ANTYPOLONIZM - wrogość wobec Polski i Polaków,

działania mające na celu zniszczenie polskiego państwa i narodu;

anty polonizm wystąpił już w początkach państwowości polskiej w niemieckiej kronice biskupa
Merseburga, Thietmara (975-1018), piętnowano Bolesława Chrobrego (nazwano go "jadowitym
wężem"); średniowieczna propaganda krzyżacka próbowała zniesławiać naród polski, poddając w
wątpliwość prawdziwość jego wiary chrześcijańskiej;

cesarz Zygmunt Luksemburski wysunął w 1392 roku pierwszy w historii projekt rozbioru Polski, wg
którego całość ziem ówczesnego Królestwa Polskiego miała być podzielona między zakon krzyżacki,
Węgry, Wacława IV Czeskiego, margrabiego brandenburskiego Josta i Jana Zgorzelskiego z Nowej
Marchii; pierwszy traktat przewidujący rozbiór Rzeczypospolitej Obojga Narodów między Szwecją,
Brandenburgią, Siedmiogrod, Kozaków oraz Bogusława Radziwiłła zawarto 6 XII 1656 w Radnót
(Siedmiogrod), jednak upadek koalicji uniemożliwił wprowadzenie tej umowy w życie;

za jednego z czołowych przedstawicieli antypolonizmu w XVII w. uważany jest czeski pedagog J.A.
Komensky (1592-1670), który popierał najazd szwedzki na Polskę, mimo że uzyskał w niej długoletnie
schronienie (z przerwami przebywał w Lesznie 1628-1655).

Początki antypolonizmu zorganizowanego na szeroka skale i będącego wyrazem państwowej polityki
wiążą się z rządami króla Prus Fryderyka II i carycy Rosji Katarzyny II; swoje dążenia do rozbioru
ziem polskich starali się uzasadniać poprzez upowszechnianie "czarnej legendy" o Polsce jako kraju
wyjątkowej anarchii i fanatyzmu religijnego; korzystali przy tym z wystąpień niektórych czołowych
postaci życia intelektualnego ówczesnej Europy (np. mason [red. polonica.net] Wolter, odpowiednio
przez nich wynagradzany, cynicznie wysławiał rozbiór Polski jako "pomysł geniusza");

antypolonizm cechował także niektórych poetów rosyjskich - Aleksander Puszkin w liście do J.
Chitrowa (1830) sugerował, że wojna z Polakami powinna być walką na wyniszczenie, a były
dekabrysta A. Bestuzew (opiewany w wierszu A. Mickiewicza Do przyjaciół Moskali) piętnował "zdradę
warszawską" (powstanie listopadowe) i wyrażał nadzieję, że "krew zaleje na zawsze polskich panów";
antypolonizm państw zaborczych znajdował wyraz w próbach odpowiedniego kształtowania
świadomości Polaków w poszczególnych zaborach, w fałszowaniu i oczernianiu polskiej historii i
tradycji;

swoisty typ antypolonizmu uzasadnianego racjami postępu zaprezentował Fryderyk Engels w liście do
Karola Marksa: "[...] im więcej rozmyślam nad historią, tym jaśniej widzę, że Polacy są narodem
skazanym na zagładę, którym można tylko dopóty posługiwać się jako narzędziem, dopóki sama Rosja
nie zostanie wciągnięta w wir rewolucji agrarnej. Od tej chwili Polska nie będzie miała żadnej racji

bytu";

angielski historyk i pisarz T. Carlyle przedstawiał rozbiory Polski jako akt, "boskiej sprawiedliwości", a
"zanarchizowanej" Polsce przeciwstawiał Rosjan, którzy potrafią rozkazywać i słuchać rozkazów.

Kampania antypolska prowadzona przez zaborców napotykała silne i nierzadko skuteczne działania ze
strony polskich środowisk na Zachodzie, m.in. wykłady i publicystyka Adama Mickiewicza, wielostronna
działalność dyplomatyczno-polityczna Hotelu Lambert pod kierownictwem księcia A. Czartoryskiego,
publicystyka L. Klaczki.

