EWA NOWAK

CHŁOPAK BEATY

ROZDZIAŁ 1

Eliza rzuciła torbę na podłogę w przedpokoju. Zerknęła do lustra i potargała sobie

mokrą od śniegu grzywkę. Rzuciła okiem na siostrę. Zosia siedziała przy stole i pilnie

wpatrywała się w coś na swoim palcu.

- Idę sobie odmoczyć strupa - oznajmiła i poszła do łazienki.

- Czy to dziecko bez przerwy musi sobie coś odmaczać? - Eliza zdegustowana

popatrzyła na młodszą siostrę.

- Daj spokój, niech sobie odmacza. Co ci szkodzi? - powiedział ojciec i zaszeleścił

gazetą.

Od dwóch tygodni nie miał pracy. Z końcem roku nakielska cukrownia zwolniła go z

funkcji magazyniera.

Od tego czasu czytanie ogłoszeń z ofertami pracy stało się jego obsesją.

W Nakle nad Notecią padał śnieg. Było ślisko, ale za to bardzo przyjemnie, bo

wszelkie pęknięcia, odpryski i brudy przykryła malownicza warstwa srebrzystego puchu.

Miasto wyglądało jak z bajki. Śnieg sprawił, że nie tylko dzieci, które od razu po lekcjach

mogły iść na sanki, ale również dorośli (nawet jeśli mieli zmartwienia, jak ojciec sióstr

Dukackich) byli w zdecydowanie lepszych nastrojach.

Rodzina Dukackich mieszkała na drugim piętrze w bloku przy ulicy Kilińskiego.

Właściwie wszędzie mieli blisko. Nad Noteć szli kilka minut, do Rynku było parę kroków.

Tylko mama do swojej pracowni musiała iść kwadrans.

Zbliżała się siedemnasta. Zosia pierwsza usłyszała dzwonek, ale była tak zajęta

obserwowaniem pęczniejącego na jej palcu strupa, że tylko krzyknęła:

- Beaaata idzieee!

Eliza podbiegła do drzwi, żeby jak najszybciej otworzyć przyjaciółce. Beata zawsze

dzwoniła, jakby się gdzieś paliło i wystarczała dosłownie chwila, żeby sąsiadka z

naprzeciwka pojawiła się na korytarzu.

Beata, z gołą głową, w jaskrawoczerwonej kurtce, z włosami wilgotnymi od śniegu,

wyglądała ślicznie, ale Eliza jak zwykle zwróciła uwagę tylko na maleńkie jak dwa ślimaczki

uszy przyjaciółki. Zawsze ich Beacie zazdrościła.

- Hej! Ale cudnie, aż mnie oczy bolą od oglądania tego śniegu. Nasza dziura pod

śniegiem nawet może się podobać.

Beata zdjęła buty w przedpokoju. Rzuciła na nie czerwoną kurtkę, a na sam wierzch -

wielki szalik.

- Bez śniegu też da się przeżyć. Byłaś u Sylwii? - Byłam. Dzień dobry. Był pan już w

pogotowiu?

Coś mi się obiło, że szukają kierowcy.

- Zaraz sprawdzę. Dziękuję! - Ojciec od razu poszedł dzwonić. - Zośka, żyjesz? -

krzyknął jeszcze w stronę łazienki.

- Żyję, żyję, ale słabo się odmacza - odpowiedziała córka, a dziewczyny, korzystając z

okazji, zamknęły się w pokoju, który Eliza dzieliła z siostrą.

- Siadaj. - Beata pokazała Elizie fotel.

- Przecież siedzę. - Eliza wstała i podeszła do okna. Spuściła żaluzje, zgasiła górne

światło i zapaliła małą lampkę, która dawała ciepłe, miodowe światło.

- Zaraz będziesz mnie całować po rękach.

- To może najpierw je umyj, co?

- Nie mogę umyć, bo Zośka jest w łazience. Siadaj, mówię ci po dobroci. I słuchaj.

- To mam siedzieć czy słuchać?

- Słuchaj, siedząc. Czy to takie trudne? Dobra. - Beata nabrała powietrza. - Sylwia jest

chora. Ustaliłyśmy, że ty idziesz zamiast niej.

- Na pewno nie! Ja nie idę.

- Ta znowu swoje! Co za dzikuska z ciebie. Zaczęły się kłócić.

Minęło dobrych piętnaście minut, a one powtarzały wciąż to samo: idziesz - nie idę.

- Czy możesz mi zdradzić powody?

- Mogę. Po pierwsze, miała iść Sylwia. Tak było czy nie? Po drugie, podwójne randki

są fajne na filmach albo w dużym mieście, a nie u nas. A po trzecie, chyba bym ze wstydu

zwariowała.

- Oj, Eliza, nie rób mi tego! Leszek pokazywał mi zdjęcia swojej klasy, widziałam już

Oskara! Dlaczego mi to robisz?

- Dziewczynki, chodźcie. Odgrzałem barszcz z uszkami. - Ojciec wszedł i gestem

zaprosił je do stołu.

- A czyje to są uszka? Miałam fajnego strupa na palcu. Suszę go teraz. Mogę wam

pokazać za... - Zosia chwilę się zastanawiała, za jaką sumę jest skłonna zaprezentować

swojego świeżo odmoczonego strupa - ...za sto złotych - wypaliła bardzo z siebie za-

dowolona.

- Za sto złotych to musiałabyś mieć cybernetycznego strupa, który umie przenikać

przez ściany. Raz coś takiego widziałam - drażniła się z małą Beata.

- Koniec rozmów o strupach. Ja już dziękuję. Zadzwonię do mamy, zapytam, czy nie

trzeba po nią wyjść. - Ojciec wyszedł do dużego pokoju.

- U mnie w grupie jest jeden taki chłopiec, co ma bliznę po...

- Ucisz się. Rany, blizny, choroby! I tak w koło. Co za durny dzieciak z ciebie. O, już

mi niedobrze. Przez ciebie nie mogę dokończyć zupy.

- Ja tam mogę. - Zosia z rozkoszą oblizała buraczkowe od zupy wargi. - A widziałaś

kiedyś wesz?

- Nie przy jedzeniu! - warknęła na siostrę Eliza. - Przy jedzeniu to ja też nigdy nie

widziałam, ale w jednej książce to...

Przyjaciółki dokończyły to, co im zostało na talerzach, i szybko podziękowały Zosi za

towarzystwo.

- Jak mi powiecie, o czym rozmawiałyście, to po was pozmywam - kusiła Zosia.

- Nic ci nie powiemy, same pozmywamy. Czy ty nie możesz być normalna? - Eliza z

politowaniem pokręciła głową nad ślicznymi, złotymi lokami siostry.

- Przecież ja chodzę dopiero do zerówki - rozżaliło się dziecko.

Dziewczyny wzięły lekko już podsuszony makowiec (pozostałość z Nowego Roku) i

poszły do pokoju, żeby wrócić do przerwanego wątku: „Jak to Eliza absolutnie w to nie

wchodzi. Absolutnie, ale to w żadnym wypadku”.

*

- Zobacz, idę. Nie garb się tak - szepnęła Beata.

- Nie jestem na targu niewolników, przypominam ci... - zaczęła Eliza, a zobaczywszy

chłopców ze śmiechem przepychających się w drzwiach, zaczęła czegoś nerwowo szukać.

- Gdzie moja czapka? - syknęła do przyjaciółki, ale Beata już nic nie słyszała. Stała z

przekrzywione głową i uśmiechała się do chłopców. Eliza, ani na chwilę nie przestając szukać

czapki, zauważyła, że jeden z nich jest nawet przystojny, ale oczywiście udała, że chłopcy jej

w ogóle nie obchodzą.

- Cześć! To jest właśnie Oskar.

„A więc ten drugi to Leszek, kuzyn Beaty” - domyśliła się Eliza i znalazłszy czapkę,

błyskawicznie naciągnęła ją na głowę. Ponieważ wszyscy na nią spojrzeli, powiedziała w

stronę tego nie - Oskara:

- A ty musisz być Leszek, tak?

- Muszę - odparł Leszek, a Eliza o mało nie zerwała się z miejsca, bo Beata i Oskar

zaczęli się śmiać. –Jestem Leszek, cześć! - Chłopak wyciągnął do Elizy rękę. - Ty jesteś

Sylwia, tak?

- Nie. Jestem Eliza.

- A, przepraszam, pomyliło mi się.

- Tylko nie mów, że dużo o mnie słyszałeś... - zaćwierkała Beata.

- Nic o tobie nie słyszałem, ale już wszystko o tobie wiem. Pijecie colę? Ja lubię dużo

lodu. - Podszedł do lady i po chwili wrócił z czterema szklankami coli. - Jednak przyznaję, to

fakt, dużo o tobie słyszałem. Leszek mi opowiadał.

- Tak? A co?

„Już z nim flirtuje - wściekała się Eliza. - Nawet go dobrze nie obejrzała!”.

- Leszek ci na pewno naopowiadał samych niestworzonych rzeczy...

Eliza (w czapce, w której było jej gorąco) piła lodowatą colę i myślała, żeby tylko się

nie przeziębić. Nie mogła oderwać wzroku od wielkiej, smakowitej wuzetki, ale bała się, że

wyjdzie na obżartucha, więc jej nie zamówiła. Patrzyła tylko, jak rozpromieniona Beata gada,

co jej ślina na język przyniesie.

Cola szybko się skończyła. Eliza poprosiła więc o herbatę, a Leszek nie zamówił dla

siebie nic. „Skąpiradło jakieś - pomyślała o nim Eliza. - I czemu przez cały czas obciąga tak

ten rękaw? Jakby tam coś chował. Dziwny jakiś... To Sylwia powinna tu być. Na pewno

rozmawiałaby z nim jak normalny człowiek. Ale oczywiście musiała z mokrą głową lecieć do

Beaty i złapać zapalenie oskrzeli. - Ten Leszek to nawet podobny do Beaty. Widać, że to

rodzina” - Eliza dyskretnie na niego zerknęła. Niestety, on też na nią spojrzał i oboje szybko

skierowali wzrok gdzie indziej.

- Zróbmy sobie zdjęcie! - Oskar wyciągnął komórkę.

- O, masz komórkę! Ja też! - ucieszyła się Beata. - Ale moja jest stara, bez aparatu.

- Tym chcecie robić zdjęcia? - Leszek spojrzał na telefon przyjaciela. - Poczekajcie, ja

zrobię. - Wyjął z wewnętrznej kieszeni kurtki maleńki, srebrny aparacik i pstryknął kilka

zdjęć. - Oskar, zrób i mi. - Podał koledze aparat. Potem, starannie go chowając, powiedział do

Elizy: - Cyfrowy, ale to nie mój. Wujka. Muszę pilnować, bo jak zgubię, to będzie ze mną źle.

Eliza kiwnęła głową, jakby wszystko rozumiała. „Nie powinnam tu przychodzić.

Dlaczego zawsze daję się namówić?” - rozmyślała, patrząc na ćwierkającą koleżankę. Przed

tą podwójną randką oglądały razem z Sylwią i Beatą aż dwa filmy, na których randkujące

pary bawiły się świetnie, polubiły się, a potem żyły długo i szczęśliwie. Tu, w cukierni w

Nakle, pod czujnym okiem właścicielki, która zresztą była szkolną koleżanką mamy Elizy,

jakoś inaczej to wyglądało.

Przez szybę Eliza zobaczyła sąsiadkę. Brakowało tylko, żeby jej rodzice przyszli tu po

kruche ciastka. Postanowiła, że doliczy do dziesięciu i powie, że już musi iść. Gdy była przy

sześciu, do cukierni weszła nauczycielka fizyki, więc Eliza odruchowo się zerwała, mówiąc:

„dzień dobry”. Od razu przypomniała się jej praca domowa, której na pewno znów nie będzie

umiała zrobić.

- Przepraszam, ale ja... za piętnaście minut mamy autobus. - Leszek zaczął zakładać

kurtkę i po chwili wszyscy wyszli na ulicę.

W świetle latarni wirowały srebrne drobinki śniegu. Eliza z ulgą odetchnęła świeżym

powietrzem i spojrzała na zegarek. Było kilka minut po czwartej.

Nagle, ni stąd, ni zowąd, Oskar rzucił w Beatę śnieżką. Ona nie pozostała mu dłużna. I

tak się zaczęło. Przez dobre piętnaście minut obsypywali się śniegiem, zapominając o całym

świecie.

- Nie znałem Beaty od tej strony - powiedział zaskoczony Leszek. Patrzył, jak Eliza

usiłuje wygrzebać śnieg zza kołnierza.

- Może ci pomóc? - zapytał Leszek (chyba Wielką Niedźwiedzicę, bo nawet nie

zerknął na Elizę).

- Nie, to nic takiego.

- Ja muszę już iść... - powiedział przepraszającym tonem i wyciągnął do Elizy rękę. -

Miło było cię poznać, Sylwia.

- Eliza, mnie też było miło.

- Przepraszam. Beata mi cały czas gadała, że masz na imię Sylwia. Nie wiem, co jej

odbiło. Oskar, ruszamy. - Spojrzał na zegarek. - I to biegiem!

- Pa, pa! - Oskar machał rękami i biegnąc tyłem, krzyczał do Beaty: - Zadzwonię. Do

zobaczenia! Pa!

- Czy on nie jest wspaniały? - Beata cały czas patrzyła za znikającymi chłopakami.

- Widziała nas Niedzielska, zauważyłaś ją w ogóle?

- Nie. Co mi tam Niedzielska! Zobacz, jeszcze do mnie macha. - Beata zaczęła skakać

i wymachiwać rękami, chociaż Eliza była pewna, że chłopcy już ich nie widzą.

Ruszyły w kierunku domu Sylwii, żeby zdać jej dokładną relację z wydarzeń

dzisiejszego wieczoru.

- Twoje idiotyczne pomysły zmarnowały... - zaczęła Eliza.

- Poczekaj, dostałam wiadomość. Zobacz: „Już mi ciebie brakuje. Może jutro? O.”. To

niesamowite! Co za chłopak! Już za mną tęskni!

- Podrywacz jakiś, nie za szyb...

- Zazdrosna jesteś, bo Oskar od razu się mną zainteresował, co?

- Tak. Zakochałam się w nim na zabój i teraz jestem zazdrosna - całkowicie

obojętnym głosem odparła Eliza.

- Sorki, no, sorki. Wzięło mnie. Co to, nie wolno się zakochać? - Beata zerwała z szyi

biały szalik i rozłożyła szeroko ramiona. - Proszę pani, zakochałam się! - oświadczyła

przechodzącej obok kobiecie, dźwigającej siatki z zakupami.

- Nie za wcześnie trochę? - Kobieta zmierzyła Beatę wzrokiem.

- Na miłość nigdy nie jest za wcześnie! - Beata zakręciła się wokół własnej osi.

- Ani za późno - skwitowała kobieta i ruszyła w swoją stronę.

- Od czego ci chłopcy w końcu są? Tylko od tego, żeby... o matko! Ściska mnie w

dołku. Gorąco mi!

- Zapnij się, bo się zaziębisz. O, zobacz! Jest nowa „Trzynastka”! - Eliza złapała Beatę

za rękaw. - Kupmy Sylwii, będzie miała niespodziankę. Ile masz przy sobie?

Po chwili, z ukrytą pod kurtką Elizy „Trzynastką”, dziewczyny ruszyły w stronę

Podgórnej.

- Tylko u Sylwii będziemy niezbyt długo, bo muszę jeszcze wejść do mamy.

- Idziemy do twojej mamy? Super! - ucieszyła się Beata. - Może pozwoli coś

przymierzyć. A jak sprawa dziesiątego numeru?

- Nijak. Cisza.

- O matko, mam pomysł! Powiem Oskarowi, on na pewno to spod ziemi wykopie. -

Beata znów się zatrzymała. Wyjęła komórkę i zaczęła stukać w klawiaturę: „Eliza poszukuje

dziesiątego numeru komiksu »Witch«. Pytaj każdego. Buziaki!”.

- Buziaki? Beta, zwolnij! Znasz go od dwóch godzin.

- Toooo coooo z tegoooo?! - Beata znów wydzierała się na całe gardło i obracała.

- Ja nie znam tej wariatki, słowo honoru. - Eliza popatrzyła na jakiegoś młodego

mężczyznę, który stał, chyba na kogoś czekając.

- Ja też nie - oznajmił ponuro i dla rozgrzewki zaczął stukać butem o but.

*

- Jak się czujesz? - spytała Eliza, wchodząc do pokoju Sylwii.

- Bywało lepiej - ledwie wykrztusiła leżąca w łóżku Sylwia i zaczęła okropnie kaszleć.

Gdy trochę jej minęło, głośno wydmuchała nos i, biorąc do ręki „Trzynastkę”, powiedziała: -

Dzięki, że o mnie pomyślałyście. Uratowałyście mnie od śmierci z powodu nudy. - Z cie-

kawością przekartkowała pismo, ale zaraz schowała je pod poduszkę. Chciała poczytać

dopiero, gdy zostanie sama. - Szybko mówcie, jak było.

- Było beznadziejnie. Było cudownie - powiedziały jednocześnie.

- Sylwia! Szkoda, że się rozchorowałaś, bo Eliza była sztywna, jakby kij połknęła.

Tylko kornik mógłby się na nią skusić. Mój braciszek zresztą nie lepszy.

- Ten Leszek? - Sylwia uniosła się na poduszkach i zwróciła do Elizy: - To przecież

miał być mój Leszek, więc doceńcie, jaka jestem wspaniałomyślna. Doceniacie?

- Tak.

- No, to macie szczęście. Coś wam jeszcze pokażę.

Przechyliła się i spod łóżka wyciągnęła... całkowicie letni krajobraz. Pola, drzewa,

maki na łące, jakiś brodzący w wodzie bocian, w tle trzy bardzo foremne krowy. Wszystko z

misternie naklejonych kawałeczków materiału.

- Z czego to zrobiłaś? O, poznaję! To moje skarpetki! - Beata położyła palec na pniu

jednego z drzew.

- Zgadłaś. Fajnie wyszło, co? No, to idźcie już. Teraz sobie poczytam. Tylko

odwiedzajcie mnie codziennie i obiecajcie nie robić beze mnie nic ciekawego. Pamiętajcie!

*

Na podłodze leżał poszarpany tiul. Z krzesła puszystą falą spływały na regał z

wiankami i rękawiczkami pasma koronek. Dziewczyny były w pracowni sukien ślubnych i

komunijnych u mamy Elizy.

- Beatko, dlaczego chodzisz taka porozpinana? - Bo ja...

- Co szyjesz, mamuś? - przerwała Beacie Eliza. - Suknię ślubne dla przyszłej żony

siostrzeńca pani Bednarskiej, waszej wicedyrektorki. Ślub w marcu. - Mama zaczęła szeleścić

katalogami. - A wiesz, pytałam o tę twoją dziesiątkę i jutro ciocia Tereska ma nam przynieść.

Olga już podobno nie zbiera i chętnie ci odda. To ta suknia. - Postukała długim, ale maleńkim

jak u dziewczynki paznokciem w wysoką, przepiękną modelkę, ubraną w dwuczęściową

suknię ślubną z króciutkim welonem.

- O matko, ale śliczna! - Beata rzuciła kurtkę na krzesło i wpatrywała się w sukienkę. -

Ja też będę miała taką.

