02 Kot, który jadał wełnę

Lillian Jackson Braun

Tytuł oryginału: The cat who ate danish modern
Tytuł oryginalny serii: The cat who... series!
Tłumaczenie: Robert Sudoł
Grafika: Aleksandra Mikulska
Wydawnictwo: Elipsa, 2008

Copyright © 1967 by Lilian Jackson Braun

Kot, który jadał wełnę

Z miną wyrażającą znudzenie i niesmak, uwydatnioną obwisłymi

sumiastymi wąsami, Jim Qwilleran przygotował sobie kawalerskie
śniadanie. Gorącą kranówą zalał kawę rozpuszczalną, aż na
powierzchni zaczęły pływać brązowe grudki. Z wypełnionego
okruchami chlebaka, w którym zagnieżdżała się powoli pleśń,
wygrzebał pączka. Następnie rozpostarł papierową serwetkę na stole
obok okna, którym wpadało przefiltrowane przez smog miejskie
słońce, oświetlające ponure mieszkanie.

Jedząc pozbawione smaku śniadanie, Qwilleran dumał nad

swoimi czterema problemami:

Po pierwsze, w chwili obecnej nie miał kobiety. Po drugie, dostał

nakaz eksmisji, więc za trzy tygodnie straci dach nad głową. Po
trzecie, mole żywią się jego krawatami w takim tempie, że zaraz nie
będzie miał ani jednego. Po czwarte, jeśli tego dnia powie choćby
jedno niewłaściwe słowo redaktorowi naczelnemu, może stracić
pracę. Ponad czterdzieści pięć lat na karku i bezrobocie? Nie
wyglądało to różowo.

Na szczęście miał przyjaciela. Na stole – obok wielkiego słownika,

pliku książek w miękkich okładkach, stojaka z fajką i puszki tytoniu
– leżał kot syjamski.

Qwilleran podrapał swojego pupila za uszami i rzekł:
– Założę się, że gdy mieszkałeś na piętrze, nie wolno ci było

wylegiwać się na stole.

Kot, o imieniu Koko, zakołysał się z satysfakcją, nastroszył wąsy i

miauknął.

Mieszkali razem od pół roku, bo poprzedni właściciel Koko został

zamordowany. Qwilleran dobrze karmił swojego kota, prowadził z
nim mądre rozmowy i proponował przeróżne zabawy – rozrywki,
które przypadały do gustu inteligentnemu zwierzakowi.

Codziennie rano Koko zajmował jeden róg stołu, układając się

starannie na blacie, podciągając brązowe łapy i ogon pod rudawy
tułów z białą łatką na piersi. W świetle porannego słońca jego skośne
ślepia miały kolor jasnego błękitu, a jedwabista sierść –
przypominająca świeżo uplecioną pajęczynę na oknie – połyskiwała
tęczą opalizujących odcieni.

– Przez ciebie to mieszkanie wygląda jak chlew – powiedział

Lillian Jackson Braun

Qwilleran.

Kot zmrużył oczy i zaczął dyszeć. Z każdym oddechem jego nos

zmieniał nieco kolor i fakturę – jakby czarny aksamit przeobrażał się
w czarny atłas. I z powrotem.

Qwilleran

znów

popadł

zamyślenie,

przesuwając

roztargnieniu łyżeczką po wąsach. Poprzysiągł sobie, że tego dnia
śmiało poprosi naczelnego o nowy przydział. Zdawał sobie sprawę, że
będzie to ryzykowne posunięcie. Redakcja „Daily Fluxion”
przypominała wojsko. Percy wymagał pracy zespołowej, działania w
duchu wspólnoty, ogólnej dyscypliny. Ramię przy ramieniu, pospołu,
jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Nie waszą rolą jest zadawać
pytania! Razem, jak zgrana drużyna, dążymy do celu!

– Wiesz, jak to jest – tłumaczył Qwilleran kotu. – Gdy wejdę do

gabinetu Percy'ego i bez ogródek zażądam nowej pracy, to
najprawdopodobniej wyrzuci mnie na zbity pysk. Bo on tak
postępuje. Nie mogę iść na bezrobocie, a już na pewno nie w tej
chwili. Najpierw muszę uzbierać trochę oszczędności.

Koko słuchał uważnie każdego słowa.
– W najgorszym razie pewnie mógłbym dostać robotę w „Morning

Rampage”, ale nie chciałbym tyrać dla tego nadętego szmatławca.

Koko patrzył na niego szeroko otwartymi ślepiami, wyrażającymi

pełne zrozumienie. Miauknął cicho.

– Najchętniej odbyłbym z Percym szczerą rozmowę, ale do niego

trudno dotrzeć. Jest zaprogramowany, jak komputer. Uśmiecha się
szczerze. Mocno ściska rękę. Mówi bardzo miłe komplementy. Ale
gdy nazajutrz napatoczysz się na niego w windzie, to jakby cię w
ogóle nie znał. Bo akurat tego dnia nie figurujesz w jego grafiku.

Koko poruszył się niepewnie.
– On nawet nie wygląda jak naczelny – ciągnął Qwilleran. –

Ubiera się, jakby robił w reklamie. Przy nim czuję się jak łachmyta. –
Pogłaskał kota po karku. – Chyba powinienem iść do fryzjera.

Koko mruknął gardłowo, a Qwilleran natychmiast zrozumiał.
– Dobra, dobra, zaraz zagramy. Ale tylko parę rund, bo muszę iść

do pracy.

Otworzył wielki słownik, wyróżniający się daleko posuniętym

stanem sfatygowania, po czym rozpoczęli swoją ulubioną grę.
Polegała na tym, że kot wbijał pazury w kartki, a Qwilleran otwierał
gruby tom we wskazanym miejscu, następnie czytał na głos pierwsze

Kot, który jadał wełnę

dwa hasła widniejące u góry strony. Jeśli Koko używał prawej łapy,
Qwilleran wybierał hasła z prawej strony, ale na ogół kot posługiwał
się lewą. Wszystko wskazywało na to, że jest mańkutem.

– „Biuletyn” i „biurko” – przeczytał Qwilleran. – To łatwe. Dwa

punkty dla mnie. No dalej, spróbuj jeszcze raz.

Koko postawił brązowe uszy i znów zatopił pazury w kartki.
– „Diegueno” i „dielektryk”. Ty cwany skurczykocie! Załatwiłeś

mnie! – Qwilleran nie znał tych słów. Musiał przeczytać definicje, a
to oznaczało punkty dla zwierzęcia.

Gra zakończyła się ostatecznie wynikiem siedem do pięciu dla

człowieka. Potem dziennikarz przygotował śniadanie dla kota –
świeżą wołowinę, pokrojoną w kostkę i podgrzaną z sosem
pieczarkowym z puszki – następnie wziął prysznic i się ubrał. Kot
jednak nie interesował się jedzeniem. Łaził za swoim panem,
piskliwym pomiaukiwaniem domagając się zainteresowania, ciągnąc
za ręcznik w łazience, wskakując do otwieranych szuflad.

– Który krawat mam włożyć? – spytał Qwilleran. W swej

garderobie miał ich zaledwie kilka, większość w szkocką kratę z
dominującą czerwienią. Były porozwieszane po całym mieszkaniu na
klamkach i oparciach krzeseł. – Może powinienem wybrać coś w
żałobnym tonie, żeby wywrzeć korzystne wrażenie na Percym? W
dzisiejszych czasach wszyscy musimy być konformistami. Wy, koty,
jesteście jedynymi niezależnymi istotami, które jeszcze pozostały.

Koko zamrugał potwierdzająco ślepiami. Qwilleran sięgnął po

wąski krawat z granatowej wełny, wiszący na lampie.

– Niech szlag trafi te mole! – zakrzyknął. – Kolejny do

wyrzucenia!

Koko zapiszczał, jak gdyby próbował wyrazić swoje współczucie.

Qwilleran

przyjrzał

się

wystrzępionemu

końcowi

krawata.

Postanowił, że mimo wszystko go włoży.

– Może chciałbyś się na coś przydać? – spytał. – Zamiast tracić

czas na pajęczyny, weź się lepiej za te mole!

Odkąd zamieszkali razem, Koko nabrał dziwnego zwyczaju. W

starym wilgotnym domu roiło się od pająków, które wciąż rozpinały
nowe sieci. Kot pożerał chętnie te połyskujące nicie.

Qwilleran wcisnął nadżarty koniec krawata w koszulę, włożył do

kieszeni fajkę typu „bulldog”. Następnie potarmosił kota po głowie w
wyrazie obcesowego pożegnania i wyszedł z mieszkania przy

Lillian Jackson Braun

Blenheim Place.

Gdy dotarł wreszcie do redakcji „Daily Fluxion”, miał już obcięte

włosy i przystrzyżone wąsy po wizycie u fryzjera, a buty tak
wyglansowane, że połyskiem mogły rywalizować z marmurowymi
płytami, którymi wyłożony był hol. Dostrzegając swoje odbicie w
gładkiej powierzchni, wciągnął wydatny nieco brzuch.

Kilka par oczu zwróciło się w jego stronę. Ten wąsacz z fajką i

tajemniczą przeszłością budził niemałą ciekawość, odkąd przed
siedmioma miesiącami podjął pracę w redakcji „Daily Fluxion”.
Wszyscy wiedzieli, że dawniej był znanym dziennikarzem śledczym w
Nowym Jorku i Chicago. Potem przepadł bez wieści na parę lat, a
teraz siedział grzecznie przy biurku w siedzibie gazety codziennej na
Środkowym Zachodzie, pisząc artykuły – niebywałe! – o sztuce...

Drzwi zatłoczonej windy się otworzyły, więc Qwilleran wysiadł,

żeby przepuścić kilka dziennikarek z działu kobiecego, które
spieszyły się do porannych obowiązków lub na przerwę śniadaniową.
Gdy go wymijały, zlustrował każdą okiem znawcy. Ta za stara. Tamta
pospolita. Ta od mody wzbudza wręcz grozę. A ta, która pisze o życiu
towarzyskim, ma męża.

Mężatka spojrzała na niego z udawanym wyrzutem.
– Ty szczęściarzu! – rzekła. – Niektórzy zawsze spijają śmietankę.

Nie cierpię cię.

Patrzył za nią, jak idzie korytarzem, a chwilę później wskoczył do

windy, bo drzwi się zamykały.

– O co jej chodziło? – zdziwiony mruknął pod nosem. W windzie

był jeszcze jeden pasażer: blondynka z działu reklamowego.

– Właśnie się dowiedziałam – odezwała się nagle. – Winszuję ci –

rzuciła i wysiadła na następnym piętrze.

W sercu Qwillerana, przykrytym wystrzępionym krawatem,

zaczęła wzbierać nadzieja na odmianę losu. Wszedł do działu
kulturalnego, gdzie ciągnęły się rzędy zielonych metalowych
stolików, na których stały zielone maszyny do pisania i zielone
telefony.

– Bądź w pobliżu – rzekł Arch Riker, szef działu. – O wpół do

jedenastej Percy zwołał kolegium redakcyjne. Pewnie chce pogadać o
tym śmiesznym drugim „l” w twoim nazwisku, którym zaraziły się
inne słowa. Widziałeś? – Pchnął przez biurko gazetę i wskazał
nagłówek: „Skorumpowany pollityk aresztowany przez pollicję”. –

Kot, który jadał wełnę

Nikt nie zauważył błędu. Zorientowaliśmy się dopiero, gdy wydanie
poszło do druku. Cała redakcja zgłupiała przez ciebie.

– To dobre szkockie nazwisko – bronił się Qwilleran. Następnie

nachylił się nad biurkiem: – Ludzie dają mi do zrozumienia, że idą
zmiany. Percy chyba przydzieli mi nową robotę.

– Jeśli tak, to ja nic o tym nie wiem.
– Od pół roku jestem pośmiewiskiem dziennikarskiego świata.

Reporter śledczy piszący o sztuce!

– Nie musiałeś brać tej posady, jeśli ci się nie podoba.
– Potrzebowałem pieniędzy. Wiesz o tym. Poza tym obiecano mi

etat w dziale miejskim, jak tylko zwolni się miejsce.

– No to życzę szczęścia – mruknął Riker.
– Czuję, że coś wisi w powietrzu. Mnóstwo ludzi o tym wie, tylko

nie ja.

Szef działu kulturalnego rozparł się w fotelu i założył ręce na

piersi.

– W komunikacji międzyludzkiej tak już jest, że najbardziej

zainteresowani dowiadują się na szarym końcu – odparł.

Gdy dano znak z działu miejskiego, Riker i Qwilleran weszli do

gabinetu, w którym urzędował redaktor naczelny.

– Dzień dobry, Haroldzie – powiedzieli jak na komendę.
Szefa nazywano Percy wyłącznie za jego plecami.
Na miejscu był już dyrektor działu reklamy, ciągnący się za

mankiety. I szef działu fotograficznego, mający znudzoną minę. Oraz
Fran Unger, szefowa działu kobiecego, wystrojona w kapelusz w
deseń zebry. Posłała Qwilleranowi powłóczyste spojrzenie, które go
speszyło. Była natarczywa, co budziło w nim nieufność. Qwilleran
wystrzegał się kobiet pełniących dyrektorskie funkcje. Przez pewien
czas był mężem takiej.

Ktoś zamknął drzwi, a w tej samej chwili redaktor naczelny

okręcił się w swoim obrotowym fotelu i spojrzał na Qwillerana.

– Winien ci jestem przeprosiny – rzekł. – Należało omówić to z

tobą dziesięć dni temu. Pewnie docierały do ciebie różne plotki.
Postąpiłem nie fair, że trzymałem cię w nieświadomości.
Przepraszam. Byłem zajęty przy tej komisji do spraw zwalczania
przestępczości, którą powołał burmistrz, ale to mnie nie tłumaczy.

W sumie to porządny gość, pomyślał Qwilleran, poruszając się

niespokojnie na krześle.

Lillian Jackson Braun

– Obiecaliśmy ci inną pracę, gdy coś się trafi – ciągnął redaktor

naczelny. – No i teraz pojawiło się dla ciebie prawdziwe wyzwanie.
Zamierzamy zainicjować pewne przedsięwzięcie, które może
wywrzeć wpływ na całą branżę prasową. Dodam, że dla naszej gazety
to będzie żyła złota. Otóż nasze miasto zostało wybrane jako miejsce
eksperymentu, który ma wykazać, czy ogólnokrajowa reklama
prowadzona na ogół w czasopismach zdałaby egzamin w gazetach
codziennych wychodzących w głównych ośrodkach miejskich.

– Gdyby tak się stało – wtrącił szef reklamy – nasze wpływy by się

podwoiły. Tylko w tym jednym eksperymentalnym roku nasz dochód
podskoczyłby o ponad milion dolarów.

– O te konfitury oczywiście walczyć też będzie „Morning

Rampage” – powiedział Percy – ale my mamy nową drukarnię i
barwne zdjęcia, więc możemy dać produkt wyższej jakości.

Qwilleran głaskał się nerwowo po wąsach.
– Twoim zadaniem – kontynuował redaktor naczelny – będzie

robienie niedzielnego dodatku przez pięćdziesiąt dwa tygodnie. W
formacie czasopisma. Pełna gama kolorów!

Qwilleran rozważał w myśli rysujące się możliwości. Wyobraził

sobie głośne procesy sądowe, kampanie wyborcze, przemówienia
polityków, widowiska sportowe, może nawet wydarzenia z zagranicy.
Odchrząknął i rzekł:

– A to nowe czasopismo... Ma być o tematyce ogólnej?
– Ujęcie ma być ogólne – odparł Percy. – Ale tematyka będzie

dość konkretna. Chcemy, żebyś robił czasopismo o wnętrzarstwie.

– O czym?! – zachrypiał zszokowany Qwilleran.
– O wnętrzarstwie. Ten eksperyment finansuje branża meblarska

i dekoratorska.

– O wnętrzarstwie? – Poczuł chłód w cebulkach swoich wąsów. –

No to chyba powinna to robić jakaś kobieta.

Fran Unger odezwała się słodkim głosem:
– Nasz dział bardzo chciał się tym zająć, ale Harold uważa, że w

obecnych czasach urządzaniem domów interesuje się też wielu
mężczyzn. Pragnie uniknąć zaszufladkowania tego czasopisma jako
prasy kobiecej. Chce, żeby było adresowane do wszystkich. Chce,
żeby „Stylowe Wnętrza” czytał każdy.

Qwilleran poczuł ucisk w gardle.
– „Stylowe Wnętrza”? – wybąkał. – Tak się ma nazywać to pismo?

Kot, który jadał wełnę

Percy skinął głową.
– Tak, bo uważamy, że ten tytuł właściwie oddaje nasz zamysł.

Styl, komfort, dobry gust! Możesz pisać artykuły o luksusowych
domach, eleganckich apartamentach, symbolach wysokiego statusu.
O ludziach zamożnych i o tym, jak mieszkają.

Qwilleran nachylił się w stronę redaktora naczelnego.
– Harold, ty na pewno chcesz mnie do tego wyznaczyć? – spytał.

– Przecież wiesz, czym się zajmowałem. O wnętrzarstwie nie wiem
kompletnie nic.

– O sztuce pięknej też nic nie wiedziałeś, a poradziłeś sobie

świetnie – odpowiedział Percy. – W naszej branży doświadczenie
może być przeszkodą. Do tej roboty potrzeba obytego dziennikarza,
kogoś kreatywnego, z pomysłami. Jeśli na początku miałbyś jakieś
problemy, to jestem pewny, że Fran z chęcią ci pomoże.

Qwilleran zaczął się wiercić na krześle.
– Ależ naturalnie – potwierdziła Unger. – Możemy pracować

razem. Mogę cię pokierować w odpowiednią stronę. – Nie zważając
na posępną minę Qwillerana, ciągnęła: – Możesz na przykład zacząć
od Sorbonne Studio. Oni obsługują socjetę. Potem Lyke and
Starkweather; to największa firma dekoratorska w mieście. –
Rozłożyła ręce. – David Lyke jest wprost fantastyczny!

– Nie wątpię – warknął posępnie Qwilleran. Miał wyrobione

zdanie o dekoratorach. Obu płci.

– No i jest pani Middy. Ta dekoratorka robi bardzo miłe wnętrza

w stylu wczesno amerykańskim. Aha, no i to nowe studio o nazwie
ZASZP. Specjalizuje się w trendzie, który nazywa się Zaplanowana
Szpetota.

Nagle Percy wypowiedział słowa, które ukazały całą sprawę w

innym świetle:

– Ta praca wiąże się z większą odpowiedzialnością, więc

oczywiście przesuniesz się w siatce wynagrodzeń. Awansujesz na
kierownicze stanowisko.

Dokonawszy w myśli błyskawicznych obliczeń, Qwilleran doszedł

do wniosku, że dzięki temu stać go będzie na wynajęcie przyzwoitego
mieszkania i spłacenie starych długów. Pociągnął się za wąsy.

– Hmm, no chyba mógłbym spróbować – mruknął. – Kiedy mam

zacząć?

– Wczoraj! Dowiedzieliśmy się, że „Morning Rampage” planuje

Lillian Jackson Braun

wyjść z pierwszym dodatkiem na początku października.
Chcielibyśmy ich uprzedzić.

Ostatnie słowa przypieczętowały sprawę. Perspektywa pokonania

konkurencji rozgrzała krew w żyłach Qwillerana. Jego sprzeciw
wobec pomysłu redagowania „Stylowych Wnętrz” ustąpił miejsca
poczuciu misji, więc kiedy Fran Unger posłała mu przyjazny uśmiech
i rzekła: „Qwill, będziemy się przy tym nieźle bawić”, miał ochotę
odpowiedzieć: „Ej, siostro, trzymaj się z dala od mojego czasopisma”.

W trakcie przerwy na lunch wyszedł na miasto, żeby uczcić swój

awans. Kupił puszkę krabów dla Koko i nowy krawat dla siebie.
Znowu wełniany w szkocką kratę. Z przewagą czerwieni.

Włożywszy nowy krawat i lepszy ze swoich dwóch garniturów,

Qwilleran

niepokojem

pojechał

pierwszego

studia

wnętrzarskiego, przygotowując się na dużą dawkę luksusu.

Siedziba firmy Lyke and Starkweather mieściła się w

ekskluzywnym centrum handlowym, w którym znajdowały się sklepy
z luksusowymi towarami, galerie i herbaciarnie. Już samo wejście
wywierało duże wrażenie – ogromne dwuskrzydłowe drzwi z pięknie
usłojonego egzotycznego drewna, z mosiężnymi klamkami wielkości
kijów bejsbolowych.

W środku Qwilleran zobaczył ekspozycje przedstawiające

rozmaite wnętrza. Z radością wypatrzył pokój, którego ściany
wyklejono tapetą w szkocką kratę przypominającą deseń jego
krawata. Nad kominkiem zbudowanym z przeżartego przez korniki
drewna wisiało poroże łosia, a obok stała kanapa obita sfatygowaną
świńską skórą – podobną do skóry z dawnych piłek futbolowych.

Do Qwillerana podszedł szczupły mężczyzna.
– Czy mogę się zobaczyć z panem Lyke'em albo panem

Starkweatherem? – spytał dziennikarz.

Po długiej chwili oczekiwania, która nie wróżyła niczego dobrego,

zza orientalnego parawanu w głębi pojawił się siwawy mężczyzna.
Miał dobrotliwy wygląd i – jak się okazało – dobrotliwe

Kot, który jadał wełnę

usposobienie.

– Jeśli chodzi o reklamę, to powinien pan rozmawiać z Lyke'em –

rzekł. – Ale on jest w tej chwili zajęty, bo ma klientkę. Może zaczeka
pan moment i się rozejrzy?

– A więc pan jest Starkweather?
– Tak, lecz powinien pan mówić z Lyke'em, jeśli to dotyczy...
– To może pan powie mi parę rzeczy, zanim zjawi się Lyke? –

spytał Qwilleran, wskazując poroże łosia.

– Nie ma za wiele do powiedzenia – odparł Starkweather,

wykonując bezradny gest ręką.

– Co się dzisiaj najlepiej sprzedaje?
– Właściwie wszystko.
– A kolory? Który cieszy się największym wzięciem?
– Żaden, a raczej wszystkie. Wszystkie są dobre.
– Tam dalej widzę jakieś nowoczesne wzornictwo.
– Mamy wszystkiego po trochu.
Dziennikarska technika Qwillerana wyraźnie zawodziła.
– A jak nazywa się ten mebel? – zapytał, wskazując wysokie

biurko

pękatych

nóżkach,

inkrustowane

wzorami

przedstawiającymi ptaki i kwiaty.

– To jest sekretarzyk – odparł Starkweather. W następnej chwili

jego kamienna twarz odrobinę się ożywiła. – Oho, idzie pan Lyke.

Zza parawanu wyłonił się przystojny trzydziestokilkuletni

mężczyzna. Ramieniem obejmował uśmiechniętą i zarumienioną z
zadowolenia kobietę w średnim wieku, która miała na głowie
elegancki kapelusik.

– Jedź do domu, skarbie – mówił głębokim, tubalnym głosem – i

powiedz staruszkowi, że musisz mieć tę kanapę. Nie będzie go
kosztować więcej niż ten jego ostatni samochód. I pamiętaj, masz
mnie zaprosić na kolację, gdy następnym razem będzie to przepyszne
ciasto czekoladowe. To ty masz je zrobić, nie twój kucharz. Ty.
Specjalnie dla Davida.

Wypowiadając te słowa, David Lyke poprowadził kobietę szybkim

krokiem do drzwi. Stanął w progu i ucałował ją w skroń, żegnając się
szarmancko, ale pospiesznie.

Obracając się w stronę Qwillerana, błyskawicznie zmienił wyraz

twarzy – rozanielenie ustąpiło miejsca opanowaniu typowemu dla
człowieka interesu, jednak oczy pozostały takie same: zadumane

Lillian Jackson Braun

wejrzenie, opadające powieki, długie rzęsy. Jeszcze bardziej
zadziwiające były jego włosy – śnieżnobiałe, ostro kontrastujące z
młodą, opaloną twarzą.

– David Lyke – przedstawił się miłym głosem, wyciągając rękę na

powitanie. W ułamku sekundy zlustrował gościa, pozytywnie
oceniając jego krawat w szkocką kratę i szerokość klap marynarki. –
Proszę do mojego biura, tam będziemy mogli porozmawiać.

Qwilleran ruszył za nim do pokoju o ciemnoszarych ścianach. Na

hebanowym parkiecie leżała lamparcia skóra. Dokoła stały
kwadratowe, masywne fotele, obszyte tkaniną o fakturze podobnej
do popcornu. Na przeciwległej ścianie wisiał akt – naga kobieta o
połyskliwej, szaro–niebieskiej karnacji, przypominającej stal.

Qwilleran pokiwał machinalnie głową w wyrazie pochwały.
– Miłe biuro – rzekł.
– Cieszę się, że się panu podoba – odparł dekorator wnętrz. –

Szarość to niesłychanie cywilizowany kolor, nie uważa pan? Ten
odcień nazywam „mak”. Krzesła są w tonacji suszonej figi. Mam
powyżej uszu beżu i mlecznej bieli. – Sięgnął po karafkę. – A może
kropelkę koniaku?

– Nie, dziękuję – odparł Qwilleran i dodał, że wolałby zapalić

swoją fajkę. Następnie wyjaśnił, co go sprowadza.

– Szkoda, że nazwaliście to swoje czasopismo „Stylowe Wnętrza”

– rzekł Lyke donośnym głosem. – To mi się kojarzy z rękawiczkami
w kolorze lawendy i lodami melba.

– W jakim stylu urządzacie wnętrza? – spytał dziennikarz.
– W każdym. Jeśli ludzie chcą mieszkać jak konkwistadorzy albo

angielscy baronowie, albo królowie Francji, to my się nie
sprzeciwiamy.

– Gdybyście znaleźli dla nas jakiś dobry dom do sfotografowania,

to pokazalibyśmy go na okładce naszego pierwszego numeru.

– Zależy nam na reklamie – odparł Lyke – ale trudno powiedzieć,

jak zareagowaliby nasi klienci. Wie pan, jak to jest: gdy tylko
panowie z Waszyngtonu dowiedzą się, że podatnik ma w łazience
puszysty dywan na całą podłogę, natychmiast przeglądają jego
dokumenty finansowe z ostatnich trzech lat. – Zaczął wertować
kartki z adresami. – Zrobiliśmy świetny wystrój w stylu kolonialnym
z czasów króla Jerzego, w tonacji szampana i żurawiny, ale nie
przysłali jeszcze lamp... O, a tutaj dom w stylu edwardiańskim, w

Kot, który jadał wełnę

kolorze benedyktyńskiej nalewki i śliwki, tylko, że spóźniają się z
draperiami. Producent tkanin nie robi już tego wzoru.

– No to może moi fotografowie mogliby pstrykać w taki sposób,

żeby nie było widać, że brakuje zasłonek?

Lyke był wyraźnie zszokowany słowami Qwillerana, ale szybko

odzyskał zimną krew. Pokręcił jednak głową.

– Nie, okna trzeba pokazać – odrzekł. Wertował dalej. – O, tu

mam dom, którym warto się pochwalić! – zakrzyknął. – G. Verning
Tait, słyszał pan o nim? Zrobiłem mu wnętrza w stylu empire z
wbudowanymi witrynami na jego kolekcję żadów.

– Kim jest ten Tait? Od niedawna pracuję w tym mieście.
– Nie słyszał pan o Taitach? To jeden z tych starych rodów, co

mieszkają w fałszywych zamkach na Muggy Swamp. Wie pan, to
bardzo ekskluzywna okolica. – Lyke zrobił smutną minę. – Niestety
ci, którzy mają najdłuższe rodowody, najwolniej uiszczają swoje
rachunki.

– Ci Taitowie to przystępni ludzie?
– Dawniej tak, ale teraz żyją trochę na uboczu. Podobno pani Tait

ma kłopoty ze zdrowiem.

– Myśli pan, że zgodziliby się na sesję fotograficzną?
– Stare rody zazwyczaj unikają autopromocji, ale w tym wypadku

może udałoby mi się ich nakłonić.

Następnie omówili jeszcze inne możliwości, lecz po dłuższej chwili

obaj doszli do wniosku, że rezydencja Taitów najlepiej się nadaje do
nowego czasopisma: znane nazwisko, imponujący wystrój domu,
żywe kolory, no i kolekcja minerałów na dodatek.

– Poza tym – rzekł Lyke, uśmiechając się z zadowoleniem – to

jedyna fucha, którą udało mi się wyrwać Sorbonne Studio. Z
przyjemnością więc zobaczę ten dom na okładce „Stylowych
Wnętrz”.

– Proszę do mnie zadzwonić, gdy tylko uda się panu umówić –

rzekł Qwilleran. – Spieszymy się bardzo z pierwszym numerem. Dam
panu mój domowy numer.

Zanotował cyfry na wizytówce i wstał.
David Lyke uścisnął mu serdecznie rękę na pożegnanie.
– Życzę powodzenia z tym czasopismem – powiedział szczerze. –

Mogę panu udzielić pewnej ojcowskiej rady?

Qwilleran spojrzał na niego z zaintrygowaniem.

Lillian Jackson Braun

– Nigdy, ale to przenigdy proszę o draperiach nie mówić

„zasłonki” – szepnął Lyke.

Qwilleran wrócił do redakcji, zastanawiając się głęboko nad

zawiłościami swojej nowej specjalności i z nadzieją myśląc o lunchu
w swojskim wnętrzu klubu prasowego, gdzie ściany miały kolor
średnio podsmażonej polędwicy.

Na biurku czekała na niego informacja, aby zadzwonił do Fran

Unger. Z niechęcią wykręcił jej numer.

– Pracuję nad naszym projektem – zaszczebiotała – i

przygotowałam już dla ciebie parę propozycji. Masz czym pisać?...
Dobrze. Po pierwsze, jest taka farma, dawniej w stylu greckiego
renesansu, którą teraz przerobili na japońską herbaciarnię. Do tego
apartament z dywanami na ścianach i na suficie oraz akwarium pod
szklaną podłogą. I jeszcze dowiedziałam się o niesamowitej sypialni
utrzymanej wyłącznie w trzech odcieniach czerni, tylko łóżko jest
inne, bo z mosiądzu... Na pierwszy numer chyba wystarczy!

Qwilleran poczuł, że jeżą mu się wąsy.
– Dzięki, Fran, ale już mam materiał do pierwszego numeru –

skłamał.

– Naprawdę? No, jak na żółtodzioba szybko się uwinąłeś. Co

znalazłeś?

– To długa historia – odpowiedział Qwilleran wymijająco.
– Mów, jestem ciekawa. Słuchaj, idziesz na lunch do klubu

prasowego?

– Raczej nie – odrzekł z wahaniem. – Umówiłem się... umówiłem

się z jednym dekoratorem w prywatnym klubie.

Fran Unger była rasową dziennikarką, więc niełatwo się

zniechęcała.

– W takim razie spotkajmy się na drinka o wpół do szóstej.
– Przepraszam, ale nie mogę – odparł jak najuprzejmiej

Qwilleran. – Już dawno umówiłem się z kimś na kolację.

O wpół do szóstej uciekł z redakcji w zacisze swojego mieszkania,

niosąc pęto wątrobianej i dwie bułki z cebulą na kolację. Wolałby
pójść do klubu prasowego. Lubił bezceremonialną atmosferę tego
lokalu, wielkie steki, które tam serwowano, oraz towarzystwo
kolegów po fachu, ale już dwa tygodnie temu zrezygnował ze swego
upodobania. Kłopoty zaczęły się wtedy, gdy zatańczył z Fran Unger
na Balu Fotografów. Najwyraźniej w jego staroświeckim fokstrocie

Kot, który jadał wełnę

kryła się jakaś magia, która rozpaliła szefową działu kobiecego. Bo od
tamtej pory nie dawała mu spokoju.

– Nie umiem spławić tego babsztyla! – rzekł Qwilleran do Koko,

krojąc wątrobianą. – Jest ładna, ale nie w moim typie. Mam już dość
szefowych. Poza tym skórę z zebry najbardziej lubię na zebrze.

Odkroił parę plasterków kiełbasy jako zakąskę dla Koko, ale ten

zajęty był rwaniem pajęczyny rozpiętej między nogami krzesła.

Dopiero gdy chwilę później zadzwonił telefon, kot zaczął zwracać

uwagę na to, co dzieje się dokoła. Ostatnio przejawiał wyraźną
zazdrość o aparat. Ilekroć Qwilleran mówił do słuchawki, Koko
rozwiązywał mu sznurówki albo gryzł przewód telefoniczny. Czasem
wskakiwał na biurko i próbował wytrącić mu słuchawkę z ręki.

– Słucham? Tak?
Kot natychmiast dał susa na biurko i zaczął broić. Qwilleran

odepchnął go na bok.

– To świetnie! – rzekł. – Kiedy możemy fotografować?
Koko przechadzał się po biurku, szukając okazji do kolejnych

psot. Zaplątał się łapą w przewód i zapiszczał z oburzenia.

– Przepraszam, nie słyszę – powiedział Qwilleran do słuchawki. –

Mój kot rozrabia... Nie, nie biję go. Proszę chwilę zaczekać.

Wyplątał Koko i spędził go z biurka, następnie zapisał adres, który

podał mu David Lyke.

– A więc do zobaczenia w poniedziałek rano w Muggy Swamp.

Dziękuję panu. Bardzo mi pan pomógł.

Tego wieczoru telefon zadzwonił ponownie. Tym razem w

słuchawce rozbrzmiał głos Fran Unger.

– Cześć, Qwill, a jednak jesteś w domu!
– Owszem – odparł, obserwując uważnie Koko, który natychmiast

wskoczył na biurko.

– A podobno byłeś umówiony na mieście.
– Wróciłem wcześniej, niż się zanosiło.
– Jestem w klubie prasowym – wyszeptała Fran zmysłowym

głosem. – Może wpadniesz? Wszyscy tu jesteśmy. Szykuje się niezła
popijawa.

– Spadaj! – warknął Qwilleran do Koko, próbującego kręcić tarczą

za pomocą nosa.

– Coś ty powiedział?
– To nie do ciebie, tylko do kota – wyjaśnił Qwilleran i pchnął

Lillian Jackson Braun

Koko, ale ten zmrużył groźnie ślepia, stawiając opór i knując
następne niecne posunięcie.

– No właśnie – ciągnęła pieszczotliwie Fran Unger –a kiedy

zaprosisz mnie do siebie, żebym poznała tego twojego Koko?

– Miau! – zapiszczał kot w prawe ucho Qwillerana.
– Zamknij się!
– Co?
– Jasna cholera! – krzyknął rozeźlony dziennikarz, bo Koko

strącił na podłogę popielniczkę wypełnioną popiołem z fajki.

– No cóż – rzekła Fran Unger lodowatym tonem. – Muszę

powiedzieć, że twoja gościnność jest porażająca!

– Posłuchaj, Fran. W tej chwili nie za bardzo mogę gadać, bo kot

strasznie broi. – Już miał wyjaśnić, co się stało, ale usłyszał trzask na
linii. – Halo? Halo?

Odpowiedzią była martwa cisza, a potem ciągły sygnał. Połączenie

zostało przerwane. Koko mocno dociskał łapą widełki.

Gdy w poniedziałek rano Qwilleran poszedł do działu fotografii,

żeby zabrać któregoś z pracowników na sesję zdjęciową do Muggy
Swamp, zobaczył Odda Bunsena, który wkładał sprzęt do kufra,
głośno wyrażając swój sprzeciw. Bunsen był specjalistą od katastrof
kolejowych i wielkich pożarów. Właśnie się dowiedział, że
oddelegowano go na stałe do „Stylowych Wnętrz”.

– To robota dla starych pierdzieli – narzekał. – Ja chcę się

wdrapywać na maszty.

Ostatnio zasłynął tym, że wspiął się na maszt na szczycie drapacza

chmur, żeby z tej wysokości sfotografować pokaz ogni sztucznych w
Święto Niepodległości. Składał się z mnóstwa wad i zalet, które
fascynowały Qwillerana. Był najodważniejszym ze wszystkich
fotografów, o najdonośniejszym głosie, a także palił najdłuższe i
najwstrętniejsze cygara. W klubie prasowym był najbardziej
wygłodniałym i spragnionym klientem. Miał największą rodzinę do
wykarmienia, a jego portfel wydawał się zawsze najcieńszy.

Kot, który jadał wełnę

– Gdybym nie był spłukany, rzuciłbym tę robotę – rzekł do

Qwillerana w drodze na parking. – Tak między nami, to mam
nadzieję, że to czasopismo okaże się kompletną klapą. – Klnąc
łagodnie, wpakował z trudem kufer, statywy i lampy do swojego
małego dwuosobowego auta.

Wciskając się w resztkę wolnej przestrzeni, Qwilleran postanowił

poprawić mu nastrój.

– Kiedy zamienisz tę puszkę po sardynkach na prawdziwy

samochód? – spytał.

– To jedyne auto jeżdżące na paliwo do zapalniczek. Przejeżdżam

dwanaście kilometrów na pojedynczym wtrysku.

– Wy, fotografowie, zarabiacie za mało, żeby stać was było na

benzynę?

– Kiedy ma się sześcioro dzieci, hipotekę do spłacenia i rachunki

za ortodontę...

– To może zaoszczędziłbyś na tych drogich cygarach? –

zasugerował Qwilleran. – Pewnie kosztują krocie.

Skręcili w Downriver Road.
– Kto ci załatwił tę sesję w Muggy Swamp? – spytał Bunsen. –

Fran Unger?

Qwilleranowi znów zjeżyły się wąsy.
– Sam sobie załatwiam takie rzeczy – odpowiedział.
– Fran tak gadała w klubie, że wyglądało na to, że to ona gra

pierwsze skrzypce.

Qwilleran stęknął.
– Język jej się rozwiązuje po paru kieliszkach martini – ciągnął

fotograf. – W sobotę wieczorem robiła aluzje, że ty niby nie gustujesz
w paniach. Chyba nadepnąłeś jej na odcisk.

– To przez mojego kota! Zadzwoniła do mnie do domu, a Koko

przerwał połączenie.

– Przez tego kota napytasz sobie biedy – przestrzegł Bunsen.
Wtoczyli się na autostradę i dalej jechali szybko w milczeniu, póki

nie dotarli do zjazdu na Muggy Swamp.

– To dziwne, że nigdy nie przemianowali tej okolicy – zauważył

Bunsen. – Parne Błota.

– Nie rozumiesz psychologii ludzi z wyższych sfer – rzekł

Qwilleran. – Sam pewnie mieszkasz na jakimś nowoczesnym
osiedlu?

Lillian Jackson Braun

– Mieszkam w Happy View Woods. Cztery sypialnie i wielka

hipoteka.

– Właśnie o to mi chodzi. G. Verning Tait za żadne skarby świata

nie chciałby sczeznąć w miejscu nazywanym Happy View.

Z krętej drogi widać było francuskie pałacyki i angielskie

rezydencje, stojące osobno w otoczeniu starych drzew. Siedziba
Taitów okazała się wytwornym domem w hiszpańskim stylu,
ozdobionym stiukami, do którego prowadziła duża brama,
dziedziniec i masywne drzwi nabijane gwoździami, strzeżone z obu
stron przez żelazne latarnie.

W progu powitał ich David Lyke. Wprowadził dziennikarzy do

holu, którego podłoga wyłożona była szachownicą białych i czarnych
marmurowych kafli, a wnętrze rozświetlał migot kryształów. Na
marmurowej płycie podpieranej przez sfinksa z brązu stał
siedmioramienny kandelabr.

– Obłęd! – mruknął Bunsen.
– Zapewne potrzebujecie pomocy przy rozstawieniu sprzętu –

rzekł Lyke i skinął na ciemnookiego boya, który posłał mu spojrzenie
pełne uwielbienia. – Paolo, pomóż tym panom z gazety, to może
zrobią ci zdjęcie i będziesz mógł je wysłać rodzinie do Meksyku.

Chłopak ochoczo przydźwigał razem z Bunsenem ciężki kufer,

lampy i statywy.

– Czy poznamy gospodarzy? – spytał Qwilleran.
– Stary gdzieś się zaszył – odparł ściszonym głosem Lyke. –

Pielęgnuje swój kręgosłup. Wyjdzie dopiero wtedy, gdy padnie słowo
„żad”. To dziwak.

– A jego małżonka?
– Ona rzadko się pokazuje. Na szczęście.
– Trudno było uzyskać ich zgodę?
– Nie, o dziwo on w ogóle nie robił problemów. Gotowi na

zwiedzanie?

Lyke stanowczym ruchem otworzył dwuskrzydłowe drzwi i

wprowadził obu mężczyzn do salonu. Ściany miały kolor soczystej
zieleni, a dokoła stały kanapy obite białym jedwabiem, białe fotele i
hebanowe biurko z pozłacanymi elementami. Do tego staroświecki
telefon na postumencie.

Przy przeciwległej ścianie piętrzyła się wielka szafa z pięknie

usłojonego drewna.

Kot, który jadał wełnę

– Ten biedermeier – rzekł Lyke, wskazując szafę – był od dawna

w posiadaniu rodziny, więc musieliśmy go zostawić. Ściany i dywan
to zieleń naciowa. Odcień foteli właściwie można nazwać
pieczarkowym. Sam dom jest hiszpański, z około 1925 roku. Trzeba
było zlikwidować łuki, zerwać terakotę z podłóg i od nowa go
otynkować.

Przechadzał się po pomieszczeniu, przesuwając odrobinę lampy i

wygładzając fałdy starannie upiętych draperii. Qwilleran patrzył na
imponujący wystrój i wydawało mu się, że na wszystkim widzi metki
z cenami.

– Po co to wszystko, skoro Taitowie trzymają się z dala od ludzi? –

spytał.

Lyke zamrugał oczami.
– Ja jestem dobrym biznesmenem – odparł. – Stary chciał mieć

wystrój, który będzie godny jego słynnej kolekcji żadów. Wybulił
siedemset pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Ale oczywiście to nie jest
informacja do publicznej wiadomości.

Najdziwniejszym elementem salonu był rząd oszklonych gablot w

niszach ścian, obramowanych klasycznymi stiukami. Wewnątrz, na
półkach, leżały starannie ułożone rzeźbione przedmioty w kolorze
czerni i mlecznej bieli.

– To te zbiory? – wyszeptał Bunsen. – Wyglądają jak kostki

mydła, jeśli ktoś by mnie spytał.

– Myślałem, że żady są zielone – rzekł Qwilleran.
– Zielone są w jadalni – odparł Lyke. Fotograf zaczął ustawiać

statywy i lampy.

– Gdy będzie pan opisywał ten dom – zwrócił się dekorator do

Qwillerana – proszę tę szafę w stylu biedermeieru nazwać armoire. A
fotele też lepiej określić z francuska, czyli fauteuih.

– Gdy nasi w redakcji to przeczytają, do końca życia nie dadzą mi

spokoju – jęczał Qwilleran.

Bunsen pracował w wielkim skupieniu, wykonując barwne i

czarno–białe zdjęcia. Przestawiał oświetlenie, fotografował z różnych
stron, przesuwał meble o parę centymetrów w jedną lub inną stronę i
chował głowę pod zasłonkę. Boy pomagał mu z wielką gorliwością.
Na tyle wielką, że właściwie przeszkadzał.

Wreszcie Bunsen osunął się na obity jedwabiem fotel.
– Muszę zrobić sobie krótką przerwę – oznajmił. – Zapalę. – Z

Lillian Jackson Braun

kieszeni na piersi wyciągnął długie cygaro.

David Lyke skrzywił się, zerkając z obawą przez ramię.
– Życzy pan nam wszystkim śmierci? – syknął. – Pani Tait

nienawidzi dymu tytoniowego. Potrafi go wyczuć na kilometr.

– No to mój pomysł wziął w łeb – mruknął rozeźlony Bunsen i

zabrał się z powrotem do pracy.

– Zrób parę zbliżeń tych żadów – polecił Qwilleran.
– Przez szkło nie da rady.
– Szkło można zdjąć – oznajmił Lyke. – Paolo, powiedz swojemu

panu, że potrzebujemy kluczyka do gablotek.

W tej samej chwili pojawił się rozpromieniony gospodarz –

mężczyzna około pięćdziesiątki.

– Słyszę, panowie, że chcecie zobaczyć moje zbiory! – zawołał. –

Którą gablotkę mam otworzyć? Zdjęcia, rozumiem, będą kolorowe?

Tait miał połyskliwą różową twarz, jak gdyby wyszorował ją

szczotką, a kąciki jego ust wykrzywiał powściągliwy uśmiech.
Qwilleran uznał, że wygląda jak człowiek o ogromnych wpływach,
który przeżył serię niepowodzeń. Jedwabna sportowa koszula
odsłaniała bujne owłosienie na rękach, głowę za to miał kompletnie
łysą.

