JEGO PRZYJŚCIE

JEGO PRZYJŚCIE

Tom 7, numer 1

W numerze:

Strona 3: Kiedy On się pojawi
Jeżeli postrzegamy Chrystusa w sposób ziemski i samolubny, będziemy podatni na
zwiedzenie i fałsz.

Strona 8: Dlaczego jesteśmy letni wobec powrotu Chrystusa
Bez miłości do Jezusa, Jego przyjście będzie dla nas tylko zwykłą nauką albo teorią.

Strona 10: Osoba Antychrysta
Kiedy świat zbliża się do czasu Antychrysta, musimy być pewni tego Kogo oczekujemy.

Strona 14: Znaczenie wizji
Bez wyraźnego objawienia Bożego wiecznego celu, rozminiemy się z pełnym znaczeniem
tych dni.

Strona 21: "Którzy umiłowali przyjście Jego"
Pełnia miłości do Chrystusa obejmuje pragnienie ujrzenia Go takim jakim jest.

"A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu

da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim,

którzy umiłowali przyjście jego." — 2 Tymoteusza 4:8

1

JEGO PRZYJŚCIE

"Światło Życia" jest publikacją Searchlight.

Searchlight

P.O. Box 5206

Newark NG23 6YL

England

Nasza reakcja na Jego przyjście

Źródło naszej wrogości wobec nauczania naszego Pana na ten temat, można
znaleźć w naszej dumie i grzechu. Nie podoba nam się myśl o tym, że nasz Pan
pojawi się nagle jak złodziej w nocy. Nie jesteśmy pewni czy chcemy by przyszedł
nagle jako Sędzia ludzi i narodów. Prawdą jest, że nauczanie o przyjściu naszego
Pana niesie w sobie element doświadczenia. W naszym życiu jest jeszcze tak
wiele ambicji i naszych sposobów działania, że nawet chociaż jesteśmy
chrześcijanami, często rozmijamy się z zamiarami Pana. Tak jak Gerazeńczycy,
którzy błagali Pana by oddalił się od nich - Jego przyjście zraniło bowiem ich
świńskie interesy - podobnie i my mamy swoje interesy. Mogą być one wyższego
rzędu, albo i nie. Jesteśmy przecież mimo wszystko całkiem zadowoleni z tego
świata. Tak jak Gerazeńczycy zgłaszamy wyraźną dezaprobatę wobec wtrącania
się do naszych świńskich posunięć. Przewrócenie naturalnego porządku jakie
pociągnie za sobą przyjście Chrystusa, nie będzie pasowało chrześcijanom,
których oddanie Jezusowi Chrystusowi jako Panu charakteryzuje się w
większości zastrzeżeniami. Stąd te wątpliwości. Stąd wrogość wobec tego
rodzaju nauczania.

Tutaj leży też prawdziwa przyczyna niechęci Kościoła do tego, co wyłania

się tak mocno z programu Odkupiciela. Możesz tego nie słuchać, możesz
potrząsnąć ramionami, możesz szydzić, możesz rozłożyć ręce i wołać, że to jest
czysty fanatyzm, ale to wszystko nie usunie z kart Nowego Testamentu żadnej z
kardynalnych nauk wiary chrześcijańskiej. Możesz zawołać: "Daj nam coś
praktycznego, a nie jakieś marzycielskie oczekiwanie na powrót Chrystusa," ale
to nie zmieni faktu, że w ostatnich dniach Swojej służby Jezus skupił cały geniusz
Swojej niezrównanej mądrości na tej właśnie nauce, i powtarzał ciągle na nowo:
"Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie."

F.J. Huegel (1935)

2

JEGO PRZYJŚCIE

Kiedy On się pojawi

Uczniowie siedzący z Panem na wzgórzu świątynnym musieli odczuwać zwątpienie,
niewiarę, a nawet przerażenie, słysząc odpowiedź Jezusa na pytanie dotyczące Jego
przyjścia i końca wieku: "Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest
Chrystus, i wielu zwiodą. "... 1 powstanie wielu fałszywych proroków, i zwiodą wielu."
"Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i czynić będą wielkie znaki i
cuda, aby, o ile można, zwieść i wybranych" (Ew. Mateusza 24:5,11,24).

Myśl o tym, że wielu pójdzie za innymi Chrystusami i uwierzy w inne ewangelie,

musiała przeszyć ich, gdy patrzyli na Tego, który zdobył ich serca i objawił Siebie jako
drogę, prawdę i życie (Ew. Jana 14:6). Mimo to obserwowali religijnych przywódców
swoich dni; widzieli jak Jezus dyskutował z Faryzeuszami i Saduceuszami - tymi, którzy
byli "nauczycielami w Izraelu" (Ew. Jana 3:10) i interpretowali Mojżesza i proroków.
Widzieli też jak ci przywódcy religijni odrzucają i pogardzają Mesjaszem, na którego jak
twierdzili oczekiwali.

Podobnie jak te słowa dotknęły serc uczniów w tamtych dniach, powinny

również i dzisiaj powodować poruszenie i szybsze bicie naszych serc. Żyjemy wiele
wieków później; do kościoła przedostało się wiele rzeczy, które wprowadziły korupcję,
mieszankę i osłabienie. Chrystus jest prezentowany na wiele sposobów i interpretowany
na podstawie różnych poglądów filozoficznych i historycznych. Wielu z tych, którzy
utrzymują, że podążają za Chrystusem, stworzyło sobie swojego własnego Jezusa - tego,
który potakuje im w ich upadłym, grzesznym stanie, zamiast wskazywać na wystarczające
dzieło Jego krzyża. Tak jak Jezus powiedział, w dniach ostatecznych bardzo trudno będzie
odróżnić prawdę od fałszu, aby o ile można zwieść i wybranych.

Wielu utrzymywało, że oczekiwało na Jego przyjście za pierwszym razem, kiedy

Jezus przyszedł by chodzić wśród ludzi w pokorze; jednakże ich wyobrażenia były oparte
o ich własne koncepcje, motywy i pragnienia. Pomimo tego, że słyszeli, nigdy nie
rozumieli; a nawet kiedy widzieli, nie pojęli. Ich serca były bezduszne i zatwardziałe (Ew.
Mateusza 13:14-15).

Ponieważ wiele praktykujących kościołów w naszych czasach odeszło od

panowania i autorytetu Chrystusa i zastąpiło Go ludzkim prowadzeniem i ziemskimi
pomysłami, staje się coraz bardziej prawdopodobne, że wielu ludzi zostanie zwiedzionych
i pójdą za fałszywymi Chrystusami, opartymi na własnych planach i zamiarach.

Pytanie, jakie musimy sobie zadać, dotyczy tego jakiego Chrystusa oczekujemy?

Czy kiedy On przyjdzie nasze głowy będą wzniesione wzwyż,

3

JEGO PRZYJŚCIE

Kiedy On się pojawi

oczekując na nasze chwalebne odkupienie? Albo czy będziemy patrzyli w każdym innym
kierunku, przygotowani na pójście za każdym, kto nie odbiega od naszego sposobu
myślenia?

Dobrze by było, gdybyśmy nauczyli się kilku lekcji od ludzi żyjących w czasach

Jezusa, którzy nie rozpoznali Jego przyjścia.

Tradycja faryzeuszy

Faryzeusze to żydowscy przywódcy najczęściej utożsamiani z prześladowaniem i
ukrzyżowaniem Jezusa. Ich historia jest smutna i znacząca. Podczas gdy na początku
gorliwie walczyli o wyższość Zakonu w Izraelu, który miał wszystko lecz porzucił Boga i
Jego przykazania, w ciągu lat stali się dumni ze swojej pozycji interpretatorów Zakonu. W
końcu zastąpili Ducha Prawa własnymi tradycjami i wymogami.

Jezus kierował ostre słowa do tej grupy nauczycieli i uczonych w Piśmie:

"Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie... Chytrze uchylacie
przykazanie Boże, aby naukę swoją zachować... unieważniacie słowo Boże przez swoją
naukę, którą przekazujecie dalej" (Ew. Marka 7:8-13).

Znajdując się u końca Swojej służby, Jezus potępił tych ludzi za ich postawę i

czyny: "...mówią bowiem, ale nie czynią... A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą,
aby ich ludzie widzieli. Poszerzają bowiem swoje rzemyki modlitewne i wydłużają
frędzle szat swoich. Lubią też pierwsze miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w
synagogach, i pozdrowienia na rynkach, i tytułowanie ich przez ludzi: Rabbi" (Ew.
Mateusza 23:3-7).

