„Musimy porozmawiać.” – mentalny policzek, który tylko Ona mogła mu dać. Poszedł za nią do jakiegoś pomieszczenia, które można było od biedy nazwać pokojem. Stały tu tylko 2 krzesła, stół i łóżko.
Usiadła przy blacie, więc chcąc, nie chcąc, usiadł naprzeciw niej.
Okej, wiedział do czego dąży ta rozmowa – chciała z nim zerwać. Ale czy chciał, by to się stało? Nie. Nie chciał, za bardzo ją kochał.
Owszem, od pewnego czasu jakby się pogorszyło między nimi, ale czy to musiało się po prostu skończyć?
Widziała jego wewnętrzną walkę, wyraz twarzy zmieniał mu się jak w kalejdoskopie. Właściwie widziała, jak trybiki ruszały jeden za drugim, planując kontrargument na każdy jej atak.
Patrzył na nią jak na ósmy cud świata.
„O co chodzi?” – zapytał, jak gdyby zupełnie nie wiedział, po co siedział tam, gdzie siedział.
Milczała. Doprowadzało go to do szału.
Chciał krzyczeć, płakać, jęczeć, udusić siebie i ją. Kolejność nie do końca taka, o jakiej marzył, ale zawsze to jakiś plan.
A ona wciąż patrzyła. Miała zupełny wgląd w jego duszę patrząc mu tak głęboko w oczy.
„Muszę ci to w końcu powiedzieć. Nie chciałam, byś dowiedział się o tym od osób trzecich lub, co gorsze, gdybyś zobaczył to, zanim bym ci o tym powiedziała. Ale powiem. Ja…” – przerwała, niepewna co powiedzieć dalej. Widziała jego łzy w oczach.
„Zdradzasz mnie, tak?” – zadał pytanie tak szczere, że jej samej oczy się zaszkliły.
Spuściła głowę, sprawiając, że włosy opadły jej na całą twarz.
Lecz gdy podniosła ją do góry zobaczył w jej oczach psotne iskierki. Uśmiechnęła się jak nigdy dotąd i po prostu powiedziała „Jestem w ciąży.”.