Josie Metcalfe

Chcę mieć dziecko

Medical duo 217

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Jaki on śliczny! – Hannah Klein przytuliła swojego nowo narodzonego synka. – Chociaż wiem, że jest jeszcze za bardzo zaspany, żeby go karmić, to muszę go wziąć na ręce.

Kirslin popatrzyła na fragment twarzyczki otulonej białym kocykiem i przytaknęła z uśmiechem. Trudno się zachwycić taką główką, nadal nieco zniekształconą po kleszczowym porodzie, ale, pomyślała, przecież to nie moje dziecko. Kiedy zniknie brzydka opuchlizna i zasinienia, na pewno będzie tak samo ładny jak wszystkie inne noworodki, które przyszły na świat bez interwencji położnika.

– Jak się pani teraz czuje? – zagadnęła, zerkając do karty pacjentki. Poza nieco podwyższoną temperaturą wszystko było w normie. Wizyta Kirstin nie łączyła się z żadnym konkretnym problemem, po prostu przed zakończeniem każdego dyżuru lubiła jeszcze raz zerknąć na swoje podopieczne.

Podobny zwyczaj miał Sam Dysard, konsultant na oddziale ginekologiczno-położniczym szpitala Świętego Augustyna, a zarazem jej mentor. Mimo że po godzinach pracy miał prawo być niedostępny, nigdy nie widziano, by spieszył się z wyjściem do domu. Kirstin bardzo sobie ceniła współpracę z kimś tak obowiązkowym.

Weźmy na przykład przypadek pani Klein. Sam Dysard już kończył dyżur, gdy położna poinformowała Kirstin, że tętno płodu spada poniżej normy. Był jeszcze na porodówce, gdy to się stało, ale poród osiągnął etap, na którym nie ma odwrotu.

Mógł od razu wkroczyć na scenę i wziąć sprawy w swoje ręce, ale postanowił się nie wtrącać i dyskretnie pozostawał w tle. Wiedziała, że on jest w pobliżu, jakby miała czujniki nastrojone na jego częstotliwości wychwytujące jego obecność z odległości pół kilometra.

Skupiona na prawidłowym nałożeniu przyssawki na główkę dziecka, przez cały czas czuła na sobie baczne spojrzenie jego ciemnych oczu. Towarzyszyła jej dziwnie przyjemna świadomość, że został wyłącznie po to, by ją w razie czego wesprzeć, a nie po to, by krytykować błędy, które może popełnić.

Jej radość, gdy układała kwilące maleństwo w ramionach pani Klein, wzmagał uśmiech przesłany jej z drugiego końca sali.

– Pyta pani o to, jak się czuję, oprócz tego, że mam wrażenie, że urodziłam pokaźnych rozmiarów kulę armatnią? – jęknęła młoda matka, przywołując tym samym Kirstin do rzeczywistości. – Na razie chyba jeszcze nie opuściła mnie euforia z powodu jego szczęśliwych narodzin i nie zwracam uwagi na to, co i gdzie mnie boli. Warto było się pomęczyć.

– Nawet szwów pani nie czuje?

– No, może trochę. Jest całkiem dobrze, pod warunkiem że się nie ruszam. Gorzej jest, jak chodzę, albo w toalecie.

– Pieką? – zaniepokoiła się. Poród kleszczowy wymaga większych nacięć. Była pewna, że nie zaciągnęła szwów zbyt mocno, ale jeśli tkanka nabrzmiała bardziej niż normalnie...

– Pieką? Ładnie pani doktor to ujęła. Chyba nawet nie tak bardzo jak za pierwszym razem, kiedy małej nie trzeba było wyciągać. Mimo to bardzo chętnie ich się pozbędę.

– Jeśli będą mocno dokuczać, proszę mnie wezwać. – Zerknęła na zegarek. Niedługo kończy dyżur. Na dodatek nie zanosi się na ani jeden nowy poród. Co wcale nie oznacza, że w ostatniej chwili sytuacja nie ulegnie nagłej zmianie.

Cały personel zna numery jej pagera oraz komórki. Ponadto wszystkim było wiadomo, że mieszka nieopodal i że nawet na piechotę dotrze do szpitala w kilka minut.

– Zdecydowała się pani zostać u nas tylko przez dwie doby, ponieważ ma pani w domu drugie dziecko. Chciałabym mieć absolutną pewność, że nie wyjdzie pani stąd z żadnymi problemami, zwłaszcza takimi, które na oddziale możemy bez trudu rozwiązać. W domu będzie pani miała mnóstwo roboty z dwójką maluchów, więc jeśli szwy bardzo pani dokuczają, lepiej byłoby załatwić to jeszcze tutaj.

– Rzuciła pełne czułości spojrzenie na dziecko, po czym pożegnała się z pacjentką.

– Kirstin... – Ktoś wołał ją półgłosem, ale zza zakrętu korytarza widać było tylko dłoń.

– Naomi! – Ucieszyła się na widok przyjaciółki. Odkąd dwanaście lat temu wpadły, jako te „zbuntowane”, w bezduszne tryby machiny systemu rodzin zastępczych, łączyła je przyjaźń silniejsza niż ta między rodzonymi siostrami.

– Co się stało? Co to za tajemnica?

– Masz chwilę czasu? – Na twarzy Naomi malował się szeroki uśmiech, ale to żadna nowina, bo od ślubu z Adamem Forresterem oboje promienieli szczęściem od rana do wieczora. Kirstin zaczynała czuć się osamotniona, zwłaszcza odkąd Cassie, trzecia z przyszywanych sióstr, i jej mąż Luke zaprosili ich na kolację.

– Prawdę mówiąc, nigdzie się nie spieszę. – Wskazała Naomi drzwi do pokoju dla personelu. – Mogę nawet podjąć cię prawdziwą kawą.

– Dzięki. Co to, to nie. – Chwyciła ją za ramię. – Właśnie w tej sprawie chciałam się z tobą spotkać. Żeby uprzedzić wszystkie plotki.

– Naszła cię chęć na zwierzenia? – zdziwiła się Kirstin. – Co się stało?

– Chodzi o to, że nie będziesz musiała robić mi kawy przez najbliższych siedem miesięcy. – Naomi nie posiadała się z radości. – Och, jaka jestem szczęśliwa!

– Zrezygnowałaś z kawy? Dlaczego? Przenosicie się z Adamem do innego szpitala? Tylko nie mów, że zgłosiliście swój udział w tym międzynarodowym programie wymiany!

Kilkoro kolegów i koleżanek z różnych oddziałów Świętego Augustyna wróciło zupełnie niedawno ze szpitali w odległych zakątkach świata. Wszyscy relacjonowali, że takie porównywanie kryteriów .. najlepszych metod” przyczyniło się w istotnym stopniu do podniesienia jakości świadczeń medycznych w każdej placówce.

Kirstin z niepokojem odnotowała zmiany, jakie zaszły w ciągu kilku ostatnich tygodni. Do niedawna, pracując w tym samym szpitalu, spotykały się bardzo często, choćby tylko przy pospiesznie wypijanej kawie. Odkąd jednak jej obie przyjaciółki wyszły za mąż, sporo się zmieniło. Jeśli na domiar złego Naomi zamierza przenieść się dokądś, nawet na krótko...

– Nigdzie nie wyjeżdżamy! – zniecierpliwiła się Naomi. – Nie podejrzewałam, że jesteś taka tępa! Na położniczym trzeba mieć refleks! Adam i ja będziemy mieli dziecko! Czy to nie cudowne?

– Cudowne – zawtórowała słabo Kirstin, mimowolnie zaciskając palce na krawędzi stołu. Nie mogła zrozumieć, dlaczego poczuła takie bolesne ukłucie zazdrości, tym bardziej że małżeństwo ani macierzyństwo nigdy nie były jej marzeniem.

– Wiedziałam, że się ucieszysz – paplała Naomi, nie dostrzegając zmieszania przyjaciółki. – To się musiało stać od razu, podczas podróży poślubnej.

– Ty to nazywasz podróżą poślubną? – zażartowała Kirstin, z ogromnym wysiłkiem biorąc się w garść. – Przecież mieliście tylko jeden długi weekend – Nie marnowaliśmy czasu. – Naomi skromnie opuściła powieki.

– Na to wygląda. – Nadal była wstrząśnięta własną reakcją, chociaż już mogła to ukryć. Za nic w świecie nie chciała, by przyjaciółka zauważyła taki przykry brak entuzjazmu z jej strony. Miała nadzieję, że ten atak zawiści jest krótkotrwały.

Wesela Cassie i Naomi, jedno po drugim, nieprzyjemnie ją zaskoczyły. Spędziły we trzy tyle lat, wspierając się nawzajem i dodając sobie otuchy, że nagle poczuła się odrzucona. Starała się jakoś to sobie wytłumaczyć. To przecież ona, jako jedyna z całej trójki, obstawała przy tym, że nigdy nie wyjdzie za mąż, aby oszczędzić sobie bólu rozstania. Z przykrością zdała sobie sprawę, że teraz jej przyjaciółki połączy nowa więź macierzyństwa, bez względu nawet na to, że Jenny jest adoptowaną córeczką Cassie. W ten sposób Naomi i Cassie, a w rzeczywistości również ich mężowie Adam i Luke, wykluczyli ją ze swojego grona.

– Zrobić ci wobec tego herbatę? – Energicznym ruchem sięgnęła po czajnik, odwracając się tak, aby Naomi nie dostrzegła jej twarzy. Nie chciała burzyć jej szczęścia.

– Pod warunkiem, że będzie słaba i tylko z odrobiną mleka. Zdążyłam już poznać wzorek posadzki w łazience.

– Masz małości? – Kirstin poczuła się znacznie pewniej. Takie rozmowy z przyszłymi matkami prowadzi na co dzień.

– Nie często. Ale rano czuję się tak fatalnie, że aż boję się wyjść z łazienki.

– Średnio może to potrwać jeszcze miesiąc. Dopiero potem poczujesz się lepiej – ostrzegła ją Kirstin.

– Nie musisz mi o tym przypominać – parsknęła Naomi, cofając dłoń znad pudelka z herbatnikami w czekoladzie i decydując się na bardziej lekkostrawne ciasteczko. – I, proszę, oszczędź mi wykładu o rozstępach, spuchniętych nogach i innych okropnościach. Na razie chcę się cieszyć niezwykłością tego zjawiska.

– Jakiego zjawiska? – Do pokoju weszła Cassie. – Dostałam wiadomość, że mamy się spotkać u Kirstin. Co się dzieje?

– Absolutnie nic, oprócz tego że miewam poranne mdłości – oznajmiła Naomi nonszalanckim tonem.

Na widok entuzjastycznej reakcji Cassie Kirstin znowu poczuła wyrzuty sumienia.

– Zawiadomiłaś już Dot? – Na wzmiankę o ich opiekunce Kirstin nareszcie zdobyła się na szczery uśmiech. Ich zastępcza matka uwielbiała dzieci. Wraz z Arthurem, nim rozdzieliła ich bezlitosna choroba, wychowali ich kilkanaścioro.

– Co powiedziała? Mogę się założyć, że jest wniebowzięta z powodu następnego wnuczka.

– Jeszcze z nią nie rozmawiałam. Odwiedzimy ją dzisiaj wieczorem. Uznaliśmy, że należy jej to powiedzieć osobiście, a nie przez telefon. Ale najpierw musiałam z wami podzielić się tą wiadomością.

– Na pewno godnie. was podejmie – zażartowała Cassie.

– I na pewno już zaczęła robić coś na drutach. Ona ma niebywałą intuicję w naszych sprawach.

– Tłumaczy to tym, że przez całe lata musiała być wyjątkowo czujna, żebyśmy czegoś nie zmajstrowały za jej plecami – zauważyła z przekąsem Kirstin.

– Ale w końcu wydoroślałyśmy i nabrałyśmy rozumu – odparowała Naomi. Zwróciła się teraz do Cassie. – Myślę, że o tych dawnych czasach przypomniał jej numer, jaki wycięliście z Lukiem, udając, że pobieracie się z miłości, podczas gdy chodziło tylko o to, żeby sąd przyznał mu prawa rodzicielskie.

– Niestety, bardzo szybko nas rozpracowała. Poza tym, ja już wtedy go kochałam. A teraz, kiedy mamy pełne prawa rodzicielskie...

Nie ulegało wątpliwości, że teraz oboje są w sobie zakochani do szaleństwa, pomyślała Kirstin, starając się nie czuć nowego ukłucia zazdrości. Widok szczęścia przyjaciółek skłaniał ją do zweryfikowania swojego postanowienia. Skłaniał, to jeszcze nie wszystko, pomyślała, gdy nieco później znalazła się już sama.

Spotkanie trzech przyjaciółek zostało brutalnie przerwane brzęczeniem jej pagera. Niemal z ulgą odebrała wezwanie na izbę przyjęć. Czekała na nią para młodych ludzi, bladych ze strachu.

– Witam. Jestem doktor Kirstin Whittaker... Pan Leask nie dał jej dokończyć.

– Żona krwawi – oznajmił z wyrzutem.

– Czy stracę dziecko? – dopytywała się przerażona kobieta.

– Który to tydzień? – zapytała Kirstin. Wszystkie istotne szczegóły miała na karcie pacjentki, ale zmuszając ją do skoncentrowania się na odpowiedziach, mogła zapanować nad ogarniającą ją histerią.

– Dopiero dziesiąty – odparł mężczyzna. – Kilka dni temu Tonya robiła USG i powiedziano jej, że wszystko jest w porządku.

– Za parę minut powtórzymy to badanie – obiecała, wzrokiem wydając stosowne polecenie pielęgniarce, która już znikała w kabinie. – Muszę zadać jeszcze kilka pytań. Czy odczuwa pani jakiś ból? Albo fale bólu?

– Nie. Czy to dobrze?

– Chyba tak. Czy w ciągu paru ostatnich godzin wydarzyło się coś, co mogłoby być przyczyną krwawienia? Czy ma pani problemy z oddawaniem moczu? Jakieś objawy infekcji? Nie przewróciła się pani? – Jest tyle możliwych przyczyn poronień, że trudno wszystkie wykluczyć. Czasami Kirstin zastanawiała się, jak to możliwe, że w ogóle jakiekolwiek dzieci ostatecznie przychodzą na ten świat.

– Nic takiego się nie wydarzyło – zapewniała młoda kobieta. – Wzięłam nawet parę dni urlopu na czas przeprowadzki.

– Przeprowadzają się państwo? – Błysk światełka alarmowego. Taka rewolucja to ogromny stres, nawet dla osób, które nie są w ciąży. Jak można decydować się na coś takiego w pierwszym trymestrze ciąży?

– Dzisiaj się przeprowadziliśmy – wyjaśniła dziewczyna prostodusznie. – Ale tylko z piętra na parter, w tej samej kamienicy, żeby wszystko było przygotowane na przyjęcie dziecka. Nie braliśmy firmy, żeby zaoszczędzić.

– Przenosiła pani meble? – Kirstin miała nadzieję, że udało się jej ukryć przerażenie. Niejedna już kobieta straciła dziecko, podejmując wysiłek, przygotowania pokoju dziecinnego.

– Nic z tych rzeczy – wtrącił się jej mąż, wyraźnie urażony sugestią Kirstin, że jego małżonka może być aż tak nierozsądna. – Pomagali nam kumple z pracy. Całe rano nosili ze mną ciężkie rzeczy...

– To prawda, pani doktor. Ja tylko palcem pokazywałam, gdzie, co i jak mają postawić. Zajmowałam się drobiazgami: uporządkowałam kuchnię, poukładałam rzeczy w szafach, pościeliłam łóżko i powiesiłam zasłony.

Ta ostatnia czynność mocno zaniepokoiła Kirstin, ale nim to skomentowała, do gabinetu weszła Trish Atkins, pchając wózek z ultrasonografem. Kilka minut później, choć przyszłym rodzicom mogło się wydawać, że trwało to wieki, wyniki badania były już znane. Młoda para kurczowo trzymała się za ręce, wpatrując się w niewyraźne, rozmazane obrazy na monitorze.

– Niedawno oglądali państwo podobny obraz, więc na pewno widzą państwo najważniejsze elementy – zaczęła Kirstin, oddychając z ulgą. – Jak widać, o tutaj, serce bije normalnie, co oznacza, że dziecko żyje. – Cieszyła się, że może przekazać im dobrą wiadomość. – Weźmiemy jeszcze próbkę moczu, żeby wyeliminować infekcję. Sądzę jednak, że po prostu przesadziła pani z tymi porządkami. Radzę, żeby przez jakiś czas mąż panią wyręczał w takich przedsięwzięciach.

– Nie poronię? – Tonya Leask pragnęła usłyszeć jedno słowo, wykluczające taką możliwość.

– Nie zanosi się na to. – Kirstin wystrzegała się kategorycznych sformułowań. – W tym stadium często dochodzi do poronień, nawet u kobiet, które nie wieszały zasłon.

– Kiedy będziemy mogli mieć absolutną pewność? – dopytywał się przyszły ojciec. – I czy możemy coś zrobić, żeby to się nie stało?

– Może pan zrobić tylko jedno: kazać żonie jak najwięcej odpoczywać przez kilka najbliższych dni. Pozwalać jej tylko na konieczne spacery do łazienki. Niech leży z poduszką pod stopami. I żadnych robót domowych, gotowania, czy broń Boże, zakupów.

Nieco się rozpogodził. Otarł czoło gestem wyrażającym zadowolenie, iż małżonka nie będzie miała w ten sposób okazji do wydawania pieniędzy.

– A co potem? – zapytała nieśmiało Tonya, nieświadoma pantomimy, jaką odegrał za jej plecami.

– Gdy krwawienie ustanie, może pani powoli wracać do swoich codziennych zajęć. Ale proszę pamiętać, że wieszanie zasłon nie służy ciężarnym.

– Dlaczego to się stało? Czy jest ze mną coś nie w porządku? Żadnej z moich koleżanek, które były w ciąży, nic takiego się nie przytrafiło. – Dziewczyna była bliska łez.

– Aż trudno uwierzyć, co wykazują statystyki. – Kirstin sama była wstrząśnięta, gdy zapoznała się z literaturą, którą podrzucił jej Sam. – Okazuje się, że osiemdziesiąt procent zapłodnionych jajeczek nie dochodzi do stadium zagnieżdżenia w macicy. Patrząc na to od tej strony, jest pani wśród tych kobiet, które mogą sobie pogratulować. Ma pani więcej szczęścia niż wiele innych kobiet. – Widziała setki zdesperowanych pacjentek w przyszpitalnej klinice leczenia niepłodności. Na ich korzyść przemawiało to, że zajmował się nimi ktoś tak rozumiejący i doświadczony jak Sam Dysart.

Chociaż pracowała z jego zespołem od niedawna, zdążyła poznać wiele kobiet, które mimo ponawianych prób stale dochodziły tylko do tego etapu.

Zapisała bezpośredni numer telefonu oddziału położniczego na ulotce informacyjnej i podała ją pacjentce.

– W razie jakichś wątpliwości proszę dzwonić – zaproponowała. – To jest numer na naszym oddziale, pod którym zawsze jest ktoś, kto udzieli państwu porady.

Żegnając się, modliła się w duchu o to, by ci młodzi nie musieli korzystać z tego numeru. Lepiej, żeby ta ciąża przebiegła bez nowych komplikacji, aż do samego rozwiązania.

Na oddziale panował względny spokój, wiec mogła zająć się papierkową robotą, aby z czystym sumieniem skończyć dyżur. Przez chwilę myślała o młodej parze, po chwili jednak jej umysł zaprzątnęła scena, którą młodzi ludzie przerwali: trzy różne reakcje trzech kobiet na wiadomość o ciąży Naomi. Nieustannie stawała jej przed oczami rozradowana twarz przyjaciółki.

– Będziemy mieli dziecko! Czy to nie cudowne?

Za każdym razem, gdy powtarzała sobie tę kwestię, ogarniało ją wyjątkowo dojmujące uczucie bolesnej pustki.

– Coś cię gnębi?

Odwróciła się, by napotkać zaniepokojone spojrzenie Sama Dysarda. Nagle poczuła zupełnie niedorzeczną potrzebę podzielenia się z kimś swoimi ponurymi przemyśleniami i zanim ją opanowała, usłyszała własny głos.

– Zastanawiałam się, czy podjęłam słuszne decyzje – zaczęła, nieco przerażona nutą niepewności w głosie. Sam mógłby pomyśleć, że jest słaba albo niezdecydowana.

– Jakie? – zagadnął, przysiadając na krawędzi biurka. – Masz na myśli którąś z pacjentek?

– Decyzje dotyczące mojego życia – wyjaśniła mocno już zmieszana. – Trąci melodramatem, prawda? – Zawahała się, lecz po chwili uznała, że jest tylko jeden sposób wybrnięcia z tej sytuacji: zacząć od początku. – Poznałam Cassie i Naomi, kiedy miałyśmy po piętnaście lat. Opieka społeczna wysłała nas do tej samej rodziny zastępczej. Słyszałeś, jak rozmawiałyśmy o Dot i Arthurze?

– Nie tylko słyszałem, ale nawet poznałem DoL Na ślubie Cassie i Luke’a. – Uśmiechnął się. – To wyjątkowa kobieta.

– Dot nie wygląda na mocarza, a mimo to odegrała najważniejszą rolę w naszym życiu – oznajmiła z niezachwianym przekonaniem. Nadał pozostawało dla niej tajemnicą, w jaki sposób ta dzielna kobieta potrafiła sprawić, że pomimo ponurego dzieciństwa wszystkie trzy nadal potrafiły marzyć.

Lekko uniesione brwi Sama zachęciły ją do dalszych zwierzeń. Wobec jego szczerego zainteresowania zapomniała o zmieszaniu, w jakie wprawiła ją jej własna niespodziewana otwartość.

– Dwanaście lat temu byłyśmy na najlepszej (kodze, żeby wylądować na marginesie, aż nagle u Arthura wykryto raka. Niemal z dnia na dzień zrozumiałyśmy, co jest dla nas ważne, oraz że jeśli czegoś pragniemy, jeśli mamy jakieś marzenia, to musimy nad tym wytrwale pracować i dzielnie o to walczyć.

– O co ty postanowiłaś walczyć?

Rozmowy o tamtych czasach wprawiały ją w defensywny nastrój, lecz tym razem radosny błysk w oczach Sama podziałał jak miód na jej serce. Jakby naprawdę rozumiał, o czym ona mówi... Czy to możliwe? Mężczyzna w jego wieku i z takimi kwalifikacjami na pewno stale zalicza sukces za sukcesem.

Jednak dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak łatwo się z nim rozmawia. To prawda, że nigdy nie traktował z góry swoich pacjentek, ale dawniej nie wyobrażała sobie, że potrafiłaby opowiadać mu o swoich uczuciach z taką łatwością jak w dawnych czasach, gdy zwierzała się Cassie i Naomi.

– Jak sięgnę pamięcią, zawsze pragnęłam czuć się bezpieczna i niezależna – wyznała półgłosem. – Kiedy moi rodzice zniknęli, zostałam sama i przez wiele lat byłam zdana na łaskę i niełaskę bezdusznej biurokracji. A kiedy zadomowiłyśmy się u Dot i Arthura, postanowiłyśmy, że za nic w świecie nie damy się stamtąd ruszyć.

Stanął jej przed oczami Obraz bezgranicznie zakłopotanej kobiety z opieki społecznej, gdy cała trójka solidarnie odmówiła zgody na przeniesienie z tego pierwszego miejsca, w którym nareszcie poczuły się jak w prawdziwym domu. Kobieta ta święcie wierzyła, że choroba Arthura jest stosownym argumentem przemawiającym za ich przeprowadzką, one jednak były całkiem odmiennego zdania.

– Stało się tak, ponieważ Dot powiedziała, że nas nie puści, a my z kolei obiecałyśmy, że będziemy bardzo się starać... I tak zaczęłyśmy nad sobą pracować – dokończyła.

– A teraz? Chcesz zostać konsultantem. A potem? Własna rodzina? Jak Cassie i Naomi?

– To nie dla mnie – odparowała bez namysłu. – Dla mnie największą wartością jest niezależność. Nawet gdybym musiała polegać wyłącznie na sobie.

Gdyby nie to, że patrzyła mu prosto w oczy, nie zauważyłaby cienia, jaki przemknął po jego twarzy. Czy to rozczarowanie? Niemożliwe. Nic bliższego ich przecież nie łączy, poza tym, że tak dobrze pracuje się im razem. Ten ledwie dostrzegalny cień musiał mieć jakiś związek z jego własną przeszłością.

– Uważam, że byłaby to wielka strata, gdybyś rzeczywiście zrezygnowała z założenia rodziny. – Wyprostował się, by sięgnąć do kieszeni po pęk kluczy. – Byłabyś doskonałą matką.

Słyszała te słowa jeszcze długo po tym, jak wyszedł z pokoju. Równie niepokojące było to, co wyrażały jego oczy. Zastanawiała się, co skłoniło go do takiej deklaracji.

To jasne, że konieczność zmusiła Sama Dysarda do wyrobienia w sobie umiejętności oceny stabilności emocjonalnej pacjentek z poradni leczenia bezpłodności, ponieważ nie wszystkie bezdzietne pary są odpowiednio silne, by podjąć tę drogę. Lecz jego uwaga zabrzmiała tak, jakby rozważaniom na temat jej predyspozycji do roli matki i żony poświęcił sporo czasu.

Absurdalny pomysł. Postanowiła skierować myśli na inne, bardziej racjonalne tory. Przejrzy najnowsze wyniki badań laboratoryjnych i wprowadzi je do odpowiednich kart. Jeśli zostanie jej trochę czasu, ma jeszcze całą furę literatury fachowej, którą należy przeczytać, zapamiętać i trawić przez kilka następnych miesięcy.

Kłopot polega na tym, że chociaż ma sporo zajęć, nie noże przestać myśleć o tym nowym uczuciu, które narasta w niej od rana. Nie potrafiła go określić. Wiedziała jedynie, że ją niepokoi i irytuje.

Zrozumiała je dopiero kilka godzin później, gdy już leżała w łóżku i zastanawiała się, dlaczego nie może zasnąć. To nie była zawiść z powodu szczęścia Naomi. Nie jest przecież taka małostkowa. Ku swemu przerażeniu pojęła w końcu, że powodem zazdrości jest ciąża Naomi, fakt, że przyjaciółka będzie miała dziecko.

ROZDZIAŁ DRUGI

Od kilku dni bez przerwy zastanawiała się nad tym odkryciem. Kosztowało ją to kilka nieprzespanych nocy. Co gorsza, przeszkadzało w pracy. I to niepokoiło ją najbardziej. Obecny etap kariery zawodowej osiągnęła dzięki ogromnemu wysiłkowi i nie może pozwolić, by teraz coś ją zatrzymało.

Po raz pierwszy coś zaczęło przesłaniać jej dawno obrany cel. Do tej pory mężczyzn, z którymi pracowała, traktowała wyłącznie jak kolegów po fachu. Nie przeszkadzał jej też fakt, że nieustannie styka się z kobietami w różnych fazach cyklu reprodukcyjnego – dopóki Naomi nie oznajmiła, że spodziewa się dziecka.

Teraz myślała tylko o pustce, jaką odczuwała, całkowicie przekonana, że sama nigdy nie urodzi dziecka. Po raz pierwszy była w stanie zdobyć się na empatię wobec bezdzietnych par z poradni, dla których sztuczne zapłodnienie jest prawdopodobnie jedyną szansą na rodzicielstwo.

Gdy zamieszkały we trzy z Dot i Arthurem, udało im się stworzyć coś na kształt rodziny. Teraz, gdy Cassie i Naomi wyszły za mąż, czuła się nieco osamotniona, i po raz pierwszy nie miała komu się z tego zwierzyć. Baia się zwrócić z tym do Dot, tak serdecznej i dzielnej, by nie wydać się jej zawistną i małostkową. Nie na tym polega problem.

To nie jest zazdrość o to, co mają jej przyjaciółki, lecz żal, że coś ją ominie. Odkryła w swoim życiu istotną lukę, której istnienia nigdy wcześniej nie dostrzegała.

Na szczęście praca daje mi mnóstwo satysfakcji, pomyślała, starannie myjąc ręce przed dosyć niezwykłą operacją. Dzięki Bogu, że jest przyzwyczajona do pracy w zespole, ponieważ temu zabiegowi będzie przyglądało się wiele par oczu. Czuła się zaszczycona tym, że Sam Dysard poprosił ją, by mu asystowała, mimo że w drugorzędnej roli.

Na większości szpitalnych oddziałów osoba pełniąca tę samą funkcję co ona traktowana jest jak wyrobnik, któremu czas upływa na wielogodzinnym wykonywaniu wszystkich rutynowych czynności związanych z przypisanymi mu pacjentami.

Los jej sprzyjał, wyznaczając jej Sama jako przełożonego, ponieważ oboje czuli potrzebę codziennego kontaktu z pacjentkami. Ciekawe, kiedy on znajduje czas na sen, skoro tyle godzin spędza w przychodni, dogląda pacjentek po zabiegach, prowadzi zajęcia ze studentami oraz pielęgniarkami i bierze udział w najprzeróżniejszych zebraniach.

– Witam szanowne grono. Przedstawiam wam naszą pacjentkę Sarę Simmons – mówił niskim, spokojnym głosem, podczas gdy instrumentariuszki dezynfekowały i okrywały zielonymi płachtami ogromny brzuch ciężarnej, pozostawiając odkryte jedynie pole operacyjne.

Jak zwykle każdym pacjentem zajmował się osobny zespół: Adam Forrester kierował zespołem pediatrycznym, a Sam położniczym. Tym razem w sali było znacznie więcej osób, ponieważ ta niecodzienna operacja miała być filmowana dla potrzeb dydaktycznych. Łaska boska, że to nie bliźnięta, pomyślała Kirstin, bo wówczas nie byłoby gdzie szpilki wetknąć. Drugi zespół pediatryczny na pewno by się tu nie zmieścił.

– Ma dwadzieścia siedem lat, jest w trzydziestym piątym tygodniu pierwszej ciąży – ciągnął Sam.

Nie zwracając uwagi na liczne audytorium, obserwował ułożenie kończyn płodu na monitorze ultrasonografu.

– Możemy zaczynać? – zwrócił się do anestezjologa Hala Halawy, po czym sięgnął po skalpel. – Kilka miesięcy temu USG wykazało, że w gardle płodu rozwija się guz. Postanowiliśmy go monitorować. Liczyliśmy, że jego wzrost będzie powolny i że dziecko będzie mogło urodzić się o czasie.

Słuchała uważnie jego rzeczowej relacji, tamując krew płynącą z poprzecinanych naczyń krwionośnych. Wyprostowała się na chwilę, gdy Sam nacinał macicę. W tej samej chwili zielone płachty z jej strony zalał gejzer płynu owodniowego.

– Nie chcę tracić go więcej niż to konieczne – szepnął do Kirstin i instrumentariuszki. – Maluchowi jest w nim cieplej.

Wsunął dwa palce w nacięcie, kierując je między napiętą błonę i dziecko, by poszerzając szczelinę, nie skaleczyć płodu.

– Okazało się, że guz rośnie coraz szybciej – zwrócił się do wszystkich obecnych – i aktualnie uciska tchawicę. Podjęliśmy decyzję o wcześniejszym cesarskim cięciu.

Nikt z zebranych nie miał wątpliwości, jaki los spotkałby dziecko, gdyby nie ta nowatorska operacja. Nawet gdyby przeżyło jeszcze kilka tygodni w łonie matki, ze stale powiększającym się guzem, naturalny poród również nie wchodził w rachubę.

Dopóki tlen dostarcza mu matka, zablokowana tchawica nie stanowi problemu. Lecz chwilę po porodzie lekarze mieliby mniej niż minutę, aby umożliwić mu samodzielne oddychanie i zapobiec konsekwencjom braku tlenu, czyli nieuchronnemu uszkodzeniu mózgu lub nawet śmierci.

– Aby zyskać na czasie – podjął Sam, gdy krwawienie z drugiego nacięcia zostało zatrzymane – wysuniemy jego głowę, szyję i jedno ramię, nie odłączając go od łożyska. W ten sposób utrzymamy dopływ utlenionej krwi do mózgu.

Delikatnie wyjął główkę dziecka i jedno drobne ramionko na światło dzienne. Ułożył je odpowiednio do następnego etapu operacji i podłączył do monitorów. Był to niesamowity widok. Różowe i pozornie zdrowe ciałko z nieruchomą klatką piersiową, która w normalnej sytuacji powinna rytmicznie unosić się i opadać. Wyglądało, jakby spało spokojnie pod wpływem środka usypiającego podanego matce.

– Teraz Adam je intubuje, aby udrożnić tchawicę. – Sam •stąpił miejsca zespołowi pediatrycznemu. – Sądzę, że w tym przypadku wystarczy rurka o przekroju najmniejszego palca.

Kirstin uśmiechnęła się pod maską na widok Adama, który udawał, że nie może się zdecydować, czyj mały palec Sam miał na myśli: jego czy dziecka. Podniosła wzrok i ze zdziwieniem spostrzegła, że Sam też się uśmiecha. Oboje świetnie wiedzieli, że tak ważnych spraw nie pozostawia się losowi i że wszystko zostało bardzo skrupulatnie wymierzone wcześniej na podstawie przedoperacyjnego USG.

– Jak się oboje mają? – zapytał Hal.

– Wyjątkowo dobrze. Poziom tlenu we krwi małego ani drgnie.

