JUSTINE DAVIS

BRYLANT BEZ SKAZY

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Czy Kristina ma tak wielki dar przekonywania, czy to raczej on łatwo ulega

manipulacji?

Grant McClure posępnie potrząsnął głową. Prawda zapewne leży gdzieś pośrodku.

Zawsze ulegał namowom Kristiny, nawet jeśli udało mu się przejrzeć jej grę. Przyrodnia

siostra miała jednak tyle wdzięku i życzliwości dla ludzi, że trudno jej było odmówić. Nie

odmówił jej i tym razem, więc teraz spodziewał się wizyty nieproszonego gościa, choć czas

ku temu był wyjątkowo niesprzyjający.

Tłumiąc westchnienie, oparł się o drzwi stajni. Nieopodal rozległ się warkot silnika

samochodu. Siedzący za kierownicą Chipper Jenkins nie potrafił zdecydować, czy spotkała go

kara, czy nagroda. Cieszył się, że pozwolono mu prowadzić nowego pikapa, ale był trochę

zły, że powierzono mu tak niegodne kowboja zadanie. Miał przywieźć na ranczo jakąś

miastową paniusię.

- No! - Zaskoczony Grant chwycił kapelusz, który niespodziewanie zsunął mu się na

nos. Tuż przy uchu usłyszał radosne rżenie. - Joker, przestań!

Wielki, czarno - biały ogier rasy appaloosa spoglądał na niego zaczepnie, wyraźnie

zadowolony, że znów udało mu się strącić kapelusz z głowy swego pana. Uwielbiał płatać

takie figle i właśnie tej skłonności zawdzięczał swe przezwisko.

- A żeby cię, ty wstrętna, bezwartościowa szkapo - wymamrotał Grant, ale uśmiechnął

się do swego ulubieńca.

Nie mówił poważnie. Oryginalnie umaszczony ogier był jednym z najpiękniejszych

koni, jakie w życiu spotkał. Pięknie zbudowany, silny, szybki i wytrzymały Joker był również

obdarzony wielkim sercem i dobrym charakterem, a na dodatek wszystkie te cechy

przekazywał potomstwu. Taki koń to marzenie każdego jeźdźca.

Grant nawet w snach się nie spodziewał, że to marzenie ziści się właśnie jemu.

- Dziękuję ci, Kate - wyszeptał do siebie, nie pierwszy zresztą raz. - Nie wiem,

dlaczego to zrobiłaś, ale dziękuję ci. - Pogłaskał konia po szyi i powiedział głośno: - Chodź,

pajacu. Znajdziemy ci jakieś zajęcie, zanim się całkiem rozkleisz.

Joker prychnął na znak aprobaty i energicznie kiwnął głową. Grant zauważył, że

zaczął traktować to zwierzę jak człowieka, co nigdy przedtem mu się nie zdarzało. No, może

podobnie myślał jeszcze o Ryzykancie, mądrym owczarku australijskim, który na ranczu był

bardziej pożyteczny niż niejeden pracownik.

Prawie dwie godziny później, zadowolony z przejażdżki, odprowadził konia do

zagrody przy stajni, by zwierzę trochę odpoczęło. Czyszczenie Jokera odłożył na później,

ponieważ był pewien, że ogier nie odmówi sobie przyjemności i z zapałem wytarza się w

pyle. Listopad zbliżał się ku końcowi i niedługo ziemię pokryje śnieg.

Już nad wyżynami Wyoming przeszło kilka śnieżyc, ale śnieg jeszcze nie utrzymywał

się dłużej.

Wkrótce jednak miało się to zmienić, a wtedy i on, i wszyscy będą musieli naprawdę

przyłożyć się do pracy, by zwierzęta przetrwały srogą zimę. Rozpieszczona panna z wielkiego

miasta jest ostatnią rzeczą, jakiej mu tu potrzeba.

Rozmyślania przerwał mu warkot silnika wracającego pikapa.

- No, zaczyna się - wymamrotał. Zarzucił sobie na ramię uprząż Jokera i poszedł

przywitać gościa.

Najpierw spostrzegł Chippera. Chłopak stał przy zabłoconych drzwiach samochodu i

uśmiechał się z cielęcym zachwytem. Grant dopiero po chwili zauważył, kto wprawił

młodego pomocnika w taki stan. Z samochodu wysiadła kobieta o długich blond włosach,

związanych w koński ogon. Miała na sobie dżinsy i krótki kożuszek. Widać było, że chłód

wcale jej nie przeszkadza.

Kiedy go zobaczyła, jej oczy rozszerzyły się lekko. Grant zdawał sobie sprawę, że

gapi się na nią zaskoczony, ale nie potrafił zmienić wyrazu twarzy.

Była niska, przynajmniej w porównaniu z Grantem, bardzo drobna i delikatna, niczym

figurka z porcelany. Ciemne kręgi pod oczami pogłębiały wrażenie kruchości. Wydawała się

zmęczona, i to nie tylko fizycznie. Grant poczuł, że coś go ściska w sercu. Podobnie wyglądał

jego ojciec pięć lat temu, na kilka dni przed śmiercią.

- Witaj, Grant. Głos miała łagodny, matowy, i słychać w nim było nutę smutku, który

czaił się również w jej zielonych oczach.

- Witaj, Mercy - odrzekł cicho. Słysząc swoje przezwisko z dawnych lat, uśmiechnęła

się, ale jej oczy pozostały smutne.

- Nikt mnie tak nie nazywał, odkąd nie przyjeżdżasz latem do domu.

- Nigdy nie uważałem Minneapolis za swój dom. Po prostu tam mieszkała moja

matka.

Rozejrzała się, jakby chciała porównać rozległe, dzikie tereny wokół rancza i rysujące

się w oddali wysokie Góry Skaliste do wieżowców ze stali i szkła.

- Twój dom był zawsze tutaj, prawda? - rzekła cicho.

- Zawsze - potwierdził z nie skrywanym przekonaniem. Od dzieciństwa wiedział, że tu

jest jego miejsce. Ta piękna, dzika kraina wydawała się częścią niego samego i nigdy nie

potrafił ani nie chciał opierać się jej sile przyciągania.

- A więc to tutaj zawsze cię ciągnęło, tutaj musiałeś wracać. Chyba teraz zaczynam to

rozumieć...

Kiedy Kristina Fortune powiedziała Grantowi, że Meredith Brady została policjantką,

pomyślał sobie, że pewnie bardzo urosła od tego lata, kiedy jako nieznośna czternastolatka

przyjechała tu na wakacje, w towarzystwie o dwa lata młodszej przyrodniej siostry Granta.

Tymczasem Mercy nadał nie mogła mierzyć o wiele więcej niż metr pięćdziesiąt pięć.

- Zmieniłaś się - powiedział. I była to prawda. Pamiętał ją jako żywiołową, energiczną

nastolatkę, bardzo podobną do Kristiny. Teraz energia i żywiołowość gdzieś zniknęły.

- Zmieniłam się, ale nie urosłam, tak? - zapytała smutno.

- No cóż, nie urosłaś za wiele - przyznał rozsądnie.

- Łatwo ci mówić. Ty w ciągu jednego lata potrafiłeś urosnąć dziesięć centymetrów.

Usta Granta zadrgały. To było dziwne lato, kiedy w przeciągu trzech miesięcy

wystrzelił do góry i osiągnął metr osiemdziesiąt wzrostu. Nagle jego ruchy stały się

niezgrabne, ubrania za małe, a w dodatkowe zakłopotanie wpędzał go fakt, że jego przemiana

wywarła ogromne wrażenie na wszędobylskiej koleżance przyrodniej siostry.

- Dziwię się, że w ogóle urosłem, bo przez całe lato bez przerwy deptałaś mi po

piętach. Przykleiłaś się do mnie jak rzep, Meredith Cecelio.

Skrzywiła się.

- Proszę, mów do mnie po prostu Meredith. Albo Meri.

- A może Mercy? - To on tamtego lata wymyślił dla niej to przezwisko. - Pamiętam,

że nie odstępowałaś mnie ani na krok. Zawsze kiedy odwiedzałem mamę, kręciłaś się w

pobliżu. Nigdy nie zapomnę, jak poszłaś za mną na ślizgawkę i utknęłaś w obrotowej bramce.

- Miałam wtedy dwanaście lat - stwierdziła z godnością. - I byłam w tobie zakochana

po uszy, po tym, jak obroniłeś mnie przed chłopakami, którzy mi dokuczali.

Grant zamrugał oczami. Dawno odgadł, że się w nim durzyła, ale nie podejrzewał, że

zaczęło się to tak dawno. Przypomniał sobie, jak podczas pierwszych wspólnych letnich

wakacji zobaczył, iż dokucza jej dwóch starszych od niej chłopców, a ona, mimo że łzy

napływały jej do oczu, stała z dumnie uniesioną głową. Przegnał dręczycieli i odprowadził ją

do domu. Przez całą drogę milczała, dopiero w progu podziękowała mu cicho. Dopiero teraz

zdał sobie sprawę, że to od tamtej chwili stała się jego nieodłącznym cieniem.

- To było tylko dwóch łobuziaków - powiedział.

- A ty przybyłeś mi na pomoc niczym rycerz w srebrnej zbroi - odparła cicho. Grant

skrzywił się lekko. Nie nadawał się na bohatera, nawet na użytek naiwnej nastolatki. - Ale nie

przejmuj się - ciągnęła, widząc jego niepewną minę. - Już dawno się wyleczyłam ze słabości

do ciebie. Dorosłam i zrozumiałam, że zauroczyła mnie atrakcyjna powierzchowność, a nie

kryjący się pod nią człowiek. Dzięki Bogu, przeszło mi bardzo szybko.

- Aha.

Wypowiedział to dość niepewnym tonem. Czy sprawiło mu przyjemność, że wyznała

dawno minione uczucie? A może był zły, że Mercy już nic do niego nie czuje, i w dodatku tak

bardzo ją to cieszy? Zachciało mu się śmiać. Przecież już nieraz kobiety podkochiwały się w

nim tylko ze względu na jego męską urodę, i miał tego serdecznie dosyć. Jeszcze bardziej

irytowały go te, które dowiedziawszy się o jego sporym majątku, nagle zaczynały mu

okazywać coraz więcej uczucia.

Mercy była inna. Nigdy nie nadskakiwała mu i nie obsypywała go pochlebstwami.

Zupełnie nie pasowałoby to do jej łobuzerskiego sposobu bycia. Była jak miniaturowy wulkan

energii i nie odstępowała go na krok.

Włosy jak dawniej czesała w koński ogon, ale twarz, która kiedyś przywodziła mu na

myśl psotnego chochlika, zdumiewająco wyładniała. Wielkie oczy, lekko zadarty nos, śmiało

zarysowany podbródek... Meredith Brady stała się piękną kobietą. Nic dziwnego, że Chipper

gapił się na nią rozanielonym wzrokiem.

Chipper. Grant uświadomił sobie, że chłopak cały czas stoi tuż obok, przysłuchując się

ich rozmowie i chłonąc wzrokiem Mercy, która zdawała się zupełnie nie zauważać jego

fascynacji.

- Miałeś rozłożyć bryły soli dla bydła - przypomniał surowo chłopakowi. - Ja

odprowadzę naszego gościa do domu.

Chipper spojrzał na niego z rozpaczą.

- Ale ja chciałem zanieść bagaże...

- Dam sobie radę - odezwała się Mercy. - Nie są ciężkie. Lubię podróżować bez

zbędnego obciążenia.

- Ale ja...

- Trzeba rozłożyć sól - nakazał Grant. - I to szybko.

- Tak jest - zgodził się Chipper z rezygnacją. Nagle twarz mu pojaśniała. - Jeśli będzie

potrzebny ktoś, kto zna okolicę...

- Będę o tym pamiętała - odparła z uśmiechem. Grant zauważył, że jej uśmiech, choć

czarujący, był tylko zdawkowym odruchem, nie wydobywał się z serca. Nie był jednak

sztuczny jak uśmiechy kobiet, które spotykał podczas swych sporadycznych wizyt u matki.

Nie, ten uśmiech nie krył płytkości charakteru, był raczej maską skrywającą...

Właśnie, co? Pustkę? Ból?

Wtedy nagle przypomniał sobie, co w minionym tygodniu powiedziała mu przez

telefon Kristina. Z początku słuchał jej nieuważnie, nie kojarząc imienia Meredith z zadziorną

panną z końskim ogonem. Kristina krótko wyjaśniła mu sytuację. Meredith potrzebowała ja-

kiegoś spokojnego, odludnego miejsca, gdzie mogłaby skryć się na jakiś czas i dojść do siebie

po tym, gdy jej kolega z pracy, Nick Corelli, zginął na służbie.

- Byli sobie bardzo bliscy - relacjonowała mu Kristina. - Meredith jest załamana.

Proszę cię, Grant, to nie potrwa długo. Potrzeba jej ciszy i spokoju. Musi znaleźć się gdzieś,

gdzie ludzie nie będą cały czas mówili o tym, co się stało.

A więc o to chodzi, pomyślał. Za uśmiechem Mercy krył się ból po stracie bliskiego

człowieka. Na pewno bardzo go kochała. Grant sięgnął po dwie niewielkie, granatowe

walizki, które Chipper postawił obok samochodu.

- Powiedziałam, że dam sobie radę.

- Nie wątpię w to, ale pomogę ci. Masz za sobą długą podróż.

- Prawie cały czas siedziałam. Mogę sama nosić bagaże.

Grant odstawił walizki, zastanawiając się, czy reszta wizyty przebiegnie w podobnej

atmosferze. Matka zadała sobie wiele trudu, by nauczyć go dobrych manier. Kiedy

protestował, twierdząc, że kobiety nie oczekują już od mężczyzn galanterii, oznajmiła mu

spokojnie, że zarówno kobiety, jak i mężczyźni bardzo sobie cenią dobre maniery, o ile nie

towarzyszy im protekcjonalny ton.

Złożył ramiona na piersi i już miał coś powiedzieć, gdy Mercy go ubiegła.

- Nie jestem wyzwolona i niezależna - oświadczyła pośpiesznie, jakby czytała w jego

myślach. - Wiem, że nie zostałam tu zaproszona, a ty masz dużo pracy. Pozwalając mi tu

przyjechać, oddałeś mi wielką przysługę. Jeśli będę mogła w czymś pomóc, po prostu mi to

powiedz. Niech od początku będzie jasne, że nie chcę być traktowana jak gość.

Spojrzał na nią zdziwiony.

- Jak więc mam cię traktować? Niespodziewanie uśmiechnęła się, tym razem szczerze

i niemal wesoło. Grant poczuł, jak przebiega go dreszcz.

- Najlepiej by było, gdybyś po prostu nie zwracał na mnie uwagi.

Uśmiechnął się rozbawiony.

- Nie wiem, czy mi się to uda - rzekł z ironią. - Próbowałem przez kilka wakacji z

rzędu, ale bez większego powodzenia.

Uniosła lekko brwi.

- Wiem. A im bardziej usiłowałeś się mnie ignorować, tym więcej się starałam, żebyś

wreszcie mnie zauważył.

- Zauważyłem. Musiał odwrócić wzrok, ponieważ jej uśmiech znów przyprawił go o

dziwny dreszcz. Postanowił więc zmienić temat.

- Kiedy spadnie śnieg, trudno ci będzie stąd wyjechać.

- Przywiozłam dużo książek.

- Nie oczekuję, że będziesz pomagała, ale wolałbym, żebyś nie dostarczała

dodatkowego zajęcia moim pracownikom. Zima to najcięższa pora roku i wszyscy mają

mnóstwo roboty.

Mercy spokojnie przyjęła jego słowa.

- Nie znam się na pracy na ranczu - odparła bez skrępowania. - Nie umiem jeździć

konno, nic nie wiem o krowach. Ale potrafię się obsłużyć. Nie musisz się mną opiekować.

Widać było, że szczere przyznanie się do niewiedzy nie sprawia jej trudności. Grant

żałował, że nie każdy to potrafi. Widział już wielu ludzi, którzy przyjeżdżali do tej części

kraju po przygodę, nie zdając sobie sprawy z czekających ich trudów. Jego przyrodni brat

Kyle był właśnie taki. Ale Samantha Rawlings, urodzona i wychowana w tych stronach,

szybko sprowadziła go na ziemię i bardzo wiele nauczyła.

Na myśl o tym Grant uśmiechnął się w duchu. Kyle, z pozoru lekkoduch i playboy,

wreszcie się ustatkował i znalazł cel w życiu.

Stało się to dość późno, ale nie dziwił się temu ten, kto znał matkę Kyle'a, mściwą

manipulantkę Sheilę Fortune. Grant nie pierwszy raz pomyślał z wdzięcznością o swojej

matce, ciepłej, szczerej i dobrej. Zadziwiające było to, że wszystkim dzieciom Sheili udało się

jakoś zorganizować sobie życie. Wszyscy troje, Kyle, Michael i Jane, założyli rodziny, co

pewnie doprowadziło ich matkę do wściekłości, ponieważ przez to straciła nad nimi kontrolę.

Nie zazdrościł swemu przyrodniemu rodzeństwu. Prawdę mówiąc, czasami nawet współczuł

ojczymowi, ale zwykle szybko tłumił w sobie to uczucie.

Otrząsnął się z zamyślenia. Zastanowiło go, dlaczego nie potrafi skupić się na

rozmowie z Mercy i pozwala myślom rozbiegać się chaotycznie.

- Nie będę miał czasu, żeby się tobą zajmować, zwłaszcza kiedy spadnie śnieg -

ostrzegł. - Tak samo jak inni, będziesz zdana na siebie.

W jej oczach ukazał się jakiś cień i Grant natychmiast pożałował swoich słów.

- Poradzę sobie - zapewniła beztrosko, jakby chciała stłumić emocje. Sięgnęła po

walizkę. - Zaniesiemy je razem? - zaproponowała.

- Dobrze - zgodził się i wziął drugą.

Z łatwością podniosła bagaż z ziemi, chociaż wiedział, że nie jest lekki. Nie powinno

go to dziwić. Jako policjantka musiała pewnie być silna i sprawna, by móc wykonywać swoją

pracę. A najwyraźniej wykonywała ją doskonale. Kristina powiedziała mu, że Mercy służy w

policji od pięciu lat, akademię ukończyła w wieku lat dwudziestu jeden, i tego samego dnia

została zaprzysiężona. Zawsze pragnęła być policjantką, a jeśli już coś sobie postanowiła, nic

nie było w stanie jej od tego odwieść.

W głosie swojej trochę zepsutej przyrodniej siostry usłyszał ton podziwu, a to nie

zdarzało się często. Spełnił jej prośbę. Kristina potrafiła być denerwująca, ale rekom-

pensowała to inteligencją i urokiem osobistym. Grant nie wątpił, że trafi kiedyś na

mężczyznę, który nie pozwoli jej sobą manipulować i nie nabierze się na pozę rozpieszczonej

księżniczki, a wtedy iskry będą latały w powietrzu.

Mercy była od wielu lat jej najlepszą przyjaciółką, więc kiedy potrzebowała pomocy,

Kristina natychmiast stanęła na wysokości zadania. Nie wahała się wykorzystać do tego

swojego przyrodniego brata. A ponieważ rzadko prosiła o coś nie dla siebie, Grant nie mógł

jej odmówić.

Mercy. Cały czas nazywał ją w myślach tym przezwiskiem z dzieciństwa. Nie

powinien jednak zapominać, że teraz to dorosła kobieta, pogrążona w żałobie po stracie

bliskiej osoby. Musiał opanować przyśpieszone bicie serca, nieoczekiwany dreszcz,

przeszywający go na widok jej uśmiechu. Takie reakcje są teraz zupełnie nie na miejscu.

Doszedł w końcu do wniosku, że to pewnie skutek zbyt długiego braku damskiego

towarzystwa. Od miesiąca prawie nie widział kobiety, a na ostatniej randce był trzy miesiące

temu. Nic dziwnego, że hormony dały o sobie znać na widok Mercy, która zmieniła się w

piękną kobietę.

Nie był pewien, czy wie, jak zająć się kobietą o złamanym sercu. Poznał ból po stracie

bliskiego człowieka, kiedy matka odeszła od ojca i opuściła ranczo. Miał wtedy zaledwie trzy

lata. Drugi raz cierpiał w podobny sposób, kiedy patrzył na długą, powolną śmierć ojca, który

do ostatnich chwil życia żałował, że stracił ukochaną kobietę.

Wtedy nic nie potrafiło stłumić jego bólu, jak więc mógł liczyć na to, że pomoże

komuś innemu uporać się z cierpieniem?

Kristina mówiła, że Mercy potrzebuje jedynie jakiejś kryjówki, spokojnego miejsca,

gdzie mogłaby dojść do siebie. On sam znalazł schronienie i ukojenie w tych dzikich

stronach, ale nie podejrzewał, by dziewczyna z miasta zareagowała podobnie. Zwłaszcza po

okrutnej, nagłej śmierci kogoś, kogo chyba bardzo kochała, sądząc po smutku w jej oczach.

Takiego bólu chyba nic nie zdoła stłumić.

ROZDZIAŁ DRUGI

Być może Mercy nie widziała już w Grancie rycerza w srebrnej zbroi, ale musiała

przyznać, że nadal robi na niej wrażenie. Praca na ranczu doskonale wyrabia mięśnie i

kształtuje sylwetkę, lepiej niż ćwiczenia w siłowni, którym oddawali się z zapałem jej

koledzy z Minneapolis.

Podobały jej się lekkie zmarszczki w kącikach niebieskich oczu, pięknie

kontrastujących z opaloną twarzą. Ciemnoblond włosy miał teraz krótsze niż dawniej, ale

właśnie taka fryzura bardziej do niego pasowała.

To niewątpliwie przystojny mężczyzna, stwierdziła w duchu Mercy, dumna z tego, że

potrafi tak spokojnie to przyznać, nie czując dawnego drżenia w sercu. No, prawie nie czując.

Włożyła sweter do szuflady i rozejrzała się po pokoju. Grant powiedział jej, że

korzysta z niego Kristina podczas swoich rzadkich wizyt na ranczu, „dopóki nie znudzi jej się

samotność i nie zatęskni za życiem towarzyskim wielkiego miasta”. Nie zauważyła jednak, by

przyjaciółka odcisnęła na tym wnętrzu swój ślad.

A może Grant po jej odjeździe przywracał pokój do normalnego stanu? Proste

umeblowanie, ograniczone do niezbędnego minimum, było zupełnie nie w stylu Kristiny.

Mercy jednak wszystko się tu podobało: duże łóżko, prosta dębowa komoda i biurko oraz

zasłony w wesołą, biało - niebieską kratkę. Przy dużym oknie stał wygodny fotel, obity

niebieskim materiałem.

Podeszła do łóżka i wzięła niewielki stos bawełnianych bluz z długimi rękawami.

Starała się spakować najcieplejsze ubrania, pamiętając dramatyczny opis srogich zim na

ranczu.

Układała bluzy w kolejnej szufladzie, zastanawiając się, dlaczego tak łatwo

zaakceptowała swoje dawne przezwisko. Kiedyś go nienawidziła, ale gdy zdała sobie sprawę,

że jedynie Grant tak ją nazywa, zaczęło jej się podobać.

Poza tym, nazywając ją dawnym przezwiskiem, Grant dał jej do zrozumienia, że nadal

traktuje ją jak dziecko. Trudno. Wcale jej to nie przeszkadzało.

Na łóżku zostały już tylko dwie jedwabne nocne koszule. W dzień mogła nosić dżinsy,

ciepłe majtki i wełniane skarpety, ale nocą wolała czuć na skórze gładki jedwab. Był to jeden

z niewielu luksusów, na jakie sobie pozwalała, więc nie zamierzała się tego wstydzić ani mieć

z tego powodu wyrzutów sumienia. Ułożyła je starannie w ostatniej wolnej szufladzie i

podeszła do drzwi, ponieważ usłyszała za nimi jakiś dziwne skrobanie.

- A kto ty jesteś? - zapytała z uśmiechem.

Na progu siedział średniej wielkości szaroczarny pies. Choć spoglądał na nią

spokojnie, poczuła się trochę nieswojo, ponieważ jedno jego oko było brązowe, a drugie

jasnoniebieskie. Przykucnęła przy czworonogu, ale nie pogłaskała go. Coś w postawie

zwierzęcia powstrzymało ją przed obdarzaniem go zbędną czułością.

- Przyszedłeś sprawdzić, co to za nieproszony gość? Pies przechylił łeb i wyraźnie

szacował ją wzrokiem.

Miała ochotę się roześmiać.

- Lepiej będzie, jak zostawisz go w spokoju. To nie jest kanapowy pieszczoch.

Szybko uniosła wzrok, zdumiona bezszelestnym nadejściem Granta. Rzadko udawało

się ją tak zaskoczyć.

- Zauważyłam - odparła. - Miewałam już do czynienia z psami.

- To pies pracujący, nie domowy pupilek. Nie szuka przyjaciół.

Przez chwilę Mercy zastanawiała się, czy w jego słowach kryje się coś więcej niż

tylko ostrzeżenie na temat charakteru psa. Doszła jednak do wniosku, że tylko jej się

wydawało.

- Nie mam zamiaru mu się narzucać. - Wstała. Pies nadal na nią spoglądał, teraz jakby

trochę rozbawiony. - Ale jeśli zmieni zdanie, nie będzie ci chyba przeszkadzało, jeśli się z

nim zaprzyjaźnię?

- To mało prawdopodobne - odrzekł krótko, a Mercy znów się zastanawiała, czy mówi

o sobie, czy o psie.

Stłumiła westchnienie. Nie pamiętała, żeby w przeszłości był taki oschły.

- Ma jakieś imię? - zapytała. - A może to po prostu Pies?

Ku jej zdziwieniu Grant poczerwieniał.

- No... przez jakiś czas rzeczywiście nazywaliśmy go po prostu Pies, ale potem sam

nam pokazał, na jakie imię zasługuje.

Mercy uśmiechnęła się.

- A więc na jakie imię zasłużył? Widząc, że nie uznała jego odpowiedzi za idiotyczną.

Grant odprężył się.

- Ryzykant.

Mercy zerknęła na psa, który siedział nieruchomo, cały czas w tym samym miejscu.

- A dlaczego?

- Kiedy nie pracuje, to nie chce mu się nawet łapą ruszyć. Ale kiedy zabiera się do

roboty... to wystarczy za pięciu pomocników. Nic go nie powstrzyma. Przepędza bydło gdzie

sobie tylko zażyczysz, niczym marszałek dowodzący armią. Widziałem, jak pędził niewielkie

stado przez ponad pół kilometra, nie dotykając ziemi.

- Jak to? - zdziwiła się Mercy.

- Skakał po grzbietach zwierząt, z jednego na drugi. Ryzykuje życie, ale ani na chwilę

nie ustaje.

Spojrzała na psa, który nie mógł ważyć więcej niż dwadzieścia kilogramów.

- Już rozumiem, skąd u niego takie pełne wyższości spojrzenie. Zapracował sobie na

szacunek.

- Owszem. - W jego głosie słychać było zadowolenie. Mercy poczuła, że nie może

spojrzeć mu w oczy. Patrzyła na psa, dopóki Grant znów się nie odezwał: - Pomyślałem

sobie, że zechcesz rozejrzeć się po ranczu, zobaczyć co gdzie jest.

Dopiero teraz na niego spojrzała i zastanawiała się, dlaczego przed chwilą nie mogła.

Nie było w nim nic groźnego, no może oprócz imponującego wzrostu i mięśni, ale do tego

była przyzwyczajona. Podczas służby w policji nieraz dawała sobie radę z potężniejszymi

mężczyznami.

- Chętnie się rozejrzę. Nie będę musiała później zawracać ci głowy. - Zerknęła na

niego z ukosa. Nie wiedziała, co powiedziała mu Kristina i nie chciała zdradzać mu więcej

szczegółów niż to konieczne. - Obiecuję, że nie zostanę tu zbyt długo. Kiedy tylko... mnie

wezwą, wskoczę do samolotu i zniknę.

Spoglądał na nią przez chwilę.

- Nie chciałem sugerować, że będziesz mi przeszkadzać.

- Ależ będę ci przeszkadzać - oznajmiła, wzruszając ramionami. - Nie mieszkam tu,

nic nie wiem o życiu na ranczu, choćbym nie wiem jak się starała, zawsze będę trochę

wchodzić w drogę. Postaram się tylko robić to jak najrzadziej.

Zdziwiony uniósł brwi.

- Rzeczywiście się zmieniłaś. Roześmiała się i zaraz zdała sobie sprawę, że po raz

pierwszy od śmierci Nicka śmieje się szczerze. Na myśl o Nicku ból znów wrócił, ale

opanowała się.

- Chodzi ci o to, że w dzieciństwie nigdy się nie zastanawiałam, czy komuś

przeszkadzam? - zapytała lekko.

Uśmiechnął się, jakby jej radość sprawiła mu przyjemność.

- Coś w tym rodzaju.

- Tylko przy tobie się tak zachowywałam. Zwłaszcza kiedy widziałam, że cię to

denerwuje.

- Nawet wtedy podejrzewałem, że robisz mi to na złość.

- Gdybyś naprawdę nie zwracał na mnie uwagi, pewnie dałabym ci spokój.

- I dopiero teraz mi to mówisz? - zapytał z udawanym oburzeniem.

Tym razem roześmiali się oboje i Mercy poczuła, że ból, który nosiła w sercu od

chwili, gdy Nick skonał w jej ramionach, trochę zelżał.

Chwyciła kożuszek i włożyła go, schodząc za Grantem na dół. Dom był piętrowy,

rozległy, ze spadzistym dachem. Trzy sypialnie na poddaszu były dobrze ocieplone i

ogrzewane piecami na drewno, do których Grant miał największe zaufanie.

- Mamy również ogrzewanie gazowe - wyjaśnił, kiedy mijali wielki bojler - ale staram

się zbyt często go nie używać. Tylko do gotowania i ogrzewania wody.

- Ciepła woda? - spytała żartobliwie. - A Kristina mi mówiła, że macie tu spartańskie

warunki.

Spojrzał na nią przeciągle, jakby nie mógł zdecydować, czy mówi serio. Odgadła, że

miał ją za rozpieszczoną miejską damę. Nawet się nie starała wyprowadzić go z błędu. Takich

rzeczy nie udowadnia się słowami, tylko czynami. Nie będzie wchodziła mu w drogę i sama o

siebie zadba.

- Lubię ciepłe prysznice - oznajmił krótko.

Mercy milczała, ponieważ w wyobraźni ujrzała zupełnie nieoczekiwany obraz. Myśl o

nagim Grancie pod prysznicem przyprawiała ją o szybsze bicie serca.

- W zimie wszyscy pilnują, żeby ogień nie zgasł - mówił dalej, wskazując duży piec w

rogu. - Gdyby zgasł, dom bardzo szybko by się wychłodził.

Mercy otrząsnęła się z rozmarzenia.

- Wyobrażam to sobie - powiedziała. Pod ścianą spostrzegła niewielki stos drewna

opałowego. - Gdzie trzymacie zapas?

Wskazał ruchem głowy na zamknięte drzwi nieopodal pieca.

- W przybudówce. W domu jest zwykle zapas wystarczający na tydzień. Tyle zwykle

trwają najdłuższe śnieżyce.

Skinęła głową. Jeśli oczekiwał, że taka wiadomość ją przestraszy, to gorzko się

rozczarował. Owszem, mieszkała w mieście, ale przecież w Minneapolis również zdarzały się

bardzo srogie zimy.

- Chipper to chyba miły dzieciak - powiedziała, wychodząc za Grantem na dwór.

- Właśnie. Miły, ale to jeszcze dzieciak. Niedawno skończył szkołę średnią. To jego

pierwsza praca.

Czyżby usłyszała w tonie jego głosu ostrzeżenie? A może znów doszukiwała się w

nich podtekstów, których tam nie było? Nie mogła nie zauważyć, jakie wrażenie zrobiła na

chłopaku. Przez całą drogę na ranczo jąkał się i czerwienił. Czyżby Grant podejrzewał, że ma

ochotę zabawić się uczuciami naiwnego dzieciaka? Nagle uderzyła ją ironia tej sytuacji.

- Boże, czy ja wyglądałam tak samo? - zapytała z ironicznym uśmiechem. - Gapiłam

się na ciebie jak sroka w gnat i czerwieniłam co pięć minut?

Grant zatrzymał się i spojrzał na nią przenikliwie. Potem uśmiechnął się z wolna.

- Owszem, czasami tak wyglądałaś - przyznał.

- Przepraszam.

- Nie ma za co. Pochlebiało mi to, choć czasami wprawiało w zakłopotanie.

- Nie chciałam stawiać cię w niezręcznej sytuacji. Obiecuję ci, że to się już nie

powtórzy - dodała poważnie.

Jego usta zadrgały.

- Szkoda. Teraz może bardziej bym to docenił. Odwrócił się na pięcie i poszedł dalej,

zanim zdążyła odpowiedzieć. A więc Grant McClure nie stracił poczucia humoru. No bo

przecież to musiał być żart.

Podbiegła kilka kroków, by się z nim zrównać. Nie zwolnił, żeby nie musiała

wydłużać kroków. Powiedziała sobie, że dzięki temu nie straci formy i wyjdzie jej to na

dobre.

- Więc Chipper niedawno zaczął tu pracować?

- Jako stały pracownik, tak. Przedtem pracował tylko w lecie i czasami w sobotę i

niedzielę, razem z matką.

Z matką?

- Aha. - Tylko tyle mogła powiedzieć.

- Rita dla nas gotuje.

Rita. Mercy wyobraziła sobie smagłą brunetkę o ognistych oczach. Mimowolnie

dokonała w myślach szybkich obliczeń. Chipper miał osiemnaście lat. Jeśli jego matka wyszła

młodo za mąż, może mieć teraz na przykład trzydzieści sześć lat. Tylko sześć lat starsza od

Granta. To mała różnica wieku, nie przeszkodziłaby w romansie.

Miała nadzieję, że ojciec Chippera to zwalisty siłacz, łatwo wpadający w gniew.

Natychmiast zganiła się za takie myśli. Jakie to w ogóle ma znaczenie?

- Gotuje tylko w weekendy? - zapytała lekkim tonem.

- Tak, ale za to dużo. Wystarcza na cały tydzień. Zamrażamy zapasy. Nauczyła też

nas, jak przygotować prostsze potrawy, żebyśmy mogli przetrwać w zimie, kiedy zabraknie

nam zapasów.

- Dobry pomysł - stwierdziła Mercy.

- Gotowanie na zapas czy przeszkolenie kilku z nas?

- I to, i to - odrzekła ze śmiechem. - Ja nie jestem zbyt dobrą kucharką. Kristina może

zaświadczyć.

- Już to zrobiła. Powiedziała, że jeśli się spodziewam po tobie pracy w kuchni tylko

dlatego, że jesteś kobietą, to mocno się zawiodę.

- Ufff... - Mercy westchnęła z przesadą. - Dobrze, że to sobie wyjaśniliśmy.

- Jej ostrzeżenie niewątpliwie uchroniło mnie przed strasznym losem.

- Niewątpliwie - zgodziła się Mercy z wymuszoną powagą. - Ale za to świetnie

zmywam naczynia. Może ten talent mi się tu na coś przyda?

- Porozmawiaj z chłopakami. Zwykle ciągną zapałki.

- Oni? A ty nie?

- Bycie szefem ma swoje dobre strony - oznajmił z szerokim uśmiechem.

Nagle rozległo się donośne rżenie i Mercy gwałtownie odwróciła głowę. W obszernej

zagrodzie, nieopodal większej z dwóch stodół, stał imponujący rumak bardzo oryginalnej

maści. Przednia połowa ciała była połyskliwie czarna, tylna natomiast biała, upstrzona

czarnymi łatkami różnej wielkości.

Mercy przypomniała sobie coś z dawnej przeszłości. Kiedy jako nastolatka durzyła się

w Grancie, chciała wiedzieć jak najwięcej o wszystkim, czym on się interesował. Dlatego też

przeczytała wiele książek o koniach i chociaż w zasadzie nigdy przedtem nawet nie zbliżyła

się do tego zwierzęcia w naturze, wiele wiadomości zostało jej w głowie. Między innymi

zapamiętała zdjęcie podobnego konia, tylko w brązowe łaty, a nie w czarne.

- Czy to appaloosa? - zapytała niepewnie, podchodząc do ogrodzenia.

- Tak - potwierdził Grant, trochę zaskoczony.

- Widziałam kiedyś zdjęcie takiego konia. - Nie zamierzała przyznawać się, jak do

tego doszło. - Ale tamten był brązowo - biały.

- Mogą być najróżniejszej maści. Na przykład niektóre są prawie całkiem białe, z

małymi łatkami. Mam tu taką klacz. Nosi jego źrebię. - Ruchem głowy wskazał na konia w

zagrodzie.

Zatrzymała się i spojrzała na górującego nad nią konia. Nie bała się go, zwłaszcza że

przekrzywił głowę i przyglądał jej się z życzliwym zainteresowaniem.

- Jaki piękny. - Ogier parsknął radośnie, jakby zrozumiał jej słowa, a Mercy

roześmiała się.

- To w prostej linii potomek Wodza, który jakieś trzydzieści, czterdzieści lat temu był

najlepszym ogierem w stanie Teksas. Ale niech cię nie zmyli jego szlachetne pochodzenie. To

zwykły pajac - wyjaśnił trzeźwo Grant.

- Rzeczywiście. Przez tę łatkę wygląda trochę jak cyrkowy klaun.

To była prawda. Koń miał nad okiem pojedynczą białą łatkę, która nadawała mu

komiczny wygląd.

- Uważaj - ostrzegł Grant, kiedy przechyliła się przez ogrodzenie. - Może wygląda jak

klaun, ale to ogier, a zachowanie ogiera jest nieprzewidywalne. Cofnęła się o pół kroku.

- Chcesz powiedzieć, że może ugryźć albo kopnąć?

- No... nie. Jeszcze mu się nie zdarzyło.

- Aha. Masz go od niedawna, tak?

- Ponad półtora roku. Zamrugała oczami.

- I przez ten czas nikogo nie ugryzł ani nie kopnął, a ty się nadal martwisz?

Skruszony Grant spuścił wzrok.

- Nie martwię się, tylko... trochę mnie to zastanawia. Nie spotkałem ogiera, który by

nie miał żadnego brzydkiego zwyczaju.

- A ten nie ma?

- Nie. Z wyjątkiem tego, że strąca mi z głowy kapelusz, kiedy do niego podejdę -

odparł. Mercy prychnęła rozbawiona, a koń parsknął cicho, jakby chciał jej zawtórować albo

zwrócić na siebie uwagę. Grant wzruszył ramionami. - Pewnie jesteś bezpieczna. On napra-

wdę jest bardzo dobrze wychowany. Tylko nie wykonuj żadnych nagłych ruchów, żeby go nie

wystraszyć, i nie dotykaj go, dopóki sam cię do tego nie zachęci.

Grant nie wyjaśnił, jak taka zachęta miałaby wyglądać, więc Mercy doszła do

wniosku, że wyczuje ją, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. Znów podeszła do ogrodzenia,

a koń nachylił się nad nią i wciągnął nosem powietrze. Jego oddech wzburzył jej włosy.

Nagle poczuła, że delikatnie dotknął chrapami jej końskiego ogona, zarżał lekko, odsunął się i

spojrzał na nią, jakby na coś czekał. Nie poruszyła się, a on jeszcze raz powtórzył cały

manewr. Czyżby to była ta zachęta, o której wspomniał Grant?

Zerknęła na niego i zobaczyła, że przygląda się uważnie całej scenie, ale z jego twarzy

nie potrafiła nic wyczytać. Czyżby to był jakiś sprawdzian? A jeśli nie zda egzaminu, to

zabroni jej wychodzić z domu do końca pobytu na ranczu?

To już chyba paranoja, zganiła się w duchu.

Z uśmiechem wyciągnęła powoli rękę i poklepała konia po czarnej szyi. Zwierzę znów

zarżało i Mercy uznała to za oznakę zadowolenia. Nie wiedziała tylko, czy koń ucieszył się z

pieszczoty czy z tego, że wreszcie zrozumiała jego niemą prośbę.

- Ma jakieś imię? - zapytała, podziwiając mocne mięśnie i połyskliwą skórę.

- Nazywam go Joker.

- Wiem nawet, dlaczego - odparła ze śmiechem, który przychodził jej coraz łatwiej. -

Ale czy to jego prawdziwe imię?

- Jest zarejestrowany jako Płomień Fortune. Oczy Mercy rozszerzyły się.

- Fortune? Tak jak nazwisko tej rodziny? Grant skinął głową.

- Kate zostawiła mi go w spadku.

- Babka Kristiny? Ta, która zginęła w katastrofie samolotowej?

Znów skinął głową. Na jego twarzy pojawił się wyraz namysłu połączonego ze

zdziwieniem.

- On jest wart... pewnie więcej niż to całe ranczo - stwierdził. - Nie mam pojęcia,

dlaczego tak zadecydowała.

A więc dlatego miał przed chwilą taką niepewną minę. Nie wiedział, dlaczego Kate

zapisała mu takie piękne zwierzę. Nadal zadziwiał go fakt, że jest właścicielem Jokera. Mercy

spojrzała mu prosto w oczy.

- Twoja matka wyszła za mąż za syna Kate, zgadza się? Jesteś więc pasierbem jej

syna. Można powiedzieć, że jej wnukiem.

- Może to jest jakieś wyjaśnienie - odparł z powątpiewaniem. - Ale wydawało mi się,

że niewiele dla niej znaczę. Nie noszę nazwiska Fortune, nie należę do rodziny. Oczywiście,

wszyscy członkowie klanu byli zawsze dla mnie... bardzo mili. Mama od dwudziestu pięciu

lat jest żoną Nate'a, ale ja po prostu do nich nie pasuję.

- Najwyraźniej Kate była innego zdania, jeśli zostawiła ci tak cenne zwierzę.

Potrząsnął głową.

- Nadal tego nie rozumiem. Swoje ranczo zapisała mojemu przyrodniemu bratu,

Kyle'owi, a Joker również powinien przypaść mu w udziale. Gdyby Kyle lepiej znał się na

hodowli zwierząt, na pewno nie zgodziłby się oddać Jokera. Powinien był o niego walczyć.

- Skoro nie zna się na zwierzętach, to pewnie koń niewiele go obchodził.

- Próbowałem mu wytłumaczyć, jaką taki koń ma wartość i że Kate nie powinna mi go

zostawiać.

- Chciałeś oddać to, co zapisała ci Kate, bo uważałeś, że ci się to nie należy?

Mercy poczuła dziwny ucisk w piersi. Przypomniała sobie, że Grant, jako

siedemnastolatek, zamiast się cieszyć, ubolewał nad swoim zwycięstwem w szkolnych za-

wodach pływackich, ponieważ najsilniejszy zawodnik drużyny przeciwnej zachorował i

wycofał się ze współzawodnictwa. Grant twierdził wtedy, że jego zwycięstwo nic nie znaczy,

bo nie zmierzył się z najlepszym. Uznała to za bardzo szlachetną postawę. Teraz stwierdziła,

że Grant nic nie stracił ze swojej bezkompromisowej uczciwości.

- Od półtora roku staram się to zrozumieć. Jeśli jego potomstwo będzie chociaż w

połowie takie jak on, to ranczo zacznie przynosić wielkie dochody. Ale dlaczego to zrobiła?

Często widuję Nate'a, ale Kate spotkałem tylko kilka razy.

- Może zrobiłeś na niej dobre wrażenie.

Poruszył się niespokojnie, jakby chciał ukryć skrępowanie. Wsunął ręce do kieszeni

dżinsów, a Mercy nie mogła nie zauważyć, jak dobrze te spodnie na nim wyglądają.

- Może - powiedział bez przekonania.

- Widzę, że nie jesteś z tej historii zbyt zadowolony.

- Nie nazywam się Fortune - powtórzył z uporem. - Moja matka wyszła za członka tej

rodziny, ale ja nie potrafiłbym tak żyć jak oni. Nie wiem, jak moja matka to znosi.

- Ja też nie wiem - szczerze wyznała Mercy. - Czasami patrzę na Kristinę i bardzo jej

zazdroszczę bogactwa i pozycji, ale przeważnie cieszę się, że nie jestem na jej miejscu.

Oczy Granta lekko się rozszerzyły. Potem uśmiechnął się przyjaźnie, tak jak w

dawnych latach, kiedy zdarzało mu się rozmawiać z nie odstępującą go na krok dwuna-

stolatką. Nawet jeśli denerwowało go jej towarzystwo, nigdy nie zachowywał się wobec niej

złośliwie ani okrutnie. Zresztą Barbara Fortune nie tolerowałaby u syna takiego zachowania.

Mercy nigdy nie spotkała tak ciepłej i dobrej osoby jak matka Kristiny i Granta. Była zupełnie

inna niż Sheila, pierwsza żona Nate'a, chciwa manipulantka, która nigdy nie pogodziła się z

utratą pozycji, jaką zapewniało jej dawne małżeństwo.

- Ja myślę podobnie - zapewnił Grant. - Klan Fortune'ów to amerykański odpowiednik

rodziny królewskiej, ale nie chciałbym mieć takich problemów jak oni.

- Takie wielkie pieniądze potrafią zrobić z właścicielami bardzo dziwne rzeczy -

zauważyła Mercy.

- I z ludźmi, którzy ich otaczają.

Mercy przypomniała sobie noc, kiedy Kristina, załamana po śmierci babki, podzieliła

się z nią długą, pogmatwaną i dramatyczną historią swojej rodziny.

- Tak - rzekła cicho Mercy. - Kate Fortune musiała bardzo cierpieć, kiedy porwano jej

dziecko.

- Matka mi mówiła, że Kate nigdy nie uwierzyła w śmierć swojego dziecka. Nigdy nie

straciła nadziei, ponieważ nie odnaleziono ciała.

Mercy przebiegł dreszcz.

- Jakie to straszne. Kristina twierdzi, że jej ciotka, Rebeka, jest równie uparta jak

babka. Uważa, że śmierć Kate to nie był nieszczęśliwy wypadek.

Grant skrzywił się lekko.

- Właśnie o to mi chodzi. Członkom tej rodziny takie myślenie przychodzi bardzo

łatwo.

- I nic dziwnego. Im się stale coś przydarza. Pomyśl tylko o sprawie Moniki Malone...

Mercy urwała, zdając sobie sprawę, że to bolesny temat. Co prawda Grant podkreślał,

że nie należy do tej rodziny, ale...

- Masz na myśli Jake'a? - zapytał, patrząc na nią.

- Przepraszam. Niepotrzebnie o tym wspomniałam.

- We wszystkich gazetach o tym piszą. Niby dlaczego miałabyś o tym nie mówić?

- Bo sprawa Jake'a w pewien sposób dotyczy również ciebie.

Wzruszył ramionami.

- Jestem z nim skoligacony, ale to nie znaczy, że mam o nim fałszywe wyobrażenie.

Zawsze mi się wydawało, że nie pokazuje swojego prawdziwego oblicza. Dowodzi rodem

Fortune'ów, ale tak naprawdę oni go chyba nie znają.

- Onieśmiela mnie jego arystokratyczny wygląd - przyznała Mercy. - Może ty lepiej

dostrzegasz jego cechy charakteru, bo spoglądasz na niego z pewnego dystansu.

Spojrzał na nią z namysłem.

- Jesteś policjantką. Co myślisz na temat tej sprawy?

