Miasteczko J. w Wielkopolsce jest mniej więcej takim miasteczkiem, jak wszystkie położone w tamtej stronie. Dworzec kolei to duży parterowy budynek pomalowany na szary kolor, nad szynami wznoszą się żelazne schody i czarne arkady żelaznego mostu, po którym kroki przechodzących rozlegały się głośno ponad żmijami czerwonych towarowych pociągów stojących na bocznych torach. Od żelaznego wiaduktu do rynku prowadzi prosto ulica wysadzona strzyżonymi krategusami, które w momencie kiedy pierwszy raz je widziałem, podobne były do różowych kul i do okrągłych ciastek lukrowanych na różowo, jakie widniały w pobliskiej cukierni. Wzdłuż ulicy stoją parterowe i jednopiętrowe czyste domki z ogródkami, pełne zieleni i częściowo zarośnięte winem. Różne są tutaj rodzaje tych pnączy, poczynając od błyszczących ostrzeszek winobluszczu, czepiającego się tynków swoimi kleistymi mackami, aż do prawdziwych liści winnej macicy, kryjących w swym cieniu nabrzmiewające grona.