– Doskonale. – Kirstin wyczuła, że ten komplement dotyczy zarówno stanu pacjentów, jak i sposobu, w jaki Adam wsunął rurkę do tchawicy dziecka. – Teraz odciągniemy płyn z guza, aby zmniejszyć jego rozmiary i nieco ulżyć małemu – relacjonował Sam, stojąc tuż obok Kirstin.

Pól godziny później nadszedł czas, by ostatecznie wyjąć dziecko z ciepłego gniazdka i przeciąć pępowinę.

Jest to sygnał dla maleńkiego organizmu do rozpoczęcia samodzielnego oddychania. Wszystkie pary oczu wpatrywały się w kruche ciałko ułożone w dłoniach Sama. Gdy maleńka klatka piersiowa uniosła się wraz z pierwszym haustem powietrza, wszyscy odetchnęli z ulgą. Kirstin rozpierała duma, że mogła choć trochę przyczynić się do tego cudu. Jakby czytając w jej myślach, Sam podniósł wzrok znad noworodka, by spotkać jej spojrzenie.

Sahru Ismail już czekała ze specjalnym wózkiem, aby jak najszybciej zawieźć małego na oddział opieki specjalnej. Uwadze Kirstin nie uszły spojrzenia, jakie pięknej pielęgniarce z Sudanu rzucał anestezjolog Hal Halawa.

Przypomniała sobie, że Naomi wspomniała kiedyś o wzajemnym zauroczeniu tej pary. Czyżby szykował się kolejny romans lekarza z pielęgniarką? Odsunęła od siebie tę myśl.

– Masz ochotę coś pozszywać? – szepnął Sam, zajęty łożyskiem. Jego pytanie zginęło w ogólnym zamieszaniu. – Zaczekaj chwilę, aż się rozejdą, a wtedy nikt nie będzie patrzył ci na ręce.

Jego spojrzenie wywołało w niej dreszcz. Wolała nie zastanawiać się nad tą reakcją. Przypisała ją powiewom chłodnego powietrza, wywołanym przez kolegów wychodzących z sali. Przy tak licznym audytorium temperatura, zazwyczaj stała, musiała podskoczyć o kilka stopni. Zdecydowanie nie ma to nic wspólnego z obecnością Sama ani z jego spojrzeniami.

Z przyjemnością skorzysta z szansy doskonalenia swoich umiejętności, chociaż w tym zespole nie można narzekać na brak takich okazji. Sam Dysard bardzo do tego zachęca swych podwładnych i zawsze służy fachową radą. Jest w tym zdecydowanie niepodobny do większości różnych sławnych specjalistów, którzy zazwyczaj faworyzują jedną osobę.

Gdy odwoziła na oddział Sarę Simmons, ciągle brzmiały jej w uszach słowa pochwały za dobrze wykonane zadanie. Rzeczy pacjentki już wcześniej przeniesiono z części dla przyszłych mam do części dla mam z maleństwami.

– Czy on jest zdrowy? – zapytała sennym głosem Sara. Była jeszcze na ryle oszołomiona, że nie zdawała sobie sprawy, że pyta o to co najmniej dziesiąty raz. – Żyje?

– Żyje i ma się wyśmienicie – powtórzyła kolejny raz Kirstin, niezbyt pewna, czy ta informacja nareszcie do niej dotarła. – Jest malutki, bo musiał urodzić się pięć tygodni wcześniej. Trzymamy go na razie w inkubatorze, na wypadek gdyby trzeba było podać mu więcej tlenu. A poza tym jest zdrowy jak rybka.

Nawet jego paluszki mogłyby być wzorem doskonałości, pomyślała Kirstin, przypominając sobie tamto dojmujące •czucie. Poszła go obejrzeć pod pretekstem, że robi to na syczenie Sary. Wiedziała, że Sahru zna ją zbyt powierzchownie, by pytać o przyczynę wizyty. Co innego, gdyby na dyżurze była Cassie.

Ta od razu domyśliłaby się, co przeżywa pani doktor. Natychmiast odgadłaby całą prawdę: że po raz pierwszy ta pragmatyczna doktor Kirstin Whittaker nie mogła się powstrzymać, by tu nie przyjść. Gdyby Cassie widziała ją, jak swobodnym tonem proponuje, że potrzyma dziecko, by pielęgniarka mogła ułożyć specjalny podkład w łóżeczku, na pewno nie powstrzymałaby się od jakiegoś celnego komentarza.

Z powodu podrażnienia tkanek w gardle również chłopczyk był pod wpływem środków usypiających. Mimo to pod cieniutkimi powiekami widać było granatowe oczka. Trzymając go na rękach, Kirstin nie mogła nadziwić się jego kruchości.

– Każde z nich to taki miniaturowy cud – rzekła Sahru, układając swojego najmłodszego podopiecznego.

W obawie, że pielęgniarka mogłaby odgadnąć jej myśli, Kirstin odwróciła wzrok. Jak tu się przyznać, nawet przed samą sobą, że nagle zapragnęła mieć własną rodzinę? Przecież przez tyle lat twierdziła, że nie ma na to najmniejszej ochoty.

– Kiedy będę mogła go zobaczyć? – zapytała Sara, chwytając Kirstin za rękę, jakby bała się, że ta odejdzie, nie udzielając jej odpowiedzi. Ale dzięki temu potrafiła nieco się skupić.

– Jak tylko będzie pani na tyle przytomna, że nie wypadnie pani z wózka – zażartowała. – Wiem, że uwierzy pani tylko własnym oczom, ale na razie mam dla pani coś innego. – Podała jej zdjęcie z polaroidu, zrobione zgodnie z niepisaną umową między oddziałem opieki specjalnej dla noworodków i oddziałem położniczym.

Dziewczyna z trudem hamowała cisnące się łzy, wpatrując się w fotografię, którą wzięła w palce z ogromnym nabożeństwem.

– Jaki on maleńki – szepnęła zdławionym głosem, i wyczerpana opadła na poduszki. – Ale mogło być gorzej...

– Przypnę zdjęcie na szafce, żeby się nie pogniotło. – Kirstin zorientowała się, że Sara zaraz zapadnie w sen. Na odchodnym jeszcze raz spojrzała na fotografię, rozpamiętując skomplikowany poród tego maleństwa i sukces, jakim okazała się cała operacja.

Teraz należało czekać na pełne wyniki badań płynu pobranego z guza. Wiedziała jedynie, że większość guzów laryngologicznych nie jest złośliwa. Sądziła, że skoro mały przeżył tak niezwykły poród, ma ogromną szansę na długie i zdrowe życie.

Trzeba wracać do papierkowej roboty. Do jej obowiązków należy uzupełnienie dokumentów pacjentek, które dzisiaj wychodzą do domu, napisanie sprawozdań dla ich lekarzy rodzinnych oraz informacji dla położnych, które będą je odwiedzać w domu.

Z kubkiem kawy i stertą teczek ruszyła do swojego pokoju. Te papierzyska zajmą jej parę godzin! Większością rutynowych szpitalnych dokumentów zajmował się już komputer, dodatkowe kopie robiła kopiarka, ale każda ciąża i każdy poród mają inny przebieg. Przy ich opisywaniu ważny jest każdy najdrobniejszy szczegół, a to wymaga ogromnego skupienia.

– Jak Sara się czuje?

– Sam! Ale mnie przestraszyłeś. – Omal nie wylała kawy. Cud, że nie upuściła wszystkich teczek.

Uprzytomniła sobie, że zwróciła się do niego po imieniu. Robiła to od niedawna, bo dotychczas z całą premedytacją unikała spoufalania się z mężczyznami. Zrazu chciała w ten sposób zachować bezpieczny dystans, schronić się przed nimi za murem, z czasem weszło jej to w nawyk. Tak było do niedawna... do owego pamiętnego dnia, w którym Naorni oznajmiła, że jest w ciąży.

Nie wiadomo, dlaczego w tym murze oddzielającym ją od świata powstała szczelina. Od tej pory częściej nazywała w myślach tego mężczyznę Samem niż doktorem Dysardem. I czasem z dziwną intonacją wymawiała jego imię na głos. On to zauważył, pomyślała, czując, że się czerwieni. Przypomniała sobie, o co ją zapytał.

– Pani Simmons czuje się lepiej – odparła oficjalnym tonem.

Wesołe iskierki w jego oczach nie zgasły. Nie oszuka go. Jest zbyt inteligentny, by nie zauważyć tego pośliźnięcia ani tego, że ona rozpaczliwie próbuje schować się za tym swoim murem. Mimo to postanowiła przywrócić dawny dystans.

– Wyszła z narkozy całkiem szybko. Funkcje życiowe w normie. Na sali pooperacyjnej nie przebywała długo. Jest już na oddziale i między jedną drzemką a drugą dopytuje się, kiedy będzie mogła odwiedzić synka.

– Pozostawiam to twojej decyzji. – Była mu wdzięczna za to, że okazał jej zaufanie. – Kiedy się obudzi, przekaż jej dobrą wiadomość. Badanie potwierdziło, że guz jest łagodny.

– Dzięki Bogu! – westchnęła z ulgą. Byłoby straszne, gdyby po takim dramatycznym przyjściu na świat to maleństwo musiało walczyć o to, by na nim się utrzymać. – To znaczy, że jak tylko mały dojdzie do siebie po porodzie, można będzie guz usunąć.

– Zasadniczo tak. Może nawet wystarczy endoskopia. Nie zazdroszczę temu, kto będzie operował takie małe gardziołko.

– Ale za to nie zostanie mu żadna blizna. Nikt się nie domyśli, jak bliski byt śmierci. Chyba że sam o tym powie.

– Są jakieś problemy, którymi powinienem się zająć? Uśmiechnął się jeszcze bardziej ujmująco niż wtedy, w sali operacyjnej. Skarciła się za takie myśli. Co się z nią dzieje? Dlaczego tak reaguje na tego człowieka? Należy koncentrować się na tym, co mówi, a nie na tym, jak patrzy.

– Dla ciebie nic nie ma. . Za to sterta papierów czeka na mnie – odparła, zerkając wymownie na teczki. – Czasami odnoszę wrażenie, że więcej czasu poświęcam biurokracji niż medycynie.

– Uważasz, że to przesada? To nic w porównaniu z tym, ile papierkowej roboty ma konsultant. Oprócz wypełniania dokumentów dotyczących poszczególnych pacjentów trzeba chodzić na zebrania poświęcone kierunkom rozwoju oddziału, polityce szpitala, polityce finansowej oddziału, planowaniu, wykonaniu planu, i tak dalej. Kilka dni później na biurku ląduje tona makulatury, która ma nam przypominać każde słowo powiedziane na każdym spotkaniu.

– Chcesz przez to powiedzieć, że nie warto tak się wysilać, żeby zostać konsultantem? – zaatakowała.

– Nie – odparł łagodnym tonem. – Warto. Choćby po to, żeby zdecydować się na taką operację jak dzisiejsza. Miałem świadomość, że potrafię ją przeprowadzić. I uratować dziecko oraz matkę.

Była tak wzruszona jego żarliwą wypowiedzią, że miała ochotę serdecznie go uścisnąć. O, nie. Odsunęła się o pół kroku, aby nie ulec tej pokusie. Jeszcze nigdy nie pragnęła tak bardzo fizycznego kontaktu i wcale nie była pewna, czy jej się to podoba. Lepiej skupić się na zadaniach, które zdominowały ostatnie dziewięć lat jej życia.

– Tak też myślałam. – Z ulgą poczuła, że nadal potrafi umiejscowić go w kategorii „starszych kolegów”. – Stąd wniosek, że muszę brać się do roboty, bo inaczej nic z tego nie będzie.

Gdy zasiadła za biurkiem, okazało się, że fakt fizycznej nieobecności Sama wcale nie oznacza jego nieobecności w jej myślach. Było to po prostu niemożliwe, bo przy każdej zmianie w leczeniu lub zmianie dawki leku widniał jego znajomy podpis. Przeglądając dokumenty, uświadomiła sobie, że nie wie, jak wygląda jego pismo. Wszystkie notatki były pisane różnymi charakterami pisma, ponieważ zawsze je dyktował komuś z personelu, po czym czytał je i składał swój podpis.

– Nie ma czym się upajać – mruknęła pod nosem niezadowolona z siebie. – Bierz się do roboty, bo nie skończysz do północy.

Taki miły człowiek. I taki dobry lekarz, pomyślała, gdy kilka dni później zobaczyła, jak żegna się z parą opuszczającą jego gabinet Ten dzień był zarezerwowany na badania i rozmowy z kobietami mającymi problemy z poczęciem.

Były to pacjentki skierowane przez specjalistyczne kliniki lub szpitale, w których nie było takiego oddziału.

Za chwilę cały zespół zbierze się, by przedyskutować swe uwagi, obserwacje i propozycje. Nie wiedziała, na jakiej zasadzie odbywa się to w innych szpitalach, ale im lepiej poznawała metody pracy Sama Dysarda, tym bardziej jej odpowiadały. Problem polegał na tym, że chociaż wszystkie potencjalne kandydatki skierowane do programu wspomaganego zapłodnienia miały trudności z zajściem w ciążę, nie wszystkie spełniały wymagane warunki.

Dawniej bez trudu godziła się z myślą, że niektóre kobiety nigdy nie osiągną wymarzonego celu, lecz teraz było inaczej, teraz po raz pierwszy bała się tego spotkania. Odkąd przyznała się przed sobą, że pragnie urodzić dziecko, bardziej współczuła pacjentkom, którym definitywnie odebrano tę nadzieję.

Zaczęła zastanawiać się nad swoją sytuacją. Jeśli postanowi nadal doskonalić się w tym zawodzie, to jaka będzie jej reakcja, gdy okaże się, że za długo zwlekała z macierzyństwem? Jak będzie się czuła, gdy uświadomi sobie, że już nie doświadczy radości i niewygód związanych z faktem noszenia w łonie dziecka? Że żaden maluch nie zawoła do niej „mamo”, że nie będzie od niej tak absolutnie zależny? Jak trudno będzie jej pogodzić się z myślą, że po śmierci nie pozostanie po niej żaden ślad?

Jeszcze do niedawna nawet nie postała jej w głowie myśl, by mogła zechcieć mieć dziecko. Decyzję o tym, że z nikim się nie zwiąże, podjęła tyle lat temu, że było to dla niej oczywiste, a wszelkie konsekwencje takiego postanowienia wydawały się zupełnie nieistotne. A gdy Naomi oznajmiła, że jest w ciąży, świat przewrócił się do góry nogami.

– Skoro już wszyscy jesteśmy, zacznijmy od Johna i Dianne – zwrócił się Sam do zebranych, podczas gdy Kirstin starała się jak najdalej odepchnąć ponure myśli związane z jej życiem prywatnym, – Są małżeństwem od siedmiu lat – podjął, jak zwykle zaczynając od prezentacji przypadku.

– Przez ten czas nie stosowali żadnych środków antykoncepcyjnych, lecz Dianne nie zaszła w ciążę, mimo że miesiączkuje regularnie. Po rutynowym badaniu i zapoznaniu pacjentki z metodą termiczną jej lekarz zlecił wykonanie testu na poziom hormonów. Okazało się, że owulacja przebiega normalnie. To, oczywiście, nie jest jeszcze gwarancją, że jajeczka są pełnowartościowe. Nie stwierdzono zaburzeń układu dokrewnego ani choroby płuc lub serca. Mimo że we wczesnej młodości zdarzały się jej infekcje, nie miała zabiegów w obrębie jamy brzusznej. Jej małżonek również przeszedł badania, które wykazały, że jego plemniki są odpowiednio liczne i zdolne do zapłodnienia.

Gestem przekazał głos koledze.

– Przeprowadzona laparoskopia wykazała normalną, zdrową macicę oraz dwa zdrowe jajniki. W jajowodach natomiast stwierdzono liczne blizny, mogące być skutkiem przebytych infekcji, które rozwinęły się w rezultacie sportów wodnych, uprawianych przez Dianne amatorsko blisko dziesięć lat temu.

Pałeczka przeszła w następne ręce.

– Kolejne badania krwi wykluczyły anemię lub infekcje. Sądzę, że jest dobrą kandydatką: względnie młodą, zdrową i aktywną.

– A przede wszystkim zdecydowaną – dorzucił Sam, zwracając się do psychologa. – Mam rację?

– W stu procentach. – Leslie Finch uśmiechnął się. – Przyznaję, że nie mamy zbyt dużo czasu na to, by gruntownie poznać naszych kandydatów, ale podczas tych wywiadów, które miałem okazję z nimi przeprowadzić, nie padło żadne stwierdzenie typu, że ich życie legnie w gruzach z braku potomstwa. Oboje stanowczo twierdzili, że zrobią absolutnie wszystko, co pomoże Dianne zajść w ciążę. Wywarli na mnie bardzo pozytywne wrażenie, oboje razem i każde z osobna. Szkoda, że więcej małżeństw nie daje sobie takiego wspaniałego wzajemnego wsparcia.

– Są jeszcze jakieś uwagi lub pytania? Kirstin podniosła dłoń.

– Upór jest nieodzowny. Czy wiadomo jednak, jaki jest ich stosunek wobec możliwości niepowodzenia?

– Dobre pytanie – zauważył Leslie. – Zbyt wiele par sądzi, że metoda in vitro rozwiązuje wszystkie problemy. Nawet wtedy gdy ich uprzedzamy, że wskaźnik powodzenia może za pierwszym razem wynosić zaledwie czternaście procent, wolą wierzyć, że los uśmiechnie się akurat do nich.

– A John i Dianne? – nalegała Kirstin.

– Jak już Sam wspomniał, są zdecydowani podjąć tę próbę, pod warunkiem że nie będzie to ryzykowne dla zdrowia Dianne. W trakcie programu będę się z nimi kontaktował, aby być na bieżąco.

Stres wywołany taką decyzją może nasilić konflikty w małżeństwie. Spotkała się już z takimi przypadkami, dzięki czemu miała okazję docenić niezaprzeczalną skuteczność miejscowej grupy wsparcia dla bezpłodnych małżeństw. Czasami wystarczyło dowiedzieć się, że inni przechodzą przez tak samo trudne chwile, aby to poważne napięcie zelżało, – Skoro nie ma więcej pytań, wpisuję ich na listę – oznajmił Sam. – Wyślemy im potwierdzenie i zadzwonimy do nich, aby ustalić termin pierwszego zastrzyku hormonalnego.

W zależności od tego, jak Dianne zareaguje na kolejne, codzienne dawki mieszanki hormonów, po siedmiu do dwunastu dniach jej pobudzone w ten sposób jajniki zaczną wydzielać dojrzałe jajeczka. Kirstin nie będzie zajmowała się zastrzykami. Do jej obowiązków będzie za to należała analiza codziennych wyników badania krwi oraz USG, aby nie dopuścić do nadmiernego, niebezpiecznego pobudzenia organizmu Dianne.

Bezpośrednio spotka się z Dianne, dopiero gdy przyjdzie pora pobrania dojrzałych jajeczek, co może nastąpić za parę tygodni lub nawet miesięcy.

– Przejdźmy do Anny i Toma – zaproponował Sam. Na wzmiankę o tej parze radość Kirstin nieco przygasła.

Wobec tych kandydatów miała pewne wątpliwości, ale żadnych konkretnych dowodów na ich poparcie. Obserwując Sama, zorientowała się, że nie jest osamotniona w tych podejrzeniach.

– Wiem – powiedział – że kasa chorych już ma dosyć finansowania tej pary, ale... coś mi tu nie gra. Czy ktoś z kolegów wie, o co tu może chodzić?

– Chyba... jestem prawie pewna... – zaczęła z wahaniem. – Kiedy czekali na wizytę u doktora Dysarda, siedzieli razem w poczekalni i rozmawiali. Zadzwonił telefon, więc weszłam do gabinetu, żeby go odebrać. Chyba mnie nie zauważyli. Kobieta była bardzo zdenerwowana, a on próbował ją uspokoić. Ale nie nazywał jej Anną, lecz Marion. Mogło to być jej drugie imię, ale coś mnie tknęło, więc zajrzałam do kwestionariusza rodzinnego, tego, w którym wymienia się wszystkich członków rodziny oraz wszystkie choroby, jakie wystąpiły w rodzinie.

Sam przytaknął. Był to bardzo szczegółowy kwestionariusz, który pomagał wykluczyć problemy związane z bezpłodnością na podłożu genetycznym.

– Proszę mówić dalej.

– Anna podała w dokumentacji, że ma trzydzieści osiem lat. Wpisała również swoją siostrę Marion, która ma lat czterdzieści pięć. Podejrzewam, że osoba, którą poznaliśmy jako Annę, jest w rzeczywistości Marion. I że owa Marion podszywa się pod młodszą siostrę, aby dostać się do naszego programu.

Oprócz faktu, że w przypadku młodszej siostry szansa na powodzenie wynosiła jedenaście procent, a starszej nieco ponad cztery, należało liczyć się z wysokim ryzykiem wystąpienia takich poważnych problemów, jak na przykład zespół Downa.

W pokoju zapanowało poruszenie.

– Jesteś pewna? – zapytał ją Sam.

– Całkiem. Zanim się z nią spotkasz, można by to sprawdzić u jej lekarza rodzinnego. Może Anna i Marion mają różne grupy krwi? Albo jakąś charakterystyczną bliznę.

– Myślę, że trzeba odłożyć ten przypadek, aż sprawa się wyjaśni – skonstatował.

– Teraz już rozumiem, dlaczego przez cały czas miałem wrażenie, że oboje coś przede mną ukrywają. – Psycholog uśmiechnął się kwaśno. – Dobra robota, Kirstin.

Zebranie toczyło się dalej, ale prawdę mówiąc, Kirstin pochłonęły jej własne rozmyślania. To straszne, tak bardzo pragnąć dziecka, by ryzykując zdrowie, kłamać, że jest się swoją młodszą siostrą. Dla tej pary było bez znaczenia, że kasa chorych ryzykuje wyrzucenie w błoto niemałej sumy na kolejne nieudane próby, podczas gdy pieniądze te można by przeznaczyć dla paru młodszych kobiet, rokujących znacznie większe nadzieje. Chociaż wiedziała, że takie oszustwo jest niemoralne, było jej trochę żal Marion i jej męża.

To z kolei dało jej do myślenia, czy sama potrafiłaby odważyć się na tak desperacki krok. Czy, będąc bezdzietną kobietą po czterdziestce, zdecydowałaby się wykorzystać w ten sposób system opieki zdrowotnej do osiągnięcia celu, nie zważając również na ryzyko zdrowotne?

ROZDZIAŁ TRZECI

– Naomi Forrester. – Kirstin uśmiechała się szeroko. – Zapraszam do gabinetu.

Była to pierwsza wizyta kontrolna Naomi. Kirstin, rozbawiona, postanowiła potraktować przyjaciółkę jak kolejną pacjentkę.

– Czy to na pewno moja kolej? – niewinnym głosikiem zapytała Naomi, wchodząc do pokoju. Położna na szczęście wiedziała, że przyjaźnią się od lat, więc nie okazała zdziwienia.

– Jak się czujesz? – spytała Kirstin, zamknąwszy drzwi, tym razem już całkiem serio. – Męczą cię nudności?

– Skąd wiesz? – jęknęła Naomi, zdejmując buty, żeby stanąć na wadze. – Bo jestem taka zielona na twarzy?

– Powiedz uczciwie, jak bardzo cię to męczy? Udaje ci się je pohamować? To grozi odwodnieniem. Mogę ci coś przepisać.

Wiedziała, że Naomi nie zaryzykuje niepotrzebnie zdrowia dziecka.

– Mam powiedzieć prawdę i tylko prawdę? Na razie nie jest źle. – Skrzywiła się. – Nie chcę niczego brać, ale jeśli będzie gorzej, na pewno zgłoszę się do ciebie.

Kirstin wpisała wagę Naomi do komputera, po czym sprawdziła jej ciśnienie. Takie dane zazwyczaj zbierały położne, ale Kirstin uznała, że w przypadku Naomi sama się tym zajmie.

– Poza tym wszystko w normie? Czy coś cię niepokoi?

– Nie chciałabym potwornie się rozryć.

– Tym na razie się nie przejmuj. Wcześniej miałaś dobrą wagę, a przybyło ci tylko parę deko. A to już prawie koniec pierwszego trymestru.

– Za to jak tylko poczuję się trochę lepiej, wróci mi apetyt i zacznę obżerać, się za dwoje!

– Nie byłabym tego taka pewna – mruknęła Kirstin. – Ty i Cassie jadłyście, ile dusza zapragnie, i nigdy nie tyłyście. Tylko ja musiałam uważać, ile jem, bo to od razu widać.

– Chyba żartujesz! – oburzyła się Naomi. – Już dawno temu zrzuciłaś te wszystkie kilogramy i jesteś szczuplejsza ode mnie i Cassie. Teraz masz nogi aż pod samą brodę i ani grama tłuszczu. Ty stale jesteś w ruchu.

Kirstin prychnęła z niedowierzaniem, ale cieszyła ją lojalność Naomi. Dobrze wie, jaka jest prawda: wcale nie jest wyjątkowa.

– Nie będę ci dłużej zawracać głowy, bo tam czeka druga pacjentka – rzuciła Naomi, wkładając buty.

– Druga pacjentka? – Uderzyła w klawisz, żeby sprawdzić w komputerze. – Nikogo więcej tu nie ma. Ty byłaś ostatnia.

– W poczekalni jest jeszcze jedna kobieta. Zaprosić ją? Kirstin ściągnęła brwi, zastanawiając się, jaki to błąd w szpitalnym systemie komputerowym mógł zgubić jedną pacjentkę. Po chwili jednak usłyszała znajomy chichot przyjaciółek.

– Cassie, wejdź. – Dzięki Bogu to nie sprawka komputera. – Chcesz z pierwszych ust usłyszeć”, jak Naonu się czuje?

– Poniekąd – odparła Cassie tajemniczym tonem. – Ale chciałabym, żebyś mnie też zbadała.

– Żebym cię zbadała? – Nagle wydało się, że otaczają ją krzywe lustra, które wszystko powtarzają.

– Zrobiłam dzisiaj rano domowy test, ale chcę mieć całkowitą pewność. – Jej promienny uśmiech omal nie poraził Kirstin.

– Ty też jesteś w ciąży...

Na szczęście zdumienie odebrało jej głos, bo inaczej jej słowa odzwierciedlałyby ponury mrok otchłani, jaka się w niej otworzyła.

– Niesłychane! – pisnęła Naomi z miną magika, który wyciąga królika z kapelusza. – Zaszłyśmy w ciążę na samym początku małżeństwa, a nasze dzieci urodzą się w odstępie jednego miesiąca. Dot będzie wniebowzięta.

Kirstin uśmiechnęła się, mimo że z trudem łapała powietrze. Naprawdę cieszyła się szczęściem przyjaciółek. Doczekały się spełnienia marzeń, i to w tak krótkim czasie. Więc dlaczego ona czuje się tak, jakby coś w niej umierało? Jej też się poszczęściło. Realizuje swoje marzenia, więc o co chodzi? Dlaczego nie cieszy się razem z nimi?

Uprzytomniła sobie nagle, że już jakiś czas temu Naomi odała jej pytanie, na które dotąd nie dała jej odpowiedzi. Dobrze, że teraz zajęła się czym innym. Nie ma najmniejszej ochoty tłumaczyć, dlaczego jest roztargniona, ani tym bardziej analizować swoich chaotycznych emocji.

Rozległo się pukanie do drzwi.

– Proszę. – Było jej głupio, ponieważ ucieszyła się, że ktoś wybawi ją z tej niezręcznej sytuacji.

– Och, przepraszam. Myślałem, że już skończyłaś – speszył się Sam Dysard.

– Proszę nie wychodzić! – zawołała Naomi. – Pani doktor już skończyła. Wpadłyśmy z Cassie, żeby podzielić się z nią pewną wiadomością.

– Sądząc po waszych minach, mam nadzieję, że to dobra wiadomość.

– Najlepsza. Obydwie jesteśmy w ciąży – oznajmiła Naomi.

– Naomi zaszła w ciążę w noc poślubną – poskarżyła Cassie, zachwycona, że przyjaciółka oblała się rumieńcem.

– Wy też nie próżnowaliście – odparowała Naomi. – Między twoją a moją ciążą jest tylko dwa tygodnie różnicy, a wy dopiero co się pobraliście.

Kirstin czuła, że nie ma siły dłużej się uśmiechać. Nie miała nic przeciwko temu, by Sam dalej gawędził z Naomi i Cassie, ale czuła, że miał wielką ochotę wciągnąć ją do tej wymiany zdań.

– Teraz już rozumiem, co miałaś na myśli, mówiąc, że jesteście jak siostry ~ powiedział, przenosząc wzrok z Naomi i Cassie na Kirstin. .

– Poznałyśmy się, kiedy miałyśmy po piętnaście lat – zauważyła Cassie.

– I widzę, że nadal jesteście bardzo blisko. Dwie z was wyszły za mąż na przestrzeni paru zaledwie miesięcy, po czym okazuje się, że prawie razem będziecie rodzić. – Zwrócił się do Kirstin. ~ Teraz pora na ciebie.

– Na pewno nie. – Zawsze tak reagowała, tym razem jednak z przykrością poczuła, że to zapewnienie ją zasmuciło.

– Kirstin myśli tylko o pracy – broniła ją Cassie. – Dla niej najważniejszy jest doktorat.

Szkoda, że Cassie to powiedziała. Sam ściągnął brwi i zamyślił się na chwilę. Czytał ludzkie emocje znacznie szybciej niż inni, a Kirstin, pamiętając, z czego zwierzyła mu się poprzedniego dnia, obawiała się, że się zorientuje, co się teraz w niej dzieje.

– Mam nadzieję, że dokładnie przemyślałaś konsekwencje tej decyzji – powiedział, patrząc jej głęboko w oczy.

Dlaczego on tak się we mnie wpatruje? Jakby zobaczył mnie po raz pierwszy w życiu i chciał poznać moje myśli. Jak podczas rozmów z pacjentkami.

– O której dzisiaj kończysz? – spytała znienacka Naomi. Kirstin, zahipnotyzowana spojrzeniem Sama, z trudem przypomniała sobie, kiedy zaczął się jej dyżur.

– Dopiero o dziewiątej. Dlaczego pytasz?

– Jedziemy do Dot, żeby podzielić się z nią dobrą nowiną.

– Luke i Adam jadą razem z nami – uzupełniła Cassie. – Na pewno nie dasz rady skończyć wcześniej?

Kątem oka zauważyła, że Sam nadal uważnie przysłuchuje się ich rozmowie. Spojrzeniem dał jej do zrozumienia, Że przejmie część jej dyżuru. Kiedy nieznacznym ruchem głowy odmówiła, odwrócił wzrok. To bardzo ładnie z jego strony, ale ona nie ma najmniejszej ochoty uczestniczyć w tym święcie.

Gdy Cassie wyszła za mąż, Kirstin zaczęła czuć się samotna, a dzisiaj wydało się jej, że została już zupełnie sama.

Sam pewnie pracował tego dnia dłużej niż ona, więc nie ma sensu, żeby do tego wszystkiego jeszcze ją zastępował.

– Koniecznie pozdrówcie ode mnie Dot – przypomniała im na odchodnym. – Wpadnę do niej, jak tylko uzbieram kilka wolnych dni. Zostanę wtedy na noc i sobie pogadamy.

Być może do tego czasu upora się z tą gonitwą myśli. Tylko Dot może jej pomóc...

– Już nas wyganiasz? Miałaś zrobić mi próbę – upomniała się Cassie. – Bez oficjalnych wyników nie będę mogła powiedzieć Dot, że jestem w ciąży.

Sam roześmiał się. Nie spodziewała się, że zostanie. Podczas gdy ona zajmowała się Cassie, rozmawiał z Naomi o pracy na pediatrii, zapewne szczęśliwy, że może wyrwać kilka minut z pracowitego dyżuru. Został nawet wtedy, gdy obydwie wniebowzięte dziewczyny wyszły z pokoju.

– Przepraszam, że tak długo musiałeś czekać. Mam nadzieję, że to nie było nic pilnego.

– Absolutnie. – Przysiadł na brzegu biurka. – Twoje podejrzenie, że Marion podszywa się pod swoją siostrę, okazało się uzasadnione. Na dodatek skłamały w sprawie wieku. Za kilka tygodni Marion kończy pięćdziesiąt lat.

– Chciałabym tak wyglądać w tym wieku. Sądziłam, że ma kilkanaście lat mniej. Gdybym nie podsłuchała tej rozmowy...

– Niestety, młody wygląd nie jest gwarancją równie młodego układu rozrodczego.

– Co teraz z nimi będzie? Chciała dostać się do bardzo kosztownego programu drogą oszustwa. Czy myślisz, że pociągną ją do odpowiedzialności prawnej?

– Nie przyczynię się do tego. Będzie im wystarczająco przykro, gdy dowiedzą się, że nie zostali zakwalifikowani. Nie warto wciągać w to ciężkiej ręki prawa.

– Czy nasza poradnia była ich ostatnią deską ratunku? – Wiedziała, że Sam też nie lubi takich sytuacji. Było jej niemal przykro, że wykryła to oszustwo.

– To bardzo możliwe, chyba że stać ich na wyjazd za granicę. Jest kilka ośrodków, które przyjmują kobiety po pięćdziesiątce.

– Pan Bóg nie pozwala kobietom po pięćdziesiątce mieć dzieci, bo by zapominały, gdzie je zostawiły – zacytowała słowa Dot.

Uśmiech Sama powoli gasł.