Krótko mówiąc, ci interpretatorzy Pisma używali swojego duchowego autorytetu

by zdobyć dominację nad ludem. Ta pozycja dawała im również wielki prestiż, zaszczyt i
popularność wśród rzeszy ludzi. Nie spieszyło się im do stracenia tego wszystkiego.
Kiedy Jezus rozpoczął Swoją służbę, Faryzeusze byli pełni ciekawości. Niektórzy, tak jak
Nikodem i Józef z Arymatei, słuchali, uwierzyli i w końcu poświęcili swoje życie Panu.
Jednak większość zaczęła zdawać sobie sprawę z konsekwencji życia i nauki Jezusa na
ich własną pozycję.

Szczytowy moment konfliktu nastąpił po tym jak Jezus wzbudził Łazarza z

martwych. Reakcja Żydów na to wydarzenie była tak niesamowita, że faryzeusze
lamentowali wśród siebie: "Cóż uczynimy? Człowiek ten dokonuje wielu cudów. Jeśli go
tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i zabiorą naszą
świątynię i nasz naród" (Ew. Jana 11:47-48).

Wkrótce potem, kiedy Jezus wjechał do Jerozolimy wśród radosnych okrzyków

"Hosanna! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim!", faryzeusze znów
mówili między sobą: "Widzicie, że nic nie wskóracie, oto cały

4

JEGO PRZYJŚCIE

Kiedy On się pojawi

świat poszedł zanim" (Ew. Jana 12:12-19).

Ich zazdrość, pycha i fakt, że "umiłowali bardziej chwałę ludzką niż chwalę

Bożą" (Ew. Jana 12:43) całkowicie zaślepiła ich tak, że nie widzieli Kto stał przed nimi.
Do tych zadufanych w sobie studentów Pism Jezus skierował takie słowa: "Badacie
Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie;
ale mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot" (Ew. Jana 5:39-40).

Paweł w swoim kazaniu w Antiochii Pizdyjskiej daje smutne podsumowanie

reakcji faryzeuszy na przyjście Jezusa: "Mieszkańcy Jerozolimy bowiem i ich przełożeni
nie poznali go i przez skazanie go wypełnili słowa proroków, czytane w każdy sabat"
(Dzieje Ap. 13:27).

Zadowoleni Saduceusze

Obok faryzeuszy istniała inna grupa religijna, która wyraźnie "wzgardziła i odrzuciła"
Pomazańca Bożego. Saduceusze byli bardziej nastawieni politycznie niż teologicznie.
Było to spowodowane głównie ich ogromnym bogactwem i arystokratycznymi
zwyczajami. Ich siła i wpływ oznaczały, że zazwyczaj jeden z nich piastował urząd
najwyższego kapłana; byli uważani za głównych kapłanów (Dzieje Ap. 5:17), pomimo
tego, że to faryzeusze posiadali "uszy i serca" ludu.

Podczas gdy Saduceusze uważali się za ludzi zachowujących prawdziwą naukę,

zaprzeczali jakiejkolwiek formie zmartwychwstania. Dlatego też nauczanie Jezusa na
temat królestwa niebieskiego było dla nich niczym obiecywanie "gruszek na wierzbie."
Ponieważ nie wierzyli w jakiekolwiek życie po śmierci, ich wysiłki zmierzały ku temu, by
w ziemskim życiu osiągnąć tyle dóbr materialnych ile tylko byli w stanie. To prowadziło
do ich zaangażowania politycznego.

Byli skłonni zrobić wszystko, by utrzymać swe dostatnie życie i koegzystencję z

Rzymianami. Byli zadowoleni ze swojego "wytwornego towarzystwa" i zdeterminowani
zniszczyć wszystko, co stanie im w tym na drodze.
Duchowa prawda zupełnie się nie liczyła. Sprawy nie skupiały się wokół dobra i zła.
Pytanie dotyczyło raczej tego w jaki sposób dana sytuacja mogła wpłynąć na ich status
quo.

Umiłowanie beztroskiego życia spowodowało, że Kajfasz, najwyższy kapłan

zlekceważył fakt, iż Syn Człowieczy mógł być Bożym Mesjaszem. Zamiast tego,
wypowiedział do Sanhedrynu prorocze słowa: "Wy nie myślicie, że lepiej jest dla nas, by
jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten lud zginął" (Ew. Jana 11:50).

Wydaje się, że początkowe dni służby Jezusa wywołały niewielkie zamieszanie

wśród Saduceuszy, którzy nie interesowali się zbytnio rzeczami duchowymi Jednakże
kiedy wśród ludu rosła Jego popularność, ci przywódcy religijni zareagowali tak
gwałtownie jak Faryzeusze.

5

JEGO PRZYJŚCIE

Kiedy On się pojawi

Kiedy Jezus oczyścił świątynię z kupujących i sprzedających, Saduceusze i

Faryzeusze uznali, że mają przed sobą potencjalnego rewolucjonistę. Gdyby ten człowiek
nie został powstrzymany, mógłby zakłócić ich porządek i doprowadzić do konfliktu z
Rzymianami. Marek mówi, że natychmiast "szukali sposobu, jak by go stracić; bo się go
bali, gdyż cały lud zdumiewał się nad nauką jego" (Ew. Marka 11:18).

Ponownie ci przywódcy ludu Bożego, którzy szczycili się z tego, że przestrzegali

Mojżesza i jego pisanego Prawa, rozminęli się z Tym, o którym świadczył Mojżesz. "Do
swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli" (Ew. Jana 1:11).

Jak jest dzisiaj?

Ciągle istnieją podobni ludzie i poglądy. Podobnie jak Faryzeusze i Saduceusze, wielu
ludzi stanowi autorytet religijny. Jednakże powyższa postawa serca i umysłu przedostała
się do wszystkich obszarów wygodnickiego kościoła XX wieku. "Kwas" faryzeuszy
rozprzestrzenił się szeroko i daleko.

Wielu porzuciło gorące pragnienie bliskości z Chrystusem i zajęło się nauką,

doświadczeniem, denominacją, albo osobistą rolą w poszczególnej strukturze autorytetu.
U wielu ta zmiana pobożności nastąpiła bez ich uświadomienia sobie tego. Słowa
Chrystusa skierowane do kościoła w Efezie mają zastosowanie i dzisiaj: "Lecz mam ci za
złe, że porzuciłeś pierwszą twoją miłość. Wspomnij więc, z jakiej wyżyny spadłeś i
upamiętaj się, i spełniaj uczynki takie, jak pierwej" (Objawienie 2:4-5).

Inni są pochłonięci troskami życia, które charakteryzują współczesne zachodnie

społeczeństwo - więcej, lepiej, przyjemniej, szybciej - wszystkie te rzeczy wydają się być
najwyższym celem. Nieustannie poszukuje się materializmu i łatwego życia, na wszystko
naklejając nalepkę "błogosławieństwo Boże."

Kolejnym gwałtownie rosnącym ruchem, który przypomina punkt widzenia

Saduceuszy i Herodian, to polityczne zaangażowanie ewangelicznego świata. Podczas
gdy wiele ideałów jest godnych pochwały, istnieje brak zrozumienia Bożych wiecznych
zamysłów w Chrystusie Jezusie.

Obecny świat znajduje się pod kontrolą złego (1 Jana 5:19) i dlatego też

spoczywa na nim Boży gniew. Jednakże wielu praktykujących chrześcijan uwikłało się w
rzeczy tego świata i starają się uczynić go tak wygodnym i moralnym, jak tylko możliwe,
często przy pomocy środków politycznych. Ale tak jak powiedział jeden stary pisarz,
próba zmiany moralnej natury tego upadłego świata byłaby podobna do Mojżesza
mówiącego do narodu izraelskiego, że nie będą już dłużej zmierzali do ziemi obiecanej,
ale spróbują założyć ogrody różane na środku pustyni.

Wszystkie te postawy są niebezpieczne, ponieważ spowodują, że będziemy

szukali Chrystusa stworzonego przez nas samych, albo, co jest równie niebezpieczne, nie

6

JEGO PRZYJŚCIE

Kiedy On się pojawi

będziemy szukali Go w ogóle. Smutną prawdą jest to, że w praktykującym kościele wielu
musi być zaliczonych do grona "szyderców dni ostatecznych" (2 Piotra 3:3-7).

Jeżeli codziennie nie będziemy przychodzić pod krzyż, pozwalając by żywe

Boże Słowo uśmiercało wszystkie nasze cielesne ziemskie pomysły, możemy znaleźć się
wśród tych, którzy zostali zwiedzeni. Nasza pasja, gorliwość i szczerość mogą być na
najwyższym poziomie, ale jeżeli podążamy za fałszywym Chrystusem, który zachowuje
nasz sposób myślenia i życia, możemy skończyć wśród tych, którzy "nie poznali Go."

Podnieście swoje głowy

Jezus powiedział do Swoich uczniów, że kiedy zaczną się pojawiać wszystkie "bóle
porodowe" oznaczające koniec wieku, powinni "podnieść głowy swoje, gdyż zbliża się
odkupienie" (Ew. Łukasza 21:28).

