Każdemu spośród Was,

kto potrzebuje małego przypomnienia,

że jest wspaniały taki, jaki jest!

Wstęp

Dorastałam w małym miasteczku, tu, w górzystym Kolorado. To

ładne miejsce, ale ja odstawałam od reszty jak bolący palec i nie
zawsze umiałam sobie z tym poradzić. Zawsze miałam swój własny
styl, maszerowałam przez życie w rytmie własnego bębenka, sama
pisałam swoje zasady i w zasadzie sama przecierałam sobie szlak. Moja
skóra stwardniała, a ja dość wcześnie rozwinęłam w sobie mocne jak
skała poczucie tego, kim jestem i o co mi chodzi. Musiałam, bo w
przeciwnym razie padłabym ofiarą rozmyślań o tym, co inni o mnie
myślą i mówią, i czy przypadkiem nie mają racji. To było wiele lat
temu, a jednak tamte czasy, tamte uczucia zostały w mojej pamięci.

Wiem, że nie wszyscy mają takie doświadczenia, że są ludzie,

których nigdy źle nie oceniono. Ale wielu miało mniej szczęścia, a
okrutne słowa i pełne nienawiści czyny mają znacznie większy zasięg
teraz, kiedy cały świat jest połączony klawiaturą i ekranem komputera.
Coraz trudniej otrząsnąć się z negatywnych myśli i pesymizmu.

Myślę, że wiele młodych dziewczyn ma problem z tym, żeby

kochać siebie i znać swoją wartość, a to zdecydowanie może wpływać
na ich dorosłe życie. W każdym z nas jest coś, co nas wyróżnia,
sprawia, że jesteśmy wyjątkowi, że jesteśmy właśnie tym, kim
jesteśmy, a ja chciałabym, by tym właśnie się cieszyć i to celebrować.
Niech dumnie powiewa flaga odmieńców! (Czy co tam wolicie).

Sądzę, że w podróży w poszukiwaniu tej miłości, jakiej

pragniemy, tej miłości, na którą naprawdę zasługujemy, pierwszym
przystankiem musi być miłość do samego siebie. To miłość, której
nigdy nie można utracić; która może tylko rosnąć i umacniać się, w
miarę jak rozwijamy ją i pielęgnujemy. Doceniaj to, kim jesteś.
Zachwycaj się tym, co odróżnia cię od innych. Opowiadaj swoją
historię na swój własny sposób. Przyjmuj chętnie to, co stanowi o
twoim wewnętrznym pięknie i tym zewnętrznym. I wiedz, że jeśli ty

będziesz to robić, nikt inny nie zdoła tego piękna przeoczyć. Rozkoszuj
się odmiennością, dzięki której ty to właśnie ty, i bądź z tego dumny.

Możesz przeszukać cały wszechświat za kimś, kto bardziej

zasługuje na twoją miłość i uczucie niż ty sam, ale nigdzie takiej osoby
nie znajdziesz. Ty sam, tak jak każda inna istota we wszechświecie,
zasługujesz na swoją miłość i uczucie.

Budda

Nikt nie może sprawić, że poczujesz się gorszy, jeśli się na to nie

zgodzisz.

Eleanor Roosevelt

Człowiek staje się tym, kim wierzy, że jest. Jeśli będę sobie

powtarzał, że nie mogę czegoś zrobić, możliwe, że w końcu naprawdę
stanę się niezdolny do zrobienia tego. Jeśli jednak przeciwnie, mam
wiarę, że potrafię coś zrobić, z całą pewnością nabędę zdolności do
zrobienia tego, nawet jeśli na początku jej nie miałem.

Mahatma Gandhi

Oczy innych naszym więzieniem; ich myśli naszymi klatkami.

Virginia Woolf

Kochać samego siebie to początek romansu na całe życie.

Oscar Wilde

Świętuję siebie samego i jestem swoją pieśnią.

Walt Whitman

Przede wszystkim kochaj siebie, a wszystko inne się ułoży.

Naprawdę musisz kochać samego siebie, żeby czegokolwiek dokonać w
świecie.

Lucille Ball

Prolog. SANTA:

Liceum… Nie najlepsze lata mojego życia

Jest taka chwila w życiu każdego człowieka, taki punkt w czasie,

który zmienia obrany kurs, drogę, którą się wędruje, na zawsze. Moją
był tamten wieczór w ostatniej klasie liceum, wieczór imprezy
urodzinowej Ashley Maxwell.

Nie należałam do nastolatek chodzących na dzikie balangi. Nie

piłam, nie brałam narkotyków i nie zadawałam się z chłopakami, więc
naprawdę nie miałam po co tam iść. I byłam boleśnie nieśmiała,
miałam nadwagę i nie czułam się dobrze w swojej skórze – skórze
skłonnej do wyprysków i oblewającej się jaskrawą czerwienią, ilekroć
ktoś próbował wciągnąć mnie do rozmowy. Szkolne korytarze były
torturą dla dziewczyny takiej jak ja, ale przecierpiałam je niemal
bezboleśnie, bo wiedziałam, kiedy spuścić głowę i nie patrzeć na
koleżanki czy chłopców nie z mojej ligi. A przynajmniej było tak aż do
ostatniej klasy, kiedy dostałam szafkę tuż obok szafki Nasha Donovana.

Przez pierwsze kilka tygodni trzymałam się sama i nie zwracałam

na niego uwagi, tak jak na wszystkie popularne dzieciaki i pięknych
ludzi. Jeśli będę trzymała się z boku, on nie będzie mógł się ze mnie
nabijać albo, co gorsza, patrzeć na mnie z litością w tych niezwykłych
fiołkowych oczach, które lśniły w jego przystojnej twarzy. Udawało mi
się aż do tamtego dnia, kiedy upuściłam podręcznik do matematyki, a
on podniósł go i mi podał. Nigdy nie zapomnę, co czułam, kiedy serce
zatrzymało się na moment, a potem zaczęło bić jak oszalałe, w tej
samej sekundzie, w której spoczęły na mnie te niezwykłe oczy. Nigdy
wcześniej nie doświadczyłam czegoś takiego.

Nash uśmiechnął się do mnie, rzucił luźno jakąś sarkastyczną

uwagę, a moje biedne, samotne serce wykonało salto. Puścił do mnie
oko i odszedł… a ja zostałam, zauroczona. To zauroczenie,
obezwładniające, pochłaniające, rosło z każdym dniem, bo po tym
żenującym incydencie Nash zawsze starał się zagadać do mnie przy
szafkach i zawsze żegnał mnie uśmiechem albo skinieniem głowy.
Tkwiłam w tym coraz głębiej, snując sny na jawie, w których pisane
było nam coś więcej, niż pozostać przelotnymi znajomymi, coś

wielkiego i romantycznego.

Byłam inteligentna, więc wiedziałam, że moje uczucia są

jednostronne, ale on wydawał się miły, czarujący i nigdy się ze mnie
nie nabijał, nigdy nie poczułam się przez niego źle z powodu swojej
nadwagi czy wyglądu, w przeciwieństwie do wielu rówieśników,
którzy ciągle to robili. Nasze proste kontakty dobrze robiły mi na
poczucie własnej wartości, pozwalały mi czuć się bardziej jak inne
dziewczyny wodzące na korytarzu oczami za nim i jego kumplami,
którzy ciągle wpadali w kłopoty.

Po jakimś miesiącu przybyło mi nawet odwagi na tyle, że

odpowiadałam na jego „cześć” bez palącego rumieńca na twarzy. Nie
jąkałam się już i nie upuszczałam przedmiotów, kiedy do mnie
zagadywał, a czasami udawało mi się odpowiedzieć na jego uśmiech
uśmiechem. Byłam z siebie dość dumna, więc kiedy spytał mnie
pewnego piątku, czy wybieram się na imprezę do Ashley Maxwell,
byłam w równej mierze zaskoczona, jak i zachwycona. Przeszył mnie
dreszcz ekscytacji i nie mogłam się powstrzymać przed rzuceniem się
głową naprzód w sen na jawie, w którym to wszystko było czymś
więcej niż tylko wymianą uprzejmości na korytarzu. Udało mi się tylko
nie zatańczyć w kółko z radości, klaszcząc w dłonie, jak jakaś oszalała
fanatyczka.

Powiedział do mnie tym razem więcej niż zwykle i był taki

przyjazny i miły, że odparłam, że spróbuję przyjść. Nie chciałam wydać
się za bardzo zainteresowana. On uśmiechnął się i powiedział, że to
świetnie i że spędzimy trochę czasu razem, a ja poczułam nagle, że
pójście na tę ryzykowną, nienadzorowaną imprezę to najważniejsza
rzecz, jaka przytrafiła mi się w moim krótkim życiu.

Moja starsza siostra Faith, ładna i popularna, doskonale czuła się

w pełnych rekinów wodach nastoletniego życia towarzyskiego.
Wypytywała mnie bez końca o to moje nagłe pragnienie integracji i
ostrzegała, że dzieciaki, które zachowują się wrednie i nieprzyjaźnie na
co dzień, mogą okazać się okrutne, jeśli w grę wejdzie status społeczny
i alkohol – ale postanowiłam jej nie słuchać. Uznałam, że najgorsze, co
może mi się przytrafić, to to, że na imprezie nie spotkam Nasha albo
Nash mnie nie zauważy, i będę mogła tylko wrócić do domu i zwinąć
się w kłębek z książką, co zwykle robiłam w weekendy. Zamykałam
oczy na to, co – wiedziałam o tym – jest prawdą, pochłonięta

pragnieniem, by ten akurat chłopak dostrzegł we mnie coś więcej.
Przez to zignorowałam zdrowy rozsądek i mój wyostrzony instynkt
samozachowawczy.

Pozwoliłam, by Faith pracowała nade mną przez całe godziny.

Bawiła się moimi czerwonymi jak wóz strażacki włosami, aż skręciły
się jak należy, i upięła je w ładną, kobiecą fryzurę. Pozwoliłam, żeby
wybrała dla mnie strój, w którym nie wyglądałam jak cheerleaderka w
rozmiarze XL, modny i elegancki. Pozwoliłam nawet, żeby zrobiła mi
makijaż, choć wiedziałam, że później na mojej twarzy pojawi się
jeszcze więcej wyprysków. Efekt końcowy był naprawdę niezły.
Wyglądałam lepiej niż zwykle. Pomyślałam, że wtopię się w tłum i
zaczekam, aż wyłowią mnie z niego te uderzające fiołkowe oczy.
Czułam się bardziej pewna siebie i bezpieczna niż kiedykolwiek
wcześniej.

Faith powiedziała mi, żebym nie pojawiła się na imprezie przed

jedenastą, więc czekałam w napięciu, bawiąc się nerwowo włosami i
odgrywając w głowie wszystkie scenariusze, jakie zdołała stworzyć
moja bardzo żywa wyobraźnia. Może on poprosi mnie do tańca. Może
wyjdziemy razem na zewnątrz i z nim przeżyję swój pierwszy
pocałunek. Może powie, że dostrzegł we mnie wszystko, co kryje się
pod powierzchnią, i chce, żebym została jego dziewczyną. Oczywiście
nic z tego wszystkiego tak naprawdę nie zaszło, a ja wtedy naprawdę
nie wiedziałam, jakim facetem jest Nash – ale zauroczenie to
zauroczenie, rozsądek szybko cię wtedy opuszcza.

Tak więc pojawiłam się na imprezie u Ashley Maxwell

odpowiednio spóźniona, odmieniona lekko przez Faith, z mocno
bijącym, pełnym nadziei sercem.

Kiedy weszłam, ogłuszyła mnie muzyka, a optymizm, który mnie

przepełniał, zaczął się kurczyć. Jakichś trzech chłopaków, których
rozpoznałam ze szkoły, minęło mnie i dołączyło do tłumu w salonie.
Nie wiedziałam, na czym mogłabym bezpiecznie zawiesić wzrok,
gdziekolwiek spojrzałam, ludzie robili coś, od czego oblewał mnie
rumieniec. Starałam się, jak mogłam, żeby się nie gapić, ale czułam
zdradzieckie gorąco pełznące w górę mojej szyi, kiedy przeciskałam się
przez to morze ciał. Źle się tam czułam i zaczynałam myśleć, że nowa
fryzura i tusz do rzęs nigdy nie wystarczą, żebym pasowała do takiego
miejsca.

W kuchni nie było tak tłoczno, więc ruszyłam w tamtą stronę,

rozglądając się dookoła za Nashem. Byłam pewna, że jeśli go znajdę,
wieczór będzie udany. Znowu poczułam motyle w żołądku na myśl o
tym, że mogę napotkać spojrzenie jego niezwykłych oczu.
Wyobraziłam sobie błysk jego źrenic i małe zmarszczki w kącikach,
kiedy się uśmiechał. Już widziałam się, nagle swobodną, u jego boku,
podczas gdy cały ten otaczający mnie chaos wtapia się w tło. Dzięki
niemu przestałabym czuć się tak nieswojo.

Wyszłam zza rogu i ktoś wpadł na mnie, wylewając lepką

czerwoną ciecz na moją starannie wybraną koszulkę. Otworzyłam usta,
zaskoczona, a ten dupek poszedł dalej, nie mówiąc nawet
„przepraszam”. Byłam roztrzęsiona i zupełnie rozbita. Stało się
zupełnie jasne, że nie przynależę tu, bez względu na to, jak przystojny
jest Nash Donovan. Ręce zaczęły mi drżeć i musiałam naprawdę starać
się ze wszystkich sił, żeby powstrzymać łzy.

Okazało się, że w kuchni jest równie fatalnie jak w pokojach. A

właściwie gorzej, bo to tu najwyraźniej trzymali alkohol. Ci, którzy tu
siedzieli, byli najbardziej pijani. Zupełnie jakbym szła przez pole
minowe, usiane wstrętnymi uwagami i lepkimi spojrzeniami, w stronę
zlewu, żeby sprać plamę. Usłyszałam kilka pogardliwych słów,
widziałam zamglone spojrzenia, którymi mnie obrzucano, i miałam
dość. Postanowiłam, że umyję się i pójdę do domu. To miejsce i ci
ludzie nie są dla mnie, teraz byłam już tego pewna.

– Kto cię zaprosił?

Głos był zamazany, a zaraz potem poczułam ciężką dłoń na moim

ramieniu. Głos – i ręka – należały nie do kogo innego, ale do samej
solenizantki. Była pijana. Naprawdę pijana i żądna krwi. Nie
przyjaźniłyśmy się z Ashley, ale dotąd nigdy nie powiedziała mi ani nie
zrobiła nic otwarcie wrogiego, przez całe liceum… Miałam ochotę
zwymiotować.

– Co?

– Kto cię zaprosił? – Jej ładne usta wykrzywiał pogardliwy

uśmieszek, duże brązowe oczy były szkliste. – Skąd się tu wzięłaś?

Chciałam powiedzieć, że zaprosił mnie Nash, że mieliśmy

spędzić tu ze sobą trochę czasu, ale nie byłam w stanie wydobyć ani
słowa… bo Nash właśnie w tej chwili się pojawił.

Wkroczył do kuchni, a za nim bliźniacy Archer i Jet Kellerowie.

Jedno było pewne – ci faceci umieli rozkręcić każdą imprezę. Nash był
na luzie, jak zwykle, w podartych dżinsach, sportowych butach i
koszulce z jakimś zespołem. Na głowie miał baseballówkę nasuniętą
nisko na czoło, która nie ukryła jednak wypieków na jego twarzy ani
mętnych, jakby nieprzytomnych oczu. Było jasne, że już jest naprany, a
może i naćpany. Poczułam pierwsze pędy rozczarowania kiełkujące w
moim pękniętym sercu. Jego wzrok przesunął się po kuchni, spoczął na
mnie i powędrował dalej. Z bólem wciągnęłam powietrze i musiałam
ugryźć się w wewnętrzną stronę policzka – mocno – żeby nie
wybuchnąć płaczem.

Zachowywał się tak, jakby mnie nawet nie widział. Nie

uśmiechnął się, nie mrugnął, nawet nie skinął głową w moją stronę.
Jakbym w ogóle nie istniała. Zdrętwiałam. Czułam się tak, jakby krew
ścięła mi się żyłach, a wszystko w mojej piersi przestało pracować.
Zwinęłam dłonie w pięści, gorączkowo próbując opracować jakiś plan
ucieczki, który oszczędziłby mi dalszego zażenowania i bólu.

Ashley najwyraźniej zapomniała, że moja tusza i brzydota

skaziły jej imprezę, i podpłynęła do nowych gości. Moje serce, które
lekceważenie Nasha wypełniło strasznymi uczuciami, omal nie
eksplodowało, kiedy chwycił Ashley w ramiona, przysuwając jej twarz
do swojej i łapiąc ją za tyłek. Myślałam, że udławię się swoim
zażenowaniem, kiedy tyłem wycofywałam się z kuchni. Nie myślałam
już o tym, żeby zachować twarz, tylko żeby uciec. Czułam rozpaczliwą
potrzebę, żeby oddalić się tak bardzo od tej imprezy – a jeszcze
bardziej od Nasha – jak to tylko możliwe.

Na szczęście łzy popłynęły dopiero, kiedy znalazłam się

bezpiecznie w swoim samochodzie. W tamtej chwili, skulona za
kierownicą, z czarnymi strużkami tuszu, którym wymalowała mnie
Faith, spływającymi po twarzy, znałam już prawdę: piękni ludzie
trzymają się razem i nie ma znaczenia, jacy są w środku. Nash mógł
być miły, kiedy byliśmy tylko my dwoje przy naszych szafkach. W
pokoju pełnym ludzi, przy ładnej, szczupłej i chętnej dziewczynie,
byłam dla niego niewidzialna. Byłam taka głupia, sądząc, że może być
w tym coś więcej.

Więc instynktownie wzniosłam na nowo mury wokół swojego

serca. Od tego dnia ignorowałam go, ilekroć próbował się ze mną
przywitać. Kiedy się do mnie uśmiechał, odwracałam głowę. Unikałam

podchodzenia do swojej szafki, jak tylko się dało, kiedy wiedziałam, że
on może tam być. Starałam się skupić na fakcie, że wkrótce skończę
szkołę i zostawię za sobą to małe górskie miasteczko wraz z tym
bezsensownym chłopakiem, który tak głęboko zranił moje uczucia.
Logika podpowiadała mi, że Nash nie wie, co czuję. Nie ma pojęcia, że
sądziłam, że jest inny i niezwykły, ale ani trochę nie zmniejszało to
palącego bólu jego ignorancji ani mojego zażenowania.

Pewnego ciepłego dnia wczesną wiosną, kiedy byłam już

zapisana do college’u, w którym miałam studiować od jesieni, a
wszystkie moje lęki zostały starannie zaszufladkowane – rana
zawiedzionego uczucia zaczynała się wreszcie goić – natknęłam się na
Nasha i jego kumpli. Palili przed szkołą… Serce podeszło mi do gardła,
ale żaden mnie nie zauważył, więc przemknęłam obok w nadziei, że
zdążę do samochodu, ignorując go tak, jak robiłam to zawsze od tamtej
imprezy. I wtedy właśnie dobiegł mnie jego głęboki głos.

– To kaszalot. Jeśli chce, żeby ktoś ją kiedyś bzyknął, powinna

spojrzeć w lustro i trochę nad sobą popracować.

Jeden z jego kumpli parsknął śmiechem na tę wredną uwagę, a ja

miałam wrażenie, że zaraz wyparuję kłębem przerażonego dymu. Nash
musiał mówić o mnie, a kiedy usłyszałam jego słowa, nie mogłam się
poruszyć.

Nash prychnął, kiedy próbowałam przemknąć obok nich tak,

żeby nie zauważyli mnie i moich łez. Nigdy nie płakałam tak dużo z
niczyjego powodu i to sprawiło, że znienawidziłam go trochę – czy też
bardzo – kiedy usłyszałam jego kolejne słowa.

– Wiecie, nie jestem wybredny. Wziąłbym ją do łóżka. Tyle że

najpierw musiałbym wsadzić jej na głowę papierową torbę czy coś.

Reszta chłopaków wybuchnęła śmiechem, a mnie ziemia uciekła

spod nóg i szloch uwiązł mi w gardle. Jak mogłam się tak bardzo
pomylić co do kogokolwiek? Wszelka nadzieja, wszelka myśl, że Nash
mógłby być inny – że jakikolwiek przystojny chłopak mógłby być inny
– unicestwiły te nienawistne, okrutne słowa. Słowa, które na zawsze
zmieniły sposób, w jaki patrzyłam na płeć przeciwną.

Nash Donovan był pięknym, złym, palącym płomieniem, który

sparzył mnie, kiedy za bardzo się do niego zbliżyłam. Był pierwszym
przystankiem w podróży znaczonej rozczarowaniem, a jednak gdzieś
po drodze stanęłam na nogi. Odkryłam swój cel. Nie przypuszczałam

tylko, że kiedy tylko to się stanie, Nash zdoła przewrócić mój świat do
góry nogami jeszcze raz, a tylko głupcy pozwalają, by ten sam płomień
sparzył ich dwa razy.

NASH:

Święto Dziękczynienia… Osiem lat później

Mój dodge charger po kapitalnym remoncie szybko sunął

autostradą. Była zimna noc w Kolorado. Potężny silnik warczał
gniewnie w rytm uderzeń mojego serca. Lekkie płatki śniegu opadały
na przednią szybę, mogłem więc zwalić to, że ciągle mrugam, na
kiepskie warunki jazdy, a nie emocje, których zalew groził mi w każdej
chwili. Niewiele z tego wszystkiego do mnie docierało, tak jak i fakt,
że jadę chyba ze sto osiemdziesiąt na godzinę w cholernym
świątecznym ruchu; kierowcy wyraźnie starali się zjeżdżać mi z drogi.
W głowie miałem taką mgłę, takie niedowierzanie, że czułem się
zupełnie odrętwiały i nie bardzo wiedziałem, co się wokół mnie dzieje.
Właśnie znalazłem mojego wujka Phila, jedynego człowieka, który w
całym moim życiu odgrywał rolę rodzica, nieprzytomnego, leżącego na
podłodze swojej łowieckiej chaty. Był zimny i nieruchomy. Wyglądał
jak szkielet; kruche kości obciągnięte skórą. Goniłem teraz helikopter,
który leśnicy wezwali, żeby odtransportować go do szpitala w Denver.

Jakby nie dość mi było, że jadę z niebezpieczną prędkością, nie

myśląc o tym, co się dzieje na drodze, wykonałem jeszcze rozpaczliwy
telefon do Cory Lewis, mojej współpracownicy i bliskiej przyjaciółki.
Ona umie zająć się sprawami, zbierze siły i przekaże informacje
wszystkim, którzy się tu jeszcze liczą, tak że ja nie będę się musiał o to
martwić. Mną też pomoże się zająć; jak zawsze.

Dotarłem do szpitala w rekordowym czasie i wpadłem do izby

przyjęć niesiony falą napięcia i strachu. Byłem bardziej obznajomiony
z tą sterylną instytucją, niżbym chciał. Całkiem niedawno jeden z
moich najbliższych kumpli, przybrany brat, Rome Archer, zadarł z
paroma bikersami i dostał parę kulek, spędziłem więc wiele godzin,
drepcząc po tych korytarzach i zastanawiając się, czy z tego wyjdzie.
Ale tym razem czułem, że moja obecność tutaj może odmienić resztę
mojego życia. Ochroniarz obrzucił mnie niespokojnym wzrokiem.
Byłem do tego przyzwyczajony. Jeśli masz żółte, pomarańczowe i
czerwone płomienie wytatuowane po obu stronach czaszki i atrament
ciągnący się od szyi do nadgarstków, ludzie na ogół nie uważają cię za

specjalnie miłego faceta. Zabawne, że zwykle byłem znacznie milszy
niż większość facetów, których kochałem jak braci, ale nie w tej chwili.
Czułem, że jeśli pielęgniarka w recepcji nie powie mi, gdzie znajdę
wuja, i to natychmiast, to trafi mnie szlag.

Już miałem zionąć ogniem gorszym od tego wytatuowanego na

całym moim ciele, kiedy zobaczyłem, że idzie w moją stronę.
Wyglądała jak anioł i miała na imię Santa. Pasowało do niej, Santa
Ford, uzdrowicielka chorych, nienawidząca wszystkiego, co miało
jakikolwiek związek z Nashem Donovanem. Była piękna, zapierała
dech w piersiach i darzyła mnie absolutną pogardą. Nie kryła się z tym.
Wpadłem na nią nie raz podczas swoich częstych, niestety, wędrówek
na ten oddział ratunkowy, którego wydawała się stałym elementem
jako jedna z etatowych pielęgniarek.

Lata temu chodziliśmy do jednej szkoły, ale choć ja starałem się

jakoś z nią pojednać, ona zupełnie nie miała tego w planach. Robiła
wielkie przedstawienie z unikania mnie albo rzucała mi nerwowe
spojrzenia z ukosa, jakby mi nie ufała albo była zmuszona znosić moje
towarzystwo. Tyle że akurat teraz, dokładnie w tej chwili, patrzyła na
mnie ze współczuciem i powagą w tych miękkich, gołębioszarych
oczach. Nie pozostawiało to żadnych wątpliwości co do tego, że
cokolwiek dzieje się z Philem, jest to coś bardzo, bardzo złego.

Położyła mi dłoń na ramieniu, a mnie wydało się, że zaraz

rozpadnę się na kawałki pod tym delikatnym dotykiem.

– Nash… – Jej głos był cichy i już słyszałem w nim złe wieści. –

Chodź ze mną, chciałabym minutę z tobą porozmawiać.

Nie chciałem iść. Nie chciałem słuchać żadnych strasznych

wiadomości, jakie zamierzała mi przekazać, ale ponieważ była taka
ładna, ponieważ miała najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek
widziałem, tępo zrobiłem to, o co mnie prosiła. Są gorsi ludzie, od
których można usłyszeć złe wieści.

Odeszliśmy kilka kroków od blatu recepcji i spojrzałem na nią,

pełen obaw. Była dość wysoka, jak na dziewczynę, więc staliśmy oko
w oko, kiedy spojrzała na mnie i zaczęła mówić głosem miękkim jak
puch słowa twarde jak kamienie.

– Wiedziałeś, że Phil jest tak ciężko chory?

Czułem się tak, jakby pytała mnie jak przyjaciel albo ktoś, kto

naprawdę martwi się tym, co się dzieje, nie jak zawodowa pielęgniarka.

Wiedziałem, że biorąc na logikę, robi to, co do niej należy, ale
poczułem się lepiej, udając, że jest inaczej.

Żadne słowa, które brzmiałyby odpowiednio, nie przychodziły

mi do głowy, więc tylko pokręciłem głową.

– Rozpoznałam nazwisko na dokumentach z przyjęcia, no i

jesteście do siebie bardzo podobni. Pomyślałam, że może cię tu znajdę.

Przełknąłem ślinę, z sercem, które waliło mi jak młotem, i

sztywno kiwnąłem głową.

– To mój jedyny krewny. – Nie było to do końca prawdą, ale z

pewnością był jedynym krewnym, jaki miał dla mnie znaczenie.

Westchnęła, a ja spróbowałem się nie skrzywić, kiedy położyła

mi rękę na policzku. Wiedziałem, że mnie nie lubi z jakiegoś powodu, a
dzięki temu, że była taka ciepła, taka troskliwa, dotarło do mnie, że to,
na co mnie przygotowuje, jest gorsze, niż mogłem sobie wyobrazić.

– Ma raka płuc… lekarze uważają, że to czwarte stadium. Ma

długą historię choroby. Leczył się już od jakiegoś czasu. Udało się
ustabilizować jego stan, dostał płyny. Może mieć zapalenie płuc i
dlatego ma takie trudności z oddychaniem i bardzo niski poziom tlenu.
Nie mamy stuprocentowej pewności, dlaczego jeszcze nie zareagował,
ale staramy się przywrócić mu przytomność. Lekarz dyżurny zadzwonił
do onkologa z dokumentów Phila. Sytuacja jest poważna, Nash. Nie
mogę uwierzyć, że nie powiedział ci, jak bardzo jest chory.

Głowa opadła mi w tył, jakby nagle stała się za ciężka, żebym

mógł utrzymać ją w pionie. Delikatne palce pogłaskały mnie po
policzku. Było to zaskakująco kojące.

– Unikał mnie. – Brzmiało to żałośnie nawet w moich uszach.

Chciała coś jeszcze powiedzieć, ale właśnie wtedy do pokoju

wkroczyli z hukiem mały, ciężarny chochlik i potężny olbrzym. Nie
rozpoznałem starszego mężczyzny, który pojawił się wraz z nimi, ale
wyraz jego twarzy był tak intensywny, że można było się go
przestraszyć. Rozejrzał się po pustej poczekalni i odwrócił na pięcie w
taki sposób, jakby szukał informacji albo kogoś, kto zna odpowiedzi.
Przybyła odsiecz. Santa chciała się odsunąć, ale ja odruchowo
chwyciłem ją za nadgarstek. Potrzebowałem swoich przyjaciół,
kochałem moją załogę odmieńców i buntowników, ale w tej chwili jej
właśnie potrzebowałem bardziej. Sam tego nie rozumiałem.
Uśmiechnęła się do mnie lekko i uwolniła rękę.

– Pójdę sprawdzić, co z nim, czy odzyskał przytomność, żebyś

mógł się z nim zobaczyć. Nash… powinieneś pomyśleć o tym, żeby
rzucić palenie.

Ostatnie z jej słów zamierało jeszcze w powietrzu, kiedy

zostałem chwycony w uścisk punkowego chochlika, którego
potrzebowałem teraz jak kania dżdżu. Pozwoliłem, by Cora użyła
swojej magii i spróbowała poprawić mi samopoczucie. Pozwoliłem, by
spokojna siła i pewność faceta, którego uważałem za swojego starszego
brata, pomogła mi stanąć na nogi. Rome Archer był jak skała, a ja
potrzebowałem czegoś stabilnego teraz, kiedy mój świat rozpadał się
na kawałki.

Wziąłem się w garść, zapanowałem nad rozsadzającymi mnie

emocjami i zacząłem myśleć o tym, co się tu właśnie wydarzyło, kiedy
pojawili się oni. Nie dość, że moja matka postanowiła tu przyjść, to
miała jeszcze czelność przywlec ze sobą tego dupka, co znowu osłabiło
moją już nadszarpniętą samokontrolę.

Po prostu musiała nazwać mnie Nashville… nikt, kto by tak do

mnie powiedział, nie przeżyłby dość długo, żeby o tym opowiedzieć…
No, nikt z wyjątkiem Cory. Chyba moje prawdziwe imię,
wypowiedziane przez matkę, sprawiło, że nagle przyszło mi do głowy
tysiąc pytań i wszystko zaczęło się składać do kupy. Mój względny
spokój błyskawicznie zmienił się w nieobliczalną furię, gotową zmieść
ten szpitalny oddział falą gniewu i nienawiści.

Co ona tu robi?

Phil ustanowił ją swoją najbliższą krewną, swoim

pełnomocnikiem… jakby w jakiś sposób była dla niego kimś
ważniejszym ode mnie.

Dlaczego?

Nie odpowiedziała.

Czy wiedziała, jak poważnie był chory i od jak dawna?

Wiedziała. Phil nie chciał mnie martwić.

Próbowała mnie przekonać, że to wszystko było dla mojego

dobra i omal nie wykipiałem z wściekłości, zasypując ją pełnymi
goryczy pytaniami, kiedy przyszli Rule, mój najlepszy przyjaciel, ze
swoją narzeczoną. Miałem chwilę jasności umysłu i zacząłem widzieć
coś przez mgłę strachu, złości, urazy i wszystkiego, od czego krew
gotowała mi się w żyłach, kiedy zza rogu pojawiła się miedzianowłosa

głowa Santy. Jej słowa już raz zmieniły moje życie tego dnia.

Nie miałem pojęcia, że dopiero się rozkręcała.

Przekrzywiła głowę, zamrugała tymi szarymi oczami, jakby

właśnie miała zamiar zachwiać fundamentami wszystkiego, co, jak mi
się zdawało, wiedziałem, i powiedziała:

– Jest przytomny i chce cię widzieć.

– Naprawdę?

– No tak, powiedział, że chce rozmawiać z synem… To musisz

być ty, prawda? Jesteście jak dwie krople wody.

Świat się rozpadł. Przestałem oddychać, przestałem czuć,

przestałem żyć. Stałem tam jak wmurowany, a czas zatrzymał się w
chwili, w której mój ukochany wuj Phil w jakiś sposób stał się moim
ojcem. Sekrety, kłamstwa, stracony czas, uczucie pustki, jakie nosiłem
w sobie od zawsze, wynikające z faktu, że zostałem odrzucony nie
tylko przez powierzchowną i nieczułą matkę, ale też przez
anonimowego, pozbawionego twarzy ojca – wszystko to wirowało
wokół mnie, a ja czułem, że zaraz dostanę zawrotów głowy i zemdleję.

– Kurwa mać! – Typowe dla Rule’a; ściągnął mnie z powrotem

do tego białego pokoju. Serce mi waliło, w uszach szumiała krew.
Niewiele brakowało, ale Cora, jakby wiedziała, nagle znalazła się
przede mną, z twarzą tuż przy mojej. Głos rozsądku, jak zawsze.
Dbająca o swoich chłopaków, jak zawsze.

– Nash – powiedziała surowo i rzeczowo. – To nie jest

odpowiedni moment. Później możemy zająć się szczegółami. One nie
mają znaczenia. Musisz się cieszyć, że on ciągle jest z nami, i skupić
się na tym, co tu i teraz. – Spojrzała jasnymi oczami na swojego faceta,
a potem znowu na mnie. – Poza tym jeśli ją trzaśniesz, nie ujdzie ci to
na sucho. Ja to co innego.

Krótko ostrzyżoną, jasną głową skinęła w stronę mojej matki,

skulonej obok męża. Nie zdziwiłbym się specjalnie, gdyby naprawdę
przyłożyła mojej matce; dlatego właśnie tak bardzo ją kochałem.

Cora odsunęła się na bok, bo podeszła do mnie Santa i ujęła pod

łokieć, tym gestem pokazując mi, żebym poszedł za nią.

– Jestem tu, Nash. – Jej oczy były jak burzowe chmury, w które

chciałbym patrzeć bez końca. Gdybym wpadł w taki sztorm, nigdy bym
nie narzekał.

– Naprawdę? – Miałem nadzieję, że tylko ona słyszy, że głos mi

się załamuje i że Cora dotrzyma słowa, wyciągając moją matkę z
poczekalni.

– Tak – odparła niemal szeptem, a ja miałem ochotę spytać, na

jak długo. Czy będzie przy mnie, kiedy będę kładł człowieka, który był
dla mnie wzorem, jedynego człowieka, dawał mi swój czas i miłość,
który pomógł mi stać się mężczyzną, z jakiego mogłem być dumny, do
grobu? A wtedy, kiedy będę musiał poradzić sobie z faktem, że ten sam
człowiek przez całe pieprzone życie mnie okłamywał? Nie miałem
pojęcia, kim jest Phil Donovan i w rezultacie zacząłem się zastanawiać,
czy wiem, kim jest Nash Donovan. Nie mogłem jej tego wyjaśnić, nie
znałem jej. Niewiele pamiętałem ze szkoły i naprawdę nie miałem
pojęcia, jakiego rodzaju osobą jest teraz za tą profesjonalną maską, ale
chciałem, żeby tu była, czułem, że jej potrzebuję… jaka cholerna
szkoda, że ona mnie tak nie znosi.

Może i było Święto Dziękczynienia, ale mnie ciężko było znaleźć

cokolwiek, za co mógłbym być wdzięczny.

SANTA:

Tydzień później…

Kłóciłam się sama ze sobą przez całą krótką drogę ze szpitala do

jego mieszkania. Wiedziałam przecież. Nie byłam praktykującą
pielęgniarką od zbyt dawna, zaledwie trzy lata, ale wystarczająco długo
pracowałam w branży medycznej, by wiedzieć, że głupio jest się tak
angażować, włączać pacjentów i to, z czym się zmagają, w swoje
prywatne sprawy. Nie należy tworzyć osobistych więzi, traktować
jednego przypadku poważniej niż drugiego, podchodzić do jednej
osoby z rodziny kogoś, kto zachorował czy miał wypadek, inaczej niż
do drugiej… ale rozsądek i profesjonalizm nie miały żadnego
znaczenia w obliczu pragnienia, by dowiedzieć się, dlaczego Nash nie
przyjechał do szpitala ani razu od Święta Dziękczynienia, żeby
zobaczyć się z tatą.

Phil Donovan został niemal natychmiast przeniesiony z oddziału

ratunkowego na onkologiczny, kilka pięter wyżej, więc nie był już
nawet moim pacjentem. Nie przeszkodziło mi to wstąpić do niego pod
koniec dyżuru, żeby sprawdzić, jak się czuje i co u niego słychać.
Starszy mężczyzna, podobny do syna jak lustrzane odbicie, przyjął
informacje o prognozie zaskakująco dobrze i zawsze podobało mi się
jego swobodne zachowanie. Nie wyglądał dobrze, prognoza też nie
wyglądała dobrze. Ale zauważyłam, że nigdy nie jest sam. Ilekroć tam
zaglądałam, zawsze ktoś przy nim był. Wydawał się przyjmować
niekończącą się paradę wytatuowanych i poprzekłuwanych ludzi,
którzy odłożyli na bok dyskomfort, jakim jest przebywanie z kimś tak
chorym, żeby dotrzymać mu towarzystwa i zaoferować wsparcie. Tylko
oczywiste było, że nie ma wśród nich tego, który był krwią z jego krwi,
kością z kości. Nie było moją sprawą, dlaczego jego syn ani razu się
nie pojawił, i nie zrobiłabym czegoś tak nieleżącego w mojej naturze,
gdyby Phil nie był tak rozczarowany, wspominając o zniknięciu Nasha.

Nie, żebym miała szczególną ochotę na kolejne spotkanie z tym

posępnym, wytatuowanym przystojniakiem, ale tego wieczoru, kiedy
wsunęłam głowę w drzwi, Cora akurat rozmawiała z Philem.
Wiedziałam już, że jest głośna i bezpośrednia od czasu, kiedy jej

chłopak był ranny i omal nie umarł na oddziale ratunkowym. Teraz
bardzo dobitnie dawała wyraz swojej opinii na temat tego, jak Nash się
zachowuje. Phil mówił, żeby zostawiła Nasha w spokoju, że przejdzie
przez to we własnym tempie i że nie ma mu za złe, że od święta się nie
pokazał. Cora była nakręcona, krzyczała, że to nie w porządku, że Nash
zachowuje się jak duże dziecko i że będzie kiedyś żałował straconego
czasu, biorąc pod uwagę, że prognoza Phila nie wygląda dobrze. Mogła
wydawać się trochę szalona i szorstka, ale musiałam przyznać, że miała
sporo racji.

Miałam wyrzuty sumienia, że podsłuchiwałam, i już chciałam się

wycofać z pokoju i iść do domu, kiedy kolejne zdanie zmroziło mnie
do kości.

– Nawet z Rule’em nie chce gadać. Nie odbiera telefonów. Od

tygodnia nie był w pracy. Rome poszedł do niego i pukał do drzwi, aż
wyszedł sąsiad i zagroził, że wezwie policję. Powiedziałam mu, że
powinien był się włamać. Chyba myślał o tym, bo Nash nie dał
żadnego znaku życia. Kiedy o nim myślę, jak siedzi tam i cierpi,
starając się samotnie to wszystko ogarnąć, to serce mi pęka, Phil. Nie
wiem, co jeszcze można zrobić.

Phil wymruczał coś w odpowiedzi, zbyt cicho, żebym mogła

dosłyszeć, a ja podskoczyłam, bo zza rogu wyszła inna pielęgniarka.
Spojrzała na mnie dziwnie, bo nie byłam na swoim piętrze i na ogół
rzadko wychodziłam z oddziału ratunkowego. Zanim zdołałam się
sama od tego odwieść, wróciłam na swoje piętro, rzuciłam okiem w
dokumenty Phila, gdzie Nash Donovan widniał jako najbliższy krewny
zaraz po kimś, kto nazywał się Ruby Loften, i wyruszyłam z misją,
sama nie wiem jaką. Nie byłam nawet pewna, dlaczego tak mnie to
poruszyło, dlaczego tak zaangażowałam się w sprawę obu Donovanów,
zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę mój gorzki posmak, jaki został mi po
dawniejszej znajomości z Nashem.

Kochałam swoją pracę. Od zawsze chciałam być pielęgniarką.