Szkło zamontowano w taki sposób, że nie było widać żadnych

metalowych elementów. Tait włożył rękawiczki, by nie zostawić na
nim plam, po czym zaczął otwierać gabloty.

Tymczasem Lyke wygłosił afektowane przemówienie:
– Panowie, nasz gospodarz, pan Tait, zgodził się zaprezentować

swoją kolekcję waszym czytelnikom. Uważa, że prywatny
kolekcjoner, gromadzący dzieła sztuki, które w przeciwnym razie
dostępne byłyby w muzeach, ma powinność wobec społeczeństwa.
Wyraził zatem gotowość, by jego eksponaty zostały sfotografowane
dla przyjemności i pogłębienia wiedzy opinii publicznej.

– Czy mogę zacytować te słowa jako pańskie? – zwrócił się

Qwilleran do Taita.

Kolekcjoner milczał, zbyt był bowiem zaabsorbowany swymi

zbiorami. Z największym pietyzmem zdjął ze szklanej półki imbryk z
żadu. Naczynie było śnieżnobiałe i cienkie jak papier.

– To mój najwspanialszy okaz – oznajmił drżącym głosem. –

Czysta biel zdarza się bardzo rzadko. Nie powinienem tego
pokazywać na samym początku, prawda? Trzeba było to zachować na

Kot, który jadał wełnę

wielki finał, ale ten imbryk tak mnie ekscytuje! To najczystsza biel,
jaką kiedykolwiek widziałem. Do tego kamień cienki jak płatek róży.
Może pan tak napisać w swoim artykule. Cienki jak płatek róży. –
Odstawił imbryk i zaczął zdejmować kolejne przedmioty. – To
chiński dzwoneczek, który ma prawie trzy tysiące lat. A to
meksykański bożek, który podobno leczy pewne choroby. Szkoda, że
nie bóle kręgosłupa. – Znów wykrzywił kąciki ust, jak gdyby rozbawił
go własny nieśmieszny żart.

– Te eksponaty mają mnóstwo drobnych detali – zauważył

Qwilleran.

– Artysta nierzadko przez całe życie wykonywał jeden przedmiot

– odparł Tait. – Ale nie każdy żad to dzieło sztuki. – Podszedł do
biurka i otworzył szufladę. – To są prymitywne narzędzia. Ostrza
siekier, dłuta, harpuny. – Wyłożył po kolei przedmioty na blat.

– Nie musi pan wyjmować wszystkiego – rzekł Qwilleran. –

Sfotografujemy tylko te najładniejsze.

Kolekcjoner jednak uparcie opróżniał szuflady, z czcią biorąc do

ręki kolejne przedmioty.

– Widzieliście kiedykolwiek nieobrobiony żad? Oto kawałek

nefrytu.

– No dobra, bierzmy się do pracy – powiedział Bunsen. –

Sfotografujmy te łupy.

Tait podał Qwilleranowi rzeźbiony medalion.
– Niech pan to weźmie w palce – powiedział.
– Zimne.
– Ale zarazem zmysłowe. Jak ciało. Gdy biorę do ręki żad, czuję

dreszcze. Czy pan coś czuje?

– Dużo jest książek o żadach? Chętnie bym coś poczytał.
– Proszę więc do mojej biblioteki – rzekł gospodarz. – Mam

wszystko, co kiedykolwiek napisano na ten temat.

Przeszli do sąsiedniego pokoju. Tait zaczął zdejmować z półek

różne książki: rozprawy naukowe, pamiętniki, powieści przygodowe.
Wszystkie opowiadały o zimnym, zmysłowym kamieniu.

– Chciałby pan coś pożyczyć? – spytał kolekcjoner. – Nie musi się

pan spieszyć ze zwrotem. – Następnie sięgnął do szuflady, wyjął
mały przedmiot w kształcie guzika i wsunął go Qwilleranowi w dłoń.
– To dla pana! Na szczęście!

– Och, nie mogę przyjąć tak cennej rzeczy – odpowiedział

Lillian Jackson Braun

dziennikarz, przesuwając palcem po gładkiej powierzchni zielonego
kamienia.

– Może pan, może – upierał się Tait. – Nalegam. Nie ma dużej

wartości rynkowej. To pewnie pionek z jakiejś japońskiej gry. Proszę
go nosić w kieszeni. Pomoże panu napisać dobry artykuł o moich
zbiorach. – Znów wykrzywił kąciki ust. – I kto wie, może pana
natchnie? Może sam pan zacznie kolekcjonować żady? A to
najlepsze, co może się przytrafić człowiekowi!

Tait wypowiedział te słowa z iście religijnym zapałem. W tej samej

chwili Qwilleran, pocierający kamień palcem, faktycznie poczuł
dreszcze.

Bunsen fotografował eksponaty, gospodarz zaś kręcił się obok

niego w nerwowym podekscytowaniu. Potem Odd zaczął składać
sprzęt.

– Chwileczkę! – zakrzyknął Lyke. – Powinniście panowie

zobaczyć jeszcze jeden pokój. Jeśli pan Tait zezwoli, oczywiście.
Buduar jest wprost wspaniały. – Odwrócił się do swego klienta. – Co
pan na to?

Qwilleran dostrzegł szybką wymianę spojrzeń między dwoma

mężczyznami.

– Moja żona niedobrze się czuje – rzekł gospodarz. – Zobaczę

jednak, co da się zrobić...

Wyszedł. Gdy wrócił po paru minutach, miał nadzwyczaj

zarumienioną twarz. Właściwie całą głowę.

– Moja małżonka wyraziła zgodę – oznajmił. – Ale proszę szybko

się uwinąć.

Ruszyli za kolekcjonerem, Bunsen niosąc aparat na statywie, a

Paolo dźwigając lampy. Zagłębili się w wyłożony dywanem korytarz,
który prowadził do ustronnego skrzydła rezydencji.

Buduar okazał się połączeniem salonu i sypialni. Wszędzie

dominowały okazałe ozdoby, wszystko wydawało się miękkie i
mechate. Nad łóżkiem wisiał podobny do namiotu baldachim z
niebieskiego jedwabiu. Szezlong, uginający się pod stosem poduszek,
obity był błękitnym aksamitem. Jedyny element, który nie pasował
do otoczenia, stanowił wózek inwalidzki przy wykuszu.

Siedziała na nim chuda kobieta o niezdrowo bladej cerze i ostrych

rysach twarzy, wykrzywionej z bólu lub rozdrażnienia. Wysłuchała
krótkiej prezentacji gości, przez cały czas próbując uspokoić

Kot, który jadał wełnę

syjamskiego kota, który siedział na jej kolanach, przygniatając
poduszkę. Zwierzak miał duże, lekko zezowate ślepia w kolorze
lawendy.

– Patrzcie, co tu mamy! – rzekł Bunsen, siląc się na

bezceremonialność. – Kociak. Zezowaty kocur. Hau, hau!

– Proszę przestać! – rzekła ostrym tonem pani Tait. – Przestraszy

ją pan.

– Nasza kotka wabi się Yu – rzekł jej mąż, ściszając głos, jakby był

w szpitalu. – To starochińskie słowo oznaczające żad.

– Wcale nie wabi się Yu – odparła żona, posyłając mu mordercze

spojrzenie. – Wabi się Freja. – Pogłaskała kotkę, która natychmiast
skuliła się na poduszce.

Bunsen odwrócił się plecami do pani Tait i pogwizdując cicho,

zaczął regulować obiektyw aparatu.

– Strasznie długo zajmuje panu zrobienie paru zdjęć –

powiedziała kobieta chrapliwym głosem.

– Droga pani, jakby tutaj przyszli ludzie z jakiegoś czasopisma,

dwa dni straciliby na to, z czym ja uporam się w jeden ranek.

– Jeśli chce pan sfotografować mój pokój, domagam się, by kotka

była na zdjęciu.

Zapadła napięta cisza. Wszyscy spojrzeli na fotografa.
– Przykro mi, ale to niemożliwe – odrzekł Bunsen. – Pani kotka

nie usiedzi bez ruchu tak długo, jak wymaga tego czas ekspozycji.

– Odnoszę wrażenie, że inni nie mają problemu z

fotografowaniem zwierząt – stwierdziła lodowatym tonem pani Tait.

Bunsen błysnął groźnie oczami.
– Proszę pani, to będzie długi czas ekspozycji – tłumaczył,

starając się zachować cierpliwość. – Musi tak być, żeby zdjęcie
wyszło ostre.

– Nie interesują mnie pańskie problemy techniczne. Freja ma być

na zdjęciu!

Fotograf westchnął przeciągle.
– Używam obiektywu szerokokątnego. Kotka wyjdzie jako mała

plama, chyba, że postawimy ją tuż przed obiektywem. A wtedy ona
się poruszy i wszystko zepsuje.

– Jeśli nie potrafi pan zrobić takiego zdjęcia, jak ja chcę –

zapiszczała gospodyni – to nie zrobi pan żadnego!

Zbliżył się jej mąż.

Lillian Jackson Braun

– Signe, uspokój się – rzekł i machnięciem ręki wyprosił

pozostałych z pokoju.

Gdy odjeżdżali we dwóch z Muggy Swamp, Bunsen rzekł:
– Nie zapomnij wymienić mojego nazwiska w artykule. Ta sesja

była jedną wielką katorgą! Uświadamiasz sobie, że przepracowałem
trzy godziny bez cygara? A to babsko na wózku to już przesada! Poza
tym nie lubię fotografować kotów.

– Ten zwierzak był wyjątkowo nerwowy – zauważył Qwilleran.
– Paolo za to bardzo mi pomógł. Dałem mu parę dolców.
– Tak, miły z niego chłopak.
– Tęskni za domem. Ciuła forsę, bo chce wrócić do Meksyku.

Założę się, że Tait płaci mu marne grosze.

– Lyke powiedział mi, że żady warte są siedemset pięćdziesiąt

tysięcy dolarów.

– Wkurza mnie to – mruknął Bunsen. – Taki facet jak Tait lekką

ręką wydaje miliony na imbryki, a mnie ledwo stać na mleko.

– Wy, żonkosie, myślicie, że tylko wy borykacie się z problemami.

Przynajmniej masz gdzie mieszkać! Popatrz lepiej na mnie.
Mieszkam w wynajmowanej kawalerce, wśród cudzych mebli, jadam
w knajpach i od miesięcy nie trafiła mi się porządna randka.

– Zawsze masz Fran Unger w odwodzie – rzekł Bunsen.
– Nie kpij sobie.
– Facet w twoim wieku nie może już być wybredny.
– Phi! – Qwilleran znów wciągnął brzuch i nastroszył wąsy. –

Uważam się nadal za dobrą partię, tylko, że kobiet jest coraz mniej.

– Znalazłeś sobie nowe mieszkanie?
– Nie miałem czasu poszukać.
– To może zapędź do roboty tego swojego inteligentnego kota? –

zasugerował Bunsen. – Daj mu ogłoszenia i niech dzwoni.

Qwilleran zacisnął zęby.

Pierwszy numer „Stylowych Wnętrz” poszedł do druku bez

żadnych problemów. Arch Riker uznał to za zły znak. Nikt nie

Kot, który jadał wełnę

wycofał reklam, skład wypadł idealnie, korekta była tak czysta, że aż
strach.

Czasopismo trafiło na rynek w sobotni wieczór, wciśnięte między

niedzielne gazety. Na okładce widniało zdjęcie salonu w
ekskluzywnej rezydencji w Muggy Swamp – wnętrze utrzymane w
odcieniu naciowej zieleni i pieczarkowej bieli. Na stronach
redakcyjnych roiło się od reklam materacy i pralek automatycznych.
Na drugiej stronie zamieszczono fotografię redaktora naczelnego:
mężczyzny o obwisłych wąsach i oczach pozbawionych wyrazu –
wyglądało to jak fotka z archiwów policyjnych.

W niedzielę rano do Qwillerana zatelefonował David Lyke.
– Napisał pan świetny tekst – rzekł swym tubalnym głosem. –

Dziękuję, że wymienił mnie pan z nazwiska. Ale skąd oni wytrzasnęli
to pańskie zdjęcie? Wygląda pan jak poszukiwany przestępca.

Dla Qwillerana był to dzień pełen satysfakcji – znajomi dzwonili

bez przerwy z gratulacjami. Później rozpadał się deszcz, ale mimo to
dziennikarz wyszedł z domu i zafundował sobie wystawny obiad w
restauracji oferującej owoce morza, wieczorem zaś pokonał Koko w
grze słownej wynikiem dwadzieścia do czterech. Kot wybierał łatwe
słowa w rodzaju „sztywny” i „szubienica” albo „policja” i „policzek”.

Jakby miał przeczucie...
Bo w poniedziałek rano „Stylowe Wnętrza” były już zamieszane w

aferę kryminalną.

O wczesnej porze Qwillerana wyrwał ze snu terkot telefonu.

Dziennikarz wyciągnął rękę po zegarek leżący na stoliku przy łóżku.
Zamrugawszy kilkakrotnie oczami, zobaczył, że wskazówki pokazują
wpół do siódmej. Zaspany i sztywny, powlókł się do aparatu.

– Słucham – odezwał się oschle.
– Cześć, mówi Harold!
W głosie redaktora naczelnego pobrzmiewała tak wielka

desperacja, że Qwilleranowi na moment odebrało mowę.

– Ej, Qwill, to ty? Odezwij się.
– Ja, ja.
– Słyszałeś już? Dzwonili do ciebie? – pytał Percy zrozpaczonym

tonem.

– Nie. Co się dzieje? – Qwilleran całkowicie już oprzytomniał.
– Właśnie telefonowali do mnie z policji. Było włamanie do domu

Taitów. No wiesz, do tego domu z okładki naszego pisma.

Lillian Jackson Braun

– Że jak?!... Co zginęło?
– Żady! Lekko licząc o wartości pół miliona dolarów. Ale to

jeszcze nie wszystko. Pani Tait nie żyje... Qwill! Jesteś tam? Słyszysz
mnie?

– Słyszę – odparł Qwilleran bezdźwięcznym głosem, osuwając się

na krzesło. – Nie mogę w to uwierzyć.

– To wielka tragedia sama w sobie, a nasza rola jeszcze pogarsza

całą sprawę.

– Czy to było zabójstwo?
– Dzięki Bogu nie. Aż tak źle nie jest. Podobno miała zawał serca.
– Była chora. Pewnie usłyszała włamywaczy i...
– Policja chce bezzwłocznie rozmawiać z tobą i Bunsenem. Chcą

wam zdjąć odciski palców.

– Odciski palców? A więc zamierzają nas przesłuchiwać?
– To rutynowa procedura. Powiedzieli, że w ten sposób będą

mogli pogrupować wszystkie odciski, które znajdą w domu. Kiedy
robiliście tam zdjęcia?

– W poniedziałek. Tydzień temu. – Następnie Qwilleran

powiedział to, o czym obaj myśleli. – Ta sprawa nie przysłuży się
dobrze naszemu czasopismu.

– Może nas rozłożyć na łopatki! Co masz na następną niedzielę?
– Starą stajnię zamienioną w dom mieszkalny. Należy do

sprzedawcy używanych samochodów, który lubi czytać o sobie w
gazetach. Znalazłem sporo fajnych domów, ale właściciele nie chcą,
żebyśmy ujawniali ich nazwiska i adresy. Z różnych powodów.

– A teraz będą mieć kolejny – westchnął redaktor naczelny. – I to

cholernie dobry.

Po chwili Qwilleran odłożył słuchawkę i zapatrzył się przed siebie,

rozmyślając o tym, co właśnie usłyszał. Tym razem Koko nie
przeszkadzał w rozmowie telefonicznej – leżał skulony pod
kredensem i patrzył uporczywie na Qwillerana, jak gdyby wyczuwał
powagę sytuacji.

Następnie dziennikarz zadzwonił do Bunsena. W ciągu dwóch

godzin obaj stawili się na komendzie policji, żeby złożyć zeznania.

– Co wy wyprawiacie w tym waszym piśmie? – spytał jeden z

oficerów śledczych. – Publikujecie wskazówki dla włamywaczy?

Qwilleran opowiedział o tym, jak fotografowali pokoje w Muggy

Swamp i jak Tait otwierał kluczykiem gabloty ze zbiorami oraz

Kot, który jadał wełnę

pokazywał najcenniejsze eksponaty.

– Kto jeszcze był obecny w trakcie tej sesji?
– David Lyke, czyli dekorator... no i boy. Służący Paolo. Przelotnie

widziałem też gospodynię w kuchni – wyliczał Qwilleran.

– Czy mieliście kontakt z tym boyem?
– No pewnie – odparł Bunsen. – Pomagał mi przez trzy godziny.

Rozstawiał lampy, przesuwał meble. Dobry chłopak! Dałem mu parę
dolców.

Po krótkim przesłuchaniu Qwilleran zadał policjantom kilka

sondujących pytań, lecz został zignorowany. Wiedzieli, że to Lodge
Kendall jest dziennikarzem, który w „Daily Fluxion” para się
tematyką przestępczą.

W drodze do wyjścia Bunsen rzekł:
– Dobrze, że to się już skończyło. Przez chwilę myślałem, że nas

podejrzewają.

– Nasz zawód jest poza wszelkimi podejrzeniami – odparł

Qwilleran. – Słyszałeś kiedyś, żeby dziennikarz popełnił zbrodnię?
Lekarze tłuką na śmierć swoje żony, adwokaci strzelają do swoich
wspólników, bankierzy czmychają z oszczędnościami klientów. A
dziennikarze chodzą do klubu prasowego, gdzie topią w alkoholu swe
przestępcze skłonności.

Po dotarciu do redakcji od razu zatelefonował do firmy Lyke and

Starkweather. W słuchawce rozbrzmiał dudniący głos tego
pierwszego.

– Słyszał już pan? – spytał dziennikarz posępnym tonem.
– Tak, dowiedziałem się z radia, gdy jechałem do pracy. Ale się

wpakowaliście.

– A co z Taitem? On chyba teraz odchodzi od zmysłów! Przecież

ma obsesję na punkcie tych swoich żadów.

– Na pewno są nieźle ubezpieczone. Poza tym może teraz ze

zdwojoną energią zabrać się od nowa do kolekcjonowania.

Qwilleran milczał. Zdziwił go całkowity brak współczucia u

Davida Lyke'a.

– No tak, ale stracił też żonę – mruknął.
– To i tak było nieuchronne. Mogła umrzeć w każdej chwili z byle

powodu. Z powodu spadku cen akcji na giełdzie albo strzelaniny
pokazywanej w telewizji. W dodatku była umęczoną kobietą. Od
wielu lat jeździła na wózku i przez cały ten czas jej mąż i wszyscy inni

Lillian Jackson Braun

musieli chodzić wokół niej na palcach... Nie warto wylewać łez nad
losem pani Tait. Ma pan na głowie dość swoich zmartwień. Jak pan
myśli, jak to wpłynie na wasze czasopismo?

– Przeczuwam, że ludzie będą się bali pokazywać swoje domy.
– Niech pan się tym nie kłopocze. Już ja zadbam o to, by nie

narzekał pan na brak materiałów. Ta branża potrzebuje takiego
pisma jak pańskie. Może wpadnie pan dzisiaj do mnie wieczorem?
Urządzam koktajl. Będzie paru dekoratorów, którzy mogą się na coś
przydać.

– Świetny pomysł! Gdzie pan mieszka?
– W Villa Verandah. To nowy apartamentowiec, który wygląda jak

wygięty wafel.

W chwili gdy Qwilleran odłożył słuchawkę, posłaniec podsunął

mu gazetę na biurko. Było to wydanie „Morning Rampage”.
Konkurent „Fluxion” na pierwszej stronie trąbił o włamaniu w domu
Taitów. W tekście pojawiały się wielokrotnie aluzje do
„szczegółowego opisu kolekcji żadów, który pojawił się w pewnym
czasopiśmie w przededniu kradzieży”. Qwilleran z wigorem wygładził
wąsy kłykciami i ruszył do działu miejskiego, żeby zobaczyć się z
Percym, ale ten akurat miał zebranie z wydawcą i dyrektorem
finansowym.

Usiadł więc osowiały przy swoim biurku i zapatrzył się na

maszynę do pisania. Powinien popracować. Powinien się uwijać,
żeby zdążyć z następnym numerem „Stylowych Wnętrz”, ale coś nie
dawało mu spokoju.

Czas, w którym dokonano włamania.
Nowy magazyn został rozkolportowany w sobotę wieczorem.

Dopiero potem – w niedzielę lub poniedziałek rano – skradziono
kolekcję żadów. A więc zaledwie w ciągu dwudziestu czterech godzin
– rozumował Qwilleran – ktoś a) przeczytał artykuł o cennych
zbiorach, b) wpadł na pomysł, by dokonać kradzieży, c) przygotował i
przeprowadził skomplikowaną akcję. Należało opracować plan
wejścia do rezydencji bez zwrócenia uwagi domowników i służby,
znaleźć sposób, by otworzyć po cichu chytrze zaprojektowane
gabloty, następnie bezpiecznie zapakować łup i wywieźć go, a
wszystko tak, żeby nie zaalarmować firmy ochroniarskiej. Bo osiedle
w Muggy Swamp na pewno pilnowane było przez prywatnych
ochroniarzy.

Kot, który jadał wełnę

Dwadzieścia cztery godziny, dumał dalej Qwilleran. Bardzo mało

czasu na przygotowanie tego wszystkiego. Musiała to zrobić jakaś
świetnie zorganizowana grupa przestępcza... chyba, że złodzieje mieli
powiązania z domem Taitów albo wcześniej wiedzieli o zadach. A
jeśli tak, to czy celowo zharmonizowali swoją akcję z wydaniem
pierwszego numeru „Stylowych Wnętrz”, by postawić czasopismo w
złym świetle?

Gdy Qwilleran rozważał różne możliwości, poniedziałkowy numer

„Fluxion” zszedł z prasy. Posłaniec przemknął przez dział kulturalny,
rzucając na każde biurko po jednym egzemplarzu.

Sprawę Taitów dyskretnie upchnięto na czwartej stronie. Artykuł

nosił zadziwiający tytuł. Qwilleran jednym tchem przeczytał sześć
akapitów. Komentarz napisał Lodge Kendall – z reguły zajmujący się
przestępczością. Nie było wzmianki o „Stylowych Wnętrzach”.
Pominięto szacunkową wartość skradzionej kolekcji. Zamiast tego
zamieszczono zdumiewającą wypowiedź przedstawiciela policji.
Marszcząc czoło, Qwilleran złożył gazetę, chwycił płaszcz i popędził
do klubu prasowego.

Klub znajdował się w pokrytej sadzą fortecy z wapienia, w której

dawniej mieściło się więzienie okręgowe. Okna były wąskie i
zakratowane, a na poczerniałych wieżyczkach strażniczych
wysiadywały

parszywe

gołębie.

wyłożonych

boazerią

pomieszczeniach

utrzymywała

się

uporczywa

woń

dziewiętnastowiecznego zakładu karnego, ale najgorszy był hałas.
Głosy dudniły pod sklepionym dachem, ścierając się ze sobą
nawzajem, odbijając echem, zwielokrotniając w ogłuszający ryk.
Qwilleran czuł się tutaj jak w niebie.

Tego dnia bar na parterze rozbrzmiewał dyskusją i spekulacjami

na temat wydarzeń w Muggy Swamp. Kradzieże kosztowności to
przestępstwa, którymi cywilizowani dziennikarze mogą się
delektować z czystym sumieniem. Przemawiają do inteligencji, poza
tym na ogół obywają się bez rozlewu krwi.

Na końcu baru, gdzie tradycyjnie zasiadali redaktorzy „Fluxion”,

Qwilleran znalazł Odda Bunsena. Przysiadł się i zamówił podwójny
sok pomidorowy z lodem.

– Czytałeś? – spytał.
– Owszem – odparł fotograf. – Powariowali.
Zaczęli rozmawiać przyciszonymi głosami. Na drugim końcu

Lillian Jackson Braun

mahoniowego baru rozbrzmiewały radosne głosy redaktorów z
„Morning Rampage”. Qwilleran spojrzał krzywo na dziennikarzy z
konkurencyjnej gazety.

– Kim jest ten facet w jasnym garniturze? Ten, co tak rechocze?
– Pracuje u nich w kolportażu – odparł Bunsen. – Latem grał

przeciw nam w bejsbol i wierz mi, to wredny typ.

– Wkurza mnie. Kobieta nie żyje, a on pieje z radości.
– Oho, idzie Kendall – rzekł fotograf. – Zobaczmy, co myśli o tej

hipotezie policji.

Dziennikarz śledczy – młody, gorliwy, zadowolony z pracy – miał

znudzoną minę wytrawnego zawodowca.

Qwilleran przywołał go do baru skinięciem ręki i spytał:
– Wierzysz w to, co napisałeś w dzisiejszym numerze?
– Policja uważa, że to sprawa prosta jak drut – odpowiedział

Kendall. – Nie ma nic wspólnego z waszym artykułem. To z
pewnością była robota kogoś z wewnątrz. Kogoś, kto znał ten dom.

– Wiem – rzekł Qwilleran. – Sam to wykombinowałem. Ale nie

podoba mi się wybór podejrzanego. Nie wierzę, że boy to zrobił.

– To jak wytłumaczysz jego zniknięcie? Jeśli Paolo nie ukradł

żadów i nie czmychnął do Meksyku, to gdzie jest?

– On do tego. nie pasuje – wtrącił Bunsen. – To miły chłopak,

cichy, nieśmiały. Palił się do pomocy. To nie ten typ.

– Wy, fotografowie, macie się za największych znawców ludzkiej

natury – zripostował Kendall. – Akurat w tej sprawie się mylisz. Tait
mówi, że chłopak był leniem, że ciągle coś knuł i oszukiwał. Parę razy
groził, że go zwolni, ale pani Tait zawsze się za nim wstawiała. A
ponieważ była bardzo chora, mąż nie chciał się jej sprzeciwiać.

Bunsen i Qwilleran wymienili spojrzenia pełne niedowierzania.

Kendall oddalił się, by porozmawiać z gromadką dziennikarzy
telewizyjnych.

Przez chwilę Qwilleran obracał w palcach żad, który podarował

mu Tait. Nosił go w kieszeni razem z drobnymi.

– Zadzwoniłem rano do Davida Lyke'a – odezwał się wreszcie.
– Jak on to wszystko przyjął?
– Nie wyglądało, że jest szczególnie poruszony. Powiedział, że

kolekcja była ubezpieczona, a nieszczęsna pani Tait zrobiła mężowi
piekło z życia.

– W to akurat wierzę. To była jędza czystej wody. A co on myśli o

Kot, który jadał wełnę

tej hipotezie, że to Paolo ukradł zbiory?

– Nie było o tym wiadomo, gdy rozmawialiśmy.
W pobliżu zaczął krążyć barman Bruno, czekając na sygnał.
– Już dosyć – zwrócił się do niego Qwilleran. – Muszę coś zjeść i

wracać do pracy.

– Widziałem wczoraj twoje czasopismo. Dało mi do myślenia.

Mojej żonie też. Mamy mnóstwo pomysłów, jak urządzić dom.
Czekamy na następny numer.

– Po tym, co się stało w Muggy Swamp, możecie się go nie

doczekać – odpowiedział Qwilleran. – Nikt nie będzie chciał
pokazywać swojego domu.

Bruno posłał mu protekcjonalny uśmiech.
– Może mógłbym ci pomóc? Jak brakuje ci tematów, możesz

sfotografować mój dom. Sami go urządziliśmy.

– A jak ty mieszkasz? – spytał Qwilleran. Czekał w napięciu na

odpowiedź, bo Bruno znany był jako człowiek renesansu w wersji dla
ubogich – uzdolniony pod wieloma względami, ale w niewielkim
stopniu.

– U nas jest tak zwany wystrój monochromatyczny. W odcieniu

kartuzjańskim.

Kartuzjański

dywan,

kartuzjańskie

ściany,

kartuzjańskie zasłonki i kartuzjańska kanapa.

– To w sam raz dla człowieka twojej profesji – odparł Qwilleran. –

Ale pozwól, że w jednym cię poprawię. Nigdy nie nazywaj draperii
„zasłonkami”.

Przed pójściem na przyjęcie do Davida Lyke'a Qwilleran wrócił do

domu, żeby się przebrać i nakarmić kora peklowaną wołowiną, którą
kupił w delikatesach.

Koko powitał go dzikim tańcem będącym kocim wyrazem radości

– hop na krzesła i pod stoły, pląsy dokoła lamp, skok na najwyższą
półkę, potem zeskok na podłogę z głuchym odgłosem i stęknięciem. Z
zawrotną prędkością wykonywał w powietrzu gwałtowne ewolucje.
Lampy się chwiały, potrącone popielniczki wirowały, wiotkie zasłony

Lillian Jackson Braun

falowały od podmuchów powietrza. Następnie wskoczył na słownik i
z całą siłą wbił w niego pazury – wypinając zadek, prężąc ogon ku
sufitowi, przypominając zjeżdżający ze stoku tobogan przystrojony
proporcem. Z wigorem podrapał kartki, spojrzał na Qwillerana, i
znów zaczął drapać.

– Nie mam czasu na zabawy – rzekł dziennikarz. – Wychodzę na

przyjęcie koktajlowe. Może przyniosę ci oliwkę.

Włożył odebrane z pralni spodnie, rozpakował niedawno kupioną

koszulę i zaczął szukać swego nowego krawata. Dziura! Dokładnie na
środku. Qwilleran jęknął. To oznaczało, że w dobrym stanie
pozostawał już tylko jeden kraciasty krawat. Zerwał go z klamki u
drzwi i zawiązał na szyi, złorzecząc pod nosem. Koko nadal siedział
na słowniku, mając nadzieję na grę.

– Dziś nic z tego – powiedział dziennikarz. – Zjedz wołowinę i

utnij sobie miłą drzemkę.

Następnie wyruszył na przyjęcie, z nadzieją w sercu. Po pierwsze,

liczył, że nawiąże pożyteczne znajomości. Po drugie, pragnął
zobaczyć ten modny i drogi apartamentowiec zwany Villa Verandah.
Po trzecie, chciał znów spotkać się z Davidem Lyke'em. Lubił
bezpośredniość tego człowieka. Qwilleran zupełnie inaczej wyobrażał
sobie dekoratorów. Lyke nie był nadętym snobem, a do swojej
niewątpliwej urody podchodził ze zdrowym dystansem.

Villa Verandah, nowy element w krajobrazie miejskim, była

osiemnastopiętrowym wieżowcem ciągnącym się półkolem dokoła
wypielęgnowanego parku. Każdy apartament miał balkon.

Qwilleran wszedł do mieszkania, które wypełniał gwar żywych

rozmów, brzęk kieliszków i muzyka płynąca z ukrytych głośników.

– To pana pierwsza wizyta w Villa Verandah? – spytał uprzejmie

Lyke dudniącym głosem. – Nazywamy ten budynek Zemstą
Architektów. Balkony zaprojektowano tak, że w zależności od pogody
pali je słońce, hula po nich wiatr albo zalewa deszcz. Ale to dobra
lokalizacja. W tym budynku mieszka sporo ważnych osobistości.
Część jest ślepa na jedno oko.

Otworzył szklane przesuwne drzwi i pokazał Qwilleranowi balkon,

na którym w wodzie po kostki, marszczonej podmuchami wiatru,
stały metalowe meble.

– Po każdym deszczu balkon przez trzy dni może służyć za

brodzik – ciągnął dekorator. – A gdy mocno wieje, balustrada drży,

Kot, który jadał wełnę

wygrywająca Ave Maria. No i proszę zauważyć ten niecodzienny
widok: panorama dziewięćdziesięciu dwóch innych balkonów.

W środku panowała ciepła, żywa atmosfera. Wszędzie były świece,

książki oprawione w skórę, egzotyczne rośliny, obrazy w okazałych
ramach i stosy poduszek. W jednym kącie stała pluskająca fontanna.
Ściany pokrywała najbardziej luksusowa tapeta, jaką Qwilleran
kiedykolwiek widział: rzędy pawi na srebrnej słomie.

Dominowała nuta orientalna. Dziennikarz zauważył orientalny

parawan, parę czarnych stolików na wygiętych nóżkach i chiński
dywanik w jadalni. Na podłożu w postaci garści kamyków stały duże
dalekowschodnie rzeźby oświetlone przez niewidoczne lampki.

– Powinniśmy tu zrobić sesję – rzekł Qwilleran.
– Chcę panu zaproponować coś innego, ale też w tym budynku –

odparł Lyke. – Urządziłem apartament Harry'ego Noytona. Och, to
jego pied–à–terre, używa go tylko do zabawiania ludzi, z którymi
robi interesy, ale urządzony został ze smakiem za duże pieniądze. No
i kolory są inteligentnie dobrane, w dość upiorny sposób. Bakłażan,
szpinak i przejrzały melon. Rozumie pan?

– Kim jest Harry Noyton? – spytał Qwilleran. – Nazwisko chyba

obiło mi się o uszy.

– Na pewno pan o nim słyszał. To najgłośniejszy „cichy wspólnik”

w mieście. Jest właścicielem stadionu, paru hoteli i prawdopodobnie
ratusza.

– Chętnie go poznam.
– Pozna pan. Ma dzisiaj wpaść. Najlepiej byłoby, gdyby

opublikował pan artykuł o jego wiejskiej rezydencji w Lost Lake
Hills. To pretensjonalny popis wyrafinowanego smaku, ale w jego
rodzinie jest w tej chwili dość niewesoła sytuacja, więc może to nie
najlepszy pomysł... No dobrze, chodźmy, przedstawię pana kilku
moim gościom. Starkweather też przyszedł, razem ze swoją śliczną
żoną, która zaczęła nieźle popijać, ale wcale się jej nie dziwię.

Wspólnik Lyke'a siedział cicho w kącie kanapy, natomiast jego

żona brylowała w towarzystwie. Jej podstarzała twarz wyrażała
frenetyczną wesołość, a kostium był w rozpaczliwie różowym
kolorze. Przylgnęła do Lyke'a namiętnie, gdy przedstawiał jej
Qwillerana.

– Jestem zakochana w Davidzie – oznajmiła, wymachując szeroko

ręką, w której trzymała kieliszek. – Czy on nie jest zabójczo

Lillian Jackson Braun

przystojny? Ach, te oczy! I ten seksowny głos!

– Spokojnie, złotko – rzekł Lyke. – Chyba nie chcesz, żeby twój

mąż mnie zastrzelił? – Odwrócił się do Qwillerana. – Na tym właśnie
między innymi polega ryzyko naszego zawodu. Jesteśmy uwielbiani.

Gdy wyplątał się z objęć pani Starkweather, ta uczepiła się

Qwillerana.

– Dekoratorzy wydają cudowne przyjęcia! – trajkotała. – Jest

zawsze mnóstwo mężczyzn! I takie dobre jedzenie. David robi wielką
karierę. Drinki są jednak za mocne. – Zachichotała. – Zna pan wielu
dekoratorów wnętrz? Są tacy zabawni! Świetnie się ubierają i
świetnie tańczą. Mój mąż tak naprawdę nie jest dekoratorem.
Wcześniej miał hurtownię dywanów. W firmie zajmuje się finansami.
To David ma talent. Uwielbiam go!

Qwilleran przekonał się, że większość gości stanowią dekoratorzy.

Mężczyźni byli przystojni i na ogół młodzi. Kobiety były brzydsze i
starsze, ale nadrabiały energią i imponującymi strojami. Wszyscy
zachowywali się bezpretensjonalnie. Chwalili nowe czasopismo
Qwillerana, jego sumiaste wąsy i aromat tytoniu fajkowego.

W rozmowach przeskakiwano z tematu na temat: podróże, moda,

rzadkie gatunki wina, balet i wątpliwe umiejętności innych
dekoratorów. Wielokrotnie padało nazwisko niejakiego Jacques'a
Boulangera, które wypowiadano z lekceważeniem i dezaprobatą.

Nikt, zorientował się Qwilleran, nie miał ochoty dyskutować o

listopadowych wyborach, rozgrywkach ligi bejsbolowej ani sytuacji
politycznej w Azji. I najwyraźniej nikt nie przejął się włamaniem do
rezydencji Taitów. Wszyscy byli raczej ubawieni, że coś takiego
przytrafiło się jednemu z klientów Davida Lyke'a.

W pewnym momencie do Qwillerana podszedł młody mężczyzna

o wypielęgnowanym wyglądzie. Przedstawił się jako Bob Orax. Miał
owalną arystokratyczną twarz z wysoko osadzonymi brwiami.

– Na ogół nie śledzę wiadomości kryminalnych – oświadczył – ale

moja rodzina znała Taitów, więc dzisiejszy artykuł mnie
zainteresował. Nie miałem zielonego pojęcia, że Georgie zgromadził
taką kolekcję żadów. On i Siggy od lat nie pokazywali się w
towarzystwie! Moja matka chodziła z Siggy do szkoły w Szwajcarii,
wie pan?

– Nie, nie wiedziałem.
– Matka mówi, że rodzina Siggy miała zawsze więcej intelektu niż

Kot, który jadał wełnę

pieniędzy. Wszyscy byli naukowcami i architektami. A więc wybuchł
mały skandal, gdy Siggy wyszła za bogatego Amerykanina. Matka
mówi, że w tamtych czasach Georgie miał jeszcze włosy.

– A jak Taitowie dorobili się majątku? – spytał Qwilleran.
– W dość dziwny i zarazem uroczy sposób. Dziadek Georgiego zbił

fortunę na wytwarzaniu batów dla dorożkarzy. Ale matka mówi, że
Georgie nie ma żyłki do interesów. Coś tam kombinował, jednak
nigdy na tyle poważnego, żeby można było odłożyć coś w banku.

– On jest bardzo przywiązany do swoich zbiorów. Szkoda mi go.
– Tak to bywa, gdy człowiek najmuje tanią służbę domową –

odparł Orax wyniosłym tonem. – Gdy mój ojciec jeszcze żył, zawsze
chciał mieć angielskich lokajów i irlandzkie pokojówki. Dawniej
moja rodzina miała majątek. Teraz radzimy sobie dzięki koneksjom.
A ja prowadzę małe studio przy River Street, dzięki czemu głód nam
w oczy nie zagląda.

– Chętnie bym kiedyś pana odwiedził – rzekł Qwilleran. –

Szukam materiałów do naszego pisma.

– Szczerze powiedziawszy, to wątpię, czy pańscy czytelnicy gotowi

są na kogoś mojego pokroju. Specjalizuję się w Zaplanowanej
Szpetocie. To dość awangardowa idea jak na gust przeciętnego
odbiorcy. Ale proszę przyjść! Może się panu spodoba.

– A przy okazji, kim jest ten Jacques Boulanger, o którym wszyscy

mówią?

– Boulanger? – Brwi uniosły się jeszcze wyżej. – On pracuje dla

Duxburych, Pennimanów i innych rodzin z Muggy Swamp.

– No to musi być dobry.
– W naszej branży sukces nie zawsze jest oznaką wysokiego

poziomu... – odparł Orax. – A niech to! Pan nie ma drinka! Zaraz coś
panu przyniosę z baru.

Qwillerana interesował jednak nie bar, lecz bufet. Zaserwowano

kawior, krewetki, grzanki serowe w bemarze, grzyby marynowane,
nadziewane karczochy i smakowite klopsiki w koperkowym sosie.
Napełniając swój talerz po raz trzeci, zerknął do kuchni i zobaczył
duży profesjonalny podgrzewacz kulinarny z nierdzewnej stali.
Uśmiechnięty kucharz o azjatyckich rysach dostrzegł jego spojrzenie
i kiwnął zachęcająco głową. Qwilleran gestami pochwalił jakość
przygotowanych przez niego potraw.

W tej samej chwili do bufetu podszedł duży niezgrabny mężczyzna

Lillian Jackson Braun

o pooranej twarzy, który zaczął wrzucać sobie kęsy jedzenia do ust,
popijając z wysokiej szklanki.

– Lubię tych chłopaków... dekoratorów, znaczy się – rzekł do

Qwillerana. – Często mnie zapraszają na swoje juble. Ale jak
zarabiają na życie, tego już nie rozumiem. Żyją w świecie snów. Sam
jestem biznesmenem, angażuję się w kilkanaście przedsięwzięć w
roku i każda moja inwestycja przynosi zysk. Ale nie tyram dla frajdy,
tak jak oni. Rozumie pan? Pan jest dziennikarzem, prawda?

– Tak. Jim Qwilleran z „Daily Fluxion”.
– Wy, żurnaliści, jesteście w porządku. Twardo stąpacie po ziemi.

Znam wielu dziennikarzy. Znam naczelnych obu gazet, szefa waszego
działu sportowego i działu gospodarczego. Byli w moim domku
myśliwskim. Poluje pan albo wędkuje?

– Nie za bardzo – przyznał Qwilleran.
– Tak po prawdzie, to ja wtedy tylko siedzę z butelczyną i zbijam

bąki. Może wpadnie pan kiedyś i się przyłączy? Aha, nazywam się
Harry Noyton.

Uścisnęli sobie dłonie.
– David powiedział mi, że ma pan dom, który moglibyśmy

pokazać w naszym czasopiśmie wnętrzarskim – rzekł Qwilleran.

Noyton patrzył długo na swoje buty, po czym odparł:
– Chodźmy za ścianę, tam będzie spokojniej.
Przeszli do pokoju śniadaniowego i usiedli na stole przykrytym

marmurowym blatem – przedsiębiorca ze szklanką, Qwilleran z
talerzem krewetek i grzybów.

– Nie wiem, co pan słyszał o moim domu w Hills – powiedział

Noyton – ale to na pewno święta prawda. Ten dom jest wspaniały!
Wszystko dzięki Davidowi, muszę to otwarcie przyznać. Dzięki
Davidowi i mojej żonie. Ona ma talent. Ja nie mam żadnego.
Zaliczyłem tylko kilka lat politechniki. – Urwał i zerknął przez okno.
– Moja Natalie ma artystyczną duszę. Jestem z niej dumny.

– Chętnie bym zobaczył ten dom.
– Hmm... jest pewien problem – mruknął Noyton i pociągnął

długi łyk ze szklanki. – Ma być sprzedany. Widzi pan, my się
rozwodzimy.

– Przykro mi to słyszeć – rzekł Qwilleran. – Sam przez to

przechodziłem.

– Musi pan zrozumieć, że między nami dobrze się układa. Ale ona

Kot, który jadał wełnę

po prostu chce wolności! Ubzdurała sobie, że zostanie artystką i
zrobi karierę. Wyobraża pan sobie? Ma wszystko, czego dusza
zapragnie, ale chce być twórcza, chce przymierać głodem w jakiejś
pracowni na poddaszu, bo niby musi nadać sens swojemu życiu. Tak
mówi. I chce tego tak bardzo, że gotowa jest zostawić chłopców. W
dzisiejszych czasach kobiety łapią jakiegoś dziwnego bakcyla sztuki.
Nie rozumiem tego.

– A więc macie dzieci?
– Dwóch synów. Świetne chłopaki. Nie kapuję, jak ona może ich

zostawić z czystym sumieniem. Postawiłem warunki: ja dostaję pełne
prawa rodzicielskie i rozwód jest na zawsze. Żadnych w tę i we w tę.
Że niby po paru miesiącach się jej odwidzi i wtedy do mnie wróci.
Nie ma mowy. Nie będę z siebie robił głupca! Zwłaszcza z powodu
kobiety... Niech pan powie, mam rację?

Qwilleran patrzył na Noytona – agresywnego, bogatego,

samotnego człowieka.

Ten dopił drinka i rzekł:
– Chłopców poślę oczywiście do szkoły dla kadetów.
– Czy pańska żona jest malarką?
– Nie, nic z tych rzeczy. Ma wielkie krosna i chce tkać dywany,

które sprzedawaliby dekoratorzy. Nie wiem, jak zarobi na chleb. Nie
weźmie ode mnie pieniędzy, domu też nie chce. Zna pan kogoś, kto
kupiłby posiadłość za ćwierć miliona?

– To musi być niezły zakątek.
– Przyszło mi teraz do głowy, że gdyby pan napisał artykuł o tym

domu, to może łatwiej bym go sprzedał. Widzi pan, jestem z panem
szczery.

– Czy tam teraz ktoś mieszka?
– Tylko stróż, nikt więcej. Natalie jest w Reno. Ja mieszkam tutaj,

w Villa Verandah. Niech pan zaczeka, doleję sobie czegoś.

Noyton pognał do baru. Podczas jego nieobecności japoński

kucharz bez słowa odebrał od Qwillerana pusty talerz i podał mu
drugi, pełen jedzenia.