- Wiem o niej za mało, żeby sobie wyrobić jakiś pogląd. Niewiele informacji

przecieka do prasy. Nawet nie słyszałam plotek na ten temat. Zdaje się, że milczenie można

kupić za pieniądze.

- Nie dziwi mnie to.

- A zaskoczyło cię, że Jake został oskarżony?

- Sądząc po dowodach, które znaleziono? Nie. Mimo wszystko trudno mi jednak w to

uwierzyć.

- To naturalne. Nikt nie chce wierzyć, że do takiego czynu był zdolny ktoś znajomy,

ktoś z rodziny, choćby mało spowinowacony.

- Sam już nie wiem - odparł beznamiętnie. - Można też powiedzieć, że takie zdarzenia

nie są w tej rodzinie rzadkością.

Mercy nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale w duchu zgadzała się, że trudno było

uwierzyć w winę Jake'a Fortunek. Czy to możliwe, by przystojny, dobrze wychowany,

spokojny i opanowany Jake zamordował słynną gwiazdę kina?

Wiedziała jednak, że każda rodzina, zwłaszcza tak potężna i wpływowa, skrywa jakieś

tajemnice.

ROZDZIAŁ TRZECI

- No nie! - krzyknęła zaskoczona Mercy, a Grant nie mógł powstrzymać śmiechu.

Joker znów potargał starannie związane włosy Mercy. Cofnęła się i spojrzała na niego z

oburzeniem. - - Muszę zmienić ten jabłkowy szampon na inny - wymamrotała.

- To chyba nie tylko o to chodzi. - Grant nadal się uśmiechał. - Czasami daję mu

jabłka, ale wcale na nie tak nie reaguje.

Była to prawda. W ciągu minionego tygodnia Mercy stała się ulubienicą Jokera. Na jej

widok głośno rżał, obrażał się, jeśli nie zwracała na niego uwagi, i głośno protestował, kiedy

zbyt długo okazywała zainteresowanie innym koniom.

- Po prostu jestem dla niego kimś nowym - stwierdziła. - W dodatku moje włosy

pachną jak jego przysmak.

- Jesteś dla niego zjawiskiem. Niewiele kobiet pojawia się na ranczu, a nawet jeśli się

pojawią, to trzymają się od Jokera z daleka.

- A więc lubi płeć przeciwną, tak?

- To należy do jego obowiązków. W końcu jest ogierem - zauważył Grant,

jednocześnie się zastanawiając, czy to przyziemne wyjaśnienie nie wprawi Mercy w za-

kłopotanie.

Uśmiechnęła się jeszcze szerzej i Grant zrozumiał, że tak samo jak dwanaście lat

przedtem, niełatwo jest ją zawstydzić.

- Masz rację. Może powinieneś znaleźć mu stałą partnerkę?

- Ma ich wiele, w każdym sezonie rozrodczym - odparł.

- Większość samców pozazdrościłaby mu takich obowiązków.

Uniósł brwi i spojrzał na nią badawczo. Czyżby usłyszał gorycz w jej głosie? A nawet

oskarżenie? Nigdy nie brał na siebie domniemanych win całej męskiej populacji i teraz też nie

zamierzał tego robić.

- Być może - odrzekł. - Ale inni bardzo by mu współczuli, że tak dał się omotać

miastowej pannie.

Zmarszczyła czoło i na jej twarzy Grant zauważył wyraz, który zapewne przed chwilą

malował się na jego własnej. Najwyraźniej zastanawiała się, czy ją o coś oskarża. Nie miał

takiego zamiaru. Wygasła w nim dawna złość na eleganckie kobiety z wielkich miast i ich

gierki.

- A czy to źle? - spytała.

- Powiedzmy, że miejsce takich panien jest w mieście. Uniosła brwi.

- Rozumiem. A twoja matka? Jej miejsce też jest w mieście?

Strzał był celny, Grant skrzywił się boleśnie. W przeszłości Mercy nigdy nie unikała

konfrontacji i wyraźnie nic się pod tym względem nie zmieniło. Przecież była policjantką.

- Uważa, że jej miejsce jest u boku Nate'a. Wydaje się zadowolona ze swojego życia, a

tylko to się liczy.

- Ale wolałbyś, żeby była szczęśliwa tutaj. Pożałował, że rozpoczął ten temat.

- Nie ma znaczenia, co bym wolał. Chociaż urodziła się w Wyoming, czuła się tutaj...

odizolowana. Na ranczu nie miała towarzystwa kobiet, najbliżsi sąsiedzi mieszkają kilka

kilometrów stąd, a Clear Springs jest jeszcze dalej.

- Chyba to rozumiem - stwierdziła Mercy łagodniejszym tonem. - Twoja matka to

towarzyska, otwarta kobieta. Musiała się tu czuć bardzo samotna.

- Tak.

- Ale pewnie bardzo cierpiała, kiedy cię tu zostawiła, przenosząc się do Minneapolis.

Wiem, jak bardzo cię kocha. Rodzina to dla niej wszystko.

- Nie zostawiła mnie. Sam postanowiłem zostać. Spojrzała na niego wzrokiem,

którego nie potrafił rozszyfrować.

- Wiem. Powiedziała mi, że nawet jako czteroletnie dziecko byłeś upartym kowbojem.

Cofnął się trochę i zmarszczył brwi.

- Moja matka ci tak powiedziała?

- Mówiła mi, że kiedy wyszła za Nate'a, zapytała cię, czy nie zamieszkałbyś z nimi. A

ty kopnąłeś Nate'a w kostkę i uciekłeś.

Grant poczuł, że się czerwieni.

- Moja matka ma za długi język.

- Jesteś zły, bo to powiedziała, a może dlatego, że powiedziała to akurat mnie?

- Z obu tych powodów - mruknął. Nagle coś przyszło mu do głowy i spojrzał na

Mercy badawczo. - A właściwie kiedy odbyła się ta rozmowa?

- O ile pamiętam, tuż przed świętami. Pomagałam Kristinie ubierać choinkę.

Przed świętami? Prawie rok temu? Dlaczego Mercy rozmawiała o nim z jego matką?

Uderzyła go jeszcze jedna myśl. Ostatnie święta spędził z rodziną, ale nikt nawet nie

wspomniał wtedy o Mercy. Pamiętał to dobrze. Zresztą gdyby odwiedziła jego rodzinę, matka

z pewnością by mu o tym opowiedziała; bardzo się starała, by Grant poczuł przynależność do

klanu Fortune'ów, a jednym z przejawów tych starań było powiadamianie go o wszystkich

ruchach członków rodziny i ich najbliższego otoczenia, do którego należała również Mercy -

jako przyjaciółka Kristiny.

- Odwiedziłem mamę w ostatnie święta. Spędziłem w Minneapolis cały tydzień, ale

ciebie nie widziałem...

Nagle przyszło mu do głowy, że wyjechała wtedy gdzieś ze swoim kolegą z pracy,

który pewnie był jej towarzyszem życia. Natychmiast pożałował swoich słów. Mercy jednak

wcale nie wydawała się urażona ani zasmucona. Uśmiechnęła się do niego szeroko.

- Chodziło mi o święta sprzed dwunastu lat. Gwałtownie zamrugał oczami.

- Aha - wyjąkał i dodał, marszcząc czoło: - Udało ci się mnie nabrać, co?

- Tak. Dałeś się nabrać jak dziecko. Poklepała Jokera po szyi, pogładziła po

aksamitnych nozdrzach, a ogier zarżał cicho i westchnął z wyraźną przyjemnością. Grant

znów musiał się roześmiać.

Zastanawiał się, jak to możliwe, że taka delikatna i krucha istota jest policjantką.

Zauważył już jednak, że ma poczucie humoru, a refleksem i bystrością nadrabia drobną

posturę i brak siły fizycznej. Jej silną stroną były nie mięśnie, ale spryt i inteligencja.

- Jakiś ty piękny, mój przystojniaczku - rzekła do konia pieszczotliwie. Widać było, że

uległa jego urokowi. - Dobrze o tym wiesz, prawda? Bardzo jesteś z siebie zadowolony, co? -

Joker prychnął i wyciągnął szyję, domagając się kolejnych pieszczot. Grant patrzył na jej

drobne dłonie, gładzące czarną skórę zwierzęcia, i poczuł dziwny ucisk w podbrzuszu. - Przez

ciebie nawet taka „miastowa dziewczyna” jak ja ma ochotę nauczyć się jeździć konno.

Spojrzał na nią czujnie. Czyżby specjalnie powtórzyła określenie, którego przed

chwilą użył, by mu dopiec? Mercy nadal gładziła uszczęśliwione zwierzę, nawet nie patrząc

w stronę Granta, a on po raz pierwszy w życiu poczuł, że jest zazdrosny o konia. I wcale mu

się to nie spodobało.

- Dziękuję, że naprawiłeś te wodze, Chipper. Chłopak miał zdziwioną minę.

- To nie ja, panie McClure. Nie miałem czasu. Najpierw szukaliśmy zagubionego

źrebaka, a potem musiałem naprawić ogrodzenie.

Źrebak, jeden z pierwszych potomków Jokera urodzonych na ranczu MCC, uciekł z

małej zagrody przy stajni dla klaczy zarodowych, przeskakując przez ogrodzenie, którego

górna żerdź się załamała. Jak na roczne źrebię, był to wyczyn godny podziwu. Może miał

zadatki na mistrza skoków przez przeszkody.

Usłyszawszy wyjaśnienie Chippera, Grant zmarszczył czoło.

- To kiedy uporządkowałeś składzik z narzędziami?

- Eee... Na to też nie miałem czasu. Wróciliśmy z Charliem bardzo późno. Zajrzałem

jeszcze do tej tarantowatej klaczy. Wie pan, do tej, która tak dziwnie się zachowuje...

Grant uniósł rękę.

- Nie denerwuj się. Wcale cię nie krytykuję. Spodziewałem się, że szukanie źrebaka

zabierze ci dużo czasu. Ale jeśli to nie ty tam posprzątałeś, to kto?

- Pewnie ten sam skrzat, który wczoraj zamiast mnie przyniósł do domu drewno na

opał.

Grant zerknął przez ramię i zobaczył starego Walta Mastersa, który pracował tu od

kilkudziesięciu lat i widział, jak z małego gospodarstwa, prowadzonego przez ojca Granta,

Hanka McClure, powoli zmienia się w całkiem nieźle prosperujące ranczo. To on

zasugerował, żeby rozpocząć hodowlę koni rasowych, ponieważ ceny wołowiny nie były zbyt

wysokie, a rynek zbytu chwiejny. Z początku Grant miał wątpliwości, potem jednak nabrał

zapału i hodowla koni stała się jego ulubionym zajęciem, a po przybyciu Jokera zaczęła

przynosić coraz większe zyski.

- Nie wspomnę już nawet - ciągnął Walt - że ten skrzat przyniósł drewno do baraku,

gdzie mieszkamy my, biedni, wykorzystywani kowboje.

Grant prychnął i zamachnął się na Walta kapeluszem.

- Wykorzystywani, akurat! - zawołał. - Pokaż mi drugie takie ranczo, gdzie

pracownicy mają w baraku własny stół do bilarda i wannę z masażem wodnym, dla ulżenia

obolałym mięśniom.

Walt uśmiechnął się.

- Twój ojciec pewnie jeszcze teraz przewraca się w grobie z powodu tej wanny.

- Pewnie tak - odparł pogodnie Grant.

Był dumy, że głos mu nie zadrżał. Dużo czasu upłynęło, zanim zdołał się pogodzić z

przedwczesną śmiercią ojca i rozmawiać o niej bez emocji. Bardzo długo nie potrafił o niej

mówić wcale. Ale teraz pogodne, życzliwe docinki Walta nie sprawiały mu najmniejszej

przykrości. Wiedział, że wieloletni pracownik kochał Hanka McClure'a jak brata.

Nie chciał jednak dłużej ciągnąć tego tematu, więc zakończył rozmowę i wyszedł ze

stajni.

A więc jakiś skrzat przyniósł drewno na opał i zrobił porządki w składziku na

narzędzia. Bez wątpienia ten sam skrzat nie wiadomo kiedy naprawił rozdartą zasłonę w

saloniku, zszywając ją starannym, drobnym ściegiem. Krawieckie umiejętności Granta

zaczynały się i kończyły na przyszywaniu guzików.

Wszedł do domu i zamknął za sobą drzwi. W powietrzu czuć było nadchodzącą zimę i

Grant przewidywał, że już niedługo - za tydzień lub dwa - Wyoming jeszcze raz pokryje się

grubą warstwą śniegu.

Zrobił kilka kroków i zatrzymał się jak wryty. Pociągnął nosem, czując wokół jakiś

znajomy zapach, którego pochodzenia jednak nie umiał określić. Po chwili już wiedział. Nie

był to jeden zapach, ale dwa, i to bardzo charakterystyczne: słodkawa woń płynu do

czyszczenia broni oraz, choć wydawało się to niemożliwe, zapach pieczonego chleba.

Zapach chleba obudził w nim ciekawość i głód, ale woń płynu do czyszczenia broni

zaniepokoiła go. Najpierw poszedł więc tam, skąd dochodziła owa woń, czyli w stronę

wyłożonego boazerią gabinetu, gdzie mieściła się kolekcja broni ojca oraz jego własna

strzelba i dwa karabiny do polowania. Charakterystyczna woń stawała się coraz silniejsza,

chociaż żołądek Granta najwyraźniej wolał apetyczny zapach chleba.

W gabinecie siedziała Mercy, a przed nią na stole, obok gabloty na broń, leżał

rozłożony remington 306. Zamierzał wyczyścić go wieczorem, ponieważ używał go

poprzedniego dnia, kiedy w górach wytropił sarnę ze złamaną nogą. Musiał ją zastrzelić, by

skrócić jej cierpienie. Odnalezienie rannego zwierzęcia trwało dość długo, ale szukał jej

wytrwale, bo nie mógł znieść myśli, że wielkooka łania musiałaby znosić ból jeszcze przez

wiele godzin, zanim nieuchronnie padłaby ofiarą jakiegoś drapieżnika. Grant rzadko

ingerował w naturalny bieg zdarzeń, ale w spojrzeniu cierpiącego zwierzęcia dostrzegł prośbę

o pomoc i nie mógł pozostać na nią obojętny.

Zatrzymał się w drzwiach i patrzył, jak Mercy wprawnie czyści broń. Od razu było

widać, że ta kobieta umie obchodzić się z bronią, chociaż pewnie częściej miała do czynienia

z innym kalibrem, używanym do poskramiania najgroźniejszych drapieżników świata, tych

dwunożnych.

Znów uderzyła go dysproporcja między drobną budową Mercy i wykonywanym przez

nią zawodem. Spróbował ją sobie wyobrazić, jak obezwładnia jakiegoś silnego, agresywnego

pijaka albo opornego rabusia czy włamywacza. Przypomniał sobie, jak zauroczyła Jokera i

doszedł do wniosku, że w pracy zapewne również posługuje się raczej urokiem osobistym i

inteligencją, a nie brutalną siłą i przemocą.

Mercy tymczasem zakończyła pracę i odłożyła przybory. Grant wszedł do gabinetu.

- Chcesz sprawdzić efekt? - zapytała, nie oglądając się. Zrozumiał, że od samego

początku zdawała sobie sprawę z jego obecności.

- Nie. To jasne, że znasz się na broni.

- Dziękuję. - Wskazała na uchwyt na ścianie obok gabloty. - Tam jest miejsce tego

remingtona?

- Owszem. Mercy nie ruszyła się.

- W takim razie ty musisz go tam położyć. Żeby dosięgnąć tej półki, musiałabym

stanąć na kanapie.

Przedtem nigdy nie przyszło mu do głowy, że uchwyt może być dla kogoś zawieszony

zbyt wysoko. Jego ojciec był wyższy od niego, matka miała metr siedemdziesiąt wzrostu.

Znów z podziwem pomyślał o tym, że Mercy osiągnęła tak wiele, będąc tak drobnej budowy.

Właśnie kładł broń na miejsce, kiedy żołądek głośno przypomniał mu o drugim zapachu.

Trochę zawstydzony zerknął na Mercy. Uśmiechała się od ucha do ucha.

- Aż cieknie ślinka, co?

- Myślałem, że nie umiesz gotować.

- Bo nie umiem. Ale piekę doskonale. Nie masz nic przeciwko temu, że wtargnęłam

do twojej kuchni?

- Ależ skąd - zapewnił. - Zwłaszcza kiedy rezultat twojej działalności tak wspaniale

pachnie. Kiedy ten aromat się rozejdzie, na ranczu mogą wybuchnąć zamieszki.

- Upiekłam trzy bochenki. Powinno starczyć dla wszystkich.

- Zrobiłaś tyle innych rzeczy. Kiedy znalazłaś na wszystko czas?

Niczego się nie wyparła, tylko lekko wzruszyła ramionami.

- Miałam na to cały dzień.

- Zdawało mi się, że przyjechałaś tutaj... odzyskać formę.

Przez jej twarz przebiegł znajomy cień.

- Nie potrafię siedzieć bezczynnie - oznajmiła. - Lepiej się czuję, kiedy coś robię.

Trudno mu było się z nią spierać. Po śmierci ojca tylko wytężona praca pozwalała mu

jakoś przetrwać. Całymi dniami pracował ze wszystkich sił, a wieczorem padał wyczerpany

na łóżko i zasypiał jak kamień. Niestety, mimo zmęczenia dręczyły go sny, ale przy odrobinie

szczęścia rano już o nich nie pamiętał. W końcu zbladły, zostawiając po sobie tylko

powracający od czasu do czasu smutek. Ich miejsce stopniowo zajęły pogodne wspomnienia.

Ciekawe, kiedy Mercy będzie mogła myśleć o zabitym przyjacielu bez cienia rozpaczy

w oczach.

Kilka dni później zdarzyło się Grantowi coś, co nie przytrafiało mu się często. Miał

wolny wieczór i postanowił wykorzystać go na lekturę. Musiał przyznać, że mógł sobie

pozwolić na ten luksus dzięki Mercy. Z własnej nieprzymuszonej woli wykonała na ranczu

niezliczoną liczbę małych napraw, które on zwykle odkładał na później i musiał się nimi

zajmować wieczorami, po całym dniu wytężonej pracy przy zwierzętach i na pastwiskach.

Przez to nigdy nie miał czasu na nieliczne w swoim życiu przyjemności.

Westchnął z satysfakcją i zagłębił się w wygodnym, skórzanym fotelu ojca, opierając

stopy na podnóżku. Przez kilka minut po prostu siedział z książką w ręku i cieszył się

perspektywą dwugodzinnej spokojnej lektury. Oczy same mu się zamknęły, gdy leniwie się

zastanawiał, co też porabia Mercy. Kiedy przyjechał do domu, flirtowała z Jokerem, ale

potem już jej nie widział. Wziął prysznic, wyjątkowo długi, ponieważ przyszło mu dziś

ratować cielę, które ugrzęzło w błotnistym bajorze na południowej równinie. Pod koniec całej

operacji był bardziej ubłocony niż żałośnie ryczące zwierzę. Gdy dotarł do domu, warstwa

błota na skórze zmieniła się w twardą skorupę.

Gwałtownie otworzył oczy, ze świadomością, że coś się zmieniło. W gabinecie

panowały ciemności. Półprzytomnie pomyślał, że żarówka się przepaliła. Nagle zdał sobie

sprawę, że jest czymś przykryty i dopiero po chwili rozpoznał pled zdjęty z oparcia kanapy.

Wysunął spod niego rękę i zapalił lampę. W jej świetle zobaczył swoją książkę, starannie

odłożoną na podręczny stolik. Zegar na biurku w drugim końcu pokoju wskazywał trzecią w

nocy.

Czyżby Walt tak o niego zadbał? Nie, stary, poczciwy Walt mógł zgasić światło, może

nawet odłożyć książkę na stolik, ale otulanie kocem nie było w jego stylu. Na ogół też po

powrocie do swojej ciepłej, wygodnej kwatery nie zaglądał do domu.

Grant wiedział, kto najprawdopodobniej się o niego zatroszczył, tylko nie chciał

przyznać przed samym sobą, że to Mercy znalazła go tu śpiącego i przykryła kocem jak

dziecko. Nie chciał też przyznać, że sprawiło mu to dziwną przyjemność.

Uświadomił sobie, że w bardzo krótkim czasie polubił jej obecność na ranczu.

- Ta panna to twarda sztuka - stwierdził Walt. - O wiele twardsza, niż się wydaje.

Grant nie musiał pytać, o kogo chodzi. Nawet gdyby nie wynikało to jasno z słów

Walta, na ranczu była tylko jedna „panna”.

- Nie była zbyt zadowolona, kiedy chciałem jej pomóc z tą belą siana - wtrącił Chipper

raczej ponuro.

- A potrzebowała pomocy? - zapytał Walt, a Grant mógł łatwo przewidzieć

odpowiedź.

- No... nie - wyjąkał Chipper ze skruszoną miną. - Wrzuciła belę na przyczepę, jakby

przez całe życie nic innego nie robiła. Jest bardzo silna.

- I szybko się uczy - dodał Walt. - Zajrzałem dzisiaj do tej tarantowatej klaczy. Trochę

się o nią martwię. Zachowuje się tak niespokojnie, chociaż ma się oźrebić dopiero za półtora

miesiąca.

- Ja też się o nią martwię - stwierdził Grant.

Klacz, którą nazywali po prostu Lady, była jednym z ich najcenniejszych zwierząt, a

teraz w dodatku miała urodzić źrebię po Jokerze. Ich pierwszym potomkiem był źrebak, który

kilka dni przedtem przeskoczył przez ogrodzenie i Grant miał nadzieję, że drugi potomek

okaże się równie udany.

- Ale co to ma wspólnego z... naszym gościem?

- Kiedy przyszedłem do stajni, zobaczyłem, że ta dziewczyna wysprzątała wszystkie

boksy z jednej strony.

Grant spojrzał na niego zdziwiony.

- Wyrzuciła gnój z boksów?

- I to bardzo sprawnie.

Naprawiła uprząż. Ułożyła zapasowe drewno. Posprzątała w składzie na narzędzia.

Wyczyściła jego broń. Upiekła chleb. A potem ładowała bele siana na przyczepę i czyściła

końskie boksy.

Przypomniały mu się słowa Kristiny, że Mercy potrzebuje wypoczynku. Jeśli to ma

być wypoczynek, to Grant nie chciał nawet myśleć, jak wygląda jej dzień pracy. Przecież

wszystko, co tu robiła, to nie była zabawa w prowadzenie gospodarstwa, tylko ciężka

harówka, prosta, fizyczna praca, wymagająca siły i wytrzymałości. Nigdy by się tego po

Mercy nie spodziewał.

Powinno go to chyba czegoś nauczyć. Nadal dręczyło go nieprzyjemne poczucie winy,

że to przez jego zachowanie i opowieści o srogiej zimie Mercy poczuła się zobowiązana

zapracować na swoje utrzymanie. Prawdą było, że wszyscy mieli co robić w czasie cielenia

się krów, przepędzania bydła czy znaczenia nowych sztuk, ale zima w dodatku była bardzo

niebezpieczna dla ludzi i zwierząt. Może jednak jego słowa zabrzmiały w jej uszach zbyt

groźnie.

- ...z tym zrobisz, synu? Grant zamrugał oczami i spojrzał na Walta.

- Co mówiłeś? Zamyśliłem się. Rozbawiony Walt parsknął śmiechem.

- Ostatnio często ci się to zdarza. Nie myśl tak dużo, bo to ci może zaszkodzić.

- Dobrze, dobrze - wymamrotał Grant i wyszedł ze stajni.

Znalazł Mercy w domu. Właśnie dokładała polano do pieca. Od kilku dni regularnie

uzupełniała stos przygotowanego do spalenia drewna. Grant od niepamiętnych czasów

obiecywał sobie, że będzie to robił, ale nadmiar zajęć bardzo mu to utrudniał. Odkąd na

ranczu pojawiła się Mercy, stos drewna obok pieca stale był tej samej wielkości.

- Nie musisz tego robić, wiesz? - odezwał się bez żadnego wstępu, chociaż nie tak

chciał zacząć rozmowę.

Mercy wyprostowała się i spojrzała na niego pytająco.

- Nie muszę dokładać do pieca? To przejaw czystego egoizmu. Nie lubię szczękać z

zimna zębami, zwłaszcza w zamkniętym pomieszczeniu.

- Chodziło mi o coś innego.

Zamknęła drzwiczki do pieca, zrobione z hartowanego szkła, i wytarła ręce o dżinsy,

opinające jej zgrabne biodra i pośladki. Spojrzała Grantowi prosto w oczy. Zaczynał się już

przyzwyczajać do jej śmiałego spojrzenia. Podejrzewał, że równie śmiało stawiała czoło

większości spraw w życiu.

Może z wyjątkiem śmierci Nicka Corelli.

- W takim razie o co ci chodziło?

- Mówiłem ci już, że nie musisz pracować.

- A ja ci powiedziałam, że lubię mieć jakieś zajęcie.

- Dobrze. Wynajduj sobie zajęcia. Jesteś tu bardzo pomocna, ale naprawdę nie musisz

przerzucać bel siana i czyścić końskich boksów.

- Wiem.

- To ciężka, brudna robota. Zostaw to chłopakom. Patrzyła na niego z namysłem.

- Aha. Czyli mogę piec chleb i szyć. To ci nie przeszkadza?

Od samego początku rozmowy przeczuwał, że wynikną z niej jakieś kłopoty.

- Nie to miałem na myśli. Niezupełnie to.

- No to co? Wydaje ci się, że nie potrafię pracować?

- Byłby to z mojej strony dowód głupoty. Przecież już pokazałaś, co potrafisz. - Starał

się okazać zdrowy rozsądek.

- Dlaczego więc każesz mi przestać? Wypuścił ze świstem powietrze.

- Nic ci nie każę. Ale podobno przyjechałaś tu dla wypoczynku, a nie po to, żeby się

zapracowywać na śmierć.

- A nie przyszło ci do głowy, że tylko w ten sposób mogę się trochę odprężyć? - W jej

głosie słychać było napięcie.

- Owszem, przyszło - odparł szczerze. - Sam doświadczyłem czegoś podobnego. Ale

ja jestem przyzwyczajony do takiej pracy, a ty nie. I chociaż jesteś twardsza, niż się wydaje,

to i tak możesz sobie zrobić krzywdę.

Z początku wydawała się zaskoczona jego odpowiedzią, ale już po chwili w jej oczach

znów ukazały się buntownicze błyski.

- Ta gadanina w stylu macho być może zrobiłaby na mnie wrażenie, kiedy miałam

dwanaście lat i świata poza tobą nie widziałam - warknęła. - Nie jestem już dzieckiem. Nie

potrzebuję opieki.

Grant cofnął się, zdziwiony i trochę rozbawiony taką żywiołową reakcją. Nie, to nie

dziecko stoi przed nim i spogląda mu prosto w oczy, zadzierając głowę do góry. To pełna

ognia, nieustraszona kobieta, pomyślał.

Niefortunnie dobrałem słowa, zganił się zaraz w duchu. Wyrażenie „pełna ognia” w

połączeniu z Mercy sprawiło, że jego ciało przeszedł dreszcz. Czy ten wewnętrzny ogień,

który w niej płonie, ogarnia wszystkie aspekty jej osobowości? Czy równie namiętnie reaguje

w innych okolicznościach i miejscach?

Starając się stłumić ogarniające go podniecenie, pomyślał, że jeśli tak jest, to z tego

Nicka był wielki szczęściarz.

Natychmiast zdał sobie sprawę, że nazwał szczęściarzem człowieka, którego niedawno

zastrzelono na jakiejś brudnej, wielkomiejskiej ulicy i uświadomił sobie absurdalność swoich

wniosków.

- Dobrze - powiedział, starając się, aby jego głos brzmiał beztrosko. - Po prostu boję

się, że Kristina urwie mi głowę, jak się dowie, że tak ciężko pracujesz.

Mercy bez oporu przyjęła zmianę tonu rozmowy.

- A więc o to chodzi. Boisz się młodszej siostry.

- Każdy facet przy zdrowych zmysłach boi się Kristiny.

- Masz rację. - Uśmiechnęła się, a po chwili westchnęła. - Zawsze chciałam być taka

jak ona.

Grant zmarszczył czoło.

- Słucham?

- No, wiesz. Piękna, błyskotliwa, lubiana, towarzyska. Ja jestem zupełnie inna.

- Nic ci nie brakuje - oznajmił szorstko. - Światu niepotrzebna kolejna taka

rozpuszczona uwodzicielka jak Kristina. Ty jesteś zrównoważona, solidna i ani trochę nie

rozpuszczona.

- Wielkie dzięki - rzekła Mercy, ale jej usta lekko się skrzywiły. - Takie słowa to

muzyka dla uszu każdej dziewczyny.

Odwróciła się i pobiegła na górę, a on patrzył za nią zdziwiony, stojąc bez ruchu.

Ach, te kobiety, pomyślał kwaśno. Nie miał najmniejszego pojęcia, co ją tak

rozzłościło. Powinien chyba pozwolić Jokerowi zajmować się kobietami na ranczu. Ten koń

najwyraźniej zna się na tym lepiej od niego.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Mercy przeciągnęła się i znów zwinęła w kłębek, próbując odnaleźć nagrzane ciałem

miejsce w pościeli. Natrafiła jednak na zimne prześcieradło i otworzyła oczy. Wokół panował

szary półmrok. Minęło kilka minut, zanim postanowiła sprawdzić, która właściwie jest

godzina. Od długiego czasu sypiała bardzo źle, a dzisiejsza noc upłynęła jej całkiem

spokojnie i szkoda jej było całkiem wybić się ze snu.

Zegar na nocnym stoliku powiedział jej, że minęła ósma, i Mercy natychmiast

rozbudziła się do końca. Od dawna nie spała tak długo. Usiadła i dla rozgrzewki roztarta

ramiona. W pokoju panował chłód. Grant pewnie jak zwykle wyszedł z domu przed świtem,

więc ogień musiał przygasnąć. Należy szybko dorzucić kilka drew do pieca, zanim całkiem

zgaśnie.

Ziewnęła, włożyła dżinsy, ciemnozielony sweter i ocieplane kożuszkiem buty, w

których nigdy nie marzły jej stopy. Znów ziewnęła. Nic dziwnego, że Grant zasnął w fotelu,

pomyślała.

Zaskoczyła ją jedynie książka leżąca na jego piersi. Nie spodziewała się, że szorstki

kowboj, silną ręką prowadzący wielkie ranczo, czytuje Szekspira. Zerknęła na półki za

fotelem i zobaczyła tam więcej dzieł Szekspira, Moliere'a i innych klasyków, a obok nich

całkiem spory wybór współczesnych technothrillerów. Przypomniało jej to, że Grant długo

nie mógł zdecydować, czy chce studiować literaturę czy inżynierię, choć zawsze wiedział, że

w końcu i tak wróci na ranczo.

Doszła do wniosku, że nie powinna się dziwić scenie, którą zobaczyła w gabinecie.

Wiedziała przecież, że Grant ukończył college z wyróżnieniem. Powiedziała jej o tym

Kristina, dumna z sukcesu starszego brata. Mercy pamiętała lato, kiedy Grant wyjechał na

uczelnię. Miała wtedy czternaście lat. Płakała, przekonana, że nigdy już nie zobaczy swojego

rycerza w srebrnej zbroi. Potem poszła do szkoły średniej i następnego lata była już zbyt

dorosła, żeby rozpamiętywać dziecinne zauroczenie starszym kolegą.

Mimo wszystko zeszłego wieczoru przystanęła przy zniszczonym fotelu i długo

patrzyła na pogrążonego we śnie Granta. Jego usta, tak skore do uśmiechu, czasem

ironicznego, teraz układały się miękko, a półksiężyce ciemnobrązowych rzęs rzucały cień na

opalone policzki. Przez chwilę wolny od trosk związanych z prowadzeniem wielkiego rancza,

znów wyglądał jak tamten osiemnastoletni chłopak, gotowy iść na podbój świata.

Kiedy wyjechał, świat Mercy się nie zawalił, chociaż właśnie tego się spodziewała.

Zapomniała o dziecięcym zauroczeniu i zwrócenie na siebie uwagi Granta przestało być

jedynym celem w jej życiu. Tym bardziej powinna zignorować fakt, że serce zabiło jej

mocniej i poczuła nagłą falę gorąca, kiedy Grant żartobliwie oświadczył, że teraz lepiej

doceniłby jej starania. Za bardzo przypominało to reakcję tamtego zadurzonego dzieciaka.

Jeszcze raz ziewnęła, przeciągnęła się i zeszła na dół. Nadal zaspana, poruszyła

dopalające się resztki w palenisku, aż rozbłysły jasnym światłem. Dodała kilka małych,

suchych kawałków drewna do rozpałki, a kiedy zapłonęły wysokim płomieniem, włożyła dwa

polana. Przez kilka minut stała przy piecu, czekając, aż ciepło rozgrzeje jej ręce.

Z roztargnieniem, nadal rozmyślając o tym, jak to możliwe, że tak długo spała,

podeszła do frontowego okna i odsunęła zasłonę, którą kilka dni temu tak pracowicie zszyła.

Musiała szybko zmrużyć oczy.

Śnieg. W ciągu jednej nocy pokrył wszystko niepokalaną bielą, ścierając wszelkie

inne kolory z palety ziemi.

W mieście pierwszy śnieg zawsze witała z radością. Czysta, biała powłoka maskowała

choć na krótką chwilę brzydotę, z którą tak często miała styczność w pracy. Wiedziała, że to

tylko pozory, że brzydota nadal tam jest, ale lżej jej było na duszy, kiedy sama przed sobą

udawała, że świat jest jasny i czysty, jak pierwszy śnieg. Tutaj otaczał ją piękny, chociaż

surowy krajobraz, a biały puch jedynie dodawał mu miękkości.

Włożyła kożuszek i wyszła z domu. Wzięła długi, głęboki oddech. Powietrze było

rześkie i tak czyste, że niemal czuła jego smak. Mimowolnie się uśmiechnęła, a kiedy zeszła z

werandy i usłyszała pod stopami skrzypienie śniegu, jej uśmiech stał się jeszcze szerszy.

Nagle znieruchomiała i zamyśliła się. Kiedy Kristina zasugerowała jej wyjazd w jakieś

odludne miejsce, gdzie mogłaby nic nie robić i mieć czas na przemyślenie różnych spraw,

miała wiele wątpliwości i nie wydawało jej się to najmądrzejszym rozwiązaniem. Owszem,

po tak wielu latach spotkanie z Grantem mogło być ciekawe i dostarczyć interesującego

materiału do przemyśleń, ale obawiała się, że nic nie będzie w stanie odciągnąć jej myśli od

Nicka. Bała się, że cały czas będzie myślała tylko o tym, by wrócić do domu i zająć się

ściganiem morderców.

Nie przewidziała jednak, że Grant McClure potrafi odciągnąć jej myśli od wszelkich

problemów, co samo w sobie stwarzało nowy problem. Powtarzała sobie jednak, że potrafi

wybić sobie z głowy tę niemądrą reakcję, że jest to tylko pozostałość dziecinnego

zauroczenia. Poza tym dowodziło to, że nawet jako dziecko miała dobry gust. Grant był teraz

równie przystojny, jak czternaście lat temu, kiedy go pierwszy raz zobaczyła. Może nawet

przystojniejszy. Czas obchodził się z nim bardzo łagodnie. Jako trzydziestoletni mężczyzna,

Grant był...

Nie znajdowała słów. Uśmiechnęła się do siebie w duchu. Grant zawsze wywierał na

niej takie wrażenie. Kiedyś jej to nie przeszkadzało, ale teraz powinna być odporna na takie

rzeczy. Denerwowała ją własna reakcja i miała ją sobie za złe. Przecież Grant jasno dał jej do

zrozumienia, że nie jest w jego typie. „Jesteś zrównoważona, solidna i ani trochę nie

rozpieszczona”. Pięknie. Równie dobrze mógłby tak powiedzieć o psie albo koniu.

Usta jej zadrgały. No, może nie o koniu. Zapewne uważał, że ona ma mniej osobistego

uroku niż ognisty, piękny Joker. Dlaczego nie zdusiła w sobie tych niemądrych, szczeniackich

uczuć, skoro wiedziała, że Grant nic do niej nie czuje?

Nagle przyszło jej do głowy, że być może robi to specjalnie. Może instynkt obronny

nakazywał jej skupić uwagę na Grancie, żeby ociągnąć jej myśli od dręczących wspomnień.

Umysł w samoobronie potrafi działać w bardzo dziwny sposób. Niejednokrotnie była tego

świadkiem.

A więc tylko jej się zdaje, że na jego widok serce bije jej szybciej, że ogarnia ją

czułość, kiedy patrzy na niego, jak zmęczony ciężką pracą śpi w fotelu, trzymając w

stwardniałych rękach tom Szekspira? Nie bardzo w to wierzyła, ale...

- Sprawdzasz, ile trzeba czasu, żeby zamarznąć na kość?

Odwróciła się gwałtownie. Grantowi znów udało się ją zaskoczyć. Jak on to robi?

Zwykle zachowywała czujność i trudno było ją podejść. Wyniosła to przyzwyczajenie z

pracy.

- Uwielbiam pierwszy śnieg - powiedziała. Miała nadzieję, że rumieńce na jej

policzkach wyglądają na wywołane mrozem.

- Tutaj nie jest tak jak w mieście. Żaden pług nie oczyści ci drogi. Przestanie ci się tu

podobać, kiedy zasypie nas na dwa metry i przez wiele dni nie będzie można wyjść z domu.

Przez chwilę przyglądała mu się z namysłem.

- Ciągle mi powtarzasz, że pochodzę z miasta. Myślisz, że o tym zapomniałam?

Wzruszył lekko ramieniem.

- Tak tylko mówię, dla przypomnienia. Zastanawiała się, komu chce o tym

przypomnieć.

Wróciła pod osłonę werandy.

- A więc chcesz mi przypomnieć, że jestem z miasta? Mało prawdopodobne, żebym o

tym zapomniała.

- Zgadza się. Dziewczyny z miasta nigdy o tym nie zapominają. - Grant stanął obok

niej i spojrzał na biały krajobraz. - Czasami lubią odwiedzać takie odludne miejsca, zwłaszcza

kiedy jest ciepło, słonecznie i na łąkach baraszkują cielęta i źrebaki, ale nie zamieszkałyby tu

nigdy.

Mówi o Kristinie, pomyślała Mercy. Z ust przyjaciółki usłyszała kiedyś niemal

identyczne słowa. „Dla Granta ranczo to całe życie. Owszem, muszę przyznać, że tamta

okolica ma swoje szczególne, dzikie piękno, no i małe zwierzątka są takie urocze, ale tam nie

ma latarni ani neonów!”.

- Kristina... - zaczęła Mercy i zaraz urwała. Nie była pewna, czy powinna ciągnąć ten

temat. Trochę się bała, że obróci się to przeciwko niej.

Grant znów lekko wzruszył ramionami.

- Może nie byłaby taka rozpuszczona, gdyby musiała tu mieszkać przez jakiś czas, z

dala od wielkomiejskich świateł i blichtru. Ale ona nie potrafiłaby żyć nigdzie indziej.

- To tobie chyba należałoby o czymś stale przypominać - oznajmiła cicho Mercy. -

Nie jestem Kristina. - Ani twoją matką, dodała w duchu, myśląc, że te słowa pewnie uraziłyby

Granta.

- Nie, nie jesteś Kristiną - zgodził się bez oporu. - Ale też jesteś dziewczyną z miasta.

- A dziewczyna z miasta zawsze będzie dziewczyną z miasta, tak? - Jego uprzedzenie

zaczynało ją trochę irytować, chociaż częściowo już rozumiała, dlaczego jest to dla niego tak

drażliwa sprawa.

- Ciężko jest się zmienić - oświadczył, starając się, by jego słowa zabrzmiały jak

najbardziej dyplomatycznie. - Ja też nie potrafiłbym się przystosować do miejskiego trybu

życia. Zawsze to wiedziałem.

- Nawet kiedy miałeś cztery lata? Uśmiechnął się, chociaż nie nazbyt radośnie.

- Wiedziałem o tym jeszcze wcześniej. To jest mój dom. Zawsze tak było i będzie.

Mercy usiadła na pięknej, bujanej ławce z rzeźbionego drzewa cedrowego, która

prostemu, funkcjonalnemu domowi nadawała zdecydowanie cieplejszy wyraz.

- Ojciec kupił ją dla mamy na rocznicę ślubu - wyjaśnił Grant. - Kazał ją sprowadzić z

małego sklepu na obrzeżach San Antonio. Miał nadzieję, że jeśli mama będzie na niej często

siadywała, to doceni piękno okolicy. Owszem, doceniła je, ale to nie wystarczyło. A może

stało się to za późno? Już się zdecydowała na wyjazd.

- A ty kopnąłeś ojczyma w kostkę i stanowczo powiedziałeś mamie, że nie chcesz z

nimi jechać, kiedy cię o to poprosiła.

- Miałem tylko cztery lata. - Grant również poczuł narastającą irytację. - Chciałem,

żeby ojciec i matka znów byli razem. Wydawało mi się, że jeśli zostanę na ranczu, to i ona w

końcu tu wróci.

- Ale była już żoną Nate'a.

- Dla czteroletniego chłopca to nie miało większego znaczenia. - Skrzywił się. - Mimo

wszystko żałuję, że wtedy go kopnąłem.

- Jakoś to przeżył - odparła Mercy trzeźwo. - On kocha twoją matkę.

- Wiem. Czasami mi się wydaje, że to jedyna osoba, którą naprawdę kocha. Owszem,

dba o swoje dzieci, ale...

- Rozumiem, co chcesz powiedzieć. Dopiero niedawno poznałam Jane i Michaela, ale

wydaje mi się, że żadne z nich nie ma pewności, co tak naprawdę ich ojciec do nich czuje. -

Zerknęła na Granta z ukosa. - Ty przynajmniej nie możesz mieć wątpliwości, że matka cię

kocha.

- Już ich nie mam. Ale kiedy mój mały podstęp nie wypalił, nie byłem tego taki

pewien. Dopiero kiedy skończyłem dziesięć lat, przestało mnie to dręczyć.

- Matka uszanowała twoją decyzję.

- Tak. Zawsze szanuje moje decyzje. Musi to być dla niej dość trudne, ponieważ

większość ludzi uważa, że marnuję sobie tutaj życie.

- Marnujesz życie? Złożył ramiona na piersi. Mercy zastanowiła się, jakie słowa

sprawiły, że przybrał tę obronną pozycję. Przybierał ją zresztą dość często.

- „Jesteś bystrym facetem, Grant, mógłbyś wymyślić coś lepszego” - cytował z

goryczą. - „Masz wyższe wykształcenie, Grant, co robisz na tym odludziu, wśród krów?

Zmarnowane cztery lata nauki w college'u”.

Mercy spojrzała mu prosto w oczy.

- Ale ty właśnie to chcesz robić, prawda?

- Zawsze tylko to chciałem robić. - Determinacja w jego głosie świadczyła, że nieraz

musiał bronić swego wyboru.

- Powiedz tym, którzy cię krytykują, żeby pilnowali własnego nosa. - Spojrzał na nią

zaskoczony. - Spotkałam bardzo wielu ludzi schwytanych w pułapkę znienawidzonej pracy.

Wiem, co to potrafi zrobić z człowiekiem i jego otoczeniem. Jeśli twoja praca cię

uszczęśliwia, to znaczy, że dobrze wybrałeś.

Uśmiechnął się do niej niespodziewanie ciepło, a Mercy odniosła wrażenie, że nagle

zaświeciło słońce.

- Tak właśnie powiedziała mi matka, kiedy ostatnio kolejny raz miałem poważną

rozmowę z Nate'em - odrzekł Grant.

- Bardzo mądrze z jej strony. Wydaje mi się, że najtrudniejszym zadaniem dla rodzica

jest uszanowanie decyzji własnego dziecka, jeśli się z nią nie zgadzają.

Grant oparł się o słupek werandy i spojrzał na Mercy z zastanowieniem.

- Mówisz tak z doświadczenia? Skinęła głową.

- Moi rodzice chcieli, żebym została lekarką. Grant zamrugał oczami.

- Lekarką? A zostałaś policjantką. Do dość radykalna zmiana.

- Nie byli nią uszczęśliwieni. Złożyłam podania do kilku college'ów z doskonałymi

wydziałami medycznymi. Do wszystkich zostałam przyjęta. Bardzo chciałam pomagać

ludziom, ale doszłam do wniosku, że nie jako lekarz. - Uśmiechnęła się smutno i ironicznie. -

Wtedy tak mało wiedziałam o życiu.

- Czego nie wiedziałaś?

- Nie wiedziałam, że połowa ludzi, z którymi stykam się w pracy, wcale nie chce, żeby

im pomagać. Oni chcą, żeby policja naprawiała ich błędy. - Zadrżała. - Inni oczekują, że

policjant na stałe rozwiąże ich problemy. Nie stać ich na to, żeby samemu pociągnąć za

cyngiel, więc chcą wszystko urządzić tak, żeby zrobił to za nich glina. Jakbyśmy byli

maszynami bez żadnych uczuć... - Urwała nagle, zdając sobie sprawę, że mówi coraz głośniej

i za chwilę może całkiem stracić kontrolę nad emocjami. - Przepraszam... Nie chciałam...

Zagryzła wargę, by powstrzymać słowa cisnące się na usta. Poczuła kłucie pod

powiekami. Niepotrzebnie zaczęła mówić o najtrudniejszych aspektach swojej pracy. Przez to

znów powróciły do niej myśli o wszystkim, co w niej było najgorsze. Spokój, który

okazywała od chwili przybycia na ranczo, był chyba tylko pozorny. Znowu zadrżała i nie był

to efekt chłodu.

Nie wiedziała nawet, kiedy Grant usiadł obok niej na huśtawce. Była zbyt zaskoczona,

by zareagować, kiedy otoczył ją ramionami. Promieniujące od niego siła i ciepło dawały jej

poczucie spokoju i wyciszenia.

- To trudna i niebezpieczna praca, Mercy - rzekł łagodnie. - Zawsze to wiedziałem, ale

nigdy nie zastanawiałem się, jak to znoszą ludzie, którzy ją wykonują. Aż do tej chwili.

Słychać było, że mówi to z niekłamaną troską, lecz Mercy nabrała czujności. W jej

obecnym stanie umysłu ciepło i poczucie bezpieczeństwa, jakie oferował Grant, były zbyt

kuszące i zbyt niebezpieczne.

Wyswobodziła się z jego objęć, starając się nie robić tego zbyt gwałtownie. Chciała

jak najszybciej odsunąć od siebie poczucie bliskości.

- Przepraszam, że tak się przed tobą rozkleiłam - oznajmiła sztywno.

Spojrzał na nią uważnie, ale nie starał się jej przyciągnąć z powrotem do siebie, nic jej

też nie odpowiedział. Wstała i odstąpiła na bezpieczną odległość.

- Ostatnio... dużo myślę na temat swojej pracy i mam coraz więcej wątpliwości -

odezwała się, kiedy cisza stała się zbyt napięta. - Ale to nie znaczy, że musisz wysłuchiwać

moich łzawych wynurzeń.

- Chyba dobrze by ci zrobiło, gdybyś się przed kimś wygadała - odparł po chwili.

Ale nie przed tobą, pomyślała Mercy. Nie mogła podzielić się najskrytszymi myślami

z tym mężczyzną, który i tak już wystarczająco zburzył jej dość niepewny i wątły spokój

umysłu.

- Najpierw sama muszę wszystko przemyśleć - oznajmiła.

