LYNDA CURNYN

Polowanie na męża czyli teoria szczelnej przykrywki

Tytuł oryginału: Engaging Man

(tłum. Iwona Maura)

2005

Drogie Czytelniczki,

Przedstawiamy Wam kolekcję bestsellerów literatury kobiecej ostatnich lat. Seria

literatura w spódnicy” to znakomite tytuły i najlepsi autorzy. To książki, które zdobyły już

serca wielu milionów kobiet. Cieszymy się, że dołączyłyście do ich grona.

Miłej lektury

Lynda Curnyn

Książka ta jest fikcją literacką. Nazwiska, postaci, miejsca, organizacje i zdarzenia są

tworem wyobraźni autorki lub zostały użyte całkowicie fikcyjnie. Jakiekolwiek podobieństwo

do zdarzeń, organizacji, osób - żyjących czy zmarłych - jest zupełnie przypadkowe.

Teoria szczelnej przykrywki oraz pokrewne teorie męskich zachowań

Wszystko zaczęło się od wysłuchania wiadomości nagranej na moją sekretarkę.

- Nie uwierzysz. Żenię się - usłyszałam dobrze znany głos. To był Josh, mój były

chłopak, a obecnie - jak się okazało - czyjś narzeczony.

Nie żebym kiedykolwiek miała ochotę wyjść za Josha - faceta, który czuł nieodparty

wstręt do nici dentystycznych. „Czy człowiek prehistoryczny czyścił zęby nićmi

dentystycznymi?” - odpowiadał mi, kiedy się o to kłóciliśmy. „Czy człowiek prehistoryczny

dożył dzisiejszych czasów?” - rzucałam z furią. Nasz związek rozpadł się po sześciu

miesiącach. Oznajmiłam wtedy Joshowi, że nie wyobrażam sobie życia z nim za czterdzieści

lat, bo nie mogłabym znieść widoku jego sztucznej szczęki na szafce nocnej przy łóżku.

Zrozumiał, że sytuacja jest krytyczna i oświadczył zrezygnowanym głosem, że dobrze,

zacznie czyścić zęby nitką. Ale było już za późno. Atmosfera romansu rozwiała się jak dym.

A teraz zamierzał się ożenić. Z kimś, kogo poznał zaledwie trzy miesiące po naszym

zerwaniu cztery lata temu. I bynajmniej nie był to mój pierwszy były chłopak, który wybrał tę

opcję. Przed Joshem był Randy. Jemu zagrano „Marsza weselnego” zaledwie sześć tygodni

po naszym dramatycznym i obficie skropionym łzami rozstaniu. Jeszcze wcześniej był

Vincent - moja pierwsza miłość. Ten jest żonaty co najmniej od dziesięciu lat. Moja mama,

która mieszka w sąsiedztwie jego mamy w Marinę Park w Brooklynie i bardzo dba, żebym

była zawsze dobrze poinformowana, powiedziała mi niedawno, że Vincent i jego żona

spodziewają się trzeciego dziecka.

Kiedy jeden były chłopak się żeni, można się śmiać. Przy drugim - nerwowy dreszcz

przebiega ci po plecach. Ale przy trzecim...?!

Wtedy dziewczyna zaczyna traktować to osobiście. Czyli zaczyna się zastanawiać, co

jest z nią nie tak, skoro żaden facet nie chce wyegzekwować sporych sum pieniędzy w imię

dozgonnej miłości.

- Zjawisko szczelnej przykrywki - powiedziała zagadkowo Michelle, kiedy

doprowadzona do ostateczności zwierzyłam się jej, że posłałam do ołtarza kolejnego

mężczyznę.

- Zjawisko szczelnej przykrywki? - Spojrzałam na nią osłupiała i czekałam, aż odkryje

przede mną skarby mądrości, dzięki czemu być może mój świat przestanie chwiać się w

posadach.

Było nie było, Michelle, moja przyjaciółka z sąsiedniej ulicy na Marinę Park, nie

zmarnowała tych czterech lat, które ja poświęciłam studiom na kierunku zarządzania (z czego

notabene nie zamierzałam już robić użytku). Zdążyła bowiem dorobić się męża, domu i

pierścionka z brylantem wielkości stanu New Jersey.

- Scenariusz jest zawsze taki sam - ciągnęła Michelle.

- Męczysz się ze słoikiem, żeby go otworzyć, a przykrywka ani drgnie. Możesz jednak

być pewna, że każda następna osoba, która się do tego weźmie, wcale nie będzie się wysilać.

Wystarczy, że dotknie tej cholernej przykrywki, a ona - pach! - odskakuje jakby nigdy nic.

Tylko dlatego, że wcześniej ty próbowałaś ją podważyć albo odkręcić! Myślisz, że Jennifer

Aniston - nawet z tą swoją śliczniutką fryzurą - złapałaby tak łatwo Brada Pitta, gdyby nie

czynnik o nazwie Gwyneth Paltrow? Nigdy! A jak było ze mną i Frankiem? Frank został

mężem Michelle siedem lat temu. Dał się złapać zaraz po swoim dramatycznym rozstaniu z

Rosanną Cuzio, królową naszego balu maturalnego. Po głębszym przemyśleniu musiałam

przyznać Michelle rację. Teoria miała sens. W związkach z Joshem, Randym i Yincentem

odgrywałam czysto instrumentalną rolę. Oczyściłam przedpole i każda następna dziewczyna

bez trudu wymogła na nich małżeńską przysięgę. A niech to! W ramach wdzięczności mogły

przynajmniej poprosić, żebym została druhną na ich ślubach! A ja tymczasem byłam tylko

eksdziewczyną ich narzeczonego, która dostawała zaproszenie na ślub lub nie - w zależności

od tego, na ile panna młoda była pewna uczuć przyszłego męża.

Dzięki teorii Michelle spojrzałam świeżym okiem na Kirka, mojego aktualnego

chłopaka. Byliśmy ze sobą od roku i ośmiu miesięcy - to mój rekord, o ile nie brać pod uwagę

związku z Randym. Tworzyliśmy bardzo sympatyczną parę. To znaczy Kirk i ja.

Dostawaliśmy nawet wspólnie adresowane zaproszenia na różne imprezy, co jest najlepszym

dowodem na to, jak serio traktował nas świat. Ciekawe, czy Kirk zaprosi mnie kiedyś na swój

ślub, czy może...

- Kirk, kochanie... - zaczęłam jeszcze tego samego wieczora.

Leżeliśmy już w łóżku. Przed nami połyskiwał niebieskawym światłem telewizor, a

perspektywa miłosnych uniesień wisiała w powietrzu jak niezadane pytanie.

- Uhm? - mruknął, nie odrywając oczu od policyjnego serialu, który całkowicie zajął

jego uwagę.

- Twoja poprzednia dziewczyna... Susan, prawda?

- Tak - zerknął na mnie z wyraźną trwogą, przeczuwając, że szykuje się jedna z tak

zwanych poważnych rozmów, których mężczyźni szczerze nienawidzą.

- Chyba długo byliście ze sobą, nie? Ponad rok. A może nawet dwa?

- Trzy i pół - odpowiedział, wzruszając ramionami, co sprawiło, że teraz ja zaczęłam

umierać ze strachu.

Stało się jasne, że wpływam na bardzo niebezpieczne wody. Mimo to brnęłam dalej.

- I nigdy nie zdarzyło się wam rozmawiać o... małżeństwie?

W tym momencie Kirk zaśmiał się ponuro.

- Nie zdarzyło? Chyba żartujesz! A z jakiego powodu się rozstaliśmy? W pewnej

chwili postawiła mi stare jak świat ultimatum - albo bierzemy ślub, albo się rozstajemy. -

Parsknął z irytacją. - Chyba nie muszę dodawać, że wybrałem rozwiązanie numer dwa.

A zatem wszystko było jasne. Przytuliłam się do Kirka, pozwalając mu wrócić w stan

transu, w który wprawiały go policyjne przepychanki. Chyba niewiele stracił, bo na ekranie

gliniarze wciąż zakładali kajdanki głównemu przestępcy.

Sytuacja przedstawiała się następująco: skoro Susan próbowała podważyć

przykrywkę, mnie powinno udać się ją otworzyć. A jeśli tak - jeszcze w tym roku mogę być

mężatką. A niech to!

Żeby to uczcić, następnego dnia umówiłam się na lunch z Grace, moją najlepszą

przyjaciółką. Było to nie lada jakie osiągnięcie, gdyż nie dość że Grace miała bardzo wysokie

stanowisko i pracowała od rana do nocy, to resztę czasu spędzała ze swoim szalenie

wymagającym chłopakiem. Robiąc ustępstwo na rzecz jej gorączkowej bieganiny,

postanowiłam, że zjemy w restauracji odległej zaledwie dwie przecznice od jej biura, na rogu

Park Avenue i Wschodniej Pięćdziesiątej Czwartej Ulicy.

Grace nie miała pojęcia, że spotkałyśmy się w celu uczczenia czegokolwiek, więc

musiałam jej to uświadomić.

- Złóż mi gratulacje. - Uniosłam kieliszek z wodą mineralną. - Wychodzę za mąż.

- Co?! - Wybałuszyła na mnie oczy z jawnym niedowierzaniem, potem przeniosła

wzrok na serdeczny palec mojej lewej dłoni, na którym rzecz jasna nie było żadnego

pierścionka.

- Nie teraz. Ale kiedyś - wyjaśniłam.

Uniosła oczy do góry i pokręciła głową z politowaniem.

- Gratuluję - powiedziała.

Tylko Grace umie parsknąć ci śmiechem prosto w twarz w podobnej sytuacji. Jest

jedyną znaną mi kobietą w wieku trzydziestu trzech lat, która zupełnie nie przejmuje się tym,

że nie ma jeszcze na palcu obrączki. Ale Grace jest najsilniejszą i najbardziej niezależną

osobą, jaką znam. Zresztą zawsze ma pod ręką jakiegoś superprzystojnego chłopaka... A o

pracy nawet nie wspomnę. Grace jest dyrektorem handlowym w firmie Roxanne Dubrow

Cosmetics. Tak, tak. Nie pomyliłam się. Chodzi dokładnie o tę samą firmę, która sprzedaje

kosmetyki tylko u Saksa na Piątej Alei.

W podstawówce Grace przez chwilę chodziła z moim bratem Sonnym, ale wtedy

jeszcze nie byłyśmy przyjaciółkami. Zaprzyjaźniłyśmy się dopiero w szkole średniej, a

dokładnie po tym, kiedy Grace wyrwała mnie z łap wielkiej dziewuchy o imieniu Nancy,

która postanowiła rozbić moją głowę o cementowy mur tylko dlatego, że byłam od niej o

połowę mniejsza i lżejsza o jakieś dwadzieścia kilo. Grace, smukła blondynka o żelaznym

charakterze, podeszła do Nancy i po prostu kazała jej spadać. To wystarczyło, bo wszyscy

czuli przed nią respekt. Ja oczywiście też. Tym większy, że postanowiła się ze mną

zaprzyjaźnić. Paczka jej przyjaciółek z dziewiątej klasy nie była uszczęśliwiona, kiedy

zaczęłam pętać się wśród nich. Ale zbyt im zależało na Grace, żeby głośno protestować.

- Grace, czy ty nigdy się nie martwiłaś? No wiesz, że zostaniesz sama? - zapytałam,

wypatrując na jej twarzy choćby najmniejszej oznaki słabości.

Ale ona wzruszyła tylko ramionami.

- W tym mieście kobieta może mieć wszystko, co zechce. Pod warunkiem, że gra fair.

Łatwo mówić takie rzeczy, kiedy jest się wysoką, pociągającą blondynką o

perfekcyjnych rysach twarzy i jedwabistych, krótko ostrzyżonych włosach, rozwichrzonych

przez pierwszorzędnego fryzjera. Grace jest najzwyczajniej w świecie piękna, podczas gdy

ja... Ja zawsze byłam (i wciąż jestem) „tą małą Angie Di Franco” - metr pięćdziesiąt osiem

wzrostu, czarne, kręcone włosy, nie poddające się żadnym produktom do pielęgnacji, oraz

uda, które już teraz grożą, że pewnego dnia upodobnią się do ud mojej mamy. Westchnęłam

ciężko.

- Czy myślałaś kiedyś, że ty i Drew... no wiesz...? - Bardzo chciałam wiedzieć, czy

Grace wyobraża sobie czasami swojego obecnego chłopaka w roli przyszłego męża.

- Jasne. Każda dziewczyna o tym myśli.

Ulżyło mi. To znaczy, że nie jestem jedyną trzydziestolatką histerycznie skupioną na

kwestiach małżeńskich. A przecież Grace była z Drew zaledwie od roku - całe osiem

miesięcy krócej niż ja z Kirkiem.

- Ale małżeństwo to nie wszystko. - Grace machnęła lekceważąco ręką, nie wykazując

dalszego zainteresowania tematem.

Przyznałam jej rację dopiero następnego dnia, jadąc bladym świtem do pracy.

Rzeczywiście, małżeństwo to nie wszystko. Szczególnie teraz, kiedy mam co robić. Trzeba

bowiem wiedzieć, że jestem aktorką, i to aktorką zawodowo czynną, przynajmniej w tej

chwili. To nie byle co! Mam stałe zajęcie dzięki „Rośnij zdrowo”. Wprawdzie jest to tylko

gimnastyczny program dla dzieci, nadawany przez telewizję kablową, ale - jak wykazują

sondaże - ma on stałą, chociaż niezbyt liczną publiczność, złożoną z rodziców z wyższej

klasy średniej i dzieci, które rodzice ci pragną kształtować. I to dosłownie.

Dzięki „Rośnij zdrowo” nabieram „doświadczenia w pracy przed kamerą”. Pewna

agencja teatralna, w której zamierzałam się zarejestrować, odmówiła współpracy ze mną,

motywując to moim brakiem takich doświadczeń. Mój udział w licznych przedstawieniach

wystawianych przez teatry niezawodowe nie był dla nich dostateczną rekomendacją.

Ciekawe, co powiedzą teraz, kiedy już od pół roku pojawiam się na ekranie, wykonując

skłony, podskoki i przewroty z grupą sześciolatków?

Szybko wciągnęłam żółty trykot i jasnoniebieskie rajstopy, w których pojawiam się na

wizji, i z kubkiem kawy w dłoni wkroczyłam do studia. Nie da się przeżyć bez kawy, kiedy

człowiek wstaje o piątej rano. Największą niedogodnością tej pracy jest pora nagrywania

programu. Zaczynamy punktualnie o szóstej, gdyż tylko o tej godzinie stacji udało się

wynająć studio.

- Cześć, Colin! - zawołałam do kolegi, z którym wspólnie prowadziliśmy program.

Podniósł głowę znad książki i uśmiechnął się do mnie szeroko. Colin to jedyny znany

mi człowiek, który potrafi szczerze się uśmiechać o szóstej rano. Taką już ma naturę. Jako

gospodarz programu jest naprawdę świetny. Dzieciaki go uwielbiają. Ja też, chociaż znam go

dopiero od sześciu miesięcy. Jest miły, wesoły, wrażliwy i świetnie radzi sobie z dziećmi. Co

więcej - jest wysoki i przystojny, z twarzą jak wyciosaną dłutem rzeźbiarza. Do tego ma

niebieskie oczy i długie rzęsy i zawsze jest ostrzyżony według ostatniej mody. Idealny

materiał na przyszłego męża. Sama umówiłabym się z nim na randkę, zanim ożeni się z inną -

gdyby nie był gejem. Niestety.

- Co czytasz? - Pochyliłam się, żeby podejrzeć tytuł książki.

Wydawał się nieco zmieszany, pokazując mi okładkę grubego, zaczytanego tomu

zatytułowanego „Wychowanie dzieci. Problemy i wyzwania”.

- Pomyślałem, że mogę tu znaleźć coś, co się nam przyda. W programie.

Wybuchnęłam śmiechem.

- Colin, mamy dbać o ich kondycję, nie o wychowanie.

- Wiem, wiem. Ale sama widziałaś, jakie potrafią być rozhukane.

Uśmiechnęłam się do niego. Colin traktował poważnie pracę w „Rośnij zdrowo”. Ja -

niekoniecznie. Do dziś nie mogę zrozumieć, jakim cudem ktoś, kto tak jak ja nigdy w życiu

nie zawracał sobie głowy żadnymi ćwiczeniami, gimnastykuje się teraz pięć dni w tygodniu i

namawia do tego dziesiątkę rozespanych dzieci.

- Wszyscy na miejsca! - zawołała Rena Jones, nasza producentka, i spojrzała na nas z

naganą. Właściwie spojrzała na mnie, bo i ona, podobnie jak wszyscy, uwielbiała Colina.

Mnie zaledwie tolerowała. Chyba dlatego, że ceniła punktualność, a ja - oględnie mówiąc -

nie.

Stanęliśmy z Colinem przed kamerą. Uśmiechnęłam się przepisowo i zaczęliśmy nasz

trzyminutowy wstęp, w którym zachęcaliśmy do wygibasów w imię zdrowia grupę

demograficzną najmniej zagrożoną nadwagą i chorobami układu krążenia.

„Dobre zdrowie to wyłącznie kwestia dobrych nawyków” - mawiała Rena, kiedy ktoś

(zwykle byłam to ja) wspominał, że sześciolatki nie potrzebują jeszcze treningu sercowo-

naczyniowego.

Muszę jednak przyznać, że ta codzienna harówka dostarczała mi również satysfakcji.

Od pierwszych taktów muzyki nogi same zaczynały mi chodzić. Zaczynaliśmy z Colinem od

krótkiego tanecznego układu - na rozgrzewkę. Potem następowała seria przysiadów, skoków,

wymachów w choreografii Reny. Bez najmniejszej przykrości wykonywałam wszystkie

ćwiczenia, wykrzykując słowa zachęty do dziesięciorga maluchów podskakujących przed

nami. Dzieciaki dawały z siebie wszystko pod bacznym okiem rodziców, którzy siedzieli z

boku i obserwowali ich wyczyny z mieszaniną dumy i strachu, że któraś z pociech potknie

się, upadnie i, nie daj Boże, w wyniku kontuzji zostanie przedwcześnie usunięta z programu.

Grupy zmieniały się co sześć tygodni, a rodzice robili co w ich mocy, żeby wydeptać

dzieciom udział w jednym cyklu zajęć.

Praca w „Rośnij zdrowo” miała jeszcze jeden plus. Kończyła się dokładnie po

trzydziestu minutach. Wówczas to, ukrywając starannie westchnienie ulgi, które na użytek

małych akrobatów nazywałam „głębokim oddechem rozluźniającym”, wykonywałam ostatni

skłon i przy wtórze oklasków prowadziłam szczęśliwą trzódkę do ukłonów.

- Spędzasz wieczór z Kirkiem? - zapytał Colin, kiedy szliśmy do mikroskopijnej

przebieralni wydzielonej w kącie studia.

Colin z wyraźną satysfakcją obserwował mnie i Kirka. Sam był zdeklarowanym

monogamistą i wciąż jeszcze lizał rany po swoim rozstaniu z Tomem, do którego doszło dwa

miesiące wcześniej. Fakt, że są jeszcze na świecie ludzie żyjący szczęśliwie w

monogamicznych związkach, wyraźnie dodawał mu otuchy w ciężkich chwilach.

- Jasne - odpowiedziałam z przekonaniem. Mój związek osiągnął stadium, w którym

nie ma się żadnych wątpliwości.

Jednak jeszcze tego samego dnia okazało się, że Kirk najwyraźniej nie podziela

mojego przekonania.

Od poniedziałku do piątku spędzałam u niego praktycznie wszystkie noce - nie tylko

dlatego, że jego mieszkanie znajdowało się znacznie bliżej studia. Po prostu lubiliśmy być ze

sobą w każdej wolnej chwili - nawet we śnie, bo Kirk miał skłonności do wczesnego

zasypiania. Oprócz tego pobyt w jego kawalerce był dla mnie wytchnieniem po życiu w

zagraconym do niemożliwości dwupokojowym mieszkaniu, które dzieliłam z Justinem. Justin

był moim najlepszym przyjacielem zaraz po Grace.

U Kirka panował idealny porządek. Wyprasowane koszule leżały w komodzie w

równych stosikach, a filmowe plakaty na ścianach nigdy się nie przekrzywiały (tak, oboje

kochaliśmy kino, chociaż Kirk miał predylekcję do horrorów, a ja wolałam klasykę oraz

wszystko z Melem Gibsonem). Łazienkowa szafka, przed którą właśnie stałam, szorując zęby,

też była wzorcowo zagospodarowana. Próbowałam kiedyś zastąpić leżący tam zestaw do

golenia w eleganckim etui - prezent od poprzedniej dziewczyny Kirka - tuzinem

jednorazówek Gillette. Bezskutecznie. Ja trzymałam tam anty histaminę - konieczną, gdyż

wystarczyło trochę pyłków, kurzu czy pleśni, żeby doprowadzić mnie do ataków duszności.

Wyplułam resztki pasty i starannie opłukałam umywalkę, żeby przywrócić porcelanie

jej porcelanową perfekcję, i w podkoszulku Kirka i jego bokserkach (lewa dolna szuflada\

komody) wróciłam do sypialni.

Kirk leżał na łóżku z laptopem na kolanach i z uwagą wpatrywał się w ekran, pokryty

rządkami niezrozumiałych znaczków.

- Koniec pracy. Pora na chwilę zabawy! - zawołałam, moszcząc się obok niego.

- Jeszcze minutkę, maleńka - uśmiechnął się do mnie znad ekranu z miną wskazującą,

że rozumie moje intencje.

Sięgnęłam po „Teatr i jego sobowtóra” Artauda - swoją książkę dyżurną - i

otworzyłam na stronie piątej, na której otwierałam ją już co najmniej sześć razy z rzędu - i

zaczęłam czytać. No, może to za dużo powiedziane. Po kilku linijkach przeniosłam wzrok na

profil Kirka, jako że obserwacja jego profilu należała do moich ulubionych zajęć. Dzisiaj

skupiłam się na brwiach, w tej chwili lekko zmarszczonych, gdyż Kirk z uwagą wpatrywał się

w ekran. Nie drgnęła mu nawet powieka.

Umiejętność koncentracji w najbardziej niesprzyjających okolicznościach była cechą,

którą podziwiałam u niego od samego początku. Nie wiem, jak on to robi, bo ja na przykład

przestaję zachowywać się jak człowiek myślący, kiedy w grę wchodzi seks. Prawdę mówiąc,

zwróciłam uwagę na Kirka, ponieważ wykazywał zdumiewającą i całkowitą obojętność na

płeć przeciwną. Działo się to w mojej drugiej pracy.

W ciągu dnia pracowałam na pół etatu w serwisie telefonicznym wysyłkowego

katalogu Lee & Laurie, i w ten sposób zarabiałam pieniądze, których nie zarabiałam jako

aktorka. Lee & Laurie korzystali z programów, które wypuściła na rynek firma Kirka,

odpowiedzialna również za stałe uaktualnianie ich systemu. Właśnie dlatego w monotonnym

pejzażu naszego biura pojawił się kiedyś Kirk.

Obecność przystojnego, ciemnowłosego mężczyzny o inteligentnym spojrzeniu,

pełnych ustach i zdecydowanej szczęce podziałała na mnie jak ostroga na konia. Intrygował

mnie tym bardziej, że nie zwracał uwagi na nikogo wokół.

Interesowały go jedynie rzędy cyferek i symboli, które wpisywał do naszych

komputerów. Wpadłam od razu i na całego. Tak przynajmniej twierdzi Grace, do której

dzwoniłam wtedy co chwila, donosząc o kolejnych, nieudanych próbach flirtu. Wymyślałam

dziesiątki powodów, żeby zwabić go do swojego boksu - zepsuła mi się mysz, zablokowała

klawiatura (winien był sezam z kanapki, którą jadłam na lunch, ale dzięki temu Kirk się do

mnie uśmiechnął), nie rozumiałam zmian, które wprowadzał do systemu. Wszystko na nic.

Pozwalałam sobie na głupawe, choć niewinne żarciki, stawałam na tyle blisko, żeby

„przypadkiem” dotknąć jego ramienia, rzucałam w jego stronę promienne uśmiechy. Żadnego

wrażenia.

- Mam obsesję na jego punkcie - oświadczyłam Grace po dwóch tygodniach

nieudanych podchodów.

- Traktujesz to jako wyzwanie - odpowiedziała spokojnie. - Chcesz postawić na

swoim.

Tak było, ale przyznałam jej rację dużo później, już po pierwszej randce, do której

zresztą doszło dzięki niej.

- Po prostu zaproś go gdzieś, na litość boską - mruknęła zniecierpliwiona moimi

jękami.

Kiedy przyjął zaproszenie, osłupiałam. I zakochałam się już na pierwszej randce. Kirk

różnił się od facetów, z którymi umawiałam się wcześniej choćby tym, że stać go było na

zapłacenie za naszą kolację. Miał plany na przyszłość. Mogłam go tylko podziwiać, kiedy mi

się zwierzył, że marzy o założeniu własnej firmy komputerowej.

A jego ciało, które poznałam, gdy nasza znajomość przeszła w fazę bardziej intymną?

Było wspaniałe.

Teraz czułam przy sobie jego ciepło i mogłam dotknąć gładkiej skóry okrywającej

twarde mięśnie (siłownia cztery razy w tygodniu). Nie odrywając oczu od strony piątej,

wtuliłam się w niego mocniej i czekałam. Kiedy uniósł się, odkładając komputer na szafkę

nocną, zamknęłam książkę z trzaskiem. Ogarnęło mnie poczucie triumfu, które towarzyszy mi

w takich chwilach nieodmiennie od dwóch lat. Możecie sobie mówić, że jestem nimfomanką!

Mam to gdzieś.

Oddałabym wszystko za widok Kirka, który uśmiecha się do mnie znacząco, z

błyskiem pożądania w oku.

- Hej, ty! - usłyszałam jego chrapliwy głos. - Chodź do mnie wreszcie.

Tak jakbym to ja zwlekała przez cały ten czas.

Poczułam, jak jego dłonie przesuwają się pod koszulką w kierunku moich piersi.

Wypuściłam głośno powietrze, wiedząc, co teraz nastąpi. Albowiem bez przechwalania się

mogę powiedzieć, że wspólny seks wychodził nam bez pudła. Kirk z zapałem godnym

naukowca bez końca eksperymentował z moim ciałem, wyszukując coraz to nowe guziki, po

naciśnięciu których odjeżdżałam w sobie tylko znane okolice. Mimo że robił to bardzo

metodycznie, nie nudziłam się nigdy. W jego rękach byłam jak glina. Normalnie

znienawidziłabym się za podobną uległość wobec faceta, ale za każdym razem, kiedy Kirk

znalazł się we mnie, byłam zaślepiona namiętnością do tego stopnia, że podobne myśli nie

przychodziły mi do głowy. Jeśli miałabym na coś narzekać, to tylko na to, że nie uznawał

całowania, kiedy się kochaliśmy. Pocałunki w takich momentach dałoby się zliczyć na

palcach jednej ręki. Zdążyłam się już z tym pogodzić. Zamiast tego obserwowałam jego

wyraziste usta i cienie, jakie jego gęste rzęsy rzucały na rozpalone policzki. Przyznaję, że z tej

perspektywy był to porywający widok.

Dzisiaj jednak, niespodziewanie dla siebie, zamknęłam oczy i powoli poddawałam się

rytmowi jego ciała. I właśnie wtedy w mojej wyobraźni pojawił się zadziwiający obraz: oto

Kirk zdarł ze mnie ubranie, wziął na ręce i poniósł w stronę wielkiego łoża z baldachimem,

którego nigdy w życiu nie widziałam. Wtedy ja odwróciłam głowę, żeby spojrzeć za siebie.

Na podłodze u naszych stóp leżała bynajmniej nie podkoszulka, ale skłębione zwoje białego

jedwabiu. Czyżby to znaczyło, że w wyobraźni zobaczyłam ślubną suknię?

O rany! Wtedy moje ciało samorzutnie wygięło się w łuk i... i - chyba dużo za

wcześnie - doznałam najwspanialszego orgazmu w całym życiu. Z otwartymi szeroko oczami

opadłam na poduszkę, wydając z siebie dziwny jęk, którym mogłabym chyba poruszyć

ziemię. Przyszło mi nawet do głowy, że to może nie ja krzyknęłam, tylko Kir k, który w

przeciwieństwie do mnie nie miał żadnych zahamowań w głośnym wyrażaniu swojego

zadowolenia. Ale wtedy kątem oka zauważyłam jego zaskoczony wzrok. A zatem - musiałam

to być ja. Zresztą chwilę później usłyszałam jęk Kirka i poczułam, jak osuwa się na mnie,

zmęczony.

- No, no! - Uniósł głowę, żeby na mnie spojrzeć. - To było coś! - I ku mojemu

osłupieniu pochylił się, żeby pocałować mnie w usta.

- Uhm - mruknęłam, nie zdejmując wzroku z jego twarzy. Jasne, że to było „coś”.

Tylko czy to miało jakieś specjalne znaczenie? Przed oczami znowu stanęła mi biała suknia.

Widziałam ją ze wszystkimi szczegółami. To „coś” musiało mieć’ znaczenie. Przecież nasze

życie seksualne było zawsze udane. Jednak dzisiaj szczególnie... Studiowałam uważnie minę

Kirka, żeby sprawdzić, czy i on to poczuł. W jego oczach czaił się błysk, jakiego nigdy nie

widziałam. Czyżby więc i on...? Miałam nadzieję, dopóki nie usłyszałam jego słów.

- Jeszcze nigdy nie byłaś tak mocno... poruszona - zaczął.

- To chyba było wielkie „O!,” prawda? - Z zadowolonym uśmiechem uniósł się na

łokciu. Wyraz jego twarzy mówił wszystko. Kirk był z siebie dumny. Jak każdy facet puszył

się swoim doskonałym seksualnym występem.

Zaraz też, jakby na potwierdzenie moich domysłów, zaczął naukowo badać: zjawisko.

- Jak myślisz, o co tu chodzi? Przecież nie o pozycję. Pozycja jak pozycja. Banał. -

Zdjął dłoń z mojego brzucha i poklepał ręką łóżko. - Może to nowy materac? Wiesz, gdyby

coś podobnego przyszło mi do głowy, dałbym napiwek sprzedawcy, który mnie namówił na

jego kupno.

No, nie!

Byłabym całkowicie zniesmaczona, gdyby w tej samej chwili Kirk nie objął mnie

mocno w pasie i nie przyciągnął do siebie. Przeszło mi. Może dlatego, że poczułam pod sobą

jego muskularną klatkę piersiową. I delikatny dotyk jego dłoni na plecach. A może po prostu

chciałam wierzyć, że jest facetem, który wstydzi się dopiero co przeżytej euforii i udaje, że

techniczna strona seksu jest najważniejsza? Wtuliłam się mocniej w jego ciało, jakbym

chciała przytrzymać przy sobie pozytywne uczucia - nieważne jakie, byleby były. I wtedy w

moje wyobrażenia wkroczyła brutalna rzeczywistość.

Kirk zerknął na zegarek i usiadł, gwałtownie wypuszczając mnie z objęć.

- Już dziesiąta! - zawołał. - Muszę się spakować.

- Spakować? - powtórzyłam, czując na ciele powiew chłodnego powietrza. Patrzyłam,

jak Kirk wciąga bokserki i w pośpiechu podchodzi do komody.

- Cholera! Chyba zapomniałem ci powiedzieć! - Odwrócił się do mnie z zakłopotaną

miną. Wydawało się, że właśnie przejrzał ułożoną w głowie listę spraw i zobaczył, że pozycja

„zawiadomić Angie o wyjeździe” jest niewykreślona.

Już miałam wygłosić przemowę, że wolałabym z pewnym wyprzedzeniem znać

terminy jego spotkań z klientami, kiedy dodał:

- Jadę do domu na weekend.

Właśnie tak. Jechał do Newton w Massachusetts odwiedzić rodziców. Rodziców,

dodam, których ja nie widziałam jeszcze nigdy w życiu.

- Kiedy zaplanowałeś wyjazd? - Z całych sił próbowałam opanować panikę.

- Hm... Chyba w zeszłym tygodniu. Ale dopiero dzisiaj zrobiłem rezerwację na ostatni

lot. Miałem ci wcześniej o tym powiedzieć...

Zawiesił głos, ale mnie było już wszystko jedno. Fakty przedstawiały się następująco:

Kirk jedzie do rodziców, u których bywa dwa razy do roku, i nie zabiera mnie ze sobą.

Znowu. Kiedy ja, mając przed oczami suknię ślubną, dostaję orgazmu, on jakby nigdy nic

planuje wyjazd do domu i ani mu w głowie przedstawianie mnie rodzinie. Co znaczy, że to

nie ja jestem kobietą, której będzie dane otworzyć przykrywkę. Gorzej - z faktu, że Kirk już

trzeci raz wyjeżdża do Newton, nie zabierając mnie ze sobą, wynika jasno, że przykrywka jest

zamknięta hermetycznie.

Ponieważ nie wiedziałam, jak przywołać temat wizyty zapoznawczej w jego domu,

poprzestałam na zwykłych pretensjach.

- Wolałabym, żebyś mówił mi o takich rzeczach wcześniej. Żebym mogła zyskać

status dziewczyny, z którą jesteś związany na serio - dodałam w myślach.

- Przepraszam, Kluseczko - powiedział ze skruszoną miną. - Sama wiesz, że byłem

zalatany. Wszystko przez nowego klienta. Nie pamiętam, czy ci mówiłem, że zgłosili się do

nas ludzie z Norwood Investments. Mają filie w całym kraju. Jeśli wezmą mój program, mam

zapewnioną pracę na najbliższych kilka lat...

Zamilkłam. Być może dlatego, że usłyszałam przezwisko, które wymyślił dla mnie na

początku naszej znajomości. Przygotowywałam mu wówczas różne rodzaje włoskiej pasty,

które to danie każdy typowy Amerykanin nazywa kluskami z sosem. Zażartowałam kiedyś, że

moja mama, było nie było Włoszka z dziada pradziada, wytarga go za uszy, jeśli ośmieli się

nazwać jej pastę kluchami. Wtedy zostałam Kluseczką.

Milczałam nie tylko dlatego, że złapałam się na czułe słówka. Kirk chciał mi również

przypomnieć, że jest młodym, zdolnym i ambitnym programistą u progu kariery, który pół

roku temu stworzył oprogramowanie optymalizujące prace biurowe, będące w tej chwili

obiektem zainteresowania prestiżowych towarzystw finansowych w rodzaju Norwood

Irwestments. W obliczu tak poważnych spraw nie ośmielałam się zawracać mu głowy

nieistotnymi pragnieniami. Takimi jak to, żeby przedstawił mnie w końcu swoim rodzicom.

- Kluseczko? - Kirk wciągnął szybko dżinsy. - Zbiegnę teraz na dół, żeby kupić kilka

rzeczy na drogę. Potrzebujesz czegoś?

- Nie - pokręciłam głową.

- No to będę najdalej za kwadrans. - Nieuważnie musnął ustami moje czoło i wybiegł.

W chwili, w której usłyszałam trzaśniecie drzwi, złapałam za słuchawkę. Ktoś musiał

spojrzeć na moje problemy z innej perspektywy. Najlepsza wydawała się perspektywa

eksnarzeczonego. Miałam to szczęście, że przynajmniej dwóch z nich zostało moimi

przyjaciółmi. Duma nie pozwalała mi jeszcze zadzwonić do Josha, wolałam Randy’ego,

którego telefon kołatał się wciąż w mojej pamięci.

- Nie podejrzewałem, że chcesz w to się pakować - powiedział Randy, kiedy już

wymieniliśmy pozdrowienia i mogłam zapytać, dlaczego będąc ze sobą, nigdy nie

rozmawialiśmy o małżeństwie.

- To znaczy w co? - zapytałam.

- W małżeństwo. W dzieci. Ale, ale... Czy już ci mówiłem, że spodziewamy się z

Cheryl dziecka?

- Cudownie - mruknęłam oszołomiona. - Ale powiedz mi, co konkretnie miałeś na

myśli?

Randy parsknął śmiechem.

- Daj spokój, Angie. Nie udawaj, że nie wiesz. Przecież kariera była dla ciebie

ważniejsza. Zawsze chciałaś zostać wielką gwiazdą filmową.

- Aktorką - poprawiłam go. - Jestem aktorką.

- Jak zwał, tak zwał.

Miałam o czym myśleć, kiedy już skończyliśmy rozmawiać. Dopiero teraz przyszło

mi do głowy, że być może stworzyłam fałszywy wizerunek siebie. To prawda, że przez całą

szkołę średnią i potem, w college’u, żyłam nadzieją, że zostanę aktorką. Nadzieja nie była

nieuzasadniona, jako że przez cały ten czas wszyscy bez umiaru chwalili moje zdolności

aktorskie. A jednak nie mogę powiedzieć, że trafiłam na jakąś wymarzoną rolę, od kiedy

cztery lata temu dla kariery scenicznej porzuciłam stałą pracę (i stałą pensję). Dobrze, że mam

chociaż „Rośnij zdrowo”.

Chyba już czas wrócić na ziemię. Zwłaszcza że postanowiłam uchylić konkretnie tę

przykrywkę. Mam trzydzieści jeden lat i z każdym dniem robię się starsza, co przy

nadarzającej się okazji wypomina mi mama. Powinnam zrobić coś, żeby wyglądać jak

materiał na żonę.

Nie jestem żoną, ale w telewizji gram rolę żony

Kiedy nazajutrz po porannym występie w „Rośnij zdrowo” wróciłam do domu i

zobaczyłam w holu Justina, który ciągnął do naszego mieszkania wielką kanapę, zdałam sobie

sprawę, że może nie wyglądam jak żona, ale mam zadatki na to, żeby odzywać się tonem

żony. To już było coś.

- Co ty, do cholery, robisz?! - krzyknęłam, mimo że doskonale znałam odpowiedź.

Justin namiętnie zbierał to, co wyrzucili inni. Od zawsze wiedziałam, że jest najwspanialszym

przyjacielem i najgorszym współlokatorem, jakiego można sobie wyobrazić. Justin bowiem

gromadził wszystko.

- Cześć. - Podniósł głowę znad turkusowozielonej kanapy, która swoje najlepsze dni

miała dawno za sobą. - Wyobrażasz sobie, że ktoś wyrzucił coś takiego?!

Spojrzałam ze zgrozą na żółte lamówki, kwiatowy deseń i zapadnięte siedzenia. Nie,

nie miałam trudności z wyobrażeniem sobie, że ktoś wyrzucił coś takiego.

- I to dokładnie pod naszym domem - ciągnął Justin. Oczywiście. Wytarta kanapa,

rocznik 1975, tuż pod naszym domem. Justin nie mógł się oprzeć.

- Ale mamy już dwie kanapy - warknęłam.

Już nie dodałam, że obiecał wyrzucić pierwszą, kiedy przywlókł skądś tę drugą. A

teraz będziemy mieć trzy. Spadek po ciotce Eleanor w postaci przestronnego,

dwupokojowego mieszkania ze stałym czynszem okazał się przekleństwem - przynajmniej dla

Justina. Oprócz mebli różnego autoramentu, które Eleanor zostawiła swojemu ukochanemu

siostrzeńcowi, Justin odziedziczył między innymi cztery telewizory, trzy magnetowidy, sześć

szafek na dokumenty oraz ogromny ogrodowy grill, który zmieściłby się jedynie w garażu o

rozmiarach sporego stadionu. Kolekcja była stale uzupełniana o znaleziska Justina, który w

swoim mniemaniu „ratował” rzeczy, a nie zbierał śmieci.

- Angie, dasz radę mi pomóc?

Westchnęłam ciężko. Nie miałam innego wyjścia, bo zielone monstrum kompletnie

zatarasowało wejście do mieszkania.

- Jakim cudem udało ci się wnieść to coś aż tutaj? - zapytałam.

Wprawdzie chudy jak tyczka Justin był zadziwiająco silny, ale żaden człowiek nie

dałby rady zataszczyć ponad stukilowej kanapy na pierwsze piętro po dość wąskich schodach.

- Pomógł mi David spod trójki. Przy okazji dowiedziałem się, że ma na zbyciu jakieś

stare lampy - odpowiedział.

Nie spodobał mi się błysk w jego oku i już, już miałam rozpocząć kazanie o

niebezpieczeństwach recyklingu, kiedy w naszym mieszkaniu zadzwonił telefon.

- Odbierz, dobrze? - Wskazałam na zawalidrogę.

- Dzień dobry, pani Di! - zawołał wesoło. - Jak się pani miewa?

Moja mama. Zrezygnowana przysiadłam na oparciu kanapy i czekałam, aż Justin

roztoczy przed nią cały swój czar. Zastanawiałam się czasami, czy mama nie dzwoni po to,

żeby porozmawiać sobie z nim, a nie ze mną. Nawet jeśli tak było, trudno się jej dziwić. Mnie

też zauroczył w chwili, w której się poznaliśmy.

Było to cztery lata temu, na zajęciach z improwizacji. Oboje zaczynaliśmy wówczas

naszą aktorską karierę, z tym że Justin miał już do czynienia z filmem. Nie jako aktor, ale

jako reżyser.

Jego pełnometrażowy film narobił wiele hałasu w kręgach bywalców niezależnych

festiwali i zdobył prestiżową nagrodę krytyków, ale nie doczekał się dystrybutora. Justin

twierdził, że od kiedy przekonał się na własnej skórze, jak trudno jest zaistnieć jako twórca

filmowy, postanowił się rozwijać w innej dziedzinie. Trochę mnie to dziwiło, bo według mnie

w tym mieście równie trudno jest zaistnieć jako aktor.

W tej chwili Justin był inspicjentem w pewnym teatrze impresaryjnym na Long Island

i wydawał się z tego bardzo zadowolony. W dzień miał dość czasu na zajmowanie się swoim

aktorstwem.

Na zajęciach z improwizacji nasz nauczyciel połączył nas w parę. Stało się to

przypadkiem, bo kiedy Justin dużo później od innych dołączył do naszej grupy, ja jako jedyna

nie miałam partnera. Nie byłam uszczęśliwiona faktem, że mamy pracować razem. Przez całe

życie starałam się unikać przystojnych blondynów o zielonych oczach. A jeśli ktoś taki był na

dodatek aktorem, musiał okazać się zarozumiałym arogantem. Można sobie wyobrazić, jak

się czułam, kiedy rozpoczęliśmy pierwsze ćwiczenie. Odwrócona plecami do Justina miałam

padać do tyłu, a on musiał mnie złapać. Według naszego instruktora celem ćwiczenia było

„budowanie zaufania”. I rzeczywiście. Poleciałam do tyłu. Kiedy po paru budzących grozę

sekundach wylądowałam w jego silnym i pewnym uścisku, poczułam instynktownie, że mogę

zawsze na niego liczyć. I nie pomyliłam się. Przez wszystkie te lata był w pobliżu, żeby mnie

złapać, jeśli zajdzie taka potrzeba. Na przykład wtedy, kiedy moja współlokatorka z dnia na

dzień wyrzuciła mnie na bruk, by zwolnić pokój dla nowego chłopaka. Justin, nie

mrugnąwszy okiem, dał mi klucze do swojego mieszkania. Kiedy mama dowiedziała się, że

będę mieszkać z obcym facetem, zaniemówiła. Wystarczyło jednak, że przyprowadziłam

Justina na obiad - podbił ją całkowicie. I tak do dzisiaj mieszkamy sobie razem.

- W tę niedzielę? - usłyszałam głos Justina. - Chyba robi mi pani na złość. To czysta

tortura, bo jeszcze nigdy nie musiałem odmawiać zaproszeniu na manicotti. Ale tym razem

muszę, bo przyjeżdża Lauren.

Lauren to dziewczyna Justina, aktorka. Teatralna aktorka. Byli razem od trzech lat,

chociaż nie podejrzewam, żeby spędzili ze sobą więcej niż trzy miesiące, bo Lauren sporo

grała - i to główne role. Niestety, nigdy w Nowym Jorku. Teraz na przykład zaangażowano ją

do którejś ze sztuk Ibsena gdzieś na południowej Florydzie. Jakby nie było innych miejsc!

- Tak. Weekend z dziewczyną - zaśmiał się Justin do słuchawki. - Angela godnie mnie

zastąpi. O ile wiem, nie ma żadnych planów na niedzielę. Zaraz oddam jej słuchawkę. Do

zobaczenia. Proszę na siebie uważać.

W ten sposób Justin zorganizował mi życie w najbliższą niedzielę. Zrezygnowana

zsunęłam się z oparcia kanapy na siedzenie. W powietrze poleciały tumany kurzu.

- Cześć, mamo.

- Angela! - usłyszałam w odpowiedzi dramatyczne wołanie. Ona chyba naprawdę

wierzy, że mieszkając tam, gdzie mieszkam, czyli w Alei A, dawno powinnam już nie żyć,

zastrzelona przez jakiegoś szaleńca, i za każdym razem kiedy mnie słyszy, uważa, że to cud.

Wszystko przez film o walkach ulicznych gangów z najbliższej okolicy, który mój

głupi brat Sonny uznał za stosowne pokazać jej parę dni po tym, jak przeprowadziłam się do

Justina.

- O co chodzi, mamo? Jak się czuje Bunia?

Bunia to moja babcia, która mieszka w tym samym domu co mama, ale piętro niżej.

Spędza jednak tyle czasu w kuchni mamy, że śmiało można powiedzieć, że mieszka razem z

nią.

- Ma się dobrze. I nie może się ciebie doczekać. Przyjdź w niedzielę na obiad. Sonny i

Vanessa też przyjdą!

Tak jakby obecność mojego aroganckiego brata i jego obnoszącej swoją ciążę żony

miała być dla mnie zachętą. Wiedziałam jednak, że nie mam wyjścia. Kiedy moja mama

postanawia, że urządza niedzielny obiad rodzinny, nikt nie ma szans. Jedynie niespodziewana

trepanacja czaszki mogłaby zostać uznana za dostateczną wymówkę. „Rodzina jest zawsze na

pierwszym miejscu” - wbijała do głowy mnie i moim braciom przez całe życie. Właściwie

wiem, że ma rację. Tylko że takie nastawienie trochę utrudnia życie w Nowym Jorku -

mieście, w którym ludzie wydają się nie mieć rodziców.

- Przyjdź z Kirkiem, dobrze?

- Raczej nie. Kirk wyjeżdża.

- Naprawdę? - Z tonu jej głosu wywnioskowałam, że jest pod wrażeniem. Była pewna,

że Kirk jedzie na spotkanie z klientem, a ja postanowiłam nie wyprowadzać jej z błędu. Ale

lepiej było nie przedłużać rozmowy.

- Słuchaj, mamo. Kończę. Justin przyniósł właśnie... kanapę. - Spojrzałam na

wyliniałe obicie i słowo „kanapa” z trudem przeszło mi przez gardło. - Musimy jak najprędzej

usunąć ją z holu, bo tarasuje przejście.

- Wydawało mi się, że macie już kanapę.

- Owszem, ale Justin postanowił kolekcjonować kanapy. Usłyszałam, że ona się

śmieje, jakby wszystko, co robi

Justin, uznawała za zabawne. Oczywiście, przez ten cholerny rupieć nie mogłam

odłożyć słuchawki. Nie mogłam też wejść do domu. Tymczasem Justin zniknął bez śladu.

Byłam niemal pewna, że jakby nigdy nic ogląda teraz jakiś mecz w telewizji, i

- Justin! - wrzasnęłam tak, że usłyszało mnie pół domu.

- O co chodzi? - Wystawił głowę ze swojej sypialni i zmarszczył brwi ze zdziwienia.

Jakby się zastanawiał, dlaczego mu przeszkadzam.

- Jak to: o co chodzi? - Rozzłoszczona klepnęłam kanapę Kolejna chmura kurzu

poleciała w powietrze. Zaczęłam kichać.

- O rany! Nie zauważyłem, że jest taka brudna - zmartwił się Justin.

- Nie zauważyłeś jeszcze kilku innych rzeczy. - Miałam go serdecznie dość. - Na

przykład tego, że już mamy dwie kanapy. Ani tego, że przez ciebie muszę spędzić noc z

niedzieli na poniedziałek na Brooklynie, a potem wstać o piątej rano, żeby zdążyć na

program.

- I tak nigdy nie chodzisz wcześniej spać niż o północy. Nawet w domu.

- Nie o to chodzi! - krzyknęłam.

- A o co? - Justin, poważnie zaniepokojony, wpatrywał się we mnie.

- Chodzi o to... o to, że... - czułam, jak ściska mi się gardło

- Kirk wyjeżdża do rodziców... w ten weekend - wyjąkałam w końcu.

- To dlaczego nie powiedziałaś mamie, że wyjeżdżasz razem z nim?

- Bo nie wyjeżdżam.

- Aha - powiedział. Z jego miny wynikało, że zupełnie nie rozumie, w czym rzecz.

- Nie zaprosił mnie.

- Aha - powtórzył. Tym razem wydawało mi się, że zrozumiał.

- Czy nie uważasz, że powinien poprosić, żebym pojechała z nim?

Justin zastanawiał się chwilę.

- A chciałabyś z nim jechać?

- Nie o to chodzi. - Jacy ci mężczyźni potrafią być głupi!

- Chodzi o to, że jesteśmy ze sobą prawie dwa lata, a ja nie poznałam jeszcze jego

rodziców, chociaż on był u mojej mamy niezliczoną ilość razy.

- Ale Brooklyn jest dużo bliżej niż... Gdzie on dokładnie mieszka?

- W Newton - westchnęłam. On dalej nic nie rozumiał.

- Chodzi o to, że on nie traktuje mnie poważnie. Nie na tyle poważnie, żeby

przedstawić mnie swoim rodzicom. Albo... albo zaproponować mi małżeństwo.

Justin zbladł.

- Małżeństwo? - zapytał, krzywiąc się, jakby połknął coś bardzo gorzkiego.

- Tak! Małżeństwo. Dlaczego tak ci trudno uwierzyć, że Kirk mógłby chcieć się ze

mną ożenić? Sypiamy razem, jemy razem, dzielę się z nim najintymniejszymi myślami. Jest

tak od roku i ośmiu miesięcy. Nie uważasz, że najwyższy czas na jakieś poważniejsze

deklaracje?

- My też jemy i śpimy razem - Justin nie ukrywał rozbawienia - a przecież nie

zamierzamy się pobrać. – Przerwał i spojrzał na mnie z rozbawieniem. - Chyba że

zamierzamy, co?

- Dobre sobie! - wzruszyłam ramionami. Dalsza rozmowa nie miała sensu. Justin nie

był w stanie niczego zrozumieć. Był facetem i rozumował jak każdy facet. Wiem coś o tym,

bo wychowywałam się w domu pełnym mężczyzn. - Lepiej zróbmy coś z tą kanapą.

Zdecydowałam się przedstawić swoje problemy Komitetowi. Komitet zawdzięczał

nazwę swoim niezawodnym umiejętnościom - miał zdanie o wszystkim i o każdym. W jego

skład wchodziły trzy kobiety zasiadające w trzech rogach biurowego boksu należącego do

firmy wysyłkowej! Lee & Laurie. Cztery razy w tygodniu stanowisko w czwartym rogu

zajmowałam ja. Naszym zadaniem było telefoniczne przyjmowanie zamówień od klientek,

które - jak] zachęcał katalog - „bez najmniejszego wysiłku ze swojej strony wejdą w

posiadanie eleganckich i niezobowiązujących ubrań na co dzień”. Do Lee & Laurie dostałam

się dzięki Michelle tuż po tym, jak dla kariery aktorskiej porzuciłam posadę. (godziny pracy:

od dziewiątej do piątej)] przedstawiciela handlowego pewnej firmy odzieżowej. Bardzo

szybko zorientowałam się, że „niezobowiązujący” styl Lee & Laurie polega na tym, że

płacimy siedemdziesiąt pięć dolców za podkoszulek zaprojektowany w sposób na tyle nie

rzucający się w oczy, że można włożyć go, idąc wyrzucić śmieci. Postanowiłam nie zrażać się

takimi drobiazgami. Praca od trzeciej do dziesiątej wieczorem, zapewniająca - uwaga! uwaga!

- pełne ubezpieczenie zdrowotne, była dokładnie tym, czego potrzeba osobie, która pragnie

zastać aktorką i która ma chroniczne zapalenie błon śluzowych nosa.

Równie szybko zauważyłam, że Lee & Laurie była mekką dla Doświadczonych Żon,

gdyż to właśnie przedstawicielki tej grupy społecznej zasilały szeregi pracowników firmy,

kiedy tylko ich dzieci wyrosły na tyle, żeby chodzić z kluczem na szyi. Magnesem była

oczywiście wizja ekstra zarobków.

Członkami Komitetu były Michelle Delgrosso, która pracowała tylko po to, żeby

kupować sobie kosztowne pomadki do ust oraz przepłacać fryzjerów dbających o jej

błyszczące czarne włosy do ramion Roberta Simmons - matka dwojga wspaniałych dzieci -

oraz Doreen Sikorsky, ponoć rozwódka, osoba, której sądy traktowałam z dużą nieufnością ze

względu na głoszone przez nią spiskowe teorie.

- Cześć! - zawołałam, wchodząc do naszego boksu. - Gdzie Roberta?

- W kiblu, jak zwykle - odpowiedziała Michelle, bo Doreen rozmawiała akurat z

klientem. - Naprawdę nie wiem, co ta kobieta je.

- Nie możemy wszystkie być bulimiczkami - włączyła się do rozmowy Doreen. -

Cześć, Di Franco. Jak leci?

Westchnęłam. Jeśli człowiek godzi się na piętnaście dolców za godzinę, kontakt z

pewnym typem ludzi jest nieunikniony. Nie byłam już bardzo pewna, czy z tym typem mam

dzielić się swoimi kłopotami. Na szczęście w tej chwili pojawiła się Roberta, z której

emanował spokój i rozsądek, jak zwykle. Może to zasługa fryzury? Kobiety z krótkimi

włosami zawsze wydają się bardziej odpowiedzialne. A może kosztownych spodni z

wielbłądziej wełny i świetnie skrojonego czarnego podkoszulka firmy Lee & Laurie, oferta po

zniżkowych cenach dla oddanych pracowników?

- Cześć, Angie - uśmiechnęła się do mnie, zakładając słuchawki.

Ja też założyłam swoje i już miałam zacząć opowiadać, kiedy usłyszałam znajomy

brzęczyk. Pierwszy klient, pierwsza rozmowa. Powstrzymując westchnienie, wygłosiłam

powitalną regułkę, którą pracodawcy wtłoczyli nam do głów już na wstępnym szkoleniu:

- Witamy w serwisie telefonicznym katalogu Lee & Laurie. Kupowanie u nas jest

łatwe i przyjemne. Mówi Angela. Czym mogę służyć?

Na szczęście rozmowa była krótka i prosta. Pewna kobieta tak się zachwyciła

błękitnym podkoszulkiem, który na stronie siedemdziesiątej czwartej katalogu prezentowała

jakaś jasnowłosa bogini, że uznała za niezbędne kupienie kilku identycznych we wszystkich

kolorach, jakie mieliśmy w ofercie. Wpisałam jej dane do komputera, podziękowałam za

telefon i po naciśnięciu guzika zwalniającego linię odwróciłam się do reszty.

- Słuchajcie - zaczęłam. Michelle i Roberta natychmiast odwróciły się do mnie, a

Doreen próbowała zakończyć rozmowę najszybciej, jak się da. - Kirk jedzie do swoich

rodziców na weekend. Beze mnie. - Obserwowałam uważnie ich reakcje. - Spotkałaś ich

kiedyś? - zapytała Michelle...

- Nie. - Odpowiedziałam. -.-., Słysząc to, Roberta zmarszczyła czoło.

- Zerwij z nim. - Brzmiała zwięzła rada Doreen. Z paniką w oczach spojrzałam na

Robertę, ale już rozmawiała z kolejną klientką.

- Nie słuchaj jej, Angie. - Michelle machnęła w stronę Doreen. - Powiedz mi tylko, jak

długo jesteście ze sobą.

- Rok i osiem miesięcy.

- To całkiem długo, prawda? - zacisnęła czerwone, błyszczące wargi i zamyśliła się

głęboko.

- Mówię ci - włączyła się niezrażona Doreen. - To nie jest facet, za którego warto

wyjść. Uwierz mi. Ktoś taki nigdy nie da ci tego, czego potrzebujesz.

Znowu zerknęłam na Robertę. Nie miałam co szukać u niej pomocy - sądząc z tempa,

w jakim uderzała w klawisze komputera, zanosiło się u niej na dłuższą rozmowę.

- Poczekaj, Doreen - rozpromieniła się niespodziewanie Michelle. - Wszystko zależy

od jej oczekiwań. Angie, czego od niego oczekujesz?

Nie miałam pojęcia, że prostym pytaniem wpędzi mnie w taki popłoch. Czego

oczekiwałam od Kirka? Przypomniałam sobie białą suknię - i swój niesamowity orgazm.

Jasne, że chciałam ślubu. Dlaczegóż by nie? Chciałam codziennie wracać do domu, w którym

jest ktoś, kto mnie wspiera i z kim dzielę całe życie, a nie tylko jakąś chwilę, trwającą dwa do

czterech lat, z których łatwo jest później żartować. Tak jak zdarzało się nam żartować z

Joshem albo z Randym...

Prześlizgnęłam się wzrokiem po drogich, markowych dżinsach, które miała na sobie

Michelle, i jej głowie prosto od fryzjera, i z całą jasnością uświadomiłam sobie jeszcze coś:

chciałam podwójnych dochodów. Czy można mnie za to winić? Życie w Nowym Jorku to nie

kaszka z mlekiem! Utrzymać się tu za pieniądze z nędznej pracy na pół etatu oraz angażu we

wspaniałym programie dla dzieci graniczyło z cudem. To nie znaczy, że nie kochałam Kirka.

Oczywiście, że go kochałam. Właśnie dlatego warto było opłacać ze wspólnych pieniędzy

jeden czynsz i jeden rachunek telefoniczny zamiast dwóch.

- Chcę wyjść za mąż - udzieliłam odpowiedzi, która wydawała się najoczywistsza.

Dla Michelle, która mając osiemnaście lat, zaczęła planować małżeństwo z Frankiem

Delgrosso, współwłaścicielem (wspólnie z ojcem, oczywiście) firmy handlującej cadillacami,

była to także oczywista odpowiedź. Oraz powód do świętowania.

- Hurra! - wykrzyknęła. - Angie wychodzi za mąż! - Po czym jednym tchem rzuciła do

słuchawki: - Witamy w serwisie telefonicznym katalogu Lee & Laurie...

- Za mąż? - zapytała Roberta, która nareszcie skończyła przyjmować zamówienie. - Za

Kirka?

- Oczywiście. Za kogo by innego? - zdążyłam jeszcze się zaśmiać, zanim zabrzęczał

znajomy sygnał. – Witamy w serwisie telefonicznym katalogu Lee & Laurie. Kupowanie u

nas... Moja klientka wypytywała o rozmiary wąskich spodni, które właśnie pojawiły się w

naszej nowej jesiennej kolekcji. Bezskutecznie próbowałam namówić ją na inny model,

zdolny pomieścić jej nader obfite, jak można było wywnioskować z podanych wymiarów,

kształty. Kartkowałam katalog, podrzucając nieszczęsnej kobiecie coraz to nowe propozycje,

ale żadna z nich jej nie zadowoliła. Równocześnie zastanawiałam się nad reakcją Roberty.

Dlaczego tak bardzo zaskoczyła ją uwaga o moim ewentualnym ślubie z Kirkiem? Nie

mogłam o to zapytać od razu, bo babsko, które miałam na linii, wciąż marudziło.

- A może zdecydowałaby się pani na spodnie z gumką w talii? - zaproponowałam z

ledwo ukrywaną irytacją po dobrych czterech minutach jałowej dyskusji.

W odpowiedzi warknęła coś równie niegrzecznym tonem i rzuciła słuchawkę.

Mogłam mieć tylko nadzieję, że nikt z działu kontroli jakości nie monitorował mnie w tej

chwili.

- Co jest nie tak z Kirkiem? - zapytałam wreszcie Robertę.

- Nic. Bardzo go lubię.

- Więc?

- Zdziwiłam się. Nie podejrzewałam, że zmierzacie w kierunku małżeństwa.

- Kirk nie zmierza w tym kierunku - odpowiedziałam. - I to mnie martwi. - Niektórych

facetów trzeba lekko szturchnąć. Po to, żeby podważyć przykrywkę. Frankie w ogóle nie brał

pod uwagę małżeństwa, kiedy zaczęłam prowadzać go do sklepów jubilerskich. Sądził chyba,

że oglądam sobie pierścionki. Myślę, że wyciągnął z kieszeni kartę kredytową, zanim zdał

sobie sprawę, jakie będą tego konsekwencje.

- To niesmaczne! - Doreen wzniosła oczy do nieba.

- Dlaczego nagle zaczęło zależeć ci na małżeństwie? - przerwała im Roberta, która

postanowiła drążyć temat.

Zrobiło mi się gorąco ze wstydu. Ze swoich erotycznych fantazji z suknią ślubną w tle

nie zwierzyłam się nawet Grace, a co dopiero tym kobietom.

- Mam trzydzieści jeden lat. Chyba już najwyższy czas.

- Aha! - Roberta zrobiła minę pełną zrozumienia. - Zegar biologiczny dał o sobie znać.

Ja, kiedy skończyłam trzydziestkę, myślałam tylko o tym, żeby urodzić pierwsze dziecko.

Dziecko? Czy ja wspominałam coś o dzieciach? Owszem, bywają miłe, ale nie można

fundować sobie dwóch rzeczy na raz...

- Nie. - zaprotestowałam. - Żaden zegar biologiczny. Chcę tylko być poważnie

traktowana.

Ale Roberta już mnie nie słuchała, bo zaczęła opowiadać historię o tym, z jakim

trudem nauczyła swoją córkę - w tej chwili wyrośniętą trzynastolatkę, która zapewne nie

byłaby [uszczęśliwiona faktem, że jej matka wciąż wraca do tego [właśnie fragmentu jej

dzieciństwa - siadać na nocnik. Słyszałyśmy to niezliczoną ilość razy, więc zamarłyśmy. Na

szczęście Roberta nie zdążyła przejść do szczegółów, bo odezwał się brzęczyk w jej telefonie.

Michelle tylko na to czekała.

- Chcesz, żeby traktował cię poważnie? Nic prostszego. Powiem ci jak, tylko wyjdź ze

mną na przerwę - dodała szeptem.

- Nie mogę. Dopiero co przyszłam - odszepnęłam.

- No to co? - Wzruszyła ramionami Michelle. - Mamy dziś niewielu klientów. Chodź!

- Po czym wstała i zawołała do Roberty: - Twoje ciągłe wizyty w klopie najwyraźniej są

inspiracją dla mojego organizmu. Też tam idę. i przestawiła swój telefon na fazę spoczynku.

Zrobiłam to samo.

- Idę z nią - oznajmiłam.

- Nie możecie wyjść obie naraz - Doreen zaczęła energiczny protest, który jednak

przeszedł w: „Witamy w serwisie telefonicznym katalogu Lee & Laurie,” wypowiedziane tym

razem raczej szorstkim tonem.

Miałam poczucie winy, wymykając się za Michelle, ale moja potrzeba wysłuchania

kilku rad okazała się silniejsza.

Wystarczył rzut oka na jej dżinsy od Calvina Kleina, żeby nabrać pewności, że to

właśnie na nią mogę liczyć. Zamknęłyśmy za sobą podwójne drzwi oddzielające serwis

telefoniczny od reszty świata i Michelle natychmiast podeszła do wind.

- Wyjdźmy na zewnątrz. Chce mi się palić. Westchnęłam. Byłam zdana na jej łaskę.

Moje poczucie winy rosło w przyspieszonym tempie, kiedy zjeżdżałyśmy jedenaście pięter w

dół.

- Zapalisz? - Michelle, która zdążyła zaciągnąć się po raz pierwszy jeszcze w holu,

wyciągnęła w moją stronę paczkę virginia slims.

- Chętnie.

Rzuciłam palenie cztery lata temu, po tym jak mój tato umarł na raka płuc, ale dzisiaj

czułam wyraźną potrzebę nikotyny. Michelle przypaliła mi i przystąpiła do rzeczy.

- Małżeństwo to gra. Jeśli chcesz małżeństwa, musisz podjąć tę pieprzoną grę.

Skrzywiłam się z dezaprobatą, słysząc, że przeklina. Brzydkie słowa były

specjalnością Michelle. Używała ich z lubością, szczególnie kiedy mówiła na swój ulubiony

temat, czyli o mężczyznach.

- Jak to: gra?

- Przecież mówiłam ci, co trzeba zrobić z przykrywką...

- Cała ta teoria jest gówno warta! - W towarzystwie Michelle trudno było się

powstrzymać.

- Coo? Przypomnij sobie, z kim chodził Frankie, zanim go złapałam! - Dobrze,

dobrze. Pamiętam Rosannę. Ale to było w liceum. Nikt się nie żeni ze szkolnymi sympatiami.

To nie te czasy!

- To nie była zwykła szkolna sympatia. Kurna, Angie! Chodzili ze sobą cztery lata!

Całe cztery lata. Kiedy ona zastanawiała się nad tym, jaki serwis wybrać na prezent ślubny,

on puścił ją kantem. Zwyczajnie puścił ją kantem! - Wzburzona Michelle zaciągnęła się

papierosem. – Kilka miesięcy później umówiłam się z Frankiem na pierwszą randkę, a po

dwóch latach... - Uniosła lewą dłoń, na której błyszczało kilka pierścionków, a wśród nich

półtorakaratowy szmaragd.

Muszę przyznać, że na widok pierścionka omal znowu nie uwierzyłam w jej teorię.

Ale przypomniałam sobie Susan, poprzednią dziewczynę Kirka. Nie była wprawdzie królową

szkolnych bali, ale skończyła renomowaną politechnikę, co dawało jej znaczną przewagę w

zawodach na odkręcanie przykrywki. I co? I nic.

- Ostatnia dziewczyna Kirka postawiła mu ultimatum. Ale on jakoś nie chodzi ze mną

do jubilera. Nawet nie przedstawił mnie swoim rodzicom. Czy tak zachowuje się człowiek,

który ma zamiar zadać ci to ważne pytanie?

Michelle potrząsnęła głową i wypuściła następny kłąb dymu.

- Nie chwytasz, Angie. Przykrywka była ruszona, ale nie zdjęta. Trochę się tylko

rozhermetyzowała. Żeby otworzyć: słoik, musisz użyć siły. Inaczej mówiąc, musisz zagrać w

tę grę i zastosować metodę trzech kroków.

- Metodę trzech kroków?

- Tak. Po to, żeby wykrztusił wreszcie to pytanie. Krok pierwszy - pozbawienie praw.

Od samego początku nie podobało mi się brzmienie tych słów.

- A konkretnie?

- Po prostu nie możesz być gotowa na każde zawołanie. Kiedy zadzwoni z jakąś

propozycją, powiedz, że jesteś zajęta.

To mogło mieć sens. Przypomniałam sobie tęskny wyraz oczu Justina na samą myśl o

spotkaniu z Lauren po trzech miesiącach rozłąki.

- I cokolwiek by się działo, nie idź z nim do łóżka.

- Co?! - To było znacznie trudniejsze. W końcu seks jest najlepszą rzeczą w naszym

związku.

- Uwierz mi: te pierdoły o łatwej zdobyczy, której się nie ceni, są prawdą. - Michelle

zaciągnęła się po raz ostatni i obcasem swoich niebotycznie wysokich szpilek zgniotła

niedopałek.

- Sama nie wiem... - powiedziałam niepewnym głosem. - W ten sposób wszystko

polegałoby na manipulacji. A ja chciałabym, żeby Kirk oświadczył mi się dlatego, że sam

tego chce. Nie jestem graczem.

- Jak chcesz. Ale pamiętaj: żeby wygrać, musisz grać.

Witajcie w Brooklynie, gdzie całą populację stanowią małżeństwa

- Nie podoba mi się to, Angela - odezwała się moja mama znad patelni, na której

skwierczały plastry bakłażanów.

Była niedziela. Po nudnej sobocie, spędzonej w samotności (Justin z Lauren wybrali

się nad morze świętować spotkanie), pojawiłam się u mamy ostentacyjnie wcześnie, żeby

pomóc jej w przygotowaniu obiadu. Teraz siekałam czosnek jak jakiś garkotłuk. Z głupoty,

bo innego powodu nie widzę, powiedziałam jej, że Kirk wyjechał do rodziców. Co gorsza -

powiedziałam to z grobową miną.

- Ile razy był już w domu? - dopytywała się, z oburzeniem potrząsając patelnią. - Coś

jest nie tak.

Tu się z nią zgadzałam.

Mama należała do pokolenia, które uważało, że kobietom należy się szacunek. Dla

mojego taty też było to oczywistością. Przez całe swoje świadome życie nie widziałam ani

razu, żeby uznał, że jego sprawy są ważniejsze od jej dobra. Nawet kiedy umierał, ubłagał ją,

żeby poszła spać. Mama, która przesiedziała kilka nocy z rzędu przy jego łóżku, posłuchała i

do dzisiaj nie mogła sobie tego wybaczyć. „Zamknęłam oczy na minutę, a on właśnie wtedy

odszedł” - lamentowała, jakby to, że zasnęła, spowodowało jego śmierć. Wciąż chodziła w

żałobie i, patrząc na strzępiący się rąbek jej wełnianej spódnicy, podejrzewałam, że to ta

sama, którą kupiła zaraz po pogrzebie.

- Mamo, dlaczego nigdy nie nosisz sukienki, którą ci podarowałam? - zapytałam,

chcąc uniknąć dalszych pytań o Kirka. - Wyrzuciłaś ją?

- Nie. Wisi w szafie.

Byłam tego pewna. Trzymała ją w szafie razem z kompletami pościeli, które kupiła

okazyjnie, ale nigdy nie używała, i z włoskimi obrusami, oszczędzanymi na „specjalną

okazję”, która jakoś nigdy nie nadchodziła.

- Nie rozumiem, na co czekasz - dodałam z wymówką w głosie.

- Nie martw się o mnie. Martw się lepiej o siebie - mówiąc to, wykładała bakłażany na

półmisek.

- Kto martwi się o Angelę? - rozległ się głos babci, która wchodziła właśnie do

kuchni.

- Cześć, Buniu. - Podskoczyłam do niej i wzięłam ją w objęcia.

Wdychałam zapach kwiatowej wody kolońskiej i z lekkim sercem wpatrywałam się w

jej łagodną, zawsze uśmiechniętą twarz. Babcia, ubrana odświętnie w czerwoną bluzkę i

czerwone poliestrowe spodnie - jak wszystkie jej koleżanki, których średnia wieku wynosiła

osiemdziesiąt lat, nie mogła oprzeć się materiałom ze sztucznych tworzyw - wniosła powiew

świeżego powietrza w ponurą atmosferę, panującą wtedy, kiedy mama uznała, że któreś z jej

dzieci jest w niebezpieczeństwie. Ponieważ zwykle padało na mnie, obecność Buni

przywracała mi równowagę ducha, a sprawom - właściwy wymiar.

- Będziesz gotować w tym ubraniu? - zapytała mama, odwracając się na chwilę od

sosu, który zawzięcie mieszała.

- Oczywiście! - Babcia buntowniczo wzruszyła ramionami i sięgnęła po miskę z

siekanym mięsem. Potem wrzuciła do niej przygotowany przeze mnie czosnek, bułkę tartą i

dziesiątki innych dodatków, których nazw nie chciała nam zdradzić, grożąc, że zabierze je ze

sobą do grobu. Potem zakasała rękawy i zaczęła ręką wyrabiać mięsną masę.

- Więc czym dzisiaj martwi się twoja matka? - Pytanie skierowane było do mnie, tak

jakby mamy nie było w kuchni.

- Możesz się domyślić czym. Mną i Kirkiem.

- A właśnie! - Rozejrzała się po kuchni, jakby dopiero teraz do niej dotarło, że jestem

sama. - Gdzie jest Chudzielec?

Przezwisko wymyślone przez babcię dla Kirka oznaczało, że uznała go za stały

element mojego życia, mimo - uwaga! - że żaden z jego krewnych nie pochodził z Półwyspu

Apenińskiego. Podejrzewam, że przyznała mu tytuł honorowego Włocha ze względu na

ogromną ilość włoskiego jedzenia, które zjadł w naszym domu. „Gdzie to się w tobie mieści,

chłopcze!” - wołała, patrząc, jak zmiata do czysta kopiaste talerze makaronu z czerwonym

mięsem.

- Pojechał do domu - odpowiedziałam, obserwując uważnie jej reakcję.

- Tak? - Babcia wzięła z miski garść mięsa i zaczęła formować okrągłe klopsiki. -

Fatalnie. Przecież on uwielbia bakłażany twojej matki. Ale będzie żałować, że go tu nie ma,

co? - Cisnęła gotowy klopsik na patelnię, którą postawiła przed nami mama, i sięgnęła po

następną porcję mięsa.

Uśmiechnęłam się. Bunia była niesamowita. Odwróciła kota ogonem i nagle okazało

się, że to Kirk najwięcej stracił. Stanęłam obok niej i zaczęłam formować kolejne kotlety.

- I nie widzisz w tym nic niewłaściwego?! - nie wytrzymała mama. - On ciągle bywa u

nas, a sam nigdy jeszcze nie zaprosił Angeli do siebie. Nie poznała jego rodziców.

Babcia wzruszyła ramionami i z niewzruszoną miną zajęła się kolejnym klopsikiem.

- Ale jego rodzice mieszkają nie wiedzieć gdzie. Chyba w Massachusetts, prawda? - Z

jej miny jasno wynikało, że nie jest to dobra lokalizacja. Na pewno nie tak dobra jak

Brooklyn.

Bunia bowiem spędziła praktycznie całe swoje życie w cieniu Mostu Brooklyńskiego i

nie widziała powodu, żeby wyjeżdżać dokądkolwiek. Według niej w Brooklynie było

wszystko, czego człowiekowi potrzeba do szczęścia: u rzeźnika na rogu mieli wspaniałą

włoską kiełbasę, a najlepsze bajgle w całym Nowym Jorku, a może i w całych Stanach, piekli

w Brooklyn Bagelry. Kilka kroków stąd była Plaża z mnóstwem sklepików, które

sprzedawały jej ukochany polyester i ulubiony model butów.

