42

HAKIN9

ATAK

10/2009

B

iometria (lub biometryka) to sztuka
pomiarów istot żywych. W przypadku
ludzi szczególnie popularne są

pomiary cech, takich jak odcisk palca,
geometria twarzy, układ tęczówki oka,
sposób poruszania się czy głos. Biometria
wykorzystywana jest w antropologii,
medycynie, kryminalistyce oraz w celu
autoryzacji.

Pierwsze przekazy dotyczące ustalenia

tożsamości na podstawie porównania
odcisków rąk pochodzą z XIV w. Jeszcze
wcześniej, w starożytnej Grecji i Rzymie,
stworzono podwaliny stosowanych obecnie
metod biometrycznych. Jednak dopiero
teraz, dzięki rozwojowi techniki przetwarzania
sygnałów, udaje się na masową skalę
skutecznie mierzyć i przechowywać
informacje biometryczne.

Bezpieczeństwo tylko oficjalnie

Systemy oparte o biometrykę przedstawiane
są przez producentów jako wygodne,
niezawodne i bezpieczniejsze od
tradycyjnych metod (hasła, klucze, tokeny).
Dokładając do tego cechy takie jak niska
znajomość tego typu urządzeń wśród
potencjalnych włamywaczy i wrażenie
nowoczesności wywierane na klientach
i współpracownikach uzyskalibyśmy
wyjątkowo dobre rozwiązanie. Niestety, nie
wszystkie informacje dotyczące biometrii są

MARCIN KOSEDOWSKI

Z ARTYKUŁU

DOWIESZ SIĘ

jak biometria wpływa na

ułatwienie ataków,

jak uśmiech wpływa na twoją

anonimowość,

w jaki sposób Elvis uzyskał

holenderski paszport.

CO POWINIENEŚ

WIEDZIEĆ

znać typowe sposoby ochrony

dostępu do danych,

mieć ogólne pojęcie o

przetwarzaniu sygnałów.

prawdziwe, a urządzenia w dalszym ciągu
zawodne. Nieoficjalnie producenci przyznają
wprost, że systemy biometryczne nie powinny
być użytkowane samodzielnie.

Skaner da się oszukać metodami, o których

Pan mówi. System będzie bezpieczny dopiero
jeśli dołoży się do niego kartę i klawiaturę do
wprowadzania hasła – powiedział anonimowo
inżynier jednej z polskich firm oferującej czytniki
biometryczne.

Standardowa metoda – użycie haseł

– jest stosowana wg badań Aberdeen Group
z 2008 roku przez 52% firm do ochrony
krytycznych danych. Jej wady to albo zbyt
proste hasła, albo pracownicy posługujący
się nimi w nieodpowiedni sposób (to samo
hasło do wielu usług, zapisywanie informacji,
wymienianie ze współpracownikami).
Identyfikacja np. poprzez odcisk palca
eliminuje problem zapamiętania, a liczba
mierzonych informacji teoretycznie zapewnia
większe bezpieczeństwo niż złożone hasło
– przyjmuje się, że odcisk palca odpowiada
frazie o długości 200 znaków. W praktyce
jest zupełne inaczej – uzyskanie odcisku
palca to żaden problem, a czytniki dają się
łatwo oszukać.

Równie popularną metodą są klucze i

tokeny. Niestety urządzenia tego typu mogą
zostać zgubione, zniszczone lub ukradzione,
a szybkie przekazanie kopii może być
trudne. Utrata oka czy palca jest dużo mniej

Stopień trudności

Biometryka

– ujawnij

swoje dane

Reklamowana jako bezpieczna biometryka nie powinna być

jedyną ochroną danych. Czytniki można łatwo oszukać, a

uzyskane dane wykorzystać do końca życia ofiary. Również

paszporty biometryczne obniżają poziom bezpieczeństwa. Ich

skopiowanie jest proste, więc każdy może zebrać tę bazę.

43

HAKIN9

BIOMETRYKA

10/2009

prawdopodobna. Jak widać, biometryka
zapewnia olbrzymią wygodę użytkowania
– nie trzeba pamiętać hasła ani nosić ze
sobą tokena.

Mogłoby się wydawać, że biometria

jest idealnym sposobem ochrony
dostępu do danych, ale rzeczywistość
nie jest tak idealna, jak przedstawiają
to producenci sprzętu. Podstawowym
problemem jest niska dokładność
urządzeń pomiarowych. Większość
dostępnych na rynku czytników linii
papilarnych można oszukać sposobem
dostępnym w warunkach domowych
– zostanie on przedstawiony w dalszej
części artykułu. Ponadto odciski
palców mogą się zmienić np. na skutek
głębokich ran, co prowadzi do błędów.

Oprogramowanie analizujące

twarz lub sposób chodzenia jest
niedokładne. Ma problemy nie
tylko z osobami obróconymi o zbyt
duży kąt i źle oświetlonymi, co jest
typowym mankamentem w przypadku
przetwarzania obrazów, ale również
z osobami uśmiechającymi się czy
noszącymi okulary.

Zmienisz hasło, ale nie oko

Wady te zostaną prawdopodobnie
wyeliminowane. Zawsze można
zrobić dokładniejszy, chociaż co za
tym idzie droższy czujnik i poprawić
algorytmy rozpoznające twarz.
Jedną z największych wad systemów
biometrycznych jest ich podstawowe
założenie – niezmienność mierzonych
cech. W przypadku haseł i tokenów
zalecane jest ich częste zmienianie
(odpowiednio co kilka tygodni i
minut). Ma to zapobiegać sytuacjom,
w których włamywacz po zdobyciu
hasła będzie korzystał z niego przez
dłuższy czas. Jeśli jednak uda mu się
skopiować odcisk palca lub zdjęcie
tęczówki oka będzie miał dostęp do
wszystkich autoryzowanych w ten
sposób danych przez całe życie
okradzionego użytkownika. Obecnie
skopiowanie bardziej zaawansowanych
zabezpieczeń, np. układu żył w ręce,
wydaje się mało prawdopodobne, ale
w przyszłości może być to całkiem
realne zagrożenie. Wykonanie kopii
linii papilarnych albo nagranie głosu

jest jednak w zasięgu każdego z
nas. Również tańsze skanery oka i
twarzy mogą zostać oszukane po
przedstawieniu im... fotografii w wysokiej
rozdzielczości. Zabezpieczenia te należy
uznać za niewystarczające jeśli są
stosowane samodzielnie.

