Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Źródła kontrrewolucji, która tymczasowo zwyciężyła w ZSRR, sięgają daleko w głąb historii

walki, mienszewizmu z bolszewizmem. Walki, trwającej nieprzerwanie od chwili założenia

Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji i zmieniającej tylko swe formy w zależności od

epoki. Linia proletariacka, bolszewicka, doprowadziła do zwycięskiej Wielkiej Socjalistycznej

Rewolucji Październikowej. Przeciwstawna jej linia mienszewicka, drobnoburżuazyjna, która

poniosła porażkę w 1917 r., nie przestała nigdy stawiać oporu bolszewizmowi, przyjmując za cel

przejęcie władzy w kraju i przywrócenie kapitalizmu.

Rozgromienie mienszewizmu w latach 1934-1937 pozwoliło oczyścić partię i państwo z "piątej

kolumny", dzięki czemu w czasie Wielkiej Wojny Narodowej lud i partia bolszewików wystąpili

jak jeden mąż przeciw faszystowskiej agresji i odnieśli zwycięstwo.

Światowy imperializm, nie mogąc pokonać ZSRR w otwartej walce zbrojnej, narzucił

powojennemu Krajowi Rad wyczerpującą, wykrwawiającą gospodarkę politykę "zimnej wojny".

Liczył na rozkład społeczeństwa radzieckiego od wewnątrz poprzez wyrodzenie się aparatu

partyjno-radzieckiego, deprawację ideologiczną i zdradę ze strony elitarnej inteligencji, przez

przekształcenie rewolucyjnego proletariackiego socjalizmu w socjalizm konsumencki, który z

natury rzeczy miał przywieść i przywiódł do burżuazyjnej kontrrewolucji.

1 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Dla urzeczywistnienia złowrogiego planu rozbicia społeczeństwa radzieckiego, imperializm

(szkolący i dyrygujący siłami wewnętrznej kontrrewolucji) wprowadził do akcji finansowane

przez siebie organizacje nacjonalistyczne i syjonistyczne, a także szeroko uplecioną siatkę

agenturalną składającą się z zagranicznej białogwardyjskiej emigracji, zdrajców socjalistycznej

Ojczyzny zbiegłych na Zachód podczas wojny i po niej, a także ruch dysydencki.

Obecnie wszystkie te części składowe "piątej kolumny" aktywnie działają na rzecz umocnienia

reżimów kapitalistycznych na terytorium byłego ZSRR. Atak na socjalizm podczas

"chruszczowowskiej odwilży" przypuszczono na trzech głównych kierunkach: ideologicznym,

politycznym i gospodarczym.

Rewizjoniści przystąpili do rozmywania podstawowych założeń marksizmu-leninizmu.

Częściowo zrehabilitowali oportunizm. Przeprowadzili masową wymianę kadr radzieckich i

partyjnych, które - oskarżone o "dogmatyzm" i "stalinizm" - zostały poddane prześladowaniom i

terrorowi moralnemu.

Gospodarkę zaczęto orientować nie na redukcję kosztów i zwiększenie produkcji tanich

towarów o wysokiej jakości dla pełniejszego zaspokojenia potrzeb ludzi pracy, a na osiągnięcie

zysku za wszelką cenę, z reguły poprzez różnego rodzaju machinacje. Doszło do spowolnienia

tempa rozwoju gospodarki narodowej, zmniejszenia produktywności kapitałowej, stopniowej

obniżki wartości rubla. Porzucono wprowadzane za Stalina stałe obniżki cen, zamiast tego

podrożały artykuły konsumpcyjne. Asortyment tanich towarów kurczył się. Postęp

naukowo-techniczny uległ zahamowaniu, spadała wydajność pracy.

W gospodarstwach wiejskich zlikwidowano Stacje Maszynowo-Traktorowe (MTS), co zerwało

więź między własnością spółdzielczo-kołchozową, a państwową. Kołchozy, po tym jak straciły

finansowanie i zabezpieczenie techniczne ze strony państwa, nie były w stanie zaopatrywać się

w nowe technologie ani podnieść efektywności pracy. Stały się chroniczne nierentowne.

