XV.

ZASADICZE ETAPY ROZWOJU KULTURY, OŚWIATY, AUKI I SZTUKI

POLSKIEJ

W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM

o. Kultura

Powstanie odrodzonego państwa polskiego dodało nowych impulsów kulturze polskiej, której

niemało dzieł wejść miało w przyszłości do kręgu powszechnie uznanych wartości kultury
światowej. Punkt wyjściowy dla rozwoju tej kultury był niełatwy i wyraźnie opóźniony, jeśli
zważymy, że wyrastała ona w kraju o przewadze struktury rolniczej z reliktami feudalizmu, z
niezbyt licznymi i rozległymi ośrodkami cywilizacji przemysłowej. W tej sytuacji i w związku z
powolnym tempem industrializacji w Polsce międzywojennej, przeobrażenia, zmierzające do
wytworzenia nowych wartości kulturalnych, właściwych społeczeństwu przemysłowemu,
zurbanizowanemu i zdemokratyzowanemu według klasycznego modelu burżuazyjnego, niełatwo
torowały sobie drogę. Zjawisko to dotyczy w szczególności procesu przekształcenia dawnego,
tradycyjnego modelu kultury polskiej, wyrosłego w XIX w., modelu kultury o charakterze
elitarnym – w typ nowoczesnej kultury masowej.

Postulaty miejskiego stylu życia, związane ze znacznie zwiększonym dopływem wartości

kulturalnych i w ogóle cywilizacyjnych, nie mogły być zbyt szybko realizowane w kraju, w którym
odsetek ludności miejskiej wynosił w latach 1921 - 1938 odpowiednio, tylko – 24,6% i 30%, przy
czym w miastach liczących ponad 100 tys. mieszkańców żyło mniej niż 12% ludności kraju.
Zasięgiem kultury zurbanizowanej objęta była – w tej sytuacji – jedynie stosunkowo niewielka
część ludności.

Mimo wszystko oddziaływanie takich tradycyjnych czynników kulturotwórczych, jak szkoła i

prasa, a także nowych, jak film i radio ułatwiało przenikanie wzorców miejskiej kultury masowej
do coraz to szerszych kręgów ludności małomiasteczkowej, częściowo także wiejskiej. W ślad za
tym zjawiskiem można zaobserwować powolny proces cofania się tradycyjnej kultury ludowej.
Jednocześnie, przerastanie dawnej kultury typu elitarnego w kulturę masową, szerzej
upowszechnianą, wpływało w pewnym stopniu na spłycenie i uniformizację kultury masowej
części inteligencji, która jako określona warstwa społeczna zachowywała nadal funkcję
podstawowego nośnika życia kulturalnego.

Słabość liczebna i ekonomiczna burżuazji narodowości polskiej i elitarny charakter ziemiaństwa

stworzyły podatny grunt dla dominacji inteligencji na wszystkich szczeblach władzy
administracyjno-politycznej, co podnosiło prestiż tej warstwy społecznej. Była ona pod względem
światopoglądowym mocno zróżnicowana. Jeśli znaczna jej część – zwłaszcza wśród starszej
generacji – hołdowała poglądom tradycjonalistyczno-konserwatywnym, to – z drugiej strony –
coraz szersze uznanie znajdowały w kręgach inteligenckich kierunki ideowe o treściach radykalno-
postępowych. Dotyczy to także nowych prądów o charakterze literackim i ideowo-artystycznym,
mających swe odbicie w literaturze, sztuce, muzyce, teatrze.

Ogólny poziom cywilizacyjny ziem polskich, taki jaki istniał po roku 1920, a więc będący

spuścizną polityki państw zaborczych, wojny lat 1914-1918 i wojny polsko-radzieckiej, w sposób
decydujący wpłynął na ukształtowanie się warunków życia codziennego i kultury materialnej
społeczeństwa w początkowym okresie dwudziestolecia. Były one w poszczególnych regionach
państwa polskiego mocno zróżnicowane. Jeśli w zachodnich dzielnicach, jak w Poznańskiem i na
Pomorzu nie odbiegały wiele od poziomu środkowej i zachodniej Europy, to na terenach na wschód
od Bugu i Sanu, zwłaszcza na Polesiu i Wołyniu, we wschodnich Karpatach, przypominały
najbardziej zacofane regiony w skali całego kontynentu europejskiego. To ogromne zróżnicowanie,
odziedziczone po wieku XIX, tylko w nieznacznym stopniu udało się zniwelować w ciągu
dwudziestolecia.

Jednakże i w wielu regionach centralnej Polski ogólny stan cywilizacyjny miast i wsi

znamionował wyraźne dysproporcje i zacofanie, nie tylko w stosunku do krajów

zachodnioeuropejskich, lecz także niektórych państw strefy środkowoeuropejskiej, jak Węgry, nie
mówiąc już o Czechosłowacji; górował natomiast nad takimi krajami jak Rumunia, Bułgaria,
częściowo także Jugosławia, w jej południowo-wschodniej części.

W architekturze miejskiej – zwłaszcza w latach 30-tych – można jednak odnotować w Polsce

niemały postęp, głównie w związku z pewnym ożywieniem ruchu budowlanego. Ważką rolę
odgrywały tu nowatorskie prądy w architekturze, która potrafiła stworzyć godne uwagi dzieła, czy
to w monumentalnym budownictwie obiektów administracji i użyteczności publicznej, czy to w
nowoczesnym budownictwie mieszkaniowym (np. na terenie Gdyni, Żoliborza), czy wreszcie w
zakresie budownictwa willowego. Były to istotne osiągnięcia dla kultury życia codziennego i w
ogóle dla kultury narodowej. Obserwujemy równocześnie zabiegi rewaloryzacyjne i
modernizacyjne całych kompleksów budynków, w celu podniesienia ich standardu sanitarnego
(budowa wodociągów, łazienek i centralnego ogrzewania, przebudowa ciągów kanalizacyjnych).

Stan sanitarny wielu miast i miasteczek mimo to pozostawiał jeszcze ciągle wiele do życzenia.

Tak np. Łódź nie doczekała się kanalizacji, nie miało jej Zakopane, nie miało także wiele dzielnic
peryferyjnych w wielkich miastach, zamieszkanych najczęściej przez ludność robotniczą. Wolniej
od miast dokonywała się „przebudowa” wsi, w której ciągle jeszcze dominowało budownictwo
drewniane, w wielu zaś dzielnicach wschodnich i częściowo centralnych przeważała nadal
tradycyjna strzecha na dachach domów wiejskich; w niektórych, najbardziej zacofanych regionach
nie należały do rzadkości tzw. chaty kurne i dymne.

Kultura pracy, rozumiana jako zespół powszechnie utrwalonych nawyków, wzorów i zasad

postępowania w procesie pracy, również była znacznie zróżnicowana, w zależności od stopnia
urbanizacji, przede wszystkim jednak stopnia industrializacji danego rejonu kraju (wielki
przemysł), jak i od pewnych tradycji rzemieślniczych (drobny przemysł i rzemiosło), zaś w
przypadku rolnictwa – jego intensyfikacji i ogólnego poziomu agro- i zootechniki. Tak więc znana
była powszechnie wysoka stosunkowo kultura pracy górnika i hutnika górnośląskiego, włókniarza
łódzkiego i bielsko-bialskiego, warszawskiego metalowca, poznańskiego czy krakowskiego
rzemieślnika, pomorskiego i wielkopolskiego chłopa, niższa z wielu zasygnalizowanych już
przyczyn – wydajność analogicznych zawodów i poziom wykonawstwa w województwach
wschodnich. Miała także Polska międzywojenna wysokokwalifikowane i sprawnie działające kadry
w transporcie, komunikacji oraz łączności (kolejarze, transportowcy, pocztowcy). W skali
ogólnokrajowej zjawisko, które zwykło się określać jako kult pracy, nie było wszakże czynnikiem
zbyt głęboko i powszechnie społecznie utrwalonym, co wynikało z ogólnego niedorozwoju
systemu kapitalistycznego na ziemiach polskich i to zarówno w poprzednich dziesięcioleciach, jak i
w dwudziestoleciu międzywojennym.

Ogólny poziom kultury pracy podnosił się jednak stopniowo wskutek rozwoju wielu dziedzin

produkcji dawniej słabiej reprezentowanych lub wręcz w Polsce nieznanych, jak zakładów
przemysłu elektrotechnicznego, chemicznego, zbrojeniowego, lotniczego, a także związanych z
gospodarką morską. W rezultacie uformowała się wówczas, niewielka, lecz wysokokwalifikowana
kadra personelu inżynieryjno-technicznego, która opanowała techniki produkcyjne, związane z
tymi nowymi działami wytwórczości.

Słaba dynamika przeobrażeń struktury społecznej – zahamowana w dodatku przez regres w

latach „wielkiego kryzysu” gospodarczego – oddziaływała ujemnie na poziom materialnego bytu
ludności, szczególnie chłopskiej, toteż obraz rodziny chłopskiej modernizował się bardzo powoli,
choć wykazywał coraz silniejsze wpływy miejskie, jeśli chodzi o wyposażenie mieszkań i ubiór.
Ogólnie biorąc wszakże, szerokie masy ludności wiejskiej (dotyczy to także biedniejszych warstw
klasy robotniczej i spauperyzowanego drobnomieszczaństwa) żyły w warunkach dość
prymitywnych. Przeznaczały one większość swych skromnych dochodów na zaspokojenie
najniezbędniejszych potrzeb, głównie na żywność, mieszkanie i opał. Możliwości udziału tych
warstw społecznych w życiu kulturalnym były więc mocno ograniczone. Małe były też możliwości
ich awansu społecznego, zwłaszcza w sytuacji, gdy szkolnictwo średnie i wyższe było płatne.

Najbardziej aktywne elementy klasy robotniczej i chłopskiej zdobywały jednak ów awans także
inną drogą, a mianowicie poprzez intensywne samokształcenie i uczestnictwo w socjalistycznym i
ludowym ruchu ideowo-oświatowym. Był to szczególnie ważki czynnik także w procesie
podnoszenia kultury politycznej szerokich rzesz społeczeństwa.

Tę ostatnią determinowało wiele czynników, jak stopień rozwoju struktury społeczno-

ekonomicznej regionu, warunki materialne ludności na danym obszarze i często w ślad za tymi
czynnikami idący – ogólny poziom intelektualny poszczególnych grup społecznych. Niezależnie
jednak od tego na kształtowanie się kultury politycznej decydująco wpływało wiele innych
bodźców, odgrywających rolę akceleratorów, bądź hamulców w procesie dojrzewania szerokich
kręgów ludności do działalności społeczno-politycznej.

Jednym z podstawowych takich hamulców był nie tylko brak własnego państwa, ale i brak na

znacznych obszarach ziem polskich (zabór rosyjski) nawet najbardziej elementarnych instytucji
samorządowych, utrwalający swoisty rodzaj analfabetyzmu politycznego wśród szerszych kręgów
ludności, zwłaszcza wiejskiej. Natomiast tam, gdzie stosunki polityczno-ustrojowe sprzyjały
rozwojowi masowych ruchów społecznych (zabór austriacki) rozwój świadomości politycznej
przebiegał szybciej, mimo zacofania ekonomicznego. Tym też chyba należy m. in. wytłumaczyć
znacznie większy rozmach cechujący ruch ludowy i wyrobienie polityczne działaczy chłopskich,
pochodzących z b. Galicji w zestawieniu z b. Kongresówką. Temu też chyba wypada przypisać
znacznie większy dynamizm i radykalizm wystąpień proletariatu (wydarzenia lat 1923 i 1936) i
chłopstwa (wydarzenia lat 1933 i 1937) na południu Polski aniżeli w innych rejonach kraju.
Zjawiska, o których mowa, znajdowały również odbicie w wynikach wyborów sejmowych i
samorządowych okresu międzywojennego.

