1
2CZ
ĘŚĆ
I
„Podstawy wiedzy o pa
ń
stwie i prawie”
0. Historia, etymologia słowa „pa
ń
stwo”.
Na okre
ś
lenie instytucji, któr
ą
dzisiaj nazywamy pa
ń
stwem, u
ż
ywano w historii ró
ż
nych terminów. Staro
ż
ytni
Grecy swoje miasta-pa
ń
stwa nazywali – polis. W Rzymie za
ś
pa
ń
stwo pojmowane jako gmina obywatelska
nazywane było – civitas, za
ś
jako szersza wspólnota ludzka – respublica. Kiedy Rzym z pa
ń
stwa miasta
przekształcił si
ę
w pa
ń
stwo o rozległym terytorium, a w jego obr
ę
bie dokonały si
ę
przeobra
ż
enia ustrojowe z
republiki w cesarstwo, na oznaczenie tego pa
ń
stwa przyj
ę
ła si
ę
nazwa – imperium. W
ś
redniowieczu dla pa
ń
stwa
o ustroju monarchicznym upowszechniły si
ę
terminy od łaci
ń
skiej nazwy regnum – regle, Reich, Regin, regno.
Terminem civitas lub respublica okre
ś
lano natomiast pa
ń
stwa – miasta. U
ż
ywano równie
ż
poj
ę
cia terra (terze,
Land), co wskazywało na wzrost znaczenia władania ziemi
ą
, jako czynnika decyduj
ą
cego o posiadaniu władzy
pa
ń
stwowej. Na przełomie XV i XVI w. pojawia si
ę
we Włoszech i stopniowo upowszechnia praktyka u
ż
ywania
jednolitego terminu na okre
ś
lenie pa
ń
stwa – bez wzgl
ę
du na ró
ż
nice ustrojowe. Prekursorem okazał si
ę
by
ć
N.
Machiavelli, który zaproponował termin stato (pochodz
ą
cy od łaci
ń
skiego – status – i u
ż
ywanego wcze
ś
niej jako
okre
ś
lenie ustroju). Termin ten w okresie od XVI do WVIII wieku przyj
ą
ł si
ę
w Anglii (state), Francji (tat),
Niemczech (Staat). Termin pa
ń
stwo w Polsce był ju
ż
znany przed rozbiorami. Okre
ś
lano nim wielkie ziemie
magnackie i najcz
ęś
ciej wi
ą
zał si
ę
ze słowem – pan, oznaczaj
ą
cym tego, który panuje, włada. Dzisiejszego
znaczenia nabrał on na pocz
ą
tku XIX wieku. Pojecie pa
ń
stwo ma, wi
ę
c pochodzenie rodzime (nie przyj
ę
li
ś
my
włoskiego - stato). Własne terminy posiadaj
ą
równie
ż
Rosjanie (gosudarstwo), Serbowie (dr
ż
awa) i inni Słowianie
za wyj
ą
tkiem Słowaków, Czechów (poj
ę
cie stat). Nale
ż
y jednak zauwa
ż
y
ć
, i
ż
słowa od łaci
ń
skiego status,
francuskiego tat, spolszczonego w XVIII do formy stan pochodz
ą
takie dzisiejsze sformułowania jak: racja stanu,
(czyli pa
ń
stwa), sekretarz stanu, trybunał stanu itd.
1. Definicja pa
ń
stwa i jej elementy składowe.
•
Arystoteles „Pa
ń
stwo to wspólnota równych, maj
ą
ca na celu mo
ż
liwie doskonałe
ż
ycie, wspólnota zdolna do
samowystarczalno
ś
ci”
•
G. Jellinek „Pa
ń
stwo to wyposa
ż
ona we władze samorodn
ą
jedno
ść
zwi
ą
zkowa osiadłych ludzi”
•
W. Lenin „Pa
ń
stwo jest maszyn
ą
do utrzymywania panowania jednej klasy nad drug
ą
”
Bior
ą
c pod uwag
ę
szereg znacz
ą
cych definicji pa
ń
stwa wyst
ę
puj
ą
cych w polskim pi
ś
miennictwie naukowym
ostatnich kilkudziesi
ę
ciu lat, mo
ż
na sformułowa
ć
nast
ę
puj
ą
ca definicj
ę
:
„Pa
ń
stwo to globalna, terytorialna, przymusowa, hierarchiczna i suwerenna organizacja polityczna
społecze
ń
stwa”
Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
społecze
ń
stwa, tzn. jest społeczn
ą
grup
ą
celow
ą
, oparta o sformalizowane członkostwo
– obywatelstwo i wyposa
ż
on
ą
we władze publiczn
ą
. Pa
ń
stwo jest tylko jedna z organizacji społecze
ń
stwa, a od
innych organizacji ró
ż
ni si
ę
szczególnymi elementami składowymi wyst
ę
puj
ą
cymi jednocze
ś
nie:
• Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
polityczn
ą
.
Jej celem jest sprawowanie władzy, rz
ą
dzenie lud
ź
mi, kierowanie
społecze
ń
stwem lub jego cz
ęś
ci
ą
. Pa
ń
stwo niejako z natury jest taka organizacj
ą
, a władza pa
ń
stwowa jest
szczególnym przypadkiem władzy politycznej. Pa
ń
stwo nie jest jedyn
ą
organizacja polityczna – s
ą
ni
ą
np. partie.
Jednak to ono jest głównym narz
ę
dziem kierowania społecze
ń
stwem. Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
najbardziej
polityczn
ą
ze wszystkich, jakie zna ludzko
ść
(A. Łopatka).
• Pa
ń
stwo to organizacja globalna.
Obejmuje całe społecze
ń
stwo (wszelkie klasy, warstwy i grupy społeczne)
danego kraju i tym ró
ż
ni si
ę
od innych organizacji. A przynale
ż
no
ść
członka społecze
ń
stwa do pa
ń
stwa
przes
ą
dzona jest zazwyczaj przez sam fakt urodzenia. Cała zbiorowo
ść
nale
żą
ca do pa
ń
stwa to zbiorowo
ść
pa
ń
stwowa i stanowi ona nieodł
ą
czny składnik pa
ń
stwa.
• Pa
ń
stwo ma charakter organizacji terytorialnej.
Ka
ż
de pa
ń
stwo w sposób konieczny zwi
ą
zane jest z
okre
ś
lonym obszarem – terytorium. Terytorium – wydzielony granicami obszar l
ą
du, przyległy do
ń
pas wód
morskich oraz przestrze
ń
powietrzna nad obszarem l
ą
dowym i morskim pa
ń
stwa, a
ż
do sfery przestrzeni
kosmicznej.
• Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
przymusow
ą
.
Po 1-wsze, przynale
ż
no
ść
do pa
ń
stwa ma charakter niedobrowolny (obywatelem staje si
ę
przewa
ż
nie w
momencie urodzenia i dzieje si
ę
to bez jego woli). W innych organizacjach przynale
ż
no
ść
jest przewa
ż
nie
dobrowolna, mo
ż
na do nich wst
ą
pi
ć
i wyst
ą
pi
ć
, nie przestaj
ą
c by
ć
członkiem danego społecze
ń
stwa. W
przypadku pa
ń
stwa jest to niemo
ż
liwe.
Po 2-gie – przymus pa
ń
stwowy i jego stosowanie ró
ż
ni si
ę
od innych form przymusu i charakteryzuje si
ę
3
cechami:
←
Jest on skupiony - mog
ą
go stosowa
ć
tylko organy pa
ń
stwowe i zgodnie z obowi
ą
zuj
ą
cym prawem
←
Jest sformalizowany – uj
ę
ty w
ś
ci
ś
le ramy procedur przewidzianych przez prawo
Jest legalny – zgodny z przepisami pa
ń
stwo mo
ż
e posłu
ż
y
ć
si
ę
ró
ż
nymi
←
ś
rodkami przemocy fizycznej
(pozbawienie
ż
ycia, mienia, wolno
ś
ci), przy czym tylko organizacja pa
ń
stwa jest do tego uprawniona. W celu
stosowania przemocy w imieniu pa
ń
stwa powoływane s
ą
specjalne organy pa
ń
stwowe, niemaj
ą
ce odpowiednika
w innych organizacjach społecznych. Przymus pa
ń
stwa ogarnia swym zasi
ę
giem wszystkie osoby znajduj
ą
ce si
ę
na jego terytorium.
2
• Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
hierarchiczn
ą
.
Aparat pa
ń
stwowy ma struktur
ę
wielopoziomow
ą
. W jej ramach
funkcjonuj
ą
instytucje, organy, wyspecjalizowane w realizacji okre
ś
lonych zada
ń
i korzystaj
ą
ce z ró
ż
nych
kompetencji. Aparat ten to po prostu ludzie podejmuj
ą
cy decyzje w imieniu pa
ń
stwa. Kompetencje s
ą
rozdzielone
wg zasad hierarchii.
• Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
suwerenn
ą
.
Pa
ń
stwo jest organizacj
ą
najwy
ż
sz
ą
, samodzieln
ą
, niezawisł
ą
. Pa
ń
stwo
samodzielnie podejmuje decyzje i działania niezale
ż
nie od innych podmiotów. Pa
ń
stwo mo
ż
e podejmowa
ć
decyzje i działania, jakie chce, a ograniczone jest jedynie czynnikami faktycznymi (przyrodnicze / ekonomiczne)
lub politycznymi, które samo sobie nało
ż
yło. Suwerenno
ść
przysługuje pa
ń
stwu od chwili jego powstania, a wi
ę
c
jest rzecz
ą
nadan
ą
i przejawia si
ę
na płaszczyznach:
♣
♣
♣
♣
Wewn
ę
trznej – wszystkie podmioty na terytorium pa
ń
stwa musza si
ę
mu podporz
ą
dkowa
ć
♣
♣
♣
♣
Zewn
ę
trznej – pa
ń
stwo układa swoje stosunki mi
ę
dzynarodowe z innymi pa
ń
stwami i organizacjami na
zasadzie równorz
ę
dno
ś
ci,
ż
e
ż
adne inne pa
ń
stwo, czy organizacja nie mo
ż
e – bez jego zgody – narzuca
ć
pa
ń
stwo swojej woli i ogranicza
ć
jego swobody.
2. Główne koncepcje genezy pa
ń
stwa i współczesne sposoby powstawania pa
ń
stw.
Kwestia pochodzenia pa
ń
stwa jest bardzo zło
ż
ona i niejednolita. Koncepcje dotycz
ą
ce genezy pa
ń
stw mo
ż
emy
sklasyfikowa
ć
w ró
ż
ny sposób na podstawie wielorakich kryteriów. Dla naszych rozwa
ż
a
ń
istotnymi mog
ą
by
ć
dwie klasyfikacje:
1) Rozró
ż
niaj
ą
ca
• Teorie, w których traktuje si
ę
pa
ń
stwo jako twór istniej
ą
cy wiecznie (gdzie społecze
ń
stwo tam pa
ń
stwo).
