Edmund Cooper

Zdobywca przestworzy

(The Cloud Walker)

Przełożyła Blanka Kuczborska

„W latach 1811-1812 luddyści niszczyli maszyny trykotarskie, parowe krosna

mechaniczne i postrzygarki w hrabstwach Nottingham, Derby, Leicester i York; ich ruch
odrodził się jeszcze w roku 1916. Nazwa luddyści pochodzi od imienia Ned Ludd – był
to niedorozwinięty chłopiec z hrabstwa Leicester, który nie mogąc jakoby złapać jednego
ze swoich dręczycieli, w napadzie szału rozbił młotkiem maszynę włókienniczą (1779)”.

Everyman’s Encyclopedia,

1958

Część pierwsza

Uwiązany do ziemi

Rozdział pierwszy

Kiedy Kieron miał osiem lat, zachęcano go, żeby spędzał jak najwięcej czasu

w towarzystwie swojej narzeczonej, Petriny. Później, gdy minie wiek niewinności, nie
wolno im już będzie przebywać sam na sam aż do chwili, gdy Kieron osiągnie
pełnoletność, wyzwoli się z terminu i będzie w stanie wywiązać się ze swoich
kontraktowych obowiązków.

Kieron terminował u malarza Hobarta. Już teraz czyścił pędzle, pomagał naciągać

płótna i ucierać barwniki. Gdy skończy dziesięć lat, zamieszka u Hobarta i będzie przez
cały czas do dyspozycji mistrza. Chłopiec oczekiwał tego z podnieceniem, ale
i z niepokojem. Korciło go, żeby poznać sekrety malarstwa, prawa perspektywy,
harmonii i właściwych proporcji, ale tak naprawdę w głębi serca nie chciał być
malarzem. Chciał latać. Latać w powietrzu jak ptaki. A to poczytywano za herezję.

Był już dość duży, aby rozumieć, co to znaczy, ale za mały, aby się bać. Nauczyciel,

który go uczył, i nedyta, który dbał o jego rozwój duchowy, włożyli dużo wysiłku
w podkreślanie diabelskiej natury niedozwolonych urządzeń mechanicznych. Nie wpoili
jednak Kieronowi należnego lęku przed maszynami – a tylko skrytą fascynację. Już
w wieku pięciu lat wiedział, że pewnego dnia będzie musiał zbudować zakazaną
maszynę, żeby móc latać jak ptak.

Petrina była miła – jak na dziewczynę. Jej ojcem był kowal Sholto. Ponieważ Kieron

był z nią zaręczony, miał prawo obserwować Sholta przy pracy. Był to wielki przywilej.
Chłopiec zdawał sobie sprawę, że kiedyś on sam będzie musiał umieć obrabiać metal.
Będzie musiał to umieć, żeby wykuć niezbędne części do latającej maszyny. Zadawał
Sholtowi wiele pytań. Kowal, wielki łagodny mężczyzna, który czerpał prawdziwą
przyjemność ze swojej pracy, nie widział nic złego w rozmowie z malcem – zwłaszcza że
był on związany kontraktem ślubnym z jego córką – i nie uważał tego za łamanie
przysięgi milczenia złożonej przed Cechem Kowali. Niebawem Kieron posiadł zaczątki
wiedzy o tym, jak hartować stal, nitować blachę, wyklepywać szyszaki, klamry, dzidy,
lemiesze.

– Chłopcze – mawiał dobrodusznie Sholto – wałkoń z ciebie, i tyle. Ołówek i pędzel

powinny ci być w głowie, a nie klepanie blachy. Idź teraz i zajmij się szkicowaniem, bo
inaczej mistrz Hobart przetrzepie ci skórę.

Kieron był sprytny. Wiedział, kiedy kowal żartuje, a kiedy mówi poważnie; wiedział

także, iż nie byłoby roztropnie chwalić się coraz to większą wiedzą o obróbce metali

przed kimkolwiek, a zwłaszcza przed własnym ojcem.

Dni dzieciństwa są zarazem długie i krótkie. Kieron wstawał z rodzicami

o pierwszym brzasku i jak oni wykonywał codzienne czynności, konieczne przed
podjęciem właściwej pracy. Zbierał z warsztatu ojca wióry i odpadki drewna na
podpałkę, matka przynosiła wodę ze studni i nastawiała owsiankę, a ojciec wychodził coś
upolować lub ściąć drzewo na deski. Kiedy słońce do połowy wynurzało się na
wschodnim krańcu świata, rodzina zasiadała razem do śniadania. Zawsze składało się
ono z owsianki, chleba i tłuszczu, czasem dochodziły jajka i bekon w zależności od
zasobów gospodarstwa.

Po śniadaniu Kieron wraz z gromadą innych dzieci ze wzgórz senioratu szedł do

nauczyciela na godzinną lekcję. Potem każdy z chłopców udawał się do domu swojego
mistrza i służył mu do południa jako terminator.

Kieron miał więcej szczęścia niż inni. Hobartowi dobrze się wiodło dzięki uznaniu,

jakie znalazł w oczach Fitzalana, władcy senioratu Arundel. Artysta był dobrym
portrecistą, a Fitzalan z Arundel próżnym mężczyzną mającym próżną żonę i trzy próżne
córki. Wciąż nie tracił nadziei na syna, ale już same córki wystarczały, aby malarz miał
pełne ręce roboty.

Hobart mógł sobie pozwolić na pobłażliwość wobec Kierona i przymykanie oczu na

jego eksperymenty z węglem drzewnym i cennym papierem. Sam nigdy się nie ożenił.

A teraz bogaty, siwowłosy i samotny widział w Kieronie syna, którego mógłby mieć

w swoim czasie. Toteż folgował chłopcu i rzadko go beształ. Dostrzegał u niego talent,
jeśli chodzi o kreskę, ale brak mu było na razie wyczucia koloru. No cóż, może to
przyjdzie później... Hobart lubił wyobrażać sobie, że kiedyś obrazy Kierona zawisną
obok jego własnych w wielkim hallu zamku, czekając, aż osiądzie na nich kurz
i dostojeństwo wieków...

Dni dzieciństwa są zarazem długie i krótkie. Popołudnia po wypełnieniu

obowiązków wobec mistrza Hobarta Kieron miał wolne. Taka wolność była luksusem,
który skończy się w wieku dziesięciu lat, gdy zostanie pełnoprawnym terminatorem.
A potem – dobrze o tym wiedział – wolność robienia co się chce skończy się raz na
zawsze. Chyba że uda mu się zmienić los, który mu wybrano. Był dość młody, aby
wierzyć, że to możliwe, lecz i dość dojrzały, aby zdawać sobie sprawę, że musiałby
przeciwstawić się odwiecznej – niemal świętej – tradycji.

W letnie popołudnia chodził z Petrina do lasu na wzgórzach, które wznosiły się jak

zbudowana przez człowieka zapora dziesięć czy dwanaście kilometrów od morza. Tam,
na terenie należącym do jeleni, bażantów i zajęcy, budowali swój baśniowy świat.

Petrina była wielkooką, nerwową dziewczynką o płowych włosach koloru przejrzałej

pszenicy. Pewnego dnia Kieron zostanie jej mężem, ojcem jej dzieci i dlatego chciała
dobrze go poznać. Wiedziała już, że ma on jakieś tajemne marzenie, ale nie miała pojęcia
jakie.

Pewnego upalnego dnia trochę przypadkiem, a trochę celowo, dowiedziała się, co

Kieron chciałby najbardziej na świecie robić.

Zmęczyli się chodzeniem po drzewach, uganianiem za zwierzyną, zbieraniem

polnych kwiatów i teraz odpoczywali na miękkiej, olśniewająco zielonej trawie pod
rosłym bukiem, patrząc przez liście na niebo.

– Kiedy już zostaniesz wielkim malarzem – powiedziała Petrina – będę mogła

kupować sobie piękne materiały i szyć suknie, których mi pozazdroszczą wszystkie
kobiety w senioracie.

– Nigdy nie zostanę wielkim malarzem – odparł Kieron bez żalu.
– Terminujesz u mistrza Hobarta, a on jest wielkim malarzem. Zdobędziesz jego

umiejętności i dodasz do nich swoje własne.

– Nigdy nie będę tak wielki jak mistrz Hobart. On poświęcił temu całe życie. Ja nie

poświęcę.

– Dlaczego?
– Ponieważ chcę robić coś innego.
– Nie możesz robić nic innego, Kieronie. Terminujesz u mistrza Hobarta, a ze mną

jesteś związany kontraktem ślubnym. Takie jest twoje przeznaczenie.

– Takie jest twoje przeznaczenie – przedrzeźniał ją Kieron. – Głupie gadanie.

Gadanie małej dziewczynki. Chcę latać.

– Nie chcesz mnie poślubić?
– Chcę latać.
Petrina westchnęła.
– Mamy się pobrać. I pobierzemy się. Ty będziesz wielkim mistrzem w swojej

sztuce. I będziemy mieli troje dzieci. A twój największy obraz będzie przedstawiał
straszną rybę, która miota ogniem na ludzi. To wszystko zostało przepowiedziane. I nic
na to nie poradzisz.

Kieron był zaintrygowany.
– To zostało przepowiedziane?
Petrina uśmiechnęła się.
– W zeszłym roku sprowadzono na zamek astrologa Marcusa z Londynu. Senior

Fitzalan chciał wiedzieć, czy jego żona urodzi mu jeszcze syna.

– No i co?
– Mojego ojca wezwano, aby zreperował łożysko w statywie lunety. Matka zamiast

zapłaty uprosiła Marcusa o twój horoskop... Jak widzisz, Kieronie, przyszłość jest jasna.
Ty będziesz mistrzem w swoim fachu, a ja urodzę troje dzieci... Posłuchaj, jak pszczoły
brzęczą! Tańczą jak oszalałe. Chodźmy za nimi, to o zmierzchu będziemy mogli wrócić
po miód.

– Do diabła z pszczołami! – wybuchł Kieron. – Do diabła z astrologiem Marcusem!

Sam będę decydował o swojej przyszłości. Skończę praktykę u mistrza Hobarta. Teraz
nie mogę temu zaradzić. Poza tym to dobry człowiek, lepszy pan niż inni. I lubię
rysować. Ale kiedy dorosnę, wszystko się zmieni. Sam będę swoim panem. Sam będę
decydował o swojej przyszłości. I nauczę się latać.

– Czy myślisz, że wyrosną ci skrzydła?
– Zbuduję maszyną latającą.
Petrina zbladła.
– Maszynę latającą, Kieronie, uważaj. Ze mną możesz mówić o takich rzeczach, ja

będę twoją żoną, urodzę ci dzieci. Ale nie mów o latających maszynach z nikim innym,
zwłaszcza z nauczycielem czy naszym nedytą.

Kieron ścisnął jej dłoń, położył się na trawie i patrzył w górę przez liście buka.
– Nie jestem głupcem – powiedział. – Nauczyciel, podobnie jak i nedyta, jest

niewolnikiem zasad i obyczajów. Ale to tylko niedołężny staruszek, podczas gdy
nedyta...

– Podczas gdy nedyta może cię posłać na stos – przerwała ostro Petrina.
– Nie palą już teraz dzieci. Powinnaś o tym wiedzieć.
– Ale palą dorosłych. A ty kiedyś będziesz dorosły. Dwie wiosny temu spalił farmera

z Chichester za wynalezienie maszyny do żęcia pszenicy... Kieron, zrób to dla mnie i nie
myśl już o latających maszynach. Takie myśli są zbyt niebezpieczne.

Kieron westchnął głęboko.
– Wszystko co ciekawe jest niebezpieczne... Spójrz przez te liście na niebo. Takie

błękitne, takie piękne. Czy kiedy płyną po nim białe chmurki, nie masz ochoty sięgnąć
w górę i dotknąć ich? Są jak wyspy, wielkie wyspy na niebie. Któregoś dnia pożegluję
między tymi wyspami. Któregoś dnia wyciągnę rękę i dotknę przepływającej chmurki.

Petrina zadrżała.
– Aż mi się zimno robi od tych szalonych słów.
Mnie też. Pierwsza Generacja ludzi miała latające maszyny, Petrino. Srebrne ptaki,

które ryczały jak smoki i mknęły wysoko ponad chmurami. Nauczyciel nam mówił.
Nawet nedyta temu nie zaprzecza. To historia.

– Pierwsza Generacja sprowadziła na siebie zagładę – odparowała Petrina.
Tak jak i Druga Generacja – dodał Kieron spokojnie. – Oni też mieli latające

maszyny, chociaż chyba nie tak dobre jak Pierwsza Generacja. To musiało być cudowne,
szybować z wielką szybkością po niebie, patrzeć na ziemię i widzieć w dole ludzi jak
mrówki.

– Ludzie to nie mrówki!
– Z dużej wysokości wszystko co żywe musi wyglądać jak mrówki.
– Pierwsza Generacja sprowadziła na siebie zagładę. Tak jak i Druga Generacja. To

także jest historia. Nedyci mają rację. Maszyny to największe zło.

Kieron roześmiał się.
– Maszyny nie wiedzą co to dobro a co zło. Maszyny nie myślą. Myślą tylko ludzie.
– Wobec tego – rzekła Petrina – źle jest myśleć za dużo. Zwłaszcza na tematy

niedozwolone.

Kieron naraz poczuł się dziwnie dojrzale, dziwnie opiekuńczo. Powiedział:
– Nie martw się, moja mała. Nie będę o tym myśleć za dużo. Zupełnie możliwe, że

doczekasz się trójki dzieci, jak to przepowiedział astrolog... Widziałem tu niedaleko
śliwę. Pójdziemy zobaczyć, czy ma jakieś dojrzałe śliwki.

Petrina zerwała się na nogi.
– A ja widziałam jabłoń. Jabłka na wyższych gałęziach są już czerwone.
Kieron uśmiechnął się.
– Jabłka i śliwki! Niech odpędzą od nas wszystkie złe myśli.
Trzymając się za ręce odeszli z polanki w złotą poświatę popołudniowego letniego

słońca.

Rozdział drugi

W dniu swoich dziesiątych urodzin Kieron zjadł pożegnalne śniadanie z całą powagą

należną tej okazji. Później uścisnął rękę swojemu ojcu Gerardowi i raz jeszcze ucałował
w oba policzki Kristen, swoją matkę. Było to pożegnanie jedynie rytualne, ponieważ
rodzina nadal będzie się często widywać. Ale oznaczało symboliczny koniec dzieciństwa
Kierona. Odtąd nie będzie już nocował w domu rodziców.

Gerard przykazał mu:
– Synu, masz być pomocny mistrzowi Hobartowi w każdej potrzebie. On ci przekaże

swoje umiejętności. W przyszłości twoje obrazy ozdobią ściany zamku. Może zawisną
też w wielkich domach Londynu, Bristolu, Brum. A wtedy okaże się, że twoja matka i ja
nie żyliśmy na próżno.

– Ojcze – odpowiedział Kieron, walcząc ze łzami, które bez żadnego wyraźnego

powodu napłynęły mu do oczu – nauczę się od mistrza Hobarta wszystkiego, co zdołam.
Postaram się was nie zawieść. Zastałbym stolarzem, jak ty, gdybyś sobie tego życzył. Ale
ponieważ chciałeś, żebym robił podobizny, będę malował portrety, które nie przyniosą
wstydu rodzicom Kierona, syna stolarza.

Kristen mocno go przytuliła i powiedziała:
– Masz tu trzy koszule, trzy podkoszulki i dwie pary getrów. Masz kożuch barani

i mocne buty. Zapakowałam ci wszystko do skórzanego worka. Ubieraj się ciepło, synu,
i jedz porządnie. Pamiętaj, że cię kochamy i będziemy śledzić twoje postępy.

Domyślił się, że i ona czuje się nieszczęśliwa. Nie wiedział dlaczego. To przecież

miała być ważna i radosna chwila dla nich wszystkich.

– Niedługo się zobaczymy, matko. – Uśmiechnął się, chcąc samemu sobie dodać

otuchy.

– Tak, ale nie będziesz już spał w łóżku, które ojciec ci zrobił. Nie będziesz leżał na

prześcieradle, które ci utkałam, i pod kołdrą, którą uszyłam, jak jeszcze ciebie nie było na
świecie.

– Dość już, Kristen – powiedział Gerard. – Gotowiśmy się przez ciebie popłakać jak

dzieci. – Spojrzał na żonę i zobaczył siwe pasma w jej włosach, zmarszczki na twarzy.
Skończyła dwadzieścia osiem lat, ale nadal miała proste plecy i jędrne piersi. Dobrze się
trzymała.

Kieron wziął worek z sarniej skóry. Naraz zrozumiał całą powagę i uroczystość

chwili.

– Do widzenia, ojcze, do widzenia, matko. Dziękuję, że daliście mi życie. Dziękuję,

że żywiliście mnie tyle lat. Niech was Ludd błogosławi.

Kristen uciekła z płaczem do kuchni. Gerard uniósł muskularną, owłosioną rękę do

czoła, jak to często robił w warsztacie, i otarł pot, którego nie było.

– Niech cię Ludd ma w swojej opiece, synu. Idź teraz do mistrza Hobarta. Ja jestem

najlepszym stolarzem w promieniu pięćdziesięciu kilometrów, a ty będziesz najlepszym
malarzem w promieniu tysiąca.

– Ojcze, ja chciałbym... – Kieron zamilkł. Już miał na końcu języka wyznanie: – Nie

chcę być malarzem, chcę latać.

– Tak, Kieronie?
– Chciałbym okazać się ciebie godnym i przysporzyć ci chwały.
Gerard roześmiał się i żartobliwie poklepał go po plecach.
– Zmykaj już, sowizdrzale. Od dzisiaj będziesz miał lepsze jadło, niż my mogliśmy

ci dać.

– Wątpię, żeby mi lepiej smakowało. – Chciał powiedzieć coś więcej. O wiele

więcej. Ale słowa utknęły mu w gardle. Kieron wyszedł z chaty i ruszył drogą wiodącą
do Arundel. Nie obejrzał się za siebie, ale wiedział, że Gerard stoi w drzwiach i patrzy za
nim. Nie obejrzał się, bo ogarnęła go nieprzeparta chęć, aby puścić się biegiem do ojca
i wyznać mu, co naprawdę chciałby robić.

Był piękny październikowy ranek. Niebo było błękitne, ale nad niziną ciągnącą się

ku morzu wisiał gruby dywan mgły. Arundel leżało pod tym dywanem, lecz zamek
o szarych murach, wilgotnych od rosy i lśniących w porannym świetle, stał na wzgórzu
górując nad mgłą. Czarodziejski zamek, błyszczący, tajemniczy, pełen niewidzialnej siły.

Kieron przypomniał sobie powiedzenie: „Ci, którzy żyją w cieniu zamku, wzbogacą

się lub spłoną”. Mistrz Hobart miał dom pod samymi blankami. Należał do tych, co się
wzbogacili, i Kieron miał nadzieję, że i jego spotka podobny los. Tylko głupiec mógłby
ryzykować pójście na stos. Tylko głupiec mógłby chcieć zbudować latającą maszynę.

Wysoko na niebie szybował wdzięcznie myszołów. Kieron położył worek

i obserwował ptaka. Jakże lekko się porusza, jaką ma nieograniczoną wolność. Zazdrościł
mu. Zazdrościł mu tej swobody i lekkości w powietrzu.

– Któregoś dnia, myszołowie – powiedział Kieron – będę tam w górze razem z tobą.

Będę wyżej niż ty. Będę patrzył na ciebie z góry. Zobaczysz, że człowiek znów
zdobędzie przestworza.

Na razie jednak nie był to odpowiedni moment, żeby wygłaszać mowy, których nikt

nie słucha, tym bardziej zaś mowy, których nikt nie powinien słyszeć. Mistrz Hobart
z pewnością już na niego czeka i niecierpliwi się. Kieron schylił się po worek.

Zobaczył przekwitnięty dmuchawiec. Łodyżkę z główką pełną nasion. Zerwał go,

podniósł do ust i dmuchnął. Nasionka poszybowały w spokojnym porannym powietrzu,
podtrzymywane cienkimi jak pajęczyna nitkami, które nie dawały im opaść na ziemię.

Kieron patrzył na to zafascynowany. Kilka ziarenek, porwanych prądem ciepłego

powietrza, wzniosło się wysoko i zniknęło w promieniach porannego słońca. Nawet
nasionka dmuchawca mogły tańczyć w powietrzu. To upokarzające, że człowiek jest
uwiązany do ziemi.

Kieron przypomniał sobie, że w tym szczególnym dniu Hobart czeka, aby uroczyście

go powitać.

Westchnął, podniósł skórzany worek i pomaszerował raźno w kierunku Arundel.

Przed mm miesiące i lata, podczas których będzie musiał opanować wszystkie sekrety
hobartowej sztuki. Ale kiedy już stanie się mężczyzną, kiedy z honorem skończy
praktykę, wtedy przyjdzie czas na latanie.

Tymczasem zaś zawsze znajdzie czas na marzenia.

Rozdział trzeci

Przyszła zima niosąc ze sobą surowość krajobrazu; pokryła ziemię szronem, utkała

delikatny lodowy wzór na drzewach, trawie, żywopłotach i ścianach domów, skuła krą
spokojną rzekę Arun, a powietrze stało się cierpkie jak angielski jabłecznik.

Hobart w zimie dużo kaszlał i mało malował. Chłód wżarł mu się w kości, ściskał

bólem piersi. Większość dnia spędzał przy kominku, okryty szalem lub skórą baranią,
rozmyślając nad projektami, które zrealizuje na wiosnę: freskiem do głównego hallu
i symboliczną pracą, zamówioną przez seniora Fitzalana, przedstawiającą upadek
Pierwszej Generacji ku tym większej chwale Ludda i Kościoła Świętego Młotka.

Wdowa Thatcher, gospodyni mistrza Hobarta, gotowała smaczne i pożywne potrawy

z zajęcy, bażantów, jagniąt i wszelkiej dziczyzny z pasternakiem, grzybami, marchewką,
ziemniakami i doskonałym czarnym pieprzem, za który senior Fitzalan płacił
wygórowaną cenę kapitanom żaglowców pływających aż po Wyspy Korzenne.

Mistrz Hobart przełykał zaledwie parę kęsów tych pieczołowicie przyrządzanych

dań. Męczył go kaszel; zaraz też przysuwał się, drżąc, do kominka. Kieron, odczekawszy
z należytym szacunkiem, aż jego pan się pożywi, objadał się, aż brzuch mu pękał, i szedł
wybiegać się na oszronionych łąkach.

Chociaż Hobart sam niewiele pracował podczas tych ciemnych miesięcy, nie

pozwalał próżnować młodemu terminatorowi. Uczył Kierona, jak z prostych wici
wierzbowych robić dobry węgiel drzewny do rysowania i jak produkować papier
z trzciny; wprowadzał go w tajniki drukowania tkanin i modnej ostatnio sztuki collage’u;
przekazywał mu prastare sekrety utrwalania kolorów i gruntowania płócien. Nie żałował
nawet cennego tranu wielorybiego do lamp, żeby podczas mrocznych popołudni Kieron
miał dość światła do szkicowania krzeseł, stołów, mis z owocami, wiszących w kuchni
bażantów a także protestującej wdowy Thatcher.

Mistrz Hobart był siwowłosym starcem, zbliżającym się do sześćdziesiątki. Ból

w piersiach ostrzegał go, że lata, jakie mu zostały, są już policzone. Niemniej był
zdecydowany żyć jeszcze co najmniej przez te osiem lat, dzielących Kierona od
skończenia terminu. Jeśli Ludd da, to nim jego ciało spocznie w kamienistej ziemi
Sussexu, dopilnuje, aby chłopiec jako tako się urządził.

Hobart pozwolił sobie na małą herezję – tak małą, że z pewnością Ludd mu wybaczy.

Pozwolił sobie żywić sekretne złudzenie, że Kieron jest jego synem. Hobart nigdy nie
interesował się kobietami. Sztuka mu wystarczała. Ale teraz czuł potrzebę ojcostwa,
a Kieron, bystrooki i zdolny, był chłopcem, jakiego życzyłby sobie mieć za syna każdy

mężczyzna.

Toteż Kieron uniknął wielu surowych rygorów terminowania. Był dobrze karmiony,

miał dużo wolnego czasu, a Hobart nierzadko wsuwał mu srebrnego pensa do sakiewki.

Kieron zdawał sobie sprawę z uczuć, jakie staruszek do niego żywi. Kochał go i nie

miał nic przeciwko posiadaniu drugiego ojca. Poza tym Hobart był niewyczerpanym
źródłem wiedzy, wiedzy zaś Kieron pragnął jak niczego na świecie.

Wieczorami, przed pójściem na wczesny spoczynek, Hobart siadywał wraz

z Kieronem przy kominku i obaj wpatrywali się w płonące żagwie, snując wizje
i marzenia, rozmawiając o tym i owym. Hobart jako lekarstwo na ból i kaszel pociągał
łyk i drugi whisky, okowity lub eau de vie, w zależności od tego, jaka brygantyna
zawinęła ostatnio do senioratu. Przy kieliszku gotów był poruszać tematy, których unikał
wytrzeźwiawszy nazajutrz rano. Był gotów rozmawiać o Pierwszej i Drugiej Generacji.
Był nawet gotów rozmawiać o maszynach.

– Mistrzu Hobarcie, nauczyciel mówi, że Pierwsza Generacja udławiła się własną

mądrością. Co to znaczy?

– Uff! – Hobart pociągnął whisky i poczuł przyjemne ciepło rozlewające się po

kościach. – Nauczyciel lepiej by się zajął pisaniem, rachowaniem i tajemnicami
przyrody, a nie Pierwszą Generacją.

– Wczoraj, kiedy rysowałem nasz dom u stóp zamku i udało mi się przedstawić

szorstkość kamiennych ścian, powiedzieliście, że mądry ze mnie chłopak. Czy mądrość
to coś złego? Czy ja się też nią udławię?

– Poczekaj no, chłopcze. Daj mi pomyśleć. Coś mi się zdaje, że muszę nauczyć cię

nie tylko zasad sztuki, ale i zasad rządzących światem, i prawidłowego myślenia. – Znów
rozgrzewający łyk whisky i atak kaszlu. – Nauczyciel mówi prawdę. Pierwsza Generacja
rzeczywiście udławiła się własną mądrością. Doprowadzili do tego, że powietrzem w ich
miastach nie można było oddychać, a wody rzek i jezior nie nadawały się do picia;
pokryli dobrą żyzną ziemię drogami z betonu i żelaza, czasem nawet morza pokrywała
czerń. A wszystko z pomocą maszyn, które nieprzytomnie wielbili. I jakby jeszcze nie
dość, wymyślili okropne maszyny, których jedynym celem było zabijanie ludzi, setkami,
tysiącami, a nawet dziesiątkami tysięcy. Te maszyny nazywały się pociskami: mknęły po
niebie z ładunkiem śmierci. Tak, nauczyciel ma rację. Udławili się własną mądrością...
Ale twoja mądrość, Kieronie, to coś innego. Objawia się w uczciwej sztuce, a nie
w miłości do maszyn, niszczących rękę, która je stworzyła.

– Czy wszystkie maszyny muszą koniecznie być złe?
– Tak, Kieronie, wszystkie maszyny są złe. Święty Chłopiec zrozumiał to już tysiąc

lat temu, kiedy maszyny po raz pierwszy zaczęły demoralizować tę piękną ziemię.

Dlatego właśnie zaatakował je młotkiem. Ale ludzie nie chcieli go słuchać, pojmali go
i ukrzyżowali.

Zapadła cisza, przerywana trzaskaniem drew w kominku i głośnym siorbaniem

whisky.

Po chwili Kieron znów nabrał odwagi:
– Podobno senior Fitzalan ma w zamku zegar. Zegar, który tyka, pokazuje godziny,

minuty, a nawet sekundy. Zegar to przecież maszyna, prawda, mistrzu Hobarcie? Czy on
też jest zły?

Mistrz Hobart zaczynał już lekko bełkotać pod wpływem whisky. Minęła dłuższa

chwila, zanim mógł odpowiedzieć:

– Jak widzę ani nauczyciel, ani nedyta nie oświecili cię w tej mierze jak należy. To

prawda, Kieronie, że zegar jest maszyną, ale dla możnych tego świata, którzy mają wiele
spraw do załatwienia a mało czasu, jest to konieczna maszyna. Święty Kościół czyni
wyraźne rozgraniczenie między koniecznymi maszynami, które są właściwe, a zbędnymi,
które są niewłaściwe. Tak więc zegar seniora Fitzalana, który wielokrotnie widywałem
i który jest czymś cudownym – mówią, że robił go najlepszy zegarmistrz w Paryżu – jest
maszyną właściwą. W żadnych przekazach nie ma nic o tym, żeby Święty Chłopiec
kiedykolwiek atakował zegary.

Kieron spostrzegł, ile whisky ubyło w butelce, i wykrztusił pytanie, którego nie

ośmieliłby się zadać w świetle trzeźwego poranka:

– Mistrzu Hobarcie, a czy Święty Chłopiec atakował latające maszyny?
– Latające maszyny? – Mistrz Hobart był zdumiony. – Nie ma latających maszyn.
– Nie ma. Ale kiedyś były. – Kierona oblał pot. – Sam mi mówiłeś, panie

o pociskach, a ja słyszałem też o skrzydlatych maszynach, które z wielką szybkością
przenosiły ludzi w powietrzu, ponad morzami, z jednego lądu na drugi. Dlatego
spytałem, czy Święty Chłopiec zaatakował kiedyś latającą maszynę.

Niech nas Ludd ma w swojej opiece! – Mistrz Hobart podrapał się w głowę. –

Latające maszyny! No mam za swoje. Ależ, Kieronie, drogi chłopcze, wynaleziono je,
jak mi się zdaje, dopiero po śmierci Neda Ludda. Chyba właśnie wtedy, gdy Pierwsza
Generacja ostatecznie zeszła z drogi cnoty. Myślę, że zaledwie jakieś sto lub dwieście lat
przed wielką zagładą.

Kieron spojrzał na poziom whisky w butelce z zielonego szkła i postanowił kuć

żelazo póki gorące.

– Podobno nawet Druga Generacja miała latające maszyny. Gdyby służyły nie do

zabijania ludzi, ale do przewożenia ich z miejsca na miejsce, nie byłyby przecież takie
złe?

Mistrz Hobart zamrugał oczami, spróbował skupić je na jednym punkcie, nalał sobie

następną szklaneczkę, znów bezskutecznie podjął walkę z błędnym wzrokiem. Podrapał
się po głowie.

– Byłyby złe, Kieronie. Cóż wzbrania ludziom podróżować konno lub pieszo? Cóż

wzbrania im żeglować po oceanach? Nie ma żadnej potrzeby, żeby latali po niebie. Quod
erat demonstrandum. Dlatego maszyny, które wznoszą ludzi w powietrze, są złe.

Kieron wziął głęboki oddech.
– Któregoś dnia zbuduję latającą maszynę. I nie użyję jej dla złych celów, tylko dla

dobrych.

Mistrz Hobart wstał, zachwiał się, spojrzał zamglonym wzrokiem na swojego

terminatora.

– Będziesz malarzem, Kieronie. Będziesz dobrym malarzem. Niech cię Ludd strzeże

przed fantastycznymi mrzonkami. Zaprowadź mnie do sypialni.

Rozdział czwarty

Od czterystu już lat wyspy brytyjskie nie znały monarchii, parlamentu ani władzy

centralnej. Kraj był podzielony na odrębne, rządzone feudalnie senioraty. Wielcy
seniorzy, najwięksi właściciele ziemscy, zjeżdżali się od czasu do czasu na konwent do
Londynu. Radzili głównie nad sprawami rolnictwa i handlu. Nie mieli prawa uchwalać
podatków, zwoływać armii ani decydować o sprawach wagi państwowej. Każdy
z seniorów odpowiadał za bezpieczeństwo swoich włości. Mógł na dowolnych
warunkach zawierać przymierza z sąsiadami, często też poprzez związki małżeńskie
poszczególne senioraty łączyły się lub powiększały. Taki był również zamiar seniora
Fitzalana z Arundel, który chciał dzięki małżeństwu córki połączyć swoje ziemie
z ziemiami Talbota z Chichester. A ponieważ wszystko wskazywało na to, że Talbot
długo nie pożyje, oba senioraty zostałyby zjednoczone w sposób najbardziej korzystny
dla Fitzalanów, Chociaż w Brytanii nie było centrum władzy świeckiej, istniało jednak
centrum władzy duchownej: Kościół luddystów. Po tym jak Pierwsza i Druga Generacja,
rzec można, własnymi rękami sprowadziły na siebie zagładę poprzez niepohamowane
używanie maszyn, luddyzm z niemal zapomnianej filozofii prostaczków przeistoczył się
w nowo powstałą religię. Neda Ludda, niedorozwiniętego chłopca, który na początku
rewolucji przemysłowej chciał młotkiem rozbić maszynę tkacką, z biegiem lat
przyobleczono w płaszcz boskości.

Wraz z upadkiem chrześcijaństwa następował rozkwit luddyzmu. Reprezentował on

o wiele stosowniejszą filozofię. Jezus z Nazaretu, czy też Joshua ben Dawid, jak
prawidłowo po hebrajsku brzmiało jego imię, nigdy nie musiał rozstrzygać problemów
moralnych związanych z użyciem maszyn. Nawoływał głównie do powszechnego
braterstwa i wypowiadał się przeciwko uciskowi. Jego światopogląd był już nieaktualny.
O wiele ważniejsza niż powszechne braterstwo i brak ucisku okazała się kwestia
przetrwania rasy ludzkiej. A ta już dwukrotnie usiłowała zgładzić się za pomocą maszyn.
Z perspektywy czasu ten jedyny człowiek, który występował przeciwko maszynom, jawił
się prawdziwym zbawcą ludzkości. Nedowi Luddowi, niedorozwiniętemu chłopcu
z hrabstwa Leicester, przypisano boską moc. Odkryto, że dzieląc parę bochenków chleba
nakarmił nimi tysiące. Odkryto, że chodził po powierzchni rzeki Trent utrzymując się na
wodzie. Odkryto, że w wigilię swojego ukrzyżowania zamienił wodę w piwo.

Toteż w Brytanii Kościół luddystów obrósł w siłę, a sprzeciw wobec mechanizmów

przerodził się w religię, dość potężną, aby zakazać wszelkich wynalazków. Dość potężną,
aby zmusić seniorów do przyznania, że każda nielegalna maszyna to wcielone zło.

Kościół luddystów stanowił specyficzną cechę Wielkiej Brytanii, ale niechęć do

maszyn była cechą uniwersalna.. Cały świat, podczas wieków barbarzyństwa, które
nastąpiły po zagładzie drugiej opartej na maszynach cywilizacji, żył w niemal
fanatycznym strachu przed potęgą maszyn. W niektórych krajach i narodach był on
silniejszy niż w innych. W Rosji, Chinach, Afryce i Indiach, gdzie maszyny nigdy do
końca nie zawładnęły życiem mieszkańców, ludzie wrócili na ogół do tradycji dawno
zmarłych przodków. Orali ziemię drewnianą sochą zaprzęgniętą do wołu, muła lub konia.
Młócili ziarno cepami. Zabijali zwierzynę dzidami lub strzałami. Przędli na kołowrotkach
i w pocie czoła ręcznie tkali.

Ale w Japonii, gdzie strachowi towarzyszyła niezdrowa fascynacja maszynami,

wynaleziono już na nowo silnik parowy i zaczęto eksperymenty z jego zastosowaniem do
napędu pojazdów i małych łodzi. Niemniej Japończycy powrócili do historycznej
filozofii izolacjonizmu i zachowali swój silnik do własnego użytku.

Silnik parowy wprowadzono także ponownie na kontynencie

północnoamerykańskim, lecz głównie dla celów kolosalnego przedsięwzięcia
przywrócenia komunikacji transkontynentalnej. Upłynie jeszcze wiele lat, nim statki
amerykańskie, poruszane parą, szybciej przepłyną Ocean Atlantycki niż wielkie
żaglowce.

Tymczasem zaś Kościół luddystów w Wielkiej Brytanii, wyspie, która niegdyś była

kolebką rewolucji przemysłowej, autorytatywnie utrzymywał, że wszystkie niepotrzebne
maszyny – to znaczy maszyny uznane przez kościół za niepotrzebne – są wcieleniem zła.
I tak Wielka Brytania została skazana na los jednego z najbardziej zacofanych krajów
Europy.

Rozdział piąty

W wieku piętnastu lat Kieron był chłopcem, na którego przyjemnie było popatrzeć.

Pobłażliwość mistrza Hobarta i obfita kuchnia wdowy Thatcher dały mu słuszny wzrost,
szerokie ramiona i pewność siebie. Wyglądał bardziej na młodego farmera lub
myśliwego niż na ucznia malarza. Na Festynie Nocy Letniej mierzył się w biegach,
skokach i rzucie oszczepem z kwiatem młodzieży senioratu – chociaż mistrz Hobart
krzywił się z niechęcią i pocieszał eau de vie widząc, jak Kieron skacze siedem metrów
w dal i turla się po piasku lub słysząc głośne trzeszczenie stawów ręki uwięzionej
w zapaśniczym uścisku. Nie tyle bał się, że Kieron skręci kark, ile że złamie palce. Cóż
to za malarz z połamanymi palcami?

Ale Kieron był dzieckiem szczęścia i wszystko mu się udawało. Coraz częściej

Hobart myślał o nim jako o swoim naturalnym synu. A nawet, w przypływie głupoty,
poszedł kiedyś do stolarza Gerarda i jego żony Kristen oferując im tysiąc szylingów za
zrzeczenie się praw rodzicielskich.

Gerard poczerwieniał i odpowiedział mu głośniej i mniej uprzejmie, niżby należało

człowiekowi, który miał wstęp do zamku i rozmawiał z seniorem. Kristen, jak to kobieta,
wybuchła łzami, krzyknęła i rzuciła mu w twarz dziwne oskarżenia, za które Gerard
kazał jej niezwłocznie gościa przeprosić. Hobart był bardzo zażenowany całą tą historią.
Począł się też gęsto i rozwlekle tłumaczyć. W końcu uprosił Gerarda i Kristen –
porządnych, uczciwych ludzi, dla których żywił najwyższy szacunek i tak dalej – żeby
nie wspominali o niczym Kieronowi.

Nazajutrz posłał Gerardowi sztylet z hiszpańskiej stali, a Kristen sztukę irlandzkiego

płótna. Podarował im również obraz przedstawiający Neda Ludda wznoszącego swój
nieśmiertelny młotek przeciwko maszynie tkackiej. Była to pierwsza w pełni
satysfakcjonująca kompozycja olejna Kierona, podpisana „Kieron, ucz. Hobarta”,
i stanowiła jedną z najcenniejszych rzeczy, jaką ten posiadał.

Biorąc pod uwagę wiek chłopca pozostawało jedynie życzyć sobie, aby Kieron

wykazał jeszcze zdolności artystyczne. Siła fizyczna też nie była bez znaczenia – Hobarta
zdumiewała śmiałość i pewność jego kreski – ale chłopiec zaczął przejawiać również
prawdziwe, autentyczne wyczucie koloru i materiału, co znamionuje wielkich malarzy.
A nadto opanował świetnie technikę malarską. Potrafił mieszać olej z pigmentem dla
uzyskania pięknych czystych barw. Wynalazł też samodzielnie dwie metody
oczyszczania oleju z siemienia lnianego. Pierwsza była doskonale prosta: polegała tylko
na czekaniu. Zlewało się olej do słojów i czekało, aż zanieczyszczenie osiądzie na dnie.

Później jednak Kieron, wciąż niezadowolony z efektu, dodał jeszcze sody kaustycznej,
która wytrąciła wszystkie pozostałe drobinki. W rezultacie otrzymywało się absolutnie
czysty olej lniany: przejrzysty, ciepły, złocisty. Idealny dla malarza.

Hobart nie mógł się nadziwić. Sam poprzednio używał oleju prosto od hodowców

lnu, z maleńkimi cząsteczkami, które mąciły jego klarowność. Rafinowany olej Kierona,
jak go nazwał, był z pewnością darem Ludda, gdyż nie zanieczyszczał barwników ani nie
twardniał zbyt szybko na płótnie. Hobart był przekonany, że żaden malarz w całej Anglii
nie ma lepszego oleju niż ten wynaleziony przez Kierona.

Zapytał chłopca, w jaki sposób doszedł do takich metod oczyszczania. Odpowiedź

nie była szczególna odkrywcza.

– Zawsze narzekaliście na jakość farb, których używamy – powiedział Kieron. –

Barwniki były dobre, najwyraźniej więc olej był nieodpowiedni. Nalałem go trochę do
czystej butelki i przyjrzałem mu się. Nie zauważyłem nic specjalnego. Zostawiłem go
i znów obejrzałem na drugi dzień. Dalej nie widziałem w nim nic złego, ale tym razem
spostrzegłem, że dno butelki było pokryte małymi drobinkami. Zostawiłem go jeszcze na
jakiś czas, a po siedmiu dniach na dnie zgromadził się osad, olej zaś był bardziej
klarowny. Wtedy zrozumiałem, że trzeba uzbroić się w cierpliwość.

– Ale ta soda kaustyczna. Skąd wiedziałeś, że soda kaustyczna da jeszcze większą

klarowność?

– Nie wiedziałem – uśmiechnął się Kieron. – Zdawało mi się, że proces oczyszczania

mógł się jeszcze nie skończyć. Toteż eksperymentowałem.

– Eksperymentowałeś? – Hobart był wstrząśnięty. Eksperymenty dzielił już tylko

włos od herezji.

Ale Kieron był niewzruszony:
– Eksperymentowałem dodając sól, dodając ocet, dodając słabą sodę i silną sodę.

Eksperymentowałbym i z innymi substancjami, gdyby można je było łatwiej dostać.

– Chłopcze – rzekł Hobart – przerażasz mnie.
Kieron roześmiał się.
– Czasami przerażam sam siebie... Czy teraz olej wam odpowiada?
– To wspaniały olej, Kieronie. Moglibyśmy zbić fortunę sprzedając go malarzom

z całego kraju.

– Mistrzu Hobarcie, nie sprzedawajcie lepiej mojego rafinowanego oleju. Malujcie

nim sami i bądźcie największym malarzem naszych czasów.

Hobartowi stanęły łzy w oczach. A nie był człowiekiem skłonnym do płaczu,

z wyjątkiem chwil, kiedy wywoływały go ostre ataki kaszlu.

– Naprawdę chcesz zatrzymać ten czysty olej tylko do mojego użytku?

Kieron uśmiechnął się.
– Panie mój, nigdzie nie znalazłbym lepszego mistrza. Czy nie lepiej zdobyć

zarówno sławę, jak i fortunę? Jeśli będziecie używali oleju rafinowanego, dopóki...
dopóki zechcecie malować, zadziwicie kraj jak długi i szeroki czystością swoich
kolorów. I wtedy, gdy waszej sławie nie zagrozi już żadna konkurencja, przyjdzie czas na
sprzedawanie naszego oleju rafinowanego.

Hobart rozkaszlał się, żeby ukryć łzy, których nie mógł już powstrzymać.
– Chłopcze, widzę, że mnie kochasz, i jestem z tego dumny. Widzę też, że masz

w sobie pierwiastek wielkości, i to również napawa mnie dumą, ale i strachem...
Kieronie, posłuchaj starego człowieka. Twój olej rafinowany jest rzeczywiście
wspaniały. Ale nie eksperymentuj nadto ryzykownie. Kościół... Kościół niezbyt lubi
nowe pomysły. Zalecam ci ostrożność.

– Jak sądzę, wszystkie eksperymenty są mniej lub bardziej ryzykowne –

odpowiedział Kieron. – Mój umysł nie spocznie... Ale będę ostrożny. Nie chcę przynieść
wstydu wam, panie, ani moim rodzicom.

W owych dniach Kieron rzadko widywał Petrinę. Czasy, kiedy wolno im było we

dwoje chodzić na wydmy, wydawały się bardzo odległe. Teraz spotykali się tylko przy
specjalnych okazjach w towarzystwie starszych. Widywali się głównie w Kościele
Świętego Młotka, na festynach czterech pór roku i podczas dni świątecznych, kiedy praca
zamierała i ludzie w swoich najlepszych ubraniach szli w odwiedziny do krewnych lub
przyjaciół albo spacerowali u podnóża zamku słuchając muzyków seniora Fitzalana.

Czasem Kieron i Petrina spotykali się przypadkiem na ulicy, ale nie mogli ze sobą

zbyt długo rozmawiać w obawie przed złymi językami. Przez te lata Kieron zmężniał,
a Petrina wypiękniała – w każdym razie on tak uważał. Miała gruby, długi do pasa
warkocz, w oczach igrały jej figlarne ogniki, a wargi były kusząco pełne. Piegi znikły,
zniknęła chłopięca figura, którą przyozdabiały teraz nęcące kobiece okrągłości. Kieron,
zwykle pewny siebie i śmiały, w jej obecności stawał się skrępowany i milczący. Ale
nawet nie patrząc w jej stronę, zawsze wiedział, kiedy go obserwowała podczas
zawodów, i ta świadomość w dziwny sposób dodawała mu sił. Za trzy lata Petrina
zostanie jego żoną. Trzeba przyznać, że ojciec dobrze zrobił zawierając kontrakt
z kowalem Sholto.

Kieron szkicował Petrinę z pamięci i wieszał rysunki nad łóżkiem. Hobart oglądał je

i nic nie mówił. Chłopiec puszczał wodze fantazji, kiedy szło o ten szczególny temat.
Niemniej rezultaty były dziwnie ekscytujące i burzyły krew. Na jednym z obrazków
dziewczyna wspinała się na drzewo, chyba na buka. Kieron zdołał przedstawić ją tak, że
mimo sukienki wyglądała jak naga. Był to zaledwie szkic, ale robił wielkie wrażenie.

Miał posmak herezji. Kościół nigdy nie aprobował nagości. A tu dziewczyna, choć
w pełni ubrana, wyglądała na nagą. Hobart miał nadzieję, że nedyta nigdy nie zobaczy
tego rysunku. Drapał się w głowę i rozważał, czyby nie wezwać astrologa, żeby odpędził
złe duchy.

Jednakże zapał, z jakim Kieron szkicował z wyobraźni Petrinę, nie przesłonił mu

najważniejszej dla niego kwestii zdobycia przestworzy. Przez te wszystkie lata
obserwował skrupulatnie rozmaite większe i mniejsze obiekty, które swobodnie fruwały:
chmury, ptaki, owady, nasionka, a nawet jesienne liście. W sobotnie popołudnia, kiedy
praca nie nagliła, a mistrz Hobart drzemał spokojnie na słońcu, Kieron leżał na plecach
w słodko pachnącej trawie czując przyciąganie ziemi, elastyczną, niewidoczną siłę, która
bezustannie próbowała przykuć go do centrum świata. I patrzył na białe chmurki sunące
leniwie po niebie, na szybujące wysoko skowronki, na jaskółki przecinające powietrze
magicznie niczym nożem, na motyle skaczące jakby z kamienia na kamień, na wiszące
w powietrzu ważki.

Wydawało mu się to absurdalne, że tak potężne stworzenie jak człowiek jest

uwiązane do ziemi. Niegdyś, jak słyszał, człowiek stąpał nawet po powierzchni Księżyca.
Kieron nie całkiem wierzył w tę legendę, ale ponad wszelką wątpliwość wiadomo było,
że w przeszłości ludzie swobodnie podróżowali po niebie. I Kieron był pewien, że znów
będą podróżować – czy to się spodoba kapłanom Ludda, czy nie.

A tymczasem, mimo dręczącej pokusy, przyjemnie było obserwować gnane wiatrem

chmury, wiedząc, że choć składają się z wody, która jest cięższa od powietrza, płyną bez
trudu po lazurowym nieboskłonie. I mimo pokusy przyjemnie było obserwować
drapieżnego ptaka, jak wisi w powietrzu, krąży, nieznacznym ruchem skrzydeł wznosi się
coraz wyżej i wyżej, aż zostaje tylko punkcik.

Kieron porównywał ten lekki lot z zapamiętałymi wysiłkami pszczoły, która, aby

utrzymać się w powietrzu, biła skrzydełkami tak szybko, że stawały się niewidzialne,
chociaż dźwięk maleńkich membran przypominał chyba huk silników z zamierzchłych
czasów.

Rzeczywiście niezgłębione były tajemnice unoszenia się w powietrzu. Na pewno

musi być wiele różnych sposobów na zdobycie nieba.

Kieron zaczął eksperymenty z latawcami. Nedyci zezwalali na latawce. Nie uważano

ich za maszyny, lecz za zabawki. Wiele dzieci w senioracie puszczało latawce. Nie brano
tego za złe. Ale uważano to za dziwactwo ze strony piętnastoletniego młodego
człowieka, któremu pozostały już tylko trzy lata do ukończenia terminu i który powinien
myśleć o poważniejszych sprawach. Dorośli wznosili brwi widząc, jak Kieron stoi na
łące podczas wietrznych jesiennych popołudni i odwija z powagą sznurek latawca, który

buja wyżej, niż to bywało z innymi latawcami. Jednakże nie wysokość, jaką Kieron
osiągał, ich dziwiła, lecz pobłażliwość mistrza Hobarta. Stary malarz musiał zdziecinnieć
albo też senior Fitzalan jest niezadowolony z jego prac, bo inaczej z pewnością znalazłby
jakąś robotę dla bezczynnych młodych rąk.

Rówieśnicy Kierona nie byli tacy dyskretni w swoich reakcjach i głośno się z niego

wyśmiewali, co on znosił cierpliwie. Uważali go za gamonia i przezywali „Kieronem
z głową w chmurach”, bo wciąż wpatrywał się w niebo. Ale Alwin, terminator młynarza,
posunął się za daleko.

Alwin, mocno zbudowany, silny chłopak w wieku Kierona, zawsze mu zazdrościł

i to aż z dwóch powodów. Alwin nigdy nie chciał być młynarzem. Od dzieciństwa
fascynowało go rysowanie i malowanie. Niczego tak nie pragnął jak terminować
u mistrza Hobarta. A ponadto dochodziła jeszcze sprawa Petriny. Alwin był związany
kontraktem z Joan, córką siodlarza Lodowicka, dziewczyną, oględnie mówiąc,
przysadzistą i bez wdzięku. To prawda, że była jakby stworzona do rodzenia dzieci
i znała się na gospodarstwie, ale nie należała do dziewcząt, na których widok serce
mężczyzny zabiłoby żywiej.

Alwin wybaczyłby Kieronowi, że jest w terminie u mistrza Hobarta. Albo że jest

związany kontraktem z Petriną. Ale nie mógł mu wybaczyć tych obu rzeczy na raz. Toteż
pewnego popołudnia, kiedy nowo skonstruowany latawiec Kierona poszybował
szczególnie wysoko, a ten niepomny prześmiewek kolegów starał się wzbić go jeszcze
wyżej, Alwin na nic nie zważając podbiegł i przeciął sznurek. Wiał mocny wiatr.
Latawiec zakołysał się gwałtownie i po chwili odfrunął na południe, w stronę morza.

Kieron spojrzał na Alwina ze zdumieniem.
– Dlaczego to zrobiłeś?
– Bo jesteś głupcem.
– Czy nie mam prawa być głupcem, jeśli taka moja wola?
Alwin zdał sobie sprawę z własnej głupoty, ale nie było już odwrotu.
– Nie. Powinieneś być taki jak my wszyscy. Puszczanie latawców jest dobre dla

dzieci. My jesteśmy już na to za starzy.

– Nie jesteś za stary na porządne lanie – powiedział Kieron. – Długo myślałem nad

budową tego latawca. Zapłacisz mi za to.

– Spróbuj tylko! – krzyknął Alwin. – Spróbuj tylko! – Ale nie czuł się zbyt pewnie.

Wiedział, że jest silniejszy od Kierona, lecz Kieron miał giętkie ciało i giętki umysł.
Groźna kombinacja.

– Alwin – powiedział cicho Kieron – należy, ci się nauczka. Trudno.
Stanęli twarzą w twarz, Alwin pełen wiary w swoją siłę, ale nie w taktykę, Kieron

pełen wiary w swoją taktykę, ale nie w siłę.

Alwin natarł. Jeśli uda mu się doprowadzić do zwarcia z Kieronem, to ma go

w garści.

Natarł, ale Kieron nie czekał, żeby odeprzeć atak. Odbił się od ziemi i dał potężnego

susa przeskakując mu nad głową. Alwin zatrzymał się w pół kroku i odwrócił...
nadstawiając twarz wprost pod stopy Kierona, które wymierzyły mu z powietrza
potężnego kopniaka w szczękę.

Alwin zobaczył wszystkie gwiazdy. Pociemniało mu w oczach i upadł na ziemię.