- Widzę, że jesteś tak samo uparta jak dwanaście lat temu.

- Po prostu chcę sama uporać się ze swoimi problemami, a to wcale nie znaczy, że

jestem uparta.

- Ja mówiłem tylko o rozmowie na temat twoich problemów. Czy to by naruszyło

twoje poczucie niezależności?

Spojrzała na niego ostro.

- Zawsze mi się wydawało, że według mężczyzn kobiety za dużo gadają o swoich

kłopotach.

- Może właśnie chodzi o to, że za dużo przebywasz w towarzystwie mężczyzn i

straciłaś umiejętność dzielenia się swoimi myślami. Czy gliniarze obnażają przed sobą dusze?

Mercy groźnie zmarszczyła czoło, ale po chwili dostrzegła wesołe iskierki w

niebieskich oczach Granta i się rozchmurzyła.

- Gliniarze duszą wszystko w sobie, dopóki nie eksplodują - wyjaśniła ironicznie. -

Tak przynajmniej robi większość.

- A ty?

- Ja nie mam zamiaru eksplodować. Nie należę do tego typu. Tak przynajmniej

twierdzi nasz wydziałowy psycholog.

- Byłaś u psychologa?

- Tego wymaga procedura po... po użyciu broni.

- Pomogło ci to?

- Trochę. - Spojrzała na zaśnieżony krajobraz. Już dłuższy czas siedziała bez ruchu i

zaczynało jej się robić zimno. - Powiedział mi, że przyjazd tutaj to dobry pomysł.

- A tobie jak się wydaje?

- Tak, to chyba był dobry pomysł. To piękna okolica. W naturze jest coś, co do mnie

przemawia, coś czystego, pierwotnego. Owszem, panują tu surowe warunki, ale świat jest taki

czysty, pozbawiony zła. To... po prostu życie.

Grant patrzył na nią wyraźnie zaskoczony.

- Ja... ja czuję to samo. Właśnie dlatego tylko tutaj mogę być naprawdę szczęśliwy.

Przez długą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Oboje czuli wyraźnie, że tworzy się

między nimi nagła i niespodziewana więź.

Uczucie to było tak silne, że niemal wystraszyło Mercy; nie chciała się mu poddawać,

nie chciała w ogóle czegokolwiek odczuwać, w tej chwili była zbyt bezbronna. Niestety, tak

zareagowało jej serce i rozum nie miał już nic do powiedzenia. Postanowiła stworzyć dystans

między sobą i Grantem, choć była też świadoma, że wydarzyło się między nimi coś ważnego.

Jak zwykle nie zamierzała tego ukrywać, zwłaszcza przed sobą.

- Spodziewałam się, że znajdę tu spokój i dziką przyrodę, ale nie przewidziałam... że

znajdę się w rozterce.

Popatrzył na nią tak, jakby potrafił czytać w jej myślach. Poczuła się nieswojo.

- W rozterce? Popełniłaś błąd, Brady, powiedziała sobie w duchu.

- Na przykład teraz jest mi bardzo zimno i chyba muszę stąd iść - oznajmiła głośno.

Szybko wstała z huśtawki i wróciła do ciepłego domu, bojąc się, że za chwilę znów

powie coś, czego będzie żałować.

Meredith Cecelia Brady...

Żadna inna kobieta nie potrafiła tak wytrącić go z równowagi. Miała tę zdolność już

jako dziecko.

Grant przewrócił się na drugi bok i naciągnął na głowę grubą puchową kołdrę, chociaż

nie było mu zimno. Śnieg z krótkimi przerwami padał przez cały dzień i noc, a jego warstwa

na dachu tworzyła dodatkową izolację przed chłodem. Chociaż zerwał się lekki wiatr, w

domu było cieplej niż przy bezśnieżnej pogodzie.

Ludzie, którzy ustalili, że zima zaczyna się w grudniu, chyba nigdy nie byli w

Wyoming, pomyślał Grant. Tutaj zima zupełnie nie przejmuje się kalendarzem i przychodzi,

kiedy ma ochotę. To jednak nie pogoda zajmowała teraz jego myśli.

Dwanaście lat temu Mercy potrafiła wytrącić go z równowagi i zachowała tę zdolność

do tej pory. Tylko teraz robiła to w zupełnie inny sposób, o wiele bardziej niepokojący i

skuteczny.

Nie dawała mu spokojnie zasnąć, chociaż zwykle po długim dniu wytężonej pracy

spał jak kamień. Teraz przewracał się z boku na bok, nasłuchiwał każdego dźwięku na

zewnątrz, patrzył w sufit i z wysiłkiem powstrzymywał się, by co chwila nie zerkać na

zegarek, w oczekiwaniu godziny, kiedy będzie mógł wstać.

Kolejny szelest za oknem sprawił, że Grant odwrócił się na plecy i jęknął z irytacją.

Lepiej by było, gdybyś zwlókł się z łóżka, McClure, i zabrał się do jakiejś roboty, zamiast

tracić czas na rozmyślania o Mercy, pomyślał. Gdyby od razu to zrobił, pewnie miałby już za

sobą połowę codziennych obowiązków.

Ciekawe, o jakie „rozterki” jej chodziło.

Irytujące rozmyślania przerwał mu dźwięk przypominający skrzypienie otwieranych

drzwi frontowych. Doszedł do wniosku, że to może być tylko Walt. Może coś się stało?

Wstał z łóżka i ubrał się pośpiesznie, nie tylko z powodu panującego w sypialni

zimna. Wciągnął grube, wełniane skarpety, ale buty wziął w rękę. Być może wcale nie będzie

musiał ich wkładać, a poza tym nie chciał głośnym tupaniem obudzić Mercy.

Kiedy wyszedł na korytarz, stwierdził, że Mercy i tak najprawdopodobniej już nie

spała - drzwi do pokoju gościnnego stały otworem. Mijając je, zerknął do środka i zobaczył,

że koce i niebieska kołdra leżą na łóżku w nieładzie, świadcząc o niespokojnej nocy tego, kto

pod nimi spał, czy raczej, tak jak on, usiłował zasnąć. Mercy pewnie też usłyszała dźwięk,

który go zaniepokoił, i zeszła na dół, żeby sprawdzić, co to jest.

- Walt?! - zawołał, schodząc po schodach.

Żadnej odpowiedzi. Przyśpieszył kroku. Wpadł do salonu, ślizgając się na drewnianej

podłodze. Tam zatrzymał się jak wryty. Drzwi frontowe stały otworem.

Zrozumiał, że to nie Walt. Nigdy nie zostawiłby otwartych drzwi, zwłaszcza w taką

noc, kiedy na dworze szalała śnieżyca.

- Mercy? - Nadal żadnej odpowiedzi. Nie miał pojęcia, co o tym myśleć. Trochę

zirytowany podszedł do drzwi prowadzących do kuchni. Ciemność i cisza. Ruszył do drzwi

frontowych, po drodze dokładając trochę drewna do pieca. Zamknie te przeklęte drzwi, a

potem się zastanowi, co się stało. Nie mógł otworzyć ich wiatr - zawsze pamiętał, żeby

zamknąć je dokładnie.

A Mercy, chociaż wychowała się w mieście, na pewno nie była taka niedbała.

Oparł rękę na klamce, wyjrzał na dwór i zrozumiał, że Mercy wyszła z domu. Na

świeżym śniegu, zalegającym deski werandy, widniały ślady małych stóp.

Co się, u diabła, dzieje?

Szybko włożył buty, zdjął z wieszaka ciepłą kurtkę i chwycił latarkę z półki. Wyszedł

na werandę i zamknął za sobą drzwi.

Ślady wiodły w dół po schodach, potem prosto, następnie skręcały w prawo, ku

głównej stajni.

Podążył w tamtą stronę, krzywiąc się, kiedy ostry wiatr uderzył go w twarz. Właśnie

przez ten wiatr miał wrażenie, że jest zimniej niż w istocie.

Obudził się w nim gniew. Po co Mercy wychodziła z domu w środku nocy, i to przy

szalejącej śnieżycy? Czy nie zdawała sobie sprawy, że to niebezpieczne? Biała kurtyna śniegu

sprawia, że łatwo stracić orientację, zgubić drogę i zamarznąć na śmierć nawet kilka metrów

od bezpiecznego schronienia, niewidocznego w zamieci? Co ją opętało? Czyżby nagle straciła

cały rozsądek? Już mu się wydawało, że nie jest typową dziewczyną z miasta, ale teraz...

Szedł coraz szybciej, wytężając wzrok, by nie zgubić śladów, które z każdą chwilą

stawały się mniej widoczne, ponieważ śnieg nie przestawał padać. Nawet silne światło latarki

nie przydawało się na wiele. Oślepiało go, odbijając się od białej powierzchni.

Jakieś dwadzieścia metrów od domu zgubił trop. Domyślił się jednak, że musiał wieść

do stajni. Miał nadzieję, że się nie myli. Rozsuwane drzwi były zamknięte, ale nie na skobel.

Otworzył je i wszedł do środka, czując, jak narasta w nim napięcie.

Wtedy zobaczył Mercy. Leżała zwinięta w kłębek, tuż przed boksem Jokera.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Joker zarżał jakby żałośnie, a Grant przerażony podbiegł do Mercy. Pośliznął się na

słomie, ale nie upadł. Joker znów zarżał i wystawił głowę przez otwartą górną połowę drzwi

od boksu, jakby się bał, że Grant nie zauważy leżącej dziewczyny.

Mercy dygotała. Objęła się ramionami, jakby chciała opanować dreszcze albo się

ogrzać. W stajni było dość ciepło, ale nie tak jak w domu, w dodatku na pewno zmarzła, idąc

przez zasypane śniegiem podwórze.

Grant przykląkł przy niej i zauważył, że jej instynkt samozachowawczy jednak

funkcjonował. Przed wyjściem włożyła ciepłe buty i kożuszek. Ale co miała pod spodem?

Jakąś cienką, zieloną szmatkę. Coś, co wyglądało jak zwiewna nocna koszulka.

- Czyś ty zupełnie zwariowała? - warknął, chwytając ją za ramiona.

Posadził ją i już miał wygłosić jadowite kazanie, gdy podniosła na niego wzrok. Kiedy

zobaczył jej oczy, cały jego gniew gdzieś się rozpłynął, a srogie słowa zamarły mu na

wargach. Nigdy jeszcze nie widział nikogo w stanie tak kompletnego załamania. Źrenice

Mercy były rozszerzone i pełne grozy. Zrozumiał, że drży nie z zimna, tylko z napięcia.

Wyglądała jak człowiek ścigany przez demony.

- Mercy? - powiedział cicho i tak łagodnie, jak umiał. - Co ci jest? Co się stało?

Otoczył ją ramionami, a ona kołysała się, cicho jęcząc. Wiedział, że nie może jej teraz

o nic wypytywać. Poza tym domyślał się, co doprowadziło ją do takiego stanu.

Otworzył dolną połowę drzwi do boksu. Może nie powinien tak ufać ognistemu

Jokerowi, ale założył, że zwierzę, które tak uwielbia Mercy, nie zrobi jej krzywdy. No i ciepło

końskiego ciała na pewno pomoże Mercy się rozgrzać. Wniósł ją do środka i ułożył na czystej

słomie. Zamknął drzwi, usiadł obok niej, rozpiął kurtkę i przyciągnął dziewczynę do siebie,

by dodatkowo ogrzać ją własnym ciałem. Nie opierała się, nie starała się odsunąć, co

powiedziało mu więcej o jej stanie niż jakiekolwiek słowa.

Joker zarżał cicho i obwąchał czubek głowy Mercy.

- Nic jej nie będzie - zapewnił go Grant, zupełnie się nie przejmując, że rozmowa z

koniem to dosyć absurdalne zajęcie. Jego słowa miały właściwie dodać otuchy Mercy. No i

jemu samemu. - Musi tylko się rozgrzać i uspokoić - mówił, nadal udając, że zwraca się do

konia. Joker jednak najwyraźniej go zrozumiał, bo znów zarżał, jakby chciał potwierdzić jego

słowa.

Grant dawno już nie pocieszał kobiety. W przeszłości zdarzało mu się to kilka razy,

ale nawet nie był pewien, czy robił to skutecznie. Zwykle chodziło o Kristinę, kiedy ta

popełniła jakiś drobny grzeszek, albo o matkę, kiedy Nate zaszedł jej za skórę.

Nigdy jednak nie miał do czynienia z tak bardzo zgnębioną i załamaną kobietą, może

dlatego, że żadna z kobiet w jego otoczeniu nie musiała stawiać czoła takim wyzwaniom,

jakie przed Mercy stawiała jej trudna praca.

Długi czas po prostu siedział, trzymając drżącą dziewczynę w objęciach i starając się

ocenić, czy jej stan się poprawia. Oparła głowę na jego ramieniu, a Joker co chwila dotykał

nozdrzami włosów Mercy, jakby chciał wydobyć z niej jej zwykłą reakcję na jego zaczepki -

udawane oburzenie. Tym razem się nie doczekał.

Grant dopiero teraz zobaczył, jak wyglądają jej włosy. Były złociste i miękkie w

dotyku. Czuł bijący od nich lekki zapach szamponu jabłkowego, dzięki któremu, jak

żartobliwie wyjaśniała, robiła takie piorunujące wrażenie na Jokerze. Przede wszystkim

jednak czuł drżenie jej ciała.

Zauważył, że pod nocną koszulą nie ma nic. Delikatna, cienka tkanina spływająca

spod kożuszka na jej nogi, dziwnie kontrastowała z ciepłymi butami o wysokich cholewkach.

Wyobrażał sobie, jak zieleń koszuli musi pięknie podkreślać szmaragdową barwę oczu

Mercy. Podświadomie wyczuwał, że jego ciało instynktownie reaguje na jej bliskość, ale

natychmiast zdusił w sobie takie reakcje. Gdyby chciał teraz tę bliskość wykorzystać, za-

chowałby się niegodnie i obraźliwie. Mercy nie zasługiwała na takie zachowanie.

Grant mówił nadal, choć nie bardzo sam siebie rozumiał. Po prostu wypowiadał

ciepłe, kojące słowa, jakby uspokajał spłoszonego konia. Przytulił Mercy do siebie, jednak

nie tak mocno, by poczuła się schwytana w pułapkę, o co przy tak znacznej różnicy wzrostu i

budowy nie było trudno.

Pozwoliła mu się obejmować. Wtuliła się w niego, lekko drżąc, ale nie wypowiedziała

ani słowa. W końcu, kiedy jej dygot ustał, Grant również zamilkł, ale dalej ją obejmował.

Joker również się uspokoił, lecz nadal czujnie patrzył na Mercy, i to z taką uwagą, że

Grant zaczął się zastanawiać, czy koń nie rozumie więcej, niż się wydaje. Wiedział, że

zwierzęta wyczuwają nastroje ludzi.

Nie potrafiłby powiedzieć, jak długo siedzieli bez ruchu, zanim Mercy wreszcie się

odezwała.

- Przepraszam... - Jej głos był matowy i cichy. Grant milczał, mocniej obejmując ją

ramionami. - Ja...

Poruszyła się i przesunęła głowę, jakby chciała przytulić się do niego bliżej. Ten pełen

ufności gest sprawił, że poczuł ciepło wokół serca.

- Myślałam, że już nie wróci. Ten okropny koszmar. Nie śnił mi się, odkąd tu

przyjechałam.

A więc to jakiś straszny sen wygonił ją na mróz.

- Przepraszam, że po południu zacząłem rozmowę na temat twojej pracy. Może

właśnie przez to znów miałaś niespokojną noc.

- Psycholog mówił mi, że powinnam o tym rozmawiać. - Usłyszał, że westchnęła

cichutko. - Ty też tak mówiłeś. Ale to bardzo trudne. Wszyscy moi znajomi... znali Nicka.

Też obchodzą teraz żałobę i wydawało mi się, że nie powinnam z nimi rozmawiać o tym, co

się stało. To było takie okropne. Nie mogłabym im powiedzieć całej prawdy. Jest zbyt

straszna, zbyt krwawa, a to są przecież jego przyjaciele, rodzina...

Urwała i znów zaczęła drżeć. Przyciągnął ją mocniej do siebie. I tym razem nie

opierała się, a nawet chętnie dała się przytulić. Nie był pewien, czy chce usłyszeć, co tak

bardzo dręczyło tę dzielną kobietę, ale nie mógł też znieść widoku jej cierpienia. Ze

wszystkich sił starała się opanować, chociaż miotające nią emocje wymykały się spod

kontroli.

- Powiedz mi - wyszeptał. - Wszystko mi opowiedz, Mercy.

- Nie mogę.

- Możesz. - Joker trącił ją nosem, jakby i on zachęcał ją do zwierzeń. - Czy

znalazłabyś lepszego słuchacza niż ja? Nie znałem Nicka, wysłucham cię spokojniej niż jego

bliscy.

- Ale...

- Co się wydarzyło? Kristina powiedziała mi tylko, że zginął na służbie.

- Nie zginął przypadkiem. To była egzekucja.

Teraz Grant miał już pewność, że nie chce tego słuchać, ale nie mógł się wycofać,

kiedy wreszcie Mercy się otworzyła.

- Mów dalej - zachęcił. Sam się zdziwił, że jego głos brzmi tak spokojnie i pewnie.

- Pracowaliśmy nad... prowadziliśmy śledztwo.

Wyczuł, że specjalnie mówi ogólnikowo, lecz nie domagał się szczegółów. Wiedział,

że policjanci o pewnych sprawach nie rozmawiają z cywilami, bez względu na okoliczności i

stan ducha. Tak ich wyszkolono. Nawet na torturach mają podawać tylko nazwisko, stopień i

numer. Tak to wygląda w wojsku, ale zapewne w policji obowiązują podobne zasady.

- Nick dostał cynk od informatora, z którym od jakiegoś czasu pracował, na temat

morderstwa sprzed kilku lat. Zginął wtedy policjant, jego przyjaciel. Nick ufał temu

informatorowi.

Coś w jej tonie pozwoliło mu przewidzieć dalszy ciąg.

- I to był błąd?

- Informator go zdradził i pomógł zastawić na niego pułapkę. Ludzie, których

rozpracowywaliśmy, czekali na niego w magazynie, gdzie miał się spotkać z tym kapusiem.

To była zasadzka, przygotowywana od samego początku.

Zadygotała gwałtownie i Grant odruchowo ścisnął ją mocniej. W milczeniu zaczekał,

aż się uspokoi. Nie chciał słuchać dalszego ciągu. Wiedział, że jeśli nie będzie nalegał, Mercy

nic więcej nie powie. Ale wiedział też, że powinna wreszcie to z siebie wyrzucić.

- Dokończ - ponaglił ochrypłym głosem.

- Ja... Nie, nic. To nieważne. Nic już nie można zmienić.

- Dokończ, Mercy. Przez chwilę miał wrażenie, że odmówi. Ale wyczuł, że mięknie,

jeszcze zanim się odezwała. Mówiła nerwowo, urywanie, a w jej słowach słychać było

wściekłość i poczucie winy.

- Związali mu ręce., na plecach. Strzelili mu... w tył głowy.

- Cholera.

- Nie miał najmniejszych szans. Mógł liczyć tylko na mnie. A ja się spóźniłam. Kiedy

przyszłam... on już umierał.

Grant znieruchomiał. Nic o tym nie wiedział.

- Byłaś tam?

- Pracowaliśmy razem. Oczywiście, że tam byłam. - Jej głos stał się szorstki i cierpki.

- Nie na wiele mu się przydałam. - Przełknęła ślinę i głośno nabrała powietrza. - Bardzo

krwawił. Wokół było tyle krwi. W głowie miał... - Znów zadygotała. - Jeszcze oddychał. Ale

jego oczy... były już,.. Skonał w moich ramionach.

- Mercy... - wyszeptał Grant.

- Gdybym tam była minutę wcześniej... Jedną głupią minutę. Gdybym tylko nie

zatrzymała się, żeby złożyć meldunek i wezwać wsparcie... Gdybym poszła za nim do

magazynu, to...

- Mercy, przestań.

Poczuł, że potrząsa głową, negując wszelkie tłumaczenia i słowa pociechy, jakie mógł

jej ofiarować.

- Nic nie rozumiesz? To moja wina, że zginął. Pracowaliśmy razem, powinnam tam

przy nim być, coś zrobić...

- Na przykład zginąć razem z nim? - zapytał brutalnie. Chciał przerwać ten ciąg

samooskarżeń wynikający z poczucia winy.

- Mogłam...

- Przecież w takiej sytuacji regulamin nakazuje wezwanie wsparcia, prawda?

- Tak, ale...

- W takim razie zrobiłaś, co do ciebie należało. To raczej twój współpracownik

popełnił błąd. - Może nie należało tak mówić o człowieku, który zginął na służbie, ale Grant

myślał teraz tylko o Mercy, o nieustraszonej dziewczynie, nękanej strasznymi

wspomnieniami i niepotrzebnym poczuciem winy.

- Był starszy stopniem. Powinnam iść za nim, a nie czekać, aż...

- Gdybyś za nim poszła, już byś nie żyła. - Mówił beznamiętnie, surowo, konkretnie. -

Ludzie, którzy go zabili, nie oszczędzają nikogo. Bez namysłu zastrzeliliby i ciebie.

Bardzo chciał, by mu uwierzyła. Jemu wydawało się to jasne jak słoneczny, zimowy

dzień w Wyoming. Mercy nic nie mogła zrobić, najwyżej dodać swoje nazwisko do listy

ofiar. Tymczasem przeżyła i nękało ją poczucie winy, pogłębione przez fakt, że zamordowany

był jej bardzo bliski. W dodatku święcie wierzyła, że powinna była dokonać jakiegoś cudu, by

uratować mu życie.

Nie chciała przyjąć do wiadomości prawdy, zaakceptować twardej rzeczywistości.

Wyczuwał to. Była zbyt bliska ofierze, by spojrzeć na tę tragedię z odpowiedniej

perspektywy. Patrzyła na nią przez mgłę bólu, rozpaczy i poczucia winy. Jej udręczony umysł

udzielał fałszywych odpowiedzi na pytania, które sobie sama zadawała.

- Pamiętasz, jak kiedyś przyjechałem odwiedzić mamę, a potem wyjechałem do

północnej Minnesoty? - zapytał cicho.

Najwyraźniej nie chciała zmieniać tematu, ponieważ dopiero po chwili skinęła głową.

Grant raczej wyczuł ten ruch, niż go zobaczył.

- Wędrowałem po bardzo odludnych okolicach stanu. Drugiego dnia zobaczyłem

watahę wilków ścigającą jelenia. To był młody jelonek, który oddzielił się od stada. Wilki

osaczyły go i zagryzły, a tymczasem reszta stada uciekła. Nie był to przyjemny widok. Ale

stado nie miało wyboru. Żadne ze zwierząt nie musiało się nawet zastanawiać nad decyzją.

Ich działaniem kierował instynkt samozachowawczy. Tylko ludziom przychodzi do głowy, że

w tego typu sytuacjach mają wybór. Czasami nie wiem, czy to dobrze.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Chcę powiedzieć, że ten jelonek sam się naraził na niebezpieczeństwo, odłączając się

od stada.

Mercy zesztywniała.

- Czy to znaczy, że według ciebie Nick sam jest winien swojej śmierci? Nie masz

racji. Może miał obsesję na punkcie... tego śledztwa, ponieważ chodziło o zamordowanie jego

przyjaciela, ale to był najlepszy gliniarz, jakiego spotkałam.

Mercy najwyraźniej nie była jeszcze gotowa, by zaakceptować fakt, że jej ukochany

być może jest częściowo winien temu, co się stało.

- Chodzi mi o to - wyjaśnił Grant - że w mieście również można spotkać takie wilki.

Działają tak samo okrutnie jak te prawdziwe. A nawet gorzej, ponieważ wilki zabijają z

konieczności, żeby przetrwać. Gdybyś dała im cień szansy, ci ludzie zabiliby również ciebie.

Czy Nick by sobie tego życzył?

Rozluźniła się i oparła na jego ramieniu.

- Nie - wyszeptała cichutko.

- Mercy, tak mi przykro. Wiem, że go kochałaś, ale nie ocaliłabyś go, najwyżej sama

byś zginęła. Zadręczanie się poczuciem winy nie wróci mu życia.

- Tak, kochałam go. Można powiedzieć, że to był jeden z moich najbliższych

przyjaciół.

Grant pomyślał, że dziwnie określa ukochanego.

- Pamiętam, co się czuje, kiedy się traci bliską osobę, jaką pustkę to pozostawia -

powiedział głośno.

Odetchnęła głęboko i Grant niemal poczuł, jak bierze się w garść.

- Wiem, że mnie rozumiesz. Twoja matka powiedziała Kristinie, że bardzo się o ciebie

niepokoiła, kiedy zmarł twój ojciec.

Grant cofnął się lekko.

- Niepokoiła się? Nie wiedziałem. Nigdy wiele o nim nie rozmawialiśmy.

- Ona go kochała, wiesz o tym, prawda?

- Tylko trochę za mało. - W jego głosie nie było goryczy. Długie lata nad sobą

pracował, by się z tym pogodzić i teraz był niemal dumny, że potrafi mówić o tym tak

spokojnie.

- Za mało, żeby tutaj zostać? Może i tak. Ale go kochała.

Grant westchnął.

- Wiem o tym. Chyba jednak nigdy nie żałowała swojej decyzji wyjazdu.

- Nie. Żałuje jedynie tego, że nie było jej przy tobie, kiedy dorastałeś. Tak mi

powiedziała. I że gdybyś nie był wystarczająco silny, niezależny i uparty, żeby dać sobie radę

bez jej wsparcia, to ona nie mogłaby wykorzystać drugiej szansy na szczęście, jaką dał jej los.

Roześmiał się.

- Nieraz mi zarzucała, że jestem uparty jak osioł. Z ust Mercy wydobyło się ciche

parsknięcie. Nie był to jeszcze śmiech, ale Grant doszedł do wniosku, że najgorsze już

minęło.

- Mam tylko nadzieję, że dzieci Nicka okażą się równie silne, jak ty kiedyś -

powiedziała z troską.

- Nick... miał dzieci?

- Dwoje. Chłopca i dziewczynkę. Bez niego na pewno będzie im ciężko w życiu.

- Na pewno .. im jakoś pomożesz.

- Zrobię, co się da. W końcu jestem ich chrzestną matką. Obawiam się jednak, że

Allison szybko się nie pozbiera.

Matka chrzestna? O co tu chodzi?

- Allison? - powtórzył Grant. Żadne konkretniejsze pytanie nie przyszło mu do głowy.

- Żona Nicka.

- To Nick miał żonę? - zapytał oszołomiony. Uniosła głowę.

- Oczywiście. Ożenił się z jedną z moich najbliższych koleżanek - wyjaśniła, wyraźnie

zdziwiona. - Sama ich ze sobą poznałam.

- Ale ja myślałem...

- Co myślałeś?

- No, podobno byliście sobie bardzo bliscy.

- Owszem, to prawda. - Głos jej lekko zadrżał. - Powiedziałam ci, że to był jeden z

moich najbliższych przyjaciół. Ale... nie tylko. Był ode mnie dziesięć lat starszy, od piętnastu

służył w policji. Pomógł mi przetrwać trudne początki, wiele mnie nauczył. Nigdy mnie nie

rozpieszczał, ale zawsze starał się, żebym się jak najwięcej dowiedziała o policyjnym

rzemiośle. Byłam druhną na jego weselu, razem cieszyliśmy się z narodzin Matta i Lisy.

Byliśmy jak rodzina.

Ta pełna uczucia, płynąca prosto z serca przemowa sprawiła, że Grant poczuł się

zawstydzony swoją pochopną oceną związku łączącego Mercy i Nicka.

- A ja myślałem, że byliście... no, wiesz.

- Nie, nie wiem. Myślałeś, że co? - Urwała nagle, kiedy dotarł do niej sens jego słów. -

Sądziłeś, że byliśmy... kochankami?

- No, tak... - wydusił skrępowany. - Kristina mówiła o was takim tonem...

Chyba nigdy w życiu nie czuł się równie niezręcznie. Miał ochotę zapaść się pod

ziemię i długo stamtąd nie wychodzić.

- Powiedziała ci, że byliśmy sobie bliscy, więc od razu doszedłeś do wniosku, że to

był... jakiś romans?

- Ja...

- Nie powiesz mi chyba, że według ciebie kobieta i mężczyzna nie mogą być po prostu

przyjaciółmi?

- Nigdy tak nie mówiłem - odparł pośpiesznie, pragnąc zakończyć ten temat. - Po

prostu moja siostra tak o was mówiła, że wyciągnąłem całkiem niewłaściwe wnioski. Bardzo

mi przykro z tego powodu.

Było mu nie tylko przykro. W jego myślach zapanował okropny zamęt. Przerażała go

brutalna historia opowiedziana przez Mercy. Niepokoił go jej stan psychiczny i poczucie

winy, wstydził się swego pochopnego osądu...

ale też ogarnęła go wielka ulga na wiadomość o tym, że Mercy i Nicka nie łączyło

żadne romantyczne uczucie. I wcale mu się jego reakcja nie spodobała. Kiedy sądził, że jest

pogrążona w żałobie po stracie ukochanego mężczyzny, potrafił kontrolować swoje uczucia

wobec niej. Teraz jednak, gdy wiedział, że Nick był po prostu przyjacielem, mężem jej

bliskiej koleżanki, a ona w dodatku była matką chrzestną jego dzieci, nie wiedział, co począć

ze swoimi splątanymi uczuciami.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Wyrzucała sobie, że nie podziękowała Grantowi za cierpliwe wysłuchanie jej zwierzeń

i psychiczne wsparcie. Przynajmniej nie zrobiła tego tak, jak należało. Taką okrutną historię

na pewno jest ciężko przyjąć nawet komuś, kto nie był w nią osobiście zaangażowany. A

przecież Grant nie miał obowiązku słuchać jej zwierzeń i bolesnych wspomnień.

Rozmyślała o tym, spacerując po śniegu w spokojny, niedzielny poranek. Kiedy

przypomniała sobie, jak łagodnie i czule Grant ją obejmował, poczuła, że się czerwieni.

Starała się nie myśleć o tym, co zrobił i co ona wtedy czuła, jaką przyjemność dawał

jej uścisk jego ramion. Nie chciała przyznać sama przed sobą, że pomógł jej bardziej niż

ktokolwiek inny, po prostu dając jej swoją bliskość i dotyk. Jego słowa, właściwie podobne

do tych, które wypowiadali inni, miały większą siłę i nieoczekiwanie dodały jej otuchy.

Wiedziała, że trzeba czegoś więcej niż słów, by zdusić nękające ją poczucie winy, ale

po raz pierwszy od tamtej tragedii poczuła, że to jest możliwe. Może rzeczywiście któregoś

dnia uwierzy, że nie mogła nic zrobić? Niemal uśmiechnęła się na myśl o tym, że ktoś mógł ją

podejrzewać o romans z Nickiem, którego zawsze traktowała niemal jak starszego brata.

Rozumiała, jak to się stało, że Grant doszedł do takiego wniosku, nie wiedziała tylko,

dlaczego tak dziwnie się zachował, kiedy mu wyjaśniła jego błąd. Wydawał się niemal...

zmartwiony. Nie potrafiła tego pojąć.

Po nocnej zawierusze wstał pogodny dzień i śnieg zaczynał już topnieć, lecz okolicę

nadal przykrywał biały całun. Spojrzała na wyrastające na horyzoncie góry. Napawała się

ciszą i spokojem, który zaczynał się udzielać również jej. Miała nadzieję, że dzikie piękno

otaczającej ją przyrody oczyści jej zmęczony umysł i uzdrowi udręczoną duszę.

Wiedziała, że nie powinna zbytnio ulegać urokowi tego miejsca. Miała tu zostać tylko

dopóki mordercy nie zostaną schwytani. Potem wyjedzie do miasta, pomoże w wymierzeniu

im sprawiedliwości i podejmie swoje dawne obowiązki.

Usłyszała warkot silnika i spojrzała na żwirową drogę wiodącą na ranczo od lokalnej

szosy. Zobaczyła czerwony wóz z napędem na cztery koła, bez trudu pokonujący zaśnieżoną

trasę. To chyba ktoś miejscowy, pomyślała. Pewnie matka Chippera, pomysłowa, zaradna i

bystra Rita, wzór dla wszystkich kucharek świata.

Przestań, zganiła się w duchu Mercy. Takie myśli to czysta... złośliwość. Słowa

„zazdrość” nie chciała do siebie dopuścić.

Ruszyła z powrotem do domu. Postanowiła, że zachowa się uprzejmie i powie Ricie,

jak bardzo smakowały jej przygotowane przez nią potrawy, które jedli w ubiegłym tygodniu.

Nawet odgrzewane po zamrożeniu smakowały wybornie.

Jej postanowienie straciło trochę na sile, kiedy podeszła bliżej i zobaczyła Ritę we

własnej osobie. Rzeczywiście okazała się brunetką, ale w najśmielszych wyobrażeniach

Mercy nie spodziewała się, że jest tak piękna.

Niosła przed sobą skrzynkę wypełnioną najróżniejszymi produktami spożywczymi.

Na wierzchu leżały dwie duże torby, a jedna z nich chwiała się niebezpiecznie. Mercy

pośpieszyła na ratunek.

- Ojej! Dzięki. W tej torbie są jajka.

- Jasne. - Mercy wzięła również drugą torbę i Rita odetchnęła z ulgą. - Zawsze tak jest,

że spada torba z czymś, co się najłatwiej tłucze.

Kobieta roześmiała się radośnie. Jej śmiech był bardzo przyjemny dla ucha - Mercy

przyznała to z ciężkim, tłumionym westchnieniem. W ciemnych, urzekających oczach Rity

błyszczały ogniki humoru. A na palcu lewej ręki lśniła ślubna obrączka.

- Nazywam się Rita - przedstawiła się brunetka. - A ty pewnie jesteś Mercy.

- Tak mało tu kobiet, że nietrudno zgadnąć - odparła Mercy z uśmiechem.

Razem wniosły skrzynkę i torby do kuchni. Rita znów się roześmiała.

- Grant uprzedził mnie o twoim przyjeździe. Nie powiedział mi tylko, że będziesz

prawdziwą ozdobą tego domu.

Mercy zamrugała oczami.

- Eee... Dziękuję - wyjąkała, zaskoczona nieoczekiwanym komplementem.

- Za to mój syn opisał mi cię bardzo dokładnie. Zdaje się, że całkiem zawróciłaś mu w

głowie.

- Ja... nie chciałam - odrzekła ostrożnie.

Nie bardzo wiedziała, jak zareagować. Oczywiście zauważyła, że Chipper się w niej

zadurzył, ale w końcu rozmawia teraz z jego matką.

- Nic nie szkodzi, kochana. Martwiłoby mnie to, gdyby nie fakt, że Chipper zakochuje

się średnio raz na miesiąc.

- Aha. To bardzo dobrze.

Rita znów roześmiała się dźwięcznie i wesoło. Podobnie jak Kristina, miała ujmującą

osobowość, ale w zupełnie innym stylu - bardziej swojską i otwartą. Była też piękna, chociaż

jej uroda stanowiła przeciwieństwo urody jasnowłosej Kristiny.

Nagle Mercy poczuła się przy niej jak szara myszka.

- Gdzie jest Grant? - zapytała Rita.

- Zdaje się, że poszedł sprawdzić, jak się czuje źrebna klacz. Walt trochę się o nią

niepokoi.

- Pewnie chodzi o Lady. Walt zna się na koniach. Można powiedzieć, że jest najlepszą

końską położną w całym stanie.

Mercy musiała się uśmiechnąć, słysząc, że poczciwy, stary Walt został nazwany

położną.

- Powinnam wziąć się do roboty - oznajmiła Rita. - Miałam przyjechać wczoraj, ale

Jim nie chciał, żebym jechała w taką śnieżycę.

- Jim to twój mąż?

- Tak. Szczęściarz z niego, co? - Wyjęła z torby puszkę sosu pomidorowego i

konspiracyjnie zniżyła głos. - Oczywiście, tak naprawdę to ja mam szczęście, że się ze mną

ożenił, ale nigdy mu tego nie powiem.

Nie było wątpliwości, że mówi szczerze, i Mercy poczuła, że nagle opadło z niej

napięcie. Obawiała się, że wszystkie te uczucia odbijają się na jej twarzy, więc odwróciła się i

zaczęła rozpakowywać torbę z zakupami. Była tam mąka, biały i brązowy cukier, a na samym

dnie znalazła kolorową posypkę do zdobienia wypieków.

- To do świątecznych ciasteczek? - zapytała.

- Tak. Nie wiem dlaczego, ale Grant w tym roku zażyczył sobie ciasteczek. Jeśli

zdążę, jeszcze dzisiaj się do nich zabiorę - oznajmiła. - To trochę wcześnie, ale nie mogę mieć

pewności, że w przyszłym tygodniu uda mi się tu przyjechać. Tak to w zimie bywa.

Mercy kompletnie zapomniała, że święta miały nadejść za niecały miesiąc. Święto

Dziękczynienia, spędzone w otoczeniu rodziny, nadwerężyło jej i tak już chwiejny stan

psychiczny. Zgodziła się wyjechać do Wyoming między innymi dlatego, że chciała uniknąć

Bożego Narodzenia w rodzinnym domu. Bała się, że nie zniesie zamieszania, jakie na pewno

czyniliby wokół niej rodzice. Zamartwiali się o nią ponad wszelką miarę i chociaż rozumiała

ich niepokój i bardzo ich kochała, nie wytrzymałaby kilku dni nieustannych pocieszeń i

zapewnień, że wszystko będzie dobrze. Zwłaszcza że sama nie była o tym przekonana.

- Mogłabym to zrobić za ciebie. To znaczy, upiec ciasteczka - zaproponowała Mercy.

Rita sprawnie rozpakowywała sprawunki, ale słysząc niespodziewaną propozycję,

zamarła w bezruchu, z wielką surową szynką w dłoniach. Spojrzała na Mercy trudnym do

rozszyfrowania wzrokiem.

- Nie chcę wkraczać na twoje terytorium - szybko zapewniła Mercy. - Chodzi mi o to,

że nie potrafię gotować, ale za to piekę doskonałe ciasteczka.

Rita uśmiechnęła się promiennie.

- No to Grant będzie musiał sam uporać się z tą szynką. Może razem jakoś dacie sobie

z nią radę. Wypisałam na kartce szczegółowe instrukcje. - Odłożyła na stół owinięte w folię

mięso i znów zerknęła na Mercy. - Chipper mi mówił, że jesteś policjantką.

- Zgadza się.

- To ciężka praca. A dla kobiety jeszcze cięższa niż dla mężczyzny. Z wielu różnych

powodów.

Mercy nie zamierzała zaprzeczać.

- To prawda.

- Podobnie jak prowadzenie rancza. Też jest trudniejsze dla kobiety.

- Nigdy o tym w ten sposób nie myślałam. - Zaskoczona Mercy zamrugała oczami. -

Ale chyba masz rację.

Rita wyjęła z ostatniej torby pomidory w puszce, grzyby, cebulę i paczkę makaronu.

Zapowiadało się, że na kolację będzie spaghetti.

- Trzeba być twardym, żeby tu przetrwać - oświadczyła. - Większość ludzi z miasta

nie nadaje się do takiego życia.

- Tak słyszałam - odrzekła krótko Mercy.

- Aha. Pewnie Grant ci to mówił. To jeden z jego ulubionych tematów.

- Mnie też się tak zdaje.

- Ma na tym punkcie coś w rodzaju obsesji. - Rita sięgnęła do szafki po patelnię i

zerknęła na Mercy z ukosa. - Ale nie bez powodu.

- Nie wątpię, że coś się do tego przyczyniło.

- To jednak dziwne. Można by przypuszczać, że z takim nastawieniem powinien się

zainteresować którąś z miejscowych dziewcząt. Niejedna ma na niego chrapkę.

- A on... nic?

- Chipper twierdzi, że Grant nigdy nie wychodzi zabawić się gdzieś w barze. Nawet

jeśli wszyscy chłopcy z rancza urządzają sobie jakąś imprezę, on zostaje w domu.

- Prowadzenie rancza to nie kończąca się praca. - Mercy dopiero po chwili zdała sobie

sprawę, że jej słowa zabrzmiały tak, jakby chciała bronić Granta.

Rita uśmiechnęła się z zadowoleniem.

- Tak, to trudne zadanie. Nie każdy się do tego nadaje. - Spojrzała prosto w oczy

Mercy. - Wydaje mi się, że jeśli ktoś jest na tyle twardy, żeby tak jak ty pracować w policji, to

umiałby przystosować się do każdego innego życia, gdyby tylko chciał.

Mercy nie odwróciła spojrzenia.

- Gdyby tylko chciał - zgodziła się. Rita uśmiechnęła się ciepło i serdecznie.

- A jeśli chodzi o ciasteczka, to proszę bardzo, upiecz, jeśli masz na to ochotę -

powiedziała.

- Jak się tu dostałaś?

Mercy już jakiś czas wcześniej usłyszała znajome rżenie Jokera, więc widok Granta na

czarno - białym ogierze wcale jej nie zaskoczył.

- Przyszłam - wyjaśniła. Cieszyła się, że stała na skalnym występie i jej oczy były

niemal na poziomie oczu Granta; inaczej musiałaby zadzierać głowę i po chwili na pewno

rozbolałby ją kark.

- Niezła wyprawa. Nie zaprzeczyła. Skalny grzbiet, z którego roztaczał się widok na

ranczo, znajdował się w odległości dwóch kilometrów od domu i przez większość drogi

trzeba było piąć się pod górę. Na szczęście śnieg wciąż topniał, więc co prawda ziemia była

wilgotna, ale Mercy przynajmniej nie musiała przedzierać się przez zaspy.

Skalny występ osłaniały wielkie kamienie, chroniąc ją przed wiatrem i kryjąc przed

ludzkim wzrokiem. Zebrała się tu gruba warstwa sosnowego igliwia i liści, tworząc miękkie

siedzisko. Mercy bardzo spodobał się ten punkt obserwacyjny, z którego mogła podziwiać

zaśnieżoną okolicę.

- Owszem, musiałam iść spory kawałek, ale cieszę się, że znalazłam to miejsce. Tu

jest tak spokojnie i radośnie. Wszystko wygląda bardzo czysto...

- Wiem - przyznał cicho Grant. - Kiedyś sam często tu przychodziłem. Chowałem się

tu podczas choroby ojca, kiedy wydawało mi się, że dłużej tego nie zniosę.

- Jestem pewna, że to ci pomagało. - Wyznanie Granta sprawiło, że poczuła ucisk w

piersi. Przypomniała sobie, jak czule i delikatnie obejmował ją minionej nocy.

Wspomnienie to wywołało wiele mówiący rumieniec na jej policzkach, więc szybko

dodała lekkim tonem: - No a poza tym, trochę wysiłku fizycznego dobrze mi zrobi.

- Na tej wysokości łatwo zemdleć. Musisz być w niezłej formie. - Grant oparł ręce na

uchwycie siodła. Uśmiechał się do niej szeroko. - W tych okolicach nikt nie chodzi piechotą,

chyba że nie ma wyjścia.

- No cóż. Ja chyba nie mam wyjścia - zauważyła Mercy. - Przecież nie umiem jeździć

konno.

Grant przestał się uśmiechać i zamyślił się.

- Chodzenie piechotą po tych górach to nie jest dobry pomysł. Gdyby coś się stało, na

przykład gdybyś się przewróciła, to miałabyś spore kłopoty.

- A czy jadąc konno, byłabym mniej narażona na wypadek i kłopoty?

- Nasze konie rzadko się potykają. Stąpają bardzo pewnie, potrafią chodzić po

skalistym terenie.

- Ale najpierw trzeba wiedzieć, jak utrzymać się w siodle - stwierdziła Mercy ponuro.

- To prawda. - Znów się roześmiał, a jej zaparło dech w piersiach, tak samo jak w

dzieciństwie. Upływ lat najwyraźniej nic tu nie zmienił. - Jednak nawet jeśli spadniesz z

siodła, koń sam wróci do domu i w ten sposób się dowiemy, że trzeba wyruszyć na ratunek.

Wtedy musiałbym poprosić o pomoc Rocky - ciągnął żartobliwie. Chodziło mu o córkę Eriki i

Jake'a Fortune'ów, Rachel, która założyła w Clear Springs firmę wynajmującą samoloty,

zanim wyszła za mąż za Luke'a Greywolfa, miejscowego lekarza. - A wtedy Luke by się

martwił i...

- Serdeczne dzięki - wpadła mu w słowo Mercy, krzywiąc się lekko. - I tak nie jeżdżę

konno, więc to są teoretyczne rozważania. Grant zawahał się.

- Może powinniśmy coś zmienić - powiedział wreszcie.

- Co zmienić?

- Zmienić to, że nie potrafisz jeździć konno. - Mercy spojrzała na niego rozszerzonymi

ze zdumienia oczami. Miała chyba niezbyt inteligentny wyraz twarzy, bo Grant parsknął

śmiechem. - Nie miej takiej przerażonej miny. Sama pewnie nieraz o tym myślałaś. Nawet

kiedyś powiedziałaś to głośno.

- Ja coś mówiłam na ten temat? Skinął głową.

- Ależ mówiła, prawda, Joker?

Koń prychnął i kiwnął kilka razy łbem, jakby potwierdzał jego słowa. Mercy patrzyła

na to z jeszcze większym zdumieniem.

- Ten koń nie jest całkiem normalny - wymamrotała pod nosem.

- Hej! - Grant żartował sobie z niej całkiem otwarcie. - On doskonale pamięta, jak

mówiłaś, że przy nim nawet taka dziewczyna z miasta ja ty chciałaby się uczyć jazdy konnej.

Żaden facet nie zapomni takich słów.

Mercy zmierzyła go czujnym spojrzeniem.

- Rzeczywiście - zauważyła. Znów uśmiechnął się szeroko.

- Szkółka jeździecka zaczyna działalność jutro rano. Zgłoś się.

- Ale naprawdę...

- Nie jestem cierpliwym nauczycielem - ostrzegł - więc lepiej się nie spóźnij.

- Grant, nie żartuj sobie. Wiem, że nie masz czasu na takie...

- Przede wszystkim nie mam czasu na to, żeby się martwić, gdzie jesteś i czy nic ci się

nie stało. Nie mam też czasu na szukanie cię w całej okolicy. Nauczysz się jeździć, a ja

przestanę się martwić. To chyba dobra wymiana.

- Nie musisz się o mnie martwić - zaprotestowała. Nie chciała przyznać nawet sama

przed sobą, że wizja martwiącego się o nią Granta sprawiała jej dużą przyjemność.

- Ależ muszę - odparł beztrosko. - Gdyby coś ci się stało, Kristina urwałaby mi głowę.

Kristina. Oczywiście, tylko o nią chodzi. Mercy stłumiła westchnienie. Dlaczego takie

dziwne myśli przychodzą jej do głowy? Zeszła ze skalnej półki i zdziwiła się, że na ścieżce

było o wiele chłodniej niż w małej, naturalnej alkowie, osłoniętej od wiatru skałami.

- Kristina może też ukarać mnie jeszcze okrutniej - dodał Grant, kiedy Mercy stanęła

obok Jokera. - Może tu przyjechać i siedzieć mi na karku przez całą zimę. A wtedy chyba

bym zwariował.

- A myślałam, że uwielbiasz swoją siostrę.

- Oczywiście, ale kiedy jest daleko stąd. To typowy mieszczuch i tutaj nigdy nie jest

szczęśliwa, a kiedy Kristina nie jest szczęśliwa... - Znacząco zawiesił głos i wzruszył

ramionami.