- Nie traktuje jej serio - ciągnęła mama bez chwili wytchnienia, nastawiając wodę na

makaron. - To mi się nie podoba.

- Serio! - prychnęła babcia. - Dlaczego chcesz, żeby wszystko było od razu serio?

Mają jeszcze masę czasu.

Uświadomiłam sobie, że Bunia ma rację. Po co tak się spieszyć? Byliśmy ze sobą

niecałe dwa lata. Dlaczego od razu pakować się w małżeństwo? Nareszcie ze spokojem

mogłam znosić ostre spojrzenia, które wbijała w nas mama.

Nagle mama podskoczyła, jakby coś sobie przypomniała.

- A co z kiełbasą? - zapytała babcię. - Przyniosłaś?

- Nie, bo nie miałam w lodówce ani grama - odpowiedziała babcia lekkim tonem. -

Nic się nie martw. Poprosiłam Artiego, żeby kupił i przyniósł.

- Jakiego Artiego? - Mama znieruchomiała. - Mówisz o mężu Glorii Matarrazzo?

- Gloria nie żyje już od ponad roku. - Babcia dalej robiła klopsiki. - Świeć Panie nad

jej duszą. Powinnaś o tym pamiętać, bo byłaś na jej pogrzebie.

- A dlaczego on do nas przychodzi?

- Bo go zaprosiłam. - Babcia popatrzyła na nas z niewinną miną.

- Co?! - wykrzyknęła mama.

- O co ci chodzi, Mario? - zdziwiła się. - Jesteśmy przyjaciółmi. Od piętnastu lat

gramy razem w pokera. Chyba mogę zaprosić go do swojego domu na obiad!

Pochyliła głowę nad miską, wciąż zajęta mięsem, ale ja dałabym głowę, że się lekko

zarumieniła.

- Co ty knujesz? - zapytała mama podejrzliwie. Przyznaję, że i mnie przemknęło przez

głowę podobne pytanie. Jednak nie doczekałyśmy się odpowiedzi, bo w tej samej chwili

rozległ się dzwonek u drzwi.

- Ja otworzę - oświadczyła babcia.

Szybko spłukała ręce pod zlewem, potem sprawdziła swoje odbicie w drzwiczkach

mikrofalówki, poprawiła palcami fryzurę i spokojnie poszła otworzyć frontowe drzwi. My z

mamą odprowadziłyśmy ją zdumionym spojrzeniem.

- Artie! Jak to dobrze, że ci się udało przyjść! - z przedpokoju dobiegł jej radosny

okrzyk i po chwili wkroczyła do kuchni, trzymając Artiego za rękę. - Zobacz, kto tu jest.

Chyba pamiętasz Marię, moją córkę. A to jest moja wnuczka, Angela.

Artie miał raczej niepewną minę. Patrząc na jego wygniecione ubranie, zaczęłam

podejrzewać, że został zwabiony do nas podstępem. Z torby na zakupy wyciągnął kiełbasę i

wręczył ją Buni.

- Artie! Pamiętałeś! Jak miło. - Rozpływała się w podziękowaniach, jakby to był co

najmniej tuzin róż. Potem wspięła się na palce i ucałowała go w policzek.

Wymieniłyśmy z mamą ukradkowe spojrzenia. Bunia miała adoratora. A jeśliby

sądzić po rozmiarze kiełbasy, sprawa była poważna.

Niecałą godzinę później pojawił się mój brat Sonny ze swoją żoną Vanessą. Obiad był

już niemal gotowy, zdążyłyśmy nawet nakryć stół, więc oboje tylko stali pośrodku salonu,

przyjmując łaskawie wszystkie ochy i achy, którymi zarzucały ich mama i babcia. Zachwyty

dotyczyły wielkiego jak piłka brzucha Vanessy. Niedługo miał urodzić się pierwszy wnuk

mojej mamy. Pierwszy rodzony wnuk, uściślała natychmiast. W rodzinie mieliśmy jeszcze

Trący i Timmy’ego - parę bliźniaków Mirandy, narzeczonej mojego najstarszego brata Joeya.

Kiedy mama zrozumiała, że nie doczeka się wnuków po swoim pierworodnym synu, jeśli nie

zaakceptuje synowej z dziećmi, zaczęła traktować bliźniaki jak członków naszej rodziny.

Teraz jednak podsłuchałam, jak korzystając z nieobecności Joeya i Mirandy, z zapałem

mówiła do Vanessy:

- Dziecko mojego syna! Chyba nic lepszego nie mogło mi się przytrafić.

Moja bratowa łykała wszystkie te wykrzykniki z zachwytem.

- Nie mogę uwierzyć, że jestem taka wielka - chichotała, obciągając różową, etażową

bluzkę, żeby pokazać nam swój brzuch.

- A przecież to dopiero piąty miesiąc.

Vanessa rzeczywiście była ogromna, ale według mnie nie należało winić za to

dziecka. Miała prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, szopę blond włosów nastroszonych

wysoko na głowie i dziesięciocentymetrowe obcasy. Właściwie z trudem przechodziła przez

drzwi. Jeśli dodać do tego masę pierścionków i złotą biżuterię zawieszoną na uszach, szyi,

nadgarstkach, otrzymamy w miarę dokładny obraz tego, co w jej mniemaniu składało się na

olśniewający wygląd. Dość powiedzieć, że kiedy wchodziła do pokoju, obejmowała go w

całkowite posiadanie. Nie można było o niej nie mówić.

- Jak się czujesz? Czy przeszły ci już poranne nudności? dopytywała się mama. - Nie

powinnaś stać - dodała, nie czekając na odpowiedź. - Koniecznie musisz usiąść, bo upał jest

nie do zniesienia. Angela, kochanie, przynieś Vanessie fotel. Wiesz, ten najwygodniejszy.

Z ulgą wyszłam, bo w tym samym czasie Sonny rozpoczął opowieść o ostatnim USG.

- Jestem pewien, że coś zauważyłem. Mogę przysiąc, że to będzie chłopak...

Tylko jedna rzecz mogła zepchnąć Vanessę na drugi plan.

Właściwie nie jedna tylko dwie rzeczy, czyli dwójka siejących postrach

sześciolatków, które w tym momencie wpadły do pokoju, o mało nie zwalając jej z nóg.

- Hej! Hej! Powoli! - wołał Joey karcąco, stając chwilę potem w drzwiach razem z

Mirandą.

Obiema dłońmi obejmował jej szczupłą talię. Joey w charakterze taty! Ciągle nie

mogłam się nadziwić, jak gładko wszedł w tę rolę. Zanim rok temu w życiu Joeya pojawiła

się Miranda, mój brat cały swój czas i energię poświęcał samochodom, które reperował w

warsztacie odziedziczonym po naszym ojcu. W wolnych chwilach, o ile takie miał, woskował

i polerował zabytkowego cadillaca, rocznik 1967, swoją największą radość i powód do dumy.

Teraz, całkowicie niespodziewanie, jego największą radością i powodem do dumy

stali się Tracy i Timmy, Miranda zaś stanowiła sens jego życia. Z czym tak do końca nie

mogła pogodzić się mama. Przez całe lata zamartwiała się, że Joey, który ani na moment nie

unosił głowy znad maski ukochanego cadillaca, nie zakłada rodziny i nie produkuje wnuka.

Teraz musiała pogodzić się z faktem, że związał się z Mirandą, co nie przychodziło jej łatwo.

Miałam wrażenie, że w głębi ducha uważa ją za pozbawioną środków do życia samotną

matkę, która uknuła chytry plan przejęcia naszego rodzinnego majątku. Na szczęście Miranda

tego nie zauważała - albo udawała, że nie zauważa. Na dzień dobry serdecznie objęła mamę.

Mama oddała uścisk, ale widać było, że całą energię i tak przeznacza na powitanie

syna, którego natychmiast przytuliła do siebie.

- Zobacz! - oznajmiła babci. - Za każdym razem, kiedy go widzę, wygląda lepiej.

Postronny obserwator nie widziałby w tym nic złego, ale ktoś, kto znał moją mamę tak

dobrze jak ja, wykryłby w jej głosie nutę żalu: „że też ktoś tak wspaniały marnuje się w

rękach Mirandy”.

- Świetny facet! - Bunia dosłownie zgniotła w uścisku dużo wyższego od niej Joeya, a

potem zaciągnęła go do kanapy, na której usiadł posłusznie Artie. - Znasz oczywiście Artiego

Matarrazzo, prawda?

Joey uścisnął dłoń starszego pana z takim samym zdziwieniem, jakie zademonstrował

przed chwilą Sonny na widok zarumienionej i promieniującej szczęściem babci, która

najwyraźniej flirtowała z kimś, kto nie był naszym dziadkiem. Tylko że dziadek umarł

dziesięć lat temu.

Na szczęście nikt nie miał czasu dłużej zajmować się Artiem, bo Tracy i Timmy

przypuścili frontalny szturm na pokój. W powietrzu zaczęły latać poduszki. Gdyby mama

natychmiast nie złapała ich w objęcia i nie zasypała gradem prezentów schowanych zawczasu

za kanapą, straty mogłyby być wielkie. Bliźniaki miały niebieskie oczy, brązowe kręcone

włosy i nikt nie mógł się im oprzeć. Jednak mama przejmowała opiekę nad nimi z takim

zadowoleniem, jakby chciała coś udowodnić Mirandzie.

Wszelkie podskórne animozje - o ile istniały i nie były moim wymysłem - zniknęły,

kiedy do pokoju weszła babcia.

- Obiad gotowy - oznajmiła.

Dopiero kiedy zasiedliśmy za stołem - ja zostałam usadzona pomiędzy Trący i

Timmym, co miało uniemożliwić im ciągnięcie się za włosy - do Sonny’ego dotarło, że

jestem sama.

- A gdzie jest Kirk? - zapytał z pełnymi ustami makaronu z bakłażanem.

- Kto to jest Kirk? - dopytywała się Trący. Najwyraźniej zapomniała, że podczas

poprzedniej wizyty dosłownie wisiała na Kirku, który rozbawiał ją swoimi dowcipami.

- Ale z ciebie idiotka. - Brat popatrzył na nią z dezaprobatą. - Kirk to chłopak Angeli.

- Sam jesteś idiotą! - zawołała Tracy i za moimi plecami złapała brata za włosy.

- Kirk pojechał odwiedzić rodziców - wyjaśniła zebranym mama i uniosła

powątpiewająco brwi, jakby zachęcając zebranych do spekulacji.

- To on ma jakiś dom? - zdziwił się Sonny. - Tak często bywa u nas na obiadach, że

byłem pewien, że nie ma.

- Jego rodzina mieszka chyba gdzieś w Massachusetts, prawda? - wtrąciła się Vanessa,

wyraźnie dumna, że pamięta takie szczegóły.

- W Newton. Sześć godzin drogi pociągiem. - Miałam nadzieję, że zdobyłam się na

swobodny ton. Nie zamierzałam informować nikogo, że Kirk nigdy nie jeździ pociągiem,

tylko lata samolotem, bo ma tyle bonusowych punktów, że prawdopodobnie mógłby dostać za

nie bezpłatne bilety nie tylko dla siebie, ale i dla mnie. Potem spojrzałam na mamę znacząco.

- Niech ci się nie wydaje, że wystarczy jeden skok i już jest w domu.

- Przecież ja nic nie mówiłam - oburzyła się, udając, że wcale nie robiła min.

I kiedy wydawało się, że temat został wyczerpany, Miranda postanowiła się wtrącić:

- Poznałaś już jego rodziców? - zapytała na cały głos. Zastanawiałam się, jak

sensownie odpowiedzieć, ale wyręczyła mnie mama.

- Nie. Nie uważacie, że to źle?

- Jak to: źle? - Joey spojrzał na mamę, jakby nie zrozumiał.

- Po prostu uważam, że jeśli mężczyzna ma poważne zamiary... - zaczęła mama.

- Co? Myślisz o tym, żeby wyjść za tego faceta? - Sonny najwyraźniej uznał, że musi

się wypowiedzieć w sprawie przyszłości swojej młodszej siostry.

- Dlaczego ma o tym nie myśleć? - oburzyła się mama. - Przecież zaraz skończy

trzydzieści jeden lat.

- Lepiej poczekaj. Wiem, co mówię - mruknęła Miranda. - Wyszłam za Freddiego,

mając dwadzieścia pięć lat, i zobacz, jak to się skończyło. - Wywróciła oczami, jak zwykle

gdy mówiła o swoim byłym mężu.

W tym momencie moja mama otworzyła usta i zaraz je zamknęła, wydając z siebie

dość głośne westchnienie. Potem przeniosła wymowne spojrzenie ze swojego ukochanego

pierworodnego na jego przyszłą żonę, jakby chciała dać do zrozumienia wszystkim, że

Miranda nie mogła lepiej trafić.

- Bez przesady. Vanessa też miała dwadzieścia pięć, kiedy za mnie wyszła. I jesteśmy

bardzo szczęśliwi, prawda, kochanie? - Sonny pochylił się ku niej i oboje czule potarli się

nosami.

Poczułam, że... że bardzo chciałabym być kiedyś w podobnej sytuacji. Ale trwało to

tylko chwilkę.

- Ja też byłam bardzo młodą panną młodą - wtrąciła babcia. - I co? - Rzuciła Artiemu

znaczące spojrzenie. - Zostałam młodą wdową. Czasy się zmieniły. Dzisiaj kobiety zmieniają

mężczyzn. Chcą im się dobrze przyjrzeć, zanim wezmą któregoś do siebie.

- Ja wyszłam za mąż, mając dwadzieścia dwa lata. I co w tym złego? - wtrąciła się

mama z buntowniczą miną - Kochaliśmy się. Chcieliśmy być razem.

Zdałam sobie sprawę, że tym razem trafiła w samo sedno Nie wiedziałam, czy Kirk

chce być ze mną. Być naprawdę Dlatego tak mnie bolało, że wyjeżdża sam.

- Prawdę mówiąc, najbardziej podobał mi się ten pierwszy facet, z którym się

umawiałaś - powiedział Sonny. - Jak on się nazywał? Vincent Salerno? Co się z nim dzieje?

- Ożenił się - oznajmiła mama triumfalnie, jakby ten fakt miał dowodzić jej racji. -

Ponad dziewięć lat temu.

- No, proszę - parsknął śmiechem Sonny. - A nie tak dawno byłaś na ślubie tego

drugiego. Lepiej nie czekaj, bo zwiną ci sprzed nosa wszystkich porządnych facetów.

- Nie wszystkich - powiedziała babcia, patrząc na Artiego takim wzrokiem, że

biedaczek zamarł z widelcem uniesionym w pół drogi. Szyję miał czerwoną jak rak.

Wszystko wskazywało na to, że nawet własna babcia wyprzedzi mnie w drodze do

ołtarza.

- Odczepcie się od Angeli. Ona jest inna - wzięła mnie w obronę Yanessa. - To typ

artystyczny.

Vanessa mówiła z silnym brooklińskim akcentem i słowo brzmiało jak „autystyczny”.

Na szczęście nikt nie skomentował jej uwagi, jeśli nie liczyć Trący, która przypomniała sobie,

że pokazywałam im kiedyś układy ćwiczeń z „Rośnij zdrowo”, i wykrzyknęła:

- Angela, stań jeszcze raz na głowie, dobrze?

- Nie ma mowy - przerwał Joey, widząc, że dziewczynka już zerwała się z krzesła. -

Najpierw obiad. Może potem Angela pokaże wam kilka swoich sztuczek.

Sztuczek! I tak z artystki zmieniłam się w cyrkówkę. Westchnęłam ciężko. Może ze

mną naprawdę jest coś nie tak?

Zadzwoniłem, by krzyczeć, że cię kocham

Nie ma nic gorszego niż powrót do pustego mieszkania w niedzielny wieczór. Chyba

że wracasz do pustego mieszkania pełnego śladów cudzego szczęścia. Sądząc po dwóch

kieliszkach po winie stojących obok siebie na stole w jadalni i zapachu aromatycznych świec,

Justin i Lauren spędzili romantyczne sam na sam. Do telefonu przyczepiona była karteczka do

mnie. Justin nabazgrał w wyraźnym pośpiechu, że odwozi Lauren na La Guardię. Taksówką

ma się rozumieć, bo nie miał samochodu. Znaczyło to, że wydaje ostatnie pieniądze po to,

żeby być godzinę dłużej z kobietą, którą opisał mi kiedyś jako „najlepszą rzecz, na jaką trafił

w całym swoim życiu”.

Czy doczekam się, że ktoś powie o mnie, że jestem najlepszą rzeczą, na jaką trafił w

życiu? Zrezygnowana przeszłam do salonu, gdzie okazało się, że kanapa numer trzy nie

zajmuje już honorowego miejsca na środku pokoju. Najwyraźniej pod wpływem Lauren

Justin zgodził się przesunąć ją na bok. Co więcej - pozwolił przykryć swój mocno przetarty

nabytek jasnobłękitną narzutą, która po bliższym przyjrzeniu okazała się jednym z jego

prześcieradeł. Teraz kanapa numer trzy stała równolegle do kanapy numer dwa przed

największym z naszych czterech telewizorów, przez co ten kąt pokoju zaczął przypominać

małe kino. Jako „typ artystyczny” przyjęłam to z pewnym zadowoleniem, chociaż taka

aranżacja wnętrza pozbawiała nas kolejnego metra przestrzeni życiowej. Rozparłam się na

siedzeniu i sięgnęłam po pilota. Jednak nie mogłam skupić się na ekranie, bo co chwila

zerkałam na wiszący na przeciwległej ścianie zegar.

Siódma. Za pięćdziesiąt minut wyląduje samolot Kirka (nie żebym sprawdzała jego

bilet zobaczyłam to przypadkiem). Bez czekania na bagaż (Kirk podróżował tylko z bagażem

podręcznym), po pięciu minutach powinien znaleźć się na postoju taksówek. Dojazd do

Midtown Tunnel zabierze mu dwadzieścia minut. Przejazd przez tunel - około dziesięciu (tak

- w niedzielny wieczór można spodziewać się dużego ruchu). Jego mieszkanie znajdowało się

dokładnie sześć minut od wyjazdu z tunelu (sam zmierzył czas), czyli przypuszczalnie o

ósmej trzydzieści jeden wieczorem Kirk stanie przed domem. Dałam mu jeszcze dwie minuty

na wejście po schodach i dwadzieścia na rozpakowanie się (Kirk nigdy nie usiadł, dopóki nie

rozpakował torby i nie ułożył na miejscu swoich przyborów toaletowych. Na początku

uważałam, że to nieszkodliwy bzik. Zaczęło mnie to wkurzać, kiedy po kolejnym weekendzie

czekałam i czekałam, aż się do mnie odezwie). W ten sposób doszliśmy do ósmej pięćdziesiąt

trzy. Około dziewiątej powinien do mnie zadzwonić i powiedzieć, jak bardzo za mną tęsknił.

Muszę spokojnie odczekać dwie godziny. Potem uzyskam potwierdzenie, że nasz

dwudziestomiesięczny związek ma sens, mimo że Kirk jeszcze nigdy nie uznał za stosowne

zaprosić mnie do swoich rodziców. Czepiam się. W końcu kochamy się, do cholery.

Powiedzieliśmy to sobie po trzech miesiącach chodzenia. Do ósmego miesiąca cieszyliśmy

się tym codziennie. Po roku uznaliśmy to za oczywiste. A teraz? Trochę ją, to znaczy naszą

miłość, zaniedbaliśmy. Bo skoro coś jest takie pewne...

W takim razie nie jest ważne, że Kirk nie zabiera mnie ze sobą do rodzinnego domu.

Wystarczy pomyśleć, ile nas łączy! Jestem pewna, że gdybym choć raz otworzyła usta (Grace

zawsze mi powtarza, że muszę nauczyć się mówić, czego chcę) i przyznała się, jak bardzo mi

zależy na tym, żeby wziął mnie do swoich rodziców, Kirk natychmiast by mi to

zaproponował. Kto wie, może nawet zacząłby żałować, że nie zaprosił mnie teraz? Albo

nawet przyspieszyłby kolejny wyjazd do rodziców, żeby spełnić moje życzenie?

Pocieszając się podobnymi myślami, zaczęłam bezmyślnie wpatrywać się w ekran

telewizora. Znowu spojrzałam na zegar. Została jeszcze godzina. Spędziłam ją, oglądając

program o zagrażających życiu ludzkiemu bakteriach, żyjących w pozornie niewinnych

przedmiotach codziennego użytku, które wszyscy mamy w domach. Już, już dochodziłam do

wniosku, że w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa, na jakie jestem narażona, nie warto

martwić się tym, czy wyjdę za mąż, kiedy znowu sprawdziłam czas. Dochodziła dziewiąta.

Zapominając o zagrożeniu, skoczyłam na równe nogi i pognałam do sypialni, żeby się

przebrać. Kiedy człowiek zamierza spędzić dłuższy czas ze słuchawką telefoniczną przy

uchu, lepiej jest wyciągnąć się na łóżku w wygodnych, domowych ciuchach.

Zaczęłam sobie wyobrażać, że Kirk szepcze mi do ucha, że za mną tęskni. Wprawdzie

nigdy nie był zbyt wylewny, ale po każdym jego powrocie z podróży spodziewałam się

wybuchu silniejszych uczuć. Raz nawet czekałam u niego w mieszkaniu, ubrana w czarny

koronkowy stanik i stringi. Dopowiedzcie sobie sami, z jaką pasją kochaliśmy się tamtej

nocy.

Dziewiąta dziesięć. Dlaczego nie dzwoni? Dlaczego jeszcze nie słyszę: „Cześć,

maleńka. Bałem się, że umrę z tęsknoty” albo czegoś podobnego. Może samolot się spóźnił?

Usłyszałam zgrzyt klucza w zamku. Czyżby Kirk postanowił wpaść w drodze z

lotniska?

- Cześć! - zawołał Justin z holu.

No tak. Niespodziewana wizyta nie była w stylu Kirka. I to nawet nie dlatego, że nie

umiał być romantyczny. Po prostu - był zbyt uporządkowany.

- Cześć. - Weszłam do salonu, gdzie Justin, siedząc na kanapie numer trzy, w

pośpiechu zrzucał adidasy.

- Lauren wyleciała bez kłopotów? - zapytałam z troską w głosie.

Podtekst pytania był jasny. Musiałam się dowiedzieć, czy są jakieś opóźnione loty.

- Punktualnie jak w zegarku - westchnął, potem przeniósł wzrok na dwa puste

kieliszki.

- Boże! Nie znoszę patrzeć, jak Lauren wyjeżdża.

Każda dziewczyna oddałaby wszystko, żeby zobaczyć taki wyraz twarzy u swojego

ukochanego! Tyle tylko, że trwał jedną krótką chwilę. Wyraz twarzy Justina, oczywiście. Bo

zaraz potem spojrzał na zegarek i strzelił palcami.

- Angie? Muszę natychmiast włączyć telewizor. Yankees grają z Red Sox. Słyszałem

w taksówce, że wygrywają!

Miałam odpowiedź. Kirk był fanem Red Sox. Całkiem możliwe, że po powrocie do

domu włączył telewizor, żeby obejrzeć końcówkę meczu.

- Jeee! - wrzasnął Justin razem z kibicami na stadionie.

Tak. To nie tylko było możliwe. To było pewne. Przegrałam z baseballem.

Usiadłam obok Justina i zaczęłam oglądać mecz. Nawet się wciągnęłam. Ale żeby dla

czegoś podobnego zapominać o przyjaciołach, rodzinie i ludziach, których się kocha? Tego

nie mogłam zrozumieć.

Czas uciekał. Yankees prowadzili pięcioma punktami.

Justin promieniał.

Zastanawiałam się, czy nie zadzwonić do Kirka, żeby go pocieszyć, ale

zdecydowałam, że nie będę odciągać go od meczu. I tak nie będzie najszczęśliwszym

człowiekiem pod słońcem, kiedy w końcu zadzwoni.

Po meczu Justin postanowił świętować zwycięstwo.

- Lecę na dół po piwo i skrzydełka. Przynieść ci coś?

- Nie, dziękuję.

Wycofałam się chyłkiem do sypialni, żeby w samotności odbyć długo oczekiwaną

rozmowę z Kirkiem. Byłam spięta i bałam się, że zrobię jakieś głupstwo - na przykład zacznę

na niego wrzeszczeć.

Odebrał po drugim dzwonku.

- Cześć, Kluseczko. Właśnie miałem do ciebie dzwonić...

Szkoda. Gdybym odczekała trzydzieści sekund, byłabym górą. Mimo to cieszyłam się,

że go słyszę.

- Ale z baseballem nikt nie wygra - zażartowałam.

- Co ty! - oburzył się. - To była parodia, nie mecz. Nie mogłem na to patrzeć i

wyłączyłem telewizor. - I jakby uprzedzając moje pytanie, dlaczego nie zadzwonił, szybko

dodał: - Rozpakowywałem się, trochę porządkowałem dom...

- Jak minął weekend? - Postanowiłam zachowywać się jakby nigdy nic.

- Świetnie! - Od razu się rozchmurzył. I zaczął szczegółowo opowiadać mi o

wszystkim. O tym, jak grał w nogę z kuzynami na legendarnej łące swoich rodziców.

Legendarnej dla mnie, bo tylko o niej słyszałam. I to wielokrotnie. O tym, że niańczył

dziecko, które właśnie urodziła jego siostra Kate. Matka Kirka postanowiła nazwać wszystkie

swoje dzieci imionami na literę K. Żeby było zabawniej, Kate poślubiła Kennetha, a teraz

urodziła się im córeczka, którą postanowili nazwać Kimberly. O tym, że spotkał nowego

chłopaka swojej drugiej siostry Kayli. Ciekawe, czy i jej udało się poznać kogoś na literę K?

Ale zaraz!

Nowego chłopaka Kayli?!

Był tam nowy chłopak Kayli?

- A... od jak dawna Kayla się z nim spotyka? - Miałam nadzieję, że facet jest „nowy”

tylko dla Kirka, który bywa w domu dwa razy do roku i nie wszystko musi zauważyć. Za

wszelką cenę musiałam się dowiedzieć, dlaczego chłopak Kayli tam był, a ja nie.

- Bo ja wiem...Jakieś kilka miesięcy.

Kilka miesięcy! Uspokój się, powtarzałam sobie. Bądź ponad to.

- Miło wygląda, ale kto wie, co z nim będzie? - dodał. - Kayla zmienia chłopaków jak

rękawiczki.

Spokój!

- A ciebie nikt nie wypytywał o twoją dziewczynę? - Wiedziałam, że pogrywam i Kirk

może domyślić się, że wyciągam go na spytki, ale nie było innego wyjścia. Musiałam się

dowiedzieć.

- Jasne, że tak - prychnął. - Od kiedy zerwałem z Susan, moja mama za każdym razem

próbuje coś ze mnie wyciągnąć. Ona chyba bardzo polubiła Susan...

Polubiła Susan!

- ...ale ja nie jestem taki głupi. Gdybym pisnął choć słówko na ten temat, rzuciliby się

na mnie jak stado głodnych piranii. Oni nikomu nie popuszczą.

- Na jaki temat?

- No, wiesz: czy mam dziewczynę i tak dalej. A niech tam, postanowiłam.

- Kirk, czy chcesz mi powiedzieć, że po prawie dwóch latach oni w ogóle nie wiedzą,

że ja istnieję?

- Udało im się ze mnie wyciągnąć, że kogoś mam. I tyle. Wolę rozmawiać o założeniu

własnej firmy...

- Kogoś masz? - przerwałam. - Bardzo cię przepraszam, to niby ja jestem tym kimś?

Po drugiej stronie zapadła cisza. Ten dureń dopiero teraz zdał sobie sprawę, że

wygłaszając swoje nonszalanckie uwagi, wszedł na pole minowe.

- Angie, przecież wiesz, o czym myślę - powiedział w końcu. - Sama mi mówiłaś, że

im mniej twoja mama wie o tobie, tym lepiej.

- Chodziło o to, co jem, o której wracam do domu i w co się ubieram. Nie o

człowieka, za którego być może chcę wyjść za mąż.

No i stało się. Cisza była jeszcze dłuższa i bardziej napięta. Ale nie gorsza niż to, co

za chwilę usłyszałam.

- Angie! - Kirk westchnął ciężko. - Wiesz, jaki mam do tego stosunek... Szczególnie

teraz, kiedy muszę się skupić na swojej firmie. Wydawało mi się, że to rozumiesz. Wydawało

mi się...

W tym momencie przestałam słuchać. Miałam dość. Dość tego, co mu się wydawało.

Dość jego zdrowego rozsądku. Chciałam odrobiny romantyzmu. Pasji. Chciałam być z kimś,

kto nie wyobraża sobie życia beze mnie. I chciałam, żeby tym kimś był Kirk. Czy to

naprawdę było zbyt wiele?

- A! I jeszcze coś - dotarły do mnie jego słowa. - Nie zapomnij wziąć ze sobą mój

kompakt kiedy się jutro do mnie wybierzesz, dobrze?

Nie wiem, jak to się stało. Może sprawił to jego znudzony ton, a może pewność, z jaką

zakładał, że będę jutro u niego. A może fakt, że - dosłownie i w przenośni - wyrzucił mnie z

orbity rodzinnego weekendu. Dość, że niespodziewanie dla samej siebie wdrożyłam w życie

plan Michelle.

- Wiesz, jutro wieczorem umówiłam się z Grace - powiedziałam.

- Aha. Dokąd idziecie?

Chciałbyś wiedzieć, pomyślałam z triumfem. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie,

że nie wiem, dokąd idę z Grace, która jeszcze nie wie, że w ogóle dokądś idziemy.

- Na zakupy.

- Bawcie się dobrze - mruknął. Kirk nie znosił zakupów, chyba że szliśmy do salonu

komputerowego. - Przyjdź później, jeśli będziesz miała ochotę.

- Będę zbyt zmęczona. Sam wiesz, jak człowiek czuje się po zakupach.

- Wiesz, może to i lepiej. Mam teraz mnóstwo roboty, więc będę mógł zostać dłużej w

pracy. No, to idę spać. Jutro czeka mnie ciężki dzień.

- Mnie też.

Powiedzieliśmy sobie do widzenia. Odłożyłam słuchawkę, ale nie byłam zadowolona.

Do otwarcia tej przykrywki potrzebna jest gumowa rękawica. Albo młot.

- Dobrze! - Pochwaliła mnie Michelle, kiedy we wtorek opowiedziałam jej o

wszystkim. - Wytrzymaj go kilka dni.

- Kilka dni?

Nie myślałam, że to ma trwać aż tyle. Poprzedniego dnia okazało się, że Grace jest już

umówiona z Drew i nie da się wyciągnąć do Bloomingdale’a, nawet jeśli to miałoby uczynić

ze mnie prawdomówną i uczciwą kobietę. Dzisiaj z kolei wybierała się na biznesowe

przyjęcie. Po skończonej zmianie w Lee & Laurie czekał mnie więc powrót do domu i

kolejny samotny wieczór przed telewizorem.

Pierwszy krok planu Michelle był bardziej bolesny dla mnie niż dla Kirka. I właściwie

trudno się temu dziwić. Zrobiłam fatalny błąd, popełniany przez wszystkie kobiety, które zbyt

mocno zaangażują się w związek - porzuciłam „swoje życie” na rzecz „naszego życia”.

Wystarczy spojrzeć na dowolny tydzień:

Poniedziałek: o szóstej rano „Rośnij zdrowo”. Wstaję tylko dlatego, że zaraz po

nagraniu mam zamiar kupić nowy numer branżowego pisma „Backstage”, w którym na

pewno znajdę tę wymarzoną rolę w filmie lub telewizji (jest to możliwe, bo nie tylko

zdobyłam doświadczenie w pracy przed kamerą, ale jestem członkiem obu aktorskich

związków zawodowych - telewizyjnego i filmowego. A wszystko dzięki kilku skokom i

skłonom). Niestety, w drodze powrotnej zapominam kupić „Backstage”, bo postanawiam

złożyć niespodziewaną wizytę Kirkowi w jego biurze. Jemy świeże bagietki i obijamy się, aż

Kirk przypomina sobie, że ma tyle pracy, że nie może jeść i obijać się tak długo i wysyła

mnie do domu.

Wtorek: „Rośnij zdrowo”. Czasami śniadanie z Colinem. Planuję zakup wczorajszego

„Backstage,” ale zwykle wracam prosto do domu, żeby obejrzeć jakiś film (Justin ma spory

zbiór kaset) albo czytać „Dzieła zebrane” Augusta Strindberga (tylko wtedy, kiedy chcę się

zdołować). Dziesięć po drugiej okazuje się, że nie mam szansy dojechać na czas do Lee &

Laurie (moja zmiana zaczyna się o trzeciej i trwa do dziesiątej wieczorem). Biorę szybki

prysznic, ubieram się i dojeżdżam na miejsce o trzeciej piętnaście. Po pracy wsiadam do

autobusu, który wiezie mnie do Kirka (tym samym zapewniam sobie udane życie seksualne i

unikam przesiadki do autobusu jadącego do mnie, który nigdy nie trzyma się rozkładu jazdy).

Środa: „Rośnij zdrowo”. W tym dniu Rena lubi robić zebrania. Kiedy do nich

dochodzi, musimy z Colinem wysłuchiwać jej bzdurnych i nierealnych pomysłów

związanych] z programem. Potem jem lunch z Colinem. Ja krytykuję Renę. (Colin jej broni)

aż do wyjścia do pracy w Lee & Laurie. Kończę o dziesiątej. Jadę do Kirka.

Czwartek: „Rośnij zdrowo”. Po śniadaniu, które na ogół zjadamy razem z Colinem,

podejmuję decyzję, że ostatni numer „Backstage” jest już nieaktualny i nie warto wydawać na

niego kasy. Czasami wracam do domu, żeby trochę posprzątać (daremny trud, kiedy mieszka

się z kimś takim jak Justin, ale nie mogę się powstrzymać), a czasami nie wiem, jakim cudem

znajduję sklep oferujący kolejną zdradliwą przecenę i całymi godzinami przekonuję siebie, że

potrzebna mi jest jeszcze jedna streczowa czarna koszulka. O ile zasiedzę się w mieście zbyt

długo, jadę prosto do Lee & Laurie. Czasami nawet się nie spóźniam. A po pracy? Dokąd

jadę? Tak. Jasne że do Kirka.

Piątek: „Rośnij zdrowo”. Ponieważ w piątki nie pracuję w Lee & Laurie i nie mogę

robić planów na przyszłość z powodu nieaktualnego już „Backstage”, zawsze znajduję

sposób, żeby zmarnować dzień. Pożyczam sobie na przykład wszystkie filmy z Bette Da vis.

Albo robię pedicure. W końcu idziemy z Kirkiem zjeść gdzieś kolację albo siedzimy w domu

jak stare małżeństwo. (nie żeby on tak uważał).

Sobota: straszny dzień, bo moja zmiana w Lee & Laurie trwa od dziesiątej do

czwartej. Nie można powiedzieć na mnie złego słowa, kiedy po czymś tak strasznym jadę

prosto do Kirka. Zamawiamy sobie coś do jedzenia i siedzimy przed telewizorem albo

idziemy do kina.

Niedziela: dzień wypoczynku, chyba że mamie uda się mnie przekonać, że zachodzi

absolutna konieczność przyjazdu na rodzinny obiad. Kirk oczywiście jedzie ze mną. Uwielbia

jedzenie mojej mamy i nigdy jeszcze nie powiedział „nie” na niedzielne popołudnie w

Brooklynie.

Po tym wyliczeniu łatwiej zrozumieć, o co mi chodzi. Równie dobrze moglibyśmy

być z Kirkiem małżeństwem. W końcu nic by się przecież nie zmieniło.

Wytrzymałam jeszcze jeden dzień. Powiedziałam Kirkowi, że muszę popracować nad

nowym monologiem.

- Naprawdę? - zapytał zaskoczony.

Wcale się nie dziwię, że był zaskoczony. Od kiedy występuję w „Rośnij zdrowo”,

przestałam chodzić na jakiekolwiek przesłuchania. Po co? Uznałam, że podążam drogą ku

sławie, tyle że w żółtym trykocie.

Chyba już najwyższy czas wrócić do swojego poprzedniego ja. Przypomnieć sobie, że

zachwycałam tłumy swoją przenikliwą interpretacją Panny Julii. Gdybyście nie zrozumieli,

powtórzę - byłam kiedyś prawdziwą aktorką. Ale życie jest brutalne - aktor musi zarabiać, by

przeżyć.

- Co robisz w domu? - zapytał Justin, wracając nie wiadomo skąd.

Nie z pracy, bo niedawno odrzucił jakąś małą rólkę. Ostatnio zresztą pracował coraz

mniej. Wszystko z powodu kilku reklam międzymiastowych rozmów telefonicznych, w

których wziął udział. W pierwszym filmie zmachany, ale wspaniały Justin gnał przez

uniwersytecki kampus, wbiegał po schodach, wpadał do pokoju po to, aby podnieść

słuchawkę i powiedzieć: „Cześć, mamo”. Widzom tak bardzo spodobał się jego uroczy

uśmiech, że zaproszono go do dwóch kolejnych filmów zakończonych identycznie czułym

„Cześć, mamo”. Reklamówki nadawano przez cały rok nawet podczas przerw niedzielnej ligi

i Justin do dziś mógł w miarę swobodnie żyć z pieniędzy, które wówczas zarobił. Pewnie

dlatego coraz trudniej wstawało mu się rano.

- Widzisz chyba, że nic nie robię - mruknęłam niechętnie. Zignorował moją niemiłą

odpowiedź i rozsiadł się na kanapie tuż obok. Muszę przyznać, że czasami irytował mnie

swoim beztroskim stosunkiem do życia.

- Gdzie Kirk? - zapytał. Nawet on zauważył, że moje życie kręci się wokół Kirka.

Skoro wieczorem byłam w domu, musiało to coś znaczyć.

- Nie wiem. Chyba w domu - odpowiedziałam, przełączając z uwagą kanały. Miałam

nadzieję, że udało mi się zachować obojętną minę. Nie chciałam nikomu opowiadać o planie

Michelle. Plan był... upokarzający. Ale konieczny. Zdemaskowałam się jednak, kiedy

zadzwonił telefon.

- Jeśli to Kirk, nie ma mnie w domu - wybąkałam, zaczerwieniona po uszy.

Justin uniósł brew i podniósł słuchawkę.

- Halo? Cześć, stary. Angie? Nie, nie ma jej w domu. Ale nie sprawdzałem pod

dywanem. Dobra, powiem jej, że dzwoniłeś. Trzymaj się, Kirk.

Rozłączył się i spojrzał na mnie badawczo. Udawałam, że tego nie zauważam.

- Po co do mnie dzwoni? Przecież mu powiedziałam, że jestem zajęta - prychnęłam,

pogrążając się jeszcze głębiej.

Justin otworzył szeroko oczy.

- Co ty wyrabiasz, Angie?

- Nic!

- Tylko mi nie mów, że próbujesz tych głupich, babskich sztuczek! - zawołał. -

Zawsze myślałem, że ty nie pogrywasz.

- Bo nie pogrywam - upierałam się, chociaż już wtedy dotarło do mnie z całą

jasnością, że zachowuję się dokładnie jak te kobiety, którymi zawsze pogardzałam.

Róża (nawet jeśli okaże się czymś innym) zawsze zrobi swoje

Gardziłam sobą za kłamstwa, do których się uciekałam, żeby uniknąć Kirka. Moja

pogarda do siebie jeszcze by wzrosła, gdyby w sobotę po południu nie wydarzyło się coś

niebywałego. Po skończonej zmianie w Lee & Laurie okazało się, że Kirk czeka na mnie

przed biurem.

- Hej! - zawołał, kiedy zobaczył mnie w drzwiach.

- Kirk! Co tu robisz? - zawołałam kompletnie zaskoczona. Tak spontanicznie, tak...

romantycznie zachowywał się w pierwszych miesiącach po naszym poznaniu się.

- Czekam na ciebie. Zapomniałem, jak wyglądasz. - Objął mnie i przyciągnął do

siebie. - Stęskniłem się za tobą - powiedział i pocałował mnie delikatnie w usta, a ja

poczułam, że ogarnia mnie fala ciepła.

Czy można więc mieć do mnie pretensje o to, że uciekam się do głupich, babskich

sztuczek? Dodam, że poszliśmy stamtąd prosto do niego i kochaliśmy się tak, jakby to była

ostatnia nasza wspólna noc na ziemi.

Dwa orgazmy później byłam pewna, że nie muszę już pogardzać sobą.

Dlatego właśnie we wtorek wieczorem siedziałam z Michelle przy małym stoliku w

barze niedaleko naszego biura. Wlewałam w nią koktajl za koktajlem, a sama przypalałam

papierosa za papierosem, które zresztą wyciągałam z jej paczki, i opowiadałam o zwrocie,

jaki nastąpił w moim związku z Kirkiem. Z niepokojem czekałam na następne rady.

To chyba było nasze pierwsze wspólne wyjście od czasów szkoły średniej. Nigdy nie

byłyśmy specjalnie zaprzyjaźnione. Spotykałyśmy się, bo kiedy ja chodziłam z Vincentem,

Michelle była dziewczyną jego kuzyna Eddiego. Włóczyliśmy się wtedy po ulicach w

poszukiwaniu przygód, zachodziliśmy do tanich kin i barów, bo na nic innego nie było nas

stać. W takich sytuacjach dobrze jest mieć obok inną dziewczynę, choćby po to, żeby ktoś

powiedział ci, że na zębach masz ślady szminki albo że jakaś pannica ostentacyjnie flirtowała

z twoim chłopakiem. Nasze drogi rozeszły się, kiedy Michelle zaczęła chodzić z Frankiem,

który prowadzał się z inną paczką. Prawdopodobnie nigdy by się nie zeszły, gdyby nie moja

mama. Kiedy rzuciłam posadę w branży odzieżowej, zdążyła opowiedzieć wszystkim w

okolicy (w tym mamie Michelle, na którą wpadła przypadkiem w supermarkecie), że jestem

bez pracy, bez pieniędzy i bez szans na emeryturę. Mama Michelle zrewanżowała się

opowieścią o błyskotliwej karierze swojej córki, o ruchomych godzinach pracy w Lee &

Laurie, i skontaktowała nas ze sobą.

Teraz okazało się, że to dzięki Michelle udało mi się minimalnie podważyć wiadomą

przykrywkę. Dlatego mimo wszelkich wątpliwości zwróciłam się do niej po wskazówki

dotyczące następnego, drugiego, kroku.

- Musisz wzbudzić w nim zazdrość - powiedziała, zaciskając szczęki i zdecydowanie

kiwając głową.

- Zazdrość?

- Właśnie. Krok drugi polega na tym, żeby przekonać Kirka, że nie jest jedynym

facetem, któremu na tobie zależy.

Łatwo jej mówić. Kirk nie jest typem zazdrośnika. Doskonale pamiętałam pewne

zdarzenie. Dawno temu, w pierwszych miesiącach naszego związku, kiedy szarpały nami

burze namiętności, ja niespodziewanie stałam się obiektem pożądania wielu mężczyzn. Jeden

z adoratorów szedł kiedyś za mną z pracy do samego domu, próbując wyciągnąć ode mnie

numer telefonu. Kirk, który czekał na mnie wtedy na schodach (tak, tak - tak kiedyś bywało),

wcale się tym nie przejął. Odwrotnie - był szczerze ubawiony.

- To dlatego, że nie potraktował tamtego faceta serio. Teraz trzeba wytoczyć ciężką

artylerię. Musi zobaczyć, że komuś bardzo na tobie zależy. - Michelle zmrużyła oczy i

zamyśliła się głęboko. - Kwiaty - powiedziała w końcu. - Musisz dostać kwiaty od innego

mężczyzny.

W myślach zrobiłam przegląd wszystkich znajomych mężczyzn. Jedynie Randy

kupował mi czasami kwiaty, ale on był niepoprawnym romantykiem. Poza tym Randy od

pięciu lat jest żonaty i nie ma ochoty na kupowanie mi czegokolwiek - poza jednym drinkiem,

kiedy przypadkiem się spotykamy.

- Niby kto ma mi przysłać kwiaty? - zapytałam.

- Całe piękno tego planu polega na tym - wyjaśniła Michelle - że facet nie jest ci do

niczego potrzebny. Sama sobie przyślesz kwiaty.

- Sama? - Plan wydał mi się idiotyczny. I kosztowny.

- Może mam też sama podpisać bilecik?

- Nie, nie. - Potrząsnęła głową i popatrzyła na mnie z politowaniem. Znowu się

zamyśliła. Nagle oczy jej błysnęły, jakby zobaczyła, że do baru wchodzi książę z bajki z

bukietem dla mnie. - Jerry Landry - powiedziała z triumfem w głosie.

- Jerry Landry? - powtórzyłam w osłupieniu.

Jerry Landry to nasz szef i - przynajmniej w swoim mniemaniu - pierwszy ogier w

biurze. Mówi się, że spał z połową stażystek, ale podejrzewam, że on sam rozsiewa te plotki.

Bo chociaż my też śmiejemy się z jego głupich dowcipów, a nawet trzepoczemy rzęsami,

kiedy z nami flirtuje (ostatecznie to on monitoruje nasze rozmowy z klientami i sprawdza, ile

czasu spędzamy na przerwach), nie wierzę, żeby jakakolwiek kobieta o zdrowych zmysłach

uznała go za atrakcyjnego mężczyznę.

Jerry używa za dużo brylantyny, ma zbyt czarne włosy (podejrzane u

czterdziestodwulatka z klatką piersiową porośniętą siwymi włosami, które eksponuje, nie

dopinając koszul) i niemal cała populacja kobiet uważa, że jest ogólnie obleśny. Natomiast

mężczyźni uważają, że jest wspaniały. Może dlatego, że podczas rzadkich ogólnobiurowych

wypadów do baru stawia wszystkim kolejkę? A może dlatego, że wierzą w historie o jego

podbojach? Nawet Kirk dał się na nie złapać, kiedy przychodził do Lee & Laurie. Dość

powiedzieć, że kilka razy przyuważyłam go, jak ukradkiem zaglądał do naszego boksu, gdy

Jerry pochylony nade mną prezentował któryś ze swoich uwodzicielskich grepsów, a przy

okazji sprawdzał wzrokiem, dokąd sięga moja spódniczka.

Hm... Może plan Michelle nie był wcale taki głupi? Ale zaraz przypomniałam sobie,

że to ja muszę zapłacić: za te cholerne kwiaty.

- Zdecyduj się - przerwała moje narzekania Michelle. - Chcesz złapać faceta czy nie?

Chciałam. I dlatego postanowiłam nie wydawać siedemdziesięciu ośmiu dolarów na

spodnie z nowego katalogu Lee & Laurie, na które od jakiegoś czasu patrzyłam pożądliwie,

ale przeznaczyć pieniądze na zabezpieczenie sobie przyszłości.

Niestety, zostałam złapana na gorącym uczynku. Nie, nie przez Kirka, ale przez

Justina. Co tylko pogorszyło sprawę. Było to tak.

Zamawiałam właśnie przez telefon dwanaście sztamowych róż. Dobra. Wiem, że to

głupie. Dwanaście róż przy moich dochodach! Ale w tym momencie byłam inną kobietą.

Zdecydowaną na wszystko. Zaprosiłam Kirka do siebie na piątek. Tego wieczoru powinnam,

zgodnie z zaleceniami Michelle, naprawić szkody, których narobiłam, idąc z Kirkiem do

łóżka w zeszłą sobotę.

A więc dzwonię do Murraya, kwiaciarni czynnej dwadzieścia cztery godziny na dobę

(swoją drogą, tylko w Nowym Jorku można zamówić dostawę dosłownie wszystkiego o

każdej godzinie dnia i nocy). Przeżyłabym to jakoś, gdyby w chwili, w której podawałam

numer swojej karty kredytowej, do mieszkania nie wszedł Justin.

- ...i byłabym bardzo wdzięczna, gdyby kwiaty zostały dostarczone punktualnie.

Dziękuję. - Błyskawicznie skończyłam rozmowę, ale było już za późno.

- Kto umarł? - zapytał Justin z zainteresowaniem, podążając w stronę kanapy numer

trzy. Za każdym razem demonstrował szczególne upodobanie do najnowszych swoich

nabytków, jakby chciał pokazać mnie i całemu światu, że warto było je ocalić.

- Ktoś umarł? - zdziwiłam się.

- Przecież zamawiałaś kwiaty. Słyszałem na własne uszy. - Przyglądał mi się z

wyraźnym zaciekawieniem.

Dawno nie czułam się tak upokorzona.

Potem ogarnęła mnie panika. Co Justin robi w domu w piątek wieczorem? Nie

powinno go tu być. Zawsze w piątki chodził na otwarte koncerty do Black Fence i

przysłuchiwał się muzykom próbującym swoich sił. Nie wiem, może zbierał się na odwagę,

żeby spróbować samemu? Bo od kiedy porzucił film, a potem aktorstwo, jedyną formą jego

aktywności była gra na gitarze. Oraz stałe wizyty w Black Fence. Wprawdzie po wzięciu

kilku akordów energia Justina zwykle się wyczerpywała, ale kto wie? Zresztą nieważne,

dlaczego z taką \ czujnością śledził występy muzyków w Black Fence, ważne, że bywał tam

co piątek. Dlatego właśnie w piątek postanowiłam zrealizować swoją nieszczęsną intrygę. Nie

życzyłam sobie żadnych świadków, a już na pewno nie chciałam zdemaskować się przed

najlepszym przyjacielem. Nie mogłam mu się przyznać, w jaki sposób chcę wymóc na Kirku

przyrzeczenie, że mnie nie opuści aż do śmierci.

- Nie wybierasz się dzisiaj do Black Fence? - zapytałam z nadzieją, mimo że Justin

wyciągnięty na kanapie oglądał spokojnie telewizję i najwyraźniej nie zamierzał nigdzie

wychodzić.

- Nie. Ledwo żyję - powiedział, nie odrywając oczu od ekranu. Po chwili uniósł

wzrok. Musiał zauważyć, że krążę wokół niego coraz bardziej zdenerwowana. Nie miałam

pojęcia, jak się go pozbyć z mieszkania.

- O co chodzi? - zapytał z troską.

- O nic! - zawołałam szybko. - Tylko że - skubałam wytarte nitki kanapy - wiesz...

Kirk ma wpaść...

- Taaak? - w głosie Justina usłyszałam niedowierzanie. Kirk rzadko się tu pokazywał.

Między innymi ze względu na współlokatora, ale głównie z powodu mojego (czy raczej

„naszego” - mojego i Justina) bałaganu. Kirk zdecydowanie pogardzał nieporządkiem, w

jakim żyliśmy ja i Justin. Ilekroć tu przychodził, nie mógł się powstrzymać od uwag na temat

problemów wynikających z braku systematycznego pozbywania się surowców wtórnych

(miałam niedobry zwyczaj przechowywania wszystkich gazet, czasopism i papierów, których

nie miałam czasu przejrzeć, w nadziei że kiedyś w końcu to zrobię) i gromadzenia

niepotrzebnych przedmiotów (wiadomo, kto był za to odpowiedzialny).

Właściwie w tej sprawie zgadzałam się z Kirkiem. Było coś nie tak w mieszkaniu z

sześcioma lampami, trzema sofami oraz stosem gazet i czasopism, który mógłby być

konkurencją dla zbiorów czytelni czasopism w nowojorskiej bibliotece.

- Miałam zamiar ugotować mu kolację. Uniósł brwi.

- No co? - spytałam.

- Nic - odpowiedział, wracając do oglądania telewizji. Ale wiedziałam, że właśnie

myśli o dniu, kiedy zaprosiłam wszystkich naszych przyjaciół na kolację, która okazała się

totalną katastrofą. Dzięki Bogu Justin wkroczył do akcji i przyrządził szybką pastę fagioli. Jak

na faceta ze Środkowego Zachodu, potomka Anglików i Francuzów, a nawet Skandynawów -

wszystkich tylko nie Włochów - miał niezwykłe wyczucie kuchni włoskiej. Tak jakby

odziedziczył ten włoski gen, którego mi brakowało.

- Pomóc ci? - zapytał, bo wciąż stałam, patrząc na niego niepewnie.

- Niezupełnie... - zaczęłam, nie wiedząc, jak mu powiedzieć, że chciałabym, żeby się

wyniósł. - A co robi dziś C.J.? Chyba dawno go nie widziałeś? - wymyśliłam naprędce. C.J.

był nie tylko najlepszym kumplem Justina (i facetem, któremu jakimś cudem udało się

szczęśliwie ożenić), ale też jedną z najfajniejszych osób, jakie znałam. Niezależna wytwórnia

fonograficzna, w której pełnił funkcję wicedyrektora, odnosiła rewelacyjne sukcesy na rynku

jazzowego main streamu. Chociaż C.J. mieszkał teraz w Westchester, często przyjeżdżał w

weekendy na występy któregoś ze swoich zespołów.

- Może jest dziś w mieście. Czy to nie ten jego nowy zespół ma dziś grac w CBGB’s?

Wreszcie do niego dotarło.

- Ach, rozumiem - powiedział, a jego wzrok padł na stół, gdzie od weekendu

spędzonego z Laurą wciąż stały świece.

- Chcesz być sama... ze Smirkiem - tak nazywał Kirka, kiedy go nie było.

Nie to, że go nie lubił. On po prostu pogardzał wszystkim, co prezentował sobą Kirk:

sukces finansowy, innowacje technologiczne, przyszłość. Musiałam mu to wybaczyć,

nadawałam na tych samych falach. Mniej więcej.

- Nie masz nic przeciwko? - Liczyłam, że znajdzie jakieś miłe miejsce i sobie pójdzie.

- Nie, skąd... - Wzruszył ramionami. - Obejrzę mecz u siebie w pokoju.

To by było na tyle w kwestii pozbycia się go z domu. W ten sposób już na pewno nie

uda mi się ukryć mojego małego wybiegu, pomyślałam, kierując się do kuchni, aby stawić

czoło pracom domowym. Nie to, że w ogóle nie umiałam gotować - robiłam przyzwoitą

marinarę - po prostu wolałam trzymać się takich rzeczy, które nikogo nie zabiją, jeśli coś

pokręcę. Ale jeśli miałam sprawić, żeby Kirk zatęsknił za kobietą, którą mógłby stracić,

musiałam przekonać go czymś, co facet taki jak Kirk potrafi zrozumieć: mięsem.

Wyciągnęłam z lodówki paczkę doskonale - a przynajmniej tak zapewnił mnie rzeźnik

w Lenny’s Meats - perfekcyjnie grubych i idealnie przerażających steków. Nie byłam

wegetarianką ani niczym takim. Po prostu trochę obawiałam się jedzenia, które mogłoby mnie

niepostrzeżenie otruć, gdybym go nie dogotowała. Ostrożnie położyłam steki na blacie,

zastanawiając się, jak długo będę musiała piec je w George’u Foremanie (prezent świąteczny

od Sonny’ego, jeszcze nie wyjęty z fabrycznego opakowania), aby zabić wszystkie złośliwe

bakterie, o których wiedziałam zdecydowanie zbyt wiele jak na kobietę o tak ograniczonym

doświadczeniu kulinarnym. Na szczęście moja mentorka od usidlania mężczyzn pożyczyła mi

swój egzemplarz „Gotowania ze stylem”, który mimo podejrzanie jasnego talerza z jarzynami

na okładce miał też rozdział poświęcony pieczeniu.

Gdy otworzyłam książkę, byłam zaskoczona, jak to wszystko łatwo wyglądało. Sześć

minut po każdej stronie? Żaden problem. Wiedząc, że podstawą jest dobra organizacja w

czasie, nastawiłam szparagi i wrzuciłam kartofle do mikrofali. To było proste, pomyślałam,

kładąc steki na gorącym ruszcie, kiedy tylko zadźwięczał dzwonek.

- Ja otworzę! - krzyknęłam, biegnąc do domofonu, mimo że Justin nie ruszył się z

kanapy.

- Hej, to ja - głos Kirka wydobył się z głośnika.

Nacisnęłam brzęczyk z uczuciem lęku i natychmiast poszłam do drzwi, jakby fakt, że

będę tam na niego czekała, mógł ochronić go od mojego szaleństwa lub od

wszystkowiedzącego spojrzenia Justina. Kiedy wchodził na trzecie piętro, wyszłam na klatkę.

- Hej - powiedziałam, kiedy podszedł.

- Hej, Kluseczko - odpowiedział, a jego twarz rozpłynęła się w uśmiechu, który

sprawił, że poczułam się winna. Najwyraźniej nie nadawałam się do tego rodzaju podchodów.

Pocałował mnie, przyglądając się mojej twarzy, jakby mógł wyczytać w niej

oszustwo. I coś musiał tam dojrzeć, bo zapytał:

- Co się stało?

- Nic! - odpowiedziałam szybko i poprowadziłam go przez wąski korytarz do salonu.

- Cześć, Kapitanie Kirk, co słychać? - zawołał z szerokim uśmiechem Justin, nie

ruszając się ze swojej - miałam nadzieję czasowej - pozycji na kanapie.

Kirk zesztywniał.

Mimo że już od pierwszego dnia musiał pogodzić się z tym, że mieszkam u Justina,

nie akceptował jego pozornie beztroskiego stylu życia.

Justin wyczuł to od razu i bardzo lubił przy Kirku podkreślać te właśnie cechy swoim

zachowaniem. Podejmował jednak pewne próby na wiązania kontaktów. Kiedy okazało się,

że obaj są fanami „Star Trek”, bardzo lubił nawiązywać w rozmowie do najlepszych scen

serialu. Kirk natomiast nie mógł znieść sposobu, w jaki Justin wzywał imienia dobrego

kapitana nadaremnie, zawsze kiedy się z nim witał.

- Witaj, Justin. - Skinął głową.

I kiedy znacząco wskazywałam oczami na pokój Justina z niemym przesłaniem: „Czas

na ciebie”, Justin patrzył rozradowany na Kirka, jakby ten był jego najlepszym kumplem. I

najwyraźniej tak było, sądząc po tym, jak oczy Kirka zapaliły się, kiedy spojrzał na ekran

telewizora.

- Czy to mecz Jankees z Red Soxami? - spytał i szybko opuścił miejsce u mojego

boku, aby wygodnie rozsiąść się na kanapie obok Justina.

Zdecydowałam, że najlepsze, co mogę teraz zrobić, to udać się do kuchni. W końcu

miałam teraz ważniejsze zmartwienia. Na przykład mięso. Te olbrzymie czerwone steki wciąż

skwierczały. Dzięki Bogu, że poprosiłam rzeźnika, żeby ukroił dodatkowy kawałek.

Wyglądało, że szykuje się kolacja dla trojga. Na pewno mi się uda, pomyślałam, przewracając

na drugą stronę ładnie przyrumienione steki.

Zaczęłam wykładać na półmisek świeżo ugotowane szparagi i wyciągnęłam pieczone

kartofle z mikrofali. Przyglądając się swojemu dziełu, doszłam do wniosku, że właściwie

mogę się uważać za Domową Boginię.

Po kolejnych sześciu minutach wyjęłam jeden ze steków i rozkroiłam go w środku.

Musiałam się upewnić, czy jest dobry i upieczony i czy nie otruję siebie, najlepszego

przyjaciela i, hm, przyszłego męża. Z mięsa wypłynął czerwony sok, przyprawiając mnie o

dreszcz obrzydzenia. Z całą pewnością nie wolno tego zjeść, pomyślałam. W wyobraźni

widziałam korowody tańczących mikrobów. Ta książka musiała się mylić...

Wrzuciłam stek z powrotem na ruszt i zamknęłam drzwiczki. Wtedy zabrzęczał

domofon.

- Ja odbiorę! - Pognałam do domofonu.

Po drodze zauważyłam, że Kirk wciąż gapi się w telewizor, natomiast Justin patrzy na

mnie ze zmarszczonym czołem. Trzęsącymi się rękami wcisnęłam guzik, modląc się, żeby

mój współlokator mnie nie wydał.

- Kto tam?

- Dostawa kwiatów - powiedział ktoś z silnym hiszpańskim akcentem.

Zerknęłam na kanapę.

Teraz udało mi się przyciągnąć uwagę Kirka. Jednak moment triumfu był krótki, bo

zaraz potem spojrzałam na Justina, który siedział odprężony, z rękami założonymi na

piersiach. Wiedział, co knułam. „Nie waż się powiedzieć ani słowa” - mówiłam mu wzrokiem

w nadziei, że Kirk tego nie zauważy.

Kiedy otworzyłam drzwi, stanęłam nos w nos z posłańcem, który trzymał jakiś

kwitnący krzak. Bardzo duży kwitnący krzak.

- A co...- nie dokończyłam.

Obejrzałam się za siebie. Z salonu przyglądali mi się Kirk i Justin. Chciałam

krzyknąć: „Gdzie są moje róże?”, ale nie mogłam, z oczywistych przyczyn.

- Kwiaty dla panny... - zaczął facet, patrząc na formularz zamówienia trzymany w

wolnej ręce. - Di Franci.

Westchnęłam.

Kwiaciarz, który nie był w stanie poprawnie zapisać nazwiska tak łatwego jak Di

Franco, z pewnością nie był najlepszym wykonawcą mojego głupiego planu.

Wróć.

To był plan Michelle, oczywiście.

Dlaczego ja w ogóle jej posłuchałam?

Kiedy tak gapiłam się na duży różowy krzak, zdałam sobie sprawę, że jest jednak

wyjście z tej sytuacji.

- To jakaś pomyłka - zaczęłam. - Nie zamawiałam tej... rośliny. - To była przecież

prawda, nie? W końcu zamówiłam róże. Tuzin sztamowych róż. Za 54,95.

Mężczyzna podniósł do oczu formularz i zmrużył je, starając się go odczytać.

- Tu jest napisane, że mam dostarczyć te kwiaty pannie Angeli Di Franci.

- Przykro mi, ale ja nie mogę tego przyjąć... - Zerknęłam za siebie. Kirk był już w

przedpokoju. Justin stał za nim, z ironicznym uśmiechem na twarzy.

- O co chodzi? - spytał Kirk. - Jakiś problem?

- Hm... Nie, nic takiego. Wracaj do swojego meczu. Chyba pomylili mieszkania.

- Nie, proszę pani. Tu jest napisane, że mam doręczyć te kwiaty Angeli Di Franci,

trzysta czterdzieści siedem Wschodnia Dziewiąta Ulica, mieszkanie trzy B. - Następnie

zezując na kartkę, dodał: - Zamówienie zostało złożone przez...

- Dobrze już, dobrze. - Wygrzebałam z kieszeni garść drobnych, aby uciszyć moją

kwiatową Nemezis, i odebrałam przeklętą roślinę.

Bóg jeden wie, jaką sumę wręczyłam posłańcowi, bo zniknął, uśmiechnięty od ucha

do ucha, zanim zdążyłam zapytać, jak pielęgnować tę cholerną roślinę. Modliłam się tylko,

żeby nie kosztowała więcej niż róże, które zamówiłam.

- Hej, czy to azalia?! - zawołał Justin, kiedy weszłam do salonu. Nie miałam pojęcia,

jak sobie poradzić z tą wariacką sytuacją. - Kocham azalie. Moja mama uprawiała je w Oak

Park, kiedy byłem mały.

Koniec z atmosferą romansu. Nie uda mi się przekonać Kirka, że mam tajemniczego

wielbiciela.

- Co jest napisane na bileciku? - spytał Kirk.

- Właśnie, co? - Justin też był bardzo ciekaw mojej małej tajemnicy. Też chciałam to

wiedzieć. Otworzyłam bilecik. Kiedy odczytałam wydrukowane słowa, poczułam, że mój

idealnie idiotyczny plan okazał się jeszcze głupszy. „Z najlepszymi życzeniami szybkiego

powrotu do zdrowia od kochających Sama i Stelli”.

- Kim są Sam i Stella? - spytał Kirk.

Sama chciałabym to wiedzieć.

Jak się okazało, całkowicie (prawie) powróciłam do zdrowia po fiasku azaliowym. Po

kolacji składającej się ze szparagów, kartofli i pieczonego kurczaka (zamówionego w

restauracji na rogu, kiedy mięso stało się niejadalne z powodu zbyt długiego pieczenia) Kirk i

ja wycofaliśmy się do mojego pokoju, zostawiając Justina z azalią. Tak mu się spodobała, że

usunął parę stosów książek z parapetu, żeby zrobić miejsce dla najnowszego nabytku w

naszym cudownym domku.

A kiedy z Kirkiem leżeliśmy sobie w łóżku, oglądając powtórki różnych seriali,

zadzwonił telefon.

Kirk momentalnie zmarszczył czoło.

- Kto, do diabła, dzwoni o tej porze?

Wzruszając ramionami, sięgnęłam po słuchawkę. Późne rozmowy nie były dla mnie

niczym niezwykłym, ale on o tym nie wiedział. W końcu nie spędzał tu tyle czasu, żeby

poznać moje zwyczaje.

- Halo? - powiedziałam niepewnie.

- Czy ty w ogóle nie zamierzałaś do mnie oddzwonić?

- Josh! - wykrzyknęłam. - Strasznie cię przepraszam, byłam... no wiesz, zajęta -

jąkałam się. - Co u ciebie?

Nie miałam odwagi spojrzeć na Kirka, który prawdopodobnie zadawał sobie pytanie,

dlaczego Josh dzwoni do mnie o - szybko zerknęłam na zegar - 23.47. Ale z Joshem

przyjaźniliśmy się od tak dawna, że mogliśmy telefonować do siebie o każdej porze dnia i

nocy - po radę albo bez powodu, albo w innych sprawach - od błędów lekarskich (Josh po

porzuceniu aktorstwa pracował w ubezpieczeniach) po pułapki, których mam unikać podczas

przesłuchań (Josh uwielbiał dawać dobre rady dotyczące kariery, z której sam zrezygnował).

Odkąd zamieszkał z Emily, późne nocne rozmowy były coraz rzadsze, ale wciąż się

odbywały.

- Nie dostałaś mojej wiadomości? - zapytał.

- Tak, tak, dostałam. To... cudownie.

- No wiesz, w końcu nie co dzień mężczyzna znajduje kobietę, z którą chce spędzić

resztę życia - powiedział z zadowoleniem. Potem, jakby chcąc mnie pocieszyć, że to nie ja

jestem tą kobietą, dodał: - Ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś pierwszą osobą, której o tym

mówię - oczywiście poza rodziną Emily.

Ładna mi pociecha. A komuż innemu miałby powiedzieć? Nie rozmawiał z rodzicami

(po latach terapii okazało się, że rodzice nie tylko wyrządzili mu wiele krzywd w przeszłości,

ale że robiliby to także w przyszłości), a z większością przyjaciół zerwał, kiedy dla Emily

zrezygnował z całego swojego życia. Zostałam mu ja.

- Co powiesz na małą kolację w poniedziałek wieczorem? Trzeba to uczcić.

- Poniedziałek wieczorem? - powtórzyłam. Pomyślałam sobie, że jak zwykle nie mam

w planie nic poza zwykłym jedzeniem na wynos i filmem na wideo u Kirka. - O której?

- Koło ósmej?

- Dobrze - zgodziłam się, poddając się przeznaczeniu.

- Nie mogę się doczekać, Angie.

- Ja też - odpowiedziałam i w całkowitym stuporze odłożyłam słuchawkę.

Zerknęłam na Kirka i ożywiłam się w jednej chwili. Sądząc po gniewnym spojrzeniu i

zmarszczonym czole, był zazdrosny. Zazdrosny!

- O co tu, u diabła, chodzi? - warknął. Najwyraźniej bardzo zazdrosny.

- Och, nic takiego! - Machnęłam nonszalancko ręką i wtulając się w niego, zaczęłam

znowu oglądać telewizję. - To był Josh. Pamiętasz Josha?

Poznali się ponad rok temu. Grałam pannę Julię w inscenizacji sztuki o tym samym

tytule. Wtedy jeszcze wierzyłam, że granie nieznanych postaci w jeszcze mniej znanych

miejscach do czegoś mnie doprowadzi. Mimo że sam Jose porzucił aktorstwo, wciąż

przychodził mnie oglądać (o ile oczywiście grałam coś więcej niż szarego człowieka z tłumu).

Był już wtedy z Emily, ale nigdy jej nie przyprowadzał. Podejrzewałam, że ich dobrze

rokujący związek był jeszcze zbyt świeży, żeby poznawać ją z byłą dziewczyną. Ja

przedstawiłam go Kirkowi po prostu jako „przyjaciela”. Dopiero kilka miesięcy później

podczas jednej z tych rozmów, podczas których spowiadasz się z własnej przeszłości,

powiedziałam mu, że kiedyś ze sobą chodziliśmy. Wtedy przeszedł nad tym do porządku

dziennego, ale po telefonie o północy wszystko się zmieniło.

- Czego chciał?

- Och, zaprosił mnie na kolację w poniedziałek. - Widzicie? Żadnych kłamstw.

- Czy my nie spotykamy się zwykle w poniedziałki?

- A czy mieliśmy jakieś plany? - spytałam niewinnie.

Właśnie. Często spotykałam się z Kirkiem w poniedziałkowe wieczory, zatem założył,

że będzie tak dalej. On nie musi mnie zapraszać, ja nie muszę się zapowiadać.

- Naprawdę zamierzasz iść na kolację ze swoim byłym? - Szare oczy Kirka wyrażały

głębokie zdumienie.

- Och, wcale nie myślę o Joshu w ten sposób - powiedziałam. - Jesteśmy tylko

przyjaciółmi - dodałam. - Bardzo bliskimi.

I zanim uśmiech satysfakcji wypłynął mi na twarz i zdradził wszystko, oparłam

policzek na nagiej piersi Kirka i udawałam, że oglądam telewizję. Ale kogo ja oszukiwałam?

Serce wyrywało mi się z piersi, śpiewając pieśń zwycięstwa. Kirk był zazdrosny! To musiało

coś znaczyć, nie?

Miłość to znaczy nigdy już nie pakować do torby ubrań na zmianę

Intryga skończyła się tym, że musiałam wytrzymać z Joshem przez cały wieczór. Nie

żeby nie był dobrym przyjacielem, wręcz przeciwnie. Ale wolałam go w kontaktach

telefonicznych lub e-mailowych. Łatwiej go było wtedy... znieść.

Spotkaliśmy się przed Holy Basil, tajską restauracją w East Village, którą wybraliśmy

po dłuższej dyskusji. Josh zawsze próbował wymusić na mnie spotkanie w Upper East Side -

dzielnicy, w której mieszkał razem z Emily. Mimo wszystkiego, co wiedziałam na temat

nawyków higienicznych Josha, musiałam przyznać, że prezentował się bardzo dobrze. Miał

na sobie granatowy garnitur w delikatne prążki, do tego krzyczący różowy krawat (jak

przypuszczam, była to próba podkreślenia, że chociaż siedzi w nudnej pracy od dziewiątej do

siedemnastej, wciąż tkwi w nim coś dzikiego) oraz okulary w drucianej oprawce.

Uściskaliśmy się na powitanie. To znaczy - ja chciałam pocałować go w policzek, ale

ponieważ Josh mnie przytulił, trafiłam niestety w szyję. Stłumiłam jęk. W jakiś dziwny

sposób, bez względu na to, jak bardzo starałam się tego uniknąć, zawsze musiałam zrobić coś,

co było dla Josha dowodem, że wciąż go „pragnę”.

Zdecydowałam się rzucić mu tę kość. W końcu byliśmy przyjaciółmi.

- Wspaniale wyglądasz - powiedziałam, uśmiechając się do niego i - przyznaję - po

cichu czekając na podobny komplement.

- Strasznie kręcą ci się włosy - odpowiedział.

Zrobiło mi się gorąco. W ustach Josha nie był to komplement. Już podczas trwania

naszego gorącego, choć krótkiego, romansu wielokrotnie (i regularnie) powtarzał, że

powinnam prostować sobie włosy.

- No wiesz, lato, wilgoć... natury nie pokonasz. - Przeciągnęłam rękami po kilku

krótszych kosmykach, które zazwyczaj okalały moją twarz, lecz teraz - mogłam przysiąc -

sterczały niesfornie we wszystkich możliwych kierunkach.

Kiedy już usiedliśmy przy przytulnym dwuosobowym stoliczku w słabo oświetlonej

restauracji, Josh znowu stał się sobą. Niezdarnym małym urzędniczkiem, który z całych sił

stara się sprawiać wrażenie, że jest kimś zupełnie innym.

Zaczął opowiadać o przedstawieniu, na którym byli razem z Emily, a które ja

oglądałam ponad rok temu, w czasie, gdy grano je jeszcze w niekomercyjnym teatrze

awangardowym, a ludzie pokroju Emily Fairbanks nie mieli pojęcia o jego istnieniu.

- Emily dostała bilety od szefa - zakończył z dumą, jakby zdolności jego przyszłej

żony do zdobywania gratisów zasługiwały na najwyższy podziw.

- Aha, widziałam to jeszcze w La Mama - rzuciłam z wyrazem twarzy, który mówił:

„Już wtedy wiedziałam, że to wspaniała sztuka”.

Nie zrobiło to jednak najmniejszego wrażenia na Joshu, który i tak postanowił zmienić

temat. Przy okazji zademonstrował swoją zagadkową zdolność rozkładania mnie na łopatki

jednym trafnym pytaniem:

- Jak tam twoje przesłuchania?

Niestety, tak naprawdę, mieszczański świat Josha wcale nie był tak odległy od

mojego. Nie chodziłam na żadne przesłuchania od miesięcy. Ściśle mówiąc, od sześciu. Od

momentu, kiedy stałam się gimnastycznym guru dla grupy sześciolatków. Ale w obliczu

takiej inwigilacji moja kariera w „Rośnij zdrowo” nabrała epickich rozmiarów.

- Nie miałam szansy na nic się wyrwać - zaczęłam. - Program odnosi wielkie sukcesy i

w ogóle. Już ćwiczymy nowe układy na przyszły sezon. No, a poza tym praca, no i Kirk...