– No więc tak, jak mówiłem – ciągnął Noyton po powrocie. –

Mam tutaj apartament, który urządził mi David. Ten chłopak ma
gust! Chciałbym mieć taki gust. Parkiet sprowadzony z Danii,
wbudowany barek, puszysty dywan, wszystko, co trzeba!

– Chętnie bym zerknął.

Lillian Jackson Braun

– No to chodźmy. To na tym samym piętrze, w północnym

skrzydle.

Wyszli z przyjęcia, Noyton zabierając szklankę.
– Muszę pana ostrzec – odezwał się, gdy maszerowali półkolistym

korytarzem – że kolorystyka jest trochę dziwna.

Otworzył kluczem drzwi oznaczone numerem 15–F i wcisnął

włącznik w ścianie. Qwilleran zaniemówił.

Rozbrzmiała przyjemna muzyka. W kałużach światła jarzyły się

soczyste kolory. Wszystko wydawało się miękkie i wygodne, ale nieco
chropawe.

– Robią na panu wrażenie takie nowoczesne wnętrza? –spytał

Noyton. – Kosztuje to cholernie drogo, gdy chce się porządnego
wykonania.

– Wspaniałe! – rzekł Qwilleran z przejęciem. – Naprawdę

imponujące.

Parkiet składał się z małych kwadratów ciemnego drewna

pociągniętych lakierem o aksamitnym połysku. Przykrywał go dywan
o włosie bujnym niczym od dawna niestrzyżony trawnik, wielkości
połowy kortu do squasha.

– Podoba się panu dywan? – spytał gospodarz. – Prawdziwa kozia

sierść z Grecji.

Dokoła stał komplet aż trzech kanap obitych płowym zamszem,

obok zaś znajdował się fotel o zachęcających wypukłościach, obszyty
niewiarygodnie miękką tapicerką.

– To pokrycie to wigoń – oznajmił Noyton. – Proszę wypróbować

tamten zielony. To mój ulubiony mebel.

Gdy Qwilleran osunął się w objęcia fotela i oparł stopy na pufie,

na jego twarzy odmalował się wyraz błogości. Pogłaskał rzeźbione,
okryte wełną podłokietniki.

– Chciałbym mieć takie mieszkanko – mruknął pod nosem.
– A to jest barek – rzekł Noyton z nieskrywaną dumą, nalewając

sobie alkoholu do szklanki. – Zestaw stereo znajduje się w tym
hiszpańskim kredensie. To jedyny antyk w całym apartamencie.
Kosztował mnie fortunę. – Usadowił się w fotelu obszytym wełną
wigonia. – Czynsz też nie jest mały, ale w tym wieżowcu mieszkają
zacni ludzie, których warto znać. – Wymienił nazwiska dwóch
sędziów, bankiera, emerytowanego rektora uniwersytetu i wybitnego
naukowca. – Znam ich wszystkich. Znam mnóstwo ludzi w naszym

Kot, który jadał wełnę

mieście. Pański redaktor naczelny to mój dobry przyjaciel.

Qwilleran omiótł spojrzeniem półki z książkami, duże biurko z

blatem pokrytym skórą w kolorze rdzy, zmysłowy dywan i trzy
kanapy z miękkimi poduszkami.

– No, no – rzekł. – Lyke świetnie to urządził.
– Pan mi wygląda na normalnego faceta – powiedział Noyton

tonem znawcy. – Jak pan się dogaduje z tymi dekoratorami?

– To sympatyczna zgraja – odparł Qwilleran, puszczając aluzję

mimo uszu.

– Nie chodzi mi o to, o czym pan myśli. Poznał pan Boba Oraxa?

Ten to dopiero ma problem.

– Przywykłem do spotykania rozmaitych osób – odparł Qwilleran

ostrzejszym tonem, niż zamierzał. Jako dziennikarz utożsamiał się ze
swoją pracą i odczuwał solidarność z ludźmi, których poznawał w
trakcie wykonywania swoich obowiązków, więc zirytowały go
insynuacje Noytona.

– To właśnie cenię w was, żurnalistach. Niczym się nie zrażacie.

Bierzecie wszystko, jak leci.

Qwilleran ściągnął nogi z pufu i dźwignął się z fotela.
– No to co? – rzekł. – Może wróćmy na przyjęcie?
Wyszli z apartamentu, Noyton zabierając dwie butelki bourbona

ze swoich zapasów. Qwilleran podszedł do Lyke'a.

– Świetnie pan urządził tamto mieszkanie – pochwalił. – Szkoda,

że nie stać mnie na takie gniazdko. Ile w ogóle kosztuje podobny
wystrój?

– Bardzo dużo – odparł dekorator. – Ale jeśli pan będzie kiedyś

czegoś potrzebował, to załatwię panu po cenach producenta. Plus
koszty transportu.

– Wie pan, szukam w tej chwili umeblowanego mieszkania. Dom,

w którym mieszkam, będzie wyburzony, bo robią miejsce na parking.
Muszę się wynieść w ciągu dziesięciu dni.

– Mógłby pan przez kilka tygodni korzystać z apartamentu

Harry'ego – zasugerował Lyke. – Skoro tak się panu podoba... On
wyjeżdża do Europy. Na miesiąc albo dłużej.

Qwilleran zamrugał oczami.
– Myśli pan, że zgodziłby się go wynająć? Za cenę, na którą mogę

sobie pozwolić?

– Zapytajmy go.

Lillian Jackson Braun

– Niczego nie będę wynajmował, cholera jasna – odparł Noyton.

– Jak pan chce, może pan zwyczajnie korzystać z mieszkania pod
moją nieobecność. Niech się pan wprowadza.

– Nie, nie, naprawdę chcę panu płacić – rzekł Qwilleran.
– Niech pan nie zgrywa honorowego! Gazety tak dobrze o mnie

piszą, że w ten sposób będę mógł się trochę zrewanżować. Poza tym
nie odejmuję sobie od ust, żeby opłacać to mieszkanie, więc dlaczego
miałbym brać forsę od pana?

– Jest jedno „ale” – zwrócił się Lyke do Qwillerana. – Będzie pan

musiał przekazywać korespondencję i odbierać telefony.

– Jest jeszcze drugie „ale”. Ja mam kota.
– Wprowadzaj się pan z kotem! – krzyknął Noyton. – Może

dostać własny pokój i łazienkę. Pierwsza klasa.

– Zapewniam, że nie zniszczy panu mebli.
– Świetnie, to jesteśmy umówieni. Ja wyjeżdżam w środę. Klucze

zostawię u administratora, razem z kluczykiem do barku. Proszę się
czuć jak u siebie. I niech się pan nie zdziwi, gdy będę do pana
dzwonił z Europy dwa razy dziennie. Mam hopla na punkcie
telefonu.

Nieco później Lyke rzekł do Qwillerana:
– Dziękuję, że mnie pan uratował, bo Harry chciał, żebym to ja

robił w jego domu za sekretarkę. Nie wiem, dlaczego tak jest, ale gdy
klienci wynajmują dekoratora, to wydaje im się, że pozyskali mamkę
do końca życia.

Wszystko potoczyło się tak błyskawicznie, że Qwilleran z trudem

mógł uwierzyć w swoje szczęście. Czując rozpierającą radość,
dwukrotnie jeszcze zajrzał do bufetu, po czym wreszcie pożegnał się z
gospodarzem.

Gdy wychodził z apartamentu, poczuł, że ktoś ciągnie go za rękaw.

Zobaczył uśmiechniętego kucharza.

– Ma piesek w domu? – spytał Japończyk.
– Nie – odparł Qwilleran – ale...
– Piesek głodny. Weźmie dla piesek. – Z tymi słowy wepchnął

Qwilleranowi do ręki paczkę owiniętą w folię.

Kot, który jadał wełnę

– Koko, stary kumplu, przeprowadzamy się! – obwieścił

Qwilleran radośnie we wtorek rano, wyjmując z lodówki paczkę od
japońskiego

kucharza,

żeby

przygotować

kotu

śniadanie.

Rozmyślając o wydarzeniach z poprzedniego wieczoru, doszedł do
wniosku, że pisanie o branży wnętrzarskiej ma swoje zalety. Nigdy
dotąd nie wysłuchał tak wielu komplementów i nie jadł tak
smacznych zakąsek, a na dodatek fuksem znalazł mieszkanie. I to
jakie!

Koko leżał zwinięty na niebieskiej poduszce ułożonej na lodówce

– poduszce, która była jego łóżkiem, tronem i Olimpem. Tylne łapy
wystawił na boki jak płetwy. Miał niepewną, zaniepokojoną minę.

– Spodoba ci się w Villa Verandah – zapewniał Qwilleran. – Są

tam miękkie dywany i zawieszone wysoko półki. Możesz się
wygrzewać w słońcu na balkonie. Ale będziesz musiał zachowywać
się wzorowo. Żadnego wariackiego brykania i przewracania lamp!

Koko poruszył się niepewnie. Jego ślepia przypominały wielkie

zatroskane kałuże błękitu.

– Weźmiemy twoją poduchę i położymy ją na lodówce. Będziesz

się czuł jak u siebie.

Godzinę później, po dotarciu do redakcji „Fluxion”, Qwilleran

podzielił się dobrą nowiną z Oddem Bunsenem. Spotkali się w
bufecie na filiżankę porannej kawy, siadając przy kontuarze obok
drukarzy w kwadratowych papierowych czapkach, zecerów w
brezentowych fartuchach, adiustatorów w białych koszulach z
wywiniętymi mankietami, redaktorów z zapiętymi mankietami i
agentów reklamy ze spinkami w mankietach.

– Szkoda, że nie widziałeś łazienek w Villa Verandah –rzekł

Qwilleran. – Złote kurki!

– Jak ci się udało wkręcić w to towarzystwo?
– To był pomysł Lyke'a. Noyton z kolei lubi mieć gest. Lubi być

lubiany i fascynują go dziennikarze. Znasz ten typ.

– W niektórych gazetach nie wolno by ci było przyjąć takiej

propozycji, ale z tymi naszymi zarobkami we „Fluxion” trzeba brać
wszystko, co się nawinie – rzekł fotograf. – Były jakieś rozmowy o
włamaniu?

– Nie za bardzo. Ale zebrałem trochę informacji o Taitach.

Lillian Jackson Braun

Zwróciłeś uwagę, że pani Tait mówiła z odrobinę obcym akcentem?

– Mówiła tak, jak gdyby połknęła własny język.
– Zdaje się, że była Szwajcarką. Podobno wyszła za Taita dla

pieniędzy, chociaż wyobrażam sobie, że zanim wyłysiał, był z niego
przystojny brutal.

– Widziałeś jego ręce? Zarośnięty jak małpiszon! Niektóre kobiety

lecą na to.

W tej samej chwili ktoś puknął Bunsena w ramię. Sekundę później

przysiadł się do nich Lodge Kendall.

– Wiedziałem, że cię tu znajdę, obiboku – zwrócił się do fotografa.

– Policja chce zdjęcia, które zrobiłeś w domu Taitów. Najlepiej, jakby
były powiększenia. Zwłaszcza fotek, na których widać zady.

– Na kiedy muszę je przygotować? Mam mnóstwo roboty na

niedzielę.

– Jak najszybciej.
– Jakieś postępy w śledztwie? – spytał Qwilleran.
– Tait podobno stwierdził, że zginęły mu dwie torby podróżne –

odparł Kendall. – Po pogrzebie żony chce wyjechać, żeby odpocząć.
Jest mocno podłamany. Wczoraj wieczorem poszedł do schowka po
walizki i zobaczył, że nie ma dwóch toreb. Najwyraźniej Paolo ich
potrzebował, żeby wynieść żady.

– Zastanawiam się, jak zdołał dotrzeć z dwiema wielkimi torbami

na lotnisko.

– Zapewne miał wspólnika z samochodem. Zanim Tait się

zorientował, że go okradziono, Paolo poleciał do Meksyku i przepadł
w górach. Wątpię, czy policja wpadnie na ślad tych zbiorów. Być
może kiedyś zaczną się pojawiać pojedynczo na rynku, ale oczywiście
nikt o niczym nie będzie wiedział. Nie muszę wam mówić, jak to jest.

– Policja sprawdziła linie lotnicze?
– Na listach pasażerów odlatujących w niedzielę wieczorem było

kilka nazwisk brzmiących hiszpańsko albo meksykańsko. Oczywiście
Paolo na pewno użył fałszywego nazwiska.

– Szkoda, że nie zrobiłem mu zdjęcia – odezwał się Bunsen. –

Lyke to nawet zasugerował, ale potem wypadło mi z głowy.

– Bo wy, fotografowie, zawsze oszczędzacie na tych waszych

kliszach – rzekł Kendall. – Jakbyście kupowali je za własne
pieniądze.

– A kiedy dokładnie Tait się zorientował, że skradziono mu

Kot, który jadał wełnę

kolekcję? – spytał Qwilleran.

– O szóstej rano. Podobno ranny z niego ptaszek. Przed

śniadaniem lubi chodzić do swojego warsztatu. Poleruje kamyki czy
coś. Zajrzał po drodze do żony, żeby zobaczyć, czy czegoś nie
potrzebuje, no i zobaczył, że nie żyje. Zatelefonował po lekarza.
Potem zawołał Paolo, ale na próżno. Boya nie było w pokoju, były za
to oznaki pospiesznego odjazdu. Tait szybko sprawdził wszystkie
pomieszczenia i wtedy właśnie się pokapował, że gabloty opróżniono.

– Po czym – wtrącił Qwilleran – zadzwonił na policję, a policjanci

zadzwonili do Percy'ego, Percy zaś zadzwonił do mnie, a było wtedy
dopiero wpół do siódmej. To wszystko bardzo szybko się rozegrało.
Czy gdy Tait zatelefonował na policję, to powiedział im o artykule w
„Stylowych Wnętrzach”?

– Nie musiał. Policjanci sami zwrócili uwagę na twoje czasopismo

i zaczęli się zastanawiać, czy tak dokładne opisywanie cennych
zbiorów było rozsądne.

Qwilleran prychnął w wyrazie pogardy.
– A gdzie była gospodyni, kiedy to wszystko się działo? – spytał.
– Ma wolne w niedzielę. Przychodzi dopiero w poniedziałek o

ósmej rano.

– A jak tłumaczą zawał pani Tait?
– Podejrzewają, że obudziła się w nocy, usłyszała jakieś hałasy w

salonie i pomyślała, że to włamywacze. Taki strach wystarczył, żeby
wysiadło jej serce, na które i tak podobno chorowała.

– To wyjątkowo rozległy dom – argumentował Qwilleran. –

Skrzydło, w którym jest sypialnia, znajduje się pół kilometra od
salonu. Jakim cudem pani Tait usłyszała, że Paolo włamuje się do
gablot? Tym bardziej, że jej mąż tego nie usłyszał!

Kendall wzruszył ramionami.
– Niektórzy ludzie mają lekki sen – odparł. – Schorowane osoby

często miewają kłopoty ze spaniem.

– To dlaczego nie próbowała zaalarmować męża? Na pewno mają

jakieś brzęczyki albo interkom łączący obie sypialnie.

– Przestań, mnie tam nie było! – zakrzyknął dziennikarz śledczy.

– Wiem tylko tyle, ile powiedzieli mi na policji. – Postukał palcem w
swój zegarek. – Za pięć minut mam robotę. Muszę iść. To na razie...
Ej, Bunsen, nie zapomnij o tych powiększeniach.

Gdy Kendall się oddalił, Qwilleran rzekł:

Lillian Jackson Braun

– Ciekawe, gdzie Tait się wybiera na odpoczynek. Może

przypadkiem do Meksyku?

– Ty dedukujesz za trzech – powiedział Bunsen, podnosząc się od

kontuaru. – Muszę wydrukować trochę zdjęć. Do zobaczenia na
górze.

Qwilleran nie potrafił stwierdzić, kiedy dokładnie jego

podejrzenia przybrały konkretny kształt. Dopił kawę i wytarł
obcesowo wąsy papierową serwetką. Być może właśnie w tej chwili
dopasowały się fragmenty układanki i obraz nabrał wyrazistości –
dziennikarz zaczął intensywnie rozmyślać o G. Verningu Taicie.

Gdy wszedł do działu kulturalnego, usłyszał, że jego telefon

dzwoni natarczywie. Zielony, dobrany pod kolor biurek i maszyn do
pisania. Nagle Qwilleran ujrzał kolorystykę pomieszczenia
redakcyjnego zupełnie innymi oczami. To była zieleń groszkowa;
ściany miały odcień roqueforta, a brązowe linoleum na podłodze
przypominało barwą pumpernikiel.

– Qwilleran, słucham – powiedział do słuchawki.
– Ach, to pan? Czy to na pewno pan we własnej osobie? –

dopytywał się kobiecy głos, piskliwy i podekscytowany. – Nie
myślałam, że pozwolą mi mówić z panem osobiście.

– W czym mogę pomóc?
– Pan mnie nie zna, ale ja czytam wszystkie pana artykuły i

uważam, że pańskie nowe czasopismo wnętrzarskie jest bardzo
eleganckie.

– Dziękuję.
– Borykam się z pewnym problemem, proszę pana. Mam w

jadalni dywan w kolorze awokado, a na ścianach toiles de Jouy w
tonacji karmelu. Czy więc lamperie powinnam pomalować w kolorze
kremu karmelowego czy jednak awokado? A co z lambrekinami?

Kiedy wreszcie Qwilleranowi udało się zakończyć tę rozmowę,

podszedł do niego Arch Riker.

– Szef cię szuka – oznajmił. – To pilne.
– Pewnie chce, żebym mu powiedział, na jaki kolor ma

pomalować lamperie – mruknął Qwilleran.

Gdy wszedł do gabinetu, zobaczył, że redaktor naczelny zaciska

mocno usta.

– Są problemy! – oznajmił Percy. – Właśnie telefonował ten

sprzedawca używanych samochodów. W następnym numerze miałeś

Kot, który jadał wełnę

pokazać jego oborę, prawda?

– To przebudowana stajnia – odparł Qwilleran. – Robi wrażenie.

Będzie z tego dobry artykuł. Strony już ułożone, zdjęcia poszły do
grafików.

– On rezygnuje. Próbowałem go przekonać, żeby tego nie robił,

ale stanowczo chce się wycofać.

– Przecież aż się palił do tego!
– Osobiście nie ma nic przeciwko nam. Nie wini nas za aferę w

Muggy Swamp, ale jego żona się przestraszyła. Dostała histerii. Facet
zagroził, że poda nas do sądu, jeśli opublikujemy ten artykuł.

– Nie wiem w takim razie, co damy w zamian – odparł Qwilleran.

– Jedyna ciekawostka, którą mam, to pomalowany w deseń drutu
kolczastego silos przerobiony na domek letniskowy.

– To nie za bardzo pasuje do „Stylowych Wnętrz” – ocenił

redaktor naczelny. – Spytaj Fran Unger. Może ona ma jakieś
pomysły.

– Posłuchaj mnie, Haroldzie – rzekł stanowczym tonem

Qwilleran. – Uważam, że powinniśmy przystąpić do ofensywy!

– Co przez to rozumiesz?
– Że powinniśmy poprowadzić własne dochodzenie! Chodzi mi o

Muggy Swamp. Nie wierzę w hipotezę policji. Zwalanie tego
przestępstwa na boya to łatwizna. Uważam, że Paolo jest kozłem
ofiarnym. Może leży teraz na dnie rzeki! – Urwał, żeby zobaczyć
reakcję swojego szefa. Percy wpatrywał się w niego. – To nie była
drobna kradzież – ciągnął, podnosząc głos. – I na pewno nie dokonał
jej prosty chłopak z biednego kraju! Tutaj chodzi o coś więcej. Nie
wiem jeszcze, o co, ale mam przeczucia. – Pogładził kłykciami wąsy.
– Haroldzie, daj mi tę sprawę. Jestem pewien, że odkryję coś
sensacyjnego.

Zniecierpliwiony Percy machnął ręką.
– Nie jestem przeciwny dziennikarstwu śledczemu – odparł – ale

potrzebujemy cię przy naszym czasopiśmie. Nie mam aż tylu ludzi,
żeby ich marnować na jakieś amatorskie śledztwa.

– Poradzę sobie z jednym i drugim. Tylko daj mi pełnomocnictwa,

żebym mógł gadać z policją. Żebym mógł zadać parę pytań tu i tam.

– Nie, masz już dość obowiązków na głowie, Qwill. Niech policja

zajmie się tym włamaniem. My musimy się skupić na wydawaniu
naszego czasopisma.

Lillian Jackson Braun

Qwilleran jakby nie dosłyszał.
– Czas dokonania tej kradzieży jest zastanawiający – ciągnął,

wypowiadając szybko słowa. – Ktoś chciał nas z tym powiązać. Ale to
nie wszystko! Wczoraj rano to się rozegrało zbyt szybko. Zadzwoniłeś
do mnie o wpół do siódmej. O której zatelefonowali do ciebie z
policji? I o której Tait ich zawiadomił? Skoro pani Tait usłyszała
włamywacza, to dlaczego nie zaalarmowała męża? Nie chce mi się
wierzyć, że w domu nie ma interkomu. Cały ten komfortowy wystrój i
żadnego brzęczyka łączącego łóżko inwalidki z sypialnią oddanego jej
męża?

Percy spojrzał lodowatym wzrokiem na Qwillerana.
– Jeśli to była zmowa, policja się zorientuje – rzekł. – Znają się na

rzeczy. Ty się do tego nie mieszaj. I tak mamy już dosyć kłopotów.

Qwilleran pogłaskał drżące wąsy. Dyskutowanie z robotem nie

miało sensu.

– Uważasz, że powinienem pójść jutro na pogrzeb? – spytał.
– To niepotrzebne. Wysyłamy przedstawiciela redakcji. Wracając

do swojego działu, Qwilleran mruczał pod nosem:

– Nie wychylać się! Nie zadzierać! Wspierać dział reklamy! Zbijać

forsę!

– A co, może nie? – odparł Arch Riker. – Czy ty myślisz, że

pracujemy w branży dziennikarskiej po to, żeby przekazywać
informacje?

Usiadłszy przy biurku, Qwilleran chwycił za niewinny zielony

telefon, na którym widniało hasło z szablonu: „Uprzejmość nic nie
kosztuje”. Zadzwonił do działu fotografii.

– Kiedy już przygotujesz te powiększenia dla policji – rzekł do

Bunsena – zrób jeden komplet odbitek dla mnie, dobrze? Mam
pewien pomysł.

Qwilleran wyrzucił do kosza artykuł o przebudowanej stajni i

zaczął szukać innego tematu. Tego ranka był umówiony z pewną
dekoratorką, wątpił jednak, by w tak krótkim czasie zgromadził

Kot, który jadał wełnę

materiały na nowy artykuł. Gdy rozmawiał z nią przez telefon,
wydawała się podekscytowana.

– O mój Boże! – powtarzała. – O mój Boże, o mój Boże!
Pojechał do jej pracowni bez większych nadziei na sukces.
Zamaszyste litery na szyldzie zawieszonym nad drzwiami głosiły:

„Wnętrza od pani Middy”. Studio znajdowało się w pobliżu Happy
View Woods i wyglądało ze wszech miar uroczo: w oknach skrzynki z
chryzantemami, wykusze z szybkami w kształcie rombu, po obu
stronach drzwi dzielonych poziomo malownicze lampy dorożkarskie,
do tego połyskująca kołatka z mosiądzu. Wewnątrz panowała
przytulna, duszna atmosfera.

Wchodząc, Qwilleran usłyszał brzmienie kurantów, następnie

zobaczył wysoką kobietę, która wyłoniła się zza składanego
parawanu w głębi. Proste brązowe włosy opadały na jej ramiona
niczym koc, kryjąc czoło, brwi, skronie i policzki. Widać było tylko
parę psotnych zielonych oczu, ładny mały nosek, inteligentne usta i
delikatny podbródek.

Qwilleran się rozpromienił.
– Jestem umówiony o jedenastej z panią Middy. To chyba nie

pani?

– Nie, jestem jej asystentką – odparła młoda kobieta. – Pani

Middy dzisiaj nieco się spóźni, ale w zasadzie to ona zawsze się
spóźnia. Zechce pan usiąść i poczekać? – Zakreśliła ręką dokoła. –
Mogę panu zaproponować tylko narożny fotel w stylu chippendale,
bujak albo drewnianą ławeczkę. Wszystkie są bardzo niewygodne, ale
porozmawiam z panem, to może zapomni pan o fizycznych
katuszach.

– Proszę ze mną porozmawiać tak czy owak – odrzekł Qwilleran,

wybierając chyboczącą się ławeczkę. Dziewczyna usiadła na krześle, a
jej spódniczka odsłoniła kolana. Qwilleran z zadowoleniem zobaczył,
że są ładnie ukształtowane. – Jak się pani nazywa? – spytał,
napełniając fajkę.

– Alacoque Wright. Pan pewnie jest redaktorem tego nowego

dodatku? Nie pamiętam tytułu.

– „Stylowe Wnętrza”.
– Dlaczego gazety muszą mieć tak przesłodzone nazwy jakby z

dziewiętnastego wieku? – spytała, rzucając wyzywające spojrzenie
swych zielonych oczu.

Lillian Jackson Braun

Qwilleranowi przypadło to do gustu.
– W branży prasowej zawiera się element tradycji – odpowiedział,

rozglądając się dokoła. – Tak samo jak tutaj.

– Tak naprawdę wnętrzarstwo to nie jest moja dziedzina – rzekła

stanowczo. – Ja się zajmuję architekturą, sęk w tym, że w tej profesji
jest małe zapotrzebowanie na kobiety. Byłam zdesperowana, więc
musiałam przyjąć pracę u pani Middy, i obawiam się, że te
podrabiane skrzynie zżarte przez korniki i swojskie ławeczki
wypaczają moją osobowość. Wolę wzornictwo, które odzwierciedla
ducha naszych czasów. Precz z empire, portugalskim stylem
kolonialnym i barokiem suahili!

– Ma pani na myśli wzornictwo nowoczesne?
– Nie lubię tego określenia, bo jest zbyt wieloznaczne. Mamy

przecież Motel Modern, Miami Beach Modern, Borax Danish i
mnóstwo straszliwych mutacji. Lubię dwudziestowieczną klasykę,
twórczość Saarinena, Miesa van der Rohe, Breuera i im podobnych.
Pani Middy nie pozwala mi obsługiwać klientów, gdyż boi się, że
sabotowałabym jej pracę... I chyba ma rację – dodała kobieta z
chytrym uśmiechem. – Mam podstępną naturę.

– Skoro nie obsługuje pani klientów, to co pani robi?
– Prezentacje projektów, plany, propozycje kolorystyczne.

Odbieram telefony i trochę sprzątam. Ale proszę mi opowiedzieć o
sobie. Lubi pan współczesne wzornictwo?

– Lubię wszystko – odparł Qwilleran. – Pod warunkiem, że jest

wygodne i mogę położyć na tym nogi.

Kobieta przyjrzała mu się śmiało.
– W rzeczywistości wygląda pan lepiej niż na zdjęciu w

czasopiśmie – stwierdziła. – Poważny i odpowiedzialny, ale zarazem
interesujący mężczyzna. Jest pan żonaty?

– W tej chwili nie.
– Pewnie wstrząsnęło panem to, co się stało w weekend?
– Ma pani na myśli włamanie w Muggy Swamp?
– Tak. Sądzi pan, że Tait zaskarży „Daily Fluxion” do sądu?
Qwilleran pokręcił głową.
– Nic by nie wskórał. Nie wydrukowaliśmy niczego, co byłoby

kłamstwem albo oszczerstwem. Poza tym dał nam zgodę na
opublikowanie artykułu.

– Ale ta kradzież nadszarpnie wizerunek gazety. Chyba pan to

Kot, który jadał wełnę

przyzna?

W tej samej chwili otworzyły się drzwi i rozbrzmiał głos:
– O mój Boże, o mój Boże, czy przychodzę spóźniona?
– Oto pani Middy – powiedziała Alacoque Wright, zerkając

drwiąco w kierunku wejścia.

Do studia wtarabaniła się korpulentna kobieta. Kluseczka,

pomyślał Qwilleran. Była zdyszana i miała przepraszającą minę.
Najwyraźniej bardzo się spieszyła, bo spod bezkształtnego kapelusika
w mysim kolorze sterczały na wszystkie strony kosmyki siwawych
włosów.

– Zaparz nam kawy, moja droga – poleciła asystentce. – Jestem

taka zdenerwowana. Właśnie dostałam mandat za przekroczenie
prędkości. Ale funkcjonariusz był życzliwy! Teraz mają w policji
bardzo miłych ludzi.

Dekoratorka klapnęła ociężale na czarno–złoty bujak.
– Może powinien pan napisać artykuł o policjantach, panie...

panie...

– Qwilleran. Jim Qwilleran. Obawiam się, że to nie moja

dziedzina. Ale chętnie napiszę ładny artykuł o pani.

– O mój Boże, o mój Boże! – zakrzyknęła pani Middy, zdejmując

kapelusik i przygładzając włosy.

Alacoque Wright podała kawę w filiżankach o różanym wzorze,

unosząc brwi w wyrazie dezaprobaty. Następnie dekoratorka i
dziennikarz zaczęli rozmawiać o potencjalnych tematach na artykuł
do „Stylowych Wnętrz”.

– Zrobiłam ostatnio parę miłych projektów – powiedziała. – Dom

doktora Masona jest czarujący, ale jeszcze nieskończony. Czekamy
na lampy. Śliczny jest dom profesora Dewitta, ale draperii nie
powiesili.

– Producent nie robi już tego wzoru – rzucił Qwilleran.
– Tak! A skąd pan wie? – Zabujała się gwałtownie w fotelu. – O

mój Boże, o mój Boże, to co poczniemy?

– Akademik – podpowiedziała szeptem asystentka.
– A tak, owszem, ostatnio zrobiliśmy parę domów studenckich na

uniwersytecie – rzekła pani Middy – oraz siedzibę stowarzyszenia
Delta Thelta czy jak tam te studentki się nazywają. Ale to poza
miastem.

– Proszę nie zapominać o domu pani Allison – odezwała się znów

Lillian Jackson Braun

Alacoque Wright.

– A tak, jej dom jest naprawdę śliczny. Interesowałaby pana bursa

dla dziewcząt, panie Qwillum? Pokazałam tam, co można zrobić ze
zwykłym internatem. Mieści się w jednym z tych gmachów z
przełomu wieku przy Merchant Street. Ponuro to wyglądało i
groteskowo. Ale poradziłam sobie.

– Wyglądało jak burdel z czasów wiktoriańskich – powiedziała

asystentka.

– W salonie wykorzystałam wzory z włóczki, a do sypialń

dziewcząt wstawiliśmy łóżka z baldachimami. Jadalnia wyszła
bardzo dobrze. Zamiast jednego długiego stołu, który wyglądał
okropnie urzędowo, daliśmy małe stoliczki, jak w kawiarni.

Qwilleran chciał się ograniczać do prywatnych domów, ale w

zaistniałej sytuacji gotów był opublikować artykuł o czymkolwiek, co
można było szybko sfotografować.

– Jaka jest kolorystyka? – spytał.
– Wszystko utrzymane w kolorze wiśniowym – odparła pani

Middy. – Z pewnymi wariacjami. Na piętrze róż. Będzie pan
zachwycony. Po prostu zachwycony!

– Czy istnieje możliwość, byśmy dziś po południu zrobili tam sesję

zdjęciową?

– O mój Boże, to strasznie szybko! Ludzie lubią sprzątnąć to i owo

przed przybyciem fotografa.

– No to może jutro rano?
– Zaraz zadzwonię do pani Allison.
Gdy dekoratorka podreptała do telefonu, Alacoque Wright

zwróciła się do Qwillerana:

– Mamuśka Middy dokonała cudów w domu pani Allison. Już nie

wygląda

jak

burdel

wiktoriański.

Wygląda

jak

burdel

wczesnoamerykański.

Gdy pani Middy umawiała się z panią Allison, Qwilleran też się

umówił – z Alacoque Wright, w środę o szóstej pod zegarem ratusza,
po czym wyszedł ze studia, z uczuciem drżenia w wąsach. W drodze
do redakcji zatrzymał się w sklepie dla smakoszy i kupił puszkę
wędzonych ostryg dla Koko.

Tego wieczoru spakował książki do trzech pudeł kartonowych ze

sklepu spożywczego i odkurzył swoje dwie walizki. Koko patrzył z
zatroskaniem. Nie tknął wędzonych ostryg.

Kot, który jadał wełnę

– Co jest? – spytał go Qwilleran. – Pościsz?
Kot zaczął krążyć po mieszkaniu, zatrzymując się raz po raz, żeby

powąchać kartony i miauknąć żałośnie.

– Martwisz się? Nie chcesz się przeprowadzać? – Qwilleran wziął

Koko na ręce i pogłaskał go uspokajająco, po czym postawił go na
otwartym słowniku. – Chodź, zagramy sobie, żeby odpędzić smutki.

Kot bez przekonania wbił pazury w papier.
– „Łysy” i „łyżeczka”! To łatwe. Dwa punkty dla mnie. Koko

spróbował drugi raz.

– „Kuluary” i „kulukamba”. – Qwilleran znał znaczenie

pierwszego hasła, ale drugie musiał sprawdzić. – „Małpa
człekokształtna z Afryki Zachodniej o niemal łysej głowie, czarnym
obliczu i łapach” – przeczytał. – Świetne! Wzbogacę swój codzienny
zasób słów. Bardzo ci dziękuję!

Po dziewięciu rundach Qwilleran zwyciężył czternaście do

czterech, bo na ogół Koko wybierał łatwe hasła w rodzaju „oszustwo”
i „oś” oraz „wręga” i „wrobić”.

– Wyszedłeś z wprawy – uznał dziennikarz, a kot zareagował

przeciągłym wrzaskiem wyrażającym oburzenie.

W środę rano Qwilleran i Bunsen pojechali do domu pani Allison

przy Merchant Street. Dziennikarz powiedział, że ma nadzieję, iż
zastaną tam parę lokatorek. Fotograf stwierdził, że chciałby wykonać
zdjęcie łóżka z baldachimem – z leżącą na nim jedną z dziewcząt.

Dom okazał się szkaradztwem w stylu wiktoriańskim –pieśń

miłosna dziewiętnastowiecznego cieśli zakochanego w swojej
laubzedze. Został jednak świeżo odmalowany, a w oknach widać było
dziarskie zasłonki. W drzwiach powitała ich pani Middy, wystrojona
w swój bezkształtny kapelusik i plisowany kołnierzyk z koronki.

– Gdzie dziewczęta?! – zakrzyknął Bunsen. – Proszę kilka

przyprowadzić!

– Och, w ciągu dnia ich nie ma. Pracują. Co panowie chcieliby

zobaczyć? Od czego zaczniemy?

Lillian Jackson Braun

– Ja chcę zobaczyć łóżka z baldachimem – rzekł fotograf.
Weszli do środka.
Dekoratorka zaczęła się krzątać dokoła, poklepując poduszki i

przesuwając popielniczki. W pewnej chwili z głębi domu wyłoniła się
wymizerowana kobieta. Miała twarz pozbawioną karnacji, a włosy na
wałkach przykrywała siateczka. Ubrana była w podomkę w
przygnębiająco kwietny deseń.

– Cześć, chłopcy – powiedziała pani Allison przyjaznym tonem. –

Rozgośćcie się. Otworzyłam kredens, gdybyście chcieli czegoś łyknąć.

– Za wcześnie na gorzałkę – odparł Bunsen. – Nawet dla mnie.
– No to może kawy? – spytała. Odwróciła się i krzyknęła w głąb

domu: – Elsie! Przynieś kawę! – Znów spojrzała na gości. – A
babeczki lubicie? Elsie, przynieś babeczki!

Z kuchni dobiegła piskliwa, niezrozumiała odpowiedź.
– To znajdź coś innego! – zawołała pani Allison.
– Miło tu – rzekł Qwilleran.
– Opłaca się prowadzić porządny dom noclegowy. A pani Middy

wie, jak urządzić taki dom, żeby było wygodnie. Nie jest tania, ale
warta wydanych pieniędzy.

– Dlaczego wybrała pani styl wczesnoamerykański?
Pani Allison odwróciła się do dekoratorki.
– Dlaczego wybrałam styl wczesnoamerykański? – spytała.
– Bo jest swojski i pociągający – odparła pani Middy. – Poza tym

to część naszego dziedzictwa narodowego.

– Może pan mnie tak zacytować – rzekła pani Allison do

Qwillerana, wykonując zamaszysty gest ręką. Podeszła do kredensu.
– Na pewno nie chcecie się napić? Ja się pokrzepię.

Nalała sobie żytniej wódki i ze szklaneczką w jednym ręku, a

butelką w drugim ruszyła za gośćmi oprowadzanymi przez panią
Middy. Qwilleran notował informacje na temat wzorów z włóczki,
staroświeckich miednic na szafkach, które zastępowały umywalki,
oraz świeczników w stylu królowej Anny. Fotograf zachwycił się
figurą dziobową z dawnego statku wiszącą nad kominkiem w salonie
– wyrzeźbioną w drewnie syreną o obfitym biuście i ułamanym
nosie, pokrytą łuszczącą się farbą.

– Przypomina mi dziewczynę, z którą kiedyś chodziłem – rzekł.
– Złowiłam tę syrenę i kazałam ją wypchać – zażartowała pani

Allison. – Szkoda, że nie widzieliście tej, która uciekła.

Kot, który jadał wełnę

– Proszę się przyjrzeć stolikom – odezwała się pani Middy. – Czyż

nie są słodkie? Mają lekko wiktoriański charakter, ale pani Allison
nie chciała, żeby wnętrza były nazbyt czyste stylistycznie.

– Tak, to wszystko jest bardzo eleganckie – powiedział Qwilleran

do gospodyni. – Pewnie uważnie dobiera pani swoje lokatorki?

– A żeby pan wiedział! Muszą mieć referencje i przynajmniej dwa

lata studiów. – Dolała sobie wódki.

Sypialnie utrzymane były w soczyście różowym kolorze: różowe

ściany, różowe dywany, a nawet różowe zasłonki przy łóżkach z
baldachimem.

– Uwielbiam ten odcień zieleni! – zakrzyknął Bunsen.
– Jak dziewczęta reagują na tak dużo różu? – spytał Qwilleran.
– Uważają, że to ciepły i stymulujący kolor – odparła dekoratorka.

– Proszę zwrócić uwagę na ręcznie malowane ramy luster, panie
Qwillum.

Bunsen sfotografował jedną sypialnię, salon i fragment jadalni

oraz wykonał zbliżenie figury dziobowej. Do południa uwinął się z
pracą.

– Proszę zajrzeć któregoś wieczoru, to poznacie panowie moje

dziewczęta – powiedziała pani Allison, gdy zaczęli się żegnać.

– Są jakieś blondynki? – spytał fotograf.
– Mamy pełny asortyment.
– No dobra, jak któregoś dnia już pozmywam naczynia i pomogę

dzieciakom przy lekcjach, to wpadnę do pani na drinka.

– Niech pan z tym nie zwleka, bo nie ubywa panu lat –

powiedziała wesoło pani Allison.

Gdy we dwóch zanosili sprzęt do samochodu, wybiegła za nimi

pani Middy.

– O mój Boże, o mój Boże! – zakrzyknęła. – Zapomniałam panom

powiedzieć, że pani Allison nie życzy sobie, żeby podawać jej
nazwisko i adres.

– Zawsze podajemy nazwiska – odrzekł Qwilleran.
– O mój Boże, tego się obawiałam. Ale ona się boi, że dziewczęta

zaczną otrzymywać dziwne telefony, jeśli wydrukujecie nazwisko i
adres. A tego chce uniknąć.

– Nasza gazeta kieruje się zasadą podawania takich informacji –

tłumaczył Qwilleran. – Bez tego artykuł będzie niekompletny.

– O mój Boże, w takim razie musimy zrezygnować z artykułu. Co

Lillian Jackson Braun

za szkoda!

– Zrezygnować? Nie możemy! Gonią nas terminy.
– O mój Boże! No więc musicie opublikować go bez nazwiska i

adresu.

Teraz pani Middy nie wyglądała w oczach Qwillerana jak

kluseczka. Przypominała raczej granitowy głaz przystrojony
kołnierzykiem z koronki.

– Nie masz wyjścia – szepnął Bunsen. – Rób tak, jak chce ta

babka.

– Myślisz, że powinienem?
– Nie mamy czasu szukać nowego tematu.
– Proszę po prostu napisać, że to bursa dla dziewcząt – poleciła

pani Middy. – Które pracują, to będzie dobrze brzmiało, nie sądzi
pan? No i proszę koniecznie podać, kto zrobił wnętrza w tym domu!

Gdy odjeżdżali z Merchant Street, Bunsen rzekł:
– Z nimi wszystkimi nie wygrasz.
Ta sentencjonalna wypowiedź dodatkowo przybiła Qwillerana,

więc dalej jechali w milczeniu. Wreszcie znów odezwał się fotograf:

– Dzisiaj rano pochowali panią Tait.
– Wiem.
– Naczelny wysłał dwóch fotografów. Całkiem sporo jak na

pogrzeb. Na te międzynarodowe regaty w zeszłym tygodniu wysłał
tylko jednego.

Bunsen zapalił cygaro, zatem Qwilleran otworzył szeroko okno.
– Przeprowadziłeś się już do Villa Verandah? Dołączyłeś do elity?
– Nie, przenoszę się dziś po południu. A wieczorem mam randkę z

asystentką pani Middy.

– Oby miała referencje i przynajmniej dwa lata studiów za sobą.
– Niezła z niej sztuka. W dodatku bystra.
– Na bystre to lepiej uważaj – przestrzegł Bunsen. – Z głupimi

jest bezpieczniej.

Po południu Qwilleran wrócił do domu, spakował dwie walizki i

zadzwonił po taksówkę. Następnie zaczął wpychać Koko do kartonu,
w którego bokach wybił dziury. Można było odnieść wrażenie, że
nagle kot ma siedemnaście łap, którymi walczy i stawia opór, a zamęt
potęgowały jego donośne piskliwe protesty.

– Wiem, wiem! – przekrzykiwał Qwilleran. – Ale nic na to nie

poradzimy.

Kot, który jadał wełnę

Wreszcie kot o siedemnastu łapach, dziewięciorgu uszach i trzech

ogonach znalazł się w kartonie, karton zaś został zamknięty i
obwiązany sznurkiem. Koko szybko się uspokoił w zacisznym i
ciemnym schronieniu. Jedyną oznaką życia było połyskujące ślepie,
widoczne w jednym z otworów.

W trakcie jazdy do Villa Verandah taksówka w pewnej chwili

odbiła gwałtownie w bok, żeby uniknąć zderzenia z autobusem. Z
tyłu dobiegł przeraźliwy pisk.

– Jezu! – wrzasnął taksówkarz, nadeptując z całej siły na pedał

gazu. – Co się stało?

– Nic, to tylko mój kot – rzekł Qwilleran. – Siedzi w pudle.
– Rany, myślałem, że przejechałem przechodnia. Co to za kot?

Dziki?

– Nie, syjamski. One są gadatliwe.
– A, no tak. Widziałem takie w telewizji. Paskudne skurczybyki.
Qwillerana wąsy zaswędziały z oburzenia. Nigdy nie dawał

hojnych napiwków, ale gdy tym razem płacił za kurs, okazał
wyjątkowe skąpstwo.

W windzie Koko miauczał rozdzierająco, ucichł jednak, gdy tylko

został wypuszczony z kartonu w apartamencie Noytona. Zastygł z
uniesioną przednią łapą, a całe mieszkanie wypełniła napięta cisza.
Następnie poruszył głową w obie strony, przypatrując się otoczeniu.
Zaczął stąpać ostrożnie po gładkiej drewnianej podłodze. Powąchał
skraj grubego dywanu i wyciągnął na próbę łapę do przodu, lecz
natychmiast ją cofnął. Potarł nosem róg kanapy, przyjrzał się
rąbkowi draperii i zerknął do kosza na śmieci stojącego obok biurka.

Qwilleran pokazał kotu, gdzie znajduje się kuweta, i dał mu starą

zabawkę przypominającą mysz.

– Poduszka jest na lodówce – oznajmił. – Czuj się jak u siebie.
Zaterkotał nieznany dzwonek i Koko podskoczył ze strachu.
– To tylko telefon – uspokoił go dziennikarz, podnosząc

słuchawkę i siadając jak ważniak za biurkiem obitym skórą.

– Mam rozmowę międzynarodową dla pana Jima Qwillerana –

oznajmił operator staranną angielszczyzną.

– To ja. Proszę łączyć.
– Telefon z Kopenhagi.
W następnej chwili rozbrzmiał głos podekscytowanego Harry'ego

Noytona.

Lillian Jackson Braun

– Dasz pan wiarę? Jestem już w Kopenhadze! Jak tam sprawy?