- Zawsze tak się wydaje, ale moda się zmienia. Na szczęście, co sezon wchodzi coś

całkiem nowego. Może napijecie się herbaty? Mam kruche ciasteczka z cukierni Pod Lipami.

- Ja pomogę. - Beata poszła za mamą Elizy do mikroskopijnej wnęki kuchennej na

zapleczu pracowni.

W miejscach, gdzie stały maszyny i wielki stół do krojenia, było aż biało od światła, a

tu paliła się tylko mała lampka. Beata nerwowo obejrzała się, czy koleżanka na pewno jej nie

usłyszy.

- Byłyśmy na podwójnej randce - wyszeptała mamie Elizy do ucha.

- Ooo!

- Tak. Mój cioteczny brat Leszek... bardzo spokojny, ale chyba się sobie nie spodobali.

- Odwróciła się, żeby zerknąć, co robi Eliza.

- A ty?

- Jejku! Jak pani wszystko wie. - Beata skrzyżowała ręce na sercu i zamknęła oczy. -

Ja oczywiście, tak. Nareszcie. - Głęboko westchnęła. - Cicho, idzie... A potem Zośka chciała

nam pokazać strupa.

- Mam nadzieję, że się nie zgodziłyście?

- O czym szepczecie? - zainteresowała się Eliza. Zapikała komórka Beaty.

- Do końca tygodnia będzie komiks dla twojej koleżanki. Twój Oskar - głośno

odczytała Beata.

- Widzi pani! Co za chłopak! - Beata głośno cmoknęła komórkę. - Zaraz zwariuję -

jęczała.

- Mamo, masz coś na uspokojenie?

- Mam. Trzeba zebrać te rzeczy do woreczka. Suknię przewieście tam... Tu zamiećcie.

Ścinki, jak zawsze, dla was. Idę zadzwonić do Bednarskiej, że może jutro odbierać. W

ostatniej chwili zmieniła koncepcję rękawów, ale dałam jakoś radę. Beatko, a obszyłabyś mi

jedno miejsce, bardzo małe?

Beata, mimo całego swojego roztrzepania, niezwykle równo szyła i mama Elizy

czasami, w wyjątkowych sytuacjach prosiła przyjaciółkę córki o pomoc. Teraz też, pochylona

nad, wydawałoby się, rozbieganymi dłońmi Beaty, patrzyła, jak ta idealnie i dokładnie robi

obszycie przy samym dekolcie.

- Jesteś skarbem, Beatko. No, idę. Aha! Jeśli chcecie ścinki dla Sylwii, to można

zabrać te w reklamówce z Mikołajem.

- Możemy przymierzyć?

- Jak posprzątacie! I ostrożnie!

- To szybko. Najwyższe obroty - zarządziła Beata.

Dziewczyny zostały same. Nie minęło kilka minut, jak Beata w błyszczących lycrą

beżowych rajstopach i koszulce stała na szerokim stołeczku do przymierzania, a Eliza

pomagała jej włożyć gotową już suknię ślubną. Potem przymierzyła jeszcze jedną, prawie

gotową, tylko bez doszytej halki.

Wiedziały, jak to robić. Trzeba było przedtem dokładnie umyć twarz i ręce, a na włosy

zakładało się specjalną jedwabną czapeczkę, żeby niczego nie pobrudzić. Mama Elizy

pozwalała im na to, bo wiedziała, że nie zniszczą jej pracy.

Beata, machając błyszczącą krynoliną, podśpiewywała pod nosem, a Eliza siedziała

przy biurku mamy, zajadała kruche ciasteczka i smutno kręciła głową.

- Nie mogę na ciebie patrzeć. - Ostentacyjne odwróciła się do ściany. - Pomieszało ci

się w głowie.

- Zazdrośnica jestem, z samego Zazdrosa. Zazdrośnica jestem, kto mi utrze nosa? -

wymyśliła przyśpiewkę Beata. - A właściwie dlaczego mój brat ci się nie spodobał?

Eliza wstała i poszła umyć ręce. Po chwili wróciła, wyciągnęła z kieszeni kurtki

pomadkę i podała ją Beacie, a ta szybko pomalowała sobie usta.

- No, teraz jest naprawdę super. - Beata oglądała się, machając szeleszczącą suknią.

Eliza pokręciła głową.

- Wyskakuj z tej sukienki. O, jesteś już, mamuś. Idziemy do domu?

- A dla kogo ta suknia, proszę pani? - Beata pokazała na jasnobeżową, prostą sukienkę

haftowaną w esy - floresy. - Może znamy?

- Znacie. Dla Małgosi Gajowniczek, córki głównej księgowej z cukrowni. Za trzy

tygodnie wychodzi za mąż. Za studenta medycyny z Warszawy.

- A, wiem która! Ciekawe, dlaczego wybrała taką brudną?

Nie żadną brudną, tylko écru. Taka moda, nie wiesz?

- Nie wiem. Ja lubię białe. A écru - Beata prychnęła pogardliwie - wygląda jakby już

kilka osób w niej chodziło.

- Beatko, zdejmuj sukienkę. Zamykamy.

- O matko! Proszę pani, pomocy! - Beata zawołała nagle, bo ukryta w materiale

szpilka zarysowała ją ostro i trzeba było ratować sukienkę przed pobrudzeniem.

Mama Elizy natychmiast owinęła przedramię kawałkiem białego materiału i pomogła

zdjąć suknię. Potem poszła po apteczkę.

- Woda utleniona? - Beata zbladła. - Nigdy! To szczypie, piecze, ohydnie się pieni,

syczy. Ja nie chcę!

- Stój spokojnie. Wolisz zakażenie?

- Chyba wolę. Ssss, ojoj, auuuu! - Beata dmuchała sobie na ramię.

- Jakie ty masz przebogate słownictwo! - Wyszczerzyła do niej zęby Eliza.

- To na pociechę. - Pani Halina wyciągnęła z szuflady śliczny kawałek lekko

różowego, tłoczonego w różyczki materiału i owinęła nim rękę Beaty.

- Dziękuję. Ale dla mnie to szkoda. A możemy wziąć dla Sylwii? - Mama Elizy

skinęła głową i zaczęła chować akcesoria do apteczki. - Jak myślicie... - Beata, wpatrując się

w zasychający ślad po zadrapaniu, udała Zosię: - Będę mieć dobrego strupa?

Wszystkie trzy parsknęły śmiechem.

ROZDZIAŁ 2

- Mamo, a jak to się zakłada? - Zosia jeszcze w spodniach od piżamy snuła się po

kuchni z jakimś pismem w rączce.

Mama rzuciła okiem na gazetę, jednocześnie podgrzewając mleko do płatków

śniadaniowych. O mało nie upuściła naczynia na podłogę.

- Matko, co to jest? - Wytrzeszczyła oczy, bo zdjęcie przedstawiało makabrycznie

pokiereszowaną stopę i obok drugą, foremną, wykonaną z licznych rurek i drucików, sztuczną

stopę.

- Fajna, nie?

- Nie. Skąd to masz?

- Tylko mi nie zabierajcie. - Zosia była bliska płaczu. - Znalazłam przy śmietniku za

warzywniakiem u Potockich. Nikt tego nie chciał, a mnie się przyda.

- Nie wolno niczego brać ze śmietnika. Widział cię ktoś?

- Tylko mama Andżeliki - wesoło odparło dziecko.

- To teraz całe miasto się dowie, że wystarczyło, by ojciec przestał pracować, a córki

po śmietnikach grzebią.

- Były jeszcze inne fajne rzeczy... - zaczęła Zosia.

- Nie wolno nigdy brać rzeczy ze śmietnika, zrozumiano? Żeby tam nie wiem, co

leżało. Nie wiedziałaś o tym?

- A skąd mogłam wiedzieć? Chodzę dopiero do zerówki. Dla mnie więcej. O, tych

brązowych to duuużo więcej i mleka jeszcze poproszę. Duuużo więcej.

- Przecież masz w przedszkolu śniadanie. - Eliza zdenerwowała się na siostrę, widząc,

że zabraknie dla niej płatków na dokładkę.

- Co to za śniadanie? - prychnęło dziecko. - Ale wiecie, nasza ciocia Krysia z kuchni

to się oparzyła wrzątkiem i skóra jej o! takimi płatami odchodziła.

- Jedz - mruknął ojciec.

- Nie mogę jeść, jak opowiadam - oburzyła się Zosia. - To nie opowiadaj, tylko jedz.

Założyłaś rajstopy?

Czy znowu jesteś boso? - spytała mama i bez słowa zdjęła córce łokieć ze stołu.

- Założyłam i jestem boso.

- Nie wiesz, co mówisz - powiedziała Eliza.

- Wiem - twardo oznajmiła Zosia.

Na te słowa siostra i rodzice zanurkowali pod stół. Nóżki wesoło dyndały nad

podłogą, raz po raz klepiąc nogi tatusia. Były to nogi w rajstopach - zimowych dziecięcych

rajstopach w rozmiarze 128, ale bez stóp. Gdzieś w połowie łydki były niezdarnie obcięte.

- Jak się wytłumaczysz?

Mama pierwsza wyszła spod stołu.

- Z czego?

- Z tego, że obcięłaś swoim najlepszym rajstopom końce?

- A, z tego. Raj - sto - py, tak? Czyli raj dla stopy. A w raju jest ciepło. To po co je

okrywać, skoro tam jest ciepło?

- Wychodzę. - Mama wstała od stołu. - Mam dziś dwa odbiory i muszę wziąć nową

miarę od małej Kaliszanki, bo przez ten miesiąc już się roztyła. Irku, zostawiam cię z tym

wszystkim. Pa!

- Czekaj, odprowadzę cię chociaż kawałek. A gdzie jest moje pióro? - Ojciec zaczął

klepać się po kieszeniach, ale zaraz przestał i wyszedł za mamą.

*

Eliza fuknęła na siostrę.

- Wiesz, że tata nie ma pracy. Dlaczego zniszczyłaś rajstopy?

- A jakbym nie zniszczyła, to by miał? - ze zdziwieniem zapytała Zosia.

Nie doczekała się jednak odpowiedzi, bo wrócił ojciec, a przy nim Eliza nie chciała

poruszać tematu braku pracy. I tak wystarczająco dużo rodzice o tym rozmawiali. Właściwie

o czymkolwiek zaczęli mówić, zawsze kończyło się na tym, gdzie jeszcze można szukać

pracy dla taty.

- A ty co? Jeszcze nie jesteś gotowa? Ojciec spojrzał na Elizę.

- Czwartek, dopiero na trzecią lekcję.

- Aha. Zośka, zmień rajstopy. Ubieraj się. Ja cię odprowadzę. Idę do Potockich, mają

jakąś dużą robotę. Może nawet ze trzy dni popracuję.

- Cieszę się, tato, że masz pracę. Nic nie mówiliście.

- No, to tylko na trzy dni, ale dobre i to, nie? - Jasne, tato. Może będzie na dłużej.

- Może.

- A ja bym chciała psa - oznajmiła nagle Zosia.

- Nie, na psa nigdy się nie zgodzę. Nie ma takiej siły, która by mnie przekonała do psa

w mieszkaniu. Dobrze wiecie. No, marsz do siebie. Liczę do sześciu i wychodzimy.

- To chodź mi pomóż, bo jak tylko do sześciu, to ja nie dam sobie rady.

Ojciec poszedł do pokoju córek i pilnował, żeby Zosia jak najszybciej się ubrała. Ta

jednak cały czas usiłowała wciągnąć ojca w rozmowę.

- Tato, a to prawda, że jak się kurczakowi głowę utnie, to on jeszcze biega?

- Nieprawda.

- Czyli nie biega?

- Nie wiem.

- Jak to nie wiesz? ja jestem w zerówce i wiem. Tylko jak on biega, skoro nie widzi

już, dokąd biegnie? Dziwne, prawda. Może mu wyrasta na ten czas nowe oko, co?

- Nie wiem - nie dawał się ojciec.

W końcu poszli. Eliza została sama. Błyskawicznie sprzątnęła ze stołu, podlała

kwiaty, obrała ziemniaki i starła blat w kuchni.

- Jestem brzydka - wygięła się w pałąk przed lustrem - i krzywa jakaś...

Zadzwonił telefon.

- Co robisz, bo idę do ciebie - spytała Beata. - Lituję się nad sobą. Zrobiłaś zadania z

fizy?

- Coś ty? Jak jestem zakochana, to nie odrabiam lekcji. Właśnie dlatego idę do ciebie.

- To jest prawdziwa przyjaźń. Czekam. - Eliza poszła do siebie i rzuciła się na jeszcze

niepościelone łóżko.

„Kiedy ja będę zakochana? Beata niczym się nie przejmuje, nawet fizą. A wiadomo,

że z Niedzielska nie ma żartów”. - Eliza jeszcze raz podeszła do lustra i wykrzywiła się do

niego najgorzej, jak tylko umiała.

- Z taką gębą nikt na ciebie nie spojrzy. I te uszy... Koszmar - powiedziała sama do

siebie i poszła pościelić łóżko.

*

- Zaraz padniesz. Daj coś jeść, bo u nas wczoraj niespodziewanie zjawili się znajomi

mamy i zjedli wszystko, co było w domu. Nawet moje ukochane rogaliki. - Beata udała, że

łka. - Agnieszka, córka wójta, urodziła bliźniaczki, wyobrażasz sobie? Dziewczynki. Moja

mama po pracy jedzie z koleżankami do Bydgoszczy, żeby je obejrzeć. Wszyscy się strasznie

cieszą. No, dajesz coś do jedzenia czy nie?

- Chodź do kuchni. Chcesz herbatę czy kakao? - Herbatę. Co ty? Chciałaś mnie zabić

tym kakao?

Teraz słuchaj.

- Słucham.

- Jedna znajoma mamy Oskara jest... wiesz kim?

- No, kim? Czekaj, wiem! - Eliza klasnęła w ręce. - Znajomą mamy Oskara, tak?

- Jesteś złośliwa. Jest redaktorem w „Buźce” i ja tam będę na okładce.

- Na dokładce?!

- Na okładce! No, tego pisma. Oskar mi to załatwi. Zrobił mi próbne zdjęcia...

- Kiedy?

- Eee... - zmieszała się Beata - spotkaliśmy się. - Sami? Już się z nim spotykasz?

Powiedziałaś, że dopóki go lepiej nie poznasz, będziemy się widywać we czworo, tak?

- Przecież Leszek ci się nie spodobał.

- Nie o to chodzi. Chodzi o zasadę. Pij.

- Mówiłam, że nie chcę kakao. Ale trudno.

- To dawaj, ja wypiję. I co z tą okładką? To na serio czy tylko taki podryw?

- No wiesz? Jesteś głupio zazdrosna, bo nie wyszło z Leszkiem, tak? A mi

zazdrościsz, bo jestem szczęśliwa i umiem się tym szczęściem cieszyć, tak?

- Tak. - Co tak?

- Nie wiem, co tak. Dla mnie to wszystko dzieje się za szybko. Jakoś nie po mojemu.

Ale słuchaj, Beta. Ja bym chciała, żeby wam było dobrze, żeby moja mama ci kiedyś uszyła

sukienkę. Na serio. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Poza Sylwią.

- A ty moją. Poza Sylwią. No dobrze, wybaczam ci. Masz jeszcze taki pasztet, bardzo

dobry?

- Proszę, ale to już koniec. Siadamy do fizy. Jeszcze nam tylko kłopotów w szkole

brakuje. Pisz: „Jeżeli na ciało zadziałamy siłą równą co do wartości...”. Idziemy przed szkołą

do Sylwii?

- Nie, po szkole. Ja już u niej byłam.

Eliza poczuła ukłucie zazdrości, ale nic nie powiedziała.

- No, wiem, wiem, że powinnam ci powiedzieć od razu, ale jak ty jesteś, to nie mogę

jej nic normalnie opowiedzieć, bo zaraz mnie uciszasz. To poszłam sama.

- Pisz...: „Na ciało o masie działa siła...”.

*

W cukierni Pod Lipami Eliza sączyła świeżo wyciśnięty sok z pomarańczy i spisywała

na kartce przyczyny swojej niechęci do fizyki. Nagle zwróciła uwagę, że Beata strasznie się

kręci i co chwila zerka albo na zegarek, albo w lusterko.

- Co ty tak... - Eliza aż otworzyła usta.

W progu cukierni stał Oskar, a za nim Leszek. Oskar od razu rozłożył ramiona.

- Witam. Cześć, Elizabeth! Beatko, co jesz? Tęskniłaś? - Dosunął krzesło i objął Beatę

za ramię.

- Cześć! - Leszek zerknął na Elizę, w panice zakładającą czapkę i przysunął sobie

krzesło. - Oskar nic mi nie powiedział, a ja, głupi, nie domyśliłem się.

Zawsze mnie oszukuje, a ja się zawsze daję nabrać. Co jesz?

- Sernik.

- Dobry?

- Tak.

Elizie ciasto z trudem przechodziło przez gardło. Myślała, że we dwie spędzą miłe,

spokojne popołudnie. Potem pójdą spacerem do Sylwii i obejrzą, co wyczarowała ze ścinków

z pracowni mamy. A tu Oskar... i do tego Leszek... Znów obciąga ten rękaw. Ma fajną kurtkę.

Pewnie kupił w Bydgoszczy. I, co ważniejsze, jest w czapce. Nie lubiła, gdy ludzie zimą, w

trzaskający mróz, chodzą z gołą głową. Ona najchętniej nosiłaby grubą czapkę przez cały rok.

Zauważyła, że Oskar jest bez czapki.

Kiedy Leszek kupował sernik i herbatę, Eliza sięgnęła do kieszeni kurtki po pomadkę i

szybko pomalowała sobie usta. Ukradkiem obserwowała, jak usiłując nie zrzucić ciastka z

kartonowej tacki, Leszek powoli idzie w ich kierunku. Wbił łyżeczkę w sernik, chwilę gryzł i

ciepło spojrzał na Elizę:

- Bardzo dobry.

Do końca spotkania mówili już tylko Oskar i Beata. Opowiadali o swoim spacerze i

wielkim bałwanie, którego ulepili nad Notecią. Jak mu w głowę powbijali uschnięte trzciny,

więc wyglądał jak rozczochrany Indianin. Bardzo się z tego śmiali. Eliza widziała, że Oskar

cały czas trzyma rękę na oparciu krzesła Beaty. Beata też to widziała, tego Eliza była pewna.

- Jutro nasz wielki dzień - oznajmił nagle Oskar.

- Jaki? - Beata roziskrzona radością oparła się o krzesło i teraz ręka Oskara leżała już

na jej ramieniu.

- Mija tydzień, odkąd chodzimy ze sobą.

Leszek spuścił wzrok i zaczął szybko pić herbatę. Elizie wydawało się, że się lekko

uśmiecha. Ale może jej się tylko wydawało.

- Już tydzień? - z przekąsem powiedziała Eliza. - Za chwilę będziecie mieli rocznicę.

- Elizabeth się odezwała. No, coś takiego. A wy z Lesiem, co? - Oskar wykrzywił się

do Elizy.

- Zejdź z nas, dobrze? - Od razu odpowiedział Leszek. - Ja muszę przeprosić. Muszę...

no, wracać.