Podstawowe bezpieczeństwo

oferują skanery oka bazujące one na
mikroruchach źrenicy, a nie statycznym
obrazie. Udało się również zabezpieczyć
przed nagraniem oka i odtworzeniem
filmu – czujniki rozpoznają, czy obiekt
jest trójwymiarowy. Dodatkowo chroni
to przed osobami, które chciałyby
wykorzystać oko zmarłej osoby.
Przestaje ono drgać kilka sekund po
śmierci (lub wycięciu z ciała), więc
sam wycięty narząd nie wystarczy
do autoryzacji. Potrzebny jest żywy
właściciel.

Znacznym problemem jest to, że

żadna z badanych cech biometrycznych
nie może być zastosowane dla
wszystkich mieszkańców Ziemi.

Odcisków palców pozbawione są
osoby bez rąk, ludzie niemi nie
mogą autoryzować się głosem, a
sprawdzanie geometrii twarzy może
stanowić problem kulturowy w kulturze
arabskiej – kobiety zasłaniają twarz.
Należy dodać do tego sytuacje
losowe, takie jak amputacja dłoni, czy
artretyzm zmieniający geometrię dłoni.
Stuprocentowej pewności nie daje nawet
DNA – bliźnięta jednojajowe mają takie
samo. Poza tym nie jest to metoda
bierna i wymaga pobrania próbek z kilku
miejsc.

Skanery – gdzie leży błąd?

Rozpoznawanie odcisku palca polega
na zebraniu charakterystycznych
punktów i zapisaniu ich w bazie danych.
Przy kolejnym skanowaniu cechy
te są porównywane z posiadanymi
wzorcami. W większości przypadków
nie przechowuje się całego obrazu, a
zapisane cechy palca są dodatkowo
szyfrowane. W szczególności dotyczy to

Rysunek 1.

Biometria ułatwia dostęp do danych, ale obniża bezpieczeństwo systemu.

Na zdjęciu paszport biometryczny Elvisa Presleya. Fotografia z serwisu os3.nl

ATAK

44

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

45

HAKIN9

10/2009

tańszych urządzeń, które muszą wymienić
dane z komputerem. Aby uniknąć
przechwycenia danych stosuje się
szyfrowaną transmisję. W celu ułatwienia
rozpoznawania, skaner przeprowadza
jeszcze dodatkowe operacje (dylatację,
erozję).

Znaczącym ułatwieniem w

wyszukiwaniu jest to, że odciski można
podzielić na sześć zasadniczych
grup. Nie wystarcza to do identyfikacji,
ale pozostałe cechy są równie łatwe
do znalezienia – sprawdza się m.in.

położenia rozwidleń i skrzyżowań dolin
biegnących na skórze. Na każdym
palcu znajduje się kilkadziesiąt takich
punktów.

Każdy z nich opisywany jest zwykle

na 9 bitach, ale nie wszystkie mogą
być wykorzystane przez skaner. Zwykle
jest to tylko kilka lub kilkanaście
punktów, co daje klucz o długości
rzędu 100 bitów. Do uruchomienia
ekspresu do kawy jest to wystarczająca
liczba, ale w celach wymagających
większej dokładności konieczne jest

sprawdzenie kilku lub wszystkich
palców. W ten sposób zyskujemy
około 1024 bitów, które mogą
charakteryzować dłoń. Znane są inne
sposoby pozwalające na uzyskanie
znacznie dłuższych kluczy – chociażby
wykorzystanie zamiast nich plików. Jak
widać, jest to kolejne zabezpieczenie,
które ułatwia życie, ale nie przyczynia
się w żadnym stopniu do podniesienia
poziomu ochrony.

Warto zwrócić uwagę na pewien

szczegół w działaniu skanerów.
Jako że potrafią one mylić się,
wprowadza się pewną tolerancję na
szumy. Badania przeprowadzone na
Politechnice Wrocławskiej wykazały,
że czytniki, którym podsunięto
spreparowany obraz o sztucznym
zaszumieniu rzędu 5%, działały lepiej
niż te, które skanowały kilkukrotnie ten
sam odcisk (ok. 80% podobieństwo
w obrazach zaszumionych, 75%
w niezaszumionych). Co więcej,
porównanie dwóch zupełnie różnych
odcisków mogło dać podobieństwo
rzędu 20%. Dodatkowym problemem
jest to, że palce mogą być brudne,
posiadać blizny i mieć zdarte linie
papilarne (ścierają się z wiekiem albo
pod wpływem pracy fizycznej). Również
palce palaczy mają mniej wyraźne
linie niż osób niepalących. Pokazuje
to wyraźnie, jak dużą tolerancję na
błędy musi zachować czytnik, żeby
być używalnym – gdyby minimalne
podobieństwo odcisku z tym w bazie
wynosiło np. 95%, część osób nie
mogłaby w ogóle korzystać z systemu,
a inne musiałyby wykonać kilka skanów,
aby się autoryzować.

Jak łatwo się domyślić, tanie układy

montowane w pendrivach czy laptopach
mają znacznie mniejszą dokładność.
Dopiero profesjonalne urządzenia
mogą pochwalić się skutecznością
większą niż 99%. Ich wadą są ceny
– od tysiąca do kliku tysięcy złotych.
Parametru tego nie należy traktować
do końca poważnie, gdyż nie znamy
sposobu przeprowadzania testów, a nie
ma jednego standardu określającego
skuteczność skanerów.

Tak dużą tolerancję na błędy

tanich czytników linii papilarnych

Inne metody biometryczne

Dobre rezultaty dają badania nad zachowaniem poszczególnych osób. Zamiast mierzyć cechy
ciała badane są zachowania. Uniemożliwia to np. odcięcie palca ofiary. KDDI R&D Laboratories
stworzyło program, który na podstawie analizy machania telefonem komórkowym określa, czy
użytkownik jest jego właścicielem. System posiada podobno 96% skuteczność. Inną metodą
jest obserwacja sposobu poruszania się i mrugania. Jednym z bardziej skutecznych sposobów
jest analiza pisania na klawiaturze komputera. Zliczane są odstępy między wpisywaniem
kolejnych liter. Nie wymaga to znajomości języka, w którym podano tekst do przepisania –
wystarczą same odstępy pomiędzy poszczególnymi znakami. Niestety będzie to nieskuteczne,
jeśli system nie jest na bieżąco uaktualniany (użytkownik może nauczyć się pisać szybciej)
oraz w przypadku analfabetów. Jeszcze bardziej zaawansowanym sposobem jest pomiar fali
P300, która jest odpowiedzią mózgu na bodziec indywidualną dla każdego z nas. Jednym ze
skuteczniejszych sposobów typowo pomiarowych jest sprawdzenie układu żył nadgarstka
– ma wszystkie zalety odcisku palca, ale podrobienie żył jest praktycznie niemożliwe, a ręka nie
może być martwa – nie płynęłaby w niej krew.

