MELINDA METZ

DZIKI

(The wild one)

Roswell w Kręgu Tajemnic

przełożyła Zuzanna Maj

1

- Teraz U!

- Uuuuu! - zawył Michael Guerin. A teraz F!

Effff - wychrypiał Alex Manes gardłowym głosem Marilyn Monroe. Teraz O!

Ooohhhh! - zawołali wszyscy razem. A teraz dajcie mi spokój - mruknął Max Evans.

Patrzył na przyjaciół, którzy stali na otaczających boisko ławkach. Świetnie naśladowali

cheerleaderki, dziewczyny zachęcające do aplauzu tłumy na stadionach. Uśmiechnął się.

Pięknie i zmysłowo.

Przestań się na niego gapić, nakazała sobie Liz Ortecho, z trudem odwracając wzrok

od Maxa. Niektórzy faceci byliby szczęśliwi, gdyby okazywała im takie zainteresowanie - na

przykład co najmniej połowa chłopaków z liceum. Przynajmniej luk twierdziła najlepsza

przyjaciółka Liz, Maria DeLuca. Ale Max do nich nie należał. On chciał, żeby zostali

przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. Czy istnieje coś gorszego, bardziej bolesnego, bardziej

rozdzierającego serce niż określenie „tylko przyjaciółmi”.

Popatrz na Michaela, popatrz na Alexa, pomyślała Liz. Na nich też warto było zwrócić

uwagę. Dobrze zbudowany Michael miał kruczoczarne włosy i zabójczy uśmiech. Alex był

smukły, miał ciemnorude włosy i promienne zielone oczy.

Ale nie tak oślepiające jak oczy Maxa, pomyślała Liz. Znowu skierowała na niego

wzrok. Nic z tego. Alex miał rzeczywiście bardzo ładne oczy, ale oczy Maxa zapierały dech

w piersiach. Najbardziej niebieskie z niebieskich, z poblaskiem srebra.

Liz zastanawiała się czasem, jak to było możliwe, że szeryf Valenti, patrząc na niego,

nie domyślił się od razu, że jest kosmitą. Jego oczy zdradzały tę tajemnicę. Były nieziemskie.

Niesamowite i bardzo piękne.

Na szczęście dla nich wszystkich, Valenti nigdy nie wpatrywał się w oczy tego

chłopaka tak intensywnie jak Liz. Szeryf, członek organizacji pod nazwą Plan Wyczyszczenia

Bazy Danych, miał za zadanie wytropienie wszystkich kosmitów mieszkających na Ziemi - co

w gruncie rzeczy ograniczało się do poszukiwania Maxa, jego siostry Isabel i Michaela. Tylko

oni ocaleli ze słynnej katastrofy statku kosmicznego, który przed laty rozbił się w Roswell.

To właśnie szeryf Valenti przyczynił się do tego, że Max chciał być „tylko

przyjacielem” Liz. Dopóki Valenti poszukiwał kosmitów, Maxowi - i jego bliskim - groziło

niebezpieczeństwo.

Liz byłoby o wiele łatwiej - no tak, byłoby nadal ciężko, ale chociaż troszeczkę łatwiej

- gdyby Max nie żywił dla niej ciepłych uczuć. Wtedy mogłaby chyba pogodzić się z

sytuacją. Ale chłopak był w niej zakochany. Wiedziała o tym. Widziała to w jego oczach.

Dlatego też nie chciał, by się do siebie zbytnio zbliżyli, to bowiem mogłoby ściągnąć na nią

niebezpieczeństwo.

Jak gdyby zależało jej na tym, żeby czuć się bezpiecznie. Jak gdyby zależało jej na

czymkolwiek poza tym, żeby być z Maxem.

Rzuciła na niego ostatnie spojrzenie, na piękno, które zapierało jej dech w piersiach, i

odwróciła wzrok. Próbowała się skupić na toczącej się obok rozmowie.

- Robię listę najlepszych wyrobów w Roswell, zawierających ser. Numer jeden to

Crater Taters... mam na myśli te długie chipsy, pokryte jasnopomarańczowym serem.

Superowe. Cosmic Crunch też są rewelacyjne - powiedział Alex, kładąc na języku serowego

chipsa, i zamknął oczy, rozkoszując się jego smakiem.

Maria posłała Liz porozumiewawcze spojrzenie. Zawsze się z niego podśmiewały,

kiedy z takim przejęciem układał te listy, by wprowadzić je później na swoją stronę

internetową. Co prawda, same uważały to za niezłą zabawę.

- To mi się u ciebie podoba, Alex - powiedziała Liz. - Nie boisz się zadawania

poważnych pytań filozoficznych. Dlaczego na świecie istnieje zło? Czy nauka obaliła wiarę w

istnienie duszy? I tego najbardziej istotnego: które chipsy z serem są najlepsze?

- Hej, a ja? - odezwał się Michael. - Ja też jestem filozofem. - Włożył do ust pełną

garść Crater Taters i popił je płynem do płukania ust.

To połączenie wydało się Liz wyjątkowo obrzydliwe. Ale ja nie jestem kosmitką,

tłumaczyła sobie. Michael niewątpliwie miał inne kubki smakowe niż zwykłe ziemskie istoty.

Gdyby tak nie było, już haftowałby po ławkach.

- Twoje szczęście, że masz urok osobisty, bo zostałbyś zwycięzcą w konkursie

obrzydliwości! - zawołała Maria, patrząc, jak chłopak pakuje do ust następną porcję chipsów.

- Naprawdę uważasz, że jestem uroczy? - spytał Michael, trzepocząc uwodzicielsko

rzęsami. Po chwili szeroko otworzył usta, pokazując Marii język pokryty pomarańczowym

nalotem.

- Musisz koniecznie spróbować - odezwał się Alex, wyciągając do niej rękę z torebką

chipsów.

- Nie jadam neonowopomarańczowej żywności. - Maria zmarszczyła z niechęcią nos. -

To nie jest odpowiednie jedzenie.

Michael uśmiechnął się szeroko do kolegi, a ten z kolei do Marii, po czym się na nią

rzucili. Michael chwycił ją za jedną rękę, a Alex za drugą. Obaj starali się wepchnąć jej do ust

te „jadalne śmiecie”. Dziewczyna zaczęła piszczeć, zaciskając jednocześnie zęby, co zrobiło

duże wrażenie na Liz.

- Pomóż nam! - krzyknął Alex do Maxa. Ten wyciągnął rękę i połaskotał Marię w

odsłonięty brzuch, bo jej sweter podjechał do góry. Zaczęła się śmiać, z czego skorzystali

Alex i Michael, napychając jej usta chipsami.

- Musimy teraz uważać - powiedziała Liz ostrym tonem, o wiele ostrzejszym, niżby

sobie tego życzyła. - Mecz zaraz się zacznie.

Co prawda do początku meczu zostało jeszcze kilka minut, chciała jednak, żeby Max

zdjął rękę z brzucha Marii - i to zaraz. Wiedziała, że nie ma powodu do zazdrości. Max i

Maria byli tylko kumplami. Ale to ją zabolało. Mógł dotykać jej najlepszej przyjaciółki, a

nigdy nie dotykał Liz.

Pocałowali się zaledwie trzy razy, zanim ogłosił swój regulamin pod nazwą

„będziemy tylko przyjaciółmi”, ale dokładnie pamiętała dotyk jego warg. Nie mogła pogodzić

się z myślą, że ma przejść przez życie pozbawiona pocałunków Maxa, dotyku jego palców

przeczesujących jej włosy, bliskości jego ciała...

Przestań się zadręczać, pomyślała i skupiła uwagę na boisku.

Dziewczyny, które spełniały rolę cheerleaderek, ustawiły się przed ławkami dla

kibiców. Isabel, siostra Maxa, chwyciła mikrofon. Pierwsza weszła na boisko drużyna ich

szkoły, Liceum Ulyssesa F. Olsena.

- Brawo kosmici z UFO! Rick Montes, Doug Highsinger, Tim Wanabe...

Chłopcy po kolei wbiegali na boisko, kiedy Isabel wykrzykiwała ich nazwiska.

- John Andrews, Richard Jamison, Nikolas Branson...

- Czy ten nowy chłopak, Nikolas, chodzi z tobą na jakieś zajęcia? - zwróciła się Liz do

Marii.

- Na hiszpański. Jest raczej cichy.

- Dość atrakcyjny - powiedziała głośno Liz. Chciała, żeby Max to usłyszał. Może jeśli

pomyśli, że ona interesuje się innym facetem, to...

Zachowuję się żałośnie, uznała. Jeszcze trochę, a zacznę czytać w „UFO Observer”

porady pani Susie Scotto w „Miłości nie z tego świata”.

- Tylko dość atrakcyjny? - powtórzyła Maria. - On powinien nosić plakietkę

ostrzegawczą!

Liz spojrzała znowu na Nikolasa. Miał długie, opadające na ramiona, ciemne włosy i

jasnobrązowe oczy. Wysokie kości policzkowe i nos, który musiał już być kilkakrotnie

złamany, nadawały jego twarzy surowy wyraz. Tak się przynajmniej wydawało, dopóki nie

dostrzegło się jego pełnych, zmysłowych warg.

Tak, był atrakcyjny, ale Liz patrzyła na niego z naukowego punktu widzenia, jak

antropolog klasyfikując typ urody, jakby to robiła w laboratorium biologicznym.

Gdyby Maria wiedziała, co mi chodzi po głowie, pomyślała Liz. Maria zawsze

mówiła, że naukowy pogląd na świat odziera go z magicznego uroku. Ale jej przyjaciółka

miała naukowy umysł.

Maskotka tamtej drużyny powinna mieć się na baczności. Izzy za chwilę się wścieknie

- zauważył Michael.

Liz rzuciła okiem na boisko. Rocky Rocket, w kostiumie maskotki drużyny

przeciwników, liceum Guffmana, obejmował Isabel w pasie. Ta nadal zagrzewała kibiców do

aplauzu, ale Michael miał rację. Widać było, że jest wściekła.

Nagle Rocky wyrwał jej mikrofon z ręki i odtańczył taniec zwycięstwa, wyskakując w

powietrze.

- Uuu, to się nie spodobało Isabel - Maria roześmiała się. - Żeby jakiś frajer w

ogromnym kudłatym kostiumie pozwalał sobie na takie żarty!

- Zaraz się za niego weźmie - rzekł z przekonaniem Michael. - Frajerzy nie powinni

zaczynać z Iz... Patrzcie.

Faktycznie, Isabel przestała zagrzewać kibiców i z groźnym wyrazem twarzy obróciła

się w stronę Rocky'ego - maskotki z groźnym wyrazem twarzy. Wyciągnęła rękę po

mikrofon.

Rocky potrząsnął wielką, spiczastą głową. Isabel posunęła się w jego stronę jeszcze o

krok - i zatrzymała się. Chłopak nagle wyskoczył w górę.

Kibice zachłysnęli się z wrażenia, kiedy Rocky uniósł się w powietrze, przeleciał trzy

metry do tyłu i wpadł, głową w dół, do wysokiego pojemnika z lodem.

- Ja cię kręcę, widzieliście to?! - wykrzyknęła dziewczyna, która siedziała za Liz. -

Wyskoczył kilka metrów w górę!

Rocky wydobył się z trudem z pojemnika i zrejterował na drugą stronę boiska. Liz

zauważyła uśmiech triumfu na twarzy Isabel.

- Przy tym stosunku wagi do objętości to nie powinno być możliwe - powiedziała z

namysłem.

Maria, Michael i Alex spojrzeli na nią pustym wzrokiem. Ich oczy miały zawsze taki

wyraz, kiedy wygłaszała swoje teorie naukowe.

- Możesz powiedzieć to po angielsku? - zażartowała Maria.

- Liz mówi, że, zgodnie z prawami fizyki, facet w dużym i ciężkim kostiumie

maskotki nigdy nie byłby w stanie skoczyć tak wysoko - tłumaczył jej Max.

- To znaczy bez pomocy? - spytał Michael, unosząc brwi.

- Otóż to - odpowiedział Max.

Isabel zdjęła gumkę ze swoich blond włosów i rozpuściła je na ramiona. Taka fryzura

najbardziej jej się podobała. Chłopakom zresztą też. W gruncie rzeczy im wszystko się w

Isabel podobało. Wargi dziewczyny wygięły się w uśmieszku zadowolenia. „

- To nie do uwierzenia, że maskotka Guffmana mogła tak wysoko unieść się w

powietrze - powiedziała Stacey Scheinin.

Podskoczyła, lądując na kosmetyczce, którą Isabel położyła przed swoją szafką w

szatni. Isabel rzuciła jej mordercze spojrzenie, ale Stacey niczego nie zauważyła. Jak zwykle,

nie przestawała szczebiotać. Uwielbiała słuchać własnego głosu.

- To było niesamowite! - zawołała Stacey. - Uważam, że wszystkie powinnyśmy

zacząć chodzić na gimnastykę, żeby nauczyć się czegoś takiego. Co wy na to, dziewczyny?

Fanki Stacey przyjęły tę propozycję z entuzjazmem. Isabel wzniosła oczy da sufitu.

Zespół cheerleaderek dzielił się na dwie grupy - dziewczyn nieznoszących Stacey i tych, które

starały się ją naśladować.

Isabel, bez wątpienia, należała do pierwszej grupy. Dlaczego miałaby chcieć

upodobnić się do Stacey? Ta dziewucha zawsze się uśmiechała albo chichotała, albo

piszczała, albo robiła to wszystko naraz. Ale pod tym słodziutkim, rozczulającym,

zachęcającym do chodzenia do dentysty uśmiechem krył się morderczy instynkt kobry.

- A szczególnie ty, Isabel - dodała Stacey. - Gdybyś zajęła się gimnastyką, nie

miałabyś tylu problemów podczas prób do „Inwazji kosmitów. „

Isabel zignorowała ją. Stacey traktowała swoje stanowisko głównej cheerleaderki o

wiele za poważnie. Nic lepszego już jej nie spotka w tym żałosnym, nieciekawym życiu. Poza

tym skoki Isabel były doskonałe.

- „W inwazji kosmitów” Isabel na pewno spodobała się Nikolasowi Bransonowi -

odezwała się Tish Okabe. - Ani na chwilę nie spuszczał z niej wzroku.

Okay, okay, Tish, pomyślała Isabel. Stacey dała już wszystkim wyraźnie do

zrozumienia, że chciałaby mieć dla siebie tego nowego chłopaka, Nikolasa.

Stacey rzuciła Tish jadowite spojrzenie. Ta uśmiechnęła się tylko w odpowiedzi.

Isabel roześmiała się cicho. Jej najlepsza przyjaciółka była osobą, która potrafiła

polubić prawie każdego. Z wyjątkiem Stacey.

- Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby brać lekcje gimnastyki u Nikolasa! -

zawołała Lucinda Baker.

Isabel uważała, że Lucinda jest w porządku. Tylko trochę za bardzo starała się być na

topie. Czarne ciuchy, zielona szminka itd. Isabel słyszała, że Lucinda zgodziła się wstąpić do

zespołu cheerleaderek tylko dlatego, że matka zapłaciła jej za to tysiąc dolarów.

- Zapomnij o tym. Nikolas nie jest aż tak zdesperowany, żeby miał zadawać się z tobą,

nieszczęsna Lucindo - odezwała się jedna z fanek Stacey.

Isabel wciągnęła dżinsy; chciała jak najszybciej wyjść. Poziom estrogenów w szatni

był o wiele za wysoki. Drażniło ją zbyt długie przebywanie w towarzystwie samych

dziewczyn.

- Załóżmy się, którą z nas się zainteresuje! - rozległ się jakiś głos z drugiego rzędu

schowków na ubranie.

Isabel nie była pewna, która z dziewczyn wpadła na ten pomysł. Ale była to jedna z

entuzjastek Stacey. Wszystkie starały się naśladować jej wysoki, afektowany głos. Trudno je

było rozróżnić.

- Nie musimy robić zakładów. Nikolas zainteresuje się najbardziej pociągającą

dziewczyną w szkole, a będę nią ja - oświadczyła Stacey.

Tish rzuciła Isabel spojrzenie, które mówiło: „dlaczego jej na to pozwalasz?! Ale

Isabel nie miała ochoty wdawać się w sprzeczkę.

- Jeśli jesteś tak bardzo atrakcyjna, to dlaczego każdy chłopak z naszej szkoły chce się

umawiać z Isabel? - Tish zwróciła się do Stacey.

- No tak, skoro wszyscy lecą na Izzy, dlaczego na balu inauguracyjnym tańczyła z

Alexem Manesem? - odgryzła się Stacey.

To prawda, że w szkole Alex nie należał do najbardziej wziętych chłopaków. A

najatrakcyjniejsze dziewczyny - do których niewątpliwie należała Isabel - zadawały się tylko

z tymi popularnymi.

- On jest tylko jednym z tych zadurzonych niewolników. Czasami muszę poświęcić im

trochę uwagi, bo popadają w depresję, zapominają o jedzeniu i doprowadzają się do

okropnego stanu - powiedziała Isabel beznamiętnym tonem.

Był tylko jeden powód, dla którego wystąpiła wtedy w towarzystwie Alexa - należał

on do spisku, mającego uchronić Isabel, Maxa i Michaela przed szeryfem Valentim, który był

już bliski odkrycia prawdy. Isabel nie mogła odmówić tańca chłopakowi, który starał się

ocalić jej życie.

Ale jeśli miała być całkowicie szczera, to nie był jedyny powód, dla którego zgodziła

się tańczyć z Alexem. Ten chłopak w jakiś dziwny sposób ją fascynował. Miał wariackie

poczucie humoru, był inteligentny, a kiedy jej dotykał... naprawdę wiedział, co robić z

rękami.

Isabel sprawdziła makijaż w lusterku umieszczonym na wewnętrznych drzwiach

szafki i pociągnęła usta drugą warstwą czerwonej szminki. Wzięła torebkę i ruszyła do drzwi,

które prowadziły do sali gimnastycznej.

- Powiem Nikolasowi, że jesteś w nim z lekka zadurzona! - zawołała w stronę Stacey.

- Może uda mi się go przekonać, żeby zwrócił na ciebie uwagę.

Szybko zamknęła za sobą drzwi, nie dając Stacey szansy na odpowiedź. Mogła sobie

tylko wyobrazić, jak jej słodka twarzyczka czerwienieje ze złości.

- Isabel! - usłyszała nagle głos Maxa. Obróciła się. Brat wyraźnie na nią czekał. Nie

miał wesołej miny. Tak samo jak Liz, Maria i Michael. Nawet Alex, który na jej widok

zawsze uśmiechał się jak wariat, miał ponury wyraz twarzy.

Na pewno coś się stało. Coś ważnego. Coś złego. Czy Valenti już odkrył prawdę? Czy

wie, kim są? Isabel szybko podeszła do grapy przyjaciół. Jej kroki odbijały się głośnym

echem w pustej sali gimnastycznej.

- Co się stało? - spytała z niepokojem.

- Co się stało? - powtórzył Max ironicznym tonem. - Dokładnie wiesz, co się stało.

Nie wydawał się jednak przerażony ani zaniepokojony. A więc to nic groźnego. Był

tylko zirytowany. Na nią. O co mu chodziło? Przecież nic takiego nie zrobiła. No dobra,

zostawiła mu wczoraj wieczorem całe zmywanie. Wielka rzecz.

- To nie było mądre posunięcie, Iz - powiedział Michael. Jego głos był tak samo pełen

dezaprobaty jak głos Maxa.

O co tu chodziło? A może zapomnieli jej powiedzieć, że to jest dzień walki z Isabel?

- Wiesz, że Valenti wciąż szuka w Roswell kosmitów - włączyła się Liz. - Wiesz, że to

bardzo niebezpieczny facet.

- Ostatnim razem ledwie nam się udało go pozbyć - wtrąciła Maria.

Valenti... Chwileczkę. Czy to ma jakiś związek z szeryfem?

- Okay, niech mi ktoś zaraz wszystko wytłumaczy - powiedziała Isabel. - Nie możecie

rzucać tylko hasłem Valenti i nie...

- Przestań - przerwał jej Michael. - Nie udawaj niewiniątka.

Użyłaś mocy, by wrzucić maskotkę Guffmana do pojemnika z lodem. Myślałaś, że

tego nie zauważymy?

Isabel nagle zesztywniała. No tak, dziękuję wam za to, że macie do mnie tyle zaufania.

- Chyba powinnam wam teraz powiedzieć, że użyłam swojej mocy również po to, by

położyć niewidzialne osłony na wszystkich deskach toaletowych, i spowodowałam, że

bokserki pana Tollifsona zamieniły się w jedwabne majteczki - odparowała Isabel. - Kim

jestem, dziewięcioletnią dziewczynką?

Max rzucił jej typowe spojrzenie starszego brata, jakby chciał powiedzieć: „nie staraj

się wykręcać”.

- Słuchaj, Iz, czułem, że ktoś używa mocy, czułem odpływ energii, tak samo jak

Michael. A żaden z nas nie zabawiał się tą głupią maskotką.

- A ja niczego nie czułam. Powariowaliście. To czyste wariactwo. Czy cokolwiek do

was dociera?

Isabel usiłowała przecisnąć się pomiędzy Marią a Michaelem. Nie miała zamiaru tam

stać i pozwolić im wrzeszczeć na siebie bez powodu.

- Nie wolno ci tego bagatelizować. - Michael złapał ją za łokieć.

Wyrwała rękę i spojrzała na Alexa. Jak do tej pory nie powiedział ani słowa w jej

obronie. Jeśli nie można liczyć nawet na faceta, który ma bzika na twoim punkcie... Rzuciła

mu wściekłe spojrzenie.

- Nie masz nic do powiedzenia? - spytała zaczepnym tonem.

- Nie potrafię wydobyć głosu. Jestem jeszcze w szoku, w który wprawił mnie obraz

pana Tollifsona w jedwabnych majtkach - rzekł chłopak. - Ale jeśli mówisz, że ty tego nie

zrobiłaś, to mi wystarczy.

- Mnie też - dodała szybko Maria.

- Nie wiecie, co ona już wyprawiała - odezwał się Max. - Pamiętacie, jak w zeszłym

roku samochód pani Shaffer znalazł się na dachu sali gimnastycznej?

- Tak! - wykrzyknął Alex. - To było rewelacyjne!

- To zrobiła Isabel. - Max zmarszczył czoło. - Rzucanie maskotką to dokładnie w jej

stylu.

Pamiętał każdą najmniejszą głupotę, jaką Isabel kiedykolwiek popełniła. Czasami

miała wrażenie, że wprowadził do komputera wszystkie wiadomości na jej temat. Zaraz

zacznie opowiadać o tym, jak w czwartej klasie ugryzła Laurę Burns.

- Czy uważacie mnie za idiotkę?! - wrzasnęła. - Czy myślicie, że nie pamiętam, jak

mało brakowało, by Valenti wpadł na nasz ślad? Myślicie, że ryzykowałabym, żeby... żeby...

Myślicie, że chcę, żeby Valenti...

Z trudem łapała oddech. Łzy napływały jej do oczu, ale je powstrzymała. Nie mogła

sobie na nie pozwolić. Nie mogła sobie pozwolić na to, by na samą myśl o Valentim dygotać

z przerażenia.

- Hej, Iz... - odezwał się Michael, lekko gładząc ją po ręce. - Czułem, że jest używana

moc, ale może tak mi się tylko wydawało. Może po prostu zdrętwiała mi noga i poczułem, że

przechodzą mnie ciarki. Nie powinienem był cię od razu oskarżać.

Lekko skłoniła głowę. Jak na Michaela to były wielkie przeprosiny.

- Posłuchaj, Isabel - wtrąciła Liz. - Nie chcieliśmy sprawić ci przykrości. Nie

powinniśmy byli wyciągać pochopnych wniosków. Prawda, Max?

- Przepraszam cię, Izzy - powiedział Max. - Ja na pewno czułem powiew mocy. Ale to

nie było słuszne, że od razu rzuciliśmy się na ciebie, nawet o nic cię nie pytając.

Isabel musiała przyznać mu jedno - kiedy nie miał racji, potrafił się do tego przyznać.

- Okay, odczuwam potrzebę grupowego uścisku - rzekł Michael.

- Kocham was wszystkich - powiedział Alex, udając, że ociera łzy.

- Ja bym was o wiele więcej kochała, gdybyście przestali uważać, że tylko ja zawsze

robię głupstwa - mruknęła Isabel.

Niby byli jej przyjaciółmi, a nie mieli do niej za grosz zaufania.

Czy nie widzieli, jak teraz rozważnie postępuje? Rozwaga - to mogłoby być jej drugie

imię. Rozwaga - to mogłaby być nazwa jej ulubionych perfum. Rozwaga - to mógłby być

tytuł jej ulubionej piosenki. Jak mogli o tym nie wiedzieć?

To prawda, że dawniej nie starała się kontrolować swoich czynów. Używała mocy,

kiedy tylko miała na to ochotę, dla zabawy. Ale to było, zanim dowiedzieli się o Planie

Wyczyszczenia Bazy Danych, zanim odkryli, że Valenti poluje na kosmitów.

Musiałaby chyba postradać zmysły, żeby teraz korzystać ze swojej mocy. To byłoby

jednoznaczne z wysłaniem Valentiemu zaproszenia, aby ją schwytał. Isabel przyszło nagle do

głowy, że powinna była wziąć cieplejszy płaszcz. Kiedy zaczynała myśleć o Valentim, zaraz

robiło się jej zimno.

Max, możesz znaleźć inne wytłumaczenie na to, co poczułeś? - spytała Liz. - Przepływ

prądu elektrycznego albo jakaś nagła zmiana pogody?

Byłoby miło, gdyby Liz zaczęła zadawać te pytania, zanim wszyscy rzucili się na mnie

z oskarżeniami, pomyślała Isabel.

Max potrząsnął głową.

Powiew mocy daje bardzo charakterystyczne odczucia. Nie mógłbym tego pomylić z

niczym innym.

A może w Roswell jest jeszcze jakiś kosmita? - zasugerowała Maria.

Isabel z trudem pohamowała histeryczny wybuch śmiechu.

- Bardzo bym chciała - mruknęła. Kiedy była dzieckiem, zawsze marzyła o tym, że

spotka innych kosmitów. Może to będzie dziewczynka, która stanie się jej najlepszą

przyjaciółką.

Ale nigdy nie natrafiła na najmniejszy ślad świadczący o tym, że mogłoby tak być.

Kiedy wreszcie dowiedzieli się, że trafili na Ziemię, ponieważ statek ich rodziców

uległ katastrofie, znali już całą prawdę. Isabel, Max i Michael byli tu sami. Zdani wyłącznie

na siebie.

Do czasu, kiedy Alex, Liz i Maria odkryli prawdę.

- Gdyby na Ziemi byli jeszcze inni, to odczuliby naszą moc. Skontaktowaliby się z

nami - powiedział Max.

- Tego nie da się utrzymać w tajemnicy przed innym kosmitą - poparł go Michael. -

Przecież odbieramy wzajemnie swoje wrażenia i odczucia. Tak już jest. Nie mamy nad tym

żadnej kontroli.

- I nigdy nie natrafiliśmy na ślad czyjejś obecności, poza nami trojgiem - mruknęła

Isabel.

- Tylko przez sekundę czułem powiew mocy. Musiałem się omylić. To na pewno było

coś innego - powiedział Max.

Isabel zauważyła jednak zmarszczkę, która pojawiała się między jego brwiami zawsze

wtedy, kiedy był zatroskany.

2

UFO H2O. Czytaj: butelkowana woda z kosmitą na etykiecie. Turyści kupią wszystko,

pomyślał Michael. Miał w ręku przyrząd do mechanicznego naklejania cen. Każda butelka

musiała być oznaczona ceną. Jego szefowa, Kristen Pettit, mówiła, że filokosmici zapłacą 6

dolarów i 99 centów za każdą butelkę wody. I miała rację.

„Towary kosmiczne” nieprawdopodobnie napędzały kasę. Z tyłu lokalu mieścił się

zwyczajny sklep, gdzie mieszkańcy Roswell kupowali mleko, napoje gazowane i tego typu

rzeczy. część przy wejściu zapchana była lichymi gadżetami, za to w bardzo wygórowanych

cenach. Cały ten chłam był szaloną atrakcją dla turystów. Były tam szczoteczki do zębów z

głowami kosmitów, biżuteria kosmiczna, która świeciła w ciemnościach, figurki kosmitów na

bokserskim ringu i kubki do kawy z napisami - „Sześć metod rozpoznawania, czy twój

współpracownik jest kosmitą”.

Michael doszedł do wniosku, że mógłby zostać milionerem w ciągu jednego tygodnia

- gdyby każdemu klientowi zdradził prawdę o sobie. Dostałby pewnie tysiąc dolarów za jeden

włos ze swojej głowy. Mógłby nawet sprzedawać kawałki paznokci.

Naturalnie ten projekt natychmiastowego wzbogacenia się miał swoje wady. Gdyby

powiedział komuś, że jest kosmitą, prawdopodobnie skończyłoby się to jego śmiercią. Albo

zostałby zamknięty w jakiejś klatce, jako obiekt badań naukowych. „Przyjdźcie zobaczyć

naszego królika doświadczalnego, kosmitę milionera”. Dobra.

Zadźwięczały zawieszone przy wejściu do sklepu dzwoneczki - oczywiście ozdobione

twarzami kosmitów. Michael nawet się nie odwrócił. Klient sam go znajdzie. Był przy-

gotowany na to, że każdy turysta będzie chciał mu zadać co najmniej cztery miliony pytań na

temat Tajemnicy Roswell.

Powinien sobie nagrać małe przemówienie: „Witamy w Magazynie Towarów

Kosmicznych. Chciałbym państwa zapoznać z historią Tajemnicy Roswell. My wszyscy

jesteśmy z niej bardzo dumni. W latach czterdziestych tuż koło naszego miasta rozbił się

statek kosmiczny. Co prawda katastrofa miała miejsce prawie sto kilometrów stąd, ale tego

nie mówimy, bo wtedy nie moglibyśmy wyciągać pieniędzy od turystów. Jeszcze żyje kilku

mieszkańców, którzy twierdzą, że widzieli ten statek i zwłoki kosmitów. Dlaczego nie ma ani

statku, ani tych malutkich ciałek kosmitów w naszym muzeum UFO? Zaraz wam powiem.

Rząd wszystko zakamuflował. Wmawiali ludziom, że to, co widzieli, było tylko balonem

meteorologicznym. I...

- Mam pytanie - za plecami Michaela rozległ się jakiś głos.

To mi niespodzianka, pomyślał. Obrócił się i zobaczył pana Cuddihy'ego. Chłopak

stłumił westchnienie. Dlaczego opieka społeczna nie przydzieliła mu jednego z tych mniej

zaangażowanych pracowników? Kogoś, kto nawet by nie zauważył, że Michael nie stawił się

na rozmowę.

- Chce pan wiedzieć, co myślę o taśmie z sekcji zwłok kosmitów? Czy uważam ją za

oszustwo? - spytał Michael.

Pan Cuddihy potrząsnął tylko głową.

- Podczas wyznaczonego spotkania, które zlekceważyłeś, chciałem się dowiedzieć, jak

stoją sprawy z Hughesami.

- Chyba okay. - Michael wzruszył ramionami. Jego przybrany ojciec był niezłym

palantem, który zawsze chciał postawić na swoim, ale chłopak potrafił sobie z nim radzić.

Przez te wszystkie lata nie udało mu się trafić do idealnej rodziny zastępczej, a zmieniał je

często.

- Podczas naszej ostatniej rozmowy pan Hughes wspominał o jakiejś furgonetce -

zauważył pan Cuddihy.

Michael nie odezwał się. Co miałby powiedzieć? Dobrze wiedział, o jakiej furgonetce

mówił kurator. O tym starym gracie, którego pan Hughes postawił na klockach na podwórzu,

na tyłach domu. Stał tam bardzo długo, dopóki Michael nie postanowił zrobić z niego użytku.

Michael i Max wysłali furgonetkę na dno Lakę Lee. Szeryf Valenti był już bliski

zdemaskowania Maxa. Michael ułożył więc plan, który miał przekonać Valentiego, że

kosmita, na którego polował, stracił życie - utopił się w głębokim jeziorze. Tak się pechowo

złożyło dla pana Hughesa, że do wykonania tego planu potrzebna była jego furgonetka.

- Pan Hughes powiedział mi, że przed kilkoma tygodniami samochód zniknął w

tajemniczych okolicznościach.

- Powinien o tym porozmawiać z żoną - rzekł Michael. - Ona nienawidziła tego

rzęcha. Nazywała go najohydniejszą na świecie ozdobą podwórza. Stale się odgrażała, że

oklei go gipsowymi elfami i innymi różnościami, dla dodania mu urody.

To była prawda. Usunięcie pick - upu oznaczało wyświadczenie przysługi pani

Hughes, a ona była o wiele bardziej w porządku niż jej mąż.

- Więc nic nie wiesz o tej furgonetce? - Pan Cuddihy roześmiał się.

Michael znowu wzruszył ramionami.

- Nie rozumiem, jak w ogóle można było wyciągnąć ją z podwórza. Nie sposób było

zapalić silnika.

Naturalnie ktoś obdarzony mocą, tak jak on i Max, łatwo mógł sobie z tym poradzić,

korzystając wyłącznie z siły koncentracji. Nie podzielił się jednak tą wiadomością z pracow-

nikiem opieki społecznej.

- Okay, obiecałem panu Hughes, że poruszę ten temat, i zrobiłem to - powiedział pan

Cuddihy. - Ale przyszedłem tu w zupełnie innej sprawie. Chciałem się zorientować, jak ci się

układa w domu. Nie jestem pewien, czy dom państwa Hughes jest dla ciebie odpowiednim

miejscem. Myślałem o tym, żeby ci znaleźć coś innego.

Czytaj: Państwo Hughes nie chcą, żeby Michael dłużej z nimi mieszkał.

Michael nagle zesztywniał; czuł, jak napinają mu się mięśnie. Ale o co ci właściwie

chodzi? - pomyślał. Przecież to tylko miejsce, gdzie można się przespać.

- Kiedy mam się spakować? - spytał.

- Chwileczkę, nie wyprzedzaj mnie - zaprotestował pan Cuddihy. - Jeśli uważasz, że

stosunki z Hughesami nieźle ci się układają, to mógłbym zorganizować kilka spotkań grupo-

wego doradztwa i...

- Nie. Pan ma rację. Nie pasujemy do siebie. - Michael odgarnął pasma

kruczoczarnych włosów, które opadły mu na oczy. - Czy to już wszystko? Bo szefowa

zostawiła mi tu całą masę pracy.

- To wszystko - oświadczył pan Cuddihy. - Za kilka dni podam ci więcej szczegółów.

Wtedy wyznaczymy sobie następne spotkanie. Mam nadzieję, że przyjdziesz.

- Tak, przyjdę. Bez wątpienia.

Idź już sobie, pomyślał Michael. Kurator był całkiem w porządku, ale jego

podopieczny byłby szczęśliwy, gdyby go już więcej nie musiał oglądać. Niech tylko skończy

osiemnaście lat... Do widzenia, panie Cuddihy. Do widzenia, rodziny zastępcze.