– Kirstin, to po części dlatego tak się zaniepokoiłem, kiedy twoja przyjaciółka powiedziała, że postanowiłaś nie wychodzić za mąż i nie mieć dzieci. Chyba zauważyłaś, że spora liczba kobiet, które starają, się mieć dziecko metodą sztucznego zapłodnienia, to te, które całkowicie poświęciły się karierze zawodowej.

– Wcale nie ma ich tak dużo – broniła się. – Na liście pacjentek są kobiety w bardzo różnym wieku.

– Większość z nich próbuje mieć dziecko od początku małżeństwa – przyznał. – To znaczy, że gdy orientują się, że to jest poważny problem, są jeszcze młode na tyle, że możemy im pomóc. Grupa, którą miałem na myśli, to te, które dopiero po trzydziestce nagle postanawiają założyć rodzinę. I kiedy one zorientują się, że nie zachodzą w ciążę, poziom ich płodności już zaczyna szybko opadać. Czas działa na naszą niekorzyść.

Sam miał rację.

– To dlatego powiedziałem, że mam nadzieję, że dobrze przemyślałaś tę decyzję. Czas może zaskoczyć kobietę, która stale odkłada to na później. Mężczyzna, który za młodu podejmie taką decyzję, ma o wiele więcej czasu do namysłu.

Nic dodać, nic ująć. Ciekawe, jak by skomentował wątpliwości, które ją nękały, odkąd dowiedziała się o ciąży Naomi, a dzisiaj o ciąży Cassie. Obserwował ją uważnie, spokojnie czekał na odpowiedź. Jak w przypadku pacjentki, która musi podjąć trudną decyzję. Zdążyła się zorientować, że Sam nigdy nie okazuje zniecierpliwienia.

A on? Sądząc po stanowisku, jakie zajmuje, ma około trzydziestu pięciu lat i, jeśli wierzyć szpitalnym plotkarom, nie był żonaty. Czy ta stanowczość w jego głosie może znaczyć, że sam dojrzał do zmiany postanowienia?

Mężczyzna tak oddany pracy zawodowej, nie obciążony zobowiązaniami finansowymi wobec byłej żony i dzieci, a na dodatek szef tak specjalistycznego oddziału, jest wymarzoną partią. Koniecznie trzeba dowiedzieć się o nim czegoś więcej.

– A ty? – zagadnęła niemal wyzywającym tonem. – Postanowiłeś nie mieć dzieci, czy może jest ktoś, kto... ?

Urwała, przerażona własną bezczelnością. Takie pytania można stawiać koleżankom podczas ploteczek przy kawie, ale nie komuś takiemu jak on! Ten człowiek ma wkrótce zadecydować o jej przyszłości na tym oddziale. Bała się podnieść wzrok. Może poczuł się urażony?

– Kiedyś była w moim życiu pewna kobieta – odparł ze smutkiem w głosie.

– Zamierzałeś z nią się ożenić? – Wzmianka o nieznajomej w życiu Sama sprawiła, że poczuła ucisk w dołku.

– Nic z tego nie wyszło. – Wzruszył ramionami. – A potem poświeciłem się zagadnieniu bezpłodności i już nie miałem czasu na związki.

Bardzo często zostawał w szpitalu po dyżurze. Dopiero teraz przyszło jej do głowy, że być może po prostu nic przyjemnego nie ciągnęło go do domu.

– A rodzina? Pomagasz ludziom zakładać rodziny, a czy sam pomyślałeś o tym, żeby założyć własną?

– Kiedyś o tym myślałem. Ale mi przeszło.

Taka wypowiedź mogła znaczyć, że Sam po prostu nie chce mieć dzieci, ale odniosła wrażenie, że jednak jest inaczej. Wystarczyło popatrzeć, jak delikatnie obchodzi się ze swoimi malutkimi pacjentami, by nie mieć wątpliwości, że byłby wspaniałym ojcem. Dlaczego z tego zrezygnował? I dlaczego tak usilnie namawia ją, by zmieniła decyzję?

Nie dane było jej zgłębić tej kwestii, bo w tej samej chwili rozległo się piszczenie pagera.

– Twój czy mój? – zapytał Sam, gdy oboje nerwowo sięgnęli do kieszeni.

Sam jęknął tylko, przeczytawszy wyświetlony numer.

– To Marion, czyli Anna – oznajmił. – Rano zawiadomiliśmy ją, że nie możemy włączyć jej do programu. Dzwoni już piąty raz. Ubzdurała sobie, że coś wskóra, jeśli będzie mnie nękać.

– Pewnie wyczuła, że masz miękkie serce – odważyła się zażartować.

– Moje serce nie ma tu nic do rzeczy. – Zaczerwienił się lekko. – Po prostu jest za stara i nie rokuje większych nadziei, wiec nie mogę się nią zająć.

– Do tego wszystkiego w jej wieku byłoby to bardzo ryzykowne ze względów zdrowotnych. – Chciała mu pokazać, że podziela jego opinię. – Niewiele kobiet zdaje sobie sprawę z tego, jak niebezpiecznym przedsięwzięciem jest ciąża, nawet dla zdrowych i młodych. Niemal tak samo jak rodeo lub skoki na bungee.

– Czy to dlatego skreśliłaś tę pozycję ze swojej listy? – rzucił mimochodem, jakby nie oczekując odpowiedzi.

Niespodziewanie dla siebie samej poczuła potrzebę szczerości.

– Prawdę mówiąc, wykluczyłam możliwość zamążpójścia, a nie urodzenia dzieci. – Przestraszyła się, że za chwilę przyzna się do całonocnych rozmyślań i marzeń o własnym dziecku.

Nie należy o tym wspominać, zwłaszcza że ten człowiek będzie decydować o jej przyszłym zatrudnieniu. Aluzja do samotnego macierzyństwa mogłaby jej tylko zaszkodzić. Zrobiła unik pod pretekstem, że nie chce mu przeszkadzać w rozmowie z Marion. W rzeczywistości bała się, że Sam zacznie czytać w jej myślach.

Właśnie to zamierzam zrobić, pomyślała, wracając na oddział. Małżeństwo nadal nie wchodzi w rachubę, lecz możliwość urodzenia dziecka wydawała się, jej coraz bardziej realna. Być może podświadomie już się do tego przygotowuje. Na dodatek jej sytuacja życiowa również sprzyja podjęciu takiej decyzji.

Na przykład mieszkanie. Dano jej dwa do wyboru, w tej samej kamienicy, a ona nie wiadomo dlaczego wybrała parter, z niewielkim ogródkiem. Idealne miejsce dla dziecka. Strona finansowa też rysuje się obiecująco. W tej chwili, nawet bez podwyżki, którą ma dostać za parę miesięcy, zarabia tyle samo co wielu kolegów utrzymujących żony i dzieci. Co więcej, w szpitalu działa żłobek dla dzieci pracowników, więc po powrocie do pracy odpadnie jej problem zatrudnienia opiekunki.

Jej dziecku na pewno nie zabraknie towarzystwa, zważywszy że Naomi i Cassie wkrótce zostaną matkami. Jest też mała Jenny, która już chodzi, i na pewno chętnie wystąpi w roli starszej siostrzyczki. Jej optymistyczne rozważania przerwał czyjś głos. Odwróciła się i ujrzała Hala.

– Dzień dobry. – Przystanęła przy oknie wychodzącym na pozbawiony liści zimowy ogród. – Co tu robisz? O tej porze? Jeszcze nie czas na obchód pacjentek wyznaczonych do zabiegów.

Młody Egipcjanin uśmiechnął się szeroko.

– Szukam ciebie. Chciałem zamienić z tobą słówko na temat Sahru. – Rozejrzał się, by upewnić się, że nikt ich nie słyszy. – Masz teraz chwilę?

– Jasne. Poszukamy wolnego pokoju?

– To zbędne. Chciałem cię poprosić, żebyś porozmawiała z nią o możliwości zabiegu.

– Jakiego zabiegu? Wesz przecież, że tylko Sam może o tym zadecydować.

– Wiem, ale widzisz, już kilka miesięcy temu Sahru obiecała zgłosić się do niego, a mimo to jeszcze się do niego nie zapisała. To dla niej bardzo trudna decyzja. Ty jesteś kobietą, więc będzie jej łatwiej z tobą rozmawiać o takich sprawach. Jeśli uznasz, że powinna pójść do Sama, czułaby się lepiej, gdybyś jej towarzyszyła podczas wizyty u niego.

To ją zaciekawiło, ale biorąc pod uwagę to, że Sahru Ismail pochodzi z Sudanu, domyślała się, na czym może polegać jej problem.

– Czy powinnam o czymś wiedzieć, zanim się z nią spotkam? – zapytała ostrożnie. – Jeśli zależy jej na dyskrecji, mogę nie wpisywać jej do mojego planu wizyt, dopóki wszystko się nie wyjaśni.

– To dobry pomysł. Myślę, że najważniejsze jest to, żeby uwierzyła, że ją kocham i chcę się z nią ożenić. Uważa, że jej problem wyklucza naszą wspólną przyszłość. Jest przekonana, że ją utwierdzisz w tym postanowieniu, ja natomiast wierzę, że znajdziesz sposób, żeby jej pomóc.

Zauważyła, że Hal bardzo starannie unika powiedzenia wprost, co dolega Sahru, ale teraz nie miała już co do tego żadnych wątpliwości. Niepokoił ją jedynie stopień okaleczenia oraz jego konsekwencje, a skoro Sahru była taka stanowcza, mogło to oznaczać, że komplikacje są bardzo poważne, – Rozumiem, że im prędzej z nią porozmawiam, tym lepiej. Kiedy kończy najbliższy dyżur?

Hal zerknął na kartkę z dyżurami Suhru, z której Kirstin wybrała najbardziej dogodną porę. Wprawdzie oznaczało to, że następnego dnia rano będzie musiała przyjść trochę wcześniej, przed swoją zmianą, ale każda zwłoka może narazić tę biedną dziewczynę na niepotrzebną wojnę nerwów.

– Jestem ci bardzo zobowiązany – szepnął Hal, ściskając jej dłoń. – Obiecałem, że przekażę jej godzinę wizyty u ciebie. Zapewniłem ją też o swoim zaufaniu do ciebie i trafności twojej diagnozy.

Ujął ją tymi komplementami, tym bardziej że nie był do nich skłonny. Pomyślała, że nie może zawieść tych dwojga. Wcześniej zawiadomi Sama, czego się podjęła.

Powiedziała sobie, że robi to tylko po to, by nie omijać drogi służbowej. Za nic w świecie nie przyznałaby się do tego, że zaczyna wynajdować preteksty, by się z nim zobaczyć.

Spotkali się kilka bardzo pracowitych godzin później. Przez ten czas zajmowała się dwiema matkami, które urodziły śliczne maleństwa. Miała przed sobą przypadek nieprawidłowego ułożenia bliźniaczego płodu. W tym samym czasie inna kobieta, która zwlekała aż do drugiej fazy porodu, zaczęła głośno i niewybrednym językiem domagać się znieczulenia. Mimo tylu zewnętrznych bodźców, Kirstin wciąż mocowała się że swoim prywatnym dylematem.

Świeżo upieczona położna wyznała, że przydałaby się jej bardziej fachowa pomoc.

– Nigdy nie miałam z tym do czynienia, choć znam to z lektury – szepnęła, tak aby – nie usłyszała jej rodząca.

– Mnie też trafiło się coś takiego na samym początku – pocieszyła ją Kirstin. – Na szczęście Sam Dysard pomógł mi wprowadzić w życie tę książkową wiedzę. Teraz mam okazję pomóc tobie. Ale na razie – zniżyła głos, starając się nie słuchać wyzwisk dobiegających z drugiego łóżka – zobaczę, na jakim etapie jest ta rozwrzeszczana mamuśka. Nie wiem, czy nie jest już za późno na petydynę. Jeśli tak – rzuciła ze złośliwym uśmieszkiem – zaproponuj koleżance, żeby dała jej maskę z tlenem. Może ją to nieco uciszy.

Wróciła, gdy młoda położna sprawdzała położenie drugiego bliźnięcia. Już wcześniej nie liczono, że odwróci się przed porodem, ale teraz stało się jasne, że to w ogóle nie nastąpi. Pierwsze dziecko, śliczny chłopczyk, ważący prawie tyle samo co dzieci z ciąż pojedynczych, owinięty kocykiem już czekał na swojego bliźniaka. Widząc parę maleńkich stopek, Kirstin wiedziała, że teraz trzeba cierpliwie czekać, aż dziecko wysunie się nieco więcej, aby pomóc mu uwolnić główkę.

– W samą porę – zauważyła z ulgą w głosie położna na widok Kirstin, która już zmieniała rękawiczki.

Jak można było się spodziewać, dziewczynka miała obie rączki podniesione, ciągle głęboko w łonie matki. Gdy ukazał się fragment ramienia, należało błyskawicznie przystąpić do akcji, ponieważ główka znajdowała się teraz w miednicy, naciskając na pępowinę i ograniczając dopływ krwi.

– Za duża na chwyt Brachta, więc spróbujemy mullerem – szepnęła, podtrzymując śliskie ciałko oburącz i pociągając je w kierunku łóżka. Położna westchnęła z ulgą. Następnie Kirstin nieco uniosła dziecko do góry, aby uwolnić drugie ramię. Delikatnie odwróciła noworodka „twarzą” do łóżka, a położna przygotowywała się, by naciskając podbrzusze matki, wypchnąć główkę. Kirstin skinęła głową i sama podniosła dziecko do góry, jakby chciała nauczyć je stania na rękach. Ułożyła je na brzuchu matki, nóżkami w stronę jej twarzy. Przy akompaniamencie odgłosu przypominającego dźwięk korka wyskakującego z butelki, maleńka główka wyśliznęła się na zewnątrz, po czym najmłodsza przedstawicielka ludzkiego rodu wydała z siebie głośny krzyk.

Patrząc na tę drobinę, Kirstin poczuła, że oto podjęła ostateczną decyzję.

ROZDZIAŁ CZWARTY

– Z czym przychodzisz? – zapytał Sam, odkładając pióro na stertę dokumentów. Oparł dłonie na poręczach fotela, odchylił się do tyłu i omiótł wzrokiem całą jej postać; od twarzy o urodzie madonny po szczupłe kostki nóg.

Idąc do niego, narzuciła tylko biały fartuch na niebieski uniform, ponieważ wcale nie myślała o tym, by wywrzeć na nim jakieś szczególne wrażenie. Zapewne nie zdawała sobie sprawy z tego, jak ten wydawałoby się bezpłciowy strój ochronny podkreślał długość jej nóg oraz ponętne biodra. Gdy siadała przed nim, zakładając nogę na nogę, w ogóle nie myślała o mężczyźnie, którego ma przed sobą.

– Rozmawiałam z Halem Halawą. Zapytał mnie, czy zechcę udzielić konsultacji Sahru – zaczęła, by następnie przejść do tego, co w tej kwestii już postanowiła. Dopiero pod koniec jej relacji Sam odzyskał jasność myślenia.

– Słusznie postąpiłaś. Perspektywa badania ginekologicznego przeprowadzonego przez mężczyznę jest dla kobiet z niektórych grup etnicznych wręcz nie do pomyślenia. Nawet dla tych, które jak Sahru, przez cały dzień pracują z lekarzami.

Sięgnął do notatnika. Znalezienie czasu dla tak nagłej wizyty spowoduje wprawdzie trochę zamieszania, ale uznał, że nie należy zwlekać.

– Podejrzewam, że Sahru może się rozmyślić, jeśli zbyt długo będzie musiała czekać. Powiedz jej, że wszystko załatwimy podczas jednej wizyty. Będę jutro przez cały czas na oddziale. Wystarczy, że do mnie zadzwonisz, gdy będziecie gotowe. Postaram się od razu udzielić jej konkretnej odpowiedzi.

– Cudownie. – Rozpromieniła się. – Hal na pewno bardzo się ucieszy. Odnoszę wrażenie, że sporo się napracował, aby ją przekonać. Bardzo mu zależy na tym, żeby nie zmieniła zdania.

– Nie wygląda mi to na czysty altruizm. – Sam uśmiechnął się znacząco.

– Skądże. – Zauważyła, że wpatruje się w miedziany lok, który zabłąkał się w okolicach jej dekoltu. – Powiedział mi wprost, że ją kocha, r – Te słowa zmusiły go do zaniechania dalszych rozmyślań o jej smukłej szyi.

– Czy sugerujesz, że zanosi się na kolejny szpitalny romans? – Udał zdziwienie. – Jak w telewizyjnych serialach? Ale to bardzo dobrze dla naszego oddziału, bo po dziewięciu miesiącach wszystkie dziewczyny i tak tu lądują. W ten sposób mamy gwarancję, że zawsze będziemy mieli pełne ręce roboty.

Roześmiała się, ale tym razem jej śmiech zabrzmiał sztucznie. Przestraszył się, że może niepotrzebnie zażartował z jej przyjaciółek. Nie miał takiego zamiaru. Ale posiadając tak nikłą znajomość kobiet, mógł palnąć taką gafę...

W jego przypadku przyczyna była zarazem remedium. Z jednej strony zajęty pracą nie znajdował okazji, by szlifować obycie towarzyskie w takim samym stopniu, jak jego rówieśnicy. Z drugiej jednak pod pretekstem obowiązków zawodowych mógł ukryć fakt, że nie bardzo wie, jak postępować z kobietami.

– To wszystko? – Zdawał sobie sprawę, że zabrzmiało to nieco szorstko, ale nie miał pojęcia, jak należy rozmawiać z tak urodziwą kobietą, ponieważ pięknym kobietom potrafił zadawać jedynie pytania dotyczące ich doświadczeń ginekologiczno-położniczych.

– Niezupełnie... – Przygryzła wargę.

– Słucham. – Lepiej skoncentrować się na jej niezwykłych oczach, które mienią się najprzeróżniejszymi barwami.

– Tak. Jeszcze coś...

Ten nieśmiały uśmiech ujął go, gdy ujrzał ją po raz pierwszy. Ciekawe, czy ona zdaje sobie sprawę, że zacisnęła w pięści dłonie ukryte w kieszeniach fartucha? Czasami wydawało się mu, że dostrzega każdy szczegół jej zgrabnego ciała, największe jednak wrażenie robiło na nim to, że ta piękna pani doktor jest całkowicie oddana pracy. Właśnie ta cecha mogła podbić jego serce. Lecz nie wolno do tego dopuścić. Jest zbyt wiele powodów, które wykluczają wspólną przyszłość.

Przede wszystkim Kirstin jest bardzo inteligentna i, mimo że stoi dopiero u progu życia zawodowego, może zrobić wielką karierę. Czeka ją wspaniała przyszłość, więc on nie ma prawa nawet pomyśleć o tym, że mógłby podciąć jej skrzydła.

– Czy pomożesz mi mieć dziecko? – wyrzuciła z siebie, czerwieniąc się od dekoltu po linię włosów.

Osłupiał. Czyżby się przesłyszał? Czy naprawdę powiedziała coś, co zabrzmiało jak ścieżka dźwiękowa do jego najstaranniej ukrywanych snów? Czy ta piękna Kirstin o tycjanowskich włosach prosi go, by został ojcem jej dziecka? Lecz ona nie zdaje sobie sprawy, jak często jawi mu się w snach, a on starannie ukrywa, jak bardzo pragnie, by te sny się spełniły.

– Co mam zrobić... ?

Chociaż słyszał, że Kirstin mieszka sama, wcale nie musiało to znaczyć, że w jej życiu nie ma mężczyzny. I na pewno nie powinien wyciągać wniosku, że to on ma być ojcem.

Podniosła wzrok na jego twarz i natychmiast zaczęła się zastanawiać, jak bardzo się zbłaźniła. Sam Dysard oniemiał. Był przerażony!

– Przepraszam. Jeśli uważasz, że chcę wykorzystać swoją pozycję na oddziale... – Urwała, szukając odpowiednich słów. – Zdaję sobie sprawę, że powinnam mieć skierowanie, ale to bardzo osobista decyzja. Wiem poza tym, że twój personel jest wyjątkowo dyskretny, ale gdyby to wyszło poza ściany oddziału... Mam pewność, że uciąłbyś wszystkie plotki.

Czuła, że cała płonie.

– Uspokój się. Weź głęboki oddech. – Po jego twarzy przebiegł cień uśmiechu.

Jeszcze gorzej. Czy on z niej drwi? Zrobiła z siebie idiotkę? A może jej prośba go tylko rozbawiła? Nie zna go za dobrze, mimo że od kilku miesięcy pracuje pod jego okiem.

Posłuchała jego rady i nabrała powietrza w płuca.

– Zacznij od początku – zaproponował. – Po jednym zdaniu. Logicznie.

– Dobrze. – Wpatrywała się w swoje kurczowo zaciśnięte dłonie. Żałowała, że w ogóle poruszyła ten temat. Ale czy ma inne wyjście, jeśli chce urodzić dziecko?

– Uznałaś, że trzeba ci pomóc zajść w ciążę – pospieszył jej z pomocą. – Od kiedy się o to starasz? Czy zrobiłaś badania, które wykazały, że nie jesteś zdolna do poczęcia?

– To nie jest tak! – zaprotestowała. – W ogóle nie próbowałam;.. Nie mam nikogo. – I nigdy nie miałam, dodała w myślach. To by wymagało usunięcia barier, a bez nich byłaby zupełnie bezbronna.

– Nie sądzisz, że zaczynasz od niewłaściwego końca? Czy nie byłoby lepiej najpierw znaleźć partnera, a potem podjąć decyzję o dziecku?

– Niepotrzebny mi partner! Nie mam zamiaru wychodzić za mąż. Nigdy! Chcę urodzić dziecko i sama je wychowywać. Gdy awansuję, będę miała odpowiednio wysokie wynagrodzenie, a w Cassie i Naomi znajdę wsparcie emocjonalne. Ale nade wszystko zależy mi na dziecku.

Sam ściągnął brwi. Wiedziała, że w tym rejonie, z powodu bardzo wysokiej liczby bezdzietnych małżeństw, w których przyczyną tego stanu rzeczy jest bezpłodność mężczyzn, szpital może odmówić niezamężnej kobiecie pokrycia kosztów związanych z zapłodnieniem nasieniem dawcy. Oddział Sama może zająć się ograniczoną liczbą pacjentek, a rygorystyczne metody przygotowania nasienia dawcy sprawiają, że szansa powodzenia tego zabiegu rzadko przekracza dziesięć procent.

Drugie rozwiązanie raczej nie wchodziło w rachubę. W całym kraju było rocznie co najwyżej tysiąc noworodków oddawanych do adopcji i wiele tysięcy nieodwołalnie bezpłodnych małżeństw, które na nie czekały. Nie czułaby się dobrze, występując o adopcję. Nie ma przecież powodów uważać, że nie jest w stanie urodzić własnego dziecka.

– Ile masz lat? – zapytał.

– Dwadzieścia siedem, więc wiem, co robię. ‘

– Ale możesz jeszcze zmienić zdanie na temat małżeństwa i zajść w ciążę w naturalny sposób. Skąd ta decyzja o sztucznym zapłodnieniu? Jesteś obciążona jakąś poważną chorobą, której nie ujawniłaś, starając się tu o pracę? Stwierdzono u ciebie endometriozę? Przedwczesne objawy przekwitania? Dziedzicznego raka piersi? O co chodzi?

– Nic z tych rzeczy. O ile wiem, jestem absolutnie zdrowa. Wiem również, że nie zmienię zdania – zakończyła dobitnie.

Wpatrywał się w nią, jakby chciał przeczytać jej myśli. Przeczesał palcami włosy tak energicznie, że wyglądało to, jakby chciał je wyrwać.

– Ty chyba oszalałaś – stwierdził po dłuższej chwili. – Jesteś młoda, atrakcyjna, inteligentna. Stoisz na progu bardzo obiecującej kariery. Gdybyś się zakochała, jak twoje przyjaciółki, mógłbym zrozumieć, dlaczego nagle zapragnęłaś założyć rodzinę. Ale nie w ten sposób...

Jesteś młoda, atrakcyjna, inteligentna... Odrzuciła ten komplement. Czuła, że traci panowanie nad sobą.

– Nie po to zwróciłam się do ciebie, żebyś prawił mi kazania! – wybuchnęła. – Nie jestem naiwną, wschodzącą gwiazdeczką filmową, która chce natychmiast mieć dziecko tylko po to, żeby pisano o niej w gazetach! Ciężko pracuję, żeby zdobyć powszechnie szanowany zawód. I zapewniam cię, że wszystko przemyślałam, zanim przyszłam po poradę. To, co tu widzę na co dzień, kazało mi się dobrze zastanowić.

Bez trudu mogłabym się z kimś przespać, nawet z kilkoma partnerami, gdyby się okazało, że trzysta milionów plemników nie jest w stanie mnie od razu zapłodnić. Ale świadoma, z jakim ryzykiem łączy się takie postępowanie, wybrałam metodę bardziej odpowiedzialną. – Zerwała się z fotela i stanęła na wprost niego. – Jeśli uważasz, że powinnam wybrać adopcję, wystarczy mi to powiedzieć, a nie będę marnować twojego czasu.

Krew tętniła jej w skroniach, oddech stał się dwa razy szybszy. To źle, że dała się sprowokować. Teraz na pewno nie będzie miał ochoty jej pomóc. Nie wiedziała już, czy chce się jej płakać, czy krzyczeć. Najchętniej pobiłaby Sama Dysarda. Jeśli jej odmówi, miałaby przynajmniej tę satysfakcję.

– O ile zdążyłem się zorientować, ten ognisty kolor twoich włosów jest naturalny – zaczął łagodnym tonem.

Oniemiała. Spodziewała się, że grzecznie wyprosi ją z gabinetu, a on zdobył się na to, by w żartobliwy sposób nawiązać do koloru jej włosów i temperamentu. Przyjrzała mu się badawczo. Jak ten facet funkcjonuje?

Bardzo rzadko okazywał emocje. Mimo to, pracując z nim, sporo się o nim dowiedziała. Jest niewątpliwie oddany pracy, stanowi uosobienie cierpliwości wobec pacjentek. Zawsze je zachęca, jednocześnie niczego nie obiecując. Jest też piekielnie inteligentny, mimo to nie stara się nikomu imponować swoją rozległą wiedzą.

Jego wygląd? Pociągła twarz, ciemne oczy, wydatne wargi. Nie mógłby być modelem. Poza tym tacy mężczyźni nigdy się jej nie podobali. Ale te regularne rysy i siła, jaka emanowała z jego spojrzenia, przyciągały ją jak magnes.

Na dodatek ma poczucie humoru. Kilka razy zauważyła, że potrafi śmiać się z siebie. Poruszał się elegancko i swobodnie, co dawało się zauważyć nawet podczas pracy.

Mimo to zachowywał dystans. Czasami sprawiał wrażenie wręcz skrytego. Jakby postanowił, że do pewnych rozdziałów jego życia oraz obszarów osobowości nikt nie może mieć dostępu.

– Na jakich cechach dawcy ci zależy?

Wyrwał ją z zadumy. Ona zajmuje się jego osobowością, a on przez cały czas rozważa jej problem. Poczuła się podniesiona nieco na duchu. On chyba poważnie potraktował jej prośbę.

– Jak ci wiadomo, staramy się dopasować cechy dawcy do cech małżonka lub partnera. Obawiam się, że mamy niewielu dawców z twoją karnacją.

Wydało się jej, że patrzy na nią z podziwem. Poczuła się trochę nieswojo, jakby coś w niej wzbierało, niczym wystawiony na światło dzienne kiełek długo trzymany w chłodzie i mroku. I nagle pojęła, że chociaż jest taka zwyczajna, potrafi wywrzeć na Samie Dysardzie podobne wrażenie, jak on na niej. Odkrycie to sprawiło, że przez dłuższą chwilę nie mogła wydobyć z siebie głosu. Rozważając po raz pierwszy możliwość wzajemnej fascynacji, prawie nie słyszała jego słów.

– Załóżmy, że zostaniesz przyjęta do programu. Czy zastanawiałaś się nad cechami fizycznymi i intelektualnymi dawcy? – Zadawał te pytania ostrożnie, tak aby nie nabrała przeświadczenia, że już do czegoś się zobowiązał. Najpierw wolał zebrać wszelkie istotne informacje.

Omal nie wybuchnęła śmiechem. Wypytuje ją jak sprzedawca dywanów, który zaczyna od poznania ulubionych kolorów klienta.

– Coś cię rozśmieszyło?

– Kiedy zapytałeś mnie o cechy dawcy, zabrzmiało to, jakbyś oczekiwał mojej decyzji w sprawie modelu i koloru nowego samochodu – przyznała się.

– Różnica jest taka, że tego towaru nie da się wymienić na inny – zauważył. – I zazwyczaj jest on znacznie bardziej trwały.

Nie powinna czuć się dotknięta jego dociekliwością. Cała ta formalna procedura miała na celu wykluczenie nieodpowiednich kandydatek. Służyły temu rozmowy, włącznie z wywiadem u psychologa. Czy Sam zamierza również ją tam skierować?

– Czy już wiesz, jaki ma być ojciec twojego dziecka? Dawcy są wprawdzie anonimowi, ale jaki on powinien być twoim zdaniem?

Tego się obawiała. Jakie cechy jej i mężczyzny powinno łączyć jej dziecko? Wiedząc, że nigdy nie wyjdzie za mąż, nawet w szkole nie zwracała uwagi na chłopców. Żaden mężczyzna nie przyprawiał jej o przyspieszone bicie serca, dopóki... Czując, że nie ma odwrotu, spojrzała mu głęboko w oczy. W tej samej chwili zdała sobie sprawę, że jedynym mężczyzną, który mógłby być ojcem jej dziecka, jest Sam Dy sard.

– Kirstin... – Przywołał ją do porządku, kiedy zakłopotana wpatrywała się w niego. – Zacznij od podstaw. Na przykład od wzrostu i budowy.

– Mniej więcej twojego wzrostu i twojej budowy – zaczęła, wdzięczna za sugestię.

– Na pewno? – Był wyraźnie speszony. Sięgnął po pióro i udawał, że coś pisze. Pierwszy raz widziała go takim.

– Oczywiście. – Postanowiła go wybadać. Jeśli jest nią zainteresowany, jest szansa... Nadarza się okazja powiedzieć, okrężną drogą, co się jej w nim podoba. – Jesteś wysoki, ale nie chudy. Masz atletyczną budowę, ale bez przesady.

Zachował kamienną twarz, ale za to tak mocno ścisnął pióro, że bała się, by nie pękło. Była mile zaskoczona, że jej słowa potrafią wywrzeć na nim takie wrażenie. Tak skutecznie unikała do tej pory kontaktów z mężczyznami, że dopiero teraz poczuła, że damsko-męskie potyczki mogą być całkiem przyjemne.

– Włosy?

– Kasztanowe. – Była już absolutnie tego pewna. – Lekko kręcone, i brązowe oczy. Takie duże i poważne, a w nich iskierki, kiedy się śmieje.

Znieruchomiał. Czy posunęła się za daleko?

Co to znaczy „za daleko”? Przecież w ten sposób dała wyraz podziwu dla tego mężczyzny, dla jego wyglądu i intelektu. Czy mogła posunąć się „za daleko”, jeśli chciała mu powiedzieć: chcę urodzić twoje dziecko? W wyobraźni już widziała pierwsze minuty tego maleństwa na świecie, wpatrzone w nią zdumione ciemne oczy, ciemny, jedwabisty meszek na główce i długie paluszki: miniaturowa wersja dłoni ojca.

Nieco później w wielkim skupieniu będzie stawiało pierwsze kroki, uczyło się kopać piłkę i jeździć na rowerku. Z czasem jego sylwetka zacznie przypominać elegancką sylwetkę Sama. .

Inne cechy jawiły się jej mniej wyraźnie. Czy tak jak ojciec będzie podnosił jedną brew? A może takich rzeczy się nie dziedziczy, lecz uczy się ich tylko przez naśladownictwo? Gdyby oboje nadal pracowali w tym samym szpitalu, mogłaby czasami nawet obserwować ich razem podczas różnych towarzyskich spotkań. Szkoda, że to tylko marzenia. W jego spojrzeniu dostrzegła gniew i ból.

– To nie są żarty, Kirstin – ostrzegł ją. – Rozmawiamy o mężczyźnie, który miałby zostać ojcem twojego dziecka. Próbuję ustalić, jakie cechy miałoby po nim odziedziczyć.

– Już je wyliczyłam – odrzekła poważnie. Zorientowała się, że nie ma już odwrotu. Musi teraz coś powiedzieć, bo inaczej nigdy się nie dowie, co by było, gdyby... – Przysięgam, że traktuję to z całą odpowiedzialnością – zaczęła półgłosem. – Chciałabym, żeby moje dziecko miało takie same cechy fizyczne i intelektualne jak ty, ponieważ chciałabym, żebyś ty został jego ojcem.

Słowa te jeszcze wisiały w powietrzu, gdy rozdzwoniły się jednocześnie jej pager i jego telefon. Sięgając nerwowo do kieszeni fartucha, nie spuszczała wzroku z Sama. Niezdarny gest, jakim szukał słuchawki, był dla niej dowodem, że i on jest zaaferowany myślami.

– Słucham. Sam Dysard.

Skupienie, w jakim słuchał rozmówcy, dało jej pewność, że sprawa jest bardzo poważna.

– Jakie ma ciśnienie? Zatrzymuje płyny? Białko w moczu? Podajcie jej cztery gramy magnezu. Jeśli nie macie magnezu pod ręką, może być diazepam. Dziesięć miligramów. Natychmiast. I od razu na salę operacyjną! Wezwaliście doktora Halawę? Doktor Whittaker jest tu, u mnie. Zaraz tam będziemy. Przyniesiemy magnez.