Opatrywałam „ałki” swoich lalek i błagałam siostrę, żeby pozwoliła się
owinąć bandażami; to były moje ulubione zabawy. Pracowałam ciężko
i wychodziłam z siebie, żeby być najlepszą pielęgniarką, jaką mogłam
być. W wieku dwudziestu pięciu lat byłam już pielęgniarką oddziałów
ratunkowych i myślałam o powrocie na studia, żeby zrobić dyplom.
Ukończyłam studia licencjackie najlepiej na roku na Uniwersytecie

Stanowym w Los Angeles i wybrałam pielęgniarstwo ratunkowe, bo
było wyzwaniem i wymagało szybkości, ale też dlatego, że chciałam
pomagać ludziom, kiedy najbardziej tego potrzebują. To każdego dnia
inne środowisko, inni pacjenci i inne problemy. Byłam w tym świetnie
wyszkolona i codziennie wkładałam w tę pracę całą siebie. Wiedziałam
więc, że cokolwiek przyciągało mnie teraz do tej sprawy i tych ludzi,
nigdy mnie wcześniej nie spotkało z żadnym pacjentem czy jego
krewnymi.

Powinnam była wiedzieć już w chwili, kiedy te niepodobne do

żadnych innych, fiołkowe oczy spoczęły na mnie kilka miesięcy temu,
czwartego lipca, usiłując przypomnieć sobie, skąd mnie znają, że Nash
Donovan kolejny raz wywróci mój uporządkowany świat do góry
nogami. Mimo że minęło tyle czasu, mimo wieloletniej urazy i niechęci
do tego przystojnego młodego człowieka – który, bądźmy szczerzy, z
wiekiem jeszcze wyprzystojniał – ciągle było w nim coś, co na mnie
działało. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, by krew zaczynała wrzeć
mi w żyłach, budząc zepchnięte głęboko tęsknoty i pragnienia,
szepczące cicho, żeby mi się przypomnieć. Wyglądało na to, że już na
zawsze utknęłam w tym błędnym kole pożądania i nienawiści i wcale
nie podobało mi się, jak gwałtowne i niepoddające się kontroli
wywoływało to we mnie uczucia. W ciągu zaledwie kilku krótkich
tygodni uczucia te i człowiek, który je wywoływał, sprawiły, że
zaczęłam się zachowywać niezgodnie ze swoją naturą i wbrew nie
tylko zawodowym zasadom, ale i własnemu instynktowi
samozachowawczemu.

Centrum było zapchane samochodami. Na ziemi nie leżał jeszcze

śnieg, ale było zimno, a przedświąteczny ruch wywoływał korki. Nie
wspominając już o tym, że był sobotni wieczór i wszyscy weekendowi
wojownicy śpieszący, by nacieszyć się wolnością, sprawiali, że
przejechanie pięciu kilometrów zajmowało prawie pół godziny.

Spotkanie kogoś z przeszłości, kogoś, kto pamiętał dawną mnie,

przywołało wszystkie lęki, które zepchnęłam z trudem na tyły, do
pierwszych rzędów. Zwłaszcza że ten ktoś był dorosłą wersją
nastolatka nie z mojej ligi, do którego miałam wielką, bolesną i
supertajną słabość.

Nigdy nie było mi łatwo być obiektem drwin i słuchać przykrych

rzeczy, które mówili o mnie inni. To bolało i niszczyło i tak

nadszarpnięte poczucie własnej wartości. Wiedziałam, że liceum
szybko minie, i że za kilka lat żadna z tych osób nie będzie już miała
dla mnie znaczenia, że Nasha można będzie zamknąć w rozdziale,
który dobiegł końca. Ale to, jak się czułam, kiedy mnie zignorował, a
potem mówił o mnie takie okropne rzeczy, było dla mnie cenną
nauczką, którą nadal pamiętałam. Ludzie mogą cię tylko zranić i
rozczarować – jeśli im na to pozwolisz. Ale tylko tacy mają moc, by to
zrobić, których uważasz za wyjątkowych i lepszych. Nikogo nie
dopuściłam później tak blisko, nikomu nie pozwoliłam dotknąć
swojego serca ani uczuć, żeby znowu nie ryzykować tego, co już raz
przeżyłam. Nigdy. Chyba właśnie dzięki temu było mi łatwiej poradzić
sobie ze zdradzającym mnie chłopakiem w college’u i świadomością,
że mój ojciec jest babiarzem. Przez całe życie mężczyźni mnie
rozczarowywali, Nash był tylko pierwszy z długiej listy.

Co sprawiało, że to pragnienie, ta potrzeba, żeby sprawdzić, co

się z nim dzieje, moim nemesis, moim szkolnym koszmarem, były
jeszcze bardziej niezrozumiałe. Tak czy inaczej, choć byłam pełna
obaw i wątpliwości, zajęłam moją nową jettą miejsce przed
wiktoriańską kamienicą podzieloną na osobne mieszkania i wysiadłam.
Przez chwilę patrzyłam na budynek, usiłując przekonać samą siebie, że
powinnam pilnować własnego nosa i po prostu pojechać do domu.
Ciągle miałam na sobie fartuch, brzydkie szpitalne buty i włosy
splecione w ciasny, płomienny warkocz opadający mi do połowy
pleców. Po dziesięciogodzinnym dyżurze zostały mi tylko resztki
makijażu i sama nie wiedziałam, skąd przyszło mi do głowy, że on
otworzy mi drzwi, skoro nie wpuścił przyjaciół i najbliższych sobie
ludzi.

Zadrżałam, bo nie wzięłam płaszcza, i postanowiłam, że albo

pojadę do domu, albo po prostu wejdę do środka. Mój wzrok spoczął
na ślicznym chargerze zaparkowanym przed budynkiem i westchnęłam.
Codziennie miałam do czynienia ze śmiercią i strasznymi rzeczami.
Chyba potrafię znieść krótkie spotkanie z duchem z mojej przeszłości i
żyć dalej. Teraz byłam już twarda. Poza tym widok Phila, tak
schorowanego i smutnego, i gwałtowna reakcja Nasha na wiadomość,
którą przekazano mu w Święto Dziękczynienia, sprawiały, że
niepokoiłam się o nich obu. I choć wiedziałam, że nie powinnam się
wtrącać, nie wpływało to w żaden sposób na ten niepokój.

Weszłam do ładnego starego budynku i spojrzałam na numery na

drzwiach. Wyglądało na to, że na parterze były tylko dwa mieszkania, a
do Nasha należało to po lewej. Byłam już gotowa zapukać, kiedy drzwi
po przeciwnej stronie korytarza otworzyły się i pokazała się w nich
głowa jakiejś dziewczyny. Przesunęła po mnie wzrokiem i zatrzymała
go na mojej zaskoczonej twarzy.

– Jesteś jego dziewczyną?

Jej głos brzmiał przyjaźnie, aż za bardzo, a wyglądała tak, że jej

zdjęcie powinno widnieć na okładce „Sports Illustrated”. Nie miałam
już nadwagi, teraz byłam po prostu normalną, zdrową dziewczyną, ale
ona robiła chyba codziennie brzuszki i miała biust, który zasługiwał na
nagrodę. Do diabła, na jej miejscu chodziłabym w spodniach do jogi i
staniku nawet w listopadzie.

– Uch… nie.

– Właśnie się wprowadziłam. Przez ostatni tydzień ciągle się tam

ktoś dobijał. Doprowadza mnie to do szału. Widziałam tego faceta.
Ciacho, bez dwóch zdań. Ciągle czekam, aż pojawi się jakaś
dziewczyna, która rości sobie do niego prawa. Pomyślałam, że to może
ty. Jestem Royal, tak przy okazji.

Skinęłam w jej stronę i przekrzywiłam głowę. Wszyscy samotni

faceci powinni uważać się za szczęściarzy, mając taką nową sąsiadkę.
Założyłabym się, że Nash będzie nią zachwycony… w każdym razie,
kiedy wyjdzie już z dołka.

– Jestem tylko znajomą. Pomyślałam, że sprawdzę, co się z nim

dzieje. Jestem Santa.

Zaśmiała się i pokręciła głową, a kasztanowate włosy zatańczyły

wokół ramion tak, jak u modelek w reklamach szamponów.

– Nasi rodzice palili chyba takie same skręty, kiedy wybierali

nam imiona. – Wskazała głową zamknięte drzwi i w jej brązowych
oczach błysnęło rozbawienie, podczas gdy ja starałam się zachowywać
tak, jakby to wszystko ani trochę mnie nie onieśmielało. Naprawdę
ładne dziewczyny, takie jak ona, zawsze sprawiały, że trudno mi było
zachowywać się normalnie, tak jakby nie robiły na mnie wrażenia.

– Zdaje się, że to refren tego tygodnia – sprawdzanie, co się

dzieje z tym seksownym przystojniakiem. To i jeszcze superprzystojni
faceci. Przysięgam, wszyscy jego kumple to ciacha. Żadnego nie
wyrzuciłabym z łóżka. Nawet tego wielkiego gościa z blizną, który

wie, ile jest wart. Przerażający jak diabli, ale diablo przystojny.

Zaczynałam czuć się nieswojo. Świetnie radziłam sobie z

obcymi, jeśli krwawili i potrzebowali mojej pomocy, ale takie rozmowy
nie należały do moich kompetencji, nawet jeśli podzielałam jej zdanie
co do atrakcyjności kolegów Nasha.

Facet z blizną był dawnym kumplem Nasha z internatu. Rome

Archer. Był zabójczo seksowny i przywodził na myśl wojownika, który
wie, jak zadbać o swoje sprawy. Od razu się zorientowałam, bo całkiem
niedawno był moim pacjentem. Poprzedniego wieczoru widziałam w
szpitalu Rule’a Archera, najlepszego kumpla Nasha; ciągle wyglądał
fantastycznie i groźnie na swój, jedyny w swoim rodzaju, sposób.
Później tego samego dnia pojawił się Jet Keller z jakimś blondynem,
który wyglądał, jakby został żywcem wyjęty z lat pięćdziesiątych, i
jeszcze jednym gościem tak uderzająco przystojnym, że naprawdę
trzeba było spojrzeć na niego dwa razy, żeby upewnić się, że to nie
złudzenie optyczne. Wszyscy trzej byli przystojni, ociekali seksapilem i
mieli problemy, każdy swoje. Ale nie znałam tej kobiety na tyle, żeby
dzielić się z nią tymi spostrzeżeniami – nie, żeby przyszło mi to łatwo,
nawet gdyby nie była kimś obcym.

Zapukałam do drzwi bardziej z desperacji, żeby uciec przed nią i

jej ciekawskim wzrokiem, niż z nadziei, że Nash jednak mi otworzy.

Oczywiście nie zrobił tego, a ja czułam się jak idiotka.

Przestąpiłam nerwowo z jednej nogi na drugą i spróbowałam zapukać
jeszcze raz.

– Powodzenia. Na razie nikomu jeszcze nie otworzył. –

Wydawała się rozbawiona, a ja oblałam się gorącym rumieńcem. Nigdy
nie umiałam poradzić sobie z uczuciem, że jestem celem czyichś
żartów. Zawsze w takich sytuacjach aż mnie mdliło, teraz tym bardziej,
ze względu na jej wygląd.

Podnosiłam właśnie rękę, że zapukać po raz ostatni, kiedy drzwi

otworzyły się nagle i moja twarz znalazła się na wysokości klatki
piersiowej niemal nagiego, zmarszczonego i wyraźnie nietrzeźwego
Nasha Donovana. Jego zdumiewające oczy, których kolor utknął gdzieś
pomiędzy fioletem a błękitem, spojrzały na mnie i zamrugały sennie, a
ja wciągnęłam gwałtownie powietrze. Nash chwycił mnie za ciągle
uniesioną dłoń i przyciągnął do siebie.

– Chyba masz rękę do tych rzeczy, Santa. Szczęściara. – Śmiech

sąsiadki popłynął za mną do mieszkania, kiedy Nash cofnął się
niepewnie, wciągając mnie za sobą.

Zatrzasnął za mną drzwi z hukiem i spróbował utrzymać na mnie

spojrzenie przekrwionych oczu. Czuć było od niego alkohol i
papierosy, a ja nie mogłam się powstrzymać od zmarszczenia nosa z
odrazą. Potrafiłam zapanować nad takimi odruchami. Był to jeden z
wymogów mojej pracy w szpitalu, ale w tej chwili Nash wyglądał
dziko i musiałam przyznać, że jego niezadowolona, gniewna twarz
robiła groźne wrażenie.

Był wysoki, ale ja też, co oznacza, że nie górował nade mną

specjalnie; przestrach mógł budzić raczej jego stan. Wydawał się
rozstrojony, wytrącony z równowagi. Skłamałabym, gdybym udawała
przed sobą, że nawet pijany i rozchełstany nie wyglądał dobrze.
Najwyraźniej dbał o siebie – jeśli pominąć fakt, że marynował swoją
wątrobę i miał ten okropny nałóg palenia papierosów. Zawsze był
przystojny w trochę mroczny sposób, z tymi ciemnymi brwiami, które
dramatycznie przecinały twarz, wyrazistą i trochę egzotyczną. A te jego
fiołkowe oczy były zupełnie nie z tej ziemi; nie sposób ich było
zapomnieć. Wydawały się naprawdę zbyt delikatne i kobiece w tak
męskiej twarzy.

Miał na sobie tylko czarne bokserki, a na jego oliwkowej skórze

nie było ani jednego miejsca, którego nie pokrywał jakiś wytatuowany
wzór i chyba to właśnie trochę mnie przytłoczyło. Lubiłam tatuaże,
sama miałam kilka, ale zapał Nasha do dekorowania swojego ciała był
na zupełnie innym poziomie. To znaczy, nie byłam zaskoczona ich
liczbą, biorąc pod uwagę, że miał te wspaniałe płomienie na głowie i
wygięte kółko w nosie. To wszystko miało coś o nim mówić,
pokazywać, że nie żyje według żadnych zasad poza własnymi, co
chyba było w porządku i spełniało swoje zadanie. Ale dla mnie było
tego trochę za dużo, bo już uważałam go za niebezpiecznego drania.

Nie chciałam przyznać, że otwarcie go lustruję. Ale nie mogłam

się powstrzymać. Był skąpo ubrany, świetnie zbudowany i przystojny,
nawet jeśli to wszystko kryło się pod litrami atramentu.

– Zamawiałem pizzę.

Spojrzałam na niego i spytałam debilnie:

– Co?

– Myślałem, że jesteś gościem z pizzą, ale nie jesteś.

Cofnął się kilka kroków, chwycił ręką oparcie kanapy i jakoś tak

się ześlizgnął, że usiadł przede mną na podłodze. Wyciągnął do przodu
długie nogi i potarł łzawiące oczy wierzchem dłoni. Co tu się teraz, do
diabła, działo? Jakby po prostu rozpadł się nagle na moich oczach.
Jakby zapadał się w siebie.

– Wszystko w porządku, Nash? Wszyscy się o ciebie niepokoją.

Zaśmiał się, ale ten śmiech był tak chrapliwy, tak ostry, że prawie

drapał moją skórę, zostawiając na niej gęsią skórkę.

– Nie.

Nie byłam w stanie skupić się na jego niewyraźnych,

zamazanych słowach, może dlatego, że rozpraszał mnie jego nagi tors.
W swoim czasie widywałam paru przystojnych mężczyzn w bieliźnie,
w pracy i nie tylko. Żaden z nich nie umywał się do Nasha. Ktoś
powinien mu powiedzieć, że to, jak wygląda w czarnych bokserkach,
można uznać za śmiertelne niebezpieczeństwo dla kobiecego rozsądku.

– Co – nie? – Naprawdę musiałam się postarać, żeby pojąć sens

jego szczątkowego wkładu w naszą wymianę zdań,

Odchylił głowę do tyłu, żeby spojrzeć na mnie. Płomienie wokół

jego uszu były połączone z innymi, które wiły się w górę potężnych
ramion i piersi. Ogarnęła mnie wstydliwa ciekawość, z czym łączą się
na plecach. Miał też coś na kształt skomplikowanych skrzydeł na całą
szerokość klatki piersiowej i bocznych części pięknie wyrzeźbionego
brzucha, których końce znikały pod gumką bokserek, po obu stronach
pępka. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić, jak bardzo było to bolesne,
ale tatuaż naprawdę robił wrażenie wielkością i szczegółami, tak jak
twarde jak skała ciało, które pokrywał.

– Nie jest w porządku.

Wypuściłam powietrze i przykucnęłam, żeby być na tym samym

poziomie. Patrzył na mnie, kiedy kucałam. Ludzie ciągle mówili mi,
jakie mam ładne oczy, a ja czerwieniłam się wtedy i zaczynałam jąkać.
Oczy miałam w porządku, szare i przejrzyste, a moim pacjentom
wydawały się chyba kojące.

Ale kiedy spojrzałam poważnie w smutną głębię oczu Nasha,

pomyślałam, że ktoś, kto uważał moje za ładne, musiał nigdy nie
widzieć tych fiołkowych źrenic. Nigdy nie widziałam bardziej
wyrazistego czy niezwykłego koloru niż ten fioletowy błękit. Osadzone
pod tymi kruczymi brwiami były wprost magnetyczne.

– Musisz z kimś porozmawiać, z rodziną, przyjaciółmi, może z

dziewczyną. Ta sytuacja dla nikogo nie jest dobra, Nash, a picie i
palenie kartonu dziennie na pewno jej nie poprawią. Musisz być silny
dla swojego taty, ale musisz być też silny dla siebie. Wygląda na to, że
jest wielu ludzi, na których możesz się wesprzeć, wszyscy oni od
tygodnia codziennie przychodzą do szpitala. Wierz mi, to nie jest bitwa,
w której chcesz walczyć sam.

Odrzucił głowę w tył, aż huknęła w ciemną skórę kanapy, i

zacisnął oczy. Podciągnął długie nogi do góry i zacisnął dłonie na
kolanach. Tatuaże ciągnęły się nawet spod krótkich nogawek bokserek
do kolana na jednej nodze i nasady stopy na drugiej. Było tego po
prostu za dużo, żebym mogła przyjrzeć się z osobna wszystkim tym
obrazom i wzorom. Wiedziałam tylko, że są śmiałe, dynamiczne,
bardzo kolorowe i zostały naniesione na jego skórę przez kogoś
świetnego w swoim fachu.

– Jeszcze kilka dni temu myślałem, że ojciec porzucił mnie,

kiedy byłem niemowlęciem. Mama mówiła mi, że był nierobem, że nie
interesowała go rola męża ani ojca, więc ilekroć ten dupek Loften
zaczynał coś pieprzyć, nazywać mnie śmieciem, próbował wziąć mnie
pod obcas, powtarzałem sobie, że w porządku, że moja mama zasługuje
na coś fajnego, na faceta, który się nią zaopiekuje, skoro mój ojciec
okazał się takim draniem. Tyle że Loften to płytki, oceniający fiut i
dosłownie kazał jej wybierać między mną a nim. Wybrała jego, mimo
że mój ojciec mieszkał przez cały czas w tym samym stanie i nigdy od
nikogo nie odszedł.

Parsknął śmiechem, który sprawił, że znowu poczułam jego ból.

Nie mogłam się powstrzymać, wyciągnęłam rękę i położyłam ją na
jednej z jego zaciśniętych pięści. Czułam, jak bardzo cały jest spięty i
rozstrojony.

– Okazuje się, że jedyny dorosły, jakiego kiedykolwiek

podziwiałem, jaki kiedykolwiek pokazał mi, że jestem coś wart taki,
jaki jestem, przez całe życie karmił mnie pieprzonymi kłamstwami.
Phil wziął mnie do siebie, kiedy matka mnie wyrzuciła. Właściwie to
on mnie wychował, nauczył mnie tatuażu, dał mi przyszłość i pokazał,
jak być mężczyzną. Wszedłem do tej szpitalnej sali, spojrzałem na
niego i zacząłem się zastanawiać, jak mogłem nie dostrzegać czegoś,
co miałem cały czas pod samym nosem.

Prychnął i znowu zamknął oczy. Starałam się skupić, najbardziej

jak potrafiłam, na jego historii, ale czułam się zagubiona. Wydawało mi
się, że powinien powiedzieć to wszystko komuś innemu, ale z jakiegoś
powodu to mnie wpuścił do środka, dosłownie i w przenośni. Więc do
tamtego wieczoru nie wiedział, że Phil jest jego ojcem? To było
niezwykle ważne i tak trudne jak fakt, że najbliższa mu osoba jest
śmiertelnie chora. Nic dziwnego, że Nash był w takim stanie. Nie
mogłam go winić.

– Wygląda, jakby umierał… jest tak strasznie chory, i nazwał

mnie synem. Przez dwadzieścia pięć lat nazywałem go wujkiem
Philem, a teraz, kiedy może niedługo go tu nie będzie, on ma czelność
nazywać mnie synem. Dorastałem, myśląc, że dla nikogo nie jestem
dość dobry. Ani dla matki, ani dla tego dupka, za którego wyszła, ani
dla ojca, którego nie interesowało nawet, co ze mnie wyrośnie… Tylko
przy Philu czułem, że w ogóle jestem coś wart, a teraz nawet nie wiem,
co z tym całym gównem zrobić. Dlaczego mi po prostu nie powiedział?
Przecież i tak przez cały czas był dla mnie bardziej ojcem niż wujem.

Westchnęłam, bo kręcił się w kółko, i widziałam, że im szybciej

się kręcił, tym gorzej się czuł. Położyłam drugą rękę na jego dłoni i
pochyliłam się do przodu.

– Nie wiem, Nash. Wiem jednak, że jedyna osoba, która może ci

na te pytania odpowiedzieć, jest chora i cierpi tak samo jak ty. Wiem
też, że wy dwaj bardzo się teraz nawzajem potrzebujecie. Tracicie czas,
którego nigdy nie odzyskacie. Patrzę na to codziennie. Będziesz
żałował do końca życia, jeśli nie schowasz urazy do kieszeni i nie
pójdziesz się z nim zobaczyć.

Był pijany, wyraźnie zrozpaczony i nie myślał jasno. Wątpiłam,

czy będzie pamiętał coś z tych wynurzeń, kiedy otrzeźwieje, ale coś we
mnie bardzo chciało spróbować uczynić tę bolesną sytuację bardziej
znośną dla niego. Myślałam, że ciągle go nienawidzę, ciągle uważałam,
że jest odpowiedzialny za moje strzaskane nastoletnie marzenia o
miłości, ale w tej chwili było mi go tylko żal. Nie miało znaczenia, jak
jest wielki czy silny ani jakim gnojkiem może się wydawać, skoro nie
umie zmierzyć się z czymś tak destrukcyjnym jak rak, zwłaszcza że
dotknął osobę, którą najwyraźniej kochał. Wiem, że czuł się przez to
bezradny i słaby, i w tej chwili to właśnie tak go przerażało, że uznał
ucieczkę za jedyne realne wyjście.

Wciągnęłam, zaskoczona, powietrze, kiedy obie jego duże dłonie

nagle ujęły moją twarz. Były trochę szorstkie, ale ich dotyk miękki, a
jego oczy nagle zmieniły kolor z fiołkowego na ciemne, intensywne
indygo. Powieki opadły mu lekko, a przyspieszony oddech nagle się
uspokoił, przez co płomienie tańczące na jego ramionach jakby ożyły.

– Jesteś naprawdę piękna, Santa.

Zmrużyłam oczy i podniosłam ręce, żeby chwycić go za

nadgarstki. Nie byłam w stanie zamknąć na nich palców i nie chciałam
myśleć o tym, jakie to seksowne. Miałam już na końcu języka, że nie
zawsze tak uważał, że jeśli mnie pamięć nie myli, powiedział kiedyś,
że musiałby dostać nieprzyzwoitą kupę forsy i założyć mi worek na
głowę, żeby móc wejść ze mną w jakąkolwiek sytuację intymną.
Wspomnienie tamtych słów ciągle mnie paliło.

– Chcę ci tylko pomóc.

– Pomagasz.

Nie, nie pomagałam. Nie powinnam była tu przychodzić. To nie

był mój problem. To, z czym walczył i cokolwiek komplikowało jego
sytuację rodzinną, nie miało nic wspólnego ze mną, ale czułam się tak,
jakbym znowu miała siedemnaście lat, i nie mogłam zaprzeczyć, że
było w nim coś, co chwytało mnie za serce, poruszało w nim jakieś
czułe struny.

Westchnęłam i uśmiechnęłam się z przymusem.

– Nie, nie pomagam. Musisz dopuścić do siebie ludzi, którzy cię

kochają, którym na tobie zależy, żeby ci pomogli. To zbyt wielki ciężar,
żeby dźwigać go samotnie. Zwłaszcza przy całej tej reszcie, jaka wiąże
się z twoimi rodzicami. Wszystko będzie dobrze, Nash. Zobaczysz.

Jego oczy pociemniały jeszcze bardziej i przypominały teraz

nocne niebo. Kucałam na palcach, a on trzymał w dłoniach moją twarz,
więc kiedy nagle przyciągnął mnie do siebie, z zaskoczenia straciłam
równowagę. Musiałam puścić jego nadgarstki, żeby nie upaść, kiedy
runęłam w przód, i przysięgam, gładka, gorąca skóra na jego nagiej
piersi, na której wylądowały moje dłonie, wystarczyła, żeby przykuć
mnie do niego na zawsze.

Chciałam go spytać, co właściwie, do diabła, wyprawia.

Chciałam mu powiedzieć, że przyszłam tu bardziej ze względu na jego
ojca niż na niego. Chciałam powiedzieć, że jest ostatnim mężczyzną na
ziemi, któremu pozwoliłabym się dotknąć, po tym jak jego

okrucieństwo i bezmyślne słowa zostawiły na mojej psychice trwały
ślad. Ale nie dał mi szansy.

Jedną ręką chwycił koniec mojego długiego warkocza i owinął

go sobie wokół palców jak sznur. Drugą położył mi na karku i
bezceremonialnie szarpnął mnie do siebie, tak że teraz byliśmy pierś w
pierś, usta w usta. Całym ciałem przylegałam do jego bardzo
rozebranego torsu. Próbowałam się bezskutecznie uwolnić z jego
twardych jak skała ramion, wywinąć się jakoś, ale był za silny, za
mocno trzymał mnie za warkocz – i jeśli mam być zupełnie szczera,
nawet pijany i senny za dobrze całował, więc moje próby ucieczki
można by w najlepszym razie uznać za niezbyt przekonujące.

W ostatniej klasie liceum sporo czasu spędziłam, zastanawiając

się, jakby to było całować się z Nashem Donovanem. Fakt, w moich
fantazjach zwykle występowały świece, cicha muzyka i szalona miłość,
jaką żywił do mnie Nash – podczas gdy ja tylko się z niego śmiałam i
mówiłam, że nie ma u mnie żadnych szans. Czy to nie okrucieństwo
losu, pokazać mi tak wyraźnie, że choć specjalnie mi na nim nie zależy,
choć byłam pewna, że nigdy nie zajdą sytuacja czy okoliczności, w
których pozwolę mu się tknąć… że kiedy już utwierdziłam się w tych
przekonaniach, runęły wszystkie z hukiem jak mur berliński.

Jego usta były trochę suche, skóra szorstka po kilku dniach bez

golenia, a kiedy przesunął lekko językiem między moimi wargami,
których nie rozchyliłam, poczułam na górnej dotyk metalu tego kółka,
które miał w nosie. Myślałam, że wzbudzi to we mnie odrazę, ale
zamiast tego zadrżałam, a kiedy Nash szarpnął mnie za włosy mocniej,
tak że bezwiednie wciągnęłam powietrze, otwierając usta, skorzystał z
wolnej drogi, a moje oburzenie i irytacja szybko zmieniły się w jakieś
dziwne, obce mi uczucie, od którego moje serce przyspieszyło i krew
zaczęła szybciej krążyć pod skórą.

No, całować to on umiał. Robił to z taką intensywnością, jakby

cokolwiek działo się między jego ustami a moimi było dla niego jedyną
rzeczą, jaka się w tej chwili liczyła. Używał języka, zębów i w jakiś
sposób skłonił mnie, żebym zbliżyła się do niego jeszcze bardziej, więc
teraz czułam gwałtowne uderzenia jego serca na dłoni, którą opierałam
na jego imponującej, płonącej piersi. Czułam wszystkie występki,
jakich się dopuścił, kiedy jego utalentowany język tańczył z moim,
muskając delikatne zagłębienie nad górną wargą. Był tam posmak

tequili, ostra nuta tytoniu, słony smutek i pozostałości ran, zadanych
mu przez jego własny upór i strach, których nie sposób pomylić z
żadnym innym smakiem.

Jedno z nas jęknęło, drugie westchnęło ciężko i już miałam się

zapomnieć, już miałam zapomnieć, gdzie jestem i kim jest dla mnie ten
wytatuowany, niepocieszony chłopak, już miałam zrobić coś głupiego i
niewybaczalnego, kiedy ktoś zapukał do drzwi i odskoczyliśmy od
siebie gwałtownie. Wzrok Nasha był dziki, zamglony pożądaniem i
zdezorientowany jednocześnie. Cofnęłam się i zerwałam na nogi tak
szybko, jakby ten ogień, który był wytatuowany na jego ciele,
naprawdę ożył i zaczął mnie parzyć.

Dyszałam ciężko i czułam się tak, jakbym miała ochotę go

kopnąć albo może raczej rzucić się na niego i znowu zacząć całować.
Pukanie do drzwi przybrało na sile, więc odchrząknęłam i przerzuciłam
przez ramię potargany teraz warkocz.

– Twoja pizza.

Spojrzał na mnie tak, jakbym właśnie spadła z innej planety.

Przesunął językiem po wilgotnym wygięciu dolnej wargi i uniósł jedną
brew, jakby rzucał mi wyzwanie albo delektował się smakiem, jaki na
niej zostawiłam.

Spojrzałam na niego gniewnie i odwróciłam się na pięcie w

stronę drzwi. Powinnam była posłuchać głosu rozsądku, który krzyczał
do mnie z całych sił, żebym się w to nie pakowała. Przeszłość została
zamknięta w puszce Pandory, pełnej bolesnych wspomnień i mylnych
sądów. W moim tu i teraz nie było miejsca dla Nasha. Bez względu na
to, jak przystojny mi się wydawał, bez względu na to, jak świetnie
całował ani jak desperacko moje libido domagało się poznania właśnie
tego, co kryło się między końcami skrzydeł niknących w jego
bokserkach… Wiedziałam, że pod tym, co widać z wierzchu, kryje się
znacznie więcej, i że nie jest to nic dobrego.

– Masz zapach podłogi w barze, której nikt od tygodnia nie umył.

Chwyciłam opróżniony do połowy karton papierosów, który leżał

na blacie oddzielającym kuchnię od salonu, i pomachałam nim ponad
swoim ramieniem.

– Mówiłam ci, że musisz rzucić. Przestań się zachowywać jak

rozpieszczony dzieciak. Tak, to okropne uczucie, kiedy ludzie, których
kochasz, cię oszukują, ale teraz jesteś już dorosły, więc zachowuj się

stosownie do tego. Mówiłeś, że wuj wziął cię do siebie, wierzył w
ciebie, nauczył cię fachu, który najwyraźniej kochasz, więc skup się na
tym, co dla ciebie zrobił, a nie na tym, czego nie zrobił, bo nie
wiadomo, ile wam jeszcze zostało czasu. Dorośnij, Nash. To, jak
radzimy sobie z tym, co nas boli, mówi o nas najwięcej.

Otworzył drzwi w momencie, kiedy chłopak z pizzą chciał

właśnie zapukać kolejny raz, minęłam go i wymknęłam się na korytarz.
Usłyszałam jakieś szelesty i dwa przyciszone męskie głosy, które coś
do siebie mruczały, a kiedy byłam już przy drzwiach pożarowych,
dobiegł mnie jeszcze zmysłowy głos sąsiadki Nasha.

– Kochany, jeśli codziennie będziesz miał tylu gości, to musisz

zainwestować w dzwonek.

Zatrzymałam się, żeby odwrócić się przez ramię. Nash i chłopak

od pizzy gapili się na nią, w całej jej wysportowanej wspaniałości.
Przewróciłam oczami na ten jawny pokaz. Nash znowu spojrzał na
mnie, a potem znowu na tę królową piękności.

– Z kim właściwie mam przyjemność? – Teraz nie wydawał się

już taki niepocieszony ani rozbity.

– Jestem twoją nową sąsiadką.

Usłyszałam, jak się zaśmiał, i zazgrzytałam zębami, przechodząc

przez drzwi.

– Cóż, witam w tej okolicy. – Nie musiałam na niego patrzeć, by

wiedzieć, że uśmiecha się do niej szeroko, a ona jest prawdopodobnie
pod wrażeniem tej oliwkowej, wytatuowanej skóry, zakrytej tylko
przez czarne bokserki.

Nie powinno mnie od tego skręcać. Nie powinnam mieć ochoty

wyrwać tej dziewczynie jej pięknych kasztanowatych włosów z czaszki
ani kopnąć Nasha w jaja tak, żeby jeszcze jego przyszłe wnuki utykały
przy chodzeniu – ale tak właśnie było i zdecydowanie nie chciałam o
tym myśleć. Ani teraz, ani nigdy.

NASH:

Zabrało mi to kolejne półtora dnia, zanim wreszcie wziąłem dupę

w troki i przestałem się zachowywać jak wariat. Byłem rozwalony.
Rozdarty, głównie przez to całowanie się z Santą; nie żebym tego
żałował, ani przez chwilę nie żałowałem – tylko dlatego, że
powinienem był wiedzieć lepiej. W tej mgle ze smutku i tequili ciągle
czułem jej smak, jej ciało przyciśnięte do mojego, i to jedyna dobra
rzecz, jaką pamiętam z kilku ostatnich tygodni.

Bardzo chciałbym powiedzieć, że niespodziewana wizyta Santy

przywróciła mi bardzo pożądaną jasność umysłu, ale nic z tego. Po jej
pospiesznym wyjściu, wynikłym z tego, że napastowałem ją jak jakiś
nieokrzesany dupek, dokończyłem butelkę tequili, nad którą
pracowałem konsekwentnie, zanim mi przeszkodziła, i odpadłem na
podłodze w pokoju. Następnego dnia robiłem mniej więcej to samo, z
tą różnicą, że jakoś dotarłem do kanapy i udało mi się zasnąć przy
użyciu pudełka po pizzy w charakterze poduszki. O tak, rzeczywiście
zacząłem się zachowywać jak dorosły, odpowiedzialny człowiek.

Odemknąłem jedno oko, kiedy drzwi do mieszkania się

otworzyły i czyjeś ciężkie kroki zbliżyły się tam, gdzie dosłownie
opłakiwałem właśnie swoje idiotyczne wybory i krzywdy. Jedyną
osobą, która miała jeszcze klucz do mieszkania, był Rule. Najwyraźniej
uznał, że dość już tego użalania się nad sobą i nieodbierania jego
telefonów. Czułem się tak, jakbym miał głowę wypchaną watą; chyba
ponad minutę zabrało mi skupienie wzroku na tyle, żeby móc spojrzeć
w jego gniewne, niebieskie oczy.

Rule znał mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Nie bez powodu

byliśmy najlepszymi kumplami. Nie ocenialiśmy się, nie
oszukiwaliśmy się nawzajem i nigdy się nie zawiedliśmy, choć czasem
sytuacja aż się o to prosiła. Byliśmy drużyną bez względu na wszystko.
Dawaliśmy sobie wsparcie mocne jak skała, które często polegało na
tym, że jeden musiał skopać tyłek drugiemu. Rule chyba właśnie o tym
myślał, patrząc na mnie teraz z rękami skrzyżowanymi na piersi,
unosząc jedną poprzekłuwaną kolczykami brew.

– Wyglądasz jak gówno.

– No, to bardzo możliwe, bo tak się właśnie czuję.

– To już tydzień. Od tygodnia znoszę już te twoje fochy. Weź

prysznic, idź umyj zęby, włóż jakieś pieprzone gacie i pójdziemy do
Phila. Dość już, stary. Tak, to był szok, kubeł zimnej wody, ale nie
zmienia to faktu, że wszyscy zawdzięczamy Philowi tyle, że gdybyśmy
chcieli mu się zrewanżować, to by nam życia nie starczyło. Więc
ogarnij się i wychodzimy.

Burknąłem coś i podniosłem się z tłustego kartonika. Taaa, byłem

zwycięzcą. Potarłem rękami włosy i zaczekałem, aż pokój przestanie
się kołysać z boku na bok. Nie wiedziałem, co mam powiedzieć temu
facetowi, który mnie wychował. Wszedłem do jego szpitalnej sali
tamtego wieczoru, spojrzałem mu w oczy tego samego koloru, co moje,
usłyszałem, jak powiedział do mnie „synu” głosem, w którym nie było
już siły, a potem odwróciłem się i wyszedłem. To było tchórzliwe
posunięcie, nie mówiąc już o tym, że płytkie i okrutne, ale kręciło mi
się w głowie i nie miałem nic, czego mógłbym się uchwycić. Phil
naprawdę zasługiwał na coś więcej ode mnie, bez względu na to, kim
rzeczywiście był w moim życiu; zawsze mogłem na niego liczyć,
zawsze wspierał mnie jak nikt inny.

Wstałem i zaraz znowu opadłem na dupę. Rule wyciągnął rękę, tę

z wytatuowaną kobrą i jego imieniem na kostkach, i złapał mnie za
ramię, żebym nie stracił równowagi. Pokręcił głową, ale jego
niebieskie nastroszone włosy sprawiały, że jakoś trudno było wziąć tę
naganę poważnie.

– Daj mi dwadzieścia minut.

Aż tyle potrzebowałem, żeby pozbyć się z ust odoru alkoholu i

fajek.

Santa nie kłamała – naprawdę capiłem jak podłoga w barze. To

jeszcze jedna sprawa, którą będę musiał załatwić. Wiedziałem, że
przyszła tylko z jakiegoś zawodowego obowiązku i dlatego, że jest
miła i dobra, i najwyraźniej ma wielkie serce. Wiedziałem, że za mną
nie przepada, ale umiała wznieść się ponad tę niechęć i zaoferowała
pomoc i dobre słowo, kiedy najbardziej ich potrzebowałem, a ja
podziękowałem jej, zachowując się jak ostatni dupek. Muszę ją
przeprosić i zobaczyć, czy da się jakoś zrekompensować krzywdę.
Chciałem, żeby mnie lubiła, nie tylko dlatego, że uważałem ją za
najpiękniejszą dziewczynę, jaką kiedykolwiek widziałem. To było coś,
co wykraczało poza jej wspaniałe włosy, kołyszące się ciało i te szare
oczy. Chciałem, żeby mnie lubiła, bo było w niej coś jeszcze, jakaś

delikatna słodycz, w którą miałem ochotę się zapaść. Nie było w tym
za bardzo sensu, ale teraz w moim życiu w ogóle nie było go zbyt
wiele.

Miałem jakieś mgliste wspomnienie Santy ze szkoły, też ładnej,

choć trochę cięższej i nieśmiałej do bólu. Była inteligentna i korzystała
ze wszystkich przyspieszonych programów nauczania, jakie miało do
zaoferowania liceum, więc nasze drogi raczej się nie krzyżowały. Przez
jakiś czas nasze szafki znajdowały się obok siebie, wtedy próbowałem
trochę się do niej zbliżyć, starałem się zawsze powiedzieć „cześć” i
uśmiechnąć do niej, ale poza tym obracaliśmy się w innych kręgach.
Nie sądzę, żeby miała ochotę zadawać się wtedy z takim lumpem jak
ja. Ale pamiętałem jej włosy i te oczy… już wtedy ta szarość była pełna
dobroci i zrozumienia. Nie była dziewczyną, z którą miałbym ochotę
spróbować szczęścia jako nastolatek, głównie dlatego, że intelektualnie
była z innej ligi, i już wtedy miała klasę, której nawet nie rozumiałem.
Rule i ja spędziliśmy nasze nastoletnie czasy, chwytając się
wszystkiego, co nie uciekało na drzewo, na imprezach, które teraz,
kiedy dorośliśmy, wydają nam się niewiarygodne. Byliśmy dwoma
niewyżytymi byczkami bez skrupułów i dziewczyny takie jak Santa
Ford, wtedy i teraz, nie miały ochoty się z nami zadawać.

Tyle że ku powszechnemu zdumieniu Rule się ustatkował i za

kilka tygodni miał się ożenić z prawdziwą księżniczką, dziewczyną,
która klasą i urodą dorównywała Sancie i kochała Rule’a całym
sercem. Shaw London mogłaby być marzeniem każdego faceta, ale to
Rule był szczęściarzem, który ją zdobył. Teraz miał dostać ją na
zawsze; niedługo włoży obrączkę na jej palec, a ona zmieni swoje
nazwisko na jego.

Bardzo gorący prysznic, po którym miałem czerwoną skórę,

rozbudził mnie na tyle, że zdołałem wciągnąć dżinsy i koszulkę z
długimi rękawami i logo pracowni tatuażu, w której pracowałem razem
z Rule’em. Spojrzałem przypadkiem w lustro i musiałem się skrzywić.
Na twarzy miałem tygodniowy zarost, a zwykle przejrzyste oczy były
poznaczone czerwonymi żyłkami. Mimo dość niezwykłego wyglądu w
środku byłem dość spokojnym gościem. Nauczyłem się płynąć z
prądem i przyjmować rzeczy takimi, jakie są. Musiałem być rozsądny,
pracując z facetem pokroju Rule’a. On był tak wyrazisty i tak chętnie
mącił wodę, że nigdy nie miałem potrzeby zostać „takim typem” –

gwałtownym i nieobliczalnym. Poza tym jeśli po obu stronach głowy
masz kolorowe tatuaże, ludzie od razu uważają cię za kogoś, z kim
woleliby nie zadzierać. Ale w tej chwili facet, który patrzył na mnie z
lustra, był dokładnie „takim typem”. Wydawał się wściekły, zagubiony,
gotowy wybuchnąć bez powodu, a pod tym wszystkim smutny…
bardzo, bardzo smutny.