Rysunek 2.

Darmowy program JMRTD pozwala na stworzenie własnego paszportu.

Aplikacja sama wygeneruje potrzebne pliki

ATAK

44

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

45

HAKIN9

10/2009

można łatwo wykorzystać do ataku. W
przypadku większości stosowanych
urządzeń czujnikiem pomiarowym
jest prosty skaner wyposażony w filtr
i zestaw soczewek. Po przyłożeniu
palca wykonywana jest jego fotografia,
obróbka obrazu, znalezienie cech
szczególnych i porównanie z bazą.
Sposób transmisji i przechowywania
danych nie ma znaczenia, ponieważ
ataku dokonamy dużo szybciej – na
skanerze. Okazuje się, że sztuczny
palec, czyli płaski kawałek lateksu,
sylikonu lub podobnego materiału z
odbitym odciskiem palca skutecznie
łamie powszechnie stosowane zamki.
Wykonanie takiej kopii jest wyjątkowo
proste.

Tworzymy sztuczny palec

Pierwszym krokiem jest znalezienie
przedmiotu na którym ofiara zostawiła
odcisk palca. Mimo że wydaje się
to trudne, nie jest takie. Szczególnie
łatwe jest pobranie odcisku z obudowy
lub wyświetlacza laptopa, szklanki,
telefonu i innych płaskich przedmiotów,
które dotykane są końcem palca.
Po wprowadzeniu biometrycznych
dokumentów w Niemczech głośna
stała się akcja z kwietnia 2008 roku,
w której grupa Chaos Computer Club
zaprezentowała odciski niemieckiego
federalnego ministra spraw
wewnętrznych, Wolfganga Schäuble'a.
Skoro pozyskanie linii papilarnych
ministra jest możliwe, to znalezienie tych
należących do dowolnej innej osoby nie
powinno sprawić problemu.

Następnym krokiem jest pobranie

odcisku. Jeśli jest dobrze widoczny (np.
na obudowie laptopa) wystarczy zrobić

jego zdjęcie i obrobić je w programie
graficznym. Jeśli nie, należy pokryć
powierzchnię, na której znajduje się
ślad warstwą pudru i zebrać jego
nadmiar delikatnym pędzlem. Jest to
konieczne, kiedy pobieramy odcisk z
przezroczystej powierzchni, np. szklanki.
Obróbka graficzna powinna polegać
na zwiększeniu kontrastu, rozszerzeniu
histogramu i innych operacjach, które
spowodują, że obraz będzie ostry,
czarno-biały i wyraźny. Po tym kroku
powinniśmy uzyskać czarne linie w
miejscu dolin i przezroczyste tło w
miejscu wzgórz – tak jak na rysunku z
odciskiem Wolfganga Schäuble'a.

Uzyskany obraz drukujemy na

przezroczystej folii (używanej np.
przez rzutniki) przy pomocy drukarki
laserowej. Punkty ksero wykonają

taką usługę za kilka złotych. W
razie potrzeby poprawiamy cienkim
markerem niedokładnie wydrukowane
linie.

Kolejnym krokiem jest naniesienie

na własny palec płynnego lateksu,
sylikonu lub innego kleju tego typu
i odbicie nowego odcisku. Ślady
zostawione przez toner zadziałają jak
pieczątka. To wystarczy do pokonania
zabezpieczeń stosowanych w
większości (ponad 90% – jak szacuje
Stephanie C. Schucker) dostępnych
na rynku skanerów. W przypadku
części urządzeń nie trzeba nawet
drukować odcisku na folii – wystarczy
zwykła kartka i przyłożenie do skanera
wydruku!

Lepszej jakości czytniki, ale również

działające na zasadzie skanera

Co zawiera paszport?

Informacje w paszporcie zawarte są maksymalnie w 17 plikach, z których w zależności od kraju wykorzystuje się obecnie od 4 do 6. Pozostałe
dane, w szczególności te służące ochronie przed kopiowaniem, są ignorowane. Pliki zapisane są w formie binarnej, ale nie są szyfrowane.

• EF.DG1 – plik zawiera dane osobowe użytkownika, a także jego narodowość i kraj wydający paszport. Plik jest wymagany.
• EF.DG2 – zdjęcie zapisane jawnie w formacie JPG lub JPG200, wymagane.
• EF.DG3 – dodatkowa dana biometryczna, obecnie (jeśli plik jest wykorzystywany) jest to odcisk palca. Plik opcjonalny.
• EF.DG4-14 – miejsce na kolejne dane biometryczne, obecnie niewykorzystywane.
• EF.DG15 – plik uniemożliwiający klonowanie. Używany jedynie w paszportach wydanych przez Australię, Kanadę, Nową Zelandię, Japonię i

Singapur.

• EF.SOD – zapewnia integralność pozostałych plików. Wymagany, ale generowany automatycznie przez program JMRTD.
• EF.COM – wymagany indeks wszystkich plików. Generowany przez program.

Rysunek 3.

Czytniki narażone są z jednej strony na to, że pomiar nigdy nie będzie taki

sam, a z drugiej błędy nie mogą być zbyt duże

ATAK

46

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

47

HAKIN9

10/2009

potrafią dodatkowo wykryć wypukłości,
więc prosty wydruk nie sprawdzi się.
Zamiast tego należy na podstawie
zdjęcia wykonać wypukłą lateksową
płytkę, która będzie udawała skórę
ofiary. Można to zrobić przy pomocy
lasera wykorzystywanego przez
dentystów na podstawie wydruku z
folii. Do obsługi urządzenia potrzebny
będzie ten sam rysunek, który
wykonaliśmy wcześniej. Sposób ten,
mimo że nieco trudniejszy niż wydruk,
jest nadal możliwy do wykonania
bez większego problemu. Jego
skuteczność została potwierdzona
w emitowanym na kanale Discovery
Channel programie Myth Busters (link
do odcinka w ramce).

Co z drogimi czytnikami?