- Ja też jestem mieszczuchem, co wytykasz mi przy każdej okazji - powiedziała

Mercy. Zirytował ją ostry ton własnego głosu, ale nie potrafiła się powstrzymać. Poza tym od

spoglądania w górę na wysokiego mężczyznę na wielkim koniu już zesztywniał jej kark.

- Sam nie wiem - stwierdził Grant w zamyśleniu, jakby rozważał jakąś wielką

zagadkę. - Zaczynam podejrzewać, że dałoby się ciebie jakoś wytrenować.

- Ojej, serdeczne dzięki za komplement.

- Jutro o ósmej rano. O świcie muszę przepędzić kilka sztuk bydła na pastwisko na

wzgórzu.

- Grant...

- Kiwnij głową na znak zgody. Inaczej wrócisz na ranczo piechotą.

- I tak zamierzałam wracać piechotą - zauważyła dość cierpko.

- Owszem, ale nadarza ci się okazja wracać konno. To znaczy, jeśli zgodzisz się na

lekcje.

Właściwie, czy by jej to zaszkodziło? Przecież to naturalne, że jeśli wypoczywa się na

ranczu, to jedną z atrakcji są lekcje konnej jazdy. W dodatku taka perspektywa bardzo ją

kusiła. Jeśli nauczy się jeździć, zyska dodatkową swobodę ruchów. Na przykład będzie mogła

w połowie krótszym czasie dotrzeć do tego miejsca. A jednak. ..

- No dobrze - powiedziała szybko, żeby nie dać sobie czasu na wątpliwości.

- Świetnie. - Grant wyjął lewą nogę ze strzemienia. - Joker tylko kilka razy miał na

sobie dwóch jeźdźców, ale mam nadzieję, że nie zaprotestuje. Wskakuj.

Mercy spojrzała na strzemię, które u tak wielkiego konia jak Joker znajdowało się na

wysokości jej talii, a potem podniosła wzrok na Granta.

- Żartujesz sobie, prawda? - zapytała surowo.

- Aha, o czymś zapomniałem. Przepraszam. - Pochylił się i wyciągnął ku niej lewe

ramię. - Włóż stopę w strzemię, a ja cię podciągnę. No, spróbuj.

Zawahała się, ale w końcu wsunęła stopę w pokryte skórą strzemię i wyciągnęła

ramiona do Granta. Objął ją w talii, więc ona instynktownie również go objęła. Poczuła ciepło

jego ciała, napięte mięśnie pod grubą koszulą i... coś, czego nie potrafiła określić. Spojrzała

mu w twarz. Patrzył na ich ręce, jakby również doznał tych samych trudnych do nazwania

uczuć.

- Grant? - Powiedziała to niemal szeptem. Drgnął, jakby wyrwany z głębokiego

zamyślenia.

- No, hop do góry! - zachęcił. Podciągnął ją do góry tak pewnie, że bez żadnego

wysiłku, nie bardzo wiedząc kiedy i jak, znalazła się na grzbiecie konia - który okazał się o

wiele wyższy, niż się spodziewała.

- Ta nauka jazdy to chyba jednak nie najlepszy pomysł - stwierdziła, nerwowo

spoglądając w dół.

- Chyba się nie wystraszyłaś, co? Taki policyjny macho w kobiecej skórze jak ty?

- Określenie macho zostawiam dla niektórych panów. Grant wybuchnął śmiechem.

- Trzymaj się - polecił.

- Czego? - zapytała z rozpaczą. - Ty zająłeś strzemiona i siodło. A ja mam tylko... - Do

głowy przychodziło jej jedno słowo, którego nie chciała użyć.

- Zad - dokończył za nią Grant beztrosko. - Musisz więc trzymać się mnie. Nigdy nie

jechałaś na motocyklu za kierowcą?

- Wtedy przynajmniej miałam podpórki pod stopami - wymamrotała.

- Pojedziemy stępa - uspokoił ją. - Prawda, Joker? Koń parsknął i na dźwięk swojego

imienia lekko się poruszył, a Mercy musiała wytężyć całą siłę woli, by nie krzyknąć. Nie, to

nie jest najlepszy pomysł, powiedziała sobie w duchu, kiedy ruszyli do domu.

- To jest beznadziejne - stwierdził Grant z niesmakiem.

- Przepraszam - odparła pokornie Mercy.

- Oczom nie wierzę. Całe życie pracuję z końmi, ale czegoś takiego jeszcze nie

widziałem.

- Przecież ja nic nie robię - zaprotestowała.

- Właśnie - rzekł kwaśno, a Joker znów zarżał donośnie, wyraźnie zdenerwowany. -

Jak widać, nie musisz nic robić.

Gniady wałach, którego dosiadała Mercy, według zapewnień Granta jeden z

najspokojniejszych koni na ranczu, zaczął nerwowo przebierać nogami, słysząc gniewne

rżenie ogiera. Mercy desperacko chwyciła się łęku siodła, nie zważając na to, że wygląda

śmiesznie. Jeszcze śmieszniej będzie wyglądała, jak spadnie. Wiedziała, że po zaledwie

trzech dniach lekcji nie jest jeszcze na tyle wprawną amazonką, żeby się długo utrzymać na

zdenerwowanym wierzchowcu.

- Może powinnam jeszcze raz go uspokoić - zaproponowała niepewnie.

- Jasne. Będzie spokojny, dopóki znów nie wsiądziesz na innego konia. To

niewiarygodne. Ten przeklęty koń jest po prostu zazdrosny.

Mercy westchnęła. Gdyby nie to, że Grant był wyraźnie zirytowany, cała ta sytuacja

byłaby nawet zabawna. Od samego początku stało się jasne, że jej lekcje bardzo denerwują

Jokera, czemu dawał wyraz coraz donośniej. Chociaż wydawało się to wręcz niedorzeczne,

wielki ogier appaloosa najwyraźniej nie pochwalał tego, że Mercy zadaje się z innymi końmi.

To dziwne, ale w pewien sposób jej to pochlebiało. Przynajmniej jakiś przedstawiciel

męskiego rodzaju na tym ranczu darzył ją bezwarunkowym uwielbieniem. Rzecz jasna, nie

licząc Chippera, który nadal czerwienił się jak burak, ilekroć się do niej odzywał, i który

doprowadzał ją do szału nieustannym dopytywaniem się, czy czegoś jej nie potrzeba. No ale

jego nie mogła brać pod uwagę. Był za młody. Wydawał się nawet młodszy niż

osiemnastoletni chłopcy, których znała w mieście. A może to raczej osiemnastolatkowie z

miasta wydawali się nad wiek dojrzali, ponieważ postarzała ich wszechobecna miejska

brzydota. Miała nadzieję, że Chipper docenia swoje szczęście.

Wiedziała, że myśląc w ten sposób, unika istoty problemu. Nie zwracała najmniejszej

uwagi na zadurzenie Chippera głównie ze względu na mężczyznę, który stał nieopodal, ze

złością spoglądając na Jokera. Jego bliskość, wymuszona przez lekcje konnej jazdy - przery-

wane wybuchami złości Jokera - wprawiała ją, oględnie mówiąc, w niespokojny nastrój.

- Gra wszystkim na nerwach - wymamrotał Grant.

- Nawet Ryzykant uciekł w góry, żeby go nie słuchać. Wszystkie konie są

zdenerwowane i moi pracownicy też już mają dość jeżdżenia na znarowionych zwierzętach.

- W takim razie może będzie lepiej, jak przerwiemy te lekcje - zaproponowała Mercy,

starając się ukryć rozczarowanie. W głębi duszy wcale nie chciała rezygnować z nauki. Kiedy

mimo protestów Jokera udawało jej się choć przez chwilę jechać spokojnie, nieoczekiwanie

stwierdzała, że jazda daje jej wielką przyjemność, nawet jeśli odbywa się w zagrodzie przy

stajniach.

- Nie ma mowy. Nie dam się szantażować koniowi - wycedził Grant. Joker znów

zarżał gromko, a wałach zatańczył pod Mercy niespokojnie. Grant chwycił go za uzdę i przy-

trzymał. Mercy zrozumiała, o co chodzi, i zsunęła się na ziemię; nauczyła się tego już na

pierwszej lekcji. Joker odezwał się ponownie.

- Gdybym miała zwyczaj przypisywać zwierzętom ludzkie emocje, to

powiedziałabym, że tym razem zarżał z satysfakcją - oświadczyła ironicznie.

- Mnie się też tak wydaje - potwierdził Grant. - Sama zobacz, jaki jest z siebie

zadowolony.

Mercy podeszła do ogrodzenia. Joker natychmiast do niej podbiegł i trącił ją

nozdrzami, najwyraźniej dumny z tego, że udało mu się „zrzucić” ją z konkurenta. Mercy

musiała się roześmiać. Poklepała konia po szyi. Joker pochylił głowę i głośno parsknął, a ona

pociągnęła go za ucho. Ogier nie tylko pozwolił jej na ten poufały gest, ale miał przy tym

wyraźnie zadowoloną minę.

- Przez ciebie nie nauczę się jeździć, przystojniaku - oznajmiła mu poważnym tonem. -

Będę musiała siedzieć w domu i oglądać tę przepiękną okolicę tylko z okna.

- Naprawdę myślisz, że tu jest tak pięknie?

Zerknęła przez ramię na Granta, który prowadził gniadego wałacha. Koń nerwowo

spoglądał na Jokera, ale teraz, kiedy Mercy nie siedziała już na jego grzbiecie, ogier z

wyższością zignorował kolegę.

- Oczywiści, że tak - odrzekła. - Czy ktoś może się nie zachwycić takim krajobrazem?

- Niektórzy się nie zachwycają. - Grant lekko wzruszył ramionami.

- To ich strata - stwierdziła zwięźle. Grant milczał, lecz odniosła wrażenie, że w jego

oczach dostrzegła przelotny błysk, jednocześnie radosny i pełen rezerwy.

- Ponieważ on tu zawinił - odezwał się wreszcie Grant, wskazując na swojego czarno -

białego ulubieńca - to może powinien to odpracować.

- Co masz na myśli?

- Moim zdaniem powinien sobie przypomnieć, na czym polegają dobre maniery. -

Spojrzał na Jokera ostrzegawczo. - Lekcje w naszej szkole jazdy jeszcze się nie zakończyły.

- Aha! - Mercy rzuciła Jokerowi zatroskane spojrzenie. - Zdaje się, że narobiłeś sobie

kłopotów.

- Zobaczymy, czy nadal będzie taki czupurny, kiedy przebiegnie sto okrążeń po

zagrodzie. Co ty na to?

Mercy zmarszczyła brwi.

- Ja?

- To siodło nie będzie na niego pasowało - ciągnął Grant, ruchem głowy wskazując na

siodło gniadego. - Jest zbyt wąskie. Z kolei moje siodło byłoby za szerokie dla ciebie.

Włożymy na niego siodło mojej matki, tylko trzeba będzie trochę skrócić strzemiona. Mama

jest od ciebie wyższa.

- Większość ludzi jest ode mnie wyższa - odrzekła Mercy mechanicznie. Nagle

zrozumiała, do czego zmierza ta rozmowa i oczy jej się rozszerzyły. - Chcesz, żebym na nim

jeździła?

- Nie widzę innego rozwiązania. Nadal chcesz uczyć się jeździć, prawda?

- Owszem, ale... Przecież on...

- Sam się zastanawiam, czy nie zwariowałem i nie powinienem się zgłosić do

psychiatry. Normalnie nie pozwoliłbym nowicjuszowi dosiąść żadnego ogiera, ponieważ

ogiery zwykle są narowiste. Ale Joker to zupełnie inny przypadek. Najwyraźniej upodobał

sobie ciebie i zachowuje się przy tobie wyjątkowo łagodnie. Nie zrobi ci krzywdy.

- Ależ Grant, to taki cenny koń...

- To tylko koń. Nie uznaję rozpieszczania koni, choćby nie wiem ile były warte. Joker

pracuje jak każdy inny wierzchowiec na ranczu. Dzięki temu utrzymuje dobrą formę i

wyrabia sobie charakter.

- A jeśli stanie mu się jakaś krzywda? Grant uśmiechnął się niespodziewanie.

- Jesteś za mała, żeby mu zrobić większą krzywdę.

- Dzięki. - Przypływ dobrze znajomej irytacji odsunął troskę o konia na dalszy plan.

Zawsze się denerwowała, kiedy ludzie dawali jej do zrozumienia, że niski wzrost i drobna

budowa są swojego rodzaju upośledzeniem.

- Powinnaś się martwić raczej o siebie. Jest bardziej prawdopodobne, że to koń zrobi

ci krzywdę niż odwrotnie. Może masz rację. Nie możemy ryzykować.

- Nic mi nie będzie, dziękuję za troskę - odrzekła lodowatym tonem, który mógłby

zmrozić resztki śniegu, topniejące w cieniu drzew i budynków.

- Świetnie. W takim razie kontynuujemy naukę, tak? Już otworzyła usta, by szybko

przytaknąć, ale zaraz je zamknęła. Uderzyła ją pewna myśl.

- Specjalnie mi to powiedziałeś, prawda?

- Oczywiście - wyznał bez najmniejszej skruchy i Mercy znów musiała się roześmiać.

- No, już dobrze, niech ci będzie. Nie mam nic przeciwko manipulacji, o ile popycha

mnie w kierunku, w którym i tak sama chciałabym pójść.

Mimo wątpliwości Granta, w ciągu następnych dni Joker okazał się absolutnym

dżentelmenem. Mercy jeździło się na nim dużo lepiej i łatwiej niż na gniadym wałachu. Mniej

nią trzęsło, kiedy kłusował, a gdy zdarzało jej się tracić równowagę, wielki koń jakby to

wyczuwał i natychmiast zwalniał.

- Zauroczyłaś go, nie ma co - orzekł Grant czwartego dnia nauki jazdy na Jokerze, ze

zdumieniem potrząsając głową. Mercy zauważyła, że podczas lekcji ani na chwilę nie

spuszczał wzroku z ogiera. A to znaczyło, że cały czas spoglądał też na nią.

Szybko zrozumiała, dlaczego ogarnęły ją takie wątpliwości, kiedy Grant

zaproponował, że będzie ją osobiście uczył jazdy. W głębi duszy wiedziała, że trudno jej

będzie znieść tę długotrwałą, przymusową bliskość. Grant bardzo często przerywał lekcję,

stawał obok niej i szczegółowo coś wyjaśniał albo pokazywał jej właściwą pozycję w siodle.

A wtedy, aż nazbyt często, musiał jej dotykać, ustawiać odpowiednio ramiona i nogi, ściągać

w dół pięty tak mocno, że potem bolały ją mięśnie łydek.

Jednak nawet odrętwienie i ból - a doświadczyła go mnóstwo, ponieważ podczas jazdy

musiała używać mięśni, których istnienia u siebie nawet nie podejrzewała - nie dokuczały jej

tak bardzo jak przenikające ją dziwne dreszcze, kiedy Grant się do niej zbliżał, albo nagłe fale

gorąca, które zalewały ją, gdy czuła jego dotyk. Na dodatek nieraz przyłapała go na tym, że z

dziwnym wyrazem twarzy wpatrywał się w swoją rękę przykrywającą jej dłoń, albo

odskakiwał jak oparzony, kiedy przypadkiem jej dotknął. W takich chwilach czuła się bardzo

nieswojo.

Powtarzała sobie, że po prostu jest jedyną kobietą na ranczu, a Grant to mężczyzna z

krwi i kości, stąd u niego takie zachowanie. Od wielu lat pracowała w męskim towarzystwie,

o mężczyznach wiedziała dużo i doskonale potrafiła dostrzec reakcje, które Grant

gorączkowo starał się ukryć, a które były skutkiem zwykłej fizjologii. Mówiła sobie, że

byłaby naiwna, gdyby uwierzyła, że taka reakcja jest czymś więcej niż tylko hormonalną od-

powiedzią organizmu na bliskość istoty płci przeciwnej. Przecież Grant nie powiedział ani nie

zrobił nic, co dawałoby jej podstawy do myślenia, że jest inaczej. Co więcej, widać było, że

jemu samemu reakcje własnego organizmu bardzo się nie podobają.

Takie myślenie niewiele jej pomagało, zwłaszcza że ciało zaczęło ją zdradzać. Co

prawda było to o wiele mniej widoczne - okazało się, że bycie kobietą ma zalety, o których

istnieniu nawet nie pomyślała - ale równie silne. Kiedy widziała Granta, serce zaczynało jej

mocniej bić, a kiedy jej dotykał, choćby po to, żeby bezlitośnie ciągnąć jej pięty w dół,

zapominała o oddychaniu.

W miarę upływu czasu coraz trudniej jej było to ignorować, a i Grant nie wyglądał na

uszczęśliwionego. Za każdym razem, gdy zdawał sobie sprawę, że przygląda jej się zbyt

długo albo dotyka jej, choć nie jest to konieczne, cofał się gwałtownie, odwracał wzrok i

odchodził obrażony na cały świat, niczym Joker.

Miała ochotę porozmawiać o tym otwarcie i szczerze, wyciągnąć na światło dzienne

nieoczekiwany problem, który utrudniał im życie. Nie wiedziała jednak, jak zacząć. Nie była

też pewna, czy tego w ogóle chce.

Może potrzebuję lekcji nie tylko jazdy konnej, pomyślała, tłumiąc westchnienie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Ze wszystkich głupich pomysłów, jakie mu w życiu przyszły do głowy, pomysł

uczenia Mercy konnej jazdy był chyba najgłupszy. Choć nie - kiedyś jak kretyn myślał, że

Constance Carter zechce wyjść za niego za mąż.

Nie powinienem zapominać o tamtym zdarzeniu, skonstatował kwaśno. Sądził, że

zapamiętał nauczkę, jaką dostał od pięknej i światowej panny Carter, ale najwyraźniej

potrzebna mu była powtórka.

- Dobranoc, Grant.

Głos Mercy brzmiał łagodnie, i dźwięczały w nim te zmysłowe nuty, przez które serce

uderzało mu jak szalone, a ciało zaczynało dziwnie drżeć.

- Dobranoc - wymamrotał w odpowiedzi.

Nie podniósł na nią wzroku. Nie musiał na nią patrzeć, by wiedzieć, jak wygląda.

Przez całe popołudnie bezustannie ukradkiem na nią zerkał. Siedziała zwinięta na sofie,

ubrana w dżinsy, ciemnozielony golf i narzucony nań miękki sweter z jasnozielonej, puszystej

wełny. Barwa stroju podkreślała zieleń jej oczu i złocisty połysk włosów. Musiał przyznać, że

wyglądała pięknie.

Oboje całe popołudnie siedzieli w gabinecie i czytali, ona jedną z jego książek o

hodowli koni, on nowy technothriller, który jednak jakoś nie zdołał go zainteresować. Od

czasu do czasu zadawała mu pytanie, za każdym razem przepraszając, że mu przerywa

lekturę, aż ją poprosił, by pozbyła się poczucia winy i po prostu pytała go o wszystko bez

zbędnych wstępów.

Po tym, jak wyłożył jej własną teorię, zupełnie nieuzasadnioną naukowo, dlaczego

konie rasy appaloosa mają krótsze ogony od innych - zaadaptowały się do warunków ich

naturalnego środowiska porośniętego gęstymi krzewami, gdzie długi ogon bardzo utrudniał

poruszanie się - Mercy zamilkła i pogrążyła się w lekturze, a on nadal nie mógł się skupić na

swojej książce, chociaż zwykle tego rodzaju powieści całkowicie go pochłaniały.

Wyczuł, że przy drzwiach się zawahała. Wydawało mu się też, że usłyszał ciche

westchnienie, zanim odeszła. Chwilę później rozległy się na schodach jej kroki, a w końcu

trzask zamykanych drzwi do jej sypialni.

Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że od dłuższego czasu wstrzymywał oddech, toteż

wypuścił powietrze. Sam nie wiedział, dlaczego ogarnęło go uczucie takiej ulgi. Oddzielające

ich do siebie zamknięte drzwi, a nawet dwoje drzwi, licząc jego własne, i tak nie

powstrzymały go przed rozmyślaniem o niej, wyobrażaniem sobie, jak śpi w pokoju

nieopodal.

Pierwszej nocy po jej przyjeździe był zdziwiony, a nawet rozbawiony, kiedy obudził

się i uświadomił sobie, że śniła mu się, śpiąca pod niebieską kołdrą w jego gościnnej sypialni

po drugiej stronie korytarza. Roześmiał się do siebie i ze smutkiem przyznał, że zbyt długo

trwa w celibacie, przez co nachodzą go erotyczne myśli na temat dziewczyny, która kiedyś

była jego utrapieniem.

Oczywiście mogła budzić takie myśli, ale w kimś, kto jej nie znał jako uciążliwej

nastolatki.

Gdy zdarzyło się to drugi raz, nie był już tym tak rozbawiony. Sny powtarzały się,

coraz bardziej szczegółowe i erotyczne, a on popadał w coraz większą irytację. Nie był tylko

pewien, czy jest zły na siebie, czy na kobietę, która była tych snów przyczyną. A potem

przyszedł mu do głowy ten idiotyczny pomysł, żeby ją uczyć jazdy konnej.

Ze złością zamknął książkę. Wsparł głowę o oparcie fotela i jeszcze mocniej zacisnął

usta.

Lekcje jazdy, też coś, wyrzucał sobie w duchu. Dlaczego nie zastanowił się nad tym

głębiej? Takie lekcje pociągają za sobą bliskość, rozmowy, dotyk, i to przez długi czas.

Potrząsnął głową, pełen obrzydzenia do samego siebie. Sam się w to wpakowałeś, McClure,

pomyślał mściwie. Trzeba było myśleć.

Rozwiązanie problemu samo mu się nasunęło. Przekaże prowadzenie lekcji

Chipperowi. Przez ubiegły tydzień nauczył Mercy podstaw, więc teraz dalsze szkolenie może

przejąć ktoś inny. To bardzo logiczna decyzja. Chłopak jest bardzo pracowity, ale najmniej

doświadczony ze wszystkich pracowników rancza, więc jego nieobecność przyniesie najmniej

szkody. W dodatku Chipper z wielką radością zgodzi się na tę pracę, ponieważ dzięki niej bę-

dzie mógł spędzać w towarzystwie Mercy całe trzy godziny dziennie. A Grant wróci do

prowadzenie rancza, wolny od wytrącającej go z równowagi bliskości panny Brady.

Dlaczego wcześniej nie wpadł na tak doskonałe rozwiązanie? Niezmiernie z siebie

zadowolony wrócił do lektury. Uświadomił sobie, że nic nie zapamiętał z przeczytanego

rozdziału, wrócił na stronę, którą czytał, kiedy Mercy spytała go o ogony koni rasy appaloosa.

Appaloosa.

Joker.

Nie, nie może przekazać prowadzenia lekcji Chipperowi, ponieważ Mercy dosiada

ogiera, który jest najcenniejszym zwierzęciem na ranczu. Byłaby to dla chłopaka zbyt duża

odpowiedzialność. Co prawda Joker od początku zachowuje się jak prawdziwy dżentelmen,

wykazuje niemal nienaturalną chęć do współpracy, stąpa delikatnie i ostrożnie, a przy

pierwszych oznakach kłopotów zatrzymuje się, jakby wiedział, że dosiada go początkujący

jeździec. Niektóre konie, zwłaszcza ogiery, wykorzystałyby brak wprawy jeźdźca, by się go

jak najszybciej pozbyć, ale Joker zachowywał się tak, jakby jedynym celem jego życia było

utrzymanie Mercy w siodle.

Wysiłek ze strony ogiera, połączony z doskonałą kondycją fizyczną i niespotykanym

poczuciem równowagi u Mercy, pozwoliły jej czynić szybsze postępy w nauce, niż Grant się

spodziewał. Coraz lepiej trzymała się w siodle, jednocześnie nawiązując coraz lepszy kontakt

z wierzchowcem. Wytwarzała się między nimi bardzo rzadka więź - doskonałe porozumienie.

Oglądanie tej pary w ruchu było czystą przyjemnością.

Nadal jednak Grant nie mógł powierzyć niedoświadczonemu Chipperowi nadzoru nad

Jokerem, ponieważ w każdej chwili mogła się zdarzyć jakaś nieprzewidziana sytuacja. Nawet

jeśli Joker nadal by się zachowywał nienagannie, to sam chłopak mógł wywołać kłopoty

swoim zdenerwowaniem. Nieraz mówił Waltowi, że nigdy w życiu nie chciałby mieć tak

cennego konia, bo stale by się martwił, że coś mu się przytrafi. Biedny dzieciak pewnie

wpadłby w panikę, gdyby się dowiedział, że ma jednocześnie zajmować się i Mercy, i

Jokerem.

Grant znów z hukiem zamknął książkę. Wiedział, że dziś już nie skupi się na lekturze.

Został zapędzony w kozi róg, niczym ten rozwścieczony ryś, na którego zeszłego lata natknął

się w stodole. Na myśl o tej sytuacji Grant również miał ochotę warczeć i prychać.

Dużo czasu upłynęło, nim zebrał siły, by wejść na górę, do swej sypialni. Nigdy

jeszcze korytarz nie wydawał mu się tak długi, a zwłaszcza jego odcinek biegnący wzdłuż

gościnnej sypialni, w której spała teraz Mercy.

Siedziała w głębokim, niebieskim fotelu. Podwinęła nogi, otuliła się kołdrą i patrzyła

przez okno w spokojną noc. W pewnej chwili wydało jej się, że do strony kępy wysokich

topól za stajniami słyszy słodki śpiew skowronka, ale zaraz uświadomiła sobie, że to tylko

wyobraźnia płata jej figle. Skowronki dawno już odleciały na południe, gdzie spędzają zimę.

Westchnęła głęboko i dramatycznie, co ją samą rozśmieszyło.

- Coś ty dzisiaj taka melancholijna? - wymamrotała do siebie i uśmiechnęła się

smutno. Takie żartobliwe pytanie czasami zadawał jej Nick, by wyrwać ją z zadumy.

Na chwilę wstrzymała oddech i czekała, siedząc w bezruchu. Ostry, rozdzierający ból

nie pojawił się. Nadal czuła rozpacz na wspomnienie śmierci przyjaciela, łzy napływały jej do

oczu na myśl o jego owdowiałej żonie i osieroconych dzieciach, nadal wiedziała, że zrobi

wszystko, by znaleźć jego morderców i postawić ich przed obliczem sprawiedliwości - ale ból

już nie rozdzierał jej na strzępy, łzy nie oślepiały. Chociaż cierpienie było mniej dotkliwe, nie

osłabła jej wola ukarania złoczyńców.

Przez chwilę czuła się winna, jakby pozwalając bólowi nieco zelżeć, zdradzała pamięć

Nicka. Wiedziała jednak, że to naturalna kolej rzeczy. Była też pewna, że Nick nie chciałby,

by opłakiwała go w nieskończoność. On pierwszy by jej nakazał, żeby wróciła do

normalności, nie pozwoliła, by jego śmierć zrujnowała jej życie.

Przypomniała sobie, jak Grant ją zapewniał, że Nick nie życzyłby sobie, by się

zadręczała poczuciem winy. Teraz wiedziała, że miał rację. Nick nie chciałby, żeby z nim

zginęła, tak samo, jak nie chciałby, aby ktoś zabił jego dzieci lub Allison. Nie tylko dlatego,

że ją lubił, zresztą z wzajemnością, ale dlatego że łączyła ich szczególna więź, typowa dla

ludzi wykonujących taki niebezpieczny zawód.

Przypomniała sobie, co jej kiedyś powiedział, gdy wracali z pierwszego wspólnego

patrolu.

„Jeśli kiedyś coś mi się stanie, ty masz pilnować swojego tyłka i przeżyć, a potem ich

dopaść”.

Skinęła wtedy głową i zdołała jedynie wydusić: „ Ty masz zrobić to samo”.

To było pięć lat temu. Nie spodziewała się, że coś takiego się istotnie wydarzy. Jednak

się wydarzyło, a ona siedzi na ranczu, zamiast ścigać zabójców Nicka. Nie pomagała jej

nawet świadomość, że taki dostała rozkaz.

Znów westchnęła, ale tym razem ciszej, i ogarnęła wzrokiem spokojną okolicę. Śnieg

już prawie stopniał, lecz Grant uprzedził ją, że wkrótce znów zacznie padać, może nawet

jeszcze tej nocy. Wierzyła mu, gdy ją zapewniał, że potrafi wyczuć opady w powietrzu. Żył tu

już wiele lat i na pewno znał się na takich sprawach.

Kiedyś myślała, że nic nie złagodzi jej bólu, nic nie odciągnie jej myśli od śmierci

drogiego przyjaciela. Ale to miejsce potrafiło tego dokonać. Dokonał tego również Grant

McClure.

Sama przed sobą musiała szczerze przyznać, że nie chodzi tu o ślad dziecinnego

zauroczenia z dawnych lat. Chłopak, którego dwanaście lat temu tak uwielbiała, był bystry,

dobry i przystojny. Dorosły Grant też, rzecz jasna, taki był, ale teraz stał się na dodatek

silnym mężczyzną z charakterem.

Chłopak, którego uwielbiała, cierpiał z powodu rozpadu małżeństwa rodziców.

Powtarzał sobie jednak, że jest szczęśliwszy niż niejeden z jego rówieśników. Oboje jego

rodzice byli rozsądnymi, kochającymi ludźmi. Nigdy nie zwątpił, że darzyli go miłością, cho-

ciaż nie kochali już siebie nawzajem. Mimo to zarówno w dzieciństwie, jak i w dorosłym

życiu, przeżył wiele ciężkich chwil.

Rita Jenkins powiedziała jej, że jego uprzedzenie wobec ludzi z wielkiego miasta nie

jest bezpodstawne. Mercy mimowolnie się zastanawiała, jakie miał ku temu powody. I

dlaczego ta atrakcyjne kobieta tyle o nim wie?

Czy Grant wypłakiwał się na jej ramieniu, w przenośni lub dosłownie?

Uśmiechnęła się do siebie, ponieważ zdała sobie sprawę, że nie czuje już owego

przykrego ukłucia zazdrości, która dopadła ją tak nieoczekiwanie. Nie można zresztą żywić

zazdrości względem tak bezpośredniej i szczerej kobiety jak Rita.

Poza tym nagle wszystkie jej myśli zajęło wspomnienie tej nocy, kiedy znów obudziła

się z koszmarnego snu, choć już myślała, że przestał ją nawiedzać. Wtedy to Grant pozwolił

jej wypłakać się na swojej piersi i pomógł dojść do siebie. Przedtem, kiedy śnił jej się ten

straszny sen, musiało minąć wiele godzin, zanim zdołała wyrzucić z pamięci koszmarne wizje

jej samej tonącej we krwi przyjaciela, czy obraz Nicka spoglądającego na nią oskarżycielsko,

jak nigdy za życia. Grant potrafił ją pocieszyć i odgonić od niej koszmary.

Powiedziała sobie, że w podobnej sytuacji Grant postąpiłby tak wobec każdego,

zwłaszcza jeśli ten ktoś był przyjacielem Kristiny. Świadczyło to jedynie o jego dobrym

charakterze i przywiązaniu do siostry, o niczym więcej, a już na pewno nie o jakimś

wyjątkowym uczuciu do Mercy.

Dlaczego więc cofał się jak oparzony za każdym razem, kiedy ich ciała przypadkowo

się stykały? Dlaczego minionego wieczoru, kiedy czytali razem w gabinecie, nieustannie

czuła na sobie jego ukradkowy wzrok? Żeby przestać się nad tym zastanawiać, zadawała mu

dziesiątki bezsensownych pytań. W końcu nie mogła już tego dłużej znieść i uciekła do

sypialni.

Nadal leżała, nie mogąc zasnąć, kiedy wreszcie wszedł na górę. Słyszała jego ostrożne

kroki na schodach i w korytarzu. Musiało jej się wydawać, że przystanął pod jej drzwiami. A

kiedy chwilę potem usłyszała, że drzwi do jego pokoju się zamknęły, nie potrafiła określić,

czy czuje ulgę, czy raczej rozczarowanie. I właśnie to irytowało ją najbardziej.

Zamrugała oczami, ponieważ nagle dotarło do niej, co od jakiegoś czasu działo się za

oknem. Grant miał świętą rację. Zaczął padać śnieg. Cicho i powoli grube, puszyste płatki

opadały na ziemię. Ich spokojnego lotu nie zaburzał wiatr, jak to się działo podczas minionej

śnieżycy.

Długo patrzyła na padający śnieg. W miarę jak biała powłoka spowijała coraz

szczelniej świat, narastał w niej spokój. Dziwne, pomyślała, że coś może wyglądać tak

pięknie i przyjaźnie, kiedy się to obserwuje z bezpiecznego miejsca, a jednocześnie może być

takie groźne, kiedy trzeba się z tym zetknąć bezpośrednio. Przecież teraz wędrowcowi w

górach groziłaby śmierć z wyziębienia. Z okna ciepłego, przytulnego domu góry wyglądały

jak obrazek z kartki świątecznej.

Kartka świąteczna.

Znów zapomniała, że święta są tuż - tuż. Tymczasem ona nie poczyniła żadnych

przygotowań, nie kupiła nawet prezentów dla rodziców. Co prawda powiedzieli jej, że w tych

okolicznościach niczego nie oczekują. Wiedziała, że rozumieją jej sytuację, ale jednak miała

lekkie poczucie winy.

Po prostu się rozkleiłaś, zganiła się w duchu. I do pewnego stopnia była to prawda.

Dotychczas spędzała z rodziną zarówno Święto Dziękczynienia, jak i Boże Narodzenie.

Wiedziała, że w tym roku nie pojedzie do nich na Gwiazdkę i czuła się przez to samotna.

Oczywiście, tak musi być. Nie odważyłaby się opuścić tej kryjówki i udać do nich. Dzięki

przyjazdowi na ranczo osiągnęła swój główny cel - nikt nie spodziewał się jej tu znaleźć, nikt

nie podejrzewał nawet, że ona może tu być. Nie mogła tego zaprzepaścić, ulegając tęsknocie

za rodzinnym domem. Przecież widziała rodziców niedawno, podczas Święta Dziękczynienia.

Żadne wytłumaczenie nie mogło jednak stłumić jej poczucia, że wtargnęła tu nie

proszona i narzuca swe towarzystwo Grantowi, w dodatku w takiej porze roku, którą zwykle

spędza się z najbliższymi. Od początku się spodziewała, że będzie musiała spędzić tu święta,

ale nie przyszło jej do głowy, że tak się będzie czuła.

W dodatku nie ma wyjścia. Nie może wrócić do domu, nie może jechać do rodziców,

może tylko siedzieć tu, na miejscu. Roztrząsanie tego problemu w niczym jej nie pomoże, a

obnoszenie się ze smutną miną zepsuje tylko świąteczny nastrój, albo co gorsza sprawi, że

ludzie zaczną się nad nią litować.

Postanowiwszy, że postara się przynajmniej nie zepsuć nikomu świąt, wzięła kołdrę i

poszła do łóżka. Zacisnęła zęby, kiedy jej rozgrzane ciało zetknęło się z zimnym

prześcieradłem. Zwinęła się w kłębek i czekała, kiedy pościel się nagrzeje od jej ciepła, ale

dzięki ukojeniu, którego doznała, patrząc na zasypany śniegiem krajobraz, usnęła, zanim to

się stało.

- A to jak ci się podoba? Mercy spojrzała na niewielkie, ale zgrabne drzewko i z

powrotem przeniosła wzrok na Granta.

- Bardzo ładne. Wiedział, że wyobraziła sobie, jak to małe drzewko będzie się

prezentowało w dość dużym salonie.

- Nie jest za wielkie - przyznał - ale większego nie miałbym czym ubrać. Zdaje się, że

w składziku mam gdzieś kilka sznurów lampek. Może znajdzie się też pudełko z ozdobami,

które zostawiła moja matka.

Mercy zmarszczyła czoło.

- Zdaje ci się?

- Od dłuższego czasu tego nie używałem.

- Walt mi mówił, że zwykle nie ubierasz choinki. Wydawał się... zaskoczony.

- No... w zeszłym roku rzeczywiście nie miałem drzewka - odparł wymijająco.

- A więc dlaczego w tym roku się na nie zdecydowałeś?

- Bo miałem ochotę. Wystarczy?

Zdał sobie sprawę, że jego głos zabrzmiał trochę nieprzyjemnie, lecz nie zamierzał

tłumaczyć, dlaczego w tym roku zdecydował się na choinkę, zwłaszcza że sam nie bardzo

mógł pojąć, co nim kierowało. Zsiadł z kasztanowatego konia i przerzucił wodze na jedną

stronę, by uwiązać zwierzę. Rosły kasztanek był jego ulubionym wierzchowcem przed

pojawieniem się Jokera. Grant już niemal zapomniał, jak gładko mu się na nim jeździło. Nie

tak gładko jak na Jokerze, ale całkiem dobrze.

- Może z tego samego powodu kazałeś Ricie przywieźć surową szynkę, chociaż wcale

nie wiesz, jak ją przyrządzić? Tak przynajmniej powiedziała mi Rita.

- Pilnuj Jokera, dobrze? Ja tymczasem zetnę to drzewko.

Z torby przy siodle wyjął niewielki toporek. Dopiero przez ostatnie trzy dni zaczęli

razem wyprawiać się konno w teren. Joker nadal zachowywał się wzorowo, ale jednak tutaj

czyhało na niedoświadczonego jeźdźca więcej niebezpieczeństw niż w stosunkowo

bezpiecznej zagrodzie.

- Joker jest całkiem spokojny. Zawarliśmy porozumienie. A co powiesz o

ciasteczkach?

Grant zerknął na nią przez ramię.

- Co takiego?

- Co powiesz o świątecznych ciasteczkach? Rita mówiła, że w tym roku poprosiłeś,

żeby ci je upiec.

- Rita - mruknął z niezadowoleniem. - Zdaje się, że ostatnio ma bardzo dużo do

powiedzenia.

Wszyscy ostatnio mają o nim bardzo dużo do powiedzenia, pomyślał z irytacją.

Zacisnął zęby i podszedł do drzewka. Zaczął je ścinać z większym nakładem sil, niż tego

wymagał dość cienki pień, ale dzięki temu przynajmniej nie musiał odpowiadać na trudne

pytania.

Sam nie wiedział, dlaczego nagle nabrał ochoty na świąteczne przygotowania. Nie

podobało mu się też, że wszyscy wyciągają z tak niewinnej zachcianki zbyt daleko idące

wnioski. Rita, Walt, a nawet Chipper dogryzali mu nieustannie. A teraz jeszcze Mercy. Nie,

ona chyba jednak wcale mu nie dogryza. Ona chyba podchodzi do tego poważniej niż inni.

Jego wierzchowiec spojrzał na niego niepewnie, kiedy przyciągnął bliżej ścięte

drzewo, ale uspokoił się, widząc że Grant bierze linę i przywiązuje je za nim w bezpiecznej

odległości. W ten sposób dociągnie sieje do domu, nie uszkadzając po drodze gałęzi.

- Grant - odezwała się Mercy. - Jeśli...

- Słuchaj - przerwał jej, bojąc się, że znów go o coś zapyta. - Święta to na ranczu taki

dzień jak wszystkie inne. Tak samo trzeba pracować, karmić zwierzęta. Nie obiecuj sobie

zbyt wiele po tym głupim drzewku i ciastkach.

Przez długą chwilę patrzyła na niego w milczeniu, a potem, dość potulnie - o wiele za

potulnie jak na Mercy, którą znał - powiedziała:

- Chciałam cię tylko poprosić, żebyśmy wrócili drogą, którą mi wczoraj pokazałeś.

Obok tego małego jeziorka.

- Aha - odparł zmieszany.

- To nie jest bardzo daleko stąd, prawda?

- Nie. Tuż za tamtym wzgórzem. - Musiał przyznać, że jak na dziewczynę z miasta

miała niezłą orientację w terenie.

- No to... możemy?

- Dobrze. Jasne.

- Nie zaszkodzi to choince? Zmrużył oczy. Czyżby chciała mu dopiec? Nie potrafił

zdecydować. Po raz kolejny się przekonał, że jako kobieta jest o wiele bardziej

skomplikowana niż jako dziecko i o wiele lepiej wychodzi jej ukrywanie myśli. Kiedy była

nastolatką, dość łatwo potrafił ją rozszyfrować, ale teraz nigdy nie był całkowicie pewien, co

się dzieje w jej głowie, chyba że się sama przed nim otwierała. Tak jak tamtej nocy w stajni.

Trzeba było niewyobrażalnie wstrząsających przeżyć, żeby pozwoliła sobie na

ujawnienie swoich emocji, co świadczyło niezbicie, że z dziecka wyrosła wyjątkowo silna

kobieta.

- Chciałabym zobaczyć to jeziorko jeszcze raz. Jest takie piękne.

Ona najwyraźniej bez trudu czytała w jego myślach.

- Pochodzisz z Minnesoty, więc pewnie widziałaś setki jeszcze piękniejszych jezior.

- Nie potrafię ci tego wytłumaczyć - odrzekła. - To po prostu wydaje mi się... jakieś

inne, wyjątkowe.

- W takim razie jedziemy tam - zadecydował. Chwycił wodze i wskoczył na siodło.

Miejscami śnieg był głębszy, więc droga stała się trudniejsza, ale po kilku minutach

dotarli na szczyt wzniesienia. Jezioro, przypominające raczej większą sadzawkę, leżało po

drugiej stronie, u stóp wzniesienia. Za nim rozciągała się równina, na której tu i ówdzie

wyrastały pojedyncze świerki, a latem z rzadka zieleniły się kępy traw. Nie wyglądała wtedy

zbyt interesująco. Zimą natomiast, zlodowaciała i przysypana śniegiem, który nawet

najmizerniejsze źdźbło trawy zamieniał w delikatną, kryształową konstrukcję, a świerki w

majestatyczne monolity, wyglądała jak obrazek z kartki świątecznej.

Mercy przerzuciła nogę przez grzbiet Jokera i zeskoczyła na ziemię. Nauczyła się

robić to całkiem sprawnie. Była bardzo zwinna, więc szybko nauczyła się też wskakiwać na

siodło bez korzystania ze strzemion, które były dla niej umieszczone zbyt wysoko. Grant

żartował sobie, że chce zostać woltyżerką, ale ona była tak dumna ze swoich postępów, że

wcale się na niego nie obrażała.

Grant również zsiadł z konia. Stanął w śniegu i oszacował jego głębokość na

piętnaście centymetrów. Nieźle, jak na szczyt wzgórza. Wkrótce jednak znów miało padać i

miał przeczucie, że tym razem śnieg poleży o wiele dłużej niż poprzednio.

Stanął za Mercy i spoglądał przed siebie. Ona nic nie mówiła, tylko podziwiała

rozciągający się wokół malowniczy krajobraz Koń Granta prychnął i potrząsnął głową, a

Joker przednim kopytem zaczął zgarniać śnieg na niewielki stos, jakby osobiście chciał

ocenić jego głębokość albo ulepić bałwana. Grant wcale nie był pewien, czy sprytny

appaloosa nie byłby do tego zdolny.

Mercy długo stała bez ruchu, nic nie mówiąc i niemal nie oddychając, aż Grant zaczął

się niepokoić, czy nic jej nie jest. W końcu zrobił krok naprzód i spojrzał jej w twarz.

Płakała.

Nie był to głośny, spazmatyczny płacz. Policzki miała mokre, łzy wciąż po nich

spływały, ale ona sama nie wydawała żadnego dźwięku. Nie szlochała, nie zawodziła.

Wydawało się, że łzy po prostu musiały z niej wypłynąć, ponieważ zebrało ich się w niej zbyt

dużo. Grant nie wiedział, jak zareagować. Miał niewielkie doświadczenie w uspokajaniu

płaczących kobiet. Właściwie zdarzało mu się uspokajać jedynie Kristinę, która jako dziecko

potrafiła płakać na zawołanie, kiedy coś nie szło po jej myśli. Na szczęście, o ile Grant zdążył

się zorientować, w końcu z tego wyrosła.

Ale Mercy sama mu kiedyś powiedziała, że nie jest Kristiną. Nigdy nie była do niej

podobna. Na pewno nie płakała dlatego, że ktoś nie spełnił jej dziecięcej zachcianki.

- Mercy? - odezwał się w końcu.

Odwróciła się i spojrzała na niego. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczył w jej oczach

nie ból czy cierpienie, ale blask, którego widok zaparł mu dech w piersi.

- Tu jest tak pięknie - wyszeptała.

- Płaczesz dlatego, że tu jest pięknie? Szybko wytarła policzki, jakby dopiero teraz

zdała sobie sprawę, że są mokre od łez.

- Przepraszam. Czasami, kiedy coś tak mnie wzruszy, łzy same napływają mi do oczu.

Nie zastanawiając się nad tym, co robi - gdyby się zastanowił, pewnie nigdy by się na

to nie odważył - otoczył ją ramieniem. Poczuł, że na chwilę zesztywniała, ale zaraz rozluźniła

się i oparła o niego. Pasowali do siebie doskonale. Wcale nie wydawała mu się zbyt drobna

ani zbyt delikatna czy krucha dla jego twardych dłoni. Była jakby dla niego stworzona.

Ta kraina była całym jego życiem i Mercy również dostrzegła jej niezwykłą urodę. To

sprawiło, że czuł się... sam nie był pewien jak. Nie wiedział też, jak nazwać ten dziwny ucisk,

który w nim narastał, kiedy tak stali w przyjaznym, niemal intymnym milczeniu. To nie było

zwykłe pożądanie. Grant już jakiś czas temu przyznał się sam przed sobą, że reakcja jego

ciała na bliskość Mercy nie została wywołana tylko długim celibatem. To, co w nim narastało,

było bardziej złożone. Czuł szacunek dla jej odwagi, podziwiał jej inteligencję i bystrość,

doceniał jej chęć i zdolność do nabycia całkiem nowych umiejętności, nawet zupełnie jej

obcych.

Ta mieszanina uczuć wytrącała go z równowagi, bo nie był pewien, co to wszystko

miało znaczyć. Dopóki Mercy nie wkroczyła powtórnie w jego życie, nigdy nie targały nim

tak liczne wątpliwości.

Jednego był tylko pewien. Nastolatka, która kiedyś wprowadzała kompletny chaos w

jego letnie wakacje, teraz jako dorosła kobieta potrafiła zrobić to samo z całym jego życiem.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Co takiego?

Zdumiony Grant wytrzeszczył oczy na Walta, który z kolei spoglądał na niego z nie

wróżącym nic dobrego rozbawieniem.

- Słyszałeś przecież - odparł stary pomocnik.

- Ale przecież ty nigdy nie jeździsz podczas świąt do miasta.

- Już ci mówiłem, że w domu hodowców bydła chcą urządzić wielką imprezę. Będą

tańce i takie tam różne. W zeszłym tygodniu widziałem w mieście plakaty. Zabawa skończy

się pewnie dopiero nad ranem.

- Urządzają taką uroczystość co roku - zauważył Grant. - Jeszcze nigdy na niej nie

byłeś.

- Bo może przedtem nikt mnie nie zaprosił - wyjaśnił pogodnie Walt.

- Ale...

- Chcesz mi powiedzieć, że nie mogę sobie zrobić wolnego dnia w Wigilię? Tylko

dlatego, że twoja rodzina mieszka daleko, ja nie mogę mieć świątecznych planów? Ale z

ciebie zawistnik, chłopcze.

- Ależ możesz wziąć sobie wolne - zaczął Grant - tylko...