- Dobra, idziemy wszyscy - zarządził Oskar. - I tak nie ma co robić w tej dziurze.

Obaj chłopcy mieszkali w Paterku, małej wiosce kilka kilometrów od Nakła, więc

zabrzmiało to dość głupio.

Wyszli. Znów padało. Gdziekolwiek się spojrzało, ktoś posypywał piaskiem chodnik

przed swoim domem. Niemal pod każdym wejściem stały małe, lepione naprędce bałwany z

wetkniętymi patykami lub niedopałkami.

- Może cię odpro...

- Nie, nie. To kawałek. Hej! - Eliza odwróciła się na pięcie. Nie miała ochoty oglądać

pożegnania Oskara i Beaty. Tego miętoszenia rąk... Nagle stanęła. „A może ja rzeczywiście

jestem zazdrosna? Może ja go kocham i dlatego oni mnie tak złoszczą?”. Jednak nie. Oskar

jej nie interesował. Wolałaby umrzeć albo do końca życia przez nikogo nie być kochana, niż

zadać się z takim Oskarem. „On mnie po prostu denerwuje. Tak się obnosi z tym

podrywaniem, jakby to był dla niego chleb powszedni”.

*

Zamiast do domu poszła jednak do pracowni mamy. Usiadła na krześle i, nawet się nie

rozbierając, patrzyła na czarne witrynowe okno.

- Co w szkole?

- Normalnie.

- A w domu? - W porządku.

- No, powiedz coś więcej. Jak z fizyką?

- Bez zmian. Teoria w porządku, z zadań leżę.

- Gdyby tatuś miał pracę, to syn tej mojej znajomej, wiesz, pani Lilii, kończy fizykę...

Ale teraz... Gdyby tak znalazł pracę... Wiesz, dziś przyjechały do mnie dwie klientki z Piły.

Od nas do Bydgoszczy po suknie jeżdżą, a tu proszę, z Piły. Wiesz, którą wybrały? Tę z

dwiema różami z tyłu.

- Mamo... myślisz, że jestem ładna?

- Bardzo ładna.

- Eee, tak tylko mówisz. A te uszy? - Jakie uszy?

- No, moje wielkie, odstające wachlarze. - Przecież masz normalne, foremne uszy...

przytulić cię? - Mama wyciągnęła ramiona.

- Nie, nie - wycofała się Eliza, chociaż bardzo chciała poczuć teraz ciepło mamy i

wypłakać się jej, że tak wszystko źle z tym Leszkiem wychodzi.

Całą drogę musiała połykać łzy, tak bardzo chciała, żeby ją odprowadził. Był miły,

mało mówił, miał taki zgrabny nos i patrzył na nią tak... łagodnie. Ale przecież głupio

powiedzieć chłopakowi, że się chce, żeby cię odprowadził. Nie mógł się sam domyślić? Nie

był takim głupkiem jak Oskar, ale ona oczywiście musiała zachować się jak...

„Zawsze wszystko psuję. Zawsze milczę, gdy trzeba coś powiedzieć. Słusznie teraz

cierpię za własną głupotę Za karę stanęła sobie jednym butem na drugim i aż syknęła z bólu.

Mama opuściła ramiona i zaczęła porządkować skrawki. Eliza wstała, zdjęła kurtkę i

zabrała się do pomocy. Po chwili podeszła do nowej sukienki, która (jeszcze nieskończona)

wisiała na podręcznym wieszaku, zdjęła ja, weszła na szeroki stołeczek do przymierzania i

przyłożyła do siebie.

- Będziesz piękną panną młodą...

- Nie żartuj. Z takimi uszami?

Mama zagryzła wargi, żeby nie było widać, że się śmieje.

- O, damy ci taki stroik na głowę... czekaj... zaraz... i jeszcze miniwelonik... nic nie

będzie widać... - Mama wyjęła z przezroczystego pudełka malutki stroik. - Sama zobacz!

Uszy się świetnie komponują.

- Może być. Ja nigdy nie wyjdę za mąż. Nigdy nie będę miała takiej sukienki.

Elizie było strasznie żal siebie samej. Wkoło było tyle dziewczyn ładniejszych od niej,

z normalnymi uszami. Dlaczego Leszek... Leszek? - Sama przestraszyła się tego, że myśląc o

swoim ślubie, myśli właśnie o nim. „Leszek przyjeżdża tu z Oskarem, tylko dlatego. Nie ma

się co oszukiwać. Gdyby spotkał Sylwię... przecież jemu to obojętne, czy to ona, czy Sylwia”.

Mimo że na twarzy nic nie było widać, Eliza czuła, że boli coś w środku i że płyną jej

łzy. Niewidoczne.

W środku. Co z tego, że nikt ich nie zobaczy? Eliza je wyraźnie czuła.

- Mamo, a co z tym... przytuleniem?

- Hm? - Jeszcze aktualne?

- Zawsze aktualne. Mama odłożyła stroik, wzięła z rąk córki sukienkę i odwiesiła na

wieszak. Potem podeszła do wciąż stojącej na stołku Elizy i zaczęła kołysać ją w ramionach.

Były teraz tego samego wzrostu i mama z przyjemnością raz po raz zerkała w lustro, patrząc,

jak jej córka pięknie wyrosła i jaka z niej śliczna panienka. Jej też zakręciły się łzy w oczach.

- Jesteś bardzo fajną córeczką.

- A ty jesteś bardzo fajną mamą. Kocham cię - wyszeptała Eliza i zaczęła płakać, ale

już nie w środku.

ROZDZIAŁ 3

Zosia skończyła się bawić z Andżeliką. Odprowadziła sąsiadkę do drzwi. Nalała sobie

mleka z folii, wypiła, potem wzięła gazetę i podeszła do ojca. Położyła mu ją na kolanach.

- Tatusiu, przeczytaj mi, na co ten kot jest chory. Wskazała na zdjęcie w rubryce:

„Zwierzak czeka na człowieka”. Na zdjęciu był czarno - biały kotek bez jednego ucha i z

resztką ogona. Pił coś białego z miseczki.

- Kotek Felicjan, okaleczony, bez uszka, ze zwichniętą łapką poszukuje domu, w

którym mógłby się wyleczyć i odpocząć po strasznych przeżyciach...

- Czytaj dalej.

- Kotek jest nauczony czystości, lubi właściwie wszystko jest miły, doskonale rozumie

się z małymi dziećmi.

- Czyli ze mną.

- O, ty jesteś już duża. Jesteś przecież w zerówce.

- Weźmiemy tego kotka? - Nie.

- Dlaczego?

- Dlaczego... - ojciec podrapał się po czole - bo... bo...

- Ja wiem dlaczego. Bo jest chory. A wszyscy boją się chorych. A ty teraz masz dużo

czasu, mógłbyś mu dawać mleczko. I on by mruczał. Ale ja wiem, że nawet jak film jest

bardzo długi, to ci, co tam występują, zawsze są cały czas zdrowi, nie mają ran ani strupów.

Ja wiem. Jak my go nie weźmiemy, to on umrze. I ty na to się zgadzasz, tatusiu? - zakończyła

dramatycznie.

- Zosieńko! Jest tyle innych zdrowych, ślicznych kociaczków. Czy nie możemy wziąć

normalnego kota z ogonem i ze wszystkim?

- Możemy. Czy ja mówię, że nie możemy? Weźmy zdrowego.

Ojciec poczuł, że się poci. Nie planował kota, a teraz poczuł, że córka ma nad nim

przewagę.

- Ale kot w domu...

- Tego nikt nie weźmie. Nawet ty, taki dobry, taki kochany, też nie chcesz go wziąć.

Tak robi tylko człowiek bez serca, a ty masz serce, prawda? Czy on już zawsze ma nie mieć

domku?

- Nie. I kończymy dyskusję. - Nie masz serca.

Popatrzyła jeszcze na ojca przymrużonymi oczami i naburmuszona zeszła z jego

kolan. Wzięła nożyczki i nieporadnie wycięła zdjęcie wraz z tekstem. Poszła do pokoju i

zapaliła miodową lampkę. Mamrocząc pod nosem, długo coś malowała, wycinała i okropnie

skrzypiała podsuszonymi już flamastrami. Następnie, nucąc pod nosem „Do pierwszej klasy

pójdę pierwszy raz”, nakleiła swoje dzieło na lodówce i poszła umyć ręce.

Po kilku minutach weszła mama.

- Cześć wszys... no, coś takiego! Irek, czy ty to już widziałeś?

Ojciec podniósł się z fotela i podszedł do lodówki. Najpierw spojrzał na żonę i jej

dziwną minę, a potem przeniósł wzrok na wycinankę przyczepioną krzywo do białych drzwi

lodówki.

Na kawałku kartonu zrobiona była flamastrami ramka. Dokładnie było widać, gdzie

który flamaster się skończył. Na środku, wykorzystując bardzo grubą warstwę kleju, Zosia

przykleiła postrzępione zdjęcie kota Felicjana ze schroniska, a na niego przykleiła liczne

strupy ze swojej kolekcji. W pustych miejscach dorysowała blizny, rany i lejącą się krew. Nad

tym wszystkim krzywymi literami napisała: „Mój tatuś nie ma serca!!!”.

*

Eliza miała dość słuchania po raz dziesiąty opowieści o tym, jak Oskar pocałował

Beatę w policzek. Znała już wszelkie szczegóły i mogła równie dobrze sama opowiadać, jak

to było. Jednak nic nie mówiła. A Beata znów zaczynała swoją opowieść i znów znacząco

gładziła się po policzku. Eliza w końcu nie wytrzymała i powiedziała co myśli.

- Ty go wcale nie znasz. Pozwalasz się całować? - Ja go nie znam? To kolega mojego

kuzyna. Ja go bardzo dobrze znam. Sylwia mnie rozumie, prawda, Sylwia? - Popatrzyła na

przyjaciółkę, a ta kiwnęła głową. Pogorszyło jej się z gardłem i odzywała się bardzo mało. -

Tylko nikomu ani słowa.

- O czym?

- Fo, fo nas. Fo mnie i fo Foskarze. - Beata ze smakiem pochłaniała rosół z domowym

makaronem, który dla chorej codziennie gotowała babcia. Swoją porcję zjadła błyskawicznie i

teraz znacząco spojrzała na talerz Sylwii, a ta zachęcająco kiwnęła głową.

- Przecież już sama wszystkim rozgadałaś. Nawet gdybym chciała komuś powiedzieć,

to na całej planecie nie ma nikogo, kto by o WAS nie wiedział. Pewnie będzie dziś o tym w

„Wiadomościach”. Sylwia, ty nic nie zjesz? - Sylwia wzdrygnęła się z obrzydzeniem, patrząc

na pełen marchewek i drobno posiekanej natki klarowny rosół.

- Chybabym umarła - wydusiła Sylwia i pokazała Beacie ręką, żeby zjadła do końca.

- Zazdrość. Jesteś zazdrosna, bo Leszek...

- Zostaw nas w...

- Nas? Aha, „nas”, no proszę. Więc jednak coś tu się zaczęło.

- Nic się nie zaczęło. Nie znam Leszka, a on mnie. Widzieliśmy się... dwa razy -

dodała cicho.

- Ale podoba ci się, powiedz prawdę. Podoba ci się? - Beata przechyliła talerz i zjadła

ostatnią łyżkę zupy. - Nie może ci się nie podobać, jest przecież podobny do mnie.

- Sylwia, zrobiłaś coś fajnego? - zmieniła temat Eliza.

- Uhm. - Sylwia pokazała ręką w stronę parapetu i dziewczyny podeszły do okna.

- Wow! No, no. O matko!

- Mówiłam ci już, że masz bogate słownictwo? - Eliza popatrzyła na zachwyconą

Beatę i jeszcze raz zaczęła przyglądać się pracy. - Sylwuś, zatkało mnie. Ty musisz iść do

liceum plastycznego. Żeby nie wiem co.

- Aha, na pewno się zgodzą - mruknęła Sylwia i wykorzystując małe lusterko, po raz

kolejny zajrzała sobie do gardła. - Dobre? - wyszeptała jeszcze.

- Śliczne. Dziewczyny stały cały czas obok okna i nie mogły oderwać oczu od tego, co

ze ścinków z pracowni krawieckiej wyczarowała Sylwia. Praca przedstawiała grupę wolno

idących wąską uliczką osób. Wszyscy byli tyłem, tylko jedna osoba odsłaniała swój profil.

Mimo to doskonale widać było, kto jest w jakim nastroju, kto co czuje i kto kogo lubi. Z boku

w misternej, koronkowej sukni kilka kroków za innymi szła samotna, młoda dziewczyna. To

o niej rozmawiali pozostali. I to niezbyt pochlebnie, sądząc po spojrzeniu, jakie rzucał na nią

lekko odwrócony wysoki, przystojny chłopak.

- Wiesz, Sylwuś, jak tak na ciebie patrzę, to nie mogę uwierzyć, że ty umiesz takie

rzeczy - przyznała Eliza. - Może potrzebujesz coś jeszcze z materiałów?

- Kurczę, ja naprawdę nie mogę - wyraziła swój zachwyt Beata.

Sylwia pokręciła głową i palcem pokazała miejsce, gdzie na przegubie powinna mieć

zegarek.

- A racja, już lecimy. Pa, Sylwuś. Pozdrowimy Reńkę od ciebie. Do jutra! Beta,

zbieraj się.

- Jestem już zebrana. Dziękujemy za rosół. Do widzenia pani.

Wyszły. Renata Kulczyńska z ich klasy przedwczoraj na sankach zwichnęła nogę i

dziewczyny szły do niej z lekcjami. Po drodze kupiły grejpfrutowe mentosy i torcik

wedlowski. Obie te rzeczy Renata uwielbiała, ale mama, która była stomatologiem, nie

pozwalała jej ich jeść ze względu na zęby, dlatego Renata jadła słodycze tylko po kryjomu.

*

Renata, w dresie, ze świeżo pomalowanymi błyszczykiem ustami, przywitała je

wylewnie.

- Już myślałam, że nie przyjdziecie. Grejpfrutowe, dzięki. Patrzcie, co mam. -

Odchyliła poduszkę, pod którą leżały zmiażdżone Pieguski i delicje z nadzieniem

gruszkowym. - Rafał już u mnie był - wyjaśniła. - No, mówcie, mówcie, bo Rafał to cały czas

milczy. Nic nie umie powiedzieć, jakby w ogóle w szkole nie był. I co tam?

Dziewczyny opowiedziały jej, co w szkole: jak to Eliza dostała piątkę za odpowiedź z

fizyki i jedynkę za brak zadań, też z fizyki; o tym, że zauważyli, że Marcin ma na plecach

wielki napis: „Kocham Ankę”. Wszyscy, oczywiście poza Anką, mieli świetny ubaw. A

potem się okazało, że on naprawdę zakochał się w Ance, a ona przecież chodzi z Michałem.

Michał się wściekł i chciał się bić z Marcinem. Na szczęście, nie zdążył, bo matematyczka

niespodziewanie zrobiła kartkówkę. No, z potem nikt już nie miał humoru.

- A co ty robisz całymi dniami? Pewnie telewizorek i komputer... - rozmarzyła się

Beata.

- Coś ty? Kuję. Przecież jak wrócę, to się na mnie rzucą. Wiesz, ile rzeczy będę

musiała zaliczyć? Kuję i czytam. Jak mama wraca z pracy, to mnie niby tak przy okazji pyta,

o czym jest ta książka, jak się kończy. Sprawdza mnie, rozumiecie? Myśli, że jest taka

sprytna, że ja tego nie wyczuwam. Rafał ma mi przynieść streszczenia lektur, to może będę

mogła coś obejrzeć, bo tak to nic. Zaraz by było, że nie doceniam tego, co mam, same

wiecie... Beata, a co z Oskarem? Widzieliście się?

Eliza gwałtownie odwróciła głowę. „Czyli Renata też już wie”.

- Eee - zawahała się Beata, ale oczywiście przysiadła się do Renaty i z wypiekami

zaczęła opowiadać to, co Eliza słyszała już wiele razy. Eliza usiadła po turecku na podłodze i

zaczęła przerzucać stertę gazet. Szósta gazeta od góry to był komiks. Numer dziesiąty.

Trzecia strona była naderwana, ale żaden z obrazków nie ucierpiał. Brakowało tylko numeru

strony. Obok leżały też inne komiksy. Renata najwyraźniej też miała swoją komiksową

kolekcję. Eliza zerknęła na plotkujące koleżanki. „Gdybym ją teraz poprosiła o ten numer,

może by mi dała. Ale jak mi da, skoro sama zbiera? Ja bym nikomu nie dała żadnego numeru,

więc byłabym naiwna, licząc, że Renia mi da. Nie, nie wolno nic mówić, bo to zwróci uwagę

na ten numer. Trzeba zabrać po cichu. Muszę wziąć i nic nie mówić. Może nie zauważy”. -

Szybko odepchnęła tę myśl. Zaraz jednak zerknęła do tyłu i upewniwszy się, że dziewczyny

są zajęte opowiadaniem o pocałunku wszech czasów, zwinęła dziesiątkę w rulon i schowała

pod sweter.

Gazeta prawie ją paliła. Być może to ze zdenerwowania zrobiło jej się tak gorąco,

jakby miała pod swetrem rozżarzone kamienie. Nie mogła się ruszyć i brakowało jej

powietrza.

Wyjęła komiks, rozprasowała go na stercie gazet i włożyła pod kilka innych numerów.

Poczuła ulgę. „Ojejku! O mało nie zostałam złodziejką”. - Zrobiła kilka głębokich

wdechów. Powietrza znów było tyle, ile trzeba.

- O czym gadacie? - zapytała wesoło i rzuciła ostatnie pożegnalne spojrzenie na stertę

gazet. „Żegnaj, dziesiątko”.

*

Była za pięć dziesiąta wieczorem, kiedy Eliza ze słuchawką w dłoni stała przy

komodzie i ciągle nie mogła się zdecydować.

- Mamo, jak myślisz? Czy mogę jeszcze zadzwonić do Renaty?

- A świeci się u nich? Z okien ich mieszkania na drugim piętrze było widać, między

innymi domami, dom Renaty.

- Świeci.

- To dzwoń. Kulczyńska zawsze długo siedzi. A nie byłaś dziś u Reni?

- Byłam, byłam, ale jeszcze mi się coś ważnego przypomniało.

Drżące dłonią wybrała numer. Szczęśliwie odebrała Renata.

Eliza zapytała o komiks.

- Rafał zabrał wieczorem wszystkie gazety, bo mieli coś do spalenia i potrzebowali

papieru.

Zamarła w bezruchu, wyobrażając sobie, jak dziesiątkę bez kawałka trzeciej strony

pożerają okrutne czerwone języki ognia. Oparła się o ścianę.

- Jak to... jak to... Dlaczego mi ich nie oddałaś?

- A skąd ja mogłam wiedzieć? Powiedziałaś mi, że chcesz? Myślałam, że masz

wszystkie swoje. Każdy wie, że zbierasz i masz wszystko.

- Taaa, wszystko. Bez dziesiątki, bo właśnie przegapiłam.

- Cała ty! Nic nie powiesz, nigdy nic nie powiesz. Mogłaś sobie wziąć, co chciałaś, ale

skąd ja mogłam wiedzieć, że ci brakuje. I teraz mi głupio. Mam przez ciebie wyrzuty

sumienia. Przecież mogłaś coś powiedzieć!