Powiększenie obszaru kołchozów nie przyniosło oczekiwanego efektu gospodarczego.

Obcięcie działek przyzagrodowych i redukcja pogłowia bydła, które kołchoźnicy mogli hodować

na własne potrzeby - negatywnie wpłynęły na zaopatrzenie miast w produkty gospodarstw

rolnych.

2 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Przesunięcie inwestycji kapitałowych na zagospodarowanie ugorów doprowadziło do upadku

tysięcy kołchozów z rosyjskiego obszaru tzw. Nie-czarnoziemu (obejmującego m.in

województwo moskiewskie, smoleńskie, nowogrodzkie, leningradzkie, archangielskie i kirowskie

- przyp. tłum.). Zbiory z terenów świeżo zagospodarowanych niszczały, bo nie było warunków

do zbierania i przechowywania plonów. Zaczęło się kupowanie zboża za granicą.

Procesy rozpoczęte za rządów Chruszczowa można ocenić jako początek niszczenia

ekonomicznej bazy socjalizmu.

3 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Stopniowe odrzucanie zasad socjalistycznych w gospodarce dokonywało się zgodnie z

dyrektywami i postanowieniami rządu. Tak więc w maju 1953 r. w ramy stosunków

towarowo-pieniężnych włączono produkcję przemysłu ciężkiego, a we wrześniu 1957 r. już

wszystkie środki produkcji wtłoczono do systemu stosunków towarowo-pieniężnych. Otworzyło

to pole do nadużyć finansowo-gospodarczych. Rosła w siłę szara strefa, rodząca elementy

drobno-burżuazyjne, które forsowały pierwotną akumulację kapitału. U boku czarnorynkowców

stanęła skorumpowana biurokracja, która wraz ze zburżuazyjniałą inteligencją utworzyła wrogi

ludowi blok antysocjalistyczny. W społeczeństwie następowało coraz szybsze zróżnicowanie

zawodowo-majątkowe i społeczno-kulturalne, rósł dystans między pracownikami wysoko i nisko

opłacanymi, doszło do powtórnego tworzenia się klas.

Pod przykrywką antystalinowskiej histerii odrzucono leninowsko-stalinowską tezę o zaostrzeniu

się walki klas w miarę postępu budownictwa socjalistycznego.

Stopniowo ulegała degradacji nadbudowa polityczna społeczeństwa. Klasa robotnicza

odsuwała się od polityki państwowej, wskutek czego straciła trwałości społecznej, skazała się

na wleczenie się za "generalną linią partii". Zmalał prestiż najwyższych władz państwowych. W

porównaniu do czasów stalinowskich trzykrotnie rozrósł się ulegający biurokratyzacji aparat

partyjny. Dla ludzi straciły znaczenie moralne bodźce do pracy, pojawiła się apatia, a więc i

niechęć do wszystkiego, co dotyczy państwa i społeczeństwa. Dochodziło do coraz częstszych

naruszeń dyscypliny pracy i niewywiązywania się ze swych obowiązków, do korupcji i

rozkradania własności społecznej.

Państwo proletariackie przeistaczało się w "ogólnoludowe", Komunistyczna Partia Związku

Radzieckiego ogłosiła się "partią całego ludu". Góra partyjna odrywała się od masy komunistów,

zajmując się papierkową robotą i nadawaniem sobie przywilejów. Zdyskredytowano leninowską

naukę o partii i podważono autorytet KPZR, która coraz bardziej zaśmiecała się elementami

antypartyjnymi.

Można było położyć kres narastaniu negatywnych zjawisk w społeczeństwie i gospodarce,

naprawić poważne błędy popełnione przez chruszczowowskie kierownictwo, gruntownie

zmienić kierunek polityczny poprzez zrewidowanie Programu KPZR przyjętego na XXII zjeździe

partii (17-31 października 1961 r.), otwarcie i szczerze powiedzieć partii, klasie robotniczej i

wszystkim masom pracującym o pomyłkach, do których doszło. Jednak Plenum KC KPZR

(październik 1964 r.), pozbawiając Chruszczowa wszystkich stanowisk, nie podjęło

decydujących działań. Breżniewowskie kierownictwo kontynuowało zapoczątkowany przez

Chruszczowa kurs, dokonując jedynie kosmetycznych poprawek. Reforma gospodarcza

przeprowadzona przez Kosygina w 1965 r. przyspieszyła przestawienie ekonomiki

socjalistycznej na tory kapitalistycznych stosunków towarowo-pieniężnych.