- Przed wyjazdem zrobię wszystko, co do mnie należy. Dopilnuję, żeby zwierzęta

dostały, co trzeba. Z resztą roboty dasz sobie radę sam.

- Nie o to chodzi.

- A poza tym, będziesz miał do pomocy Mercy. Zwykle nie mówię takich rzeczy, ale

jak na miastową dziewczynę, uczy się bardzo szybko. - Walt uśmiechnął się niespodziewanie.

- I to niejednego.

- Aha - wymamrotał Grant.

- Brylant to brylant, chłopcze, wszystko jedno, gdzie go znajdziesz, czy w jakiej

oprawie, prostej czy wymyślnej. Nawet w wielkim mieście nie zrobią brylantu ze zwykłego

szkiełka.

Grant skrzywił się lekko.

- Może przestaniesz filozofować i powiesz mi wreszcie, o co ci chodzi.

- Chodzi mi o to, że jesteś uparty jak osioł i ślepy jak nietoperz - oznajmił Walt

surowo. - A skoro już mnie pytasz, to wydaje mi się, że się boisz zostać tu sam z tą miłą

dziewczyną.

- Głupstwa opowiadasz - warknął Grant, zupełnie bez przekonania.

- Głupstwa? Może jestem stary, ale nie ślepy. Każdy przecież widzi...

- Każdy widzi to, co chce zobaczyć. Grant przerwał Waltowi, ponieważ wcale nie

chciał się dowiedzieć, co też każdy widzi. Zresztą, sam był tego świadomy. Nieraz widział,

jak jego pracownicy zerkają na niego ukradkiem, uśmiechają się na boku i coś do siebie

szepczą. Na pewno nie pomagało mu też to, że nieraz dał się przyłapać na tym, jak wpatrywał

się w Mercy jadącą konno, doglądającą Jokera - upierała się, że skoro na nim jeździ, to będzie

się nim również zajmowała - czy wykonującą inne prace na farmie, dzięki czemu życie

wszystkich jej mieszkańców stało się znacznie łatwiejsze.

Przecież chodziło tylko o to, że go... intrygowała. Tak sobie to przynajmniej tłumaczył

w duchu, spoglądając za odchodzącym Waltem. Mercy przystosowała się do życia na ranczu

lepiej, niż się spodziewał. W ogóle zresztą nie sądził, że dziewczyna z miasta potrafi to

zrobić. Kristinie nigdy się to nie udało, choć przyjeżdżała tutaj w cieplejszych porach roku.

No ale Kristina to zupełnie inny typ człowieka.

„Uparty jak osioł i ślepy jak nietoperz”.

Słowa Walta dźwięczały mu uszach. Grant powtarzał sobie, że Walt tym razem się

pomylił, chociaż znał go dłużej niż ktokolwiek inny, z wyjątkiem matki. Przecież Grant wcale

nie jest ślepy czy uparty, tylko zwyczajnie... ostrożny. I ma swe powody.

Mówił sobie, że Walt wtrąca się w nie swoje sprawy, ale nawet sam siebie nie potrafił

przekonać. Zirytowany opuścił skład narzędzi i skierował się do domu. Wszedł do środka

bocznymi drzwiami, prowadzącymi do sieni przy kuchni. Wewnątrz najpierw zdjął kurtkę, a

potem buty przemoczone po całym dniu chodzenia po śniegu. Zajmowali się dzisiaj łamaniem

lodu na trzech naturalnych rozlewiskach, które utworzyły się na pobliskiej równinie. Gdyby

zawędrowały tam nieostrożne zwierzęta gospodarskie, cienki lód załamałby się pod nimi i

musieliby organizować akcję ratunkową.

Nawet skarpety miał przemoczone. Dotknął stóp. Pewnie już kiedyś były zimniejsze,

ale czy to ważne?

Siedział w sieni na wąskiej ławce, zbyt zmęczony, by wstać i przejść do cieplejszych

pomieszczeń. Wkrótce jednak chłód okazał się silniejszy od znużenia i Grant postanowił się

ruszyć. Czuł, że za chwilę ogarną go dreszcze.

Wstał i chociaż przemarznięte stopy stawiały opór, wiedział, że powinien wejść do

środka. Teraz dotarł do niego z kuchni zapach świeżych wypieków. Mercy nie żartowała;

chociaż nie umiała gotować, piekła doskonale. Rozpieszczała wszystkich na ranczu swoim

wybornym chlebem, ciastami i babeczkami.

Zastanawiał się, czy tak ciężko pracuje, ponieważ chce zająć czymś myśli. Miał

przeczucie, że jego podejrzenia są słuszne. Robiła to tak naturalnie: czy prace w domu, o

których on zwykle zapominał, czy ciężkie, brudne czynności w gospodarstwie - wszystko

robiła z taką samą energią i determinacją.

Otworzył drzwi i wszedł do kuchni. Ciasteczka, pomyślał. Rozpoznał ten zapach,

zanim jeszcze je spostrzegł. Pięknie udekorowane, stygły na blacie stołu. Świąteczne

ciasteczka.

Mercy, ze smugami mąki na ubraniu i policzku, obdarzyła go uśmiechem, który

rozgrzał go bardziej niż zmiana temperatury między sienią a kuchnią. Trzymaną w ręku

blaszką z surowymi porcjami ciasta wskazała mu porcję gotowych do jedzenia smakołyków.

- Rita mi zdradziła, że w tym roku zażyczyłeś sobie ciastek na święta. Mam nadzieję,

że mówiłeś poważnie.

- Ja... Głos mu zamarł. Wspomniał coś Ricie o ciasteczkach, ponieważ przypomniało

mu się, że kiedy był mały, matka mu je piekła, zresztą w tej samej kuchni. Przyszło mu też do

głowy, że ciasteczka osłodziłyby nieco smutek świąt, spędzanych z dala od domu i rodziny.

Mercy wsunęła blaszkę do piekarnika, zamknęła drzwiczki i zdjęła kuchenną

rękawicę. Grant usłyszał jakiś dźwięk dobiegający z kąta kuchni i ku swojemu wielkiemu

zdziwieniu spostrzegł tam Ryzykanta. Pies cierpliwie na coś czekał. Stało się oczywiste, na

co, kiedy Mercy rzuciła mu odłamany kawałek ciastka. Pies chwycił go w locie i połknął, a

potem znów przysiadł i czekał na następną porcję.

- A więc nawet pies - wymamrotał Grant.

- Słucham?

- Nic, nic. Dlaczego się dziwi? Joker całkowicie stracił dla niej głowę, dlaczego z

psem miałoby być inaczej? Nawet jego psia duma i poczucie wyższości musiało stopnieć od

ciepła i życzliwości promieniujących od Mercy.

- Chyba zmarzłeś - zauważyła.

- Owszem - przyznał.

- Chipper mnie uprzedził, że pewnie wrócisz przemoczony i zmarznięty.

Grant uniósł brwi.

- Miał dzisiaj naprawiać ogrodzenia.

- I naprawia. Wpadł tylko na chwilę uprzedzić, że jego mama nie przyjedzie, bo

zachorowała jego młodsza siostrzyczka. Dlatego sama zabrałam się do pieczenia ciastek. -

Zrobiła zabawną minę. - Widać było, że i on ma na nie wielką ochotę.

- Nic dziwnego. - Grant nigdy przedtem nie widział tylu przysmaków naraz. No ale

jak tylko dowiedzą się o nich pracownicy, ciasteczka zaczną raptownie znikać. Będzie się

dziwił, jeśli choć kilka zostanie do świąt.

No ale przecież wcale nie trzeba ich dużo. Na ranczu zostanie tylko on i Mercy,

wszyscy inni rozjadą się świętować do rodziny i przyjaciół.

Grant przypomniał sobie słowa starego Walta. „Wydaje mi się, że się boisz zostać tu

sam z tą miłą dziewczyną.”

Poczuł w sercu dziwny skurcz. Tłumaczył sobie, że to reakcja na niemądre

przypuszczenie Walta, ale mógł to być też dreszcz... oczywiście spowodowany wyziębieniem

ciała i nagłą zmianą temperatury.

- Chyba rzeczywiście zmarzłeś - zauważyła Mercy. - Masz, zjedz sobie ciastko i

zaczekaj chwilę.

Zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, podała mu trzy pachnące ciasteczka i zniknęła w

przylegającym do kuchni pomieszczeniu. Stała tam wielka zamrażarka, pralka, suszarka i

wiele innych urządzeń. Pomieszczenie to miało bezpośrednie wejście z zewnątrz, by

pracownicy mogli tam w każdej chwili zrobić sobie pranie. Ostrożnie nadgryzł ciastko i zaraz

łapczywie połknął całą resztę. Usłyszał, że Mercy otwiera drzwi suszarki. Uświadomił też

sobie, że od momentu wejścia do kuchni słyszał cichy pomruk tego urządzenia.

Zastanawiał się właśnie, czy nie wziąć sobie jeszcze jednego ciasteczka w kształcie

bałwanka, kiedy Mercy wróciła do kuchni, niosąc coś w rękach.

- Masz - powiedziała i podała mu parę jego wełnianych skarpet.

- Co to... - Dotknął ich i natychmiast urwał. Skarpety były ciepłe, niemal gorące.

Świeżo wyjęte z suszarki.

- Włóż je, zanim wystygną - poleciła. Posłuchał jej bez słowa, tylko westchnął z

rozkoszą, czując na stopach ich przyjemne ciepło. Spojrzał na Mercy i zobaczył, że uśmiecha

się szeroko.

- Moja mama zawsze tak robiła, kiedy wracałam po zabawie na śniegu. Bardzo to

lubiłam.

- Rzeczywiście, bardzo miłe uczucie - potwierdził z zapałem Grant.

- Teraz, kiedy wracam do domu, mama każe mi usiąść i wysypać z butów piasek.

- To duża zmiana, piasek Arizony po śniegach Minneapolis.

- Owszem. Ale rodzice polubili Arizonę. To piękny stan. Na wiosnę Góry Smocze

wspaniale wyglądają na tle zieleni. Poza tym, mój tata lubi się chwalić, że mieszkają w

pobliżu słynnego miasteczka Tombstone.

Uśmiechnął się, słysząc te słowa. Jednocześnie wydało mu się, że słyszy w nich ton

jakby smutku. Albo tęsknoty.

- Pewnie... bardzo ci ich brakuje, zwłaszcza że zbliżają się święta.

Oparła się o krawędź kuchennego blatu. Ojciec Granta zmodernizował kiedyś starą,

mniejszą kuchnię, jako prezent ślubny dla swojej żony. Potem, kiedy odeszła, nie lubił nawet

przebywać w tym obszernym, funkcjonalnym pomieszczeniu. Grant również za nim nie

przepadał, ale teraz, kiedy wypełniały je smakowite wonie, a Mercy stała tak blisko niego,

wydało mu się najprzytulniejszym miejscem w całym domu.

Rzuciła następny kawałek ciastka czekającemu cierpliwie Ryzykantowi. Połknął go w

locie i spojrzał na nią pytająco.

- To wszystko, piesku - oznajmiła. - Więcej nie dostaniesz, bo mógłbyś się

rozchorować.

Pies, zwykle pełen rezerwy, pomachał przyciętym ogonem, a wyraz, jego pyska

świadczył o tym, że zrozumiał, co się do niego mówi. Zerknął na Granta, jakby chciał się

przekonać, w jakim nastroju jest jego pan. Grant nie wiedział, co pies odczytał z jego twarzy,

ale najwyraźniej nie było to nic złego, ponieważ postanowił zostać. Zwinął się w kłębek na

chodniku przy zlewie i zamknął oczy. Gdyby nie to, że Ryzykant nadal bardzo ciężko

pracował, Grant pomyślałby, że jego pies zamienia się w domowego pieszczocha. Ale

przecież takie pracowite zwierzę zasłużyło sobie na trochę wygody, przekonywał się w duchu

Grant. No i jak widać, Mercy potrafiła oczarować nie tylko konia, ale również psa.

Już myślał, że nie chce rozmawiać z nim o swoich rodzicach, gdy niespodziewanie

podjęła ten temat.

- Tak, tęsknię za rodzicami. Ale byłam u nich w Święto Dziękczynienia. Tak się o

mnie troszczą, że... chyba na dłuższą metę bym tego nie zniosła.

- Kristina powiedziała mi, że chcesz wyjechać gdzieś, gdzie ludzie... nie rozmawialiby

bezustannie o tej sprawie.

- A ty mi to umożliwiłeś. - Spojrzała na niego ciepło. - Bardzo ci za to dziękuję.

- Nie ma za co. Ale to ja powinienem ci podziękować za wszystko, co tu zrobiłaś.

Mówiłem ci, że nie musisz pracować.

- A ja ci mówiłam, że potrzebuję jakiegoś zajęcia.

- Rozumiem. Patrzyła na niego przez długą chwilę.

- Tak, chyba rzeczywiście rozumiesz. I za to też jestem ci wdzięczna. I za te wszystkie

spokojne, ciche miejsca, które mi pokazałeś. Wiem, że oprowadzanie mnie po okolicy zajęło

dużo twojego cennego czasu.

- Pokazywałem ci miejsca, które kocham, a to zawsze się robi z ochotą.

To była prawda. Na nowo docenił miejsca, które już mu nieco spowszedniały.

Spojrzał na nie jej oczami, jeszcze raz doświadczył spokoju, jakim emanowały, kiedy

obserwował, jak twarz Mercy stawała się coraz pogodniejsza.

- Mimo wszystko dziękuję.

- To ja powinienem ci dziękować. Kiedyś też potrzebowałem takich miejsc. Dzięki

tobie jeszcze raz je doceniłem.

- Grant... - wyszeptała jego imię, jakby nagle wzruszenie ścisnęło jej gardło.

- Mercy... - Jego głos brzmiał podobnie. Sam nie był pewien, jak to się stało. Nie

pamiętał, by on się poruszył, ale nie widział też, żeby Mercy zrobiła pierwszy krok. Jednak

nagle znalazła się w jego ramionach, odchyliła głowę w tył, a on poszukał jej ust. Usłyszał, że

cicho jęknęła, nie w proteście, ale z zaskoczenia. Zaraz potem odwzajemniła jego pocałunek,

przywierając do niego mocniej i wspinając się na palce. Miała miękkie, ciepłe usta, który po

mroźnym dniu kojarzyły mu się z bezpieczną przystanią. Miały smak cukru i ciasteczek, i

czegoś jeszcze, gorącego i słodkiego, co było charakterystyczne tylko dla niej. Właśnie

takiego smaku się spodziewał.

Nie spodziewał się tylko, że dotyk jej ust rozgrzeje go niemal do białości i usunie

resztki chłodu przyniesione z zewnątrz. Nie przewidział, że tak od razu zapragnie pozbyć się

warstw ciepłego ubrania, które oddzielały go od jej drobnego ciała. Całował ją i czuł, że

wirując, spada w przepaść. Nic go nie obchodziło, nic do niego nie docierało, tylko zapach i

smak Mercy.

Nie spodziewał się też, że ten pocałunek nie złagodzi napięcia, które gromadziło się w

nim od tylu dni, ale je pogłębi, tak że stanie się ono wręcz nie do wytrzymania.

Musi to przerwać. Musi. Jeszcze trochę, a po prostu eksploduje, jeśli nie będzie jej

miał, zaraz, tutaj, natychmiast. Tak go rozpaliła, że nie byłby nawet w stanie osunąć się na

podłogę. Musiałoby się to dokonać na kuchennym stole. Oczywiście, byłoby to nawet dosyć

wygodne, biorąc pod uwagę różnicę wzrostu...

Jęknął zduszonym głosem i z wysiłkiem odsunął się od niej. Wydawało mu się, że w

kuchni jest ciepło i przytulnie? Teraz zrobiło się tu wręcz mroźnie, kiedy nie czuł już

rozgrzanego ciała Mercy i dotyku jej ust.

Usłyszał, że wydała z siebie cichy dźwięk, trochę westchnienie, a trochę... Nie

wiedział co. Sam miał ochotę cicho łkać.

Potem po omacku chwyciła się skraju stołu i podniosła na niego wzrok. Oczy miała

rozszerzone i zdziwione. Czuł, że powinien coś powiedzieć, ale nie mógł wydobyć z siebie

głosu.

Przełknęła ślinę, mięśnie i na jej szyi poruszyły się.

- Ja... Znów przełknęła ślinę, by coś powiedzieć. Tym razem jej głos zabrzmiał prawie

normalnie, tylko lekko drżał.

- Widzę, że jak już dziękujesz, to z całego serca.

Grant zamrugał oczami. Szybkie odzyskiwanie równowagi psychicznej było pewnie

jednym z wymogów jej pracy, ale tym razem chyba nie bardzo mu się to podobało.

- To nie miało nic wspólnego z podziękowaniem - warknął.

- Grant...

- Podziękowania były za... ciastka. - Odwrócił się na pięcie i dodał przez ramię: - I za

ciepłe skarpety.

Wyszedł, nie oglądając się. Powiedział sobie, że zrobił to, ponieważ musi się przebrać

w suche ubranie. Oczywiście, sam sobie nie uwierzył. Dobrze wiedział, że ucieka z kuchni

jak niepyszny, bo gdyby tam został, pocałowałby ją znowu. A wtedy mógłby zupełnie stracić

panowanie nad sobą i aż sam bał się pomyśleć, do czego by doszło.

Zastanawiała się, czy Grant w ogóle wróci do domu. Wielokrotnie jej powtarzał, że na

ranczu nie ma świątecznych dni; codziennie trzeba wykonywać tę samą pracę. Jutro, w

pierwszy dzień świąt, zapewne miało być tak samo.

Wiedziała jednak, że Walt wykonał większość koniecznych dzisiaj prac, zanim

wskoczył do swojego pikapa i pojechał do miasta, zabierając ze sobą Chippera. Chłopak

cieszył się Bożym Narodzeniem w domu i nawet grypa siostry tylko w niewielkim stopniu

psuła jego świąteczny nastrój. Reszta pracowników wyjechała przed południem, obdarowana

na drogę szczodrymi porcjami ciastek. Ku zdziwieniu Mercy, wszyscy wręczyli jej jakiś

symboliczny drobiazg. Niektórzy odjechali konno, większość samochodami w

kilkuosobowych grupach. Mieli wrócić dopiero drugiego dnia świąt.

Grant zaszył się w składzie na narzędzia i do tej pory nie wyszedł. Oznajmił jej dość

szorstko, że w święta nie będzie lekcji, a poza tym właściwie się do niej nie odzywał.

Rzecz jasna, nawet nie wspomniał o tym, co się wydarzyło wczoraj w kuchni, a ona

nie potrafiła zdecydować, czy ją to boli, czy cieszy. Nadal była w szoku. Nigdy jeszcze nie

doznała takich uczuć jak podczas tego pocałunku. Żadne wyobrażenie z dzieciństwa na temat

tego, co może zajść między mężczyzną a kobietę, nie dorównywało tej rzeczywistości. Nawet

to, czego doświadczyła jako kobieta, choć prawdę mówiąc, nie było to wielkie

doświadczenie, nie wskazywało, że pocałunek może wywrzeć na niej tak wielkie wrażenie.

Całowała się z nim nie jako zadurzona nastolatka, ale dorosła kobieta, która

odwzajemnia pocałunek mężczyzny; kobieta, która wreszcie musiała przyznać, że chłopak, w

którym się kiedyś podkochiwała, zmienił się w dorosłego człowieka i potrafił zwykłym

pocałunkiem wstrząsnąć nią do głębi.

Wzięła głęboki oddech i na chwilę zatrzymała powietrze w płucach. Nie wiedziała, co

robić, a miała nieodparte wrażenie, że coś zrobić powinna. Krążyła niespokojnie po salonie i

co pięć minut sprawdzała, czy ogień w piecu nie zgasł, chociaż sama niedawno położyła na

palenisku dwa duże kawały drewna.

Usiadła na starej, wygodnej kanapie, tylko po to, żeby dłużej nie krążyć tam i z

powrotem. Znów odetchnęła głęboko, by się uspokoić. Niewiele jej to pomogło. Wyczuła

natomiast świeży zapach choinki, którą razem z Grantem przynieśli do domu. Stała teraz tuż

obok niej.

Przypomniała sobie, jak stali w milczeniu nad jeziorem i jak Grant otoczył ją

ramieniem, rozumiejąc jej nastrój. Wiedziała, że on również szukał takich spokojnych miejsc,

by ukoić ból. Pamiętała, jak podziękował jej za to, że dzięki niej spojrzał na takie miejsca jej

oczami i na nowo je docenił.

Trzeba być silnym, pewnym swojej wartości mężczyzną, by się przyznać do tak

duchowych, subtelnych potrzeb. Nigdy nie miała wątpliwości, że Grant jest silny. Wyczuwała

w nim tę wewnętrzną siłę nawet, kiedy miał szesnaście lat. Zastanawiała się jednak nad tym,

czy przyznał się do swych najskrytszych potrzeb, ponieważ był pewny siebie i nie

przejmował się zdaniem innych, czy może zrobił to, ponieważ jej ufał i wiedział, że spotka się

ze zrozumieniem?

Usłyszała w myślach głos Nicka. „Brady, czy ty musisz wszystko tak drobiazgowo

analizować?” Na chwilę wrócił dawny ból, zwłaszcza kiedy pomyślała o rodzinie Nicka,

która musi spędzić te święta, i wszystkie następne, bez niego. Przyszło jej do głowy, że może

powinna teraz być z Allison i jej dziećmi. Jednak i ona, i rodzina Corellich wiedziała, że to

zupełnie niemożliwe. Bliscy Nicka zapewne rozumieli to lepiej niż ktokolwiek inny. Allison

jako jedna z pierwszych zaczęła namawiać Mercy na wyjazd w ten odległy zakątek

Wyoming. Mercy jednak nadal uważała, że jej obowiązkiem jest wspieranie rodziny Nicka.

Może rzeczywiście zbyt drobiazgowo wszystko analizowała, ale była to jednocześnie

jedna z jej mocnych stron. Dzięki tej skłonności wpadła na właściwy trop. Nawet Nick musiał

to przyznać, chociaż zwykle, kiedy zbyt wnikliwie zaczynała coś rozważać, spoglądał na nią

spod oka i mówił: „Brady, czasami cygaro to po prostu cygaro”.

A mężczyzna to czasami po prostu wrzód na siedzeniu, pomyślała cierpko, wyglądając

przez okno, za którym zapadał zimowy zmrok. W tej samej chwili mężczyzna, którego

właśnie miała na myśli, wszedł do domu. Tuż za nim podążał Ryzykant. Pies i jego pan

najwyraźniej nie miewali wolnych dni, choć wszyscy inni pracownicy ich dziś opuścili.

Grant zdjął czapkę i kurtkę, powiesił je na wieszaku przy drzwiach. Dzisiaj nie były

już takie przemoczone jak wczoraj. Potem odwrócił się i podniósł coś z podłogi werandy.

Kiedy znów wszedł do domu, Mercy stwierdziła, że niesie całe naręcze sosnowych gałęzi.

Zatrzymał się, kiedy zobaczył ją na kanapie, jakby przedtem nie zdawał sobie sprawy

z jej obecności. Przez chwilę stał bez ruchu, najwyraźniej nie wiedząc, co począć. W końcu

wskazał na gałęzie.

- Pomyślałem, że moglibyśmy dzisiaj rozpalić ogień w kominku i dodać kilka gałęzi

dla zapachu - wyjaśnił.

Jeszcze jedna mała rzecz ze świątecznej listy, uświadomiła sobie Mercy. Przedtem

zebrał i ustawił na widoku wszystkie karty świąteczne, które otrzymał od rodziny i sąsiadów,

chociaż zwykle tylko je czytał, a potem wyrzucał, upewniwszy się przedtem, że i on wysłał

życzenia nadawcy. Tak przynajmniej powiedział jej Walt. Ściął choinkę, poprosił o

ciasteczka... Czy te świąteczne przygotowania, tak podobno u niego niezwykłe, czynił ze

względu na nią?

Ułożył kilka polan w palenisku kominka, dorzucił trochę sosnowych gałęzi i drobnych

szczap na rozpałkę, a potem sprawnie rozpalił ogień. Po kilku chwilach po salonie rozeszła

się charakterystyczna woń. Grant odwrócił się i stanął przy kominku. Wczoraj w takiej

sytuacji zachęciłaby go, żeby usiadł i się odprężył. Teraz nie wiedziała, co powiedzieć.

W końcu podszedł do niej i usiadł na kanapie. Dzieliła ich bezpieczna, niemal

metrowa odległość. Ryzykant ułożył się przy ogniu i natychmiast zasnął, nie przejmując się

napięciem panującym w salonie.

Mercy już wcześniej odgrzała przygotowane przez Ritę pikantne skrzydełka i garnek

domowej zupy. Grant zjadł wszystko ze smakiem. I w całkowitym milczeniu.

- Napijesz się czegoś ciepłego? - zapytała, gdy łapczywie przełykał kolejny kęs.

Zastanawiał się nad tym o wiele dłużej, niż wymagało tego proste pytanie, aż w końcu

skinął głową. Wstała i poszła do kuchni, gdzie na kuchence stał napój, który tradycyjnie

przygotowywała na święta. Doprawiła go do smaku, napełniła dwie szklanki i wróciła do

salonu. Grant ciekawie powąchał zawartość swojej szklanki.

- Grzany jabłecznik?

- Coś w tym rodzaju - odparła. - W mojej rodzinie pija się taki w święta.

Z uśmiechem zamieszał złocisty płyn laseczką cynamonu, przyłożył szklankę do ust i

wypił łyk. Uniósł lekko brwi i oblizał wargi. Najwyraźniej trunek mu smakował.

- Z brandy? - zapytał.

- Słucham? A tak, z brandy. - Miała nadzieję, że uzna jej zaczerwienione policzki za

efekt działania napoju albo płonącego na kominku ognia. Prawdę mówiąc, zarumieniła się

widząc, jak język Granta przesuwa się po jego ustach, co z kolei przypomniało jej wczorajszy

pocałunek. - Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza.

- Nie, tylko jestem trochę zaskoczony. Nie wiedziałem, że mamy w domu brandy.

- Walt zrobił dla mnie zakupy, kiedy w zeszłym tygodniu pojechał do miasta.

- Aha. - Pociągnął następny łyk, tym razem dużo dłuższy, po czym uśmiechnął się. -

To jest całkiem dobre - pochwalił.

- Cieszę się, że ci smakuje. Wypił jeszcze trochę, spoglądając na choinkę.

- Skąd te ozdoby? - zapytał, wskazując na wiszące na drzewku świecidełka.

- Od pracowników - wyjaśniła. - Wymienili je na ciasteczka.

Zerknął na nią i znów na choinkę.

- Aha. Ładnie wyglądają... Znów zapadła cisza. Mercy żałowała, że żadne z nich nie

potrafi się zdobyć na rozmowę, choćby o błahostkach. A może tylko jej się wydawało, że ich

milczenie jest pełne napięcia? Wyobraźnia płata jej ostatnio figle. Na przykład przebiegło jej

przez myśl, że Grant rozpalił ogień na kominku, ponieważ jest to przyjemniejsze i bardziej

•romantyczne niż ogień w piecu do ogrzewania domu.

Skończył jeść, Mercy również, choć zjadła niewiele. Wytarł ręce w papierową

serwetkę i wrzucił ją do ognia. Oboje w skupieniu patrzyli, jak płomienie trawią papier, jakby

byli pracownikami obserwatorium astronomicznego i badali wybuchy na słońcu. Mercy czuła

się nieswojo, nic nie mówiąc, nie potrafiła jednak wymyślić żadnego tematu do rozmowy,

który rozładowałby nieco atmosferę.

- Masz ochotę wybrać się jutro na przejażdżkę? Drgnęła, równie zaskoczona tym, że

się tak niespodziewanie odezwał, jak i tym, co powiedział.

- Przecież mówiłeś, że...

- Wiem. Ale Joker już po jednym dniu lenistwa jest trochę niespokojny. Jeśli jutro też

nic nie będzie robił, to może oszaleć.

- Aha. - A więc chodzi o Jokera, a nie o jej towarzystwo ani o uprzyjemnienie

pierwszego dnia świąt. - Nie możemy do tego dopuścić, prawda?

Wydawało jej się, że nie powiedziała tego zbyt ironicznie, ale Grant spojrzał na nią

ostro. I równie ostro przemówił:

- Jeśli nie chcesz, to sam się na nim przejadę. Westchnęła z rezygnacją.

- Nie to miałam na myśli. Mam ochotę na przejażdżkę. To świetny sposób na

spędzenie świątecznego poranka.

- W takim razie pojedziemy.

- Może lepiej nie jedźmy razem, jeśli cały dzień masz się zachowywać jak

rozdrażniony grizzly - dodała.

- Grizzly są zawsze rozdrażnione. Taka już ich natura - warknął opryskliwie.

- Nie wiedziałam, ale to chyba nie jest karalne. Zacisnął usta, ale nic nie powiedział.

Wypił do końca napój i zdjął buty, po czym dorzucił polano do kominka, chociaż ogień nadal

płonął wysokim płomieniem. Zrobił to wszystko bez słowa. Spodziewała się, że wyjdzie z sa-

lonu, skoro już wstał, ale znów usiadł. Odetchnęła z ulgą. Trudno uwierzyć, że dostałaś medal

za odwagę, pomyślała ironicznie. Mimo wszystko postanowiła się odezwać.

- Czy chodzi o wczorajszy dzień? - zapytała. Znieruchomiał, a potem wolno odwrócił

głowę w jej stronę.

- Co takiego?

- No... ten twój zły nastrój. To z powodu tego, co się stało wczoraj w kuchni?

Na chwilę zacisnął szczęki.

- Mówisz o tym, że cię pocałowałem? - Zebrała się na odwagę i skinęła głową. - Nie,

to nie o to chodzi.

Odetchnęła głębiej, znów niezbyt pewna, czy czuje ulgę, czy rozczarowanie. Masz

manię wielkości, Brady, zganiła się w duchu. Skąd jej w ogóle przyszło do głowy, że

pocałunek, który jej rozpalił zmysły, wywarł na nim jakiekolwiek wrażenie?

- Wcale nie chodzi o ten pocałunek - stwierdził ponownie Grant.

Czy musi to powtarzać, jakby chciał obnażyć jej głupotę?

- W porządku. Przepraszam, że choćby przez chwilę sobie wyobrażałam... - zaczęła.

- Chodzi o to - przerwał jej, raczej złowróżbnie - że miałem wielką ochotę na więcej.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Natychmiast pożałował swych słów, ale było już za późno. Nie mógł ich przecież

cofnąć.

Do diabła z tym wszystkim, zaklął w głębi ducha. Był już znużony ukrywaniem tego,

jak bardzo jej pragnie. Dlaczego próbował to ukryć? Sam nie wiedział. Pracownicy już nieraz

mu dokuczali i na pewno będą to robić w przyszłości.

Przecież to najzupełniej naturalne. Można było wręcz przewidzieć, że się tak stanie.

Jeśli zdrowy, trzydziestojednoletni facet mieszka na ranczu z dala od innych domostw, a za

towarzystwo ma stada bydła, konie, psa i kilku pomocników, i nagle zamieszka pod jego

dachem taka wspaniała kobieta jak Mercy, to czego można się spodziewać? Przecież jest

wręcz pewne, że właśnie tak się stanie. I po co to ukrywać?

Owszem, wszystko to prawda, tylko że kobieta, która zamieszkała pod jego dachem,

przyjechała tu, żeby dojść do siebie po tragicznej śmierci drogiego przyjaciela. Jej umysł nie

działał teraz racjonalnie. Nie była w stanie dokonywać rozsądnych wyborów.

Wykorzystywanie jej słabości byłoby godne pogardy.

Nie mówiąc już o tym, że mogłoby się źle skończyć, pomyślał, trochę rozbawiony.

Gdyby Kristina się dowiedziała... Grant przekonał się już, że Fortune'owie to ludzie bardzo

wybuchowi. Może nawet o morderczych skłonnościach. Przypomniał sobie sprawę Jake'a i od

razu spoważniał.

Mercy tymczasem siedziała czerwona po uszy.

- Przepraszam - oznajmił sztywno Grant. - Nie chciałem cię wprawić w zakłopotanie.

- Ja... Ale...

- Zapomnij o tym, co powiedziałem, dobrze? Zagryzła wargę. Potem wojowniczo

uniosła głowę, co zwykle czyniła, kiedy stawała twarzą w twarz z trudnym problemem. Nigdy

zresztą nie próbowała unikać konfrontacji, nawet jeśli chodziło o coś bardzo nieprzyjemnego.

- Dobrze, zapomnę o tym, jeśli nie mówiłeś poważnie.

Grant cofnął się lekko.

- Słucham?

- Mówiłeś prawdę?

- Mercy...

- To proste pytanie. Odpowiedz: tak albo nie. Czy to była prawda?

- Byłaś tam przecież - odparował - więc jak ci się wydaje?

- Sama nie wiem. Nie mam... zbyt wielkiego doświadczenia w tych sprawach.

Przynajmniej ostatnimi czasy.

- O Boże - wymamrotał Grant.

- Miałeś ochotę na więcej?

- Do diabła, Mercy...

- Miałeś?

- Byłem strasznie napalony - warknął zniecierpliwiony. - Czy to wystarczająca

odpowiedź na twoje pytanie?

Zaczerwieniła się jeszcze mocniej.

- Chyba... chyba tak.

Odwróciła wzrok i zapatrzyła się w ogień. Grant zastanawiał się, co też go podkusiło,

żeby rozpalić w kominku. Odniósł wrażenie, że temperatura powietrza w pokoju gwałtownie

rośnie.

Mercy milczała. Siedziała i wpatrywała się w złociste płomienie ognia. Nie reagowała

nawet, gdy rozlegał się trzask płonącego żywicznego drewna, przypominający Grantowi

wystrzał z pistoletu. Ale ona na pewno odróżniała trzask drewna od wystrzału, równie łatwo

jak on odróżniał wycie Ryzykanta od wycia kojota.

Nadal nic nie mówiła. O czym, u diabła, rozmyślała? Sprawiła, że przyznał się do

czegoś tak osobistego, a teraz milczy?

- I to wszystko? - Nie mógł się dłużej powstrzymać, chociaż bardzo się starał udawać

obojętność. - Zadajesz mi takie pytanie, a potem nie reagujesz na odpowiedź?

Zwróciła ku niemu głowę. Policzki miała lekko zaróżowione, ale przyczyną tego

mogło być ciepło bijące z kominka.

- Chciałam się tylko dowiedzieć, czy...

- Czy co?

Spuściła wzrok. Domyślił się, że rumieniec na jej policzkach nie był jednak wywołany

żarem ognia.

- Czy tylko ja... się tak czułam. Grant ze świstem wciągnął powietrze.

- Ty... też miałaś ochotę na więcej? Zdała sobie sprawę, że spuściła głowę jak

pensjonarka, i szybko podniosła na niego wzrok. Grant jeszcze raz musiał przyznać, że tej

dziewczynie nie brakuje odwagi. Nic dziwnego, że jest taka dobra w swej pracy.

- Trochę mnie to przeraża, ale tak. Miałam ochotę na więcej.

- Mercy... - zaczął, ale zaraz urwał, słysząc, że drży mu głos. Reakcja jego ciała na to

proste wyznanie Mercy była bardzo szybka i gwałtowna. Musiał się skoncentrować, żeby nie

dać się ponieść impulsowi. Mercy jednak nie dała mu na to szans. Spojrzała na niego tymi

swoimi wielkimi, zielonymi oczami, a on w jednej chwili całkowicie w nich przepadł. A

kiedy się ku niej pochylił, wyciągnęła w jego stronę ramiona.

Przedtem wmawiał sobie, że to z powodu długich miesięcy celibatu jej pocałunki

wydawały mu się takie słodkie i gorące. Przecież nie mogły być aż tak zniewalające, musiała

zadziałać jego wyobraźnia.

Chyba się jednak mylił. Mercy wargi miała tak miękkie i słodkie, jak zapamiętał. Przy

ogniu, który zapłonął w jego sercu, ogień płonący w kominku wydawał się słabą iskierką.

Całował ją długo i gorąco, a ona przyjęła to z radością. Jedną rękę położyła mu na

karku, druga wsunęła w jego włosy. Czuł jej dotyk, jakby wszystkie zakończenia nerwowe na

jego skórze nagle się obudziły. Gdy Mercy jęknęła cicho, po plecach przebiegł mu dreszcz i

zapragnął mieć ją natychmiast.

Próbował się odsunąć, wiedząc, że za chwilę utraci nad sobą kontrolę. Mercy

powstrzymała go, obejmując go mocniej za szyję i przyciskając się do niego całym ciałem.

Powiodła czubkiem języka po zarysie jego ust, i usłyszała w odpowiedzi cichy pomruk

rozkoszy. Potraktowała to jako zachętę i przesunęła językiem do krawędzi jego zębów.

Zamarł bez ruchu, przerażony, że jeśli wykaże większy zapał, Mercy się wystraszy.

Delikatnie dotknął językiem jej języka i szybko się wycofał. Zrozumiała go i jakby tylko na to

czekała, wpiła się w jego usta.

Ośmielony jej zachowaniem ujął jej głowę i unieruchomił, całując ją coraz mocniej.

Po chwili stracili równowagę i osunęli się na kanapę. Czując Mercy trochę pod sobą, trochę

obok siebie, Grant nie mógł się powstrzymać; wsunął rękę pod jej plecy i przycisnął do siebie.

Wbiła palce w mięśnie jego ramion z siłą, która go zadziwiła. Mercy nie odpychała go

jednak, lecz przyciągała ku sobie. Gdy delikatnie chwyciła zębami jego dolną wargę, drgnął

mimowolnie i przywarł do niej biodrami, pozwalając jej wyczuć swą naprężoną męskość. Nie

wiedział, czy kręciło mu się w głowie z powodu pocałunku, czy dlatego, że przestał

oddychać. Właściwie wyszło na to samo. Niechętnie odsunął się i przez długą chwilę patrzył

w jej rozszerzone oczy. Nie widział jeszcze tak zdumionego spojrzenia. Napawało go to

uczuciami, których nigdy dotychczas nie doznawał.

Po raz pierwszy Mercy była przy nim tak bezbronna, tak zauroczona. Marzył o tym,

żeby tak wyglądała zawsze, by pozbyła się smutku, bólu, dręczących wspomnień.

Boże, co on najlepszego robił? Przecież przyjechała tu, by odzyskać spokój, dojść do

siebie, a potem wrócić i na nowo przeżyć koszmar. Kiedy zabójca Nicka zostanie złapany,

będzie musiała zeznawać przed sądem, opowiadać o śmierci człowieka, którego kochała i

szanowała.

Wytężył resztę woli i usiadł. Jego ciało przebiegł dreszcz, jakby w proteście przed

takim obrotem spraw. Zacisnął zęby, desperacko walcząc z ogarniającym go przypływem

żądzy, której siły nie przewidywał w najśmielszych snach.

- Grant? - Wypowiedziała to słowo ostrożnie i cicho, z delikatną nutą urazy, której nie

mógł nie usłyszeć.

- Mercy, posłuchaj... - Zamilkł, żeby zaczerpnąć powietrza. - Musimy przestać. Jesteś

jeszcze... trochę wytrącona z równowagi, po tym, jak Nick...

Usiadła, oddychając równie ciężko i urywanie jak on, i spojrzała na niego. Zauważył,

że jej rozchylone usta są nabrzmiałe.

- Tak, wiem - odrzekła po namyśle.

- Więc lepiej przestańmy, dopóki... jeszcze mogę.

- Ale przecież to nie ma nic wspólnego z moim stanem ducha.

- Ależ ma. To jest podobno reguła, że jeśli ktoś bliski... umiera, to instynkt nas

popycha do...

- Seks jako afirmacja życia? O to ci chodzi? Skrzywił się lekko.

- To brzmi... tak zimno, ale... tak, właśnie o to mi chodzi.

Wstała i wyprostowała się. Zadziwiające, że mimo drobnej postury potrafiła

emanować godnością i powagą.

- Moim zdaniem nie doceniasz siebie i swojego wpływu na kobiety, Grant. Prawdę

powiedziawszy, rzadko się z tym spotykam. I doceniam twój wysiłek, żeby zachować się...

szlachetnie. Bo tak chyba trzeba to nazwać. Kiedy tu przyjechałam, byłam w podłym stanie.

Ale to się już zmieniło. Odnalazłam spokój. I przez chwilę mi się wydawało, że znalazłam coś

więcej.

- Wcale nie jestem szlachetny - odparł szorstko. Ciekawe, dlaczego właśnie to słowo

rozdrażniło go najbardziej? Pewnie dlatego, że w tej chwili wcale nie czuł się szlachetny, ale

za to bardzo sfrustrowany. I to z własnej winy, ponieważ usłuchał głosu sumienia, które nie

chciało mu pozwolić na wykorzystanie bezbronnej kobiety.

- Rozumiem cię. Naprawdę. Ale czy rzeczywiście sądzisz, że chciałam tego tylko z

powodu śmierci Nicka? Żeby udowodnić sobie samej, że jeszcze żyję? Jeśli tak sądzisz, to nie

doceniasz mnie. Tu nie chodzi o afirmację życia ani o poczucie winy osoby ocalonej od

śmierci, ani o inną modną formułkę z dziedziny psychologii dla każdego.

- Mercy...

- Nie jestem już dzieckiem, które poza tobą świata nie widzi. Chodzi tu o prosty fakt,

że budzisz we mnie uczucia, jakich nie obudził jeszcze żaden mężczyzna. W dodatku sam

przyznałeś... że dzieje się to z wzajemnością. To wszystko, o co tu chodzi.

Opuściła pokój sztywno wyprostowana, z uniesioną wysoko głową. Przyszło mu na

myśl, że jego dzisiejsze poświęcenie wyrządziło więcej złego niż dobrego. Czasami żałował,

że matka wychowała go na tak uczciwego, prostolinijnego człowieka. Nie potrafił postępować

jak wielu innych mężczyzn: brać to, co samo wpada im w ręce, nie zastanawiać się, czy robią

dobrze, czy źle, i nie liczyć się z cudzymi uczuciami.

Barbara Jackson McClure Fortune wywarła jednak wielki wpływ na jego życie -

chociaż odkąd skończył cztery lata, nie była w nim obecna stale. A może właśnie dlatego jej

wpływ był taki silny? Jako dziecko spędzał z nią mało czasu, więc bardzo chciał jej

udowodnić, że jest synem, jakiego sobie wymarzyła. Gdy zrozumiał, że te wysiłki nie

odbudują jego rodziny, było za późno. Jego osobowość była już ukształtowana.

Bezwładnie odrzucił głowę w tył, na oparcie kanapy i westchnął z niesmakiem. Jego

pobudzone ciało jeszcze się całkiem nie wyciszyło.

Usłyszał krótkie szczeknięcie i zobaczył, że Ryzykant się obudził. Pies wstał i patrzył

na niego z wyraźnym politowaniem. Kiedy tylko spostrzegł, że przyciągnął uwagę swego

pana, podszedł do drzwi.

- Dłużej tego nie zniesiesz, co? - wymamrotał Grant i wypuścił psa z domu. - Nie

możesz wytrzymać ze mną w jednym pomieszczeniu, tak?

Pies obejrzał się na niego, ale nawet nie szczeknął, jakby powstrzymywał się od

komentowania poczynań swego pana, i wybiegł w mrok. Grant zamknął drzwi. Ryzykant na

pewno jak zwykle poszedł spać do stajni. Nie był psem domowym, zaczął wpadać z krótkimi

wizytami dopiero od czasu przyjazdu Mercy.

Oczarowała wszystkich: jego psa, konia, pracowników. Nie można powiedzieć, że

zrobiła to bez wysiłku - pracowała na ranczu bardzo ciężko - ale z pewnością udało jej się

tego dokonać niespodziewanie szybko.

A co zrobiła z nim? Grant nie potrafił znaleźć żadnego określenia. Może nie było na to

odpowiedniego słowa?

Upłynęło dużo czasu, zanim wreszcie poszedł na górę, do sypialni.

- Bardzo udana Wigilia - wymamrotał przez zaciśnięte zęby, mijając drzwi pokoju

Mercy. Gdyby nie to, że nadal był rozpalony do białości, pewnie zacząłby się nad sobą

użalać.

Nie spodziewała się, że po tak namiętnym pocałunku w ogóle zaśnie, więc tym

bardziej była zaskoczona, kiedy obudziło ją donośne szczekanie. Nieraz już słyszała

szczekającego Ryzykanta, kiedy zaganiał do stada krnąbrną sztukę bydła, odpowiadał na

gwizd lub ostrzegał, że nieprzyjazna istota wtargnęła na jego teren lub że u bramy stoi jakiś

gość. Tonem i natężeniem głosu potrafił przekazać zadziwiająco wiele informacji. Mercy na-

uczyła się je odczytywać, ale nigdy nie słyszała Ryzykanta szczekającego w ten szczególny

sposób. Pies zawiadamiał, że stało się coś złego i wymagającego ich natychmiastowej

interwencji.

Poczuła, że po plecach przebiegają jej ciarki. Bez wahania wyskoczyła z łóżka,

pośpiesznie się ubrała i wciągając buty, w podskokach pobiegła do drzwi. Usłyszała inne

kroki na schodach i wiedziała, że Grant też usłyszał wezwanie Ryzykanta.

Gdy zeszła na dół, on był już na zewnątrz. Zobaczyła, że biegnie za Ryzykantem przez

podwórko. Pies prowadził swego pana do stajni.

Mercy starannie zamknęła za sobą drzwi i podążyła za nimi. Serce w niej zadrżało,

gdy spostrzegła, że Grant z psem minęli główną stajnię i pobiegli do mniejszej, gdzie

trzymano klacze.

Jeszcze zanim tam dotarła, odgadła, że chodzi o tarantowatą Lady. Weszła do stajni i

zobaczyła Ryzykanta siedzącego przed boksem klaczy. Grant właśnie otwierał drzwi,

chwyciwszy po drodze latarnię zasilaną baterią elektryczną. Podbiegła bliżej i usłyszała

chrapliwy koński oddech.

Piękna, łaciata klacz leżała na boku, a jej wzdęty brzuch wydawał się jeszcze większy.

Była mokra od potu. Na widok nowo przybyłych szarpnęła się nerwowo, lecz była tak

wyczerpana, że opadła bezwładnie i patrzyła na nich udręczonym wzrokiem. W Mercy coś

zacisnęło się boleśnie. Grant obejrzał Lady, położył rękę na jej brzuchu i przemówił do niej

łagodnie:

- Spokojnie, mała. Wszystko będzie dobrze. Ten twój maluch trochę się pośpieszył.

Będziesz miała gwiazdkowe dziecko. Spokojnie, spokojnie.

Jego głos brzmiał czule i kojąco, a klacz, jakby go rozumiejąc, nie zareagowała

nerwowo na jego dotyk. Mercy wiedziała, że za wcześnie na poród. Walt jej wytłumaczył, że

ranczerzy zawsze się starają, żeby źrebięta przychodziły na świat tuż po Nowym Roku, ze

względu na ich późniejszą karierę w hodowli i sukcesy, na przykład na torze wyścigowym.

- Czy będziesz miał kłopoty dlatego, że źrebię urodzi się za wcześnie? - zapytała.

Spojrzał na nią i oczy mu się trochę rozszerzyły. Dopiero wtedy Mercy zdała sobie

sprawę, że nie związała włosów i nie zdążyła włożyć stanika. Grant nie skomentował tego,

tylko odpowiedział na jej pytanie:

- Nie o to chodzi. Lekarz wyznaczył poród na połowę stycznia, więc to tylko trzy

tygodnie za wcześnie. Problem polega na czym innym.