Oceniając rzecz w skali ogólnopolskiej, stwierdzić trzeba, że kultura polityczna stała na niezbyt

wysokim poziomie. Świadczy o tym m. in. takie zjawisko, jak daleko idąca atomizacja życia
politycznego, wynikająca nie tylko i nie tyle ze względów ideologicznych, z różnic klasowych i
narodowościowych, ile z pobudek często personalnych i partykularystycznych. Dezintegracja życia
politycznego, wyrażająca się w istnieniu kilkudziesięciu stronnictw, partii lub frakcji, tak
charakterystyczna dla „geografii politycznej” II Rzeczypospolitej i jej parlamentaryzmu (do maja
1926 r.), była po prostu uwarunkowana zarówno kryteriami klasowymi, narodowościowymi (partie
polityczne mniejszości narodowych), jak i – odnosi się to szczególnie do stronnictw chłopskich –
zwykłym pieniactwem politycznym, nierzadko będącym rezultatem niskiej kultury politycznej
niektórych przywódców i działaczy ruchu ludowego.

Poważny zwrot na lepsze przynieść miało w tej mierze drugie dziesięciolecie II

Rzeczypospolitej, gdy na arenę polityczną wkraczać zaczęła młodsza generacja ludowców (głównie
wiciarzy), wyrosła już w niepodległym państwie polskim, wolna od obciążeń partykularystycznych,
myśląca kategoriami ponaddzielnicowymi, ogólnopaństwowymi, na ogół stojąca nieporównanie
wyżej pod względem etyczno-moralnym i ideowo-politycznym od wielu przywódców starszej
generacji. Doniosłą rolę w procesie wychowania tego pokolenia odegrała – także na tym polu –
szkoła polska, podobnie jak i organizacje młodzieżowe chłopskie i robotnicze, poprzez swoją
działalność wychowawczą pogłębiające świadomość narodową i patriotyzm szerokich mas.

Hamulcem w tym procesie były natomiast polityczne konsekwencje przewrotu majowego,

wydatnie podważające podstawy demokracji parlamentarnej i ograniczające płaszczyznę życia
społeczno-politycznego. Przewrót ten nadszedł w dwudziestoleciu bardzo szybko, bo zaledwie w
pięć lat po ukształtowaniu się ustroju politycznego opartego na konstytucji marcowej 1921 r.
Położył on zatem kres istnieniu demokracji zanim zdążyła ona okrzepnąć, zanim zdołano się jej
nauczyć. W miejsce demokracji parlamentarnej wysunął reżim pomajowy jako hasło programowe,
hasło tzw. demokracji kierowanej, które w istocie rzeczy oznaczało deprecjację parlamentaryzmu i
zakwestionowanie egalitaryzmu politycznego, z równoczesnym propagowaniem autokratyzmu.

Rządy obozu sanacyjnego prowadziły do obniżenia kultury politycznej a także kultury prawnej

społeczeństwa poprzez stosowanie niepraworządnych praktyk w zakresie ustawodawstwa

politycznego. Wystarczy tu przypomnieć choćby tylko serię tzw. precedensów konstytucyjnych czy
wypowiedzi najwyższych dostojników państwowych, godzące w powagę ustaw i samej konstytucji,
sprawę uwięzienia w Brześciu czołowych polityków opozycyjnych, czy utworzenie obozu w
Berezie Kartuskiej. Przemówienia Sławka o potrzebie ,,łamania kości” posłom na Sejm, tyrady
zgorzkniałego i schorowanego marszałka pełne obelg pod adresem ustawy konstytucyjnej,
parlamentu i posłów, z pewnością nie można zaliczyć do najlepszych środków wychowawczych,
zmierzających do podniesienia kultury politycznej i prawnej narodu. System ten zatem podważał
wiarę obywatela, że w odrodzonym państwie polskim tylko prawo określa stosunek aparatu
państwowego do społeczeństwa. Oddziaływał on zatem hamująco na proces pełnego poczucia
identyfikacji narodu z państwem, co najbardziej chyba dawało się odczuwać na wsi polskiej.

W tym samym jednak okresie – wbrew intencjom obozu rządzącego – ulegały nasileniu

tendencje do konsolidacji politycznej społeczeństwa w duchu walki o demokrację, tendencje do
jednoczenia się mniejszych ugrupowań opozycyjnych – w większe, reprezentujące znacznie
dojrzalsze założenia programowe od swych poprzedników, co świadczyło o wyraźnych postępach
na polu przyswajania nowoczesnej kultury politycznej.

Już sam fakt powstania własnej, suwerennej organizacji państwowej oddziałał bardzo znacznie

na szybki rozwój kultury naukowej poprzez możliwość rozbudowy sieci placówek naukowych,
obejmujących cały obszar ówczesnego państwa polskiego. Wystarczy tu tylko przytoczyć na
przykład takie wydarzenia, jak stworzenie nowych, silnych ośrodków naukowych w Warszawie,
Poznaniu i Wilnie, jak wydatne pomnożenie liczby wyższych uczelni i innych instytucji
naukowych, jak poważny wzrost kadry naukowej, prowadzące w efekcie do równoczesnej
likwidacji masowej emigracji naukowej z ziem b. zaboru rosyjskiego i b. zaboru pruskiego.

Podobnego typu uwagi odnieść można także do takich działów kultury, jak literatura, teatr,

twórczość artystyczna i muzyczna. W ślad za rozwojem życia kulturalnego postępowała jego
stopniowa (choć ciągle jeszcze powolna) demokratyzacja, w pewnej także mierze standaryzacja,
czemu sprzyjały również takie czynniki, jak rozwój czytelnictwa książek i różnego rodzaju
wydawnictw periodycznych, jak wreszcie pojawienie się nowego środka „masowego przekazu” –
radia, choć na razie w skali ograniczonej. Warto dodać, że liczba czytelników prasy codziennej
wynosiła w drugiej połowie lat 30-tych już kilka milionów (na 35 min ogółu mieszkańców),
zwiększając się w okresie dwudziestolecia międzywojennego co najmniej dwukrotnie.

Na kulturze tego okresu ciążyły pewne typowe uwarunkowania klasowe niezbyt wysoko

rozwiniętego systemu kapitalistycznego, ograniczające jej zasięg, a także określające –
przynajmniej w części – jej treści ideowe. Nie należy jednak przy tym wszystkim zapominać, że
kultura ta stanowiła w dziejach narodu nową, wyższego rzędu fazę rozwoju w zestawieniu z
ogólnym poziomem życia kulturalnego przed 1919 r., że – zarazem – jej osiągnięcia stanowiły
niezbędną podstawę i punkt wyjścia dla dalszego, jeszcze bardziej dynamicznego rozwoju na tym
polu w Polsce Ludowej.

b. Ustrój szkolny i poziom oświaty

W stałym i ciągłym procesie włączania się coraz to szerszych kręgów ludności do życia

kulturalnego – jak już wyżej była o tym mowa – najbardziej bezsporne i oczywiste, największe
oraz najbardziej trwałe osiągnięcia ma do odnotowania oświata. Państwo polskie odziedziczyło po
długotrwałej niewoli narodowej niezwykle niski stan szkolnictwa i oświaty. Wystarczy tu
przytoczyć fakt, że według spisu ludności z 1921 r. było w Polsce wśród mieszkańców powyżej 10
lat – 33,l% analfabetów. Najgorzej pod tym względem przedstawiała się sytuacja na obszarze b.
zaboru rosyjskiego (zwłaszcza w województwach wschodnich), gdzie przed wojną w ogóle nie
obowiązywał przymus szkolny. W b. Galicji obowiązek szkolny wprawdzie istniał, ale nie był zbyt
konsekwentnie realizowany. Tylko na ziemiach b. zaboru pruskiego można stwierdzić całkowite
wykonywanie tego obowiązku w praktyce. Sytuację pod tym względem można przedstawić tak, że

w 1913 r. w Królestwie przypadało na 100 mieszkańców zaledwie 3 dzieci w szkołach
elementarnych, w Galicji – 14

}

w Poznańskiem – ponad 19. W Kongresówce uczęszczało do szkół

zaledwie 20% ogółu dzieci, w Galicji wykonywało obowiązek szkolny ok. 85%, w zaborze
pruskim ponad 99%.

Podkreślić nadto należy, że jednym z zasadniczych celów ustroju szkolnego w zaborach

rosyjskim i pruskim było wynarodowienie młodzieży, gdy natomiast w zaborze austriackim przede
wszystkim jej wychowanie na lojalnych obywateli, przywiązanych do dynastii i monarchii
habsburskiej. Jedynie więc tylko w Galicji tamtejsze polskie nauczycielstwo mogło w szkołach
podstawowych i średnich rozwijać pewne elementy kultury polskiej i właściwości narodowych,
podczas gdy w Królestwie i w zaborze pruskim tamtejsze szkolnictwo służyło celom wręcz
przeciwstawnym.

Z nikłym więc bilansem weszły polskie władze oświatowe w okres niepodległości. Kwestią

zasadniczą dla podniesienia kulturalnego społeczeństwa była przede wszystkim sprawa
urzeczywistnienia

powszechności

nauczania

na

szczeblu

podstawowym.

Środkiem

ustawodawczym zmierzającym do tego celu był dekret wydany w lutym 1919 r. o powszechnym
obowiązku szkolnym. Zasadę powszechności miało jednocześnie symbolizować samo nazewnictwo
szkoły elementarnej. Obowiązek szkolny (dla dzieci od lat 7 do 14) został ustanowiony wcześniej,
zanim jeszcze stworzyć można było podstawy materialne i przygotować fachową kadrę dla
realizacji powszechności oświaty. Przystąpiono więc do rozbudowy sieci szkolnej, która wzrosła z
18 404 szkół i 2 431 800 uczniów przed 1914 r., do 27515 szkół i 3222900 uczniów w 1922/23 r.
Mimo tak wydatnego postępu realizacji obowiązku nauczania objęło ono w tymże roku niespełna
69% dzieci.

W latach następnych rozwój szkolnictwa podstawowego postępował już wolniej, nie zdołał też

aż do kresu istnienia II Rzeczypospolitej osiągnąć stanu zapewniającego pełną realizację
obowiązku szkolnego. Bezpośrednio przed 1939 r. znajdowało się w szkołach 4701200 uczniów
stanowiących 90% ogółu dzieci objętych obowiązkiem szkolnym. Warto przy tym zaznaczyć, że w
ciągu całego dwudziestolecia międzywojennego utrzymywała się poważna dysproporcja między
stopniem realizacji obowiązku szkolnego w województwach zachodnich i niektórych centralnych,
gdzie wahał się on w granicach 95-100%, a sytuacją w województwach wschodnich, gdzie wynosił
on od 71,6% w województwie wołyńskim do 84,1% w województwie wileńskim.

