Pomoce Duszpasterskie dla księży i nie tylko...














strona
główna   księga
gości    email
       dyskusja   ogłoszenia 
reklama-banery
chat




Kazanie o N M P Królowej Polski
1. Rozpoczął się maj - miesiąc maryjny. Przy wzniesionych krzyżach,
przydrożnych figurkach, w kościołach i kaplicach, wieczorami rozbrzmiewa
przepiękna litania loretańska, w której czcimy Najświętszą Maryję Pannę.
Wśród wielu imion, jakie pokolenia Polaków nadały Bogurodzicy, jest i to
imię: Królowa Polski.
Właśnie dziś - 3 Maja - oddajemy chwałę Maryi, Królowej Polski. Kościół
przywołując dzieje naszego narodu, przypomina nam, że życie duchowe naszej
Ojczyzny mocno związało się z kultem Bogurodzicy. Świadectwem wrośnięcia
Maryi w nasz naród jest nie tylko liturgia kościelna, niezliczona liczba
pieśni religijnych, pobożność ludu, ale także pomniki kultury polskiej w
literaturze, architekturze, malarstwie, oraz wydarzenia historyczne o
randze politycznej i narodowej. Wśród nich był niezwykle podniosły moment
z czasów szwedzkiego najazdu, kiedy to l kwietnia 1656 r. w katedrze
lwowskiej król Jan Kazimierz uroczystym aktem oddał kraj pod opiekę Matki
Bożej, obierając Ją Królową Polski. Papież, św. Pius X, nawiązując do tego
tak wymownego faktu, i mając na uwadze żywą wiarę polskiego narodu,
przenikniętą kultem maryjnym, ustanowił dla archidiecezji lwowskiej święto
Królowej Polski. Natomiast jego następca, Pius XI, w r. 1924 rozszerzył je
na całą Polskę. Wreszcie Jan XXIII ogłosił N.M.P. Królową Polski główną
patronką kraju razem ze św. Stanisławem i św. Wojciechem.
Dzisiejsze święto jest więc świadectwem wiary naszych przodków, którzy
nie wstydzili się i nie wahali się swoich losów, trudnych zmagań i walki o
niepodległość w czasach niewoli, powstań, wojen, okupacji, a także swoich
nadziei osobistych i narodowych powierzać Maryi, Królowej Polski. Ale
dzisiejsza uroczystość jest także okazją, aby również nasze, tego
pokolenia Polaków sprawy osobiste, rodzinne i narodowe nie bać się i nie
obawiać się powierzyć naszej najlepszej Matce i Królowej.
2. Liturgia słowa przywołała nam biblijną scenę z Golgoty. Usłyszeliśmy
słowa wypowiedziane w tak dramatycznym momencie, z krzyża: „Niewiasto, oto
syn Twój...oto Matka twoja". Konający Jezus ukochanej swej Matce oddaje
umiłowanego ucznia, a uczniowi - Matkę. Tradycja Kościoła począwszy od
Orygenesa, a więc już od III w., w scenie tej widzi głębszy sens. Według
tej rozpowszechnionej interpretacji Jan reprezentował pod krzyżem całą
ludzkość. Tym samym Maryja stała się Matką wszystkich wierzących.
„Oto Matka twoja". Jakże tych Jezusowych słów nie odnieść do nas, synów
i córek tego narodu, którego losy tak bardzo naznaczone cierpieniem były
zawsze powierzane Matce Chrystusa. Maryja, jak niegdyś stała pod krzyżem
swego umiłowanego Syna, z sercem pełnym matczynego bólu, tak też
towarzyszyła i nam, w ciągu dziejów naszej Ojczyzny, stojąc pełna
współczucia i zatroskania pod naszymi dziejowymi krzyżami wojen, zaborów,
niewoli i wszelkich upokorzeń i cierpień z powodu wyznawania wiary. Maryja
staje i dziś pod krzyżem każdego z nas, ilekroć dotyka nas cierpienie. A
słowa Jej Syna tym bardziej stają się aktualne i bliskie: „Oto Matka
twoja". Nie bój się wziąć Jej do siebie, do swego domu, do swojej rodziny.
Ona rozumie nasze problemy, wszak dokładnie podzieliła nasz los. To
właśnie scena z Golgoty ośmiela nas i zachęca, abyśmy nasze trudne sprawy
osobiste i wspólne powierzyli Maryi - Królowej Polski.
3. W czym tkwi podstawa naszego maryjnego zawierzenia, powierzanych
Bogurodzicy naszych nadziei? Z jednej strony Maryja stojąc pod krzyżem
dobrze zna wagę cierpienia i może nam pomóc odkryć prawdziwy sens naszych
krzyżowych dróg. Z drugiej strony, trzeba pamiętać, że Matka bolesna nie
zamyka nas w granicach naszych, ludzkich bólów. Jako jutrzenka nowego
życia, która uczestniczy już w nowej rzeczywistości, przypomina nam, że w
ostatecznym rozrachunku zło zostanie przezwyciężone, z cierpienia zrodzi
się nowe życie, a krzyż, jak pisał Norwid, stanie się bramą. Bramą, za
którą nie ma już łez, cierpień, ale jest nowe niebo i nowa ziemia. O tym
pisze św. Jan w Apokalipsie. Widzi on niebo otwarte i Niewiastę w chwale,
i słyszy głos mówiący: „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga
naszego i władza Jego Pomazańca".
Ks. Zbigniew Załęcki