- Nie wiem, dlaczego nie powiedziałam. Jakoś nie umiałam. Myślałam, że...

- Eliza, kończę. Pa!

- Pa!

*

Mama siedziała przed telewizorem i obszywała jakąś podszewkę, ojciec natomiast

chodził po domu i zaglądał w różne kąty, mrucząc:

- Gdzie jesteś, no gdzie, no, pokaż się, nie bój się, wyjrzyj...

Eliza dosiadła się do mamy.

- Co byś powiedziała, gdybym zadzwoniła na komórkę do Beaty?

- Nie zgodziłabym się. Nie mam zamiaru rujnować się na telefon. Nie możesz

zadzwonić normalnie?

- Nie, bo telefon jest w pokoju, gdzie śpi jej ojciec...

- To musisz poczekać do jutra. Coś się stało?

- Nie, nic. Tylko coś sobie przypomniałam.

- Ale nic złego?

- Nie. Trudno. To już idę spać.

- A co ty tak długo dziś siedzisz?

- Jutro czwartek, idę na trzecią lekcję. To dobranoc, mamuś. Cześć, tato.

- Cześć, cześć. Nie widziałaś mojego pióra?

- Nie, tato. Dobranoc.

- Dobranoc.

Eliza weszła do pokoju i w tym momencie zadzwonił telefon. Usłyszała przez drzwi,

jak ojciec mówi: „halo” i czekała, co będzie dalej. Po kilku sekundach usłyszała, jak mówi:

- Ale wiesz, Beatko, Eliza właśnie poszła spać. - Na te słowa Eliza dosłownie

wyskoczyła z pokoju. - A jednak nie poszła. Proszę. - I wręczył córce słuchawkę.

- Cześć, Eliza, uważaj! Co robisz?

- Co robię? Rozmawiam z tobą. - Eliza spojrzała na rodziców, bo oboje na nią patrzyli.

- A, prawda. To usiądź lepiej.

- Dobrze, już siedzę - powiedziała Eliza, stojąc przy szafce z telefonem.

- Wiesz, jakiego SMS - a przysłał mi dziś Oskar?

- Nie wiem, ale pewnie zaraz mi powiesz. - Ojciec cały czas stał obok córki i

ostentacyjnie patrzył na zegarek.

- Słuchaj. Uwaga, czytam. Słuchasz?

- Słucham, słucham. No?

- Powiedz Elizabeth, że mam dla niej, co chciała. Twój na zawsze Oskar.

- Co?! Powtórz!

- Twój na zawsze Oskar.

- Nie to! To wcześniej.

- Może ja wysłucham, bo widzę, że nigdy nie skończycie.

- Tatku... - Eliza zakryła mikrofon ręką - jeszcze minuta, to bardzo ważne.

- Bardzo, koniecznie trzeba to załatwiać po dziesiątej. A ja czekam na ważny telefon -

zdenerwował się ojciec.

- Beata! Czyli co? On to ma! Jak się cieszę. Muszę kończyć, bo tata czeka na ważny

telefon - powiedziała z przekąsem, jakby mogło być coś ważniejszego niż to, że już ma ten

dziesiąty numer. - Oskar jest wielki. Pa!

- Pewnie! Ja to wiem od zawsze! Pa!

- Co takiego się stało? - spytała mama i podniosła wzrok znad białego

podszewkowego materiału.

- Nic takiego. Beata coś dla mnie ma. Nic ważnego. Dobranoc! - zakończyła wesoło.

- A kto to jest Oskar?

- Chłopak Beaty. Dobranoc - powiedziała po raz kolejny i szybko pobiegła do pokoju.

Zgasiła światło i postanowiła, że już nigdy, nigdy nie powie niczego złego o Oskarze, skoro

załatwił jej dziesiątkę. I to w momencie, kiedy tak głupio ją przegapiła.

- Oskar jest w porządku - powiedziała na głos.

- Siostro, poproszę skalpel - wymruczała przez sen Zosia - i widelec. Zaczynamy

operować.

ROZDZIAŁ 4

- Co oglądasz, Zosiu?

- Jak się robi taką operację, że potem uszy nie odstają. Eliza wbiła w siostrę wzrok.

Nie myślała, że Zosia i może być tak złośliwa.

- Ale ty jesteś wredna.

- Dlaczego? - Dziecko prawie się rozpłakało. - ja sobie lubię tak popatrzeć, jak

człowiek ma w środku.

- I przypadkowo oglądasz o uszach?

- Tak. A co?

- Nic - fuknęła Eliza i pomyślała, że siostra chyba rzeczywiście niezłośliwie o tych

uszach zaczęła. Poszła do łazienki, dla niepoznaki puściła wodę w kranie i zaczęła oglądać

swoje uszy. Były gigantyczne. Na dodatek, prawy płatek przyrośnięty był do czaszki, a lewy

nie.

Jakby były od dwóch różnych osób. Lewe sterczało dramatycznie, prawe trochę lepiej

- robiła rachunek Eliza.

„Jak tylko zacznę zarabiać, od razu je sobie zoperuję”.

Wyszła z łazienki i poszła do siostry.

- Pokaż tę operację uszu.

- Naprawdę chcesz zobaczyć? - rozpromieniła się Zosia.

Poszukała gazety i usiadła koło siostry.

Zdjęcia były makabryczne. Rozcięta skóra naciągana jakimiś hakami i różowe mięśnie

pod spodem.

- O rany! - jęknęła Eliza.

- Widzisz, to proste. Tylko po co to robić? - Jak to po co? Żeby nie mieć odstających

uszu.

- A kto ma odstające? Ja bym chciała raz zobaczyć kogoś z odstającymi.

- No, to widzisz... Masz kogoś takiego przed sobą.

- Kogo? - Dziecko pokręciło głową, jakby się rozglądało. I do Elizy dotarło, że siostra

wcale nie uważa, że ona ma odstające uszy. Przez moment poczuła radość, ale po chwili

przyszło jej do głowy, że Zośka jest jeszcze za mała, żeby cokolwiek zrozumieć. Chodzi

przecież dopiero do zerówki.

*

Sylwia była szczęśliwa, że nareszcie może wychodzić z domu. Żeby to uczcić, zjadła

opakowanie lodów pistacjowych i nabawiła się ropnej anginy. Babcia karmiła ją więc

rosołem. Wraz z przedłużaniem się choroby rosół był coraz bardziej tłusty i coraz bardziej

gorący. Nawet Beata, której mama zawsze robiła tylko drugie danie, miała już dość i tylko z

przyjaźni zjadała zupę za przyjaciółkę. I tym razem, jak zawsze tuż po ich wejściu, babcia

wniosła do pokoju trzy parujące talerze rosołu.

- Jeśli nie będziecie najedzone, to się zaraz zarazicie. Jedzcie szybko, póki gorący. Ja

wyjdę na chwilę kupić kurę.

- Na jutrzejszy rosół. - Sylwia jęknęła. - Czy wiecie, ile kur oddało życie, żebym ja

była zdrowa? Cała hodowla. A właściwie dlaczego przyszłyście tak późno?

- Byłyśmy w Paterku.

- U Oskara? - Sylwii zaświeciły się oczy.

- Tak, u Oskara - odpowiedziała Eliza znacząco. Oskar bardzo się ucieszył na ich

widok. Było bardzo miło. Tylko że dziesiątkę będzie miał dopiero jutro. Dziś ma ją jego

kolega, ale akurat go nie ma, bo pojechał z rodzicami do Torunia po coś tam, ale jutro Oskar

przyjedzie do Nakła i przywiezie dziesiątkę. Miał ją już w ręku wczoraj, ale nie zabrał od

kolegi, bo sypał śnieg i bał się nieść, żeby się nie zniszczyła. Eliza chciała co prawda jechać

do domu tego kolegi (może jest tam ktoś, kto wyda im dziesiątkę), ale Oskarowi nie podobał

się ten pomysł. Zaraz poleciał po Leszka.

Eliza nie wspomniała Sylwii, że Leszek powiedział tylko dwa słowa: „cześć” na

początku i „cześć” na końcu. Ani tego, że raz stanął tak blisko Elizy, aż ta poczuła jego

spojrzenie, jakby ktoś dotknął jej oczu czymś gorącym. Powiedziała tylko, że Oskar znalazł

dla niej dziesiątkę i że będzie ją miał jutro. Kiedy Beata zrozumiała, że Eliza nie będzie

obgadywać Oskara, zaczęła ćwierkać. O tym, jaki Oskar jest mądry, jak świetnie jeździ na

łyżwach, bo jej o tym mówił, i że ma w domu cztery komputery połączone w sieć i że chcą

wybrać się do Bydgoszczy.

- Sami?

- Tak. Ale jeśli chcecie... - Kto?

- No, ty i Leszek...

- Nie wiem jak Leszek. Widziałam go... trzy razy. Ja nie chcę i wątpię, czy ciebie

mama puści.

- Nic jej nie powiem. Pojedziemy i wrócimy. Co się stanie?

- Bardzo rozsądnie - burknęła Eliza.

- Widzisz, Sylwia, to jest to, o czym ci mówiłam. Ona jest po prostu zazdrosna.

Leszek stoi jak tyczka i nic nie mówi, a... powiedz prawdę: nie lubisz Oskara?

- Ani lubię, ani nie lubię. Jestem mu wdzięczna za dziesiątkę. Naprawdę. Tylko jakoś

tak za szybko wszystko się dzieje. Już się z nim obejmujesz, tak się cmokacie bez przerwy i

wszystkim o nim opowiadasz. A nawet u niego w domu nie byłaś.

- Już jestem! - Babcia Sylwii wróciła i z zadowoleniem pozbierała po dziewczynkach

puste talerze. - Zaraz wam dam kluseczki z sosikiem.

- A jak ten Leszek? - Sylwia zmieniła temat.

- Nijak. Daleko mu do Oskarka - odparła Eliza z przekąsem i zobaczyła, że Beata

rzuca się na kluski, które zdążyła już przynieść babcia.

- Fidzicie, fudze fczęście fodzi fazdrość.

- Tak, tak. A ty rozmawiałaś z Leszkiem na poważnie o tym Oskarze? Bo, to fakt,

Oskar jakoś mi się nie podoba.

- Fo nie fobie ma się fodobać, ale mnie.

- Na całe szczęście.

Zjadły kluski i poszły do Renaty.

*

Następnego dnia rodzice zaplanowali wizytę u dziadków w Kcyni. Mama wcześniej

wyszła z pracowni, bo akurat odbiór miała do południa, a ojciec jeszcze golił się przed

wyjściem.

- Lekcje odrobione? - krzyknął.

- Odrobione - szybko odkrzyknęła Zosia.

- A miałaś coś zadane?

- Przecież ja chodzę do zerówki. Mnie nic nie zadają.

- To po co się odzywasz?

- To po co ty pytasz?

- Wiecie co, chodźmy już. Czy ktoś może wreszcie zdjąć te ohydne bazgroły z

lodówki? Ten kot śni mi się każdej nocy. Już ty lepiej nic nie mów. - Ojciec nie dał Zosi dojść

do słowa. - Widziałaś gdzieś moje pióro? Wychodźcie, ja zamknę.

Poszli piechotą na dworzec autobusowy w górnej części miasta. Spędzili bardzo miły i

wesoły wieczór u dziadków. Tym bardziej, że dziadek przywitał ich dumny z tego, że znalazł

dla tatusia dorywczą pracę u znajomego producenta mebli. Wszystkim to poprawiło humory.

Kiedy wracali, było już ciemno. W autobusie Zosia zasnęła, cały czas trzymając w rączce

kilka złotych, które dali jej dziadkowie, a Eliza wyglądała przez okno.

Autobus zatrzymał się w Paterku i...

Nie, to niemożliwe! A jednak... Na przystanku stał Oskar. Oskar Beaty. Był ubrany

tak samo jak poprzedniego dnia, kiedy były w Paterku po dziesiątkę. Stał i żegnał się z jakąś

dziewczyną. Na głowie miała rudą czapkę i bardzo modny, jasnobrązowy, sztuczny kożuszek.

Nie była to Beata, a Oskar pocałował ją w policzek i jeszcze, gdy wsiadała, trzymał za

rękę.

Elizie zrobiło się gorąco. Patrzyła długo na Oskara znikającego w mroku nocy. A

potem na dziewczynę, która wsiadła do autobusu. Nie znała jej. Nie była ani ładna, ani

brzydka, chyba w ich wieku.

„Może on ma brata bliźniaka? Na pewno tak. Musi być przecież jakieś wytłumaczenie.

Albo to jego siostra. Tylko dlaczego ją trzymał za rękę? Ma brata, tak. I wszystko jasne.

Przecież to możliwe, prawda?”.

*

- To niemożliwe, on nie ma żadnego brata - syknęła Beata.

- Może ma, tylko ci nie powiedział.

- Wiesz co? Wymyśliłaś to! Jesteś zła, że nie dał ci komiksu. Widziałam twoją minę.

Myślisz, że on wcale nie ma tego numeru, tylko zmyśla, tak? Nigdy go nie lubiłaś! - Ze złości

Beata miała całkowicie zmienioną twarz. Nie była teraz wesołą, zawsze pełną optymizmu

przyjaciółką. Wyglądała jak warczący na kogoś amstaff. Nagle sama siebie klepnęła w czoło.

- Już wszystko rozumiem! Nie podoba ci się Leszek, bo podoba ci się Oskar. Przejrzałam cię.

Jesteś podła!

- Bea...

Ale nie było już dla kogo kończyć. Beata odwróciła się na pięcie i odeszła.

*

- Jakubiak, dlaczego ty nie ćwiczysz? - Mikra oderwała się od prowadzenia

rozgrzewki, bo zobaczyła, że Beata podskakuje w miejscu, zamiast jak reszta dziewczyn robić

naprzemienne skłony z uczepioną u boku partnerkę.

- Bo nie mam pary.

- A Dukacka? Co się z wami dzieje?

- Z Dukacką nie będę ćwiczyć.

- Beatko, natychmiast stwórzcie parę i do roboty.

- Przepraszam, proszę pani, ale ja się brzydzę dotknąć Dukacką.

Na sali zrobiło się bardzo cicho. Mikra, sporej postury nauczycielka od WF - u, stała i

bezradnie bawiła się dyndającym na szyi gwizdkiem.

- Proszę stanąć w rzędach, ćwiczymy dalej bez par - wpadła na wspaniały pomysł. I po

chwili, jakby nic się nie stało, cała klasa równo robiła pajacyki. Lekcja potoczyła się dalej.

Po rozgrzewce grały w siatkówkę. Mikra rozdała połowie klasy żółte szarfy.

- Proszę... Jakubiak, co się znowu z tobą dzieje? Dlaczego siedzisz na ławce, zamiast

grać?

- Ja, proszę pani, nie zagram w jednej drużynie z...

- Dziewczyny, jeśli natychmiast się nie uspokoicie... Zawsze mam z wami kłopoty.

Albo chcecie ćwiczyć we trzy, teraz na szczęście Dolińska jest chora, albo dostajecie ataku

śmiechu akurat, gdy na wizytacji jest pani dyrektor. Myślałam, że choć raz nie będzie

problemu par. Co się stało? Możecie mi wytłumaczyć?

- Ja mogę - powiedziała Beata. Odczekała chwilę, jakby się nad czymś zastanawiała, a

potem zadziornie spojrzała na bladą Elizę.

- Nie będę z nią już nigdy ćwiczyła, bo ona zakochała się w moim chłopaku i

specjalnie, żeby mi go odbić, opowiada o nim różne kłamstwa! A udawała moją najlepszą

przyjaciółkę.

Eliza poczuła, że przed oczami robi jej się ciemno, zrobiła więc krok do tyłu, żeby

oprzeć się o drabinki. W sali gimnastycznej nawet w ciepłe dni bywa chłodnawo, ale teraz,

zimą, sala była ogrzewana. Mimo to Eliza zobaczyła na swoich rękach gęsią skórkę.

- Takie dobre przyjaciółki, a kłócą się o chłopaka? Dajcie spokój, nie warto. Tego

kwiatu jest pół światu! Eliza, zastanów się, co robisz. Nie spodziewałam się tego po tobie.

No, panny, koniec gadania, gramy. Żółte serwują. Jakubiak, możesz przejść do przeciwnej

drużyny.

*

Na niemieckim Beata usiadła w pierwszej ławce z Adasiem. Adaś był starszy od

wszystkich o dwa lata - powtarzał już dwie klasy i nikt z nim nigdy nie siadał. Teraz, co

chwila odwracał się i sprawdzał, czy wszyscy widzą, że Beata przysiadła się do niego.

Klasa wrogo patrzyła na Elizę. Nikt z nią nie rozmawiał. Nikt do niej nie podchodził.

Dziewczyny ciągle coś między sobą szeptały i zerkały na Elizę, więc było jasne, że mówią o

niej. Tylko na polskim u pani Mielcarz, której wszyscy się panicznie bali, emocje ucichły. Ale

gdy tylko skończyli notować temat wypracowania, które mieli pisać przez zbliżające się ferie,

zaraz przypomnieli sobie o Elizie. Na ostatniej lekcji o aferze wiedzieli już chłopcy.

- Eliza, ale cicha woda z ciebie. No, no, taka zawsze milcząca. Jak chcesz go odbić?

Może kilofem. - Chłopcy ryknęli śmiechem, a Eliza jak zawsze nic nie odpowiadała. Po

lekcjach przeczekała w łazience pół godziny, żeby na pewno już wszyscy poszli. W drodze do

domu wstąpiła do Sylwii.

- Eliza, jak mogłaś? - powitała ją Sylwia. - Beata wszystko mi opowiedziała. Wpadła

zjeść za mnie rosół. - Chora ściszyła głos. - Widzisz, to jest prawdziwa przyjaciółka. A ty?

Nigdy nic nie mówisz. Mogłaś mi powiedzieć, że ten Oskar ci się spodobał. To w końcu

normalne. Z tego, co Beata opowiada, to on się każdemu musi podobać. Wzięło cię, to się

przecież zdarza. A ty tylko ciągle powtarzasz, że to za szybko i za szybko. Tak się nie robi. -

Ja tylko...

- Wybacz, ale Beata jest na ciebie wściekła, i wiesz, ja muszę się z nią zgodzić. No, co

masz na swoje usprawiedliwienie?

- Nic - mruknęła Eliza, oglądając nową pracę Sylwii. Tym razem była to owalna

ramka z bardzo ciemnego, postrzępionego materiału, a w środku portret zamyślonej,

zapatrzonej w dal młodej damy w zgrabnym kapeluszu. - Ładne. - Eliza wskazała pracę.

- Tak, tylko ona jest chyba trochę za smutna. Dałabyś na chwilę swoją pomadkę...

Sylwia delikatnie, w dwóch miejscach, dotknęła pomadką portretu. Następnie roztarła

palcem dwie maleńkie kropeczki i zamyślona dziewczyna od razu zaczęła się uśmiechać.

- A jak się czujesz?

- Ucho mi zaatakowało i zmienili mi antybiotyk. Babcia chce mi robić prześwietlenie,

bo jest pewna, że mam niedoleczone zapalenie oskrzeli albo nawet płuc.