Sam nie był pewien, kiedy powinien obchodzić osiemnaste urodziny. Kiedy wydostał

się z inkubatora, była zima; to wiedział. Wyglądał wtedy jak siedmioletnia istota ludzka. Czy

to oznaczało, że wyszedł z inkubatora w swoje siódme urodziny czy też w pierwsze, czy... ?

Teraz to już nie miało znaczenia. Ważna była data urodzin, którą przypisali mu

pracownicy opieki społecznej. Jeszcze niecałe sześć miesięcy do dnia, kiedy odzyska

wolność.

- Wkrótce do ciebie zatelefonuję - powiedział pan Cuddihy, wychodząc ze sklepu.

Tak, zadzwoni i rozpocznie się nowy cyrk z rodziną zastępczą. Te wszystkie

rozmówki pod hasłem: żebyśmy - się - lepiej poznali. Te całe zasrane „reguły - które -

obowiązują - w - naszym - domu”. Michael westchnął i zabrał się znowu do nalepiania cen na

butelkach. Przynajmniej nie będzie już widywał cynicznego, pełnego wyższości uśmieszku

pana Hughesa. No i wreszcie zbliża się koniec tych sztucznych sytuacji rodzinnych. Właśnie

tego najbardziej nienawidził. Gdyby rodziny zastępcze były czymś w rodzaju motelu, to

byłoby w porządku. Ale we wszystkich panował pogląd, że powinno się okazywać sobie

nawzajem przywiązanie, które tak naprawdę nie istniało.

Zresztą może czasem istniało. W biurze opieki społecznej Michael widywał dzieci,

które, jak mu się wydawało, miały dobre stosunki z przybranymi rodzicami. Ale to były

przeważnie bardzo małe dzieci. Słodkie maleństwa.

Kiedy Michael był małym dzieckiem, nie był słodki, był dziwny. „Miał siedem lat”,

ale nie umiał mówić, nie umiał posługiwać się widelcem czy też korzystać z toalety. Uczył się

szybko, lecz nie był chłopcem, na widok którego dorośli wydawaliby okrzyki zachwytu.

Rozległ się znowu dźwięk dzwoneczków. Wszedł Max. Michael spojrzał na zegarek.

Koniec pracy.

- Wychodzę, okay?! - zawołał.

- Do jutra! - odkrzyknęła Kristen ze swojego biura.

- Chodźmy - powiedział Michael, biorąc kurtkę.

- Chwileczkę! - zawołał Max. - Chciałbym najpierw zrobić trochę zakupów. Macie

mapy siedzib kosmitów?

- Jakaś kobieta raz mnie o to pytała. - Michael prychnął i ruszył w kierunku jeepa

przyjaciela.

- Okay, gdzie dziś jedziemy? - spytał Max, siadając za kierownicą. Wyjechał z

parkingu, kierując się w stronę pustyni.

Michael wyjął z kieszeni mapę. Wpatrywał się w zakreskowane miejsca, już przez

nich przeszukane w nadziei, że odnajdą statek kosmiczny, którym przylecieli ich rodzice.

Uważał, że rząd, albo też agencja pod nazwą Plan Wyczyszczenia Bazy Danych ukryła statek

gdzieś w pobliżu miejsca katastrofy. Nie sądził, by chcieli podjąć ryzyko przetransportowania

go w zbyt odległe miejsce. Michael postanowił prowadzić poszukiwania aż do skutku.

Ale co zrobi, kiedy już zakreskuje cały stan na swojej mapie? Czy miałby

zrezygnować z poszukiwań? Nie zrobi tego. Odnalezienie statku stanowiło jedyną możliwość

powrotu na jego planetę, do prawdziwego domu. Jeśli zakreśli cały stan, zacznie od początku.

Będzie ponownie przeszukiwał każdy centymetr pustyni - i od nowa, i od nowa, i od nowa.

- Słyszałem, że około dwudziestu kilometrów od miejsca katastrofy też są jaskinie -

rzekł. - Chcę sprawdzić, czy uda się je odnaleźć. Może któraś z nich jest wystarczająco duża,

by pomieścić statek. Podobno trudno na nie natrafić. Otwory wejściowe to tylko szczeliny w

podłożu, tak jak w naszej jaskini.

Michael, Max i Isabel nie znali swojej przeszłości. Wiedzieli tylko, że ich rodzice byli

na pokładzie statku kosmicznego, który rozbił się na pustyni w 1947 roku. Oznakowania ich

inkubatorów były identyczne z symbolami na odnalezionych szczątkach statku. Nie wiedzieli,

w jaki sposób inkubatory znalazły się w jaskini. Może któremuś z rodziców udało się ich

uratować, zanim sam umarł.

- Co robiłeś przez cały wieczór, kiedy ja pracowałem na życie? - spytał Michael.

- No wiesz, to co zwykle. Obrabowałem bank. Poderwałem listonoszkę. Zjadłem

kolację z rodzicami - powiedział Max. - Aha, zadzwonił Ray Iburg, ten facet, który jest

właścicielem muzeum UFO. Dostałem u niego pracę.

Kiedy wyjechali z miasta, dodał gazu. Mieli teraz całą drogę dla siebie.

- Nie uważasz, że jest w tym coś dziwnego, że obaj pracujemy w turystycznych

zasadzkach na ludzi, którzy mają bzika na punkcie kosmitów? - spytał Michael.

- Przecież to Roswell. Połowa ludzi w tym mieście pracuje w biznesie kosmicznym.

- Masz rację. Mogłoby być gorzej. Całe miasto mogłoby sprzedawać produkty rybne

czy coś w tym rodzaju - przyznał Michael.

Włączył radio, bo wiedział, że jeśli nie przestanie mówić, to w końcu wygada się o

spotkaniu z panem Cuddihym.

Nie chciał mówić przyjacielowi, że znowu zmienia rodzinę zastępczą. Maxowi

sprawiłoby to przykrość. Nie okazałby tego, wiedział bowiem, że Michael nienawidzi litości.

Pewnie zaproponowałby tylko, żeby na ostatni rok liceum przyjaciel przeprowadził się do

Evansów.

Michael wiedział, że państwo Evansowie zgodziliby się go przyjąć. Parę lat temu,

kiedy miał kolejny raz zmienić rodzinę zastępczą, pani Evans chciała pójść do pana

Cuddihy'ego i zaproponować, że zostanie jego przybraną matką. Powiedziała, że on i tak

prawie u nich mieszka i zawsze przychodzi na posiłki.

Ale Evansowie wychowywali Maxa i Isabel od czasu, kiedy ta dwójka była małymi

dziećmi. Stanowili rodzinę. Prawdziwą rodzinę. I chociaż państwo Evansowie byli dla Mi-

chaela niesłychanie mili, wiedział, że wzięliby go tylko z litości.

Już tyle lat znosił pobyt w rodzinach zastępczych, że mógł wytrzymać jeszcze trochę.

Nie był zresztą tak bardzo nieszczęśliwy. To zbyt mocne słowo.

Owszem, trudno powiedzieć, żeby był całkowicie szczęśliwy. Ale czy tylko on? Miał

przecież oczy. Widział aury, te kolorowe otoczki wokół wszelkich żywych istot, tak unikalne

jak odciski palców. Te aury mówiły mu, że mnóstwo ludzi nie jest ani specjalnie

szczęśliwych, ani też całkowicie nieszczęśliwych. I dają sobie z tym radę.

Kiedy pędzili przez pustynię, Michael wyglądał przez okno, całkowicie oderwany od

rzeczywistości. Nie miał ochoty nie tylko mówić, ale nawet myśleć. Chociaż jego ciało nadal

znajdowało się w samochodzie, cała reszta jakby rozpływała się w powietrzu.

- Ten motocykl działa mi na nerwy - odezwał się Max, ściszając radio.

- Eh? - mruknął Michael. Wyprostował się i spojrzał na przyjaciela.

- Cały czas jedzie za nami jakiś motocykl - powiedział Max. Michael popatrzył w

lusterko.

- Jedzie za nami? Jesteś pewien? Przecież w tym kierunku jest to jedyna droga

wyjazdowa z Roswell.

- Masz rację. Ale wiesz, o co mi chodzi? O tę aferę z maskotką. To mnie zszokowało.

- Może powinieneś poddać ten gang motocyklowy małej próbie? - zaproponował

Michael.

Max skinął głową. Skręcił gwałtownie w lewo i wjechał na pustynię. Motocykl nadal

jechał autostradą.

- Fałszywy alarm - skwitował Michael.

- Zrobiłem się zbyt nerwowy - przyznał jego przyjaciel.

- No tak, przecież tutaj nikt na nas nie poluje ani nie chce zabić - powiedział Michael

ironicznym tonem.

- Stale zapominam, że jesteśmy tylko zwykłymi uczniami liceum.

Michael usłyszał nagle ryk silnika i obejrzał się. Przez pustynię, w ślad ich jeepa, gnał

motocykl.

- Wiesz co? Chyba dzisiejsza noc niezbyt nadaje się na poszukiwania - powiedział.

Max zawrócił jeepa i ruszył w kierunku miasta.

- Wiesz co? Myślę, że masz rację.

Alex pochylił się, wpatrując się w dołek, wysłany zniszczoną, ciemnoróżową

wykładziną.

- Uważam, że do tego uderzenia powinnaś wziąć metalowy kij numer dziewięć -

zażartował.

Widział, że Isabel usiłuje powstrzymać uśmiech, ale niezupełnie jej się to udaje.

- Widzisz. Od razu mówiłem, że minigolf poprawi ci humor. Popatrz, ile przeszkód

piętrzy się na tej małej planszy.

Położył piłeczkę dziewczyny na gumowej podkładce i wyprostował się.

- Wciąż nie mogę uwierzyć, że wszyscy od razu zaczęliście mnie oskarżać -

powiedziała Isabel. - Akcja pod hasłem: obwiniamy Isabel.

- Mamy jeszcze stracha po tej aferze z Valentim - tłumaczył jej Alex. - Każda taka

paranoidalna głupota może nas drogo kosztować. Dlatego też wszyscy rzucili się na ciebie.

- Niech lepiej zejdą ze mnie, bo nie będą musieli się już martwić Valentim, tylko mną.

- Isabel podeszła do piłki. - Minigolf jest chyba najgłupszym sportem na świecie.

- Teraz uważaj - powiedział Alex. - To jest wyjątkowo zdradziecki dołek, szokująco

różowy statek kosmiczny. - Mówił dziwnym głośnym szeptem, którego komentatorzy gry w

golfa używają w telewizji. - Zobaczycie, że trap, który prowadzi do tego statku, wznosi się i

obniża. Gracz musi wybrać odpowiedni moment, żeby piłka znalazła się na statku.

Isabel nie zwracała na niego uwagi. Odgarnęła z twarzy długie blond włosy,

popatrzyła na piłkę, potem na trap i znowu na piłkę.

- Teraz obmyśla strzał - szeptał Alex. - Bierze zamach kijem. Pięknie. Teraz...

- Teraz obraca się i uderza swojego towarzysza kijem golfowym po głowie - przerwała

mu dziewczyna. - Krew tryska na sztuczny trawnik pola golfowego.

Alex postanowił zamilknąć. Zaproponował jej minigolfa tylko po to, żeby pomóc

otrząsnąć się dziewczynie ze złego nastroju, nie po to, żeby wprawić ją w jeszcze gorszy hu-

mor.

Jesteś wspaniałym facetem, pomyślał. Takim, co zrobi wszystko w imię przyjaźni.

Fakt, że ten przyjaciel jest blondynką z niebieskimi oczami i interesującymi krągłościami -

czyli z tym, co cenisz najbardziej - nie ma z tym nic wspólnego.

Isabel poczekała, aż trzeszczący trap statku kosmicznego się obniży, machnęła kijem i

nie trafiła nawet w piłkę. Gdy próbowała jeszcze raz, piłka przeleciała przez spłowiała

ciemnoróżową wykładzinę i uderzyła w podniesiony trap.

- Po co tu jeszcze siedzimy? - spytała.

- Bo to dobra zabawa - powiedział Alex. - Pomogę ci. Stanął za plecami dziewczyny i

położył ręce na jej dłoniach, w których trzymała kij. Poczuł pomarańczowo - korzenny zapach

jej włosów. Czy tylko mu się wydawało, czy też Isabel zrobiła maleńki krok do tyłu, wtulając

się w niego?

- Czy to na tym polega dobra zabawa? - spytała aksamitnym głosem.

- Mogę stwierdzić z całą stanowczością, że ja świetnie się bawię - odpowiedział Alex.

- A wiesz, co byłoby dla mnie najlepszą zabawą?

- Co? - Zorientował się, że pocą mu się dłonie. Miał nadzieję, że Isabel tego nie czuje.

To wcale nie byłoby zabawne.

- Gdybym mogła trafić tą cholerną piłką w ten cholerny statek kosmiczny -

powiedziała Isabel słodkim głosikiem.

Ach, tak, golf, pomyślał Alex.

- Okay, nie czekaj, aż trap całkowicie się obniży, bo zdąży się podnieść, zanim

dosięgnie go piłka. Uderzasz, kiedy trap zaczyna się obniżać.

Alex zmusił się do skoncentrowania uwagi na trapie. Pokierował uderzeniem

dziewczyny. Gdy piłka wpadła wprost do statku kosmicznego, Isabel zapiszczała z radości.

- Nagle sobie uświadomiłem, że jestem w towarzystwie cheerleaderki - powiedział

Alex.

Isabel zaczerwieniła się.

- Piszczałam jak Stacey Scheinin.

- W porządku. Minigolf wyzwala emocje - pocieszał ją AIex. Skierował uderzenie na

statek. Jego piłka znalazła się blisko piłki Isabel, tuż obok dołka. - Pomóc ci? - spytał.

- Chyba uda mi się samej. Czy to miało oznaczać, że nie chce, by ją obejmował?

A może myślała, że nie powinien jej pomagać? A może... ? Tyle myśli przebiegało mu

przez głowę, w takim tempie, jakby był chomikiem, który biega w obrotowym kółku. Trudno

było zrozumieć tę dziewczynę. Tak, flirtowała z nim, ale nie miał pojęcia, co naprawdę myśli.

Czy to była tylko chwilowa zabawa? A może Isabel sądziła, że coś się między nimi na-

wiązuje?

Zbyt wiele czasu spędzam z Liz i Marią, stwierdził. To wspaniałe dziewczyny. Fajnie

jest mieć takie kumpelki, ale nie można myśleć tymi samymi kategoriami co one. Jeśli nie

będzie się pilnował, zaraz spyta Isabel, co sądzi o ich wzajemnych stosunkach, i zaprosi ją na

kawę o miętowym smaku.

- Więc to koniec, prawda? Mieliśmy już dość zabawy? - odezwała się Isabel.

- Został nam jeszcze tamten dołek - powiedział Alex. - Jeśli twoja piłka wpadnie w

usta kosmity, nie płacisz za następną grę.

Isabel patrzyła z uniesionymi brwiami na wielkiego zielonego kosmitę.

- Myślałam, że wszyscy tutaj wyobrażają sobie kosmitów jako maleńkie, zielone

ludziki.

- Gdyby był mały, to otwór byłby niżej i łatwiej byłoby wcelować piłką. Wtedy

byłoby zbyt wiele bezpłatnych gier - tłumaczył Alex. - Nie mogę uwierzyć, że nigdy nie

grałaś w minigolfa.

- Kto chodzi na minigolfa... To znaczy, że przyszła tu ze względu na minie, a nie na tę

grę, pomyślał Alex.

Chomik zaczął znowu biegać w swoim kółku. Czy to miało oznaczać, że Isabel

traktuje to jak randkę? No nie. Nikt żyjący w obecnym czasach nie umawia się na randki.

Może ci z młodszych klas. Ale czy ona uważa, że to jest „to coś”? Coś na linii facet -

dziewczyna? Czy na linii facet - dziewczyna nie pojawi się coś w rodzaju pocałunków na

zakończenie tego... no, jakkolwiek się to nazywa.

Od czasu szkolnego balu, kiedy w tym długim cudownym tańcu trzymał ją w

objęciach, Alex marzył o tym, by ją pocałować.

To nie całkiem tak, przypomniał sobie. Zobaczył Isabel na korytarzu tego samego

dnia, kiedy przeniósł się do liceum Olsena - dziewiętnastego sierpnia zeszłego roku. I od

tamtego czasu marzył, żeby ją pocałować.

Rzucił okiem na Isabel. Patrzyła na niego zdumiona.

- Czy przeprowadzasz jakieś eksperymenty wizualne, czy chcesz stosować

psychotechnikę, żeby zdobyć tę darmową grę? - spytała.

Na pewno uznała go za głupka, kiedy tak stał i wpatrywał się w przestrzeń.

- Hm, tak - mruknął. - To cechuje graczy w minigolfa. - Zamachnął się kijem, nawet

nie celując. Nie trafił.

Isabel ostrożnie położyła swoją piłkę.

- Myślę, że już wiem, na czym to wszystko polega. Rodzice będą ze mnie dumni. -

Uderzyła. Piłka poleciała w kierunku broni laserowej, którą kosmita trzymał w prawej ręce,

potem skręciła w lewo i wpadła mu do ust.

Czerwone oczy kosmity zabłysły. „Zaprowadź mnie do swojego szefa - zaskrzeczał

elektronicznym głosem. - Do swooojego szefa. Zaprooowaadź mnieee dooo... „. I umilkł.

Do Isabel podbiegł chłopak, który podawał graczom kije.

- Ma pani darmowe grę. To było niesamowite. Jeszcze nikomu się nie udało. Nigdy! -

wołał z przejęciem, wciskając jej do ręki kupony na kolejną bezpłatną grę.

Kiedy odszedł, Alex przybił Isabel piątkę.

- Jestem pod wrażeniem - powiedział.

Nie odezwała się. Nie odrywała wzroku od ogromnego kosmity.

Pewnie jest zdumiona, że jej się udało, pomyślał. Gdyby była tu Liz, uznałaby, że jest

to sprzeczne z prawami fizyki.

Tak samo powiedziała, kiedy chłopak w stroju maskotki wpadł do pojemnika. Alex

już się nie uśmiechał.

- Czułam to - wyjąkała Isabel, nadal wpatrując się w kosmitę.

Kiedy obróciła się w stronę Alexa, zauważył, że zbladła.

- Czułam, że ktoś używa mocy.

- Jesteś tego pewna?

- Absolutnie tak. - Rzuciła ostatnie spojrzenie na kosmitę. - Chodźmy stąd.

Zostawili swoje kije i wyszli na parking.

Alex nie mógł tego zrozumieć. Było oczywiste, że ani Max, ani Michael nie przyszli

tam za Isabel, aby pomóc jej w otrzymaniu premii. Twierdzili również, że nie jest możliwe,

by pojawił się jeszcze jakiś kosmita. Więc o co tu chodziło?

Cokolwiek to było, ześrodkowywało się wokół Isabel. Chłopak maskotka został

wyrzucony w powietrze wtedy, kiedy zaczął jej dokuczać. I to ona wykonała ten

nieprawdopodobny strzał wprost w usta kosmity.

Zatrzymali się przy wysłużonym volkswagenie Alexa.

- Uh, Isabel - zaczął i się zawahał. Nie chciał tego powiedzieć. Zrobił przecież

wszystko, co mógł, by poprawić jej nastrój, a teraz chciał zniszczyć efekty swoich starań.

- Strzelaj. - Spojrzała na niego zwężonymi oczami.

- Czy całkowicie panujesz nad swoją mocą? - zdecydował się wreszcie zadać jej

pytanie. - To znaczy, czy używałaś jej kiedyś nieświadomie?

- Myślisz, że chcąc oddać dobry strzał w minigolfie, mogłam nieświadomie użyć

mocy? - spytała. - Dziękuję ci, Alex. Jesteś taki sam jak cała reszta. Uważasz, że wszystko

jest moją winą.

- To nie byłaby twoja wina, gdybyś nieś... - zaczął, chcąc ratować sytuację.

- Nie ma takiej możliwości - przerwała mu Isabel i popchnęła go na samochód. Stała

tak blisko, że czuł ciepło promieniujące z ciała dziewczyny. Jej korzenny zapach przyprawiał

go o zawrót głowy.

Przysunęła się jeszcze bliżej.

- Nigdy nie robię rzeczy, których nie zaplanowałam - oświadczyła stanowczym tonem.

Objęła Alexa za szyję i pocałowała go. Był to długi namiętny pocałunek. Wszystkie

pytania uleciały mu z głowy.

3

Isabel włożyła kupon na bezpłatną grę w minigolfa za ramkę stojącego na komodzie

lustra. Umieściła go między fotografiami ze szkolnego balu, swoją i Alexa, po czym rzuciła

się na łóżko.

To naprawdę było fajne. Początkowo uznała minigolfa za grę dla debili. Jednak, dzięki

Alexowi, dobrze się bawiła. Poza końcówką, tym dziwnym momentem, kiedy poczuła

powiew mocy.

A może Alex miał rację? Czyżby mogła jej użyć, żeby pokierować piłką, nie zdając

sobie z tego sprawy? Ta myśl przejęła ją dreszczem.

To niemożliwe, tłumaczyła sobie. Przecież chodziło tylko o minigolfa. Nie ma mowy,

by przy tej głupiej grze mogły nią kierować jakieś nieuświadomione pragnienia. Tak, ten

ostatni strzał to była niezła zabawa. Ale przecież tak naprawdę nie zależało jej na tym, żeby

wygrać.

Co innego, gdyby nagle stanął przed nią Brad Pitt. Albo gdyby Stacey Scheinin

napęczniała do dwustu kilogramów wagi. Wtedy mogłaby poważnie wziąć pod uwagę teorię

nieuświadomionych pragnień, z którą wystąpił Alex.

Musiało być jakieś inne wytłumaczenie. Nie miała jednak pojęcia jakie. Myślenie o

tym przyprawiało ją o ból głowy.

Isabel wyciągnęła się na łóżku i przymknęła oczy. Może zajrzy do czyichś snów.

Potrzebowała jakiejś rozrywki.

Dobrze, że mogła nadal przenikać do snów. To był jedyny bezpieczny sposób

korzystania z mocy - ziemskie istoty nie były w stanie tego odkryć. Nawet Max, mistrz

odpowiedzialności i rozwagi, przenikał czasem do cudzych snów.

Zaczęła się zastanawiać, czy nadejdzie taki moment, kiedy będzie mogła zapomnieć o

wszystkich środkach ostrożności i używać swobodnie swojej mocy. Tęskniła za tym. Czuła

się teraz tak, jakby wstrzyknięto jej nowokainę i całkowicie zatraciła czucie. Była na pół

martwa.

Może Max i Michael nie odczuwali tak boleśnie tej utraty części siebie. Ale ona to

czuła. Zycie bez możliwości używania mocy to tak, jakby miała parę pięknych, kolorowych

skrzydeł, ale nie mogła latać.

Nie ma sensu o tym myśleć, tłumaczyła sobie. Spróbuj tylko użyć mocy w innym celu

niż przenikanie do snów, a możesz rozstać się z życiem. Kropka.

Poprawiła poduszkę pod głową. Skupiła się na głębokim, równomiernym oddychaniu,

przygotowując się do wkroczenia w sfery snów. Po chwili zapadła w stan pośredni pomiędzy

snem a jawą i przed jej oczami zaczęły wirować orbity snów.

Usiadła na łóżku, przesuwając wzrokiem po tych lśniących sferach. Przypominały jej

zawsze ogromne bańki mydlane o tęczowych barwach. Każda orbita należała do kogoś, kto

właśnie spał i śnił. Po latach praktyki Isabel nauczyła się rozpoznawać orbity snów ludzi,

których znała. Wyodrębniała je częściowo na podstawie koloru, głównie jednak na podstawie

dźwięku. Każda sfera wydawała jeden czysty dźwięk - charakterystyczną tylko dla niej

melodię.

Isabel zamknęła oczy, by skupić się na muzyce sfer, tak by nie rozpraszało jej ich

migotliwe piękno. Aha, pojawił się jakiś nowy dźwięk. Tak niski i głęboki, że ledwie

słyszalny.

Zaczęła cicho nucić, przywołując do siebie orbitę snu. Jej dźwięk był coraz

wyraźniejszy. Isabel otworzyła oczy i wyciągnęła ramiona. Zanuciła trochę głośniej,

przywabiając orbitę do siebie. Uśmiechnęła się, kiedy znalazła się w jej dłoniach.

To prawdopodobnie jakiś facet w średnim wieku, który niedawno sprowadził się do

miasta, pomyślała Isabel. Pewnie ma jakiś nieprzyzwoity sen o sobie i supermodelce.

Czasem, przy zaglądaniu w ludzkie sny, widziało się takie paskudztwa, że miało się ochotę

pobiec do łazienki i umyć ręce.

Isabel wzięła głęboki oddech i zajrzała do orbity, zobaczyła jednak tylko odbicie

własnej twarzy. To dziwne. Powierzchnie innych sfer były przezroczyste, umożliwiając

obejrzenie znajdującego się wewnątrz snu. Ale ta wyglądała jak metal, jak brąz, chociaż była

miękka i cieńsza od kartki papieru.

Isabel postanowiła pokonać tę przeszkodę. Rozsunęła dłonie, nie przestając nucić.

Orbita snu powiększyła się tak bardzo, że dziewczyna nie mogła już utrzymać jej w

ramionach. Kiedy ją wypuściła, orbita rosła dalej. Isabel wniknęła do środka. Otoczyła ją

sfera cudzego snu.

Nie był to sen jakiegoś obleśnego faceta. To było niezwykłe, po prostu niesamowite.

Isabel stała na opustoszałej plaży. Słońce już prawie zaszło, na pociemniałym niebie

zostały tylko czerwono - pomarańczowe smugi. „W powietrzu unosił się zapach ozonu, jak

zwykle po burzy. Ale nic nie świadczyło o tym, żeby niedawno padał deszcz.

To tylko czyjś sen, pomyślała Isabel. Nie należy w nim szukać logiki.

Ale to się różniło od zwykłego snu. Przede wszystkim było zbyt nieruchome. Kilka

małych ptaszków śmigało w powietrzu, goniąc uciekające do morza fale i pierzchając, kiedy

te powracały na brzeg, i na tym się kończyło. Gdyby to był zwykły sen, coś by się w nim

działo.

A gdzie był śniący? Co prawda w niektórych snach ta osoba nie była za bardzo

podobna do siebie, ale zawsze przybierała jakąś postać. A może temu komuś śniło się, że jest

jednym z tych małych ptaszków? To byłby ładny sen.

Isabel doszła do wniosku, że skoro już przekroczyła bramę tego snu, to mogła mieć z

tego jakąś przyjemność. Nie była tylko odpowiednio ubrana. Ale już po chwili miała na sobie

jaskrawopomarańczowe bikini i cieniutką spódniczkę; była bosa, a w ręku trzymała szklankę

z napojem z owoców tropikalnych. Postanowiła obdarzyć się również piękną złotą opaleniz-

ną. Rzeczywistością snów łatwo manipulować. Uwielbiała to.

Szła wzdłuż brzegu morza; przy każdym kroku jej stopy głęboko zapadały się w

piasek, który był niezwykle miękki, jak talk. Nigdy jeszcze nie widziała takiego piasku.

Na ciemnym niebie ukazał się księżyc. Isabel usiadła, żeby na niego popatrzeć.

Dopiero wtedy zorientowała się, że na niebie są dwa księżyce. Oba w idealnej pełni,

roztaczające srebrzystą poświatę.

Nagle wiatr rozwiał jej włosy, tak że zasłoniły twarz. Już po chwili zostały jednak

uniesione do góry i misternie splecione. Szkoda, że nie dysponowała takimi możliwościami

na jawie! Nie miałaby już nigdy kłopotów z ułożeniem fryzury.

Po księżycach zaczęły przesuwać się chmury. Zielono - granatowe.

Isabel poczuła, że serce bije jej mocniej. Znała te chmury. Nie tylko ona, ale również

Max i Michael po wydostaniu się z inkubatorów zachowali wspomnienie swojej rodzinnej

planety. Max mówił, że jest to rodzaj pamięci zbiorowej, z którą rodzą się wszyscy na ich

planecie. Te zielono - granatowe chmury już kiedyś widziała w przebłysku zbiorowej

pamięci.

Skąd wzięły się w tym śnie? Byłoby zrozumiałe, gdyby to był sen Maxa albo

Michaela. Ale tak nie było. Isabel doskonale wiedziała, jak wyglądają orbity ich snu.

To przypadek, pomyślała. Zielono - granatowe chmury mogą się pojawić w każdym

śnie. Przecież ziemskie istoty też mogą sobie wyobrażać dziwnie ubarwione chmury.

Wstała i poszła dalej plażą. Zobaczyła drzewa. Były bardzo niskie, niższe od niej, z

łuszczącą się cienką korą. Nigdy nie widziała takich drzew, ale nie była przecież tak dobra z

biologii jak Max. Być może były to więc zwykłe, rosnące na Ziemi drzewa, tylko że ona ich

po prostu nie znała.

Oddarła pasmo kory. Z drzewa zaczął wypływać czerwony sok, tak jaskrawy jak

lakier do paznokci. Poczuła ostrą, charakterystyczną woń. Znała ten zapach, ale tylko dlatego,

że miała dostęp do pamięci zbiorowej.

Czyj to sen? Dlaczego nie mogła zobaczyć osoby, która śniła? Czy ona się przed nią

ukrywała? To się dotąd nigdy nie zdarzało. Ale również nigdy jeszcze Isabel nie widziała

metalicznej orbity snu. Nigdy też nie przeniknęła do snu, w którym znalazłaby odpowiedniki

swoich unikalnych wspomnień.

- Gdzie jesteś?! - zawołała. - Kim jesteś?! To stawało się trochę upiorne. Isabel chciała

już wydostać się z orbity tego snu. Następnym razem wprowadzi tam Maxa i Michaela i

zbadają ją razem.

Potknęła się, odsuwając od drzewa. Dwie silne dłonie uchwyciły ją w pasie,

pomagając utrzymać równowagę. Po chwili ktoś przytulił ją do szerokiej nagiej piersi.

Poczuła twarde mięśnie pod gładką skórą. Powinna się wyrwać, lecz to uczucie było bardzo

przyjemne.

- Szukasz mnie, Isabel? - rozległ się niski męski głos. Przebiegł ją dreszcz, kiedy

poczuła na twarzy ten ciepły oddech.

- Kim jesteś? - spytała.

Chciała się obrócić - i to był koniec snu. Leżała na własnym łóżku, w swoim ubraniu.

Zerwała się na nogi. Była oszołomiona i zdezorientowana. Zanurzyła palce w stojącej

obok łóżka szklance wody i opryskała sobie twarz. To jej trochę pomogło, jednak nadal czuła

się jak w półśnie.

No właśnie! Z piersi Isabel wydarło się westchnienie ulgi. Musiała zasnąć, zanim

doprowadziła się do stanu, w którym ukazywały się jej sfery snów. To tłumaczyło wszystko -

tę dziwną metaliczną orbitę, zielono - granatowe chmury, fakt, że nie było śniącego.

To ona śniła. Tak, to tłumaczyło wszystko.

Prawie wszystko, bo te dwie niewyjaśnione eksplozje mocy nie były częścią jej snu.

Max odchylił głowę, wystawiając twarz do słońca. Za miesiąc będzie już za zimno, by

jeść lunch na szkolnym dziedzińcu. Dzisiaj była idealna pogoda. Bardzo polubił zwyczaj

wspólnego spędzania przerwy na lunch, kiedy gromadzili się wszyscy - on, Liz, Alex,

Michael, Maria i Isabel. Oczywiście, był zadowolony ze wszystkiego, co dawałoby mu okazję

przebywania w towarzystwie Liz, lecz to nie był jedyny powód. Znajdował się śród ludzi,

którzy poznali jego tajemnicę, i mimo to był im nadal bliski. To było niezwykłe uczucie.

- Popatrzcie tylko, kto idzie złożyć nam wizytę - odezwał się Alex, przesadnie

naśladując południowy akcent.

Max spojrzał się przez ramię i zobaczył Elsevana DuPrisa, kroczącego dostojnie przez

dziedziniec. Dziennikarz był, jak zwykle, w pomiętym białym ubraniu i białym kapeluszu.

- Czołem, dzieciaki! - zawołał, zbliżając się do nich. Jego południowy akcent wydawał

się równie sztuczny jak parodia Alexa. - Chciałbym wam zadać kilka pytań, jeśli nie macie

nic przeciwko temu. Właśnie pracuję nad artykułem dla mojej gazetki.

Chodziło o „Drogę do Gwiazd”, pismo, będące lokalną odpowiedzią społeczności

Roswell na ogólnokrajowe „Tajemnice Niezidentyfikowanych Obiektów Latających”.

Oczywiście wszystkie artykuły w gazecie dotyczyły kosmitów. Max nigdy jej nie czytał. Już

nagłówki mówiły same za siebie, na przykład „Kosmiczne niemowlę jednym pocałunkiem

wykończyło matkę”.

- Przykro mi, ale rozmawiam z prasą jedynie w obecności prawnika. Moje

wypowiedzi są zawsze ohydnie przeinaczane - odezwał się Alex.

DuPris nie zwrócił na niego uwagi.

- Słyszałem, że coś dziwnego wydarzyło się podczas meczu piłki nożnej. Coś w

związku z maskotką, która dość niezwykle się zachowywała, powiedziałbym nawet,

niezgodnie z prawami fizyki. Czy któreś z was coś o tym wie?

Dlaczego on akurat pyta nas? - pomyślał Max. Na meczu było pełno uczniów. Nie

popadaj w paranoję, tłumaczył sobie. DuPris to frajer. Nie ma się czym denerwować.

- To była maskotka drużyny Guffmana, a nie naszej - odezwała się Maria. - Powinien

pan spytać ich.

- Zrobię tak, zrobię. Ale skoro już tu jestem, może przekażecie mi swoje wrażenia. -

DuPris obrócił w dłoniach laskę.

- Niczego nie zauważyłam. Byłam zbytnio zaabsorbowana obserwowaniem naszego

nowego gracza - powiedziała Liz Ortecho.

„Liz Ortecho wymierza decydujący cios w brzuch Maxa Evansa - odezwał się w

głowie Maxa głos komentatora sportowego. - On chwieje się na nogach, ale nie pada na

deski”.

- To była fajna przewrotka. Wszystkie cheerleaderki postanowiły brać lekcje

gimnastyki, żeby nie pozostać w tyle - dodała Isabel. Uśmiechnęła się do dziennikarza,

patrząc na niego szeroko otwartymi niebieskimi oczami.

Cała Iz, pomyślał Max. Uważa, że wszystko może załatwić ładnym uśmiechem.

Zresztą przeważnie tak było. Oczywiście, nie wtedy, kiedy chodziło o niego. Bracia są

nieczuli na sztuczki, którymi posługują się siostry.

- Jest pani zbyt skromna - zagruchał DuPris. - Z tego, co słyszę, jest pani świetną

sportsmenką. Wszyscy mówią o pani wspaniałych osiągnięciach w minigolfie.

- Po prostu miałam szczęście - powiedziała Isabel, sztywniejąc z lekka.

Akurat, pomyślał Max. Było absolutnie oczywiste, że jego siostra kłamie -

przynajmniej dla niego. Może nie dla DuPrisa. Kiedy dziennikarz odejdzie, Max zapyta ją, na

czym polegały te jej wspaniałe osiągnięcia. Z całą pewnością było coś, o czym powinien

wiedzieć.