Taki stan rzeczy powodował, że jeszcze w latach trzydziestych ponad 1/5 ludności w wieku

powyżej 10 roku życia nie umiała czytać i pisać, a wynikało to przede wszystkim z sytuacji na
terenie ziem zabużańskich, na tzw. kresach wschodnich. Znany był także proces tzw. wtórnego
analfabetyzmu.

Problemem trudnym była sprawa zintegrowania w jednolity system szkolnictwa, które w obrębie

poszczególnych zaborów dzieliły od siebie znaczne różnice. Wiązało się z tym zagadnienie
poważnego niedoboru kadr nauczycielskich, występującego w zaborach rosyjskim i pruskim.
Dlatego już we wspomnianym dekrecie o powszechnym obowiązku szkolnym z 1919 r.
przewidziano tworzenie specjalnych pięcioletnich szkół średnich dla kształcenia nauczycieli, a
mianowicie seminariów nauczycielskich. W 1922/23 r. liczono już ponad 26 tys. uczniów
kształconych w 174 seminariach, w tym – 62 prywatnych. Zanim jednak zdołano wyszkolić
odpowiednio kwalifikowane kadry, powoływano do pracy w szkolnictwie osoby o niepełnych lub
wręcz prawie żadnych kwalifikacjach. Tak np. do szkół w b. Królestwie angażowano nawet
masowo kandydatów mających ukończoną zaledwie szkołę podstawową i kilkutygodniowe,
pośpiesznie organizowane kursy dokształcające. Natomiast na ziemiach b. zaboru pruskiego
zatrudniano w szkołach polskich jeszcze czas jakiś nauczycieli narodowości niemieckiej.

Poziom nauczania był – w tej sytuacji – bardzo nierównomierny, tym bardziej że nie zdołano

wszędzie zorganizować szkół podstawowych 7-klasowych. Po pierwszych dziesięciu latach,
według danych z roku szkolnego 1927/28 absolwenci tego typu szkół stanowili zaledwie 22,3%
ogółu kończących szkoły powszechne. Istniała przy tym wyraźna nierównomierność w

rozmieszczeniu ich między miastem a wsią, gdzie do szkół 7-klasowych uczęszczało zaledwie 13%
ogółu uczniów. Znaczna większość dzieci wiejskich kończyła szkoły najniżej zorganizowane, tzn.
l- lub 2-klasowe, co zwłaszcza dotyczyło województw wschodnich.

Poważny hamulec w rozwoju szkół wyżej zorganizowanych stanowił brak odpowiednich

budynków szkolnych. Szkoły wiejskie mieściły się często w lokalach na ten cel nieodpowiednich,
jak np. w zwykłych, ciasnych i małych chatach chłopskich. Liczba szkół wprawdzie rosła, trudno
bowiem wyobrazić sobie rozwój państwa w XX w. bez rozwoju szkół podstawowych, zwłaszcza że
Polska była krajem wysokiego przyrostu naturalnego (w latach 1926-1935 – od 15,5 do 13‰), ale
był to rozwój umożliwiający tylko częściowe nadrobienie wielowiekowego zacofania i nie
pozwalający na osiągnięcie wysokiego szczebla kultury.

Już w początkach istnienia II Rzeczypospolitej trwał spór o oblicze ideowe szkoły pomiędzy

siłami lewicy, postulującej szkolnictwo demokratyczne – tj. powszechne, bezpłatne, obowiązkowe i
świeckie – a obozem klerykalno-prawicowym, usiłującym nadać systemowi szkolnemu w Polsce
cechy wyznaniowe i elitarne. Pierwszy polski program oświatowy przygotowany przez Ksawerego
Praussa, ministra oświaty w rządzie Moraczewskiego z 1918 r. (tzw. program Praussa),
wprowadzał zasadę szkoły tolerancyjnej, ze świeckim nauczycielstwem, w której duchowni
prowadzą tylko naukę religii, dostosowaną do wyznania zadeklarowanego przez rodziców uczniów.
Zasadę tę poparł powstały w kwietniu 1919 r. Związek Polskich Nauczycieli Szkół Powszechnych
(nazywany potem Związkiem Nauczycielstwa Polskiego) i odbyty w tymże roku w Warszawie
wielki ogólnopolski zjazd nauczycieli. Odrzucono tym samym w zasadzie próby przekształcenia
szkoły polskiej w szkołę wyznaniową, pozostawiając jednak naukę religii jako przedmiotu
obowiązkowego.

W przeciwieństwie do szkolnictwa podstawowego, które całkowicie zostało objęte nowym,

polskim ustawodawstwem, szkolnictwo średnie przejęło podstawowe zasady ustrojowe i
programowe głównie z dawnego zaboru austriackiego, częściowo także z instytucji szkolnych
ukształtowanych w Królestwie w okresie okupacji niemiecko-austriackiej. Dominującym typem
szkoły średniej było ogólnokształcące 8-klasowe gimnazjum różnych specjalizacji (gimnazjum
klasyczne z łaciną i greką, humanistyczne z łaciną lub matematyczno-przyrodnicze), do którego
prawo wstępu mieli kandydaci po ukończeniu 4 klas szkoły powszechnej. Przeważały
zdecydowanie gimnazja klasyczne i humanistyczne, stanowiące w 1928/1929 r. 85% wszystkich
gimnazjów. Jeśli nad szkołami podstawowymi nadzór sprawowały w pierwszej instancji
inspektoraty szkolne, to szkolnictwo średnie podlegało bezpośrednio kuratoriom okręgów
szkolnych.

Sieć tych szkół była słabo rozbudowana, przy czym spora ich część znajdowała się w rękach

prywatnych. W roku szkolnym 1922/23 istniały 762 szkoły średnie ogólnokształcące, z czego tylko
260 państwowych, Miały one na ogół charakter dość ekskluzywny, gdy zważymy, że w roku
szkolnym 1922/23 na ogólną liczbę 227000 uczniów pobierających naukę w szkołach średnich
niecałe 4% młodzieży było pochodzenia robotniczego a 13% chłopskiego, z tym wszakże, że były
to przeważnie dzieci bogatych chłopów. Taki skład socjalny uczniów wynikał w dużej mierze stąd,
że w gimnazjach obowiązywały dość wysokie opłaty szkolne, nauka zaś trwała zbyt długo w
stosunku do możliwości finansowych uboższych warstw ludności.

Ukończenie gimnazjum i złożenie egzaminu dojrzałości było w ówczesnej Polsce ważnym

kryterium awansu społecznego, a także swoistego rodzaju nobilitacją w sensie towarzysko-
obyczajowym, niezależnie od takich uprawnień, jak prawo do wstąpienia na wyższą uczelnię,
prawo do skróconej służby wojskowej (jednoroczne szkoły podchorążych rezerwy) lub wstąpienie
do zawodowej szkoły oficerskiej. Szkoły, o których mowa, dawały określony typ absolwenta,
wielce charakterystyczny dla przeważającej części ówczesnej inteligencji polskiej, o dość rozległej
wiedzy i zainteresowaniach humanistycznych, ale najczęściej słabo zorientowanej w problematyce
nauk ścisłych, technicznych i ekonomicznych.

To ostatnie zjawisko było tym bardziej symptomatyczne, że działem szczególnie zaniedbanym

w początkowym okresie dwudziestolecia było szkolnictwo zawodowe. Poza rozleglejszą siecią
utworzonych w 1920 r. jedenastomiesięcznych szkół przysposobienia rolniczego, które stanowiły
jakby rodzaj przedłużenia wiejskich szkół powszechnych, nauczanie zawodów praktycznych
rozwijało się słabo i bez oparcia na osobnych aktach prawnych. W roku szkolnym 1922/23 istniało
w Polsce 346 szkół zawodowych, w tym zaledwie 94 państwowych, z ogólną liczbą 31 tys.
uczniów.

Poważne zmiany ustroju szkolnictwa powszechnego i średniego przyniosła reforma szkolna,

przeprowadzona według ustawy z marca 1932 r., tzw. jędrzejewiczowska od nazwiska ówczesnego
ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego (WRiOP) Janusza Jędrzejewicza. Reforma
powyższa odnosiła się do całego poziomu nauczania – od najniższych do najwyższych szczebli. Na
szczeblu najniższym – podstawowym – sankcjonowała stan faktyczny, odbiegający in minus od
zasady siedmioklasowej szkoły powszechnej poprzez ustalenie w tej szkole trójstopniowego
programu powszechnego nauczania – elementarnego, wyższego i pełnego, z czym miało się łączyć
odpowiednie zaszeregowanie szkół. Praktycznie biorąc zachował się jednak nadal podział szkół
powszechnych od jednoklasowych do siedmioklasowych, przy zdecydowanej przewadze szkół
niżej zorganizowanych.

Szerzej zajęła się ustawa sprawą dokształcania młodzieży w wieku do lat 18, wprowadzając

formalny obowiązek w tym zakresie w szkołach lub na kursach ogólnokształcących lub
zawodowych. Z powodu słabo rozwiniętej sieci takich szkół obowiązek ten mógł być w istocie
rzeczy tylko częściowo wykonywany.

Ustawa z 1932 r. wprowadzała na miejsce jednolitego, 8-letniego gimnazjum dwustopniową

szkołę średnią, której niższym stopniem było 4-letnie jednolite gimnazjum, przyjmujące
kandydatów po ukończeniu 6 klas szkoły powszechnej i złożeniu egzaminu wstępnego, oraz 2-
letnie liceum z czterema zasadniczymi specjalizacjami – klasyczną, humanistyczną, matematyczno-
fizyczną i przyrodniczą. Odrębną rolę miały spełniać 3-letnie licea pedagogiczne, mające szkolić
nauczycieli szkół powszechnych, zamiast zlikwidowanych seminariów nauczycielskich. Dostęp do
liceum umożliwiała tzw. mała matura, natomiast dopiero ukończenie liceum („duża matura”)
dawało podstawę do uzyskania świadectwa dojrzałości.

Reforma jędrzejewiczowska z punktu widzenia profilu i treści nauczania przynosiła niewątpliwy

postęp. Ograniczała ona nadmiernie eksponowane przedmioty klasyczne i humanistyczne,
rozbudowując szerzej nauki ścisłe i przyrodnicze. Specjalizacja nauczania na wyższym szczeblu
szkoły średniej była poczynaniem ze wszech miar pożytecznym. Zmiany w systemie kształcenia
nauczycieli,

wprowadzające

specjalistyczne

licea

oparte

na

podbudowie

gimnazjum

ogólnokształcącego na miejsce seminariów, traktowanych jako szkoły średnie drugiej kategorii,
miały niewątpliwie na celu podniesienie ogólnego i fachowego poziomu przygotowania do zawodu
nauczycielskiego. Podniosła ona również do rangi gimnazjów i liceów średnie szkolnictwo
zawodowe, dotychczas traktowane po macoszemu, co wyrażało się również w nazewnictwie tego
typu szkół.

