Daria Bojanek
I AW

TYPY I ZASADY MONTOWANIA ORAZ UŻYTKOWANIA DRZWI

WEWNĘTRZNYCH.

Geneza.

Drzwi to jeden z wynalazków człowieka, który śmiało można określić jako rewolucyjny w procesie
rozwoju cywilizacyjnego. Wskazywał on na ewolucję człowieka, na jego potrzebę bezpieczeństwa
oraz ochrony prywatności. Obecnie drzwi są tak powszechne, że trudno sobie wyobrazić świat bez
nich.

Poczucie bezpieczeństwa czy też intymności? Która z tych potrzeb była dominująca i skłoniła ludzi
do podjęcia wysiłku stworzenia nowego wynalazku? Trudno to teraz określić, jednak można się
domyślać, że większy wpływ miało jednak bezpieczeństwo. Świat kilka tysięcy lat temu był
bardziej wrogi, dlatego ludzie chcieli chronić to, co było dla nich najcenniejsze. Pierwsze
wzmianki, i zarazem jedne z pierwszych konstrukcji, pojawiły się w starożytnym Egipcie. Zapiski
starożytnych były instrukcjami dotyczącymi budowy wejść do świątyń władców. Wówczas
budowano wrota, jedno- lub dwuskrzydłowe, każde składające się z osobnego, jednolitego,
drewnianego płata.

Pomysły Egipcjan wykorzystały również inne kraje o odmiennych klimatach. Te, w których
wilgotność powietrza była znacznie wyższa, wypracowały własne metody, zmieniając pomysły
egipskich budowniczych. W celu ochrony stosowano znane nam do dziś ramy drzwiowe, a do ich
tworzenia wykorzystywano drewno - dębowe, oliwne, cedrowe bądź cyprysowe. Do zamocowania
używano trzpieni, które umieszczano u dołu i u góry ówczesnych drzwi.

Uważa się, że najstarsze wrota powstały około 2000 lat przed naszą erą. Można je oglądać w British
Museum. Zostały znalezione w Nippur w Mezopotamii, a materiał użyty do ich wykonania to
diabaz. Jednak bardzo prawdopodobne, że informacje te trzeba będzie zweryfikować, gdyż jesienią
2010 roku Szwajcarscy archeolodzy odkopali w Zurychu drzwi liczące 5 tys. lat. Solidne,
wykonane z drzewa topoli odrzwia mogą być najstarszym tego typu zabytkiem w Europie.
Wyliczenia płynące z oceny słojów drewna wskazują, że pochodzą z 3063 r. p.n.e., a więc z czasów,
gdy rozpoczynała się budowa słynnych obelisków w brytyjskim Stonehenge. Mimo sędziwego
wieku drewniane drzwi są w doskonałym stanie: mają świetnie zachowane zawiasy i wciąż
widoczne eleganckie zdobienia na deskach. Rzadki zabytek znajdował się wśród pozostałości co
najmniej pięciu neolitycznych osad, które w latach 3700-2500 p.n.e. istniały w miejscu, w którym
teraz powstaje parking.

Badania dendrochronologiczne wykazały, że drzwi powstały około 3063 r. p.n.e. Są więc o kilka
wieków starsze niż pierwsze egipskie piramidy. Przez tysiące lat wykonane z desek drzwi o
wysokości 1,53 m leżały w błocie bez dostępu tlenu. Dzięki temu są w rewelacyjnym stanie.
Zachowały się nawet zawiasy. W ocenie archeologów drzwi są bardzo solidne, sprytnie
zaprojektowane i ładne. Chroniły mieszkańców prehistorycznego domu na palach przed zimnym
wiatrem. Jak podkreślają specjaliści, odkrycie nietkniętych drzwi to wielka rzadkość. Po
budowanych nad jeziorami osiedlach na palach (palafitach) pozostały do naszych czasów głównie

zanurzone w wodzie i mule fundamenty domów. W południowych Niemczech odkryto pozostałości
ponad 200 takich budynków, ale ani jednych drzwi. Dużo więcej szczęścia do takich znalezisk mają
Szwajcarzy, którzy dzięki najnowszemu odkryciu, mają już pierwsze trzy miejsca w kategorii
najstarszych drzwi Europy. Te z najwyższego stopnia podium mają 5700 lat, a odkryto je w XIX w.
Są zrobione z jednego dużego fragmentu drzewa.