- Nie wierzę w szczęście - powiedział DuPris. - Niektórzy wierzą, że każdemu został

przydzielony osobisty anioł, który nad nim czuwa, ale ja mam inną teorię.

Max starał się przybrać obojętny wyraz twarzy. Może ten facet domyśli się, że nikt nie

chce poznawać jego „teorii”, i odejdzie wreszcie.

- Moja teoria opiera się na przekonaniu, że szczęśliwe przypadki, jakie nas spotykają,

to skutek interwencji kosmitów. Wierzę, że oni są wśród nas i czasami udzielają nam

niewielkiej pomocy - oświadczył dziennikarz.

- Przebyli miliardy kilometrów, aby pomóc nam przy minigolfie? - spytał Michael,

unosząc brwi.

- Tak, między innymi. Gdy usłyszeli dźwięk dzwonka, Max zerwał się na nogi.

- Musimy iść na zajęcia.

- Dziękuję, że zechcieliście poświęcić mi czas - powiedział DuPris. Uchylił kapelusza

i odszedł.

- Dlaczego za każdym razem, kiedy widzę tego faceta, mam apetyt na potrawy z

Południa? - spytał Alex. Szybko dokończył hamburgera i chwycił plecak. - Do zobaczenia -

dodał, kierując się w stronę hali sportowej.

- Zaczekaj! - zawołał Michael i pobiegł za nim.

- Jesteś gotowa na dalsze zgłębianie „Juliusza Cezara? - zwróciła się Maria do Isabel.

- Nie, jednak chodźmy. Skierowały się do wschodniego skrzydła szkolnego budynku.

- Nareszcie sami - powiedział Max do Liz. Chciał, żeby to zabrzmiało żartobliwie.

Niestety, nie udało się. Dziewczyna podniosła się z trawy, odprowadzając wzrokiem Marię i

Isabel.

- Nie sądziłam, że kiedyś zobaczę je razem. Jeszcze kilka tygodni temu Maria była

przekonana, że Isabel chce ją zabić, a Isabel... - Liz potrząsnęła głową.

Max wiedział, że to „nareszcie sami” wypadło głupawo. Nie sądził jednak, by

wymagało aż tak drastycznej zmiany tematu.

Coś ścisnęło go za gardło. Czuł, że nie wydusi już z siebie słowa - nawet gdyby był w

stanie pomyśleć, jakie to mogłoby być słowo. Z trudem przełknął ślinę, idąc za Liz przez

podwórze w kierunku głównego budynku.

Kiedy w milczeniu wchodzili po schodach prowadzących do laboratorium

biologicznego, dławienie, które odczuwał w gardle, objęło teraz całą klatkę piersiową. Prawie

nie mógł oddychać.

Wszystko się popsuło między nimi. Jeszcze miesiąc temu, zanim Liz poznała prawdę

o nim, byli przyjaciółmi. Może nie aż takimi przyjaciółmi, którzy razem jedzą lunch i często

przebywają w swoim towarzystwie, ale zawsze chętnie ze sobą rozmawiali. Mówili prawie o

wszystkim... no, z wyjątkiem tych głupot o kosmitach. Max mógł rozmawiać z Liz na takie

tematy, przy których oczy Michaela i Isabel natychmiast nabierały niemego wyrazu. Mógł z

nią dyskutować teorie stworzenia wszechświata albo wspólnie się zastanawiać, czy będzie

możliwe, aby komputery wyposażone w sztuczną inteligencję mogły być również

wyposażone w prawdziwe ludzkie emocje.

Rzucił książki na stolik w laboratorium. Nie mógł przestać myśleć o tym, jak bardzo

stosunki między nim a Liz zmieniły się w ciągu ostatniego miesiąca. Początkowo, kiedy

została postrzelona, a on użył mocy, by ją uleczyć, sądził, że jedyną konsekwencją tego

wydarzenia będzie konieczność wyznania, że jest kosmitą. Jednak w chwili, kiedy przyłożył

dłonie do jej rany, uświadomił sobie, że ją kocha. I jego świat całkowicie się odmienił.

Nie sądził, żeby istniała jakakolwiek szansa, by Liz odwzajemniła jego miłość. Tylko

w telewizji superpiękna, superinteligentna, w ogóle superdziewczyna mogłaby się zakochać w

rewelacyjnym chłopaku kosmicie. Ale w prawdziwym życiu to się nie zdarza.

Poza tym, że się zdarzyło. Nie od razu. Początkowo Liz była przerażona faktem, że

Max jest kosmitą. Potem uświadomiła sobie, że jest on tą samą osobą, którą zawsze był. I w

jakiś sposób... w jakiś magiczny sposób zakochała się w tym chłopcu.

Rzucił jej ukradkowe spojrzenie. Przeglądała właśnie zeszyt, ale tak szybko

przewracała kartki, że chyba nie była w stanie przeczytać ani jednego słowa. Chciała mieć

wymówkę, żeby nie musieć się do niego odzywać.

Do laboratorium weszła pani Hardy. To dobrze. Teraz możemy już zacząć robić

doświadczenia, pomyślał Max. To jeszcze potrafimy robić razem i nie czujemy się nieswojo.

- Dzisiejsze doświadczenie zajmie nam całe zajęcia, więc proszę słuchać uważnie -

zaczęła nauczycielka. - Każdy zespół ma nieznaną substancję. Waszym zadaniem jest

odkrycie, co to za substancja, na podstawie wiadomości, jakie przyswoiliście sobie w tym

semestrze. Rozpoczynamy.

Liz rozerwała kopertę, w której znajdowało się nieznane. Był to mały pasek metalu.

Obróciła go w palcach.

- Bardzo lekki - powiedziała. - Od czego chciałbyś zacząć?

- Może od skali twardości? - zaproponował Max. Wyciągnął z szuflady różne próbki

metali. Podał dziewczynie skrawek żelaza, a ona poskrobała nim tajemniczy pasek metalu.

- Są zadrapania. Jest więc bardziej miękki niż żelazo - powiedziała. Powtórzyła to

doświadczenie, korzystając z innych próbek metali. Wszystkie pozostawiły ślady zadrapań na

nieznanej substancji.

- Jak myślisz? Magnez? - spytał Max.

- Prawdopodobnie - przyznała Liz. - Spróbujmy go przypalić. Wtedy będziemy mieli

więcej danych.

Chłopak wyciągnął palnik Bunsena i przygotował go do użycia. Włożył okulary

ochronne, a drugą parę podał Liz. Zapaliła płomień, a Max wyregulował go na odpowiednią

wysokość.

Podniosła pasek metalu szczypczykami i potrzymała go nad płomieniem. Kiedy go

wyciągnęła, metal płonął jasnym białym światłem, o wiele jaśniejszym niż pomarańczowy

płomień palnika.

Tak samo było, kiedy dotknąłem Liz tego dnia, gdy została postrzelona w kawiarni

Latający Talerz, pomyślał Max. Dotknąłem jej i czułem, że spalam się w tym niezwykłym

białym świetle. Wtedy uświadomiłem sobie, że ją kocham.

- Chyba mieliśmy rację - zwrócił się do dziewczyny. - Czy chcesz jeszcze sprawdzić

to pod wodą? - Odkręcił kran zimnej wody, a Liz trzymała płonący kawałek metalu pod jej

strumieniem. Rozległ się syk, ale płomień nie zgasł. Gdy Max zakręcił wodę, biały płomień

był równie jasny jak przedtem.

Tak samo nic nie zgasi światła płonącego we mnie, pomyślał chłopak. Nie obudzę się i

nie stwierdzę, że odkochałem się w Liz.

Może powinien jej powiedzieć, że mylił się wtedy, kiedy mówił, że muszą zostać

tylko przyjaciółmi. Czy tłumienie tego oślepiającego płomienia, którego nie można ugasić,

nie było szaleństwem? Ile razy dozna w swoim życiu takiego uczucia?

Odpowiedź brzmiała: raz. Tylko raz. Ponieważ na tej planecie, ani na żadnej innej, nie

było drugiej takiej dziewczyny jak Liz.

Właśnie dlatego musieli pozostać przyjaciółmi. Im Liz była bliżej niego, tym większe

groziło jej niebezpieczeństwo. Max był pewien, że szeryf Valenti chciał, aby wszyscy

kosmici, którzy mieszkają na Ziemi, ponieśli śmierć. Czuł również, że Valenti nie miałby

skrupułów, likwidując ludzi, którzy stali mu na drodze. Łącznie z Liz.

„Tylko przyjaciółmi”. Max zaczynał już nienawidzić tych dwóch słów.

4

- Stawiam dziesięć dolarów na moją kandydatkę, Isabel! - zawołała Tish, obejmując

Isabel. - Wiem, że możesz to zrobić - szepnęła.

- O czym ty mówisz? - spytała Isabel. Siedziała na drewnianej ławce przed swoją

szafką w szatni i wkładała saboty.

Prawie nigdy nie słuchała prowadzonych w szatni rozmów. Wyłączyła się całkowicie

również wtedy, kiedy Stacey krytykowała technikę ich skoków. Stacey miała zwyczaj

wygłaszania swoich małych wykładów w czasie, kiedy przebierały się po treningu.

Ale dzisiaj Isabel była całkowicie wyłączona. Stale myślała o ostatniej nocy, kiedy

miała ten niezwykły sen. A także o dziwnej rozmowie z DuPrisem podczas przerwy na lunch.

- Rozmawiamy o konkursie, „kto poderwie Nikolasa” - wyjaśniła Tish. - Mówimy o

tym już chyba od piętnastu minut.

Stacey wskoczyła na ławkę przy swojej szafce.

- Widać, że Isabel chce się z tego wymiksować! - zawołała. - To znaczy, że wygram

ja!

- Isabel z niczego się nie wykręca - zaprotestowała Tish. - Tylko chce wiedzieć, o

czym rozmawiamy. Co uznajemy za „poderwanie”, prawda, Isabel?

- Prawda. - Kiedy Isabel miała wybrać pomiędzy przyznaniem racji Tish a

przyznaniem racji Stacey, zawsze zgadzała się z tą pierwszą, chociaż nadal nie wiedziała, z

czego miałaby się nie wykręcać.

- Wspólny lunch na szkolnym dziedzińcu - zaproponowała Julie.

- Nie, namiętny pocałunek na szkolnym dziedzińcu - oznajmiła Lucinda.

- Trzymanie się za rękę na szkolnym dziedzińcu - powiedziała Tish.

Isabel potrząsnęła głową. Tish powinna zostać dyplomatą albo kimś w tym rodzaju.

Zawsze potrafiła znaleźć kompromis, starając się każdego zadowolić.

- Czy wszyscy zgadzają się na trzymanie za rękę? - spytała Tish.

Większość dziewczyn skinęła głowami czy też coś mruknęła - żadna nie

zaprotestowała.

- Okay, więc na tym stanęło. Ja trzymam kasę. Prawie wszyscy jemy lunch na

dziedzińcu, więc zobaczymy, którą z nich Nikolas będzie trzymał za rękę, Isabel czy Stacey.

W porządku, pomyślała Isabel. Już wiem, o co chodzi. Aby upokorzyć Stacey, muszę

się trzymać za rękę z Nikolasem Bransonem. Zero problemu. Chodziło tylko o Alexa, który

prawie zawsze jadał lunch na dziedzińcu. To oznaczało, że zobaczy to trzymanie się za rękę.

Isabel zatrzasnęła swoją szafkę. I co z tego? Tańczyła z nim na szkolnym balu. Poszli

razem na minigolfa, a potem go pocałowała. I tyle. Spędzali też wspólnie trochę czasu, ale z

całą grupą. Nie miała w stosunku do niego żadnych zobowiązań.

Aż trudno w to uwierzyć. Martwię się, że Alex zobaczy, jak trzymam się za rękę

innego faceta. Żałosne, pomyślała.

Zawsze tłumaczyła Tish, że mały zastrzyk zazdrości dobrze robi facetom, bo

podtrzymuje ich zainteresowanie. Nie miała jeszcze ochoty na to, by zostać czyjąś

dziewczyną, nawet Alexa. Chciała być wolna, żeby móc się bawić - z każdym, z kim miałaby

ochotę. Manipulowanie Alexem wydawało jej się jednak nie całkiem w porządku. Czuła, że

on by ją natychmiast przejrzał. Doskonale ją rozumiał. A poza tym działał na nią tak, jak

żaden inny facet.

Może jednak ten konkurs na „poderwanie Nikolasa” nie był złym pomysłem. Alex

zrozumie wtedy, że między nimi nie ma nic poważnego.

Isabel pociągnęła rzęsy granatowym tuszem, który podkreślił błękit jej oczu. Musnęła

wargi szminką i skropiła się z lekka perfumami - tę kompozycję zrobiła dla niej Maria.

Bardzo lubiła ten cytrusowo - korzenny aromat. Słodkie, kwiatowe zapachy nie były dla takiej

dziewczyny jak ona.

- Pójdziesz go poszukać teraz? - spytała ją szeptem Tish.

- Tak. Stacey nie ma żadnych szans - powiedziała Isabel na tyle głośno, by wszyscy

mogli ją usłyszeć, po czym wyszła z szatni sprężystym krokiem, kierując się do hali

sportowej. Uznała, że tam najszybciej natknie się na Nikolasa.

Gdy ktoś otworzył drzwi męskiej szatni, zajrzała do środka. To tylko John Andrews i

Richard Jamison. Uśmiechnęła się do nich, ot tak, tylko drobna próba przed zasadniczym

atakiem. Zaraz ruszyli w jej kierunku. No to ekstra. Nie miała zamiaru zachęcać ich aż tak

bardzo.

Szybko otworzyła kołonotatnik i wlepiła w niego wzrok. John i Richard zawahali się i

po chwili wyszli na zewnątrz. Mili chłopcy, pomyślała. Mogła ich zatrzymać, żeby mieć

entourage, kiedy pojawi się Nikolas. Ale niektórym chłopakom to się nie podoba. Jakoś ich to

peszy. Co prawda Nikolas nie wyglądał na faceta, który by się uląkł rywalizacji, ale lepiej być

ostrożnym. Isabel miała pod ręką innych piłkarzy, z którymi mogłaby zacząć flirtować, gdyby

okazał się typem, który lubi współzawodnictwo.

Otworzyły się drzwi damskiej szatni i do hali sportowej wpadła Stacey. Isabel

pomachała jej ręką. Stacey zacisnęła usta; nie była zadowolona, że rywalka pojawiła się tu

pierwsza. Biedula.

Isabel nie mogła powstrzymać uśmiechu, patrząc, jak Stacey szybko wybiega z hali.

Po chwili z męskiej szatni wyskoczyli Craig Cachopo i Doug Highsinger i zaczęli się

wygłupiać, pozorując bójkę. Zastanawiała się, skąd chłopakom przychodzi do głowy, że takie

rzeczy mogą robić na dziewczynach wrażenie. Naprawdę sądzili, że ona pomyśli: Jaki ten

facet ma silny chwyt. Chciałabym mieć takiego chłopaka.

Obok niej przeszła szybkim krokiem fanka Stacey. Po chwili z szatni wyszła Tish.

Pomachała do Isabel i poszła dalej. Potem przemknął z opuszczoną głową Tim Watanabe.

Isabel nie rozumiała, jak ten chłopak może być aż tak nieśmiały, wszędzie poza boiskiem

piłkarskim, gdzie zmieniał się w szatana. Może trener powinien prowadzić z nim rozmowy

motywacje po meczu, zamiast przed.

Chodź już, Nikolas, nudzę się, pomyślała Isabel. Zaczęła się zabawiać obserwacją i

krytykowaniem strojów wszystkich, którzy koło niej przechodzili. Wreszcie szatnie

opustoszały i nikt się nie pojawiał. Gdzie on jest? Może już zdążył się przebrać i wyjść, zanim

ona zajęła swoje miejsce w hali sportowej?

Isabel chwyciła plecak. Dość tego. Usidli Nikolasa następnym razem, kiedy go gdzieś

spotka. Nie musiała się martwić o Stacey. Nawet gdyby ona pierwsza zetknęła się z

Nikolasem, Isabel z łatwością pokona tę drobną przeszkodę.

Wstała i ruszyła w dół wzdłuż rzędów ławek, potem przecięła na ukos gładką

drewnianą podłogę. Zanim doszła do drzwi, ktoś chwycił ją w pasie i przyciągnął do

muskularnej piersi. Poczuła na twarzy ciepły oddech.

- Szukasz mnie, Isabel? - usłyszała niski męski głos. Gwałtownie złapała oddech. To

był głos z jej snu. Ten sam głos, te same słowa. Oblała ją fala gorąca. Zaschło jej w gardle.

Obróciła się z wolna i zobaczyła Nikolasa Bransona, który patrzył na nią uważnym wzrokiem.

Myślałam, że ma brązowe oczy, przyszło jej do głowy. Ale to nieprawda. Były złote, jak oczy

tygrysa.

- Kim jesteś? - szepnęła. Nie odpowiedział. Isabel odsunęła się od niego i omal nie

upadła. Nogi jej drżały. Opanuj się wreszcie, pomyślała.

- Znalazłam się wczoraj w twoim śnie, prawda? - spytała. Kąciki ust wygięły mu się z

lekka, ale nadal się nie odzywał.

Za kogo on się uważa?

- Jeśli nie będziesz odpowiadać na pytania, to sobie pójdę - rozzłościła się Isabel.

Ale odejście było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę.

- Nigdy nie odpowiadam na pytania - powiedział Nikolas. - To mnie nudzi.

Przeszedł obok niej, kierując się do drzwi.

- Idziesz? - spytał, nie odwracając nawet głowy. Nie czekał na odpowiedź, bo po

chwili dwuskrzydłowe drzwi zamknęły się za nim z trzaskiem.

Isabel wahała się tylko sekundę. Nie do wiary! Miała się uganiać za facetem! Ale

musiała się dowiedzieć, kim on jest. Musiała się dowiedzieć, dlaczego w jego śnie znalazły

się obrazy, które należały do pamięci zbiorowej istot z jej planety. Musiała również przyznać,

że marzy, by znowu jej dotknął.

Dogoniła go przy bocznym wyjściu z budynku. Szli w milczeniu w stronę parkingu.

Nikolas wsiadł na groźnie wyglądający motor. Isabel nie wahała się ani przez chwilę. Usiadła

z nim, obejmując go w pasie.

Wystartował z rykiem silnika i popędził w kierunku pustyni.

Isabel odrzuciła głowę do tyłu i, uszczęśliwiona, głośno się roześmiała.

Maria wpatrywała się uważnie w wielką liczbę fiolek stojących na komodzie. W

każdej znajdował się inny olejek. Był to jej podstawowy zestaw do aromaterapii. Wybrała

sześć fiolek - cedr, ilang - ilang, cynamon, migdał, eukaliptus i różę - i zaniosła je na łóżko.

Chciała odtworzyć kompozycję zapachów, aromat, który czuła, kiedy Max

nawiązywał łączność pomiędzy ich szóstką. Uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie ten

wieczór. Była wtedy przerażona; myślała, że Isabel i Michael użyją swojej kosmicznej mocy,

aby ją zabić. Oni z kolei byli przerażeni, że Maria zdradzi Valentiemu prawdę o nich. Max

zawiózł więc ich wszystkich do tajemnej jaskini kosmitów, miejsca, w którym wydostali się

ze swoich inkubatorów.

Nawiązał między nimi łączność. Maria nie miała pojęcia, jak to się stało, ale udało jej

się nagle zajrzeć do ich umysłów. Przez chwilę czuła to samo co Michael, Max i Isabel - do-

wiedziała się, że można odbierać cudze emocje. Nawiązana łączność pozwoliła każdemu z

nich poznać prawdę o innych. I nie tylko poznać. Tego nie można było określić zwykłymi

słowami.

Kiedy nawiązali łączność, Maria mogła oglądać ich aury - szmaragdowozieloną Maxa,

nasycony fiolet Isabel, złotorudą Michaela, cynobrową Alexa, ciepły bursztyn Liz. Jej własna

aura miała barwę kobaltowego błękitu. Była tam również muzyka. Każde z nich wydawało

jakiś dźwięk, tworząc najwspanialszą symfonię, jaką w życiu słyszała.

Na Marii największe wrażenie zrobiły jednak zapachy. Kiedy nawiązali łączność,

jaskinia wypełniła się mieszaniną aromatów, które ją całkowicie wyciszyły. Nawiązała

łączność nie tylko z członkami grupy, ale z całym wszechświatem. Uświadomiła sobie wtedy,

że każde z nich dostarczało jednej nuty zapachowej, tworząc razem ten niezwykły aromat, tak

jak każde dodawało jeden ton do pełnego dźwięku symfonii.

Od tamtej nocy Maria usiłowała odtworzyć tamten zapach, używając podstawowych

olejków.

Potarła nadgarstek kroplą olejku eukaliptusowego i powąchała. To był zapach

Michaela. Bardzo wyrazisty. Kiedy wdychało się go zbyt głęboko, prawie palił gardło.

Maria odkorkowała fiolkę z olejkiem różanym i powąchała jej zawartość. Róża to jej

zapach. Ta nuta była jej wkładem do zapachu, który wypełniał jaskinię. Łagodny i słodki.

Może trochę zbyt przesłodzony?

Westchnęła. Chciałaby pachnieć bardziej egzotycznie, jak ilang - ilang Liz. Albo

bardziej korzennie, jak cynamonowy zapach Isabel.

Potarła nadgarstek olejkiem różanym, łącząc go z eukaliptusem. To połączenie było...

niewątpliwie oryginalne. Ale jej się podobało. Słodycz róży łagodziła ostrość eukaliptusa, a

eukaliptus dodawał róży interesującej nuty.

Hmmm. Zaczęła się zastanawiać, co by pomyślał Michael, gdyby mu powiedziała, że

ich zapachy się dopełniają. Chyba puściłby to mimo uszu. Faceci są tacy dosłowni. Pewnie

nie zrozumiałby nawet, że ona wcale nie mówi o perfumach.

Nagle usłyszała za oknem jakiś szelest.

- Kevin, miałeś już leżeć w łóżku! - wrzasnęła.

Jej młodszy brat, Kevin, był właśnie w szczególnie męczącej dla otoczenia fazie

rozwoju. Lubił udawać, że jest detektywem albo kimś w tym rodzaju. Wszędzie się kręcił i

szpiegował. Maria musiała codziennie wkładać swój pamiętnik do nowej skrytki, żeby

zabezpieczyć go przed bratem. Gdyby wpadł w rączki Kevina, to było pewne, że chłopiec

odczytywałby co bardziej interesujące fragmenty każdemu, kto tylko chciałby posłuchać. Co

nie znaczy, że było tam tyle interesujących fragmentów, ile by sobie życzyła.

Okno było już uchylone.

- Co za Kevin? - spytał Michael, przechodząc przez parapet.

- Mój brat. Co ty tu robisz? - wyjąkała. N i e przypuszczała nawet, że Michael zna jej

adres.

- Pomyślałem, że możesz być zdenerwowana. No wiesz, z powodu tej afery z mocą -

powiedział, kładąc się na jej łóżku.

Michael leżący na narzucie w kwiaty - to była totalna dysharmonia. Jakby Rambo

wdarł się do wymarzonego domku Barbie.

- I co, jesteś? - spytał.

- Jestem co? - powtórzyła, jakoś nie mogąc się skupić.

- Zdenerwowana - powiedział Michael. No tak, serce mi bije z szybkością dwustu mil

na godzinę, pomyślała Maria. Ale to nie miało związku z tą całą dziwną aferą dotyczącą

mocy. To było związane z Michaelem.

Liz miałaby na pewno jakieś naukowe wytłumaczenie na łomotanie serca Marii oraz

na to, dlaczego nagle zaczęły pocić jej się ręce. Coś związanego z hormonami, feromonami

lub czymś takim. Ale Liz myliłaby się. Tego, co czuła Maria, kiedy Michael był w pobliżu,

nie dało się wytłumaczyć medycznie ani naukowo.

- Zbudziłem cię? - spytał Michael. - Jesteś jakoś mało przytomna.

Och, Boże. Stoję tu i gapię się na niego z otwartymi ustami, uświadomiła sobie

dziewczyna.

- Hm, nie, ja tylko... - wyjąkała. Wzięła głęboki oddech i zaczęła od początku: -

Zdenerwowana? Nie byłam zdenerwowana. Czy powinnam być zdenerwowana?

- Nie wtedy, kiedy ja jestem w pobliżu. - Michael uśmiechnął się.

Maria zachichotała.

- Co? - spytał chłopak. Roześmiała się jeszcze głośniej.

- Co?

- Nie wtedy, kiedy ja jestem w pobliżu - powtórzyła głębokim, szorstkim tonem. -

Może teraz.... - Jej słowa przerwał kolejny atak śmiechu. - Może teraz... napniesz muskuły,

nazwiesz mnie laleczką i skończysz z tym wreszcie.

- A może kociakiem albo słoneczkiem, albo... albo księżniczką. - Michael roześmiał

się.

- Księżniczka Maria. To mi się podoba. Maria wytarła twarz górą podkoszulka.

Swojego podkoszulka.

Nagle serce jej zamarło. Och, nie. Prowadzi tę rozmowę, mając na sobie stary

podkoszulek ojca i majtki. I nic więcej. Czuła, że się rumieni. Chociaż dobrze, że to był długi

podkoszulek. Tak długi jak niektóre sukienki - niektóre bardzo krótkie sukienki.

Otworzyła szufladę komody i wyciągnęła dresy. Czy powinna iść do łazienki i tam je

włożyć czy zrobić to tutaj?

- Hm, zimno mi. Muszę...

Szybko włożyła dresy. Była potwornie zażenowana. Dlaczego czuła się nieswojo,

wkładając na siebie ubranie w obecności faceta?

Zerknęła na Michaela. Nawet na nią nie patrzył. Oglądał leżące na łóżku fiolki do

aromaterapii. Maria zmarszczyła czoło. Nie chodziło o to, że chciała, aby patrzył na nią.

Byłoby jednak miło, gdyby zauważył, że stała przed nim na wpół naga. Przecież nie była jego

młodszą siostrą.

- No, skoro nie denerwujesz się tą dziwną aferą z użyciem mocy, to chyba sobie pójdę

- powiedział Michael.

- Nie! - zawołała Maria. - To znaczy, ja, hm... ja naprawdę potrzebuję obecności

dużego, silnego mężczyzny. Mama poszła na randkę, jeśli jesteś zdolny w to uwierzyć. A ja

wypożyczyłam stary film, który podobno jest dość przerażający. Jeśli go będę oglądać sama,

wiem, że zacznę wariować, słyszeć głosy i takie różne.

- Ale nie wtedy, kiedy ja będę w pobliżu. - Michael uśmiechnął się złośliwie.

Maria z trudem powstrzymała kolejny napad śmiechu.

- Zostaniesz? - spytała.

- Czemu nie? Lubię przerażające filmy. - Zrzucił buty, podłożył sobie poduszki pod

plecy i rozparł się wygodnie.

To było niesamowite. Zachowywał się tak, jakby stale ze sobą przebywali, a w gruncie

rzeczy jeszcze nigdy dotąd nie byli sam na sam. Maria była zadowolona, że czuje się przy niej

swobodnie. Z drugiej strony to utwierdzało ją w przekonaniu, że widzi w niej siostrę,

kumpelkę - nie było w tym ani cienia romantyzmu.

- Chcesz zadzwonić do rodziców? Mam telefon w pokoju - zaproponowała Maria.

- Nie - powiedział. - Ich nie obchodzi, o której wrócę do domu. Nauczyciele też nie

zwracają uwagi na prace domowe w ostatnim tygodniu szkoły.

- Nie rozumiem. - Maria potrząsnęła głową.

- Ach, tak. Stale zapominam wszystkim o tym powiedzieć. - Michael zajął się nagle

przestawianiem fiolek do aromaterapii z łóżka na nocny stolik. - Za kilka dni zmieniam

rodzinę zastępczą.

- Och!

Marii trudno było wierzyć, że o czymś takim można zapomnieć. Miała ochotę o tym

porozmawiać, ale jeśli Michael będzie chciał, to sam zacznie. Wzięła kasetę z filmem i

włożyła ją do magnetowidu. Pojawiły się pierwsze napisy czołówki. Trzeba czekać, aż znikną

z ekranu te tysiące nazwisk i zacznie się film.

Usiadła na łóżku obok Michaela. Po chwili wzięła poduszkę i położyła się. Jeśli on

uważał rozkładanie się na jej łóżku za zwykłą rzecz, to ona też nie będzie z tego robić

wielkiej sprawy. W jego bliskości miała jednak uczucie, jakby w jej ciele znajdowała się

jakaś mocno skręcona sprężyna.

- Jesteś już spakowany? - spytała.

- Będę. To już rutyna. Nic wielkiego. - Michael wpatrywał się w ekran telewizora,

jakby ta niekończąca się lista nazwisk była najbardziej interesującą rzeczą na świecie.

Nic wielkiego. Rzeczywiście. Już w to wierzę, pomyślała Maria. Nie mogła sobie

wyobrazić, jak można przenosić się z domu do domu i na każdym zakręcie spotykać „nowych

rodziców”. Ona mieszkała w tym samym domu od dzieciństwa. Jej matka i brat byli tu z nią,

tak jak zawsze, nadal jednak nie mogła się pogodzić z tym, że już nie ma z nimi ojca. Po

rozwodzie ojciec mieszkał w tym samym mieście, ale Maria czuła, że w jej życiu wszystko

się zmieniło.

- Film jeszcze się nie zaczął, a ja już się denerwuję - powiedziała. - Jeśli mama nie

wróci do domu, zanim się skończy, mógłbyś tu zostać? Mam śpiwór w szafie.

Maria doskonale wiedziała, że matka nie wróci do domu tak szybko, więc Michael nie

będzie musiał spędzać nocy w miejscu, do którego nie miał ochoty wracać.

- Oczywiście. Nie musisz się niczym martwić, księżniczko - powiedział i pociągnął

nosem. - Czujesz ten śmieszny zapach? Jak krople na kaszel i kwiaty?

- Tak - powiedziała. - To ładny zapach. Dziwna mieszanka, ale działa.

5

Isabel mocniej objęła Nikolasa i przytuliła policzek do jego pleców. Nie wiedziała,

dokąd ją wiezie, i mało ją to obchodziło. Zdawała sobie sprawę, że powinno ją to obchodzić,

ale co z tego. Zamknęła oczy, oddając się w pełni nowym doznaniom - był to zapach

skórzanej kurtki Nikolasa, ciepło jego ciała, rozgrzane powietrze pustyni, które rozwiewało

jej włosy.

Max dostałby szału, gdyby się dowiedział, że siostra jeździ po pustyni z jakimś

facetem, którego prawie nie zna. Michael zresztą też. No i na pewno Alex, ale to już z

zupełnie innego powodu.

Nie mogła jednak pozwolić, żeby Nikolas od niej odszedł. Od chwili, kiedy spojrzała

w jego złote oczy, odczuła niezwykłą siłę ich przyciągania. Czuła się tak, jakby szukała go

przez całe życie, nie uświadamiając sobie nawet, że czegoś poszukuje.

Była zdumiona. Co ją sprowokowało do takiego sentymentalnego bajdurzenia? Do

tych lirycznych bzdur? Zupełnie jak Tish, która uważała, że reklamy płatków śniadaniowych

są niezwykle romantyczne. Przecież Nikolas był po prostu facetem, a wszyscy faceci są do

siebie podobni. Całkowicie przewidywalni. Łatwi do manipulowania.

Isabel nie do końca jednak potrafiła się przekonać. Chodziła z wieloma chłopakami,

jeszcze więcej było takich, z którymi flirtowała, ale żaden z nich nie wywołał w niej takiej

reakcji jak Nikolas. Kiedy tamci na nią spoglądali, nie uginały się pod nią kolana. Takiego

faceta jak on jeszcze nie spotkała.

On, oczywiście, nie musi tego wiedzieć, napomniała się w duchu. Otworzyła oczy i

wyprostowała się na siodełku. Nadal obejmowała go w pasie. No bo niby co miała robić,

spaść z motocykla?

Starała się skupić na szybko przesuwającym się przed jej oczami krajobrazie. Nie

chciała stale myśleć o Nikolasie. Jaskinia! Uświadomiła sobie, w którym miejscu się znajduje.

Jechali w kierunku jaskini.

Nagle coś sobie przypomniała. Max i Michael mówili, że kilka dni temu śledził ich

jakiś motocyklista, kiedy wyruszyli na kolejne poszukiwanie. Czy to był Nikolas?

Dlaczego miałby ich śledzić? Kim on był?

Strasznie głupio zrobiłam, pomyślała Isabel. A jeśli on jest agentem Planu

Wyczyszczenia Bazy Danych? Jeśli pracuje dla Valentiego? Jeśli już wszystko o mnie wie?

Serce biło jej tak mocno, że czuła jego łomot w uszach.

Nikolas zatrzymał motocykl przy szczelinie prowadzącej do jaskini. Zeskoczył z

siodełka i opuścił się w dół, nawet nie spojrzawszy na Isabel.

Przyszło jej do głowy, żeby wsiąść na motocykl, wrócić do miasta i zawiadomić o

wszystkim grupę. Wystarczyło tylko uruchomić silnik i odjechać, zostawiając Nikolasa.

Ale to dałoby mu zbyt wiele do myślenia. Poza tym, gdyby pracował dla Valentiego,

nie zostawiłby jej tu samej, dając możliwość ucieczki.

Zeskoczyła z motoru i wsunęła się do jaskini. Kiedy dotknęła stopami kamienia, który

służył jej za punkt oparcia, uwolniła ręce, złapała równowagę i zeskoczyła w dół.

Skrzyżowała ręce na piersiach, wpatrując się w Nikolasa.

- Spodziewam się... - zaczęła. Chłopak roześmiał się głośno.

- To ci się zwykle udaje? - spytał. - Czy ci ziemscy faceci od razu wyskakują ze

swoich adidasów, kiedy zaczynasz stosować te sztuczki?

Isabel nie wierzyła własnym uszom. Czyżby Nikolas nie znał reguł gry? Czy nie

wiedział, że to on powinien się starać, by zrobić na niej wrażenie? Że ona może mieć każdego

faceta, jakiego tylko zechce, i że jego zadaniem jest przekonać ją, by zechciała właśnie jego.

Chwileczkę, pomyślała. Czy on powiedział „ziemscy faceci”?

Nikolas pochylił się i przeciągnął dłonią po metalicznej powierzchni inkubatora, który

Isabel dzieliła z Maxem.

- Większy niż mój - mruknął.

- Niż twój? - powtórzyła. Próbował jej wmówić, że on też jest kosmitą. Ale to nie

mogło być możliwe. Nie było innych kosmitów poza ich trójką. Usiłowała zachować spokój.

Musiała to przemyśleć, zorientować się, o co tu w ogóle chodzi.

Czy to pułapka? Może jednak Nikolas współpracował z Planem Wyczyszczenia Bazy

Danych? Może udawał, że jest kosmitą, by wyciągnąć od niej informacje?