Z drugiej jednak strony, biorąc pod uwagę ówczesną strukturę szkolnictwa, stwarzała jednak

reforma dodatkowe bariery na drodze do wyższego stopnia oświaty dla uboższych warstw
społeczeństwa. Wynikało to stąd, że na wsi przeważały zdecydowanie szkoły niżej zorganizowane,
najwyżej 3-4-klasowe, które umożliwiały prawo wstępu do gimnazjum dawnego typu, nie dawały
natomiast takich uprawnień w odniesieniu do nowego gimnazjum. Rozbicie szkoły średniej na dwa
ogniwa, przy założeniu, że wyższy jej szczebel będzie mniej licznie reprezentowany w małych
miastach i miasteczkach, stwarzało z kolei dodatkowe zapory do pokonania dla młodzieży
chłopskiej i małomiasteczkowej, pragnącej dostać się na wyższe uczelnie. Leżało to jednak w
intencjach obozu rządzącego, o czym świadczą okólniki Ministerstwa WRiOP, zalecające
przyjmowanie do gimnazjów przede wszystkim dzieci urzędników państwowych, a zwłaszcza
oficerów, następnie z kolei osób reprezentujących różne sfery burżuazji i inteligencji,
rzemieślników i wolne zawody, na ostatnim zaś miejscu stawiające chłopów. Stanowisko to było

zgodne z atmosferą panującą w kołach rządzących, gdzie dominowały teorie o nadprodukcji
inteligencji i o potrzebie wydatnego ograniczenia kształcenia młodzieży wiejskiej na wyższych
szczeblach nauczania. Tym też należy tłumaczyć nieznaczny tylko wzrost szkół średnich – do 777
gimnazjów ze 181 tys. uczniów (w 1937/38 r.) i 691 liceów z 40 tys. uczniów.

Szersze nieco możliwości otwierała nowa ustawa dla rozwoju szkół zawodowych, które miały

obejmować szkolnictwo niższe i średnie – na poziomie gimnazjalnym i licealnym, następnie szkoły
dokształcające, wreszcie przysposobienie zawodowe na kursach specjalizacyjnych. W roku
szkolnym 1934/35 liczba wszystkich tych szkół i kursów wzrosła już do 714 z 70 tysiącami
uczniów, z czego jednak było tylko 120 państwowych i 29 samorządowych.

Po zamachu majowym, w miarę umacniania się władzy obozu sanacyjnego, wzrastało

stopniowo uzależnienie kadry nauczycielskiej od arbitralnych ocen organów administracji szkolnej.
W sierpniu 1928 r. Ministerstwo WRiOP rozszerzyło uprawnienia kuratorów do mianowania i
zwalniania tymczasowych nauczycieli szkół średnich i seminariów nauczycielskich oraz do
przenoszenia wszystkich nauczycieli ,,na ich własną prośbę”, wymuszaną często przez inspektorów
szkolnych na nauczycielach nastawionych opozycyjnie lub krytycznie wobec reżimu rządzącego.
Nauczyciele próbowali bronić się poprzez silną i postępową organizację zawodową – Związek
Nauczycielstwa Polskiego. Jednakże w 1936 r. władze sanacyjne, wykorzystując fakt wydania
przez przeznaczone dla dzieci pismo ZNP ,Płomyk” specjalnego numeru poświęconego Związkowi
Radzieckiemu, zainicjowały serię represji w stosunku do wspomnianej organizacji. Radziecki
numer pisma skonfiskowano, po czym wbrew statutowi mianowano prorządowego kuratora
związku. Poczynania te wywołały z kolei w październiku 1937 r. strajk nauczycielski, zakończony
częściowo powodzeniem.

c. Szkoły wyższe i rozwój nauki

Głównymi ośrodkami nauki polskiej przed rokiem 1914 były Uniwersytet Jagielloński i

Akademia Umiejętności w Krakowie oraz Uniwersytet Jana Kazimierza i Politechnika we Lwowie.
W czasie I wojny światowej (1915) spolszczeniu uległ również Uniwersytet i Politechnika
Warszawska. Stan posiadania na polu szkolnictwa wyższego był więc z chwilą odbudowy
państwowości polskiej stosunkowo skromny. W 1919 r. powstały dwa dalsze uniwersytety w
Poznaniu i Wilnie. Na krótko przedtem (XII 1918) utworzono prywatny Katolicki Uniwersytet
Lubelski. Z chwilą odzyskania niepodległości powołano nadto do życia dwie wyższe uczelnie typu
specjalistycznego mające doniosłe znaczenie dla gospodarki narodowej, a mianowicie Akademię
Górniczą w Krakowie i Szkołę Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Nowo powstałe
uniwersytety borykały się z poważnymi trudnościami kadrowymi, o czym świadczy m.in. fakt, że
Uniwersytet Poznański był w stanie utworzyć początkowo tylko dwa wydziały i dopiero w 1925 r.
zdołał się przekształcić we właściwym tego słowa znaczeniu wszechnicę. Częściowo trudności te
pozwolił pokonywać napływ do nowych ośrodków pracowników nauki z Krakowa i Lwowa i
powrót wielu polskich uczonych, przebywających dotąd na emigracji. W latach późniejszych
powstał szereg dalszych wyższych uczelni różnych typów i specjalności.

Zasady ustrojowe szkolnictwa wyższego zostały określone ustawą z lipca 1920 r. Przewidywały

one istnienie w Polsce szkół wyższych dwu kategorii – akademickich i nieakademickich. Tylko
szkoły akademickie miały prawo nadawania stopni naukowych, które mogły jednocześnie być
używane jako tytuły zawodowe. Szkoły akademickie korzystały z szerokiego samorządu, zwanego
powszechnie autonomią uniwersytecką. Władze tego typu uczelni, jak dziekani, senat i rektor wraz
z zastępującym go prorektorem, były organami wybieralnymi, powoływanymi przez kolegia
profesorów. Miały one szeroko ujęte uprawnienia, przy zachowaniu jednak nadzoru w ręku
ministra WRiOP. Typowały kandydatów na profesorów i przedstawiały ich do nominacji
prezydentowi za pośrednictwem resortu oświaty, który miał jednak prawo zgłaszania sprzeciwu w
stosunku do przedstawionych kandydatów. Miały one następnie prawo – z warunkiem akceptacji

przez resort WRiOP – nadawania stopni docentów, wchodzących łącznie z profesorami w skład
grona nauczającego.

Autonomia uczelni akademickich wyrażała się również w tym, że rektor mógł np. udzielić

studentom zezwoleń na zakładanie stowarzyszeń i na odbywanie zgromadzeń w obrębie uczelni
bez ingerencji ze strony organów administracji ogólnej i policji, które nie mogły wkraczać na teren
uniwersytecki bez zgody rektora.

W roku 1922/23 było w Polsce 17 szkół wyższych, na których studiowało ok. 38 tys. osób. W

roku 1937/38 łączna liczba studiujących na 32 uczelniach akademickich i nieakademickich
wynosiła niecałe 50 tys. Skromne te liczby wymownie świadczą o tym, jak nikły odsetek
młodzieży dostawał się do szkół akademickich, przy czym jedną z podstawowych przyczyn tego
stanu rzeczy były wysokie opłaty na studiach i polityka stypendialna, która zapewnić mogła
stypendia dla niecałych 5% ogółu studentów. Nic więc dziwnego, że łączny odsetek młodzieży
akademickiej pochodzenia robotniczego i chłopskiego nie przekraczał w ciągu całego
dwudziestolecia międzywojennego 20%. W roku 1928/29, tj. w roku najpomyślniejszej
koniunktury gospodarczej, studentów wywodzących się ze środowisk robotniczych było zaledwie
8,1%, natomiast pochodzących z rodzin chłopskich (do 50 ha gruntu) – 9,8%.

Atmosfera w szkolnictwie wyższym uległa niekorzystnym zmianom w wyniku nowej sanacyjnej

ustawy o szkołach akademickich, wydanej w marcu 1933 r. Ustawa powyższa ograniczała
autonomię tych szkół, ściślej podporządkowując je ministrowi WRiOP, przy czym bezpośrednim
powodem jej wydania był wzmiankowany już (s. 284) protest 45 najwybitniejszych profesorów
Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie także innych uczelni, piętnujących postępowanie władz
w 1930 r. wobec więźniów brzeskich. Z drugiej strony mnożyły się w latach trzydziestych ekscesy
o charakterze nacjonalistycznym, głównie antysemickim i antyukraińskim, inspirowane przez
młodzież endecką. Ze strony endeków pojawiły się żądania ograniczenia liczby miejsc na studiach
dla osób narodowości niepolskiej („numerus clausus”) lub dalej idące żądania – nieprzyjmowania
na studia nie-Polaków (,,numerus nullus”). Fakty, o których mowa, coraz mocniej naruszały
tradycyjne poczucie liberalizmu i tolerancyjności, stanowiące nieodłączne atrybuty wolności nauki
a także nauczania.

Wyższe uczelnie stanowiły w ciągu całego okresu międzywojennego główne ośrodki rozwoju

nauki. Instytucje naukowe nieuniwersyteckie, jak Akademia Umiejętności, przekształcona w
Polską Akademię Umiejętności, jak szereg towarzystw naukowych, m.in. Towarzystwo Naukowe
Warszawskie, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, ograniczały się do koordynowania
niektórych prac o charakterze kompleksowym, podejmowanych przez pracowników naukowych
uniwersyteckich oraz do działalności edytorskiej, dokumentacyjnej itp. Były one wreszcie
dodatkowym forum zebrań i dyskusji naukowych. PAU spełniała nadto rolę centralnej instytucji
reprezentującej naukę polską na zewnątrz.

Ogółem w roku 1937/38 w 32 uczelniach wyższych i instytucjach naukowych z 93 wydziałami,

782 katedrami zatrudnionych było 4403 pracowników nauki. W wielu dyscyplinach nauka polska
osiągnęła w dwudziestoleciu międzywojennym wysoki poziom, a w niektórych wyniki o
światowym znaczeniu.

Sławę międzynarodową zdobyła szczególnie nauka polska dzięki ośrodkom w Warszawie,

Lwowie i Krakowie. Dzięki pracom matematyków warszawskich osiągnięto czołowe miejsce w
skali światowej w zakresie teorii mnogości, topologii i teorii funkcji rzeczywistych (Z. Janiszewski,
W. Sierpiński, S. Mazurkiewicz, K. Kuratowski i in.). Podobną rolę odgrywała szkoła lwowska,
zwłaszcza w zakresie analizy funkcjonalnej (S. Ba-nach, H. Steinhaus, S. Mazur i in.). Poważne
osiągnięcia miała również tzw. warszawska szkoła logiczna, która znacznie przyczyniła się do
rozwoju logiki matematycznej (J. Łukasiewicz, S. Leśniewski). W Krakowie wybitne osiągnięcia
na polu matematyki mieli S. Zaremba i F. Leja, natomiast w zakresie logiki matematycznej i
filozofii L. Chwistek. W astronomii duże znaczenie miały obserwacje gwiazd zaćmieniowych
profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego T. Banachiewicza, twórcy tzw. rachunku krakowianowego

(1925).

Poczesne miejsce zajmowała również fizyka doświadczalna, zwłaszcza zakład profesora

Uniwersytetu Warszawskiego S. Pieńkowskiego, który stał się przodującym ośrodkiem badania
luminescencji gazów i cieczy. Początek badań nad promieniowaniem kosmicznym zainicjowali S.
Ziemecki i M. Mięsowicz. W fizyce teoretycznej do dorobku nauki światowej weszły prace Cz.
Białobrzeskiego z zakresu astrofizyki oraz prace W. Rubinowicza z dziedziny teorii kwantów i
promieniowania. Do najcenniejszych osiągnięć w naukach chemicznych należy zaliczyć poważne
osiągnięcia fizyko-chemika W. Świętosławskiego z zakresu termochemii i ebuliometrii, następnie
organika K. Dziewońskiego w syntezie barwnych związków wielopierścieniowych i
heterocyklicznych, wreszcie publikacje J. Zawadzkiego z technologii nieorganicznej.