Niektórzy producenci wyposażają swoje
czytniki w dodatkowe zabezpieczenia,
które eliminują płaskie linie. W
urządzeniu nie znajdziemy zwykłego
skanera, ale nadajnik wysyłający
ultradźwięki i badający ich odbicie od
palca. Producenci twierdzą, że skanery
są w stanie rozpoznać wszystkie
próby oszustwa przy pomocy płaskich
materiałów. Informacje uzyskane z
polskiej firmy Optel wskazują natomiast,
że czujniki tego typu stosowane np.
na amerykańskich lotniskach można
oszukać przy pomocy martwego palca
lub odlewu. Jak twierdzą, ich urządzenia
nie da się okłamać w żaden z

przedstawionych sposobów, gdyż bada
warstwę podskórną, a nie powierzchnię
palca.

Poza takim badaniem problemem

dla potencjalnego atakującego mogą
okazać się pomiary tętna lub naczyń
krwionośnych, wykonywane za pomocą
diody laserowej. Gruba warstwa kleju
naniesiona na palec uniemożliwi taką
próbę.

Względne bezpieczeństwo drogich

urządzeń wyposażonych w wiele
czujników nie musi jednak wynikać z ich
jakości. Dużo bardziej prawdopodobne
jest, że atakujący nie mają dostępu do
czytników stosowanych np. przez wojsko
lub wykonanych na zamówienie i nie
mają jak sprawdzić, w jaki sposób można
je oszukać.

Jeśli jednak wykryjemy przypadek

skopiowania palca jednego z
pracowników jesteśmy bezbronni – nie
da się zmienić jego linii papilarnych tak,
jak zmienia się hasło. Konieczna jest
wymiana systemu na lepszy.

Podsumowując, popularne

skanery linii papilarnych montowane
w laptopach mogą posłużyć jako
ułatwienie dostępu, ale ich stosowanie
obniża poziom bezpieczeństwa.
Użytkownik komputera pozostawia na
nim mnóstwo śladów – na klawiaturze,
obudowie itd. Jest to sytuacja
analogiczna do pozostawienia karteczki
z hasłem przyklejonej pod klawiaturą.
Aby dostać się do chronionego

komputera, wystarczy zebrać jeden z
pozostawionych odcisków, stworzyć
sztuczny palec i autoryzować się
w systemie. Można tego dokonać
w domu. W popularnej Viście daje
to dostęp do większości funkcji,
chociaż te kluczowe zabezpieczone
są standardowym hasłem. Osoby
projektujące system musiały mieć na
uwadze to, że odcisk palca nie jest
skutecznym zabezpieczeniem. Niestety
prywatne dane użytkownika pozostają
dostępne. Dużym zagrożeniem jest
to, że raz pozyskany odcisk będzie
mógł być używany przez wiele lat.
Lepszym sposobem ochrony mogą
być tylko mało popularne skanery,
które oprócz samego układu linii
mierzą tętno lub układ żył w palcu. Pod
żadnym pozorem nie należy jednak
stosować odcisku palca jako jedynego
zabezpieczenia.

Pokaż swoją twarz...

Systemy rozpoznające twarz powinny
być wykorzystywane raczej w celach
weryfikacji (znalezienie przestępcy w
tłumie) niż sprawdzania uprawnień (np.
otwarcie drzwi, przekroczenie granicy,
uruchomienie systemu operacyjnego).
Wyszukiwanie stosowane jest np. na
lotniskach jako mało inwazyjna metoda.
W przeciwieństwie do skanerów tęczówki
lub linii papilarnych pierwszym etapem
działania jest wyizolowanie z obrazu
kamery poszczególnych twarzy. Jest to
zadanie skomplikowane, gdyż mogą
być one przekręcone, pochylone,
zaciemnione, częściowo przysłonięte
itd. Z ego powodu działa się na serii
zdjęć. Drugim krokiem jest pobranie
cech charakterystycznych znalezionej
twarzy. Mogą to być m.in. rozstaw oczu,
szerokość ust, kształt twarzy i odcień
skóry. Na podstawie tych danych oblicza
się tzw. wektor cech, które zapisywane
są w bazie. Systemy mogą działać
zarówno na sygnałach dwuwymiarowych
(pojedyncze zdjęcia), trójwymiarowych
(pojedyncze modele 3D lub filmy), jak i
czterowymiarowych (modele 3D będące
w ruchu). W przypadku systemów
wykorzystujących ruch, badane są
dodatkowo takie cechy jak częstotliwość
mrugnięć.

Rysunek 4.

Biometria to w dużej mierze marketing. Osoby wierzące, że coś czym

jesteś zapewni ultrabezpieczeńśtwo z pewnością się zawiodą. Wykres z serwisu

biometria.pl

����������������

������������

������������

����������������������������

������������������

�������������

�������������������

�����������������������������������������
������������

�����������������������������

ATAK

46

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

47

HAKIN9

10/2009

W idealnej bazie danych powinny

być przechowywane tylko wektory
cech, a nie zdjęcia. Nawet mała
fotografia składa się z setek tysięcy
punktów, a porównanie dwóch różnych
plików graficznych zajmuje zbyt wiele
czasu, by wyszukiwać twarze w tłumie
w czasie bliskim rzeczywistemu.
Z tego względu porównywane są
tylko wybrane informacje, co jest
znacznie szybsze. Do tego jest to
bezpieczniejsze wyjście – osoba, która
uzyska dostęp do bazy nie będzie
wiedziała jak w rzeczywistości wygląda
dana osoba.

Niestety często przechowywane

są zarówno wektory, jak i jawne
zdjęcia (np. w paszportach). Dzięki
temu najprostszym atakiem jest
uzyskanie zdjęcia lub wektora cech
(jeśli nie jest zaszyfrowany) i przesłanie
go do systemu. Jeśli program jest
obsługiwany automatycznie może
okazać się, że da się go oszukać
podsuwając fotografię zamiast
twarzy. W bardziej zaawansowanych
urządzeniach będzie to niemożliwe –
skanowanie trwa kilka sekund, w czasie
których zliczana jest np. częstotliwość
mrugnięć. Jeśli w bazie przechowywane
są tylko wektory cech niemożliwe
staje się odtworzenie twarzy na ich
podstawie. Niesie to jednak dodatkowe
zagrożenie – dwie osoby o podobnych
cechach mogłyby zostać potraktowane
jako te same.