- Jak to ucho? Dlaczego?

- Bo wiesz, miałam już tak brudną głowę, że musiałam umyć, a akurat zawołał mnie

przez okno Rafał. Więc wyjrzałam i mnie zawiało.

- Powiedziała ci Beata, jakie wypracowanie Mielcarka wymyśliła? To sobie zapisz. Po

feriach wszyscy mamy oddać. „Najważniejsze zdjęcie z mojego domowego archiwum”. Ja się

chyba przeniosę...

- O, telefon! Może to Beata. - Sylwia wyskoczyła na bosaka z łóżka, a Eliza poszła do

przedpokoju. Założyła buty, kurtkę i nieżegnana przez nikogo poszła do pracowni mamy.

*

- Co ty, chora jesteś? Takie masz wypieki.

- Nie, nie. Biegłam kawałek.

- Dobrze, że jesteś. Ty wiesz, że ta Święcicka, co miała odbiór na czwartek, dziś

dzwoniła, że jednak chce zielone przy każdej różyczce i muszę doszywać? Ja dziś tego nie

skończę. Sto siedemdziesiąt pięć różyczek! Ale co mam robić? Pomożesz? - Eliza kiwnęła

głową. - To myj ręce, póki mamy resztkę światła dziennego. Szkoda, że Beatka nie przyszła.

Na pewno nic ci nie jest?

- Na pewno - odpowiedziała Eliza i usiłowała zmusić się do uśmiechu.

*

- Mamo, czy Andżelika może do mnie przyjść? - zapytała Zosia, wieszając się na

mamie.

- A co będziecie robić?

- Jej wypadł ząb, to sobie obejrzymy dziurkę z żywym mięsem. I ona chce popatrzeć

na tatusia.

- Na naszego tatusia?

- Tak. To może przyjść?

- Może. Tylko ładnie się bawcie.

- Pobawimy się w szpital dla bardzo ciężko chorych. Po chwili Zosia wróciła z

Andżeliką Koziołek, ich małą sąsiadką.

Andżelika była rówieśnicą Zosi, ale nie chodziła do przedszkola, tylko do zerówki w

szkole, bo zajmowała się nią babcia. Mimo że była już u Dukackich wiele razy, stała

stremowana w przedpokoju.

- Chodź - zachęciła ją Zosia.

- A jest twój tatuś? - wyszeptało dziecko. - Jest.

- Dzień dobly - przywitała się Andżelika.

- Dzień dobry. Co słychać, Agnieszko?

- U nas? Bo ja jestem Andżelika, nie Agnieszka.

- A, przepraszam. Ciągle mi się imiona mylą.

- Babcia lobi nową plotezę, bo stalą jej pękła - dziecko nie spuszczało wzroku z ojca

Zosi.

Ojciec powrócił do zaznaczania ogłoszeń w gazecie, myśląc, że dziewczynki pójdę do

pokoju się bawić. Jednak Andżelika uparcie stała i prześwietlała go wzrokiem.

- Ploszę pana, a pan może chodzić?

- Mogę. - A jeść?

- Mogę. A co znowu się stało?

- A ma pan dziulkę po tym?

- Po czym?

- No, Zosia mi mówiła, że pan selca nie ma, to przyszłam popatrzeć.

- Zośka! - krzyknął ojciec.

- Czyli bez selca można też krzyczeć. A babcia mi mówiła, że bez selca to się nie żyje.

Ona mnie zawsze oszukuje. Ładnie pan wygląda. Niech się pan nie maltwi. Ten kotek umrze

sobie spokojnie. - Andżelika uśmiechnęła się do ojca uśmiechem bez górnych dwójek i poszła

się bawić z Zosią.

*

- Nie, nie umieraj. Ja cię uratuję... podaj ogon! Mamę obudziło wołanie ojca.

- Kochanie, obudź się. To zły sen.

Ireneusz Dukacki, zlany potem, w wymiętej pidżamę, próbował dojść do siebie.

- Co ja przeszedłem?! Ten kulawy kot ciągle mi się; śni. Topi się albo zamarza...

matko, jestem cały mokry.

Następnej nocy znów to samo; ojciec obudził się z krzykiem, mokry i zmęczony,

jakby z kimś walczył. W końcu, nie widząc innego wyjścia, postanowił, że pojadą do

schroniska. Ani mama, ani siostry nie mogły uwierzyć, że zgodził się na kotka. Zawsze

kategorycznie odmawiał obecności wszelkich zwierząt w domu.

Pojechali wszyscy.

Pani weterynarz poinformowała ich, że kotka już dawno nie ma. Tego dnia, kiedy

ukazało się ogłoszenie, przyjechało masę ludzi z dziećmi i każdy chciał właśnie tego kota.

- To co robimy?

- Może weźmiemy innego. Może mają tu jeszcze jakieś chore zwierzęta - zaczęła

Zosia. - O, tamten mi wygląda na chorego. - Wskazała osowiałego kundla przypominającego

miniaturowego wilczura.

Podeszli do jego wybiegu. Pies natychmiast wstał.

- Piesku, jak się nazywasz?

- Auuuu - zawyło psisko.

- A dasz łapę?

Zwierzak za siatką usiadł i podał lewą łapę. Po chwili dotknął do siatki prawą łapą.

- A daj głos.

- Hau, hau.

- Ten pies wszystko rozumie. Waruj! - Pies posłusznie wykonał polecenie. - Siad! -

Usiadł.

- Tak, to Buster. Nazywamy go Buster, bo to łowca po angielsku, a on dobrze łapie

muchy.

- Pies nie może wszystkiego rozumieć - zauważył ojciec.

- A gdyby rozumiał, to byśmy go wzięli?

Ojciec pokręcił głowę. Myśl o posiadaniu psa wcale go nie zachwycała.

- Gdyby... gdyby... - chciał powiedzieć coś, czego pies na pewno nie zrobi. - Gdyby

wiedział, jak mam na imię.

Buster zastrzygł uszami i zamerdał zadowolony ogonem. Potem odszedł kawałek od

nich i zaczął szczekać na pracownika, który czyścił budę dwa wybiegi dalej. Szczekał i

szczekał.

- Irek, kończysz już? - zawołał do tego człowieka ktoś z innej części schroniska.

- Kończę, kończę - odburknął pracownik. Wszyscy stali w milczeniu, nie mogąc

uwierzyć w to, co się stało.

- To pan ma na imię Irek? - Zosia podeszła do pana w kombinezonie i gumowych

rękawicach.

- Tak, a co?

- To tak samo jak mój tatuś. Oj, tato, tato, dziękuję! Dziękuję!

- Niech pan od razu powie, że pan psa nie bierze, a nie... tak dziecko oszukiwać. - Pani

weterynarz z niechęcią popatrzyła na ojca. Potem odeszła, a Dukaccy stali przy wybiegu

Bustera i nic nie mówili.

Po kilku minutach lekarka podeszła do wybiegu z jakimś mężczyzną trzymającym za

rękę małego chłopca.

- To byłby ten pies. - Pokazała ręką na Bustera i okazało się, że Buster chyba znalazł

dom, bo mężczyzna szeroko uśmiechnął się do chłopca.

- Jak to? My byliśmy pierwsi. To nasz pies! - rozpłakała się Zosia.

- Tak. Racja - twardo powiedział ojciec. - Decydujemy się...

Buster zaczął podskakiwać w miejscu, szczekać, gonić wkoło własny ogon.

- Uspokój się - powiedział do niego ojciec, a pies natychmiast usiadł i zaczął cicho

popiskiwać.

- To ponad moje siły. Bierzcie psa i idziemy do sklepu. Ja muszę sobie kupić wodę.

Załatwili wszystkie formalności i, prowadząc go na prowizorycznej smyczy zrobionej

z paska, poszli do autobusu. Buster jeszcze raz przeciągle zawył, a z odległego końca

schroniska odezwał się jakiś pies. Buster znów zawył, a pies tym razem odpowiedział szcze-

kaniem. Potem otrząsnął się, jakby chciał zamknąć smutny okres w swoim życiu, i pojechał z

Dukackimi do Nakła.

ROZDZIAŁ 5

Eliza przeglądała zdjęcia byle jak powrzucane do starego pudełka po butach. Te w

albumach przejrzała już kilka razy, ale żadne nie wydało jej się wystarczająco ważne. Szukała

więc dalej. Obok niej siedziała Zosia, która przed chwilą powiesiła na lodówce wielkie serce

z napisem: „To jest mój tatuś”.

- Buster, zobacz. To jest mój strupek z łokcia, a ten z kolana. Widzisz, ten jest

najlepszy. A teraz pokażę ci bliznę po rozcięciu. - Zosia wprowadzała zwierzę w swój świat.

Ktoś zadzwonił do drzwi. Sposób dzwonienia był dokładnie taki jak Beaty, ale to nie

mogła być ona, więc Eliza odstawiła pudełko na biurko i ciekawa, kto to, poszła otworzyć.

Na progu stała Beata. Niedbale oparta ramieniem o ścianę kopała w cementową

podłogę. Milczała. Eliza też nic nie powiedziała. Stały tak przez chwilę, aż poczuły przeciąg.

- Mogę wejść?

- Wejdź. - Eliza zrobiła jej miejsce.

- Dzień dobry. Jak tam scrabble? Ciągle pana bije?

- Ostatnio mało gramy, mam pracę.

- A, to gratuluję.

- Niestety, dorywcza. Buster, co ty tam węszysz? Chodź tu do pana. No, dobry piesek.

- Macie psa? Nic nie mówiłaś.

- Ja nic nie mówiłam?

- A, no tak. Słuchaj. Przemyślałam wszystko i wybaczam ci.

- Ty mi wybaczasz? - Tak.

- Beata, zerwałaś z Oskarem?

- Nie, dlaczego? Do Oskara zaraz wysłałam SMS - a i powiedział... zresztą nieważne.

Wytłumaczył mi, że ty cierpisz. I ja zrozumiałam, jak to jest. Zrozumiałam, jak ty musisz

cierpieć. A wiesz, byliśmy u wujków i Leszek mnie pytał o ciebie.

- I co mu powiedziałaś?

- No... - zawahała się Beata.

- Powiedziałaś mu, że ja się kocham w Oskarze, tak?

- Coś w tym guście. Ale o co ci chodzi? Przecież mówiłaś, że on ci się nie podoba!

- Nic takiego nie mówiłam.

- A więc podoba ci się?!

- Nic takiego nie mówiłam. - Sylwia uważa, że trzeba ci dać szansę, bo...

- Sylwia tak uważa? Świetnie!

- Słuchaj! Dajmy już temu spokój, bo muszę zaraz lecieć. Umówiłam się pod Relaxem

z...

- Z Oskarem.

- Tak, z Oskarem. A Leszek zrobił fajne zdjęcia. Pamiętasz? Te wtedy. Mam ze sobą.

Eliza wolno przeglądała kolejne.

- Wiesz co? Ja ci je zostawię. Oddasz mi jutro w szkole, bo się spóźnię. Oskar

przyjeżdża tym o piętnastej cztery. Pa!

- Pa!

Eliza zamknęła za Beatą drzwi. Zgasiła górne światło, zapaliła miodową lampkę,

potem uchyliła okno, zrobiła kilka głębokich wdechów i zaczęła jeszcze raz oglądać zdjęcia.

Leszek siedzi obok niej. Nawet uszy nieźle wyszły. Ona pije herbatę. Leszek na nią

patrzy. Wtedy tego w ogóle nie zauważyła. Jakie on ma długie rzęsy... Tu Beata z Oskarem.

Już do końca na wszystkich zdjęciach nie było Leszka, bo to on je robił.

- Kochanie, dzwoniła przed chwilą zdyszana Beatka i prosiła, żebyś poszła do Sylwii z

jakimiś zdjęciami. Wiesz, o co chodzi? - spytał tata.

- Wiem.

- Idź. My z Zosią też się przejdziemy. Zajrzę jeszcze do Janusza Dalskiego...

- Do Janka Dalskiego - poprawiła ojca.

- A tak, do Janka. Podobno w Bydgoszczy jest etat dla magazyniera.

- W Bydgoszczy? - przeraziła się Eliza. - Przeprowadzimy się?

- Nie, będę dojeżdżał. Co jesteś taka zdenerwowana?

- Nie, nic. Uczyłam się. Tato, to ja idę do Sylwii.

*

- ...to bardzo przystojny chłopak. Beata chce z nim i z Oskarem przyjść do mnie.

Właściwie to inaczej go sobie wyobrażałam. Ale, no, powiedz, jaki on jest?

- Jaki? - Eliza się zamyśliła. - Normalny. Ma taki tik: ciągle poprawia sobie rękaw

kurtki. O, tak. Ma oczy...

n

o, normalne... takie mniej więcej jak te zasłony. No... może... może

inne... jest o, tego wzrostu... nie, może tego... lubi sernik i herbatę... nie pije coli... mieszka w

Paterku, ale to wiesz. No, co jeszcze... jest nawet miły - a w myślach dodała: „Jest kochany”.

*

Ojciec od wczoraj znów nie miał pracy. Najpierw przetrząsnął całe mieszkanie w

poszukiwaniu swojego pióra, a potem postanowił wykorzystać wolny czas i odmalować

wreszcie pracownię mamy, bo akurat nie miała zamówień. Szli więc teraz do sklepu

chemicznego. Zosia z tatą, z narzędziami, puszkami farby i pędzlami szli przodem, a Eliza z

mamą na spółkę dźwigały dziesięciolitrowe wiadro z białą farbą emulsyjną. Eliza ledwo szła,

bo uchwyt wbijał się jej w rękę. Mama też nic nie mówiła, co oznaczało, że nie jest z nią za

dobrze.

- Może ja pomogę? - Eliza usłyszała znajomy głos. - Dzień dobry. - Leszek wyjął im

wiaderko z rąk.

- Oj, dziękujemy. Nie myślałam, że to takie ciężkie. A to kolega z klasy? - Mama

spojrzała na Elizę.

- Nie. To brat cioteczny Beaty... - Eliza zrobiła się czerwona, jakby to jakiś wstyd być

bratem ciotecznym Beaty.

- Jestem z Paterka. Nazywam się Leszek Madej.

- Madej?! No tak! - ucieszyła się mama. - Znam twojego ojca. Chodziliśmy razem do

szkoły. Pewnie mnie już nie pamięta. W samą porę nas spotkałeś.

- Akurat przyjechałem.

Doszli do pracowni. Ojciec poodsuwał szafy, a Zosia skorzystała z jedynej okazji,

żeby malować kredą krawiecką po ścianach.

- Może się przejdziecie, bo tu zaprosić was nie mogę. Ale dziękuję, dziękuję

serdecznie. I pozdrów koniecznie tatę.

Mama zamknęła drzwi pracowni, a oni zostali sami przed tabliczką:

Halina Dukacka

Salon mody ślubnej „Bianka”

Czynne od poniedziałku do piątku: 08.00 - 17.00

soboty: 09.00 - 13.00

Suknie gotowe i na zamówienie

Najnowsze fasony

- Twoja mama tu pracuje?

- Tak.

Ruszyli w kierunku Noteci. Posypanymi piaskiem uliczkami szli w dół, do rzeki.

Kiedy chodnik się skończył, weszli na wydeptaną w śniegu ścieżkę.

- Fajnie skrzypi, co?

- Fajnie. Znów cisza.

- Widziałaś zdjęcia?

- Tak. Bardzo ładne.

- Uczę się dopiero, ale mam wujka w Choszcznie, niedaleko Szczecina. Nazywa się

Przemysław Lipski.) Jest fotografem. Latem do niego pojadę, to się trochę] poduczę. Lubisz

zdjęcia?

- Bardzo.

- Wzięłaś sobie jakieś z... Oskarem? - A po co mi zdjęcie z Oskarem? - No,

myślałem...

- Beata ci nagadała.

- No tak, ale w porządku, rozumiem. Oskar podoba się wszystkim dziewczynom.

Może to i nie jego wina, że taki jest. Czasem tak sobie myślę.

- Mnie się nie podoba! - Wcale?

- Wcale.

- A, to dobrze - Leszek wyraźnie się ucieszył. - On zresztą... chciałem ostrzec Beatę,

ale ona nie chce mnie słuchać. Głupio mi, że przyłożyłem do tego rękę. O, jak ładnie! Szkoda,

że nie mam aparatu.

Po drugiej stronie rzeki woda była zamarznięta. Zaschnięte trzciny pokryte śniegiem

tuliły się do siebie. Suche trawy, już otrzepane z białych czapek, wychylały się znad śniegu i

nadawały wszystkiemu niesamowitego wyglądu. Kilka kroków od nich był zrujnowany most,

który teraz, uszkodzony i już nienadający się do chodzenia, był jedynym śladem, że na tym

pustkowiu jednak mieszkają ludzie. Niebo było fioletowo - różowe. A stada ptaków co chwila

podrywały się, jakby przeganiała je wielka łapa.

- Czyli Oskar ci się nie podoba - wrócił do tematu Leszek.

- Nie.

- Ale na pewno?

- Na pewno.

Weszli na groblę i znów patrzyli w milczeniu na zimowe przedstawienie. „Jak tutaj

pięknie - pomyślała Eliza. - Tyle razy tu przychodziłam i nigdy tak nie było”.

- Słyszałam, że Beata chce cię umówić z naszą przyjaciółką, Sylwią?

- A tak, słyszałem o tym.

- I co? Sylwia jest bardzo miła i dobrze się uczy, co rok ma nagrodę. Jest zdolna,

ślicznie rysuje. Kiedyś miała psa, boksera. Nazwali go Jarosz, bo lubił sałatę.

- Tak? To śmiesznie. A u nas w szkole jeden kolega ma owczarka. Nazwał go Bobik.

Ten owczarek ma rodowód i Bobik na imię. A znów drugi jest takim za długim kundlem na

krótkich nogach i wabi się Murgrabia. Wszystko odwrotnie. Uważaj! - Eliza wpadła w sporą

zaspę i Leszek odruchowo wyciągnął rękę w jej kierunku. - Jesteś cała?

- Chyba tak. - Eliza nie odważyła się podać mu ręki, więc Leszek szybko ją zabrał.

- Tam się urodziłam. Wiesz, w tym domu.

- W domu, nie w szpitalu?

- Nie, bo karetka nie zdążyła.

- To fajnie. A co teraz jest w tym domu?

- Tam mieszka brat mojej mamy. - Zobacz, kaczki lecą. Fajne byłoby zdjęcie.

- Chyba tak.

- Muszę już iść. - Leszek nosił zegarek na prawej ręce, chociaż Elizie wydawało się,

że nie jest leworęczny. - Mam zaraz autobus i mama będzie czekać.

- Rozumiem. Odwrócili się, zostawiając pokryte śniegiem łąki za plecami, i poszli

ulicami w górę, do Kilińskiego.

- To cześć! - Leszek zdjął rękawiczkę i wyciągnął dłoń do Elizy, ale zaraz chwycił

palcami za brzeg rękawa i naciągnął.

„Ma taki odruch” - pomyślała Eliza i podała mu rękę.

- Cześć.

- Ojej, jaka zimna. Zmarzłaś?

- Nie, ciepło mi. Ja mam zawsze takie zimne.

- Aha. To cześć.

- Cześć.

Leszek poszedł w kierunku dworca, a Eliza weszła do swojej klatki. W szybie w

drzwiach mignęła jej twarz.