- Na czym?

- Zwykle klacze rodzą źrebięta w ciągu pół godziny od odejścia wód płodowych. Lady

ostatnio ten etap zajął piętnaście minut. Teraz wygląda mi na to, że leży tak już dłuższy czas.

Jeśli źrebię zaczęło się wysuwać, zanim sprawy przybrały zły obrót, i utknęło w drogach rod-

nych, to istnieje niebezpieczeństwo, że zaplątało się w pępowinę i nie przeżyje.

Mercy poczuła, że serce podchodzi jej do gardła.

- Chcesz, żebym kogoś wezwała? Może weterynarza? Grant ponuro pokręcił głową.

- Dotarcie tutaj zajęłoby doktorowi Watsonowi dwie godziny, jeśli w ogóle byśmy go

znaleźli. Przecież to Wigilia. Źrebakowi nie zostało tyle czasu. Lady też jest u kresu sił.

Mercy przeraziła się. Polubiła łagodną, urodziwą klacz, często karmiła ją marchewką i

jabłkami.

- Ale przeżyje, prawda?

- Zrobię wszystko, żeby przeżyła - zapewnił Grant.

- Jak mogę ci pomóc? Zerknął na nią z wahaniem.

- Posterunkowa Brady, czy zdarzyło się pani odbierać poród?

- Raz.

- Wobec tego proszę się przygotować do drugiego razu. Jeśli chciał ją przestraszyć, to

nie udało mu się.

- Czy będziesz potrzebował gorącej wody, jak to zwykle pokazują w filmach? -

zapytała spokojnie.

Uśmiechnął się lekko.

- Oczywiście.

- W takim razie pójdę po wodę do domu. Jego uśmiech się poszerzył.

- Gorąca woda jest na miejscu. Z tego kranu leci niemal wrzątek. Zaraz się umyję.

Właśnie po to zainstalowaliśmy tutaj małą termę i zlew.

- Aha. - Również się uśmiechnęła. - Bardzo dobry pomysł.

- To zasługa Walta. Swoim klaczom chciał zapewnić wszelkie wygody. Przed

wyjazdem włączył termę, a już kilka dni temu przeniósł Lady do boksu dla źrebiących się

klaczy. Chyba podejrzewał, że wytnie nam taki numer.

Rzeczywiście, boks Lady był obszerniejszy od innych. Nie było tu żłobu z sianem,

zapewne ze względu na bezpieczeństwo zwierzęcia.

- Szkoda, że go tu nie ma. Lepiej by ci pomógł - zauważyła Mercy.

- Dasz sobie radę - zapewnił Grant i wydał jej ciąg poleceń. Mercy nie protestowała. -

Wyjmij z szafki na narzędzia taką niebieską skrzynkę i czyste ręczniki. Przysuń tu ten mały

piecyk i włącz do kontaktu przy drzwiach. Muszę na nim ogrzać ręczniki. Jest dość chłodno,

trzeba będzie osuszyć źrebię. I przynieś z drugiej stajni dodatkową lampę, dobrze? Górne

oświetlenie w korytarzu nie wystarczy. Nie chciałbym jej zrobić krzywdy z powodu słabego

światła.

- Dobrze.

Najpierw przyniosła skrzynkę, piecyk i ręczniki, potem pobiegła do drugiej stajni. Na

jej widok Joker zarżał radośnie, ale tylko w przelocie poklepała go po szyi. Kiedy wychodziła

z lampą, zaprotestował, ale uciszyła go stanowczo.

- Cicho bądź. Lady właśnie stara się urodzić twoje dziecko, więc mógłbyś

przynajmniej nie hałasować.

Mówiła to w biegu, ale ku jej zdziwieniu ogier rzeczywiście zamilkł. A może już nie

powinna się temu dziwić?

Gdy wróciła do boksu, Grant klęczał przy Lady. Zdjął grubą kurtkę, a na skraju

rękawów koszulki dostrzegła mokre plamy, więc domyśliła się, że już umył ręce, i to aż

powyżej łokci.

- Postaw tu lampę i włącz ją - polecił. Usłuchała go i w boksie zrobiła się jaśniej. -

Muszę sprawdzić, co się tam w środku dzieje. Módl się, żebym nie wyczuł tylnych nóg

źrebaka.

- Co by to znaczyło?

- To by znaczyło, że mamy problem, z którym mogę sobie nie poradzić. Spróbuj ją

uspokoić, dobrze? Jest zmęczona, ale może spróbować mnie kopnąć, bo to, co za chwilę

zrobię, nie będzie dla niej przyjemne.

Ukląkł za koniem. Mercy zrozumiała, w jaki sposób miał zamiar sprawdzić ułożenie

źrebaka, i skrzywiła się boleśnie.

- Ja na pewno bym cię kopnęła - wymamrotała pod nosem i przyklękła przy łbie

klaczy. Nie była pewna, co robić, więc po prostu zaczęła gładzić mokrą od potu szyję Lady i

przemawiać do niej tak jak do Jokera - pieszczotliwie, spokojnie, kojąco.

- Tak, tak, wiem, że to mężczyzna, więc co on tam może wiedzieć o takich sprawach.

Ale on chce ci pomóc. Tobie i twojemu maleństwu. Wszystko będzie dobrze. Wytrzymaj

jeszcze trochę...

Wydawało jej się, że to wszystko trwa całą wieczność. Nie mogła patrzeć na to, co

robił Grant. Klacz raz się szarpnęła i Mercy usłyszała, jak Grant zaklął. Nawet jeśli dosięgło

go końskie kopyto, nie odsunął się, tylko nadal robił swoje.

Mercy usłyszała w końcu pełne zadowolenia sapnięcie. Jeszcze raz poklepała klacz po

szyi i podniosła wzrok. Grant z wesołą miną wycierał ramię.

- No, teraz wszystko zależy od Lady.

- Co stwierdziłeś?

- To tylko zagięta przednia noga. Ułożyłem ją we właściwej pozycji i wszystko

powinno już pójść gładko. - Zgasił jedną latarnię, wstał i zgasił drugą. Kiedy spojrzała na

niego pytająco, wyjaśnił: - Źrebięciu takie ostre światło by przeszkadzało.

Jeszcze zanim wypowiedział te słowa, coś się zaczęło dziać. Czując, że jej wysiłki nie

idą na marne, klacz nabrała wigoru. Po chwili na zewnątrz ukazał się spowity błoną kształt.

Mercy wstrzymała oddech. Nie było to piękne ani higieniczne, ale i tak wiedziała, że patrzy

na cud. Już po chwili na słomie leżało małe stworzenie, złożone w głównej mierze z nóg.

Było lustrzanym odbiciem swego ojca.

Grant poruszał się szybko, ale nie gwałtownie, by nie przestraszyć zmęczonej matki

ani noworodka. Ogrzanymi na piecyku ręcznikami osuszył źrebię. Dotykał zwierzęcia

delikatnie, niemal czule. Odciął pępowinę, a potem ułożył maleństwo przy głowie klaczy,

która mimo wyczerpania uważnie je obwąchała.

- Spokojnie, mamusiu - wyszeptał Grant. - Córeczka jest cała i zdrowa. Obie

potrzebujecie odpoczynku. Macie za sobą ciężkie chwile.

- A więc to ona? - zapytała cicho Mercy. W słabym świetle nie mogła rozróżnić płci

źrebięcia.

Zerknął na nią z uśmiechem.

- Owszem. To będzie najpiękniejsza klaczka w całym stadzie. Zgrabna jak matka,

umaszczona tak oryginalnie jak ojciec.

Mercy poczuła się niewypowiedzianie szczęśliwa. Trochę ją zawstydzała taka

gwałtowna reakcja na widok cudu narodzin i pojawienia się nowego życia. Ten cykl powtarza

się nieprzerwanie. Życie, śmierć, życie...

I nagle zrozumiała, że zaczyna odzyskiwać równowagę. Na pewno nigdy nie zapomni

Nicka, nie przestanie odczuwać pustki, jaką po sobie zostawił, ale będzie żyła pełnią życia.

Kiedyś znów odnajdzie radość. Jej równowaga jest być może jeszcze niepewna, tak jak tego

źrebięcia, ale wkrótce okrzepnie. Tego życzyłby sobie Nick.

Oszołomiona tym odkryciem, patrzyła w milczeniu na scenę w boksie. Myślała, że to

już koniec emocji, ale bardzo się myliła. Okazało się, że jest jeszcze wiele pracy do zrobienia.

Grant sprawnie wyczyścił podłogę boksu, pozbył się łożyska i napoił klacz letnią wodą.

Potem rzucił jej garść siana. Wszystko to zajęło mu trochę czasu, więc kiedy skończył, Lady

zdążyła już wstać. Ten widok sprawił mu wyraźną ulgę. Nie przerwał jednak pracy, tylko

umył wymię klaczy, by przygotować ją do karmienia nowego potomka.

W końcu wyszedł z boksu i zamknął drzwi, oznajmiając, że najlepszą rzeczą dla matki

i jej dziecka będzie teraz spokój i cisza. Został jednak w stajni i spoza boksu obserwował

zwierzęta. Po jego minie Mercy poznała, że nadal trochę się niepokoi o ich zdrowie. Czas

płynął. Od porodu upłynęła już co najmniej godzina.

Ryzykant, który dotąd siedział cicho na uboczu, podszedł i usiadł u ich stóp.

- Dobry piesek - powiedział Grant i podrapał go za uchem, nie spuszczając wzroku z

klaczy i źrebięcia.

- Więcej niż dobry. - Mercy przykucnęła przy owczarku i spojrzała mu w kolorowe

oczy. - Spisałeś się wspaniale.

Ryzykant zaskomlał cicho, jakby wiedział, że głośne szczekanie jest teraz

niepożądane. Był to jednak bez wątpienia dźwięk przyjazny, więc Mercy pogłaskała go po

łbie. Pozwolił jej na to, więc chyba nawet on zrozumiał, że chwila jest wyjątkowa.

- Mercy... Wyprostowała się. Grant nie patrzył na nią, lecz na konie. Miał tak

zadowoloną minę, że podążyła za jego wzrokiem. Źrebię stało, szeroko rozsunąwszy kopyta,

kołysząc się niezdarnie na patykowatych nogach. Z trudnością, ale jednak stało.

Nagle bezwładnie osunęło się na ziemię. Mercy jęknęła z rozpaczą, ale Grant położył

jej rękę na ramieniu, dodając otuchy. W tej samej chwili klaczka znów się podniosła i tym

razem już nie upadła.

- Dobrze - stwierdził z zadowoleniem. - Była po prostu zmęczona wydobywaniem się

na świat. Chyba wszystko jest w porządku. Jeśli jeszcze znajdzie jedzenie...

Źrebię wykonało kilka nieudanych prób, ale zachęcane cichym rżeniem matki, w

końcu znalazło drogę do źródła mleka i zaczęło ssać. Ostatnia przeszkoda została pokonana.

Mercy poczuła, jak z Granta opada napięcie.

Zerknęła na jego twarz. Uśmiechał się łagodnym, pełnym zadowolenia uśmiechem.

Ten widok sprawił, że coś jej w środku zadrżało. Dwanaście lat temu powiedziała Kristinie,

że podoba jej się uroda Granta, ale także jego charakter. Przyjaciółka jej wtedy nie uwierzyła,

ale Mercy już wtedy wiedziała, że Grant jest bardzo dobrym człowiekiem.

Gdy teraz na nią spojrzał, coś w wyrazie jej twarzy przykuło jego uwagę. Zrobił nieco

zdziwioną minę. Nagle Mercy gwałtownie się odwróciła i wybiegła ze stajni. Chciała ukryć

łzy, które zaczęły spływać po jej policzkach.

To była najpiękniejsza Wigilia, jaka jej się w życiu przydarzyła.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Zostało jeszcze trochę tego owocowego napoju? Pytanie dobiegło z salonu. Nie

zdziwiła się, że Grant wcale nie był zmęczony, mimo przeżyć tej nocy. Ona również nie była

śpiąca, jakby cud życia, który zdarzył się na jej oczach, dodał jej sił.

- Właśnie go podgrzewam! - zawołała i dodała zaczepnie: - Widzę, że rzeczywiście

lubisz moczyć się długo pod prysznicem. Już się bałam, że będę musiała tam wejść i

sprawdzić, czy jeszcze żyjesz.

- Szkoda, że tego nie zrobiłaś. Jego głos brzmiał zmysłowo i sugestywnie - i rozległ

się tuż za nią. Mercy podskoczyła zaskoczona. Znowu udało mu się podejść do niej

niepostrzeżenie. Najwyraźniej straciła zawodową czujność. Pewnie jest tu zbyt odprężona i

rozluźniona.

Odwróciła się i wszystkie myśli natychmiast wyleciały jej z głowy.

Grant stał tuż obok niej, ubrany jedynie w dżinsy. Na jego szyi wisiał ręcznik, włosy

miał nadal mokre, gładko zaczesane do tyłu, co podkreślało zdecydowany zarys jego szczęki.

Był boso, co trochę tłumaczyło, dlaczego nie usłyszała jego kroków. Nic jednak nie mogło

wytłumaczyć bicia jej serca i zachłanności, z jaką wpatrywała się w jego umięśnione ramiona.

Może jedynie to, że Grant był jedynym mężczyzną, który naprawdę ją poruszał, teraz i przed

laty.

„Szkoda, że tego nie zrobiłaś”...

Te wypowiedziane cicho słowa odbiły się echem w jej głowie, przywołując

zapierające dech w piersi obrazy. A Grant, jakby czytał w jej myślach, podszedł bliżej i

przyparł ją do kuchennej szafki.

- Mogłaś do mnie dołączyć - powiedział jeszcze bardziej prowokacyjnie.

Głośno wciągnęła powietrze. Wiedziała, że wpatruje się w niego rozszerzonymi

oczami, ale nic nie mogła na to poradzić. Dotychczas jej się to nie zdarzało, ale teraz

wyobraźnia podsuwała jej bardzo wyraźne i zmysłowe obrazy jej samej wchodzącej pod

prysznic, gdzie czekał Grant. Wyobrażała sobie wodę spływającą po jego ciele, śliską skórę

pod swoimi dłońmi...

Zacisnęła ręce, aż paznokcie wbiły się w skórę, jakby chciała się powstrzymać przed

dotknięciem Granta. Miała wielką ochotę położyć dłonie na jego piersi, która znajdowała się

tak blisko, że czuła bijące od niej ciepło. Ale przecież ostatnim razem odsunął się od niej i nie

wiedziała, czy jeszcze raz zniosłaby takie rozczarowanie.

- Patrz tak na mnie, a za chwilę wrócimy do tego, co zaczęliśmy wczoraj - powiedział

zmienionym głosem.

- Ale... - Zabrakło jej tchu.

- Zmieniłaś zdanie, Mercy? - zapytał lekko zdyszanym głosem.

Gdyby potwierdziła, wszystko urwałoby się natychmiast. Takie przekonanie

zakiełkowało w głębi jej duszy.

Kiedyś wierzyła we własną odwagę, w tej chwili nie była już jej taka pewna. Nigdy

jednak nie straciła wiary w honor Granta. Nigdy nie narzucałby się żadnej kobiecie ani nie

uwiódł niezdecydowanej, chociaż dobrze wiedział, że wystarczyłby jeden pocałunek...

Jednak gdyby oznajmiła, że zmieniła zdanie, skłamałaby.

- Ale to ty się wycofałeś - przypomniała mu i trochę się przestraszyła. Co też ona

wyprawia? Powinna przecież uciec do swojej sypialni i zamknąć za sobą drzwi. Chociaż

żadne drzwi nie były na tyle mocne, by odciąć ją od uczuć do tego człowieka.

- Wycofałem się, ponieważ wydawało mi się, że kierują nami niewłaściwe pobudki.

Ty chciałaś... dokonać afirmacji życia na przekór śmierci. Bałem się, że potem będziesz

żałować.

- W takim razie dlaczego...

- Ponieważ teraz wydaje mi się, że chcesz cieszyć się nowym życiem - powiedział

głosem, od którego przebiegł ją dreszcz.

Gdy ją przytulił, zadrżała, choć wcale nie było jej zimno.

- W stajni widziałem twoją twarz, Mercy - powiedział. - Poczułaś, że zdarzył się cud,

prawda? Nowe życie zastąpiło stare, nieprzerwany krąg... Nieważne, czy chodzi o ludzi, czy

zwierzęta. Wygląda to tak samo. Życie toczy się dalej. I ty będziesz dalej żyła. Dzisiaj zdałaś

sobie z tego sprawę, prawda?

O dziwo, jego spostrzegawczość wcale jej nie zaskoczyła.

- Tak - potwierdziła cicho. - Nigdy nie przestanie mi brakować Nicka, ale będę żyła

dalej. Jestem mu to winna. Życie jest tego warte.

- Nie tylko będziesz żyła dalej. Znajdziesz również szczęście. Wrócisz do pracy,

będziesz czerpać z niej zadowolenie. Czas uleczy rany. Owszem, zostanie blizna, ale ból już

nigdy nie będzie taki silny.

- Pragnę cieszyć się życiem... - powtórzyła szeptem.

- Tak. I trudno o lepszy powód do... Wiedziała, że zaraz ją pocałuje. Jej ciało

zareagowało błyskawicznie, jakby od lat czekało na ten pocałunek. Jednocześnie czuła, że

wszystkie fantazje zadurzonej nastolatki nie były nawet bladym cieniem rzeczywistości. Nic

nie mogło jej przygotować na jego bliskość, dotyk jego ust i języka.

Nie podejrzewała nawet, że coś takiego jest możliwe. Sądziła, że zna swoje ciało i

jego reakcje, przecież starała się utrzymać je w jak najlepszej kondycji, wystawiała je na

próby, poddawała stresom, psychicznym i fizycznym. Myślała, że zna granice swoich doznań.

Kiedy Grant ją pocałował, przekonała się, że nie ma takich granic. Z cichym

pomrukiem otoczył ją ramionami i przyciągnął do nagiej piersi. Westchnęła głęboko, czując

jego twarde mięśnie i rozgrzaną skórę. Uniosła ręce, by go dotknąć. Nigdy jeszcze niczego

tak nie pragnęła. Jej palce przesunęły się po skórze, dotknęły sutek. Usłyszała, jak Grant

spazmatycznie łapie oddech. Chociaż nie starał się tego ukrywać, dopiero po chwili zdała

sobie sprawę, że wyczuła jego naprężoną męskość. Przywarła do niego ciaśniej, a Grant

zesztywniał i zdusił w sobie jęk. Sprawiło jej to dziwną przyjemność. Doceniła swą kobiecą

władzę, która nawet silnego mężczyznę może obezwładnić.

Grant przerwał pocałunek i przez chwilę patrzył na nią wzrokiem, od którego zrobiło

jej się gorąco.

- Grant... - wyszeptała.

- Jeśli mamy przestać, to teraz - mruknął, oddychając ciężko. - Potem może być za

późno.

Miała tylko jedną, dręczącą wątpliwość.

- Nadal jestem dziewczyną z miasta - szepnęła. - A ty przecież takich nie lubisz.

- Wiem. I wiem, że wrócisz do miasta. Ale nieważne, gdzie się wychowałaś, jesteś

prawdziwym brylantem. Czystym, jasnym i bez skazy. - Niezupełnie się z tym zgadzała, ale

teraz nie zamierzała protestować. - Rzadko mężczyzna ma okazję dotykać takiego klejnotu -

ciągnął. - Ale kiedy mu się to przydarzy... nic innego nie ma znaczenia.

Pocałował ją znowu, gorąco i namiętnie, aż poczuła ten pocałunek wszystkimi

zmysłami. Była tym tak pochłonięta, że nawet nie zauważyła, kiedy wziął ją na ręce i wyniósł

z kuchni. Zdała sobie z tego sprawę dopiero w drzwiach na korytarz.

- Grant? Spojrzał na nią tak, jakby się bał, że zmieniła zdanie i jakby się zastanawiał,

czy nie zamknąć jej ust pocałunkiem, zanim mu to powie. Po chwili jednak zapytał tylko:

- Co?

- Ja... ja niczego nie stosuję... To znaczy, chodzi mi o pigułkę...

Chwilę trwało, zanim ta wiadomość do niego dotarła. Potem usta lekko mu zadrgały.

- Mam coś. - Zamrugała oczami, ale on tylko uśmiechnął się z wesołym błyskiem w

oku. - Rita mnie kiedyś poprosiła, żebym wytłumaczył Chipperowi, co to jest prezerwatywa.

Nie przypuszczałem, że te pomoce naukowe przydadzą się mnie samemu.

Mercy zachichotała. I słysząc to, bardzo się zdziwiła. Nie należała do kobiet, które

chichoczą. Grant również miał zdziwioną minę, ale potem znów się uśmiechnął i pocałował

ją. Teraz była w stanie wydusić z siebie tylko jedno:

- Pośpiesz się.

Słysząc napięcie w jej głosie, Grant poczuł rozpalający się w nim żar. Posłuchał jej

bez sprzeciwu i ruszył na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz.

Na piętrze zatrzymał się jak wryty przed drzwiami jej sypialni.

- Idziemy do ciebie czy do mnie? Mercy lekko się poruszyła i podniosła na niego

wzrok.

- A czy to ma znaczenie?

- Chyba tak - odparł trochę niepewnie. - Jeszcze nigdy... tego tutaj nie robiłem. -

Uśmiechnął się nieco ironicznie. - W ogóle dawno tego nie robiłem. Już niemal nie

pamiętam...

- Podobnie jest ze mną - wyszeptała w odpowiedzi. Jego słowa sprawiły jej

niewiarygodną przyjemność.

„Jeszcze nigdy tego tutaj nie robiłem”. Proste wyznanie, ale dzięki niemu poczuła się

wyjątkowa. I naprawdę pożądana, pożądaniem głębszym niż fizyczna potrzeba, którą oboje

odczuwali. Może było to niemądre, ale tak właśnie to odbierała.

- Chodźmy do ciebie - zadecydowała nagle. Wziął głęboki oddech; poczuła, jak jego

pierś unosi się i opada. Na chwilę zamknął oczy i przełknął ślinę. Potem spojrzał na nią i

krótko skinął głową. Nic nie mówił, lecz jego twarz wyrażała burzę uczuć.

- To dobra decyzja? - zapytała, nagle trochę zdenerwowana.

- Tak - odparł cicho. - Chcę cię mieć w swoim łóżku. Jeśli to zabrzmiało gruboskórnie,

to bardzo cię przepraszam.

- Nie przepraszaj - szepnęła, choć brakowało jej oddechu.

Ruszył w głąb korytarza, nadal niosąc ją w ramionach, jakby ważyła nie więcej niż

nowo narodzony źrebak.

Czyżby się bał, że uważa go za gbura? Nie zapomniał chyba, że była świadkiem, z

jaką delikatnością i wyczuciem zajmował się maleństwem Lady, jak uspokajał zde-

nerwowaną, wyczerpaną klacz. Czy nie zdawał sobie sprawy, że ukazał jej dzisiaj swoje

prawdziwe oblicze?

Nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Grant pchnął drzwi stopą i wniósł ją do

sypialni. Nigdy jeszcze tu nie była, tylko kilka razy zerknęła do środka przez uchylone drzwi.

Wiedziała, że pokój jest urządzony „po męsku”. Stały tu solidne, ciężkie meble, utrzymane w

ciemnych barwach. Pościel leżała odrzucona na bok łóżka, tak jak ją zostawił, kiedy zerwał

się z posłania, zaalarmowany szczekaniem Ryzykanta. W nogach łóżka leżała koszula, a na

komodzie zegarek i grzebień. Na nocnym stoliku stało kilka książek, na których widok Mercy

się uśmiechnęła. Zdaniem niektórych Grant „marnował się” na ranczu, a przecież nigdy nie

przestał pracować nad swoim bystrym umysłem.

Postawił ją przy łóżku, pozwalając jej zsunąć się po swoim ciele, jakby chciał ją

wyczuć całym sobą. Gdy zadrżała, oczy mu się rozjarzyły. Jeszcze nigdy nie widziała w nich

takiego ognia.

Jeszcze raz ją pocałował, mocno i zachłannie, jakby była pierwszym haustem

wiosennego powietrza po mroźnej zimie. Oparła się o niego bezwładnie, zastanawiając się,

gdzie się podziała jej siła.

Gdy ułożył ją na łóżku, spodziewała się, że sam znajdzie się przy niej, on tymczasem

otworzył szufladę komody. Zrobił to z o wiele większym rozmachem, niż było to konieczne.

Przez chwilę szukał czegoś niezdarnie, przez co nabrała podejrzeń, że jest równie

zdenerwowany, jak ona.

Śledziła jego ruchy i zobaczyła, że położył na nocnym stoliku niewielką paczuszkę.

- Boję się, że... później mógłbym o tym zapomnieć.

To proste stwierdzenie, zapowiedź tego, co miało nastąpić, sprawiło, że ciało Mercy

przeszedł dreszcz. Nagle Grant znalazł się przy niej i zaczął całować ją tak niecierpliwie, że

opuściło ją wszelkie skrępowanie. Zdjął z niej bluzę, którą tak niedawno wkładała w

pośpiechu. Uniosła ramiona, by mu w tym dopomóc i dopiero po chwili przypomniała sobie,

że nie ma stanika. Grant dotykał jej delikatnie, ale czuła każdy jego palec osobno, jakby

zostawiał po sobie rozpalony ślad.

Spojrzała w dół.

Jego opalone, mocne dłonie kontrastowały z białą, miękką skórą jej piersi. Znów

zadrżała, a Grant znieruchomiał, jakby się bał, że jego dotyk nie jest dla niej przyjemny.

Chciała go poprosić, by nie przestawał, ale nie mogła wydobyć słowa, więc tylko wygięła się

w łuk, żeby dać mu do zrozumienia, czego chce. Powiedział coś cicho, ochryple, ale go nie

zrozumiała. Po chwili zupełnie przestało ją to obchodzić, bo całkowicie pochłonęły ją

doznania płynące z jego pieszczot. Przeszył ją gorący spazm, wywołując na usta cichy krzyk.

Grant, jakby pobudzony jej reakcją, szybko zdjął jej spodnie i ciepłe buty. Przez

chwilę po prostu na nią patrzył i gdyby nie widoczne na jego twarzy pożądanie, czułaby się

skrępowana.

- Mercy - wyszeptał. - Kto by pomyślał, że mały skrzat wyrośnie na taką piękną

kobietę?

- Ty mnie się zawsze podobałeś - wyszeptała, wreszcie odzyskując głos.

Zaczerwienił się lekko.

- Nie patrzyłaś na mnie obiektywnie.

- To prawda. I nadal nie patrzę. Nawet w tych grubych, zimowych ciuchach wyglądasz

wspaniale.

Zaśmiał się i szybko zdjął dżinsy. Teraz z kolei Mercy przyjrzała mu się uważnie.

Wiedziała, że jest dobrze zbudowany, ale widok jego nagiego ciała przeszedł jej wszelkie

oczekiwania. Najwyraźniej jazda konna dobrze wpływała na rozwój mięśni. Mercy czuła, że

trawi ją pożądanie, lecz także lekki niepokój. Te obawy musiały wyraźnie odbić się na jej

twarzy, ponieważ Grant zmarszczył czoło.

- Mercy? - zapytał czujnie.

- Ja... Zacisnął zęby, lecz po chwili spytał łagodnie:

- Chcesz, żebyśmy przestali?

- Nie - odrzekła szybko. - Nie to, tylko... To już tak dawno... No, wiesz... chodzi mi...

- O co?

- O proporcje... - wydusiła w końcu, czerwieniejąc.

- Aha. - Wyglądało na to, że był bardzo zadowolony, tylko nie wiedział, czy powinien

to okazać. - Czy to znaczy... Jesteś... - Urwał i tym razem on się zaczerwienił. - Zapomniałem

o tym, że jesteś taka drobna.

- Wcale nie jestem taka drobna - zaprotestowała odruchowo. - To raczej ty...

Zamilkła, mierząc go wzrokiem od góry do dołu. Kompletnie zapomniała, co chciała

powiedzieć. Patrzyła na niego i drżała na myśl, że za chwilę będzie się z nim kochać.

- Później też chcę na ciebie patrzeć tak, jak ty teraz na mnie patrzysz - oznajmił. -

Chcę, żebyś mnie dotknęła wszędzie, gdzie chcesz. Ja też chcę cię dotykać. Ale później.

Wziął ją w objęcia, a ona poddała mu się chętnie. Jego ręce gładziły ją, pieściły,

pobudzając do rozkoszy. Po raz pierwszy w życiu straciła kontrolę nad własnym ciałem.

Grant przejął dowodzenie, potwierdzał to każdym dotykiem, a ona nie miała siły się opierać.

Nie obchodziło jej nic. Chciała tylko, by nie przestawał, by narastało w niej to niesamowite

ciśnienie, pulsująca potrzeba tego, co tylko on mógł jej dać.

Spazmatycznie chwyciła powietrze, kiedy natrafił na najwrażliwszy punkt jej

kobiecości. Chwyciła go za ramiona, jakby to była jedyna pewna rzecz na ziemi, która zaczęła

się spod niej usuwać. Wziął ją za rękę i powiódł w dół swojego ciała. Zawahała się, nagle

onieśmielona.

- Nie wiem... - zaczęła, ale zaraz urwała. Przyznanie się do takiej niewiedzy w jej

wieku wydało jej się śmieszne. Ale Grant najwyraźniej nie widział w tym nic zabawnego.

- Mercy, kochanie... Pokażę ci... Te czułe słowa sprawiły, że serce zabiło jej mocniej.

Poczuła w uszach pulsowanie krwi, kiedy pokazał jej, jak ma go dotykać.

Jednocześnie jego pieszczoty doprowadzały ją na skraj szaleństwa. Płonęła ogniem, którego

jeszcze nie zaznała. Miała ochotę krzyczeć, tak bardzo chciała wypełnić pustkę, którą nagle w

sobie poczuła. Gdy wiedziała, że dłużej już nie wytrzyma, Grant naparł mocniej biodrami na

jej dłoń.

- Przyrzekam ci, że następnym razem będziemy to robić całą noc - wyszeptał. -

Zrobimy to tak, jak będziesz chciała i gdzie będziesz chciała, ale teraz nie mogę już dłużej

czekać.

Szybko otworzył czekającą na nocnym stoliku paczuszkę.

- Tak, teraz - ponagliła go niecierpliwie. Wniknął w nią jednym ruchem, jakby ich

ciała tylko czekały, by udowodnić, że doskonale do siebie pasują. Grant na moment

znieruchomiał, a ona wyszeptała jego imię. Wymamrotał coś pod nosem, jakieś słowa pełne

namiętności, a jednocześnie zdumienia. Poczuła, że zadrżał i przyciągnęła go bliżej. Nigdy

nie wyobrażała sobie, że dwoje ludzi może tak się zjednoczyć.

Teraz świat przestał istnieć. Wiedziała tylko, że Grant uczy ją czegoś nowego,

spoglądając na nią z czystym, gorącym pożądaniem w oczach. Każdym ruchem coraz bardziej

odrywał ją od rzeczywistości, aż w końcu liczyli się tylko oni dwoje.

Wsunął rękę między ich ciała i znów dotknął jej najwrażliwszego punktu. Mercy

jęknęła głośno i przywarła do niego konwulsyjnie, a on nadal ją pieścił, coraz mocniej i

mocniej. Chciała go błagać, by nie przerywał, ale z jej gardła wydobywał się tylko cichy jęk.

Nagle jej ciało się napięło, jakby chciało eksplodować, i jeszcze mocniej zacisnęło się wokół

Granta. Usłyszała, że wyszeptał jej imię, wyczuła, że wygiął się w łuk i jeszcze raz na nią

naparł. Potem nie czuła już nic, tylko wszechogarniające fale gorąca.

Stopniowo wracała do rzeczywistości.

Najpierw usłyszała przyśpieszony oddech Granta. Przez długą chwilę po prostu leżała,

ciesząc się ciężarem jego ciała, dotykiem wilgotnej skóry. Nadal obejmował jej ramiona,

jakby się bał ją wypuścić. Łzy napłynęły jej do oczu, tak jak tego dnia nad jeziorem. Nie

mogła ich powstrzymać.

Zastanawiała się też, czy nie stworzyła sobie całkiem nowych kłopotów. Oto leży w

ramionach Granta - dwanaście lat temu nieustannie o tym marzyła. Ale przecież ona ma swoje

życie w mieście, a on należy do innego świata. Nie wierzyła w związki na odległość.

Postanowiła jednak, że tym zajmą się później. Teraz wystarczało jej, że tu jest i czuje go

blisko siebie.

Wciąż jednak powracało do niej pytanie, czy Grant nadal nie znosi dziewczyn z

wielkiego miasta.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Musiał położyć temu kres. Mercy śniła mu się co noc, co doprowadzało go do

szaleństwa. Odkąd zjawiła się na ranczu, budził się wyczerpany. Pomyślał sennie, że

dzisiejszego ranka nie czuje się tak bardzo zmęczony. Czuł się wręcz doskonale, było mu

ciepło, wygodnie i był wyjątkowo zadowolony z życia. Zaraz sobie przypomni dlaczego. Ale

jeszcze przez chwilę będzie się cieszył wspomnieniem snu, w którym Mercy spała ciasno do

niego przytulona.

Gwałtownie otrząsnął się i wsparł się na łokciu. W sypialni było jasno, więc od razu

odgadł, że spał o wiele dłużej niż zwykle, a poza tym pewnie śnieg przestał padać i wyszło

słońce. No i wreszcie przypomniał sobie, dlaczego czuje się tak świetnie.

To wszystko zdarzyło się naprawdę. Nie był to kolejny erotyczny sen. Mercy tu była,

w jego łóżku, jej nagie ramiona wystawały spod kołdry, chociaż w pokoju było trochę

chłodno. Jasnozłote włosy rozsypały się na poduszce. Znał je teraz dobrze, pamiętał ich

delikatny dotyk na swojej skórze.

Wspomnienia ostatniej nocy wróciły do niego błyskawicznie.

Przypomniał sobie własne pożądanie, jej namiętną odpowiedź. Przelatujące mu przez

głowę obrazy wprawiły jego ciało w stan podniecenia tak szybko, że aż jęknął zdziwiony.

Gdy wtedy zobaczył, że Mercy płacze, strach ścisnął go za gardło. Dopiero po chwili przypo-

mniał sobie, co powiedziała mu nad jeziorem, jak wyjaśniła, że czasami, gdy coś zrobi na niej

wielkie wrażenie, łzy same napływają jej do oczu.

Pożądanie znów uderzyło go z nową siłą, gdy wspomniał, jak mówiła o tym, co dzięki

niemu czuje. Znów się połączyli i trwało to tak długo, że zwątpił, czy jeszcze będą mogli się

poruszać. W końcu wyczerpani zasnęli, mocno przytuleni.

Mercy drgnęła i przysunęła się do niego bliżej, mrucząc coś pod nosem. Jej ciepłe

pośladki dotknęły jego napiętego ciała. Nigdy dotąd nie czuł tej porannej radości, nigdy

jeszcze nie miał wrażenia, że właśnie tak powinno być, że zawsze powinien się budzić, mając

przy sobie tę kobietę. Nie jakąkolwiek, ale właśnie tę. Musiał to przeczuwać od zawsze, bo

inaczej dlaczego chciałby ją mieć tutaj, w tym łóżku, w którym sam został poczęty. In-

stynktownie odgadł, że tak to będzie wyglądało.

Zwalczył w sobie chęć nasycenia się tą nieoczekiwaną poranną błogością, wynikającą

po prostu z obecności Mercy. Jego serce, dusza i ciało cieszyły się, ale rozum wysyłał sygnały

ostrzegawcze, głośne i wyraźne niczym szczekanie Ryzykanta.

Przecież to jest dziewczyna z wielkiego miasta. Sama mu to powiedziała. Jasno dała

mu do zrozumienia, że musi wrócić do swojego dawnego życia. Wszak tuż po przyjeździe

zapewniła go, że nie zabawi u niego długo i gdy tylko zostanie wezwana, wskoczy w

pierwszy samolot i wróci do siebie.

Potem niejednokrotnie mu to powtarzała. Minionej nocy nie miało to znaczenia. Tak

bardzo jej pragnął, że najwyraźniej przestała funkcjonować logiczna, racjonalna część jego

umysłu, która zwykle go ostrzegała, gdy miał zrobić coś głupiego.

A teraz? Teraz, kiedy wiedział, jak to może wyglądać, kiedy Mercy obudziła w nim to,

czego nie obudziła żadna inna kobieta, czego nie był w stanie sobie wyobrazić nawet w

najśmielszych snach, co miał zrobić? Czy teraz cokolwiek się zmieniło?

Czuł, że coś się w nim boleśnie zaciska. Nie czuł tego ucisku od czasu, gdy Constance

złamała mu serce. Przecież doskonale wiedziałeś, w co się pakujesz, powiedział sobie ponuro.

Wiedziałeś, że Mercy w końcu wyjedzie. Tutaj nie ma nic, co zatrzymałoby kobietę z miasta.

Wliczając w to jego samego.

Mercy znów się poruszyła. Najbardziej na świecie pragnął obudzić ją łagodnym,

leniwym pocałunkiem. Chciał jeszcze raz zobaczyć w jej oczach ogień namiętności, chciał, by

znowu sięgnęła po niego zachłannie, łapczywie, jęcząc cicho z rozkoszy.

Nie zrobił jednak nic, tylko odsunął się od niej, chociaż kosztowało go to bardzo

wiele. Jego ciało zaprotestowało gwałtownym dreszczem, nie godząc się na tak okrutną

rozłąkę.

Gdy Mercy odwróciła się, uniosła powieki i spojrzał w jej szmaragdowe oczy, musiał

przywołać całą siłę woli, by nie chwycić jej w objęcia i nie powiedzieć o swoich uczuciach, o

których i tak pewnie nie chciałaby słuchać.

- Dzień dobry... - Powitała go z miękkim, pełnym miłości uśmiechem, od którego

ścisnęło mu się serce.

- Nie wiem, czy dobry - odrzekł. Wiedział, że zabrzmiało to szorstko, ale nic nie mógł

na to poradzić. Potrzeba bliskości walczyła w nim z potrzebą wycofania się na znajome,

bezpieczne pozycje. W rezultacie narastało w nim bolesne napięcie. Mercy zamrugała

oczami.

- Która godzina? - zapytała.

- Już późno - odparł krótko, wręcz nieuprzejmie. Zmarszczyła czoło; mimo rozespania

zauważyła jego szorstki ton. Usiadła. Kiedy zobaczył piękny zarys jej pleców i bioder,

powróciły do niego obrazy z minionej nocy - zobaczył swoje ręce na jej piersiach, jej biodra,

które niosły go tak słodko, jej rozgrzaną, wilgotną skórę. Zamknął oczy i z wysiłkiem

przełknął ślinę. Odwrócił głowę w przeciwną stronę i dopiero wtedy znów otworzył oczy.

- Grant?

- Muszę zajrzeć do źrebięcia - oznajmił i również usiadł.

- Czy coś się stało? Opuścił stopy na podłogę i sięgnął po dżinsy, niedbale porzucone

obok łóżka.

- Jeśli mam czytać w twoich myślach, to obawiam się, że niezbyt dobrze mi to

wychodzi - powiedziała cicho.

Spojrzał na nią przez ramię. Przycisnęła do siebie prześcieradło, osłaniając ciało,

którym wczoraj tak szczodrze go obdarzyła. Oczy miała rozszerzone i niespokojne, ale

patrzyła na niego śmiało. Jak zwykle nie unikała konfrontacji. Pomyślał, że on również jest jej

to winien. Znalazł więcej, niż się spodziewał, ale to nie powód, by teraz zmieniać zasady. Ona

była z nim od początku szczera, nie oszukiwała go. Uprzedziła, że wróci do miasta, kiedy

tylko będzie to możliwe.

- Wszystko w porządku, Mercy - powiedział. - Wiem, że ostatnia noc... nic między

nami nie zmieniła. - Jej oczy stały się jeszcze bardziej okrągłe, więc zaczął mówić szybciej,

żeby już mieć to za sobą. - Wrócisz tam, gdzie twoje miejsce. A ja zostanę, gdzie moje

miejsce.

- Rozumiem. Nie potrafił rozszyfrować tonu jej głosu ani wyrazu twarzy. Nagle

ogarnęły go wątpliwości. Czy starając się wszystko uprościć i ułatwić, nie osiągnął efektu

wręcz przeciwnego?

- Wiedzieliśmy to od samego początku, prawda? Ty masz swój świat, ja swój. One nie

mają żadnego punktu stycznego, są całkiem inne.

- Już mi to mówiłeś. W jej głosie pobrzmiewały twarde nuty, nie był tylko pewien,

skąd się wzięły. Przecież starał się ją uspokoić, mówiąc, że niczego od niej nie oczekuje

ponad to, co już się stało. Połączyło ich coś niewiarygodnego, ale nie zmieniało to faktu, że

on nie mógł żyć w jej świecie, a ona w jego.

- Mercy...

- Powinniśmy wstać - stwierdziła. - Na ranczu nie ma świąt. Tak przecież mi sam

mówiłeś, prawda?

Coś jest nie tak. Czuł to, mimo że Mercy przybrała zupełnie obojętny wyraz twarzy.

Sięgnęła po ubranie i włożyła bluzę, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Jeszcze nie skończył zapinać dżinsów, kiedy stanęła przed nim i spojrzała mu w oczy.

- Chodźmy sprawdzić, jak się czuje nowy mieszkaniec rancza - zaproponowała

radośnie, tak radośnie, że wydało mu się to wymuszone. - Czy mogę dać szczęśliwej mamie

jabłko?

Zamrugał oczami, zaskoczony jej nagłą wesołością.

- Tylko kawałek, nie więcej. Mercy, jeśli powiedziałem coś, co...

- Nie zawracaj sobie tym głowy, kowboju. Zastanawiał się, czy te słowa miały być

uszczypliwe.

Doszedł do wniosku, że chyba nie. Przecież wypowiedziała je tak beztrosko. Podeszła

drzwi, otworzyła je i obejrzała się przez ramię.

- Powiem ci jedno, McClure. Potrafisz zapewnić dziewczynie z miasta pamiętny

poranek po niezapomnianej nocy.

Z tymi słowami wyszła, a Grant stał jak skamieniały, nie mogąc zrobić najmniejszego

ruchu, dopóki jej kroki nie ucichły w głębi korytarza.

Skuliła się, otulona kurtką, i starała się opanować drżenie. Byłoby jej łatwiej, gdyby

uznała całe zdarzenie za błąd. Ale czy było to możliwe? Czy to, co między nimi zaszło,

mogło być błędem? Nie miała wielkiego doświadczenia, lecz nie była też tak naiwna, by

sądzić, że wszystkim zdarza się tak cudowna rozkosz.

A zresztą może była naiwna i przydarzyło jej się coś całkiem pospolitego? Może,

przynajmniej dla Granta, nie było to nic nadzwyczajnego? No bo dlaczego rano mówił jej

takie rzeczy? Wrócisz tam, gdzie twoje miejsce. Ja zostanę, gdzie moje miejsce. Masz swój

świat, ja swój. Nie mają żadnego punktu stycznego, są całkiem inne.

A mówił to tak... jakby ją pocieszał. Jakby chciał dodać jej otuchy tym, że nadal się

spodziewa jej szybkiego wyjazdu. Jakby jej przypominał o niezmienności swojego

przekonania, że dziewczyna z miasta zawsze pozostanie dziewczyną z miasta. Może się bał,

że sobie pomyśli... W zasadzie co mogła sobie pomyśleć?

Pewnie jego słowa były dla niej ostrzeżeniem, które miało sprowadzić ją na ziemię.

Ponieważ ja nic od ciebie nie oczekuję, ty z kolei nie spodziewaj się niczego ode mnie.

Cóż, nie spodziewała się. Nie spodziewała się niczego od Granta McClure'a. Tak

przynajmniej ze złością powtarzała sobie w duchu, ocierając łzy, które gromadziły się pod

powiekami. Czuła coraz większy zamęt w duszy.

- Jesteś idiotką, Brady - wymamrotała pod nosem. - Wiedziałaś przecież, że tak

będzie. Sama to mówiłaś. I chyba nie jesteś taka głupia, żeby wierzyć, że jedna noc jest w

stanie to odmienić.

Nie miała zamiaru odgrywać roli lamentującej kobiety, która narzeka, że została

oszukana i uwiedziona. Nikt jej nie uwiódł. Sama dała się wywieść w pole, i aktywnie w tym

uczestniczyła. Przecież nie jest już dzieckiem, tylko dorosłą osobą. Sama podejmuje decyzje i

sama musi się uporać z ich skutkami. Nie ma prawa rozpaczać. Grant głośno powiedział to,

co oboje od dawna wiedzieli. Zachował się uczciwie, a przecież zawsze twierdziła, że zależy

jej na uczciwości. Czyż nie jest hipokryzją to, że teraz jego uczciwość tak jej się nie

spodobała?

Dobrze, że nie wiedział, jak bardzo zraniły ją jego słowa. Podczas pięciu lat służby w

policji nauczyła się, jak skrywać emocje. Nie miała zamiaru dopuścić, by Grant się

dowiedział, że w swojej głupocie uznała wspólną noc za zapowiedź czegoś ważnego. Teraz,

w jasnym świetle poranka, wiedziała, że ta noc nic między nimi nie zmieniła, choć była tak

niewiarygodnie pełna namiętności. Specjalnie zachowywała się radośnie i beztrosko, jakby

nic specjalnego nie zaszło, chociaż była to jedna z najtrudniejszych rzeczy w jej życiu.

Jeśli Grant potrafił zapomnieć o tym, co się między nimi wydarzyło, ona też to zrobi.

W nocy zastanawiała się, czy Grant nadal nie lubi dziewczyn z miasta. Z samego rana

dostała wyraźną odpowiedź.

Kątem oka dostrzegła jakiś ruch i odwróciła głowę. Ryzykant podbiegł do niej

drobnym krokiem. Zrównał się z nią i razem poszli do stajni dla klaczy.

- Robisz poranny obchód, piesku? - zapytała. Owczarek szczeknął krótko, z

zadowoleniem, jakby dawał jej twierdzącą odpowiedź i jednocześnie mówił, że wszystko jest

w porządku. Spojrzała w jego dwukolorowe oczy.

- Jak się miewa źrebaczek? Ryzykant pisnął cicho i ruszył biegiem do stajni, jakby

znów doskonale ją zrozumiał. Mimo ponurych rozważań na temat Granta, Mercy musiała się

uśmiechnąć.

- Przyznaj się. Tak naprawdę to ty tutaj rządzisz, co? - zapytała Ryzykanta. - Tylko

łaskawie pozwalasz, żeby inni myśleli, że mają tu cokolwiek do powiedzenia.

Pies znów zaszczekał i wyraźnie zniecierpliwiony czekał, aż Mercy dojdzie do drzwi

stajni. Wiedziała, że zwykle wchodził do środka przez przeznaczony specjalnie dla niego

otwór w drzwiach do składziku po drugiej stronie budynku, więc teraz czekał na nią,

ponieważ wątpił, czy niezbyt rozgarnięta istota ludzka znajdzie drogę bez jego pomocy.

Odsunęła ciężkie drzwi, a Ryzykant natychmiast wpadł do środka. Zatrzymał się przed

boksem Lady i zaczekał, aż Mercy zamknie wrota.