Isabel, gotowa do ucieczki, zrobiła parę kroków w kierunku otworu jaskini. Ale jeśli

Nikolas był rzeczywiście agentem, który chciał sprawdzić, czy ona jest kosmitką, ucieczka

wzbudziłaby podejrzenia. Zachowuj się tak, jakbyś nie rozumiała, o czym on mówi,

pomyślała.

Chłopak tymczasem wyprostował się i obrzucił ją chłodnym spojrzeniem.

- Czuję bijący od ciebie strach - powiedział. - Rozczarowałaś mnie, Isabel. Myślałem,

że jesteś kimś, kto będzie wart mojej uwagi. A nie wystraszoną małą myszką.

Czy czuł jej strach, ponieważ był kosmitą, czy tylko zgadywał?

- Nie, to ja jestem rozczarowana - odgryzła się Isabel. - Czy mam to uważać za

świetną zabawę? Jeśli chcesz się ze mną zadawać, to musisz lepiej się starać. - Stała, patrząc

mu prosto w oczy. Bez względu na to, co się może stać, nie da mu poznać, że zna jaskinię i

inkubatory, że cokolwiek wie.

- To było dość przekonujące - powiedział Nikolas, unosząc brwi. - Poza tym że, jak

powiedziałem, czuję twój strach. Powinnaś nauczyć się blokować emocje. Mogę się założyć,

że nie czujesz niczego, co płynęłoby ode mnie.

„Isabel jest znudzona. Isabel odchodzi”. Odwróciła się od niego. Musiała się stąd

wydostać, pojechać do domu i omówić to wszystko z Maxem, Michaelem, Liz, Marią i

Alexem. Oni pomogą jej rozszyfrować grę prowadzoną przez Nikolasa. Obmyślą jakiś plan

postępowania.

- A twoje pytania? - odezwał się Nikolas. - Chciałaś mnie chyba spytać o mój sen?

Wiesz, ten, do którego weszłaś bez zaproszenia.

Sen... To był sen kosmity. Isabel zawahała się.

- Od chwili, kiedy wróciłem, wyczuwałem cię - szeptał Nikolas za jej plecami. -

Gdybyś nie przeniknęła do mojego snu, ja bym wszedł do twojego. - Podszedł do kamienia,

przy którym stała Isabel. Usiadł i posadził ją obok siebie.

- Skąd wróciłeś? - spytała. Serce nadal jej mocno biło, ale teraz nie była już pewna,

czy ze strachu, czy z emocji, że jest tak blisko niego.

Nikolas nie odpowiedział na jej pytanie.

- Posłuchaj. Mówiłeś, że nie lubisz pytań - powiedziała. - Ale jeśli chcesz, żebym

została, musisz zacząć mówić. To twoja decyzja.

- Okay, okay. Ja pierwszy wydostałem się z inkubatora.

Czekałem przez jakiś czas, ale zrobiło się zimno i byłem głodny. Opuściłem jaskinię.

Zabrałem inkubator ze sobą. Adoptowano mnie. Po kilku miesiącach moja rodzina

przeprowadziła się do Kalifornii - recytował śpiewnym głosem. - Przed kilkoma miesiącami

zacząłem mieć dziwne sny i wizje. Wiedziałem, że muszę tu wrócić. Więc załatwiłem to

sobie. I jestem tu. Zadowolona?

Isabel wpatrywała się w niego bez słowa. Była zaszokowana. Agent Planu

Wyczyszczenia Bazy Danych teoretycznie mógłby opowiedzieć taką historyjkę. Ale jeśliby

tak było, to znaczy, że oni wiedzą o kosmitach o wiele więcej, niż Isabel mogła sobie

wyobrazić.

Nikolas uważnie wpatrywał się w nią zwężonymi złotymi oczami.

- Nie wierzysz mi? - szepnął. Wiedziała już, jak go sprawdzić. Wyciągnęła rękę i

dotknęła twarzy chłopca. Odetchnęła głęboko, starając się nawiązać łączność. Jeśli jej się to

uda, będzie mogła poznać jego wspomnienia. Pozna prawdę. Nikolas odtrącił jej rękę i zerwał

się na nogi.

- Co ty, u diabła, wyprawiasz?! Myślisz, że pozwolę, byś przeniknęła do mojego

umysłu i trochę się tam rozejrzała?

A więc wiedział, że starała się nawiązać łączność. Wiedział też o inkubatorach.

Wiedział o przenikaniu do snów.

- Mówisz prawdę, tak? - szepnęła. - Jesteś naprawdę jednym z nas.

- Aha. Isabel potrząsnęła głową, W jej myślach zapanował zamęt.

Jeszcze jeden kosmita. Jeden z nich. To, o czym zawsze marzyła.

- Przykro mi, że starałam się nawiązać łączność bez pytania. Tylko... tylko myślałam,

że możesz być agentem Planu Wyczyszczenia Bazy Danych - pospieszyła z wytłumaczeniem.

- Nigdy o czymś takim nie słyszałem - powiedział Nikolas, siadając z powrotem na

kamieniu.

- To jest agencja rządowa, która została powołana do wyśledzenia kosmitów, którzy

mieszkają na Ziemi - odparła Isabel. Nagle rozjaśniło jej się w głowie. Zapragnęła wszystko

mu powiedzieć. Był jednym z nich! Właściwie rodziną. Czuła, że musi mu opowiedzieć o

swoim życiu z Maxem i Michaelem. On, wzrastając samotnie, nie znał tego. - Valenti, szeryf

Roswell, jest jednym z nich - dodała. - Tropi nas. - Spojrzała na Nikolasa, ciekawa jego

reakcji. Ją informacja o Valentim wprawiła w potworne przerażenie.

- To dlatego byłaś taka wystraszona. Myślałaś, że jestem łowcą kosmitów czy kimś w

tym rodzaju?

- Tak - przyznała Isabel. - Powinieneś być ostrożny, Nikolas. Bardzo, bardzo ostrożny.

Musisz przestać korzystać z mocy. Nawet przy takich drobnych rzeczach jak ta afera z

maskotką czy moją piłką golfową. Ty to zrobiłeś, prawda?

Skinął głową. Wcale nie wyglądał na zmartwionego. Isabel zaczęła się zastanawiać,

czy chłopak nie jest w szoku.

- Jakoś to do mnie nie dociera - powiedział.

- Rozumiem. Kiedy dowiedziałam się, że oni na nas polują, wpadłam w panikę. Ale

jeśli jest się ostrożnym...

- Nie. Nie o tym mówiłem - przerwał jej chłopiec, a jego złotobrązowe oczy nagle

zalśniły. - Nie rozumiem, dlaczego boisz się Valentiego - czy też kogokolwiek. Przecież oni

są tylko ludźmi. Jak ci może nawet przejść przez myśl, że któryś z nich może ci zrobić

krzywdę? To ty jesteś obdarzona mocą.

Isabel była zdumiona. Jestem obdarzona mocą, powtarzała w myślach. Ja jestem

obdarzona mocą.

Nikolas miał rację. Dlaczego bała się Valentiego, skoro to ona była obdarzona mocą?

Czuła, jak jej się rozluźniają mięśnie. Nie uświadamiała sobie, że były stale napięte.

Przyzwyczaiłam się do życia w strachu, pomyślała. Wydawało mi się to naturalne.

- To niesamowite - szepnęła, biorąc Nikolasa za rękę. - Nie wiedzieliśmy...

Myśleliśmy, że jesteśmy jedyni. Nigdy nam nie przyszło do głowy, że może być ktoś jeszcze.

Musisz poznać Maxa i Michaela.

- Już zaczęło mi się wydawać, że mylę się co do ciebie, Maxa i Michaela - powiedział

Nikolas. - Obserwuję was od dłuższego czasu. Nigdy nie używacie mocy. Teraz już wiem

dlaczego. Nadal nie mogę uwierzyć, że boicie się jakiegoś zwykłego człowieka. A jest was

troje. Ja sam z łatwością załatwiłbym Valentiego. Ty również.

Przez umysł Isabel przesunął się obraz szeryfa, który leży u jej stóp i błaga o litość.

Uśmiechnęła się.

- Max uważa, że należy być ostrożnym - powiedziała.

- Ostrożnym... Tak to nazywacie. Jaka to strata energii! Nikolas zaczął okręcać na

palcu pasmo jej jasnych włosów.

- Masz szczęście, że tu jestem, Isabel - szepnął. - Ktoś musi cię nauczyć, do czego

służy moc.

Alex rozejrzał się po dziedzińcu. Isabel i ten nowy chłopak, Nikolas, dalej stali pod

hikorą i rozmawiali. I stali bardzo blisko.

- Dasz mi chipsa z bekonem? - spytał Max.

- Tak, jasne. Masz. - Alex podał mu torebkę, nie odrywając wzroku od Isabel. Max,

Liz, Michael i Maria pewnie myśleli, że jego zachowanie jest żałosne. Mieli rację. Wiedział,

że nie powinien tak uporczywie wpatrywać się w Isabel, ale nie mógł przestać. To było

fizycznie niemożliwe.

To z powodu włosów. Był tego pewien. Rude włosy mogą fantastycznie wyglądać u

dziewczyn. Ale rudowłosi faceci wyglądają jak idioci. Gdyby Alex nie miał rudych włosów,

Isabel nie stałaby pod tym drzewem z Nikolasem. Siedziałaby przy nim. Dobra, wmawiaj to

sobie dalej, pomyślał Alex.

Rzucił jeszcze okiem w ich stronę. Szli do nich. No to super.

Teraz, kiedy usiłuje zjeść lunch, będzie torturowany z bliskiej odległości.

- Cześć! - zawołała Isabel. Wcisnęła się do ich kręgu pomiędzy Michaela a Marię.

Wzięła Nikolasa za rękę i posadziła obok siebie. Niezbyt szybko wypuściła jego rękę, jak

zauważył Alex.

Isabel dokonała prezentacji. Kiedy doszło do Alexa, nie patrzyła na niego. Gorzej, niż

myślałem, uświadomił sobie. Nie chce mi nawet spojrzeć w oczy.

Nie można było powiedzieć, że ze sobą chodzili, Alex odniósł jednak wrażenie, że

Isabel czuła, że między nimi „coś” jest. On zdecydowanie odczuwał to „coś”, kiedy byli

razem.

Zauważył, że Liz i Maria wymieniają znaczące spojrzenia. Widać było, że uważają, iż

Isabel zachowała się nie w porządku, przychodząc z innym facetem, kiedy jest tu Alex. Ale

one przyjaźniły się z nim na długo przedtem, zanim Michael, Max i Isabel dołączyli do ich

grupy. To naturalne, że będą stały po jego stronie.

- Chcemy wam coś powiedzieć - obwieściła Isabel. Była dziwnie podekscytowana.

Straciła typowy dla niej chłodny dystans.

Czuję się jak gość jakiegoś głupiego talk - show, pomyślał Alex. Wiem, że to, co

usłyszę, na pewno nie będzie mi się podobać.

- Nikolas jest jednym z nas - zakomunikowała, przesuwając wzrokiem od Maxa do

Michaela - Jego rodzice też byli na statku. Wyszedł z inkubatora wcześniej niż my i został za-

adoptowany. Jego rodzina wyprowadziła się stąd, zanim zaczęliśmy chodzić do szkoły, więc

nic o nim nie wiedzieliśmy.

Alex poczuł się tak, jakby dostał cios prosto w żołądek. Och, chłopie! Nikolas nie

tylko miał kasztanowate włosy. Był również kosmitą. Alex nie miał szans.

Zapanowała cisza. Wszyscy wpatrywali się w Nikolasa.

- Musiałeś się czuć bardzo samotny - przerwała milczenie Maria. - Max, Isabel i

Michael byli przynajmniej razem.

- Nie kupuję tego - odezwał się Michael, zanim Nikolas zdążył odpowiedzieć. - Nie

mogę uwierzyć - zwrócił się do Isabel - że przyprowadziłaś tu tego faceta, nie rozmawiając

najpierw z nami. Sprowadzasz nam na głowę człowieka, który, na przykład, mógłby

pracować dla Valentiego. Czyś ty postradała rozum, Isabel?

Pierwszym odruchem Alexa było stanąć w jej obronie. Nie był jednak pewien, czyby

sobie teraz tego życzyła.

- Ja też nie od razu mu uwierzyłam - powiedziała Isabel. - Ale przeniknęłam do jego

snu. Ma takie same wspomnienia jak my, z naszej rodzinnej planety. I wiedział, gdzie jest

jaskinia.

- To nie ma znaczenia. - Max potrząsnął głową. - Nie wyczuwam go, tak jak

wyczuwam ciebie i Michaela. Uważam, że on kłamie.

- Jesteście żałośni - prychnął Nikolas. - Tak bardzo się staracie, żeby nie używać

mocy, że nie wiecie nawet, że ją macie! Czy nie umiecie blokować swoich emocji? Nie wy-

czuwasz mnie, bo ja nie chcę, żebyś mnie wyczuwał.

- To dobra wymówka - mruknął Michael.

- Jeśli mi nie wierzysz, to mogę użyć swojej mocy i podpalić to drzewo. - Nikolas

zwrócił się do Michaela.

- Czy Isabel nie ostrzegała cię, żebyś nie używał mocy? - spytał z naciskiem Max.

- Widać, że kłamie. Nie umiemy wzniecać pożarów, używając mocy - powiedział

Michael.

Nikolas popatrzył na niego pogardliwym wzrokiem.

- On rozwinął swoją moc o wiele bardziej niż my - odezwała się Isabel. - Będzie

dawać mi lekcje.

No popatrz, zaraz staje w jego obronie, pomyślał Alex.

- Nie chcę, żebyś brała u niego jakieś lekcje - powiedział Max. - Nie chcę również, by

ktokolwiek z was korzystał z mocy.

- Wiesz co? Zupełnie mnie nie obchodzi, czego ty chcesz - oświadczył Nikolas.

- Macie zamiar stoczyć bitwę na śmierć i życie? - spytał Alex. - Jeśli tak, to ja zejdę

wam z drogi. Mam na sobie nową koszulę, a moja mama chybaby zemdlała, gdybym wrócił

do domu w koszuli poplamionej krwią, z przylepionymi kawałkami mózgu.

Nikolas i Max nie zwrócili na niego uwagi. I dobrze, Alex nie chciał bowiem się w to

mieszać. Dobrze sobie radził w bójkach, miał przecież trzech starszych braci, ale żaden z nich

nie dysponował kosmiczną mocą.

- Jeśli będziesz używał mocy, to sprowadzisz niebezpieczeństwo na nas wszystkich -

powiedział Michael.

Alex zauważył jego napięte mięśnie. Michael najwyraźniej nie był zachwycony

nowym znajomym - i to sprawiło mu pewną satysfakcję.

- Czy Isabel nie mówiła ci o szeryfie Valentim? - spytał Max. - Jego życiową misją

jest polowanie na kosmitów.

- Pracuje dla organizacji, która nazywa się Plan Wyczyszczenia Bazy Danych - dodał

Michael. - Nie wydaje się, żeby szukał nas tylko po to, żeby powiedzieć nam „cześć”.

Nikolas przesuwał wzrokiem od Michaela do Maxa.

- Zaraz, zaraz. Czy ja dobrze rozumiem? Wiem, że Isabel się boi. Ale wy dwaj też

macie stracha przed człowiekiem? To tak, jakbyście bali się muchy. Jeśli ten facet, Valenti

zanadto się do nas przybliży, zmiażdżę go.

- Nikolas ma rację - przekonywała Isabel. - Dlaczego tak bardzo boimy się

Valentiego? My mamy moc, a on nie.

- Nie mogę uwierzyć w to, co mówicie. - Liz odezwała się po raz pierwszy, a jej

ciemne oczy błyszczały gniewem. Valenti nie jest muchą. Jest niebezpieczny dla nas

wszystkich Nie znasz go - zwróciła się do Nikolasa - w przeciwieństwu do nas. Posłuchaj, co

on mi zrobił. On...

- Nie słucham tego, co mówią insekty.

Liz szarpnęła głową, jakby dostała w twarz. Maria zbladła.

Nikolas wstał i odszedł.

Totalny palant, pomyślał Alex. Dobrze, że Isabel tak szybko dowiedziała się, co to za

jeden.

Ale ona zerwała się na nogi i poszła za Nikolasem, nawet na nich nie spojrzawszy.

- Jak mogła to zrobić! - wybuchnął Michael. - Po prostu nie wierzę. Usiadła tu przy

nas i powiedziała: „Hej, to jest Nikolas. On też jest kosmitą”.

- Powinna była najpierw porozmawiać z nami. Sama - przyznał Max. - Jak gdyby nie

przyszło jej do głowy, że to dotyczy całej naszej szóstki. Ten facet może sprowadzić na nas

niebezpieczeństwo. O czym ona myśli?

To jasne, odpowiedział sobie Alex. Myśli, że chce mieć chłopaka z kasztanowatymi

włosami. I jak mi się wydaje, on nie ma nic przeciwko temu.

- Hej, Nikolas, zaczekaj! - zawołała Isabel. Stacey wyszła spod natrysku w samą porę,

żeby zobaczyć, jak Isabel idzie w ślady Nikolasa. Jej wargi wykrzywił ironiczny uśmieszek.

Nie sądź, że wygrałaś zakład - odezwała się słodkim głosem. - Widziałam was na

dziedzińcu. Wyglądało na to, że to ty trzymałaś go za rękę, a nie odwrotnie. To się nie liczy -

Utulała.

Zamknij się, Stacey! - burknęła Isabel. Zwolniła kroku. To było takie upokarzające -

zobaczono ją, kiedy dosłownie ścigała faceta. To zupełnie nie było w jej stylu.

Nikolas zatrzymał się przy swojej szafce w szatni. Isabel podeszła do zbiornika z

wodą, nalała sobie kilka łyków i zmusiła się do wypicia. Kiedy uznała, że nie będzie już

wyglądać na aż tak żałośnie zainteresowaną, podeszła do szafki Nikolasa i oparła się o nią.

- Max martwi się o mnie. Już taki jest. To chyba kompleks starszego brata -

powiedziała. - Michael też jest nadopiekuńczy.

- Gdybyśmy mieli przejmować się byle szeryfem, to byłoby tak, jakby generała, który

ma głowice nuklearne, niepokoił jakiś dzieciak z plastikowym karabinem.

Kiedy Isabel była małą dziewczynką, prześladowały ją koszmarne sny - szeryf Valenti

był wilkiem, który ją ścigał. Był tak blisko, wyraźnie widziała jego przerażające zęby. Nawet

kiedy podrosła, nie mogła się pozbyć uczucia, że ją kiedyś złapie, zamknie i będzie

przeprowadzał na niej jakieś okropne eksperymenty, po których znajdzie się w prosektorium.

- Naucz mnie, jak mam rozbudować moc - poprosiła. - Chciałabym umieć zrobić to, o

czym mówiłeś: zmiażdżyć Valentiego, gdyby była taka konieczność.

Niech Max mówi sobie, co chce. Nikolas miał rację. Ona ma moc, więc może być

silniejszą stroną. Byłoby cudownie, gdyby mogła spowodować, że Valenti będzie miał

koszmarne sny - o niej. Byłoby cudownie, gdyby nie musiała stale mieć się na baczności.

Albo gdyby mogła spędzić trochę czasu w towarzystwie Nikolasa. Może nawet nie

trochę.

Nikolas zatrzasnął drzwi szafki.

- Myślę, że potrafię cię odpowiednio wytrenować - powiedział. Jego wzrok wędrował

od czubków butów Isabel aż do twarzy i zatrzymał się na jej wargach.

- To super - szepnęła. Starała się nie patrzeć na jego usta, chociaż były takie

pociągające. Kiedy ją pocałuje? Jeśli tego wkrótce nie zrobi, ona będzie musiała przejąć

inicjatywę. - Dziś wieczór idziemy wszyscy do kina. Powinieneś z nami pójść.

Nie miała zwyczaju proponowania facetom, by gdzieś z nią poszli. Jeśli chodzi o

ścisłość, to nigdy tego nie robiła. Musieli sami o to zabiegać.

Ale Nikolas był nowy. Nikogo tu nie znał. Poza tym czuła, że jest od niego

uzależniona. Nie mogła znieść myśli, że nie będzie go widzieć przez cały długi weekend.

- Czy „my” oznacza również twoich ziemskich przyjaciół? - spytał Nikolas.

- Tak. Wiem, że to może wydawać się dziwne, że ziemskie istoty znają naszą

tajemnicę. Początkowo byłam tym kompletnie zszokowana - pospieszyła z wyjaśnieniem. -

Ale wszyscy troje świetnie się sprawdzili. Pomogli nam zmylić pościg, kiedy Valenti chciał

się do nas dobrać.

- Oni nie należą nawet do tego samego gatunku co my. I mają dziwny zapach -

powiedział Nikolas. - Siedzenie z nimi w kinie nie wydaje mi się zabawne.

- Daj spokój. Nie miałeś nigdy żadnego ziemskiego przyjaciela? - spytała Isabel.

- Nie, ale raz miałem psa. Przebywanie z ludźmi stępiło waszą moc. Spędzacie z nimi

tyle czasu, że zaczynacie myśleć tak jak oni, a potem zaczynacie wierzyć, że jesteście tacy

sami jak oni.

Isabel miała ochotę wytłumaczyć mu, że zupełnie nie ma racji, ale dała sobie z tym

spokój. Dopiero zaczynało się coś między nimi nawiązywać. Nie chciała tego niszczyć jakąś

głupią kłótnią.

Kiedy Nikolas bliżej pozna Alexa, Marię i Liz, zmieni o nich zdanie. Na pewno.

6

Max wiedział, że Liz idzie za nim korytarzem. Trudno mu było dokładnie określić, w

jaki sposób to się dzieje, ale wiedział. Może składały się na to różne drobnostki, jak odgłos jej

kroków czy też zapach szamponu, a on podświadomie przetwarzał te informacje.

Obejrzał się przez ramię. Tak, Liz szła korytarzem, stanowczym krokiem, jakby miała

jakieś bardzo ważne spotkanie. Zawsze tak chodziła.

- Odwieźć się do domu?! - zawołał.

Jak widać, jeszcze mu brakowało tych trudnych, krępujących chwil, kiedy był sam na

sam z Liz.

- Idę do Latającego Talerza - powiedziała, kiedy się z nim zrównała. - Ojciec nie

nauczył się jeszcze wpisywać do komputera planu dyżurów. Muszę mu to znowu pokazać.

Spędzała mnóstwo czasu w tej kosmicznej kawiarni, która należała do jej rodziny.

Dawniej, kiedy Max był nią całkowicie zafascynowany, a ona traktowała go tylko jako

partnera w laboratorium, często bywał w kawiarni Latający Talerz. Wysiadywał tam,

przyglądając się jej i udając, że patrzy w inną stronę. Gdyby nadal tak robił, byłoby to dziwne

i krępujące dla nich obojga.

- No... Nikolas - zaczęła Liz.

- Tak. Nikolas. Przepraszam cię za tego palanta. To, co mówił o ludziach, było

skandaliczne. A Isabel nie otworzyła nawet ust, żeby go uspokoić. To niesłychane.

- Max, nie musisz za niego przepraszać - stwierdziła Liz. - To, że on jest kosmitą, nie

oznacza, że jesteś za niego odpowiedzialny.

Chłopak potrząsnął tylko głową.

- Myślę, że my wszyscy będziemy musieli stać się odpowiedzialni za niego -

powiedział. - Jeśli będzie nadużywał mocy, szeryf Valenti zacznie go ścigać... a to stanowi

niebezpieczeństwo dla nas wszystkich. Masz jakiś pomysł?

- Już wiem! - zawołała Liz. - Zaproszę go na imprezę Witaj w Roswell. Tak się

wzruszy, że przestanie uważać mnie za insekta.

- To lepsze niż mój plan - przyznał Max.

- Jaki?

- Nie mam żadnego. Muszę mieć jakiś pomysł, pomyślał. Nie można pozwolić, by

Nikolas zrobił coś głupiego. Wsiedli do jeepa i Max wyjechał z parkingu.

- Musimy znaleźć jakiś sposób, żeby przekonać go, jak niebezpiecznym facetem jest

szeryf Valenti - odezwała się Liz. - Nikolas myśli, że może użyć mocy i go zabić. Zapomina,

że Valenti jest członkiem dużej organizacji. Jestem pewna, że jeśli agenta Planu

Wyczyszczenia Bazy Danych spotka śmierć, to zaraz pokażą się tutaj inni agenci, żeby

rozpocząć dochodzenie.

- Ty o tym wiesz i ja o tym wiem, ale nie wydaje mi się, żeby Nikolas był facetem, do

którego przemawiają rozsądne argumenty.

- Może moglibyśmy porozmawiać z Isabel, a ona porozmawiałaby z Nikolasem -

zasugerowała Liz.

- Rzeczywiście, Przecież wszyscy wiemy, jak rozsądna jest moja siostra - powiedział

Max.

Isabel dostawała szału, kiedy ktoś udzielał jej rad. Szczerze wierzyła, że wszelkie

normy postępowania zupełnie jej nie dotyczą. Trzeba przyznać, że ostatnio nie nadużywała

mocy, ale tylko dlatego, że jeszcze nie ochłonęła po aferze z Valentim. Teraz, kiedy Nikolas

przekonał ją, że nie powinna obawiać się szeryfa, Max nie wiedział, co siostrze może przyjść

do głowy. W każdym razie Isabel i Nikolas byli niebezpieczną parą.

- Nikolas jakoś dotychczas dawał sobie radę. Najwyraźniej nikt nie odkrył jego

tajemnicy. Nie może więc być całkowicie nieobliczalny - wykoncypowała Liz.

- Chyba że likwidował każdego, kto był bliski prawdy - odpowiedział Max.

- Uważam, że wiadomość o kosmicie seryjnym zabójcy narobiłaby dużo hałasu w

mediach - przekonywała go Liz.

Max uświadomił sobie nagle, że prowadzą prawdziwą rozmowę. On coś powiedział,

ona odpowiedziała, on coś jeszcze dopowiedział. Nie zapadało żenujące milczenie.

Zaparkował jeepa przed kawiarnią. Gdy poczuł na ramieniu dłoń Liz, całym jego

ciałem wstrząsnął dreszcz.

- Max, ja ciebie znam. Uważasz, że musisz znaleźć wyjście z tej sytuacji, żeby nic

złego się nie stało. Że to ty za to odpowiadasz. Ale nie możesz wszystkiego kontrolować.

Oszalejesz, jeśli będziesz próbował to robić.

- Chodzi mi tylko o to, że jeśli oni zaczną wariować i będą nadużywać mocy, możemy

wszyscy znowu znaleźć się w niebezpieczeństwie - tłumaczył jej Max.

- Jeśli do tego dojdzie, to wtedy wszyscy pomyślimy, co zrobić. Razem.

Max skinął tylko głową. Nagle nie potrafił nic powiedzieć. Liz wzięła torebkę i plecak

i zawahała się na chwilę.

- Będziesz mógł pójść dzisiaj z nami do kina? - spytała, nie patrząc na niego.

Nie był pewien, czy potrafiłby temu sprostać. A gdyby miał siedzieć obok Liz? Nie

wytrzymałby dwóch godzin w ciemności, żeby jej nie dotknąć.

Postanowił tego wieczoru nie eksperymentować.

- Nie mogę. Rozpoczynam nową pracę.

- Trudno. Mam nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie - powiedziała Liz, wyskakując z

jeepa. - Dziękuję, żeś mnie podwiózł.

Muzeum UFO, gdzie miał pracować, znajdowało się dwie przecznice dalej. Może po

pewnym czasie będzie mógł im zasugerować, żeby zawarli umowę z kawiarnią Latający

Talerz. Na przykład, jak pokażesz bilet do muzeum, to masz darmowy deser czy coś w tym

rodzaju.

Wjeżdżając na muzealny parking, Max potrząsnął ze smutkiem głową. Znowu to robił.

Zupełnie bezwiednie kojarzył wszystko z Liz - wszystko, co zobaczył, przeczytał lub usłyszał.

Jechał do muzeum, więc od razu powiązał muzeum z Latającym Talerzem, ponieważ obie

firmy zarabiały na kosmitach. Potem bardzo już było łatwo połączyć Latający Talerz z Liz,

ponieważ kawiarnia była własnością jej rodziców i ona w niej pracowała. W ten sposób wpadł

na pomysł nawiązania współpracy muzeum z kawiarnią.

Żałosne, pomyślał.

Spojrzał na zegarek. Już czas. Szybko wysiadł z jeepa. Jego nowy szef, Ray Iburg,

wydał mu się podczas rozmowy kwalifikacyjnej całkiem fajny. Poza tym praca w muzeum

będzie zabawniejsza niż ostatnie zajęcie Maxa - zbieranie materiałów dla ojca. Mogło to być

interesujące, gdyby ojciec prowadził sprawy kryminalne, ale zajmował się sprawami

związanymi z zanieczyszczeniem środowiska i Maxowi robiło się już niedobrze, gdy czytał

kolejny raz o wyciekach oleju.

Kiedy był już w drzwiach muzeum, w jego stronę poleciało coś białego. Był to jasny

kombinezon, naszywany przezroczystymi kryształami górskimi.

- Twój uniform! - zawołał Ray Iburg.

- Dziękuję, panie Iburg - powiedział Max. - Cieszę się, że będę tu pracował.

- Ray, musisz mówić do mnie Ray. Bo będę myślał, że mam już sto lat.

Max nie mógł się zorientować, w jakim wieku jest nowy szef. Włosy na czubku głowy

miał już przerzedzone, zaczynał też siwieć. Ale jego skóra wygląda jak z reklamy kremu na

pryszcze, z tej części „po”. Była jasna i gładka. Max nie zauważył ani jednej zmarszczki na

jego twarzy.

- Doszedłem do wniosku, że nadszedł czas, aby muzeum przeprowadziło dokładne

badania na temat powiązań Elvisa z kosmitami - oznajmił Ray. - Właśnie dlatego zamówiłem

nowe uniformy. Pomyślałem, że moglibyśmy narysować sobie baczki. Mogę je również

zrobić z resztek dywanu.

Max skinął głową, jakby doskonale się orientował, o czym szef mówi. To był

pierwszy dzień pracy. Chciał zrobić dobre wrażenie.

- Zacząłem robić wielką wystawę wokół powiększonej fotografii Marsa - mówił dalej

Ray.

- Mars - powtórzył chłopiec. Czy ten facet był normalny? Czyżby Max dostał pracę u

faceta, który jest psychiczny?

- Nie masz pojęcia, o czym mówię, prawda? - spytał Ray.

- Hm... nie - przyznał Max. - Chyba będę musiał trochę poczytać.

- Mamy niezwykłe fotografie powierzchni Marsa. Ogromne formacje skalne, które

przypominają twarz Elvisa. Przynajmniej niektórzy tak uważają - tłumaczył Ray. - Carl Sagan

pięknie o tym napisał. „Wśród miliardów skał na Marsie tylko ta jedna wydaje się

przypominać Króla. Rad nierad, muszę przyznać, że może to być oznaka istnienia nie tyle

istot o wysokiej inteligencji, co kosmitów o niskich standardach rozrywki”.

Max powstrzymywał się z trudem, by nie wybuchnąć śmiechem. Nie chciał obrazić

szefa.

- Trzeba się z tego śmiać - powiedział Ray, klepiąc go po ramieniu. - Ja cały czas się

śmieję. Staraj się jednak zachować powagę, kiedy będziesz rozmawiać ze zwiedzającymi.

Ludzie traktują to bardzo poważnie.

- Oczywiście. - Max pomyślał, że łatwo mu będzie polubić tę pracę. Szef był całkiem

w porządku.

- Zmierz kombinezon. Chcę sprawdzić, czy rozmiar jest dobry. Tam jest łazienka.

Chłopiec wziął lśniący kombinezon pod pachę i ruszył w stronę łazienki. Żadnemu z

jego przyjaciół nie będzie wolno odwiedzać go w pracy, postanowił. Umarliby ze śmiechu,

gdyby zobaczyli go przebranego za Elvisa.

Elvis. Jak można połączyć Liz z Elvisem? Ona nie miała psa myśliwskiego. Chyba

miała jakieś niebieskie buty, ale nie z zamszu.

To już totalna obsesja, pomyślał. Staję się nudny.

Na jaki film idziemy? - spytała Maria.

- Może na ten nowy, z Freddym i Jasonem - zaproponował Michael.

Siedział wciśnięty pomiędzy Marię i Liz na tylnym siedzeniu volkswagena Alexa. Ale

nie narzekał.

- Trochę przerażający - powiedziała Maria.

I właśnie dlatego Michael go zaproponował. To było zabawne, kiedy oglądali ten

horror u Marii. Okropnie się przejmowała, piszczała i wbijała mu paznokcie w ramię.

- Nie musisz się denerwować, kiedy ja jestem w pobliżu - zażartował.

- Liz nie cierpi horrorów - powiedziała Maria. - Ma zbyt naukowe podejście. Coś w

rodzaju: „Gdyby kogoś tak dokładnie porąbano toporem, już by nie żył”.

- Więc na co miałabyś ochotę, Liz? - spytał Michael. Nie odpowiedziała. Z czołem

przyciśniętym do szyby wyglądała przez okno.

Maria obróciła się do Michaela i wypowiedziała bezgłośnie: „Max”. Chłopak skinął

głową. Dobrze znał ten tęskny wyraz. Stale widywał go na twarzy przyjaciela.

- A wy? - zwrócił się do Isabel i Alexa.

- Dowolny - powiedziała Isabel. Była zajęta malowaniem paznokci na jasnozielony

kolor.

Michael nie bardzo rozumiał dlaczego. Zielone paznokcie?

- Wszystko mi jedno - powiedział Alex. Michael i Maria wymienili spojrzenia.

Zarówno Alex, jak i Isabel zawsze wiedzieli, co chcą zobaczyć, i wyrażali swoje życzenia w

bardzo zdecydowany sposób. Alex miał nawet całą listę filmów, których nigdy nie miał

zamiaru oglądać. Nazywał ją listą G. Stanowczo odmawiał pójścia na filmy, nazwane przez

krytyków sentymentalnymi, na te z napisami i na te, w których grała Meryl Streep. Były tam

jeszcze inne filmy, ale Michael już tego nie pamiętał.

- Okay - powiedział. - Freddy i Jason. Dobrze wiedział, dlaczego Alex i Isabel są tak

dziwnie spokojni. Założyłby się, że oboje myśleli o Nikolasie - z zupełnie różnych powodów.

Michael był ciekaw, czy Nikolas znajdzie się w ich grupie, czy będzie razem z nimi

chodził do kina i tak dalej. Ale nie bardzo to sobie wyobrażał. W czasie lunchu Nikolas

zachował się koszmarnie w stosunku do Liz. Zanim mógłby zacząć z nimi przebywać,

musiałby nieźle się napracować nad przeprosinami i nad przystosowaniem do towarzystwa

ludzi.

Jednak było to możliwe. On, Michael, stanowił tego przykład. Zanim Max

zorganizował spotkanie całej szóstki i nawiązał między nimi łączność, Michael nie był

zainteresowany przebywaniem w towarzystwie ziemskich istot.

Nie uważał ich za insekty czy coś w tym rodzaju jak Nikolas.