Potwierdzają to badania

przeprowadzone na niemieckich
dworcach. Systemy rozpoznawania
twarzy przetestowano na grupie
ochotników, którzy mieli poruszać
się zachowywać tak jak zawsze
w czasie podróży. Wyniki nie są
zachęcające – średnio udawało się
dopasować twarze do wzorca w
30% zdjęć, w najlepszym przypadku
w 60%. Bruce Schneier, ekspert w
sprawach bezpieczeństwa zauważa,
że byłby to wystarczający wynik, gdyż
po wykonaniu kilku zdjęć dałoby się
uzyskać znacznie większą dokładność.
Niestety, w czasie testów pojawiło
się ok. 0,1% przypadków błędnego
przyporządkowania. Poza badanymi
2000 ochotnikami system rozpoznawał

średnio 23 zupełnie inne osoby
każdego dnia.

...lub jej zdjęcie

Oszukanie systemu może mieć dwa
cele. Po pierwsze możemy chcieć
podszyć się pod kogoś. Z drugiej
strony celem może być pozostanie
niezauważonym. Rozpoznawania
twarzy nie wykorzystuje się często
jako systemu autoryzacji ze względu
na zawodność urządzeń, ale można
wyobrazić sobie takie zastosowanie.
Przykładem są systemy ułatwiające
logowanie do systemu. Niestety ich
skuteczność jest bardzo niska. Z racji
tego, że wykorzystują wbudowaną
w laptopa kamerę rozdzielczość
zdjęć jest bardzo niska. Nie mają
też możliwości zmierzenia, czy
obraz jest trójwymiarowy. W związku
z tym wystarczy podsunięcie im
wydrukowanego zdjęcia ofiary lub
nawet fotografii wykonanej aparatem
w telefonie i wyświetlonej na jego
ekranie. W tym ostatnim przypadku
problemem może być złapanie ostrości
i utrzymanie ręki w jednej pozycji przez
kilka sekund, ale sposób działa. Warto
dodać, że uzyskanie zdjęcia właściciela
komputera nie jest trudne. Skoro
zdjęcie nie musi mieć dobrej jakości
można pobrać je z któregoś z portali
społecznościowych.

Systemy autoryzacji oparte o

samo zdjęcie stosuje się rzadko.
Dużo częstszym rozwiązaniem jest
wyszukiwanie osób w tłumie. W tym
przypadku podstawowym celem
oszukania systemu jest pozostanie
anonimowym. Programy rozpoznające
wyszukują najpierw oczy, a później
wykorzystując progowanie zmierzają
do granic twarzy. Następnie badane
jest położenie ust, nosa, uszu, brwi itp.
Zwykle jest to od kilku do maksymalnie
kilkudziesięciu wskaźników. Naturalnym
wydaje się więc ukrycie oczu np.
za okularami przeciwsłonecznymi
lub w cieniu kaptura czy ronda
kapelusza. Również pochylenie głowy
i nieodpowiednie oświetlenie
uniemożliwiają skojarzenie obrazu z
danymi z bazy. Obrócenie twarzy o
kąt utrudniający identyfikację może
być trudne, gdyż cała technika polega
na przechwytywaniu filmów z dużych
obszarów – możemy nie zauważyć jednej
z wielu kamer. Zwykle są one montowane
wysoko (w centrach miast, na lotniskach),
więc pochylenie głowy jest lepszym
rozwiązaniem niż jej obrót.

Zupełnie skompromitowany został

system monitoringu stosowany w USA,
kiedy okazało się, że jego skuteczność
jest znacznie niższa niż zakładano. Miał
on porównywać zdjęcia z kamer z tymi
znajdującymi się w narodowej bazie

Rysunek 5.

Odciski

palca posiadają kilka cech szczególnych. Jedną z nich jest

kierunek w jakim ułożone są linie. Wyróżnia się ich sześć. Kolejno: łuk, łuk z tendencją,

pętla w prawo, pętla w lewo, spirala, pętle bliźniacze. Inne cechy są równie proste do

mierzenia

ATAK

48

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

49

HAKIN9

10/2009

danych zwierającej kopie fotografii z
praw jazdy, paszportów itp. Największą
wadą tego pomysłu jest to, że podczas
wykonywania fotografii większość osób
uśmiecha się, a idąc do samolotu ma
normalny wyraz twarzy. Dla systemów
okazało się to problemem nie do
przejścia – podczas uśmiechania
się twarz zbyt mocno zmienia swój
kształt. Można by rozwiązać ten
problem przyporządkowując każdej
osobie kilka zdjęć, jednak niektóre
stany USA postanowiły wprowadzić
zakaz uśmiechania się podczas
wykonywania zdjęć do prawa jazdy i
paszportu. Wszystkie systemy bazujące
na automatyce rozpoznającej twarze
są obecnie zbyt słabe i w warunkach
odbiegających od idealnych nie
sprawdzają się jako wystarczające
zabezpieczenie. Podatność na
oszustwa wymusza obsługę przez
osoby kontrolujące proces skanowania.

Stosowane obecnie techniki

przetwarzania obrazów są zbyt mało
skuteczne w rozpoznawaniu twarzy,
aby z wystarczającą skutecznością
służyć do autentykacji osób. Problemy
leżą zarówno po stronie technicznej
(kłopoty z przetwarzaniem zdjęć),
jak i fizycznej (zmienny wyraz twarzy
i jej zasłanianie). Wadą systemów

tego typu jest również duża liczba
fałszywych alarmów, czyli błędnego
przyporządkowania przypadkowej
osoby do zdjęcia poszukiwanej. Aby
oszukać stosowane obecnie programy
wystarczy uśmiechnąć się podczas
pobierania zdjęcia do bazy danych i
pozostać poważnym w trakcie kontroli
(lub odwrotnie). Dostanie się do
systemu chronionego czytnikiem twarzy
jest równie proste – wystarczy pokazać
mu fotografię.

Tęczówka

jedyna w swoim rodzaju

Jednym ze skuteczniejszych
sposobów autoryzacji przy pomocy
biometrii jest skanowanie tęczówki
oka. Według różnych badań jej
ostateczny kształt ustala się między
trzecim miesiącem ciąży, a drugim
rokiem życia człowieka, więc może
posłużyć prawie wszystkim. W dodatku
oko jest cały czas chronione przed
uszkodzeniami, a forma tęczówki
pozostaje niezmienna przez całe życie
(nie licząc wypadków losowych). W
przeciwieństwie do odcisków palców
tęczówki bliźniąt jednojajowych są
różne. Gdyby w przyszłości udało się
sklonować człowieka, również jego
kopia różniłaby się tym szczegółem.
Do tej pory nie udało się znaleźć
dwóch takich samych tęczówek,
więc prawdopodobnie są one
unikalne dla każdego z nas. Jeśli w
przypadku odcisków palców można
mówić maksymalnie o kilkudziesięciu
punktach charakterystycznych, z czego
wykorzystywanych jest tylko kilka lub
kilkanaście, to tęczówka każdego
człowieka zawiera ich ponad 260.
Skanując oboje oczu daje to ponad
500 cech. Zalety te dają duże pole do
popisu, ale implementacja systemów
rozpoznających oko pozostawia wiele
do życzenia i wbrew pozorom starsze
urządzenia są proste do oszukania.