Zaraz jednak odzyskał jasność widzenia, spojrzał w górę i zobaczył Kierona, który
cierpliwie na niego czekał. Z okrzykiem wściekłości zerwał się na nogi i znów natarł na
Kierona, tym razem przygotowany na unik z jego strony. Ale się zawiódł. Wyglądało na
to, że Kieron jest zdecydowany odeprzeć natarcie ramieniem, co wydawało się dość
niemądre, zważywszy na większą wagę Alwina. Jednakże w ostatniej chwili, bezbłędnie
odczekawszy na odpowiedni moment, Kieron się pochylił, Alwin nie zdążył się już
zatrzymać i rozciągnął się jak długi na plecach Kierona. Wtedy Kieron się wyprostował,
Alwin wykonał salto w powietrzu i wylądował z hukiem na ziemi. Chciał wstać, ale nie
mógł. W głowie mu szumiało, dzwoniło w uszach i czuł się obolały na całym ciele.

Kieron stanął nad nim.
– Czy przeprosisz mnie, że przeciąłeś sznurek, Alwinie?
– Niech cię diabli! – Spróbował chwycić go za nogę.
Kieron stanął mu na ręce i przygwoździł ją do ziemi.
– Przeproś!
Alwin jęknął z bólu.
– Idź do wszystkich diabłów. Nigdy cię nie przeproszę. Masz mistrza Hobarta

i będziesz miał Petrinę.. Niech mnie Ludd pokara, jeśli... – Alwin zemdlał.

Kiedy odzyskał przytomność, zobaczył, że Kieron klepie go delikatnie po twarzy.
– Daj mi spokój. Nic mi nie jest i nie mam zamiaru cię przepraszać. Możesz mi

połamać wszystkie kości, „Kieronie z głową w chmurach”, a i tak cię nie przeproszę.
Przysięgam. Kieron posadził go ostrożnie, a sam przykucnął obok.

– Dlaczego mówiłeś coś o mistrzu Hobarcie i Petrinie?
Alwin spojrzał na niego z pobladłą twarzą.
– Masz to wszystko, o czym zawsze marzyłem – zaniósł się szlochem. – A bawisz się

jak małe dziecko!

Nagle Kieron zrozumiał prawdę.
– Chciałbyś malować?
– Tak! Na Ludda, tak, chciałbym malować! A będę do końca życia mielił ziarno!

– I chciałbyś mieć za żonę Petrinę?
Twarz Alwina wykrzywił grymas.
– Możesz się śmiać, ile dusza zapragnie. Wiesz, że jestem związany kontraktem

z Joan.

Kieron powiedział po prostu:
– Wybacz. Nie wiedziałem, co cię do tego skłoniło.
– Czego nie wiedziałeś? – Alwin popatrzył na niego nic nie rozumiejącym wzrokiem.
– Nie wiedziałem, co cię skłoniło do przecięcia sznurka... Jeśli chodzi o Petrinę, to

nie ma rady. Ja się z nią ożenię. Kocham ją. Ale może znajdziemy jakąś radę na tamto...

– Nic się nie da zrobić – odparł Alwin. – Młynarz nie maluje obrazów, terminator

młynarza też nie. I tyle.

Kieron uśmiechnął się.
– Czy to wbrew prawu? Czy senior Fitzalan wydał rozkaz, że wszyscy młynarze,

którzy napaćkają coś na płótnie, mają zapłacić za to głową?

– Szydzisz ze mnie... Poza tym kto by mnie uczył? Kto dałby mi płótno i farby?
– Ja ci dam.
Alwin otworzył ze zdumienia usta. Przemówił dopiero po dłuższej chwili:
– Ty? Dlaczego?
– Czy jest jakiś powód do nienawiści między nami, Alwinie? Musimy być wrogami

z racji decyzji, które za nas podjęto?

– Nie, ale...
Posłuchaj więc. Chciałbym, żebyś został moim przyjacielem. Któregoś dnia mogę

potrzebować przyjaciół. W sprawie Petriny nie mogę i nie chcę nic zrobić. Ale mistrz
Hobart kocha mnie, a ja służę mu jak umiem najlepiej. Da mi płótna i farby i nie będzie
zadawać niepotrzebnych pytań... Będę cię uczył, Alwinie. Przekażę ci wszystkie
umiejętności, jakie sam nabędę. Czy to wystarczy?

Alwin wyciągnął rękę i chwycił Kierona za przedramię. Kieron zrobił to samo,

pieczętując odwieczny pakt wzajemnej lojalności.

– Wystarczy – rzekł Alwin. – Na Młotek Ludda, to nawet znacznie więcej. Ale

dlaczego to robisz?

– Połączyliśmy się węzłem braterstwa, tak czy nie?
– Tak.
– Mogę ci więc zdradzić swoją tajemnicę, Alwinie. Ty chciałbyś malować, ale jesteś

skazany na zawód młynarza. Ja chciałbym budować latające maszyny, ale mam zostać
malarzem. Osobno każdy z nas musi pogodzić się z losem, razem możemy go
przezwyciężyć. Czy naprawdę chcesz się ze mną związać?

– Na śmierć i życie. Ale, jak mówisz, młynarz może malować nie łamiąc prawa.

Z drugiej strony, latające maszyny... wszelkie maszyny... są surowo zabronione. Czeka
cię niewesoła przyszłość, „Kieronie z głową w chmurach”.

Kieron uśmiechnął się na to przezwisko, które teraz nie kryło w sobie cienia

złośliwości.

– Prawa ustanawiają ludzie. I ludzie mogą je zmieniać... Latawiec, który odciąłeś, nie

był wcale dziecinną zabawką, Alwinie. Stanowił eksperyment. Była to eksperymentalna
konstrukcja do wznoszenia w górę ludzi.

– Daj sobie z tym spokój. Nedyci spalą cię na stosie.
– Posłuchaj. Jest pewien powód, dla którego w odpowiednim czasie Nedyci nic mi

już nie zrobią.

– Jaki to powód?
– Konieczność historyczna – odparł Kieron. – Prędzej czy później człowiek znów

będzie musiał wznieść się w powietrze. A na razie muszę pracować w tajemnicy, żeby
być gotowym na właściwą chwilę.

– Boję się o ciebie, Kieronie.
– Ja też się boję, Alwinie. Ale dobiliśmy targu. I podzielę się z tobą moimi

umiejętnościami, żebyś nie czuł się nieszczęśliwy.

– Czego chcesz w zamian?
– Jeszcze nie wiem. Naprawdę, nie wiem. Kiedyś w przyszłości niewątpliwie będę

potrzebował twojej pomocy. I pewno przyjdzie ci wiele ryzykować. Może nawet życie.
Ale postaram się do tego nie dopuścić.

Alwin wstał. Kieron też. Raz jeszcze jeden drugiemu uścisnął przedramię na

potwierdzenie zawartego braterstwa.

– Lepiej być martwym malarzem niż żywym młynarzem – zażartował Alwin.
– A jeszcze lepiej być żywym malarzem i żywym człowiekiem przestworzy – odparł

Kieron.

Rozdział szósty

Jaśnie panienka Alyx Fitzalan była osóbką siedemnastoletnią i zmorą życia seniora

Fitzalana. Za rok, Luddowi niech będą dzięki, miała poślubić młodego seniora Talbota
z Chichester. Senior Fitzalan nie mógł się już tego doczekać. Życzył Talbotowi pociechy
ze swej córki, ale sam bardzo wątpił, aby z tego związku mogła wyniknąć jakaś pociecha.
Niemniej unia Talbotów z Fitzalanami stanowiła polityczną konieczność. Panowali
razem nad większością południowego wybrzeża, co było wygodne w czasach pokoju
i podwójnie korzystne w czasach wojny – przed czym niech Ludd broni.

Alyx zdawała sobie sprawę, że przeznaczono ją do wyższych celów, i zachowywała

się odpowiednio do tej roli. Jako najstarsza córka Fitzalana miała i tak wiele
przywilejów. Teraz zaś, skoro trzymała w ręku klucz dający ojcu władzę nad dużym
obszarem wybrzeża, wiedziała, że dopóki nie zamknie on w skarbcu odpisu ślubów
małżeńskich, wolno jej żądać wszystkiego – w granicach rozsądku.

I żądała. Domagała się rozrywek, uczt, balów. Powszechnie wiedziano, że Talbot

z Chichester jest chorowitym młodzieńcem, któremu wiecznie cieknie krew z nosa. Alyx
miała swoich szpiegów, którzy jej donieśli, że młody senior długo nie pożyje. Choć go
nie cierpiała, miała nadzieję, że zdąży jednak się z nią ożenić i spłodzić syna. Marzyła,
aby tym sposobem dorównać potęgą ojcu.

A na razie trzymała go w szachu. Nie mógł pozwolić sobie na ryzyko, że córka

odmówi pójścia do ślubu.

Alyx była zapaloną amazonką. Konie stanowiły jej największą pasję. Cóż więc

dziwnego, że zapragnęła mieć swój portret na koniu pokonującym wysoką przeszkodę?

Alyx miała już pięć portretów, dwa wisiały na zamku, jeden wysłano do Londynu,

a dwa dostał Talbot. Wszystkie pięć malował Hobart i teraz na propozycję namalowania
szóstego podniósł z przerażeniem w górę drżące ręce.

– Wasza Wysokość, jakżeż zdołam uchwycić waszą córkę na koniu skaczącym przez

przeszkodę?

– Nie wiem, mistrzu Hobarcie, i to nie moje zmartwienie – odparł senior Fitzalan

chłodno. – Ale jeśli to ma być cena za spokój, choćby na jakiś czas, jestem zdecydowany
ją zapłacić.

– Ale Wasza Wysokość...
– Bez żadnych ale, mości malarzu. Zadbaj o ten portret. I zadbaj też, żeby koń miał

tyleż gracji co jego pani. Mam piękną stajnię i chcę, żeby ci, którzy będą oglądać twój
obraz, to wiedzieli.

– Tak, Wasza Wysokość.
– Uspokój się, człowieku! Trzęsiesz się jak liść osiki. Mam nadzieję, że kiedy

trzymasz pędzel, ręka ci tak nie drży.

– Nie, Wasza Wysokość – zapewnił szybko Hobart. – Teraz to tylko z podniecenia.

Kiedy trzymam pędzel, mam rękę pewną jak ze stali.

– Jeśli będzie dość pewna, żeby oddać należycie podobieństwo konia i jeźdźca,

włożę ci w nią pięćset szylingów.

– Dziękuję, Wasza Wysokość.
Fitzalan zmarszczył brwi i wbił wzrok w staruszka.
– Ale jeśli obraz mi się nie spodoba, wepchnę ci go do gardła.
– Tak, Wasza Wysokość. Dziękuję, Wasza Wysokość. – Mistrz Hobart zaczął się

wycofywać sprzed oblicza seniora, kłaniając się raz po raz ze złożonymi rękami (po
części, żeby ukryć ich drżenie) jakby w geście wielkiej wdzięczności, niczym skazaniec,
którego egzekucję właśnie wstrzymano – choćby na pewien czas.

– Hobart!
– Wasza Wysokość?
– Jeszcze słowo. I przestań tak dygać, działa mi to na nerwy.
– Proszę mi wybaczyć, Wasza Wysokość. – Hobart zamarł.
– Ten obraz... Przystąp do niego jak najszybciej, ale się nie spiesz. Rozumiesz mnie?
– Tak, Wasza Wysokość – odparł Hobart bez zastanowienia. Chociaż nic nie

rozumiał.

Fitzalan dodał:
– Panienka Alyx jest posłuszną i kochającą córką, ale jest również, jak by to

powiedzieć, nieco popędliwa i uparta.

– Niewątpliwie, Wasza Wysokość.
– Niewątpliwie, jakie niewątpliwie! Do licha! Czy nie rozumiesz, co mówię?
– Rozumiem, Wasza Wysokość. W całym senioracie wiadomo, że panienka Alyx

jest...

– Hobart, jesteś starym głupcem i nic nie wiesz o kobietach.
– Tak, Wasza Wysokość.
Naraz senior Fitzalan uzmysłowił sobie, że Hobart rzeczywiście jest niemądrym

staruszkiem, który nic nie wie o kobietach.

– Wybacz, mój przyjacielu. Źle cię traktuję.
– Wasza Wysokość jest dla mnie za dobry.
Fitzalan uśmiechnął się.
– Jesteśmy starymi przyjaciółmi, mogę ci więc zaufać. Panienka Alyx, niech ją Ludd

ma w swojej opiece, miewa dziwne kaprysy. Potrzeba jej jakiegoś zajęcia, rozrywki.
A rozrywki kobiet są rzeczą kosztowną, Hobarcie. Pomówmy teraz o tym obrazie. Czy
mógłbyś namalować go w tydzień?

– No cóż, Wasza Wysokość...
– Tak czy nie?
– Tak, Wasza Wysokość.
– Otóż właśnie. Nie namalujesz go w tydzień. Nie namalujesz go nawet przez

miesiąc. Zabierze ci to pewien czas, dużo czasu. Będziesz potrzebował wielu szkiców,
wielu godzin pozowania i tak dalej. Wielu długich godzin pozowania. Czy mówię jasno?

– Tak, Wasza Wysokość.
– Panienka Alyx będzie ci wymyślać. Ja ci będę wymyślać. Ale ty się nie będziesz

spieszyć. Mówię jasno?

– Tak, Wasza Wysokość.
– Panienka Alyx cierpi na nadmiar czasu. Sama tego nie wie, ale tak jest. Dlatego też

ty, niby niechcący, zajmiesz jej tego czasu jak najwięcej... Ten twój terminator... Ma
nieco oleju w głowie?

– Oczywiście, Wasza Wysokość. – Tutaj Hobart poczuł się na pewnym gruncie. – To

naprawdę inteligentny i bystry chłopak, niezwykle uzdolniony do pędzla, kredy, ołówka,
węgla...

– Dobrze, dobrze, nie musisz mi deklamować wszystkich jego zalet. Widywałem go

na zamku i w mieście. To przyjemny młody człowiek... Tak... przyjemny młody
człowiek. Każ mu towarzyszyć panience Alyx. Niech jeździ z nią konno, niech z nią
spaceruje, niech robi jak najwięcej tych, no... jakże je tam nazywasz?

– Wstępne studia – podsunął Hobart.
– Niech robi jak najwięcej wstępnych studiów, szkiców i co tam jeszcze, byleby

przez dwa pełne miesiące zająć nieboraczce wszystkie przedpołudnia, a jeszcze lepiej
i popołudnia. Czy to się da zrobić?

– Ale co powie na to panienka Alyx, Wasza Wysokość? Jeśli znuży ją...
– Pal licho panienkę Alyx! Kobiety się nie nużą, kiedy na nie patrzeć z adoracją

i z oddaniem malować... Siedemset pięćdziesiąt szylingów, Hobarcie, i ani pensa więcej.
Znasz moje warunki. Możesz odejść.

Hobart znów ruszył ku drzwiom, z rękami ciasno splecionymi i z czołem zroszonym

potem.

Miał teraz dwa dodatkowe zmartwienia, które trzeba będzie topić w szkockich lub

francuskich trunkach. Panienka Alyx była znana ze swoich humorów. A ponadto,
uzmysłowił to sobie z przerażającą jasnością, konie nigdy nie stanowiły jego mocnej

strony.

Rozdział siódmy

Panienka Alyx doprowadzała Kierona do szaleństwa. Była z niej nieobliczalna młoda

dama. Nieobliczalna, piękna, władcza, znudzona. A także inteligentna. Na tyle
inteligentna, iż zdawała sobie sprawę, że Kieron został jej przysłany na pożarcie
w charakterze kozła ofiarnego, chłopca do bicia. Niemniej bawiło ją wymierzanie mu
razów – słownych, emocjonalnych, fizycznych.

Pierwszego dnia, kiedy Kieron pojawił się z węglem, papierem i rysownicą, dała się

naszkicować prawiąc mu przy tym nieustanne złośliwości na temat jego wyglądu,
ubrania, akcentu, pochodzenia, braku wykształcenia.

Kieron rozłożył rysownicę i zabrał się do pracy. Ale już po kilku minutach ręce tak

mu się trzęsły, że nie potrafił zrobić kreski. Widział to i Alyx też widziała.

Mistrz Hobart ostrożnie i przepraszająco wytłumaczył Kieronowi jego misję.
– Widzisz, mój synu – Hobartowi coraz częściej wyrywał się z ust ten zwrot – to

zlecenie ma pewne aspekty dyplomatyczne. Senior Fitzalan wyraził się całkiem jasno.
Życzy sobie, aby panienkę Alyx na jakiś czas czymś zająć. Ja już jestem na to za stary.
Dlatego też...

– Dlatego ją mam grać rolę tresowanej małpy – dokończył Kieron spokojnie.
– Nie nazwałbym tego tak – Hobart usiłował udać oburzenie, ale bezskutecznie. –

Masz za zadanie robić szkice, które będą bezcenne, kiedy przyjdzie nam podjąć decyzję
co do ostatecznej kompozycji obrazu.

– Małpa z węglem do rysowania – odparował Kieron. – Wy sami namalujecie obraz,

mistrzu Hobarcie. Ja mam tylko opóźniać sprawę, dopóki wraz z seniorem Fitzalanem nie
dojdziecie do wniosku, że już czas zabrać się do roboty.

– Ależ nie, ależ nie, ależ skąd – zaprotestował Hobart. – To ty namalujesz ten portret.
– Powierzylibyście mi takie zadanie?
– Powierzyłbym ci swoje życie... Poza tym, spójrz na moje ręce, chłopcze. Spójrz

tylko.

Mistrz Hobart wyciągnął dłonie. Kieron spojrzał – trzęsły się jak galareta. Miały

nabrzmiałe żyły, opuchnięte stawy, poskręcane palce. Te ręce już nigdy nie narysują
równego koła.

– Tak mi przykro, mistrzu Hobarcie. Naprawdę mi przykro.
Nie ma powodu do smutku, mój synu. Żadnego powodu. Mam ciebie. Senior Fitzalan

nie wie, że skończyłem z malowaniem.

– Ależ wcale nie skończyliście, mistrzu Hobarcie.

– Posłuchaj, co ci powiem. Ten portret będzie nosił podpis „Hobart”. Już po raz

ostatni położę swój podpis. Ale kiedy senior Fitzalan go zaakceptuje, dodam coś do tego
podpisu. Będzie brzmiał: „Hobart, uczeń mistrza Kierona”. Czy to cię zadowala?

Kieron sam się zdumiał poczuwszy na policzkach łzy.
– Mistrzu Hobarcie, nie możecie tego zrobić.
– Mogę i zrobię. Czy to cię zadowala?
– To więcej, niż mógłbym marzyć. Znacznie więcej.
– Ten jeden jedyny raz proszę cię, żebyś nazwał mnie ojcem. I proszę cię, żebyś

pięknie namalował portret panienki Alyx i przysporzył nam obu chwały.

– Ojcze, zrobię wszystko co w mojej mocy – obiecał Kieron.
– Cieszę się. To zupełnie wystarczy... Senior Fitzalan przyrzekł zapłacić za udany

portret siedemset pięćdziesiąt szylingów.

– Siedemset pięćdziesiąt szylingów! – Nigdy dotąd mistrz Hobart nie mówił

o pieniądzach. Wymieniona suma była ogromna. Zarobek Kierona wynosił dziesięć
szylingów rocznie.

– Ale zwracam ci uwagę, że ta zapłata pokrywa także stracony czas i pracę nad

wstępnymi szkicami, które z Ludda pomocą mają przez najbliższe osiem tygodni zająć
panience Alyx większą część dnia.

Kieron prychnął.
– Dam głowę, że płacą nam tu bardziej za rozrywkę, jaką mamy dostarczyć panience

Alyx, niż za jej portret.

– Mój synu, nie nam roztrząsać przyczyny szczodrości naszego seniora. A teraz

posłuchaj uważnie. Widziałeś moje ręce. Musisz także wiedzieć, że maluję konie mniej,
powiedzmy, udatnie, niż należałoby... Dziwna rzecz z tymi końmi. Ale każdy malarz ma
swój słaby punkt. No nic, odszedłem od tematu. Rzecz w tym, że to ty wykonasz portret.
Będzie na pewno dobry, to wiem. Ale jeśli chodzi o podpis, cały świat dowie się, że
uczeń prześcignął mistrza. Wróćmy teraz do zapłaty. Gdy już senior obejrzy portret
i zapłaci dwieście pięćdziesiąt szylingów zostanie przekazane mistrzowi Gerardowi na
znak, że nasz wspólny syn, jego z urodzenia, a mój z ducha, osiągnął doskonałość
w jednej postaci; dwieście pięćdziesiąt szylingów będzie czekało na ciebie do czasu
twojej pełnoletności i ukończenia terminu, a pozostałe dwieście pięćdziesiąt szylingów
zatrzymam sobie do własnej dyspozycji, jako zapłatę za to, czego cię nauczyłem... Czy
taka umowa ci odpowiada?

Kieron przez dłuższą chwilę stał oniemiały. Wreszcie powiedział:
– Mistrzu Hobarcie, wasza dobroć mnie poraża. Przyjmuję wszystkie wasze hojne

warunki, z wyjątkiem jednego. Podpisu.

– Widziałeś moje ręce. Ja już nie będę malować. Mogę co prawda robić jeszcze różne

proste rzeczy, mam dobre oko, jeśli chodzi o projekt i kompozycję, mogę wymyślić szkic
na niezły fresk, ale malować już nie będę.

– Nie zgadzam się na to! – krzyknął Kieron.
Hobart był zdumiony.
– Ależ mój synu, takie są fakty.
– Mistrzu mój, podpiszecie płótno „Hobart” albo rzucam termin i będę żył ze

sprzedaży oczyszczonego oleju lnianego.

– Ale dlaczego? Dlaczego? – Hobart nie mógł zrozumieć, czemu Kieron odrzuca

okazję do nagłej i szybkiej sławy.

Kieron nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Musiały wystarczyć te, które mu się

nasunęły.

– Dlatego, mój mistrzu, że mam szczęście służyć u wielkiego malarza i być jego

uczniem. To przywilej, z którego cieszę się całym sercem. Nie umiem powiedzieć nic
więcej.

Hobart szybko rozkaszlał się, żeby ukryć wzruszenie. Kieron przyniósł mu butelkę

whisky.

Kiedy pierwszego dnia służby przy panience Alyx szedł do zamku, padał ulewny

deszcz. Co miało swoje dobre strony, bo chciał najpierw przemyśleć kilka problemów,
zanim zacznie rysować konia w ruchu.

Panienka Alyx w porannej toalecie z niebieskiego materiału, podciętej odrobinę za

wysoko nad kostką i odrobinę za nisko na piersiach, przyjęła go w podłużnym pokoju,
którego ściany pokrywały półki z książkami. Kieron nigdy jeszcze nie widział tylu
książek. Patrzył na nie z otwartymi ustami i pożądaniem w oczach.

Panienka Alyx, siedząca przy klawikordzie, obrzuciła przemoczonego młodzieńca

pogardliwym wzrokiem.

– Cóż to, chłopcze, przyszedłeś tu gapić się na książki czy zacząć robić moją

podobiznę?

– Przepraszam, panienko Alyx. Proszę o wybaczenie. Nigdy jeszcze nie widziałem

tylu książek. – Kieron ruszył niezdarnie po grubym perskim dywanie, zostawiając za
sobą ślady zabłoconych butów.

– Ociekasz wodą gorzej niż praczka, ty cymbale. Zastanawiam się, czy nie kazać

ludziom ojca wystawić cię za drzwi.

– Wtedy będę ociekał jeszcze bardziej, panienko. Nie mogło ujść twojej uwagi, że

niebiosa się rozwarły.

– Nie popisuj się tu swoim nędznym dowcipem. Pamiętaj, że masz do czynienia

z osobą wysoko urodzoną.

– Raz jeszcze proszę o wybaczenie, panienko. Muszę się oswoić z wagą mojego

zadania.

– Przystępuj więc do tegoż zadania, chłopcze, i bądź cicho.
– Tak, panienko. Czy mogłabyś łaskawie posiedzieć chwilę bez ruchu? – Kieron,

któremu nie zaoferowano krzesła, przykucnął na dywanie i przypiął papier do rysownicy.

– Jeśli zechcę się ruszać, to będę się ruszać – oświadczyła Alyx. – Masz za długie

włosy i coś mi się zdaje, że cuchniesz. Nie sądzę, żebym potrafiła szczególnie cierpliwie
znosić twoją...

Kieron ugryzł się w język i wybrał z woreczka kawałek węgla. Zaczął szkicować

panienkę Alyx. Ale ją spokój szybko znudził. Z dziecinnie złośliwą radością postanowiła
wypuścić następną strzałę w kierunku swojej bezbronnej ofiary.

– Jesteś zaręczony z tą, jak jej tam, Petriną, o ile wiem?
– Tak, panienko.
– Jest nawet całkiem niebrzydka, ale z ciebie istne straszydło. Biedne dziecko. My

kobiety rzadko trafiamy szczęśliwie, jeśli chodzi o wybranych dla nas mężczyzn.

– Tak, panienko.
– Nie gadaj tyle, głupku. Pracuj lepiej.
Kieron liczył zaledwie siedemnaście lat i choć był dojrzały, jak na swój wiek, nie

miał właściwie żadnego doświadczenia z kobietami. Ponadto onieśmielał go bardzo
wysoki stan dręczycielki. Toteż tym silniej reagował na ej banalne docinki. Ręka trzęsła
mu się jak w febrze, linie, które kreślił, były do niczego i wiedział, że ten pierwszy szkic
wypadł co najmniej groteskowo.

– Pokaż mi, co narysowałeś. Wprawdzie jesteś źle ubrany, nie umiesz się wysłowić

i pochodzisz z pospólstwa, ale może się jeszcze okazać, że masz talent.

Panienka Alyx świetnie się bawiła. Tę ofiarę będzie przypiekać na wolnym ogniu.
– Panienko, to tylko próbny szkic – bronił się rozpaczliwie Kieron – niewart twojej

uwagi.

– Nic nie szkodzi, chcę go zobaczyć. – Wstała od klawikordu, podeszła do Kierona

i zajrzała mu przez ramię.

– Niech Ludd ma cię w opiece! Rysujesz, jakbyś miał dwie lewe ręce. Idź stąd

i żebym cię więcej nie widziała.

– Tak, panienko. Przepraszam, panienko – Kieron pozbierał papiery, węgiel

i rysownicę. Nie pozostawało mu nic innego, jak opuścić zamek i bezzwłocznie się
powiesić.

– Aż do jutra – dodała panienka Alyx słodkim głosem. – Staw się tu jutro o tej samej

porze, chłopcze. I módl się, żeby ci lepiej poszło.

Kieron umknął jej sprzed oczu, zlany potem. Nie powiesił się. Ale kiedy przyszła

pora snu, męczyły go koszmary.

Rozdział ósmy

Nazajutrz również padało. Tym razem Kieron przedsięwziął środki ostrożności.

Przykrył głowę i ramiona kawałkiem juty, a w drugi kawałek zawinął materiały
rysunkowe i zapasowe obuwie. Potem powlókł się do zamku. Zanim zaprowadzono go
do panienki Alyx, poprosił, aby mógł uczesać się i zmienić buty.

Przyjęła go tak samo jak przedtem, siedząc przy klawikordzie w podłużnym,

zastawionym książkami pokoju.

– Widzę, chłopcze, że jesteś punktualny. To już coś. I znalazłeś sposób, żeby nie

ociekać wodą. To też już coś. Miejmy nadzieją, że tym razem nie zmarnujesz papieru...
No, nie stój jak ten strach na wróble. Siadaj gdzieś i postaraj się udowodnić, że mój drogi
ojciec nie wyrzuca szylingów w błoto.

Kieron, który zadał sobie nieco trudu, żeby ją udobruchać, a właściwie, żeby

wyglądać mniej śmiesznie we własnych oczach, nie był przygotowany na dalszy ciąg
szyderstw. W istocie dotychczas tkwił między nauką a pracą, nigdy też nie spotkało go
żadne poważne niepowodzenie. Teraz zaś odbierał zniewagi na wszystkich frontach –
jako mężczyzna, do tego bardzo młody, jako malarz, nieznany jeszcze, a więc
nadwrażliwy, i jako człowiek, którego godność osobista dotkliwie cierpi.

Kieronowi krew napłynęła do twarzy. Potok słów cisnął mu się na usta, ale zacisnął

wargi i stłumił wściekłość, przynajmniej na razie. Ten wysiłek osadził go w miejscu.
W pobliżu nie było krzesła, usiadł więc znów sromotnie na podłodze.

– Mam nadzieję, że masz czyste spodnie – odezwała się Alyx. – Ten dywan pochodzi

z dalekiego kraju, o którym z pewnością nawet nie słyszałeś, i kosztował więcej, niż ty
przy swoim miernym talencie zarobisz przez całe życie.

Tego już było za wiele.
– Panienko – odparował cicho Kieron – moje spodnie są czyste i wiem, że to perski

dywan. Ale czy pochodzi z Persji, tego nie jestem pewien, bo słyszałem, że flamandzcy
tkacze robią teraz także dywany w stylu perskim, które są o wiele tańsze i chętnie
kupowane przez arystokrację.

Dywan był oryginalny i Kieron dobrze o tym wiedział, ale nie mógł sobie odmówić

drobnego odwetu.

– Ty zuchwały wieśniaku! – wybuchnęła Alyx. – Ten dywan jest prosto z Persji!
– Rzeczywiście jestem wieśniakiem i nie mam powodu wątpić w twoje słowa,

panienko – rzekł Kieron z odpowiednią nutą zwątpienia w głosie. – Czy mogę zaczynać?
– Czuł się raźniej.

Zaczynaj, głupku jeden. Skrob sobie jak kura pazurem, jeśli już musisz. Ale pilnuj

się, żeby wypadło to lepiej niż wczoraj, bo klnę się na Ludda, że w przeciwnym razie
rządca mojego ojca przepędzi cię jak nic z zamku z powrotem do nory mistrza Hobarta.
Biedny staruszek musiał być niespełna rozumu, żeby wziąć sobie takiego ucznia jak ty.

– Może nie przynoszę mu zaszczytu – odparł Kieron – ale mistrz Hobart jest

najlepszym malarzem na całym południowym wybrzeżu. Gotowy portret na pewno ci się
spodoba, panienko. Na to mogę przysiąc.

Na jakiś czas zapadła błogosławiona cisza. Kieron szkicował, Alyx kaprysiła, ale nie

za bardzo.

Kieron czuł, że mógłby ukrócić język tej młodej damy. Musi mieć jakieś czułe

punkty. Musi być, jak wszystkie kobiety, wrażliwa na pochlebstwo. Będąc już teraz
pewnym swojej ręki może jej pochlebić. Narysował większe i piękniejsze oczy, niż miała
w rzeczywistości, węższą kibić, pełniejsze piersi, włosy gęste i puszyste, opadające
kaskadą na ramiona. – Wkrótce ciekawość ją zmogła.

– Chciałabym zobaczyć twoje gryzmoły, chłopcze.
Kieron wstał, ale ponieważ noga zdrętwiała mu od siedzenia po turecku

i podtrzymywania rysownicy, przewrócił się. Alyx wybuchnęła śmiechem. Kieron
przemilczał to, bo i cóż mógł zrobić? Takie już widać jego przeznaczenie, że musi grać
rolę błazna przed tą szlachetnie urodzoną dzierlatką. Podniósł rysunek, pokuśtykał do
klawikordu i położył przed nią.

Alyx przyjrzała się uważnie.
– Mam prosty nos, a nie zakrzywiony – powiedziała. – i mniejsze uszy. Ale od

wczoraj zaszła pewna poprawa. Może jest jeszcze jakaś nadzieja.

Kieron miał wrażenie, że jest zarówno zdumiona, jak i zadowolona.
– Dziękuję, panienko – wymruczał.
– Powiedziałam: „może” – zaznaczyła. – „Może” znaczy tylko „może”. – Spojrzała

przez jedno z oprawnych w ołów okien. – Przestało padać. Wybierzemy się na konną
przejażdżkę.

Kieron stropił się.
– Nie jeżdżę konno, panienko. Miałem tylko szkicować cię w różnych sytuacjach

i pozach.

– Masz robić to, co ci każę. Zostało uzgodnione, że mistrz Hobart namaluje mnie

w siodle. Chcąc zrobić studium konia, musisz wiedzieć, jak koń wygląda... i ja na koniu.
Pojedziesz więc ze mną. Poczekaj tu, aż się przebiorę.

Kieron czekał, a książki na półkach przyciągały go jak magnes. Tyle książek! Tyle

cudownych, wspaniałych książek! Muszą być stare, bardzo stare. Nedyci z konieczności

zezwolili na maszyny drukarskie, ale używano ich jedynie do rozpowszechniania
zatwierdzonych tekstów religijnych. A tu były książki, które mówiły nie tylko o życiu
i twórczości Neda Ludda, ale i o różnych nieznanych sprawach.

Panienka Alyx długo przebierała się w strój do konnej jazdy. Zostawszy sam, Kieron

zaczął przyglądać się książkom. Wiele było bardzo starych, miały grzbiety nadgryzione
przez myszy, upstrzone, pożółkłe ze starości kartki. Były tu rozmaite biografie – opisy
życia władców Arundel i innych osobistości – książki historyczne, wojenne, rolnicze,
łowieckie, książki o odkryciach geograficznych, o wymianie handlowej z dalekimi
krajami, książki opisujące gwiazdy. A wśród nich jedna cienka, niewiarygodnie
postrzępiona, niewiarygodnie stara książka o rozwoju diabelskich maszyn – wraz
z maszynami latającymi.

Kieron rzucił się na nią chciwie. Niektóre słowa były trudne, inne niezrozumiałe.

Pomimo wszystko zaczął wydobywać z niej rozmaite informacje – o „dziwnie
nazywających się ludziach, którzy dokonywali dziwnych rzeczy, takich jak bracia
Montgolfier, Otto Lilienthal, Santos Dumont – dopóki nie wróciła panienka Alyx.

Kieron zmieszany zamknął książkę i wstawił ją na miejsce na półce.
– Chłopcze, czy pozwoliłam ci przeglądać książki mojego ojca?
– Nie, panienko.
– Więc nie pozwalaj sobie za dużo. Chodź, idziemy.
– Nie umiem jeździć konno, panienko. – Kieron nie miał w tej chwili najmniejszej

nawet ochoty próbować dosiadać konia.

– No to się nauczysz, chłopcze. Takie jest moje życzenie. – Alyx najwyraźniej

cieszyła się na myśl o dobrej zabawie.

Cały epizod był z góry skazany na niepowodzenie – dokładnie jak to sobie panienka

Alyx obmyśliła. Kazała osiodłać Kieronowi starą klacz, tak starą i łagodną – jak mu
powiedziała – że można by powierzyć jej bezpiecznie nawet dziecko. Dla siebie Alyx
wybrała pięknego ognistego rumaka.

Kiedy już chłopcy stajenni podsadzili Kierona na siodło, Alyx ruszyła przodem,

wiodąc konia wolnym kłusem spod zamku w dół zbocza do skupiska domostw na skraju
rozbudowującego się miasta. Kieron z trudem podążał za nią, zęby mu szczękały,
pośladki unosiły się w siodle i nieco przyciężko opadały.

Ludzie stawali i patrzyli na panienkę. Kobiety składały głęboki ukłon, a mężczyźni

dotykali kapelusza. Wszyscy dziwili się, że towarzyszy jej terminator Kieron
i z rozbawieniem obserwowali jego męki. Petrina zobaczyła, jak walczy, żeby się
utrzymać w siodle, i nie mogła powstrzymać chichotu. Dwóch czy trzech próżnujących
czeladników ośmieliło się głośno roześmiać.

Zostawiwszy za sobą Arundel, Alyx puściła konia krótkim galopem. Otwarta łąka

była wciąż podmokła po deszczu, lecz cwałowało się niezgorzej. Ale nie Kieronowi.
Stara klacz nie zważając na żadne jego wysiłki kierowała się tylko krokami ogiera – lub
tajemnymi znakami panienki Alyx.

Niebawem Kieron puścił lejce i chwycił się rozpaczliwie za grzywę biednego

zwierzęcia. Jak było do przewidzenia, wkrótce spadł.

Panienka Alyx wybrała drogę nad brzegami rzeki Arun, wezbranej po deszczach. Był

to sprytny wybór, bo istniało duże prawdopodobieństwo, że gdy Kieron zostanie
wysadzony z siodła, spadnie w nadrzeczne błoto.

Ludd mu nie sprzyjał i rzeczywiście tak się stało. Wylądował w dużej kałuży, biorąc

siłę upadku na ramię, a potem na plecy, kiedy się przewrócił. Było to znacznie gorsze,
niż rozkładający cios przeciwnika podczas zapasów na trawie.

Alyx roześmiała się głośno.
– Cóż, uczniaku, twoje umiejętności konnej jazdy dorównują umiejętnościom

rysowania. Wdrapuj się na siodło. I nie bądź taki otępiały, nie zamierzam czekać tu
wiecznie.

Kieronowi udało się jakoś dosiąść klaczy. Potłuczony i obolały usadowił się

w siodle. Ale nie zabawił tam długo. Tym razem jednak miał dość rozsądku, żeby spaść
na łąkę, a nie w muł od strony rzeki. Bolało bardziej, ale nie było błota. Niewiele myśląc
usiłował znów dosięgnąć siodła.

– Dość już. Wystarczy. Tak przestraszyłeś moją biedną klacz, że zrzuci cię, jak tylko

poczuje twój ciężar. Chodź za mną do zamku. Pojadę wolno. Wiedź ją ostrożnie. Nie jest
przyzwyczajona do takich gamoniów.

Alyx zawróciła konia i nie zaszczycając Kierona spojrzeniem, skierowała się przez

Arundel do zamku. Kieron, utytłany błotem i roztrzęsiony, poszedł za nią, rzucając co
chwila nerwowe spojrzenia za siebie na tę ponoć łagodną klacz.

Przechodnie na ulicach obejrzeli spektakl, starannie maskując przed panienką Alyx

swoje rozbawienie. Z drugiej strony dołożyli starań, żeby zobaczył je „Kieron z głową
w chmurach”, którego zabłocona twarz była teraz skierowana nie ku niebu, a ku ziemi.
Co gorsza, Petrina, załatwiwszy zakupy w piekarni, wracała właśnie do domu
z koszykiem pełnym świeżego chleba. Z początku ujrzawszy Kierona przeraziła się, ale
z wolna wyraz jej twarzy się zmieniał i nie potrafiła ukryć śmiechu. Ten śmiech ugodził
Kierona jak cios.

Na zamku chłopcy stajenni z kamiennymi twarzami uwolnili go od klaczy. Lokaj na

polecenie panienki Alyx niedbałymi ruchami oczyścił go nieco z błota, nie kryjąc przy
tym obrzydzenia dla powierzonego mu zadania. Ubranie Kierona było z dobrej, mocnej

skóry i z wełny. Lokaj miał na sobie płótno i aksamit. Kieron uważał, że nagła śmierć
byłaby wybawieniem zesłanym z niebios.

Niestety Ludd nie był dla niego łaskawy. Pozostawił go przy życiu. Panienka Alyx

z beznamiętnym wyrazem twarzy kazała mu stawić się w bibliotece. Poszedł za nią
posłusznie z postanowieniem, że zbierze swoje materiały i jak najszybciej odejdzie.

Jego szkic i rysownica leżały na perskim dywanie tam, gdzie je zostawił. Alyx, jakby

tego nie widząc, przeszła po rysunku i zostawiła na nim ociekające błotem ślady butów
do konnej jazdy.

Nagle Kieron poczuł, że jego cierpliwość się wyczerpała. Nie zniesie ani jednego

upokorzenia więcej od tej rozpieszczonej pannicy, inaczej nie mógłby nazwać się
mężczyzną.

– Dość tego, ty jędzo! – krzyknął. – Mam cię już po dziurki w nosie!
Alyx odwróciła się do niego z udanym zdumieniem i oburzeniem. Z chłodnym

i wykalkulowanym oburzeniem.

– Chłopcze, przebrałeś miarę. Użyłeś wyzwiska w mojej obecności i skierowałeś je

pod moim adresem. Każę cię za to przepędzić kijami z zamku. Twój termin zostanie
rozwiązany, a ty sam będziesz się żywił korzonkami na wygnaniu w lesie.

– Ale najpierw dam ci nauczkę – odparował zimno Kieron. – Jestem wolnym

człowiekiem i mam swoją godność. W twoich żyłach może i płynie szlachetna krew, ale
twoje maniery pozostawiają wiele do życzenia.

Z tymi słowami chwycił ją w pół, przełożył przez krzesło przy klawikordzie i z dużą

energią i zapałem przystąpił do wymierzania jej klapsów w pośladki.

Alyx krzyknęła. Kieron słuchał jej wrzasków z prawdziwą przyjemnością. Z taką

przyjemnością, że nie zauważył, kiedy otworzyły się drzwi biblioteki i wbiegła służba.
Nie istniało dla niego nic prócz niekłamanej satysfakcji, jaką czuł sprawiając lanie temu
rozpuszczonemu dziecku, które wyobrażało sobie, że jest kobietą. Nic innego nie widział
i nie słyszał aż do momentu, gdy pochwyciły go czyjeś ręce, a cios w głowę pozbawił go
przytomności.

Rozdział dziewiąty

Oprzytomniał w zamkowym lochu. Oprzytomniał, bo chluśnięto mu w twarz kubłem

zimnej wody. Wisiał przykuty rękami do muru. Bolały go nadgarstki, łokcie, ramiona,
głowa. Przed nim siedział na krześle senior Fitzalan. U jego boku stał pałacowy strażnik.
Za krzesłem zaś panienka Alyx.

Zabiją mnie – pomyślał Kieron apatycznie. – Nie dbam o to. Lepiej umrzeć jak

mężczyzna, niż żyć jak jagnię.

– A więc, chłopcze, nareszcie jesteś uprzejmy przyłączyć się do naszego

towarzystwa. – Senior Fitzalan mówił tonem łagodnym, nawet miękkim. Ale jego oblicze
było srogie. Kieron nie znalazł w nim łaski.

– Proszę mi wybaczyć, Wasza Wysokość. Nie byłem świadom waszej obecności –

odpowiedział Kieron, co zabrzmiało jak dowcip, zważywszy na okoliczności.

– Ha! – Senior Fitzalan pozwolił sobie na nikły uśmiech. – Zapamiętam ten żart... No

cóż, chłopcze, uderzyłeś panienkę Alyx, i to kilkakrotnie, w miejsce, którego dżentelmeni
nie wymawiają z nazwy. Zanim wymierzę ci karę, musisz wiedzieć, że spotkało ją to po
raz pierwszy. Jeśli chcesz, możesz czerpać z tego faktu satysfakcję. Przed tą zniewagą
nikt, nawet ja, nie podniósł w gniewie ręki na moją córkę. I co masz mi do powiedzenia?

– Nic, Wasza Wysokość – odrzekł Kieron po chwili zastanowienia. Głupotą byłoby

prosić o łaskę, jak i głupotą byłoby starać się usprawiedliwiać, że go sprowokowano.

– Spotkał cię więc zasłużony los?
– Uderzyłem panienkę Alyx, Wasza Wysokość. Nie chciałem jej zrobić nic złego. To

wszystko. – Spojrzał z ukosa na Alyx. Nie wyglądała teraz na władczą młodą damę. Była
blada, zmartwiona. W gruncie rzeczy przeraziły ją tak groźne skutki droczenia się
z Kieronem. Nie miała zamiaru rozzłościć go do tego stopnia, żeby dopuścił się czynu
karanego śmiercią. No cóż – pomyślał Kieron – niech moja śmierć spadnie na jej
sumienie.

– To wszystko? – zagrzmiał Fitzalan. – To wszystko, co masz mi do powiedzenia?
– Wasza Wysokość – wtrącił strażnik – pozwól mi nieco go zachęcić.
– Milcz, człowieku – parsknął senior z irytacją. – Cios w głowę i jego obecna

sytuacja powinny być wystarczająco zachęcające jak na razie... No więc, chłopcze,
powiedziałeś, co miałeś do powiedzenia. Nie masz nic więcej do dodania?

Kieron pomyślał przez chwilę. Mógłby dodać oczywiście wiele rzeczy, ale najlepiej

ograniczyć się do tego, co najważniejsze.

– Proszę cię, panie, żeby mój postępek nie odbił się na mistrzu Hobarcie, który jest

dobrym człowiekiem i wielkim malarzem, i może odpowiadać tylko za własne uczynki.
Proszę cię także, żebyś nie winił moich rodziców. Ich jedyną winą jest, że mieli
nieszczęście mnie zrodzić i zostali już dość pokarani.

Senior Fitzalan odchrząknął. Wąsy mu zadrżały. Panienka Alyx pochyliła się nad

nim i, patrząc na Kierona, zaczęła głaskać długie siwe włosy ojca.

– Myślałem nad tym, jak cię ukarać, chłopcze. Najpierw miałem zamiar ściąć ci

głowę, jako przykład dla wszystkich łotrów i rzezimieszków, których nigdzie nie brakuje.
Ale ponieważ taka kara jest niejako ostateczna i ludzie zapomnieliby o niej najdalej po
roku, byłem skłonny okazać ci łaskę i ograniczyć się tylko do ucięcia grzesznej dłoni
i wydłubania grzesznych oczu.

Kierona przeszły ciarki. Z pewnością lepsza śmierć od takiej łaski.
– Jednakowoż – mówił dalej senior Fitzalan – moja córka Alyx, która ma własne

zdanie, zaproponowała bardziej pomysłową karę.

Kieronowi zaschło w gardle. Już wspomniane okropności budziły grozę. Ale

najwyraźniej nie były wystarczające, żeby dać panience Alyx pełną satysfakcję.

– Wobec tego zostaniesz poddany karze, jaką wymyśliła dla ciebie panienka Alyx,

gdyż to ona została znieważona.

– Wasza Wysokość – powiedział szybko Kieron. – Wybieram karę śmierci przez

ścięcie. Słusznie mi się ona należy.

– Ach tak? Wybór nie leży w twojej gestii, mój chłopcze. Możesz uważać się za

dziecko szczęścia.

Ale Kieron nie uważał się za dziecko szczęścia. Topór przynajmniej jest szybki,

podczas gdy to, co wymyśliła panienka Alyx, z pewnością potrwa znacznie dłużej.

– Skazuję cię – powiedział senior Fitzalan, uśmiechając się nieznacznie – na to, że

będziesz dotrzymywał towarzystwa panience Alyx, kiedy sobie tego zażyczy, wykonasz
wszystkie potrzebne szkice i nigdy więcej nie podniesiesz na nią ręki z obawy przed
moim karzącym ramieniem... Masz szczęście, chłopcze, że moja córka ma dziwne
kaprysy a także kobiece sposoby na zmianę moich decyzji. No i co powiesz?

Kieron otworzył i zamknął usta, ale nie mógł wydobyć głosu.
– Każ go rozkuć, ojcze. Dość już wycierpiał. – Alyx spojrzała ze współczuciem na

Kierona. Były to jej pierwsze słowa.

Fitzalan z rozpaczą podniósł oczy do sufitu.
– Czy ktoś kiedyś zrozumie kobiety? – skinął na strażnika i Kieron został uwolniony

z kajdan.

– Dziękuję, Wasza Wysokość, za okazaną łaskę.
Fitzalan roześmiał się.

– Też mi łaska, dobre sobie! Pomówimy o łasce, kiedy panienka Alyx nacieszy się

swoją zemstą. A teraz uciekaj stąd i idź się pomodlić.

Rozdział dziesiąty

Nazajutrz Kieron stawił się na zamku jak zwykle, ale panienka Alyx nie chciała go

przyjąć. Wrócił do domu Hobarta przybity, przekonany, że Alyx rozmyśliła się
i zamówienie przepadło, a wraz z nim siedemset pięćdziesiąt szylingów i wszystko co się
z tym wiąże. Wiedział, że powinien się cieszyć, iż udało mu się wyjść z opresji obronną
ręką, ale w rzeczywistości był zdruzgotany. Był zdruzgotany, bo bał się, że jego
zachowanie może odbić się na mistrzu Hobarcie i że staruszek może stracić także inne
zamówienia.

Opowiedział mu jak najdokładniej całą historię, niczego nie opuszczając, niczego nie

dodając. Spodziewał się, że Hobart będzie zmartwiony i oburzony, z pewnością spuści
mu lanie i niewykluczone, że zechce wyrzucić go z terminu.

Miał rację – Hobart był zmartwiony. Ale nie miał racji myśląc, że będzie oburzony.
– Mój synu, widzę, że panienka Alyx potraktowała cię haniebnie. Wybacz mi.

Wiedziałem, że robi co chce, ale nie przypuszczałem, że zachowa się w sposób niegodny
swojej pozycji. Nic nie szkodzi, możemy stracić względy na zamku. I tak nie byłem
zachwycony tym zleceniem. Najważniejsze, że uszedłeś cało z tej historii. – Spróbował
się roześmiać, ale skończyło się atakiem kaszlu, który trzeba było ułagodzić szklaneczką
whisky. – Tak czy owak mamy olej rafinowany, na który będzie z pewnością wielkie
zapotrzebowanie.

Kieron był zdumiony.
– Nie jesteście źli?
– Owszem, jestem zły, że fochy kładą tamę talentowi. Czym jest Alyx Fitzalan?

Niczym, jedynie córką seniora Fitzalana. Oto całe je znaczenie. Ale ty, Kieronie, ty jesteś
artystą, a może nawet geniuszem. Niedobrze się stało, że ją zbiłeś – choć ta myśl nie jest
mi przykra, bo sam miałem wielekroć podobną ochotę – ale to jeszcze żadne
nieszczęście. Senior Fitzalan miał dość rozumu, żeby puścić wszystko w niepamięć.
Przeżyjemy to jakoś.

– Panie mój, jestem wam wdzięczny całym sercem.
– Nie mówmy już o tym, Kieronie. Jutro pójdziemy na ryby.
Ale nazajutrz przyszedł lokaj z wezwaniem na zamek. Panienka Alyx życzyła sobie,

aby Kieron, uczeń Hobarta, stawił się u niej z przyborami do rysowania.

– Nigdzie nie pójdziesz – oświadczył Hobart. – Powiem, że jesteś chory.
– Mistrzu, muszę iść – sprzeciwił się Kieron. – Taki dostałem wyrok.
Tak jak poprzednio Alyx siedziała przy klawikordzie, czekając na niego. Na

instrumencie leżała książka, którą Kieron od razu poznał.

– Dzień dobry, mistrzu Kieronie. – Zaskoczyła go jej uprzejmość. Poza tym nie był

mistrzem, lecz zaledwie terminatorem. Był też za młody, aby wiedzieć, że dojrzewające
dziewczyny nierzadko noszą w sobie skrajne cechy dziecka i dorosłej kobiety.

– Dzień dobry, panienko Alyx.
Wstała i wyciągnęła do niego rękę z książką.
– Zainteresowałeś się tym tomikiem. Jest twój.
Kieron był wstrząśnięty.
– Panienko Alyx, to naprawdę bardzo miło z twojej strony. – Wziął książkę,

pogłaskał ją miłośnie. – Bardzo miło. Ja... – umilkł.

Alyx uśmiechnęła się.
– Zapomnijmy o tym, co było, Kieronie. Jak mam ci pozować?
– Jak tylko zechcesz, panienko. Mogę narysować wiele szkiców i skomponować je

w coś, czemu mistrz Hobart nada odpowiedni kształt.

– Kieronie?
– Panienko?
– Mów do mnie Alyx.
Kieron był jeszcze bardziej wstrząśnięty.
– Dobrze... Alyx.
– Kieronie, nigdy przedtem nie uderzył mnie żaden mężczyzna.
– Przepraszam, panienko... Przepraszam, Alyx. Przecież mieliśmy o tym zapomnieć.
– Kieronie?
– Słucham, panienko... to znaczy Alyx?
Podniosła się od klawikordu i podeszła do niego. Jej suknia szeleściła, jej skóra

pachniała, policzki płonęły, a oczy były wilgotne. Wcale nie wyglądała teraz na niemądrą
dziewczynę, która doprowadziła go do kresu wytrzymałości.

– Źle cię traktowałam, Kieronie, przepraszam. Wczoraj płakałam całą noc, bo byłam

okrutna i głupia, i bałam się, że mnie znienawidzisz. Czy nienawidzisz mnie, Kieronie?
Jeśli tak, to muszę się nauczyć z tym żyć.

Kieron nie wiedział, co odpowiedzieć ani jak się zachować. Z niezrozumiałych

względów serce biło mu w piersi jak oszalałe. Pot wystąpił mu na czoło, ogień płonął
w żyłach. W końcu odzyskał mowę:

– Panienko, wcale cię nie nienawidzę. Naprawdę. Coś takiego się stało, że... Czuję,

jakbym stracił rozum.

Uśmiechnęła się.
– Zapomniałeś. Powiedz Alyx. Mam na imię Alyx. Masz tak do mnie mówić zawsze,

gdy jesteśmy sami.

– Alyx – powtórzył idiotycznie. – Alyx. – Nie przychodziło mu do głowy nic innego.

To słowo brzmiało zarazem znajomo i obco. Magiczne słowo. Zaklęcie.

– Nie straciłeś rozumu, Kieronie. W każdym razie nie bardziej ode mnie... Jesteśmy

teraz przyjaciółmi, prawda?

Tak, jesteśmy przyjaciółmi. – Kieron drżał na całym ciele. Miał wrażenie, że

wszystko dzieje się gdzieś poza nim. Że głos, który słyszy, należy do kogoś innego...
Dlaczego ona stoi tak blisko? Dlaczego szumi mu w głowie?