– Stan przedrzucawkowy? – Kirstin już była przy drzwiach.

– Gorzej. Postępujący w piorunującym tempie. Bardzo wysokie ciśnienie krwi i poziom białka w moczu. Już ma drgawki. Poród przedwczesny, na dodatek przodowanie nóżkowe.

Gdy biegli korytarzem, Kirstin zastanawiała się, czy zdążą, zanim pacjentka zejdzie na udar. Tak wysokie ciśnienie jest wyjątkowo niebezpieczne. W takiej sytuacji nawet dziecko urodzone o czasie ma niewielką szansę przeżycia.

– To będzie mój pierwszy raz – przyznała się.

– Stan przedrzucawkowy czy przodowanie nóżkowe? – Pokonywał po dwa stopnie naraz.

– Jedno i drugie. – Zaczynało brakować jej tchu. – Zazwyczaj stan przedrzucawkowy był wykrywany wcześniej, już na patologii ciąży, zanim zdążył się rozwinąć. A o przodowaniu czytałam tylko w podręcznikach.

– Obawiam się, że w tej sytuacji będzie to po prostu błyskawiczne cesarskie cięcie, aby uratować matkę. Nie wiem jeszcze, ile tygodni ma dziecko.

Wpadli do szatni.

– Drgawki ustały – poinformował ich Hal, gdy stanęli przy nieprzytomnej pacjentce – ale magnez utrudnia jej oddychanie.

– Czy ktoś kontroluje odruch kolanowy? – rzucił, czekając na przygotowanie ciężarnej do operacji. Korzystając z okazji, wyjaśnił Kirstin, że przy za wysokim poziomie magnezu w ustroju odruch kolanowy zanika.

Gdyby nie to, że sama dobrze wiedziała, do jak poważnej operacji się szykują, po jego zachowaniu niczego by się nie domyśliła. Był jak zawsze spokojny i metodyczny. Stanowczym ruchem wykonał pierwsze ciecie. Zadaniem Kirstin było jak najszybciej oczyścić pole operacyjne z nadmiaru krwi.

Operacja przypominała wiele podobnych akcji, ale dzisiaj wszystko odbywało się dwa razy szybciej. Sam już sięgał w głąb krwawej rany, by wydobyć z niej uwięzioną w matczynym brzuchu kruchą istotkę.

– Nie więcej niż trzydzieści cztery tygodnie – ocenił, gestem prosząc Kirstin, by podtrzymała ciałko, podczas gdy on wyplątywał nóżki i rączki z pępowiny. – Wszystko przygotowane na przecięcie pępowiny? Tlen?

– Gotowe – zameldował Luke Thornton, który czeka!, by zabrać swego najnowszego podopiecznego na oddział specjalnej opieki. – W jakim on jest stanie?

– To jest ona ~ Sam uśmiechnął się – ma wobec tego większą szansę na przeżycie, ale to już twoja w tym głowa. Co z panią Frazer? – Operacja była dopiero w połowie, więc ponownie skierował uwagę na pacjentkę. Gdy odeszło łożysko i założono szwy, odwieziono ją na oddział intensywnej opieki, ponieważ oddział położniczy nie dysponował taką liczbą personelu, która mogłaby zagwarantować jej całodobową opiekę.

Gdyby poziom magnezu w jej ustroju spadł za bardzo, mogłaby znowu dostać drgawek, gdyby z kolei podskoczył, zagroziłoby to układowi oddechowemu. Dopóki organizm nie zacznie wracać do siebie po przedwcześnie zakończonej ciąży, trzeba będzie włożyć sporo starań, aby utrzymać tę równowagę.

Gdy panią Frazer wywieziono z sali, wszyscy się rozpierzchli do swoich zajęć. Kirstin, mimo zmęczenia uradowana, że udało się im uratować matkę i dziecko, zdecydowała się na gorący prysznic. Stojąc pod kojącymi strumieniami ciepłej wody, oddała się rozmyślaniom na temat rozmowy, którą im tak gwałtownie przerwano. Wzięła głęboki oddech, żeby się nie rozpłakać.

Dlaczego tak długo nie zdawała sobie sprawy, że nie pragnie jakiegokolwiek dziecka, lecz dziecka Sama? Ciekawe, czy gdyby wcześniej to sobie uświadomiła, potrafiłaby przedstawić mu swój problem w bardziej przekonujący sposób?

To bardzo irytujące, że z powodu nagłego wezwania Sam nie mógł od razu ustosunkować się do całej tej sprawy. Czy kiedykolwiek się dowie, o czym myślał, kiedy zadzwonił telefon? Czy czuł się zaszczycony? Przerażony? Zdziwiony? Wszystko to razem? A może nic nie czuł?

Była wręcz wstrząśnięta odkryciem, że interesuje ją wyłącznie dziecko Sama. Do tej pory zupełnie nie zdawała sobie sprawy z mocy swoich uczuć i ciała wyraz swoim pragnieniom, zanim zdążyła się z nimi oswoić.

Wtuliwszy twarz w ręcznik, starała się przypomnieć wszystkie modlitwy, których kiedyś ją uczono. Najbardziej bała się tego, że ich rozmowa nie będzie miała dalszego ciągu. Gdyby miała szansę wyjaśnić mu swoje motywy, może byłby bardziej wyrozumiały, ale w tej sytuacji zapewne już nie zechce mieć z nią nic wspólnego.

ROZDZIAŁ PIĄTY

– Zacząłem się już obawiać, że się tam utopiłaś – usłyszała zrzędliwy głos, gdy w końcu wyszła na korytarz.

– Ach, to ty. – Nie spodziewała się go. Stał oparty o ścianę, wyraźnie na nią czekając. Miał na sobie dżinsy i gruby sweter. Mokre, gładko przyczesane włosy świadczyły o tym, że i on brał prysznic.

– Myślałam, że już dawno poszedłeś do domu. – Może byłoby lepiej, gdyby tak się stało? Przestraszyła ją nieco perspektywa konfrontacji.

– Wpadłem jeszcze na oddział intensywnej opieki, żeby zobaczyć, co się dzieje z panią Frazer.

– No i jak? – Gdy wywożono ją z sali operacyjnej, była tak spuchnięta, że trudno było ją rozpoznać. Widać było wyraźnie, że otarła się o śmierć.

– Nerki nieco lepiej, ale ciśnienie nadal jest za wysokie. Upłynie trochę czasu, zanim poznamy skalę trwałych uszkodzeń. Za to jej dziewczynka sprawuje się znacznie lepiej, niż można by przypuszczać. Chociaż waży nieco ponad połkną kilograma i urodziła się zaledwie godzinę temu, nie potrzebuje inkubatora ani tlenu. Bardzo dzielna kruszynka – relacjonował. – Hal jest dzisiaj na dyżurze. Będzie miał obie na oku, a ja na wszelki wypadek nie wyłączę pagera.

Nasunęła się jej refleksja, że ten człowiek zawsze jest gotowy do pomocy, nawet wtedy gdy oficjalnie zakończył swój dzień pracy.

– Już pójdę... – Poczuła się nieswojo. Nagle przeraziła się, że Sam zdecydowanie odmówi spełnienia jej marzeń.

– Musimy porozmawiać. – Te słowa sprawiły, że stanęła jak wryta, mimo że nawet nie próbował jej zatrzymać.

Nic dziwnego, że ich myśli obracają się wokół tego samego tematu. Niespodziewanie jednak usłyszała w jego głosie żal.

– Muszę jutro przyjść sporo wcześniej, bo umówiłam się z Sahro... – Stchórzyła.

– Ja też – przypomniał jej. – Ale ta sprawa nie może czekać. Dokąd pójdziemy? Do mojego gabinetu?

– Byle nie w szpitalu. – Potrząsnęła głową i rozejrzała się ostrożnie. Ta konfrontacja jest nieunikniona, ale na terenie szpitala istnieje duże prawdopodobieństwo, że ktoś zobaczy ich razem po dyżurze i zacznie snuć głupie domysły. – Ktoś może nas usłyszeć i zacznie się gadanie.

– To dla mnie nie nowina – parsknął. – Pamiętasz te dwie pielęgniarki, które zameldowały się na dyżurze przemoknięte do suchej nitki?

– Chwilę później – podjęła – gruchnęła wieść, że przyłapano je razem pod prysznicem. Dobrze to pamiętam.

– To dokąd pojedziemy? Moglibyśmy coś zjeść w mieście. Albo pojechać do domu.

Dom? To słowo nadal przyprawiało ją o ból serca, mimo że była już taka dorosła. Jak wygląda prawdziwy dom?

Prawdziwej domowej atmosfery miała szczęście doświadczać zaledwie przez trzy lata, kiedy we trzy zamieszkały u Dot i Armura. Została sierotą w zbyt młodym wieku, by zachować jakiekolwiek konkretne wspomnienia. Pamiętała tylko piękną panią, która pachniała lawendą.

Czy jej mieszkanie można nazwać domem? Służyło jej wyłącznie jako schronienie przed światem. Do tej dziupli odważyła się zapraszać tylko Naomi i Cassie.

– Chyba nie mam ochoty pokazywać się w tym stroju. – Popatrzyła niezadowolona na swoje wytarte dżinsy.

– Wobec tego jedziemy do mnie. Obiecuję, że cię nakarmię. A jak skończymy, odwiozę cię do domu.

Wizja doktora Dysarda, który przygotowuje dla niej posiłek, sprawiła jej niejaką satysfakcję, ale przez cały czas dźwięczał jej w uszach złowieszczy cytat: „Nieszczęśnica spożyła obfity posiłek... „.

Panuje przekonanie, że szybkie, stanowcze cięcie minimalizuje ból. Czy to samo można powiedzieć, gdy chodzi o uśmiercanie marzeń?

– Tu możesz powiesić kurtkę, ja tymczasem wykonam jeden szybki telefon – powiedział, gdy weszli do mieszkania.

Ruszył w drugi koniec holu, niedbale wieszając płaszcz na słupku przy barierce u stóp schodów na piętro.

Co ja tu robię? – zastanawiała się, rozpinając zamek błyskawiczny. Jeszcze nigdy nie czuła się taka skrępowana. Zaledwie kilka minut temu, zanim znaleźli się w jego całkiem zwyczajnym, chociaż wygodnym samochodzie, nie miała pojęcia, gdzie on mieszka, a teraz znalazła się w jego domu w celu omówienia swojej szokującej, jak się okazało, propozycji.

Co ją wtedy podkusiło, by powiedzieć, że chce, aby to on został ojcem jej dziecka? Jeszcze tego samego dnia rano łączyła ich wyłącznie formalna zależność miedzy przełożonym i podwładną na jednym z oddziałów dużego szpitala. Im prędzej wypłacze się z tej niezręcznej sytuacji, tym lepiej. Mieszka zaledwie kilka przecznic stąd. Nic nie stoi na przeszkodzie, by włożyła kurtkę i w parę sekund wymknęła się, korzystając z okazji, że go nie ma. Sam jest na tyle inteligentny, że domyśli się, że zmieniła zdanie.

Szarpała się, wkładając rękę z powrotem do rękawa, gdy usłyszała jego kroki. Szansa przepadła.

– Chodźmy do kuchni. Zrobię kawę. Jedzenie będzie za piętnaście minut. Zjemy w salonie, bo z jadalni zrobiłem biuro. I tak zostanie, dopóki nie znajdę czasu, żeby uporządkować pokój na górze.

Z niedowierzaniem obserwowała swego szefa. Nigdy nie widziała, by aż tak się denerwował. Pojęła niespodziewanie, że Sam jest równie przejęty tą nieplanowaną wizytą, jak ona sama. To odkrycie pozwoliło jej nieco się odprężyć. Mogła dzięki temu prowadzić w miarę swobodną i rozsądną konwersację, podczas gdy on przygotowywał kawę i wyjmował talerze oraz sztućce.

Czeka ich wspólny posiłek oraz cisza, którą należy wypełnić. Być może jednak potrafią w kulturalny sposób podjąć razem jakąś konstruktywną decyzję w jej sprawie. Poza tym nic złego się nie stanie, jeśli dowiedzą się czegoś więcej o sobie. Sam od dawna ją fascynował, również dlatego, że w jego zachowaniu wyczuwała jakąś skrzętnie ukrywaną tajemnicę.

Nawet jeśli nie zdoła namówić go teraz, by został ojcem jej dziecka, dzięki tej rozmowie lepiej się poznają, co może pomóc im we wspólnym rozwiązywaniu przyszłych problemów zawodowych.

– To oszustwo! – rzekła ze śmiechem, gdy ustawił dwa podgrzane talerze, łyżki do nakładania i elegancko zdobione chińskie pałeczki. – Obiecywałeś, że coś ugotujesz.

Minęło pół godziny zamiast piętnastu minut, zanim dzwonek do drzwi oznajmił przybycie posłańca z chińskiej restauracji. Przez ten czas, który wyjątkowo jej się dłużył, wymieniali uwagi na neutralne tematy, badając teren. W końcu zapytała go, czy czytał artykuł w gazecie z tego dnia, w którym autor twierdził, że niemowlęta układane do snu w ciemnym pokoju mają wyższy iloraz inteligencji niż te, które spały przy zapalonej nocnej lampce. Rozmowa potoczyła się raźniej.

– Obiecywałem, że cię nakarmię, a nie że coś sam ugotuję – wyjaśnił, stawiając na stoliku obok kanapy tacę zastawioną zafoliowanymi pudełkami. – Pan Lau i jego pomocnicy z Orientał Garden gotują znacznie lepiej i szybciej niż ja, zwłaszcza po takiej operacji jak dzisiejsza. Siadaj i jedz.

Usadowił się na kanapie i sięgnął po łyżkę. Najwyraźniej był bardzo głodny. I chyba poczuł się w jej obecności na tyle swobodnie, by nie zawracać sobie głowy zbędnymi uprzejmościami.

– Zastanawiałam się, jak ta kobieta mogła doprowadzić się do takiego stanu – podjęła, marszcząc brwi. Uklękła po drugiej stronie stolika, na puszystym dywanie, i sięgnęła po talerz. – Jak to możliwe, że w jej poradni dla kobiet nie wykryto tego wcześniej?

– Też mnie to nurtowało – odrzekł, zaczynając jeść. – Postanowiłem porządnie ochrzanić jej męża przy najbliższej nadarzającej się okazji. Zastałem go na intensywnej terapii, kiedy ją tam przywieziono. Szalał ze strachu. Przyznał się, że miesiąc temu się przeprowadzali. Ale on w tym czasie wyjechał na dłużej, gdzieś dalej do pracy, żeby mieć wolne, gdy przyjdzie pora porodu. Zdaje się, że jego małżonka była tak zajęta urządzaniem swojego nowego gniazdka, że całkiem zapomniała zarejestrować się w nowym szpitalu.

– To był dopiero trzydziesty czwarty tydzień, więc zapewne uważała, że ma jeszcze mnóstwo czasu – zauważyła Kirstin. Jak to dobrze, że umie posługiwać się pałeczkami. Rozbawiło ją, że Sam przyjął za pewnik, że nie wprawią jej w zakłopotanie.

– To przeoczenie mogłoby nawet ujść jej płazem, gdyby nie to, że zatrucie ciążowe jest szczególnie niebezpieczne i może postępować błyskawicznie. Całe szczęście, że dochodzi do niego względnie rzadko.

Przytaknęła, przymykając oczy z zadowolenia. Była tak głodna, że zadowoliłaby się grzanką z jajecznicą, a trafiła się jej taka wyśmienita uczta. Jedli w takim skupieniu, że wszelka wymiana poglądów całkowicie zamarła.

– Dokładka?

– Nie, już dziękuję. Boję się, że będziesz musiał wezwać dźwig, żeby mnie podniósł.

– Czy to znaczy, że nie zjesz deseru?! – Zbierał talerze. – W zamrażalniku mam co najmniej kilogramowe wiaderko lodów. Z kawałkami prawdziwej belgijskiej czekolady.

– Jesteś naprawdę podły! Przecież doskonale wiesz, że uwielbiam słodycze... Już nic nie zmieszczę – jęknęła.

– Następnym razem zostaw sobie trochę miejsca – poradził.

Następny raz? Czy to znaczy, że nie jest to ostatnia wizyta w jego domu? Może podjął już decyzję? Po jej myśli? Trudno w to uwierzyć. Więc może lepiej o to nie pytać?

– Sam.. , – zaczęła bardzo niepewnym tonem. Gdyby nie to, że siedziała, nogi na pewno by się pod nią ugięły. Do tej pory nawet nie wiedziała, jak bardzo jej na tym zależy. – Czy to znaczy, że to zrobisz? – Głos jej drżał z przejęcia.

Właśnie wstawał, aby zanieść do kuchni zastawioną tacę. Pochylił się nad nią, marszcząc czoło.

– Co takiego? – Jej pytanie dotarło do niego dopiero po chwili. W jego oczach ujrzała coś jak błysk strachu. Ułamek sekundy później była w nich tylko pustka. – Broń Boże! – oznajmił i z hukiem postawił tacę na stoliku.

Przez moment wierzyła, że pomoże jej mieć dziecko, jego dziecko, lecz teraz wszystko legło w gruzach. Zanim się zorientowała, łzy zaczęły jej spływać po policzkach. Ukryła twarz w dłoniach. Była zdruzgotana taką brutalną odmową. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że wyszła na idiotkę.

Przecież to jest Sam Dysard, jej szef. Skąd przyszedł jej do głowy pomysł, że ten człowiek przystanie na coś tak... szokującego. W ogóle nie zdawał sobie sprawy, ile to dla niej znaczy.

– Kirstin, nie płacz. Źle mnie zrozumiałaś. – W jego głosie zadźwięczała troska. Nie musiała na niego patrzeć, aby wyczuć, jak bardzo był speszony tą niezręczną sytuacją.

– Doskonałe cię zrozumiałam – szlochała. – Nie powinnam nawet przez chwilę pomyśleć, że się zgodzisz. Jesteś moim szefem, a ja twoją podwładną. Coś takiego mogłoby narazić na szwank twoją opinię. Zapewne musiałbyś złamać setki przepisów. A poza tym dlaczego ktoś taki jak ja miałby nosić twoje dziecko? To jasne, że wolisz poczekać i założyć normalną rodzinę, a nie robić dzieci na boku!

– Przestań. Posłuchaj mnie. Bardzo chciałbym ci pomóc, ale ja nigdy nie będę miał dzieci.

Zaparto jej dech w piersiach. Z wrażenia aż odsłoniła zapłakaną twarz, by mu się lepiej przyjrzeć, ale on unikał jej wzroku.

– Jak to? Dlaczego? – Otarła dłonią łzy. To nieważne, że rozmazała makijaż. Nieważne, jak wygląda. Wyprostowała się, żeby lepiej czytać w jego oczach. – Dlaczego? Byłbyś wspaniałym ojcem – przekonywała go żarliwie. – Widziałam, jaki potrafisz być opiekuńczy wobec noworodków, wcześniaków i dzieci na pediatrycznym. Mógłbyś mieć całą chmarę dzieci.

– Nie przesadzaj. – Uśmiechnął się gorzko. – Ale dziękuję za zaufanie.

– To prawda. Dlaczego nie chcesz? Nie rozu... O Boże! – jęknęła, uświadomiwszy sobie najbardziej prawdopodobną odpowiedź. – Niepłodność! To dlatego wybrałeś tę specjalizację. Zęby pomagać mężczyznom w podobnej sytuacji. Nie wiem, jak mam cię przepraszać za ten atak na twoją prywatność. Nigdy bym nie śmiała... Nic nie powiem. Nikt się nie dowie...

– Ej, Kirstin, zagalopowałaś się. – Zaczerwienił się, wyraźnie zażenowany. Natychmiast potarł twarz dłońmi, jakby chciał zetrzeć ten kolor, po czym wbił palce we włosy.

Rozczochrany, w niczym nie przypominał zadbanego pana doktora, tak dobrze znanego wszystkim pacjentkom.

Kirstin sama miała ochotę rwać włosy z głowy, przerażona tym, że rozmowa coraz bardziej się komplikuje.

– Jeśli źle cię zrozumiałam, to proszę, wytłumacz mi, o co chodzi. – Wygrzebała z kieszeni zmiętą chusteczkę i głośno wytarła nos. – Chyba bez przerwy popełniam jakieś gafy.

– Sprzątnę ze stołu i zrobię kawę. – Otrząsnął się. – Wolałbym duży koniak, ale Hal może mnie potrzebować.

Niedobrze, że się wycofał. Dla niego zawsze najważniejsi są pacjenci. Czy on nigdy nie myśli o sobie?

Kuchnia miała ascetyczny wystrój: stal nierdzewna i biel. Lśniące czystością. Wszystko na swoim miejscu. Jej zdaniem czegoś jednak tam brakowało. Czegoś, co sprawiłoby, że byłoby tam jak w prawdziwym domu. Nie potrafiła tego zdefiniować.

– W twojej kuchni jest tak sterylnie jak na sali operacyjnej – zauważyła, sięgając po ściereczkę. To dobrze, że od razu zmywa naczynia. – W salonie też. Reszta domu też tak wygląda?

– Chyba tak, ale tam już nie ma stali nierdzewnej. Nie przyglądałem się. Przecież ja tu tylko przychodzę spać i... – Urwał, nasłuchując podejrzanego odgłosu. Nagle rozpromienił się.

– Co to za dźwięk? Coś drapie w drzwi?

– Ktoś – poprawił ją. Sięgnął po miseczkę z resztkami z ich chińskiej kolacji. – Przepraszam cię bardzo, ale muszę zająć się moim drugim gościem.

Ostrożnie uchylił drzwi i przykucnął.

– Cześć, Mac! – zawołał półgłosem, wyraźnie nie chcąc przestraszyć tego niezapowiedzianego gościa. – Miło, że mnie odwiedziłeś. Czy zechciałbyś tym się zająć?

Ciągnął dalej ten dziwny monolog. Kirstin zerknęła mu przez ramię, by zobaczyć sterane życiem, zahartowane w bojach, rude kocisko, które łapczywie rzuciło się na zawartość miseczki.

– Twój? – zapytała szeptem.

– Nie. Mac nie ma żadnego pana. Mac jest panem siebie. Czasami łaskawie mnie odwiedza. Często zdarza mu się wpaść, gdy mam problem z resztkami. Oczywiście, próbowałem karmić go puszkami dla kotów, ale nawet na to nie spojrzał. Zażądał ludzkiego jedzenia.

Uśmiechnęła się, słuchając tego przemówienia. Pochyliła się, by lepiej widzieć zwierzaka. Myślała, że zrobiła to niepostrzeżenie, lecz jednooki rudzielec nagie znieruchomiał i zaczął gniewnie wymachiwać ogonem. Znieruchomiała również.

– Jak mam ci to wytłumaczyć, stary? – przemawiał dalej Sam. – Gdybym wiedział, że przyjdziesz, nie zapraszałbym jej. Ale ty jesteś obyty na salonach, więc powinieneś to zrozumieć. Chcesz, żebym ci ją przedstawił?

– Cześć, Mac. – Starała się naśladować ton głosu Sama. Kocisko zjeżyło się od łba aż po sam koniec ogona. Było jej bardzo przykro, bo nie chciała go przestraszyć. – Przepraszam, że popsułam ci kolacyjne plany. Jak chcesz, to sobie pójdę. – Spokojnym ruchem, by kocura nie spłoszyć, cofnęła się o krok.

– Niesamowite – mruknął Sam, gdy kot powoli uniósł głowę i powąchał Kirstin z daleka, po czym zrobił ostrożny krok w jej kierunku. – No, stary, chyba nadeszła pora, żebyś dowiedział się, co to jest zdrada Karmię cię, odkąd tu się sprowadziłem, a ty ani razu nie pozwoliłeś mi zbliżyć się tak blisko. Wystarczyło, że jeden raz jakaś kobieta wyciągnęła do ciebie rękę... – Zabrakło mu słów, gdy kocisko trąciło jej palce, domagając się pieszczot. Delikatnie pogładziła poharatany łebek, za co w podzięce usłyszała krótkie mruknięcie, po czym zwierzak uznał, że pora kończyć wizytę i czmychnął w mrok zimowej nocy.

Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że głaszcząc kota, całym ciężarem oparła się na Samie. Pospiesznie się odsunęła. W tej samej chwili owiał ją zimny, marcowy wiatr, którego wcześniej nie czuła przytulona do jego ciepłego ciała. Instynktownie jednak wyczuła, że ten dreszcz, który ją przeszył, nie miał nic wspólnego z temperaturą otoczenia.

– Nie dostał wody – zauważyła, siląc się na obojętność. Czy Sam zauważył, że dotykanie go sprawiło jej przyjemność?

– Później mu wystawię. – Zamknął drzwi. Trzask zamka wydał się jej nieznośnie symboliczny.

– Przyniosę kawę, a ty usiądź wygodnie w salonie. Podziwiała jego spokój. Jak on szybko odzyskuje równowagę. Upłynie jeszcze co najmniej minuta, zanim ona opanuje się na ryle, by znowu się nie zbłaźnić. Pamiętaj, że ty nigdy nie płaczesz, upominała siebie, stojąc pośrodku salonu. Jesteś spokojna, panujesz nad emocjami. Postaraj się nie komplikować bardziej tej sytuacji.

Z podniszczonego fotela nieopodal kominka patrzyła na kanapę, na której siedział Sam podczas kolacji. Dla własnego spokoju byłoby lepiej zostać w tym fotelu. Lecz dzieli go od kanapy tak nieprzyzwoicie duża odległość, że Sam mógłby pomyśleć, że ona się go boi.

Przesiada się na kanapę i czekała na niego z kamienną twarzą i dłońmi skromnie splecionymi na kolanach. Całymi latami ćwiczyła stoicki spokój i teraz nareszcie ma okazję się sprawdzić. Nie dając Samowi poznać, że doznała ogromnego rozczarowania, musi spokojnie wysłuchać jego zwierzeń.

– Skoro jesteś po dyżurze, pozwoliłem sobie zrobić ci kawę z mlekiem i odrobiną cukru. Może być?

– O tej porze tak. – Zdziwiła się, że zapamiętał taki drobiazg. Kiedy czekała ją operacja, nie piła kawy. W ciągu dnia zadowalała się wszystkim, co pozwalało jej utrzymać się na nogach, za to na zakończenie każdego dyżuru pozwalała sobie na ten niewielki luksus.

Wzięła od niego kubek, uważając, by nie dotknąć jego dłoni. Nie może pozwolić, by cokolwiek wytrąciło ją teraz z równowagi.

Spodziewała się, że Sam przystąpi do rzeczy, gdy tylko usiądzie, ale on tylko wpatrywał się w swój parujący kubek.

Dłużej nie wytrzyma tego napięcia.

– Dlaczego się nie ożeniłeś? – palnęła bez namysłu. – Powiedziałeś, że kiedyś byłeś o krok od tego.

– Kto się nie żeni, ten się nie rozwodzi.

– Nie byłeś z nikim aż tak blisko? – napierała. Intuicja podpowiadała jej, że podąża we właściwym kierunku. Sam zacisnął mocniej dłonie na swoim kubku i unikał jej wzroku. Jeśli nie chce, wcale nie musi odpowiadać na jej pytania.

Milczał uparcie, aż uznała, że zrezygnował z tej rozmowy. W końcu jednak podniósł na nią rozpalony wzrok, co zahipnotyzowało ją niczym światła samochodowych reflektorów same. Dostrzegła w jego oczach tyle bólu i rozpaczy, że serce zaczęło się jej kroić.

– Raz mi się to zdarzyło – odparł zduszonym głosem. – Tak mi się przynajmniej wydawało, aż... – Urwał, po czym zdobył się na odwagę. – Dopóki nie przyznałem się, że cierpię na dysleksję. Nie omieszkałem też wspomnieć o pewnych badaniach, które wykazały, że dysleksja może być dziedziczna.

– Dysleksja? – zdziwiła się. – Jest kłopotliwa, ale na pewno nie zagraża życiu i na pewno nie jest powodem do wstydu. Poza tym nie zauważyłam, żeby ci przeszkadzała w pracy.

– Szkoda, że cię wtedy nie znałem. Mógłbym cię poprosić, żebyś porozmawiała z Lissą, kiedy zerwała ze mną i moimi wadliwymi genami. Może przekonałabyś ją, że nie ma czego się obawiać.

– Gdybyś mi o tym teraz nie powiedział, niczego bym się nie domyśliła. – Przeanalizowała wszystkie dni i miesiące spędzone w jego obecności. Przypomniała sobie pewne sytuacje. – To dlatego zawsze komuś dyktujesz zalecenia i leki? – Sprytny system. Dzięki temu miał pewność, że nie pomyli ani nie pominie istotnych liter lub cyfr. – I dlatego papierkową robotę zawsze zabierasz do domu, żeby zrobić ją w spokoju, w swoim tempie...

Im głębiej się nad tym zastanawiała, z tym większym szacunkiem patrzyła na to, co udało mu się osiągnąć.

– Jak bardzo jest to poważne? De czasu zabiera ci przeczytanie jednego fachowego artykułu? Nie, lepiej nie mów, bo będę miała wyrzuty sumienia, że zaliczyłam kurs szybkiego czytania.. Ta dziewczyna nie miała pojęcia, z kogo rezygnuje. Z człowieka o ogromnej inteligencji, dążącego do celu wbrew przeciwnościom, niezależnie od tego, ile czasu mu to zajmie. De masz dyplomów?

Trudno sobie wyobrazić, ile godzin spędził nad podręcznikami, przygotowując się do tylu egzaminów. Coraz bardziej rósł w jej oczach.

– Inteligencja, upór, wytrwałość, zdolność do poświęceń, dobroć – wyliczała. – Trudno o wspanialszą genetyczną wyprawkę dla dziecka.

– Dzieciak, który odziedziczy dysleksję, może być odmiennego zdania – mruknął, a ona wyobraziła sobie, jakim koszmarem musiało być jego dzieciństwo. Na pewno nieraz przylepiono mu etykietkę tępaka.

– Zauważ, że przez ten czas nasz system edukacji uległ pewnym przemianom. A gdyby to dziecko miało ojca, który przezwyciężył tę przeszkodę i osiągnął sukces pomimo dysleksji? – Czuła, że zabrzmiało to jak prośba, by zmienił swe postanowienie, ale w tej chwili było jej wszystko jedno.

Dla tamtej kobiety, którą pokochał, dysleksja mogła być problemem nie do pokonania, ale dla niej ważniejszy jest Sam jako człowiek. Obserwowała zmiany zachodzące na jego twarzy, niezbicie świadczące o tym, że stopniowo pojmuje, jak nieistotna dla jej decyzji jest jego ułomność.

Im więcej o nim się dowiadywała, tym bliższa była uznania go za kogoś, kogo mogłaby pokochać.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– Zapraszam. – Kirstin zwróciła się do Sahru, zapraszając ją, by usiadła na foteliku przy maleńkim stole.

W ciasnych pokoikach trudno było stworzyć atmosferę sprzyjającą rozmowom o intymnych problemach, ale Kirstin udało się wstawić tam kilka wyściełanych foteli zamiast tradycyjnych, składanych krzeseł.

– Nie powinnam marnować pani cennego czasu – zaczęła młoda kobieta, wybierając najbardziej oddalony fotel. – Pani doktor musi się zajmować tylu kobietami, które chcą mieć dziecko, a ja... – Smutno potrząsnęła głową.

Kirstin bardzo przejmowała się wszystkimi pacjentkami, ale ten przypadek zasługiwał na szczególne potraktowanie.

– Najpierw powiedz, na czym polega twój problem, i dopiero wtedy będziemy wiedziały, czy to jest marnowanie mojego czasu – zaczęła łagodnym tonem. – Jak zdążyłam się zorientować, wychowałaś się w Sudanie, w bardzo... tradycyjnej rodzinie.

Wdać było, że Sahru z dużą wdzięcznością przyjęła to niedomówienie.

– Bardzo tradycyjnej – przytaknęła beznamiętnie. – Przeszłam tę... operację w wieku pięciu lat.

W wieku pięciu lat? Kirstin nie dowierzała własnym uszom.

– I od tej pory masz kłopoty?

– O mało nie umarłam – zaczęła Sahru, wydobywając z otchłani pamięci straszliwe wspomnienia. – Najpierw długo krwawiłam, a potem wdała się infekcja. Od tej pory stale mam jakieś infekcje.

Nieludzkie okaleczenie. I brzemienne w konsekwencje dla zdrowia.

– Jakie są to problemy? – Trzeba skoncentrować się na teraźniejszości. – Czy tylko comiesięczne? Czy również przy oddawaniu moczu?

– Jedno i drugie. Otwór jest za mały, i to bardzo boli. Co miesiąc muszę brać zwolnienie, bo nie mogę się wyprostować, a na co dzieli muszę uważać, ile wypijam, bo wydalanie trwa bardzo długo.

Kirstin z trudem mogła sobie wyobrazić takie codzienne i comiesięczne planowanie, bo dla niej czynności fizjologiczne były czymś oczywistym. Nie pora jednak na współczucie, trzeba działać.

– Mogę cię zbadać? Żeby ocenić rozmiar uszkodzeń.

– Czy to jest naprawdę konieczne? – Sahru nie była przekonana. – Nie będę miała dzieci, więc nie warto nic zmieniać... w tym miejscu. Nie ma potrzeby nic poszerzać, żeby mężczyzna... – Zamilkła, ale Kirstin wiedziała, co ma na myśli. To, co przeczytała w Internecie, aby zapoznać się z tym zagadnieniem, zdecydowanie nie napawało optymizmem.