- Prawdziwy z ciebie dżentelmen - skomentowała z uznaniem. - Żałuję, że twój pan

nie jest bardziej...

Zamilkła. Nie będzie w ten sposób myślała. Nie będzie winiła Granta za to, że czuje

się zraniona. Sama jest sobie winna. Grant nigdy nie ukrywał swych opinii.

Skrzywiła się lekko, ironicznie. Nie uznawała seksu dla przyjemności, ale

najwyraźniej ostatniej nocy uległa takiej pokusie, chociaż myślała, że kierują nią inne mo-

tywy.

A może sama siebie okłamywała.

Z westchnieniem podeszła do boksu, zastanawiając się, jak to możliwe, że taka

wspaniała noc doprowadziła ją do takiego przygnębienia.

Lady stała o własnych siłach i powitała Mercy łagodnym spojrzeniem. Wszystkie

konie na ranczu Granta były spokojne, co zapewne świadczyło o ich łagodnym traktowaniu.

Poczuła lekki niepokój. Gdzie jest źrebię? Przechyliła się przez zamkniętą dolną

połowę dwudzielnych drzwi i rozejrzała po boksie. Nic nie znalazła. Nagle dostrzegła jakiś

ruch tuż za klaczą. Sekundę później zza boku matki wyłoniła się drobna postać na

patykowatych nóżkach.

Mercy uśmiechnęła się szeroko, zachwycona widokiem źrebiątka.

- Witaj, maleństwo - powiedziała. - Wesołych Świąt. Źrebak niespokojnie zastrzygł

uszami, słysząc nieznany sobie dźwięk.

- Tobie też życzę wszystkiego najlepszego, mamusiu. - Wyciągnęła przed siebie

kawałek jabłka przyniesiony ze spiżarni. Klacz wyciągnęła szyję, powąchała owoc i

delikatnie zjadła go wprost z jej dłoni.

Mercy usłyszała, że drzwi znów się rozsuwają. Nie obejrzała się. Pracownicy mieli

wrócić dużo później, więc na pewno jest to Grant. Ożywione spojrzenie klaczy i reakcja

Ryzykanta, który natychmiast podbiegł do gościa, potwierdziły jej przypuszczenia.

Grant nic nie powiedział, ale słyszała jego kroki, szum wody, odgłosy krzątaniny i

znów kroki.

Kiedy się zbliżył, klacz cicho zarżała.

- Przepraszam za spóźnienie - wymamrotał, otwierając drzwi do boksu. Dopiero wtedy

Mercy zobaczyła w jego rękach wielki, plastikowy kubeł z czymś, co wyglądało jak parujący

owies.

- Śniadanie? - zapytała, starając się, by jej głos brzmiał lekko i beztrosko. Starała się

nie myśleć o tym, dlaczego Grant się spóźnił.

- Specjalna mieszanka - wyjaśnił, stawiając kubeł na ziemi. - Za tydzień lub dziesięć

dni powinna zacząć jeść normalnie - dodał z roztargnieniem. W skupieniu oglądał klacz i

źrebię, by się upewnić, że oboje są w dobrej formie. - Taki pokarm jest teraz dla niej

najlepszy.

- Aha. Żadna inna odpowiedź nie przychodziła jej do głowy.

Jak to możliwe, że dwoje ludzi, którzy przeżyli tak wspaniałą noc, teraz zachowuje

się, jakby prawie się nie znali?

Patrzyli razem, jak klacz wylizuje do czysta kubeł, jak źrebię przygląda się jej z

zaciekawieniem. Kiedy skończyła, Grant wyniósł kubeł z boksu, by żadne ze zwierząt się nie

zraniło. Zaniósł go do zlewu i starannie umył. Robił to wszystko w całkowitym milczeniu.

Odstawił kubeł na miejsce i przez chwilę jakby się wahał. Mercy spodziewała się, że

się odezwie, lecz on wyszedł bez słowa. Tłumiąc westchnienie, spojrzała na zwierzęta w

boksie. Widok ssącego matkę źrebięcia wywołał uśmiech na jej twarzy. Było w tym tyle

nadziei, spokoju i prostoty, że na chwilę zapomniała o miotających nią uczuciach i po prostu

cieszyła się widokiem tego cudu.

- Rodzina, z którą się związałaś małżeństwem, to dla mnie zbyt skomplikowany układ,

mamo. Codziennie jakieś nowe wydarzenie.

Grant poruszył się lekko na kuchennym krześle. Stopy trzymał na stole, nie

zapomniawszy jednak przedtem zdjąć butów. Matka mimo wszystko wpoiła mu pewne

zasady.

- To prawda, że dużo się ostatnio dzieje - zgodziła się Barbara Fortune z pogodnym

uśmiechem. - Czy dasz wiarę, że syn Moniki, Brandon, to porwany tuż po urodzeniu

bliźniak? A przez cały czas wszyscy myśleli, że zaginione dziecko było dziewczynką, jak

Lindsay.

- Tak też myślała ta kobieta, która podawała się za siostrę Lindsay - dodał z ironią

Grant.

- Ta Ducet? Cóż, była do niej zdumiewająco podobna. Może rzeczywiście sama w to

wierzyła.

Grant uśmiechnął się, ale jego uśmiech był pełen goryczy. Taktownie nie wspomniał,

że kobieta i jej wspólnik zniknęli gdzieś natychmiast po tym, jak Brandon Malone ujawnił list

od Moniki, co czyniło przypuszczenie matki całkowicie nieprawdopodobnym. Nie, Ducet

była sprytną oszustką i chodziło jej tylko o pieniądze. Nie widział żadnej różnicy między nią

a kobietami, które, dowiedziawszy się o wartości jego rancza, dochodziły do wniosku, że

upolowanie Granta McClure'a byłoby miłym dodatkiem do ich listy zdobyczy.

Jego matka jednak dopatrywała się w ludziach jedynie dobra, nawet jeśli go tam nie

było.

- A więc za wszystkim stała Monica? - upewnił się. - Nawet za śmiercią Kate?

Barbara Fortune westchnęła. Grant zastanawiał się, czy to dlatego, że nie potrafiła

sobie w żaden sposób wytłumaczyć postępku tej złej, ogarniętej obsesją kobiety.

- Według tego, co było napisane w liście znalezionym w sejfie i zgodnie z tym, co

odkrył detektyw Gabe Devereax, jej obsesją było przejęcie kontroli nad firmą Kate. Uważała,

że to się należy Brandonowi. I nienawidziła Kate, ponieważ Ben nie chciał się z nią rozstać.

- Więc odpłaciła jej, aranżując katastrofę lotniczą, w której Kate zginęła. Jakie to

urocze. - Jeszcze raz niespokojnie się poruszył. Nie rozumiał, jak jego matka może żyć w

takim świecie. Nie lubił nawet o tym słuchać, chociaż dzisiejszego ranka pozwoliło mu to

przynajmniej oderwać się od jeszcze bardziej ponurych rozważań. - Pewnie kłopoty w

laboratorium to też była jej robota?

- O tym również napisała w liście. Miała nadzieję, że dokonany przez nią sabotaż

wywoła chaos, a ona wyciągnie z tego korzyści.

Przecież w rodzinie Fortune'ów stale panuje chaos, pomyślał Grant ironicznie.

- Życzę szczęścia Brandonowi Malone - powiedział głośno. - Będzie mu bardzo

potrzebne, żeby sobie poradzić w nowej rodzinie.

- To również moja rodzina, Grant. Głośno wypuścił powietrze z płuc.

- Wiem. Przepraszam, że tak powiedziałem.

- To też twoja rodzina.

- Nigdy nie miałem takiego wrażenia.

- Wiem. Ale oni cię na swój sposób podziwiają.

- Mnie? - zapytał zdziwiony.

- Nate zawsze mi powtarza, że imponuje mu twój silny charakter. No i dobrze wiesz,

że Kate uważała cię za członka rodziny. W końcu zostawiła ci tego konia.

Jokera. Owszem, zostawiła mu go. Zapisała mu w spadku ogiera, dzięki któremu

całkiem dochodowe ranczo zmieniło się w żyłę złota. Miał cennego konia rasy appaloosa,

którego oczarowała filigranowa policjantka. Ta sama, która wywróciła jego życie do góry

nogami.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego to zrobiła - powiedział, starając się nie myśleć o

problemie, który ciągle był dla niego za trudny.

- Kate była bardzo hojną kobietą. Smutek w głosie matki poruszył go.

- Tak mi przykro, mamo - odezwał się pośpiesznie. - Wiem, jak bardzo ją ceniłaś i

kochałaś. Nie chciałem, żeby to zabrzmiało tak szorstko. Przecież jestem jej za ten dar

wdzięczny, tylko... nieco mnie to wszystko dziwi.

- Zawsze się bałam, że czujesz się... nieco odsunięty na bok.

- To nie tak - zapewnił ją z przekonaniem. - Można nawet powiedzieć, że się z tego

cieszę. Dzięki temu nie muszę się angażować w te skomplikowane historie. Jestem prostym

kowbojem. Nie dałbym sobie rady z tymi wszystkimi machinacjami.

- Prosty kowboj, akurat - odrzekła matka. Po chwili westchnęła i dodała: - Żałuję, że

Kate tego nie dożyła. Bardzo by się ucieszyła na wiadomość, że jej dziecko dobrze się miewa.

- Dziecko? Przecież Brandon dobiega czterdziestki.

- No, wiesz, co mam na myśli. Zawsze mówiliśmy o nim jako o dziecku, bo przecież

został porwany, zanim Kate zdążyła wziąć go na ręce. Poza tym, dla matki dziecko zawsze

pozostanie dzieckiem.

- Tak, mamo - zgodził się Grant z powagą, chociaż w głębi ducha uśmiechał się do

siebie. Odczytał wiadomość między wierszami. Nigdy nie wątpił w miłość matki, ponieważ

przypominała mu o niej przy każdej okazji. - Czy Ben rzeczywiście był od początku

wmieszany w to porwanie?

- Tak jest napisane w liście, który Monica zostawiła Brandonowi. Wciąż trudno mi

uwierzyć, że to syn Kate. Monica nie mogła mieć własnych dzieci, więc kiedy usłyszała, że

Kate urodziła bliźnięta, zaszantażowała Bena, żeby dał jej Brandona. To niewiarygodne, że

mógł tak skrzywdzić własną rodzinę.

Grant skrzywił się lekko.

- Nie miałbym nic przeciwko pokrewieństwu z Kate, ale nie jestem pewien, czy

chciałbym się przyznawać do jakichkolwiek związków z Benem.

Matka milczała. Trwało to tak długo, że Grant się zaniepokoił. Opuścił nogi na

podłogę.

- Mamo, co się stało?

- Dowiedzieliśmy się... jeszcze czegoś. Było o tym bardzo głośno, ale ty pewnie nie

słyszałeś, jak to się stało, że Jake ulegał wszystkim żądaniom Moniki. Wszystko wyszło na

jaw, kiedy został aresztowany pod zarzutem jej zamordowania.

Grant wymamrotał coś pod nosem. Miał już dość dramatów rozgrywających się w

klanie Fortune'ów. Nie podobało mu się, że tak martwiły jego matkę. Może uda mu się ją

namówić, by odwiedziła ranczo i odpoczęła od zamętu i kłopotów, które nie opuszczały tej

rodziny. Teraz jednak powstrzymał się od komentarza. I tak już miała wiele na głowie. Jej

szwagier siedział w areszcie, oskarżony o najgłośniejsze morderstwo sezonu.

- A o co chodziło? - zapytał tylko. Zawahała się, a on nie nalegał. Dawno już się

nauczył, że w przypadku jego matki nalegania i ponaglenia nie odnoszą skutku.

- Dowiedzieliśmy się - powiedziała w końcu - że Jake nie jest synem Bena.

Grant znieruchomiał.

- Co takiego?

- Okazało się, że Kate była w ciąży, kiedy wyszła za mąż za Bena. Ale to nie było jego

dziecko. Prawdziwy ojciec Jake'a zginął na wojnie.

Grant gwizdnął cicho.

- Co to oznacza? Czyżby Jake nie miał prawa do majątku rodziny?

- Nie jestem pewna. To wszystko jest bardzo skomplikowane.

- I to jeszcze jak. A co na to Nate? Zawsze rywalizował z Jakiem, a teraz...

- Zachowuje się... dziwnie. Odwiedził Jake'a w areszcie, ale nie powiedział mi, o czym

rozmawiali.

- Mamo...

- Ależ na pewno mi wszystko powie. Kiedyś... Twój ojczym robi wszystko po

swojemu.

Twój ojczym. To dziwne, ale chociaż matka była żoną Nate'a od dwudziestu pięciu lat,

jednak Grant nie do końca potrafił uznać energicznego, potężnego, trochę za bardzo żądnego

władzy męża matki za swojego ojczyma.

- Wygląda na to, że Jake i Erica się pogodzą. Grant wytrzeszczył oczy ze zdziwienia.

- Co takiego?

- Ta tragedia na nowo ich do siebie zbliżyła. Wydaje mi się, że Jake zdał sobie sprawę,

jak bardzo potrzebuje Eriki. Oni rzeczywiście się kochają.

- Jestem... zdumiony.

Był także zadowolony, chociaż nie bardzo wiedział dlaczego. Nigdy nie rozumiał, jak

Erica wytrzymywała u boku tak trudnego człowieka jak Jake. Jednak wiadomość, że ich

związek ma szanse przetrwać mimo tak dramatycznych okoliczności, sprawiła mu

niewytłumaczalną radość.

- Na pewno jakoś się to wszystko ułoży - stwierdziła matka z typowym dla siebie

optymizmem. - A jak się miewa twój gość?

- Mercy? - zapytał, jakby miał jeszcze jakiegoś gościa na ranczu. Tym pytaniem chciał

tylko zyskać na czasie, bo nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Mercy? - powtórzyła matka. - Nie słyszałam, żeby ktoś ją tak nazywał, odkąd

przestaliście być dziećmi.

- Jakoś tak się złożyło, że znów się tak do niej zwracam.

- Dobrze się miewa? Kristina bardzo się o nią martwi.

- Wydaje mi się, że... dochodzi do siebie.

- Miło mi to słyszeć. To wspaniała dziewczyna. Bardzo bolałam nad tym, co się jej

przydarzyło. Jest tu jeszcze? Kristina zjawi się za chwilę i na pewno będzie chciała z nią

porozmawiać.

- Mercy... jest na dworze. Zaczekaj chwilę. - Odłożył słuchawkę i wstał. - Ryzykant! -

zawołał, idąc do drzwi. Pies, który leżał na małym chodniku przy zlewie, szybko wstał. -

Mercy - powiedział Grant i otworzył psu drzwi. - Znajdź ją. Szukaj Mercy, piesku.

Ryzykant szczeknął raz - na znak, że rozumie. Wyskoczył z domu i pomknął do stajni.

Dobrze wiedział, gdzie szukać Mercy. Na pewno stoi tam i podziwia źrebię, które ją bez

reszty zauroczyło. Poza tym Ryzykant zawsze wiedział, gdzie znajdują się ludzie, których uz-

nawał za członków swojego miłego, uporządkowanego świata.

Grantowi przyszło nagle do głowy, że ten pies jest o wiele mądrzejszy od swojego

pana.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Mercy nie była pewna, ile czasu przyglądała się źrebakowi, kiedy nagle u jej stóp

pojawił się Ryzykant. Zaszczekał, by przyciągnąć jej uwagę, i wrócił do drzwi. Tam się

zatrzymał i spojrzał na nią wyczekująco. Znów zaszczekał, wrócił i powtórzył cały manewr

od początku.

- Mam za tobą iść, tak? - upewniła się Mercy.

Zrobiła kilka kroków w kierunku psa, a ten natychmiast zaszczekał z aprobatą i ruszył

przed siebie szybciej. Roześmiała się mimo woli.

- Prowadź, piesku. Zawsze lubiłam filmy o Lassie. Szybko stało się jasne, że Ryzykant

prowadzi ją do domu. Przypomniała sobie okoliczności, w których pies szczekaniem

przekazywał im wiadomość i serce zaczęło jej mocniej bić. Czyżby coś się stało? Może Grant

jest ranny, albo...

Zdusiła w sobie niepokój i uśmiechnęła się ironicznie. Obejrzałam za dużo tych

filmów z Lassie, zganiła się surowo. Jednak przyśpieszyła kroku i poszła za owczarkiem do

kuchni.

- Wydaje mi się, że lepiej - mówił Grant. Usłyszała jego głos, kiedy tylko weszła do

środka, i z ulgą zobaczyła, że siedzi przy dębowym stole i rozmawia przez telefon.

- Tak, jest tu - oznajmił, zerkając na nią przez ramię. - Zaraz sama ci wszystko

opowie.

Wstał i podał jej słuchawkę. Zaskoczona Mercy spojrzała na niego pytająco.

- To Kristina - wyjaśnił. Pochylił się i podrapał psa za uchem. - Dobry piesek -

pochwalił go.

Oczy Mercy rozszerzyły się ze zdziwienia.

- Naprawdę go po mnie wysłałeś? A on wszystko zrozumiał?

- Przecież wie, kim jesteś, i zna polecenie „szukaj”. Dla niego to nic nadzwyczajnego.

Wiedziała, że jest dzisiaj przewrażliwiona i dlatego słysząc słowa: „nic

nadzwyczajnego”, przypisała im nadmierne znaczenie. Oczywiście, nie odnosiły się do niej,

ale mimo to ją zabolały. Gwałtownie odebrała Grantowi słuchawkę. Spojrzał na nią zdumiony

i wyszedł z kuchni, by zapewnić jej trochę prywatności.

- Meri? - przywitała ją Kristina.

Dopiero po chwili zareagowała na to imię. Przyzwyczaiła się już, że nazywa się Mercy

i dawne imię zabrzmiało w jej uszach trochę obco.

- Witaj, Kristino. Wesołych Świąt.

- I nawzajem - odparła przyjaciółka. - Dawno się nie widziałyśmy. Tyle się tu dzieje.

Tata jest w szoku po tym, czego się dowiedział o stryju Jake'u i dziadku. Mama stara się mu

pomagać... Ale pewnie Grant ci to wyjaśni. Mama wszystko mu opowiedziała. Mów o sobie.

Jak się miewasz?

- W porządku. - To nie było całkiem kłamstwo. Jeśli chodzi o sprawy, które

niepokoiły Kristinę, wszystko było w porządku. To cała reszta jej życia nagle straszliwie się

skomplikowała.

- Masz taki głos, jakby coś cię martwiło - zauważyła Kristina.

W kuchni było ciepło, więc Mercy zdjęła grubą kurtkę i pośpieszyła z wyjaśnieniem:

- Naprawdę wszystko w porządku. Jeśli chodzi o Nicka, to jakoś się pozbierałam.

- Już nie prześladują cię te sny?

Mercy kurczowo zacisnęła dłoń na słuchawce, przypomniawszy sobie tę straszną noc,

kiedy koszmarny sen wygnał ją z łóżka aż do stajni. Przypomniała sobie, jak Grant

obejmował ją łagodnie i czule, jak ją uspokajał, dopóki nie doszła do siebie.

- Chyba już koniec z koszmarami - powiedziała cicho.

- W takim razie wyjazd ci pomógł. Tak jak na to liczyłam. Zawsze ci pomagało, kiedy

mogłaś przemyśleć swoje problemy w spokoju i samotności.

Czasami spostrzegawczość Kristiny ją zaskakiwała. Ta z pozoru rozpieszczona,

jasnowłosa księżniczka była inteligentnym, dobrym człowiekiem.

- Grant potrafi słuchać - dodała przyjaciółka.

- Tak - zgodziła się Mercy.

- Bardzo nam go tu brakuje, ale to dobrze, nie jesteś tam sama. Cieszę się, że został z

tobą.

Mercy nagle coś ścisnęło w gardle.

- Przepraszam, jeśli... to przeze mnie musiał zmienić plany.

- Nie przejmuj się. Najważniejsze, że nie jesteś sama.

No i Grant wcale nie przepada za świętami w mieście. Przyjeżdża tylko po to, żeby się

z nami zobaczyć.

Tak podejrzewała, może nawet była tego pewna. Wszystkie znaki na to wskazywały:

reakcje pracowników na przygotowania do świąt, komentarze Rity i innych. Mimo to

potwierdzenie, że Grant z jej powodu zrezygnował z wizyty u rodziny, bardzo ją poruszyło.

- Gdyby mógł, to pewnie nigdy nie opuszczałby tego swojego rancza - oznajmiła

Kristina z siostrzaną czułością.

Mercy z trudem przełknęła ślinę.

- Chciałam ci podziękować... za to, że namówiłaś mnie do wyjazdu. Tu jest tak

spokojnie. I tak pięknie.

- Pięknie? Wierzę, że jest spokojnie, ale pięknie? Nie zapominaj, że ja też tam byłam.

- Teraz wszystko wygląda cudownie. Tyle śniegu...

- Tutaj też mamy śnieg, ale przynajmniej leży na ciekawszych rzeczach. Nie tylko na

stodołach, płotach i krowach.

- Na bydle - poprawiła ją Mercy.

- Chryste Panie, mówisz jak Grant. Naprawdę ci się tam podoba? W najbliższym

mieście, czy raczej smętnej karykaturze miasta, nie ma żadnego porządnego sklepu, a w

promieniu wielu kilometrów nie uświadczysz ani jednej manikiurzystki.

- Mówisz jak prawdziwa dziewczyna z miasta - powiedziała Mercy i zaraz chciała

cofnąć te słowa.

Ale Kristina tylko się roześmiała.

- Bo jestem dziewczyną z miasta. - Nagle głos jej spoważniał. - Znów mówisz

zupełnie jak Grant. Czy nadal jest taki... zgorzkniały?

- Zgorzkniały?

- No, wiesz, kiedy mówi o miejskich dziewczynach.

- Zdaje się... że za nimi nie przepada.

- Po tym, co zrobiła mu ta wiedźma Carter, wcale mnie to nie dziwi.

Mercy wstrzymała oddech. Wiedziała, że za niechęcią Granta coś lub ktoś się kryje.

„Ma swoje powody”...

Słowa Rity znów do niej wróciły. Najwyraźniej jednym z tych powodów była kobieta

o nazwisku Carter.

- Carter? - powtórzyła Mercy, nadając głosowi ton łagodnego zainteresowania. Miała

nadzieję, że wrodzona gadatliwość Kristiny dokona reszty.

- Constance Carter. Należy do country klubu mojego ojca. Właśnie tam kilka lat temu

poznała Granta. Zachowywała się tak, jakby naprawdę się zakochała, ale był dla niej tylko

rozrywką, kimś, kogo mogła zabierać na przyjęcia, żeby się pochwalić nową zdobyczą, w

dodatku tak oryginalną jak bogaty kowboj. Kiedy się przekonała, że Grant nie zamierza

opuścić rancza i zamieszkać w mieście jako jej mąż - zabawka, rzuciła go. Dziwiła się głośno,

jak Grant mógł oczekiwać, że zamieszka z nim w tej głuszy.

Kristina opowiadała jej o tym z oburzeniem. Większość ludzi dostrzegała w niej tylko

urodę i powierzchowny wdzięk, ale Mercy zawsze wiedziała, że jedną z głównych cech

przyjaciółki jest głęboka lojalność wobec rodziny. To pewnie przez tę lojalność nie

dostrzegała, że wyraża się o ranczu brata podobnie jak pogardzana przez nią Constance

Carter.

- To prawda, że to dość odludne miejsce - wtrąciła.

- Nie musisz mi mówić. - Kristina roześmiała się. - Przecież tam byłam, nie

pamiętasz? Kiedyś Grant zaprosił mnie na całe lato, ale wytrzymałam tylko trzy tygodnie. Nie

wiem, jak mama mogła tam mieszkać tak długo. Jest w mieście o wiele szczęśliwsza, ma

wokół siebie tylu ludzi.

Nagle Mercy zrozumiała coś z pełną jasnością. Trzy kobiety, na których Grantowi w

życiu zależało - matka, siostra i kobieta, którą kochał na tyle, że się jej oświadczył - opuściły

go, ponieważ od niego wolały miasto. Tak musiał to przynajmniej odczuć. Nic dziwnego, że

był trochę zgorzkniały i nic dziwnego, że używał określenia „miastowa dziewczyna” jako

niepochlebnego epitetu. Trudno jej było go za to winić.

Kiedy skończyła pogawędkę z przyjaciółką, zamieniła kilka słów z jej matką i

wymieniła z nią życzenia świąteczne, uderzyło ją coś jeszcze. Odwiesiła słuchawkę, włożyła

kurtkę i wolno wyszła z domu. Nad czymś się głęboko zastanawiała.

Może dzisiejsza reakcja Granta, jego stwierdzenie, że niczego od niej nie oczekuje, że

spodziewa się jej powrotu do miasta, może te słowa nie były ostrzeżeniem. A przynajmniej

nie były skierowane do niej. Powiedział to chyba po to, by przestrzec samego siebie, by

przypomnieć sobie, że i ona, jak inne kobiety w jego życiu, wkrótce go opuści. Może tylko

uprzedzał to, co uznał za nieuchronne i starał się, żeby dla nich obojga było to mniej bolesne?

Uznał to za nieuchronne?

Idąc przed siebie, zastanowiła się nad tym głębiej.

Ale przecież Grant ma rację. To jest nieuchronne. Ona wróci do miasta, musi tak

zrobić. Nie tylko po to, by świadczyć przeciwko zabójcom Nicka, gdy zostaną złapani, ale

żeby zmierzyć się z prześladującymi ją demonami, które wyrwały się na wolność, gdy zdała

sobie sprawę, że nie ocali przyjaciela.

Zadrżała gwałtownie, ale nie z powodu zimna. Słońce świeciło jasno i mimo zimy, i

śniegu było dość ciepło. Przyśpieszyła kroku, chociaż wiedziała, że wysiłek fizyczny nic tu

nie pomoże.

Oczywiście, że wróci do miasta. Tam jest jej życie i praca. Cóż innego może zrobić?

Ukrywać się tu bez końca? Na myśl o tym, że mogłaby tu zostać na zawsze, z Grantem,

nieoczekiwanie poczuła w sobie wielką tęsknotę.

- Tchórz - warknęła pod nosem i przyspieszyła kroku. - W tym przeklętym magazynie

straciłaś odwagę i dotąd jej nie odzyskałaś, prawda?

Spuściła głowę, zacisnęła zęby. Szła teraz tak szybko, że niemal biegła. W końcu

zwolniła zdyszana, przypomniawszy sobie, że wysiłek w położonym na nizinie Minneapolis

to zupełnie co innego niż sprint w Wyoming, gdzie średnia wysokość nad poziomem morza

wynosi ponad dwa tysiące metrów.

Nie miała świadomości, dokąd biegnie, lecz kiedy wreszcie rozejrzała się przytomnie

dokoła, wcale się nie zdziwiła. Szła dalej, żałując, że nie ma długich nóg i siły Jokera. Jednak

nie odważyłaby się wyjechać na wielkim ogierze sama. A teraz bardzo potrzebowała

samotności.

Nigdy jeszcze nie rozdzierało jej tyle sprzecznych uczuć. Rozpaczała po śmierci

Nicka, dręczyło ją poczucie winy i wątpliwości, czy dokonała w swym życiu słusznego

wyboru. Jakoś jednak dawała sobie z tym wszystkim radę...

Dopiero kiedy przyjechała tutaj i zobaczyła spokojne piękno tej okolicy, doceniła siłę

mężczyzny, który tu mieszkał, wszystkie te uczucia się w niej zakumulowały, ciągnąc ją w

różnych kierunkach jednocześnie. Czuła się tak rozbita, że wątpiła, czy kiedykolwiek się

pozbiera.

Musiała wyjąć ręce z kieszeni, by się wspiąć na osłoniętą skalnym występem półkę, z

której rozciągał się widok na ranczo. Kiedy tam dotarła, znów ukryła dłonie w kieszeniach.

To właśnie tutaj, w tym zacisznym zakątku, znajdowała największe ukojenie.

Czy to nie dziwne, że tam, gdzie inni widzą tylko przygnębiającą izolację od świata,

ona dopatrzyła się upragnionego spokoju ducha? Czy coś z nią jest nie tak, czy czegoś jej

brakuje, że dostrzega tu radość i pogodę, a nie samotność? Inni bez końca rozmawiają o

swych problemach, ona zaś woli rozmyślać w odosobnieniu o swoim dotychczasowym

życiu... i o przyszłości.

Grant wyznał jej, że przychodził tutaj, kiedy jego ojciec chorował. Chował się tu,

kiedy już nie mógł dłużej wytrzymać napięcia. Usłyszała jego słowa, jakby on sam je

wypowiadał, cichym, pełnym zrozumienia głosem. Wiedział, co czuła. On czuł to samo. Tak

naprawdę nie jest sama. I może wcale nie jest taka dziwna, jak podejrzewa?

Nie myliła się co do tego, że Grant został kiedyś zraniony. Tak samo jak ona nosił

blizny, chociaż się z tym przed nią nie afiszował.

Podciągnęła kolana pod brodę, objęła je ramionami i ukryła dłonie w rękawach. Przed

wyjściem włożyła cieplejszy sweter i skarpety. Nie zapomniała też o staniku, ponieważ kiedy

chodziła bez tej części garderoby, często przypominało jej się pierwsze zbliżenie z Grantem.

Zapomniała tylko o rękawiczkach. W skalnym schronieniu nie było jednak tak zimno jak

wokół, gdzie hulał wiatr, jasno dając ludziom do zrozumienia, że w taką pogodę powinni

siedzieć w ciepłym domu, zamiast plątać się po górach.

Cóż, gdyby miała trochę rozsądku, przede wszystkim nie zostałaby policjantką. Tak

nieustannie powtarzał jej ojciec. Wcale nie była przekonana, czy ojciec nie ma racji, chociaż

kiedy została zaprzysiężona, Gordon Brady pęczniał z dumy, jakby mundur policyjny był

tym, co sobie dla córki wymarzył.

Westchnęła z tęsknoty za życiową mądrością ojca i cichym wsparciem matki. Gdyby

do nich pojechała, nie spędziłaby tak wiele czasu z Grantem. Cokolwiek miało się jeszcze

zdarzyć, wiedziała, że nigdy nie pożałuje tego, co między nimi zaszło. Zwłaszcza że

wspomnienie o tym będzie jedynym jasnym promieniem rozświetlającym ponure, trudne dni,

które ją czekają.

Znowu westchnęła. Z początku zawsze się cieszyła, kiedy po świętach albo po urlopie

wracała do pracy. Ostatnio jednak stykała się tam jedynie z najciemniejszymi stronami życia i

zaczęło jej to dokuczać. Stopniowo nadwerężało też jej wiarę w ludzką dobroć, aż z jej

dawnego optymizmu zostało bardzo niewiele. Coraz bardziej obawiała się powrotu na służbę.

Koledzy mówili jej, że tak już jest w policji i lepiej żeby się do tego przyzwyczaiła.

Ona jednak wątpiła, czy można się przyzwyczaić do codziennej brzydoty i czy da się ochronić

przed jej inwazją własne życie. Można się na nią uodpornić i stwardnieć na kamień, albo po-

zwolić jej zatruć sobie duszę i znienawidzić ludzi wokół, a jeszcze bardziej siebie. W obu

wypadkach człowiek staje się wypalony, wręcz niebezpieczny. Tylko jedno jest jeszcze

gorsze.

Policjant, który stracił odwagę.

Zadrżała i potarła ramiona. Chyba powinna już wracać. Zastanowiła się, ile czasu już

tu spędziła. Chyba...

Jej rozmyślania przerwało ciche rżenie. Przecież to Joker, stwierdziła zdumiona.

Zaskoczyło ją też, że tak łatwo i pewnie rozpoznała go po głosie, chociaż jeszcze niedawno

nie wiedziała nic o koniach.

Jeśli to Joker, to musiał przyjechać na nim Grant. Zagryzła wargi, przybrała obojętną

minę i cierpliwie czekała. Po chwili pojawili się koń i jeździec. Grant zatrzymał wierzchowca

w tym samym miejscu co poprzednio. Gdy się odezwał, jego głos zabrzmiał tak cicho i

spokojnie, że musiało to być wynikiem świadomego wysiłku.

- Spodziewałem się, że cię tutaj znajdę.

- Musiałam... pomyśleć. Na chwilę jego twarz zmieniła wyraz.

- Mercy, jeśli chodzi o dzisiejszy poranek...

- Nie chodzi wcale o poranek. To znaczy, nie tylko - dodała szczerze. - Częściowo tak,

ale... - Zrobiła jakiś nieokreślony ruch ręką. - Chodzi mi o wszystko. Grant przez chwilę

spoglądał na nią w milczeniu.

- O wszystko? - powtórzył w końcu pytającym tonem. Jego głos nadal brzmiał cicho i

łagodnie.

Patrzyła ponad jego ramieniem na zaśnieżone grzbiety wzniesień i dalej, na horyzont.

Dzisiaj szczyty tonęły w chmurach.

- Czuję się tak... jakbym siebie odnalazła i jednocześnie zgubiła. - Jeszcze zanim

dokończyła to zdanie, wiedziała, że niewiele w nim sensu.

Grant nie odpowiedział. No bo co można powiedzieć po takim bezsensownym

stwierdzeniu? Nagle trącił piętą Jokera, koń przysunął się zwinnie do skalnej ściany, aż

kolano Granta niemal dotykało występu. Grant zwinnie przerzucił nogę przez koński grzbiet i

po chwili już siedział obok niej. Joker spokojnie opuścił głowę i cierpliwie czekał.

Przez chwilę po prostu siedzieli w milczeniu, spoglądając w dal, jakby bali się na

siebie spojrzeć. Tak przynajmniej Mercy się wydawało.

Grant odchrząknął cicho. Zerknęła na niego i spostrzegła, że otworzył usta, jakby

chciał coś powiedzieć, ale po chwili się rozmyślił. Westchnął głęboko i jeszcze raz zebrał się

w sobie.

- Przyjazd tutaj miał ci pomóc - odezwał się z wahaniem.

- I pomógł - odrzekła szczerze. - Bardzo mi pomógł. Mogę już spokojnie myśleć o

Nicku, bez zalewania się łzami. Nie nawiedzają mnie koszmary o tym, co się zdarzyło.

Odnalazłam tu spokój, i to taki, jakiego nawet się nie spodziewałam.

- Jeśli właśnie to znalazłaś... - Znów się zawahał, jakby naprawdę nie chciał jej zadać

żadnego pytania. W końcu wydusił: - To w takim razie co zgubiłaś?

Odetchnęła głęboko. Grant znieruchomiał i czekał na jej reakcję.

- To nie mój interes, tak? - stwierdził w końcu sztywno.

- Nie, to nie to! - Znów podciągnęła kolana i objęła je ciasno ramionami. - Chodzi o

to, że kiedy myślę o powrocie, o pracy, nie czuję tego co dawniej. To się zaczęło wcześniej,

jeszcze przed śmiercią Nicka, ale powtarzałam sobie, że to mi przejdzie, że chwilowo się

wypaliłam, co się przydarza każdemu policjantowi.

- Ale teraz już tak nie myślisz? Wolno, niechętnie kiwnęła głową.

- Odkąd tu przyjechałam... i zobaczyłam jak tu pięknie... zrozumiałam, że to coś

więcej. - Zamknęła oczy i oparła głowę na kolanach. Ciężko było jej to przyznać, ale

wiedziała, że Grant nie będzie jej osądzał. - Boję się, że straciłam odwagę, a to w mojej pracy

konieczne.

- Ty? To wykluczone. Powiedział to tak stanowczo, że Mercy poczuła miłe ciepło w

środku. Ale nie dała się przekonać.

- Dziękuję. Nic jednak na to nie poradzę, że tak czuję. Kiedyś z radością szłam do

pracy, gotowa do działania. Chciałam przywracać porządek. Ale teraz tylko się zastanawiam,

jaki to wszystko ma sens. Ludzie będą nadal robili złe rzeczy, a mój wkład w porządkowanie

świata jest tak nieznaczny, że nic nie zmieni.

- Nie wszyscy ludzie są źli - powiedział Grant.

- Wiem. Ale ci, z którymi stykają się policjanci, zwykle tacy są. To specyfika tego

zawodu. I na myśl o tym, że będę się musiała stykać z takimi bandytami jak ci, którzy

zamordowali Nicka... Wcale się nie cieszę, że być może pomogę w ich schwytaniu. Kiedy o

nich myślę, robi mi się niedobrze.

Poczuła rękę Granta na ramieniu i spojrzała mu prosto w oczy.

- Mercy, wcale nie straciłaś odwagi - stwierdził łagodnie. - Straciłaś tylko zapał do

pracy w policji. A to dwie zupełnie inne sprawy.

Zobaczyła w jego oczach otuchę i zrozumienie, które najbardziej pomaga w chwilach

załamania i zwątpienia w siebie. Zrozumiała, że starał się ocalić ich oboje przed

nieuchronnym rozczarowaniem, dlatego jasno i wyraźnie powiedział, że nie ma dla nich

wspólnej przyszłości. A że w ogóle chciał zaryzykować i zbliżył się do niej, sprawiło, że

poczuła... Sama nie była pewna, co. Świadomość, że nie mają szans na wspólną przyszłość

wcale nie ułatwiała jej zrozumienia sytuacji. Nawet gdyby zdecydowała się porzucić swoje

dawne życie, wątpiła, czy Grant w pełni by zaufał dziewczynie z miasta.

- Masz więcej odwagi niż wszyscy, których znam - oznajmił, nie spuszczając z niej

wzroku. - Nie możesz w to wątpić. Ale umiesz też bardzo ludziom współczuć, wszystko

głęboko przeżywasz. Może zwyczajnie masz dosyć rozwiązywania problemów ludzi, którzy

wcale o to nie dbają albo wręcz nie chcą, żeby ich problemy zostały rozwiązane.

Wyszeptała jego imię i zamilkła. Nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. Potem wolno,

niepewnie, odwróciła się ku niemu i pocałowała go. Poczuła, że znieruchomiał i przestraszyła

się, że swoim postępowaniem tylko utrudnia sytuację. Ale rozproszył jej obawy, kiedy objął

ją mocno i zaczął gorąco całować.

Czując jego język na wargach, rozchyliła usta. Z radością przyjęła jego lekki dotyk,

sama odwzajemniając się podobną pieszczotą. Rękami objął jej głowę, odchylił się i zdjął

grube rękawice. Potem, zanim zdążyła chwycić powietrze, zatopił palce w jej włosach.

Dzisiaj ich nie związała. Zaczęła doceniać ich piękno, po tym jak Grant nocą się nimi

zachwycał.

Odchylił jej głowę w tył i znów zaczął całować jej usta, tym razem bardziej namiętnie.

Nie wahał się, nie zastanawiał, całował ją, jakby miał do tego wszelkie prawa. Pozwoliła mu

na to z taką ufnością, jakiej nie wykazałaby wobec żadnego innego mężczyzny pod słońcem.

Przywarła do niego, zapominając o całym świecie. Istniał tylko on i uczucia, jakie w niej

wywoływał. Nie protestowała, kiedy rozpiął jej kurtkę, lecz wygięła się lekko, by ułatwić mu

zadanie. Żałowała tylko, że jego dłoń nie dotyka jej nagiej skóry, że oddzielają ich od siebie

grube warstwy ubrania.

Grant odchylił się nieco na bok i pociągnął ją bliżej, na posłanie z liści i słodko

pachnących sosnowych igieł. Przytuliła się do niego ufnie. Czyżby jeszcze niedawno

wydawało jej się, że tu jest chłodno? Teraz, w tym zacisznym schronieniu, było jej wręcz

gorąco. Dziwiła się, że skalny występ wokół nich nie zaróżowił się od odbitego od nich

ciepła.

Sięgnęli ku sobie jednocześnie, wyciągając bluzy zza pasków spodni, które nagle

wydały im się zbyt krępujące. W jednej chwili westchnęli z satysfakcją, kiedy dłonie jednego

natrafiły na nagie ciało drugiego. Poczuła bijący od niego żar, nawet przez solidny materiał

spodni. Wolno powiodła ręką po nabrzmiałym kształcie i usłyszała westchnienie Granta.

Zrobiła to jeszcze raz, aż jego biodra drgnęły konwulsyjnie.

- Mercy... - wyszeptał bez tchu. Nadal go pieściła, aż chwycił ją za ramiona i

unieruchomił. - Mercy, nie...

- Nie podoba ci się? Roześmiał się ochryple.

- Zaraz się dowiesz, jak mi się podoba, tutaj, na tej skale.

W jego oczach płonął ogień. Rozejrzała się po osłoniętej ze wszystkich stron skalnej

alkowie i znów spojrzała mu w oczy.

- Może jest tu trochę chłodno, ale... Całkiem niezły pomysł.

Grant znów westchnął głucho, jakby jej słowa wywarły na nim takie samo wrażenie

jak wcześniejsza pieszczota.

- Gdybym choć przez chwilę myślał, że mówisz poważnie... - zaczął matowym

głosem.

- Ależ mówię poważnie - zapewniła łagodnie. - To miejsce jest... wyjątkowe.

Nie dodała, że będzie wspominała tę chwilę w przyszłości, kiedy już stąd wyjedzie,

ale pewnie on sam zdawał sobie z tego sprawę. Coś zamigotało w jego źrenicach, jakby też

myślał o wspomnieniu, które dopiero ma powstać. Musiała przyznać przed sobą, że powodują

nią całkiem egoistyczne pobudki; chciała, żeby on zapamiętał ją na zawsze, żeby nieodłącznie

kojarzyła mu się z tym miejscem jako jedna, jedyna dziewczyna z miasta, do której nie czuł

niechęci.

Grant poruszył się tak szybko, że nie zdążyłaby zaprotestować, nawet gdyby chciała.

Zdjął jej kurtkę i wsunął pod nią, żeby było jej miękko na granitowym łożu. Pocałował ją,

głębokim, namiętnym, rozpalającym zmysły pocałunkiem, a potem rozpiął guzik i suwak jej

dżinsów, pośpiesznie i niezgrabnie. Chciała mu pomóc, ale odsunął jej ręce, kierując je ku

własnym spodniom. Ona również miała trudności z odnalezieniem guzika, a potem suwaka,

ale jednak udało się jej odnaleźć jego męskość. Potem Grant szybko zsunął jej dżinsy i

majteczki. Mercy wiedziała, że będzie im niewygodnie, że to czyste szaleństwo, tak się

kochać zimą na skale, nie zdejmując spodni i butów, ale nic ją nie obchodziło, oprócz tego,

żeby stało się to jak najszybciej.

- Mercy, przestań - wyszeptał Grant zduszonym głosem. - Za dobrze to robisz. Dłużej

nie wytrzymam.

Ujął jej ręce i położył na swojej piersi. Chwycił jej lewy but i jednym ruchem ściągnął

z jej stopy, potem wyswobodził jej nogę ze splątanych spodni. Zadrżała, ale nie z zimna - nie

czuła go wcale - tylko dlatego, że jej ciało wreszcie pojęło, jak szybko nadejdzie spełnienie.

Zaraz wypełni się pustka, a ona sama przekroczy granice szaleństwa.

Grant zdjął swoją obszerną, ciepłą kurtkę i narzucił ją na nich oboje. Na chwilę zawisł

nad Mercy i odsunął zagradzające do niej dostęp ubranie. Gdy poczuła pierwszy dotyk

intymnej części jego ciała, krzyknęła z radości i uniosła biodra. Grant nakrył jej usta swoimi,

jakby chciał wypić krzyk wprost z jej warg. Poczuła, że zadrżał, osuwając się w znajome,

wilgotne ciepło jej ciała.

To czyste szaleństwo, pomyślała resztką przytomności, której jeszcze nie wchłonął

ogarniający ją rytm i ogień. Stało się tak, jakby bliskość dzikiej przyrody dodała dzikości ich

ruchom i odczuciom. Zjednoczyli się z otoczeniem, pierwotni, nieokiełznani w swoim miłos-

nym zapale.

Kiedy jednocześnie dotarli do nieba, Grant wykrzyczał jej imię, a ona jego. Ich głosy

wzbiły się w przestworza, wysokie i tęskne, niczym wołanie dzikich ptaków.

Może jednak uda mu się to wytrzymać. Taka myśl przyszła mu do głowy, gdy wracali

na Jokerze do domu. Może zniesie życie w mieście, choćby w małych dawkach, i dzięki temu

ich związek przetrwa. Mercy najwyraźniej się tu podobało i choć pewnie nigdy całkowicie by

się nie przystosowała do życia na ranczu, to pewnie mogłaby go odwiedzać na tyle często, by

oboje mieli nadzieję na wspólną przyszłość.

Był pewien, że nawet nie przyjdzie jej do głowy, by mu kazać wybierać, jak to zrobiła

Constance. Była na to zbyt otwarta i uczciwa. Rozumiała też, że jego serce należy do tej

krainy i że tak już będzie zawsze.

Ale czy to wszystko będzie miało sens? Związek na odległość, złożony głównie z

podróży samolotem i rozmów telefonicznych, okresów bolesnej tęsknoty, przerywanych

chwilami namiętnej bliskości. Nie byłoby tam miejsca na rzeczywistość, codzienne wspólne

życie, dzięki któremu dwoje ludzi naprawdę zaczyna stanowić jedność, osobną całość, która

jest mocniejsza niż jej dwie połowy oddzielnie.

Choć to nieprawdopodobne, jego matka tworzyła taki udany związek z Nate'em.

Musiał to przyznać, ilekroć przebywał w ich towarzystwie i widział, jak ten silny,

zdecydowany mężczyzna zmienia się w rękach jego matki w miękką glinę. Nate powiedział

mu kiedyś dość wojowniczym tonem, kiedy on sam był równie wojowniczo nastawionym

nastolatkiem, że Barbara jest jego kamieniem probierczym i jedynym łącznikiem z

prawdziwym życiem i żeby lepiej pogodził się z ich związkiem. Wtedy chyba po raz pierwszy

w pełni zaakceptował fakt, że jego matka należy do rodziny Fortune'ów, i to nie tylko z na-

zwiska. Ta potężna, a czasami wydawałoby się szczególnie naznaczona przez los rodzina,

była również częścią jego życia.

Nagle uderzyła go pewna myśl. Czy udany związek jego rozsądnej, ciepłej matki z

wiecznie za czymś goniącym, drażliwym i niezadowolonym Nate'em Fortune'em nie był o

wiele bardziej nieprawdopodobny niż szansa na udany związek jego i Mercy? Czy kowboj i

policjantka to dwa żywioły niemożliwe do połączenia? A może coś dałoby się z tego wykuć,

jak to zrobili matka i Nate, albo nawet Jake i Erica, którzy wciąż byli razem, chociaż historia

ich związku była bardzo burzliwa?

Przebiegające mu przez głowę dawne ostrzeżenia nie mogły się przedrzeć przez mgłę

namiętności, która nadal przysłaniała mu oczy po gorących chwilach na skalnej półce. Teraz

to miejsce zawsze będzie mu przypominało Mercy, będzie się łączyło z jej słodkim oddaniem

i z niewiarygodną rozkoszą, jakiej zaznał.

Może był głupcem, myśląc, że mają przed sobą przyszłość, alby byłby jeszcze

większym głupcem, gdyby odwrócił się plecami do szansy, którą podsuwał mu los. Nawet

jeśli wszystko ma trwać tyle, ile pobyt Mercy na ranczu.

Zobaczyli w oddali stajnię, Joker zarżał cicho. Mercy nie odzywała się i Grant był

ciekaw, o czym myśli. Czyżby żałowała tego, co się stało, tych chwil gorącego zapomnienia,

kiedy nie bacząc na nic, sięgnęli po siebie, jakby byli częścią dzikiej natury, a nie dwojgiem

cywilizowanych ludzi...