Wprowadził się pan? Urządził?

– Właśnie wszedłem. Jak lot?
– Były turbulencje nad Nową Fundlandią, ale poza tym całkiem

dobrze. Niech pan mi przekazuje korespondencję dopiero wtedy, gdy
dam znać. Będziemy w kontakcie. Za parę dni będę miał wielką
sensację dla pańskiej gazety.

– Jakaś bomba?
– Coś fantastycznego! Na razie nie mogę o tym mówić... Dzwonię

w innej sprawie. Lubi pan bejsbol? W notesie, który leży w biurku,
zostawiłem dwa bilety na mecz charytatywny. Szkoda, żeby się
zmarnowały. Zwłaszcza, że kosztowały trzydzieści dolców sztuka.

– W sobotę pewnie będę pracował.
– No to niech pan je da kolegom z redakcji.
– Jak się panu podoba Kopenhaga?
– Bardzo tu czysto, schludnie. I mnóstwo rowerów.
– Kiedy się szykuje ta pańska sensacja?
– Najprawdopodobniej w ciągu tygodnia – odparł Noyton. –

„Fluxion” będzie miał pierwszeństwo!

Po odłożeniu słuchawki Qwilleran zaczął szukać notesu; Znalazł

go w szufladzie biurka – była to duża, oprawiona w skórę książka z
kalendarzem i skorowidzem teleadresowym. Bilety wystawiono na
26 września – miejsca w loży – i Qwilleran zaczął się zastanawiać,
czy powinien sam pójść na mecz, czy podarować je komuś. Mógłby
zaprosić Alacoque Wright, wyrwać się z redakcji w sobotę około
południa...

– Koko! – warknął. – Odejdź od tego notesu!
Kot bezgłośnie wdrapał się na biurko i zatopił pazury w skorowidz

teleadresowy. Chciał rozegrać partię swojej ulubionej gry. Qwillerana
zaswędziały wąsy. Nie mógł się oprzeć pokusie – otworzył skorowidz
na stronie, którą wskazał kot.

Zobaczył numer telefonu niejakiego doktora Thomasa i dobrze

znanej kancelarii prawniczej Teahandle, Burris, Hansblow, Maus i
Castle. Dwa śmieszne nazwiska: „Mysz” i „Zamek”.

– Winszuję! – rzekł Qwilleran. – Złapałeś mysz.
Oprócz tego był numer maklera giełdowego Tappingtona i

najdroższej restauracji w mieście o nazwie „Toledo”. A na dole listy
widniało nazwisko „Tait”. Jednak nie „George Tait” ani „Verning

Kot, który jadał wełnę

Tait”, ale „Signe Tait”.

Qwilleran patrzył na zanotowane w pośpiechu nazwisko, jak

gdyby zobaczył ducha zmarłej kobiety. Dlaczego Noyton zapisał
nazwisko jej, a nie jej męża? Co miał wspólnego wzięty biznesmen z
nieuleczalnie chorą żoną kolekcjonera zadów?

Przypomniał sobie rozmowę z Noytonem na przyjęciu u Davida

Lyke'a. Poruszono temat kradzieży w domu Taitów, ale biznesmen
nie wspomniał o swojej znajomości z nieżyjącą panią Tait. A przecież
ciągle popisywał się znajomościami z rozmaitymi ludźmi, pani Tait
nie była zaś byle kim.

Qwilleran zamknął powoli notes, po czym otworzył go szybko

ponownie. Przewertował kalendarz, sprawdzając dzień po dniu
spotkania Noytona. Zaczął od 20 września i posuwając się wstecz,
dotarł do 1 stycznia. Nie było żadnych wpisów dotyczących Signe Tait
ani Muggy Swamp. Ale około 1 września zmienił się kolor atramentu.
Przez większą część roku był niebieski. Potem stał się czarny. To
właśnie czarnym atramentem Noyton zapisał numer telefonu Signe
Tait. A to oznaczało, że zrobił to w ciągu ostatnich trzech tygodni.

Przed wyjściem na spotkanie z Alacoque Wright Qwilleran

zatelefonował do Davida Lyke'a, żeby spytać o pogrzeb pani Tait.

– Szkoda, że pan nie przyszedł – rzekł dekorator. – Było tyle

niebieskiej krwi, że statek mógłby sobie popływać. Stara gwardia. Ci,
co znali jeszcze tatusia i dziadziusia Taitów. Nigdy w życiu nie
widziałem tylu pince–nez i kapelusików w stylu królowej Marii.

– Jak Tait sobie radził?
– Chciałbym powiedzieć, że wyglądał blado i mizernie, ale on ma

taką zdrową czerwoną cerę, że zawsze sprawia wrażenie, jakby przed
chwilą grał w tenisa. Dlaczego pan nie przyszedł?

– Zbierałem materiały do czasopisma. A dziś po południu

wprowadziłem się do Noytona.

– Świetnie, to jesteśmy sąsiadami – rzekł Lyke. – Może wpadnie

pan do mnie w sobotę wieczorem, to pozna pan Natalie Noyton?

Lillian Jackson Braun

Właśnie przyjechała z Reno. Zaprosiłem parę osób na drinka.

Qwilleran przypomniał sobie świetnie zaopatrzony bufet Lyke'a,

toteż z ochotą przyjął zaproszenie. Potem przygotował pospieszny
obiad dla Koko – pół puszki czerwonego łososia polanego żółtkiem.

– Bądź grzeczny – rzekł. – Wrócę późno, ale dam ci wtedy jakiś

smakołyk.

Dokładnie o szóstej spotkał się pod zegarem ratusza z Alacoque

Wright. Jej punktualność przypominała architektoniczną precyzję.
Asystentka pani Middy miała na sobie dziwacznie eklektyczny strój w
postaci zielonej spódnicy, turkusowej koszulki i niebieskiej pelerynki
z plecionki, przypominającej Qwilleranowi siedzenia krzeseł, które
widział gdzieś w zamierzchłej przeszłości.

– Sama ją zrobiłam – pochwaliła się, zerkając na niego spod

kurtyny połyskliwych brązowych włosów, które otulały jej głowę,
ramiona i dużą część twarzy. – Z próbek tapicerki.

Zabrał ją na kolację do klubu prasowego, choć był świadom, że

będą ich obserwować stali bywalcy przy barze i że nazajutrz będzie
się tłumaczył ze swojej słabości do płci pięknej. Musiał jednak
wybrać klub prasowy, bo mógł tam zamawiać „na kreskę”, a wypłatę
miał dopiero w piątek. Zaprowadził swoją wybrankę – poprosiła,
żeby mówił jej Cokey – na piętro, do głównej sali, gdzie panowała
spokojniejsza atmosfera i gdzie podawano bułeczki z makiem.

– Może jakiś koktajl? – spytał. – Ja jestem abstynentem, ale

wezmę sobie wodę sodową z cytryną, żeby dotrzymać ci towarzystwa.

Cokey spojrzała na niego z zaintrygowaniem.
– A dlaczego ty nie pijesz?
– To długa historia, a im mniej o tym mówię, tym lepiej – odparł

Qwilleran, wciskając zapałkę pod nogę stołu. Wszystkie stoliki w
klubie prasowym obowiązkowo się chybotały.

– Ja z kolei ćwiczę jogę, więc też nie piję alkoholu. Nie jem mięsa.

Ale chętnie się napiję koktajlu owocowego, jeśli zamówisz. W
kieliszkach do szampana.

Gdy ich obsłużono, nalała odrobinę koktajlu do obu kieliszków,

dodała lemoniady imbirowej, a potem wyjęła z torebki mały
drewniany przedmiot.

– Noszę ze sobą gałkę muszkatołową i trę ją na świeżo –

powiedziała, zasypując koktajle brązową przyprawą. – Gałka
muszkatołowa stymuluje. Niemcy używają jej do wszystkiego.

Kot, który jadał wełnę

Qwilleran łyknął ostrożnie. Napój szczypał w język. Przypominał

samą Cokey – był chłodnawy i łagodny, z nieoczekiwanym
dodatkiem pikantnej nuty.

– Jak to się stało, że postanowiłaś zostać architektem?
– Może nie zauważyłeś, ale jest więcej architektów o nazwisku

Wright niż sędziów o nazwisku Murphy. Najwyraźniej ciągnie nas do
deski kreślarskiej. Ale samo nazwisko o niczym nie przesądza. –
Pogłaskała się czule po długich włosach. – Może trzeba przestać się
użerać i znaleźć sobie męża.

– To nie powinno być trudne.
– Cieszę się, że myślisz pozytywnie. – Zacisnęła zęby i utarła

więcej gałki muszkatołowej do swojego koktajlu. – Powiedz mi, co
sądzisz o branży wnętrzarskiej po dwóch tygodniach życia w
aksamitnej dżungli?

– Ludzie wydają się sympatyczni.
– To duże dzieci! Żyją w świecie zabawy. – Przez twarz Cokey, a

raczej tę część, która była widoczna, przemknął cień. – I tak jak
dzieci potrafią być bardzo okrutni. – Popatrzyła na drobinki gałki
muszkatołowej, które przylgnęły do jej pustej szklanki, po czym jak
kocica wysunęła różowy język i zaczęła wylizywać szkło do czysta.

Obok ich stolika przeszedł jakiś mężczyzna.
– Cześć, Cokey! – rzucił. Gwałtownie podniosła głowę.
– O, cześć – odparła, wyraźnie speszona.
– Znasz go? – spytał Qwilleran.
– Tak, poznaliśmy się kiedyś. Zaczynam być głodna. Możemy

zamówić?

Przejrzała menu i wybrała pstrąga potokowego udekorowanego

pietruszką oraz małą sałatkę. Porównując jej szczupłą figurę do
swojej lekko brzuchatej sylwetki, Qwilleran zamówił z poczuciem
winy zupę fasolową, duży stek i pieczone ziemniaki z kwaśną
śmietaną.

– Jesteś rozwiedziony? – spytała nagle Cokey.
Skinął głową.
– To fajnie. Gdzie mieszkasz?
– Dzisiaj wprowadziłem się do Villa Verandah. – Gdy wybałuszyła

oczy ze zdumienia, dodał w przypływie szczerości: – Apartament
należy do mojego znajomego, który wyjechał za granicę.

– Lubisz mieszkać sam?

Lillian Jackson Braun

– Nie mieszkam sam – odparł Qwilleran. – Mam kota.

Syjamskiego.

– Uwielbiam koty – zapiszczała Cokey. – Jak się wabi?
Qwilleran popatrzył na nią rozpromieniony. Ludzie lubiący

zwierzęta zawsze pytają o ich imiona.

– Oficjalnie ma na imię Kao K'o–Kung, ale na co dzień wołam na

niego Koko. Zanim go poznałem, uważałem się za psiarza. To
niebywały zwierzak. Pamiętasz może to morderstwo przy Blenheim
Place w zeszłym roku? Koko miał do czynienia z tą sprawą. Gdybym
ci opowiedział o jego osiągnięciach intelektualnych, tobyś nie
uwierzyła.

– Jeśli chodzi o koty, to uwierzę we wszystko. Są niesamowite.
– Czasami wydaje mi się, że Koko przewiduje, co ma się wydarzyć.
– To może być prawda! Ich wąsy to antenki.
– Tak właśnie słyszałem – odparł Qwilleran, nieświadomie

strosząc swoje wąsiska. – Koko zawsze sprawia wrażenie, że wie
więcej ode mnie, i potrafi to przekazać w sposób inteligentny. Nie
znaczy to, że nie zachowuje się jak kot, rozumiesz? A jednak jakimś
cudem umie komunikować swoje myśli... Hm, nie potrafię tego
dobrze wyjaśnić.

– Wiem, o co ci chodzi.
Qwilleran popatrzył na Cokey z wdzięcznością. O tych sprawach

nie mógł rozmawiać z kolegami z redakcji „Fluxion”. Mając za punkt
odniesienia swoje spaniele i boksery, nie pojmowali najprostszej
kwestii dotyczącej kotów.

W tej sferze swego życia Qwilleran czuł się samotnikiem. Na

szczęście Cokey była inna. W jej psotnych zielonych oczach pojawił
się wyraz zrozumienia.

Ujął jej dłoń – szczupłą i spiczastą – którą bawiła się ziarenkami

maku z bułeczek.

– Słyszałaś, żeby kot jadł pajęczyny? – spytał. – Albo klej? Koko

polubił zlizywanie kleju z kopert. Jednego dnia zjadł znaczki
pocztowe za dolara.

– Ja miałam kiedyś kota, który lubił pić mydliny – odparła Cokey.

– Koty to indywidualiści. Czy Koko drapie meble? To bardzo
wspaniałomyślne ze strony tego znajomego, że pozwolił ci się
wprowadzić z kotem.

– Koko drapie tylko stary słownik – odpowiedział Qwilleran z

Kot, który jadał wełnę

dumą w głosie.

– O, to z niego erudyta!
– Właściwie ten słownik wcale nie jest stary. To świeże wydanie.

Facet, który miał Koko przede mną, kupił go sobie, a potem uznał, że
woli stare wydanie, więc nowy oddał kotu jako drapkę.

– Podziwiam ludzi, którzy podziwiają koty.
– Używamy tego słownika do gry – ciągnął Qwilleran

konspiracyjnie ściszonym głosem. – Koko ćwiczy w ten sposób
pazury, a ja poszerzam swoją wiedzę... Ale nie chciałbym, żeby się o
tym rozniosło po klubie prasowym, rozumiesz?

Cokey spojrzała na niego rozanielonym wzrokiem.
– Uważam, że jesteś cudowny – rzekła. – Chętnie zagrałabym

kiedyś w tę grę.

Gdy Qwilleran wrócił wieczorem do domu, było już późno i czuł

się zmęczony. Kobiety pokroju Cokey uświadamiały mu, że nie jest
już tak młody jak dawniej.

Otworzył drzwi i zaczął po omacku szukać włącznika, gdy nagle

zobaczył dwie czerwone iskierki w zaciemnionym pokoju. Żarzyły się
nieziemskim światłem. Widział to już wcześniej, ale mimo to zawsze
odczuwał strach.

– Koko! – odezwał się. – To ty?
Zapalił lampę i wtedy tajemnicze iskierki w kocich ślepiach zgasły.
Kot zbliżył się, wyginając grzbiet, ogon układając w znak

zapytania, prężąc wąsy w wyrazie dezaprobaty. Z jego gardła
dobywały się jednosylabowe skargi.

– Przepraszam – rzekł Qwilleran. – Myślałeś, że zostawiłem cię na

zawsze? Nie uwierzysz, ale poszliśmy na spacer. Na długi spacer. To
właśnie lubią robić architektki na randce. Biorą mężczyznę na
spacer, żeby pooglądać budynki. Jestem skonany! – Opadł na fotel i
zsunął buty bez rozwiązywania sznurowadeł. – Przez trzy godziny
przyglądaliśmy się architekturze: toporne zagęszczenie elementów,
błędne rozplanowanie, banalny rozkład okien...

Koko piszczał niecierpliwie obok jego kolan. Qwilleran wziął kota

na ręce, położył go sobie na ramieniu i pogłaskał po gładkiej sierści.
Czuł mięśnie napięte pod skórą. Koko wyrwał się i zeskoczył na
podłogę.

– Co się dzieje? – spytał Qwilleran.
– Miauuu! – zawył kot.

Lillian Jackson Braun

Podbiegł do hiszpańskiego kredensu, w którym znajdował się

zestaw stereofoniczny. Był to masywny rzeźbiony mebel stojący na
niskich pękatych nóżkach. Koko zatrzymał się przed kredensem,
wyciągnął przednią łapę i usiłował sięgnąć nią pod spód, wyginając
brązowy ogon jak bułat.

Qwilleran jęknął zmęczonym głosem. Domyślił się, że kot zgubił

swój gałganek – starą skarpetkę z garścią miętowych liści,
przypominającą mysz. Zdawał sobie również sprawę, że nie może
mieć nadziei na sen, dopóki kot nie odzyska zabawki. Rozejrzał się za
czymś, co mógłby wsunąć pod kredens. Szczotka do zamiatania? W
kuchennym schowku nie było szczotki; sprzątaczka najwyraźniej
przychodziła z własnym sprzętem... Pogrzebacz z kominka? W Villa
Verandah nie zamontowano kominków. Parasol? Jeśli Noyton ma
parasol, to na pewno zabrał go ze sobą do Europy... Wędka? Kij
golfowy? Rakieta do tenisa? Ten facet chyba nie uprawiał sportów.
Szczotka do mycia pleców? Długa łyżka do butów? Klarnet?
Szczudło?

Z kotem przy nogach, wydającym władcze komendy, Qwilleran

rozglądał się po apartamencie. Z tęsknotą myślał o różnych długich
przedmiotach, których mógłby użyć: gałąź, packa na muchy, bat.

Wreszcie osunął się na podłogę. Położył się płasko, sięgnął pod

kredens i energicznym ruchem ręki wygarnął monetę, złoty kolczyk,
pestkę po oliwce, zgnieciony zwitek papieru, parę kłaków kurzu i
znajomy szary gałganek o nieokreślonym kształcie.

Koko dopadł swojej myszki, powąchał ją bez nadmiernego

zainteresowania i grzmotnął od niechcenia łapą. Uderzona zabawka z
powrotem wsunęła się pod kredens. Kot oddalił się leniwym
krokiem. Napił się wody i położył spać.

Qwilleran nie poszedł w jego ślady – popalając fajkę, rozmyślał o

wielu sprawach: o Cokey i koktajlach z gałką muszkatołową, o
„Stylowych Wnętrzach” i koronkowym kołnierzyku pani Middy,
batach i sytuacji w Muggy Swamp. W pewnej chwili wstał, podszedł
do kosza na śmiecie i wyjął z niego zgnieciony zwitek, który wymiótł
spod kredensu. Widniało na nim pojedyncze nazwisko: Arne
Thorvaldson. Cisnął karteczkę z powrotem do kosza. A złoty kolczyk
wrzucił do szuflady, w której Noyton przechowywał spinacze do
papieru.

Kot, który jadał wełnę

Dzień po pogrzebie pani Tait Qwilleran zadzwonił do jej męża i

spytał, czy może wpaść, żeby oddać książki na temat zadów.
Powiedział, że nie lubi długo przetrzymywać pożyczonych rzeczy.

Tait wyraził zgodę – głosem, który nie był ani oschły, ani

przyjazny. Qwilleran wyobraził sobie rozciągnięte w kącikach usta.

– Skąd pan ma mój numer? – spytał nagle kolekcjoner. Qwilleran

otarł twarz dłonią.

– Chyba... tak, tak... ten numer dał mi David Lyke – odparł,

próbując wybrnąć z niezręcznej sytuacji.

– Zaciekawiło mnie, bo to numer zastrzeżony.
Odłożył notes Noytona do biurka, pogłaskał Koko po głowie i

redakcyjnym samochodem pojechał do Muggy Swamp. Wiedział, że
błądzi po omacku, ale miał nadzieję, że usłyszy lub zobaczy coś, co
potwierdzi jego przeczucia – jego mgliste podejrzenie, że kradzież
kolekcji nie potoczyła się tak, jak wynikało z ustaleń policji.

Nie zaplanował żadnej konkretnej strategii – postanowił

zastosować Metodę Qwillerana. W ciągu dwudziestu pięciu lat pracy
dziennikarskiej w całym kraju z powodzeniem wyciągał informacje
od (określanych mianem skrytych) przestępców, (nieśmiałych)
staruszek, (ostrożnych) polityków i (milkliwych) kowbojów. Nie
zadawał wścibskich pytań. Po prostu kurzył fajkę i raz po raz mruczał
zachęcające słówko, delikatnie skłaniając do wynurzeń, patrząc ze
współczuciem, które dodatkowo uwydatniał poważny wyraz jego
wąsów.

Tait, jak zwykle o zaczerwienionej twarzy, w kolejnej jedwabnej

koszuli sportowej, wprowadził go do holu. Qwilleran zerknął z
zaciekawieniem w stronę salonu, ale podwójne drzwi były zamknięte.

Kolekcjoner zaprosił go do biblioteki.
– Podobały się panu książki? – spytał. – Zaczynają już pana

pociągać żady? Myśli pan, że będzie pan zbierał?

– Obawiam się, że w obecnej chwili nie stać mnie na tak kosztowe

hobby – odparł Qwilleran i dorzucił małe kłamstwo: – Wynająłem
apartament Harry'ego Noytona w Villa Verandah. Dogadzam sobie,
ale przez to nie mam ani grosza.

Tait nie zareagował na wzmiankę o Noytonie.
– Może pan zacząć od skromnej kolekcji – rzekł. – Dam panu

Lillian Jackson Braun

kontakt do handlarza, który lubi pomagać początkującym. Ma pan
ten kamyk, który panu dałem?

– Noszę go przy sobie przez cały czas! – Qwilleran zabrzęczał

wymownie zawartością kieszeni. Następnie spytał z poważną miną: –
Czy pańska żona też się interesowała żadami?

Taitowi zadrżały kąciki ust.
– Niestety, nigdy nie dała się porwać tej fascynacji, ale dla mnie

gromadzenie tych zbiorów było radością i pociechą przez ponad
piętnaście lat. Chce pan zobaczyć mój warsztat?

Gospodarz poprowadził gościa na tyły rezydencji i dalej po

schodach w głąb piwnicy.

– To wielki dom – stwierdził Qwilleran. – Bez interkomu chyba

nie można się obejść?

– Przepraszam za bałagan w warsztacie – rzekł Tait. – Powinno

być czyściej, ale zwolniłem gospodynię. Zamierzam wyjechać.

– Pewnie do jakiegoś kraju, gdzie są żady? – odparł Qwilleran z

nadzieją w głosie.

Kolejne pytanie nie doczekało się odpowiedzi.
– Widział pan kiedyś lapidarium? To dziwne, ale kiedy siedzę w

tej kryjówce, kiedy tnę i poleruję kamienie, zapominam o wszystkim.
Nie czuję bólu pleców i jestem szczęśliwy. – Tait podał
dziennikarzowi figurkę smoka. – Policja znalazła to przy łóżku Paolo,
kiedy przeszukali jego pokój. To dość prosty wzór. Próbowałem go
skopiować.

– Pewnie jest pan wściekły na tego boya? Tait uciekł spojrzeniem

w bok.

– Wściekłością nic się nie zyska – odpowiedział.
– Szczerze mówiąc, byłem zszokowany, gdy usłyszałem, że to on

dokonał kradzieży. Sprawiał wrażenie otwartego, prostolinijnego
młodzieńca.

– Ludzie nie zawsze są tacy, na jakich wyglądają.
– A nie myślał pan, że Paolo został wykorzystany jako narzędzie

przez innych ludzi, którzy to wszystko zaplanowali?

– Istnieje oczywiście taka możliwość, ale to mi nie zwróci mojej

kolekcji.

– Wie pan – rzekł Qwilleran – mam silne przeczucie, że te zbiory

się odnajdą.

– Chciałbym podzielać pański optymizm – mruknął Tait. Nagle

Kot, który jadał wełnę

dodał z ożywieniem: – A skąd to przeczucie?

– W naszej redakcji krążą plotki, że policja natrafiła na trop.
Nie po raz pierwszy Qwilleran świadomie rozsiewał nieprawdziwe

pogłoski. Na ogół przynosiło to konkretne owoce.

– To dziwne, bo nic mi o tym nie powiedzieli – rzekł kolekcjoner.
Ruszyli na górę i dalej do frontowych drzwi.
– Może nie powinienem był o tym wspominać... – mruknął

Qwilleran i nagle rzucił zdawkowo: – A ta pańska gospodyni... ? Nie
przyjęłaby tymczasowej pracy, gdy pan wyjedzie? Mój kolega
potrzebuje kogoś do pomocy, bo jego żona jest w szpitalu, a trudno
znaleźć odpowiedzialną osobę w takim krótkim czasie.

– Pani Hawkins na pewno szuka zatrudnienia – rzekł Tait.
– A kiedy będzie pan chciał ją mieć z powrotem?
– Nie zamierzam jej przyjmować z powrotem. Wprawdzie dobrze

wykonuje swoje obowiązki, ale ma niełatwy charakter.

– Jeśli więc pan pozwoli, chętnie przekazałbym mojemu koledze

numer jej telefonu.

Tait wszedł do biblioteki i zapisał numer na skrawku papieru.
– Dam panu też namiary na tego handlarza zadów w Chicago –

powiedział. – Na wypadek, gdyby się pan namyślił.

Gdy mijali salon, Qwilleran zerknął pożądliwie na zamknięte

drzwi.

– Czy Paolo uszkodził gabloty przy otwieraniu? – spytał.
– Nie, skądże, nie ma żadnych uszkodzeń. Przynajmniej tyle... –

mruknął smętnie Tait. – Chciałbym, aby żady skradł ktoś, kto darzy
je miłością.

Qwilleran odjeżdżał z Muggy Swamp w poczuciu, że zmarnował

ranek i dwa galony redakcyjnej benzyny. A mimo to przez całą wizytę
czuł swędzenie pod wąsami. Jakby wyczuwał fałsz w postawie Taita.
Kolekcjoner powinien być smutniejszy, zrozpaczony. No i te
melodramatyczne słowa na pożegnanie: „Chciałbym, aby żady skradł
ktoś, kto darzy je miłością”.

– Kiepski z ciebie aktor, bracie! – zakrzyknął na głos Qwilleran w

samochodzie.

Poranne godziny spędzone na dociekaniu prawdy tylko zaostrzyły

jego ciekawość. W następnej kolejności wybrał się więc tam, gdzie
miał nadzieję znaleźć odpowiedzi na parę nurtujących go pytań – do
ZASZP–u przy River Street.

Lillian Jackson Braun

Była to nietypowa okolica jak na studio wnętrzarskie. Wyróżniało

się ono schludnością na tle obskurnych sklepów z artykułami
sanitarnymi i używanymi kasami.

W witrynie, na kuchennej ceracie w deseń w różowe kotki,

wystawiono oferowane przedmioty: wazony ze strusimi piórami,
kawałki odłupanego betonu pomalowane na fosforyzujące kolory
oraz misy z jajami ozdobionymi cekinami. Do wszystkiego
doczepiono małe, wytworne metki z cenami godnymi ekskluzywnego
butiku: pięć dolarów za jajko, piętnaście za odłamki betonu.

Qwilleran wmaszerował do studia (klamka przy drzwiach była

małą kopią Statuy Wolności), a jego wejście zapowiedział dzwonek,
który odegrał cztery nuty z piosenki Ale mnie suszy. Zza składanego
parawanu wykonanego ze starych okładek „Reader's Digest”
natychmiast wyłonił się genialny właściciel tego przybytku – Bob
Orax, pośród swoich tandetnych artykułów wyglądający na jeszcze
bardziej wymuskanego niż zwykle. Dokoła były papierowe kwiaty
pod szkłem, popielniczki udekorowane banderolami po cygarach i
świeczniki z rogów wołu ustawione na serwetkach zrobionych na
szydełku. Całą jedną ścianę wyłożono mozaiką z kapsli po butelkach.
Inne upiększono reklamami z supermarketów i papierkami po
batonikach oprawionymi w złote ramki.

– A więc to jest pański interes – odezwał się Qwilleran. – Kto to

kupuje?

– Zaplanowana Szpetota przemawia do tych, którzy są znudzeni

tradycyjnym pięknem, znużeni tradycyjnym gustem i zmęczeni
tradycyjną funkcją – odparł Orax raźno. – Ludzie nie wytrzymują
zbyt dużej dawki piękna. To wbrew naszej naturze. Ten nowy ruch to
bunt wyrafinowanego intelektualisty. Przeciętny klient z klasy
średniej oczywiście to odrzuca.

– Czy pan projektuje wnętrza w tym stylu?
– Jak najbardziej! Zrobiłem pokój poranny dla jednego klienta,

łącząc Przesadną Depresję z Nowoczesnością Na Zamówienie.
Bardzo efektowne. Jedną ścianę wyłożyłem blachą falistą ze starej
szopy na narzędzia, zachowując oryginalną rdzę. Kolorystyka to
cynamon i pasternak z akcentami kopru.

Qwilleran przyjrzał się ekspozycji popielniczek wykonanych z

pułapek na myszy.

– To są małe artykuły butikowe dla klientów kierujących się

Kot, który jadał wełnę

impulsem – rzekł Orax i dodał z krzywym uśmiechem: – Mam
nadzieję, że pan rozumie, iż ja nie jestem emocjonalnie
zaangażowany w ten trend. Wymaga on wprawdzie pewnego stopnia
koneserstwa, ale ja się tym zajmuję głównie po to, żeby zarobić na
życie, jeśli wolno mi zacytować Szekspira.

Qwilleran rozglądał się przez chwilę, po czym rzekł:
– Miło było u Davida w poniedziałek. Słyszałem, że urządza

kolejne przyjęcie w sobotę. Dla pani Noyton.

– Mnie zabraknie – odparł Orax z żalem w głosie. – Matka wydaje

kolację, a jak nie będę pod ręką, żeby przyrządzać drinki, to goście
się zorientują, jak paskudnie gotuje. Matka nie urodziła się do
fartucha... Na pewno spodoba się panu Natalie Noyton. Jest
zachwycająca jak wielki puchar lodowy.

Qwilleran bawił się różowym flamingiem z plastiku, w którym

zamontowana była żaróweczka.

– Czy Noytonowie i Taitowie bardzo się przyjaźnili? – spytał.
Orax zrobił zdziwioną minę.
– Wątpię, żeby obracali się w tych samych kręgach –

odpowiedział.

– Ach tak? – mruknął Qwilleran niewinnie. – Wydawało mi się, że

słyszałem, że Harry Noyton znał panią Tait.

– Naprawdę? – Brwi na twarzy Oraxa przesunęły się jeszcze

wyżej. – Pasują do siebie jak pięść do nosa. Gdyby to byli Georgie i
Natalie, miałoby to więcej sensu. Matka mówi, że Georgie był
dawniej kobieciarzem. – Zobaczył, że dziennikarz przygląda się
chromowanym miskom. – To dekle samochodowe z 1959 roku, teraz
bardzo poszukiwane jako salaterki i podstawki do aranżacji
kwiatowych.

– Od jak dawna pani Tait była przykuta do wózka inwalidzkiego?
– Matka mówi, że to się wydarzyło po tym skandalu, czyli z jakieś

szesnaście, może osiemnaście lat temu. Ja wtedy studiowałem w
Princeton, więc mnie tu nie było, ale o ile się orientuję, wybuchła
niezła afera i Siggy natychmiast potem zachorowała.

Qwilleran pogładził się po wąsach i odchrząknął.
– Afera? Jaka afera? Dekorator zamrugał oczami.
– Och, to pan nic nie wie? To była gorsząca sprawa. Powinien pan

sprawdzić w waszych archiwach. Jestem pewien, że „Fluxion” o tym
pisał. – Wziął do ręki miotełkę z piór i zaczął odkurzać drobne

Lillian Jackson Braun

przedmioty ułożone na tacy. – Te medaliki to prawdziwe cacka z
pudełek po orzeszkach. Z około 1930 roku – wyjaśnił. – Porządna
blacha. Cieszą się wzięciem. Klienci, którzy znają się na rzeczy,
kupują to jako inwestycję.

Qwilleran pojechał szybko do redakcji i poprosił archiwistkę o

materiały na temat rodziny Taitów.

Poruszając się krokiem lunatyczki, kobieta bez słowa znikła

między rzędami wysokich szarych szaf kartotekowych. Po chwili
wróciła z pustymi rękoma.

– Nic nie ma – oznajmiła.
– Ktoś zabrał te materiały?
– Nie wiem.
– Jeśli ktoś je zabrał, to proszę sprawdzić, kto to był – powiedział

Qwilleran z niecierpliwością w głosie. – Musiał się przecież podpisać.

Kobieta się oddaliła. Wkrótce wróciła, ziewając.
– Nikt się nie podpisał.
– No to gdzie są te materiały?! – wrzasnął Qwilleran. – Na pewno

coś jest o tak znanej rodzinie.

Zza rzędu szafek wysunęła się inna archiwistka. Wyciągnęła się na

palcach i krzyknęła:

– Chodzi panu o G. Verninga Taita?! Mamy dużą teczkę.

Funkcjonariusz policji ją tutaj przeglądał. Chciał to zabrać do
komendy, ale powiedziałyśmy mu, że materiałów nie wolno wynosić
z budynku.

– No to pewnie ją jednak zwędził – rzekł Qwilleran. – Niektórzy z

tych gliniarzy to nieźli cwaniacy... Gdzie pani szef?

– Ma dzisiaj wolne – odparła pierwsza archiwistka.
– To proszę mu powiedzieć, żeby odebrał te materiały z policji.

Zapamięta pani?

– Co mam zapamiętać?
– Nieważne, napiszę mu notatkę.

W sobotnie popołudnie Qwilleran zabrał Alacoque Wright na

Kot, który jadał wełnę

mecz. Przez całą drogę wysłuchiwał jej opinii na temat bejsbolu.

– Oczywiście podstawowy wydźwięk tego sportu ma charakter

erotyczny – mówiła. – No wiesz, cały ten symbolizm i zmysłowe
ruchy.

Miała na sobie strój uszyty z kapy na łóżko.
– Pani Middy zamówiła ją na królewskie łoże – wyjaśniła. –

Okazała się za mała, więc zrobiłam z niej ubranie.

Był

zielony

sztruks

nieregularnych

prążkach

przypominających maszerujące stonogi.

– Bardzo gustowne – stwierdził Qwilleran. Cokey podrzuciła

kaskadę włosów.

– Nie taki był mój zamysł – odparła. – Miało być seksowne, a nie

gustowne.

Po obiedzie w restauracji (ona zamówiła odnóża krabowe i

duszone śliwki; on dogodził sobie mięsem) dziennikarz rzekł:

– Jesteśmy zaproszeni dziś wieczorem na przyjęcie. Zamierzam

zrobić coś głupiego, a mianowicie przedstawię cię młodemu
mężczyźnie, któremu podobno nie potrafi się oprzeć żadna kobieta
bez względu na wiek, wygląd i kształty–

– Nie martw się – odparła, radośnie ściskając go za rękę. – Ja

wolę starszych facetów.

– Nie jestem znowu taki stary...
– Ale jesteś dojrzały. To ważne dla kogoś takiego jak ja. Do Villa

Verandah pojechali taksówką, trzymając się za ręce. Przy wejściu
powitał ich entuzjastycznie portier, któremu przewidujący Qwilleran
dał wcześniej napiwek. Jak na standardy panujące w tym
apartamentowcu nie był to wygórowany datek, jednak dzięki niemu
dziennikarz zaskarbił sobie chwilową usłużność mężczyzny ubranego
jak dziewiętnastowieczny pruski generał.

Gdy wmaszerowali do eleganckiego holu – wszędzie biały

marmur, tafle szkła i stal nierdzewna – Cokey pokiwała głową z
aprobatą. Nagle stała się milkliwa. Gdy weszli do windy, Qwilleran
przytulił czule swoją towarzyszkę.

Drzwi do apartamentu Davida Lyke'a otworzył ubrany na biało

Azjata. Na widok Qwillerana w jego oczach zapaliły się iskierki
sympatii. Czy ktoś mógłby zapomnieć te wąsy? W następnej chwili
zbliżył się gospodarz, od razu roztaczając swój męski urok. Cokey
wsunęła rękę pod ramię Qwillerana. Poczuł, że uścisnęła go mocniej,

Lillian Jackson Braun

gdy Lyke odezwał się swym głębokim głosem, patrząc spod
opadających powiek.

Apartament roił się od gości – klienci Lyke'a rozmawiali o swych

psychoanalitykach, a koledzy po fachu dyskutowali o wystawie
hiszpańskich mebli w muzeum i nowej restauracji w greckiej
dzielnicy.

– Pokazują tam wprost cudowne siedemnastowieczne vargueno.
– Ta restauracja przypomina tę małą knajpkę w Atenach

niedaleko Akropolu. No wiesz.

Qwilleran zaprowadził Cokey do bufetu.
– W towarzystwie dekoratorów czuję się jak w wymyślonym

świecie – rzekł. – Nigdy nie rozmawiają o niczym poważnym ani
nieprzyjemnym.

– Bo oni mają tylko dwa zmartwienia w życiu: desenie

wychodzące z produkcji i spóźnione dostawy – odparła. –
Prawdziwych problemów nie znają. – Wykrzywiła pogardliwie usta.

– Hm, taka ocena wydaje mi się bardzo osobista. Podejrzewam, że

rzucił cię kiedyś jakiś dekorator.

– Może nie jeden. – Speszona, wygładziła swoje długie włosy. –

Spróbujmy tych paluszków krabowych. Mają dużo pieprzu.

Chociaż niedawno zjedli obfity posiłek, Qwilleran chętnie

skosztował sałatki z homara, chrupkich brązowych kartofelków
doprawionych czosnkiem, pasków wołowiny z imbirem na
bambusowych szpikulcach i ciepłego chleba kukurydzianego z
szynką. Miał dobre samopoczucie. Spojrzał z zadowoleniem na
Cokey. Podobał mu się jej charakter, lekko prowokatorska twarz
wyglądająca spod kurtyny włosów i źrebięcy urok jej figury.

Potem zerknął przez ramię w kierunku salonu i nagle Cokey

wydała mu się całkiem przeciętną kobietą.

Bo przybyła Natalie Noyton.
Żona Harry'ego Noytona była kobietą o pełnych kształtach, z

wyjątkiem niesłychanie wąskiej talii i smukłych łydek. Miała ładną
twarz – niczym brzoskwinka – i bujne włosy brzoskwiniowego
koloru.

– Jak ci się podobało na Dzikim Zachodzie, Natalie? – spytał

jeden z dekoratorów.

– Niezbyt się rozglądałam – odparła cichym, wysokim głosem. –

Siedziałam w pokoju w Reno i pracowałam. Zrobiłam igłą jeden z

Kot, który jadał wełnę

tych włochatych duńskich dywanów. Czy ktoś chciałby kupić ręcznie
wykonany dywan w kolorze kakao i selerowej zieleni?

– Przybrałaś na wadze, Natalie.
– Poważnie? Przecież jadłam tylko masło orzechowe. Uwielbiam

masło orzechowe, które chrzęści w zębach.

Miała na sobie kreację dobraną pod kolor włosów – suknię z luźno

utkanej wełny ze złotymi wstawkami. Do tego narzuconą na ramiona
etolę z długą pomarszczoną koronką.

Cokey zlustrowała ten strój krytycznym okiem i rzekła do

Qwillerana:

– Ona chyba sama to wydziergała w przerwie między jedzeniem

kolejnych kanapek z masłem orzechowym. Ładniejsze byłoby bez
tych metalowych nitek.

– Jak architekci nazywają ten kolor? – spytał dziennikarz.
– Ja bym powiedziała, że to żółtawy róż o niskim nasyceniu barwy

i średnim połysku.

– A dla wnętrzarza to krem z marchewki – powiedział – albo

suflet ze słodkich ziemniaków.

Gdy Natalie przywitała się ze wszystkimi znajomymi, odebrawszy

komplementy, powinszowania lub drobne przytyki, David Lyke
podprowadził ją do Qwillerana i Cokey.

– „Daily Fluxion” byłby zainteresowany pokazaniem twojego

domu w górach – powiedział. – Co myślisz?

– A ty byś tego chciał, Davidzie?
– To twój dom, skarbie. Ty decydujesz.
– Wyprowadzam się stamtąd, gdy tylko znajdę sobie pracownię –

zwróciła się do Qwillerana. – A wtedy mój mąż, a właściwie już
prawie eks–mąż, sprzeda dom.

– Słyszałem, że dom jest naprawdę wyjątkowy.
– Jest fantastyczny. Po prostu fantastyczny! David ma ogromny

talent. – Natalie spojrzała z uwielbieniem na dekoratora.

– Poprawiłem parę błędów, które popełnił architekt – wyjaśnił

Lyke. – I zmieniłem okna, żeby można było powiesić draperie.
Natalie sama je utkała. To dzieło sztuki.

– Posłuchaj, słoneczko, jeśli to pomoże, to zgódźmy się na ten

artykuł w gazecie – zaproponowała.

– Albo pozwólmy panu Qwilleranowi przynajmniej go zobaczyć.
– No właśnie – rzekła Natalie. – Może w poniedziałek rano? Bo

Lillian Jackson Braun

po południu jestem umówiona u fryzjera.

– Ma tam pani swój warsztat tkacki? – spytał Qwilleran.
– O tak! Dwa duże krosna i jedno małe. Na punkcie tkania

dostałam hopla. Davidzie, słońce ty moje, pokaż im ten sportowy
płaszcz, który dla ciebie zrobiłam.

Lyke zawahał się na ułamek sekundy.
– Mmm, skarbie, akurat jest w pralni – odparł. Później rzekł

szeptem do Qwillerana:

– Powodowany przyjaźnią, biorę czasem coś, co ona zrobi, ale jej

rzeczy pozostawiają wiele do życzenia. Jest amatorką pozbawioną
gustu i talentu, zatem niech pan w swoim artykule nie pisze za dużo
o tym jej tkaniu.

Wieczór wyglądał tak jak zwykle na imprezach u Lyke'a:

znakomicie zaopatrzony bufet, nieograniczona obfitość trunków,
muzyka taneczna grana odrobinę za głośno i dziesięć toczących się
równocześnie rozmów. Przyjęcie było udane, jednak Qwilleran czuł
się zaniepokojony ostatnimi słowami Lyke'a. Przy pierwszej
sposobności poprosił Natalie do tańca i powiedział:

– Słyszałem, że zamierza pani profesjonalnie zająć się tkactwem.
– Tak, chcę robić konkretne rzeczy na zamówienia dekoratorów –

odparła piskliwym głosem, który brzmiał bezbronnie i żałośnie. –
David uwielbia moje dzieła. Mówi, że załatwi mi mnóstwo klientów.

Miała pełną figurę, a migocząca suknia z wełny była rozkosznie

miła w dotyku – z wyjątkiem miejsc, w których tkaninę przeplatały
złote nitki.

Natalie trajkotała w tańcu, Qwilleran zaś rozmyślał. Jeśli ta

kobieta buduje swoją karierę na poparciu Lyke'a, to czeka ją niemiła
niespodzianka. Powiedziała, że szuka pracowni, że jej kuzyn jest
dziennikarzem, że uwielbia wędzone ostrygi, a balkony w Villa
Verandah są nazbyt wystawione na wiatr. Qwilleran wyznał, że
właśnie wprowadził się do apartamentowca, nie zdradził jednak,
czyje mieszkanie zajął. Zaczął się zastanawiać, czy uda mu się wziąć z
bufetu parę smakołyków dla Koko.

– Och, ma pan kota? – zapiszczała Natalie. – Lubi homary?
– Lubi wszystko, co jest drogie. Podejrzewam, że umie czytać

metki z cenami.

– No to niech pan go tutaj przyniesie. Damy mu trochę homara.
Qwilleran wątpił, czy hałaśliwy tłum przypadnie Koko do gustu,

Kot, który jadał wełnę

chciał się jednak pochwalić swoim pięknym kotem, więc poszedł do
apartamentu Noytona. Kot drzemał na lodówce – w pozycji
wyrażającej całkowite rozluźnienie wylegiwał się brzuchem do góry
na swojej ulubionej poduszce, z jedną przednią łapą wystawioną do
przodu, drugą położoną na uszach. Zerknął na Qwillerana od dołu, z
obłąkanym błyskiem na wpół przymkniętych ślepi, wystawiając na
wierzch koniuszek różowego języka.

– Wstawaj – rozkazał dziennikarz – bo wyglądasz jak kretyn.

Idziemy na przyjęcie.

Kot zdążył przybrać pozę pełną godności, nim niosący go na

ramieniu Qwilleran przestąpił próg apartamentu Davida Lyke'a. Na
jego widok hałas wzmógł się do ogłuszającego crescendo, a potem
zapadła cisza. Koko rozejrzał się dokoła z iście królewską wyższością,
niczym władca łaskawie dopuszczający poddanych przed swoje
oblicze. Nie mrugnął okiem i nie poruszył choćby jednym wąsem.
Brązowe uszy kontrastowały pięknie z jaśniejszym tułowiem, sierść
miała tak subtelne odcienie, a szafirowe ślepia tak czystą elegancję,
że przy nim goście Davida Lyke'a wyglądali na przesadnie
wystrojonych.

Wreszcie ciszę przerwał pierwszy okrzyk i wszyscy rzucili się, by

pogłaskać jedwabistą sierść.

– Rany, myślałbyś, że to gronostaj!
– Po powrocie do domu wyrzucam moje norki.
Koko cierpliwie przyjmował oznaki uwielbienia, zachowując

postawę pełną wyższości – póki nie odezwała się do niego Natalie.
Wtedy wyciągnął szyję i powąchał jej wyprostowany palec.