Stanowczy głos w obronie praw Polski zabierali liczni, wybitni twórcy i uczeni (P.J. Béranger, G.G.
Byron, W. Hugo, J. Michelet, A. Musset), także w społeczeństwach państw zaborczych, ale tu należeli
oni do wyraźnej mniejszości (m.in. A. Odojewski, A. Hercen, R. Wagner, F. Raurner); w końcowych
dziesięcioleciach XIX w., zwłaszcza po klęsce Francji w wojnie z Prusami 1871, sympatie propolskie na
Zachodzie znacznie przygasły, a do wybuchu I wojny światowej zdecydowanie panowały tezy
antypolonijne, lansowane przez państwa zaborcze;

I wojna światowa przyniosła ożywienie sympatii propolskich i polemiki z antypolonizmem w krajach
zachodnich (m.in. liczne wystąpienia I. J. Paderewskiego, J. Conrada); sprawę niepodległości Polski
poparł prezydent USA T.W. Wilson;

równocześnie jednak pojawił się tzw. antypolonizm żydowski - część żydów niemieckich i
amerykańskich, zaniepokojona możliwością powstania niepodległego państwa polskiego,
zdominowanego przez katolicką większość, rozpoczęła gwałtowną kampanię antypolską,
upowszechniając kłamstwa o rzekomych pogromach żydów w Polsce; kampania prowadzona w czasie I
wojny światowej, była w różnych formach kontynuowana w następnych latach;

nie pomogły otwarte sprzeciwy wyrażane na forum międzynarodowym przez niektórych polskich
patriotów pochodzenia żydowskiego lub żydów - polonofilów (S. Askenazy, W. Feldman, B. Lauer, E.
Deiches, H. Feldstein, B. Segel).

Powstanie Polski w 1918 i zakończenie kształtowania jej granic po zwycięskiej wojnie z Rosja Sowiecka
w 1920 zdecydowały o charakterze antypolonizmu w następnych dziesięcioleciach; był on integralnie
związany z antypolskimi, rewizjonistycznymi działaniami ZSRR i Niemiec weimarskich, a później III
Rzeszy; ZSRR pozostawał wierny ukształtowanej przez W. Lenina maksymie: "Polska Niepodległa -
Polska Niebezpieczna";

weimarskie Niemcy realizowały politykę wytyczoną w 1922 przez kanclerza Rzeszy J. Wirtha i szefa
sztabu Reichswehry H. von Seeckta; jej głównym celem było znikniecie Polski z mapy; w kwestii
antypolonizmu rząd Niemiec mógł liczyć na poparcie większości narodu nastawionego
rewizjonistycznie, gdyż w publicystyce niemieckiej tego okresu Polska była konsekwentnie
przedstawiana jako "państwo sezonowe" (Saison Staat).

W latach dwudziestych do działań antypolskich dołączyła Komunistyczna Partia Polski.

Jesienią 1939 została uformowana główna baza kolaborantów (m.in. W. Wasilewska, Jerzy Borejsza -
Beniamin Goldberg, Józef Różański - Goldberg, brat Borejszy, Stanisław Jerzy Lec - Letz de Tusch),
którzy mimo antypolskiej polityki ZSRR (wywózki polskiej ludności na Sybir, zbiorowe mordy - Katyń,
Starobielsk, Ostaszków, Miednoje) podjęli współpracę z okupacyjną władzą sowiecką; w 1943 doszło do
wyraźnego nasilenia antypolonizmu na Zachodzie, rozwijanego głównie poprzez lewicowe środowiska
intelektualne, infiltrowane przez radzieckie agentury; po wykryciu zbrodni katyńskiej dyplomacja i
wywiad radziecki starały się kreować obraz Polski jako "anachronicznego kraju feudalnego", pełnego
reakcjonistów, nacjonalistów, faszystów i antysemitów; konsekwentnie fałszowano obraz Powstania

Warszawskiego;

wśród intelektualistów zachodnich pojawiły się głosy ostrzegające przed kłamstwami o Polsce, m.in.
George Orwell we wrześniu 1944 protestował przeciwko "podłej i tchórzowskiej postawie" prasy
brytyjskiej wobec powstania w Warszawie i pisał o upadku moralnym brytyjskich dziennikarzy, którzy
stali się "liżącymi buty propagandystami sowieckiego reżimu"; wśród popularyzatorów antypolonizmu

znaleźli się tacy twórcy, jak G.B. Shaw oraz H.G. Wells.