Westchnąłem i naciągnąłem na ogoloną głowę prostą czarną

baseballówkę. Chwyciłem jeszcze bluzę z kapturem i wróciłem do
pokoju, do Rule’a. Zdążył już uprzątnąć rozrzucone pudełka po pizzy i
pojemniki po chińskich daniach na wynos i wrzucić puste butelki po
Patronie do pojemnika na szkło. Długo mieszkaliśmy razem, zanim
kupił dom i zamieszkał z Shaw. Wiedział, gdzie co jest, i tylko spojrzał
na mnie wymownie, kiedy wzruszyłem ramionami.

– Chciało mi się pić.

– To widać. Przy tobie i Ayden powinienem zacząć kupować

akcje Patrona.

Ayden była najlepszą przyjaciółką Shaw i żoną kolejnego z

naszych kumpli z dzieciństwa. Była śliczna jak modelka, miała nogi,
które przyprawiały facetów o zawroty głowy, mówiła z lekkim
południowym akcentem i umiała wypić tyle, że trzymała się całkiem
nieźle, kiedy większość z nas leżała już pod stołem. Jet Keller to
kolejny z moich kumpli, który poznał dziewczynę swoich marzeń i
postanowił zatrzymać ją przy sobie na resztę życia. Miałem wrażenie,
że ostatnio przydarza się to wszystkim dookoła.

Nawet Rome, starszy brat Rule’a, i jeszcze jeden facet, którego

podziwiałem, znalazł swoją drugą połówkę. Trudno mi sobie
wyobrazić, że ktokolwiek mógłby uznać Corę Lewis za wymarzoną
dziewczynę. Za bardzo lubiła się rządzić, była trochę za bardzo pyskata
i zdecydowanie zbyt uparta – a wszystko to w małym, kolorowym
opakowaniu. Ale Rome uważał, zdaje się, że jest fantastyczna. Byli
dwojgiem zupełnie innych ludzi, ale układało im się całkiem dobrze,
tak dobrze, że Cora spodziewała się właśnie ich pierwszego dziecka,
które miało urodzić się w marcu. Wszyscy, którzy się dla mnie liczyli,
byli zakochani i starali się ustatkować. Cieszyłem się z ich szczęścia,
ale trochę się też denerwowałem, bo widziałem już, co się dzieje w
imię miłości, jeśli ktoś podejmuje na jej podstawie decyzje, które
zmieniają życie. Byłem dzieckiem odrzuconym przez nieczułą matkę w

imię miłości.

Wyszliśmy z mieszkania i odwróciłem się, żeby zamknąć je na

klucz. Drzwi po drugiej stronie korytarza otworzyły się i mieszkająca
tam bogini wyszła ze sportową torbą w ręce. Była ładna, naprawdę
ładna, w mocno przesadzony sposób. Gdybym nie miał tyle na głowie i
nie czuł się ciągle jak ostatni drań przez to, jak potraktowałem Santę
poprzedniego wieczoru, pewnie miałbym ochotę powitać ją w dużo
bardziej osobisty i kontaktowy sposób. W tej sytuacji jednak było mnie
stać tylko na krótkie kiwnięcie głową, podczas gdy ona przesunęła
wzrokiem po Rule’u, od jego zwariowanych włosów po czubki
zdartych butów.

– Ładnie.

Jej głos brzmiał przyjaźnie i zalotnie, a ciemne oczy błyszczały

rozbawieniem.

– Zarządca tego budynku powinien był napisać, że najlepszy

widok jest na korytarz, a nie z okien na góry. Wtedy od razu mógłby
podnieść czynsz.

Rule uniósł jedną poprzekłuwaną kolczykami brew i spojrzał na

mnie z ukosa. Ja tylko wzruszyłem ramionami i ruszyłem do drzwi
wejściowych. Przytrzymałem je przed nią, bo szła przed nami.

– Tak przy okazji, jestem Royal Hastings.

Uścisnąłem jej rękę, potem zrobił to Rule. Zauważyłem, że

przesunęła wzrokiem po imieniu Shaw, które miał wytatuowane na
kostkach drugiej dłoni. To skuteczniejsze niż jakakolwiek obrączka
ślubna. Obrączkę można zdjąć, tatuażu nigdy.

– Nash, a to jest Rule. Przepraszam za te hałasy i zamieszanie w

ubiegłym tygodniu. Zazwyczaj to bardzo spokojny budynek, wszyscy
tu pilnują swoich spraw.

Zaśmiała się i nasunęła na ciemne włosy kaptur swojej lekkiej

kurtki. Rany, naprawdę zwalała z nóg i powinienem oszaleć na jej
punkcie, ale żądzy po prostu we mnie nie było, a ona w następnym
zdaniu przypomniała mi dlaczego.

– Na pewno było interesująco. Masz ciekawych przyjaciół,

sąsiedzie. Najbardziej spodobała mi się ta dziewczyna z wczoraj.
Blondynka z tatuażami jest głośna, brunetka nie wydawała mi się zbyt
przyjazna, a ta druga blondynka, choć dość miła, zachowywała się tak,
jakbym nie miała prawa zapytać, co się dzieje. Ruda była bardzo

uprzejma, trochę nieśmiała, ale mimo to jest moją faworytką. Jeśli
wszystkie te dziewczyny są związane z tą paradą seksownych facetów,
którzy cały czas kręcili się po korytarzu, to mogę powiedzieć, że to
prawdziwe szczęściary.

Przewróciłem oczami, a Rule zaśmiał się, kiedy zatrzymaliśmy

się na chodniku.

– Niecierpliwa blondynka jest moja. Właśnie planuje ślub i stara

się chronić przyjaciół, więc akurat jest trochę rozdrażniona. Brunetka,
prawdę mówiąc, należy do najmilszych ludzi, jacy chodzą po ziemi, po
prostu martwiła się o tego tu półgłówka, który przez tydzień nie dawał
znaku życia. Jest żoną tego gościa w obcisłych dżinsach.

Urocza sąsiadka kiwnęła głową i znowu się roześmiała.

– Rozumiem.

– Ciężarna blondynka jest z moim bratem, tym wielkim facetem,

który wygląda tak, jakby mógł wyrwać drzwi z zawiasów. Blondyn
podobny do Johnny’ego Bravo i ten drugi blondyn, ładniejszy nawet od
ciebie, to single… Dla twojej informacji. – Obrzucił mnie chłodnym
spojrzeniem. – Nie wiem, kim jest ruda.

Nie była to rozmowa, jaką miałbym ochotę prowadzić na

chodniku przy obcej dziewczynie ani nigdzie indziej, jeśli chodzi o
ścisłość, więc jęknąłem tylko i wsadziłem ręce do kieszeni bluzy.

– To pielęgniarka z oddziału ratunkowego, Santa, wstąpiła, żeby

sprawdzić, co się ze mną dzieje. Byłem wkurzony, pijany i skołowany.
Powiedziała mi mniej więcej to samo, co wy wszyscy próbowaliście
powiedzieć mi od tygodnia. Że mam wziąć się w garść i pogodzić z
Philem, zanim będzie za późno.

Sąsiadka wzruszyła ramionami i odwróciła się w stronę

nowiutkiego 4runnera, stojącego po drugiej stronie chargera.

– Miło z jej strony. Pielęgniarki są zwykle takie bezosobowe i

zdystansowane, więc to naprawdę słodkie, że się tak zaangażowała.
Miłego dnia, chłopaki.

Patrzyliśmy przez chwilę, jak odjeżdżała, a potem Rule odwrócił

się do mnie, unosząc jedną brew. Skrzywiłem się i poklepałem po
kieszeniach w poszukiwaniu fajek. Potem przypomniałem sobie, że
zabrała je Santa, i zakląłem.

– Co?

– Nowa sąsiadka.

– No i co?

– I co?

Podszedłem do drzwiczek od strony pasażera jego potężnego

pikapa i zaczekałem, aż otworzy centralny zamek, żebym mógł wsiąść.
W samochodzie osunąłem się na siedzenie, oparłem głowę o zimną
szybę i zamknąłem oczy. Wiedziałem, że muszę pojechać do szpitala,
ale naprawdę nie miałem na to ochoty. Co niby miałem powiedzieć
Philowi?

Coś jak… och, więc to ty jesteś moim zaginionym tatusiem…

dobrze wiedzieć, o, a tak przy okazji, dzięki, że zaczekałeś z tym, aż
dostałeś raka i możesz umrzeć…?

Po prostu nie było słów, które miałyby jakiś sens.

– To, że jeszcze tydzień temu wszedłbym do twojego mieszkania

i na pewno nie zastałbym cię samego. Mowy nie ma. Ta sąsiadeczka
byłaby z tobą i oboje bylibyście bez ubrania.

Parsknąłem śmiechem i otworzyłem jedno oko, żeby na niego

spojrzeć.

– Jestem za bardzo zdołowany. Przez ostatni tydzień tyle

wypiłem, że mój mały ani by nie wstał, ani by nie trafił.

Ale to nie była do końca prawda. Kiedy przyciągnąłem Santę do

siebie, kiedy wreszcie się otworzyła, kiedy udało mi się wsunąć w jej
ciepłe, miękkie usta, byłem twardy jak skała i cała rzeka tequili, która
płynęła w moich żyłach, nic nie mogła na to poradzić. Jakby czytając w
moich myślach, Rule zapytał:

– No a o co chodzi z tą pielęgniarką?

– Chodziliśmy z nią do jednej szkoły. Ona była, wiesz,

superinteligentna, nieśmiała, trzymała się na uboczu. Nie chodziła na
imprezy ani nigdzie, więc ty pewnie jej nie pamiętasz. Rozpoznałem ją
tamtego dnia, gdy przyjechałem po Rome’a, kiedy miał rozwaloną
głowę. W ostatniej klasie mieliśmy szafki obok siebie. Ona wygląda
teraz trochę inaczej, chyba schudła, i ma dłuższe włosy. Zdaje się, że za
mną nie przepada, ale zachowała się wspaniale, kiedy Phil wylądował
w szpitalu, i to miło, że zajrzała do mnie wczoraj.

– Ale po co to zrobiła, jeśli za tobą nie przepada?

– Naprawdę nie wiem. Chyba jest po prostu dobrym

człowiekiem.

Rule prychnął.

– Nie jest.

Kiwnąłem głową.

– Jest.

– Szkoda, że na ciebie nie leci.

Westchnąłem.

– Chyba tak. Tyle że ja raczej nie szukam teraz dziewczyny.

– A to czemu, do diabła?

Ostatnio często się o to kłóciliśmy. Odkąd Rule zdecydował, że

Shaw jest dla niego tą jedyną, cały czas starał się przekonać mnie,
żebym też się ustatkował, znalazł sobie dziewczynę, przy której
uwierzę, że miłość może się udać i że warto dać szansę monogamii.
Cieszyłem się jego szczęściem, i wszystkich innych, którzy odnaleźli
już „te jedyne”, ale czułem, że to nie jest droga dla mnie. Mama
odrzuciła mnie dla tego swojego debilnego męża, pod płaszczykiem
miłości, zrozumiałem, mimo młodego wieku, że to coś, czego ja nigdy
nie zrobię. Nigdy nie pokocham nikogo na tyle, żeby poświęcić dla
niego resztę swojego życia. Lubiłem samotne życie, lubiłem korzystać
ze sposobności poznawania różnych kobiet, różnych rzeczy z różnymi
ludźmi, kiedy tylko miałem ochotę. Nie potrzebowałem dziewczyny,
żeby czuć się spełnionym, i tak naprawdę nie chciałem żadnej mieć.

– Chłopie, właśnie się dowiedziałem, że mój wuj jest tak

naprawdę moim ojcem i że ma raka, a mój najlepszy kumpel żeni się za
niecały miesiąc. Nie wspominając już o tym, że mój przybrany starszy
brat spodziewa się pierwszego dziecka. Powiedz mi, skąd ja w tym
wszystkim mam wziąć siły na to, żeby być jeszcze chłopakiem jakiejś
dziewczyny.

Rule prychnął i zatrzymał samochód na parkingu przed

szpitalem. Poczułem, jak serce zaczyna mi bić coraz szybciej, a po
plecach spływa strużka zimnego potu. Wysiedliśmy i stanęliśmy przed
samochodem. Rule klepnął mnie mocno po ramieniu i skrzywił się,
kiedy w rewanżu wsadziłem mu łokieć pod żebra.

– W tym właśnie rzecz, Nash, że jeśli nie jesteś chłopakiem

„jakiejś” dziewczyny, tylko „tej” dziewczyny, to znajdujesz na to czas,
i to bez problemu, bo myśl, że mogłoby jej nie być, to najgorsza rzecz,
jaką sobie możesz wyobrazić.

Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc zamknąłem usta i

wszedłem za nim przez rozsuwane drzwi do szpitala i dalej, do windy.

Wzrokiem bezwiednie szukałem na korytarzach płomiennorudej głowy.
Nie widziałem jej jednak i sam nie wiem, czy odebrałem to z ulgą, czy
z irytacją.

Wjechaliśmy na ostatnie piętro, gdzie mieścił się oddział

onkologiczny i musiałem zdać się na Rule’a, bo nie wiedziałem, w
której sali leży Phil. Rany, naprawdę był to dla mnie stres i miałem taką
ochotę na fajkę, że skóra mi cierpła. Drzwi były lekko uchylone. Rule
odsunął się na bok.

– Wejdź tam i posiedź trochę z facetem, który cię wychował.

Może nazywał się twoim wujem, Nash, ale zawsze traktował cię – do
diabła, nas wszystkich – jak własnego syna. Dam wam parę minut,
zanim też wejdę.

Sztywno kiwnąłem głową.

Wziąłem głęboki oddech i wszedłem do środka. Zasłony były

trochę rozsunięte i zimowe światło rzucało dziwne, niesamowite cienie
na kruchą postać Phila. Zawsze był rosłym, barczystym mężczyzną, a
teraz, kiedy wiedziałem, że jest moim ojcem, dostrzegałem wszystkie
łączące nas podobieństwa. Nie kończyły się wcale na tym niezwykłym
kolorze oczu. Podniósł powieki i spojrzał na mnie. Chciałem poruszyć
stopami i odchrząknąć, ale tego nie zrobiłem. Przesunąłem się na
koniec łóżka, tak że patrzyliśmy sobie w oczy. Był taki wychudzony i
tak okropnie blady.

Potarłem brodę kciukiem i spróbowałem się uśmiechnąć.

– Wystraszyłeś mnie, staruszku.

Chrząknął i podniósł rękę, do której miał przyczepiony jakiś

monitor z mnóstwem kabli i rurek, podłączonych do jego ciała.

– Miałem już dość tego grzebania i badania. Nie chciałem

spędzić Święta Dziękczynienia w cholernym szpitalu. Musiałem się
stamtąd wyrwać. Nie wiedziałem, że jestem chory, myślałem, że to
tylko kaszel.

– Tylko kaszel? – Nie mogłem powstrzymać goryczy, która

wkradła się do mojego głosu. – Myślałem, że nie żyjesz, kiedy
znalazłem cię w chacie na podłodze. Zdajesz sobie sprawę, co czułem?

– Przepraszam cię, Nash. Za wszystko. Podjąłem kilka złych

decyzji, zrobiłem kilka rzeczy, których dzisiaj żałuję, ale ty, synu… ty
nigdy nie byłeś jedną z nich.

No i stało się. Syn. Ktoś, kim zawsze chciałem być, ale sądziłem,

że nigdy nie będę. Potarłem dłońmi kark.

– Nawet nie wiem, co z tym zrobić, Phil. Nawet nie wiem, jak

mam do ciebie teraz mówić.

– Tak jak zawsze. Ciągle jestem Phil, Nash. To, co się wydarzyło

między mną a twoją matką, było dawno i nie miało nic wspólnego z
tobą. Dzisiaj jesteś człowiekiem, który może być z siebie dumny…
człowiekiem, z którego ja jestem dumny, jako ojciec, wuj, szef i
wszystko, co pomiędzy. Sądziłem, że cię chronię, myślałem, że ta
choroba to jakiś znak. Myślałem, że mi przejdzie, naprawdę.

– Rak? Myślałeś, że choroba nowotworowa przejdzie ci ot, tak,

czary-mary, że możesz się przed nią ukryć? Ukryć się przed nami?

– Zdaje się, że to u nas rodzinne. Cały tydzień minął, zanim w

końcu przywlokłeś tu tyłek, czy nie?

Miał trochę racji, więc westchnąłem tylko i oparłem się o brzeg

łóżka. Chwyciłem rękami poręcz i patrzyłem na niego. Był chory, to
było widać, ale widziałem w nim też jakąś lekkość, której przedtem nie
było. Zacząłem się zastanawiać, jak ciężko musiało mu być udawać
przez tyle czasu, słuchać, jak nadawałem na swojego wyobrażonego
ojca, którego obwiniałem o to, co działo się z moją matką i jej mężem.
Może sprawiła to prawda, może prawda rzeczywiście czyni wolnym.

– Musiałem sporo przemyśleć. I musiałem to zrobić sam. –

Miałem na końcu języka pytanie, dlaczego nie przyznał się wcześniej,
że jest moim ojcem, dlaczego przez całe życie miał przede mną
tajemnice, ale chyba bałem się usłyszeć odpowiedź. Matka zawsze
zachowywała się tak, jakbym nie był wart jej krwi, płynącej w moich
żyłach. Chyba nie zniósłbym, gdyby za tym, co robił Phil, kryło się
podobne przekonanie.

– I co myślisz teraz? – spytał z wahaniem, a ja poczułem się jak

dupek, że nie mógł być pewny, na czym ze mną stoi.

– Naprawdę nie wiem, ale nigdy w życiu mnie nie zawiodłeś i

nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby coś ci się stało, a sprawy między
nami zostały w zawieszeniu. Zawdzięczam ci wszystko, co mam, i
wszystko, czym jestem. Nie pozwolę, żebyś teraz walczył z tym, co cię
spotkało, samotnie.

Poruszył się lekko i odwrócił wzrok. Mała bródka wokół jego ust

opadła w dół. Poczułem, jak coś ściska mnie za serce.

– Nie ma już żadnej walki, Nash. Wiadomo już, że rak wygrał

przez nokaut. Jest wszędzie, zaatakował układ limfatyczny. Niewiele
już można zrobić. Można tylko czekać…

Przełknąłem z trudem i poczułem, że wilgotnieją mi oczy.

Naciągnąłem czapkę niżej na czoło i zamrugałem, żeby opanować
emocje.

– A chemioterapia albo naświetlania… do diabła, a ceremonia

voodoo? Nie ma żadnej możliwości?

Pokręcił głową i podczas gdy ja czułem się tak, jakbym usłyszał

najgorszą wiadomość na świecie. Phil sprawiał wrażenie kogoś, kto
miał mnóstwo czasu, żeby pogodzić się z losem i brakiem
satysfakcjonujących odpowiedzi.

– Wiem, że dla ciebie to wszystko jest nowe i że nie miałeś dość

czasu, żeby się z tym oswoić, ale choruję już od jakiegoś czasu i to nie
była moja pierwsza zapaść. Ten czas, który spędziłem z tobą, i z resztą
naszej załogi to było błogosławieństwo.

Znowu zaczął we mnie wzbierać gniew i musiałem skupić się na

oddechu, żeby nie wybuchnąć.

– Byłeś chory już wcześniej?

Wydał jakiś twierdzący pomruk i drżącą ręką sięgnął po szklankę

z wodą. Podszedłem bliżej, żeby mu ją podać. Spojrzeliśmy sobie w
oczy i musiałem przełknąć kwaśny posmak, jaki zostawiała po sobie ta
rozmowa.

– Taa. To samo. Tuż przed tym, jak kupiłem warsztat. To był guz

w jednym płucu, miałem operację, wycięli go i przez rok mnie leczyli.
To między innymi dlatego tak bardzo chciałem, żebyście ty i Rule
nauczyli się ode mnie fachu. Wszędzie dookoła pełno tandety, ludzie
nie traktują sztuki, pracy związanej z tatuażem, poważnie. Wiedziałem,
że jeśli nauczę was, jak należy to robić, nauczę was szanować to
rzemiosło, pokażę wam wszystko od a do z, to cokolwiek stanie się ze
mną, będę miał godnych następców. Wtedy udało mi się wywinąć,
myślałem, że może i tym razem mi się uda.

– Dlaczego nie rzuciłeś palenia?

– Bo to trudne. Bo myślałem, że jestem niezniszczalny. Nie

wiem, Nash. Nie ma żadnego dobrego powodu. Żałuję, że nie rzuciłem,
i mam nadzieję, że ty to zrobisz. Nie ma żadnego powodu, żebyś kusił
los.

Otworzyłem usta, żeby powiedzieć coś innego, ale rozproszyłem

się, bo drzwi się otworzyły i wszedł Rule.

– Wszystko w porządku?

– Pracujemy nad tym, chłopcze. Chodź tu szybko, chcę

porozmawiać o czymś z wami obydwoma.

Rule zamknął drzwi i podszedł do łóżka z drugiej strony. Phil

otworzył usta, ale zanim zdążył coś powiedzieć, dostał strasznego ataku
kaszlu, który szarpał jego wątłym ciałem. Minęło kilka minut, zanim
złapał oddech. Wymieniłem z Rule’em zatroskane spojrzenia nad jego
łóżkiem.

– Cholera, to bolało. – Odchrząknął i spojrzał na mnie, a potem

na Rule’a. – Przepisuję warsztat na was, chłopcy. Lokal należy do nas,
więc prawo własności przejdzie na Nasha. Byliście zgraną drużyną,
odkąd podrośliście na tyle, żebym mógł zacząć przez was siwieć,
jesteście też w tym fachu najlepsi w mieście. Obaj sprawiliście, że
Marked zaczęło się liczyć, daliście mu styl i renomę, jakiej ja bym nie
zdołał dać. To miejsce stało się wasze i myślę, że pracując razem,
macie wiele do zaoferowania temu miastu.

Wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia, a potem spojrzeliśmy na

Phila tak, jakby gadał po francusku, a my nie rozumieliśmy z tego ani
słowa. Umieliśmy robić tatuaże, umieliśmy pracować z klientami, ale
żaden z nas nie miał pojęcia, jak zarządzać firmą czy prowadzić
interesy.

– Szukałem lokalu na drugi warsztat, w DoLo. Chciałem się

rozwijać, dać się poznać innej klienteli. Znalazłem idealne miejsce.
Podpisałem umowę najmu na pięć lat, ale teraz… cóż, teraz od was
zależy, chłopcy, czy to rozhulacie.

LoDo, tak mówiono na tę część centrum Denver, w której było

najwięcej barów i restauracji; czynsz za lokal z wejściem od ulicy
musiał być tam astronomiczny. Rule pierwszy spytał:

– Uch… zdajesz sobie sprawę, że nie mamy pojęcia, jak

prowadzić firmę, prawda?

Phil przewrócił oczami i prychnął.

– Oczywiście, że tak. Rozmawiałem już z Corą. Ona będzie

waszym dyrektorem handlowym. Naprawdę myślicie, że kiedy to
dziecko już się urodzi, ona będzie chciała całymi dniami odbierać
telefony i umawiać klientów dla was, gamonie? Mowy nie ma, ten
mały odrzutowiec przyszedł na świat, żeby się kimś opiekować, więc

będzie spędzała z tym małym tyle czasu, ile tylko da radę. Dajcie jej
biuro w tym nowym budynku, a ona zajmie się wszystkimi
technicznymi aspektami przedsięwzięcia, a jeśli nadal będzie chciała
kłuć, może sama ustawiać sobie spotkania. Musicie tylko poszukać
sobie nowego kierownika warsztatu i wynająć pracowników do tego
nowego miejsca. Wierzę w was, chłopcy. Jeszcze będę z was dumny.

– Zaplanowałeś to wszystko i nie przyszło ci nawet do głowy

spytać nas, jak się na to zapatrujemy? – Nie byłem w stanie zapanować
nad gniewem, który wrzał tuż pod powierzchnią.

– Nash… – Phil zniżył głos. – Nie zostało mi dość dużo czasu,

żeby się kłócić. Chcę zadbać o rodzinę, chcę, żeby to, co tak długo
budowałem, trwało. To jest sposób, żeby osiągnąć oba te cele. Zaufaj
mi.

Kiedyś ufałem mu bez zastrzeżeń… ale ostatnie wydarzenia

trochę mi to teraz utrudniały.

– A gdzie mamy znaleźć nowego kierownika warsztatu? I skąd

mamy wziąć cały zespół nowych tatuażystów? Ani Rule, ani ja nie
mamy pojęcia o takich rzeczach.

Brzmiało to trochę płaczliwie, nawet w moich uszach.

– Nauczycie się wszystkiego. Mam kilka przydatnych telefonów,

kilka kontaktów, które nawiązywałem przez wiele lat. Nie zostawię was
z tym samych.

Obaj mieliśmy miliony pytań, ale Phil znowu dostał ataku kaszlu,

który zdawał się nie mieć końca. Wyraźnie bardzo cierpiał. Rule
poszedł po pielęgniarkę, która dała Philowi coś, po czym zamknął oczy,
a jego pierś zaczęła unosić się i opadać w równym rytmie. Usnął, a
Rule wskazał głową drzwi, więc wyszedłem za nim na korytarz.

– Jasny gwint.

– Taa, tak by to można podsumować. – Zdjąłem czapkę i zaraz z

powrotem nasadziłem ją na głowę. – I co my z tym, kurwa, zrobimy?

– Ogarniemy to jakoś. Jak zawsze.

– To jakieś szaleństwo, to wszystko.

– Jasne, ale przejdziemy przez to, małymi krokami. Jesteśmy z

tobą, Nash. Pamiętaj o tym, kiedy następnym razem będziesz chciał
zachować się jak struś i wsadzić łeb do butelki z tequilą na tydzień.

Wiedziałem o tym.

– Dzięki, Rule. Słuchaj, daj mi minutę. Chcę tylko odszukać

Santę i przeprosić.

– Przeprosić za co?

– W tej chwili powinienem przeprosić ją chyba nawet za to, że w

ogóle istnieję. Dzięki, że wyrwałeś mnie z tego obłędu.

– Zawsze do usług. Spotkamy się przy samochodzie. Muszę

zadzwonić do Shaw. Nie powiedziała jeszcze rodzicom o ślubie. Nie
obchodzi mnie, czy przyjdą, czy nie, ale znam Duszka, będzie się czuła
winna, jeśli nie da im przynajmniej szansy udowodnić, że nie są tacy
straszni, chociaż wszyscy wiemy, że są.

Prychnąłem, bo wiedziałem, że nie żartuje, i dlatego, że ciągle

bawiło mnie, kiedy używał tego przezwiska. Shaw, ze swoimi prawie
białymi włosami, bardzo do niego pasowała. Jego słowa przypomniały
mi też, że nie jestem jedyną osobą, która ma poważnie pokręconą
sytuację rodzinną. Klocki, z których byłem zbudowany jako człowiek,
zmieniały się i zmieniały miejsce. Nie bałem się zmian, wystarczy rzut
oka na moje ciało, żeby się o tym przekonać… bałem się spojrzeć
wstecz i zobaczyć, że matka odrzuciła mnie, oddała, wcale nie dlatego,
że mój ojciec – drań i próżniak – złamał jej serce, tylko dlatego, że nie
byłem tym, czego chciała. Że nie byłem dla niej dość dobry. I choć już
dawno pogodziłem się z faktem, że nigdy nie spełnię jej oczekiwań,
ciągle nosiłem bliznę po tej ranie.

SANTA:

Mały chłopczyk, przy którym pracowałam, był po prostu

przesłodki. Miał najwyżej pięć albo sześć lat i dość poważną ranę na
głowie, ale zdawał się dzielnie to znosić. Jego mama wpadła w histerię,
jak wszystkie, na ogół, matki, których dzieciom coś się stało, ale kilka
szwów później, kiedy poradziłam jej, żeby wzięła tylenol i zakładała
małemu kask, gdy idzie na rower, było już po wszystkim i oboje
zbierali się do wyjścia.

Oczywiście musiałam znaleźć jakiś cukierek dla małego pacjenta.

Nie zniosłabym, gdyby wyszedł bez cienia uśmiechu. Praca z małymi
dziećmi jest ciężka, ale zawsze cieszy mnie, kiedy mogę je opatrzyć i
osuszyć ich łzy, zanim wyprawię je do domu.

Zdjęłam chirurgiczne rękawiczki i skinęłam głową lekarzowi,

który wychodził właśnie do pacjenta z sali obok. Zaczął się sezon
grypowy, więc mieliśmy sporo pracy, nie wspominając już o tym, że
zimno doskwierało bezdomnym, którzy teraz często pojawiali się w
szpitalu z rozmaitymi obrażeniami i dolegliwościami związanymi z
pogodą. Cały czas musiałam mieć się na baczności, nigdy nie
wiedziałam, co czeka mnie za rogiem, przez co dni mijały szybko, a
praca ciągle była interesującym wyzwaniem. Ale kiedy rzeczywiście
wyszłam szybkim krokiem zza rogu i zobaczyłam wysoką, ciemną
postać opartą o blat recepcji, musiałam się zatrzymać i zdecydować,
czy nie wolałabym odwrócić się i pobiec w przeciwnym kierunku,
zanim mnie zauważy. Nash nie był w tej chwili wyzwaniem, które
szczególnie miałam ochotę podjąć tego dnia.

Byłam na niego zła, że zachował się tak egoistycznie, kiedy ktoś

tak bardzo mu bliski cierpi, ale co więcej, byłam wściekła na samą
siebie, że uległam i zaangażowałam się w to, choć wiedziałam, że nie
powinnam. Byłam też niezadowolona, że choć głaskał mnie pod włos
na sto sposobów, jego pocałunek sprawił, że przez całą noc obracałam
się z boku na bok, a jeśli się skupiłam, ciągle mogłam poczuć na
swoich ustach smak, który po nim został. Uch… dlaczego tak mocno
odciskał się w mojej pamięci na każdy możliwy sposób?

Zmrużyłam oczy i wyprostowałam plecy, podchodząc do niego.

Pielęgniarka za blatem gapiła się na niego wzrokiem, który mogłabym
opisać tylko jako zachwycony. Miała jakieś dziesięć lat więcej ode

mnie, czworo dzieci i męża policjanta, ale natychmiast uległa
charyzmie Nasha, którą tak łatwo czarował płeć przeciwną.

– Co robisz tu, na dole? Twój tata leży na ostatnim piętrze. –

Widziałam, jak się skrzywił, kiedy użyłam słowa „tata”, ale uznałam,
że nie będę się z tym czuła źle. W kontaktach z ludźmi miałam problem
z nazywaniem rzeczy po imieniu i mówieniem prosto w oczy tego, co
myślę, ale z jakichś przyczyn nie dotyczyło to Nasha.

Rzuciłam dokumenty, które przyniosłam, pielęgniarce z recepcji i

skrzyżowałam ręce na piersi, podczas gdy on odwrócił się tak, że teraz
stał przodem do mnie. Czapka baseballówka, którą miał na głowie,
rzucała cień na część jego twarzy, ale widziałam, że miał ciemno
podkrążone oczy i bruzdy napięcia wokół ust. Ale i tak wyglądał
znacznie lepiej niż ostatnim razem. No dobrze, lepiej, pomijając fakt,
że teraz był całkowicie ubrany i choć nie chciałam się do tego
przyznać, ciągle miałam go przed oczami nagiego, ze wszystkimi
szczegółami. I ciągle chciałam się dowiedzieć, z czym łączył się ten
wielki tatuaż na jego plecach.

– Masz chwilę? – Jego głos brzmiał trochę szorstko, ale ocieplił

go uśmiech, od którego serce podskoczyło mi w piersi.

– Nie bardzo. Mamy dziś ciężki dzień. Przy tej pogodzie ludzie

świrują, więc jest mnóstwo pracy.

Westchnął i poruszył się tak, że mógł teraz włożyć ręce do

kieszeni bluzy. Kątem oka zauważyłam, że inne pielęgniarki, które
wchodziły tu i wychodziły, przyglądają nam się z otwartym
zaciekawieniem.

– To zajmie tylko sekundę. Proszę, Santa.

Naprawdę nie przypuszczałam, że tacy wielcy, twardzi,

wytatuowani faceci używają słów w rodzaju „proszę” – nie, żeby miało
mnie to zmiękczyć. Nash działał na mnie w sposób, którego sobie nie
życzyłam, i wiedziałam, że powinnam trzymać się od niego z daleka.
Już miałam odmówić, kiedy pielęgniarka zza blatu recepcji, ta, która
była wyraźnie pod wrażeniem jego przystojnej twarzy, zaproponowała:

– Ja wezmę tego, którego właśnie przywieźli. Idź i zrób sobie

parę minut przerwy.

Miałam ochotę zmiażdżyć ją wzrokiem, ale przecież chciała mi

tylko pomóc, więc zagryzłam wargę i wskazałam głową poczekalnię.
W szpitalu były miejsca, gdzie mielibyśmy więcej prywatności, ale sam

na sam z nim czułam się spięta i zdenerwowana.

– Chodźmy tutaj.

Skinął głową i zrobił, co powiedziałam. Czułam jego wzrok na

swoich plecach i musiałam wziąć kilka uspokajających oddechów, żeby
odwrócić się do niego z twarzą znowu obojętną jak maska. Westchnął i
oparł się ramieniem o automat z kawą, przy którym się zatrzymałam.
Patrzyliśmy na siebie przez dłuższą chwilę. Już miałam wyrzucić ręce
w górę i odejść, bo milczenie i jego intensywny wzrok stawały się nie
do zniesienia, kiedy zaskoczyły mnie jego ciche słowa.

– Stan Phila jest naprawdę ciężki. Powiedział mi, że już nic nie

można zrobić. Umiera i jakoś sobie z tym radzi, nie wiem jak.
Powinienem był przyjść tu wcześniej.

Jego głos brzmiał posępnie, a oczy pod ciemnym daszkiem

czapki przybrały odcień jasnego lila. Widziałam, jakie są szkliste, ile
jest w nich tłumionych emocji i z ogromnym trudem powstrzymałam
odruch, żeby wyciągnąć rękę i dotknąć Nasha albo spróbować go jakoś
pocieszyć. Nie był przecież dzikim zwierzęciem, które trzeba
uspokoić… nawet jeśli w pewnym sensie emanował taką energią.

– Przykro mi. Czwarte stadium jest bardzo ciężkie i źle rokuje,

bez względu na rodzaj nowotworu.

Kiwnął sztywno głową i odrzucił ją do tyłu, tak że teraz patrzył

na mnie z góry, spod daszka baseballówki.

– Przykro mi z powodu tamtego wieczoru. Byłem naprawdę

pijany, w domu miałem burdel, ale przysięgam, normalnie taki nie
jestem. To było bardzo miłe z twojej strony, że przyszłaś zobaczyć, co
ze mną, a ja zachowałem się jak ostatni dupek. Chciałem tylko
przeprosić i podziękować ci.

Oniemiałam. Nie tego się spodziewałam, więc tylko gapiłam się

na niego jak idiotka. Musiał uznać, że milczę, bo nie chcę przyjąć
przeprosin, bo zdjął czapkę i jedną ręką podrapał swoją ogoloną głowę.
Ciemne brwi zbiegły się nisko nad tymi niesamowitymi oczami,
nozdrza rozdęły się odrobinę. Z tym kolczykiem w nosie wyglądał
teraz trochę jak rozjuszony byk.

– Odpuść mi trochę, Santa. Życie wywraca mi się do góry

nogami i naprawdę ciężko mi sobie z tym poradzić. Wiem, że mnie nie
lubisz, więc tym bardziej miło, że do mnie przyszłaś. Nie wiem
natomiast, dlaczego mnie nie lubisz.

Odsunęłam się gwałtownie, przybierając obronną postawę.

Oczywiście, miałam swoje powody, dla których zachowywałam się
chłodno i oficjalnie i starałam się zachować dystans, ale nigdy nie
chciałam, żeby dyskomfort, jaki przy nim odczuwałam, był widoczny
dla innych, zwłaszcza dla niego. Ostatnią rzeczą, na jaką miałam
ochotę, był powrót do tamtych chwil, do którejkolwiek z nich. Mowy
nie było, żebym mu kiedykolwiek wyznała, iż tamto odrzucenie, tamte
okrutne słowa zmieniły mnie na zawsze, na zawsze zmieniły sposób, w
jaki patrzyłam na płeć przeciwną. Było to upokarzające i najwyraźniej
dużo mocniej odcisnęło się w mojej pamięci niż kogokolwiek innego.
Jeśli on tego nie pamiętał, ja nie miałam zamiaru mu przypominać.

Pokręcił głową i włożył czapkę, a potem odepchnął się od

automatu do kawy i wzruszył potężnymi, szerokimi ramionami.

– No to dobra. Będę się trzymał z daleka od tego oddziału, bo

wyraźnie nie masz ochoty mnie oglądać. Chciałem tylko, żebyś
wiedziała, że doceniłem twój gest, bo pewnie wolałabyś wydłubać
sobie oko tępą łyżką. Jesteś naprawdę fajna, Santa. Zawsze tak
uważałem.

Naciągnął na czapkę kaptur, odwrócił się i odszedł. Kiedy już

znikł mi z oczu, musiałam położyć rękę na kołaczącym sercu i skupić
się na oddechu. Zawsze uważał, że jestem fajna? Więc jak mógł robić
mi nadzieję, skłonić, żebym wyszła ze swojej strefy komfortu, a potem
zachować się tak, jakbym nie istniała? Jak mógł całować się na moich
oczach z inną dziewczyną, podczas gdy ja sądziłam, że przyszedł tam
dla mnie? Jak mógł powiedzieć wszystkie te straszne rzeczy, przez
które do dziś czułam się brzydka i bezwartościowa? Ładni chłopcy nie
powinni ranić fajnych dziewczyn… przynajmniej w idealnym świecie.

Nie miałam więcej czasu, żeby się nad tym zastanawiać, bo zza

rogu wypadła jedna z pielęgniarek. Szukała mnie.

– Wypadek na autostradzie międzystanowej. Cztery samochody,

liczne obrażenia, już do nas jadą. Potrzebujemy przynajmniej czterech
sal, jeśli nie więcej. Karetki będą tu za trzy minuty, więc wszystkie ręce
na pokład.

Nie miałam czasu, żeby martwić się o Nasha, dręczyć

przeszłością i myśleć o tym, jak wytrącona z równowagi czuję się za
każdym razem, kiedy spotykamy się twarzą w twarz. Odsunęłam od
siebie to wszystko i weszłam w rolę, w której czułam się najlepiej.

Tutaj nie miałam pytań, nie miałam wątpliwości, nie byłam nieśmiała,
nie wahałam się. Byłam pewna i wiedziałam, co robić. Poszłam do
pracy i wykonywałam ją najlepiej, jak umiałam… pomagałam innym.

To był długi i wyczerpujący dyżur. Musiałam zostać dłużej, bo

kiedy zajęliśmy się już ofiarami wypadku, przywieziono ludzi z pożaru,
potem znowu z wypadku, a na końcu dwie rany postrzałowe. Panowały
chaos i pośpiech, co pozwoliło mi odsunąć na bok uczucia, które
obudziło spotkanie z Nashem, i uznać je za trywialne i przelotne.

Wychodziłam, wlokąc się noga za nogą, i rozplątywałam ciasny

węzeł włosów na czubku głowy, kiedy wpadłam na jedyną osobę poza
moją siostrą, którą tutaj, w Denver, uważałam za przyjaciółkę.
Sunshine Parker była asystentką kierownika pielęgniarek, mojego
szefa, i chyba najbardziej bezpośrednią i szczerą osobą, jaką
kiedykolwiek miałam okazję poznać. Była drobniutką dziewczyną,
częściowo Filipinką, miała czarne włosy i uśmiech, od którego
wszędzie robiło się jaśniej. To dzięki niej przetrwałam jakoś okres
aklimatyzacji na oddziale ratunkowym, trudny ze względu na moje
towarzyskie zahamowania, które nie ułatwiały mi wchodzenia w nowe
środowisko. Była ode mnie kilka lat starsza, całkowicie oddana swojej
pracy i pomocy ludziom w potrzebie. Była dla mnie wzorem do
naśladowania. Była taka sama jak ja, tylko nie miała problemu w
kontaktach z innymi i funkcjonowała wśród nich jak normalna osoba.
Nie traciła też języka w gębie podczas najzwyklejszych rozmów.

– Cześć. Ciężki dzień?