W starożytności drzwi wykonywane były z takich drzew jak:

dąb

drzewo oliwne
cedr

cyprys

W początkowej fazie wyrabiano najczęściej drzwi dwuskrzydłowe, przy czym każde ze skrzydeł
było tworzone z jednego kawałka drewna. Bardzo często były one ozdabiane bogatymi rzeźbami
lub zdobieniami metalowymi, najczęściej z brązu. Najstarsze Polskie drzwi Drzwi gnieźnieńskie -
arcydzieło sztuki romańskiej, wykonane z brązu, pochodzące z II połowy XII wieku,
przedstawiające historię świętego Wojciecha. Obecnie umieszczone w portalu gotyckim
zachodniego przęsła południowej nawy katedry gnieźnieńskiej.

Drzwi odnalezione w Zurychu.

Materiały na drzwi wewnętrzne.

Drewno.
Do wytwarzania drzwi stosuje się drewno lite lub klejone warstwowo. Drewno klejone jest bardziej
popularne, zarówno dzięki dobrym parametrom technicznym, jak i niższej cenie.

Współczesna technika klejenia warstwowego pozwala bowiem na budowę wytrzymałej i odpornej
na paczenie się konstrukcji drzwi. Najczęściej stosowane przez producentów gatunki drewna to
sosna, dąb, buk, mahoń i jesion.

Płyty drewnopochodne.
Są to gładkie lub tłoczone płyty wiórowe albo pilśniowe – zwykłe, MDF i HDF. Na drzwi
najczęściej stosuje płyty MDF (twarde) i HDF (bardzo twarde).

Różnią się one sposobem wytwarzania oraz gęstością, od której zależą walory użytkowe gotowych
drzwi – im gęstość materiału jest większa, tym mniej się one paczą. Gęstość płyt MDF wynosi od
650 do 850 kg/m3, a podstawowym surowcem do ich produkcji są włókna drewna świerkowego lub
sosnowego. Płyty HDF zaś mają gęstość powyżej 850 kg/m3 (o ok. 50% większą niż lite drewno) i
wytwarza się je ze zrębków drewna. Płyty MDF i HDF są lżejsze od litego drewna i bardziej od
niego odporne na pękanie oraz rozszczepianie.

Szkło.
Stosuje się jako wypełnienie w drzwiach płytowych. Wykorzystuje się szkło przezroczyste,
półprzezroczyste, matowe, barwione, witrażowe lub ornamentowe zwykłe, hartowane i klejone.

Coraz większą popularnością cieszą się pełne drzwi szklane – taflę szkła zabezpieczają jedynie
wąskie ramy aluminiowe lub drewniane; możliwe jest wykonanie bez ram: taflę ujmują jedynie
zawiasy i tzw. pochwyt, stosowany zamiast klamki.

Aby takie drzwi były bezpieczne w użytkowaniu, używa się na nie szkła hartowanego lub
klejonego. Jeśli szyba ulegnie stłuczeniu, szkło hartowane rozsypie się na kawałki o nieostrych
brzegach. Jeśli zaś będzie ze szkła klejonego, folia zabezpieczająca zapobiegnie rozsypaniu się
szyby na kawałki.

Budowa drzwi wewnętrznych.

Najczęściej drzwiami nazywa się samo ich skrzydło. Tymczasem są one zbudowane z kilku części,
których liczba i rodzaj zależą od przeznaczenia oraz sposobu otwierania drzwi.

Klasyczne jednoskrzydłowe drzwi wewnętrzne uchylne składają się ze skrzydła, ościeżnicy i okuć.