Grał z nimi w koszykówkę, czasem nawet trochę flirtował z jakąś ładną dziewczyną,

ale przed nawiązaniem łączności nigdy nie miał „ziemskiego” przyjaciela. Teraz nawet słowo

„przyjaźń” nie wydawało mu się dostatecznie silne, gdyby chciał opisać uczucia, jakie żywił

w stosunku do Marii, Liz i Alexa. Byli dla niego kimś więcej niż rodziną. Nie wyobrażał

sobie nigdy, że mógłby żywić takie uczucia wobec kogoś poza Maxem i Isabel.

Tylko dzięki tej rodzinie przyjaciół mógł się przenosić z jednej rodziny zastępczej do

drugiej, nie dając się stłamsić psychicznie. Już nie potrzebował tych rodzin, nie musiały

dawać mu oparcia i obdarzać uczuciem. To wszystko otrzymywał od Maxa. No i, naturalnie,

od Isabel. Fakt, że Maria, Liz i Alex tak szybko stali się mu bliscy, omal nie zwalił go z nóg.

Prędzej by się spodziewał, że potrafi nawiązać taką natychmiastową więź z innym

kosmitą. Mieli przecież tę samą pamięć zbiorową, ten sam kod genetyczny. Nikolas

tymczasem nie miał nawet ochoty porozmawiać z nim czy z Maxem. Jak gdyby to wszystko,

co ich łączyło, nie miało dla niego żadnego znaczenia. Interesowała go tylko Isabel.

Michael rzucił na nią okiem. Nie pasowała do takiego faceta jak Nikolas. Była dla

niego o wiele za dobra, bez względu na to, z jakiej pochodził planety.

Alex wjechał na parking centrum handlowego i zatrzymał samochód. Maria i Michael

wysiedli, ale reszta nie ruszała się z miejsca. Michael popatrzył na Marię i potrząsnął głową.

Powinni byli iść do kina z trzema zombi. To pewnie byłoby bardziej zabawne.

- Prosimy o zabranie bagażu podręcznego. Dziękujemy, że skorzystali państwo z

naszych usług - powiedziała Maria, otwierając drzwi samochodu od strony Alexa.

- Do dowidzenia - rzucił Michael, otwierając drzwi dla Liz.

Uśmiechnęła się z lekka i wysiadła z samochodu.

Michael i Maria poszli pierwsi. Kusiło go, żeby spoglądać do tyłu i sprawdzać, czy

Alex, Isabel i Liz idą za nimi. Wydawało mu się, że prowadzi wycieczkę przedszkolaków.

Nagle usłyszeli ryk silnika. Motocykl.

- Oho - mruknęła Maria. Michael obrócił się i zobaczył pędzącego przez parking

Nikolasa. Jechał w ich stronę.

Gdy Michael rzucił okiem na Isabel, usiłowała zachować obojętny wyraz twarzy.

Widział jednak, że pojawienie się Nikolasa wprawiło ją w stan całkowitego odurzenia.

Muszę z nią porozmawiać na temat tego palanta, pomyślał.

Nikolas zatrzymał się przy nich, lecz nie odezwał się ani słowem. Wyciągnął tylko

rękę do Isabel. Zanim Michael zdążył cokolwiek zrobić, zanim nawet zdążył pomyśleć,

dziewczyna wskoczyła na motor i odjechali z rykiem silnika.

- Ja cię kręcę - powiedziała Maria.

- Nie podoba mi się to - wymamrotał Alex. Wielka mi nowina, pomyślał Michael. Ale

jemu to też się nie podobało, zwłaszcza myśl, że Isabel jest sama z Nikolasem. Owszem,

Nikolas był kosmitą, jednym z nich, ale to wcale nie oznaczało, że powinna mu ufać. Michael

zupełnie mu nie ufał.

7

- Czy mogę coś z tego powycinać? - spytała Maria, biorąc żurnal z komódki Liz.

Po powrocie z kina dokładnie przedyskutowały problem Isabel - Nikolas - Alex.

Potem przeanalizowały film. Teraz Liz pracowała nad ułożeniem podania do college'u, a jej

przyjaciółka nad swoimi paznokciami. To cudowne, pomyślała Maria, że mogę siedzieć w

jednym pokoju z Liz, kiedy każda z nas jest zajęta czym innym, i możemy rozmawiać albo

nie. Trzeba być bardzo zaprzyjaźnionym, żeby czuć się swobodnie w takiej sytuacji.

- Oczywiście. Czy mogę wiedzieć po co? - spytała Liz. Liz naklejała właśnie znaczki

na kopertę z dokumentami, które miała wysłać na Uniwersytet Stanu Kalifornia w Los

Angeles.

- W centrum handlowym widziałam dziewczynę, która miała na każdym paznokciu

przyklejone jakieś słowo. Też chcę tak zrobić, ale nie wiem, jakie słowa wybrać - powiedziała

Maria.

- Możesz zmontować żądanie okupu - zaproponowała Liz. - Porywacze zawsze

używają liter wydartych z gazet, żeby policja nie zidentyfikowała ich po charakterze pisma.

- Bardzo zabawne - skwitowała Maria i rzuciła w przyjaciółkę poduszką. - Ja

myślałam raczej o jakimś przekazie do podświadomości.

- Aha. Na przykład: „Jestem chętna. Twój telefon?” - zażartowała Liz.

- Ha. Ha. Ha. Daj mi znać, w który weekend będziesz grał w Vegas.

Liz wzięła inne pismo i rzuciła się na łóżko obok przyjaciółki.

- Może ja też wyślę jakiś przekaz do podświadomości. Żeby Max zrezygnował

wreszcie z tego „przyjacielskiego” układu.

- Dziwi mnie, że jeszcze się nie załamał - powiedziała Maria. - Gdybyś wiedziała, jak

on na ciebie patrzy...

- Znowu to samo. - Liz potrząsnęła głową. - Znowu rozmawiamy o Maksie. A miałam

dać ci chwilę wytchnienia.

- Mów o nim, ile tylko chcesz. Przyślę ci rachunek. - Maria wzięła nożyczki i wycięła

z żurnala wyraz „miłość”. - Musimy ci znaleźć faceta, żebyś też mogła sobie na niego

ponarzekać - powiedziała Liz. - Myślę, że Kyle Valenti jest wolny.

- Kyle „ośmiornica” Valenti - Maria zmarszczyła nos. - Ale to nie najgorszy pomysł.

Mogłabym zacząć z nim chodzić i używając swojego kobiecego czaru, wyciągnąć od niego

wszystkie tajne informacje o szeryfie.

Liz natychmiast spoważniała.

- Musisz mi obiecać, że nigdy czegoś takiego nie zrobisz. To zbyt niebezpieczna gra.

- Przyrzekam. Przysięga najlepszej przyjaciółki - powiedziała Maria.

„Przysięga najlepszej przyjaciółki” to były słowa obietnicy, którą dziewczęta

wymyśliły w piątej klasie. Maria zachowała listę okropności, na które można by się narazić,

łamiąc „Superuroczystą absolutnie niezrywalną przysięgę najlepszej przyjaciółki”.

- Dobrze - powiedziała Liz, kartkując pismo.

- Kiedy patrzę na ciebie, na Maxa i Alexa, to niekoniecznie miałabym ochotę się

zakochać. Nie muszę szukać dodatkowych problemów. Wiesz, że moja mama chodzi teraz na

randki w moich ciuchach?

- Alex robił wrażenie całkowicie załamanego, kiedy Isabel odjechała z Nikolasem -

powiedziała Liz.

- Dziwne, że to zauważyłaś. Sama byłaś nieźle zdołowana. „Gdzie, ach, gdzie jest

teraz moje słoneczko Max?”

- Tak. Zauważyłam. Biedny chłopak - stwierdziła Liz, rzucając okiem na przyjaciółkę.

- Myślałam kiedyś, że może ty i Alex....

- Tak. Kiedy w zeszłym roku sprowadził się do Roswell, pomyślałam: a może. Ale

jednak nie. On jest przeuroczy i bardzo zabawny, nie pobudza mnie jednak do tego... no

wiesz. On nie... - Maria wzruszyła ramionami.

- Nie pobudza twojego serca do szybszego bicia - powiedziała jej Liz.

- Otóż to. Usłyszały dochodzącą z głębi domu melancholijną piosenkę.

The Doors, pomyślała Liz.

- Moi rodzice wrócili - powiedziała Liz.

- Czy twój tata dobrze się czuje? - spytała Maria, unosząc brwi.

Poznały się w drugiej klasie. Maria wiedziała już wszystko o rodzinie Liz. Kiedy jej

ojciec był w dobrym humorze, słuchał Grateful Dead. Ten zespół był na niekwestionowanym

topie skali dobrego nastroju pana Ortecho. The Doors to było całkowite dno. Teraz właśnie

pan Ortecho słuchał The Doors.

- Jutro są urodziny Rosy - wyjaśniła Liz.

- Och - wymamrotała Maria. - Tak. Bardzo mi przykro. Powinnam była pamiętać.

Dobrze się czujesz?

Liz skinęła głową. Dzień urodzin zmarłej siostry nie dotykał jej tak boleśnie jak

rodziców. Nie dlatego, że nie kochała Rosy. Kiedy Liz była małą dziewczynką, uwielbiała

Rosę i zawsze starała się zwrócić na siebie jej uwagę. Klasyczny przykład syndromu młodszej

siostry.

Nie myślała o Rosie bardziej intensywnie, kiedy zbliżał się dzień jej urodzin. Myślała

o niej tyle co zawsze, czyli bardzo dużo. Codziennie.

Wciąż słyszała cichy wewnętrzny głos: „Żebyś nie skończyła tak jak Rosa”. Czasem

był to głos jej matki, czasem ciotki Eleny, babuni, a czasem głos jakiegoś wujka czy też

kuzyna. Ale przeważnie był to głos ojca.

Liz robiła wszystko, by ani tata, ani nikt inny nie musiał się obawiać, że Liz

przedawkuje, jak to zrobiła Rosa, kiedy była w liceum. Liz była wzorową uczennicą i można

się było spodziewać, że to właśnie ona dostąpi zaszczytu wygłoszenia w szkole mowy

pożegnalnej. Starała się przepracować w kawiarni jak największą liczbę godzin i odkładała

większość zarobionych tam pieniędzy. Zawsze pamiętała o urodzinach niezliczonych

krewnych. Za każdym razem dzwoniła do rodziców, kiedy miała później wrócić do domu.

Uśmiechała się, nawet kiedy była bardzo zmęczona.

Spojrzała na ekran komputera. Popatrzyła na listę uczelni, do których złożyła podanie

o przyjęcie na studia. Były okresy, że nie mogła się doczekać, kiedy skończy szkołę i

wyjedzie z miasta. Kiedy będzie mogła zamieszkać tam, gdzie nikt nie znał Rosy i nie będzie

się martwił, że siostra może pójść w jej ślady.

- Hej, Liz, jesteś taka milcząca. Przepraszam cię - odezwała się Maria. - Nie miałam

zamiaru przypominać ci tych smutnych spraw.

- Nic się nie stało. - Liz związała włosy na czubku głowy. - A Michael? - spytała.

Musiała zmienić temat rozmowy i to natychmiast.

- Michael? - Maria gwałtownie uniosła głowę.

- Tak. Zakończyłyśmy już rozmowę na temat twojego życia uczuciowego -

powiedziała Liz.

- Chcesz powiedzieć na temat jego braku - przerwała jej Maria.

- Mówiłyśmy już też o mnie, Maksie, Isabel i Aleksie - kontynuowała Liz. - Został

nam jeszcze tylko Michael. Myślisz, że zwrócił uwagę na jakąś dziewczynę z naszej szkoły?

Maria wycięła z żurnala wyraz „ból” i teraz bardzo starannie go przycinała.

- Nic mi o tym nie wiadomo - powiedziała. - Sądzisz, że on mógłby... to znaczy, czy

chciałby... no wiesz, zadawać się z ziemską istotą?

- Zawsze trzymał się z daleka od ludzi - przypomniała jej przyjaciółka. - Ale wtedy nie

znał jeszcze „trojga wspaniałych”.

- Ciekawa jestem, czy „troje wspaniałych” zdoła przekonać Nikolasa, że istoty

ziemskie też są ludźmi - zauważyła Maria.

- Nie jestem tego pewna. Nie wyobrażam sobie, żeby Michael mógł nawet pomyśleć,

że jesteśmy insektami - powiedziała Liz. Potrząsnęła głową i długie ciemne włosy opadły jej

na ramiona. - Nie podoba mi się ta sprawa z Nikolasem - dodała. - Wiem, że Max też się tym

martwi.

- Jak myślisz, co Nikolas i Isabel mogą teraz robić? - spytała Maria.

- Cokolwiek robią, mam nadzieję, że nie będą używać mocy. Nie mam ochoty na

kolejne spotkanie z Valentim.

- Może powinnyśmy powiedzieć Maxowi, że Isabel odjechała z Nikolasem? - spytała

Maria.

Liz myślała już o tym. Miałaby pretekst, by do niego zadzwonić i usłyszeć jego głos.

Ale on nic nie mógł zrobić. Żadne z nich nie było w stanie nic zrobić, jeśli Nikolas i Isabel

zechcą zabawiać się mocą.

- Nie - powiedziała. - Przecież nie mają zamiaru popełnić przestępstwa.

Czy „włamywanie się” i „wchodzenie” znaczy dla ciebie to samo? - spytała Nikolasa

Isabel.

- To są przepisy tylko dla ludzi. Co? - spytał, spoglądając na nią przez ramię. - Nigdy

nie używałaś mocy, by otworzyć zamek?

- Prowadziłam raczej spokojny tryb życia.

- Znajdę na to radę. - Nikolas uśmiechnął się. Isabel przebiegł dreszcz podniecenia.

Tak, on niewątpliwie miał to „coś”.

- Skup się na molekułach zasuwy i ściskaj je - tłumaczył Nikolas. - To nic trudnego. -

Otworzył drzwi i wciągnął dziewczynę do środka.

To miejsce miało zapach... kręgielni. Isabel nie cierpiała kręgielni. Była tam tylko raz,

jako dziewczynka, z okazji urodzinowego przyjęcia jakiegoś dziecka. Zapamiętała jednak, że

to wszystko razem było dość obrzydliwe. Musiało się wkładać buty, które były już przedtem

używane przez wiele śmierdzących stóp. Nawet otwory w kulach były brudne. Tkwiły w nich

jakieś okruchy, brudy czy coś równie paskudnego.

Była tu jedynie dlatego, że Nikolas chciał zagrać w kręgle, a jej zależało na tym, by

być tam gdzie on. To było najważniejsze. Inni faceci zawsze szli tam, gdzie ona chciała, ale

Nikolas nie był zwykłym facetem.

- Gra tymi dużymi kulami jest za łatwa. Wezmę tamte - powiedział. Podszedł do

jednego ze stołów i wziął dwie kule. Gdy rzucił jedną do Isabel, zdziwiła się, że jest tak

ciężka.

Chłopak podciągnął podkoszulek i zaczął wkładać do niego kule. Isabel starała się nie

patrzeć zbyt ostentacyjnie na jego brzuch, płaski i umięśniony. Nikolas był zbudowany bez

zarzutu - ani zbyt napakowany, ani zbyt szczupły. Po prostu super.

- Chodź - powiedział. Zapalił łokciem rząd światełek i poprowadził ją do najbliższego

toru.

Przynajmniej te kule nie mają ohydnych małych otworków na palce, pomyślała Isabel.

Nikolas rzucił kule na wypolerowaną drewnianą podłogę i położył się obok. Potoczył

kulę wzdłuż toru. Kręgle przewracały się z trzaskiem.

Zapomniałam o tym hałasie, pomyślała Isabel. Następna przyjemność.

- Huuu! - wykrzyknął Nikolas. - Zwaliłem wszystkie. Dziewczyna uśmiechnęła się.

Może w pewnych sytuacjach on był jednak zwykłym facetem. To nawet było miłe.

- Oszukiwałeś - powiedziała. - Czułam, że używasz mocy, by popchnąć kulę.

Usiadł i potrząsnął głową ze zdumieniem.

- Ktoś cię nieźle zaprogramował - rzekł. - Dlaczego używanie mocy ma być

oszustwem? Urodziliśmy się z nią. Czy ty też oszukujesz dlatego, że ładnie wyglądasz?

Urodziłaś się z tymi włosami, tymi oczami i... wszystkim innym.

A więc uznał ją za ładną. Niech uważa, żeby nie skończyć jak ci faceci, którzy łażą za

nią z obłędem w oku. To by jej się spodobało - nawet bardzo.

- Max twierdzi, że używanie mocy nie jest bezpieczne - powiedziała.

Brat wbijał jej do głowy, że może użyć mocy tylko w wyjątkowej sytuacji.

Oczywiście Isabel sięgała po nią o wiele częściej, ale zawsze czuła się wtedy winna.

- Max - prychnął pogardliwie Nikolas. - On musi wreszcie zrozumieć, że nie jest

człowiekiem. I że nigdy nim nie będzie. I że to jest dobre.

Położył się z powrotem na podłodze. Isabel odczuła powiew mocy i nagle chłopak

pomknął wzdłuż toru, unosząc się jakieś trzy centymetry nad podłogą, po czym zwalił

wszystkie kręgle głową i natychmiast stanął na nogi.

- I co? Czy człowiek potrafiłby to zrobić? Isabel potrząsnęła głową.

- Czy człowiek miałby ochotę to zrobić? - spytała.

- Musisz spróbować. Fajnie jest unosić się w powietrzu. Unosić się w powietrzu. Samo

przebywanie z Nikolasem przypominało unoszenie się w powietrzu. Przy nim Isabel czuła się

całkowicie wolna. Wolna, lekka i rozświetlona. Zupełnie inaczej niż w towarzystwie Maxa i

całej reszty. No cóż, byli jej bliscy; wiedziała, że ona jest im również bliska, ale czasami

czuła, jak ciągną ją w dół tą swoją powściągliwością i ostrożnością.

- Próbujesz czy nie? - spytał Nikolas.

- Nie ma mowy. To niewiele się różni od rozwalania głową puszek od piwa, co jest

całkiem idiotyczną zabawą ludzi - oświadczyła.

Tak, zgodziła się wejść do kręgielni, ale istniały jednak pewne granice. Poza tym nie

mogła pozwolić, by Nikolas zawsze stawiał na swoim.

- Nie powinnaś stale mówić „nie ma mowy”. Trzeba wszystkiego spróbować,

przynajmniej raz - powiedział Nikolas.

Po chwili Isabel sunęła trzy centymetry nad podłogą, wprost na kręgle.

- Nikolas, nie! - wrzasnęła.

Kiedy miała już uderzyć w nie głową, popłynęła do góry. Nikolas przeszedł wzdłuż

toru i spojrzał na nią.

- Chyba mi nie powiesz, że to nie było zabawne - rzekł. Poczuła, że łagodnie opada i

staje na nogi.

- Tak. To było zabawne - przyznała. Nigdy jeszcze czegoś podobnego nie zaznała.

Czuła się jak w kolejce górskiej, w najwspanialszym wesołym miasteczku na świecie.

- Jestem głodny. Jest tu jakiś snack bar? - spytał Nikolas, idąc na tyły kręgielni. -

Trafiony - powiedział, przeskakując przez drewnianą ladę. - Mają tu automat z lodami.

Isabel przeszła pod kontuarem. Chciała zapalić światło, ale chłopak ją powstrzymał.

- Po ciemku jest zabawniej - szepnął. Wzruszyła ramionami. I tak lepiej widziała w

ciemnościach.

- Strzelałaś kiedyś lodami? - spytał Nikolas. Wziął ją za rękę i pociągnął w stronę

automatu.

- Nie - zaprotestowała dziewczyna. - Mam na sobie nową koszulę.

- Zdejmij ją.

Ściągnął podkoszulek i rzucił go na ziemię. Isabel postanowiła zetrzeć mu ten

sarkastyczny uśmieszek z twarzy. Stanik osłaniał tyle ile góra od bikini. Zaczęła wolno

odpinać guziki swojej koszuli, drocząc się z Nikolasem. Zasłużył na to.

Odczuła pewne zadowolenie, kiedy zauważyła napięcie na jego twarzy. Złapałam cię,

prawda? To wyrównywało rachunki. Patrząc na rozebranego do połowy Nikolasa, Isabel

doświadczała całkiem interesujących emocji.

- Okay, usiądź na podłodze i odchyl głowę - powiedział. Zauważyła, że jego głos jest z

lekka zdławiony. Równie trudno mu było oderwać wzrok od jej piersi, jak jej od jego nagiego

torsu. Wziął z lady plastikową butelkę z musztardą.

- Możemy jej użyć do przepłukania gardła po lodach - powiedział.

Isabel skuliła się pod automatem i otworzyła usta. Nikolas nacisnął przycisk, rozległ

się szum i po chwili spadła na nią duża kulka lodów. Część trafiła do ust, a część została na

nosie. Dziewczyna zaczęła się krztusić.

Chłopak wyłączył automat i chwycił kilka serwetek. Wziął Isabel pod brodę i zaczął

wycierać jej twarz. Często bywał gwałtowny i nieobliczalny, ale kiedy jej dotykał, był niesły-

chanie delikatny.

- Zabawne, co?

- Tak. Teraz ty spróbuj. - Wepchnęła Nikolasa pod automat i nacisnęła przycisk.

Odchylił głowę, łapiąc lody ustami. Potem wcisnął do ust trochę musztardy - Czy to

dobre połączenie? - spytała Isabel. - Ja zwykłe używam sosu tabasco.

- Chcesz spróbować? - Przyciągnął Isabel do siebie i pocałował.

Odczuła ten pocałunek nawet w koniuszkach palców stóp. Przesuwała dłońmi po jego

nagich plecach, po twardych mięśniach pod gładką ciepłą skórą. Mmm.

Nikolas zlizał grudkę lodów z nosa Isabel i schylił się do następnego pocałunku.

- Zaczekaj - szepnęła.

- Nie lubię czekać. Wpatrywała się w jego brązowozłote oczy do utraty tchu.

- Nikolas... - szepnęła, kiedy znowu poczuła na ustach jego wargi.

- Hej! - zabrzmiał nagle ostry głos. - Kto tam jest?

Isabel odskoczyła od chłopca i wychyliła głowę znad kontuaru. Zobaczyła

ochroniarza, który stał, rozglądając się w ciemnościach.

- Zostań tu - szepnął Nikolas. Przesunął się wzdłuż lady i zaczął okrążać ochroniarza,

podchodząc do niego od tyłu. Isabel nie mogła na to patrzeć. Za chwilę Nikolas zostanie

złapany.

Max ją zabije. Michael też. Szybko włożyła koszulę. Wolała być całkowicie ubrana na

wypadek, gdyby ją aresztowano.

Gdy ochroniarz zbliżył się do lady, Nikolas też zrobił ruch. Dotknął z tyłu jego głowy

i strażnik natychmiast osunął się na podłogę.

- Chodź! - zawołał Nikolas. Isabel przeszła pod kontuarem, omal nie nadeptując na

dłoń leżącego ochroniarza. Odskoczyła, patrząc na niego z przerażeniem. Nikolas złapał ją za

ramię i pociągnął w stronę drzwi.

- Chodź - powtórzył. Podbiegł do motocykla i pociągnął ją na siodełko. Szybko

wyjechali z parkingu.

Isabel z trudem łapała powietrze. Nikolas zabił tego faceta, myślała. W jednej minucie

mnie całował, a w następnej zabił człowieka.

Wpiła palce w siodełko. Wolałaby spaść, niż dotknąć teraz tego chłopca.

Dobrze, że chociaż wiózł ją do domu. Skręcił we właściwym miejscu i zatrzymał się

przed jej domem. Isabel omal nie spadła z motocykla. Ruszyła w kierunku drzwi.

Nikolas złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie.

- Bez pocałunku na dobranoc? - spytał.

- Zabiłeś kogoś - warknęła Isabel, bezskutecznie usiłując wyrwać mu rękę.

- Człowieka - uściślił Nikolas. - No to co? Nigdy nie zabiłaś muchy ani nie nadepnęłaś

na karalucha?

- Dość tego głupiego gadania o insektach! - krzyknęła Isabel.

Wiedziała, że Nikolas trzyma ludzi na dystans, nie wyobrażała sobie jednak, że

rzeczywiście mógłby zabić człowieka.

- Żartuję - powiedział, ściskając jej rękę. - Ja żartowałem. Nie zabiłem tego

ochroniarza. Pozbawiłem go tylko przytomności. - Zszedł z motoru, położył ręce na

ramionach Isabel i delikatnie ją pocałował. - Nic mu nie będzie.

- Naprawdę? - spytała.

- Naprawdę - powiedział, całując ją znowu. - A teraz dość ludzkich rozmów.

Objął ją i całował, dopóki nie zabrakło jej tchu i nie mogła już o niczym mówić.

8

Liz wybiegła z kawiarni. Chciała mieć jak najwięcej czasu, żeby przygotować się do

dyskusji, którą miały przeprowadzić przed całą klasą z Arlene Bluth. Arlene wypożyczyła ze

szkolnej biblioteki wszystkie książki, które miały związek z tematem ich debaty. Liz nie

sądziła, że Arlene potrzebowała tych wszystkich książek, by przygotować się do dyskusji - po

prostu nie chciała, żeby Liz miała do nich dostęp. To byłoby wspieranie nieprzyjaciela, a

Arlene nigdy tego nie robiła.

Liz szła więc do biblioteki publicznej, mając nadzieję, że jej przeciwniczka jeszcze

tam nie dotarła. Kiedy przechodziła przez Alameda, pojawił się przy niej szeryf Valenti.

Liz nie przyspieszyła kroku, ale i nie zwolniła. Starała się utrzymać obojętny wyraz

twarzy i nie mieć przyspieszonego oddechu. Przeżywała chwilowy napad paniki, ale Valenti

nie musiał o tym wiedzieć.

Szli obok siebie w milczeniu. Jeśli chce mnie o coś spytać, to niech się odezwie

pierwszy, pomyślała Liz. Dlaczego miałabym mu ułatwiać zadanie?

- Dobrze pani wygląda, panno Ortecho - odezwał się wreszcie Valenti. - Myślałem, że

będzie pani opłakiwać swojego zmarłego przyjaciela.

Liz zatrzymała się gwałtownie. Nie było sensu uciekać. Trzeba było od razu z tym

skończyć, chociaż obecność szeryfa przejmowała ją dreszczem.

- Nie wiem, o czym pan mówi - powiedziała. Valenti poprawił swoje odblaskowe

okulary. Liz nienawidziła tych okularów. Kiedy próbowała spojrzeć szeryfowi w oczy,

jedyne, co widziała, to dwa małe odbicia własnej twarzy.

- Możliwe, że popełniłem omyłkę - rzekł. - Zakładałem, że kosmita, który zjechał

furgonetką ze skarpy do Lakę Lee, to ten, którego tak usilnie starała się pani osłaniać podczas

naszego ostatniego spotkania.

Przerwał, zapanowała cisza. Liz zaschło w gardle. Z trudem przełknęła ślinę, mając

nadzieję, że Valenti tego nie zauważy. Nie powinien wiedzieć, że ona tak nerwowo na niego

reaguje.

- Mam jednak nowe dowody, które wskazują na to, że w Roswell jest jeszcze

przynajmniej jeden kosmita - mówił dalej Valenti. - Może dlatego tak dobrze pani wygląda.

Może pani kosmita nie gnije na dnie bezdennego jeziora, tylko jest bezpieczny i ma się

dobrze.

Miał to porządnie opracowane. Jej kosmici, Max i Michael, byli w furgonetce, za

którą Valenti ruszył w pościg. Ale wyskoczyli z niej, zanim stoczyła się do jeziora. Żaden

kosmita nie gnił w jeziorze, rdzewiał tam tylko stary pick - up.

Naturalnie Liz nie miała zamiaru informować o tym Valentiego. Nie zamierzała

również zadawać mu żadnych pytań ani też protestować. Rozmowa z nim była niebezpieczna.

Miał sposoby, by tak człowiekiem manipulować, że ten mówił mu coraz więcej.

- Tak, wiem. Pani nie wierzy w kosmitów - powiedział Valenti, wyręczając ją w

odpowiedzi. - Ale jedna z tych nieistniejących istot włamała się wczoraj wieczorem do krę-

gielni.

- Wszyscy wiedzą, że kosmici uwielbiają grać w kręgle. - Liz nie mogła się

powstrzymać od odpowiedzi. - Nie jest możliwe, żeby to zrobili ludzie, którzy chcieli się

zabawić.

- Mógłbym przyjąć pani teorię, gdyby nie sprawa z ochroniarzem - rzekł szeryf. -

Znaleziono go nieprzytomnego. Nie ma żadnych dowodów na to, że został uderzony w głowę.

Nie ma też dowodów na nadużycie alkoholu lub narkotyków. To nie była przypadłość

medyczna. - Zdjął okulary i patrzył na nią zimnymi szarymi oczami.

Liz nie wiedziała, co w końcu jest gorsze - niemożność zobaczenia jego oczu czy też

ich zobaczenie.

- Widzę tu tylko jedno wytłumaczenie - ciągnął. - Ochroniarz został obezwładniony

mocą kosmity.

Nikolas, pomyślała Liz. A jeśli Isabel nawet mu w tym nie pomagała, to na pewno

przy tym była.

Valenti wpatrywał się w nią jeszcze przez długą chwilę, po czym włożył z powrotem

okulary.

- Podejrzewam, że, jak zwykle, wie pani więcej, niż chce mi powiedzieć. Proszę tylko

pamiętać: następnym razem kogoś może spotkać śmierć, a pani nie ruszyła palcem, by temu

zapobiec.

Valenti obrócił się i odszedł. Liz patrzyła za nim, dopóki nie zniknął jej z oczu.

Co my teraz zrobimy? - pomyślała. Co możemy zrobić, aby i tym razem Valenti nie

odkrył prawdy?

Czy wiesz, że facet, który zrobił Elvisowi jego pierwsze zdjęcie, filmował również

sekcję czterech kosmitów znalezionych po katastrofie w Roswell? - spytał Ray.

Max potrząsnął głową. To był dopiero jego drugi dzień w pracy i jeszcze nie

przyzwyczaił się do niesłychanych odzywek szefa.

- Spróbuj znaleźć w Internecie coś na jego temat. Chyba nazywa się Barrett albo jakoś

podobnie - powiedział Ray. - Możesz korzystać z komputera w informacji. Jeśli ktoś zada ci

pytanie, na które nie potrafisz odpowiedzieć, zawołaj mnie. Niektórzy zadają całkiem

odjechane pytania.

- Jasne, szefie - rzekł Max i usiadł przy komputerze. To powinno być zabawne. Lubił

czytać wymyślane przez ludzi teorie na temat Tajemnicy Roswell. Najbardziej podobała mu

się ta, która dowodziła, że kosmici są aniołami. Zabawne było myśleć, że Michael może być

aniołem. Albo Isabel. Jego siostra nie miała anielskiego usposobienia.

Napisał „kosmici” i „Elvis” w wyszukiwarce i nacisnął enter. Siedział na twardym

metalowym krześle i wszystkie kryształki przyszyte do kombinezonu Elvisa wpijały mu się w

ciało. Miał tylko nadzieję, że Rayowi nie przyjdzie na myśl urządzenie wystawy pod tytułem

„Kosmici i Marilyn Monroe”. On, Max, nie przebierze się za Marilyn, żeby nie wiem jak

zależało mu na tej pracy.

Na ekranie ukazała się lista ponad tysiąca możliwych powiązań kosmitów z Elvisem.

Chłopiec przebiegł wzrokiem pierwszą dwudziestkę, starając się zorientować, w którym

miejscu może znaleźć potrzebną mu informację.

Nagle usłyszał jakieś kroki. Ktoś szedł, a właściwie biegł w kierunku informacji. Max

podniósł wzrok i zobaczył Liz. Zerwał się z krzesła i wybiegł jej na spotkanie.

- Co się stało? Musiało wydarzyć się coś poważnego. Aura Liz gwałtownie falowała

wokół jej głowy, czerwone pasma przebijały przez piękną bursztynową barwę.

- Max, zrób sobie chwilę przerwy! - zawołał Ray.

- Chodź. - Chłopiec poprowadził Liz do małej kawiarenki na tyłach muzeum. Była

prawie pusta. Podał jej krzesło i usiadł naprzeciwko. - Teraz powiedz mi, o co chodzi.

- Valenti dorwał mnie, jak tylko wyszłam z pracy - wyjaśniła pospiesznie Liz trochę

drżącym głosem. - Powiedział, że wie, że w Roswell jest jeszcze jeden kosmita.

- Starał się tylko coś z ciebie wydobyć czy też... - zaczął Max.

- Powiedział, że wczoraj wieczorem ktoś włamał się do kręgielni. Strażnik leżał

nieprzytomny, chociaż nie został uderzony w głowę, nie był naćpany ani nic w tym rodzaju.

Valenti uważa, że to kosmita użył mocy.

- Nikolas - domyślił się Max. Dlaczego jeszcze nie znalazł sposobu, aby go

poskromić?

- Tak - przyznała Liz, wpatrując się w swoje zaciśnięte dłonie. - I wiesz co? Myślę, że

była z nim Isabel. Wczoraj wieczorem, kiedy wszyscy szliśmy do kina, bez ciebie, twoja

siostra odjechała z Nikolasem.

Max odchylił się na krześle i westchnął głęboko.

- Chciałam do ciebie zadzwonić - mówiła dalej Liz. - Nie zrobiłam tego, ponieważ

uważałam, że i tak nic byś na to nie poradził. Ani ty, ani żadne z nas.

Max oparł głowę na rękach. Nikt nie musiał do niego dzwonić. Wczoraj wieczorem

czuł powiew mocy. Dlaczego nie trzymał Isabel z dala od Nikolasa? Mógł przywiązać ją do

krzesła, gdyby nie było innej rady.

No tak, jakby to było możliwe. Ale musiało być coś, co mógłby zrobić, jakiś sposób...

- Wyglądasz tak samo jak mój tata, kiedy zaczyna myśleć o mojej siostrze. - Liz

wzięła go za rękę. - Patrzy w przestrzeń, a ja prawie słyszę, jak myśli: „Co by było, gdyby...

co by było, gdyby... co by było, gdyby... „. Przestań się oskarżać, Max. To strata czasu.

Miała rację. To była strata czasu. Powinien się zastanowić, co zrobić. Przesunął

palcami po policzku. Okay. Po pierwsze, musi ostrzec Isabel przed Valentim.

- Zaraz wrócę - rzucił i tak gwałtownie zerwał się z miejsca, że przewrócił krzesło. Nie

podniósł go. Zaczął szukać Raya. Znalazł go odkurzającego jakieś skamieliny na wystawie,

która miała uwiarygodnić twierdzenie, że człowiek nie pochodzi od naczelnych, tylko od

kosmitów.

- Hm, Ray, mam nagłą sprawę rodzinną. Wiem, że miałem teraz chwilę przerwy, ale

muszę wyjść. Wrócę, mogę pracować do późna. Nie musisz mi płacić ani...

- Idź - powiedział Ray. - I daj mi znać, gdybym mógł w czymś pomóc.

- Dziękuję. Max wrócił szybko do kawiarni.

- Musimy znaleźć Isabel - powiedział do Liz. - Najpierw sprawdzimy, czy nie ma jej

w domu - rzekł, kiedy wsiedli do jeepa. - Jeśli jej tam nie będzie, to Michael, Maria i Alex

pomogą nam jej szukać.