Potarłam palcami skórę na głowie w miejscu, gdzie miałam

wcześniej związane włosy, i musiałam przyznać, że jestem
wykończona. Widziałam tego dnia zdecydowanie za dużo krwi i
flaków, nawet jak na oddział ratunkowy, a krótka rozmowa z Nashem
naprawdę mnie zmęczyła. Bardzo było mi go żal, wiedziałam, przez co
przechodzi, i irytowało mnie, że w ogóle mnie obchodzi. Chciałam być
na niego odporna. Tyle że mój układ hormonalny nie miał zamiaru na
to pozwolić.

– Bywały lepsze. Dzisiaj mieliśmy tłumy.

Sunshine odrzuciła na plecy czarne lśniące włosy i przekrzywiła

głowę.

– Jesteś fantastyczną pielęgniarką, Santa.

Takie komplementy potrafiłam przyjmować. Uśmiechnęłam się

do niej i wyciągnęłam telefon, który właśnie zaczął dzwonić. Na
ekraniku pojawiła się twarz mojej siostry, więc wyciszyłam go i
wsadziłam z powrotem do kieszeni. Kochałam Faith, ale ostatnio
dzwoniła tylko wtedy, kiedy coś działo się z rodzicami, a dokładniej z
mamą, a ten dramat w odcinkach mógł trochę zaczekać.

– Dzięki, Sunny. Zawsze miło to słyszeć, a kiedy ty to mówisz, to

wiele dla mnie znaczy.

Uśmiechnęła się do mnie i położyła mi rękę na ramieniu, co

musiało wyglądać komicznie, bo była ode mnie znacznie niższa.

– Słusznie. Więc wierz mi, kiedy mówię, że powinnaś mieć też

jakieś życie poza szpitalem. To jest praca, zawód, i tak, to ważna praca,
wymaga oddania i poświęceń, ale nie wymaga, żebyś się w niej
całkowicie zatraciła. Jesteś śliczną, fantastyczną kobietą, która ma
przed sobą przyszłość. Widzę, jak bardzo jesteśmy do siebie podobne.
Więc wierz mi, nic z tego wszystkiego wiele nie znaczy, jeśli nie masz
nic innego.

Zrobiłam zagubioną minę i przestąpiłam z nogi na nogę, tak że

musiała zdjąć dłoń z mojego barku.

– Skąd to przemówienie, Sunny?

Zaśmiała się i znowu przerzuciła włosy przez ramię.

– Słyszałam plotki, że doktor Bennet zaprosił cię niedawno na

drinka, a ty odmówiłaś. Dlaczego? Jest bardzo przystojny, pracujecie
razem, więc mielibyście o czym rozmawiać. Dlaczego przynajmniej się
nad tym nie zastanowiłaś? Martwię się o ciebie. Pracujesz tu już prawie
dwa lata, ale nigdzie z nami nie chodzisz, nie otwierasz się. Lubię cię.
Chciałabym, żebyś żyła jak najpełniejszym życiem.

Doktor Bennet był szpitalnym przystojniakiem. Miał dwadzieścia

osiem lat, był zbudowany jak model z reklamy siłowni, a jego czarne,
falujące włosy i marzące zielone oczy sprawiały, że wzdychała do
niego większość pielęgniarek i kobiet, które kiedykolwiek stanęły na
jego drodze. Naprawdę był ciachem, a przy tym wydawał się miłym
facetem, i mniej więcej od pół roku dawał mi do zrozumienia, że
chciałby poznać mnie lepiej, poza pracą. Na ogół odrzucałam te
awanse. Nie byłam typem dziewczyny, z którą chętnie umawiają się
lekarze, na pewno nie interesował mnie romans w pracy – zwłaszcza że
i bez tego trudno mi było normalnie funkcjonować. Ale on całkiem
wprost zaprosił mnie na randkę w Święto Dziękczynienia. A ja, zamiast

odpowiedzieć czy wymamrotać jakąś wymówkę, wybiegłam po prostu,
bo w tej samej chwili dostałam informację, że helikopter przywiózł
Phila Donovana. Zobaczyłam jego nazwisko na karcie i opanowała
mnie potrzeba, by odszukać Nasha i zobaczyć, co się z nim dzieje.
Właściwie nie odmówiłam przystojnemu lekarzowi, ale
zainteresowanie, jakie budził we mnie Nash, ciągle było znacznie
większe niż chęć poznania przystojnego doktora.

– Daj spokój, Sunny. Naprawdę nie sądzę, żebym była w typie

Benneta, a nie wychodzę nigdzie, bo naprawdę nie mam na to czasu.
Pracuję, a wiesz przecież, co wyprawiała moja mama. Ale mam
naprawdę dobre życie.

– Dobre życie, to nie to samo co spełnione życie, Santa. Jeśli

mężczyzna zaprasza cię na randkę, to najwyraźniej jesteś bardzo w jego
typie. Musisz kupić sobie nowe lustro, takie, które pokaże ci to, co
widzą wszyscy inni, kiedy na ciebie patrzą. Nigdy nie zrozumiem, jak
możesz nie widzieć, że pewnie jesteś w typie każdego mężczyzny.

Chciałam jej powiedzieć, że się myli, że widzę to samo, co inni,

ale ani piękny biust, ani figura klepsydry, ani ładne włosy nie pomogą
mi nauczyć się nawiązywać kontaktów z ludźmi ani zaufać komuś na
tyle, by pozbyć się napięcia i po prostu się bawić. Zachowywać się jak
typowa dziewczyna, rozmawiać swobodnie o niczym – dla mnie były
to zadania niewykonalne. Poza tym ciągle bałam się, że zrobię albo
powiem coś niestosownego. Ale przed udzielaniem Sunny dalszych
wyjaśnień i wymyślaniem usprawiedliwień uratował mnie telefon,
który znowu zaczął dzwonić. Prawie widziałam sfrustrowaną twarz
siostry po drugiej stronie.

– Muszę odebrać, Sunny, ale naprawdę, dziękuję ci, że się o mnie

troszczysz.

– Nie ma sprawy, przyjaciółko. Ktoś musi to robić… Ty jesteś

zbyt zajęta troszczeniem się o wszystkich innych, żeby zająć się sobą.

Jakby na potwierdzenie jej słów, kiedy tylko wyszłam za

oszklone, przesuwne drzwi szpitala, usłyszałam w telefonie ostry,
zdenerwowany głos Faith.

– Nie odbierasz moich telefonów?

Faith i ja zawsze byłyśmy sobie bliskie. Dzielił nas tylko rok,

więc chodziłyśmy razem do szkoły do czasu, kiedy ona ją skończyła.
Wyjazd na studia na Zachodnie Wybrzeże był dla mnie konieczny, ale

ciężko było mi opuścić siostrę. Teraz była już żoną swojego chłopaka z
college’u. Mieli czworo dzieci, z których żadne nie miało jeszcze
siedmiu lat, i spodziewali się piątego.

Faith była głównym powodem, dla którego wróciłam do Denver,

choć uwielbiałam plaże i tęskniłam za szpitalem i ludźmi, z którymi
pracowałam na stażu w Kalifornii, a powrót do miasta, które
codziennie przypominało mi siebie młodszą, był naprawdę trudny.

– Nie. Musiałam zostać dłużej w pracy, a potem spotkałam

szefową i musiałam zamienić parę słów. Co się dzieje?

Usłyszałam, jak westchnęła, kiedy w tle rozległy się krzyki

jednego z dzieci.

– Rozmawiałaś z mamą w tym tygodniu?

Biorąc pod uwagę, że miałam zwariowany tydzień i spędziłam go

na zmianę, użalając się nad Nashem i wściekając się na niego – nie,
mamy nie było na radarze.

– Nie. Byłam zajęta. A co, coś się jej stało?

Moi rodzice byli małżeństwem przez ponad trzydzieści lat, z

czego dwadzieścia pięć – szczęśliwym. W pewnym momencie, kiedy
mnie nie było w domu, a Faith musiała stawić czoło obowiązkom
związanym z jej własną rodziną, mój tata doszedł do wniosku, że
siedzenie w pustym domu, tylko z mamą, to żadna frajda. Zaczął się
spotykać ze znacznie młodszą kobietą, pomocą dentystyczną, która z
nim pracowała, z czym się zresztą nie ukrywał. Małżeństwo rodziców
trwało jednak dalej, dopóki mama nie poczuła, że nie zniesie już więcej
niewierności i upokorzeń. W rezultacie od dwóch lat ciągnął się
przykry, trudny rozwód. Atmosfera była napięta, pełna nienawiści i
wzajemnych oskarżeń. Rodzice nie tylko zwrócili się przeciw sobie, ale
też stali się niemal zupełnie obcymi ludźmi dla Faith i dla mnie. To był
drugi powód, dla którego wróciłam do domu. Chciałam odzyskać
matkę.

Mama chciała, żeby żadna z nas nie miała już nic wspólnego z

ojcem. Była pełna gniewu, zachowywała się irracjonalnie, a całą uwagę
poświęcała teraz Faith i jej dzieciom. Doprowadzało to moją siostrę do
szału, aż po kolejnym jej łzawym, rozpaczliwym telefonie złożyłam
podanie o pracę w Denver Health Medical Center i wróciłam do miasta,
żeby spróbować zminimalizować szkody. Mama była na krawędzi
załamania. Widziałam, jak staczała się coraz szybciej w przepaść, ale

nie było nic, co mogłabym zrobić, żeby temu zapobiec. Sama się
leczyła, brała leki i piła dużo wina; tak próbowała sobie poradzić z
bólem. Wszystkie cierpiałyśmy, bo choć to, co robił tata, wszystkie nas
bolało, odcięcie go od całego naszego życia okazało się niemożliwe, a
to doprowadzało mamę do szaleństwa.

– Tak, coś się stało. Jeden z sąsiadów zadzwonił, żeby mi

powiedzieć, że przed domem jest straż pożarna. Poszła, zdaje się, do
ogródka na tyłach, wsadziła wszystkie rodzinne zdjęcia na grill i
postanowiła je spalić.

Jęknęłam i ruszyłam na parking, gdzie zostawiłam samochód.

– Poważnie?

Faith wypuściła powietrze. Słyszałam, że jest bardzo zmęczona.

– Taaa. Ogień zaczął się roznosić, bo wiało, a poza tym wlała za

dużo gazu do zapalniczek. Zajęła się część ogródka. Chyba nie byłoby
to nic groźnego, gdyby jakoś zareagowała, próbowała to jakoś ugasić,
ale sąsiad mówił, że tylko stała, patrzyła na ogień i śmiała się jak
wariatka, aż wreszcie przyjechała straż pożarna. Mogła puścić z
dymem całą okolicę. Ludzie z administracji nie są zadowoleni.

Wrzasnęła coś do jednego z dzieci i wymruczała coś do męża, a

ja wsiadłam do samochodu i zapuściłam silnik.

– Ona jest na krawędzi, Santa. Nie wiem, jak to powstrzymać.

Skończy w psychiatryku albo w więzieniu, jeśli czegoś nie wymyślimy.
Już wcześniej były z nią problemy, ale teraz to nie do zniesienia. A jeśli
coś sobie zrobi?

Musiałam wyłączyć radio, bo włączyło się automatycznie i

rozległ się ryk Band of Skulls. Nastawiłam ogrzewanie i zastukałam
palcami w kierownicę.

– Mam wolny czwartek. Pojadę i pogadam z nią.

– Och, Santa, lepiej nie. To was obie tylko wytrąca z równowagi.

Po prostu musiałam się wygadać. Jestem już tym wszystkim taka
zmęczona.

– To bardzo smutne, Faith. Ktoś musi pojechać i wlać jej trochę

oleju do głowy. No więc mąż ją zostawił, to jeszcze nie koniec świata.
Wiem, że to był dla niej cios, zdrada ojca, i to, że on się świetnie bawi
ze swoją nową dziewczyną, ale ona naprawdę musi wziąć się w garść i
zostawić to za sobą. Nam się udało.

Mnie chyba było łatwiej, nigdy tak naprawdę nie wierzyłam,

żeby jakiś mężczyzna mógł dochować wierności jednej kobiecie.

Faith prychnęła i usłyszałam, jak przekłada telefon z jednego

ucha do drugiego.

– I to mówi dziewczyna, która pozwoliła, żeby jeden chłopak

zepsuł jej osiem lat życia. Spójrz prawdzie w oczy, Santa, kobiety w
naszej rodzinie źle znoszą zawód miłosny.

Musiałam niechcący wydać jakiś dźwięk, bo jej głos zabrzmiał

ostro, kiedy spytała:

– Widziałaś się z nim znowu?

Wypuściłam powietrze przez zęby, zamknęłam oczy i opuściłam

rękę na siedzenie. Nie powinnam była wspominać o tym, że wpadłam
na Nasha, kiedy przyjechał odebrać Rome’a ze szpitala po tamtej bójce
w barze kilka miesięcy temu. Chciałam tylko wrócić do domu, wziąć
gorący prysznic i zmyć z siebie pozostałości tego dnia.

– Ktoś z jego rodziny leży u nas na onkologii. Spotkałam go parę

razy w szpitalu.

Faith warknęła gardłowo, a ja zaśmiałam się, słysząc ten obronny

dźwięk.

– Posłałaś go do wszystkich diabłów?

Faith od dawna uważała, że powinnam Nasha zwymyślać,

powiedzieć mu, jak okropnie mnie potraktował, i zostawić go z tym.
Twierdziła, że Nash jest jak cierń w moim boku, który trzeba po prostu
szybko i dokładnie wyciągnąć.

– Nie. Prawie wcale się przy nim nie odzywam. Tylko

wytrzeszczam oczy i gapię się na niego dziwnie, aż robi mu się
nieswojo i odchodzi.

Zaśmiała się i usłyszałam, że mąż o coś ją pyta.

– Naprawdę szkoda, że ktoś mu nie przestawił nosa albo że nie

dostał jakiejś ohydnej choroby skórnej i zbrzydł tak, żeby nie można na
niego patrzeć.

Narysowałam palcem serduszko na zamglonej szybie.

– Nic z tego, ciągle wygląda naprawdę dobrze, lepiej niż w

szkole, tylko ma więcej tatuaży… i wiesz, mięśni. – Był absurdalnie
przystojny, i te oczy… Boże, pod ich spojrzeniem majtki same spadają.

– To źle, a ty nie powinnaś w ogóle tego zauważać. Powinnaś go

spuścić na parapet. Trzymaj się od niego z daleka, Santa. Dla własnego
dobra. Słuchaj, muszę kończyć. Justin chce, żebym zajęła się dziećmi,

bo kończy obiad.

– Zadzwonię, jak już pogadam z mamą.

– Uch, no dobrze. Ciągle mi się wydaje, że to będzie katastrofa. –

Jej przekonanie było trochę przytłaczające, ale musiałam przecież
dopilnować, żeby matka nie posunęła się za daleko w swojej rozpaczy.

– Pewnie tak, ale trzeba to zrobić. Ucałuj ode mnie dzieciaki.

– Ucałuję. I naprawdę, Santa, nie zbliżaj się do Nasha Donovana.

Chyba nigdy nie wyleczyłaś ran po tym, jak pierwszy raz podeptał
twoje uczucia.

Pożegnałam ją i rzuciłam komórkę na siedzenie obok.

Miała rację. Po tym, co zafundował mi Nash, moje serce nigdy

nie było już takie jak przedtem. Nawet jeśli nie wiedział, że coś do
niego czułam, nawet jeśli wydawał się dość miłym chłopakiem podczas
tych kilku przelotnych spotkań, sposób, w jaki ślepo to wszystko
zniszczył, był niewybaczalny, nawet teraz.

Kiedy wyjechałam do college’u i usamodzielniłam się, moje

życie zaczęło się zmieniać. Zdrowy, kalifornijski styl zmienił mój
wygląd, a fakt, że nikt mnie tam nie znał, nikt nie wiedział, że jestem
dziwaczką, która nie ma przyjaciół, sprawiał, że łatwiej było mi
rozmawiać z ludźmi. Zainteresowanie mężczyzn nadal nie było dla
mnie łatwe, ale stało się przynajmniej do zniesienia, więc zaczęłam
umawiać się od czasu do czasu na randki. Niektórzy podobali mi się
bardziej niż inni, przy niektórych rozluźniłam się na tyle, żeby przejść
pierwszą bazę, a nawet drugą, ale dopiero kiedy poszłam do pierwszej
pracy w szpitalu w Los Angeles i poznałam Dereka, który był
pielęgniarzem, poczułam się dość swobodnie i zaufałam komuś na tyle,
żeby pójść z nim do łóżka.

Spotykaliśmy się przez trzy miesiące. Derek był miły, tak jak ja

pasjonował się zdrowiem, medycyną i chciał pomagać innym, i był
naprawdę, naprawdę uroczy. Wydawało się, że mnie lubił, bardzo lubił.
Powtarzał bez końca, że jego zdaniem jestem zabawna, inteligentna,
ładna i że miło jest ze mną przebywać, i nigdy na nic nie naciskał.
Wszystko potoczyło się naturalnie… jedno prowadziło do drugiego, aż
w końcu wylądowaliśmy w łóżku. Tam właśnie jedyny związek, na jaki
się w życiu odważyłam, zaczął się rozpadać. Sama myśl o tym, że
jestem naga, rozebrana i wystawiona na widok przerażała mnie.
Obawa, że zostanę poddana ocenie i uznana za niewystarczająco dobrą,

wywoływała u mnie mdłości i zimne poty. Nie ma nic romantycznego
w dziewczynie, dla której seks to tortura, która zalewa się łzami i rzuca
do drzwi, kiedy tylko jest po wszystkim.

Ale Derek wydawał się fantastycznym facetem i chciał ze mną

zostać, chciał ze mną nad tym pracować i w końcu przekonał mnie, że
warto dać naszemu związkowi jeszcze jedną szansę. Tylko w seksie
nigdy nie układało się tak, jak chciałam, i niedługo zastałam Dereka w
ramionach innej pielęgniarki z naszej zmiany. Ona, oczywiście, nie
płakała ani nie zmuszała się do niczego, kiedy weszłam do jego
mieszkania i zobaczyłam ich razem. Zdrada bolała i całkowicie
przekonała mnie, że żadnemu mężczyźnie nie można ufać, że oni
zawsze wybiorą dziewczynę łatwą i pewną, a nie taką, która zmaga się
z zahamowaniami i problemami. Poza tym Derekowi zawsze zależało
bardziej na mnie niż mnie na nim i, szczerze mówiąc, ulżyło mi, bo był
taki miły i troskliwy, a teraz miałam wreszcie wymówkę, żeby odejść.
Całe to zmuszanie się, próbowanie i udawanie, że seks jest coraz lepszy
dla mnie i przyjemniejszy, było bardzo wyczerpujące… Nie winię go,
że miał ochotę spotykać się z dziewczyną, która w łóżku zachowuje się
normalnie.

Później było jeszcze dwóch facetów, którzy zainteresowali mnie

na tyle, żeby znowu spróbować, w nadziei, że jedna noc będzie wiązała
się z mniejszą presją. Myślałam, że jeśli facet mnie nie zna, nie wie, jak
się zachowuję, to może uda mi się opanować irracjonalny lęk przed
odrzuceniem i złą oceną. Nigdy mi się nie udało. Zawsze mnie mdliło i
czekałam tylko, aż będzie po wszystkim, a kiedy za drugim razem
zostałam nazwana oziębłą kokietką, postanowiłam więcej nie
próbować. Przestałam się łudzić, że normalne stosunki damsko-męskie
będą częścią mojej przyszłości.

Nie obarczałam Nasha i tego, co zrobił, całą winą za moje

zahamowania. Wiele brało się z faktu, że jestem taka, jaka jestem.
Zawsze byłam trochę inna, zawsze odstawałam od reszty. Faith też była
wysoka, tak jak ja, też miała płomiennorude włosy, ale z jej włosami
można było coś zrobić i założę się, że nigdy nie miała w nich kołtuna.
Była pogodna i lubiana, grała w siatkówkę i należała do mnóstwa
różnych klubów i komitetów. Wzięła po rodzicach to, co mieli
najlepszego, i umiała być uroczą, wesołą dziewczyną. Nikt nie miał
pomysłu, co ze mną zrobić, nawet w domu, gdzie kochano mnie

bezwarunkowo, wiem o tym. Jednak mimo to, próbując mi pomóc,
rodzice wprowadzali w moje życie coraz to nowe diety i coraz to
nowych dermatologów, i zapisywali mnie na coraz to inne zajęcia
pozaszkolne. Wszystko to okazało się tylko stratą pieniędzy. Wiem, że
mieli dobre intencje, chcieli, żebym wyszła ze swojej skorupy i żyła
pełnią życia, ale ja tylko czułam się coraz gorsza – coraz gorzej w
swojej skórze.

Oczywiście nie pomogło mi, że mniej więcej w tym samym

czasie Derek udowodnił mi, że mężczyznom nie można ufać, a tata
doszedł do wniosku, że znudził się mamą i że chce wymienić ją na
nowszy model. Nie liczyło się, że jesteśmy kochającą się, troskliwą,
trwałą rodziną i że zawsze się wspieramy. Nie, liczyły się sterczące
cycki i szeroki uśmiech, przy których czuł się dziesięć lat młodszy. Nie
zawahał się przed rozbiciem naszej rodziny, a ja zostałam z
niewzruszalnym przekonaniem, że mężczyźni zawsze wybierają łatwe
wyjście. Jeśli pokażesz im ładną dziewczynę, chętną i dostępną, penis
zawsze dokona wyboru za nich, i to jest smutne.

Choć już wtedy wiedziałam, że Nash nie jest dla mnie, snułam

wokół niego fantazje. Podobało mi się, że interesuje się sztuką,
uważałam, że jego pasja do graffiti, tatuaży i piercingu jest czymś
niebezpiecznym i fantastycznym. Jak większość nastolatek. Myślałam,
że Nash jest inny; sposób, w jaki zachowywał się wobec mnie przy
szafkach, stawiał go ponad resztą typowych nastoletnich chłopców z
naszej szkoły, którzy traktowali mnie inaczej. Kiedy odkryłam, jak
bardzo się myliłam, wszystko to legło w gruzach, grzebiąc moje
roztrzaskane poczucie własnej wartości i pewność siebie. Musiałam
zostać pielęgniarką, znaleźć sobie jakiś wyższy cel, żeby wydobyć z
gruzowiska te fragmenty samej siebie. Nadal nie byłam kompletna, ale
radziłam sobie znacznie lepiej, niż kiedy byłam nastolatką.

Faith miała rację. Kobiety z rodziny Fordów nie radziły sobie

łatwo ze złamanym sercem i musiałam niechętnie przyznać, że jeden
pocałunek pijanego Nasha podziałał na mnie bardziej niż trzy miesiące
zalotów Dereka. Byłam dość inteligentna, by wiedzieć, że to niedobrze.
Czułam, że powinnam poważnie potraktować surowe ostrzeżenie Faith
i naprawdę trzymać się od niego z daleka. Nash Donovan mógł zburzyć
moją tożsamość i uporządkowane, proste życie, które teraz
prowadziłam.

NASH:

Byłem wykończony i miałem coraz mniej cierpliwości. Zamiast

pracować od dwunastej do siódmej, musiałem przychodzić na
dziewiątą i zostawać do ósmej albo i dłużej, żeby przyjąć wszystkich
tych ludzi, których zawiodłem przez swoje załamanie w ubiegłym
tygodniu. Mój kalendarz był zwykle pełny, więc próba nadrobienia
tygodniowych zaległości była koszmarem nie tylko dla mnie, ale też
dla Cory, która była gotowa mnie udusić.

Chciałem też spędzać każdą przerwę na lunch u Phila, co

oznaczało, że przez cały dzień nie miałem ani chwili wolnej. Z Philem
nie było najlepiej. Miał wodę w płucach, a jeden z leków
przeciwbólowych, które dostawał, źle działał na jego żołądek, więc
często wymiotował. Ciężko było na niego patrzeć w takim stanie, po
prostu nikł w oczach. Im bardziej nikł, tym więcej pytań rodziło się w
mojej głowie. Naprawdę miałem ochotę przycisnąć go trochę i
wyciągnąć z niego resztę tej historii. Pierwszy szok minął i teraz
chciałem się jak najwięcej dowiedzieć. Nie bałem się już tego, co mogę
usłyszeć. Byłem pewny, że Phil nie wstydzi się mnie ani tego, że w
moich żyłach płynie jego krew.

Mogłem przygwoździć matkę i wydusić z niej szczegóły, ale

kontakty z nią zawsze były koszmarem, no i nie wiedziałem, czemu
akurat teraz miałaby mówić prawdę. Cora wspomniała, że jej tata znał
wiele dyskretnych szczegółów i że nie ma nic przeciw temu, żeby je z
niego wyciągnąć, jeśli chcę. Jej tata i Phil byli razem w piechocie
morskiej dawno temu i więź, jaka ich wtedy połączyła, przetrwała
wszystkie te lata.

Powiedziałem jej, żeby się wstrzymała, bo chciałem dać ludziom,

którzy byli w to wplątani i tyle lat pozwalali mi żyć w kłamstwie,
szansę, żeby wytłumaczyli się ze swoich decyzji. Jednak wiedziałem,
że jeśli Phil wkrótce się przede mną nie otworzy, będę musiał przyjąć
jej propozycję i zrobię to bez cienia poczucia winy.

Byłem w warsztacie sam. Musiałem dokończyć tatuaż Hello

Kitty w wersji zombi na nodze jednej dziewczyny. Miałem już tych
zombi po dziurki w nosie. Codziennie jakiś Elvis zombi, Marilyn
zombi, Harry Potter zombi… całymi dniami, bez przerwy, zombi.
Oczywiście zawsze poświęcam wszystkim klientom sto procent uwagi i

przykładam się tak samo do każdego tatuażu. Jestem im to winien,
biorąc pod uwagę, że będą już zawsze nosili na sobie moje dzieła, ale
naprawdę zastanawiam się czasem, czy ci młodzi ludzie, którzy siadają
na moim fotelu, biorą pod uwagę to, że moda przemija. Za pięć lat
Elvis zombi nie będzie się wydawał ani w połowie tak superekstra jak
teraz, więc starałem się, żeby tatuaż był wykonany perfekcyjnie, tym
bardziej że motyw wcześniej czy później straci na aktualności.

Kończyłem już i spojrzałem właśnie na zegar, który stał na

blacie, żeby sprawdzić, czy zdążę do szpitala, kiedy otworzyły się
drzwi i do środka wszedł Rowdy. Rowdy St. James wyglądał jak
współczesna wersja Jamesa Deana. Miał swój unikalny styl, mocno
retro, i był jednym z najzabawniejszych ludzi, jakich znałem. Dzięki
niemu atmosfera w warsztacie była trochę lżejsza, bo Rule potrafił być
jak wrzód na dupie, a Cora uwielbiała wywoływać dramaty i wtrącać
się w cudze sprawy. Uniosłem jedną brew i na zawsze związałem
dziewczynę na fotelu z jej zombi.

– Co słychać, stary?

Klientka zapłaciła, zapewniając, że jest obłędnie zadowolona ze

swojej zombi kici, a ja odprowadziłem ją do wyjścia i zamknąłem
drzwi na klucz.

– Ostatnio pracujesz o przedziwnych porach, chłopie.

Jakby dla podkreślenia prawdziwości tych słów, ziewnąłem i

przekręciłem rękami głowę.

– Mam to na własne życzenie. Nie powinienem był zachowywać

się w ubiegłym tygodniu jak bałwan.

– Hej, sporo się na ciebie zwaliło.

– Taaa, ale jestem dorosły. A zachowywałem się jak dziecko.

– Nikt nie ma ci tego za złe.

Nie, nie mieli mi tego za złe, ale powinni. Trzeba było aż Santy,

która kazała mi się wziąć w garść, i zdecydowanej akcji Rule’a, żebym
dostrzegł cokolwiek poza własnymi rozbujanymi emocjami.

– A ty co tu robisz tak późno? – spytałem, porządkując

stanowisko.

– Szukałem cię. Wstąpiłem do szpitala, żeby zobaczyć się z

Philem, wspomniał coś o tym nowym warsztacie. Supersprawa.

– Taaak. Tyle że nie mam pojęcia, co mam z tym zrobić.

Zaśmiał się i oparł o blat, podczas gdy ja zacząłem zmywać

wszystko silnym środkiem dezynfekującym.

– Cóż, nie znam się na zatrudnianiu nowych ludzi, ale to chyba

jasne, że nie znajdziesz nikogo, kto zastąpi Corę. Ta forma tak po
prostu nie pękła, nie, ona rozleciała się na tysiąc kawałków. Świat nie
wytrzymałby więcej niż jednej takiej Cory.

Roześmiałem się, bo miał rację, i wstałem, żeby rozprostować

plecy. Chrupnęły tak, jakby rozpadały się na części.

– Fakt.

– Znam faceta, robi remonty i takie tam. Jest w porządku, to

jeden z moich klientów, prawdę mówiąc. Chcę tylko, żebyś wiedział,
że jak trzeba będzie przygotować lokal do robienia tatuażu, to masz
człowieka.

– Kto to jest?

– Zeb Fuller.

Słyszałem już to nazwisko. Zeb też interesował się samochodami.

Miał starego internationala i naprawiał go u tego samego mechanika,
do którego jeździłem, kiedy z bestią działo się coś, z czym sam sobie
nie radziłem.

– Ekstra. Zapamiętam to. Ja na razie nawet tam nie byłem. Z całą

tą robotą tutaj i jeżdżeniem do Phila do szpitala nie wiem już za co się
chwycić.

Nie wspominając już o tym, że choć wiedziałem, że Santa nie

chce mieć ze mną nic wspólnego, po cichu liczyłem, że ją spotkam,
ilekroć przekraczałem próg szpitala. Na razie nie miałem szczęścia, ale
nie powstrzymywało mnie to przed tym, żeby się za nią rozglądać.

– Tak, zauważyłem, a Rule myśli teraz tylko o ślubie. Wszystko

tak się tu pozmieniało w ciągu tych paru lat. Pamiętam czasy, kiedy
wszyscy chcieliśmy się tylko dobrze zabawić i wypić parę butelek.

– Hej, ja się nie zmieniłem – powiedziałem, ale bez specjalnego

przekonania, delikatnie mówiąc. Za bardzo byłem zmęczony na
zabawę.

Zaśmiał się i przewrócił niebieskimi jak ocean oczami.

– Gadka-szmatka, Nash. Cała nasza ekipa się żeni i ma dzieciaki,

wszyscy dorastamy i próbujemy się ustatkować.

Rowdy był najmłodszy z całej naszej braci, więc dziwnie było

usłyszeć coś takiego z jego ust. Zapaliło to w mojej ogolonej głowie
parę światełek.

– W końcu musiało się tak stać, chyba, ale małżeństwo i dzieci…

– Skrzywiłem się. – To nie dla mnie.

– Zobaczymy, bracie. Zobaczymy. Ale szczerze mówiąc, nie po

to tu przyszedłem. Mam pomysł na ten nowy warsztat i chcę go z tobą
obgadać.

Rowdy był interesującym facetem. Wesołek, błazen naszej grupy,

ale pod tą fasadą kryło się znacznie więcej, niż było widać na pierwszy
rzut oka. Chyba właśnie dlatego on i Jet tak się razem trzymali. Rowdy
traktował to, co robiliśmy, żeby zarobić na życie, jak sztukę, w
znacznie większym stopniu niż reszta z nas. Myślę, że pod tymi
fantastycznymi włosami, doskonale wyrzeźbionymi mięśniami i maską
wesołka krył się prawdziwy artysta. Doceniałem to i jego, więc jeśli
miał jakiś pomysł, byłem bardziej niż chętny, żeby dać mu szansę. Poza
tym musiało to wiele dla niego znaczyć, jeśli przyszedł z tym do mnie
w porze, kiedy wszyscy inni już dawno wyszli z pracy.

– Dawaj.

Zaskoczyło mnie, że wydawał się trochę zdenerwowany. Skóra

na jego szyi, pod tą wielką wytatuowaną kotwicą, zaróżowiła się lekko.

– Cora wspomniała, że w tym nowym budynku jest jakaś pusta

przestrzeń, gdzie były biura i takie tam. Myślę, że powinieneś mieć tam
sklep. Na dole byłaby pracownia tatuażu i piercing, ale mógłbyś się
zastanowić, czy na górze nie sprzedawać rzeczy… naszej własnej
marki. Nie tylko koszulki i inne bzdety, jak teraz. Można by też
pokazywać tam rzeczy, które robią różni artyści, to też mogłoby
przynosić zyski. Wiesz, takie rzeczy jak ten mural, który zrobił Rule
dla tych bogaczy albo graffiti, które zrobiłeś na ścianie tej knajpy na
Broadwayu. Ludzie by to kupowali, a w tej dzielnicy można by im za
to słono liczyć.

Byłem w stanie tylko się na niego gapić. Musiał źle zrozumieć

moje zaskoczenie, bo wzruszył ramionami i podniósł wytatuowaną
rękę, żeby potrzeć kark.

– Albo nie. To tylko taki pomysł.

Zamrugałem i pchnąłem go otwartą dłonią w pierś.

– Cholernie dobry pomysł. Niech mnie, chłopie, Phil tobie

powinien powierzyć ten nowy projekt. Nie miałem pojęcia, że znasz się
na biznesie.

Wyszliśmy z pracowni na zimne powietrze, które na moment

zaparło mi dech w piersi. Zadrżałem w swojej bluzie z kapturem.

– Widziałem po prostu, co zrobili Rome i Asa w tym barze, który

w końcu teraz sami prowadzą, i pomyślałem, że my też moglibyśmy
spróbować i trochę się rozwinąć. Uwielbiam to miejsce, kocham tę
robotę, więc czemu nie wejść z tym wszystkim na wyższy poziom?

– To znaczy, że osoba, którą zatrudnimy na miejsce Cory do

prowadzenia tych pracowni, musi być idealna. Nie znasz nikogo, kto by
się nadawał do tej roboty, co?

Odruchowo sięgnąłem do kieszeni bluzy po fajki i omal nie

eksplodowałem, bo kieszeń była pusta. Rzucanie palenia jest do dupy, a
ja w rzucaniu palenia też jestem do dupy, ale naprawdę się starałem, a
za każdym razem, kiedy widziałem Phila na łóżku, było mi trochę
łatwiej.

Rowdy pokręcił swoją jasną głową i postawił kołnierz pikowanej

kurtki.

– Nie, ale znajdziesz kogoś. Masz nosa do ludzi, a Rule to

bramkarz z piekła rodem, nie wspominając już o tym, że każdy, kogo
przyjmiecie, będzie musiał przejść próbę Cory. Musisz uwierzyć w
siebie, Nash. To jest życie Phila, jego spuścizna… To oczywiste, że
tylko tobie mógł je powierzyć. Jesteśmy rodziną; chciał, żebyś
podtrzymał tradycję, żeby to miejsce pozostało domem. Masz to
wszystko, bracie. Trochę wiary.

Mruknąłem coś tylko i skręciłem w stronę, gdzie zaparkowałem

chargera. Lekkie płatki śniegu zaczęły opadać na ziemię.

Spojrzałem na niego, kiedy spytał:

– Hej, słyszałem, że twoja nowa sąsiadka to ekstraklasa. Co z

nią?

Uniosłem jedno ramię i pozwoliłem mu opaść. Mogłem tylko

powiedzieć, że jej włosy mają niewłaściwy odcień rudego i że ma
ciemne oczy, a nie szare, kojące.

– Nie mam czasu i Phil… nie wiem. Wpadnij na piwo, to

będziesz mógł się przedstawić.

Nie odpowiedział, tylko obrzucił mnie spojrzeniem. Spojrzeniem,

które mówiło wyraźnie, że jeśli nie próbuję aktywnie dobrać się do
majtek seksownej sąsiadki, to dzieje się coś innego. Na szczęście było
lodowato, więc żaden z nas nie miał ochoty sterczeć na chodniku i
udało mi się zwiać bez wymyślania kiepskich wymówek, żeby ukryć

prawdziwą przyczynę, dla której nie zainteresowałem się laleczką z
naprzeciwka.

Do szpitala dotarłem tuż przed dziewiątą. Chciałem zaparkować

blisko, żeby nie zmarznąć po drodze, ale los mi nie sprzyjał i kiedy w
końcu znalazłem wolne miejsce, musiałem drałować pięć minut do
wejścia naokoło szpitala. Mruczałem coś o tym, jaką mam ochotę
zapalić, i zacierałem z zimna ręce, aż wyszedłem zza rogu i stanąłem
jak wryty.

Po chodniku, tam i z powrotem, chodziła Santa. Światła z

budynku otaczały ją lśniącą poświatą, jakby niebiosa z góry
postanowiły opromienić ją swym blaskiem. Każdy płatek śniegu w jej
wspaniałych włosach lśnił i migotał. Ona nie tylko na imię miała
Santa… Jakby jakaś nieznana siła próbowała zmusić mnie, żebym
zobaczył w niej znacznie więcej. Jej zwykle skromnie związane włosy
powiewały wokół niej, otaczając jasną twarz chmurą miedzi i ognia. W
luźnych pasmach zbierał się śnieg, ale ona zdawała się tego nie
zauważać. Miała na sobie fartuch, ale była bez płaszcza i rękawiczek, i
wyglądało na to, że nie czuje zimna, kiedy tak chodziła tam i z
powrotem. Jej ruchy były gorączkowe, ramiona skrzyżowała ciasno na
piersi, jakby sama siebie chciała zamknąć w niedźwiedzim uścisku.

Wiedziałem, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego, że wolałaby

udawać, że nie istnieję, ale nie mogłem minąć jej, nie pytając, co się
dzieje, nie sprawdzając, czy wszystko w porządku. Nie jestem takim
człowiekiem, a co ważniejsze, naprawdę miało dla mnie znaczenie, co
ona tu robi, wyraźnie zdenerwowana, i dlaczego nie ma płaszcza czy
czegoś innego na sobie, skoro jest tak zimno.

– Santa?!

Zawołałem ją cicho i podszedłem trochę bliżej. Kiedy się

odwróciła, zobaczyłem na jej policzkach zamarznięte ślady łez i niemal
czułem napięcie jej ciała. Zaskoczyło mnie, że płatki śniegu padające
na jej twarz i rzęsy nie topniały od razu od całej tej gorącej energii,
którą emanowała.

– Wszystko w porządku?

Zamrugała i spojrzała na mnie tak, jakby mnie nie rozpoznała.

Pomyślałem, że to może przez czapkę, którą miałem na głowie.
Otworzyła usta i zamknęła je znowu, jakby nie potrafiła wydobyć
głosu. Opuściła ramiona i tylko patrzyła na mnie bez słowa, bez ruchu,

przez długą chwilę. Już miałem przeprosić, że jej przeszkodziłem,
kolejny raz, kiedy nagle ruszyła w moją stronę… runęła nawet, jakby
ziemia uciekła jej spod nóg. Nie miałem pojęcia, co chce zrobić, ale
wyraz twarzy miała tak skupiony i napięty, że przygotowałem się na
policzek albo kolano w kroczu. Przy tej dziewczynie nigdy nie było
wiadomo, skąd zawieje wiatr.

Nie byłem przygotowany na to, że rzuci mi się na szyję. Byłem

tak zaskoczony, że musiałem cofnąć się o krok, obejmując ją w pasie
rękami. Zacisnęła lodowate palce pod kołnierzem mojej bluzy, wpijając
mi je w kark. Jej piersi napierały na moją klatę, długie włosy muskały
moje dłonie w zagłębieniu jej pleców. Były jedwabiste i zimne, jakbym
dotykał szronu na szybie. Byłem oszołomiony i zastanawiałem się
właśnie, o co jej chodzi, kiedy przywarła nagle wargami do moich ust.
Dobrze, że była wysoka i nie musiała się za bardzo wyciągać do góry,
bo gdybym trzymał ją w górze, mógłbym ze zdumienia upuścić ją na
ziemię.

Jej wargi były gorące, dzikie, desperackie. Smakowała jak zima i

jakiś cierpki cytrus. Wiem, bo nie zawahała się przed wsunięciem
języka w moje oniemiałe usta. Całowało mnie już wiele dziewczyn,
może zbyt wiele, ale żadna z nich nie wyrzuciła mnie z uśpienia poza
granicę, za którą moje majtki wydawały się o kilka rozmiarów za małe
zaledwie w ułamku sekundy. Nie chodzi nawet o to, że to był
fantastyczny pocałunek. Tylko o to, że coś się za nim kryło, coś
ostrzejszego, bardziej znaczącego niż w jakimkolwiek innym
pocałunku, który mogłem sobie przypomnieć. To, jak przycisnęła swoje
miękkie usta do moich, jak muskała moje wargi zębami, jak wbiła
swoje krótkie paznokcie w moje ciało – to wszystko wywróciło moje
wnętrzności do góry nogami.

Gdybyśmy nie stali na przysypanym śniegiem chodniku,

przyparłbym ją do ściany… do diabła, znalazłbym jakieś miękkie
miejsce na ziemi i pozwolił, żeby rozładowała to, co ją dręczy, w
najdzikszy, najbardziej nieprzyzwoity sposób, na jaki miałaby ochotę.
Jeśli potrzebowała fizycznej ulgi, żeby uwolnić emocje, byłbym
najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, mogąc zaoferować jej do tego
celu swój czas i swoje ciało. Zaczynało się we mnie rodzić podejrzenie,
że jeśli kiedykolwiek miałbym dość szczęścia, żeby zobaczyć ją nagą,
już nigdy nie pozwoliłbym się jej ubrać.