Skrzydło drzwiowe. Do wyboru są dwa podstawowe rodzaje jego konstrukcji:płytowa i płycinowa.

Drzwi płytowe są wykonane z jednej, jednolitej płyty z materiałów drewnopochodnych lub też

cienką płytą okleja się drewnianą ramę. To drugie rozwiązanie stosuje się częściej. Pustą przestrzeń
między płytami wypełnia się płytami wiórowymi, kartonowymi o budowie plastra miodu lub
paskami płyty pilśniowej, układanymi w jodełkę. Krawędzie skrzydła również okleja się płytą
wykończeniową, dzięki czemu tworzy ono jednorodną całość.

Płycinowa konstrukcja skrzydła składa się z dwóch elementów: ramy i jej wypełnienia,
nazywanego płycinami. Rama zazwyczaj jest drewniana (z drewna litego lub klejonego
warstwowo), a płyciny wykonuje się z drewna litego, sklejki, tworzyw sztucznych, szkła.

Budowa drzwi wewnętrznych

Najczęściej drzwiami nazywa się samo ich skrzydło. Tymczasem są one zbudowane z kilku części,
których liczba i rodzaj zależą od przeznaczenia oraz sposobu otwierania drzwi.

Klasyczne jednoskrzydłowe drzwi wewnętrzne uchylne składają się ze skrzydła, ościeżnicy i okuć.

Skrzydło drzwiowe. Do wyboru są dwa podstawowe rodzaje jego konstrukcji: płytowa i płycinowa.

Drzwi płytowe są wykonane z jednej, jednolitej płyty z materiałów drewnopochodnych lub też
cienką płytą okleja się drewnianą ramę. To drugie rozwiązanie stosuje się częściej. Pustą przestrzeń
między płytami wypełnia się płytami wiórowymi, kartonowymi o budowie plastra miodu lub
paskami płyty pilśniowej, układanymi w jodełkę. Krawędzie skrzydła również okleja się płytą
wykończeniową, dzięki czemu tworzy ono jednorodną całość.

Płycinowa konstrukcja skrzydła składa się z dwóch elementów: ramy i jej wypełnienia,
nazywanego płycinami. Rama zazwyczaj jest drewniana (z drewna litego lub klejonego
warstwowo), a płyciny wykonuje się z drewna litego, sklejki, tworzyw sztucznych, szkła.

Podstawą konstrukcji drzwi płytowych jest najczęściej rama z laminatu drewnianego obłożona

obustronnie płytami wiórowymi. Przestrzeń między nimi wypełniają lekkie płyty kartonowe o
budowie plastra miodu, płyty wiórowe lub paski płyty pilśniowej, układane w jodełkę.

Szkieletem drzwi płycinowych jest rama z drewna litego albo klejonego warstwowo, widoczna z
zewnątrz. W jej wgłębieniach osadzone są płyciny z płyty MDF, drewna litego, sklejki, szkła lub
tworzyw sztucznych

.

Drzwi płycinowe.
Mają urozmaiconą powierzchnię, płyciny bowiem mogą mieć różne kształty i wymiary. Producenci
oferują również drzwi płytowo-płycinowe. Są rozwiązaniem pośrednim: na drewnianą ramę, jak w
konstrukcji płytowej, nakłada się płytę drewnopodobną z tłoczeniami w kształcie płycin.

Wyróżnia się drzwi przylgowe i bezprzylgowe, różniące się sposobem wykończenia krawędzi.
Przylgowe mają specjalne pionowe wycięcia na krawędziach skrzydeł, zwiększające powierzchnię
przylegania skrzydła do ościeżnicy. Drzwi bezprzylgowe takich wycięć nie mają.