„Jak ja wyglądam... Od razu zapakują mnie do łóżka”. Wyjęła z kieszeni pomadkę i

dla uspokojenia otwierała ją i zamykała. Gdy plastikowa obudowa była już ciepła od jej

dotyku, poczuła się spokojniejsza.

Wyszła z klatki, zrobiła jeszcze jedno okrążenie wokół kościoła i wróciła do domu.

*

„A jednak jestem złodziejką” - myślała o sobie Eliza, oglądając po raz tysięczny

zdjęcie Leszka. Oddała Sylwii do obejrzenia wszystkie, poza rym jednym. Leszek miał taką

ciepłą dłoń i ciągle obciągał ten rękaw kurtki. I chyba ani razu na nią nie spojrzał, a mimo to

zauważyła, że ma piwne oczy z takimi małymi zielonymi plameczkami. „O matko! - nagle

uświadomiła sobie coś strasznego. - Leszek nigdy nie widział mnie bez czapki. On zawsze

widzi mnie w czapce. Nie wie, jakie mam uszy. Tylko raz byłam bez czapki, ale on wtedy

wszedł...”. - Przypomniała sobie ich drugie spotkanie w cukierni.

Za oknem była już noc. Z łóżka Zosi słychać było równe, głębokie posapywanie.

Buster biegł gdzieś przez sen i przednie łapy cały czas mu drżały. Rodzice oglądali telewizję,

a gdzieś w Paterku był Leszek... Leszek i jego ciepła ręka.

Eliza rzuciła się na łóżko i znów poczuła, że jest szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa.

„A uszy?! - Szczęście znikło. - Przecież przyjdzie lato. Cały czas mam chodzić w

czapce?”. - Wstała z łóżka i podeszła do biurka siostry. Na samym wierzchu leżał gruby,

pękaty zeszyt z powklejanymi wycinkami o chorobach i operacjach. Eliza znalazła zdjęcie z

operacji plastycznej uszu i długo je oglądała. W końcu pokręciła głową.

„Trudno. Mam takie uszy i tyle. Czegoś takiego nie dam sobie z własnej woli zrobić.

Nigdy!”.

Zgasiła światło i dotknęła uszu. Postanowiła, że następnym razem od razu zdejmie

czapkę i niech Leszek decyduje, czy chce ją z takimi uszami, czy nie. „Jak to następnym

razem? Przecież następnego razu może już nigdy nie być?”.

Poczuła, że łzy płyną jej po policzkach.

*

- Czy mnie wzrok myli, czy Dukacka ćwiczy z Jakubiak? - zapytała Mikra, widząc, że

dziewczyny po czterech okrążeniach biegiem dobrały się w pary.

- Tak, proszę pani, a dlaczego miałybyśmy nie ćwiczyć? - Beata wyglądała na

szczerze zdumioną. - Przecież my zawsze ćwiczymy razem.

- Jak to? Przecież się pokłóciłyście?

- My? O co my się miałyśmy pokłócić?

- O jakiegoś chłopca, o ile dobrze pamiętam.

- My, o chłopca? Nigdy! Jeszcze by tego brakowało na świecie, żebyśmy my się o

chłopca pokłóciły. Prawda, Eliza? - Ale Eliza znów zrobiła się czerwona i podeszła do

nauczycielki.

- Już się pogodziłyśmy.

- No, to w porządku. Już myślałam, że tak źle z moją pamięcią. A teraz proszę: jedna

się kładzie, druga trzyma ją za nogi i czterdzieści brzuszków. Jakubiak, widziałam twoją

minę. Nie szczerz się, tylko ćwicz.

- Dwa... cztery... sześć - zaczęła liczyć Beata. - Osiemnaście... dwadzieścia dwa...

czterdzieści! Już skończyłam!

- Tak szybko?

- Nie, dlaczego szybko? Ja normalnie ćwiczę, to one tak wolno ćwiczą.

*

- Jak to spotkałaś się z Leszkiem? Z moim Leszkiem? - Sylwia była oburzona.

- Jak to z twoim? Przecież go nawet nie znasz.

- Tylko dlatego, że go nie znam, bo jestem chora, ty nie musisz zaraz się z nim

spotykać?! Ja się miałam z nim spotykać! - Sylwia z owiniętym gardłem udawała całkiem

spokojną. - Wiesz co? Nie spodziewałam się po tobie, że będziesz podrywać dwóch

chłopaków naraz!

- Ja go przypadkowo spotkałam.

- Tak? I co robiliście?

- Nic. Poszliśmy nad Noteć.

- Tak całkiem przypadkowo poszłaś z nim nad Noteć. I co? Może się całowaliście?

- Nie, no coś ty?! Nie całowaliśmy się.

- Nie wierzę ci... po tym, co zrobiłaś Beacie! Ja tu siedzę już prawie miesiąc... jestem

sama... nikt mnie nie odwiedza... i babcia mnie tuczy! Nienawidzę rosołu! Nikt mnie nie

rozumie! Wy sobie latacie, a ja? Umrę tutaj! - Sylwia się poryczała.

Eliza usiadła blisko niej. Przytuliła ją i zaczęła głaskać po włosach.

- Wiem, wiem. Wszystkim strasznie pusto w szkole bez ciebie.

- Naprawdę? Tylko tak mówisz, żeby mnie pocieszyć, tak? - Sylwia zaczęła ocierać

łzy.

- Wszyscy się ciągle pytają, kiedy wrócisz i co ci jest. Nawet Rafał się pytał kilka

razy. Na WF - ie jest nudno. Ostatnio Mikra mówiła, żebyś już wróciła, bo nie ma kto nam

pokazać stania na rękach.

- Serio? Beata nic mi nie mówiła.

- Wiesz, jaka ona jest roztrzepana. Teraz gada tylko o Oskarze, ale zapytaj ją, to powie

ci to samo. Straszna ta klasa bez ciebie, wszyscy to widzą. Przestań już chorować -

powiedziała i objęła koleżankę.

- Czasem myślę, że nigdy nie będę zdrowa. O wyjechaniu gdzieś na kolonie latem to

nie mam co marzyć. A ty jedziesz na ten obóz językowy, o którym mówiłaś? - Eliza kiwnęła

głową. - A widzisz! A mnie chyba do śmierci nigdzie samej nie puszcza. Chcę już wyjść na

spacer.

- To połóż się, nie łaź po mieszkaniu boso i nie stercz na balkonie z mokrą, świeżo

umytą, głową.

- Mówisz?

- Mówię. Muszę iść. Mam mamie pomóc podszyć halkę, bo coś jej się marszczy.

- A dla kogo?

- Siostra Jędrka z Lisiego Ogona wychodzi za mąż za jakiegoś Holendra. Suknia do

Amsterdamu jedzie. Nawet mamie pokazywała zdjęcia domu tego Holendra. Fajnie, że z

Lisiego Ogona do mojej mamy przyjechała, nie?

- Szczęściara - powiedziała Sylwia, nie wiadomo o kim.

- Sylwuniu, telefon do ciebie. Babcia Sylwii weszła ze słuchawką.

- Tak? O... cześć... - Sylwia zakryła słuchawkę. - To Rafał. - Przewróciła oczami i

niemal kucnęła, gdy to mówiła.

- A widzisz - szeptem odpowiedziała Eliza. Chciała jeszcze pogadać z Sylwią, jak

teraz wydobyć od Oskara ten poszukiwany komiks, ale gdy zorientowała się, że rozmowa

Sylwii z Rafałem może potrwać, zaczęła się ubierać.

*

- Cześć, Eliza! - Oskar dobiegł do niej tuż przed wejściem do spożywczego.

- Cześć! Co tu robisz?

- Słyszałem, że się we mnie kochasz. - Wyszczerzył się idiotycznie.

Eliza przez chwilę stała, nie wierząc, że to powiedział. Opanowała się jednak.

- Źle słyszałeś. - Odwróciła się wściekła na Beatę. Wzięła koszyk i poszła po

pieczywo. Oskar za nią.

- Nie ma się czego wstydzić. Normalne. Ja tak mam.

- Nic nie masz. Beata jest kretynką.

- To fakt, najmądrzejsza nie jest, ale nie musisz się wstydzić.

- Oskar, idź stąd. Robię zakupy.

- Ja też. - Wskazał na koszyk, gdzie miał jedną kajzerkę. - Przecież nie musimy jej

niczego mówić. Ona zresztą wierzy we wszystko, co jej powiem. Nic jej nie powiemy.

- O czym?

- O nas. - Oskar usiłował ją objąć.

- Przestań. Wszyscy na nas patrzą. - Kiwnęła głową sąsiadce, mamie Andżeliki. -

Jeszcze tylko jej tu brakowało. - Eliza szybko podeszła do kasy. Oskar za nią.

Poczuła jego rękę wpychającą się pod jej ramię, ale sąsiadka i Andżelika też nie

spuszczały z niej oczu, więc czym prędzej wyszła ze sklepu.

Oskar nadal trzymał swoją dłoń pod pachą Elizy, kiedy w wejściu wpadła na nich

Beata.

Najpierw zbladła, potem długo wpatrywała się w wystającą z boku dłoń Oskara. A ten

wcale jej nie cofnął.

- Widzisz, Beata, musiałem ją aż wyprowadzić ze sklepu. Dosłownie rzuciła się na

mnie.

- Ty małpo! Jesteś podła! Od początku wiedziałam! Dlaczego ja ci przebaczyłam? -

Beata z całej siły popchnęła przyjaciółkę i tylko dlatego, że Oskar ją przytrzymał, Eliza nie

przewróciła się na ulicę.

- Beta! Jak fajnie wyglądasz - zaczął Oskar, kompletnie zapominając o Elizie. -

Właśnie przyjechałem do ciebie, gdy ta wariatka się do mnie przyczepiła. Chodź, idziemy.

Nie zwracajmy na nią uwagi. Zjemy coś Pod Lipami?

Oskar objął Beatę i Eliza przez kilka sekund oglądała ich plecy. Przeszli jakieś

dwadzieścia metrów, gdy Beata objęła Oskara w pasie. Najwyraźniej uznała, że między nimi

wszystko jest w najlepszym porządku.

*

- Gdzie jest moje pióro?! - ojciec miotał się po całym mieszkaniu.

- Czego ty ciągle szukasz, kochanie?

- Pióra, mojego pióra. Któraś z was je wzięła. Zosiu, nie brałaś mojego pióra?

- Czego?

- Pióra. Mów prawdę. Brałaś.

- Chodzi ci o takie duże zielone, tak? - Tak.

- To ja je brałam. Ale jego już nie ma w domu. Wyszło... sobie... Ale tam, dokąd

poszło, jest mu dobrze.

- Kochanie, czy możesz zabrać głos w sprawie? - Nie mogę, bo wypisuję zgłoszenie

dla Elizki na obóz językowy - odparła mama, przepisując dane ze swojego dowodu

osobistego.

- Teraz, zimą? Jedzie na ferie? Nic mi nie mówiłyście. - Nie teraz. Latem, ale trzeba

się zdeklarować do końca miesiąca, bo musi jeszcze zdać egzamin i muszą zdecydować, do

jakiej grupy ją zakwalifikują.

- Jedzie na obóz językowy? A pieniądze?

- Dziadkowie się dołożą. Przed chwilą dzwoniła babcia.

Ojciec, który przez chwilę stał cierpliwie, wrócił do tematu.

- Więc gdzie jest moje pióro?

- Tato, przecież to tylko przedmiot - zaczęła niewinnie Zosia.

- Ty coś wiesz. Siadaj tu. Mów.

- Ale o czym? - Zosia zrobiła wielkie oczy. - Gdzie jest teraz moje zielone pióro?

Mam nadzieję, że jeszcze żyje - jęknął ojciec.

- Kolega jeden... - No?

- Więc jeden kolega, to... - No?

- Taki mój jeden kolega to...

- No wiem, twój jeden kolega. Więc?

- On ma ślad po wyrostku.

- Wiedziałem! Dałaś mu moje pióro.

- Nie, ja bym mu w życiu nie dała twojego pióra!

- Dzięki Bogu. Więc co z nim zrobiłaś? - Ja się z nim na to pióro zamieniłam.

- A, to dobrze. Oddasz mu to, na co żeście się zamienili, i w porządku - uspokoił się

ojciec, ale Zosia stała przed nim i nerwowo zaciskała piąstki. - Co jeszcze?

- Bo tego... ten jeden mój kolega... to ma ślad po wyrostku i ja się zamieniłam, że ja

mu dam pióro, a on mi da popatrzeć. To jak ja mu teraz oddam?

- Zośka, ja cię uduszę!

- Tato, a ile ty byś musiał mnie trzymać za szyję, żebym ja porządnie umarła?

*

Mama cicho zaklęła pod nosem. Potem wstała i oprócz kolejnej lampki zapaliła

jeszcze górne światło.

- No, nie idzie mi to, nie idzie. A na jutro muszę mieć. Może Beatka mnie poratuje?

Eliza niespokojnie spojrzała na mamę i poczuła, że po plecach spływa jej strużka potu.

Potarła oczy rękami, jakby chciała obudzić się ze złego snu.

Mama postawiła palec na zapisanym na kartce numerze Jakubiaków. Wybrała numer,

chwilę pogadała z ojcem Beaty i zaraz poprosiła ją do telefonu.

- Tak się cieszę, Beatko, że cię zastałam. Tu mama Elizy. Ratuj mnie! Jestem dziś nie

w formie, a mam jedno maleńkie obszycie, ale w widocznym miejscu. Pomożesz?... Tak...

kochana jesteś... To Eliza zaraz ci przyniesie... No, dziękuję... dziękuję jeszcze raz. Masz u

mnie drożdżowe rogaliki. Odchudzasz... ty? No, to pomyślę o czymś innym. Do widzenia. -

Odłożyła słuchawkę. - Eliza, ubieraj się, ja ci już pakuję suknię. Masz tu nici i niech Beatka tą

igłą szyje. Co tak stoisz?

- Nie, nic.

Eliza ubrała się, wzięła suknię zapakowaną w wielką folię i, najwolniej jak umiała,

poszła w stronę domu Beaty.

*

Trzy razy okrążyła dom Jakubiaków. Kilka razy w myślach pochwaliła, jak ojciec

Beaty starannie odśnieżył chodnik przed domem. Przypomniała sobie, że jutro mają iść z

mamą na cmentarz, bo jest rocznica śmierci dziadka, ojca mamy, i że musi jeszcze powtórzyć

definicje z fizyki, bo zadań znów nie zrobiła, więc z teorii nie może się dać zagiąć. Nie mogła

się zdecydować, żeby wejść do koleżanki. Co jej powie? A co odpowie jej Beata? A jeśli ją

uderzy? Ona jest taka nerwowa...

Eliza popatrzyła na zasłonięte okna Beaty i zaczęła wracać do domu. Ale co powie

mama? Zaraz zacznie pytać dlaczego, co się stało, o co poszło i czy nie mogą się pogodzić?

Ojciec też będzie chciał wiedzieć... Zaczną dawać mi cudowne rady... potem przyjdzie Zo-

sia... nie, nie, wszystko jest lepsze od tego.

Zawróciła, ale nie mogła nacisnąć dzwonka.

- Trudno, zawsze jakoś to będzie. Nie idę. - Energicznie się odwróciła i zaczęła po

skrzypiącym śniegu wracać na Kilińskiego.

Weszła na klatkę schodową, delikatnie wyjęła sukienkę i przy marnym, jarzeniowym

świetle zaczęła, najlepiej jak umiała, obszywać dekolt. Nawet nie zauważyła, kiedy przestała

cokolwiek widzieć z powodu płynących łez.

*

Mama obejrzała suknię i tylko mruknęła:

- No, patrz, córuś... całkiem jak nie Beata. I taki supeł wielgachny... Chyba się

śpieszyła, co? A może chora? Nie? No, to sama nie wiem. Niepotrzebnie ją wykorzystuję.

Może chciała mi dać do zrozumienia, że ją naciągam na pomoc... - Mama wzięła żyletkę i

całe obszycie odpruła. - Jak będzie, tak będzie. A, wiem. Dam tu tę gotową lamówkę, co

została po sukni...

Dobrze, że mama nie podniosła wzroku na córkę, bo gdyby to zrobiła, zobaczyłaby, że

Eliza cały czas płacze. Tylko Buster to widział. Poszedł za Elizą do pokoju i cicho skomląc,

zaczął ją lizać po rękach. A potem otworzył pysk, jakby się uśmiechał, i zaczął ganiać za swo-

im ogonem.

- Chcesz mnie pocieszyć? - poklepała psa po głowie.

- A ty nie jesteś samotny, co?

Buster zastrzygł uszami. Usiadł, a potem położył się koło jej nóg i zaczął cicho

piszczeć.

Zasnęli razem. Przez sen oboje lekko poruszali: Eliza - nogą, a Buster - wszystkimi

czterema łapami. Jej śniło się, że kogoś goni, a Busterowi, że przed kimś ucieka.

ROZDZIAŁ 6

- O co chodzi temu psu? - Ojciec stał nad Busterem i niespokojnie mu się przyglądał. -

Jest jakiś dziwny. Siedzi murem koło regału, jakby na coś czekał.

- Myjcie ręce. Drugie! - krzyknęła mama. - Tylko szybko, bo mam za godzinę odbiór.

- Buster! - Zosia wzięła całego schabowego ze swojego talerza i pomachała psu koło

pyska. Ale Buster ani drgnął. Tylko przeciągle zawył. - Czy po obiedzie będzie kisiel? - Zosia

za pomocą widelca budowała na talerzu zamek, a fosę wypełniła surówką z tartej marchewki.

- Nie. Po obiedzie mam odbiór - dobitnie powiedziała mama. - A ty po obiedzie

zrobisz porządek u siebie we wszystkich szufladach.

- We wszystkich? - oburzyła się Zosia. - Przecież ja chodzę dopiero do zerówki. A

wiecie, u mnie w grupie jeden kolega...

- Zosiu, nie przy jedzeniu.

- A to właśnie nie było przy jedzeniu - naburmuszyło się dziecko. - Jak nie chcecie

wiedzieć, to wam nie powiem, że ten jeden kolega, to mi dziś oddał pióro. Wasza strata.

Zapadła cisza.

- Jakie pióro? Moje pióro? Gdzie je masz? - Ojciec zerwał się z krzesła.

- U mnie w worku na kapcie.

- W worku na kapcie? Dziecko kochane, jak mogłaś je tam włożyć? - Ojciec

gorączkowo przerzucał rzeczy wiszące na wieszaku w przedpokoju.

- Było trudno, to fakt, ale sobie poradziłam. Ostatecznie chodzę już do zerówki.

- Gdzie ten worek? - Ojciec pod kurtkami znalazł dziecięcy worek na buty z

wyhaftowanym napisem: „Zosia Dukacka grupa 0”. Wyrzucił z niego trzy kapcie dziecięce, z

czego dwa były do pary, zmiętoszone spodenki, kilka napoczętych opakowań mentosów,

jakieś uschnięte resztki chleba z masłem, połamane pióro pawia, kilka podartych kartek z

rysunkami dziecięcymi... ale pióra wiecznego nie było.

- I gdzie to pióro? Zosiu, chodź tutaj.

- No, przecież leży. - Zosia machnęła ręką.