♣
Teoria teistyczna
♣
Teoria powstania pa
ń
stwa w drodze naturalnego rozwoju
• Teorie, w których pa
ń
stwo jawi si
ę
jako twór historyczny powstały na okre
ś
lonym etapie historycznego rozwoju
społecze
ń
stwa, co zakłada okres przed pa
ń
stwowy tego społecze
ń
stwa.
♣
Teoria umowy społecznej
♣
Teoria podboju i przemocy
♣
Teoria rozwarstwienia klasowego
2) Wyró
ż
niaj
ą
ca
• Teorie, które upatruj
ą
przyczyn powstania pa
ń
stwa w ró
ż
nych – heterogenicznych – przyczynach zewn
ę
trznych.
♣
Teoria teistyczna
♣
Teoria podboju i przemocy
• Teorie wskazuj
ą
ce na wewn
ę
trzne – autogeniczne – czynniki powoduj
ą
ce powstanie pa
ń
stwa.
♣
Teoria powstania pa
ń
stwa w drodze naturalnego rozwoju
♣
Teoria umowy społecznej
♣
Teoria rozwarstwienia klasowego
Koncepcja teistyczna –
punktem wyj
ś
cia tych teorii s
ą
jeszcze czasy Staro
ż
ytnego Wschodu i s
ą
najwcze
ś
niejszymi próbami wyja
ś
nienia pochodzenia pa
ń
stwa. Władza pa
ń
stwowa wg koncepcji teistycznej
pochodzi od Boga. W niektórych uj
ę
ciach koncepcji, Bóg wcielał si
ę
w osob
ę
władcy lub po prostu nim był i
któremu nale
ż
ała si
ę
boska cze
ść
. U
ś
wi
ę
cenie władzy spełniało wa
ż
ne funkcje – ideologiczne (wzmocnienie
legitymizacji władzy), jak i praktyczne (trudniej człowiekowi sprzeciwi
ć
si
ę
władzy boskiej ni
ż
władcy-
człowiekowi). Paweł z tarasu,
ś
w. Augustyn uwa
ż
ali,
ż
e ka
ż
da władza pa
ń
stwowa pochodzi od Boga.
Ś
w.
Tomasz z Akwenu u
ś
ci
ś
lił to twierdz
ą
c,
ż
e od Boga pochodzi sama idea władzy, ale ka
ż
de istniej
ą
ce pa
ń
stwo jest
dziełem ludzi. Skoro tak, nie ka
ż
de pa
ń
stwo musi by
ć
pa
ń
stwem dobrym, bowiem istniej
ą
i złe, którym mo
ż
na i
nale
ż
y si
ę
przeciwstawi
ć
.
Koncepcja powstania pa
ń
stwa w drodze naturalnego rozwoju –
Arystoteles uwa
ż
ał,
ż
e pa
ń
stwo nale
ż
y do
tworów natury i
ż
e człowiek z natury stworzony jest do
ż
ycia w pa
ń
stwie, okre
ś
laj
ą
c go istota polityczn
ą
– a wi
ę
c
tworz
ą
c
ą
i
ż
yj
ą
c
ą
w społeczno
ś
ci politycznej. Naturalna droga powstania pa
ń
stwa jako społecznej wspólnoty
wyra
ż
a si
ę
tym,
ż
e kształtował si
ę
ono od mniejszych wspólnot (rodziny, rody, społeczno
ś
ci s
ą
siedzkie) – do
wspólnoty pa
ń
stwowej. Pa
ń
stwo powstawało naturalnie odpowiadaj
ą
c na potrzeby i wymogi człowieka.
Koncepcja umowy społecznej –
Do najwybitniejszych przedstawicieli tej grupy teorii, nale
ż
eli 3 my
ś
liciele XVII i
XVIII wieku – T. Hobbes (Lewiatan), J. Locke (Dwa traktaty o rz
ą
dzie), J. J. Rousseau (Umowa społeczna). Cho
ć
wnioski w/w w wielu wypadkach znacznie od siebie odbiegały, dostrzec mo
ż
emy istotne podobie
ń
stwa i cechy
wspólne. Generalnie mo
ż
na stwierdzi
ć
,
ż
e przedstawiciele tej koncepcji tłumaczyli powstanie pa
ń
stwa,jako
zjawiska historycznego - czynnikami społecznymi o charakterze wewn
ę
trznym zaistniałym w trakcie rozwoju
pierwotnej wspólnoty, gdy wyczerpały si
ę
mo
ż
liwo
ś
ci trwania w stanie dotychczasowym pojawiły si
ę
inne
potrzeby. Nowa sytuacja skłaniała do zawierania szczególnego rodzaju umowy pomi
ę
dzy:
• Członkami społecze
ń
stwa wzajemnie – umowa o zjednoczeniu si
ę
• Członkami społecze
ń
stwa i władc
ą
– umowa o podporz
ą
dkowaniu si
ę
Zawieranie umowy nie było jednorazowym aktem, ale procesem historycznym przypominaj
ą
cy zawieranie
kontraktu. Jednostki umawiały si
ę
,
ż
e przeka
żą
prawo rz
ą
dzenia jednej osobie lub ciału zbiorowemu. Tre
ś
ci
ą
umowy społecznej było, wi
ę
c oddanie si
ę
człowieka wraz ze swoimi uprawnieniami całej społeczno
ś
ci – ka
ż
dy
oddawał si
ę
całkowicie, wi
ę
c wszyscy byli równi, a tym samym wolni. Umowa dotyczy wszystkich i wszystkich
3
wi
ąż
e jednakowo. Przekształca tym samym wolno
ść
naturaln
ą
w cywilizacyjn
ą
.
Koncepcja podboju i przemocy –
pa
ń
stwo powstało jako rezultat podbojów jednych ludów – plemion – przez
drugie i stosowana przemocy przez zwyci
ę
zców wobec zwyci
ęż
onych, aby utrzyma
ć
ich w ryzach. Pa
ń
stwo
utrwala
ć
miało podporz
ą
dkowanie zwyci
ęż
onej wi
ę
kszo
ś
ci, zwyci
ę
skiej mniejszo
ś
ci. Było, wi
ę
c organizacja
zwyci
ę
zców, którzy przy u
ż
yciu przemocy rz
ą
dzili podbitymi.
Koncepcja rozwarstwienia klasowego –
zwana koncepcja marksistowsk
ą
, sformułowana została przez L. H.
Morgana (Staro
ż
ytne społecze
ń
stwo). Wg niego pa
ń
stwo powstało w wyniku szeregu wewn
ę
trznych przeobra
ż
e
ń
(głównie ekonomicznych), które dokonały si
ę
dawniej jednorodnych społecznie, politycznie i ekonomicznie
społeczno
ś
ciach rodowo-plemiennych wspólnoty pierwotnej. Nast
ą
piły podziały, specjalizacja pracy. Wspólna
własno
ść
ust
ę
puje miejsca prywatnej. Rozpocz
ą
ł si
ę
długotrwały proces podziału społecze
ń
stwa na 2
antagonistyczne klasy. Bogatsza (posiadaj
ą
ca
ś
rodki produkcji) i biedniejsz
ą
, która chciała zmieni
ć
t
ę
niesprzyjaj
ą
c
ą
dla siebie sytuacj
ę
. W takich warunkach, w celu zapewnienia korzystnego dla klasy posiadaj
ą
cej,
układu sił - jak twierdzi Engels - wynaleziono pa
ń
stwo, – co wyraziło si
ę
w wyodr
ę
bnieniu si
ę
elity władzy
publicznej, wprowadzeniu podatków koniecznych do utrzymania rozwijaj
ą
cego si
ę
aparatu pa
ń
stwowego,
pa
ń
stwowego tym aparatu przymusu.
Problem pa
ń
stw to jednak nie tylko zagadnienie zamierzchłej historii, ale jest to kwestia czasów nowo
ż
ytnych i
dotycz
ą
ca zjawisk wieku XIX i XX – wtórne powstawanie pa
ń
stw, lub powstawanie pa
ń
stw nowych. Korzystaj
ą
c z
przemy
ś
le
ń
A. Klafkowskiego mo
ż
na stwierdzi
ć
,
ż
e w praktyce ostatnich 100 lat miały miejsce nast
ę
puj
ą
ce
sposoby tworzenia si
ę
nowych pa
ń
stw:
• Wyzwolenie si
ę
narodu z zale
ż
no
ś
ci od innego narodu zorganizowanego w pa
ń
stwo, zwłaszcza w zale
ż
no
ś
ci
kolonialnej; proces ten zwany dekolonizacj
ą
zapocz
ą
tkowano po I wojnie
ś
wiatowej, a jego intensyfikacja
nast
ą
piła po II wojnie by apogeum osi
ą
gn
ąć
w latach 60. Obj
ą
ł głównie pa
ń
stwa – Azji, Afryki. Dzi
ę
ki temu
procesowi powstało najwi
ę
cej nowych pa
ń
stw.
• Oderwanie cz
ęś
ci terytorium okre
ś
lonego pa
ń
stwa i utworzenie na nim pa
ń
stwa nowego (np. w 1971
Bangladesz, czy 1993 Erytrea).
• Podział pa
ń
stwa na kilka nowych (1918 – Austro – W
ę
gry, 1991 – Zwi
ą
zek Radziecki).
• Poł
ą
czenie kilku organizmów pa
ń
stwowych w jeden (np. w 1918 Królestwo Serbów, Chorwatów i Słowe
ń
ców,
czy w 1989 Zjednoczona Republika Federalna Niemiec)
• Utworzenie nowego pa
ń
stwa na podstawie aktu prawa mi
ę
dzynarodowego (dotychczas tylko raz – na podstawie
zgromadzenia ONZ w 1947 powstaje w 1948 pa
ń
stwo Izrael)
3. Poj
ę
cie formy pa
ń
stwa i jej elementy składowe.
Poj
ę
cie: forma pa
ń
stwa powszechnie przyjmowane jest we współczesnych rozwa
ż
aniach z zakresu nauki o
pa
ń
stwie, nawi
ą
zuj
ą
c do poj
ę
cia formy pa
ń
stwa wypracowanego przez nauk
ę
XIX-wieczn
ą
. Okre
ś
lenie to
traktowane jest jako nadaj
ą
ce si
ę
do mi
ę
dzyformacyjnej klasyfikacji pa
ń
stw. Nie znaczy to jednak wcale,
ż
e jest
ono przez poszczególnych autorów pojmowane w sposób identyczny.