– Czy będziemy bliskimi przyjaciółmi?
– Jeśli sobie tego życzysz.
– A ty?
– Alyx, ja... ja... – Cóż mógł powiedzieć. Cóż znaczyły słowa.
– Pocałuj mnie, Kieronie. Pocałuj mnie w usta.
Książka wypadła z rąk Kierona, ale on tego nawet nie zauważył. Żadne z nich nie

zauważyło.

– Pocałuj mnie – szepnęła. Ten szept sprawił, że opuściły go resztki rozsądku.
Pochwycił ją w ramiona. Poczuł pulsujące w niej życie, jej piersi na swoich

piersiach, ciepło jej ciała. I poczuł wargi, które dotknęły jego warg.

Groziły mu za to lochy, baty, kajdany, koło tortur i wszelkie inne męczarnie, ale nie

dbał o nic. Smak ust Alyx Fitzalan, dotyk jej ciała... o nic innego nie dbał.

Po chwili odsunęli się od siebie.
– Żaden mężczyzna nigdy przedtem mnie nie uderzył, żaden nie trzymał mnie

w ramionach, żaden mnie tak nie całował. – Alyx miała szczęśliwy a nawet błogi wyraz
twarzy. – Kocham cię, Kieronie.

– Boję się miłości – powiedział Kieron. – Burzy człowiekowi spokój. Ale ja też cię

kocham. Myślałem, że cię nienawidzę, ale ta nienawiść była odmianą miłości.

Alyx zmarszczyła brwi ze smutkiem, kiedy dotarła do niej rzeczywistość.
– Nasze dni szczęścia nie potrwają długo, Kieronie. Cieszmy się nimi, póki możemy.

Twoim przeznaczeniem jest Petrina. A moim Talbot z Chichester, blade, nieszczęsne
stworzenie... Czy Petrina całuje tak jak ja?

– Nie wiem, Alyx. Ja nie... Myśmy nie... – jąkał się.
– Cicho, sza, mój kochany. Dałeś mi już odpowiedź... Do tej pory byłeś tylko

uczniem malarza dręczonym przez bezmyślną, impertynencką dziewczynę, która
wykorzystywała władzę swojego ojca. Ale miłość jest niebezpieczna, Kieronie. W jej
obliczu jesteśmy sobie równi, choć w obliczu świata istnieje między nami przepaść.
Talbot, Petrina i panujące zwyczaje otaczają nas jak duchy. Musimy być bardzo ostrożni,

bo inaczej nas zniszczą.

Kieronowi udało się uśmiechnąć.
– Będę ostrożny, Alyx, choćby dlatego, że muszę. Boję się o nas oboje.
Wzięła go za rękę.
– Ale nie bój się za bardzo. Jeśli nie stracimy głowy, wszystko będzie dobrze. –

Roześmiała się. – Jak się domyślam, mój ojciec kazał mistrzowi Hobartowi zająć mnie
przez co najmniej dwa miesiące. Prawda? A ty miałeś być kozłem ofiarnym.

Kieron wzruszył ramionami.
– Prawda, Alyx. Rzeczywiście, prawda.
– Wobec tego – powiedziała wesoło – któż zaprotestuje, jeśli z dwóch miesięcy

zrobią się trzy miesiące? Ani mój ojciec, ani mistrz Hobart. Obaj będą zachwyceni, że ich
strategia odniosła taki sukces. Ja wobec ludzi będę nadal tą wyniosłą Alyx, która chce cię
upokorzyć. A ty będziesz grać rolę biednego terminatora, który musi to znosić dla dobra
swojego mistrza, swojej sztuki i swojej przyszłości. Czy podołasz tej roli?

– Podołam.
– To dobrze. Dzisiaj będziesz mnie szkicował, ale jutro znów pojedziemy na konną

przejażdżkę i na pewno znów spadniesz z konia. Ludzie się o tym dowiedzą i będą mieli
satysfakcję. „Kierona z głową w chmurach” spotkało jeszcze jedno upokorzenie. Czy
jesteś pewien, że to zniesiesz?

– Mogę znieść podstęp dla dobra prawdy.
– Dobrze powiedziane, mój kochany. – Podeszła bliżej i pocałowała go. – Kiedy

będziemy sami, naprawdę sami, możesz mi rozkazywać. Będę całować cię po stopach,
jeśli zechcesz. Będę głaskać cię po włosach, przytulać się do ciebie i pozwalać ci się
pieścić.

– Alyx, przestań, bo chce mi się płakać.
– Na łzy przyjdzie czas później, kiedy mnie wezmą do łoża Talbota, a do twojego

łoża wejdzie Petrina. Jak my to wytrzymamy?

Przytulił ją mocno.
– Nie wiem. Wiem tylko, że dano nam trochę czasu dla siebie. I za to jestem

wdzięczny losowi.

Trochę czasu – westchnęła Alyx. – Tylko trochę czasu. To takie smutne... Muszę cię

bliżej poznać. Chciałabym dowiedzieć się o tobie jak najwięcej. Czy naprawdę chcesz
być malarzem jak mistrz Hobart? A może wolałbyś robić coś innego?

– Najbardziej na świecie – powiedział Kieron tuląc ją – chciałbym latać. Chciałbym

zdobyć przestworza jak Pierwsza Generacja i jak Druga Generacja. Chciałbym znaleźć
się bliżej gwiazd.

– „Kieronie z głową w chmurach” – szepnęła – kocham cię. Jesteś niepoprawnym

fantastą, mój ty zdobywco przestworzy.

Rozdział jedenasty

Brat Sebastian patrzył na Kierona leżącego na łóżku bez żadnej złości czy próby

zastraszenia go. Brat Sebastian, mniej więcej trzydziestoletni mężczyzna o przyjemnej
powierzchowności skrywał swoją ambicję i żądzę władzy pod maską dobrotliwości.
Rzadko podnosił głos. Wolał przybierać minę pełną troski. Ludziom żal było smutnej
twarzy brata Sebastiana.

Złamana noga rwała Kierona niemiłosiernie. Wprawdzie nastawiał ją osobisty medyk

seniora Fitzalana, ale Kieron miał wrażenie, że niezbyt znał się on na swojej sztuce.
Kiedy później porównał obie nogi, zauważył, że ta zdrowa jest jakby dłuższa. Za nic nie
pragnął zmienić swojego obecnego przezwiska na inne: „Kieron kuternoga”. Poza tym
kto zechciałby mierzyć się w zapasach z kaleką?

Brat Sebastian był w kłopocie. Na żądanie panienki Alyx Kierona przeniesiono

tymczasem z domu mistrza Hobarta do ofiarowanego mu pokoju na zamku. Alyx
załatwiła to niezwykle zręcznie. Bezlitośnie potępiła Kierona przed ojcem za wdawanie
się w dziecinne zabawy i oskarżyła go, że pewno złamał nogę naumyślnie, aby tylko nie
robić szkiców i wstępnych kompozycji do obrazu. Dlaczego więc miałby wywinąć się tak
łatwo? Trzeba go sprowadzić na zamek, żeby mógł bez żadnej zwłoki kontynuować
pracę. To go z pewnością nauczy, że nie zawsze da się wymigać od poważnych zadań
łamiąc sobie po prostu nogę.

Senior Fitzalan obrzucił córkę bacznym spojrzeniem. Był inteligentnym

człowiekiem. Dość inteligentnym, aby zdawać sobie sprawę, że pewnych rzeczy lepiej
nie wiedzieć. Poza tym chłopiec był pod wieloma względami przydatny. Alyx znacznie
złagodniała, odkąd mogła na nim wyładowywać swoje nastroje. Toteż Kieron na czas
rekonwalescencji otrzymał pokój na zamku.

I to właśnie wprawiło w zakłopotanie brata Sebastiana. Kieron, choć pochodził

z ludu, był teraz osobą o pewnym znaczeniu, przynajmniej na razie.

– Powiedz mi, bracie, jak to się stało, że złamałeś nogę? – Było to pytanie raczej

retoryczne, bo wszyscy w senioracie wiedzieli, w jaki sposób Kieron złamał nogę.

– Bracie Sebastianie, puszczałem latawca – powiedział Kieron ostrożnie.
– Ach tak... Musiano mi to źle powtórzyć. Słyszałem, że nie tyle puszczałeś latawca,

ile leciałeś na latawcu.

Kieron pomyślał przez chwilę. Brat Sebastian miał odrzucony kaptur, jego czaszka

była gładko wygolona, a na twarzy malował się prostoduszny wyraz.

– To prawda, bracie – przyznał się Kieron. – Leciałem na latawcu.

– To musiał być nadzwyczaj duży latawiec.
– Tak, bracie Sebastianie. Był bardzo duży. Sam go zaprojektowałem.
– A kto pomógł ci go wykonać?
Kieron zastanowił się nad odpowiedzią. Jeśli zdradzi, że Alwin zdobył płótno

żeglarskie, obaj ucięli witki wierzbowe, a kowal Sholto dał się namówić na zrobienie
sprzączek do szelek, będzie to wyglądało zgoła na konspirację.

– Nikt, bracie Sebastianie. Nakłoniłem tylko tego terminatora od młynarza, żeby

trzymał sznur. Niezbyt bystry z niego chłopak i nadaje się w sam raz do mielenia ziarna,
ale ucieszyłem się, że może mi się przydać. Skąd mogłem przypuszczać, że wpadnie
w panikę, kiedy wzniosę się w powietrze.

Nedyta w zamyśleniu gładził się po podbródku.
– To musiał być rzeczywiście niezwykły widok.
– Na pewno – przytaknął Kieron z niekontrolowanym entuzjazmem. – Wiał stały

i silny wiatr od lądu, uniosłem się z plaży i fikając nogami w powietrzu szukałem dla
nich oparcia, które straciłem. To było dziwne, cudowne uczucie. Wzniosłem się już na
dziesięć miar człowieka, kiedy lina zerwała się z haka.

– Miałeś szczęście, że spadłeś do morza.
– Właśnie dlatego czekałem na wiatr od lądu – tłumaczył Kieron cierpliwie. –

I dlatego postanowiłem przeprowadzić eksperyment na plaży.

– Eksperyment? – Brat Sebastian podniósł brwi. Było to niebezpieczne słowo.

Zalatywało stosem.

– Eksperyment tylko w sensie obchodzenia się z latawcem – poprawił się szybko

Kieron. – Nic więcej.

Brat Sebastian wolno gładził się po podbródku. Wreszcie powiedział:
– Latawiec był zrobiony z płótna żaglowego i witek wierzbowych?
– Tak, bracie.
– A szelki, jak je nazywasz, miały metalowe sprzączki, które mógł wykonać tylko

kowal.

– Tak, bracie.
– To był bardzo ambitny latawiec, Kieronie.
– Tak, bracie Sebastianie. To był ambitny latawiec.
– I sam go wymyśliłeś?
– Sam.
– Sholto nie wiedział, do jakiego celu zostanie użyty jego metal?
– Nie.
– A ten chłopiec Alwin pomagał ci tylko w ten sposób, że zaczepił linę i biegł tam,

gdzie mu kazałeś?

– Tak.
– Powiedziano mi, że nauczyłeś go posługiwać się bloczkiem, z pomocą którego

mógł bez większego wysiłku kierować latawcem?

– Jesteś dobrze poinformowany, bracie Sebastianie.
– Tak, Kieronie, jestem dobrze poinformowany.
– Bloczek to bardzo proste urządzenie.
– Proste urządzenia mogą być niebezpieczne, Kieronie. Znasz Pismo Święte, prawda?
– Owszem, znam.
– Za proste urządzenia palono ludzi na stosie. Pamiętaj o tym, Kieronie.
Kieron z rozkoszą wstałby z łóżka i udusił tego tępego nedytę. Ale miał dość

rozumu, żeby powiedzieć potulnie:

– Tak, bracie Sebastianie.
– Słyszałem – mówił dalej nedyta – że ludzie przezywają cię „Kieronem z głową

w chmurach”. Dlaczego?

Kieron zastanowił się chwilę, wzruszył ramionami i roześmiał się.
– Odkąd spadłem z klaczy panienki Alyx, przezywają mnie także „Kieronem

z tyłkiem w błocie”. Ludzie zabawiają się, jak mogą. – Była to zupełnie stosowna chwila,
żeby przypomnieć bratu Sebastianowi, iż Kieron miał prawo jeździć konno z córką
seniora Fitzalana, jednakże nedyta nie myślał zbaczać z tematu.

– Nie wiesz, dlaczego nazywają cię „Kieronem z głową w chmurach”?
– Zapewne dlatego, bracie, że często patrzę na niebo. Niebo jest czymś cudownym.

Ciągle się zmienia. Wygląda co chwilę inaczej.

– Czy niebo cię fascynuje?
– Tak, bracie Sebastianie. Niebo mnie fascynuje.
– I chciałbyś po nim podróżować?
To było niebezpieczne pytanie. Kieron postanowił mieć się na baczności.
– Niebo, firmament, to rzecz piękna – powiedział ostrożnie. – Jako malarz czuję się

głęboko poruszony wszystkimi jego przejawami, subtelnymi zmianami, jakim podlega
przez cztery pory roku... Ku większej chwale Ludda.

Brat Sebastian przeżegnał się.
– Ku większej chwale Ludda – powtórzył machinalnie. Lecz po pełnej czci pauzie

znów zaczął swoje:

– Ale czy chciałbyś po nim podróżować?
Kierona bolała noga, pot zbierał mu się na czole i nie wiedział, jak długo jeszcze

zdoła znieść obmierzłą natarczywość nedyty.

– Mogę podziwiać swobodę ptaków nie pragnąc, aby wyrosły mi pióra. Jestem

człowiekiem, bracie Sebastianie, i akceptuję zarówno wolność, jak i ograniczenia
narzucone ludziom. Cieszę się ze swojej ludzkiej kondycji.

– Ale, Kieronie, mój bracie, czy chciałbyś latać?
– Bracie Sebastianie, nie chciałbym być ptakiem.
Brat Sebastian westchnął z nieszczęśliwą miną.
– Nie odpowiadasz wprost na moje pytania.
Przepraszam, bracie. Starałem się, żeby moje odpowiedzi były ścisłe i prawdziwe. Ta

przeklęta noga cały czas mnie boli. Może niezbyt jasno myślę.

– Może. Zamelduję o naszej rozmowie Świętemu Kościołowi. Rozpatrzą ją inni,

mądrzejsi ode mnie.

– Dobrze, bracie Sebastianie – odparł Kieron, nie widząc w tym nic dobrego. – Może

rzeczywiście moja dziecinna przygoda była nie na czasie.

– Latawce są przeznaczone dla dzieci, Kieronie. Pamiętaj o tym. Ty jesteś już prawie

mężczyzną.

– Będę o tym pamiętał.
– Ponadto latawiec jest tylko zabawką. Ale jeśli ktoś zechce na nim latać, można go

uznać za maszynę.

– O tym też będę pamiętał.
– Będę się za ciebie modlić – rzekł brat Sebastian. – Masz przed sobą wspaniałą

przyszłość. Mistrz Hobart twierdzi, że jesteś utalentowany w swojej dziedzinie. Nie
zaprzepaszczaj tej przyszłości, Kieronie. Wielcy malarze zdarzają się rzadko, a złych
ludzi nigdy nie brakuje.

– Zapamiętam twoje słowa, bracie Sebastianie, i będę zgłębiał ich mądrość.
– Ludd z tobą, mój bracie.
– I z tobą.
– No to do widzenia.
Brat Sebastian wyszedł. Ledwo drzwi się za nim zamknęły, do pokoju wpadła Alyx.
– Jak ci poszła rozmowa z nim?
– To głupiec.
– Oczywiście, kochanie. Ale czy był zadowolony?
– Nie wiem.
– Powinieneś wiedzieć. Dlaczego nie wiesz?
– Bo ja też jestem głupcem – powiedział Kieron z irytacją. – I na domiar rwie mnie

noga... – Wtem uśmiechną) się i dodał; – A dziś taki ładny dzień i moglibyśmy
spacerować razem w lesie.

– To cię oduczy spacerować w powietrzu, kiedy zostało nam tak mało czasu. –

Wzdrygnęła się. – Mogłeś się zabić. Przyrzeknij mi, że będziesz ostrożniejszy, Kieronie.

Spojrzał na swoją nogę.
– A cóż mi pozostaje?
– Nie teraz, głupku. W przyszłości, o czym doskonale wiesz.
– Będę ostrożny aż do dnia, kiedy cię odprowadzą do łoża Talbota – obiecał ze

ściśniętym gardłem. – A wtedy skonstruuję latawiec, który wzniesie mnie wysoko nad
zamek, i rzucę się wprost na ziemię zabijając się na oczach twojego męża.

Alyx nachmurzyła się.
– Chciałabym, żeby Talbot umarł. Naprawdę. I chciałabym, żeby jakaś zaraza czy

coś innego zmiotły z ziemi Petrinę z jej piersiami chłopki i tyłkiem jak krowi zad. Niech
mi Ludd wybaczy, ale modlę się o to.

– Petrina nie ma tyłka jak krowi zad.
– Ma. Dobrze się jej przyjrzałam.
Roześmiał się.
– Ach, przyjrzałaś się jej, Zielonooka.
– Nienawidzę cię! Nienawidzę cię!
– Muszę cię narysować z tym ogniem w oczach. Muszę zacząć zarabiać na życie,

zanim senior Fitzalan i mistrz Hobart zaczną podejrzewać absurdalne rzeczy, które są
prawdą.

– Ty wstrętny wieśniaku!
– Tak, jestem wieśniakiem – odparł spokojnie. – I pamiętaj, że między nami jest

przepaść, bez względu na Talbota i Petrinę.

– Kocham cię i oddałabym za ciebie życie. Czy to nie wystarczy?
– To za dużo. I ja cię kocham, jak dobrze wiesz, Alyx, ale musimy oboje żyć na

świecie, gdzie taka miłość stanowi obrazę dla naszych współziomków... Poza tym mam
misję do spełnienia.

– Nie zabraniałabym ci malować.
– Ale zabroniłabyś mi latać. Spojrzała na niego ze zdumieniem.
– Latać! Mój miły, jesteś szalony. Ludzie nie latają. Ludzie nigdy nie będą latać.
– Tak, jestem szalony... i będę latać. Zbuduję maszynę, która...
– Nie mów o maszynach! A jeśli już musisz, to tylko ze mną. Maszyny są

wcieleniem zła. Tak powiedział Święty Chłopiec, tak naucza Święty Kościół, tak uważają
wszyscy ludzie.

A jednak – rzekł Kieron – to nie jest prawda. Maszyny jako takie nie mogą być dobre

lub złe. Zło leży tylko w naturze ludzkiej... I klnę się, że będę latał. Będę latał dla dobra

ludzi. Klnę się na braci Montgolfier, Ottona Lilienthala, wielkiego Santosa Dumonta
i braci Wright.

– A cóż to za istoty?
– To tylko duchy. Wielkie i przyjazne duchy. Mężczyźni, którzy żyli na ziemi setki

lat temu i wznieśli oczy ku niebu...

Wyczytałem o nich w książce, którą mi dałaś.
– Szkoda, że jej nie spaliłam. Mój ojciec nie czyta książek i dlatego nie wie, że jego

biblioteka zawiera herezje.

– Nawet gdybyś ją spaliła, Alyx, i tak wznosiłbym oczy ku niebu. To nie leży

w naturze człowieka, aby być uwiązanym do ziemi... Chodź, pocałuj mnie. A potem
spróbuję przydać się na coś mistrzowi Hobartowi.

Rozdział dwunasty

Biegł dzień za dniem. Kieronowi zrosła się noga i nie było wcale widać, że jest

krótsza. Minęła wiosna, przyszło lato, twarz panienki Alyx pokraśniała – co nie uszło
uwagi. Nauczyła Kierona jeździć konno lub przynajmniej nie spadać z siodła. Rysował
teraz konie w różnych sytuacjach: jak pasą się, kłusują, galopują, skaczą. Kiedy za
pierwszym razem Alyx, pozując mu, pokonała najwyższą przeszkodę, był zbyt
przerażony, żeby węglem dotknąć papieru.

– Najmilsza, nie rób tego nigdy więcej! Skręcisz sobie kark.
– Też coś! I to mówi zdobywca przestworzy, który wzleciał w górę na dziesięć

długości człowieka i spadł do morza! – Z tymi słowami skierowała konia znów na
przeszkodę i uniosła się w górę, powiewając w słońcu kasztanowymi włosami – bogini
zawieszona między niebem a ziemią w momencie nieopisanej piękności.

Kieron pracował jak tytan, jak opętany. Zrobił sto szkiców i odrzucił

dziewięćdziesiąt. Ten portret Alyx Fitzalan będzie stanowił jedyną miarę jego wielkości
jako malarza. Wiedział, że będzie dobry, bo złożą się na niego miłość, piękno, młodość
i radość życia.

Mistrz Hobart coraz bardziej kaszlał i coraz mniej narzekał, a to ostatnie dlatego, że

Kieron w ogóle przestał narzekać. Hobart oglądał jego szkice ze zdziwieniem. Chłopiec
osiągnął doskonalą harmonię z przedstawianym tematem. W jego pracy wyczuwało się
natchnienie i – tak – wielkość. Hobart sięgał po whisky lub eau de vie i kontemplował ten
talent. Cóż znaczyły wybryki z latawcami – nic zgoła – wobec takiej czystości kreski,
takiego opanowania przedmiotu.

Niedługo Kieron zacznie malować. Nie na zamku, ale tu w pracowni. Jego obraz

będzie arcydziełem podpisanym „Hobart”. A kiedy już zostanie uznany za arcydzieło,
Hobart dopisze: „uczeń mistrza Kierona”. W ten sposób zakończy lata pracy całego życia
i utoruje Kieronowi drogę do sławy.

Kieron wykonał obraz w ciągu jednej doby, malując bez przerwy przez dwadzieścia

cztery godziny. W tym czasie nie odzywał się do nikogo, nie poznawał mistrza Hobarta.
Staruszek kręcił się koło obrazu zacierając nerwowo ręce, ale Kieron go nie widział.
Wdowa Thatcher przyniosła posiłek, Kieron spojrzał na nią nieprzytomnym wzrokiem
i zostawił talerz nietknięty. Kiedy zapadł zmrok, Hobart przyniósł lampy, dużo lamp,
i napełnił je hojnie tranem wielorybim. Kieron mruknął coś do siebie o zmianie światła,
ale nie wiedział, co ją spowodowało.

Raz upadł na podłogę i poczuł, że ktoś wlewa mu w usta piekący płyn. Wstał i wrócił

do sztalug. Amazonka była skończona, ale pęciny skaczącego konia wymagały poprawki.
Wyskrobał je i zaczął na nowo.

Jak ma wyglądać ten przeklęty ogon? A nozdrza? A, niech go Ludd ma w swojej

opiece, grzywa? Oczy są niedobre. Zwierzę powinno mieć duże, dumne oczy, bo przy
tym niebywałym skoku niesie na grzbiecie tę cudowną istotę... Popatrzył raz jeszcze na
Alyx. Do kroćset! Musi zmienić jej włosy. Te długie, piękne włosy powinny płynąć
swobodnie, żyć własnym życiem.

Mistrz Hobart dolewał oliwy do lamp, popijał whisky, mamrotał do siebie i patrzył

z lękiem na swojego młodego terminatora, który wyglądał, jakby prowadził walkę na
śmierć i życie, mając za broń pędzle i farby.

Kto jest jego wrogiem? – zapytywał sam siebie bełkotliwie Hobart, pijany trunkiem

i zmęczeniem. Jakiemu nieprzyjacielowi Kieron wypowiedział taką zaciętą walkę?
Przyszło mu do głowy, że tym wrogiem jest czas. Kieron nie tylko starał się namalować
wspaniały portret, ale na dokładkę rzucił wyzwanie wielkiemu przeciwnikowi. Był
wcieleniem siły żywotnej i każde pociągnięcie pędzla traktował jak pchnięcie szpadą.
Zapowiadał swoje wejście do nieśmiertelności.

Obraz został ukończony o świcie. Hobart, który raz i drugi się zdrzemnął, odsunął

zasłony na oknach, ale zostawił też światło lamp.

Kieron stał przed obrazem, pędzle i paleta wypadły mu ze zdrętwiałych palców.

Hobart spojrzał na portret i zapłakał, wiedząc, że znajduje się w obliczu wielkości.
Kieron zwrócił ku niemu bladą, wyciągniętą twarz o zaczerwienionych powiekach.

– Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, mistrzu Hobarcie. Co powiecie?
– Mój synu, mój synu! – Staruszek nie posiadał się ze szczęścia. – Wstąpiłeś

w szeregi nieśmiertelnych. Jestem głupcem. Wyobrażałem sobie, że mogę cię czegoś
nauczyć. A teraz kiedy jest już za późno, widzę, ile sam mam braków.

– Mistrzu, jeśli mnie kochacie, podpiszcie to „Hobart”. I nic więcej.
– Kieron, nie jestem tego godzien.
– Styl obrazu jest wasz, panie. Gdybyście byli młodsi, wasze byłyby pociągnięcia

pędzla.

– Te pociągnięcia pędzla nigdy nie mogłyby być moje.
– Są wasze, bo ja byłem przedłużeniem waszej woli. – Kieron postawił nogę na

leżących na podłodze pędzlach. – Mistrzu, nigdy już niczego tak nie namaluję.

– Ale dlaczego? Dlaczego, Kieronie? Jesteś wielkim malarzem. Jeżeli malujesz w ten

sposób na początku swojej kariery, to co dopiero będzie potem?

– Nigdy już niczego tak nie namaluję – powtórzył Kieron. – Ten obraz to dzieło

miłości... i to w dwójnasób. – Roześmiał się. – Może będę musiał malować, aby żyć,

choć będzie to najwyżej poprawne, ale będę żyć, aby latać. To moje prawdziwe
powołanie.

Hobart nie znalazł słów odpowiedzi. Obraz był wspaniały. Ale biedny chłopak

najwyraźniej postradał zmysły.

Rozdział trzynasty

Senior Fitzalan był zadowolony z obrazu. Nie wiedział, że był on od pierwszego do

ostatniego pociągnięcia pędzla dziełem Kierona, ale przypuszczał, że terminator mocno
się przyczynił do końcowego efektu. Hobartowi coraz wyraźniej drżały ręce i było
oczywiste, nawet dla Fitzalana, że dni jego pracy są policzone. Naprawdę szczęśliwie się
złożyło, że jego terminator budził nadzieje, iż prześcignie mistrza. W najbliższych latach
nie zabraknie mu pracy. Fitzalan lubił się otaczać pięknymi przedmiotami – obrazami, na
które nie patrzył, książkami, których nie czytał. Wielkość człowieka mierzy się jego
czynami lub jego dobytkiem. Czas, w jakim przyszło mu żyć, nie dał seniorowi
Fitzalanowi możliwości wykazania się wielkimi czynami, ale pozwolił mu zgromadzić
wiele pięknych przedmiotów sztuki pochodzących z rąk złotników, płatnerzy,
iluminatorów, malarzy. Przynajmniej jego zamiłowanie do sztuki zostanie w pamięci
potomnych.

Obraz nosił tytuł: „Skok panienki Fitzalan”. Podpisany był po prostu: Hobart.
Lecz Alyx wiedziała, czyimi rękoma obraz został ukończony, i popłakała sobie

trochę ukradkiem, że imię Kierona nie będzie figurować pod portretem, który uwiecznił
rozkwit jej młodości. Płakała też, bo dostrzegła w płótnie mistrzostwo i grację, które
zdradzały, że było to prawdziwe dzieło miłości. A także dlatego, że dni szczęścia już
minęły. Odtąd będzie musiała spotykać się z Kieronem – o ile w ogóle do tego dojdzie –
niby „przypadkiem” w jakichś ustronnych i utajonych miejscach. A wkrótce nawet i to
nie będzie możliwe, gdyż jej ślub z Talbotem miał się odbyć już za niecały miesiąc.

Senior Fitzalan wysłał do domu Hobarta posłańca z giemzową sakiewką zawierającą

siedemset pięćdziesiąt szylingów w srebrze. A także z poleceniem, żeby Kieron stawił się
na zamku. Hobart był pełen obaw, pamiętając okoliczności poprzedniej rozmowy
Kierona z Fitzalanem. Ale Kieron nie okazywał trwogi. Włożył na siebie najlepsze
ubranie i poszedł z posłańcem.

Senior Fitzalan przyjął go w komnacie, której Kieron dotąd nie znał; była tu różnego

rodzaju broń, biurko, stół, dwa krzesła, skóra niedźwiedzia na podłodze i niewiele więcej.

Senior Fitzalan siedział za biurkiem, bawiąc się pięknym nożem myśliwskim.
– No i cóż, chłopcze, podoba ci się „Skok panienki Fitzalan”? – Ton był spokojny,

ale głos brzmiał złowrogo.

– Wasza Wysokość, ja... ja... – zmieszał się Kieron, myśląc naraz o stu rzeczach,

które mogły okazać się niezadowalające. – Myślę, że to jeden z najlepszych obrazów,
jakie mistrz Hobart namalował.

Fitzalan uśmiechnął się lekko.
– Ładnie powiedziane, mój chłopcze... Od czasu naszego ostatniego spotkania doszły

mnie różne wieści o tobie. Zarówno dobre, jak i złe. Które chciałbyś usłyszeć najpierw?

Kieron zaczął się pocić, ale nie opuściła go przytomność umysłu.
– Złe, Wasza Wysokość. Wtedy będę się mógł pocieszyć potem dobrymi.
– Niech więc i tak będzie. Interesuje się tobą Święty Kościół, Kieronie. Powiedziano

mi, że skonstruowałeś maszynę.

– Wasza Wysokość, to był tylko duży latawiec, który...
– Dość, znam szczegóły. Święty Kościół ogłosił dawno temu, że latawiec jest

zabawką. Jednakże, jeśli takiej zabawki użyje się do niezgodnego z naturą unoszenia
człowieka nad powierzchnię ziemi, to staje się on maszyną. Znasz historię rodzaju
ludzkiego. Maszyny już dwa razy zniszczyły wielkość człowieka. Mądrość Świętego
Chłopca jest oczywista. Ludzkość może przetrwać, tylko jeśli odrzuci pokusę kryjącą się
w maszynach. Czyż nie jest tak?

Kieron przełknął ślinę.
– Muszę pochylić czoła przed mądrością Świętego Kościoła, Wasza Wysokość.
– Masz zupełną rację, chłopcze. Maszyny prowadzą na stos. Czy widziałeś kiedyś

człowieka płonącego na stosie, Kieronie?

– Nie, Wasza Wysokość.
– A ja widziałem – powiedział cicho senior Fitzalan. – Święty Kościół ma większą

władzę niż wszyscy seniorzy tej wyspy, i tak powinno być. Albowiem Święty Kościół
wskazuje nam drogę, jak mamy żyć. Widziałem, jak płonął farmer za skonstruowanie
maszyny do żęcia zboża. Widziałem, jak płonął kowal za zbudowanie silnika
napędzanego parą. I arystokrata za eksperymenty z elektrycznością i uzyskanie światła,
które nie pochodziło od ognia. I biedna praczka za wynalezienie maszyny, która
wyciskała wodę z bielizny. Swąd palącego się ciała nie przypomina zapachu pieczonej
wieprzowiny. Czy wyrażam się jasno, chłopcze?

– Tak, Wasza Wysokość, najzupełniej jasno.
– A więc, mój Kieronie, nie chcę więcej słyszeć o żadnych próbach z maszynami.

Napisałem do Świętego Kościoła, że zdajesz sobie sprawę ze swojego szaleństwa. Tym
razem moja protekcja pomogła. Nie myśl jednak, że pomoże za drugim razem.

– Wasza Wysokość, jestem głęboko wdzięczny.
– Całkiem słusznie. Ale i ja ci jestem wdzięczny. „Skok panienki Fitzalan” to dobry

obraz. Co więcej, warunki, jakie postawiłem mistrzowi Hobartowi, zostały spełnione do
końca... a nawet z nawiązką.

– Cieszę się, Wasza Wysokość.

– Nie ciesz się za bardzo. Ta nawiązka nie daje mi spokoju. Prosiłem, aby zająć

panience Alyx wolny czas przez okres dwóch miesięcy. Ty zaś zająłeś go przez trzy
miesiące.

– To przez moją złamaną nogę – wykrztusił Kieron. – Trwało to jakiś czas, zanim się

zrosła.

Senior Fitzalan podniósł nóż myśliwski, którym się bawił, i wycelował go

w Kierona.

– Moja córka Alyx przez parę tygodni była szczęśliwa. A teraz płacze. Czy możesz

mi to wytłumaczyć?

– Wasza Wysokość, nie umiem znaleźć wyjaśnienia.
Fitzalan zaśmiał się głucho.
– Ja też. Jeśli chodzi o kobiety, to zawsze należy spodziewać się rzeczy najmniej

oczekiwanych. Panienka Alyx dobrze się o tobie wyrażała... nie za dobrze, ale w miarę.
Ta mała potrafi zważać na to, co mówi, jeśli ma w tym interes... No, a teraz płacze. Za
miesiąc jej ślub z Talbotem, a ona płacze. Dziwne, prawda?

– Tak, Wasza Wysokość, bardzo dziwne. – Kieron był mocno zaniepokojony

obrotem rozmowy.

– Posłuchaj mnie, chłopcze. Są sprawy, o których lepiej nie mówić, bo gdy się je raz

poruszy, wymagają potwierdzenia albo zaprzeczenia. A w pewnych przypadkach jedno
i drugie jest niebezpieczne. Nie próbuj być za sprytny, lecz powiedz mi, czy zrozumiałeś,
o czym mówię, a raczej o czym nie mówię?

Kieron przełknął ślinę ze wzrokiem wbitym w nóż myśliwski, wymierzony, zda się,

prosto w jego serce.

– Zrozumiałem, Wasza Wysokość.
– Wierzę ci. – Senior Fitzalan odłożył nóż na biurko. Wziął do ręki niewielką

giemzową sakiewkę i potrząsnął nią. – Koń na obrazie nie przynosi mi wstydu, a wiem,
że mistrz Hobart nie przepada za malowaniem koni. Amazonka też jest nie pozbawiona
gracji i dystynkcji. W malarstwie, chłopcze, możesz sięgać wysoko. Bacz, abyś nie sięgał
po nic innego. – Rzucił Kieronowi sakiewkę. – Te pięćdziesiąt szylingów są nagrodą za
dobrą pracę związaną z pewnymi trudnościami. Mam jeszcze w zanadrzu inne prezenty,
którymi mógłbym cię obdarzyć za dodatkowe, nieproszone usługi. Dziękuj Luddowi, że
po nie nie sięgam.

– Tak, Wasza Wysokość.
– Idź już. I pamiętaj, że łzy schną szybko, jeśli nie ma ich kto wyciskać z oczu.
– Tak, Wasza Wysokość. – Czując zimne krople potu na czole, Kieron opuścił

komnatę.

Rozdział czternasty

Nie mając już żadnego powodu do codziennych wizyt na zamku Kieron przestał tam

chodzić. Ostrzeżenie dane mu przez seniora Fitzalana było wystarczająco wyraźne. Poza
tym, czyż nie leżało we własnym interesie Alyx, aby się więcej nie widywali? Jak
powiedział senior Fitzalan, łzy wysychają szybko, jeśli nie ma ich kto wyciskać.

A jednak ciężko mu było, bardzo ciężko, wyobrazić sobie, że już nigdy w życiu nie

pochwyci Alyx w ramiona. Niemniej Petrinę też będzie kochał. Nietrudno mu przyjdzie
kochać Petrinę. To ona będzie leżeć u jego boku przez tysiące nocy, rodzić mu dzieci,
siwieć i starzeć się wraz z nim. Czas studzi namiętność młodości, lecz przydaje uroku
przeżytym radościom i smutkom.

Każdy człowiek ma tylko jedno życie – myślał Kieron. – Jesteśmy tu tylko przez

małą chwilkę w historii. Mam tak niewiele czasu. Tak niewiele czasu, żeby oderwać
człowieka od powierzchni ziemi i znów uczynić go panem przestworzy.

Mistrz Hobart był uszczęśliwiony „Skokiem panienki Fitzalan”. Nie posiadał się

z radości i dumy, że jego duchowy syn odniósł taki sukces. Oficjalnie praktyka Kierona
kończyła się dopiero za siedem miesięcy, ale Hobart wiedział, że nie ma już na wikcie
zwykłego terminatora. Wiedział, że spotkał go przywilej przebywania w towarzystwie
geniusza – geniusza, który nalegał, aby jego pierwsze wielkie dzieło było podpisane
„Hobart”. Toteż Hobart nie egzekwował już swoich praw mistrza. Wystarczało mu, że
jest ojcem, dumnym z duchowego syna. Co znaczyło, że Kieron cieszył się teraz niczym
nie skrępowaną wolnością. A to z kolei napawało Hobarta najwyższym niepokojem.

Kieron miał obecnie pięćdziesiąt szylingów do własnej dyspozycji. Była to

prawdziwa fortuna. Więcej pieniędzy, niż przeszło mu przez ręce w całym
siedemnastoletnim życiu. Jak je zużytkować? Oto problem. Dwadzieścia szylingów da
Alwinowi, który dobrze mu się przysłużył przy budowie latawca. Za dwadzieścia
szylingów można kupić dużo płótna, barwników i oleju lnianego. Co w połączeniu
z naukami Kierona powinno stanowić dla Alwina dobrą zapłatę za przyjaźń. Zostanie
zarazem mistrzem w malarstwie, jak i mistrzem młynarskim. Będzie mógł się cieszyć
częściowym przynajmniej odwróceniem swego losu.

A pozostałe trzydzieści szylingów... Kieron wielokrotnie czytał książkę daną mu

przez Alyx. Zdobywanie przestworzy odbywało się stopniowo. Odtworzy te stopnie.
A pierwszym było zbudowanie balonu napędzanego gorącym powietrzem, takiego, jaki
zrobił Joseph i Etienne Montgolfier wiele wieków temu.

Kieron potrzebował sporo metrów płótna i dużo papieru, żeby wykleić balon

zrobiony z płótna. Potrzebował niewielkiego rusztu na węgiel drzewny. No i znów
pomocy Alwina.

Panienka Alyx nie zastosowała się do filozofii, że łzy schną szybko, jeśli ich nie

podsycać. Wysyłała dyskretne bileciki do Kierona, na które nie ważył się odpowiadać.
Wtedy zaczęła codziennie przejeżdżać konno przez Arundel, zatrzymując się na chwilę
przed domem Hobarta. Kieron widział ją i serce biło mu żywiej w piersi, ale nie
wychodził, żeby się z nią przywitać. Powstrzymywał go nie tyle strach przed gniewem
seniora Fitzalana, ile obawa, że będąc blisko niej poczuje pragnienie, aby być jeszcze
bliżej i jeszcze, podobnie jak pierwsza szklanka wina pociąga za sobą pragnienie
następnej.

Poza tym, nawet gdyby dało się uniknąć gniewu seniora Fitzalana, ostateczne

rozstanie i tak było nieuniknione. A Alyx z pewnością łatwiej przyjdzie znieść łoże
Talbota, jeśli nie będzie wciąż czuć na sobie ciepłego dotyku Kierona.

Toteż patrzył, jak przejeżdża, zagryzał wargi i nie ruszał się z miejsca. A jeśli

przypadkiem znajdował się wtedy na dworze, zdejmował kapelusz i kłaniał się nisko,
oddając jej należny hołd jak każdy inny mężczyzna i terminator.

Chcąc zająć myśli czym innym, oddał się niebezpiecznemu zajęciu – konstrukcji

balonu napędzanego gorącym powietrzem. Balon nie miał służyć do unoszenia ludzi, bo
taki zostałby z pewnością uznany przez Święty Kościół za maszynę. Pod warunkiem
oczywiście, że Święty Kościół dowiedziałby się o całej sprawie, co należało brać pod
uwagę, gdyż bracia nedyci budzili nie tylko szacunek, ale i powszechny postrach, przez
co wielu ludzi było skłonnych donieść na sąsiada w nadziei, iż zostanie im to poczytane
za zasługę.

Toteż balon z ludźmi nie wchodził w rachubę – na razie. Ale balon, od którego sznur

trzymałby w ręku chłopiec będący jeszcze w terminie, musiałby chyba zostać uznany za
zabawkę? Sprytną zabawkę, lecz przecież niegroźną... Kieron był tak bez reszty
zaprzątnięty chęcią eksperymentowania z latającymi mechanizmami, że z niemądrą
beztroską zignorował fakt, iż Święty Kościół już raz zainteresował się jego
działalnością...

Z początku projekt balonu przedstawiał się skromnie. Miał być nie dłuższy niż

wysokość człowieka i nie szerszy niż beczka na wino. Miał być zrobiony z czterech
długości płótna, odpowiednio skrojonego i zszytego ostrożnie na delikatnym,
drewnianym szkielecie.

Gdzie można by to wykonać, aby mistrz Hobart pozostał w błogiej nieświadomości,

a ciekawość ludzka nie była wystawiona na ciężką próbę?

Kieron naradzał się z Alwinem. Alwin przemyślał problem. Sam miał podobny.

Chciał móc swobodnie malować w samotności bez słuchania wymysłów, że marnuje
czas, lub szyderstw, że bierze się za sztukę, której mu nie przypisano kontraktem.

Rozwiązanie znalazło się samo, kiedy pewnego dnia Alwin i Kieron omawiając

swoje projekty spacerowali nad rzeką Arun, daleko od miasta, które z tej odległości
wyglądało jak wciśnięte między kościół a zamek.

Rozwiązanie objawiło się w postaci opuszczonego młyna, nie używanego od stulecia

lub dłużej, stojącego nad rzeką. Legenda głosiła, że młynarz wraz z całą rodziną spłonął
na stosie za niezgodne z prawem wykorzystanie siły wiatru. Legenda głosiła też, że
opuszczony młyn nawiedzają duchy jego dawnych mieszkańców.

Alwin znał nieco tę historię i to, co wiedział, powtórzył Kieronowi. Młynarz był

ambitnym i pomysłowym mężczyzną, który uważał, że siła wiatru została dana
człowiekowi, aby wykorzystał ją do wszelkich celów i na wszelki sposób, jaki potrafi.
Święty Kościół z konieczności pozwolił zaprząc wiatr do mielenia ziarna, do
pompowania wody, a nawet do napędzania statków – bo wszystko to było niezbędne do
życia. Kościół zezwalał na użycie maszyn w wypadkach, gdy chodziło o rzeczy pierwszej
potrzeby, nie zezwalał jednak na żadne luksusy.

Lecz młynarz wykorzystał siłę wiatru nie tylko do mielenia ziarna, ale i do

napędzania tokarni, żeby jego syn mógł toczyć w drewnie puchary, misy i talerze
sprzedawane później możnym, którzy chętnie kupowali piękne wyroby, czy to ze szkła,
z kamienia, metalu czy drewna. A nadto użył wiatru do poruszania krosien, na których
jego żona i córka tkały płótna i jedwabie, jakich próżno by szukać w obrębie wielu
kilometrów.

Zawistni ludzie donieśli na nich do Świętego Kościoła. Wszyscy czworo – mąż,

żona, syn i córka – zostali spaleni tego samego dnia, o tej samej godzinie, tak ustawieni,
żeby widzieć zarazem męczarnię swoich bliskich.

I tak młyn został oddany na pastwę zniszczenia i duchów. Okoliczni ludzie zwali go

Upiornym Młynem. Rzadko kto ośmieliłby się zajrzeć tu za dnia lub tym bardziej po
zmierzchu. Poza tym, kiedy rzeka Arun przybierała, dolną część młyna zalewała woda.

Kieron patrzył na opuszczony młyn i z miłością myślał o zamieszkujących go

duchach. Oto odpowiednie miejsce do skonstruowania jego balonu. Oto miejsce, gdzie
Alwin może w spokoju malować.

– To będzie nasz dom – powiedział. – Tu pośród szczurów i wspomnień będzie nasz

dom. Tu cię nauczę sztuki posługiwania się farbami olejnymi i tu zbuduję swój balon.

Alwin nie był zachwycony.
– Kieron, to daleko od miasta.
– Tym lepiej.

– I duchy mogą nie być nam przychylne.
– Wierzysz w duchy, Alwinie?
Alwin przeżegnał się.
– Wierzę, że niebezpiecznie jest nie wierzyć w niektóre rzeczy.
– Niech ci będzie, ale co do duchów to się nie zgadzamy. Sądzę, że będą nam rade,

bo my także buntujemy się przeciwko swemu przeznaczeniu.

– Boję się – powiedział Alwin.
– Ja też. Ale czy nie lepiej bać się i robić, co się chce, niż bać się i nic nie robić?
Alwin nie znalazł na to odpowiedzi. I tak Upiorny Młyn stał się przytułkiem dla

młynarza, który chciał malować, i dla malarza, który chciał latać.

Rozdział piętnasty

Wiele dni zabrało Kieronowi skonstruowanie balonu napędzanego gorącym

powietrzem, który nie tylko sprawił, że Alyx Fitzalan przeżyła kilka chwil grozy,
a Kieron został sprowadzony na brzeg przepaści, lecz również zmienił bieg historii.

Wprawdzie chłopcy mieli wspólnie, choć każdy dla swych celów, korzystać z młyna,

lecz Kieron postanowił nie narażać już przyjaciela na niebezpieczeństwo i nie wciągać go
w ten nowy projekt. Nie będzie też narażać Sholta, choć bardzo by mu się przydała jego
pomoc przy zrobieniu małego paleniska. Ostrzeżenie brata Sebastiana było wyraźne. Jeśli
ktoś ma cierpieć z powodu jego chęci zdobycia przestworzy, to tylko on sam.

Nabył duże ilości grubego płótna i zadziwił mistrza Hobarta swoim

zapotrzebowaniem na papier. Staruszek zbyt kocha Kierona i za bardzo się o niego bał,
żeby nadto wnikać w przyczynę tych próśb. Powtarzał sobie, że Kieron bez wątpienia
przejawia oznaki wielkości, że „Skok panienki Fitzalan” jest ze wszech miar
arcydziełem, i że wielcy ludzie mają prawo do drobnych słabości. Hobart pił coraz
więcej, coraz więcej kaszlał i coraz częściej się modlił. Ale nic nie mówił.

Kieron przetransportował płótna, papier, igły i nici do młyna. Kupił też stare

palenisko od druciarza, który był zdumiony, że dostała mu się srebrna pięciopensówka za
kawałek bezużytecznego żelastwa. I Kieron jak szalony rzucił się do pracy. Zrobił
szkielet z wici wierzbowych – giętkie, cienkie pędy idealnie nadawały się do tego celu.
Kieron zdawał sobie sprawę, jak dużą rolę odgrywa tu ciężar. Szkielet balonu musi być
tak lekki, żeby gorące powietrze mogło go unieść.

Tymczasem Alyx wybierała się codziennie na konną przejażdżkę w nadziei, że

spotka Kierona choć raz jeszcze, zanim pojedzie do Chichester jako żona smutnego
młodzieńca, który długo nie pożyje. Alwin zaś, ilekroć zwolniono go z obowiązków,
przychodził do młyna malować.

Kieron dawał mu lekcje. Alwin był pojętnym uczniem, a Kieron dobrym

nauczycielem. Alwin malował ziemię i niebo, jakby miał ogień w pędzlu. Jego obrazy
pulsowały kolorem i ruchem. Kieron widział, że w tym terminatorze młynarza drzemie
prawdziwie wielki talent. Szkoda, że będzie musiał spędzić życie mieląc ziarno.

Budowa balonu posuwała się naprzód. I ambicje Kierona rosły. Balon miał już być

dwa razy wyższy od człowieka i dwa razy szerszy od beczki na wino. To będzie wielki
balon – już nie zabawka, ale zapowiedź prawdziwych zamiarów.

Panienka Alyx nadal kontynuowała swoje przejażdżki. Pewnego dnia wybrała się

nad brzegiem rzeki Arun aż do Upiornego Młyna, szukając chłopca, którego twarz śniła

jej się po nocach. A był to właśnie dzień, w którym balon czekał gotowy do lotu.

Na razie oklapły i sflaczały wisiał u drewnianej belki sterczącej z okna młyna, lecz

wkrótce ciepło unoszące się z płonącego w palenisku żaru rozszerzy wypełniające go
powietrze, które stanie się lżejsze. Kiedy balon nadmie się i będzie gotów do lotu, Kieron
odwiąże go i będzie kontrolował za pomocą długiego, mocnego sznura zakończonego
drutem przywiązanym z kolei do paleniska zawieszonego pod balonem.

Alwin z zapałem szkicował Kierona przy pracy, gdy ten sprawdzał węzły

i rozdmuchiwał miechem żar. Żaden z nich nie zauważył Alyx zbliżającej się konno
brzegiem rzeki Arun, aż do chwili, kiedy była już prawie na miejscu.

– Niech Ludd ma nas w swojej opiece! – krzyknął Alwin z przerażeniem. – Jedzie tu

córka seniora! – Starał się szybko ukryć swoje materiały rysunkowe, jakby go przyłapano
na jakimś poważnym przestępstwie.

– Nic się nie bój, przyjacielu – uspokoił go Kieron, podnosząc głowę znad balonu. –

Panienka Alyx nas nie zdradzi, ręczę za to. – Nie zwierzał się Alwinowi, ani też nikomu
innemu, z zażyłości z Alyx. Takie sprawy powinny zostać między tymi, których dotyczą.

Alyx zeskoczyła z konia.
– No Kieronie, zastanawiałam się, gdzie też się ukrywasz. Co to za urządzenie, które

skupia na sobie całą twoją uwagę?

– Balon napędzany gorącym powietrzem, panienko.
– Jego ton był pełen szacunku, jak zawsze w obecności innych. – Zabawka, kaprys,

nic więcej.

– A więc – powiedziała Alyx – mamy tu terminatora malarza, który nie maluje,

i terminatora młynarza, który nie mieli ziarna. Bardzo dziwne. – Zwróciła się do Alwina:

– Przespaceruj trochę mojego konia i daj mu się popaść. Sporo się dziś nagalopował.
– Tak, panienko. – Alwin wziął wierzchowca za uzdę i odszedł.
Alyx poczekała, aż znalazł się poza zasięgiem słuchu.
– Kieron, szukałam cię przez wiele dni. Dlaczego chcesz mnie upokorzyć?
– Najmilsza Alyx, wcale nie.
– Nie przychodzisz na zamek.
– Bo nie mam powodu. Poza tym twój ojciec mi zabronił.
– To on wie o nas?
– Nie mam pojęcia skąd, ale wie, – Kieron uśmiechnął się. – Powiedział mi, że

płaczesz...

– To kłamstwo! – zaprzeczyła Alyx gwałtownie. – Nie płakałabym po uczniu

malarza.

– Jestem o tym przekonany – rzekł Kieron z całą powagą. – Niemniej twój ojciec jest

człowiekiem prawdomównym. Musiało mu się tylko wydawać.

Zarzuciła mu ręce na szyję, nie bacząc, czy Alwin widzi to, czy nie.
– Kieronie, kocham cię.
– Najdroższa Alyx, ja też cię kocham. Ale nasze drogi się rozchodzą. Ty wyjdziesz

za Talbota, ja ożenię się z Petriną. Ty jesteś wysoko urodzona, a ja nisko. Nic na to nie
poradzimy.

– To się jeszcze okaże – odparła Alyx. – Nie minie rok, a Talbot umrze, mogę za to

ręczyć.

– Zabijesz go?
– Umrze, Kieronie. I tyle. Po prostu umrze... A co zrobimy z Petriną?
Kieron pocałował ją i mocno przytulił.
– Alyx, to mrzonki. Sama wiesz.
Wytarła oczy.
– Tak, musimy być tym, czym jesteśmy. – Odsunęła się. – Czy ten chłopak od

młynarza ma długi język?

– Bądź spokojna. To mój przyjaciel. Wprowadziłem go w arkana nowej sztuki.
Spróbowała się roześmiać.
– Nie tylko jego wprowadziłeś w arkana nowej sztuki, „Kieronie z głową

w chmurach”. Patrz, twój balon spuchł jak dynia. Wzlatuje do góry.

– Na Ludda! Przepraszam bardzo, Alyx. Muszę go odwiązać. – Pobiegł do młyna,

odwiązał czubek balonu i wciągnął belkę do środka. Potem zszedł na dół i przyjrzał mu
się krytycznym okiem.

Balon rzeczywiście wyglądał jak olbrzymia dynia i był większy, niż się Kieron

spodziewał. Węgiel drzewny w podwieszonym palenisku żarzył się jasnym ogniem.
Balon z napiętą cumą kołysał się na wietrze.

Alyx patrzyła na to z podziwem.
– Jak wytłumaczysz się z tej zabawki przed Świętym Kościołem, Kieronie?
– Dlaczego miałbym się z niej tłumaczyć? – zapytał z goryczą. – To tylko zabawka,

a ja jestem tylko głupkiem zwanym „Kieronem z głową w chmurach”.

