Elżbieta Batory – mroczna historia seryjnej morderczyni

Prawdziwe nazwisko Krwawej Mary to Maria Tudor. Córka

Henryka VIII i jego pierwszej żony Katarzyny Aragońskiej.

Henryk VIII był równie kiepskim ojcem, jak i mężem. Maria

była jego najstarszą córką, której zafundował bardzo

bolesny żywot. Kobieta przez całe życie była na przemian

ubóstwiana, terroryzowana, traktowana przez ojca z

druzgocącą wręcz obojętnością.

Maria przyszła na świat w 1516 roku. Ojciec powitał ją bez

entuzjazmu. Nie była chłopcem, na tym polegała jej

podstawowa wada. Dzieciństwo spędziła z dala od rodziców,

takie były w ówczesnym czasie zwyczaje. Później Henryk

traktował ją jak cenny towar przetargowy na europejskim

rynku królewskich małżeństw. Już przed ukończeniem

dwunastego roku życia była zaręczona z delfinem Francji.

Prawdziwym koszmarem był dla Marii okres dojrzewania.

Właśnie w tych latach na jej oczach rozpadało się

małżeństwo jej rodziców. Dziewczynka widziała w jaki

sposób była upokarzana jej matka Katarzyna, która z uporem

utrzymywała, że jest jedyną legalną żoną króla i nie chciała

posłusznie usunąć się w cień.

Unieważnienie małżeństwa Henryka VIII i Katarzyny

Aragońskiej postawiły Marię w bardzo trudnej sytuacji.

Dziewczyna stała się bastardem. Dzieckiem z nieprawego

łoża, bez praw do korony, ani widoków na dobre

zamążpójście.

Po ślubie ojca z Anną Boleyn i narodzinach ich dziecka,

późniejszej królowej Elżbiety, Maria została pozbawiona

swojej pozycji. Macocha wielokrotnie gnębiła ją fizycznie i

psychicznie. Straszyła, że ją otruje, lub zhańbi. Maria

została pozbawiona swojej służby, musiała usługiwać swojej

młodszej przyrodniej siostrze. Na dodatek na opiekunkę

Marii wyznaczono ciotkę Anny Boleyn, pozwalając jej

prześladować dziewczynę w taki sposób jak jej się podoba.

Henryka VIII złościł upór córki. Przypominała mu pierwszą

żonę.

Henryk zerwał z papiestwem i rozpoczął wcielanie w życie

aktu sukcesji z surowością, jakiej wcześniej u niego nie

widziano. Ludzie, którzy odmówili złożenia przysięgi

wierności nowemu prawu, skazywani byli na okrutną śmierć

jako zdrajcy. Zginęły dziesiątki ludzi. Wieszano zakonników i

mniszki w habitach.

W tym trudnym okresie i życie Marii Tudor wisiało na

włosku. Dziewczyna nie chciała podpisać aktu sukcesji.

Henryk otwarcie mówił o zamiarze zgładzenia córki,

oskarżając ją o spiskowanie z matką i podżeganie do buntu.

Los Marii poprawił się nieco wraz ze śmiercią Anny, która

została ścięta pod sfabrykowanym zarzutem cudzołóstwa.

Nowa żona Henryka Jane Seymour starała się pojednać

Henryka z najstarszą córką. Późniejsza bohaterka krwawych

legend ukorzyła się przed królem, I w końcu podpisała akt

sukcesji. Zrobiła to niejako pod przymusem i za namowami

zaufanych doradców, którzy przekonali ją, że musi żyć jako

nadzieja na przyszły powrót katolicyzmu.

Po śmierci Henryka, Maria zyskała pewną wolność. Ostatnim

zapisem woli króla została przywrócona do sukcesji korony

angielskiej. W końcu 1553 roku objęła swoje dziedzictwo,

rozpoczynając kampanię przeciwko herezji, dzięki której

przeszła do historii jako Krwawa Mary

Zwana Krwawą Hrabiną z Cachtic węgierska księżna jest

jedną z najmroczniejszych postaci w historii Węgier i

Słowacji Elżbieta należała do jednego z najpotężniejszych i

najbogatszych rodów Siedmiogrodu, tego samego z którego

wywodził się król Polski Stefan Batory. Ród Batorych ….