Skanowanie działa podobnie

jak w przypadku odcisku palców
– wyszukiwane są punkty
charakterystyczne, ustalane wektory
cech, a wynik zapisywany w bazie
danych. Z racji liczby badanych
punktów w pierwszej kolejności

przeprowadzane są ogólne testy,
a dopiero po ich pozytywnej
weryfikacji kolejne. Niestety skanery
nie są bezawaryjne. Mimo że według
producentów posiadają skuteczność
bliską 100%, to w praktyce źle radzą
sobie z osobami będącymi pod
wpływem alkoholu, przemęczonych
i niewyspanych. Dzieje się tak, gdyż
naczynia krwionośne są w tych
przypadkach poszerzone.

Delikatna budowa ciągłe

ukrwionego oka powoduje utratę
cech tęczówki kilka sekund po śmierci
właściciela. Dzięki temu nie musimy
obawiać się o to, że atakujący
postanowi wyrwać oko w celu
oszukania systemu – o ile wie o tym, że
będzie ono nieprzydatne. W przypadku
starszych urządzeń możliwe jest jednak
ich oszukanie. Pierwsza generacja
skanerów dawała się okłamać
zdjęciem, pod warunkiem, że posiadało
wysoką rozdzielczość.

W nieco nowszych urządzeniach

wprowadzono dodatkowe
zabezpieczenie – badanie odblasków.
Na pierwszy rzut oka wydawać by się
mogło, że w celu oszukania skanera
wystarczy zastosować połyskliwy
papier fotograficzny. Nie jest to
wystarczające rozwiązanie. W oku
tworzą się aż cztery odbicia powstałe
przez załamanie światła odbitego od
jego dna. Budowa trójwymiarowego
modelu nie jest jednak konieczna.
Testy przeprowadzone na skanerach
stosowanych na lotniskach w Arabii
Saudyjskiej pokazały, że oszustwo
jest dużo prostsze. Wystarczy wyciąć
dziurę w zdjęciu w miejscu źrenicy, i tak
spreparowanym obrazem przysłonić
własne oko. Czujnik wykryje poprawne
odbicia wewnątrz naszego oka oraz
na połyskliwym zdjęciu i przejdzie do
analizy tęczówki.

Najnowsze skanery nie dają się

oszukać nawet w ten sposób. Opierają
się one na mikroruchach całej
gałki ocznej, charakterystycznej dla
każdego z nas. Innym sposobem jest
zastosowanie światła podczerwonego,
które bada ciepło wydzielane przez
naczynia krwionośne oka. Obecnie
wydaje się to zabezpieczeniem

Rysunek 6.

Odcisk palca niemieckiego

federalnego ministra spraw

wewnętrznych, Wolfganga Schäuble'a.

Jego wydrukowanie pozwoli na oszukanie

90% skanerów

ATAK

48

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

49

HAKIN9

10/2009

niemożliwym do złamania, ale jeśli
nowe urządzenia staną się bardziej
popularne, to z pewnością znajdzie się
prosty sposób na ich oszukanie – tak
samo jak w przypadku sztucznych
odcisków palców. Dużym problemem
dla osób chcących wdrożyć system
biometryczny oparty o skanowanie
tęczówek jest koszt nowoczesnych
skanerów, które wykonają zdjęcie w
podczerwieni i zbadają mikroruchy.
Nie należy spodziewać się, że takie
urządzenia będą kupowane przez
cywilne firmy na tyle często, żeby
metody oszukania najnowszych
modeli nie były znane. Możemy
więc spodziewać się, że napotkane
urządzenie będzie nieco przestarzałe,
prostsze i jednocześnie łatwiejsze do
oszukania.

Prawdopodobna całkowita unikalność

tęczówek, duża liczba cech i mało
inwazyjny pomiar lokują analizę wyglądu
tęczówki oka na pozycji jednej z bardziej
użytecznych metod biometrycznych.
Niestety starsze czytniki można w prosty
sposób oszukać, podstawiając przed
skanerem zdjęcie. Nowe urządzenia
wydają się względnie bezpieczne, ale
są drogie, więc nie będą stosowane
powszechnie, przynajmniej nie w celach
cywilnych.

Raz na zawsze

Oddzielną sprawą jest sposób
zbierania i przechowywania informacji
biometrycznych. Używając odcisku
palca w pracy robimy to dla własnej
wygody, ale nie możemy mieć
pewności, co się z nim stanie. Odciski
palców nie są danymi osobowymi,
powiedział amerykański sekretarz
ds. bezpieczeństwa narodowego
Michael Chertoff. Oznacza to, że
administratorzy ich baz danych
mogą zrobić z informacjami prawie
wszystko. Mimo że odciski nie powinny
być przechowywane w formie jawnej,
ale dopóki ustandaryzowanie zapisu
wektora cech nie zostanie wdrożone
uniemożliwiłoby to wymianę informacji
między organizacjami.

Kontrowersje budzi również

sposób przechowywania danych
biometrycznych. Olbrzymie bazy

danych, budowane m.in. przez rządy
USA, Wielkiej Brytanii i Australii, a także
w mniejszym stopniu Unię Europejską
niosą ryzyko wycieku informacji. Nawet
jeśli nie zostaną one wykorzystane od
razu, to mogą latami czekać na okazję.
Żywotność haseł jest znacznie krótsza
niż z założenia niezmiennych cech
organizmu, więc osoba, która uzyska
dostęp do informacji biometrycznych
będzie miała możliwość logowania się
do wszystkich systemów chronionych
tylko na tej zasadzie.

Problematyczne może być

wprowadzanie bardziej nowoczesnych
baz danych. Jeśli w przyszłości pojawi
się nowy zbiór informacji powinien on
zawierać te już zebrane. W związku
z tym powinna istnieć możliwość
odszyfrowania przechowywanych
wektorów cech. W przeciwnym wypadku
konieczne byłoby zebranie ich po raz
drugi. Ponadto w przypadku wymiany
informacji między różnymi instytucjami
(np. krajami, które korzystają z różnych
systemów) powinna istnieć możliwość
obiegu znanych odcisków, zdjęć itd. Aby
było to możliwe, przechowywane muszą
być pełne dane, a nie tylko funkcje
skrótu z wektora cech.

