Kazania ks. Piotra Kuflińskiego




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




Uroczystość  Matki  Bożej  Królowej  Polski – 3 maja

            
W Paryżu w kościele Matki Bożej Zwycięskiej, naprzeciw cudownego
obrazu wisi wotum Polaków – emigrantów. Na marmurowej tablicy widnieje
złote serce przebite siedmioma mieczami. W sercu tym zawarte jest to, co
Polacy mieli najdroższego: grudka ziemi ojczystej, okruszynka chleba,
szczypta soli wielickiej, kilka monet i krzyż walecznych. Wokoło napis:
„Bogurodzicy Dziewicy, wotum Polaków, w Jej sercu zawsze nadzieje
mających.” Piękne i wymowne wotum! Wotum symbolizujące ich miłość do
Ojczyzny, którą oddali w Jej władanie.
           
Jak do tego doszło, ze my Polacy wybraliśmy Maryję na królową
Polski? Oto kilka przykładów z naszej historii. Historii narodowej i
religijnej.
            
1.          
Najstarsza świątynia Polska zbudowana w Gnieźnie za Mieszka I,
podniesiona później do godności katedry otrzymuje tytuł Wniebowzięcia
Najświętszej Marii Panny.
            
2.          
Powstające w średniowieczu katedry, opactwa, klasztory i kościoły
są oddawane pod opiekę Maryi Bogurodzicy.
            
3.          
Najważniejszym i najszacowniejszym dokumentem pisanym i śpiewanym,
świadczącym o naszej wierze jest pieśń „Bogurodzica”, która staje się
hymnem narodowym.
            
4.          
Kult maryjny rozwija się na dworach królewskich, książęcych i
zwykłych domostwach. Powstają pieśni maryjne, Jej obrazy, odbywają się
pielgrzymki do sanktuariów maryjnych. Rodzi się wiara w Jej przedziwną
opiekę nad naszym narodem.
            
5.          
W tej atmosferze dokonuje się pierwsza „elekcja” Maryi na Królową
Polski kiedy Władysław Opolczyk w 1382r. rozbija namioty na Jasnej Górze
dla „Czarnej Madonny” Częstochowskiej.
            
6.          
O patriotycznym kulcie Maryjnym może świadczyć obraz Matki Bożej
Pocieszenia w klasztorze augustianów na Kazimierzu w Krakowie, w którym za
królowej Jadwigi i biskupa Wysza zawiązuje się bractwo literackie, które
czciło Maryję nabożeństwami w języku narodowym.
            
7.          
O szczególnym miejscu Maryi w naszej narodowej religijności
ostatecznie zadecydowało następujące zdarzenie. W roku 1635 książę
Albrecht Radziwiłł, Kanclerz Wielki Księstwa Litewskiego ogłosił drukiem
książeczkę pt.: „Dyskurs nabożny z kilku słów wzięty o wysławianiu
Najświętszej Panny Bogurodzicy Maryjnej.” Treścią jej jest objawienie
jakie od Matki Bożej w Neapolu otrzymał włoski jezuita o. Juliusz
Mancinelli. Kiedy ukazał mu się Maryja miał Ją zapytać: pod jakim imieniem
jeszcze chciałaby być czczona? A Maryja poleciła mu by ją nazwano „Królową
Polski”. Książeczka z wezwaniem Matki Bożej zrobiła na Polakach tak
wielkie wrażenie, że już wtedy przed oficjalnym Jej uznaniem za Królową
wszyscy w Polsce tym tytułem Ją nazywali.
            
8.          
Potem nadszedł smutny rok 1655 i wojna zwana w historii Potopem
Szwedzkim oraz bohaterska obrona Częstochowy. Dnia 1 kwietnia 1656 przed
obrazem Matki Bożej Łaskawej we Lwowie dokonuje się uroczysta „elekcja”
Maryi na Królową Korony Polskiej za sprawą króla Jana Kazimierza i jego
uroczystego ślubowania.
            
9.          
Decyzja ta zostaje przypieczętowana 8 września 1717r. uroczysta
koronacja wizerunku Jasnogórskiego.
        
10.          
Obietnica Jana Kazimierza ustanowienia osobnego święta Maryi
Królowej Polski zostaje urzeczywistniona dopiero w 1923r. kiedy papież
Pius XI ustanawia dzień 3 maja świętem Królowej Korony Polskiej.

I tak jest po dzień dzisiejszy, choć po
ostatniej wojnie wielu ludziom zależało na tym aby Ona przestała być naszą
królową. Nie była nią na transparentach, sztandarach i ulicach ale
pozostała nią w naszych świątyniach, a przede wszystkim w naszych sercach.
A dziś? Dziś znowu toczy się walka o Nią i Jej Syna. Trudności i
zagrożenia narodu wcale się nie skończyły lecz przeciwnie – bardziej się
spotęgowały. Wydaje się jakby apokaliptyczna bestia wystąpiła do ataku, by
zniszczyć w nas wiarę, godność ludzką, umiłowanie prawdy i wolności dzieci
Bożych.
Przychodzi tu na myśl
scena z „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza. Chrześcijanin Ursus walczy na
arenie rzymskiego cyrku Koloseum z dzikim turem. Zmaga się z nim o życie
swojej umiłowanej pani Ligii. Ta nierówna walka kończy się zwycięstwem
człowieka, jego odwagi i mocy nie tylko ciała lecz i ducha. A natchnieniem
w niej była pani Ursusa – Ligia. W założeniu samego autora ta scena ma
charakter symbolu, wyobraża zmagania się Kościoła i chrześcijańskiego
ducha ze światem i duchem pogańskim.
Mamy prawo symbol ten
odnieść do dzisiejszych czasów i zmagań duchowych i walk ideowych
zachodzących w naszej ojczyźnie. Uczestniczę w nich czy chcę czy nie chcę,
tylko po której stronie: z Nią czy przeciw Niej?
Prośmy naszą Królową o
światło z nieba i moc Jej Syna:
             
„Każda niech Polska będzie wielka
             
Synom jej ducha czy jej ciała
             
Daj wielkość serc, gdy będzie wielka
             
I wielkość serc, gdy będzie mała...
         
...Gdy z martwych się obudzi
             
I brzask wolności ją ozłoci,
             
Daj rządy mądrych, dobrych ludzi
             
Mocnych w mądrości i dobroci...
          
...Daj nam uprzątnąć dom ojczysty
             
Tak z naszych zgliszcz i ruin świętych
             
Jak z grzechów naszych, win przeklętych.
             
Niech będzie biedny, ale czysty
                       
Nasz dom z cmentarza podźwignięty.”
           
J. Tuwim
                                     
                       
                       
                       
Ks. Piotr Kufliński