Takie praktyki były częste w ówczesnych czasach,

powodowały one jednak u członków rodziny wiele wrodzonych

chorób genetycznych o podłożu psychicznym.

Od najmłodszych lat u Elżbiety obserwowano skłonności do

niekontrolowanych wybuchów gniewu, które połączone z

licznymi egzekucjami i okrucieństwami jakie w ciągu swego

życia obserwowała mogły mieć wpływ na jej późniejsze

skłonności. Elżbieta słynęła też z ogromnego okrucieństwa

wobec swojej służby.

Ogromne znaczenie w podtrzymywaniu i dopingowaniu

sadystycznych skłonności hrabiny przypisuje się uważanej za

czarownicę Dorothe Szantes. Elżbieta poznała ją w trakcie

jednej z wizyt u swej ciotki Karli Batory która dając upust

swoim homoseksualnym skłonnością regularnie urządzała w

swej posiadłości wyuzdane orgie. Szantes zainteresowała

Elżbietę praktykami okultystycznymi.

Okrucieństwo i sadyzm hrabiny na dobre ujawniły się po

śmierci jej męża Ferenca Nadasdy. Przypuszcza się iż

małżonek Batory, który za życia towarzyszył jej w

torturowaniu przyłapanych na nieposłuszeństwie służących

zmarł w skutek otrucia przez swoją ukochaną.

Elżbieta zawsze była kobietą próżną, przebierała się

kilkadziesiąt razy dziennie, wciąż liczyła swoje klejnoty i

pielęgnowała, nietuzinkową ponoć urodę. Kiedy dostrzegła na

swej twarzy pierwsze oznaki starości wpadła w furię.

Rozwiązanie problemu podsunęła jej Anna Darvulia, znajoma

czarownica która nauczyła hrabinę nowych technik

torturowania. Kiedy pewnego razu, Elżbieta za drobne

przewinienie uderzyła swoją służącą tak mocno, że krew

prasnęła jej na twarz, hrabina zauważyła że w tym miejscu

zniknęła szpecąca ją zmarszczka. Darvulia przekonała

Elżbietę, iż według pradawnych mądrości krew ofiary

pozwala przejąć jej fizyczne i duchowe cechy.

Od tego momentu na zamku w Cachticach rozpoczęła się

makabryczna seria morderstw młodych dziewcząt. Pod

pretekstem służby na zamku werbowano nastoletnie

dziewice, które następnie torturowano i zabijano a hrabina

zażywała kąpieli w ich krwi. W torturach pomagała był

opiekunka Elżbiety Ilona Joo Anna Darvulia, Dorothy

Szantes i karzeł Ficzko. Na zamku istniała cała sala

przeznaczona do makabrycznych praktyk wyposażona w

narzędzia tortur z najmroczniejszych koszmarów.

Będący wielkim wydarzeniem proces Elżbiety odbył się 2

stycznia 1611 roku. Wdług świadków na zamku w …

zamordowano ok. 60 ofiar, lista zamordowanych którą ponoć

sporządziła sama hrabina mówiła o 650 bestialsko zabitych

kobietach.

Erzsi Majorowa została skazana na śmierć, Iloona Joo i

Dorothea Szentes na wyrwanie wszystkich palców u rąk, a

następnie wrzucenie żywcem do ognia. Ficzko natomiast

został ścięty, pozbawiony krwi i spalony. Karą Elżbiety było

dożywotnie więzienie w zamurowanej komnacie.

Na miesiąc przed śmiercią hrabina podyktowała swój

testament, w którym wszystko zostawiła swoim dzieciom.

Zmarła 21 sierpnia 1614 r.