Nauki o ziemi (geologia, geografia) skoncentrowały swoją tematykę badawczą wokół

opracowań kartograficznych, geomorfologicznych i klimatologicznych różnych regionów kraju.
Szczególną rolę odgrywały badania geologiczno-mineralogiczne terenów karpackich (J. Nowak,
W. Goetel i in.), Gór Świętokrzyskich (J. Czarnocki, J. Samsonowicz) i Górnośląskiego Zagłębia
Węglowego (S. Czarnocki, St. Doktorowicz-Hrebnicki). Największym osiągnięciem ówczesnej
geologii polskiej było odkrycie Nadbużańskiego Zagłębia Węglowego przez J. Samsonowicza.
Szeroko znana była w skali europejskiej szkoła geograficzna E. Romera.

W tematyce biologii wybijały się fundamentalne wydawnictwa seryjne – „Flora Polska” pod

redakcją M. Raciborskiego i W. Szafera oraz „Fauna Słodkowodna Polska” redagowana przez T.
Jaczewskiego i T. Wolskiego. W poszczególnych dyscyplinach nauk biologicznych odrębne szkoły
i kierunki stworzyli – w parazytologii – K. Janicki, w biochemii J. Parnas, w paleobotanice i w
ochronie przyrody – W. Szafer, w paleozoologii – R. Kozłowski, w fitosocjologii – J. Paczoski, w
hydrobiologii – A. Lityński, w marynistyce – M. Siedlecki.

Szczególnie wysoki, światowy poziom zdobyła botanika. Rozwijała się również w kierunku

badań specjalistycznych zoologia, podobnie jak i nauki rolnicze, do których czołowych
przedstawicieli należał J. Mikułowski-Pomorski. W antropologii J. Czekanowski stworzył we
Lwowie szkołę, która wsławiła się wprowadzeniem do badań antropologicznych statystyki
matematycznej.

Do czołowych osiągnięć w dziedzinie nauk lekarskich należy zaliczyć prace L. Hirszfelda na

polu mikrobiologii, współtwórcy nauki o grupach krwi oraz R. Weigla, odkrywcy szczepionki
przeciwdurowej. Medycyna polska mogła się poszczycić – ogólnie biorąc – kilkoma silnymi
ośrodkami dydaktyczno-naukowymi w takich działach, jak interna, pediatria, chirurgia, neurologia
i psychiatria.

Mniejsze możliwości mieli w Polsce międzywojennej przedstawiciele nauk technicznych, ale i

na tym polu szereg uczonych wzbogacił dorobek nauki światowej, jak T. Huber, współtwórca
energetycznej hipotezy wytrzymałości materiałów, S. Bryła – pionier spawalnictwa, A.
Wasiutyński – teoretyk kolejnictwa, W. Wierzbicki – twórca metody ustalania współczynników
bezpieczeństwa w budownictwie, W. Budryk – światowy autorytet w zakresie bezpieczeństwa
górniczego. Naukowe podstawy rozwoju polskich konstrukcji lotniczych stworzył C. Witoszyński.

W zakresie nauk humanistycznych nastąpiła intensyfikacja poczynań naukowych, wyrażająca

się m.in. w zwielokrotnieniu kierunków badawczych. Wybitne osiągnięcia reprezentowała w
dwudziestoleciu międzywojennym historiografia i archeologia. Z czołowych historyków należy
wymienić historyków ustroju O. Balzera i S. Kutrzebę, historyków gospodarczych F. Bujaka, J.
Rutkowskiego, R. Gródeckiego i N. Gąsiorowską, historyków dziejów politycznych, jak W.
Konopczyńskiego, J. Feldmana, S. Zakrzewskiego, W. Tokarza, znawcę zagadnień
metodologicznych M. Handelsmana. Wybitne osiągnięcia archeologiczne reprezentował J.
Kostrzewski, współodkrywca i badacz prasłowiańskiej osady w Biskupinie.

Wielkie postępy poczyniła w tych latach socjologia polska, której najwybitniejsi

przedstawiciele, jak L. Krzywicki, F. Znaniecki, S. Czarnowski stworzyli odrębne szkoły
socjologiczne i należeli do czołowych reprezentantów tej dyscypliny w skali światowej. W

badaniach nad dziejami kultury na czołowe miejsce wysunęli się A. Brückner, J. Ptaśnik, S.
Łempicki, S. Bystroń, wybitny również etnograf.

W naukach ekonomicznych kierunek neoklasyczny reprezentowali wybitni jego reprezentanci

A. Krzyżanowski i E. Taylor, natomiast kierunek matematyczny W. Zawadzki i A. Wakar. W
latach trzydziestych grupa wysoce uzdolnionych ekonomistów polskich (m.in. L. Landau, O.
Lange, M. Kalecki) przeprowadziła szereg cennych analiz ekonomii burżuazyjnej i gospodarki
kapitalistycznej.

Filozofii okresu międzywojennego najsilniejszy ton nadawała szkoła Iwowsko-warszawska z

takimi jej przedstawicielami, jak K. Twardowski, T. Kotarbiński, K. Ajdukiewicz. Z innych
kierunków filozoficznych rozwijała się również fenomenologia reprezentowana przez R. Ingardena,
neotomizm związany z filozofami katolickimi oraz badania historyczno-filozoficzne (K. Michalski,
W. Tatarkiewicz).

W naukach prawnych na plan pierwszy wysuwały się prace z zakresu prawa pozytywnego,

instytucji ustrojowych i prawa międzynarodowego. Szeroki rozgłos uzyskały zwłaszcza publikacje
L. Petrażyckiego z dziedziny teorii prawa i R. Taubenschlaga z historii prawa antycznego.

Badania słowianoznawcze reprezentowały w nauce polskiej poziom szczególnie wysoki, że

wymienimy tu tylko prace K. Moszyńskiego z etnografii, K. Nitscha, J. Rozwadowskiego, T.
Lehra-Spławińskiego i M. Małeckiego z językoznawstwa. Trwałe owoce swych badań nad historią
literatury polskiej pozostawili I. Chrzanowski, S. Pigoń, J. Krzyżanowski i J. Kleiner.

W filologii klasycznej światowy poziom reprezentowali helleniści T. Zieliński i T. Sinko,

bizantolog L. Sternbach i badacz łacińskiej literatury średniowiecznej R. Gansiniec.

Poważną przeszkodą do jeszcze pełniejszego rozwinięcia badań naukowych w latach 1918-1939

były ustawiczne trudności natury finansowej, powodujące brak niezbędnego wyposażenia, co
odnieść należy przede wszystkim do nauk matematyczno-przyrodniczych i technicznych. Tym
większe znaczenie miała działalność instytucji naukowych, inspirujących badania naukowe i
koordynujących je, w czym przodowała Polska Akademia Umiejętności (kontynuatorka założonej
w 1873 r. Akademii Umiejętności), a także założone jeszcze w 1907 r. Warszawskie Towarzystwo
Naukowe. Mniejszą stosunkowo rolę odgrywała Akademia Nauk Technicznych (założona 1920), z
uwagi na niedocenianie przez władze państwowe i organizacje społeczne wagi techniki. Obok
wspomnianych już trudności finansowych niemały wpływ na ten stan rzeczy wywierało
konserwatywne nastawienie inteligencji polskiej w okresie międzywojennym, nie stwarzające
korzystnego klimatu dla rozwoju tej gałęzi nauk stosowanych.

d. Literatura

W początkowym okresie lat międzywojennych nadal znaczną rolę w twórczości literackiej

odgrywało starsze pokolenie pisarzy, ukształtowane jeszcze w dobie modernizmu. Żyli jeszcze tacy
wielcy prozaicy jak S. Żeromski, W. Reymont, A. Strug, W. Berent i tej rangi poeci, jak J.
Kasprowicz, A. Lange, B. Ostrowska, L. Staff, B. Leśmian.

W miarę upływu pierwszych lat niepodległości, tak długo oczekiwanej i upragnionej, niektórzy

z tych pisarzy, jak przede wszystkim Żeromski, dokonywali konfrontacji swych nadziei i pragnień
z rzeczywistością, co skłaniało ich do wyciągania wniosków pełnych goryczy a zarazem
nacechowanych wyraźnym radykalizmem społecznym. Owocem tych przeżyć wielkiego pisarza
był ostatni jego utwór, zatytułowany Przedwiośnie. Wkrótce po ukazaniu się powieści zmarł jej
autor (1925), tego samego roku również Reymont, w rok zaś potem Kasprowicz. Zmiana tonacji
zaznaczyła się równocześnie w twórczości poetów łączących dawną epokę z nową. W twórczości
Staffa obserwujemy zwrot w kierunku spraw życia codziennego, u Leśmiana ściślejsze powiązania
fantastyki z obserwacją konkretów społecznych.

Zasadniczy kierunek rozwojowi literatury nadało jednak młodsze pokolenie pisarzy, związanych

z kilku grupami literackimi, nadającymi charakterystyczny obraz życiu literackiemu

dwudziestolecia. Główny ton temu życiu nadawały przy tym – skrycie ze sobą rywalizujące o
prymat – środowiska Warszawy i Krakowa, w znacznie mniejszej mierze Poznania, Lwowa, Łodzi,
czy Wilna. Przeświadczenie, że w ramach niepodległego państwa życie będzie znacznie lepsze,
znalazło początkowo bardzo mocny wyraz u tego typu młodych wówczas pisarzy, jak J. Tuwim,
czy K. Wierzyński. W tej atmosferze ukształtowała się grupa, która w kabarecie Pod Pikadorem w
Warszawie organizowała wieczory literackie i artystyczne. W 1920 r. wyszedł pierwszy numer
wydawanego przez nią pisma „Skamander” (1920-1939). Reprezentanci tej grupy odrzucili
wzniosłą tematykę poezji młodopolskiej, lansując szerzej tematykę „dnia powszedniego”, bliską
szaremu człowiekowi. Również ich forma poetycka zmierzała do nadania utworom cech
komunikatywności, dostępnych dla szerszego odbiorcy. Wśród „skamandrytów” wyrosło szereg
odrębnych wybitnych indywidualności, jak J. Tuwim, A. Słonimski, J. Lechoń, K. Wierzyński, J.
Iwaszkiewicz.

Grupę, która mocniej akcentowała radykalizm społeczny, tworzyli krakowscy i warszawscy

propagatorzy futuryzmu, jak J. Jankowski, T. Czyżewski, B. Jasieński, S. Młodożeniec, A. Stern.
Źródeł inspiracji poetyckiej szukali oni zarówno w starej kulturze ludowej jak i w świecie
nowoczesnej techniki. Z podobnych przesłanek wychodziła – również ciążąca ku lewicy – grupa
skupiona wokół czasopisma „Zwrotnica” (początkowo pismo, a w latach 1924-1926 grupa
literacka, zwana również Awangardą krakowską) ze swymi głównymi przedstawicielami: T.
Peiperem, J. Przybosiem, J. Brzękowskim i J. Kurkiem. Tu także powstały ugrupowania
pomniejsze, jak Litart czy Helion.