Pokiwał głową, jakby moja odpowiedź całkowicie go przekonała, i westchnął z

udanym współczuciem:

- Taaak, pamiętam dobrze to życie. To wieczne bieganie w kółko. Żadnej pewności,

skąd nadejdzie następna wypłata czy posiłek. Wiesz, parę dni temu czytałem właśnie raport,

że około sześćdziesięciu dziewięciu procent wszystkich ludzi pracujących w wolnych

zawodach umiera z przyczyn, które można by wykluczyć podczas rutynowych badań...

I tu dochodzimy do mojej „fascynacji Joshem. Poznaliśmy się nad anty histaminą w

Central Parku. Było to na planie studenckiej etiudy filmowej, w której graliśmy obojętnych

przechodniów. Wbrew naszym oczekiwaniom film skończył na podłodze w sali montażowej.

Po sześciu godzinach czekania na dwójkę głównych aktorów, którzy mieli odegrać

rozstanie na kocu przed nami, dała o sobie znać moja alergia. Josh, towarzysz niedoli, od razu

rozpoznał objawy i podczas przerwy podsunął mi claritin. Później poszliśmy razem na kawę i

przeprowadziliśmy rozmowę, która przekonałaby każdą kobietę, że odnalazła właśnie swoje

przeznaczenie.

Mieliśmy wiele wspólnego: te same alergie (pyłki, kurz, koty i pewne rodzaje

orzechów); te same lęki (śmierć, bieda i nieuchronne runięcie muru zabezpieczającego linię

metra F od zalania przez Hudson) oraz obawę, że wieczne polowania na rolę i cierpienie z

powodu odrzucenia naszych kandydatur do niczego nas nie doprowadzą.

- Czy mogę już przyjąć zamówienie? - Pojawienie się kelnerki przerwało mi

rozmyślania. Jak to możliwe, że Josh do takiej perfekcji doprowadził sztukę udowadniania, że

moje życie jest czystym obłędem?

- Uhm... tak, zamawiaj pierwszy - zagłębiłam się w lekturze menu, chociaż zupełnie

straciłam apetyt. – Poproszę o pad thai - powiedziałam wreszcie, zamawiając tę samą potrawę

co zawsze. Nuda, ale przynajmniej wiedziałam, co dostanę. A potrzebowałam w życiu jakiejś

pewności. Poza tym jestem uczulona na tyle różnych rzeczy, że decydując się na coś innego,

musiałabym przesłuchać kelnera na okoliczność ukrytych składników, które mogłyby mnie

zabić.

- Opowiem ci teraz, jak to było - powiedział Josh.

Nie musiał wyjaśniać. Wiedziałam, że mowa o oświadczynach. Łyknęłam wodę,

przywołałam na twarz uśmiech i słuchałam. Josh snuł opowieść o pamiętnym wieczorze,

kiedy to poprosił Emily Fairbanks, aby została jego żoną. Opowiedział o przejażdżce

powozem po Central Parku (trochę sztampowe, ale dodajmy mu punkty za spory wydatek), o

księżycu świecącym nisko nad ziemią, o ciszy zakłócanej odgłosem końskich kopyt (na

pewno był duży ruch, tam zawsze jest ruch... A zresztą nieważne). O tym jak oczy Emily

lśniły, kiedy zwrócił się ku niej i, biorąc jej dłoń w swoją, wypowiedział słowa, których nie

powiedział wcześniej żadnej innej kobiecie...

Przyznaję, że trochę mnie zatkało. Zwłaszcza kiedy zobaczyłam w jego oczach błysk,

jakby to naprawdę było to. Miłość. Do Emily Fairbanks, której największą zaletą (według

mnie) było szlachetne czoło i dobra cera.

- No to mów, kiedy mam kupować smoking - powiedziałam, nawiązując do naszego

starego żartu, że ponieważ jestem jego najlepszym przyjacielem (tak twierdził), zostanę jego

świadkiem.

I wtedy Josh spuścił głowę i się zaczerwienił.

- Dobrze już, dobrze - brnęłam dalej nieświadoma niczego. - Włożę sukienkę, jeśli

muszę. Tylko żadnej tafty.

Ale kiedy Josh w dalszym ciągu uciekał przede mną wzrokiem, zdałam sobie sprawę,

że nasz stary dowcip nie był już śmieszny. I zaczęłam podejrzewać dlaczego. I nie myliłam

się.

- Właściwie to Emily i ja... - Spojrzał na mnie niepewnie. - No wiesz, rozmawialiśmy

o tobie... i ona nie czułaby się... hm... najlepiej, gdybyśmy zaprosili... to jest... hm... no

wiesz... ciebie.

Otworzyłam usta, ale nie wydobyło się z nich żadne słowo.

- Daj spokój, Angie - mówił właśnie Josh. - Musisz zrozumieć, jak może się czuć

Emily. W końcu jesteś moją byłą dziewczyną.

I właściwie nie chcę być nikim innym, pomyślałam, wypatrując w jego zakłopotanej

twarzy cech mężczyzny, którego uważałam kiedyś za jednego z najbliższych przyjaciół.

Nie miałam jednak czasu na roztrząsanie podupadających relacji z Joshem, ponieważ

nieoczekiwanie w moim związku z Kirkiem nastąpiła wyraźna poprawa.

Kiedy tamtej nocy wróciłam do domu, na sekretarce znalazłam wiadomość od Kirka.

„Zadzwoń do mnie, jak wrócisz” - jego głos, lekko zniekształcony przez urządzenie, brzmiał

dość nagląco.

Zdecydowałam się nie dzwonić.

No co? Było późno. Nie chciałam go budzić. I jeszcze jedno: czułam, że moc jest ze

mną. A raczej we mnie. To wspaniałe uczucie i chciałam się nim nacieszyć.

Następnego dnia podczas dyżuru w Lee & Laurie, Jerry Landry pochylił się nade mną.

Widać było, że po głowie chodzą mu sprośne myśli:

- Masz na centrali rozmowę. Kirk. Połączyć go? Michelle uniosła znacząco brew.

- Jasne - powiedziałam.

Takiej ekscytacji nie czułam od początków naszego związku. Kirk nigdy nie dzwonił

do pracy. Nie tylko dlatego, że uzyskanie połączenia było w ciągu dnia prawie niemożliwe,

ale właściwie nigdy nie musiał tego robić. Do dziś.

- Hej - odezwał się. - Co się dzieje?

- Hej - odpowiedziałam tak spokojnie, jak tylko umiałam.

- Dlaczego nie oddzwoniłaś wieczorem? - zapytał z wyrzutem. Od razu poczułam coś

na kształt wyrzutów sumienia.

- Przepraszam - pospieszyłam z wyjaśnieniami (bez względu na to, co o mnie

myślicie, wcale nie jestem dobra w tych wszystkich gierkach). - Jak wróciłam, było już

późno, pomyślałam, że pewnie jesteś zmęczony i...

- A o której wróciłaś do domu? Hurrra! Ale był wściekły!

- Uhm... o wpół do dwunastej.

- Co, u diabła, robiliście tak długo? - warknął Kirk. - A zresztą nieważne. Wpadniesz

do mnie później?

- Później? - Zerknęłam na Michelle, która skinęła przyzwalająco głową. - No dobra.

- W porządku, bo musimy pogadać... to bądź około wpół do jedenastej.

- OK - zakończyłam, rozłączając się i odwracając do Michelle. - Chce pogadać...

- Bingo! - wykrzyknęła, klaszcząc w dłonie. Oczy mi błyszczały. To działało...

Pojawiłam się u niego za piętnaście jedenasta. I na pewno nie spodziewałam się, że

będzie czekał na mnie w drzwiach do swego mieszkania.

- Hej - rzuciłam, zbliżając się ostrożnie.

Nie odpowiedział, tylko przyciągnął mnie do siebie i zaczął całować tak, jak nigdy

dotąd. Nieco gwałtownie, ale muszę przyznać, że nie miałam nic przeciwko temu.

Zarzuciłam mu ramiona na szyję, wtuliłam się w niego i spojrzałam w górę. Wtedy w

jego szarych oczach spostrzegłam dziwny błysk. Gdyby nie deszcz pocałunków, spadający na

moje usta i brodę, nazwałabym to gniewem.

Oho! Teraz będę musiała wysłuchać kazania.

Rzeczywiście, Kirk przestał mnie całować, ale tylko po to, żeby pociągnąć mnie za

sobą do sypialni. Tam pchnął mnie na łóżko i zaczął molestować.

Oczywiście, w najlepszym tego słowa znaczeniu.

A nawet lepiej. Jeszcze nie widziałam Kirka owładniętego taką gorączką. Zawsze tak

się kontrolował, a dzisiaj coś w niego wstąpiło. Szarpał moje ubrania (no dobra, niezupełnie

szarpał - miał szacunek dla mody i wiedział nawet, co oznaczają numerki przy wyrobach z

lycry) i rękami pieścił moje ciało, jakby chciał je sobie wyryć w pamięci.

Nieważne, jakimi manipulacjami doprowadziłam Kirka do tego stanu, bo to, co działo

się między nami teraz, było bardzo, bardzo prawdziwe.

- Jesteś świetna - powiedział, zbliżając twarz do mojej. Po ciele przeszedł mi kolejny

dreszcz.

- Tak. - Spojrzałam mu w oczy.

Tej nocy Kirk kochał się ze mną przynajmniej trzy razy. Zachowywał się tak, jakby

chciał ostatecznie dowieść, że należę do niego i do nikogo innego. Nawet rutynowy poranek

w „Rośnij zdrowo” nie był w stanie przyćmić mojej radości.

Ależ byłam głupia! I po co wydawałam pieniądze, których nie miałam, na azalię,

której nie chciałam, i na steki, które w moim wykonaniu zawsze okazywały się niejadalne?

On mnie naprawdę kocha. W tej sytuacji postanowiłam zmniejszyć nieco wysokość

spowodowanych przez siebie samą strat i zwrócić azalię. Ostatecznie wcale jej nie

zamawiałam. Mogłam odnieść ją natychmiast do kwiaciarni Murraya, odegrać niezadowoloną

klientkę i odzyskać pieniądze. Taki był mój prosty plan.

Nie wzięłam tylko pod uwagę czynnika o nazwie „Justin”.

- Co ty do cholery zrobiłeś! - wrzasnęłam, kiedy zobaczyłam, co dzieje się w salonie.

Na podłodze walały się doniczki i worki z ziemią do kwiatów, a moja śliczna mała

azalia stała na parapecie w nowiutkiej skrzyneczce, w której miała spędzić resztę swego

krótkiego kwiatowego żywota.

Justin wystawił głowę z kuchni, gdzie, sądząc po brzękaniu garnków, dalej zajmował

się tworzeniem bałaganu.

- Hej, Angie. O co chodzi? - spytał nieświadomy powodów mojego zdenerwowania.

- O co chodzi?! - wykrzyknęłam, wskazując na kolorowy krzaczek. - To ty

przesadziłeś moją roślinę?

- Myślę, że właściwie jest to drzewko, chociaż można by zaklasyfikować to jako

krzew. Nazywa się azalia. - Popatrzył na roślinę z dumą.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Jak to dlaczego? - Potrząsnął głową z niedowierzaniem. - Nie pamiętasz, w jakiej

doniczce ją tu przynieśli? Biedactwo potrzebowało więcej miejsca, żeby oddychać i rosnąć.

Poszedłem do kwiaciarni, żeby to wyjaśnić, i dali mi tę śliczną skrzyneczkę za darmo.

Sprzedawcy są tam w porządku, trzeba im to przyznać.

Moja wściekłość sięgnęła zenitu.

- Ale ja chciałam ją zwrócić!

- Zwrócić ją? - zdziwił się. - Dlaczego, do cholery, miałabyś oddawać taką piękną

azalię? - Przerwał. Chyba sobie przypomniał okoliczności, w jakich pojawiła się w naszym

życiu. - Ach, rozumiem. Ta niewinna azalia była tylko narzędziem. Twój mały... fortel... -

wypowiedział to słowo z takim obrzydzeniem, że nawet ja się wzdrygnęłam. - się udał, więc

zamierzasz ją po prostu oddać, tak?

- To nie był żaden fortel. To był... to była pomyłka.

- Dlaczego? Bo nie dostałaś tego, czego chciałaś? Żadnej przysięgi dozgonnej

miłości? - Złapał mnie za rękę z furią, która była u niego zupełnie niespotykana. - Żadnego

pierścionka?

- Nie spodziewam się, że to zrozumiesz, Justin.

- Masz rację, nie rozumiem - odparł. - Nie rozumiem tego nagłego pragnienia, żeby

wyjść za mąż. Myślałem, że chcesz być aktorką.

- A od kiedy to prawo zabrania aktorom małżeństwa? Pomyślał chwilę.

- Nie wiem. Myślałem, że ślub i małżeństwo to rzecz czasochłonna.

- Nie trzeba koniecznie robić ze ślubu jakiegoś cyrku. Poza tym jestem gotowa do

małżeństwa. Mam dobrą fuchę i...

- Mówisz o „Rośnij zdrowo”? - Justin wytrzeszczył oczy.

- W końcu to telewizja, nie? Kto wie, jak to się dla mnie skończy?

- Najwyżej wyrokiem za wykorzystywanie nieletnich. Przeglądałem kasety, które

przyniosłaś do domu. Niektóre pozycje jogi, jakie pokazujesz, wyglądają... przerażająco.

Jesteś pewna, że dzieci powinny się tak wyginać?

- Dobra, mądralo, chciałabym zobaczyć, co ty robisz dla swojej kariery? Czy chociaż

raz wystąpiłeś podczas tych wieczorów, które spędzasz w Back Fence? Odkąd rzuciłeś

aktorstwo, nie widziałam, żebyś cokolwiek robił w kierunku spełnienia się... w tej muzyce. -

Nie mogłam nazwać tego marzeniem. Wiedziałam, że jest nim film - teraz jednak kontakt

Justina z branżą zredukowany został do czarnej roboty inspicjenta. A ostatnio nawet i to

rzadko kiedy robił.

Kiedy zobaczyłam wyraz jego twarzy, natychmiast pożałowałam tej uwagi. Nie

wiedziałam, co go zatrzymywało, ale teraz, kiedy wreszcie coś robił, nie chciałam zdusić jego

ostatnich kreatywnych impulsów.

- Przepraszam. Wiesz, że chcę cię wspierać we wszystkim, co robisz. Po prostu

chciałabym, żebyś mnie wspierał w tej... sprawie z Kirkiem.

- Tej „sprawie”? Masz na myśli małżeństwo?

- Tak - odpowiedziałam niepewnie, bo patrzył na mnie srogo. - Zresztą... nieważne.

- No dobra - zakończył. - Ale to będzie twój pogrzeb. Nie mogłam złościć się na

Justina. Miał trochę racji. Teraz, kiedy byłam pewna uczuć Kirka, nie czułam potrzeby, aby

przyspieszać plany matrymonialne. Czułam, że wszystko, co dobre, wydarzy się w

odpowiednim czasie, jeżeli na to pozwolę.

Michelle oczywiście była innego zdania.

- Stracisz grunt, jeżeli nie będziesz dalej działać - powiedziała ostrzegawczo.

Chciałam jej się oprzeć. Naprawdę chciałam. I udałoby mi się, gdyby nie nocna

rozmowa telefoniczna z Grace.

- Drew chce, żebym pojechała z nim oglądać domy w Westport - powiedziała, kiedy

leniwie spytałam o jej plany weekendowe, myśląc, że może by zjedli obiad ze mną i z

Kirkiem. Uznałam, że nie zaszkodzi przypomnieć mu o istnieniu mężczyzn, wspinających się

po szczeblach kariery, którzy nie obawiali się podejmowania pewnego rodzaju zobowiązań.

Bo Drew, mimo zapewnień Grace, że nic takiego się wkrótce nie wydarzy, miał na czole

wypisane „małżeństwo i dzieci”. Nie zdawałam sobie tylko sprawy, że miało to nastąpić aż

tak szybko.

- Westport w Connecticut? - zapytałam zdumiona.

- Właśnie - odrzekła z pewną nutką ironii. - Jego szef właśnie kupił domek z trzema

sypialniami i przekonał Drew, że przedmieście to najlepsze miejsce na świecie. Szczerze

mówiąc, sądzę, że on po prostu szuka sobie partnera do golfa, ale Drew nagle uparł się, żeby

kupić dom.

- Grace, zdajesz sobie sprawę, co to znaczy, prawda?

- To, że Drew będzie mógł odpisać sobie pewną sumkę od podatków w przyszłym

roku.

Jak na tak mądrą kobietę, była czasami zaskakująco tępa.

- On wije gniazdo, Grace. I zabiera cię tam ze sobą.

- Och daj spokój, Angie, przecież jesteśmy razem zaledwie od roku.

Ale ja byłam pewna, że Grace po prostu ignoruje znaczenie pewnych faktów. Boże!

Ona za chwilę się zaręczy i zostawi mnie samą i samotną w Nowym Jorku.

Musiałam usidlić Kirka - i to szybko.

I tak oto następnego dnia z wypiekami słuchałam, co Michelle miała mi do

powiedzenia na temat trzeciego i ostatniego kroku - „Zajmij pozycję”.

Oczywiście oznaczało to, że mam stać się tak nieodłącznym elementem życia Kirka,

żeby nie wiedział, gdzie jego życie się kończy, a moje zaczyna. Krótko mówiąc, miałam stać

się jego żoną... na wszystkie możliwe sposoby.

Zaczęłam spędzać u niego jeszcze więcej czasu. Raz posunęłam się nawet do tego, że

po powrocie z pracy czekała na niego gotowa kolacja. Oczywiście były to linguine marinara

(po ostatnim fiasku z mięsem wolałam już nie ryzykować), ale Kirk wydawał się zadowolony,

że w domu czekam na niego ja i ciepły posiłek.

Wiedziałam jednak, że aby naprawdę zbliżyć się do mężczyzny w Nowym Jorku,

trzeba doprowadzić do podzielenia się jedną z cenniejszych rzeczy w tym wspaniałym

mieście: przestrzenią w szafie.

Prawdę mówiąc, miałam już pewne osiągnięcia na tym polu. Antyhistaminę w szafce

z lekarstwami i butelkę lakieru do włosów na półeczce w łazience. Tampony w koszyczku z

różnymi rzeczami pod zlewem. W czeluściach jednej z Kirkowych szuflad zalegał nie tknięty

jeszcze strój do ćwiczeń - na wypadek, gdybym poczuła potrzebę wyjścia na jogging.

Musiałam jeszcze przekroczyć Wielką Barierę i zdobyć szufladę w schludnej

komódce w jego sypialni lub, co ważniejsze, stałe miejsce w jego uporządkowanej szafie. Nie

to, że wcześniej nie próbowałam - zresztą bardziej z powodu bałaganiarstwa niż

przemyślanego planu. Jednak za każdym razem, kiedy moich rzeczy zaczynało być zbyt dużo,

Kirk zbierał je wszystkie i w regularnych odstępach czasu wręczał mi zgrabny tobołek.

Właściwie to nie miałam nic przeciwko temu, bo trudno o coś bardziej irytującego niż

odkrycie, że czarny elastyczny top, który właśnie planujesz włożyć, znajduje się co najmniej

o cztery przystanki autobusu M15 stąd.

Rozpoczęłam powolutku, żeby nie wzbudzić podejrzeń: tu para dżinsów, tam

koszulka... Przemyciłam nawet parę klapek na dno szafy. A kiedy po kilku tygodniach

gromadzenia garderoby w mieszkaniu Kirka doszło znowu do rytualnego przekazania mi

torby (jak zawsze z Banana Republic – chyba jedynego sklepu z ciuchami, do którego Kirk

kiedykolwiek wszedł) - byłam gotowa podjąć walkę.

- Czy nie myślisz, że mogłabym zostawić u ciebie część tych rzeczy? No wiesz, kiedy

zostaję na noc...

Po kilku strasznych chwilach milczenia pełnego zadumy odpowiedział ostrożnie:

- Myślę, że dałoby się to zrobić... - Wyraźnie oszołomiony powędrował w stronę

szafy, a ja w podskokach pobiegłam za nim.

Uchylił drzwi i ze skrzyżowanymi ramionami kontemplował miejsce, któremu

zagrażałam.

Przyznaję, że na widok przestrzeni w tej szafie opanowała mnie chciwość. Tym

bardziej, że moja własna skromna szafa była przepełniona Bóg wie czym (jeżeli chodzi o

ubrania, zachowywałam się jak Justin i nie pozbywałam się niczego. Do dziś miałam na

przykład suknię druhny, którą włożyłam sześć lat temu na ślub mojego brata Sonny’ego).

Uważam, że tyle miejsca pomiędzy wieszakami w tak zatłoczonym mieście jest w zasadzie

przestępstwem. Wstrzymałam oddech w radosnym oczekiwaniu. Cała para wyszła ze mnie,

kiedy usłyszałam następne słowa Kirka:

- Może parę dżinsów. Tu nie ma zbyt wiele miejsca...

- Coo? Parę dżinsów?! - spytałam z niedowierzaniem.

- O co chodzi, Kluseczko? Przecież się nie wprowadzasz... Wtedy nie wytrzymałam.

Naprawdę nie mogłam się powstrzymać.

- Może nie zauważyłeś, ale ja tu praktycznie mieszkam w ciągu tygodnia. I codziennie

pakuję swoją torbę, zastanawiając się, czy będę potrzebowała jutro swetra, czy wystarczy

bluzeczka. Czy mogę iść w sandałach, czy może będzie padało? Dziękuję Bogu za faceta od

pogody. Przynajmniej jego obchodzi, czy będę się trząść z zimna, czy pocić. Dobrze, że nigdy

nigdzie nie chodzimy, bo podejmowanie z dnia na dzień decyzji, jakie ubrania mam nosić od

rana do wieczora, mogłoby... mogłoby mnie po prostu zabić!

- Przecież wychodzimy... - powiedział wreszcie, unikając istoty sprawy.

- Nie w tym rzecz - odparłam. - Chodzi o to, że potrzebuję trochę miejsca... - „W

twoim życiu”, chciałam powiedzieć, ale rozważnie się powstrzymałam. - ...w twojej szafie.

- Przepraszam cię, Kluseczko. To rzeczywiście nie w porządku, żebyś woziła się z

tymi rzeczami tam i z powrotem...

W ten oto sposób udało mi się zdobyć całe pół metra miejsca na wieszakach w

ciągnącej się od ściany do ściany szafie Kirka. Bo w końcu Kirk był zawsze fair. Miałam

nadzieję, że odwołuję się do czegoś więcej niż jego wrodzone poczucie sprawiedliwości, ale

dziewczyna musi brać, co może, nie?

Każda dziewczyna potrzebuje nieco odwagi... i sporego konta

Były też i inne zdobycze, niewymierne, ale ważne. Na przykład Kirk radził się mnie

przy wyborze nowej zasłonki pod prysznic. Albo kiedy któregoś wieczoru opiekuńczo otoczył

mnie ramieniem, bo jakiś bełkoczący bezdomny znalazł się blisko nas. Zaczął nawet

wspominać coś o wspólnych wakacjach zimą.

- ...w jakieś romantyczne miejsce, jak Bahamy - powiedział którejś upojnej nocy,

kiedy leżeliśmy w jego łóżku wtuleni w siebie pod kołdrą.

To coś znaczyło - w każdym razie według mnie. Do tej pory wyjeżdżaliśmy jedynie na

spontaniczne weekendy - a to do winnic na North Fork of Long Island, a to w góry na północ

od Nowego Jorku. W każdym razie - gdzieś blisko. Nie mogłam przypisywać wszystkich tych

zmian moim dżinsom od Calvina Kleina w jego szafie. Kirk posunął się aż do

wygospodarowania dla mnie szuflady w swojej komodzie (był to fakt znaczący, zwłaszcza że

ta trzyszufladowa komoda była jedynym takim meblem w jego mieszkaniu). Zupełnie jakby

moja rzeczywista obecność w jego życiu na dobre wyryła mu się w świadomości.

Nie wyryła się natomiast w świadomości mojej matki.

- Chcesz go przyprowadzić? - spytała, kiedy uległam jej naleganiom i zgodziłam się

przyjść na niedzielny obiad do] Brooklynu.

- Oczywiście - odpowiedziałam, nagle zdając sobie sprawę, jakie szkody może

wyrządzić moja apodyktyczna matka związkowi przechodzącemu delikatną fazę podważania

przykrywki.

- Hm... - to jedyne, co mogła powiedzieć. - Czy wiesz, że nie było cię w Brooklynie

już ponad miesiąc? Pamiętaj, Angela, że robię się coraz starsza. I twoja babcia też. Chociaż

sądząc po tym, jak prowadza się z tym Artiem Matarazzo, można by pomyśleć, że jest

szesnastolatką.

- To znaczy, że to wciąż trwa? - zapytałam z niedowierzaniem.

- Czy trwa? - odrzekła. - On tu już wpada nawet trzy, cztery razy w tygodniu. Zabiera

ją do parku i na zakupy. Wiesz, że parę dni temu zastałam go układającego jej włosy? A ona

siedzi spokojnie, mimo że ma bluzkę tak mokrą po myciu głowy w zlewie, że można

zobaczyć wszystko...

O rany, najwyraźniej Bunia rzeczywiście wpadła.

- A ja czuję się jak ostatni głupek, że im przerywam. Ja! Ostatnio to przecież ja

układałam jej włosy w poniedziałkowe wieczory...

No i tu doszliśmy do meritum sprawy. Moja matka, pozostawiona bez Buni, którą się

opiekowała, nie czuła się już potrzebna.

- Mamo, może teraz, kiedy Bunia jest zajęta... zajęta kimś innym, może powinnaś

znaleźć sobie jakiś inny sposób spędzania czasu. Może jakieś hobby...

- Jakieś hobby? A po co mi hobby? Mam pomidory twojego ojca.

Właśnie tu tkwił problem. Pomidory mojego ojca. Mama nigdy nie miała nic

własnego, a teraz, kiedy ojca już nie było, zdawała się poświęcać resztę życia na

podtrzymywanie istnienia wszystkiego, co po nim zostało.

- Mamo, mówię o czymś, czego t y byś potrzebowała.

- Mam rodzinę - odpowiedziała z prostotą. - Czego więcej mogłabym potrzebować?

Niestety nie mogłam podzielić się z nią swoimi osiągnięciami w sprawie wzmacniania

związku z Kirkiem. Po pierwsze, gdyby mama dowiedziała się, że praktycznie mieszkam z

Kirkiem, uznałaby to za grzech śmiertelny, a nie za duży krok naprzód.

Po drugie, w centrum uwagi byli Yanessa i Sonny, który ciągnął niekończącą się

opowieść o tym, jak poprzedniej nocy poczuł, że dzieciak kopie.

To będzie wojownik, ten mały facet.

Ja posępnie obserwowałam, jak Joey, Miranda, Tracy, Timmy i nawet Kirk na zmianę

dotykają zaokrąglonego brzucha Vanessy. Fu. Nawet nie chciałam tego dotykać. Wszystko, o

czym mogłam myśleć, to cierpienie łączące się z koniecznością wydania tego dziecka na

świat.

- Gdzie jest Bunia? - zapytał Joey.

- Bóg jeden wie - zaczęła mama. - Wyszła godzinę temu z tym Artiem Matarazzo na

małe zakupy i ślad po niej zaginął. Miała przynieść trochę czosnku do faszerowanych

grzybów. Jak będziemy jeść faszerowane grzyby bez czosnku?

Na szczęście w tym momencie drzwi się otworzyły i do pokoju wkroczyła

zarumieniona Bunia, ciągnięta przez jeszcze bardziej zaczerwienionego Artiego. Taszczył

więcej toreb z zakupami niż osiemdziesięciosześcioletni mężczyzna powinien być w stanie

udźwignąć.

- Och, wszyscy tu są! - wysapała Bunia. - Dzień dobry, dzień dobry! - Pospieszyła

przez cały pokój, rozdając całusy, uściski, a w przypadku Joeya, Sonny’ego i nawet Kirka -

klepnięcia po pupie. Najwyraźniej Bunia - w odróżnieniu od mamy - nie żywiła do niego

urazy.

- Czy przyniosłaś czosnek? - spytała mama, zabierając od Artiego dwie torby.

- Oczywiście - powiedziała Bunia. Kiedy już zdjęła z głowy szal, chroniący jej

fryzurę, zauważyłam, że jej włosy były bardziej puszyste i błyszczące niż zwykle.

Najwidoczniej Artie był człowiekiem utalentowanym i w tej dziedzinie.

- Artie, kotku, a czosnek? - spytała Bunia, wyciągając rękę, na której widać było

staranny manicure, w kierunku Artiego, szukającego czegoś po kieszeniach spodni.

- Mamo, mam nadzieję, że ty zapłaciłaś za czosnek. - Matka zmarszczyła brwi, kiedy

Artie wreszcie wygrzebał garść ząbków czosnku z prawej kieszeni.

- Kto płaci za czosnek? - spytała Bunia, biorąc czosnek i klepiąc Artiego po policzku.

Tym razem nawet się nie zarumienił. Uśmiechnął się tylko jak człowiek, który znalazł

wspólnika zbrodni. Wyraźnie Artie nie tylko odwzajemniał uczucie Buni, ale również

podzielał jej zagorzałe przekonanie, że czosnek jest podstawowym pokarmem ludzi, wobec

czego powinien być dawany - lub przyjmowany - bez opłat.

Mama wzięła czosnek i wściekła udała się do kuchni.

- Co ją ugryzło? - spytała Bunia, a następnie wzruszyła ramionami. Gniew własnej

córki wcale jej nie obszedł.

Wobec tego mama postanowiła skierować go przeciw komuś innemu. Kiedy tylko

usiedliśmy do stołu, okazało się, że tym kimś jest Kirk.

- Kirk - zaczęła, kiedy wszyscy pochłonięci byli jedzeniem. - Angela mówiła mi, że

byłeś ostatnio w domu, u rodziny.

Oho. Wiedziałam dokładnie, do czego doprowadzi ta rozmowa.

- Tak. Musiałem tam wpaść, zwłaszcza teraz, kiedy zostałem wujkiem - powiedział

Kirk z dumą.

- Naprawdę? - Mama spojrzała na mnie, jakbym ukryła przed nią informację

niezwykłej wagi. - Dziewczynka czy chłopiec?

- Och, dziewczynka. Kimberly. Jest śliczniutka.

- Ile już ma? - spytała Vanessa.

- Dziesięć miesięcy - odpowiedział Kirk.

- Szkoda - wtrąciła mama - że cała twoja rodzina mieszka tak daleko. Nie będziesz jej

często widywać.

- No tak. Ale niedługo znowu zobaczę. Moja siostra Kate właśnie dzwoniła i

poprosiła, żebym został chrzestnym ojcem - oznajmił, uśmiechając się do nas wszystkich.

Próbowałam odwzajemnić uśmiech. Naprawdę próbowałam. Ale nie mogłam. Kiedy

zorientowałam się, że Kirk znowu jedzie do domu beze mnie, faszerowany grzyb utkwił mi w

gardle. No i dlaczego mi o tym nie wspomniał?

Ale jeśli nawet moja matka to zauważyła, nic nie pokazała po sobie.

- Dziesięć miesięcy i dopiero teraz chrzciny?! - wykrzyknęła, nie próbując ukryć

oburzenia, że pozwolono dziecku żyć przez tak długi czas w grzechu.

- Właściwie to był pomysł mojej matki - Kirk zachichotał ponuro. - Wbiła sobie do

głowy, że chrzest może być dla dziecka przeżyciem traumatycznym.

- Traumatycznym? - Mama wytrzeszczyła oczy. - Myślę, że byłoby bardziej

traumatyczne, gdyby - Boże uchowaj - coś się dziecku stało, zanim zostanie uznane przez

Boga!

- Mamo! - przerwał jej Sonny, wyczuwając, że matka jest o krok od obrażenia mojego

przyszłego męża.

- Dzisiaj jest już inaczej - dodała Vanessa.

- Pewnie masz rację - przyznała mama, patrząc na mnie. Już widziała, jak walczę,

żeby przełknąć tego grzyba. - Dzisiaj rzeczywiście jest inaczej. Decydowanie się na dzieci.

Ślub. Za moich czasów ślub brało się raz, a potem trzeba było się starać, żeby w małżeństwie

dobrze się działo - powiedziała, strzelając spojrzeniem w kierunku Mirandy, która nic nie

zauważyła.

- Nawet chodzenie ze sobą się zmieniło. - Matka przeniosła wzrok na Kirka, a potem

na mnie. - Czy wiecie, że wasz ojciec przedstawił mnie swojej matce na naszej drugiej

randce? Na drugiej randce.

Niemożliwe, żeby ktokolwiek przy stole nie zrozumiał jej intencji. Kirk nagle zaczął

mieć problemy z przełknięciem porcji makaronu, którą właśnie włożył do ust. Żuł go powoli,

unikając naszego wzroku. Zrobiło mi się go żal. A zaraz potem poczułam smutek i gniew.

Następnego popołudnia wkroczyłam do Lee & Laurie. Na planie „Rośnij zdrowo”

Colin z entuzjazmem zareagował na moje nowiny, żartując nawet, że będzie moją druhną.

Takiego samego entuzjazmu spodziewałam się po Michelle.

- No to jadę do Newton - oznajmiłam, kładąc na biurku torebkę wraz ze stosem pism,

które planowałam przejrzeć, zabijając czas.

- Rodzice Kirka? - spytała Michelle, zerkając znad numeru „Stylu”, który właśnie

studiowała.

Kiedy przytaknęłam, uderzyła pięścią powietrze.

- Hurrra! A nie mówiłam?

- Co mówiłaś? - spytała Doreen, obracając się na krześle. Wiedząc dobrze, że nie

powinnam dopuścić Królowej Teorii Konspiracji do mojego małego osobistego spisku,

szybko odparłam:

- Och, jadę z Kirkiem do domu na chrzciny.

- Chrzciny? - zainteresowała się Roberta, kończąc rozmowę. - Och, Angie, kto urodził

dziecko?

- Siostra Kirka, Kate.

- Dziewczynka czy chłopiec? - zapytała z entuzjazmem.

- Dziewczynka. Kimberly - odpowiedziałam, zastanawiając się, jakie to ma znaczenie.

No tak. Dla Roberty Simmons, Matki nad Matkami, miało.

- No to poznasz jego. rodziców - zauważyła Doreen.

- Uhm - odrzekłam, wyciągając z szuflady moje słuchawki. Doreen zachichotała

nagle.

- Coś ci powiem. Nigdy nie poznasz naprawdę mężczyzny, dopóki nie poznasz jego

rodziców. Czy wam mówiłam, że ojciec mojego byłego był dozorcą więziennym w Riker’s!

Island? Ho-ho. To wiele wyjaśniło. Do tamtego momentu myślałam, że kajdanki były jedynie

niewinną perwersją seksualną.

- Pamiętam, kiedy pierwszy raz spotkałam rodziców Lawrencea - rozmarzyła się

Roberta. - Wiecie, że chyba się podkochiwałam w moim przyszłym teściu? - Ja też! -

wykrzyknęła Michelle.

Spojrzałam na nią ze zdumieniem.

- W panu Delgrosso? - Pamiętałam tego dość krępego mężczyznę. Zawsze się nam

przypatrywał, kiedy wracając ze szkoły, przechodziłyśmy obok jego biura.

- No co, przecież to przystojny facet.

Miałam dość rozmowy z nimi. Nagle boleśnie zatęskniłam za Grace. Może jednak

mogłybyśmy skoczyć gdzieś na drinka.

- Witamy w serwisie telefonicznym katalogu Lee & Laurie... - wyrecytowałam z ulgą,

że chociaż przez chwilę mogę się oderwać od tych wariactw. Nawet udało mi się wykrzesać

odrobinę współczucia wobec kobiety o rozmiarze 38C, która koniecznie chciała się

dowiedzieć, czy sukienka z trzydziestej piątej strony letniego katalogu będzie na nią pasować.

- Angie, wiesz, że kiedy raz pojedziesz do Newton, nie będzie już odwrotu? - spytała

Doreen. - Jeśli raz pokażesz się na jakiejś rodzinnej uroczystości, będą ciebie oczekiwać na

wszystkich innych. Nagle na jakichś siedemdziesiątych urodzinach czy złotym weselu padnie

pytanie: „Kirk, a gdzie Angela? Wszystko w porządku między wami?”

Na szczęście Michelle akurat skończyła rozmowę.

- Doreen, to nie jest wina twojego byłego męża, że poślubił lesbijkę.

- Doreen, czy to prawda? - Roberta też już była wolna. - To znaczy, nam to nie

przeszkadza, jeżeli jesteś...

- Jestem feministką. To nie znaczy, że jestem lesbijką.

- Ja też jestem feministką - powiedziała Michelle - ale teraz mamy większe problemy.

- Odwróciła się w moją stronę i spytała: - W co się ubierzesz?

Chociaż swoje życie uczuciowe złożyłam w ręce Michelle, w sprawach mody należało

konsultować się z Grace. Na szczęście udało mi się ją złapać w drodze do domu.

- Chodź ze mną na zakupy - błagałam.

Miałam szczęście. Grace wybierała się następnego dnia w porze lunchu do

Bloomingdale’a. Wciąż nie udało jej się znaleźć niczego odpowiedniego na kolację służbową

z Drew, zdecydowała więc, że najlepszym wyjściem będzie nowy zakup. Miałam więc

pretekst, żeby kupić sobie coś nowego na półtora miesiąca przed chrzcinami.

- I to wszystko? - sondowała, kiedy ruchomymi schodami wjeżdżałyśmy na drugie

piętro Bloomingdale’a. - Poprosił cię, żebyś pojechała, a ty się zgodziłaś?

- Uhm - potwierdziłam.

W tej chwili wolałam zapomnieć o wszystkich oszustwach, pochlebstwach i

bezpośrednich pogróżkach, dzięki którym mój związek z Kirkiem osiągnął ten etap. Starannie

ukrywałam przed Grace trójstopniowy plan Michelle. Nic by z tego nie zrozumiała. Jej

wszystko przychodziło z łatwością - mężczyźni, propozycje małżeństwa (byłam pewna, że

zbliżały się oświadczyny Drew) i wspaniałe ciuchy. Spokojnie wjechałam z nią na drugie

piętro. Piętro wielkich projektantów.

W tej samej chwili zorientowałam się, że popełniłam ogromny błąd. Nie bez powodu

od dawna nie wchodziłam do żadnego sklepu.

Zakupy to moja obsesja. Jakiś rok temu kiedy w chwili rozpaczy przeglądałam

książeczkę czekową, zastanawiając się, jakim cudem spłacę świeżo zakupione cztery pary

butów (nawet przez myśl nie przeszło mi, że mogłabym je zwrócić), zwierzyłam się ze

swoich problemów Kirkowi. Kirk, pomnik odpowiedzialności finansowej z czterystu

tysiącami rocznego dochodu i porządnie zaplanowanym budżetem, pomógł mi naszkicować

plan wyjścia z długów. Ostatnio nawet wyobrażałam sobie, że uwolniłam się od pożądań,

przez które szafowałam swoją kartą kredytową.

Teraz już wiedziałam, że tak nie jest. Na początku wszystko było dobrze. Ze stoickim

spokojem minęłam dział z dżinsami, powtarzając sobie, że mogę wydać tylko sto dolarów, i

to wyłącznie na sukienkę nadającą się na chrzciny.

Poczułam się okropnie przy Grace, która przewieszała sobie przez ramię sukienki, jak

gdyby nie miała żadnych zmartwień. Ja wciąż miałam puste ręce - nie wiem, czy z lęku przed

nadmiernymi wydatkami, czy też z czystej frustracji.

- Wszystko jest za drogie - jęknęłam wreszcie. - T za... czarne.

- Co ci się nie podoba w czarnym? Każdy wygląda dobrze w czarnym - odpowiedziała

Grace.

- Nie mogę iść w czarnym na chrzciny.

- No to w czym pójdziesz?

- Nie wiem. Może w tym? - Wskazałam palcem na jasno-żółtą obcisłą sukienkę na

wieszaku za mną.

Żółty wydawał się dobrym kolorem na uroczystość na cześć dziecka. Ale w żółtym

wyglądam jak pszczółka Maja. Różowy był zbyt dziewczęcy. Biały zbyt dziewiczy. Zielony -

nie wchodził w grę. Prawda jest taka, że wyglądam dobrze jedynie w czarnym.

Z poczucia obowiązku wybrałam kilka sukienek, które nie były zbyt straszne ani zbyt

drogie. Wtedy okazało się, że oto jesteśmy w dziale Calvina Kleina. Westchnęłam.

Nikt nie rozumiał mojego ciała tak, jak Calvin Klein.

Grace ruszyła prosto w kierunku sukienek. Powinnam pójść za nią - w końcu

potrzebowałam sukienki, tylko sukienki - ale zamiast tego zatrzymałam się przy małym

czekoladowo-brązowym topie wiszącym na jednym z okrągłych stojaków. Już po pierwszym

dotknięciu materiału wiedziałam, że jestem zgubiona. Wycięcie było na tyle głębokie, że

moje praktycznie nieistniejące piersi zaczynały istnieć. Wiązania krzyżowały się na plecach,

zaprojektowane tak, aby podkreślać linię ramion (według Grace ramiona były moją

największą zaletą. Szczerze mówiąc, wolałabym, aby były nią pośladki, ale cóż - niech

będzie). Zdjęłam top z wieszaka (tak się akurat złożyło, że był to mój rozmiar) i przyłożyłam

go do siebie. Oczywiście, będę musiała go przymierzyć, bez dwóch zdań.

Podobnie stało się z dwiema parami spodni, ciekawą asymetryczną spódniczką i

czterema świetnymi T-shirtami, na które natknęłam się po drodze do działu z dżinsami. Tak, z

dżinsami. W moim trawionym gorączką umyśle nie mieściła się myśl, że mogłabym pójść do

przymierzalni bez dżinsów z nowej kolekcji.

- No co, potrzebuję dżinsów - powiedziałam wyzywająco, stając ostrożnie w kolejce

za Grace.

- Przecież nic nie mówię - odpowiedziała.

Jasne, że nie. Była zagorzałą zwolenniczką idei „Kupuj i pozwól kupować innym”.

Nigdy nie pozbawiała siebie ani kogokolwiek innego przyjemności dokonania jakiegoś

zakupu. I właśnie dlatego tak niebezpiecznie było znaleźć się w przymierzalni obok niej.

Ale nie było już czasu na niepokój. Zrzuciłam dżinsy i koszulkę. Najpierw obowiązek,

a potem przyjemność, przykazałam sobie i włożyłam pierwszą z sukienek - kremową (Grace

przekonywała mnie, że to kolor dla mnie).

Z satysfakcją zobaczyłam, że wisi na mnie jak worek na ziemniaki. Wciągnęłam

potem szarą sukienkę kopertową, ale widząc, że potrzebowałabym implantów, żeby to jakoś

wyglądało, szybko ją zdjęłam. W końcu włożyłam błękitną sukienkę na ramiączkach. Nie

tylko świetnie leżała, ale też podkreślała ramiona i miała niewielki gustowny dekolt.

Spojrzałam na cenę. Sto pięćdziesiąt dolarów! Za dużo. Ale tak mi w niej było ładnie...

Teraz mogłam skoncentrować się na moich rzeczywistych pragnieniach: na dżinsach...

i na tym cudownym topie. Kiedy już stanęłam przed lustrem, ze świstem wypuściłam

powietrze z płuc.

Przeznaczenie. To było przeznaczenie. Ja i ten czekoladowy top byliśmy dla siebie

stworzeni, pomyślałam, patrząc, jak materiał układa się na moich niepozornych piersiach,

które niespodziewanie przybrały wygląd „małych, lecz dumnych”.

Potem spojrzałam na metkę. Siedemdziesiąt osiem dolarów za coś takiego?! Ledwo

starczyło materiału, żeby przypiąć do niego cenę. Zerknęłam ponownie w lustro, jeszcze raz

zauważając, że top idealnie obejmuje moją sylwetkę, nadając krągłości miejscom, gdzie

wcześniej ich nie było...

Siedemdziesiąt doków. W końcu to nie jest tak bardzo wiele, prawda?

Nadeszła pora na dżinsy. Bo tak naprawdę jestem maniaczką dobrze dopasowanych

dżinsów. Czy można mieć mi to za złe? Mam tego rodzaju pośladki, że bez względu na to, ile

wymachów nogą czy przysiadów wykonam, ich seksowność zależy wyłącznie od położenia

talii i kieszeni w moich dżinsach.

Calvin Klein rozumiał to doskonale. Zerknęłam w lustro. W przylegających dżinsach

o niskiej talii i czekoladowym topie wyglądałam zjawiskowo. Z drżeniem spojrzałam na

kartonik zwisający z jednej szlufki. Hm...

Nie mogłam sobie na nie pozwolić. Nie pozwolę sobie na nie. Kirk wyjaśnił mi, że za

każdym razem, kiedy ulegam „słabości” (tak nazywał moje zainteresowanie modą), oddalam

się od tego, czego naprawdę pragnę - czyli od życia wolnego od finansowych kłopotów.

Oczywiście miał rację.

Ale Grace też.

- Świetnie wyglądasz w tych dżinsach - powiedziała, kiedy weszłam do jej

przymierzalni. Zawołała mnie, żebym pomogła jej zapiąć zamek w czarnej sukience bez

ramiączek, co do której byłam pewna, że kosztuje więcej niż wszystkie przymierzone przeze

mnie ciuchy razem wzięte.

- Top też jest fantastyczny. Kupujesz? - spytała, odwracając się tyłem do mnie, żebym

ją zapięła.

Nie odpowiedziałam. Nie mogłam odpowiedzieć, bo wiedziałam, jak ta odpowiedź

powinna brzmieć. Dociągnęłam zamek błyskawiczny na plecach Grace do nieuchronnego

punktu, kiedy odmówił dalszej współpracy.

- Cholera! - zaklęła Grace, ściskając z frustracją swój wydatny biust.

Grace jest jedyną osobą, jaką znam, która jest niezadowolona z rozmiaru 38C.

- Rozepnij - powiedziała, uspokajając się.

Zsunęła z siebie sukienkę i kopnęła ją pod ścianę, studiując wnikliwie malejący stos

ubrań, pozostających do przymierzenia. Ja tymczasem obserwowałam ją - wysoką, kształtną -

moje całkowite przeciwieństwo. Grace była Marilyn Monroe z krwi i kości, tylko wyższą. I

mądrzejszą. Ona nigdy nie pozwoliłaby mężczyźnie wykorzystywać się tak jak Marilyn. Albo

tak jak ja, pomyślałam.

Usiadłam na krześle w rogu i powtarzałam sobie po cichu, że mogę pozwolić sobie

tylko na sukienkę.

- Możesz zapiąć? - spytała znowu Grace, odrywając mnie od mojej mantry.

- Jasne - powiedziałam, widząc już, że na pewno nie uda się dopiąć zameczka do

końca.

- Cholera! - powtórzyła, gdy zamek osiągnął punkt, z którego nie chciał się dalej

ruszyć.

- Masz duże bufory, Grace. Pogódź się z tym. Westchnęła i spojrzała na mnie w

lustrze.

- Ty też. Przynajmniej w tej bluzce.

Musiałam mieć ten top. Byłabym kretynką, gdybym go nie kupiła.

- No i co ja teraz zrobię? - załamała się Grace.

- O co ci chodzi? - zdziwiła mnie jej panika.

- No bo idę na tę... tę kolację do domu szefa Drew w ten weekend i nie mam w co się

ubrać!

- Och, przestań, Grace, byłaś ostatnio w swojej garderobie? Masz tam więcej ubrań

niż my na stu dwudziestu czterech stronach jesiennego katalogu Lee & Laurie!

Spojrzała na mnie, jakbym nic nie rozumiała.

- Czy nie możesz włożyć czegoś, co już masz? Przecież to nie pierwszy raz będziecie

się spotykać z szefem Drew, nie?

- Ale teraz to co innego - powiedziała, patrząc z rozpaczą na stos odrzuconych

ciuchów. - Jedziemy do jego domu w Westport. Po prostu nie mogę pokazać się w jakiejś

starej sukience przy jego szczuplutkiej żoneczce, Lorraine, która będzie podawać cudownie

doskonałe dania w fantastycznym, przepięknym pałacu, nie przestając opowiadać o nowych

meblach do salonu, które właśnie kupili, o projekcie pokoju, który budują z myślą o

przyszłych dzieciach. Ja po prostu... - przerwała, patrząc na swoje odbicie z przerażeniem. -

Ja po prostu chcę dobrze wyglądać, a ostatnio jestem tak cholernie gruba, że...

- Gruba? - powtórzyłam z niedowierzaniem. - Grace, może tego nie zauważyłaś, ale

wyglądasz cholernie kwitnąco.

- Nie czuję się kwitnąco - powiedziała, marszcząc brwi i zdejmując ostatnią sukienkę

z wieszaka.

Najwyraźniej coś ją gryzło. I kiedy włożyła suknię, a ja zaczęłam zapinać, wyrzuciła

to z siebie.

- Wiesz, powiedziałam mu.

- Powiedziałaś mu? - spytałam, przyglądając się, jak sukienka spłaszczyła piersi Grace

tak, że prawie nie było ich widać.

- Drew. Powiedziałam Drew. O mojej matce. To znaczy, nie o mojej prawdziwej

matce.

Teraz zrozumiałam. Grace miała na myśli swoją biologiczną matkę. Odnalazła jej

dane jakieś dwa lata temu dzięki specjalnej organizacji. Dowiedziała się, że mieszka

niedaleko, na Brooklynie, ale jeszcze się z nią nie skontaktowała. Nigdy nie zrozumiałam

dlaczego. Jej przybrani rodzice wspierali ją w staraniach o odnalezienie korzeni. Nie musiała

się bać, że ich zrani. Chyba nie mogła pogodzić się z faktem, że kobieta, która ją urodziła,

mieszka kilka przecznic od miejsca, w którym dorastała. Ta rana wciąż się jątrzyła.

- No i co powiedział? - spytałam.

- Nic, nic szczególnego. Znasz Drew, jest bardzo zamknięty. I nie lubi komplikacji.

Woli wierzyć, że mój ojciec jest emerytowanym profesorem, a matka nauczycielką muzyki -

powiedziała, mając na myśli przybranych rodziców. Zaśmiała się, ale nim odwróciła wzrok,

dostrzegłam w jej oczach lęk.

- Drew cię kocha, Grace. To widać po tym, jak na ciebie patrzy. Na pewno wszystko

mu jedno, kim jest twoja prawdziwa matka.

- Wiem o tym - powiedziała, ale widać było, że nie jest do końca przekonana. Potem

spojrzała w lustro i westchnęła. Przymierzana sukienka zmniejszała jej piersi o jakieś trzy

rozmiary, i to w najbardziej niekorzystny z możliwych sposobów.

- Poddaję się - powiedziała z rozpaczą.

- Grace, jesteś piękna. W środku i na zewnątrz. Niech ci nikt nie wmówi, że jest

inaczej.

- Dobrze, dobrze. - Była wyraźnie zawstydzona moim nagłym przypływem czułości. -

Ty też. - Odwróciła się do mnie plecami, żebym mogła rozpiąć jej suwak. - Zwłaszcza w tej

bluzce.

No dobrze, kupuję ten top. W takich warunkach uznam to za gest feministyczny. No

bo czy ja i Grace nie za sługiwałyśmy na to, żeby czuć się piękne i kochane? Czy nie

zasługiwałyśmy na to, żeby mieć ubrania, o jakich marzyłyśmy?

Wróciłam do mojej przebieralni i zaczęłam się rozbierać. I liczyć. Sto pięćdziesiąt

dolarów za sukienkę. Sześćdziesiąt cztery za dżinsy. Siedemdziesiąt osiem za top. Razem

dwieście dziewięćdziesiąt dwa dolary. No cóż, przecież to tylko sto dziewięćdziesiąt dwa

dolary ponad mój miesięczny limit (widzicie, jaki Kirk jest mądry? Wiedział, że i tak będę

kupować. Pomógł mi tylko wytyczyć rozsądne limity). Zresztą, bluzeczka i dżinsy również

przydadzą mi się podczas weekendu w Newton. W końcu mogę robić sobie kanapki do pracy

i zaoszczędzić... całe szesnaście dolarów na tydzień.

- Gotowa? - spytała Grace przez drzwi.

- Daj mi jeszcze minutę - odpowiedziałam z większym rozdrażnieniem, niż to było

uzasadnione, szybko wkładając moje stare dżinsy i miękki (czytaj: sprany) T-shirt.

Kiedy wyszłam, trzymając niebieską sukienkę, top i dżinsy, Grace czekała na mnie z

jedną jedwabną koszulką.

- Nic więcej nie kupujesz? - nagle zorientowałam się, że jestem w moim szaleństwie

osamotniona.

- Nic innego nie pasowało. Poza tym potrzebowałam koszulki, a ta jest z przeceny.

Tylko Grace potrafiła znaleźć jedyny przeceniony ciuch na ekskluzywnym, drugim

piętrze. Prawdopodobnie był to czysty przypadek. Grace nie musiała kupować na

wyprzedażach.

- Bierzesz to wszystko? - spytała, zerkając na rzeczy, które wciąż trzymałam mimo

zdrowego rozsądku.

- No wiesz, muszę mieć sukienkę. A dżinsy zawsze mi się przydadzą... - Nagle

ogarnęło mnie zwątpienie.

- Musisz kupić ten top. Wyglądasz w nim świetnie - rzuciła Grace, kierując się do

majaczącej w oddali kasy.

Poszłam za nią.

- Kosztuje siedemdziesiąt osiem dolarów.

Nawet nie mrugnęła okiem.

- Jasne. To przecież Calvin Klein.

- Z dżinsami i sukienką wychodzi razem dwieście dziewięćdziesiąt dwa dolary. Sto

dziewięćdziesiąt dwa ponad limit...

To przyciągnęło jej uwagę.

- Nie mów mi, że wciąż trzymasz się tego głupiego budżetu, który opracował ci Kirk?

Oho. Oczywiście nie powinnam była tego mówić - wie działam, że Grace potępia

oszczędną naturę Kirka.

- To naprawdę wychodzi mi na dobre. Czy wiesz, że przez ostatnie trzy miesiące

kupiłam sobie tylko jedną parę butów?

- Gratulacje - rzuciła z ironią, patrząc na moje nieco zdarte, lecz wciąż dobre buty od

Steve’a Maddensa.

Zanim się zorientowałam, byłyśmy już przy kasie, a Grace wyjmowała mi z ręki mój

mięciutki, lejący się top, ponieważ nie zdobyłam się na odłożenie go na półkę.

- Kupię ci go.

- Nie! - zaprotestowałam stanowczo, zabierając go z powrotem, zanim Grace znów

ulegnie atakowi nieskończonej szczodrości.

- Mnie na niego stać, a ciebie nie. Jaka to różnica, kto płaci? - mówiła zawsze,

wyciągając swoją złotą kartę i zabierając rachunki za kolacje, drinki i czasami te słabości

zakupowe, którym nie wolno mi było się poddać.

Ale tym razem nie mogłam jej na to pozwolić.

- Kupię to - powiedziałam, wyciągając w portfela własną kartę z mocnym

postanowieniem samodzielnego rujnowania swojej przyszłości.

W końcu czym się tak martwię? Swoją przyszłość wiążę z Kirkiem - dlatego stosuję

się do planu Michelle. Czy nie z tego powodu byłam dziś u Bloomingdale’a? Chcę zapewnić

sobie długie życie w miłości i dostatku, prawda?

Widziałam przyszłość (i będzie mnie kosztować fortunę)

Jeśli myślicie, że wróciłam z zakupów upojona własną ekstrawagancją, mylicie się.

Już w metrze przypomniałam sobie, że ta mała orgia zakupów nie była moim jedynym

grzechem w tym miesiącu. Wizja najbliższego wyciągu bankowego zawisła nade mną jak

ciemna chmura. Jak, u diabła, miałam zamiar to wszystko spłacić?

Rzuciłam pakunki w jedynym wolnym kącie swojego pokoju i przeszłam do salonu.

Usiadłam przy stuletnim biurku, które Justin wyciągnął z jakiegoś stosu śmieci i ustawił pod

oknem. Twierdził, że było to najlepsze miejsce dla kreatywnych dusz.

Jedyną rzeczą, jaką zobaczyłam, była ta przeklęta azalia.

Wyciągnęłam z szuflady bloczek papieru i długopis. Musiałam oszacować wysokość

spowodowanych przeze mnie szkód. Azalia, 54,95. Można z tym żyć. I rzeczywiście - jakoś z

tym żyłam. Przeklęte zielsko na parapecie rozwijało się nadzwyczaj dobrze, do tego stopnia,

że Justin musiał przycinać ją raz w tygodniu. 150 za sukienkę (żena). 142 za top i dżinsy

(wielka żena). No i jeszcze oczywiście ta kolacja z Joshem parę tygodni temu: 32,50.

Podsumowałam: 379,45. Miałam w budżecie dziurę w wysokości 379,45. To było więcej niż

moje tygodniowe zarobki w Lee & Laurie, a czek za „Rośnij zdrowo” zaledwie pokrywał

moje wydatki na komunikację i pralnię. „Każdy niepotrzebnie wydany dolar oddala cię od

życia wolnego od finansowych kłopotów”.

Przecież moje życie będzie wolne od kłopotów. Postanowiłam związać się z Kirkiem.

Za miesiąc poznam jego rodzinę. Przynajmniej mam świetną sukienkę! Wyobraziłam sobie,

jak pomagam pani Stevens serwować ciasto, jak uśmiecham się z zachwytem na widok

kolejnego otwieranego prezentu...

Prezent! Nie miałam prezentu. Kirk miał. Oczywiście, przecież był ojcem chrzestnym,

do diabła. Nie, nie - nie chciałam powiedzieć „do diabła”, mówiąc o ojcu chrzestnym.

Przeżegnałam się odruchowo. Nie pokażę się z pustymi rękami. Pokażę się z Kirkiem, a on

będzie miał prezent z bilecikiem, na którym będą wypisane nasze imiona. „Od kochającego

wujka Kirka i... Angeli”.

A jeśli nie wypisze mojego imienia na bileciku?

Wzięłam do ręki telefon i wcisnęłam guziczek z napisem „Kirk dom”, który równie

dobrze mógł być oznaczony jako „Kirk praca”, bo przecież pracował w domu.

- O co chodzi, Angie? - zapytał zirytowany. Wiedział, że to ja (identyfikacja numeru -

Kirk zawsze miał najnowsze nowinki technologiczne). Wiedział, że to ja i był zirytowany. O

co mu chodziło?

Nie odważyłam się zadać pytania, które jeszcze przed chwilą wydawało się takie

proste.

- Nic. A co u ciebie? - zrobiłam unik.

- Pracuję, a co myślałaś?

Nienawidził, kiedy przeszkadzałam mu w pracy. Nagle poczułam się głupio.

Wiedziałam przecież, że jest zestresowany z powodu nowego klienta, a mimo to zawracam

mu głowę głupstwami.

- Wiesz, zastanawiałam się... co kupujesz dziecku?

- Dziecku? - zapytał. Pamięć o ukochanej chrześniaczce została z jego umysłu

całkowicie wyparta. Słyszałam stukot klawiszy i mogłam wyobrazić sobie szeregi znaków

przesuwające się pospiesznie na ekranie przed jego oczami.

- No wiesz, Kimberly. Na chrzciny.

- Aa, Kimberly. - Klik, klik, klik. - Założyłem jej rachunek w funduszu powierniczym.

Dostanie pieniądze, kiedy skończy osiemnaście lat.

- Och! - Typowe dla Kirka: kochający wujek dba o finansową przyszłość swojej

chrześniaczki.

- Dlaczego pytasz?

- Po prostu. Byłam ciekawa - powiedziałam niedbale, zastanawiając się, jak teraz

poruszyć temat bileciku. Czy będzie jakikolwiek bilecik? Oczywiście. Od wujka Kirka. I cioci

Angeli. Tylko że nie było żadnej cioci Angeli. Przynajmniej na razie. - To co, widzimy się

dziś wieczorem? - szybko zmieniłam temat, zanim Kirk mógł poczuć się tak niezręcznie, jak

ja.

- Dziś wieczorem? - zdziwił się. - Posłuchaj, Angie, nie będzie żadnego spotkania,

jeśli nie skończę programu, nad którym właśnie pracuję...

- Dobrze już, dobrze - uspokoiłam. O rany, najwyraźniej zadzwoniłam w złym

momencie.

- Zadzwonię do ciebie później - powiedział. Klik. Tak, ja też cię kocham.

Po rozmowie z Kirkiem było dla mnie jasne, że będę musiała kupić małej Kimberly

prezent. Bardzo tani prezent, sądząc po przerażającej kolumnie cyferek naszkicowanej przed

chwilą w notesie. Co gorsza, nie miałam pojęcia, czego mogłoby chcieć dziesięciomiesięczne

dziecko.

Do tej pory zaopatrywałam Trący i Timmy’ego w pistolety na wodę, hałaśliwe

bębenki i serpentyny w sprayu, ale nigdy jeszcze nie kupowałam niczego dla niemowlaka.

Chodziłam po sklepie, patrząc na niekończące się rzędy lalek, ciężarówek, pozytywek,

książeczek i pluszowych zwierzątek. Nie miałam pojęcia, od czego zacząć. Wprawdzie był

dopiero lipiec, ale chciałam mieć już wszystko za sobą.

- W czym mogę pomóc? - usłyszałam miękki głos. Odwróciłam się i ujrzałam małą

postać o chłopięcej figurze, w ogrodniczkach i pasiastej bluzce. Wyglądała jak przerośnięta

Pippi Langstrumpf.

- Szukam prezentu dla dziesięciomiesięcznej dziewczynki.

- To wspaniały wiek - powiedziała z błyskiem w niebieskich oczach.

Będę musiała uwierzyć jej na słowo, pomyślałam, idąc za nią do półki z lalkami.

- Lalka to zawsze dobry wybór - powiedziała, biorąc do ręki monstrum o gumowej

twarzy w różowej sukience.

Od razu się najeżyłam. Nie chciałam być odpowiedzialna za kształtowanie tego

dziecka na obraz i podobieństwo jego matki, bo czyż nie temu służą lalki? Nie byłam żadną

wojującą feministką ani niczym podobnym, ale tyle to nawet ja wiedziałam.

- Wolałabym coś innego... - odpowiedziałam dyplomatycznie.

- Wszystkie dzieci uwielbiają klocki - powiedziała Pippi, prowadząc mnie w kierunku

góry klocków w żywych kolorach, z wymalowanymi literami alfabetu. - Te spełniają również

rolę edukacyjną.

Nagle przypomniałam sobie przechwałki Kirka o wybitnych zdolnościach jego

siostrzenicy. Na pewno więc zna już alfabet, nie? Czy nie jest to pierwsza rzecz, jakiej uczy

się dziecko? Nie miałam o tym pojęcia...

- Och, to bardzo mądre dziecko - powiedziałam wreszcie, dochodząc do wniosku, że

lepiej dmuchać na zimne. Nie chciałam obrazić Stevensów, nie doceniając ich latorośli. -

Jestem pewna, że zna już literki.

- Naprawdę? - - posłała mi promienny uśmiech, który odwzajemniłam.

- No to może kształty. Czy zna już kształty? - Wzięła z półki układankę z wyciętymi

kółkami i kwadratami.

Kto by nie rozpoznawał kształtów! Czy nie była to umiejętność, z którą każdy się

rodzi?

- Oczywiście - oburzyłam się, jakby Pippi w jakiś sposób obraziła inteligencję mojej

siostrzenicy.

- To chyba nadzwyczajne dziecko - Pippi uśmiechnęła się do mnie.

Też się do niej uśmiechnęłam. Byłam pewna, że Kimberly była wybitna, tak jak Kirk.

- Myślę, że w jej przypadku mogłybyśmy poszukać czegoś bardziej zaawansowanego.

- Mamy dziecięcy komputerek. Zazwyczaj polecam go dla starszych dzieci, ale jest to

sprzęt na tyle rozwojowy, że może rosnąć razem z dzieckiem...

Wreszcie coś fajnego, pomyślałam, patrząc na błyszczący plastikowy monitor i małą

klawiaturkę. Coś idealnego dla siostrzenicy Kirka. Wyobraziłam sobie wujka Kirka

wprowadzającego małą Kimberly w tajniki windowsów. Wtedy wzrok mój padł na cenę -

159,99? Czy oni powariowali? Tajniki windowsów mogły chyba jednak zaczekać, aż fundusz

zacznie przynosić dochody...

- A czy mają państwo coś nieco tańszego?

Kobieta spojrzała na mnie i mogłabym przysiąc, że widzę w jej oczach wstręt. Jakbym

chciała okraść Microsoft.

Zauważyłam malutką farmę ze zwierzętami rozstawioną na pobliskim stole,

wyposażoną w krowy, kury i małe narzędzia farmerskie.

- Jakie ładne - powiedziałam.

- Tak, to jedna z najlepiej sprzedających się zabawek - uśmiechnęła się, kiedy

zaczęłam oglądać maleńką motykę. - Oczywiście polecamy ją dla dzieci powyżej trzeciego

roku życia, z uwagi na ryzyko zadławienia.

- Zadławienia?

- Tak, maluchy uwielbiają wkładać wszystko do buzi. Przyglądałam się miniaturowej

motyczce, wyobrażając ją sobie w maciupkich łapkach maleńkiego dziecka, które wkłada ją

do jeszcze mniejszej buzi.

- Taaak, nie chcielibyśmy żadnej rodzinnej tragedii - odpowiedziałam z nerwowym

chichotem.

Pippi też się zaśmiała, ale jakby z wysiłkiem. Najwyraźniej zaczęłam już działać jej na

nerwy.

Tym gorzej dla niej. Nie mówiłyśmy przecież o byle jakim dziecku, ale o siostrzenicy

Kirka. Musiałam znaleźć coś szczególnego. Coś, co będzie świadczyło o tym, że rzeczywiście

się postarałam. Coś, co pokaże, że jestem Tą Dziewczyną Kirka... i że zamierzam zostać.

Ale kiedy Pippi pokazała mi już układanki (kojarzyły mi się ze starszymi ludźmi, a nie

z dziećmi), pluszowe zwierzątka (nuuuda), pozytywki (czy ktokolwiek lubi takie głupoty?),

porcelanowy serwis do herbaty (a ryzyko tłuczonego szkła?), zdałam sobie sprawę, że w

całym tym sklepie nie ma nic w kategorii „do dwudziestu pięciu dolarów”, co zapewniłoby

rodzinę Kirka, że byłam nie tylko Tą Dziewczyną, ale również roztropną i idealną matką

przyszłego potomstwa Kirka.

- Przepraszam na chwilkę - powiedziałam wreszcie, myśląc o jedynej roztropnej

osobie, na której pomoc mogłam liczyć w podjęciu tej życiowej decyzji. O mojej matce.

Korzystając z nadarzającej się okazji, Pippi błyskawicznie zniknęła. Zaszyłam się

pomiędzy półkami z zabawkami pluszowymi i wyciągnęłam komórkę.

- Mamo, to ja.

- Angela? Ledwo cię słyszę, chyba nie dzwonisz znowu z tej komórki?

Moja matka utrzymywała, że nigdy mnie nie słyszy przez komórkę - myślę, że chciała

mnie w ten sposób zniechęcić do korzystania z niej. Przy każdej okazji przypominała mi o

wujku Gino, który zmarł na raka mózgu. Jego przedwczesną śmierć przypisywała jego

miłości do telefonii komórkowej, którą popierał z tak wielkim zaangażowaniem, że

zrezygnował z linii stacjonarnej. Oczywiście nigdy nie pomyślała o tym, że przez całe swoje

dorosłe życie pracował przy usuwaniu azbestu.

- Posłuchaj, mamo, jestem w sklepie z zabawkami i nie wiem...

- Angela, nie kupuj już zabawek Timmy’emu i Tracy. Twój brat już ledwo może się

ruszyć w tym zagraconym mieszkaniu. Gdyby Miranda miała odrobinę rozumu, oddałaby

część starszych rzeczy dla biednych, ale oczywiście nie słucha niczego, co do niej mówię...

- Mamo, nie kupuję nic dla Timmy’ego i Tracy, szukam czegoś dla Kimberly,

siostrzenicy Kirka.

To ją przystopowało.

- A po co?

- Na chrzciny, mamo. Kirk zaprosił mnie na chrzciny - powiedziałam, jakby nie było

to nic wielkiego i jakby mógł to zrobić bez jej uwag kilka dni temu.

Jednak mama nie kupiła tego.

- Teraz cię zaprasza? Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej?

Westchnęłam.

- Mamo, proszę cię, czy możesz mi teraz pomóc? Nie mam pojęcia, co kupić

dziecku...

- Czy to nie on powinien kupować prezent?

Nie wiedziałam, co powiedzieć, żeby Kirk jeszcze bardziej nie podpadł mojej mamie.

Ona, rzecz jasna, uważała, że powinniśmy dać prezent razem.

- On daje prezent, mamo. Pieniądze. Tylko... poprosił mnie, żebym kupiła coś jeszcze.

Coś, co dziecko może rozpakować - skłamałam, starając się, żeby moja samotna misja

sprawiała wrażenie wspólnego przedsięwzięcia.

- Pieniądze? I to ma być prezent od ojca chrzestnego? Westchnęłam.

- Mamo, dlatego właśnie jestem w sklepie z zabawkami. Szukam jeszcze jednego

prezentu... od nas obojga.

- No, jeżeli Kirk jest ojcem chrzestnym, to czy nie powinien kupić krzyżyka?

Mówiłaś, że to chrzciny, nie? Jakie korzyści duchowe mogą przynieść pieniądze albo

zabawki? Ja nie wiem, Angela, ale ten facet...

- Mamo, proszę cię, nie teraz. Kirk otworzył dla niej fundusz. Wiesz, żeby zapewnić

jej przyszłość.

- Dalej jednak uważam, że ktoś powinien kupić krzyżyk. Takie jest zadanie rodziców

chrzestnych.

- Chyba Kayla kupuje krzyżyk - powiedziałam wreszcie.

- Kto?

- Kayla. Siostra Kirka. Ona będzie matką chrzestną. Szansę, że siostra Kirka kupi

krzyżyk, były raczej nikłe. Nie miałam zamiaru mówić o tym mojej mamie. Kayla była czymś

w rodzaju czarnej owcy w rodzinie, bo zrezygnowała ze studiów licencjackich na

Uniwersytecie Chicago (wydział sztuk pięknych), choć do ich ukończenia brakowało jej

zaledwie kilku zaliczeń. Co gorsza, należała do grupy niezależnych artystów fotografików i

razem z kolegami pozowała do zbiorowego aktu, który teraz wisi na wystawie w Smithsonian.

- No to już nie wiem, co ci poradzić - powiedziała.

- A co myślisz o lalce? - Monstrum z gumową twarzą wydało mi się nagle nie takie

złe. No i kosztowało jedynie 24,95.

- O czym? Angela, zupełnie cię nie słyszę przez tę komórkę. Naprawdę nie wiem,

dlaczego jej używasz. Wiesz” twój wujek Gino, świeć Panie nad jego duszą...

Tego już nie wytrzymałam. Wrzasnęłam coś do słuchawki. I wtedy usłyszałam ryk.

Nie. Nie swój, ale jakiegoś ledwo chodzącego malca, który zapędził się w pobliże. Chyba

myślał, że moja furia skierowana była przeciw niemu.

- Mamo, muszę kończyć - powiedziałam, a dzieciak zawył jeszcze głośniej. Jakaś

kobieta (sądząc po surowym spojrzeniu - matka) zbliżyła się i przykucnęła, żeby go

pocieszyć. - Zadzwonię do ciebie później...

- Co? Nic nie słyszę...

- Zadzwonię później! - wrzasnęłam, ściągając na siebie kolejne złe spojrzenie matki

przeżywającego traumę malucha.

I wtedy mój wzrok padł na plastikową kasę sklepową. Wcisnęłam kilka malutkich

klawiszy. W górnym okienku \ przy akompaniamencie dzwonków i brzęczyków pojawiły się

cyferki. Idealne. Fundusz powierniczy. Kasa. Teraz dopiero było to wspólne przedsięwzięcie,

pomyślałam. Zerknęłam na cenę: 39,99, i prawie jęknęłam. Wtedy w mojej alejce pokazała

się gniewna matka z przestraszonym dzieckiem.

Musiałam się stamtąd wydostać. Wzięłam kasę. W końcu kosztowała tylko piętnaście

dolarów więcej, niż planowałam wydać. Czymże było te piętnaście dolarów wobec mojej

przyszłości?

Zaniosłam zabawkę do kasy, gdzie stała teraz Pippi.

- Wezmę to - powiedziałam i szybko podałam jej kartę. Bałam się, że roztoczy przede

mną wizje potencjalnych zagrożeń, jakie mój zakup mógł przynieść małej Kimberly. Poza

tym było już piętnaście po drugiej. Od piętnastu minut powinnam być w pracy.

- Czy zapakować na prezent? - zapytała słodko Pippi.

- Tak, poproszę - odpowiedziałam z ulgą.

Czekałam (dość niecierpliwie), a ona zaginała papier, cięła wstążkę i przyklejała skocz

z maestrią, którą niechętnie podziwiałam. Potem wesoło wybiła coś na swojej kasie i

oznajmiła:

- Pięćdziesiąt dwa dolary, czterdzieści dziewięć centów. Omal się nie udławiłam.

- Ale przecież na karteczce była cena trzydzieści dziewięć, dziewięćdziesiąt

dziewięć... - zaprotestowałam.

- Siedem dolarów kosztują baterie. Nie są wliczone w cenę. I pięć pięćdziesiąt za

opakowanie.

Podałam swoją kartę.

No cóż, to przecież naprawdę nie tak dużo, prawda? W końcu kupowałam prezent dla

chrześniaczki Kirka.

Po przyjściu do pracy przeliczyłam wydatki. Zrobiłam to trzy razy - z czystego

niedowierzania. Wyszło 431,94. Całkiem sporo inwestowałam w związek z Kirkiem,

przynajmniej finansowo. A kiedy przed wyjściem z Lee & Laurie zadzwoniłam, żeby mu

powiedzieć, że do niego jadę, zdałam sobie sprawę, że moja inwestycja wcale nie przynosiła

zysków.

- Czy nie moglibyśmy spotkać się jutro? - zapytał.