Ościeżnica bardzo często nazywana jest również futryną. Ościeżnica spełnia 2 zasadnicze funkcje –
praktyczna i dekoracyjna. Wysokiej jakości ościeżnica, która została prawidłowo zamontowana z
powodzeniem może służyć przez lata. Ponadto pełni bardzo ważną funkcję dekoracyjną i może
stanowić ozdobę naszego mieszkania.
Czym jest ościeżnica?
Ościeżnica wypełnia otwór w ścianie, montuje się na niej skrzydła drzwiowe, uszczelnia drzwi oraz
utrzymuje drzwi we właściwej pozycji. Składa się z 3 zasadniczych elementów: jednego poziomego
i dwóch pionowych. Poszczególne elementy łączone są za pomocą łączników oraz listew
opaskowych. Zazwyczaj łączenia poszczególnych elementów dokonuje się w miejscu

montażu

,

jednakże zdarza się, że robią to również producenci. Montaż na miejscu zdecydowanie ułatwia
wcześniejszy transport ościeżnicy. Na rynku oferowane są zarówno same ościeżnice, jak również w
komplecie razem z drzwiami. Rodzaj i wielkość ościeżnicy (futryny) powinien być dopasowany do
stylu wnętrza. Bardzo istotny jest wymiar, który musi pasować do grubości ściany.
W sklepach budowlanych dominują ościeżnice z MDF-u oraz drewna klejonego
warstwowo. Wyprodukowane z MDF-u najczęściej są fornirowane, lakierowane, foliowane lub
okleinowane. Ościeżnice (futryny) drewniane mogą być pokryte fornirem lub lakierowane.
Jedna z dwóch pionowych części posiada specjalnie nawiercony otwór w którym umieszcza się
zamek. Druga część zaopatrzona jest w zawiasy na których będą wisieć drzwi. Niektóre ościeżnice
mają fabrycznie zamontowane specjalne uszczelki, których zadaniem jest poprawa szczelności.
Rodzaje ościeżnic
Ościeżnica regulowana – może z powodzeniem zostać dopasowana do grubości muru dzięki
specjalnym listwom obejmującym. Ten rodzaj futryn daje zdecydowanie większe możliwości
aranżacyjno-budowlane. Ościeżnica regulowana może być zastosowana, jeśli grubość muru jest
większa od 7,5 cm i nie większa od 35 cm, chociaż na rynku dostępne są specjalne modele nadające
się nawet do 40-50 cm. Najczęstszy zakres regulacji tego typu futryn wynosi 2 cm. Zasadniczym
plusem ościeżnic regulowanych jest łatwość montażu, jak również demontażu. Bardzo dobrze
sprawdzają się w sytuacji, gdy otwór drzwiowy i ściany w których jest wykonany nie „trzymają
wymiarów”. Montażu najczęściej dokonuje się za pomocą dybli (dla ścian murowanych), kołków
(dla ścian szkieletowych) oraz piany montażowej. Tego typu materiał montażowy gwarantuje dużą
stabilność futryny.Ościeżnice regulowane posiadają również pewien minus jakim jest wyższa cena
w stosunku do ościeżnic stałych. Zazwyczaj są droższe o ok. 60-90%, co może stanowić pewien
problem dla osób posiadających mniejsze możliwości finansowe. Cena końcowa ościeżnic
regulowanych i stałych może się tak bardzo nie różnić ze względu na łatwiejszy montaż tych
pierwszych i brak konieczności stosowania dodatkowych materiałów wykończeniowych.

Ościeżnica stała – jest to zdecydowanie najprostszy typ futryny, stosowany w typowych
grubościach muru – 6 lub 10 cm. Na rynku można spotkać również modele o nietypowych
wymiarach, dostosowane do indywidualnych preferencji Klienta. Ościeżnice stałe z powodzeniem
można stosować w budynkach posiadających mury „trzymające” wymiary. Brak możliwości
regulacji sprawia, że bardzo często konieczne jest zastosowanie specjalnych listew mających za
zadanie zamaskowanie miejsc łączenia ze ścianą.
Ościeżnice w sklepach
W przeszłości trudno było zakupić ładną futrynę, więc w większości mieszkań montowano niezbyt
ładne metalowe. Obecnie, producenci futryn oferują bardzo szeroki wybór modeli w różnej
kolorystyce. W hipermarketach budowlanych bez problemu można dobrać preferowaną ościeżnicę
do wybranych