Z innych grup pisarskich, przede wszystkim poetyckich, należy wymienić poznańską grupę

„Zdrój” (1917-1922) propagującą programowo ekspresjonizm, do którego można zaliczyć: J. i W.
Hulewiczów, J. Stura, E. Zegadłowicza i J. Wittlina. W Łodzi powstał zespół literacki Meteor, w
Wilnie – w latach trzydziestych – grupa Żagary, skupiająca wokół siebie, podobnie jak warszawska
Kwadryga, literacką młodzież uniwersytecką, a we Lwowie pismo „Sygnały” o charakterze
lewicowym.

Proces radykalizacji części pokolenia młodych pisarzy i poetów doprowadził do ukształtowania

się nurtu poezji rewolucyjnej, jednakże o zróżnicowanych tendencjach artystycznych, wyrażanych
przez W. Broniewskiego, S. R. Standego, W. Wandurskiego, B. Jasieńskiego.

Twórczość prozaików dwudziestolecia stała w dużej mierze pod znakiem „straconych złudzeń”,

wywołanych rozczarowaniem, jakiego nie szczędził inteligencji twórczej obraz stosunków
społeczno-politycznych w II Rzeczypospolitej. Obok wspomnianego już Przedwiośnia do rzędu
tego typu powieści trzeba zaliczyć Romans Teresy Hennert Z. Nałkowskiej i Pokolenie Marka
Swidy A. Struga. Wielką indywidualność pisarską zaczynała już wtedy reprezentować M.
Dąbrowska, dając przepojony głębokim humanizmem zbiór opowiadań Ludzie stamtąd poświęcony
losom biedoty wiejskiej.

Równolegle rozwijała się twórczość epigonów Młodej Polski i przedstawicieli ekspresjonizmu

na polu dramaturgii, jak K. H. Rostworowskiego. Zaczął się też formować dramat awangardowy
reprezentowany przede wszystkim przez S. I. Witkiewicza. W repertuarze współczesnym
dominowała jednak zróżnicowana pod względem stylu twórczość komediowa takich autorów, jak
W. Perzyński, S. Krzywoszewski, A. Grzymała-Siedlecki, S. Kiedrzyński i szeregu innych.

Na

przełomie

lat

dwudziestych

i

trzydziestych

obserwujemy

schyłek

tendencji

ekspresjonistycznych, wysuwających na pozycje pierwszoplanowe indywidualne przeżycia
bohatera. Zaczęły się natomiast pojawiać dążności do ukazywania mechanizmów działania
zbiorowości ludzkiej. Dążenia do uspołecznienia literatury znalazły wówczas silniejsze odbicie na
łamach wychodzącego w latach 1924- 1939 czasopisma o charakterze liberalno-demokratycznym
„Wiadomości Literackie”, gdzie szeroki rozgłos uzyskała zwłaszcza publicystyka wybitnego
krytyka o poglądach radykalno-burżuazyjnych T. Boya-Źeleńskiego, kierującego ostrze swej
krytyki

przeciwko

obyczajowości

konserwatywno-klerykalnej

w

obronie

tradycji

racjonalistycznych. Inicjatorem wielu polemik literackich był w tym czasie również K. Irzykowski,

wybitny krytyk nowych zjawisk w literaturze międzywojennej. Również grupa „Skamandra”
zaczynała coraz silniej oddziaływać na ówczesne środowiska czytelnicze za pośrednictwem
wzmiankowanego tygodnika.

Zainteresowania społeczne literatury polskiej wzmogły się znacznie w latach trzydziestych, co

wypływało z takich zjawisk społecznych i politycznych, jak wzrost bezrobocia w dobie kryzysu
gospodarczego i narastająca groźba ze strony faszyzmu i w ogóle sił reakcyjnych. Sfery rządzące
usiłowały przeciwstawić wzrastającej aktywności lewicy literackiej swój własny ośrodek,
skupiający prorządowo nastawionych pisarzy poprzez utworzenie Polskiej Akademii Literatury
(1933), której prezesem został W. Sieroszewski. Jednym z głównych jej współtwórców był głośny
powieściopisarz J. Kaden-Bandrowski. Jednocześnie jednak powstawały liczne, coraz to nowe
pisma społeczno-kulturalne lewicy, jak „Oblicze Dnia”, „Sygnały”, „Poprostu”, „Lewar” walczące
z różnymi trudnościami, konfiskowane i zamykane przez władze.

Bujny rozkwit prozy powieściowej znalazł najpełniejszy wyraz w wielkim, społeczno-

obyczajowym dziele epicznym M. Dąbrowskiej #oce i dnie (1932-1934), a także w szeregu
powieści Z. Nałkowskiej, J. Iwaszkiewicza, P. Gojawiczyńskiej, M. 'Kuncewiczowej. Twórczość
wymienionych prozaików znamionuje odejście od modernizmu i ekspresjonizmu z równoczesnym
nawiązaniem do tradycji realistycznych, z silnymi jednak nalotami psychologizującymi. Pojawiły
się wówczas różne odmiany powieści społecznej, obyczajowej i psychologicznej. Z nazwisk
głośnych pisarzy zajmujących się zagadnieniami społecznymi należy wymienić Jalu Kurka (Grypa
szaleje w #aprawie), Jana Wiktora i Gustawa Morcinka, piewcę pracy i obyczajów górników
śląskich. Typową powieść analityczno-psychologiczną dał natomiast M. Choromański (Zazdrość i
medycyna).

Duże znaczenie miało powstanie powieści rewolucyjno-proletariackiej, reprezentowanej m.in.

przez L. Kruczkowskiego i W. Wasilewską, podejmujących w swych utworach problematykę walki
klasowej w kontekście przeszłości narodu. Powiększyło się również grono poetów związanych z
lewicą o takie nazwiska, jak L. Szenwald i S. Ryszard Dobrowolski.

Powieść historyczna obok nurtu tradycjonalistycznego, reprezentowanego przez Z. Kossak-

Szczucką (Krzyżowcy) dała szereg dzieł o charakterze refleksyjnym, moralno-filozoficznym,
poddającym rewizji utarte sądy o różnych fragmentach naszych dziejów, że wymienimy tu tylko
Kordiana i chama L. Kruczkowskiego, czy Czerwone tarcze J. Iwaszkiewicza.

Odrębne miejsce zajmowali tacy dwaj pisarze, jak S. L Witkiewicz, z nieodłączną szyderczą

wizją katastrofy cywilizacyjnej, i W. Gombrowicz, autor utworów ukazujących w krzywym
zwierciadle groteskowo-satyrycznym rozmaite układy stereotypów psychologicznych i
społecznych, wreszcie B. Schulz, którego twórczość obracała się w kręgu wieloznacznego świata
fantastyczno-mistycznego.

Charakterystyczną reakcją na atmosferę epoki była też ucieczka we własny świat fantazji i

groteski tej rangi poety, jak K. I. Gałczyński. Ogólnie jednak biorąc poezja lat trzydziestych
oscylowała między bezpośrednim protestem społecznym a nastrojami osamotnienia i niejasnym
przeczuciem nadciągającego wielkiego kataklizmu dziejowego.

e. Teatr

Teatry polskie wzbogaciły się wnet po odzyskaniu niepodległości o nowe, stałe placówki, m.in.

w Bydgoszczy (1919), Toruniu (1920) i Katowicach (1922). Centrum polskiej dramaturgii
przeniosło się z Krakowa do Warszawy, gdzie na czołowe miejsce wysunął się Teatr Polski. Tu
datą przełomową było powstanie w roku 1913 tego teatru z najnowocześniejszym wyposażeniem
technicznym i znakomitym zespołem, poważnie wzmocnionym wieloma utalentowanymi aktorami
krakowskimi młodego pokolenia.

Już w 1917 r. debiutowali tu J. Szaniawski jako autor, a L. Schiller jako inscenizator. W 1918 r.

kierownictwo tego teatru objął ponownie A. Szyfman, nadając mu wysoką rangę artystyczną. W

Teatrze Wielkim rozwinął się również talent inscenizatorski A. Zelwerowicza. Dawny gmach teatru
Rozmaitości odbudowano, nadając mu w dniu otwarcia (3X1924) nazwę zgodną z tradycją – Teatr
Narodowy. Wkrótce wystawiono tam najwybitniejszą komedię tego okresu Uciekła mi
przepióreczka S. Żeromskiego w inscenizacji J. Osterwy. Jeszcze może ambitniejszymi
placówkami okazały się Reduta pod kierownictwem J. Osterwy i M. Limanowskiego oraz Teatr im.
Bogusławskiego, kierowany przez Schillera. Po 1926 r. ważną rolę odgrywał finansowany przez
Związek Zawodowy Kolejarzy teatr Ateneum pod kierownictwem S. Jaracza.

Ważkim wydarzeniem w życiu teatralnym Warszawy było utworzenie w 1933 r. Towarzystwa

Krzewienia Kultury Teatralnej (TKKT), dysponującego funduszami państwowymi, miejskimi i
prywatnymi. Zjednoczyło ono 6 teatrów, jak m.in. Polski i Narodowy. Teatrem Narodowym
kierowali teraz W. Horzyca i Ł. Solski a następnie A. Zelwerowicz, Teatrem Polskim – L. Schiller.
Oprócz wielkich osiągnięć w dziedzinie inscenizacji nastąpił wówczas szybki rozkwit sztuki
aktorskiej, którą reprezentowały dawne sławy jak: Solski, M. Frenkiel, K. Adwentowicz,
Zelwerowicz, S. Wysocka, M. Przybyłko-Potocka, aktorzy „średniego pokolenia”: S. Jaracz,
Osterwa, J. Węgrzyn, J. Leszczyński, K. Junosza-Stępowski, M. Dulęba, wreszcie młodsi,
uzyskujący coraz większy rozgłos, m.in. E. Barszczewska, L Eichlerówna, M. Malicka, N.
Andryczówna, J. Romanówna, J. Kurnakowicz, J. Woszczerowicz, A. Węgierko, M. Wyrzykowski.

Poza Warszawą największe osiągnięcia w dziedzinie teatru można odnotować we Lwowie i w

Krakowie. Lwowskie teatry miejskie dały wiele słynnych inscenizacji. Miały one wybitnych
inscenizatorów A. Pronaszkę i W. Daszewskiego. W Krakowie wystawił T. Trzciński po raz
pierwszy utwory S. I. Witkiewicza (1921). Działał tu również awangardowy Cricot (1933-39).
Miasta te, podobnie zresztą jak Poznań i Łódź, posiadały po kilka teatrów.

W 1936 r. w Polsce było 26 stałych teatrów dramatycznych, z czego 10 w Warszawie. Dość

znacznie rozwinięty był również wiejski i robotniczy teatr amatorski. Do najambitniejszych
poczynań teatru robotniczego należy zaliczyć placówkę łódzką (1923-1928) działającą pod
kierownictwem W. Wandurskiego.

Trudna sytuacja gospodarcza, szczególnie w okresie wielkiego kryzysu, poderwała egzystencję

wielu ośrodków teatralnych, doprowadzając m.in. do strajku aktorskiego w 1931 r. Mimo tych
trudności ruch teatralny w Polsce cechował nadal dynamizm, wyrażający się w powstawaniu
nowych scen, po utracie niektórych starych ośrodków i mający na swym koncie wciąż nowe,
wysokiej miary osiągnięcia.

f. Muzyka

Nie tak dynamicznie rozwijała się w polskim życiu teatralnym twórczość operowa. Istniejące w

Warszawie, Poznaniu i Lwowie teatry operowe, podobnie jak filharmonie, znamionował jednak
wysoki poziom wykonawczy i repertuarowy. Podstawowym jednak czynnikiem aktywności życia
muzycznego w okresie międzywojennym był rozwój szkolnictwa, z konserwatoriami w Warszawie,
Poznaniu, Katowicach, Lwowie, Krakowie, Łodzi i Wilnie, oraz ruchu śpiewaczego.