- Na pewno tak zrobią - stwierdziła Liz. Wyjechali z parkingu. Max miał ochotę

przycisnąć gaz do dechy, ale nie przekraczał limitu szybkości. Jeszcze tylko tego mu

potrzeba, żeby zatrzymał go Valenti.

Nie mieszkał zbyt daleko, ale wydawało im się, że upłynęły całe godziny, zanim Max

skręcił w swoją uliczkę.

- Isabel jest w domu - powiedziała Liz. - Na waszym podjeździe stoi motocykl

Nikolasa.

Max rozejrzał się za samochodem rodziców. Nie było go. To dobrze. Podjechał pod

dom, wyskoczył z jeepa i ruszył szybkim krokiem przez trawnik, a Liz za nim. Był

zadowolony, że jest przy nim. Wiedział, że nie powinien sobie pozwalać na takie uczucia,

mimo to był zadowolony.

- Isabel! - krzyknął, kiedy tylko wszedł do domu.

- Tu jestem - odpowiedziała z salonu. - Jest jakiś problem? Przemknął przez hol i

zobaczył siostrę i Nikolasa na kanapie.

Siedziała mu prawie na kolanach; jej wargi były mocno opuchnięte. Najwyraźniej

przeszkodził im w czułej scenie. Nie mógł nawet myśleć o tym, że Nikolas dotyka jego

siostry.

- Gratuluję ci, Nikolas - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Jesteś w tym mieście

dopiero od kilku tygodni, a Valenti już jest na twoim tropie.

- Co?! - wrzasnęła Isabel.

- Zadawał mi wiele pytań - odezwała się Liz. - Wie, że mam jakieś powiązania z

kosmitami, na których poluje. Nie może mi tylko tego udowodnić.

- Nic ci nie jest? - spytała Isabel.

- Nie masz nic do powiedzenia? - Max nie spuszczał wzroku z Nikolasa.

- Mówiłem ci już, że nie przejmuję się Valentim.

- Nie przejąłeś się też ochroniarzem w kręgielni. Tym, którego pozbawiłeś

przytomności - powiedział Max. - Jak mogłaś - zwrócił się do Isabel - mu pozwolić, by w ten

sposób wykorzystał moc? Wiesz, że nigdy nie używamy mocy, żeby robić krzywdę.

- Hej, ona nie ma mi co pozwalać czy nie pozwalać - odezwał się Nikolas gniewnym

tonem. - Wy możecie mieć swoje reguły dotyczące używania mocy, ale ja ich nie mam.

- Max, on nie zrobił temu facetowi krzywdy - powiedziała Isabel.

- Nie broń mnie - warknął Nikolas, po czym wstał z kanapy i włożył kurtkę.

- Skąd wiesz, że nie zrobił mu krzywdy? - spytał Max. - Skąd wiesz, że nie uszkodził

bezpowrotnie jego mózgu lub czegoś innego?

- Och, nie. Nie mogę już słuchać tych twoich żałosnych jęków - powiedział Nikolas. -

Chcesz zobaczyć, co zrobiłem ochroniarzowi? Lepiej się wtedy poczujesz? - Zrobił trzy

długie kroki i stanął obok Liz.

- Nikolas, nie! - krzyknęła Isabel. Gdy dotknął czoła Liz, ta upadła na podłogę.

- Co zrobiłeś?! - wrzasnął Max.

- To tylko mała demonstracja - powiedział Nikolas, wychodząc z pokoju.

Max miał ochotę wybiec za nim i poprzetrącać mu kości, ale nie mógł zostawić Liz.

Ukląkł przy niej; leżała nieruchomo, była bardzo blada.

- Nic jej nie jest?! - krzyknęła Isabel. Max nie zwrócił na nią uwagi. Nawiąż łączność,

nakazał sobie. Zapomnij o Nikolasie. Zapomnij o Isabel. Zapomnij o wszystkim z wyjątkiem

Liz. Delikatnie położył dłoń na jej czole. Natychmiast nawiązał łączność. Mógłby to pewnie

zrobić, nawet jej nie dotykając, tak była mu bliska.

Co Nikolas jej zrobił? Nie, co nam zrobił? Nic teraz nie dzieliło Maxa i Liz. Czuł, jak

w jego piersi bije jej serce. W jego żyłach płynęła jej krew.

Max skupił teraz całą uwagę na mózgu dziewczyny. Nie było pęknięć na czaszce. Nie

zauważył żadnych uszkodzeń na powierzchni mózgu. Poszedł głębiej. Przeszukiwał

najgłębsze, najstarsze jądra mózgowe. Sprawdził naczynia krwionośne, szukając pęknięć.

Znalazł. Uszkodzenie w jednej z arterii stworzyło skrzep. Tkanka mózgowa w tym

miejscu obrzękła, uciskając pień mózgu.

Wszystko będzie dobrze. On to naprawi. Musi się tylko skoncentrować.

Zaczął napierać na cząsteczki krwi siłą swojego umysłu, delikatnie usuwając skrzep.

Następnie połączył komórki uszkodzonej ścianki arterii, zamykając ją.

Liz zatrzepotała powiekami, a po chwili otworzyła oczy.

- Nic jej nie jest? - powtórzyła Isabel łamiącym się głosem. Max nie odezwał się.

Wpatrywał się w Liz, której twarz przybierała z wolna naturalny kolor.

- Co się stało? - wybełkotała dziewczyna. Chciała się podnieść, ale zaczęła jej lecieć

krew z nosa.

Max popchnął ją delikatnie na podłogę i wytarł krew rękawem. Wziął poduszkę z

kanapy i podłożył jej pod głowę.

- Nie ruszaj się jeszcze - powiedział.

- Max, co się stało? - powtórzyła.

- Liz. Tak mi przykro. Jest mi bardzo, bardzo przykro - odezwała się cicho Isabel.

- Co pamiętasz? - spytał Max. Chciał zyskać na czasie. Nie mógł się zdobyć na to, by

powiedzieć jej, co zrobił Nikolas. To nigdy nie powinno było się wydarzyć. Powinien był to

przewidzieć. Przeszkodzić temu.

- Pamiętam, jak opowiadałam ci o Valentim. Pamiętam, że tu przyjechałam.

Pamiętam, jak Nikolas mówił, że nikt mu nie będzie dyktował... dyktował, jak ma używać

mocy.

- Po czym użył tej mocy na tobie. Pozbawił cię przytomności, by zademonstrować, co

zrobił ochroniarzowi - dokończył Max, rzucając wściekłe spojrzenie na Isabel. - Tylko że to,

co zrobił tobie, było o wiele gorsze. Zrobił ci skrzep, który wymagałby interwencji

neurochirurga.

- Gdyby ciebie tu nie było - powiedziała Liz. - Znowu uratowałeś mi życie. Jesteś

moim bohaterem.

Uśmiechnęła się, a Maxowi zabrakło tchu. Patrzyła na niego tak... że zaczęła go

ogarniać dziwna słabość.

- Uratowanie ci życia nie jest bohaterstwem, przecież sam naraziłem cię na

niebezpieczeństwo. Powinienem był temu przeszkodzić. Powinienem...

Liz wyciągnęła rękę i dotknęła jego warg.

- Nie - powiedziała tylko. Mas pocałował jej pałce. Wiedział, że nie powinien jej

dotykać. Ale nie mógł się powstrzymać.

- Może przynieść wody albo... - zaczęła Isabel. Jej brat zerwał się na równe nogi.

- Dosyć już narozrabiałaś! - wrzasnął. - To by się nigdy nie wydarzyło, gdybyś

trzymała się z daleka od Nikolasa.

- Oskarżasz mnie?! - zawołała Isabel. - Ja niczego nie zrobiłam.

- Poszłaś z nim, chociaż mówiliśmy ci, że on jest niebezpieczny! - krzyczał Max. -

Wiedzieliśmy, że sprowadzi nam na kark Valentiego. Ale ty i tak się za nim uganiałaś.

- Nikolas mówi, że nie musimy się martwić Valentim - zaprotestowała Isabel. - I ma

rację. Dysponując mocą, możemy się go pozbyć.

- Chcesz powiedzieć, zabić go? - spytał Max. - Morderstwo nie jest teraz dla ciebie

żadnym problemem?

- Nie, jeśli miałoby ocalić nam życie! - wykrzyknęła Isabel, a jej niebieskie oczy

pojaśniały z wściekłości.

- Nasze życie nie było w niebezpieczeństwie, pamiętasz? - spytał Max. - Znaleźliśmy

sposób, by uwolnić się od Valentiego, nie robiąc nikomu krzywdy. Przynajmniej do czasu,

dopóki ty i Nikolas nie zaczęliście wariować i używać mocy. Mam nadzieję, że dobrze się

bawiłaś, Isabel.

Liz podniosła się na nogi.

- Przestańcie - powiedziała. - Zastanówmy się lepiej, co teraz robić.

Max objął ją wpół. Jeszcze niezbyt pewnie trzymała się na nogach.

- Isabel niewątpliwie potrzebuje rady, żeby wiedziała, co ma robić, więc jej to

powiem. - Zwrócił się do siostry, wymawiając wolno i z naciskiem każde słowo: - Isabel nie

będzie już się spotykać z Nikolasem. Nie będzie używać mocy. Isabel...

- Isabel wychodzi! - wrzasnęła i wybiegła z pokoju. Max usłyszał po chwili trzask

frontowych drzwi. Brawo, pomyślał. Świetnie to załatwiłem.

- Uspokoi się - powiedziała Liz. - To, co zrobił mi Nikolas, da jej do myślenia. Jestem

pewna. Wyciągnie z tego właściwe wnioski.

Max zorientował się nagle, że został sam z Liz i że trzyma ją w ramionach. Tak łatwo

byłoby przyciągnąć ją do siebie i zanurzyć twarz w jej włosach. Tak bardzo tego pragnął.

Ale nie mógł tego zrobić. Zbyt bliskie stosunki między nimi były zagrożeniem dla Liz.

Wszystko, co jej się dzisiaj przydarzyło, było najlepszym tego dowodem.

Odsunął się od niej powoli.

- Odwiozę cię do domu.

9

Przyniosłam kilka kartonów. Pomyślałam, że mogą ci się przydać - powiedziała

Maria.

- Nie mam tak wielu rzeczy do pakowania - rzekł Michael.

To prawda, pomyślała Maria, rozglądając się po pokoju. Na łóżku leżały porządnie

złożone ubrania. W rogu stała para tenisówek i para butów turystycznych. Pudełko z płytami

kompaktowymi i walkman leżały na komodzie obok książek na temat Tajemnicy Roswell,

map, kompasu i grubego skoroszytu.

I to było wszystko. Maria miała więcej rzeczy na jednej półce w szafie niż Michael w

całym pokoju.

Przypomniała sobie nagle wielki karton w kwiatki, w którym złożone były wszystkie

pamiątki z jej dzieciństwa. Małe buciki, kredki i stare świadectwa szkolne. Nawet karteczki z

informacjami, które zostawiała matce i ojcu na lodówce. Rodzice zachowali to wszystko,

wiedząc, że kiedyś Maria będzie chciała to mieć, może wtedy, kiedy będzie miała własne

dzieci.

O to właśnie wybuchła największa awantura, kiedy ojciec Marii wyprowadzał się z

domu. Chciał zabrać ze sobą pudła Marii i Kevina. Matka nie chciała się na to zgodzić. W

końcu oddali dzieciom ich kartony, chociaż mieli to zrobić dopiero wtedy, kiedy te będą

wyprowadzać się z domu. Czasami dokładali jeszcze tam różne drobiazgi. Przynajmniej P. R.

Przed Rozwodem.

Maria wzięła jeden z kartonów i zaczęła pakować do niego książki. Ciekawa była, czy

Michael chciałby mieć jakąś pamiątkę z podstawówki. Choćby jedno wypracowanie. Albo

jakąś ulubioną zabawkę. Uśmiechnęła się, wyobrażając go sobie bawiącego się

transformerami - każdy chłopiec miał przynajmniej jednego takiego robota.

- O co chodzi? - spytał Michael.

- Hm?

- Czy wiesz, że śmiejesz się sama do siebie?

W żadnym wypadku nie mogła mu powiedzieć, że zauważyła brak jakichkolwiek

pamiątek z okresu jego dzieciństwa. Uznałby to za zbyt sentymentalne, a co gorsza, mógłby

pomyśleć, że Maria mu współczuje. On nienawidził współczucia.

- Okay, przyznaję, że się rozmarzyłam. Byłam bohaterką jednego z tych romansów -

powiedziała Maria. Doszła do wniosku, że jedyną przysługą, jaka mogła teraz oddać Michae-

lowi, było utrzymywanie beztroskiego nastroju. To musiało być straszne: pakować swoje

rzeczy - tak mało swoich rzeczy - i to po raz setny, aby zostać przerzuconym do nowego

domu, pełnego obcych ludzi.

- To znaczy jedną z tych dziewczyn w długich sukniach - prychnął Michael. - Z

cycami na wierzchu.

Maria dołożyła do kartonu pudełko z CD i walkmana.

- Tak, jedną z nich - powiedziała. - Muszę cię jednak poinformować, że żaden z

romantycznych bohaterów tych książek nie użyłby określenia „cyce”.

- Więc jak je nazywają? - spytał Michael, wkładając ubrania do sportowej torby.

- Nazywają je krągłościami - powiedziała Maria.

- Och, przestań. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak to na mnie działa, kiedy

wypowiadasz to słowo „krągłości” - zażartował Michael.

Maria rozejrzała się po pokoju, chcąc jeszcze coś dołożyć do kartonu. Na oknie stały

dwa ceramiczne trzmiele - pojemniki na sól i pieprz. Wzięła je do ręki.

- Mam to spakować? - spytała. Michael zabrał jej trzmiele.

- To z mojego pierwszego domu. Myślałem, że zostanę tam na zawsze, chociaż

opiekun społeczny uprzedzał mnie, że to tylko tymczasowy pobyt. Cały czas myślałem, że

Salingerowie zmienią decyzję i zatrzymają... - Zaczerwienił się gwałtownie i wyrzucił

trzmiele do kosza na śmieci. - Nie wiem, czemu stale je za sobą ciągałem - mruknął.

- Naprawdę chcesz je wyrzucić? Są całkiem fajne. - Maria zbliżyła się do kosza.

- Zostaw to - nakazał jej Michael. Wzięła taśmę i zajęła się oklejaniem kartonu. Czuła,

że łzy napływają jej do oczu, a nie chciała, żeby Michael cokolwiek zauważył. Czuł się już

wystarczająco upokorzony wyznaniem, że był kiedyś dzieckiem, które chciało mieć

prawdziwy dom. Dając mu poznać, że uważa to za okropnie smutne, tylko by pogorszyła

sprawę.

- A chcesz wiedzieć, jak w tych książkach nazywają, hm... ekwiwalent cyców u

facetów? - spytała.

- Musisz się jeszcze wiele nauczyć, jeśli myślisz, że jest jakiś ekwiwalent - powiedział

Michael.

- Wiesz, o czym mówię. - Maria roześmiała się.

- Chciałbym usłyszeć, jak wymawiasz to słowo. Nie wierzę, żeby ci się udało. To nie

dla twoich niewinnych usteczek.

- Mówiłam ci, żebyś nie nazywał mnie niewiniątkiem. - Maria żachnęła się.

No i dobrze. Udało się. Zmieniła temat rozmowy. Miała jednak nadzieję, że Michael

wie, że gdyby kiedykolwiek chciał rozmawiać o tamtej bolesnej sprawie, to może do niej

przyjść. Zawsze mógł do niej przyjść.

Max wpatrywał się w ekran komputera. Brak powiązań. Jak to możliwe, żeby nie było

powiązań między Elvisem i kosmitami. Przed dwoma godzinami było ich tysiące.

Zajrzał do wyszukiwarki. W obu wyrazach zrobił błędy. Odchylił się na krześle i

zamknął oczy. Przynajmniej dobrze napisałem „i”, pomyślał. To było pocieszające.

Stale miał przed oczami obraz Liz, padającej na podłogę. Nie mógł przestać myśleć o

tym, jak Nikolas spokojnie opuszczał ich dom, jak gdyby to, co jej zrobił, nie było niczym

nadzwyczajnym. Nie mógł też przestać myśleć o tym, gdzie odziewa się Isabel.

- Masz kłopoty? - spytał Ray. Chłopiec poderwał głowę i otworzył oczy. No to ekstra,

pomyślał. Nie słyszał nawet kroków szefa. A to był dopiero jego drugi wieczór w pracy. Ray

pomyśli, że zatrudnił jakiegoś kretyna.

- Nie, nie mam kłopotów - odpowiedział szybko. - Już niedługo będę coś miał na

temat tego fotografa.

Ponownie wpisał hasło do wyszukiwarki. Jęknął z cicha, kiedy zobaczył, że znów

zrobił błąd.

- Wszystko w porządku? - spytał Ray. - Nie musiałeś tu wracać, jeśli w domu coś się

wydarzyło.

- Chciałem wrócić. - Max westchnął. - Tam nie jestem w stanie w niczym pomóc.

Ray skinął głową. Nie zadawał więcej pytań, ale nie odchodził. Sytuacja była jasna -

jeśli Max będzie chciał mówić, to Ray chętnie go wysłucha. A jeśli nie, to też wszystko

będzie w porządku.

- Moja siostra zaczęła zadawać się z jednym facetem... - zaczął Max.

Nie mógł przecież powiedzieć szefowi całej prawdy.

- A ty nie pochwalasz tej znajomości - domyślił się Ray.

- On skłania ją do robienia rzeczy... takich, których sama nigdy by nie zrobiła - dodał

Max.

- Uważasz, że grozi jej jakieś niebezpieczeństwo? - Ray uważnie wpatrywał się w

chłopca.

- Tak. Tak uważam. Ray przysunął krzesło i usiadł obok Maxa.

- Ta propozycja może ci się nie spodobać, ale czy nie myślałeś, żeby porozmawiać o

tym z rodzicami? - spytał.

Chłopiec żałował, że nie może z nimi poruszyć tego tematu. W sytuacjach

kryzysowych zawsze zachowywali się wspaniale. Żadnych żali i wyrzutów. Zastanawiali się,

co należy zrobić, i robili to. Oczywiście, potem mogli trochę pokrzyczeć. Ale najpierw

załatwiali sprawę.

Jednak teraz Max nie mógł prosić rodziców o pomoc. Przecież nie wiedzieli, że on i

Isabel są kosmitami. Od razu zorientowali się, że było w tym wszystkim coś dziwnego, kiedy

spotkali dwójkę nagich dzieci, które szły wzdłuż autostrady. Gdy adoptowali Maxa i Isabel,

starali się czegoś o nich dowiedzieć. Bez skutku.

Początkowo Max nie mógł nawet wyjawić prawdy o sobie i Isabel nowym rodzicom,

ponieważ sam jej nie znał. O tym, że jest kosmitą, dowiedział się dopiero po latach, kiedy

zobaczył fotografie szczątków pozostałych po katastrofie statku kosmicznego i rozpoznał

niektóre symbole, takie jak na ich inkubatorach. Oglądał również zdjęcia z sekcji zwłok

kosmitów. Czytał także o tym, do jakich gróźb posuwały się agencje rządowe i jak silne

naciski wywierały na świadków katastrofy. Zrozumiał wtedy, że sam fakt bycia kosmitą

stawia jego i Isabel - oraz wszystkich ich bliskich - w niebezpiecznej sytuacji. Przysięgli

sobie, że nigdy się z tym nie zdradzą.

Teraz Max też nie będzie łamał tej przysięgi. Gdyby rodzice poznali prawdę,

groziłoby im niebezpieczeństwo ze strony szeryfa Valentiego. Max nie mógł do tego

dopuścić. Wystarczy, że wpędził Liz w sytuację, która mogła zagrażać jej życiu. Nie będzie

narażał również życia rodziców.

- Z twojego milczenia wnioskuję, że zawiadomienie rodziców nie wchodzi w rachubę

- odezwał się Ray.

- No, nie - przyznał Max. - Chyba będę musiał sam sobie z tym poradzić.

- Gdybyś miał ochotę jeszcze ze mną porozmawiać, to wiesz, gdzie mnie szukać -

rzekł szef. Wstał z krzesła i podszedł do regału z folderami stojącego przy wejściu.

Będę musiał dobrze pilnować Isabel, pomyślał Max, chociaż ona tego nienawidzi.

Muszę wiedzieć o każdym jej ruchu. Cała grupa będzie mi pomagać.

Ale najpierw trzeba ją jednak było znaleźć. Dokąd poszła, kiedy tak nagle wybiegła z

domu? Max miał nadzieję, że do Michaela. Albo do jaskini.

Czuł jednak, że poszła wprost do Nikolasa.

Isabel wpadła znienacka do pokoju Michaela.

- Musisz wyłączyć Maxa ze sprawy pod kryptonimem Isabel! - zawołała.

Dopiero po chwili zorientowała się, że w pokoju jest również Maria. Nie przyszło jej

nawet do głowy, że Michael może nie być sam. Zawsze był sam - chyba że szedł gdzieś z nią

albo z Maxem.

Dawniej zawsze tak było. Isabel nie przypominała sobie, żeby Michael przebywał

kiedyś w towarzystwie innej dziewczyny niż ona. To było trochę dziwne - zobaczyć Marię,

już jakby zadomowioną w jego pokoju.

Isabel szybko pozbyła się tych myśli. Nie chodziło przecież o to, że Maria mogłaby

zająć jej miejsce w życiu Michaela czy coś w tym rodzaju. Poza tym Maria była teraz jedną z

jej najlepszych przyjaciółek. Te wszystkie ziemskie istoty - Alex, Liz i Maria - stały się

częścią „rodziny” Isabel, od chwili kiedy Max nawiązał pomiędzy nimi łączność.

Isabel usiłowała wytłumaczyć to Nikolasowi, ale on nie chciał jej słuchać. Nie życzył

sobie nawet najmniejszej wzmianki o ziemskich istotach. Ale to nie znaczy, że ich

nienawidził. Po prostu szkoda mu było czasu na takie rozmowy.

- Co ci znowu zrobił Max? - spytał Michael. - Chciał, żebyś zmyła naczynia, kiedy

przyszła twoja kolej?

Isabel wiedziała, że chłopak tylko zażartował i że zdaje sobie sprawę, iż sprawa jest

poważna. Chciała mu wszystko powiedzieć, ale krępowała ją obecność Marii. Pierwszy raz od

nawiązania łączności miała kłopot, który chciała dzielić tylko ze swoimi. Myślała, że Maria

domyśli się tego i wyjdzie, ale ta nie zdradzała takiego zamiaru. Isabel nie mogła czekać, tak

ją roznosiło.

- Kazał mi się trzymać z daleka od Nikolasa! - wybuchnęła. - Zawsze mi mówi, co

mam robić. Nie używaj mocy. Bądź ostrożna. Idź tam. Zrób to. Bla, bla, bla. Niedobrze mi się

robi. Dlaczego on ma nami wszystkimi komenderować? Michael, ty jesteś w tym samym

wieku co on. Jeśli już ktoś musi rządzić, to dlaczego nie ty? Dlaczego on przejął całą

kontrolę?

Michael wstał, wziął Isabel za ramiona i posadził na łóżku obok Marii. Sam oparł się o

komodę i skrzyżował ręce na piersi. Taka postawa oznaczała: nie kręć, tylko mów wprost, o

co chodzi.

- Od początku - zarządził. - I niczego nie opuszczaj.

- Wczoraj wieczorem Nikolas i ja byliśmy w kręgielni - zaczęła Isabel. - Było to już

po zamknięciu.

- Czytaj: włamaliście się tam - uściślił Michael. - Co dalej?

- Chcieliśmy trochę poszaleć. Jedliśmy. Graliśmy w kręgle - mówiła Isabel.

Wiedziała, że będzie musiała powiedzieć mu o ochroniarzu, ale to nie było łatwe.

- Co dalej? - powtórzył Michael.

- Wtedy omal nie nakrył nas ochroniarz, więc Nikolas użył mocy, żeby go

unieszkodliwić - wyrzuciła z siebie Isabel. - Ale nic mu się nie stało. Nikolas nie zrobił mu

krzywdy. Liz powiedziała, że szeryf Valenti mówi...

- Wróć. Jak ma się do tego wszystkiego Valenti? - spytał Michael.

- Valenti zadawał Liz różne pytania na temat tego wydarzenia. On uważa... - Isabel

starała się unikać wzroku Michaela i Marii.

- On uważa, że to kosmita znokautował ochroniarza - dokończył za nią Michael.

- Tak - przyznała. Rzuciła okiem na Marię. Co ona myśli? Od chwili przyjścia Isabel

nie odezwała się ani słowem.

- Uważam, że powinniśmy się wszyscy spotkać - zaproponowała Maria. - Musimy

ułożyć nowy plan, w jaki sposób odwrócić uwagę Valentiego.

Dziękuję ci, Mario, pomyślała Isabel. Znalazła się przynajmniej jedna osoba, która nie

będzie na nią wrzeszczeć. Maria przypominała jej Tish. Obie zawsze wierzyły, że wszyscy

mają dobre intencje.

- Zanim zajmiemy się nowym planem, Isabel dostarczy nam jeszcze trochę informacji.

Prawda, Iz? - spytał Michael.

Niech to szlag! - pomyślała. On miał zawsze bezbłędne wyczucie. Nie tylko wiedział,

kiedy Isabel kłamała. Wiedział też, kiedy naginała prawdę do swoich celów albo nie chciała

powiedzieć wszystkiego. Znał ją lepiej niż ktokolwiek na świecie. Zaglądał jej tymi

przenikliwymi szarymi oczami wprost do duszy.

- Byłam w domu z Nikolasem, kiedy przyszedł Max z Liz i zaczął się wymądrzać. Jak

to on. Mówił Nikolasowi, co ma robić. A Nikolas wcale nie miał ochoty mu się podporząd-

kowywać. Dlaczego miałby to robić? - Isabel wzięła głęboki oddech. Czuła dziwny ucisk w

piersiach. - Więc Nikolas chciał pokazać Maxowi, chociaż wcale tego nie musiał robić, że on

naprawdę nie zrobił krzywdy temu ochroniarzowi. On... on dotknął Liz, a ona straciła

przytomność. Myślę, że tylko przez przypadek zrobił to silniej, niż zamierzał. Był zły. Chciał

tylko udowodnić...

- Co? - wybuchnął Michael.

- Użył mocy na Liz?! - krzyknęła Maria. - Nic jej się nie stało?!

- Z Liz jest wszystko w porządku. Max ją uzdrowił - wyjaśniła Isabel. - Nikolas głupio

postąpił. Okropnie głupio. Porozmawiam z nim na ten temat. - Postanowiła tak zrobić. Jeśli

potrafi wytłumaczyć Nikolasowi, jak się czuła, patrząc na leżącą na podłodze Liz, z kroplami

krwi na twarzy, to on już nigdy tak daleko się nie posunie. Isabel była tego pewna.

Właściwie to nie zrobił Liz żadnej krzywdy. Tylko ją przewrócił. Nic jej się nie stało.

- Nie, nie porozmawiasz z nim - oświadczył Michael, a jego głos miał lodowate

brzmienie. - Nie zbliżysz się do tego faceta nawet na kilometr.

Isabel zwróciła się do Marii o ratunek. Ona ją zrozumie.

- Nikolas nie miał zamiaru...

- Nie chcę nawet o tym słyszeć - ucięła Maria. - Nie mogę uwierzyć, że chcesz nadal

zadawać się z facetem, który skrzywdził Liz.

- A ja nie mogę uwierzyć, że możecie być tacy nieustępliwi - powiedziała Isabel. - Nie

dajecie Nikolasowi najmniejszej szansy.

Zerwała się z łóżka i wybiegła z pokoju. Nie chciała już słyszeć ani słowa więcej.

Zatrzasnęła frontowe drzwi i ruszyła przed siebie. Szła, szybko wymachując rękami. Po

chwili zaczęła biec, coraz szybciej i szybciej. Skoncentrowała się na uderzeniach stóp o

chodnik, na biciu serca i wysiłku płuc.

Starała się skupić jedynie na doznaniach fizycznych, nie mogła jednak zapomnieć Liz,

leżącej bez ruchu na podłodze, Maxa, który na nią wrzeszczał i zabronił widywać się z

Nikolasem, ani chłodnego głosu Michaela, kiedy mówił, że ma się trzymać od Nikolasa z

daleka.

Traktowali ją jak dziecko. Nie chcieli nawet słuchać, kiedy tłumaczyła, że

porozmawia z nim o tym, co zrobił. Postanowiła opowiedzieć mu całą historię - o tym, jak

Liz, Maria i Alex ryzykowali życie, by pomóc im w zmaganiach z Valentim. Zmusi Nikolasa,

by jej wysłuchał, by zrozumiał. Wiedziała, że jej się to uda.

Oni jednak nie wierzyli, że sama sobie poradzi. Myśleli, że mają się zaraz wtrącić i

wydawać jej rozkazy. Uważali ją za lekkomyślną i głupią. Zawsze byli tego zdania.

Isabel nie miała zamiaru dłużej tego znosić. Nie ufali jej nawet wtedy, kiedy

zachowywała się dokładnie tak, jak chcieli. Dlaczego miała więc się starać ich zadowolić?

Skręciła w swoją ulicę i zwolniła biegu. Usłyszała ryk silnika.

Nikolas. On chciał, żeby robiła tylko to, na co miała ochotę. Nie powstrzymywał jej,

nie mówił, że ma być ostrożna, nie wydawał rozkazów.

Obróciła się, podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona.

Zawsze śmiała się z dziewczyn, które kurczowo trzymały się swoich chłopaków.

Uważała to za żałosne.

Teraz je rozumiała. Potrzebowała Nikolasa jak powietrza do oddychania. Nie

zrezygnuje z niego. Nie zrobi tego dla nikogo.

10

- A teraz już cię wyrzucę, okay? Zapomniałem, że mam jeszcze coś do zrobienia -

powiedział Michael, prawie wypychając Marię za drzwi. - Dziękuję ci za pomoc w

pakowaniu i w ogóle.

- Okay, cześć. Zamknął za nią drzwi i zaraz podszedł do telefonu. Zadzwoni do Maxa

i razem poszukają Nikolasa. Natychmiast. Nie daruje temu typowi tego, co zrobił Liz.

Nieważne, że nic się jej nie stało. Atak na członka rodziny Michaela nie mógł nikomu ujść na

sucho.

Wystukał numer telefonu przyjaciela. Początkowo nikt nie odbierał, potem włączyła

się automatyczna sekretarka. Michael trzasnął słuchawką. Nie mógł czekać, aż Max wróci do

domu. Po chwili wahania zadzwonił do Alexa.

Ten odezwał się już po drugim dzwonku. Michael szybko zapoznał go z sytuacją.

- Zaraz po ciebie przyjadę - powiedział Alex i rozłączył się, zanim jego rozmówca

zdążył jeszcze coś powiedzieć.

Michael złapał kurtkę i stanął przy dużym oknie z widokiem na ulicę. Państwa

Hughesów nie było w domu, nie musiał więc tłumaczyć się, dokąd idzie.

Jego przybrani rodzice spędzali dużo czasu poza domem - przynajmniej od momentu,

kiedy pan Cuddihy poinformował Michaela, że musi się przenieść do innej rodziny

zastępczej. Jednego wieczoru szli do kina, następnego na kolację do przyjaciół. Chłopak

wiedział jednak, że tylko szukają pretekstu, żeby od niego uciec. Widział wyraźnie, że pani

Hughes źle się teraz czuje w jego obecności. Robiła wrażenie zażenowanej, kiedy

przypadkiem spotkała go w holu. Pan Hughes ignorował go. Ta sytuacja odpowiadała

Michaelowi; to było o wiele lepsze od bezustannej walki z tym facetem.

Zobaczył, jak volkswagen Alexa wyjeżdża zza zakrętu, i wybiegł przed dom. Kiedy

tylko znalazł się na zewnątrz, poczuł charakterystyczny zapach. Silny zapach ozonu - oznaka,

że ktoś używał mocy. Po chwili poczuł ciarki na całym ciele; zauważył, że ma gęsią skórkę.

Niedobrze, pomyślał, podchodząc do samochodu Alexa. Bardzo niedobrze. Wsiadł do

volkswagena i zamknął drzwi. Alex ruszył, nie czekając nawet, aż Michael zapnie pasy.

- Chyba wiesz, co to są te znaki, na których są takie małe cyferki? One mówią ci, jak

szybko możesz jechać - odezwał się Michael.

To był marny dowcip. Powiedział to chyba tylko dlatego, że widział, iż Alex ma taką

minę, jakby za chwilę miał eksplodować.

Ten nawet się nie uśmiechnął.

- Od czego zaczynamy? - spytał.

- Dobre pytanie - powiedział Michael. - Nawet nie wiem, gdzie on mieszka.

Sprawdźmy najpierw wszystkie znane miejsca.

Roswell nie było dużym miastem; nie było tu wielu miejsc, gdzie można by pójść w

sobotni wieczór.

- Nawet Nikolas i Isabel nie byliby aż tak głupi, żeby wracać do kręgielni - powiedział

Alex. - Zajrzyjmy do dyskoteki UFO.

- Dobry pomysł. Isabel uwielbia tańczyć - zgodził się Michael.

Alex zacisnął dłonie na kierownicy. Dobra robota, pomyślał Michael. Dosypałem mu

tylko soli do rany.

- Nie myślę jednak, żeby byli razem - dodał. Alex rzucił mu takie spojrzenie, jakby

chciał powiedzieć:

„Daj sobie spokój”.

Michael doszedł do wniosku, że najlepiej będzie w ogóle się nie odzywać. Wyglądał

przez okno. Patrzył na eleganckie domy południowej dzielnicy miasta.

Alex skręcił w Ulicę Główną. Michael zaczął wypatrywać motoru Nikolasa na

parkingach. Kątem oka zauważył jakieś migające światła.

- Skręć tu - rzucił. Alex z piskiem opon pokonał ostry zakręt i wjechali na Mescalero.

- Chcę zobaczyć, co się dzieje koło 7 - Eleven - mruknął Michael.

Przed stacją benzynową stał policyjny wóz szeryfa Valentiego i karetka pogotowia.

Alex zaparkował po przeciwnej stronie ulicy.

- Wiesz, co się tu dzieje? - spytał małego chłopaka na deskorolce.

- Ktoś zrobił niezłą demolkę w sklepie przy stacji - wyjaśnił dzieciak. - Chyba byli

naćpani i strasznie głodni. Porozrywali wszystkie torebki z jedzeniem. Szkoda, że mnie nie

zaprosili.

- A kasjer? - spytał Michael.

- Wyliczony. Na deskach - oznajmił chłopak. - Nie wiem, czym go walnęli, ale to

musiało być coś ciężkiego.

Alex szybko ruszył z miejsca.

- Nie możemy tu zostać - rzekł. - Za chwilę Valenti zacznie wszystkich wypytywać, co

widzieli.

- Jeśli to nie Nikolas i Isabel... - zaczął Michael.

- Jeśli? - spytał Alex.

- Masz rację. Nie sądzę, żeby zostali w mieście po takiej gigantycznej rozróbie.

Sprawdźmy jaskinię.