– Nedyci mogą nazwać to maszyną. Mogą oskarżyć cię o robienie maszyn.
– Pal licho głupich nedytów! – Kieron z uwagą odwiązał cumę i balon poszedł

w górę. Bardzo ostrożnie poluzował sznur, ciesząc się siłą, z jaką szarpnął go za ramię.
Balon wzniósł się ponad młyn. Alwin przywiązał konia Alyx do karłowatego krzewu
ciernistego i stał teraz z rękami na biodrach i otwartymi ustami, obserwując ten
fantastyczny widok.

Kieron czuł, jak sznur go ciągnie za sobą, chcąc wyrwać go z okowów ziemi – i nie

posiadał się ze szczęścia. Impulsywnie podskoczył, a balon natychmiast zareagował
unosząc go nad głową Alyx i łagodnie odstawiając na ziemię.

– Brawo! Brawo! – krzyknęła Alyx. – Cóż za wspaniała zabawka! Pozwól mnie też

spróbować, Kieronie. Proszę cię, pozwól mi.

– Musisz trzymać z całych sił – ostrzegł ją. – Ciągnie mocniej, niż myślisz... Nie,

Alyx, lepiej daj sobie z tym spokój.

– Nie psuj zabawy, Kieronie. Muszę to potrzymać. I potrzymam. Nie jestem

dzieckiem.

– I nie jest to zabawka dla dzieci – ostrzegł ją. – Jeśli już koniecznie chcesz, to

trzymaj. Owiń linkę dookoła pasa, o tak.

Ostrożnie podał jej sznur i upewnił się, że go mocno trzyma. Poczuwszy szarpnięcie

Alyx wydała okrzyk radości. I przygotowała się do skoku, tak jak to zrobił Kieron.
Niestety w tym samym momencie nastąpił nagły podmuch wiatru. Balon od razu
zareagował. Ponadto Kieron zapomniał, że Alyx jest od niego o wiele lżejsza.

Trzymając się kurczowo sznura Alyx wzniosła się majestatycznie w powietrzu – ale

nie opadła, balon płynął spokojnie nad łąką, coraz to wyżej.

Alyx zaczęta krzyczeć.
Kieron zmartwiał.
– Skacz! – zawołał. – Puść sznur! Puść sznur!
Lecz ona albo się bała, albo była już poza zasięgiem głosu. Trzymała się oburącz liny

i wierzgała nogami jak oszalała, jakby już to samo mogło sprowadzić ją z powrotem na
ziemię.

Alwin patrzył na to oniemiały z przerażenia. Padł na kolana i zaczął się modlić.
Na szczęście balon wznosił się bardzo wolno. Był nie więcej niż trzy, cztery metry

nad ziemią, kiedy Alyx albo oprzytomniała na tyle, żeby puścić sznur, albo nie mogła go
dłużej utrzymać. Kieron biegł za nią cały czas, wołając, co ma robić. Usiłował też
podskoczyć tak wysoko, żeby złapać ją za nogę. Kiedy spadła na ziemię, wylądowała
niemalże w jego ramionach, przywalając go swoim ciężarem. Poczuł przyjemne
podniecenie, ale Alyx zwichnęła kostkę. Usiadła na mokrej trawie, pojękując z cicha,
oglądając stłuczoną nogę i szukając pociechy u Kierona.

On głaskał ją po głowie i szeptał czułe słowa. Ale jego oczy nie mogły oderwać się

od balonu. Uwolniony; od nieproszonego balastu wznosił się majestatycznie, ciągnąc za
sobą sznur niczym długi, powiewny ogon. Wiatr rozdmuchał ogień w palenisku, przez co
balon znów podskoczył do góry. Wzniósł się na wysokość jakichś dwustu metrów
i zaczął szybować w stronę Arundel.

Kieron obserwował to zafascynowany, pełen dumy. Rzeczywiście stworzył coś

niezwykłego. Gdyby następny balon był tylko o połowę większy, mógłby przymocować
do niego kosz dla siebie i płynąłby po niebie jak bóg – albo jak jeden z ludzi Pierwszej
Generacji.

– Kieron, boli mnie noga.
– Tak, kochanie. Zajmę się tym. – Lecz jego wzrok spoczywał na balonie.
– Jestem mokra i ubłocona.
– Tak, Alyx. Niedługo przebierzesz się w ciepłe i suche rzeczy. – Jego spojrzenie

śledziło lot balonu.

– Nie widzę cię! – wybuchnęła.
– Tak, kochanie. Zupełnie słusznie. Jestem naprawdę okropny. – I dalej nie spuszczał

wzroku z balonu.

– Kocham cię! Jesteś głupcem, ale... niech Ludd ma mnie w swojej opiece, kocham

cię. – Pocałowała go i przytuliła się.

– Najmilsza Alyx, masz rację, że jestem głupcem. Ale dzisiaj udało mi się coś

osiągnąć.

Balon minął Arundel i naraz jakby zapragnął żyć własnym życiem. Zmienił kierunek

i zaczął krążyć nad zamkiem. A potem, najwyraźniej przekonany, że spełnił już swoje
zadanie, stanął efektownie w płomieniach i jego płonące szczątki spadły na rodowe
gniazdo seniora Fitzalana.

Alwin tymczasem ochłonął i puścił się biegiem do Kierona. Lecz gdy zobaczył, co

się dzieje z balonem, znów upadł na kolana.

– Oby Ludd się zmiłował nad nami! Kieronie, ach, Kieronie, już po nas!
– Kieron uśmiechnął się do niego łagodnie, Alwinie, przyjacielu, przede wszystkim

uspokój się. A potem zabierz materiały rysunkowe z młyna i wróć po cichu do swojego
mistrza. Nie było cię tu dzisiaj. Nie widziałeś ani mnie, ani panienki Alyx.

– Rozumiem, Kieronie. Ale przysięgaliśmy sobie przyjaźń na dobre i złe.
– I zachowamy ją. Lecz nie będę cię narażać z powodu tego incydentu. – Zwrócił się

do Alyx. – Panienko Alyx, czy widziałaś dzisiaj Alwina, terminatora młynarza? –
Trzymał ją w objęciach i wiedział, że Alwin to widzi.

Alyx zaczerwieniła się po czubki włosów.
– Nie, jeśli taka jest twoja wola, Kieronie – powiedziała miękko. – Nie widziałam

dzisiaj terminatora młynarza.

– Podobnie jak i ty, Alwinie – ciągnął Kieron – nie widziałeś panienki Alyx ani

mnie. A jeślibyś nas zdradził, to cię zabiję.

Alwin poczuł się dotknięty.
– I po co to mówisz? Przecież jestem twoim przyjacielem.

– Wybacz mi, Alwinie. Myśli mi się mącą. Zbyt wiele: się naraz zdarzyło. Idź już.
Alyx próbowała wstać, krzyknęła z bólu i upadła.
– Moja kostka... strasznie spuchła i coraz bardziej mnie boli. Co teraz zrobimy,

Kieronie, co zrobimy?

– Czy jeśli wsadzę cię na konia, dojedziesz do domu?
– Chyba tak...
Podźwignął ją delikatnie z ziemi i zaniósł do miejsca, gdzie stał uwiązany koń.

Dystans okazał się dłuższy a Alyx cięższa, niż myślał. Zadyszał się, z wysiłku rozbolały
go ręce i nogi. Posadził Alyx na trawie, żeby odpocząć, zanim pomoże jej wejść na
konia.

Alyx z rozpaczą oglądała spuchniętą kostkę i zabłocony strój.
– I co ja teraz powiem? Jak wytłumaczę swój stan? – lamentowała.
– Powiedz, że spadłaś z konia – poradził jej Kieron.
– Nigdy nie spadam z konia – odparła z królewską wyniosłością. – Czyż nie

wiadomo, że jestem najlepszą amazonką na południu kraju?

– Niemniej, Alyx, dzisiaj spadłaś. Prawda nikomu z nas nie wyszłoby na dobre. Ani

twój ojciec, ani Talbot nie mogą się nigdy dowiedzieć, że leciałaś nad łąką uczepiona
balonu napędzanego gorącym powietrzem.

– A jeżeli mnie widziano?
Kieron wzruszył ramionami.
– Słowo człowieka z gminu przeciwko słowu panienki Fitzalan? Poza tym nikt nie

mógł cię widzieć. Chyba że przez lunetę.

– Strażnik mojego ojca ma lunetę. Melduje o przybiciu statków handlowych.
– A więc nie zamelduje o wyczynie mimowolnego aeronauty – tłumaczył Kieron

cierpliwie. – Poza tym byłaś w powietrzu za krótko, żeby mógł cię rozpoznać z takiej
odległości. – Uśmiechnął się. – Zwłaszcza że wierzgałaś nogami jak oszalała, co nie
licuje z pełną godności postawą panienki Alyx Fitzalan... Musimy zaryzykować, Alyx.
Jeśli nawet widziano jakąś postać, wezmę to na siebie. W końcu to był mój balon. Chodź,
podsadzę cię na konia. – Bez zbytniego wysiłku usadowił ją w siodle jako tako
wygodnie.

Spojrzała na niego z nieszczęśliwą miną.
– Co oni z tobą zrobią, mój kochany?
– Nie wiem – odpowiedział niefrasobliwie. – Pewno dadzą mi jakąś nudną pokutę.

Ale przysięgnij, że cokolwiek się stanie, nie przyznasz się do swojego udziału.

– Kieron, jak mogę przysiąc, skore nie wiem, co z tobą zrobią.
– Przysięgnij, bo cię o to proszę dla twojego dobra, dla mojego i dla dobra

nieszczęsnego Alwina, który jest na wpół żywy ze strachu.

Westchnęła.
– A więc przysięgam, ale boję się o ciebie.
– Uśmiechnij się, Alyx. Taką cię chcę zachować w pamięci.
– Czy spotkamy się jeszcze, zanim... zanim wyjdę za mąż?
– Ludd jeden wie. Ja nie... To już za miesiąc, tak?
– Za siedemnaście dni... Kocham cię.
– Ja też cię kocham. Jedź teraz i dobrze wspominajmy naszą miłość.
Alyx ze smutkiem zawróciła konia w kierunku Arundel. Kieron patrzył za nią przez

chwilę, potem poszedł do młyna. Trzeba było posprzątać materiały i narzędzia,
uporządkować całe obejście. I trzeba pomyśleć. Co będzie lepiej: iść na zamek i przyznać
się do balonu, czy czekać, aż znajdą go ludzie seniora Fitzalana? Zabierze im to niewiele
czasu. A takie przedsięwzięcie, jak każdy wie, mógł podjąć tylko „Kieron z głową
w chmurach”. Lepiej więc zrobić z konieczności cnotę i wytłumaczyć wszystko
seniorowi Fitzalanowi, zanim wtrącą się nedyci.

Ale Kieron nie miał szczęścia. Strażnik zamkowy nie był jedynym człowiekiem,

który używał lunety. Brat Sebastian też ją miał i często patrzył przez nią z wieży
katedralnej, chcąc wiedzieć, co się dzieje w okolicy.

Rozdział szesnasty

Kieron nie wiedział, jak długo już jest przykuty do ściany, ani czy jest dzień, czy

noc. Wiedział tylko, że jest w celi Luddyckiego Domu Naprawy i że jego sprawa może
nawet oprzeć się o Wielkiego Inkwizytora. Jak mu powiedziano, od bardzo dawna nikt
nie był oskarżony o próbę zbudowania latającej maszyny i dlatego ten przypadek
wykracza poza ramy lokalnego problemu.

W dniu, kiedy jego balon uniósł panienkę Alyx nad łąkę, a potem popłynął

majestatycznie w górę tylko po to, by za chwilę spaść w płonących szczątkach na zamek,
Kieron nie zdążył usprawiedliwić się i wytłumaczyć przed seniorem Fitzalanem. Nedyci
już na niego czekali: brat Sebastian, brat Hildebrand i brat Lemuel.

Oskarżono go o herezję i aresztowano w imię Świętego Chłopca, po czym

przeprowadzono haniebnie na końcu miecza przez całe Arundel, i wtedy po raz ostatni
widział światło dzienne.

Bracia Hildebrand i Lemuel zadowoliliby się paroma pogróżkami, uznając

zbudowanie balonu co najwyżej za niezwykły kaprys. W końcu chłopiec miał jeszcze
niemal rok do pełnoletności i jego postępek niekoniecznie musiał być uznany za
świadome pogwałcenie doktryny.

Ale brat Sebastian był ambitny. Miał zamiar dojść do wysokiej pozycji w Kościele

luddystów. W tym celu należało wyróżnić się wcześnie. Awansować można było przez
wysokie koneksje – których nie miał – albo przez wykrycie poważnej herezji. Brat
Sebastian gorąco się modlił, aby Kieron został uznany za groźnego heretyka.

To prawda, że Kieron nie był jeszcze mężczyzną. Ale herezja nie jest schorzeniem

związanym z wiekiem. Brat Sebastian wiedział, że nie dalej jak trzydzieści lat temu
spalono trzynastoletniego chłopca za chęć zużytkowania pary z gotującego czajnika.
Ówczesny Wielki Inkwizytor określił to jako próbę zbudowania turbiny, choć nie
wiadomo, czy słusznie.

Przestępstwo Kierona było łatwiejsze do zdefiniowania. Usiłował skonstruować

maszynę, która uniosłaby mężczyznę – lub kobietę – z powierzchni ziemi. Jeżeli to nie
herezja, to brat Sebastian gotów był zjeść własny habit. Nedyta czuł się coraz pewniej
w swoim osądzie. Luneta pokazała, że to nie Kieron zwisał z piekielnej maszyny,
a kobieta.

Wkrótce potem brat Sebastian zauważył, że panienka Alyx wraca konno do zamku

w dosyć opłakanym stanie.

Twierdziła, że spadła z konia. Lecz wszyscy wiedzieli, iż to mało prawdopodobne,

aby panienka Alyx dała się wysadzić z siodła. Brat Sebastian przemyślał tę kwestię.
Niedawno Kieron spędził sporo czasu na zamku, robiąc szkice do wspaniałego obrazu
mistrza Hobarta „Skok panienki Fitzalan”. Kieron i panienka Alyx byli niemal w tym
samym wieku. A jak wiadomo, nie ma dymu bez ognia.

Brat Sebastian zdawał sobie sprawę, że nic nie może zrobić Alyx Fitzalan. Święty

Kościół nie był jeszcze przygotowany na rzucenie bezpośredniego wyzwania feudalnej
władzy seniorów. Ale już sam Kieron powinien wystarczyć do jego celów. Ponieważ
chłopiec miał dostęp do zamku i przed oblicze seniora Fitzalana oraz jego córki, nie był
kimś pierwszym lepszym, jak każdy inny pospolity wieśniak. W dodatku wiele da się
zasugerować w związku z jego obcowaniem z panienką Alyx, niewiele przy tym mówiąc.
Poza tym, jeśli to będzie konieczne, można nadać pewną wagę sprawie książki.
W najgorszym razie będzie to skuteczny środek, aby uciszyć ewentualne protesty ze
strony Fitzalanów.

Albowiem po aresztowaniu Kierona brat Sebastian uzbrojony w nakaz rewizji udał

się do domu mistrza Hobarta, aby postraszyć go nieco w nadziei, że ujawni się jako
współwinowajca herezji, a także aby przeszukać pokój Kierona.

Jeśli chodzi o mistrza Hobarta, to udało mu się tylko doprowadzić staruszka do

histerii i ciężkiego ataku kaszlu, lecz w pokoju Kierona znalazł ukrytą pod materacem
książkę. To, że książka zawierała historię zakazanych maszyn, miało już swoją wagę; że
była ukryta, acz nie najlepiej, miało jeszcze większą wagę; a że skórzana okładka nosiła
pieczątkę Fitzalana, miało wagę największą.

Lepiej, aby senior Fitzalan miał się na baczności – myślał brat Sebastian

z zadowoleniem. Niech tylko spróbuje stawać na przeszkodzie świętej sprawiedliwości,
a przekona się, że i on może się poparzyć.

Brat Sebastian kosztował uroków władzy. Napisał sprawozdanie do urzędu

Wielkiego Inkwizytora w Londynie i z ufnością czekał na pozwolenie przeprowadzenia
pełnej rozprawy przeciw herezji.

Tymczasem zaś przykuł Kierona do ściany w Domu Naprawy. Nie rozkoszował się

jego cierpieniem. Byłby to niewybaczalny grzech. Brat Sebastian umacniał się w wierze,
że chodzi mu tylko o zbawienie duszy chłopca. Jeżeli Kieron za swe przewinienie spłonie
na stosie – czego niech Ludd broni, o ile to w ogóle możliwe – lepiej, aby spłonął
oświecony, w odpowiednim stanie ducha, wiedząc, że może uzyskać przebaczenie, pod
warunkiem okazania prawdziwej skruchy, Toteż brat Sebastian często rozmawiał ze
swoim więźniem, próbując jakoby odróżnić diabelskie zamiary od młodzieńczej
nieroztropności. Kieron nie był zbyt pomocny, W każdym razie nie był pomocny sobie,
choć zapewne umacniał w bracie Sebastianie jego prawdziwe intencje, do których sam

się nie przyznawał.

– Czy czujesz do mnie urazę, Kieronie? – Brat Sebastian zadał to pytanie siedząc na

stołku i popijając gorącą herbatę.

Kieron, który od kilku dni był o chlebie i wodzie, zachował dość przytomności

umysłu, aby odpowiedzieć:

– Dlaczego miałbym czuć do ciebie urazę, bracie Sebastianie? Wypełniasz tylko swój

obowiązek i za to cię szanuję, a nawet podziwiam.

– Otóż właśnie, widzę, że się rozumiemy. Nie chcę cię ukarać. Chcę cię zbawić.
– Wiem. Działasz z najlepszych pobudek. – Kieron uśmiechnął się. – Ja też znacznie

bym wolał zbawienie od kary.

– Balon napędzany gorącym powietrzem to poważny grzech. To maszyna, Kieronie.

Maszyna, na którą Święty Kościół nie dał zezwolenia. Rozumiesz chyba, że
obowiązkiem kościoła jest bronić ludzi przed złem i pokusą płynącą od maszyn. Znasz
historię, chłopcze. Maszyny już dwa razy zniszczyły świat. Nie zrobią tego po raz trzeci.

– Brat Sebastian głośno siorbał herbatę.
Kieron zwilżył wargi. Nie pamiętał, kiedy po raz ostatni miał w ustach coś ciepłego.
– Nie miałem na myśli nic złego, bracie. Balon był tylko niemądrą zabawką, którą

zrobiłem dla zabicia czasu.

– Czyżby? – Brat Sebastian spojrzał na niego zimno.
– A co powiesz na temat książki? Kto ci ją dał, Kieronie? Tę książkę o latających

maszynach?

– Dopiero teraz po raz pierwszy brat Sebastian wspomniał o książce. Kieron,

wyczerpany, zziębnięty, przygnębiony, odebrał to jak grom z jasnego nieba. Otworzył ze
zdumienia usta. Pomyślał o Alyx. Nawet jej może grozić niebezpieczeństwo ze strony
tego czarnego kruka, Nie odpowiadasz, Kieronie. Czy chcesz kogoś osłonić?

– Chcę osłonić tylko siebie. Pożyczyłem tę książkę. Miałem... miałem zamiar ją

zwrócić.

– Senior Fitzalan pozwolił ci wziąć tę książkę ze swojej biblioteki?
– Nie.
– A więc ktoś inny?
– Nie.
– Przecież twierdzisz, że pożyczyłeś tę książkę.
– Tak.
– Bez pozwolenia właściciela?
– Miałem zamiar ją zwrócić.
– No cóż, świadczą o tym tylko twoje słowa wypowiedziane w tych dość przykrych

okolicznościach. Taką pożyczkę można też zinterpretować jako kradzież. Każdy
rozsądny człowiek dojdzie do wniosku, że ukradłeś książkę z zamiarem skonstruowania
jednej lub kilku opisanych tam maszyn.

– A niech cię piekło pochłonie! – wybuchł Kieron. – Zniszcz postęp, zniszcz naukę,

spal mnie, jeśli już koniecznie musisz! Ale przestań mnie dręczyć swoją gadaniną!

Brat Sebastian opróżnił szklankę i zrobił zatroskaną minę.
– Piekło jest zarezerwowane dla tych, którzy w złej intencji budują maszyny. Może

i spłoniesz, Kieronie. Nie mogę wykluczyć takiej możliwości. Zasmuci mnie to, ale wola
Ludda zostanie spełniona. Niemniej, jestem twoim przyjacielem, twoim bratem,
i spróbuję uratować ci duszę. Niech to będzie dla nas obu pewną pociechą.

Z tymi słowami brat Sebastian zostawił Kierona własnym myślom,

Rozdział siedemnasty

Wielki Inkwizytor uznał powagę zarzutów i wydał zgodę na proces o herezję. Proces

miał się zacząć, jak było w zwyczaju, pierwszego dnia następnego miesiąca
księżycowego. Jeśli zostałby wydany werdykt skazujący, wyrok wykonano by ostatniego
dnia tegoż miesiąca.

Tymczasem warunki, w których Kieron przebywał, uległy poprawie. Nie był już

przykuty do ściany, dano mu posłanie ze słomy, stół i krzesło. Dostawał jeden ciepły
posiłek dziennie i wolno mu było przyjmować gości oraz powołać świadków, którzy by
zeznawali na jego korzyść. Święty Kościół pozwalał na to wszystko, aby nikt nie mógł
skarżyć się na stronniczość lub utrudnianie obrony. Co prawda, z zarzutu o herezję
uniewinniano bardzo nielicznych. Święty Kościół rzadko decydował się na publiczną
rozprawę, jeżeli fakty nie były niezbite. Niemniej, sprawiedliwość jest sprawiedliwością.

Pierwsi odwiedzili Kierona rodzice. Kristen miała zaczerwienione powieki i płakała.

Gerard, pachnący żywicą i świeżym drewnem, był pełen nadziei, przeświadczony, że
zbyt wiele szumu zrobiono wokół niewinnej chłopięcej psoty.

– Kieron, synku, jak ci tu dają jeść? – zachlipała Kristen. – Czy dobrze cię karmią?
Kieron zauważył, że zupełnie posiwiała, choć mogła mieć najwyżej trzydzieści pięć

lat. Ale jej twarz pozostała piękna, a sylwetka godnie wyprostowana. Było mu
niewymownie przykro, że sprawia jej taki ból.

– Tak, matko – skłamał. – Jedzenie jest doskonałe i niczego mi nie brakuje.
– Jesteś malarzem! – wybuchł Gerard. – Wielkim malarzem. Sam mistrz Hobart to

powiedział. – Spojrzał na legowisko ze słomy i na gole ściany celi. – Jak śmią trzymać
w takich warunkach człowieka, którego czeka wspaniała przyszłość? Czy jesteś winny
stawianych ci zarzutów? Mów prawdę. My, twoi rodzice, mamy prawo wiedzieć.

– Ojcze – zaczął Kieron ostrożnie, wiedząc, że brat Sebastian podsłuchuje pod

drzwiami – skonstruowałem zabawkę dla własnej przyjemności. Balon napędzany
gorącym powietrzem. Nie przypuszczałem, że Święty Kościół będzie poruszony taką
błahą sprawą.

Gerard z namysłem gładził się po policzku.
– To była duża nierozwaga, chłopcze. Ale przecież nie grzech. Kościół nie lubi nic

nowego, i ma rację. Lecz w twoim przypadku wina leży po stronie tych, którzy cię
nakłonili do złego... Słyszałem, że „Skok panienki Fitzalan” to arcydzieło, choć sam się
na tym nie znam. Mistrz Hobart mówi, że to twoja zasługa.

– Mistrz Hobart jest wielce łaskaw – powiedział Kieron – ale być może w tym, co

mówi, jest ziarnko prawdy.

Gerard uścisnął go.
– Nic się nie bój, mój chłopcze. Zarzut zostanie oddalony, a ci, którzy go postawili,

poniosą należne konsekwencje.

– Nie czuję do nikogo żalu – rzekł Kieron, głównie na użytek brata Sebastiana. –

Mam nadzieję, że Święty Kościół stwierdzi moją niewinność i pozwoli mi kontynuować
przypisaną mi pracę.

Gerard poklepał go po plecach.
– Dobrze powiedziane! Wiedziałem! Wiedziałem! Jesteś po prostu pełen fantazji

i stąd to całe wielkie nieporozumienie.

Ale Kristen była mądrzejsza. Przytuliła Kierona i pogłaskała go po włosach.
– Czy boisz się, mój mały? – szepnęła.
– Tak, matko, boję się.
– Wiesz, co ci zrobią?
– Wiem.
– Bądź dzielny, Kieronie. Umrzemy razem. A jeśli jest inne życie, to się spotkamy na

tamtym świecie.

– Cicho, kobieto! – zagrzmiał Gerard. – Kieron będzie żył!
Kristen puściła syna z twarzą dziwnie spokojną.
– Tak, Gerardzie, Kieron będzie żył. Jestem tego pewna.
– Na Młotek Ludda i na mój młotek klnę się, że będzie żył – przysiągł Gerard, –

Będzie żył i pochowa tych, którzy skalali jego imię.

Strażnik zapukał w drzwi.
– Odwiedzimy cię znów – obiecała Kristen. – Przyjdziemy jutro. Przyniosę ci placki,

świeże masło i konfiturę z jeżyn, którą tak lubisz.

Po ich wyjściu wszedł do celi brat Sebastian.
– Twój ojciec ma silny głos – powiedział ostrożnie. Kieron uśmiechnął się lekko.
– Ma też silną wolę i silną rękę. To prosty i dobry człowiek.
– Ale wypowiada niebezpieczne słowa.
– Mój ojciec jest uczciwym człowiekiem i wie o tym cały seniorat – odparł Kieron

spokojnie. – Nikogo nie oszukuje, przeciwko niczemu nie grzeszy. Jego bronią jest
prawość.

– Co przez to rozumiesz, chłopcze?
– To, bracie Sebastianie, że masz już w klatce jednego ptaszka. Nie uda ci się złowić

drugiego z tego samego gniazda.

Petrina również przyszła go odwiedzić, jak przystało w towarzystwie ojca.

Sholto, olbrzymi, małomówny mężczyzna, pełen dobrej woli, której nie umiał

wyrazić, stał milcząc. Petrina, hoża i dojrzała do małżeństwa, od którego dzieliły ich już
tylko miesiące, wzięła na siebie ciężar rozmowy.

– Kieron, jesteś strasznie blady. Czy cię tu nie głodzą?
Uśmiechnął się.
– Wszystkie kobiety są takie same. Moja matka też w pierwszej chwili zatroszczyła

się o mój żołądek.

– Jest pewna różnica – rozzłościła się Petrina – i zaraz się o tym przekonasz.
– Przepraszam. Nie chciałem cię urazić. – Kieron zwrócił się do kowala. – Sholto,

bardzo miło z waszej strony, że przyszliście i przyprowadziliście Petrinę. Jestem wam
wdzięczny. Ani mój ojciec, ani ja nie będziemy mieć wam za złe, jeśli w obecnej sytuacji
zechcecie rozwiązać kontrakt.

Sholto zaszurał niezgrabnie nogami, powiódł wzrokiem po podłodze, po ścianach, po

suficie, jakby szukając stamtąd pomocy. Ale pomoc nie nadeszła.

– Kieron, chłopcze, wiesz, że cię lubię. Wszystko co zaszło, to jakaś przykra sprawa,

której, po prawdzie, nie rozumiem. Znam się na obróbce żelaza i stali, i tyle.– Całą resztą
zajmuje się Solvig, moja żona. – Rzucił niespokojne spojrzenie na córkę. – A teraz
i Petrina ma swoje zdanie. – Przy kowadle jestem panem. – Wzruszył ramionami. – Ale
kto by tam wygrał z kobietami?

– Rozwiązać kontrakt! – wybuchnęła Petrina, odrzucając do tyłu włosy i wypinając

pierś. – A może to ty chcesz rozwiązać kontrakt, „Kieronie z głową w chmurach”?

Kieron był skonfundowany. Dziewczynka, którą znał, była teraz aż nadto wyraźnie

kobietą. Zakładał, że zechce się uwolnić od heretyka, którego mogą spalić na stosie. Ale
jeśli chodzi o kobiety, nie należy nigdy niczego z góry zakładać.

– Myślałem tylko o tym, żeby zaoszczędzić ci przykrości.
– W ogóle niezbyt mądrze myślisz – przycięła mu Petrina. – Inaczej nie przyszłoby

ci do głowy, żeby konstruować głupie latawce i balony. I nie przyszłoby ci do głowy
zadawać się z Fitzalanami.

– Petrina, uważaj na to, co mówisz – ostrzegł Kieron, pamiętając o bracie Sebastianie

za drzwiami. – Te ściany są cienkie. Głos się niesie.

– Phi! – odparła Petrina. – A niech się niesie. Wszyscy wiedzą, że Alyx Fitzalan

szaleje za tobą. Musiało to dotrzeć nawet do uszu brata Sebastiana.

– Brat Sebastian ma doskonały słuch – zapewnił ją Kieron. – Podejrzewam, że nawet

to, o czym mówimy w tej celi, nie umyka jego uwagi.

– Nic nie szkodzi – stwierdziła Petrina ze spokojem. – Między nami nie ma nic do

ukrycia. A więc, czy chcesz rozwiązać kontrakt?

– Nie, na Neda Ludda. Chętnie wziąłbym cię za żonę. W szczęśliwszych

okolicznościach wziąłbym cię za żonę z całą radością.

Petrina uśmiechnęła się.
– No to wszystko w porządku, Kieronie. Wyjdę za ciebie i koniec.
– Nadal jesteś przekonana, że astrolog Marcus przepowiedział prawdę?
– Tak, jestem przekonana. Poza tym, Kieronie, Święty Kościół jaki jest, taki jest, ale

uznaje ważność kontraktów. Dowiedziałam się tego po pewnych staraniach.

– No więc?
– No więc, jeżeli oboje będziemy chcieli, możemy zwrócić się, z prośbą do

Wielkiego Inkwizytora, żeby odsunął karę aż do momentu, kiedy będę się spodziewać
dziecka... albo kiedy stanie się jasne, że nie mogę mieć dzieci.

Kieron oniemiał.
– Zrobiłabyś to dla mnie?
– Jesteś przypisanym mi mężem. Czy mogłabym postąpić inaczej?
Kieron roześmiał się.
– Astrolog Marcus może jeszcze mieć ostatnie słowo.
– Nie kpij z ludzi nauki.
– Ale skąd o tym wiesz... o tym, że można odsunąć karę?
– Nieważne skąd. Poza tym to jeszcze nic pewnego. Wszystko zależy od Wielkiego

Inkwizytora. Wiem tylko, że takie wypadki miały miejsce. – Uśmiechnęła się niewesoło.
– Święty Kościół może nawet przyspieszyć wyznaczoną w kontrakcie datę ślubu, aby nie
odwlekać zanadto dnia kary.

– I co? – Kieron nie posiadał się ze zdumienia. – Mógłbym żyć na wolności, dopóki

nie poczęłabyś dziecka?

– Nie, głupi. To ja mogłabym żyć z tobą w celi. Łaskawość ma swoje granice.
– Wyszłabyś za heretyka i żyła w więzieniu? Zostałabyś napiętnowana na całe życie.
– Zostałabym też wdową na całe życie. Ale taki zrobiłam wybór. Czy masz coś

przeciwko niemu?

– Nie, ale... Petrino, moja droga, nikt nie ma prawa tego od ciebie wymagać.
– I nikt nie wymaga. Niech cię o to sumienie nie dręczy.
Sholto podrapał się po głowie.
– Nie kłóć się z kobietą, Kieronie. I tak nie wygrasz.
– Czy dalej chcecie, żeby wasza córka za mnie wyszła?
Sholto podrapał się po głowie.
– Kontrakt jest kontraktem, na dobre i na złe. – Spojrzał na córkę. – A co kobieta

sobie umyśli, i tak przeprowadzi, już ja to wiem najlepiej.

Petrina rzekła:
– No to nie traćmy czasu. Wszystko uzgodnione. Nie ma o czym rozprawiać...

Kieron, wielu ludzi przemówi za tobą; a i to, że nadal chcę za ciebie wyjść, będzie miało
swoją wagę. – Podeszła bliżej i szepnęła: – Czy potrafisz udawać wariata?

Popatrzył na nią zdumiony.
– Czy potrafię... – Położyła mu rękę na ustach.
– Powiedziano mi, że Święty Kościół może przyjąć jako usprawiedliwienie chwilową

niepoczytalność. Zwłaszcza jeśli znaleźliby się tacy, którzy potwierdzą, że byli
świadkami podobnych napadów.

– Jesteś dobrze poinformowana – powiedział Kieron miękko. – Bardzo dobrze. Skąd

to wszystko wiesz, Petrino?

Przysunęła usta do jego ucha.
– Przyjechała do mnie konno pewna dama. Mam mówić dalej?
Alyx, Alyx Fitzalan zależało na nim aż tak, że pojechała do Petriny! Zawirowało mu

w głowie. Strażnik zapukał w drzwi.

– Przyjdziemy znów jutro, Kieronie – powiedziała Petrina. – Jestem pewna, że ojciec

zechce mi tu jutro towarzyszyć. Przyniosę ci zapiekankę z jajek i bekonu, i będę patrzyła,
jak jesz.

– Petrino, daj się ucałować. – Kieron spojrzał niepewnie na Sholta.
Kowal roześmiał się.
– Pocałuj ją, chłopcze. Pocałuj ją, jak należy. To jedyny sposób, żeby wygrać

z kobietą.

Trochę później tego dnia przyszedł Hobart, z szalem na ramionach, butelką w ręku,

wstrząsany kaszlem.

– Kieronie, mój drogi synu, jak cię tu traktują?
– Nienajgorzej, mistrzu Hobarcie. Jestem cały i zdrów, jak widzicie.
– Schudłeś. Zbladłeś.
– Nie łaknę smakołyków. Brak mi słońca.
– Będziesz je miał, mój drogi synu, będziesz je miał. Podpisałem oświadczenie

w obecności świadków, że to na moje polecenie zbudowałeś balon napędzany gorącym
powietrzem. – Podnosząc głos mówił dalej: – Potrzebowałem tego do namalowania
obrazu i taka jest prawda. Potrzebny mi był szkic zamku widzianego z góry.

Kieron był bliski łez.
– Ojcze, nie możesz tego zrobić. Nie wolno ci narażać się na niebezpieczeństwo.
Hobart wyprostował się z pewnym wysiłkiem.
– A kto mi zabroni, mój chłopcze? Nazwałeś mnie ojcem i jestem z tego dumny.

A czyż nie jest obowiązkiem ojca chronić swego syna, nawet jeśli nie jest to syn rodzony
tylko duchowy?

– Syn, duchowy syn, też ma swoje obowiązki – zaznaczył Kieron. – Błagam cię,

panie, zniszcz ten dokument. Jest niebezpieczny.

– Niebezpieczny, też mi coś! – Mistrz Hobart pociągnął łyk z butelki. – Wybacz mi,

Kieronie, to lekarstwo jest konieczne dla starego człowieka, którego opuściły już siły
i umiejętności... Całe życie, Kieronie, żyłem sobie bezpiecznie... i w strachu. W strachu
przed zleceniodawcą, w strachu przed utratą mojego marnego talentu. Przychodzi taka
chwila, kiedy człowiek chce się wznieść ponad strach. Dzieje się tak wtedy, gdy pragnie
ochronić tego, kogo kocha... Wybacz mi. Nie jestem odważny. Wybacz mi, że czerpię
odwagę z butelki... Dzięki tobie byłem świadkiem wielkości. I cieszę się. Rozumiesz?
Widziałem twoje pociągnięcia pędzla, które miały w sobie żar i piękno. Wiem, że daleko
zajdziesz... Chciałbym, żebyś malował, bo masz wielki talent. – I bardzo łagodnie i cicho
dodał.– Ale jeśli twoim marzeniem jest sięgnąć gwiazd, pogodzę się z tym. Cóż ci
powiem? Nie pojmuję tego, ale się pogodzę. Czy się rozumiemy?

– Rozumiemy się, mój ojcze.
– To dobrze. – Hobart pociągnął głębszy łyk. – Opuściły mnie siły i umiejętności, ale

nie jestem jeszcze zupełnie bezużyteczny. Mnie już nie będzie, a ten dokument zostanie.
– Hobart uśmiechnął się. – Kiedyś próbowałem cię kupić od twoich rodziców. Nie
wiedziałeś o tym. Teraz już nie chcę cię kupować. Jestem szczęśliwy, że mogę zapłacić
niewielką cenę za twoją wolność.

Kieron nie mógł już powstrzymać łez.
– Ojcze, zabijasz mnie twoją miłością. Hobart uśmiechnął się.
– Moja miłość towarzyszyła ci, jak rosłeś, dojrzewałeś i pobierałeś u mnie nauki...

i teraz też cię nie zabije.

Kieronie, wątpię, czy cię jeszcze zdołam odwiedzić. Rozumiesz, moje zdrowie...
– Rozumiem.
– A więc, pocałuj mnie, mój synu. Dla ciebie to nic wielkiego, a dla mnie znaczy

bardzo dużo, bo jestem niemądrym, starym człowiekiem.

Kieron podszedł i pocałował go w czoło.
– Pocałuj mnie w usta, mój synu.
– Dobrze. A więc w usta.
– Teraz naprawdę przypieczętowaliśmy nasz związek. – Hobart nie krył radości. –

Żegnaj, Kieronie. Nie spalą cię. Bądź spokojny.

– Będę więc mógł dopełnić okres mojego terminu – powiedział Kieron lekko.
Hobart uśmiechnął się blado.

– Twój termin skończył się wraz z namalowaniem „Skoku panienki Fitzalan”. To

wspaniały obraz. Niczego więcej cię już nie nauczę.

Mistrz Hobart pociągnął jeszcze raz z butelki i opuścił celę. W dwa dni później

znaleziono go martwego – powiesił się w swoim pokoju na belce u sufitu.

Rozdział osiemnasty

W czasach, jakie miały nastąpić, Kieron wspominał te kilka dni spędzone w Domu

Naprawy niemal z rozrzewnieniem. Były to ostatnie dni świata, jaki znał, ostatnie dni
ładu i bezpieczeństwa, ostatnie dni pokoju.

Gerard i Kristen znów przyszli go odwiedzić, podobnie jak Petrina, a nawet, choć

z pewnym lękiem, Alwin, terminator młynarza.

Alwin nic nie wiedział o środkach, jakie przedsięwzięto w obronie Kierona. Patrzył

na przyjaciela z takim współczuciem, jakby już czuł zapach dymu w nozdrzach.

– No cóż, Kieronie, spotykamy się w smutnych okolicznościach.
Kieron zaśmiał się.
– Nie takich znów smutnych. Mam co jeść, mam gdzie spać, a moi przyjaciele

i bliscy nie zapomnieli o mnie.

Alwin wskazał głową na drzwi, w pełni świadom, że kryje się za nimi cierpliwy

słuchacz.

– Nie złamałem przysięgi, Kieronie.
– To dobrze, przyjacielu. Ja też nie. Nie złamałem i nie złamię. Obaj więc możemy

być spokojni.

Alwin przyjął to z widoczną ulgą. Nie miał najmniejszej ochoty zwracać na siebie

uwagi Świętego Kościoła.

– Wielu ludzi chce przemawiać za tobą. Ja też, jeśli sobie życzysz.
Kieron dostrzegł nieszczęśliwy wyraz jego oczu i zrozumiał, ile go kosztowała ta

propozycja.

– Nie, Alwinie, dziękuję. Nie odrzucam twoich dobrych chęci, ale myślę, że

silniejsze głosy podniosą się w mojej obronie.

– Jeśliby miało dojść do najgorszego... – zaczął Alwin.
– Nie dojdzie. – Kieron również wskazał na drzwi. I wyrzekł słowa, które okazały się

prorocze: – Będę żył i pogrzebię tych, którzy mi źle życzą. Przysięgam.

Alwin zaszurał nogami.
– Muszę już iść.
– Nie zaniedbuj umiejętności, jakich nabyłeś. Masz duży talent.
Alwin wzruszył ramionami. Skąd teraz weźmie potrzebne materiały i wskazówki?
– Każdy z nas musi iść drogą swojego przeznaczenia. Przyjdę jeszcze. – Wyciągnął

rękę. – Będę o tobie myślał. Jesteś moim prawdziwym przyjacielem.

Lecz Alwin nie przyszedł więcej do Domu Naprawy; a kiedy Kieron zobaczył go

następnym razem, był bez ręki – bez prawej ręki, którą malował.

Alyx Fitzalan była jego ostatnim gościem. Towarzyszył jej rządca ojca, który swoją

postawą jasno dawał do zrozumienia, że nie pochwala bynajmniej tych odwiedzin.

– Proszę wstać w obecności panienki Alyx Fitzalan – rozkazał głośno i zgoła

niepotrzebnie, bo Kieron już stał.

– Kentigern – powiedziała panienka Alyx dość cierpko – idź dotrzymać towarzystwa

dobremu bratu Sebastianowi, którego ciężkie sapanie za drzwiami świadczy o tym, że
jest blisko. Porozmawiaj z nim o swoich sprawach i skorzystaj z tego, co może ci
ofiarować jego światły i uczony umysł.

– Ależ panienko, senior Fitzalan kazał mi trzymać się przy tobie na odległość słuchu.
– Więc rób, co ci kazał. Mam doskonały słuch. Słyszą, że dobry brat Sebastian

trzęsie się jak w gorączce. Może ma widzenie. Idź, sprawdź to.

Kentigern wycofał się, pokonany. Przez chwilę Kieron słyszał, jak wymienia za

drzwiami uwagi z bratem Sebastianem.

– I cóż, Kieronie?
– I cóż, panienko Alyx?
Patrzyli na siebie, walcząc z odruchem, żeby paść sobie w objęcia. Było to

niemożliwe. Świadkowie przy dziurce od klucza natychmiast zameldowaliby, co
widzieli.

– Ukradłeś książkę z biblioteki mojego ojca. Tak mi w każdym razie powiedziano. –

Ale jej oczy mówiły: „Dziękuję ci, kochany, żeś mnie oszczędził”.

Kieron wykazał pełne zrozumienie.
– Bardzo przepraszam, panienko Alyx. Chciałem ją sobie tylko na krótko

wypożyczyć.

– Czy wiedziałeś, że zawiera herezje?
– Nie, panienko. Jestem prostym człowiekiem, chciałem tylko wziąć jakąś książkę do

czytania. Miałem zamiar odłożyć ją na miejsce przy pierwszej okazji.

– Mój ojciec uważa cię za głupca, Kieronie. Głupca bez złych intencji.
– Ma rację, panienko. Jestem głupcem. Ale na pewno nie mam złych intencji.
– Tak też będę świadczyć na procesie – powiedziała Alyx. – Masz prawdziwy talent

do spadania z łagodnych koni. Talent głupca. Niemniej miałam taki kaprys, że
postanowiłam przełożyć ślub, aby móc przemówić za tobą. Może ja też jestem głupia.

Kieron ukląkł i pocałował ją w rękę. Byłby chętnie pocałował ją w usta i poczuł jej

piersi na swoich, ale pamiętał o tych, co patrzą i słuchają.

– Panienko, to rzeczywiście niemądre z twojej strony, że troszczysz się o mój los.

Chociaż nic dla ciebie nie znaczę, jestem głęboko wdzięczny za twoje zainteresowanie

moją sprawą.

Alyx uśmiechnęła się ze smutkiem.
– Wstań, Kieronie. Malarz zna swoją modelkę, modelka zna malarza. Etykieta

między nami jest zbędna.

– Panienko, ja... – Kieron zerknął na drzwi celi.
– Tak, wiem, ściany mają uszy. Pan Kentigern robi się czerwony jak burak, a dobry

brat Sebastian dyszy coraz ciężej. To nie ma większego znaczenia... Mój ojciec prosił
mnie, żeby ci podziękować za wzięcie tej książki z jego biblioteki.

– Jak to?
– To proste. Nie wiedział, że ma heretyckie dzieło. Jest szczęśliwy, że się go pozbył.

On też będzie przemawiał za tobą. Prosił, żeby ci powiedzieć, że choć popiera Święty
Kościół w zwalczaniu herezji, uważa, że głupcy zawsze się znajdą i można mieć
pewność, że sami siebie doprowadzą do zguby.

– Twój ojciec jest bardzo szlachetnym człowiekiem. – Kieron, mając w pamięci

swoje ostatnie spotkanie z seniorem Fitzalanem pomyślał, że jest on rzeczywiście
niezwykle szlachetny.

– Jest przede wszystkim człowiekiem praktycznym – powiedziała Alyx

enigmatycznie. – I przygotowanym na zapłacenie rozsądnej ceny za osiągnięcie celu...
Kieron, mam dla ciebie nowinę. Jest zarazem dobra i zła.

Kieron domyślił się od razu.
– Mistrz Hobart?
– Nie żyje. Zostawił pewien dokument.
– Wiem. Jak umarł?
– Powiesił się... Święty Kościół cię nie skaże. Ten dokument oczyszcza cię z winy.

A jeśli dodać wszystkich, którzy za tobą przemówią, Święty Kościół będzie bezsilny.

Kieron płakał. Zwrócił się w stronę drzwi celi.
– Bracie Sebastianie! – krzyknął. – Posłuchaj mnie dobrze! Jeżeli mnie wypuszczą,

to lepiej uciekaj z senioratu, bo jak nie...

– Kieron! – przerwała ostro Alyx. – Folguj łzom, ale nie psuj tego, za co umarł zacny

człowiek.

Kieron ukrył twarz w dłoniach.
– Alyx, przepraszam. Hobart był dla mnie jak ojciec i...
– I – dokończyła Alyx – świat będzie go pamiętał za ostatni obraz, który był

najlepszy. O ile wiem, pomagałeś mu przy nim. Ty będziesz jego żywym pomnikiem,
Kieronie. Postaraj się godnie go reprezentować. To wszystko. Kieron spojrzał na nią
zaczerwienionymi oczami, łzy spływały mu po policzkach.

– Postaram się. Ale skąd mam wiedzieć, czy mi się uda?
– Czas pokaże, Kieronie. Teraz muszę już iść. – Uśmiechnęła się i nagle porzuciła

wszelką ostrożność. – Mój ojciec dobił ze mną targu... Ale pocałuj mnie, tak żebym
zapamiętała.

Kieron osłupiał.
– A brat Sebastian?
– On już się nie liczy. Jego dni są policzone. A Kentigern jest lojalnym sługą domu

Fitzalanów. Pocałuj mnie. Spełnij kaprys kobiety. Mam jakieś złe sny, niedobre
przeczucia, – Wzruszyła ramionami. – Pocałuj mnie.

Kieron przytulił ją mocno, poczuł ciepło jej młodych piersi, ucałował jej wargi,

policzek, ucho, szyję. On też miał złe przeczucia. Wiedział, że już nigdy nie będzie
trzymał w ramionach żywej Alyx Fitzalan.

Rozdział dziewiętnasty

Kieron spał niespokojnie, męczyły go dziwne sny. Był dzieckiem, w lesie, z Petriną,

późnym latem. Wynikł spór, czy biec za pszczołami i wybrać im miód, czy iść na jabłka
i śliwki. W końcu postanowili nazrywać owoców.

Sen rozwiał się. Teraz był piękny październikowy poranek, niebo bez chmur i ziemia

wyłaniająca się z mgieł; chłopiec Kieron niosąc skórzany worek szedł do domu mistrza
Hobarta. Zobaczył dmuchawca, zerwał go i dmuchnął, a delikatne nasionka poszybowały
w nieruchomym powietrzu.

Potężny głos, który zdawał się wypełniać świat, zagrzmiał: „A więc chciałbyś latać,

tak?” Kieron, przerażony, rozejrzał się wokół siebie. Nikogo nie zobaczył. Ale zdawało
mu się, że lepiej będzie odpowiedzieć. „Tak, chcę latać”. Rozległ się śmiech. „Ptaki
latają. Ludzie chodzą. Porzuć te mrzonki”. Nadal nikogo nie widział. Przestraszony
ruszył w dalszą drogę do domu malarza.

Mgła i ciemność. Potem światło. Jechał konno po niebie i naraz spadł. Leciał w dół

i leciał, aż poczuł chłód morza i ostry ból w nodze.

I nagle ujrzał nad sobą brata Sebastiana. Jego twarz była wielka jak zamek, a oczy

zimne. „To herezja, Kieronie! Za herezję można spłonąć na stosie. Spłonąć! Spłonąć!
Spłonąć!”

Twarz brata Sebastiana zamieniła się w obłok czarnej mgły. Nie, nie mgły. Dymu.

Kieron poczuł zapach dymu. Zakrztusił się, krzyknął, otworzył oczy. Ale nadal czuł dym,
a w celi było zupełnie ciemno. Teraz doszły do niego głosy, krzyki, wrzaski, odgłos
grzmotu. A może nie był to grzmot?

Nie potrafił zebrać myśli, lecz coraz wyraźniej czuł dym. Zaczął rozpaczliwie

kaszleć, oczy zaszły mu łzami. Potrzebował powietrza, ale zewsząd otaczał go dym,
gryzący dym.

Wrzaski, krzyki i grzmoty nie rozlegały się już tuż obok. Wszystko jakby się

oddaliło. Był sam w ciemności i krztusił się dymem.

Próbował krzyczeć, ale z gardła wydobywał mu się tylko żałosny skrzek. Zaczął

łamać sobie otępiałą głowę szukając wyjaśnienia. Wreszcie je znalazł.

„Najwyraźniej proces się już skończył – powiedział sobie z całym spokojem. –

Proces się skończył i uznano mnie za winnego. Nie jestem już wcale w celi. Ogień i dym
odebrały mi rozum. Jestem na stosie i płonę. Dlaczego jest tak ciemno? Zapewne
utraciłem wzrok. No cóż, wobec tego to już koniec, „Kierona z głową w chmurach”. Nie
jest to nawet takie straszne, jak myślałem”.

Upadł na podłogę celi macając po omacku i kaszląc niemiłosiernie, wciąż

przytomny. „Jestem w mojej celi – powiedział sobie. – Jestem w mojej celi. Nie, to
złudzenie”.

Kamienna posadzka była ciepła. Czuł ją przy twarzy. „To złudzenie. To musi być

złudzenie. Umierający człowiek szuka ucieczki przed swym losem. Co za szkoda, że...”

Stracił przytomność.
Na zewnątrz, na ulicach Arundel, nadal panował tumult, wrzask, łomot i ogień. Ale

Kieron był już z łaski opatrzności tego nieświadomy. Leżał na podłodze celi, jego
otwarte usta dotykały kamienia, płuca czyniły rozpaczliwe wysiłki, żeby wciągnąć choć
trochę powietrza. Byłby się najpewniej udusił dymem, gdyby nie dwa wydarzenia, jedno
po drugim. Dziki, brodaty, uwalany krwią mężczyzna rozwalił toporem tlące się drzwi
i wrzucił do środka płonącą żagiew, żeby zobaczyć, czy nie ma tam nic cennego. Żagiew
zamigotała i zgasła z braku powietrza, ale napastnik zdołał dojrzeć na podłodze ciało,
które wziął za nieboszczyka. Kaszląc, charcząc i klnąc brodacz wycofał się. Trup go nie
interesował.

Wkrótce potem wiatr zmienił kierunek i wywiał dym z celi.
Kieron był bliski śmierci i minęło wiele godzin, zanim odzyskał przytomność.

Twarz, ręce i nogi miał w bąblach, przeszywał go dotkliwy ból. Przy każdym ruchu
wstrząsał nim dojmujący kaszel. Ale jakoś podniósł się na nogi i słaniając się wyszedł
z celi i z Domu Naprawy. Przekroczył obojętnie ciało brata Sebastiana. Brat Sebastian
miał poderżnięte gardło. Ale Kieron tego nie zauważył.

Był świt.
Kieron wyszedł na ulice Arundel.
Miasto było martwe. Tu i ówdzie tliły się jeszcze zgliszcza domów. Oprócz łoskotu

walących się desek, trzasku i skwierczenia żaru, znikąd żadnego dźwięku. Ludzkiego
dźwięku. Arundel było opuszczone przez żywych, a umarli leżeli tam, gdzie ich dosięgła
śmierć.

Koszmar, który zastąpił nocne mary, rozegrał się w rzeczywistości,

Część druga

Wzniesiony w przestworza

Rozdział pierwszy

Zamroczony szokiem. Kieron szedł chwiejnie, jak pijany, do zamku. Główna brama

zwisała w szczątkach, najwyraźniej wysadzona w powietrze.

Przeszedł przez to, co z niej zostało, i przez ciała mężczyzn, którzy usiłowali jej

bronić. Próbował myśleć, ale umysł odmawiał mu posłuszeństwa. Kierował się tylko
instynktem. A instynkt przede wszystkim kazał mu szukać Alyx Fitzalan.

Znalazł ją.
I gorzko tego pożałował.
Leżała w głównym hallu, pod krużgankiem. Leżała na podłodze, z koszulą nocną na

głowie i z szeroko rozrzuconymi nogami. Leżała przygwożdżona mieczem przez pępek
do drewnianej posadzki.

Kieron narzucił sobie najwyższą karę. Zdjął jej z głowy koszulę i spojrzał. Patrzyła

na niego blada, posiniaczona twarz, o oczach rozszerzonych grozą, zachodzących już
bielmem śmierci, o szeroko otwartych ustach, z krwią zaschniętą na wargach, które
gryzła w męce.