– Ojej, czy mogę go potrzymać? – spytała.
Ku zdziwieniu Qwillerana kot z ochotą wsunął się w jej ramiona,

zagnieżdżając się wśród fałd wełnianej etoli, wąchając w wielkim
skupieniu kobiece ciało i mrucząc głośno.

Cokey odciągnęła Qwillerana na bok.
– Zaraz się wścieknę – rzekła. – Kiedy pomyślę, ile trudu sobie

zadaję, żeby utrzymać szczupłą figurę, mieć proste włosy i nauczyć
się rozmów w towarzystwie! A potem nagle ona wchodzi,
wyfiokowana i piętnaście kilo za gruba, i wszyscy dostają szmergla na
jej punkcie, nie wyłączając tego kota!

Biedna Cokey, pomyślał Qwilleran, doznając współczucia. I czegoś

jeszcze...

Lillian Jackson Braun

– Nie powinienem trzymać tutaj Koko zbyt długo, bo jest za dużo

obcych ludzi – powiedział. – Może dostać od tego rozstroju żołądka.
Chodźmy z powrotem do 15–F, to zobaczysz mój apartament.

– Przyniosłam tarkę i gałkę muszkatołową – oznajmiła. – Masz

krem i lemoniadę imbirową?

Wyplątał Koko z objęć wniebowziętej Natalie. Poszli długim

półkolistym korytarzem. Gdy otworzył drzwi, Cokey zastygła w progu
z wrażenia, a potem wbiegła do środka, rozkładając szeroko ręce.

– To wspaniałe! – zakrzyknęła.
– Harry Noyton nazywa to Skandynowium.
– Zielony fotel jest duński, tak samo jak parkiet – oceniła Cokey.

– Tamte krzesła są fińskie. Ale cały apartament wygląda jak Panteon
Sław Sztuki Wzorniczej: Bertoia, Wegner, Aalto, Mies, Nakashima!
To jest zbyt cudowne! Nie wytrzymam. – Osunęła się na
wymoszczoną poduszkami zamszową kanapę i ukryła twarz w
dłoniach.

Qwilleran wrócił z kieliszkami do szampana, napełnionymi

kremowym napojem. Cokey z poważną miną starła gałkę
muszkatołową na spienioną powierzchnię drinków.

– Zdrowie mojej ulubionej dziewczyny – powiedział, podnosząc

kieliszek. – Zdrowie szczupłej i elokwentnej Cokey o prostych
włosach.

– No, już czuję się lepiej – rzekła. Zsunęła buty i zagłębiła palce

stóp we włosie dywanu.

Qwilleran zapalił fajkę i pokazał jej nowy numer „Stylowych

Wnętrz” – ze zdjęciem salonu pani Allison na okładce. Zaczęli
rozmawiać o wyzywających różowych i czerwonych odcieniach
wystroju, o piersiastej figurze dziobowej oraz zaletach i wadach łóżek
z baldachimem i firankami po bokach.

Koko usiadł na stoliku, odwracając się wymownie tyłem,

ignorując rozmowę. Jego wygięty ogon, z uniesionym końcem, był
wyrazem pogardy, ale nastroszone uszy podsłuchiwały.

– Ej, Koko – zwróciła się do niego kobieta. – Nie lubisz mnie?
Ani drgnął. Nie poruszył choćby jednym wąsem.
– Miałam kiedyś rudawego kota o imieniu Frankie – powiedziała

Cokey ze smutkiem w głosie. – Ciągłe noszę jego zdjęcie w torebce. –
Wyjęła plik fotografii i wizytówek, przejrzała wszystkie na kanapie i z
dumą pokazała zdjęcie puchatego rudawego kocura.

Kot, który jadał wełnę

– Jest nieostre i trochę wyblakło, ale tylko to mi po nim zostało.

Dożył piętnastu lat. Rodzice nieznani, choć...

– Koko! – krzyknął Qwilleran. – Zjeżdżaj stamtąd!
Kot wdrapał się niepostrzeżenie na kanapę i zaczął lizać małą

błyszczącą fotografię przedstawiającą jakiegoś mężczyznę.

– Och! – westchnęła Cokey i chwyciła zdjęcie. Wsunęła je szybko

do torebki, lecz Qwilleran zdążył dostrzec twarz. Zmarszczył brwi w
wyrazie dezaprobaty, ona tymczasem mówiła dalej o kotach, trąc
gałkę muszkatołową do kieliszków.

– Powiedz mi teraz o swoich wąsach – poprosiła. – Pewnie

zdajesz sobie sprawę, że są szałowe?

– Wyhodowałem je w Wielkiej Brytanii podczas wojny – odparł

Qwilleran. – Jako kamuflaż.

– Podobają mi się.
Ucieszył się, że nie spytała: „Podczas, której wojny?” – jak to

czasem robiły młode kobiety.

– Prawdę mówiąc – ciągnął – boję się je zgolić. Mam wrażenie, że

działają jak antena, że dzięki nim wychwytuję pewne niuanse, na
przykład ukrytą prawdę albo zbliżające się wydarzenia.

– To cudowne. Tak jak kocie wąsy.
– Na ogół nie mówię o tym nikomu. Nie chciałbym, żeby o tym

gadano.

– Rozumiem twoje racje.
– Ostatnio mam pewne przeczucia dotyczące włamania do domu

Taitów.

– Nie złapali jeszcze sprawcy?
– Chodzi ci o tego boya, który podobno dokonał kradzieży? To

właśnie mam na myśli. Uważam, że to nie on.

Cokey wybałuszyła oczy.
– Masz na to jakieś dowody? Qwilleran zmarszczył czoło.
– W tym problem – mruknął. – Nie mam niczego oprócz

cholernych przeczuć. Ale boy nie pasuje do tej roli, poza tym czas
dokonania kradzieży jest dziwny. Moje podejrzenia budzi G. Verning
Tait. Czy słyszałaś coś o skandalu w jego rodzinie?

Pokręciła głową.
– No tak, jesteś za młoda – rzekł. Cokey zerknęła na zegarek.
– Robi się późno – stwierdziła. – Muszę wracać do domu.
– Może jeszcze jeden drink? – zasugerował Qwilleran.

Lillian Jackson Braun

Podszedł do świetnie zaopatrzonego barku. Z małej lodówki wyjął

krem i lemoniadę imbirową.

Cokey zaczęła się przechadzać dokoła, podziwiając pokój ze

wszystkich stron.

– Piękne linie i kompozycje – powiedziała z zachwytem. – I

bardzo mi się podoba gra faktur: to aksamitne, tamto gładkie, tamto
wełniste, włochate. No i ten dywan. Ubóstwiam go!

Rzuciła się na miękki dywan. Upadła jak w ekstazie, z

rozłożonymi na bok rękami, a Qwilleran gwałtownie czesał palcami
wąsy. Leżała nieświadoma, że kot się zbliża. Wyginając ogon do dołu
jak hak, Koko skradał się na ugiętych łapach, po kosmatym dywanie
niczym dziki drapieżnik w dżungli. A potem skoczył!

Cokey wrzasnęła i usiadła prosto.
– Ugryzł mnie! Ugryzł mnie w głowę!
Qwilleran rzucił się na pomoc.
– Zrobił ci krzywdę? Przeciągnęła dłonią po włosach.
– Nie, właściwie to mnie nie ugryzł. Po prostu próbował lekko

uszczypnąć zębami. Ale... jaki się zrobił nieprzyjazny! Qwill, dlaczego
on się tak zachowuje?

W niedzielę Qwilleran zamierzał spać do południa, lecz

przeszkodziła mu „syjamska tortura”. Gdy bowiem Koko uznał, że
pora wstawać, wskoczył lekko i bezgłośnie na łóżko i musnął wąsami
nos i podbródek śpiącego dziennikarza. Ten otworzył oczy i zobaczył
przed sobą parę ogromnych niebieskich ślepi, patrzących niewinnie.

– Spadaj – powiedział. – Chcę spać.
Kolejny dotyk wąsów – tym razem w bardziej czułe miejsca:

policzki i czoło.

Qwilleran skrzywił się, zaciskając zęby i powieki, lecz w następnej

chwili poczuł łachotanie na rzęsach. Usiadł gwałtownie, Koko zaś
zeskoczył z łóżka i wybiegł z pokoju – misja została wykonana.

Ubrany w kraciasty szlafrok, Qwilleran poczłapał z sypialni i

zaspanymi oczami rozejrzał się po salonie, szukając bezradnie swojej

Kot, który jadał wełnę

fajki. Na stoliku stały kieliszki do szampana, obok leżała niedzielna
gazeta, a przy niej siedział Koko, myjąc się w wielkim skupieniu.

– Wczoraj paskudnie się zachowałeś – powiedział Qwil–leran. –

Dlaczego próbowałeś ugryźć tę miłą dziewczynę? Przecież ona lubi
koty. Jesteś źle wychowany.

Koko wygiął grzbiet i skoncentrował się na nasadzie ogona.

Qwilleran spojrzał na dywan. Pośrodku spłaszczone włosie tworzyło
zarys szczupłej sylwetki – odcisk ciała Cokey, która padła w chwili
odurzenia. Chciał wyrównać włosie stopą, ale się rozmyślił.

Skończywszy poranną toaletę, Koko usiadł prosto na stoliku i

zamrugał do Qwillerana. Wyglądał jak aniołek.

– Ty diable! – rzekł dziennikarz. – Chciałbym wiedzieć, co ci

chodzi po głowie. To zdjęcie, które lizałeś...

Zaterkotał telefon, więc Qwilleran poszedł odebrać, spodziewając

się, że zaraz usłyszy miłe słowa. Przypomniał sobie powinszowania z
poprzedniej niedzieli. Tego dnia do czytelników trafił kolejny numer
„Stylowych Wnętrz”.

– Słucham – powiedział ciepło.
– Cześć, Qwill, tu Harold – odezwał się redaktor naczelny. Mówił

napiętym głosem, więc Qwilleran się skrzywił. – Słyszałeś już?

– O czym? Dopiero wstałem...
– Chodzi o twój artykuł w dzisiejszym numerze. Konkretnie o ten

dom noclegowy dla dziewcząt. Nic nie wiesz?

– Co się stało? – Qwilleran przysłonił oczy ręką. W wyobraźni

ujrzał scenę masowego morderstwa: niewinne dziewczęta pozabijane
w łóżkach z różowymi zasłonkami.

– Policja zrobiła tam wczoraj nalot! To dom publiczny!
– Że co?!
– Wysłali agenta, dostali nakaz i zamknęli przybytek. Qwilleran

usiadł gwałtownie, bo kolana się pod nim ugięły.

– Ale dekoratorka mówiła mi...
– Jak to się mogło stać? Skąd miałeś namiary na ten... dom?
– Od dekoratorki, pani Middy. To miła, nobliwa kobieta.

Specjalizuje się... w urządzaniu internatów dla dziewcząt.
Akademików i burs. To podobno elegancki dom noclegowy dla
pracujących dziewcząt.

– Pracujących w określonej branży – odparł z przekąsem Percy. –

Wyszliśmy na bandę idiotów. Zobaczysz, jak „Morning Rampage”

Lillian Jackson Braun

nam dokopie.

Qwilleran przełknął ślinę.
– Nie wiem, co powiedzieć...
– Nic nie możemy teraz zrobić, ale lepiej skontaktuj się z tą panią

Biddy...

– Middy.
– Nieważne, i powiedz jej, co o tym myślimy. To wielki wstyd.

Sytuacja sama w sobie jest trudna, a w dodatku przed chwilą była
afera w Muggy Swamp. Trochę tego za dużo!

Percy się rozłączył. Skołowany Qwilleran zaczął się zastanawiać.

Kolejna wpadka? Niemożliwe, aby to był przypadek. Musi być jakieś
wytłumaczenie. Po chwili chwycił za telefon i wykręcił numer.

– Słucham – odezwał się zaspany głos.
– Wiesz już, Cokey? – spytał dziennikarz ostrym tonem.
– O czym? Jeszcze śpię.
– No to się obudź i posłuchaj! Pani Middy wpakowała nas w

niezłą kabałę. Dlaczego mnie nie uprzedziłaś?

– O czym?
– O tym, co naprawdę robi ta Allison. Ziewnęła.
– A co robi? – spytała.
– Nie wiesz?
– O czym ty mówisz? Gadasz jakoś bez sensu. Qwilleran ściskał

słuchawkę z całej siły. Wziął głęboki oddech.

– Właśnie się dowiedziałem, że wczoraj wieczorem policja zrobiła

nalot na dom pani Allison... To jest zwykły burdel! Nie wiedziałaś?

– O rany, Qwill, ale numer! – zapiszczała Cokey.
– Wiedziałaś, co to za miejsce? – dopytywał się szorstkim tonem.
– Nie, ale uważam, że to strasznie śmieszne.
– A ja nie uważam, że to śmieszne. Mój naczelny też tak nie

uważa. Wyszliśmy na kretynów. Jak mogę się skontaktować z panią
Middy?

– Chcesz z nią porozmawiać? – spytała Cokey przytomniejszym

głosem. – Sam? Teraz? Nie rób tego!

– Biedna kobieta. Ona padnie trupem ze zgrozy.
– A co, nie miała pojęcia, jaki dom urządza?
– Na pewno nie. To świetna dekoratorka, jeśli chodzi o urządzenie

czarujących wnętrz, ale poza tym jest raczej...

– Raczej jaka?

Kot, który jadał wełnę

– Mało bystra, jeśli chcesz wiedzieć. Zaklinam cię, nie dzwoń do

niej – prosiła usilnie Cokey, – Ja sama ją poinformuję, ale delikatnie.
Nie chcesz chyba zabić tej kobiety, co?

– Właściwie to chętnie bym kogoś ukatrupił!
Cokey znów parsknęła śmiechem.
– I to w stylu wczesnoamerykańskim, co?! – zakrzyknęła. – Na

jednym z tych łóżek z zasłonkami?

Qwilleran trzasnął słuchawką na widełki.
– I co teraz? – zwrócił się z pytaniem do Koko.
Przechadzał się przez kilka minut, a potem znów złapał za telefon

i wykręcił kolejny numer.

– Halo – odezwał się dziecięcy głos.
– Chciałbym mówić z Bunsenem.
– Halo – powtórzył głos.
– Jest Bunsen?
– Halo.
– Kto mówi? Gdzie jest twój ojciec? Daj ojca do telefonu!
– Halo.
Qwilleran prychnął ze złości i już miał odłożyć słuchawkę, gdy

wreszcie usłyszał głos swojego kolegi.

– To był nasz najmłodszy – wyjaśnił Bunsen. – Nie za bardzo

można z nim jeszcze pogadać. Co cię gnębi o tak wczesnej porze?

Qwilleran opowiedział mu o telefonie od Percy'ego. Fotograf

zarechotał.

– Chciałem cię tylko uprzedzić, że może spełni się twoje życzenie

– rzekł dziennikarz z nutą sarkazmu w głosie. – Miałeś nadzieję, że
czasopismo okaże się klapą! Dwa takie skandale z rzędu mogą nas
załatwić na amen.

– Do mnie nie możesz mieć pretensji – odparł Bunsen. – Ja tylko

robię zdjęcia. Nawet nie wymieniacie mnie z nazwiska.

– Dwa numery i dwie wpadki! To nie może być przypadek. Czuję,

że coś tu śmierdzi.

– Sugerujesz, że to konkurencja?
– A któż by inny?
– Ci z „Rampage” nie mają tyle ikry, żeby stosować tak brzydkie

chwyty.

– Wiem, ale mają faceta, który dla nich pracuje i którego stać na

takie zagrywki. Wiesz, mówię o tym pyskaczu z działu kolportażu.

Lillian Jackson Braun

Gra u nich w bejsbol, sam mi wspominałeś.

– Chodzi ci o Mike'a Bulmera? To wredny typ.
– Gdy zobaczyłem go pierwszy raz w klubie prasowym, to od razu

zdałem sobie sprawę, że gdzieś już widziałem tę gębę, ale nie mogłem
sobie przypomnieć. Wreszcie skojarzyłem. Parę lat temu był
zamieszany w wojnę kolportażową w Chicago. Krew się tam wtedy
polała. A teraz gość pracuje dla „Rampage”. Założę się, że to on
podsunął policji pomysł zrobienia nalotu na dom tej Allison. I jestem
pewien, że ci z obyczajówki chętnie z tego pomysłu skorzystali. W
ramach rewanżu. Wiesz, co mówią o nas gliniarze. Ilekroć
dziennikarzom „Fluxion” kończą się pomysły na artykuł, zaczynają
się czepiać policji. – Qwilleran zmierzwił dłonią wąsy i dodał: – Mam
niemiłe przeczucie, że Cokey maczała w tym palce.

– Kto?
– Ta dziewczyna, z którą się spotykam. Pracuje dla pani Middy.

To właśnie Cokey zasugerowała, żebyśmy napisali artykuł o domu tej
Allison, a teraz okazało się, że zna Bulmera. On się z nią przywitał,
gdy jedliśmy obiad w klubie prasowym.

– Tego prawo nie zabrania – mruknął Bunsen.
– Chodzi o to, jak ona zareagowała. Była speszona i bardzo

dziwnie na niego spojrzała! Jest coś jeszcze... – ciągnął Qwilleran z
wahaniem. – Po wczorajszym przyjęciu u Davida Lyke'a zabrałem
Cokey do siebie...

– Ho, ho! Brzmi coraz bardziej interesująco...
– I Koko ją ugryzł.
– A co ona mu zrobiła?
– Nic! Po prostu leż... zachowywała się zupełnie normalnie, a on

nagle ją zaatakował. Nigdy wcześniej nie robił czegoś takiego.
Zaczynam wierzyć, że chciał mi w ten sposób coś powiedzieć. – Na
drugim końcu linii telefonicznej panowała cisza. – Słuchasz mnie?

– Słucham. Zapalam cygaro.
– Wiesz co, Bunsen, ty się zadziwiająco dystansujesz wobec naszej

pracy, gdy spędzasz niedzielę na łonie rodziny. Myślałem, że bardziej
się przejmiesz tą aferą.

– Jaką aferą? Uważam, że historia z domem pani Allison jest

zabawna. Wyszedł nam swego rodzaju żart.

– Kradzież zbiorów za pół miliona też była zabawna według

ciebie?

Kot, który jadał wełnę

– Hm – mruknął Bunsen. – Ale Bulmer nie posunąłby się do

czegoś takiego.

– Dlaczego nie? Nie zapominaj, że tu chodzi o rynek reklamowy

wart miliony dolarów. Może dostrzegł szansę, żeby zarobić ładną
premię.

– I co, okradł Bogu ducha winnego człowieka, bo chciał załatwić

konkurencję? Daj spokój, Qwill, naoglądałeś się starych kryminałów.

– Może Tait wcale nie jest Bogu ducha winny? Może razem to

ukartowali?

– Oj, bracie, ponosi cię dzisiaj fantazja.
– Cześć – rzekł wściekły Qwilleran. – Przepraszam, że zakłóciłem

ci rodzinny spokój w niedzielę.

– Spokój? Powiedziałeś „spokój”? Maluję piwnicę, a Tommy

właśnie wtarabanił się do wiadra z farbą, Linda wrzuciła lalkę do
kibla, a Jimmy spadł z werandy i ma podbite oko. To według ciebie
jest spokój?

Qwilleran odłożył słuchawkę i zaczął się w zamyśleniu

przechadzać po apartamencie. Zerknął na włochaty dywan w salonie
i ze złością potarł go stopą, wymazując odcisk ciała Cokey. W kuchni
zastał Koko, siedzącego na starym słowniku. Zwierzę zastygło w
kociej postawie „na baczność”, z lekko przekrzywioną głową i
zgrabnie zawiniętym ogonem. Qwilleran nie miał ochoty do zabawy,
lecz Koko patrzył na niego uporczywie, czekając na znak.

– No dobrze – westchnął dziennikarz. – Ale tylko kilka rund. –

Klepnął dłonią słownik (sygnał oznaczający rozpoczęcie gry), a wtedy
Koko wbił pazury w kartki.

Qwilleran otworzył tomisko we wskazanym miejscu, na stronie

1102.

– „Głód” i „głóg” – przeczytał. – Łatwe. Znajdź trudniejsze.
Kot ponowił próbę.
– „Karmić” i „karmin”. Kolejne dwa punkty dla mnie. Koko

przysiadł z podekscytowania i znów zatopił pazury w kartkach.

– „Mysz” i „myśl” – oznajmił Qwilleran i w tej samej chwili

uświadomił sobie, że ani on, ani Koko nie jedli jeszcze śniadania.

Gdy posiekał świeżą wołowinę dla kota i podgrzał ją w odrobinie

bulionu z puszki, przypomniał sobie coś jeszcze: ostatnio Koko
dwukrotnie wybrał tę samą stronę w słowniku. W zeszłym tygodniu.
Dwa razy wskazał hasła: „kręgosłup” i „krętactwo”. Qwilleran poczuł

Lillian Jackson Braun

dziwne swędzenie pod wąsami.

W poniedziałek rano Qwilleran i Bunsen pojechali do Lost Lake

Hills, żeby obejrzeć dom Harry'ego Noytona. Dziennikarz był
nadzwyczaj milczący. I niewyspany, bo przez całą noc dręczyły go
sny, z których budził się raz po raz – śnił o wystrojach wnętrzarskich
w kolorze masła orzechowego i puddingu ryżowego, z akcentami w
odcieniu homara i melasy. A rankiem opadły go niemiłe i niejasne
myśli.

Obawiał się, że Cokey brała udział w „żarcie" wymierzonym we

„Fluxion", a z całego serca pragnął, żeby było inaczej. Potrzebował
takiej przyjaciółki jak ona. Ponadto nie dawało mu spokoju
podejrzenie, że w zmowę zamieszany jest również Tait, choć przecież
nie miał na to żadnych dowodów oprócz łaskotania pod wąsami i
osobliwych haseł ze słownika Nadal nie wiedział, co sądzić o roli
Paolo w dokonanej kradzieży; czy Meksykanin był niewinnym
uczestnikiem tych wydarzeń, sprytnym przestępcą, wspólnikiem czy
bezwolnym narzędziem? Czy zamiłowanie Taita do żadów jest
autentyczne, czy może to świetnie odgrywane przedstawienie? Czy
był tak bardzo oddany żonie, jak ludzie sądzą? Nawet imię kota
Taitów stanowiło zagadkę. Yu czy Freja?

Potem Qwilleran zaczął rozmyślać o swoim kocie. Poprzednim

razem, gdy popełniono morderstwo, Koko wywąchał więcej tym
swoim zimnym i mokrym nosem, niż funkcjonariusze wydziału
zabójstw zdołali ustalić w ramach oficjalnego śledztwa. Wyczuwał
prawdę poza sferą formalnej dedukcji. Można było odnieść wrażenie,
że jego intuicja omija szerokim łukiem mózg, po czym o
odpowiedniej porze i w odpowiednim miejscu zapędza do działania
pazury i nos. A może rządzi tym przypadek? Czy to zbieg
okoliczności, że Koko wybiera strony, na których widnieją hasła
„głód" i „karmić", gdy Qwilleran zwleka ze śniadaniem?

W niedzielę po południu dziennikarz kilkakrotnie zainicjował grę,

mając nadzieję na uzyskanie kolejnych wskazówek, ale tym razem

Kot, który jadał wełnę

wydawało się, że wybrane przez kota słowa nie mają istotnego
znaczenia: „optymizm" i „opublikować" oraz „cypel" i „cypripedium".
Qwilleran z trudem zachowywał optymizm, „cypripedium" natomiast
okazało się nazwą pewnego gatunku storczyków, popularnie
określanego mianem „obuwik pospolity", co skojarzyło mu się
wyłącznie ze stopami Cokey, gdy wsunęła palce w bujne włosie
dywanu z koziej sierści.

A jednak wciąż wierzył, że Koko przekazuje mu wskazówki za

pomocą słownika. Zadrżały mu wąsy.

– Chory jesteś czy co? – spytał nagle siedzący za kierownicą

Bunsen. – Nie odzywasz się w ogóle, a teraz jeszcze na dodatek się
trzęsiesz.

– Jest chłodno – odparł dziennikarz. – Powinienem był wziąć

palto. – Zaczął gmerać w kieszeni w poszukiwaniu fajki.

– Mam płaszcz – rzekł Bunsen. – Wiatr wieje z północnego

wschodu, więc będziemy mieli burzę.

Droga do Lost Lake Hills prowadziła najpierw przez przedmieścia,

a potem przez tereny rolnicze, gdzie żółkły klony. Od czasu do czasu
fotograf trąbił przyjaźnie albo machał ręką z cygarem na mijanych
ludzi. Pozdrowił kobietę ścinającą trawę, dwóch chłopców na
rowerach i starca przy skrzynce na listy.

– Masz mnóstwo znajomych na tej wsi – zauważył Qwilleran.
– Ja? Widzę ich wszystkich pierwszy raz w życiu. Ale tym

rolnikom przyda się mała odmiana. Teraz przez cały dzień będą się
zastanawiać, która ze znanych im osób jeździ zagranicznym autem i
pali cygaro.

Skręcili w wiejską drogę, której wygląd zdradzał rękę architekta

krajobrazowego. Qwilleran przeczytał wskazówki z kartki:

– Jechać wzdłuż jeziora, potem na pierwszym rozjeździe skręcić w

lewo i odbić na szczycie wzgórza.

– Kiedy załatwiłeś tę chałturę? – spytał fotograf.
– W sobotę, na przyjęciu u Lyke'a.
– Mam nadzieję, że byli trzeźwi, kiedy się zgodzili. Nie wierzę w

obietnice składane na jublach, a to za daleko, żebyśmy jechali na
próżno.

– Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Natalie chce, żeby David

zdobył publiczne uznanie za urządzenie jej domu, a Harry Noyton
ma nadzieję, że nasz artykuł pomoże mu sprzedać posiadłość. Całość

Lillian Jackson Braun

warta jest ćwierć miliona dolarów.

– Oby żonka nie dostała z tego ani grosza – rzekł Bun–sen. –

Kobieta, która porzuca dzieci, jest zwykłą zdzirą.

– Dziś rano znowu miałem telefon z Danii – oznajmił Qwilleran.

– Noyton chce, żebym mu przekazywał korespondencję do Arhus. To
miasto uniwersyteckie. Ciekawe, co on tam robi.

– Wygląda mi na przyzwoitego faceta. Jak to możliwe, że zadał się

z taką babką?

– Nie oceniaj Natalie, bo jej nie poznałeś. Jest szczera. Niezbyt

rozgarnięta, ale szczera. Podejrzewam, że ludzie wykorzystują tę jej
prostolinijność.

Dom stojący na końcu krętej drogi miał nadzwyczaj urozmaiconą

sylwetkę: mury z różowej cegły pięły się pod osobliwym kątem, a
okapy drewnianego dachu sterczały we wszystkich kierunkach.

– Ale cudo! – ocenił Bunsen. – Jak znajdziemy wejście?
– Lyke twierdzi, że to współczesne budownictwo organiczne. Dom

zintegrowany z terenem, wyposażenie zintegrowane z konstrukcją.

Zadzwonili do drzwi. Czekając, przyjrzeli się mozaikom ściennym

po obu stronach wejścia – wirującym abstrakcyjnym wzorom
ułożonym z kamyków, kawałków kolorowego szkła i miedzianych
gwoździ.

– Szaleństwo! – mruknął Bunsen.
Gdy minęła dłuższa chwila, zadzwonili ponownie.
– Widzisz – rzekł fotograf. – I co ci mówiłem? Nikogo nie ma.
– To wielki dom – odparł Qwilleran. – Pewnie Natalie musi

włożyć wrotki, żeby dostać się szybko od swoich krosien do drzwi.

Sekundę później rozległ się szczęk zamka i drzwi uchyliły się

ostrożnie na kilka centymetrów. Ukazała się kobieta w stroju
służącej. Miała niegościnny wyraz twarzy.

– Jesteśmy z gazety „Daily Fluxion" – poinformował Qwilleran.
– No i? – odparła czujnie, trzymając straż.
– Czy zastaliśmy panią Noyton?
– Pani Noyton nie może dzisiaj nikogo przyjąć. Drzwi zaczęły się

zamykać.

– Zaraz, jesteśmy z nią umówieni!
– Ona dzisiaj nie przyjmuje. Qwilleran zmarszczył czoło.
– Proszę pani, przejechaliśmy szmat drogi – rzekł. – Powiedziała

nam, że możemy obejrzeć dom. Chyba nie będzie więc miała nic

Kot, który jadał wełnę

przeciwko temu, żebyśmy się przez chwilę tutaj rozejrzeli?
Zamierzamy zrobić zdjęcia do gazety.

– Pani Noyton nie życzy sobie, by fotografowano dom. Rozmyśliła

się.

Bunsen i Qwilleran spojrzeli na siebie. W tym samym momencie

drzwi zatrzasnęły się gwałtownie.

W drodze powrotnej do miasta Qwilleran rozmyślał o obcesowej

odprawie sprzed paru minut.

– To nie w stylu Natalie – stwierdził. – Jak sądzisz, co się stało?

W sobotę była taka sympatyczna i przyjaźnie nastawiona.

– Ludzie wydają się inni, gdy piją.
– Była trzeźwa tak samo jak ja. Może zachorowała i służąca

postanowiła nas spławić?

– Jeśli chcesz znać moje zdanie – powiedział Bunsen – to

uważam, że tej twojej Natalie brakuje piątej klepki.

– Zatrzymaj się przy najbliższej budce telefonicznej. Chcę

zadzwonić.

Z budki na skrzyżowaniu dróg Qwilleran zatelefonował do firmy

Lyke and Starkweather.

– Co się dzieje? – spytał. – Pojechaliśmy do Lost Lake Hills, ale

Natalie nie chciała się z nami w ogóle zobaczyć. Służąca nie wpuściła
nas nawet przez próg.

– Natalie jest dziwaczką – odparł David Lyke. – Przepraszam za

nią. Sam pana tam zabiorę w najbliższych dniach.

– No tak, ale tymczasem zostałem z pustymi rękami. Na środę

wszystko musi być gotowe, a ja nie mam nic porządnego na okładkę.

– Jeśli to coś pomoże, to niech pan sfotografuje mój apartament –

zasugerował Lyke. – Nie musi pan wymieniać mojego nazwiska.
Proszę po prostu pokazać, jak mieszkają ludzie w Villa Verandah.

– Dobrze. Możemy dziś po południu? Powiedzmy o drugiej?
– Potrzebuję trochę czasu, żeby kupić świeże kwiaty i usunąć z

widoku parę wartościowych przedmiotów – odrzekł Lyke. – Nie
chcę, by wiedziano, że je mam. To musi pozostać wyłącznie między
nami. Właściwie nawet nie powinienem ich mieć.

Bunsen i Qwilleran zjedli niespieszny lunch. Gdy wreszcie ruszyli

do Villa Verandah, dziennikarz rzekł:

– Zatrzymaj się przy sklepie zoologicznym na State Street. Chcę

coś kupić.

Lillian Jackson Braun

Na śródmiejskich ulicach panował popołudniowy tłok. Na każdym

czerwonym świetle Bunsen gwizdem podrywacza zaczepiał
atrakcyjne kobiety, naciskając delikatnie stopą pedał gazu, gdy
przechodziły przed maską jego samochodu. Dla każdego policjanta z
drogówki miał gotowych parę żartobliwych słów. Wszyscy oni znali
fotografa z „Fluxion", a jeden nawet wstrzymał ruch na dużym
skrzyżowaniu, by auto z etykietą prasową na szybie mogło wbrew
przepisom skręcić w State Street.

– Co chcesz kupić w sklepie? – spytał Bunsen.
– Szelki i smycz dla Koko, żebym mógł go przywiązać na balkonie.
– To kup tylko szelki. Mam parę metrów nylonowej liny, to

możesz z niej zrobić smycz.

– A po co ci taka lina?
– Gdy w zeszłym roku robiłem fotki na meczach – wyjaśnił

Bunsen – spuszczałem rolkę filmu na lince z loży prasowej, a goniec
pędził z nią prosto do laboratorium. To były dobre czasy! Teraz
muszę się użerać ze zwariowanymi dekoratorami, prostackimi
kobietami i znerwicowanymi kotami. Haruję jak wół, a nikt nawet
nie podpisze zdjęć moim nazwiskiem.

W apartamencie Lyke'a spędzili trzy godziny, fotografując

srebrzysty salon, jadalnię z chińskim dywanem i sypialnię. Łóżkiem
była niska platforma, ustawiona zaledwie dziesięć centymetrów nad
podłogą, okryta kapą z tygrysiej skóry, a sąsiednią garderobę
oddzielała zasłona z bursztynowych koralików.

– U mnie w domu te koraliki wytrzymałyby pięć minut – rzekł

Bunsen. – Byłoby po nich, gdy sześcioro dzieci zaczęłoby się bawić w
Tarzana!

Lyke usunął z salonu kilka przedmiotów, a na ich miejsce postawił

wazony z kwiatami i połyskliwymi zielonymi liśćmi. Zaaranżował
wszystko z nonszalancją.

– Przepraszam za Natalie – powtórzył, wkładając chryzantemę do

porcelanowego wazonu. – Teraz pan rozumie, z czym musi się przez
cały czas borykać dekorator. Jeden z moich klientów dał swojej żonie
do wyboru: albo pójdzie do psychoanalityka, albo będzie mogła
zmienić wystrój domu. Wybrała zmianę wystroju i wszystkie swoje
neurozy wyłado–wała na mnie... Gotowe! – Przyjrzał się bukietowi,
który uło–żył, i zmierzwił go nieco. Wyprostował parę abażurów.
Na–cisnął ukryty włącznik, uruchamiając bulgoczącą fontannę, która

Kot, który jadał wełnę

rozpryskiwała wodę o kamyki. Następnie zrobił krok do tyłu i
zlustrował otoczenie krytycznym okiem. – Wie pan, czego brakuje w
tym pomieszczeniu? – rzekł. – Na kanapie powinien leżeć kot
syjamski.

– Poważnie pan mówi? – spytał Qwilleran. – Mam przynieść

Koko?

– O nie! – sprzeciwił się Bunsen. – Żadnych znerwicowanych

kotów. Będzie długi czas ekspozycji...

– Koko wcale nie jest znerwicowany – przerwał mu dziennikarz. –

Jest znacznie spokojniejszy od ciebie.

– I przystojniejszy – dorzucił Lyke.
– I mądrzejszy – dodał Qwilleran.
Patrząc ponurym wzrokiem, Bunsen wyrzucił ręce do góry w

geście kapitulacji. W ciągu paru minut na sesji zdjęciowej zjawił się
Koko, z sierścią wymuskaną od pospiesznego czesania.

Qwilleran usadowił kota na kanapie, skierował go w stronę

Bunsena, zgiął mu przednią łapę w wyrazie wielkopań–skiego
majestatu i ułożył jedwabisty brązowy ogon w fotoge–niczną
krzywiznę. Koko mruczał głośno.

– Czy on posiedzi chwilę nieruchomo? – spytał fotograf.
– Jasne. Gdy mu każę. Jest posłuszny.
Qwilleran po raz ostatni pogłaskał kota, cofnął się i rzekł:
– Zostań na miejscu!
Koko wstał jak gdyby nigdy nic, zeskoczył z kanapy i wy–

maszerował z pokoju, sterczącym do góry ogonem wyrażając swoją
obojętność.

– No tak, faktycznie posłuszny – skwitował Bunsen. – Najbardziej

posłuszny kot, jakiego w życiu widziałem.

Gdy wykonywał kolejne zdjęcia, Koko bawił się bursztynowymi

koralikami w wejściu do garderoby i z braterskim zainteresowaniem
obwąchał tygrysią skórę. Lyke tymczasem przygotował mu
przekąskę.

– To resztki kurczaka – wyjaśnił. – Yushi przyszedł wczoraj i

zrobił rijstafel.

– Czy to ten Azjata, który przygotowuje pańskie posiłki? – spytał

Qwilleran. – Świetny z niego kucharz!

– Istny artysta – rzekł cicho Lyke.
Nalał imbirowej lemoniady dla Qwillerana i szkockiej dla siebie.

Lillian Jackson Braun

– Czy ktoś chce dzisiaj coś zjeść w klubie prasowym? – spytał

fotograf. – Moja żona urządza przyjęcie dla gromadki koleżanek,
więc nie mam wstępu do domu aż do północy.

– Chętnie bym się przyłączył, ale umówiłem się na randkę –

odrzekł Lyke. – Jednak przy najbliższej okazji skorzystam z
zaproszenia. Chciałbym zobaczyć ten klub. Słyszałem, że wnętrza są
godne średniowiecznej twierdzy.

Poszli do baru w klubie prasowym. Bunsen wziął podwójne

martini, a Qwilleran zamówił sok pomidorowy.

– W końcu wyszło nie najgorzej – rzekł drugi. – Choć zaczęło się

kiepsko.

– Nie chwal dnia przed zachodem słońca – przestrzegł fotograf.
– Ten Lyke to niezły oryginał, co?
– A to łóżko! – zakrzyknął Bunsen, wywracając wymownie

oczami.

Qwilleran zmarszczył czoło.
– Wiesz, to miły gość, ale jedno mnie do niego zraża: nieładnie

mówi o swoich znajomych za ich plecami. Myślałbyś, że się połapią,
ale nie. Wszyscy uważają, że jest najwspanialszy.

– Kiedy człowiek ma urodę i pieniądze, to nawet morderstwo

ujdzie mu na sucho.

W trakcie następnej kolejki Qwilleran rzekł:
– Bunsen, czy pamiętasz może jakiś skandal w rodzinie Taitów

sprzed piętnastu, dwudziestu lat?

– Dwadzieścia lat temu to ja się ciągle bawiłem klockami.
– Chyba jako jedyny chłopiec z zarostem – mruknął Qwilleran

pod wąsami. Następnie przywołał barmana. – Ej, Bruno, pamiętasz
może jakiś skandal w rodzinie G. Verninga Taita z Muggy Swamp?

Barman pokręcił głową.
– Nie, niczego takiego nie pamiętam – odpowiedział i dodał

autorytatywnie: – Gdyby coś takiego było, to na pewno bym wiedział,
bo mam pamięć słonia.

W końcu usiedli we dwóch przy stoliku i zamówili steki wołowe.
– Nie jedz końcówki – powiedział Qwilleran. – Wezmę ją dla

Koko.

– Daj mu swoją – odparł fotograf. – Nie będę się dzielił z

utuczonym kocurem. Powodzi mu się lepiej niż mnie.

– Smycz jest świetna. Przed wyjściem przywiązałem go na

Kot, który jadał wełnę

balkonie. Muszę jednak ciasno zapinać mu szelki, bo się z nich
wyślizguje. Jeden szybki skręt ciała i jest wolny! Ten kot to Harry
Houdini.

Qwilleran chętnie opowiedziałby jeszcze o innych zdolnościach

Koko, ale zdawał sobie sprawę, że w Bunsenie nie znajdzie
zrozumienia.

Po stekach zamówili szarlotkę, następnie Qwilleran wziął sobie

kawę, a Bunsen brandy.

Zapalając fajkę, dziennikarz rzekł:
– Martwię się o Natalie. Dlaczego ona nas dzisiaj nie wpuściła? W

ogóle ci Noytonowie to intrygująca para. Zastanówmy się, co można
wywnioskować z następujących faktów: Natalie chce rozwodu z mało
przekonujących powodów, mówiąc oględnie, choć znamy tylko
wersję jej męża.

W apartamencie, którego Harry Noyton używa podobno

wyłącznie do spotkań biznesowych, znajduję kolczyk. Wiem także, że
znał panią Tait. Ona umiera, a on w pośpiechu wyjeżdża z kraju.
Jednocześnie ktoś kradnie żady Taita, po czym ten także szykuje się
do wyjazdu... Co o tym myślisz?

– Myślę, że Jankesi wygrają ligę.
– Jesteś świrnięty! – odparł Qwilleran. – Chodź, pojedziemy do

mnie napić się czarnej kawy. Może dzięki temu o północy będziesz na
tyle trzeźwy, żeby wrócić samochodem do domu.

Bunsen nie okazał najmniejszej gotowości do wyjścia.
– Muszę też zabrać kota z balkonu, bo deszcz może się rozpadać –

tłumaczył Qwilleran. – No, zbieraj się! Pojedziemy twoim
samochodem. Ja będę kierował.

– Sam mogę kierować – odparł Bunsen. – Jestem trzeźwy jak

świnia.

– To wyjmij solniczkę z kieszeni marynarki i idziemy. Qwilleran

prowadził, a Bunsen śpiewał. Gdy dotarli do

Villa Verandah, fotograf odkrył, że winda znacznie poprawia

brzmienie jego głosu.

– Boooże, jak ja nie–na–wi–dzę wsta–wać o po–ran–ku...
– Zamknij się! Przestraszysz kota.
– Jego nie tak łatwo przestraszyć. To opanowany kot. Naprawdę

opanowany.

Qwilleran otworzył drzwi apartamentu 15–F i pstryknął włącznik.

Lillian Jackson Braun

Wnętrze rozjaśniła powódź światła.

– Gdzie jest opanowany kot? – dopytywał się Bunsen. – Chcę

zobaczyć opanowanego kota.

– Wpuszczę go – rzekł Qwilleran. – Wiesz co, lepiej usiądź, bo

upadniesz. Może w tym zielonym fotelu. To najwygodniejszy fotel na
świecie.

Fotograf klapnął w fotel, a dziennikarz otworzył drzwi balkonowe.

Wyszedł w mrok. Sekundę później wskoczył z powrotem do środka.

– Nie ma go! Nie ma Koko!

Trzyipółmetrowa lina przywiązana była do klamki drzwi

balkonowych. Na drugim jej końcu znajdowały się niebieskie
skórzane szelki zapięte na ostatnią dziurkę. Splątane, tworzyły
ósemkę na betonowej podłodze.

– Ktoś ukradł opanowanego kota – stwierdził Bunsen

autorytatywnie z zielonego fotela.

– Przestań się wygłupiać – odwarknął Qwilleran. – Martwię się.

Chyba zawołam administratora.

– Czekaj – rzekł fotograf, dźwigając się na nogi. – Sprawdźmy

dokładnie balkon.

Wyszli obaj na zewnątrz. Powitał ich podmuch porywistego

wiatru. Bunsen stracił na moment równowagę. Qwilleran zajrzał na
sąsiednie balkony.

– Między poręczami jest tylko z półtora metra odległości – ocenił.

– Koko mógł chyba przeskoczyć.

Bunsen widział to inaczej. Spojrzał na wypielęgnowany

dziedziniec, znajdujący się piętnaście pięter niżej. Qwilleran zadrżał.

– Koty nie spadają z balkonów – powiedział bez przekonania.
– Może wiatr go strącił?
– Nie bądź niemądry.
Patrzyli tępo na półkolistą ścianę budynku. Porywisty wiatr grał

donośnie na balustradach balkonów jak źle nastrojone organy.

– A może któryś z sąsiadów nienawidzi kotów? – spytał Bunsen.

Kot, który jadał wełnę

– Wątpię. To znaczy nie wiem. To znaczy nie widziałem... –

Qwilleran popatrzył na drugą stronę, mrużąc oczy w ciemności.
Fasada południowego skrzydła była szachownicą światła i cienia – w
wielu apartamentach panował mrok, w innych zaś jarzyły się lampy,
których blask przyćmiewały zaciągnięte draperie. Lecz jedno
mieszkanie widać było szczególnie wyraźnie.

– Czy widzisz to co ja? – spytał Qwilleran, wskazując palcem. –

Popatrz tam. Balkon z rozsuniętymi zasłonkami.

– To mieszkanie Davida Lyke'a!
– No właśnie. Ma włączony telewizor. Zobacz, kto siedzi na tym

telewizorze, wygrzewając sobie kości.

Otwarte drzwiczki lakierowanego chińskiego sekretarzyka

odsłaniały ekran telewizora, na którym migotały abstrakcyjne
obrazy. Wyżej, we wdzięcznej pozie, siedział Koko – jego jasna pierś
odznaczała się od ciemnej powierzchni mebla, głowa i uszy były zaś
wyraźnie zarysowane na tle srebrzystej ściany.

– Zadzwonię do Davida i dowiem się, o co chodzi – powiedział

Qwilleran.

Wybrał numer centrali i poprosił o połączenie z apartamentem

Lyke'a. Czekał.

– Nikt nie odbiera – westchnął. – Nie ma go czy co?
– I co teraz?
– Nie wiem. Myślisz, że kotu się sprzykrzyło i poszedł w

odwiedziny?

– Pewnie chciał dokładkę tego kurczaka.
– Chyba przeskoczył po balkonach naokoło. Stuknięty kot! Być

może Lyke go wpuścił, a potem wyszedł. Mówił, że ma randkę.