– Nie chodzi o to, żeby zrobić coś, co spodoba się mężczyźnie – tłumaczyła. – Zdaję sobie sprawę, że naprawienie chociaż części tego, co ci zrobiono, kiedy byłaś dzieckiem, jest wbrew wszystkiemu, co ci wpojono. Ale tu nie chodzi o Hala, o twoją rodzinę czy o tradycję. To jest kwestia twojego zdrowia. To trzeba zrobić dla ciebie, żeby twoje życie stało się bardziej znośne.

Sahru wahała się. Widząc jej lęk, Kirstin szukała słów, które mogłyby w jakiś sposób pomóc tej biednej dziewczynie w jej walce z wieloletnim przeświadczeniem, że została okaleczona dla jej dobra.

– Bądź dzielna – szepnęła Kirstin, ujmując dłoń Sudanki. – Pokonałaś bardzo długą drogę ze swojego kraju aż tutaj w poszukiwaniu innego życia. Zrób teraz coś, aby to życie stało się bardziej przyjemne.

– Ma pani rację – oznajmiła Sahru po krótkim namyśle. Wyprostowała się i wysoko uniosła głowę. – Pora to zrobić.

Kirstin zaprowadziła ją do gabinetu zabiegowego.

Gdy wróciła do swojego biurka, by zadzwonić, spostrzegła, że drży jej ręka. Wzięła głęboki oddech, by się uspokoić, i energicznie wystukała numer wewnętrzny.

– Dysard, słucham. – Na dźwięk tego głosu przeszedł ją dreszcz. Odkąd to samo brzmienie czyjegoś głosu robi aa niej takie wrażenie? Przeraziła się. Czy jest to skutek ich wczorajszej rozmowy, która niczego nie przesądziła?

Zanim wywiązał się z obietnicy odwiezienia jej do domu, milczał przez długą chwilę, pogrążony we własnych myślach. Czekała z zapartym tchem na jego słowa, ale gdy podniósł na nią wzrok, zrozumiała, że jeszcze nie dojrzał do podjęcia ostatecznej decyzji.

– Potrzebuję czasu do namysłu. – Nie można go ponaglać. Trzeba uszanować jego życzenie i zdobyć się na cierpliwość. – Myślę – dodał – że powinniśmy częściej się spotykać.

Nieoczekiwanie dla samej siebie parsknęła śmiechem.

– Podejrzewam, że niewiele małżeństw spędza razem tyle godzin każdego dnia, ile my w szpitalu!

– Ale nie mamy okazji poznać się bliżej. Poznawanie się bliżej – tego właśnie unikała przez całe życie, ale tym razem pojęła, że Sam nie zmieni zdania.

Z kolei, jeśli jest to konieczne, żeby dojrzał do wyrażenia zgody, trzeba się temu podporządkować. W pewnym sensie propozycja ta wydała się jej poniekąd intrygująca.

– Dysard, słucham.

– Tu Kirstin. Sahru zgodziła się, żebym ją zbadała. Gdybyś zechciał...

– Gratuluję sukcesu. – Jakie to szczęście, że nie widział, jak się rozpromieniła. Jak nastolatka, a nie jak osoba dwudziestosiedmioletnia. – Zadzwoń, kiedy mam przyjść. – Jego spokojny głos pomógł jej nieco się uspokoić.

– Jestem gotowa. – Cichy głosik dobiegający z gabinetu zmusił ją do zakończenia rozmowy, którą, po raz pierwszy, miała ochotę przeciągnąć.

Podczas badania, które nie trwało długo, Kirstin oceniła okaleczenia Sahru jako bardzo poważne. Teraz musiała jeszcze przekonać tę młodą kobietę, aby wyzbyła się nieuzasadnionego poczucia wstydu i pozwoliła Samowi ocenić szansę powodzenia ewentualnej operacji.

– Chciałabym, żeby zbadał cię doktor Dysard – rzuciła od niechcenia, wprawnym ruchem zdejmując rękawiczki.

– Słucham? Dlaczego? Doktor Dysard jest mężczyzną... – wykrztusiła przerażona Sahru. – Zwróciłam się do pani doktor, bo pani jest kobietą. – Na jej czole perliły się kropelki potu.

– Ale to przecież on będzie cię operował. Wiedziałaś o tym, prawda? Hal musiał ci to powiedzieć. – Obawiając się protestu, aż wstrzymała oddech.

– Tak, wiem. Ale znowu sprawa się odwlecze. A ja tak boję się tego badania – tłumaczyła się zażenowana. Kirstin zauważyła, jak jej wzrok przesunął się po ubraniu ułożonym na krześle, jakby jej pacjentka rozważała możliwość ucieczki. – Jeśli pani nie może tego zrobić, to lepiej będzie, jak o wszystkim zapomnimy. Ja już się do tego przyzwyczaiłam...

– Przestań, Sahru. Posłuchaj. – Ujęła dłonie dziewczyny, aby zmusić ją do spojrzenia sobie prosto w oczy. – Nie będziesz czekać na wizytę u doktora Dysarda, ponieważ on jest gotowy zbadać cię zaraz.

– Teraz? Doktor Dysard chce mnie teraz zbadać? Jak to? On ma tyle pacjentek, że na wizytę trzeba czekać kilka tygodni.

– Ty nie musisz. To jest bardzo poważna sprawa. Doktor Dysard uważa, że już dzisiaj powinnaś dowiedzieć się, jak i kiedy możemy ci pomóc. Zgadzasz się?

Sahru była bliska łez. Ta nowa sytuacja całkiem ją zaskoczyła.

– Czy to wszystko załatwił Hal? – Nie potrafiła spojrzeć Kirstin prosto w oczy. – Jego matce zrobiono to samo. I ona bardzo często chorowała. Gdy urodziła córkę, nie zgodziła się, by jej też to zrobiono. Z tego powodu ojciec Hala z całą rodziną wyjechał z Egiptu. – W oczach Sahru Kirstin dostrzegła lęk i zarazem nadzieję. – Hal twierdzi, że wcale aie musi mieć dzieci, byle tylko mógł być ze mną. A ja jestem z nim taka szczęśliwa.

– Jaka jest twoja decyzja? Mam poprosić doktora Dysarda? – Zacisnęła mocno kciuki.

– Tak. Proszę mu powiedzieć, że jestem gotowa. Ale niech pani doktor też tu ze mną będzie.

– Mogę cię nawet trzymać za rękę – obiecała rozpromieniona i ruszyła do telefonu.

– Dzień dobry. Wygląda pani znacznie lepiej, niż kiedy ostatnio panią widziałam – zażartowała Kirstin, gdy pani Frazer znalazła się wreszcie na jej oddziale. Wstawiwszy jej rzeczy do szafki, pielęgniarka zaciągnęła zasłonkę wokół łóżka i zostawiła je same.

Sam orzekł, że jest w stanie pomóc Sahru, ale nie wystarczyło im czasu, by mógł podzielić się z Kirstin szczegółami. Jednak coś w jego oczach kazało jej być dobrej myśli.

Z karty pani Frazer, wypełnionej jeszcze na oddziale intensywnej opieki, dowiedziała się, że ciśnienie stopniowo obniża się oraz że nerki nie uległy trwałemu uszkodzeniu. Opuchlizna, która tak okropnie ją zniekształciła, już prawie całkiem zeszła.

– Gratuluję szybkiego opuszczenia intensywnej terapii – pochwaliła pacjentkę. Ta kobieta prawdopodobnie nigdy się nie dowie, ile miała szczęścia, wychodząc ze stanu przedrzucawkowego. Na dodatek ze zdrowym dzieckiem.

– Wkrótce poczuje się pani u nas jak u siebie w domu. Czy czegoś pani potrzeba?

– Powiedziano mi już, że córeczka jest zdrowa. Chciałabym wiedzieć, kiedy będę mogła zobaczyć moją małą Tamsin? – zapytała, krzywiąc się z bólu.

– Porozmawiam z doktorem Forresterem. I dowiem się, kiedy będzie pani gotowa do składania wizyt.

– Będę wdzięczna. Na razie widziałam ją tylko przez szybę. Wioząc mnie tutaj, salowy nieco nadłożył drogi.

– Tak to jest, kiedy trzeba zrobić nieprzewidziane cesarskie cięcie – zauważyła Kirstin. – Kiedy dziecko przychodzi na świat, matka najpierw jest uśpiona, a potem przykuta do łóżka. Ani jedno, ani drugie nie może składać wizyt. Ale to wszystko wkrótce się ułoży. Kiedy zacznie pani karmić Tamsin?

Zmiana tematu powstrzymała zagrażający potok łez, co Kirstin natychmiast wykorzystała, by przekazać pacjentce stosowne wyjaśnienia i porady.

Przy każdym łóżku powtarzało się to samo. Wszystkie pacjentki rwały się do rozmowy, najchętniej na temat dzieci. Kirstin dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak łatwo o nich mówić dobre rzeczy, więc obchód młodych matek zajął jej kolejną godzinę. Z ulgą odnotowała tylko jeden przypadek zapalenia gruczołu sutkowego.

Przeszła teraz w drugi koniec oddziału, gdzie leżały kobiety z ciążą zagrożoną. Starano się, by były jak najdalej od tych, które już urodziły. Rzadko wprawdzie, ale jednak zdarzały się tu poronienia, i tym kobietom należało oszczędzić słuchania płaczu noworodków.

Wcześniejsza zmiana przekazała jej tę niewielką grupkę bez żadnych zastrzeżeń, ale to wcale nie znaczy, że któraś z łych kobiet za chwilę nie zacznie rodzić. Dwie pacjentki zagrożone poronieniem przebywały na oddziale od dłuższego czasu. Ich ciąże były już na tyle donoszone, że pozwolono im swobodnie się poruszać. Jak to zwykle bywa w takich przypadkach, u żadnej nie zanosiło się na poród. Obydwie były już porządnie znużone czekaniem. Długi pobyt w szpitalu sprawił, że bardzo się zaprzyjaźniły. Na ich miejscu chyba bym zwariowała, pomyślała Kirstin. Podziwiała ich pogodę ducha.

– Ciągle nic? – zapytała, przysiadając na łóżku jednej z nich.

– Absolutny spokój – jęknęła Fiona Castle, spoglądając na swój ogromny brzuch. – Chyba poproszę męża, żeby pożyczył od kolegi motor i zabrał mnie na przejażdżkę po wertepach. Temu smarkaczowi jest tam zdecydowanie za dobrze. – W rzeczywistości jednak, mając za sobą kilka poronień, była bardzo szczęśliwa, że ta ciąża się utrzymała. Miała już obawy, że nigdy nie donosi ciąży do szczęśliwego rozwiązania.

– Kiedy wrócicie, to ja też się przejadę. Mogłybyśmy też poskakać na batucie, w sali ćwiczeń na fizjoterapii – podrzuciła Chelsea Logan, przerywając szydełkowanie. – Czy sądzi pani doktor, że to by coś pomogło?

– O ile to możliwe, radziłbym poczekać z tym siąkaniem, aż będzie po porodzie...

Ten głos przyprawił ją o mocniejsze bicie serca. Do tej pory była bardzo dzielna, bo przez kilka godzin udało się jej nie myśleć o Samie ani o tym, co miał na myśli, mówiąc, że powinni się bliżej poznać. Poczuła, że się czerwieni. Bardzo nie chciała, by zauważyły to jej podopieczne. Już sobie wyobraziła ich komentarze i aluzje.

– Czyżby znudziła się paniom nasza kuchnia? – żartował Sam, – Czy w domu będzie się krzątało koło was tyle służby?

– Raczej nie, ale nareszcie będę mogła przytulić się w łóżku do męża. Wątpię, czy doktor Whittaker spodobałoby się, gdybym zrobiła to tutaj.

Wyobraziła sobie, że leży w ramionach Sama. Skąd taki pomysł?! Nawet jeśli Sam zdecyduje się jej pomóc, to nie planowała zajść w ciążę w ten sposób. Rodzi się jednak pytanie, dlaczego perspektywa zajścia w ciążę wydaje się jej znacznie mniej atrakcyjna, gdy wyobrazi sobie plastikowy pojemnik i strzykawkę?

– Reszta pacjentek pochorowałaby się z zazdrości – ciągnął, nie zwracając większej uwagi na Kirstin. – Poza tym podobno narzekała pani niedawno, że ledwie mieści się tu pani razem z dzieckiem. Obawiam się, że małżonek wylądowałby na podłodze.

Opuszczała oddział w pogodnym nastroju. Sam zawsze wie, jak wprawić te kobiety w dobry humor. Jak on to robi? Ona, gdy pacjentki stają się marudne i popadają w depresję, potrafi im tylko współczuć. A on umie je rozśmieszyć.

Sam za to najwyraźniej nie widział powodu do radości, gdy chwilę później spotkali się na korytarzu.

– Za pół godziny mamy być w operacyjnej. – Zerknął na zegarek. – Możesz na chwilę wpaść do mnie? Za pięć minut.

Trzeba sprawdzić, czy czegoś nie przeoczyła, przeglądając papiery z zaleceniami Sama. Zazwyczaj potrafi się skupić, zwłaszcza gdy chodzi o pracę. Ale dzisiaj czuła, że nie bardzo nad sobą panuje.

Chciałaby już poznać jego decyzję. Może stanie się to dzisiaj? Może dlatego zaprosił ją do swego gabinetu? Z lękiem i nadzieją ruszyła w tamtą stronę. Jeśli Sam się zgodzi, za rok będzie mogła trzymać na rękach swój mały skarb. Gdy otwierała drzwi, serce waliło jej jak młotem.

Ponieważ Sam wypełniał w skupieniu jakieś formularze, przysiadła na krześle i cierpliwie czekała. Gdy w końcu podniósł na nią wzrok znad papierów, nie potrafiła niczego wyczytać w jego oczach, Tego spojrzenia jeszcze nie umiała rozszyfrować.

– Zastanawiam się... Do tej pory rozmawialiśmy o tym, że ty chciałabyś mieć dziecko oraz o tym, że ja miałbym ci w rym pomóc. – Widać było, że starannie dobiera słowa.

Chyba nie zamierza jej odmówić?

– Zgodziliśmy się – wziął głęboki oddech – że z taką sytuacją wiąże się mnóstwo problemów. Włącznie z tym, że jestem twoim przełożonym na tym oddziale.

Próbowała mu przerwać, jednak on nie zwracał na nią uwagi.

– Najpoważniejszy widzę w tym, że mając pełną świadomość, jak to się stało, będziemy codziennie spotykali się w szpitalu. A gdy się już urodzi... – Zamilkł.

– Nie oczekuję, że weźmiesz na siebie odpowiedzialność. Przecież wszyscy nasi dawcy pozostają anonimowi – zapewniła go, mimo wszystko odczuwając pewne rozczarowanie. Nie podejrzewała, że perspektywa oglądania dziecka, które urodzi się dzięki niemu, zniechęci go do tego przedsięwzięcia. – Dobrze wiesz, że jestem w stanie utrzymać nas oboje bez niczyjej pomocy. Możemy nawet spisać jakąś umowę.

– Sądzisz, że to kwestia odpowiedzialności mnie niepokoi? – Jego głos zabrzmiał bardzo nieprzyjemnie, – Że zażądasz ode mnie pomocy finansowej? To jest dla mnie najmniej istotne. – Wstał i zaczął miarowo przechadzać się po pokoju, od drzwi do okna i z powrotem.

Zdziwił ją ten ton. Uświadomiła sobie jednocześnie, jak mało o sobie wiedzą. Jeśli nie chodzi o pieniądze, to o co?

– Nadal nie wiem, czy jestem odpowiednim kandydatem. Wczoraj powiedziałaś o mnie kilka bardzo przyjemnych rzeczy, ale dlaczego akurat ja? Twoje dziecko może odziedziczyć moją ułomność.

Nie spodziewała się, że mężczyzna może mieć takie czułe miejsca. Z jednej strony ten człowiek odnosi sukcesy i okazuje tyle wiary w siebie, z drugiej jednak...

– Ponieważ jesteś najlepszym kandydatem, jakiego znam – powiedziała półgłosem.

– Przecież wcale mnie nie znasz. – Stanął tuż obok, na tle ogromnej tablicy ze zdjęciami wszystkich zdrowych dzieci, którym pomógł przyjść na świat w szpitalu Świętego Augustyna.

– Mylisz się. – Odzyskała stanowczość. – Nie znam żadnego z anonimowych dawców, których nasienie przechowujemy, z tobą natomiast pracuję dzień w dzień. I ciebie podziwiam... – Zamierzała powiedzieć znacznie więcej, gdy nagle doznała olśnienia: zakochała się w nim. Wbrew głęboko zakorzenionemu przekonaniu, że nigdy się nie zakocha, że nie potrafi się zakochać! Przeraziła się, ponieważ nie miała zamiaru jakiemukolwiek mężczyźnie pozwolić, aby zdominował jej życie.

Przez chwilę czuła, że jest zupełnie bezbronna, wręcz żałowała, że zwróciła się do niego po pomoc. Gdyby zapisała się na wizytę zgodnie z obowiązującymi procedurami, uniknęłaby tamtej nerwowej rozmowy, podczas której zorientowała się, jak bardzo zależy jej na tym, by urodzić dziecko Sama. Czy koniec końców miałoby to jakiekolwiek znaczenie? Przecież pracując z nim co najmniej do końca stażu, miałaby wystarczająco dużo czasu, by się w nim zakochać, nawet nie zachodząc w ciążę.

Jeśli Sam się wycofa, zostaną mi jeszcze dawcy anonimowi, pomyślała bez większego przekonania.

– Są też inne sprawy, które powinniśmy szczegółowo omówić, zanim podejmę decyzję.

– Na przykład?

– Wiem, że jesteś w stanie sama utrzymać dziecko. Czy to znaczy, że odmówisz mi prawa do partycypowania w kosztach?

Znowu strach. Wysoko ceniła sobie niezależność i chciała sama wychowywać swoje dziecko. Była przeświadczona, że nie zabraknie mu miłości i że nigdy nie zazna odtrącenia. Lecz w spojrzeniu Sama dostrzegła coś, co kazało jej rozważyć możliwość kompromisu. Jeśli za bardzo będzie się upierać przy swoim, może stracić szansę urodzenia wymarzonego dziecka. Posunęła się już tak daleko, że nie może więcej ryzykować.

– Co proponujesz? – Spodziewała się najgorszego.

– Jeśli mam zostać ojcem twojego dziecka, chcę być częścią jego życia – oświadczył.

Dwie godziny później ciągle nie mogła otrząsnąć się po rozmowie z Samem. Mogłaby nawet zdecydować się na kompromis, ale z zaciętego wyrazu jego twarzy wyczytała, że on zdania nie zmieni. Musieli na tym zakończyć, ponieważ wzywano ich na salę operacyjną.

Stał tuż obok niej, ale jak zwykle podczas zabiegu całą uwagę kierował na to, co robi. Interesowała go w takim samym stopniu jak stojąca po przeciwnej stronie instrumentariuszka.

Pierwszy na liście był rutynowy zabieg wyłyżeczkowania jamy macicy po samoistnym poronieniu. Zdaje się, że odbył się bez żadnych komplikacji. Kirstin była tak zajęta chaosem, jaki zapanował w jej myślach po rozmowie z Samem, że wszystkie czynności wykonywała całkowicie machinalnie.

Zganiła się za ten brak koncentracji, bo zdawała sobie sprawę, że jest to wielce naganny brak profesjonalizmu wobec ludzi, których powierzono jej opiece. Niezależnie od zawirowań w jej życiu osobistym oraz od wrażenia, jakie robi na niej mężczyzna stojący po drugiej stronie stołu, jej pacjentkom należy się cała jej uwaga.

Druga operacja już zdecydowanie wymaga od niej pełnego skupienia, ponieważ tym razem to ona ma grac główne skrzypce, a Sam przejmie rolę jej asystenta. Pacjentka była w czternastym tygodniu ciąży i od tego, jak Kirstin się spisze, będzie zależało powodzenie tej ciąży.

Po trzech samoistnych poronieniach, między osiemnastym i dwudziestym tygodniem, skierowano ją na badania do szpitala Świętego Augustyna, gdzie stwierdzono niewydolność szyjki macicy. Z dokumentacji wynikało, że wielkość wszystkich wcześniejszych płodów była prawidłowa i odpowiadała konkretnym etapom ciąży oraz że płody rodziły się żywe, ale były zbyt słabe, by przeżyć. Pacjentka ponownie zaszła w ciążę i teraz zgłosiła się, by założyć jej szew Shirodkara dla wzmocnienia szyjki macicy. Nierozpuszczalna taśma pozostanie tam do trzydziestego ósmego tygodnia, czyli aż do usunięcia jej w oczekiwaniu na akcję porodową.

– Jak to wygląda? – zapytał Sam głosem nieco stłumionym przez maskę.

Kirstin podniosła wzrok i nagle zdała sobie sprawę, że jego spojrzenie nie jest ani trochę obojętne. Dopiero teraz dotarło do niej, jak wiele może wyrazić para oczu nad chirurgiczną maską. A może to tylko oczy Sama są takie wyraziste? Poznała nawet, nie tylko po drobnych zmarszczkach wokół oczu, że on się uśmiecha. Przy okazji zauważyła również, że ma całkiem długie, ciemne rzęsy...

– W porządku. – Z trudem skupiła się na zabiegu, który miała do wykonania – Błony nie wysunęły się do szyjki, a szew mocno się trzyma. – Pochyliła się, by jeszcze raz rzucić okiem na nowo założony szew, po czym odsunęła nieco, przepuszczając Sama, który miał dokonać ostatecznej oceny.

– Dobra robota. – Jego spojrzenie wyrażało pełne uznanie.

Wyjęła wziernik i zwróciła się do anestezjologa.

– Można ją budzić.

Znieczulenie ogólne konieczne jest przy zakładaniu szwu, bardzo rzadko stosuje się je przy zdejmowaniu. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, za dwadzieścia cztery tygodnie ta maleńka istotka, teraz już bezpiecznie zamknięta w łonie matki, przyjdzie na świat jako zdrowe, donoszone dziecko.

Zdejmowała właśnie rękawiczki i wrzucała do pojemnika, gdy stanął obok niej Sam.

– Czekam na ciebie po dyżurze. – Starał się, by nikt ich nie usłyszał. – Mam zarezerwować stolik, czy wolisz przyjechać do mnie?

Wiedział, że mu nie odmówi, ponieważ mieli jeszcze bardzo dużo do przedyskutowania. Nie mógł się jednak domyślać, jak bardzo ucieszyła ją perspektywa spędzenia z nim paru godzin, ani tego, jak bardzo zaniepokoiła ją ta radość.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Moje gratulacje – pochwaliła Kirstin panią Singarajah, zdejmując jej opaskę do mierzenia ciśnienia. – W tym tygodniu znacznie niższe.

– Przyjechała do mnie siostra. I teraz ona zajmuje się sklepem po południu, a ja siedzę z nogami do góry. Piję mniej kawy i prawie zrezygnowałam z soli.

– Od razu widać rezultaty. Oby tak dalej. – Uśmiechnęła się i wyszła zza zasłonki, aby wpisać wyniki do karty.

To jest jej pierwsze dziecko, więc ryzyko wystąpienia zatrucia ciążowego jest większe niż przy kolejnych ciążach. Podwyższone ciśnienie stwierdzone podczas poprzedniej wizyty mogło być po prostu skutkiem nadmiaru kawy i soli, ale pamiętając dramatyczną sytuację, w jakiej znalazła się pani Frazer, Kirstin wolała nie ryzykować.

– Bierze pani pełny zestaw witamin? – upewniła się, gdy młoda kobieta wyszła, już ubrana, z kabiny.

– Codziennie. Niedługo mi się skończą.

Kirstin wydrukowała receptę, po czym odprowadziła panią Singarajah do drzwi. Dzięki Bogu pozostały jej już tylko dwie pacjentki.

Cieszyła się, że znowu zobaczy Cassie i Naomi. Pracowały w tym samym szpitalu, na sąsiadujących ze sobą oddziałach: pediatrii, ginekologiczno-położniczym i neonatologii, więc stale powinny gdzieś się spotykać, chociażby w labiryncie jego krętych korytarzy.

Tak się jednak złożyło, że odkąd jej przyjaciółki wyszły za mąż, widywały się bardzo rzadko. Okazja, aby umówić się na dziewczyński wieczór, nie nadarzyła się im, od kiedy uroczyście świętowały wspólne odkrycie Naomi i Cassie, że ich dzieci przyjdą na świat w odstępie mniej więcej miesiąca.

Przypomniała sobie, że tamtego pamiętnego dnia zaczęła myśleć o własnym dziecku. Od tej pory spędzała z Samem niemal każdą wolną minutę. Gdyby miała czas spotykać się z nimi, niechybnie domyśliłyby się, co zaprząta jej myśli.

Dawno, dawno temu ich wizyta po dyżurze była dla mej sygnałem, że nareszcie można przed kimś się otworzyć. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj wolałaby ich w ogóle nie oglądać w obawie o tajemnicę, której nie może wyjawić.

W ciągu minionych kilku tygodni sporo myślała o tym, czego pragnie, i poświęciła wiele godzin, aby wytłumaczyć Samowi, dlaczego tak walczy o zachowanie niezależności. Był jednak temat, którego nie mogła poruszyć absolutnie z nikim: nasilająca się z każdą chwilą fascynacja tym człowiekiem.

Zaniepokoiło ją, że chociaż zna Cassie, Naomi i Dot od tylu lat, nie potrafi podzielić się z nimi swoją rozterką. Ale przecież nie może otworzyć przed mmi swojego serca, skoro sama nie umie określić tego, co czuje.

Przeczuwała, że Dot nie będzie zachwycona tym pomysłem, a także nie miała wątpliwości, że obie przyjaciółki zrobią wszystko, aby ją od niego odwieść. Odkąd wyszły za mąż, nabrały przekonania, że i ona w końcu zmieni zdanie na temat trwałych związków. Czy może im powiedzieć, że nada! trwa w swoim młodzieńczym postanowieniu o niezależności od mężczyzny, a jednocześnie z całego serca pragnie urodzić dziecko?

Tak się złożyło, że tego dnia była jak podminowana, wydawało się jej, że wszystkie zakończenia nerwowe ma na wierzchu. Czuła, że jest to najgorszy dzień, by stanąć z nimi oko w oko. Dla nich z kolei był to całkiem zwyczajny dzień, w którym miały zgłosić się na rutynowe badanie do poradni dla kobiet w ciąży.

Z jej punktu widzenia natomiast był to ten jedyny, szczególny dzień, ponieważ mniej więcej godzinę temu zmierzyła temperaturę i zauważyła, że nieco spadła. Zaraz po wizycie Cassie i Naomi kończy dyżur, mając w perspektywie spędzenie następnych kilku dni z tym niezwykłym człowiekiem.

Po pierwsze, nie spodziewała się, że tego dnia wypadnie najbardziej płodny dzień jej cyklu. Gdy dotrze do niego do domu, temperatura nieco się podniesie. Będzie to nieomylny znak, że jajeczko opuściło jajnik i jest gotowe do zapłodnienia. Po drugie, w dalszym ciągu nie wiedziała, czy Sam już podjął decyzję.

Pozostawało jej tylko trzymać kciuki, by uznał to za sygnał, że powinni przystąpić do akcji. Ściskało ją w dołku za każdym razem, gdy pomyślała o tym, co być może zrobią tego wieczoru, a im bardziej zbliżała się ta pora, tym trudniej było jej skupić się na rzeczowej rozmowie.

Zacisnęła powieki i wzięła głęboki oddech. Jeśli w porę się nie pozbiera, Cassie i Naomi zorientują się, że coś ją gnębi, i nie przestaną jej dręczyć, aż wszystko im wyzna.

Gdy te dwa potwory coś zwęszą, stosują metody wyciągania informacji, jakich nie powstydziliby się nawet niesławni hiszpańscy inkwizytorzy, najpilniejsi uczniowie samego Torquemady.

Rozległo się pukanie do drzwi. Ledwie zdążyła przybrać stosowny wyraz twarzy, gdy do gabinetu zajrzała uśmiechnięta blondynka.

– Można? – Cassie trzymała w ręce swoją kartę. – Wiem, że na tym etapie nie ma potrzeby przychodzić do ciebie, tym bardziej że czuję się obrzydliwie normalnie. Ale głupio by mi było, gdybym do ciebie nie zajrzała po wizycie u położnej.

– Czy „obrzydliwie normalnie” znaczy, że nadal masz poranne mdłości? Czy może miałaś na myśli ciśnienie, wagę oraz wyniki badania moczu? Siadaj. – Gestem wskazała krzesło.

– Dzięki Bogu rano jest już trochę lepiej, ale za to przybyło mi na wadze – pożaliła się.

Kirstin w skupieniu czytała informacje wpisane do karty Cassie.

– Na razie nie masz powodu do obaw. Twój organizm zapewne nadrabia to, co stracił z powodu porannych torsji.

– Oby tak było – mruknęła Cassie. – Nie życzę sobie utyć do rozmiarów słonicy, a potem, po porodzie, wałczyć o powrót do poprzedniej wagi.

– Ty zawsze będziesz wysoka i szczupła. Obydwie możecie jeść, ile i co chcecie, więc nie sądzę, żebyście miały z tym jakiś poważniejszy problem. Jeśli nie zamierzasz przerwać pracy, masz szansę spalić nadmiar tłuszczu w krótkim czasie.

– Wolałabym, żebyś mi dala to na piśmie – mruknęła Cassie. – Już w tej chwili Luke nie pozwala mi nic robić i nieustannie chce mnie wyręczać. Nawet nie daje mi wyjąć Jenny z łóżeczka. Kilka dni temu, żeby się ode mnie odczepił, musiałam zamknąć się na klucz w łazience.

– Nie mów, że tego nie lubisz – uśmiechnęła się, żeby zatuszować zawiść, jaką wywołało w niej wyobrażenie tej sceny.

Nie miała oczywiście nic przeciwko temu, żeby Luke troszczył się o jej przyjaciółkę. Serce jej rosło na widok jej rozpromienionej twarzy. Nie spodziewała się jednak, że poczuje żal na myśl, że nigdy nie zazna takiej troskliwości i opiekuńczości, takiego uczucia szczęścia.

Znowu rozległo się pukanie do drzwi. Tym razem była to Naomi.

– Nie przeszkadzam? – zapytała.

Kirstin posłała Cassie pytające spojrzenie, pozostawiając decyzję przyjaciółce.

– Wejdź, wejdź. Im nas więcej, tym będzie weselej. Żaliłam się właśnie Kirstin, że Luke chce mnie zanosić na rękach do łóżka, jak wielką damę. A ja przez to zaczynam tyć.

– Ale poza tym wszystko w porządku? – upewniła się Naomi, przysiadając na krawędzi biurka.

Kirstin przysłuchiwała się w milczeniu wymianie mrożących krew w żyłach opowieści o początkowych tygodniach ciąży. Mimo tych narzekań spostrzegła, że obydwie otacza charakterystyczna aura zadowolenia tak często towarzysząca ciężarnym. Z zamętu myśli wyłowiła jeden, natrętny wątek: kiedy podobny stan przypadnie jej w udziale?

Czy znajdzie się w gronie tych szczęśliwych kobiet, które zajdą w ciążę od pierwszego razu? Czy już jutro rano mikroskopijna kupka szybko dzielących się komórek będzie raźno podążała w kierunku jej macicy, aby tam się zagnieździć?

– Gdybyś pojechała ze mną albo z Cassie, nie trzeba by było brać trzech samochodów – mówiła Naomi.

– Dokąd mam jechać? – Nie miała pojęcia, o co chodzi przyjaciółce. – Kiedy?

– Dzisiaj wieczorem wybieramy się do Dot – cierpliwie wyjaśniła Cassie. – Jedziemy w czwórkę: Naomi z Adamem, Luke i ja. Nie masz jutro dyżuru, więc mogłabyś pojechać razem z nami. Dot oszaleje z radości, widząc nas wszystkich razem Ona zawsze przygotowuje nieco więcej jedzenia, na wypadek gdyby przyjechał ktoś niezapowiedziany.

Kirstin poczuła kompletną pustkę w głowie. Co im powiedzieć? Skoro sprawdziły, że ma jutro wolny dzień, to już nie może wykręcić się pracą. I na pewno nie będzie tłumaczyć się przed Dot, że przez następne dwa dni będzie bardzo zajęta, bo zaplanowała sobie zajść w ciążę.

– Mhm, nie mogę... – zaczęła, rozpaczliwie szukając jakiegoś wiarygodnego argumentu. – Muszę zająć się pewnym projektem... związanym z metodami sztucznego zapłodnienia – dokończyła w nadziei, że nie zaczną zadawać zbędnych pytań.

– Nie możesz przełożyć tego na jutro? – nalegała Naomi. – Rzadko nadarza się nam okazja do takich wspólnych odwiedzin u Dot.

Biła się z myślami. Jeśli zrezygnuje z dzisiejszego wieczoru, najbardziej płodnego w całym cyklu, wszystko opóźni się o cały miesiąc. Czy taka zwłoka pomogłaby Samowi podjąć decyzję na jej korzyść? Może w obliczu idealnej okazji, nadarzającej się całkiem nieoczekiwanie, zdecyduje się szybciej?

– Raczej nie. Sam Dysard ma czas tylko dzisiaj, po dyżurze – wypaliła, instynktownie wybierając rozwiązanie aż nadto bliskie prawdy. – Już go sobie zarezerwował.

– Od jakiegoś czasu strasznie cię wykorzystuje – stwierdziła Cassie tonem niewiniątka. – Zawsze, kiedy chcemy się z tobą zobaczyć, potrzebuje cię do różnych bardzo ważnych zadań.