I dzisiaj to słowo jest skierowane do nas. Nasze oczy powinny być zwrócone w

kierunku nieba, gdy wszystko w tej ziemskiej sferze ciągle się psuje. Mamy "patrzyć na
to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jest doczesne, a to,
co niewidzialne, jest wieczne" (2 Koryntian 4:18).

"Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa

Chrystusa" (Filipian 3:20). Jesteśmy "gośćmi i pielgrzymami na ziemi;" "szukamy
ojczyzny - niebiańskiej" (Hebrajczyków 11:13-16).

Musimy mieć wizję uwielbionego niebiańskiego Pana, który siedzi po prawicy

Ojca. On powróci po tych, których serca są zwrócone ku Niemu, Jego chwale i Jego
wiecznym zamiarom.
"Przeto, umiłowani, oczekując tego starajcie się, abyście znalezieni zostali przed nim bez
skazy i bez nagany, w pokoju" (2 Piotra 3:14).

"Tego co w górze szukajcie, gdzie siedzi Chrystus po prawicy Bożej; o tym, co w

górze, myślcie, nie o tym, co na ziemi. Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz
z Chrystusem w Bogu; gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy
okażecie razem z nim w chwale" (Kolosan 3:1-4). "I każdy, kto tę nadzieję w nim
pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest czysty" (1 Jana 3:3).

Bruce Garrison (1996)

7

JEGO PRZYJŚCIE

Dlaczego jesteśmy letni wobec powrotu

Chrystusa

Krótko po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej, słyszałem jak wielki kaznodzieja z

Południa powiedział, że obawia się, iż duże zainteresowanie proroctwami doprowadzi do

wymarcia błogosławionej nadziei, kiedy okaże się, że podekscytowani prorocy mylili się.

Ten człowiek był prorokiem, albo co najmniej niezwykle bacznym obserwatorem ludzkiej
natury, ponieważ to co przepowiedział, stało się. Nadzieja na przyjście Chrystusa jest
dzisiaj martwa wśród chrześcijan ewangelicznych.
Nie chcę przez to powiedzieć, że biblijnie wierzący chrześcijanie porzucili naukę o
powtórnym przyjściu. Absolutnie nie. Tak jak każda zorientowana osoba wie, niektóre
zasady naszego proroczego credo zostały troszeczkę zmienione, ale większość
ewangelicznych chrześcijan wierzy, że Jezus Chrystus powróci kiedyś na ziemię we
własnej osobie. Końcowy triumf Chrystusa jest przyjmowany za jedną z niezachwianych
nauk Pisma Świętego.

Prawdą jest, że w jakiejś części biblijne proroctwa są czasami różnie objaśniane.

Jest to prawdą szczególnie w odniesieniu do żydowskich chrześcijan, którzy z dobrze
rozumianych powodów, czują się bliżej proroków Starego Testamentu niż pogańskich
wierzących. Ich miłość do własnego ludu w sposób naturalny prowadzi ich do chwytania
się każdego proroctwa w nadziei na nawrócenie i końcowe odnowienie Izraela. Dla wielu
z nich powrót Chrystusa reprezentuje szybkie i szczęśliwe rozwiązanie "problemu
żydowskiego." Długie wieki wędrówki skończą się, kiedy On przyjdzie, i Bóg "ponownie
odnowi królestwo Izraela." Nie odważymy się, by nasza głęboka miłość do naszych
żydowskich chrześcijańskich braci zaślepiła nas na oczywiste polityczne implikacje tego
aspektu ich mesjanistycznej nadziei. Nie obwiniamy ich o to. Po prostu zwracamy na to
uwagę.

Jednak tak jak powiedziałem wcześniej, powrót Chrystusa, nasza błogosławiona

nadzieja, jest martwa wśród wielu z nas. Prezentowana dzisiaj prawda dotycząca powrotu
Jezusa, jest w większości albo akademiczna albo polityczna. Całkowicie brakuje
radosnego osobistego elementu. Gdzie są ci, którzy:

Pragną znaku, o Chryste, Twojego spełnienia,
Mdleją na widok Twoich nadchodzących stóp?
Wydaje się, że pragnienie ujrzenia Chrystusa, które gorzało w sercach

pierwszych chrześcijan, wypaliło się. Pozostał tylko popiół. "Pragnienie" i
"mdlenie" względem przyjścia Chrystusa, odróżniało nadzieję osobistą od
teologicznej. Zwykła znajomość właściwej nauki jest kiepskim substytutem
I Chrystusa, a znajomość eschatologii Nowego Testamentu nigdy nie zajmie miejsca

8

JEGO PRZYJŚCIE

Dlaczego jesteśmy letni wobec powrotu Chrystusa

rozpalonego miłością pragnienia oglądania Jego twarzy.

Jeżeli z nadziei adwentowej znikło dzisiaj pragnienie, musi być tego jakiś

powód; wydaje mi się, że wiem czym on jest, albo czym one są, bowiem jest ich kilka.
Jednym z powodów jest to, że fundamentalna teologia podkreślała raczej znaczenie
krzyża, niż piękno Tego, który na nim umarł. Relacja zbawionego człowieka z
Chrystusem była raczej kontraktowa niż osobista. "Dzieło" Chrystusa było tak
akcentowane, że przyćmiło osobę Chrystusa. Pozwolono by zastępcza śmierć za nas
wyparła potrzebę identyfikacji. To co On uczynił dla mnie wydaje się bardziej ważne od
tego Kim On jest dla innie. Odkupienie jest postrzegane jako transakcja, którą
"akceptujemy," choć brakuje temu wszystkiemu zawartości emocjonalnej. Musimy
kochać kogoś bardzo mocno, by czuwać i pragnąć jego przyjścia, i to może wyjaśniać
nieobecność mocy w nadziei oczekiwania nawet wśród tych, którzy ciągle w to wierzą.

Inną przyczyną braku prawdziwego pragnienia przyjścia Chrystusa jest to, że

chrześcijanie czują się tak wygodnie w tym świecie, że nie mają ochoty go opuścić. Dla
tych liderów, którzy narzucają tempo religii i decydują o jej zawartości i jakości,
chrześcijaństwo stało się ostatnio niezwykle lukratywne. Ulice ze złota nie przemawiają
tak bardzo do tych, którzy bez trudu gromadzą sobie złoto i srebro w służbie dla Pana
tutaj na ziemi. Wszyscy pragniemy zarezerwować nadzieję na niebo jako pewnego
rodzaju zabezpieczenie przed dniem śmierci, jednak tak długo jak jesteśmy zdrowi i
czujemy się wygodnie, po co właściwie zamieniać znajome dobro na coś, o czym wiemy
bardzo niewiele? Tak rozumuje cielesny umysł, i robi to tak subtelnie, że prawie nie
jesteśmy tego świadomi.

W naszych czasach religia stała się świetną zabawą, więc po co ten pośpiech?

Chrześcijaństwo, w przeciwieństwie do tego co niektórzy myśleli, jest inną, wyższą formą
rozrywki. Chrystus wszystko wycierpiał. On przelał wszystkie łzy i poniósł wszystkie
krzyże; my musimy tylko cieszyć się korzyściami płynącymi z Jego złamanego serca w
postaci religijnych przyjemności wzorowanych na tym świecie ale kontynuowanych w
imieniu Jezusa. Tak mówią ci sami ludzie, którzy twierdzą, że wierzą w powtórne
przyjście Chrystusa.

Historia dowodzi, że czasy cierpienia Kościoła były również czasem spoglądania

w górę. Ucisk zawsze otrzeźwiał Boży lud i zachęcał do oczekiwania i pragnienia
powrotu Pana. Nasze obecne zaabsorbowanie tym światem może być ostrzeżeniem przed
nadchodzącymi gorzkimi dniami. W jakiś sposób Bóg musi odzwyczaić nas od tej ziemi
-jeśli to możliwe, to w prosty sposób, a jeśli będzie to konieczne, w bardziej
zdecydowany. To zależy w większości od nas.

A.W. Tozer(1957)

9

JEGO PRZYJŚCIE

Osoba Antychrysta

Przyjście Antychrysta

Najwyższym celem chrześcijaństwa jest Jezus Chrystus; końcem nominalnego
chrześcijaństwa jest Antychryst. Biblia niewątpliwie naucza, że celem historii nie jest
jakiś jej wytwór; że królestwo Boże nie osiąga suwerenności wskutek wzrostu i uniesienia
ale tylko po ogólnoświatowym upadku i katastrofie. Bezprawie się rozmnoży, a miłość
wielu oziębnie (Ew. Mateusza 24:12), a kiedy przyjdzie Syn Człowieczy, znajdzie
niewiele wiary na ziemi (Ew. Łukasza 18:8). Nie chrystianizacja świata z równoczesną
chrystianizacją cywilizacji, ale rosnąca wrogość świata do chrześcijaństwa przez
cywilizację - to jest droga przepowiedziana przez biblijne proroctwa.