drzwi

. Klienci mogą przebierać w formach prostych, eleganckich, jak również

bardziej awangardowych. Nawet najpiękniejsze drzwi nie będą się efektownie prezentowały się na
tle starej i brzydkiej metalowej

futryny

. Z tego powodu warto zainwestować w nowoczesną, aby w

pełni cieszyć się z przeprowadzonego remontu. Cześć osób zakupuje tzw. „ślepe ościeżnice” nawet
w przypadku, gdy rezygnuje z montażu skrzydeł drzwiowych. Taka futryna pozwala na uzyskanie
pełnego efektu wykończeniowego. Najlepsza ościeżnica jest wykonana z wysokiej jakości
materiałów, dobrze uszczelnia drzwi oraz jest stabilna i funkcjonalna. Ponadto, futryna swoich
wyglądem musi uwzględniać charakter mieszkania i jego wykończenia.

Okucia.
Drzwi uchylne zawiesza się na zawiasach, najczęściej dwóch, ale niektórzy producenci dodają
jeszcze trzeci (po środku). Jakość zawiasów i ich zamocowanie wpływają na trwałość oraz komfort
eksploatacji drzwi. Zawiasy bowiem muszą udźwignąć ciężar skrzydła, od nich też zależy, z jaką
łatwością drzwi będą się otwierały i czy w czasie otwierania będą skrzypiały.

Następny element to klamki, z szyldem czy rozetkami, lub pokrętła. W niektórych modelach
montowane są również zamki otwierane za pomocą klucza.

Okucia aluminiowe.

Materiał i wykończenie

Drzwi produkuje się z drewna (litego lub sklejanego z kilku warstw) albo z materiałów
drewnopochodnych: płyt wiórowych, pilśniowych, MDF i HDF. Najdroższe i najbardziej trwałe są
płyty HDF i klejone drewno. Skrzydło może też być pokryte okleiną – laminatem ze sztucznego
tworzywa lub fornirem z naturalnego drewna. Laminaty mają kolory imitujące drewno np. buk,
orzech, jesion, dąb i mahoń. Mogą być gładkie lub z rysunkiem słojów drewna. Skrzydła są często
dekorowane tłoczeniami w kształcie prostokątnych kasetonów lub łuków. Niektóre firmy sprzedają
drzwi z niewykończoną powierzchnią, którą można samemu pomalować, jednak najczęściej
kupujemy pokryte już bezbarwnym lakierem lub farbami akrylowymi. Za nietypowe kolory, np.
różowy trzeba zapłacić ok. 20% więcej.Sposób wykończenia powierzchni drzwi zależy przede
wszystkim od rodzaju materiału, z jakiego są wykonane. Drzwi drewniane można kupić
lakierowane bezbarwnie, pokryte okleiną lub pomalowane farbami akrylowymi.

Najczęściej wykańcza się je tak, aby powłoka podkreślała naturalny rysunek słojów drewna (lakier
bezbarwny) lub do niego nawiązywała (drewnopodobny laminat albo okleina naturalna, czyli
fornir).
Farby Kryjące stosuje się rzadziej. Drzwi z płyt drewnopochodnych również pokrywa się farbami
akrylowymi lub okleiną. Do wyboru są okładziny drewnopodobne lub z jednobarwnego laminatu
oraz farby kryjące.

Firmy oferują zazwyczaj drzwi w tzw. kolorach podstawowych, np. białym, brązowym czy
popielatym, oraz w kolorach na zamówienie – np. zielone czy niebieskie. Za te drugie trzeba
zapłacić od 15 do 20% więcej.

Niektóre firmy sprzedają również drzwi z niewykończoną powierzchnią. Po zamontowaniu można
je pomalować na kolor pasujący do pozostałych elementów wyposażenia wnętrza, albo też okleić
okleiną jednobarwną czy imitującą buk, orzech, jesion, dąb, mahoń.