Kieron był już na tyle dorosły, by zrozumieć, jak straszną zgotowano jej śmierć, lecz

i na tyle niedojrzały, by dać się ponieść rozpaczy. Z okrzykiem nieludzkiej udręki upadł
na kolana i pochylił się, żeby pocałować ją w czoło. Jego łzy padły jej na policzki i na
wpół oszalałemu z bólu i grozy chłopcu zdało się, że i ona płacze.

– Alyx, Alyx – łkał. – Czemuż nie leżę martwy przy tobie! – Wtem przez cierpienie

przedarła się inna myśl, przeszywając go jak ostrze miecza. – Nie, na Młotek Ludda, nie!
Właśnie, że będę żył i odszukam tych, którzy to zrobili. A kiedy ich znajdę, znajdę też
sposób, żeby ich okrutnie ukarać, lub zginę. Przysięgam! – Zamknął jej oczy i delikatnie
wyciągnął miecz z ciała. Miał wąską klingę. Krew się nie pokazała, Zatrzymam ten
miecz – powiedział na głos – żeby zwrócić go właścicielom. – Wyprostował ręce i nogi
Alyx Fitzalan, zakrył skromnie koszulą jej zniewolone ciało; przez chwilę głaskał ją po
głowie, a potem szepnął:

– Spoczywaj teraz w pokoju, moja kochana. Muszę rozejrzeć się za żywymi, choć

nigdy nie zapomnę o zmarłych.

Z mieczem w ręku ruszył ostrożnie przez zamkowe komnaty. Rozmiar spustoszenia

i rzezi wprawił go w osłupienie. Wielu ludzi seniora Fitzalana leżało martwych z bronią
w ręku. A także wielu napastników. Napastników w dziwnych odzieniach, o różnych
kolorach skóry.

Nie było nigdzie widać dwóch młodszych córek seniora Fitzalana. Może je

uprowadzono, a może zabito gdzie indziej. Jego samego znalazł Kieron wkrótce na
korytarzu na piętrze. Leżał na podłodze przed drzwiami sypialni, z mieczem w jednej
dłoni, sztyletem w drugiej; aa jego piersi okrytej cienkim płótnem widniała wielka
czerwona plama, na twarzy zastygł wyraz głębokiego zdumienia.

W sypialni, na największym łożu, jakie Kieronowi zdarzyło się widzieć, na łożu,

którego miękka jedwabna pościel była teraz pokrwawiona i w strzępach, leżała żona
seniora Fitzalana. Zdarto z niej suknię i wszystko wskazywało na to, że potraktowano ją
podobnie jak Alyx – albo i gorzej.

Kieron nie mógł dłużej patrzeć, nie mógł się nawet zmusić, żeby podejść i okryć

ciało martwej kobiety. Przeżył już swój bezmiar okropności. Wypadł z pokoju, czując, że
wszystko podchodzi mu do gardła. Zwymiotował na korytarzu, ale nie było tu nikogo,
kto by był świadkiem jego słabości.

Dobrze mu to zrobiło, odzyskał jasność myślenia.
Był osłabiony, ale czuł się lepiej. Zaczął się zastanawiać. Ogrom zniszczenia budził

przerażenie, Arundel i zamek były spustoszone, ale przecież z pewnością nie wszyscy
zostali zabici. Jacyś mieszkańcy musieli uciec na wydmy, a wieśniacy – w tym jego
matka i ojciec – powinni dostatecznie wcześnie zauważyć niebezpieczeństwo. Z łutem
szczęścia wielu ludziom udało się zapewne ujść przed nocą grozy. Musi ich odnaleźć.
Musi odszukać swoich ziomków, dowiedzieć się, co sprowadziło katastrofę i co należy
robić.

Z mieczem w ręku Kieron szedł długimi, ciemnymi pasażami szukając na oślep

wyjścia z zamku. Naraz usłyszał jakiś dźwięk, głośny jęk. Stanął i słuchał. Jęk powtórzył
się. Podszedł w jego kierunku.

Dźwięk doprowadził go z powrotem do głównego hallu. Niedaleko od Alyx leżał

jeden z napastników, ubrany w dziwaczny strój. Brzuch miał w plamach krwi, które
świadczyły, że dostało mu się parę dobrych pchnięć. Kieron nie rozumiał, dlaczego nie
dostrzegł go przedtem.

Obcy miał ciemną twarz i okropnie przewracał oczami. Wymamrotał coś w języku,

którego Kieron nie rozumiał. Poruszył nerwowo palcami, jakby prosił o litość.

Gdy tak Kieron go oglądał, przyszło mu do głowy, że może to być jeden

z osobników, którzy zgwałcili Alyx.

Ucieszył się z tej myśli. Oto nareszcie – ktoś, na kim mógł wywrzeć zemstę.

Podniósł miecz, który trzymał, miecz, który przebił Alyx.

– Niech Ludd się zmiłuje nad tobą – powiedział Kieron. – Ja nie mogę.
I pchnął – raz, drugi, trzeci.
Mężczyzna jęczał przy każdym ciosie. Potem wydał głębokie westchnienie i umarł.

Kieron przyjął jego śmierć z radością. Jeszcze jedno pchnięcie – za Alyx.
Potem, nie wiedząc, co robi, ani dokąd idzie, znalazł jakoś wyjście z zamku.
Był zdumiony, że na dworze świeci jasne słońce. Alyx i jej rodzice leżeli

zamordowani na zamku, ulice pokryte były trupami mieszczan, zgliszcza domów wciąż
się tliły. Spojrzał z niedowierzaniem na błękitne niebo i osłonił oczy przed blaskiem.
Słońce wydawało się nie na miejscu. To nie był odpowiedni dzień na piękną pogodę.

Spróbował się zastanowić, co dalej robić. Musi postarać się znaleźć Gerarda

i Kristen, kogokolwiek, kto został przy życiu. Musi postarać się dowiedzieć, co się stało.

Zmęczonym, chwiejnym krokiem, nadal ściskając rękojeść miecza, skierował się ku

wydmom. Jacyś ludzie musieli ukryć się pośród wzgórz. Nie wszyscy zostali przecież
zabici.

Czuł straszne pragnienie. Bolało go wyschnięte gardło, piekły usta. Jakieś

pięćdziesiąt kroków za zamkiem wyciął rozpaczliwy okrzyk i upadł na ziemię.

Mimo jasnego dnia zamknęła się nad nim ciemność. Był jej rad. Przyszła jako

przyjaciel.

Kieron nie przekroczył jeszcze osiemnastu lat, progu męskości, ale w ciągu ostatnich

kilku godzin postarzał się o całe lata. Widział już zbyt dużo – więcej, niż może zobaczyć
niejeden dorosły mężczyzna i nadal pozostać przy zdrowych zmysłach.

Kieron poszukał schronienia w przyjaznej ciemności. Okryła go niczym całun

spokoju.

Rozdział drugi

Sholto wlewał mu wodę przez zaciśnięte wargi. Petrina trzymała głowę. Ktoś

próbował wyjąć mu miecz z ręki, ale jego palce nie chciały się rozewrzeć.

– Spokojnie, chłopcze – mówił Sholto. – Jesteś bezpieczny. Niosłem cię na grzbiecie

z tym mieczem, który przy każdym kroku mógł mi się wbić w stopę. Puść go teraz. Jesteś
wśród przyjaciół.

Kieron usiadł, zamrugał oczami i przesunął językiem po wargach, starając się

zrozumieć, gdzie jest i co się dzieje. Petrina pocałowała go i pozwolił jej wyjąć sobie
miecz z ręki. Bolały go palce i to jak! Musiał bardzo kurczowo ściskać rękojeść.

Rozejrzał się wokół siebie. Był na polanie leśnej, zapewne pośród wydm. Słońce

stało jeszcze wysoko. Na polanie zgromadziło się wiele osób: mieszkańców miasta
i mieszkańców wzgórz. Znajomi i nieznajomi. Nie dojrzał swoich rodziców.

– Mój ojciec i matka? – To były jego pierwsze słowa. Nie spodobało mu się

brzmienie własnego głosu. Chrypiał i charczał jak stary człowiek. Dym wciąż zalegał mu
płuca i zmuszał do kaszlu, ilekroć zaczynał mówić.

– Bądź dzielny, mój chłopcze – powiedział Sholto. – Bywają nieszczęścia, które

trzeba znieść po męsku.

– Nie żyją?
– Nie żyją... Twój ojciec drogo się sprzedał. Znaleźliśmy przy nim trzech martwych

mężczyzn, którzy już nie dobędą miecza.

– A matka?
Sholto powiedział cicho:
– Synu, wybacz mi. Są rzeczy, na które brak mi słów. Jestem prostym człowiekiem.

Wybacz mi. Moja żona też nie żyje i w głowie mi się mąci... Twoja matka była wspaniałą
kobietą. Teraz nie żyje. Nie mówmy już o tym.

Kieron rozważył jego słowa. Sholto ma rację – pomyślał posępnie. – Lepiej o nic

więcej nie pytać, Petrina przerwała ciszę.

– Dzięki Luddowi, Kieronie, że ty żyjesz.
– Alyx Fitzalan nie żyje – powiedział. – Miecz, który wyjęłaś mi z ręki, tkwił w jej

brzuchu.

Petrina pocałowała go jeszcze raz.
– Niech Ludd da pokój jej duszy. Była piękną dziewczyną. Nie noszę w sercu żadnej

urazy do panienki Fitzalan.

– No więc – powiedział Kieron mocniejszym już głosem – kto nas napadł? Co to za

ludzie, którzy napadają, gwałcą i rabują nocą?

Zamajaczyła przed nim nieznajoma twarz.
– To piraci, panie, wyrzutki, pasożyty. Pochodzą z wybrzeży Afryki Północnej.

Ogołocili już doszczętnie całe wybrzeże Morza Śródziemnego i teraz przywędrowali do
Europy.

Kieron podniósł oczy i zobaczył wychudłego, dzikookiego mężczyznę

w łachmanach. Przez strzępy ubrania widniała na ramieniu plama krwi. Jego ogorzała
twarz i sposób bycia mówiły, że to żeglarz.

– Skąd to wiecie?
– Pływałem z nimi.
Kieron machinalnie sięgnął do boku po miecz.
– Pływaliście z nimi! – Skoczył na równe nogi. – To znaczy...
– Spokojnie, chłopcze – przerwał mu Sholto. – Nie gorączkuj się. Ten człowiek

przychodzi jako przyjaciel.

– Pływałem z nimi nie z własnej woli. Pojmali mnie jako niewolnika.
– Biorą niewolników? – przeraził się Kieron.
– Zarówno mężczyzn, jak i kobiety – odparł mężczyzna posępnie. – Kiedy niewolnik

jest silny i zdrowy, dają mu jeść. Kiedy zachoruje albo osłabnie z sit, wyrzucają go za
burtę. Kobiety też.

– Nie mogą być ludźmi!
– Może nie są ludźmi, ale są śmiertelni – powiedział mężczyzna z lodowatym

uśmiechem. – Niewiele miałem przyjemności w tym roku, lecz jednej nie zapomnę:
zacisnąłem łańcuch na szyi dwóch z tych, którzy zakuli mi ręce i nogi. Popatrzcie tylko.
Z radością rozpłatałem własne ciało, żeby zabić tych dwóch.

Wyciągnął ręce. Kieron spojrzał na krwawą miazgę, jaką były nadgarstki mężczyzny,

i odwrócił głowę.

– Sam rozkułem mu ten łańcuch – dodał Sholto. Kiedy Kieron przyszedł do siebie,

zwrócił się do mężczyzny:

– Przepraszam was.
– Nie czuję urazy. Oby ten miecz, któryście wzięli, mógł zawrzeć bliższą znajomość

z tymi, co go tu przynieśli.

– Oby Ludd dał – dokończył Sholto.
Kieron pozbierał myśli i rozejrzał się po polanie. Zebrało się tu około stu mężczyzn,

kobiet i dzieci. Niektórzy byli w nocnej bieliźnie, niektórzy byli ranni, jedni siedzieli
w milczeniu lub płakali, inni mieli broń i chodzili nerwowo tam i z powrotem, nie mogąc
znaleźć sobie miejsca.

– Czy to wszyscy, którzy zostali przy życiu? – spytał Kieron.
– Nie, zostało nas o wiele więcej. Nasza gromada ciągle się powiększa, jak widzisz. –

Wskazał na grupę pięciu osób, która właśnie nadeszła, – Większość wieśniaków ocalała.
Wysłaliśmy do nich posłańców, żeby przyszli tu, do Udręki.

Nagle Kieron uprzytomnił sobie, gdzie jest. Udręką nazywano wysoko położony pas

lasu jakieś pięć kilometrów za Arundel. Jako dzieci on i Petrina często się tu bawili,
zastanawiali się, skąd ta dziwna nazwa, podziwiali ogromne buki. Kiedyś, dawno temu,
leżeli pod takim bukiem i słuchali brzęczenia pszczół; Petrina opowiedziała mu wtedy
o przepowiedni astrologa, a on zwierzył się jej z pragnienia, żeby latać.

Ale wszystko to działo się w innym świecie, w dawno pogrzebanym świecie

dziecięcych marzeń.

– Po co każecie się ludziom tutaj zbierać?
– A po cóż by innego, jak nie po to, że kiedy nas przybędzie, pójdziemy nad morze,

do Little Hampton, gdzie stacjonują teraz najeźdźcy, i zgotujemy im taki sam
poczęstunek jak oni nam.

Kieron zostawił Sholta i Petrinę i poszedł poszukać mężczyzny o krwawych

nadgarstkach.

– Ile mają statków?
– Dziesięć, może teraz dwanaście. Przybędzie więcej.
– Ilu ludzi?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
– Osiemset, tysiąc. Przybędzie więcej.
– Ile więcej?
– Kto wie? Ich nacja żywi się nieszczęściem innych nacji. To ludzie morza. Nie mają

domu. Spadają jak szarańcza. I jak szarańcza, kiedy żywność się kończy, przenoszą się
gdzie indziej.

– Mówicie, że są nacją. Jak to możliwe? Widziałem parę trupów. Mają różne kolory

skóry, są różnych ras.

– A jednak coś ich łączy. Wszyscy są ludźmi bez ojczyzny. Każdy z nich stracił

prawo do normalnego życia w miejscu swojego urodzenia. Są tym bardziej
niebezpieczni, bo postawili się poza nawiasem społeczeństwa. Nie mają nic do stracenia.
Nazywają się Braćmi Śmierci.

Petrina pociągnęła Kierona za łokieć.
– Chodź coś zjeść. Na pewno jesteś głodny. Kiedy jadłeś po raz ostatni?
Spróbował sobie przypomnieć. Chyba wczoraj. Ale to było dawniej. Było w innym,

straconym świecie. Spróbował sobie przypomnieć, kiedy i co jadł, lecz nie mógł.

Petrina zaprowadziła go do ogniska, nad którym bulgotał spory kocioł. Dała mu

miskę gulaszu. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami i bezwiednie jadł. Podniebienie
powiedziało mu, że gulasz zrobiono z królika, pasternaku, marchewki, ziemniaków i ziół.
Smakował jak mokry piach.

Coraz więcej ludzi przychodziło do Udręki. Jednym z nich okazał się Alwin. Był

w strasznym stanie, na wpół przytomny. Podtrzymywała go matka, Lilas. Kiedy oddała
go już bezpiecznie w ręce ziomków, odeszła z Udręki i wbiła sobie sztylet w serce. Jej
męża zabito, a nią gorliwie zajęli się Bracia Śmierci. Nie chciała już żyć.

– Alwin! – zawołał Kieron. – Tak się cieszę, że cię widzę!
Alwin wyciągnął prawy kikut.
– Nie ciesz się, Kieronie. Świat, który znaliśmy, odszedł na zawsze. – Nadgarstek

miał mocno obwiązany sznurem w miejscu, gdzie odrąbano mu dłoń. – Nie będę już
malować.

– Będziesz – powiedział Kieron. – Przysięgam ci to.
Nadeszli bracia Hildebrand i Lemuel, żeby zająć się Alwinem.
Kieron popatrzył na nich szyderczo.
– Szukacie nowego balonu, bracia? Nie miałem jeszcze czasu go zbudować. A gdzież

to podziewa się brat Sebastian, ten zagorzały tropiciel heretyków?

– Brat Sebastian nie żyje – powiedział Lemuel łagodnie.
– Ach tak! Święty Chłopiec nie mógł się już doczekać jego towarzystwa.
Hildebrand wyciągnął rękę.
– Uspokój się, Kieronie. Co było, minęło. Brat Sebastian był może rzeczywiście

trochę nadgorliwy. Ale nie będziemy wystawiać mu rachunku.

– Mam się uspokoić, powiadasz, bracie! Dziwne słowo, kiedy senior Fitzalan i jego

rodzina ponieśli potworną śmierć, a wraz z nimi pół miasta. Na Młotek Ludda klnę się, że
wystawimy rachunek, bracie. Ale nie za zbudowanie balonu.

– Przestań, Kieronie! – przywołała go do porządku Petrina. – Gorzkie słowa są nie na

miejscu w tym dniu żałoby. Bracia umiejętnie i z poświęceniem pielęgnują chorych
i rannych. Nie raz też ryzykowali życiem. – Podtrzymała Alwina, który był bliski
omdlenia. – Czy będziesz teraz wygłaszał mowy, podczas gdy Alwin wykrwawia się na
śmierć?

– Wybaczcie mi – powiedział Kieron. – Jak zwykle jestem głupcem. Nie odwołuję

tego, co powiedziałem, ale puśćmy w niepamięć wszystko, co było.

– Kieronie – rzekł Hildebrand. – Niech będzie jak mówisz. Wymażmy przeszłość.

Wszyscy potrzebujemy się teraz nawzajem. Może taki właśnie był święty cel.

Nedyci zajęli się Alwinem i zrobili mu prowizoryczne postanie z trawy i paproci.

Wkrótce potem Kieron usłyszał jego ciche jęki, które przerodziły się w głośny krzyk.
Wstał i chciał podejść do przyjaciela, lecz nogi odmówiły mu posłuszeństwa, świat dziko
zawirował, Petrina mówiła coś, czego nie rozumiał.

A potem nawiedziły go koszmary. Obudził się, mając w uszach krzyk, ale tym razem

to on krzyczał.

Rozdział trzeci

Kieron spał przez resztę dnia i całą noc, a do Udręki wciąż przybywali mieszkańcy

okolicznych dolin i ludzie z dalszych części senioratu, zaalarmowani przez posłańców,
którzy objeżdżali konno wybrzeże. Na szczęście trwała słoneczna i ciepła pogoda. Zdolni
do pracy mężczyźni zabrali się do budowania prowizorycznych chat i szałasów, inni
polowali na jelenie, króliki, bażanty; kobiety gotowały i pielęgnowały rannych.

Kieron nawet nie poczuł, kiedy Sholto podźwignął go z posłania i zaniósł do szałasu

z gałęzi świerkowych. Nie wiedział też, że Petrina siedziała przy nim całą noc;
uspokajała go, chłodziła gorące czoło, szeptała czułe słowa, kiedy krzyczał przez sen.

Wczesnym rankiem obudził się odświeżony, z cudownie jasną głową. O wschodzie

słońca zjadł pierś bażanta, popił kozim mlekiem i poczuł się jak nowo narodzony. Oprócz
wystawionych straży cały obóz spał ciężkim snem. Ludzie byli utrudzeni i wyczerpani
przeżytym szokiem, wielu też było rannych. Po śniadaniu Kieron pociągnął Petrinę
z powrotem do szałasu. Była znużona po nieprzespanej nocy, ale on o tym nie wiedział.
Rozpiął jej bluzkę i zaczął pieścić jej piersi. Petrina wydała jęk rozkoszy, zapominając
o zmęczeniu. Brzmienie jej głosu i dotyk jej piersi podnieciły go do granic
wytrzymałości. Wziął ją jak mężczyzna kobietę. To była konieczność. Wziął ją – po raz
pierwszy w życiu kochał się z kobietą.

Zastanawiał się potem, dlaczego odczuwał to jako konieczność. Było to coś więcej

niż zwykłe pożądanie. Była to afirmacja życia i miłości. Widział wiele trupów i wiele
okrucieństwa. Teraz szukał od tego ucieczki w fizycznym i psychicznym zespoleniu
z drugą istotą. Pamiętał o Alyx. Wspominał ją z czułością. Nie była to z jego strony
nielojalność wobec Petriny. Pamiętał Alyx z obrazu „Skok panienki Fitzalan”. Najlepiej
tak właśnie zachować ją w pamięci. Wymazać tamten koszmar...

Potem on i Petrina leżeli ciasno przytuleni, szepcząc, obejmując się. Któregoś dnia

opowie jej o Alyx i któregoś dnia ona także połączy się z nim w żałobie. I razem będą
zbierać kwiaty, by uczcić jej pamięć...

Wkrótce obozowisko w Udręce – nazwa okazała się jak znalazł – tętniło życiem.

Kobiety przygotowywały gorący posiłek, mężczyźni ostrzyli broń, naradzali się,
wypytywali o ostatnie nowiny.

Kentigern, rządca seniora Fitzalana, zdołał jakoś ujść przed masakrą na zamku

odnosząc jedynie rany cięte na nodze i plecach. Z braku wyższej władzy uznano go
powszechnie za przywódcę ocalałych przy życiu. Miał cechy, które go tego
predestynowały. Wysłał już gońców do Londynu, żeby zapoznali Wielką Radę ze stanem

rzeczy. Wysłał też zwiadowców na wschodnie i zachodnie wybrzeże, aby ustalić zasięg
inwazji piratów.

Mężczyzna, który pływał na statku pirackim, nazywał się Isidor. Dawniej był matem

na czteromasztowcu, który kursował wzdłuż wybrzeży Europy handlując winem. Jego
statek, pełen beczek wina, zdobyli piraci u wybrzeża hiszpańskiego. Kapitana
powieszono, a załogę wzięto do niewoli. Większość z jego towarzyszy umarła już
z powodu chorób i niedożywienia. Isidor był jednym z ostatnich pozostałych przy życiu.

Podczas gdy Kentigern czekał na wieści od posłańców, a do Udręki napływało coraz

więcej ludzi, Kieron postanowił wypytać Isidora. Chciał zdobyć jak najwięcej informacji
o piratach.

Od ponad stu lat, jak powiedział mu Isidor, piraci stanowili zarazę rejonu

śródziemnomorskiego. Wprawdzie pochodzili z wielu krajów i stanowili zlepek ras,
jednak mieli pewne wspólne cechy: wszyscy znaleźli się poza prawem w swoim
rodzinnym kraju i żaden nie lubił uczciwej pracy. Przez wiele lat, chociaż los
niewątpliwie ciężko doświadczył tych, na których napadali, piraci nie stanowili
poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa narodów. Pływali w małych grupach
złożonych z dwóch, może trzech lub czterech statków, grabiąc jedynie odosobnione
społeczności i okupując zajęte terytorium, dopóki ludzie nie zorganizowali się, żeby dać
im odpór. Lecz gdy napotykali opór, często bez walki uciekali na morze. Ich orężem była
właśnie nieuchwytność.

Ale w ostatnich latach ich liczba i potęga niepokojąco wzrosły. Zjednoczyli się pod

wodzą człowieka, który sprawował rządy absolutne i kazał się nazywać „Admirałem
Śmierć”. Nikt nie znał jego prawdziwego nazwiska. Nikt nie wiedział, z jakiego kraju
pochodzi, bo mówił płynnie wieloma językami.

Admirał Śmierć, mówił dalej Isidor, był młodym człowiekiem, zapewne nie

przekroczył jeszcze trzydziestki. Ale miał wrodzony autorytet, dar komenderowania.
W przeciągu kilku lat zjednoczył liczne grupki śródziemnomorskich piratów.
Przeistoczył ich w morską nację, podległą tylko własnym prawom, nie uznającą
zwierzchnictwa żadnego państwa na świecie. Piraci – zarówno mężczyźni, jak i kobiety –
przysięgli mu absolutne posłuszeństwo. Był panem życia i śmierci.

Miał różne dziwactwa. Nie tolerował dzieci ani kobiet w ciąży. Napotkane dzieci

oddawał na rzeź, pojmane kobiety, jeśli były w zaawansowanej ciąży, czekał ten sam los,
jeśli zaszły w ciążę później, wyrzucano je za burtę. Najwyraźniej Admirał Śmierć nie był
zainteresowany największą ludzką nadzieją na nieśmiertelność.

Jego okręt flagowy, z którego uciekł Isidor, stał teraz na kotwicy pod Little Hampton.

To właśnie Admirał Śmierć osobiście poprowadził natarcie na Arundel. On też opracował

plan zmasowanego ataku na południowe wybrzeże Brytanii.

Zdaniem Isidora jego zamiarem było założenie tu stałej bazy, z której będzie mógł

napadać na północne wybrzeże Europy. Jak na ironię wybrał Brytanię właśnie ze
względu na siłę Kościoła luddystów. Wiedział, że luddyści obłożyli maszyny klątwą, co
w rezultacie musiało doprowadzić mieszkańców wysp brytyjskich do znacznego
ograniczenia ich zdolności obronnych. Admirał Śmierć był wielkim entuzjastą maszyn.
Wielokrotnie zdążył się już przekonać o ich użyteczności – w sensie czysto
destrukcyjnym. Nieobce mu były proch armatni i działa, a jego inżynierowie wymyślili
machiny oblężnicze – balisty i tym podobne, – zdolne miotać pociski wybuchowe na
obwarowane pozycje. Admirał Śmierć nie gardził mieczami, łukami, toporami i kuszami,
ale wiedział z doświadczenia, że nie mogą się równać ze szrapnelem i armatą. Bóg wojny
uśmiecha się nie do tych, co mają rację, ale do tych, co mają lepszą broń.

Admirał Śmierć miał jednak jeden słaby punkt. Był to zresztą słaby punkt wszystkich

żeglarzy. Bał się ognia. Ale w jego przypadku było to coś więcej niż zwykły strach. Był
to strach obłędny. Jak mówią, parę lat temu, kiedy plądrował jakieś francuskie miasto nad
Morzem Śródziemnym, pożar uwięził go w nadbrzeżnym składzie towarów, który jeden
z jego ludzi podpalił pochodnią. Wprawdzie Admirał Śmierć zdołał się jakoś wydostać,
ale odniósł poważne oparzenia, zwłaszcza w nogi, i podobno na zawsze stracił męskość.

Kieron, który słuchał Isidora z zasępioną twarzą, rozchmurzył się na tę ostatnią

wiadomość.

– Mówiliście z Kentigernem o tych sprawach?
– Tak, mówiłem. Słyszał wszystko to samo, albo i więcej.
– Więc nasze zadanie jest jasne. Musimy uderzyć w słaby punkt tego szaleńca.

Musimy podpalić jego statki i spowodować takie szkody, żeby do samej śmierci, która,
oby Ludd dał, nastąpiła jak najszybciej, żałował, że przybił do naszego brzegu.

Isidor się uśmiechnął.
– Łatwo powiedzieć, mój przyjacielu. Z powodu swojego strachu Admirał jest

podwójnie ostrożny. Łodzie przycumowane w Little Hampton są dobrze strzeżone. Statki
stoją na kotwicy. Wartę trzyma się dzień i noc. Trudno ich będzie zaskoczyć.

– Znajdziemy jakiś sposób – powiedział Kieron. – Znajdziemy jakiś sposób. Poznać

słaby punkt nieprzyjaciela to połowa zwycięstwa.

Rozdział czwarty

Teraz kiedy senior Fitzalan i jego rodzina nie żyli, Kentigern został uznany za

tymczasowego przywódcę ocalałych, dopóki najbliższy krewny Fitzalanów nie zgłosi
swego prawa do ziemi i majątku senioratu. Toteż do Kentigerna należała decyzja, jak,
kiedy i czy w ogóle należy zaatakować i odeprzeć siły Admirała Śmierci.

W Udręce zebrało się już kilkuset ludzi. Było tu wiele kobiet i dzieci, ale było

również ponad dwustu mężczyzn zdolnych do noszenia broni. Kentigern postanowił
przede wszystkim wysłać zwiad do Arundel, żeby się przekonać, czy napastnicy są tam
jeszcze i jaki jest rozmiar szkód poniesionych przez miasto.

Nie chciał narażać życia zbyt wielu ludzi ze swojej szczupłej armii. Poprosił więc

dwudziestu ochotników. Pośród tych, którzy wystąpili i zostali wybrani, znaleźli się
Kieron, Sholto i Isidor.

Dwudziestu mężczyzn zbliżało się do Arundel z wielką ostrożnością. Byli uzbrojeni

w miecze, łuki, kusze, maczugi. Ich przezorność jednak okazała się zbyteczna. Arundel
wyglądało jak wtedy, gdy je Kieron po raz ostatni widział – śladu żywego ducha, tylko
trupy. Najwyraźniej ludzie Admirała Śmierci wycofali się do Little Hampton, żeby
skonsolidować swoje siły.

Grupą dowodził zastępca Kentigerna, Liam, który był kiedyś kapitanem piechoty

i znał się nieco na sztuce wojennej. Kiedy Liam upewnił się, że w Arundel nie został nikt
przy życiu, chciał wracać do Udręki, by zameldować o wszystkim Kentigernowi. Ale
wtrącił się Kieron.

Był piękny, jasny dzień, choć nieco chłodny. Ptaki morskie przyleciały w głąb lądu.

Dziobały trupy na ulicach, skakały i swarzyły się pośród ruin.

– Kapitanie Liam, czy nie powinniśmy pogrzebać naszych zmarłych? – zapytał

Kieron.

Liam rozejrzał się wokół bezradnie.
– Mam rozkaz złożyć meldunek o stanie miasta i zamku, Kieronie. Poza tym jest nas

tylko dwudziestu. Zajęłoby to nam przeszło dwa dni.

– Czy wobec tego mamy zostawić ich na pastwę ptaków i pogody? – sprzeciwił się

Sholto. – Nie możemy tak postąpić, kapitanie. To byli nasi ziomkowie. Będę kopać dzień
i noc, jeśli trzeba. Jestem silny i podejmę się sam pogrzebać dwudziestu ludzi.

Kieron pomyślał przez chwilę.
– Liam ma rację, Sholto. Wycieńczylibyśmy się do cna próbując pogrzebać

wszystkich zmarłych. Potrzeba nam sił, żeby ich pomścić... Ale możemy zgromadzić

zwłoki i spalić je, choćby na dziedzińcu zamkowym. Przynajmniej uchronimy ciała przed
ptactwem i jest nas dość, żeby ich godnie pożegnać.

– Piraci zobaczą dym – zaoponował Liam. – Mogą pomyśleć, że wróciliśmy do

domów i zechcą ponowić atak.

– Dojście od brzegu morza zajmie im ponad godzinę – podkreślił Kieron. – Kiedy

przybyli tu po raz pierwszy, byliśmy nie przygotowani, nie spodziewaliśmy się ataku.
Mężczyzn, kobiety i dzieci wymordowano bezbronnych w nocy. Ale jeśli jeszcze raz tu
przyjdą, to choć niezbyt nas wielu, jesteśmy uzbrojeni i gotowi walczyć. Znamy tę
okolicę, a oni nie. Jeżeli podpalimy stos pogrzebowy późnym popołudniem, a piraci
przyjdą, to sprawimy im niezłe cięgi, zanim się wycofamy. Miło by było wyprawić na
tamten świat z kilkudziesięciu morderców na pogrzebie naszych przyjaciół.

– Dobrze mówi – poparł go Isidor. – Jeżeli nie przyjdą, nie będziemy mieli kłopotów.

Jeżeli przyjdą, zabijemy paru i umkniemy.

Liam podrapał się po głowie.
– Kentigern prosił tylko o wieści. Nie dawał żadnych rozkazów co do zmarłych.
– Kentigern ma teraz dużo na głowie – zauważył Kieron łagodnym tonem. – I jak

najsłuszniej troszczy się głównie o żywych. Ale nie jest przecież człowiekiem bez serca.
Gdyby tu był, na pewno pozwoliłby nam zająć się naszymi zmarłymi. Nie chciałby, żeby
rozkładali się na powietrzu.

Liam się zdecydował:
– Na Młotek, chłopcze, masz rację. Przygotujmy więc duży drewniany stos, bo to

wszystko co możemy zrobić dla tych, którzy byli naszymi przyjaciółmi.

Drewna nie brakowało. Sągi były zawsze w zapasie na zamku. Wszędzie walały się

też na wpół wypalone resztki budulca. Wkrótce na dziedzińcu zamkowym stanęła bardzo
duża drewniana platforma. Była dość szeroka i długa, aby udźwignąć wiele zwłok,
a wznosiła się niemal na wysokość męskiego ramienia.

Teraz przyszła kolej na bardziej uciążliwe i mniej przyjemne zadanie: trzeba było

zebrać ciała. Kieron, Sholto i jeszcze dwaj mężczyźni zgłosili się do noszenia zmarłych,
reszta podzieliła się na trzy grupy i wziąwszy ręczne wózki poszła przeszukiwać miasto.

Jedno ciało Kieron chciał zanieść sam, bez asysty – choć wiedział, że złamie mu to

serce.

Alyx leżała, jak ją zostawił, nietknięta. Ale niewiele już przypominała tę Alyx

Fitzalan, która była niegdyś tak pełna życia, miłości i wdzięku. Jej ciało było koloru
wosku, skurczone, groteskowe, podobne do lalki.

Po policzkach Kierona popłynęły łzy. Zmusił się, żeby na nią patrzeć – chciał, aby to,

jak umarła, na zawsze wryło mu się w mózg. To były usta, które całował. To były piersi,

które się do niego tuliły.

– Alyx, droga, kochana Alyx – załkał. – Pomszczę cię. Pomszczę cię krwawo. Jeśli

będzie trzeba, spędzę całe życie na zabijaniu bestii, które cię skrzywdziły, dopóki
ostatnia z nich nie zginie straszną śmiercią i nasza ziemia znów nie będzie wolna.

Znalazł urwany kawałek brokatu zwisający z okna i starannie ją owinął. Był to

jedwab przetykany srebrem i złotem – odpowiedni całun dla dziecka światła i ruchu.

A gdy już cała, od stóp do głów, była zawinięta, przytulił ją po raz ostatni. I kiedy ją

tulił, nagle zobaczył obraz: „Skok panienki Fitzalan”. Zdumiał się, że nie dostrzegł go
wcześniej – swego pierwszego i ostatniego dzieła. Wisiał krzywo na ścianie, przecięty
ostrzem miecza. Ale uszkodzenie było do naprawienia. Płótno da się zszyć, a świeża
farba przykryje szwy.

Kieron wiedział, że już nigdy nie będzie tak malował. Ale nie miało to znaczenia.

Alyx, która leży w jego ramionach, nie żyje. Lecz Alyx z portretu uosabia całe piękno
i rozkwit młodości. I w ten sposób musi zostać przy życiu – powiedział sobie z goryczą –
jak owad zatopiony w bursztynie. Kiedyś, jak będzie miał czas, zajmie się naprawą
portretu i jeszcze za sto lat ludzie będą podziwiać jej urodę i wdzięk.

Dźwignął swój ciężar i zaniósł na stos pogrzebowy. Jego towarzysze uwijali się jak

mogli przy swoim niewdzięcznym zadaniu. Stos ciał urósł już wysoko. Kieron wspiął się
na platformę, stąpając ostrożnie, żeby nie przeszkadzać zmarłym, i położył Alyx jak
najbliżej ciała ojca.

Kiedy zszedł, Sholto i inni coś do niego mówili, ale nie słyszał ich słów.
Skropiono drewno tranem wielorybim. Wszystko było gotowe.
– Czy ktoś coś powie? – zapytał Liam.
– Ja powiem. – Kieron nagle uświadomił sobie, co się dzieje. – Ja coś powiem.

Zanim przyłożymy pochodnię do tego stosu, który pochłonie szczątki naszych bliskich
i przyjaciół, proponuję, aby wszyscy tu zgromadzeni przysięgli zgładzić dziesięciu
wrogów każdy lub zginąć. To nie są ludzie, to bestie. To nie ludzie, to wysłannicy
śmierci.

– Piękna przysięga – powiedział Isidor. – Ja przysięgam.
– Ja też – rzekł Sholto – choć Ludd wie, że nie jesteśmy ludźmi miłującymi wojnę.
Ogień strzelił wysoko i mężczyźni cofnęli się przed żarem, patrząc jak w transie na

pękające z trzaskiem drewno i na płomienie huczące na wietrze.

Liam wysłał jednego z mężczyzn na wieżę wartowniczą, żeby obserwować rzekę,

trakt wiodący do morza i płaskie tereny przybrzeżne, ale reszta stała na dziedzińcu
zamkowym i wpatrywała się jak zahipnotyzowana w wielką ścianę ognia, która pięła się
coraz wyżej, aby zakryć zmarłych przed ich oczami i pochłonąć na wieki.

Żar wzmagał się i mężczyźni cofali się krok po kroku, twarze poczerwieniały im, pot

sechł, zanim zdążył zrosić czoło. Wielkie kłęby czarnego dymu wznosiły się do nieba,
buchały snopy iskier, śmiertelny ogień huczał własnym, samopochłaniającym się życiem.

Żegnaj na zawsze – mówił w myśli Kieron. – Jeżeli jest życie wieczne, jak twierdzą

nedyci, to może pocwałujesz jeszcze w czerwcowy poranek na pięknym rumaku, droga
Alyx. A ja kiedyś dotrę do ciebie i namaluję taki twój portret na koniu między niebem
a ziemią, że wszystkie duchy wszystkich ludzi, jacy kiedykolwiek żyli, będą cię
podziwiać. Ale, wybacz mi, sądzę, że życie jest tylko dla żywych i ostateczny azyl
znajdziesz w pamięci tych, którzy cię znali i kochali.

Mężczyzna, który był na wieży wartowniczej, mówił coś z podnieceniem do Liama.

Kieron oderwał się od swoich myśli i usłyszał, że wartownik zobaczył kolumnę
mężczyzn maszerującą z Little Hampton. Sądził, że dojdą na zamek za jakieś pół
godziny.

– Roztropnie czyniąc, powinniśmy szybko opuścić to miejsce – powiedział Liam. –

Wypełniliśmy już swoje zadanie, a nawet więcej: wyprawiliśmy pogrzeb naszym
zmarłym i możemy wycofać się z honorem.

– Ja się nie wycofam! – krzyknął Kieron z desperacją.– Ja opłakuję zabitych i chcę

ich pomścić!

Liam, silny mężczyzna, chwycił go za ramiona i potrząsnął.
– Chłopcze, masz mężnego ducha, ale jesteś na wpół oszalały z bólu. Jest nas tylko

dwudziestu. Jak słyszę, idzie na nas setka lub nawet więcej. Mają broń w najgorszym
razie równą naszej, a zapewne lepszą. Nie czas teraz na wypełnianie naszej przysięgi.
Bądź cierpliwy. Nasza chwila nadejdzie, kiedy to my uderzymy.

Kieron strząsnął z ramion jego ręce.
– Kapitanie, jesteście prawym człowiekiem i naszym dowódcą. I macie rację, że

jestem na wpół oszalały z bólu. Ale ból wyostrzył mi zmysły. Ci, którzy idą na nas,
muszą najpierw wejść na wzgórze, żeby dostać się do zamku, tak czy nie?

– No i cóż z tego?
– To, że spaliliśmy już naszych zmarłych i może warto by wyrządzić tę samą

przysługę piratom? Podobno Admirał Śmierć nie przepada za ogniem.

– Mówisz zagadkami, Kieronie. Wypowiedz się jasno, zanim stąd odejdziemy, biorąc

cię choćby siłą, jeśli zajdzie potrzeba.

Kieron postarał się skupić rozbiegane myśli.
– Piraci idą tu ściągnięci widokiem dymu. W piwnicach zamkowych jest jeszcze na

pewno wiele beczek z tranem, bali i drewna do podpałki. Gdybyśmy załadowali wozy
tranem i materiałem łatwopalnym i gdybyśmy poczekali, aż piraci zaczną podchodzić

pod górę...

Liam natychmiast podchwycił tę myśl.
– Kieronie, masz tęgi umysł. – Zwrócił się do reszty. – Sholto, weź kilku ludzi

i znajdźcie mi szybko trzy wozy. Mangan, ty weź pozostałych, idźcie do zamku
i przynieście resztę tranu i co się tam jeszcze łatwo pali.

Już po chwili wozy były naładowane beczkami z tranem, drewnem, słomą, szmatami,

i wszystkim co zdatne do podpałki. Wyciągnięto je przez zamkową bramę na szczyt
wzgórza, gdzie stały czekając na chwilę, kiedy zjadą w dół zbocza.

Wartownik zameldował, że piraci przechodzą przez most na rzece Arun. Zmrok

zapadał szybko. Trzeba już było wytężać wzrok, żeby z zamku zobaczyć podnóże
wzgórza.

– Jeżeli podstęp się nie uda – powiedział Liam – będziemy musieli uciekać co sił

w nogach. Nie sprostamy takiej sile.

– Uda się – odparł Kieron z absolutną pewnością. – Już się ściemnia, ale to nic nie

szkodzi. To nam nawet pomoże. Znamy ich liczbę, oni naszej nie znają. W ciemności,
kiedy wjadą na nich płonące wozy, wpadną w panikę. Tych, którym uda się ujść przed
ogniem, możemy z łatwością dogonić i zabić. Posłuchajmy ich kroków i głosów, zanim
przypuścimy atak. Posłuchajmy ich oddechu.

Liam spojrzał na niego z szacunkiem.
– Pewnego dnia możesz zostać wielkim generałem, Kieronie.
Kieron roześmiał się.
– Pewnego dnia zostanę generałem chmur i obłoków.
Piraci zaczęli wchodzić na wzgórze. Ciemność zatarła już nieco kontury ich

kolumny, ale głosy i szczęk broni dały się wyraźnie słyszeć. Maszerowali bez żadnych
prób ukrycia się, bez śladu lęku. Czegóż mieliby się bać? Mieszkańcy miasta byli
w większości zabici lub wzięci do niewoli. Tych, co ocaleli, może być najwyżej
zastraszona i zdesperowana garstka.

Byli już tylko o sto kroków od bramy zamkowej, potem siedemdziesiąt,

sześćdziesiąt... Widać było czerwony od blask na ich twarzach w płomieniach stosu
pogrzebowego.

– Teraz! – krzyknął Liam.
Trzech mężczyzn rzuciło płonące pochodnie na sterty szmat i słomy oblane tranem.

Reszta popchnęła wozy i spuściła je ze wzgórza.

W ułamku sekundy płomienie strzeliły w górę. Płonący tran rozlał się z beczek

i obryzgał koła zamieniając wozy w prawdziwe gorejące rydwany. Piraci mieli przed
sobą przerażający widok. Ogniste pojazdy, które się na nich toczyły, zajmowały prawie

całą szerokość wąskiej uliczki. W ciągu tych paru strasznych sekund, kiedy wozy
nabierały szybkości, kolumna piratów wpadła w panikę, zamieniła się w rozszalałą
zgraję. Pierwsze szeregi rzuciły się do ucieczki, kopiąc i tratując swoich towarzyszy. Ale
wozy z ogniem były szybsze od człowieka.

Kilku piratów zachowało przytomność umysłu i ci przycisnęli się do zamkowych

murów, żeby przepuścić wozy. Niewiele im to pomogło. Powaliły ich strzały z łuków
i kusz, bo ich sylwetki aż nadto wyraźnie oświetlił blask płomieni.

Dwa pojazdy zderzyły się i niebezpiecznie przechyliły. Płonące beczki z tranem

roztrzaskały się o bruk tworząc straszliwą rzekę ognia. Mężczyźni tańczyli w niej
groteskowo, paląc sobie nogi, albo padali i ginęli z miłosierną szybkością.

Masakra była straszna, choć trwała nie dłużej niż dwie minuty. Wozy doturlały się do

stóp stromego wzgórza i stanęły w ogniu rozpadając się.

– Zadaliśmy im dotkliwe straty – rzekł Liam. – A teraz chodźmy. Mamy czym

ucieszyć serca naszych ludzi.

– Nie, kapitanie, jeszcze nie! – Kieron wymachiwał mieczem, wyjętym z ciała Alyx.

– Niejeden tam jeszcze pozostał przy życiu. Są poparzeni, ale jeśli ich nie zabijemy,
doczołgają się jakoś do swoich statków i przeżyją.

– Kieron dobrze mówi, kapitanie – poparł go Sholto. – Chodźmy... – Kaszlnął głośno

i ze zdziwieniem spojrzał na swoją pierś. Tkwiła w niej głęboko strzała. Sholto opadł na
kolana. – Opiekuj się nią – powiedział do Kierona. – Ale pamiętaj, że kobiety... Osunął
się na ziemię. Kieron ukląkł i podniósł mu głowę. Lecz duch już uszedł z ciała kowala.

– Cóż więc – rzekł Kieron wstając – kto jest za tym, żeby pomścić Sholta i tych,

których dzisiaj pogrzebaliśmy na stosie?

Rozległy się głośne krzyki aprobaty. Liann zrozumiał, że lepiej dać się nieść

z prądem.

– No to naprzód – zakomenderował Kieron. – Zabijajmy bez litości.
Dziewiętnastu mężczyzn uzbrojonych w łuki, szpady i topory ruszyło w dół zbocza.
Ci z piratów, którzy ocaleli, byli w pożałowania godnym stanie. Nad nimi, wokół

nich i po nich przeszła rzeka ognia. Leżeli na drodze w męczarniach, gasząc niezdarnie
tlące się jeszcze ubranie.

Kieron wyglądał strasznie, twarz wykrzywiała mu wściekłość, gdy z pochodnią

w jednej ręce a z mieczem w drugiej skakał zręcznie przez ogniste strumyki tranu,
płonące wiązki słomy i rozżarzone kawałki drewna. Jeden z piratów leżał zmasakrowany
wijąc się z bólu.

– Za Alyx! – Miecz przebił mu pierś. Mężczyzna kaszlnął, zakrztusił się

i znieruchomiał.

Inny, choć mocno poparzony, wciąż trzymał broń w ręku i usiłował żałośnie się

bronić. Ale zemsta już go dopadła.

– Następny za Alyx! – Kieron zachowywał się jak opętany. Zabijanie sprawiało mu

przyjemność. Skakał pośród wysepek ognia w poszukiwaniu nowych ofiar.

– Jeszcze jeden za Alyx!
– Czwarty za Alyx!
Jeden z piratów zdobył się nawet na to, żeby klęknąć i wyciągnąć w błagalnym

geście ręce prosząc o litość. Bełkotał coś w niezrozumiałym języku. Kieron rozkoszował
się tym momentem, czerpiąc przerażającą uciechę ze swej władzy nad życiem i śmiercią.

– Okażę ci litość, człowieku. Większą, niż okazali twoi ludzie. – I straszliwym

cięciem miecza podciął mężczyźnie gardło. Ten zabulgotał i padł.

Jeszcze jeden za Alyx? – Jakaś cząstka świadomości Kierona była przerażona, że

zadawanie ludziom śmierci sprawia mu taką przyjemność, jednakże reszta jego istoty
pałała żądzą krwi, wiedziona obrazem dziewczyny, zgwałconej i brutalnie zabitej. Nie
umiał przerwać śmiertelnej wędrówki w dół zbocza. Z bezmyślną furią zadawał ciosy
umierającym a nawet umarłym. Nareszcie stanął, wyczerpany, osłabiony. Nie było już
kogo zabijać.

Rozejrzał się w odrętwieniu. Płomienie dogasały. Bitwa była skończona. Na wzgórzu

leżało sto trupów. Swąd spalonego ciała był słodki i obrzydliwy.

Poczuł, że ktoś potrząsa go za ramiona. Był to Liam.
– Kieronie, dobrze się czujesz?
Kieron spojrzał na niego niewidzącymi oczami.
– Tak, kapitanie. Dobrze.
– Posłuchaj więc. Twój plan odniósł wspaniały sukces. Ale kiedy ty dokonywałeś

krwawej zemsty, ja pojmałem jeńców. Mają zostać przy życiu, Kieronie. Rozumiesz?
Mają zostać przy życiu.

– Dlaczego?
– Bo mówią po angielsku. Opowiedzą nam coś więcej o Admirale Śmierci i jego

zamiarach.

– A jak już powiedzą?
– Nie wiem. Kentigern zadecyduje.

Rozdział piąty

W ciągu paru dni obóz w Udręce stał się małą obwarowaną wioską. Mężczyźni ścieli

drzewa, żeby wybudować palisadę, kuchnie i chaty. Chociaż piraci najwyraźniej nie
zamierzali okupować Arundel, Kentigern uważał próbę powrotu do miasta za niesłuszną,
dopóki jego oddział się nie wzmocni. Miał zaledwie dwustu mężczyzn zdolnych do
noszenia broni. Wobec osławionej siły, jaką dysponował Admirał Śmierć, otwarta walka
nie dawała im żadnych szans.

Z drugiej strony Kentigern czekał na instrukcje od Wielkiej Rady seniorów

z Londynu i na wiadomości ze wschodu oraz zachodu, jak daleko sięga inwazja Admirała
Śmierci. Wieści nadchodziły pomału i nie były zbyt pomyślne. Do wielkich seniorów
dotarły już prośby o pomoc i wskazówki od poszkodowanych z kilku senioratów
leżących na południowym wybrzeżu. Ale wielcy seniorowie, prócz tego, że w większości
szczęśliwi posiadacze włości leżących w sporej odległości od morza, byli ludźmi
rozważnymi. Armia Admirała Śmierci potrafiła błyskawicznie przenosić się z miejsca na
miejsce, wojska senioratów – przeciwnie. Gdyby nawet wysłano na wybrzeże
dostateczne siły, żeby odeprzeć lub pokonać Admirała Śmierci, to cóż mu przeszkodzi
wypłynąć w morze i uderzyć na inne bezbronne terytoria przybrzeżne? Jego statki były
znacznie szybsze niż piechota czy nawet kawaleria. Jeśli zechce, może złupić całe
wybrzeże wyspy brytyjskiej, podczas gdy jej obrońcy będą maszerować tam
i z powrotem na próżno starając się stawić mu czoła.

Toteż Wielka Rada zobowiązała się jedynie w ciągu miesiąca przysłać na południe

wojsko pomocnicze złożone z pięciuset uzbrojonych mężczyzn, pod warunkiem, że
zaatakowane senioraty wystawią wspólnymi siłami armię co najmniej dwukrotnie
większą. W ten dyplomatyczny sposób dano im do zrozumienia, że południowe senioraty
muszą liczyć same na siebie.

Nowiny ze wschodu i zachodu były nie najlepsze. Jedna flotylla statków Admirała

Śmierci uderzyła z wielkim sukcesem na wysunięty na wschód seniorat Brighton, druga
zaś na leżący na zachodzie seniorat Portsmouth. Posuwali się następnie nie w głąb lądu,
lecz z powrotem wzdłuż linii brzegowej, żeby połączyć się z głównymi siłami w Little
Hampton. Najwyraźniej na razie wystarczało im opanowanie długiego, choć wąskiego
pasa przybrzeżnego.

Jeńcy pojmani przez Liama potwierdzili te przypuszczenia – po wzięciu ich na

tortury. Tortury nie były bynajmniej barbarzyńskie i polegały na zaciskaniu sznurów
wokół rąk i nóg jeńców, dopóki ból nie rozwiązał im języków.

Najlepszym informatorem okazał się niejaki Jethro, ulubiony porucznik Admirała

Śmierci. Dzięki podstępowi Kierona był już wystarczająco mocno poparzony,
a zastosowanie sznurów potęgowało tylko okropny ból.

Jethro uzupełnił znane im już wiadomości. Admirał Śmierć miał wielkie plany.

Chciał nie tylko założyć na południowym wybrzeżu Brytanii dobrze strzeżoną kolonię,
ale wykorzystać wyspę jako teren werbunkowy. Nawet jeśli chcieć nazwać go szalonym,
trzeba przyznać, że był też dobrze poinformowany i doszedł do wniosku, że wielu
młodych ludzi, tęskniących za przygodą, zmęczonych restrykcjami i autokratyzmem
luddystów przyłączy się do niego, przyciągną ich wojenne i inne maszyny, które
w senioratach były niedozwolone. A jeśliby nie zgłosiło się dobrowolnie dość młodych
malkontentów, to z łatwością można robić wypady w głąb lądu i brać siłą, ilu potrzeba
mężczyzn. Dobrze wiedział, że upłynie sporo wody, zanim seniorowie zjednoczą się
w celu wspólnej obrony. On zaś na każdą swoją akcję potrzebował niewiele czasu. Był
niecierpliwy i lubił działać szybko. Wkrótce jego siła tak wzrośnie, że to, co zrobią
seniorowie, nie będzie już miało znaczenia. Umocniwszy swoją bazę, Admirał Śmierć
wyśle statki, by przeprowadziły podobne operacje na wybrzeżach Norwegii, Danii,
Niemiec i Holandii. Ma nadzieję opanować w ten sposób całe europejskie wybrzeże
morskie. A kiedy już to osiągnie, będzie mógł brać głodem i osłabiać wszystkich, którzy
ośmielą się mu zagrozić. I spełni się jego wielkie marzenie – zostanie panem Europy.