Chrystus nie przyszedł jeszcze nie dlatego, że świat nie jest wystarczająco

chrześcijański, ale ponieważ świat nie jest wystarczająco niewierzący (2 Tymoteusza
3:1-4; 4:3-4; 2 Piotra 3:3; 1 Tymoteusza 4:1-3). Jest to podstawową zasadą Boskich
rządów na świecie, że wszystko, to co dobre i złe (Ew. Mateusza 13:29-30; Objawienie
14:15,18), musi osiągnąć dojrzałość; tylko że w stosunku do zła cierpliwość Boża
prowadzi do surowszego sądu. "Niechaj was nikt w żaden sposób nie zwodzi; bo nie
nastanie pierwej, zanim nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek niegodziwości,
syn zatracenia, przeciwnik, niegodziwiec, którego Pan Jezus zabije tchnieniem ust
swoich" (2 Tesaloniczan 2:3,4,8).

Dlatego też nie poprzez pojednanie ale intensyfikację konfliktu do końca, nie

poprzez uwielbienie ludzkiego rozwoju ale jego upadek, nie porozumienie pomiędzy
Bogiem a cywilizacją, ale dzięki wstrząśnięciu królestwem świata przez królestwo Boże
(Daniela 2:34-35; Objawienie 19:11-21) - to jest sposób w jaki sprawy Pana będą
triumfowały. Końcem historii nie jest jej naturalne udoskonalenie. Linia "wstępująca"
zostanie nagle rozerwana na strzępy; gwałtownicy zostaną zrzuceni z nieba (I
Mojżeszowa 11:4,6; Objawienie 18).

Na początku rzeczywiście to wszystko wydaje się nierealne. Zgodnie ze

świadectwem Pisma powstanie system cywilizacji, który wydaje się zaspokoić pragnienia
całej ludzkości przez tysiące lat. Na jej czele stanie potężny władca, który dzięki
geniuszowi w organizacji zostanie od razu światowym przywódcą i dobroczyńcą
(Objawienie 13:7,4; 11:10), rozjemcą dla narodów, który zapewni im pokój w obliczu
wojny (I Tesaloniczan 5:3); organizator, który zaprowadzi porządek w beznadziejnym
chaosie ludzkości. Jako szczyt ludzkiej wielkości, rozpali u ludzi ogromny entuzjazm i
jako najwyższy przywódca we wszelkich przedsięwzięciach wywoła poczucie pokoju i

10

JEGO PRZYJŚCIE

bezpieczeństwa, i otrzyma boską cześć (Objawienie 13:3,4,12). W ten sposób wyniesie on
Osoba Antychrysta

ducha świata na najwyższy poziom i dla kultury ludzkości będzie to czas największego
postępu i świetności.

Jednak wszystko to będzie czynione bez. Boga, z wyłączeniem łaski, opierając

się wyłącznie na pewności siebie, chwale własnej siły i oddawaniu boskiej czci duchowi
człowieka (2 Tesaloniczan 2:4).

Dlatego też Najwyższy nie powstrzyma Swojej reakcji (Jeremiasza 17:5), On nie

odda Swojej czci nikomu ani Swojej chwały bałwanom (Izajasza 42:8). Jego reakcją na
wyzwanie Antychrysta będzie posłanie Swojego Chrystusa (Dzieje Ap. 3:20); a tego,
którego "przyjście (paruzja) było zgodne z zamysłem Szatana" zniszczy "blaskiem
Swojego przyjścia" (objawieniem Swojej paruzji) "w ogniu płomienistym, wymierzając
karę tym, którzy nie znają Boga, oraz tym, którzy nie są posłuszni ewangelii Pana naszego
Jezusa" (2 Tesaloniczan 1:8).

W ten sposób szczyt cywilizacji stanie się końcowym dramatem historii i na

zachodzie świata pojawi się ponownie znak sądu: "Mene, mene, tekel, uparsin,"
"Policzony, policzony, zważony i znaleziony zbyt lekkim" (Daniela 5:25-27).

Imiona Antychrysta

Nazwę "Antychryst" znajdujemy jedynie w listach Jana, pięć razy w trojakim znaczeniu.
Jan mówi tak: o osobie Antychrysta (1 Jana 2:18), o duchu Antychrysta (1 Jana 4:3) i o
antychrystach (w liczbie mnogiej, 1 Jana 2:18,22; 2 Jana 7). Od dawna uważano (np.
Augustyn), że mianem "Antychrysta" Jan niewątpliwie określa tą samą osobę, którą
Paweł nazywa "człowiekiem niegodziwości," "synem zatracenia," "przeciwnikiem" i
"niegodziwcem" (2 Tesaloniczan 2:3,8); i który według Księgi Objawienia jest Bestią,
która wychodzi z morza (Objawienie 13:1-10). a według proroctw Daniela jest "małym
rogiem" który wyrasta z czwartego światowego imperium (Daniela 7:8,23-25). W ten
sposób Pismo podaje we wszystkich siedmiu określeniach opis tej samej strasznej postaci,
sprowadzającej się do siedmiorakiej opozycji wobec Boga.

Osobowość Antychrysta

Antychryst jest zarówno osobą jak i systemem. Jako osoba jest głową systemu, przywódcą
i ucieleśnieniem ogólnej ludzkiej rewolty. Jako inspiracja i tendencja jest rzeczywiście
zawsze obecny (1 Jana 2:22; 2 Jana 7), choćby jako "tajemna moc nieprawości" (2
Tesaloniczan 2:7) i "duch antychrysta" (1 Jana 4:3) - stąd przez stulecia biegnie linia jego
zwiastunów i prekursorów, antychrystów (w liczbie mnogiej, 1 Jana 2:18); jednak u końca
historii będzie osobą demonicznym geniuszem, nadludzką istotą, diabelskim Mesjaszem.

11

JEGO PRZYJŚCIE

Osoba Antychrysta

Uniwersalność ruchu nie wyłącza indywidualnych osób; przeciwnie, za każdym

wyróżniającym się postępem stał jakiś człowiek. "Historia ludzkości jest biografią jej
wielkich ludzi" (Carlyle). Dlatego też historycznym i słusznym przekonaniem pierwszych
chrześcijan było oczekiwanie na jedną osobę, która wystąpi przeciwko chrześcijaństwu.
"Ja przyszedłem w imieniu Ojca mego, a wy mnie nie przyjmujecie; jeśli kto inny
przyjdzie we własnym imieniu, tego przyjmiecie" (Ew. Jana 5:43). Przeciwstawione słowa
"Ja - kto inny" ukazują ponad wszelką wątpliwość, że ten "ktoś inny" (Antychryst) musi
być osobą tak jak jest nią Chrystus, który tutaj mówi o Sobie "Ja."

Wnioskujemy to także z nauczania Chrystusa odnośnie przyszłości, które

znajdujemy w Ew. Marka 13:14: "Gdy tedy ujrzycie ohydę spustoszenia, stojącą tam,
gdzie stać nie powinna - kto czyta, niech uważa - wtedy ci, co są w Judei, niech uciekają
w góry." "Ohyda spustoszenia" jest bardzo wyraźnie powiązana z okresem
antychrześcijańskim. Jednak uderzające jest to, że chociaż w tekście oryginalnym
rzeczownik "ohyda" jest rodzaju nijakiego, strona bierna czasownika "stojącą" nie jest w
rodzaju nijakim ale męskim.

To niewątpliwie oznacza, że "ohyda spustoszenia" nie będzie dotyczyła tylko

jakiegoś bożka, bałwana czy czynu, ale w świętym miejscu stanie osoba, człowiek. W ten
sposób świątynia zostanie zanieczyszczona przez człowieka, który jako bałwochwalcza
ludzka ohyda, jako fałszywy bóg, powstanie jako nieprzyjaciel prawdziwego Boga i
będzie żądał dla siebie boskiej czci (2 Tesaloniczan 2:3-4).

W końcu to, że Antychryst jest osobą jest ukazane w tym dalszym fakcie, że tak

jak Chrystus, będzie miał swo^paruzję (przyjście). "A ów niegodziwiec przyjdzie za
sprawą szatana z wszelką mocą wśród znaków i rzekomych cudów" (2 Tesaloniczan 2:9).
I tak jak Chrystus, który po okresie ukrycia, pojawi się w Bożym czasie (apokalipsa, 2
Tesaloniczan 1:7), podobnie i Jego fałszerz, Antychryst, objawi się w swoim czasie (który
będzie równocześnie godziną Boga i Szatana) "A wtedy objawi się ów niegodziwiec" (2
Tesaloniczan 2:8).

Poprzednicy Antychrysta

1. W Biblii, oprócz innych, czytamy o ludziach takich jak:

Kain - twórca wojny religijnej - przeciwko Ablowi. Pierwsza "wojna" była wojną

religijną (1 Mojżeszowa 4:4-8), i tak też będzie u końca wieku, gdy powstanie wojna
przeciwko chrześcijanom (Objawienie 19:19).