- Jutro? - Spojrzałam na wypchaną torbę pod biurkiem (tak, mimo moich zdobycznych

przestrzeni w szafie, wciąż musiałam się przepakowywać). Miałam ze sobą tę głupią torbę już

drugi dzień, bo wczoraj też Kirk w ostatniej chwili stwierdził, że jednak nie zdąży.

- Właśnie wpadłem na lepszy pomysł tego programu dla Norwood, nad którym

pracuję. Chciałbym sprawdzić, czy uda mi się to poprawie.

Westchnęłam. Czyż mogłam stawać na przeszkodzie ambicjom mojego chłopaka? W

końcu jeżeli mamy do czegoś dojść, ktoś w tym związku musi zarabiać pieniądze, prawda?

Na pewno nie będę to ja, pomyślałam, zerkając na prezent również wtłoczony pod biurko.

- No dobra - powiedziałam niechętnie. A ponieważ nie byłam jeszcze gotowa do

konfrontacji z moimi koleżankami, które łowiły każde słowo naszej rozmowy, udając, że są

pochłonięte czytaniem czasopism, dodałam: - Wiesz, kupiłam dziś prezent dla Kimberly.

- Naprawdę? Nie musiałaś tego robić - powiedział Kirk obojętnym tonem. - W mojej

rodzinie nie daje się zbyt wielu prezentów...

Nie daje się prezentów? Co to za ludzie, którzy nie dają prezentów? Zwłaszcza na

chrzciny. No bo przecież niecodziennie dziecko zostaje uznane przez Boga.

Jezu, zaczynałam mówić, jak moja matka.

- Ach, przypomniałaś mi o czymś - dodał Kirk. - Musisz szybko zarezerwować sobie

bilet, jeżeli chcemy lecieć tym samym lotem.

- Myślałam, że ty miałeś to zrobić...

- Mój zarezerwowałem już dawno.

Zanim zaprosiłeś mnie, pomyślałam ze smutkiem.

- Zaczekaj chwilę, podam ci dane lotu.

Kiedy czekałam ze słuchawką przy uchu, dotarło do mnie coś, co mnie dobiło.

Przecież będę musiała zapłacić za ten bilet. Moją kartą. Dotarło to do mnie dopiero teraz,

ponieważ w naszym związku z reguły Kirk bez słowa płacił za większość rzeczy. Jakimś

dziwnym sposobem ten obrót spraw uświadomił mi, jak bardzo nie jesteśmy małżeństwem...

- Może lepiej ty zarezerwuj - spróbowałam jeszcze raz. Tak będzie najlepiej. Kirk

dzwoni - Kirk płaci. Żadnych pytań.

- Angie, mam teraz inne rzeczy na głowie. Będę nad tym programem siedział przez

całą noc i prawdopodobnie większość dnia. A ty przecież masz pół dnia wolnego!

Specjalnością Kirka było uświadamianie mi, jak puste były moje dni.

- No dobrze, zrobię to - powiedziałam wreszcie.

- Jezu, jeżeli to dla ciebie problem, to przecież nie musisz jechać...

Nie muszę jechać? Co to w ogóle znaczy?

- Myślałam, że chcesz, żebym pojechała... Westchnął.

- Angela, czy ty zawsze musisz robić aferę?

Aferę? Miałam poznać jego rodziców! Stawałam w obliczu poważnego długu! To

oczywiście nie był problem Kirka, czyż nie? Nie mogłam od niego oczekiwać, że go

rozwiąże. Ale nagle poczułam się przeraźliwie samotna.

- Nieważne, zadzwonię później. - Odłożyłam słuchawkę i odwróciłam się, aby

spojrzeć w oczy Komitetowi, który nawet nie próbował ukryć swojego zainteresowania.

- Problemy? - spytała Doreen.

- Nie, wszystko w porządku.

- Ale wciąż jedziesz, co? - spytała Michelle, jak gdyby podejrzewała, że swoim

wybuchem udaremniłam cały trud włożony w intrygę.

- No pewnie, że jadę - odpowiedziałam. - Muszę tylko zarezerwować sobie bilet -

powiedziałam, biorąc do ręki notes, w którym zanotowałam wszystkie dane.

Uwaga: Ten słoik nie jest zabawką! Trzymać poza zasięgiem dzieci

Następnego dnia wstałam z trudem i powlokłam się do studia.

Potańczyłam trochę przed kamerą.

Kiedy świecący napis „nagranie” zgasł i rodzice pospieszyli po swoje słodkie, teraz

jeszcze bardziej rozbrykane pociechy, zgarnęłam ręcznik i podążyłam w kierunku maleńkiej

przebieralni, którą zmuszona byłam dzielić z Colinem. Rena z nieznanych przyczyn

koniecznie musiała mieć własne biuro. Zwykle nie stanowiło to problemu, ponieważ na ogół

byłam tam pierwsza. Colin zostawał na posterunku, żeby porozmawiać z rodzicami i

pochwalić po kolei każde dziecko. Po prostu to lubił. Podejrzewam nawet, że trochę

przeżywał koniec każdego sześciotygodniowego turnusu, kiedy dzieci dostawały swoje

„dyplomy fitnessu” wraz z oficjalną koszulką „Rośnij zdrowo” i odchodziły od nas,

zastępowane przez grupę kolejnych zapaleńców.

Ale dzisiaj jakoś nie miałam szczęścia.

- Angela, Colin - usłyszałam głos Reny, która próbowała właśnie uwolnić się od

jakiejś szczególnie natarczywej matki opisującej jej szczegółowo niezwykłe zdolności jej

dziecka. - Bądźcie za pięć minut w moim biurze.

A niech to! Prysznic będzie musiał poczekać, aż wrócę do domu. Mój żołądek

zaburczał żałośnie, kiedy zdałam sobie sprawę, że prawdopodobnie nie opuszczę studia przez

najbliższe czterdzieści pięć minut, a może nawet godzinę. Rena wzywała nas do siebie po

zajęciach, kiedy miała jakieś „rewelacyjne” pomysły na nowy scenariusz i czuła palącą

potrzebę nie tylko omówienia ich z nami, ale możliwie od razu ułożenia nowej choreografii.

Musiałam pogodzić się z losem. Włożyłam adidasy i popijając wodę z butelki w nadziei, że

oszukam głód, poszłam w kierunku jej biura.

Colin już tam był. Rozsiadł się wygodnie za biurkiem Reny. Ona sama siedziała na

swoim obrotowym krześle z nogami skrzyżowanymi po turecku - była to jej ulubiona

pozycja. Szybko omiotłam wzrokiem biurko w poszukiwaniu pliku zabazgranych kartek,

które nieodłącznie towarzyszyły tego rodzaju spotkaniom, ale poza zwykłym bałaganem oraz

puszką napoju V8, który - sądząc po kościstej sylwetce Reny - był jedynym pożywieniem,

jakie przyjmowała, niczego nie udało mi się dostrzec.

Kiedy zobaczyła mnie w drzwiach, podniosła się i kiwnęła ponaglająco.

- Wchodź i siadaj! - Wskazała mi jedyne wolne siedzenie w tym niewielkim pokoju.

Był nim pomarańczowy worek, na którym Rena sadzała potencjalnych kandydatów do

swojego show. - Właśnie mówiłam Colinowi o świetnych wiadomościach.

- Tak? - spytałam, przygotowując się na kolejny fantastyczny pomysł, którym będzie

nas torturować. Ale nie miałam racji.

- Jedna z sieci telewizyjnych chce kupić nasz show - powiedziała Rena, a jej drobne,

ostre rysy pojaśniały szczęściem.

Były to słowa, które każdy ambitny aktor pragnął usłyszeć. W końcu, mimo uznania,

jakie „Rośnij zdrowo” zdobyło wśród rodziców, był to program emitowany jedynie przez

kablówkę. Nagle w wyobraźni zobaczyłam siebie i Colina (w żółto-niebieskich trykotach,

oczywiście) na wszystkich pudełkach z płatkami śniadaniowymi obok haseł propagujących

zdrowy styl życia. Zerknęłam na Colina i natychmiast się uspokoiłam na widok pełnego

szczęścia uśmiechu na jego ustach. Spotkaliśmy się wzrokiem, a on uniósł brwi, jakby chciał

powiedzieć: To wszystko, o czym zawsze marzyliśmy.

- Jaki to kanał? - usłyszałam pytanie Colina i poczułam ulgę. Nie byłam w tym

wszystkim sama. Colin zadawał właściwe pytania, a ja, szczerze mówiąc, trzęsłam się ze

strachu.

- Niestety, nie mogę tego zdradzić. - Rena zaplotła żylaste dłonie wokół kolana. - To

wiadomość nieoficjalna. Sieć przygląda się bieżącym programom. Prosili też o możliwość

obejrzenia kilku kaset...

Odetchnęłam z ulgą. Mój przyszły los nie rozstrzygnie się jeszcze dzisiaj. Nie byłam

całkiem pewna, czy chcę robić karierę w stylu Wielkiego Ptaka z Ulicy Sezamkowej.

Po podróży metrem i autobusem wzięłam się w garść na tyle, żeby zadzwonić do

Kirka z komórki. Niepokoiły mnie wątpliwości - mimo że Colin przekonywał mnie, że

zmiana jest wyjątkowo korzystna dla nas i naszej kariery.

- Hej - powiedział Kirk. - Co jest?

Słysząc jego wesoły głos, poczułam się pewniej.

- Jedna z ogólnokrajowych sieci telewizyjnych chce kupić „Rośnij zdrowo” -

wyrzuciłam z siebie.

W ciszy, jaka zapadła, wyobrażałam sobie wszystkie możliwe odpowiedzi -

pogardliwe prychnięcie, zdziwiony śmiech, kilka ciętych uwag na temat spędzenia reszty

życia w żółtym trykocie. Przyznaję, że zaskoczyła mnie jego reakcja.

- To wspaniale! Kluseczko, tak się cieszę. Hej, chyba musimy jakoś to uczcić. Czy

zarezerwować stolik w Blue Water Grill?

Może to właśnie dzięki nazwie restauracji, w której Kirk zwykł świętować naprawdę

wyjątkowe okazje, na przykład kiedy zdobył pierwszego klienta, zdałam sobie sprawę ze

znaczenia mojej nowiny. Bo nagle poczułam się równie podekscytowana jak on. Uwierzyłam,

że moja kariera aktorska wreszcie zacznie się rozwijać.

Powściągając radość, zaproponowałam, żebyśmy poszli świętować do Jimmy Chen’s,

chińskiej restauracji znajdującej się o kilka przecznic od domu Kirka. Często, kiedy dopadał

nas głód, chodziliśmy tam na kurczaka z imbirem i wieprzowinę lo mein. W końcu kontrakt

nie był jeszcze podpisany. Nic jeszcze nie zostało ustalone.

Ale kiedy wieczorem tego samego dnia siedziałam nad talerzem kurczaka z imbirem,

a Kirk napełniał mój kieliszek winem - zwykle nie piliśmy tu wina, ale przecież

świętowaliśmy - poczułam, że moje życie nabrało głębszego sensu. Jednak jak wielki był to

sens, zorientowałam się chwilę później, kiedy Kirk spojrzał na mnie radośnie znad talerza i

powiedział:

- Wszystko zaczyna się kleić. Jak tylko złożę moją ofertę w Norwood, mogę zyskać

największego klienta, którego moja firma potrzebuje, żeby się odbić. A jeśli ty, Kluseczko,

dostaniesz ten kontrakt, może to oznaczać spore pieniądze.

- Właśnie - przytaknęłam, bo w obliczu moich ostatnich wydatków spore pieniądze

były tym, co bardzo by mi się przydało.

Wtedy Kirk spojrzał na mnie dziwnie nieśmiało.

- Przy stałych godzinach i w ogóle - odchrząknął - myślę, że to nie byłaby zła praca,

kiedy ktoś... myśli o założeniu rodziny - mówiąc to, zaczerwienił się, a do mnie dotarło, że

nie myślał wcale o jakiejś tam rodzinie, ale o naszej rodzinie. A ze sposobu, w jaki na mnie

patrzył, widać było, że gotów był w każdej chwili rozpocząć starania o pierwsze dziecko.

Powinnam skakać z radości. Zamiast tego czułam się... przerażona. Prawdopodobnie

dlatego kolejnego wieczoru znalazłam się w mieszkaniu Grace.

Ssałam nerwowo kostki lodu z margarity, którą uraczyła mnie Grace, kiedy tylko

weszłam (cały napój wysączyłam już, opowiadając jej o zebraniu w „Rośnij zdrowo”). Nie

byłam już taka pewna swego. Wszystko za sprawą Grace. I Justina, który nie wyraził poparcia

dla nowego kroku w karierze, kiedy mu wszystko wczoraj opowiedziałam. Ale przecież Justin

nigdy nie aprobował mojego udziału w „Rośnij zdrowo”.

- Nie musisz podpisywać tego kontraktu, Angie - mówiła teraz Grace, przyglądając się

mojej pustej już szklance i siadając na sofie naprzeciwko mnie. - Może to znak, że powinnaś

pójść naprzód. Przecież kilka miesięcy temu sama mówiłaś mi, że tęsknisz za jakąś dobrą rolą

i że zaczniesz znów chodzić na przesłuchania.

- Nikt nie tęskni za przesłuchaniami, Grace. To tak, jakbyś tęskniła za bólem zębów.

No bo czy któryś aktor lubi godzinami studiować motywacje postaci, analizować znaczenie

najmniejszego gestu tylko po to, żeby stanąć przed reżyserem i usłyszeć, że ma brwi o ćwierć

cala za szerokie i dlatego nie dostanie tej roli? (Naprawdę mi się tak zdarzyło. Od tego czasu

robię regulację woskiem).

- Angie, mam na myśli aktorstwo. Sama mi mówiłaś, że idziesz do „Rośnij zdrowo”

tylko na chwilę. Chciałaś zdobyć doświadczenie telewizyjne. A to już trwa ponad pół roku.

Może powinnaś znowu zacząć się gdzieś pokazywać.

- Kirk uważa, że to będzie dla mnie dobre posunięcie - powiedziałam. - A nawet kiedy

w piątek wieczorem rozmawialiśmy przy kolacji, zaczął mówić o tym, jak... jak dobrze

byłoby... gdybyśmy... mieli dzieci...

- Ooo! - Grace otworzyła szeroko oczy. - Zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, co? Nie

sądziłam, że Kirk jest gotowy do małżeństwa.

- Oczywiście, że jest - powiedziałam obronnym tonem.

- Pytanie - Grace wstała i podniosła moją pustą szklankę - czy ty jesteś gotowa.

Kiedy Grace udała się do kuchni napełnić nasze szklanki, uznałam stanowczo, że

jestem gotowa. Mam trzydzieści jeden lat. Właściwie prawie mieszkam razem z uroczym,

ambitnym mężczyzną. Mężczyzną, który chce być ojcem moich dzieci.

O Boże, dzieci! Czy ja w ogóle chcę mieć dzieci? Czy w ogóle myślałam o dzieciach?

O tak, oczywiście. Myślałam o nich codziennie rano przez co najmniej pół godziny.

Naturalnie, po półgodzinie mogłam spokojnie wrócić do domu i zostawić wspomniane dzieci

ich rodzicom. Natomiast, gdybym miała własne...

- Dobrze się czujesz? - zapytała Grace zakłopotana, przynosząc nowe drinki.

- Świetnie - odpowiedziałam, nieco za szybko. Miałam być szczęśliwa. Szczęśliwa.

Szczęśliwa. Szczęśliwa. - Jestem po prostu... zmęczona - powiedziałam w końcu, uciekając

wzrokiem.

- Mam coś, co cię ożywi - powiedziała, stawiając drinki na stole i znikając za

drzwiami sypialni.

Wróciła z dużą reklamówką przepełnioną ciuchami i postawiła ją przede mną na

podłodze.

- Zrobiłam małą czystkę w szafie. Możesz sobie wybrać to, co na ciebie pasuje.

Zazwyczaj widok markowych ciuchów od Grace bardzo mnie cieszył. Ale nie tym

razem. Było ich zbyt wiele, a to wzbudziło moje podejrzenia. Bo Grace wyrzucała takie masy

ubrań tylko wtedy, kiedy chciała wymazać coś - a konkretnie kogoś - z pamięci.

- Co jest grane, Grace? - spytałam. Byłam pełna obaw o nią.

- Nic - teraz ona uciekała przed moim spojrzeniem. Nagle dotarł do mnie fakt, że

zastałam ją dziś wieczorem samą w domu. To było niezwykłe. Gdzie był Drew? Rzuciłam

szybkie spojrzenie na piękny mosiężny wieszak przy drzwiach, na którym od zeszłej zimy

wisiał kaszmirowy płaszcz Drew. Wieszak był pusty.

- Gdzie jest Drew? Wytrzymała moje spojrzenie.

- Nie mam pojęcia. I nic mnie to nie obchodzi.

- Grace!

- Nie zaczynaj - ostrzegła mnie.

- Nie zaczynaj? - Zdenerwowałam się.

Przecież Drew był najlepszym facetem, jaki kiedykolwiek trafił się Grace. Nie to,

żeby nie miała zawsze wspaniałych facetów - po prostu nigdy nie była z nikim tak długo jak z

Drew. Już myślałam, że może tym razem wreszcie znalazła tego właściwego.

- Myślałam, że wychodzisz za mąż! - wybuchłam. - Że obie, ty i ja, razem zrobimy ten

krok.

Słysząc to, prychnęła. Nie żartuję: prychnęła. Potem wzruszyła ramionami i spojrzała

mi prosto w oczy.

- On nie był tym właściwym.

- Ale skąd o tym wiesz? - zapytałam i przypomniało mi to o własnych wątpliwościach.

- Kobieta po prostu to wie - odpowiedziała mi z prostotą.

To zdanie dźwięczało mi w głowie przez całą drogę do domu, tym bardziej że Grace

odmówiła ujawnienia szczegółów zerwania. Koncentrowała się w zamian na stosie ubrań, z

których wyciągnęła jedyne rzeczy, mogące być dla mnie dobre: dwie bluzki, które nie

zdeformowały się nadmiernie pod naporem jej obfitych piersi, oraz spodnie, które w praniu

skróciły się o dwa cale. Jednakże moje nowe nabytki nie potrafiły wybić mi z głowy jej słów,

szczególnie że niedługo potem praktycznie wypchnęła mnie za drzwi, po raz kolejny

powtarzając, że nie ma o czym mówić. Nie ma o czym?

- Angie, to fantastycznie! - wykrzyknął następnego ranka Colin, kiedy

zrelacjonowałam mu rozmowę z Kirkiem. Oboje przebrani w nasze sportowe ciuchy

czekaliśmy, aż Rena skończy rozmawiać przez telefon i zacznie się nagranie.

- No - odpowiedziałam z uśmiechem, pierwszy raz od kolacji z Kirkiem czując poryw

ekscytacji.

Nie mogłam się powstrzymać, bo Colin uśmiechał się do mnie tak, jakby właśnie

zaproponowano mi główną rolę obok Mela Gibsona. Tymczasem ja miałam wrażenie, że

złapałam się w pułapkę. Dlaczego?

- No cóż, to chyba oznacza, że nie będziesz matką moich dzieci - zażartował Colin,

nawiązując do naszego paktu, który zawarliśmy któregoś dnia przy śniadaniu.

Colin rozpaczał wówczas, że w całej gejowskiej populacji w Nowym Jorku nigdy nie

znajdzie nikogo, kto pragnąłby mieć dzieci tak bardzo jak on. Wtedy wydawało się

bezpieczne zaproponowanie mu kilku jajeczek w razie, gdybym nie wyszła za mąż i nie miała

własnych dzieci.

W tym momencie w pokoju rozległ się przeraźliwy wrzask. Colin i ja ujrzeliśmy

naszych małych gimnastyków, którzy wbiegali do studia. Drobniutka rudowłosa dziewczynka

w purpurowym trykocie była oględnie mówiąc - bardzo niezadowolona.

Przyglądając się napiętej twarzyczce dziewczynki, która wyszarpywała się ze

stalowego uścisku matki, zastanawiałam się, co skłoniło mnie do złożenia Colinowi takiej

obietnicy. Czy będę w stanie obiecać Kirkowi, że urodzę mu dzieci?

- Nienawidzę cię - wyznała dziewczynka i, ku przerażeniu matki, rzuciła się na

podłogę w napadzie złości.

Wtedy z biura wyłoniła się Rena.

- Wszyscy na miejsca! - Klasnęła w ręce.

Patrzyłam na nią z podziwem. Błyskawicznie ogarnęła sytuację. Z gracją baletnicy i

zdecydowaniem podbiegła do matki. Widziałam, z jaką pewnością siebie przemówiła do niej

przyciszonym, lecz stanowczym głosem, gestem ręki wskazując na dziecko, które wiło się na

podłodze niczym w agonii. Byłam zdumiona szybkością, z jaką matka zgarnęła wciąż

krzyczącego dzieciaka i wyciągnęła go ze studia. W tym czasie Rena zwróciła się do

pozostałych dzieci, ustawiła je w porządne szeregi przede mną i Colinem i uśmiechnęła się,

jak gdyby nigdy nic.

- Możemy zaczynać?

Rozległ się początek naszej piosenki:

Nie bądź sową, rośnij zdrowo. Raz, dwa, licz. Z nami ćwicz.

Kiedy nasz półgodzinny blok dobiegł końca, cała lśniłam od potu. I nie miało to

żadnego związku z ćwiczeniami.

- To super, Angela! Naprawdę, mówię ci - zareagowała Michelle. - Jego przykrywka

jest już odkręcona. Nie zdziwiłabym się, gdyby kupił ci pierścionek zaraz, jak tylko wrócicie

do Nowego Jorku. Gdy tylko zobaczy, jak bardzo jego rodzina cię uwielbia.

- Ale jego rodzina lubiła Susan, jego poprzednią dziewczynę - odparowałam,

zastanawiając się, dlaczego nagle takie ważne stały się argumenty drugiej strony.

Michelle pokręciła głową, jakbym Wciąż nie łapała.

- Susan podważała przykrywkę. Czy ty w ogóle słuchałaś, co do ciebie mówiłam?

- Podważała pokrywkę? - spytała Roberta, wracając z łazienki. - O czym wy mówicie?

- No właśnie, też chciałabym to wiedzieć. Nie załapałam, Delgrosso - Doreen

włączyła się do rozmowy, odwracając się w krześle.

Poczułam się głupio. Do tej pory starałam się trzymać ten cały spisek zaręczynowy w

tajemnicy przed resztą Komitetu. Obawiałam się, że dziewczyny mogą uznać to wszystko za

wariactwo, tak jak ja na początku. Ale teraz, kiedy Michelle uważała swój mały plan za

uwieńczony sukcesem, nie wahała się wtajemniczyć w to również Doreen i Roberty.

- Angela, ja nie wiem... - Roberta spojrzała na mnie, jakby bała się o moją przyszłość.

Tak samo jak ja.

Zrobiło mi się niedobrze. I życzyłam sobie, by liczba telefonów nagle wzrosła,

żebyśmy mogły zakończyć tę rozmowę. Niestety, właśnie w okolicach czwartej zawsze

miałyśmy dziurę, jakby wszystkie naraz klientki o jednym czasie przestawały zajmować się

wyborem idealnych dla siebie ciuchów.

- Bardzo was przepraszam - potrząsnęła głową Michelle - ale mężczyzna nie

wyskakuje z rozmową o zakładaniu rodziny z kobietą, o której nie myśli poważnie.

Wszystkie moje wątpliwości powróciły.

- Roberta, czy ty, jak wychodziłaś za mąż, wiedziałaś, że chcesz mieć dzieci? -

zapytałam.

- Och, ja zawsze chciałam mieć dzieci. Chyba odkąd sama byłam dzieckiem -

odpowiedziała.

- A ja nigdy nie chciałam - powiedziała Doreen, krzywiąc się na samą myśl. - No i

kiedy mój były zaczął się o nie dopominać, już mnie tam nie było.

- Nie rozmawialiście o tym przed ślubem? - spytała Roberta z wyrzutem.

- Oczywiście, że rozmawialiśmy. Oboje zgodziliśmy się, że ich nie chcemy, ale po

ślubie on nagle zmienił zdanie. Widzicie, to właśnie cała instytucja małżeństwa - ciągnęła

Doreen z coraz większym zapałem. - To pułapka do tłamszenia kobiet. Myślicie, że dlaczego

wszyscy od rządu do speców od reklamy głoszą powszechnie mit „i-żyli-dłu-go-i-

szczęśliwie”? W końcu ktoś musi dbać o rozwój populacji. Więc postanowili robić kobietom

pranie mózgu, żeby przyjęły swoje biologiczne powołanie jako jedyne. Ale prawda jest taka,

że małżeństwo nie jest bajką z tymi wielkimi wartościami rodzinnymi, o której trąbią

wszyscy. To instytucja ustanowiona po to, żeby wyregulować kwestie rozmnażania.

- Ty wariatko. Ja jestem mężatką, a jakoś nie widać, żebym produkowała dzieci -

zaoponowała Michelle.

- Nie czekałabym za długo - odezwała się Roberta. - Wiesz, po trzydziestym piątym

roku życia płodność spada o połowę.

- O połowę? - Poczułam, że mam nowe zmartwienie. Boże, przecież to już za cztery

lata. Niby nie chciałam mieć dzieci teraz, ale jeżeli miałabym je kiedykolwiek mieć,

musiałam się sprężyć.

- Roberta, Angie ma dopiero trzydzieści jeden lat - powiedziała Michelle - i właśnie

dlatego powinna teraz wyjść za mąż. W ten sposób ona i Kirk po ślubie będą mieli trochę

czasu dla siebie, zanim pojawią się dzieci. Teraz - zwróciła się do mnie - zastanów się, o

czym marzysz.

- O czym marzę? - spytałam, wciąż myśląc o wyborze odpowiedniej ścieżki kariery.

- No, o jakim pierścionku zaręczynowym.

Jasne. Pierścionek zaręczynowy. Miałam wyjść za mąż. Miałam zostać żoną. I matką,

pomyślałam z dreszczem, przypominając sobie szczęśliwą twarz Kirka, kiedy wypowiadał

słowo „rodzina”. Kiedyś. Kiedyś zostanę matką. Ale pierwszeństwo ma kariera aktorska.

Jaka znowu kariera aktorska?

- Myślę, że musisz zacząć dawać mu wskazówki - podsunęła Michelle.

- Jakie wskazówki?

- Mówię o pierścionku - pokręciła głową, jakby miała do czynienia z idiotką.

- A skąd, u diabła, mam wiedzieć, jaki ma być pierścionek?

- Wszystkie moje lęki i frustracje sięgnęły zenitu. Michelle otworzyła szeroko oczy.

- Ty naprawdę potrzebujesz pomocy. Ale nie martw się. Zajmę się tobą. Pójdziemy do

Rudy’ego. To w Diamentowej Dzielnicy.

- Przecież nie mogę kupić pierścionka bez Kirka! - Zastanawiałam się, co jej odbiło.

Westchnęła ciężko.

- Nie pójdziemy kupować, tylko popatrzeć. Chyba nie chcesz, żeby Kirk wydał kupę

szmalu na brylant, który nie będzie ci się podobał.

Nagle przypomniałam sobie wisiorek w kształcie serca, który dostałam od Kirka na

naszą pierwszą rocznicę. Wzdrygnęłam się. Nienawidziłam serduszek. To na dodatek było

złote. Nigdy nie nosiłam złota. Kirk powinien o tym wiedzieć - wystarczająco często widział

mnie w srebrnej biżuterii. Może Michelle miała rację - Kirk najwyraźniej potrzebował jakichś

wskazówek.

Bo jeśli ja nie miałam pojęcia, czego chcę, to on tym bardziej. Nie miałam pojęcia, jak

ma wyglądać pierścionek. Ani jak ma wyglądać moje życie.

Kiedy spotkałam się z Michelle na rogu Czterdziestej 124 Siódmej Ulicy i Piątej Alei,

w tak zwanej Diamentowej Dzielnicy, byłam kompletnie zdezorientowana. Ze wszystkich

stron szyldy obiecywały niskie ceny, najpiękniejsze szlify, wielki wybór - czyli wszystko.

Nawet nie wiedziałam, od czego zacząć. Ba, nie byłam nawet pewna, czy w ogóle powinnam

zaczynać.

- Czuję się, jakbym zaręczała się za plecami Kirka - wyznałam Michelle.

Wyciągnęła papierosy i wręczyła mi jednego, nawet nie pytając, czy chcę (chciałam).

- Przestań się martwić. Tylko się trochę rozejrzymy. Rudy na pewno cię źle nie

pokieruje.

- Czy u niego Frank kupił twój pierścionek? - spytałam, zaciągając się zapamiętale,

podczas gdy mijałyśmy jedną skrzącą się witrynę za drugą.

- Oczywiście.

Dopaliłyśmy papierosy przed zniszczonymi metalowymi drzwiami, na wpół ukrytymi

za plakatem głoszącym „Brylanty to my”, następnie weszłyśmy w długi, ciemny korytarz.

Przeszły mnie ciarki.

- A w ogóle to kim jest ten Rudy?

- Kuzynem mojej matki - odparła Michelle.

Ciekawa byłam, jakie rzeczywiście łączyło ich pokrewieństwo. Matka Michelle

wydawała się bowiem spokrewniona z każdym Włochem mieszkającym od Brooklynu po

Manhattan. Agent nieruchomości, który sprzedał Michelle dom. Łowca głów, który

zwerbował ją do pracy w Lee & Laurie. Nawet ksiądz, który udzielał Frankiemu i Michelle

ślubu, był jakimś wujkiem czy kuzynem.

Ciemny korytarz kończył się kolejnymi drzwiami, za którymi ukazała się rzęsiście

oświetlona przestrzeń wypełniona szklanymi gablotami z biżuterią. Odetchnęłam z ulgą.

I wtedy zobaczyłam Rudy’ego. Miał z metr sześćdziesiąt wzrostu, był kompletnie łysy

i nosił świecącą koszulę, jakiej nie powstydziłby się John Travolta w „Gorączce sobotniej

nocy”. Ach, i jeszcze łańcuchy na szyi - grube i złote.

- Michelle, rybko, jak się masz?! - wykrzyknął, wstając ze stołka stojącego w głębi

sklepu. Przed nim, na szklanym blacie lady, w dużej marmurowej popielniczce dopalał się

papieros.

- Cześć, Rudy - powiedziała Michelle zalotnie.

Rudy wyszedł zza lady, uściskał ją, a następnie pocałował prosto w usta.

- Mój Boże, za każdym razem, kiedy cię widzę, jesteś piękniejsza! - zawołał,

zwalniając uścisk i patrząc jej w oczy.

- A co tam u Franka? Dobrze cię traktuje?

- To ty mi powiedz, Rudy. Był tu u ciebie ostatnio? Wiesz, zbliżają się moje

urodziny...

- To go tu przyślij, zajmę się nim. W końcu Rudy dobrze wie, co lubisz, rybko -

powiedział z mrugnięciem sugerującym, że wcale nie mówi o kolczykach.

- Angie Di Franco - Rudy Michelangelo - dokonała prezentacji Michelle.

- Och, jak rzeźbiarz - powiedziałam, uśmiechając się.

- Właśnie - odpowiedział, pokazując na kąt sklepu, gdzie stała gipsowa replika

słynnego „Dawida”, z szyją owiniętą łańcuchem przypominającym grubą linę. - Ale szczerze

ci powiem - ciągnął Rudy, podchodząc bliżej, tak że owiała mnie woń jego wody kolońskiej,

w której chyba musiał się wykąpać - że gdybym to ja wyrzeźbił tego młodzieńca, dodałbym

mu więcej rodzinnych klejnotów, jeśli wiesz, o czym mówię - zaśmiał się ochryple.

- Więc czym mogę dziś paniom służyć, co? Jakieś miłe bransoletki? Mam kilka

świetnych...

- Jesteśmy tu dziś dla Angie - przerwała mu Michelle, odwracając się w moją stronę z

uśmiechem. - Rozgląda się za pierścionkiem zaręczynowym.

- Czy to prawda? - Ponownie mi się przyjrzał, w świetle nowych informacji. - Moje

biedne serce! Kolejna piękna dziewczyna wypada z rynku!

- Rudy! - zabrzmiał dźwięczny śmiech Michelle. - Co powiedziałaby Vicky, gdyby

słyszała, co ty wygadujesz?

Położył rękę na piersi i otworzył szeroko oczy.

- Vicky to całe moje życie i dobrze o tym wiesz. - Położył na sercu lewą dłoń, całą w

pierścionkach. Jeden z nich przypominał obrączkę. - W przyszłym tygodniu upłyną

trzydzieści dwa lata naszego małżeństwa i nigdy ani przez minutę nie żałowałem, że się z nią

ożeniłem. Ani przez minutę! - zakrzyknął. - Ale jestem flirciarzem. Nic na to nie poradzę.

Moja Vicky wiedziała, w co się pakuje - zakończył z chichotem.

Muszę przyznać, że kiedy Rudy przedstawił się jako nieszkodliwy żonaty flirciarz, a

nie obleśny staruch, poczułam się lepiej. Mimo stroju rodem z „Gorączki sobotniej nocy”,

wyglądał na człowieka, któremu można zaufać. Ze swoją włoską urodą i małym krzaczastym

wąsikiem przypominał trochę mojego zmarłego wujka Gina.

Nagle, jakby rzeczywiście był jakimś kochającym wujkiem, odwrócił się do mnie i

spytał z powagą:

- To dobry facet?

Dopiero po chwili zorientowałam się, że chyba pyta o Kirka.

- Uhm, tak...

- Kirk to świetny facet, Rudy. Myślisz, że pozwoliłabym mojej przyjaciółce wyjść za

kogoś złego? - zapewniła Michelle, a ja zaczęłam się zastanawiać, skąd tak dobrze zna Kirka.

W końcu widziała go zaledwie kilka razy prawie dwa lata temu, kiedy instalował

oprogramowanie w Lee & Laurie.

- Tylko sprawdzam - powiedział Rudy, wznosząc i rozkładając dłonie. - Nie

chciałbym stracić takiej piękności dla jakiegoś wymoczka, nie? - zachichotał, podniósł

papierosa, który zdążył wypalić się do samego filtra i pociągnął jeszcze raz, zanim go zgasił. -

Chodźcie, pokażę wam, co mam.

Poprowadził nas do długiej gabloty na lewej ścianie, gdzie mieściło się więcej

pierścionków z brylantami, niż kiedykolwiek w życiu widziałam. Nagle dotarło do mnie, że

nigdy, przenigdy nie zastanawiałam się, jakim typem pierścionka chciałabym zaszczycić mój

serdeczny palec lewej ręki... na całe życie.

Mój Boże, to było coś poważnego. Miałam podjąć zobowiązanie. Wobec biżuterii.

- Czy coś ci się podoba? - zapytał Rudy.

Hm... taaak... mnóstwo rzeczy. Ale nic się do mnie nie uśmiechnęło. Nic, co

chciałabym nosić... na zawsze.

Spojrzałam na Michelle w nadziei, że może jej coś wpadło w oko. Tymczasem Rudy

usłużnie otworzył gablotę, żeby mogła przymierzyć największy brylant, jaki kiedykolwiek

widziałam.

- O rany, Rudy, żebym tak mogła jeszcze raz wyjść za mąż - powiedziała z

westchnieniem, wkładając monstrum na palec.

- Przecież zawsze jest dziesiąta rocznica - odpowiedział Rudy. - Przecież to już

niedługo, nie?

- Ugryzłbyś się w język - powiedziała Michelle z wyrzutem. - Nie jestem jeszcze taka

stara. To dopiero siedem lat. Powinieneś to pamiętać, w końcu byłeś na naszym ślubie.

- No pewnie, że pamiętam, dziewczynko. Byłaś najpiękniejszą panną młodą - tak

piękną jak moja Vicky. A ta - powiedział, patrząc na mnie - to dopiero będzie nokaut! Ale

najpierw musimy znaleźć dla niej idealny pierścionek.

Rudy wyciągnął z gabloty kolejną tackę.

- Szlif godny księżniczki - zaczął, podając mi brylant. Następnie rzucił parę zdań o

przejrzystości i kolorze. Nie zrozumiałam ani słowa.

- Przymierz go, kotku, nie ugryzie cię! - powiedział wreszcie z błyszczącymi oczami.

Przez moment wahałam się, potem wsunęłam go na palec. Początkowo zdumiała mnie

biel kamienia w stosunku do mojej skóry - nigdy wcześniej nie miałam na ręce brylantu. I

odkryłam, że mi się to podoba. Nawet bardzo...

Wiedziałam jednak - nie wiadomo dlaczego - że to nie jest ten pierścionek.

Zmierzyłam więc inny, i następny. I jeszcze następny. Wkrótce wpadłam na dobre i nagle

zrozumiałam, dlaczego Michelle tak nalegała na tę naszą wyprawę. Myślę, że przymierzyła co

najmniej tyle pierścionków co ja. Zdałam sobie sprawę, że mogę wpaść w nałóg Diamentowej

Dzielnicy.

I tak nie doszłam do trzeciej tacki.

- To jest to - westchnęłam z zachwytu na widok jednego z pierścionków. Bez wahania

wsunęłam go na palec.

- To wytworny pierścionek - powiedział Rudy, zerkając na mój wybór z satysfakcją. -

No i kamień pierwsza klasa. Prawie półtora karata, model Tiffany’ego - ciągnął. I nagle,

widząc moją zagubioną minę, wyjaśnił: - Taki szlif to klasyka.

Klasyka. Tak, to właśnie chciałabym nosić przez resztę mojego życia, stwierdziłam,

patrząc ponownie na pierścionek.

- Jesteś pewna, że właśnie ten? - spytała Michelle, kiedy wyciągnęłam przed siebie

rękę, żeby móc w pełni nacieszyć się jego wspaniałością. - Wygląda jakoś tak... zwyczajnie.

- Nieprawda - zaprotestowałam, wciąż gapiąc się na własną dłoń. - Jest... jest idealny.

- Ja myślę, że to miłość - powiedział Rudy, chichocząc. - Nic nie może się równać z

widokiem pięknej zakochanej kobiety - ciągnął, patrząc na mnie z jakąś niewinną sympatią,

mimo iż znałam go dopiero od pół godziny.

Pomyślałam, że był to właściwy moment, żeby zapytać dobrego starego Rudy’ego o

cenę.

- Dla ciebie? - spytał bez mrugnięcia okiem. - Tobie dam go za dziesięć tysięcy. -

Potem mrugnął. - Dziewięć, jeżeli to dobry facet.

No cóż, pomyślałam. Cena wydała mi się sensowna. Ale potem zdałam sobie sprawę,

że jako kobieta, która kiedyś wydała dwieście dolców na rzemykowe sandały (przeżyły jeden

sezon), nie jestem dobrym sędzią w tych sprawach. Może dziewięć tysięcy to rzeczywiście za

dużo jak na... biżuterię.

- Nie jestem pewna, co powie na to Kirk - wyznałam, zastanawiając się, czy on w

ogóle przewidział już ten wydatek. Bo on przecież planował wszystko, ten mój kompetentny

chłopak.

- Kochanie, kochanie - powiedział Rudy, delikatnie dotykając mojego policzka

szorstką dłonią. - Nieważne, czy on jest biedny jak Matka Teresa. Ten mężczyzna cię kocha.

Musi zrobić, co do niego należy.

Uśmiechnęłam się zawstydzona, patrząc na pierścionek. I znowu to poczułam.

Przeznaczony.

- Wiesz co? - Rudy wyciągnął spod lady notes i długopis. - Zapiszę ci tu wszystkie

dane o szlifie, przejrzystości i wadze, a ty się rozejrzysz, czy uda ci się znaleźć coś w lepszej

cenie. Wszystkie moje brylanty mają certyfikat - to będzie dobry zakup.

Poczułam się lepiej, mając w ręku kartkę, mimo że nawet nie rozumiałam, co te

wszystkie nabazgrane dane oznaczają. Ale Kirk zawsze lubił dokładnie wiedzieć, w co

inwestuje. Ja natomiast nie musiałam wiedzieć niczego więcej. To był pierścionek, jakiego

pragnęłam. Oczywiście w końcu musiałam go zdjąć. Zrobiłam to z ociąganiem.

Potem już tylko patrzyłam, jak Michelle wybiera bransoletkę, którą Rudy miał

podsunąć Frankiemu, kiedy tu wpadnie. Byłam zadowolona. Nie czułam się tak dobrze od

czasu, kiedy ta cała intryga zaręczynowa się zaczęła.

- No widzisz? Mówiłam ci, że Rudy jest super - powiedziała Michelle, kiedy

wyszłyśmy na ulicę.

Uśmiechnęłam się. Zaczęłam wierzyć, że mogę mieć wszystko, czego pragnę.

Nos jest nosem, jest nosem...

Tego wieczoru bardzo pragnęłam być z Kirkiem. Po wyprawie do Rudy’ego byłam w

romantycznym nastroju. Chciałam poczuć się kochaną. Tak jak powinna czuć się kobieta,

która planuje związać się z mężczyzną na całe życie.

Niestety, Kirk miał głowę zaprzątniętą innymi sprawami. Na przykład usterka w jego

nowym programie. Z tego powodu nie mogliśmy się tego wieczoru spotkać. I następnego

również. W zasadzie przez cały tydzień odbyliśmy tylko kilka krótkich rozmów

telefonicznych na dobranoc.

Co prawda nie jestem przesądna (chociaż Justin powiedziałby, że jestem), ale wierzę

w znaki. Pomidory mojego ojca nie wydały owoców tego lata, kiedy on umarł (Sonny

twierdzi, że to przez nowy nawóz, ale ja wiem swoje). Kompletnie położyłam casting do

reklamy środków przeciwbólowych zaraz po tym, jak Justin przypadkowo położył na stole

kuchennym moje buty.

No dobrze, już dobrze - jestem trochę przesądna. Ale czy to moja wina?

Wychowywała mnie matka, szczerze wierząca, że para butów na stole może przynieść pecha.

Ale - jeśli się zastanowić - buty na stole nie są niczym dobrym, zwłaszcza gdy przez pół dnia

łaziło się w nich po Nowym Jorku. Jakiś pasożyt od razu przeskoczy do wziętej na wynos

chińszczyzny i można umrzeć jeszcze przed otworzeniem ciasteczka z wróżbą. Tak więc

zaczęło mnie martwić, że teraz, kiedy miałam stać się częścią życia Kirka, on zniknął -

całkiem dosłownie - z mojego.

- Czy moglibyśmy nie spotykać się w ten weekend? - zapytał w piątek. - Facet z

Norwood powiedział mi, że mają jakąś inną propozycję. Teraz, kiedy mam konkurencję,

muszę upewnić się, że mój projekt jest naprawdę dobry.

- Musisz akceptować takie zachowanie, jeżeli naprawdę chcesz z nim spędzić resztę

życia - powiedziała Grace, kiedy zadzwoniłam, żeby się wyżalić.

- To co, mam go już nigdy nie zobaczyć? Widywaliśmy się trzy czy cztery razy w

tygodniu, a teraz nagle pracuje dzień i noc. Klient ma być ważniejszy ode mnie?

- Jest ambitny. Przypominam ci, że za to też go kochasz - Grace zawsze potrafiła

wymienić powody, dla których powinnam być szczęśliwa. I byłam. Chyba.

- A czy ty nie kochałaś Drew za to samo? - zapytałam. W typowy dla siebie sposób

zmieniła temat.

- Posłuchaj, może zamiast siedzieć z założonymi rękami i czekać na Kirka, powinnaś

zrobić coś dla siebie. Tak naprawdę wcale nie chcesz podpisać nowego kontraktu na udział w

„Rośnij zdrowo”. Najwyższy czas, żeby zacząć chodzić na przesłuchania. Może zadzwonisz

do tej agentki, z którą w zeszłym roku skontaktował cię Josh?

Jak zwykle miała rację. Ale to nie znaczyło, że byłam gotowa pójść za jej radą. Przede

wszystkim wymagałoby to telefonu do Josha po numer do agentki. Viveca Withers nie dała

mi swojej wizytówki, kiedy Josh przedstawił mnie jej prawie rok ‘ temu. A przecież nie

rozmawiałam z nim, od kiedy dowiedziałam się, że mam nie kupować sukienki na to

wydarzenie kosztujące dwieście dolarów na głowę (a takiego spodziewałam się po Emily

Fairbanks). Nie byłam więc skłonna, żeby do niego dzwonić. Ale jakimś szczęśliwym

zrządzeniem losu Josh sam zadzwonił do mnie w następnym tygodniu.

- Cześć, Angie, co słychać? - Zachowywał się, jak gdyby mnie nie porzucił (jako

przyjaciółki). I to na żądanie swojej przyszłej żony. - Sorki, że się nie odzywałem - ciągnął,

przejmując kontrolę nad przebiegiem rozmowy, nie zauważając, że ja też do niego nie

dzwoniłam. - Byłem taki zajęty planowaniem ślubu i całej reszty. Nie uwierzyłabyś, ile

decyzji trzeba podjąć. Obrusy, przekąski...

Lista gości, dodałam w myślach. Nie chciałam jednak dać mu satysfakcji i pokazywać,

jak bardzo mnie to dotknęło.

Zdecydowałam zmienić temat, bo najwidoczniej jedynym powodem, dla którego Josh

dzwonił, było podzielenie się ze mną radością, jak wszystko w jego życiu świetnie się układa.

- Wiesz, zastanawiałam się znowu nad agentem. Masz jeszcze może numer do Viveki?

- przerwałam mu radosne wynurzenia.

- Ale ona ci chyba odmówiła?

- Nie. - Postanowiłam nie wdawać się w szczegóły. - Uważała, że powinnam zdobyć

doświadczenie w pracy przed kamerą. No i teraz, kiedy już mam sześciomiesięczny...

- Ten program dla dzieci? Angie, nie sądzę, żeby właśnie o to jej chodziło...

- To przecież praca przed kamerą, nie? A poza tym teraz któryś z głównych kanałów

chce kupić nasz program - powiedziałam, przyznaję, z pewnym zadowoleniem.

- Naprawdę? - zapytał zaskoczony.

- Ale wiesz, chociaż zaproponują mi jakiś tłusty kontrakt, nie powinnam zamykać

sobie innych dróg.

- No cóż, szczerze mówiąc, Angie, taki kontrakt z siecią telewizyjną mógłby być dla

ciebie najlepszą drogą. Wiesz przecież, jak to jest. No i nie robisz się coraz młodsza...

- Słuchaj, dasz mi w końcu ten numer, czy nie?

- Dobra - powiedział tonem sugerującym, że to i tak nic nie da.

To by było na tyle, jeśli chodzi o wspieranie koleżanki aktorki. Ale nie dość, że Josh

już nigdzie nie grał, to nawet nie zachowywał się jak przyjaciel. To mnie zmartwiło. W końcu

to on po śmierci ojca zachęcał mnie do dalszej pracy. I miał rację.

Dwa miesiące po pogrzebie ojca byłam finalistką do nagrody Obie za rolę bolejącej

wdowy w „Nightfall”, najwyżej ocenionym przedstawieniu off-off Broadway tamtego

odległego sezonu.

Wbrew prognozom Josha telefon do Actors’ Forum, agencji prowadzonej przez

Vivecę Withers, wprawił mnie w doskonały humor. Sama nie wiedziałam, dlaczego

zwlekałam z tym cały dzień.

Kiedy wreszcie zebrałam się w sobie i zadzwoniłam o czwartej czterdzieści pięć w

poniedziałek (chyba w nadziei, że o tej porze już nikogo nie będzie), byłam mile zaskoczona

tym, że nie tylko ją zastałam, ale chciała ze mną rozmawiać. Kiedy przedstawiłam się

sekretarce (Angela Di Franco, prezenterka programu „Rośnij zdrowo”), poprosiła, żebym

zaczekała, a ona zobaczy, „czy pani Withers jest wolna”. Nie tylko była wolna, ale kilka

chwil później odebrała i umówiła się ze mną na następny dzień.

Kiedy odłożyłam słuchawkę, kręciło mi się w głowie z ekscytacji. Byłam umówiona!

Z agentką! I to nie byle jaką agentką, ale z Vivecą Withers z Actors’ Forum! Natychmiast

wybrałam numer Kirka, wyobrażając sobie, że waga tej nowiny usprawiedliwi mój telefon.

- Cześć, to ja - zaczęłam.

- Uhm - był wyraźnie nieobecny. W tle słyszałam stukot klawiszy.

- Mam wielką nowinę... - ciągnęłam. Klik, klik, klik.

- Właśnie rozmawiałam z Vivecą Withers, szefową Actors’ Forum.

- Z kim? - Klik, klik, klik.

- Z Vivecą Withers. Wiesz, była agentką Suzanne Somers, kiedy grała w...

- Aha - wymruczał Kirk, na którym najwyraźniej nie zrobiło to wrażenia. Albo nie

zainteresowało.

Klik, klik, klik.

- No w każdym razie umówiłam się z nią jutro na jedenastą.

Klik, klik.

- To wspaniale, Kluseczko. W zasadzie mogłabyś mieć agentkę. Teraz kiedy masz w

perspektywie ten kontrakt, będziesz potrzebowała, żeby ktoś go negocjował. Słuchaj,

kochanie, mogę zadzwonić do ciebie później? Właśnie robię ostatnie szlify w tym programie.

- Jasne - powiedziałam. - Będę w domu. - No bo gdzie indziej mogłabym być?

W tej sytuacji udałam się do pokoju Justina, którego zastałam z gitarą na kolanach i z

wzrokiem utkwionym w ścianie. Najwyraźniej pracował nad nowym materiałem.

- Zgadnij, co się stało? - zapytałam. Justin podniósł głowę.

- Mam jutro interview z agentką. Z Vivecą Withers z Ac-tors’ Forum!

- Fantastycznie - ucieszył się. - Czy to nie ona była agentką Sarah Jessiki Parker?

- Chyba tak...

- To może być początek końca twoich dni w „Rośnij zdrowo”.

Przytaknęłam z zapałem.

- Myślę, że to dobry powód do świętowania.

Czułam się nieco winna, odrywając Justina od gitary - w końcu od dawna nie

widziałam, żeby robił coś choćby minimalnie twórczego - ale on wydawał się zadowolony.

- Nie przejmuj się tym. I tak nie za bardzo mi szło - uspokoił mnie wesoło, wkładając

buty i przeczesując palcami włosy, uzyskując efekt odwrotny od zamierzonego. Nie miało to

jednak znaczenia. Dobrze mu było z potarganymi włosami.

- No to gdzie chcesz iść? Do Trzech Filiżanek? - wymienił nasz ulubiony bar w

sąsiedztwie.

- Nie - powiedziałam, potrząsając głową, bo nagle uświadomiłam sobie, na co

naprawdę mam ochotę. - Do kina.

I tak spędziliśmy wieczór na wygodnej dwuosobowej kanapie w multipleksie Union

Sąuare, oglądając ostatni film Woody’ego Allena, z ogromną torbą popcornu między nami.

Potem, napełniwszy ją ponownie, przeszliśmy do innej sali na jakąś przygodową chałę, ale

nie narzekaliśmy. Justin sugerował nawet, żebyśmy zaliczyli jeszcze trzeci film, ale kiedy

zorientowałam się, że dochodzi wpół do jedenastej, zadecydowałam, że wracamy do domu.

- Nawet jeszcze nie wymyśliłam, w co się ubiorę!

- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. - Justin wyprowadził mnie z klimatyzowanego

pomieszczenia na wilgotne nocne powietrze.

Prawdopodobnie styl bycia Justina działał na mnie kojąco. Kiedy tak razem szliśmy,

mijając szeregi kamienic czynszowych wzdłuż Dziesiątej Ulicy, czułam, że się uspokajam.

Justin nie przepadał za Woodym Allenem, ale mogłam się założyć, że był pod

wrażeniem właśnie obejrzanego filmu. Po prostu szanował każdego, kto tak jak Allen z

miłością uwieczniał budynki i ulice Nowego Jorku.

Chociaż zawsze lubiłam słuchać, jak Justin opowiada o ceglanych detalach czy o

ozdobnych bramach, dzisiaj poczułam lekki smutek.

- Boże, Justin, powinieneś nakręcić film o Nowym Jorku! - powiedziałam.

Przypomniałam sobie jego pierwszy film. Justin opowiadał w nim o nowojorskich

gangach ulicznych w Lower East Side. Zbudował go podobnie do „Mean Street” Martina

Scorsese (to jeden z jego ulubionych reżyserów), ale u Scorsese’a nie było romantyzmu

Justina.

- Tak, może... - odpowiedział w zamyśleniu, a na jego twarzy pojawił się wyraz

rozmarzenia.

Widziałam już tę minę przynajmniej tysiąc razy. Ciekawe, co przeszkadzało mu w

realizacji marzeń? Bardzo chciałabym to wiedzieć, zwłaszcza dziś, kiedy czułam, że ja sama

jestem o krok od odnalezienia siebie.

Moje radosne uczucia rozwiały się w domu, kiedy zobaczyłam wielkie, okrągłe zero

na automatycznej sekretarce. Kirk nie zadzwonił - ani żeby powiedzieć mi dobranoc, ani żeby

życzyć mi powodzenia na jutrzejszym interview. W zasadzie mogłam sama zadzwonić, ale

byłam już zmęczona ciągłym zabieganiem o nasz związek.

Zresztą w tej chwili miałam inne rzeczy na głowie. Z szafki na dokumenty

wyciągnęłam swoje zdjęcia portretowe. Leżały tam nietknięte już od dłuższego czasu.

Wahałam się chwilę. Trochę się bałam, że ja, trzydziestojednoletnia, będę bardzo się różnić

od swojej wersji sprzed trzech lat.

Otworzyłam wreszcie teczkę. Kobieta ze zdjęć patrzyła w obiektyw z pewnością

siebie, której nigdy nie czułam. Uśmiechała się zagadkowo, a nawet nieco... uwodzicielsko.

Czy to na pewno byłam ja? Nie chodziło tylko o stylistę, który wyprostował mi włosy, ani o

wizażystkę, która ostro popracowała nad moją cerą, ani nawet o profesjonalnego fotografa.

Tamta kobieta miała w sobie coś, czego mnie brakowało.

Nie miałam czasu zastanawiać się nad tym dłużej. Włożyłam kilka odbitek i CV do

jednej ze specjalnie odłożonych kopert. Wybrałam ubranie na jutro i pośpieszyłam do

łazienki, aby zmyć cały tłuszcz z popcornu, jaki zatykał moje pory. Potem wskoczyłam do

łóżka.

Nie mogłam jednak zasnąć. W myślach robiłam spis swoich ról. Jutro musiałam

przekonać Vivecę Withers, że jestem dla niej świetnym nabytkiem. Przecież nie upłynęło tak

wiele czasu, odkąd grałam Puka w „Śnie nocy letniej” w Washington Square Park. I byłam

dobra - wiem, bo ludzie się śmiali - mimo że postaci charakterystyczne zazwyczaj mi nie

leżały. Sprawdziłam się też jako Maggie w „Kotce na rozgrzanym blaszanym dachu” i jako

Nora w „Domu lalek” (no dobrze, było to dyplomowe przedstawienie grupy hiszpańskiej, ale

zawsze), a w roli Pani Claus w „Bożonarodzeniowej opowieści” pokazałam, jak trudne jest

życie żony świętego Mikołaja.

Kiedy przenikliwy dźwięk budzika przeszył mój mózg o piątej rano, zastanawiałam

się, czy chociaż rozumiem, po co funduję sobie coś takiego. Moje kończyny były jak z

ołowiu, a umysł jeszcze bardziej zamulony niż zwykle, bo dopiero koło pierwszej udało mi

się zapaść w przerywany koszmarami sen. Zmusiłam się do wstania i z przerażeniem

myślałam o czekającym mnie dniu, o uśmiechu, który będę musiała mieć na twarzy, stając

przed rozespanymi dzieciakami, o południowej przerwie, której nigdy nie udawało mi się

wypełnić niczym pożytecznym i którą marnowałam na głupstwa aż do następnego wyroku,

czyli do siedmiogodzinnej zmiany w Lee & Laurie.

Dopiero kiedy spojrzałam na starannie przygotowany poprzedniego wieczoru strój,

przypomniałam sobie nagle, że to nie jest zwykły dzień. Dziś spotykam się z agentką!

Przetarłam rękami twarz i podeszłam do lustra. Tam dotarła do mnie kolejna prawda,

nieco bardziej przerażająca.

Wyglądałam strasznie. Mógł mi pomóc tylko porządny, gorący prysznic.

Taki Justin nawet we śnie wyglądał świetnie. Zauważyłam to, przechodząc na palcach

obok otwartych drzwi jego pokoju. Nie ma sprawiedliwości na świecie. Rankami Kirk też

wygląda wspaniale, nawet z zaspaną twarzą. Łatwo jest być facetem...

Nie wiem, jakim cudem przeżyłam rutynowe czynności „Rośnij zdrowo”, chociaż

muszę powiedzieć, że przypływ endorfin po porannych ćwiczeniach ukoił moje nerwy.

Niestety, nie na długo. Podczas śniadania z trudem mogłam cokolwiek przełknąć, bo mimo

słów otuchy, jakimi zasypywał mnie Colin, żołądek miałam ściśnięty.

- To jest dopiero początek, Angie. Dla nas obojga - mówił uszczęśliwiony, zajadając

się omletem. Ja już po drugim kęsie poczułam mdłości. - Nie widzisz? Wszystko się układa -

twój związek z Kirkiem, kariera aktorska...

Jeżeli to była prawda, to dlaczego miałam ochotę się rozpłakać?

Colin pożegnał się ze mną około wpół do dziesiątej, a ja postanowiłam udać się do

biblioteki. Czytelnia była jednym z moich ulubionych nowojorskich miejsc. Pod wysokimi

stropami i wśród długich drewnianych stołów z lampkami do czytania panował spokój i

można się było rozluźnić. Doszłam tam akurat na dziesiątą, kiedy drzwi się otwierały.

Znalazłam sobie wygodne krzesło na końcu jednego ze stołów, wyciągnęłam egzemplarz

antologii słynnych monologów - i zaczęłam się rozluźniać.

I natychmiast zasnęłam.

Nie wiem, jak to się stało. No dobra. Wiem, jak to się stało. Otworzyłam jeden z

moich ulubionych monologów i w jednej chwili słowa zaczęły zamazywać mi się przed

oczami. Dlatego położyłam głowę na otwartej książce. Tylko na chwilę, powiedziałam sobie.

Tylko tyle, żeby pozbyć się pieczenia w oczach.

Niestety, wszystko potrwało więcej niż chwilę. Kiedy się ocknęłam i spojrzałam na

zegarek, okazało się, że przespałam całe czterdzieści pięć chwil.

Nie byłam nawet pewna, co właściwie wyrwało mnie ze snu. Wiedziałam tylko, że

jest dziesiąta czterdzieści pięć i mam kwadrans, żeby się pozbierać i znaleźć na miejscu

spotkania. Sześć przecznic, które musiałam przebyć, wydały mi się nagle długie jak trasa

maratonu.

Taksówka! Wezmę taksówkę. Muszę ją wziąć bez względu na topniejące zasoby

finansowe, zwłaszcza po tym, jak zapłaciłam za śniadanie.

Wpychając książkę do worka, wybiegłam wprost w nowojorską wilgoć, starając się

nie myśleć, co stanie się z moimi włosami. Trzęsłam się ze zdenerwowania, kiedy

zeskakiwałam po szerokich betonowych stopniach aż do krawężnika Piątej Alei.

Wypatrywałam jakiejś taksówki.

Co się ze mną dzieje? Kiedy wyciągnęłam rękę, żeby zatrzymać taksówkę,

zauważyłam, że drżą mi palce. Potem zaburczało mi w żołądku i wszystko stało się jasne.

Umierałam z głodu. No, ale dlaczego miałabym nie umierać? W końcu rano przełknęłam

jedynie dwa kęsy tego omletu za 5,95. Kretynka!

Nagle dotarło do mnie, że nie dam sobie rady bez jakiegoś wzmocnienia. Mój poziom

glukozy był niebezpiecznie niski, a myśl o zaprezentowaniu się w tym stanie przed Vivecą

Withers jeszcze pogarszała sytuację. Rozejrzałam się nerwowo. Parę kroków dalej

zauważyłam budkę z hot dogami. Ale nawet wizja omdlenia z głodu przed biurkiem Viveki

Withers wydawała się lepsza niż perspektywa wrzucenia w siebie tej dziwnej kombinacji

mięsa trzeciego gatunku. Sztywnym krokiem podeszłam do budki, spojrzałam na menu - i

podjęłam decyzję.

- Colę light poproszę.

Na nic więcej nie było mnie w tej chwili stać. Może więc dawka kofeiny wystarczy,

żeby pomóc mi przez to przejść. Musiała starczyć.

- Ile płacę?

- Dwa dolary - odpowiedział sprzedawca. Miał dziwny akcent, więc myślałam, że źle

zrozumiałam.

Dwa dolary? Od kiedy to puszka coli light kosztuje dwa dolary? Nie chcąc tracić

czasu na informowanie go, że nie jestem jakąś głupią turystką, którą może jawnie okpić (bo

byłam pewna, że na takiej zasadzie działał), cisnęłam w niego pieniędzmi, odwróciłam się i z

westchnieniem ulgi ujrzałam taksówkę.

Pięć dolarów później (był korek, tak, tam zawsze jest korek) wjeżdżałam windą na

piąte piętro budynku przy Park Avenue, gdzie Viveca Withers prowadziła swoją agencję. Nie

dość, że udało mi się oszukać żołądek uwielbianą przez siebie mieszanką bąbelków i kofeiny,

to byłam spóźniona tylko trzy minuty, co jak na mnie było absolutnym sukcesem. Miałam

tylko nadzieję, że pani Withers ma do kwestii punktualności podobny stosunek co ja. I tak

było.

- Proszę usiąść - powiedziała sekretarka. - Pani Withers rozmawia z innym klientem.

Następne dwadzieścia pięć minut spędziłam w prymitywnej poczekalni, siedząc

naprzeciw wysokiej, wysmukłej blondynki, która dostała się tu chyba helikopterem: mimo

panującej w powietrzu wilgoci jej makijaż był nieskazitelny, fryzura idealnie gładka, a lniana

sukienka niewiarygodnie niepognieciona. Był tam też facet o rysach antycznego boga. Wszedł

do środka i natychmiast zaczął flirtować z sekretarką. Po mojej prawej znajdował się kolejny

adonis, który, sądząc po częstotliwości drapania się po rękach, powinien natychmiast udać się

do dermatologa. A może po prostu się denerwował? Trudno się dziwić. Wyglądał na mojego

rówieśnika, a obok znajdowali się ludzie, których wiek (po zsumowaniu!) nie kwalifikowałby

nikogo do przejścia na emeryturę.

Rozważałam ceny i ewentualne efekty uboczne kilku zastrzyków z botoksu, kiedy

usłyszałam:

- Angela Di Franco? Pani Withers prosi panią.

Drżącą ręką przeciągnęłam po włosach i udałam się w stronę drzwi.

Jeżeli byłam zaskoczona skromnością poczekalni, byłam jeszcze bardziej zdumiona,

kiedy zobaczyłam Vivecę Withers we własnej osobie. Wyglądała jakoś... szczupłej i nieco

młodziej niż kobieta pod pięćdziesiątkę, którą pamiętałam sprzed roku. Nie, nie młodziej -

była bardziej napięta. Wokół oczu i podbródka. Musiała zafundować sobie lifting, od kiedy

się ostatnio widziałyśmy.

- Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać.

- Mówmy sobie na ty - zaproponowała od razu, przyglądając mi się badawczo spod

ufarbowanych na blond brwi, które pasowały do krótkiej postrzępionej czupryny o tym

samym kolorze. - Jeżeli mamy razem pracować, nie może być inaczej.

Niezły początek, pomyślałam, uśmiechając się do niej. Kiedy odwzajemniła uśmiech,

zauważyłam, że skóra wokół jej ust wydaje się napinać z wysiłkiem. Najwyraźniej nie

zapłaciła wystarczająco za lifting. Wzdrygnęłam się.

- Zimno? - spytała.

- Nie, nie. Wszystko w porządku. - Miałam nadzieję, że nie zauważyła, że

prawdziwym powodem mojego dyskomfortu była jej twarz.

Ciekawe, gdzie miała blizny. Przestań patrzeć! - ostrzegł mnie cichutki głos, więc

natychmiast skoncentrowałam się na niewielkiej zmarszczce między jej brwiami. Chyba

żadna liczba operacji nie była w stanie wygładzić tego zbuntowanego kawałka twarzy.

- I jak tam sprawy w „Rośnij zdrowo”? Dobrze? - zaczęła.

- Dobrze. A nawet świetnie - powiedziałam. Po czym, orientując się, że nieco

przesadzam, ciągnęłam: - Jednak czuję, że przyszedł czas na zmiany. Właśnie dlatego tu

jestem. Występuję w „Rośnij zdrowo” już szósty miesiąc. Nie wiem, czy to widziałaś... -

zagaiłam, modląc się, żeby nie widziała. Jeszcze by nie uznała tego za doświadczenie

telewizyjne.

- Widziałam. Jesteś całkiem... zwinna - powiedziała, ściągając skórę.

Wpatrując się uparcie w tę jedną jedyną zmarszczkę, odpowiedziałam nonszalancko:

- Dziękuję. Ten program ma swoje dobre chwile.

- Niezła fucha. Czy to prawda, że zdobył nagrodę wśród programów dla dzieci?

- Tak, za najlepszy dziecięcy program fitness. - Nie wspominałam, że był jedynym

programem telewizyjnym nominowanym w tej kategorii.

- I słyszałam, że jest zainteresowanie tym programem ze strony paru sieci? - Boże,

wieści już się rozniosły. - Zdajesz sobie sprawę, że jeżeli krajowy kanał kupi program,

zaproponuje wam atrakcyjne kontrakty. I o wiele większe pieniądze.

Teraz jej słowa przerażały mnie bardziej niż jej twarz.

- Właściwie, miałam nadzieję, że... - jąkałam się. - Ja... chciałabym coś zmienić.

Chciałabym dalej pracować w telewizji... albo nawet w filmie. Ale interesuje mnie rola, która

byłaby może... nieco inna.

Teraz uśmiech Viveki przypominał bardziej grymas. O co jej chodziło? Czyżby

myślała, że chciałam zrobić karierę w „Rośnij zdrowo”? Prawdopodobnie tak. Wyraźnie

miała ochotę przejąć ten kontrakt - i swój procent. Miała nadzieję, że szykuje się jej łatwa

zdobycz. Jeśli tak było, musiałam postawić sprawę jasno.

- Jako aktorka czuję się nieco... niespełniona w tej roli. Chciałabym robić coś...

bardziej rozwijającego. Mówić więcej niż: „Sięgaj nieba, patrz, gdzie trzeba!”

Ale Viveca już na mnie nie patrzyła. Bawiła się długopisem z miną, która mówiła:

Słyszałam to już milion razy.

Postanowiłam, że nie wyjdę stąd, dopóki Viveca nie zobowiąże się, że poprowadzi

mnie do kolejnego przedsięwzięcia zakończonego sukcesem. Albo chociaż następnego

przedsięwzięcia. Jakiegokolwiek. Wiedziałam przecież, jak rzadkie były w tym zawodzie

wielkie chwile.

- Przyniosłam zdjęcia i CV do przejrzenia. - Z drżeniem wyciągnęłam z torby teczkę i

jej podałam.

- Wiesz, wyglądasz trochę jak Marisa Tomei. - Następnie, patrząc na mnie, dodała

kwaśno: - Oczywiście ma to znaczenie tylko wtedy, kiedy rzeczywiście jest się Marisą Tomei.

Czy myślałaś kiedyś, żeby zrobić sobie nos? Może troszkę wyszczuplić go u nasady i

podnieść czubek? Wyglądałabyś troszkę mniej... etnicznie.

W panice dotknęłam nosa. Niemal czułam skalpel przyłożony do twarzy.

- Ja... dość lubię swój nos. - Moja matka też go lubiła. Była szczęśliwa, że nie

odziedziczyłam po ojcu jego haczykowatego dzioba.

- Nieważne. No dobrze. Zadzwonię, jak będę coś dla ciebie miała. - Viveca była

wyraźnie zła.

- Więc to wszystko? Żadnej... umowy... czy czegoś do podpisania? - zapytałam w

popłochu. Wiedziałam, że kiedy agent zobowiązuje się wziąć klienta pod swoją opiekę, trzeba

podpisywać papiery, negocjować stawki.

- Najpierw wyślę cię na parę przesłuchań. Zobaczymy, jak sobie poradzisz, dobrze? -

dodała łagodniejszym tonem. Chyba zorientowała się, że warczy na mnie bez powodu. Potem

ściągnęła skórę w ostatnim napiętym uśmiechu i powiedziała: - Zadzwonię, jak coś znajdę.

Kiedy wyszłam z małego biura, mijając siedzące w poczekalni przyszłe gwiazdy oraz

wystawę zdjęć obecnych gwiazd, byłam kompletnie zdołowana.

Udałam się prosto do Kirka. Może dlatego, że jego mieszkanie znajdowało się w

odległości krótkiego spaceru, a może potrzebowałam, żeby ktoś utwierdził moje poczucie

wartości, poważnie nadszarpnięte przez Vivecę.

Oczywiście był w domu. Oczywiście pracował. Oczywiście nie wyglądał na

zadowolonego, że mu nagle przerywam, ale nic mnie to nie obchodziło. Potrzebowałam go

teraz. Chyba wyraz rozpaczy, jaki zobaczył na mojej twarzy, kiedy mówiłam mu, jak Viveca

zasugerowała mi korektę nosa, sprawił, że oderwał się od migającego kursora i udzielił mi

wsparcia, którego potrzebowałam.

- Ja myślę, że masz piękny nos - powiedział, całując mnie w jego koniuszek.

Czułam się trochę jak dziecko. Stałam z czerwoną twarzą, spocona, tonąc we łzach, że

Viveca Withers nie skoczyła z radości na myśl o przyjęciu mnie do swojej agencji. W tej

chwili nic mnie to nie obchodziło. Nie potrzebowałam Viveki Withers i jej sztucznego

uśmiechu, tylko Kirka - jego ramion, w których nareszcie poczułam się bezpiecznie, jego

dłoni, którymi delikatnie głaskał mnie po plecach, i jego oczu, które mówiły, że jestem

pożądana. Naprawdę pożądana, bez względu na to, co mówią o mnie inni.

Zresztą zaraz to udowodnił - tam gdzie staliśmy, na podłodze w kuchni. Takiego

wybuchu namiętności nie widziałam od nie wiadomo jakich czasów. Po czym dał mi coś

jeszcze. Jedzenie. Dużo jedzenia. Kurczaka w sezamie. Wołowinę z pomarańczą. Wszystko

sprawnie zamówione u Jimmy’ego Chena, zanim nawet zdążyłam zapiąć biustonosz.

No i o to właśnie chodziło, pomyślałam, siedząc po turecku na łóżku Kirka, kiedy

jedliśmy. Tylko tego potrzebowałam.

Kiedy życie daje ci cytrynę, zrób sobie lemoniadę. Potrzebny ci prawdziwy

koktajl

Najwyraźniej to było wszystko, co miałam dostać. Zanim bowiem zdążyłam dojść do

ciasteczka z wróżbą, Kirk zaczął niespokojnie pozerkiwać na swój laptop, który stał na biurku

tak, jak go zostawił - ze świecącym ekranem. Wiedziałam, że musi brać się do pracy, więc

wróciłam do własnego życia. W zasadzie niewiele się zmieniło, ale czułam się trochę lepiej.

Coś jednak się zmieniło. W naszym mieszkaniu. W domu zastałam Justina na

drabinie. Wieszał na suficie coś w rodzaju siatkowego hamaka.

- Cześć, Angie! - zawołał, uśmiechając się do mnie promiennie i schodząc na podłogę.

- Jak ci poszło?

- Co to jest? - jęknęłam. Na widok nowego nabytku wszystkie szczegóły spotkania

wyleciały mi z głowy.

- Huśtawka - powiedział, jakby było to oczywiste. - Dostałem od żony C.J., kiedy

byłem u nich w Winchesterze parę miesięcy temu - wyjaśnił. - Ktoś dał im to w prezencie na

inaugurację domu, ale nie mają w ogródku drzewa, na którym mogliby to zawiesić.

- Justin... Może tego nie zauważyłeś, ale my też nie mamy drzewa.

- Wiem o tym - powiedział, patrząc na hak w suficie. – Ale to sprawdza się równie

dobrze wewnątrz. Nie wiem, dlaczego C.J. o tym nie pomyślał.

Ciekawe natomiast, jak Justin na to wpadł. Ale po prostu lubił wymyślać zastosowanie

dla swoich znalezisk.

- Hej, to działa! - zawołał, siadając na huśtawce i patrząc na mnie radośnie. - I

wygodne jak diabli. Spróbuj! - Wstał i z galanterią pomógł mi usiąść.

Usiadłam. Otuliła mnie miękka siatka.

- Jest całkiem... przytulne - przyznałam.

- Odwróć się. Zawiesiłem ją na obrotowym haku, żeby można było siedzieć twarzą do

okna.

Obróciłam się i zauważyłam, że Justin odsunął biurko spod okna, aby uwydatnić

azalię w całej krasie. Boże, jak ona urosła. Gałęzie były teraz pełniejsze, pewnie dlatego, że

Justin tak dobrze się nią zajmował. Ale ponad nią można jeszcze było popatrzeć na podwórko

i piękne fasady z czerwonego piaskowca. Czułam zwyczajną radość, kiedy tak kołysałam się

w tył i w przód.

- No to opowiedz mi o spotkaniu w Actors’ Forum - poprosił Justin. - Jak poszło?

- Nie za dobrze. - Odwróciłam się do niego, a całe moje zadowolenie gdzieś uleciało. -

Powiedziała... że powinnam zrobić sobie nos - wykrztusiłam z żalem, dotykając twarzy.

- Co? Przecież masz świetny nos! - oburzył się w moim imieniu. - Przecież to nos Di

Franców!

- Właściwie to nos Carusów - uściśliłam. Caruso to panieńskie nazwisko mojej matki,

a to po niej odziedziczyłam ten wspaniały NOS.

- Wszystko jedno - powiedział Justin. - To twój nos. Pasuje do twojej twarzy.