- Nie ma tu mojego pióra - powiedział ojciec dobitnie.

- A to? - Zosia z miną starej obrażonej ciotki wzięła do rączki pióro pawia i podsunęła

ojcu pod same oczy.

- To jest pióro pawia, nie moje. Gdzie jest moje?

- A, to ja nie wiem. Ja zamieniałam się tylko na to. Zrobiło się znów cicho i słychać

było, jak Buster przestępuje z nogi na nogę. Rodzina wróciła do drugiego dania.

*

- Tatusiu, widzisz, co robi Buster?

Pies stał na dwóch łapach, opierając się o regał, i hipnotyzował wzrokiem gazetę.

Ojciec wziął ją do ręki, a Buster zaczął jak szalony merdać ogonem. Ojciec usiadł w

fotelu, Buster koło niego i położył mu łapę na kolanie. Ojciec rozłożył gazetę. Buster zaczął

popiskiwać.

- O raju, co się dzieje? On chce, żeby tata mu poczytał. - Wszystkie trzy panie zbliżyły

się i w milczeniu przyglądały się temu przedstawieniu.

- Zacznijmy. Chodzi ci o tę gazetę? - zaczął ojciec niepewnie. - Jak ktoś zobaczy, że

gadam z psem, to nigdy nie znajdę pracy.

- Hau - odpowiedział Buster. - Ja nie mogę! - wyszeptała Eliza.

- Ja jeszcze bardziej nie mogę, ja chodzę... - Eliza zatkała siostrze buzię.

- Ze świata. - Pies stał cicho i merdał ogonem. - Z kraju... też nie... wydarzenia

kulturalne... nie to. Co ty, Busterku, chcesz przeczytać? Zguby. - Pies zawył. - Zwierzak

czeka na człowieka - Buster zaczął tańczyć ogonem i dreptał w miejscu, stukając pazurami o

podłogę. - Dam pracę... czy możecie zasłonić okna? Jeśli ktoś to zobaczy... - Ojciec przebiegł

wzrokiem po stronie z ogłoszeniami. Buster złapał zębami gazetę, ale bardzo lekko, potem

puścił i pobiegł w kierunku drzwi. - Zwariowałem i takie mam objawy: widzę psa, który czyta

moją gazetę. - Ojciec otarł sobie pot z czoła. Chwilę pomyślał i położył rozłożoną gazetę na

dywanie.

- Sam pokaż. - I Buster, ku ogólnej konsternacji, stanął nad nią, kręcił łbem we

wszystkie strony, a potem raptownie usiadł, stawiając jedną łapę na gazecie. Zaczął szczekać.

- Pokaż! Gdybym tego nie widział na własne oczy... Słuchajcie! Widziałyście to, co

ja? Nasz pies czyta gazety i na czym on postawił tę łapę? - Ojciec wziął gazetę do ręki. Zaczął

czytać dokładnie w tym miejscu, gdzie Buster zostawił mały ślad po pazurze.

- Nowo otwierający się... poszukiwani są... około dwóch tysięcy pracowników...

zainteresowanych... zgłoszenie...

Ojciec pobiegł do telefonu. Trzęsącymi się rękami wybrał numer i poprosił o

połączenie z kadrami. Rozmawiał bardzo krótko. Kiedy odłożył słuchawkę, długo milczał i

mrugał oczami. Potem ciężko usiadł w fotelu, zdjął okulary, przetarł oczy i powiedział:

- Wygląda na to, że mam pracę. Do czwartej mam donieść dokumenty, więc zjedzmy

to drugie danie. Co za dzień!

- Tato, mogę dać Busterowi mojego kotleta?

- Tak kochanie, ale jeśli to będzie prawda, to Buster będzie miał codziennie swojego

kotleta. Od razu mówiłem, że trzeba go brać z tego schroniska. Jestem taki zadowolony, że

namówiłem was na tego psa. Co się tak patrzycie? Przecież tak było. Dobrze pamiętam. Nie

mam tylko pamięci do imion. Poza tym wszystko pamiętam zawsze świetnie.

- Jedz, jedz. - Mama poklepała ojca po ręku.

- Buster, proś, o co chcesz, a to dostaniesz - powiedział ojciec do psa, gdy z teczką

pod pachą wychodził z domu.

Buster nadstawił uszu, a potem pognał na swoje posłanie. Zwinął się w kłębek, a oczy

przykrył sobie łapą. Całkiem jakby się chciał w spokoju nad czymś zastanowić.

*

- Tylko, dziewczynki, piętnaście minut. Nie dłużej - Babcia Sylwii po raz kolejny

poprawiała wnuczce szalik i naciągnęła głębiej czapkę. - Nie wiem, czy to dobry pomysł.

Pójdę z wami i przypilnuję, żebyś nie biegała.

- Oj, babciu. Nie będę biegać! Przysięgam.

- No, idźcie już, idźcie i zaraz wracajcie. Ja tymczasem podgrzeję rosół.

- Dobrze, babciu, dobrze. Zaraz wrócimy, tylko łyk świeżego powietrza. - Sylwia

blada i osłabiona, ale już bez gorączki, dostała zgodę lekarza na krótki spacer. I właśnie

razem z Elizą postanowiły wykorzystać to pozwolenie.

Eliza podała Sylwii ramię i przytulone do siebie wyszły na ganek. Wprawdzie śnieg

jeszcze leżał, ale ulice były odśnieżone, posypane piachem i solą. To już nie to, co kilka dni

temu.

- Pójdziemy nad Noteć, co? Proszę... babcię jakoś ubłagam potem.

- No, dobrze. Ale musimy uważać, żeby nie przesadzić. Poszły spacerem w stronę

rzeki.

- Ale się narobiło, co? Nie myślałam, że tak się pokłócicie. Wiesz, powinno mi być

was żal, ale ja cały czas myślę o sobie. Bo jak to będzie teraz, jak wy ze sobą nie

rozmawiacie?

- Może Beacie przejdzie.

- Nie. Ona bardzo serio to wszystko wzięła. A Oskar jej dokładnie opowiedział, jak ty

do niego wydzwaniasz, prosisz o spotkanie, jak się narzucasz i że ciągle za nim łazisz.

- Już mi nie powtarzaj. Zaraz się poryczę.

- O patrz! Beata. To jest okazja! Cześć, Beata! - krzyknęła Sylwia, a Beata zatrzymała

się w miejscu, jakby się nad czymś zastanawiała. Potem podeszła do dziewczyn.

- Widzę, że wyszłaś na spacer SAMA - powiedziała znacząco. - A co u tej idiotki,

Elizy Dukackiej, przepraszam Elizy Wredniackiej? Dawno jej nie widziałam. Żyje jeszcze?

Czy może umarła z rozpaczy, że nie może mi odbić chłopaka?

- Ja już pójdę. Tylko zaraz wracaj... - Eliza wyswobodziła się z uścisku Sylwii.

- Dziewczyny, czy nie możecie się pogodzić? - powiedziała Sylwia błagalnie.

- Z kim mam się godzić? Nikogo tu nie widzę - prawie wesoło odpowiedziała Beata.

Eliza nie czekała na ciąg dalszy. Wcisnęła ręce w kieszenie i poszła w kierunku

Noteci.

*

Mikra przerwała sprawdzanie listy.

- Dlaczego mówisz, że Dukacka jest nieobecna, skoro tu stoi?

- Gdzie? - Beata ostentacyjnie zaczęła przyglądać się koleżankom.

- Tu. - Mikra, nic nie rozumiejąc, pokazała długopisem na Elizę.

- Nikogo nie widzę. Tu jest tylko powietrze, proszę pani.

W sali zapanowała cisza.

Mikra głośno przełknęła ślinę i zaczęła ze zdenerwowania gryźć końcówkę długopisu.

- Proszę, zaczynamy od rozgrzewki. Kto chce poprowadzić? Może Asia

Tomaszewska? Dawno nie prowadziłaś.

Lekcja potoczyła się normalnym torem. Tylko Asia, na wszelki wypadek, nie dała ani

jednego ćwiczenia w parach.

*

Zosia od kilku chwil przyglądała się kucharce, która miała ich przypilnować w czasie

obiadu, bo ich pani wyszła do kierowniczki. Zosię zainteresowały wielkie, fioletowe żyły na

jej czole. Widziała ciocię Kazię wiele razy, ale ta nigdy nie miała takich interesujących żył

jak dziś. I Zosia zaczęła się jej przyglądać z ciekawością. Pani kucharka, w białym fartuchu i

śmiesznym koronkowym czepku, ciężko oparła się o ścianę i zrobiła się bardzo blada.

Wiaderko z zupą wysunęło jej się z ręki, ale na szczęcie tylko ciężko stuknęło o ziemię, co

uratowało ogórkową przed rozlaniem. Zosia podeszła do cioci Kazi.

- Ciociu, źle się czujesz, prawda? Wyszły ci wszystkie żyły na czole. Tutaj sobie

usiądź, zdejmij ten czepek. Widzę, że ty raczej musisz się położyć. Co dalej? Aha! -

odpowiedziała sama sobie. - Otwórzcie okno. To co, że zimno? Rozepniemy guziki.

- Kochanie, w mojej torebce... - Ciocia Kazia nie dokończyła, tylko złapała się ręką za

szyję.

Zosia poklepała kucharkę po dłoni i szybko poszła do kuchni.

- Ciocia Kazia jest chora. Trzeba zadzwonić po pogotowie. Gdzie telefon? Nie wolno

tak stać, trzeba zaraz dzwonić.

W kuchni zrobiło się zamieszanie. Pozostałe kucharki podbiegły do leżącej na

podłodze koleżanki. Zaczęły ją cucić, usiłowały podnieść i ciągle klepały ją po twarzy, a

jedna zaczęła płakać i lamentować. Po chwili wbiegła do sali pani dyrektor i pozostałe na-

uczycielki.

- Co się stało? Zaraz trzeba dzwonić po pogotowie, tylko co im powiedzieć? Zaraz, ile

Kazia ma lat? Kto wie? A może najpierw zadzwonić do syna?

- Ja już zadzwoniłam po pogotowie - cicho powiedziała Zosia, ale dyrektorka jej nie

uwierzyła i sama pobiegła do telefonu. Dowiedziała się, że już było zgłoszenie i wróciła po

chwili.

Zanim jednak przyjechało pogotowie, kucharki wydusiły z Kazi, że bierze lekarstwa i

koniecznie chciały je podać.

- Nie wolno! - Zosia zasłoniła swoim ciałem kucharkę. - A jak to zaszkodzi?

- Co ty tam możesz wiedzieć, dziecko?

- Ja nie dam. I proszę nie podnosić cioci głowy, bo jej te żyły pękną. Najlepiej...

Wszyscy, dorośli i dzieci, które na próżno usiłowano odgonić od chorej Kazi, zwróciły

jak na komendę głowy w stronę ulicy. Słychać było wyraźny sygnał karetki, potem ostry pisk

hamulców. Lekarz od razu ukląkł przy chorej. Posłuchał w milczeniu bicia jej serca i rzucił w

stronę dwóch sanitariuszy:

- Zawał. Zabieramy.

- Panie doktorze, to lekarstwa chorej. Lekarz spojrzał na buteleczkę i zmarszczył

czoło.

- Czy to zostało podane chorej?

- No, właśnie nie. - Kucharka z wyrzutem spojrzała na Zosię.

- No, to dziękujmy Bogu. Bo jakbyście to podały w takim stanie... No, jedziemy,

jedziemy.

Następnego dnia zaraz po śniadaniu do sali zerówki wkroczył doktor z pogotowia,

ubrany nie w fartuch lekarski, ale w granatowy płaszcz zimowy.

- Które to dziecko?

- O ta. To Zosia. Zosiu, przywitaj się z panem doktorem. Przyszedł specjalnie do

ciebie.

- Dzień dobry. - Zosia grzecznie dygnęła. - Jak ciocia? Żyje?

- No pewnie, że żyje. I to dzięki tobie, mała panienko. Wiesz, że ją uratowałaś? Bo

gdyby chwilę później...

- E, to normalne. Chodzę już do zerówki, nie jestem taka mała.

- A skąd ty to wszystko wiedziałaś? - Lekarz kucnął przed Zosią.

- Ja? Czytam sobie o chorobach, bo to fajne.

- Wspaniale się spisałaś. - Lekarz pogłaskał jej złote loczki.

- Wiem. A nie dałby mi pan w nagrodę jednego skalpelika? Może być nawet

najmniejszy.

- A co byś nim robiła?

- Mogłabym zacząć operować na poważnie.

- Tego się obawiałem. A czy masz taki zestaw „Mały doktor”?

- Taka plastikowa słuchawka i udawane pojemniki na lekarstwa? - z pogardę zapytała

Zosia.

- No, takie.

- A pan by czymś takim chciał pracować? - Nie.

- No to widzi pan. - To co byś chciała dostać, poza skalpelem?

- Poza skalpelem? - Zosia podrapała się po brodzie, głęboko myśląc nad odpowiedzią.

- Poza skalpelem to mógłby jeszcze być taki młot, którym w czasie operacji czaszkę się...

dlaczego pan jest taki blady? Dlaczego pan usiadł? A może by pan zemdlał? - ucieszyła się

Zosia. - To zrobimy sekcję zwłok.

- Czyją sekcję zwłok? - wymamrotał lekarz.

- Pana, panie doktorze.

Zosia ucieszyła się znowu i aż otworzyła usta, widząc, jak lekarz szybko podniósł się i

zaczął żegnać z paniami i z panią dyrektor.

- To chyba nie był prawdziwy lekarz - podzieliła się swoimi wątpliwościami Zosia -

bo nie chciał sobie sekcji zwłok zrobić. - Podejrzliwie popatrzyła na znikającego doktora. - Ja

tam bym na przykład chciała. To musi być fajna blizna po takim czymś.

*

- Nie. Żadne „oj, tato”, tylko nie ma mowy o żadnym skalpeliku. Boże, z tym

dzieckiem życie staje się niebezpieczne. Nie masz żadnego strupa, żeby sobie odmoczyć?

- No, właśnie ostatnio jakoś nie mam. To przez tę zimę. W rajstopach trudniej sobie

kolana zedrzeć.

- A może spiszesz sobie wszystkie...

- Tato, a mogę sobie tym spisać? - Zosia wyciągnęła w kierunku ojca zielone wieczne

pióro.

- To... To przecież moje pióro - wydukał ojciec. - To jest pióro? Przecież tym się nie

da latać?

- Zosiu! Taki długopis na atrament nazywa się pióro. A gdzie ono było?

- O, tu leżało. Cały czas leżało. - Zosia pokazała szufladę, gdzie ojciec trzymał swoje

przybory do pisania.

- Nie powiem nic - powiedział ojciec.

- Ja też nie. To co z tym skalpelikiem... - A widząc, że ojciec nie da się przekonać do

kupienia skalpela, zaczęła z innej beczki. - To za to, że ci znalazłam twoje pióro, może

chociaż podasz mi tę granatową książkę z tej, o z tej półki, co?

- Którą?

- O tę, tę. - Zosia stała na palcach i pokazywała, o którą jej chodzi.

Ojciec zdjął książkę z półki i głośno przeczytał tytuł.

- Choroba wrzodowa?! - popatrzył pytająco na córkę.

- Chcesz pooglądać ze mną? Na pewno obrazki będą fajowe. Nie chcesz? To zaproszę

Andżelikę. Ona tak cię lubi, tatusiu.

*

Eliza wyszła z psem na spacer. Spuściła Bustera dopiero nad samą Notecią. Chciała z

nim dojść aż do mostu, żeby po tym wszystkim ochłonąć. Dzień w szkole był koszmarem. A

popołudnie jeszcze gorsze. Eliza zdjęła czapkę i pozwoliła włosom potańczyć na wietrze, ale

zaraz poczuła, że przewiewa jej uszy, i szybko naciągnęła ją z powrotem. Jeszcze raz

przystąpiła do podsumowania tego dnia. W szkole koszmar. Beata, gdyby tylko mogła, na

całej Mroteckiej powiesiłaby plakaty, że Eliza jest dla niej powietrzem. Po szkole zeszła

schodkami w dół i widziała w lodziarni Beatę. Ta też ją widziała i oczywiście zrobiła minę,

jakby za szybą nie było nikogo. To było potworne! Sylwia też zrobiła się nachmurzona i co

chwila patrzyła na zegarek, mówiąc, że za moment musi iść do szpitala na rentgen. Ojca nie

ma, bo jest w pracy i jakoś tak pusto bez niego. Mama pojechała z panią Bednarską do

Bydgoszczy, żeby pooglądać na wystawach suknie konkurencji. Jeśli mama zaprzyjaźni się z

jej wicedyrektorką, to Eliza przestanie chodzić na Mrotecką. Przeniesie się jak nic, bo tego

już nie wytrzyma. „Zośka opowiada Andżelice, że będzie weterynarzem, który leczy ludzi.

Tylko ja jestem samotna jak palec. To wszystko przez to, że się zgodziłam. Można było

poczekać, aż Sylwia wyzdrowieje, ale wtedy nie poznałabym Leszka... i co z tego, że go

poznałam? Nic z tego nie wynika!”.

Zrobiła ze śniegu twardą kulę i rzuciła w drzewo, ale nie trafiła. Zrezygnowana

spojrzała na psa. Buster stał z uśmiechniętym pyskiem i niczym się nie przejmował, ale kiedy

zaczęła dochodzić szósta (godzina, kiedy miał wrócić ojciec), zaczął nerwowo spoglądać w

stronę domu, jakby chciał już wracać.

Zza zakrętu wyszła jakaś objęta para. Eliza od razu ich poznała. To Magda Borsuk,

mieszka na Podgórnej, koło Sylwii. Z kim ona tak się obejmuje? A! - już wiedziała. Tego

chłopaka też znała. To syn kierowniczki poczty. Jego ojciec zostawił mamę, gdy ten był

malutki, a wrócił dokładnie w jego szesnaste urodziny. Całe miasto huczało o tym jakiś czas

temu. Tym bardziej że po pół roku jego rodzice się pobrali i zaprosili do kościoła chyba całe

Nakło. Dostali tyle kartek z życzeniami, że musieli je nieść w kilku reklamówkach.

„Ale im fajnie. - Eliza popatrzyła z zazdrością na objętą parę i ruszyła do domu. Jacy

oni szczęśliwi. - Zakręciły jej się łzy w oczach. - A ja? Na mnie nikt nie zwraca uwagi. Mnie

nikt nie chce. Pewnie! Z takimi uszami... musiałby być ślepy. Mam szansę tylko u słonia

Dumbo. Nawet przyjaciółki już nie mam”.

Eliza schyliła się, wzięła smycz pod pachę i wolnymi dłońmi zrobiła kulę. Zaczęła ją

toczyć. Kiedy kula była już spora i nadawała się na głowę bałwana, Eliza wzięła rozbieg i z

impetem na nią wskoczyła. A potem zaczęła deptać grudkę świeżego, dzisiejszego śniegu. Za-

wołała psa i zaczęła już na dobre wracać do domu. Lewa noga wyraźnie przemarzła. Eliza

otworzyła drzwi klatki schodowej i wpuściła psa.

- Eliza!