Zajęcie Polski w 1944 przez wojska sowieckie sprzyjało dalszemu rozwijaniu na skalę międzynarodową
propagandy antypolonizmu; Polaków znów ukazywano jako reakcjonistów, antysemitów i
nacjonalistów, którzy chcą za wszelką cenę skłócić aliantów dla swych egoistycznych i anachronicznych
interesów (zob. kielecki pogrom); po wejściu w życie w 1953 porozumienia RFN - Izrael o
odszkodowaniach dla żydów coraz częściej podejmowano działania dla "przyczernienia" obrazu Polaków
(w stosunku do żydów w czasie II wojny światowej) i równoczesnego wybielenia Niemców, a w latach
osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych coraz częściej upowszechniano oszczerstwa "o polskich obozach
koncentracyjnych", w których zginęły miliony żydów;

Popularyzacji antypolonizmu sprzyjał fakt, że Polska przez kilka dziesięcioleci nie miała własnych,
suwerennych rządów, zainteresowanych obrona polskiej godności i polskich interesów narodowych, a
uzależnieni od ZSRR, komunistyczni politycy partycypowali w piętnowaniu własnego narodu ["własnego

narodu" (?) co za niedorzeczność i totalna bzdura - w Polsce przed II wojną św. nie było polskich
komunistów, a po wojnie ponad 90% to byli żydzi, u wladzy, w partii, w aparacie represji i terroru, ...
poza bardzo nielicznymi przypadkami, żydostwo nigdy nie utożsamialo się z Polską ani z polskim
narodem, wręcz przeciwnie, zawsze od wieków, pasożytowało, kolaborowało z okupantami i wrogami,

szkodziło i niszczyło Polskę - red. polonica.net];

przez kilkadziesiąt lat w imię prosowieckiego i prorosyjskiego serwilizmu fałszowano historię Polski,
osłabiano świadomość narodowa kolejnych pokoleń, manipulowano treścią podręczników historii,
książek historycznych i publicystyki.

Od kampanii po marcowej w 1968 doszło do znacznego pogorszenia stosunków polsko-żydowskich;
szczególnie drastyczne rozmiary przybrał antypolonizm w niektórych środowiskach żydowskich w
Ameryce, gdzie wydano wiele publikacji deformujących obraz Polaków, przedstawiających ich jako
"naród szmalcowników", przemilczających prawdę o pomocy Polaków dla żydów w czasie wojny.

Towarzyszyły im kłamstwa w licznych filmach i serialach telewizyjnych (m.in. "Holocaust", "Shoah",
"Wybór Zofii", "Wichry Wojny", "Lista Schindlera", "Shtetl"); obecnie niewiele zmieniło się w obrazie
Polski i Polaków także w państwach ościennych, zwłaszcza w Rosji i pozostałych krajach dawnego
ZSRR; w Rosji przejawia się antypolonizm kompensacyjny (antypolonizm nieczystego sumienia) -
świadomość krzywd wyrządzonych Polakom skłania liczne wpływowe postacie rosyjskiego życia do
poszukiwania możliwości oskarżania Polaków o ich domniemane zbrodnie z przeszłości (np. M.
Gorbaczow zalecał szukanie kontr-Katynia); dochodzi do skrajnych przejawów antypolonizmu (m.in. w
wystąpieniach A. Zyrinowskiego [faszyzujacy żyd rosyjski - red. polonica.net]), który także staje się
główną bronią przeciwko mniejszościom polskim na Litwie, Białorusi i Ukrainie;,