Termin: forma intuicyjnie rozumiany jest jako kształt czego
ś
. Słownik j
ę
zyka polskiego wyja
ś
nia,
ż
e forma to
zewn
ę
trzny kształt postaci, wygl
ą
d czego
ś
układ skoordynowanych elementów, struktura, ustrój, ale tak
ż
e sposób
post
ę
powania, bycia6. Słowo forma u
ż
yte w odniesieniu do pa
ń
stwa mo
ż
e, wi
ę
c oznacza
ć
jego kształt, jego
struktur
ę
, jego ustrój, jak równie
ż
sposób jego Funkcjonowania. Wi
ę
kszo
ść
spotykanych w literaturze przedmiotu
okre
ś
le
ń
formy pa
ń
stwa wskazuje,
ż
e jest to sposób sprawowania władzy w pa
ń
stwie, sposób rz
ą
dzenia w
pa
ń
stwie, sposobów urzeczywistniania pa
ń
stwowego kierownictwa społecze
ń
stwem, całokształt metod i
sposobów sprawowania władzy przez grupy społeczne, do których nale
ż
y władza pa
ń
stwowa itp.9 Interesuj
ą
ce
rozumienie rozwa
ż
anego terminu, jako formy, w jakiej zorganizowane jest wykonywanie władzy pa
ń
stwowej
zaproponował M. Sobolewskiw. Szerokie uj
ę
cie formy pa
ń
stwa proponuje T. Langer, wskazuj
ą
c,
ż
e na poj
ę
cie to
składaj
ą
si
ę
ł
ą
cznie dwa elementy - element strukturalny i element funkcjonalny - pozwalaj
ą
ce udzieli
ć
odpowiedzi na pytania: jak władza w pa
ń
stwie jest zorganizowana, jak władza w pa
ń
stwie działa11. Na podstawie
głównie przemy
ś
le
ń
T. Langer a mo
ż
na, wi
ę
c przyj
ąć
,
ż
e forma pa
ń
stwa to sposób zorganizowania i sprawowania
władzy pa
ń
stwowej. Analiza formy ka
ż
dego pa
ń
stwa powinna ukaza
ć
:, na jakich zasadach zbudowany jest aparat
pa
ń
stwowy, jakie organy wyst
ę
puj
ą
ce w pa
ń
stwie s
ą
rozstrzygaj
ą
ce dla całokształtu jego funkcjonowania, jakie s
ą
reguły ich tworzenia, dokonywania zmian w ich składzie i rozwi
ą
zywania, jakie s
ą
wzajemne mi
ę
dzy nimi
stosunki, jak kształtuj
ą
si
ę
stosunki mi
ę
dzy pa
ń
stwem a jednostk
ą
, jaka jest terytorialna budowa pa
ń
stwa itp.
Trzeba |>i/y/iu< /e sa. to kwestie kardynalnej natury. Obecnie wielu s
ą
dzi,
ż
e tak
ą
doskonał
ą
form
ą
pa
ń
stwa jest
demokracja, gdy
ż
jest to ideał, do którego ludzko
ść
d
ąż
y od wieków, a jednak ideału tego nie udało si
ę
, jak
dotychczas, w pełni zrealizowa
ć
. Poszukiwacze najlepszej formy pa
ń
stwa jakby zapominaj
ą
o uwagach
Machiavellego, który trafnie wskazywał,
ż
e nie ma ustroju idealnego, przystosowanego do wszelkich zada
ń
pa
ń
stwa, ale
ż
e forma pa
ń
stwa jest zale
ż
na zada
ń
, jakie pa
ń
stwo ma do spełnienia.
Niezale
ż
nie od pewnych ró
ż
nic w definiowaniu poj
ę
cia forma pa
ń
stwa, obejmuje ł
ą
cznie trzy i zwi
ą
zane ze sob
ą
elementy (trójelementowa koncepcja formy pa
ń
stwa):
• Struktur
ę
organów naczelnych i stosunki mi
ę
dzy nimi, nazywane najcz
ęś
ciej w literaturze przedmiotu mianem
forma rz
ą
du (rzadziej - for
ma rz
ą
dów);
4
• Budow
ę
terytorialn
ą
pa
ń
stwa, zwan
ą
zazwyczaj ustrojem terytorialnym (lub rzadziej - ustrojem prawnym
pa
ń
stwa);
• Zasady i metody sprawowania władzy pa
ń
stwowej (rz
ą
dzenia), okre
ś
lane cz
ę
sto tradycyjnie jako re
ż
im
polityczny (czasem za
ś
jako styl rz
ą
dzenia).
Dwa pierwsze elementy formy pa
ń
stwa - forma rz
ą
du i ustrój terytorialny - odzwierciedlaj
ą
aspekt strukturalny
władzy pa
ń
stwowej, za
ś
trzeci - re
ż
im polityczny - odzwierciedla aspekt funkcjonalny. W pi
ś
miennictwie
naukowym zwrócono uwag
ę
,
ż
e tych trzech elementów formy pa
ń
stwa nie nale
ż
y stawia
ć
na jednaj płaszczy
ź
nie,
nie nale
ż
y traktowa
ć
jako równowarto
ś
ciowych12. Podlegaj
ą
one, bowiem ró
ż
nemu tempu zmian. Najbardziej
wra
ż
liwy, podatny na zmiany jest re
ż
im polityczny, mniej podatna jest forma rz
ą
du, i stosunkowo najmniej - ustrój
terytorialny pa
ń
stwa.
4. Forma rz
ą
du
Poj
ę
cie formy rz
ą
du jako elementu formy pa
ń
stwa odnosi
ć
b
ę
dziemy do dwóch grup zagadnie
ń
:
1) struktury organizacyjnej naczelnych organów pa
ń
stwowych,
2) wzajemnego układu stosunków pomi
ę
dzy tymi organami.
Interesowa
ć
, wi
ę
c nas b
ę
dzie, czy w strukturze organów naczelnych mamy do czynienia z jednym czy z wieloma
organami. W tym drugim przypadku konieczne jest ustalenie prawnej i faktycznej hierarchii ich wa
ż
no
ś
ci oraz
zasad wzajemnych relacji i zale
ż
no
ś
ci pomi
ę
dzy nimi. Trzeba stwierdzi
ć
,
ż
e na tak rozumianej formie rz
ą
du od
dawna koncentrowały si
ę
zainteresowania badaczy, zwłaszcza konstytucjonalistów i dlatego tematyka ta jest
stosunkowo wszechstronnie przeanalizowana i opisana przez nauk
ę
.
Z punktu widzenia formy rz
ą
du (w podanym wy
ż
ej znaczeniu) tradycyjnie dychotomicznie (dwudzielnie)
wyró
ż
niano w nauce o pa
ń
stwie (i czyni si
ę
tak nadal) dwie formy ustroju organów naczelnych - monarchie i
republiki. Chocia
ż
niektórzy autorzy skłonni s
ą
odnosi
ć
ten podział jedynie do historii14, to jednak w podr
ę
czniku
wydaje si
ę
celowe scharakteryzowanie tych dwóch form ustrojowych. Monarchia oznacza form
ę
rz
ą
du, w której
najwy
ż
sz
ą
pozycj
ę
w pa
ń
stwie zajmuje monarcha, reprezentuj
ą
cy to pa
ń
stwo na zewn
ą
trz. Mo
ż
e on wyst
ę
powa
ć
pod ró
ż
nymi nazwami - król, ksi
ążę
, cesarz, car, szach, wezyr, faraon itp. Z monarchiami mamy do czynienia we
wszystkich - poza socjalizmem -formacjach społeczno-ekonomicznych. Wyst
ę
puj
ą
one tak
ż
e współcze
ś
nie.
Jeden z polskich autorów wskazuje,
ż
e na pocz
ą
tku lat 90. XX wieku były na
ś
wiecie 24 monarchie, w tym 11 w
Europie15 (monarchii nie ma w Ameryce).
Monarchi
ę
charakteryzuj
ą
z reguły nast
ę
puj
ą
ce cechy:
• monarcha obejmuje władz
ę
w drodze dziedziczenia (do wyj
ą
tków nale
ż
ały monarchie, gdzie był on wybierany -
w tych pa
ń
stwach wyst
ę
powały pewne rozwi
ą
zania republika
ń
skie),
• monarcha sprawuje swoj
ą
władz
ę
do
ż
ywotnio,
• monarcha tradycyjnie skupia w swojej gestii pełni
ę
władzy (kumulacja), cho
ć
obecnie nierzadko dzieli władz
ę
z
innymi organami (rozproszenie). Historia i współczesno
ść
pa
ń
stw zna kilka rodzajów monarchii, wyró
ż
nianych z
uwagi na prawn
ą
i faktyczn
ą
władz
ę
monarchy. Odró
ż
nia si
ę
, wi
ę
c przede wszystkim (w czystej postaci):
1) monarchie absolutne (nieograniczone), w których monarcha skupia w swej gestii pełni
ę
władzy pa
ń
stwowej,
a wi
ę
c jego władza nie jest ograniczona prawem. Licznych przykładów takich monarchii dostarcza historia
staro
ż
ytno
ś
ci i feudalizmu, ale mo
ż
na je wskaza
ć
tak
ż
e współcze
ś
nie (np. Arabia Saudyjska, Oman czy Brunea);
2) monarchie konstytucyjne (ograniczone), w których monarcha nie sprawuje pełni władzy; jego władza jest,
bowiem ograniczona prawem rangi konstytucyjnej na rzecz parlamentu, rz
ą
du, s
ą
dów. Zakres pozostaj
ą
cej w
gestii monarchy ograniczonej władzy pa
ń
stwowej mo
ż
e by
ć
ró
ż
ny (wi
ę
kszy lub mniejszy), a okre
ś
la go prawo,
głównie konstytucja. Monarchiami konstytucyjnymi jest wi
ę
kszo
ść
monarchii współczesnych (np. Belgia,
Holandia, Szwecja, Japonia, Bhutan, Kuwejt, Maroko). Szczególnym przypadkiem monarchii konstytucyjnej jest
monarchia parlamentarna, za przykład, której uznaje si
ę
Wielk
ą
Brytani
ę
, (chocia
ż
nie posiada ona konstytucji w
formie jednolitego aktu pisanego). W pa
ń
stwie tego rodzaju władza monarchy ograniczona jest w sposób tak
daleko id
ą
cy, i
ż
trafnie wyra
ż
a to formuła odnoszona do monarchy brytyjskiego: król panuje, ale nie rz
ą
dzi.
Republika,
jako forma rz
ą
dów, znana jest od czasów staro
ż
ytnych wszystkim formacjom społeczno-
ekonomicznym. Sławnym prototypem republiki, do którego ch
ę
tnie nawi
ą
zywano w pó
ź
niejszych czasach, była
Republika Rzymska. Z postulatem wprowadzenia republiki wi
ąż
e si
ę
walka przeciw monarchicznej formie rz
ą
dów,
w tym przeciwko absolutyzmowi monarszemu, toczona w Europie z ró
ż
nym nasileniem pocz
ą
wszy od XVII w.,
zwłaszcza za
ś
w XIX w. W tym sensie republika mo
ż
e by
ć
uznana za form
ę
rz
ą
du zwi
ą
zan
ą
z wielkimi zrywami
rewolucyjnymi czasów nowo
ż
ytnych. Obecnie wi
ę
kszo
ść
pa
ń
stw współczesnych ma republika
ń
sk
ą
form
ę
rz
ą
du.