W tym czasie fundamenty socjalizmu założone w latach stalinowskich były jeszcze na tyle

mocne, że mimo poważnych deformacji w gospodarce i pomimo odejścia od bolszewizmu w

polityce rewizjonistycznego kierownictwa KPZR, w Związku Radzieckim do roku 1985 w

porównaniu z 1940, dochód narodowy wzrósł 16,8 razy, wydajność pracy - 12,6 razy, realny

dochód na jednego mieszkańca - 6,5 raza. W 1988 r, ZSRR zajmował pierwsze miejsce na

świecie (i w Europie) gdy idzie o wielkość większości najważniejszych gałęzi produkcji

przemysłowej i rolnej. Wskaźnik konsumpcji najważniejszych artykułów żywnościowych "na

głowę" był taki sam lub wyższy w porównaniu z szeregiem rozwiniętych państw

kapitalistycznych.

Jak oceniają specjaliści, potencjał trwałości gospodarczej ZSRR w połowie lat 80. byłby

wystarczający aż do końca stulecia. Bez względu na rozwijające się objawy kryzysu, które

wyrażały się w stagnacji produkcji, zastoju w postępie naukowo-technicznym i zatrzymaniu

wzrostu dobrobytu mas pracujących. Były zaś one wynikiem głębokiej sprzeczności między

socjalistycznymi siłami wytwórczymi, a wdrażanymi na siłę kapitalistycznymi stosunkami

produkcji. Jednak nagląca konieczność jak najszybszego powstrzymania przestarzałych

procesów poprzez powrót do leninowsko-stalinowskiego kierunku rozwijania socjalizmu została

oszukańczo zastąpiona ogłoszeniem na kwietniowym plenum KC KPZR w 1985 r.

pseudorewolucyjnej pieriestrojki. Zamiast dostosować się do naczelnej zasady socjalistycznej -

przewidującej dystrybucję bogactw w społeczeństwie w oparciu o ilość i jakość pracy, przyjęto

kurs na zmianę formy własności. Oznaczało to zupełne porzucenie socjalizmu i restaurację

ustroju kapitalistycznego.

Restauracja kapitalizmu nie wynikała z żadnej konieczności historycznej ani z tego, że w

okresie powojennym w najwyższym kierownictwie partyjnym i radzieckim nie stało woli i sił,

potrzebnych do zaprowadzenia przeobrażeń socjalistycznych. Po prostu zabrakło jednostki,

która sprostałaby potrzebom chwili i wielkości zadań, stojących przed narodem potężnego

socjalistycznego supermocarstwa - ZSRR. Co więcej, aparat partyjny stał się główną siłą

sprawczą kontrrewolucji.

Naruszenie zasad leninowsko-stalinowskiej polityki narodowościowej, ignorowanie

podstawowych tez marksizmu w kwestii narodowej, zrodziło nacjonalizm w zburżuazyjniałej

nomenklaturze partyjno-państwowej poszczególnych republik, rozwój nastrojów

separatystycznych i - w ostatecznym rozrachunku - dojrzewanie warunków do rozpadu Związku

Radzieckiego. Nacjonalizm, wyhodowany w łonie zdeformowanego socjalizmu, stał się

motorem rozkładu ZSRR.

Kontrrewolucja burżuazyjna ochrzczona jako pieriestrojka ("przebudowa") przywiodła

supermocarstwo do ruiny, a ponad 80% jego mieszkańców wpędziła w nędzę. Doprowadziła do

utraty wszystkich zdobyczy socjalizmu wywalczonych ofiarnym trudem trzech pokoleń ludzi

radzieckich, do restauracji dzikiego, przestępczego, mafijnego kapitalizmu, który w szeregu

byłych republik związkowych przybrał charakter półfeudalny.