Przesunęła ręce do przodu i ujęła moją twarz w dłonie. Zaczynała

drżeć, a kiedy się odsunęła, znalazłem się w samym środku rozszalałej
burzy, jaką było jej spojrzenie. Podniosłem rękę i starłem pojedynczą,
kryształową łzę, która zatrzymała się na jej rzęsach. Santa wypuściła
powietrze i zamknęła oczy.

– Przepraszam. Nie miałam zamiaru tak cię zaatakować ustami. –

Wydawała się jednocześnie zakłopotana i smutna.

Wybuchnąłem śmiechem i cofnąłem się o krok, a ona opuściła

ręce. Chyba wracała do siebie, bo zaczęła drżeć. Westchnąłem i
rozpiąłem bluzę, żeby podać ją Sancie. Przez chwilę patrzyła na mnie
w milczeniu, a potem ją przyjęła.

– Santa, możesz mnie atakować dowolną częścią swojego ciała,

kiedy tylko chcesz. Nie będę się skarżył… nigdy.

Parsknęła trochę drżącym śmiechem.

– Dzięki.

– Chcesz porozmawiać o tym, dlaczego chodzisz tu w śniegu tam

i z powrotem?

To było ryzykowne posunięcie. Nigdy nie sprawiała wrażenia, że

ma ochotę rozmawiać ze mną o czymkolwiek, ale ciągle wydawała się
tak przygnębiona, że musiałem zapytać.

Pokręciła głową i przeczesała włosy rękami. Kilka rudych

kosmyków podniosło się wokół jej głowy jak aureola.

– To był ciężki tydzień. Przez tę pogodę mamy tu istne

szaleństwo, a do tego zaczął się sezon grypowy. Czasami bardzo mnie
to przytłacza i serce mnie boli, ale robię swoje i zwykle jestem w stanie
poczekać, aż wrócę do domu, zanim sobie to wszystko poukładam albo
się rozsypię.

Nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić, z czym musi sobie

codziennie radzić. Brat bliźniak Rule’a, Remy, został przywieziony na
oddział ratunkowy tego samego szpitala, kiedy rozbił się samochodem
w koszmarnym wypadku na autostradzie międzystanowej. Nie przeżył i
było dla mnie jasne, że z takimi rzeczami Santa styka się bez przerwy.

– Dzisiaj przywieźli nastolatkę. Rodzice znaleźli ją w łazience;

przedawkowała. Właściwie była jeszcze dzieckiem, miała całe życie
przed sobą, ale połknęła całą fiolkę tabletek, bo dzieciaki w szkole się
nad nią znęcały. Zachowywały się strasznie, okropnie przezywały ją w
Internecie i nie była już w stanie tego znieść.

Widziałem, że dolna warga zaczęła jej drżeć, aż w końcu

przygryzła ją zębami. Podniosła na mnie pociemniałe oczy.
Zastanawiałem się, czy dostrzegła w tej dziewczynie siebie sprzed lat, i
ogarnęły mnie wyrzuty sumienia, że wtedy bardziej nie zwracałem na
nią uwagi.

– Cały czas patrzę na tragedie, na śmierć, ale najgorzej jest

wtedy, kiedy są bezsensowne. Jej wystarczyłaby zwykła ludzka
życzliwość, trochę ciepła, żeby nie była teraz w drodze do kostnicy, a
jej rodzice w rozpaczy. To takie straszne i takie bezsensowne.

Wsunęła ręce w rękawy mojej kurtki i spojrzała na mnie.

– A jutro muszę pojechać porozmawiać z mamą, co można

porównać do leczenia kanałowego kilku zębów naraz. To był naprawdę
ciężki dzień i chyba na moment wypadłam z toru.

Teraz ja zacząłem się trząść.

– Tak mi przykro, Santa. Brzmi to koszmarnie.

Zmrużyła oczy i wskazała głową budynek.

– Skąd wiesz? Czy kiedykolwiek ktoś się z ciebie wyśmiewał,

przezywał, sprawił, że czułeś się tak, jakbyś nie miał prawa żyć tylko
dlatego, że nie byłeś taki, jak wszyscy inni?

Skrzywiłem się, bo powiedziała to ostro, i nie rozumiałem, jak

może w jednej chwili stać się wobec mnie tak wroga. Najwyraźniej jej
myśli biegały jak wystraszony zając.

Wyciągnąłem rękę, chwyciłem ją za łokieć i obróciłem, tak że

stanęła twarzą do mnie.

– Posłuchaj, nie wiem, co takiego zrobiłem czy powiedziałem, że

wydaję ci się potworem. Ale doskonale wiem, jak to jest, Santa.
Większość życia mieszkałem z Philem, bo moja matka mnie nie lubiła i
uważała, że nie jestem dość dobry, żeby zatrzymać mnie u siebie. Nie
byłem taki jak ona czy jej mąż, więc mnie nie chciała. Wyszła za
faceta, który mnie nie znosił, zanim podrosłem na tyle, żeby w ogóle
zadać sobie pytanie, dlaczego tak jest. Słyszałem to jednak każdego
dnia przez całe dzieciństwo, przezwiska, złośliwości, tylko dlatego, że
w ogóle istniałem. Więc stąd wiem. Owszem, nie nękali mnie
rówieśnicy, ale czy to aż taka różnica? Nienawiść boli bez względu na
to, kto cię nienawidzi.

Coś przemknęło przez jej ładną twarz i zauważyłem, że jak każdy

naturalny rudzielec miała kilka maleńkich piegów u nasady nosa.

Zmarszczyła go teraz i poszła ze mną do windy. Niemal czułem, jak
usiłuje przy tym przetrawić moje słowa.

– Jest już po godzinach odwiedzin, ale wprowadzę cię, bo w

końcu przeze mnie straciłeś czas przed szpitalem.

– Dzięki. A co z twoją mamą? Dlaczego odwiedziny u niej są jak

wizyta u dentysty?

Chrząknęła i oparła się o ścianę windy. Miałem ochotę wcisnąć

„stop”, żeby utknąć z nią tu na godzinę czy dwie i zobaczyć, czy znowu
się na mnie rzuci.

– Cóż, zawsze była dość trudna, nawet w najlepszych czasach,

ale teraz, kiedy rozwodzi się z tatą, stała się jakby kimś innym i tęsknię
za czasami, kiedy była tylko trudna.

Nigdy dotąd nie powiedziała mi tyle o sobie.

– Jak długo byli małżeństwem?

– Dość długo, żeby uznać, że już się nie lubią.

– To przykre, ale czy nie tak kończą się wszystkie małżeństwa?

Uniosła jedną brew.

– Twoja mama nadal jest mężatką, no a Rule? Czy nie

oświadczył się swojej dziewczynie tu, w szpitalu? Jet Keller też się już
ożenił, prawda?

– Moja mama ma obsesję na punkcie Granta. Rozpadłaby się na

kawałki, gdyby coś w jej związku było nie tak; dla mnie to nie jest
małżeństwo. Rule i Shaw są sobie pisani, a Jet na pewno ożenił się z
właściwą dziewczyną. Na razie oni wszyscy przechodzą próbę czasu,
ale kto wie? Ludzie się zmieniają i coś, co ci się kiedyś w kimś
podobało, może cię wkurzać po dwudziestu latach.

Chyba nigdy nie byłem tak uczciwy wobec żadnej dziewczyny,

która mi się podobała, jeśli chodzi o moje poglądy na związki na
zawsze. Zwykle spędzałem czas z dziewczynami, które nie chciały
rozmawiać o długoterminowych układach albo wiedziały, że jeśli
zaczną, zobaczą mnie w drzwiach.

– Więc myślisz, że nigdy się nie ożenisz i nie będziesz miał

dzieci?

Była w tym ciekawość, ale nie tylko.

Wzruszyłem ramionami, podniosłem rękę, żeby zdjąć czapkę i

wcisnąć ją do tylnej kieszeni.

– Wątpię, żeby mi się to przydarzyło.

Mruknęła coś, czego nie dosłyszałem, i podeszła ze mną do

recepcji. Porozmawiała z pielęgniarką z nocnego dyżuru, podpisała coś
i wróciła do mnie.

– Wszystko załatwione. Możesz wejść tylko na pół godziny, ale

to więcej niż nic.

– Dziękuję.

Przekrzywiła głowę i zamrugała tymi szarymi oczami, jakby

zastanawiała się, co powiedzieć. Pomyślałem, że z tą niepewnością
wygląda szczególnie uroczo.

Rzuciła mi naprawdę smutny uśmiech i zsunęła bluzę, żeby mi ją

oddać. Miałem ochotę przycisnąć ją do twarzy i sprawdzić, czy teraz
pachnie pomarańczami, zamiast dymem papierosowym.

– To okropne kiedy ktoś, kogo kochasz, na końcu cię zawodzi,

więc rozumiem, o czym mówisz. Dziękuję, cóż, chyba za wszystko.
Naprawdę się cieszę, że cię spotkałam.

Zbierała się do odejścia. Nigdy nie potrafiłem zatrzymać tej

dziewczyny ani nawet zrozumieć, dlaczego chcę ją zatrzymać. Może
dlatego, że rozmawialiśmy o ślubach, a może dlatego, że chciałem ją
pocałować i znacznie więcej, ale nie mogłem się powstrzymać i
rzuciłem nagle:

– Chodź ze mną na ślub Rule’a.

Zatrzymała się i znieruchomiała. Spojrzała na mnie przez ramię i

widziałem, że chce odmówić, nie używając przy tym słowa „nie”.
Uniosłem jedną brew i uśmiechnąłem się szeroko.

– Będzie za tydzień, w Wigilię. Nie mów „nie”, po prostu pomyśl

o tym. – Zahaczyłem kciukiem o zamknięte drzwi, za którymi leżał
Phil. – Znajdziesz mnie, jeśli się zdecydujesz. Będzie fajnie… no, na
tyle, na ile to możliwe w sytuacji, kiedy panna młoda nie powiedziała
rodzicom, że wychodzi za mąż, a pan młody jest nieprzewidywalny.
Ale pomyśl o tym.

Zanim zdążyła wprost odrzucić moją propozycję, wślizgnąłem

się do ciemnego pokoju Phila i zamknąłem za sobą drzwi. Zaskoczyło
mnie, że jeszcze nie spał. Jego oczy, tak bardzo podobne do moich,
były szeroko otwarte i patrzyły na mnie ze szczerym rozbawieniem.

– Ruda pielęgniarka?

Burknąłem coś i usiadłem obok łóżka.

– Taaa.

– Urocza i śliczna jak laleczka. Wstąpiła tu kilka dni temu, żeby

sprawdzić, co u mnie, a kiedy powiedziałem, że nudzę się jak mops,
przyniosła mi to. Miałem ochotę ją ucałować. – Wskazał grubą stertę
magazynów przy łóżku ze zdjęciami motocykli i skąpo ubranych
dziewczyn na okładkach. Rany, była naprawdę słodka. Nie musiała
tego robić.

– Na pewno jest inna niż wszystkie. Nigdy nie spotkałem laski

takiej jak ona. Chdziliśmy do jednej szkoły.

Phil uniósł brwi i poruszył nogami pod kołdrą.

– Myślisz, że to ma coś wspólnego z czasami, kiedy byłeś

koszmarnym nastolatkiem? Kłapałeś dziobem i zwykle nie
zastanawiałeś się, co mówisz, a do tego kiedy cię naszło, nieźle
rozrabiałeś. Tak samo jak Rule. Może facet zapłaci teraz za grzechy
młodości.

Zastanowiłem się nad tym i wskazałem go głową.

– Wyglądasz trochę lepiej.

– To pojęcie względne. Wyciągnęli mnie z zapalenia płuc i

mówią, że może wyjdę stąd pod koniec tygodnia. Będę musiał
poszukać sobie jakiejś opieki domowej, bo najgorsze dopiero przyjdzie,
a nie chcę zostać w szpitalu z tymi wszystkimi maszynami i czekać na
koniec.

Zmarszczyłem brwi, splotłem dłonie i oparłem łokcie na

kolanach.

– Jak możesz tak rzeczowo mówić o tym, że umierasz? Mnie to

całkiem rozwala, a ty mówisz o tym tak, jakbyśmy omawiali, co zjeść
na obiad.

– Miałem więcej czasu, żeby przyzwyczaić się do tej myśli, niż

ty, synu. Za pierwszym razem byłeś jeszcze bardzo mały, a mnie
wydawało się, że jestem niezniszczalny. Tym razem wiem już, że to
nieprawda.

Nie pocieszyło mnie to ani trochę, ale chyba już nic nie mogło

mnie pocieszyć.

– Kiedy powiesz mi, jak się to wszystko stało? I dlaczego nikt nie

pomyślał, że powinienem znać prawdę o tobie i mamie?

Westchnął, co zapoczątkowało atak kaszlu, wstrząsający całym

jego ciałem. Może powinienem czuć się winny, że zapytałem, ale
musiałem to wiedzieć.

– To długa historia na inny czas i miejsce. Naprawdę myślę, że

powinieneś zapytać o to swoją matkę.

Odchyliłem się na oparcie krzesła i spojrzałem na niego

gniewnie.

– Chcę prawdy, a wątpię, czy ona w ogóle wie, co znaczy to

słowo.

Mlasnął językiem i znowu poruszył się na łóżku. Wydawał się

taki kruchy i niepodobny do człowieka, którego zawsze chciałem
naśladować. Przerażało mnie to.

– Jesteśmy w takim samym stopniu odpowiedzialni za to, że nie

powiedzieliśmy ci wcześniej. Ona podjęła kilka błędnych decyzji,
uznała, że jej przyszłość ma wyglądać tak, a nie inaczej, bez względu
na to, co stoi jej na drodze – ty, ja czy cokolwiek innego. Byłem
wdzięczny za czas, który mogłem spędzić z tobą i resztą chłopaków.
Czy żałuję, że nie wiedziałeś wcześniej, że jesteś moim synem? Tak,
ale rozumiem też, dlaczego twoja matka tak długo chciała to utrzymać
w tajemnicy. Ja też podjąłem w życiu kilka błędnych decyzji, Nash.

– Dlaczego pozwoliłeś, żeby nam to zrobiła? Mnie? Moje

dzieciństwo było koszmarem, zanim się w nim pojawiłeś.

Rzucił mi spojrzenie, które znałem aż nadto dobrze. Widziałem je

u Rule’a. U Jeta. U Rome’a. Ilekroć patrzyli na kobiety, które posiadły
ich serca. Więc odpowiedziałem sobie sam.

– Kochałeś ją.

Phil zamknął oczy i osunął się na spiętrzone za jego plecami

poduszki.

– Z miłością nie ma negocjacji, Nash. Kiedy ci się przydarza,

przesłania ci wszystko.

– Och, wierz mi, wiem o tym. W miłości przez całe życie byłem

stratny.

– Nie możesz w miłości kierować się doświadczeniami z

dzieciństwa. Miłość do kogoś, kogo chcesz kochać przez całe życie, to
coś innego, to inna siła niż miłość do rodziny. Więzy, które wtedy
powstają, mogą okazać się nierozerwalne. – Głos mu się załamał,
powieki opadły.

Zapadał się w siebie szybko, więc wstałem, podszedłem do niego

i zacisnąłem dłoń na jego ramieniu. Musiałem się bardzo starać, żeby
się przy tym nie skrzywić, bo poczułem, jak kruchy jest pod czarnym

swetrem, który miał na sobie.

– Pewnie tak. Tylko nie wiem, jak ktokolwiek mógłby kochać

faceta, którego odrzuciła nawet własna matka. Według mnie

nie wróży to dobrze. Skoro mama nie potrafiła mnie kochać, jak

ktoś inny mógłby to robić na dłuższą metę?

Może miał na to argument, po którym poczułbym się lepiej, ale

odpłynął w sen, zanim zdążył go wypowiedzieć.

Nigdy nie rozważałem z nikim żadnego „na zawsze”. Nie

sądziłem, że to coś dla mnie. Ale kiedy pomyślałem o szarych,
ciemniejących nagle oczach Santy i przypomniałem sobie, jak
przywarliśmy do siebie całym ciałem, zdesperowani, zacząłem się
zastanawiać, czy nie powinienem przemyśleć swoich przekonań.

SANTA:

Pogoda z kiepskiej stała się koszmarna, kiedy kierując się w

stronę gór, wjeżdżałam w eleganckie przedmieścia Brookside, gdzie
nadal mieszkali oboje moi rodzice. Mama zatrzymała duży dom w
okolicy pełnej innych dużych domów za płotami. Tata przeprowadził
się do modnego kondominium bliżej centrum miasta razem ze swoją
dziewczyną. Dzieliło ich teraz wiele kilometrów, ale gdyby spytać
mamę, odległość Denver od Księżyca nie wystarczałaby, żeby oddalić
się od ojca i jego zdrady. Naprawdę bardzo jej współczułam, ale
przecież wcześniej czy później będzie musiała zostawić to za sobą, bo
w przeciwnym razie straci coś więcej niż małżeństwo i zdrowie
psychiczne. Faith miała już dość, a ja… kochałam mamę, ale dla mnie
ta sprawa była już zakończona. Mężczyźni zawodzą, tak po prostu jest.

Nie byłam zachwycona wyborami, których dokonał tata. Nie

rozumiałam, jak mógł tak łatwo opuścić mamę i zostawić rodzinę, ale
na tym koniec. Mogłam znienawidzić go na zawsze za to, że zakochał
się w kimś innym, wyrzucić go ze swojego życia, bo przez niego moja
mama zachowywała się jak obłąkana, ale ważniejsze było dla mnie to,
żeby utrzymać rodzinę razem. Zaakceptowałam więc po prostu fakt, że
jest omylny. Ani Faith, ani ja nie powitamy nigdy jego nowej
dziewczyny z otwartymi ramionami, zmusiłam się jednak do tego, żeby
ją tolerować, i starałam się nie okazywać urazy, kiedy spotykałam się z
ojcem. Myślę, że jakaś część mnie nie spodziewała się po nim zbyt
wiele, ponieważ był mężczyzną, a ja miałam silne przekonanie, że
wszyscy mężczyźni w końcu zaczynają szukać ładniejszej,
przyjemniejszej i w tym wypadku młodszej kobiety, kierując się tym,
co mają w spodniach.

Musiałam jechać powoli i w skupieniu, co było trudniejsze niż

zwykle, bo byłam wyczerpana emocjonalnie. Nie mogłam przestać
myśleć o tej młodej dziewczynie, tej wczorajszej okropnej śmierci. Nie
potrafiłam też przestać odgrywać w myślach tego, jak rzuciłam się na
Nasha, przewracając oczami za każdym razem, kiedy już zaczynały mi
się zamykać, więc miałam za sobą bezsenną noc. Już dwa razy
całowaliśmy się podczas jakiegoś wybuchu emocji i za każdym razem
sytuacja stawała się dzięki temu bardziej znośna, wracała do
właściwych proporcji. Nie miałam ochoty zastanawiać się, co to

znaczy, nie mogłam jednak zaprzeczyć, że jego pocałunki pomagały mi
się pozbierać i stanąć nogami na ziemi. Fakt, że mnie nie odepchnął,
nie wypytywał bez końca, sprawił, że musiałam podać w wątpliwość
wszystkie te wspomnienia, którymi ciągle żyłam i które kazały mi
widzieć Nasha jako drania bez serca.

Niewiele już brakowało, żebym przyjęła jego zaproszenie na

ślub, choć myśl, że miałabym spędzić czas z nim, jego przyjaciółmi i
całą gromadą obcych ludzi, sprawiała, że mój oddech przyspieszał.
Dzięki Bogu powiedział, żebym to przemyślała. Działała między nami
jakaś siła, która przyciągała nas do siebie i odpychała. Nie podobała mi
się, nie ufałam jej, ale była mocna i walka z nią męczyła mnie i
wyczerpywała. Tak naprawdę chciałam spędzić z nim trochę czasu.

Kiedy powiedział mi o swojej mamie, kiedy mówił „wiem, jak to

jest, Santa…”, całkowicie zmienił się sposób, w jaki go dotąd
postrzegałam. Słyszeć od rówieśników, że jesteś brzydka i gruba, że
nikt cię nie lubi, że nie będziesz miała nigdy przyjaciół ani chłopaka,
było bardzo przykro, ale choć dzieci potrafią być okrutne, można mieć
nadzieję, że z tego wyrosną. Ale czuć się niechcianym i
bezwartościowym z powodu własnych rodziców… to musi być
niszczące i chyba nie sposób sobie z tym poradzić. Nie byłam w stanie
nawet sobie tego wyobrazić. Nie miałam ochoty za bardzo zastanawiać
się, dlaczego na myśl o tym czuję bolesne ukłucie w sercu ani dlaczego
robi mi się tak dziwnie, kiedy przypominam sobie jego poglądy na
małżeństwo i związek z jedną osobą na zawsze.

Dojazd do domu mamy zajął mi tym razem godzinę dłużej niż

zwykle, a od gór nadciągała burza śniegowa. Podbiegłam do drzwi i
zadzwoniłam. Kiedy mama otworzyła, musiałam spojrzeć na nią dwa
razy. Była pierwsza po południu, ale ona nadal była w piżamie, a w
ręce trzymała opróżniony do połowy kieliszek wina. Chwiała się lekko
i patrzyła na mnie ze złością, więc od razu zrozumiałam, że nie był to
pierwszy kieliszek tego dnia, i zrobiło mi się niewyraźnie.

– Co ty tu robisz, Santa?

Nie brzmiało to jak powitanie, więc wyminęłam ją i weszłam do

środka. Przed odejściem ojca objęłaby mnie w niedźwiedzim uścisku,
czy miałabym na to ochotę, czy nie. Zapytałaby mnie o pracę i czy
chodzę na randki. Teraz wydawała się zirytowana, przeszkodziłam jej
w użalaniu się nad sobą.

– Faith do mnie zadzwoniła. Powiedziała mi o pożarze, więc

pomyślałam, że wpadnę i zobaczę, co słychać. Martwimy się o ciebie,
mamo. – Zwalczyłam pokusę, żeby wyjąć jej z ręki kieliszek i wylać
wino.

Zmarszczyła brwi i zatrzasnęła za mną drzwi. Skrzywiłam się,

kiedy trochę wina chlapnęło przy tym z kieliszka na jej rękę.

– Powinnaś martwić się o siebie, Santa.

Może jako matka i córka nie byłyśmy nigdy najlepszymi

przyjaciółkami, ale mama nigdy dotąd nie wyładowywała na mnie w
taki sposób gniewu. Wyciągnęłam jej z dłoni kieliszek i poszłam do
kuchni, urażona i zirytowana jej tonem i zachowaniem.

– Nie powinnaś pić żadnego alkoholu, skoro przyjmujesz tyle

różnych leków. To śmieszne, mamo. Próbujesz mnie odepchnąć,
specjalnie zachowując się tak nieprzyjemnie. Chcesz, żeby Faith
wybrała między tobą a tatą. Przez to sytuacja staje się dla wszystkich
jeszcze trudniejsza. Ta farsa z pożarem… – Pokręciłam głową. – Czy to
nie rozpaczliwe wołanie o uwagę? Kto miałby rzucić ci się na pomoc,
gdybyś została aresztowana za podpalenie? Tata? Cóż, przykro mi, że
muszę ci o tym powiedzieć, ale zostawił to już za sobą, poszedł dalej i
ty też powinnaś to zrobić. Faith i ja kochamy cię, mamo. To powinno ci
wystarczyć.

Zacisnęła zęby i spojrzała na mnie gniewnie. Miała szkliste oczy

i chwiała się na nogach bardziej, niż mi się z początku wydawało.
Przykro było patrzeć na nią w takim stanie, ale wzmocniło to tylko
moje przekonanie, że otwieranie się przed kimś, kto i tak cię później
zrani, to naprawdę kiepski pomysł.

– Co ty w ogóle wiesz o czymkolwiek, Santa? Nikt nigdy nie

odebrał ci swojej miłości, ty nigdy nawet nie miałaś swojego
mężczyzny. Czuję się pusta w środku.

Wciągnęłam przez zęby powietrze, starając się pamiętać, że to

efekt wina i tabletek, ale ona zbliżyła się już do granicy tego, co byłam
w stanie znieść. Już miałam zamiar powiedzieć jej wprost, żeby poszła
do diabła, kiedy nagle wybuchnęła płaczem i zataczając się, podeszła
do wielkiej wyspy na środku kuchni. Zacisnęła palce na pliku
papierów, których wcześniej nie zauważyłam, i zamachała nimi przede
mną. Miała dzikie, błyszczące od łez oczy.

– W ubiegły weekend dostałam pocztą ostatnie dokumenty

rozwodowe, a do tego twoja siostra pozwoliła dzieciom spędzić
weekend z nim i tą… tą kobietą. Jak mogła zrobić mi coś takiego? Zna
moje zdanie co do tego, żeby ta jego nowa dziewczyna spędzała czas z
moją rodziną. To już za dużo. Dosłownie trochę od tego oszalałam.

Oddychała ciężko i wydawała się tak rozbita i roztrzęsiona, że

musiałam podejść i objąć ramieniem jej zdecydowanie zbyt szczupłe
barki. I jeszcze bardziej się zaniepokoiłam. Drżała silnie i miałam
wrażenie, że jestem niemal w stanie dotknąć jej smutku. Oto czym
kończy się bezwarunkowa miłość. Ja nie miałam zamiaru znaleźć się w
takiej sytuacji.

– To musiało być naprawdę trudne, mamo. I rozumiem, że

cierpisz, ale podpalanie domu niczego nie zmieni. Musi być jakiś
zdrowszy sposób, żeby poradzić sobie z tym, co czujesz, bo uznanie się
za chwilowo niepoczytalną na długo nie pomoże.

Spojrzała na mnie przez palce, a ja skrzywiłam się na widok

rozmazanego makijażu na jej zwykle ładnej twarzy. Wyglądała jak
pijany, ogłupiały klaun. Chciałam moją mamę z powrotem, chciałam
mojej rodziny, takiej, jaka była. Niestety, to nie było już możliwe.

– Co powinnam zrobić, Santa? Udawać, że twój ojciec nie

istnieje, choć mieszka w tym samym mieście i podtyka mi pod nos
swoją młodszą, ładniejszą dziewczynę przy każdej okazji, jaka się
nadarzy? Powiedz mi, Panno Przemądrzała, co zdrowszego mogę
zrobić niż to, co robię?

Puściłam ją i przeszłam na drugą stronę wyspy. Przede

wszystkim dlatego, żeby nie skręcić jej karku. Nie podobało mi się, jak
łatwo jest jej teraz zachowywać się wrednie i złośliwie.

– Naprawdę nie znam odpowiedzi, mamo. Może po prostu

potrzebujesz trochę dystansu do tego, do nich.

Prychnęła i odrzuciła głowę do tyłu, żeby otrzeć policzki

wierzchem dłoni. Ale udało jej się tylko bardziej rozmazać makijaż.
Wyglądała źle i absurdalnie.

– Uciekłaś stąd, kiedy to się działo, Santa. Nie przyjechałaś na

święta ani w odwiedziny, ani nic. Tylko dlatego, że chciałaś odsunąć się
od chłopaka i zranionych uczuć. A po studiach wzięłaś pierwszą pracę,
jak ci się nawinęła, tam, daleko, podczas gdy cała twoja rodzina jest
tutaj. Nawet kiedy Faith zaczęła rodzić dzieci, nie wystarczyło to,
żebyś wróciła do domu. Tak, opowiedz mi o zdrowych sposobach

radzenia sobie z życiem, Santa.

Wzięłam głęboki oddech i zacisnęłam palce na marmurowym

blacie wyspy. To był cios poniżej pasa. Była nakręcona i nie widziałam
sposobu, żeby do niej dotrzeć. Czułam, że jeśli będę próbowała
przemówić jej do rozsądku, kiedy jest w takim stanie, więź między
nami może zostać bezpowrotnie zniszczona, a choć jej dziecinne
zachowanie bardzo mnie irytowało, nie chciałam do tego dopuścić.
Częściowo wróciłam do Kolorado po to, żeby naprawić stosunki z
mamą, nie, żeby oddalić się od niej jeszcze bardziej.

– Mamo, niedługo święta. Spróbuj się ogarnąć, bo inaczej nikt

nie będzie chciał spędzać ich w takiej rodzinie. Wiem, że jest ci ciężko,
że tata zawiódł cię i złamał ci serce, ale życie toczy się dalej. To trwa
już dwa lata, coś wreszcie musi się zmienić.

Byłam przyzwyczajona do tego, że rodzina jest strefą

bezpieczeństwa, a nie wojny, i taka zmiana była przerażająca.

Jęknęła i spojrzała na mnie twardo załzawionymi oczami. Przez

ostatnie dwa lata spędzaliśmy Wigilię z tatą, a Boże Narodzenie z nią.
Wydawało się, że to dobre rozwiązanie, jeśli nawet nikt nie czuł się
swobodnie przy nowej dziewczynie taty, a potem mama dręczyła nas
przez cały dzień za to, że spędziliśmy czas z nimi. Nie cieszyła mnie
perspektywa powtórki i podejrzewam, że Faith także. Miłe rodzinne
spotkanie po prostu chyba nie było nam pisane.

– Postaraj się nie zapominać, że w tym roku najważniejsza

powinna być rodzina i dzieci. Słuchaj, warunki na drogach są okropne.
Chciałam się z tobą zobaczyć i sprawdzić, czy wszystko w porządku.
Naprawdę się o ciebie martwię, mamo, ten pożar powinien cię
otrzeźwić. Musisz wreszcie zobaczyć, co robisz sobie i co się przez to
dzieje z całą rodziną. Bo naprawdę nie chcę wpłacać za ciebie kaucji,
żebyś wyszła z więzienia, czy coś jeszcze gorszego.

Uścisnęłam ją ostatni raz i poszłam do drzwi. Mogłam tylko mieć

nadzieję, że coś z moich słów do niej dotarło, że fakt, iż ja i Faith nadal
kochamy ją jak wariatki, zrekompensuje jej jakoś to, że ojciec już jej
nie kocha. Może zamiast mówić jej, że potrzebuje dystansu, powinnam
go jej zapewnić. Miałam mnóstwo niewykorzystanego urlopu: może
powinnam wyciągnąć ją do Hot Springs na weekend czy coś w tym
rodzaju. Miałam wrażenie, że mama musi odzyskać jasność umysłu,
żeby wrócić do tego, kim była, zanim ojciec ją zniszczył. Wsiadłam do

samochodu, pokrytego już dość grubą warstwą śniegu, i zapuściłam
silnik, żeby się rozgrzał. Czekając, znalazłam na iPodzie piosenkę
Pixies, która mi się podobała, i zadzwoniłam do siostry.

Odebrała dopiero po kilku sygnałach i wydawała się zdyszana i

zaabsorbowana.

– Co z nią?

Zatarłam ręce, żeby się rozgrzać, i tylko burknęłam coś w

odpowiedzi.

– Tak źle?

Westchnęłam ciężko i włączyłam wycieraczki, żeby pozbyć się

miękkiej warstwy śniegu z przedniej szyby.

– Pije i łyka tabletki. Jest zła i pełna nienawiści. Powiedziała, że

nic nie wiem, bo jestem tchórzem, wyjechałam sobie po szkole i nie
wróciłam do domu zaraz po studiach. – Przy Faith pozwoliłam sobie na
sarkazm. – Zupełnie jej odbiło, ale przyszły ostatnie dokumenty
rozwodowe, więc to już oficjalnie koniec. To właśnie doprowadziło do
fajerwerków. Naprawdę się o nią martwię, ale nie wiem, co z tym
zrobić.

– Cholera.

– Zgadza się. Boże Narodzenie powinno być w tym roku udane.

Po drugiej stronie przez naprawdę długą chwilę panowała cisza.

Zmarszczyłam brwi.

– O co chodzi, Faith?

Mruknęła coś znowu i westchnęła ciężko.

– Jestem zmęczona, Santa. Jestem w ciąży, mam gromadę

dzieciaków, które zasługują na fantastyczne święta, i męża, który od
dawna cierpiał w milczeniu, ale właśnie dotarł do granic swojej
wytrzymałości z powodu dramatu mojej rodziny. Justin i ja
postanowiliśmy zabrać dzieci na święta do Aspen. Mama i tata muszą
się z tym pogodzić. Możesz jechać z nami, jeśli tylko masz ochotę, ale
wynajęliśmy tylko małą chatę, więc będziesz musiała wziąć śpiwór i
spać na podłodze z Owenem.

Zacisnęłam palce na kierownicy, usiłując się uspokoić. Nie

mogłam powiedzieć, żeby mnie to zaskoczyło, ale mimo to było mi
trochę przykro. Faith była jedyną osobą, na której zawsze polegałam,
która nigdy mnie nie zawiodła, nawet kiedy mieszkałam na drugim
końcu kraju. Zasługiwała na spokojne święta z dala od tych wszystkich

bzdur, ale to oznaczało, że ja zostanę sama… bo na pewno nie miałam
zamiaru samotnie użerać się z rodzicami i ich pretensjami. Mowy nie
ma.

– Nie, poradzę sobie. Jedźcie i bawcie się dobrze. W weekend

podrzucę wam prezenty dla dzieciaków, żebyście mogli zabrać je ze
sobą.

– Jesteś pewna? Wydajesz się przygnębiona. Wiesz, że bardzo

chętnie weźmiemy cię ze sobą.

Potarłam palcami czoło i parsknęłam śmiechem, w którym nie

było cienia wesołości.

– To chyba pokazuje, że już najwyższa pora zmierzyć się ze

swoim życiem.

– Och, Santa… Daj spokój.

– Poważnie, Faith. Mam dwadzieścia pięć lat, ty jesteś moją

jedyną przyjaciółką, reszta mojej rodziny to świry, a jeśli – Boże
uchowaj – zagada do mnie jakiś facet albo, co gorsza naprawdę się mną
zainteresuje, zmieniam się w niemowę. Muszę wziąć się w garść tak
samo jak mama.

– Przestań. Jesteś dla siebie zbyt surowa.

– Może. No, wpadnę do was w weekend, dobrze?

– Na pewno wszystko w porządku?

Nie było w porządku, ale to nie jej problem. Nagle myśl, żeby

spędzić święta samotnie, siedząc smętnie w swoim mieszkaniu,
pokonała wahanie i instynkt samozachowawczy, które mną zwykle
rządziły. Wracając do Denver, miałam już plan i nie zamierzałam się z
niego wycofać. Teraz musiałam tylko dotrzeć do miasta w jednym
kawałku, bo warunki na drodze były fatalne, a przy tym wszystkim, co
kłębiło się w mojej głowie, było mi trudno skupić się na jeździe.

Samochody poruszały się wolno jak ślimaki i wyglądało na to, że

co kilometr jest jakiś wypadek albo kontrola drogowa. Powrót do
miasta zabrał mi trzy i pół godziny, a potem kolejne pół godziny
jechałam do szpitala, bo w godzinach szczytu ulice były zakorkowane.
Kiedy wreszcie podjechałam pod wielki budynek na obrzeżach
centrum, zaparkowałam i wbiegłam do środka. Czułam się trochę
zdyszana, trochę wytrącona z równowagi i muszę powiedzieć, że było
to ekscytujące.

Miałam nadzieję, że nikt nie zauważy, że przyszłam podczas

mojego wolnego dnia ani że znajduję się pod silnym wpływem
adrenaliny. Oczywiście nie miałam tyle szczęścia. Sunny wchodziła
akurat na oddział i na mój widok stanęła jak wryta.

– Czy ty nie masz dzisiaj wolnego?

Wzruszyłam ramionami i poruszyłam się niespokojnie. Byłam

kobietą z misją i nie miałam czasu na pogaduszki. Bałam się, że jeśli
będę czekała, moja nerwowa energia opadnie i zacznę przekonywać
sama siebie, że nie powinnam jednak robić tego, co miałam zamiar
zrobić.

– Tak.

– To co tu robisz? Nie mówiłam ci ostatnio, że powinnaś mieć też

jakieś życie poza tym miejscem? Zajeździsz się na śmierć, Santa.
Wiem, że bardzo przeżyłaś ten wypadek z wczoraj, ale musisz
zostawiać takie sprawy tutaj, nie zabierać ich ze sobą do domu.

Uśmiechnęłam się do niej słabo i wsunęłam włosy za uszy. Kiedy

były rozpuszczone, kręciły się i trudno było nad nimi zapanować, więc
pozwalałam im robić, co im się podobało.

– Prawdę mówiąc, szukam kogoś.

Uniosła jedną czarną brew i zaszeleściła trzymanymi w ręce

papierami.

– Doktora Benneta? W tym tygodniu znowu o tobie mówił.

Już otwierałam usta, żeby zaprzeczyć, kiedy osoba, której

naprawdę szukałam, pojawiła się w drzwiach. Miał na głowie tę czarną
wełnianą czapkę i czarną kurtkę na swojej wiecznej bluzie z kapturem.
Jego oczy błysnęły na mój widok. Uśmiechnął się szeroko. Było w nim
coś magnetycznego. Kiedy byliśmy w tym samym pokoju, tylko na nim
byłam w stanie się skupić; nie tylko dlatego, że był taki potężny i
wyglądał tak interesująco… przyciągało mnie do niego coś, co kryło
się w nim znacznie głębiej.

– Hej.

Sunny chrząknęła i przez chwilę wpatrywała się to we mnie, to w

Nasha wielkimi oczami.

Nie odpowiedziałam na jego pozdrowienie, nie przedstawiłam

ich sobie, tylko wyrzuciłam z siebie:

– Tak, pójdę z tobą!

Pośpiesznie, jakbym bała się, że słowa nie spłyną z mojego

języka dość szybko.

Zabrzmiałam jak idiotka i czułam palący rumieniec, który pełznął

w górę mojej szyi i twarzy. Nash uniósł swoje ciemne brwi, ale nic nie
powiedział, nie zadał żadnych pytań, od których poczułabym się
pewnie jeszcze bardziej niezręcznie. Po prostu wyciągnął portfel z
tylnej kieszeni i podał mi wizytówkę. Była kolorowa i wyglądała jak
graffiti na wagonach kolejowych i ścianach budynków w mieście. Była
dużo ciekawsza i bardziej przyciągała uwagę niż dowolna inna
wizytówka, jaką kiedykolwiek widziałam. Widniało na nim jego
nazwisko i nazwa pracowni tatuażu. Oczywiście, był tatuażystą. W
jakiej innej pracy wolno by mu było chodzić z pomarańczowymi i
żółtymi płomieniami wytatuowanymi na głowie? To pasowało.

– Numer na górze jest do pracowni, dolny to moja komórka.

Zadzwoń, to się umówimy. Pobierają się w ratuszu, w centrum, na
Arapahoe. Cieszę się, Santa, naprawdę się cieszę, że postanowiłaś ze
mną pójść.

Nie ciągnął tego, nie kazał mi niczego wyjaśniać, nie pytał,

dlaczego przyjmując jego zaproszenie, zachowuję się jak wariatka.
Tylko zmrużył lekko jedno oko i ruszył dalej, do windy. Patrzyłam za
nim, jak odchodził, ściskając wizytówkę w dłoni, jak linę ratunkową.

Sunny spojrzała na mnie, szeroko otwierając oczy, i przekrzywiła

głowę.

– Interesuje się tobą przystojny, dobrze sytuowany lekarz,

którego celowo unikasz, a kiedy pojawia się facet o wyglądzie
recydywisty, wyłazisz ze skóry, żeby się z nim umówić. Chciałabyś mi
to jakoś wyjaśnić, Santa?

Nie mogłam jej tego wyjaśnić. Pragnienie, by nie spędzić świąt

samotnie, pokonało wszelkie obawy, jakie wiązały się z przyjęciem
zaproszenia Nasha. Poza tym Sunny była moją szefową; uznałam za
niestosowne opowiadanie jej o tym, że kiedy całuję się z Nashem,
mózg zmienia mi się w papkę, a kiedy jestem blisko niego, znikają
bariery, obecne zawsze kiedy mam do czynienia z płcią przeciwną.

– Jest tatuażystą, nie recydywistą. Poza tym przy nim nie czuję

się spięta i nerwowa, jak przy doktorze Bennecie. – Och, nie, przy
Nashu czułam się spięta i nerwowa, ale w zupełnie inny sposób, taki,
który nie pozwalał mi zapomnieć, że on jest mężczyzną, a ja kobietą.

Mlasnęła językiem.

– Myślę, że ma to więcej wspólnego z tym, jakiego faceta, twoim

zdaniem, możesz zdobyć. Dlatego uważasz, że nie jesteś w typie
Benneta. Cóż, jesteś, dużo bardziej niż przypuszczasz. Nie musisz
zadowalać się facetem z kółkiem w nosie.