Republika charakteryzuje si
ę
zazwyczaj dwiema cechami:
• głowa pa
ń
stwa, która mo
ż
e mie
ć
charakter jednoosobowy (prezydent) lub wieloosobowy (np. Rada Pa
ń
stwa w
PRL, Dyrektoriat we Francji), wyłaniana jest albo w drodze wyborów, przy czym mog
ą
to by
ć
wybory powszechne
lub dokonywane przez parlament, albo w inny sposób (zdarzali si
ę
jednak prezydenci, którzy nie byli przez nikogo
wybierani, ale wła
ś
ciwie sami - głównie drog
ą
zamachu stanu - „desygnowali" czy „namaszczali" siebie na ten
urz
ą
d);
• głowa pa
ń
stwa jest powoływana najcz
ęś
ciej na czas okre
ś
lony (kadencj
ę
), przy czym nierzadko wyst
ę
puj
ą
ograniczenia ilo
ś
ci kadencji, które mo
ż
e sprawowa
ć
jedna osoba (np. obecnie w Polsce prezydent mo
ż
e
sprawowa
ć
urz
ą
d maksymalnie przez dwie kadencje). Byli jednak i nadal istniej
ą
tacy prezydenci, którzy w
5
sposób pozornie legalny sprawuj
ą
swój urz
ą
d do
ż
ywotnio.
Bior
ą
c pod uwag
ę
społeczny charakter władzy w republice, wyró
ż
nia si
ę
tradycyjnie:
• republiki arystokratyczne, w których naczelne organy pa
ń
stwowe powoływane s
ą
przez w
ą
sk
ą
grup
ę
ludno
ś
ci
pa
ń
stwa, wyró
ż
niaj
ą
c
ą
si
ę
swoim „szlachetnym" pochodzeniem, bogactwem lub innymi cechami (taki charakter
miały np. Republika Wenecka, Republika Florencka, republika
ń
skie wolne miasta hanzeatyckie), za
ś
pa
ń
stwo
dba głównie o interesy tych w
ą
skich grup;
• republiki demokratyczne, w których naczelne organy pa
ń
stwowe sprawowane bezpo
ś
rednio lub po
ś
rednio
przez szerokie rzesze obywateli, a pa
ń
stwo stara si
ę
dba
ć
o dobro wspólne (o tej formie ustrojowej b
ę
dzie
głównie mowa w dalszych partiach podr
ę
cznika). Wiele istniej
ą
cych obecnie republik mo
ż
na zaliczy
ć
do
demokratycznych. Przez całe stulecia republika
ń
ska forma rz
ą
du uznawana była za bardziej post
ę
pow
ą
i
demokratyczn
ą
od formy monarchistycznej (niektórzy autorzy nadal stoj
ą
na takim stanowisku). We współczesnej
rzeczywisto
ś
ci teza taka jest jednak nie do utrzymania. W istocie, bowiem
ż
ycie polityczne niektórych monarchii
(np. europejskich czy japo
ń
skiej) w niczym nie odbiega od poziomu post
ę
powo
ś
ci i demokratyzmu
obserwowanego w wielu pa
ń
stwach b
ę
d
ą
cych republikami (w Europie czy w Ameryce), a nawet mo
ż
na wskaza
ć
szereg monarchii, które s
ą
bardziej post
ę
powe i demokratyczne ni
ż
niejedna republika (np. monarchie
europejskie czy japo
ń
ska w porównaniu z Republik
ą
Kongo, Republik
ą
Libijsk
ą
czy KRL-D).
5. Ustrój terytorialny
Rozwa
ż
aj
ą
c zagadnienia ustroju terytorialnego jako elementu formy pa
ń
stwa wskazuje si
ę
,
ż
e zakres tej
problematyki, jest stosunkowo rozległy i obejmuje zwłaszcza nast
ę
puj
ą
ce kwestie:
•, na jakich zasadach ustrojowych opiera si
ę
terytorialny podział pa
ń
stwa?
• jak w rozwi
ą
zaniach prawnych i w praktyce kształtuj
ą
si
ę
stosunki mi
ę
dzy pa
ń
stwem jako cało
ś
ci
ą
a jego
cz
ęś
ciami składowymi, znajduj
ą
ce odzwierciedlenie zwłaszcza w podziale kompetencji pomi
ę
dzy centralnymi
organami pa
ń
stwa a organami istniej
ą
cymi w poszczególnych jednostkach podziału terytorialnego wchodz
ą
cych
w skład pa
ń
stwa?
• które organy - centralne czy terenowe - reprezentuj
ą
jednostki podziału terytorialnego pa
ń
stwa i jakie s
ą
ich
kompetencje?
• jak zbudowany jest system prawa w pa
ń
stwie?
• jaki charakter - scentralizowany czy zdecentralizowany - ma struktura pa
ń
stwa?
W nauce o pa
ń
stwie za klasyczny ju
ż
uzna
ć
mo
ż
na dychotomiczny podział pa
ń
stw, z uwagi na ustrój terytorialny,
na:
1) pa
ń
stwa jednolite (zwane te
ż
prostymi lub z łaci
ń
ska unitarnymi),
2) pa
ń
stwa zło
ż
one, spo
ś
ród których najcz
ęś
ciej spotykan
ą
form
ą
s
ą
federacje.
Warto odnotowa
ć
,
ż
e problemy ustroju terytorialnego stały si
ę
przedmiotem analizy naukowej dopiero w czasach
nowo
ż
ytnych, w warunkach pa
ń
stwa kapitalistycznego. Obecnie zagadnieniami tymi zajmuj
ą
si
ę
ró
ż
ne dyscypliny
naukowe, zwłaszcza nauka o pa
ń
stwie, prawo konstytucyjne, nauka o administracji publicznej.
Pa
ń
stwo jednolite to najbardziej obecnie rozpowszechniona w
ś
wiecie forma pa
ń
stwa. Do grupy tych
pa
ń
stw nale
ż
y tak
ż
e Polska. Pa
ń
stwo jednolite charakteryzowane jest najcz
ęś
ciej przez wskazanie
nast
ę
puj
ą
cych jego cech:
• w swojej budowie terytorialnej nie posiada cz
ęś
ci, które uzna
ć
by mo
ż
na za odr
ę
bne organizmy pa
ń
stwowe
(charakteryzuje si
ę
wewn
ę
trzn
ą
unitarno
ś
ci
ą
);
• jego jednostki podziału terytorialnego maj
ą
charakter administracyjny, s
ą
podporz
ą
dkowane władzy centralnej i
nie maj
ą
politycznej samodzielno
ś
ci;
• jednolity w skali całego pa
ń
stwa jest system organów istniej
ą
cych w jednostkach podziału terytorialnego, które
na takich samych zasadach podporz
ą
dkowane s
ą
organom centralnym;
• jednolite (jedno) jest obywatelstwo tego pa
ń
stwa, wykluczaj
ą
ce obywatelstwo poszczególnych jednostek
podziału terytorialnego;
• jednolity jest w takim pa
ń
stwie system prawny, tworzony głównie przez centralne organy pa
ń
stwowe, ale tak
ż
e
przez terenowe organy władzy publicznej.
Jednostki podziału terytorialnego w pa
ń
stwach jednolitych nosz
ą
ró
ż
ne v (hrabstwo, prowincja, region, ziemia,
województwo, gmina itp.). Mog
ą
by
ć
kształtowane na podstawie ró
ż
nych zasad organizacyjnych. Z tego powodu
ilo
ść
szczebli podziału terytorialnego mo
ż
e by
ć
w pa
ń
stwie jednolitym, (chocia
ż
tak
ż
e w cz
ęś
ciach składowych
federacji) ró
ż
na.
Autonomia terytorialna, (czyli wewn
ę
trzne samorz
ą
dzenie) polega na przyznaniu poszczególnym jednostkom
podziału terytorialnego i istniej
ą
cym w nich organom pewnego, czasem nawet szerokiego i daleko id
ą
cego
zakresu samodzielno
ś
ci w podejmowaniu decyzji, dotycz
ą
cych własnych I MI w. Ten zakres samodzielno
ś
ci
obejmuje równie
ż
uprawnienie do stania norm prawnych o mocy ustawy, obowi
ą
zuj
ą
cych na obszarze autonomii i
podlegaj
ą
cych wykonaniu przez odpowiednie organy egzekutywy istniej
ą
ce w autonomii. Taki zakres własnych
uprawnie
ń
ustawodawczych odró
ż
nia autonomi
ę
od samorz
ą
du terytorialnego, który z zasady jest ograniczony do
wykonywania prawa. Na terytorium jednostki autonomiczna i funkcjonuj
ą
, wi
ę
c wła
ś
ciwie dwa systemy prawne:
prawo stanowione przez centralne organy pa
ń
stwa i prawo stanowione przez organy danej jednostki
6
autonomicznej, przy czym to drugie musi by
ć
zgodne z tym pierwszym. Trzeba zwróci
ć
przy tym uwag
ę
,
ż
e o
zakresie autonomii w ramach siwa jednolitego nie rozstrzygaj
ą
organy jednostki autonomicznej, ale organy
centralne, z reguły w konstytucji. Autonomia oznacza, wi
ę
c zawsze ograniczon
ą
tylko samodzielno
ść
terytorialn
ą
i
nie mo
ż
e by
ć
traktowana jak pełna niezale
ż
no
ść
cz
ęś
ci pa
ń
stwa. Rozwi
ą
zania autonomiczne, znane s
ą
wielu
pa
ń
stwom jednolitym (taki jest np. status Grenlandii w ramach Danii czy Katalonii i Kraju Basków w ramach
Hiszpanii; przed II wojn
ą
ś
wiatow
ą
autonomi
ę
, w ramach Rzeczypospolitej, posiadał
Ś
l
ą
sk).
Pa
ń
stwo zło
ż
one przybierało historycznie ró
ż
n
ą
posta
ć
:
• unia personalna - stanowi lu
ź
n
ą
form
ę
pa
ń
stwa zło
ż
onego, gdy
ż
czynnikiem wi
ążą
cym dwa lub wi
ę
cej pa
ń
stw
jest głównie osoba wspólnego monarchy lub wspólny dom panuj
ą
cy. Pa
ń
stwa zachowuj
ą
odr
ę
bne systemy
instytucji pa
ń
stwowych i nie stanowi
ą
jednego podmiotu prawa mi
ę
dzynarodowego. Przykładem takiej unii mog
ą
by
ć
np. zwi
ą
zki Polski z Litw
ą
przed 1569 r. czy obecnie pa
ń
stwa tzw. Brytyjskiej Wspólnoty Narodów;
• unia realna (nazywana czasem monarchiczn
ą
konfederacj
ą
) polega na tym,
ż
e istnieje zwi
ą
zek dwóch lub
wi
ę
cej pa
ń
stw, zł
ą
czonych nie tylko osob
ą
wspólnego monarchy, ale dodatkowo tak
ż
e podobie
ń
stwami
ustrojowymi, niektórymi wspólnymi organami pa
ń
stwowymi (np. władzy ustawodawczej i s
ą
downiczej), niekiedy
innymi wspólnymi atrybutami pa
ń
stwowo
ś
ci (skarb, wojsko). W unii realnej pa
ń
stwa wchodz
ą
ce w jej skład
zachowuj
ą
swój niezale
ż
ny status prawno mi
ę
dzynarodowy. Przykładem takiej unii mog
ą
by
ć
np. zwi
ą
zki Polski z
Litw
ą
od 1569 r. w okresie I Rzeczypospolitej;
• konfederacja, czyli zwi
ą
zek pa
ń
stw, to twór powołany w celu realizacji okre
ś
lonych zamierze
ń
. W zwi
ą
zku z
tym istniej
ą
organy konfederacji, ale sprawuj
ą
one władz
ę
za po
ś
rednictwem organów pa
ń
stw członkowskich, a
wi
ę
zi pomi
ę
dzy władz
ą
centraln
ą
konfederacji i poszczególnymi cz
ęś
ciami składowymi s
ą
lu
ź
ne i niezbyt liczne.