Jest to kolejny argument

przemawiający za tym, że dane, które
raz zostały zdobyte będą stanowić

potencjalne niebezpieczeństwo już na
zawsze. Samo zbieranie dużej ilości
danych może okazać się niepotrzebne i
tylko zwiększać rozmiar baz. Jeśli okaże
się, że część informacji jest nieprzydatna
pojawi się kolejne miejsce, którym mogą
wyciec.

Osoby, które uważają, że danych

nigdy nie będzie za dużo powinien
zainteresować konkurs ogłoszony przez
rząd Wielkiej Brytanii. Jako że nie wie
on, co zrobić z zebranymi już danymi,
zaproponował wymyślenie zastosowania
przez uczestników konkursu. Oczywiście
nie kłóci się to z gromadzeniem kolejnych
informacji.

Dużo danych,

duże zagrożenie

W przyszłości problemem mogą
okazać się nieuczciwi pracownicy
mający dostęp do baz danych.
W Polsce nie planuje się jednej
centralnej bazy. Dane biometryczne
przechowywane mają być w wielu
urzędach odpowiedzialnych dotychczas
za wydanie paszportów. Jednak
kraje takie jak np. Wielka Brytania czy
Australia tworzą wielkie centra danych.
Dostanie się do takich informacji przez
niepowołane osoby groziłoby utratą
sensu prowadzenia całego systemu.
Należy zauważyć, że rozwiązanie jest o

Rysunek 7.

Producenci skanerów biometrycznych nieoficjalnie zalecają stosowanie ich

jedynie jako uzupełnienia systemu kontroli, nigdy jako jedynego zabezpieczenia

ATAK

50

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

51

HAKIN9

10/2009

wiele bardziej złożone niż sama baza
danych – podłączone są do niego
punkty, w których pobiera się dane,
bramki kontrolne (np. na lotniskach)
oraz systemy kopii zapasowych.
Zabezpieczenie wszystkich podzespołów
wydaje się mało prawdopodobne
i kosztowne. Przykładem może być
system amerykański, którego koszt z
szacunkowych 40 mln dolarów wzrósł
już do miliarda. Skoro cena już teraz
jest 25 razy większa niż zakładano,
to oczywistym jest, że niezauważone
na początku wady wyszły w trakcie
tworzenia systemu. Otwartym pozostaje
pytanie, ile luk pozostało do załatania.

Zagrożeniem większym niż

pojedyncze próby oszukania systemów
biometrycznych jest samo zbieranie
i przechowywanie danych. Rozmiar
systemu, konieczność wymiany
informacji między niekompatybilnymi
rozwiązaniami i brak możliwości
zmiany wykradzionych danych czynią
typowe ataki bardzo opłacalnymi.
Ma to szczególne znaczenie właśnie
teraz, kiedy systemy nie są dobrze
zabezpieczone ani przetestowane.

Uzyskane informacje (np. z holenderskich
paszportów) mogą okazać się bezcenne
w przyszłości, kiedy biometria stanie się
bardziej powszechna.

Biometria z nakazu

W nowych, wprowadzanych od kilku lat
paszportach znajdą się co najmniej
dwie informacje biometryczne. Jedna
z nich, obowiązkowa, to zdjęcie twarzy,
zapisane jako obraz JPG. Drugą,
wprowadzaną przez niektóre kraje jest
odcisk palca. W Polsce nie ma zgody
co do wprowadzania dodatkowych cech
poza zdjęciem, ale prawdopodobnie w
paszporcie znajdzie się również odcisk
palca. Informacje te zostaną zapisane
w chipie znajdującym się w okładce
paszportu. Zawiera on układ RFID, który
pozwala na bezprzewodowy dostęp do
pamięci paszportu z typowej odległości
20cm (w dobrych warunkach do 2
metrów).

RFID nadaje się do stosowania

w magazynach i sklepach, ale jego
wprowadzenie w paszportach nie
ma większego sensu i wpłynęło na
obniżenie poziomu bezpieczeństwa

tego dokumentu. Po demonstracji
przeprowadzonej w Holandii w 2006
roku, w której udało się zebrać
informacje o znajdujących się na
lotnisku właścicielach paszportów
wprowadzono specjalne okładki,
które działają jak klatka Faradaya
(izolują wnętrze przed falami
elektromagnetycznymi). W związku
z tym obecnie i tak konieczne jest
otwarcie paszportu i zbliżenie go
do czytnika – dokładnie tak, jakby
moduł komunikacyjny był przewodowy.
Podczas otwarcia okładki możliwe
jest jednak wykonanie kilku kopii,
np. przez osobę stojącą obok, co w
przypadku systemów wymagających
bezpośredniego kontaktu byłoby
znacznie trudniejsze.

Wyposażone w RFID paszporty

biometryczne używane są obecnie
przez ok. 45 państw. W chipie znajduje
się kilka plików, do których dostęp
jest praktycznie nieograniczony oraz
klucz prywatny, przechowywany w
niedostępnym obszarze pamięci.
Obowiązkowe dane to informacje
osobowe (nazwisko, data urodzenia,
płeć itd.), zdjęcie zapisane jako plik
JPG lub JPG2000, plik zapewniający
integralność zapisanych danych oraz
indeks wszystkich plików. Pozostałe
informacje to druga dana biometryczna
(odcisk palca) i zabezpieczenie przed
klonowaniem. Z dwóch ostatnich
korzysta tylko 5 państw: Australia,
Kanada, Nowa Zelandia, Japonia
i Singapur. Kilka krajów testuje
opcjonalne zabezpieczenia (Niemcy,
USA, Wielka Brytania). Chip zawiera
miejsce na kolejne cechy biometryczne,
ale obecnie nikt nie planuje ich
wprowadzać.

Jako że nie wszystkie kraje zapisują

informacje takie jak odcisk palca czy
dane potwierdzające, autentyczność
dokumentu ich poprawność jest
ignorowana. Wyjątkiem są paszporty
wymienionych wyżej państw. Płynie z
tego prosty wniosek: zamiast klonować
lub podrabiać paszport Australii czy
Japonii lepiej wybrać któryś z krajów,
który wdrożył tylko podstawowe
informacje.

Rysunek 8.