Miałam ochotę powiedzieć, że podoba mi się jego kółko w nosie,

że nadaje jego ładnej twarzy bardziej męskiego wyglądu, ale Sunny
ciągnęła:

– Obiecaj mi, Santa, że jeśli doktor Bennet dokądś cię zaprosi,

przyjmiesz zaproszenie i przestaniesz w siebie wątpić. Proszę cię jako
twoja przyjaciółka, musisz się zgodzić.

Nie miałam serca ani właściwych słów, żeby wyjaśnić jej, że

Nash stanowi znacznie większą przeszkodę w mojej walce o pewność
siebie i poczucie własnej wartości niż jakikolwiek przystojny i bogaty
lekarz. Ale ponieważ tak bardzo ją lubiłam i nie chciałam jej sprawić
przykrości, skinęłam głową.

– W porządku, Sunny, obiecuję.

Pisnęła i ścisnęła mnie za ramię.

– Świetnie. Widać, że ten drugi facet wróży same kłopoty.

Pokręciłam głową i wsunęłam wizytówkę Nasha do kieszeni

dżinsów. Teraz został mi już tylko weekend i pierwsza część
następnego tygodnia, żeby się rozmyślić.

– Żebyś wiedziała.

Wróżył kłopoty, to było widać, ale był też interesujący i

przystojny, a ja nadal chciałam się dowiedzieć, jak wygląda reszta
tatuażu, który pokrywał tak znaczną część jego ciała. Właśnie
żegnałam się z Sunny, życząc jej szczęścia na resztę dyżuru, bo
warunki na drogach były koszmarne, kiedy zza rogu wyszedł doktor
Bennet. Oczy Sunny rozbłysły, a ja miałam ochotę kopnąć się za to, że
nie pożegnałam się pięć sekund wcześniej. Podszedł do nas, przystojny
i pewny siebie, a ja poczułam, jak coś ściska mnie w żołądku. Jeśli
zaprosi mnie dokądś teraz, przy Sunny, nie będę mogła się wykręcić.
Obiecałam.

Był naprawdę przystojny. Mógłby grać rolę przystojnego lekarza

w dowolnej telenoweli. Tracił jednak chyba na tym, że był tak
doskonale świadomy faktu, jaki jest przystojny, i zachowywał się tak,
jakby należało mu się wszystko, na co miał ochotę.

– O, witam panie. Sunny, potrzebuję cię w sali 313B.

Wychodzisz już, Santa?

Otworzyłam usta i zaraz znowu je zamknęłam. Patrzyłam na

niego, mrugając jak sowa, przez całą minutę, aż wtrąciła się Sunny.

– Ma dzisiaj wolny dzień. Ciągle jej powtarzam, że musi

odpocząć od tego miejsca. Mam rację, prawda?

Bennet zaśmiał się, zabrzmiało to miło i szczerze, ale mnie aż

skręciło od środka. Co jest ze mną nie tak? Odchrząknęłam.

– Miałam kilka spraw do załatwienia, a ostatnią z nich właśnie

tutaj. Miło pana zobaczyć, doktorze Bennet.

Świetnie. To brzmiało dość normalnie i było do zaakceptowania.

Bennet znowu się zaśmiał, błyskając doskonale równymi, doskonale
białymi zębami. Wszystko w nim było oślepiająco wręcz doskonałe,
dlaczego więc moje serce nie przyspieszało przy nim gwałtownie, tak
jak wtedy, kiedy swoje zdumiewające oczy kierował na mnie Nash?

– Andrew, mów mi Andrew. Byłbym zachwycony, gdybym mógł

ci zająć twój następny wolny dzień, Santa. Kiedy to będzie?

Miałam ochotę jęknąć i wpełznąć pod jakiś wózek czy kozetkę.

Sunny nie pozwoliła mi wydukać, że zawsze pracuję, a że to ona
właśnie ustalała mój harmonogram, mogła go teraz poinformować z
niezachwianą pewnością:

– Ma wolne w sylwestra, bo pracuje w Boże Narodzenie. Zgadza

się, Santa?

Wiem, że tylko próbowała mi pomóc, ale marzyłam o tym, żeby

ją udusić.

– Owszem, ale jeśli już pan coś zaplanował, możemy to

przełożyć na inną okazję.

Drgnęłam, kiedy wyciągnął rękę i położył mi ją na ramieniu.

Prawie się skrzywiłam, ale udało mi się opanować. Naprawdę nie
chciałam, żeby ten facet mnie dotykał. Co było ze mną nie tak?

– Z przyjemnością umówię się z tobą w sylwestra. Znajomi

moich przyjaciół urządzają przyjęcie i bardzo chciałbym, żebyś tam ze
mną poszła.

Czułam, że za chwilę dostanę embolizmu. Nie byłam pewna, czy

zdołam przetrwać wieczór z Nashem i jego przyjaciółmi, a iść z
lekarzem na eleganckie przyjęcie… czekało mnie załamanie nerwowe.
Chciałam odmówić, powiedzieć, że nie jestem zainteresowana, ale
Sunny patrzyła na mnie z nieukrywaną radością. Przeczesałam włosy
palcami i niechętnie kiwnęłam głową.

– Oczywiście, doktorze… to znaczy Andrew. Będzie mi bardzo

miło.

Jeśli „miło” oznacza ból i udrękę.

Uśmiechnął się szerzej, nachylił i pocałował mnie w policzek.

Tym razem nie zapanowałam nad sobą i cofnęłam się gwałtownie. Jeśli
to zauważył, nic nie powiedział, tylko podał mi swoją wizytówkę,
dokładnie jak wcześniej Nash, i powiedział, żebym do niego
zadzwoniła. Kiedy się oddalał, nie miałam najmniejszej ochoty
odprowadzać go wzrokiem i czułam nieprzyjemny posmak w ustach.
Jęknęłam, kiedy Sunny runęła na mnie bokiem, znowu obejmując mnie
jednym ramieniem.

– Tak się cieszę! Będziesz się z nim świetnie bawiła. Po prostu to

wiem.

Spojrzałam na prostą białą wizytówkę. Było na niej logo szpitala,

nazwisko Benneta i dane kontaktowe. Była nudna. Pospolita. Zupełnie
inna niż wizytówka Nasha, którą dostałam kilka minut wcześniej.
Tkwiła teraz bezpiecznie w mojej kieszeni, czułam ją i miałam
wrażenie, że mnie woła. Tę drugą miałam ochotę wyrzucić do śmieci.
Sunny nigdy by mi tego nie wybaczyła, niestety.

– Zobaczymy. – Z żadnym z tych spotkań nie wiązałam wielkich

nadziei. Na jedno zgodziłam się, żeby uniknąć samotnych świąt i
problemów, którymi nie chciałam się zajmować, na drugie, żeby nie
robić przykrości szefowej. Nie były to najlepsze powody, żeby
umawiać się na randki, ale biorąc pod uwagę, że chodzi o mnie,
musiały wystarczyć.

NASH:

Chyba byłem bardziej zdenerwowany niż Rule. Ktoś przyniósł

butelkę Crown Royal, żeby pomóc mu się uspokoić, ale ciągle
odmawiał, a Rome pił już bardzo niewiele, więc zostaliśmy ja, Asa,
Rowdy i Jet. Rome i ja byliśmy drużbami. Wielkolud musiał
oczywiście zająć się Corą, co oznaczało, że została mi Ayden.
Nabijałem się bezlitośnie z Jeta z tego powodu, bo widziałem ją w
ładnej jasnoniebieskiej sukience, jednej z tych wybranych przez Shaw, i
bez wątpienia wyglądała lepiej niż dobrze. Było to zabawne, ale też
dawało mu możliwość, żeby odegrać się na mnie, kpiąc z faktu, że
pojawiłem się na ślubie z Santą. Nie byłem facetem, który przychodzi
na takie imprezy z dziewczyną, a biorąc pod uwagę, że na liście gości
było najwyżej pięćdziesiąt osób, nikt nie mógł jej przeoczyć i
gdziekolwiek spojrzałem, natykałem się na pytające spojrzenia.

Miejsce było niezwykłe i pełne dramatyzmu. Znajdowało się

wysoko, ponad dachami miasta; widać było stąd światła i zimowy
pejzaż Gór Skalistych, ciągnący się całymi kilometrami.

Shaw chciała, żeby wszystko wyglądało jasno i chłodno; mówiła,

że ma być jak w samym środku śnieżnej zadymki. Wszyscy, którzy
znali młodą parę, wiedzieli, że panna młoda jest poważnie zauroczona
niezwykle jasnymi, jakby lodowatymi oczami Rule’a. Najwyraźniej
wszystko zostało temu podporządkowane. Rome i ja mieliśmy na sobie
czarne spodnie i takie koszule na guziki, z krawatami w tym samym
kolorze co sukienki Ayden i Cory. Rule był ubrany podobnie, tylko
miał jeszcze czarną prążkowaną marynarkę. Wyglądaliśmy szałowo,
znacznie lepiej niż typowi weselni eleganci, i nie mogłem uwierzyć, jak
spokojny wydaje się mój najlepszy kumpel. Nigdy nie przypuszczałem,
że się w końcu ustatkuje, a teraz wyglądało na to, że o niczym innym
nie marzył. Trochę mu zazdrościłem, co mnie samego bardzo
zaskoczyło.

– A więc pielęgniarka? – Jet spojrzał na mnie znacząco i podał mi

butelkę. Mruknąłem coś i pociągnąłem łyk palącego, bursztynowego
płynu.

– Nie przepada za mną. Próbuję ją przekonać, żeby zmieniła

zdanie.

Rome poprawiał krawat i ciągle wymieniał SMS-y z Corą. Im

bliżej była rozwiązania, tym bardziej odbijało mu na punkcie jej
zdrowia. Najchętniej chyba skułby się z nią kajdankami albo
przywiązał ją do łóżka – gdyby mu na to pozwoliła.

– Przyszła tu z tobą. Więc chyba jednak trochę cię lubi.

Tak, przyszła ze mną, ale wyglądała tak, jakby było jej niedobrze

albo jakby ssała cytrynę przez całą drogę samochodem. Choć
oczywiście wyglądała fantastycznie, nawet z tym wyrazem
niepewności na swojej ładnej buzi. Pierwszy raz widziałem ją w czymś,
co nie było szpitalnym fartuchem i, jak rany, naprawdę umiała nosić tę
małą czarną i niebotycznie wysokie szpilki. Jej strój był prosty,
minimalistyczny, ale z tymi wspaniałymi włosami i nieskazitelną skórą
wydawała się po królewsku elegancka, czego większości młodych
kobiet obecnie nie udaje się osiągnąć. Wyglądała klasycznie, trochę jak
mój samochód, i czułem, że jazda z nią byłaby równie przyjemna –
jeśli kiedykolwiek pozwoli mi się posunąć tak daleko.

Nie zgodziła się, żebym po nią przyjechał, uparła się, że

spotkamy się u mnie. Musiałem niemal wykręcić jej rękę, żeby
zgodziła się pojechać do centrum ze mną, a kiedy już wygrałem ten
spór, odezwała się może pięć razy. Zostawiłem ją z Philem, który tylko
spojrzał na mnie znacząco i uśmiechnął się do niej. Dobrze się trzymał,
biorąc pod uwagę okoliczności; nie było mowy, żeby nie widział, jak
Rule wkłada obrączkę.

Rule i Shaw nie chcieli oficjalnej atmosfery. Miało nie być

przemówień, pierwszego tańca, tylko krótka ceremonia, kolacja ze
wszystkimi, których kochają, a potem wyjazd w tygodniową podróż
poślubną do Nowego Orleanu, bo chcieli spędzić sylwestra, imprezując
na Bourbon Street. To znaczy, jeśli uda im się opuścić pokój hotelowy.
Znając mojego najlepszego kumpla, wątpiłem w to. Osobiście byłem
zachwycony, że robili to wszystko bez zadęcia. Nie potrzebowali
wielkiej pompy, żeby nadać miłości oficjalny wymiar.

– Przyszła tu ze mną z konieczności. – Uśmiechnąłem się do

niego. – Tak naprawdę jej nie zdobyłem.

Asa parsknął śmiechem i odrzucił złote włosy z oczu.

– Ale masz ochotę? To znaczy, zdobyć ją.

Znowu mruknąłem.

– A widziałeś ją? Oczywiście, że mam ochotę, ale ona nadaje

dość silne sygnały, które mówią „nie, do diabła”, a ja nie chcę

przeciągać struny.

Nie była to do końca prawda. Chciałem ciągnąć tę strunę, choć

nie miałem nadziei, że mnie to dokądkolwiek doprowadzi. W pewnym
sensie pociągała mnie tajemnica, która się w tym wszystkim kryła. Przy
tej dziewczynie nigdy niczego nie byłem pewny.

Ta rozmowa trwałaby pewnie jeszcze długo, ale tata Rule’a

wetknął głowę w drzwi pokoju, w którym wszyscy siedzieliśmy,
uśmiechnął się i skinął głową synowi.

– Dziewczyny są gotowe. Jestem z was dumny, chłopcy.

Rule kiwnął głową i odetchnął głęboko. Reszta facetów

poklepała go po plecach. Zostało już tylko trzech z nas.

– Wszystko w porządku?

Rome zacisnął palce na ramieniu brata.

– W jak najlepszym, cholera.

Wszyscy się roześmialiśmy, a ja szturchnąłem go po raz

pierwszy.

– Jeśli tak i jeśli ona też tak myśli, cholera, to będzie dobrze.

Uniósł jedną przekłutą brew, a ja uśmiechnąłem się do niego

szeroko. Byliśmy sobie tak bliscy nie bez powodu.

– Więc zróbmy to. Ożeńmy cię. – Zaskoczyło mnie, że głos

miałem zduszony ze wzruszenia.

Rome jeszcze raz poprawił krawat. Chyba jeśli masz kark jak

rasowy byk, w krawacie nie jest ci zbyt wygodnie.

Spojrzał na Rule’a i spytał:

– Mama Shaw się pojawiła?

Rule pokręcił głową.

– Nie. Zadzwoniłem do niej i powiedziałem, co myślę o całej tej

sytuacji, a ona szybciutko kazała mi iść do diabła. Shaw specjalnie się
nie przejęła. Jej tata jest tu z lalunią, która wygląda najwyżej na
osiemnaście lat. Chciał poprowadzić Casper do ślubu, ale odmówiła.
Tata ją poprowadzi.

To brzmiało sensownie. Archerowie zawsze byli jej prawdziwą

rodziną. Jak powiedział Rome do Rule’a, kiedy zastanawiał się nad
oświadczynami, w jej wypadku zmiana nazwiska na jego będzie tylko
formalnością.

Siedzieliśmy na tyłach pokoju, kiedy Rule ujął mamę pod ramię i

ruszył w stronę oczekującego ich duchownego. Brite Walker, mentor

Rome’a i były marine, był wyświęconym pastorem i pasował tu, bo
wyglądał jak członek gangu motocyklowego. Był przy tym jednak
jednym z najbardziej prawych i myślących ludzi, jakich mieliśmy
okazję poznać. Odegrał dużą rolę w tym, żeby sprowadzić Rome’a z
powrotem do świata żywych, i ani Rule, ani Shaw nie przyszła do
głowy żadna inna osoba, która mogłaby wprowadzić ich w małżeńskie
życie.

Dziewczyny wyszły z windy i Rome’owi, tak samo jak mnie,

zaparło dech w piersiach. Cora wyglądała jak wróżka z bajki Disneya –
owszem, z tatuażami na rękach i wielkim brzuchem. Rome skłonił się i
zaczął ją całować, aż wszystkim z nas prawie zrobiło się nieswojo.
Ayden zwalała z nóg, nawet kiedy miała gorszy dzień. Błękit sukienki
kontrastował z jej ciemnymi włosami, a rozanielony uśmiech na jej
twarzy sprawił, że odpowiedziałem jej równie nieprzytomnym
uśmiechem.

– Jet jest teraz o mnie taki zazdrosny.

Zmarszczyła brwi i ujęła mnie pod łokieć.

– To mu dobrze zrobi. Przez cały tydzień nie było go w mieście.

To oznacza, że później nie będzie w stanie mi się oprzeć.

– A zdarza mu się? Opierać się tobie? Bo jeśli tak, to muszę mu

powiedzieć, że nie ma pojęcia, jak być żonatym.

Ayden zrobiła minę i wpiła paznokcie w moje przedramię, a ja się

roześmiałem. Wiedziałem, że ona i Jet nie potrafią długo utrzymać rąk
z dala od siebie, więc tylko żartowałem.

Kiedy zobaczyłem Shaw, która wyszła właśnie z garderoby,

zaskoczyło mnie wzruszenie, jakie ogarnęło mnie na jej widok. Była
piękna. Jak istota z czyjejś fantazji albo wizji idealnej panny młodej.
Jej biało-czarne włosy były zaczesane do góry. Suknia, lekka i długa,
jak u baleriny, została związana w talii bladobłękitną wstęgą. Trzymała
pod ramię Archera seniora, który wyglądał dokładnie tak, jak powinien
wyglądać każdy dumny ojciec. Rome wyminął ojca i pocałował piękną
pannę młodą w policzek. To był dobry dzień dla wszystkich
Archerów… i całej reszty z nas też.

– Wyglądasz wspaniale – powiedziałem do niej szczerze.

Zarumieniła się ślicznie i spojrzała na Rome’a.

Uniósł jedną brew pod swoim pokrytym bliznami czołem i

powiedział tylko:

– Zgadzam się. Rule ma szczęście, stary drań.

Zachichotała i poruszyła się niecierpliwie.

– Zróbmy to.

Wszyscy odwróciliśmy się w stronę zegara za Rule’em i

Brite’em, ukazującym piękną panoramę Denver. Była to najpiękniejsza
Wigilia, jaką można sobie wymarzyć. Jet i jego zespół zaczęli grać
Silver Mountains Deadstring Brothers i pod koniec piosenki chyba
wszyscy mieli łzy w oczach. Jet był w kapeli metalowej, w której bez
litości zdzierał sobie gardło, ale kiedy używał go do prawdziwego
śpiewu, ludzie, mający szczęście go słyszeć, czuli dotyk magii.

Ruszyliśmy przed siebie między rzędami krzeseł. Ayden

odwróciła głowę, żeby patrzeć na Jeta. Przesłał jej pocałunek, ona
westchnęła, a ja rozejrzałem się dookoła, aż napotkałem oczy koloru
burzowego nieba, których szukałem. Santa patrzyła wprost na mnie.
Przygryzła dolną wargę i ściskała dłonie splecione na kolanach. Oczy
miała roziskrzone i błyszczące, jej blade zwykle policzki były lekko
zaróżowione. Nawet z tej odległości widziałem krew pulsującą pod
skórą na jej szyi. Gdybym nie wiedział, że to niemożliwe,
powiedziałbym, że patrzyła na mnie tak, jak Cora patrzyła na Rome’a,
jak Ayden patrzyła na Jeta. Nie rozumiałem tego, nie rozumiałem jej,
ale rany, naprawdę chciałem zrozumieć. Była fascynująca.
Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek naprawdę się dowiem, co się
dzieje w tej ślicznej płomiennorudej głowie.

Nie miałem jednak czasu dłużej nad tym rozmyślać, bo

dotarliśmy na miejsce. Pocałowałem Ayden w policzek, a potem Corę,
czym ściągnąłem na siebie twarde spojrzenie Rome’a. Zachichotaliśmy
z Rule’em, a potem stanąłem razem z braćmi Archerami. Byłem
dumny, że mogłem zająć to miejsce.

Jet z zespołem zaczęli grać Evrybody Needs Love w wersji Drive-

By Truckers, ulubionej wersji Shaw, która pojawiła się właśnie przy
końcu elegancko przystrojonej sali. Usłyszałem kilka cichych
okrzyków, kilka osób otworzyło usta z zachwytu. Kątem oka
zauważyłem, że Rule drgnął.

– Cholera.

Było to cichsze od szeptu, i zanim Rome czy ja zdążyliśmy

zareagować, Rule szedł już w stronę swojej przyszłej żony i jej ojca,
którzy zatrzymali się na jego widok. Wymieniłem z Rule’em znaczące

spojrzenia. Wzruszyliśmy tylko ramionami, podczas gdy dziewczyny
popatrywały na nas pytająco.

Rule ujął twarz Shaw w obie dłonie i pocałował ją tak, jak

powinien to zrobić pod koniec ceremonii. Dale odsunął się, a Margot,
matka Archerów, z frustracją wykrzyknęła imię swojego syna. Było to
bardzo w stylu Rule’a. Był impulsywny, trochę dziki, ale nic na świecie
nie było w stanie utrzymać go z dala od tej dziewczyny, więc
oczywiście to on poprowadził ją do ołtarza, przy którym czekał Brite.
Uśmiechałem się jak idiota, nie mogłem się powstrzymać. W pewnej
chwili podchwyciłem spojrzenie Santy i ucieszyło mnie, że ona też się
uśmiecha. Taką miłością trudno było się nie zachwycić.

Brite także szeroko się uśmiechał, choć jego uśmiech nikł w

długiej, siwej brodzie. Sprawiał wrażenie jowialnego, przyjacielskiego
Anioła Piekieł. Ożenił mojego najlepszego kumpla z dziewczyną jego
marzeń i było to cudowne, wzruszające i takie, jakie powinno być –
podobnie jak ich przysięgi.

Shaw ślubowała kochać Rule’a takim, jaki jest, i nigdy nie

prosić, by stał się kimkolwiek innym. Obiecała, że zawsze będzie się
starała przeczekać jego napady złego humoru i nigdy nie pytać, jakiego
koloru włosy będzie miał w następnym tygodniu. Przysięgła kochać go
zawsze tak samo jak tego dnia, kiedy go pierwszy raz zobaczyła i że on
zawsze będzie jej jednym jedynym. Powiedziała mu, że jest wszystkim,
czego kiedykolwiek pragnęła. Wszystko to było prawdą i byłem
szczęśliwy, słysząc, że przyrzeka to wszystko na wieczność mojemu
trudnemu i skomplikowanemu przyjacielowi.

Rule był bardzo wzruszony, więc milczał przez chwilę, zanim

wypowiedział swoją przysięgę, ale kiedy to zrobił, siła szczerości jego
słów oszołomiła nas wszystkich. Nawet kiedy miał naprawdę dobry
dzień, nie należał do facetów, którym opowiadanie o swoich uczuciach
przychodzi z łatwością, choć Shaw trochę pomogła mu to zmienić, ale
dziś pokazał swoje serce wszystkim zgromadzonym.

Powiedział Shaw, że nigdy nie przypuszczał, by ktokolwiek mógł

zapełnić pustkę, jaka w nim powstała po śmierci Remy’ego, a jednak
jej jakoś udało się wniknąć w jego serce, nie pozostawiając w nim już
miejsca dla nikogo innego. Wypełniła jego uczucia i jego życie do
końca, a on jest pewny, że Remy cieszyłby się ich szczęściem. Przy
tych słowach, oczywiście, wszyscy zaczęli chrząkać i ocierać oczy.

Obiecał zawsze się o nią troszczyć, dopilnować, by wszyscy

traktowali ją z miłością i życzliwością, na jakie zasługuje. Powiedział,
że będzie ją kochał, nawet kiedy ona zostanie lekarzem i będzie
zarabiała trzy razy tyle co on, i przysiągł robić wszystko, co w jego
mocy, by dać jej to, czego potrzebuje i pragnie. Potem wyszeptał tak
cicho, że tylko nas trzech, stojących najbliżej, mogło to usłyszeć:

– Jesteś dla mnie wszystkim, Casper.

Wszyscy zebrani westchnęli, kiedy Shaw uśmiechnęła się przez

łzy, spływające po jej twarzy, i powiedziała z prostotą:

– Wszystkim, czego potrzebuję i pragnę, jesteś ty.

Brite uznał przysięgi za wystarczające, państwo młodzi

wymienili obrączki, a goście zaczęli wznosić okrzyki, ściskać ich i
przybijać piątki, i nagle, tak po prostu, Rule i Shaw byli już mężem i
żoną.

Wszyscy zebrali się potem na tyłach wieży zegarowej, gdzie

przez trzy kwadranse trwało zamieszanie związane z życzeniami i
zdjęciami. Tam Phil podszedł do mnie i wyszeptał mi do ucha:

– Lepiej poczaruj trochę, bo twoja dziewczyna zniknie. Jest

prześliczna i urocza, ale płochliwa jak nowo narodzona sarenka.

Zakląłem pod nosem i zacząłem się przeciskać przez tłum.

Zbyłem Rowdy’ego, który mnie zaczepił, machnięciem ręki i w końcu
musiałem zjechać windą dwadzieścia pięter w dół, zanim ją
odnalazłem. Trzymała w ręce telefon komórkowy i wyglądała tak,
jakby walczyła sama ze sobą.

– Santa?

Drgnęła i podniosła na mnie wzrok. Sprawiała wrażenie winnej,

nie sposób inaczej opisać wyrazu jej twarzy. Jakbym przyłapał ją na
robieniu czegoś złego.

Wyciągnęła telefon przed siebie, jakby to była tarcza.

– Właśnie miałam zadzwonić po taksówkę, żeby pojechać po mój

samochód. Wracaj do swoich przyjaciół. – Jej głos był wysoki i lekko
zdyszany.

Zmarszczyłem brwi, bo nie miałem pojęcia, co jest grane.

– Jeśli chcesz już wracać do domu, ja zawiozę cię po samochód.

– Zahaczyłem palec o węzeł krawata i rozluźniłem go trochę. Dałbym
wszystko, żeby móc czytać w myślach tej dziewczyny.

– Nie, nie… Ty zostań. Wszystko w porządku. Ceremonia była

naprawdę piękna. Dziękuję ci, że mnie tu zaprosiłeś.

Miałem już dość tej przepychanki. Włożyła już płaszcz, więc

chwyciłem ją za nadgarstek tej ręki, którą trzymała przed sobą, i
pociągnąłem ją do drzwi. Jej wysokie obcasy stukały gorączkowo,
kiedy próbowała za mną nadążyć.

– Chodź.

Mruknęła coś i spróbowała uwolnić rękę, ale jej nie puściłem.

Poszła więc za mną, ociągając się, do zaparkowanego na ulicy
chargera. Byłem zirytowany i sfrustrowany, a co więcej
zdezorientowany, bo nie miałem pojęcia, dlaczego właściwie tu ze mną
przyszła, skoro najwyraźniej nie miała na to ochoty.

Przez całą drogę nie zamieniliśmy ani słowa. Miała długi, płytki

oddech, wykręcała dłonie i patrzyła w okno. Kiedy podjechaliśmy pod
moje mieszkanie, wysiedliśmy jednocześnie z samochodu, a ja
zatrzasnąłem drzwiczki mocniej, niż było to konieczne. Spojrzałem na
nią nad dachem samochodu, a ona otworzyła usta, jakby chciała coś
powiedzieć, więc podniosłem dłoń, żeby ją powstrzymać. Nie miałem
pojęcia, dlaczego zawsze jedno z nas próbuje w jakiś sposób odstraszyć
drugie.

– Po prostu… dobrej nocy, Santa.

Pobiegłem truchtem do wejścia, nie oglądając się za siebie, żeby

choć sprawdzić, czy wsiadła do swojego małego autka. Było to
niegrzeczne z mojej strony, zwykle się tak nie zachowuję, ale ta
dziewczyna mąciła mi w głowie i nie byłem już pewny, co mam robić
ze wszystkim innym w swoim życiu. Włożyłem już klucz do zamka i
zacząłem je otwierać, kiedy poczułem małe dłonie na swoich plecach.
Zanim zdążyłem się odwrócić, zostałem wepchnięty do mieszkania, a
drzwi zostały zatrzaśnięte. Odwróciłem się na pięcie i zobaczyłem
Santę, która wpatrywała się we mnie jak dzika Walkiria. Jej rude,
kręcone włosy otaczały jej twarz jak grzywa, stalowe oczy były
szeroko otwarte, pierś unosiła się i opadała w nierównym rytmie. Był to
wspaniały widok, prawdę mówiąc, ale ja ciągle byłem na nią wkurzony.

– To wszystko jest takie pokręcone, Nash. Sama nie wiem, co

robię.

Nie wiedziałem, co jej na to odpowiedzieć, ale nie mógłbym,

nawet gdybym wiedział, bo nagle ona znalazła się tuż przede mną,
drżąca, zdenerwowana, szarpiąc za guziki mojej czarnej koszuli i

krawat, który miałem na szyi.

– Co? – Była w tym nuta zaskoczenia, bo byłem zaskoczony, ale

nie było mowy, żebym próbował ją powstrzymać. Bo ona wyciągała
już poły koszuli z moich spodni, a jej dłonie muskały moją pierś i plecy
z gorączkowym pośpiechem.

– Logika mówi, że mogę być pewna tego czy tamtego, a potem

nagle moje własne ciało zdradza mnie i sama nic już nie wiem. Nie
wiem, czego chcę ani czego nie chcę. Zobaczyłam cię tam, wyglądałeś
tak wspaniale, tak idealnie, o Boże, miałam ochotę rzucić się na ciebie,
a to zupełnie nie jestem ja. A potem zobaczyłam, że wszyscy wyglądają
na takich szczęśliwych, takich zakochanych, i prawie miałam atak
paniki. Nie mam pojęcia dlaczego, nie potrafię tego wyjaśnić. Po prostu
musiałam stamtąd pójść. Przepraszam.

Położyłem dłonie na jej ramionach, żeby ją przytrzymać, bo to

było jakieś szaleństwo. Ale ona wsunęła palce pod klamrę mojego
paska, a potem zamek błyskawiczny poddał się bez walki.

– Santa, przestań. Odwiózłbym cię po prostu do domu, gdybyś

powiedziała, że źle się tam czujesz. Każdy mógłby się tak poczuć w
sali pełnej wzruszonych, płaczących ludzi. To wszystko było bardzo
intensywne, bo Rule i Shaw są intensywni. Zrozumiałbym i nikt nie
miałby ci za złe tego, że potrzebowałaś trochę przestrzeni. Cholera, tak
się cieszyłem, że w ogóle zgodziłaś się ze mną pójść.

Znieruchomiała nagle i przestała robić to, co właśnie robiła, to

znaczy ściągać mi koszulę z ramion i pchać mnie na oparcie kanapy.
Kiedy nie miałem już gdzie się cofać, położyła mi dłoń płasko na piersi
i spojrzała na mnie tymi burzowymi oczami.

– Wiem, i dlatego właśnie tak mi odbiło.

– Nie rozumiem. – Starałem się zachować rozsądek i logikę, ale

mój ptaszek był teraz bardziej zainteresowany tym, co robiła, niż mój
mózg.

– Nie wiem, kim ty jesteś, Nash.

– Ja też naprawdę nie wiem, kim ty jesteś, Santa, ale gdybyś dała

temu, co się między nami zaczęło, choć cień szansy, moglibyśmy to
zmienić.

Pokręciła głową i oparła się o mnie tak mocno, że trudno było

powiedzieć, gdzie zaczynają się i gdzie kończą nasze ciała.

– Nie wiem, czy podobałabym ci się, gdybyś mnie poznał, a

Nash, którego kiedyś znałam… – Wydawała się taka zagubiona, że
miałem ochotę ją przytulić. – Nienawidziłem go, ale ty… ten Nash
teraz… tego tylko pragnę.

Było to takie pokręcone i szalone. Pewnie powinienem

powiedzieć coś błyskotliwego, odkrywczego, co ustawiłoby wszystko
we właściwej proporcji. Może powinienem umieć odczytać subtelne
przesłanie między jej słowami, pojąć, co znaczy ton jej głosu, ale
wtedy ona błyskawicznie przywarła do moich ust swoimi, a potem
położyła rękę na moim kroczu i straciłem nie tylko siłę, żeby
zaprotestować, ale też równowagę i runęliśmy razem na kanapę. Było
to coś więcej niż swobodny upadek na poduszki… To był upadek na
siebie nawzajem.

Jej włosy były wszędzie. Miała smak pomarańczy i ognia. Jej

dłoń zacisnęła się zdecydowanie na moim penisie i znieruchomiała na
moment, wyczuwając wpięte w niego metalowe elementy. Miałem
Księcia Alberta w czubku i maleńką beczułkę tuż pod zagłębieniem
główki, na co mówią „frenum piercing”. Normalnie uprzedzałem
osobę, która miała zobaczyć mnie nago, czego się spodziewać, ale
Santa nie dała mi szansy. Nie sprawiała też teraz wrażenia, że miałaby
ochotę zwolnić tempo.

Wylądowała okrakiem na mnie. Jej dłonie wędrowały po całym

moim ciele, a jedna z nich wślizgnęła się pod moje bokserki,
całkowicie odbierając mi jasność myśli. Zaczęła całować moją szyję, a
potem wróciła do ust. Jej włosy oplotły mnie jak jedwabiste macki, z
których już nigdy nie zdołam się oswobodzić. W jakiś sposób, mimo
niewielkiej przestrzeni ograniczającej nasze ruchy, zdołała zdjąć mi
spodnie i zsunąć bokserki, więc stałem teraz przed nią wyprężony na
baczność dumnej erekcji. Jej dłoń wydawała się bardzo biała na tle
twardego, ciemnego członka, a kiedy musnęła palcem kolczyk pod
główką, oczy uciekły mi do tyłu i bezwiednie wciągnąłem powietrze
przez zaciśnięte zęby. Jasna cholera, żaden dotyk nigdy nie działał na
mnie tak, jak jej.

– Oczywiście, musiałeś być pokłuty. – Wydawała się rozbawiona,

a ja nie wiedziałem, co powiedzieć, kiedy nagle ona pochyliła się i
przejechała językiem po jednym moim sutku. Zacząłem dosłownie
pulsować w jej ręce. Doprowadziła mnie na skraj obłędu, byłem
zgubiony. Desperacko próbowałem się zorientować, co robimy i dokąd

zmierzamy, a nie byłem pewny, czy istnieje mapa, która powie mi, jak
mam dotrzeć tam, gdzie powinienem się znaleźć.

– Saaantaaaa… – Głos uwiązł mi w gardle, kiedy uniosła się nad

mną na tyle, by móc poruszyć się i zsunąć czarne majtki spod brzegu
swojej małej czarnej. Uderzyło mnie, że ciągle była całkowicie ubrana,
miała nawet buty, a ja leżałem zupełnie obnażony. Robiła, co chciała,
brała ode mnie, czego potrzebowała.

Coś w tej sytuacji wydawało mi się nie w porządku i miałem

zamiar jej o tym powiedzieć, kiedy pochyliła się nade mną, znowu
mnie pocałowała i mruknęła tuż przy moich ustach:

– Prezerwatywa?

No dobra, jestem porządnym facetem, mam swoje zasady i

morale, ale kiedy dziewczyna jest tak napalona, kiedy kręci mi się w
głowie, kiedy serce wali mi tak, że ona musi to słyszeć, i żąda, żebym
uprawiał z nią seks, kim jestem, żeby z nią dyskutować? Uniosłem
biodra i wtedy wciągnęła gwałtownie powietrze, bo teraz nie było
między nami już nic i jej, och, jakże piękne szare oczy pociemniały tak,
że stały się niemal czarne. Podałem jej mój portfel, powiedziałem, żeby
wyjęła jedną, wsunąłem palce w te bujne włosy i przyciągnąłem ją do
siebie, żeby pocałować ją tak, jak chciałem. Musiałem mieć w końcu
coś do powiedzenia, nawet jeśli Santa była w tej grze górą, przyciśnięta
do mnie swoim gorącym, wilgotnym ciałem.

Ten pocałunek nie miał posmaku gniewu ani smutku, ani

desperacji, które zawsze dotąd tliły się między nami. Chciałem po
prostu chłonąć jej cierpki smak, rozkoszować się dotykiem jej języka
na moim i tym, jak wymruczała jakieś przekleństwo i moje imię
jednocześnie. Tak powinna być całowana, zawsze… przeze mnie i
tylko przeze mnie.

Poczułem, jak poruszyła się na mnie i jej dłoń zaczęła przesuwać

się w górę i w dół mojego masztu, próbując zabić mnie delikatnym
naciskiem i miękkim dotykiem. Nie mogłem zobaczyć, co robiła, bo
widok zasłaniała mi spódnica jej sukienki. Do diabła, nie byłem nawet
w stanie zobaczyć, czy ma piegi także na tych cudownych piersiach, bo
choć byliśmy teraz tak blisko, ona najwyraźniej nadal mocno broniła
swoich zasad i fizycznych granic.

– Santa?

Poczułem, jak nasuwa na mnie lateks. Dobrze, że była

pielęgniarką, nawet się nie zawahała przy metalowych dekoracjach na
moim interesie.

– Nash?

Spojrzała mi w oczy, podniosła się, położyła obie dłonie na mojej

piersi i usiadła na mnie aż po nasadę. Była ciasna, niemal dusząco
ciasna. Ale też gorąca i wilgotna, a ponieważ siedziała na mnie,
poruszając się w górę i w dół w morderczym rytmie, niczego nie
pragnąłem bardziej, niż zobaczyć, jak znikam w jej wnętrzu. Wszystko,
co dotyczyło tej dziewczyny, spowijała tajemnica, nawet to, jak
wyglądaliśmy złączeni ciałami. Zachwycało mnie to i wkurzało
jednocześnie. Generalnie to właśnie zaczynałem odczuwać w stosunku
do Santy Ford.

Cokolwiek chciałem jej powiedzieć, umknęło. Dziwne. Nigdy nie

uprawiałem seksu z całkowicie ubraną partnerką, podczas gdy sam
byłem zupełnie nagi. Nigdy nie byłem też w sytuacji intymnej z kimś,
kto starał się rozpaczliwie, gorączkowo skończyć, nie bacząc na to, co
robiłem albo czego nie robiłem ja. Jakby używała mnie, żeby osiągnąć
spełnienie, ale nie zwracała na mnie przy tym szczególnej uwagi.
Dotknąłem jej rękami, próbując zsunąć ramiączko sukienki i dobrać się
do tej mlecznobiałej skóry, ale ona natychmiast się odsunęła.

Głowę miała odrzuconą w tył, włosy spływały ognistą falą na

moje nagie uda, palce zaciskały się jak szpony na mojej piersi. Oczami
wpijała się w moje, więc widziałem, co się w nich dzieje, widziałem w
ich chmurnej szarości zdumienie, zaskoczenie, szaleństwo, kiedy
dotarła na swój szczyt. Widziałem też łzy, które napłynęły jej do oczu, i
pierś, która unosiła się i opadała jeszcze przez jakiś czas po tym, jak
całym jej ciałem wstrząsnął ostatni dreszcz orgazmu.

Jestem całkiem niezły w łóżku albo i na kanapie, jak w tym

wypadku, ale to był najszybszy orgazm, jakim zdarzyło mi się
obdarować kobietę i jeśli chodzi o mnie, najlepsze było jeszcze przed
nami. Nadal byłem boleśnie twardy, nadal konałem z chęci, żeby
zobaczyć ją nagą i wodzić ustami po każdym fragmencie jej ciała, do
jakiego zechciałaby mnie dopuścić, ale Santa miała inne plany.

Spojrzała na mnie tak, jakby nagle zdała sobie sprawę, że w

ogóle tam jestem – że jestem żywym, oddychającym człowiekiem a nie
wibratorem. Oderwała dłonie od mojej piersi, podniosła się w sposób,
który wywołał gwałtowny protest mojego wacka, i drżącymi rękami

zebrała swoje wspaniałe włosy. Łzy błyszczące w jej oczach zaczęły
spływać po twarzy i zanim zdążyłem usiąść i spytać, co się, u diabła,
dzieje, rzuciła się do drzwi.

– Bardzo cię przepraszam, Nash.

Porzucenie w samym środku zabawy z potężną erekcją nie było

najprzyjemniejszą rzeczą, jaka spotkała mnie tego dnia, ale bardziej
martwił mnie fakt, że wyglądała tak, jakby zaraz miała się rozpaść jak
sopel zwisający ze stromego dachu. Drżała na całym ciele, oczy miała
szeroko rozwarte i jakby za duże w bladej twarzy, na której wyraźnie
odznaczały się teraz piegi. Ze śladami łez na policzkach wyglądała jak
coś, co zaraz popęka i rozleci się na kawałeczki.

– Santa, zaczekaj chwilę. – Z trudem włożyłem spodnie; nie było

to łatwe, bo mój wacek ciągle stał na baczność, gotowy do akcji, ale
ona tylko pokręciła głową i pobiegła do drzwi.

– Nie, nie, mówiłam ci, że nie wiem, jak to z tobą zrobić. Muszę

iść. – Trzasnęła w pośpiechu drzwiami i kiedy wreszcie doprowadziłem
się do stanu, w którym mogłem pokazać się ludziom na oczy, i lekko
utykając, wypadłem na korytarz, nie było już po niej śladu.

Ale druga ruda piękność, która pojawiła się w moim życiu,

właśnie wchodziła do budynku. Była ciepło ubrana, a kiedy przesunęła
wzrokiem po mojej niekompletnie odzianej postaci, zagwizdała cicho
przez zęby.

– Nieudana randka?

Prychnąłem i oparłem się o otwarte drzwi, podnosząc ręce nad

głowę. Royal bez skrępowania chłonęła przedstawienie. Szkoda, że nie
dla niej było przeznaczone.