Drzwi najlepiej zamawiać wtedy, gdy już mamy gotowe albo dokładnie obmyślone kolory podłogi i
mebli. Nawet minimalne różnice między odcieniami będą „zgrzytały”. W drzwi często

wkomponowane jest szkło – przezroczyste, matowe, barwione, ornamentowe albo witrażowe.
Sprawdza się zwłaszcza w drzwiach prowadzących do pokoi dziennych i wychodzących na ciemny
przedpokój. Sypialnie odgradzamy od reszty domu drzwiami pełnymi albo z niewielkimi
przeszkleniami. Drzwi do łazienki powinny mieć otwór na dole, umożliwiający wentylację.

Drzwi wewnętrzne mogą być wykonane z różnych materiałów, mieć różnie wykończoną
powierzchnię i różne kolory. Choć wybierając drzwi, najczęściej kierujemy się właśnie ich
wyglądem, niedobrze byłoby na tym poprzestać. Aby naprawdę dobrze wybrać drzwi, powinno się
wziąć pod uwagę to, gdzie będą one montowane.

Przeszklone czy pełne?

Jeśli chcemy na przykład wpuścić trochę dziennego światła do korytarza bez okna, wystarczy
zamontować w pokojach drzwi z dużą ilością przeszkleń albo całe ze szkła. Do wyboru są różne
rodzaje szkła: przezroczyste, matowe, barwione, ornamentowe, a także witrażowe. Dzięki tym
nieprzejrzystym doświetlimy korytarz, a jednocześnie zachowamy intymność w pokojach.
Pomieszczenia, w których chcemy ją szczególnie chronić, na przykład sypialnie, zwykle
odgradzamy od reszty domu drzwiami pełnymi (bez okienek) albo z niewielką powierzchnią
przeszkleń.

Mniej miejsca do otwarcia potrzebują drzwi składane. Niewiele też potrzeba go na drzwi przesuwne
naścienne: na ich otwarcie trzeba jednak pozostawić miejsce na ścianie. Najmniej miejsca zajmują
drzwiprzesuwne chowane w ścianie, ale o nich warto pomyśleć już podczas budowy ścian
działowych. Równie wygodne mogą się okazać drzwi harmonijkowe. Jeśli zdecydujemy się na takie
drzwi, lepiej je montować w odpowiednio szerszym otworze, ponieważ po otwarciu zmniejszają
one jego szerokość.

Wymiary skrzydeł

W przepisach (dotyczących warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich
usytuowanie) określona jest tylko minimalna szerokość drzwi do kuchni, łazienki i WC oraz do
pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi. W świetle ościeżnicy powinna ona wynosić co
najmniej 80 cm. Jednak producenci oferują również drzwi mniejszej szerokości: 60 i 70 cm. Można
także kupić drzwi szersze: 90-centymetrowe.
Drzwi rozwieralne można też kupić w wersji dwuskrzydłowej. Zwykle mają one 120, 140 lub 160
cm szerokości.
W cennikach producenci podają jeszcze grubość skrzydeł drzwiowych: typowa to 40 mm.
Większość firm oferuje drzwi ponad dwumetrowej wysokości. Najczęściej to 203 cm. Możliwe są
też inne wysokości, na przykład 206 lub 211 cm. Niektóre firmy dopuszczają skracanie
produkowanych drzwi nawet o 5 cm, a niektóre na zamówienie wykonują drzwi niższe.

Sposób otwierania drzwi wewnętrznych.

Drzwi uchylne (rozwierane).

To najczęściej stosowany typ drzwi. Nadają się do wnętrz, w których jest odpowiednio dużo
miejsca na ich otwieranie. Do wyboru są drzwi pełne, przeszklone lub szklane.

Najpopularniejsze są drzwi uchylne jednoskrzydłowe o standardowych szerokościach: 60, 70, 80,
90 i 100 cm. Można też kupić drzwi dwu-, a nawet wieloskrzydłowe.