Katedry muzykologii zorganizowane na Uniwersytecie Jagiellońskim (Z. Jachimecki),

Lwowskim (A. Chybiński) i Poznańskim (Ł. Kamieński) podjęły badania naukowe nad dawną
muzyką i folklorem polskim. Pojawiły się liczne wydawnictwa dotyczące dziejów muzyki i wiele
fachowych czasopism muzycznych. Ważną rolę w zacieśnianiu kontaktów z zagranicą odegrały
konkursy wykonawcze – pianistyczny im. Chopina i skrzypcowy im. H. Wieniawskiego.

Najwybitniejszym twórcą dwudziestolecia był w Polsce niewątpliwie K. Szymanowski. Część

twórców pozostawała wierna tradycjom romantycznym (F. Nowowiejski) i impresjonistycznym (H.
Wieniawski), część zaś próbowała sięgać do najnowszych prądów epoki, przede wszystkim do
neoklasycyzmu francuskiego, modnego w Polsce lat trzydziestych. Twórczość kompozytorów
polskich obejmowała głównie muzykę symfoniczną, w znacznie węższej mierze kameralną. Z
wybitniejszych kompozytorów starszej generacji należy tu wymienić m.in. S. Wiechowicza, K.

Sikorskiego i pierwszego polskiego dodekafonistę J. Kofflera – dalej B. Woytowicza, G.
Fitelberga, z młodszych – A. Malawskiego, G. Bacewicz, J. Ekiera, A. Panufnika i W.
Lutosławskiego.

g. Sztuka

Pod wpływem nowych kierunków, powstających po 1914 r. w sztuce europejskiej, kształtowało

się malarstwo polskie dwudziestolecia międzywojennego. Takie kierunki, jak futuryzm,
ekspresjonizm i kubizm, inspirowały grupę malarską Formiści Polscy, działającą w Krakowie (od
1917), do której można zaliczyć m. in. Z. i A. Pronaszków, T. Czyżewskiego, L. Chwistka, S. 1.
Witkiewicza. Stosując nowe style i techniki malarskie grupa ta wiązała je jednak z motywami i
tematyką sztuki średniowiecznej i ludowej.

Poznańska grupa Bunt (związana z pismem „Zdrój”) znajdowała się pod wpływem

ekspresjonizmu i kubizmu niemieckiego. Pojawiły się również takie grupy, jak lewicowy Blok
(1923), lansujący kierunek zwany neoplastycyzmem (m. in. W. Strzemiński, H. Stażewski, A.
Rafałowski). Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych powstała we Lwowie grupa Artes
(1929) nawiązująca do surrealizmu i kubizmu oraz Grupa Krakowska (1931) propagująca – obok
kubizmu i ekspresjonizmu – sztukę abstrakcyjną (M. Jarema, L. Lewicki; A. Marczyński, J. Stern).

W Warszawie rozwijała swą twórczość grupa Rytm (1922) (W. Skoczyłaś, Z. Stryjeńska, E.

Żak, W. Borowski), będąca kontynuacją krakowskiej sztuki i hołdująca malarstwu
wielopłaszczyznowemu i stylistyce dekoracyjnej a także (1934) silnie upolityczniona Czapka
Frygijska (F. Bartoszek, J. Krajewski), która stosowała konwencje realistyczne – głównie w
rysunku. W Wilnie klasycystyczną szkołę malarską stworzył J. Slendziński.

Odrębny kierunek w malarstwie dwudziestolecia wyrażali, przeciwstawiający się kierunkom

postimpresjonistycznym zwolennicy bliższego impresjonizmowi koloryzmu, który akceptowali m.
in. dawni formiści Z. Pronaszko i T. Czyżewski, następnie także powracający z Paryża do kraju
uczniowie wybitnego kolorysty J. Pankiewicza, jak J. Cybis, H. Rudzka, Z. Waliszewski.

Lata 1918-1939 stanowiły okres rozkwitu polskiej grafiki jako samodzielnej dziedziny

twórczości plastycznej, niezależnej od malarstwa. Nauczycielem całego pokolenia grafików był W.
Skoczyłaś. Międzynarodową sławę zyskał drzeworyt polski o syntetycznym, wyrazistym rysunku,
nawiązujący do sztuki ludowej, zwłaszcza podhalańskiej. Wszechstronnie rozwijała się również
grafika użytkowa, osiągająca szczególnie wysoki poziom w dziedzinie plakatu imprezowego.
Rozkwitało również rzemiosło artystyczne, podejmujące ideę stworzenia narodowego stylu w tej
dziedzinie.

W rzeźbiarstwie najwybitniejszą indywidualnością artystyczną był X. Dunikowski, początkowo

nawiązujący do impresjonizmu, potem rzeźbiący metaforyczne kompozycje w duchu
młodopolskim, wreszcie ulegający wpływowi ekspresjonizmu i kubizmu. Impresjonizmowi i
symbolizmowi hołdowali W. Szymanowski i K. Laszczka. Po 1920 r. zdobył w rzeźbie przewagę
klasycyzm, przybierający charakter monumentalny lub liryczny, przenikał też do Polski
konstruktywizm, eksponujący problem kompozycji przestrzeni w rzeźbie.

h. Film i radio

Na międzywojenne dwudziestolecie przypada rozwój takich, przedtem mało jeszcze znanych

form oddziaływania kulturalnego, jak film i radio. Pierwszym polskim filmem fabularnym była
krótkometrażowa komedia filmowa, zrealizowana w r. 1908 przez J. Majera, operatora francuskiej
firmy Pathe, zatytułowana Antoś pierwszy raz w Warszawie z A. Fertnerem w roli tytułowej. W
1909 r. powstała w Warszawie wytwórnia filmowa Sfinks, kierowana przez producenta i reżysera
A. Hertza. Pierwszą polską gwiazdą filmową, występującą w jego filmach, była P. Negri. Po 1918
r. wytwórnia Sfinks nadal produkowała najwięcej filmów. Były to głównie melodramaty z życia

„wyższych sfer” lub o wątku sensacyjno-kryminalnym. Sporo utworów filmowych miało charakter
antyrosyjski a następnie antyradziecki. W latach dwudziestych filmy poświęcone już poważniejszej
tematyce kręcił reżyser W. Biegański. Ulubioną aktorką filmową była J. Smosarska. Mimo to aż do
wprowadzenia dźwięku (1930-1932) film polski stał na niskim poziomie artystycznym.

Poziom kinematografii polskiej zaczął się podnosić po 1934 r. zarówno pod względem

technicznym, jak i gry aktorskiej, gdy na ekranach pojawił się szereg wybitnych aktorów (S. Jaracz,
M. Cwiklińska, E. Barszczewska, K. Junosza-Stępowski, A. Dymsza). Film polski unikał jednak
aktualnej problematyki politycznej i społecznej produkując głównie komercjalne farsy, komedie i
melodramaty, częściowo także lansując problematykę historyczną. Mało filmów reprezentowało
rzeczywiste walory artystyczne Do tych ostatnich należały m. in. J. Gardena Wyrok życia, J. Lejtesa
Miody las, film o szkole carskiej według sztuki J. A. Hertza, Róża według Żeromskiego,
Dziewczęta z #owolipek według Gojawiczyńskiej i Granica według Nałkowskiej.

Znacznie większe ambicje artystyczne wyrażała awangardowa grupa Start, realizująca

początkowo filmy krótkometrażowe, potem także długometrażowe na zasadach spółdzielczych.
Walczyła ona o film społecznie użyteczny i realistyczny (m. in. J. Bossak, E. Cękalski, S. Wohl, W.
Jakubowski, J. Toeplitz, J. Zarzycki). Zrealizowała ona m. in. filmy: Trzy etiudy Chopina, Legion
ulicy, Drogą młodych (zakazany przez cenzurę), Ludzi Wisly.

Pierwsze polskie wytwórnie radiotechniczne powstały w latach 1919-1923, m. in. Polskie

Towarzystwo Radiotechniczne (PTR), które od l lutego 1925 r. zaczęło nadawać l-2-godzinny
próbny program radiowy. Wkrótce potem PTR otrzymało koncesję na nadawanie programu do
powszechnego odbioru, który istotnie zaczęło emitować w dniu 18 kwietnia 1926 r. W roku
następnym działały już trzy dalsze rozgłośnie o charakterze lokalnym – w Krakowie, Katowicach i
Poznaniu. W 1931 r. oddano do użytku jedną z najsilniejszych wówczas na świecie (moc 120 kW)
centralną stację w Raszynie, pokrywającą swym zasięgiem całe terytorium ówczesnego państwa.

W 1935 r. rząd wykupił 96% akcji przedsiębiorstwa Polskie Radio, co oznaczało

upaństwowienie radiofonii w Polsce. Pod koniec dwudziestolecia miało ono 10 stacji, nadających
około 40 tys. godzin programu rocznie i ponad milion abonentów. Nie była to jednak liczba wysoka
w porównaniu z innymi krajami europejskimi.

Pod koniec omawianego okresu radio stawało się coraz poważniejszym narzędziem

oddziaływania ideologicznego i kulturalnego. Propagowało ono, rzecz jasna, kurs polityczny
reprezentowany przez ówczesny obóz rządzący. Z drugiej strony spora liczba audycji, zwłaszcza o
charakterze wokalnym, odgrywała doniosłą rolę w szerzeniu kultury muzycznej. W dniach agresji
niemieckiej na Polskę miało się stać radio – zwłaszcza rozgłośnia warszawska – trybuną
walczącego o wolność narodu.

Próba bilansu dwudziestolecia

Próba ta nie należy do łatwych żądań dla historyka, jeśli pragnie on uniknąć różnego rodzaju

uproszczeń, przejaskrawień bądź niedomówień prowadzących do skrzywienia obrazu dziejowego
Polski lat 1918-1939. Mówiąc o historii tych lat jeszcze raz przypomnieć trzeba zasadniczą cechę
ustroju politycznego ówczesnego państwa polskiego, państwa o charakterze burżuazyjnym
powstałego jako odrębna jednostka polityczno-ustrojowa i scalonego terytorialnie z trzech różnych
organizmów państwowych. Odrodzona Polska była państwem biednym, gospodarczo i kulturalnie
niezintegrowanym, wchodzącym na arenę dziejową od razu z wysoce zaognioną kwestią społeczną,
chłopską i robotniczą – i jeszcze może nawet bardziej zapalną kwestią narodową.