Odkrywszy przed nimi plany wodza, Jethro żałośnie błagał o darowanie mu życia,

obiecując, że po wyzdrowieniu chętnie będzie walczył przeciw człowiekowi, któremu
przysięgał wierność. Jednakże Kentigern, choć brak mu było najemnych żołnierzy, uznał,
że człowiek, który raz złamał dane słowo, może zrobić to ponownie. Wydał wyrok
śmierci.

Jethro zawisł na drzewie pięknego, jasnego poranka, kiedy ptaki śpiewały, a sarny

skakały po lesie. Kieron, obecny przy egzekucji, zobaczył wyraz jego oczu – wyraz oczu
człowieka, który po raz ostatni patrzy na świat i po raz ostatni widzi, jaki ten świat jest
piękny. Przez chwilę poczuł litość, ale zaraz zabiło ją straszne wspomnienie śmierci
Alyx.

Dzięki podstępowi z płonącymi wozami Kieron stał się dla mieszkańców Udręki

bohaterem. Mężczyźni dwakroć starsi patrzyli na niego z szacunkiem i wysłuchiwali jego
pomysłów i opinii. Nikt nie uważał go już za heretyka, za tego, który cudem uniknął
stosu. Tamto należało jakby do innego, minionego świata. Ale nowa pozycja niewiele
znaczyła dla Kierona. W środku był zimny jak lód, którym ścinały go wspomnienia
okrucieństwa, gwałtu I śmierci; którym ścinała go własna straszna chęć zemsty.

Petrina bardziej niż kto inny widziała zaszłą w nim zmianę. Piątego dnia pobytu

w Udręce poprosili brata Hildebranda, żeby dał im ślub. Ich rodzice nie żyli i nie mieli
nikogo prócz siebie. Kieron uważał, że to jedyne rozsądne wyjście. Będą teraz mogli
dzielić łoże i szukać pociechy w swoich ramionach, nie narażając się na złośliwe języki
i potępienie nedytów. Przysięgę ślubną złożył machinalnie, myślami zdał się błądzić
gdzieś daleko. Przyjaciele zbudowali im niewielką chatę i przygotowali małą ucztę, na
której wszyscy starali się być weseli. Ale kiedy Kieron położył się tej nocy z młodą żoną,
nie potrafił cieszyć się jej pełnymi piersiami i krągłą figurą. Spełnił swój obowiązek
małżeński sprawnie, lecz nieobecny duchem, podobnie jak przy ceremonii zaślubin.
I Petrina długo w noc płakała.

Nazajutrz Kentigern zwołał naradę wojenną. Miał już dość wyglądania pomocy,

która nie nadchodziła, miał dość życia w lesie jak przestępca i oczekiwania czyichś
decyzji i cudu.

Kieron, choć młody wiekiem, został zaproszony na naradę z powodu swoich

niewątpliwych talentów wojennych.

Pierwszy zabrał głos Kentigern.
– Przyjaciele, wszyscy wiecie, jaką odpowiedź przysłała nam Rada Seniorów. Dadzą

nam pomoc, ale to potrwa. I to pod warunkiem, że wszystkie zaatakowane senioraty
wystawią armię złożoną z mężczyzn zdolnych do walki. Ja osobiście nie mam chęci
siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak moi ludzie marnieją, czekając aż taka armia się zbierze.
Ponieważ piraci nie zamierzają, jak się zdaje, okupować Arundel, moglibyśmy zapewne
próbować wrócić do naszych domów i odbudować miasto. Ale zostałoby to z pewnością
natychmiast zauważone. Jak wiemy, Admirał Śmierć ma dobrą wartę. Przy najmniejszej
oznace naszej obecności z pewnością wyśle przeciw nam ludzi. Nie byliśmy dość silni,
żeby odeprzeć pierwszy atak, trudno się więc łudzić, byśmy odparli drugi. Wobec tego
proponuję, żebyśmy sami zaatakowali jego statki w Little Hampton. Nie spodziewają się
tego i element zaskoczenia będzie naszym atutem. Wypowiedzcie się, co o tym sądzicie,
przyjaciele.

Jedni byli za atakiem, twierdząc, że niewiele można stracić, a dużo zyskać. Inni byli

przeciw, twierdząc, że wiele można stracić, a niewiele zyskać. Kieron z uwagą słuchał
wszystkich mówców, ale sam nie zabierał głosu.

W końcu Kentigern zwrócił się wprost do niego:
– Cóż, Kieronie, jak widzę, słuchasz uważnie, ale nic nie mówisz. Dałeś już nam

poznać, jaki masz talent do zadawania szkód nieprzyjacielowi. Czy nie masz nic do
powiedzenia?

Kieron uśmiechnął się.
– Jak wszyscy wiecie, mam szczerą wolę unieszkodliwić piratów raz na zawsze. Mój

plan zająłby jednak trochę czasu, pod warunkiem, żebyście się na niego zgodzili, w co
wątpię.

– Powiedz co to za plan, a wydamy osąd.
– Jak wiecie, przeprowadziłem eksperyment z balonem napełnianym gorącym

powietrzem.

Kentigern poruszył się niespokojnie.
– To sprawa, o której najlepiej zapomnieć.
– Nie, to sprawa, o której należy pamiętać. Jak i o następujących faktach: Admirał

Śmierć boi się ognia. Panuje na ziemi i panuje na wodzie. Nie panuje w powietrzu.
Mógłbym zbudować balon zdolny unieść dwóch mężczyzn. Przy odpowiednim wietrze
balon poleci do Little Hampton i spuści na flotę piratów deszcz ognia. Drewniane statki
spłoną. Bez statków Admirał Śmierć zostanie pozbawiony środków do życia i środków
do ucieczki. Wtedy będziemy mogli zaatakować go od strony lądu.

Rozległy się pomruki oburzenia i dezaprobaty. Ostatni wyczyn Kierona zyskał mu

miano bohatera. Ludzie woleliby, aby im nie przypominano występku, za który omal nie
spłonął na stosie.

– Kieronie, bracie mój – powiedział łagodnie brat Hildebrand, który był także obecny

wśród zebranych – niezbadane są wyroki Ludda, który pozwolił ci odkupić winę
heroicznym czynem, co nie uszło uwagi Świętego Kościoła. Usilnie cię proszę, nie
popadaj z powrotem w herezję.

Czy Święty Kościół przyśle nam tysiąc żołnierzy? – zapytał Kieron zgryźliwie. –

Czy Święty Chłopiec rozbije statki piratów swoim świętym Młotkiem?

– Proszę o spokój – powiedział pospiesznie Kentigern. – Nie zebraliśmy się tutaj,

żeby dyskutować o doktrynie czy herezji. Mamy wymyśleć sposób pozbycia się tych,
którzy spadli na nas jak szarańcza. Czy są jakieś inne propozycje?

– Posłużmy się jeszcze raz fortelem, którego użył Kieron na zamku – rzucił ktoś

myśl. – Weźmy łódki załadowane beczkami z tranem, słomą i materiałem łatwopalnym,
popłyńmy ciemną nocą rzeką Arun, przycumujmy je do ruf statków pirackich
i podpalmy. Wyrządzimy im w ten sposób wiele szkód.

– To się nie uda – zaoponował Kieron. – Ich wartownicy przeszkodzą nam na morzu,

na rzece i na lądzie. Nie mogliby nam przeszkodzić tylko w powietrzu.

– Niemniej – podsumował Kentigern – to dobry projekt, najlepszy, jaki dzisiaj

słyszałem. Proponuję wziąć stu ludzi i przeznaczyć na to dziesięć łodzi. Wolałbym mieć
ochotników, bo nie chcę zmuszać do udziału w wyprawie nikogo, kto nie ma do niej
serca.

Kieron zgłosił się jako jeden z pierwszych, nie dlatego, aby wierzył w to

przedsięwzięcie, ale dlatego, że dawało okazję do zabijania piratów. Łodzie spuszczono
na Arun w nocy przy odpływie. Rzeka płynęła wartko, niosąc napastników w kierunku
Little Hampton z szybkością powyżej pięciu węzłów. Przez dużą część drogi mężczyźni
siedzieli na łodziach, ale gdy zbliżyli się do Little Hampton, zsunęli się do wody i płynęli
trzymając się burty.

Woda była lodowato zimna i wielu gryzło ubranie, żeby nie szczękać głośno zębami.

Zgodnie z planem Kentigerna uczepieni dryfujących łódek mężczyźni spychali je na
środek rzeki. Po dotarciu do Little Hampton pływacy mieli przywiązać łodzie do
poszczególnych statków i podpalić lonty, żeby ogień nie buchnął w górę za wcześnie
i dał im szansę ucieczki.

Ale powodzenie planu, jak Kieron przewidział, zależało w zbyt dużej mierze od

zaskoczenia przeciwnika, na co trudno było liczyć. Dryfujące łodzie, jeszcze zanim
dotarły do Little Hampton, zauważył niewielki patrol piratów, maszerujący z latarniami
brzegiem rzeki.

W świetle latarni łodzie były wyraźnie widoczne, poza tym jeden z ludzi Kentigerna

kichnął. Piraci z przeraźliwym skutkiem sięgnęli po łuki i muszkiety. Mężczyźni
w wodzie, zdrętwieli z zimna, spętani mokrymi ubraniami, byli zbyt przybici
i zniechęceni, aby podjąć próbę odparcia ataku. Rzucili się do drugiego brzegu, gdzie
zaraz, gdy zaczęli wygrzebywać się z błota, dopadły ich strzały nieprzyjaciół.

Jeden pirat, zgadując przeznaczenie łodzi, rzucił na pierwszą z brzegu swoją latarnię.

Wybuchła snopem płomieni i nieszczęśni wojownicy Kentigerna byli teraz widoczni jak
w świetle dziennym. Kilku mężczyznom udało się wydostać na błotnisty brzeg i skryć
w ciemnościach, ale wielu zabito w wodzie, a paru utonęło, nie mając już sił płynąć.

Kieron, jak tylko zrozumiał, co się dzieje, sprytnie schował głowę pod wodę i płynął

tak przez jakiś czas trzymając się swojej łodzi. Na szczęście, nie była to ta, którą
podpalono. Kilkadziesiąt metrów dalej, w bezpiecznej odległości od blasku płomieni,
wygramolił się na brzeg.

Chociaż był skostniały z zimna i krańcowo wyczerpany, zmusił się, żeby biec

w ciemności w stronę obozu; raz po raz padał na ziemię, ale zawsze wysiłkiem woli
podnosił się na nogi. Bolały go wszystkie mięśnie, drętwiała przemarznięta skóra.
Zdawał sobie sprawę, że tylko bieg może uratować mu życie. Wielokrotnie chciał
położyć się i odpocząć, a nawet zdrzemnąć, ale nie pozwalał sobie na to, wiedząc, że
mógłby już nie wstać.

Zjawił się w Udręce tuż po świcie w żałosnym stanie. Nie był pierwszym

szczęściarzem, któremu udało się powrócić. Przed nim przybyło już kilku innych, jeszcze
kilku przybyło po nim.

Nie poznał Petriny. Nie poznawał nikogo. Patrzył przed siebie pustymi oczami, jakby

tylko ślepy instynkt kazał mu biec do domu i szukać bezpieczeństwa pośród swoich.

Ktoś go podtrzymywał, ktoś coś do niego mówił. Nie wiedział kto ani nie rozumiał

słów. Musi być pośród przyjaciół – myślał półprzytomnie – inaczej już by go zabili.
Jednakże na wypadek gdyby to miała być jakaś pułapka, próbował unieść miecz, którego
nie wypuścił z rąk podczas całej tej strasznej wyprawy rzeką Arun.

Próbował unieść miecz i upadł bez słowa. Petrina uklękła przy nim, płacząc.

Usiłowała wyjąć mu broń z na wpół odmrożonych palców, ale nie mogła.

Dostał wysokiej gorączki i Petrina pielęgnowała go przez wiele dni. W pewnym

momencie nedyci myśleli nawet, że umrze. Ale był młody i silny, a Petrina grzała go
swoim ciałem, kiedy gorączka minęła i chwyciły go dreszcze. W końcu dreszcze też
minęły, wróciła mu przytomność i jasność umysłu. Wypił pożywną zupę i poczuł nagły
przypływ sił. Z pewnym zdziwieniem zrozumiał, że przeznaczone mu jest żyć.

Któregoś dnia rano zapragnął się umyć i doprowadzić do porządku. Petrina

przyniosła mu lustro. Przejrzał się – z niedowierzaniem zobaczył nieznajomą twarz:
twarz człowieka o wychudłych policzkach, pobrużdżoną wokół ust i na czole; twarz
człowieka, który przedwcześnie się postarzał. Jeśli tak wygląda teraz, to jak będzie
wyglądał w wieku lat trzydziestu? Wzruszył ramionami. To bez znaczenia. Ma przed
sobą dużo pracy. Ważne jest nie jak człowiek wygląda, ale co w życiu osiągnął.

Ze stu mężczyzn, którzy wyruszyli na zgubny wypad, powróciło tylko dwudziestu

trzech – resztę zabito lub wzięto do niewoli. Kentigern był załamanym człowiekiem;
ogrom klęski odebrał mu zdolność podejmowania decyzji.

Rozdział szósty

Inne senioraty wzdłuż południowego wybrzeża ucierpiały nie mniej niż Arundel.

I podobnie jak tutejsi mieszkańcy tam też ludzie pozostali przy życiu schronili się do
lasów lub na wydmy, gdzie założyli obozowiska, z których robili mało skuteczne a często
tragiczne w skutkach wypady na piratów. Senioraty od dawien dawna były autonomiczne
i samowystarczalne, co zaowocowało zgubną awersją do współpracy i wspólnoty
działania. To uprzedzenie wywodziło się z niemal fanatycznego lęku przed złymi
skutkami władzy centralnej. Odkąd ludzie pamiętali, senioraty łączyły się albo poprzez
więzy krwi, albo przez podbój, lecz już od dawna żaden senior nie podniósł oręża na
sąsiada. Sojusze zawarte dzięki małżeństwom stanowiły zarazem siłę jak i słabość
seniorów. Teraz, w obliczu napastników zjednoczonych pod jednym przywódcą, ich
sytuacja była nader niekorzystna.

Upłynie sporo czasu – myślał Kieron – zanim ludzie zmienią tradycyjne nawyki.

Człowieka z sąsiedniego senioratu ciągle uważano za kogoś obcego i traktowano
z ostrożnością. Ile jeszcze nieszczęść trzeba, aby wszyscy zrozumieli, że jedyna nadzieja
leży w połączeniu sił. Zanim ludzie pójdą po rozum do głowy, a Wielka Rada przyśle
wojsko na pomoc, Admirał Śmierć będzie już trzymał podbity ląd żelazną ręką.
A mieszkańcy Arundel, których los najbardziej leżał Kieronowi na sercu, zostaną na
wieki wygnańcami żyjącymi w lesie, niczym barbarzyńcy.

Miał dużo czasu do namysłu, kiedy odzyskiwał siły i przychodził do zdrowia po

chorobie. Znów zaczął czerpać przyjemność ze współżycia z Petriną, rozkoszując się
słodką uległością jej ciała, dając jej miłość swych lędźwi i miłość swej duszy. Kiedy
przyszła stosowna chwila, nie musiała mu mówić, że będą mieli dziecko. Sam wiedział.
Czuł, jak drżało pod nim jej ciało, odprężone, choć napięte; czuł, jak spieszą ku niej jego
życiodajne soki, wracając, zda się, wprost do swego źródła.

Pewnego dnia poszedł do Kentigerna. Teraz, kiedy spodziewał się potomka, tym

bardziej było o co walczyć i dla kogo żyć.

– Chcę zbudować balon napędzany gorącym powietrzem, Kentigern. Bardzo duży

balon, Polecę nim nad flotę Admirała Śmierci i spuszczę z nieba na statki deszcz ognia.
Potrzebuję pomocy. Musicie nakazać ludziom, żeby mi pomogli.

Kentigern siedział na krześle owinięty szalem, jak niegdyś mistrz Hobart. I podobnie

też pokasływał, popijając co mocniejsze trunki, jakie mu się trafiły.

– Balon napędzany gorącym powietrzem to herezja – powiedział ochrypłym głosem.

– Święty Kościół spali cię i mnie razem z tobą.

– Wszyscy umrzemy – rzekł Kieron. – Nikt nie żyje wiecznie. A jaką pomoc dał nam

Kościół w naszym nieszczęściu?

Kentigern czknął.
– Nedyci modlą się za nas.
– Czy ich modlitwy przyczyniły się do zguby choćby jednego pirata? – zapytał

Kieron ze złością.

– Kto wie?
– Ja wiem. Lepszy jeden miecz w garści niż modły stu nedytów.
– Miałeś rację co do tej wyprawy łodziami... Wybacz mi, Kieronie. Nie mogę zebrać

myśli... Zbuduj swój balon, jeśli taka twoja wola. Sam już nie wiem co słuszne, a co nie.

– I dacie mi mężczyzn do pomocy?
– Dam.
– I kobiety do szycia płótna i papieru?
– Też.
– I pozwolicie mi samemu wybrać odpowiedni czas i miejsce?
– Pozwolę ci na wszystko, co zechcesz – rzekł Kentigern. – Nie pozwolę ci tylko na

jedno.

– Na co?
– Na porażkę. Za dużo już mieliśmy porażek. Nie stać nas na więcej. Zrozum mnie

dobrze, Kieronie. Kładziesz życie na szali tego przedsięwzięcia. Jeżeli ci się nie uda, ja
sam, własnymi rękami wypruję ci flaki za narażanie mnie na wieczne potępienie.

– Wiele żądacie, Kentigern.
– Żądam zwycięstwa. To wszystko. Kiedy wiadomość o twoim wyczynie się

rozejdzie – a rozejdzie się – Święty Kościół przeprowadzi dochodzenie. Mam nadzieję,
że lżej mi będzie płonąć na stosie, jeśli przedtem spłoną też piraci. – Zarechotał
złowieszczo. – Napatrzyłem się dość w swoim czasie. Widziałem, jak mordowano
mojego pana, a jego kobiety cierpiały niewyobrażalne katusze. Teraz ci, którzy ocaleli,
muszą powierzyć swoje życie szaleństwu młodego człowieka.

Kieron uśmiechnął się niewesoło.
– Miałbym więcej szacunku dla Świętego Kościoła, gdyby dysponował armią

i bronią.

– Kościół głosi pokój i prostotę. W swojej mądrości dba o nasze dusze.
– Czy słyszeliście, żeby ktoś osiągnął spokój duszy na stosie, Kentigern?
Dość już, chłopcze! Pobij piratów, jeśli potrafisz, a chętnie stanę przy twoim boku,

kiedy przyjdzie chwila, rozrachunku z Kościołem.

– Potrzebne mi będą wasze słowa na piśmie. Muszę mieć pismo z waszym podpisem,

nakazujące ludziom udzielić mi pomocy. Inaczej nic nie zdziałam.

– Przynieś mi więc atrament, a potwierdzę swój grzech na piśmie... Oby ci się udało,

Kieronie. To wszystko... Podobno kochałeś panienkę Alyx. Czy to prawda?

Kieron był zbyt zdumiony, żeby cokolwiek udawać.
– To prawda. Kochaliśmy się.
Kentigern znów się roześmiał.
– Wybacz mi. Śmieję się sam z siebie. Widzisz, ja też ją kochałem. Ale dla mnie była

nieosiągalna. Zabawne, prawda? Oddałbym życie i honor, żeby wziąć ją w ramiona.

– Kochałem ją i miałem ją w ramionach – przyznał Kieron ze spokojem. – To było

cudowne... Nie powiem nic więcej.

– Tak... Ale dlaczego właśnie ty, Kieronie? Dlaczego wybrała ucznia malarza?
Kieron wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Może szczęście sprzyja tym, którzy ośmielą się po nie sięgnąć.

Rozdział siódmy

Minęło wiele dni, zanim Kieron mógł rozpocząć budowę balonu, ale nie były to dni

spędzone na próżniactwie. Przede wszystkim należało zrobić projekt balonu
i wypróbować jego model, potem Kieron musiał zgromadzić potrzebne materiały
i wyszkolić ludzi, którzy mieli mu pomagać. Połowa mieszkańców Udręki miała go za
wariata, druga zaś połowa uważała za wariata Kentigerna. Lecz dopóki władza nie
przeszła w godniejsze ręce, należał mu się posłuch, a jego podpis widniał pod pismem
nakazującym wszystkim zdolnym do pracy mężczyznom i kobietom udzielać Kieronowi
wszelkiej możliwej pomocy.

Bracia Lemuel i Hildebrand byli zdjęci grozą. Nawoływali do opamiętania się

zarówno Kierona, jak i Kentigerna. Kentigern oświadczył, że odwoła rozkaz, jeżeli
Święty Kościół wystawi armię dostatecznie liczną, aby zepchnąć piratów na morze.
Usłyszawszy, iż naraża na niebezpieczeństwo swoją nieśmiertelną duszę, odparł, że
w obecnej chwili bardziej interesują go sprawy doczesne niż pozagrobowe. Ośmielił się
nawet zauważyć, że Święty Chłopiec jak dotąd niewiele zrobił, aby zasłużyć na
nabożeństwo nedytów i posłuch wiernych.

– Gdzie był Ludd, kiedy mordowano mojego pana i gwałcono moją panią? – spytał. –

Nie, bracia, rozumiem wasz niepokój, ale nie mogło ujść waszej uwagi, że żyjemy teraz
w innym świecie. Dni spokoju i czasy pomyślności minęły. Ludzie postawieni
w rozpaczliwej sytuacji szukają rozpaczliwych rozwiązań, Możliwe, że Kieron to
szaleniec, a ja straciłem rozum. Róbcie, co do was należy, ale nie nachodźcie mnie już.
Jeżeli Kieron poniesie porażkę, zapłaci za to śmiercią, i ja z pewnością też. Ale jeżeli
odniesie zwycięstwo... wtedy się rozliczymy.

– Na pewno się rozliczymy – obiecał brat Lemuel. – Chłopięce psoty to jedno,

a świadomy atak na doktrynę to drugie. Nie miejcie złudzeń. Nadejdzie dzień
rozrachunku.

Kentigern uśmiechnął się krzywo i pociągnął głębszy łyk trunku.
– Jakoś nie widziałem was przy łodziach, bracia, kiedy płynęliśmy ledwie żywi

z zimna rzeką Arun.

– Nasze miejsce nie było przy łodzi, Kentigern – odparował brat Hildebrand. –

Modliliśmy się za powodzenie waszej wyprawy.

– Może modliliście się nie dość głośno. A może Święty Chłopiec jest głuchy. –

Kentigern był z siebie bardzo zadowolony. Po raz pierwszy w życiu odważył się na
bluźnierstwo.

Kieron odprawił ich jeszcze szybciej.
– Brat Sebastian chciał mnie spalić za zrobienie zabawki – powiedział oschle. – Ale

niezbadane są wyroki Ludda... Brat Sebastian zginął, a ja żyję. Co samo w sobie daje do
myślenia... I mogę teraz zbudować latającą maszynę dla dobra moich rodaków. –
Podniósł miecz, z którym się już nie rozstawał. – Mówię wam, bracia, nie
przeszkadzajcie mi w tym ni słowem, ni czynem. Bo możecie się połączyć we śnie
wiecznym z bratem Sebastianem.

Bracia osłupieli. Nikt jeszcze nie ośmielił się tak do nich mówić. Rzeczywiście świat

przewrócił się do góry nogami.

– Grozisz nam? – zapytał brat Lemuel.
– Tylko ostrzegam. To moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Teraz idźcie już. Jestem

zajęty.

Bracia oddalili się w stanie niezwykłego wzburzenia. Kiedy trochę ochłonęli,

powzięli pewne decyzje. Brat Lemuel uda się do Londynu, do urzędu Wielkiego
Inkwizytora. Brat Hildebrand zostanie w Udręce i będzie pilnie baczył na wszelkie
heretyckie czyny. Kiedy Wielki Inkwizytor przyśle posiłki, żeby wspomóc autorytet
Kościoła, brat Hildebrand będzie mógł świadczyć przeciw tym wszystkim, którzy
sprzeniewierzą się naukom Świętego Chłopca.

Nie było wolnego konia – Kentigern o to zadbał – toteż brat Lemuel musiał udać się

w podróż pieszo. Londyn był oddalony o co najmniej trzy dni marszu. Bracia nie robili
tajemnicy ze swoich planów i Kieron został dokładnie poinformowany o ich
zamierzeniach.

Petrina odchodziła od zmysłów z przerażenia.
– Kieron, tym razem naprawdę cię spalą. Święty Kościół nie może zignorować

otwartego wyzwania. Daj sobie spokój z tym balonem, błagam cię. Bądźmy cierpliwi,
Z czasem Wielcy Seniorowie zbiorą dostateczne siły, żeby odeprzeć piratów. Wtedy
znów powrócimy do normalnego życia.

Kieron przytulił ją.
– Bądź dobrej myśli, moja kochana. Wiesz równie dobrze, jak ja, że z każdym dniem

Admirał Śmierć mocniej trzyma nas w garści Nie będę czekał na żołnierzy, którzy mogą
nigdy nie nadejść, lub nadejść tylko na własną zgubę. Jedyna droga do pokonania
najeźdźcy wiedzie poprzez żywioł jemu niedostępny. Uderzę z powietrza. Jego ludzie nie
mają skrzydeł. Nie uniosą też tak wysoko luf armatnich. Spuszczę na nich ogień. Święty
Kościół nie zyska poparcia, kiedy flotylla piratów spłonie.

– Za sześć dni brat Lemuel może wrócić i przyprowadzić dość ludzi, żeby cię

zniszczyć.

– Za sześć dni! – Kieron się roześmiał. – Z bratem Lemuela żaden piechur. Nim

dojdzie do Londynu, dorobi się niejednego pęcherza. I czy Święty Urząd wyśle tak od
razu swoją gwardię na pierwsze żądanie szarego braciszka? Ale to i tak nie ma znaczenia.
Za sześć dni nic mi już nie zrobią.

– Najdroższy, boję się o ciebie.
– Kochana Petrino, ja boję się o nas wszystkich..

Rozdział ósmy

Po uzyskaniu zgody u Kentigerna Kieron stanął przed doniosłym zadaniem

wprowadzenia w życie swoich niedościgłych marzeń. Jeszcze nie tak dawno temu
martwiłby się, że pierwszy lot maszyny powietrznej posłuży do celów niszczycielskich.
Gdyby zastanowił się przez chwilę, zrozumiałby, że doktryna Kościoła luddystów nie
była z gruntu fałszywa. Historycznie rzec biorąc, rozwój maszyn dawał ludziom coraz
większe możliwości destrukcyjne. Pierwsza i Druga Generacja ludzi poprzez postęp
myśli technicznej zniszczyły swoje cywilizacje. Święty Kościół nie miał powodu
przypuszczać, aby obecne pokolenie potrafiło się powstrzymać przed stworzeniem
trzeciej cywilizacji, opartej na maszynach.

Jednakże Kieron nie miał czasu zastanawiać się nad takimi filozoficznymi

problemami. Brat Lemuel był w drodze do Londynu, a Admirał Śmierć coraz pewniej
panował nad południowym wybrzeżem. Kieron wiedział, że musi szybko udowodnić
zasadność swojego przedsięwzięcia... albo zapłacić karę za porażkę, czy to Kentigernowi,
czy Świętemu Kościołowi – nie miało to większego znaczenia.

Na początku musiał zrobić dobry projekt. Aby spuścić ogień na statki Admirała

Śmierci, trzeba będzie czekać na lekki wiatr od lądu, który poniesie balon z miejsca startu
nad statki pirackie, a potem dalej w morze. W końcu prędzej czy później balon spadnie
do wody, gdyż jest wysoce nieprawdopodobne, aby dotarł do wybrzeży Francji nawet
przy stałym wietrze – wobec tego, ci którzy wzniosą się nim w niebo, będą musieli
utonąć.

Chyba, żeby przytwierdzić do balonu coś, co utrzyma się na wodzie, Łódkę. Małą

łódkę. To będzie miejsce dla załogi balonu. To musi być bardzo mała łódka i bardzo mała
załoga. Bowiem skonstruowanie wielkiego balonu przekroczyłoby umiejętności
mieszkańców Arundel.

Kieron rozmyślał, rysował szkice, robił modele. Balon nie może być w kształcie kuli,

raczej zaokrąglonego na końcach cygara, które odpowiadałoby mniej więcej kształtowi
podwieszonej pod nim łódki.

Zbrojny w glejt Kentigerna wysłał ludzi do Arundel po płótno, papier, igły i nici.

A tymczasem odbył rozmowę z Alwinem, który choć blady i wycieńczony, wracał
powoli do zdrowia po utracie ręki.

– Alwin, jakże się miewasz?
– Cóż, nie umarłem. Będę żył jak na urągowisko, bezużyteczny i niepotrzebny.

– Czy chciałbyś żyć wiecznie?
– Kieron, nie jestem w nastroju do żartów.
– Czy nadal jesteśmy przyjaciółmi?
– Wiesz, że tak.
– Na śmierć i życie?
– Na śmierć i życie... Czego ode mnie oczekujesz, Kieronie?
– Oczekuję, że polecisz ze mną balonem. Oczekuję, że spuścisz ogień na piratów.
– Chcesz wziąć na taką wyprawę jednorękiego? – Wyciągnął ku niemu kikut, teraz

litościwie skryty pod czystym opatrunkiem.

– Chcę wziąć przyjaciela – odparł Kieron. – Chcę wziąć człowieka, któremu ufam.

Człowieka, którego nienawiść do piratów jest większa od strachu.

– Kieronie, jestem ci całkiem oddany, o czym wiesz. Nie grzeszę odwagą, o czym też

wiesz. Ale zgodziłbym się dyndać w szponach orła, byleby posiać zniszczenie wśród
tych, którzy napadli na nasz spokojny seniorat.

– Możemy nie wrócić z tej wyprawy.
Alwin uśmiechnął się smutno.
– Nie zależy mi na tym. I tak nie mam po co żyć... Ale dlaczego pytałeś, czy

chciałbym żyć wiecznie?

– Bo nasz wyczyn zostanie w pamięci ludzkiej. Rozpoczniemy od nowa zdobywanie

przestworzy i uderzymy ze strasznym skutkiem na swoich ciemiężycieli, Proszę cię
o jedno, Kieronie. Obiecaj mi jedno, a będę szczęśliwy.

– Co takiego?
– Obiecaj mi, że wielu z nich zginie wraz z nami i przez nas.
Kieron pomyślał przez chwilę.
– Nie mam władzy nad wiatrem, Alwinie. Gdy wszystko przygotujemy, musimy

zyskać pewność, że wiatr będzie naszym sprzymierzeńcem. Ale kiedy już balon zaniesie
nas nad statki w Little Hampton, to przysięgam ci, że piraci będą ginąć dziesiątkami
i setkami. Czy to wystarczy?

– Wystarczy. – Alwin się roześmiał. – Ci zabici w Arundel poświadczają twoje

słowa.

– No to odpoczywaj i nabieraj sił. Ja muszę brać się do roboty. Godzina lotu

nadejdzie, zanim się obejrzysz.

Rozdział dziewiąty

Kieron zapomniał o całym świecie. Pracował dzień i noc, gdy było trzeba przy

świetle lamp oliwnych i pochodni. Rysował projekty, robił obliczenia, konstruował
modele. Zmartwił się odkryciem, że balon musi być o wiele większy, niż myślał. Musi
mieć pełne piętnaście metrów długości i dwa i pół metra szerokości, inaczej nie uniesie
potrzebnego ciężaru. Uczył mężczyzn, jak zrobić lekki szkielet z wici wierzbowych.
Pokazywał kobietom, jak mają zszyć płótno i papier, żeby powstała wielka koperta
odpowiedniego formatu. Dwóm terminatorom kowalskim zlecił wykonanie czterech
palenisk. Kilku drwalom kazał przygotować węgiel drzewny, a u innych mężczyzn
zamówił lekką, małą łódkę. Chłopcy pletli sznury, dziewczęta wiązały je w wielką siatkę,
którą przymocuje się łódź do balonu. Ponieważ wiadomo, że spadnie on prędzej czy
później do morza, musi się dać z łatwością odpiąć, jak tylko łódka osiądzie na falach,
żeby aeronauci mieli cień szansy na dopłynięcie do lądu.

Udręka, która stała się azylem przygnębionych i pobitych ludzi, zmieniła się nie do

poznania dzięki fanatycznej wierze Kierona w balon napędzany gorącym powietrzem.
Ludzie, którzy przedtem szydzili ze zwariowanych pomysłów „Kierona z głową
w chmurach”, teraz zarazili się jego entuzjazmem. Rozpacz była silniejsza od wpojonych
uprzedzeń. Szukali u niego nadziei. Szukali szansy, że on i ten jego fantastyczny projekt
wyrządzą wielkie szkody najeźdźcom. Pamiętali, że już wozy z ogniem zadały piratom
większe straty, niż wszyscy wojownicy razem wzięci. Przyrzekł im, że – jeśli pomogą mu
przy budowie maszyny powietrznej – spuści ogień na statki Admirała Śmierci. Kieron,
choć najwyraźniej jest szaleńcem, udowodnił już, że ma talent do zabijania nieprzyjaciół.
Toteż pracowali ciężko, nie kwestionując jego nakazów ani poleceń. Poszliby za samym
diabłem, gdyby obiecał im spalić flotę piratów.

Kieron zapomniał o jedzeniu i spaniu. Jadł tylko wtedy, gdy Petrinie udało się

namówić paru co odważniejszych przyjaciół, żeby odciągnęli go na siłę od pracy.
Stawiała wtedy przed nim gorący posiłek i groziła, że nie pozwoli mu się ruszyć
z miejsca, dopóki nie opróżni talerza. Kieron czasem rzucał naczyniem i wykrzykiwał
obelgi, czasem jadł potulnie, przypomniawszy sobie, że bez żywności człowiek opada
z sił.

Nie wyglądał już na osiemnastoletniego chłopca. Bruzdy na czole i zapadnięte

policzki dodawały mu powagi i autorytetu. Sprawiał wrażenie trzydziestoletniego
mężczyzny, urodzonego przywódcy. Ludzie zaczęli się go bać, napawał ich lękiem. Nie
wypuszczał niemal miecza z dłoni. Mierzył nim płótno i papier, rysował wykresy na

piasku. Wskazywał określone punkty, groził, podkreśla gestem rozkazy.

Kentigern był zdumiony zmianą, jaka zaszła w obozowisku. Mężczyźni i kobiety,

przedtem apatyczni i zobojętniali, teraz wykonywali swoje zadania z niespożytą energią
i szybkością – bo Kieron wymagał, aby dobywał z siebie ostatnich sił. W zamian
obiecywał zemstę. Nadszedł dzień, kiedy ukończono wszystkie główne elementy
konstrukcji. Powłoka balonu była uszyta, siatka spleciona, lekka łódka zbudowana,
paleniska gotowe. Pozostawało tylko uszczelnić szwy czaszy i spojenia łódki, do czego
użyto drogocennego lepiku ze smoły.

Lepik był gorący i gryzł w oczy. Ci, co stali przy żelaznym kotle, w którym kipiał,

zanosili się kaszlem i wycierali załzawione powieki. Kentigern, kaszląc i przeklinając
wyziewy, przyszedł popatrzeć z bliska na ogromny balon rozciągnięty na trawie; lepik,
który zalał miejsca połączeń materiału z papierową podszewką, schnął w porannym
powietrzu.

– Jest już gotowy, Kieronie?
– Jest gotowy.
– I poleci?
– Jeżeli jakiś głupiec go nie rozedrze albo nie podpali przy podgrzewaniu powietrza,

to poleci.

– Napracowałeś się nad nim. Kieron wzruszył ramionami.
– Wielu ludzi się nad nim napracowało.
– Ty więcej niż inni. Kiedy spałeś po raz ostatni?
Kieron podrapał się po głowie z zakłopotaniem.
– Nie pamiętam. Co za różnica? Wczoraj chyba albo przedwczoraj.
Kentigern położył mu rękę na ramieniu.
– Przyznam, iż nie wierzyłem, że osiągniesz aż tyle. Odpocznij teraz, chłopcze. Jesteś

zmęczony.

Kieron popatrzył na niego z dziwnym wyrazem twarzy.
– Nie jestem już chłopcem, Kentigern. Czy nie udowodniłem tego przy tej i innej

okazji?

– Tak, masz rację. Jesteś już w pełni mężczyzną i nie zamierzałem cię urazić.
Petrina słyszała ich rozmowę.
– Każcie mu odpocząć, Kentigern. Każcie mu przerwać pracę. Zabija się.
Kentigern się uśmiechnął.
– Petrina, rozkazuję twojemu mężowi tylko, żeby zniszczył piratów. We wszystkim

innym sam sobie jest panem.

Po policzkach Petriny płynęły łzy. Kentigern myślał, że to z powodu swądu smoły,

ale się mylił. Petrina płakała na widok podkrążonych oczu i zapadniętych policzków
Kierona, na widok miecza, którego nie wypuszczał z rąk, na widok jego gorączkowego
ożywienia i energii, które nie wypływały z dobrego odżywiania się i mocnego snu, lecz
były przejawem demonicznej siły, zmuszającej go do popędzania siebie i innych.

Nagle Kieron na nią spojrzał. Objął ją i popatrzył jej głęboko w oczy. Miała

wrażenie, że widzi ją po raz pierwszy od wielu dni.

– Nie trap się, moja kochana. Niedługo wszystko będzie po twojej myśli... Pamiętasz,

jak byliśmy dziećmi? Kiedyś w lecie przyszliśmy ciepłym popołudniem tu do Udręki,
i leżeliśmy pod wielkim bukiem, a ja ci powiedziałem, że chcę latać.

Niepokój na twarzy Petriny zelżał.
– Pamiętam. Jabłka i śliwki. Za dużo zjadłam i bolał mnie brzuch.
Kieron się roześmiał.
– Jabłka, śliwki i szczęśliwy świat dzieciństwa.
Kentigern odchrząknął głośno.
– Nic tu po mnie. Pójdę lepiej. Kiedy chcesz wypróbować balon, Kieronie?
– Dziś po południu, kiedy coś zjem i porozmawiam z moją żoną – odpowiedział

Kieron nie patrząc na niego. – Dziś po południu będziecie świadkiem historycznego
wydarzenia.

Kentigern wycofał się, kaszląc i mrucząc coś pod nosem.
– Jabłka i śliwki – mówił Kieron. – Oboje zjedliśmy za dużo... Czy pamiętasz,

o czym jeszcze rozmawialiśmy?

Petrina uśmiechnęła się.
– Powiedziałam ci, że matka pytała o twoją przyszłość astrologa Marcusa. Rzekł, że

będziesz wielkim mistrzem w swojej sztuce, a ja urodzę troje dzieci. – Westchnęła. – Ot,
nadzieje i marzenia dzieciństwa. A teraz żyjemy w świecie, gdzie to nie może się spełnić.

– Czyżby? – zawołał Kieron z podnieceniem. – Naprawdę nie może? Co jeszcze

powiedział Marcus? Pamiętasz?

Petrina zmarszczyła czoło.
– Powiedział... Powiedział, że twoje największe dzieło będzie przedstawiać straszną

rybę, która zabija ludzi ogniem. Nic więcej nie pamiętam.

– A więc, uratujemy reputację astrologa – rzekł Kieron. Odwrócił się od Petriny

i chwycił wielki pędzel, którym nakładano gorący lepik na szwy balonu. Zanurzył go
w żelaznym kotle i zbliżył się do rozłożonego na trawie materiału.

Szybko i sprawnie namalował na czubku balonu wielkie wyłupiaste oko. Znów

zanurzył pędzel i pod okiem dodał ogromną, przepastną paszczę z dwoma rzędami
ostrych zębów. Pociągnięcia pędzla były zwinne i pewne.

Na drugim końcu balonu namalował duży czarny ogon.
– Oto moje największe dzieło, Petrino. Rekin, który płynie w powietrzu i pożera

ludzi... Daj mi teraz coś zjeść i chodźmy do łóżka. Dziś po południu wielka,
śmiercionośna ryba wzniesie się w niebo.

Rozdział dziesiąty

Kieron obejrzał paleniska, upewnił się, że węgiel drzewny żarzy się równomiernie.

Później sprawdził, czy mężczyźni i kobiety, którzy mieli trzymać balon podczas
napełniania go gorącym powietrzem, wiedzą dokładnie, co mają robić. Wypróbował
sznury łączące balon z łódką. Wreszcie dał sygnał, żeby otwory w powłoce balonu
nakierować nad paleniska.

Płaska koperta zaczęła puchnąć. Niebawem podniosła się z trawy. Po chwili wisiała

już nad łódką, a paleniska pompowały w nią coraz więcej gorącego powietrza.

Kieron i Alwin wskoczyli do łódki.
– No, Alwinie?
– No, Kieronie?
– Niedługo popłyniemy w górę. Jeżeli nie masz serca do tego wyczynu, to ostatnia

chwila, żeby się wycofać.

– Powiedziałem już, co miałem do powiedzeniem. Ty też.
– Więc dość o tym. Przekonajmy się, jak śmiercionośna ryba wznosi się w niebo. –

Dał znak mężczyznom trzymającym sznury uwiązane do dziobu i rufy łódki.

Poluzowali. Balon wolno zaczął się wznosić.
– Rozdmuchaj ogień w pierwszym palenisku! – krzyknął Kieron. – Mamy przechył.
Alwin wziął miech i oparłszy go o rękę bez dłoni wpompował trochę powietrza do

pierwszego paleniska. Węgiel drzewny rozbłysnął żarem i równowaga cieplna została
przywrócona.

Łódka, w której na jednym końcu przycupnął Kieron a na drugim Alwin, między

nimi zaś kołysała się lekko metalowa taca z czterema paleniskami, uniosła się nad głowy
ludzi. Kieron kazał bardziej popuścić sznury i użył miechów, żeby podsycić żar w obu
paleniskach, które do niego należały. Alwin też posłużył się swoim miechem. Kieron
poczuł nagle zryw.

– Lecę! – krzyknął z tryumfem. – W końcu naprawdę lecę!
Niezgrabny balon jakby ożył i wyrywał się niecierpliwie sznurom, które trzymały na

uwięzi zawieszoną u niego łódkę.

Z dołu rozległ się wybuch radości. Alwin wychylił się i patrzył na zwrócone ku nim

twarze. Kieron dał znak, żeby jeszcze poluzować sznury. Wolno, majestatycznie balon
wzniósł się ponad wierzchołki drzew Udręki. Teraz, kiedy znalazł się w swoim
właściwym żywiole, w tajemniczy sposób nabrał lekkości i gracji. Kieron nakazał jeszcze
popuścić liny. Balon był już ponad pięćdziesiąt metrów nad ziemią; kołysał się i płynął

z prądami powietrza jak łódź na lekko wzburzonym morzu.

Alwin, pobladły na twarzy, spojrzał z niepokojem na Kierona.
– Czy nie wznieśliśmy się już wystarczająco wysoko, i Kieronie? To naprawdę dość

przerażające.

Wiatr porwał jego słowa. Sznury i drewno trzeszczały, węgiel drzewny

w paleniskach żarzył się złotym blaskiem.

– Popatrz na południe! – krzyknął Kieron. – Popatrz na południe! Tam są nasi

wrogowie.

Powietrze było czyste, a Udręka nie leżała dalej niż dziewięć, dziesięć kilometrów od

morza. Alwin poszedł za wzrokiem Kierona. Zobaczył morze, daleki horyzont, słońce
i nad wodą – a w Little Hampton ujrzał las masztów u statków stłoczonych jak dziecinne
zabawki na stawie.

Zaśmiał się nerwowo.
– Z tej odległości nie wyglądają tak groźnie. Nie będą też wyglądać groźnie, kiedy

nad nimi przepłyniemy i zrzucimy im ogień na pokład. Wyrządzimy im takie szkody,
Alwinie, że ludzie długo jeszcze będą mówić o tym z podziwem.

Alwin wzdrygnął się.
– Skąd ta pewność? Jak możesz być taki pewny, że się nam powiedzie, że dobrze

wycelujemy, że ognia nie ugaszą, że nie zestrzelą balonu, lub choćby, że przelecimy dość
blisko statków?

Kieron uśmiechnął się złowieszczo.
– Ostatnio dużo rozmyślałem nad problemem, jak siać śmierć i zniszczenie. To nowa

sztuka, której się uczę, i do której, jak wiesz, mam niejaki talent. Jej sekret polega na
zwracaniu bacznej uwagi na szczegóły. Kiedy budowałem rekina przestworzy, tego
wspaniałego potwora wypełnionego jedynie gorącym powietrzem, myślałem też o tym,
jak zrzucać stąd ogień. Bądź spokojny, Alwinie, jeżeli zginiemy, co niewykluczone, to
drogo sprzedamy swoje życie.

Naraz doszły go krzyki z dołu. Spojrzał na ludzi w Udręce i zobaczył, że dwaj

mężczyźni, którzy trzymali łódkę na sznurach, oderwali się od ziemi. Wisieli na końcu
lin krzycząc coś błagalnie.

Kieron znów się uśmiechnął.
– Mamy doskonały udźwig, jak widzę. Lepszy, niż się spodziewałem. Będziemy

więc mogli wziąć większy ładunek. Ale teraz wracamy na ziemię. Zgaś pierwsze
palenisko, Alwinie, a ja zajmę się czwartym. W ten sposób wrócimy bez przeszkód do
naszych przyjaciół.

Wzięli butelki z wodą i wylali je bardzo wolno na jarzący się żar. Gorąca para

podniosła się z głośnym sykiem podrywając balon na chwilę jeszcze wyżej. Mężczyźni
zawieszeni u sznurów wrzasnęli z przerażenia.

Ale kiedy żar przygasł, rekin przestworzy zaczął tracić wysokość. Powoli i równo

opadał na ziemię. Kieron westchnął z żalem, gdy znów znalazł się poniżej wierzchołków
drzew. Po chwili z lekkim wstrząsem łódka osiadła na łące.

Pierwszy podbiegł do nich Kentigern.
– No cóż, Kieronie, jesteś zadowolony z balonu?
– Jestem zadowolony.
– I nadal uważasz, że możesz zawieźć nim materiały palne nad statki piratów?
– Wiem, że mogę. Nawet więcej, niż myślałem.
Kentigern westchnął z ulgą.
– To dobrze, nie na próżno skazaliśmy się na potępienie. Kiedy pracowałeś nad

konstrukcją tego potwora, inni oddawali się bardziej cywilizowanym zajęciom. Uwarzyli
nam piwa, chodź, napijemy się za pomyślność twojej wyprawy.

– Wy się napijcie – powiedział Kieron. – Ja mam jeszcze robotę.
– Jaką robotę? Przecież balon jest gotowy.
– Chcę wymyślić najlepszy sposób na zrzucanie ognia. Kiedy już spełnicie toasty,

Kentigern, wyślijcie ludzi po baryłki z tranem, flaszki, bukłaki, bele słomy, tłuszcz,
smołę, wszystko co się dobrze pali.

– Działasz z pełnym poświęceniem, Kieronie.
Kieron roześmiał się głucho.
– Tak. Poświęciłem się sianiu zagłady.

Rozdział jedenasty

Dwa dni później wiał niezbyt silny, ale stały wiatr północny. Niebo było czyste,

niebieskie jak czaple jajo, wydmy leżały skąpane w spokojnym pięknie jesieni.

Z Udręki wyruszył dziwny orszak. Poprzedzani kolumną piechoty pod dowództwem

Liama jechali konno obok siebie Kentigern z Isidorem, ich konie sprzężono odwróconym
jarzmem przechodzącym im pod brzuchami. W środku jarzma tkwił solidny żelazny
pierścień, przez który przewleczono linę. Lina wznosiła się prosto w górę do kadłuba
łódki, która zwisała dziesięć metrów wyżej pod czaszą balonu.

Kieron namalował na kadłubie nazwę: „Zemsta Alyx”. Petrina rozpłakała się, kiedy

to zobaczyła. Ale zadbała, żeby Kieron nie widział jej łez.

Pożegnali się już godzinę temu, kiedy Alwin spowiadał się z grzechów bratu

Hildebrandowi, który, choć wiernie notował wszystkie heretyckie czyny, nie widział
powodów, czemu miałby nie dać rozgrzeszenia okaleczonemu chłopcu, który szedł na
niemal pewną śmierć.

– Będę cię zawsze kochała – powiedziała Petrina, wysuszywszy przedtem oczy, żeby

nie odbierać mężowi ducha.

– I ja cię będę zawsze kochał.
– Bardziej, niż kochałeś Alyx Fitzalan? – Jak tylko wypowiedziała te słowa, ugryzła

się w język. To nie był odpowiedni moment na wymówki. Kieron miał za chwilę
ryzykować życiem.

Ale on się nie rozzłościł. Przytulił ją mocno i w obecności wielu ludzi położył jej

rękę na piersi.

– Bardziej i pełniej, niż kochałem Alyx. – Uśmiechnął się, patrząc na balon, który już

wypełnił się gorącym powietrzem i kołysał się niecierpliwie na uwięzi. – Ja
dostosowałem się do astrologa Marcusa malując rybę, która zgładzi ogniem ludzi. Mam
nadzieję, że przyjdzie czas, kiedy i ty wywiążesz się z przepowiedni i urodzisz mi troje
dzieci?

Pocałowała go.
– Proszę Ludda, żeby tak się stało. Wróć, Kieronie. Wróć.
Potem on i Alwin usadowili się w „Zemście Alyx” sprawdzili cały dziwny

ekwipunek, który zalegał dno a nawet zwisał z haków po drugiej stronie burty.
Upewniwszy się, że zapasy węgla drzewnego, butelki z wodą, bukłaki z tranem, sznury,
harpuny i ciasno zwinięte bele słomy, które całą noc moczyły się w oleju, są na miejscu,
Kieron dodał paliwa do palenisk i użył miechów. „Zemsta Alyx” uniosła się wolno na

cumie i balon przeciągnięto nad dwa niespokojne konie. Tam przewleczono sznur przez
pierścień na jarzmie i zaciśnięto węzeł, po czym fantastyczna karawana ruszyła przy
akompaniamencie nerwowych parskań i prychań koni, które nie mogły zrozumieć,
dlaczego ich ciężar rwie się ku górze, co jest niezgodne z naturą.

Plan Kierona polegał na tym, żeby Kentigern i Isidor przyciągnęli balon jak najbliżej

nawietrznej strony statków w Little Hampton. Kiedy już dotrą do odpowiedniego
miejsca, z którego jego zdaniem wiatr od lądu zaniesie go nad okręty pirackie, sam
odwiąże linę cumującą „Zemstę Alyx” do jarzma między końmi. Potem wszystko zależeć
będzie od szczęścia, umiejętności i przeznaczenia. Kentigern, Isidor i żołnierze zostaną
na miejscu obserwując przebieg wypadków, gdyby zaś miano ich zaatakować, spróbują
wycofać się do Arundel i patrzeć przez lunetę.

Dziwna kawalkada przeszła przez miasto Arundel bez przeszkód, płosząc tylko

szczury i ptaki morskie, krążące wokół rozkładających się trupów piratów, którzy zginęli
od wozów z ogniem.

Kiedy „Zemsta Alyx” mijała zamek, Kieron i Alwin znaleźli się tak wysoko, że

mogli ponad murami zajrzeć na dziedziniec. Ze stosu pogrzebowego został już tylko
wielki kopiec popiołu, który rozwiewały podmuchy wiatru.

– Spoczywaj w pokoju, moja kochana – powiedział Kieron cicho. – Dzisiaj nadszedł

dzień zapłaty.

Przez nikogo nie niepokojona kolumna zeszła ze wzgórza, przeszła przez most na

rzece Arun i skierowała się drogą do morza.

Był piękny dzień – dzień na spacer po wydmach i podziwianie przyrody. Dzień na

przejażdżkę konną, na malowanie albo mielenie ziarna, na wyklepanie lemiesza w kuźni.
Był to dzień na tworzenie, a nie na niweczenie. A jednak... Jednak czasem trzeba
najpierw coś obrócić wniwecz, żeby móc zacząć tworzyć...

– Jak się czujesz, Alwinie? Czy jest ci ciepło? – Kieron kazał mu włożyć baranicę,

wiedząc, że kiedy wzniosą się na sto lub więcej metrów w górę, zrobi się zimno.

– Ciepło mi, Kieronie. A tobie?
– Mnie też. Dzisiaj uderzymy w nich gromem z jasnego nieba.
Alwin zadrżał.
– Na tę myśl mimo baranicy przechodzą mnie ciarki. Czy nam się uda?
– Masz moje słowo. Jeżeli Kentigern i Isidor wystawią nas na dobry wiatr, masz

moje słowo.

– A jeżeli nie?
– Uderzymy innego dnia.
Ale wszystko szło dobrze. Wszystko szło dobrze, aż do chwili gdy natknęli się na

pierwszy z posterunków Admirała Śmierci, dwa kilometry od Little Hampton. Nie był
zbyt liczny – dwunastu ludzi, nie więcej. Żołnierze bezzwłocznie na nich natarli. Łuki
i kusze przeciw muszkietom i kuszom. Siedemnastu mężczyzn z Arundel padło, nim
wybito dwunastu piratów, którzy jeszcze zdążyli wysłać ostrzegawcze sygnały dymne.