Konfederacja nie ogranicza prawnie suwerenno
ś
ci pa
ń
stw wchodz
ą
cych w skład zwi
ą
zku, niemniej pewne
funkcje zobowi
ą
zuj
ą
si
ę
one wykonywa
ć
wspólnie (za obecny przykład konfederacji uznaje si
ę
powstał
ą
na cz
ęś
ci
dawnego ZSRR Wspólnot
ę
Niepodległych Pa
ń
stw). Konfederacje s
ą
zazwyczaj nietrwałe: albo przekształcaj
ą
si
ę
stopniowo w federacje, albo rozpadaj
ą
na zupełnie niezale
ż
ne pa
ń
stwa. Od konfederacji ju
ż
tylko krok do
organizacji (podmiotów) mi
ę
dzynarodowych (typu np. Unia Europejska), w których zwi
ą
zek mi
ę
dzy pa
ń
stwami
jest jeszcze lu
ź
niejszy;
• federacja, czyli pa
ń
stwo zwi
ą
zkowe, to najcz
ęś
ciej współcze
ś
nie wyst
ę
puj
ą
ca forma pa
ń
stwa zło
ż
onego. W
literaturze podaje si
ę
,
ż
e pa
ń
stw zło
ż
onych jest około trzydziestu20. Wyst
ę
puj
ą
one w Europie (Niemcy, Austria,
Belgia, Szwajcaria, Rosja), w Ameryce (Kanada, USA, Meksyk, Brazylia) i na innych kontynentach (m.in. Indie,
Australia, Nigeria). Znamienn
ą
cech
ą
pa
ń
stwa federalnego jest zło
ż
ono
ść
organizmu pa
ń
stwowego, który składa
si
ę
z jednostek (podmiotów) o znacznym stopniu niezale
ż
no
ś
ci prawnej i samodzielno
ś
ci politycznej.
Niezale
ż
no
ś
ci tak zazwyczaj daleko id
ą
cej,
ż
e mog
ą
one by
ć
uznane za organizmy w pełni pa
ń
stwowe. Pa
ń
stwo
federacyjne stanowi swoisty rodzaj zwi
ą
zku pa
ń
stw, które cz
ęś
ciowo zrzekły si
ę
swojej suwerenno
ś
ci na rzecz
pa
ń
stwa federalnego. Samodzielno
ść
członków federacji bywa w poszczególnych federacjach - rozmaita.
Pa
ń
stwo federalne okre
ś
la struktur
ę
terytorialno polityczn
ą
członków federacji i podział uprawnie
ń
władczych
mi
ę
dzy federacj
ę
a cz
ęś
ci składowe. Władza pa
ń
stwowa jest podzielona mi
ę
dzy organy federacji a organy cz
ęś
ci
składowych. Strategiczne dziedziny polityki pa
ń
stwa, takie jak polityka zagraniczna, obronna i finansowa,
pozostaj
ą
zazwyczaj zarezerwowane dla federacji, za
ś
pozostałe nale
żą
do jej członków.
Formalne cechy federacji:
•
podmiotem prawa mi
ę
dzynarodowego jest z reguły federacja, za
ś
jej cz
ęś
ci i składowe s
ą
pozbawione prawa
pełnego uczestnictwa w stosunkach mi
ę
dzynarodowych oraz zazwyczaj pozbawione prawa secesji;
•
terytorium federacji nie jest pod wzgl
ę
dem polityczno-administracyjnym jednolit
ą
cało
ś
ci
ą
, składa si
ę
z
terytoriów podmiotów federacji o cechach pa
ń
stwowo
ś
ci
•
podmioty federacji maj
ą
własne wewn
ę
trzne podziały terytorialno - administracyjne;
•
podmioty federacji posiadaj
ą
władz
ę
ustrojodawcz
ą
i ustawodawcz
ą
, tzn. maj
ą
prawo uchwalania własnej
konstytucji i stanowienia - w ramach podziału kompetencji - ustaw obowi
ą
zuj
ą
cych na własnym terytorium,
które zgodnie z zasad
ą
subordynacji (podporz
ą
dkowania), musz
ą
by
ć
zgodne z ustawodawstwem
federalnym;
•
cz
ęś
ci składowe federacji mog
ą
mie
ć
własne systemy organów pa
ń
stwowych;
•
w federacjach istnieje instytucja podwójnego obywatelstwa - ka
ż
dy obywatel federacji jest z reguły tak
ż
e
obywatelem jednego z jej podmiotów;
•
Parlament w pa
ń
stwie federalnym jest dwuizbowy, przy czym izba pierwsza reprezentuje interesy wszystkich
obywateli federacji, a izba druga interesy podmiotów federacji (np. Landtagi Landrat w RFN, Duma
Pa
ń
stwowa i Rada Federacji w Rosji, Izba Reprezentantów i Senat w USA).
W
ś
ród czynników, które sprzyjaj
ą
kształtowaniu federalnego ustroju terytorialnego pa
ń
stwa, wymienia si
ę
zazwyczaj zło
ż
ony skład narodowo
ś
ciowo etniczny obywateli federacji. Federalizm ma by
ć
sposobem słu
żą
cym.
Pokonywaniu kwestii narodowej (Rosja, Belgia). Trzeba jednak przyzna
ć
, im- jest to sposób powszechnie
przyjmowany, bowiem istniej
ą
pa
ń
stwa wielonarodowe o jednolitym ustroju terytorialnym (np. Turcja, Chiny, cz
ęść
pa
ń
stw afryka
ń
skich). Z drugiej strony charakter federalny maj
ą
pa
ń
stwa decydowanie jednorodne
narodowo
ś
ciowo (Niemcy, Austria, Brazylia). W
ś
ród innych czynników rozstrzygaj
ą
cych o wyborze formy
federalnej i wskazuje si
ę
na du
żą
wielko
ść
terytorialn
ą
pa
ń
stwa, zwracaj
ą
c uwag
ę
,
ż
e, poza Chinami, znaczna
cz
ęść
wielkich obszarowo (i ludno
ś
ciowo) pa
ń
stw jest federacjami (np. Rosja, USA, Kanada, Australia, Indie).
Poszczególnych odniesieniu do poszczególnych pa
ń
stw decyduj
ą
, ł
ą
cznie lub rozdzielnie, czynniki narodowe,
j
ę
zykowe, religijne, historyczne i pragmatyczne. Trudno jest rozstrzygn
ąć
, czy federacja jest lepszym, czy
7
gorszym ustrojem terytorialnym od ustroju jednolitego.
6. Re
ż
im polityczny
W literaturze przedmiotu preferuje si
ę
zamienne u
ż
ywanie, zamiast (obok) terminu: re
ż
im polityczny na okre
ś
lenie
rozwa
ż
anego elementu
◊
formy pa
ń
stwa, innych okre
ś
le
ń
, takich jak styl rz
ą
dzenia21" czy nieco bardziej
pojemnego -- sposób rz
ą
dzenia29. Niektórzy wprost wskazuj
ą
(nie bez racji),
ż
e poj
ę
cie: re
ż
im polityczny posiada
negatywne zabarwienia emocjonalne i dlatego uwa
ż
aj
ą
, ze powinno by
ć
zast
ą
pione innym50. Jednak wielu
autorów, zdaj
ą
c sobie oczywi
ś
cie spraw
ę
z tego negatywnego skojarzenia ze słowem: re
ż
im, posługuje si
ę
tradycyjn
ą
kategori
ą
: re
ż
im polityczny, nadaj
ą
c jej jednak znaczenie naukowe, odmienne od rozumienia
popularnego czy publicystycznego. Stanowisko to mo
ż
na uzna
ć
za zasadne. Poj
ę
cie re
ż
imu politycznego
(sposobu rz
ą
dzenia, czy stylu rz
ą
dzenia), traktowanego jako istotny element składowy formy pa
ń
stwa, rozumiane
jest stosunkowo jednolicie. Cz
ę
sto wskazuje si
ę
za A. Łopatk
ą
^,
ż
e pod poj
ę
ciem re
ż
imu politycznego nale
ż
y
widzie
ć
ogół metod, jakimi posługuje SK aparat pa
ń
stwowy w stosunkach z ludno
ś
ci
ą
, a tak
ż
e zasady, jakimi si
ę
01 kieruje w tych stosunkach. To trafne tre
ś
ciowo uj
ę
cie re
ż
imu politycznego stało si
ę
punktem wyj
ś
cia dla
celnego okre
ś
lenia tego terminu przez T. Langera, który - dokonuj
ą
c przestawienia definicyjnych priorytetów -
stwierdził,
ż
e pod poj
ę
ciem re
ż
imu politycznego nale
ż
y rozumie
ć
.
• całokształt zasad, na których opiera si
ę
system władzy (w pa
ń
stwie),
• ogół metod, którymi dysponuje (posługuje si
ę
) władza pa
ń
stwowa w stosunkach z obywatelami i
zorganizowanymi postaciami
ż
ycia społecznego
w pa
ń
stwie32.
Klasyfikuj
ą
c re
ż
imy polityczne, wyró
ż
nia si
ę
zazwyczaj re
ż
imy demokratyczne i autokratyczne. Niektórzy autorzy
wyodr
ę
bniaj
ą
w pierwszej grupie dodatkowo re
ż
imy liberalno-demokratyczne, w drugiej za
ś
re
ż
imy totalitarne.Inni
za
ś
, obok re
ż
imu autorytarnego i totalitarnego, wymieniaj
ą
tak
ż
e pozostałe re
ż
imy, nie zaliczane przez nich do
grona demokratycznych: wojskowy, policyjny, dyktatorski'18. S
ą
równie
ż
tacy autorzy, którzy mówi
ą
o re
ż
imach
demokratycznych i antydemokratycznych19, chocia
ż
te drugie zazwyczaj uto
ż
samiaj
ą
z autokratycznymi. Na
potrzeby niniejszego podr
ę
cznika przyjmiemy dychotomiczny podział re
ż
imów politycznych i wyró
ż
niamy.
• re
ż
imy demokratyczne,
• re
ż
imy niedemokratyczne40.