– Zaczęło się po grudzie, pogorszyło, miało swój punkt

szczytowy i zakończyło łzami.

Omiotła bezwstydnie spojrzeniem moją nagą pierś, wytatuowane

ramiona i rozpięte ciągle spodnie. Dlaczego mnie nie pociągała? Była
śliczna, śmiała i podobała mi się jej swoboda, nie miałem jednak
wątpliwości, że nie mogła zastąpić Santy. Sama myśl o tym od razu
rozprawiła się z niewygodną sztywnością w moich spodniach.

– Muszę powiedzieć, że dostarczasz lepszej rozrywki niż

telewizja.

Prychnąłem.

– Miło, że odnajdujesz elementy humorystyczne w moim

żałosnym życiu intymnym.

Podeszła do drzwi swojego mieszkania i uśmiechnęła się do mnie

przez ramię.

– Przystojniak z ciebie, trochę szorstki i niebezpieczny, a ona jest

cicha i nieśmiała. Widziałam ją, jak wchodziłam. Pewnie ją
przytłaczasz i dziewczyna czuje, że traci grunt pod nogami. Daj jej
trochę czasu, żeby zobaczyła, że nie szalałbyś za nią, gdyby nie była
tak wspaniała, jak najwyraźniej twoim zdaniem jest. To śliczna
dziewczyna i na pewno ma do ciebie słabość. Chłopcy powinni uważać
na takie dziewczyny.

Uniosłem jedną brew.

– Skąd to wszystko wiesz? Czytasz w myślach, czy co?

Otworzyła drzwi i się roześmiała.

– Pudło. Po prostu mam nosa do ludzi. W mojej pracy to bardzo

pomaga.

Wyglądała jak instruktorka jogi albo luksusowa striptizerka, do

tego to imię, Royal, na litość boską. Nie miałem pojęcia, jaką tak
naprawdę wykonuje pracę.

– Czym się zajmujesz?

Teraz ona uniosła jedną brew.

– Nie uwierzyłbyś, nawet gdybym ci powiedziała. Nie rezygnuj z

niej, sąsiedzie. Zdaje się, że przydałby jej się facet taki jak ty, ktoś, kto
nią trochę potrząśnie, zmusi, żeby się zabawiła. Dobrej nocy.

Zamknęła drzwi, nie odpowiadając na moje pytanie, a ja

wróciłem do siebie. Potrzebowałem chwili, żeby uporządkować myśli i,
co ważniejsze, rozładować swoją frustrację gorącym prysznicem.
Nigdy dotąd nie byłem tak zakręcony, tak ogłupiały z powodu żadnej
dziewczyny. A ta wymagała wysiłku i delikatności, a nie byłem pewny,
czy zostałem w nią wyposażony. Nigdy nie byłem typem faceta, który
po prostu wdziera się w życie dziewczyny i wywraca je do góry
nogami. Nigdy na żadnej aż tak mi nie zależało, żeby to zrobić. Ale w
wypadku Santy nie tylko chciałem wywrócić wszystko do góry
nogami, ale jeszcze wrzucić do słoja albo pudła i potrząsać, i mieszać,
tak długo, aż wypadnie z niego coś zupełnie innego. Inny Nash i inna
Santa, którzy będą umieli sobie z tym poradzić.

SANTA:

Przez resztę tej nocy błąkałam się po swoim mieszkaniu jak

roztrzęsiona neurotyczka. Nie mogłam uwierzyć, co zrobiłam i jak go
potem zostawiłam. Byłam zaskoczona i przerażona nie tylko tym, do
czego się posunęłam, ale też faktem, że miałam z nim orgazm. Nigdy
wcześniej mi się to nie zdarzyło i cała ta obca mi rozkosz i
oszałamiająca świadomość, że to on mnie do tego doprowadził,
sprawiały, że ogarnęła mnie panika.

Cały następny dzień spędziłam na sprzątaniu i szukaniu

jakichkolwiek innych zajęć, które mogły oderwać mnie od myśli
kłębiących się w mojej głowie, aż w końcu musiałam iść na dyżur.
Ledwo pozbierałam się na tyle, żeby wyjść do pracy, ale biorąc pod
uwagę, że mój telefon urywał się od pełnych gniewu SMS-ów od
mamy i pełnych żalu od taty, chętnie wyszłam z mieszkania.
Zadzwoniłam do Faith, żeby życzyć jej i reszcie jej rodziny wesołych
świąt, i choć starałam się, by rozmowa była krótka, moja siostra chyba
zauważyła, że jestem zdenerwowana i że coś jest nie tak.

Ale nie mogła powiedzieć ani zrobić nic, dzięki czemu

przestałabym się czuć jak wariatka. Nie wiem, co się ze mną działo w
pobliżu Nasha, ale zawsze kiedy znajdowaliśmy się w tym samym
miejscu, wynikało z tego nieprzewidywalne szaleństwo.

Wszystko było przecież w porządku. Nie podobało mi się, że nie

miałam swojego samochodu na wypadek, gdybym chciała uciec z tego
wesela i od swoich emocji, ale jego przyjaciele i wszyscy weselni
goście byli naprawdę bardzo mili, a jego tata, Phil, jak ze śmiechem
kazał mi się nazywać, był naprawdę uroczy. Gdybym nie wiedziała, że
jest inaczej, uznałabym, że jest zdrów jak ryba. Jako pielęgniarka nie
byłam pewna, czy przebywanie w takim tłumie ludzi w jego stanie to
aby dobry pomysł, ale widziałam wyraźnie, że on za nic nie
przepuściłby tej uroczystości. Ci ludzie trzymali się bliżej siebie niż
jakakolwiek grupa znajomych, których miałam okazję poznać.

Wszyscy przyjaciele Nasha byli bardzo przystojni i pokryci

tatuażami, przez co stanowili naprawdę niezapomniany zestaw. Nie
chodziło tylko o tatuaże ani fakt, że pan młody miał fioletowy mohawk,
który zaparł mi dech w piersi – chodziło o tę niemal namacalną miłość,
troskę, szacunek i szczery podziw, jakimi wszyscy się nawzajem

darzyli. To dlatego czułam się tam tak nieswojo i zaczęłam odczuwać
tęsknotę, jakiej dotąd nie znałam; tęsknotę, która wyparła z mojego
umysłu wszystko inne.

Jedyną osobą, z którą kiedykolwiek łączyła mnie taka więź, była

Faith, a teraz, kiedy miała swoją rodzinę i męża, o którego musiała
dbać, czułam się coraz bardziej osamotniona. Patrząc na tę grupę tak
różnych mężczyzn i kobiet, na pannę młodą i pana młodego, którzy
najwyraźniej postanowili pokonać wszelkie przeszkody, żeby być
razem, czułam się wyrzucona poza nawias, boleśnie zazdrosna, i po
pewnym czasie chciałam tylko stamtąd zniknąć. Nie byłam w stanie
dłużej tego wytrzymać. I jak powiedział Nash, wiedziałam, nie miałam
cienia wątpliwości, że on odwiózłby mnie do domu bez słowa pretensji.
Po prostu nie mogłam znieść podejrzenia, co oni wszyscy o tym myślą.
Z jednej strony, chciałam uwierzyć, że ta twarz miłego faceta to jego
prawdziwa twarz, ale ciągle paliła mnie pomyłka, jaką co do niego
kiedyś popełniłam, i nie byłam gotowa znowu zdecydować się na takie
ryzyko. Nie wiem, czy zniosłabym, gdyby mnie znowu zawiódł, teraz,
kiedy byłam już blisko przekonania, że on jest kimś innym, niż był
wszystkie te lata temu.

Kiedy patrzyłam, jak przechodził przez salę, taki wysoki i

przystojny, taki barwny i wyrazisty, wiedziałam, że go pragnę. Czułam
żądzę, byłam bez wątpienia podniecona, ilekroć mnie dotknął, ilekroć
spojrzał na mnie tymi pięknymi oczami. Nie byłam do tego
przyzwyczajona, i do całej tej ekscytacji, i pomieszania, które Nash
znowu wprowadził w moje życie. Sprężyna we mnie była już tak
ciasno zwinięta i gotowa do skoku… i skoczyła, pociągając mnie za
sobą.

Jakby moje gigantyczne wariactwo na ślubie nie wystarczyło,

reakcja na jedyny orgazm wywołany u mnie przez inną osobę obudziła
we mnie chęć zmiany nazwiska i przeprowadzki na jakąś wyspę, o
której nikt nigdy nie słyszał. Wybuch płaczu po seksie nie był dla mnie
niczym nowym, nawet jeśli tym razem były to łzy wdzięczności, a nie
rozczarowania. Ale to, jak mi potem odbiło, jak rzuciłam się do
ucieczki i – co chyba wzbudzało teraz we mnie największy wstyd – jak
zostawiłam Nasha z widoczną, niezaspokojoną erekcją, to wszystko
kazało mi teraz kwestionować własną poczytalność.

Najwyraźniej ci inni faceci byli w błędzie. Seksualnie wszystko

było ze mną w porządku. Nie byłam oziębła… gdyby Nash rozpalił
mnie ubiegłej nocy bardziej, stopnielibyśmy oboje jak śnieg. Wygląda
na to, że do orgazmu potrzebuję faceta wydzierganego, z kolczykami w
najdziwniejszych miejscach, związanego z moją przeszłością i
najgłębszym źródłem mojego braku pewności siebie. Był piękny, ta
ciemna skóra, twarde mięśnie, gładkie równiny i doliny jego ciała…
Nie był mały, nic w nim nie było małe, a to, co – jak sądziłam – mogło
mnie onieśmielać, sprawiło tylko, że czułam się przy nim
nieskończenie kobieco. Sprawiało, że pragnęłam go jeszcze bardziej.

Na samej górze tego wszystkiego, za co miałam ochotę sama

siebie kopnąć, był jeszcze fakt, że nie zobaczyłam reszty jego tatuaży.
Wiedziałam, że mój kciuk i palec wskazujący z trudem łączą się wokół
jego penisa w stanie erekcji, że jego metalowe ozdoby są gorące od
bliskiego kontaktu z jego ciałem, że wygląda znacznie lepiej w białych
bokserkach niż w czarnych, bo ma ciemną skórę, że jego oczy stają się
fioletowe nie tylko ze złości, ale też z podniecenia. Ale ten cholerny
tatuaż nadal był tajemnicą, więc wymyślałam sobie bez litości,
jednocześnie cały czas usiłując odgadnąć, jak też może wyglądać.

Udało mi się przetrwać świąteczny dyżur bez żadnych

incydentów. Wprawdzie Sunny co pięć minut pytała mnie, co się stało,
ale i tak wolałam to od słuchania krzyków i narzekań mamy na jej
życie i okropne święta. Unikałam doktora Benneta, jak mogłam, bo
choć obiecałam, że pójdę z nim na sylwestra, i nie chciałam
rozczarować Sunny, intuicja wyraźnie podpowiadała mi, że powinnam
to odwołać. Byłam zbyt rozdygotana, zbyt nerwowa po tym, co zaszło
z Nashem, żeby łudzić się, że wrócę z tej randki bez żadnych
psychicznych obrażeń.

Kiedy nadeszła pora powrotu do domu, spojrzałam na telefon i

skrzywiłam się, bo zobaczyłam, że nie odebrałam połączenia od Nasha.
Nie zostawił wiadomości na poczcie głosowej, ale przysłał SMS-a, z
prostymi słowami:

„Wesołych Świąt, Santa”.

Byłam mu winna wyjaśnienie. Wiedziałam o tym, ale wydawało

mi się, że nie dam rady tego zrobić. Z trudem wysławiałam się nawet
wtedy, kiedy przedmiot rozmowy nie miał w sobie nic żenującego czy
kłopotliwego. Jak miałam mu więc powiedzieć, że nie tylko jest
pierwszym facetem, z którym było mi tak dobrze, ale sprawił, że w

ogóle nabrałam ochoty na seks? Jak miałam wyjaśnić, że to właśnie mi
się nie podoba z powodu okropnych rzeczy, które powiedział o mnie
wiele lat temu, i z powodu tego, jak się potem czułam? Jak miałam mu
wytłumaczyć, że nie chcę go lubić, nie chcę czuć do niego niczego
poza odrazą, bo odepchnął mnie brutalnie w liceum, co naznaczyło
mnie na całe życie? Czy w ogóle potrafiłby zrozumieć, że przez jego
młodszą wersję, przez bolesne wspomnienia związane z tym, co zrobił,
nienawidzę być naga przy innej osobie, nie cierpię czuć się wystawiona
na widok i bezbronna, i właśnie dlatego seks jest zawsze czymś
skomplikowanym i strasznym?

Nie, nie mogłam mu tego wszystkiego wytłumaczyć, bo tak

naprawdę sama tego nie rozumiałam. Kiedy cała moja niechęć do niego
zmieniła się w coś, co kazało mi się na niego rzucać przy każdej
nadarzającej się okazji? I przede wszystkim czy to znaczy, że jestem
gotowa wybaczyć mu grzechy przeszłości? Nie znałam odpowiedzi na
te pytania, a od rozmyślania o nich bolała mnie głowa.

Nie odpowiedziałam na tego SMS-a ani na następnego, w którym

pytał, czy wszystko w porządku, ani kolejnego z pytaniem, czy
moglibyśmy się spotkać. Po prostu go ignorowałam. Phil uznał, że
skoro poczuł się lepiej na tyle, by iść na ślub Rule’a i Shaw, może
równie dobrze wrócić do domu, nie musiałam się więc już martwić, że
wpadnę na Nasha w szpitalu. Na myśl o tym miałam ochotę
jednocześnie skakać z radości i krzyczeć z frustracji. Do weekendu
przestał do mnie pisać, a ja pogodziłam się z faktem, że najwyraźniej
wybrzmiała ostatnia nuta stworzonej przeze mnie symfonii destrukcji.
Jako że sama ją skomponowałam, nie mogłam obwiniać nikogo poza
sobą.

Czas mijał szybko i nagle zaczął się kolejny tydzień i nadszedł

dzień mojej randki z dobrym panem doktorem. Teraz miałam na to
spotkanie jeszcze mniejszą ochotę niż wtedy, kiedy zgodziłam się z nim
umówić. Wycofałabym się z tego, wymyśliłabym jakąś wymówkę i
przyczaiłabym się na jakiś czas, gdyby Sunny nie wypytywała mnie o
to przy każdej okazji. Popełniłam też błąd, mówiąc o tym Faith,
bardziej licząc na jej wsparcie niż z jakiegokolwiek innego powodu, ale
ona, rozpalona do czerwoności perspektywą mojej randki z
kimkolwiek, także zasypywała mnie pytaniami. Zostałam schwytana w
pułapkę i jedyne, co mogłam zrobić, to jakoś przez to przebrnąć.

Z doktorem odbyłam podobny spór do tego z Nashem, bo znowu

chciałam wziąć swój samochód, z tą różnicą, że Nash użył łagodnej
perswazji i niezmąconej logiki, by przekonać mnie, żebym pojechała z
nim, podczas gdy doktor Bennet spojrzał na mnie z dezaprobatą i
zauważył, że wyglądałoby to bardzo dziwnie, gdybyśmy nie pojawili
się u jego znajomych razem. Nie miałam ochoty kłócić się z kimś tak
bardzo dbającym o pozory, więc zgodziłam się niechętnie, a doktor
powiedział, że przyjedzie po mnie do domu. Odparłam, że lepiej
byłoby wyjechać spod szpitala, skoro przyjęcie jest w Cherry Creek, bo
tak byłoby bliżej, ale on znowu spojrzał na mnie jak na głupie
dziewczątko, które nie ma pojęcia o randkach.

I oto nadeszła godzina dziewiąta w sylwestrowy wieczór,

dokładnie siedem dni po mojej katastrofalnej randce z Nashem, a ja,
zamiast starać się prowadzić uprzejmą konwersację albo pracować nad
tym, żeby jak najlepiej się bawić w towarzystwie doktora Benneta –
Andrew – tkwiłam na przednim siedzeniu jego bardzo dobrego auta,
zastanawiając się, co ma zamiar robić Nash. W końcu był sylwester, a
to oznacza całowanie się z kimś o północy.

Westchnęłam ciężko i drgnęłam, kiedy Andrew przerwał potok

konwersacji, którą prowadził ze sobą samym, o sobie samym. Co do
tego nie było żadnych wątpliwości: doktor był swoim największym
fanem.

– Wszystko w porządku?

Uśmiechnęłam się z przymusem i zaczęłam się bawić końcami

włosów, które zostawiłam rozpuszczone i ułożone w wielkie, luźne
loki.

– Oczywiście. Po prostu miałam dużo pracy w szpitalu i przy

świętach. Jestem trochę zmęczona. – I mam obsesję na punkcie faceta,
którego powinnam unikać, no ale o tym chyba nie miałby ochoty
słuchać.

– Zawsze chciałaś być pielęgniarką?

– Tak. Lubię to, podoba mi się, że w szpitalu tyle się dzieje, ale

przede wszystkim chciałam pomagać innym.

– Aaa, jedna z tych.

Uniosłam jedną brew i spojrzałam na niego kątem oka.

Zatrzymaliśmy się przed wielkim domem w jednej z najbogatszych
dzielnic na przedmieściach. Poczułam ucisk w żołądku.

Już wiedziałam, że będzie okropnie. Szło nam całkiem nieźle,

dopóki nie oczekiwał, że włączę się do rozmowy.

– Z jakich dokładnie?

– Idealistów, którzy zostają pielęgniarkami albo lekarzami, bo

mają mgliste pragnienie, żeby przysłużyć się ludziom.

Co? Więc ludzie wybierają te zawody z powodów innych niż

współczucie i troska o innych? Od kiedy? Byłam zaskoczona, więc
musiałam zapytać:

– A dlaczego ty zostałeś lekarzem?

Zaśmiał się i wysiadł z samochodu, żeby otworzyć przede mną

drzwiczki. Podał mi rękę, którą ostrożnie ujęłam. Nie podobało mi się,
że przy mojej wydawała się bardzo miękka i zadbana. To były ręce
kogoś, kto przez cały dzień rozdawał białe, nieskazitelne wizytówki.

– Bo chciałem mieć dobrą pracę, taką, która daje bezpieczeństwo,

status i prestiż. Nie zrozum mnie źle; kocham medycynę, lubię leczyć
ludzi i pracować w szpitalu, ale szczerze mówiąc, gdybym mógł robić
to samo i nie musiał przy tym ciągle mieć do czynienia z pacjentami,
skorzystałbym z okazji. Wiesz, po pewnym czasie zaczynasz mieć tego
dość. Leczenia ludzi, którzy często cierpią głównie z powodu własnych
głupich wyborów. W dłuższej perspektywie mam zamiar zająć się
prywatną praktyką. Wtedy będę mógł wybierać pacjentów, których
zechcę leczyć. Skończą się zdradzający mężowie z mściwymi żonami i
dzieciaki, które spadły z roweru.

Jego postawa była po prostu śmieszna i może gdybym była kimś

innym, znalazłabym właściwe słowa, żeby mu to powiedzieć. Zamiast
tego jednak zaczekałam, aż się odwrócił, i przewróciłam oczami w
stronę tyłu jego świetnie ostrzyżonej głowy. Dobrze, że miał swój
zawód i był taki przystojny, bo było już dla mnie jasne, że poza tym
jest płytki jak kałuża na chodniku. Może przyjemnie było na niego
patrzeć, ale to, co było w środku, nie robiło na mnie dobrego wrażenia.
Więc znowu zaczęłam myśleć o Nashu.

Jego wygląd był taki dynamiczny, rzucający się w oczy. Tak, był

przystojny, ale w dziwnie skomplikowany sposób; trzeba było umieć
zajrzeć za to wszystko, co odstawało od normy, żeby zobaczyć, jaki
naprawdę jest piękny. Przez długie lata uważałam, że jego wnętrze jest
brzydkie i złe, a jednak w jego niezwykłych oczach lśnią tylko prawość
i szczerość… to właśnie było w nim najpiękniejsze. Czułam, że gdyby

postawić tych dwóch mężczyzn, z którymi się ostatnio umówiłam,
obok siebie i pokazać ich innym, większość patrzyłaby na Andrew,
zastanawiając się, dlaczego nie próbuję go zdobyć, ale Nash… dla
mnie to on był prawdziwą nagrodą… był niezwykły, jedyny w swoim
rodzaju, i nie potrafiłam przestać o nim myśleć mimo bolesnych
wydarzeń z przeszłości.

– Mam nadzieję, że nie będziesz się z tym źle czuła, ale niektóre

z pań, które spotkamy na tym soirée, to kobiety, z którymi byłem w
przeszłości związany. Na ogół moje związki kończyły się dobrze, ale
kiedy pojawię się z tak piękną kobietą u boku, nie wiadomo, co może z
tego wyniknąć.

Chętnie kopnęłabym go w goleń albo poszarpała tę wyżelowaną

fryzurkę.

A więc nie tylko miałam spędzić wieczór w towarzystwie

zupełnie obcych ludzi, ale też zostać użyta jako przynęta, którą
zamierzał popisać się przed swoimi byłymi. Och, czyż nie czekała mnie
świetna zabawa?

– Jestem dość zamknięta w sobie. Nie nawiązuję łatwo

kontaktów z innymi.

– Po prostu uśmiechaj się i wyglądaj ładnie. – Mrugnął do mnie,

a ja musiałam zacisnąć zęby, żeby nie powiedzieć mu, że jest
powierzchowny i wstrętny. Skóra mi przy nim cierpła, a kiedy
przypomniałam sobie, jak płonęła przy Nashu, miałam ochotę
pożegnać się natychmiast i ruszyć z powrotem do wiktoriańskiej
kamienicy na Capitol Hill. Byłam taka beznadziejna.

Kiedy tylko weszliśmy do środka, stało się oczywiste, że tego

wieczoru mam odegrać rolę pokazowego kucyka Benneta. Nikomu nie
powiedział, że jestem pielęgniarką, nie wspomniał, gdzie studiowałam
ani jak się poznaliśmy. Popisywał się mną tylko i ciągle powtarzał,
żebym się napiła i uśmiechnęła. Większość ludzi zebranych w tym
wielkim, luksusowym domu wydawała się równie płytka i
zaabsorbowana sobą jak doktor Bennet, więc ratowało mnie to, że nikt
nie oczekiwał ode mnie zbyt wiele. Kiwałam głową i wydawałam
niewyraźne pomruki, co miało sprawiać wrażenie, że jestem
zainteresowana. Starałam się pamiętać, że to tylko jeden wieczór, który
niedługo się skończy. Sunny będzie zadowolona, a ja ruszę ze swoim
życiem dalej.

Mniej więcej po godzinie miałam już serdecznie dosyć tego

targowiska próżności i byłam śmiertelnie znudzona. Wypiłam dwa
kieliszki szampana, który na pewno był bardzo drogi, ale miał ohydny
smak, i postanowiłam pójść do toalety. Nikt nie kwapił się specjalnie,
żeby pokazać mi drogę, więc samotnie ruszyłam na poszukiwania.
Dom nie wydawał się bardzo duży, ale było w nim mnóstwo pokoi, a
kiedy szłam korytarzem, usłyszałam wysoki damski śmiech,
dobiegający z jednego z nich. Już miałam wetknąć głowę do środka i
spytać, czy jestem na dobrej drodze, kiedy upiorne déjà vu cofnęło
mnie nagle do moich szkolnych czasów.

– Co jest z tą dziewczyną, którą przyprowadził Andrew? Chyba

przez cały wieczór nie powiedziała ani słowa.

Kolejny wybuch śmiechu sprawił, że poczułam gulę w gardle i

zacisnęłam odruchowo pięści.

– Może jest opóźniona… wiesz, specjalnej troski. Przyszedł z nią

oczywiście tylko dlatego, że jest młoda i ładna. Pewnie chciał, żeby
Heather była zazdrosna, założę się, że o to chodzi, skoro właśnie się
zaręczyła i dostała od Tommy’ego ten wielki kamień. Tommy chyba
nie wie, że Heather była kilka tygodni temu z Andrew w Aspen.

– Jakby ktokolwiek mógł być o nią zazdrosny. Ma elokwencję i

IQ świnki morskiej. Co on sobie myśli?

Jakaś inna kobieta prychnęła cicho:

– Pewnie jest łatwa, więc pomyślał, że jest sylwester i zaciągnie

ją do łóżka. Założę się, że nie będzie miał z tym problemu.

Sama nie wiedziałam, czy czuję się bardziej obrażona, czy

wściekła. Nie tak powinni się zachowywać dorośli ludzie. Było to
szczeniackie i w dodatku bardzo podobne do tego, co dawno temu
sprawiło, że stałam się taka cicha i wycofana. Gdyby facet, który mnie
tu zaprosił, traktował mnie jak osobę, a nie rekwizyt, może te obce
kobiety nie miałyby odwagi obgadywać mnie jak rozplotkowane
uczennice.

Dotarłam do granic swojej wytrzymałości na głupotę. Ruszyłam

dalej korytarzem, wyciągając komórkę ze stanika, gdzie ją wetknęłam.
Jasne, zdrowszą, bardziej dojrzałą reakcją byłoby skonfrontować się z
tymi kobietami i powiedzieć Andrew, że uważam go za zarozumiałego
dupka, ale miałam już tego wszystkiego dość. Nie pozwolę, żeby ci
obcy ludzie sprawili, że zacznę źle myśleć o sobie. I tak już nie miałam

o sobie najlepszego zdania. Ale teraz pojawił się prawdziwy powód,
żeby oszczędzić sobie dalszej udręki. Zadzwoniłam do osoby, do której
powinnam była zadzwonić tydzień temu.

Telefon dzwonił i dzwonił, ale pamiętałam, że to sylwester i

pewnie wyszedł z domu. Z kimś, kto nie jest mną. Wstrzymałam
oddech i już miałam się rozłączyć i zadzwonić po taksówkę, kiedy po
drugiej stronie rozległ się głęboki męski głos. Brzmiał jak głos zbawcy
i kusiciela jednocześnie.

– Santa? – Wyglądało na to, że jest w jakimś barze albo innym

głośnym miejscu. W tle słyszałam śmiech i krzyki bawiących się ludzi,
ale dźwięki cichły w miarę, jak oddalał się od ich źródła.

– Potrzebuję… podwiezienia. Czy mógłbyś po mnie przyjechać?

Milczał przez chwilę. Do diabła, ja na jego miejscu

odmówiłabym wariatce, która zostawiła faceta z erekcją, a potem przez
tydzień nie odbierała telefonów, ale Nash znowu udowodnił, że to, co
myślę, i to, jak naprawdę jest, to dwa różne światy.

– Gdzie jesteś?

– Na okropnym przyjęciu z mnóstwem okropnych ludzi w Cherry

Creek. Przepraszam, nie prosiłabym cię, ale nie przyjechałam tu sama i
utknęłam. Muszę się stąd wydostać… proszę.

Westchnął i niemal widziałam, jak przeczesuje swoje króciutkie

włosy. Zawsze to robił, kiedy był zdenerwowany. Jego oczy wahają się
teraz pewnie między błękitem a fioletem. W głębi ducha westchnęłam
na widok tego, co sobie wyobraziłam.

– Wyślij mi SMS z adresem, będę tam za piętnaście minut.

Odetchnęłam z ulgą i odgarnęłam włosy z twarzy.

– Dziękuję.

Wymamrotał przekleństwo, przy którym się skrzywiłam, a potem

znowu westchnął.

– Dla ciebie wszystko, Santa. Zawsze.

Rozłączył się, a ja wysłałam mu adres. Miałam zamiar ukryć się

w łazience do czasu, aż przybędzie mój wybawca, ale mój świetny plan
runął, kiedy rozległo się pukanie do drzwi, a dżentelmen, który mnie tu
przywiózł, zawołał moje imię.

– Santa? Jesteś tam?

Chyba nie było mnie dość długo, żeby to zauważył, a może reszta

towarzystwa znudziła się już jego monologiem o tym, jaki jest

fantastyczny, i chciał, żebym się pojawiła i udawała zainteresowanie.
Co za szczur.

– Uch, tak, daj mi chwilkę. – Umyłam ręce i obrzuciłam szybkim

spojrzeniem swoje odbicie w lustrze. Byłam bledsza niż zwykle, ale
moje oczy błyszczały z podniecenia. Cholera. Chciałam zobaczyć
Nasha. Chciałam być blisko niego, chciałam go dotknąć, a ponieważ
nawet nie zapytał, dlaczego go potrzebuję, chciałam go też uściskać z
czystej wdzięczności.

Otworzyłam drzwi i napotkałam pytające spojrzenie Andrew.

– Wszystko w porządku?

Odchrząknęłam.

– Prawdę mówiąc, nie. Nie czuję się najlepiej. Chyba powinnam

wrócić do domu i położyć się do łóżka. – Najlepiej z przystojnym,
wytatuowanym facetem z fiołkowymi oczami i klatą, która powinna
znaleźć się na billboardach reklamujących męską bieliznę, tuż obok
tych z Beckhamem.

– Co? Mowy nie ma. Jeszcze nie ma nawet północy. Nie możemy

teraz wyjść.

Zacisnęłam zęby.

– Ty nie musisz wychodzić, Andrew, ale ja tu nie zostanę.

Zmrużył oczy, a jego twarz, wyrażająca dotąd irytację,

zmarszczyła się groźnie.

– A co, twoim zdaniem, mam powiedzieć swoim znajomym?

Wiesz, jak to będzie wyglądało, jeśli ty pojedziesz, a ja zostanę? A o
północy? Tu są same pary, Santa. Z kim niby mam się całować o
północy?

Co, do jasnej i ciężkiej cholery? Zesztywniałam i wbiłam w

niego nieruchomy wzrok. Nie lubiłam takich konfrontacji, nie znosiłam
ujawniać, co myślę, innym ludziom, ale ten bałwan i banda jego
wyrafinowanych znajomych sprawili, że coś we mnie pękło. Nie jestem
już nastolatką. Jestem inteligentna. Mam kilka sukcesów na koncie i
prawo, by inni traktowali mnie jak równą sobie bez względu na
sytuację.

– Będzie wyglądało dokładnie na to, czym jest. Nie mam ochoty

dłużej tu przebywać. Nie podobasz mi się. Nie podobają mi się twoi
znajomi i szczerze mówiąc, możesz im to ode mnie powiedzieć. Nie,
żeby mieli ochotę cię słuchać. Wszyscy są za bardzo zajęci nawijaniem

o tym, jacy są wspaniali… trudno się tu przebić z innym tematem. A
jeśli chodzi o całowanie… – minęłam go i strząsnęłam jego rękę, kiedy
próbował mnie chwycić za nadgarstek. – Za żadne skarby świata. Ani o
północy, ani pod jemiołą… Nigdy i nigdzie. Do widzenia, Andrew.

Zawołał mnie po imieniu, a potem rzucił za mną naprawdę

szpetne wyzwisko.

– Kiedy dowiedzą się o tym inne pielęgniarki w szpitalu, nie

będziesz miała życia. Wiesz, jak bardzo każda z nich chciała tu dzisiaj
być na twoim miejscu?

To była ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę – plotki,

obmawianie za plecami i tak dalej – ale w zestawieniu ze spędzeniem
w jego towarzystwie choć sekundy dłużej i tak wydawało się to
mniejszym złem.

Wzruszyłam ramionami i ruszyłam w stronę drzwi wejściowych.

– Jestem do tego przyzwyczajona. – Zdjęłam płaszcz z wieszaka

przy drzwiach i spojrzałam na Andrew ostatni raz. – Tak przy okazji,
powiedz swoim znajomym, że jeśli chodzi o IQ, mam więcej
wspólnego z Hawkinsem niż świnką morską. Ukończyłam Uniwersytet
Kalifornijski summa cum laude. Może wiedziałbyś o tym, gdybyś choć
na chwilę przestał opowiadać mi tym, jaki jesteś wspaniały.

Drzwi zamknęły się za mną. Drżałam w swoim płaszczu na

całym ciele w takim samym stopniu z zimna, jak ze zdenerwowania.
Miałam na sobie spódniczkę do kolan i wysokie kozaki, które świetnie
wyglądały z błyszczącą bluzką bez rękawów. Był to odpowiedni na tę
okazję strój, elegancki i ani trochę niewyzywający, ale nie bardzo
nadawał się na spacery po podjeździe w środku zimy.

Usłyszałam samochód na długo przed tym, jak wyjechał zza

zakrętu. Był głośny, wyraźny, aż dzwoniło mi od niego w uszach. Nie
można było pomylić tej czarnej i chromowanej maszyny z żadną inną,
tak jak nie można było z nikim pomylić jej właściciela. Wskoczyłam
do środka, nie czekając, aż się całkiem zatrzyma. Miałam zdrętwiałe z
zimna palce i lodowate policzki, ale w samochodzie było ciepło i
przyjemnie i pachniało mieszanką wody kolońskiej Nasha, Armor All, i
dymem papierosowym. Przysunęłam ręce blisko ciepłego nawiewu na
desce rozdzielczej, podczas gdy Nash wyjechał spod okazałej
rezydencji.

– Dziękuję. Mam nadzieję, że nie oderwałam cię od niczego.

Spojrzał na mnie z ukosa i poruszył palcami na kierownicy. Z

radia sączył się cicho utwór Dropkick Murphys; pomyślałam, że to
bardzo do niego pasuje.

– Nie. Byłem u kumpla w barze. Rule’a nie ma w mieście, a Jet

zabrał Ayden do Nowego Jorku na koncert, który tam grają. Rome
spodziewa się dziecka, więc zachowuje się jak odpowiedzialny dorosły
facet. Rowdy to mój jedyny wolny kumpel, więc poszliśmy razem do
baru. Jest jeszcze Asa – on prowadzi bar Rome’a – i właśnie spodobała
mu się ta sama śliczna brunetka, co Rowdy’emu. Zadzwoniłaś w
chwili, kiedy jeden próbował zakasować przed nią drugiego. Zaczęło
się robić dziwnie, więc i tak pewnie wyszedłbym niedługo i poszedł do
domu.

Spojrzał na mnie i zauważyłam, że przesunął wzrokiem po moich

nogach. Spódniczka zadarła mi się trochę i między jej brzegiem a
cholewką butów widać było fragment nagiej skóry.

– Wyglądasz bardzo ładnie.

– Nie zawsze tak uważałeś… to znaczy, że ładnie wyglądam. –

Byłam wściekła, że głos mi się załamywał. Nash odwrócił szybko
głowę w moją stronę i kółka w jego uszach zalśniły w światłach z
deski. Wymamrotałam swój adres, kiedy zatrzymał się na czerwonym
świetle, nie przestając na mnie patrzeć.

– Naprawdę? O czym ty, do cholery, mówisz?

Spojrzałam w okno i palcem narysowałam na zaparowanej szybie

małego ludzika. Dorysowałam mu jeszcze cylinder i muchę.

– W szkole powiedziałeś, że gdyby ktoś chciał się ze mną

przespać, musiałby najpierw włożyć mi na głowę papierową torbę. –
Odwróciłam się do niego. W jego oczach było zdumienie i
niedowierzanie. – Byłeś z grupą innych chłopaków, paliliście przed
szkołą, kiedy wyszłam zza rogu i usłyszałam cię. Ciągle słyszałam
takie rzeczy, bo byłam gruba i miałam fatalną cerę, ale zabolało mnie,
że ty powiedziałeś coś takiego, bo myślałam, że jesteś inny.
Powiedziałeś, że jestem szpetna i powinnam spojrzeć w lustro i trochę
nad sobą popracować.

Zamknęłam oczy, przypominając sobie tamtą chwilę. Nawet teraz

czułam przy tym ucisk w piersi i tę dawną niepewność.

– A przedtem… przed tym myślałam, że jesteś miły. Ilekroć się

do mnie uśmiechnąłeś, ilekroć się do mnie odezwałeś, myślałam, że

jesteś inny. Poszłam na imprezę do Ashley Maxwell, bo zapytałeś mnie,
czy tam będę. – Pamiętałam to wszystko tak dokładnie, jakby zdarzyło
się wczoraj. Gdybym na niego teraz spojrzała, zobaczyłabym wyraz
osłupienia na jego przystojnej twarzy, kiedy tak starał się wyłuskać
fragmenty naszej wspólnej przeszłości ze swojej pamięci. – Byłam taka
głupia. Czułam się jak idiotka. W ogóle mnie nie zauważyłeś, a potem
zacząłeś całować Ashley, jakby była kimś wyjątkowym. Jakbym ja po
prostu nie istniała. A potem musiałeś jeszcze powiedzieć o mnie te
wszystkie okropne rzeczy. Już nie uważałam, że jesteś cudowny,
zaczęłam cię nienawidzić. To, jak się przez ciebie czułam… –
Zniżyłam głos i słyszałam w nim ten dawny ból, to stare
rozczarowanie. – Długo nie mogłam się po tym pozbierać, Nash.

Zrobiło się cicho, pomijając dźwięki gitary i kobzy, płynące z

radia. Pomyślałam, że może poczuł się winny albo zakłopotany, ale
kiedy podjechaliśmy przed mój dom i odwróciłam się, żeby
podziękować mu za podwiezienie, zaskoczył mnie, odwracając się do
mnie przodem i wrzasnął na mnie tak, jakby to on został ciężko
pokrzywdzony.

– Jezusie Chrystusie, kobieto, chyba ci rozum odebrało!

Cofnęłam się trochę i zmarszczyłam brwi, przestraszona furią w

jego głosie.

– Co?

– Nigdy czegoś takiego o tobie nie powiedziałem. Mowy nie ma.

A jeśli zignorowałem cię na jakiejś głupiej imprezie, nie zrobiłem tego
celowo. Jako nastolatek byłem pieprzonym półgłówkiem, Santa. Lista
moich priorytetów mieściła się w spodniach. Jeśli dziewczyna sama
pchała się wtedy w ręce, jaki osiemnastolatek powiedziałby jej „nie”?

Uśmiechnęłam się smutno i sięgnęłam do klamki.

– Ale słyszałam, co mówiłeś tydzień później, Nash. Widziałam

cię na własne oczy, jak to mówiłeś. To było dawno, ale dobrze to
pamiętam, i nawet jeśli były to szczeniackie popisy, to i tak bardzo,
bardzo mnie to zabolało.

Pokręcił głową i wyrzucił ręce w powietrze na tyle, na ile było to

możliwe w samochodzie.

– Bzdura. Nigdy nawet nie pomyślałem o tobie czegoś takiego,

Santa, więc nie ma mowy, żebym to powiedział. Widziałem, że byłaś
nieśmiała… tak, może trochę skrępowana i za dobrze się uczyłaś, jak

na mój gust, ale zawsze uważałem, że jesteś ładna. Jak myślisz,
dlaczego cię codziennie pozdrawiałem, dlaczego próbowałem cię
wciągnąć do rozmowy? Uważałem, że masz piękny uśmiech, a kiedy
wreszcie rozluźniłaś się na tyle, żeby uśmiechać się do mnie, kiedy
tylko była okazja, byłem zachwycony. Masz takie piękne, takie
wspaniałe włosy, uwielbiam takie… i te oczy. Niech mnie diabli, dla
takich oczu mężczyźni mogliby iść na wojnę, malować obrazy, wyrwać
sobie serce z piersi i ofiarować tobie bez chwili namysłu… Wtedy i
teraz. Nic z tego nie zmieniło się w ciągu tych lat, więc na pewno
niczego takiego o tobie nie powiedziałem… Na pewno, do cholery.
Słyszałaś, jak mówiłem „Sancie Ford trzeba włożyć worek na głowę,
żeby się z nią przespać”? Nie sądzę.

Był naprawdę wściekły. Czułam, jak pali się w nim ten gniew, i

nie miałam pojęcia, jak zareagować. Od tak dawna czułam się ofiarą,
od tak dawna używałam tego, by usprawiedliwiać sposób, w jaki
zachowuję się przy ludziach, ale teraz, kiedy o tym wspomniał, choć
pamiętałam wszystko tak wyraźnie, nie mogłam sobie przypomnieć,
żeby wypowiedział wtedy moje imię.

– Ja…

Podskoczyłam na siedzeniu, kiedy rąbnął pięścią w deskę za

kierownicą.

– Co ty? Potrzebujesz wymówki, żeby mnie nie lubić, bo wiesz,

że mi się podobasz, a ty nie umiesz sobie z tym poradzić? Przez całe
dzieciństwo słuchałem okropnych rzeczy o sobie, Santa. Nigdy nie
byłem dość inteligentny, dość czysty, dość grzeczny i Bóg jeden wie, że
kolor mojej skóry i oczu też były nie takie jak trzeba. Naprawdę
sądzisz, że zrobiłbym coś takiego komuś innemu? Tak, może
zawiniłem, bo nie zauważyłem cię na tej imprezie, i może
nieświadomie zraniłem twoje uczucia, zachowując się jak nabuzowany
hormonami bałwan, ale gdybyś się do mnie odezwała, powiedziała, że
przyszłaś się ze mną spotkać, gwarantuję ci, że by do tego nie doszło.
Może nie liczyłem się ze słowami i plotłem bez sensu, ale na pewno nie
mówiłem o tobie.