Wstrzymała oddech, ale po chwili zorientowała się, że nie żywią żadnych podejrzeń. Uwierzyły, że łączą ich wyłącznie sprawy związane z pracą na oddziale.

– Trudno – westchnęła Naomi. – Może uda się nam innym razem. Przekażemy Dot pozdrowienia od ciebie.

Gdy wyszły, poczuła, że cała dygocze. Była tak przerażona tym, co stanie się za chwilę, że bezwiednie rzuciła się do porządkowania papierów na biurku, a nawet wyrównywania zasłonek w kabinach.

– Jesteś gotowa? – To proste pytanie zabrzmiało tak donośnie w pustawym pokoju, że aż podskoczyła.

– Tak – odrzekła przez ściśnięte gardło. Serce biło jej tak mocno, że z trudem łapała oddech.

– Na pewno nie masz już nic do zrobienia? – Nie ponaglał jej. Czekał cierpliwie, opierając się o futrynę. Jego kamienny spokój jeszcze bardziej wytrącał ją z równowagi.

– Torebkę zostawiłam w szatni. – Unikała jego wzroku. To czysty zbieg okoliczności, ale dzisiaj po raz pierwszy zasugerował, że mogłaby zostać u niego na noc. – Pójdę po nią. Spotkamy się na parkingu.

– Zgoda. Po drodze do domu muszę jeszcze zrobić małe zakupy. Masz coś przeciwko temu?

Zdecydowanie nie. Była wręcz zachwycona. Każdy pretekst jest dobry, byle tylko odsunąć tę chwilę, w której będzie musiała powiedzieć mu o wskazaniach termometru i zmusić do powzięcia decyzji.

– Jeszcze wina? – Pytającym gestem przechylił butelkę.

– Chcesz mnie upić? Czy tylko zrelaksować? – zapytała, podając kieliszek. Jednocześnie zorientowała się, że wino już zrobiło swoje, bo inaczej nie odważyłaby się zadawać takich pytań.

Zanim wyszła na parking, zajrzała przez szybę na oddział noworodków, co jej pomogło nieco się opanować. Stała tam przez parę chwil, przyglądając się maleńkim istotkom. Tych kilka minut utwierdziło ją w przekonaniu, że pragnie tego z głębi serca oraz że chce być mężczyzną, który może pomóc jej w realizacji tego marzenia, był wyłącznie Sam.

Wszystkie te dziewięciomiesięczne kruszynki były słodkie i bezbronne, a każda z nich będzie potrzebowała wielu lat miłości i opieki... Już nie mogła się doczekać, kiedy sama będzie miała takie maleństwo.

– Rzecz w tym, żeby wypić tyle, ile trzeba, aby się zrelaksować, oraz żeby zrelaksować się na tyle, aby się nie upić. – Odstawił butelkę, nie dolewając sobie. – Najadłaś się?

Nie zgodziła się, by kupił ostrygi, kiedy robili zakupy na tę uroczystą kolację. Za to pozostałe rzeczy składały się na niemal kompletną listę afrodyzjaków, prosto z podręcznika uwodziciela.

– Chyba pęknę – jęknęła, opadając na miękkie oparcie kanapy. Była tak najedzona, że gdyby nie to specyficzne menu, mogłaby zapomnieć o tym, co miała Samowi powiedzieć...

Na początku zasiedli po obu krańcach kanapy, ale gdy Sam zaczął podawać jej do ust co smaczniejsze kąski ze swego talerza, stopniowo przybliżali się, aż w końcu wylądowali na podłodze, na puszystym dywanie. Oparłszy się plecami o kanapę, rozmawiali, poruszając różne tematy dotyczące szpitala oraz spraw bardziej osobistych.

Zastanawiała się akurat nad tym, że po raz pierwszy w życiu czuje się tak swobodnie w towarzystwie mężczyzny, gdy Sam zaczął ją kusić wyrafinowanym deserem: truskawkami oblewanymi czekoladą. W pierwszej chwili, gdy przesunął smakowitym owocem po jej wargach, nie pozwalając jej go ugryźć, miała ochotę roześmiać się. Ale spojrzawszy mu oczy, zrozumiała, że zabawa nagle się skończyła.

– Sam – szepnęła speszona, zlizując lepką czekoladę i z warg. Jednocześnie poczuła przyspieszony rytm swojego serca.

– Ugryź kawałek – namawiał ją podejrzanie zmienionym głosem.

Nie mogła się oprzeć. Wbiła zęby w miękki miąższ i poczuła eksplozję słodkiego soku na języku.

– Mmm. – Otworzyła szerzej usta, by pochwycić resztę owocu. – Jeszcze.

Trzymał truskawkę za soczyście zielony ogonek, więc pochłaniając drugą jej część, przygryzła zębami jego palec. Oboje znieruchomieli, a ona nagle straciła wszelki apetyt.

– Kirstin... – Sam pierwszy przerwał milczenie, chociaż z trudem wydobywał słowa.

Mimo że jej doświadczenie w tych sprawach było niewielkie, intuicja podpowiedziała jej, że takie zamglone spojrzenie jest oznaką pożądania. Bez trudu mogłaby poddać się biegowi wydarzeń w nadziei, że tej nocy zajdzie w ciążę, ale przecież nie mogła mu tego zrobić. Na przestrzeni paru minionych tygodni nie tylko lepiej go poznała, ale także zakochała się w nim. Nie wyobrażała sobie, by mogła wykorzystać tę bardzo skomplikowaną sytuację, nie uprzedzając go o konsekwencjach.

Bojąc się jego odpowiedzi, wolała na niego nie patrzeć. Zebrała się jednak w sobie, by przemówić.

– Sam... Chciałam... coś ci powiedzieć. Uważam, że powinieneś wiedzieć, że mierzyłam temperaturę i...

Znieruchomiał, a ona zorientowała się, że w lot zrozumiał, o co jej chodzi Jego przedłużające się milczenie kazało jej podnieść na niego wzrok. Z jego spojrzenia wyczytała, że właśnie na to czekał.

– Podniosła się? – Zachował pokerową twarz, ale w jego oczach rozbłysły gorączkowe ogniki.

Przytaknęła, przygryzając wargę w oczekiwaniu na jego reakcję. Czy godziny, które razem spędzili, rozproszyły jego obawy, czy może zacznie ją przekonywać, że powinni poczekać kolejny miesiąc... lub nawet kilka?

Gdy odwrócił się, by odłożyć ogonek truskawki na spodeczek, zauważyła delikatne drżenie tej dłoni, która zawsze tak pewnie trzymała skalpel.

– Wobec tego – rzekł półgłosem – sądzę, że możemy już iść na górę.

– Jesteś pewien? – Poczuła taką ulgę, że niemal zakręciło się jej w głowie.

– Tak i nie – odparł ponuro. Zaczął sprzątać resztki ich uczty. – Idź do łazienki. Jeśli masz ochotę, możesz wziąć kąpiel. Ja przez ten czas posprzątam.

Podnosząc się z dywanu, poczuła, że jest bardziej zdenerwowana niż myślała. Zdaje się, że wbiegła na górę jak spłoszony zając. Gorąca kąpiel trochę jej wprawdzie pomogła, ale rozkoszne wylegiwanie się w wannie nie wchodziło w rachubę. Pospiesznie wytarła się puszystym, gościnnym ręcznikiem. Na widok lustrzanego odbicia swych znienawidzonych rudych loków, których pod wpływem wilgoci zrobiło się jeszcze więcej, wykrzywiła wargi w grymasie dezaprobaty.

Nie był to wprawdzie ryży baranek, zmora jej dzieciństwa, ale ta aktualna fryzura nadal w niczym nie przypominała gładkiego uczesania, które uważała za najbardziej twarzowe. Teraz jednak nic z tym nie zrobi, tak jak i z bladością policzków. Nie pozostaje jej nic innego jak włożyć ciemnozielony płaszcz kąpielowy, który dostała pod choinkę od Naomi i Cassie, i odważnie pomaszerować do sypialni Sama.

Najwyraźniej zorientował się, że wyszła z łazienki, bo ledwie przysiadła na łóżku, usłyszała jego kroki na schodach. Można by powiedzieć, że doznała pewnego zawodu, usłyszawszy skrzypnięcie drzwi do łazienki. Opadła na oparcie łóżka.

Całkiem zwyczajny pokój, pomyślała, rozpaczliwie starając się nie słyszeć plusku wody i odepchnąć od siebie obraz Sama, który nagi stoi pod prysznicem. Aby nie wsłuchiwać się w szum wody w łazience i nie wyobrażać sobie jego ciała lśniącego w strumieniach wody, pomyślała, że przydałoby się jakoś urządzić tę sypialnię, w której były tylko białe ściany i łóżko z granatową pościelą.

Woda przestała szumieć. W całym domu zaległa martwa cisza. Czy on się wyciera, czy...?

Szkoda byłoby zakrywać dywanem taki ładny parkiet. Ale za to ładnie by się na takiej podłodze komponowały dwa futrzaki po obu stronach łóżka, zastanawiała się. Coś ją powstrzymywało przed ostatecznym sformułowaniem tamtego pytania.

Dlaczego zachowuje się jak idiotka? Przecież wszystkie najmniejsze szczegóły związane z poczęciem i ciążą są w szpitalu jej chlebem powszednim. Wie przecież doskonale, w jaki sposób anonimowi dawcy oddają swoje nasienie. To jest wyłącznie jej wina, jeśli teraz nagle zapragnęła, aby odbyło się to w sposób jak najbardziej naturalny.

Wydawało się jej, że cisza w łazience trwa wieki, a mimo to dała się zaskoczyć odgłosowi otwieranych drzwi do tego stopnia, że aż drgnęła. Nie bardzo wiedziała, co powinna zrobić w takiej sytuacji, więc na wszelki wypadek wstała z łóżka. Gdy Sam wszedł do sypialni, spacerowała bez sensu między drzwiami i łóżkiem.

Była tak zdenerwowana, że pierwszą rzeczą, jaką zarejestrowała, był kolor jego płaszcza kąpielowego. Prawie taki sam jak jej. Nieco ochłonąwszy, spostrzegła, że Sam stoi przed nią z pustymi rękami. Jego twarz przybrała bardzo poważny wyraz.

– Sam... – wykrztusiła, niepewnie spoglądając to na niego, to na strzykawkę na prostym drewnianym stoliku nocnym. Była przekonana, że plastikowy pojemniczek zostawiła w łazience.

– Przepraszam. – Miał wypieki i mówił zdławionym głosem. – Postanowiłem zmienić zdanie.

– Chcesz zmienić zdanie?! – Spoglądała na niego z niedowierzaniem. Przez dłuższą chwilę nie mogła pogodzić się z tym, co usłyszała, po czym poczuła, jak wzbiera w niej gniew. – Jak możesz być taki okrutny?! – syknęła. – Jeśli miałeś wątpliwości, to powinieneś mi o nich powiedzieć jeszcze na dole. Zabrakło ci odwagi?! A może zwodzisz mnie od samego początku? Wykonaliśmy te wszystkie idiotyczne ruchy: w domu czy w szpitalu, u ciebie czy u mnie. Po co tyle zachodu, jeśli od początku wiedziałeś, że tego nie zrobisz?

Odsunęła się jak najdalej od niego. Mimo że była bliska płaczu, ogromnym wysiłkiem woli pohamowała łzy cisnące się jej do oczu. Czuła się nadto urażona w swojej dumie, by płacząc, poniżać się przed nim jeszcze bardziej.

– Kirstin, to nie tak! – Był szczerze przerażony. – Chodzi o coś całkiem innego. Wysłuchaj ranie!

Potrząsnęła głową. Cóż on może jej powiedzieć? Przecież przed chwilą zniweczył jej największe marzenie. A była już tak blisko.

– Nie w tym rzecz, że się rozmyśliłem – tłumaczył. Jego głos stopniowo się do niej przybliżał, aż znalazł się tuż, tuż. – Po prostu nie chcę, żeby to się odbyło w taki bezduszny sposób.

O czym on mówi? Czy naprawdę powiedział to, co usłyszała? Gdy odwracała się, by spojrzeć na niego, czuła, jak serce skoczyło jej do gardła.

– Wcale nie zmieniłem zdania – wyznał, zniżając głos do szeptu. Wyciągnął dłoń i nie starając się ukryć jej drżenia, delikatnie musnął jej włosy. – Od samego początku nie chciałem inaczej, jak w sposób naturalny. Nie wyobrażałem sobie, żeby moje... nasze dziecko zostało poczęte w taki kliniczny sposób, skoro jest też inna metoda.

Czytał jej myśli. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła, by tak mocno paliły ją policzki.

– Czy to znaczy... Czy sugerujesz, że mamy iść razem do łóżka? – Zdziwiło ją nienaturalne, piskliwe brzmienie własnego głosu. Ciągle nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Ciągle nie była pewna, czy nie zaszło jakieś tragiczne nieporozumienie. Oby słuch jej nie mylił.

– Mam nadzieję, że nie zapomniałem, jak to się robi. – Wykrzywił wargi w grymasie goryczy. – Upłynęło sporo czasu, odkąd... – Wzruszył ramionami. To wyznanie przyszło mu z widocznym trudem.

Łagodnie mówiąc, Kirstin była co najmniej zaskoczona. Jeśli taki atrakcyjny mężczyzna od dawna nie jest z nikim związany, to chyba znaczy, że sam dokonał takiego wyboru. A może powziął taką samą decyzję jak ona: poświęcić się wyłącznie pracy?

– Podobno z tym jest jak z jazdą na rowerze. Nigdy się tego nie zapomina – rzuciła nieco nerwowo, zastanawiając się rozpaczliwie, jak ma mu powiedzieć, że ona z kolei w tych sprawach posiada wiedzę czysto teoretyczną.

Uśmiechnął się, a ona z ulgą zauważyła, że rozpromieniła mu się cała twarz.

– Co teraz zrobimy? – szepnął. Pogładził ją po policzku, po czym przesunął palcem po jej dolnej wardze. – Udamy się razem w te podróż, żeby sprawdzić, czy potrafimy zrobić dziecko?

Tabuny myśli przebiegały jak szalone przez jej umysł. Czuła, że rozum odmawia jej jakiejkolwiek współpracy i odrzuca wszelkie logiczne argumenty. Jednak w ostatniej chwili wrodzona uczciwość kazała jej dać mu ostatnią szansę wycofania się z tego przedsięwzięcia.

– Czy jesteś pewien, że naprawdę tego chcesz? – zapytała drżącym głosem. Przez chwilę sama nie wiedziała, co chciałaby z jego ust usłyszeć. – Jesteś przekonany?

– Absolutnie – odparł z żelazną stanowczością w głosie. Ujął jej twarz w obie dłonie i pochylił się nad nią. – Prawdę mówiąc, jestem o tym przekonany w stu procentach.

Ona była dziewicą, rozpamiętywał, nie mogąc ochłonąć z wrażenia. W ciemnościach trzymał w ramionach Kirstin, która już zasnęła. Była dziewicą, aż do kiedy on...

Musiał wziąć głęboki oddech, by się opanować. Zamiast tego miał wielką ochotę wydać zwycięski okrzyk w stylu Tarzana. Nigdy siebie nie posądzał o to, że zareaguje w tak prymitywny sposób, ale oto leży teraz obok Kirstin i czuje, jak rozpiera go duma, świadomość posiadania upatrzonej zdobyczy i uczucie bezgranicznego zadowolenia z siebie.

Była taka słodka i taka zdenerwowana, że bał się, by w ostatniej chwili mu nie uciekła, ale on był już wtedy w punkcie, z którego nie ma odwrotu, a nawet dużo dalej, chociaż ona nie była tego świadoma. Ta noc była świadkiem spełnienia się marzenia, którego bezskutecznie próbował się wyrzec od dnia, w którym ujrzał Kirstin, a fakt, że po raz pierwszy w życiu kochał się z kobietą bez prezerwatywy, sprawił, że było to dla niego przeżycie wręcz kosmiczne. Co więcej, mają przed sobą jeszcze całe dwadzieścia cztery godziny, zanim będą musieli pojechać na dyżur.

Stłumił westchnienie, by jej nie obudzić. Nie, to nieprawda. Od dawna miał na to wielką ochotę. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Mimo że po trzydziestym piątym roku życia mężczyzna podobno ma już za sobą szczyt swoich możliwości w tej dziedzinie, nie mógł się doliczyć, ile razy zadowolił ją w ciągu minionych kilku godzin. Uśmiech, który błąkał mu się po twarzy, był oczywistym dowodem na to, że dawne rojenia okazały się niczym w porównaniu z rzeczywistością, w której nareszcie mógł kochać się z Kirstin.

Nie podejrzewał nawet, jak wszechogarniające może być to doznanie. Ani mu przez myśl nie przeszło, że ten prosty biologiczny akt połączenia dwóch ciał można odczuwać jak połączenie dusz.

Od początku doskonale wiedział, że Kirstin jest wyjątkową kobietą, co nie miało absolutnie nic wspólnego z jej urodą. Była oddana pracy, rzetelna, inteligentna i szczerze zainteresowana losem każdej z ich pacjentek. Dopóki nie zaczął baczniej jej obserwować, nie miał pojęcia, że jest również bardzo wrażliwa oraz że nie wiadomo dlaczego brakuje jej wiary w siebie w kwestiach dotyczących jej życia prywatnego. Ta niezwykła dziewczyna po prostu nie zdawała sobie sprawy z tego, jaka jest atrakcyjna, jakie wrażenie robią na innych jej przepiękne tycjanowskie włosy, mlecznobiała karnacja i stale mieniące się zielonkawo-piwne oczy. I to ciało...

Popatrzył na jej smukłe nogi, którymi oplotła jego muskularne uda, i poczuł, że znowu jej pragnie. Co ona ma takiego w sobie, że w jej obecności zupełnie nie jest w stanie zapanować nad reakcjami ciała? Może będzie mógł patrzeć na nią, nie reagując tak gwałtownie, dopiero wtedy, gdy będzie nosiła jego dziecko?

Wyobraził ją sobie w zaawansowanej ciąży, kiedy jej nieduże piersi będą już nabrzmiałe, przygotowując się do karmienia ich potomka. Już widział się, jak kładzie dłonie na jasnej skórze jej brzucha, by rozkoszować się ruchami dziecka. Nie pozwoli jej odchodzić od siebie ani na krok, aby nie przegapić żadnej cennej okazji, by być tuż przy niej.

Westchnął. Nawet obraz Kirstin z ogromnym brzuchem w niczym nie umniejszył jego pożądania. Wręcz przeciwnie, takie wyobrażenia jeszcze bardziej wzmagały jego niepokój.

– Sam... – mruknęła, wtulając twarz w jego szyję. Przytulił ją jeszcze mocniej.

– Tak? – Upajał się zapachem jej włosów, który był zdecydowanie jej zapachem, a nie szamponu lub mydła. – Nie chciałem cię obudzić.

– Wcale mnie nie obudziłeś. – Uśmiechnęła się, wyczuwając udem, jak bardzo jest podniecony. – Słyszałam, jak tłumaczyłeś swoim pacjentkom, że częstotliwość zdecydowanie zwiększa szansę na zapłodnienie, ale nigdy bym nie podejrzewała, że można aż tyle razy...

Zamknął jej usta pocałunkiem, po czym jęknął, czując, jak jej dłoń wędruje po jego udzie. Tym razem śmiało dała mu do zrozumienia, czego pragnie. Jeszcze kilka godzin temu obawiał się, że jej zapał wynika wyłącznie z chęci osiągnięcia celu. Teraz jednak ku swojemu zdumieniu uwierzył, że ona również go pożąda.

Już zapadał w sen, gdy rozległo się dyskretne brzęczenie budzika, które miało mu przypomnieć, że za sześć godzin muszą wstać, aby nie spóźnić się na dyżur.

Na myśl, że pozostało im tak mało czasu do końca tych cudownych chwil, przygarnął ją do siebie jeszcze mocniej. Był zaskoczony tym, że wcale nie chce, by to magiczne spotkanie dobiegło końca. Prawdę mówiąc, nie miał najmniejszej ochoty uznać tej sprawy za ostatecznie zamkniętą.

Z pewnym zażenowaniem pomyślał, że wcale by się nie zmartwił, gdyby pomimo ich wspólnych, usilnych starań okazało się, że nie osiągnęli założonego celu. Gdyby Kirstin nie zaszła w ciążę tej nocy, mógłby liczyć na powtórkę takich namiętnych zbliżeń za miesiąc, a potem za kolejny miesiąc...

Dwa dni w miesiącu to jednak stanowczo za mało. Zdecydowanie nie miałby dosyć tej niesamowitej kobiety nawet wtedy, gdyby miał okazję kochać się z nią codziennie przez najbliższe sto lat. Zdrętwiał, gdy dotarła do niego prawdziwa wymowa tych marzeń.

Kochać się z nią... przez najbliższe sto lat?

Skąd ten szaleńczy pomysł? Przecież to miała być jedynie przysługa wyświadczona koleżance po fachu, którą, owszem, bardzo ceni, pomyślał przerażony nie na żarty. Jeśli tak bardzo zależało jej na tym, by zajść w ciążę, lepiej trzymać się myśli, że zdecydowała się na przygodę jednej nocy.

Od początku tej znajomości wiedział przecież, jak bardzo Kirstin ceni sobie swą niezależność. Mimo to postanowił nie tracić nadziei, że uda mu się przekonać ją do zmiany tej postawy. Nie przewidział jednego, że sytuacja tak szybko wymknie mu się spod kontroli.

Co będzie dalej? Czy wydarzenia minionych, wspólnie spędzonych godzin przekonają Kirstin, że coś niepowtarzalnego i wspaniałego może połączyć ich na zawsze? Czy może to tylko on zaangażował się całym sercem i duszą?

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Kirstin, czy mogłabyś kontynuować? – usłyszała jego niski głos na tle przytłumionych dźwięków symfonii Mozarta.

Nie czekając na potwierdzenie z jej strony, ruszył w drugi koniec sali operacyjnej, by odebrać pilny telefon.

Miała nadzieję, że nikt nie zauważył, jak bardzo ucieszyło ją jego zaufanie, czemu dał wyraz w tak bezpośredni sposób. Sam należał do tej grupy konsultantów, która nie lekceważy swych obowiązków i niewątpliwie będzie bacznie obserwował jej poczynania, nawet z drugiego końca sali. Mimo to poczuła przyjemne ciepło wokół serca.

Zanim pochylił się do słuchawki, którą trzymała pielęgniarka, rzucił Kirstin przyjazne spojrzenie sponad maski. Stał z podniesionymi dłońmi, aby uniknąć kontaktu z jakimkolwiek skażonym przedmiotem, i w skupieniu słuchał relacji kolegi. Kirstin zaś odwróciła wzrok, by skoncentrować się na pacjentce. Przedtem jednak zdążyła jeszcze odnotować radość z powodu bliskości, jaka narodziła się między nimi przez ostatnie dziesięć dni.

Jak to się stało, że nie dotarły do niej żadne szpitalne plotki na ich temat? Przecież od tamtej pory Sam codziennie przywozi ją do pracy, a po dyżurach odwozi do domu, aby spędzić z nią jak najwięcej czasu. Z trudem okiełznała rozbiegane myśli i pochyliła się nad stołem operacyjnym. Tym razem trzeba usunąć pokaźnych rozmiarów włókniako-mięśniaka, co wymaga ogromnej precyzji i koncentracji.

Wcale nie była zachwycona tym, że odkąd spędzili razem te dwa upojne dni i noce, nie może oderwać od niego oczu.

To wydarzyło się dziesięć dni temu, a jeżeli próba ciążowa da wynik pozytywny, takie spotkanie już nigdy się nie powtórzy. Zamiast przewracać za nim oczami jak zakochana pensjonarka, powinna raczej pamiętać o tym, że należy mu się jej dozgonna wdzięczność za to, że zgodził się jej pomóc.

Miała nadzieję, że nie zauważył jej spojrzeń. Czułaby się bardzo głupio, tym bardziej że on wyraźnie starał się nie poruszać sprawy tamtego spotkania lub jego konsekwencji. Nie znaczyło to wcale, że brakuje im innych tematów, na które mogli swobodnie rozmawiać. Samowi udało się w końcu nawet przekonać bezdomnego kocura Maca, że on też zasługuje na jego kocie zaufanie...

Kolejny raz musiała pozbierać rozbiegane myśli: to zdecydowanie nie jest pora ani miejsce, by zastanawiać się nad tym, w jakim stopniu Sama interesuje wynik jej testu ciążowego. Trzeba teraz przypomnieć sobie historię choroby pani Lattimer oraz co sprawiło, że znalazła się dzisiaj na stole operacyjnym.

Ta energiczna i przedsiębiorcza kobieta interesu zdecydowała się na założenie rodziny dopiero po trzydziestce. Gdy któregoś dnia stwierdziła, że nie dopina się na niej żadna spódnica, ucieszyła się, że jest w ciąży, lecz bolesne oddawanie moczu oraz powtarzające się krwawienia zaprowadziły ją do gabinetu Sama Dysarda, który poddał ją całej serii specjalistycznych badań. Badanie ultrasonograficzne wykazało, że pacjentka nie jest w ciąży, a prześwietlenie rentgenowskie potwierdziło podejrzenie guza. Lecz dopiero laboratoryjne badanie pobranych tkanek definitywnie wykluczyło raka macicy.

Guz okazał się na tyle duży, że gdyby pacjentka zdecydowała się zrezygnować z macierzyństwa, Sam był skłonny doradzić jej całkowite usunięcie macicy. Ponieważ jednak kobieta gorąco pragnęła dziecka, Sam podjął się wyłuskania guza. Jeśli operacja okaże się skuteczna, pacjentka za jakiś czas będzie mogła podjąć próbę urodzenia długo oczekiwanego potomka.

Kirstin z westchnieniem ulgi przełożyła zakrwawioną masę do pojemnika, który podała jej anonimowa dłoń, po czym ponownie pochyliła się nad pacjentką, by sprawdzić, czy niczego nie przeoczyła. Była tak skupiona, że nie zauważyła Sama; który skończył rozmowę telefoniczną i wrócił do stołu.

– Czysta robota – pochwalił ją, gdy kończyła przycinać nici na ostatnim wewnętrznym szwie.

Jego słowa wpasowały się w przerwę w mozartowskiej symfonii, tak że słyszeli je wszyscy obecni na sali. Dobrze, że ma twarz zasłoniętą maską. Dzięki niej nikt nie zobaczy, jakie wrażenie wywarta na niej ta pochwała. Nie pierwszy już raz cierpiała z powodu jasnej karnacji i skłonności do oblewania się rumieńcem z byle powodu.

Sam nie omieszkał tego zauważyć, gdy tamtej nocy przepraszał ją za podrażnienia, jakie wywołał na jej policzkach jego zarost, po czym natychmiast poszedł drugi raz się ogolić. Aby sprawdzić, czy zrobił to wystarczająco dokładnie, przytulał twarz do jej skóry, cal po calu... I domagał się jej opinii.

– Możemy ją wybudzać? – zapytała.

Tym razem zdołała utrzymać na wodzy niestosowne myśli do szczęśliwego końca operacji. Miała głęboką nadzieję, że gdy już pozna wynik testu ciążowego, jej mózg ponownie zacznie funkcjonować normalnie. Jeśli nie jest w stanie zapanować nad reakcjami w obecności tego człowieka, może powinna zrezygnować z zamiaru kontynuowania pracy pod jego kierownictwem.

Westchnęła. Nie panuje już nawet nad najbardziej niewinnymi myślami związanymi z karierą zawodową: na hasło „praca pod jego kierownictwem” przed oczami stanęły jej wyjątkowo nieprzyzwoite obrazy. Trzeba to ukrócić, pomyślała, ściągając rękawiczki i wrzucając je do kosza. W przeciwnym razie stanie się niebezpieczna dla swych pacjentek, a wówczas straci źródło utrzymania siebie i tego maleństwa, które już być może nosi pod sercem.

– Chciałbym, żebyś po odwiezieniu pani Lattimer do sali pooperacyjnej przyszła do mnie i zdała mi dokładne sprawozdanie, jak ona się czuje – poprosił, gdy się rozchodzili. – Dzwonili do mnie aż tutaj, żeby nas zawiadomić, że w izbie przyjęć jest jedna z naszych pacjentek z podejrzeniem poronienia.

Taka prośba wydała się Kirstin nieco dziwna, ponieważ informacje na temat pani Lattimer mógł przez telefon przekazać mu ktokolwiek inny z personelu, ale na szczęście nikt oprócz niej nie zwrócił na to uwagi. Gdy zerknęła na niego, w jego spojrzeniu nie wyczytała niczego, co mogłoby wskazywać, że ma na myśli jakieś sprawy osobiste. Poczuła się dziwnie nieswojo, jakby miało się wydarzyć coś, co nie miało nic wspólnego z wynikiem próby ciążowej.

Zapukała do jego gabinetu dopiero godzinę później. Słysząc jego zaproszenie, by weszła, bardzo się ucieszyła.

– Przepraszam, że tak długo musiałeś czekać, ale dopiero wyszłam od pani Lattimer. Czekałam, aż dojdzie do siebie, żeby powiedzieć jej, że operacja przebiegła pomyślnie.

– To prawda. Odnieśliśmy pełny sukces. – Oparł się o róg biurka. – Usiądź. Podejrzewam, że od dobrych paru godzin jesteś na nogach. Świetnie sobie poradziłaś, gdy zostawiłem cię samą na głębokiej wodzie. Sądzę, że pani Lattimer ma jeszcze, dużą szansę zajść w ciążę.

Kirstin znieruchomiała. Ten niebezpieczny temat zaprząta jej umysł przez cały czas. Z jego spojrzenia wyczytała, że i on o tym myśli, mimo że przez dziesięć dni ani razu do niego nie nawiązał.

– Coś już wiesz? – zapytał. W jego głosie wyczuła ogromne napięcie. – Zrobiłaś próbę w domu, czy zrobisz ją tutaj?

– Kupiłam już domowy test – odparta lekko drżącym głosem, niespodziewanie wzruszona jego zainteresowaniem. – Zrobię go jutro rano. Uważasz, że bardziej wiarygodny będzie test przeprowadzony w szpitalu?

– I tu, i w domu wynik zapewne będzie taki sam. W szpitalu natomiast istnieje ryzyko, że ktoś skojarzy to z twoją osobą. Czy powiedziałaś już przyjaciółkom... o swoich planach?

– Nikomu o tym nie mówiłam. Nawet Cassie i Naomi. Po części z obawy, że obydwie na pewno zrobiłyby wszystko, by odwieść ją od tego, ich zdaniem ryzykownego, pomysłu, a po części dlatego, że wizja macierzyństwa była dla niej tak nowa i fascynująca, że chciała przez jakiś czas sama się nią delektować. Poza tym jeszcze nie wiadomo, czy w ogóle jest o czym mówić. Chyba tylko tyle, że wciągnęła w to Sama.

– Chociaż szpitalny personel obowiązuje tajemnica zawodowa, niektórzy czasami o tym zapominają. Chyba wolę zrobić tę próbę w czterech ścianach mojej własnej łazienki – zadecydowała. – Czy chcesz znać wynik?

– Oczywiście – odrzekł z naciskiem. – Jak mogłaś myśleć, że mnie to nie interesuje? – oburzył się.

– Ani razu o tym nie wspomniałeś. Nie byłam pewna...

– W kontaktach z tobą starałem zachowywać się jak najnormalniej z uwagi na twoją opinię. Ale pamiętaj, że na pewnym etapie, gdy już komuś wyjawisz, że jesteś w ciąży, zawsze znajdzie się ktoś, kto zacznie kojarzyć fakty. Nie chciałem nikomu podsuwać pretekstu...

To wyjaśnienie sprawiło jej ulgę.

– Powiedz mi, jak się czujesz? Inaczej?

– Bez zmian. – Roześmiała się. – Nawet jeżeli jestem w ciąży, to dopiero od dziesięciu dni. W tym stadium nawet embrion jest trudno rozpoznawalny. Zawsze tuż przed okresem mam lekko bolesne piersi, więc to też nie może być wiarygodnym objawem.

Ułamek sekundy później pożałowała, że wymieniła taki objaw. Ta rozmowa to coś zupełnie innego od omawiania z nim przypadłości pacjentek. W podobnych służbowych sytuacjach nigdy nie spoglądał na jej piersi, które teraz zareagowały rozkosznym łaskotaniem na wspomnienie tamtych nocy.

Mogłaby się zasłonić, splatając przed sobą ramiona, aby to ukryć, ale przypomniała sobie, że nadal ma na sobie sprany płócienny strój operacyjny, który tylko podkreśliłby jej reakcję na jego wymowne spojrzenia.

Odetchnęła z ulgą, gdy zadzwonił telefon. Już chciała się niepostrzeżenie wymknąć z pokoju, gdy usłyszała, że Sam zaklął pod nosem. Zatrzymała się w pół drogi.

– Pani Thrush poroniła bliźnięta – oznajmił, niemal rzucając słuchawką.

Kirstin ogarnął smutek. Na ich oddziale cały personel bez wyjątku bardzo przeżywał takie niepowodzenia, tym bardziej że teraz chodziło o pacjentkę, która przeszła ich już dużo.

– Co się stało tym razem? – Zacisnęła palce na oparciu fotela. Zdążyła już bardzo polubić tę dzielną kobietę, i to wcale nie z powodu tego samego koloru włosów.