– Co zrobisz? – spytał Bunsen.
– Chyba zostawię go tam do rana.
– Mogę go przyprowadzić.
– Że co? Niby jak? Nie usłyszy cię, bo drzwi są zamknięte, a nawet

gdyby usłyszał, jak sam otworzy drzwi balkonowe?

– Chcesz się założyć? – Fotograf wskoczył na balustradę i

uchwycił się narożnego słupka.

– Stój! – wrzasnął Qwilleran. – Złaź natychmiast! – Bał się

wykonać jakikolwiek gwałtowny ruch, bo Bunsen balansował
niebezpiecznie na wąskiej poręczy. Wstrzymując oddech, zbliżył się
powoli do niego.

Lillian Jackson Braun

– Nie ma strachu! – krzyknął Bunsen i przeskoczył

półtorametrowy rozstęp. Złapał za słupek na sąsiednim balkonie. –
Jeśli kot umie coś zrobić, to stary Odd potrafi to jeszcze lepiej.

– Wracaj! Odbiło ci! Nie! Nie! Zostań tam! Nie skacz więcej.
– Bunsen rusza na pomoc! – ryknął fotograf. Wziął rozbieg,

szykując się do drugiego skoku. Po drodze wyrwał żółtą chryzantemę
z doniczki i włożył ją sobie między zęby.

Qwilleran usiadł i ukrył twarz w dłoniach.
– Ja–huuu, ja–huuu! – wołał Bunsen.
W miarę jak pokonywał kolejne balkony, jego okrzyki wojenne

cichły, zagłuszane przez wycie wiatru. Tu i ówdzie zaniepokojeni
lokatorzy wystawiali głowę na zewnątrz, lecz z powodu ciemności nie
widzieli akrobatycznych popisów fotografa.

– Ja–huu! – dobiegło znowu z oddali.
Qwilleran przypomniał sobie o trzech podwójnych kieliszkach

martini i dwóch... nie, trzech kieliszkach brandy, które wlał w siebie
Bunsen. Przypomniał też sobie o jego żonie i sześciorgu dzieciach, a
myśl ta zmroziła mu krew w żyłach.

Z drugiej strony dziedzińca doleciał głośny triumfalny okrzyk –

Bunsen machał ręką z balkonu Lyke'a. Spróbował otworzyć drzwi –
ustąpiły. Obwieścił głośno swój sukces, następnie wszedł do
srebrzystoszarego salonu. Na jego widok Koko zeskoczył z telewizora
i umknął.

Mam nadzieję, pomyślał Qwilleran, że temu gamoniowi zostało

jeszcze na tyle rozsądku we łbie, że wróci z kotem korytarzem, a nie
po balkonach.

Wszedł do mieszkania i czekał na powrót pary błędnych

wędrowców. Przygotował dwa kubki kawy rozpuszczalnej i wyłożył
na talerzyk trochę sera i krakersów.

Coś to za długo trwa, uznał po chwili. Wyszedł na klatkę i

nadstawiając ucha, spojrzał w głąb korytarza wyłożonego dywanem.
Żadnych oznak życia – tylko mechaniczne odgłosy dochodzące z
szybu windowego i obłąkańcze dźwięki z odległego telewizora.
Wrócił, wyszedł znów na balkon i spojrzał w stronę południowego
skrzydła. W apartamencie Lyke'a panował bezruch – oprócz obrazów
wyświetlanych na ekranie telewizora.

Qwilleran wypił kawę i zaczął się przechadzać nerwowo. Wreszcie

podszedł do telefonu i poprosił o ponowne połączenie z

Kot, który jadał wełnę

apartamentem Davida Lyke'a. Linia była zajęta.

– Co ten pijany dureń wyprawia?
– Słucham? – spytał operator.
Wściekły, Qwilleran ponownie wyszedł na balkon i popatrzył w

okna po drugiej stronie. Nagle skoczył do środka, bo zadzwonił
telefon.

– To ja, Qwill – odezwał się Bunsen przytomnym głosem. – Mamy

problem.

– Coś z Koko? Co się stało?
– Z kotem wszystko w porządku. Ale twój przyjaciel się przekręcił.
– Jak to?
– Wygląda na to, że nie żyje.
– Nie... Nie!
– Leży bez ruchu, zimny i blady, a na dywanie jest paskudna

plama. Zawiadomiłem już policję. I naszą gazetę. Zszedłbyś do
mojego samochodu po aparat?

– Oddałem ci kluczyki.
– Włożyłem je do kieszeni płaszcza, a płaszcz jest u ciebie w

przedpokoju. Chyba będzie lepiej, jak tu zostanę.

– Słyszę, że wytrzeźwiałeś – zauważył Qwilleran.
– Każdy by wytrzeźwiał na widok tego, co zobaczyłem.
Gdy Qwilleran dotarł z aparatem do mieszkania Lyke'a, na

miejscu byli już funkcjonariusze z policyjnego radiowozu. Rozejrzał
się po salonie. Wszystko wyglądało tak samo jak podczas
popołudniowej

sesji

zdjęciowej,

tylko

telewizor

trajkotał

bezsensownie, a na dywanie leżała żółta chryzantema, którą upuścił
Bunsen.

– Gdy wszedłem – rzekł fotograf – Koko od razu zaprowadził

mnie do sypialni.

Lyke leżał na podłodze w sypialni, ubrany w szary jedwabny

szlafrok. Na jednym palcu miał duży sygnet z szafirem, którego
Qwilleran dotąd u niego nie widział. Twarz nie była już taka
przystojna. Uszła z niej cała inteligencja i atrakcyjność. Pozostała
tylko zastygła wyniosła maska.

Qwilleran rozejrzał się dokoła. Zdjęta z łóżka tygrysia skóra leżała

na ławeczce. Była starannie złożona. Wszystko inne znajdowało się w
idealnym porządku. Łóżko było zasłane.

Bunsen kręcił się dokoła, szukając najlepszego miejsca do

Lillian Jackson Braun

fotografowania.

– Chcę zrobić tylko jedno zdjęcie – zwrócił się do policjantów. –

Niczego nie będę dotykał. – Następnie spojrzał na Qwillerana. –
Ciężko jest pstryknąć ciekawą fotkę. Dział graficzny nie puści żadnej
makabry, bo dostają skargi od komitetów rodzicielskich, staruszek,
weteranów wojennych...

– Co zrobiłeś z Koko? – spytał Qwilleran.
– Gdzieś tu jest. Prawdopodobnie niszczy dowody przestępstwa.
Qwilleran znalazł kota w jadalni, siedzącego pod stołem, jak

gdyby nic się nie stało. Koko przyjął pozycję wyrażającą całkowitą
obojętność, usadowiony wygodnie na złoto–niebieskim chińskim
dywanie. Nie okazywał zatroskania, ciekawości ani poczucia winy.

Chwilę później przyjechali dwaj policjanci z wydziału zabójstw.

Qwilleran ich rozpoznał, gdyż miał z nimi wcześniej do czynienia.
Lubił tego przysadzistego, który nazywał się Hames – był to
inteligentny oficer śledczy o bezpretensjonalnej postawie. Nie
przepadał natomiast za Wójcikiem, którego nosowy głos znakomicie
pasował do jego gderliwego usposobienia.

Ten drugi spojrzał na Qwillerana i spytał:
– Jak to możliwe, że prasa zjawiła się tak szybko?
– Fotograf był na miejscu, gdy przyjechaliśmy – odpowiedział

funkcjonariusz z radiowozu. – Wpuścił nas do środka. To on znalazł
ciało i nas powiadomił.

Wójcik odwrócił się do Bunsena.
– Skąd pan się tu wziął?
– Wszedłem przez balkon.
– Rozumiem. To piętnaste piętro. I mimo to wszedł pan przez

balkon?

– No pewnie. Wszędzie dokoła są balkony. Hames rozglądał się po

luksusowym salonie.

– Popatrz na tę tapetę – rzekł do swojego kolegi. – Gdyby moja

żona to zobaczyła...

Wójcik ruszył do sypialni, a potem wyszedł na balkon. Spojrzał w

dół, po czym ocenił odległość między barierkami. W następnej chwili
dopadł Bunsena.

– Dobra, koniec żartów. Jak pan się tutaj dostał?
– Mówiłem już...
– Jedzie od pana jak z gorzelni.

Kot, który jadał wełnę

– Bunsen mówi prawdę – wtrącił się Qwilleran. – Przeskoczył po

balkonach z mojego mieszkania po przeciwnej stronie.

– Może to głupie pytanie, ale chciałbym się łaskawie dowiedzieć,

w jakim celu?

– No więc to było tak – zaczął fotograf. – Siedzieliśmy sobie po

drugiej...

– Przyszedł po mojego kota – przerwał mu Qwilleran. – Kot był w

tym mieszkaniu.

– To pewnie ten słynny syjamczyk, który chce mnie wysiudać z

roboty – rzekł Hames. – Chętnie go poznam.

– Siedzi pod stołem w jadalni.
– Moja żona ma hopla na punkcie kotów syjamskich. Pewnego

dnia chyba się ugnę i kupię jej jednego.

Qwilleran ruszył za sympatycznym oficerem do jadalni.
– Muszę panu o czymś powiedzieć – rzekł półszeptem. – Byliśmy

tutaj dziś po południu. Urządziliśmy sesję zdjęciową dla „Stylowych
Wnętrz”. Przedtem David Lyke schował parę cennych przedmiotów.
Nie wiem, gdzie je poutykał. Są sporo warte, a nigdzie ich nie widać.

Policjant nie zareagował. Sekundę później ukląkł pod stołem.
– O ile pamiętam – ciągnął Qwilleran – był japoński parawan

złożony z pięciu części, cały ze złota. I długi zwój z wizerunkami
kaczek i gęsi. I drewniana rzeźba przedstawiająca jelenia, niemal
naturalnej wielkości. Bardzo stara, sądząc po jej stanie. No i wielka
porcelanowa waza. I złoty Budda wysoki prawie na metr.

– Jego sierść jest miękka jak futro gronostaja – powiedział Hames

spod stołu. – Drogie są te koty?

W tym samym czasie Wójcik poszedł przesłuchać sąsiadów.

Apartament

naprzeciwko

zajmowała

niedosłysząca

kobieta;

powiedziała, że położyła się wcześnie spać i nie zwróciła uwagi na
żadne odgłosy ani nikogo nie widziała. Następny lokal po prawej
stronie był pusty, natomiast ten po lewej zamieszkiwało pewne
małżeństwo.

– Nie znamy pana Lyke'a – odparł mężczyzna – ale od czasu do

czasu spotykamy go w windzie. Jego oraz jego przyjaciół.

– No i słyszymy te głośne przyjęcia – dorzuciła piskliwym głosem

kobieta.

– Ale dziś niczego nie słyszeliśmy – ciągnął mężczyzna. – Tylko

telewizor. To dość nietypowe, bo na ogół on włącza sprzęt

Lillian Jackson Braun

stereofoniczny... Gra muzyka, znaczy się.

– Ta muzyka nie gra, tylko ryczy – poprawiła kobieta. – W

zeszłym tygodniu poskarżyliśmy się administratorowi.

– Gdy usłyszeliśmy jego telewizor – dodał mężczyzna – to

włączyliśmy też nasz, bo uznaliśmy, że jest dobry program. Potem
już nic nie słyszeliśmy z tamtego mieszkania.

– Żadnych głosów? – spytał policjant. – Żadnej kłótni?
– Prawdę mówiąc, zasnąłem. To wcale nie był taki dobry

program.

Wójcik spojrzał na kobietę.
– A pani?
– Telewizor grał, mąż chrapał, więc nie usłyszałabym nawet

wybuchu bomby.

Wójcik wrócił do apartamentu i podszedł do Qwillerana.
– Jak dobrze znał pan zmarłego? – spytał.
– Poznałem go przed paroma tygodniami. Miałem zlecenie z

redakcji. Wiem o nim właściwie tylko tyle, że urządzał huczne
przyjęcia i był ogólnie lubiany zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety.

– Był dekoratorem, czy tak?
– Tak – odparł lapidarnie Qwilleran. – I to cholernie dobrym.
– Kiedy widział go pan ostatni raz?
– Dziś po południu, kiedy fotografowaliśmy ten apartament.

Zaprosiliśmy go z Bunsenem na kolację do klubu prasowego, ale
odmówił, bo miał randkę.

– Wie pan z kim?
– Nie. Powiedział tylko, że ma randkę.
– Mieszkał sam?
– Tak. To znaczy tak zakładam.
– Jak mam to rozumieć?
– Na skrzynce na listy jest tylko jedno nazwisko.
– Miał jakąś pomoc domową?
– W trakcie przyjęć zatrudniał dwoje ludzi. Do gotowania i

podawania potraw. Administrator budynku zapewnia sprzątanie.

– Zna pan jego krewnych albo bliskich przyjaciół?
– Znam tylko jego wspólnika z firmy wnętrzarskiej. Nazywa się

Starkweather.

Gdy na miejsce przestępstwa przybył koroner i fotograf policyjny,

Wójcik spojrzał na Qwillerana i Bunsena.

Kot, który jadał wełnę

– Zwijajcie się stąd, panowie – powiedział.
– Chciałbym usłyszeć opinię koronera – rzekł Qwilleran. – Żeby

mieć pełne informacje do gazety.

Wójcik zajrzał mu w twarz.
– Czy to nie pan jest tym dziennikarzem z „Fluxion”, który był

zamieszany w kradzież u Taita?

– Nie, nie byłem zamieszany – odparł z naciskiem Qwilleran. – Po

prostu tak się złożyło, że napisałem artykuł o domu państwa Taitów
na kilka dni przed tym, gdy ich służący uciekł z kolekcją, o ile w ogóle
można wierzyć w wersję policji.

– Zauważył pan?! – zawołał Hames z jadalni. – Gdy jest ciemno,

ślepia tego kota robią się czerwone!

Trwały oględziny zwłok.
Po dłuższej chwili Wójcik podszedł do Qwillerana.
– Śmierć spowodowana raną postrzałową w pierś – oznajmił. –

Strzał oddano z bliska około dziesiątej wieczorem. Brak narzędzia
zbrodni. Nie wygląda na to, by motywem był rabunek... To wszystko.
A teraz proszę nam wyświadczyć przysługę i iść do domu.
Prawdopodobnie wie pan więcej niż my. Pańska gazeta żyje z takich
afer.

Qwilleran zmuszony był wślizgnąć się pod stół i siłą oderwać kota,

który zdawał się przyklejony do dywanu. Hames odprowadził ich do
drzwi.

– Ten wasz niedzielny dodatek dobrze się prezentuje – stwierdził.

– Te wszystkie eleganckie domy! Moja żona mówi, że powinienem
zgarnąć parę łapówek, byśmy mogli żyć na takim poziomie.

– Ja uważam, że to czasopismo to dobry pomysł – odparł

Qwilleran – ale idzie nam jak po grudzie. Najpierw włamanie u
Taitów, potem...

– No dalej, wynoście się! – krzyknął zniecierpliwiony Wójcik. –

Mamy tu robotę do wykonania!

– No tak – rzekł Hames. – Mojej żonie spodobały się też te łóżka z

baldachimem w domu przy Merchant Street. Wie pan, gdzie można
kupić coś takiego?

Qwilleran spochmurniał.
– To był kolejny pech! Chciałbym wiedzieć, dlaczego wasi z

obyczajówki zrobili tam nalot akurat w zeszłym tygodniu.

– No cóż – odparł Hames – nie mam pojęcia, jak to się dokładnie

Lillian Jackson Braun

potoczyło, ale wiem, że Fundusz dla Wdów po Policjantach otrzymał
ostatnio pokaźną dotację od Fundacji Pennimanów... Mówił pan, że
brakuje paru rzeczy, tak? Parawan złożony z pięciu części? Metrowy
złoty Budda? Kakemono z kaczkami i gęśmi? Zabytkowa rzeźba
jelenia? Misa porcelanowa? Jest pan pewien, że ten parawan miał
pięć części? Japońskie parawany na ogół mają parzystą liczbę
ekranów.

Zamyśleni, Bunsen i Qwilleran powlekli się do apartamentu 15–F,

pierwszy niosąc aparat, drugi kota na ramieniu.

– Fundacja Pennimanów...
– Wiesz chyba, kim są Pennimanowie? – spytał Bunsen.
– Owszem, wiem. Mieszkają w Muggy Swamp. I są właścicielami

„Morning Rampage”.

Qwilleran przekazał przez telefon szczegóły śmierci Davida Lyke'a

redaktorowi dyżurującemu w siedzibie „Fluxion”. Potem Bunsen
zadzwonił do żony.

– Kotku, czy przyjęcie już się skończyło? Powiedz swoim

koleżankom, że zaraz przyjadę, to dam im buziaka na dobranoc.
Nie... nie, nie, nic się nie działo. Po prostu przegadałem cały
wieczór... Kotku, przecież wiesz, że nie zrobiłbym ci czegoś takiego!

Bunsen odjechał do Happy View Woods, a zaniepokojony

Qwilleran zaczął rozmyślać o zadziwiająco apatycznym zachowaniu
Koko. Czy to kocie opanowanie, czy może biedak przeżył wstrząs? Po
powrocie do apartamentu powinien był obejść kąty, sprawdzić, czy w
kuchni nie zostały przypadkiem smakowite resztki, a później zwinąć
się na swojej niebieskiej poduszce wieńczącej lodówkę. Zamiast tego
skulił się na gołej podłodze pod biurkiem i szeroko otwartymi
ślepiami patrzył tępo przed siebie. Jego zachowanie wskazywało, że
jest mu zimno. Qwilleran przykrył kota starym sztruksowym
płaszczem, układając go niczym namiot, ale nie doczekał się żadnej
reakcji, choćby minimalnego poruszenia uchem.

Qwilleran też czuł się wyczerpany po stresie wywołanym

Kot, który jadał wełnę

zniknięciem Koko, popisami akrobatycznymi Bunsena i wreszcie
morderstwem. Położył się do łóżka, nie mógł jednak zasnąć. Wiercił
się, nękany uporczywymi pytaniami.

Po pierwsze, komu zależało na zabiciu tak sympatycznego i

hojnego człowieka, jakim był David Lyke? Traktował tak samo
przyjaźnie wszystkich bez wyjątku: kobiety i mężczyzn, starych i
młodych, klientów i konkurentów, służących w kuchni i gości w
salonie. To prawda, za ich plecami wypowiadał się o nich krytycznie,
ale przecież oczarowywał każdego.

Po drugie, czy motywem była zazdrość? Lyke miał wszystko:

urodę, talent, ciekawą osobowość, sukces, przyjaciół. Tego wieczoru
umówił się na randkę. Być może kobietę, z którą miał się spotkać
dekorator, śledził zazdrosny mąż albo przyjaciel. A może – taką
ewentualność też należało brać pod uwagę – randka nie była
spotkaniem z kobietą?

Po trzecie, dlaczego Lyke miał na palcu kosztowny sygnet, a poza

tym ubrany był tylko w szlafrok? I dlaczego zdjęto i złożono kapę z
tygrysiej skóry? Qwilleran zmarszczył czoło i prychnął w gęstwinę
swych wąsów.

Po czwarte, dlaczego sąsiedzi niczego nie słyszeli? Żadnych

odgłosów. Być może telewizor nastawiono na cały regulator po to, by
zagłuszył huk wystrzału. A sąsiedzi wszystkie hałasy przypisywali
nadawanemu akurat programowi. Cudowny wynalazek ta telewizja.

Po piąte, gdzie był Koko podczas tego zdarzenia? Co widział? Co

robił? Dlaczego teraz wydaje się taki otępiały?

Qwilleran po raz setny przekręcił się z boku na bok. Gdy wreszcie

zmorzył go sen, zaczęło świtać. Śnił mu się dzwoniący telefon.
Czytelnicy zadawali pytania, na które nie było odpowiedzi. Drrrryń!
„Jakie kolory trzeba zmieszać, żeby wyszedł różowy błękit?” Drrrryń!
„Gdzie mogę kupić krzesło zaprojektowane w duchu duńskiego
wzornictwa, wykonane w Japonii?” Drrrryń! „Qwill, mówi Harold.
Chcemy położyć nową wykładzinę w pokoju prasowym. Co myślisz o
brązie burbońskim?”

Gdy wreszcie telefon naprawdę zadzwonił, Qwilleran rzekł

bezmyślnie do słuchawki:

– Halo.
– Starkweather – przedstawił się lakonicznie mężczyzna po

drugiej stronie.

Lillian Jackson Braun

100

– Słucham... – bąknął dziennikarz, szukając właściwych słów. –

Jak się pan czuje?

– To straszne, straszne – powiedział były wspólnik Davida Lyke'a.

– Nie spałem całą noc.

Umysł Qwillerana zaczął gwałtownie odtwarzać wydarzenia z

poprzedniego dnia.

– Tak, co za wstrząs... Nie rozumiem tego.
– Czy pan... czy mógłby pan... – Po drugiej stronie zapadła cisza.
– Co mogę dla pana zrobić, panie Starkweather?
– Pomyślałem... pomyślałem, że gdyby mógł się pan dowiedzieć...

no, co napiszą w gazecie.

– Sam przekazałem informację do naszej redakcji – odparł

Qwilleran. – Zadzwoniłem wczoraj. Podałem suche fakty w oparciu o
opinię koronera i ustalenia policji. Notatka ukaże się dziś rano. Jeśli
będzie dalszy ciąg, naczelny prawdopodobnie zechce ze mną
rozmawiać... Czym pan się martwi?

– Nie chciałbym, żeby to się... żeby to się odbiło... Pan rozumie...
– Żeby to się odbiło na pańskich interesach? O to chodzi?
– Hm, niektórzy klienci naszego studia są bardzo... bardzo...
– Obawia się pan, że gazety zrobią z tego sensację? To pan chce

powiedzieć? Trudno mi mówić za „Morning Rampage”, proszę pana.
Ale „Fluxion” nie musi się pan obawiać. Poza tym nie wiem, co
mogłoby tak naprawdę zepsuć wizerunek pańskiej firmy.

– Proszę pana... David i te jego przyjęcia... Jego przyjaciele... Miał

wielu... no wie pan, jacy są młodzi kawalerowie.

Qwilleran już całkowicie oprzytomniał.
– Czy podejrzewa pan, jaki był motyw tej zbrodni? – spytał.
– Nie mam pojęcia.
– Może zazdrość?
– Nie wiem.
– Myśli pan, że to miało coś wspólnego z jego kolekcją

przedmiotów orientalnych?

– Naprawdę nie wiem – odparł Starkweather bezradnym tonem.
– Czy zna pan jego zbiory na tyle, by mógł pan stwierdzić, czy coś

zniknęło? – dopytywał się Qwilleran.

– To samo chciała wczoraj wiedzieć policja.
– I co, pomógł im pan?
– Pojechałem od razu do mieszkania Davida.

Kot, który jadał wełnę

101

– I co się okazało?
– Część najcenniejszych rzeczy była zamknięta w szafie. Nie wiem

dlaczego.

– Ja wiem. Schował to, bo wczoraj urządziliśmy u niego sesję

zdjęciową.

– Aha.
– Wiedział pan, że będziemy fotografować jego mieszkanie?
– Tak, wspomniał o tym. Ale potem wypadło mi z głowy.
– A powiedział, że schowa niektóre rzeczy?
– Chyba nie...
– Mnie powiedział, że nie chce, by opinia publiczna się

dowiedziała, że ma takie przedmioty. Czy one są nadzwyczaj cenne?

– Niektóre tak... – odparł z wahaniem Starkweather i zamilkł.
– Trefne?
– Słucham?
– Kradzione?
– Nie, nie, on zawsze płacił bez szemrania.
– W to nie wątpię, chodzi mi jednak o źródło pochodzenia tych

rzeczy. Powiedział mi, że niektórych przedmiotów w ogóle nie
powinien mieć. Tak się wyraził. Co to znaczy?

– Hm, one są... można powiedzieć, że to okazy muzealne.
– No to co? Wielu dzianych kolekcjonerów posiada dzieła godne

muzeów, prawda?

– Ale część z tych, które miał David, jest... One chyba nigdy nie

powinny zostać wywiezione. Z Japonii.

– Rozumiem – odrzekł Qwilleran. Zamyślił się na moment. –

Chodzi panu o to, że były prawnie chronione?

– Coś w tym rodzaju.
– Skarby dziedzictwa narodowego?
– Tak to się chyba określa.
– Hm. Powiedział pan o tym policji?
– Nie.
– Dlaczego?
– Nie pytali.
Qwilleran przeżywał miłą chwilę: wyobraził sobie, jak obcesowy

Wójcik przesłuchuje małomównego Starkweathera.

– Czy nie przychodzi panu na myśl nikt, kto był szczególnie

zainteresowany takimi „dobrami chronionymi”?

Lillian Jackson Braun

102

– Nie, ale zastanawiam się...
– Nad czym? Nad czym się pan zastanawia?
Mężczyzna zakaszlał.
– Czy moja firma może być pociągnięta do odpowiedzialności...

No bo jeśli okaże się, że jest coś nielegalnego, to czy...

– Wątpię. Niech pan się trochę prześpi. Niech pan weźmie pigułkę

na sen i odpocznie.

– Nie, nie! Muszę iść do firmy. Nie wiem, co się dzisiaj wydarzy.

Co za straszna historia.

Gdy

Starkweather

odłożył

słuchawkę,

Qwilleran

poczuł

bezradność. Poszedł do kuchni, żeby zaparzyć trochę kawy. Zobaczył,
że Koko leży na swojej poduszce, z głową odrzuconą do tyłu i
zamkniętymi oczami. Odezwał się do niego, ale nie doczekał się
żadnej reakcji. Pogłaskał go, a wtedy kot westchnął ciężko przez sen.
Tylna łapa dygotała.

– Coś ci się śni? – mruknął dziennikarz. – Ciekawe co. Kurczak?

Ludzie z bronią robiący mnóstwo hałasu? Chciałbym wiedzieć, co
wczoraj widziałeś.

Wąsy zadrżały, łapa zakryła oczy.
Gdy następnym razem zadzwonił telefon, Qwilleran akurat się

golił, więc odebrał poirytowany. Golenie uważał za rytuał – po części
hołd składany przodkom, po części potwierdzenie własnej płci, po
części wreszcie wyraz godności osobistej – który wymaga
najwyższego kunsztu i skupienia.

– Mówi Cokey – odezwał się zaaferowany głos. – Właśnie

usłyszałam w radiu o śmierci Davida Lyke'a. Nie mogę w to uwierzyć.

– Owszem, zamordowano go.
– Wiesz, kto to mógł zrobić?
– A niby skąd mam wiedzieć?
– Złościsz się na mnie? – spytała Cokey. – Jesteś zły, bo

zasugerowałam, żebyś pisał artykuł o domu pani Allison?

– Nie jestem zły – odparł Qwilleran nieco łagodniejszym tonem.

Zaświtało mu, że powinien wypytać Cokey o parę spraw. – Po prostu
się golę. Mam pianę na twarzy.

– Przepraszam, że zadzwoniłam tak wcześnie.
– Dryndnę niedługo, to wybierzemy się razem na kolację.
– A jak Koko?
– Świetnie.

Kot, który jadał wełnę

103

Gdy Qwilleran odkładał słuchawkę, przyszedł mu pewien pomysł

do głowy. Wytarł pianę z twarzy, obudził Koko i położył go na
słowniku. Kot przeciągnął się, wyginając grzbiet w drżący łuk.
Postawił wąsy, potoczył ślepiami i ziewnął szeroko, pokazując
trzydzieści zębów, faliste podniebienie, długi język i pół gardła.

– No dobra, zagrajmy – rzekł Qwilleran, samemu ziewając

przeciągle.

Koko okręcił się trzykrotnie, następnie osunął i ułożył w ospałej

pozie na otwartych stronach.

– Ej, gramy, gramy! – Qwilleran wepchnął palce między kartki,

żeby pokazać kotu, co ma na myśli.

Senny Koko przewrócił się na grzbiet i zaczął się rozkosznie

kokosić.

– Ty leniu! Co się z tobą dzieje? Zmrużone ślepia patrzyły z

rozmarzeniem.

Na współpracę kot zgodził się dopiero wtedy, gdy Qwilleran

zamachał mu sardynką przed nosem. Jednak gra nie przyniosła
oczekiwanych rezultatów: padły hasła „szczękowy” i „szczęściara”,
„podrównikowy” i „podróż” oraz „skandować” i „skandynawski”.
Dziennikarz miał nadzieję na bardziej wymowne słowa. Musiał
jednak przyznać, że parę z nich układało się w logiczny sens. Na
puszce z sardynkami napisane było przecież „Wyprodukowano w
Norwegii”.

Qwilleran udał się do redakcji i zajął: przygotowywaniem nowego

numeru „Stylowych Wnętrz”, lecz myśli miał zajęte czymś innym.
Odczekał na tyle długo, że zyskał niemal pewność, iż Starkweather
pojechał do swej firmy, po czym zatelefonował do jego żony.

Wybuchła płaczem.
– Czy to nie straszne, proszę pana?! – łkała. – Mój David! Mój

najdroższy David! Dlaczego ktoś zrobił coś takiego?

– No tak, trudno to zrozumieć – rzekł Qwilleran.
– Był taki młody. Miał zaledwie trzydzieści dwa lata, wie pan?

Taki utalentowany i pełen życia. Nie wiem, jak Stark poradzi sobie
bez niego.

– Proszę pani, czy David miał wrogów?
– Nie wiem. Nie mogę myśleć, jestem taka zrozpaczona.
– Może ktoś zazdrościł mu sukcesów? Czy ktoś może skorzystać

na jego śmierci?

Lillian Jackson Braun

104

Płacz przeszedł w głośne pochlipywanie.
– Chyba nie bardzo. David żył na wysokiej stopie i wszystko

rozdawał. Nie zaoszczędził ani grosza. Stark zawsze go przestrzegał.

– A co się stanie z jego połową firmy? – spytał Qwilleran jak

najbardziej zdawkowym tonem.

– Oczywiście przypadnie Starkowi. Taka była umowa. Stark

wyłożył wszystkie pieniądze na ten interes. Wkładem Davida był
talent. I to jaki wielki talent... – dodała z jękiem.

– Czy David miał jakąś rodzinę?
– Nie. Nikogo. Dlatego chyba tak często urządzał przyjęcia. Chciał

mieć ludzi wokół siebie i uważał, że musi kupować ich sympatię. –
Pani Starkweather westchnęła głęboko. – Ale to nieprawda. Ludzie
zwyczajnie go lubili.

Qwilleran zagryzł wargę. „No tak, ale czy nie był dwulicowcem? –

cisnęło mu się na usta. – Czy nie mówił paskudnych rzeczy o
ludziach, którzy garnęli się do niego? Czy pani wie, że nazwał panią
podstarzałą pijaczką?”

– Ciekawe, co się stanie z jego orientalną kolekcją – rzekł na głos.
– Nie wiem, naprawdę nie wiem. Ale znam ze czterech pasożytów,

którzy chętnie położyliby na niej swoje łapska – odparła ostrzejszym
tonem.

– Nie wie pani może, czy w testamencie Davida są jakieś zapisy

dotyczące tej kolekcji?

– Nie wiem. – Zamyśliła się na chwilę. – Nie zdziwiłabym się,

gdyby ją zapisał temu młodemu Japończykowi, który był jego
kucharzem. Tak mi przyszło teraz do głowy.

– A dlaczego pani tak myśli?
– Byli sobie bliscy. To David ustawił Yushiego w branży

cateringowej. A Yushi był mu oddany. A my wszyscy byliśmy oddani
Davidowi. – Znów się rozpłakała. – Dobrze, że pan mnie nie widzi.
Wyglądam strasznie. Płaczę od wielu godzin! Przy Davidzie czułam
się młoda. A teraz nagle poczułam się okropnie staro.

W następnej kolejności Qwilleran zatelefonował do studia ZASZP.

Natychmiast rozpoznał słodki głos.

– Bob, mówi Qwilleran z „Fluxion”.
– A, tak! Ale się dzisiaj rozdzwoniły telefony! Telekomunikacja

nieźle zarobi.

– Co słyszałeś o zabójstwie Davida Lyke'a?

Kot, który jadał wełnę

105

– Nic, co warte byłoby powtórzenia.
– Dzwonię, bo chciałem cię zapytać o Yushiego. Wiesz może, czy

można byłoby go zatrudnić? Wydaję przyjęcie dla faceta, który się
żeni.

– Jestem pewien, że Yushi będzie miał teraz sporo wolnego czasu,

gdy Davida już nie ma. Można go znaleźć w książce telefonicznej pod
hasłem Cuisine Internationale. Przyjdziesz na Pośmiertną Popijawę?

– A co to jest?
– Nie wiesz? – spytał zdziwiony Orax. – Gdy David spisał swój

testament, przeznaczył pewną sumkę na ostatnie przyjęcie dla swych
przyjaciół. W „Toledo”! Żadnych łez! Tylko śmiech, taniec i alkohol,
aż skończą się pieniądze. A w „Toledo” kończą się szybko.

– Niezły był z niego ekscentryk – powiedział Qwilleran. –

Chciałbym o nim napisać do gazety. Kto się zaliczał do jego
najlepszych przyjaciół? Od kogo mógłbym się najwięcej dowiedzieć?

Orax zastanawiał się chwilę, pomrukując cicho.
– Oczywiście od Starkweatherów i Noytonów. W dalszej

kolejności byłby drogi Yushi. I paru takich bezczelnych sępów jak ja.

– A wrogowie?
– Może Jacques Boulanger. Ale dziś takie czasy, że trudno

odróżnić wroga od przyjaciela.

– A dziewczyny?
– A tak, dziewczyny. Była niejaka Lois Avery, ale wyszła za mąż i

wyjechała z miasta. Aha, i jeszcze taka istotka o długich prostych
włosach, która pracuje u pani Middy. Zapomniałem nazwiska.

– Chyba wiem, o kim mówisz – odparł Qwilleran.

Qwilleran pojechał taksówką do Sorbonne Studio. Zatelefonował

wcześniej, żeby się umówić, a wtedy kobieta mówiąca z ujmującym
francuskim akcentem poprosiła go, by przy jechał tout de suite, jeśli
życzy sobie rendez–vous z monsieur Boulangerem w atelier.

W taksówce znów rozmyślał o Cokey. Wreszcie ją rozszyfrował!

Koko od razu wyczuł jej dwulicowość. Próbował go przestrzec, kiedy

Lillian Jackson Braun

106

ugryzł dziewczynę w głowę i lizał zdjęcie wyjęte z torebki.

Qwilleran widział to zdjęcie zaledwie w przelocie, ale rozpoznał

widniejącego na nim mężczyznę: artystyczna poza, jasne włosy.
Wydało się! Cokey – ta szczera, rozbrajająca Cokey – udawała.
Pozwoliła, aby Qwilleran przedstawił ją Lyke'owi, jak gdyby
rzeczywiście go nie znała, a dekorator odegrał scenkę razem z nią – i
tylko jego namiętne spojrzenie zdradzało prawdę. Czy zachował się
tak pod wpływem chwili, czy też coś razem ukartowali?

Skoro oszukała go raz, to równie dobrze mogła to zrobić

dwukrotnie. Czy celowo doprowadziła do skandalu związanego z
domem pani Allison? Czy ma jakieś kontakty z „Morning Rampage”?

– To tutaj? – spytał taksówkarz, wyrywając Qwillerana z

posępnych rozmyślań. Auto zatrzymało się przed pretensjonalnym
niskim budynkiem, miniaturową wersją pawilonów, które francuscy
królowie stawiali dla swoich metres.

Wystrój Sorbonne Studio składał się z imponującego połączenia

kremowego marmuru, białych mebli i kryształowych żyrandoli. Biały
dywan – gruby i o urozmaiconej fakturze – przypominał wielką bezę.
Qwilleran postawił na nim ostrożnie stopę.

W środku panowała ociężała cisza. Wreszcie zza składane go

parawanu wyłoniła się ciemnoskóra kobieta o wyjątkowej urodzie.

– Bonjour, monsieur – odezwała się. – Czym mogę służyć?
– Jestem umówiony z panem Boulangerem – rzekł Qwilleran. –

Pracuję w redakcji „Daily Fluxion”.

– Qui. Monsieur Boulanger rozmawia przez telefon. Klient, pan

rozumie. Zaraz pana zaanonsuję.

Poruszając się krokiem modelki, znikła za parawanem wyłożonym

lustrami. Qwilleran dojrzał odbicie swojej twarzy, patrzącej z
zafascynowaniem na oddalającą się postać.

Chwilę później z głębi wymaszerował przystojny Murzyn z

hiszpańską bródką.

– Witam – powiedział z uśmiechem, zachowując swobodną

postawę. – Jack Baker.

– Jestem umówiony z panem Boulangerem – powtórzył

Qwilleran.

– To ja. Jacques Boulanger dla moich klientów. Jack Baker dla

przyjaciół i prasy. Proszę do mojego biura.

Qwilleran ruszył za gospodarzem do jasnoniebieskiego pokoju, w

Kot, który jadał wełnę

107

którym były miękkie dywany, obite aksamitem ściany i filigranowe
fotele. Zerknął niepewnie na sufit, po kryty w całości plisowanym
niebieskim jedwabiem, upiętym pośrodku w rozetę.

– Wiem, co sobie myślisz, człowieku – rzekł ze śmiechem Baker. –

Wymoszczone jak w domu wariatów? Mais malheureusement, tego
właśnie oczekują klienci. Czuję się jak osioł, ale z tego żyję. – Na
widok wesołości w jego oczach Qwilleran nieco się rozluźnił. – Jak
się panu podoba sala wystawowa? Właśnie zmieniliśmy jej wystrój.

– Chyba dobra, jeśli ktoś lubi mnóstwo bieli.
– To nie jest biel! – Baker zatrząsł się teatralnie. – Ten kolor to

vichyssoise. Krem z porów. Ma lekki odcień zieleni.

– Czy właśnie takie rzeczy robi pan dla swoich klientów? – spytał

Qwilleran. – Chcielibyśmy sfotografować jedno z pańskich wnętrz
dla naszego czasopisma. Podobno urządzał pan wiele domów w
Muggy Swamp.

– Proszę nie myśleć, że jestem niechętny do współpracy – odparł

z wahaniem Baker – ale moi klienci nie lubią tego rodzaju rozgłosu.
A mówiąc szczerze, wystroje, które robię w Muggy Swamp, nie są,
quest–ce qu'on dit... warte nagłośnienia. Naprawdę. Moi klienci to
ignoranci. Chcą ogranych szablonów. Najlepiej francuskich, a te są
najgorsze. Chętnie pokazałbym panu wystrój, w którym jest
wyobraźnia i śmiałość. Może mniej konwencjonalnej gustowności,
ale za to więcej ducha.

– Szkoda – mruknął Qwilleran. – Miałem nadzieję, że zrobimy

sesję zdjęciową u jakiejś znanej rodziny. U Duxburych albo
Pennimanów.

– Żałuję, naprawdę. Tym bardziej, że cenię dziennikarzy. To

właśnie amerykański dziennikarz w Paryżu poznał mnie z moją
pierwszą klientką. Panią Duxbury. – Baker roześmiał się radośnie. –
Chciałby pan o tym usłyszeć? To niesamowita historia!

– Bardzo chętnie. Mogę zapalić fajkę?
– Urodziłem się w tym mieście – z wyraźnym upodobaniem zaczął

opowiadać Murzyn – ale po złej stronie torowiska, jeśli pan wie, co
mam na myśli. Dzięki stypendium udało mi się skończyć studia ze
stopniem magistra sztuki, co dawało mi prawo do pracy w pracowni
wnętrzarskiej. Instalowałem draperie. Oszczędzałem każdy grosz, a
potem wyjechałem do Paryża, na Sorbonę. Cest bien ca. – Baker się
rozmarzył. – I tam właśnie odkryli mnie Duxbury'owie, ta parka

Lillian Jackson Braun

108

pięknych kotów.

– Czy wiedzieli, że pan jest stąd?
– Skądże! Dla draki mówiłem po angielsku z silnym francuskim

akcentem i zapuściłem sobie stylową bródkę. Duxburym spodobał się
ten cały egzotyczny spektakl – niech ich Bóg błogosławi! – więc
wynajęli mnie, bym urządził ich dom w Muggy Swamp. Trzydzieści
pomieszczeń. Zrobiłem to w odcieniu ostrygi, pistacji i moreli. Potem
wszystkie ważne rodziny chciały murzyńskiego dekoratora z Paryża.
Musiałem dalej mówić z francuskim akcentem, pan rozumie.

– Od jak dawna pan to ukrywa?
– Nie robię z tego szczególnej tajemnicy, ale zbyt wielu ludzi

wyszłoby na idiotów, gdybyśmy wszyscy otwarcie przyznali się do
prawdy. Zatem uprawiamy takie małe niegroźne divertissement. Ja
udaję Francuza, a oni udają, że się nabierają. Idealny układ. – Baker
uśmiechnął się rozkosznie.

Do biura weszła ponownie młoda ciemnoskóra kobieta o

przepięknej twarzy i figurze. Wniosła delikatne filiżanki, plasterki
cytryny i złoty imbryk na tacy.

– To moja siostrzenica Verna – oznajmił dekorator.
– Cześć – zwróciła się bezceremonialnie do Qwillerana. –

Napijemy się? Z cytryną i cukrem? – Francuski akcent zniknął bez
śladu. Kobieta wyglądała młodo i amerykańsko. Z arystokratyczną
gracją nalała herbaty z pozłacanego imbryka.

– Kto robił wnętrza w domach mieszkańców Muggy Swamp,

zanim pan się pojawił w branży? – spytał Qwilleran.

Baker uśmiechnął się krzywo.
Eh bien, Lyke i Starkweather – odparł.
Czekał na reakcję Qwillerana, ale ten potrafił się znakomicie ukryć

za swymi sumiastymi wąsami.

– Czy mam rozumieć, że odebrał im pan wszystkich klientów?
– C'est la vie. Tacy klienci są niestali. I potulni, zwłaszcza ci w

Muggy Swamp.

Ponieważ Baker odpowiadał szczerze, Qwilleran postanowił zadać

obcesowe pytanie:

– No to jak to się stało, że G. Verning Tait pana nie zatrudnił?
Dekorator spojrzał na swoją siostrzenicę, a ona na niego.

Następnie uśmiechnął się przymilnie.

– W tej akurat rodzinie był silny opór – odparł, cedząc słowa. –

Kot, który jadał wełnę

109

Pourtant, David Lyke wykonał świetną robotę. Ja nigdy nie
położyłbym w holu tej tapety w paski, a lampy są przesadnie duże,
ale się starał, naprawdę się starał. – Na jego twarzy odmalował się
smutek, udawany lub autentyczny. – A teraz straciłem mojego
głównego konkurenta. Bez konkurencji nie ma frajdy w tej branży.

– Myślę o napisaniu artykułu o Lyke'u – oznajmił Qwilleran. –

Czy mógłby pan coś o nim powiedzieć jako jego rywal?

– Coś, co nadaje się do zacytowania? – spytał Baker, rzucając mu

chytre spojrzenie.

– Od jak dawna go pan znał?
– Od bardzo dawna. Jeszcze z czasów, kiedy obaj byliśmy po

drugiej stronie torowiska. Gdy jeszcze nazywał się inaczej.

– A więc Lyke to nie było jego prawdziwe nazwisko?
– Nie. Prawdziwe nie nadawało się do wymówienia ani zapisania.

David uznał, że „Lyke” brzmi znacznie sympatyczniej.

– Lubiliście się?
– Tiens! Znaliśmy się ze szkoły średniej. Byliśmy dwoma estetami

wśród dżungli pełnej dwumetrowych koszykarzy i brutali. W głębi
ducha czułem się od niego lepszy, bo miałem rodziców, a on był
sierotą. Po studiach zacząłem dla niego pracować: mierzyłem okna i
wywiercałem dziury, żeby David mógł sprzedawać draperie po pięć
tysięcy dolarów i wejść do śmietanki towarzyskiej w Muggy Swamp.
Gdy ja ślęczałem w szkole i zmywałem naczynia, żeby się utrzymać,
on zbijał kapitał na swojej osobowości i wybielonych włosach. I Bóg
raczy wiedzieć, czym jeszcze. Wkurzało mnie to, człowieku, oj
wkurzało!

Qwilleran pyknął z fajki, przybierając współczującą minę.
– Dites donc, doczekałem się zemsty – powiedział Baker z

szerokim uśmiechem. – Wróciłem z Paryża i odebrałem mu klientelę
z Muggy Swamp. I żeby posypać dodatkowo ranę solą,
wprowadziłem się do tego samego budynku, w którym on mieszkał,
tyle, że wybrałem droższy apartament na wyższym piętrze.