Alex skinął głową i szybko wyjechał z miasta. Na autostradzie przycisnął gaz do

dechy i pędził przez pustynię. W ogóle się nie odzywał, a Michael czuł się coraz bardziej

nieswojo. Zwykle Alexowi nie zamykały się usta. Michaelowi wydawało się, że siedzi w

samochodzie z jego sklonowanym mutantem. Włączył radio, żeby przerwać tę upiorną ciszę.

- Jaskinia jest już niedaleko. Trzeba skręcić w lewo. Myślisz, że twój samochód da

radę? - spytał.

Alex nie zwolnił, nawet kiedy skręcał na pustynię.

- Grunt jest twardy. Będzie okay. Nie chcę tracić czasu - powiedział.

Michael usłyszał chrzęst, kiedy opony rozgniatały krzak algarroby. Alex nie odbił

nawet kierownicą, aby na niego nie najechać. Miał do wykonania zadanie bojowe. Pochodził

z rodziny o długiej wojskowej tradycji. Michaelowi zawsze było trudno w to uwierzyć. Teraz

już wierzył.

- Widzę motocykl Nikolasa - rzekł. - Zaparkuj tu. Chcę ich zaskoczyć.

Alex zatrzymał się. Cicho wysiedli z samochodu. Kiedy doszli do szczeliny, która

prowadziła do jaskini, Michael wślizgnął się do niej pierwszy, a Alex zaraz po nim.

Isabel wyczołgała się z leżącego w rogu śpiwora. Zaczęła szybko zapinać górne guziki

bluzki. Nikolas wstawał o wiele wolniej. Jakby chciał się upewnić, że Alex nie będzie miał

wątpliwości, w czym im przeszkodził, pomyślał Michael.

Michael i Alex, ramię w ramię, podeszli do Nikolasa i stanęli przed nim. Patrzył na

nich z prowokacyjnym uśmiechem na ustach.

- Nie możemy zaakceptować tego, co zrobiłeś Liz - oświadczył Michael.

- Mówiłam wam... - zaczęła Isabel.

- Nie z tobą rozmawiam - przerwał jej Michael, podchodząc bliżej do Nikolasa.

- Masz się trzymać od nas z daleka - powiedział. - Od nas wszystkich. Jeśli się do tego

nie zastosujesz, wyciągniemy odpowiednie konsekwencje.

- Chcę, żebyście stąd wyszli. Obydwaj! - zawołała Isabel. Złapała Michaela z tyłu za

kurtkę, starając się go odciągnąć od Nikolasa, ale uwolnił się szybko.

- To znaczy, że powinienem się was bać? - spytał Nikolas.

- Tak - odparł Alex. - Chętnie ci to udowodnię. Michael spojrzał na niego. W aurze

Alexa pojawiły się stalowe pasma, poprzetykane intensywną czerwienią. Zero strachu. Był

gotów rzucić się na Nikolasa.

- Jeśli chcesz zrobić na mnie wrażenie, Alex, to nic z tego - poinformowała go Isabel.

- Rewelacyjna wiadomość. Nie zawsze chodzi o ciebie, Isabel - odrzekł chłopak. -

Chodzi o Liz. Nie pozwolę nikomu krzywdzić moich przyjaciół.

- Jesteś tak bardzo zajęty ochroną swoich przyjaciół, a kto będzie chronił ciebie? -

spytał Nikolas cichym głosem, po czym szybkim ruchem dotknął jego czoła.

Oczy Alexa uciekły w tył głowy. Runął na ziemię.

Isabel gwałtownie złapała oddech, podbiegła i uklękła przy nim.

- I na tym koniec - powiedział Michael i rzucił Nikolasa na ścianę jaskini. - Ostatni

raz...

Znalazł się nagle w powietrzu, przeleciał przez jaskinię i z całą siłą uderzył o

przeciwległą ścianę. Przygryzł sobie język, poczuł smak krwi w ustach.

Co to było, pomyślał. Co on mi zrobił?

Nikolas podszedł do niego z uśmiechem zadowolenia na twarzy.

- Jesteś niewiele silniejszy od ziemskich istot, bo jesteś ostrożny i nie wykorzystujesz

mocy.

Michael chciał się na niego rzucić, ale nie potrafił oderwać się od ściany jaskini. Nie

był w stanie się ruszyć.

- Pewnie czujesz się jak mucha złapana na lep. - Nikolas roześmiał się. Zbliżył się do

Michaela i lekko dotknął jego czoła.

Ten czuł, że robi mu się słabo.

- Nie będę się spieszył - oświadczył Nikolas. - To mnie bawi.

Gdzie jest Isabel? Czy ma zamiar bezczynnie się temu przyglądać? Michael zerknął w

jej stronę. Uzdrawiała Alexa, pogrążona w nawiązanej z nim łączności.

Michael napiął mięśnie, starając się oderwać od ściany.

Uświadomił sobie nagle, że źle się do tego zabiera. Myślał zbyt wolno, jakby mózg

odmawiał mu posłuszeństwa. Nikolas używa mocy, aby zatrzymać mnie w miejscu, więc ja

muszę użyć swojej, by się uwolnić.

Zaniknął oczy. Powinien się skupiać na wewnętrznej mocy, a nie na tym, co się działo

na zewnątrz. Smak krwi w ustach, ból głowy, wściekłość na Nikolasa - to wszystko nie było

teraz ważne. Musiał to wyciszyć.

Tak. Teraz mógł skoncentrować się na polu sił. Czuł je wyraźnie. Było śliskie i bardzo

cienkie.

Ukierunkował swoją moc i wybił dziurę w polu sił. Uwolnił jedną rękę.

Michael otworzył oczy i dotknął palcami klatki piersiowej Nikolasa. Nawiąż łączność,

nakazał sobie. I już. Łączność została momentalnie nawiązana. Może dlatego, że Nikolas był

również kosmitą.

Michael skoncentrował się na lewym płacie płucnym przeciwnika. Zgniatał

poszczególne komórki.

Nikolas z trudem łapał oddech. Michael nadal niszczył komórki. Jeśli będzie musiał,

uszkodzi całe płuco.

Nikolas nadal trzymał palce na czole Michaela. W głowie zaczęło mu łomotać, przed

oczami latały czerwone płatki.

Michael z trudem koncentrował się na tkance płucnej przeciwnika. Zgniataj komórki,

myślał. Musisz je zgnieść. Zaćmiło mu się w oczach. Ręka zaczęła się ześlizgiwać z koszuli

Nikolasa. Wbił w nią palce, żeby zachować łączność. Uśmiechnął się, słysząc świszczący

oddech przeciwnika, któremu uszkodzony płat płucny odmawiał posłuszeństwa.

Zebrał całą energię i wybił drugą dziurę w polu sił. Uwolnił głowę. Potrząsał nią na

wszystkie strony, by strącić palce Nikolasa z czoła. Nadaremnie.

Michaelowi zrobiło się ciemno przed oczami. Za chwilę straci przytomność. Nikolas

zwycięży.

- Przestańcie! - wrzasnęła Isabel. Jej głos dochodził Michaela z bardzo daleka. Spoza

łączności. Nagle zobaczył przed sobą jej twarz. Odepchnęła Nikolasa do tyłu, poza zasięg

palców Michaela. Ręka Nikolasa ześlizgnęła się z jego czoła.

Łączność została przerwana.

Zniknęło pole sił i Michael upadł na ziemię. Nie usiłował wstać. Całą moc

uzdrawiania skierował na siebie. Rozpuszczał dwa skrzepy krwi, które Nikolas zrobił mu w

mózgu. Naprawiał poszarpane naczynia krwionośne.

- Okay, to jest remis - powiedziała Isabel ostrym tonem. - Mam nadzieję, że już

wiecie, że jeden nie może zabić drugiego, samemu też nie padając trupem.

Michael chwycił Alexa za ramię i pomógł mu wstać.

- Chodź, Isabel - powiedział. Nie ruszyła się z miejsca.

- Powiedziałem, chodź - rzucił.

- Nie możesz mi mówić, co mam robić - szepnęła Isabel.

- Co, u diabła, się z tobą dzieje?! - wybuchnął Michael. - Ten palant chciał mnie zabić!

Zrobił krzywdę Alexowi! Nie zostawię cię z nim samej. Chodź, jedziemy do domu.

- Nie - oświadczyła Isabel, a jej oczy rzucały błyskawice. Michael odwrócił się bez

słowa i zostawił ją w jaskini.

W niedzielę rano Isabel przeglądała się w lustrze. Tak długo się w nie wpatrywała, że

nie widziała już wyraźnie swojej twarzy, tylko mozaikę kształtów i kolorów.

- Jedziemy na kilka godzin do biura, kochanie. Wrócimy koło pierwszej! - zawołała

pani Evans przez zamknięte drzwi sypialni córki.

- Okay - odpowiedziała Isabel. - Do widzenia. Czar prysnął. Jej twarz przybrała znowu

zwykły wygląd.

Dziewczyna odeszła od lustra. Zaczęła się zastanawiać, czy Nikolas po nią przyjedzie.

Nigdy niczego nie planował. Przyjeżdżał motocyklem, a ona wskakiwała na siodełko.

Kiedy się tylko pokaże, będzie musiała z nim poważnie porozmawiać. Zwykle kiedy

zaczynała mówić o czymś, czego on nie chciał słuchać, całował ją. Gdy wracała z powrotem

na ziemię, nie pamiętała już, co chciała mu powiedzieć.

Ale teraz już na to nie pozwoli. Jeśli mają być razem, to on musi obiecać, że już nigdy

nie użyje mocy przeciwko Alexowi, Maxowi, Michaelowi, Liz czy też Marii. Jeśli tego nie

zrobi, Isabel odejdzie od niego. Bez względu na to, co czuje. Bez względu na to, jak dobrze

jest być w jego ramionach.

Było też kilka rzeczy, które chciałaby powiedzieć innym. Oni też nie byli doskonali.

Isabel ściągnęła włosy do tyłu i znowu przejrzała się w lustrze.

Dlaczego tak musiało być? Dlaczego tamci nie mogli zrozumieć, że pojawienie się

Nikolasa jest wspaniałym wydarzeniem? Zawsze myśleli, że są sami. Tylko we troje. A teraz

pojawił się ktoś inny, ktoś taki sam jak oni.

Michael i Max powinni się z tego cieszyć i zaakceptować go, włączyć do grupy. A

Liz, Maria i Alex - nawet Alex - powinni być szczęśliwi, że Isabel znalazła kogoś bliskiego.

Kogoś, kto ją rozumie. Kogoś, kto nauczył ją, jak pozbyć się strachu...

Te rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi. Nikolas! Wybiegła z pokoju i szybko

zbiegła po schodach. Na progu stał Alex.

Oczywiście, że to nie mógł być Nikolas. On nie był facetem, który używał dzwonka

do drzwi.

Spojrzała na Alexa i przypomniało jej się to wszystko, co zobaczyła poprzedniego

wieczoru, kiedy nawiązała z nim łączność, by go uleczyć. Umysł tego chłopaka był świątynią

Isabel. Pamiętał o niej nawet te rzeczy, o których sama dawno już zapomniała.

Przekonała się wtedy, że Alex jest jej sprzymierzeńcem. Nie był szczęśliwy z powodu

tej sytuacji z Nikolasem, ale zawsze stanąłby po jej stronie.

Nawet wtedy, kiedy pozwoliła, by jej chłopak go znokautował.

Szybko pozbyła się tej myśli. No dobrze, Nikolas był trochę dziki. Ale był dobry dla

niej. I tylko to się liczy.

A l e x przestępował z nogi na nogę. Czy ona wreszcie się odezwie?

- Przyszedłeś zobaczyć się ze mną czy z Maxem? - spytała cicho Isabel. - Wiem, że

nie zawsze o mnie chodzi.

Czy to miały być przeprosiny? - pomyślał.

- Przyszedłem zobaczyć się z tobą - powiedział. Isabel cofnęła się i szerzej otworzyła

drzwi.

- Chcesz tosta albo coś innego?

- Masz zamiar dla mnie gotować? To wzruszające - przyznał. Chyba jest jej przykro,

pomyślał.

- Chodź. - Isabel poprowadziła go do kuchni. - Moi rodzice i Max już jedli, ale myślę,

że zostawili kilka drożdżówek. - Wzięła talerz pełen okruchów. - A może i nie.

- Nie jestem głodny - rzekł Alex. Wszystko się w nim skręcało. Nie miał ochoty na tę

rozmowę. Ale uważał, że powinien ją przeprowadzić.

- Dobrze się czujesz? Jak twoja głowa? - spytała Isabel.

- W porządku. Dobrze wykonałaś swoje zadanie. - Usiadł na kuchennym krześle.

Isabel zajęła miejsce naprzeciwko niego. Nie obok, tylko naprzeciwko. Nie podniecaj

się tymi niby - przeprosinami, pomyślał. Ona wcale nie ma zamiaru głaskać cię po tej rudej

głowie.

- Hm... przyszedłem tu.... - nabrał powietrza w płuca - ponieważ martwię się o ciebie.

- Nie musisz... - zaprotestowała Isabel.

- Zaczekaj. Daj mi skończyć. Wiem, że nie cierpisz, kiedy ktoś cię poucza. Ale

czasami, gdy ludzie mówią, co trzeba zrobić, to powinno się to zrobić, wiesz?

Dziewczyna wstała i zaczęła zbierać ze stołu brudne naczynia. Włożyła je do zlewu.

- Przyszedłeś, aby mi powiedzieć, żebym się trzymała z daleka od Nikolasa.

- Tak. Po to przyszedłem. Ponieważ nie myślisz logicznie - powiedział Alex. -

Uważasz, że Valenti nie stanowi dla ciebie ani dla Nikolasa żadnego zagrożenia, bo macie

moc, ale...

- Nie. Nie będziemy o tym rozmawiać. Tu przecież wcale nie o to chodzi. - Zebrała ze

stołu sztućce.

- A więc o co chodzi?

- O to, że jesteś zazdrosny. O to, że widzisz, że coś się dzieje pomiędzy mną i

Nikolasem, i to doprowadza cię do szaleństwa. - Odkręciła kran z gorącą wodą, która zaczęła

rozpryskiwać się po naczyniach w zlewie.

- Masz rację - przyznał. Nie było sensu zaprzeczać. To było zbyt oczywiste. - Ale

pomyśl o swoim bracie. O Michaelu. O Liz i Marii. Oni nie mają powodu do zazdrości, a

wszyscy uważają, że Nikolas stawia cię w niebezpiecznej sytuacji. I nie tylko ciebie, nas też.

Isabel chwyciła jakiś talerz i zaczęła go gwałtownie szorować.

- Chcę, żebyś sobie poszedł - powiedziała, nie odwracając się do niego.

- Dobrze. Ale musisz wiedzieć, że to koniec. Jeśli teraz pójdę, już mnie nie będzie. Nie

przybiegnę z powrotem, kiedy zmienisz zdanie.

- Przeżyję to.

11

- Lepiej się czujesz? - spytała Maria.

Liz spojrzała na Alexa. Wiedziała, że Maria chciała go trochę rozweselić i dlatego

zaciągnęła na lody. Ale Liz nie zauważyła, żeby był w najmniejszym stopniu rozweselony.

- Niezupełnie - przyznał chłopiec.

- Jak myślisz? - zwróciła się Maria do przyjaciółki. - Dodać jeszcze polewy?

- Hm... chyba nie. Nie w tym rzecz. Trzeba dać Alexowi lody w kolorze tęczy, zamiast

czekoladowych. Tęcza oznacza szczęście, prawda?

- Racja. Zaraz się tym zajmę. Maria zerwała się od stolika, wzięła lody Alexa i

podbiegła do lady.

Liz wolno jadła mrożony jogurt. Chciała zyskać na czasie. Miała nadzieję, że wpadnie

na jakiś wspaniały pomysł, co powiedzieć przyjacielowi na temat tej historii z Isabel. Ale nic

nie przychodziło jej do głowy. Jej też nikt nie potrafił niczego powiedzieć, żeby się lepiej

poczuła, kiedy Max oświadczył, że muszą pozostać „tylko przyjaciółmi”.

- Ta tęczowa polewa w ogóle nie ma smaku - wymamrotał Alex.

- Tak. A wygląda wspaniale, jakby miała tyle smaków co kolorów - przyznała Liz. -

Może założyłbyś nową listę na temat jedzenia, które zupełnie inaczej smakuje, niż można by

się tego spodziewać po jego wyglądzie.

- Może - mruknął, metodycznie wygładzając papierową serwetkę.

- No dobra. Przepraszam cię - powiedziała Liz. Poklepała Alexa po ramieniu, jakby

był małym pieskiem, i zorientowała się, że naśladuje swoją abuelita. Jej babunia zawsze tak

robiła, kiedy ktoś był przygnębiony.

- Wiem, że czasem człowiek czuje się jeszcze gorzej, kiedy ktoś stara się go

rozweselić - dodała.

Miała okresy, kiedy marzyła o tym, by skulić się pod kołdrą, słuchać smutnych

piosenek o niespełnionej miłości i myśleć o Maksie. Kiedy była w takim nastroju, nie zależało

jej na tym, by ktoś ją rozweselał.

- Wiem, że lody ci nie pomogą - szepnęła, nachylając się do Alexa - ale Maria czuje

się lepiej, kiedy może dla ciebie coś zrobić.

Kiedy Max powiedział Liz, że chce, by pozostali „tylko przyjaciółmi”, Maria wmusiła

w Liz cały zestaw pokrzepiającej żywności. Liz musiała przełknąć kilka gatunków czekolady,

makaron z serem, frytki i różne inne tłuste oraz słodkie potrawy - co tylko wpadło Marii na

mysi.

To dowodziło, jaką wspaniałą przyjaciółką jest Maria. Sama była fanatyczką zdrowej

żywności. Nie jadła niczego, co zawierało konserwanty lub sztuczne barwniki. Nie jadła

mięsa, jajek ani żadnych produktów mleczarskich. Ale kiedy ktoś z jej przyjaciół był

przygnębiony, Maria robiła wszystko, by znaleźć jedzenie, które, jak sądziła, polepszy mu

nastrój. Chociaż najchętniej nakarmiłaby go wodorostami, kiełkami pszenicy i tofu.

Wróciła do stolika z nową, ulepszoną, melbą dla Alexa. Wpatrywała się w niego,

kiedy podnosił łyżeczkę do ust.

- To nic nie daje. Nie jest ani trochę w lepszym humorze - oświadczyła. - Mam

prywatną teorię na ten temat. Alex trzy razy dziennie opycha się wszelkimi paskudztwami, a

niezdrowe jedzenie wcale nie podnosi go na duchu, jak to się dzieje z innymi ludźmi.

- Może - powiedziała Liz. A może kiedy masz złamane serce, nic nie jest w stanie

podnieść cię na duchu, pomyślała.

Codziennie rano robiła małe doświadczenie. Wyjmowała fotografię Maxa i usiłowała

ustalić stopień natężenia bólu w skali od jednego do dziesięciu. Stale miała nadzieję, że

któregoś dnia uda jej się zejść do 9,9 punktu. Ale to się jeszcze nie zdarzyło.

- Alex, powiedz nam jeszcze raz, jak to było, kiedy graliście w minigolfa? - spytała

Maria. - Co dokładnie powiedziała Isabel, zanim cię pocałowała?

- Muszę ci przypomnieć, że jestem facetem - odpowiedział Alex. - Wiem, że dużo ze

sobą przebywamy i mogło ci się trochę to wszystko pomieszać. Jestem facetem, który beka,

drapie się i nosi ochraniacz na jaja, kiedy gra w piłkę. Jestem stuprocentowym facetem. A

faceci nie bawią się w „ona powiedziała, a ja wtedy powiedziałem” i w analizowanie wszyst-

kich drobnych szczegółów.

- Nie ma się czym chwalić - skwitowała Maria. - Trzeba rozmawiać o takich rzeczach.

To jest zdrowe.

Liz nie była tego pewna. Przeanalizowała razem z Marią wszystkie szczegóły tego

krótkiego okresu, kiedy Liz i Max byli przyjaciółmi, ale zanim stali się „tylko przyjaciółmi”.

Nic jej to nie pomogło. Nie poczuła się ani trochę lepiej. Nie wpadły nawet na pomysł, jak

mogłaby odzyskać Maxa.

- To powiedz mi chociaż, jaki to był pocałunek - prosiła Maria Alexa. - No wiesz, jak

długo trwał. To naprawdę może pomóc.

Chłopak oparł głowę na rękach i jęknął. Jest bardzo nieszczęśliwy, pomyślała Liz. Czy

Isabel choćby w najmniejszym stopniu zdaje sobie z tego sprawę?

Liz wiedziała, że Max czuje się równie okropnie jak ona, i ta myśl jej pomagała.

Wiedziała, że to nie powinno jej pomagać, ale tak było.

Michael uchylił okno w pokoju Marii i wszedł do środka. Rzucił kasetę wideo z „Nocą

żywych trupów” na jej łóżko. Otworzył drzwi i zaczął nadsłuchiwać. W całym domu pano-

wała cisza. Niedobrze. Miał wielką ochotę posłuchać jej pisków przy oglądaniu kolejnego

horroru.

Może powinien był zadzwonić i sprawdzić, czy Maria jest w domu. Ale wcale nie

planował tych odwiedzin. To był jego ostatni wieczór u Hughesów. Pani Hughes prosiła go,

żeby koniecznie był na kolacji. I był. Upiekła ciasto i w ogóle. Widać było, że czuje się co

najmniej niezręcznie w sytuacji, kiedy wyrzucają go ze swojego domu.

Kolacja przebiegła w atmosferze fałszu i obłudy. Aury państwa Hughesów wyraźnie

wskazywały na to, że nie czują się najlepiej. To samo dotyczyło Michaela. Siedzieli jednak

przy stole, udając, że wszystko jest w porządku. To było żałosne. Kiedy chłopak przełknął

ostatni kawałek ciasta, marzył tylko o tym, by się stamtąd wyrwać. Podał mało przekonujące

usprawiedliwienie, że chciałby pożegnać się z sąsiadami, i wyszedł.

Pochodził trochę po mieście, a gdy zobaczył sklep wideo, wpadł na pomysł, by wziąć

kasetę i iść do Marii. Uwielbiał „Noc żywych trupów”. Była tam wspaniała scena, kiedy ręka

faceta popadła w obłęd i zaczął rozbijać sobie naczynia na głowie. Gdyby bracia Marx mieli

nakręcić horror, to na pewno umieściliby w nim taką scenę.

Michael chciał początkowo przynieść kasetę do Alexa. Ale od czasu, kiedy wehikuł

miłości Alexa uległ katastrofie, jego towarzystwo przestało być zabawne. Gdyby obaj, będąc

w fatalnym nastroju, mieli spędzić ten wieczór razem, nic dobrego by z tego nie wynikło.

Michael nie miał najmniejszego zamiaru wstępować do Maxa. Po pierwsze, gdyby

zobaczył Isabel, zaraz zacząłby na nią wrzeszczeć. Poza tym niedzielny wieczór był u nich

wieczorem rodzinnym. Państwo Evansowie byli zawsze zadowoleni, kiedy Michael do nich

przychodził. Żartowali, że jest ich ulubionym dzieckiem. Ale Michael nie miał ochoty na to,

by być honorowym członkiem Evansów. Przynajmniej nie tego wieczoru.

Usiadł na łóżku Marii. Może trochę zaczeka. Po chwili wyciągnął się na całą długość i

poczuł, że coś go gniecie w plecy. Włożył rękę pod narzutę i wyciągnął parę fioletowo -

pomarańczowych maskujących spodni. Roześmiał się cicho. Ubranie takie powinno

umożliwić użytkownikowi wtopienie się w otoczenie. Nie ma wiele fioletowo -

pomarańczowych drzew, budynków... ani niczego innego.

Nogawki spodni były ogromne. W każdej z nich mogłyby się zmieścić dwie całe

Marie. Był to wyjątkowo słaby kamuflaż, a gdyby trzeba było biec, to do widzenia. Jednak te

spodnie dobrze wyglądały na Marii, kiedy nosiła je razem z króciutkim sweterkiem.

Michael zmienił pozycję. Jeszcze coś tam było. Wyciągnął spod narzuty bokserki.

Chwila, moment. Co robiły bokserki na łóżku Marii?

Podniósł je i uśmiechnął się szeroko. Te bokserki nie mogły być własnością żadnego

faceta. Było na nich mnóstwo małych kaczuszek. I były małe, akurat na Marię. Położył

bokserki na spodniach.

Wziął poduszkę i podłożył ją sobie pod głowę. Miała dziwny zapach - pastylek na

kaszel i kwiatów. Głęboko wciągnął powietrze. Może Maria miała rację. To był rzeczywiście

miły zapach. I świetnie przeczyścił mu drogi oddechowe.

Usłyszał odgłos kroków w holu. Po chwili otworzyły się drzwi i Maria weszła do

pokoju. Wydała okrzyk zdziwienia na jego widok.

- Przyniosłem film - oświadczył Michael.

- Ale ja muszę upiec tort na imieniny mamy - powiedziała dziewczyna.

Michael wstał z łóżka. Nie powinien był przychodzić bez zaproszenia.

- Chyba jest już dość późno. Spadam - mruknął, ruszając w stronę okna.

- Zaczekaj! - zawołała Maria. - Przyda mi się pomoc. Chłopiec obrócił się. Czuł, że na

jego twarzy pojawia się szeroki głupkowaty uśmiech. Chciał coś z tym zrobić, ale mięśnie ust

nie były mu posłuszne.

- Okay - powiedział. - Ale nie włożę fartucha.

Isabel wyjęła z szafy czarne espadryle i wrzuciła je do kosza na śmieci. Nigdy ich nie

miała na nogach. Wiązało się je takimi idiotycznymi tasiemkami, aż do kolana. Kto chciałby

wyglądać jak aktor amatorskiego teatru, który właśnie wystawia „Juliusza Cezara?”.

Potem wzięła do ręki jasnofioletowe pantofle na płaskim obcasie, które miała na

ślubie kuzynki, gdzie była młodszą druhną. Też wyrzuciła je do śmieci. Jej kuzynka właśnie

się rozwodziła, więc Isabel nie miała powodu przywiązywać się do tych pantofli. Może to

małżeństwo potrwałoby dłużej, gdyby ona miała lepszy gust, pomyślała Isabel. Na czubkach

pantofli przymocowane były kwiatki. To mówiło wszystko.

Ktoś zastukał do drzwi. Zanim dziewczyna zdążyła powiedzieć, żeby ten ktoś poszedł

sobie w diabły, do pokoju zajrzał Max.

- Zaraz zaczniemy oglądać film - powiedział.

- Robię porządek w szafie - odpowiedziała siostra.

- Chodź. Wiesz, że rodzice lubią, żebyśmy niedzielny wieczór spędzali razem -

przekonywał ją Max. - Wypożyczyłem taki film, który na pewno ci się spodoba.

- Ciebie nie obchodzi, co ja lubię - warknęła Isabel. - Chcesz, żebym zeszła na dół,

żebyś mógł mnie pilnować. - Wzięła klapki i rzuciła je na stos innych butów.

Max i reszta grupy byliby zadowoleni, gdy mogli zrobić z niej marionetkę. Ale to im

się nie uda. Nikt nie będzie jej kontrolował.

- Jeszcze tu jesteś? - spytała. Max wycofał się bez słowa. Cokolwiek by powiedział,

siostra wpadała w złość.

Isabel przejrzała dokładnie szafę. Nie zostało w niej ani jednej pary butów. Obróciła

się i spojrzała na stos butów na podłodze. Jak je ustawić? Według kolorów? Stylu?

Wysokości obcasa?

Gdy zadzwonił telefon, szybko podniosła słuchawkę.

- Co?

- Cześć, tu Maria. No to super, pomyślała Isabel. Teraz ona mi powie, żebym trzymała

się z daleka od Nikolasa.

- Jest u mnie Michael. Chcielibyśmy, żebyś do nas przyszła. Zrobiliśmy tort i

potrzebujemy pomocy przy jego dekorowaniu - powiedziała Maria.

- Brzmi wspaniale. Ale właśnie kupiłam nowy dozownik papieru toaletowego, który

wydziela świeży zapach przy każdym użyciu, i mam zamiar go dziś wieczór zainstalować -

odpowiedziała Isabel i rzuciła słuchawkę.

Udekorować tort. Rzeczywiście, pomyślała. Udekorować go napisem „Isabel, jesteś w

niebezpieczeństwie”. I to dużymi literami.

Nie była głupia. Wiedziała, co robić. Dlaczego wszyscy traktowali ją jak niemowlę?

Pewnie ustalili już plan dyżurów. Max będzie opiekował się dzidzią Isabel od dziewiątej do

jedenastej, Michael od jedenastej do drugiej... Telefon zadzwonił znowu.

- Halo. Tu Isabel Evans. Jeśli chcesz zostawić wiadomość, żebym trzymała się z

daleka od Nikolasa, naciśnij jedynkę. Jeśli chcesz zostawić wiadomość z informacją, że grozi

mi niebezpieczeństwo, naciśnij dwójkę. Jeśli chcesz zostawić wiadomość z informacją, jaka

jestem okropna, bo przeze mnie Liz miała wypadek, naciśnij trójkę. Jeśli...

- Isabel, tu Alex. Nie chcę ci niczego takiego mówić. Chciałem tylko powiedzieć, że

skłamałem dziś rano. Gdybyś zmieniła zdanie, wróciłbym do ciebie. Biegiem.

Poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Zatrzepotała powiekami. Alex chciał tego

samego co wszyscy inni. Był tylko kolejnym bay - sitter. Musiała o tym pamiętać.

- Biip - powiedziała cichym głosem i odłożyła słuchawkę. Włączyła automatyczną

sekretarkę. Nie była już w stanie odbierać telefonów.

Pantofle. Teraz powinna skupić się na nich. Może podzielić je wedle pór roku? Ale

czy to miało sens w Roswell? Pory roku tak bardzo się tu nie różniły.

Rozległ się znowu dzwonek telefonu. To na pewno Liz, pomyślała Isabel. Jej ostatnia

opiekunka.

- Cześć, Isabel, tu Liz. Isabel potrząsnęła głową, zdegustowana.

- Mam do ciebie pytanie... chodzi o zadanie matematyczne. Wiem, że jesteś w tym

dobra. Mogłabyś do mnie zadzwonić? - mówiła Liz.

Liz miała ukończyć szkołę z najlepszymi stopniami, a nie potrafiła wymyśleć lepszej

historyjki? Powinna zacząć chodzić na zajęcia wyrównawcze z kłamstwa. Tak, Isabel była

dobra z matematyki. Ale ona była w gimnazjum, a Liz w liceum. Poza tym genialny chłopiec

Max mieszkał w tym samym domu. Gdyby Liz naprawdę potrzebowała pomocy, zadzwoniła-

by do niego.

Jeśli jeszcze raz zadzwoni telefon, wyrzucę go przez okno, postanowiła Isabel.

Max zerknął na ojca, który miał już zupełnie szklany wzrok. Jeśli w filmie nie było

częstych głośnych wybuchów, tata zaraz zasypiał. Potem chłopiec spojrzał na mamę; patrzyła

na ekran z dużym zainteresowaniem. Wiedział, że ten film spodobałby się Isabel.

Wypożyczył go, bo siostra uwielbiała filmy tego rodzaju.

Teraz musiał siedzieć i patrzeć, jak jakaś dziewczyna zakochuje się w facecie, który

tak naprawdę jest aniołem. To było idiotyczne. Kiedy Nicolas Cage powiedział Meg Ryan, że

jest wysłannikiem Boga, ona skwitowała to mruknięciem „Okay, w porządku”.

Nikt normalny by tak nie zareagował. Kiedy Max powiedział Liz, że jest kosmitą,

wprawiło ją to w przerażenie. Początkowo myślała, że on żartuje. A potem była przerażona.

Max był ciekaw, czy ten film spodobałby się Liz. Chętnie by go oglądał, mając ją przy

sobie. Uspokój się, pomyślał. Wszystko oglądałbyś z przyjemnością, gdyby Liz mogła być

blisko.

Wziął garść popcornu. Postanowił sprawdzić, jak długo może wytrzymać, żeby nie

myśleć o Liz. Gdyby codziennie dodawał kilka sekund, może kiedyś odzyskałby zdrowe

zmysły. Spojrzał na zegarek. Okay, zaczynamy.

Skierował uwagę na film. Jakiś facet tłumaczył Nicolasowi Cage'owi, że mógłby być z

Meg Ryan, gdyby zrezygnował ze swojej anielskiej mocy.

Czy zrobiłbym to samo dla Liz? - pomyślał Max. Czy zrezygnowałbym z mocy, to

znaczy, czy mógłbym sobie odmówić nadziei zobaczenia kiedykolwiek mojej rodzinnej pla-

nety? Czy mógłbym...

Spojrzał na zegarek. Trzy sekundy. Tylko przez trzy sekundy nie myślał o Liz.

Westchnął. Może następnym razem wytrzymam cztery, pomyślał.

Usłyszał ryk silnika; pod dom podjeżdżał motocykl. Zerwał się i podbiegł do okna.

Tylko po to, żeby zobaczyć, jak Isabel biegnie przez trawnik i wskakuje na siodełko za

Nikolasem.

12

Isabel włożyła na rękę plecioną bransoletkę.

- Jak ci się podoba? - spytała Nikolasa.

- W porządku. Skończyłaś już?

Było oczywiste, że robienie zakupów nie sprawia mu najmniejszej przyjemności,

chociaż mieli całe centrum handlowe dla siebie. Isabel uwielbiała to. Bez względu na to, jak

się czuła, zakupy zawsze poprawiały jej nastrój. A teraz, kiedy mogła chodzić od sklepu do

sklepu i brać wszystko, na co miała ochotę, czuła, że cały świat należy do niej.

Właściwie to niczego sobie nie brała. Raczej pożyczała. Miała zamiar zostawić

wszystko, kiedy się tym nacieszy. Zaczęła uważnie oglądać bransoletkę.

- Trochę nijaka - powiedziała. - Wygląda jak prezent urodzinowy od bogatej cioci z

przedmieścia.

Zdjęła bransoletkę i rzuciła ją na ladę. Ciekawa była, gdzie trzymają te naprawdę

wartościowe rzeczy. Ach, tak. Pod kasą był sejf.

- Nikolas, otwórz, proszę. Chłopak wydał pomruk niezadowolenia, ale użył mocy, by

otworzyć sejf.

- Mogłabyś sama to zrobić, gdyby ci się chciało trochę popracować - powiedział.

Isabel włożyła rękę do sejfu i wyciągnęła trzy aksamitne woreczki. Otworzyła jeden z

nich.

- To jest bardziej odpowiednie - rzekła. Włożyła na szyję naszyjnik z pereł,

zakończony rubinem w kształcie serca. Rubin sięgał jej prawie do piersi. To wyglądałoby

wspaniale przy głęboko wyciętej sukni, takiej, jakie noszą aktorki podczas gali z okazji

rozdania Oscarów. Będzie musiała się postarać o taką suknię.

- Jeszcze minuta i wychodzę - ostrzegł ją Nikolas. Zerknęła na niego. Nie, nie mówił

poważnie. Nigdzie nie pójdzie.