- Mercy? - zagadnął.

- Słucham? - Jej głos brzmiał dziwnie, ale nie usłyszał w nim smutku.

- Chyba musimy porozmawiać.

- Tak.

- Odprowadzę do stajni Jokera i zaraz wracam.

- Dobrze - odparła, nadal tym samym dziwnym tonem, którego nie potrafił

rozszyfrować.

Zeskoczyła z konia pod domem, a on wyczyścił Jokera i wprowadził go do boksu, na

odchodnym dając mu trochę ulubionej karmy, w nagrodę za cierpliwość, jaką wykazał wobec

dwojga całkowicie pochłoniętych sobą ludzi. Zajrzał do klaczy i źrebięcia. Z zadowoleniem

spostrzegł, że mała klaczka, lustrzane odbicie swego ojca, wcale się go nie boi.

Wrócił do domu i znalazł Mercy w gabinecie. Rozmawiała przez telefon. Kiedy

zobaczył wyraz jej twarzy, pożałował, że kazał przeciągnąć linię telefoniczną od głównej

drogi biegnącej osiem kilometrów od rancza.

Podniosła na niego wzrok, ale nic nie powiedziała, tylko uważnie słuchała swojego

rozmówcy.

- Tak, zawiadomię cię jeszcze, kiedy dokładnie to będzie - powiedziała w końcu i

rozłączyła się.

Zwróciła się ku niemu. Spodziewał się, że nadejdzie taka chwila, ona również

odgadła, że on już się domyślił prawdy, ale musiała ubrać to w słowa, jakby podejrzewała, że

inaczej nie będzie to realne.

- Złapali morderców. Wstępne przesłuchanie ma się odbyć w poniedziałek. Muszę

wracać.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Jeśli nadal będzie tak się zachowywał, to cały dom zawali mu się na głowę. Muszę się

wziąć w garść, postanowił. Trzeba z tym skończyć. Zamiast skupić się na pracy, pół dnia

marnuje na gapienie się w przestrzeń i rozmyślania o Mercy. Zastanawiał się, jak sobie daje

radę i co by się stało, gdyby tak jak planowali, doszło między nimi do poważnej rozmowy.

Ogarnął go nagły chłód, zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. Dlaczego nic mu nie

wyjaśniła? Jak mogła tak po prostu odejść w swój niebezpieczny świat, chociaż wiedziała, jak

wiele jej grozi?

Wniósł siodło do środka i z hukiem zamknął za sobą drzwi do składu narzędzi. Walt,

który naprawiał uprząż - co kiedyś robiła Mercy, odciążając ich w pracy - gwałtownie

podskoczył.

- Lepiej wyrzuć to z siebie, chłopcze - poradził. - Coś cię gryzie i musisz się tego

pozbyć, zanim cię całkiem zeżre.

- Nic mnie nie gryzie.

- Dobra, dobra. To dlatego chodzisz taki wściekły jak ryś w potrzasku, odkąd nasz

mały skrzat wyjechał?

Grant z rozmachem rzucił siodło na stojak.

- Wcale nie chodzę wściekły.

Walt chwilę popatrzył na niego w milczeniu, a potem powiedział cicho:

- Wszyscy się o nią martwimy, Grant, odkąd ten detektyw ci powiedział, o co w tej

sprawie naprawdę chodzi.

Grant z bezsilności zaklął ostro. Zadzwonił do Gabe'a Devereax, prywatnego

detektywa, którego Rebeka Fortune zatrudniła, by zbadał sprawę śmierci Kate. Zrobił to,

ponieważ matka mu powiedziała, że Gabe ma przyjaciół w policji, a Grant chciał się upewnić,

że Mercy ma właściwą ochronę i opiekę podczas wstępnego przesłuchania podejrzanych o

zabójstwo Nicka.

Dopiero wtedy się dowiedział, że zamordowanie Nicka i wcześniejsza śmierć jego

przyjaciela są sprawką mafii. Detektyw wyjaśnił mu, że Mercy, jako jedyny świadek, stała się

ruchomym celem. Były już próby uciszenia jej na stałe, i to głównie z tego powodu, a nie

tylko dla odzyskania równowagi psychicznej, skryła się na jego ranczu. Zgodnie z rozkazem

przełożonych miała zniknąć z miasta, zaszyć się gdzieś na odludziu i przeczekać najgorsze.

Znów zaklął, z rozmachem otworzył szufladę pod roboczym blatem, i wyjął z niej

puszkę pasty do skóry. Wyczyści całą uprząż, do ostatniego centymetra. Przynajmniej się

czymś zajmie.

- Będziesz się tak miotał po całym ranczu i klął jak szewc, czy wreszcie zrobisz to, co

od dawna chcesz zrobić? - zapytał Walt.

Grant spojrzał gniewnie na starego pomocnika.

- A niby co takiego chcę zrobić?

Walt nic sobie nie robił z jego groźnych spojrzeń.

- Jechać do niej. O tym myślał cały czas, odkąd Mercy w dzień po świętach spakowała

walizki i wyjechała. Ilekroć jednak rozważał taką ewentualność, dochodził do wniosku, że to

nie ma sensu. Jednak ta myśl stale do niego wracała, uparta i odważna, niczym sama Mercy.

- To ona jest gliną, nie ja. Wie, jak postępować z...

- Z gangsterami? - przerwał mu szorstko Walt. Grant znów poczuł zimny dreszcz.

Mercy sam na sam z jakimś zbrodniarzem. Na myśl o tym ciarki przebiegały mu po plecach.

- Znasz ją - wymamrotał. - Wydaje ci się, że byłaby zadowolona, gdybym za nią

chodził jak za dzieckiem, które potrzebuje niańki?

- To, że potrafi o siebie zadbać, nie znaczy, że zawsze chce sama o siebie dbać, bez

niczyjej pomocy.

Przez długą chwilę Grant stał w milczeniu i patrzył na pomarszczoną twarz Walta.

Stary pomocnik nie spuszczał wzroku. Nagle jego spojrzenie złagodniało.

- Nie chciałbym, żebyś skończył jak twój ojciec. Raz przegrał i nigdy więcej nie

próbował grać, zestarzał się tu i umarł, nie mając nikogo bliskiego, oprócz mnie i ciebie. Obaj

wiemy, że część jego duszy umarła dużo wcześniej, kiedy odeszła twoja matka.

- Cholera. - Grant zaklął znowu, ale tym razem bez zapału, jakby zaczynał się

poddawać.

Walt uśmiechnął się.

- Ruszaj, chłopcze. My tu wszystkiego dopilnujemy. I tak nie ma z ciebie ostatnio

większego pożytku.

Cztery godziny później zapinał pasy bezpieczeństwa, siedząc w małym samolocie do

Denver, skąd miał złapać lot do Minneapolis. Nie wiedział, czy się z tego cieszyć, ale na

pewno nie mógł postąpić inaczej.

Mercy już nie starała się skupić na książce, która leżała otwarta na jej kolanach.

Zresztą w sypialni i tak już zrobiło się ciemno. Nie było też sensu czytać akt, które przyniosła

ze spotkania z detektywami i prokuratorami. Znała je niemal na pamięć.

Spędzała niedzielny wieczór zamknięta w mieszkaniu, w towarzystwie ochroniarza,

który oglądał mecz koszykówki w jej małym gabinecie, czekając na zmiennika. Jego służba

przy niej kończyła się za kilka minut.

Chcieli umieścić ją w hotelu, ale odmówiła. Według wiarygodnych danych ludzie,

którzy stali za zabójstwem Nicka, nie znali jej adresu, a kiedy zniknęła na dłużej, zupełnie

zgubili jej trop. Mimo protestów Mercy narzucono całodobową ochronę. Erie Neilsen, młody

funkcjonariusz, miał dziś chronić jej życie, żeby jutro w sądzie mogła oficjalnie

zidentyfikować zabójców Nicka. Chłopak był tak czupurny i pełen młodzieńczego zapału, że

czuła się przy nim jak wiekowa dama, chociaż pewnie była od niego starsza najwyżej o trzy

lata. Nawet tak nudne zadanie wykonywał z entuzjazmem, co jeszcze wyraźniej uświadomiło

Mercy, że jej zapał do pracy zupełnie wywietrzał.

Bezustanna gadanina komentatora sportowego urwała się w pół zdania. Mercy czujnie

nadstawiła uszu, zastanawiając się, co zmusiło wielbiciela koszykówki do nagłego wyłączenia

telewizora. Usłyszała coś, co on musiał usłyszeć już wcześniej - dość natarczywe pukanie do

drzwi. Zamknęła książkę i wstała. Wzięła ze stolika służbową broń, ciemnoszarego, lekkiego,

półautomatycznego glocka.

- Erie?! - zawołała.

- Sprawdzam to. Podeszła do drzwi do salonu, czujnie nasłuchując. Erie powiedział

coś do przybysza, ale z tej odległości nie usłyszała wyraźnie odpowiedzi. Weszła do salonu i

zobaczyła, że młody policjant wygląda przez wizjer, trzymając w dłoni swój pistolet.

- Mówiłem już, że nie ma jej w domu! - zawołał. Z tej odległości nadal nie słyszała, co

mówił ten ktoś za drzwiami, ale kiedy Erie uniósł broń, serce jej podskoczyło. - Jeśli

zaczniesz wyważać drzwi, to pożałujesz - ostrzegł intruza młody policjant.

Mercy poczuła przypływ adrenaliny. Przebiegła przez pokój i zajęła pozycję przy

drzwiach, za które mogła uskoczyć, gdyby intruz był rzeczywiście na tyle głupi, by wyważyć

drzwi.

- Coś mi tu nie gra - wyszeptała do Erica. - Gdyby chcieli wejść, nie robiliby tego tak

otwarcie. Lepiej sprawdzę okna z tyłu mieszkania. Może to tylko wybieg, dla odwrócenia

uwagi.

- Dobry pomysł - zgodził się Erie. - Ale to byłby jakiś kiepski wybieg. To idiotyczne

kowbojskie przebranie bardzo rzuca się w oczy.

Mercy stanęła jak wryta.

- Kowbojskie przebranie?

- No. Kapelusz i takie tam. I przynajmniej mógł zapamiętać, jak się nazywasz. -

Uśmiechnął się rozbawiony. - A może to jakiś pijak pomylił adres? Czy któraś z twoich

sąsiadek ma na imię Mercy i zadaje się z pajacem w kowbojskich butach i kapeluszu?

- Co takiego?

- Takie imię wymienił. Powiedział, że przyjechał tu do Mercy i nie odejdzie, dopóki

się z nią nie zobaczy.

- Mój Boże - wyszeptała i podbiegła do wizjera. Choć od razu się domyśliła, że to on,

dopiero teraz wypowiedziała jego imię: - Grant!

Wsunęła broń za pasek spodni i zanim Erie zdążył zareagować, odsunęła zasuwę i

otworzyła drzwi. Grant stał w progu, trochę zdziwiony, że drzwi tak niespodziewanie się

otworzyły. Nie mogła wydobyć z siebie słowa, więc tylko na niego patrzyła. Podszedł do niej,

rozkładając ramiona, a jej serce zabiło mocniej w oczekiwaniu na to, że zaraz znajdzie się w

jego objęciach. Nagle zatrzymał się, widząc jej glocka za paskiem. Po chwili spostrzegł też

Erica, nadal z pistoletem w dłoni.

- Znasz tego gościa? - zapytał Erie, z powątpiewaniem mierząc Granta wzrokiem.

Mercy mogła go zrozumieć. W wysłużonym kowbojskim kapeluszu, krótkim kożuchu,

dżinsach i zniszczonych butach kowbojkach Grant nie wyglądał na mieszkańca Minneapolis.

- Tak, znam go - potwierdziła cicho. - Wejdź, Grant. Przybysz czujnie patrzył na

Erica, zwłaszcza na jego chromowaną broń. Młody gliniarz pośpiesznie schował pistolet do

kabury i cofnął się w głąb mieszkania. Grant wszedł do środka, a Mercy zamknęła za nim

drzwi.

- A więc to prawda - rzekł Grant bez żadnych wstępów, spoglądając to na uzbrojonego

Erica, to na broń za paskiem Mercy. - Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?

- Grant...

- Przez cały ten czas ani słowem nie wspomniałaś, że ci ludzie próbowali cię zabić. I

to dwa razy.

Nie miała pojęcia, jak się o tym dowiedział, ale teraz nie miało to znaczenia.

- Nie było powodu, dla którego miałabym ci o tym mówić.

Znieruchomiał.

- Nie było powodu?

- Byliśmy pewni, że nie wytropią mnie na ranczu. Jego mieszkańcom ani przez chwilę

nic nie groziło.

- Myślisz, że o to mi chodzi?! - zawołał z niedowierzaniem. - Ścigają cię zabójcy z

mafii. - Wskazał na Erica. - Musisz mieć całodobową ochronę, a ty myślisz, że ja się boję o

coś innego?

- Ja nie...

- Cholera, Mercy, nie wydaje ci się, że zasłużyłem sobie, żeby poznać prawdę,

zwłaszcza po tym, jak...

Urwał nagle, spoglądając w bok na Erica. Młodzieniec najwyraźniej nie był taki

bystry, na jakiego wyglądał, a może po prostu naiwny, ponieważ dopiero gdy Mercy również

spojrzała na niego znacząco, coś zaświtało mu w głowie.

- No to ja chyba pójdę obejrzeć sobie ten mecz...

Wrócił do gabinetu, ale zgodnie z zasadami zostawił uchylone drzwi.

Mercy znów spojrzała na Granta. Tak bardzo go jej brakowało! Miała ochotę go

uściskać, chciała, by ją objął, choćby na chwilę. Wiedziała też, że się na to nie odważy, bo

gdyby to zrobiła, już nigdy nie pozwoliłaby mu odejść. A przecież on musi odejść.

- Dlaczego przyjechałeś? - zapytała wprost.

- Co? Dowiaduję się, że mafia chce cię zabić, a ty się pytasz, dlaczego przyjechałem?

Z nową siłą rozgorzała w niej jakaś iskierka, której bez większej nadziei nie dawała

zgasnąć, chociaż powtarzała sobie, że pewnie już nigdy nie zobaczy Granta. Zależało mu na

niej, ale przecież wiedziała o tym już wcześniej. Grant nie wdałby się w przelotny romans z

kobietą, do której nic by nie czuł. Ich związek jest niemożliwy nie ze względu na brak

uczucia, ale dzielącą ich odległość, nie tylko w jednym znaczeniu tego słowa.

- Właśnie dlatego musisz wyjechać - powiedziała.

- Chcesz mnie chronić, Mercy? Dlatego nic mi nie mówiłaś, kiedy byłaś na ranczu?

Chciałaś mnie chronić?

Spuściła wzrok.

- Wcale nie musiałeś tego wiedzieć.

- Nie musiałem wiedzieć, że dręczyło cię nie tylko wspomnienie śmierci Nicka? Nie

musiałem wiedzieć, że dwa razy chciano cię zabić? Nie musiałem wiedzieć, że wracasz prosto

w paszczę lwa?

- Co mogłeś zrobić?

- Może zamknąłbym cię na ranczu i nigdzie nie puścił - oznajmił ponuro.

- Grant, musiałam wrócić.

- Aha. - Zepchnął kapelusz na tył głowy. - I zrobiłaś to bez zastanowienia. Tak bardzo

ci się śpieszyło, żeby tu przyjechać i znów zostać ruchomym celem? Czy nawet to było

lepsze, żeby tylko nie spędzić jeszcze jednego dnia z dala od ukochanego miasta?

W jego głosie słychać było gniew, którego nie rozumiała.

- Wiesz przecież, że to nieprawda...

- Czyżby?

- No to powinieneś wiedzieć - odcięła. - Muszę robić to, co robię. Nie rozumiesz? Nie

zmienię tego, co zawaliłam w przeszłości, ale przynajmniej pomogę wymierzyć

sprawiedliwość.

- Mercy, przestań. Myślałem, że już to wyjaśniliśmy. Gdybyś wtedy cokolwiek

zrobiła, byłabyś teraz martwa.

- Ja... - Umilkła i przełknęła ślinę. - Łatwo było tak wtedy mówić. Na ranczu wszystko

wygląda inaczej. Ale kiedy tu wróciłam, kiedy przeczytałam raporty...

Wyciągnął ręce, jakby chciał ją objąć. W tej samej chwili rozległo się donośne

stukanie do drzwi i oboje drgnęli zaskoczeni. Zadowolona z pretekstu do przerwania trudnej

rozmowy Mercy spojrzała przez wizjer.

- To zmiennik Erica. - Młody policjant wyszedł z gabinetu, a Mercy odciągnęła

zasuwę.

- Murphy? - upewnił się Erie. Skinęła głową i otworzyła drzwi. Ukazał się w nich

rudowłosy starszy policjant, którego Mercy znała sprzed lat. Szkolił ją tuż po ukończeniu

przez nią akademii.

- Cześć, Murphy - przywitała go.

Kolega skinął jej głową, ale patrzył na Granta.

- A ten kowboj to kto? - zapytał rozbawionym tonem.

Przez chwilę Mercy widziała Granta tak, jak musieli go postrzegać ludzie

przyzwyczajeni do miejskich strojów i zachowań. Ale tam, gdzie oni dostrzegali zabawną

postać, ona zauważała tylko surową urodę Granta i bijącą od niego aurę dzikiej przyrody,

którą zdążyła pokochać.

Tak samo jak pokochała jego.

Wreszcie sama przed sobą przyznała, że darzy go uczuciem. Zrobiła to tutaj, w

najmniej odpowiednim miejscu i czasie, czując, że to odkrycie sprawiło jej ból. Przecież

Grant zasługuje na lepszą kobietę, nie taką, która nie kiwnąwszy palcem dopuściła, by niemal

na jej oczach zabito jej przyjaciela.

- To... mój przyjaciel - wyjaśniła Murphy'emu.

- Pozbądź się go, dziewczyno - zwrócił się do niej rudzielec.

- Próbuję.

- Uparty jest, co?

- I bardzo nie lubi, kiedy się o nim mówi w trzeciej osobie, kiedy stoi tuż obok -

wtrącił spokojnie Grant.

Murphy uniósł brwi i spojrzał na niego.

- Pyskaty, tak? To dla twojego własnego dobra.

- Nie lubi też, kiedy się go traktuje protekcjonalnie.

- Jak na kowboja, używasz bardzo wyszukanych słów.

- A ty jak na policjanta, za mało myślisz o tym, co mówisz.

- Przestańcie, dobrze? - Mercy nie mogła już tego słuchać. - Murphy, odczep się.

Grant bardzo mi pomógł. To na jego ranczo wyjechałam, żeby przeczekać.

- Wychodzę - rzucił Erie, zamykając za sobą drzwi. Nagle Murphy uśmiechnął się

szeroko.

- A więc ty jesteś prawdziwym kowbojem? To przepraszam. Myślałem, że jakiś

przebieraniec. - Zerknął na Mercy. - Wszyscy tu jesteśmy trochę zdenerwowani, ze względu

na jutrzejsze przesłuchanie.

Grant skrzywił się.

- Może lepiej byś zrobił, gdybyś się skupił na tym, jak unieszkodliwić tych facetów,

tak żeby nie wystawiać Mercy na odstrzał.

Murphy pokręcił głową.

- Nie ma takiej możliwości. Jej zeznanie będzie nam potrzebne. Ale nie martw się.

Budynek sądu jest pod obserwacją i ścisłą ochroną, odkąd złapaliśmy tych gości.

Grant nie wyglądał na przekonanego, a to sprawiło, że Mercy poczuła na sercu jeszcze

większe ciepło.

- Jeszcze raz sobie dzisiaj wszystko powtórzymy - zwrócił się do niej Murphy. - Oni

będą chcieli wykorzystać to, że nie było cię tam, kiedy padły strzały.

- Czyli Mercy musi wystąpić publicznie? Żeby dać im jeszcze jedną szansę? - Głos

Granta jeszcze nigdy nie brzmiał tak wojowniczo.

- Będzie przy niej nasza brygada specjalna. Nie odstąpią jej na krok - wyjaśnił

Murphy. Widać było, że zaczyna go to denerwować.

Nagle jego twarz się zmieniła, jakby wpadł na jakiś pomysł. Z namysłem spoglądał to

na Granta, to na Mercy.

Widać było, że coś rozważa. Mercy czuła, że za chwilę zada pytanie, na które nie

chciała odpowiadać.

- Nic mi nie będzie - zapewniła pośpiesznie, zerkając na Granta. - Muszę zeznawać.

Nie rozumiesz, Grant? Przynajmniej tyle muszę zrobić, żeby zamknąć tych bandytów.

Przez długą chwilę stał w milczeniu i spoglądał na nią. Nie spuściła wzroku, niemo

prosząc go, by ją zrozumiał.

- Nie potrafię ci nawet powiedzieć, ile dla mnie znaczy, że tu przyjechałeś - dodała -

ale w tej sprawie nikt mi nie pomoże. Muszę się z tym zmierzyć sama. Do końca.

W jego oczach błysnęło coś, co przypomniało jej wszystkie piękne miejsca, które jej

pokazał. Ten błysk dał jej nadzieję, choć nawet nie śmiała pomyśleć, na co. Wolno podniósł

rękę i delikatnie dotknął jej policzka.

- Nie straciłaś odwagi, Mercy. - Już kiedyś ją o tym zapewniał, w spokojnej chwili,

zanim rozgorzał między nimi płomień namiętności, w miejscu, które na zawsze miało

pozostać w jej sercu i pamięci. Wróciło do niej żywe wspomnienie tamtego dnia i poczuła, że

się czerwieni. Po jego oczach poznała, że myśli o tym samym.

- Muszę to zrobić - powtórzyła z desperacją w głosie. W głębi duszy chciała tylko

jednego; wrócić z nim do domu. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła nazywać ranczo

domem. - Muszę to zrobić nie tylko ze względu na pamięć Nicka, ale też dla siebie.

Znów milczał długą chwilę. Murphy nie odzywał się, co było u niego niezwykle

rzadkie. Mercy była mu za to wdzięczna.

- Dobrze - powiedział w końcu Grant. - Chyba rozumiem. Każdy musi walczyć z

własnymi demonami. Wygrasz, Mercy. Jesteś silna, więc na pewno wygrasz.

- Wciągnęła głęboko powietrze, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że od jakiegoś

czasu wstrzymywała oddech.

- Zrób coś dla mnie, dobrze? - poprosił miękko. Skinęła głową, nie mogąc wydusić ani

słowa. - Nigdy nie trać wiary w siebie. Nadal jesteś brylantem. I zawsze nim będziesz.

Powiedział to tak spokojnie i z takim przekonaniem, że wstrząsnęło to nią do głębi.

Kiedy zwątpiła, czy kiedykolwiek zaufa sobie, on zwrócił jej wiarę w siebie, nazwał ją

klejnotem. Niewielu ludziom na świecie ufała tak jak Grantowi. Czyż nie powinna równie

mocno wierzyć w jego zdanie?

Wyglądał, jakby jeszcze coś chciał powiedzieć, ale się powstrzymał. Odwrócił się

gwałtownie, jakby to była najtrudniejsza rzecz na świecie. Tak przynajmniej wydawało się

Mercy i samolubnie miała nadzieję, że się nie myli.

Długo po jego wyjściu zastanawiała się, czy żegnając się z nim, nie popełniła

straszliwego błędu. Czy jeszcze kiedyś się zobaczą? A jeśli tak, to czy będzie chciał z nią

rozmawiać? Żałowała, że nie ma z kim tego omówić.

W końcu rozpłakała się, ponieważ jedynymi ludźmi, którym mogła całkowicie zaufać

i zwierzyć się z najskrytszych myśli, byli Nick... i właśnie Grant.

Powtarzał sobie w duchu, że robił już trudniejsze rzeczy, tylko po prostu w tej chwili

nic takiego nie mógł sobie przypomnieć. Zostawił Mercy, by sama uporała się ze swoimi

demonami, a miał ochotę zrobić coś bardzo prostego i żywiołowego, wręcz prymitywnego -

na przykład, przerzucić ją sobie przez ramię i zanieść w bezpieczne miejsce, czyli na swoje

ranczo.

Został w Minneapolis do poniedziałku, pilnie śledząc w pokoju hotelowym

doniesienia z sali sądowej, gdzie odbywała się rozprawa. Gdy zobaczył ochraniający Mercy

doborowy zespół policjantów, przekonał się, że jest bezpieczna, o ile w takich

okolicznościach jest to możliwe. Kiedy zobaczył ją na ekranie, przeżył wstrząs. Prawie nie

rozpoznał w niej dziewczyny ze swego rancza. Ujrzał elegancką, pewną siebie kobietę w

ciemnym kostiumie, w butach na wysokich obcasach, z włosami upiętymi w węzeł. Typową

kobietę z wielkiego miasta.

Wrócił do domu z poczuciem winy, że nie odwiedził matki ani siostry. Tłumaczył

sobie, że nie mógł się spotkać z żadną z nich, dopóki nie uporządkuje swych splątanych

uczuć.

Wiedział jednak już w mieszkaniu Mercy, że tylko jedno z tych uczuć naprawdę się

liczy. To, którego nigdy nie wyraził, ale przez cały czas nosił w sobie. Nie pamiętał, kiedy się

narodziło. Może kiedy Mercy po raz pierwszy wysiadła z samochodu i zobaczył, jaką wspa-

niałą kobietą się stała; może kiedy spojrzała na jego ranczo i dostrzegła w nim piękno... a

może, choć to chyba mało prawdopodobne, dwanaście lat temu, kiedy patrzyła na niego jak

na rycerza w srebrzystej zbroi. Nie było ważne, kiedy to się zdarzyło, tylko że w ogóle się

zdarzyło. Wreszcie mógł przyznać przed samym sobą, że ją kocha. Nie mógł jednak jej tego

wyznać. Nie teraz, gdy toczyła najcięższy bój w jej życiu. Byłby to dla niej kolejny ciężar,

którego mogłaby już nie unieść.

A poza tym w głębi duszy wiedział, co Mercy wybierze. Gdy już upora się z

demonami, znów będzie doskonałą, pełną poświęcenia policjantką. Nawet do głowy jej nie

przyjdzie, by porzucić pracę albo opuścić Minneapolis, swój prawdziwy dom.

Już nigdy jej nie zobaczy. Straci kolejną kobietę. Znowu odbierze mu ją wielkie

miasto.

Nigdy jej nie miałeś, więc nie możesz jej stracić, powiedział sobie w duchu. Naparł

mocniej na szczotkę, którą czyścił grzbiet Jokera, aż zwierzę spojrzało na niego z

zaciekawieniem. Odkąd Mercy wyjechała, ogier zachowywał się dziwnie. Nie był osowiały,

ale codziennie stał w odległym końcu zagrody i wpatrywał się w dom, jakby się spodziewał,

że w każdej chwili może wyjść z niego dziewczyna o włosach pachnących jabłkami.

- Możesz się rozczarować - mruknął Grant do swojego ulubionego wierzchowca.

Sobie też powinieneś to powiedzieć, dodał w myślach.

Skupił się na planowaniu codziennych prac na najbliższe godziny, by nie wspominać

drobnej, zielonookiej kobiety, która odcisnęła swój ślad na jego życiu i w jego sercu.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

- To nie było zbyt mądre.

- Tak, ale on od kilku lat miał obsesję na punkcie Franca, odkąd załatwili Parnessa.

Chciał sam rozprawić się z całą mafią.

Mercy przystanęła w progu, a potem wycofała się, by nie dostrzegli jej trzej policjanci

siedzący w gabinecie prokuratora. Zaczekała w przylegającej do gabinetu salce

konferencyjnej, aż nieco opadnie jej poziom adrenaliny. Zachowanie zimnej krwi pod tak

ostrym obstrzałem pytań było jedną z najcięższych bitew, jakie w życiu stoczyła. Na dodatek

nie miała pojęcia, jak wypadła.

- Poszedł tam bez wsparcia. To było czyste szaleństwo, nie ma co. Niech spoczywa w

pokoju.

- Ale ich dopadliśmy. Zdaje się, że dostaną maksymalne wyroki. Sędzia nie uwierzyła

w te bzdury o wypadku z bronią. A Brady! To w zasadzie ona ich unieszkodliwiła. Ten dupek

obrońca ani razu jej nie zagiął.

- Nick zawsze powtarzał, że Brady trzeźwo myśli.

- Może gdyby on też trzeźwo myślał, to nadal by żył.

Mercy zagryzła wargę i zamknęła drzwi do gabinetu. Ci policjanci jej nie potępiali,

podobało im się jej zachowanie w sądzie. Poruszyło ją to do głębi. Musiała też przyznać, że

postępowanie Nicka, opisane chłodno, bezlitośnie i szczegółowo, wydało jej się co najmniej

lekkomyślne.

Długo siedziała w pustej sali i zastanawiała się, dlaczego wcześniej tego nie

dostrzegła, dlaczego tak łatwo zaakceptowała poczucie winy, które wytworzyło się w niej na

skutek utraty równowagi psychicznej? Czy to wszystko jest jeszcze zbyt świeże i nie potrafi o

tym myśleć rozsądnie?

A może w zrozumieniu prawdy pomógł jej pobyt w spokojnym, pięknym świecie

Granta?

W głębi duszy wiedziała, że zawdzięcza to samemu Grantowi, jego niezachwianej

wierze w jej siłę i rozum. To dzięki niemu zrozumiała, że postąpiła właściwie i nic nie

powinna sobie wyrzucać. Musiała wyjść poza granice własnego świata, by to zrozumieć i

uzdrowić swoją duszę. A pozwoliła jej na to miłość do Granta.

Usłyszała jakiś dźwięk za drzwiami i wstała. Wyglądało na to, że rozprawa wkrótce

się skończy, ale być może sędzia zarządziła przerwę. Drzwi się otworzyły i Mercy omal nie

opadła z powrotem na krzesło. Spodziewała się ujrzeć prokuratora lub któregoś z policjantów.

Tymczasem zobaczyła wdowę po Nicku.

Allison podeszła do niej i objęła ją serdecznie.

- Dziękuję - powiedziała z uczuciem. - Zapłacą za to, co zrobili. I to zawdzięczamy

głównie tobie.

- Ale ja... - Słowa z trudem wydobywały się z jej gardła. - To nie wystarczy. Ta śmierć

nigdy nie powinna się wydarzyć.

- Wiem. - Allison uśmiechnęła się smutno. - Ale wiem też, że Nick... nie myślał

rozsądnie, jeśli chodziło o tych okropnych ludzi, którzy zabili Charliego Parnessa. Miał na ich

punkcie obsesję. Czasami ktoś do niego dzwonił, a on wybiegał z domu w środku nocy.

Ryzykował jak szaleniec... ale przecież sama wiesz to najlepiej.

Owszem, wiedziała, tylko że kiedyś traktowała to jako kolejny przejaw poświęcenia

Nicka dla pracy w policji. Allison się tym martwiła, ale Mercy ją uspokajała.

- Tak mi przykro, Allison - rzekła szczerze. - Powinnam była cię posłuchać, kiedy

mówiłaś, że niepokoi cię jego zachowanie. Może wtedy...

Allison przerwała jej gwałtownie.

- Meredith, czy ty nadal myślisz, że to się stało z twojej winy?

Mercy cofnęła się zaskoczona.

- Ja...

- Kristina mi mówiła, że wysłała cię na ranczo brata, żebyś wybiła sobie z głowy takie

niedorzeczne pomysły. Udało się? - A więc i Kristina tego się domyślała? Ile razy jeszcze

urocza i rozpieszczona przyjaciółka ją zaskoczy? - Bardzo kochałam Nicka, ale sam był sobie

winien - stwierdziła Allison z chłodnym rozsądkiem, który Mercy zawsze w niej ceniła. - Od

wielu miesięcy żyłam w strachu, że coś takiego się wydarzy. Od śmierci Charliego miałam

przeczucie, że każdy dzień Nicka jest... darowany.

Mercy zadrżała.

- Czułam się taka bezradna. I do niczego.

- Posłuchaj mnie, moja droga - ciągnęła surowo Allison. - Nikt nie znał Nicka lepiej

ode mnie. Wiem, że bardzo cię szanował jako policjantkę i koleżankę. Bardzo by go bolało,

gdyby wiedział, że obwiniasz się za jego śmierć. Mnie to również boli, Meri. Proszę,

przestań. Przecież nikt inny cię za to nie wini, a już na pewno nie ja.

Mercy poczuła, jak coś w niej topnieje. Zniknął ucisk, który czuła od tak dawna, że

już niemal przestała go zauważać. Stanęła twarzą w twarz ze swoimi demonami - w ludzkiej

postaci. Wszyscy czterej mieli dostać karę, na jaką sobie zasłużyli. Nawet sędzia patrzyła na

nią z aprobatą, kiedy pewnym głosem składała zeznania. Poczuła przypływ dawnej siły. Teraz

była już przekonana, że może wrócić do dawnego życia i pracy.

Patrzyła na przyjaciółkę, zadziwiona jej spokojem.

- Allison, jak ty to znosisz?

- Już prawie odzyskałam równowagę. Matt i Lisa bardzo mi w tym pomogli. Nie

można się rozklejać, kiedy trzeba się kimś opiekować.

- No właśnie. Dzieci...

- Dzieci przede wszystkim tęsknią za swoją chrzestną matką. Kiedy je odwiedzisz?

- Chcą się ze mną spotkać?

- Ależ oczywiście. Straciły ojca. Wszyscy teraz jesteśmy im potrzebni, żeby

odbudować ich życie. Martwią się o ciebie. Chciałyby zobaczyć na własne oczy, że jesteś w

dobrej formie. - Allison spojrzała na nią bacznie. - Bo jesteś w dobrej formie, prawda?

Mercy wciągnęła głęboko powietrze.

- Tak, chyba jestem - odparła cicho.

- To dobrze. Możesz spędzić z nami Nowy Rok.

- Dziękuję, ale raczej nie. Wpadnę z wizytą do dzieci, ale mam jeszcze coś do

zrobienia. Coś bardzo ważnego.

Owszem, pełna wiary w siebie mogła wrócić do tak brutalnie przerwanego dawnego

życia. Nie potrafiłaby jednak być jak kiedyś oddana pracy, ponieważ serce i duszę zostawiła

na ranczu w Wyoming.

Grant wrzucił na pikapa wielką belę siana. Żałował, że musiał je zwozić samochodem,

ponieważ była to ciężka praca, zwłaszcza zimą. Powinien był wynająć helikopter, który w

kilka godzin wykonałby to zadanie.

Ciszę przerwało radosne szczekanie Ryzykanta. Pewnie Walt wrócił z pierwszej

wyprawy Lady wraz z źrebięciem poza zagrodę przy stajni. Rano patrzył z uśmiechem, jak

mała klaczka niepewnie stawia patykowate nogi w śniegu. Zdał sobie wtedy sprawę, że już

dawno się nie uśmiechał. Chipper i Walt ostatnio wręcz go unikali, po tym jak kilka razy

zbeształ ich ostro bez wyraźnego powodu.

Ze stajni dobiegło go donośne rżenie Jokera. Zdziwił się trochę, ponieważ koń był

ostatnio niemal tak rozdrażniony jak on. Tym razem rżał radośnie, co mu się od dawna nie

zdarzyło. Grant spojrzał na stajnię, potem na dom, ale nie spostrzegł nic nadzwyczajnego,

więc wrócił do pracy.

- Szczęśliwego Nowego Roku - wymamrotał pod nosem i przerzucił kolejną belę

siana. A potem następną, i jeszcze jedną, i tak w nieskończoność. Wpadał przy tym w coraz

gorszy nastrój.

Zaklął pod nosem, kiedy ostatnią belę rzucił z taką siłą, że przeleciała na drugą stronę

samochodu. Już miał okrążyć pikapa, kiedy nagle bela pojawiła się na szczycie stosu.

- Dzięki - burknął. Pewnie Walt akurat przechodził obok i mu pomógł.

- Nie ma za co. Zastygł w bezruchu. Czyżby zaczynał mieć majaki?

Wydawało mu się, że słyszy głos Mercy, a przecież... Wyszła zza stosu siana i

podeszła do niego bliżej. Nie potrafił odczytać wyrazu jej twarzy. I jak się tu dostała? Nie

słyszał warkotu samochodu. A może przyszła piechotą od głównej drogi? Nie było to

wykluczone, ponieważ nawet wyglądała jak wędrowiec. Miała na sobie dżinsy, sportowe buty

i flanelową koszulę. Wyglądała zupełnie inaczej niż w telewizji. Widok jej rozpuszczonych

włosów przywołał wspomnienia...

- Oglądałem przesłuchania, wiem o wszystkim - oznajmił. - Gratuluję ci.

Wzruszyła ramionami, jakby nie rozmawiali o czymś, co tak niedawno zajmowało

wszystkie jej myśli.

- Istnieje szansa, że zdecydują się na układ z prokuraturą i nie będzie procesu. Mafia

nie lubi rozgłosu, więc teraz nikt nie będzie ich już chronił.

- Zrobiłaś, co do ciebie należało.

- Tak. Przewidziałeś to.

- Tylko ty w siebie wątpiłaś. - Zdjął rękawice - Wszystko u ciebie w porządku?

- Tak. - Jej glos brzmiał zadziwiająco spokojnie. - Miałeś rację. Nie mogłam nic

zrobić. Nawet Allison to wiedziała. Ale musiałam przejść długą drogę, zanim się o tym

przekonałam.

- Czasami tak trzeba. Kiedy wracasz do pracy?

- Mam nadzieję, że zaraz. Zgasła w nim ostatnia iskierka nadziei. Odwrócił wzrok i

wsunął rękawice do tylnej kieszeni spodni. Nie był pewien, czy kontroluje wyraz swojej

twarzy.

- To znaczy, jeśli szef rancza MCC przyjmuje pracowników - dodała miękko.

Odwrócił się gwałtownie.

- Co? Wskazała na stos bel siana.

- Chyba przydałaby ci się pomoc. - Patrzył na nią z niezbyt inteligentną miną, ale nic

nie mógł na to poradzić. Oparła się o samochód, jakby się bała, że straci równowagę. - Jest

jeszcze jeden problem - ciągnęła nieco drżącym głosem. - Szukam stałej pracy.

Bał się, że coś źle zrozumiał.

- Ale przecież ty masz pracę.

- Miałam. I przez jakiś czas bardzo ją kochałam. Zrozumiałam jednak, że ta praca

zabiera mi więcej, niż daje. Więc z niej zrezygnowałam.

- Zrezygnowałaś? Skinęła głową.

- To pewnie głupie z mojej strony. Ale sam wiesz, jakie są te dziewczyny z miasta.

Wariatki. Kiedy już się upewniłam, że mogę wrócić do pracy, nagle stwierdziłam, że wcale

tego nie chcę. I nie dbałam o to, czy... znajdę inne zajęcie.

Był tak zaskoczony, że tylko powtórzył:

- Naprawdę zrezygnowałaś?

- Tak. Wczoraj. Wczoraj. Wczoraj zwolniła się z pracy, a dzisiaj już tu jest?

- Mercy - zaczął, ale natychmiast zamilkł, nadal się obawiając, że źle ją zrozumiał.

Stała przy samochodzie i skubała źdźbła słomy wystające z beli. Nagle zrozumiał, że

jest równie zdenerwowana, jak on. Wtem podniosła głowę i znów stała się dawną, odważną

Mercy.

Pojął, że Mercy ma coś, czego brakowało Constance, czego nie miała nawet jego

matka - a tym czymś jest niezależność. Jeśli zdecydowała się zostać na ranczu, to wyłącznie z

własnej woli.

- Jeśli naprawdę zależy ci na pracy, to mam wolne miejsce. Chyba wiesz, w co się

pakujesz?

- Wiem - wyszeptała. - Mam nadzieję, że ty też to wiesz.

Ogarnęła go radość tak wielka, że się przestraszył.

- Dobrze sobie dajesz radę z Jokerem. Świetnie się spisałaś przy narodzinach

źrebięcia.

- Chciałabym, żeby urodziło się jeszcze mnóstwo maluchów. Bardzo ich tu brakuje.

- Jakie maluchy masz na myśli? Spojrzała mu prosto w oczy.

- Kocham cię - szepnęła. - Więc jak ci się wydaje? Grant na chwilę zamknął oczy.

- Ja też cię kocham.

- Wiem - odparła i uśmiechnęła się do niego z miłością. - Domyśliłam się tego, kiedy

przyjechałeś do mnie, do miasta, chociaż przecież go nie znosisz. Grant uśmiechnął się

ironicznie.

- Zdradziłem się, co?

- Nie wiedziałam tylko, czy kochasz mnie wystarczająco mocno, żeby mi wybaczyć.

- Wybaczyć? Co takiego?

- To, że jestem dziewczyną z miasta.

- Zapewniam cię, że już nią nie jesteś - oznajmił poważnie.

- A więc nasze dzieci też nie będą miejskimi dziećmi. Grant nie mógł powstrzymać

szerokiego uśmiechu na myśl o biegających po ranczu małych łobuziakach, nieustraszonych

jak ich matka.

- Zastanawiam się, jakie imię dać temu źrebięciu - powiedział, nadal się uśmiechając. -

Przecież to córka Płomienia Fortune'ów. Zasługuje na godne imię.

- Coś przychodzi ci do głowy? Objął ją wreszcie i poczuł, że znów ogarnia go żar, ale

złagodzony czułością, której przedtem nie śmiał do siebie dopuścić.

- Może Płomień Mercy? - zaproponował. Nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ

pocałował ją mocno, jakby chciał wyjaśnić, skąd mu to imię przyszło na myśl.

EPILOG

- Właśnie takiej krwi potrzebuje ta rodzina - oznajmił Sterling Foster z aprobatą.

- O kim ty mówisz? - Kate Fortune z gracją wstała z fotela, patrząc na wysokiego

prawnika z gęstą grzywą siwych włosów, który od lat trwał przy niej w dobrych i złych

chwilach.

- O młodym McClure.

Kate uśmiechnęła się. Nie zamierzała podawać w wątpliwość jego opinii, chociaż

często się z nim spierała - dla samej przyjemności prowadzenia sporu. Tym razem musiała

jednak całkowicie się zgodzić z jego opinią. Wiele słyszała o Grancie od jego matki, chociaż

osobiście syna Barbary, którą kochała jak własną córkę, spotkała tylko kilka razy.

Jeszcze więcej słyszała o nim od swojej ukochanej wnuczki. Kristina ciągle

wychwalała starszego brata. Już samo to, że nazywała go bratem, a nie bratem przyrodnim,

świadczyło o tym, że i jemu Kristina była bliska. Kate by to wystarczyło, żeby zaakceptować

Granta, nawet gdyby sama nie darzyła go sympatią i podziwem. Sterling potwierdził jej

opinię, kiedy spotkał się z Grantem osobiście, przekazując mu wiadomość o tym, że Kate zo-

stawiła mu w spadku pięknego ogiera rasy appaloosa.

- Nie pozwolił mi się zastraszyć. - To było wszystko, co powiedział prawnik, ale Kate

wiedziała, że w jego ustach to był największy komplement.

- Co u niego słychać? - zapytała teraz.

- Sprzedał pierwsze źrebię po Płomieniu Fortune'ów za większą sumę, niż jest wart

jakikolwiek koń pod słońcem.

Kate uśmiechnęła się. Sterling nie przepadał za końmi.

- Ty byś nie dał za konia złamanego grosza.

- Nie zaprzeczę. Ale potrafię docenić dochodowy interes. Dobrze spożytkował prezent

od ciebie.

- Nawet lepiej, niż myślisz. - Niektóre prezenty, podarowane przez nią różnym

członkom rodziny, przyczyniały się do rozwoju zdarzeń, na które nie liczyła nawet w

najśmielszych marzeniach.

- Jeśli kolejne źrebięta będzie sprzedawał równie korzystnie, to jego ranczo niedługo

rozrośnie się poza granice stanu.

Kate uśmiechnęła się tajemniczo.

- Wydaje mi się, że przynajmniej jedno źrebię zachowa dla siebie. Małą klacz o

imieniu Płomień Mercy.

- Płomień Mercy? Skąd miłośnikom koni przychodzą do głowy takie imiona?

- Grant nazywa swoją żonę Mercy - wyjaśniła z powagą Kate.

Sterling zrobił zdziwioną minę, a Kate się roześmiała. Bardzo się cieszyła, kiedy udało

jej się go zaskoczyć.

- Ożenił się? A podobno Kristina się zaklinała, że on nigdy tego nie zrobi po tym

nieprzyjemnym doświadczeniu z panną Carter. Z kim się ożenił? Zaczekaj... - Sterling chwilę

się zastanawiał, kojarząc w myślach fakty. - Pewnie z tą przyjaciółką Kristiny, która

wyjechała do Wyoming, a przedtem pomogła wsadzić za kratki kilku bandytów?

- Meri Brady - potwierdziła Kate. - Ale coś mi się zdaje, że wszyscy ją będą teraz

nazywać Mercy. To cudowna dziewczyna, odważna, śmiała, inteligentna.

- Zawsze ją lubiłem - przyznał jej towarzysz. - Miała dobry wpływ na Kristinę.

- A za to Kristina prezentowała się wspaniale jako jej druhna - odparła Kate ze

wzruszeniem.

Ciekawe, kiedy jej ukochana wnuczka pójdzie do ołtarza? Może jeśli zdecyduje się

zająć swoim spadkiem i wyjedzie do Kalifornii, i ucieknie od zamieszania, które ogarnęło

całą rodzinę, to kto wie... Zdarzały się już dziwniejsze rzeczy. Czasami rzeczy pozostawione

przez nią członkom rodziny po jej rzekomej śmierci w niezwykły sposób odmieniały ich

życie.

Sterling nagle zmarszczył czoło.

- Właściwie skąd ty to wiesz? Nie wychodziłaś stąd podczas mojej nieobecności,

prawda? Mówiłem ci, że musisz być ostrożniejsza... Kilka razy mało brakowało, a zostałabyś

rozpoznana.

- Mam swoje sposoby - rzekła Kate. Nagle jej uśmiech zbladł. - Ale to będzie się

wkrótce musiało skończyć. Jake wpadł w poważne kłopoty, przyda mu się wszelka pomoc.

Jakby nie było dość tej historii ze śmiercią Moniki i czekania, kiedy policja albo ten detektyw

Rebeki wpadną na trop prawdziwego mordercy, to jeszcze musiał się dowiedzieć prawdy o

swoim ojcu... Planowałam, że pozostanę martwa, dopóki się nie dowiem, kto próbował mnie

zabić. Teraz już wiemy, że to była Monica. Ona już nie żyje, a rodzina potrzebuje mnie teraz

bardziej niż kiedykolwiek. Muszę tylko wymyślić, jak mam wstać z martwych, żeby nikt nie

umarł z wrażenia!

- Porozmawiamy o tym później. - Siwowłosy prawnik objął czule swą towarzyszkę.

Ufała mu, korzystała z jego wsparcia i pomysłów. Bez niego by sobie nie poradziła.

Jeśli rodzina ma przetrwać te ciężkie chwile, które zgotował jej los, to rady Sterlinga będą

konieczne.

A rodzina musi przetrwać. Kate nie dopuści, żeby stało się inaczej. Wkrótce ludzie się

dowiedzą, że Kate Fortune jeszcze nie powiedziała ostatniego słowa.

Przecież wszyscy członkowie rodziny są jej dziećmi, więc ona dopilnuje, żeby wyszli

cało z każdej opresji.