- Powiedziała, że wyglądam z nim zbyt etnicznie.

- Etnicznie? A co w tym złego? Tak właśnie zaczęła się kariera De Niro, Ala Pacino

czy Turturro. Taka jest twarz kogoś z Nowego Jorku! To jest twarz twoich przodków, którzy

odważyli się przyjechać do tego cudownego miasta. To jest...

- Dobra, dobra, wiem, o co ci chodzi - przerwałam, uśmiechając się niepewnie. Nie

mogłam się powstrzymać. Był tak uroczy, kiedy zaczynał z tym Nowym Jorkiem.

- To co, poszukasz innego agenta? - spytał.

- Nie wiem - znowu poczułam niepokój. - Chciałaby mnie reprezentować w

negocjacjach kontraktu z „Rośnij zdrowo”. Może ma rację? Może to jest dla mnie szansa? Na

pewno daje mi wyższe zarobki. I ubezpieczenie.

- Ubezpieczenie już masz w Lee & Laurie. - Zmarszczył brwi.

- Wiem, ale nie chcę tam pracować do śmierci.

- Nie będziesz tam pracować wiecznie, tylko do czasu, aż znajdziesz lepszą pracę jako

aktorka. Masz tyle doświadczenia. Grałaś Fefu. Do diabła, przecież prawie wygrałaś Obie

Award - wymieniał moje sceniczne osiągnięcia.

- No wiem, ale jakoś na razie daleko nie zaszłam. Zmarszczył się jeszcze bardziej.

- Chyba nie zamierzasz podpisać tego kontraktu, co?

Milczałam. Wiedziałam, że Justin będzie próbował mnie od tego odwieść. Będzie

mnie przekonywał, że wystawanie w kolejkach w poszukiwaniu roli, do której byłam zbyt

etniczna, za mała i za... zwyczajna, jest tym, czego potrzebuję. Ale nie byłam już pewna, czy

powinnam dać się odwieść od tego kontraktu. Czułam się zmęczona i zniechęcona.

- Kirk myśli, że to dla mnie dobre zajęcie. - Dla nas, pomyślałam, ale nie

wypowiedziałam tego. Nie powiedziałam Justinowi, jak bardzo ja i Kirk staliśmy się mami.

Chyba nie chciałam, żeby przypisywał tej azalii więcej zasług, niż powinien.

- A skąd on może wiedzieć, co jest dla ciebie dobre? - rozzłościł się. Dziwna reakcja

jak na niego. Raczej niczym się nie denerwował. Ani nikim.

Ale zamiast analizować jego gniew, sama się wkurzyłam.

- On przynajmniej wie, że jeżeli czegoś się w życiu chce, to trzeba nad tym pracować.

Nie można tylko siedzieć, marzyć o czymś i nic nie robić. Świetnie opowiadasz o układaniu

muzyki, występach w mieście, ale nigdy nie widziałam, żebyś zrobił coś więcej niż tylko

brzdękanie w kółko paru akordów na tej prześlicznej sofie, która zagraca nasze mieszkanie!

Wykrzyczałam się i natychmiast pożałowałam swoich słów. Tym bardziej że Justin

odpowiedział mi z pełnym spokojem:

- Zamierzam to zrobić. Tylko muszę się trochę pozbierać. I tyle. Te rzeczy wymagają

czasu, wiesz? Sukces nie przychodzi w ciągu jednej nocy. Nie w tej branży.

Miał rację. Czasami sukces nigdy nie przychodzi. A zważywszy na obecną sytuację,

tak mogło być.

Jak się okazało, w następnych tygodniach musiałam liczyć tylko na siebie. Kirk

zaharowywał się przy projekcie dla Norwood Investments. Był tak pochłonięty pracą, że

ledwo go widywałam. A kiedy już się spotykaliśmy, zazwyczaj kończyło się na tym, że

patrzyłam, jak pada wyczerpany w godzinę po moim przyjściu i zasypia.

Zaczęłam się czuć, jakbym wygrała bitwę... i straciła chłopaka.

Oraz jednego z najlepszych przyjaciół. Bo Justin też odkrył w sobie nagły pęd do

pracy. Spędzał więc teraz poza domem większość dnia - i nocy, bo z reguły szli gdzieś razem

z zespołem, z którym pracował. Wracał do domu długo po tym, jak kładłam się spać.

- Przecież spędzimy razem cały następny weekend - powiedział Kirk, kiedy

zadzwoniłam do niego w środę wieczorem. Liczyłam, że uda się go namówić na jakieś

spotkanie w sobotę albo w niedzielę, zanim ugrzęźnie na dobre w pracy. - Chcę skończyć

projekt dla Norwooda przed wyjazdem do domu, żebyśmy mogli całkiem się zrelaksować i

dobrze bawić.

Bawić się? Poważnie wątpiłam w możliwość dobrej zabawy pod badawczym okiem

rodziny Stevensów.

Nie chciałam spędzić tego weekendu w samotności, więc w końcu zadzwoniłam do

Grace, która od czasu zerwania z Drew najwyraźniej mnie unikała. Pewnie dlatego, że nie

chciała rozmawiać o rozstaniu, a ja wywlekałam ten temat przy każdej okazji. Wciąż nie

mogłam odgadnąć, dlaczego nagle tak całkowicie wykreśliła go ze swojego życia.

- Wszystko w porządku? - rzuciłam na powitanie, kiedy w końcu odebrała telefon.

- Tak, tak. Jestem tylko... zmęczona.

- Co takiego robiłaś? - spytałam ciekawa. Teraz, kiedy dołączyłam do grona

Sparowanych, byłam ciekawa, jak wygląda życie tej drugiej części świata - części

opanowanej przez Singli.

- O Boże, wszystko. Razem z Klaudią zaliczyłyśmy w tym tygodniu chyba wszystkie

najmodniejsze miejsca na Manhattanie.

- Z Klaudią?

- Moją szefową. Pamiętasz ją?

Jak mogłabym jej nie pamiętać. Poznałyśmy się na koktajlu wydanym przez Grace

wkrótce po rozpoczęciu pracy w Roxanne Dubrow. Klaudia była wtedy świeżo po rozwodzie

i jeszcze nie odreagowała rozstania z mężem flirciarzem. Rzucała kąśliwe uwagi pod adresem

wszystkich samotnych kobiet obecnych na przyjęciu i większości facetów.

Zastanawiałam się, co mówiła o mnie, ale Grace zapewniła mnie, że nie znalazłam się

pod jej obstrzałem. To było jeszcze gorsze. Zostałam zignorowana przez kobietę, wiceprezesa

do spraw marketingu w jednej z najpotężniejszych firm kosmetycznych na świecie.

- To z nią się teraz umawiasz? Myślałam, że jej nie lubisz.

- Jest teraz lepsza, niż kiedy ją poznałaś. Chyba nie jest już taka... zgorzkniała. A poza

tym obie jesteśmy bez pary, a takie osoby powinny trzymać się razem. A wczoraj byłyśmy

nawet w Loli. Tej na Dziewiętnastej Ulicy, pamiętasz?

Jasne, pomyślałam, starając się ukryć złość, że przejechała taki kawał aż tutaj i nawet

do mnie nie zadzwoniła. No bo dlaczego miałaby dzwonić do mnie, jeśli teraz umawia się z

Klaudią? Przyznaję, byłam zazdrosna. Ale nie zdążyłam nawet wydąć ust, kiedy usłyszałam

następne słowa Grace:

- Nie zgadniesz, na kogo tam wpadłam.

- Na Drew? - spytałam z nadzieją w głosie.

- Nie - odpowiedziała zniecierpliwiona. Potem zaśmiała się. - Jakoś nie widzę Drew w

Loli. To lokal nie dla niego...

- No to na kogo? - postanowiłam zignorować tę małą uszczypliwość w stosunku do

Drew, do którego byłam wciąż szczerze przywiązana.

- Na Billy’ego Caldwella.

- Na niedobrego Billy’ego Caldwella?

- Taaak. I wciąż jest równie dobry... Oho.

Niedobry Billy Caldwell był jednym z pierwszych facetów Grace, kiedy

przeprowadziła się na Manhattan. Dzięki ciemnym włosom, chłodnym niebieskim oczom i

świetnej, nieco kanciastej sylwetce, był mężczyzną, któremu większość kobiet nie potrafi się

oprzeć. On też zazwyczaj się nie opierał, korzystając ze wszystkich zdobyczy, jakie wpadały

mu w ręce. A było ich wiele, co Grace odkryła w ciągu pierwszych dwóch miesięcy ich

ognistego romansu. Ale mimo że powinna zupełnie z nim zerwać, jakoś zawsze wracała do

niego, zazwyczaj zaraz po rozstaniu z którymś z idealnych i wspaniałych mężczyzn... jak

Drew.

- Mam nadzieję, że z nim nie spałaś?

- No wiesz, trudno to nazwać spaniem...

- Grace, co ty wyprawiasz? Przecież zawsze czujesz się jak szmata po spędzeniu

jakiegoś czasu z tym facetem. - Rzeczywiście, taki był schemat postępowania Grace.

Zerwanie z Panem Idealnym, do łóżka z Billym, żal, że Billy nie jest Panem Idealnym,

zerwanie z Billym.

- No cóż, teraz nie czuję się jak szmata. Oczywiście, że teraz się tak nie czuła. Pewnie

działała pod wpływem burzy feromonów. Tyle że kiedy Billy nagle znikał z horyzontu po

kilku ognistych tygodniach seksu - tak ognistych, że można je było pomylić z miłością -

zawsze następowało bolesne rozczarowanie.

- Przestań się denerwować - doradziła Grace, kiedy przypomniałam jej, że w następny

weekend jadę poznać rodziców Kirka. - Na pewno cię polubią. Pytanie, czy ty polubisz ich?

Rozerwij się jakoś. Co robisz w piątek? W Soho otwiera się nowy klub salsy - taka odlotowa

hala, gdzie didżej puszcza latynoską muzykę. A wiesz, co to oznacza...

Najwyraźniej całkiem już wypadłam z obiegu, bo nie miałam pojęcia.

- Co?

- Latynoskich superfacetów. Całą masę. Przyjdziesz?

- Dobra - zgodziłam się natychmiast. Nie żebym była do wzięcia. Po prostu chciałam

zobaczyć się z Grace. Tęskniłam za jej śmiechem i hałaśliwą radością życia. Wyglądało na to,

że znowu była sobą.

- Fajnie. To zadzwonię i wpiszę nas na listę, żebyśmy nie miały kłopotów z wejściem.

To będę ja, ty, Klaudia...

Prawie jęknęłam. Mogłam poradzić sobie z nową, nieokiełznaną Grace, ale nie z

Klaudią i Grace razem. I to w sali pełnej gorących mężczyzn. Chyba potrzebowałam ochrony,

czy coś w tym stylu.

- Czy mogę kogoś zabrać?

- Na przykład kogo?

- Michelle? - Nawet nie wiem, dlaczego ją zaproponowałam. Nie wychodziłyśmy

nigdzie razem od czasów liceum. Poza tym nie byłam nawet pewna, czy mogłam wyciągnąć

Królową Brooklyńskich Mężatek na babskie wyjście na Manhattan. Ale byłam zdesperowana.

Jeżeli Grace szła z Klaudią, potrzebowałam wsparcia.

Teraz Grace jęknęła:

- Dlaczego akurat ona? Jest trochę dziwna...

Grace miała pecha poznać Michelle, kiedy dochodziła do siebie po rozstaniu z

Eddiem. Przyjechała wtedy do Brooklynu na weekend z nowiutkim chłopakiem z Long

Island, na którym natychmiast zawisła Michelle. Ale to było w liceum...

- Teraz jest już inna - zaprotestowałam. - I ma męża.

- No dobra, ale nie mów, że cię nie ostrzegałam.

Ku mojemu zaskoczeniu Michelle przyjęła zaproszenie, które - pamiętając o

ostrzeżeniach Grace - złożyłam jej bez entuzjazmu:

- Będzie jak za dawnych czasów! - ucieszyła się.

Tak więc znowu byłyśmy razem. Na razie czekałyśmy na Grace i Klaudię przed

Spectrum Lounge na Mercer Street. Michelle, w lśniącej czarnej obcisłej sukience chyba z

lureksu, wyglądała, niestety, jakby nie wyleczyła się z okresu disco. Byłam zdziwiona, bo do

pracy ubierała się całkiem normalnie. Chyba już dawno nigdzie nie chodziła. A jej włosy!

Czy Brooklyńska Królowa Piękności naprawdę używała lakieru Aqua Net? Bałam się, że

Michelle w tej fryzurze nie przejdzie przez drzwi. Albo poza tę aksamitną linę, pomyślałam,

widząc wielkiego bramkarza w czerni, który oceniał, kogo wpuścić za drzwi z ciemnego

szkła.

Nie mogę powiedzieć, żeby moje włosy wyglądały lepiej. Prostowałam je przez ponad

dwadzieścia minut, ale upał zrujnował cały mój wysiłek. Dzięki Ci, Boże, za top od Calvina

Kleina. Moje piersi wyglądały w nim rewelacyjnie. Do tego włożyłam lśniącą czarną

spódniczkę i rzemykowe buty na obcasach.

Słowo „rewelacyjnie” nawet w części nie oddawało wyglądu Grace, która chwilę

później wysiadła z taksówki razem z Klaudią. Jej krótkie blond włosy były nieco potargane,

jakby wstała prosto z łóżka (niewykluczone, zważywszy na obecność w jej życiu Niedobrego

Billy’ego). Dopasowana, srebrno-szara suknia wiązana na karku podkreślała błysk jej

ciemnoszarych oczu. Do diabła, ona cała błyszczała! Zwłaszcza przy Klaudii, owiniętej od

stóp do głów w czerń. Z długimi, prostymi jak drut włosami i ciężkim makijażem wyglądała

jak anarchistka albo rockmanka, która zupełnym przypadkiem trafiła do Saksa na Piątej Alei.

Jedyną rzeczą, która nie pozwalała zakwalifikować jej do subkulturowych typów, była

wyniosłość jej szlachetnych rysów oraz brylanty lśniące w uszach i na szyi.

- Cześć, Angie. - Grace uścisnęła mnie. - Hej, Michelle, kopę lat - dodała, obejmując

też Michelle, bo nigdy nie była niemiła dla ziomków z Brooklynu.

Chciałam się dostosować i już kierowałam się w stronę Klaudii, żeby ją uścisnąć,

kiedy ta uniosła wypielęgnowaną rękę i pomachała mi przed twarzą.

- Cześć, Angela. Wyglądasz uroczo.

Uroczo? Co to za słowo? Jakbyśmy miały po dwanaście lat! Kiedy weszłyśmy do

ciemnej sali, czułam się trochę jak za dawnych czasów. Wszyscy odwrócili głowy, żeby

popatrzeć na Grace. Przypomniałam sobie, jak ciężko było żyć przez lata w jej blasku.

Mężczyźni padali u jej stóp. A ja byłam jak nierówność dywanu, o którą potykali się, idąc ku

niej.

Patrząc, jak toruje sobie drogę do baru, pomyślałam, że nic się nie zmieniło. Nie

pozostało mi nic innego, jak tylko iść za nią. Dzięki Bogu, że miałam Kirka, pomyślałam,

kiedy siadałyśmy przy barze.

- Bacardi O Cosmo? - Grace odwróciła się do Klaudii, aby potwierdzić, czy myślą o

tym samym. Klaudia skinęła głową.

- Dla mnie też - powiedziałam.

- I dla mnie - dodała Michelle, która najwyraźniej nie chciała być wykluczona z

towarzystwa. Kiedy barman podał nam drinki, Michelle przepchała się na początek.

- Ja płacę! - i wcisnęła mu garść monet. Z całą pewnością umiała wydawać pieniądze

Frankiego. Ja w każdym razie byłam jej wdzięczna. Po ostatnich finansowych ekscesach mój

portfel wyglądał nieco chudo. Wprawdzie to Michelle zaproponowała toast za dobry seks, ale

po jej oczach poznałam, że czuje się tu jeszcze mniej pewnie niż ja. Może z powodu Grace? A

może odzwyczaiła się już od bywania w barach, pomyślałam, widząc, jak jednym haustem

wypija pół swojego koktajlu.

W tym momencie musiałam zaprzestać dalszych rozważań na ten temat, bo stanął

przede mną najprzystojniejszy Latynos, jakiego kiedykolwiek widziałam. Szerokie barki,

gęste ciemne włosy i piękne ciemne oczy.

- Zatańczysz? - zapytał. Rozejrzałam się, jakbym nie była pewna, czy mówi do mnie, i

złapałam spojrzenie Grace, która uniosła swój kieliszek jak do toastu i bezgłośnie

wypowiedziała: „Idź”.

Odstawiłam kieliszek na blat.

- Trzymaj moją torebkę - rzuciłam Michelle.

Nagle znalazłam się na środku parkietu, biodra w biodra z mężczyzną, którego

zupełnie nie znałam, ale który patrzył na mnie tak, jakby chciał mnie poznać bliżej... o wiele

bliżej.

To tylko niewinny taniec, powiedziałam sobie, ale wiedziałam, że w salsie nie ma nic

niewinnego. Choćby dlatego, że nie da się jej tańczyć bez udziału męskich rąk, którymi

partner mocno przyciska twoje plecy, kiedy razem rytmicznie ruszacie biodrami. Oczywiście

od chwili, w której łapiecie wspólny rytm. Co w moim wypadku chwilę trwało.

Ale w końcu się udało. Nagle tańczyliśmy, jakby na parkiecie nikogo innego nie było.

I przypomniałam sobie, jak bardzo lubię salsę. Dlaczego tak dawno nie tańczyłam? Muszę

namówić Kirka, żeby wziął kilka lekcji. Wtedy uświadomiłam sobie, że Kirk nie cierpi

tańczyć.

Muzyka przyspieszyła, a ja przestałam myśleć o Kirku. Ze śmiechem obracałam się

pod migającymi światłami, a nasze ciała wciąż się spotykały. Bawiłam się świetnie. Nagle

Grace, która też już szalała na parkiecie z jakimś przystojniakiem, szepnęła mi do ucha:

- Tylko uważaj. Po trzech piosenkach ci Latynosi uważają, że pojedziesz z nimi do

domu.

Kiedy zakręciła się i odsunęła, prawie potknęłam się o własne stopy i poleciałam

prosto w ramiona mojego, teraz spoconego, partnera.

- Nic ci nie jest, piękna? - zapytał, dotykając wierzchem dłoni mojego policzka.

Czyżby to, co czułam na dole, nie było klamrą od jego spodni?

- Chyba muszę nieco odetchnąć - powiedziałam. Na boskiej twarzy pojawił się wyraz

żalu. - Dziękuję za taniec. Było... świetnie.

- Czy mogę postawić ci drinka?

- Nie, dzięki - odpowiedziałam szybko i pospieszyłam w kierunku baru. Jeżeli po

trzech tańcach miałam iść z nim do łóżka, Bóg jeden wie, co spowodowałby drink. Pewnie

chorobę weneryczną.

Przy barze zastałam Michelle pogrążoną w rozmowie z następnym wspaniałym

Latynosem. Boże, Grace miała rację. W tym miejscu aż roiło się od przystojnych facetów.

Ten ostatni rozbierał Michelle wzrokiem. Halo! Czy jakimś cudem przeoczył dwa karaty na

jej lewej ręce?

- Hej, Angie. To jest Jose - powiedziała, a Jose ucałował moją dłoń.

Michelle się rozpromieniła.

- Czy to nie słodkie? Jose jest potomkiem hiszpańskich konkwistadorów - oznajmiła z

dumą.

Ciekawa byłam, czy Michelle wiedziała chociaż, co to znaczy. Jose zaś opuścił wzrok

na jej biust, trzeci raz w ciągu pół minuty.

- Gdzie jest Klaudia? - spytałam, zastanawiając się, jak Michelle udało się zgubić

Księżniczkę Lodu, żeby mogła się ogrzać przy panu Napalonym.

- Tam - skinęła w kierunku części klubowej. - Masz swoją torebkę. - Włożyła mi ją do

rąk, dając do zrozumienia, żebym spadała. Co w nią wstąpiło? Przecież była mężatką, na

miłość boską. I sądząc po tych wszystkich zdjęciach jej i Frankiego, jakimi zapełniała ściany

swojego boksu, bardzo szczęśliwą.

Rozejrzałam się za swoją szklanką. Wiedziałam, że tylko porządny łyk prawdziwie

mocnego koktajlu pomoże mi przełknąć nową wersję Michelle.

- Gdzie jest mój drink? - spytałam.

- To chyba był twój. - Podniosła jeszcze raz szklankę do ust i oddała mi to, co zostało.

Niewiele. - Sorry! - rzuciła, ale jej uśmiech wcale nie był przepraszający.

Ponieważ głupio mi było patrzeć na Michelle, która flirtowała jak kobieta nagle

wypuszczona z klatki, poszukałam wzrokiem Klaudii. Przyuważyłam ją na kanapie. Dostojnie

sączyła swojego drinka, patrząc na salę z pogardą.

- Hej! - Usiadłam na krześle naprzeciwko niej.

Nawet się uśmiechnęła, jakby cieszyła się, że mnie widzi. Ale prawdopodobnie

ucieszyła się po prostu, że będzie miała jakiekolwiek towarzystwo, bo zaraz ponownie

przybrała lodowaty wyraz twarzy. Sięgnęła po elegancką czarną torebkę i wyciągnęła paczkę

papierosów.

- Te rzeczy mogą cię zabić, wiedziałaś o tym? - zażartowałam, próbując nawiązać

jakąkolwiek rozmowę.

Znów ten sam uśmiech. Sztuczny, protekcjonalny.

- Czy mogę ci jednego podkraść? - Zabrzmiało to nieco dziwnie, w świetle uwagi,

jaką przed chwilą rzuciłam. - No wiesz, nie mogę patrzeć, jak sama spalasz siedem minut

swojego życia.

Pochyliła się, wyciągając ku mnie paczkę, a ja wyciągnęłam z niej najcieńszego

papierosa, jakiego kiedykolwiek widziałam.

- Co to za marka? - spytałam, oglądając różowy wzorek na filtrze.

- Caprisy - odpowiedziała krótko, wrzucając paczkę do torebki. - Są o wiele lżejsze

niż zwykłe papierosy. No i nie trzeba się tak wysilać, żeby się zaciągnąć. To chroni twarz -

dodała, opierając się wygodnie i pokazując na okolicę ust, która rzeczywiście wyglądała

zadziwiająco gładko jak na kobietę palącą paczkę dziennie. Tak przynajmniej utrzymywała

Grace. Ale może to był botoks...

Wyciągnęłam się na krześle i zapaliłam papierosa zapałkami, leżącymi na stoliku

obok.

- Przynajmniej będziemy ładnymi zwłokami.

Tym zarobiłam na kolejny uśmiech i wymuszony chichot. Tylko czy można to było

nazwać śmiechem? Brzmiało bardziej jak kaszlnięcie.

Ale w momencie, kiedy uznałam Klaudię za jakąś nieludzką, nieczułą kobietę,

zobaczyłam w jej oczach nagły błysk bezbronności. Spojrzałam w górę. Przy naszej kanapie

zatrzymał się jakiś barczysty facet. No proszę, Klaudia jednak jest ludzką istotą, sądząc po

pełnym nadziei spojrzeniu, kiedy uśmiechała się do niego.

- Masz jeszcze papierosa?

Widziałam rozczarowanie, jakie przemknęło jej po twarzy, zanim schyliła głowę i

sięgnęła po torebkę. Ale kiedy częstowała go papierosem, chłodna maska była już na miejscu.

Facet podziękował i odszedł, a ja zobaczyłam, jak Klaudia rzuca szybkie spojrzenie na swój

wycięty top i bezwiednie przeciąga dłonią po włosach. Dopiero wtedy zorientowałam się, że i

ona nie jest tak pewna siebie, na jaką wygląda. Zwłaszcza tutaj. Spróbowałam wyobrazić:

sobie, co bym czuła, siedząc w ciemnym klubie otoczona o połowę młodszymi mężczyznami,

zainteresowanymi jedynie moim zapasem nikotyny.

Na szczęście właśnie wróciła Grace, wybawiając mnie od kolejnych prób nawiązania

porozumienia, które najwyraźniej peszyły Klaudię.

- Ale zabawa! - rzuciła zadyszana Grace, przeciągając ręką po wilgotnych od potu

włosach i przywracając im właściwy wygląd. - Omal nie zdecydowałam się na trzeci taniec i

taksówkę do domu z tym facetem. Przyjrzałyście mu się? Był cudowny.

- No to dlaczego tego nie zrobiłaś? - spytała Klaudia. - My nie miałybyśmy nic

przeciwko. - Ale jej mina mówiła coś odwrotnego.

Grace wzruszyła ramionami i rzuciła się na kanapę obok Klaudii.

- Ty palisz? - Spojrzała na mnie zszokowana, z troską w głosie.

- Tylko w barze - wykręciłam się. Albo kiedy byłam z Michelle. Albo kiedy

rozważałam kolejne użycie Visy, albo oglądałam zaręczynowe pierścionki, wszystko w imię

mojej przyszłości z Kirkiem... Boże, paliłam całkiem sporo. A na myśl o zbliżającej się

podróży - i przeklętego lotu samolotem - miałam ochotę wypalić trzy, jeden po drugim.

- Gdzie jest Michelle? - Rozejrzała się Grace.

- Tam, rozmawia z Jose - kiwnęłam w stronę baru.

- Co się dzieje? - spytała Grace. - Czy naszej zamężnej przyjaciółeczce nie wystarcza

to, co ma w domu?

- Ona i Frankie są świetną parą - zaprotestowałam, ale jakoś słabo, patrząc na wesoło

śmiejącą się Michelle nachylającą się do Jose.

- Jak długo są po ślubie? - Klaudia też się odwróciła, żeby na nich popatrzeć.

- Siedem lat.

- Ach, słynny kryzys siódmego roku - powiedziała Klaudia. - Dobrze to znam. Sama

przez to przeszłam, ale przynajmniej ja nie przyłożyłam do tego ręki - ciągnęła z gorzkim

uśmiechem. - Tym lepiej dla niej - powiedziała, podnosząc kieliszek w stronę Michelle.

- To przecież niewinny flirt. - Nie wiem dlaczego, ale poczułam się w obowiązku

stanąć w obronie Michelle. - Ja też przecież wytańczyłam się z tamtym facetem, chociaż nie

zamierzałam iść z nim do łóżka. Przecież od tego mam w domu Kirka...

Obie popatrzyły na mnie z ciekawością.

- Ma szczęście kobieta, która może być szczęśliwa z jednym facetem - powiedziała

filozoficznie Grace.

- Ty byłaś szczęśliwa z Drew. - Przypomniałam sobie, jak miło wyglądali razem,

kiedy ich ostatni raz widziałam. Po raz kolejny zastanawiałam się, co mogło spowodować ten

obrót o sto osiemdziesiąt stopni w stosunku do tego, o czym marzyła niespełna miesiąc

wcześniej.

- Taaak, chyba byłam szczęśliwa - powiedziała. - Oczywiście, jeżeli nazywasz

szczęściem sypianie z facetem, który nawet nie zdejmuje skarpetek, kiedy uprawia seks.

Klaudia zaśmiała się głośno, jakby zrozumiała jakiś tajny dowcip Grace. I może tak

było. Ja na pewno nie wiedziałam o tym małym dziwactwie Drew. Ale czy to było coś

wielkiego? Kirk też czasami nie zdejmował skarpetek, zwłaszcza w zimie. Marzły mu stopy,

do cholery.

Na szczęście chwilę później kolejny tancerz wybawił mnie od rozmowy z nimi. Potem

tańczyłam z facetem, który był taki wysoki, że wydawało mi się, że tańczę z jego pępkiem.

Grace szalała gdzieś obok. Nawet Klaudia podeszła do krańca parkietu i jeżeli dobrze

widziałam przez tłum ruszających się ciał, rytmicznie kołysała biodrami.

Bawiłam się tak znakomicie, że nawet nie zauważyłam, kiedy zniknęła Michelle.

- Hej, gdzie poszła Michelle? - spytałam, kiedy barman nalał nam drinki i

wzniosłyśmy kolejny toast, tym razem za latynoskich facetów, których Grace właśnie ogłosiła

ostatnimi dobrymi mężczyznami na świecie.

- Jest dużą dziewczynką - powiedziała Grace, widząc mój niepokój.

- O tak - dodała Klaudia. - Zwłaszcza w tej sukience. Myśl o opinającym ubiorze

Michelle nie była pocieszająca, zwłaszcza że Jose był zafascynowany widokiem piersi

wylewających się z dekoltu sukienki. No i sporo wypiła.

- Pójdę się rozejrzeć - powiedziałam, odstawiając drinka i ruszając w tłum.

Okrążyłam bar i ruszyłam po schodach do łazienki.

Wchodząc do jednej z kabin, aby pozbyć się nadmiaru płynów, zobaczyłam w szparze

pod sąsiednią kabiną dwie pary nóg. Jedne z nich były w czarnych błyszczących mokasynach

i nie mogły należeć do kobiety - przynajmniej do żadnej kobiety, którą ja znałam - ale druga

para dziesięciocentymetrowych lśniących szpilek mogła być własnością tylko jednej osoby.

- Michelle! - zawołałam. Nie czekając na odpowiedź, opuściłam klapę i stanęłam

nieco niepewnie, w moich wysokich obcasach, na sedesie.

Patrząc w dół, zauważyłam czubek głowy Jose i poczułam dreszcz, widząc, że

znajduje się ona pomiędzy piersiami, którymi Michelle kusiła go przez cały wieczór.

Michelle natomiast miała głowę opartą o ścianę, a jej wpół zamknięte oczy otworzyły

się szeroko na mój widok.

- Hej, Angie! - zachichotała. - Co robisz tam na górze?

- Nieważne. Co ty robisz tu na dole? Jose spojrzał na mnie z niezadowoleniem.

- To prywatna impreza.

- No cóż, koniec imprezy - oznajmiłam, zeskakując niezgrabnie z sedesu i wychodząc

z kabiny. - Michelle, otwórz - powiedziałam, ciągnąc za klamkę do ich miłosnego gniazdka.

Drzwi ustąpiły. Chwyciłam Michelle za ramię i wyciągnęłam z uścisku Jose.

Normalnie nie byłabym taka gwałtowna, ale Michelle była wyraźnie wstawiona i wydawało

się, że nie wyjdzie stamtąd bez użycia siły. Podniosłam jej rękę i pomachałam nią Jose przed

nosem.

- Nie widzisz, że jest mężatką? Popatrzył na jej obrączkę.

- No i co z tego? Michelle zatoczyła się nieco.

- Chodź - powiedziałam, ciągnąc ją do wyjścia.

- Na razie. Pa! - Machała wesoło do Jose.

Kiedy prawie wnosiłam ją po schodach, oparła się o mnie ciężko i wybełkotała:

- Dawno temu umiałaś się bawić, Angie. Co się z tobą stało? Pamiętasz, jak kiedyś się

dobrze bawiłyśmy? Ja, Eddie, ty i Vincent... - Westchnęła. - Co się stało z tamtymi czasami?

- Odeszły - powiedziałam. I chwała Bogu, pomyślałam.

- Znalazłaś ją - powiedziała Grace, kiedy przyprowadziłam półprzytomną Michelle do

baru.

- Dobrze zrobiłaś - potwierdziła Klaudia.

- Zabiorę ją do domu - powiedziałam.

- Aż na Brooklyn?

- Nie, do mnie. - Nagle poczułam się strasznie zmęczona na myśl o zajmowaniu się

przez całą noc Michelle, pilnowaniu, żeby nie zadławiła się wymiocinami zaraz po tym, jak

tylko się położy. Błeee.

- Dobra. - Wzrok Grace wyraźnie mówił: A nie mówiłam?

- Szkoda, że nie możesz zostać. Tak dobrze się bawiłyśmy. Strasznie długo nigdzie

razem nie byłyśmy.

Byłam wdzięczna, że przynajmniej to zauważyła. Poczułam się lepiej, obejmując ją na

pożegnanie. Nawet Klaudia zaszczyciła mnie uściskiem i cmoknięciem w powietrze, ale nie

wiem, czy to z powodu wspólnie spędzonego babskiego wieczoru, czy raczej trzech „cosmo”.

Świeże nocne powietrze orzeźwiło mnie. Nigdy więcej, pomyślałam, oglądając się na

tłum wciąż szturmujący wejście.

Kiedy chwilę później siedziałyśmy z Michelle na tylnym siedzeniu taksówki, szybko

podałam swój adres.

- Nie, nie, nie, nie, nie! - zaprotestowała Michelle. - Ja muszę wrócić do domu.

- Prześpisz się u mnie - powiedziałam, zerkając na taksówkarza, który przyglądał się

nam niecierpliwie.

- Nie! - krzyknęła. - Frankie mnie zabije. Westchnęłam.

- No dobra, ale dasz radę wrócić sama?

- Nic mi nie będzie - powiedziała sennie, machając do mnie ręką i zapadając się

głębiej w tylne siedzenie auta.

- Nic jej nie będzie - potwierdził taksówkarz, a jego oczy pożądliwie spojrzały na

piersi wypływające z dekoltu Michelle.

Jasne, na pewno. Znowu westchnęłam, zdając sobie sprawę, że nie mogłam zostawić

jej na łasce tego faceta, który rozbierał ją wzrokiem tak, że jej mały przyjaciel Jose wydawał

się przy nim harcerzem.

Wyglądało na to, że musimy obie pojechać na Brooklyn.

Szczęście może okazać się skuteczną bronią

Uboższa o trzydzieści pięć dolarów stałam przed drzwiami domu Michelle („urocze

trzy pokoje w niezłej dzielnicy”). Było wpół do trzeciej nad ranem, a ja musiałam nacisnąć na

dzwonek. Okazało się bowiem, że Michelle nie tylko zgubiła - lub przepuściła - te pieniądze,

które udało się jej wcisnąć do miniaturowej, wieczorowej torebki, ale że również zgubiła

klucze.

We frontowym pokoju zapaliło się światło. Po chwili w uchylonych drzwiach

zobaczyłam Frankiego Delgrosso w podkoszulku i spodniach od dresu, które widziały lepsze

czasy. W porównaniu z dawnym Frankiem, ten miał rzadsze] włosy i był o wiele grubszy,

chociaż wciąż dość przystojny. W tej chwili nie wydawał się jednak zbyt zadowolony.

- Tylko mi nie mów, że znowu zgubiłaś klucze - powiedział, patrząc na zaspaną

Michelle, która na jego widok odzyskała resztki świadomości. Przynajmniej na chwilę, bo

odwróciła oczy z miną dziecka złapanego na gorącym uczynku, kiedy wkłada paluchy do

słoika z konfiturami. Dobrze, że Frankie nie wiedział, co to były za konfitury!

- Trochę za dużo wypiła - wyjaśniłam.

- Cześć, Angela - powiedział, jakby dopiero teraz dotarło do niego, że stoję obok. -

Kopę lat. Jak ci leci?

Rzeczywiście. Nie widzieliśmy się chyba od dnia ich ślubu.

- Cześć. - Nadstawiłam policzek do niedbałego pocałunku.

- Przepraszam za to - wskazał na Michelle, która ze znużonym westchnieniem siadała

właśnie na kamiennym stopniu. - Mam nadzieję, że nie zepsuła twojego panieńskiego

wieczoru.

Panieńskiego wieczoru? To tak wymusiła na nim zgodę na szampańską noc w Nowym

Jorku. Dlaczego nie powiedziała mu prawdy? I nagle doszło do mnie, że Michelle

prawdopodobnie nie mówiła prawdy Frankiemu od dnia, w którym ślubowała mu miłość,

wierność i uczciwość małżeńską... Zresztą, zważywszy na dzisiejszą schadzkę w toalecie,

prawdziwość i tamtych słów była dość wątpliwa.

- A tak przy okazji, moje gratulacje. - Frankie uśmiechnął się do mnie. - Kto by

pomyślał! Mała Angie Di Franco w końcu postanowiła się ustatkować! No, no!

Zmusiłam się do nieszczerego uśmiechu.

- Każdy z nas robi to wcześniej lub później.

- Taaak - powiedział zrezygnowanym tonem, patrząc na Michelle, która tymczasem

zwinęła się w kłębek i zasnęła w progu. Bez najmniejszego wysiłku podniósł ją z ziemi i

zarzucił sobie na ramię. - Masz ochotę wejść? - zapytał, jak przystało na dobrego gospodarza.

- Nie, dziękuję. Będę spać u mamy.

- Może wezwę ci taksówkę? - zaproponował, pokazując ręką ciemną ulicę. - Jest

trochę późno.

- Nie warto zawracać sobie głowy. To tylko trzy przecznice stąd. - Było mi wstyd się

przyznać, że krótka podróż na Marinę Park pochłonęła wszystkie moje zasoby finansowe.

Ale już chwilę później zdałam sobie sprawę, że przejście trzech przecznic w

Brooklynie, nad ranem w piątek, nie jest przyjemną rzeczą. Na ulicy nie było żywego ducha.

Całe szczęście, że znałam tu każdy budynek i każdy kamień.

Po drodze zatrzymałam się na chwilę przed domem, w którym bywałam kiedyś tak

często, jak w swoim. Był to bowiem dom rodziców Vincenta, a dzisiaj również i jego.

Zaraz po ślubie wprowadził się z żoną na górne piętro, nie obawiając się wcale tego,

że spędzi resztę życia tuż obok rodziców, którzy wychowali go na swój obraz i podobieństwo.

W jednym z okien na drugim piętrze zauważyłam niebieskawą poświatę telewizora.

Vincent był zawsze nocnym markiem, tak jak i ja. Najwyraźniej zostało mu to do dzisiaj.

Przez chwilę zastanawiałam się, czy jego żona ogląda z nim telewizję, czy śpi sobie

bezpiecznie obok niego.

Ciekawe, czy jest szczęśliwy. Chyba tak. Ma to, czego chciał - żonę, dom pełen

dzieci, dobrze zarabia... A czy ja jestem szczęśliwa? Oczywiście, powiedziałam na głos. Echo

uświadomiło mi, że dookoła jest kompletnie pusto. Kogo więc chciałam przekonać?

- Angela! - wykrzyknęła mama na mój widok rozpaczliwym głosem. - Co się stało?

Mój Boże! Dobrze się czujesz?

- Cześć, mamo - odpowiedziałam, jakby wizyta w domu o tej porze była czymś

najnormalniejszym w świecie. - Wszystko w porządku.

Wchodząc do przedpokoju, zerknęłam w lustro. Podkrążone oczy, przekrwione białka,

blada cera, usta bez śladów szminki. Wyglądałam jak śmierć. Na miejscu mamy też bym się

zaniepokoiła.

Mama uścisnęła mnie tak, jakbym przed chwilą cudem ocalała z jakiejś katastrofy.

Prawdę mówiąc, czułam się trochę jak ofiara wypadku samochodowego. Bolało mnie całe

ciało. Nic dziwnego - po tylu godzinach przetańczonej salsy... Coraz silniejsze łomotanie w

skroniach przypominało o wypitym tej nocy alkoholu.

- Byłaś w pożarze? Śmierdzisz dymem. - Mama odsunęła mnie na odległość ramienia,

jakby chciała sprawdzić, czy nie jestem poparzona. Ponieważ nie byłam, wyciągnęła

odpowiednie wnioski. - Och! Angela! Tylko mi nie mów, że zaczęłaś znowu palić. Co by tata,

niech odpoczywa w pokoju, na to powiedział?!

- Mamo! Nic by nie powiedział, bo nie żyje. - Zrobiłam jej wyraźną przykrość i zaraz

pożałowałam swoich słów. Próbowałam to zagadać. - Ja, Grace i Michelle poszłyśmy

potańczyć.

- Michelle? A gdzie był Frankie?

- W domu. To był babski wieczór. Michelle trochę za dużo wypiła i postanowiłam

przywieźć ją do domu.

- Naprawdę? - Mama była szczerze zdziwiona. - To takie niepodobne do niej. Mam

nadzieję, że to nie wasza wina. Wiesz, jej mama zawsze martwiła się, że ty i Grace macie na

nią zły wpływ. Kiedy byłyście młodsze, niezłe były z was ziółka.

- Ja i Grace? - Przez chwilę miałam ochotę opowiedzieć jej o tym, co Michelle

wyprawiała tej nocy. Na szczęście oszczędziłam Michelle tej hańby.

- Na pewno jesteś głodna. Chodź do kuchni.

Chwilę później siedziałam za stołem, a przede mną stała miska pełna pastina,

cudownego, drobnego makaronu mojej mamy, pachnącego masłem i ziołami. Tylko ona

potrafiła zrobić coś równie prostego i pysznego. Jednak rozkoszowanie się jedzeniem zostało

zakłócone. Kiedy tylko mama skończyła myc garnek, usiadła naprzeciw mnie i wbiła we mnie

spojrzenie.

- A co dziś robił Kirk? - zapytała.

- Pracował. Przed... wyjazdem musi skończyć pewien projekt. - Starałam się nie

wymawiać nazwy Newton, żeby znowu nie zaczęła rozmowy o podróży do jego rodziców.

Mama bała się samolotów jeszcze bardziej niż ja i swoimi obawami doprowadzała mnie do

histerii. Tym razem mi się udało.

- Co słychać u Grace? - Jej twarz natychmiast rozjaśniła się w uśmiechu. - Czy wciąż

jest z tym miłym młodym człowiekiem, o którym opowiadała, kiedy była u nas ostatnio?

Przypomniałam sobie Grace, wspaniałą jak zawsze i tańczącą z taką determinacją,

jakby chciała strzasnąć z siebie nękające ją demony.

- Mówisz o Drew? Nie. Zerwali ze sobą. - Pomyślałam sobie, że Drew był jednym z

demonów, które Grace próbowała egzorcyzmować tej nocy, chociaż wciąż nie rozumiałam

dlaczego.

- Szkoda - zmartwiła się mama. - Ale spotka kogoś innego. Zawsze tak było. -

Zamyśliła się na chwilę i dodała: - Może nasza Grace ma zbyt wielu mężczyzn do wyboru?

- Może.

Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy ja jestem z Kirkiem tylko dlatego, że nie mam

innego wyboru. Nie! Przypomniałam sobie tych wszystkich facetów, którzy prosili mnie

dzisiaj do tańca. Jeszcze nigdy w życiu nie czułam się pożądana jednocześnie przez tylu

mężczyzn. Czyżby dlatego, że wyglądałam jak kobieta zaręczona? No, prawie zaręczona.

Jeśli to prawda, będę musiała opędzać się od absztyfikantów kijem, kiedy Kirk w końcu

włoży mi na palec pierścionek. Dlaczego mężczyźni są tacy przewrotni? Dlaczego chcą nas

wtedy, kiedy my ich nie chcemy? I dlaczego nie chcą mieć z nami do czynienia od chwili,

kiedy zapragniemy przytrzymać ich przy sobie na zawsze? Westchnęłam i odsunęłam od

siebie pusty talerz.

- Dziękuję, mamo. Wiedziałaś, czego mi trzeba. Uśmiechnęła się do mnie.

Zauważyłam, że ma zmęczone oczy.

- Przepraszam, że cię zbudziłam...

- Mnie? - Machnęła ręką, jakby nie wiedziała, co to sen. - Nie spałam.

Tak było. Po śmierci ojca, gdyby tylko mogła, nie spałaby wcale.

- Wszystko przez twoją babkę i jej amanta - parsknęła z niechęcią. - Czy wiesz, że

samochód Arniego Matarrazzo stał przed naszym domem jeszcze na kwadrans przed twoim

przyjściem?

- Żartujesz?!

- No więc zeszłam na dół, żeby sprawdzić, co ten człowiek tu robi o drugiej nad

ranem, a ona, wyobraź sobie, otworzyła mi w peniuarze. Powiedziała, że grają w karty.

Szkoda, że nie widziałaś jej pokerowej miny. Żeby w jej wieku robić takie rzeczy!

- Myślisz, że to może zaszkodzić jej zdrowiu? - zaniepokoiłam się. Trzy lata temu

babcia przeszła balonikowanie serca.

- Nie! - żachnęła się mama. - Myślę, że to jest nieprzyzwoite.

Rano spóźniłam się do pracy. Z Brooklynu do biura Lee & Laurie był spory kawał. A

na dodatek miałam kaca. Godziny wlokły się niemiłosiernie. Wróciłam do domu całkowicie

zdołowana, w czym miała swój udział również Michelle, która wcale nie przejmowała się

swoimi nocnymi ekscesami.

- O co ci chodzi? Przecież nie spałam z tym gościem - zbagatelizowała epizod, który

mógł rozbić jej małżeństwo.

Zrobiło mi się smutno. Czy na świecie nie ma już nic świętego?

- Witaj w domu - ucieszył się na mój widok Justin, jakbym to ja była osobą, która

spędza więcej czasu poza domem.

Widać było, że czuł się samotny. Tak samo jak ja.

- Żadnych Kirków dzisiaj? - zapytał.

- Żadnych - uśmiechnęłam się. - Żadnych nocnych nasiadówek z chłopakami z ekipy?

- Nie. Robota skończona. Zresztą ci ludzie zaczynają mnie irytować. Pete mówi tylko

o filmie, który zamierza zrobić. Wydaje mu się, że ktoś mu go sfinansuje - Justin prychnął

pogardliwie, okazując tym samym, że nie wierzy w powodzenie wielkich planów Pete’a.

Ciekawe, czy kryła się za tym również niewiara we własne wielkie plany? Nie śmiałam go o

to spytać.

- Co robisz? - Spojrzałam na niego z ciekawością, widząc, że wkłada dyskietkę do

swojej małej kamery.

- Idę na spacer. Może coś mi się uda nakręcić. Chcesz iść ze mną?

Ku swojemu zdziwieniu kiwnęłam głową. Sama nie wiem dlaczego. Może czułam, że

Justin ma nadzieję, że z nim pójdę? Może w jego spojrzeniu było coś, czego nie umiałam

nazwać? A może po prostu chciałam uciec z mieszkania, w którym na pewno nie odezwie się

dzwonek telefonu od Kirka.

Wsiedliśmy do metra i znaleźliśmy się na Upper West Side. Nie miałam pojęcia, co

przywiodło Justina właśnie w te strony, ale czy to nie wszystko jedno? Przyjemnie było iść

ramię w ramię ulicą i milczeć. Od czasu do czasu Justin pokazywał mi jakieś szczególnie

ozdobne wejście czy interesujący architektoniczny detal, potem kierował w tę stronę kamerę.

Uśmiechnęłam się do siebie. Wiele razy tak spacerowaliśmy - właściwie bez celu i za każdym

razem Justin znajdował rzeczy godne utrwalenia na taśmie: fasady z piaskowca, popękane

portale, zamknięte na głucho sklepiki.

- Czy wierzysz, że niektórzy ludzie są sobie przeznaczeni? - odezwałam się w końcu.

Czułam, że muszę wyrzucić z siebie wątpliwości, które ogarniały mnie ostatnio w te noce,

kiedy Kirk był daleko.

Justin powoli odsunął od oka kamerę i spojrzał mi w oczy.

- Pojęcia nie mam.

- A ty i Lauren? - nie ustępowałam. - Czy będziecie kiedyś razem?

Zastanowił się chwilę.

- Dlaczego by nie? Ale kto wie, co się zdarzy, kiedy wróci z Florydy?

O ile wróci, pomyślałam, chociaż nie powiedziałam tego głośno. Lauren była trochę

za bardzo przywiązana do swojego teatru. Zupełnie nie rozumiałam, dlaczego Justin zgodził

się, żeby podpisała angaż na kolejny sezon. Może naprawdę był w niej zakochany? A może

odpowiadało mu, że dzieli ich taki szmat drogi, bo nie chciał zbyt mocno się angażować?

Czy ja na pewno chcę angażować się w związek z Kirkiem? Oczywiście, że tak.

Skarciłam samą siebie. Przecież go kocham.

- Wiesz, że Grace zerwała z Drew? - zmieniłam temat, żeby zagłuszyć wątpliwości

pojawiające się bezwiednie w mojej głowie. W tej sytuacji lepiej było martwic się o innych.

Szczególnie teraz, bo jeszcze do wczoraj miałam nadzieję, że między nimi wszystko może się

ułożyć.

- Naprawdę? - powiedział, a potem się roześmiał. Nie wierzyłam własnym uszom.

Roześmiał się!- Przypuszczałem, że tak będzie - dodał.

- Nie rozumiem.

- Boże! Nie zauważyłaś, jak on na niej wisiał? Żadna kobieta tego nie lubi. A już na

pewno nie taka jak Grace.

Justin był bardziej spostrzegawczy ode mnie. Wcale mi się to nie podobało, ale nie

chciałam, żeby zauważył, że jestem zazdrosna.

- To może mi powiesz, jaką kobietą jest Grace? - zapytałam.

- Trudną - odrzekł krótko. Potem popatrzył na mnie i dodał: - Całkiem jak ty.

Już otwierałam usta, żeby mu nagadać, ale on natychmiast skierował na mnie kamerę.

Dobrze wiedział, że się przymknę, kiedy będzie mnie filmować.

- Wyłącz to. Proszę! - Uciekłam spojrzeniem od obiektywu.

Westchnął, ale opuścił kamerę. Nie ustępowałam.

- Dlaczego niby jestem trudna?

Przez chwilę oglądał kamerę, jakby widział ją pierwszy raz w życiu.

- Nie to miałem na myśli. - Przeniósł wzrok na mnie i wpatrzył się we mnie uważnie. -

Powinienem powiedzieć... skomplikowana. Złożona. Jak smak starego wina.

Pięknie. Teraz okazuje się, że jestem stara. Pomyślałam o Lauren, która miała

dwadzieścia pięć lat. Ale wyglądała na więcej.

- Chcesz powiedzieć, że faceci powinni umawiać się tylko z kobietami poniżej

trzydziestki, tak?

- Koniec. - Oznajmił kategorycznym tonem doświadczonego mężczyzny, który wie, że

rozmowę, która do niczego nie prowadzi, należy przerwać. A już na pewno jeśli jest to

rozmowa z kobietą, z którą musisz mieszkać. - O rany, Angie! - wykrzyknął nagle i pokazał

coś w głębi ulicy. - Widzisz tamto wejście? Ten dom na pewno zbudował Stanford White. -

Przyspieszył kroku i pociągnął mnie za sobą.

White (również nowojorczyk) był ulubionym architektem Justina. Stałam z boku,

obserwując, jak Justin kieruje obiektyw w stronę niesamowitego łuku nad ozdobnymi

drzwiami wejściowymi, a potem filmuje każdy szczegół budynku. Myślałam już, że o mnie

zapomniał, kiedy nagle się odezwał:

- Wiesz, jaki dzisiaj dzień?

- Nie wiem. I chcę ci powiedzieć, że wcale nie jestem trudna...

- Dwudziesty czwarty sierpnia - przerwał mi.

- No i co z... - zaczęłam, kiedy nagle do mnie dotarło. Było mi strasznie wstyd.

Dokładnie dwadzieścia lat temu zginęli rodzice Justina. - O, Boże! Przepraszam.

Nie słuchał mnie i dobrze. Co mogłam mu powiedzieć? Że tak bardzo skupiłam się

ostatnio na sobie, że zapomniałam o najważniejszej dla niego dacie? Mimo tego, że od kilku

lat spędzaliśmy ten dzień razem.

- Spotkali się w Nowym Jorku. Gdzieś w tej okolicy. Ale już ci chyba o tym mówiłem,

prawda?

- Tak.

Próbowałam wczuć się w to, co on teraz czuje. Targały nim emocje, które ja sama

dobrze znałam. Doświadczyłam ich po śmierci mojego taty. Tylko że ja miałam więcej

szczęścia, bo tata był ze mną dłużej. Justin stracił rodziców, mając zaledwie dwanaście lat.

Patrzyłam na niego i wyobrażałam sobie, że musiał wówczas wyglądać podobnie - mieć w

oczach ten sam wyraz bezbrzeżnego smutku.

- Wiesz, czasami wyobrażam sobie - zaśmiał się wstydliwie i odwrócił głowę - że

filmuję to wszystko dla nich. Bo oni już tego nie zobaczą. Ani tych budynków. Ani tego

drzewa. Niczego.

Tak samo jak ty nie zobaczysz już ich, pomyślałam. Nigdy. Kiedy straciłam ojca,

najgorsza dla mnie była świadomość, że już nigdy nie zobaczę jego uśmiechu. I nie będę

mogła mu powiedzieć, że go kocham - bardziej, niż myślał.

Jeszcze raz spojrzałam na Justina. W oczach miał smutek. Pomyślałam, że poczucie

osamotnienia nie opuści go prawdopodobnie nigdy.

Ale może tak to już jest? Może samotność jest uczuciem, którego musimy

doświadczyć wszyscy? Bez względu na to, jak wielki tłum nas otacza. Bez względu na to, z

kim spędzimy życie...

Dopóki śmierć (na wysokości 9000 m) nas nie rozłączy

- Bierzesz ze sobą to wszystko? - zapytał Kirk, kiedy otworzył drzwi i zobaczył mnie

na progu, zdyszaną i spoconą, z gigantyczną walizką, którą przed chwilą z wielkim trudem

wciągałam i wyciągałam z autobusu. - Myślałem, że zmieścisz się w czymś takim. - Wskazał

niewielką, płaską torbę na ramię, która stała w przedpokoju, czekając na nasz jutrzejszy

wyjazd.

- Nie udało mi się zapakować wszystkiego do torby - wyjąkałam.

Nie mogłam się przyznać, że nawet nie wyjęłam jej z szafy, bo od razu było jasne, że

żadna torba nie pomieści rzeczy, które musiałam wziąć w swoją pierwszą podróż do Newton.

Zapakowałam dwie pary dżinsów, bo bez nich nie mogę się nigdzie ruszyć: luźne,

które świetnie wyglądają z espadrylami na koturnie (musiałam wziąć espadryle na koturnie), i

wąskie, do których pasują tenisówki (nie da się przecież wyjechać na weekend bez

sportowych tenisówek, prawda?). Poza tym cztery koszulki - dwie z krótkimi rękawami na

dzień, jedną z długimi rękawami na wypadek, gdyby wieczorem zrobiło się chłodno, i jedną

bez rękawów na upał; dwie pary szortów (gdyby było za gorąco na dżinsy); dwie pary

dopasowanych letnich spodni (gdyby było gorąco, a nie wypadało pokazać się w szortach),

gruby bawełniany sweter (bo w końcu może być bardzo zimno); sztruksowy żakiet (pasuje do

wszystkiego). Nie mogłam zostawić swojej pięknej nowej sukienki - to jasne. Wzięłam

jeszcze klapki na wysokim obcasie (do sukienki), sandałki (gdybym nie miała ochoty na

espadryle), piżamę (nie wypadało paradować po domu rodziców Kirka w jego bokserkach),

cienką koszulkę do spania, dużo majtek (z takim wyprzedzeniem trudno powiedzieć, czy

lepsze będą stringi czy zwykłe bikini), staniki, przybory toaletowe, szczotkę do włosów,

kosmetyki i suszarkę z różnymi nakładkami (nie ufam rodzinie Stevensów w kwestii sprzętu

do pielęgnacji włosów).

No i był jeszcze prezent owinięty w bąbelkową folię, która „zupełnym przypadkiem”

znalazła się w jednej z szuflad Justina.

Nie zapomniałam o lekturach, bez których nigdzie się nie ruszam ze strachu przed

bezsennością i niedobrymi myślami, jakie nawiedzają mnie nawet wtedy, gdy jestem z

Kirkiem (bo on zasypia przede mną). Zapakowałam trzy kolorowe magazyny, dwie książki ze

słynnymi monologami (bo mimo że nie chodziłam ostatnio na żadne przesłuchania, nie

mogłam powstrzymać się od zaglądania do scen, które kiedyś przygotowałam i mogłabym

zagrać, gdyby tylko ktoś dał mi szansę) i przewodnik Fodora po Bostonie (może uda się nam

tam wyskoczyć) - wydanie z 1986 roku, które Justin kupił gdzieś za pięćdziesiąt centów i mi

podarował.

Kirk z wyraźną niechęcią wciągnął moją walizę do przedpokoju. Jego zgrabna torba

wydawała się przy niej jeszcze mniejsza. Przyznaję, że miałam lekkie poczucie winy.

- Jezu, Angie! Wyjeżdżamy tylko na trzy dni! Zresztą, nieważne. Jadłaś coś?

- No, właściwie to nie. - Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że w szale pakowania

zapomniałam o jedzeniu.

- W lodówce jest resztka curry z kurczaka - powiedział Kirk. Zerknął na kuchenny

zegar (dawno minął czas, kiedy normalni ludzie, czyli Kirk, jedzą wieczorny posiłek), dając

mi do zrozumienia, że dziesiąta wieczorem nie jest dobrą godziną na spożywanie curry.

Burczało mi w żołądku. Postanowiłam zignorować niesmak malujący się na jego

twarzy i pomaszerowałam prosto do lodówki. Uwielbiam indyjskie jedzenie. Był czas, kiedy

nie jadłam nic innego.

Kirk poinformował mnie, że ma robotę do skończenia, i oddalił się do swojego

ukochanego laptopa. Jeśli o mnie chodzi, mogliby nawet rozpłynąć się obaj w powietrzu. To

znaczy Kirk i jego komputer. Przegrywali w konfrontacji z curry.

Podgrzałam sobie resztki kurczaka w mikrofalówce i zasiadłam przed telewizorem,

żeby obejrzeć wiadomości o dziesiątej. Normalnie wystarczą mi nagłówki w gazetach, które

czytam ludziom przez ramię, jadąc rano do pracy, oraz strzępy zajadłych dyskusji toczonych

w radiu, dolatujące z sypialni Justina, ale tym razem uznałam, że powinnam przygotować się

do rozmowy z rodziną Kirka.

Wiedziałam, że jego ojciec miał kiedyś do czynienia z polityką - chyba nawet

próbował kandydować do rady miasta, a matka, zasiadając w zarządzie stowarzyszenia

Rodzice dla Edukacji - zasypywała władze szkolne setkami petycji. Wprawdzie zrezygnowała

z tej zaszczytnej funkcji (oraz z troski o edukację), kiedy Kayla, jej najmłodsza córka,

skończyła szkołę, ale zawsze to było coś. Skoro więc zamierzam spędzić weekend w

towarzystwie inteligentnych ludzi, nie mogę okazać się zupełnym tępakiem zdolnym jedynie

do rozmowy o szkodach wyrządzonych przez huragan El Nino (prawdę mówiąc, z

wiadomości słuchałam jedynie prognozy pogody).

W przerwie na reklamy wysłuchałam zapowiedzi następnego programu:

- Za chwilę - oświadczyła prezenterka - nasz raport specjalny. Czy oszczędności

robione przez linie lotnicze mogą doprowadzić do katastrofy? Zostańcie z nami, żeby

przekonać się, jak polityka zaciskania pasa praktykowana przez naszych największych

przewoźników może odbić się na was i waszych najbliższych już podczas najbliższego

weekendu.

Widzicie? Dlatego nie znoszę latać.

Nie odrywałam wzroku od ekranu, na którym po reklamach pojawiła się ta sama

prezenterka i radosnym głosem zaczęła przedstawiać długą listę wypadków, do jakich

dochodzi, ponieważ wielkie linie lotnicze permanentnie ignorują pozornie drobne

mechaniczne problemy. Na dowód powyższej tezy nadano wywiad z mechanikiem, który po

dwudziestu dwóch latach został wyrzucony z pracy w warsztatach na jednym z lotnisk.

- Kirk! - wrzasnęłam, podkręcając dźwięk. - Szybko! Chodź tutaj!

Stawił się w salonie niemal natychmiast.

- O co chodzi? - zapytał zdezorientowany. Pokazałam palcem mechanika, który

właśnie wyjaśniał, jak jego informacja o nieprawidłowo działającym wskaźniku paliwa

została zignorowana przez personel naziemny.

- I ryzykując utratę pracy, powiadomił pan o tym fakcie władze federalne. Dlaczego? -

na twarzy reportera malowała się głęboka troska.

- Przecież ktoś musi chronić życie obywateli - odpowiedział mechanik. Przyznaję, że

był trochę zbyt zadowolony z siebie.

- Angela...

- Tak mogło być! - krzyknęłam histerycznie. - To bardzo prawdopodobne, szczególnie

na liniach lokalnych. Samoloty z Nowego Jorku do Bostonu odlatują co godzinę. Myślisz, że

ktoś wstrzyma lot tylko dlatego, że jakiś prosty w ich pojęciu robol znajdzie małe pęknięcie w

przewodzie paliwowym?

- Już? - zapytał Kirk. - Czy mogę teraz spokojnie skończyć robotę i iść spać? Skoro

jutro będziemy przelatywać nad oceanem, chciałbym być dosyć przytomny, żeby w

odpowiedniej chwili przystosować swój fotel do dryfowania po wodzie.

W tej samej chwili mechanik uśmiechnął się szeroko do kamery.

- Cześć, mamo - powiedział, po czym pomachał swojej mamie, znowu się zasmucił i

kontynuował rozmowę. Poczułam się jak idiotka.

W tej sytuacji nie mogłam zatrzymywać Kirka. Zostałam sama ze swoimi lękami.

Późno w nocy sytuacja przedstawiała się mniej więcej tak samo. Leżałam w ciemnym

pokoju z szeroko otwartymi oczami i ze ściśniętym żołądkiem. Może ze strachu, a może z

powodu ostrego sosu, który pomimo ostrzeżeń Kirka pożarłam w całości - nie wiem.

Słuchałam spokojnego oddechu Kirka, który spał obok, i myślałam. Nie, nie o popękanych

przewodach paliwowych ani o nienaoliwionych tłokach, ale o Grace, która spędzała dzisiejszy

wieczór w modnym barze na Upper East Side razem ze swoją nową przyjaciółką i

przewodniczką po świecie ludzi bez pary. Wyobrażałam sobie tych wszystkich facetów,

którzy chcą stawiać im drinki i krążą wokół nich, przyciągani bardziej magnetyczną urodą

Grace niż wspaniałym, przyznaję, ale całkowicie pozbawionym wdzięku, wyglądem Klaudii.

Za nic w świecie nie dałabym się teraz zaciągnąć do żadnego baru, ale żałowałam, że nie

mogę pogadać z Grace.

Poczułam się nagle tak, jakbym dźwigała na sobie cały ciężar świata. Zerknęłam na

zegarek. Było tuż po północy. Właściwie mogłabym zadzwonić do Josha. On nie miał

obiekcji i kiedy tylko dopadł go ból istnienia, telefonował do mnie bez względu na porę.

Niestety, przypomniałam sobie, że w tej chwili Josh jest na pewno z Emily, która nie

życzyłaby sobie, żeby ktoś zakłócał sen jej przyszłego męża. Zresztą, Emily nie żywiła wobec

mnie przyjaznych uczuć nawet w środku dnia.

Był jednak ktoś, na kogo zawsze mogłam liczyć. Justin. Co więcej - mogłam być

pewna, że o tej godzinie Justin na pewno nie śpi. Wysunęłam się z łóżka i poszłam do salonu,

starannie zamykając drzwi za sobą. Odebrał po drugim dzwonku.

- Cześć - powiedziałam niepewnym głosem, bo zdałam sobie sprawę, że nie wiem, o

czym rozmawiać z człowiekiem, z którym wspólnie spędzamy większość dni.

- Cześć, Angie. Co się dzieje? Gdzie jesteś?

- U Kirka - wybąkałam. - Dzwonię, bo... - umilkłam, bo sama nie umiałam

powiedzieć, po co dzwonię. - Dzwonię, bo jestem ciekawa, co u ciebie.

Nie skłamałam. Nie widzieliśmy się od naszej wyprawy, bo przez cały tydzień

biegałam jak głupia, przygotowując się do jutrzejszego wyjazdu. Nawet nie zapytałam, jak się

czuje.

- U mnie? Wszystko w porządku, dzięki - odpowiedział lekkim tonem, jakby

zapomniał, że nie dalej jak tydzień temu odsłonił przede mną swoje sekrety. - A co z tobą?

- Ze mną?

- Uhm, bo jeśli chcesz porozmawiać, oddzwonię za chwilę. Mam na drugiej linii

Lauren.

Nie wiem, dlaczego tak mnie to zaskoczyło. Może dlatego, że Lauren nie dzwoniła

ostatnio tak często jak kiedyś.

- Nie. Wszystko w porządku. Idę zaraz spać. Zadzwoniłam, żeby powiedzieć ci do

widzenia.

- Dobra. Życzę miłego pobytu w Newton. - I po chwili dodał: - I nie bój się lotu.

Wszystko będzie w porządku.

Uśmiechnęłam się z ulgą. Justin domyślił się, dlaczego dzwonię. Ale kiedy odłożył

słuchawkę, poczułam się jeszcze bardziej samotna. Próbowałam sobie wytłumaczyć, że

wszystkiemu winne zmęczenie. Że powinnam natychmiast położyć się spać, bo przez kilka

następnych dni będę musiała udzielać się towarzysko. I że nie będzie to jakieś tam

towarzystwo, ale rodzina Kirka.

Nie przeżyję bez papierosa.

I zanim zorientowałam się, co robię, stałam już przy drzwiach. W windzie przemknęło

mi przez myśl, że spacer do najbliższego sklepiku w bokserkach Kirka i rozciągniętym

podkoszulku nie jest najmądrzejszym rozwiązaniem. Podskoczyłam lekko i spojrzałam w

lustro, żeby sprawdzić, czy bardzo widać, że nie mam stanika. Hm.

Drzwi windy otworzyły się wprost na kontuar, za którym siedział Henry, portier, i

czytał gazetę. Byłam uratowana. Przynajmniej od nocnego spaceru Trzecią Aleją.

- Dobry wieczór, Henry - przywitałam go tak, jakby chodzenie w piżamie było czymś

najnormalniejszym na świecie.

- Dobry wieczór, Piękna. - Zawsze tak mnie witał. Uwielbiałam go za to. - Co tu

robisz o tej porze?

- Nie mogę zasnąć. - Zapuściłam żurawia za kontuar i ku swojej wielkiej uldze

wypatrzyłam paczkę marlboro. - Poczęstujesz mnie papierosem?

- Jasne. - Wyciągnął paczkę w moją stronę.

- Dzięki. Pożyczę na chwilę twoje zapałki, dobrze? - I nie zwlekając, poszłam do

wyjścia.

- Chcesz wyjść w tym stroju?! - zawołał za mną.

- Tylko na kilka sztachów.

- Będzie lepiej, jeśli wyjdę z tobą.

Henry miał co najmniej siedemdziesiąt lat. W jego czasach mężczyźni wiedzieli, że

kobietami należy się opiekować. To był drugi powód, dla którego go uwielbiałam. Usiedliśmy

we dwoje na schodku. Henry wyjął mi z rąk zapałki i przypalił papierosa. Przez chwilę

siedzieliśmy w milczeniu i z rozkoszą zaciągaliśmy się dymem.

- Czy pan Kirk wie o papierosach? - zapytał nagle Henry. Tak oto przez głupią nocną

eskapadę na jaw wyszła kolejna moja wada.

- Nie, ale ja właściwie nie palę... - zająknęłam się.

- Nic nie powiem. - Puścił do mnie oko.

- Przynajmniej do czasu, kiedy się pobierzemy.

- Coś takiego! Pan Kirk ma zamiar się ożenić? - zdziwił się Henry.

Ale ze mnie idiotka! Że też zawsze palnę coś, czego po chwili muszę żałować! Całe

szczęście, że Henry był moim życzliwym duchem. Pożyczył mi nawet forsę na taksówkę,

kiedy dawno temu, po wielkiej kłótni z Kirkiem, wypadłam z mieszkania bez jednego centa,

ale za to z postanowieniem, że nigdy tu nie wrócę.

- Nie. Nie wiem, czy weźmiemy kiedyś ślub - powiedziałam.

I wtedy zdałam sobie sprawę, że to, co powiedziałam, jest najszczerszą prawdą.

Wystarczyła porządna dawka nikotyny w środku nocy, żeby uświadomić sobie, że nic nie jest

pewne. Nawet nie wiem, czy chcę wyjść za mąż. Za Kirka. Ale jeśli nie za Kirka, to za kogo?

- Co sądzisz o Kirku, Henry? - zapytałam niespodziewanie dla samej siebie.

Spojrzałam w jego łagodne oczy, jakbym spodziewała się znaleźć w nich odpowiedź na

pytania, które kłębiły się w mojej głowie.

- Co sądzę o panu Kirku? - powtórzył, patrząc na mnie domyślnym wzrokiem. Zamilkł

i powoli obracał papierosa w palcach. - To dobry człowiek - powiedział po chwili.

Tak, pomyślałam, zaciągając się ostatni raz. Kirk był dobrym człowiekiem. Ale czy

był dobrym człowiekiem dla mnie?

Budzik rozdzwonił się o siódmej trzydzieści - nieprzyzwoicie wczesnej godzinie,

przynajmniej w moim mniemaniu. Jeśli człowiek codziennie wstaje o piątej rano, ma chyba

prawo pospać sobie trochę w sobotę, prawda? Otworzyłam oczy, wciąż nie znając odpowiedzi

na dręczące mnie nocą pytanie. Przestałam je sobie zadawać około drugiej, kiedy to

położyłam się w końcu obok rozespanego Kirka i zmusiłam do snu. Teraz z kolei nie było

czasu na wątpliwości.

Kirk wstał z łóżka z energią, jakiej ja nigdy nie umiałam z siebie wykrzesać, bez

względu na trening wymuszony przez udział w „Rośnij zdrowo”.

- Wstawaj, śpiochu - powiedział, całując mnie delikatnie w policzek.

Otworzyłam oczy. Uśmiechnęłam się na widok jego zaspanych oczu i potarganych

włosów.

- Nie chcę iść dzisiaj do szkoły - mruknęłam jak rozkapryszone dziecko i

przyciągnęłam go do siebie. - Może poleżymy jeszcze chwilę? - szepnęłam uwodzicielsko,

ocierając się biodrami o jego biodra.

Osiągnęłam zamierzony efekt. Kirk poszukał ustami moich piersi i delikatnie

uszczypnął zębami jeden sutek. Poczułam mrowienie w dole brzucha i uniosłam koszulkę,

żeby ułatwić mu dostęp do siebie. Kiedy zaczął całować moje piersi, zamruczałam z

zadowolenia. To dobry człowiek, naprawdę! Gdyby jeszcze zechciał zdjąć z siebie te

niepotrzebne spodenki... Już miałam mu to zaproponować, ale zerwał się na równe nogi.

- Zostawmy to na później. Teraz wstawaj, bo spóźnimy się na samolot.

Prawda. Samolot. Pożądanie zniknęło w tej samej chwili, w której usłyszałam to

słowo. Zamiast niego pojawił się strach. Nawet jeśli Kirk to zauważył, udawał, że nic się nie

dzieje.

- Idę wziąć prysznic - oświadczył trochę za wesoło. - Chyba że chcesz iść pierwsza?

- Nie, nie. Idź ty. - Zwinęłam się w kłębek i zamknęłam oczy. Jaka szkoda, że nie

mogę zasnąć i obudzić się już w Newton.

W Newton? Zobaczyłam w wyobraźni rodziców Kirka, którzy mierzą mnie surowym

wzrokiem, i w tej samej chwili nawet relacje o zablokowanych zamkach w wyjściach

awaryjnych wydały mi się mniej straszne.

- Co będzie, jeśli im się nie spodobam? - zapytałam Kirka, który zdążył już wyjść z

łazienki.

- Komu się nie spodobasz? - zapytał, czesząc przed lustrem mokre włosy.

- Twoim rodzicom.

Milczał, a to nie dodaje człowiekowi otuchy.

- Kirk!

Odłożył grzebień i bardzo powoli odwrócił się w moją stronę.

- Wiesz, moi rodzice nie są łatwymi ludźmi. Dobrze, że nie widziałaś awantur, do

jakich dochodzi między nimi a Kaylą. - Przez chwilę przyglądał mi się badawczo. - Jeśli

mogę coś radzić - unikaj wszelkich kontrowersyjnych tematów, a już na pewno nie rozmawiaj

o polityce ani o religii.

To łatwe, powiedziałam sobie w duchu. Ani o jednym, ani o drugim nie miałam nic do

powiedzenia.

- Lepiej nie mów też nic o sztuce. Ani o teatrze. Po ostatnich rewelacjach prasowych

wygłaszają dość dziwne opinie na temat finansowania kultury przez instytucje rządowe.

- Nie ułatwiasz mi zadania.

Usiadł obok mnie i odgarnął mi włosy z twarzy.

- Nie martw się. Jakoś to będzie. Mówiłem ci przecież, że moi rodzice są trudni.

- Mówiłeś, że są dziwni, nie trudni.

- Na jedno wychodzi. - Wzruszył ramionami. - Nie warto denerwować się na zapas. -

Pochylił się i pocałował mnie w czoło. Nie na tyle jednak szybko, żebym nie zauważyła

wyrazu niepokoju, który miał w oczach.

O, Boże! W co ja się wpakowałam?

Nie musiałam długo czekać, żeby się przekonać, w co się wpakowałam. Na lotnisku

La Guardia obsługa naziemna, poszukując niebezpiecznych substancji, sprawdziła każdą

rzecz, którą miałam w torbie podręcznej. To był koszmar, a po chwili okazał się tylko

przygrywką do horrorów, które miały dopiero nastąpić. Najpierw zerknęłam przez okno na

szykujące się do startu samoloty. Mój żołądek dosłownie wywrócił się na drugą stronę.

Ogarnięta paniką zaczęłam zastanawiać się, czy ta podróż w ogóle jest potrzebna. Co gorsza,

zaczęłam mieć kłopoty z oddychaniem. Natychmiast przyszło mi do głowy, że musiałam

zjeść coś, na co jestem uczulona.

- Kirk! Czy jesteś pewien, że w płatkach śniadaniowych nie było żadnych orzechów?

Z niechęcią oderwał się od gazety. (Natychmiast odkryłam, że jedynym plusem lotów

wahadłowych jest stoisko z bezpłatnymi pismami. Zabrałam ich dwanaście).

- Nigdy nie kupuję płatków z orzechami. Przecież masz alergię. - Był wyraźnie

zmęczony moimi lękami.

Nic nie mogłam na to poradzić. Sama byłam nimi zmęczona. Na szczęście

przypomniałam sobie o modlitwie, choć nie jestem specjalnie religijna.