Kieron wychylił się i zawołał do Kentigerna:
– Zostało nam niewiele czasu. Zjedźcie z drogi i kierujcie się na zachód. Musimy

złapać dobry wiatr.

– Trzeba zająć się rannymi! – odkrzyknął Kentigern.
– Nie ma czasu. Zjedźcie z drogi. Zostawcie kilku mężczyzn, jeśli chcecie, ale sami

kierujcie się na zachód.

– Do kroćset, Kieronie. Nie słyszysz ich jęków?
– Słyszę. Jedźcie na zachód. Nie traćcie czasu.
– Nie mogę.
– To znaczy, że jesteście głupcem – powiedział Kieron. – Jeżeli zaraz nie skręcicie

na zachód, spuszczę na was ogień, który miałem spuścić na piratów. – Zapalił pochodnię
od paleniska i zbliżył ją do jednej z bel nasyconych olejem, które zwisały po drugiej
stronie burty. Słyszycie, co mówię?

– Słyszę. Niech cię wszyscy diabli, jeszcze się policzymy.
– Dzisiaj policzymy się z piratami – stwierdził Kieron ze spokojem. – Jedźcie na

zachód.

Kentigern wydał rozkaz. Pozostali żołnierze – nie więcej niż siedmiu lub ośmiu –

zajęli się rannymi kolegami, Kentigern i Isidor zawrócili konie i pocwałowali spalonym
ścierniskiem. Na końcu pola stało wysokie ogrodzenie.

– Przeskoczcie je! – zawołał Kieron. – Balon was poderwie! – Dał znak Alwinowi,

żeby podmuchał miechami na pierwsze palenisko, a sam rozjarzył czwarte. Konie, na
których siedzieli Isidor i Kentigern, niemal jednocześnie wykonały prawie dwumetrowy
skok i wylądowały szczęśliwie po drugiej stronie.

Kieron i Alwin gotowali się powoli do startu. Kiedy Kentigern i Isidor wyjechali na

pole, balon i zawieszona pod nim łódka poczęły się rytmicznie kołysać, ale nie dawało
się odczuć żadnego szarpania, sznury napinały się i popuszczały, poddając się ruchom
koni. Nawet przy dwumetrowym skoku aeronauci poczuli jedynie, że gładko się wznoszą
i gładko opadają.

Kieron patrzył na statki w Little Hampton, oddalone wciąż o jakieś dwa kilometry,

ale dobrze widoczne, bo Kentigern i Isidor jechali wzdłuż linii brzegowej. Zobaczył, że
do rozbitego posterunku zbliża się grupa konnych.

– Pospieszcie się! – zawołał na dół. – Piraci wysłali już ludzi na koniach. Szybko

wystawcie nas na dobry wiatr.

Kentigern podniósł ku niemu czerwoną i rozeźloną twarz.
– Jak daleko mamy jeszcze jechać, ty szaleńcze?
– Zatrzymajcie się na środku sąsiedniego pola. Wypróbuję wiatr.
Następne ogrodzenie nie było tak wysokie. Konie wzięły je z łatwością.
Musimy stanowić najosobliwszy widok, jaki kiedykolwiek widziała Brytania –

myślał Kieron z uniesieniem. – Dwóch jeźdźców ciągnących balon, niczym monstrualny
latawiec; balon, z którego zwisa łódka, a w niej dwóch młodych ludzi i ich dziwna broń –
wszystko, co seniorat Arundel mógł wystawić przeciwko potędze Admirała Śmierci.

Roześmiał się głośno.
Alwin popatrzył na niego ze zdumieniem.
– Co ci jest, Kieronie? Jeżeli przyszło ci do głowy coś wesołego, to powiedz i mnie.

Dużo dałbym za to, żeby móc się pośmiać.

– Spójrz na te statki.
– Patrzyłem. Są straszne.
– A teraz popatrz na nas.
Alwin popatrzył. Na balon, na Kierona, na łódź i jej zawartość, na mężczyzn na

koniach w dole. I, rzecz dziwna, on też zaczął się śmiać.

– Kieronie, przyjacielu, byłeś szalony, że wymyśliłeś tę wyprawę, a ja, że się

zgodziłem wziąć w niej udział. Masz rację, jest się z czego śmiać. Wyglądamy
absurdalnie.

– Nie, wyglądamy wspaniale.
Alwin westchnął.
– Piękny dzień na umieranie.
– Nie, przyjacielu, nie umrzemy. Piękny dzień na zagładę wroga.
– Przeczuwam śmierć.
– A ja przeczuwam zagładę.
– No co tam, gaduły I – zawołał z dołu Kentigern, zatrzymując konie. – Dobry stąd

wiatr?

Kieron puścił z łodzi kawałek papieru. Opadając na ziemię szybował w kierunku

Little Hampton, w kierunku skupiska masztów, ale nie w sam jego środek.

– Zjedźcie na skraj pola, Kentigern.
Kentigern zaklął i dał ostrogę koniowi. Isidor jechał z nim równo łeb w łeb.
Kieron znów rzucił skrawek papieru. Poleciał spory kawałek, zanim opadł na ziemię.

Oby tylko wiatr się utrzymał – modlił się w duchu Kieron. – Oby utrzymał się choć przez
pół godziny, nie musi dłużej.

Zawołał do Kentigerna:
– Jesteśmy na miejscu, Kentigern, dziękuję. Dziękuję wam za dzisiejszy dzień.
Kentigern spojrzał w górę, osłonił oczy przed słońcem.
– Jesteś głupcem, Kieronie, ale nie brak ci odwagi. Nie wiem, czy nosisz znamię

wielkości, czy szaleństwa. Żegnaj.

– Zaopiekujcie się Petriną, gdybym...
Kentigern podniósł rękę.
– Nic się nie bój, chłopcze. – A potem dodał dziwnie oficjalnym tonem: – Będzie dla

mnie jak córka, nie pozwolę jej skrzywdzić. Przysięgam.

– Jestem wam bardzo wdzięczny. – Kieron dał znak Alwinowi i razem odwiązali

sznur. Balon wzniósł się.

Isidor przyłożył ręce do ust.
– Pomyślnych łowów, rekinie przestworzy! Zjedz dzisiaj jak najwięcej piratów!
Balon parł w górę, naprężony i niecierpliwy jak żywa istota. Kieron po raz ostatni

spojrzał na jeźdźców w dole i pomachał im ręką. Wyglądali jak maleńkie figurki siedzące
na maleńkich zwierzątkach. Wyglądali jak dziwne insekty, uwiązane do ziemi.

Potem skierował uwagę na statki w Little Hampton. Statki, w których kierunku

sunęła wolno „Zemsta Alyx” w strasznej, niesamowitej ciszy.

Rozdział dwunasty

Przez chwilę zdawało się, że cały świat zastygł nieruchomo i tylko balon się rusza –

płynął spokojnie po niebie, wznosząc się wolno w górę. W oddali widniały stateczki jak
zabawki, a w dole uwiązane do ziemi figurki ludzi na koniach. Kieron poczuł nagle
ogromny przypływ pewności i siły, rozkoszował się ciszą, płynnym i pięknym lotem,
rozkoszował się wolnością w żywiole, do którego został stworzony.

Alwin odezwał się i czar prysł.
– Dołożyć węgla drzewnego, Kieronie? – zapytał niespokojnie.
Kieron powrócił do rzeczywistości. Stwierdził, że są już wysoko i ciągle się

wznoszą; lecieli dość wolno, z prędkością równą mniej więcej szybkiemu marszowi. Jeśli
nie powieje silniejszy wiatr, balon dosięgnie flotyllę Admirała Śmierci za jakieś dziesięć,
piętnaście minut.

– Nie, Alwinie. Równowaga cieplna jest w porządku. Spuśćmy na zewnątrz główny

zestaw harpunów. Wyluzuj około dwudziestu metrów sznura i pospiesz się. Potem
sprawdź, czy twoje bele zapalne są gotowe do zrzucenia.

– Cztery harpuny, dwa od dziobu i dwa od rufy, zjechały na dół, sznury kołysały się

na wietrze, żelazne szpony błyszczały w słońcu. Kieron chciał użyć ich w charakterze
tymczasowej kotwicy zaczepiając się nimi o statki, Moje bele zapalne są gotowe,
Kieronie.

– Moje też. Czy masz pod ręką pochodnię?
– Leży u moich stóp... Boisz się?
– Tak, boję się. Ale też przepełnia mnie szczęście. Nie, szczęście to niewłaściwe

słowo. Raczej zapał, tak, zapał.

– Ja jestem w strasznym strachu. Powinieneś był wybrać kogoś odważniejszego.
Kieron uśmiechnął się.
– Wybrałem, kogo należało... Obcięli ci rękę, Alwinie. Zadali nieopisane cierpienia

naszym bliskim. Pamiętaj o tym.

– Dodajesz mi siły.
– I bez tego jesteś silny. Dzisiaj policzymy się z nimi za wszystko. Czy czujesz się

lepiej?

– Czuję się jak bóg.
Kieron roześmiał się.
– Rzeczywiście jesteśmy niczym bogowie. Ludzie uderzają z ziemi albo z morza. My

uderzamy z powietrza.

Balon nieubłaganie zbliżał się do floty w Little Hampton. Kieron zobaczył ożywiony

ruch na pokładach statków. U luf dział pokładowych pokazały się obłoki dymu, ale nie
dało się podnieść ich tak wysoko, żeby dosięgnąć balonu.

– Widzisz – powiedział Kieron – wpadli w panikę, marnują proch armatni.
– Zaraz znajdziemy się w zasięgu ich muszkietów.
– To podnieśmy się w górę. Popatrzmy sobie, jak strzelają do słońca.
Dołożyli węgla drzewnego do palenisk, użyli miechów. Balon podskoczył.
Teraz skupisko statków było już oddalone nie więcej niż o sto metrów. Kieron

obliczył szybkość wznoszenia się, szybkość lotu.

– Opuść harpuny jeszcze jakieś piętnaście metrów.
– Zrobione.
– Przygotuj się do akcji.
– Kieron?
– Tak, Alwinie?
– Niech cię Ludd błogosławi, że dałeś mi tą szansę.
– Już ani słowa. Rób tylko to, co mówię. Zaraz spalimy to robactwo.
Dwa harpuny zaczepiły o takielunek statku stojącego pomiędzy innymi. Ale powiew

wiatru zniósł „Zemstę Alyx” na bok, i pod nimi była tylko woda.

– Ciągnij za linę harpuna! – krzyknął Kieron. – Musimy znaleźć się nad pokładem.
Alwin ciągnął jedną linę. Kieron drugą, ale wiatr był za silny.
– Ugaś część pierwszego paleniska, a ja zajmę się czwartym.
Wzięli butelki z wodą i ostrożnie polali żar. Gorąca para podniosła ich na chwilę

jeszcze wyżej, ale już po kilku sekundach mogli przyciągnąć liny harpunów. Tymczasem
piraci zaczęli się wspinać na maszty, a inni stojąc na pokładzie strzelali z muszkietów do
rekina przestworzy.

Kieron spojrzał w dół i zobaczył mężczyzn na masztach, którzy usiłowali odczepić

harpuny, i mężczyzn na pokładzie, którzy strzelali z muszkietów. Niewiele go to obeszło.
„Zemsta Alyx” była teraz dokładnie nad statkiem, który zaatakowała.

– Dwie bele zapalne! – krzyknął Kieron ochrypłym głosem. – Ja też zrzucam dwie.
Przyłożyli pochodnie do palenisk i podpalili po dwie bele nasiąknięte tranem

zdjąwszy je uprzednio z haków.

Z deszczem iskier, płomieni i tranu bele spadły na pokład, a jeden z ognistych

pocisków Alwina strącił z masztu i porwał ze sobą dwóch piratów. Ich wrzask ucichł,
gdy z głuchym odgłosem walnęli o pokład, jeden prosto w płomienie.

Ciasno związane bele pękły przy uderzeniu i płonące szczątki rozsypały się po całym

pokładzie. Buchnął dym; piraci cofnęli się w panice, ale znaleźli się i tacy, którzy zaczęli

już podawać sobie kubły z wodą, żeby ugasić pożar. Kieron w ślad za belami posłał dwa
bukłaki tranu. Wycelował dobrze. Jeden bukłak pękł pośród płomieni, a gorące
strumyczki rozpełzły się po pokładzie. Paru piratów, których ubrania zaczęły się palić,
wyskoczyło za burtę. Drugi bukłak wybuchł przy otwartym luku, posyłając strumień
ognia w głąb statku.

Na dole rozpętało się pandemonium. Nikt już nie usiłował zestrzelić latającego

rekina. Piraci byli zajęci gaszeniem szalejących płomieni i ratowaniem własnej skóry.
Coraz więcej ludzi wyskakiwało za burtę.

Kieron widząc, co się dzieje, z zadowoleniem stwierdził, że los tego statku jest już

przesądzony. Teraz trzeba było pomyśleć o bezpieczeństwie „Zemsty Alyx”. Ogień tak
się rozszalał, że wyrzucał w górę płonące źdźbła słomy. Byłoby absurdem, gdyby balon
zginął od własnej broni.

– Puszczamy harpuny! – krzyknął do Alwina. – Kiedy się oswobodzimy, użyjemy

następnych. Wiatr da nam jeszcze jeden statek.

Balon, spuszczony z uwięzi, podskoczył w górę. „Zemsta Alyx”, pozbawiona części

balastu, zyskała na nośności. Uciekła w niebo od płonącego statku jak uwolniony ptak.
Kieron i Alwin musieli zupełnie wygasić dwa paleniska, żeby obniżyć balon do poziomu
masztów następnego statku.

Mieli już tylko dwa harpuny. Najbliższy statek był oddalony o sto metrów i leżał

dokładnie w linii wiatru. Była to największa jednostka całej flotylli. Wisiała na niej
bandera ze złoconym wizerunkiem trupiej czaszki. Kieron poczuł przypływ radości. Ten
drugi statek, jedyny jaki jeszcze mogli zaatakować, to statek flagowy. Modlił się, żeby
Admirał Śmierć był na pokładzie.

Balon zbliżył się do niego pośród gradu kul. Kule z muszkietów waliły w kadłub

łódki i napiętą powłokę płótna, ale żadna nie trafiła Alwina ani Kierona. Dwa harpuny
huśtały się złowrogo na wietrze. Jeden zaczepił się już o maszt. „Zemsta Alyx”
zakołysała się gwałtownie.

Załoga statku flagowego zdążyła się nauczyć co nieco na przykładzie losu

towarzyszy. Wielu uzbrojonych mężczyzn wspinało się już na maszt. Niektórzy
przystawali, żeby bez większej nadziei wystrzelić z broni ręcznej do dwóch napastników,
którzy bujali się w kruchym pojeździe trzydzieści metrów nad nimi; inni, inteligentniejsi,
próbowali dosięgnąć harpuna i odciąć go, zanim spadną następne.

Kieron widział, że mają niewiele czasu.
– Bele! – krzyknął. – Zrzuć wszystkie bele! Celuj w tych, co są najwyżej.
Alwin dojrzał niebezpieczeństwo i w lot je zrozumiał. Podłożyli pochodnie do

pozostałych sześciu beli i zrzucili je. Alwin dobrze celował. Miał do tego dar. Jego

pierwsza bela ześliznęła się po maszcie, zostawiając za sobą płonącą słomę, od której
zajął się takielunek, i zmuszając dwóch mężczyzn do skoku w morze. Druga bela trafiła
pirata, który niemal dosięgnął już harpuna. Spadli razem na pokład w unii ognia
i śmierci. Dwie pierwsze bele Kierona były rzucone mniej szczęśliwą ręką: jedna w ogóle
ominęła statek, bo „Zemsta Alyx zakołysała się akurat na wietrze, a druga wprawdzie
spadła na pokład, ale ogień nie buchnął, może płomienie zgasły, kiedy leciała
w powietrzu.

Alwin posłał w dół swoją trzecią belę i z radością ujrzał, jak wspomaga ogień

wzniecony przez pierwszą. Roześmiał się głośno z uciechy. Podobnie jak na pierwszym
zaatakowanym statku i tu co słabsi duchem zaczęli już opuszczać pokład.

Kieron też zrzucił swoją trzecią belę. Poleciała w dobrym kierunku, lecz nie wiedzieć

czemu, znów nie dostrzegł wybuchu ognia na pokładzie. Może zakryły go obłoki dymu,
a może wpadła wprost do środka przez otwarty luk czy schodnię.

Alwin wręcz skakał z radości. Kieron zobaczył, że maszt płonie i wkrótce spali się

lina harpuna.

– Bukłaki! – krzyknął. – Dawaj bukłaki z tranem!!
Nie tak wiele ich zostało. Kieron zaczął wyrzucać jak najszybciej jeden po drugim,

nie patrząc, gdzie padają. Na pokładzie statku szalało już piekło płomieni. Alwin albo nie
usłyszał polecenia Kierona, albo już o nic nie dbał. Stał w małej łódce – rzecz wielce
niebezpieczna – i trzymał się jednego ze sznurów łączących ją z balonem.

– Siadaj! – krzyknął Kieron.
Alwin nie zareagował. Jego twarz jaśniała szczęściem. Wymachiwał dumnie kikutem

i wykrzykiwał coś do piratów.

Nagle Kieron poczuł gwałtowne szarpnięcie – harpun spadł z płonącego masztu.

Balon wzbił się w niebo. Niemal w tej samej chwili w dole nastąpiła ogłuszająca
eksplozja i statek wyleciał w powietrze. Najwidoczniej ogień dotarł do magazynu prochu.
Siła wybuchu i nośność balonu pozbawionego już balastu sprawiły, że wystrzelił on
w górę niczym korek od szampana.

Alwin wydał tryumfalny okrzyk i zdało się, że chce podskoczyć aż do nieba. Przez

ułamek sekundy Kieron widział go, jak wisi rozpostarty nieruchomo w powietrzu,
z wyrazem wielkiego szczęścia na twarzy. Po czym runął w dół, a Kieron stracił
równowagę. I nikt już więcej nie ujrzał Alwina, terminatora młynarza.

Mimo wszystko, gdy Kieron leżał rozciągnięty na dnie kruchej łupinki, czepiając się

jej w walce o życie, przytomność umysłu go nie opuściła. Spojrzał w górę i zauważył, że
siła eksplozji nadpaliła tu i ówdzie powłokę balonu. Ale dziurki na razie były niewielkie.

Wkrótce balon wyrównał lot. Kieron podniósł się na kolana i zerknął ostrożnie za

burtę. Widok wstrzymał mu oddech w piersiach. Nigdy jeszcze nie czuł tak nabożnego
podziwu, takiego podniecenia. Musiał być co najmniej pięćset metrów nad wodą. W dole,
jak dziecinne okręciki przy brzegu ogromnego jeziora, majaczyły statki pirackie. Naliczył
ich jedenaście – z czego cztery płonęły! Wybuch musiał przenieść ogień na dwie
sąsiednie jednostki. Dym pokrywał wszystko grubym całunem, ale widać było, że trzy
z palących się statków są już nie do uratowania.

Z tej wysokości wydarzenia w dole wyglądały jak w zwolnionym tempie. Nie bacząc

na własne bezpieczeństwo i na równowagę łódki, Kieron uważnie wpatrywał się w skutki
swojego ataku. Było to warte zapamiętania – niezależnie od tego, ile mu jeszcze zostało
życia.

Po chwili zauważył, że najbardziej zdewastowany statek, a właściwie płonący wrak,

najpewniej resztka tego, który wyleciał w powietrze, dryfuje z prądem po morzu.
Widocznie wybuch zerwał go z cumy. A teraz, niewątpliwie za sprawą prądu z ujścia
rzeki Arun, znosiło go wprost na dwa inne statki, dotąd nieuszkodzone.

Nawet z tej wysokości – a balon wciąż się wznosił – Kieron widział gorączkową

bieganinę po pokładach i wokół masztów, gdyż żeglarze zagrożonych statków
rozpaczliwie usiłowali wyciągnąć kotwicę i postawić żagle, żeby ujść przed katastrofą.

Kieron patrzył i serce rosło mu z dumy na widok zniszczenia, jakie posiał, gdy wtem

chmura dymu przesłoniła jeden z płonących statków, a wokół posypały się, kawałki
drewna i takielunku. Odgłos wybuchu dotarł do niego później, przygłuszony odległością,
lecz i tak brzmiący jak najsłodsza muzyka.

Na moment Kieron zapomniał o swoim ciężkim położeniu.
– Widzisz, Alwinie? – zawołał. – Czy nie dotrzymałem słowa? – Ale w chwili, gdy

to wypowiedział, zdał sobie prawe, że nie ma już Alwina, żeby mu przytaknąć. – Trudno,
mój przyjacielu, mój bracie. Widziałem wyraz swojej twarzy, byłeś szczęśliwy.
Spoczywaj w pokoju. Sprawiliśmy im sądny dzień. Pewno niedługo połączę się z tobą.

Jeden ze statków stojących na drodze gorejącego wraku nie zdążył ujść w porę.

Ziejący śmiercią i ogniem kadłub wyrżnął go w sam środek.

– Widzisz, Alwinie – ciągnął dalej niemądrze Kieron, wiedząc doskonale, że Alwin

go już nie słyszy, ale czując przemożną potrzebę mówienia – ich szkody rosną.
Z jedenastu statków rozgromiliśmy pięć. My, dwaj biedni terminatorzy, dokonaliśmy
więcej, niż tysiąc uzbrojonych mężczyzn mogłoby zdziałać na lądzie. Czyż nie obiecałem
ci, że będziesz żyć wiecznie?

I wtedy przyszły łzy. W podniebnej samotności Kieron nie wstydził się płakać jak

dziecko. Mógł sobie teraz pozwolić na taki mały luksus. Nikt się nigdy o tym nie dowie.
I tak wkrótce z pewnością utonie – nie znał się zupełnie na sztuce żeglowania łódką na

pełnym morzu – ale, jak powiedział Alwin, był to piękny dzień na umieranie.

– Matko, ojcze – łkał – przepraszam was, że nie zostałem wielkim malarzem, jak

tego pragnęliście... Mistrzu Hobarcie, który mnie tak kochałeś, nie żałuj, że porzuciłem
pędzel i farby. „Skok panienki Fitzalan” to twoje dzieło. Ja byłem tylko przedłużeniem
twojej ręki, użyczyłem ci lepszych oczu... Alyx droga, obroniłbym cię, gdybym mógł.
Wy wszyscy, których kochałem, jeśli istnieje życie pozaziemskie, w co, może
niesłusznie, wątpię, spójrzcie tylko, czego dokonałem... Petrino, moja żono, nosisz
w sobie nasze dziecko i modlę się, aby szczęśliwie przyszło na świat. Mam nadzieję, że
będziesz myśleć o dniu dzisiejszym z dumą.

Kieron był śmiertelnie znużony. Dni i noce ciężkiej pracy i wysiłku umysłowego,

uniesienie, jakie czuł zrzucając deszcz ognia na piratów, smutek po śmierci Alwina –
wszystko to do cna go wyczerpało. Nie potrafił zebrać myśli ani zmusić się do działania.
Położył się na wznak w „Zemście Alyx” i zamknął oczy. Życie to i tak nic więcej jak
krótka podróż z ciemności w ciemność – myślał sennie. Miał szczęście, wielkie
szczęście, że dane mu było zakosztować miłości pięknych kobiet, namalować wspaniały
obraz, zbudować balon i popłynąć nim po niebie jak bóg, niosąc śmierć tym, którzy żyli
ze śmierci. Tak, miał dużo szczęścia jak na ubogiego, niespełna osiemnastoletniego
młodzieńca. Wyraz błogiego spokoju spłynął mu na twarz, gdy zapadł w sen.

Rozdział trzynasty

Dwa paleniska wciąż się żarzyły i rekin przestworzy, pozbywszy się niemal całego

ciężaru, nieustannie się wznosił. Kieron pogrążony w głębokim śnie lub też
nieprzytomny, nie zdawał sobie sprawy, że balon jest już niemal dwa tysiące metrów nad
poziomem morza. Przebił się przez cienką warstwę chmur, zraszając mu twarz, ręce
i włosy, i poszybował dalej ku słońcu.

Chłód rosy obudził Kierona. Otworzył oczy i znalazł się nad złotymi wierzchołkami

obłoków, w królestwie nieopisanego piękna Spojrzał w dół na wysepki chmur.
Wyglądały tak solidnie, jakby można było po nich chodzić. Widok, jaki się przed nim
roztaczał, zapierał mu dech w piersiach.

– Zapewne od wieków nikt z ludzi nie oglądał czegoś podobnego z maszyny

powietrznej – powiedział na głos. – Być może jestem pierwszym człowiekiem Trzeciej
Generacji, który patrzy w dół na chmury i podziwia ich piękno. Spełniły się moje
marzenia.

Ale węgiel drzewny żarzył się już coraz słabiej, a dziury w powłoce wypuszczały

gorące powietrze. Kieronowi dana była tylko chwila ekstazy, nim balon zaczął opadać
z powrotem poprzez warstwę chmur. Patrzył zafascynowany, jak zamyka się wokół niego
biała mgła, a dogasający żar syczy i skwierczy pod wpływem wilgoci. Balon opuszczał
się wolno, jakby niechętnie kończył swój wielki lot. Sflaczała powłoka trzepotała głośno,
dziury robiły się coraz większe. Kieron patrzył posępnie na morze. Było lekko
wzburzone, ale nie aż tak, żeby zatopić łódkę. Rozejrzał się w poszukiwaniu lądu, lecz go
nigdzie nie dojrzał. Może mimo wszystko Alwina spotkała lepsza, bo szybka śmierć.
Kieron nigdy nie miał nic wspólnego z morzem i mimo że było stosunkowo spokojne, nie
widział dla siebie większych szans.

„Zemsta Alyx” twardo uderzyła o wodę. Przez moment powłoka balonu falowała

wokół niego, napierając ze wszystkich stron, jakby rekin jeszcze w agonii usiłował
pożreć kolejną ofiarę. Gorące węgielki spadły mu na nogi, byłby krzyknął z bólu, lecz
nagrzane płótno i przepalony papier przylgnęły mu do twarzy, jakby go chciały udusić.

Zaraz jednak pozbawiony balastu, poszarpany balon spróbował wznieść się raz

jeszcze. Kieron szybko odczepił sznury z haków. Trzepocząc głośno i samobójczo, balon
wzleciał z trudem jak ranny ptak, zakręcił się niepewnie, przewrócił się na bok i spadł do
morza. Zanim poszedł pod wodę, Kieron zobaczył raz jeszcze wyłupiaste oczy i pełną
zębów paszczę, które namalował. Uśmiechnął się znów na wspomnienie przepowiedni
astrologa, na wspomnienie tego dnia, dawno temu, kiedy cały świat, zda się, był młody.

A teraz był sam na otwartym morzu; nie miał siły, żywności ani nadziei. Dziwne, że

nie pomyślał o zaopatrzeniu łodzi w żywność, tym bardziej iż nie zapomniał o parze
lekkich wioseł. Niedługo można wiosłować o pustym żołądku. Może od razu wiedział, że
nie będzie mu się chciało długo wiosłować.

Teraz, kiedy już było po wszystkim, czuł się jeszcze bardziej zmęczony. Odpocznę

sobie – pomyślał. – Położę się, zamknę oczy, powspominam wszystko, co się zdarzyło,
i przyjdzie mi pogodzić się z losem. Prędzej czy później pochłonie mnie morze. I taki
będzie koniec „Kierona z głową w chmurach”.

Ułożył się na dnie łódki, jak mógł najwygodniej, naciągając na siebie wszystkie

swoje rzeczy. Fale kołysały go delikatnie i kojąco. Przypomniało mu się pewne lato
z dzieciństwa, kiedy ojciec zrobił mu hamak i powiesił go między dwiema jabłoniami.
Kołysał się wtedy na nim z zamkniętymi oczami, wyobrażając sobie, że jest tajemniczym
i wszechwładnym panem przestworzy.

– No cóż, przez krótką chwilę byłem panem przestworzy – szepnął do siebie. –

Przynajmniej tyle udało mi się osiągnąć.

Rozdział czternasty

– Comment vous appelez-vous? – Obudził się z mieczem przy piersi. Kieron chciał

sięgnąć po własny miecz, który cały czas leżał u jego boku, ale go nie znalazł. Poczuł
naglące ukłucie, więc nie ruszając się, próbował zebrać myśli.

– Je m’appele Kieron. Je suis anglais. – Swoją ubogą znajomość francuszczyzny

zawdzięczał przygodnym „matelotom”, którzy nieraz zaglądali do Arundel. Zdawał sobie
sprawę, że nie starczy jej na długo.

– Alors... Vous connaissez l’Amiral Mort?
– Oui. Je le connais.
– Vous etes ami ou ennemi?
Odpowiedź oznaczała śmierć albo życie! Ale Kieron nie dbał już o nic.
– Je suis l’ennemi d’Amiral Mort. Parlez-vous anglais? W półmroku rozległ się

śmiech. Kieron odwrócił głowę od huśtającej się latarni, która go oślepiała, i zobaczył, że
niebo, na którym jaśniał wielki księżyc, jest pełne gwiazd. Latarnia wisiała mu nad
głową, ale nie patrzył na nią, skoncentrował całą uwagę na pięknie nocy. Jeżeli mają go
zabić, cios zaraz spadnie.

– Un petit peu – powiedział nieznajomy. – Mówię trochę po angielsku... Może pan

wstać?

– Chyba tak.
– Bon. Prosimy na nasz statek. Widzi pan tę drabinę sznurową?
– Tak.
– Może pan po niej wejść?
– Tak. Gdzie mój miecz?
– Spokojnie, ja go mam. Chodźmy. Przycumowaliśmy już pańską łódkę.
Kieron wszedł na pokład stateczku, który wyglądał jak niewielka łódź rybacka.

Latarnię wciąż trzymano mu nad głową. Teraz, kiedy jej światło już go nie oślepiało
i kiedy przyszedł trochę do siebie, widział wszystko wyraźnie przy blasku księżyca. Tak,
to zapewne łódź rybacka – albo jeden ze statków dostawczych Admirała Śmierci. To
dziwne, że Francuzi od razu o niego spytali...

– Jesteście rybakami?
– Comment?
– Rybacy. Tacy, co łowią ryby w morzu.
– Aaa, pecheurs! – Znów rozległ się śmiech. – Tak, monsieur Kieron, można

powiedzieć, że jesteśmy rybakami. To taki żart. Dobry żart.

Kieron rozejrzał się. Łódź była rzeczywiście niewielka, całą załogę mogło stanowić

czterech, najwięcej pięciu mężczyzn. Jeden stał przy sterze, drugi trzymał latarnię,
a trzecim był jego obecny rozmówca. Mówił władczym tonem i nosił się władczo.
Zapewne on tu jest kapitanem.

Kieron przyjrzał mu się w świetle księżyca. Miał długą gęstą brodę, ale wyglądał

młodo i miał młody głos. Kieron żałował, że jego miecz spoczywa teraz w ręce
francuskiego kapitana. Ta myśl była irytująca.

– Jeżeli chcecie mnie zabić, zróbcie to od razu. Nie będę się bawić w kotka i myszkę.

Miałem dobry dzień i jestem szczęśliwy.

– Monsieur Kieron! Kto tu mówi o zabijaniu? Znaleźliśmy pana, heureusement, na

pana szczęście, dzięki temu, że Etienne dobrze widzi w ciemności. Znaleźliśmy pana, jak
mówię, dryfującego w małej łódce. Był już pan i tak bliski śmierci.

Kieron nie znalazł na to odpowiedzi.
– Ale muszę zadać panu parę pytań, monsieur. Skąd mogę wiedzieć, czy nie jest pan,

jak to powiedzieć?... un homme dangereux, un felon, un pirate...

– Nie rozumiem, monsieur – powiedział Kieron ze znużeniem. – Jestem Kieron, syn

stolarza, z senioratu Arundel na wyspie brytyjskiej. Znaleźliście mnie dryfującego
w łódce na morzu, bo wyrządziłem dziś wiele szkód flocie Admirała Śmierci.
Skonstruowałem balon i uderzyłem na piratów z powietrza. Dobrze to popamiętają.
A teraz zróbcie ze mną, co chcecie.

– Un ballon! – wykrzyknął Francuz z przejęciem. – Vous etes l’homme du ballon?

Magnifique! Monsieur, proszę mi wybaczyć. Jestem Jean Baptiste Girod, kapitan „Marie-
France” z Arromanches. Robiliśmy rekonesans sił Admirała Śmierci. My we Francji
wiemy, że to zły człowiek, bardzo zły, i że zajął część wybrzeża brytyjskiego.
Chcieliśmy poznać jego plany. Dziś zobaczyliśmy cudowną rzecz. Trzymaliśmy się
z daleka, pan rozumie. Ale mieliśmy teleskop... I zobaczyliśmy tę rzecz dans le ciel.
Zrzucała feu, ogień. Quatre ou cinq vaisseaux sont finis. Merveilleux! Henri, Claude,
voici l’homme du ballon! Gdzie jest le vin?

Kieron był oszołomiony. Mężczyźni nagle zaczęli go ściskać za rękę, poklepywać po

plecach.

– Monsieur Kieron – powiedział kapitan Girod – proszę mi wybaczyć. Zwracam

panu miecz. Jesteśmy zaszczyceni pańską obecnością na pokładzie „Marie-France”.

Kieron wziął miecz. Poczuł się lepiej mając go w dłoni.
– Messieurs – powiedział kapitan Girod – je vous present un homme de vaillance.

Pana zdrowie, monsieur Kieron.

Jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej na stole pojawiło się wino i szklanki,

przyniesione z dołu przez czwartego mężczyznę. Francuzi podnieśli szklanki i spełnili
toast.

Kieron też podniósł swoją szklankę.
– Monsieur le capitaine, dziękuję za uratowanie mi życia.
– Monsieur Kieron, cała przyjemność po mojej stronie. Będę miał o czym opowiadać

przez długie lata.

Wino było doskonałe. Nim Kieron zdążył opróżnić szklankę, już mu ją hojnie

uzupełniono. Pił czerwone francuskie wino i czuł, jak ciepło rozlewa mu się po kościach.

– Kapitanie Girod – powiedział nieco bełkotliwie – czy może mnie pan wysadzić na

wybrzeżu brytyjskim?

– Monsieur Kieron, gdzie tylko pan zechce. – Roześmiał się. – Dla pana, przyjacielu,

gotów jestem przeprowadzić „Marie-France” choćby pod obstrzałem Admirała Śmierci.

Kieron uśmiechnął się lekko.
– Nie trzeba. Chciałbym wysiąść na brzegu jakieś dwa lub trzy kilometry na wschód

od Little Hampton.

– Chodźmy na dół, monsieur, tam jest jasno i ciepło. Pan się napije jeszcze wina, a ja

przestudiuję mapy... Jesteśmy wiele kilometrów od lądu, rozumie pan. To zajmie trochę
czasu. Wydaje mi się, że nie powinien pan wysiadać po nocy. To może być dangereus,
niebezpieczne.

– Niebezpieczeństwo nie jest mi obce.
– Pardon. Je suis un fou. Monsieur, zejdźmy na dół. Odpocznie pan.
– Kapitanie, wolałbym zostać chwilę na pokładzie. Chciałbym popatrzeć na gwiazdy.
– Ach, gwiazdy! – Kapitan Girod potrząsnął głową z niedowierzaniem. – Niech się

pan czuje jak u siebie, monsieur. Excusez-moi.

Kieron stał i patrzył no niebo. Było naprawdę bardzo piękne. Nigdy dotąd nie zdawał

sobie w pełni sprawy, jak piękne są te odległe punkciki światła, zawieszone
w nieznanym, które ludzie zwą firmamentem.

Nagle zaczął się śmiać. Zaczął się śmiać, bo właśnie odkrył, że własny los nie jest

mu już obojętny. Jeszcze niedawno było mu wszystko jedno, czy umrze, czy będzie żyć.
Teraz wiedział, że bardzo chce żyć. Chce patrzeć na niebo w pogodną noc. Chce
budować balony i inne maszyny powietrzne. Chce trzymać Petrinę w ramionach i kochać
się z nią. Patrzeć, jak rośnie jego syn... Żyć... Tworzyć i pamiętać... Cierpieć i cieszyć
się... Żyć!

Śmiał się głośno i nieopanowanie. Może to wino tak podziałało – pomyślał, czując

żar w piersi. Nie jestem przyzwyczajony do francuskiego wina. Ale wiedział, że to nie
wino. To jest... to jest... Cóż to jest? Siła życia! Oto najlepsze określenie. Właśnie je

wynalazł. Siła życia. Ta siła, która wyciąga z ziemi plony i kwiaty, daje płodność
kobietom i sprawia, że mężczyźni – niektórzy mężczyźni – podnoszą oczy ku gwiazdom.

– Pewnego dnia – powiedział Kieron patrząc na Syriusza, najjaśniejszą ze wszystkich

gwiazd – dzieci moich dzieci spróbują do ciebie dotrzeć. Niech ci się nie wydaje, że
jesteś poza zasięgiem człowieka.

Znów się roześmiał na myśl, jak to mały francuski stateczek znalazł go pośrodku

morza, jak przypadek uratował go od śmierci.

– Na Młotek Świętego Chłopca! – chichotał. – Astrolog Marcus jeszcze zawstydzi

wszystkich niedowiarków!

Kapitan Girod siedząc w kabinie nad mapami słyszał te dzikie wybuchy śmiechu.

Wzruszył ramionami. Wiadomo, że Anglicy zawsze byli trochę postrzeleni. A ten tu,
który samotnie rzucił wyzwanie uzbrojonej flocie, musi być mocno stuknięty.

Rozdział piętnasty

Kapitan Girod dotrzymał słowa. Doprowadził „Marie-France” do południowego

brzegu wyspy brytyjskiej niemal dokładnie trzy kilometry na wschód od Little Hampton.
Gwiazdy gasły, a niebo jaśniało, kiedy Kieron przesiadł się z francuskiego kutra na swoją
małą łódkę, żeby powiosłować do brzegu.

– Monsieur – powiedział kapitan Girod – sprawił nam pan zaszczyt swoim

towarzystwem. Proszę przyjąć ten mały podarek i mile nas wspominać. – Podał
Kieronowi butelkę eau de vie. – Mam nadzieję, że pewnego dnia nasze narody zaczną
znów ze sobą współpracować. Wypije pan za to?

– Wypiję. Kapitanie Girod, uratował mi pan życie, a ja nie mam dla pana żadnego

prezentu.

– Monsieur Kieron, dostatecznie nas pan już obdarował. Merde, alors. To było

formidable. Un homme du ciel contre les bateaux de l’Amiral Mort. Będziemy opowiadać
o tym naszym wnukom. Dostaliśmy od pana prezent. Soyez tranquille. Wszystko
w porządku.

– Mam jeszcze jedną prośbę, kapitanie. Dajcie mi olej i coś na rozpałkę.
– Pourquoi? Nie może pan dokonać ataku tą małą łódką.
– Nie, monsieur. Chcę ją spalić po wylądowaniu. Służyła mi wiernie. Nikt inny nie

będzie jej używał.

– Rozumiem, monsieur Kieron.
Przyniesiono mu dużą butlę oleju, trochę szmat i zapalony kaganek. Kieron osłonił

go starannie, żeby wiatr nie zgasił płomienia.

– Do widzenia, kapitanie, i dziękuję. Szczęśliwej drogi do domu.
– Bonne chance, monsieur. Jesteśmy pełni podziwu dla pańskiej odwagi. Pański czyn

nie pójdzie w zapomnienie.

Kieron skierował się do brzegu. Widział go jak przez mgłę, ale miał wrażenie, że jest

całkiem wyludniony. Była lekka fala, lecz pomagał mu przypływ. Gdy wziął się do
wioseł, „Marie-France” zawróciła wolno i rozpłynęła się jak duch w poświacie brzasku.

Nim zdążył dotrzeć na plażę, rąbek słońca wzniósł się już nad horyzont. Kieron

wyciągnął łódkę z wody. Z prawdziwą przyjemnością poczuł miękki piasek pod stopami.
Sam się zdziwił, że sprawia mu to aż taką radość – zapewne dlatego, iż nie spodziewał
się już stąpać po twardym lądzie.

Rozejrzał się na obie strony. Wybrzeże było całkiem puste. Usiadł, przesypując

piasek z ręki do ręki. Naszło go dziwne uczucie osamotnienia. Miał wrażenie, że jest

ostatnim człowiekiem na ziemi.

Po jakimś czasie wrócił do rzeczywistości. Kaganek wciąż się palił. Złożył szmaty na

kupkę i rozejrzał się za jakimiś szczątkami rozbitych statków. Znalazł kilka połamanych
wręg, niezbyt dużych, w sam raz na niewielkie ognisko. Oblał wszystko olejem
i podstawił świeczkę pod nasycone szmaty. Płomienie buchnęły wysoko. Przez chwilę
stał grzejąc się przy ogniu, gdyż dopiero teraz poczuł, jaki jest zziębnięty. Potem
przypomniał sobie, po co rozpalił ognisko. Odwrócił „Zemstę Alyx” do góry dnem
i kopniakami wgniótł do środka cienkie deseczki. Potem podniósł wrak łódki i rzucił go
w ognisko. Posypały się iskry. Mokre drewno skwierczało i trzeszczało, parowało
i dymiło. W końcu buchnęło ogniem i „Zemstę Alyx” pochłonął ten sam żywioł, którym
zniszczyła ona statki Admirała śmierci.

Kieron czekał, aż szczątki łodzi zamienią się w żar, a tymczasem słońce wzeszło już

nad horyzont. Patrzył na jarzący się popiół i na zwęglone kawałki drewna. Niedługo
dosięgnie je przypływ i zmyje ślady łódki na zawsze... To też był rodzaj stosu
pogrzebowego.

Nadszedł jednak czas powrotu do żywych. Niebo było błękitne i zapowiadał się

kolejny piękny dzień. Kieron uznał, że najwyższa pora udać się w głąb lądu, żeby nie
natknąć się przypadkiem na jakichś piratów będących od świtu na nogach. Spojrzał na
zachód, na plażę i na morze, lecz nie dostrzegł ani śladu ludzi czy statków – co nie
świadczyło o niczym, ponieważ Little Hampton leżało za zakrętem.

Kieron zszedł z brzegu na pola i wrzosowiska, mijając ruiny kilku opuszczonych

domostw. Unosił się nad nimi zapach dymu; wyglądało, że przeszła tędy śmierć.
Niewątpliwie padły ofiarą odwiedzin piratów.

Chociaż łatwiej byłoby skierować się bezpośrednio do Arundel, Kieron uznał to za

nierozważne. Po pogromie z nieba Admirał śmierć mógł wkroczyć na ląd szukając
zemsty na tych, którzy odważyliby się wprowadzić na nowo do swoich zrujnowanych
domów. O wiele lepiej zadać sobie trud pójścia okrężną drogą przez pola i lasy, żeby
dotrzeć do Udręki od wschodu lub północy.

Wprawdzie Kieron nie dał się namówić na drzemkę na pokładzie „Marie-France”, ale

dał się przekonać, że należy coś zjeść. Kapitan Girod poczęstował go chlebem, pieczenia
i normandzkim serem. Jednakże było to dobrych parę godzin temu i teraz głód znów
zaczął mu dokuczać. Nie miał nic do jedzenia, ale miał butelkę eau de vie. Odkorkował ją
i pociągnął spory łyk. Płyn rozlał mu się żarem po ciele i zabił skurcze głodu, a przy tym
wcale nie stępił mu ostrości widzenia. Przeciwnie, wzmógł jakby jasność myśli i dodał
energii.

Kieron przemierzał łąki i pastwiska z mieczem w jednej a butelką w drugiej ręce. Od

czasu do czasu podśpiewywał sobie, od czasu do czasu pociągał łyk. Cały czas rozglądał
się za śladami ludzkiej obecności, ale świat zdał się wymarły. Może nie był to wcale
smutny żart, że jest ostatnim człowiekiem na ziemi.

Widział już wieże i blanki zamku Arundel. Nie dostrzegł wprawdzie żadnych

wyraźnych oznak życia, ale postanowił okrążyć zamek od wschodu i skierować się na
północ. Był zmęczony do granic wytrzymałości i bardzo chciało mu się pić. Nawet eau
de vie nie ratowała go już przed głodem.

Był ciepły, słoneczny ranek. Pogoda mu sprzyjała. Jak przyjemnie byłoby usiąść

i odpocząć chwilę. Czuł nieodpartą pokusę, żeby tak zrobić, ale w porę przypomniał
sobie, że bezpiecznie odpocznie jedynie w Udręce, najlepiej w ramionach Petriny.
Z wielkim wysiłkiem szedł więc dalej. Przy odrobinie szczęścia i rozsądnym rozłożeniu
sił może uda mu się dojść tam przed upływem dwóch godzin.

Minęło już południe, kiedy dotarł do obozu. Zbliżył się od północy zdziwiony, że nie

zatrzymała go żadna warta ani strażnicy. Kentigern zaniedbuje widać podstawowe środki
ostrożności.

Kieron czuł, że brak mu sił. Miał mętny wzrok, kręciło mu się w głowie, szedł

niepewnym krokiem. Z braku żywności opróżnił butelkę eau de vie daną mu przez
kapitana Girod. Ale jego umysł nadal funkcjonował, choć na zwolnionych obrotach.
Kiedy znalazł się na skraju polany, stanął chwiejnie patrząc z wielkim zdumieniem na to,
co się dzieje. Zobaczył niewielu ludzi, a wśród nich sporo obcych. Wszyscy byli
niesłychanie zajęci pakowaniem w tobołki swoich rzeczy i ładowaniem ich na wozy
konne i na ręczne wózki.

Kentigern był na miejscu nadzorując ładowanie wozów. Petrina też tam była. Tak ich

pochłaniała praca, że nawet go nie zauważyli. Postąpił kilka chwiejnych kroków. Petrina
pierwsza odwróciła głowę.

– Kieron! Kieron! Mój ukochany! Wiedziałam, że żyjesz! – Podbiegła do niego,

wzięła go w ramiona, podtrzymała, obsypała pocałunkami. – Wiedziałam, że wrócisz.
Mówili, że spadłeś do morza z wielkiej wysokości. Ale ja wiedziałam, że wrócisz.

Wybacz mi, jestem pijany – to wszystko, co zdołał wykrztusić. – Nie miałem co jeść.

Wypiłem butelkę eau de vie. Wybacz mi.

Wśród ludzi podniósł się głośny gwar, – Kieron! Wrócił „Zdobywca przestworzy”!

Kieron tu jest! Niech Ludd ma nas w swojej opiece, Kieron powstał z martwych!

Podszedł do niego Kentigern. Kieron czuł, jak uginają się pod nim kolana, ale Petrina

podtrzymała go, dodała mu sił.

– Co to znaczy? – zapytał chrapliwie. – Gdzie reszta naszych? Co to za ludzie,

których nie znam? Co się dzieje? – Podniósł miecz, który nadal trzymał; miecz, którym

niemal się zrósł. Kentigern powiedział:

– Uspokój się, Kieronie. Możesz już odłożyć broń. Walka skończona. To są

niewolnicy, którzy uciekli z rozbitych statków Admirała Śmierci. Pomagają nam teraz
wrócić do domów... Nie sądziłem, że uda ci się uratować. Widzieliśmy przez lunetę, jak
z dużej wysokości spadłeś do morza. – Wzruszył ramionami. – Ale ty widocznie
potrafisz wywieść w pole samego diabła.

– To nie byłem ja. To Alwin.
– Ach tak... Twój przyjaciel Alwin też miał w sobie mężnego ducha... Kieronie,

zbiegli niewolnicy mówią, że spaliłeś pięć statków, a Admirał Śmierć stracił nogę i jest
teraz bliski stanu, który sławi jego imię. Piraci odpłynęli z Little Hampton. Nie wiedzieli,
że jest tylko jeden rekin przestworzy... Wracamy więc do domów, Kieronie. Odbudujemy
miasto i podejmiemy środki ostrożności, żeby nie powtórzyła się podobna tragedia. Co ty
na to?

– Cieszę się – zdołał wykrztusić Kieron. – Zamieszkamy w domu mistrza Hobarta i,

żeby sprawić przyjemność pewnemu astrologowi, spłodzę trzech synów. – I mimo
wysiłków Petriny padł zemdlony.

Ludzie okrążyli ich ciasnym kołem, patrząc, jak Petrina podnosi mu głowę i przytula

do piersi.

– Spójrzcie na tego oto chłopca – powiedział Kentigern. – Ma zaledwie osiemnaście

lat i uważano go za głupca, a on nas ocalił. Ja, Kentigern, klękam przed nim. I niech
każdy, kto nie ma się za lepszego od niego, pójdzie moim śladem.

Mieszkańcy Udręki uklękli przed Kieronem. A potem zrobili mu posłanie na jednym

z wozów. Petrina leżała przy nim, głaszcząc go po włosach. Wyprzęgnięto konie z wozu
i dziesięciu mężczyzn pociągnęło ich do domu mistrza Hobarta.

Rozdział szesnasty

W ciągu najbliższych dni każdy mężczyzna, kobieta i dziecko, którzy wrócili do

miasta Arundel, pracowali od świtu do nocy i jeszcze dobrze po zmierzchu. Trzeba było
naprawić ściany, drzwi, okna a nawet dachy domów; znaleźć lub zrobić nowe meble
i wyposażenie; zdobyć żywność; wyprodukować narzędzia i broń; opatrzyć chorych
i rannych; rozpocząć prace przy odbudowie zamku.

Kentigern, w braku innych upoważnionych osób, wziął na siebie odpowiedzialność

za seniorat. Rozesłał gońców na wschód i na zachód, żeby się przekonać, czy flota
Admirała Śmierci opuściła południowe wybrzeże Anglii, czy tylko wycofała się dalej od
miejsca ataku ognistego balonu. Wysłał posłańców do Londynu, aby zawiadomili
wielkich seniorów o wyniku, jaki przyniósł plan Kierona. Zorganizował ludzi w grupy,
które sprzątały z ulic cuchnące zwłoki piratów, naprawiały mury i płoty, szukały
zbłąkanego bydła, żęły późną kukurydzę z pól, polowały na jelenie, bażanty, zające.

Pierwszego dnia po powrocie Kieron był jedynym mężczyzną w senioracie, który

wypoczywał. Dom mistrza Hobarta niewiele ucierpiał i niewiele było przy nim roboty.
Mężczyźni cicho wstawili mu podczas snu nowe drzwi i nowe okno, kobiety przyniosły
z zamku od Kentigerna piękny brokat na zasłony, a dzieci usłały próg pękami polnych
kwiatów, jakby to była świątynia.

Kieron spał przez cały dzień i całą noc. Nazajutrz rano obudził się wypoczęty, bardzo

głodny i pełen młodzieńczej energii. Czekało już na niego śniadanie, godne seniora:
owsianka ze śmietanką i miodem, piersi bażanta na zimno z piklami, świeżo upieczony
chleb, konfitury z truskawek i butelka złocistego wina zwanego reńskim, przysłana
z zamkowych piwnic z pozdrowieniem od Kentigerna.

Kieron zjadł wszystko z apetytem, wypił pół butelki wina, przyciągnął do siebie

Petrinę i pogłaskał ją po włosach.

– Żyję – powiedział z nutą niedowierzania. – Mimo wszystko żyję.
– I musisz pożyć jeszcze przez jakiś czas – odparła Petrina – jeżeli chcesz dotrzymać

przyrzeczenia.

– Jakiego przyrzeczenia?
– Że spłodzisz trzech synów. – Roześmiała się. – Choćby po to, aby uwierzytelnić

słowa astrologa Marcusa.

– Dotrzymam obietnicy – zapewnił ją. – Potrzeba mi synów. Nie starczy mi samemu

sił, żeby na nowo zdobyć przestworza.

Petrina spochmurniała.

– Nie uśmiechniesz się do mnie? – spytał. – Dawniej bawiły cię niezwykłe pomysły

„Kierona z głową w chmurach”.

– Myślałam, że to tylko mrzonki. Nie znałam strasznej prawdy.
Pocałował ją.
– Bądź dobrej myśli, Petrino. Przecież wróciłem, tak czy nie?
– Tak.
– I zawsze będę wracać. Mimo że niebo to mój prawdziwy żywioł.
Uśmiechnęła się smutno.
– Twój prawdziwy żywioł... Musisz wiedzieć, że mnie to przeraża... Ale cóż,

pozostaje mi jedynie pogodzić się z losem. I tak mam szczęście, że jesteś mój... Nikt cię
już nie nazywa „Kieronem z głową w chmurach”, wiesz?

– A jak mnie nazywają?
– Zdobywcą Przestworzy. Odkąd twoje dziecięce marzenie przerodziło się

w rzeczywistość, nikt się już nie śmieje. Wszyscy są z ciebie dumni. Pytają o twoje
zdrowie. Pytają, co Zdobywca Przestworzy ma zamiar dalej robić.

Kieron roześmiał się.
– Nietrudno odpowiedzieć na to pytanie. Teraz kiedy się już wyspałem i nacieszyłem

żoną, pójdę pomóc przywracać nasze miasto do życia.