Usłyszała głos Beaty i szybko się odwróciła. Beata siedziała skulona na obsypanej

śniegiem ławce. Widać było, że długo już tak siedzi, bo na ramionach i włosach miała

śniegowy puch. Wyglądała jak jedno wielkie nieszczęście.

Eliza zwolniła kroku. Nie wiedziała, co powiedzieć, więc zaczęła zwyczajnie.

- Hej.

- Hej.

Znów cisza.

- Chodź do mnie. Zimno tu...

- Nie...

- Nie chcesz wejść?

- Chcę, ale nie mogę. Cztery litery mi przymarzły. - Dawaj rękę. - Eliza wyciągnęła do

przyjaciółki dłoń i zaczęła ją ciągnąć, a Beata wyrzucona jak z procy wpadła wprost w jej

ramiona. Czuła, jak Beata przez chwilę stoi sztywna i nieufna, a potem zaczyna szlochać.

Objęła zmarzniętą przyjaciółkę i zaczęła głaskać ją po włosach, tak samo jak niedawno

Sylwię.

- No, już dobrze, dobrze. Przecież nic się nie stało. - Ja go z nią widziałam... -

szlochała Beata. - Widziałam... - Rozkleiła się zupełnie.

- Oj, daj spokój. On nie jest nawet wart, żeby ci buty czyścić.

- Ale dlaczego? Dlaczego zrobił mi coś takiego? Tak wspaniale się wszystko zaczęło!

Leszek próbował mi powiedzieć, ale ja nie słuchałam. O, jaka jestem głupia! W pełni

zasłużyłam na to, co się stało.

- Nic podobnego. To się każdemu mogło zdarzyć. Nic się nie stało. Będziesz miała

nauczkę. To wszystko.

- Cześć, Eliza! - Minął ich wysoki chłopak i podejrzliwie spojrzał na dwie objęte

dziewczyny na ciemnej klatce schodowej.

- Cześć, Maciek.

- Coś się stało? Pomóc wam jakoś? Ktoś was napadł?

- Nie, nie. Takie tam babskie sprawy...

- Bo gdyby coś, to wiesz.

- Wiem, dzięki.

- Kto to? - szepnęła Beata, gdy chłopak zniknął im z oczu.

- Maciek. Nie znasz go? Chodzi do gimnazjum na osiedlu Łokietka. Wejdźmy, bo

słyszę, jak Buster skomli pod drzwiami.

- Nie gniewasz się na mnie? - Beata zajrzała w oczy przyjaciółce.

- No pewnie, że nie. Chodźmy, bo rodzice będę się martwić.

Beata otarła łzy rękawem czerwonej kurtki.

- Leszek pytał, co u ciebie i czy może do ciebie zadzwonić. Dałam mu twój telefon.

Dobrze zrobiłam?

- Bardzo dobrze - odpowiedziała Eliza i mocno przytuliła Beatę.

ROZDZIAŁ 7

Eliza starannie wytarła buty i strasznie stremowana zdjęła kurtkę. Leszek opowiadał

jej, że ma fajnych rodziców, ale i tak była bardzo zdenerwowana. Potem czuła, jak idiotycznie

się czerwieni. Weszła do dużego pokoju z dwoma wielkimi fikusami.

- Oj, znam skądś tę dziewuszkę. - Mama Leszka wyciągnęła do niej obie ręce. -

Odkurzam ją dwa razy w tygodniu. Co najmniej!

Eliza zdziwiona, nic nie rozumiejąc, spojrzała na Leszka, ale on tylko pokręcił głową i

zaprosił do swojego pokoju.

Wtedy od razu zrozumiała, o czym mówi jego mama. Na regale, między całą armią

miniaturowych, pomalowanych na różne kolory żołnierzyków, stało jej zdjęcie. Ładna ramka,

skromna. Twarz Elizy powiększona. Ale kiedy? Jak?

Spojrzała na Leszka zdziwiona.

- Kiedy to zrobiłeś?

- No wtedy, za pierwszym razem, zanim jeszcze weszliśmy do cukierni Pod Lipami.

Bo tak, to zawsze jesteś w czapce. Wiesz... - Leszek cicho zamknął drzwi pokoju. - Może

byśmy... kiedyś... jeszcze poszli nad Noteć, bo wtedy nie miałem aparatu... a...

- Dobrze. Chętnie.

- Tylko nic nie mów Beacie, bo... zaraz cała rodzina będzie wiedziała, że ja... że my...

Eliza poczuła, że Leszek staje blisko niej.

„O Boże! On mnie trzyma za rękę! Ludzie! On trzyma mnie za rękę!” - chciała

krzyknąć Eliza, ale nie zdążyła, bo nagle drzwi się otworzyły i weszła mama z tacą, na której

niosła dwie herbaty w śmiesznych pękatych kubeczkach i kokosanki na kwadratowym tale-

rzyku.

- Tylko nie przegapcie autobusu Elizki - powiedziała do Leszka.

- No coś ty, mamo! Za kogo mnie masz. Kiedy mama wyszła, usiedli na podłodze.

- Może w sobotę pojechalibyśmy do Myślęcinka? Zimą tam musi być ładnie.

- Fajnie by było.

Postawili na dywanie talerz z kokosankami i milczeli. A potem tak się nachylili, że ich

głowy się dotknęły. Patrzyli na siebie z bliska. Każde poczuło na swoim czole czoło drugiego.

Było bardzo cicho. Jakby zniknął cały świat poza tym pokojem. Nawet herbata milcząco

wabiła esami - floresami. Eliza pomyślała, że tak właśnie wygląda koniec świata. Cisza i już

nigdy nikt nic nie powie, bo jak tu coś powiedzieć.

- Dorota, zrzuć marchew, bo ktoś znowu bałwanowi zeżarł! - Usłyszeli wyraźny głos

tuż pod oknami Leszka. Oboje odsunęli się od siebie i uśmiechnęli.

- Tylko... wiesz... mnie samej, to znaczy tylko z tobą... to... - Eliza zrobiła się

czerwona i zagryzła wargi.

- Wiem, mnie też samego nie puszczą. Ale moi są w porządku. Możemy ich zabrać.

Albo twoich, jak chcesz.

- Moi też są w porządku... tylko muszę ci coś od razu powiedzieć. Ja mam

nienormalną siostrę.

- Jest chora umysłowo?

- Nie jest chora, tylko nienormalna. Cały czas gada o strupach, bliznach, ranach,

szóstych palcach i protezach. Nienormalne dziecko.

- A ile ma lat?

- Sześć, chodzi do zerówki.

- Aaa, sześć - uspokoił się Leszek. - To ją też zabierzemy. No i moją myszkę.

- Jaką myszkę?

- Moją. O tę. - Odchylił delikatnie mankiet rękawa i wskazał na znamię. - Ja się bez

niej nigdzie nie ruszam.

Na nadgarstku, tu, gdzie zazwyczaj nosi się zegarek, Leszek miał plamkę. Sporą,

właśnie wielkości cyferblatu w zegarku. Była brązowa, pokryta krótkimi włoskami. Eliza

poczuła, że serce zamiast w klatce piersiowej jest gdzieś w okolicach gardła. Głośno i z

trudem przełknęła ślinę.

„Teraz albo nigdy - pomyślała. - Teraz!”. Wyciągnęła swoją rękę i wskazującym

palcem, tak lekko, jak tylko umiała, pogłaskała myszkę.

- Moja siostra oszaleje, jak ją zobaczy - powiedziała, nie podnosząc na Leszka oczu. -

Pokocha cię od razu.

- A ty? - Leszek trzymał wyciągniętą rękę i patrzył na głaszczący ją palec Elizy. -

Lubisz mnie... trochę?

*

Mikra potoczyła po klasie nieufnym wzrokiem.

- Czy Eliza Dukacka jest dziś obecna?

- Oczywiście, proszę pani. Razem ćwiczymy. - Beata uśmiechnięta i rozradowana

objęła cicho stojącą Elizę.

- Eliza, może ty mi wytłumaczysz, co tu się dzieje, bo ja się w tym gubię. Przecież się

pokłóciłyście, tak?

- Tak, proszę pani, ale się pogodziłyśmy.

- A kiedy znów zamierzacie się pokłócić?

- Nie wiem, proszę pani. To jakoś samo tak wychodzi. Mikra odłożyła kajet, gdzie

zawsze notowała obecności, i zaczęła bawić się wiszącym na szyi gwizdkiem.

- Nic z tego nie rozumiem, ale jedno mi się u was podoba, że na końcu umiecie się

pogodzić.

- Proszę pani...

- Słucham cię, Beatko?

- A jak przyjdzie Sylwia, to będziemy mogły ćwiczyć we trzy?

- O, zaczęło się - mruknęła Mikra.

- Nie, proszę pani. Właśnie, że się skończyło. Mogę poprowadzić rozgrzewkę. Proszę!

Proszę! Dziękuję! Dziękuję! Dziewczyny, zaczynamy od biegu! Auuuu!

Beata z dzikim okrzykiem zaczęła krążyć po sali. Mikra oparła się o drabinki i wytarła

sobie rękawem dresu pot z czoła.

- Dobrze, że ferie od jutra, bo zdecydowanie muszę już odpocząć - powiedziała sama

do siebie.

*

Dziewczyny we trzy siedziały na podłodze w pokoju Sylwii. Zjadły już rosół, a teraz

zajadały się mandarynkami. Ich zapach wypełniał całe mieszkanie. Babcia Sylwii dzwoniła

naczyniami w kuchni.

- Jak ci się udało z tą Niedzielską, to do dziś nie rozumiem. - Beata wepchnęła sobie

mandarynkę w usta. - Zawsze byłaś, nie obraź się, beznadziejna z zadań, a tu masz! Zrobiłaś!

No, ja byłam w szoku. Niedzielska też.

- Ja też nie wiem, jak to rozwiązałam. Po prostu robiłam tyle zadań, że w końcu...

wiecie... olśniło mnie, że to chodzi tylko o przekształcenie...

- Tak, tylko o przekształcenie. Ale piątka z fizy to jest coś, no nie?

Przyjaciółki z uznaniem poklepały Elizę po plecach.

- Nauczyciele to jednak też ludzie. A najfajniejsza jest Mikra. Chyba od nowego

semestru zapiszę się na siatkówkę.

- Przecież beznadziejnie serwujesz.

- Jak ty możesz robić zadania, to ja mogę serwować, nie sądzisz? - I nie czekając na

odpowiedź, mówiła dalej: - Mamy całe ferie wolne. Nic do odrabiania. - Beata rozciągnęła się

na dywanie.

- A napisałaś wypracowanie?

- Jasne, że napisałam. Nie mam zamiaru psuć sobie ferii. Napisałam. Wiecie o czym?

- A chcesz powiedzieć? Nie musisz, jak nie chcesz. Eliza położyła przyjaciółce rękę na

ramieniu. - Jasne. Ja opisałam moje zdjęcie z Oskarem. Zresztą mam je przy sobie. Jutro je

uroczyście spalę. I wiecie, co napisałam? Że jest najważniejsze, bo tyle się wydarzyło i tyle

przeżyłam i gdyby nie Oskar, tobym nigdy nie poznała Maćka, prawda? Bo nie ryczałabym

wtedy na klatce u Elizy, nie? Więc to wszystko opisałam. A ty, Eliza, opisałaś swoje zdjęcie z

Leszkiem?

- No coś ty?! - Eliza zrobiła się czerwona. Wstała i doszła do parapetu, udając, że

ogląda kolejną, schnącą tam pracę Sylwii. - Ja takie opisałam... o, też mam ze sobą, bo

chciałam właśnie wam pokazać.

Sięgnęła do plecaka i wyciągnęła zeszyt do polskiego. Zza okładki wyjęła zdjęcie

swojej mamy, bardzo młodej, przytulonej do jakiegoś pana.

- To twój ojciec? Jakiś niepodobny.

- To nie jest mój ojciec. To taki narzeczony mamy. Bardzo długo z nim chodziła i

prawie wyszła za niego za mąż.

- To po co opisujesz takie zdjęcie?

- Nie rozumiesz? Przecież gdyby za niego wyszła, to ja bym się nigdy nie urodziła.

Mnie by tu nie było.

- A, racja. - Beata z uznaniem popatrzyła na przyjaciółkę. - Ale to sprytnie

wymyśliłaś. A ty, Sylwuś, jakie opisałaś?

- Ja? To. - Sylwia wyciągnęła z szuflady wielką szarą kopertę i po chwili wyjęła z niej

szarą, jakby pełną zacieków, płachtę grubej folii.

- A co to niby ma być?

- To zdjęcie moich płuc. Mam liczne ślady po nieleczonych zapaleniach. Dzięki temu

zdjęciu pojadę na sześć tygodni do sanatorium.

- I z tego się cieszysz?

- Tak, bo pojadę sama. Muszą mnie puścić, bo lekarz tak zalecił. Pierwszy raz wyjadę

sama. A rosół, nawet jak mi dadzą w słoikach, to wyleję.

- No fakt, nareszcie puszczę cię gdzieś sarnę. Masz rację, to jest najważniejsze zdjęcie.

Ale z was spryciary - Beata wzięła kolejne mandarynkę.

- Cześć, dziewczyny. - Na progu stanęła Renata. Już nie kulała, ale nie chodziła

jeszcze do szkoły. - O czym gadacie?

- O zdjęciach, które wybrałyśmy do wypracowania z polskiego.

- Aha.

- A ty już napisałaś?

- Tak. Chcę mieć to z głowy. - I jakie opisałaś?

- Żadne.

- Mówiłaś, że opisałaś! - Beata oskarżycielskim gestem wbiła Renacie palec w ramię.

- Napisałam, że najważniejszego zdjęcia w mojej kolekcji jeszcze nie ma. Na pewno

kiedyś będzie, ale na razie nie wiem, jakie. Mam czas na najważniejsze zdjęcie w swoim

życiu.

- Ale fajnie wymyśliłaś! No tak, przecież takiego najważniejszego zdjęcia możemy

jeszcze nie mieć. Fakt. Po tym, co powiedziałyście, ja chyba napiszę swoje od nowa. Opiszę

zdjęcie z Maćkiem. Nie mam go jeszcze, ale to przecież będzie najważniejsze zdjęcie,

prawda?

- Na pewno - powiedziała Eliza i pokiwała głową nad swoją przyjaciółką.

*

- Kończ już, kończ, bo chcę zadzwonić - ojciec ponaglał Elizę.

- Minutkę - odpowiedziała mu szeptem.

- Tak? I co Maciek powiedział? Aha... ale kiedy? I ty trzymasz to w ręku, tak?

Patrzysz na to, tak? Daj słowo honoru... Maciek jest wielki, wiesz? Ale to na pewno jest

dziesiątka? Maciek musi mi wszystko opowiedzieć. Ta... tata podsłuchuje... to przyjdź zaraz...

aha, czyli idziesz z nim... to pa!

- Kto to jest Maciek? - zainteresował się ojciec.

- Chłopak Beaty.

- Maciek? Myślałem, że jakoś inaczej się nazywa. Ja jednak nie mam pamięci do

imion. - Ojciec poklepał Bustera po łbie. - Niedziela. Jak wspaniale, że ktoś wymyślił

niedzielę. Kto zagra ze mną w scrabble?

Wolne od szkoły dzieciaki szły nad Noteć, na górkę, żeby dobrze wykorzystać

słoneczny, zimowy dzień. Eliza zamyśliła się nad tym, ile rzeczy zdarzyło się przez te cztery

tygodnie stycznia. Wczoraj była z Zosią, Leszkiem i jego rodzicami w Myślęcinku. A

wracając, zajechali do piekarni. Zośka, co prawda, wypytywała ekspedientkę, co ma pod

bandażem i co jej robili na ten schodzący paznokieć, ale i to nie popsuło cudownego dnia.

Eliza uśmiechnęła się do siebie na wspomnienie wszystkiego, co przeszła przez ten czas.

Nagle Buster zaszczekał głośno i przyciągnął wzrok całej rodziny.

Pies stanął znów przy regale z gazetami. Zaczął merdać ogonem i biegać od regału do

ojca.

- No, znowu coś się dzieje - ucieszyła się Zosia, która z czerwonymi od mrozu

policzkami właśnie wróciła z górki, żeby się trochę ogrzać.

Ojciec już bez namysłu położył gazetę przed psem. W pokoju zrobiło się zupełnie

cicho.

- Gdyby nie to, że to się dzieje tu i teraz, nigdy bym nie uwierzył - mrugnął do mamy,

a Buster, siedząc na dywanie, przebierał przednimi łapami i kręcił łbem nad gazetą. Aż w

końcu, gdy ojciec otworzył na stronie z rubryką „Zwierzak czeka na człowieka”, Buster od

razu położył łapę w upatrzonym miejscu.

Ojciec wolno podniósł gazetę i poprawił okulary. W miejscu, gdzie Buster trzymał

łapę, było zamazane zdjęcie burego kundelka i podpis:

„W schronisku w Bydgoszczy na miłych właścicieli czeka Mucha. Urocza, wesoła

suczka, odrobaczona, szczepiona i zdrowa. Lubi się bawić piłeczką. Tęskni za przyjacielem.

Jest w schronisku od początku stycznia”.

- Jedziemy. - Ojciec zerwał się z miejsca.

- Ja nie mogę, ja mam odbiór - przypomniała mama.

- W niedzielę?

- Tak, bo to klientka ze Szczecina. Wyobrażasz sobie, ze Szczecina! A co chcesz

zrobić?

- Dziewczynki, Buster! Ubierajcie się! Jedziemy po Muchę.

*

- Nie mogę uwierzyć, że jutro znów do szkoły. Szkoda, że nie istnieje taka maszyna do

zatrzymywania czasu. Jak tylko mijały by lekcje, człowiek by sobie ją włączył i wszystko, co

przyjemne, trwałoby dłużej. - Eliza z Leszkiem siedzieli u niego w pokoju.

- To co porobimy? Bo do autobusu mamy jeszcze ponad godzinę.

- Miałeś pokazać mi zdjęcia.

Eliza patrzyła, jak Leszek wstaje. Bierze pudło. Kiedy siadał z powrotem na podłodze,

koszula odsłoniła myszkę na nadgarstku, ale Leszek jej nie zakrył. Eliza kilka razy

zauważyła, że wcale nie zwraca uwagi, czy ja widać, czy nie. Całkiem inaczej niż na

początku.

Zaczęli oglądać fotografie. W wielkim pudle znajdowały się nieuporządkowane

zdjęcia różnych osób z różnych lat. Leszek pokazywał kolejno, ale nie umiał zidentyfikować

wszystkich sfotografowanych osób.

- A to jest mój tato. Zobacz, z jakąś dziewczyną. To była wielka miłość ojca, jeszcze

zanim poznał mamę. Co tak patrzysz? Coś się stało?

Eliza pokręciła głową i bez słowa wpatrywała się w zdjęcie, na którym ojciec Leszka

stał przytulony do młodej dziewczyny.

- Ja wiem, co to za dziewczyna - powiedziała bardzo cicho. - To moja mama.

Leszek nachylił się nad fotografią.

- No tak. Teraz poznaję. To naprawdę jest twoja mama! To niesamowite! Co za

przypadek!

- No właśnie, niesamowity przypadek. - Eliza?

- Hm?

- A może to nie jest żaden przypadek?

- No właśnie, może to nie jest przypadek? Ale jeśli nie przypadek, to co?