Kiedy tylko samolot zaczął kołować w stronę pasa startowego, zacisnęłam powieki.

- Proszę państwa - odezwał się miły głos - za chwilę personel pokładowy poinformuje

państwa o zabezpieczeniach, które znajdują się na pokładzie naszego samolotu...

Zabezpieczenia. Dobrze. Podbudowana nieco na duchu spojrzałam na Kirka. Siedział

z nosem w gazecie i nie zaszczycił blondynki nawet jednym spojrzeniem, co oznaczało, że to

ja będę musiała ratować: nas oboje, kiedy coś się stanie.

Może jednak się myliłam? Może Kirk, który często latał samolotami, zdołał wszystko

zapamiętać? Ciekawe, czy wiedział, co zrobić z maską tlenową, którą w tej chwili

pokazywała Barbie, informując nas przy okazji, że najpierw należy założyć ją samemu, a

dopiero potem dzieciom. Jeszcze raz zerknęłam na Kirka. Z trudem powstrzymałam się od

pytania, dlaczego mam mieć pewność, że odpowiednie urządzenia dostarczą mi tlen, kiedy

tylko założę maskę? Kto wie, co będzie, a co nie będzie działać, gdy nasz samolot runie do

morza?

Żołądek skoczył mi do gardła, samolot oderwał się od ziemi.

Byliśmy w powietrzu. Zamknęłam oczy.

- Kluseczko! Otwórz oczy - usłyszałam głos Kirka. - Widać Empire State Building.

- Nieraz widziałam Empire State Building - mruknęłam, nie podnosząc głowy. Powoli

otworzyłam oczy i zobaczyłam, że Kirk wpatruje się we mnie, jakbym była przybyszem z

obcej planety.

- Dobrze się czujesz? - zapytał.

- Świetnie! - odpowiedziałam o wiele za głośno. Próbowałam zakrzyczeć fakt, że

czułam się fatalnie. W odpowiedzi Kirk zmierzył mnie podejrzliwym, chłodnym wzrokiem.

Byłam pewna, że już nigdy nie poczuję się świetnie,

Kiedy po mniej więcej czterdziestu pięciu minutach wylądowaliśmy w Bostonie,

zrozumiałam, że przynajmniej jedna z moich próśb została wysłuchana. Uznałam to za dobry

znak.

A kiedy przy wyjściu z hali przylotów zobaczyłam wysoką, ciemnowłosą kobietę,

która machała do nas jak oszalała, zrozumiałam, że to kolejny dobry znak.

- Kayla! Cześć! - zawołał Kirk, biorąc ją w objęcia. - Jak się masz, smarkulo? - Cofnął

się trochę, żeby lepiej przyjrzeć się siostrze.

Kayla była bardzo podobna do Kirka - mieli ten sam kształt twarzy, identyczne,

piękne brwi i ciemne włosy. Tylko że ona ważyła ze dwadzieścia pięć kilogramów więcej od

niego! Miała duży biust i rozłożyste, kobiece biodra, ale nie wydawała się specjalnie gruba -

prawdopodobnie ze względu na wzrost (ona i Kirk byli niemal jednakowi). Za to w szarych

jak u brata oczach błyszczał zapał, jakiego nigdy nie dostrzegłam u niego. Pomyślałam sobie,

że Kayli nie przerażą żadne brzydkie sprawki tego świata, a nawet że ktoś taki jak ona potrafi

z ich istnienia czerpać perwersyjną przyjemność, widoczną w sposobie, w jaki się uśmiechała.

- Proszę, proszę. Dziewczyna Kirka - powiedziała, kiedy nas sobie przedstawił. -

Cieszę się, że się w końcu poznałyśmy. - I zanim zrozumiałam, co się dzieje, zamknęła mnie

w miażdżącym kości, serdecznym uścisku. - Postanowiłam przyjechać po was na lotnisko,

żeby oszczędzić wam jazdy z rodzicami. Kirk dobrze wie, jak tato zachowuje się w korku.

Jest nie-do-zniesienia - dodała niskim głosem.

- Kayla! Nie zaczynaj - powiedział Kirk ostrzegawczo.

- Ja mam nie zaczynać?! Przyjechałam rano i już zdążyłam wysłuchać tyrady o tym,

że związki pomiędzy przedstawicielami różnych ras są źródłem problemów i że nic dobrego z

nich nie wynika. Znowu nasłuchali się jakichś bzdur. - Tu Kayla wzniosła oczy do nieba i z

rezygnacją pokiwała głową. - Nie obawiaj się - zwróciła się do mnie. - Przy tobie będą się

pilnować. Nie mogą się doczekać tego spotkania. Kirk nie przywoził do domu żadnej

dziewczyny od czasów... Susan.

- Tak - potwierdził Kirk z miną tak ponurą, że zapragnęłam znowu znaleźć się w

samolocie.

Wolałam ryzyko kontaktu z pękniętym przewodem paliwowym od przerażającej wizji

spotkania z rodzicami Kirka.

A gdzie twoje złote pantofelki, Kopciuszku?

Kayla była zabawna. Drwiła z siebie i z rodziców, kiedy zręcznie wyprowadzała z

korków swojego sporego volkswagena. Jej żarty stłumiły trochę strach, który zasiał we mnie

Kirk.

Dowiedziałam się, że kością międzypokoleniowej niezgody stał się ostatnio samochód

Kayli, ponieważ państwo Steven-sowie - będąc zagorzałymi zwolennikami aut rodzimej

produkcji - nie akceptują zakupu córki. Dowiedziałam się też, że już zdążyła rzucić ostatniego

chłopaka (tego, który został przedstawiony rodzicom) oraz że od pewnego czasu pozuje do

aktu.

- Czekam na moment, w którym mama i tato zorientują się, że jestem naga przez cały

czas, który spędzam z Larsem - zachichotała radośnie.

Jej śmiech był zaraźliwy, więc i mnie powoli poprawiał się nastrój. Jeszcze zanim

zjechaliśmy z autostrady, zaczęłam myśleć, że wszystko dobrze się ułoży. Potem wjechaliśmy

na przedmieścia Newton. Znalazłam się nagle wśród dwupiętrowych wiktoriańskich willi

otoczonych bujną zielenią, na tle której białe, szpiczaste płotki wydawały się jeszcze bielsze.

Krajobraz jak z obrazów Normana Rockwella. Tylko że na jego obrazach nie widziałam

nigdy osób podobnych do mnie. Coś mi mówiło, że państwo Stevensowie również nie

widzieli tu nikogo takiego.

Kayla zatrzymała się przed jednym z domów. Po chwili stałam w przestronnym holu.

- A to musi być Angela! - usłyszałam, kiedy pani Stevens wypuściła z objęć Kirka.

Wydawało mi się, że patrzy na mnie, jakby zastanawiała się, czy mnie uściskać, czy wyprosić

na ulicę.

Wiedziałam, że rodzice Kirka dobiegają siedemdziesiątki. Wyglądali na dużo

młodszych i byli o wiele wyżsi, niż sobie wyobrażałam. Oboje mieli na sobie dresy ze

sztucznego włókna, model 1986, oferta specjalna któregoś z popularnych katalogów

wysyłkowej sprzedaży.

- Phil, spójrz tylko! - Matka Kirka odwróciła się do męża.

- Czyż ona nie jest podobna do tej aktorki? Wiesz, o kim myślę.

- Skąd, na Boga, mam wiedzieć, o kim myślisz! - Pan Stevens spojrzał na nią z pełną

niedowierzania irytacją.

- O tej, która grała maltretowaną żonę, która uwodzi tego młodego człowieka w tym

filmie, który...

- Pewnie masz na myśli Marisę Tomei - podsunął Kirk. Ale wcześniej zmierzył mnie

wzrokiem, jakby chciał sprawdzić, czy bardziej przypominam uwodzicielkę, czy

maltretowaną żonę.

- Ludzie często mi to mówią - uśmiechnęłam się niepewnie.

- Czy Marisa Tomei nie jest aby z pochodzenia Latynoską?

- Pan Stevens przyjrzał mi się z uwagą. - A mówiłeś, że Angela jest Włoszką! -

wykrzyknął do Kirka z pretensją w głosie.

- Marisa Tomei jest Włoszką - upierała się pani Stevens.

- Przecież oglądaliśmy razem „Mojego kuzynka”.

- To, że grała Włoszkę, wcale nie znaczy, że jest Włoszką - zacietrzewił się pan

Stevens bardziej, niż było warto. Czułam, jak wokół mnie narasta napięcie. Ocaliła mnie

Kayla, która złapała moją walizkę i pociągnęła mnie za sobą.

- Chodź, pokażę ci twój pokój.

„Mój” pokój utrzymany był w biało-różowej kolorystyce: biała boazeria, białe meble

i puszysta różowa narzuta na łóżku, na którym ułożono ze trzydzieści pluszowych zwierzątek

różnej wielkości. Do tego piętrowy domek dla lalek w rogu i bujany fotel z największą lalką,

jaką widziałam w życiu. Dowiedziałam się od Kayli, że to dawny pokój Kate. Nie mogłam

sobie wyobrazić, że można mieszkać w podobnym wnętrzu po ukończeniu siódmego roku

życia. A przecież Kate musiała tu mieszkać do dnia ślubu!

Kayla zaprowadziła mnie jeszcze do łazienki na końcu korytarza i, wręczając mi

ręczniki, powiedziała:

- Muszę zrobić przypis na temat rodziców. Oboje urodzili się i wychowali tu, w

Newton. Tu się poznali. Innymi słowy: niewiele świata widzieli. - Zastanawiała się chwilę,

szukając właściwych słów. - Powiem tak. Jeśli ktoś nie wysuwa nosa ze swojej maleńkiej

planety, to w końcu zaczyna traktować wszystkich, którzy nie są stąd, z czymś w rodzaju

wrogiej obojętności. Proszę, nie traktuj tego osobiście. Oni nie mają złych zamiarów. -

Zmarszczyła brwi. - Przynajmniej taką mam nadzieję - dodała.

Kiwnęłam głową, chociaż po jej krótkiej przemowie pełna byłam jak najgorszych

przeczuć. Ale rozumiałam aż za dobrze, co chciała mi powiedzieć. W końcu moja własna

mama bywała równie małostkowa. Liczyłam tylko, że ja nigdy taka nie będę.

- Chodźmy na dół - przerwała moje rozmyślania Kayla. - Kirk na pewno opanował już

sytuację.

Kirk rzeczywiście opanował sytuację. Popijając mrożoną herbatę, gawędził z

rodzicami w salonie.

- O! Są nareszcie! - zawołała na nasz widok pani Stevens i zerwała się z fotela, żeby

podać mi szklankę. - Usiądź i odpocznij. Musisz być zmęczona po podróży.

- Dziękuję. - Z uśmiechem przyklejonym do twarzy usiadłam obok Kirka na

dwuosobowej sofie.

Wystarczył jednak rzut oka na przeciwległą ścianę, żeby uśmiech zniknął. Nad

głowami państwa Stevensów zobaczyłam starannie oprawione, rodzinne zdjęcie wielkości

sporego plakatu. Na pierwszym planie w środku siedział pan Stevens z żoną i Kaylą z jednej

strony oraz Kate i jej mężem z drugiej. Dalej był Kirk i... - nie wierzyłam własnym oczom -

elegancka blondynka z wielkimi niebieskimi oczami. To była Susan! Wiedziałam, że to ona,

bo znalazłam kiedyś jej zdjęcia w starym albumie Kirka. Co to, do cholery, miało oznaczać?

Nie wiem, czy Kirk zauważył, co się ze mną dzieje. W każdym razie nie powiedział

ani słowa. A ja musiałam natychmiast wziąć się w garść, bo jego mama uznała, że nadszedł

czas towarzyskiej konwersacji.

- Kirk powiedział nam, że jesteś aktorką, Angela - zaczęła.

- Uhm... Tak. Można chyba tak powiedzieć. Poczułam się jak na castingu. Do

obsadzenia była rola przyszłej synowej, ale konkurencja zapowiadała się ostro - wystarczyło

spojrzeć na fotografię, żeby się przekonać, że Susan bez wysiłku i przy pełnej aprobacie

rodziny Stevensów umiałaby wcielić się w tę postać.

- W tej chwili Angela współprowadzi program „Rośnij zdrowo” - wtrącił Kirk, niczym

mój agent.

- Chyba o nim nie słyszałam - powiedziała uprzejmie pani Stevens.

- Gimnastyka dla dzieci na kanale pięćdziesiątym czwartym - wyjaśniłam.

- Gimnastyka dla dzieci! Ale obciach! - Kayla klepnęła się w solidne udo i ryknęła

śmiechem.

Poszłabym w jej ślady, ale w porę zauważyłam spojrzenie, które pani Stevens wbiła w

córkę.

- Programem zainteresowała się ostatnio jedna z poważnych stacji - Kirk postanowił

skierować rozmowę na właściwe tory.

- Podoba mi się to - powiedziała pani Stevens z poważną miną. - Ja również uważam,

że dzieci należy formować od najmłodszych lat. Wychowanie fizyczne wdraża do dyscypliny.

W dzisiejszych czasach młodzi ludzie nie wiedzą, co to jest prawdziwa dyscyplina. Biorą

narkotyki. Przychodzą do szkoły z bronią...

- Tak. Gimnastyka rzeczywiście rozwija w dzieciach poczucie obowiązku -

przytaknęłam. I zanim się spostrzegłam, plotłam poetyczne bzdury o korzyściach płynących z

uprawiania ćwiczeń. Zupełnie jak Rena. A wszystko pod okiem Susan, która uśmiechając się

niestrudzenie, przypatrywała mi się z fotografii.

Zanim skończyłam swój manifest, byłam nie tylko zmęczona, ale zdegustowana sobą.

Państwo Stevensowie natomiast chyba byli pod wrażeniem. Kirk też. Patrzył na mnie z

aprobatą i promieniał z dumy. Wywnioskowałam z jego miny, że zdałam egzamin celująco.

W takim razie dlaczego czułam się tak, jakbym wpadła do rowu z brudną wodą?

- Szkoda, że ty nie brałaś udziału w takim programie, Kayla - zwrócił się pan Stevens

do córki dokładnie w chwili, w której przyciągała do siebie miseczkę z fistaszkami. - Na

pewno byś na tym skorzystała. Zawsze ci mówiłem, Carol - tu popatrzył na żonę - że w

dzieciństwie powinniśmy bardziej zachęcać ją do sportu. Patrz, co z niej wyrosło.

Zranił tym Kaylę. Wiem, bo zauważyłam wyraz jej oczu. Trwało to tylko mgnienie,

ale na pewno się nie myliłam. Zaraz potem Kayla nabrała garść orzeszków i z wojowniczą

miną zaczęła wrzucać je sobie do ust, nie spuszczając przy tym wzroku z ojca.

- Przypuszczam, że to dzięki ćwiczeniom masz taką dobrą figurę, Angela. - W tonie

pani Stevens usłyszałam aprobatę. - Popatrz tylko na jej ramiona, Phil.

Spojrzałam przepraszająco na Kaylę, chociaż sama nie wiem, za co chciałam ją

przeprosić. Za rodziców? Czy może za swoje mięśnie wyćwiczone w pocie czoła? Na

szczęście sama Kayla nie czuła do mnie urazy.

- Słyszałam, że mieszkasz w East Village - zagaiła, sięgając po następną porcję

fistaszków.

- Tak, tak. - Prawie podskoczyłam z zadowolenia. Kayla trafiła w dziesiątkę. O East

Village mogłam mówić godzinami.

Było to miejsce z charakterem i artystycznym odchyleniem, mieszanka różnych

kultur, istniejących w symbiozie obok siebie.

- Uwielbiam East Village - oświadczyła Kayla. - Graliśmy tam nawet jedno nasze

przedstawienie. W P.S. 122. Znasz ten teatr? Świetne miejsce.

- Jesteś nie tylko fotografką, ale i aktorką? - zapytałam zdziwiona, przypominając

sobie, że brała udział w grupowej wystawie w Smithsonian Institute.

- Ja twierdzę, że ekshibicjonistką - mruknął pan Stevens ponurym tonem.

Kayla zignorowała jego uwagę.

- Nie. Zrobiłam to tylko raz. W „Obnaż swoje ciało, obnaż swoją duszę”. Słyszałaś o

tym?

Czy słyszałam? Ja to nawet widziałam!

- Grałaś w tym?! - zawołałam.

- O mój Boże! Tylko mi nie mów, że oglądasz takie bezeceństwa! - Pani Stevens też

musiała słyszeć o przedstawieniu.

- Uhm... - mruknęłam.

Nie miałam zamiaru przyznawać się, że byłam skrępowana, oglądając widowisko, w

którym brała udział Kayla, chociaż podziwiałam odwagę sześciu biorących w nim udział

aktorek. Wystąpiły kompletnie nagie - po to, żeby opowiedzieć publiczności o zniewoleniu

kobiet i o męskiej dominacji. Jak na mój gust było w tym trochę za dużo... złości. We mnie

też, ale trudno się dziwić, skoro wydałam na bilet dwadzieścia cztery i pół dolara.

Po tym epizodzie mój udział w konwersacji ograniczył się niemal do zera. Wydawało

się, że występy państwa Stevensów nigdy się nie skończą. Poczułam ulgę nie do opisania,

kiedy Kayla przerwała w pół słowa przemówienie matki o braku szacunku wobec wartości

rodzinnych, charakteryzującym dzisiejsze pokolenie trzydziestolatków (czytaj: mnie, Kaylę, a

nawet Kirka, który również nie był żonaty) i zaproponowała wyjazd do miasta. Kirk,

szczęśliwy, że ma pretekst do opuszczenia rodzinnego salonu, natychmiast zerwał się z

krzesła.

- Musimy pokazać Angeli miasto - powiedziała Kayla. - Poza tym trzeba kupić

pieczywo na jutro. Ty zawsze kupujesz za mało - zwróciła się do matki.

- Byłoby w sam raz, gdybyś jadła mniej - prychnął pan Stevens, ale Kayla była już za

drzwiami.

Kirk złapał mnie za rękę i wyszliśmy za nią. Dopiero w samochodzie poczułam się

znowu sobą - najwyraźniej nielubiany przez państwa Stevensów volkswagen był jedynym

miejscem, w którym mogłam się odprężyć. Tak jak Kayla zaczęłam doceniać niemieckie auta.

- Wszystko w porządku? - zapytał Kirk, dotykając mojego ramienia.

Odwróciłam się do niego i pokiwałam głową. Teraz wszystko rzeczywiście było już w

porządku.

Miałam cichą nadzieję, że „miasto” znaczy Boston, do którego nie było zbyt daleko,

ale okazało się, że jedziemy do Newton. Zaparkowaliśmy samochód i ruszyliśmy na spacer po

małych uliczkach - pełnych uroku, przyznaję, i całkowicie innych od miejsc, w których się

wychowałam. Było tu dużo czyściej, ale tutejsi mieszkańcy wyglądali identycznie, te same

miny, ten sam styl ubierania się. Chyba w Lee & Laurie, pomyślałam na widok kilku dobrze

znanych mi kurtek.

Przez całą drogę Kayla gadała jak najęta. Pokazywała różne miejsca i opowiadała

historie ze swojej młodości. Przed miejską biblioteką przypomniała sobie, że do dzisiaj nie

oddała książki, którą pożyczyła jeszcze w szkole średniej.

- Myślę, że w holu wisi tam moje zdjęcie razem z listem gończym - zachichotała.

Potem wstąpiliśmy do piekarni, gdzie Kayla kupiła trzy bagietki i torbę ciasteczek,

które natychmiast zaczęła jeść. Na widok apetycznych czarno-białych biszkoptów kiszki

zagrały mi marsza z głodu. Już miałam się poczęstować, kiedy Kirk wykrzyknął ze zgrozą:

- Kayla! Mama przygotowuje obiad. Wiesz, że oni wcześnie siadają do stołu...

Racja. Obiad. Nie wypada napychać się przed pierwszym wspólnym obiadem. Gdyby

przy stole u mojej mamy ktoś mało jadł, uznałaby go za dziwaka. Albo za osobę źle

wychowaną. Zrezygnowałam z ciastek i, przełykając ślinę, patrzyłam z zazdrością, jak Kayla

z niewzruszonym spokojem pakuje do ust jedno po drugim.

- I jak ci się tu podoba? - zapytał Kirk, kiedy już obeszliśmy całe miasteczko.

Widziałam, jak z uszczęśliwioną i dumną miną rozgląda się dokoła.

- Bardzo tu... miło - odpowiedziałam.

- Uśmiech! - zawołała w tej samej chwili Kayla, celując w nas obiektywem aparatu.

Przytuliłam się do Kirka i uśmiechnęłam szeroko. Przez chwilę poczułam się jak mała

dziewczynka pozująca do zdjęcia. Miałam nadzieję, że kiedyś to zdjęcie zawiśnie nad kanapą

w salonie Stevensów.

Po powrocie do domu zastaliśmy panią Stevens krzątającą się przy garnkach i pana

Stevensa, który siedział przy kuchennym stole i słuchał radia.

- Jesteście! - zawołała z promiennym uśmiechem na nasz widok. - Phil, podaj mi steki

z lodówki.

- Przecież widzisz, że jestem zajęty! - Popatrzył na nią z wyrzutem i przyłożył ucho do

głośnika.

Nie zaszczycając ojca nawet jednym spojrzeniem, Kayla podeszła do lodówki i wyjęła

mięso.

- Chętnie pomogę - zaoferowałam się.

- Nie, nie. Jesteś tu gościem. - I poprosiła Kaylę, żeby pokroiła cebulę.

Kirk usiadł obok ojca i wsadził nos w gazetę, którą znalazł na stole.

- Cholera! Te patałachy znowu przegrały! - zawołał. Zerknęłam mu przez ramię.

Chodziło o drużynę Red Sox oczywiście. Przegrali z Yankees. Wyobraziłam sobie, że w

domu Justin musiał skakać ze szczęścia.

A potem już nic się nie działo. Siedziałam z założonymi rękami, a Kayla z matką

przygotowywały obiad. Jedno było pocieszające - u nas w domu podział obowiązków

przedstawiał się podobnie: mężczyźni zbijali bąki, a kobiety biegały jak szalone, żeby zdążyć

z obiadem na czas. Ten układ zawsze mnie złościł, ale dzisiaj wolałabym siekać sto ząbków

czosnku niż siedzieć tu jak idiotka i nie mieć do kogo otworzyć ust. W końcu pan Stevens

oderwał się od radia i wyszedł do ogrodu rozpalić węgiel (w naszym domu było podobnie -

grilowaniem mięsa zajmowali się mężczyźni). Chwilę później siedliśmy do obiadu. Było

rzeczywiście wcześnie, ale ja nie miałam nic w ustach od śniadania. Umierałam z głodu.

Jednak kiedy Kirk wrzucił mi na talerz zdjęty z rusztu stek, z przerażeniem odkryłam, że

mięso jest niedopieczone. Co gorsza, jako jarzynę podano brokuły, których nienawidzę. Dla

niepoznaki nałożyłam na talerz kilka zielonych różyczek i sięgnęłam po ziemniaki. Dużo

ziemniaków. Musiałam przecież coś jeść.

- Smakuje ci? - uśmiechnęła się do mnie pani Stevens.

- Oczywiście - odpowiedziałam, krojąc stek na maleńkie kawałki, żeby wszystkim

wydawało się, że go jem. - Piękny serwis.

Żałowałam, że porcelana nie jest jadalna.

- Prawda? - ucieszyła się pani Stevens. - Jest w rodzinie od czasów mojej prababki. A

sztućce należały do Stevensów. Czy wiesz, że drzewo genealogiczne rodziny mojego męża

sięga czasów „Mayflower”? - Spojrzała na mnie przepraszająco.

- Mówimy wciąż o sobie i nawet nie zapytaliśmy cię jeszcze o twoją rodzinę...

Odłożyłam widelec i dość bezmyślnie wypaliłam:

- Wiemy tylko, że mój pradziadek przyjechał do Nowego Jorku z Neapolu. Miał

stoisko z owocami na ulicy Delancey, tuż pod Mostem Brooklyńskim.

- O! - Pani Stevens wydawała się lekko zakłopotana.

- Tato Angeli założył największy na całym Brooklynie warsztat z częściami

zamiennymi do samochodów - wtrącił Kirk z dumą. Najwyraźniej postanowił mi pomóc i

poprawić wizerunek mojej rodziny w oczach swoich bliskich.

- Naprawdę? - zainteresował się pan Stevens. - Hm. W dzisiejszych czasach to

niełatwy interes. Bo co tu reperować w tym fabrycznym szmelcu? Męczysz się z takim autem

przez kilka lat, a potem wymieniasz na nowe. Nie wydaje mi się, żeby zapotrzebowanie na

części było takie jak kiedyś.

Dreszcz przeszedł mi po plecach, bo jego słowa zabrzmiały jak ponura przepowiednia

rychłego końca rodzinnego biznesu.

- Czy twój tato sam prowadzi warsztat? - dopytywała się pani Stevens.

- Już nie. Przejęli go moi bracia. Ojciec nie żyje od czterech lat.

- O mój Boże! Młodo umarł - zafrasowała się pani Stevens, przykładając dłoń do

swojej kwitnącej, mimo dość podeszłego wieku, twarzy.

- Taaak, chyba tak. Miał pięćdziesiąt dziewięć lat. Umarł na raka - dodałam, widząc

jej pytające spojrzenie.

- To straszna choroba... Atakuje znienacka. - Popatrzyła na mnie ze współczuciem i

zaraz potem potoczyła dumnym wzrokiem po swojej tryskającej zdrowiem rodzinie. - Mówi

się, że skłonność do raka się dziedziczy. Czy w waszej rodzinie ktoś jeszcze chorował?

Dojmująca samotność. Właśnie tak. Czułam dojmującą samotność, kiedy nocą

leżałam w różowym pokoju pełnym pluszowych zwierzątek. Brakowało mi Kirka, który na

pewno spał już sobie spokojnie w swojej sypialni. Gdzieś za moją głową tykał głośno budzik.

Dochodziła jedenasta. W Nowym Jorku nigdy nie chodziłam spać tak wcześnie.

Ciąg dalszy wieczoru był równie koszmarny. Skóra mi cierpła, kiedy przypominałam

sobie uprzejme uśmiechy, którymi pani Stevens kwitowała kolejne informacje o mojej

przeszłości. Kiedy okazało się, że studiowałam na dość pośledniej uczelni, nie mogła się

powstrzymać, żeby nie wspomnieć błyskotliwej akademickiej kariery Susan. Moje

dzieciństwo spędzone na Brooklynie stało się dla niej pretekstem do wygłoszenia mowy o

chuligańskich ekscesach w podejrzanych dzielnicach Nowego Jorku.

Co gorsza, Kirk próbował rozładować atmosferę, opowiadając o romansie mojej

babci, i tylko pogorszył sytuację. Jego rodzice byli wyraźnie zgorszeni.

- W jej wieku! - zawołała pani Stevens, jakby babcia oddawała się prostytucji, a nie

dość niewinnej w gruncie rzeczy grze w pokera z miłym starszym panem.

Kiedy więc padło hasło pójścia spać, żeby wypocząć przed jutrzejszym wielkim

dniem, byłam bezgranicznie szczęśliwa. Zdążyłam jednak zauważyć, że rodzice Kirka

rozeszli się w przeciwnych kierunkach, co znaczyło, że śpią w oddzielnych sypialniach. Kayla

nie wróciła do Bostonu, bo według pani Stevens, o tej porze młode kobiety nie powinny

jeździć same samochodem, i z wyraźną ulgą zeszła do swojego dawnego pokoju w suterenie,

dokąd zesłano ją w czasach, kiedy była jeszcze zbuntowaną nastolatką.

Gdybym chociaż mogła komuś opowiedzieć, jak bulwersujące podziałały na panią

Stevens różne fakty z mojego życia. Na przykład Justinowi. W gruncie rzeczy to było bardzo

śmieszne. Dlaczego więc jeszcze się z tego nie śmiałam?

Wyszłam z łóżka i wygrzebałam z torby komórkę. Kto wie? Może zastanę Justina w

domu? Ale nie było zasięgu. Co to za miejsce, do cholery! Postanowiłam spróbować na

zewnątrz. Powoli, stopień po stopniu, zeszłam na dół, umierając ze strachu przy każdym

skrzypnięciu schodów. Dopiero w holu odważyłam się odetchnąć.

Przed drzwiami wejściowymi stanęłam jak wryta. Nie były zamknięte na klucz.

Czyżby w tej okolicy nikt nie włamywał się do domów? Chyba że... Musiałam trzymać

wyobraźnię na wodzy, bo inaczej szybko wróciłabym na górę.

Ale rzeczywistość okazała się znacznie gorsza. Zrobiłam pierwszy krok i... dotknęłam

nogą czyjegoś ciała. Krzyk zamarł mi w gardle.

- Ciii! - usłyszałam głos Kayli. Machnęła w moją stronę zapalonym papierosem. - Nie

chcę, żeby się zbudzili. Nie mam siły słuchać kazania o szkodliwości palenia.

- W porządku. Po prostu nie spodziewałam się tu nikogo.

- Usiadłam obok niej na stopniu.

- Ani ja.

- Nie mogłam spać. - Poczułam się w obowiązku wyjaśnić, dlaczego tu jestem. Nie

mogłam przecież jej powiedzieć, że w środku nocy zamierzałam telefonować do innego

faceta. Tego chyba nie zrozumiałaby nawet ona.

- Chcesz? - Wyciągnęła w moją stronę paczkę marlboro. Patrzyła, jak rzucam się na

papierosa, i dodała: - Wiedziałam, że palisz.

- Właściwie to nie. Czasem popalam. - Zaciągnęłam się głęboko.

I tylko w myślach dodałam, że palę, od kiedy myślę o małżeństwie z jej bratem.

Siedziałyśmy więc w milczeniu. Dookoła panowała ciemność. I taka cisza, jakiej nie

doświadczyłam jeszcze nigdy w życiu. Wcale mi się to nie podobało. Wtedy właśnie

postanowiłam, że nigdy nie wyprowadzę się z Nowego Jorku. Ktoś taki jak ja potrzebuje

hałasu. Tłumów i przede wszystkim - światła. Skąd mogę wiedzieć, czy w ledwo widocznym

żywopłocie nie czai się seryjny morderca? W Nowym Jorku łatwiej jest się bać - widzisz, co

może ci grozić. A tu, w Nowej Anglii? Nie wiadomo, co kryje się za schludnymi, białymi

płotkami. Ani kto nosi niewinne z pozoru dresy.

- Masz jeszcze siłę na kontakty z naszymi rodzicami?

- Kayla chyba czytała mi w myślach.

- Nie są tacy źli.

- Pewnie - prychnęła. - Są dobrym argumentem na to, żeby w ogóle nie wdawać się w

małżeństwo. Przynajmniej dla mnie. Widziałaś? On wciąż na nią wrzeszczy.

Nie nazwałabym tego wrzaskiem. Pan Stevens kwestionował każde słowo żony. Nie

liczył się z jej opinią. Ignorował to, co jej wydawało się ważne.

Zadrżałam. Kirk także kwestionował wszystko, co mówiłam.

Na przykład wczoraj. Patrzył na mnie jak na głupią, kiedy kazałam mu oglądać

program o złym przygotowaniu samolotów. No dobrze. Wczoraj trochę przesadziłam. Ale nie

mogłam mieć pewności, że jego spokój i zdrowy rozsądek złagodzą moje fobie, kiedy już

będziemy małżeństwem. A jeśli będzie odwrotnie, bo Kirk w ogóle nie zechce ich zauważyć?

- Więc myślicie o tym, żeby się pobrać - bardziej stwierdziła, niż zapytała Kayla,

kolejny raz odkrywając to, co chodziło mi po głowie.

- Coś w tym rodzaju - mruknęłam i zgasiłam papierosa na schodku.

Zaśmiała się.

- Mój brat to twardy orzech. Wydaje mi się, że Susan musiała mocno go naciskać. Nie

udało się jej, bo za wcześnie zaczęła. Kirk był wtedy pochłonięty pracą. Teraz chyba założy

już swój interes. Z tego, co mówił przy obiedzie, wynika, że ma poważnego, stałego klienta.

- Uhm. - Kiwnęłam głową. Kayla mówiła o tej cholernej propozycji Norwood. Skąd

mogła wiedzieć, że kontrakt z nimi omal nie zrujnował naszego związku.

W jednej chwili zapomniałam o wątpliwościach co do mojej wspólnej przyszłości z

Kirkiem. Miałam nadzieję, że teraz, kiedy program dla Norwood jest skończony, odzyskam

swojego chłopaka. Brak konsekwencji? Może.

- A ty? Masz zamiar wyjść kiedyś za mąż? - zapytałam.

- Ja? - Bezwiednie podniosła z ziemi wyrzucony przeze mnie niedopałek. - Sama nie

wiem. Nie czułabym się dobrze w małżeństwie. To nie dla mnie.

Chyba nadszedł czas, żebym i ja zastanowiła się, czy małżeństwo to coś dla mnie.

Następnego dnia zbudził mnie płacz dziecka. Otworzyłam oczy, nieprzytomna i

przerażona, bo właśnie śniło mi się, że wzięliśmy z Kirkiem ślub i zamieszkaliśmy w

suterenie rodzinnego domu Stevensów. Zanim ocknęłam się na dobre, myślałam, że to nasze

dziecko tak płacze. Na szczęście przypomniałam sobie o siostrzenicy Kirka. Pani Stevens

wspominała wczoraj, że Kate i Kenneth przyjadą wcześniej, żebyśmy mogli razem pójść do

kościoła.

Musiałam wziąć prysznic, żeby nabrać sił do spotkania z rodziną Stevensów w pełnym

wydaniu. Złapałam ręczniki i torbę z przyborami toaletowymi i powędrowałam do łazienki.

Po drodze zajrzałam do Kirka. Zobaczyłam starannie pościelone łóżko - w tym pokoju

narzuta miała kolor jasnoniebieski. Jego nie było.

Zanim się wykąpałam i wysuszyłam włosy, dziecko na szczęście ucichło. Zeszłam na

dół dopiero po chwili. Potrzebowałam czasu na makijaż i wybór ciuchów. Zdecydowałam, że

podkoszulek i jedwabne spodnie będą o tej porze najodpowiedniejsze. Tak uzbrojona

pojawiłam się w salonie.

Pani Stevens w nowym dresie bawiła się na podłodze z ciemnowłosym

niemowlakiem, w kącie pan Stevens czytał gazetę, a Kayla i Kirk siedzieli na kanapie,

pogrążeni w rozmowie ze szczupłą kobietą o błyszczących niebieskich oczach. Obok stał

wysoki facet z nieco potarganą brodą. Musieli to być Kate i Kenneth.

- Wstałaś! - zawołała na mój widok pani Stevens. - Baliśmy się, że prześpisz cały

dzień.

Nie byłby to najgorszy pomysł.

Zostałam przedstawiona i usadzona na kanapie obok Kirka. Kayla podniosła się, żeby

przygotować mi filiżankę świeżej kawy - nawet nie próbowała częstować mnie jasnobrązową

lurą ze szklanego dzbanka stojącego na stole. Sięgnęłam po| bułki i półkruche ciastka z

lukrem i zaczęłam jeść, szczęśliwa, że tym razem nie podano żadnego trującego jedzenia.

Stwierdziłam też z ulgą, że pojawienie się Kimberly miało zbawienne dla mnie skutki,

gdyż cała uwaga otoczenia skupiła się na niej. Kate i Kenneth okazali się dosyć mili, chociaż

każdą naszą wymianę zdań przerywały okrzyki pani Stevens, która żądała od wszystkich

podziwiania wyczynów małej.

Dziecinny show został bezlitośnie przerwany przez pana Stevensa, który spojrzał na

zegarek i poderwał się gwałtownie.

- Już prawie dwunasta, a ty się bawisz! - Popatrzył na żonę oskarżycielskim

wzrokiem. - Przecież mamy być w kościele kwadrans po pierwszej. Spóźnimy się!

- O Boże! - Pani Stevens natychmiast poderwała się z podłogi. - Trzeba przebrać

Kimberly. - Potem spojrzała na siebie i zawołała z paniką w głosie: - Wszyscy musimy się

przebrać!

Zapanował ogólny chaos. Kenneth został wysłany do samochodu po sukienkę do

chrztu, a Kate musiała pobiec na górę po pampersy. Pan Stevens przyglądał się krytycznie

wszystkim po kolei, a potem wyszedł. Tylko Kayla ani drgnęła i spokojnie piła kawę.

- Kościół jest pięć minut drogi stąd. - Wzruszyła ramionami i sięgnęła po ciastko.

- Wiem, ale znasz mamę. - Kirk także wstał. - Idziesz? - Odwrócił się do mnie.

Kiedy wyjmowałam z walizki nową niebieską sukienkę, byłam podniecona jak

dziecko w święta Bożego Narodzenia. Od kiedy ją kupiłam, nie mogłam doczekać się dnia, w

którym nareszcie w niej wystąpię.

Odrobina lycry sprawiła, że wszystkie zmarszczki i za-gniecenia wyprostowały się

natychmiast, kiedy tylko włożyłam ją na siebie. Leżała bez zarzutu. No cóż, westchnęłam,

takie rzeczy nie bez powodu kosztują sto pięćdziesiąt dolarów. Posmarowałam jeszcze włosy

balsamem i włożyłam klapki. Byłam gotowa.

Postanowiłam zapukać do Kirka i sprawdzić, co u niego.

Stał pośrodku pokoju w ciemnogranatowych spodniach od garnituru i niezapiętej

koszuli i prasował marynarkę.

- Cześć - powiedziałam.

- Cześć. - Odstawił żelazko i spojrzał na mnie. - No, no. Ale seksownie wyglądasz!

Nie byłam pewna, czy to dobrze, czy źle. Zauważyłam jednak, że jest lekko

spłoszony.

- Ty też jesteś niczego sobie. - Podeszłam i przesunęłam dłonie po jego plecach pod

koszulą.

Odskoczył ode mnie jak oparzony.

- Angie! Przestań. Moi rodzice są zaledwie piętro niżej.

- Chciałeś powiedzieć: aż całe piętro niżej - droczyłam się z nim. Znów przyciągnęłam

go do siebie i przekornie pocałowałam jego nagą pierś.

- Angie - jęknął cały napięty.

- Dobrze już, dobrze.

Puściłam go i usiadłam na łóżku. Najwyraźniej w tym domu seks był rzeczą zakazaną.

Przypomniałam sobie oddzielne sypialnie rodziców Kirka. Stanął mi przed oczami gest,

którym jego matka odtrąciła dłoń męża, kiedy chciał pomóc jej wstać z podłogi. Może w tym

domu zakazana jest wszelka czułość?

Czekając na Kirka, rozglądałam się po jego pokoju. Podobnie jak u Kate, i tu nic nie

zmieniło się od czasów jego młodości - piłkarskie trofea na półkach, kolekcja podkładek pod

piwo z różnych pubów, modele samochodzików. Typowy pokój nastolatka. Podniosłam się,

żeby z bliska obejrzeć zdjęcia, i wbiło mnie w podłogę.

- A to co, do diabła? - zapytałam może trochę za głośno. Stałam przed kolażem

złożonym z sześciu zdjęć. Na wszystkich był Kir k z Susan.

- O czym mówisz? - zapytał, wiążąc krawat.

- Dlaczego wszędzie wiszą fotografie Susan? Nawet tu nie mieszkałeś, kiedy byliście

ze sobą! A ten portret rodzinny w salonie? O co tu chodzi?

- To pomysły mojej matki. Chyba chciała, żeby Susan... czuła się tu jak w domu. Tak

się do nich przyzwyczaiła, że nie zauważa, co na nich jest. Nie przejmuj się głupstwami,

Kluseczko.

Nie byłam przekonana, ale nie było sensu z nim dyskutować. Po chwili razem

zeszliśmy na dół. Na mój widok matka Kirka otworzyła szeroko oczy.

- O mój Boże, Angela! Co ty masz na sobie?

Wiedziałam już, że moje zdjęcia nigdy nie zawisną na ścianach tego domu. Nie mam

na to nawet cienia szansy. Zerknęłam na Kirka. Mierzył mnie wzrokiem od stóp do głów,

próbując zrozumieć, o co chodzi matce.

- To piękna sukienka - zreflektowała się pani Stevens. - Ale nie do kościoła. Masz

odkryte ramiona! - Powiedziała to tak, jakbym co najmniej miała odkryte piersi.

Poczułam się jak ekshibicjonistka.

- O co chodzi? - zapytała Kate, wchodząc do pokoju. Miała na sobie spódnicę w

kolorze kości słoniowej i taki sam żakiet. Kenneth, który wszedł zaraz za nią, niósł Kimberly

spowitą w niekończące się zwoje białego jedwabiu. Nawet Kayla miała na sobie skromny

kostium.

- Mamo! Sukienka jest w porządku - powiedział Kirk.

- W kościele dawno nie obowiązują tak surowe zasady - dodała Kate.

- I bardzo niedobrze! - Pani Stevens z uniesioną głową wyszła do holu, żeby za chwilę

wrócić z czymś, co z daleka przypominało koronkowy szal, z bliska zaś okazało się tandetną

imitacją koronki. Czymś takim przykryła moją sukienkę za sto pięćdziesiąt dolarów. Co

gorsza, materiał śmierdział naftaliną, więc natychmiast zaczęłam kichać.

- No widzisz? Już masz katar - triumfowała. - Musisz mieć na sobie coś ciepłego.

Kirk westchnął i spojrzał na mnie przepraszająco.

- Chodźmy! - powiedziała pani Stevens. - Tato czeka w samochodzie. Pewnie się

niecierpliwi.

Przyjechaliśmy na miejsce o całe pół godziny za wcześnie. Korzystając z okazji, pani

Stevens zarządziła sesję zdjęciową przed kościołem. Ja wystąpiłam w roli fotografa. Nie dość

na tym. Zanim weszliśmy do kościoła, Kenneth z nadzieją w oczach zapytał, czy

zechciałabym sfilmować całą ceremonię, i wcisnął mi do rąk kamerę. Dobra. Nie miałam nic

przeciw temu. Tym samym przysługiwało mi najlepsze miejsce - tuż obok najbliższej

rodziny. Czyli tuż obok Kirka.

Zyskałam coś jeszcze. Spokój. Kamera skutecznie oddzielała mnie od Stevensów.

Widząc na ekranie maleńkie postacie, sama poczułam się tak, jakbym była bardzo, bardzo

daleko. Tam, gdzie chciałabym być teraz naprawdę.

Widziałam w obiektywie, z jaką czułością Kirk przygląda się Kimberly. Kiedy

podczas chrztu Kate podała mu dziewczynkę, uśmiechał się do niej radośnie. A potem tym

samym radosnym wzrokiem popatrzył na mnie. Zadrżałam. Był gotowy na dziecko. W jego

spojrzeniu wyczytałam nadzieję, że ja też jestem gotowa.

Chcąc nie chcąc, po chrzcie wylądowałam znowu w domu Stevensów, gdzie zostałam

przedstawiona dziesiątkom różnych krewnych i pociotków jako dziewczyna Kirka. Raz nawet

jako jego narzeczona. Lapsus popełniła sama Kate, ale zrozumiała pomyłkę, kiedy zobaczyła,

jak rumienię się po cebulki włosów.

Nie umiałabym wytłumaczyć swojej reakcji. Przecież jeszcze niedawno nie pragnęłam

niczego innego. Jeszcze teraz nie odstępowałam Kirka ani na krok, jakbym za wszelką cenę

chciała przekonać siebie, że nic się nie zmieniło. Może dlatego od powrotu do domu, a raczej

od momentu, w którym wrzuciłam jej wstrętny szal z powrotem do szafy, pani Stevens nie

spuszczała ze mnie podejrzliwego wzroku.

Reszta popołudnia zatarła mi się w pamięci. Był zimny bufet, ciepłe dania, a potem

tort, który z wielkim zaangażowaniem roznosiłam gościom. Chyba podświadomie chciałam

zaskarbić sobie sympatię matki Kirka. Udało mi się nawet wymknąć do kuchni i odszorować

kilka garnków, zanim mnie tam nakryła pani Stevens. Zbeształa mnie za to, że zniknęłam i

nie pożegnałam się z jej cioteczną babką Bertą, która z powodu reumatyzmu wyszła

wcześniej z przyjęcia.

Żałowałam, że ja nie mam takiego szczęścia.

Potem nadszedł czas otwierania prezentów. Nie było ich wiele - Biblia dla dzieci,

kilka sukieneczek i plastikowa arka Noego z kompletem małych zwierzątek. Nie miałam

szansy sprawdzić, czy istnieje niebezpieczeństwo udławienia się nimi przez dziecko, bo pani

Stevens zabierała każdy prezent, zanim Kimberly zdołała położyć na nim małe łapki.

Podejrzewałam, że w licznych kartach z życzeniami mogą kryć się solidne czeki, ale nie

miałam pewności.

Kayla rzeczywiście kupiła swojej chrześnicy krzyżyk, chociaż, jak zauważyłam, nie

był to tradycyjny złoty bibelot. Na widok usatysfakcjonowanej miny matki rozjaśniła się ze

szczęścia. Najwyraźniej nie byłam jedyną osobą, która chce zasłużyć na aprobatę tej rodziny.

Mój prezent okazał się największy ze wszystkich. Umierałam z niecierpliwości, kiedy

Kimberly zachęcona przez mamę oddarła kawałek opakowania. Resztę zrobili za nią dorośli.

- To mała kasa - powiedziała Kate. - Śliczna. Dzięki, Angela.

- Co za pouczająca zabawka - oznajmiła pani Stevens. Pozwoliła nawet małej nacisnąć

dźwignię. Rozdzwoniły się dzwonki. Szuflada wyskoczyła z trzaskiem, a plastikowe monety

rozsypały się na dywan. Zachwycona Kimberly sięgnęła po jeden z kolorowych krążków i

zamierzała wepchnąć go sobie do buzi. O Boże! Rzuciłam się na kolana, żeby wszystko

pozbierać. Jakie jeszcze niebezpieczeństwa kryją się w głębinach pozornie niewinnej

zabawki? Udało mi się wyjąć groźny pieniążek z zaciśniętej piąstki Kimberly, czym

oczywiście doprowadziłam ją do łez. Na szczęście pani Stevens nie zauważyła niczego, zajęta

rozmową o korzyściach, jakie przynosi poznanie wartości pieniądza w młodym wieku.

- Nie ma nic gorszego niż długi - zawyrokowała. - Uważam, że osoby kupujące na

kredyt są moralnie podejrzane. O dziwo, tym razem pan Stevens zgodził się z nią bez

protestu. Ja też energicznie pokiwałam głową. I wtedy zamarzyłam, żeby nasz jutrzejszy

samolot rozbił się po drodze do Nowego Jorku. Przynajmniej nie musiałabym podejmować

decyzji, czy chcę być kolejną panią Stevens, nie mieć długów i głęboko chować swoją kartę

Visa, aby nie wydać się nikomu osobą moralnie podejrzaną.

W nocy śniły mi się koszmary. Kiedy obudziłam się rano, byłam kompletnie

wyczerpana. Miałam dość udawania Doskonałej Dziewczyny. Na szczęście Kate i Kenneth

wyjechali wcześnie rano, nie musiałam więc bać się bliskich spotkań z małymi dziećmi, które

z taką łatwością doprowadzam do płaczu (lub - jeśli kto woli - narażam na niebezpieczeństwo

uduszenia się). Kiedy pani Stevens i Kayla przygotowywały w kuchni śniadanie, zasiadłam w

salonie z numerem „Cosmopolitan”, nie ukrywając okładki z półnagą modelką, w każdej

chwili gotowa do rozmowy na temat pism, które czytuję. Nie miałam wątpliwości, że pani

Stevens, widząc tytuły w rodzaju „Radosny seks - od zaraz” czy „Jak osiągnąć orgazm

doskonały”, natychmiast zaczęłaby taką rozmowę. Niestety była zbyt zajęta, żeby zobaczyć,

co czytam.

W tej sytuacji oświadczyłam podczas śniadania, że głosowałam na Clintona (tak,

rozmowa w końcu zeszła na ten zakazany temat, ale nie ja go zaczęłam, tylko pan Stevens,

oskarżając Clintona o doprowadzenie do rozpadu amerykańskiej rodziny. Według mnie,

powodem wybuchu były niedogotowane jajka na miękko, których ja nawet nie spróbowałam

z obawy przed salmonellą). W tej sytuacji pani Stevens wolała rozmawiać o pogodzie.

- Zapowiada się piękny dzień. Dzieci, weźcie rowery i pojedźcie gdzieś na wycieczkę

- zaproponowała.

Nie przesadzam - nazwała nas „dziećmi”.

Kayla, puszczając do mnie oko, wymówiła się umówionym wcześniej spotkaniem z

Larsem, ale Kirk natychmiast skorzystał z okazji. Złapał mnie za rękę i odciągnął od stołu,

zanim przeszliśmy do kolejnego niebezpiecznego tematu.

- Co, u diabła, w ciebie wstąpiło? - zapytał, kiedy już wyjechaliśmy na ulicę na dwóch

górskich rowerach, z dziesięciu stojących w garażu.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi - odpowiedziałam z niewinną miną i wyrwałam do

przodu, pedałując najszybciej, jak umiałam, chociaż nie miałam pojęcia, dokąd jedziemy.

Kiedy Kirk mnie dogonił, zmusiłam się do uśmiechu. - Ścigajmy się do końca tej ulicy! -

zawołałam.

Liczyłam, że się go pozbędę, i nie pomyliłam się. Pognał przed siebie, a ja po raz

pierwszy podczas całego weekendu poczułam się naprawdę dobrze. Wiatr rozwiewał mi

włosy i świszczał w uszach.

Na rogu dogoniłam Kirka.

- Pokażę ci resztę mojego miasteczka, chcesz? - zaproponował.

Jechaliśmy teraz powoli, a on pokazywał mi domy, w których mieszkali jego koledzy

z dzieciństwa, park, gdzie grał w baseball, i boisko do futbolu, który z zapałem trenował w

szkole średniej. Zostawiliśmy rowery i wdrapaliśmy się na trybuny, żeby chwilę pogrzać się

na słońcu, ale ja nie mogłam usiedzieć w miejscu. Pochylona obserwowałam stalową

konstrukcję, na której opierały się siedzenia. Nagle wcisnęłam się w szparę pomiędzy dwoma

rzędami ławek i usiadłam na metalowej poprzeczce rusztowania.

- Co robisz? - Kirk zajrzał do mnie z góry. Właściwie nie wiedziałam, co robię.

Trochę kręciło mi się w głowie, bo do ziemi było daleko, ale postanowiłam przemóc strach.

Przesunęłam się do pionowego słupa i zaczęłam schodzić. Kiedy dotknęłam stopami ziemi,

podniosłam głowę - Kirk był tuż, tuż. Zeskoczył z ostatniego poziomu i pociągnął mnie za

sobą na trawę. Chwilę się siłowaliśmy, ale pokonał mnie bez kłopotu i przygwoździł całym

sobą do ziemi. Skorzystałam z okazji i pocałowałam go mocno w usta. Poczułam, jak jego

ciało drgnęło. Oddał pocałunek, potem podniósł się na łokciach, żeby na mnie spojrzeć.

- Wiesz - powiedział - pod tymi trybunami przeżyłem swój pierwszy raz.

- Nie! Poczekaj, niech zgadnę. Ona była kapitanką drużyny dziewczyn, które was

dopingowały.

Zaśmiał się i pocałował mnie w czubek nosa.

- Coś w tym rodzaju. Żonglowała pałeczkami na paradach. Była w tym całkiem niezła.

Wyobraziłam sobie młodego Kirka, na którego polują wszystkie dziewczyny, jakie

coś znaczą w szkole. Nagle nabrałam ochoty, aby być jedną z nich.

Włożyłam ręce pod jego koszulę i przesunęłam po wilgotnej od potu skórze na

piersiach. Spojrzałam mu w oczy. Widziałam, że przyjął wyzwanie. Uniósł moją koszulkę,

rozpiął stanik i ustami zaczął pieścić moje sutki.

- Zróbmy to. Teraz - powiedziałam i zanim zdążył zaprotestować, usiadłam i zsunęłam

szorty, a potem bieliznę. Spłoszył się, ale tylko na chwilę. Potem rozejrzał się dookoła i

stwierdziwszy, że wokół nie ma żywej duszy, szybko rozpiął szorty. Zaczęliśmy się kochać.

Zamknęłam oczy. Byłam teraz jedną z cheerleaderek. Miałam szesnaście lat i

uwodziłam kapitana szkolnej drużyny futbolowej. A może nie? Może to był Vincent? Stanęła

mi przed oczami jego twarz. Czy kiedyś w życiu będę jeszcze kochać kogoś tak mocno, jak

kochałam Vincenta? Stop. O co mi chodzi? Przecież kocham Kirka. I chcę za niego wyjść.

Zresztą w tym momencie nie to było ważne. Chodzi o seks. Poruszałam się coraz

szybciej. Obraz Vincenta zniknął. Na jego miejscu pojawił się ktoś inny - jakiś ciemnowłosy

facet wydawał mi się znajomy, ale za nic nie mogłam go rozpoznać. I nagle do mnie dotarło,

że to mój dawny nauczyciel salsy. Kocham się z przystojniakiem z kursu tańca! Przyznaję -

czułam się podniecona jak nigdy dotąd. Powoli otworzyłam oczy i zobaczyłam... Kirka. Na

tym nie koniec - w jego oczach zobaczyłam czułość.

- To jest wspaniałe - powiedział. - Ty jesteś wspaniała. Potem zaczął całować moje

usta, oczy, brwi. Chciałam powiedzieć mu to samo, ale nie mogłam. Nie byłam pewna, z kim

kochałam się przed chwilą.

Wracaliśmy inną drogą. Jechaliśmy powoli - jak na zwolnionym filmie. Kiwałam

głową, kiedy Kirk pokazywał mi kolejne ciekawostki, ale w środku miałam pustkę. Kiedy

zeskoczyliśmy z rowerów przed znajomą, dwupiętrową willą, nie od razu weszliśmy do

środka. Stałam za Kirkiem, który patrzył na dom, na starannie utrzymany trawnik i na rośliny

w donicach, ustawione po obu stronach schodów, jakby widział to wszystko pierwszy raz w

życiu.

- Wiesz - odezwał się po chwili - zawsze marzyłem, że kiedyś tu zamieszkam.

I wtedy pustka, którą czułam, ustąpiła miejsca strachowi. Strach rósł, kiedy zaraz

potem dodał:

- Kiedyś, kiedy już zwiążę się z odpowiednią osobą.

- I popatrzył na mnie w taki sposób, że nie można było mieć wątpliwości. Tą

odpowiednią osobą byłam ja.

Powinnam skakać z radości. Czekałam na taką deklarację od wielu miesięcy.

Dlaczego więc miałam ochotę złapać rower i pedałować co sił do Nowego Jorku?

- Jesteś pewien, że chciałbyś mieszkać tak blisko rodziców? - zapytałam.

- Dlaczego nie? - uśmiechnął się szeroko. - Robią się coraz starsi. Mogą mnie

potrzebować.

To już nie był strach. To była panika. W wyobraźni miałam obraz niedołężnej pani

Stevens, która dalej decyduje o wszystkim - od domowych wydatków poczynając, na

sprawach synowej kończąc.

- A co z twoją firmą? W Nowym Jorku jest łatwiej pozyskiwać klientów.

- Myślę o przyszłości. O czasach, kiedy ja będę mieć już stałe kontrakty, a ty

zrezygnujesz z pracy w „Rośnij zdrowo”. Może po to, żeby nasze dzieci rosły zdrowo? - Kirk

popatrzył na mnie wstydliwie.

Przełknęłam ślinę. „Nie kochasz go aż tak mocno” - szeptał mi do ucha jakiś głos.

Dreszcz przeszedł mi po plecach. Czy kochałam go na tyle, żeby opuścić Nowy Jork? Żeby

zrezygnować ze swoich marzeń?

Później odbył się pożegnalny obiad. Pani Stevens serwowała gulasz jagnięcy z takim

zapałem, jakby od tego, co teraz zje jej syn, zależało, czy przeżyje później w Nowym Jorku.

Chyba winiła mnie za jego niedożywienie, bo ściskając mnie na do widzenia (trzeba

powiedzieć, że było to cokolwiek wymuszone), wzdrygnęła się i zawołała:

- Skóra i kości!

Rzeczywiście czułam się jak cień. Cień dawnej Angeli.

Wobec wątpliwości, które mną targały, strach przed lotem okazał się pestką. Po prostu

nie wystąpił. Zniknął. Nie pojawił się ani w taksówce, która wiozła nas na lotnisko, ani nawet

w samolocie.

Siedzący obok mnie Kirk czytał z uwagą jakieś pismo komputerowe. Potem wyjął z

podręcznej torby laptopa i najwyraźniej miał zamiar wziąć się do pracy. Patrzyłam na

rozjaśniający się ekran komputera i myślałam, że taki już jest ten Kirk. Trzeźwy. Skupiony na

tym, co uzna za ważne. Wykorzystujący wszelkie okoliczności.

Za to przecież go kochałam. Sama chciałam postępować podobnie.

Wyciągnęłam rękę i wierzchem dłoni pogłaskałam go po policzku, tak jakbym chciała

przejąć choć trochę tego żaru dla siebie.

- Wszystko w porządku? - zapytał z uśmiechem.

- Tak.

Ale wcale nie byłam tego pewna.

Nowy Jork, stan... euforii

Kiedy szczęśliwie wróciliśmy do stanu Nowy Jork i wysiedliśmy z samolotu na

lotnisku La Guardia, najchętniej ucałowałabym ziemię. Powstrzymała mnie świadomość, że

zaśmiecona płyta lotniska jest prawdziwą wylęgarnią zarazków. Może zrobiłabym to,

gdybyśmy wylądowali na sterylnym Logan, ale lotniska Logan nie znosiłam. Wolałam brudną

La Guardię.

Dobrze było wrócić do domu. Cieszyło mnie wszystko, nawet scena na postoju

taksówek przed halą przylotów, gdzie dwaj niezwykle eleganccy biznesmeni walczyli

zażarcie o taksówkę.

- Odwal się, cwaniaku. Byłem pierwszy - oznajmił wyższy i zdecydowanie silniejszy z

nich.

No właśnie, pomyślałam. Tak zachowuje się rasowy nowojorczyk, niepodobny do

obłudników z Nowej Anglii, którzy chełpią się tym, że zachowują pozory uprzejmości, nawet

jeśli najchętniej utopiliby człowieka w łyżce wody.

Tu czuję się jak u siebie w domu, stwierdziłam z zadowoleniem, gdy stanęliśmy w

kolejce. Potem przypomniałam sobie, że Kirk urodził się i wychował w Nowej Anglii i muszę

przyznać, że ogarnęło mnie poczucie winy.

Nieważne, pomyślałam, biorąc go pod rękę. Teraz jest takim samym nowojorczykiem

jak ja, Grace, a nawet Justin. Ale nie. Justin był bardziej nowojorski od Kirka ze względu na

swoją bezgraniczną miłość do tego cudownego miasta.

Justin... Nie mogłam się doczekać, kiedy dotrę do domu i znów go zobaczę.

Ucieszyłoby mnie też spotkanie z Grace. Mimo że moja najlepsza przyjaciółka traktowała

mnie ostatnio z kąśliwą złośliwością, strasznie się za nią stęskniłam. Pewnie dlatego, gdy

nareszcie wsiedliśmy do taksówki, przerwałam Kirkowi, który podawał kierowcy swój adres.

- Będą dwa przystanki. Drugi na skrzyżowaniu Dziewiątej Ulicy z Pierwszą Aleją.

- Jedziesz do siebie? - spytał zaskoczony.

- No... tak. Mam huk roboty, no i muszę odstawić tam walizę...

Myślę, że wizja mojego bagażu, który musiałby taszczyć na górę, tak przeraziła Kirka,

że wysiadając beze mnie przed swoją kamienicą, sprawiał wrażenie zadowolonego.

- Zadzwonię do ciebie jutro - obiecał. Potem złapał swoją torbę podróżną, niezdarnie

pocałował mnie w policzek i wygramolił się z tylnego siedzenia.

Taksówka jechała Drugą Aleją w stronę East Village, a ja poczułam się jak nowo

narodzona. Tutaj wszystko jest możliwe, pomyślałam, gdy mijaliśmy teatr, w którym

święciłam tryumfy jako Fefu w sztuce „Fefu i przyjaciele”.

Cholera jasna, to przecież Nowy Jork.

Wciągnęłam jakoś walizę na drugie piętro. Pomógł mi David z B3, którego spotkałam

w holu. Pomyślałam o kanapie Justina. David zawsze się przydawał, kiedy sąsiedzi byli w

potrzebie. Wsunęłam klucz do zamka. Nie mogłam się doczekać spotkania z Justinem. Od

razu opowiem mu o kretyńskim weekendzie spędzonym wśród zadzierających nosa

mieszkańców Nowej Anglii.

Kiedy zamknęłam za sobą drzwi, uderzyła mnie dziwna cisza panująca w mieszkaniu.

Żadnej muzyczki w tle, żadnego szczęku naczyń dobiegającego z kuchni. Wszystko

wskazywało na to, że go nie ma. Byłam rozczarowana.

Tylko ja, trzy kanapy, cztery telewizory, sześć lamp, parapet... I azalia.

Z westchnieniem zaciągnęłam walizę na środek salonu. Na stoliku leżała kartka

napisana jego ręką.

Witaj w domu, Angiel Poleciałem na Florydę, żeby zrobić Lauren niespodziankę.

Wracam w przyszłym tygodniu. Pamiętaj o podlewaniu Bernadetty!

Bernadetta to zapewne azalia. Nasza mała roślinka ma teraz imię.

Zgniotłam kartkę i próbowałam trafić papierową kulką do kosza, ale chybiłam, więc

poczułam się jeszcze bardziej rozczarowana. Fajnie ma taki Justin. Leci sobie na Florydę,

kiedy mu przyjdzie ochota.

Taka Lauren też ma fajnie, dodałam po chwili. Jej chłopak rzuca wszystko i rusza w

daleką podróż, żeby spotkać ukochaną.

No i dobrze, podsumowałam, chwytając konewkę i maszerując do kuchni po wodę.

Skoro to Bernadetta ma dotrzymywać mi towarzystwa, muszę ją podlać.

Mam także Grace, przypomniałam sobie, gdy podlewałam azalię.

Usadowiłam się na kanapie numer trzy, która w szybkim tempie stawała się moją

faworytką, prawdopodobnie ze względu na bliskość wielu ważnych urządzeń technicznych

znajdujących się w naszym mieszkaniu. Na przykład pilota. I telefonu. Podniosłam słuchawkę

i zamierzałam wybrać numer do Grace, ale przypomniałam sobie, że muszę natychmiast

poinformować o swoim powrocie do domu pewną osobę, nim zacznie wydzwaniać do

wszystkich szpitali i pytać o nazwiska ofiar wypadków, które zdarzyły się w bliższej i dalszej

okolicy. - Angela! - krzyknęła z ulgą matka, kiedy powiedziałam pierwsze słowo. - Dzięki

Bogu, jesteś cała i zdrowa.

Uśmiechnęłam się. Miło wiedzieć, że istnieje ktoś, kto nie uważa moich obaw za

bezsensowne.

- Tak, wróciłam do domu.

- I jak było? - spytała. Dopiero kiedy ustaliła, że nie odniosłam żadnych obrażeń na

ciele, zainteresowała się stanem mojego ducha.

- Całkiem... fajnie - odparłam. - Rodzina Kirka jest... miła. - Musiałam tak

powiedzieć. Nie mogłam sobie pozwolić na wyciąganie pochopnych wniosków na podstawie

jednego weekendu spędzonego ze Stevensami. Na pewno nie wobec swojej mamy. Nie byłam

jeszcze gotowa do formułowania ostatecznych opinii. Poza tym - nie musiałam się do tego

zmuszać. Przecież byłam zaręczona, prawda?

- Dobrze cię karmili? - zapytała z kolei. Moja matka ocenia rodziny na podstawie

ilości jedzenia, które są w stanie wmusić w człowieka.

- Tak. - W końcu się starali, no nie? Skąd mieli wiedzieć, że nie lubię surowych

kotletów. Zresztą szwedzki stół podczas chrzcin był w porządku... o ile ktoś lubi sklepowe

jedzenie podane na tackach z folii aluminiowej. - Co u Buni? - zapytałam.

- Kiedy się z nią widziałam, czuła się dobrze. Wyobraź sobie, że Artie Matarazzo

zabrał ją niedawno na tańce do klubu seniora. Nie do wiary, co? Przecież babcia gardziła

klubem seniora i nie raczyła się nawet zapisać! - zawołała matka, jakby oburzało ją

korzystanie z przywilejów bez opłaconych składek.

Odniosłam wrażenie, że dokucza jej samotność. Opowiedziała mi, że Joey i Miranda

zabrali dzieciaki i spędzili cały weekend na Long Island, a Sonny wybrał się z Vanessą do jej

rodziców. Mama przywykła spędzać Dzień Pracy w rodzinnym gronie, a tu dzieci dorosły.

Teraz żyliśmy własnym życiem. Mama również powinna się na to zdecydować.

- Co dzisiaj robiłaś? - zapytałam.

- Odwiedziłam twojego ojca - powiedziała, co oznaczało, że poszła na cmentarz

świętego Jana. Grób ojca jest chyba najlepiej utrzymany ze wszystkich, bo mama nieustannie

sadzi nowe kwiatki albo pielęgnuje te, które zasadziła wcześniej.

- Mamo, potrzebujesz jakiegoś hobby - powiedziałam. Albo faceta. Tego już nie

dodałam. Właściwie mnie samą przeraził ten pomysł. Nie potrafiłam sobie wyobrazić matki z

obcym mężczyzną. Jednak tato odszedł dobre kilka lat temu, a ona skończyła zaledwie

pięćdziesiąt dziewięć lat.

- Ależ skąd. - Usłyszała współczucie w moim głosie i natychmiast próbowała to

wykorzystać. - To kiedy wpadniesz na obiad?

- Wkrótce - obiecałam, unikając konkretnych zobowiązań. Nie chciałam ryzykować

samotnej wizyty i wyjaśnień, do których byłabym wówczas zmuszona. Nie miałam ochoty

jechać do niej z Kirkiem - nie teraz, kiedy porobiło się między nami coś dziwnego. Coś,

czego sama dobrze nie rozumiałam. Rozmowę z mamą miałam z głowy. Teraz mogłam już

zadzwonić do Grace. Miałam nadzieję, że rozmawiając z nią, odprężę się nareszcie.

- Cześć, to ja - powiedziałam, gdy odebrała.

- Cześć, Angie - odparła - zaczekaj chwilkę. - Usłyszałam, że z kimś rozmawia. Z całą

pewnością był to jakiś facet. Potem stuknęły zamykane drzwi.

- Kto to był? - zapytałam. Może Drew? Może pogodzili się w czasie weekendu!

- Billy.

- Aha - wymamrotałam rozczarowana. - Nie będę zawracać ci głowy, skoro masz

gościa... - Po co trzymać ją przy telefonie, skoro właśnie ma ochotę zaszaleć.

- Mogę rozmawiać - przerwała. - Wychodził, kiedy zadzwoniłaś. Spędził u mnie

sobotnią i niedzielną noc. Tym razem sprawdził się nieco lepiej - dodała, tłumiąc chichot.

I to wystarczy? Na tym jej teraz zależy? Znalazła prawdziwą miłość i ją odrzuciła. A

teraz zadowala ją zwykła erotyczna przewalanka? Nim zdążyłam się zastanowić nad jej

nowym podejściem do facetów, Grace zmieniła temat.

- Jak tam weekend u rodziny Kirka? - zapytała.

- Udany - odparłam natychmiast. Nie mam pojęcia, dlaczego okłamałam najlepszą

przyjaciółkę. Może chciałam udowodnić Grace (albo sobie), że monogamia się sprawdza.

- Fajne chrzciny. Urocze niemowlę. - I głośne, pomyślałam, wspominając częste

wrzaski Kimberly. - Omówiliśmy z Kirkiem wiele... spraw. Mam nad czym myśleć. -

Oględnie mówiąc.

- Dobra nowina - odparła Grace, jakby trochę zaskoczona.

- W takim razie pokonałaś wielką przeszkodę. O człowieku można coś powiedzieć

dopiero po spotkaniu z jego rodzicami.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytałam przerażona. Czy to znaczy, że po ślubie

Kirk może się upodobnić do swoich starych?

- Aha, trafiłam w czuły punkt. Jesteś pewna, że u ciebie wszystko gra?

- No pewnie.

Grace była inteligentna. I wrażliwa. Nie dało się jej okłamywać bezkarnie.

Wiedziałam już, że nie odprężę się podczas tej rozmowy. Wolałam skończyć ją co prędzej.

Kiedy obudziłam się następnego ranka, dalej nie wiedziałam, co u mnie nie gra. Z

niechęcią wyruszyłam do studia. W pracy z trudem się wyrabiałam - czułam się

nieszczęśliwa, więc wszystko mnie bolało i marnie kojarzyłam. Przygnębienie zmieniło się w

strach, kiedy po nagraniu Rena wezwała mnie i Colina do swego gabinetu. Okazało się

jednak, że nie chodzi o mój brak zaangażowania, ale o przyszłość naszego programu.

Rena, puchnąc z dumy, oznajmiła, że zainteresowany nami kanał to Fox. W przyszłym

tygodniu spotyka się z dwoma ich przedstawicielami w celu omówienia kontraktu. Colin był

zachwycony. Kirk również, kiedy zadzwoniłam do niego, jadąc do domu. Cieszył się tym

bardziej, że właśnie dzwonili do niego z Norwood. Przejrzeli jego projekty i chcieli z nim

omówić szczegóły. Miał jechać do siedziby firmy do Chicago.

- To jest to, Angie. Jeśli dojdziemy do porozumienia, dostanę największe zlecenie w

całej mojej zawodowej karierze. Oni mają biura w całych Stanach. Wszędzie pojawi się moje

oprogramowanie.

Złożyłam mu gratulacje. Czemu nie? Spełniały się jego marzenia, a moje... odchodziły

w siną dal. Ledwie majaczyły na horyzoncie.

Po południu z ponurą miną poszłam do Lee & Laurie. Nie rozweseliło mnie nawet

przeglądanie nowego jesiennego katalogu, który właśnie nam dostarczono. Na szczęście nie

musiałam jeszcze rozmawiać z szefostwem o szykującym się kontrakcie. Gdybym zdradziła

za wcześnie, że prawdopodobnie niedługo porzucę pracę, bo jeśli sprawa wypali, będę

musiała skończyć z innymi zajęciami, wyrzuciliby mnie sami.

Z dziewczynami było inaczej. Nawet gdybym chciała opowiedzieć im o otwierających

się przede mną perspektywach, nie miałabym szans. One interesowały się jedynie moim

rychłym ślubem i weselem.

- Jak tam weekend z rodzicami Kirka? - zapytała Michelle, ledwie weszłam do sali.

Doreen i Roberta kręciły się w pobliżu, spragnione nowin, więc oznajmiłam, że

rodzina Stevensów jest przemiła i że mnie zaakceptowała.

Kłamałam. Więcej - zdałam sobie sprawę, że całe moje życie to fałsz. Kiedy więc

Kirk zadzwonił i zaprosił mnie po pracy do siebie, odmówiłam. Zaraz potem poczułam się

zawiedziona, bo nie zaprotestował. Za dwa dni miał lecieć do Chicago, więc sporo musiał

jeszcze przygotować. Tak powiedział. Domyślam się, że ledwie odłożył słuchawkę, wrócił do

laptopa, rzucił się w wir pracy i całkiem o mnie zapomniał.

Mogłam tylko czerpać pociechę z faktu, że pewne rzeczy jednak się nie zmieniły.

Kiedy wieczorem wróciłam do ciemnego mieszkania, poczułam się samotna jak

nigdy. Co gorsza, kiedy po wejściu do przedpokoju wymacałam kontakt, światło się nie

zapaliło. Najwyraźniej spaliła się żarówka. Pod nieobecność mego rosłego współlokatora nie

miałam szans, żeby ją wymienić. Lawirując wśród toreb z sortowanymi śmieciami i stosów

prasy, znalazłam drogę do salonu. Miałam nadzieję, że trafię na jedną z sześciu lamp, nim

potknę się i skręcę kark. Nagle ujrzałam przy oknie ciemną sylwetkę. Ogarnięta strachem

zatrzymałam się natychmiast. Intruz pochylił się ku oknu, jakby zamierzał ukraść...

Bernadettę?

- Ratunku! - krzyknęłam, choć wiedziałam, że należy uciekać. Nagle zapaliło się

światło. Ulżyło mi, gdy ujrzałam Justina czulącego się do cholernej azalii.

- Co ci odbiło? - zapytał, oddychając ciężko. Najwyraźniej sam też się wystraszył.

- Mnie? A ty, czemu siedzisz tutaj po ciemku, do diabła?

- Wcale nie. Próbuję tylko odzyskać duchową równowagę. Pomyślałam, że chyba

rzeczywiście mu odbiło. Serce powoli zaczynało mi bić w normalnym tempie.

- Dlaczego jesteś w domu? Sądziłam, że wrócisz dopiero w przyszłym tygodniu.

Wzruszył ramionami i znowu utkwił spojrzenie w oknie.

- Skróciłem pobyt.

- Przeleciałeś taki kawał drogi i po dwóch dniach wróciłeś z Florydy?

- Nie miałem ochoty tam zostać.

- Justin, co się stało? - zapytałam, podchodząc bliżej. Próbowałam spojrzeć mu w

oczy, lecz odwrócił wzrok.

- Lauren i ja... Chyba zerwaliśmy.

- Co ty gadasz? Jesteś z nią czy nie?

- Była tam z innym facetem - wykrztusił. - Na imię ma Bob, Rób albo jakoś podobnie.

Zjawiłem się u niej bez uprzedzenia. No wiesz, to miała być niespodzianka. - Roześmiał się z

goryczą. - Rzeczywiście byłem mocno zaskoczony.

- Biedny Justin. - Wzięłam go za rękę.