– Nie dziw się reakcjom ludzi na twój widok! – krzyknęła za nim Petrina. –

Niektórzy nawet myślą, że powstałeś z martwych.

Był ciemny, pochmurny ranek, ale ciepły. Na High Street wrzała praca. Cieślom

i tynkarzom robota paliła się w rękach, kobiety czyściły stopnie kredą i zmywały wodą
chodniki. Gdzie nie spojrzał, widział ożywione wysiłki, żeby doprowadzić miasto do
takiego stanu, jakby nigdy nie było tu piratów.

Okazało się, że wszyscy witają go z wielkim szacunkiem. Mężczyźni dwakroć starsi,

którzy poprzednio skwitowaliby go wzruszeniem ramion albo protekcjonalnym
uśmieszkiem, teraz dotykali kapeluszy i zwracali się do niego „panie” lub „mistrzu”. Jego
rówieśnicy, z którymi zwykł był przekomarzać się i żartować, patrzyli na niego
z podziwem i starali się przed nim popisać. Nikt się jakoś nie kwapił do korzystania
z jego pomocy. Kieron czuł się samotnie i nieswojo. Bardzo się ucieszył na widok
Kentigerna, który robił obchód, nadzorując pracę.

– Jak widzę, Kentigern, miasto szybko wraca do życia Czy są jakieś wiadomości

o piratach?

– Tak, mistrzu Kieronie, mam wiadomości. Lepsze nawet, niż się można było

spodziewać. Admirał Śmierć niedługo pożył po waszym ataku. Umarł w męczarniach,
jak mi doniesiono, na statku pirackim u wybrzeży Isle of Wight. Wraz z jego śmiercią

przestało istnieć dowództwo piratów. Pokłócili się. Niewolnicy podnieśli bunt. Jedne
statki zaczęły strzelać do drugich. Ale co ważniejsze, wszyscy opuścili te strony. –
Uśmiechnął się szeroko. – Z pewnością historia o podniebnym rekinie przerosła samą
siebie, w miarę jak podawano ją z ust do ust. Skąd mogli wiedzieć, czy podobny straszny
pogrom się nie powtórzy?

– To znaczy – rzekł Kieron – że „Zemsta Alyx” zasłużyła na swoją nazwę.
– W całej pełni – przyznał Kentigern. – Zazdroszczę wam, panie. Panienka Alyx

Fitzalan została pomszczona jak należy.

Kieron nie wiedział co odpowiedzieć.
– To była zemsta nie tylko za nią, sami rozumiecie.
Mistrzu Kieronie, nie mówmy już o tym. Pewnych rzeczy lepiej nie poruszać...

Przejdźmy do spraw bieżących. Przejrzałem księgi rodowe, których na szczęście piraci
nie zniszczyli. Gdzieś w Ameryce żyje niejaki senior Howard, który zapewne będzie
dziedziczył po seniorze Fitzalanie. Ale dopóki to nie nastąpi, i dopóki senior Howard nie
wróci na wyspę, czy zgadzacie się, abym nadal pełnił obowiązki rządcy zamku i władcy
senioratu?

Kieron był zmieszany.
– Nie potrzebujecie mojej zgody.
Kentigern roześmiał się.
– Mistrzu Kieronie, wybaczcie, ale w sprawach praktycznych nadal jesteście

głupcem. Nie ja uratowałem seniorat, ale wy. Ludzie pójdą za wami choćby do piekła.
Jeżeli chcielibyście przejąć na siebie ciężar zarządzania, to bardzo proszę. Jest niemały
i chętnie się go pozbędę.

– Nic się na tym nie znam – odparł Kieron pospiesznie. – Z chęcią oddaję się pod

wasze rozkazy.

– Przyjmuję to z prawdziwą ulgą – wyznał Kentigern. – Gdyby ludzie nie wiedzieli,

że zaakceptowaliście moją władzę, z pewnością wynikłyby kłopoty. Przeciw
prawdziwemu seniorowi nikt by nie oponował, ale przeciw zarządcy... – Wzruszył
ramionami.

– Oto więc moja ręka – powiedział Kieron.
– Przyjmuję ją z wdzięcznością i przyjaźnią – Kentigern wyciągnął dłoń. – Co

będziecie teraz robić, mistrzu Kieronie, kiedy nie ma już piratów? Dopóki senior Howard
się nie pojawi, albo dopóki Wielka Rada nie wyznaczy nowego seniora, niewiele będzie
tu pracy dla malarza.

– Nie mam zamiaru zajmować się malarstwem, chyba że dla własnej przyjemności.
Kentigern w zamyśleniu potarł podbródek.

– A więc moje zadanie jest tym łatwiejsze... Prawem urzędu, który piastuję do

odwołania, jako władca senioratu Arundel w zastępstwie nieżyjącego seniora Fitzalana
i jego spadkobierców, mianuję was, mistrzu Kieronie, synu stolarza, Strażnikiem
Wybrzeża i Kapitanem Służby Powietrznej, z pensją tysiąc szylingów rocznie za każde
z tych stanowisk, płatną kwartalnie... Czy dwa tysiące szylingów wystarczy wam na
utrzymanie rodziny, Kieronie?

Dwa tysiące szylingów! To książęca zapłata! Kieron nigdy nie widział takiej sumy.

Jego ojcu przez całe życie nie udało się zarobić więcej niż dwieście szylingów rocznie.
Kieron był całkiem oszołomiony.

– Dwa tysiące szylingów to więcej, niż mógłbym kiedykolwiek zamarzyć –

wykrztusił. – Ale co mam robić za te pieniądze?

– Ależ człowieku, masz budować balony! Cóżby innego? Masz zadbać o to, żebyśmy

już nigdy nie ucierpieli od rozbójników morskich. Masz bronić nas przed seniorami
z sąsiedztwa, bo wraz ze śmiercią seniora Fitzalana z pewnością znajdą się tacy, którzy
będą łakomym okiem spoglądać na Arundel. Jak wiesz, prawo jest zwykle po stronie
silniejszego. No i cóż, Kieronie, będziecie nas bronić?

– Najlepiej jak umiem.
Kentigern roześmiał się serdecznie.
– To dostateczna gwarancja. Przez całe lata samo wasze imię będzie więcej warte niż

stu uzbrojonych konnych... Oczywiście seniorat pokryje koszty broni, materiałów
i potrzebnych wam towarów. Ludzie będą szkoleni według waszych wskazówek. Czy to
wam odpowiada?

– W zupełności – powiedział Kieron słabym głosem.
– No to idźcie do domu, przyjacielu, i sporządźcie stosowne plany. Przyślijcie mi

wykaz potrzebnych wam ludzi i sprzętu. Mamy być niezwyciężeni i koniec.

Rozdział siedemnasty

Po raz drugi obudził Kierona miecz przytknięty do piersi. Petrina leżąca u jego boku

wrzasnęła na widok tego, co ujrzała przy świetle latarni w szarym brzasku wkradającym
się przez okno. Zobaczyła dwóch uzbrojonych mężczyzn w strojach ozdobionych herbem
Wielkiego Inkwizytora Kościoła Luddystów. Jeden z nich trzymał latarnię, drugi miecz.

– Czy to ty jesteś Kieron, syn stolarza, do niedawna terminator mistrza Hobarta,

malarza?

– Tak, to on – powiedziała ciemna, zakapturzona postać stojąca przy drzwiach.

Kieron poznał głos brata Lemuela.

– Milcz, bracie – powiedział mężczyzna z mieczem. – Zrobiłeś, co do ciebie

należało. Pozwól mu mówić za siebie.

Petrina rozpaczliwie skrywała swą nagość – noc była gorąca i pełna namiętności.

Kieron próbował zebrać myśli i skupić się. Spojrzał na herb na pelerynach: wyszyty złotą
nicią młotek na lazurowym polu wznoszący się nad symbolicznymi płomieniami.

– Ty jesteś Kieron, syn stolarza? Mów, bo rozwiążę ci język.
– Ja jestem Kieron, syn stolarza.
– Ubieraj się szybko. Masz się niezwłocznie stawić w wielkim hallu na zamku.
– A moja żona?
– Nie mamy żadnych instrukcji co do twojej żony. Pospiesz się, człowieku! Święty

Kościół nie lubi czekać.

– Za jaką przyczyną nachodzicie nas po nocy?
– Zaraz się dowiesz, jeżeli dotąd nie wiesz. Szybciej!
Kieron pocałował Petrinę.
– Nic się nie martw, moja kochana. Nie obrażaj ich. Kentigern wyjaśni to bzdurne

nieporozumienie, zapewniam cię.

Wyskoczył z łóżka i ubrał się. Petrina dygotała pod kocem, tłumiąc łkanie

i przeklinając swoją nagość. Kiedy Kieron był gotów, miecz wymierzono mu w brzuch
i skrępowano z tyłu ręce.

– Petrino, droga siostro – odezwał się brat Lemuel przymilnym tonem – czy w tym

czasie ciężkiej próby nie łakniesz pociechy Świętego Kościoła?

Petrina podniosła głowę.
– Zejdź mi z oczu! – zasyczała. – Idź sobie lepiej mamić dzieciaki! Po dniu

dzisiejszym żadna kobieta w senioracie nie spojrzy na ciebie, żeby nie splunąć.

Kieron roześmiał się. Ucieszył go hart ducha małżonki. W odpowiedzi dostał pięścią

w zęby od człowieka z latarnią. Z warg pociekła mu krew, poczuł słony smak na języku.

– Panie, zapamiętam, że uderzyliście związanego. Przyjdzie chwila, że się

policzymy.

Mężczyzna zarechotał.
– Tak, tak, przyjdzie taka chwila, mistrzu Kieronie. Kiedy płomienie buchną w górę,

wtedy będziemy się liczyć. Naprzód marsz!

Wyprowadził Kierona na ulicę. Na zewnątrz czekała grupka uzbrojonych mężczyzn.

Otoczyli go, jakby z obawy, że mieszkańcy miasta porwą się, żeby go uwolnić. Ale
słońce jeszcze nie wzeszło i wszyscy spali po dniu ciężkiej pracy. Ktokolwiek uknuł ten
spisek, dobrze go wymyślił.

Samopoczucie Kierona z każdym krokiem się poprawiało. Z pewnością Kentigern

ma dostateczną władzę, żeby położyć kres tej niedorzeczności.

W zamku siły Wielkiego inkwizytora ujawniły się w całej pełni. Kieron zobaczył

dwóch żołnierzy pilnujących bramy, a na dziedzińcu stało dziesięć lub więcej koni, po
których znać było niedawną ciężką podróż.

Kierona zaprowadzono do hallu zamkowego, gdzie paliły się lampy i ogień na

kominku i gdzie czekał na niego brat Hildebrand w towarzystwie przedstawicieli
Wielkiego Inkwizytora. Był tam również Kentigern. Kieron ze zdumieniem zobaczył, że
i on ma związane ręce.

– Dzień dobry, Kieronie – powiedział brat Hildebrand. – Widzisz do czego

przywiodła cię twoja uporczywa herezja.

– Dzień dobry, bracie – odparł Kieron zgryźliwie. – Nic dziwnego, że mając takie

zadanie przychodzicie po nocy jak złodzieje.

Żołnierz, który uderzył go w sypialni, znów wymierzył mu cios. Kieron zatoczył się.
– Zapamiętam sobie twoją odwagę, człeku – zazgrzytał zębami. – Módl się, żeby

mnie nigdy nie rozwiązano. – Zwrócił się do Kentigerna. – Czy nie wystawiliście
wartowników?

Kentigern uśmiechnął się ze smutkiem.
– Nie mieli polecenia, żeby strzec nas przed Kościołem luddystów, Kieronie. Bardzo

żałuję tego błędu. Piraci uderzyli w nas przynajmniej jako wrogowie. Ci tutaj mianują się
przyjaciółmi.

– Będziemy się za was modlić – powiedział brat Hildebrand. – Niech się spełni wola

Ludda. Cokolwiek się stanie, zbawimy przynajmniej wasze dusze.

– Mając takich przyjaciół – rzekł Kieron – nie potrzeba nam już wrogów.
– Cisza!
Na środek wystąpił mężczyzna w habicie nedyty, ale ze srebrnym łańcuchem wokół

szyi, z którego zwisał złoty młoteczek. W ręku trzymał zwój, który rozwinął i zaczął
czytać:

– „Ja, Xavier, Wielki Inkwizytor Świętego Kościoła Luddystów polecam Luddowi

w opiekę dusze Kierona, terminatora mistrza Hobarta, malarza i Kentigerna, zarządcy
seniora Fitzalana z senioratu Arundel, i nakazuję sługom Kościoła, aby dostarczyli ich
bezzwłocznie do Świętego Kolegium imienia Neda Ludda w mieście Londynie, gdzie
będą sądzeni za rozliczne herezje i zdradę. Zgodnie z moim życzeniem nasz drogi brat
Constant, Sługa Inkwizycji, ma zadbać, aby cało i zdrowo stanęli przed trybunałem,
któremu przewodniczyć będzie Wielki Inkwizytor, wydając wyrok po wysłuchaniu
świadków i po naradzie z dziesięcioma Sługami Inkwizycji”.

Kentigern zaśmiał się z goryczą.
– Chcą nas spalić, Kieronie. To zabawne, nieprawdaż? Wy zniszczyliście potęgę

piratów swoim balonem, ja wam w tym nieco pomogłem, a oni chcą nas spalić. Bardzo
zabawne, choć należało się tego spodziewać.

– Do stu Młotków, chciałbym wiedzieć, jakby nas spalili, gdyby rozprawa odbyła się

w naszym senioracie.

– Do stu Młotków, Kieronie, macie całkowitą rację! – wykrzyknął Kentigern.

Zwrócił się do Sługi Inkwizycji, Constanta, który właśnie skończył odczytywać papirus.
– Odwieczne prawo, przysługujące wszystkim ludziom, mówi, że, oskarżeni
o jakiekolwiek przestępstwo, łącznie z herezją, mogą na własne życzenie być sądzeni
w swoim senioracie w obecności swoich ziomków.

Constant zaśmiał się nieprzyjemnie.
– To prawda, że każdy ma prawo być sądzony we własnym senioracie. Ale najpierw

musi wyrazić takie życzenie w obecności swojego seniora. Wy nie macie seniora...
Święty Kościół, jak zawsze, działa w ramach prawa i ściśle tego przestrzega. Mamy
przed sobą długą drogę. Czy pojedziecie dobrowolnie, czy też moi ludzie mają was
obezwładnić i rzucić na wóz?

Kieron i Kentigern spojrzeli na siebie z konsternacją.
– Lepiej jechać dobrowolnie – powiedział Kieron. – Człowiek przytomny zachowuje

przynajmniej godność.

– Zakneblujcie im usta – zarządził Constant. – Musimy wyjechać przed świtem, bo

jeszcze tutejsi skołowani i sprowadzeni na manowce ludzie gotowi nam przeszkodzić.

Kieronowi i Kentigernowi zawiązano usta. Potem w towarzystwie eskorty

uzbrojonych mężczyzn wyprowadzono ich na dziedziniec zamkowy, gdzie czekały już
osiodłane konie.

Kieron spojrzał z nadzieją na niebo, ale chmury wisiały nisko, zwiastując późny

brzask. Zanim ludzie wstaną i zorientują się w sytuacji, oddział konny będzie już daleko.
Pomyślał o Petrinie. Kiedy wypchnięto go z sypialni, brat Lemuel się stamtąd nie ruszył,
a przy drzwiach domu też zostawiono straż. Miał nadzieję, że nic jej się złego nie stanie.
Ale to będzie dla niej straszne żyć przez resztę życia jako wdowa po mężczyźnie
spalonym za herezję. No i co z dzieckiem... Co będzie czuł syn Zdobywcy Przestworzy,
kiedy dorośnie i zrozumie, jaki los spotkał jego ojca?

– Usadźcie ich dobrze na koniach – powiedział Constant. – Będziemy jechać szybko.

Odpowiadam za ich bezpieczeństwo i nie życzę sobie tłumaczyć się przed Wielkim
Inkwizytorem, jeżeli skręcą kark. Poza tym – zaśmiał się – mogą się jeszcze okazać
niewinni.

Żołnierz pomagający Kieronowi dosiąść konia chrząknął, zakaszlał, otworzył

szeroko oczy ze zdumienia i upadł na ziemię. W półmroku Kieron zobaczył sterczące mu
z pleców drzewce strzały.

– Niech nikt się nie waży ruszyć – odezwał się głos. – Chyba że chce podążyć za

swoim towarzyszem w zaświaty.

– Na koń! – krzyknął Constant. – Wszyscy na koń! Odjeżdżamy!
Dwóch ludzi spróbowało na siłę posadzić Kierona w siodle. Obaj zginęli.
Sługa Inkwizycji Constant stał nieruchomo wpatrując się w półmrok i nie widząc

nikogo. Podobnie reszta jego ludzi.

– Ty, który jesteś schowany w cieniu! – zawołał Constant – wiedz, że jestem Sługą

Inkwizycji w służbie Wielkiego Inkwizytora i że zgodnie z prawem biorą tych mężczyzn,
żeby w jego obecności zdali sprawę ze swoich uczynków! Sprawiedliwości musi stać się
zadość.

– Ty, który nie jesteś ukryty w cieniu – odpowiedział głos – nie ruszaj się. I bądź

spokojny, sprawiedliwości stanie się zadość. Liczę do trzech, kto nie rzuci broni, zginie.
Raz... dwa... trzy...

Rozległ się szczęk rzucanych na ziemię mieczy, sztyletów, kusz i strzał. Kieron

uradowany rozejrzał się dokoła. Jaśniało. Mógł już dojrzeć niewyraźne sylwetki na
blankach, mężczyzn przycupniętych przy stajni, mężczyzn w bramie stojących
z napiętymi łukami.

– To bardzo rozsądne – powiedział głos. – Teraz możemy porozmawiać. – Z cienia

wynurzył się mężczyzna – był to Isidor, a za nim dwóch innych, którzy rozcięli sznury
krępujące Kierona i Kentigerna i wyjęli im kneble z ust.

– Przybyliście w samą porę – powiedział Kentigern.
– To zasługa pani Petriny – odparł z powagą Isidor. – Podobno zbiła nocnik na

głowie paplającego nedyty i przebrana w jego habit wymknęła się ze strzeżonego domu,

żeby wszcząć alarm.

Kieron wybuchnął śmiechem.
– Cud goni cud. Najpierw dwóch chłopców w balonie rozgromią flotyllę piratów,

a teraz nocnik łamie potęgę Kościoła luddystów. Ludd, jak widać, nie zawsze stoi po
stronie silniejszego.

Kentigern potarł nadgarstki i spojrzał na Sługę Inkwizycji, Constanta.
– Ten osobnik właśnie brał nas do Londynu na stos.
– Znamy ich plany – powiedział Isidor. – Jeden z nich mówił dużo i chętnie, gdy

poczuł sztylet na gardle... Postanowiłem nie wprowadzać ludzi na teren zamku, bo nie
wiedziałem, czy ci tutaj nie zabiją was w rozgardiaszu bijatyki.

– Bardzo słuszna decyzja. Ale oni by nie zabili. Ci krętacze lubią popełniać zbrodnie

w majestacie prawa. – Kentingern zwrócił się do żołnierzy i oficerów Kościoła
luddystów, których ustawiono w szereg. – Przyszliście wykonać swoje zadanie nie
otwarcie, lecz po ciemku jak zwykli złoczyńcy. Nie ofiarowaliście się z pomocą, kiedy
trzeba było wypędzić stąd najeźdźcę. Wasi przełożeni nie wykazali nadmiernej troski
o los naszych kobiet i dzieci, bo mieli, jak się zdaje, ważniejsze sprawy na głowie, takie
jak demaskowanie strasznego spisku, mającego na celu zbudowanie balonu. Zawsze
żywiłem szacunek dla Kościoła i jego nauk, choć czasem uważałem je za zbyt surowe.
Ale teraz kiedy widzę, jak Kościół luddystów dba o swoje owieczki, powiem bez
ogródek, że nic tu po was w naszym senioracie, Na te słowa podniósł się głośny szum
aprobaty. Kieron rozejrzał się. Było już prawie jasno. Miał wrażenie, że wszyscy dorośli
mężczyźni, a i wiele kobiet, zebrali się na dziedzińcu zamkowym. Zobaczył Petrinę
i uśmiechnął się do niej.

Kentigern podszedł do Sługi Inkwizycji. Zerwał mu srebrny łańcuch z piersi, rzucił

na ziemię złoty młoteczek i przydeptał go obcasem. Wyjął zwój z ręki Constanta i wolno
podarł go na strzępy. Sługa Inkwizycji stał blady, nieruchomy, pewny, że nadeszła jego
ostatnia godzina.

– A więc włodarzu Pisma Świętego, słyszysz teraz głos ludu, wolnego ludu

z Arundel. Wielu z nas straciło żony, mężów, synów, córki, podczas gdy tacy jak wy
medytowali nad szkodliwością heretyckich działań. Wątpię, aby choć jedna obecna tu
osoba uroniła łzę, gdybyśmy przed śniadaniem powiesili kilkunastu luddystów.

Znów rozległ się huragan aprobaty.
– Ale przestańcie się trząść, szanowany Sługo Inkwizycji. Jesteśmy cywilizowanymi

ludźmi... dopóki nie stanie się nam wielka krzywda. Możecie więc wrócić do swojego
Wielkiego inkwizytora w Londynie i przekazać mu nasze podziękowanie za piękne
konie, które nam przysłał, i za broń. Trochę to spóźniony prezent, ale trudno. Powiedzcie

też, że Kentigern żałuje, lecz postanowił pozostać zarządcą senioratu Arundel, dopóki nie
zgłosi się prawowity dziedzic. A mistrz Kieron, syn stolarza, jest zbyt zajęty, żeby stawić
się na rozprawę przeciwko herezji, został bowiem mianowany Strażnikiem Wybrzeża,
Kapitanem Służby Powietrznej, i, właśnie w tej chwili; Wszechmistrzem Maszyn.
Dodajcie wreszcie, że jeżeli wyśle przeciw nam swoje siły, jeżeli zjawi się tu jeszcze
jakaś misja luddycka, przywitamy was bezlitosnym gradem ognia z nieba
i z niszczycielskich maszyn, o których nie macie nawet wyobrażenia... Zapamiętasz moje
słowa?

– Zapamiętam – zdołał wyszeptać Constant, choć ledwo go było słychać.
– Idźcie już. Za sześć godzin wyślę za wami psy i ludzi na koniach. Nie radzę, żeby

znaleźli was jeszcze na terenie naszego senioratu. – Kentigern zwrócił się do tłumu. –
Czy dobrze mówię?

– Na Młotek Ludda – krzyknął ktoś, i zaraz się poprawił – na balon Zdobywcy

Przestworzy, dobrze mówicie! – Rozległ się śmiech i wesołe okrzyki.

– Ostatnia sprawa! – zawołał Kentigern. – Gdzie są ci, którzy sprowadzili na nas to

robactwo?

Wypchnięto do przodu dwóch nedytów, Lemuela i Hildebranda. Lemuel miał na

sobie tylko pończochy i długi podkoszulek. Na głowie nosił ślady krwi a na twarzy wyraz
głębokiego upokorzenia. Hildebrand wyglądał jak człowiek, który gotuje się na śmierć.
Kentigern wbił w nich surowy wzrok.

– Moje serce nie znajduje dla was wybaczenia ani usprawiedliwienia dla waszych

czynów. Pochodzicie z nas, wasi rodzice, którym przynosicie wstyd, wychowali was
w tym senioracie, widzieliście straszną klęskę i cierpienia, jakie nam zadano. A jednak
z pobożnymi słowy na ustach chcieliście wyrządzić nam jeszcze większe zło. Niech
zakują wam ręce i nogi w łańcuchy na okres dwunastu miesięcy. Będziecie spać na
słomie w stajniach i pracować u każdego, kto was zechce zatrudnić. Jeśli spróbujecie
ucieczki, poszczujemy was psami. Dziękujcie waszemu Luddowi, że uszliście z życiem.
Nasza sprawiedliwość jest mniej okrutna niż wasza. – Kentigern zwrócił się teraz do
ludzi. – Przyjaciele, nie jestem waszym seniorem i wiele lat może upłynąć, zanim takowy
się znajdzie. Ale zrobię co w mojej mocy dla tego senioratu. To wszystko co mam do
powiedzenia.

– Niech żyje Kentigern! – krzyknął ktoś. – Nie chcemy pośród nas obcych. My was

znamy i wy nas znacie. Niech podniosą rękę ci, co są za Kentigernem.

Pośród okrzyków i nawoływań podniósł się las rąk.
– No cóż – powiedział Kentigern wesoło – przegłosowaliście mnie, bo jestem zbyt

tchórzliwy, żeby sprzeciwiać się woli większości... Nie tak dawno temu byłem

przekonany, że świat się kończy. I wtedy przyszedł do mnie Zdobywca Przestworzy
prawiąc dziwy o balonie, którym zamierza zaatakować naszych wrogów. Był szaleńcem,
oczywiście. – Tłum zatrząsł się ze śmiechu. – Ale jego szaleństwo było zaraźliwe, jak się
zdaje... I sami powiedzcie, przyjaciele, czy nie było też inspirujące? Skończył się już
świat, który dotąd znaliśmy, świat, w którym wynalezienie czegoś pomocnego ludziom
stanowiło grzech śmiertelny. Ale Zdobywca Przestworzy dał nam możność zbudowania
nowego świata. Czy chcecie zbudować ten nowy świat, czy wolicie wrócić do starych
zwyczajów?

– Zbudować nowy! – krzyknęli. – Chcemy zbudować nowy świat!
– Rozumiem – rzekł Kentigern. – Przyjaciele, odprowadźcie teraz tych osobników,

którzy przybyli tu, aby działać przeciwko nam, z powrotem na drogę do Londynu,
a potem idźcie do domów i zjedzcie porządne śniadanie, bo czeka nas dużo pracy.

Kiedy tłum się rozszedł, a słudzy Wielkiego Inkwizytora pośród gwizdów udali się

w drogę powrotną, Petrina podeszła do Kierona, który objął ją ramieniem.

– Czy nocnik był wystarczająco ciężki? – zapytał.
– Aż nadto. – Roześmiała się. – Nie miałam czasu, żeby go opróżnić.
Kieron zwrócił się do Kentigerna:
– Nie wiedziałem, że potraficie tak przemawiać.
– Ani ja – wyznał Kentigern. – Kieronie, jestem waszym dłużnikiem. Obawiam się,

że to właśnie wasze dziwne pomysły zrobiły ze mnie mężczyznę.

– Przeciwności losu albo łamią człowieka, albo go prostują – zauważył Kieron.
– Dobrze powiedziane. Ale teraz mamy przed sobą wiele problemów. Całkiem

możliwe, że Kościół luddystów zechce odzyskać swoje panowanie. Ile czasu
potrzebujecie na zbudowanie balonów?

– Ilu balonów?
– Powiedzmy pięciu.
Kieron osłupiał.
– Pięciu? Mam zbudować pięć balonów?
– Bądźmy jak najlepszej myśli, ale przygotujmy się na najgorsze – rzekł Kentigern.
– Mogę dostać stu ludzi?
– Tak.
– I tysiąc metrów kwadratowych płótna i papieru?
– Tak, choćbym musiał sprowadzić je z sąsiedztwa lub obedrzeć z halek wszystkie

kobiety w senioracie.

– W takim razie w ciągu pięciu dni będziecie mieli pięć balonów, wyposażonych

w broń i gotowych do obrony senioratu.

– To szybciej, niż myślałem. Sądzę, że zgromadzenie sił przeciw nam zajmie

luddystom co najmniej osiem dni... o ile w ogóle się na to odważą.

Petrina zadrżała.
– Chodźmy, Kieronie. Jest już dzień. Musisz coś zjeść.
– Moja kochana, nie mam czasu. Jest tyle do zrobienia, tyle do przemyślenia.
Kentigern chrząknął.
– Zdobywco Przestworzy, rzadko wam coś rozkazuję. Ale musicie być zdrowi

i sprawni. Czy mam kazać ludziom nakarmić was siłą?

Kieron roześmiał się.
– Srogi z was pan, Kentigern. Ale mam jeszcze sroższą panią. Od dzisiaj będę żył

w strachu przed nocnikiem. Pójdę lepiej na śniadanie.

Rozdział osiemnasty

W wieku dwudziestu ośmiu lat Kieron był żywą legendą i człowiekiem, który zyskał

sobie sławę nieśmiertelnego. Zdążył połamać obie ręce i nogi, odniósł kontuzje
i obrażenia, które niejednego wpędziłyby do grobu, a wszystko z powodu obsesji latania.
Balony napędzane gorącym powietrzem zostawił już za sobą. Stały się domeną jego
mniej uzdolnionych uczniów i rzemieślników. On sam pasjonował się teraz szybowcami
– maszynami, które mogły jak ptaki szybować po niebie.

Kościół luddystów nigdy więcej nie wystąpił przeciw senioratowi Arundel. Potęga

Kościoła chyliła się ku upadkowi. Wiadomość o nadzwyczajnym sukcesie ataku Kierona
na siły Admirała Śmierci rozeszła się lotem błyskawicy po sąsiednich senioratach,
a nieco wolniej po senioratach w głębi kraju; za nią zaś podążyła wieść, że Kościół
luddystów został w Arundel wyklęty – i co inteligentniejsi ludzie zaczęli o tych sprawach
rozmyślać. Kościół ośmieszył się daremną próbą pojmania Zdobywcy Przestworzy –
jedynego człowieka, który potrafił rozprawić się z piratami – i skazania go za herezję. Co
gorsza, nie tylko się ośmieszył, ale wręcz skompromitował, pokazując wyraźnie, że
bardziej troszczy się o dogmaty niż o dobro swoich wiernych.

Przez całe wieki luddyści czerpiąc inspirację z losu, jaki spotkał Pierwszą i Drugą

Generację, rządzili za pomocą strachu, samowoli i kar. Usiłowali, rzec można, zatrzymać
bieg historii, stworzyć społeczeństwo, które stanie w miejscu, nie będzie się ani staczać,
ani doskonalić. Chcieli uwięzić inwencję ludzką jak owada w bursztynie. Pomysłowych,
utalentowanych i twórczych ludzi, którzy starali się ulepszyć byt swój i swoich
współziomków, wsadzano do więzienia, torturowano, palono dla dobra doktryny
głoszącej, że maszyny są wcieleniem zła. Ale dziwna i cudowna maszyna okazała się
konieczna dla zadania klęski Admirałowi Śmierci – i mieszkańcy senioratu Arundel
wydali werdykt na nauki Świętego Kościoła.

Ludzie inteligentni nie przeszli nad tym do porządku dziennego. Ambitni i obdarzani

wyobraźnią młodzieńcy z całego kraju żywili dla Zdobywcy Przestworzy ten sam
nabożny podziw i szacunek, jaki ich ojcowie i dziadowie żywili dla Świętego Chłopca.
Co bardziej awanturniczy, którym snuły się po głowie dziwne pomysły i niezwykłe idee,
zrywali terminy, zostawiali dom i rodzinę i wędrowali do Arundel, aby ofiarować swoje
usługi człowiekowi, który według nich zapoczątkował nowy, złoty wiek. Niektórych
chwytali po drodze majstrowie lub rodzice i ci otrzymywali należną karę z rąk swojego
seniora albo z rąk Kościoła. Ale dostatecznie wielu dotarło do Wolnego Senioratu – jak
teraz nazywano Arundel – żeby otoczyć Zdobywcę Przestworzy elitą młodych ludzi

o otwartej głowie.

On przyjmował ich z radością, jak braci, synów, współtowarzyszy. Najlepsi

mieszkali u niego w domu, jedli przy jego stole, mieli zawsze dostęp do ukochanego
mistrza. Kieron dawno już wypełnił przepowiednię astrologa Marcusa i począł trzech
dorodnych synów. Dom mistrza Hobarta rozbudowano, żeby mógł pomieścić rodzinę
Kierona i wybranych uczniów. Nie był to już po prostu dom. Był to mały uniwersytet.

Petrina z upływem lat stała się jeszcze piękniejsza, krąglejsza i niezmiernie dumna

z męża oraz z synów. Rezydowała w swoim obszernym domu jak królowa. Uczniowie
ubiegali się o jej uśmiech i słowo pochwały. Ale jej serce i miłość miał na wyłączność
tylko Kieron. Za każdym razem, kiedy eksperymentował z nową latającą maszyną,
wstrzymywała oddech ze strachu i na próżno starała się nie płakać. Gdy przynoszono go
rannego do domu, koiła go, doglądała i dodawała mu sił do życia.

Czasem patrzyła na obraz „Skok panienki Fitzalan”, na jego ostatnie dzieło

malarskie, które z pełnym poświęcenia uczuciem odrestaurował. Niekiedy nienawidziła
tej smukłej, jasnookiej dziewczyny, siedzącej z taką gracją na koniu między niebem
a ziemią. Niekiedy zaś płakała z żalu nad nią. Alyx Fitzalan nigdy nie zażyła pełni
miłości ze swoim ukochanym, nie urodziła mu trzech synów.

Petrina była ślepo oddana Kieronowi – duchem, ciałem i umysłem. Dla niej jednej

nie był Zdobywcą Przestworzy. Ona jedna widziała w nim człowieka, który zbyt wiele od
siebie wymaga, samotnego mężczyznę, którego łzy, rozterki i pragnienia znajdują ujście
tylko w bezpiecznej ciemności nocy.

Pewnego dnia, kiedy wiał przychylny, jednostajny wiatr od wschodu, Kieron zasiadł

w kabinie swojego siódmego szybowca, który leżał na plaży w Little Hampton, uwiązany
do ósemki najlepszych koni Kentigerna, gotowych na jego znak. Siedząc i czekając, aż
wiatr się wzmocni, Kieron myślał o sześciu poprzednich szybowcach. Pierwszy –
zaledwie imitacja pary skrzydeł ptaka z szelkami dla człowieka – wzleciał nawet nad
ziemię, ale przekoziołkował w locie. Kieron miał szczęście, że wyszedł z tego ze złamaną
ręką. Drugi – z dwiema parami skrzydeł umieszczonymi jedne nad drugimi – nie uniósł
się nawet w powietrze, roztrzaskał się w kawałki na plaży, po której ciągnęły go konie.
Trzeci – ukształtowany na wzór szybującej mewy i pomysłowo wykonany z drewna
i płótna – wzniósł się pięknie, lecz silny opór powietrza połamał mu skrzydła;

Kieron spadł do wody jak kamień i złamawszy nogę byłby się niechybnie utopił,

gdyby nie pewien oddany mu uczeń, który był świetnym pływakiem. Czwarty i piąty
szybowiec stanowiły wariacje tego ostatniego modelu. Jednym z jego najbardziej
utalentowanych uczniów był Bruno z Yorku, który pieszo przemierzył Anglię wzdłuż
i wszerz, żeby dojść do Wolnego Senioratu. Bruno, jak i jego mistrz, był opętany ideą

latania i dogłębnie studiował ruchy takich ptaków jak jerzyk i jaskółka. Przekonująco
mówił o oporze powietrza i dowodził wagi tak zwanych „opływowych kształtów”. Choć
miał niespełna dwadzieścia lat, w przeciwieństwie do innych uczniów nie bał się wyrażać
własnych opinii, nieraz sprzecznych z opiniami ukochanego mistrza – za co Kieron
bardzo go cenił.

Zdaniem Bruna idealny kształt maszyny latającej powinien łączyć w sobie istotne

cechy budowy skrzydeł szybującego ptactwa z opływową linią ciała charakterystyczną
dla szybko pływających ryb. Namówił nawet Kierona, aby opędzili pół dnia nad rzeką
Arun i popatrzyli jak ślizgają się w wodzie pstrągi, pomagając sobie ruchami ogona.

I tak czwarty i piąty szybowiec zaprojektowano według wskazówek Bruna, nadając

im wysmukły, opływowy kształt. Pierwszy z nich wzniósł się bez przeszkód, ale okazał
się niesterowny. Po przeleceniu jakichś dwustu metrów zarył nosem w piasku, a Kieron
wystrzelił jak z katapulty w powietrze i wylądował boleśnie na plecach.

Niemniej z pomocą Bruna udało mu się dokonać najdłuższego jak dotąd lotu

maszyną cięższą od powietrza. Razem pracowali nad projektem piątego szybowca –
wyposażyli go w dłuższe, smuklejsze skrzydła, jeszcze gładszy, bardziej opływowy
kształt i rybi ogon, którym aeronauta mógł poruszać za pomocą sznurków. Ten model
przeleciał prawie kilometr, zanim wiatr poszarpał na strzępy płótno na jednym ze
skrzydeł, przez co Kieron znów wyszedł z opresji połamany.

Szósty szybowiec był jeszcze ambitniejszą wersją piątego. Stanowił niemal w całości

własne dzieło Bruna. Oprócz ruchomej płetwy ogonowej zaprojektował on nastawne
klapy w skrzydłach i tak wszystko połączył, że aeronauta mógł nimi sterować za pomocą
drewnianych drążków.

Była to piękna maszyna: miała długie, zwężające się skrzydła; zgrabny, krągły

kadłub; gibkość ryby, lekkość ptaka. Bruno błagał, żeby mógł jako pierwszy polecieć,
wprawiając innych uczniów w osłupienie swoją zuchwałością. Dotąd pierwszy lot
zawsze należał do Zdobywcy Przestworzy. Ale dlaczego miałby Bruno nie nacieszyć się
własnym tryumfem – pomyślał Kieron – zwłaszcza, jeśli naprawdę będzie to tryumf?
Toteż pewnego pięknego ranka Bruno usiadł w gondoli pomiędzy skrzydłami, sprawdził
przyrządy, spojrzał nerwowo do tyłu na pionową i poziome płetwy ogonowe – którym
poświęcił tyle myśli i troski – uśmiechnął się do Kierona i dał sygnał jeźdźcom, którzy
mieli ciągnąć szybowiec na drewnianych kółkach po plaży, dopóki nie nabierze
dostatecznej szybkości, aby się wznieść. Szybowiec wzniósł się o wiele szybciej, niż się
Kieron spodziewał. Wzniósł się pięknie, gładko, pewnie; sznur, którym przywiązany był
do koni, zwisał z żelaznego haka w przodzie maszyny. Bruno z wrodzonym zda się
instynktem wiedział, jak ma manewrować. Był już pięćdziesiąt metrów nad ziemią, kiedy

nagły zryw wiatru chwycił go zwinnymi palcami i podrzucił w górę. Niespodziewany
podryw zaskoczył Bruna, który wyleciał z kosza i z rozpaczliwym krzykiem spadł na
ziemię, zabijając się na miejscu.

Kieron siedział teraz w kabinie siódmego szybowca – w zasadzie był to powtórzony

model Bruna, ale z większymi statecznikami i z pasami do przywiązania aeronauty –
i myślał o tych wszystkich maszynach cięższych od powietrza, które się nie sprawdziły,
a także o wszystkich zdolnych młodych ludziach, którzy oddali życie w walce o zdobycie
przestworzy. Bruno przypominał mu Alwina sprzed wielu lat, chociaż był od tamtego
bystrzejszy i bardziej zapalony.

Zabiłem wielu wrogów i tylko dwóch przyjaciół – rozmyślał Kieron w swojej

kabinie. – Miałem w życiu dużo szczęścia. Wiatr był już dobry. Mężczyźni na koniach,
siedemdziesiąt metrów przed szybowcem, obejrzeli się, czekając na sygnał. Niech
poczekają, niech sobie mruczą pod nosem i klną – zadecydował spokojnie Kieron. –
Wkrótce będzie jeszcze lepszy wiatr.

Pomyślał teraz o innych uczniach... O Lachlanie z Edynburga, który maszerował na

południe z podartym fragmentem książki, w którym zawarta była cenna wiedza o tym,
jak otrzymać gaz lżejszy od powietrza. Lachlan przysięgał, iż pewnego dnia wyprodukuje
ten gaz w takich ilościach, że będzie można wypuścić w niebo wiele balonów, które
zostaną tam na zawsze... O Torbenie, który przyszedł z Norwich chcąc dowiedzieć się
wszystkiego o balonach napędzanych gorącym powietrzem i zrobić jeszcze lepszy model
niż Zdobywca Przestworzy. Co mu się zresztą udało. Spokojny Torben o cichym głosie
i wielkich ambicjach. Zbudował balon, który z trzema mężczyznami przeleciał morze
i wylądował w Holandii... Był też Levis z Colchester. Szalony Levis, który wyrabiał
proch, konstruował rakiety i wystrzeliwał je w niebo, jakby brał udział w jakimś
obrządku religijnym. Levis stracił trzy palce u ręki i oślepił się na jedno oko przez
przedwczesne wybuchy; a jego rakiety powietrzne, choć efektownie wyglądały na niebie,
ciągnąc za sobą smugę dymu i ognia, nadawały się jedynie do nastraszenia przeciwnika;
na razie jednak nikt już nie porywał się na Wolny Seniorat – silny, zdeterminowany,
i dysponujący potęgą wielu światłych umysłów. Marzyciel Levis nie lubił, gdy jego
rakiety porównywano do broni. Śnił o rakiecie, która kiedyś sięgnie gwiazd...

Kieron uśmiechnął się myśląc o tych i innych młodych ludziach. Nazywano ich

z sympatią „żółtodziobami Zdobywcy Przestworzy”. Ale czy nie takie właśnie
żółtodzioby będą w przyszłości panować na niebie?

Szybowiec zadrżał. Wiatr okrzepł. Chłopcy trzymający końce skrzydeł zadygotali

z zimna. Jeźdźcy klęli na swoich narowistych stanowiskach i spoglądali raz po raz na
Kierona, ale żaden się nie ważył kwestionować osądu Zdobywcy Przestworzy.

Kieron westchnął, po raz ostatni rozejrzał się wokół i podniósł rękę. Może zginie, jak

Bruno. Może nie. Ale ten dzień tak czy owak należał do Bruna. Cokolwiek się stanie,
inni będą kontynuować jego pracę.

Jeźdźcy zobaczyli podniesioną rękę. Szybowiec ruszył naprzód, podskakując na

nierównościach piasku. Raz koniec lewego skrzydła omal nie dotknął ziemi – byłaby to
katastrofa. Ale Kieron poruszył klapą w skrzydle i maszyna się wyprostowała. W miarę
jak jeźdźcy nabierali szybkości, pojazd sunął coraz pewniej. Kieron widział umykające
mu sprzed oczu morze i piasek. Nagle trzęsienie ustało. Wolno, majestatycznie
szybowiec się wzniósł. Nie za ostro, nie za ostro – pomyślał Kieron, sterując płetwą
ogonową, żeby nieco odwrócić się od wiatru. Szybowiec kołysząc się w powietrzu,
zataczał szeroki łuk. Kieron spojrzał w dół i zobaczył, że musi być jakieś pięćdziesiąt,
sześćdziesiąt metrów nad ziemią. Poczuł lekkie szarpnięcie, kiedy lina holownicza
odczepiła się gładko z haka.

– Bruno – powiedział głośno na wietrze – wynieśliśmy się w przestworza. Miałeś

rację, chłopcze, to lepsze niż balony. Takie maszyny pozwolą nam latać niezależnie od
wiatru. I będziemy naprawdę płynąć po niebie.

Zatoczył wielkie koło, wiedząc, że traci już wysokość i musi starać się wylądować

gładko na plaży. Skrzydło uniosło się, ukazując mu na mgnienie oka panoramę senioratu
Arundel – zamek jak dla lalek i takież miasteczko w porannym słońcu. Pomyślał
o Petrinie i o swoich synach, ale widok już zniknął i Kieron skoncentrował całą uwagę na
problemach lotu.

Ćwiczył sterowanie na modelach i na szybowcu uwiązanym na wietrze do drzewa.

Dziś prowadził go pewnie i z wyczuciem. Miał wrażenie, że stanowi część jego ciała.
Wolno i cierpliwie sprowadzał go do lądowania, aż w końcu leciał wzdłuż plaży z nosem
i ogonem pod właściwym kątem. Wtedy ustawił dźwignie w tym położeniu.

W dole jeźdźcy siedzieli nieruchomo jak posągi. Jeżeli nie uciekną w porę, wpadnie

prosto na nich. Rozpierzchli się w ostatniej chwili – jeden z mężczyzn zleciał z konia,
który pociągnął go za sobą.

Wiatr szumiał Kieronowi w uszach. Morze i brzeg zmierzały prosto na niego.

Nastąpił przykry wstrząs, kiedy koła uderzyły o piasek, a potem szybowiec raz jeszcze
podskoczył kilka metrów w powietrze i statecznie wylądował. Kiedy już tracił szybkość,
jedno ze skrzydeł dotknęło piasku i maszyna okręciła się gwałtownie wokół osi. Gdyby
nie pasy, Kieron wyleciałby z impetem na zewnątrz. Śmierć Bruna nauczyła go jednej
ważnej rzeczy.

Maszyna stanęła, wszystko skończyło się szczęśliwie. Mężczyźni i chłopcy biegli już

ku niemu. Przez chwilę siedział w ciszy, żałując, że nie ma Bruna.

– A więc dokonaliśmy tego – powiedział cicho. – Bruno, dokonaliśmy tego.

Przelecieliśmy ponad kilometr w maszynie cięższej od powietrza. To jest początek
wszystkiego.

Nagle doszły do niego krzyki, nawoływania, odgłosy radości i świat znów wziął go

w swoje władanie.

Epilog

Kieron oparł się wygodnie w swoim fotelu na kółkach, z którego, jak wiedział, już

nigdy nie wstanie, i rozejrzał się wokół z zadowoleniem. Sprowadzili mu różnych
lekarzy, którzy debatowali nad nim, doglądali go i mówili, że dość już wzruszeń, musi
trochę odpocząć. Ale on wiedział swoje. Wiedział, że wkrótce odpocznie na wieki. I nie
martwił się tym.

Była późna wiosna. Kieron siedział na wózku w zamkowym ogrodzie różanym

i wdychał słodką woń niesioną lekkim powiewem wiatru. Obok pysznił się klomb róż
damasceńskich, o cudownym złotawym kolorze. Wyhodował je pewien znamienity
ogrodnik z Francji i nazwał „Madame Petrina”, żeby sprawić przyjemność Zdobywcy
Przestworzy. Z drugiej strony kwitł klomb drobnych, białych różyczek, wyhodowanych
przez ogrodnika zamkowego i nazwanych po prostu „Alyx”.

Między tymi dwoma klombami, białych różyczek „Alyx” i pysznych żółtych róż

„Madame Petrina” siedział teraz Kieron, senior Arundel z woli ludu i pierwszy posiadacz
Orderu Orlich Skrzydeł, przyznanego mu jednogłośnie przez Międzynarodowe Bractwo
Aeronautów; siedział i ze spokojem w sercu wspominał dobre i złe chwile swojego
długiego żywota.

Kentigern od dawna nie żył – Kentigern, który był dobrym seniorem, a dla niego

prawdziwym przyjacielem przez ponad trzydzieści lat. Petrina też już nie żyła – droga,
kochana Petrina. Od jak dawna? Od niedawna – myśl o tym wciąż bolała. Nie żyło także
dwóch jego synów. Pierwszy – nazwany naturalnie Marcus – spłonął żywcem podczas
swojej pierwszej podróży jako nawigator statku powietrznego unoszonego wodorem.
A drugi, Alwin, zginął w szybowcu podczas burzy. Kieron był zadowolony, że sterówce
napełniane wodorem wyszły już z użycia. Były zbyt niebezpieczne, zginęło przez nie
wielu wartościowych ludzi. Teraz siłę nośną stanowił hel. Kieron cieszył się też, że
Niemcy, Francuzi, Amerykanie i Japończycy pracują nad silnikiem na ropę do napędu
szybowców.

Choć te wynalazki i pomysły przyszły za późno, żeby uratować życie jego dwóch

synów, został mu jeszcze trzeci, Jason. Jason był specjalistą elektrykiem na sterowcu
unoszonym helem, biorącym na pokład dwustu ludzi. Jason bezpiecznie podróżował po
niebie, latając do tak odległych miast jak Tokio, Lima, Nowy Jork, Johannesburg, z całą
odwagą i pewnością pokolenia, które zaakceptowało podbój przestworzy.

Nad ogrodem różanym przesunął się wielki cień. Kieron bez patrzenia w górę

wiedział, co to jest. Był to codzienny pasażerski sterowiec Londyn-Rzym. Zawsze

przelatywał tędy o tej porze, można było według niego regulować zegarek. Jego śmigła
napędzał silnik parowy. Może za kilka lat nowe silniki na ropę znajdą również
zastosowanie w wielkich sterowcach.

Kieron pomacał biało-czerwoną wstęgę na piersi i przypięte do niej Orle Skrzydła.

Był dumny z tego orderu. Przyznali mu go ludzie z wielu krajów świata.

Międzynarodowe Bractwo Aeronautów miało swoją siedzibę w Genewie,

w Szwajcarii. Kieron nigdy nie był dalej od senioratu Arundel niż wody, na których
znalazła go „Marie-France”, wiedział jednak, gdzie jest Szwajcaria. Znalazł ją na mapie.

Kiedyś, dawno temu, nowo założone Bractwo przysłało do niego posłów z prośbą,

aby jako człowiek, który zapoczątkował podbój przestworzy, sformułował im statut.
Kieron przemyślał tę sprawę dogłębnie, ale przyszedł mu do głowy tylko jeden punkt.
Napisał go im własnoręcznie:

„Chmury i wiatr są wolne, przelatują nad wszystkimi krajami, należą do wszystkich

ludzi. Oby nikt nie wznosił się w niebo z nienawiścią w sercu lub niechęcią do
współbraci. Na ziemi są granice, na niebie ich nie ma. Niechaj ci, którzy mają szczęście
wzlecieć w powietrze, pamiętają, że wszyscy mamy ten sam kolor krwi”.

Był to pierwszy i ostatni punkt statutu Międzynarodowego Bractwa Aeronautów.

Każdemu, kto chciałby latać w celach innych niż pokojowe, odmawiano prawa do nauki
tej sztuki i udogodnień przysługujących aeronautom.

Niedawno Bractwo zaprosiło Kierona do Genewy po odbiór Orderu Orlich Skrzydeł.

Odpisał, że jako człowiek podeszły wiekiem nie czuje się na siłach, aby odbyć taką
podróż, niemniej dziękuje za pamięć. Skoro Zdobywca Przestworzy nie mógł odwiedzić
Genewy, Międzynarodowe Bractwo Aeronautów odwiedziło Arundel. Przylecieli,
w liczbie dwóch tysięcy ludzi, dziesięcioma sterowcami. Przywieźli wiele darów, mówili
wieloma językami. Byli wśród nich Hindusi, Afrykanie, Francuzi, Niemcy, Rosjanie,
Amerykanie, Chińczycy i przedstawiciele narodowości, o których Kieron nigdy nawet
nie słyszał. Ich liczba rosła w miarę, jak napływali dalsi uczestnicy ze wszystkich stron
Wielkiej Brytanii. W końcu aż cztery tysiące ludzi stało w ulewnym deszczu z odkrytymi
głowami, gdy Zdobywca Przestworzy siedział pod daszkiem w swoim fotelu na kółkach
i słuchał przemówień w wielu językach. Dzięki mowom Anglików i Amerykanów
zrozumiał też, o czym mówią ci wszyscy inni młodzi ludzie. Był oszołomiony honorami,
jakie mu świadczyli. Zdobywca Przestworzy stał się czymś więcej niż wielkim
człowiekiem: stał się symbolem.

Kiedy zasłabł, lekarze zabrali go z konferencji i zalecili absolutny spokój. Siedział

więc teraz w ogrodzie różanym, rozkoszując się zapachem „Madame Petriny”, patrząc
z czułym rozrzewnieniem na drobne białe różyczki zwane „Alyx”. Kieron, syn stolarza,

znany teraz powszechnie jako senior Kieron lub Zdobywca Przestworzy, czuł spokój
i zadowolenie. Nad ogrodem przeleciał sterowiec do Rzymu. Gdzieś nad Oceanem
Spokojnym, w drodze do Japonii pełnił swoją służbę Jason, syn Kierona i Petriny.
Z zamku wyszedł lekarz, żeby sprawdzić samopoczucie słynnego pacjenta. Kiedy zbliżał
się do fotela na kółkach, usłyszał głębokie westchnienie. Potem zobaczył osuwające się
ciało.

Zdobywca Przestworzy miał siedemdziesiąt osiem lat. W ostatnich chwilach życia

przypomniało mu się wiele rzeczy: dźwięk pszczół z dzieciństwa, drżący głos mistrza
Hobarta, „Skok panienki Fitzalan”, dotyk Petriny, pierwszy krzyk pierworodnego syna.
Przypomniał mu się też Alwin i podniebny rekin, kapitan Girod, Kentigern i Bruno ze
swoją obsesją linii opływowych. I przypomniały mu się latające nasionka dmuchawca,
wirujące liście jesienne i wszystkie motyle dzieciństwa.

W każdym razie – jak stwierdził lekarz – umarł w spokoju. Zdobywca Przestworzy

wierzył, że życie jest tylko dla żywych. Ale któż zaprzeczy, że jego duch sięgnął gwiazd?