Lamech - "samochwała", który wywyższył własne "ja" - przeciwstawny

Enochowi. Wywyższenie własnego "ja" stanowi o antychrześcijańskim charakterze
Lamecha(l Mojżeszowa4:23-24; Objawienie 13:1; 2 Tesaloniczan 2:4).

Nimrod - założyciel światowej mocy. Od Nimroda rozpoczęła się, a na

12

JEGO PRZYJŚCIE

Antychryście zakończy się historia babilońskiej światowej mocy. Babel nad
Osoba Antychrysta

Eufratem jest poprzednikiem imperialistycznego Rzymu, a imperialistyczny Rzym
antychrześcijańskich czasów ostatecznych (1 Mojżeszowa 10:8-12; Objawienie 17:1-14).

Balaam - zwodzący do wszeteczeństwa - przeciwstawny Mojżeszowi. (4

Mojżeszowa 31:16; 2 Piotra 2:15; Objawienie 17:4,15; 18:3-4; 19:2).

Goliat - bluźniący -przeciwieństwo Dawida, przedstawiciel terrorystów. (1

Samuela 17:8,10,25; Daniela 7:25; Objawienie 13:6).

Antioch Epifanes - który zbezcześcił świątynię. Jest głównym typem Antychrysta

(Daniela 8:11; 9:27; Objawienie 11:7; 13:7). Jako taki jest "małym rogiem" imperium
trzeciego świata (Daniela 8:9-14), tak jak sam Antychryst jest "małym rogiem" czwartego
światowego imperium (Daniela 7:23-25). W Księdze Daniela 11:21-45 ci dwaj łączą się w
jedno.
2. W historii kościoła i świata poprzednikami Antychrysta byli:

Neron - który prześladował chrześcijan (Objawienie 13:7; 17:6). Był uważany za

Antychrysta przez pierwszych chrześcijan. "Neron Kesar" (Neron Cezar) napisane
literami hebrajskimi ma numeryczną wartość 666.

Władcy Rzymu - reprezentanci światowej mocy (Objawienie 17:3,9). Porównaj

Kesar Romim "Cezar Rzymian" w literach hebrajskich = 666.

Mahomet - fałszywy prorok; był za takiego uważany przez wielu wierzących na

początku Wieków Średnich.

Papiści - fałszywa religia; uważani za Antychrysta przez wczesne kościoły

ewangeliczne Wieków Średnich (Waldensów, Wycliffitów, Hussytów), również przez
Dantego. Lutra i Reformatorów, Bengela i innych. (Porównaj łacińską nazwę papież,
Vicarius filii Dei, wikariusz Syna Bożego, w łacińskich literach = 666.)

Napoleon - zdobywca świata. Jest z pewnością typem Antychrysta w tym

znaczeniu, że reprezentuje rządy absolutne, które wyrosły z radykalizmu.

To są poprzednicy Antychrysta.
Dwie linie biegną przez historię ludzkości: linia Chrystusa i linia Antychrysta;

linia nasienia kobiety i węża. Linia Chrystusa rozpoczyna się od Adama, biegnie przez
Golgotę i prowadzi do niebiańskiego Jeruzalem. Linia Antychrysta rozpoczyna się od
Kaina, biegnie przez Babel i prowadzi do jeziora ognistego. Każdy z nas dzisiaj należy do
jednej bądź drugiej linii i równocześnie przygotowuje swoją przyszłość. Wprowadza i
wdraża własny finał, którego jest zarówno typem jak i reprezentantem. Pochodzi albo z
Chrystusa albo z Antychrysta.

Erich Sauer( 1951)

13

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

Ew. Łukasza 2:25-38

Zauważyliśmy, że Symeon jest ucieleśnieniem wszystkiego, co odnosi się do czasów
ostatecznych, i że w czasie ostatecznym powstaną osobliwe warunki. Z jednej strony,
istnieje poczucie rozpadu w stosunku do tego co było, a z drugiej przeczucie że coś się
zbliża, nowa sytuacja i nowe okoliczności, z pewnymi bardzo wyraźnymi i poważnymi
zmianami.

Po pierwsze, można zapytać ile z tego co było przetrwa i będzie kontynuowane w

nowej sytuacji? Następuje bowiem wielkie ogołocenie, odsianie tego co duchowe od tego
co doczesne, nawet w odniesieniu do rzeczy Bożych. Albo (mając tu przedstawioną postać
Symeona biorącego w ramiona dziecię Jezus) ile naprawdę mamy Pana w czasie
przejścia, rozłamu i nadchodzących nowych okoliczności? Z drugiej strony, ile z tego
wszystkiego, co jest związane z Panem, pochodzi mimo wszystko z zewnętrznego
porządku i systemu, który jest czysto ziemski i przejściowy, doczesny, jest tylko formą i
strukturą? To są bardzo ważne pytania i zagadnienia i nasuwają się w czasie kiedy rzeczy
mają się zmieniać. Wtedy pojawia się w atmosferze bardzo poważny nacisk i konflikt. To
tak jakby coś miało zostać wprowadzone, co pobudza nieprzyjaciela do jego najwyższego
oporu, opresji i frustracji, tak bardzo, że w takiej chwili cała struktura życia duchowego
znajduje się pod obciążeniem i doświadczaniem; o wiele łatwiej byłoby poddać się albo
przyjąć jakąś linię mniejszego oporu.

To są rzeczy, które należą do czasów ostatecznych i nie ma wątpliwości, że

dzisiaj żyjemy w takim czasie. To jest znaczenie tej właśnie godziny. Wszystko zmieni się
radykalnie, jeden porządek przeminie, a pojawi się następny. Jednak dzisiaj pośród tego
przesuwającego się porządku rzeczy, może mieć miejsce i powinno to, co obserwujemy u
Symeona, który był ucieleśnieniem po pierwsze wszystkich istniejących duchowych
wartości, jak również rozpadu wszystkiego, co nie było duchowe i trwałe, ale tylko
szkieletem rzeczy w minionym okresie. 1 ponadto, był ucieleśnieniem zasad i
nieodłącznych wartości tego, co nadchodziło.

Symeon miał wizję

Teraz jednak przypatrzymy się jednemu z dominujących czynników dotyczących
Symeona, reprezentujących czas ostateczny, okres przejściowy. Ten dominujący czynnik,
który jest również koniecznością, zawiera się w jednym słowie "wizja." Pomimo tego, że

14

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

Symeon i Anna byli w podeszłym wieku, mieli wizję. To oznaczało, że pomimo iż
znajdowali się u końca jednej fazy i w sposób naturalny mogli zdecydowanie chcieć
odpocząć, zakończyć wszystko, zamiast tego mieli w rękach nowy początek, coś bardziej
wybiegającego w przyszłość.

Sprawa wizji jest niesamowitej, najwyższej wagi, gdyż tak jak zauważymy to

pełniej, tych dwoje ludzi zawiera w sobie całą zasadę służby dla Boga w najbardziej
krytycznym czasie w rozwoju Jego spraw.

Jeżeli nie ma wizji, służba będzie miała jedynie charakter przelotny i bardzo

ograniczony w swojej wartości i zakresie. Będzie to coś robione samo dla siebie i w
większości na tym się skończy; to nie jest wystarczające. Służba musi mieć o wiele
większy zakres znaczenia niż tylko wykonywanie jakiejś rzeczy, coś czynione na
określony czas, kiedy ten ktoś nie widzi nic poza rzeczą, którą jest obecnie zajęty. To
oznacza ograniczenie, krótkotrwałość i ubóstwo w służbie. Wizja zawsze przenosi poza
teraźniejszość i coś dodaje, tak że to, co robimy, zawiera w sobie więcej jeżeli chodzi o
czas i znaczenie.

Skutek wizji – życie

Popatrzmy jak wizja miała naprawdę istotne znaczenie w przypadku Symeona, i jak
różnorodny odnosiła skutek. Symeon jest starym człowiekiem, który zgodnie z prawami
natury znajduje się u schyłku swojego życia i w każdej chwili może umrzeć. Ludzie mogli
mówić o nim: "Nie byłbym zdziwiony słysząc, że stary Symeon nie żyje;" jednak wizja
trzymała go przy życiu. Nie mógł umrzeć, ponieważ miał wizję darowaną mu przez Boga.
Zostało mu objawione przez Ducha Świętego, że nie ujrzy śmierci zanim nie zobaczy
Chrystusa Pana. "Oczy moje WIDZIAŁY!"

Oto człowiek, który ma wzrok w swoim podeszłym wieku, człowiek który widzi.

Jest moc w tym widzeniu, która pcha go do przodu i opóźnia śmierć, czyniąc z niej raczej
sługę niż pana. Może powiedzieć do śmierci: "Musisz poczekać na mój czas, na czas
Pana." Wizja trzymała go przy życiu i wykraczała poza zwykły bieg prawa natury, czyniąc
go mistrzem nad tym wszystkim i dając mu dominację.

