WYKŁAD 2

17.10.2008



Do wyrobu broni nasi przodkowie wykorzystywali:



KOŚCI

– szczególnie dobrą bronią była kośd świeża. Suche lub połamane kości wykorzystywano do

budowy pierwszych włóczni i strzał.



DREWNO

– broo uzyskiwana poprzez obróbkę drewna, np. nadpalanie.



KAMIENIE

:



Paleolit – epoka kamienia łupanego.



Neolit – epoka kamienia gładzonego.
Kamienne narzędzia wystarczały ludziom ich czasów, ale były słabo dostępne.



METALE

:

 Pierwszy metal jaki zaobserwowano to złoto (1 uncja ok. 30g)
 Srebro
 Miedź – ok. 12 tysięcy lat p.n.e.
 Malachit (ruda miedzi)
 Brąz (miedź + cyna) – 6 500 lat p.n.e.


ŻELAZO

– ok. 2 000 lat p.n.e.



Najpopularniejszą odmianą żelaza w
starożytności były tzw. rudy darniowe oraz
błotne.



W najwcześniejszym okresie wytopu
dokonywano w ogniskach otwartych, a dopiero
z biegiem czasu stosowano do wytopu

DYMARKI

. Żelazo nadające się do wyrobu

narzędzi, broni itp. uzyskiwano przez usunięcie
z łupki żużla na drodze wielokrotnego
przekuwania.



Masowa produkcja żelaza rozpoczęła się w
drugiej połowie XIX w. Wykonywano tylko
bardzo potrzebne przedmioty, gdyż były drogie.
Z żelaza produkowało się również broo (bo było
wytrzymalsze i odporniejsze niż brąz).

PODZIAŁ BRONI KLASYCZNEJ



BIAŁA

- służąca do walki wręcz, nie mająca elementów wybuchowych. Dawniej bardzo popularna, obecnie

wyparta z wojska przez broo palną.



OBUCHOWA

- ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięd

miażdżonych. Zazwyczaj ma postad metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub
krótkim drzewcu.



Obuchowa miażdżąca, np. pałka, maczuga, kastet wekiera, buława, buzdygan, młot bojowy,
cep bojowy, kiścieo



Obuchowo-sieczna, np. topór, siekiera, nadziak, czekan, bałta



TNĄCA

- jest to oręż zadający rany cięte.



Drzewcowa, np. topór, tomahawk, berdysz, czekan



Sieczna, np. miecz, katana, szabla, maczeta

DYMARKI

- Dawny piec hutniczy, w

którym otrzymywano żelazo w postaci
gąbczastej, zawierającej żużel. Żelazo
umieszczano w piecu warstwowo na
przemian z węglem drzewnym.
Następnie podgrzewano piec do
temperatury 1300 stopni, ponieważ
wtedy dochodziło do redukcji tlenków i
zmiany konsystencji metalu. W wyniku
tego procesu otrzymywano metal w
postaci łupki, zanieczyszczonej węglem
drzewnym. Następnie w celu pozbycia się
zanieczyszczeo przekuwano i
podgrzewano łupki. Żelazo poddawano
dalszej obróbce.



KŁUJĄCA

- oręż zadający rany kłute.



Drzewcowa – składała się z długiego drzewca i zamieszczonego na koocu ostrza lub grotu,
np. włócznia, kopia, partyzana



Sieczna:



Krótka - w średniowieczu służyła głównie do zadawania w walce w zwarciu ciosów
kłutych, tzw. pchnięd, np. katary, sztylet, bagnet



Długa - najczęściej była wykorzystywana w baroku do pojedynków, np. szpada,
rapier, floret



TNĄCO – KŁUJĄCA

– broo skonstruowana tak, że równie wygodnie jest zadawad nią pchnięcia, jak i

ciąd. Efekt ten uzyskano dzięki odpowiedniej budowie ostrza (pałasz), lub zastosowaniu kilku ostrz na
jednym drzewcu (halabarda).



Drzewcowa – glewia, halabarda



Sieczna – pałasz, szaszka



SIECZNA

– broo biała służąca do zadawania cięd. Broo sieczna z

wyraźnym ostrzem składa się przede wszystkim z głowni i rękojeści.
Zwykle w jej skład wchodzi także jelec, oddzielający głownię od
rękojeści; poszczególne rodzaje broni siecznej posiadają ponadto
dalsze części składowe. Do wyposażenia dodatkowego należy
pochwa do przechowywania broni, np. miecz, koncerz, pałasz,
kordelas, nóż, szabla, bułat, katana, jatagan, maczeta, kukri,
sejmitar, falchion



DRZEWCOWA

– taka w której istnienie drzewca determinuje

możliwośd jej skutecznego użycia oraz w której drzewce jest znacznie
dłuższe niż wynikało by to z roli uchwytu. Używana zarówno przez
piechotę jak i jazdę od czasów starożytnych do niemal nam
współczesnych.



PALNA

- broo miotająca pociski energią gazów powstałych ze spalania ładunku miotającego.



MIOTAJĄCA (biała)

- broo wyrzucająca czyli miotająca różnego rodzaju pociski; broo ta akumuluje w sobie

energię mechaniczną lub chemiczną, która w czasie wystrzału przekształcana jest w energię kinetyczną
pocisku, np. łuk, kusza, proca, balista, arbalet.