Pierwsza, donoszona ciąża tej pacjentki zakończyła się urodzeniem martwego dziecka, druga była pozamaciczna, co wymagało usunięcia jajowodu. Potem były dwa poronienia i kolejna ciąża pozamaciczna, co pozbawiło ją drugiego jajowodu. Ponieważ nadal funkcjonujące jajniki nie miały już połączenia z macicą, jedynym wyjściem było zapłodnienie in vitro i wszczepienie embrionu do macicy.

Implantacja kilku kolejnych embrionów nie powiodła się, a teraz, dwanaście tygodni od wydawałoby się nareszcie skutecznej implantacji, pani Thrush poroniła bliźnięta.

– Stało się coś istotnego? Potrząsnął głową.

– Kilka godzin temu pojawiły się plamienie i skurcze. Mąż natychmiast przywiózł ją do izby przyjęć, ale chyba było już za późno. Dzwonili na salę operacyjną, kiedy przekazałem ci panią Lattimer, żeby mnie poinformować, co wykazało USG. Nie ma płodów, nie słychać serc.

Po raz pierwszy zaczynała rozumieć rozpacz kobiet, które tego doświadczały. Wystarczyło, że wyobraziła sobie, jak się poczuje, jeśli jutrzejsza próba ciążowa wykaże, że jednak nie nosi dziecka Sama. O ile gorzej muszą się czuć te kobiety, których maleństwo już zaczęło kopać?

Nagle zapragnęła, aby ktoś ją objął. Zastanawiała się, czy ma prawo poprosić Sama, by teraz wziął ją w ramiona.

Nie byłoby w tym nic niestosownego, gdyby coś ich łączyło. Ale tak niestety nie jest. Oboje są samotnikami z wyboru, więc z jednej strony nie wiadomo, jak by Sam odebrał taką propozycję, z drugiej zaś ona sama nie zamierza nikogo o nic prosić, bo poleganie na innych nieuchronnie prowadzi do bolesnych rozczarowań.

– Muszę wracać na oddział i sprawdzić przed końcem dyżuru, czy wszystko jest w porządku – rzekła półgłosem. Poczuła nagłą potrzebę znalezienia się jak najdalej od Sama.

– Kto to może być? O tej godzinie? – mruknęła następnego dnia rano, gdy dzwonek przy drzwiach frontowych rozdzwonił się jeszcze zanim zabrzęczał jej budzik.

Mimo że poprzedniej nocy długo nie mogła zasnąć, obudziła się wcześniej, niepokojona jedną tylko myślą. Leżała skulona w ciepłym łóżku i z trudem zbierała całą swoją odwagę, by zdobyć się na tę wiekopomną wyprawę do łazienki. Było zbyt wcześnie, by mógł to być listonosz z jakąś specjalną przesyłką, i zdecydowanie nie spodziewała się żadnych gości.

– Kto tam? – Chwilę później, odgarniając z twarzy potargane włosy, nacisnęła guzik domofonu.

– Przyniosłem śniadanie.

– Śniadanie? – Ucieszyła się tak bardzo, że zapomniała o naciśnięciu drugiego guzika, aby Sam mógł ją usłyszeć.

– Wpuścisz mnie? – nalegał. – Mam rogaliki...

Natychmiast stanął jej przed oczami ten pierwszy poranek, kiedy razem jedli chrupiące rogaliki w łóżku, po tym jak... Sam zaproponował bardzo wyrafinowany sposób wspólnego skonsumowania ostatniego croissanta.

Przycisnęła guzik i usłyszała sygnał otwieranych drzwi. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że stoi w przedpokoju w niemiłosiernie rozciągniętym podkoszulku, a na głowie ma istne wronie gniazdo.

Zanim dopadła sypialni, aby nieco doprowadzić się do porządku, usłyszała pukanie do drzwi.

– Tak szybko? Biegłeś po dwa stopnie? – warknęła, sięgając po płaszcz kąpielowy.

– Byłaś w zupełnie innym humorze, kiedy poprzednim razem podałem ci na śniadanie rogaliki – zauważył przez zamknięte drzwi.

Pokazała mu język. Nie było ważne, że on tego nie widzi, dla niej liczył się sam gest. Gdy brała do ręki szczotkę z toaletki, by się uczesać, jej wzrok padł na różowo-niebieskie pudełko, które tam położyła poprzedniego wieczoru, aby nie zapomnieć o zabraniu go rano do łazienki.

Zamknęła oczy. Ze zdenerwowania poczuła lekkie mdłości. Nie można dłużej zwlekać. Schowała pudełko do kieszeni płaszcza kąpielowego.

– Idę do łazienki – oznajmiła.

W tej samej chwili o mało nie zderzyła się z Samem, który akurat wychylił się z jej mikroskopijnej kuchni.

– Pomyślałem, że ci się to może przydać. – Podał jej niewielkie pudełko, test ciążowy innej firmy. – Jedna próba mogłaby cię nie przekonać, a jak od razu zrobisz dwie, będziesz miała absolutną pewność.

– Dzięki. – Zaczerwieniła się aż do linii włosów. Mimo to była mu wdzięczna, że o tym pomyślał. Nie zdawała sobie dotąd sprawy, jak dobrze zdążył ją poznać. Gdyby tak nie było, skąd by wiedział, że nie do końca uwierzy jednej próbie?

Skoro przyszedł, to znaczy, że jest ciekawy wyniku. A może pomyślał, że przyda się jej wsparcie? Ze zdziwieniem poczuła, że niezależnie od motywów jego wizyty, cieszy się z jego obecności.

– Rogaliki już są w piekarniku. Jak wyjdziesz z łazienki, będą na ciebie czekały – oznajmił i z zachęcającym uśmiechem wycofał się z korytarza. – Szef kuchni proponuje dzisiaj dżem morelowy albo truskawki.

Kusząca sprawa te truskawki, pomyślała, zamykając się w łazience. Nigdy nie zapomni tych paru ostatnich truskawek w czekoladzie, którymi delektowali się w środku nocy. w jego łóżku.

Drżącymi palcami otworzyła oba pudełka. Ledwie przytomna zmusiła się do uważnego przeczytania instrukcji, po czym dokładnie zastosowała się do zwartych w nich zaleceń dwóch różnych producentów. Aby wypełnić tych kilka dramatycznych minut oczekiwania na wyniki, wyszorowała zęby tak porządnie, że jej dentysta oniemiałby z zachwytu.

i wyszczotkowała włosy jeszcze staranniej, niż zrobiłaby to jej fryzjerka.

Koniec czekania. Teraz trzeba zdobyć się na odwagę i obejrzeć rezultat Ciąża! Oba testy wykazały, że jest w ciąży!

W pierwszej chwili zrobiło się jej przykro, że już nie ma pretekstu, by prosić Sama o kolejną namiętną sesję w łóżku, ale górę na tym uczuciem wzięła przejmująca świadomość konsekwencji wskazań obu testów.

Opiekuńczym gestem położyła dłonie na brzuchu, jakby chciała ochronić to mikroskopijne życie, które już zaczęło tam się rozwijać.

– Dziecko... – szepnęła. Łzy wzruszenia zaczęły napływać jej do oczu. – Będę miała dziecko...

Odgłosy dobiegające z kuchni przypomniały jej o obecności Sama. To bardzo ładnie z, jego strony, że przyszedł, aby wręczyć jej drugi test i zrobić śniadanie. Dopiero teraz pojęła, jak ważne jest dla niej to, – że będzie miała z kim podzielić się wiadomością. Inaczej byłaby skazana na zatrzymanie jej dla siebie.

– Sam! Zobacz! – Wyszła z łazienki, w każdej ręce trzymając jeden wskaźnik. – Popatrz!

Błyskawicznie znalazł się u jej boku, przynosząc z sobą odurzający aromat świeżo zaparzonej kawy.

Niespodziewany zawrót głowy przypisała zdenerwowaniu, lecz natychmiast rzuciła się z powrotem do łazienki, by zdążyć tam, nim będzie za późno.

– Sam, przestań. To nonsens – jęknęła, wypłukawszy usta wodą, którą jej podał. Teraz ocierał jej twarz mokrym ręcznikiem.

– Dlaczego? – zdziwił się. Pomógł jej podnieść się na nogi i wyprowadził z łazienki. – Przyznaję, że to nie jest to, o czym marzyłem najbardziej, ale bez tego byłoby gorzej. Popatrz na to z mojego punktu widzenia: przynajmniej masz szansę na czas dotrzeć do pracy.

Usiadła na brzeżku łóżka i zaczęła pogryzać suchą grzankę, którą jej podał.

Nie miała siły spierać się z nim. Cierpiała na te potworne poranne mdłości od kilku tygodni i zanosiło się na to, że potrwa to jeszcze ze dwa miesiące. Na szczęście nękały ją tylko przez pierwszą godzinę po przebudzeniu.

Gdy Sam zorientował się, jak bardzo Kirstin cierpi, zaproponował jej, by przeniosła się do niego.

– Mdłości przechodzą znacznie szybciej, jeśli przed wstaniem coś się zje – tłumaczył. – Byłoby znacznie prościej, gdybym od razu mógł podać ci coś do łóżka, zamiast wcześniej pokonywać kilka ulic.

W skrytości ducha musiała przyznać, że takie rozwiązanie wydawało się jej nader kuszące. Byłoby bardzo przyjemnie mieszkać pod jednym dachem z człowiekiem, którego pokochała, ojcem jej dziecka. Może nawet znaleźliby dla siebie trochę wspólnego czasu. Ale w tym momencie górę wziął instynkt samozachowawczy, przypominając jej o powodach, dla których nie może być zależna od Sama ani od innego mężczyzny.

Udało się jej wprawdzie wygrać potyczkę o pozostanie we własnym domu, ale z prób wyperswadowania Samowi codziennych, porannych wizyt musiała w końcu zrezygnował. Argument o konieczności zjedzenia czegoś przed wstaniem z łóżka odegrał tu kluczową rolę.

Niestety, było jeszcze wiele innych powodów, dla których przeprowadzka do Sama, przynajmniej na okres porannych mdłości, nie byłaby złym pomysłem. Przede wszystkim Kirstin szczerze go polubiła. Ceniła jego towarzystwo jako mężczyzny i szanowała go jako lekarza. Poza tym bardzo podobał się jej jego dom, nawet tak ascetycznie urządzony. I to wcale nie z powodu wspomnienia tamtych wspólnych nocy. Już nieraz przyłapała się na tym, że myśli o jego urządzaniu, o tym jak wyglądałby, gdyby to od niej zależało. Ale to przecież mało prawdopodobne.

Były też inne jeszcze aspekty takiego posunięcia, które musiała wziąć pod uwagę w rozważaniach na temat propozycji Sama. Ta druga strona medalu okazała się bardzo istotna. Do najważniejszych przeciwwskazań ^należało zaliczyć to, że gdy jej ciąża przestanie w końcu być tajemnicą, dla wszystkich stanie się jasne, dlaczego mieszka z Samem Dysardem.

Nie można też przewidzieć, jak zareaguje dyrekcja szpitala, gdy wyjdzie na jaw, że ceniony konsultant jest ojcem dziecka swojej podwładnej, osiem łat od niego młodszej. Do końca życia by sobie nie wybaczyła, gdyby ten dar, jaki od niego otrzymała, miał zniszczyć jego karierę zawodową.

Był też aspekt bardziej osobisty.

Pogodziła się z tym, że Sam jej pomaga, ponieważ na razie pomoc ta ograniczała się do jej terytorium. Gdyby natomiast wprowadziła się do niego, nie dość że pracowaliby razem, to jeszcze musieliby ze sobą spędzać każdą wolną chwilę po dyżurach. Taki układ, w jej opinii, na pewno skończyłby się bardzo dla niej bolesnym zerwaniem.

Nie wolno jej zapominać, że przyczyną całego tego zamieszania jest jej na razie malusieńki dzidziuś. Sprawy skomplikują się jeszcze bardziej za jakiś czas, po porodzie. Będzie musiała wszystko ogarnąć w pojedynkę. Musi nabierać wprawy. Jeśli od samego początku nie uprze się, że chce być samodzielna...

Samodzielna? Uśmiechnęła się ponuro. Ledwie zmusiła się, by zgarnąć ubranie, które przygotowała sobie wieczorem, i ruszyła do łazienki.

Przez ostatnie dwa tygodnie w bolesny sposób poznawała, jak ważne jest zorganizowanie wszystkiego przed pójściem na nocny spoczynek. Rano wolała poleżeć skulona w łóżku. Nie dałaby rady przyszywać guzików, czyścić butów czy szukać rajstop.

Samodzielność? W tej chwili jest absolutnie niezdolna do jakiejkolwiek samodzielności. Gdyby nie Sam, który co rano do niej przyjeżdża, byłaby zupełnie bezradna.

– Jak mam rozumieć pogłoski o tobie i Samie? – Naomi zaczepiła ją na korytarzu. Iskierki migoczące w jej oczach, wskazywały, że umiera z ciekawości.

– Zależy, co słyszałaś – odparowała Kirstin, rozpaczliwie szukając w myślach drogi ucieczki. Dobrze znała to spojrzenie, które nieodmiennie zwiastowało długie i bardzo drobiazgowe śledztwo. Poczuła się jak w pułapce.

– Podobno już nie musisz chodzić piechotą do pracy i z pracy do domu, bo on cię podwozi. Wczoraj rano Cassie widziała, jak wysiadałaś z jego samochodu. A dzisiaj rano nie odebrałaś mojego telefonu. Czy wy jesteście razem? – zaakcentowała ostatnie słowo. – Zamierzasz wprowadzić się do niego? Czy już z nim mieszkasz? Kiedy dzisiaj zadzwoniłam, odezwała się tylko twoja sekretarka automatyczna.

– Dzisiaj? To byłaś ty? Trzeba było się nagrać. Brałam prysznic. Zanim dopadłam do telefonu, rozłączyłaś się – rzuciła od niechcenia. Starała się nie myśleć o tym, co tego ranka robiła w łazience.

Naomi była wyraźnie rozczarowana.

– Kiedy się nie odezwałaś, zaczęłam snuć domysły. Już się ucieszyłam, że za jego przyczyną zrezygnowałaś ze swoich głupich zasad. Moim zdaniem Dysard wart jest grzechu, chociaż jest taki cichy, a na dodatek świata nie widzi poza pracą. Gdybym nie miała Adama, to obawiam się, że sama mogłabym się na niego połakomić.

– Ile łat mam ci powtarzać, że nie zamierzam wychodzić za mąż? – zirytowała się na przyjaciółkę. Jednocześnie sama sobie przypomniała o tym postanowieniu. Im częściej spotykała się z Samem i im lepiej go poznawała, tym mniej ryzykowna wydawała się jej perspektywa małżeństwa. Dlatego zdecydowanie musi mieć się na baczności.

– Ale małżeństwo to coś całkiem innego niż mieszkanie razem. – Naomi nie dawała za wygraną. – Poza tym Cassie widziała, jak wysiadałaś z jego auta.

– Nie zauważyła przy okazji, że lało jak z cebra? Wszyscy wiedzą, że Sam mieszka w tej samej dzielnicy co ja. Nie przyszło jej do głowy, że po drodze wpadł po mnie, bo ma dobre serce? Miał dodać gazu pod moim domem? W ten prosty sposób oszczędził mi piętnaście minut brodzenia po kolana w wodzie.

Nie podobała się jej ta rozmowa. Nie lubiła kłamać, więc teraz tylko trochę naginała prawdę. Przecież nie mieszka z Samem, a on rzeczywiście mógł codziennie jeździć do pracy ulicą, przy której stał jej dom.

Nie była jeszcze gotowa tłumaczyć komukolwiek, że Sam odwiedza ją co rano, żeby pomóc jej przejść przez te koszmarne napady nudności.

– Szkoda. – Naomi wydęła wargi. – Już myślałyśmy, że nareszcie uległaś.

– Myślałyście? Kto tak myślał? – powtórzyła. – Czemu miałabym ulec?

. – Cassie, Dot i ja – zniecierpliwiła się Naomi. – Miałyśmy nadzieję, że znalazłaś kogoś, dla kogo zrezygnujesz ze swojego postanowienia. Jestem przekonana, że gdybyś pozwoliła mu bardziej się zbliżyć, byłby w stanie cię namówić, żebyś mu urodziła ślicznego dzidziusia. Albo nawet dwoje.

Chociaż od dawna wiedziała, że Naomi potrafi być bardzo bezpośrednia, ta wypowiedź zaparła jej dech w piersiach.

Pozwolić, żeby bardziej się zbliżył? Chyba nie ma większej bliskości niż ta, która ich połączyła tamtego dnia. I to wcale nie Sam namówił ją na dziecko.

– Przestańcie wreszcie się łudzić – poradziła przyjaciółce. – Ty masz swojego Adama, a Cassie Luke’a. I bardzo mnie to cieszy. Ale dobrze wiesz, jakie jest moje zdanie na temat uzależniania się od kogokolwiek. Wiesz też, że nie mam ochoty na takie zbliżenia. Nie chcę stać się bezbronna – wybuchnęła.

Zorientowała się, że w tej części korytarza ktoś może usłyszeć jej podniesiony głos. Wyolbrzymiona potrzeba prywatności kazała jej rozejrzeć się czujnie na wszystkie strony. W tej samej chwili skrzypnęły drzwi za jej plecami. Stanęła twarzą w twarz z Samem Dysardem.

W jego ciemnych oczach dojrzała bezgraniczny smutek.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

– Czy znajdzie pani dla mnie chwilę czasu? – Bardzo speszona Sahru zatrzymała Kirstin, gdy ta zmierzała korytarzem w stronę pokoju lekarskiego, by poszukać czegoś do jedzenia.

– Oczywiście.

Jakie to szczęście, że znalazł się ktoś, kto się do niej odezwał. Minął już tydzień, od kiedy Sam niechcący usłyszał jej deklarację złożoną Naomi. Mimo że ani razu nie nawiązał do tego incydentu, czuła, że przepaść między nimi zaczyna się powiększać. Zupełnie niezrozumiałe było dla niej w tej sytuacji, dlaczego nadal wpadał do niej o poranku, by zrobić jej zbawienną grzankę, podać szklankę wody, i gdy skończy wymiotować, i otrzeć twarz mokrym ręcznikiem.

Trudno zrozumieć tego człowieka.

Tydzień temu wyglądał tak, jakby czuł się zraniony jej stówami. Lecz między nimi nie stało się nic więcej poza tamtymi upojnymi godzinami w jego łóżku. Nie składali sobie żadnych obietnic, wiec nie mogli sprawić sobie zawodu. A może zrobiła coś, co pozwoliło mu snuć jakieś domysły? Chyba nie dała po sobie zauważyć, że po prostu wpadł jak głupia gęś i zakochała się w nim? Niezależnie od przyczyny, sprawy przybrały niedobry obrót.

Sam stał się jej przyjacielem, lecz ona pojęła to, dopiero gdy zabrakło otwartości tej przyjaźni.

– Chciałam porozmawiać z panią, ponieważ okazała mi pani tyle cierpliwości podczas pierwszej konsultacji – powiedziała cichutko Sahru. – Chciałam tylko poinformować panią, że zgodziłam się na operację.

– O, Sahru, jak się cieszę. – Kirstin była szczerze uradowana. – Kiedy?

– Jutro rano. – Sahru chwyciła jej dłoń. – Czy będzie pani przy mnie? Ja się tego bardzo boję – szepnęła.

– Ale mimo strachu podjęłaś tę decyzję. Jestem z ciebie bardzo dumna. – Ścisnęła dłoń czarnoskórej pielęgniarki. – Operację przeprowadzi doktor Dysard, więc niczego się nie obawiaj. Jeśli to już jutro, to zobaczymy się jeszcze dzisiaj, pod wieczór, ponieważ muszę przygotować cię do zabiegu, a jutro mam asystować doktorowi. Przez cały czas będę bardzo blisko.

– Dziękuję z całego serca. – Sahru uśmiechnęła się blado. – Nie mam tutaj nikogo bliskiego, bo cała moja rodzina została w Sudanie.

– A Hal Halawa? – Wiedziała o uczuciu, jakim młody anestezjolog darzył tę piękną dziewczynę. – On na pewno też zechce być przy tobie.

– Zostałam tak wychowana, że nadal czuję, że mężczyzna nie powinien wtrącać się w sprawy kobiet. W tej chwili nie mam ochoty go oglądać. Najchętniej bym go udusiła. To wszystko jego wina. Gdyby nie on, miałabym święty spokój.

Kirstin uśmiechnęła się.

– Teraz myśl tylko o tym, o ile lepiej będziesz się czuła, jak już będzie po wszystkim. O ile lepsze stanie się twoje życie. Będziesz mogła cieszyć się myślą o perspektywie trwałego związku z Halem.

Bacznie obserwowała twarz pięknej Sudanki. Na wzmiankę o Halu dostrzegła w jej oczach przerażenie.

– Nie wiem, czy kiedykolwiek na to się zdecyduję. – W tym wyznaniu zabrzmiała nuta żalu.

– Na razie nie zaprzątaj sobie tym głowy. – Współczuła jej z całego serca. Wierzyła głęboko, że Hal wie, co go czeka. Sahru była tak delikatna i bezbronna, że nie wiadomo, czy przeżyłaby, gdyby ją odtrącił po tylu cierpieniach, na które się zdecydowała wyłącznie przez wzgląd na niego. – Skoncentruj się teraz na tym, żeby przetrwać zabieg, a potem zobaczysz. Jeśli on kocha ciebie, a ty jego, to nie mam najmniejszych wątpliwości, że znajdziecie jakieś słuszne rozwiązanie. Jeśli dwoje ludzi naprawdę się kocha, to łączy ich znacznie więcej niż to, co dzieje się lub się nie dzieje w sypialni.

Ich rozmowę brutalnie przerwał pager Kirstin.

– Wzywają mnie. Muszę lecieć. Ale niedługo się zobaczymy. – Pobiegła do najbliższego telefonu.

– Czasami wręcz nienawidzę tej roboty – jęknęła godzinę później, masując ścierpnięte ramię.

– Wolałabyś wykonywać inną specjalizację niż ginekologia i położnictwo? – Hal dał wyraz swojemu zdumieniu. Zauważyła, że zerknął na Sama, który mimo że ich słuchał powstrzymał się od komentarza. – Wydawało mi się, że to twoja pasja.

– Owszem, ale czasami zastanawiam się, czy nie wolałabym być położną. One zajmują się tylko łatwymi porodami, a na mnie spadają wszystkie komplikacje i tragedie.

– Nawet w takich przypadkach jak pani Caistor, kiedy wszystko dobrze się kończy, nie odczuwasz żadnej satysfakcji? – spytał Sam ze zdumieniem.

Wyczuła, że przemówił jako osoba, która tę właśnie specjalizację traktowała jako swoje szczególne powołanie. Dobrze, że zdecydował się odezwać do niej chociaż w kontekście pracy.

– Owszem, to mi dodaje nowych sił – przyznała. – Ale dopóki wydaje się, że możemy stracić matkę i dziecko, jestem po prostu chora. Czuję się wtedy, jakbym przedzierała się przez moczary, odnoszę wrażenie, że nie zdążę im pomóc, że jestem taka niezdarna, że nigdy się tego nie nauczę.

– Czasami każdy z nas przez to przechodzi – pocieszył ją Hal. – To nie ma nic wspólnego ze stażem.

– To prawda – przyznał Sam. – Nie wolno nam zapominać, że nieraz będziemy walczyć jak umiemy z matką naturą, i poniesiemy porażkę. W naszej poradni to chleb powszedni: kobiety z problemami, na które nie znamy sposobu, kobiety, które stale ronią, kobiety, które rodzą potworki lub wcześniaki, kobiety, które załamują się pod naporem fizycznego i emocjonalnego stresu w konsekwencji powtarzających się niepowodzeń.

Zasłuchana w tę tyradę, wyczuwała szczere zaangażowanie i pasję, które ten człowiek tak starannie ukrywał pod maską pracoholika.

– W przypadku pani Caistor mogłabyś być lepsza, pod warunkiem że byłabyś szybsza od Superwoman. Wypadająca pępowina groziła uszkodzeniem mózgu. Po mistrzowsku wręcz poradziłaś sobie z utrzymaniem dopływu krwi i rozplątywaniem pępowiny. W ten sposób zapobiegłaś cesarskiemu cięciu. Skończyło się na kilku sińcach i szwach, z powodu których nasza pacjentka przez parę dni będzie miała kłopoty z siadaniem. Zważywszy na to, że urodziła zdrowego, ślicznego chłopaka, sądzę, że ci to wybaczy.

Gdy Sam wychodził, Hal uniósł do góry oba kciuki i uśmiechnął się do niej porozumiewawczo, lecz ona nie potrzebowała jego gratulacji. Słowa, jakie przed chwilą usłyszała z ust Sama, sprawiły, że poczuła się jak wniebowzięta.

– Pójdę z tobą zobaczyć, jak ona się czuje – zaproponowała w nadziei, że nieco ochłonie.

To bardzo miło, że Sam tak ją wychwalał w obecności Hala, ale nadal czuła dzielącą ich niewyjaśnioną i nieprzyjemną obcość. Jakie to deprymujące. Każdego ranka spędza! z nią co najmniej godzinę, w trakcie której nie była w stanie podjąć z nim żadnej sensownej rozmowy, przez resztę dnia z kolei udawało mu się po mistrzowsku unikać jej, ilekroć mieli szansę zostać tylko we dwoje.

Koniec tego dobrego, mruknęła w drodze do swojego gabinetu, gdzie czekał na nią stos papierkowej roboty. Następnego dnia będą niemal nierozłączni, przez cały czas na sali operacyjnej, więc nie ma zamiaru liczyć się z każdym słowem. Musi za wszelką cenę oczyścić atmosferę, nawet gdyby oznaczało to wieczorną wizytę w jego domu.

Rzadko kiedy tak bardzo cieszyła ją brzydka pogoda. Wystarczyło wyjrzeć przez okno, by zorientować się, że pada jeszcze bardziej niż rano. Jeśli Sam konsekwentnie nie chce wypaść ze swej roli, powinien nalegać, że odwiezie ją do domu. Wolałaby przeprowadzić tę poważną rozmowę u niego, ponieważ jej dom zamieszkiwało wiele rodzin i trudno było tam oczekiwać sprzyjających warunków do takich dyskusji. Tak czy inaczej, musi się z nim rozmówić, nawet gdyby musiała go do tego nakłonić siłą.

Była gotowa do boju, gdy zgodnie z jej przewidywaniami uparł się ją odwieźć, ale poczuła się niepewnie, gdy w milczeniu czekał, aż zapnie pas.

– Musimy porozmawiać – zaczął, wpatrzony w strugi wody na przedniej szybie. – Wolisz pojechać do mnie, czy jedziemy do ciebie?

Jak to dobrze, że i on czuje potrzebę oczyszczenia atmosfery. Najpierw jednak trzeba opanować ten okropny strach, który ściska jej gardło.

– Jedźmy do ciebie. Ty nie masz sąsiadów, którzy mogliby nas podsłuchiwać – zaproponowała.

Bez słowa przekręcił kluczyk. Zafascynowana obserwowała każdy jego ruch doprowadzony do doskonałości. Sam prowadził po mistrzowsku.

– Zaczekaj. Wyjmę parasol – powiedział, gdy wjechali na podjazd.

– Nie warto. To tylko kilka kroków.

– Herbata, mleko, sok czy woda? – zapytał, wchodząc do kuchni. – Nie zdejmuj płaszcza, dopóki trochę się tu nie nagrzeje. – Włączył grzejniki.

Ona tymczasem wyjęła z szafki szklankę, aby nalać sobie soku. Tym posunięciem zaskoczyła go i sprawiła mu ogromną przyjemność. Cieszyło go, że już zna jego kuchnię. Nauczyła się jej rozkładu podczas tych dwóch dni, które u niego spędziła.

– Też się napijesz? – zapytała. Wyobraziła sobie, że dla kogoś z zewnątrz ta sytuacja wygląda całkiem normalnie. Z niejakim bólem serca uprzytomniła sobie jednak, że przecież nie jest jej pisane uczestniczyć” w podobnych scenkach.

Przykre doświadczenie życiowe podpowiadało jej, że nic nie trwa wiecznie: związki, rodziny, obietnice. Prędzej czy później to wszystko się rozpada, pozostawiając po sobie smutek i rozczarowanie.

Lepiej nie angażować się w nic takiego, lepiej nie liczyć na pomoc drugiej osoby. W ten sposób można uniknąć odtrącenia, zranienia. Ale chociaż tak bardzo walczyła o swą niezależność, ciągle nie była naprawdę szczęśliwa.

Zauważyła, że Sam sięgnął po puszkę z kawą. Ułamek sekundy później spojrzał na nią i wyjął z szafki pudełko z herbatą. Najwyraźniej przypomniał sobie, że teraz, nawet o tak późnej porze, Kirstin nie znosi aromatu kawy.

– W salonie już powinno być ciepło. A może wolisz zostać tutaj?

Mimo że silił się na obojętny ton, wyczuła, że wszystko się w nim gotuje. Jeśli będą siedzieli tu, przy stole, odległość między nimi będzie niebezpiecznie mała. Tam, w salonie, będzie można przynajmniej się od siebie odsunąć.

– Tam będzie nam wygodniej – uznała.

Oby tylko nie odgadł, że ona również wszystkie nerwy ma napięte do ostateczności. Jakie to głupie! Dlaczego tak się denerwuje w jego obecności? Przecież to jest ten sam mężczyzna, z którym spędziła najpiękniejsze dwa dni swego życia i który od tej pory troskliwie opiekuje się nią każdego poranka. Mimo to ma wrażenie, że ciągle zna go zbyt powierzchownie.

W końcu usiedli, każde w innym końcu kanapy, i w milczeniu czekali, aż któreś odważy się zacząć tę rozmowę. Pierwszy odezwał się Sam.

– Wiem, że to bardzo późna pora na zadawanie kłopotliwych pytań, ale chciałbym w końcu poznać twoje zamiary.

– Mówił cicho i spokojnie, czemu zdecydowanie przeczyły napięte do ostateczności mięśnie twarzy.

– Moje zamiary? – Nie bardzo rozumiała, o co mu chodzi. Jego pytanie zabrzmiało niemal tak, jakby był dziewiętnastowiecznym ojcem, który wypytuje kandydata do ręki swojej ukochanej jedynaczki.

– Owszem. Twoje intencje – wyjaśnił szorstkim tonem.

– Jak długo jeszcze masz zamiar tak się zachowywać? Nie chcesz się do mnie wprowadzić, żebym mógł ci pomagać. Aktualnie wolno mi tylko trzymać ci głowę, kiedy wymiotujesz. Nikomu nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży, nawet Cassie i Naomi, swoim najserdeczniejszym przyjaciółkom. Więc i one nie mogą ci pomóc.

Zrobił gest w jej stronę, który wyrażał dezaprobatę dla tego, co ma przed oczami.

– Nie zauważyłaś, że chudniesz? – Teraz już był zły.

– Najmniejszy podmuch wiatru mógłby cię przewrócić. Kiedy wreszcie przyznasz, że nawet ktoś tak niezależny jak ty sam sobie nie poradzi? Że potrzebujesz czyjejś pomocy?

– Nie potrzebuję niczyjej pomocy – odparła urażona. – A już na pewno nie wtedy, kiedy skończą się te przeklęte poranne mdłości. Jeszcze tylko kilka tygodni, a zacznę pęcznieć jak balon. Mam mnóstwo czasu, żeby przybrać na wadze.

Obrzucił ją gniewnym spojrzeniem. Był wyraźnie niezadowolony, a jednocześnie nie ukrywał bezradności wobec jej uporu.

– Wytłumacz mi wobec tego, dlaczego nikomu jeszcze nie powiedziałaś o dziecku? – Zaatakował od innej strony. – Wydawało mi się, że bardzo się przyjaźnisz z Cassie i Naomi. Dlaczego robisz przed nimi taką tajemnicę z tego, że jesteś w ciąży, jeśli one dzielą się z tobą każdym najdrobniejszym szczegółem?

– Bo... chciałam sama poupajać się tym wyjątkowym dla mnie wydarzeniem.

Słaby argument. To samo pytanie nie dawało jej spokoju poprzedniej nocy. Jej odpowiedź w dużej mierze była bardzo szczera, ale jednocześnie wstrząsnęło nią odkrycie, że istotną rolę w jej pragnieniu zachowania tajemnicy odgrywa zwyczajny wstyd.

Cassie i Naomi mogą się chwalić tym, że są w ciąży. Obydwie są zamężne i wszyscy bez wyjątku z nieukrywaną radością zaakceptują ten fakt.

Ona jest w zupełnie innej sytuacji. Reakcje otoczenia na wieść o jej ciąży mogą być różne. Wprawdzie przez ostatnie sto lat obyczaje uległy znacznemu złagodzeniu, ale ciąża pozamałżeńska nadal budzi ostre kontrowersje.

Ogarnęła ich przytłaczająca cisza. Kirstin wypiła już swój sok, ale ciągle kurczowo ściskała w dłoniach pustą szklankę, jakby to była jej lina ratunkowa. Sam z kolei był jtak bardzo pogrążony w myślach, że zapomniał o herbacie. Jego filiżanka stała nietknięta na stoliku.

Kirstin obserwowała jego zgarbione plecy, zaciśnięte pięści z pobielałymi knykciami. Widziała, jak w myślach st»-’ rannie dobierał słowa.

Zaatakował ją zupełnie nieoczekiwanie, ponieważ tego pytania zupełnie się nie spodziewała.

– Rozmyśliłaś się? – rzucił przez ściśnięte gardło. Na jego pociągłej twarzy malowało się teraz nieopisane napięcie.