W dziedzinie polityki zagranicznej, odejście od zasad socjalistycznych (wyrzeczenie się

rozpatrywania zasady pokojowego współistnienia jako formy walki klasowej w sferze stosunków

międzynarodowych, pomniejszenie znaczenia bądź zupełne zignorowanie

marksistowsko-leninowskiej zasady internacjonalizmu proletariackiego jako jednej z

podstawowych zasad polityki zagranicznej państwa socjalistycznego) doprowadziło z jednej

strony do polityki hegemonizmu i przeniewierstwa, tym samym do poderwania przyjaznych

relacji z państwami socjalistycznymi, a z drugiej strony - do nieuzasadnionych ustępstw wobec

państw zachodnich w kwestii rozbrojenia i bezpieczeństwa strategicznego. Kierownictwo

państwa okazało się niezdolne skutecznie przeciwdziałać ingerencji imperializmu w wewnętrzne

sprawy ZSRR, która odbywała się pod fałszywym pretekstem kontrolowania "przestrzegania

praw człowieka" w Związku Radzieckim. Nieuniknionym rezultatem tego wszystkiego stało się

naruszenie światowej równowagi militarnej, osiągniętej w połowie lat 80-tych i zmiana układu sił

na korzyść Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników.

Modele rozbicia ZSRR zostały przetestowane przez kapitalizm w praktyce w Jugosławii (1948),

NRD (1953), na Węgrzech (1956), w Czechosłowacji (1968), w Polsce (1976) i krajach

demokracji ludowej Europy wschodniej (1989).

Społeczeństwo radzieckie, które na przestrzeni 30 lat trawiła rdza chruszczowowskiego

rewizjonizmu, stało się - nim upłynął rok 1985 - psychologicznie przygotowane na przyjęcie

kontrrewolucyjnej demagogii "reformatorów-demokratów".

4 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

W tym czasie KPZR została już przekształcona za sprawą swego kierownictwa w partię

socjaldemokratyczną, neomienszewicką. Stanowiła ona konglomerat rozlicznych, wzajemnie się

wykluczających platform politycznych: począwszy od antykomunistów-"demokratów" (platforma

demokratyczna) do różnej maści socjaldemokratów, centrystów, marskistów-antystalinistów

(platforma marksistowska) i bolszewików (platforma bolszewicka). Gdy KPZR rozpadła się po

delegalizacji w 1991 roku, platformy te stały się bazą do tworzenia całego multum partii

politycznych.

W rzeczywistości burżuazyjna kontrrewolucja znana jako pieriestrojka rozpoczęła się od

potężnego przygotowania ideologicznego, które od razu przybrało skalę ogólnopaństwową.

Najpierw wybuchła antystalinowska histeria, a już niebawem wszczęto kampanię przeciwko

Leninowi i zaczęto powszechnie głosić antykomunizm. Marksizm-leninizm został odrzucony z

przyczyn czysto politycznych, mimo że nikt nie pokonał go na polu naukowym. Pospiesznie

przyjęto cały komplet rewizjonistycznych, oportunistycznych i innych antynaukowych dogmatów,

rodzimych i zagranicznych, przedstawianych jako najnowsze zdobycze współczesnej myśli

społecznej.

W miejsce materializmu dialektycznego i historycznego zaszczepiono idealistyczne i

metafizyczne koncepcje współczesnej filozofii i socjologii burżuazyjnej. Usilnie propagowano

światopogląd mistyczno-religijny. Skasowano naukowy komunizm i zastąpiono go zagraniczną

politologią i kłamliwymi koncepcjami społeczeństwa postindustrialnego. Całkowicie odrzucono

podejście klasowe w ocenie historii i współczesności, zastępując je "ogólnoludzkim",

występującym w "nowym myśleniu politycznym" jako najzwyklejszy burżuazyjny lub obywatelski

punkt widzenia.