Nowe skanery tęczówki badają odblaski pochodzące z dna oka w celu

wykrycia zdjęć. Da się je oszukać wyciętym zdjęciem i własną źrenicą

ATAK

50

HAKIN9 10/2009

BIOMETRYKA

51

HAKIN9

10/2009

Elvis też ma swój paszport

Z powodu słabych zabezpieczeń
dostęp do danych jest banalnie prosty.
Wystarczy czytnik (koszt poniżej 100
zł) i darmowe oprogramowanie (np.
aplikacja JMRTD, implementująca
standard wprowadzony przez
International Civil Aviation
Organization). Przy ich pomocy możliwe
jest zarówno odczytanie informacji
z paszportu, jak i zapisanie ich na
nowej karcie, czyli w praktyce jego
sklonowanie. JMRTD sam wygeneruje
odpowiednie pliki, łącznie z indeksem i
plikiem kontrolnym.

Jednak nawet w przypadku braku

dostępu do niektórych informacji
program Golden Reader Tool,
stosowany na przejściach granicznych
i lotniskach nie zatrzyma podrobionego
paszportu. W razie błędnego podpisu
zgłasza błąd, ale nie krytyczny (non-
critical error), a złego hasha jedynie
warunek (warning). Ignorując dane,
które i tak nie są weryfikowane, hacker
o pseudonimie vonJeek stworzył
paszport Elvisa Presleya i pozytywnie
przeszedł kontrolę. Do wykonania
nowego dokumentu wystarczył zwykły
czytnik, czysta karta i wspomniany
wyżej program. Dokładny schemat
postępowania znajduje się na jego
stronie internetowej.

Sytuacja mogłaby zmienić

się, jeśli wszystkie kraje w pełni
korzystałyby z zabezpieczeń paszportu.
Udostępniają one dwa sposoby
ochrony – Basic Access Authentication
(BAC) i Active Authentication (AA).
Obydwa zabezpieczenia są dzisiaj
opcjonalne. BAC to łańcuch znaków
będący zaszyfrowanymi danymi,
których kluczem są połączone
numer dokumentu, data urodzenia

i data wygaśnięcia paszportu. Jako
algorytm szyfrujący stosuje się
3DES. Wszystkie informacje są jawne,
więc stworzenie własnego BAC nie
stanowi problemu. Również uzyskanie
informacji wejściowych na podstawie
zaszyfrowanego pliku nie zajmie wiele
czasu, co wynika ze słabości 3DES.

Lepszym zabezpieczeniem przed

amatorskimi próbami manipulacji
paszportem jest Active Authentication.
Korzysta on z klucza prywatnego
znajdującego się w chronionym przed
dostępem obszarze pamięci. Znane
ataki mające na celu jego uzyskanie
polegają na analizie wydzielanej przez
układ mocy, więc ich przeprowadzenie
przy pomocy samego czytnika nie jest
możliwe.

Mimo to informacje te obecnie

i tak są ignorowane. Kolejną wadą
paszportu jest generator liczb
losowych. Losowość oparta jest o
tylko jedną zmienną – liczbę cykli
zegara od czasu włączenia układu.
Wygenerowanie odpowiedzi nie stanowi
więc żadnego problemu.

Dopóki kontrola autentyczności

nie zostanie wprowadzona przez
wszystkie państwa podrobienie
paszportów jest wyjątkowo łatwe i tanie.
Próby ochrony takie jak zamknięcie
RFID w klatce Faradaya i kary za
manipulacje przy paszporcie nie
odstraszą potencjalnych oszustów.
Jednak nawet skorzystanie ze
wszystkich zabezpieczeń oferowanych
przez paszporty nie zagwarantuje
bezpieczeństwa – już dziś są one zbyt
słabe.

Podsumowanie

Urządzenia stosujące biometrię w
żadnym wypadku nie powinny być

stosowane jako jedyne zabezpieczenie
jakichkolwiek danych. Popularne
skanery twarzy i odcisków palca
można oszukać podstawiając
zdjęcie. Bezpieczeństwo droższych
systemów opiera się na ich małej
dostępności, a co za tym idzie braku
możliwości znalezienia słabych cech
urządzenia. Mimo że producenci
sprzętu biometrycznego reklamują
swoje urządzenia jako zwiększające
bezpieczeństwo, obecnie nie jest to
prawdą. Największy błąd znajduje się
w założeniach tego typu systemów
– raz ukradzione dane umożliwią już na
zawsze dostęp do chronionych usług.
Z tego względu systemy biometryczne
mogą być stosowane jako dodatkowe
zabezpieczenia (np. hasło i skan oka)
lub samodzielnie w celu ułatwienia
dostępu – również potencjalnym
włamywaczom.

Podobnie wygląda sprawa

paszportów biometrycznych.
Wprowadzające je instytucje zdają
sobie sprawę z tego, jak mało
bezpieczne są to rozwiązania. Rząd
USA wprowadził karę do 25 lat
pozbawienia wolności osobom, które
modyfikują dane znajdujące się w
paszporcie, a w niektórych stanach
można zostać skazanym za sam
odczyt danych wysyłanych przez układy
RFID bez zgody właściciela. Olbrzymią
lukę stwarza to, że większość krajów
w żaden sposób nie zabezpieczyła
paszportów swoich obywateli. Oznacza
to, że wykonanie kopii dokumentów
części państw jest możliwe w domu.
Dopóki pełne zabezpieczenia nie
zostaną wdrożone, na co się nie zanosi,
pozyskanie danych i wykonywanie
kopii paszportów biometrycznych jest
wyjątkowo łatwe.

Należy przyznać, że biometria ułatwia

życie i dostęp do danych. Niestety, wbrew
powszechnej opinii, obniża jednocześnie
poziom bezpieczeństwa.

Marcin Kosedowski

Dziennikarz publikujący m.in. w Magazynie Internet i

PC Worldzie. Interesuje się anonimowością, spamem

i kryptografią. Obecnie kończy studia na wydziale

Elektroniki i Telekomunikacji Politechniki Wrocławskiej.

Kontakt z autorem: [e-mail].

W Sieci

• http://www.youtube.com/watch?v=MAfAVGES-Yc – film pokazujący jak wykonać sztuczny

palec,

• http://freeworld.thc.org/thc-epassport/ – dokładne instrukcje na temat tworzenia

paszportu,

• http://www.youtube.com/watch?v=0u4pg_XwNk8 – film pokazujący skuteczność

powyższej metody,

• http://www.youtube.com/watch?v=a00rXJ_51Cc – film pokazujący na żywo jak dostać

się do komputera chronionego przez czytnik twarzy.