- Jakoś to przeżyję - zapewnił, ale gdy wreszcie popatrzył na mnie, wiedziałam, że jest

mu ciężko, ponieważ jego jasnozielone oczy były strasznie smutne.

- Chodź, siadaj - zaproponowałam, ciągnąc go na kanapę. - Opowiedz mi wszystko.

Kiedy w końcu usadowiliśmy się wygodnie - ja po turecku, wpatrzona w jego profil,

on oparty o poręcz, z niewidzącym wzrokiem wbitym w ciemny ekran telewizora, Justin

wzruszył ramionami i powiedział:

- Nie ma o czym opowiadać. Nie wymagaliśmy od siebie wierności, nie było takiej

umowy. Po prostu wydawało mi się... - Westchnął przeciągle. - Wydawało mi się, że inni nie

będą jej interesować. Wiesz, chyba zakładałem pochopnie, że nasz związek jest poważniejszy,

niż wydawało się Lauren.

Ciekawe, jak mieli się naprawdę zintegrować, skoro Lauren osiemdziesiąt procent

swego czasu spędzała o tysiące kilometrów stąd? Nie chciałam jednak podawać w wątpliwość

powagi ich związku teraz, kiedy Justin cierpiał, więc milczałam.

- Byłem głupi. Wydawało mi się, że wystarczy komuś powiedzieć, że się go kocha.

To powinno wystarczyć, uświadomiłam sobie nagle z ciężkim sercem. Tymczasem

miłość skłania nas czasem do wariackich postępków: na przykład zamawiamy azalie, których

nie chcemy, albo narażamy się na niebezpieczeństwa i koszty podróży samolotem, żeby być

bliżej tych, których kochamy. Tylko że, zapytałam samą siebie, dlaczego musimy się aż tak

męczyć, żeby być bliżej nich?

- Justin, trudno jest utrzymać związek, jeśli ludzi dzieli wielka odległość.

- Aha - mruknął, znów patrząc w dal. Nie wiem, czy zrozumiał, co do niego

powiedziałam. Chyba nie, bo podniósł wzrok i spojrzał na mnie, jakby uderzyła go nowa

myśl. - Hej, jak minął weekend z rodziną Kirka?

- Całkiem... nieźle. - Teraz ja odwróciłam wzrok.

- Co się stało? Podpadli ci, co? Karmili cię surowymi kotletami i opowiadali

koszmarne historyjki o małym Kirku, który lubił pokazywać się w sukienkach siostry?

- Nie - powiedziałam. Nikt nie umiał rozśmieszyć mnie tak jak Justin. Od razu zrobiło

mi się lepiej. - Wcale mi nie podpadli...

Chyba nie kłamałam. Nie podpadli mi, co nie znaczy, że ich polubiłam. Sądzę, że

mogłabym z nimi wytrzymać... gdybym musiała. O rany! Na szczęście mieszkają o pięć

godzin stąd.

- Nie jestem pewna, czy mnie polubili - dodałam.

- Na pewno. - Justin popatrzył na mnie, mrużąc oczy. - Wszyscy cię lubią, Angie.

Jesteś bystra, dowcipna. I śliczna jak diabli - żartobliwie rozwichrzył mi włosy. - Wiesz, że

przypominasz Marisę Tomei? Pewnie nikt ci jeszcze o tym nie mówił, co? - mruknął z

uśmiechem, ponieważ to był taki nasz prywatny żarcik.

Postanowiłam zmienić temat.

- Justin, teraz, kiedy Lauren zniknęła z horyzontu, powinieneś zająć się własnymi

sprawami. Zdecyduj, co chcesz dalej robić, i zacznij nad tym pracować. Jesteś szczęśliwy,

kiedy bierzesz do ręki kamerę. Albo gitarę. Powinieneś w końcu przygotować ten recital, o

którym od dawna mówiłeś. Tak myślę.

Gitara gitarą, ale na moje wyczucie Justin to rasowy filmowiec. Tak czy inaczej

powinien wziąć się do roboty, zamiast siedzieć z nosem spuszczonym na kwintę. Ostatnio

zajmował się głównie muzyką, więc dlatego namawiałam go do niej.

- Wiem, wiem - przytaknął, a następnie z uśmiechem poklepał moje kolano. - Tak

zrobię, Angie. Sam czuję taką potrzebę.

Uśmiechnęłam się do niego, ale byłam zaniepokojona. Słyszałam to już wiele razy.

Zastanawiałam się, czego trzeba, żeby Justin naprawdę zaczął urzeczywistniać swoje

marzenia.

Po pewnym czasie uświadomiłam sobie, że wszystko, co powiedziałam Justinowi,

odnosi się również do mnie. Nagle zrozumiałam, o co tu chodzi. Najprawdopodobniej dlatego

następnego ranka obudziłam się pełna zapału. Na samą myśl o tym, że i ja powinnam znaleźć

sobie własne poletko, poczułam się spokojna i szczęśliwa.

Jak na skrzydłach pomknęłam do studia. Nie zdołował mnie nawet ogłupiający skwar,

który poczułam na schodach metra. Nie rozkleiłam się na widok samotnego gitarzysty, który

za marne centy wrzucane do puszki śpiewał na peronie

o swoich problemach. Zwykle taki widok mocno mnie dołował. Tym razem

zobaczyłam, że śpiewając, uśmiecha się do siebie, i doszłam do wniosku, że facet jest

szczęśliwy. Chyba robi to, na co ma ochotę.

Po raz drugi w ciągu ostatnich dwóch dni pomyślałam, że warto mieszkać w Nowym

Jorku. Z tutejszymi ludźmi identyfikuję się bez trudu. Co mnie obchodzą Stevensovie oraz ich

pokrętna wizja świata? Co mnie obchodzi Viveca, która stworzyła sobie fałszywy obraz mojej

osoby?

Byłam teraz na najlepszej drodze do tego, aby żyć długo

1 szczęśliwie, przy czym sama sobie wytyczałam szlak.

W studiu szalałam. Odfajkowując rutynowe zajęcia, ryczałam niczym lew,

naśladowałam ptasie trele (no dobra, podkładaliśmy odgłosy dżungli, ale i tak byłam cała w

skowronkach). Nawet Rena stwierdziła, że rozpiera mnie nowa energia.

- Tak trzymaj, a szefowie kanału od jutra zaczną się do nas dobijać z kontraktem w

ręku - powiedziała.

Aha, pomyślałam, idąc do szatni, żeby przebrać się w swoje ciuchy, już widzę, jak

pukają do moich drzwi. I jak to ja stawiam warunki, bo tamci z całą pewnością nie wspomną

o dodatku na ubrania robocze oraz aneksie do ubezpieczenia dotyczącym kuracji dla moich

sfatygowanych stawów.

Wychodząc, pożegnałam się z Colinem.

- Nie jemy dziś śniadanka? - zapytał.

- Dzisiaj nie - odparłam. Byłam strasznie zajęta. Szłam urzeczywistnić swoje

marzenia.

W drodze do domu złapałam egzemplarz „Backstage”, a potem jak za dawnych

dobrych czasów, kiedy szlifowałam bruki, szukając angażu, poszłam do kawiarenki

internetowej przy Pierwszej Alei, kilka przecznic od mojego domu. Zamówiłam największą

możliwą cafe latte, usiadłam na wysłużonym, paskudnie miękkim krześle przy oknie i

zaczęłam przeglądać anonse o castingach.

Pierwsze strony trochę mnie rozczarowały, ale czytałam dalej, dla kurażu popijając

kawę. Nagle dostrzegłam ogłoszenie zamieszczone jakby specjalnie dla mnie.

„Wszystko dla miłości”. Reżyser, laureat wielu nagród, szuka aktorki; wiek 25-32 (to

ja!), mile widziana powierzchowność z akcentami etnicznymi (mieszanka włosko-irlandzka to

moja specjalność), do roli dziewczyny, która poświęca wszystko dla miłości (coś o tym wiem,

prawda?), zdjęcia w stanie Maine, październik (wprawdzie to nie w Massachusetts, ale blisko,

więc natychmiast odezwało się moje poczucie humoru).

Przesłuchania miały się odbyć pod koniec tygodnia!

To był znak. Na pewno. Od razu widać, że to idealna rola dla Angeli Di Franco,

pechowej narzeczonej. Zakreśliłam ogłoszenie. Przy okazji przejrzałam również ogłoszenia

listy speców od castingu i agentów. Postawiłam krzyżyk przy tych, którzy prosili o

przysyłanie pocztą zdjęć i kaset z przesłuchań. Nie mogłam uzależniać swojej przyszłości od

jednego przesłuchania. Tak samo jak nie mogłam stawiać w życiu wyłącznie na jednego

faceta.

Gdy lista była gotowa, pobiegłam do sklepu papierniczego po koperty i papier

podaniowy. Wróciłam do domu i zabrałam się do roboty. Zanim nadeszła pora, żeby ruszać

do Lee & Laurie, dziesięć listów było gotowych. Z dużym strachem wrzucałam je do

skrzynki. Bałam się, że dostanę same odmowy, lecz to mnie nie odstraszyło. Zdążyłam już

nabrać rozpędu i nic nie zdołałoby mnie powstrzymać.

Kiedy Kirk poleciał do Chicago, ulżyło mi. Nie miałam ochoty wtajemniczać go w

swoje plany dotyczące aktorskiej przyszłości. Byłam przesądna i bałam się, że zbyt wczesne

odkrycie kart przyniesie mi pecha. I jeszcze jedno. Podejrzewałam, że nowe pomysły na życie

wcale mu się nie spodobają. Dla niego najważniejszy był mój udział w „Rośnij zdrowo”.

Dzwonił wieczorem w przeddzień wyjazdu bardzo podekscytowany.

- Wiesz co? Przekręć do mnie, jeśli odezwą się w sprawie twojego kontraktu -

poprosił.

Jasne, pomyślałam sobie. Odłożyłam słuchawkę i natychmiast sięgnęłam po wybór

tekstów. Zdecydowałam się na scenę, która zawsze dobrze mi wychodziła, i ostro zabrałam

się do pracy. Harowałam dniem i nocą, żeby dobrze wypaść w piątek. Tydzień zleciał mi tak

prędko, że ledwie zauważyłam nieobecność Kirka. Justin, któremu udzielił się mój entuzjazm,

sfilmował mnie, kiedy monolog został dopracowany do ostatniego szczegółu. Potem przejrzał

materiał i zaproponował poprawki.

* * *

Muszę przyznać, że nadal martwię się o Justina. Życie przecieka mu między palcami.

Rozumiem, że jeszcze nie doszedł do siebie po rozstaniu z Lauren, choć od powrotu z Florydy

w ogóle o niej nie wspomina, ale powinien wreszcie zabrać się do pracy. Najwyraźniej

unikanie rozmowy to męski sposób na kłopoty. Mam tylko nadzieję, że będę dla niego

pozytywnym wzorcem. Może pod moim wpływem ruszy wreszcie tyłek i zacznie

urzeczywistniać swoje marzenia?

Bo mnie wydawało się, że wszystkie drzwi stoją przede mną otworem. Nigdy dotąd

nie byłam taką optymistką. Tydzień później poczułam się jeszcze pewniej. Ale wtedy

zadzwonił asystent reżysera odpowiedzialny za obsadę i oznajmił, że docenia mój talent,

chociaż na razie nie ma dla mnie roli.

- W przyszłości na pewno coś pani zaproponuję. Przyrzekam zadzwonić, gdy pojawią

się nowe możliwości - zakończył.

Wprawdzie rozmowa dobrze wróżyła na przyszłość, bo ludzie od castingu w ogóle nie

dzwonią, jeśli nie mają konkretnej propozycji, ale wyznam szczerze, że ogarnęło mnie

przygnębienie.

Zaczęłam rozpaczać, że facet nigdy więcej nie zadzwoni. Na domiar złego przez cały

tydzień nie odezwał się żaden z agentów i reżyserów, do których napisałam. Inni, owszem,

wydzwaniali. Gdy wróciłam z Lee & Laurie, odsłuchałam wiadomość, którą zostawiła mi

Viveca Withers. Dowiedziała się nieoficjalnie, że Fox dojrzał do negocjowania kontraktu i

prosiła o telefon na wypadek, gdybym chciała z nią omówić swoje sugestie. Nie

oddzwoniłam.

Rzecz jasna, dzwonił też uradowany Kirk. W przyszłym tygodniu Norwood zamierzał

podpisać z nim kontrakt.

- Chodźmy w piątek na kolację, żeby to uczcić - zaproponował i dodał, że pozwolił już

sobie zarezerwować stolik w restauracji Blue Water Grill.

- Oświadczy się - uznała Michelle, kiedy powiedziałam jej o piątkowej randce z

Kirkiem. Wyszłyśmy na papierosa przed budynek Lee & Laurie.

- Ależ skąd - zaprotestowałam, chyba trochę zbyt stanowczo. - Mamy tylko uczcić

fakt, że złapał nowego klienta.

- O rany! - Popatrzyła na mnie jak na głupią, unosząc brwi ze zdziwienia. - Jeszcze nie

pojęłaś, na czym polega męski punkt widzenia? Faceci zyskują stały dochód i zaczynają czuć

się jak prawdziwi żywiciele. Kiedy widzą, że są w stanie utrzymać żonę i dzieci, nagle

zachciewa im się rodziny.

- Ale on nawet nie oglądał pierścionków. Ani razu nie byliśmy u jubilera.

- Zapewne wziął sprawy w swoje ręce. - Wzruszyła ramionami.

- Mylisz się - odparłam. - Kirk nie wydałby takiej forsy, nie wiedząc, co mi się

podoba. Pod tym względem jest bardzo... praktyczny.

Protestowałam, ale gdzieś w głębi ducha podejrzewałam, że Michelle może mieć

rację. Kirk zatelefonował jeszcze w piątek po południu. Powiedział, że stolik mamy

zarezerwowany na ósmą i że spotkamy się na miejscu, bo Blue Water Grill znajduje się w

połowie drogi między naszymi domami.

- Tylko się nie spóźnij - dodał wesoło. - To będzie dla nas wyjątkowy wieczór.

W tej sytuacji mogłam zrobić tylko jedno: kupie paczkę papierosów. Justina na

szczęście nie było w domu - dziwne, ostatnio w piątki nigdzie nie wychodził - więc szykując

się do wyjścia, wypaliłam trzy, jednego za drugim. Robiłam to oczywiście za zamkniętymi

drzwiami swojej sypialni, a dym wydmuchiwałam na zewnątrz, przewieszając się niemal

przez parapet. W międzyczasie robiłam makijaż, mierzyłam ciuchy i próbowałam ujarzmić

włosy, które skręcały się w loki za każdym razem, gdy wystawiałam głowę za okno.

Oczywiście spóźniłam się na randkę z powodu zapałek. Wszystko dlatego, że w

drodze zachciało mi się papierosa. Nie mogłam zapalić, bo nie miałam zapałek. Byłam taka

nabuzowana, że omal nie nawrzeszczałam na sprzedawcę z kiosku domagającego się pięciu

centów za pudełko, zapewne dlatego, że nie kupiłam w jego ekskluzywnym punkcie

handlowym niczego więcej. Miał czelność ofuknąć mnie, kiedy wręczyłam mu

dwudziestodolarowy banknot, czyli całą moją kasę. Żeby załagodzić sytuację, wzięłam

opakowanie gumy do żucia, która i tak była mi potrzebna dla odświeżenia oddechu przed

powitalnym całusem (zwykle niezbyt gorącym: buzia w ciup, zaciśnięte wargi). Zanosiło się

także na uścisk po oświadczynach, o ile Michelle miała rację. O Boże, oby jej przewidywania

się nie sprawdziły!

Kocham Kirka, ale mam absolutną pewność, że wybrany przez niego pierścionek

będzie nie do przyjęcia. Czy wypada poruszyć tę kwestię? Kiedy dziewczyna może wystąpić

z sugestią, że warto byłoby wymienić pierścionek i nie zepsuć przy okazji romantycznego

nastroju? Co na to zasady dobrego wychowania? Na pewno istnieją jakieś wskazówki.

Niewiele narzeczonych za pierwszym razem dostaje pierścionek swoich marzeń, prawda?

Albo wymarzonego faceta, odezwał się mój wewnętrzny głos. Stop. Nie ze mną te

numery. Takie rzeczy może wygadywać tylko ktoś w rodzaju Klaudii. A ja jestem szczęśliwa,

do jasnej cholery. A raczej mam być szczęśliwa.

Niech padnę, ale dopnę swego.

- Jest pani sama? Kolacja? Wskazać stolik? - zapytał szef sali, gdy weszłam do

restauracji. Kto samotnie jada kolacyjki w Blue Water Grill? Zapewne Klaudia. Ja na pewno

nie!

- Jestem umówiona. Mój znajomy pewnie już czeka.

- Ach tak - odparł. - Proszę za mną.

No tak, od razu wiedział, o kim mówię, co oznaczało, że punktualny do przesady Kirk

skarżył się na mnie personelowi.

Siedział sam, a na mój widok uśmiechnął się promiennie, więc zrozumiałam, że wcale

nie jest zły, tylko strasznie się cieszy, bo już przyszłam.

Wtedy zdjął mnie jeszcze większy strach.

- Cześć, kochanie - powiedział. Jak szalona żułam miętową gumę na krótko przedtem,

nim przycisnął wargi do moich ust, więc nic nie poczuł. - Ślicznie wyglądasz.

- Dzięki - odparłam, lustrując wzrokiem bluzkę i spódnicę, jakbym dopiero teraz

uświadomiła sobie, z jakiej okazji tak się wystroiłam. Na czarno. Ten kolor wydał mi się

najodpowiedniejszy.

- Pozwoliłem sobie zamówić butelkę szampana. Szampan? Musiałam mieć bardzo

zdziwioną minę, bo zaraz dodał:

- Przecież świętujemy. Aha, kontrakt z Norwood.

Ale kiedy popatrzyłam na Kirka i poczułam na sobie ciepłe spojrzenie lśniących oczu,

odniosłam wrażenie, że powód może być inny.

O Boże! O Boże! O Boże!

- Zajrzałem do menu. Mają tu znakomite owoce morza.

- Racja, jedzenie - przypomniałam sobie, że mamy zjeść kolację.

Ciekawe, co dodają do tych wszystkich wymyślnych sosów, którymi polewają swoje

dania? Na pewnie dziś wieczorem zatruję się i padnę. Umrę jak amen w pacierzu, a Kirk

schowa zaręczynowy pierścionek do pudełeczka i będzie żyć dalej, długo i szczęśliwie.

Oczywiście wcześniej trochę porozpacza. Niedługo. Wyobrażam sobie, jak zawiadamia

rodziców. Jego matka współczująco kiwa głową, ale w głębi ducha cieszy się, że jej wnuki

nie będą słabowite jak ja. Kayla by mnie żałowała. Tego jestem pewna. Urządziłaby nawet

teatralne zaduszki na moją cześć. W P.S. 122. Stałabym się sławna.

No i proszę, gdybym wykorkowała, wszystko świetnie by się ułożyło.

- Można przyjąć zamówienie? Kirk spojrzał na mnie z nadzieją.

Zawsze zamawiam łososia, kiedy nie ma nic innego. Dzisiaj byłam psychicznie

wykończona i nie miałam cierpliwości wysłuchiwać monologu kelnera wyliczającego

składniki co wytworniejszych dań. Poza tym doszłam do wniosku, że mimo wszystko chcę

żyć. Tymczasem kelner gapił się na mnie, czekając na zamówienie. Niech się dzieje, co chce.

- Łosoś z rusztu - odpowiedziałam machinalnie.

- Dla mnie homar, na parze - oznajmił Kirk. Wygląda na to, że wyjdę za faceta

jadającego niemal żywe stworzenia. Wystarczy rzut oka na jego nieszczęsną ofiarę i przez

całą noc nie zmrużę oka.

Na szczęście podali szampana. Poczułam coś w rodzaju ulgi i natychmiast wypiłam

duszkiem zawartość kieliszka, nie czekając, aż kelner naleje wina Kirkowi.

- Angie! - rzucił, unosząc swój kieliszek i spoglądając na mnie. Kelner tymczasem

umieścił butelkę w wiaderku z lodem i zniknął.

- Co? - mruknęłam, z zadowoleniem odstawiając kieliszek.

- Sądziłem, że wzniesiemy toast - wyjaśnił. Ale wpadka!

- Przepraszam, ale...

- Nie szkodzi, zaraz ci doleję. - Wyjął butelkę z wiaderka i napełnił mój kieliszek.

O rany, naprawdę był w świetnym humorze. Nie przejmował się żadnym z

popełnionych przeze mnie głupstw. Wyglądało na to, że Kirk jest reformowalny. Poważnie

mnie to zaniepokoiło. Gdzie się podział tamten ponurak? Nagle za nim zatęskniłam.

Mimo oporów uniosłam kieliszek.

- Za nas - powiedział Kirk, stukając się ze mną. Jednym haustem wypiłam połowę

szampana, a następnie, wierna swemu postanowieniu, żeby tego wieczoru zachowywać się,

jak należy, zapytałam:

- Czy nie powinniśmy raczej wypić za ciebie, kochanie? Uczcijmy twój kontrakt na

oprogramowanie dla Norwood.

Uśmiechnął się, wyciągnął rękę ponad blatem stolika i dotknął mojej dłoni.

- Otwiera się przed nami nowy, wspaniały świat. Popatrzyłam mu w oczy lśniące od

promyków świec.

A może to miłość je rozświetliła? Tak na mnie patrzył, że naprawdę mógłby ukrywać

pierścionek w kieszeni swetra, który dzisiaj włożył.

O Boże!

Szampan zaszumiał mi w głowie i dlatego w przypływie szczerości opowiedziałam

mu o wysłanych ofertach, na które nie dostałam odpowiedzi. Nawet widok homara podanego

przez kelnera nie przerwał tego potoku słów.

Kirk sączył wino, pożerał nieszczęsnego homara i współczująco kiwał głową. Kiedy

się wreszcie odezwał, zdziwiła mnie trafność jego uwag.

- Nie powinnaś się tak szarpać, Angie. Wiem, że przywykłaś walczyć o sukcesy, i

całkiem możliwe, że jesteś uzależniona od tej nerwowej szarpaniny. Może warto, żebyś

podpisała ten kontrakt, zarobiła trochę pieniędzy i dla odmiany po prostu chwilę cieszyła się

życiem. Przecież nie musisz wiązać się z tą stacją na zawsze. Popracuj dla nich przez pewien

czas, żeby łatwiej było ci żyć.

Zapewne szampan uderzył mi do głowy, bo przyznałam Kirkowi rację. Istotnie,

powinnam ułatwić sobie życie. Do tej pory wszystko było takie trudne. Może naprawdę warto

podpisać kontrakt? Mogłabym nadal chodzić na przesłuchania. Jedno nie przeszkadza

drugiemu. Miałabym nawet więcej czasu na szukanie angażu, bo mogłabym rzucić pracę w

Lee & Laurie.

Kirk dobrze kombinuje, pomyślałam. Gdy nasza kolacja dobiegła końca, a on się nie

oświadczył, byłam niemal rozczarowana. Ale nie całkiem. W ciągu ostatnich dwóch tygodni

zrozumiałam, że wszystko pójdzie gładko, jeśli będę cierpliwa. Pośpiech jest niewskazany.

Michelle miała rację. Dojrzał, żeby się zdeklarować. Złapał kontrakt z Noorwood, więc

spróbuje i mnie złapać.

O mój Boże!

Chciało mi się palić, ale nie mogłam, rzecz jasna, sięgnąć po papierosa, gdy ramię

przy ramieniu szliśmy z Kirkiem do jego mieszkania.

- Cześć, Henry - przywitał się wesoło z portierem, gdy byliśmy w holu. Henry

uśmiechnął się i mrugnął do mnie, jakbyśmy dzielili jakiś sekret.

Na samą myśl o papierosie śliniłam się niczym pies Pawłowa.

Korciło mnie, żeby zwiać. Bąknęłam coś o późnej porze, lecz mimo oporów

wylądowałam w łóżku Kirka. Był super, chociaż niewiele brakowało, żeby zapomniał o

prezerwatywie. Na szczęście zachowałam trochę rozsądku i przypomniałam mu w ostatniej

chwili.

Seks wpływa kojąco. Albo otępia. Najlepszym dowodem niech będzie to, że wszystkie

moje obawy co do przyszłości naszego związku zniknęły, kiedy zaczęłam znowu uprawiać go

z Kirkiem. Nagle zachciało mi się robić to wszędzie: w publicznej toalecie, w magazynie Lee

& Laurie (podobno tam nikt nie podgląda). Całkiem mi się to podobało. Urzeczywistniły się

wszystkie moje szalone fantazje erotyczne. Kirk realizował własne przy każdej nadarzającej

się sposobności. Wkładał mi łapy pod spódnicę nawet w pustawym kinie, kiedy w sobotni

wieczór oglądaliśmy jakiś francuski film. Nie poznawałam samej siebie. Cóż za dramatyczna

przemiana! Nie znoszę tracić choćby kawałka filmu i zawsze z wielką uwagą śledzę rozwój

akcji. Do kina nigdy się nie spóźniam. Raz zdarzyło się nawet, że to ja popędzałam Kirka z

obawy, że nie zdążymy na czołówkę. Wtedy jednak sporo mi chyba umknęło, bo nagle

zobaczyłam końcowe napisy i nie miałam pojęcia, na co właściwie przyszliśmy.

Byłam jak otępiała, ale to dobrze. Łatwiej mi było znieść, że telefon milczy, a spece

od castingu wcale się o mnie nie biją. Została mi tylko Viveca Withers, która zachowała się

jak najlepsza przyjaciółka i jedyna ostoja. Poprosiłam Renę, żeby do niej zadzwoniła, kiedy

kontrakt będzie gotowy. Wkrótce dostałam wiadomość, że papiery przyszły. Viveca

zaproponowała termin spotkania, który mi odpowiadał. Miałam przyjść do niej w najbliższy

poniedziałek, żeby wszystko omówić. Tego samego wieczoru, kiedy już leżeliśmy w łóżku,

uroczyście oznajmiłam nowinę Kirkowi. Ta błaha w gruncie rzeczy informacja podnieciła go

do tego stopnia, że kochał się ze mną tak, jakbyśmy próbowali sceny do filmu

pornograficznego. Porównanie było trafne jeszcze z innego powodu: aktorski trening trochę

mi się przydał, kiedy przyszło do orgazmu. Chyba zaczynałam rozumieć, o co chodzi w

monogamii. Kto związał się na dobre, brnie dalej niezależnie od tego, co czuje. Cokolwiek się

zdarzy, gramy dalej, prawda?

Kiedy ja dojrzałam wreszcie do monogamii oraz jej monotonii, Justin niespodziewanie

zaczął uganiać się za spódniczkami. A raczej to różne laski za nim latały. Zaczęło się od

wiadomości przekazywanych zmysłowym głosem automatycznej sekretarce. Następnie

pewnego wieczoru po powrocie z Lee & Laurie zastałam w mieszkaniu śliczniutką

blondynkę, siedzącą wygodnie na mojej kanapie (tak, tak, całkowicie zawłaszczyłam numer

trzy). Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego tak się wściekłam na widok tej wesolutkiej panienki,

która szarogęsiła się w naszym salonie. Na szczęście udało mi się ukryć złość, zanim z

łazienki wyszedł Justin (dzięki Bogu, kompletnie ubrany) z gitarą w ręku.

- Cześć, Angie, pamiętasz Jennę z Black Fence?

- Cześć, Angela - powiedziała Jenna, radośnie machając do mnie na powitanie.

Odsłoniłam zęby w jakiejś parodii uśmiechu. Jenna to cycata barmanka z Black Fence.

Najwyraźniej Justin poznał ją w czasie jednej ze spędzonych tam nocy. Ostatnio znowu

mówił coś o swoim występie na piątkowym otwartym koncercie.

- Miałem właśnie zagrać parę kawałków, które przygotowuję na koncert - powiedział,

kładąc gitarę na kolanach.

Pisał ostatnio piosenki? Nic mi o tym nie mówił.

Jenna rozparła się wygodnie na kanapie. Poły jej bluzki rozchyliły się, ukazując goły,

płaski brzuch. Odechciało mi się słuchania

- Muszę popracować nad monologiem - oznajmiłam i od-maszerowałam do swojego

pokoju. Weszłam do środka, trzaskając drzwiami. Tak. Można było zamknąć je ciszej.

Rzecz jasna, nawet nie otworzyłam wyboru tekstów, tylko rzuciłam się na łóżko jak

obrażona nastolatka. Z rękami splecionymi na piersi rzucałam pod nosem kalumnie na

Justina. Chciał, żeby to Jenna posłuchała jego piosenek. Jenna, nie ja. Jasne. Barmanka z

Black Fence na pewno gotowa jest załatwić mu występ. Ma takie możliwości. W jej gotowość

i dobre chęci nie wątpię, ale moim zdaniem jedno i drugie dotyczy nie sztuki, tylko całkiem

innej sfery życia. Moim zdaniem biedy Justin zamiast sławy zyska... paskudną chorobę.

Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym. Potem zaczęłam się zastanawiać, dlaczego tak

bardzo przejmuję się jednym, mizernym podbojem Justina. Pewnie dlatego, że wcześniej nie

miałam okazji widzieć go w akcji, bo przedtem zawsze wybierał sobie kobiety, od których

dzieliła go odległość tysięcy kilometrów.

Dzisiejszy obrazek wytrącił mnie z równowagi. I to znacznie bardziej, niż gotowa

byłam przyznać.

Parę dni później, idąc po schodach, zobaczyłam, że Justin stoi w drzwiach mieszkania

4B i gawędzi przyjaźnie z naszą sąsiadką, Tanią Burkę. Ogarnęła mnie straszna irytacja. Ta

dziewczyna praktycznie uwiesiła się na nim, więc nie mógł zrobić ruchu w żadną stronę.

Postanowiłam ułatwić mu podjęcie decyzji.

- Justin, masz chwilkę? Żarówka w holu się przepaliła. Mógłbyś ją zmienić?

- Jasne, Angie - odparł, odsuwając się od Tani, która wyraźnie była z tego

niezadowolona. - Dzięki za wszystko, Taniu. Naprawdę jestem twoim dłużnikiem.

- Nie ma sprawy, Justin - powiedziała z promiennym uśmiechem, wpatrzona w niego

jak w obraz. - Wpadaj, kiedy zechcesz. Dniem i nocą...

Dziwka, pomyślałam, otwierając drzwi. Wpadłam do holu i rzuciłam torbę na

podłogę. Z trudem hamowałam wściekłość. A Justin jakby nigdy nic chwycił krzesło z jadalni

i sprawdzał jego wytrzymałość.

- Co ty robisz, do diabła? - zapytałam. Popatrzył na mnie, zbity z tropu.

- Potrzebuję krzesła, żeby na nim stanąć i zmienić żarówkę.

- Nie o to mi chodzi! - odparłam rozzłoszczona. - Czemu się z nią zadajesz? -

ciągnęłam, gwałtownym ruchem wskazując drzwi do korytarza. - Przecież to osiedlowa

dziwka. Często się z niej śmialiśmy, pamiętasz? Niespełna miesiąc temu żartowałeś sobie, że

powinna zainstalować obrotowe drzwi, bo przez te wszystkie zamki i łańcuchy pod jej

drzwiami powstaje zator i faceci się niecierpliwią.

Justin wybałuszył na mnie gały.

- Pomyślałaś, że Tania i ja... - Nagle wybuchnął śmiechem. - Daj spokój, Angie.

Przecież dobrze mnie znasz.

- Czyżby? - zapytałam, spoglądając w zielone oczy i próbując doszukać się Justina,

którego dawniej znałam i uwielbiałam.

- Wpadłem na nią w korytarzu. Spytała o Lauren. Sam nie wiem, kiedy dałem się

zaprosić na kieliszek wina i opowiedziałem jej, co i jak. Wyobraź sobie, ma na stojaku do

butelek kilka niezłych roczników. Byłem pod wrażeniem...

- To się rzucało w oczy.

- Angie, Tania była strasznie miła. Pamiętała, że Lauren i ja długo byliśmy razem,

więc chciała się tylko upewnić, czy się już pozbierałem...

- Aha, tam w korytarzu sprawiałeś wrażenie zbolałego nieszczęśnika.

- A co ty wiesz? - żachnął się nagle. - Ciągle stąd znikasz, więc nie da się z tobą

pogadać. Jak tylko masz chwilę, pędzisz do swojego kochasia. Nie masz zielonego pojęcia, co

się ze mną dzieje.

Poczułam coś na kształt wyrzutów sumienia, ale niesłusznie. Przecież ostatnio nie

wracałam do domu na noc, żeby nie natknąć się na Jennę albo jakąś inną lafiryndę rozwaloną

na mojej kanapie.

- Wydawało mi się, że nie życzysz sobie mojego towarzystwa, kiedy trzymasz w

domu ten swój... harem!

- Harem? - Parsknął śmiechem. - Do diabła, o czym ty mówisz?

- A Jenna? Nie pamiętasz? Tamtego wieczoru tylko czekała, żeby usiąść ci na

kolanach.

- Przyjaźnię się z Jenną. Jest miła. Pomaga mi załatwić: recital...

- Przecież to zwykła barmanka! Uważasz, że obmacywanie kretynki nalewającej piwo

sprawi, że zdobędziesz wielką sławę? Raczej wątpię, żeby ci się udało.

- Angie! Słyszałaś chyba, że przyjaźnię się z Jenną - powtórzył. - Uważaj, co mówisz.

I dowiedz się, że właśnie ona - barmanka, która nie wiadomo czemu wydaje ci się takim

zagrożeniem - załatwiła mi termin na recital w Black Fence!

O rany! Ostatnio za bardzo daję się ponosić emocjom. O mały włos przegapiłabym

coś naprawdę ważnego.

- Nie! - zawołałam. - Justin, to cudownie. Mów, kiedy występ!

- W piątek wieczorem.

- W ten piątek?

- Zgadza się.

- Justin, przecież to za dwa dni! Przygotowałeś repertuar?

- No pewnie. Od powrotu z Florydy pracuję całymi wieczorami, tylko że ty o tym nie

wiesz.

- Dlaczego nie pisnąłeś słówka? Justin, dwa dni to za mało, żeby wysłać zaproszenia

do agentów, a nawet zawiadomić wszystkich znajomych! - zawołałam, w myśli robiąc listę

osób szczerze życzliwych Justinowi. Uzbierało się ich całkiem sporo.

- Wyślę im e-maile - odparł, wzruszając ramionami.

- Moim zdaniem nie mailuje się do agentów w ostatniej chwili.

- Zaprosiłem C.J. - Nieźle. Ale C.J. mieszkał aż w Westchester. - Poza tym łowcy

talentów są stałymi bywalcami Black Fence.

- Chyba trochę za bardzo zdajesz się na przypadek. Nie wiadomo, kiedy znowu uda ci

się załatwić sobie solowy występ. Powinieneś wykorzystać szansę. Ściągnąć, kogo się da...

- Przestań, Angie, za bardzo się przejmujesz. Jakoś to będzie.

Zmartwienia to moja specjalność, więc się zamartwiałam. Jak miałam przestać, skoro

mój współlokator i najlepszy przyjaciel stawał się coraz bardziej zagadkowy? I na pewno

coraz gorzej się prowadził. Wiem, bo wieczorem zadzwoniła do niego kolejna siksa o

głębokim, zmysłowym głosie i akurat ja podniosłam słuchawkę.

Mimo to postanowiłam być wielkoduszna i pomóc mu, na ile potrafię. Do piątku

zostało niewiele czasu, więc jedyne, co mogłam teraz zrobić, to wysłać maile do wszystkich

znajomych, których namiary miałam, i zaprosić ich na piątek do klubu. Potem wybrałam się

do Kirka, żeby nie patrzeć na Justina siedzącego na kanapie i emablującego kolejną zdzirę,

którą nieświadomie zauroczył. Tak - nieświadomie. Byłam coraz bardziej pewna, że choć

kobiety - od kiedy Lauren zniknęła z horyzontu - lgnęły do niego jak muchy do miodu, on nie

zdawał sobie sprawy ze swego niewątpliwego uroku.

W chwilach przerwy otępiałam się, uprawiając seks z Kirkiem. Tym razem na

kuchennym stole. I na dywanie w salonie. A potem na biurku w jego sypialni. Kiedy już

uznałam, że udało mi się zagłuszyć (także w dosłownym znaczeniu tego wyrazu) wszelkie

niepokoje dotyczące Justina, uświadomiłam sobie, że powinnam się martwić nie tylko o

niego, lecz także o siebie.

Położyłam głowę na ramieniu Kirka, żeby zaczerpnąć tchu, i spojrzałam w dół na

papiery, wcześniej ułożone w równiutkich stosikach, a w czasie naszego małego erotycznego

interludium zrzucone z biurka na podłogę...

Na jednym z wydruków był chyba brylant.

- Kirk? - mruknęłam. Zmrużyłam oczy i wytężyłam wzrok. Zgadza się, na zdjęciu był

pierścionek z brylantem, poniżej krótki opis.

- Hm? - wymamrotał z ustami przy mojej szyi, jakby zasypiał, kompletnie

wyczerpany.

- Co... co to jest? - zapytałam niecierpliwie, wskazując leżącą na podłodze fotografię.

Odwrócił głowę, żeby zobaczyć, o co mi chodzi, potem spojrzał na mnie z trochę

rozczarowaną miną.

- A, to. To żadna tajemnica, ale chciałem zrobić ci niespodziankę.

Bałam się, że serce wyskoczy mi z piersi.

- Rozmawialiśmy o małżeństwie i tak dalej - ciągnął - więc uznałem, że warto zrobić

mały rekonesans, i dlatego pochodziłem trochę po sklepach. Wygląda na to, że w jubilerskiej

branży sporo się dzieje. Spójrz tylko na ten pierścionek. - Schylił się, żeby podnieść zdjęcie. -

Sporo trzeba wiedzieć, nim człowiek zainwestuje swoje pieniądze w takie cacko.

- Masz rację - przytaknęłam.

Popatrzyłam na kartkę, a potem w jego szare oczy. Owszem, warto jest dużo wiedzieć,

zanim podejmie się decyzję w sprawie pierścionka... albo mężczyzny.

Usiadłam i słuchając w milczeniu uczonych wywodów na temat szlifu, czystości i

wagi szlachetnych kamieni, uświadomiłam sobie, jak dobrze już znam Kirka. Dużo lepiej niż

kiedyś. Teraz mogłam przewidzieć niemal każde jego zachowanie. To dodawało mi pewności

siebie, ale było trochę przerażające.

Jakie to dla niego typowe: roztropnie i drobiazgowo zbiera wszelkie informacje nawet

wówczas, gdy ma się zdobyć na wyjątkowo romantyczny gest. Nie zauważa tylko, że w tym

czasie cały romantyzm zdąży ulotnić się bezpowrotnie.

- Angie? Pomyślałem, że moglibyśmy razem przejść się po sklepach... rozejrzeć się.

Chciałbym wiedzieć, co ci się podoba, nim... - Przerwał i dodał z uśmiechem: - Spotkajmy się

w piątek. O piątej mam spotkanie z klientem, ale potem moglibyśmy...

- W najbliższy piątek? - przerwałam. - Ale w najbliższy piątek Justin ma występ -

wymamrotałam, czepiając się pierwszej lepszej wymówki.

- Jaki występ?

- Nie zdążyłam ci powiedzieć. W piątkowy wieczór Justin daje recital w klubie Black

Fence.

- Angie, wiesz, że nienawidzę zadymionych knajp - zaprotestował.

- Wyluzuj, Kirk. Musisz przyjść. Justin potrzebuje duchowego wsparcia. Trzeba

zrobić tłum, bo inaczej właściciel lokalu pomyśli, że Justin nie jest w stanie przyciągnąć

publiczności. Kto wie, może wśród widzów będzie jakiś łowca talentów, który pod wpływem

entuzjazmu publiki zdecyduje się dać Justinowi szansę? - dodałam, choć w głębi ducha

miałam w tej kwestii spore wątpliwości. Trudno oczekiwać, żeby uśmiechnęło się do niego

szczęście, skoro zwlekał do ostatniej chwili.

- No dobra, w sobotę wylatuję dopiero o dziewiątej wieczorem. Możemy się spotkać,

gdy skończysz pracę, i trochę połazić?

- Nie rozumiem, po co ten pośpiech - odparłam, spoglądając w jego roziskrzone oczy.

Uśmiechnął się.

- Mojej dziewczynie już się nie spieszy? - Zachichotał. - Chodzi o to, że jeśli Norwood

podpisze ze mną kontrakt także na obsługę filii, w przyszłym tygodniu będę okropnie zajęty.

Chciałbym mieć to z głowy, zanim polecę do Chicago.

Z głowy? Nagle uświadomiłam sobie, że mego kandydata na męża znam aż za dobrze.

Nawet zaręczyny są dla niego kolejnym punktem harmonogramu, który należy odfajkować i

tyle. Zrobiło mi się smutno.

A jednak machinalnie zgodziłam się na wstępny rekonesans; wspomniałam nawet, że

znam sklep, który w soboty jest otwarty do siódmej. Byłam tam z Michelle, kiedy szukała

bransoletki.

Nie protestował. Wręcz przeciwnie: ucieszył się, że mamy konkretny cel, więc nasz

mały wypad do świata brylantów będzie krótki i przyniesie konkretne efekty.

Poczułam ulgę. Zdobyłam się też na uśmiech, gdy przypomniał mi się Rudy. I

pierścionek.

Boże drogi, łatwo poszło. Chyba zbyt łatwo.

Z pozoru zwykła roślina doniczkowa

W piątek wieczorem udało mi się zaciągnąć opornego Kirka do klubu Black Fence. W

ostatniej chwili zachęciłam też do przyjścia kilku znajomych. Oczywiście przez wzgląd na

Kirka nie mogłam zawiadomić Josha, a Michelle odpadła z powodu facetów. Zbyt wiele

pokus w jednym pomieszczeniu.

Rzecz jasna, zjawił się Colin: wystrojony, zapięty pod szyję, cały na niebiesko. Często

nosił niebieskie rzeczy, bo podkreślały kolor jego oczu. Podkochiwał się w Justinie, który nic

o tym nie wiedział. Zresztą nie miał głowy do takich spraw, bo w chwili, gdy przyjechaliśmy,

zagarnęła go horda dwudziestu paru znajomych Jenny ściągniętych przez nią na ten ważny

koncert i okupujących dwa stoliki na samym przodzie.

Strasznie się ucieszyłam na widok Grace, która wyglądała zabójczo, choć miała na

sobie tylko zwykłe dżinsy i czarny top odsłaniający ramiona i dekolt. Ale jaki to był dekolt!

Nie zabrakło również Klaudii. Weszła tuż za Grace, zamotana w te swoje czarne szmaty, i

rozejrzała się po zadymionej sali udekorowanej plakatami, w której kłębił się tłum gości w

różnym wieku. Po chwili namysłu wkroczyła w strefę mroku. Muszę przyznać, że byłam jej

wdzięczna za przyjście, bo nasza gromadka prezentowała się raczej skromnie.

Przedstawiłam Klaudię wszystkim siedzącym przy stoliku, a Grace przywitała się z

Colinem i Kirkiem. Potem obie usiadły razem i natychmiast zaczęły plotkować o gościach,

zachwycając się co bardziej męskimi spośród zgromadzonych w sali facetów. Zastanawiałam

się, czy te dwie wariatki nigdy nie zmądrzeją, a tymczasem Colin radośnie paplał z Kirkiem o

szykującym się kontrakcie. Rano spotkał się z agentem. Twierdził wprawdzie, że przez sobotę

i niedzielę musi wszystko przemyśleć, lecz mimo to byłam pewna, że jest zdecydowany

przyjąć zaproponowane warunki i podpisać umowę. Zanotowałam sobie w pamięci, że

pojutrze muszę do niego zadzwonić i wypytać o szczegóły przed czekającym mnie

spotkaniem.

- Wiem, że Angie jest strasznie przejęta - powiedział Kirk, obejmując mnie ramieniem

i przyciskając tak mocno, że omal nie zakrztusiłam się przełykanym właśnie haustem

margarity.

Nie mogłam się skupić na rozmowie, bo jednocześnie słyszałam głos Klaudii

mówiącej do Grace:

- To on? - Wskazała ręką Justina, który opuścił swoje towarzystwo, wszedł na scenę i

szykował się do koncertu.

- Justin we własnej osobie - przytaknęła Grace.

- Świetny facet - uznała Klaudia, obrzucając mego współ-lokatora taksującym

spojrzeniem. Można powiedzieć, że niemal rozbierała go wzrokiem. - Na miłość boską,

gdzieś ty go ukryła?

Poczułam dziwne ukłucie w sercu, które z pewnością nie było spowodowane

przełkniętym właśnie alkoholem. Grace od razu spostrzegła, że czuję się nieswojo, obrzuciła

mnie bacznym spojrzeniem i odparła:

- Ja go nie ukryłam. To współlokator Angie, nie mój.

- Kochana Angelo, strasznie jesteś pazerna. Nie dość, że zawłaszczyłaś jednego

przystojniaka - strofowała mnie Klaudia, wskazując ręką, w której trzymała papierosa, na

Kirka, szczęśliwie pogrążonego nadal w rozmowie z Colinem - to w domu czeka na ciebie

drugi facet. Mamusia cię nie nauczyła, że wszystkim należy dzielić się z przyjaciółkami?

Chciałam się odciąć, jak należy, lecz w tej samej chwili do naszego stolika podszedł

Justin, więc darowałam sobie kąśliwą ripostę.

- Witam wszystkich. Cieszę się, że przyszliście, chociaż informacja o koncercie

pojawiła się tak późno - zagadnął, pokazując w uśmiechu piękne zęby.

- Ten facet mnie rozgrzewa - dobiegł mnie głos uradowanej Klaudii szepcącej do

Grace. - Ciepło, ciepło, mój kochany, a może być gorąco.

Grace spojrzała na mnie, jakby oczekiwała, że zareaguję.

Oczywiście starałam się zachować kamienną twarz, obserwując Colina, który wstał i

na powitanie otworzył ramiona przed Justinem.

- Jak się masz, stary? - zapytał Justin, jak zawsze przyjacielsko klepiąc go po plecach.

Podejrzewam, że Colin był bliski ataku serca.

- Cześć, Kirk. - Justin obszedł moje krzesło i uścisnęli sobie z Kirkiem dłonie. -

Dzięki, że wpadłeś, stary.

- Nie mogłem tego przegapić - odparł Kirk, daremnie udając, że nie przygląda się

mojemu współlokatorowi.

- Witaj, Grace! - zawołał Justin, ignorując mnie kompletnie.

- Świetnie wyglądasz. - Grace wstała, żeby go uścisnąć.

- O Boże, nie widzieliśmy się ze sto lat! Musisz częściej wpadać w nasze rejony.

- Dziwne, że tego nie robi, skoro wiadomo, jak uwielbia miejskie życie - wtrąciłam,

pokazując wymownym gestem wszystkich facetów dookoła. Udała, że tego nie widzi i

odwróciła się do Klaudii.

- Justin, przedstawiam ci Klaudię, moją szefową u Roxanne Dubrow.

- Bardzo mi miło - wdzięczyła się Klaudia. Niczym prawdziwa hrabina podała mu

rękę do pocałunku. Chyba jej odbiło. Pewnie wyobraża sobie, że bryluje w arystokratycznych

salonach.

Justin, rzecz jasna, nie zorientował się, co jest grane, i niezdarnie uścisnął dłoń

skierowaną grzbietem ku górze. Potem poszedł przywitać się z resztą gości.

Nie spuszczałam z niego oka, kiedy witał się z kilkoma swoimi znajomymi przy

sąsiednim stoliku. Siedziała z nimi efektowna ruda laska, którą rozpoznałam. Była

producentką paru jego krótkich filmów.

Justin, który czarował gości, wydał mi się znowu obcym człowiekiem. Tak jak

podczas naszego pierwszego spotkania na zajęciach aktorskich. Dokładnie pamiętałam, jak

mnie wówczas przerażał. Musiało minąć trochę czasu, zanim odkryłam, że nie ma wcale

skłonności do łamania kobiecych serc, ale jest poczciwym kolekcjonerem wygodnych kanap i

lojalnym przyjacielem.

Tym razem nie czułam strachu, lecz z jakiegoś powodu byłam poważnie

zaniepokojona. Co gorsza, zauważyłam, że zbliża się czas jego wyjścia na scenę. Całkiem

wytrąciło mnie to z równowagi. Czyżby Justin w ogóle nie miał zamiaru się ze mną

przywitać? Z wielkim ożywieniem zaczęłam mówić coś do Grace, żeby pokazać, że mi to

zwisa, kiedy nagle ktoś dotknął mojego ramienia. Podskoczyłam. Kiedy się odwróciłam,

zamiast obcego faceta ujrzałam starego przyjaciela.

- Dzięki, Angie. - Przykucnął obok krzesła i wpatrywał się we mnie zielonymi

oczyma.

- Za co?

- Że ściągnęłaś tu tych wszystkich ludzi. Wiem, że trochę cię dziś zaniedbywałem...

- Przyjaciele muszą sobie pomagać, nie? - przerwałam, zaglądając mu w oczy. Przez

chwilę nie potrafiłam określić, co wyrażają. Czyżby to była trema? - Dasz sobie radę tam, na

scenie? - zapytałam z obawą.

- Spoko. Nie nawalę - zapewnił. - Zresztą nie wygląda na to, żeby ważniacy z branży

pofatygowali się na mój koncert - dodał, wymownie spoglądając na wytarte T-shirty i sprane

dżinsy tłumnie zebranej publiczności.

I zanim zdążyłam powiedzieć, że trzymam za niego kciuki, Justin zerknął pospiesznie

na Kirka, nadal pogrążonego w rozmowie z Colinem, i pocałował mnie w same usta.

- To na szczęście - wyjaśnił z uśmiechem zapierającym dech w piersiach i odszedł.

Odwróciłam się do Grace, która uniosła brwi, jakby chciała zapytać, co jest grane.

No właśnie, zastanawiałam się. Dotknęłam warg, które, ku memu zaskoczeniu,

delikatnie pulsowały.

Justin wszedł na scenę. Wszystkie szalone myśli, które przelatywały mi przez głowę,

w jednej chwili ustąpiły miejsca obezwładniającemu strachowi. Błagam, Panie Boże, spraw,

żeby mu dzisiaj dobrze poszło, modliłam się, patrząc, jak sięga po mikrofon.

- Jaki dziś macie nastrój? - zagaił.

Odpowiedzią było radosne pokrzykiwanie publiczności. Grace włożyła nawet dwa

palce do ust i głośno gwizdnęła.

- Dużo tu mamy nowojorczyków? - spytał Justin. Znowu rozległy się okrzyki.

Uderzyłam dłonią w stół, niechcący rozchlapując piwo Kirka, który rzucił mi karcące

spojrzenie. Udałam, że tego nie widzę.

- Uwielbiam nasze miasto - westchnął Justin, biorąc próbne akordy.

W końcu zaczął grać, najpierw niby z wahaniem, potem coraz śmielej, jakby nabierał

pewności siebie. Melodia była szybka, chwytliwa, utrzymana w klimacie rytmicznego bluesa.

Taka była liścia raz z drzewem rozmowa: Dla nas obu sprawa to wcale nienowa.

Ciepły promyk słońca, ożywczy, milutki Świecąc na mnie, wywoła życiodajne skutki. Foooo

- toooo - synteza! Foooo - toooo - synteza!

Byłam tak zaskoczona, że mimo woli parsknęłam śmiechem. Tylko Justin mógł

napisać piosenkę dotyczącą zjawiska, o którym zwykli ludzie zapominają, gdy mają w

kieszeni maturę. Jak wpadł na taki pomysł? Po minach innych słuchaczy poznałam, że są

równie zaskoczeni fotosyntezą z refrenu. Widziałam głowy pochylone ku sobie, dobiegały

mnie stłumione chichoty. Justin śpiewał dalej, a ja odruchowo zaczęłam bujać stopą.

Publiczność kiwała się w rytm melodii.

Powiedział tak słupek kiedyś do pręcika:

Bez ciebie sens mego istnienia zanika.

Gdyby na mnie nie padał życiodajny pyłek

Czekałby nas rychły wegetacji schyłek!

Foooo - toooo - synteza!

Foooo - toooo - synteza!

Fo - fo - fo - fo - fo - fo - fo - fo

Fotosynteza!

To dobry start...

Nim refren zabrzmiał po raz drugi, cała publika wprost oszalała. Cała - z wyjątkiem

Kirka, który pochylił się i szepnął mi do ucha:

- Co to za bzdury?

Odwróciłam się, żeby na niego popatrzeć z wyższością (przynajmniej taki miałam

zamiar), ale nie wiem, czy zauważył, bo natychmiast przeniosłam wzrok na Justina,

kończącego piosenkę przy akompaniamencie okrzyków zachwyconej publiczności. Grace

odwróciła się do mnie i mrugnęła okiem. Obie biłyśmy brawo jak szalone. Colin promieniał,

Klaudia wzniosła brwi, jakby nie dowierzała, że tak się dobrze bawi, słuchając wierszowanej

pochwały świata roślinnego. Kirk przewracał oczyma. Nie zwracałam na niego uwagi, co nie

było trudne, bo Justin znów pochylił się ku mikrofonowi.

- Zmieniamy nastrój - mruknął i zaczął grac smutną, rzewną melodię.

Kto by przypuszczał, że ten pogodny wesołek umie pisać takie ckliwe kawałki. To był

prawdziwy blues, a słowa... Po prostu serce ściskało się z żalu.

Razem w oknie stać...

To wszystko, czego chcę,

Patrząc na obcy świat,

Nie mogę zapomnieć cię,

Bo miłość nadal trwa,

A moja najdroższa

Odeszła.

Zagubiony i samotny.

To ja...

Zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Publiczność: wsłuchiwała się w czysty, mocny

głos Justina, śpiewającego smutnego bluesa o smutnym mężczyźnie świadomym ogromnej

straty. Byłam jak zahipnotyzowana. Inne dziewczyny też uległy czarowi piosenki, jeśli sądzić

po rozmarzonym wyrazie ich oczu.

Gdy ucichł ostatni akord, publiczność zareagowała entuzjastycznie. Grace, ja, Klaudia

i Colin zerwaliśmy się na równe nogi. Klaudia miała taką minę, jakby zamierzała natychmiast

zdjąć stanik i rzucić go pod nogi swemu idolowi. A niech ją wszyscy diabli!

Oczarowana publiczność jadła Justinowi z ręki. Zrobiło mi się wstyd, że jeszcze przed

chwilą wątpiłam w jego sukces.

Zabrzmiała kolejna, liryczna, ale nieco szybsza piosenka.

Moja miła nie jest doskonała.

Wino odstawia, wody by chciała.

Najbardziej lubi słoneczne dni,

Wciąż o nich śni.

W zgodzie z naturą żyje

Ta moja Bernadetta...

Ta moja Bernadetta.

Wybuchnęłam śmiechem.

- Bernadetta to jego azalia - poczułam się w obowiązku wyjaśnić tym wszystkim,

którzy odwrócili się i patrzyli na mnie zdumieni.

Nikt nie wiedział, o co chodzi, ale to nie miało znaczenia. Chwytliwy rytm porwał

słuchaczy, którzy zaczęli wyklaskiwać rytm. Kiedy Justin po raz drugi zaintonował refren,

cała sala śpiewała z nim.

Natychmiast potem zaczął następną piosenkę, tak samo wpadającą w ucho, z tekstem

równie osobliwym, w którym mowa była o zapuszczaniu korzeni i sięganiu głową nieba.

Zaczynałam rozumieć, o co chodzi w tym recitalu. Zanim uradowany Justin skończył występ i

zszedł ze sceny, żegnany burzliwymi oklaskami widowni, wszystko stało się dla mnie jasne.

- I co sądzicie? - zapytał, przysiadając się do nas.

- Fantastycznie! - zawołaliśmy jednocześnie. Tylko Kirk nie przyłączył się do chóru i

patrzył na Justina jak na niepełnosprawnego umysłowo.

- Zatytułowałem ten recital „Piosenki dla Bernadetty” - powiedział, robiąc do mnie

oko.

- Kim jest ta Bernadetta? - zapytała Klaudia, pochylając się w jego stronę. -

Prawdziwa szczęściara. - Najwyraźniej nie uwierzyła w żadną azalię.

- Zgadza się. Przyniosła mi szczęście. Zmieniła moje życie

- przytaknął Justin, nadal spoglądając na mnie. - Ma wielką zaletę: niezależnie od

okoliczności stale jest ze mną. Nie odstępuje mnie ani na krok.

Byłam trochę rozczarowana, że wszystkie piosenki dotyczyły zwykłej azalii. W końcu

mógł zaśpiewać coś o mnie. Też ma mnie pod ręką. Ale niech tam. Najważniejsze, że Justin

tak dobrze wypadł. Dawno nie widziałam, żeby był taki radosny i ożywiony. Za nic w świecie

nie przepuściłabym takiej okazji.

Za to Kirk miał dość.

- Możemy już iść? - zapytał scenicznym szeptem, kiedy Jenna przechyliła się nad

stołem, żeby cmoknąć Justina w policzek. Zaproponowała nam wszystkim kolejkę na koszt

firmy.

- Dlaczego? Jeszcze wcześnie.

- Jestem zmęczony, a rano czeka mnie mnóstwo pracy. - Opadł bezwładnie na oparcie

fotela. - Dobija mnie ten cholerny dym. - Machnął ręką w stronę Klaudii, która przed chwilą

znowu się zaciągnęła. Przysunął się bliżej, żeby nikt prócz mnie go nie usłyszał. - Poza tym

nie mogę już słuchać zachwytów nad tym kretyństwem.

- Zazdrościsz mu - odcięłam się szeptem i spiorunowałam go wzrokiem.

- Ja? - Wybuchnął śmiechem. - Jemu? Daj spokój, Angela. No, wychodzisz czy nie?

Wstał. Nie wiedziałam, co robić. Patrzyłam, jak podchodzi do drzwi i przystaje, jakby

czekał, aż podejmę decyzję.

- Ja... Muszę już iść - mruknęłam, wstając.

- Teraz? - zaprotestował Justin. - Jenna zaraz poda nam drinki!

- No właśnie, Angie, musisz zostać! - zawołała Grace.

- Zabawa dopiero się rozkręca.

- Kirk jest zmęczony, a ja rano muszę być w pracy - tłumaczyłam. Nim zdołali mnie

namówić, pożegnałam się i wyszłam z klubu. Kirk właśnie łapał taksówkę.

- Zachowałeś się jak ostatni gbur - powiedziałam.

- Dlaczego? - Popatrzył na mnie, opuszczając rękę.

- Nawet się nie pożegnałeś!

- Posłuchaj, Angie. Chciałaś, żebym przyszedł, więc przyszedłem, choć przed podróżą

mam huk roboty, o czym doskonale wiesz...

- Mieliśmy uczcić sukces Justina. Powinniśmy z nim zostać, skoro udało mu się...

- A właściwie co mu się udało? - przerwał zirytowany.

- O czym on właściwie śpiewał? Przecież to bez sensu!

- Teksty dotyczyły jego azalii - zaczęłam mu tłumaczyć.

- No wiesz, tej dostarczonej kiedyś przypadkowo. - Nagle uświadomiłam sobie, że kto

jak kto, ale Kirk na pewno nie zrozumie, na czym polega dowcip, nawet jeśli usłyszy

prawdziwą historię tej rośliny.

- Aha, teraz rozumiem. I chcesz, żebym się z tego śmiał? To naprawdę bardzo

śmieszne, Angie. Ubawiłem się do rozpuku. A teraz chyba możemy już jechać. I bez nas

twojemu kumplowi nie zabraknie fanów.

- Ty naprawdę jesteś zazdrosny!

- Nieprawda! - zaprzeczył. - Nie widzę powodu, żeby kadzić temu facetowi. Przecież

zdajesz sobie sprawę, że choćbyśmy go w nieskończoność poklepywali po plecach, choćby

tamta laska postawiła mu jeszcze wiele kolejek, on i tak do niczego nie dojdzie.

- Jest wyjątkowo utalentowany, ale do tej pory nie miał okazji, żeby się wybić.

Kirk burknął pogardliwie i znów podniósł rękę, żeby zatrzymać taksówkę.

- Bzdura! Nawet gdyby podano mu wszystko na złotej tacy, nie potrafiłby

wykorzystać szansy. Powiedz szczerze, czy widziałaś, żeby on kiedyś solidnie pracował?

Trafiony, zatopiony. Sama od miesiąca zadaję sobie takie pytanie.

- Oczywiście wiem, że w przemyśle rozrywkowym trudno się wybić - ciągnął Kirk -

ale spójrz na siebie. Ty próbujesz. Starasz się przynajmniej. Chcesz do czegoś dojść.

Popatrzyłam na niego. Czyżby? Ciekawe do czego. Tak się składa, że mój ewentualny

kontrakt i współpraca z „Rośnij zdrowo” prowadzi... donikąd.

Zapewne ta myśl sprawiła, że zawahałam się, kiedy taksówka zatrzymała się, a Kirk

otworzył drzwi i gestem zaprosił mnie do środka.

- Chodź, Angie, jedziemy! - rzucił.

Nadawaliśmy na innych częstotliwościach. Poczułam się jak przybysz z innej

planety... Albo jak Bernadetta, zapierająca się korzeniami z całych sił, żeby nikt nie wyrwał

jej z doniczki.

- Nie jadę.

- Dobra. - Zacisnął zęby, trzasnął drzwiami i odjechał. Zostałam sama. Musiałam teraz

wrócić do klubu i stawić czoło znajomym.

- Co się stało? - zapytała Grace.

- Nic - odparłam beztrosko. - Kirk był wykończony, więc pojechał do domu, a ja...

wolałam zostać. - Popatrzyłam na Justina, który opróżniał właśnie kolejny kieliszek w

towarzystwie Klaudii i Colina. Podniósł wzrok i zobaczył mnie.

- Cześć. Wiedziałem, że wrócisz - oznajmił uradowany. Gdy usiadłam, przysunął się

do mnie z krzesłem. Czułam się trochę niezręcznie, bo Grace puściła do mnie oko. Wcześniej

obserwowała Kirka i tak samo jak ja była oburzona jego zachowaniem. Na szczęście nie

musiałam niczego więcej tłumaczyć ani za nic przepraszać, bo niespodziewanie do naszego

stolika podszedł C.J. z Danielle, swoją żoną.

- Cześć, stary! Jednak wpadłeś! - zawołał Justin, zrywając się z krzesła. Objął

serdecznie swoich dawno niewidzianych przyjaciół.

- Udało się, jak widzisz. Przyjechaliśmy do miasta, żeby przesłuchać nowy zespół,

który mamy na oku, więc postanowiliśmy wpaść również na twój koncert...

- Niestety, już się skończył - przerwał Justin, nadal uśmiechnięty od ucha do ucha,

jakby w ogóle nie przejmował się tym, że przeszła mu koło nosa życiowa szansa zrobienia

kariery w branży muzycznej.

- Występ był rewelacyjny - usłyszałam nagle własny głos. - Wcale bym się nie

zdziwiła, gdyby poprosili Justina o następny koncert w przyszłym tygodniu.

Całe siedzące przy stole towarzystwo przytaknęło ochoczo. C.J. zareagował jak

prawdziwy profesjonalista - natychmiast poprosił Justina o przygotowanie taśmy demo.

- Dobra, stary, ale najpierw skończę piwo - roześmiał się Justin i uniósł szklankę.

Nagle przemknęło mi przez myśl, że Kirk trafił w samo sedno. Wygląda na to, że

Justin ma wyjątkowy talent do marnowania okazji, nawet jeśli mu się coś podsuwa pod sam

nos. Z filmem było podobnie. Za debiut dostał nagrodę, ale porzucił reżyserię. A w życiu

prywatnym? Dopiero kiedy Lauren poleciała na Florydę, uświadomił sobie, że ją kocha.

Teraz cieszył się z sukcesu i wydawało się, że niczego więcej nie trzeba mu do

szczęścia. No, może poza piwem. Ale właśnie Jenna postawiła przed nim kolejną pełną

szklankę. Tak naprawdę Justin wciąż uciekał. Przed wszystkim. Na przykład przed miłością.

Dlatego zawsze wybierał kobiety, które były daleko. Dlatego z góry zakładał, że wszystkie

marzenia są nieosiągalne. A ja, biegając przez kilka ostatnich tygodni z przesłuchania na

przesłuchanie, nabrałam pewności, że to drugie jest niewybaczalnym błędem.

Goście jeden po drugim opuszczali bar. Najpierw wyszedł C.J. z Danielle, bo czekała

ich długa jazda do Westchester. Grace wyszła z Klaudią, bo umówiły się, że razem pojadą

taksówką, żeby było taniej. Colin gotów był siedzieć całą noc i słuchać Justina, ale i jego

zmogło zmęczenie, więc pojechał do domu.

W końcu zostałam sama z Justinem. Piechotą ruszyliśmy przez miasto.

- Mimo naszych obaw wszystko się udało, co? - zagadnęłam.

- Aha - przytaknął ze wzrokiem utkwionym w chodnik.

- Dlaczego tego nie wykorzystałeś? Powinieneś opracować pełny recital, nagrać taśmę

demo, jak proponował C.J.

- Może i tak. Ale wiesz - wybuchnął śmiechem - ten koncert dałem dla hecy. Wcale

nie jestem pewny, czy...

- Justin! - przerwałam, zatrzymując się w pół kroku. - Czy ty nie widzisz, co się

dzieje?

- Co niby się dzieje? - Popatrzył na mnie, kompletnie nie rozumiejąc, o co mi chodzi.

- Na niczym nie potrafisz się skupić. To się nazywa słomiany ogień. Nie

wykorzystujesz fantastycznych szans! Publiczność była tobą zachwycona, kumpel chce ci

pomóc, proponuje ci nagranie płyty...

- Wiem, wiem. Masz rację - odparł wymijająco i szybko zmienił temat: - Słyszałem,

że Colin szykuje się do podpisania kontraktu z Foxem. A ty? Zamierzasz zostać w „Rośnij

zdrowo”?

Widziałam, że przygląda mi się z ukosa. Westchnęłam, bo nagle powróciły wszystkie

moje wątpliwości.

- Sama nie wiem. To wielka szansa...

- Albo definitywny kres wszelkich szans.

- W końcu trzeba się na coś zdecydować, żeby rozpocząć kolejny życiowy etap. To

zawsze wiąże się z jakimiś zobowiązaniami.

- Naprawdę uważasz, że dzięki temu programowi zrobisz ważny krok naprzód?

- Nie - przyznałam - ale zapewnię sobie życiową stabilizację. Sam przyznasz, że to

ważny argument za przyjęciem tej propozycji. Ale dalej zamierzam szukać roli swojego życia

i chodzić na przesłuchania. - Opowiedziałam mu o telefonie od asystenta reżysera i jego

zapewnieniach, że coś dla mnie znajdzie. Justin był zachwycony.

- Fantastycznie! Ale wiesz, co ci powiem? Jeśli podpiszesz kontrakt, w ogóle nie

będziesz mogła szukać roli swojego życia. Oni kupią cię na wyłączność. I ty mi zarzucasz, że

marnuję okazje? A sama co robisz? Całkowicie się ich pozbawiasz! Nie widzisz tego?

Miał rację. Jeśli podpiszę kontrakt na udział w „Rośnij zdrowo”, a potem dostanę inną

propozycję, znajdę się w sytuacji bez wyjścia. Sporo czasu minie, zanim zdołam unieważnić

umowę.

- Skąd pewność, że ktokolwiek zaproponuje mi rolę? - zapytałam. - A jeśli to moja

ostatnia szansa?

Justin może sobie mówić, co chce, ale na razie nic nie zapowiadało, że posypią się

ciekawe propozycje. Bałam się, że jak nie podpiszę umowy z Foxem, mogę zostać na lodzie.

- Angie, nie wolno ci tak myśleć. Przestań świrować. Jesteś piękna i utalentowana.

Asystent reżysera zadzwonił, aby cię o tym zapewnić i zapowiedzieć, że za jakiś czas

znajdzie coś dla ciebie. Mało kto ma taki fart - tłumaczył z uśmiechem.

- Nie zapominaj, że mieszkasz w Nowym Jorku. Tutaj wszystko jest możliwe. Sam

jestem tego najlepszym przykładem. Śpiewam o jakiejś cholernej azalii i ludzie to kupują.

Publika szaleje. Musisz być czujna i gotowa, żeby wykorzystać swoje pięć minut.

Dobrze mówił. Pochopne decyzje zemszczą się wcześniej czy później. Rzecz w tym,

żeby wiążąc się na stałe, dokonać odpowiedniego wyboru.

Podniosłam wzrok i zorientowałam się, że stoimy przed naszą kamienicą. Justin wyjął

klucze i otworzył drzwi. Szłam przodem po schodach i pierwszy raz od wielu dni było mi

lekko na sercu.

- Jestem wykończony - mruknął Justin, kiedy weszliśmy do mieszkania. - Natychmiast

walę się do wyra.

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się do niego.

- Dzięki.

- Za co? - Odwrócił się, żeby na mnie popatrzeć.

- Przypomniałeś mi, że jeszcze wszystko przede mną.

- Angie, z nas wszystkich ty masz największe szansę na wielką karierę - zapewnił

pogodnie, objął mnie i przytulił z całej siły.

Wtedy poczułam ten sam dreszcz, który przebiegł mnie, gdy przed koncertem

pocałował mnie na szczęście. Z Justinem chyba było podobnie, bo odskoczył jak oparzony,

byle dalej ode mnie. Omal nie wpadł na kanapę numer trzy.

- Dobra, idę do łóżka - mruknął i, unikając mojego wzroku, pomaszerował do sypialni.

Starannie zamknął za sobą drzwi.

Poszedł sobie, a ja nadal czułam ciepło jego ciała. Cholera jasna, co się dzieje?

Znałam odpowiedź, ale nie śmiałam jej wypowiedzieć nawet w myślach. Pobiegłam

do swego pokoju i zamknęłam drzwi na klucz. To był jedyny sposób, żeby udaremnić szalony

pomysł, który nam obojgu przyszedł do głowy.

Nie miałam wątpliwości, że byłoby to czyste wariactwo. Oboje za dużo wypiliśmy. To

nasze jedyne usprawiedliwienie. Może znalazłyby się też inne.

Położyłam się do łóżka, ale przysięgam, że przez całą noc nie zmrużyłam oka.

Ja biorę brylant (byle duży), a wy zatrzymajcie sobie męża

Kirk zadzwonił, żeby się upewnić, czy spotykamy się po południu. Ani słowem nie

wspomniał o wieczornym incydencie, co mi się wydało dziwne, bo ja wciąż gotowałam się ze

złości na myśl o jego wczorajszym postępowaniu. Wobec Justina oczywiście. Ale dla facetów

w typie Kirka ludzkie uczucia prawie się nie liczą. Ja jestem inna. Do dzisiaj byłam wściekła.

Nie mogłam jednak wyrazić swoich uczuć, bo rozmowa była za krótka.

- Spotkajmy się o czwartej trzydzieści na rogu Dwudziestej Siódmej i Piątej. Jeśli

przyjdziesz punktualnie, będzie dość czasu na obejrzenie sklepów, a ja bez problemu zdążę na

samolot. Tylko się nie spóźnij, Angie - ostrzegł.

- Jesteś pewny, że zdołasz wykroić tę chwilę na spotkanie ze mną? - zapytałam

ironicznie. Zirytował mnie tą aluzją do mego braku punktualności.

- Tak, o ile zjawisz się na czas. Tak. Jasne.

Odłożyłam słuchawkę i zobaczyłam, że Michelle nie spuszcza ze mnie oka. Na pewno

podsłuchiwała.

- Kurczę, dlaczego mi nie powiedziałaś, że idziesz do Rudy’ego?! - zapytała z miną

wyrażającą i radość, i oburzenie.

No właśnie. Dlaczego jej o tym nie wspomniałam? Chyba miałam na głowie za wiele

spraw. Przesłuchanie, występ Justina, ten cholerny kontrakt...

Prawda, kontrakt. Powinnam zadzwonić do Colina i sprawdzić, co powiedział jego

agent. Muszę wiedzieć, co nam proponują. Nie zamierzam rezygnować, póki się nie dowiem,

z czego właściwie rezygnuję.

- Poczekaj chwilę! - zawołałam do Michelle, która już otwierała usta - chyba po to,

żeby udzielić mi kilku dobrych rad dotyczących polowania na zaręczynowy pierścionek.

- Zaraz wracam. - Zerwałam się z krzesła i pobiegłam do drugiego aparatu, który był

na zapleczu. Musiałam porozmawiać na osobności.

Po wysłuchaniu relacji Colina utwierdziłam się w przekonaniu, że nie mogę podpisać

kontraktu, chociaż na początku omal się nie złamałam: Fox oferował dobre pieniądze i

ubezpieczenie zdrowotne. Colin nie mógł ochłonąć z wrażenia, kiedy o tym mówił. Potem

jednak okazało się, że umowę trzeba podpisać na trzy lata. Co gorsza - zawierała klauzulę

wyłączności. Najwyraźniej właściciele stacji liczyli, że program chwyci, a wtedy drogo

sprzedadzą czas reklamowy. Nie mogli więc pozwolić, żeby prowadzący - czyli Colin i ja -

sprzedawali swój wizerunek gdzie indziej, bo mogłoby to kolidować z charakterem „Rośnij

zdrowo”. Z tego wniosek, że gdyby w ogóle pozwolili mi występować, mogłabym zagrać

najwyżej Anię z Zielonego Wzgórza.

Po odłożeniu słuchawki poczułam coś na kształt ulgi. Za chwilę przestanę

występować w „Rośnij zdrowo”. Tej jednej jedynej rzeczy dotyczącej mojej przyszłości

mogłam być pewna. Dobre i to, stwierdziłam z zadowoleniem.

Zadowolenie prysło, kiedy wróciłam do naszego biurowego boksu. Michelle czekała

niecierpliwie z tysiącem dobrych rad, dotyczących kolejnego poważnego kroku, do którego

się szykowałam. Tylko że ona mówiła tylko o pierścionku, a ja zastanawiałam się nad

facetem...

Po skończonej zmianie byłam istnym kłębkiem nerwów. No tak, kwadrans po

czwartej, ale to nie moja wina. W ostatniej chwili pojawiła się niezdecydowana klientka.