Jego oczy były prawie czarne. Nie wiedziałam, co robić. Przez

całe życie wiedziałam, byłam taka pewna, a teraz nie wiedziałam już
nic.

Odrzuciłam włosy na plecy i spojrzałam na niego.

– Jeśli nie o mnie, to o kim, Nash? O kim innym mogłeś to

powiedzieć? Wiem, że powiedziałeś. Słyszałam cię i widziałam. Nawet
jeśli nie było to o mnie, mówienie takich rzeczy o kimkolwiek jest nie
w porządku.

Uderzył rękami w kierownicę i zawarczał, naprawdę na mnie

zawarczał.

– Kto wie? O nauczycielce, której nie lubiłem, o dziewczynie,

która dała mi kosza… Nie pamiętam, bo byłem wtedy nastolatkiem z
głową nabitą głupotami i pełnym złości. Wszyscy gadaliśmy bzdury
przez cały czas, ale nigdy nie nabijałbym się tak z nikogo, bo
wiedziałem, jak to jest. Wtedy chciałem tylko zaliczać dziewczyny,
chodzić z kumplami na imprezy i zapomnieć, że moja mama jest zimną
suką. Moje życie nie było fajne i było wiele chwil, kiedy ja też nie
byłem fajny. Z trudem dawałem sobie wtedy radę. Nie zaprzeczam, że
zachowywałem się jak idiota, bo to bardzo prawdopodobne, ale na
pewno nie zaatakowałem cię w taki sposób.

– Ale…

– Żadne ale. Nigdy nie powiedziałbym czegoś takiego o tobie, bo

nigdy tak nie myślałem. Już wtedy uważałem, że jesteś ładna, a teraz
uważam, że jesteś niewiarygodnie piękna, ale przez cały czas
wiedziałem, że dziewczyny takie jak ty nie chcą się umawiać z
chłopakami takimi jak ja. A dziewczyny takie jak Ashley Maxwell tak.

Wyciągnęłam rękę i położyłam ją na jego zaciśniętej na

kierownicy dłoni. Zawsze chciałam się z nim umawiać, właśnie dlatego
te okropne słowa ciągle mnie prześladowały.

– Nash… – Pragnienie, żeby mu uwierzyć, zaufać, było

obezwładniające i musiałam przyznać, że miał trochę racji – mogłam
powiedzieć mu wtedy, na tamtej imprezie, że przyszłam tam, żeby się z
nim spotkać. Łamałam się i zastanawiałam, czy rzeczywiście to, co
zapamiętałam, mogło wyglądać trochę inaczej – głównie dlatego, że
tłumaczyłoby po części to, jak go teraz pragnęłam, jak potrafił zapalić
mnie samym spojrzeniem.

Spojrzał na moją rękę, a potem w moje oczy.

– Nawet gdyby jakiś dupek powiedział o tobie coś takiego,

powinnaś wiedzieć, że dzieciaki są głupie i że nic z tego nie jest
prawdą. I przysięgam, nigdy nie przepuściłbym okazji, żeby cię lepiej
poznać, gdybym wiedział, że ty też tego chcesz. Wtedy takie imprezy

oznaczały jedno – seks. Działałem jednotorowo. Słowa, opinie innych
ludzi nie powinny mieć nad tobą takiej władzy, Santa.

Ale miały i w tym właśnie był problem. Zawsze pozwalałam, by

słowa i czyny innych raniły mnie i dyktowały, co mam o sobie myśleć.
Kosztowało mnie to więcej, niż kiedykolwiek przypuszczałam.
Chciałam, żeby ten, który siedział teraz obok mnie, był prawdziwym
Nashem, nie tamtym z przeszłości, który nawiedzał moje wspomnienia
obojętnością i obraźliwymi słowami.

Sięgnął do kieszeni i wyciągnął papierosy. Wyjął jednego i

włożył do ust. Nabrałam powietrza i sięgnęłam, żeby go wyjąć. Nash
spojrzał na mnie twardo.

– Nie! Myślałam, że rzuciłeś?

– Rzuciłem, aż do ubiegłego tygodnia.

Nie musiał mówić nic więcej. Wiedziałam, co takiego wydarzyło

się w zeszłym tygodniu, że znowu zaczął palić. Była to moja wina, ale
mogłam jej teraz zadośćuczynić, jeśli mi na to pozwoli.

Pchnęłam drzwiczki i odwróciłam się do niego.

– Wejdź ze mną, Nash.

Odrzucił głowę na podgłówek i pokręcił głową.

– Ostatnim razem nie było mi za fajnie, Santa.

To fakt, ale byłam już zmęczona trzymaniem się Nasha z

przeszłości, skoro prawdziwy, teraźniejszy siedział tuż obok,
przystojny i pełen dobrej woli. Zostawił wszystko i przyjechał po mnie
bez żadnych pytań. Rzuciłam jego niezapalonego papierosa na ziemię i
uniosłam brwi. Czas postarać się o nowe wspomnienia, które zastąpią
te stare.

– Nigdy nie miałam takiej ochoty na seks z żadnym facetem. Nie

potrafiłam się powstrzymać, nie chciałam się powstrzymać. Pragnę cię,
chcę cię dotykać, czuć, to zdumiewające. Z żadnym facetem nie
miałam nigdy orgazmu, Nash. Nie, żeby było ich wielu, ale pod tym
względem jesteś jedyny. Nie mogę obiecać, że znowu mi nie odbije.
Jest duża szansa, że znowu zacznę płakać, bo nie panuję nad tymi
wszystkimi uczuciami, które we mnie wzbudzasz, złymi i dobrymi, ale
chcę, żebyś wszedł teraz ze mną na górę. Nie chcę, żeby cokolwiek
jeszcze stało między nami.

Wyglądał tak, jakby chciał odmówić. Nie wiem, jak bym to

zniosła, takie wyraźne, niezaprzeczalne odrzucenie, ale na szczęście nie

dowiedziałam się, bo Nash otworzył drzwiczki, wysiadł z samochodu i
spojrzał na mnie ponad dachem. Nie miał zamiaru mnie zawieść, co
wprawiło moje serce w niespokojne drżenie. Poczułam ciepło w
brzuchu.

– Dajmy sobie dziesięć minut. Dziesięć minut, a jeśli nie spodoba

się nam obojgu, rozejdziemy się i nikt nie będzie się czuł zraniony ani
– jedna z jego czarnych brwi podskoczyła do góry, a usta wykrzywił
drwiący uśmiech – porzucony w zawieszeniu.

– Dziesięć minut? – Byłam pewna, że to nie wystarczy, by

nacieszyć się tą ciemną, gładką skórą.

– Dziesięć minut.

W ciągu dziesięciu minut chyba mi nie odbije, tyle mogę

wytrzymać. Do diabła, kiedy pierwszy raz mnie pocałował, trwało to
dłużej niż dziesięć minut. Mogłam to zrobić, chciałam to zrobić, ale i
tak drżały mi ręce, a na myśl o tym, że będziemy musieli się rozebrać,
ścisnęło mnie w żołądku i stare obawy zaczęły wypływać na
powierzchnię. Doskonale wiedziałam, że nie należy budzić demonów,
ale w tej chwili wyraźnie poczułam, że one nadal we mnie tkwią i
szarpią łańcuchy.

Dobrą stroną było jednak to, że jeśli się rozbierzemy, zobaczę

wreszcie resztę tego tatuażu.

NASH:

Dziesięć minut. Nic wielkiego, ale coś mi mówiło, że to będzie

dziesięć najważniejszych minut w moim życiu. Zwłaszcza po tym, co
mi właśnie wyznała na temat swojej przeszłości i tego, dlaczego w
stosunku do mnie jest raz gorąca, raz lodowata. Mocne to były rzeczy i
teraz rozumiałem już, dlaczego muszę z nią postępować w białych
rękawiczkach. Ciągnęło ją do mnie, ale w pewnym sensie także mnie
nienawidziła. Nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkałem.

Zresztą pamiętałem oba wydarzenia, o których mówiła. Z czasem

wspomnienia stały się trochę mgliste, ale byłem w stanie przypomnieć
sobie to, co najważniejsze. Tamta impreza była jedną z wielu. Jestem
pewny, że upiłem się, jeszcze zanim tam poszedłem. Z Ashley Maxwell
nigdy nie miałem problemu, jeśli tylko pojawiłem się bez innej
dziewczyny, zwykle kończyłem wieczór w jej łóżku. Nie pamiętam
nawet za dobrze, jak wyglądała, i na pewno nie pamiętam, żebym pytał
Santę, czy u niej będzie. Kiedy opowiedziała mi swoją wersję
wydarzeń, poczułem się jak dupek i zrozumiałem, dlaczego potem
nagle zaczęła mnie traktować, jakbym był trędowaty.

Tego dnia, kiedy przypadkiem usłyszała moją drętwą gadkę, nie

pamiętam tak dobrze. Nie pamiętam, o czym mówiłem ani jakich
używałem słów, ale pamiętam, że nagle wyszła zz rogu. Wyglądała tak,
jakby miała zaraz zwymiotować, po twarzy płynęły jej łzy. Pomyślałem
wtedy, że gdybyśmy się naprawdę przyjaźnili albo gdyby nie była taka
płochliwa, spytałbym, co się stało. Była zbyt ładna, żeby wyglądać tak
strasznie smutno.

Nie byłem święty. Byłem wściekłym nastolatkiem wyrzuconym

poza nawias, szukającym odpowiedzi na pytanie, jakim chce być w
przyszłości mężczyzną. Przez jakiś czas było mi ciężko i gadałem
bzdury, a kiedy byłem zły, używałem raniących słów, ale nigdy nie
byłem ani nie będę plotkarzem ani oprawcą. Tak, cokolwiek
przypadkiem usłyszała, było niestosowne, a wyjęte z kontekstu pewnie
pokazywało mnie jako największego kutasa na ziemi.

Jednak tym, co niepokoiło mnie najbardziej, nie był fakt, że

zobaczyła, jak przypadkiem zachowywałem się jak idiota i przez tyle
lat trzymała się tego wspomnienia, ale to, że odruchowo uznała, że
mówię właśnie o niej. To wiele mówiło o jej zaniżonym poczuciu

własnej wartości i nie byłem pewny, czy umiałbym sobie z tym
poradzić. Nie wspominając już o tym, że naprawdę nie wiedziałem, jak
przeciwstawić faceta, którym teraz jestem, wkurzonemu dzieciakowi z
przeszłości.

Wszedłem za nią do mieszkania i tak jak ona zdjąłem kurtkę i

rzuciłem ją na oparcie kanapy. Nawet nie rozejrzałem się dookoła.
Kiedy odwróciła się do mnie, natychmiast podszedłem do niej bardzo
blisko. Nie chciałem dać jej szansy, żeby znowu uciekła. Była prawie
tego samego wzrostu co ja w tych swoich wysokich butach. Jedną ręką
złapałem ją za włosy, owijając je sobie wokół palców, drugą ująłem ją
pod brodę. Została schwytana.

– Możemy wiele zdziałać w dziesięć minut, Santa. Gdzie jest

sypialnia?

Wyglądała trochę niepewnie, ale skinęła głową w stronę drzwi za

małą kuchnią. Zadanie było na czas i nie miałem go wiele. Zacząłem ją
całować, jednocześnie popychając w kierunku tamtych drzwi.
Poruszała się razem ze mną, co sprawiło, że westchnąłem z
zadowoleniem tuż przy jej ustach. Wsunęła dłonie pod moją koszulkę i
zaczęła przesuwać ją w górę moich pleców.

Mowy nie było, żeby znowu to zrobiła. Dotarłem do drzwi i

przygwoździłem ją do nich. Wydała cichy okrzyk i szeroko otworzyła
oczy. Muszę powiedzieć, że podobał mi się ten układ. Teraz mógłbym
łatwo opleść ją wokół siebie i przejść do rzeczy… może po pierwszych
dziesięciu minutach pokazałbym, że kolejne dziesięć to doskonały
pomysł… i jeszcze kolejne dziesięć. Łagodnie oderwałem jej palce od
swojej koszuli i położyłem dłonie na jej wąskiej talii pod tą błyszczącą
bluzką.

– Moja kolej.

Chyba była zaskoczona, ale wysunęła lekko dolną wargę, a ja nie

mogłem się powstrzymać i chwyciłem ją zębami.

– Ale ja chcę zobaczyć twój tatuaż. – Głos miała zdyszany i

trochę zdławiony, co wprawiło mój członek w stan bliski euforii.

Uniosłem jedną brew i nie spuszczając z niej oczu, zdjąłem jej

bluzkę przez głowę. Miała płytki oddech i była wyraźnie
zdenerwowana, ale na razie szło nam nieźle i ciągle miałem sporo
czasu. Przekręciłem gałkę za jej plecami i drzwi otworzyły się lekko
pod ciężarem jej ciała. Popychając ją znowu lekko przed siebie,

odnalazłem krótki zamek z tyłu jej spódniczki i pociągnąłem go w dół.

Pocałowałem ją znowu, żeby odwrócić jej uwagę od faktu, że

nakierowuję ją na łóżko, i odparłem cicho:

– Później. Nigdzie nie ucieknie.

Chciałem włączyć światło, żeby zobaczyć tę piękną białą skórę,

którą odsłaniałem, i te miedziane włosy rozsypane na niej i na mnie, i
na łóżku, kiedy już tam dotrzemy. Wydawało mi się jednak, że ona na
razie za mną nie nadąża. Oddawała mi pocałunki, obejmowała mnie za
szyję, ale ciągle była spięta i chyba nie zależało jej, żebym szybko
przeszedł do rzeczy, kiedy zsuwałem spódniczkę z jej bioder i w dół
tych pirackich bucików.

– Nash… – W jej głosie było wahanie, a ja poczułem, że mój

czas się kończy.

Osunąłem się przed nią na kolana, tam gdzie staliśmy, przy

krawędzi łóżka. Wyglądała, jakby chciała uciec, ale wzięła głęboki
oddech i spojrzała na mnie. Jej oczy były ciemne jak burzowe chmury.
Były w tym spojrzeniu pożądanie, obawa, powątpiewanie, wszystkiego
po równo. Jej wznoszące się i opadające piersi stanowiły hipnotyzujący
widok. Ujęła moją głowę w obie dłonie, kładąc je na płomieniach
wytatuowanych na skórze.

– Wszystko w porządku? – Wsunąłem język w jej pępek, a ona

wydała cichy jęk.

– Nie. Ale nie chcę, żebyś przestał.

Spojrzałem na nią spod rzęs.

– To dobrze, bo nie zamierzam.

Widziałem, że nie ma pojęcia, o czym mówię, i uznałem, że

element zaskoczenia może działać na moją korzyść. Buty musiały
zostać; zdjęcie ich zajęłoby zbyt dużo czasu, ale śliczna czarna bielizna
musiała zniknąć. Pomodliłem się duchu, żeby nie były to jej ulubione
majtki i zerwałem cienkie gumki po obu stronach. Teraz stała zupełnie
naga dokładnie na wprost mojej twarzy. Była wyraźnie podniecona, ale
jej brzuch drżał lekko, wiedziałem więc, że musi być też
zdenerwowana.

Krzyknęła moje imię spanikowanym głosem, wpijając paznokcie

w moją czaszkę, więc zrozumiałem, że muszę odwrócić jej uwagę. Nie
ma sprawy. Trzęsła się jak w febrze, a obcasy jej butów były tak
wysokie, że wystarczyło pchnąć ją lekko i już leżała na łóżku. Zaczęła

zsuwać się z niego, ale ja byłem silniejszy i chyba bardziej
zdeterminowany, by udowodnić jej, że jednak powinniśmy to zrobić
mimo jej strachu. Przesunąłem palcami po wewnętrznej stronie jej uda,
a potem podniosłem je i położyłem sobie na ramieniu. Słuchałem
uważnie, bo gdyby powiedziała „nie”, gdyby chciała, żebym przestał,
nie naciskałbym na nią. Ale słyszałem tylko dyszący oddech i swoje
imię, które powtarzała jak zaklęcie.

Boże, miała tak słodki smak. Moje usta i język chyba nigdy dotąd

nie kosztowały niczego równie wspaniałego. Nie wiem, na ile jej
drżenie było wywołane strachem, a na ile tym, że dotykałem ją ustami.
Chwyciłem jej łechtaczkę zębami i zacząłem ssać – mocno. Aż
podskoczyła, unosząc biodra nad łóżko. Wykorzystałem to, żeby
wsunąć pod nią ręce i unieść do swojej twarzy.

– Co ty mi robisz?

Nie było to pytanie, raczej prośba, więc tylko muskałem lekko jej

schwytane w potrzask ciało, aż poczułem, że reaguje całą sobą. Jej uda
drżały, krocze zwilgotniało i zdawało się zapraszać, a ja skorzystałem z
tego zaproszenia, żeby włączyć dłonie. Puściłem ją jedną ręką i teraz
wodziłem nią po całym jej ciele, głaszcząc, drażniąc, muskając, aż
zaczęła rzucać głową z jednej strony na drugą i zaciskać palce na
pościeli. To niepohamowane szaleństwo było najpiękniejszą rzeczą,
jaką kiedykolwiek widziałem. Jej smak był dziki, jedyny w swoim
rodzaju, i byłem pewny, że to najlepsze dziesięć minut, jakie dostałem
od kogokolwiek w całym moim życiu. Nawet jeśli nie zdążymy do
końca tego czasu, przynajmniej mogłem zobaczyć ją taką, poczuć, co u
niej wywołuję i jak bardzo jest tym zachwycona.

Poczułem na języku siłę jej orgazmu, poczułem, jak jej wnętrze

zaciska się wokół moich palców i jak mięśnie jej ud rozluźniają się,
kiedy krzyknęła głośno, wibrując wokół mnie. Ostatni raz przytknąłem
język do jej małego guziczka i jednym płynnym ruchem podniosłem się
na nogi.

Chwyciłem ją za biodra i spojrzałam na nią. Jej brzuch drżał

jeszcze, biała skóra lśniła delikatnym różowym rumieńcem,
widocznym nawet w ciemności. Oczy miała otwarte, oszołomione i
wpatrzone we mnie. Tak, były w nich łzy, ale nie spływały, a ona nie
wyglądała na ani w połowie tak wstrząśniętą jak ostatnim razem.
Sprawiała wrażenie zachwyconej i trochę zaskoczonej. Moje ego było

bardzo zadowolone z tego efektu.

– Czas minął, Santa. Od ciebie zależy, co będzie dalej.

Zamrugała powoli.

– Nie chodzi o to, że miałam przy tobie orgazm, Nash. Pokazałeś

już, że to potrafisz bez specjalnego wysiłku. To na myśl o odwróceniu
ról brak mi tchu i mam ochotę uciekać.

Jej głos był ledwie dosłyszalnym szeptem. Ścisnęło mnie w

piersi. Była taka słodka, taka śliczna, nie rozumiałem, jak mogła nie
wiedzieć, że każdy facet stanąłby na rzęsach, żeby móc ją czcić. Żaden
mężczyzna nie przepuściłby okazji, by rozkoszować się jej nagim
ciałem, chłonąc ją dłońmi, ustami, całym sobą.

– Nie wiem, co mam zrobić, żebyś zrozumiała, że nie ma takiej

możliwości. Nie ma w tobie nic, co mogłoby mnie rozczarować, Santa.

Usiadła na łóżku, lekko się chwiejąc. Patrzyła mi prosto w oczy,

kiedy sięgnęła do tyłu i rozpięła stanik, który ciągle miała na sobie.
Była doskonała. Naprawdę doskonała – pełne piersi, gładka skóra,
sterczące różowe sutki. Była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek
widziałem, i nie miałem pojęcia, co, u diabła, z nią zrobić.

Zsunęła się na brzeg łóżka, obejmując mnie nogami, tak że teraz

miałem twarz na wysokości jej brzucha. Położyła ręce na mojej piersi i
zaczęła ściągać mi koszulę. Chwyciłem ją za kołnierz i ściągnąłem
przez głowę. W tym czasie ona zajęła się klamrą mojego paska. Na
moment podniosła na mnie wzrok. Palce znowu jej drżały.

– Masz coś? Ja nie mam tu żadnego zabezpieczenia, bo… pewnie

się domyślasz dlaczego.

Miałem ochotę się roześmiać, ale była naprawdę miła dla mojego

ptaszka i ciężko mi było zebrać myśli.

Wyciągnąłem portfel i rzuciłem na łóżko obok niej.

– Tutaj. – Czułem, że jeśli pozwolę jej przejąć prowadzenie,

będzie mniej prawdopodobne, że skończę znowu samotnie, z sinymi
jajami, pod prysznicem.

Mruknęła coś, czego nie dosłyszałem, i przesunęła końcami

palców po skrzydłach wytatuowanych po bokach mojej klatki
piersiowej. Ich końce sięgały mojego krocza i były najprzykrzejszym
doświadczeniem mojego życia, jeśli chodzi o tatuaż. Pomyślałem, że
zatrzyma się, kiedy dotarła do gumy bokserek, ale nie zrobiła tego.
Zsunęła je w dół, uwalniając wacka, i zjechała palcami do samego

końca skrzydeł.

– To musiało boleć. – Naprawdę nie miałem ochoty na

pogawędkę, ale jeśli pomagało jej to pozbyć się napięcia, byłem gotów
wziąć w niej udział.

– Jak wszyscy diabli.

Położyła palec na kolczyku dekorującym czubek mojej erekcji i

spojrzała na mnie.

– To też?

Parsknąłem śmiechem.

– Tatuaż był gorszy.

– Oooch… – Umilkła i z wahaniem sięgnęła po portfel, żeby

wyjąć prezerwatywę. Czekałem, aż odwoła wszystko, spodziewałem
się tego, ale ona znowu mnie zaskoczyła.

– Jesteś piękny i naprawdę cudownie jest na ciebie patrzeć. Tym

bardziej, im mniej masz na sobie rzeczy.

Nie bardzo wiedziałem, co jej na to odpowiedzieć, a zresztą nie

bardzo byłem w stanie, bo ujęła dłonią mojego ptaszka i ścisnęła
mocno. Zakląłem, a ona podniosła na mnie oczy. Wzruszyłem
ramionami i zrobiła to znowu, wyciskając odrobinę spermy. Nie
wiedziałem, czy starczy mi samokontroli do czasu, kiedy ona zbada
wszystko, co tam mam. Miałem ochotę powiedzieć jej, żeby już dała
spokój, że jeśli mi tylko pozwoli, potrafię dać jej tym dużo
przyjemności, ale teraz była jej kolej, więc tylko przygryzłem zębami
wewnętrzną stronę policzka i pozwoliłem dotykać metalowych
elementów palcami i przetaczać dookoła małą sztangę. Nigdy dotąd nie
przeżyłem pieszczot, które byłyby taką torturą.

Wymruczałem jej imię, przeczesując palcami jej niekończące się

włosy, i uchwyciłem jej głowę na tyle mocno, że mogłem unieść jej
twarz. Chciałem, żeby patrzyła na mnie, a nie na mój sterczący
członek.

– Szczęśliwego Nowego Roku, Santa.

Obie jej rude brwi podskoczyły do góry. Spojrzała na zegar, który

istotnie wskazywał północ. Westchnęła lekko i wzięła prezerwatywę.

– Szczęśliwego Nowego Roku, Nash.

Naciągnęła gumę tak sprawnie jak za pierwszym razem i

wskoczyła na łóżko, żebym mógł się na nią wspiąć. Oplotła mnie
nogami, ciągle w tych butach, w pasie i uniosła biodra, tak że

wszedłem w nią jednym gładkim ruchem. Nie miałem zamiaru tracić
więcej czasu. Czułem się tak, jakbym czekał na tę dziewczynę, tę
chwilę, od zawsze.

Nie spuszczałem wzroku z jej twarzy, a ona z mojej. Jej powieki

zadrżały, a pierś, przyciśnięta do mojej, zaczęła unosić się i opadać.
Chwyciła mnie za ramiona i podniosła się trochę. Jęknąłem i ująłem w
dłonie jej głowę, kiedy wreszcie weszliśmy w rytm, który nam obojgu
odpowiadał, a potem pochyliłem się, żeby pocałować jej lekko
rozchylone usta.

Wchodziłem w nią mocno i szybko, częściowo dlatego, że nie

chciałem dać jej szans na zmianę zdania, ale przede wszystkim dlatego,
że marzyłem o tym przez cały tydzień, odkąd porzuciła mnie w święta,
i nie mogłem przestać. Była gorąca, była ciasna, pulsowała i płonęła
wokół mnie w sposób, od którego całe moje ciało zaczęło mrowić.
Pragnąłem jej desperacko i czułem, że w niej też narastają pożądanie i
rozkosz. Językiem wsuniętym w jej usta naśladowałem to, co robiłem
inną częścią ciała. Zaciskała palce coraz mocniej, dyszała coraz
szybciej i chrapliwiej; czułem, jak wewnętrzne ścianki jej ciała ściskają
mój członek chciwymi, gwałtownymi ruchami.

Chciałem odsunąć się na moment, żeby przylgnąć ustami do tych

idealnie kształtnych piersi, ale nie było na to czasu. Krzyknęła,
przesunęła długie nogi jeszcze wyżej i poczułem, jak znowu się
rozpada. To było coś, co sprawiło, że ta chwila była wspanialsza niż
cokolwiek, co kiedykolwiek przydarzyło nam się razem. Jęknąłem,
przyciągnąłem ją do siebie mocniej i wypuściłem w nią wszystko, co
mi się zebrało. Może był to jedyny sposób, żeby jej udowodnić, że jest
wspaniała i nigdy nie powinna w to wątpić. Nigdy dotąd nie miałem
orgazmu, który by mnie tak wydrenował, i na fali oszołomienia, która
po nim nastąpiła, poczułem, że znaczyło to dla mnie więcej niż
cokolwiek, co miało wcześniej miejsce.

Zaryzykowałem spojrzenie na jej twarz – miała zamknięte oczy,

ale lekko się uśmiechała. Mimo że po policzkach spływały jej łzy, nie
wydawała się przerażona ani załamana jak ostatnim razem. Szczerze
mówiąc, mnie też rozpierały emocje i sam nie byłem pewny, czy nie
szklą mi się oczy.

Czułem, że muszę zapytać:

– Wszystko dobrze?

Uniosłem się nad nią, a kiedy się odsuwałem, tarcie sprawiło, że

oboje jęknęliśmy.

Santa otworzyła oczy i usiadła. Otarła policzki wierzchem dłoni i

podniosła jedną nogę, żeby rozpiąć but. Dobry Boże, chyba chciała
mnie zabić. Naga, mleczna skóra, ogniste włosy i te seksowne buty.
Umarłbym szczęśliwy, gdybym mógł zabrać ze sobą ten widok do
grobu.

– Może następnym razem spróbujemy bez tych wszystkich

akcesoriów.

Zaśmiałem się, bo ciągle byłem właściwie ubrany od pasa w dół,

tak jak za pierwszym razem, ale naprawdę miałem ochotę krzyczeć z
radości, bo skoro żartowała o następnym razie, zamiast pokazać mi
drzwi, odniosłem zwycięstwo.

– To już jakiś plan.

Wstała z łóżka, wzięła szlafrok, wiszący na drzwiach szafy, i

włączyła światło. Zamrugałem, żeby przyzwyczaić oczy, a ona usiadła
na środku łóżka ze skrzyżowanymi nogami. Zaciągnęła mocniej poły
szlafroka, a ja przypomniałem sobie, jak wspomniała, że źle się czuje
nago. Wielka szkoda, z takim wyglądem nigdy nie powinna wkładać
ubrania.

– Chcę zobaczyć tatuaż.

Pogładziłem się po głowie.

– Najpierw muszę zająć się tym, no i… – Wyrzuciłem ręce do

góry. – Jest wielki, więc jeśli chcesz zobaczyć wszystko, będę musiał
całkiem się rozebrać.

Teraz naprawdę się zaczerwieniła.

– Łazienka jest tam. – Wskazała mi kierunek, z którego

przyszliśmy do sypialni. – Moja ciekawość jest chyba większa niż
zażenowanie. Naprawdę chcę go zobaczyć.

Wzruszyłem ramionami.

– W porządku. Zaraz wracam.

Nie jestem wstydliwy. Rozebrałbym się od razu, ale

potrzebowałem chwili, żeby zrozumieć, dlaczego cały mój świat zaczął
się nagle obracać wokół zupełnie innej osi i pomyślałem, że jej też
przyda się kilka minut wytchnienia.

Pozbyłem się prezerwatywy, polałem głowę lodowatą wodą i

spryskałem nią twarz. Spojrzałem w lustro – wyglądałem tak samo jak

zawsze… te same oczy, ta sama twarz, te same kolczyki i tatuaże… a
jednak czułem się inaczej.

Zdjąłem trampki i rzuciłem resztę ubrania na podłogę w łazience.

Potem podniosłem wszystko i wróciłem do sypialni. Siedziała tam,
gdzie ją zostawiłem, na środku łóżka, i bawiła się końcami swoich
włosów. Jezu, naprawdę chciała mnie zabić. Podłączyła telefon do
głośników przy nocnej szafce i teraz the Kills wypełniali pokój swoim
nastrojowym rock and rollem.

– To smok.

Zapomniałem, że nie mam na sobie koszuli, kiedy poszedłem do

łazienki. Odwróciłem się do niej plecami, żeby mogła zobaczyć całość.
Słyszałem, jak szybko wciągnęła powietrze i przysunęła się bliżej,
szeleszcząc pościelą.

– Zgadza się. Phil go zrobił. Zaczęliśmy w dniu, kiedy

skończyłem osiemnaście lat, a skończyliśmy kiedy skończyłem
dwadzieścia jeden. Łącznie sześćset godzin na fotelu.

Wielu ludzi ma wytatuowane smoki. Ale takiego nie ma nikt.

Został zrobiony w tradycyjnym japońskim stylu. Kolory krzyczą,
błękity, czerwienie, zielenie, żółcie i złoto, na całym moim ciele. Ogon
zaczyna się tuż nad stopą, oplata łydkę, pokrywa udo i cały jeden
pośladek, korpus skręca się i wije wzdłuż kręgosłupa aż do ramion,
skąd nieprzerwanie patrzy na mnie jego głowa. Rozpostarte skrzydła
zakrywają boki aż po żebra i kończą się nad członkiem. Szpony wpijają
się w barki, a buchające z pyska płomienie pełzną w górę barków i
szyi, aż na głowę, kończąc się nad uszami.

Tatuaż jest wielki i tak dopracowany w szczegółach, że smok

wygląda, jakby miał zaraz odlecieć, unosząc mnie w swoich szponach.
Z racji wybranego zawodu wiedziałem, jakiego poziomu umiejętności
wymagał ten tatuaż. Wiedziałem też, że był tak spektakularny dlatego,
że Philowi na mnie zależało. Byłem więcej niż tylko jego
protegowanym, więcej niż jego dzieckiem – byłem żyjącą, chodzącą
spuścizną artystyczną, którą kochał i o którą troszczył się przez wiele
lat. Mój smok był jego Moną Lisą.

– Jest taki piękny. – Jej dłonie muskały lekko moje plecy aż do

łopatek. – To coś więcej niż tylko tatuaż.

Ścisnęło mnie w gardle. Zrozumiała, mimo że nie znała się na tej

sztuce. Nie musiałem jej niczego wyjaśniać.

– Kiedy byłem młodszy, byłem zdrowo pokręcony. Nie

wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, więc robiłem różne głupstwa.
Aresztowali mnie, kiedy malowałem sprejami po moście, wdałem się w
bójkę na jednym z koncertów Jeta i wysłałem jakiegoś dzieciaka na
OIOM, wytatuowałem sobie kilka głupich, bezsensownych obrazków
na ciele. Phil widział, że to spirala w dół, i próbował mnie
powstrzymać. Wziął mnie na rozmowę i powiedział prosto z mostu, że
zachowuję się jak dwulatek, który chce zwrócić na siebie uwagę i
płacze za mamusią, bo tak dokładnie się zachowywałem.

Westchnąłem, kiedy jej dłonie przesunęły się po skrzydłach w

dół, na moje pośladki. Pieściła smoka, ale miałem wrażenie, że mnie
też stara się ukoić.

– Powiedział, że nauczy mnie, jak robić to, czym on się zajmuje.

Zawsze podobały mi się tatuaże, więc kiedy zaproponował, że pokaże
Rule’owi i mnie, na czym to naprawdę polega i jak przekuć poczucie
odrzucenia w coś twórczego, zatrzymał mnie, przestałem się staczać.

Pokręciłem głową, wspominając tamtą chwilę, i uśmiechnąłem

się słabo. Musiałem zacisnąć zęby, bo jej miękkie dłonie przesunęły się
do przodu i było tylko jedno miejsce, w jakim mogły się zatrzymać.

– Jedyny warunek, jaki musiałem spełnić, żeby przyjął mnie na

ucznia, był taki, że przestanę robić sobie te kiepskie tatuaże. Phil nie
zniósłby tego, skoro miałem reprezentować jego i jego pracownię.
Powiedział, że muszę się zgodzić, żeby on i tylko on mógł mnie
tatuować do czasu, aż skończę naukę. Zgodziłem się i tego dnia on
zaczął tylną część smoka. Oczywiście później pozwolił dobrać się do
mnie Rule’owi, który też był coraz lepszy, ale przez wszystkie te lata to
głównie Phil mnie kłuł. I taki jest efekt. Powiedział, że potrzebuję
czegoś mocnego, czegoś, co przypomni mi, że stoją za mną ludzie,
którzy zawsze mnie wesprą i będą chronili przed tymi, którzy chcieliby
mnie zranić. Wiedział, że ciężko mi było z mamą, więc chciał, żebym
nie czuł się tak samotny.

Umilkłem, kiedy jej dłonie powędrowały w górę, na moją pierś i

dalej, przez barki, na głowę.

Zapytała cicho:

– Dlaczego tutaj?

– Nigdy nie chciałem zostać urzędnikiem ani pracować w

przedszkolu. Chciałem czegoś, co umocni mnie w postanowieniu, że

będę robił coś swojego, i w przekonaniu, że aprobata mojej mamy albo
jej brak nie mają już dla mnie znaczenia. Kiedy masz tatuaż na głowie,
na twarzy albo na rękach, coś chcesz przez to powiedzieć. Wyraźnie
pokazujesz, że to twój wybór, a nie moda. Byłem przyzwyczajony do
tego, że inni patrzą na mnie z pogardą, że w domu nie ma spokoju,
więc nigdy mi nie przeszkadzało, że obcy ludzie się na mnie gapią.
Poza tym to bardzo ułatwia rozpoczęcie rozmowy. Ciągle ktoś mnie
pyta o ten tatuaż, a ja tylko podaję wizytówkę i zapraszam do
pracowni. Dzięki niemu zdobyłem niezliczonych klientów. Jeśli
zapuszczę włosy prawie go nie widać, dlatego właśnie ogień, którym
zionie smok jest też na barkach.

– Jest zdumiewający. Naprawdę piękny.

Odwróciłem się i objąłem ją ramionami. Klęczała na łóżku, więc

byliśmy prawie na tym samym poziomie. Pocałowałem jej zdumione
usta. Miała smak seksu i tajemnicy.

– Tak jak ty.

Nie odpowiedziała, ale widziałem, że się zaczerwieniła. Nigdy

nie odpowiadała, kiedy mówiłem, jaka jest atrakcyjna. Większość
dziewczyn łyka komplementy jak cukierki albo udaje zawstydzenie, ale
Santa po prostu ignorowała je, jakby była głucha. Nie wiedziałem, co z
tym zrobić. Nie próbowałem jej pochlebiać, żeby zwabić ją do łóżka.
Po prostu mówiłem prawdę.

Przesunąłem kciukiem po sowie, którą miała wytatuowaną na

obojczyku. Miała jeszcze jeden tatuaż, na biodrze, mały krzyżyk, a na
plecach, między łopatkami, tradycyjną katolicką świętą, odwzorowaną
ze wszystkimi świetnymi szczegółami.

– Dobrze zrobione i domyślam się, że kryje się za nimi wiele

osobistych znaczeń. Zawsze to wiem.

Uniosła jedną brew i objęła mnie za szyję, kiedy pochyliłem się,

popychając ją na łóżko i kładąc się na niej.

– Skąd?

– Są w takich miejscach, że nikt ich nie ogląda, poza tobą. To nie

są obrazki z wzornika i chociaż są dość małe, jest w nich sporo
szczegółów. – Na jej ustach igrał lekki uśmiech. – Sowa symbolizuje
mądrość, jak sądzę; święta to twoje imię?

Pokręciła głową, czułem, jak jej ciało zaczyna się rozluźniać pod

moim, znacznie większym ciężarem. Podobało mi się, jak moja ciemna

skóra kontrastuje z jej białym ciałem.

– To święta Agnieszka, patronka pielęgniarek. Moja siostra ma na

imię Faith

[1]

, stąd krzyż, a sowa… – Przytknęła palec do mojego nosa.

– Zgadłeś. Nie są tak wspaniałe jak twój, ale zawsze mi się podobały.

Wsunąłem rękę między nasze ciała i zacząłem rozwiązywać

węzeł jej szlafroka. Światło ciągle było włączone, więc nie byłem
pewny, jak daleko pozwoli mi się posunąć, zanim znowu się zawstydzi.
Do diabła, i tak miałem szczęście, że nie wykopała mnie za drzwi,
kiedy tylko minęło pierwsze dziesięć minut.

– Sztuka tatuażu to nie konkurs. Jedyną osobą, jakiej ma się

podobać, jesteś ty, przez resztę swojego życia. Jeśli podoba ci się to, co
oglądasz, nic innego nie ma znaczenia.

Przesunąłem palcem po krzyżyku, widocznym w rozchylonych

połach szlafroka.

– Zrobiła mi je dziewczyna. Była miła i czułam się przy niej

naprawdę swobodnie. Ty jesteś drugą osobą, która to widzi.

Pocałowałem ją w szyję, przesuwając leniwie palcami po jej

biodrze, ale znieruchomiałem przy jej słowach. Powiedziała mi, że
nigdy wcześniej nie miała z nikim orgazmu, ale nie zrozumiałem tego
tak, że nigdy nie była z żadnym mężczyzną. Mój świat znowu
przeskoczył na równoległą oś. Podobała mi się myśl, że jestem
jedynym facetem, przy którym czuła się wyjątkowa i fantastyczna w
sposób, jaki daje tylko dobry seks.

– Dziękuję. To ma dla mnie znaczenie, Santa. Mam nadzieję, że

wiesz o tym.

Przesunąłem językiem po jej obojczyku i w dół, między jej piersi.

Zaskoczyło mnie, że nie protestowała ani nie poprosiła, żebym zgasił
światło. Poddała się chwili, a ponieważ miałem w portfelu jeszcze
jedną prezerwatywę, do diabła, pomyślałem, dlaczego nie sprawdzić,
na co mi pozwoli? Była taka miękka i bujna, smukła, ale nie
wychudzona jak patyk i apetycznie zaokrąglona. Rzeczywiście jej
piersi były lekko oprószone piegami, i nie zaskoczyło mnie ani trochę,
że kiedy wziąłem do ust jej różowy sutek, okazał się aksamitny i
słodki. Musnąłem językiem jeden, a potem drugi, zostawiając je oba
lśniące i sterczące. Oczy Santy pociemniały, powieki zaczęły opadać.

– Co ty na to, Santa? Dasz mi jeszcze dziesięć minut?

Podniosła na mnie wzrok, jakby nad czymś się namyślała.

Wydawała się zagubiona, ale było w tym coś jeszcze. Jej oczy i twarz
spochmurniały nagle.

– Kim ty jesteś, Nash?

Odpowiedziałem jej najuczciwiej, jak potrafiłem.

– Czasami sam nie wiem, ale na ogół jestem taki, jakim mnie

widzisz, Santa. Wiem, kiedyś myślałaś, że jestem kimś innym, ale ja
naprawdę nigdy nie byłem tamtym facetem. Nie mówię, że wtedy
byłem świetny czy choćby znośny, ale na pewno nie byłem taki, jak
myślałaś.

Nie mówiła nic przez całą długą minutę, tylko patrzyliśmy na

siebie w ciszy. Pomyślałem, że zaraz każe mi się ubrać i wynosić, ale
ona, ku memu zdumieniu, oplotła mnie nogami i wyszeptała mi do
ucha:

– Dziesięć minut to był twój pomysł, Nash. Ja chętnie dam ci całą

noc.

Cóż, po takiej obietnicy miałem zamiar sprawdzić, na co nas

razem stać, zanim Santa zemdleje z wyczerpania albo każe mi odejść.

Nigdy nie oczekiwałem żadnego wyzwania z większą radością.

Nie chciałem się zastanawiać, czy jedna noc albo ileś minut wystarczy
mi na tę dziewczynę. Była czymś zupełnie innym. Promieniowało to z
niej i nie wiedziałem, czy jestem taki wyjątkowy, że mnie to spotkało,
czy po prostu mam szczęście.

ciąg dalszy nastąpi…:)

9 grudnia 2014 roku

Jay Crownover

WIERNY

tom 2

Jego Droga

Przypisy

[1]

faith (ang.) – wiara.