Zasady działalności partyjnej, społeczno-gospodarczej, politycznej i duchowej zastąpione

zostały przez pseudopluralizm, eklektykę, sofistykę, zupełną samowolkę w myśli teoretycznej,

oderwanej od rzeczywistej działalności.

Pod przykrywką walki z "ideologizacją" doszło do zmiany światopoglądu klasowego.

Usprawiedliwiano i "uzasadniano" burżuazyjny nacjonalizm, szowinizm, kosmopolityzm, a

nawet faszyzm. Na "rynek idei" rzucono całą masę reakcyjnych fantazji, utopii mających zbić

ludzi z tropu, zdezorientować ich co do istoty wprowadzanych "reform".

Głównym rezultatem takiej ideologicznego urabiania ludności przez antyradzieckie już media

stało się rozszczepienie świadomości społecznej oraz utrata podstaw ideowych i punktów

orientacyjnych dla działalności mającej znaczenie społeczne.

Można wyodrębnić umownie następujące etapy burżuazyjnej kontrrewolucji w ZSRR.

Pierwszy etap (1985 - sierpień 1991 r.) - Etap socjaldemokratyczny, formowanie się

burżuazji w klasę, jej dojście do władzy.

Etap socjaldemokratyczny burżuazyjnych "reform" przebiegał pod demagogicznymi hasłami:

"Więcej socjalizmu", "Za ludzki, demokratyczny socjalizm", "Za socjalizm z ludzką twarzą".

W dziedzinie gospodarki i kierowania przemysłem nastąpiło odejście od systemu

naukowo-planowego na rzecz rynkowej żywiołowości okresu kapitalizmu

przedmonopolistycznego. Kooperatywy stały się przykrywką do prania brudnych pieniędzy

pochodzących z czarnego rynku. Prawo dopuściło wszelką spekulację. Umacniał się rynek

pracy i kapitałów. Drastycznie spadała płaca pracownika najemnego i rósł jego wyzysk. Nowa

burżuazja legalizowała się i konstytuowała jako klasa. Zlikwidowano państwowy monopol

handlu wewnętrznego, systemu bankowego i finansowo-kredytowego. Przedsiębiorstwa

państwowe i kołchozy umyślnie postawiono na krawędzi bankructwa. W pogoni za zyskiem bez

wytchnienia windowano ceny w górę. Doszło do galopującej inflacji, nieprzerwanie rosnącego

kolosalnego wewnętrznego zadłużenia państwa i ogromnego deficytu budżetowego.

Wprowadzenie prywatnej własności ziemi i przymusowe zaszczepianie "farmerstwa"

doprowadziło do zmniejszenia się produkcji gospodarstw rolnych i masowego kupowania

artykułów spożywczych za granicą, co uczyniło kraj w pełni zależnym od Zachodu. Zostało

naruszone bezpieczeństwo zaopatrzeniowe państwa.

Nastąpił rabunkowy wywóz surowców i kapitałów za granicę. Doszło do zatrzymania postępu

techniki. System edukacji i szkolnictwa wyższego, służba zdrowia, nauka i kultura znalazły się w

całkowitej ruinie. Pod pozorem "restrukturyzacji" zlikwidowano przemysł obronny. Siły zbrojne,

organy ścigania i wymiar sprawiedliwości podporządkowano "nowym królom życia". Doszło do

rozpadu struktur państwowych. Kraj zalała fala przestępczości.

Postępowało klasowe zwyrodnienie struktur społecznych i politycznych. Elitarna inteligencja,

lobby przedsiębiorców i zdeklasowanych demagogów łączyły się w partie polityczne i ruchy o

nastawieniu antykomunistycznym.

Ekipa Gorbaczowa dokonała eksportu kontrrewolucji do wschodnioeuropejskich państw

socjalistycznych (tzw. aksamitna rewolucja). W rezultacie doszło do osłabienia światowego

systemu socjalistycznego, skomplikowała się sytuacja w międzynarodowym ruchu

komunistycznym, zaś globalny stosunek sił zmienił się gwałtownie na korzyść USA.