Otworzyła następny woreczek i westchnęła uszczęśliwiona. Zawsze marzyła o tym, by

mieć coś takiego. Ostrożnie włożyła na głowę diadem ze srebrnych listków, wysadzanych

brylancikami.

- Został już tylko jeden - uspokajała Nikolasa. Szybko otworzyła ostatni woreczek.

Był tam pierścionek z największym brylantem, jaki w życiu widziała. Na kamieniu wyryte

było duże „R”. - Zbyt krzykliwy - oceniła. - Wygląda jak ta tandeta z automatu z gumą do

żucia.

- Możemy już iść? - spytał Nikolas.

- Tak, możemy. - Wrzuciła pierścionek do aksamitnego woreczka, a woreczek do

sejfu.

- Chodźmy do kafejek - powiedział Nikolas.

- Okay, jedzenie jest na górze. - Wzięła chłopca za rękę i poszli w kierunku

ruchomych schodów. Isabel przeglądała się w szybach wystawowych. Mmm. Absolutnie

powinna nosić biżuterię. Nie musiałaby się nawet długo do tego przyzwyczajać.

Stukot ich kroków na metalowych schodach przyprawiał ją o lekki dreszcz. Nie mogła

się jeszcze oswoić z ciszą panującą w centrum handlowym. Zawsze kiedy tu była, przewalały

się tłumy ludzi - robiących zakupy, oglądających wystawy, jedzących, rozmawiających,

flirtujących.

- Jesteś pewien, że ten ochroniarz nie obudzi się za szybko? - spytała.

- Czy słowo „unieszkodliwiony” cokolwiek ci mówi? Isabel znała ten ton jego głosu.

Oznaczał, że za chwilę Nikolas będzie już porządnie wkurzony. Musiała jednak zadać mu

jeszcze jedno pytanie.

- Ale jemu nic się nie stało, prawda? To znaczy obudzi się po pewnym czasie? Max

mówił, że Liz potrzebowałaby operacji, gdyby go tam nie było. - Isabel nienawidziła tej za-

prawionej wahaniem nuty, którą słyszała we własnym głosie. Czasami, kiedy była z

Nikolasem, nie czuła się całkowicie sobą. Była zbyt przejęta tym, co on o niej pomyśli, czy ją

lubi, czy będzie z nią chodził. A zawsze wyśmiewała się z dziewczyn, które mają takie

bzdurne problemy.

- Mówię ci to już ostatni raz - oświadczył Nikolas ostrym tonem. - Ścisnąłem Liz

trochę mocniej, niż zamierzałem, bo byłem wściekły na Maxa. A teraz skończ z tym, okay?

To nie było pytanie. Isabel wiedziała, że jeśli nie posłucha, Nikolas natychmiast ją tu

zostawi.

- Możemy wejść do drugstore'u? - spytała. Nie myślała już o tym, że Nikolas nie

powiedział jej, czy ochroniarz wyjdzie z tego cało.

- Dobrze. - Nie wydawał się z tego zadowolony, ale otworzył zamek wielkich

szklanych drzwi i wprowadził ją do środka, po czym znowu użył swojej mocy, by zniszczyć

obiektywy kamer monitorujących sklep. Isabel pociągnęła go na tyły drugstore'u. Stał tam

stary automat fotograficzny. Isabel usiadła na stołeczku i przyciągnęła Nikolasa do siebie.

- Będziesz mi się musiała za to wszystko odwdzięczyć - powiedział.

- Masz dwudziestopięciocentówki? - spytała.

- Nie potrzebuję ich - prychnął. - Uśmiechnij się i miejmy to z głowy.

- Zaczekaj! - zawołała Isabel. - Zaraz wracam. Wybiegła z kabiny, kierując się do

działu papierniczego.

Złapała blok rysunkowy, kredki i szybko wróciła. Usiadła na kolanach Nikolasa i

zasunęła zasłonę.

- Może to nie był zły pomysł - powiedział, przyciągając ją do siebie.

Isabel otworzyła blok rysunkowy i wyjęła czerwoną kredkę z pudełka. Napisała

„Cześć, Stacey” wielkimi drukowanymi literami, dodając jeszcze kilka wykrzykników.

- Jestem gotowa - zwróciła się do Nikolasa. Chłopak uruchomił aparat fotograficzny, a

ona pochyliła się nad nim i zaczęła przeciągać językiem po jego policzku, tak by Stacey miała

o czym myśleć, kiedy zobaczy to zdjęcie. Poza tym sprawiało jej to przyjemność. •

Nikolas wziął od niej blok, wyrwał kartkę i napisał „Cześć, Alex”. Potem zaczął ją

całować namiętnie. Aparat fotograficzny nieprzerwanie błyskał.

Chłopak nie przestał jej całować nawet wtedy, kiedy aparat się wyłączył.

Przeczesywał palcami jej włosy - bardzo delikatnie. Isabel wtulała się w niego, wreszcie

usiadła mu okrakiem na udach i mocno objęła. Nigdy nie miała go dosyć, nigdy nie mogła

znaleźć się zbyt blisko.

Jęknęła cicho, kiedy odsunął się od niej, przerywając pocałunek. Przyciągnęła go z

powrotem do siebie.

- Ciii. Ktoś tam chodzi - szepnął, odsuwając lekko zasłonę. - Tak. Spójrz w lusterko w

rogu kabiny.

Isabel przechyliła się do tyłu i spojrzała w lusterko. Ochroniarz w mundurze szedł

wolnym krokiem wzdłuż stoisk z szamponami, w kierunku automatu fotograficznego.

- Załatwisz go? - szepnęła Isabel.

- Nie. Ty to zrobisz - odpowiedział.

- Nie mogę. - Potrząsnęła głową. - Nie wiem jak.

- Możesz. Nikolas nie uśmiechał się, ale na pewno żartował. Albo chciał ją

wypróbować. Kiedy ochroniarz podejdzie bliżej, chłopak znokautuje go. Będzie musiał to

zrobić.

- Znajdź jakieś naczynie krwionośne w jego mózgu i ściśnij je - powiedział Nikolas.

Isabel znowu spojrzała w lusterko. Ochroniarz przechodził teraz wzdłuż stoisk z

pończochami i skarpetami. Oddalał się od nich.

- Hej! - krzyknął Nikolas. - Tu jesteśmy!

- Po coś to zrobił? - rzuciła Isabel.

- Ty go załatwisz albo zostaniemy złapani - powiedział Nikolas.

Isabel przyjrzała mu się. Jego brązowozłote oczy miały chłodny wyraz. Mówił

poważnie.

Przed oczami dziewczyny stanął szeryf Valenti. Jeśli zostanie złapana, przekażą ją w

jego ręce. Wiedziała, że on odkryje prawdę o niej. Przypomniała się jej sekcja zwłok kosmity.

Zasłona kabiny fotograficznej rozsunęła się nagle. Isabel nie myślała teraz o niczym.

Rzuciła się na ochroniarza, przewracając go na ziemię. Kucnęła przy nim i przyłożyła mu

palce do czoła.

Łączność. Nie mogła nawiązać łączności. Była zbyt wystraszona. Panikowała.

Poczuła dotyk palców Nikolasa na karku i natychmiast nawiązała łączność.

Skoncentrowała się na mózgu ochroniarza. Wybrała naczynie krwionośne, które wyglądało na

niezbyt duże, i ścisnęła je siłą swojego umysłu.

Ból i przerażenie mężczyzny uderzyły w nią z całą siłą. Robię mu krzywdę,

pomyślała. On to czuje. Wie, co się dzieje. To nią wstrząsnęło, ale nie przerwała łączności,

dopóki ochroniarz nie zamknął oczu.

- Dobrze. Dobrze to zrobiłaś - pochwalił ją Nikolas.

Dotknął głowy mężczyzny, potem postawił Isabel na nogi. Nie mogła oderwać oczu

od strażnika. Był bardzo blady, ale oddychał.

- Przepraszam, że cię w to wrobiłem - powiedział Nikolas. - Ale chciałem, żebyś

wiedziała, jak to jest.

Max byłby przerażony tym, co zrobiłam, pomyślała Isabel. Wyznawał zasadę, że nie

wolno używać mocy do robienia komuś krzywdy. Nigdy. .

Przesunęła dłońmi po twarzy. Miała mokre palce. Czyżby płakała? Szybko wytarła

twarz. Miała nadzieję, że Nikolas niczego nie zauważył.

To nieważne, co by pomyślał Max, tłumaczyła sobie Isabel. Ona sama podejmowała

decyzje. Żyła własnym życiem. Nie była marionetką brata.

Ochroniarzowi nic się nie stało. Drzemie sobie tylko, pomyślała. Całkiem niezły

sposób spędzania nocnego dyżuru. Poprawiła sobie diadem na włosach.

- Niezła zabawa, prawda? - spytał Nikolas. Gdyby zaprzeczyła, pomyślałby, że ona

jest całkiem do niczego.

- Tak. - Isabel uśmiechnęła się.

Czy ktoś ma pomysł, od czego zaczynamy? - spytał Max, skręcając w ulicę Główną.

- Teraz już prawie wszystko jest zamknięte - odezwał się Alex. - Może powinniśmy

pojechać do jaskini.

A jeśli oni tam są, to co ja będę mógł zrobić? - pomyślał. Żebym nie wiem co mówił,

Isabel nie zwróci na to uwagi. To jest już oczywiste. A Nikolas... jestem pewien, że chętnie

mnie znowu zmiażdży czy jak to nazywa.

- Nie wydaje mi się, żeby zamknięcie stanowiło przeszkodę dla Nikolasa i Isabel -

powiedział Michael.

- Tak - przyznała Liz. - Poza tym oni lubią poszaleć. Pewnie nie pojechali wprost do

jaskini.

Chyba że chcieli wrócić do swojego zacisznego kącika w śpiworze, pomyślał Alex.

- Pojedźmy najpierw do szkoły - zaproponowała Maria.

- Rzeczywiście. Kiedy słyszę słowo „poszaleć”, zaraz myślę o szkole - mruknął

Michael.

- Nie uważasz, że to może być zabawne, włamać się do szkoły i zrobić z niej osobiste

centrum rozrywki? - broniła się Maria.

- Nie zaszkodzi spróbować - powiedział Max. Skręcił w lewo i zaraz usłyszeli wycie

syreny.

Alex obejrzał się przez ramię i zobaczył migocące niebieskie światło samochodu

szeryfa Valentiego. A już myślał, że nie może być gorzej.

Max zatrzymał się przy krawężniku. Usłyszeli cichy trzask zamykanych drzwi.

Valenti już do nich podchodził. Stukot jego butów przyprawiał Alexa o ból zębów. Czy szeryf

pamiętał, że nie kto inny, jak Alex poinformował go, że poszukiwany przez niego kosmita

wyjechał z miasta zieloną furgonetką? Czy nie uzna za podejrzane tego, że Alex jest tu razem

z Liz, którą Valenti posądza o to, że wie o kosmitach w Roswell więcej, niż chce powiedzieć?

Ale teraz już za późno się tym martwić, pomyślał. Starał się zachować obojętny wyraz

twarzy, kiedy szeryf podszedł do Maxa i poprosił go o prawo jazdy i dowód rejestracyjny.

Max podał mu dokumenty. Valenti przyjrzał się im i zwrócił. Przypatrywał się kolejno

wszystkim pasażerom jeepa. Alex nie był pewien, czy szeryf go rozpoznał. Miał wciąż ten

sam niewzruszony wyraz twarzy, ale on nigdy nie ujawniał uczuć - mógł wszystko doskonale

pamiętać.

- Panno Ortecho. - Valenti przesunął się trochę, żeby stanąć przy Liz - Już dawno...

miałem ochotę poznać pani przyjaciół.

- Pracujemy razem nad projektem z astronomii, dla szkoły - powiedziała dziewczyna.

- Jedziemy właśnie na pustynię, by obserwować gwiazdy - dodał szybko Max. - W

mieście jest za dużo świateł.

Max i Liz byli zawsze idealnie zgrani. To idiotyczne, że nie byli razem. Kompletne

kretyństwo. Alex rozumiał Maxa, który chciał chronić Liz, ale przecież wszyscy razem daliby

sobie jakoś radę z Valentim, gdyby zaszła taka potrzeba. Max powinien już dać sobie spokój z

przeświadczeniem, że sam musi myśleć o wszystkich.

- Jedziecie w złym kierunku - rzekł szeryf. Miał rację. W kierunku pustyni jechało się

na północ albo na południe. A oni zmierzali na wschód.

- Jedziemy teraz do mojego domu - powiedział Alex. - Zapomniałem zabrać papier

milimetrowy.

- Papier milimetrowy - powtórzył Valenti. Alex, czując, że Maria drży, objął ją.

- Na papierze milimetrowym łatwiej jest nanosić położenie gwiazd - powiedział.

- Kiedy tak sobie jeździcie po mieście, nie zauważyliście niczego nadzwyczajnego? -

spytał szeryf.

- Nie. Wszędzie było bardzo spokojnie - odpowiedział Max. Nagle odezwał się pager i

Valenti sprawdził numer.

- Możecie jechać - powiedział i odszedł do swojego samochodu.

- On też szuka Nikolasa i Isabel - rzekła Liz, kiedy szeryf był już wystarczająco

daleko.

- Tak, ale przynajmniej nie wie, że szuka właśnie ich - odezwał się Michael. - I nie

będzie wiedział, jeśli my znajdziemy ich pierwsi.

- Nie wiemy przecież, gdzie oni mogą być - zaprotestowała Maria.

Alex popatrzył na mijający ich pędem samochód policyjny.

- Czuję, że Valenti już wie. Jedźmy za nim. Max i Michael widzieli w nocy lepiej niż

za dnia, więc łatwo im było śledzić samochód szeryfa z takiej odległości, by nie być przez

niego zauważonym. Kiedy Valenti wjeżdżał na parking centrum handlowego, Max zajechał

od tyłu i zaparkował na ulicy. Wysiedli z jeepa i pobiegli w stronę wejścia.

- Powinniśmy byli pomyśleć o centrum - powiedziała Maria. - Nie mogliby znaleźć

lepszego miejsca do zabawy.

- Zamknięte - oświadczył Michael, mocując się z drzwiami awaryjnego wyjścia.

- Popchnęliśmy furgonetkę, używając mocy, więc chyba możemy wypchnąć drzwi -

rzekł Max.

Michael wzruszył ramionami.

- Jeśli Nikolas to robi, to my też możemy. Musimy się tylko zastanowić jak. - Zaczął

wpatrywać się w drzwi.

Max robił to samo. Wyglądali, jakby byli w transie. Zaskrzypiały zawiasy i po chwili

drzwi runęły na ziemię. Mam nadzieję, że nie usłyszał tego Valenti, pomyślał Alex.

- Chyba możemy założyć, że Nikolas już się zajął ochroną - szepnęła Liz, kiedy

wchodzili do środka.

- Tak. Przez cały wieczór czułem powiew mocy. Rozdzielmy się, wtedy szybciej ich

znajdziemy - zarządził Max. - Ja pójdę z jedną grupą, a Michael z drugą. Nie chcę nikogo

zostawić bez możliwości skorzystania z mocy, gdyby zaszła taka potrzeba.

- Okay, ja pójdę na górę z Alexem i z Marią, a ty zostań na dole z Liz - zgodził się

Michael.

Odszedł bez słowa, a Maria i Alex poszli za nim.

Weszli na ruchome schody i ruszyli wzdłuż pasażu. Alex ostrożnie stawiał stopy.

Gdzieś tam był Valenti; mógł ich usłyszeć.

Michael wskazał gestem barki i kawiarnie. Było oczywiste, że Nikolas i Isabel już z

nich korzystali. Połowa była oświetlona, a zapach jedzenia zbyt silny, by mógł przetrwać od

godzin, kiedy centrum było jeszcze otwarte.

- Tam - szepnęła Maria.

Weszła do drugstore'u. Dodatkowe ochronne drzwi były podniesione do góry. Alex i

Michael poszli za nią.

Rozdzielili się; każde poszło inną alejką pomiędzy stoiskami. Nie ma ich tu, pomyślał

Alex. Jest zbyt cicho. Chyba że już wiedzą, że w centrum jest Valenti, i ukrywają się.

Zauważył parę butów na końcu alejki. Nie, nie butów. Stóp. Pobiegł naprzód i

zobaczył ochroniarza, leżącego na podłodze.

Po chwili Michael i Maria doszli do końca swoich alejek. Michael podbiegł do

nieprzytomnego mężczyzny i położył mu dłoń na czole.

- Och, nie, nie - szeptała Maria.

- Nic mu nie będzie - uspokoił ją Michael. - Zostawię go, żeby się sam obudził, bo

teraz musielibyśmy go chyba związać.

Maria zachwiała się na nogach.

- Chodź. Usiądź na chwilę - poradził jej Alex. Poprowadził ją do kabiny fotograficznej

i posadził na stołeczku. Jeszcze by tego brakowało, żeby Maria zemdlała.

Odsunął się trochę i wpadł na automat. Zwieszał się z niego zwitek zdjęć. Ktoś

zapomniał swoich fotografii. Alex wziął je do ręki i zobaczył Nikolasa i Isabel. Nikolasa i

Isabel, którzy dosłownie pożerali się nawzajem.

Poczuł nagle, że on też powinien usiąść. Spojrzał znowu na fotografie i zauważył że

na niektórych Nikolas trzyma jakiś papier w ręku.

Z napisem „Cześć, Alex”.

13

Zacznijmy od Victoria Secret - szepnęła Liz. - To wymarzone miejsce dla Isabel. -

Mogła sobie dokładnie ją wyobrazić, ogarniętą szaleństwem zakupów eleganckiej bielizny, w

sklepie, który był otwarty tylko dla niej.

Max skinął głową. Podeszli do drzwi. Były otwarte, ale w środku nie było nikogo.

- Sprawdzę przymierzalnie - powiedziała Liz. - Może domyślili się, że Valenti ich

ściga, i ukrywają się. - Ruszyła w głąb sklepu, przeciskając się pomiędzy rzędami

jedwabnych koszul i szlafroków.

Nagle Max złapał ją za rękę i wciągnął za ladę, na której stały kasy.

- Słyszę jakiś hałas - szepnął. Po chwili Liz też usłyszała. Odgłos zbliżających się

kroków.

Valenti. Była pewna, że to on. Nikolas na pewno unieszkodliwił ochroniarzy. Alex,

Michael i Maria byli na górze. Nikolas i Isabel nie chodziliby po centrum powolnym,

zdecydowanym krokiem osoby, która wie, czego szuka.

Max wcisnął się pod ladę. Położył się na plecach i pociągnął Liz na siebie. Ukryła

głowę na jego piersi i zamknęła oczy. Słyszała brzęk wieszaków - Valenti kręcił się po

sklepie.

Tablica pierwiastków, pomyślała. Zawsze kiedy chciała się uspokoić, wymieniała w

myśli wszystkie pierwiastki i ich ciężary atomowe, by przypomnieć sobie, że świat jest upo-

rządkowany. Teraz nie potrafiła niczego odszukać w pamięci, ani jednego pierwiastka.

Czuła bicie serca Maxa. Skoncentrowała się na jego rytmie i trochę rozluźniła. Bez

względu na to, co się miało stać, Max był przy niej. To była o wiele większa pociecha niż

tablica pierwiastków.

Valenti się zbliżał. Liz usłyszała cichy szmer, kiedy przesuwał palcami po ladzie. Był

dokładnie nad nimi.

Max zacisnął wokół niej ramiona. Poczuła, że nawiązują łączność. Zalewały ją fale

jego miłości. Jej miłość do niego też wylewała się strumieniem.

Mógł sobie mówić, że są „tylko przyjaciółmi”. Mógł nawet nie zgadzać się na to, by

poszli razem do kina, potańczyć czy coś w tym rodzaju. Ale to nie miało żadnego znaczenia.

Ludzie, którzy są „tylko przyjaciółmi”, nie żywią do siebie takich uczuć.

Liz usłyszała znowu brzęk wieszaków. Potem zapanowała cisza. Valenti wyszedł ze

sklepu.

Podniosła głowę i spojrzała Maxowi w oczy.

- Ja... - zaczęła.

Przycisnął palce do jej ust. Miał rację. Nie powinna się teraz odzywać. Trzeba

zaczekać, aż szeryf się oddali.

Max przesuwał palcem po jej wargach, nie odrywając od niej wzroku, potem

przeciągnął go po brodzie, dokoła dołka w lewym policzku, obrysowywał nos i brwi. Jego

dotyk był lekki jak piórko.

Wzrok Maxa podążał za ruchem jego rąk. Badał wszystkie najmniejsze detale twarzy

Liz, jakby chciał je sobie wyryć w pamięci.

Nie mogła już dłużej tego znieść. Ona też chciała go dotknąć. Pochyliła głowę i

potarła jego policzek swoim policzkiem. Przebiegł ją dreszcz, kiedy poczuła nieogoloną

skórę.

Dalej przesuwała twarzą po jego twarzy. Potarła nos o nos Maxa i pochyliła się

jeszcze niżej, by dotknąć rzęsami jego rzęs. Pocałunek motyla. Tak nazywały z Marią

zetknięcie rzęs, kiedy były małe.

Potem Liz przesunęła wargami po ustach Maxa.

Z trudem złapał oddech i wsunął dłonie w jej włosy. Przyciągnął ją bliżej. Przesunął

językiem po jej wargach, chcąc, aby je rozwarła.

To nie był delikatny pocałunek, tylko desperacko namiętny, jakby nie mógł już czekać

ani chwili.

Nagle oderwał usta od jej warg.

- Valenti już odszedł - powiedział. Oszołomiona Liz mrugała. Czy on ma zamiar

udawać, że nic się nie zdarzyło? Czy nadal będzie się starał twierdzić, że są „tylko

przyjaciółmi”? Spojrzała na Maxa, ale on unikał jej wzroku.

- Musimy znaleźć Isabel - rzekł. Liz zsunęła się z niego, stanęła na nogi i skrzyżowała

ramiona na piersi. Poczuła, że brakuje jej ciepła ciała Maxa.

Isabel przesunęła dłońmi po bokach, wzdłuż talii i bioder. Tak, ta suknia rzeczywiście

na nią pasuje. I miała taki piękny haft na dole. A głęboki dekolt nie zakrywał zwisającego z

naszyjnika serca z rubinu.

Ale brakowało jej pantofli. Teraz będzie musiała iść do sklepu Macy'ego. Jak mogłaby

dać Nikolasowi prawdziwy pokaz mody bez odpowiedniego obuwia?

Max zawsze z niej żartował, że ma tyle par butów. Nie rozumiał, że są one

najważniejszą częścią ubrania.

Max. Dlaczego teraz przyszedł jej na myśl? Myśląc o nim, przypomniała sobie od razu

ochroniarza. Ale on tylko ucina sobie drzemkę, wytłumaczyła sobie Isabel.

Wstrząsnęła się na wspomnienie tego, co czuła, kiedy ściskała naczynie krwionośne w

jego mózgu. Zrobiłam mu krzywdę, uświadomiła sobie nagle.

Okay, więc zrobiła mu krzywdę. Malutką. Co może teraz na to poradzić? Nic.

Ściągnęła włosy do tyłu i upięła je w kok. Do tak eleganckiej sukni trzeba mieć

odpowiednią fryzurę. Przejrzała się w lustrze; wyglądała bezbłędnie. Niedługo będzie mogła

wejść na wybieg prywatnego pokazu mody dla Nikolasa. Popatrzyła na inne sukienki, które

wybrała. Też były świetne, lecz nie miała ochoty na kolejne przymiarki.

Może powinna powiedzieć Nikolasowi, że chce już iść do domu. Ale czy on...

- Obróć się wolno, podnieś ręce do góry i oprzyj je o ścianę - usłyszała.

Znała ten głos. To był głos z jej koszmarów sennych.

Valenti był w sklepie z Nikolasem! Dół sukni Isabel drżał. Patrzyła, osłupiała. To ja

się cała trzęsę, zrozumiała nagle.

Pamiętaj, co mówił Niklas, pomyślała. To ja mam moc. Nie muszę się bać Valentiego.

Nie muszę bać się nikogo.

Wyszła z przymierzami i przeszła na palcach wąskim korytarzykiem. Uniosła

spódnicę, żeby jej nie przeszkadzała. Musiała mieć teraz swobodę ruchów.

Wyjrzała zza zasłony, która maskowała wejście do przymierzalni, i przyłożyła dłoń do

ust, by nie krzyknąć. Szeryf Valenti trzymał w ręku rewolwer. Wycelowany w Nikolasa.

- Obróć się wolno, podnieś ręce do góry i oprzyj je o ścianę - powtórzył spokojnym,

wyzbytym emocji głosem.

Zrób to, Nikolas, pomyślała Isabel. Kiedy chłopak się obróci, szeryf ruszy do niego.

Będzie musiał przejść koło zasłony i wtedy Isabel ściśnie mu mózg i zwali go z nóg. Nie

będzie się wahać ani chwili. Nikomu nie pozwoli skrzywdzić Nikolasa.

Chłopak nie poruszył się. Uśmiechał się tylko. Widać było, że chce się trochę z

szeryfem pobawić.

Rozległ się odgłos strzału i Nikolas upadł bezwładnie na podłogę.

Leżał bez ruchu. Jego złota aura błysnęła i znikła, jakby ktoś wyłączył światło.

To niemożliwe. Valenti nie mógł zabić Nikolasa. Był tylko człowiekiem. Słabym,

żałosnym człowiekiem. Nic się nie stało. Nic nie mogło się stać, myślała Isabel. Za chwilę

Nikolas wstanie i zmiażdży szeryfa.

Ale chłopak nie poruszał się.

Valenti podszedł do ciała. Zasłona zafalowała, kiedy przechodził obok. Muszę się

szybko przebrać, zanim mnie znajdzie, pomyślała Isabel.

Obróciła się i powlokła w stronę przebieralni. Straciła czucie w nogach. Wydawało jej

się, że nie dotyka stopami podłogi. Może ja płynę w powietrzu. Może jestem duchem.

Duchem kosmitki. Omal nie roześmiała się histerycznie. Ale nie wolno jej się śmiać. Wilki

lubią roześmiane dziewczyny. Lubią je pożerać.

Weszła do przymierzami i ściągnęła suknię. Tę piękną suknię. Zdjęła diadem i

naszyjnik. To nie było odpowiednie ubranie. Ona powinna mieć na sobie czerwoną pelerynę z

kapturkiem. Nie powinna chodzić po centrum handlowym, tylko iść do domku babci. A wilk

nie powinien mieć rewolweru. Dlaczego wilk nie przestrzega reguł tej bajki?

Isabel włożyła dżinsy i swoją koronkową bluzkę. Potem skuliła się w rogu

przymierzalni i zamknęła oczy, czekając, aż znajdzie ją wilk.

Słyszała już jego kroki w korytarzyku. Stukot butów wilka. A przecież wszystko miało

być zupełnie inaczej.

To był strzał - powiedział Max.

Nagle się zachwiał. Odczuł płynącą od Isabel potężną falę. przerażenia. Czy to do niej

strzelano? Czy Valenti ją złapał?

- Chyba w sklepie Macy'ego! - zawołała Liz.

Szybko przebiegła obok fontanny w głównym holu centrum handlowego.

Max biegł tuż za nią. Wpadli do sklepu. Dziewczyna złapała go za ramię i nakazała

gestem, aby zwolnił. Miała rację. Nie powinni naprowadzać szeryfa na swój ślad.

Max poruszał się szybko, ale cicho, przeglądając stoiska z kosmetykami i perfumami.

Wszystko wyglądało normalnie.

Przynajmniej Isabel jeszcze żyje, pomyślał. Żałował, że nie może wysłać jej żadnego

sygnału - że jest tu i że wszystko będzie okay. Nie potrafił jednak prowadzić takich cichych

rozmów ani z Isabel, ani z Michaelem. Mógł tylko odczuwać ich emocje.

A przerażenie Isabel obezwładniało go.

Liz dotknęła jego ramienia i wskazała palcem nos. Początkowo Max nie rozumiał, co

mu chce przez to zakomunikować. Dopiero po chwili poczuł ten zapach. Zapach prochu.

Ruszył w tamtym kierunku. Skręcił za róg, w stronę butiku z sukienkami, i zobaczył

leżącego na podłodze Nikolasa, nad którym pochylał się Valenti.

Max i Liz schowali się za stojakiem z długimi sukniami. Chłopak wysunął ostrożnie

głowę i wyjrzał. Aura Nikolasa zniknęła. Nie żył. Valenti go zamordował.

Gdzie była Isabel? Ta myśl kołatała Maxowi bez przerwy w głowie. Myślał, że za

chwilę zwariuje. Dlaczego nie wybiegł na dwór i nie ściągnął jej z motocykla Nikolasa?

Dlaczego nie zmusił jej, by zeszła na dół oglądać ten głupi film?

Zaryzykował jeszcze jedno spojrzenie na Valentiego. Ten wyprostował się i ruszył w

kierunku przymierzalni. Wszedł za zasłonę. Max poczuł uderzenie w żołądek. Tam mogła być

Isabel, w pułapce.

- Ja odwrócę uwagę szeryfa. Ty szukaj Isabel - szepnęła Liz.

Zanim Max zdążył odpowiedzieć, zaczęła przeraźliwie piszczeć. Zerwała się na nogi i

biegła do wyjścia, głośno krzycząc. Valenti wybiegł zza zasłony. Kiedy zniknął mu z oczu,

Max poderwał się i podbiegł do kabin przymierzalni.

- Isabel?! - zawołał cichym głosem. Nie było odpowiedzi. Max miał nadzieję, że

siostra już się zorientowała, że Liz wywabiła Valentiego ze sklepu. Obrócił się i odchylił

jedną zasłonę. Zawahał się jednak, bo wydało mu się, że usłyszał jakiś dźwięk. Stał bez

ruchu, dopóki nie usłyszał go znowu. Jakby ktoś cicho kwilił. Isabel.

Pojękiwanie dochodziło z jednej z kabin. Max odchylił zasłonę i zobaczył skuloną w

kącie siostrę.

- Isabel, musimy stąd wyjść - powiedział, dotykając jej ramienia.

Drgnęła, ale nie podniosła na niego wzroku. Trzymała głowę między kolanami.

- To ja, Max - odezwał się cichym głosem. - Wszystko jest okay, Izzy. Ale teraz

musisz ze mną iść.

Wziął ją za ramiona i podniósł na nogi. Dziewczyna odgarnęła włosy z twarzy i

otworzyła oczy.

- Co ty tu robisz? - szepnęła.

- Jestem twoim bratem. Więc gdzie miałbym być? Wziął ją za rękę i wyprowadził ze

sklepu. Isabel wahała się przed uczynieniem każdego kroku, jakby zapomniała chodzić.

- Czerwony Kapturek nie ma brata - wybełkotała. Max wziął ją pod brodę i uniósł jej

głowę.

- Będziesz szła szybciej, kiedy przestaniesz patrzyć na nogi - poradził.

Patrzyła posłusznie przed siebie, ale nadal szła bardzo wolno.

- Pamiętasz, jak zawsze mnie błagałaś, żebym cię brał na barana? - spytał Max. Wziął

ją na ręce i niósł aż do wyjścia, które prowadziło na parking.

Kiedy postawił ją na nogi, oprzytomniała trochę.

- Gdzie jest Nikolas? - spytała.

- Nie wiem - odpowiedział Max. Nie mógł powiedzieć jej prawdy. Nie teraz.

Maria usłyszała przeraźliwy krzyk i zmartwiała ze strachu.

- To Liz! - zawołała. Szybko wybiegła z drugstore'u, a Michael i Alex za nią.

Kolejny wrzask rozległ się głośnym echem w całym centrum handlowym. Dochodził

chyba z niższego poziomu. Maria podbiegła do balustrady i spojrzała w dół.

- Tam! - szepnął Alex, wskazując sklep Macy'ego. Liz biegła głównym pasażem, a

Valenti tuż za nią.

Co robić? Nie zdążą zbiec na dół, zanim szeryf złapie Liz.

- Chodźcie - powiedziała Maria. Wpadła na pomysł. Ale trzeba było działać szybko.

Wbiegła z powrotem do drugstore'u. Musiała znaleźć coś, czym można by rzucić. Ale co?

Gdzie?

Przy wejściu był stojak zastawiony pojemnikami z wodą sodową. Po sześć w jednym

opakowaniu. Maria złapała trzy opakowania i podbiegła do balustrady. Wyjęła jedną puszkę i

rzuciła nią w Valentiego. Chybiła.

- Jesteś genialna! - krzyknął Michael, biegnąc do balustrady z dwoma opakowaniami

wody sodowej. Nie wyjmował pojedynczych puszek. Rzucił wszystkie naraz. Trafił

Valentiego w plecy. Szeryf potknął się i upadł.

- Ha! - krzyknął Alex.

- To moc - wyjaśnił mu Michael.

- Biegiem! - wrzasnęła Maria i rzuciła się w stronę schodów. Poczuła coś pod

podeszwą i już leżała na ziemi.

Kiedy zaczęła się podnosić, wyczuła pod ręką jakiś twardy chłodny przedmiot. Złoty

pierścień. Popatrzyła na niego - pierścień zaczął się mienić dziwnym blaskiem. Jarzył się.

Maria nie mogła oderwać wzroku od tego złotego światła.

Mario! Nic ci nie jest?! - krzyknął Michael.

Nic. Włożyła pierścień do kieszeni, poderwała się na nogi i pobiegła za Michaelem i

Alexem. Nie przypuszczała, żeby Valenti długo tam leżał.

Max wpatrywał się w drzwi. Chodźcie już, pomyślał. Musimy stąd wyjść. Tu jest

niebezpiecznie.

Może powinien wrócić i poszukać Liz. Ale centrum było bardzo duże i trudno byłoby

ją znaleźć. A może ona już czeka na niego gdzieś na parkingu.

Poza tym nie mógł zostawić Isabel samej. Popatrzył na nią uważnie; miała

nieruchomy wzrok, nie wyglądała nawet na przerażoną. Była całkowicie wyobcowana.

Max przestępował z nogi na nogę. Chciał coś zrobić, ale nie było nic do zrobienia.

Czyżby Valenti wyłapał wszystkich? Co się z nimi wtedy stanie?

Wielkie szklane drzwi otworzyły się gwałtownie. Maria, Michael, Alex i Liz wypadli

pędem na parking.

- On nas ściga! - krzyknęła Maria.

Drzwi otworzyły się znowu i wybiegł z nich Valenti. Wyciągnął rękę i złapał za ramię

Liz. Starała się wyrwać, ale trzymał ją mocno.

Max ruszył na niego. Nie mógł przecież stać i bezczynnie na to patrzeć.

Rozległ się silny odgłos grzmotu, a kuła białego oślepiającego światła eksplodowała

nad centrum handlowym.

- Co się dzieje?! - wrzasnął Alex.

- Patrzcie na szeryfa! - krzyknęła Maria. Max nie mógł oderwać wzroku od

Valentiego, który stał w rozjarzonym kręgu - całkowicie nieruchomo.

- To powinno go powstrzymać na parę minut i niczego nie będzie pamiętał - rozległ

się jakiś spokojny głos.

Max obrócił się szybko i zobaczył Raya Iburga. Swojego zwariowanego szefa. Ray

podrapał się po głowie.

- Chyba zapomniałem wam powiedzieć. Ja też nie jestem stąd.