Cokolwiek oznaczało to w jego przypadku odnośnie kwestii natury - długości

jego dni na ziemi - musimy to przenieść na sferę duchową. Oczywiście istnieje kierunek
w którym ciągle niesie dobro fizycznie. Jeżeli Bóg dał wizję i zobowiązał się do jej
wypełnienia w życiu wybranego naczynia, to taki mężczyzna czy kobieta, to naczynie,
jest nieśmiertelne dopóki zadanie nie zostanie wykonane. Taki człowiek może wołać z
psalmistą: "Nie umrę, ale będę żył i opowiadać będę dzieła Pana" (Psalm 118:17) ale
musisz być tak bardzo owładnięty wizją Bożego zamiaru, że twoje życie jest nią
związane. Symeona trzymała przy życiu jego wizja. W prawdziwej wizji jest
niesamowicie ożywiający skutek.

15

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

Związek z Bożym celem

W tym co już powiedziałem zawiera się o wiele więcej, niż być może zdawaliście sobie
sprawę, i wiele więcej można by jeszcze powiedzieć. Związek z Bożym celem poprzez
otrzymanie od Pana wizji tego czym jest ten cel, jest niesamowicie wyzwalającą rzeczą.
Można żyć z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień i z roku na rok w sposób
uporządkowany. Dzisiaj jedziemy na nabożeństwo, w następny weekend na konferencję i
powtarzać to ciągle na nowo, i w ten sposób cały rozkład chrześcijańskich zajęć i działań
zamyka się sam w sobie.

Zupełnie inną rzeczą jest jednak dać się złapać zbiorowo w uścisk i warkot

potężnej, dominującej wizji, gdy atmosfera wydaje się ogłaszać, że jest coś więcej niż
tylko okazja -jest w tym coś wielkiego, dalekosiężnego, i wprowadza cię w to Duch
Święty. Chodzisz w Duchu tak jak Symeon. Odkrywasz, że nie tylko się do czegoś
przyłączyłeś i związałeś z czymś, co porusza się jakby na kwadratowych kołach, ale masz
obrany kurs - tak jak koła w wizji Ezechiela -jesteś pełen życia, jedziesz prosto do przodu
- wspaniała wizja! - zmierzając do Tego, który siedzi na tronie. Tu leży ogromna różnica.

Może jesteś w stanie zaznaczyć różnicę pomiędzy tymi rzeczami - z jednej strony

jest rzecz, która stanowi coś sama w sobie, co po prostu się dzieje i idzie do przodu być
może własną siłą rozpędu, albo uderzeniem czy innymi zainteresowaniami, coś bardzo
końcowego samo w sobie, i nie ma takiego znaczenia czy idziesz czy przychodzisz. Z
drugiej strony jest coś zupełnie innego -wejście w samo centrum Bożego zamiaru w mocy
Ducha Świętego, widząc czego pragnie Bóg, a co wybiega poza obecne osiągnięcia.

W przypadku Symeona uczyniło go to żywym ogniwem z Bożym celem. Oto

stary, przemijający okres, ale w nim były Boże duchowe inwestycje. Nastał nowy okres,
zapoczątkowany przyjściem Chrystusa. Symeon był ogniwem pomiędzy tymi dwoma i
był naprawdę żywą więzią.

Zbliżamy się do czasu, kiedy zaistnieje wiele zmian w ustalonym systemie

chrześcijaństwa, kiedy będzie liczyło się tylko to, co duchowe, i bardzo ważne będzie to,
by Bóg miał ludzi, którzy będą ogniwem z Jego pełniejszym celem. On zawsze tego
wymagał. Jeżeli jesteśmy skłonni to uczynić, to moglibyśmy powrócić do Biblii i ciągle
na nowo zaznaczać momenty przejściowe, rozumiejąc co Bóg wkładał w punkcie
przejściowym jako Swoje ogniwo pomiędzy tymi dwoma i jako Swój most pomiędzy
jednym a drugim.

Jeżeli mamy jakikolwiek powód by wierzyć, że taka zmiana jest nieuchronna,

kiedy nie będzie już możliwe funkcjonować według starych zasad i organizować rzeczy
przy pomocy starych mechanizmów, gdy Boży lud będzie zmuszony przez warunki
panujące na świecie do przejścia na duchowy grunt, gdzie będzie zainteresowany tylko
Samym Panem; jeżeli mamy jakikolwiek powód by czuć, że to się rozpoczęło, to powinno
zaistnieć coś, co będzie dla Boga służbą powiązaną z Jego pełniejszym celem, która

16

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

powiązana z Nim w Jego wielkich planach, wprowadzi Pana w pełni. Symeon to
zrozumiał i stał się oznaką nowego okresu, żywym ogniwem z Bożym doskonalszym
zamiarem.

Chodzenie z Bogiem

Kolejnym efektem jaki wizja miała na Symeona było to, że trzymała go blisko Boga; dała
mu duchową zachętę; uczyniła z niego duchowego człowieka. Jestem pewien, że
zgodzimy się co do tego, że wszyscy potrzebujemy duchowej zachęty. To pytanie jest
zawsze obecne. Po co to wszystko? O co w tym wszystkim chodzi? Czy wyniknie z tego
coś dobrego? Bardzo często możemy się zniechęcić.

Czy można się nie zniechęcić w Bożej służbie kiedy patrzy się na duchowy stan

rzeczy? Jeżeli macie jakąkolwiek wizję tego co Bóg pragnie uczynić, to wasze serca mogą
zamierać porównując ją z tym co nas otacza. Słaba to wizja, która jest zadowolona z tego
jak obecnie wygląda sytuacja. Ale w tym stanie, który powoduje ból serca, razem z całym
wyczerpaniem, frustracją, oporem, przeciwnościami na drodze, i wieloma kłopotami i
problemami, które spotykają Boży lud, potrzebujemy zachęty, a to jest tylko jeszcze jedno
określenie na to, że potrzebujemy wizji. "Gdy nie ma widzenia, naród się psuje
(rozprzęga)" (Przypowieści 29:18 - Biblia Tysiąclecia). Bez wizji lud rozpada się i nie ma
co do tego wątpliwości.

Jednak jak widzicie, Symeon miał wizję i dlatego też w dniu kiedy ogólnie rzecz

biorąc wszystko przynosiło rozczarowanie i brak zadowolenia, kiedy to, co pochodziło od
Pana, było jeszcze bardzo małe, w tym dniu dzięki swojej wizji był człowiekiem
pulsującym zachętą. To sprawiało, że chodził z Bogiem. Potrzebujemy czegoś, co by
trzymało nas blisko Boga. Tak łatwo jest poddać się i pozostawić sprawy własnemu
biegowi. Tak trudno jest zachować właściwe życie modlitewne. Musisz walczyć o swoje
życie modlitewne; przegrasz, jeżeli tego nie uczynisz. Tak też jest ze wszystkim innym w
chodzeniu z Bogiem. Wszystko jest temu przeciwne -opór, wyczerpanie i stres. Jeżeli nie
mamy wizji, nie będziemy chodzić z Bogiem.

Chodzić z Bogiem ze względu na Niego, z czystej miłości do Niego jest jak

przypuszczam najwyższym poziomem jaki możemy chcieć osiągnąć, i z pewnością
potrzebujemy czegoś, co pobudzałoby tą miłość i podtrzymywało ją. Pewien człowiek
kiedyś powiedział do mnie: "Służba pomaga mi w byciu chrześcijaninem." To jest
straszne wyznanie, ale ten człowiek zapewne miał na myśli to, że musiał mieć zachętę,
coś co trzyma go blisko Pana. W tym znaczeniu to mówię. Ponieważ Symeon miał wizję -
to zrozumienie, że Pan zobowiązał się do czegoś wielkiego i że on sam był w to
zaangażowany - żył blisko Pana i znajdował siłę do bliskiego chodzenia ze swoim
Bogiem. To uczyniło z niego duchowego człowieka. "Dzięki Duchowi Świętemu przybył
do świątyni." Najwyraźniej żył i chodził według Ducha, a to opisuje duchowego

17

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

człowieka. Jakże istotna jest zatem wizja.

Mocne życie modlitewne

Wizja uczyniła z Symeona męża modlitwy. Z Anny uczyniła kobietę modlitwy, która
dniem i nocą trwała w modlitwach i postach. To sprawiła wizja. Musimy mieć motywację
do podtrzymywania życia modlitewnego, gdyż inaczej staje się ono czymś
mechanicznym, obowiązkiem, czymś, czego boimy się nie robić. Modlitwa jest silna
dzięki wizji.