Te pierwsze mają najczęściej szerokość 120, 140 i 160 cm. Standardowe drzwi mają wysokość 203
cm, a na zamówienie dostępne są wyższe. Niektóre drzwi można o kilka centymetrów skracać. O
tym, czy taka możliwość istnieje, trzeba się upewnić przed zakupem.

Ze względu na kierunek otwierania skrzydła, drzwi dzielą się na prawe i lewe. Drzwi prawe mają
zawiasy z prawej strony i otwiera się je prawą ręką – do siebie, lewe zaś – z lewej strony i
wygodniej otwiera się je ręką lewą. Kierunek otwierania drzwi ma znaczenie przy aranżacji wnętrz.

Jednoskrzydłowe drzwi prawe wymagają pozostawienia wolnej przestrzeni na przesuwanie się
skrzydła z prawej ich strony, a lewe drzwi – z lewej. Drzwi dwuskrzydłowe natomiast otwierają się
na dwie strony i w związku z tym zabierają miejsce z obu stron.

Drzwi przesuwne.

Są coraz bardziej popularne, ponieważ pozwalają na swobodną aranżację przestrzeni wokół nich.
Po rozsunięciu mogą zachodzić na ścianę lub się w niej chować.

Drzwi przesuwne zachodzące na ścianę po otwarciu zasłaniają jej fragment; nie może więc na niej

nic wisieć i nie mogą stać bezpośrednio przy niej meble. Skrzydła podwiesza się na wózkach do
prowadnicy, zamontowanej na górze otworu drzwiowego.

W starszych rozwiązaniach prowadnicę, po której drzwi się przemieszczały, montowano również w
podłodze. Nie było to zbyt praktyczne. Nowoczesne drz

wi przesuwne zawiesza się tylko na

prowadnicy górnej. Dzięki czemu nie stykają się one z podłogą.

Wygodniejszym rozwiązaniem są drzwi przesuwne chowane w ścianie. Po ich rozsunięciu skrzydła
są niewidoczne, a sąsiadującą z nimi ścianę można wykorzystać w dowolny sposób. W ścianie
trzeba jednak zamontować specjalną kasetę (z aluminium lub ocynkowanej blachy), w którą
wprowadza się drzwi.

Oczywiście, najlepiej to zrobić na etapie budowy domu, ale można też drzwi takie zainstalować w
domu istniejącym, budując ściankę osłonową z profili stalowych i płyt gipsowo-kartonowych. Ze
względów estetycznych konstrukcją taką zazwyczaj osłania się całą ścianę.

Elementy do montażu drzwi przesuwnych najczęściej kupuje się w komplecie. Prowadnica
najczęściej jest wykonana ze stopów aluminium albo ze stali, może być jedno- lub dwutorowa.
Montuje się ją do ściany bezpośrednio albo za pomocą uchwytów kątowych. Materiał, z jakiego
zrobiona jest prowadnica, dobiera się do ciężaru skrzydła. Wózki (rolki) umożliwiające
przesuwanie skrzydła po szynie mają po dwa lub cztery koła wykonane ze stali albo z tworzywa
sztucznego. Do jednego skrzydła zwykle stosuje się dwa wózki. Najlepiej sprawdzają się te z
tarmonidu, czyli utwardzonego tworzywa sztucznego, które nie wyciera się w kontakcie z
aluminium. Listwy maskujące prowadnicę mają zwykle szerokość kilkunastu centymetrów.
Ościeżnica i opaski ją wykańczające są wykonane z tego samego materiału.

Drzwi przesuwne mogą być pełne, przeszklone lub szklane. Wykonuje się je z drewna klejonego,
płyty lub tafli szkła hartowanego, obramowanej listwą aluminiową bądź drewnianą. Mogą mieć
jedno lub dwa skrzydła, najczęściej szerokości od 80 do 100 cm. Szerokość dwuskrzydłowych
drzwi przesuwnych nie może przekraczać 240 cm.

Drzwi składane.