– Ja? W jakiej kwestii? – Serce jej pękało na widok rozpaczy, jaką wyczytała w jego oczach.

– Nie chcesz tego dziecka... mojego dziecka. Z powodu dysleksji. Podjęłaś w końcu decyzję, że go nie chcesz? – wyrzucił z siebie.

Poczuła się jak pod obstrzałem z karabinu maszynowego. Te słowa o mało jej nie zabiły. Przez chwilę wydawało się jej, że serce jej stanęło.

– Pomyślałeś, że nikomu o nim nie powiedziałam, bo chcę usunąć tę ciążę? – Była wstrząśnięta. Dopiero teraz dotarły do niej rozmiary strachu, jaki go gnębił. Położyła dłoń na swoim ciągle płaskim brzuchu. – Jak coś takiego mogło ci przyjść do głowy?

– A co innego mam myśleć? – Wstał gwałtownie i zaczął przechadzać się po pokoju. – Nikomu o nim nie powiedziałaś. Ani przyjaciółkom, ani współpracownikom. Nikt by się nigdy nie dowiedział o jego istnieniu. Mój udział w jego życiu traktujesz marginalnie, mimo że, jeśli zostaniesz w naszym szpitalu, przez lata całe będziemy widywali się dzień w dzień. Odmawiasz mi nawet prawa do pomocy polegającej na podawaniu ci rano szklanki wody i mokrego ręcznika!

Zatrzymał się przed nią, a ona, siedząc jak skamieniała na niskiej kanapie, poczuła się jak wystraszony zając.

– To jest także moje dziecko. Nie zapominaj o tym – przypomniał jej stanowczym tonem. – A to znaczy, że mam pełne prawo wiedzieć, jeśli postanowiłaś się go pozbyć.

Doskonałe rozumiała dojmujące uczucie bezradności, jakie go nękało, ponieważ życie nie oszczędziło jej podobnych sytuacji. Mimo to potrafiła się bronić przed niesłusznymi zarzutami.

Zerwała się na równe nogi.

– Jak miałeś czelność myśleć, że chcę zabić to dziecko? Zapomniałeś, na co się zdecydowałam, aby je począć? Nie pamiętasz już, co zrobiłam, żeby je mieć? Chyba już zdążyłeś zauważyć, że od kilku tygodni każdy poranek jest dla mnie koszmarem. Wiec powiedz mi, dlaczego jeszcze go nie usunęłam? Przecież spokojnie mogłabym już ukrócić te męczarnie.

Teraz ona zaczęła chodzić po salonie niczym lwica uwięziona w klatce. Rozsadzała ją wściekłość. Dobrze, że w pokoju było mało mebli, bo czuła, że potrzebuje bardzo dużej przestrzeni.

– Chcesz usłyszeć prawdę? To będziesz ją miał. Wiesz, dlaczego nikomu o tym nie powiedziałam? Bo nawet w tych postępowych czasach to dziecko przyjdzie na świat naznaczone piętnem, ponieważ jego matka jest niezamężna. Czuję się winna, bo się do tego przyczyniłam. A ponieważ Cassie i Naomi są w siódmym niebie z powodu swoich dzieci, na razie nie chciałam burzyć im tego szczęścia.

Przystanęła, czując, że opuszczają ją siły, że uginają się pod nią nogi, jakby były z waty. Ale musi poruszyć jeszcze jeden temat.

– Jeśli chodzi o ciebie... – zaczęła prawie szeptem. – Nie pojmuję, dlaczego przez tyle lat nie nabrałeś rozum*

i nie założyłeś rodziny, ale przysięgam, że nigdy nie będę robić ci żadnych trudności, jeśli zechcesz spotykać się z moim maleństwem. Jeśli zostanę w tym szpitalu, bez najmniejszych wyrzutów sumienia zaangażuję cię na parę lat do jego pilnowania, bo zanosi się na to, że będzie tak uparte i nieznośne jak jego ojciec – dokończyła już w znacznie lżejszej tonacji.

W tej samej chwili zachwiała się i poczuła, że ściany znikają gdzieś w mroku, za to podłoga staje się coraz wyraźniejsza. Okrzyk Sama dobiegł do niej z jakiejś ogromnej, kosmicznej odległości.

Nim straciła przytomność, zdążyła jeszcze pomyśleć, jak bardzo żałuje, że nie potrafi się zdobyć na to, by powiedzieć mu, że go kocha. Gdyby w odpowiedzi otrzymała podobne zapewnienie, przestałaby się przejmować, co ludzie powiedzą o jej dziecku. Mogłaby nawet osobiście obwieścić tę nowinę całemu światu...

– Dureń. – Obudził ją cichy szept Sama. Zorientowała się, że leży na kanapie. – Dureń. – Powtórzył, spoglądając jej prosto w oczy. Nigdy nie patrzył w ten sposób, zaniepokojony stanem którejkolwiek z pacjentek.

– Ty czy ja? – Nadal kręciło się jej w głowie jak po kilku kieliszkach wina.

– Zdaje się, że oboje. – Spoglądał na zegarek, badając jej puls. – Kiedy ostatnio jadłaś?

– Jak zwykle w południe. Chyba jednak nie. Dostaliśmy przecież wtedy wezwanie do tego cesarskiego, a potem...

– Kirstin... – przerwał jej ten chaotyczny monolog. – Czy to znaczy, że zjadłaś dzisiaj tylko tę jedną, jedyną suchą grzankę, którą zrobiłem ci rano? Nic dziwnego, że nikniesz „w oczach. Jesteś głupsza niż gęś.

Wstał i ruszył w stronę kuchni. Po drodze jednak zatrzymał się i zgromił ją spojrzeniem.

– Nie ruszaj się z kanapy, dopóki nie wrócę – rozkazał. – Zrobię ci coś do jedzenia.

Jajecznica na grzance była wyśmienita, a banan bardzo dojrzały. Taki jakie lubi najbardziej. Kończąc szklankę mleka, które postanowił w nią wmusić, poczuła, że zaraz zaśnie.

– Marsz do łóżka – polecił tonem nie znoszącym sprzeciwu, a ona, zamiast z nim polemizować, zdołała tylko pisnąć, gdy brał ją na ręce.

Zaprotestowała, gdy przystanął pod schodami.

– Nie! – Z całych sił chwyciła się poręczy. – Sama wejdę. Nie chcę, żebyś dostał przepukliny. Nie będziesz wtedy mógł operować, a kolejka potrzebujących twojej pomocy jest bardzo długa.

Uznał jej argumenty, po czym zdecydowanym gestem objął ją w pół i pomógł wspiąć się na górę.

– Łazienka do twojej dyspozycji. – Otworzył szeroko drzwi.

Już miała je za sobą zamknąć, gdy nagle coś sobie uprzytomniła.

– Sam! – Odwrócił się błyskawicznie, jakby spodziewając się, że znowu zrobiło się jej słabo. – Ja nic nie mam, nawet szczoteczki do zębów.

Rozluźnił się i gestem kazał jej wrócić do łazienki.

– Zaraz przyniosę ci któryś z moich podkoszulków, a nowe szczoteczki znajdziesz w szafce.

Kończąc pobieżną, wieczorną toaletę, ponownie opadła z sił. Ucieszyła się na widok Sama, który czekał pod drzwiami, gotowy zaprowadzić ją do sypialni.

Zamierzała uświadomić mu fakt, że rano nie będzie miała w co się ubrać, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, położył jej palec na ustach.

– Śpij. – Starannie otulił ją kołdrą. – Zostaw to mnie. Teraz już śpij.

Coś jej podpowiadało, że za nic w świecie nie powinna pozwolić na takie autokratyczne traktowanie, ale świadomość, że ktoś się nią opiekuje, była tak przyjemna, że nie słuchała tych podszeptów.

Wtulając twarz w poduszkę, wdychała zapach piżma, mydła i mężczyzny. Ta mieszanka zawsze będzie jej przypominała...

– Sam – szepnęła.

– Słucham. – Nie wiedziała, że jest tak blisko. Myślała, że już wyszedł z sypialni. Gdy uchyliła powieki, zobaczyła, , że stoi nieopodal i bacznie się jej przygląda.

– Nie idziesz spać? – zapytała sennie, tłumiąc ziewnięcie. – Zimno tu bez ciebie.

Przygotowując się do pierwszego zabiegu, była w wyśmienitym nastroju. Od dawna nie spało się jej tak dobrze, a poza tym tego dnia nudności nie były bardzo dokuczliwe. Może wkrótce całkiem ustaną? Wiadomo przecież, że nie wszystkie ciężarne cierpią z ich powodu oraz że nie musi to trwać przez cały pierwszy trymestr.

Gdy o świcie otworzyła oczy, Sam, otulony płaszczem kąpielowym, już czekał z chrupiącą grzanką.

– Herbata? Coś z glukozą?

– Poproszę herbatę. – Miała nadzieję, że uda jej się coś przełknąć, zanim poczuje falę nudności.

Wiedziała, że wszystko będzie dobrze, dopóki nie wstanie z łóżka, ale chciała jak najszybciej znaleźć się w szpitalu, gdzie czekała na nich cała lista zabiegów. Drugą atrakcją było to, że spała w łóżku Sama. Mgliste wspomnienie poczucia bezpieczeństwa, jakie odczuwała w jego ramionach, przywiodło jej na pamięć tamten niepowtarzalny weekend.

Gdy zjadła drugą grzankę, Sam posłusznie odwiózł ją do domu, żeby się przebrała.

Nie odważyli się podjąć tematu wieczornej rozmowy. Kirstin była zbyt pochłonięta wsłuchiwaniem się w swój żołądek, by rozmawiać o czymkolwiek, a Sam jak gdyby nigdy nic zajął się własnymi przygotowaniami do pracowitego dnia. Jakby od lat korzystali z tej samej łazienki.

Mimo że rzadko się odzywali, czuło się, że od poprzedniego wieczoru coś się zmieniło.

Nie odczuwali skrępowania, jakby powróciło wzajemne zrozumienie, które już wcześniej rodziło się między nimi.

Wszystko to sprawiło, że Kirstin rozpoczęła ten dzień z promiennym uśmiechem na ustach i ogromnym zapasem energii.

Osiem godzin później była zupełnie wyczerpana, ale nadal zadowolona z minionego dnia. Sam sprawiał podobne wrażenie, pomimo stresu, jakim musiało być dla niego nadzorowanie zabiegów przeprowadzanych przez Kirstin.

Było kilka skomplikowanych przypadków, włącznie z pacjentką, której trzeba było usunąć macicę i zszyć pęcherz. Obydwa zabiegi należało wykonać od dołu z powodu licznych blizn na podbrzuszu. Sam pozwolił sobie nawet zauważyć żartem, że pacjentka powinna docenić fakt, że Kirstin ma znacznie mniejsze i zręczniejsze palce niż on. Pochwały, jakimi obsypał ją po operacji, były jednak całkiem szczere.

Tego dnia najbardziej niepokoił ją zabieg Sahru. Zrozumiała, co to znaczy znać pacjentkę jeszcze przed operacją. Nie zdziwiła się, gdy Hal odmówił podania środka usypiającego kobiecie, którą kochał.

Zabieg wykonał Sam. Przez cały czas skrupulatnie relacjonował każde swoje posunięcie. Mimo że pracował w ogromnym skupieniu, Kirstin wyczuła hamowany gniew w jego głosie. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy nauczyła się wyczuwać jego skrywane emocje.

Było już późno, gdy po obchodzie świeżo operowanych pacjentek mogli opuścić szpital. Mimo że wieczór był pogodny, Sam postanowił zabrać ją do swojego domu, ale ona uparła się, że chce wrócić do siebie.

Wspaniale byłoby spędzić kolejną noc w jego ramionach, ale groziłoby to zbytnim uzależnieniem. Stoczyła długą i trudną batalię o swą niezależność, więc teraz nie zaryzykuje jej utraty. Tym bardziej że uniemożliwiłoby to jej wychowywanie dziecka.

Było jeszcze ciemno, gdy poczuła przeszywający ból w dole brzucha. Drugi spazm, po którym poczuła, że coś cieknie jej po udzie, kazał jej natychmiast sięgnąć po telefon.

– Sam... – zaczęła zdławionym głosem, czując, jak ogarnia ją przerażenie. Upłynęło kilka sekund, zanim przypomniała sobie numer jego telefonu.

– Co się stało? Któraś z pacjentek? – Po przytłumionym głosie zorientowała się, że wyrwała go z głębokiego snu.

– Sam, pomóż mi... – Kolejny spazm bólu. Zamknęła oczy, by nie krzyczeć.

– Kirstin, co się stało? – dopytywał się całkiem już przytomnym głosem.

– Boję się... – Rozpłakała się. – To chyba poronienie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Natychmiast przywieź tu ultrasonograf. Daj jej kroplówkę. Ritodrina. Na początek pięćdziesiąt mikrogramów, potem stopniowo zwiększaj do dwustu pięćdziesięciu. – Leżała z zamkniętymi oczami, słuchając poleceń wydawanych przez Sama.

Oto jedna z tych okoliczności, kiedy nadmiar wiedzy jest zdecydowanie niekorzystny. Świadomość, że zaordynował jej środek, który stosuje się w celu powstrzymania przedwczesnego porodu, dobitnie ukazał jej powagę sytuacji.

Od kilku miesięcy poruszała się w wyimaginowanym świecie, wmawiając sobie, że jeśli czegoś bardzo zapragnie, zawsze potrafi to osiągnąć. Jakie to dziwne, że akurat teraz, gdy zanosi się, że straci to dziecko, nagle stało się ono tak rzeczywiste jak nigdy przedtem.

Personel szpitalny potrafi dobrze maskować emocje, ale gdy podnosząc ją z łóżka, Sam zobaczył, ile straciła krwi, nie był w stanie ukryć przerażenia. Nie odezwał się, ale ona domyślała się, że ich dziecko ma niewielką szansę przeżycia.

– Sam... przepraszam – szepnęła przez łzy.

Nie otwierając oczu, wiedziała, że podszedł do niej, a kiedy wziął ją za rękę, uścisnęła ją z wdzięcznością. Nawet taki niewinny gest dodał jej otuchy.

– Kiedy ona przyjedzie z tym ultrasonografem? – niecierpliwił się Sam.

Mocniej zacisnęła palce na jego dłoni. Czulą, że cala drży i że serce bije jej jak miotem, ale nie była to reakcja na podany lek, który teraz krążył w jej żyłach.

– Kirstin, posłuchaj mnie – szepnął.

Gdy odwróciła głowę, jego twarz była tuż nad nią. Wpatrywał się w nią takim żarliwym spojrzeniem, jak tamtej pamiętnej nocy. Do tej pory była przekonana, że już nikt nigdy nie będzie na nią tak patrzył.

– Pamiętaj, że cokolwiek się stanie, niezależnie od tego, czy stracisz to dziecko, czy nie, nie opuszczę cię – mówił z przekonaniem. W ogólnym zamieszaniu nie słyszał go nikt oprócz niej. – Jeśli zechcesz spróbować jeszcze raz – ciągnął bez zająknienia – jestem do twojej dyspozycji. Nie wyobrażam sobie, by inna kobieta mogła zostać matką mojego dziecka.

Wzruszenie odebrało jej głos. Skąd ten człowiek wie, jak zmniejszyć ból w takich tragicznych momentach?

Męczarnie niepewności skończą się, dopiero gdy przyjedzie ultrasonograf. Wydawało się jej, że czeka już całą wieczność. W końcu posmarowano jej podbrzusze zimnym, niebieskawym żelem i ustawiono głowicę.

W gabinecie panowała grobowa cisza, gdy pielęgniarka obsługująca aparaturę USG to pochylała, to w różnych kierunkach przesuwała urządzenie po brzuchu Kirstin, najpierw aby równomiernie rozprowadzić żel, potem by dokonać odczytu.

Przekonana, że na pewno nie ma tam skulonego, podobnego do kijanki stworzonka, odwróciła wzrok od niewyraźnych obrazów na monitorze. Wpatrywała się teraz w przystojną twarz Sama i pocieszała myślą, że znowu przeżyją wspólne chwile.

Za cenę koszmarnych poranków przez kilka kolejnych tygodni, które znowu upłyną pod znakiem porannych mdłości, warto będzie wzbogacić ^– wspomnienia o nowe cudowne doznania.

Zacznie od przeprowadzenia wszystkich możliwych badań, aby wykluczyć możliwość powtórzenia się podobnej sytuacji. Chyba nie przeżyłaby straty drugiego dziecka. Jakim cudem kobiety, które przeszły przez trzy. cztery czy nawet więcej poronień, nie kończą w szpitalu psychiatrycznym?

– Kirstin... – Poczuła jego dłoń na policzku.

Jej uwadze całkowicie umknęło bezgraniczne zdumienie, jakie ten bardzo pieszczotliwy gest wywołał na twarzach otaczających ich kolegów. Wpatrywała się tylko w jego oczy.

Zamiast rozpaczy dostrzegła w nich wesoło tańczące złote iskierki.

– Kirstin, popatrz na monitor – zachęcał ją. – Ona tam ciągle jest, skarbie. Nasze dziecko tam jest Zignorowała pomruk zdziwienia, który wypełnił gabinet, gdy do wszystkich w końcu dotarł sens tego wyznania. Zafascynowana wpatrywała się w obraz dziecka, które nadal nosi.

– Widzisz, jak bije jej serduszko? – szeptał wśród ciszy jak makiem zasiał, wskazując palcem pulsującą plamkę. – Zaczęło bić, gdy miała dwadzieścia dni, i nie przestanie, dopóki nasza maleńka nie będzie bardzo wiekową staruszką.

Już rusza rączkami i nóżkami, ale jeszcze są za małe, abyś mogła to poczuć.

Ktoś głośno wytarł nos, przerywając tę wzruszającą scenę. Podniósłszy wzrok, Kirstin ujrzała nad sobą zapłakane oczy Cassie. Tuż za nią stała Naomi. Praktycznie cały gabinet wypełniali koledzy i personel, którzy bez cienia wstydu okazywali wzruszenie z powodu tak szczęśliwego zakończenia.

– Sam, przepraszam, – Rozpłakała się, chowając twarz w jego rękawie. – Teraz już wszyscy wiedzą.

– Najwyższy czas – mruknął, gładząc ją po włosach. – Nareszcie nie musimy już niczego ukrywać.

– Pod warunkiem że będą to takie sprawy, o których może wiedzieć cały szpital – ostrzegła ich pielęgniarka obsługująca USG. – Plotkarze na pewno już szaleją z niecierpliwości. A teraz pozwolę sobie wręczyć wam pierwsze zdjęcie do rodzinnego albumu. – Podała Samowi czarnobiały wydruk.

Pokazał go Kirstin, aby mogła dokładniej przyjrzeć się dziecku.

– Naprawdę myślisz, że to dziewczynka? – Uśmiechnęła się.

– Mała dziewczyneczka, która ma takie same piękne włosy i zniewalające oczy jak jej matka – wypalił bez zająknienia. – A jeśli się mylę, będziemy ponawiać próby, aż trafimy w dziesiątkę.

Taką stanowczość usłyszała w jego głosie po raz pierwszy. Jego oczy mówiły to samo.

– Znasz mój problem, więc wiesz, że nie jestem najlepszą partią. Ale czy nie zechciałabyś ulżyć mi w tej niedoli, wychodząc za mnie za mąż?

– Słucham? – Jej zdumione pytanie zagłuszyły z trudem hamowane wybuchy radości Naomi i Cassie.

Rozejrzała się po gołych ścianach gabinetu, wypełnionego aparaturą oraz sprzętem specjalistycznym, które od tylu lat uczyła się obsługiwać, i poczuła, że ogarnia ją lek.

Miało być zupełnie inaczej. Włożyła tyle starań, unikając niebezpiecznej bliskości, właśnie po to, by to się nie stało. Skoncentrowała się na pracy zawodowej, by mieć pewność, że jej szczęście spoczywa tylko w jej rękach.

To takie sale jak ta, jak ten gabinet w szpitalu pod wezwaniem Świętego Augustyna, miały zapewnić jej życiową stabilizację, która umożliwi jej wychowywanie dziecka.

Szpitale nie umierają i nie opuszczają na zawsze swoich bliskich. Szpitale nie odtrącają tych, którzy nie są na tyle urodziwi, by ktoś chciał ich adoptować...

– Wiesz przecież, że nie mogę – zaczęta z wahaniem. Poczuła nową falę bólu, która tym razem zalewała jej serce. – Od samego początku powtarzam ci, że nie chcę być od nikogo zależna.

– Nie o to cię proszę – tłumaczył się. Czułym gestem otarł palcem łzę, która potoczyła się po jej policzku. – Pozwól, żebym to ja był zależny od ciebie.

– Ty chcesz być zależny ode mnie? – speszyła się. Prawie nie zauważyła, że gabinet nagle opustoszał. – Ale...

– W tej chwili życie naszego dziecka zależy tylko od ciebie – ciągnął. – Ale gdy już przyjdzie na świat, z każdym dniem będzie coraz bardziej niezależne, aż w końcu stanie się zupełnie samodzielne.

Aby skupić całą jej uwagę na sobie, ujął jej głowę w dłonie.

– Nie można tego samego powiedzieć o mnie – oznajmił, składając na jej wargach delikatny pocałunek. – A to dlatego, że cię kocham i nigdy nie przestanę cię potrzebować. W moim życiu, w moim domu, w moich ramionach.

Nie potrafiła poskromić swego ciała na tyle, by nie zareagowało na drugi pocałunek. Tak było od samego początku tej znajomości, mimo że nie chciała się do tego przyznać. Już nie wyobrażała sobie życia bez Sama Dysarda.

– Ale... – Tak przywykła do nieustannej walki o swą niezależność, że nie potrafiła powstrzymać się od protestu. Tym razem na niewiele to się zdało.

– r To się sprowadza – przerwał jej – do prostego wyznania: kocham cię. Pokochałem cię w dniu, kiedy po raz pierwszy pojawiłaś się na naszym oddziale. Odchodziłem od zmysłów z obawy, że zakochasz się w którymś z młodych, przystojnych lekarzy, i on mi cię odbierze. Moje marzenie się ziściło, gdy mi się oświadczyłaś.

– To nieprawda. Wcale ci się nie oświadczyłam! – zaoponowała. – Poprosiłam się jedynie o sztuczne zapłodnienie. Gdybyś tak usilnie nie próbował mnie od tego odwieść, nie straciłabym głowy, nie zdobyłabym się na odwagę.

– Kobieto, ile ja przez ciebie wycierpiałem. – Usadowił się wygodniej, a ona dopiero wtedy zauważyła, że położyła mu głowę na kolanach. – Chciałaś, abym ci dał tylko mikroskopijny fragmencik siebie, podczas gdy ja marzyłem, żebyś zechciała całego dawcę.

Odgarnął potargane włosy z jej policzka, po czym ponownie oparł jej głowę na swoim ramieniu.

Wsłuchiwała się w rytmiczne bicie jego serca i rozmyślała o tym małym serduszku, które trzepocze się w jej brzuchu.

Przepełniało ją uczucie wdzięczności. Do końca życia nie zdoła odwdzięczyć się Samowi za to wszystko, co dla niej zrobił. Z żelazną konsekwencją wspierał ją nawet wtedy, gdy łączyła ich jeszcze bardzo wątła nić przyjaźni.

A gdy zdawało się, że ich znajomość nieodwołalnie dobiega końca, był przy niej, nie opuścił jej. Ale taki jest Sam. To do niego niepodobne.

– Nie odpowiedziałaś mi – uwodzicielsko zniżył głos. Po raz pierwszy od chwili, gdy dowiedzieli się, że ich dziecko żyje, poczuła, jak tężeją mu mięśnie.

– Jak to? A o co pytałeś? – Tyle się wydarzyło w ciągu kilku ostatnich godzin, że jej umysł z nadmiaru wrażeń nie funkcjonował zbyt szybko.

Wydał z siebie teatralny jęk i ułożył ją ostrożnie na łóżku.

– Widzę, że domagasz się, abym uczynił to w ogólnie przyjęty sposób. – Przykląkł na szpitalnej podłodze. – Kirstin, kocham cię z całej duszy, do szaleństwa i na wieki. Potrzebuję cię, aby moje życie nabrało sensu. Czy wyświadczysz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? Choćby tylko z litości nad moją zszarganą reputacją.

Roześmiała się przez łzy. Zdała sobie przy okazji sprawę, że Sam jest jedynym mężczyzną, który potrafi sprawić, że w tej samej chwili płacze i śmieje się. Jakie to proste. Nie miałby najmniejszej szansy, gdyby od dawna tak bardzo go nie kochała.

– Ponieważ jesteś jedynym mężczyzną, który sprawił, że mu się oświadczyłam, sądzę, że powinniśmy się pobrać. – Uśmiechnęła się. – Ale najważniejsze zawsze będą te dwa słowa: kocham cię. Kocham cię – szepnęła.

Potem zabrakło jej słów na widok łez wzbierających w jego oczach.

– Mam dla ciebie niespodziankę – oznajmił Sam podczas gwarnego przyjęcia, które Cassie, Naomi i Kirstin wydały wspólnie, aby uczcić chrzest ich dzieci.

Biedny kapelan był całkiem skołowany, ponieważ każda para zażyczyła sobie, aby świadkami były pozostałe dwie pary.

– Wszystko zostaje w rodzinie – wytłumaczyła mu rezolutnie Cassie. – Gdyby cokolwiek złego stało się jednemu z nas, reszta bez namysłu zajmie się jego dzieckiem. Ta ceremonia ma tylko oficjalnie przypieczętować ten układ.

Dot była w siódmym niebie. Przez cały czas trzymała na rękach któreś maleństwo. Kirstin zaczęła się nawet zastanawiać, czy nie rzuciła na nie jakiegoś uroku, ponieważ grzecznie budziły się po kolei.

Gdy Sam wziął ją za rękę i zaczął prowadzić przez pokój, przypomniała sobie jego słowa.

– Jaką niespodziankę? Że od początku wiedziałeś, że to będzie dziewczynka? – zażartowała.

Zgodnie nie chcieli poznać płci dziecka przed porodem. Po minie Sama zorientowała się, że gdy maleństwo już przyszło na świat, był równie zaskoczony jak ona.

Czasami aż ją kusiło dowiedzieć się tego przed czasem, ale pohamowała się, bo przecież najważniejsze było to, że dziecko jest i rozwija się prawidłowo.

– To nie była niespodzianka, lecz bezgraniczna radość – poprawił ją. – Tym większa, że nie postanowiłaś poprzestać na jednym, skoro już teraz dostałem to, co sobie wymarzyłem.

Dała mu kuksańca w bok, ciągle nie mogąc się nadziwić, jak małżeństwo i ojcostwo zmieniły tego poważnego, zapracowanego człowieka. Teraz promienny uśmiech rozświetlał jego twarz właściwie bez przerwy, zwłaszcza gdy brał na ręce ich córeczkę.

– To prawda, że nieco przestawiliśmy kolejność poczęcia i ślubu – ciągnął. – Ale kiedy składaliśmy wniosek w urzędzie, zainteresował mnie pewien szczegół na twojej metryce urodzenia.

Wyjął dokument z wewnętrznej kieszeni marynarki. Zrozumiała nareszcie, dlaczego się nie przebrał, skoro już dawno wrócili z kościoła.

– Zapewne nigdy nie miałaś powodu przyjrzeć się mu dokładnie, ale mnie bardzo zaciekawiły podejrzane cyferki w rubryce, do której wpisuje się datę narodzin.

Gdy znaleźli się na korytarzu, gdzie panował względny spokój, podał jej rozłożoną metrykę.

– Jak zapewne wiesz, jedynym przypadkiem, kiedy do metryki wpisuje się dokładną godzinę narodzin, są porody mnogie. Chodzi o to, aby było wiadomo, które dziecko urodziło się pierwsze.

Nie dowierzała własnym oczom. Dopiero po chwili pojęła znaczenie odkrycia, jakie poczynił Sam.

– Chcesz powiedzieć, że było mnie więcej?

– Niezupełnie – poprawił ją rozbawiony. – Tego dnia urodziło się was dwoje. Pamiętając, jak bardzo cierpisz z powodu całkowitego braku krewnych, przeprowadziłem małe dochodzenie.

– Znalazłeś ją? – dopytywała się niecierpliwie. Nie wiedziała, czy ma rzucić mu się na szyję, czy odtańczyć dziki taniec radości. – Chcesz mi powiedzieć, że znalazłeś moją bliźniaczkę?

– Owszem, znalazłem. – Sięgnął do klamki drzwi prowadzących do świeżo urządzonego pokoju, w którym była ich jadalnia. – Ale to nie jest siostra, tylko brat – uzupełnił.

Stanęła w progu i oniemiała z niedowierzania na widok niewielkiej grupki ludzi, którzy tam na nią czekali.

Mężczyzna był od niej wyższy i znacznie szerszy w ramionach, za to niepodważalne podobieństwo rysów twarzy i karnacji od razu rzucało się w oczy.

– Cześć, Kirstin. Mam na imię Christopher. – Podprowadził bliżej żonę z dzieckiem. – Pozwól, że przedstawię ci moją żonę Penny i naszą maleńką córeczkę Kirstin, która urodziła się zaledwie trzy tygodnie i jeden dzień temu.

– Tego samego dnia, co nasza... – Ten nieoczekiwany zbieg okoliczności sprawił, że zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. – Słyszałeś? – kompletnie oszołomiona zwróciła się do Sama. – Nasze dziewczynki urodziły się tego samego dnia.

Wyczuwając, jak bardzo była wstrząśnięta nową sytuacją. Sam objął ją opiekuńczym gestem.

– Imię Kirstin nadaliśmy jej, jeszcze zanim Samowi udało się z nami skontaktować – wyjaśniła Penny, ocierając łzy – Ja chciałam, żeby nosiła imię mojej matki, ale Christopher uparł się jak osioł, że ma być Kirstin i tylko Kirstin.

Salwa śmiechu, która nagle rozległa się za drzwiami, przypomniała jej nagie, że w domu jest pełno ludzi. Nie wiedziała, jak ma się zachować. Z jednej strony do obowiązków pani domu należało jak najszybciej wrócić do zaproszonych gości, z drugiej gorąco pragnęła być z bratem.

którego istnienia nawet się nie domyślała. Rzuciła Samowi rozpaczliwe spojrzenie.

– Zaproponowałem Christopherowi i Penny, aby zostali u nas na kilka dni... Jeśli nie masz nic przeciwko temu. – Uśmiechnął się znacząco. – Sądzę jednak, że powinniśmy ich ostrzec, co może ich spotkać w tym naszym zwariowanym gronie. A nuż zechcą zmienić zdanie i ewakuują się w popłochu.

– Właśnie wydajemy przyjęcie z okazji potrójnych chrzcin – pospiesznie wyjaśniła Kirstin. – Poznałyśmy się w ostatniej rodzinie zastępczej, której nas przydzielono, i bardzo się zżyłyśmy. Zastępujemy sobie prawdziwe rodziny, których nigdy nie miałyśmy. A teraz, kiedy przybyło nam troje dzieci, ta nasza rodzina znacznie się powiększyła.

Christopher uśmiechnął się czule do Penny.

– My też poznaliśmy siew rodzinie zastępczej. I też powiększamy naszą rodzinę. Sądzę, że gdybyśmy połączyli siły, tempo tego przyrostu mogłoby znacznie wzrosnąć. – Gestem, z którego można było wyczytać onieśmielenie, podał Kirstin rękę, a ona przyjęła to zaproszenie, spontanicznie rzucając mu się na szyję.

– Sam, czy potrafisz sobie wyobrazić, jak Dot się ucieszy? – zwróciła się do niego przez łzy. – Będzie miała już czworo maluchów do rozpieszczania!

– Co za dzień – szepnęła, by nie obudzić maleństwa, które spało w łóżeczku obok ich łóżka.

W innym pokoju, po przeciwnej stronie holu, w drugim łóżeczku spało drugie dziecko.

– Tak się czuję, jakbym spędziła ten dzień w wesołym miasteczku, w gabinecie luster, gdzie każdy obraz odbija się wielokrotnie. – Uśmiechnęła się na wspomnienie paru minionych godzin. – Gdzie nie spojrzysz, tam młode pary z dziećmi na rękach.

– Czy próbowałaś już sobie wyobrazić, jak będą wyglądały nasze wspólne święta? A ile będzie przyjęć urodzinowych każdego roku! – cieszył się Sam.

– I stale będą przybywały nowe dzieci, które będą zapraszały nas na urodziny – zauważyła. – Czy dotarła do ciebie wieść, że Sahru już jest w ciąży? Hal i Sahru wzięli ślub sześć tygodni temu.

– Leniuchy. – Sam przeciągnął się. – Znam pewną parę. której wystarczyło czterdzieści osiem godzin.

– Świntuch! – Zamachnęła się, by go uderzyć, ale on zdążył chwycić jej dłoń i złożyć na niej pieszczotliwy pocałunek.

– Co byś powiedziała na to, żebyśmy spróbowali pobić ten pierwszy rekord, kiedy zdecydujemy się na następne? – zaproponował, szelmowsko się uśmiechając, a ona poczuła, że serce zabiło jej mocniej.

– Nie mam nic przeciwko temu – szepnęła. Przytuliła się do niego mocniej i objęła go za szyję.

Gdy otoczył ją ramionami, pomyślała, że życie jest wspaniałe. Już nie miała najmniejszych wątpliwości, że nigdy nie pożałuje tego pamiętnego dnia, kiedy oboje zebrali się na odwagę, by wyznać sobie miłość.