Długo wahała się, który z szafirowych sweterków ma kupić: w serek czy w łódkę. Co ja bym

dała, żeby mieć wyłącznie takie problemy.

Gdy wybiegłam na ulicę, natychmiast zachciało mi się palić. Ostatnio przyzwyczaiłam

się, że po wyjściu z pracy od razu zapalam papierosa, więc rano już odruchowo wrzucam do

torby całą paczkę. Zaciągnęłam się głęboko i popędziłam co sił w nogach z obawy, że Kirk

mnie zabije, jeśli się spóźnię. Jednak dawka nikotyny wcale nie ukoiła moich skołatanych

nerwów. Odwrotnie - zaczęłam panikować, bo uświadomiłam sobie, że nie mam gumy do

żucia i Kirk wyczuje, że paliłam.

Rzuciłam papierosa na chodnik (zachowuję się jak Michelle!), ale natychmiast

poczułam, że mój organizm tego nie wytrzyma. Zapaliłam drugiego, chociaż wiedziałam, że

postępuję jak wariatka. Na swoje usprawiedliwienie miałam jedno - mam wyjść za mąż, a to

okropnie męczące. No wiecie: mąż, dzieci, kredyt mieszkaniowy, wspólne konto. O Boże, o

Boże, o Boże. Zaciągnęłam się głęboko. Omal nie weszłam na jezdnię na czerwonym świetle

- nie zauważyłam, że zgasło zielone. Mogło dojść do wypadku. Cofnęłam się na chodnik i

paliłam zachłannie - należała mi się nagroda za to, że nie straciłam życia. Natomiast jeśli

chodzi o rozum i zdrowy rozsądek... Te straciłam chyba bezpowrotnie.

Rozejrzałam się. Dookoła błyskały światłem reklamy na Times Sąuare. Tłumy

turystów przewalały się obok. W tym miejscu witaliśmy kiedyś z Justinem Nowy Rok. To

wtedy wypowiedziałam życzenie, że chcę być sławna i szczęśliwa.

Może jednak z moim rozumem nie jest tak bardzo źle? Przecież teraz, kiedy już wiem,

że porzucę „Rośnij zdrowo” bez żalu, mam realną szansę na urzeczywistnienie swoich

zawodowych marzeń. A także na osiągnięcie szczęścia w życiu. Niezłe perspektywy!

Niezłe perspektywy dotyczyły dalszej przyszłości. Bliska przyszłość nie zapowiadała

się różowo. Uświadomiłam sobie to, kiedy dotarłam na skrzyżowanie Czterdziestej Siódmej z

Piątą i zobaczyłam czekającego na mnie Kirka. Już z daleka widziałam, że zirytowany

rozgląda się dookoła i nerwowo spogląda na zegarek.

Nie czułam się winna, tylko wkurzona, tak samo jak wczoraj, kiedy zmusił mnie do

wyjścia z klubu, twierdząc, że ma ciekawsze rzeczy do roboty. Teraz też całą swoją postawą

dawał do zrozumienia, że chętnie zająłby się czymś innym.

Nie zdobyłam się nawet na to, żeby pocałować go na powitanie. Chyba tego nie

zauważył. Chwycił mnie za rękę i szybko ruszył przed siebie. Dopiero po chwili zorientował

się, że nie wie, dokąd idziemy, więc zdał się na mnie.

Przed stalowymi drzwiami sklepu Rudy’ego ogarnęło mnie dziwne podniecenie... A

może strach?

- To naprawdę tutaj? - zapytał Kirk, gdy szliśmy ciemnym korytarzem.

- Rudy ma tu sklep.

- To wygląda raczej na szemraną melinę - mruknął.

Dobrze by było. Chętnie wypiłabym kieliszek czegoś mocniejszego. Dla kurażu. Ze

strachu ciarki chodziły mi po plecach.

Ale gdy weszliśmy do sklepu, zobaczyłam Rudy’ego i od razu poczułam się lepiej.

Miał dzisiaj na sobie koszulę w czerwone paski, rozpiętą pod szyją i odsłaniającą kosmaty

tors ozdobiony złotymi łańcuchami, a do tego krzykliwe, jaskrawoniebieskie spodnie.

- Cześć, Rudy - powiedziałam z uśmiechem, gdy podniósł głowę znad gazety

rozłożonej na gablotach. W grubych paluchach ozdobionych złotymi sygnetami trzymał

papierosa.

- Jak się masz, skarbie?! - zawołał i cały się rozpromienił. Złożył gazetę, wrzucił

papierosa do popielniczki i ruszył w naszą stronę. - Jesteś coraz piękniejsza - ciągnął,

wyciągając krótkie ramiona, żeby mnie uścisnąć.

Szczerze mówiąc, chciałam się do niego przytulić, chociaż zapach wody kolońskiej

zapierał dech w piersiach. Z ulgą pomyślałam, że przynajmniej jeden człowiek ucieszył się

dziś na mój widok. Zerknęłam na Kirka, który obserwował nasze wylewne powitanie z

podejrzliwym błyskiem w oku.

- To on? - szepnął Rudy, jakby sądził, że tylko ja go usłyszę. Nadal trzymał mnie za

rękę i tulił w objęciach.

- Tak. Rudy Michelangelo, Kirk Stevens - przedstawiłam obu panów, dając Kirkowi

znak, żeby podszedł bliżej. Wyciągnął rękę, którą Rudy energicznie uścisnął.

- Michelangelo? Serio? Czy to pana prawdziwe nazwisko? - upewnił się Kirk. Rudy

wybałuszył oczy, puścił rękę Kirka i popatrzył na mnie.

- Nazywam się tak samo jak słynny rzeźbiarz - wyjaśnił, gestem wskazując Dawida,

którego przyrodzenie było dziś ozdobione grubą złotą bransoletą oraz kosztownymi

łańcuchami. Od razu to spostrzegłam.

- Kirk przyszedł ze mną obejrzeć pierścionki - oznajmiłam i nagle postanowiłam nie

ukrywać, że jeden z nich zadatkowałam podczas poprzedniej wizyty. - Pamiętasz ten

pierścionek, który pokazywałeś mi, kiedy byłam tutaj z Michelle?

- Skarbie, nie musisz nic wyjaśniać. Rudy zna twój gust. Głowę ma nie od parady i

znakomitą pamięć - oznajmił, pukając się palcem w czoło.

Odwrócił się, sięgnął po zapalonego papierosa i podszedł do gablotki, w której leżały

pierścionki.

Kirk nie miał chyba nic przeciwko temu, że na własną rękę zrobiłam wcześniej mały

rekonesans. Gdy szliśmy za Rudym, pochylił się i szepnął:

- Skąd wytrzasnęłaś tego dziwaka?

- To kuzyn Michelle - odparłam przyciszonym głosem.

- Jesteś pewna, że to legalny sklep?

- Ma wszelkie niezbędne pozwolenia - żachnęłam się, jakby obraził mojego krewnego.

Gdy stanęliśmy przy kasetce, Rudy znów odłożył papierosa do popielniczki, otworzył

zamykaną na klucz szufladkę i wyjął małe cudo, w którym zakochałam się od pierwszego

wejrzenia.

Włożyłam je na palec i wyciągnęłam rękę przed siebie. Pierścionek wydał mi się

równie piękny jak za pierwszym razem.

- Jesteś pewna swojego wyboru? - Kirk pochylił się i oglądał go ze wszystkich stron.

- Naturalnie! - przytaknęłam. W tej chwili nie miałam najmniejszych wątpliwości, że

pierścionek to strzał w dziesiątkę, ale narzeczony tracił punkty.

Kirk raz jeszcze obejrzał brylant, a potem zerknął na Rudy’ego.

- Ma pan lupę? Chciałbym dobrze obejrzeć kamień.

- Jasna sprawa. Nasz klient, nasz pan - zapewnił Rudy, zerkając na mnie. Z szuflady

znajdującej się za jego plecami wyjął szkło powiększające i podał Kirkowi, a potem wziął

papierosa. Zaciągał się głęboko, wydmuchując kłęby dymu. Przyglądał się, jak Kirk z lupą

przy oku, spowity w chmurę dymu, pochyla się nad pierścionkiem.

- Czy mógłby pan... - Kirk pomachał ręką, jakby chciał rozproszyć kłęby dymu, które

ja wciągałam w płuca, tym razem jako bierny palacz.

- A tak! Wybacz, stary - powiedział jowialnie Rudy. Zaciągnął się ostatni raz i zdusił

niedopałek w popielniczce. Potem mrugnął do mnie ponad głową Kirka, który znowu pochylił

się nad pierścionkiem.

- Widzę tu czarne plamki. Co to jest? - Kirk wyprostował się i zerknął na Rudy’ego.

- Plamki? O czym pan mówi? - Rudy zabrał mu pierścionek i lupę, żeby dokonać

pospiesznych oględzin, a potem odsunął szkło powiększające i dmuchnął na brylant. - Popiół.

Wybacz, stary - mruknął. Klejnot i lupa wróciły do rąk Kirka, a tymczasem Rudy paplał o

szlifie i przejrzystości kamienia. - Brylant jest niemal bez skazy. Doskonałe, rzecz jasna, nie

istnieją.

- Ile trzeba zapłacić za coś takiego? - zapytał Kirk.

- Chce pan znać cenę pierścionka? - Rudy uważnie przyjrzał się jego twarzy. Robił

wrażenie, jakby postanowił nie rozstać się z klejnotem za żadną cenę. - Dziesięć tysięcy

dolarów - oznajmił bez mrugnięcia okiem.

- Ależ, Rudy! Myślałam... - zaczęłam, ale zamilkłam, kiedy na mnie spojrzał. Coś

knuł. Nie miałam pojęcia, o co mu chodzi. Zaczęłam się niepokoić.

- Zaplanowałem wydanie trochę mniejszej sumy - bąknął Kirk.

- Taka piękna dziewczyna zasługuje na piękny pierścionek. Daj spokój, stary,

mówimy o twojej przyszłej żonie.

Ma rację, pomyślałam. Przecież w tej chwili robimy z Kirkiem krok w tę właśnie

stronę. To pierścionek na całe życie. Podniosłam oczy. Kirk miał raczej niepewną minę.

Pomyślałam o jego rzeczowym podejściu do finansów i ostrożności we wszystkich

działaniach. Może tak trzeba? Może to idiotyzm brnąć w długi tylko po to, żeby kupić

pierścionek? Nawet jeśli ma to być pierścionek na całe życie.

- Pokaż nam kilka innych, Rudy - odezwałam się niespodziewanie dla siebie samej.

Popatrzył na mnie z wyrzutem, jakbym dopuściła się zdrady. Przez chwilę wydawało

się, że ma ochotę zadać mi jakieś pytanie, ale zrezygnował i mruknął:

- Dobra. Skoro sobie życzysz...

Wyciągał pierścionki z okrągłymi kamieniami, bo wiedział, że takie najbardziej lubię,

ale żaden nie wyglądał na moim palcu tak ślicznie jak pierwszy. Po chwili wyczułam, że

stojący za mną Kirk zaczyna się niecierpliwić. Rudy także był zirytowany, nie wiem tylko,

czy na Kirka, czy na mnie. W końcu przymierzyłam platynowy pierścionek z prostą obrączką

i pojedynczym, niespełna jednokaratowym kamieniem. Rudy wiedział, że jego cena jest dla

Kirka do przyjęcia.

- Całkiem ładny - powiedziałam, z nadzieją spoglądając na Kirka. Ale Kirk patrzył na

zegarek.

- Chyba musimy uciekać. Nie mogę spóźnić się na samolot. Podoba ci się ten

pierścionek?

Wahałam się, bo miałam zamęt w głowie. Nagle poczułam, że Rudy chwyta mnie za

rękę. Popatrzyłam na niego, zaskoczona.

- Pierścionków tutaj nie brakuje. Nie będzie ten, to będzie inny. Przemyśl sprawę i

zobaczymy, co dalej. - Popatrzył mi głęboko w oczy, jakby dawał coś do zrozumienia. -

Pamiętaj, że to bardzo ważne postanowienie - dodał.

Wiedziałam, że nie chodziło mu o pierścionek.

Kiedy wyszliśmy na ulicę, musiałam biec, żeby dotrzymać Kirkowi kroku.

- Po co ten pośpiech? - zapytałam, kiedy wreszcie się z nim zrównałam. - Dopiero

szósta. Twój samolot startuje o dziewiątej.

- W przeciwieństwie do ciebie nie lubię się spóźniać. Gdybym nie zdążył, następny lot

mam dopiero o jedenastej, a już o dziewiątej rano spotykam się z Kenem Norwoodem, więc

chcę być świeży i wyspany. Nie sądziłem, że to nam zajmie tyle czasu.

- Wybacz, że przeze mnie straciłeś tyle czasu - odparłam cierpko. - Ustalając termin

ślubu, powinniśmy uważać, żeby nie kolidował z twoimi spotkaniami. Michelle na pewno zna

adres kościoła, gdzie można załatwić sprawę ekspresowo, nie wysiadając z auta. Raz, dwa

będziemy po ślubie. Wynajmiemy auto...

Kirk zreflektował się w końcu.

- Dobra, Angie, przepraszam za ten pośpiech. Wynagrodzę ci to po powrocie.

Będziemy chyba mieli kolejną okazję do świętowania, prawda? To w poniedziałek spotykasz

się z agentem, żeby uzgodnić kontrakt? - upewnił się, podnosząc rękę, żeby zatrzymać

taksówkę.

- Właśnie. O tym też nie mieliśmy czasu porozmawiać. Zdecydowałam, że nie

podpiszę tej umowy.

- Dlaczego? - Opuścił ramię i zmarszczył brwi.

- Rozmawiałam z Colinem, który był na rozmowie w piątek. Według tego, co

powiedziała Rena, oboje mamy być zatrudnieni na podobnych warunkach. Colin mówi, że

kontrakt zawiera klauzulę wyłączności, co oznacza, że bez zgody szefów Foxa nie mogłabym

zagrać żadnej roli.

- I co z tego? - zapytał, jakby nie rozumiał, o czym mowa.

- To poważne ograniczenie. W tym czasie nie mogłabym przyjąć żadnej roli. Przez

trzy lata miałabym związane ręce.

- Chcesz powiedzieć, że rezygnujesz z pieniędzy, które są pewne, bo ktoś ewentualnie

chciałby cię w czymś obsadzić? - Popatrzył na mnie jak na wariatkę.

- Ewentualnie? - powtórzyłam ze złością. Nagle doznałam olśnienia: mężczyzna,

którego zamierzałam poślubić, w którym pokładałam ogromne nadzieje, ani trochę we mnie

nie wierzy. - Chodzę na przesłuchania. Wysyłam zdjęcia. Nie zamierzam się w życiu

ograniczać do skoków i skłonów z grupą dzieci!

- Rozumiem, że nie podpiszesz kontraktu. - Kirk patrzył na mnie, mrużąc oczy.

- A uważasz, że powinnam?

- Masz coś w zamian? - prychnął ze złością. - Chcesz spędzić całe życie, biegając z

jednego przesłuchania na drugie? Wszystko dla dwusekundowego ujęcia, w którym

krzyczysz, widząc wylatującą z okna ofiarę morderstwa? Ach tak. Liczysz na karierę

teatralną. Będziesz stać za sceną i wdychać kurz, żeby pokazać się w roli, którą w najlepszym

razie obejrzy jeden procent mieszkańców tego miasta!

Po jego przemowie odżyły wszystkie moje obawy. Przez kilka sekund umierałam ze

strachu. Na szczęście przypomniałam sobie, że postanowiłam się nie bać. Wszystko się

zmieniło. Ja też się zmieniłam. Po rozmowie z asystentem reżysera, któremu chciało się do

mnie zadzwonić, uwierzyłam, że mam szansę. Zmieniłam się także dzięki Justinowi.

Byłam pewna, że trzeba próbować. Wiedziałam również, że będę potrzebowała

duchowego wsparcia. Miałam nadzieję, że udzieli mi go mężczyzna, którego zamierzam

poślubić.

- Tym razem mi się uda, jestem tego pewna - odparłam zdecydowanie, czerpiąc siłę z

tych słów. - Wybiję się, ale potrzebuję bliskiego człowieka, który stanie za mną murem.

O to chodzi w małżeństwie, prawda, Kirk? Niezależnie od sytuacji trzeba być ostoją

dla ukochanej osoby. Kirk pokiwał głową.

- Aha, rozumiem. Ty masz biegać po teatrach i grać za darmo, a ja będę sobie urabiać

ręce po łokcie i zdobywać pieniądze, których będziesz potrzebować, kiedy wyjdzie na jaw, że

twoje aktorskie rojenia to zwykłe mrzonki! Doskonały plan, Angie. Gdzie zostałem w nim

uwzględniony? Czy nie przyszło ci do głowy, że ty też masz być ostoją dla mnie? A

zastanawiałaś się, kto będzie wychowywać nasze dzieci, skoro ty zamierzasz gonić za

błahostkami? Bo ja nie, dlatego że ktoś z nas będzie musiał pracować na chleb.

- Tak sobie to wyobrażasz? - Otworzyłam szeroko oczy. - Mam siedzieć w domu i

niańczyć twoje dzieci, a ty będziesz robić karierę?! - Nagle stało się dla mnie oczywiste, że

nie chcę żadnych dzieci. A przynajmniej nie chcę ich mieć z nim. Potem dokonałam

następnego odkrycia: za mało go kocham. On mnie też nie kocha. W każdym razie nie za

bardzo.

Bolesne odkrycie. Takie odkrycia sprawiają, że człowiek cierpi. Nie ma na to rady.

Zaczęłam płakać. Naprawdę! Wylewałam potoki łez, bo wiedziałam, że nie mogę wyjść za

Kirka. Gdybym go poślubiła, nie osiągnęłabym już w życiu niczego. Ta myśl sprawiła, że

jeszcze bardziej posmutniałam. Na widok mojej zapłakanej twarzy Kirk wpadł we wściekłość.

- Daj spokój, Angie. Dlaczego ze wszystkiego musisz robić tragedię?!

- Robić tragedię? - powtórzyłam i nagle mój smutek zamienił się w złość.

- Wiesz, zapomnijmy na razie o tej rozmowie - Kirk westchnął i pokręcił głową. -

Pogadamy po moim powrocie. Muszę zdążyć na samolot. Nie mam teraz czasu na głupstwa.

- Te głupstwa stanowią treść mojego życia! Nie zamierzam się zadowalać

namiastkami. Ani w życiu, ani w sklepie jubilerskim...

- Aha, o to ci chodzi... Jesteś na mnie zła, bo nie chciałem wydać dziesięciu tysięcy

dolców na błyskotkę?

- Pierścionek nie ma tu nic do rzeczy, ty głupku!

- Rozumiem, teraz masz mnie za głupka. Wspaniale. To prawda. Czuję się jak ostatni

głupiec. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, po co się w to wpakowałem. Ty nalegałaś,

żebyśmy wzięli ślub, a teraz nagle zaczynasz stawiać warunki.

- Mam tylko jeden: wymagam, żebyś mnie kochał. Kirk westchnął ciężko.

- Przecież wiesz, że cię kocham.

- Nie dość mocno. - Pokręciłam głową. - Ja też za mało cię kocham, co oznacza, że nie

stać mnie na prawdziwe poświęcenie.

- Możemy pogadać o tym, kiedy wrócę? Chciałbym zdążyć na samolot...

- Nie będzie żadnej rozmowy, Kirk - przerwałam. Podjęłam już decyzję i mimo

ogromnego cierpienia, albo właśnie dlatego, musiałam doprowadzić sprawę do końca. - To

już koniec.

- Tak chcesz to rozegrać? - odparł, a oczy błysnęły mu gniewnie. - Jesteś kretynką,

Angie. - Znowu uniósł rękę i dodał: - Muszę jechać. Ja żyję w konkretnej rzeczywistości i

nadal tak będzie.

Wskoczył do pierwszej taksówki, która się zatrzymała, i zatrzasnął drzwi. Kierowca

ruszył z piskiem opon.

Zostałam sama na chodniku. Wokół migotały tysiące świateł, a we mnie powoli

wygasały wszelkie uczucia do Kirka.

W taksówce wybuchnęłam płaczem i łkałam przez całą drogę. Kierowca zerkał na

mnie współczująco, a gdy zabrakło mi chusteczek, dał mi swoją. Podziękowałam, wylewając

następne strumienie łez.

- Drobiazg! - powiedział, uśmiechając się do mnie. - Nie co dzień człowiek ma

przyjemność wieźć prawdziwą gwiazdę, panno Tomei.

Rozszlochałam się jeszcze bardziej, więc dał mi całą paczkę chusteczek. Rzecz jasna,

oddałam mu ją, gdy dotarliśmy na miejsce. Opanowałam się nieco, zapłaciłam za kurs i jako

Marisa Tomei złożyłam autograf na podsuniętej przez taksówkarza karteczce. Fajnie

przynajmniej, że dzięki mnie ktoś zachował złudzenia w dniu, w którym moje rozwiały się

niczym poranna mgła.

Gdy weszłam do mieszkania, Justin siedział na kanapie numer trzy. Wyglądał tak

samo jak wczoraj wieczorem, ale zamiast pilota trzymał w ręku gitarę. Wydawał się bardzo

zadowolony z życia, ale zmienił się na twarzy, kiedy mnie zobaczył.

- Co się stało? - zapytał i zaniepokojony nie na żarty odłożył gitarę.

- Ja... Kirk... my... zerwaliśmy ze sobą! - łkałam, rzucając się w jego ramiona.

Wylewałam potoki łez, więc jego koszulka natychmiast przemokła. Szlochając,

opowiedziałam mu wszystko.

Gdy skończyłam, ogarnął mnie spokój, jakiego od dawna nie czułam. Niestety trwało

to tylko chwilę. Potem, jak to zwykle bywa, ogarnęły mnie wątpliwości.

- Justin, błagam, powiedz mi, że dobrze zrobiłam, że nie odrzuciłam... wspaniałej

przyszłości.

- Oczywiście, że postąpiłaś, jak należy - zapewnił, ujmując moje dłonie i spoglądając

w oczy. - Potrzeba ci innego faceta, Angie. - Uśmiechnął się. - Nie możesz zostać żoną kogoś,

kto kibicuje drużynie Red Sox. - Starał się mnie rozweselić i nie zawiódł się. Zrobiło mi się

lżej na sercu, chociaż wciąż byłam pełna obaw.

- Co mam teraz zrobić? - spytałam, uświadamiając sobie, że po weekendzie zostanę

bez narzeczonego oraz bez pracy w telewizyjnym show.

- Ja to co? - odparł, obejmując dłońmi moją twarz. - Wyruszysz na podbój świata i

zostaniesz gwiazdą.

Wiem, że chciał mnie pocieszyć, ale sama myśl, że mam znowu stanąć twarzą w twarz

z innymi ludźmi i zaryzykować kolejną porażkę, sprawiła, że posmutniałam.

- Ale czy będę szczęśliwa? - zapytałam go, spoglądając w cudowne, zielone oczy,

jakbym chciała wyczytać z nich odpowiedź.

- Nie pozwolę, żeby było inaczej - zapewnił, wpatrzony we mnie. - Możesz osiągnąć

wszystko, czego pragniesz. Jesteś mądra, utalentowana. I piękna - dodał, jakby czytał w

myślach i wiedział, że brak mi pewności siebie.

W tej chwili trudno było uznać mnie za urodziwą: oczy zapuchnięte, ciemne smugi z

tuszu na policzkach. Ale gdy Justin wpatrywał się we mnie, naprawdę poczułam się piękna.

Wierzyłam mu. Uwierzyłabym we wszystko, co by mi wtedy powiedział, lecz zdarzenia,

które nastąpiły w chwilę później, nie mieściły mi się w głowie. Justin pocałował mnie nagle

tak, jakbym rzeczywiście była najpiękniejszą kobietą świata.

Dopiero wtedy odkryłam, jakie on ma cudowne usta. Nigdy w życiu nie całowałam

słodszych. Rozkoszowałam się ich smakiem, lecz nagle przyjazny pocałunek zmienił się w

namiętną pieszczotę. Poddałam się temu z rozkoszą. To było cudowne uczucie.

Nagle otworzyłam szeroko oczy i popatrzyłam na Justina.

- Co my robimy? - zapytałam.

- Nie mam pojęcia - szepnął, wpatrzony we mnie. Najwyraźniej nie myśląc wiele, też

poddał się tej chwili.

Zanim się spostrzegłam, oboje zaczęliśmy zdzierać z siebie ubrania - ja jeszcze

niecierpliwiej niż on. To było jak wyzwanie. Albo objawienie. Tak długo mieszkaliśmy

razem, ale po raz pierwszy zobaczyłam go całkiem rozebranego. Z obnażonym torsem

wyglądał rewelacyjnie. A nagi...! Był jak młody bóg. Widziałam, że on także jest mną

zachwycony, bo gdy pomógł mi zrzucić bieliznę (ogarnął mnie nagły wstyd i dlatego

potrzebowałam jego pomocy) i leżał już obok mnie na kanapie, odsunął się nieco, żeby na

mnie spojrzeć.

- Angie, zawsze wiedziałem, że jesteś fantastyczna, ale teraz... - Urwał i tylko patrzył,

jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu.

Potem dotykał mnie tak, że w końcu zaczęłam krzyczeć.

Wreszcie czułam, ze żyję.

I było mi z tym dobrze.

Tak dobrze, że chwilami ogarniało mnie przerażenie.

Kiedy we mnie wszedł i znaleźliśmy wspólny rytm, spojrzałam w jego oczy i

poczułam, że...zawsze go znałam.

Miłość istnieje i nie ma na nią sposobu

Ilekroć myślę, że omal nie związałam się z człowiekiem, który kompletnie nie potrafił

mnie zrozumieć, pojawia się pytanie, gdzie ja miałam rozum. Kwestia ta wypłynęła także

podczas spotkania z Grace. Umówiłyśmy się na kolację.

- Jesteś zakochana w Justinie - powiedziała, uśmiechając się do mnie nad kieliszkiem

wina, kiedy wyjawiłam jej swoją tajemnicę.

- Zakochana? - powtórzyłam. Już miałam zaprotestować, ale nie mogłam, bo mówiła

prawdę. Zakochałam się do szaleństwa w moim zielonookim współlokatorze

kolekcjonującym rupiecie, który nie potrafił się zdecydować, co chce w życiu osiągnąć.

No i rób, co chcesz, na miłość nie ma rady. Wierzcie mi, gdybym znała jakiś sposób

na miłość, wykorzystałabym go na pewno, ponieważ byłam śmiertelnie przerażona. Miałam

wrażenie, że porwała mnie trąba powietrzna. Szaloną miłość do Justina można było porównać

tylko do potężnego tornada, a ja byłam uzależniona od ukochanego, więc straciłam kontrolę

nad swoim życiem.

Tak, rzeczywiście byłam zakochana. To okropne.

I cudowne.

Miłość dodała mi energii. Biegałam po mieście, polując na ciekawe propozycje.

Viveca Withers pierwsza spostrzegła tę zmianę. Co więcej, w jej przypadku mój entuzjazm

okazał się zaraźliwy. Ona także z zapałem wzięła się do roboty. Dostałam wkrótce kilka

fajnych rólek w serialach telewizyjnych. Niby nic wielkiego, ale pokazałam się na małym

ekranie. Potem odezwał się Robert Foley, asystent reżysera, ten od filmu „Wszystko dla

miłości”. Miał dla mnie propozycję. Oczywiście musiałam pójść na zdjęcia próbne. Justin

pomagał mi przygotować scenkę.

- Cześć, kochanie - powiedział, gdy wróciłam do domu po siedmiogodzinnej pracy w

Lee & Laurie.

Przygotowywał właśnie sos do marinary. Nie wspomniałam jeszcze, że świetnie

gotuje, prawda? Po powrocie do domu czekała na mnie nie tylko gorąca kolacja, ale także

rozpalony do czerwoności mężczyzna. No właśnie! I gdzie ja miałam rozum przez tyle lat?

Weszłam do kuchni, a Justin pochylił się i pocałował mnie tak, jakbym wróciła po

siedmiu tygodniach, nie siedmiu godzinach.

- Co słychać w pracy? - zapytał, nakrywając rondel pokrywką.

- Nudno, jak zawsze, ale Michelle nareszcie zaczęła się do mnie odzywać. - Przez

jakiś czas milczała obrażona. Miała pretensje, że z wyprawy do jubilera wróciłam bez

zaręczynowego pierścionka... i bez narzeczonego. Ale już jej przeszło. Zapewne dlatego, że

Justin wpadł raz do Lee & Laurie na krótką pogawędkę. Michelle go obejrzała i zmieniła

zdanie. Zrehabilitowałam się w jej oczach.

- Wiesz, co masz robić, Angie - powiedziała, kiedy wyszedł.

Jasne, że wiem. Ale Michelle nigdy by tego nie zrozumiała. W moim związku z

Justinem nie ma miejsca na żadne gierki. Nie są mi potrzebne. Tylko jego potrzebuję. I mam

go. Co noc.

Miałam go też po kolacji przy świecach. Wszystko tak jak on lubi. Potem leżałam w

jego łóżku mocno przytulona i cudownie zaspokojona. Taka pewna... taka ukochana.

Wiedziałam, że Justin podziela moje odczucia. Wyczytałam to z jego spojrzenia.

- Rozmawiałem dzisiaj z Sammym. To mój znajomy - powiedział, odgarniając mi z

policzka kosmyk włosów. Pamiętasz Sammy’ego, prawda? Był z nami na jednym roku. Był

na moim koncercie w Black Fence, ale musiał wyjść zaraz po występie, więc nie mieliśmy

okazji pogadać.

- Chyba wiem, o kim mówisz - odparłam. - Drobny, niewysoki, prawda? Strasznie

zabawny. Co u niego?

- Przed miesiącem wrócił z Vegas. W ubiegłym roku pracował tam jako komik.

Występował w kasynach i nocnych klubach. Jego zdaniem piosenki o Bernadetcie są bardzo

zabawne. Uważa, że mogę zrobić wielką karierę estradową. Postanowiłem zamienić teksty

piosenek na monologi i spróbować szczęścia.

- Jak to? - spytałam, zdumiona nowym pomysłem Justina.

- Zostanę komikiem.

- Chyba żartujesz - odparłam z niedowierzaniem. Piosenki o Bernadetcie rzeczywiście

okazały się zabawne, ale nie wydaje mi się, żeby główną intencją autora było rozbawienie

publiczności.

- Rzucisz muzykę? Kiedy zaczynasz osiągać sukcesy w tej dziedzinie...?

- Racja, ale wiesz, że to nie muzyka była moją pasją. Aha, dochodzimy wreszcie do

meritum.

- Mogę spytać, co nią jest?

- Oczywiście film.

Westchnęłam z ulgą. Od początku uważałam, że jego prawdziwym powołaniem jest

film. To tłumaczyło, dlaczego nie wykorzystał sukcesu, którym zakończył się jego występ w

klubie Black Fence.

- W takim razie dlaczego nie zajmiesz się filmem? - zapytałam.

- Nakręciłem już film, Angie - odparł, a w jego głosie zabrzmiał gniewny ton, którego

dotąd nie słyszałam. - Włożyłem w pracę całego siebie i sama widzisz, dokąd mnie to

zaprowadziło.

- Dostałeś nagrodę krytyków. Ludzie z branży interesowali się tobą. Zaszedłbyś o

wiele dalej, ale uciekłeś w aktorstwo.

- Gdyby nie ta ucieczka - odciął się - nie poznałbym ciebie. Zrobiło mi się ciepło na

sercu, a moja determinacja rosła. Nie mogłam pozwolić, żeby mój ukochany zmarnował sobie

życie.

- Justin, nie możesz zdawać się na przypadek, jeśli coś pragniesz, musisz się temu

poświęcić.

- Raz już skupiłem się na kręceniu, ale do tego trzeba czasu, pieniędzy...

- Zamiast martwić się o pieniądze, zacznij szukać ludzi gotowych zainwestować w

twoje produkcje. Wystarczy, że pokażesz, komu trzeba, swój debiutancki film...

- Nie chodzi o pieniądze - przerwał z naciskiem i roześmiał się ponuro. - Mam tyle

forsy, że nie wiem, co z nią robić. Świetnie mi płacili za reklamówki, a fundusz

powierniczy...

- Jaki fundusz? - spytałam, zbita z tropu.

- Powierniczy - odparł łagodniej. - Rodzice zgromadzili spory majątek, nim... odeszli.

Nieruchomości, polisa ubezpieczeniowa. Wuj spieniężył wszystko i ustanowił dla mnie

fundusz powierniczy. Mogę z niego korzystać, odkąd skończyłem dwadzieścia jeden lat. Na

razie nie było potrzeby. Nic więcej nie zostało mi... po rodzicach.

Zaczęłam nagle rozumieć pewne dziwactwa Justina. Niechęć do korzystania z

funduszu powierniczego, kolekcja starych francuskich mebli jego ciotki i wuja zagracających

nasze mieszkanie, nowe sprzęty, które tak chętnie kupował. Pieniądze i przedmioty stanowiły

dla Justina swego rodzaju parasol bezpieczeństwa. Chętniej przywiązywał się do

przedmiotów niż do ludzi. Pewnie dlatego, że stracił najbliższych.

- Justin, czego się boisz?

- Niczego, Angie. Staram się być szczęśliwy.

- Ale prawdziwe szczęście wymaga dokonywania wyborów! Skoro pragniesz robić

filmy, musisz się tym zająć.

- Nie chcę po raz drugi przez to przechodzić, Angie. Serce mi się krajało, gdy film

trafił na półki, choć tak się nad nim napracowałem. Muszę iść dalej. Moim zdaniem sprawdzę

się jako komik. Mam takie przeczucie. Kiedy pojadę do Vegas.

- Słucham?

- Do Vegas. Sammy leci tam za miesiąc, więc się z nim zabiorę. Powiedział, że mogę

mieszkać u niego. Wprowadzi mnie do branży.

- Nie rozumiem. W Nowym Jorku też są lokale zatrudniające komików. Dlaczego nie

chcesz od nich zacząć?

- Ale w Vegas Sammy ma swoje dojścia. Nie rozumiesz, że tu sam musiałbym się

przebijać? Zresztą miejscowa publiczność nie jest łatwa. Wyrobię sobie nazwisko i wtedy

wrócę.

- A co z twoją pracą?

- Pete bez trudu znajdzie zastępstwo na czas mojej nieobecności. Dał mi tę pracę tylko

dlatego, że jesteśmy kumplami.

- Co ze mną? - zapytałam w końcu, bo ta sprawa od początku naszej rozmowy nie

dawała mi spokoju.

- Nadal będziemy parą. - Spojrzał na mnie. - Są telefony, e-maile. Poza tym nie

zamierzam tkwić tam do końca życia. Posiedzę sześć miesięcy, może rok.

Cały rok!

- Justin!

- Co?

- Widzisz, co się dzieje?

- No co?

- Znowu uciekasz. Porzucasz swoje marzenia. Opuszczasz mnie!

- Nieprawda, Angie. Wcale cię nie opuszczam. Nadal będziemy razem.

- To samo obiecywałeś Lauren, prawda? Denise? Wiesz, co ci powiem? Tylko wtedy

ci się wydaje, że jesteś zakochany, kiedy od kobiety dzielą cię setki kilometrów!

- Teraz jest inaczej, Angie...

- Dlaczego? - Usiadłam i groźnie popatrzyłam mu w oczy. - Nic się nie zmieniło.

Obawiasz się, że jeśli pomieszkamy razem jeszcze miesiąc albo rok, naprawdę zacznie ci na

mnie zależeć? Nie daj Boże, prawda?

- Aha, już wiem, do czego zmierzasz - odparł, kiwając głową. - Myślisz, że jeśli

zostanę i... i ożenię się z tobą, będziemy naprawdę szczęśliwi? - Pokręcił głową. - Nie

rozumiem, dlaczego kobiety uważają ślub za gwarancję szczęścia.

- Myślisz, że chcę zaciągnąć cię do ołtarza? - spytałam z niedowierzaniem. - Ja cię

kocham, głupku. Doskonale wiesz, że gdybyś się oświadczył, jak ostatnia kretynka

zgodziłabym się za ciebie wyjść, bo strasznie chcę z tobą być. Nie sądzisz chyba, że

naprawdę chciałabym spędzić życie z facetem, który nałogowo kolekcjonuje meble? Nic z

tych rzeczy. Przerażasz mnie, Justin. Tak jest od początku naszej znajomości. Ale odkąd

zaczęliśmy... - gestem wskazałam zmiętą pościel - odkąd zaczęliśmy to robić, w ogóle nie

panuję nad uczuciami. Mimo tych cholernych kanap oraz innych dziwactw nie mogę przestać

cię kochać!

- Cholera jasna, ja też cię kocham! - wrzeszczał Justin, jakby to wyznanie strasznie

go... rozzłościło. - Nikogo dotąd tak nie kochałem, Angie! Nie mogę tego zmienić. Mój

wyjazd do Vegas nie ma wpływu na naszą miłość. Dlatego wiem, że nam się uda.

- Mylisz się, Justin. Nie uda się nam. - Byłam tego pewna. Nie mamy szans, póki on

będzie uciekał od wszystkiego, co naprawdę kocha.

Nie miałam innego wyjścia. Tym razem ja postanowiłam uciec. Kłóciliśmy się

okropnie, ale nie zmieniłam zdania. Roztrzęsiona i przygnębiona spakowałam, co mi wpadło

w rękę, i odeszłam.

Dopiero teraz zrozumiałam, czemu do tej pory trzymałam się z daleka od jedynego

mężczyzny, którego naprawdę kochałam. Prawdopodobnie od początku wiedziałam, że tylko

on może złamać mi serce.

Złapałam taksówkę, choć nie miałam pojęcia, dokąd chcę jechać. Kiedy kierowca

spytał o adres, kazałam się zawieźć do Grace. Modliłam się w duchu, żeby ją zastać. Oby

tylko była sama.

Moje błagania zostały wysłuchane.

- Angie, co się stało? - zapytała, otwierając drzwi. Minę miałam ponurą, więc od razu

wiedziała, że coś jest nie tak.

- Zerwałam, Grace. Rozstałam się z Justinem. On jedzie do Vegas. Chce zostać

komikiem. Śmieszne, co?

- Wejdź, zrobię ci drinka.

Usiadłyśmy na kanapie z kieliszkami w rękach i wszystko jej opowiedziałam.

- Prawdę mówiąc, Angie, jestem zaskoczona - powiedziała, kiedy skończyłam. -

Justin, który mówi takie rzeczy? Wiesz, kariera w Las Vegas... To niepodobne do niego.

Owszem, nie potrafi skupić się na jednej dziedzinie, ale zawsze był ci bardzo oddany. Jako

przyjaciel był niezawodny.

- I o to chodzi, Grace. Przyjaciel! Strach go ogarnął, kiedy okazało się, że łączy nas

coś więcej. Ja też się bałam, ale gotowa byłam podjąć ryzyko.

- No widzisz. Faceci są niereformowalni - mruknęła ponuro. - Zawsze wychodzi na to,

że nie można na nich liczyć.

Obie posmutniałyśmy. Ciekawe. Zawsze wydawało mi się, że Drew jest mężczyzną,

na którego można liczyć. Postanowiłam jeszcze raz spróbować.

- A Drew? Wiem, że nie chcesz o nim rozmawiać, ale ja naprawdę nic nie rozumiem.

Dlaczego rzuciłaś kogoś, kto był tak ci oddany?

- Taaak. Ale Drew nie był oddany mnie, ale mojemu obrazowi.

- Nie rozumiem.

- Stworzył sobie w wyobraźni mój obraz i nie chciał z niego rezygnować. Nie

obchodziło go, kim naprawdę jestem.

- Dobrze cię znam, Grace. Czy dałaś mu chociaż szansę, żeby cię naprawdę poznał?

Przecież ty nie dopuszczasz ludzi do siebie.

- Jego dopuściłam - odpowiedziała ponuro. - Opowiedziałam mu nawet o swojej

biologicznej matce.

- Wiem. Sama mówiłaś, że się tym nie przejął.

- Przejął się, Angie. Bardziej, niż myślałam. - Westchnęła.

Widziałam, że nareszcie jest gotowa do zwierzeń. Nie ponaglałam jej. Czekałam. -

Nie chciałam się do tego przyznać nawet tobie - ciągnęła. - Po powrocie z Westport Drew

zaczai mówić o małżeństwie. I o dzieciach. Ja też tego chciałam. Poważnie! Ale wiedziałam,

że nie mogę zobowiązać się do niczego, dopóki nie poznam swojej prawdziwej matki.

Serce zabiło mi mocniej. A więc Grace zdecydowała się wreszcie. Potem zrobiło mi

się przykro, że w tym krytycznym momencie zapomniała o mnie. Tak bardzo chciałabym jej

wtedy pomóc.

- Widziałaś ją? Jaka jest? - zapytałam. - Spotkałyście się czy tylko rozmawiałaś z nią

przez telefon?

- Nie - powiedziała cicho. - Skończyło się na zamiarach. Za bardzo się bałam. Bałam

się tak, że opowiedziałam wszystko Drew. I wiesz co? Okazało się, że on jest bardziej

przerażony ode mnie. Angie! On się bał, że moja matka okaże się kimś, z kim jemu nie będzie

wypadało utrzymywać kontaktów. Że sypia pod mostem. Albo poszukuje złota na Alasce. A

potem... - głos jej się załamał - potem zaczął patrzeć na mnie, jakby chciał sprawdzić, czy

wypada mu ze mną utrzymywać kontakty.

Oczy zaszły jej łzami.

- Wydaje mi się, że on wolałby o niczym nie wiedzieć. Bo Drew woli pozory od

prawdy. Grace Noonan, córka profesora i nauczycielki muzyki. To dobrze brzmi, prawda?

Nie chce wiedzieć nic więcej. A ja chcę.

- No to ją odszukaj. Dlaczego tego nie zrobiłaś? Zadałam jej proste pytanie, ale kiedy

na mnie spojrzała, w jej oczach był paniczny strach.

- Nie wiem - wyjąkała. - Nie. To nieprawda. Wiem. Co zrobię, jeśli Drew miał rację?

Jeśli okaże się, że będę się jej wstydzić? Albo że ona będzie wstydzić się mnie? I wcale nie

zechce mnie poznać?

Grace rozpłakała się w głos. Łkała rozpaczliwie, a ja nie umiałam jej pomóc.

Trzymałam ją w ramionach i czekałam, aż wypłacze cały swój ból. Szkoda, że tak długo z

tym zwlekała. W końcu wzięła głęboki oddech i uniosła głowę.

- Obie jesteśmy dobre - uśmiechnęła się do mnie smutno. - Chyba muszę poszukać

kremu od Roxanne Dubrow, nie? Bo będziemy mieć spuchnięte oczy.

Znalazła krem. Wiedziałam, że tylko udaje wesołą. I wiedziałam, że nie mogę jej tak

zostawić.

- Słuchaj, Grace. Nie masz ochoty tego teraz słuchać, ale nie przerywaj mi. Musisz to

zrobić. Musisz zobaczyć się z matką. To jest jak drzazga, która siedzi w twoim ciele. Dopóki

jej nie wyrwiesz, będzie cię bolało.

Zapadła cisza. Grace wpatrywała się w swoje dłonie zaciśnięte na kolanach.

- Dobrze - powiedziała w końcu. - Pomyślę o tym. Ale niczego nie mogę obiecać.

- Dobra. Nie proszę cię o nic więcej. Na razie - uśmiechnęłam się do niej. - Chyba

należy się nam następne bacardi, prawda?

Pokiwała głową.

Przegadałyśmy całą noc, sącząc koktajle. Całkiem jak za dawnych dobrych czasów,

kiedy byłyśmy nastolatkami. Oczywiście wtedy wystarczała nam coca-cola. Zero alkoholu.

Tylko dziewczyńskie zwierzenia. Tej nocy Grace wyznała mi, że tajemniczy Bili zniknął z jej

życia. I bardzo dobrze.

- To było do przewidzenia - mruknęła. - Pod tym względem mnie nie zawiódł. Od

początku wiedziałam, że nie można na nim polegać - dodała, gdy rozkładałyśmy kanapę, na

której miałam spać.

- W razie czego masz mnie - przypomniałam, spoglądając na świeżą pościel. -

Pamiętasz o tym?

- Oczywiście - zapewniła. Starannie wygładziła prześcieradło i spojrzała mi w oczy. -

Jesteśmy przecież najlepszymi przyjaciółkami.

- I zawsze tak będzie.

* * *

Następne dni poświęciłam Grace. Na rozkładanej kanapie rozłożyłam swój obóz.

Gadałyśmy po nocach jak za dawnych lat, biegałyśmy po sklepach (dziewczyny od czasu do

czasu muszą sprawić sobie nowe ciuchy), wybrałyśmy się też do salonu piękności, który

znajdował się niedaleko mieszkania Grace. Ona zafundowała sobie pełny zabieg

pielęgnacyjny z masażami i okładaniem błotem. Mnie też chciała go postawić, ale jej nie

pozwoliłam. Ograniczyłam się do twarzy. Jacuzzi dostałyśmy gratis.

Nabierałam podejrzeń, że ta nasza bliskość zaczynała jej trochę dokuczać. Była

szalenie niezależna, więc z trudem znosiła obecność obcej osoby - nawet jeśli była to

najlepsza przyjaciółka - która dniem i nocą zmuszała ją do autoanalizy.

Nie poddawałam się, ponieważ czułam, że potrzeba jej teraz obecności kogoś

bliskiego. Ale może niekoniecznie chodziło o moją obecność?

- Grace, powinnaś chyba odwiedzić rodziców - wpadłam na ten pomysł pewnej nocy,

kiedy znowu zręcznie wymigała się od poważnej rozmowy o sobie.

Wiedziałam, że przybrani rodzice zawsze byli za tym, by Grace spotkała się z rodzoną

matką. Zawsze stali za nią murem, nawet wówczas kiedy jako buntownicza nastolatka trochę

rozrabiała. Pobyt u nich dobrze jej zrobi. Niech spędzi z nimi trochę czasu, choćby po to,

żeby upewnić się, jak bardzo ją kochają.

- Moi rodzice nie mieszkają już na Long Island. Zapomniałaś, że przenieśli się do

Nowego Meksyku? Wielka ucieczka z centrum świata. Emeryci urzeczywistniają sen o dolce

vi ta w wymarzonym domu na pustyni.

- W takim razie weź urlop i jedź do nich w odwiedziny - nalegałam. - Potrzebujesz

trochę czasu dla siebie.

W końcu uległa moim namowom. Albo chciała się ode mnie uwolnić, bo miała

powyżej uszu moich natarczywych pytań o uczucia i duchowe potrzeby, albo zrozumiała w

końcu, że potrzebuje kojącej obecności bliskich, którzy ją wychowali i kochali. Zrobiła

rezerwację i po kilku dniach poleciała do Nowego Meksyku. Na odjezdnym zapewniła mnie,

że mogę u niej mieszkać, jak długo zechcę, ale wiedziałam, że nie mogę już dłużej trwać w

zawieszeniu.

- A co ty zamierzasz robić? - zapytała mnie wieczorem, gdy jej spakowana walizka

stała już przy drzwiach.

- Stanąć oko w oko z własnym życiem. Podjęłam męską decyzję - najwyższy czas

wracać do składu mebli używanych. Czekała mnie konfrontacja z trzema kanapami oraz

trudnym współlokatorem.

Podczas tygodniowego pobytu u Grace postanowiłam, że nawet gdyby mój

zwariowany romans z Justinem dobiegł końca, będę wspierać ukochanego w jego decyzjach,

nawet jeśli uznam je za szalone. Zapewne przesądziły o tym niezliczone wiadomości, które

zostawiał mi w poczcie głosowej, informując, że matka do mnie wydzwania albo że znalazł w

„Backstage” informację o castingu, który powinien mnie zainteresować.

Starał się, jak mógł, uratować naszą przyjaźń.

Powinnam brać z niego przykład.

Gdy przestąpiłam próg naszego mieszkania, od razu wiedziałam, że Justina tam nie

ma. Było strasznie cicho. Jego obecność było widać i słychać, a kiedy znikał, ogarniało mnie

wrażenie samotności i pustki. Zapewne po moim zniknięciu Justin też czuł pustkę, bo starał

się czymś ją zapełnić. I zapełnił. Najlepiej było to widać w salonie, gdzie obok kanapy numer

trzy zobaczyłam mocno zniszczony fotel, a na jednym ze stolików klatkę na ptaki, rzecz jasna

bez lokatorów. Natomiast w kuchni (gdzie zajrzałam, żeby się upewnić, czy Justina na pewno

nie ma) dostrzegłam nową kuchenkę mikrofalową. Stała na starej. Omal nie parsknęłam

śmiechem. Zakupy były dowodem, że naprawdę za mną tęsknił. Opuściłam go, toteż szukał

pociechy wśród przedmiotów.

Zapragnęłam nagle, żeby przestał się szwendać po świecie i wrócił do domu.

Chciałam go zobaczyć i upewnić się, że jest tym samym Justinem, którego znam i kocham.

Potrzebowałam wyraźnego potwierdzenia, że pozostaniemy dobrymi przyjaciółmi.

Postawiłam torbę na kanapie numer trzy i poszłam do łazienki. Nagle uświadomiłam

sobie, że parapet okienny jest pusty. Bernadetta zniknęła.

Wynikało z tego, że Justin wyniósł się na dobre.

Serce wiele wytrzyma (i dzięki Bogu)

Wiedziałam, że trudno mi będzie tkwić bez Justina w dobrze znanym otoczeniu, więc

zapakowałam do torby swoje zdjęcia, teksty oraz trochę czystych ubrań i wróciłam do

pustego mieszkania Grace. Tam cisza była mniej dokuczliwa niż u nas. Mój ukochany

postanowił rozpocząć nowe życie, i to szybciej, niż sądziłam. Powinnam wziąć z niego

przykład i zająć się swoimi sprawami.

Czekały mnie nie lada wyzwania. Przede wszystkim musiałam poszukać nowego

mieszkania. Nie było mowy, żebym została tutaj z Justinem po jego powrocie z Vegas.

Wystarczyło, że zobaczyłam dżinsy rzucone niedbale na krzesło lub jedną z kaset filmowych,

które były wszędzie, bo nie mieściły się już na półkach, i natychmiast miałam oczy pełne łez.

Wreszcie stało się dla mnie jasne, że mogę liczyć tylko na siebie. Z braku kandydatów do

partnerskiego związku będę musiała zadowolić się własnym towarzystwem.

Pogrążona w smutnych myślach siedziałam na kanapie w pustym mieszkaniu Grace.

Powinnam wertować ogłoszenia o wynajmie lokali, lecz chwilowo nie mogłam się na to

zdobyć. Nagle zadzwonił telefon komórkowy.

Wygrzebałam z torebki aparat. Może Justin dzwoni, żeby powiedzieć, że wraca do

domu, bo ma dość Vegas, że marzy o powrocie do Nowego Jorku, że chce wziąć mnie w

ramiona, że chce być znowu blisko swojej ukochanej, że...

Gdy nacisnęłam OK i popatrzyłam na wyświetlacz, okazało się, że to moja matka.

- Gdzie ty się podziewasz? Powinnaś być w domu. Dochodzi północ! - zawołała. -

Próbuję dodzwonić się do ciebie, bo mama... to znaczy babcia miała atak serca. Okropnie ją

bolało!

- Gdzie jest? - rzuciłam i bez chwili namysłu zaczęłam wciągać dżinsy na cienką

piżamę.

- W szpitalu Kings County. Angela, błagam, weź taksówkę. Nie jedź metrem! O tej

porze niebezpiecznie...

- Dobra, dobra! - przerwałam. - Zaraz tam będę.

Miałam wrażenie, że taksówka nigdy nie dojedzie na miejsce. Do szpitala było daleko,

a ja umierałam z niepokoju. Wyjęłam komórkę. W pierwszym odruchu chciałam zadzwonić

do Justina, ale zmieniłam zdanie i wybrałam numer Grace. W Nowym Meksyku była dopiero

dziewiąta. Byle tylko nie wyłączyła telefonu!

- Cześć, Angie. Co tam? - Grace odebrała natychmiast. Słysząc znajomy, ciepły głos,

zupełnie się rozkleiłam.

- Chodzi o Bunię... - rozpłakałam się. - Marnie z nią. Wylądowała w szpitalu. To

chyba zawał.

- O Boże! Angie, byłaś u niej? Jak się czuje?

- Właśnie jadę do szpitala. Jestem przerażona. Boję się, że... odejdzie, nim tam dotrę.

Mama strasznie histeryzowała.

- Angie, wiesz, że ona lubi przesadzać. A babcia ma końskie zdrowie i nigdy się nie

poddaje. Będzie walczyć. Pamiętasz, jak siłowała się z nami na rękę, kiedy byłyśmy małe?

- To było dawno temu, a ona w ogóle na siebie nie uważa. Je wszystko, na co ma

ochotę, a ostatnio postarała się o... narzeczonego - opowiadałam, zastanawiając się, czy jedna

z tych jej rzekomych partyjek pokera nie była powodem nagłej zapaści.

- Naprawdę? - Grace wybuchnęła śmiechem. - A nie mówiłam, że to dziarska kobieta?

Wyjdzie z tego, skoro w tym wieku potrafi jeszcze usidlić mężczyznę. Kto jest tym

szczęściarzem? - Artie Matarrazzo.

- Pan Matarrazzo? No to super. Założę się, że ładna z nich para. Nie martw się, twoja

babcia wcale się nie wybiera na tamten świat. Przed nią jeszcze kawał życia.

- Tylko że ona bez opamiętania korzysta z jego uroków. Jej serce nie wytrzyma tempa,

jakie sobie narzuciła.

Grace milczała chwilę.,

- Szkoda, że nie mogę być z tobą - powiedziała. -Planowałam powrót na poniedziałek

wieczorem, ale może uda mi się zabrać wcześniejszym samolotem...

- Nie, nie! Bez przesady. Dam sobie radę - zapewniłam, spoglądając przez szybę na

pustą o tej porze ulicę. - Chciałabym już być na miejscu.

- A co z Justinem? Gdzie jest? Spróbuj do niego zadzwonić, Angie. Wiesz, że na

niego zawsze można liczyć.

- Byłam dziś u nas w mieszkaniu, ale go nie zastałam. Może wyjechał do Vegas. Nie

mam pojęcia, gdzie się podziewa. Nic już o nim nie wiem. - Pamiętaj - masz mnie. Dzwoń,

kiedy chcesz.

- Wiem - odparłam. W oddali pokazał się jasno oświetlony gmach. - Widzę już szpital.

Muszę kończyć.

- Jasne.

Nienawidzę szpitali, a szczególnie Kings County, bo mój ojciec w ostatnich latach

życia często tu przebywał. Niedobre wspomnienia odżyły, kiedy pełna obaw jechałam windą

na oddział intensywnej terapii. Od recepcjonistki wiedziałam, że tam leży babcia.

W małej poczekalni zobaczyłam prawie wszystkich członków naszej rodziny oraz

wystraszonego pana Matarrazzo. Znów przypomniałam sobie tatę. Sonny chodził po

korytarzu z kubkiem kawy w dłoni. Kiedy mnie zobaczył, zdobył się na uśmiech, ale

natychmiast uświadomił sobie, dlaczego przyjechałam.

Na powitanie uścisnął mnie bez słowa. Zapytałam o zdrowie Vanessy, którą zmusił do

pozostania w domu, żeby oszczędzić jej wzruszeń. Objęłam Joeya i Mirandę, a następnie

podeszłam do pana Matarrazzo, który popłakiwał ukradkiem, kiedy go przytuliłam.

- Przysięgam, że naprawdę graliśmy w karty! - zapewnił. Wkrótce pozwolono mi

wejść do separatki babci. Czuwała przy niej mama z różańcem w ręku.

- Mamo - szepnęłam.

Odwróciła się natychmiast. Oczy miała podkrążone i smutne. Tak wygląda ktoś, kto

stracił nadzieję. Uścisnęła mnie mocno i kurczowo wczepiła się palcami w moje ramię. Nie

puściła mnie nawet wtedy, kiedy podeszłam do babci, która wyglądała na pogrążoną w

głębokim śnie, ale rurkami i przewodami podłączona była do aparatury medycznej.

- Jak ona się czuje? - zapytałam.

- Marnie. - Mama pokręciła głową.

Na szczęście okazało się, że przesadzała. Po rozmowie z dyżurnym lekarzem trochę

się uspokoiłam.

- Pani babcia jest pod dobrą opieką i wkrótce dojdzie do siebie. Bardziej martwię się o

pani matkę. Powinna wrócić do domu i odpocząć.

Wkrótce Sonny odwiózł do domu ją i mnie. Artie chciał sam prowadzić swój

samochód, choć moim zdaniem jako osiemdziesięciolatek powinien zapomnieć o nocnych

eskapadach. Joey i Miranda pojechali za nim, aby się upewnić, że bezpiecznie dotarł do

domu.

Z trudem zapędziłam mamę do łóżka, bo ubzdurała sobie, że musi zrobić mi kolację.

Wybiłam jej to z głowy. I tak nie byłabym w stanie przełknąć ani kęsa.

Gdy rano przyjechałyśmy do szpitala, babcia siedziała na łóżku i grała w karty z

młodym przystojnym mężczyzną ubranym w niebieski uniform. Kamień spadł mi z serca.

- Buniu! - zawołałam uszczęśliwiona, a zarazem mocno zaniepokojona, bo uparcie

wracała do starych grzeszków.

- Angela! - odparła radośnie, zapominając na moment o kartach. Wyciągnęła ramiona,

więc uścisnęłam ją natychmiast.

Mama podeszła bliżej, pocałowała ją w policzek i zarekwirowała karty.

- Co to ma znaczyć, mamo? W twoim stanie?! - strofowała babcię, ale spojrzenie

miała łagodne. Wyraźnie jej ulżyło, ale karty i tak schowała. -

- Trudno, Oskarze - westchnęła babunia, zwracając się do młodego człowieka. -

Zagramy później. Nie zapominaj, że należą mi się dwa batoniki. - Zalotnie zatrzepotała

rzęsami. Oskar wybuchnął śmiechem.

- Oczywiście, pani Caruso. Przegrałem. Niestety, dziś nie mam już czasu na rewanż. A

co do batoników, muszę sprawdzić, czy pani dieta nie wyklucza czekolady.

- Królestwo za lody o smaku snickersa! - jęknęła dramatycznie.

- Zobaczymy, co da się zrobić, droga pani - odparł, chichocąc znowu. Skinął nam

głową i wyszedł.

- Jak się czujesz? - spytała mama.

- Doskonale! Nie rozumiem, dlaczego wszyscy są tacy wystraszeni. Mama z

niedowierzaniem pokręciła głową.

- Idę poszukać lekarza. Zaraz się okaże, czy naprawdę wydobrzałaś., Gdy wyszła,

babcia zwróciła się do mnie.

- Cieszę się, że jesteś, Angie. Ostatnio w ogóle się nie pokazujesz...

- Przepraszam, babciu... - Ogarnęło mnie poczucie winy.

- Nie przejmuj się! Jesteś młoda. Musisz się bawić.. Mam nadzieję, że korzystasz z

życia. Bo Kirk to już przeszłość, co? Nawet go lubiłam, ale moim zdaniem był zbyt

przyziemny.

- U mnie wszystko w porządku, ale martwię się o ciebie, babciu. Mama twierdzi, że o

siebie nie dbasz. Powinnaś się lepiej odżywiać. I nie wolno ci zarywać nocy... z Artiem.

- Twoja matka zawsze martwi się na zapas - żachnęła się babcia. - Nawiasem mówiąc,

powinna się cieszyć, że Artie dotrzymywał mi towarzystwa tamtego wieczoru. To on wezwał

karetkę. Twoja matka dostała ataku histerii i nic poza własnym strachem jej nie obchodziło.

- Babciu, ona cię strasznie kocha, więc obawia się...

- Wiem, wiem. Ja też ją kocham, wolałabym jednak, żeby dała mi święty spokój.

Jestem dorosłą kobietą, a ona traktuje mnie jak dziecko. Bywa też opryskliwa dla Artiego. Na

szczęście on tak łatwo się nie zraża. Pracuje nad nią. Tego lata pomagał jej hodować:

pomidory. Był tu przed chwilą. Niedawno wyszedł, ale wróci. Obiecał coś dla mnie załatwić.

Uśmiechnęłam się. Taka Bunia tylko kiwnie palcem, a facet biegnie, gdzie kazała,

niczym chłopiec na posyłki. A ja nie mam nikogo do pomocy.

Tak mi się przynajmniej wydawało. Bo kiedy usiadłam, żeby z nią porozmawiać,

nagle zmieniła się na twarzy. Byłam pewna, że to kolejny atak, ale tymczasem ona

uśmiechnęła się radośnie... i zrobiła kokieteryjną minę. Uspokoiłam się natychmiast. U babci

taka mina oznaczała jedno. Od razu wiedziałam, co jest grane.

- No i proszę! Cześć, przystojniaku! - zawołała, a ja odwróciłam się, żeby sprawdzić,

którego ze swoich wielbicieli wita tak gorąco.

Na widok niespodziewanego gościa sama omal nie dostałam zawału. W drzwiach stał

Justin. Miał na sobie wypłowiałe dżinsy i T-shirt z napisem „Yankees” i uśmiechał się

promiennie.

- Buniu! - zawołał. - Co pani robi w szpitalu?! Chyba zaszła jakaś pomyłka. Wygląda

pani świetnie! - Wszedł do separatki i uścisnął ją, czemu była ogromnie rada.

- Bój się Boga, Justin! Całe wieki cię nie widziałam! Gdzieś ty się podziewał?

- To wina pani wnuczki. Na pewno się nie przyznała, że zgłupiałem na jej punkcie,

co? - odpowiedział, podchodząc w końcu do mnie.

Przykucnął przy krześle, na którym siedziałam, i pocałował mnie w usta. Ponad jego

ramieniem widziałam rozanieloną twarz babci. Patrzyła na nas i oczy jej się śmiały.

- Co u ciebie, Angie? - zapytał.

- W porządku. A u ciebie? - W głowie mi huczało. Chciałam zapytać go o tyle rzeczy!

- Myślałam, że wyjechałeś.

- Właśnie wróciłem. Grace zadzwoniła do mnie w nocy i powiedziała, co się stało.

Przyleciałem tu pierwszym samolotem. Pojechałem do domu, ale nikogo tam nie zastałem,

więc natychmiast ruszyłem do szpitala. Martwiłem się o babcię... i o ciebie.

- Jak zdołałeś dotrzeć tu z Vegas tak szybko? - zapytałam, wciąż trochę oszołomiona.

Zrobiło mi się ciepło na sercu, gdy popatrzyłam w jego cudowne oczy.

- Nie byłem w Vegas. Zaniosło mnie do Chicago - odparł krótko, jakby uważał, że to

już wszystko tłumaczy. Wstał i znowu popatrzył na babcię. - Jak się czuje moja ulubienica? -

zapytał z ujmującym uśmiechem, którym podbił jej serce w chwili, kiedy zobaczyła go po raz

pierwszy. Było to podczas rodzinnego obiadu, na który zaciągnęłam go dobrych parę lat

temu.

- Już lepiej - zapewniła. - Nie może być inaczej, skoro wokół mnie kręcą się sami

przystojni mężczyźni. Szkoda, że nie widziałeś mojego doktora. Oczu nie można oderwać!

Jakby na zawołanie lekarz wszedł do separatki. Moja matka deptała mu po piętach.

- Panie doktorze, niech pan na nią nakrzyczy. Ona w ogóle mnie nie słucha... -

przerwała. - O! Justin! Co ty tutaj robisz? - zapytała, a on podbiegł i przytulił ją mocno.

- A co, nie wolno mi odwiedzić chorej Buni? - odpowiedział z uśmiechem, kiedy już

wypuścił ją z objęć.

Cała moja rodzina była równie uradowana, co zdziwiona jego obecnością. Wkrótce

dołączył do nas zdyszany Artie, niosąc pod pachą sporą brązową torbę, którą ukradkiem

wręczył babci. Ona próbowała niepostrzeżenie wepchnąć ją do szuflady, ale matka wyczuła

pismo nosem.

- Co tam chowasz, mamo? Artie, znowu coś knujecie!

Energicznym krokiem podeszła do szafki, wyjęła torebkę i zajrzała do środka.

Widziałam, jak oczy robią się jej coraz większe. Nie mówiąc ani słowa, włożyła rękę do torby

i wyjęła ekierka w polewie czekoladowej.

- Nie zawiera cukru ani tłuszczu! - tłumaczył się Artie, a widząc, że babcia popatrzyła

na niego z wyrzutem, dodał szybko: - Wiem, wiem. Prosiłaś o snickersy, ale w tej sprawie nie

licz na mnie, moja droga. Zależy mi na tym, żebyś była ze mną jeszcze długie lata.

- Och, Artie! Ale z ciebie drań - powiedziała z czułością, ujmując jego dłoń.

W końcu poproszono nas, żebyśmy sobie poszli. I bardzo dobrze, ponieważ babcia

wydawała się już nieco znużona, a ja chciałam zostać sam na sam z Justinem i zadać mu te

wszystkie pytania, które kłębiły się w mojej głowie. Joey i Miranda zaproponowali, że

odwiozą nas do domu swoim cadillakiem, rocznik 1967. Justin doceniał pasję Joeya do

starych samochodów, więc gadali obaj przez całą drogę, a z powodu korków jechaliśmy w

żółwim tempie. Gdy wreszcie dotarliśmy do domu, byłam okropnie nabuzowana - nie tylko z

powodu niezaspokojonej ciekawości.

- Justin, dlaczego... - zaczęłam, ledwie weszliśmy do salonu.

Umilkłam, gdy objął dłońmi moją twarz i pocałował mnie zachłannie. Nie byłam w

stanie ustać na nogach. Mocno przytuleni osunęliśmy się na kanapę numer trzy.

- Strasznie się za tobą stęskniłem - powiedział, kiedy w końcu musiał zaczerpnąć tchu.

- Dlaczego nie odbierałaś moich telefonów?

- Jeszcze się pytasz?! Justin! Myślałam, że mnie rzuciłeś. Nie było cię w domu, kiedy

wróciłam. Nawet... Bernadetta też zniknęła. - Zbita z tropu popatrzyłam na parapet. - Gdzie

ona jest?

- Dałem ją na przechowanie Pete’owi. Do głowy mi nie przyszło, żeby powierzyć ją

Tani, zwłaszcza że podczas ostatniej wizyty zauważyłem u niej marniejącego fikusa.

Bernadetta jest w dobrych rękach. Wiesz, że Pete podczas studiów pracował w żłobku?

- Mniejsza z tym. Gdzie byłeś?

- Pojechałem do Chicago. A konkretnie do Oak Park, na jego obrzeżach. To moje

rodzinne strony.

- Dlaczego tam wróciłeś?

- Musiałem przemyśleć kilka spraw. Dawno nie byłem na grobie rodziców. Zajrzałem

do nich. Odwiedziłem też kumpli ze szkoły. Wujek Luigi bardzo się ucieszył, gdy wpadłem.

- Wujek Luigi? Pierwszy raz o nim słyszę.

- Aha. Ma w Chicago kilka włoskich restauracji. Chyba nie myślisz, że to od ciebie

nauczyłem się przygotowywać marinarę - parsknął śmiechem. - Ale ty nie jesteś Włochem!

Skąd się wziął ten wujek Luigi?

- Siostra mojej mamy wyszła za niego za mąż, a z tego wniosek, że jestem Włochem...

przez powinowactwo. Znam sposób, żeby utrwalić ten stan rzeczy i zrobić ze mnie

prawdziwego Włocha - mruknął, rozpinając guziki moich dżinsów.

- Chwileczkę! - zawołałam, chociaż pod wpływem jego dotknięcia od razu zrobiło mi

się gorąco. - Byłam pewna, że wybierasz się do Vegas.

Westchnął ciężko, kiedy stało się jasne, że nie dam się zbyć ogólnikami.

- Nie jadę do Vegas. Nowy Jork to moje miejsce na ziemi. Poza tym - nie mogę bez

ciebie żyć. Gdyby nie ty... - Popatrzył na mnie i westchnął głęboko. - Przyznaję, że miałaś

rację. Wujek Luigi myśli podobnie. Powiedział mi to, zanim jeszcze mu wyznałem, że jesteś

Włoszką. Radził mi wrócić do robienia filmów. Powinienem to zrobić choćby dla niego, bo to

on sfinansował mój pierwszy film. Dopiero teraz przyznał mi się, że był wściekły, kiedy

zrezygnowałem z reżyserowania. Skoro więc mam robić filmy, muszą to być filmy o Nowym

Jorku i jego ludziach. Podczas pobytu w Oak Park zacząłem pisać scenariusz. Połączenie

filmu gangsterskiego, zwariowanej farsy, popularnego widowiska i komedii romantycznej.

Problem w tym, że nie mam pojęcia, gdzie szukać odtwórczyni roli głównej. Chyba zwrócę

się do Marisy Tomei.

- Justin! - krzyknęłam, dając mu kuksańca. Ogarnęła mnie szalona radość.

- Wiesz, że cię kocham, prawda? - zapytał. - Kocham cię, szalona wariatko.

- Kto tu jest szalony? Chyba ty, cwaniaczku - odparłam, przytulając się mocno i

całując Justina do utraty tchu. Pragnęłam go do szaleństwa.

Kochaliśmy się jak wariaci na kanapie numer trzy, numer dwa, numer jeden...

Epilog

Na Manhattanie stale nas przybywa

W sobotni wieczór ja, Justin i Grace wracaliśmy do domu taksówką. W oddali

widzieliśmy migocący światłami Manhattan. Wracaliśmy z Villa Napoli na Brooklynie.

Fajny, przytulny lokalik. Odbyły się tam chrzciny. Zgadniecie czyje? Oczywiście córeczki

Sonny’ego i Vanessy, która przyszła na świat przed trzema tygodniami. Narodziny maleńkiej

Carmelli (imię dostała po babci, która była tym zachwycona) były dla Sonny’ego wielką

niespodzianką, ponieważ na sto procent spodziewał się syna. Jednak śliczna dziewczynka

natychmiast stała się jego oczkiem w głowie. A moja mama po prostu zwariowała na jej

punkcie. Wciąż by ją tylko nosiła na rękach. Nie można się doprosić, żeby powierzyła komuś

tę super odpowiedzialną w jej mniemaniu czynność. Dzisiaj udało mi się potrzymać’ maleńką

w czasie ceremonii, bo zostałam jej chrzestną mamą. Sprawdziłam się w tej roli. Nie

zapłakała ani razu, kiedy ją trzymałam. Może dlatego, że za nami stał Justin i robił zabawne

miny.

Miałam więcej powodów do radości. Właśnie dostałam rolę w nowym serialu

telewizyjnym. Moja bohaterka nazywa się Lisa Petrelli. Tak, wiem. Nie powinnam się tak

ekscytować. To mała rólka, a cały serial składa się na razie z paru odcinków pilotażowych.

Cóż, pożyjemy, zobaczymy, ale i tak się cieszę. Mam wreszcie szansę sprawdzić się w

telewizji.

Ciekawe, czy zgadniecie, gdzie Justin i ja byliśmy w ubiegłym tygodniu.

Odwiedziliśmy mego kumpla Rudy’ego Michelangelo. No, no, nie przesadzajcie. Nie

poszliśmy tam po zaręczynowy pierścionek. Z takimi decyzjami nie należy się spieszyć.

Szukaliśmy ładnego krzyżyka dla Carmelli. Jak się zapewne domyślacie, Rudy natychmiast

dał się oczarować Justinowi. Na odchodnym przytulił mnie i szepnął:

- Dobry wybór. Tym razem cena będzie do przyjęcia.

Taksówka zatrzymała się przed naszą kamienicą.

- Słuchajcie, jesteśmy na miejscu - mruknął senny Justin, mrugając powiekami.

Grace także zasypiała. Kiedy wsparta o siedzącego w środku Justina pochyliłam się,

żeby cmoknąć ją w policzek, widziałam, że opadają jej powieki. Justin, nie zważając na

niemrawe protesty, wcisnął jej do ręki pieniądze za kurs. Wysiedliśmy, nie wdając się w

dyskusję, i pomachaliśmy jej na pożegnanie.

Kiedy taksówka ruszyła, weszliśmy po schodach - ramię w ramię, niczym stare, dobre

małżeństwo. Po smacznym jedzeniu i bogatym we wrażenia dniu byliśmy przyjemnie

ociężali. W czasie ceremonii i przyjęcia Justin kolekcjonował wspomnienia, żeby je potem

wykorzystać w scenariuszu, nad którym pracował jak szalony od swojego powrotu z Chicago.

Czytałam już pierwszą wersję. Jest zabawna, ciepła, ale nie czułostkowa, a miejscami nawet

drapieżna. Nic dziwnego. Justin to facet, a jego film ma nawiązywać do kina gangsterskiego,

więc należy się liczyć z tym, że będzie kilka trupów, przynajmniej w pierwszych scenach.

W scenariuszu jest też duża rola dla Angie Di Franco. Wstępnie obiecałam Justinowi,

że zastanowię się, czy znajdę czas, aby ją zagrać, ale prawdę mówiąc, już dawno podjęłam

decyzję. Żadna aktorka nie przepuści takiej okazji. Justin podjął rozmowy z potencjalnymi

sponsorami. Wielu z nich pamiętało jego pierwszy film, więc ucieszyli się, że laureat nagrody

krytyków wraca do branży, w której odnosił największe sukcesy.

Ja też byłam z tego zadowolona. Gdy weszliśmy do mieszkania, pocałowałam go w

nadziei, że mimo senności obudzę w nim namiętnego kochanka. Nie rozczarowałam się.

Zasypiając w jego ramionach, uświadomiłam sobie, że nareszcie wszystko jest tak, jak

chciałam. Jedynym moim problemem był nadmiar mebli zagracających mieszkanie, ale i w tej

sprawie rozpoczęłam już negocjacje z Justinem. Nie będą łatwe, ale wierzę, że mi się

powiedzie.

W końcu to drobiazg. Ważne jest, że wreszcie żyłam pełnią życia. I mimo braku

pierścionka czułam się naprawdę... zaręczona.