O losach ówczesnego państwa, jako państwa burżuazyjnego, decydowali politycy jak najściślej

z systemem kapitalistycznym związani, tylko więc w oparciu o ów system próbowali rozwiązywać
względnie regulować najbardziej istotne problemy społeczne i polityczne. Nie było to zadanie
łatwe z uwagi na wskazany już trudny start państwowości, ale także z powodu daleko idącego
zróżnicowania i wewnętrznego skłócenia tych wszystkich ugrupowań, które pretendowały do
objęcia władzy i sprawowania rządów, co w wysokim stopniu utrudniało wypracowanie i

realizowanie jednolitej koncepcji politycznej. Koncepcji takiej ani w zakresie postępu
gospodarczego i kulturalnego, ani na polu nabrzmiałych konfliktów społecznych i
narodowościowych przez szereg lat nie udało się przeprowadzić, Nie udało się więc rozwiązać ani
kwestii chłopskiej poprzez radykalną reformę rolną, ani wydatniej poprawić sytuacji klasy
robotniczej poprzez szerszą rozbudowę rynku pracy. Chłopi i robotnicy odczuli zmianę na lepsze w
wyniku powstania państwa polskiego w czysto narodowym tego słowa znaczeniu. Powstanie tego
państwa położyło kres uciskowi narodowemu, przez polskie masy ludowe odczuwanemu
szczególnie dotkliwie. Jednakże fakt ten nie zaważył zbyt wiele na ich położeniu materialnym,
choć ustawodawstwo socjalne po 1918 r. oznaczało niewątpliwy postęp' w zestawieniu z sytuacją w
Polsce na tym polu w okresie zaborów. Natomiast uprawnienia narodowo-językowe mniejszości
narodowych – w szczególności Ukraińców i Białorusinów – ulegały systematycznemu
uszczuplaniu, a w ślad za tym zjawiskiem postępowało zaognienie stosunków narodowościowych.

Biorąc za punkt wyjścia dla ustroju politycznego programowe hasła demokratyczne, których

wyrazem była konstytucja 1921 r., nie tolerowano legalnej działalności polskich komunistów, przez
co płaszczyzna polskiej demokracji burżuazyjnej była jednak znacznie węższa od niektórych
kapitalistycznych państw zachodnich.

Brak stabilizacji politycznej w II Rzeczypospolitej ilustruje najdobitniej fakt, że od listopada

1918 r. do maja 1926 r. znajdowało się w stolicy u steru rządów aż trzynaście gabinetów
rządowych, z których jedynie drugi gabinet Grabskiego miał cechy większej trwałości, osiągając
niebywały w owych stosunkach rekord – dwuletni okres sprawowania władzy. Przysłowiowo i
faktycznie feralny, trzynasty z kolei gabinet Witosa, był ostatnim rządem wyrosłym na gruncie
demokracji parlamentarnej, której kres położył przewrót majowy Piłsudskiego. Ale i w tym okresie,
gdy pełnia władzy przeszła do rąk jednego obozu politycznego, w kołach rządzących nie było ani
określonej szerzej koncepcji reform politycznych i społeczno-gospodarczych, ani konsekwencji w
działaniu.

W czasie rządów sanacji oscylowano między tendencją do zachowania półparlamentarnych form

rządzenia a dążeniami do umocnienia systemu rządów autokratycznych. Wyrazem zwycięstwa tych
ostatnich dążności był narastający kurs represji wobec opozycji, przebudowa ustawodawstwa i
konstytucji w 1935 r. Jednakże również wówczas, zwłaszcza po śmierci Piłsudskiego rozbieżności
na tym tle odżyły na nowo, pozostawiając jako problem otwarty sprawę stosunku do
demokratycznej opozycji i przyszłych metod rządzenia krajem.

Nie miał również obóz sanacyjny jasno sprecyzowanego programu polityki ekonomicznej.

Braku tego nie odczuwano dotkliwiej w latach ogólnoświatowej koniunktury gospodarczej, ale gdy
nadszedł wielki kryzys, ograniczono się do prowadzenia polityki zdecydowanie defensywnej,
systematycznie obcinając budżet na cele inwestycyjne i socjalne, pod hasłem przetrwania depresji
przy zachowaniu zasady nienaruszalności waluty i systemu kredytowego. Próby sformułowania
śmielszego programu przebudowy struktury ekonomicznej Polski podjęto dopiero w ostatnich
latach istnienia II Rzeczypospolitej, nie mogły więc one dać poważniejszych rezultatów, wyrwały
jednak kraj z marazmu gospodarczego.

W latach 1918-1939 można odnotować poważne osiągnięcia, jak np. zbudowanie Gdyni,

stworzenie COP-u, rozwój kolejnictwa, stworzenie podstaw pewnych nowych gałęzi przemysłu:
zbrojeniowego, chemicznego, elektrotechnicznego, radiotechnicznego, budowy lokomotyw. Mimo
to gospodarka Polski w tym okresie znajdowała się w zasadzie w stanie stagnacji. Co prawda w
latach 1937-1939 przekroczono w niewielkim stopniu globalną wartość produkcji z 1913 r., ale
jednak – z uwagi na wzrost ludności o 8,6 mln (z 26,3 mln w 1919 r. do 34,8 mln w 1938 r.), w
przeliczeniu na jednego mieszkańca produkcja spadła o 17,8%. Podobnego typu zjawisko dawało
się zauważyć w rolnictwie.

W rezultacie nie zdołano stworzyć warunków do wydatniejszego podniesienia poziomu

życiowego ludności. Miały na to wpływ takie czynniki, jak ogólnie biorąc niski poziom rozwoju sił
wytwórczych na ziemiach, które weszły w skład państwa polskiego, niedostosowanie profilu

produkcyjnego przemysłu do potrzeb nowego państwa, zacofanie rolnictwa, słabość burżuazji
polskiej i jej zależność od kapitału obcego. Poważną przyczyną zacofania gospodarczego było
nieprzeprowadzenie radykalnej reformy rolnej. Pogłębiało to pauperyzację chłopstwa i zawężało
wydatnie rynek zbytu towarów przemysłowych na wsi, a więc zmuszało przemysł do ograniczania
produkcji. Mimo wszystko jednak, dzięki poważnej rozbudowie służby zdrowia i urządzeń
sanitarno-socjalnych, w ogóle w wyniku rozbudowy ustawodawstwa socjalnego przeciętny wiek
życia pod koniec dwudziestolecia wydłużył się w ówczesnej Polsce w porównaniu z sytuacją na
początku XX w. o ok. 20 lat.

Struktura klasowa Polski nosiła więc nadal znamiona struktury krajów europejskich

zapóźnionych w rozwoju społeczno-ekonomicznym. W 1931 r. rolnictwo dawało utrzymanie 60%
ludności, podczas gdy tylko 27% ludności mieszkało w miastach. Najliczniejszą warstwą społeczną
byli chłopi, liczący wraz z rodzinami szacunkowo ponad połowę (52%) ludności kraju. Wieś była
majątkowo mocno zróżnicowana. Poza proletariatem rolnym powiększał się na wsi odsetek
gospodarstw małych i karłowatych (poniżej 5 ha), nie dających rodzinie chłopskiej dostatecznej
podstawy utrzymania. Przeludnienie agrarne szacowano w związku z tym w 1935 r. na ok. 2,5 min
osób, a liczbę robotników sezonowych na 2 min. Kurczyła się natomiast warstwa chłopów
średniorolnych (5-14 ha) stanowiących w 1931 r. 24% ludności wiejskiej. Bogaci chłopi (ok. 8%
ludności wiejskiej) reprezentowani byli głównie w Poznańskiem i na Pomorzu, gdzie mieli
najsilniejsze pozycje ekonomiczne.

Klasa ziemiańska – symbolizująca przeżytki feudalizmu – liczyła z rodzinami ok. 180 tys. osób,

ale skupiała w swych rękach ok. 10,5 min ha ziemi, z czego przeszło połowę mieli właściciele
majątków powyżej l tys. ha. Szczególnie ta ostatnia warstwa, politycznie i kulturalnie niezmiernie
wpływowa, ciążyła na życiu społeczno-politycznym i kulturalnym kraju.

Burżuazja była klasą społecznie i narodowo znacznie bardziej zróżnicowaną niż ziemiaństwo.

Liczyła w 1927 r. około 750 tys. osób, ale wykazywała tendencję do spadku ilościowego,
zwłaszcza w wyniku wielkiego kryzysu gospodarczego. Kryzys ów pogłębił równocześnie proces
pauperyzacji inteligencji. Wystarczy tu nadmienić, że w 1931 r. około 80 tys. (prawie 14%)
pracowników umysłowych było bezrobotnych.

Robotnicy zatrudnieni we wszystkich działach gospodarki narodowej poza rolnictwem liczyli w

tymże roku wraz z rodzinami około 6,5 min osób, tj. 20% ludności kraju, stanowiąc klasę silnie
zróżnicowaną pod względem sytuacji materialnej i poziomu świadomości politycznej. Podstawową
kategorię stanowili robotnicy zatrudnieni w przemyśle i górnictwie (55% ogółu robotników),
mający bogate tradycje walki klasowej i stosunkowo wysoki poziom świadomości klasowej.
Najbardziej upośledzoną częścią klasy robotniczej byli robotnicy rolni, liczący ok. 3 mln osób,
czyli ok. 9% ludności.

Całokształt struktury klasowej społeczeństwa w dwudziestoleciu charakteryzowało powolne

tempo przeobrażeń, będące wykładnikiem powolnego tempa rozwoju gospodarki narodowej. Jedną
z największych bolączek społecznych w ówczesnej Polsce było bezrobocie, które (według
szacunkowych danych) wynosiło w stosunku do zawodowo czynnych poza rolnictwem w 1929 r. –
4,4%, w 1933 r. 28,8%, w 1936 r. – 22,9% i mimo poprawy koniunktury w latach 1937-1939
utrzymywało się nadal na wysokim poziomie.

Walkę o bardziej zasadnicze reformy społeczne prowadziły w Polsce międzywojennej mniej lub

bardziej konsekwentnie partie działające w ruchu robotniczym i chłopskim. Jednak tylko komuniści
polscy i organizacje ściślej z nimi związane postulowały jako zasadniczy cel ich działania –
obalenie ówczesnej struktury społecznej i stojącego na jej straży państwa drogą rewolucyjną. Oni
też głównie, oraz w pewnej także mierze lewicowe kierunki ruchu socjalistycznego i ludowego,
wychowały kadry bojowników gotowych do zasadniczego celu działania – do walki o socjalizm.

II Rzeczpospolita była, jak każde państwo burżuazyjne, państwem przemocy klasowej w

stosunku do mas ludowych – klasy robotniczej i chłopstwa. Była jednak także bardzo znacznym
krokiem naprzód w dziejach narodu polskiego w zestawieniu z sytuacją tegoż narodu przed 1918 r.

W aspekcie socjalno-klasowym II Rzeczpospolita stworzyła mimo wszystko dla mas pracujących
dogodniejsze warunki działania aniżeli w ramach trzech państw zaborczych, w aspekcie dążeń
narodowych wpłynęła pozytywnie na proces integracji narodu w duchu przezwyciężenia dążeń
separatystycznych i partykularystycznych, stanowiących nieodłączną spuściznę długich lat
politycznego i gospodarczego rozdarcia narodu. Przede wszystkim jednak dzięki ofiarnej,
wytężonej pracy szkoły polskiej, pracowników kultury i nauki, wszelkiego typu działaczy
oświatowych, prowadzonej na różnych polach i w różnych środowiskach społecznych – i to
niejednokrotnie wbrew stanowisku czynników oficjalnych – dokonał się w ramach własnej
państwowości proces pogłębienia świadomości narodowej i narastania poczucia patriotycznego
wśród szerokich mas narodu, co znaleźć miało tak mocne odbicie w toku dramatycznych wydarzeń
lat 1939-1945.