Temat: Porozmawiajmy o uczuciach.

Cele:

- poznanie pojęcia empatii,

- nazwanie uczuć które nami rządzą,

- dzielenie się swoimi odczuciami z innymi.

Metody:

- scenki,

- burza mózgów,

- dyskusja.

Środki dydaktyczne:

- kartki i pisaki,

- kartki ze scenkami,

- arkusz papieru do sporządzenia listy uczuć.

Przebieg lekcji:

1. Wprowadzenie.

Nauczyciel pyta w jakim nastroju są uczniowie, co czują w tej chwili.

Swoje nastroje przedstawiają za pomocą rysunków. Nauczyciel zbiera

rysunki a następnie wraz z uczniami stara się nazwać uczucia

przedstawione za pomocą rysunków. Np. narysowane słońce to radość,

szczęście, chmura - smutek, złość. W ten sposób powstaje lista uczuć

(zał. nr 1 ), która jest wypisana na dużym arkuszu papieru. Po omówieniu

rysunków uzupełniamy listę o inne uczucia, znane z życia codziennego.

2. Przedstawianie scenek.

Wybieramy kilku chętnych uczniów do przedstawiania scenek. Wybrani

uczniowie otrzymują kartki ze scenkami ( zał. nr 2 ). Po odegraniu scenki

wypowiadają się na temat swoich odczuć, inni uczniowie uzupełniają ich

wypowiedź korzystając z listy uczuć.

Wniosek I: Wszyscy czujemy podobnie. Młodym i dorosłym znane są

takie same uczucia.

3. Uszeregowanie uczuć.

Nauczyciel prosi o to aby uczniowie spróbowali podzielić uczucia na dobre

i złe. W tym celu rysuje tabelkę na tablicy podzieloną na dwie rubryki.

Uczniowie próbują dokonać podziału. Okazuje się, że zdania są jednak

podzielone np. przyjaźń - wiele osób w imię przyjaźni namawiało do złych

zachowań. Złość, gniew natomiast często mobilizuje do wytrwałości w

dążeniu do wybranego celu itp..

Wniosek II: Nie ma złych uczuć, są złe zachowania które powstają w

wyniku tego co czujemy. Sposobu okazywania uczuć uczymy się od

rodziców, krewnych znajomych, telewizji. Intensywność okazywania

uczuć zależy od temperamentu i cech osobowości.

4. Dyskusja na temat: jak radzić z trudnymi uczuciami.

- rozmowa z bliską osobą,

- płacz,

- pranie,

- uprawianie sportu - boks, biegi.

Wniosek III: Nie walczmy z uczuciami, ale nauczmy się z nimi żyć.

5. Dyskusja na temat: kiedy należy rozmawiać o uczuciach.

- gdy ktoś ma kłopot, trudną sytuację,

- gdy jest na to odpowiedni czas i chęć rozmowy z obu stron.

6. Podsumowanie zajęć.

Narysuj na kartce, jakie uczucie wywołały w tobie te zajęcia. Przez tydzień

prowadź dziennik swoich uczuć za pomocą rysunków.

Opracował Wiesław Stanisław Olszewski na podstawy literatury:

1. „Gimnazjalny projekt profilaktyczno wychowawczy” - Bożena Gwizdek,

Elżbieta Sołtys WSIP Warszawa 2002.

2. „ Materiały dla wychowawców klas” - Elżbieta Gapińska, Wydawnictwo

„Korepetytor” Płock 2003.

3. „Nauczyciel - wychowawcą” - Grzegorz J. Koźmiński, Danuta K.

Kitowska, Pracownia Wydawniczo-Edukacyjna K&K Złotów 2000.

Załącznik nr 1

Złość, gniew, miłość, nienawiść, zazdrość, chciwość, smutek, radość, euforia,

przygnębienie, strach, lęk, obawa, przyjaźń, niepokój, litość, niechęć,

znudzenie, upokorzenie, zmęczenie, obojętność, opiekuńczość, wstydliwość,

współczucie, ignorancja, pogarda, sympatia, wrażliwość, dobroć,

odpowiedzialność, złość, zdenerwowanie, duma, itp.

Załącznik 2

Scenka I

Dziecko przychodzi późno do domu. Matka zdenerwowana czeka. Dziecko

nieudolnie tłumaczy swoje spóźnienie.

Scenka II

Rozmowa ucznia z nauczycielem. Nauczyciel stwierdza, iż wypracowanie jest

ściągnięte z internetu. Uczeń twierdzi, że pisał je samodzielnie.

Scenka III

Wywiadówka. Wychowawca rozmawia z rodzicem. Chwali ucznia za

stosowne zachowanie oraz za pracowitość( uczeń wcale nie musi być

prymusem klasy).

---