Słowa matki wydawały jej się odległym złudzeniem.

‘Nie schodź ze ścieżki.’

Rumiane policzki drgnęły lekko, gdy rozkosznie malinowe usteczka uformowały się w przyjazny
grymas. Uśmiech, który był odpowiedzią. Dziewczynki chwilę później nie było już w domu; nie zwróciła
nawet uwagi na to jak zatroskana była wtedy jej matka.

Ścieżka. Dziewczę nie rozglądało się zbytnio. Wbiegło w las, podążając radośnie drogą uformowaną z
jasnego żwiru, który przenikały gdzieniegdzie białe drobiny. Nie zważała na hałas. Echo jej
pośpiesznych kroków i jeszcze, tak bardzo, dziecięcy śmiech, którym witała całą okolicę.

Jednak dookoła ścieżki rosły kwiaty.

I dalej też rosły kwiaty.

I dalej pewnie też.

Jednak o tym dziewczynka nie mogła już wiedzieć. A chciała bardzo. I przecież…

Przecież nic się nie stanie.

Wyuczonym ruchem dłoni, poprawiła szkarłatny fartuszek. Odgarnęła mahoniowe włosy z
zaróżowionej twarzyczki i nie myśląc w wiele podbiegła do pierwszej, widocznej kępki kwiatów. Zbiegła
ze ścieżki. A kwiatków było tak mało! Dookoła unosił się spokojny śpiew ptaków i delikatna melodia

wiatru, płynącego między koronami drzew. Podbiegła do następnej kępki. Kwiatki zdawały się tu
jeszcze piękniejsze! I było ich jeszcze mniej niż wcześniej. Kilka kolejnych kroków w malutkich,
drewnianych trzewikach. A może i kilkanaście? Nie liczyła, nie mogła, szum drzew nie był już tak

przyjemny. Objęła się rękoma, rozmasowując ramiona. Nagle zrobiło się chłodniej, a przestrzeń między
pniami poszczególnych drzew nie była już tak dobrze zaznajomiona z promieniami słońca. Jeszcze
tylko kilka kroków; nie obejrzała się na ścieżkę. Która to była godzina? Miała być u babci przed
zachodem słońca.

‘Przecież zdążę!’ skarciła się w myślach z iście dziecięcą manierą nadymania policzków.

Głupota. Po cóż zaprzątało jej to głowę? W oddali widziała wszakże kolejne kwiaty. Bez chwili

zastanowienia ruszyła w ich stronę. Ptaki już nie śpiewały. Może ona sama powinna? Cicho zagwizdała,
starając się zaintonować kołysankę, którą zawsze śpiewała jej mama. Nie zwróciła uwagi jakim
intruzem był dźwięk, który wydawała. Kwiatów było coraz mniej, może teraz, znajdzie aby jeden? Ten
jeden najpiękniejszy. Ale… w takim zimnie? Mgła. Była tu mgła. Dziewczynka drgnęła lekko.

‘Może nie powinnam tu być? Ale… tylko jeszcze jeden kwiat i wracam.’

Cichy trzask gałęzi. Jednak nie zwróciła na to uwagi. Odgarniała rękoma mgłę na boki, choć niewiele to
pomagało. Prowadziła ją nadzieja i ku uldze dziewczynki, niedługo zobaczyła to czego pragnęła.
Roślinkę skrząca się błękitem okalającym płatki. Uśmiechnęła się radośnie; a gdzieś rozległ się kolejny
trzask gałęzi. Tym razem bliżej.

Podbiegła do kwiatu, wyrywając go pośpiesznie i niedbale wrzucając do koszyka.

Była taka szczęśliwa.

‘Teraz mogę wracać!’

A Wilk stał tuż za nią.

Kwiecień 2012