"Walka niepodległości", "wojna praw" oraz przyjęcie konstytucji burżuazyjnych zniszczyło

związki między republikami radzieckimi, zlikwidowało jednolity kompleks gospodarki narodowej

kraju, roznieciło waśnie narodowościowe, które w niektórych regionach przeobraziły się w

konflikty zbrojne. Wprowadzenie urzędu prezydenckiego w kraju i byłych republikach oznaczało

kontrrewolucyjny przewrót w politycznej nadbudowie społeczeństwa.

Sierpień 1991 r. - Zamach stanu zorganizowany przez "demokratów" przy pomocy prowokacji z

Państwowym Komitetem ds. Sytuacji Nadzwyczajnych - GKCzP - (Tzw. Pucz Janajewa).

Skupienie władzy przez protegowanych nowej burżuazji.

Drugi etap (sierpień 1991 - październik 1993 r.) - Walka o władzę między średnią a wielką

burżuazją. Zwycięstwo wielkiej burżuazji.

5 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Zakazano działalności Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. 8 grudnia 1991 r.

sprzeczny z konstytucją Układ Białowieski, będący zmową prezydenta Rosji (Borysa Jelcyna),

Białorusi (Stanisława Szuszkiewicza) i Ukrainy (Leonida Krawczuka), podzielił Związek

Radziecki na tzw. niepodległe państwa. Układ wszedł w życie na przekór woli przytłaczającej

większości narodu radzieckiego, który 17 marca 1991 r. w Referendum Wszechzwiązkowym

wyraził pragnienie życia w zjednoczonym państwie - Związku Socjalistycznych Republik

Radzieckich.

Wprowadzana kapitalizacja czyli "terapia szokowa" polegała na masowej prywatyzacji zakładów

przemysłowych, nieruchomości, źródeł surowców i energii, a także ziemi uprawnej. W

rezultacie własność ogólnonarodowa przekształciła się w prywatną. Szalejąca inflacja pozwoliła

"prywatyzatorom" nabywać za bezcen gigantyczny majątek narodowy. Przyspieszona

prywatyzacja w ciągu 2-3 lat rozprawiła się z bazą ekonomiczną socjalizmu. Szybko wzrosły

dochody prywatnych przedsiębiorstw i banków. Masowo wywożono kapitał za granicę.

Państwowe banki i przedsiębiorstwa zaczęły już funkcjonować jako własność

państwowo-kapitalistyczna - stadium pośrednie dalszej prywatyzacji i umacniania się własności

prywatnej. Reguły kapitalistycznego rynku i przemysłu doprowadziły do przekształcenia byłych

kołchozów i sowchozów w kapitalistyczne spółki akcyjne (własność

spółdzielczo-kapitalistyczna).

Dystrybucja, wymiana i konsumpcja dochodu narodowego odbywały się nie w oparciu o

kryterium pracy, a kapitału. Wzrosły napięcia społeczne. Gwałtownie pogorszyły się warunki

życia podstawowej masy ludności.

W roku 1993 w Rosji rozpoczęło się tworzenie kapitału państwowo-monopolistycznego. Rosła

liczba Grup Finansowo-Przemysłowych (FPG) - supermonopoli, obejmujących koncerny,

syndykaty, holdingi itp. Postępowała koncentracja finansów. Powstawały holdingi bankowe.

Kapitał państwowo-monopolistyczny zaczął dławienie średniego biznesu i drobnej

przedsiębiorczości. W ramach FPG łączył się nie tylko obcy, kompradorski, rodzimy i

partyjno-nomenklaturowy kapitał byłej KPZR, ale również doszło do bardzo szybkiego zrastania

się elit gospodarczych i politycznych przestępczej kontrrewolucji. Formowanie się FPG i

oligarchii finansowej szło w parze z ciągłymi przegrupowaniami w obozie burżuazji - klasy

panującej, z walką o wpływy nie tylko w sferze finansowo-ekonomicznej, ale i w systemie

politycznym. Na zewnątrz objawiało się to w parlamentarnych pyskówkach "demokratów"

(zwolenników średniego biznesu i wolnej przedsiębiorczości) z burżuazyjnymi "mocarstwowymi

patriotami". A także w awanturach między władzą wykonawczą (prezydent i premier) a

ustawodawczą (Duma Państwowa) .