(niekiedy nazywane łamanymi) mają skrzydło podzielone na dwie lub więcej pionowych części,
połączonych zawiasami. Wprawdzie nie zajmują dużo miejsca, ale po złożeniu zmniejszają
szerokość otworu drzwiowego.

Skrzydło drzwi składanych porusza się po szynie za pomocą ślizgaczy lub wózków. Szyna ma
długość równą szerokości otworu i przytwierdza się ją do górnej części ościeżnicy (od spodu).

Aby otworzyć drzwi, części skrzydła składa się jak parawan. Drzwi składane mogą być wykonane z
drewna, płyty drewnopochodnej, szkła albo z drewna ze wstawkami szklanymi lub z tworzyw
sztucznych.

Drzwi jednoskrzydłowe najczęściej stosuje się w wąskich przejściach, prowadzących na przykład
do garderoby czy spiżarni.

Mogą być także bardziej okazałe i składać się z dwóch skrzydeł jednakowej lub różnej szerokości.
Takie drzwi nadają się do oddzielenia holu lub biblioteki od salonu.

Drzwi harmonijkowe.

Zbudowane są z wąskich paneli (szerokość 5-10 cm), połączonych pasami materiału z elastycznego
tworzywa sztucznego lub płótna. Składają się w harmonijkę z jednej strony otworu drzwiowego,
zmniejszając nieco jego szerokość.

Przesuwają się po prowadnicy przykręconej do nadproża. Do górnych krawędzi każdego panela są
przymocowane rolki lub tzw. zawieszki, które umieszcza się w prowadnicy. Boczne krawędzie
otworu wykańcza się drewnianymi listwami i do jednej z nich mocuje się drzwi.

Drzwi harmonijkowe wykonuje się z tworzywa sztucznego, drewna lub płyt drewnopochodnych.
Panele drewniane mogą mieć wstawki ze szkła lub tworzywa sztucznego – na całej wysokości lub
tylko na jej części. W drzwiach harmonijkowych można zamontować zamek zapadkowy lub
magnetyczny z uchwytem albo gałką.

Drzwi z paneli z tworzywa sztucznego stosuje się głównie do wnętrz mało eksponowanych – wnęk
czy garderób. Natomiast te z panelami drewnianymi lub oklejonymi fornirem i ozdobionymi
wstawkami, nadają się nawet do pomieszczeń reprezentacyjnych.

Klamki do drzwi

Klamki, pokrętła oraz różnego rodzaju uchwyty, za pomocą których otwiera się drzwi, to ważny ich
element. Muszą mieć solidną konstrukcję, zapewniać wygodne otwieranie i zamykanie drzwi, i być
przy tym ładne. Klamki, które producenci oferują razem z drzwiami, są najczęściej mało efektowne.
Aby drzwi stały się ciekawsze, trzeba je kupić osobno. Oferta rynkowa jest tu ogromna.

Klamki wytwarza się ze stali nierdzewnej i mosiądzu, rzadziej z plastiku lub aluminium. Są też
klamki, w których materiały te projektanci łączą ze szkłem, drewnem, skórą, kryształem, porcelaną
lub żywicą syntetyczną.

Powierzchnia klamki może być błyszcząca lub matowa, niklowana, patynowana, a nawet
pozłacana. Wzornictwo jest bardzo różnorodne – od stylizowanych na stare, przez bogato zdobione,
aż do bardzo nowoczesnych, o prostej i powściągliwej formie. Klamki można więc bez trudności
dobrać zarówno do charakteru drzwi, jak i wystroju całego wnętrza.

Bibliografia

1. W. Wrotek, Budowa i remont domu. Poradnik bez kantów wyd. Helion, Gliwice, 2010.
2. W. Szolginia, Architektura. Wyd.Sigma NOT, Warszawa 1992.

Internet:

3.

http://www.budujemydom.pl/okna-i-drzwi/35-konstrukcja-i-rodzaje-drzwi-wewnetrznych

4. http://drzwi-wewnetrzne.org/rodzaje-drzwi-wewnetrznych.html#more-181