Odpowiedzialność

Symeon był istotnym czynnikiem ze względu na wizję. Jakże ważne jest by każde Boże
dziecko było takim istotnym odpowiedzialnym czynnikiem. Mówię tu o "przewodach pod
napięciem," o prawdziwych punktach życia, które mają znaczenie wśród tego
wszystkiego, co jest ciemne, ponure, ciężkie i mętne, albo wszystkiego co mogłoby nas
zwrócić przeciwko samym sobie albo spowodować, że będziemy zadręczani pytaniami.
Musimy być tymi, którzy zagłębiają się w Boże sprawy, a może mieć to miejsce jedynie
dzięki wizji.
Co sprawi, że będziemy pozytywni w funkcjonowaniu i wpływie? Tacy przecież musimy
być. Co zachowa nas od dryfowania, zmiany kierunku i sideł? Co zabierze z nas zwykły
nominalizm, pospolitość, niepewność i rywalizację? Co sprawi, że będziemy wybierali to,
co najlepsze, a nie będziemy usatysfakcjonowani tym, co jest tylko dobre, i spierali się, że
nie przynosi to szkody? Co wybawi nas z tych wszystkich rzeczy? Tylko wizja. Zachowa
nas posiadanie prawdziwej wizji. Nigdy nie będziesz tylko nominalny jeżeli będziesz miał
wizję udzieloną przez Boga; będziesz pełen wigoru.

Tą samą sprawę omawia Paweł, bo jeżeli był kiedykolwiek człowiek mający

przed sobą cel, to był nim właśnie Paweł. I czy pamiętacie, że Paweł zawsze stawia siebie
obok innych świętych, a nigdy ani na moment nie uważa siebie za wyższych od nich.
Zawsze mówi "my, my, my," mając na myśli siebie i innych wierzących. Co sprawiło, że
był tak żywotnym, odpowiedzialnym człowiekiem, który był w stanie powiedzieć: "nie
byłem nieposłuszny temu widzeniu niebieskiemu" (Dzieje Ap. 26:19)? Miał wizję.

Potrzeba praktyki w odniesieniu do wizji

Być może powiecie: "Zgadzamy się i nie przeczymy żadnemu twojemu słowu, ale nie
posiadamy wizji. Co z tym zrobić?" Chodzi o to, że musimy przyjść do Pana w tej
sprawie i prosić Go, by umieścił nas w Swojej wizji a Swoją wizję w nas; inaczej bowiem
będziemy zwykłymi pasażerami, których trzeba brać ze sobą -zwykłymi pasożytami

18

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

żyjącymi kosztem innych i nic nie wnoszącymi. Musimy naprawdę sprowadzić to do
kwestii praktycznej z Panem i to jest cały sens tego, co chcę w tej chwili powiedzieć. Nikt
oprócz Pana nie może dać ci wizji. AJe widzieć Boży odwieczny zamiar w Chrystusie
Jezusie, móc powiedzieć z Symeonem: "Moje oczy zobaczyły," czyni życie istotnym.
Właśnie o to modlił się Apostoł względem innych, by Bóg "oświecił oczy serca waszego."

Kiedy wszystko zostało już powiedziane, coś wzywa nas do praktyki. To coś

dotyka służby dla Boga w krytycznym okresie historii tego świata i ludu Bożego, w ruchu
dyspensacji. Wiele dzieci Bożych i sług Pana będzie zastanawiało się gdzie są. Będą
zmuszeni opuścić swoje pola służby i zostanie im zabrana cała ich praca, i będą stać i
mówić: "Co to wszystko oznacza? Co przyniesie przyszłość? Gdzie jesteśmy?"

Ale to jeszcze nie wszystko. Użyłem tego jedynie próbując przedstawić sprawę,

która leży mi na sercu. Zmierzamy szybko ku wielkiej zmianie w całym zabarwieniu
zorganizowanego chrześcijaństwa, i w takim czasie musi istnieć coś, co uspokaja
wszystko, co trzyma rzeczy dla Boga, co rozumie sytuację jak Daniel i jego przyjaciele, w
których był Duch mądrości. Oni znali niebiańskie znaczenie tego co miało miejsce i mogli
interpretować to co się działo, ocalić sytuację i zmienić wieki.

Widzicie co mam na myśli. Musi istnieć coś, i jest to bardzo krytyczna sprawa.

Musimy posiadać i biegle opanować tą niebiańską wizję, Boży zamiar. Musimy widzieć
naturę i znaczenie tego co się dzieje, biegu przeczy, spraw, które są w to zaangażowane, i
musimy współpracować z Bogiem co do tych ruchów z nieba, gotowi służyć Mu teraz.
Jeżeli to wydaje się abstrakcyjne i odległe, pozwólcie, że sprowadzę to do tego: wszystko
dotyczy życia i właściwej miary Chrystusa. Powróćmy do Symeona i Anny. Wszyscy
obserwatorzy widzieli prawdopodobnie małe niemowlę wnoszone do świątyni w celu
wypełnienia zwykłego obrzędu, tak jak to było praktykowane przez wiele lat w
odniesieniu do niezliczonych tysięcy niemowląt. Jednak tych dwoje zobaczyło w tym
dziecku ogromny potencjał - "Moje oczy widziały zbawienie twoje, które przygotowałeś
przed obliczem wszystkich ludów: Światłość, która oświeci pogan, i chwalę ludu twego
izraelskiego."

Co skupia się w tym dziecku? Nie zobaczysz tego bez objawienia. Gdyby nie

pouczył ciebie Duch, nie zobaczyłbyś znaczenia Chrystusa. To są prawdy, których można
się nauczyć i uwierzyć w nie, ale czy Bóg objawił je w twoim sercu? Nadchodzi czas
kiedy to będzie podstawą próby; nie doktryna, nauczanie, czytanie Biblii, ale to co masz
w ręku.

Przez wiele wieków ludzie przychodzili do świątyni z rękami pełnymi różnych

ofiar, ofiar z pokarmów i wiele innych. Nie mogli pojawić się z pustymi rękami. Czy
uchwycili jednak prawdziwe znaczenie tego, co było w ich rękach? Czy była to dla nich
jedynie ofiara z pokarmów, owca, baran, kozioł, cokolwiek stanowiło ofiarę -jakaś rzecz?
Czy to był początek i koniec? Czy widzieli?

My wiemy teraz, że to wszystko było symbolem czegoś o wiele głębszego.

19

JEGO PRZYJŚCIE

Znaczenie wizji

Znamy tą naukę. Mieliśmy wykłady na temat świątyni i składanych tam ofiar. Poznaliśmy
to wszystko w sposób techniczny, ale co mamy w ręku? Co się stanie kiedy nastąpi wielki
wstrząs, kiedy nie będziemy już mogli mieć nabożeństw czy spotkań z innymi wierzącymi
i być może przyjdzie nam stawić czoła temu, co przeżywa wielu ludzi w innych krajach?
Co mamy w ręku? Co zostało objawione przez Ducha Świętego?

Sprawa nie dotyczy jedynie tego w czym byliśmy wychowani i nauczani na

nabożeństwach czy konferencjach, ale tego co zostało nam naprawdę objawione w nas z
Chrystusa, o czym możemy powiedzieć: "Moje oczy zobaczyły." Nikt nie może odebrać
mi tego co zobaczyłem; nic nie może tego zniszczyć. Widziałem, i to stało się częścią
mojej istoty. To jest kluczowy moment w tym dniu. Musimy być w stanie rozpoznawać
zmieniające się kierunki rzeczy i chodzić z Bogiem.

O Symeonie zostało powiedziane, że "Duch Święty był nad nim," i my żyjemy w

okresie, który pochodzi w jeszcze większym stopniu do Ducha. Duch jest w nas, nie tylko
nawiedza albo zstępuje od czasu do czasu, ale mieszka w nas. Ponieważ nad Symeonem i
Anną był Duch Święty, poznali znaczenie tamtej chwili. Kiedy dziecię Jezus zostało
wniesione do świątyni, stało się w nich coś, co można by określić słowami: "To jest to!"

To jest służba, którą masz w sobie dzięki działaniu Ducha Świętego,

sprawiającego że możesz powiedzieć: "To jest to, to jest to!" Staje się to czymś
niesamowicie realnym, żywym, znaczącym. To jest to! Móc poprzez Ducha interpretować
to, co Bóg ma na myśli - to oznacza służbę i zbliża się do tego czym naprawdę jest służba
dla Boga. Przede wszystkim oznacza wizję.

Jeżeli te słowa w jakikolwiek sposób dotykają twojego serca; jeżeli jesteś w

stanie dostrzec, że to jest faktyczny kierunek rzeczy, to proszę ciebie szczerze, byś udał
się do Pana i gorliwie modlił o to, byś posiadł Jego wizję. Staraj się by była ona w tobie,
abyś był w stanie służyć sytuacji kiedy wiele spraw zawiedzie. Jeżeli nawet można by
powiedzieć, że nie jesteśmy w niebezpieczeństwie zmiany dyspensacji, z pewnością
sytuacja taka jaką jest dzisiaj wymaga wszystkiego co powiedziałem. Jednak prawdziwą
zachętą jest wiedzieć, że dzień się posunął, nadchodzi noc, kiedy nikt nie może pracować.
Oby Pan zobaczył w nas dzieci dnia, a nie dzieci nocy.