– Mieszka pan w Villa Verandah? Ja też.
– Szesnaste piętro, skrzydło południowe.
– Piętnaste piętro, skrzydło północne.
– A więc obaj walczymy o wyższy status społeczny – skwitował

Baker.

Qwilleran miał jeszcze jedno pytanie.

Lillian Jackson Braun

110

– Jako konkurent Davida, jego były kolega i sąsiad, czy ma pan

jakieś podejrzenia, dlaczego go zamordowano?

Dekorator wzruszył ramionami.
– Kto wie? – odparł. – Był człowiekiem bezwzględnym. Zarówno

w życiu prywatnym, jak i zawodowym.

– Powiedziałabym, że nadzwyczaj bezwzględnym – dorzuciła

Verna.

– Vraiment, chérie – przyznał Baker. – Piękna powierzchowność,

ale wbiłby człowiekowi nóż w plecy, jak to się mówi.

– Nigdy nie spotkałem nikogo o tak dużej charyzmie – rzekł

Qwilleran.

– Eh bien!– Baker zacisnął posępnie usta.
– No dobrze, pewnie się zobaczymy na pogrzebie – po wiedział

dziennikarz, wstając z fotela.

– Niech pan wpadnie któregoś wieczoru na szesnaste piętro –

zaproponował dekorator. – Moja żona fantastycznie gotuje.

Qwilleran wrócił do redakcji, żeby sprawdzić korektę artykułów.

Na biurku czekała informacja, by natychmiast sta wił się u Percy'ego.

Redaktor naczelny nie miał wesołej miny.
– Wiesz co, Qwill – odezwał się bez zbędnych ceregieli –

pamiętam, że nie byłeś zachwycony pomysłem prowadzenia
„Stylowych Wnętrz”. Dochodzę do wniosku, że po pełniłem błąd,
zmuszając cię do tej roboty.

– Jak mam to zrozumieć?
– Nie winię cię osobiście za tę serię niepowodzeń, ale można

odnieść wrażenie, że nasze czasopismo raz po raz zali cza poważne
potknięcia.

– Fakt, z początku ten pomysł mi się nie spodobał – od rzekł

Qwilleran – ale teraz zmieniłem zdanie. To ciekawa fucha.

– A to, co się stało wczoraj wieczorem? – spytał Percy, kręcąc

głową. – To morderstwo? Dlaczego wszystkie te afery mają związek z
twoją robotą? Czasami są psychologiczne przyczyny takiego pecha.
Chyba powinniśmy cię zwolnić z obowiązków. Pierwszego
października Anderson odchodzi na emery...

– Anderson?! – zakrzyknął Qwilleran z niekłamanym

przerażeniem. – Ten od religii i wyznań?

– Uznałem więc, że może przejmiesz po nim dział religijny, a

„Stylowe Wnętrza” oddamy działowi kobiecemu, który powinien się

Kot, który jadał wełnę

111

nimi zajmować od samego początku.

Qwilleran nastroszył wąsy.
– Posłuchaj, Haroldzie. Pozwól mi zająć się tymi przestępstwami,

a zobaczysz, że wygrzebię coś sensacyjnego. Istnieje zmowa
przeciwko nam! Dowiedziałem się, na przykład, że Fundusz dla
Wdów po Policjantach dostał pokaźną dotację od właścicieli
„Morning Rampage” mniej więcej w tym samym czasie, kiedy policja
zrobiła nalot na dom pani Allison.

Percy miał znudzoną minę.
– Od nas ten fundusz też dostaje wsparcie – odparł. – We

wrześniu każdego roku obie gazety dają im pieniądze.

– No dobrze, może to nie łapówka, ale czas akcji nie był

przypadkowy. Podejrzewam też, że sprawa włamania w Muggy
Swamp jest o wiele bardziej skomplikowana, niż się wydaje.

– Na czym opierasz swoje podejrzenia? Qwilleran wygładził wąsy.
– W obecnej chwili nie mogę wyjawić mego źródła informacji, ale

jeśli dasz mi wolną rękę.

Redaktor naczelny uderzył władczo dłonią w biurko.
– Będzie tak, jak powiedziałem, Qwill. Dociągniesz najbliższy

numer, a potem robotę przejmie Fran Unger.

– Czekaj! Daj mi jeszcze jeden tydzień. Potem podejmiesz decyzję.

Obiecuję ci, że będą niespodzianki.

– Od dwóch tygodni mamy niespodzianki. I to mało przyjemne.
Qwilleran milczał. Stał uparcie przed biurkiem Percy'ego i patrzył

mu w oczy, czekając na przychylną reakcję – tej sztuczki nauczył się
od Koko.

– No dobrze – ugiął się szef. – Daję ci jeszcze jeden tydzień.

Miejmy nadzieję, że nikt nie podłoży bomby w naszej redakcji.

Qwilleran wrócił do działu kulturalnego; w jego sercu nadzieja

walczyła z wątpliwościami. Wykręcił numer Lodge'a Kendalla.

– Jakieś nowiny w sprawie zabójstwa? – spytał.
– Nic a nic – odrzekł dziennikarz. – Wertują książkę adresową

Lyke'a. Lista jest długa.

– Znaleźli jakieś ciekawe odciski palców?
– Nie tylko palców, ale i kocich łap!
– Daj znać, gdy coś się pojawi – rzekł Qwilleran. – Po wiem ci w

zaufaniu, że moja robota od tego zależy.

Gdy o szóstej wychodził na kolację, natknął się w windzie na

Lillian Jackson Braun

112

Bunsena.

– Chcesz te zdjęcia z domu Taitów? – spytał fotograf. – Bo pętają

mi się po szafce już od tygodnia. – Poszedł do działu fotografii, a po
chwili wrócił z dużą kopertą. – Zrobiłem dla ciebie takie same
powiększenia jak dla policji. Po co ci to?

– Pomyślałem, że dam je Takowi.
– Tak właśnie podejrzewałem. Są świetne.
Qwilleran poszedł do klubu prasowego, obładował sobie talerz

jedzeniem w bufecie szwedzkim i ruszył na koniec baru, żeby zjeść w
samotności i porozmyślać w spokoju nad wydarzeniami dnia.
Pojawiły się nowe okoliczności: znajomość Cokey i Lyke'a, skromne
początki jego kariery, szkolna przyjaźń przemieniona w rywalizację,
zabytkowe przedmioty wywiezione z Japonii, tajemnicza rola
Yushiego. Qwilleran zadzwonił wcześniej do Cuisine Internationale,
ale automatyczna sekretarka poinformowała, że kucharz wyjechał z
miasta.

Popijając kawę, dziennikarz otworzył kopertę od Bunsena. Zdjęcia

były imponujące: powiększone do rozmiarów 28 na 35 centymetrów.

Tuż obok kręcił się barman – powodowany ciekawością, wycierał

na blacie plamę, której nie było.

– To fotografie domu Taita – wyjaśnił Qwilleran. – Chcę mu to

dać.

– Będzie wdzięczny. Ludzie lubią mieć zdjęcia swoich mieszkań,

dzieci, zwierząt, wszystkiego – powiedział sentencjonalnie Bruno,
kiwając głową jak mędrzec.

– Słyszałeś kiedyś, żeby kot lizał zdjęcia? Mój tak robi. Zjada też

gumki elastyczne.

– Niedobrze – stwierdził barman. – Powinieneś coś z tym zrobić.
– Myślisz, że to mu szkodzi?
– To nienormalne. Twój kot ma chyba jakieś zaburzenia.
– Wydaje mi się, że jest zadowolony i zdrowy.
Bruno z miną znawcy pokręcił głową.
– Kot potrzebuje pomocy. Powinieneś go wziąć do psykotryka.
– Pysko... co?
– No wiesz, psychiatry od kotów. Mogę ci dać namiary.
– Dzięki, zastanowię się. Jeśli uznam, że Koko ma źle z głową,

dam ci znać.

Qwilleran ruszył do bufetu, wziął kawałek indyka i zawinął go w

Kot, który jadał wełnę

113

papierową chusteczkę, po czym wrócił taksówką do Villa Verandah.

Gdy tylko wysiadł z windy na piętnastym piętrze, zaczął brzęczeć

kluczami. To był sygnał dla Koko. Kot biegł wtedy do drzwi i
wszczynał hałas. W ramach rytuału Qwilleran udawał, że zamek się
zacina, a im dłużej to trwało, tym bar dziej jazgotliwe było kocie
powitanie.

Tym razem jednak panowała cisza. Dziennikarz szyb ko otworzył

drzwi i sprawdził trzy ulubione miejsca swe go pupila: róg kanapy,
przykryty szkłem stolik – chłodna powierzchnia w sam raz na ciepłe
dni – oraz trzecią półkę z książkami, a konkretnie wolną przestrzeń
między popiersiem Safony a egzemplarzem Pamiętników Fanny Hill,
gdzie Koko się krył, gdy w apartamencie było chłodno. W żadnym nie
dostrzegł śladu kota.

Poszedł do kuchni i spojrzał na lodówkę, oczekując, że na

niebieskiej poduszce zobaczy bezkształtną śpiącą masę jasnej sierści
bez wyraźnego zarysu głowy, łap i ogona. Nic. Zawołał więc, ale nie
doczekał się żadnej reakcji. Rozpoczął systematyczne poszukiwania:
pod łóżkiem, za draperiami, w szafach i szufladach, a nawet w
kredensie z zestawem stereofonicznym. Pootwierał szafki w kuchni.
W przypływie paniki zajrzał do lodówki. Ani śladu. Zerknął do
piekarnika.

Przez cały ten czas Koko obserwował desperackie poszukiwania z

zielonego fotela – widoczny i zarazem niewidoczny, jak to bywa z
kotami, gdy zastygną w bezruchu. Qwilleran aż stęknął w poczuciu
ulgi i zaskoczenia, gdy wreszcie do strzegł kosmatą sylwetkę. I zaraz
się zmartwił. Koko siedział zgarbiony, ze sterczącymi łopatkami, a z
jego ślepi wyzierała udręka.

– Dobrze się czujesz? – spytał dziennikarz.
Kot pisnął niczym mysz, nie otwierając pyszczka.
– Chory jesteś?
Koko poruszył się niespokojnie i spojrzał na siedzenie fotela. Tuż

obok leżał kłaczek. W zielonym kolorze.

– Co to jest? – spytał Qwilleran. – Skąd to wziąłeś? – Zerknął

nieco wyżej i zobaczył, że na oparciu brakuje kawałka tapicerki, a ze
środka sterczy wyściółka. – Koko! – wrzasnął. – Ty zjadasz ten fotel?
Ten duński fotel, który jest wart majątek?

Kot kaszlnął i wypluł kolejne kłaki przeżutej zielonej wełny.
Qwilleran jęknął.

Lillian Jackson Braun

114

– Co powie Harry Noyton? Dostanie szału! – lamentował. Nagle

krzyknął: – Czy to ty od początku zżerasz moje krawaty?!

Kot spojrzał na niego, mrugając bojowo.
– Nie waż się stawiać! Ty jesteś świrnięty! Jesz tkaniny? Odbiło ci!

Boże, jeszcze tylko tego mi brakowało! Problemów z kotem!

Koko znów kaszlnął chrapliwie, wypluwając następny strzęp

mokrej wełny.

Qwilleran chwycił za telefon i wykręcił numer.
– Poproszę z barmanem – powiedział do słuchawki. Po chwili

usłyszał rozgwar klubu prasowego, który brzmiał jak wycie
huraganu. – Bruno! – krzyknął. – Mówi Qwilleran! Gdzie znajdę
tego doktora od kotów?

Następnego dnia rano po tym, jak Koko zjadł kawałek tapicerki z

duńskiego fotela, Qwilleran zatelefonował do redakcji i powiedział
Archowi Rikerowi, że się spóźni, bo umówił się na wizytę u lekarza.

– Jakieś problemy? – spytał Riker.
– Nic poważnego. Coś z trawieniem.
– To ci niespodzianka! Myślałem, że masz żołądek kozy.
– Mam, ale wczoraj wydarzyło się coś niespodziewanego.
– No to faktycznie lepiej się przebadaj, żeby nie było z tego jakiejś

choroby – ostrzegł Riker.

Qwilleran zatelefonował pod numer otrzymany od Bruna i po

chwili w słuchawce odezwał się głos przekrzykujący miauczenie
niezliczonych kotów. Mówiąca z pospolitym angielskim akcentem
kobieta powiedziała, że mogą się spotkać o jedenastej tego samego
przedpołudnia. O dziwo, stwierdziła, że przywiezienie pacjenta nie
jest konieczne. Gdy podała adres przy Merchant Street, Qwilleran się
skrzywił.

Przygotował dla Koko smakowite śniadanie – galaretowaty bulion

i indyczą pierś z klubu prasowego – mając nadzieję, że tym
sposobem odciągnie jego uwagę od fotela. Pełen obaw o duński
mebel, wyszedł i pojechał autobusem na Merchant Street.

Kot, który jadał wełnę

115

Doktor Highspight mieszkała dwa numery dalej niż pani Allison –

w takim samym staroświeckim domu, wyglądającym jednak znacznie
obskurniej. Trawnik porastały chwasty, a na ganku skrzypiały
obluzowane deski.

Nękany wątpliwościami, Qwilleran zadzwonił do drzwi. Nigdy

dotąd nic słyszał o psychiatrach zajmujących się kotami i zżymał się
na myśl, że może zostać wystrychnięty na dudka przez jakiegoś
konowała. Nie chciał również paść ofiarą kolejnego żartu.

Drzwi otworzyła kobieta, dokoła której tłoczyły się koty. Qwilleran

naliczył pięć sztuk: jeden w tygrysie pręgi, drugi rudawy, trzeci w
kolorze czekolady i dwa smoliste jak czar na pantera. Przesunąwszy
nieco spojrzenie, zobaczył znoszone kapcie, pofałdowane pończochy,
obwisły kraj podomki i wreszcie rozciągniętą w słodkim uśmiechu
pulchną twarz kobiety w średnim wieku.

– Wchodźże, kochanieńki – powiedziała – bo mi kociaczki

pouciekają na ulicę.

– Nazywam się Qwilleran – rzekł. – Jestem umówiony z panią

doktor Highspight.

Jego nos wyczuł lekką woń ryby i środków antyseptycznych, oczy

rozejrzały się po przestronnym holu. Wszędzie koty, koty...
Gnieździły się na stoliku, siedziały przycupnięte na schodkach,
wyglądały zaintrygowane zza drzwi. W kącie mała kotka syjamska o
ujmującym plamistym pyszczku za stygła w zawadiackiej pozie
pośrodku płaskiej kuwety.

– Ej, kochanieńki, ze mnie żadna pani doktor. Raczej wielbicielka

kotów, która ma odrobinę zdrowego rozsądku. Chciałbyś herbatki?
Idź do tamtego pokoju i rozgość się, a ja nastawię czajnik.

Salon okazał się wysokim pomieszczeniem o ładnym wystroju

architektonicznym, lecz stojące w nim meble najlepsze czasy miały
dawno za sobą. Qwilleran wybrał obite grubą tapicerką krzesło, które
wzbudzało najmniejsze obawy, że zostanie ukłuty pękniętą sprężyną.
Koty nie opuszczały go ani na krok i teraz zajęte były sprawdzaniem
jego sznurowadeł lub obserwowaniem go z bezpiecznej odległości
około dwóch metrów, czyli dystansu równego przeciętnemu
ludzkiemu skokowi.

– No dobrze, kochanieńki, w czym problem? – spytała pani

Highspight, siadając w bujaku i biorąc na kolana rudawego kota. –
Spodziewałam się młodego mężczyzny. Byłeś taki przejęty, gdy

Lillian Jackson Braun

116

zadzwoniłeś.

– Martwię się o mojego syjamczyka – odparł Qwilleran. – To

nadzwyczajny kot. Ma niecodzienne zdolności. I jest bardzo
przyjazny. Ale ostatnio dziwnie się zachowuje. Ma hopla na punkcie
podklejanych kopert, taśmy maskującej, znaczków pocztowych... i
podobnych rzeczy. Liże to wszystko!

– Ej, sama lubię lizać koperty – rzekła kobieta, bujając się z

wigorem w fotelu i głaszcząc rudawego kota. – Aż dziw bierze, ile
smaków potrafią wymyślić.

– Najgorsze jest to, że zaczął jeść tkaniny! Nie to, że żuje, ale po

prostu połyka! Myślałem, że to mole dobierają się do moich ubrań,
ale okazało się, że to mój kot. Zniszczył mi trzy świetne krawaty, a
wczoraj wieczorem zżarł kawałek fotela.

– A, to już mamy jakiś trop! Czy to zawsze jest wełna?
– Chyba tak... Fotel jest obity materiałem, który wygląda na

wełnę.

– To mu nie zaszkodzi. Jeśli nie będzie mógł strawić, zwróci.
– Dobrze wiedzieć – odparł Qwilleran. – Jednak to zaczyna być

męczące. Wie pani, on uszkodził bardzo drogi fotel, który nawet nie
jest moją własnością.

– Czy on to robi, gdy jesteś z nim w domu?
– Nie, zawsze pod moją nieobecność.
– Biedak jest samotny. Syjamczyki potrzebują towarzystwa

innych kotów. Inaczej wariują. Siedzi sam przez cały dzień?

Qwilleran skinął głową.
– Od jak dawna go masz?
– Z pół roku. Należał do właściciela domu, w którym mieszkałem.

Ten człowiek zginął w marcu. Może przypomina sobie pani
zabójstwo przy Blenheim Place?

– A jakże! Zawsze czytam doniesienia kryminalne, a to była niezła

makabra. Załatwili go nożem kuchennym. Biedny kotek... Bardzo
kochał tego człowieka?

– Byli jak bratnie dusze. Nigdy się nie rozstawali.
– No to masz odpowiedź na swoje pytanie, kochanieńki. Biedny

kot przeżył wstrząs. A teraz mu się cni.

– Ale on bardzo mnie lubi – próbował się bronić Qwilleran. –

Świetnie nam się układa. Jest czuły i bawimy się czasem.

W tej samej chwili do pokoju wszedł duży kocur o stalowej barwie

Kot, który jadał wełnę

117

i zapiszczał głośno.

– Woda się zagotowała –oznajmiła pani Highspight. – Tommy

zawsze daje mi znać, gdy woda się gotuje w czajniku. Zrobię herbatkę
i migiem jestem z powrotem.

Kompania kotów nie spuszczała oczu z Qwillerana, dopóki kobieta

nie wróciła z filiżankami i pękatym brązowym imbrykiem.

– Czy ten twój kotek dużo gada? – spytała.
– Oj, zawsze ma coś do powiedzenia na jakiś temat.
– To znaczy, że matka go odrzuciła, gdy był mały. Takie zawsze są

gadadiwe i potrzebują dużo miłości. Czy jest wykastrowany?

Qwilleran skinął głową.
– Tak – odparł. – To koci dżentelmen na emeryturze, jak mawiała

moja babcia.

– Jest tylko jedna rada na to wszystko. Musisz mu załatwić

towarzystwo.

– Jak to? Mam hodować dwa koty?
– Z dwoma jest łatwiej niż z jednym. Zajmują się sobą nawzajem i

myją sobie miejsca, do których trudno dosięgnąć. Jeśli twój kot
będzie miał towarzystwo, nie będziesz musiał czyścić mu uszu
wacikami i kwasem borowym.

– W ogóle nie miałem pojęcia, że powinienem to robić.
– I nie martw się o rachunki za jedzenie. Dwa szczęśliwe koty nie

jedzą dużo więcej niż jeden samotny.

Qwilleran poczuł muśnięcie powietrza na szyi. Odwrócił głowę i

zobaczył małą syjamską kotkę, którą widział w holu i która
przysiadła teraz na oparciu krzesła, obwąchując jego ucho.

– Można nalewać – oznajmiła pani Highspight. – Lubię mocną

herbatę. W dzbanuszku jest trochę mleka, jeśli masz ochotę.

Qwilleran wziął do ręki filiżankę z cienkiej porcelany, wypełnioną

napojem o barwie mahoniu. Zauważył, że na powierzchni pływa koci
włos.

– Sprzedaje pani koty? – spytał.
– Hoduję rasy egzotyczne i znajduję domy dla bezpańskich sierot.

Twój

potrzebuje

miłej

syjamskiej

kotki.

Wysterylizowanej

oczywiście. Nie żeby to robiło jakąś wielką różnicę. I tak będą
wiedzieć, które jest kim, i mogą się bardzo polubić. Jak ma na imię
twój kotek?

– Koko.

Lillian Jackson Braun

118

– Ej, to jak w operetce Mikado Gilberta i Sullivana! – zakrzyknęła,

po czym zaśpiewała nadzwyczaj donośnym głosem: – Bo on się ożeni
z Yum Yum, ta–dum! Niech to ci nie wadzi, bo wszyscy są radzi...

Tommy, ów duży stalowoszary kocur, podniósł głowę i zawył.

Tymczasem syjamska kotka grzebała Qwilleranowi w kieszeni.

– Odpędź ją, mój kochanieńki – powiedziała pani Highspight. –

Jest bardzo namolna. Niezła z niej łobuziara. Samiczki zawsze garną
się do mężczyzn.

Qwilleran pogłaskał kotkę po jasnej, niemal białej sierści, a ta

zamruczała cichutko, próbując ugryźć go w palec czterema ząbkami.

– Jeśli mam sobie sprawić drugiego kota, to może ją?
– Tej nie mogę ci dać. Jest wyjątkowa; Ale znam taką jedną

sierotkę potrzebującą domu. Słyszałeś o pani Tait, której się zmarło
niedawno? Było u niej włamanie. Gazety się o tym rozpisywały.

– Coś słyszałem – mruknął Qwilleran.
– Pani Tait miała syjamską kotkę. Raczej wątpię, by jej mąż chciał

ją zatrzymać.

– Dlaczego tak pani myśli?
– Bo on nie lubi kotów.
– Skąd pani wie?
– Ta kotka jest ode mnie. Pani Tait, wieczne odpoczywanie racz

jej dać Panie, wzywała mnie często na pomoc. Biedna kotka była tak
znerwicowana, że nie chciała jeść, nie mogła spać. Teraz ta
nieszczęsna kobieta nie żyje, więc nie wiadomo, co się stanie z
kotką... Doleję ci herbatki, kochanieńki.

W filiżance zawirował ciemnoczerwony napój z kilkoma liśćmi.
– A ten jej mąż! – ciągnęła pani Highspight. – Udaje wielkiego

pana, a ile musiałam czekać, żeby mi zapłacił! A przecież mam tyle
gąb do wykarmienia!

Wąsy wysyłały Qwilleranowi pospieszne sygnały. Odparł, że w

takiej sytuacji rozważy wzięcie kotki pani Tait. Następnie zawiązał
sznurowadło, które rozsupłały koty, i wstał.

– Ile jestem winien za poradę? – spytał.
– Czy trzy dolary nie będzie za dużo, kochanieńki?
– Stać mnie – odparł.
– A jeśli chciałbyś się zrewanżować za herbatę, to proszę wrzucić

grosik do garnka po marmoladzie, który stoi w holu. Te datki idą na
jedzenie dla kotów.

Kot, który jadał wełnę

119

Pani Highspight i jej orszak machających ogonów od prowadzili

Qwillerana do drzwi. Syjamska kotka ocierała się o jego nogi,
miękcząc mu serce. Wrzucił dwie ćwierćdolarówki do garnka.

– Dzwoń, kochanieńki, jak będziesz potrzebował pomocy – rzekła

kobieta.

– Zapomniałem wspomnieć o jednym – powiedział Qwilleran. –

Któregoś dnia odwiedziła mnie przyjaciółka i Koko próbował ją
ugryźć. Nie był to jakiś gwałtowny atak, ale Cokey się wystraszyła, bo
chciał ją dziabnąć w głowę!

– A co ta pani robiła?
– Nie robiła nic! Siedziała spokojnie, a on nagle skoczył!
– Jak ona ma na imię? Cokey?
– Tak wszyscy na nią mówią.
– To ty będziesz musiał mówić inaczej, kochanieńki. Koko myślał,

że mówisz o nim. Koty są zazdrosne o swoje imiona. Bardzo
zazdrosne.

Oddalając się z Merchant Street, Qwilleran powiedział sobie w

duchu, że diagnoza pani Highspight wydaje się logiczna – atak Koko
spowodowany był zazdrością. Zatrzymał się przy pierwszej budce
telefonicznej i zadzwonił do studia pani Middy.

Cokey brzmiała zaskakująco przyjaźnie. Gdy zaproponował

spotkanie, zaprosiła go do siebie na kolację. Powiedziała, że zrobi
tylko casserole i sałatę, ale oprócz tego przygotuje dla niego
niespodziankę.

Qwilleran wrócił do redakcji i zabrał się do pracy. Poszło mu

dobrze. Słowa spływały płynnie na papier, palce trafiały we właściwe
klawisze maszyny do pisania. Odpowiedział także na kilka listów od
czytelników, którzy szukali porady:

„Czy można kłaść kapę na berżerce?”
„Czy wolno postawić niski kredens pod klerestorium?”
Będąc w dobrym nastroju, Qwilleran odpisywał tak samo:
„Naturalnie. Oczywiście. A czemu nie?”
Tuż przed wpół do szóstej, gdy zamierzał już iść do domu,

zadzwonił do niego kierownik archiwum z informacją, że zwrócono
materiały prasowe na temat rodziny Taitów. Qwilleran wziął je ze
sobą, wychodząc z budynku.

Przed kolacją u Cokey pojechał do Villa Verandah, żeby się ogolić i

nakarmić Koko. Gdy tylko wysiadł z windy na piętnastym piętrze,

Lillian Jackson Braun

120

usłyszał kocie wrzaski dochodzące zza drzwi, a gdy wszedł do
apartamentu, Koko rozpoczął dziką gonitwę po pokojach.
Przeskakiwał oparcia foteli i z głuchym odgłosem lądował na
podłodze. Hycnąwszy na kredens z zestawem stereofonicznym,
prześlizgnął się po nim niczym rozpędzony łyżwiarz. Jako rozmazana
smuga zawirował do koła stołu, strącił przedmioty z biurka, wywrócił
kosz na śmieci – a wszystko to na zmianę wyjąc falsetem i burcząc
barytonem.

– To mi się podoba! – zakrzyknął Qwilleran. – Aż miło popatrzeć.
Może Koko wyczuł, że będzie miał towarzyszkę życia? – pomyślał

dziennikarz.

Posiekał dla niego kurzą wątróbkę i polał ją roztopionym masłem,

następnie pokruszył trochę sera pleśniowego na przystawkę.
Pospiesznie się umył i ogolił, wreszcie włożył drugi garnitur i krawat
w kratkę. Nastała wpół do siódmej – najwyższa pora, by wyjść.
Zawahał się przez moment, patrząc na materiały o Taitach – kopertę
wypchaną

starymi

artykułami

prasowymi,

informacjami

biznesowymi i nekrologami. Wąsy czujnie się nastroszyły, ale
żołądek uznał, że lektura może zaczekać.

Cokey mieszkała na najwyższym piętrze starej kamienicy, więc

gdy Qwilleran stanął wreszcie przed jej drzwiami, był zziajany po
wspinaczce schodami. Kiedy otworzyła, do końca stracił dech w
piersiach.

Jakby ujrzał inną kobietę. Odsłonięte kości policzkowe, skronie,

szczęka, uszy. Włosy, które dotąd tworzyły szczelny hełm dokoła
głowy, stanowiły teraz obramowanie ładnej twarzy. Qwilleran z
zafascynowaniem popatrzył na długą szyję i zgrabny podbródek.

– Cudownie wyglądasz! – wysapał.
Śledził ją wzrokiem, gdy kręciła się dokoła, wykonując

niepotrzebne drobne czynności.

Umeblowane skąpo mieszkanie miało rys dyskretnej artystycznej

elegancji: czarne płócienne fotele, zasłony z włókna konopnego w

Kot, który jadał wełnę

121

naturalnym kolorze, pomalowane deski na glinianych doniczkach
służące za biblioteczkę. Cokey nastawiła muzykę i zapaliła świece,
tworząc odświętny nastrój. W butelce po occie stały dwa białe
goździki.

Skromny wystrój ujął Qwillerana. W oczach mieszkańca Villa

Verandah pokój tchnął smutkiem i zarazem odwagą, a to połączenie
trafiło w jego najczulszy punkt, i przez ułamek sekundy zapragnął
związać się z tą kobietą na całe życie. Lecz uczucie to szybko prysło.
Otarł czoło chusteczką i powiedział coś na temat muzyki płynącej z
adaptera.

– To Schubert – odparła słodkim głosem Cokey. – Dałam sobie

spokój z Hindemithem. Nie pasuje do mojej nowej fryzury.

Na kolację zaserwowała rybę i brązowy ryż w sosie przystrojonym

zieleniną. Sałata była chrupka i wymagała starannego przeżucia, co
utrudniało rozmowę. Później Cokey podała lody z jogurtu i fig,
posypane nasionami słonecznika.

Po posiłku nalała herbatki ziołowej (powiedziała, że to jej własna

mieszanka lucerny i morszczynu pęcherzykowatego), następnie
poprosiła usilnie swojego gościa, by wybrał sobie najwygodniejszy
fotel i oparł stopy na podnóżku, który wykonała sama ze skrzynki po
piwie, obszywając ją kawałkami włochatych dywanów. Gdy
Qwilleran zapalił fajkę, usadowiła się swobodnie na kanapie – a
właściwie na pasiastym materacu na nóżkach – po czym wzięła do
ręki druty i różową włóczkę.

– Co to?! – spytał zaskoczony dziennikarz, omal nie połykając

zapałki, którą zamierzał zdmuchnąć.

– Sweter. Wszystkie swoje swetry robię na drutach. Podoba ci się

kolor? Różowy będzie elementem mojego nowego wizerunku, bo
stary nie przyniósł mi szczęścia.

Pykając fajkę, Qwilleran zastanawiał się w duchu nad

wszechpotęgą fryzjerów. Miliardy dolarów idą na badania
neurofizjologiczne mające na celu kontrolowanie ludzkiego
zachowania. Doszedł do wniosku, że inwestycja w salony fryzjerskie i
pielęgnacyjne byłaby tańsza.

Przez chwilę przypatrywał się ładnym kanciastym dłoniom Cokey,

poruszającym drutami, a potem rzekł:

– Odpowiedz mi szczerze. Wiedziałaś, czym zajmuje się ta Allison,

gdy podsunęłaś mi pomysł, by napisać o jej domu?

Lillian Jackson Braun

122

– Naprawdę nie wiedziałam.
– A mówiłaś o tym temu facetowi z „Morning Rampage”?
– Jakiemu facetowi?
– Mike'owi Bulmerowi, który się zajmuje kolportażem. Chyba go

znasz? Przecież zamieniliście słówko w klubie prasowym.

– Ach, o niego ci chodzi! Tak naprawdę to ja wcale go nie znam.

Po prostu wiosną kupił parę lamp u pani Middy. Zapłacił czekiem
bez pokrycia, dlatego go zapamiętałam.

Qwilleran poczuł ulgę.
– Wydawało mi się, że masz przede mną tajemnice – rzekł.
Cokey znieruchomiała. Po chwili westchnęła.
– Jest coś, do czego lepiej się przyznam, bo i tak się dowiesz

prędzej czy później – powiedziała. – Jesteś taki dociekliwy!

– Choroba zawodowa.
Przyglądała się uważnie, jak Qwilleran ponownie zapala fajkę:

popukał nią w popielniczkę, dmuchnął do środka, zajrzał do główki,
napełnił tytoniem i skrzesał zapałkę.

– Chodzi o Davida Lyke'a – rzekła, gdy zakończył swój rytuał. –

Kiedy zabrałeś mnie do niego na przyjęcie, udawałam, że go nie
znam.

– Ale go znałaś, prawda? Nosisz nawet jego zdjęcie w torebce.
– Skąd wiesz?
– Gdy byłaś u mnie w sobotę, wywaliłaś wszystko z torebki na

kanapę, nie pamiętasz? Koko zobaczył jego zdjęcie i zaczął je lizać.

– Ty i ten twój wszechwiedzący kot dobraliście się w korcu maku!
– A więc mam rację?
Wzruszyła bezradnie ramionami.
– Należałam do rzeszy kobiet, które straciły dla niego głowę. Te

romantyczne oczy! Ten głos jak dudnienie bębnów... Oczywiście
nigdy do niczego nie doszło. David potrafił zauroczyć każdego, ale
nie kochał nikogo.

– Mimo to ciągle nosisz jego fotografię. Zacisnęła usta i

zatrzepotała rzęsami.

– Podarłam ją... parę dni temu – odpowiedziała. Nagle zerwała

się, żeby pociągnąć usta szminką, nastawić inną płytę, zdmuchnąć
świece na stole, włożyć masło z powrotem do lodówki. Wreszcie
przestała się gorączkowo krzątać i usiadła z powrotem do robótki na
drutach. – Porozmawiajmy o tobie – zaproponowała. – Dlaczego

Kot, który jadał wełnę

123

zawsze nosisz krawaty w czerwoną kratę?

Dotknął czule krawata.
– Lubię takie wzory – odrzekł. – Ten to tartan klanu

Mackintoshów. Miałem też jeden klanu Bruce'ów i MacGregorów, ale
Koko je zżarł.

– Zżarł?
– Myślałem, że to mole, ale okazało się, że to on. Cieszę się, że nie

dorwał tego, bo to mój ulubiony. Moja matka pochodziła od
Mackintoshów

– Nigdy nie słyszałam, żeby kot zjadał krawaty.
– Konkretnie to on zjada wełnę. Oznaka nerwicy – stwierdził

Qwilleran tonem znawcy. – Rodzi się jednak pytanie, dlaczego nie
pogryzł krawata w barwach Mackintoshów? Miał mnóstwo okazji.
Zniszczył pozostałe, ale ten oszczędził. Dlaczego? Bo to mój
ulubiony?

– Może ten kot ma wzgląd na twoje uczucia. Czy zjadł coś jeszcze?
Qwilleran pokiwał smętnie głową.
– Owszem. Pamiętasz ten duński fotel w mieszkaniu Noytona?

Wtranżolił kawałek tapicerki.

– Hm... to wełna – mruknęła Cokey. – Włókno pochodzenia

zwierzęcego. Może smakuje znerwicowanym kotom.

– Przecież w całym mieszkaniu są włókna pochodzenia

zwierzęcego. Wełna z wigonia, dywan z koziego włosia, no i
zamszowa kanapa. Ale Koko wybrał akurat ulubiony fotel Noytona.
Ciekawe, ile będę musiał wybulić, żeby naprawić tapicerkę.

– Pani Middy zrobi to po kosztach – powiedziała Cokey. – Ale

tkaninę trzeba będzie zamówić z Danii. No i nie wiadomo, czy Koko
znowu się do niego nie dobierze.

Qwilleran opowiedział o swojej wizycie u pani Highspight i

zamiarze przygarnięcia drugiego kota.

– Mówiła mi, że Tait nie lubi kotów i zwleka z uiszczaniem

rachunków – oznajmił.

– Im ktoś jest zamożniejszy, tym trudniej go zmusić do płacenia –

stwierdziła Cokey.

– Pytanie, czy Tait faktycznie jest aż tak bogaty, jak nam się

wydaje. David też mi napomknął, że on nie zapłacił za urządzenie
wnętrz. A gdy wpadliśmy na pomysł napisania artykułu,
zasugerował, że ma pewien wpływ na Taita. Jak gdyby Tait był mu

Lillian Jackson Braun

124

coś winien. No i ten zgodził się bardzo chętnie. Dlaczego? Może
dlatego, że tak naprawdę jest bankrutem i musiał iść Davidowi na
rękę, bo był mu winien pieniądze? A może z jakiegoś innego,
nieznanego nam powodu? – Qwilleran dotknął swych wąsów. –
Czasem wydaje mi się, że ta kradzież i włamanie były ukartowane,
żeby wrobić tego meksykańskiego służącego. Nadal uważam, że
hipoteza policji nie trzyma się kupy.

– To co się stało z tym człowiekiem?
– Albo uciekł do Meksyku, albo go zamordowano. Jeśli jest w

Meksyku, to albo uciekł na własną rękę, albo został tam wysłany
przez rzeczywistych sprawców. A jeśli został tam wysłany, to albo ma
żady ze sobą, albo jest czysty. Jeśli ma żady, to stawiam swoją
całoroczną pensję, że Tait planuje podróż do Meksyku w najbliższej
przyszłości. Mówił, że wyjeżdża, bo chce odpocząć. Jeśli ruszy na
zachód, to najprawdopodobniej wyląduje w Meksyku.

– Na zachód można również dotrzeć, kierując się na wschód –

powiedziała Cokey.

Qwilleran poklepał jej dłoń.
– Mądra z ciebie dziewczynka.
– Myślisz, że ufałby służącemu na tyle, by powierzyć mu żady?
– Dobre pytanie. Być może Paolo nie zabrał kolekcji. Może po

prostu został wysłany do Meksyku, żeby ściągnąć na siebie
podejrzenia. Ale skoro tak, to gdzie są żady?

W pokoju zapadło ciężkie milczenie. Qwilleran grzechotał fajką w

zębach, Cokey dzwoniła drutami. Adapter zaterkotał, ładując
automatycznie kolejną płytę. Tym razem z muzyką Brahmsa.

– Pamiętasz, mówiłem ci, że ja i Koko gramy razem, używając

słownika – odezwał się wreszcie dziennikarz. Zaczął opowiadać
niepewnym tonem: – Ostatnio wybiera słowa, które zdają się odnosić
do tej sprawy... Chyba nie powinie nem o tym mówić, bo to
niewiarygodne.

– Przecież wiesz, co ja myślę o kotach – odparła Cokey. – Uwierzę

we wszystko.

– Po raz pierwszy spostrzegłem to zeszłej niedzieli. Zapomniałem

zrobić mu śniadanie. Gdy zagraliśmy, wskazał słowo „głód”.

– To ci mądry kot! – zakrzyknęła Cokey, klaszcząc w dłonie.
– Zaraz potem wybrał czasownik „karmić”. Ale skapnąłem się

dopiero wtedy, gdy za trzecim razem padło słowo „mysz”.

Kot, który jadał wełnę

125

Najwyraźniej był zdesperowany, bo myszy chyba za bardzo nie lubi.

– Rany, to jak tabliczka ouija – stwierdziła Cokey.
– Ciarki mnie od tego przechodzą – przyznał Qwilleran. – Od

czasu włamania w Muggy Swamp Koko sypie słowami, które
wskazują na G. Verninga Taita. Na przykład „łysy” i „kręgosłup”. To
drugie słowo wybrał dwa razy. Nie bywały zbieg okoliczności, bo
słownik ma trzy tysiące stron.

– A Tait jest łysy?
– Jak kolano. Poza tym ma chory kręgosłup. Wiesz, co to jest

kulukamba?

Cokey pokręciła głową.
– To taki małpolud, co ma łysą głowę i czarne łapska. To hasło też

wskazał Koko.

– Czarne łapska! Bardzo symboliczna wymowa. Było coś jeszcze?
– Oczywiście nie każde słowo odnosi się do tej sprawy. Zdarzają

się takie jak „łyżeczka” czy „dielektryk”, ale jednego dnia trafił dwa
naraz. „Różyczka” i „rumiany”. Tait ma bardzo czerwoną cerę.

– Jejku, Qwill, ten twój kot to naprawdę jasnowidz! Założę się, że

jest na właściwym tropie. Można to jakoś wykorzystać?

– Nie za bardzo – odparł dziennikarz. Miał ponurą minę. – Nie

mogę przecież pójść na policję i powiedzieć, że mój kot podejrzewa
potomka szacownej rodziny... Jest jednak inna możliwość...

– Jaka?
– Być może policja podejrzewa Taita, a hipotezą o służącym chcą

mu tylko zamydlić oczy.

Qwilleran wrócił od Cokey wcześniej, niż zamierzał. Wyprosiła go

z mieszkania, mówiąc, że nazajutrz oboje idą do pracy, poza tym
musi zatroszczyć się o swoje włosy i uprasować sobie bluzkę.

Gdy wszedł do apartamentu, Koko powitał go tradycyjnymi

pląsami, których finał rozegrał się na biurku. Na aparacie
telefonicznym świeciła się czerwona lampka. Dzwoniono, zdawał się
mówić kot, ale nie miał kto odebrać.

Lillian Jackson Braun

126

Qwilleran połączył się z operatorem.
– O dziewiątej telefonował pan Bunsen – oznajmił mężczyzna. –

Prosił, żeby pan oddzwonił do niego do domu, jeśli wróci pan przed
pierwszą w nocy.

Dziennikarz spojrzał na zegarek. Dochodziła dopiero dwunasta,

więc zaczął wykręcać numer Bunsena, lecz zaraz się rozmyślił. Uznał,
że Cokey miała rację, przywiązując duże znaczenie do wizerunku.
Doszedł do wniosku, że nie zaszkodzi, jeśli podtrzyma o sobie opinię
kawalera, który wiedzie godne zazdrości życie – spędzając czas z
kobietami prawie do białego rana.

Opróżnił kieszenie marynarki, samą marynarkę powiesił na

oparciu krzesła i usiadł przy biurku, żeby przejrzeć zbiór artykułów
prasowych na temat rodziny Taitów. Koko obserwował go uważnie,
leżąc obok w majestatycznej pozie lwa, zawijając ogon dokoła
szwedzkiego kryształowego przycisku do papieru.

Pochodzące z wielu lat wycinki znajdowały się w różnym stadium

zużycia. Na każdym widniał znaczek z dokładną datą publikacji,
jednak wystarczyło spojrzeć na archaiczną czcionkę i pożółkły papier,
by zorientować się, że niektóre są bardzo stare.

Z początku Qwilleran pospiesznie wertował kartki, mając

nadzieję, że od razu wypatrzy wyraźną wskazówkę. Ponieważ niczego
interesującego

nie

znalazł,

zaczął

dokładnie

czytać

nieuporządkowane chronologicznie informacje o trzech pokoleniach
Taitów.

Pięć lat wcześniej Tait wygłosił mowę na zebraniu Stowarzyszenia

Szlifierzy. Przed jedenastoma laty zmarł jego ojciec. Qwilleran
znalazł obszerny artykuł o fabryce Taita, jednym z licznych
przedsiębiorstw należących od dawna do rodziny; utworzona w 1883
roku, dawniej wytwarzała baty dla dorożkarzy, potem zaś
produkowała anteny radiowe. Stare rubryki towarzyskie ukazywały
rodziców G. Verninga w operze i na przyjęciach charytatywnych.
Przed trzema laty Verning ogłosił zamiar produkowania anten
radiowych, które wyglądałyby jak baty. Wycinek z następnego roku
informował,

że

fabrykę

zamknięto

wszczęto

procedurę

upadłościową.

W następnej kolejności były zapowiedzi ślubu sprzed dwudziestu

czterech lat. Pan George Verning Tait, syn państwa Taitów z Muggy
Swamp, wstępował w związek małżeński. Cała rodzina pojechała na

Kot, który jadał wełnę

127

zaślubiny do Europy. Uroczystości odbyły się w domu rodziców
panny młodej...

Qwilleran wybałuszył oczy.
... państwa Thorvaldsonów, zamieszkałych w Arhus w Danii.
Oparł się na krześle i wypuścił głośno powietrze z płuc.
– Jak myślisz, Koko – odezwał się – co Harry Noyton kombinuje

w Arhus?

Kot otworzył pyszczek, żeby odpowiedzieć, ale zabrakło mu tchu,

więc tak naprawdę reakcją było milczenie.

Zegarek wskazywał pierwszą w nocy, toteż Qwilleran przyspieszył

lekturę i wreszcie znalazł to, czego szukał. Podekscytowany,
zadzwonił do Bunsena.

– Mam nadzieję, że nie wyrwałem cię z łóżka – powiedział.
– Jak tam twoja randka, stary kocurze? – spytał fotograf.
– Nieźle, nieźle...
– Co robiłeś dziś przed południem na Merchant Street?
– A skąd wiesz, że tam byłem?
– Ha! Za pięć dwunasta widziałem cię na przystanku

autobusowym.

– Przed tobą nic się nie ukryje, co? – rzekł Qwilleran. –W takim

razie dlaczego się nie zatrzymałeś, żeby mnie podwieźć?

– Jechałem w przeciwną stronę. Oj, bracie, wcześnie dziś

zacząłeś! Przed południem?

– Przestań, miałem wizytę u lekarza.
– Na Merchant Street? Cha, cha, cha!
– Po to tylko dzwoniłeś? Zachowujesz się jak wścibskie babsko.
– Nie. Mam dla ciebie informację.
– Ja też mam coś dla ciebie – powiedział Qwilleran. – Odkryłem

wstydliwy sekret rodziny Taitów.