Pisz
ą
c o re
ż
imach demokratycznych, poszczególni autorzy wymieniaj
ą
ró
ż
ne katalogi warunków uznania
konkretnego re
ż
imu za demokratyczny. Najcz
ęś
ciej wskazuje si
ę
:
• istnienie instytucjonalnych i proceduralnych mechanizmów, zapewniaj
ą
cych obywatelom uczestnictwo w
sprawowaniu władzy pa
ń
stwowej.
• społeczn
ą
kontrol
ę
działalno
ś
ci aparatu pa
ń
stwowego,
• wolne wybory,
• przedstawicielski charakter instytucji pa
ń
stwowych podejmuj
ą
cych kluczowe decyzje polityczne,
• poddawanie metod rz
ą
dzenia stosowanych przez organy władzy publicznej permanentnej weryfikacji -
urz
ę
dowej i społecznej (obywatelskiej). Odnotujmy przy okazji,
ż
e skala demokratyzmu re
ż
imu politycznego
mo
ż
e by
ć
ró
ż
na - od minimalnej do rozbudowanej. Zdaj
ą
c sobie z tego spraw
ę
i bior
ą
c pod uwag
ę
stanowiska
wyra
ż
one w literaturze, przyjmujemy za T. Langerem41,
ż
e za demokratyczny uznamy taki re
ż
im polityczny, który
spełnia co najmniej dwa wymogi.
• w pa
ń
stwie istniej
ą
instytucje i procedury zabezpieczaj
ą
ce obywatelom wpływ na działalno
ść
organów
pa
ń
stwowych, zapewniaj
ą
ce bezpo
ś
redni udział obywateli w kreacji składu osobowego tych organów, jak te
ż
mo
ż
liwo
ść
kontroli i korygowania ich bie
żą
cych działa
ń
(formalna gwarancja demokratyczno
ś
ci re
ż
imu);
• organy pa
ń
stwowe realizuj
ą
cele i zadania wytyczone lub przynajmniej aprobowane przez wi
ę
kszo
ść
społecze
ń
stwa (materialna gwarancja demokratyczno
ś
ci re
ż
imu).
Przywołany wy
ż
ej autor trafnie zwracał przy tym uwag
ę
,
ż
e aby re
ż
im polityczny uznany był za demokratyczny,
nie wystarcz
ą
same demokratyczne zasady, na jakich si
ę
opiera. Nie wystarczy tak
ż
e odpowiednie
instytucjonalne zabezpieczenie tych zasad. Konieczne jest równie
ż
, by rz
ą
dzeni oceniali re
ż
im jako
demokratyczny. Niezb
ę
dne jest, zatem przekonanie o demokratycznym charakterze re
ż
imu politycznego zarówno
przez stosuj
ą
cych go, jak i przez tych, wobec których jest on stosowany. Stanowi
ą
cy odmian
ę
re
ż
imu
demokratycznego re
ż
im liberalno-demokratyczny, urzeczywistniany głównie w pa
ń
stwach Europy Zachodniej i
Ameryki Północnej, kładzie nacisk na respektowanie wolno
ś
ci jednostki w ró
ż
nych mo
ż
liwych wymiarach tej
wolno
ś
ci, co oznacza wolno
ść
osobist
ą
, polityczn
ą
, społeczn
ą
i gospodarcz
ą
. Re
ż
im liberalno-demokratyczny
opiera si
ę
na trwałych warto
ś
ciach i zasadach, takich jak: suwerenno
ść
narodu, pluralizm polityczny, podział
władzy, tolerancja, wolno
ść
, równo
ść
, porz
ą
dek, sprawiedliwo
ść
. W re
ż
imie tym stosowanie przymusu
bezpo
ś
redniego jest ograniczone do przypadków
ś
ci
ś
le okre
ś
lonych przez prawo i odbywa si
ę
formach przez
prawo wyznaczonych. Re
ż
im liberalno-demokratyczny posiada rozbudowane mechanizmy rozstrzygania
konfliktów społecznych oraz pobudzania pozapa
ń
stwowej aktywno
ś
ci obywateli i grup społecznych zakresie
działalno
ś
ci gospodarczej i zaspokajania ró
ż
norodnych potrzeb społecznych (zwłaszcza w ramach tzw.
społecze
ń
stwa obywatelskiego).
W
ś
ród cech re
ż
imów politycznych nie uznawanych za demokratyczne wskazuje si
ę
w pi
ś
miennictwie
najcz
ęś
ciej na nast
ę
puj
ą
ce:
• obywatele nie maj
ą
wpływu na tre
ść
działalno
ś
ci organów pa
ń
stwowych, co wynika albo z nieistnienia
8
odpowiednich rozwi
ą
za
ń
prawnych, albo z ich niewykorzystywania z przyczyn od obywateli niezale
ż
nych;
• działalno
ść
organów pa
ń
stwowych pozostaje poza kontrol
ą
społeczn
ą
;
• organy pa
ń
stwowe same okre
ś
laj
ą
cele swego działania;
• obywatele nie maj
ą
wpływu na obsad
ę
kadrow
ą
organów pa
ń
stwowych;
• organy przedstawicielskie albo nie istniej
ą
, albo nie odgrywaj
ą
istotnej roli;
• wolno
ś
ci i prawa jednostki s
ą
ograniczone;
•
ś
rodkiem sprawowania władzy jest, w skrajnych przypadkach, stosowany na szerok
ą
skal
ę
prymus fizyczny, w
tym tak
ż
e pozaprawny itp.
Podobnie jak skala demokratyzmu, równie
ż
skala niedemokratyzmu re
ż
imu mo
ż
e by
ć
ró
ż
na - od stosunkowo
łagodnych postaci autokratyzmu, po skrajne formy totalitaryzmu. W takim re
ż
imie obywatele nie maj
ą
mo
ż
liwo
ś
ci
wywierania rzeczywistego wpływu na organy pa
ń
stwowe, a władza realizuje głównie własne cele, za
ś
interesy
obywateli uwzgl
ę
dnia tylko w takim stopniu, w jakim nie koliduj
ą
one z koncepcjami grupy rz
ą
dz
ą
cej, albo tylko
wtedy, gdyby ich nieuwzgl
ę
dnienie groziło zmian
ą
istniej
ą
cego status quo. W pi
ś
miennictwie ukazywane s
ą
najcz
ęś
ciej dwa modele niedemokratycznych re
ż
imów politycznych: re
ż
im autokratyczny, uznawany za
umiarkowanie niedemokratyczny i re
ż
im totalitarny, traktowany jako skrajnie niedemokratyczny. W re
ż
imach
autokratycznych organy pa
ń
stwowe nie podlegaj
ą
kontroli ze strony społecze
ń
stwa. Same okre
ś
laj
ą
cele i
zadania pa
ń
stwa. Nie czuj
ą
si
ę
ograniczone prawem i uwa
ż
aj
ą
si
ę
za niezale
ż
ne od systemu normatywnego.
Władza pa
ń
stwowa skupiona jest w gestii nie podlegaj
ą
cych społecznej kontroli jednostek i grup. Zakres realnych
wolno
ś
ci i praw jednostki jest wyznaczony w
ą
sko. Władza nierzadko ucieka si
ę
do przemocy w stosunku do
ludno
ś
ci pa
ń
stwa. We współczesnym
ś
wiecie znale
źć
mo
ż
na niemało re
ż
imów autorytarnych, w tym o
charakterze policyjnym i wojskowym (zwłaszcza w Afryce, w Ameryce Południowej i
Ś
rodkowej). Charakter
re
ż
imów autorytarnych miały te
ż
pa
ń
stwa tzw. realnego socjalizmu przed rozpocz
ę
ciem transformacji ustrojowej.
O re
ż
imie totalitarnym mówi si
ę
wtedy, gdy władza pa
ń
stwowa stara si
ę
podporz
ą
dkowa
ć
sobie i kontrolowa
ć
niemal wszystkie sfery
ż
ycia obywateli, gdy d
ąż
y do zniesienia wszelkiej autonomii (samodzielno
ś
ci) jednostki i
społecze
ń
stwa wobec pa
ń
stwa. Instytucje społecze
ń
stwa obywatelskiego nie istniej
ą
. Władza stara si
ę
narzuci
ć
wszystkim obywatelom jeden preferowany przez siebie system ideologiczny, system warto
ś
ci i wzorców
post
ę
powania, a czyni to posługuj
ą
c si
ę
w szerokim wymiarze przymusem. Wszelkie formy działalno
ś
ci
społecznej poddane s
ą
nadzorowi pa
ń
stwa, w tym nadzorowi o charakterze policyjnym. Istotnym elementem
organizacji społecze
ń
stwa jest istnienie o
ś
rodka kierowniczego w pa
ń
stwie w postaci monarchy, wodza, grupy
osób, partii lub ruchu politycznego, stanowi
ą
cego faktyczny i jedyny o
ś
rodek władzy. Wszelki pluralizm, zarówno
społeczny, jak i polityczny jest zwalczany. Wolno
ś
ci i prawa jednostki faktycznie nie istniej
ą
. Prawo jest
posłusznym instrumentem w r
ę
kach o
ś
rodka władzy, albo nie jest przestrzegane. Władza stosuje wobec
obywateli represje i inne formy pozaprawnego przymusu. Charakter pa
ń
stw totalitarnych miały nie tylko despotie
wschodnie, czy monarchie absolutne, ale tak
ż
e totalitarne re
ż
imy religijne (np. w pewnych okresach Iran,
Afganistan), faszystowskie (Niemcy okresu Hitlera), komunistyczne (ZSRR okresu Stalina).
We współczesnym
ś
wiecie wi
ę
cej jest pa
ń
stw o re
ż
imach niedemokratycznych ni
ż
pa
ń
stw o re
ż
imach
demokratycznych. Posługuj
ą
c si
ę
klasyfikacj
ą
, terminologi
ą
i wyliczeniami E. Zieli
ń
skiego43, mo
ż
na poda
ć
,
ż
e
pod koniec XX w. (w 1993 r.) na 192 istniej
ą
ce pa
ń
stwa - pa
ń
stw o re
ż
imie demokratycznym było 74 (38,5%),
pa
ń
stw o re
ż
imie półdemokratycznym - 63 (32,8%), a pa
ń
stw o re
ż
imie niedemokratycznym - 55 (28,7%).