Na przełomie września i października 1993 r. jedna z takich awantur zakończyła się wielkim

przelewem krwi w Moskwie i tysiącami zabitych po ostrzelaniu przez czołgi siedziby Rady

Najwyższej Rosji. Pozostałe rady, nawet te już sparlamentaryzowane, nie spełniały oczekiwań

kapitału państwowo-monopolistycznego. Zostały więc wyeliminowane z pomocą Jelcyna. Na

arenę polityczną wkroczył wielki kapitał.

Trzeci etap (od października 1993 r.) - Imperialistyczny etap restauracji kapitalizmu.

6 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Okres ten upłynął pod znakiem wzmocnienia banków, FPG i podporządkowania średniego i

drobnego biznesu monopolom. Nabrało tempa zacieśnianie więzów między rosyjskim wielkim

kapitałem a zachodnimi ponadnarodowymi monopolami. Rosyjski imperializm, który wstał z

grobu już po roku, dwóch od powstania żywiołowo-rynkowego kapitalizmu, potrzebował silnego

państwa - komitetu politycznego klasy panującej. Dlatego podejmowano próby zwiększenia

regulacyjnej roli państwa w gospodarce, przy czym supermonopolom i największym bankom

przypadła rola podpory społeczeństwa kapitalistycznego.

Walka o maksymalizację zysku i podział łupów na terenie byłego ZSRR przejawiał się

zaostrzeniem stosunków międzynarodowych prowadzącym często do konfliktów zbrojnych. W

ten sposób kapitał państwowo-monopolistyczny Rosji przyłożył rękę do krwawej tragedii w

Czeczenii, gdzie zderzyły się ze sobą interesy rosyjskich i czeczeńskich grup mafijnych oraz

międzynarodowych korporacji naftowych.

W polityce przyjęto kurs na autorytaryzm i ograniczenie demokracji burżuazyjnej, w ideologii zaś

na przejście do idei mocarstwowości, państwowości i burżuazyjnego patriotyzmu.

Rok 1996. Potężny kolos imperialistyczny, powstający na bazie scalanej ekonomiki byłego

socjalistycznego supermocarstwa nie jest potrzebny Zachodowi jako konkurent. Dlatego

właśnie, z inicjatywy opłacanego z pieniędzy społeczeństwa sztabu zachodnich "doradców"

gospodarczych (i rodzimych "reformatorów") skupionych wokół prezydenta Jelcyna, przyjęto

szereg aktów prawnych mających na celu likwidację FPG i imperiów finansowych. Wymuszono

bankructwo i rozdrobnienie rosyjskich gigantów przemysłowych na drobne przedsiębiorstwa, a

następnie częściowe wyprzedanie ich osobom prywatnym, które na ogół okazywały się

podstawione przez zagraniczne kręgi finansjery i kapitału. Za pomocą prawodawstwa

antymonopolowego i sztucznych bankructw planowo niszczono awangardę radzieckiego

przemysłu budowy maszyn i kompleksy wojskowo-przemysłowe. Państwo, odmawiając

finansowania, doprowadziło do upadku najnowocześniejszych zjednoczeń

naukowo-produkcyjnych i mnóstwa kopalni wydobywających unikalne kopaliny użyteczne.

Zredukowano najbardziej zaawansowane wydziały instytutów badawczych różnych gałęzi

przemysłu. Przy tym intensywnie werbowano i masowo wywożono do pracy za granicę

najbardziej wykwalifikowanych specjalistów.

Masowa likwidacja przedsiębiorstw, kopalń, instytutów naukowo-badawczych, doprowadziła do

wzrostu bezrobocia i pozbawienia mnóstwa ludzi jakichkolwiek środków do życia. Ciągłe

niewypłacanie pensji, emerytur, zasiłków i poborów gwałtownie zaostrzyło napięcia społeczne i

nasiliło opór klasowy.