– Jaki sekret?
– Proces. G. Verning Tait był zamieszany w proces o ustalenie

ojcostwa!

– Ho, ho! A to stary cap! Kim była szczęśliwa wybranka?
– Jedną ze służących u Taitów. Dostała sowitą odprawę. Z tych

wycinków wynika, że proces był sporą sensacją.

– Coś takiego to chyba mało przyjemne przeżycie.
– Sądziłbym, że tak majętna i wpływowa rodzina jak Taitowie

doprowadziłaby do ugody. Żeby za wszelką cenę uniknąć procesu.

Lillian Jackson Braun

128

Parę lat temu relacjonowałem taki proces w Chicago. W trakcie
zeznań wyszły niezłe brudy... A co ty masz?

– Niewiele – odparł Bunsen – ale jeżeli chcesz wysłać Taitowi te

fotografie, to lepiej się pospiesz. Za parę dni wyjeżdżą, z kraju.

– Skąd wiesz?
– Wpadłem dziś na Kendalla w klubie prasowym. Powiedział mi,

że Tait wyjeżdża w sobotę rano.

– Do Meksyku? – spytał Qwilleran, czując swędzenie pod wąsami.
– Nie, nic z tych rzeczy! Chciałbyś, żeby to był Meksyk, co? –

naigrawał się fotograf.

– No to gdzie się wybiera?
– Do Danii.
Nazajutrz rano Qwilleran obudził się raźno po nocy pełnej

głupawych snów, z których z zadowoleniem się otrząsnął. W jednym
z nich poleciał samolotem do Arhus, żeby być drużbą na ślubie pary
wysterylizowanych kotów ze śmietanki towarzyskiej.

Przed wyjściem do redakcji zatelefonował do Taita i

zaproponował, że nazajutrz przywiezie mu kolekcję zdjęć. Zapytał
również o kotkę i dowiedział się, że Tait wygnał ją z domu, by radziła
sobie sama.

– Może ją pan odnaleźć? – spytał Qwilleran, pohamowując

wściekłość. Nie cierpiał ludzi, którzy źle traktują zwierzęta.

– Kręci się tu gdzieś w okolicy – odparł Tait. – Wyła przez całą

noc. Wpuszczę ją do domu... Ile zdjęć ma pan dla mnie?

Tego dnia Qwilleran pracował z wytężeniem w redakcji, a

dziennikarka działu kulturalnego odbierała wszystkie telefony i
przyjmowała niezapowiedzianych gości, tłumacząc jego nieobecność
w sposób, który nie dopuszczał żadnych odwołań, dyskusji ani
wyjątków.

– Przykro mi, gonią go terminy.
Tylko raz przerwał pracę – żeby zadzwonić do gospodyni Taitów.
– Dzień dobry pani – rzekł, cedząc słowa na modłę wyższych sfer.

– Mówi znajomy pana Taita z Muggy Swamp. Żenię się niedługo i
moja żona będzie potrzebowała pomocy domowej. Pan Tait polecił
panią gorąco...

– Polecił? No ja myślę – odparła pewna siebie kobieta

melodyjnym głosem.

– Czy mogłaby pani przyjść dziś wieczorem na rozmowę

Kot, który jadał wełnę

129

kwalifikacyjną do Villa Verandah?

– A kto tam będzie? Tylko pan? Czy pani też?
– Niestety moja narzeczona przebywa akurat w Tokio, więc to ja

przeprowadzę z panią rozmowę.

– W porządalu, przyjdę. O której?
Qwilleran wyznaczył spotkanie na ósmą. Był szczęśliwy, że tak

naprawdę nie potrzebuje gospodyni. Zastanawiał się, czy pani
Hawkins jest jedną z nietrafnych inwestycji G. Verninga Taita.

Wieczorem rozpadał się deszcz, więc przyszła z mokrą parasolką i

w ociekającym płaszczu narzuconym na krzykliwą różowo–zieloną
sukienkę. Qwilleran zauważył, że ramiączka sukienki zsuwają się
przy najlżejszym ruchu, a z boku jest rozcięcie. Kobieta miała
impertynenckie spojrzenie i poruszała zalotnie ramionami. Lubił
impertynenckie i zalotne kobiety – pod warunkiem, że były młode i
atrakcyjne. Pani Hawkins nie spełniała tego warunku.

Z przesadną uprzejmością zaproponował jej kieliszek sherry „w

obronie przed pogodą”, po czym wziął bursztynowy trunek ze
świetnie zaopatrzonego barku Harry'ego Noytona. Napełnił dużą
szklaneczkę, a gdy rozmowa zeszła w końcu na sprawy zawodowe –
doświadczenie, referencje, wysokość uposażenia – pani Hawkins
rozsiadła się wygodnie na zamszowej kanapie, gotowa do spędzenia
wieczoru na miłej pogawędce.

– Pan jest jednym z tych dwóch dziennikarzy, którzy przyjechali

wtedy do nas robić zdjęcia – powiedziała, patrząc na niego
rozbłysłymi oczami. – Zapamiętałam pańskie wąsy. – Zatoczyła ręką
dokoła. – Nie wiedziałam, że dziennikarze tak dobrze zarabiają.

– Doleję pani.
– A pan nie pije?
– Wrzody – powiedział, robiąc boleściwą minę.
– Ach, czego ja się nie nasłuchałam o wrzodach! – zakrzyknęła. –

Gotowałam przecież dla Taitów, a oni oboje mieli tę przypadłość.
Czasem, gdy jego nie było, ona kazała podawać sobie duży talerz
smażonych krążków cebulowych, a to chyba jest najgorsze jedzenie,
jak się ma wrzody, ale co tam, nigdy się nie sprzeciwiałam. Nikt nie
śmiał się jej sprzeciwiać. Wszyscy chodzili dokoła niej na paluszkach,
a gdy zadzwoniła, biegli w te pędy, żeby zobaczyć, czego potrzebuje.
Ale mi to nie przeszkadzało, bo wolę gotować dla pary inwalidów niż
dla domu pełnego głodnych bachorów. No i miałam Paolo do

Lillian Jackson Braun

130

pomocy. Był bardzo uczynny i słodki. Szkoda, że okazał się takim
draniem. Ale tak to jest z tymi cudzoziemcami. Nie rozumiem ich.
Ona też była cudzoziemką, chociaż mieszkała tutaj już bardzo długo,
i dopiero pod koniec zaczęła na nas wszystkich wrzeszczeć w tym
swoim języku. Na męża też wrzeszczała. Mój Boże, on miał świętą
cierpliwość! Był szczęśliwy, że może uciekać do swojego warsztatu.
Świata nie widział poza tymi swoimi kamykami! Kiedyś kupił całą
górę gdzieś w Ameryce Południowej. Miała być pełna żadów, ale coś
tam nie wypaliło. Jednego razu chciał mi dać piękną broszę, ale nie
wzięłam. Na takie rzeczy nie pozwolę! – Wywróciła wymownie
oczami. – Strasznie się podekscytował, gdy przyjechaliście
sfotografować te jego cacka. Zdziwiłam się, bo wiedziałam, co myśli o
waszej gazecie. – Urwała i napiła się sherry. – Mmm, dobre! Może
dostanę jeszcze odrobinę? A potem pójdę sobie do domu.

– A co pan Tait myśli o „Daily Fluxion”? – spytał Qwilleran

ostrożnie, nalewając sherry do szklaneczki.

– Och, nie cierpi was jak zarazy! Nie pozwalał trzymać „Fluxion”

w domu. A to wielka szkoda, bo wszyscy wiedzą, że macie najlepsze
komiksy, no, ale cóż... taki był. Wszyscy mamy jakieś specy...
specyficzne cechy. Uuu, czuję, że trochę wypiłam...

Potem zaczęła opowiadać o swoim byłym mężu oraz niedawnym

zabiegu usuwania żylaków. Wówczas Qwilleran przerwał jej i
powiedział, że wkrótce się z nią skontaktuje w sprawie pracy, po
czym odprowadził ją do taksówki, wręczając pięciodolarowy
banknot, by zapłaciła za kurs.

Wrócił do apartamentu w chwili, gdy Koko wyszedł z jakiejś

sekretnej kryjówki. Kot się skradał, rozglądając dokoła i nasłuchując
uważnie.

– Wiem, co czujesz, bo czuję to samo – rzekł do niego Qwilleran.

– Chodź, zagramy sobie, może podpowiesz mi coś ciekawego.

Podeszli do słownika. Koko nie dał dziennikarzowi najmniejszych

szans. Zaserwował mu „ebionityzm” i „ebuliometr”, następnie
„cytodiagnozę” i „Częstochowę”, „kikutnicę” i „kilak”.

Qwilleran już zamierzał skapitulować, gdy nagle jego pech się

odmienił. Koko wbił pazury w przednie kartki słownika, wskazując
hasło „rewanż” i „rewelacja”. Przy następnej zagrywce padła „kłódka”
i „kłótnia”. Qwilleran poczuł drżenie wąsów.

Kot, który jadał wełnę

131

Nazajutrz rano po wizycie pani Hawkins i spektakularnym

wyczynie swego kota Qwilleran wyskoczył z łóżka, zanim za dzwonił
budzik. Dwa fragmenty układanki zaczęły do siebie pasować.

Tait zapewne chował urazę do „Daily Fluxion” z czasów, gdy

gazeta pisała o procesie w sprawie ustalenia ojcostwa. Rodzina
przypuszczalnie usiłowała zatuszować ten skandal, ale dziennikarze z
pewnością uznali, że opinia publiczna ma prawo poznać prawdę. Nie
pominięto żadnych, nawet najbardziej skandalicznych szczegółów.
Być może „Morning Rampage” potraktował Taita bardziej ulgowo –
w końcu właścicielami tego dziennika byli Pennimanowie, należący
do socjety z Muggy Swamp.

Przez osiemnaście łat Tait żywił urazę, która urosła do rangi

obsesji. Pomimo pozornej łagodności był mężczyzną, którym targały
namiętności. Jego nienawiść do „Fluxion” prawdopodobnie
dorównywała miłości do żadów. Wrzody były oznaką wewnętrznych
rozterek. Gdy Qwilleran zaproponował, że napisze artykuł o jego
domu, Tait dostrzegł w tym sposobność, żeby dokonać zemsty.
Sfingował kradzież i ukrył swoją kolekcję, która prawdopodobnie się
odnajdzie, gdy gazeta zostanie ostatecznie skompromitowana.

Gdzie można zamelinować imbryk, który jest cienki jak płatek

róży? – dumał Qwilleran, przygotowując śniadanie dla Koko.

Ale czy Tait zadałby sobie tyle trudu tylko po to, żeby się zemścić

na gazecie za krzywdy doznane przed wielu laty? Chyba nie. Główny
motyw musiał być inny. Być może nie jest aż tak bogaty, jak wskazuje
jego pozycja społeczna. Stracił przecież fabrykę. Zainwestował w
Ameryce Południowej, co zakończyło się fiaskiem. Był winien
Lyke'owi sporo pieniędzy za urządzenie domu. Czy ukartował to
wszystko, żeby zgarnąć polisę ubezpieczeniową? Czy pokłócił się o to
z żoną? Czy posprzeczali się tej nocy, kiedy doszło do rzekomej
kradzieży? Czy sprzeczka była na tyle gwałtowna, że serce kobiety nie
wytrzymało?

Qwilleran zaserwował kotu śniadanie na podłodze w kuchni, po

czym włożył marynarkę i zaczął zapełniać kieszenie. Z różnych miejsc
wziął fajkę, kapciuch z tytoniem, zapałki, wizytownik, grzebień,
trochę drobnych, portfelik i czystą chusteczkę, nie mógł jednak
znaleźć zielonego żadu, który na ogół nosił razem z monetami.

Lillian Jackson Braun

132

Pamiętał, że położył go na biurku.

– Ej, Koko, czy ukradłeś mój talizman? – spytał.
– Graaau! – odpowiedział z kuchni kot, mając gardło za tkane

cielęciną w kremowym sosie.

Qwilleran po raz kolejny otworzył kopertę z fotografia mi, które

zamierzał oddać Taitowi. Rozłożył wszystkie na biurku: szerokie
ujęcia pięknych pomieszczeń, półzbliżenia drogich mebli i zbliżenia
żadów. Zobaczył idealnie wykonane zdjęcie białego imbryka i drugie,
na którym widać było ptaka na grzbiecie lwa. Dalej biurko – heban i
czarny mar mur ozdobione pozłacanym brązem – stół wspierany
przez sfinksa, mało wygodne fotele obszyte białym jedwabiem.

Koko otarł się o nogi Qwillerana.
– Co cię gryzie? – spytał dziennikarz. – Dałem ci śniadanie. Idź,

zjedz do końca. Ledwo coś tam liznąłeś!

Kot wygiął grzbiet i ułożył ogon w znak zapytania, kręcąc się

niespokojnie dokoła.

– Ej, od dziś będziesz miał koleżankę – oznajmił Qwilleran. –

Małą zezowatą kotkę. Może powinniśmy razem po nią pojechać?
Chciałbyś się wybrać na krótką wycieczkę? Mu siałbyś włożyć szelki.

Koko kroczył dumnie na wyprostowanych łapach, zakreślając

ósemki.

– Najpierw muszę zrobić nową dziurkę.
W kuchni Qwilleran nie znalazł ani jednego narzędzia, którym

mógłby przekłuć pasek skóry: żadnego szydła, szpikulca do kruszenia
lodu, gwoździa ani nawet staroświeckiego otwieracza do konserw.
Wreszcie poradził sobie za pomocą pilniczka do paznokci.

– Gotowe! – rzekł i zaczął się rozglądać za Koko. – Spróbuj teraz

wyślizgnąć się z tych szelek! Gdzieś się podział, do cholery?

Rozległo się donośne mlaskanie. Qwilleran odwrócił się

gwałtownie. Kot lizał jedną z fotografii leżących na biurku.

– Ej! – wrzasnął dziennikarz. Koko zeskoczył na podłogę i umknął

susami jak królik.

Qwilleran spojrzał na zdjęcia. Jedno z nich było mokre.
– Niegrzeczny kot! – zakrzyknął. – Papier się pofałdował!
Koko usiadł skulony pod stolikiem.
Dziennikarz zerknął ponownie i zobaczył, że kot wylizał

chropawym jęzorem fotografię przedstawiającą szafę w stylu
biedermeier. Mokra powierzchnia wciąż była lepka. Na pierwszy rzut

Kot, który jadał wełnę

133

oka zdjęcie wyglądało na nietknięte. Dopiero w świetle padającym
pod określonym kątem widać było fałdy i smugę.

Qwilleran spojrzał uważniej, chłonąc szczegóły widoczne na

fotografii wykonanej przez Bunsena. Widać było wyraź nie fakturę
drewna, a fachowe oświetlenie zastosowane przez Odda dawało
wrażenie trójwymiarowości. Dziurkę od klucza otaczała wypukła
oprawka z cyzelowanego metalu. W dolnej części szafy ciągnęła się
cienka linia będąca krawędzią szuflady.

Nagle Qwilleran dostrzegł drugą ciemną linię, widoczną z boku,

której wcześniej nie widział. Przecinała usłojenie drewna. Wyglądała
dziwnie, bo nie była elementem konstrukcyjnym ani zdobniczym.

Pospiesznie pogłaskał się po swędzących wąsach. Następ nie

chwycił Koko i wciągnął na niego szelki.

– Idziemy! – oznajmił. – Natchnąłeś mnie tym swoim lizaniem!
Jazda taksówką do Muggy Swamp była długa i droga. Słuchając

tykania taksometru, Qwilleran zastanawiał się, czy może wliczyć
opłatę w koszty pokrywane przez redakcję. Kot siedział obok
spokojnie, tuż przy jego udzie, ale gdy tylko auto skręciło w drogę
dojazdową przed domem Taita, bardzo się ożywił. Stanął na tylnych
łapach, przednimi oparł się o szybę i zaczął lustrować okolicę.

– Proszę zaczekać, to odwiezie mnie pan z powrotem – rzekł

Qwilleran do taksówkarza. – Potrwa to z pół godziny.

– Mogę podjechać na dworzec i kupić sobie jakieś śniadanie? –

spytał mężczyzna. – Oczywiście wyłączę taksometr.

– Jasne.
Dziennikarz wziął kota pod pachę, zwinął smycz w lewej dłoni i

zadzwonił do drzwi hiszpańskiej rezydencji. Czekając, rozejrzał się
dokoła. Zauważył pierwsze oznaki zaniedbania: bujna trawa
wymagająca przystrzyżenia, wirujące po dziedzińcu żółte liście,
brudne szyby w oknach.

Gdy drzwi się otworzyły, Qwilleran zobaczył odmienionego Taita.

Mimo

zdrowej

czerwonej

cery

kolekcjoner

wydawał

się

zdenerwowany i zmęczony. Stare ubranie i tenisówki, które miał na
sobie, wyglądały niedorzecznie na tle eleganckiego czarno–białego
holu. Na posadzce widniały ślady wyschniętego błota.

– Proszę wejść – rzekł gospodarz. – Właśnie uprzątam część

rzeczy – dodał, przepraszającym gestem wskazując swój strój.

– Dzień dobry. Przyjechałem z Koko – oznajmił Qwilleran

Lillian Jackson Braun

134

chłodnym tonem. – Uznałem, że może pomóc zwabić kotkę.

Coś jest nie w porządku, pomyślał dziennikarz, bo facet wygląda

na wystraszonego. Może policja go przesłuchiwała? Czy powiązali
śmierć Lyke'a ze zniknięciem kolekcji żadów?

– Ona już tu jest – odparł Tait. – Zamknąłem ją w pralni.
Koko zaczął się wiercić, więc Qwilleran posadził go sobie na

ramieniu, skąd roztaczał się lepszy widok. Wyczuwał lekkie drżenie
kociego ciała, jak gdyby przepływał przez nie prąd.

Podał Taitowi kopertę ze zdjęciami, następnie, przyjąwszy

zdawkowe zaproszenie, wszedł do salonu. W środku zaszły duże
zmiany. Na fotele narzucono białe płachty, draperie były zaciągnięte,
a obok stały ciemne i puste gabloty.

Półmrok rozświetlała jedna lampa – znajdująca się na biurku,

przy którym Tait najwyraźniej pracował. Na blacie leżała książka, a
dokoła walały się użytkowe przedmioty wykonane z żadu:
prymitywne skrobaczki, dłuta, ostrza siekier.

Tait zerwał płachtę z krzesła i skinął na Qwillerana, by usiadł, sam

zaś stanął za biurkiem i otworzył kopertę. Dziennikarz zerknął na
leżącą do góry nogami książkę – był to katalog zbiorów, sporządzony
starannym, pochyłym pismem.

Tait wpatrywał się w zdjęcia, a Qwilleran wpatrywał się w jego

twarz. To nie jest smutek, uznał, to wyczerpanie. Ten człowiek źle
sypia. Czy nie powiódł się jego plan?

Kolekcjoner oglądał fotografie, poruszając kącikami ust i

oddychając ciężko.

– Niezłe fotki, prawda? – odezwał się Qwilleran.
– Tak.
– Świetne detale.
– Nie miałem pojęcia, że pański fotograf zrobił tak dużo zdjęć.
– Zawsze robimy na zapas.
Qwilleran zerknął błyskawicznie na biedermeiera. Nie było

ciemnej linii widocznej na zdjęciu – a przynajmniej nie zobaczył jej z
miejsca, w którym stał.

– Ładnie sfotografowaliście biurko – ocenił Tait.
– Tak, jest dużo kontrastu. Szkoda, że nie ma zdjęcia tej szafy –

rzekł Qwilleran, wpatrując się w mężczyznę. – Biedermeiera. Nie
rozumiem tego. Gotów byłbym przysiąc, że Bunsen ją sfotografował.

Zadrżały kąciki ust.

Kot, który jadał wełnę

135

– Tak, to piękny mebel – odparł gospodarz. – Należał do mojego

dziadka.

Koko znów się poruszył, piszcząc w wyrazie sprzeciwu. Qwilleran

wstał, przeszedł się w tę i z powrotem, głaszcząc kota po jedwabistym
grzbiecie.

– On po raz pierwszy jest z wizytą w obcym miejscu – oznajmił. –

Aż dziw bierze, że tak dobrze się zachowu je.

Podszedł do biedermeiera. Ani śladu ciemnej linii.
– Bardzo panu dziękuję za te zdjęcia – rzekł Tait. – Pójdę po

kotkę.

Gdy kolekcjoner wyszedł z salonu, ciekawość Qwillerana sięgnęła

zenitu. Przyjrzał się uważnie bokowi szafy. Faktycznie, w drewnie
była wąziutka, ledwie dostrzegalna szczelina. Przeciągnął po niej
kciukiem. Łatwiej ją było wyczuć pod palcem niż wypatrzyć. Ale
czuły obiektyw aparatu Bunsena wyłowił z tła ten rozstęp grubości
włosa.

Koko się miotał, więc Qwilleran postawił go na podłodze,

trzymając smycz w ręku. Ponownie przesunął dłonią po deskach. To
chyba skrytka, pomyślał. Nie może być inaczej! Ale jak to otworzyć?
Nie było żadnej widocznej rączki ani przycisku.

Zerknął w kierunku holu, nadstawiając ucha, spodziewając się

odgłosu kroków, ale panowała cisza, więc znów skupił się na meblu.
Czy to będzie jakiś zatrzask uruchamiany do tknięciem palca? Czy w
dawnych czasach były takie mechanizmy? Przecież ta szafa ma ponad
sto lat...

Pielęgniarka w redakcji „Fluxion” zabandażowała Qwilleranowi

rozciętą dłoń.

– Do wesela się zagoi – powiedziała. – To tylko lekkie obrażenie.
– Obficie krwawiło – odparł. – Szpic był ostry jak brzytwa i miał

ze trzydzieści centymetrów długości. Właściwie to grot harpuna,
którym myśliwi zabijali morsy w Arktyce.

– Hm, całkiem stosowna broń – mruknęła pielęgniarka, zerkając

Lillian Jackson Braun

136

czule na sumiaste wąsy Qwillerana.

– Szczęście, że nie dostałem w brzuch!
– Wygląda na to, że rana jest czysta, ale gdyby były jakieś

problemy, proszę iść do lekarza.

– Pouczenia może sobie pani darować. Znam to na pamięć.
Pielęgniarka obwiązała mu rękę grubą warstwą bandaży. Nie

przeszkadzało mu to w pisaniu na maszynie, natomiast stanowiło
świetny rekwizyt, gdy wieczorem opowiadał o swoich przeżyciach w
klubie prasowym. O wpół do szóstej nadzwyczaj wielu dziennikarzy
„Fluxion” poczuło suchość w gardle, więc wokół Qwillerana
zgromadził się niezły tłumek. Jego relacja z wydarzeń w domu Taita
pojawiła się wprawdzie w popołudniowym wydaniu gazety, ale
koledzy po fachu zdawali sobie sprawę, że najsoczystsze szczegóły
nigdy nie ukazują się drukiem.

– To Koko naprowadził mnie na trop – oznajmił Qwilleran, z

trudem pohamowując przypływ dumy. – Polizał jedno ze zdjęć
zrobionych przez Bunsena i zwrócił moją uwagę na skrytkę w szafie.

– Użyłem oświetlenia z boku – wyjaśnił fotograf. – Ustawiłem

lampę z lewej strony pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, dzięki
czemu wyraźnie ukazała się ta minimalna szczelina. Obiektyw
aparatu to wychwycił, ludzkie oko natomiast niczego by nie
dostrzegło.

– Gdy zobaczyłem skrytkę pełną żadów – ciągnął Qwil–leran – to

tak się przejąłem, że nie usłyszałem kroków. Najpierw wrzasnął kot,
a sekundę później Tait zaatakował mnie eskimoskim harpunem.
Ostrze było takie długie! – Qwilleran rozsunął przesadnie ręce na
długość metra. – Koko warczał, kocica miotała się w szale, piszcząc.
Do tego ten maniak z harpunem! Rozpętało się piekło. I nagle huk!
Tait runął prosto na pysk! – Dziennikarz pokazał zabandażowaną
rękę. – Rzucił chyba tym harpunem, gdy upadał.

– Opowiedz im, jak twój kot go załatwił – zasugerował Arch Riker.
Qwilleran niespiesznie zapalił fajkę, a słuchacze czekali z

niecierpliwością na dalszy ciąg.

– Trzymałem Koko na długiej lince. On tak szybko zaczął śmigać

wkoło, że widziałem tylko smugę w powietrzu. Owinął Taitowi nogi
tą linką, no i ten rymnął na podłogę.

– Szaleństwo! – zakrzyknął Bunsen. – Szkoda, że mnie tam nie

było z kamerą.

Kot, który jadał wełnę

137

– Chwyciłem harpun – kontynuował Qwilleran – i przytrzymałem

Taita, po czym z pozłacanego francuskiego telefonu zadzwoniłem po
policję.

– Cały ty – mruknął Bunsen. – Jak luksus to luksus.
W tej samej chwili z komendy policji wrócił Lodge Kendall.
– Qwill miał rację od samego początku – obwieścił zebranym. –

Ten meksykański służący jest niewinny. Tait zeznał, że odesłał go do
Meksyku, następnie przełożył żady do skrytki w szafie, a jeden
kamyk podrzucił w pokoju tego chłopaka. Pamiętacie, że brakowało
toreb podróżnych? Sam mu je dał przed wyjazdem.

– Czy chodziło mu o odszkodowanie z towarzystwa

ubezpieczeniowego?

– Przede wszystkim. Tait to kiepski biznesmen. Stracił rodowy

majątek, poza tym potrzebował pieniędzy, żeby zainwestować w
kolejny poroniony pomysł... Ale to nie wszystko. On nienawidzi
naszej gazety. Bo dawno temu „Fluxion” pisał o tym, że był
oskarżony w procesie sądowym w sprawie ustalenia ojcostwa.

– Ciekawe, dlaczego nie doprowadził do ugody poza sądem –

rzekł Qwilleran.

– Próbował, ale twierdzi, że padł ofiarą brudnej gry. Inny Tait,

kuzyn Verninga, starał się wtedy o wybór do Kongresu, więc
umyślnie rozpętano tę aferę, żeby utrącić tego kandydata. Ktoś
wykombinował, że wyborcy nie odróżnią jednego Taita od drugiego, i
okazało się, że miał rację. Tamten przerżnął wybory.

– Czy Tait mówił coś policji o planowanym wyjeździe do Danii? –

spytał Qwilleran.

– Na komendzie nikt o tym nie wspominał – odparł Kendall.
– Idę do domu nakarmić Koko stekiem. W końcu uratował mi

skórę.

– Nie oszukuj się – powiedział Bunsen. – Jemu wcale nie chodziło

o Taita. Biegał za tą kocicą.

– A wiecie, zostawiłem ją u weterynarza. Ma zakażoną ranę w

boku. Tait chyba ją uderzył, przepędzając z domu.

Przez całe popołudnie Qwilleran pozostawał w stanie wielkiej

ekscytacji, ale gdy wrócił do domu, dopadło go zmęczenie. Koko czuł
się podobnie. Leżał na boku, z wyprężonymi łapami, przygniatając
sobie ucho głową – na pozór martwy, bo tylko w półprzymkniętych
oczach czaiło się zamyślone spojrzenie. Nie zwrócił uwagi na

Lillian Jackson Braun

138

zaserwowaną kolację.

Qwilleran wcześnie położył się spać. Miał barwne, porywające sny.

Śniło mu się, że Percy rzekł: „Qwill, ty i Koko wykonaliście świetną
robotę w sprawie Taita, chcę więc, byście znaleźli zabójcę Davida
Lyke'a”. „Szefie, śledztwo może nas zagnać aż do Japonii” – odparł
Qwilleran. „To w takim razie jedźcie do Japonii – odpowiedział
redaktor naczelny. – Pokryjemy wszystkie wasze wydatki”. Qwilleran
poruszył we śnie wąsami. Drgnęły także wąsiska Koko.

W sobotę wczesnym rankiem, gdy Qwilleran pochrapywał

cichutko, a jego podświadomość borykała się z zagadką zabójstwa
Davida Lyke'a, rozdzwonił się namolnie telefon. Gdy wreszcie wyrwał
Qwillerana ze snu, ten wyciągnął półprzytomny rękę w kierunku
stolika, odnalazł palcami słuchawkę i usłyszał głos operatora:

– Tu Arhus w Danii. Mam połączenie dla pana Jamesa

Qwillerana.

– Przy telefonie – odparł dziennikarz ochrypłym głosem.
– Cześć, Qwill, mówi Harry! – rozbrzmiał okrzyk po drugiej

stronie Atlantyku. – Właśnie się dowiedziałem!

– Tak? Mówią o tym w Danii?
– Owszem, podali w radiu.
– Wielka szkoda. Sympatyczny był z niego facet.
– Nie znałem go – odparł Noyton. – Znałem tylko ją. On pewnie

się załamał.

– Kto?
– Jak to kto? Śpisz jeszcze czy co?
– Już nie. Ale o czym ty mówisz?
– Qwill, to ty? Czy to Qwilleran?
– Chyba tak. Jestem półprzytomny. Chodzi ci o zabójstwo?
– Zabójstwo?! – zakrzyknął Noyton. – Jakie zabójstwo? Qwilleran

się zawahał.

– Harry, chodzi ci o Davida Lyke'a, tak?
– Chodzi mi o G. Verninga Taita! A co z Davidem?
– Nie żyje. Zastrzelono go w poniedziałek.
– David nie żyje?! Mój Boże! Kto to zrobił?
– Nie wiadomo. Zabito go w jego mieszkaniu. Wieczorem.
– Ktoś się włamał?
– Wygląda na to, że nie.
– Po co ktoś chciałby zabijać Davida? To był fantastyczny facet!

Kot, który jadał wełnę

139

– To czegoś ty się dowiedział z radia? – spytał Qwilleran.
– Że aresztowali Taita! Rodzina pani Tait nie mogła uwierzyć,

kiedy o tym tutaj doniesiono.

Qwilleran usiadł prosto.
– Ty znasz jej rodzinę?
– Dopiero ich poznałem. Świetni ludzie. Współpracuję z jej

bratem przy pewnym tajnym przedsięwzięciu, o którym ci
napomknąłem. Pamiętaj, obiecałem, że „Fluxion” pierwszy się o tym
dowie.

– A co to za przedsięwzięcie?
– Finansuję nową technologię, Qwill. Będę najbogatszym

człowiekiem na świecie!

– To jakiś nowy wynalazek?
– Odkrycie naukowe – wyznał Noyton. – Podczas gdy reszta

świata zajmuje się kosmosem, Duńczycy próbują zrobić coś
konkretnego dla ludzkości.

– Brzmi wspaniale!
– Tak naprawdę dopiero gdy tu przyjechałem, zorientowałem się,

o co chodzi. Uwierzyłem jej na słowo, że to wstrząśnie całym
światem!

– Jej? Czyli komu?
– Pani Tait.
– Ona dała ci cynk, że jej brat dokonał jakiegoś odkrycia?
–

Widzisz,

doktor

Thorvaldson

potrzebował

wsparcia

finansowego, a ona wiedziała, że jej mąż nie może go udzielić.
Słyszała o mnie i uznała, że się do tego nadaję. Oczywiście chciała
gratyfikacji. Pod stołem, że tak powiem. – Noyton zamilkł. – Mówię
ci to nieoficjalnie, rozumiemy się.

– Tait chciał wyjechać do Danii – powiedział Qwilleran. –

Prawdopodobnie zamierzał zainwestować pieniądze uzyskane z
ubezpieczenia.

Na linii rozległy się trzaski.
– Harry, jesteś tam?
– Posłuchaj, zadzwonię do ciebie jutro – rozległ się słabnący głos

Noytona. – Słyszysz? Dam znać, gdy wszystko zostanie zapięte na
ostatni guzik pod względem prawnym... Kiepskie połączenie... Mam
nadzieję, że znajdą zabójcę Davida. Na razie. Zadzwonię w ciągu
doby!

Lillian Jackson Braun

140

Wprawdzie była sobota, ale Qwilleran pojechał do redakcji, żeby

popracować nad najbliższym wydaniem „Stylowych Wnętrz”. Za
żadne skarby świata nie zamierzał pozwolić, by Fran Unger przejęła
jego czasopismo. Chciał również zobaczyć się z Percym i powiedzieć
mu „a nie mówiłem?”, lecz redaktor naczelny brał udział w
konferencji wydawców prasowych w Nowym Jorku. W trakcie dnia
Qwilleran wykonał dwa ważne telefony – jeden do kliniki
weterynaryjnej, aby dowiedzieć się o zdrowie kocicy, drugi do studia
pani Middy, by umówić się z Cokey na kolację.

Gdy późnym popołudniem wrócił do domu, żeby nakarmić Koko,

w apartamencie toczył się zacięty mecz będący połączeniem piłki
nożnej, hokeja, koszykówki i tenisa z elementami zapasów. Kot
miotał się w szale, bawiąc swoją zabawką. Gnał szary gałganek
wyobrażający mysz po wypolerowanej podłodze, spadał na niego,
wyrzucał go w powietrze, serwował nim jak piłką, gonił, wykonywał
robinsonady, chwytał w przednie łapy, przetaczał się w ekstazie, aż
mysz wyślizgiwała się z jego pazurów i wtedy pościg rozpoczynał się
na nowo. Mając publiczność, Koko uwielbiał popisywać się swoją
sprawnością. Na oczach Qwillerana przedryblował z myszą przez całą
długość pokoju, następnie grzmotnął ją celnie łapą i zaliczył bramkę
– gałganek wpadł wprost pod hiszpański kredens. Przydreptał,
zajrzał pod mebel i podnosząc głowę, wydał z siebie przeciągłe,
błagalne wycie.

– Nie ma problemu – odparł Qwilleran. – Tym razem jestem

odpowiednio wyposażony.

Z szafy w przedpokoju wziął parasolkę, którą na szczęście

zapomniała zabrać pani Hawkins. Pierwsze zagarnięcie nie
zaowocowało niczym oprócz kurzu, więc Koko wzmógł błagania.
Qwilleran ukląkł na podłodze i wepchnął rączkę w ciemne kąty. Po
chwili wyciągnął zielony żad, który zapodział się przed paroma
dniami. Koko wszczął rejwach.

Dziennikarz znów sięgnął pod mebel. Pojawiło się coś różowego...
Właściwie nie do końca różowego, uznał Qwilleran, ale prawie,

prawie... Coś mu to przypominało. I nagle zrozumiał, co to jest. I jak
się tutaj znalazło.

– Koko! – odezwał się stanowczym tonem. – Co ty o tym wiesz?
Zanim kot zdążył zareagować gardłowym bełkotem i zapaśniczym

atakiem na wyimaginowanego wroga, Qwilleran podszedł do

Kot, który jadał wełnę

141

telefonu i pospiesznie wykręcił numer.

– Cześć, Cokey – powiedział. – Słuchaj, trochę się spóźnię. Weź

może taksówkę do klubu prasowego, to tam się spotkamy, dobrze?...
Nie, nie, nic się nie stało, po prostu wynikła dość pilna sprawa, którą
muszę załatwić... Świetnie, do zobaczenia wkrótce. Mam dla ciebie
sensacyjną nowinę!

Odłożył słuchawkę i odwrócił się do kota.
– Koko, kiedy zżarłeś ten strzęp? Gdzie go znalazłeś?
Gdy dotarł do klubu prasowego, Cokey czekała już na niego w

holu, siedząc na jednej z wysłużonych skórzanych kanap.

– Oho, coś się stało – rzekła. – Widzę to po twojej minie.
– Zaraz ci wszystko wyjaśnię, tylko usiądźmy w spokoju – odparł.

– Chodźmy do sali koktajlowej, bo czekam na telefon.

Usiedli przy stoliku przykrytym połatanym i pocerowanym

obrusem w biało–czerwona kratkę.

– Słuchaj, Cokey, nieoczekiwanie pojawiły się nowe okoliczności

w sprawie śmierci Davida Lyke'a – zaczął Qwilleran. – Oczywiście to
znowu Koko naprowadził mnie na trop. On tam wtedy był, gdy
Davida zastrzelono. Zjadł kawałek wełny. Gdy wziąłem go potem do
domu, zachowywał się dziwnie. Myślałem, że się boi. Teraz sądzę, że
raczej bolał go brzuch. Koty chyba też czasem mają kłopoty z
żołądkiem.

– Nie mógł strawić tej wełny? – spytała Cokey.
– Z samą wełną być może by sobie poradził, ale w tkaninie było

coś jeszcze. Po powrocie chyba zwymiotował to wszystko i wepchnął
pod hiszpański kredens. Znalazłem to przed godziną.

Cokey chwyciła się dłońmi za twarz.
– I co, rozpoznałeś tę wełnę? Nie chcesz chyba powiedzieć, że

rozpoznałeś?

– Tak, i myślę, że ty też byś rozpoznała. Żółtoróżowa wełna ze

złotymi metalowymi nićmi.

– Natalie Noyton! Taką przecież suknię miała na przyjęciu!
Qwilleran pokiwał głową.
– Wygląda na to, że Natalie przyszła do Davida w poniedziałkowy

wieczór. Być może była na miejscu, gdy został zastrzelony. Tak czy
owak, musiałem o tym powiedzieć policji. Zawiozłem ten strzęp
wełny na komendę. Dlatego się spóźniłem.

– I co powiedzieli?

Lillian Jackson Braun

142

– Gdy wychodziłem, wybierali się do Lost Lake Hills. Nasz

dziennikarz śledczy obiecał, że zadzwoni do mnie, gdy coś się pojawi.

– Zastanawiam się, dlaczego Natalie nie przyznała się policji, że

była u Lyke'a.

– Mnie też to niepokoi. Bo jeśli ona coś wie, to możliwe, że

zabójca Davida będzie chciał ją uciszyć.

Wysklepiony sufit klubu prasowego zwielokrotniał rozmowy

sobotnich gości do natężonego szumu, który nagle zagłuszyło
obwieszczenie płynące z głośników:

– Telefon do Jamesa Qwillerana!
– To ten nasz człowiek w komendzie – rzekł dziennikarz do

Cokey. – Zaraz wracam – dodał i pobiegł do aparatu.

Gdy wrócił, miał ponurą minę.
– Co się stało, Qwill? – spytała Cokey. – Coś strasznego?
– Policja przyjechała za późno.
– Za późno?
– Natalie nie żyje.
– Zamordowana?
– Nie. Odebrała sobie życie. Podobno spora dawka alkoholu i

proszki nasenne.

– Ale dlaczego? Dlaczego? – zawodziła Cokey.
– Wyjaśniła to w swoim pamiętniku. Zakochała się beznadziejnie

w Lyke'u. On to wykorzystał.

– Nie wątpię. Wiem coś o tym!
– Natalie sądziła, że David się z nią ożeni, gdy tylko ona uzyska

rozwód z Noytonem. Tak bardzo pragnęła z nim być, że przystała na
wszystkie warunki swego męża: żadnego podziału majątku,
rezygnacja z praw rodzicielskich do dzieci. Ale w tamtym tygodniu
uświadomiła sobie, że David nigdy się z nią nie ożeni. Ani z żadną
inną kobietą. Kiedy pojechałem do niej z Bunsenem w poniedziałek
rano, nie chciała się w ogóle z nami widzieć. Myślę, że szalała z
rozpaczy, targana wyrzutami sumienia.

– Ja bym była ślepa z wściekłości! – zakrzyknęła Cokey.
– Ona też była ślepa. Na tyle, że sądziła, iż naprawi wszystko,

zabijając Davida.

– A więc to Natalie...
– Tak, Natalie... Potem w panice wróciła do domu, zwolniła

służącą, po czym przeżyła, dwudziestoczterogodzinne piekło, które

Kot, który jadał wełnę

143

zakończyła, popełniając samobójstwo. Nie żyje od wtorku.

Przy stoliku zapadło długie milczenie.
Po chwili Qwilleran rzekł:
– Policja znalazła różową suknię w szafie. W etoli brakuje sporo

koronki.

W następnej chwili podano menu, lecz Cokey powiedziała:
– Nie jestem głodna. Chodźmy na spacer. Pogadamy o czymś

innym.

Ruszyli na przechadzkę. Zaczęli rozmawiać o Koko i kocicy, która

miała na imię Yu albo Freja.

– Mam nadzieję, że będą razem szczęśliwi – powiedziała kobieta.
– Myślę, że wszyscy razem będziemy szczęśliwi – odparł

Qwilleran. – Dam jej nowe imię. Yum Yum. Ty też będziesz się
nazywać inaczej.

Spojrzała na niego z nadzieją.
– Bo widzisz – wyjaśnił Qwilleran – Koko nie lubi, gdy mówię do

ciebie Cokey. To za bardzo przypomina jego imię.

– No to mów mi Al – zaproponowała Alacoque Wright

zrezygnowanym głosem, patrząc tęsknie spod uniesionych brew.

W poniedziałek na pierwszej stronie „Daily Fluxion” pojawił się

artykuł Qwillerana o nowym przedsięwzięciu Harry'ego Noytona. W
wyniku błędu typograficznego słowo „różnych” zmieniło się w
„różowych”, ale takie pomyłki zdarzały się na tyle często, że bez tego
artykuł stanowiłby swoiste rozczarowanie.

„Harry Noyton, finansista, inwestor i inicjator różowych

przedsięwzięć, nabył ogólnoświatowe prawa do wynalazku pewnego
duńskiego naukowca. Wynalazek ten przyniesie korzyść całej
ludzkości. Jest to bezkaloryjne piwo z dodatkiem witaminy C”.

Tego samego dnia, podczas małej uroczystości w klubie

prasowym, Qwilleran odebrał honorową kartę prasową dla swojego
kota. Widniało na niej zdjęcie Koko: szeroko otwarte ślepia, czujnie
postawione uszy, nastroszone wąsy.

– Pstryknąłem mu tę fotkę feralnego wieczoru w mieszkaniu

Davida Lyke'a – pochwalił się Bunsen.

– Nie myślcie tylko, że łatwo mi było nakłonić szefa policji i

komendanta straży pożarnej, by podpisali tę kartę! – dodał Lodge
Kendall.

Wieczorem Qwilleran wracał do Villa Verandah w stanie

Lillian Jackson Braun

144

podenerwowania. W południe przywiózł Yum Yum z kliniki
weterynaryjnej, zatem koty miały kilka godzin na to, by się poznać i
wybadać. Czy się polubią?

W salonie panowała niezmącona cisza. W zielonym fotelu

siedziała Yum Yum, prezentując swoją śliczną, delikatną postać. Jej
trójkątna główka była urzekającą rzeźbą w brązowym kolorze, a
lekko zezowate ślepia ogromnymi kręgami niebieskawego fioletu.
Brązowawe uszy przekrzywiła pod zalotnym kątem. Białą pierś
porastały włoski delikatniejsze niż puch.

Koko siedział na stoliku, wyprężony i władczy, a dokoła szyi miał

kryzę zmierzwionej sierści.

– Ty diable! – rzekł Qwilleran. – Wcale nie jesteś znerwicowany. I

nigdy nie byłeś. Od początku do tego zmierzałeś.

Stękając, Koko zeskoczył ze stolika i podszedł do Yum Yum. Po

chwili oboje siedzieli w identycznych pozach, niczym gliniane figurki
– ogony zakrzywione w prawo, uszy jak korony, ślepia ignorujące
Qwillerana w wyrazie jednoznacznego lekceważenia. Naraz Koko
liznął dwukrotnie Yum Yum z czułością, następnie pochylił głowę,
zgrabnie wyginając szyję. Zmrużył oczy, aż stały się szparkami
wypełnionymi kocią ekstazą, bo jego nowa przyjaciółka długim
językiem zaczęła myć mu uszy.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Braun Lilian Jackson Kot któty 02 Kot, ktory jadal welne
L J Braun [Kot, ktory ] Kot, ktory jadal welne
18 Kot, który lubił sery
Braun Lilian Jackson Kot ktory sie wlaczal i wylaczal
Braun Lilian Jackson Kot ktory wachal klej
Jackson Braun Lilian Kot, ktory mial 60 wasow t 29
Lilian Jackson Braun 06 Kot ktory bawil sie w listonosza
Rudyard Kipling Kot który zawsze chadzał własnymi drogami
Braun Lilian Jackson 21 Kot, który patrzył w gwiazdy
12 L J Braun Kot, który znał kardynała
10 Kot, który rozmawiał z duchami
Lilian Jackson Braun 07 Kot, który znał Szekspira
06 Kot, który bawił się w listonosza
08 Kot, który wąchał klej
Braun Lilian Jackson Kot, który 27 Kot, który wykradał banany
01 Kot, który czytał wspak
Braun Lilian Jackson Kot, który 07 Kot, ktory znal Szekspira

więcej podobnych podstron