7. Poj
ę
cie funkcji pa
ń
stwa i ich klasyfikacja
Poj
ę
cie funkcji pa
ń
stwa nie jest w nauce jednoznaczne. W literaturze przedmiotu było ono cz
ę
sto identyfikowane
z celami czy zadaniami pa
ń
stwa albo z podziałem działalno
ś
ci pa
ń
stwa na ustawodawstwo, wykonawstwo i
wymiar sprawiedliwo
ś
ci. Próby odró
ż
niania tych poj
ęć
, zwłaszcza za
ś
funkcji, celów i zada
ń
pa
ń
stwa, nie
przyniosły, jak dotychczas, zadowalaj
ą
cych rezultatów. Od czasów Arystotelesa silnie zakorzeniony jest w teorii
pogl
ą
d,
ż
e pa
ń
stwo prowadzi działalno
ść
w dwóch głównych sferach - sferze wewn
ę
trznej i sferze zewn
ę
trznej i
stosownie do tego realizuje ono dwie funkcje - wewn
ę
trzn
ą
i zewn
ę
trzn
ą
. S
ą
jednak równie
ż
tacy autorzy, którzy
wyodr
ę
bniaj
ą
wiele sfer działalno
ś
ci pa
ń
stwa i, co za tym idzie, wiele funkcji pa
ń
stwa. Czasem tak du
ż
o,
ż
e
wła
ś
ciwie kategoria funkcji przestaje mie
ć
jakie
ś
odr
ę
bne znaczenie. Problem, wi
ę
c w stosowanych kryteriach,
według których wyodr
ę
bnia si
ę
zasadnicze sfery
ż
ycia społecznego (czy podstawowe kierunki działalno
ś
ci
pa
ń
stwa), bowiem one decyduj
ą
w powa
ż
nym stopniu o ilo
ś
ci funkcji pa
ń
stwa rozumianych jako rodzaje jego
aktywno
ś
ci w owych sferach, zarówno z punktu widzenia zaspokojenia potrzeb ogólnospołecznych, jak i z punktu
widzenia potrzeb i interesów grup społecznych dominuj
ą
cych w danym pa
ń
stwie;
3) specyficzne cechy działalno
ś
ci pa
ń
stwa w danej sferze
ż
ycia społecze
ń
stwa, ró
ż
nicuj
ą
ce t
ę
działalno
ść
od
aktywno
ś
ci pa
ń
stwa w innych sferach
ż
ycia społecznego. Kieruj
ą
c si
ę
tymi kryteriami, S. Zawadzki wyró
ż
nił pi
ęć
funkcji pa
ń
stwa:
• wewn
ę
trzn
ą
,
• gospodarczo-organizatorsk
ą
,
• kulturalno-wychowawcz
ą
,
• socjaln
ą
,
• zewn
ę
trzn
ą
.
Wielu autorów dzisiaj w pełni tak
ą
klasyfikacj
ę
akceptuje. W literaturze spotyka si
ę
naturalnie równie
ż
inne
klasyfikacje funkcji pa
ń
stwa. Niektóre z nich zasługuj
ą
na przywołanie. J. Kowalski, wskazuj
ą
c w znanej zbiorowej
pracy z zakresu teorii pa
ń
stwa i prawa na kilka mo
ż
liwych do zastosowania kryteriów wydzielenia funkcji pa
ń
stwa,
ostatecznie zaproponował wyró
ż
nienie dwóch funkcji - ochronnej i organizacyjnej (nazywaj
ą
c je równie
ż
9
adaptacyjn
ą
i innowacyjn
ą
)15. P. Winczorek, zapewne nie bez inspiracji stanowiskiem J. Kowalskiego, uznał za
celowe wyodr
ę
bnienie przede wszystkim trzech funkcji pa
ń
stwa: adaptacyjnej, regulacyjnej, innowacyjnej16. Kilka
mo
ż
liwych klasyfikacji funkcji pa
ń
stwa zaproponował na podstawie ró
ż
nych kryteriów/ Wróblewski, m.in.:
• ze wzgl
ę
du na dziedziny, w których wyst
ę
puj
ą
nast
ę
pstwa działa
ń
pa
ń
stwa i na formy działa
ń
, za pomoc
ą
których si
ę
te nast
ę
pstwa wywołuje (czyli: ochronno-przymusowe, gospodarczo-organizacyjne, kulturalno--
wychowawcze);
• ze wzgl
ę
du na zasi
ę
g nast
ę
pstw działalno
ś
ci pa
ń
stwa (wewn
ę
trzne i zewn
ę
trzne)'7.
Nawi
ą
zuj
ą
c do klasyfikacji M. Sobolewskiego, który za podstawow
ą
klasyfikacj
ę
funkcji pa
ń
stwa uznał
wydzielenie funkcji ochrony panowania klasowego [funkcji ogólnospołecznej, niektórzy współcze
ś
ni autorzy
proponuj
ą
rozró
ż
nienie funkcji ogólnospołecznej i funkcji ochrony partykularnych interesów kategorii i grup
społecznych . M. Sobolewski w innej z proponowanych przez siebie klasyfikacji wyró
ż
nił równie
ż
funkcj
ę
zewn
ę
trzn
ą
i funkcj
ę
wewn
ę
trzn
ą
, przyjmuj
ą
c za kryterium rozró
ż
nienia terytorialny zasi
ę
g działania władzy
pa
ń
stwowej20.
Uwzgl
ę
dniaj
ą
c przywołane wy
ż
ej stanowiska przedstawicieli nauki zanalizujemy w dalszych rozwa
ż
aniach
funkcje pa
ń
stwa według nast
ę
puj
ą
cej klasyfikacji:
1) bior
ą
c pod uwag
ę
terytorialny zasi
ę
g działania pa
ń
stwa wyró
ż
nimy:
• funkcje wewn
ę
trzne, realizowane na terytorium pa
ń
stwa i w stosunku do podmiotów wewn
ę
trznych,
• funkcj
ę
zewn
ę
trzn
ą
, realizowan
ą
poza terytorium pa
ń
stwa w stosunku do podmiotów zewn
ę
trznych;
w ramach funkcji wewn
ę
trznych wyodr
ę
bnimy ze wzgl
ę
du na zasadnicze sfery
ż
ycia społecze
ń
stwa, w jakich
przejawia si
ę
działalno
ść
pa
ń
stwa:
• funkcj
ę
ochrony ustroju,
• funkcj
ę
gospodarcz
ą
,
• funkcj
ę
socjaln
ą
,
• funkcj
ę
kulturalno-wychowawcz
ą
.
8. Wewn
ę
trzne funkcje pa
ń
stwa
Funkcja ochrony ustroju
Funkcja, któr
ą
nazwali
ś
my tutaj funkcj
ą
ochrony ustroju, okre
ś
lana je
ś
li najcz
ęś
ciej w literaturze przedmiotu
mianem funkcji wewn
ę
trznej, czasem za
ś
funkcj
ą
zapewnienia bezpiecze
ń
stwa i porz
ą
dku publicznego. Jes to
pierwszoplanowa funkcja dla ka
ż
dej organizacji pa
ń
stwowej, bowiem je skuteczna realizacja warunkuje
zachowanie charakteru ustrojowego danego pa
ń
stwa. Na funkcj
ę
t
ę
składa si
ę
całokształt działalno
ś
ci pa
ń
stw; w
wewn
ę
trznej sferze stosunków społecznych, zmierzaj
ą
cej do utrzymani; i umacniania istniej
ą
cego ustroju
politycznego oraz ustroju społeczno -gospodarczego, które w dzisiejszych czasach zazwyczaj okre
ś
lone s
ą
normatywnie w konstytucji.
Korzystaj
ą
c z przemy
ś
le
ń
E. Zieli
ń
skiego21 mo
ż
na przyj
ąć
,
ż
e funkcja ochrony ustroju urzeczywistniana
jest przez aktywno
ść
pa
ń
stwa przejawian
ą
w, trzech co najmniej kierunkach:
• zapewnianie porz
ą
dku i bezpiecze
ń
stwa publicznego,
• zabezpieczanie istniej
ą
cego systemu własno
ś
ci,
• ochrona
ż
ycia i nietykalno
ś
ci cielesnej obywateli.
Zapewnianie porz
ą
dku i bezpiecze
ń
stwa publicznego wymaga podejmowania przez pa
ń
stwo ró
ż
norakich działa
ń
zmierzaj
ą
cych do utrzymani; spokoju i normalno
ś
ci zachowa
ń
w stosunkach mi
ę
dzyludzkich, do zapobiegania
naruszeniom istniej
ą
cego porz
ą
dku prawnego, do zagwarantowania instytucjom publicznym mo
ż
liwo
ś
ci
normalnego funkcjonowania a obywatelom bezpiecze
ń
stwa prawnego i faktycznego. W działania zapewniaj
ą
ce
porz
ą
dek i bezpiecze
ń
stwo publiczne zaanga
ż
owane s
ą
najbardziej organy administracyjne, policja, słu
ż
by
ochrony pa
ń
stwa, s
ą
dy, prokuratura, w sytuacjach ekstremalnych sytuacjach tak
ż
e wojsko. Pa
ń
stwo wyposa
ż
a te
organy w odpowiednie instrumenty prawne oraz
ś
rodki materialne, zapewniaj
ą
ce realizacj
ę
zada
ń
. W celu
zapewnienia porz
ą
dku i bezpiecze
ń
stwa publicznego wskazane wy
ż
ej organy si
ę
gaj
ą
cz
ę
sto po
ś
rodki przymusu
pa
ń
stwowego nie wył
ą
czaj
ą
c
ś
rodków przymusu fizycznego. Zabezpieczanie istniej
ą
cego systemu własno
ś
ci
oznacza ochron
ę
podstaw ekonomicznych i społecznych istniej
ą
cego w pa
ń
stwie ustroju politycznego, przez
działanie na rzecz tych grup społecznych, które tworz
ą
fundament społeczny pa
ń
stwa i władzy pa
ń
stwowej.
Wyra
ż
a si
ę
to w ochronie mienia posiadaczy i w zabezpieczaniu własno
ś
ci przed jej naruszeniami w jakikolwiek
prawnie niedopuszczalny sposób. Zabezpieczeniem istniej
ą
cego systemu własno
ś
ci zajmuj
ą
si
ę
w pa
ń
stwie
zwłaszcza: s
ą
dy, organy administracji, prokuratura, policja, słu
ż
by ochrony pa
ń
stwa, ombudsmani (w Polsce:
Rzecznik Praw Obywatelskich). W działaniach zabezpieczaj
ą
cych organy te stosuj
ą
ró
ż
norodne
ś
rodki: akty
normatywne, orzeczenia s
ą
dowe, akty administracyjne,
ś
rodki przymusu, formy niewładcze. Ochrona
ż
ycia i
nietykalno
ś
ci cielesnej obywateli to wa
ż
ne zadanie ka
ż
dego pa
ń
stwa. Pa
ń
stwo nie mo
ż
e uchyla
ć
si
ę
od jego
realizacji, musi -chc
ą
c zachowa
ć
autorytet i społeczne poparcie - zabezpiecza
ć
ż
ycie i nietykalno
ść
cielesn
ą
swych obywateli przed jakimikolwiek działaniami godz
ą
cymi w ich
ż
ycie lub cielesn
ą
nietykalno
ść
, zwłaszcza za
ś
przed zamachami przest
ę
pczymi, w tym zjawiskami terroryzmu. Ochron
ą
ż
ycia i nietykalno
ś
ci cielesnej obywateli
zajmuj
ą
si
ę
przede wszystkim policja, słu
ż
by ochrony pa
ń
stwa, s
ą
dy, prokuratura. Wykorzystuje si
ę
w działaniach
ochronnych ró
ż
norodne
ś
rodki - od prawodawstwa, przez orzeczenia s
ą
dowe, akty administracyjne, do ró
ż
nych
postaci przemocy, wł
ą
cznie z przymusem fizycznym.