T. Austin-Sparks (1951)

20

JEGO PRZYJŚCIE

"Którzy umiłowali przyjście Jego"

Oczywiste jest, że istnieje pewna różnica pomiędzy miłowaniem Chrystusa a
umiłowaniem Jego przyjścia. Kochać Chrystusa jako Boską Istotę i osobistego
Zbawiciela, to jedna rzecz, ale posiadać serce przepełnione uczuciem tęsknoty pragnące
ujrzeć Chrystusa w chwale, który zgromadzi Swoich wybranych i założy Swoje królestwo
na ziemi, to inna rzecz, tak jak istnieje różnica pomiędzy założeniem tego królestwa w
kilku sercach a założeniem go na całym świecie. Pierwsze to miłość do Osoby, a drugie to
umiłowanie działania czy publicznej manifestacji tej Osoby.

Apostoł Paweł w swoich ostatnich słowach przed męczeńską śmiercią, wymienia

odrębną formę miłości do Jezusa, kiedy mówi o koronie sprawiedliwości, którą Pan da nie
tylko jemu w dniu Swojego przyjścia, "lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście
Jego." Istnieje tysiące wierzących, którzy utrzymują, że miłują Chrystusa, ale nie są pewni
czy miłują Go z całego swojego serca. Są również i tacy, którzy wyznają, że miłują Go
całym sercem, a jednak nie wyrażają szczególnej miłości względem Jego ponownego
przyjścia na ten świat.

Zgodne z Pismem, jak i doświadczeniem, jest to, że istnieje wiele stopni miłości

do Jezusa. Nie ma czegoś takiego jak martwy poziom miłości i poświęcenia wśród
wierzących. Kochać Jezusa jako naszego Zbawiciela, miłować Go jako Tego, który nas
uświęca, miłować Go ze wzrastającym przywiązaniem jako do naszego stałego
Przyjaciela, naszego duchowego Oblubieńca, kochać każdą społeczność, którą z nami
utrzymuje, miłować Jego Boskość i Człowieczeństwo, kochać każdy atrybut Jego
Istnienia i każdą cechę Jego niezrównanego charakteru, miłować Jego chwałę i
nadchodzące królestwo, a potem z całej siły miłować Jego wspaniałe pojawienie się na
obłokach Nieba - to jest szczytowa oznaka miłości wymienionej przez Pawła tuż przed
jego śmiercią.

Jeżeli człowiek wierzący nie doświadczył całkowitego, pochłaniającego uczucia

miłości względem pojawienia się Jezusa, to jego miłość nie jest pełnią miłości, wyrażoną
w Pieśni nad Pieśniami, Listach i Księdze Objawienia. Szczególną prawdą jest to, że cały
Nowy Testament uczy nas, że nasze oczy nie powinny być zwrócone na grób ale na
powtórne przyjście Jezusa. "Albowiem, ilekroć to czynicie, śmierć Pańską
zwiastujecie" - nie aż umrzecie - ale "aż On przyjdzie." "Bądźcie zajęci" - nie do
momentu waszej śmierci, ale "aż Ja przyjdę." I ponownie, "trzymajcie się" - nie aż
umrzecie, ale "aż Ja przyjdę."
Ciągle na nowo czytamy, że mamy służyć żyjącemu i prawdziwemu Bogu i oczekiwać nie

21

JEGO PRZYJŚCIE

Którzy umiłowali przyjście Jego

na grób, ale "oczekiwać Syna jego z niebios" (1 Tesaloniczan 1:10). Prawdą jest, że wiele
pokoleń umarło i obecne pokolenie może odejść zanim powróci Pan, ale Biblia zawsze
mówi, że przyjście Pana jest "blisko," i każde kolejne pokolenie świętych miało kierować
swoje oczy na przyjście Jezusa i z miłością i tęsknotą oczekiwać na Jego pojawienie się.
Jednak ile by nie było dobrych ludzi, nawet tych o czystych sercach, wielu z nich trudno
dać natychmiastową szczerą twierdzącą odpowiedź na pytanie: "Czy miłujesz powtórne
przyjście Pana Jezusa - czy twoje serce jest na to nastawione; czy ucieszyłbyś się widząc
Go jadącego na promiennym obłoku; czy całe twoje serce może powiedzieć: "Wróć, wróć
Szulamitko, wróć, wróć, byśmy mogli popatrzeć na ciebie!" (Biblia Warszawsko-Praska).
Żarliwa miłość do powtórnego przyjścia naszego Pana rozjaśnia nam osobę Chrystusa.
Daje wyrazistość niebiańskim rzeczom, które inaczej wydają się być takie odległe, że
prawie nierealne. To tak jak teleskop, który nie stwarza niebiańskich ciał czy nie pomnaża
obiektów na ich powierzchni, ale po prostu przybliża je do nas i czyni bliższymi i jeszcze
bardziej imponującymi, podobnie też ta szczególna forma umiłowania przyjścia Chrystusa
przebija mglistą zasłonę, która wisi nad niebiańskimi rzeczami i wydarzeniami i przybliża
je nam w duchowym wymiarze i daje im biblijną rzeczywistość.
Miłość wprowadza nas w bardziej świadomą społeczność z człowieczeństwem Jezusa i
wykonuje słodkie i zadziwiające przemiany w naszych umysłach, zanim jeszcze ujrzymy
Go takim jakim jest. Czyni również Chrystusa naszym ostatecznym końcem. W
zadziwiający sposób skupia wszystkie bieżące sprawy naszego życia na Nim.
Istnieje wiele fragmentów Pisma, które mają w sobie niejasne, niewyraźne znaczenie, tak
jak zarys niewidocznych jeszcze gór. dopóki powtórne przyjście Chrystusa nie stanie się
błogosławioną rzeczywistością dla naszej wiary i nasze serca poruszone zostaną z powodu
nadziei ujrzenia Jego przyjścia. Wtedy ta ogromna zasłona, jakby z gazy, która okrywała
tak wiele fragmentów Pisma, zostanie natychmiast zdjęta i całe zastępy tekstów ustawiają
się na linii wyraźnej interpretacji. Rządy Chrystusa na ziemi, zgromadzenie Żydów,
Apostołowie siedzący na dwunastu tronach, chwała Boża wypełniająca ziemię tak jak
wody wypełniają morze, i wiele podobnych proroctw przybierze oczywistą, praktyczną
formę.
Wielu mówi, że nigdy nie zawraca sobie głowy przyjściem Jezusa, bo przecież
najważniejsze jest być gotowym. To prawda, ale zgodnie z Nowym Testamentem
człowiek, który w swoim sercu nie oczekuje na Niego i nie miłuje Jego powtórnego
przyjścia, nie jest tak naprawdę gotowy na powrót Chrystusa. Kiedy naprawdę miłujemy
myśl o Jego przyjściu, nie będzie ono dla nas przeszkodą. Jeżeli nie miłujemy powtórnego
przyjścia Jezusa, to jesteśmy o tyle ubożsi w pełnię nowotestamentowego życia.

G.D.Watson (1845-1923)

22

JEGO PRZYJŚCIE

Autorzy artykułów:

Kiedy On się pojawi
Bruce Garrison, Searchlight.

Dlaczego jesteśmy letni wobec powrotu Chrystusa
A.W. Tozer, zaczerpnięte z The Price OfNeglect, Copyright 1991. Użyte za zgodą
Christian Publications, 3825 Hartzdale Drive, CampHill, PA 17011, USA.

Osoba Antychrysta
Erich Sauer, zaczerpnięte z The Triumph OfThe Crucified, Copyright 1951. Użyte
za zgodą Paternoster Press, P.O. Box 300, Carlisle, Cumbria CA3 0QS United
Kingdom.

Znaczenie wizji
T. Austin-Sparks, zaczerpnięte z The Work OfGod At The End-Time. Użyte za
zgodą The Witness And Testimony Trust, Forest Hill House, 39 Honor Oak Road,
London SE23 3SH, Anglia.

"Którzy umiłowali przyjście Jego"
G.D. Watson, zaczerpnięte z Pure Gold. Użyte za zgodą Harvey Christian
Publishers, 70 Dodson Drive, Yanceyville, NC 27379, USA.

Tłumaczyła: Lidia Nowakowska

"Światło Życia" jest publikacją Searchlight.

Dodatkowe kopie tego czasopisma i innej literatury

chrześcijańskiej można zamówić pod adresem:

Paweł Cieślar

ul. Limanowskiego 5

56-400 Oleśnica

tel. [phone]

23