Widać było przejawy głębokiego kryzysu ekonomicznego, finansowego, politycznego,

ideologicznego i ogólnopaństwowego. Cerkiew stała się wpływową siłą w kraju i najaktywniej

uczestniczyła w burżuazyjnych "reformach".

Globalny system kapitalistyczny, pogrążający się w chronicznym kryzysie, okazał się niezdolny

do ciągłego finansowania kontrrewolucji na terenie byłej ZSRR.

W sierpniu 1998 r. kryzys kontrrewolucji nadal się pogłębiał. Lawinowe obniżenie wartości rubla

w stosunku do dolara (4 do 1 w sytuacji gdy rosyjska gospodarka była uzależniona od dolara)

doprowadziło do wybuchu niezadowolenia społecznego. Deprecjacja waluty zmiotła słabe

zalążki tworzącej się tzw. klasy średniej. Na tle postępującego spadku produkcji przemysłowej

rosła inflacja, zaś zakłady wykorzystywały zaledwie 1/3 swej mocy wytwórczej. Rozpadowi

uległa gospodarka rolna i prywatny system bankowy.

W roku 1999 miał miejsce katastrofalny kryzys władzy państwowej. Media umizgiwały się do

ludności, oszukując ją za pomocą dezinformacji, bądź też przechodziły bez ogródek do

antykomunistycznej, antyradzieckiej, rusofobicznej histerii. Aby ocalić "kurs reform" wedle

życzenia Zachodu i Międzynarodowego Funduszu Walutowego, gorączkowo starano się

wprowadzić "rządy silnej ręki". Można było obserwować istną karuzelę polegającą na

mianowaniu i odwoływaniu premierów, połączonym ze zmianą składu ich gabinetów.

Uratowanie kontrrewolucji wymagało odstawienia na boczny tor prezydenta Borysa Jelcyna i

zastąpienia go dotychczasowym premierem Władimirem Putinem. Aby umocnić wizerunek

Putina ożywiano w społeczeństwie nastroje nacjonalistyczne i zorganizowano nową awanturę

wojenną w Czeczenii.

7 / 8

Burżuazyjna kontrrewolucja w ZSRR - źródła, przebieg, skutki

niedziela, 20 stycznia 2013 17:18

Procesy poszukiwania "rządów silnej ręki" dla ochrony panowania kapitalistów, próby dojścia do

porozumienia burżuazji kompradorskiej i narodowej przebiegały - z wyprzedzeniem lub

opóźnieniem w porównaniu z Rosją - także w pozostałych byłych republikach radzieckich.

W czasach kontrrewolucji zniszczono gospodarkę państwa, a najgłębszy kryzys we wszystkich

sferach życia społecznego doprowadził nie tylko do gwałtownego spadku liczby miejsc pracy

(co znalazło swój wyraz w cztero- a nawet pięciokrotnym zmniejszeniu się liczebności klasy

robotniczej), ale także do zmiany jakościowej proletariatu. Wzrost bezrobocia, zmniejszenie się

ciężaru jakościowego robotników fabrycznych, wzrost liczby pracowników sfery handlu i usług

wzmocnił wpływ mentalności drobnoburżuazyjnej wśród proletariatu, sprzyjając stępieniu jego

świadomości klasowej.

W związku z rozpadem ZSRR, poważnym osłabieniem Federacji Rosyjskiej i pogłębieniem się

ogólnego kryzysu kapitalizmu, gwałtownie wzrosła agresywność polityki zagranicznej USA,

coraz częściej dochodziło do prób rozpętywania konfliktów zbrojnych w różnych regionach

świata. Konflikty te groziły przekształceniem się w ogniska trzeciej wojny światowej.

Powstrzymać marsz ku zagładzie cywilizacji ludzkiej może wyłącznie Związek Socjalistycznych

Republik Radzieckich, odrodzony w wyniku rewolucji socjalistycznej, dokonanej pod

przywództwem rewolucyjnej partii komunistycznej proletariatu - partii bolszewików. ZSRR

powinien zająć swoje tradycyjne miejsce w zjednoczonym froncie walki ludów całego świata

przeciw imperializmowi.

Źródło

Tłumaczenie: Peter

8 / 8