10
3.2.1.2. Funkcja gospodarcza
Funkcja gospodarcza pa
ń
stwa (w literaturze przedmiotu nazywana najcz
ęś
ciej funkcj
ą
gospodarczo-
organizatorsk
ą
) to całokształt działalno
ś
ci pa
ń
stwa w sferze stosunków gospodarczo-społecznych. Polega na
oddziaływaniu pa
ń
stwa na procesy gospodarcze, w formie bezpo
ś
redniej i po
ś
redniej - na stwarzaniu korzystnych
warunków dla wykorzystywania bogactw naturalnych kraju, wytyczaniu szlaków komunikacyjnych, zapewnianiu
bezpiecze
ń
stwa systemu pieni
ęż
nego, organizowaniu przedsi
ę
wzi
ęć
gospodarczych wymagaj
ą
cych koncentracji
wielkich sił i
ś
rodków, bezpo
ś
rednich działaniach gospodarczych itp. Działalno
ść
gospodarcz
ą
realizowało ka
ż
de
pa
ń
stwo, a i współcze
ś
nie aktywno
ść
tego rodzaju jest udziałem ka
ż
dego pa
ń
stwa. Nie znaczy to jednak,
ż
e
ka
ż
de pa
ń
stwo urzeczywistniało t
ę
działalno
ść
jednakowo - tak co do zasi
ę
gu i tre
ś
ci, jak i co do stosowanych
form. Zró
ż
nicowanie tej działalno
ś
ci było w najwi
ę
kszym stopniu rezultatem przyj
ę
tego ideologicznego modelu roli
pa
ń
stwa w gospodarce. W uproszczeniu mo
ż
na w tym zakresie wskaza
ć
na dwa skrajne modele: • model
klasycznej gospodarki liberalnej (XVIII i XIX w.), który doktrynalnie zakładał maksymalne ograniczenie roli
pa
ń
stwa w sferze ekonomicznej (koncepcja pa
ń
stwa nocnego stró
ż
a, hasła leseferyzmu). W modelu tym
gospodarczo aktywne miały by
ć
niemal wył
ą
cznie indywidualne podmioty gospodarcze, a rol
ą
pa
ń
stwa było
jedynie zapewnienie im wolno
ś
ci gospodarczej;
• model gospodarki socjalistycznej, zakładaj
ą
cy,
ż
e pa
ń
stwo jest głównym organizatorem
ż
ycia gospodarczego -
najwi
ę
kszym wła
ś
cicielem, centralnym planist
ą
i zarz
ą
dc
ą
działalno
ś
ci gospodarczej. Pa
ń
stwo to tworzyło
struktury administracyjne do zarz
ą
dzania gospodark
ą
metodami nakazowo-dyrektywnymi. Samodzielno
ść
podmiotów gospodarczych była skrajnie ograniczona.
W dzisiejszej gospodarce rynkowej oba te modele zostały zdecydowanie odrzucone. Realizowany jest
wi
ę
c w wielu pa
ń
stwach współczesnych model trzeci, który mo
ż
na okre
ś
li
ć
jako:
• model społecznej gospodarki rynkowej - polega on na tym,
ż
e dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania tej
gospodarki, zwłaszcza za
ś
dla zachowania konkurencji i zapobiegania monopolizacji rynku, pa
ń
stwo musi stale
oddziaływa
ć
na gospodark
ę
, stwarzaj
ą
c warunki rozwoju działalno
ś
ci gospodarczej. Tak realizowana funkcja
oznacza istnienie interwencjonizmu pa
ń
stwowego w gospodarce, a interwencjonizm ten znany jest wielu
współczesnym pa
ń
stwom. Organami realizuj
ą
cymi ten rodzaj wpływu pa
ń
stwa na gospodark
ę
s
ą
zarówno
parlamenty, jak te
ż
organy administracji gospodarczej i finansowej. Stosuj
ą
one, jako
ś
rodki oddziaływania na
gospodark
ę
, ró
ż
norodne instrumenty prawne i finansowe. Instrumenty te s
ą
zgodne z regułami wolnego rynku, a
pozwalaj
ą
przy tym na realizacj
ę
przez gospodark
ę
wolnorynkow
ą
niezb
ę
dnych celów społecznych.
3.2.1.3. Funkcja socjalna
Celem funkcji socjalnej pa
ń
stwa jest zapewnienie obywatelom tzw. zabezpieczenia społecznego, obejmuj
ą
cego:
ubezpieczenie społeczne, ochron
ę
zdrowia, pomoc społeczn
ą
, zapewnienie odpowiednich warunków pracy i
bytowania itp. Funkcja socjalna obejmuje równie
ż
działania maj
ą
ce na uwadze zapewnienie wszystkim
obywatelom pracy i godziwego za ni
ą
wynagrodzenia, zapewnienie bezpiecze
ń
stwa i higieny pracy, ochron
ę
ś
rodowiska naturalnego przed ska
ż
eniami, zapewnienie obywatelom minimum egzystencji itp. Wła
ś
ciwa
realizacja funkcji socjalnej stanowi wa
ż
ny czynnik zapewnienia pokoju społecznego, a przecie
ż
ka
ż
de pa
ń
stwo
jest zainteresowane tym, aby ró
ż
nice socjalne, a zwłaszcza maj
ą
tkowe, nie stawały si
ę
przyczyn
ą
niepokojów
społecznych. Pa
ń
stwo dba te
ż
o odpowiedni rozwój demograficzny społecze
ń
stwa oraz jego kondycj
ę
zdrowotn
ą
,
tak fizyczn
ą
, jak i psychiczn
ą
. Zasi
ę
g realizacji i tre
ść
funkcji socjalnej pa
ń
stwa zale
żą
w decyduj
ą
cym stopniu od
poziomu jego zamo
ż
no
ś
ci. Mniejsze znaczenie maj
ą
tu zało
ż
enia doktrynalne (np. ró
ż
nice pogl
ą
dów mi
ę
dzy
konserwatystami a liberałami czy socjaldemokratami). Funkcj
ę
socjaln
ą
realizuj
ą
przede wszystkim organy
administracji publicznej. Podstawowym sposobem jej realizacji s
ą
formy niewładcze. Realizuj
ą
c funkcj
ę
socjaln
ą
pa
ń
stwo współdziała z ró
ż
nymi organizacjami zajmuj
ą
cymi si
ę
tymi samymi sprawami –ze zwi
ą
zkami
zawodowymi, organizacjami charytatywnymi, fundacjami itp.
3.2.1.4. Funkcja kulturalno-wychowawcza
Funkcja kulturalno-wychowawcza (nazywana czasem funkcj
ą
kulturalno-ideologiczn
ą
) to całokształt działalno
ś
ci
pa
ń
stwa w sferze kultury i wychowania społecze
ń
stwa. W aktywno
ś
ci tej mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
dwa kierunki działa
ń
,
które s
ą
ze sob
ą
ś
ci
ś
le powi
ą
zane, a nawet wobec siebie komplementarne, ale mog
ą
słu
ż
y
ć
ró
ż
nym celom:
• wpajaniu wiedzy członkom społecze
ń
stwa, upowszechnianiu zdobyczy cywilizacyjnych, rozpowszechnianiu dóbr
kulturowych;
• kreowaniu i upowszechnianiu w społecze
ń
stwie idei politycznych i warto
ś
ci ideologicznych wyznawanych przez
siły rz
ą
dz
ą
ce, kształtowaniu postaw i zachowa
ń
obywatelskich dotycz
ą
cych
ż
ycia społecznego i funkcjonowania
pa
ń
stwa, które s
ą
korzystne z punktu widzenia ustroju społeczno-gospodarczego i ustroju politycznego pa
ń
stwa.
Ka
ż
de pa
ń
stwo, zarówno w przeszło
ś
ci, jak i współcze
ś
nie realizuje działalno
ść
kulturalno-wychowawcza. Jednak
sposób urzeczywistniania działa
ń
w ramach drugiego ze wskazanych kierunków mo
ż
e by
ć
ró
ż
ny. Nierzadko
pa
ń
stwa wykorzystuj
ą
te działania do indoktrynacji społecze
ń
stwa, a dzieje si
ę
tak nie tylko w pa
ń
stwach
niedemokratycznych. Ogólnie nale
ż
y stwierdzi
ć
,
ż
e obecnie, wobec wielo
ś
ci dóbr i warto
ś
ci niezb
ę
dnych do
przyswojenia w
ż
yciu, wypełnianie funkcji kulturalno-wychowawczej staje si
ę
coraz trudniejsze. W realizacji tej
funkcji uczestnicz
ą
: pa
ń
stwowy system edukacyjny, pa
ń
stwowe o
ś
rodki naukowo-badawcze, administracja
kultury i nauki, organy administracyjne realizuj
ą
ce działalno
ść
informacyjn
ą
i propagandow
ą
, pozostaj
ą
ce w gestii
pa
ń
stwa
ś
rodki masowego komunikowania itp. Przy wykonywaniu tej funkcji pa
ń
stwo cz
ę
sto współdziała z
organizacjami religijnymi, ze stowarzyszeniami, fundacjami itp. W realizacji funkcji kulturalno-wychowawczej
11
decyduj
ą
c
ą
rol
ę
odgrywaj
ą
ś
rodki niewładcze (przekonywanie, pozytywne oddziaływanie). Pa
ń
stwo nie rezygnuje
jednak tak
ż
e z rozmaitego rodzaju restrykcji, posuni
ęć
administracyjnych czy finansowych.
9. Funkcja zewn
ę
trzna pa
ń
stwa
Funkcja zewn
ę
trzna pa
ń
stwa to całokształt działalno
ś
ci prowadzonej w ramach stosunków z innymi pa
ń
stwami
oraz organizacjami i wspólnotami mi
ę
dzynarodowymi. Funkcj
ę
tak
ą
wykonuje ka
ż
de pa
ń
stwo, czyniło tak
zarówno w przeszło
ś
ci, jak i obecnie. Jej celem jest zwłaszcza zapewnienie bezpiecze
ń
stwa pa
ń
stwa na
zewn
ą
trz, ochrona jego terytorium, ochrona interesów wspólnoty politycznej i obywateli, zapewnienie korzystnych
stosunków z innymi pa
ń
stwami. Czasem celem funkcji zewn
ę
trznej bywała te
ż
i bywa nadal agresja pa
ń
stwa
poza swoim terytorium, nie maj
ą
ca charakteru obrony, ale b
ę
d
ą
ca form
ą
ekspansji wobec innych pa
ń
stw.
Zapewnienie bezpiecze
ń
stwa pa
ń
stwa na zewn
ą
trz wymaga podejmowania działa
ń
na rzecz trwało
ś
ci
niepodległo
ś
ci pa
ń
stwa, jego suwerenno
ś
ci i integralno
ś
ci terytorialnej, ale tak
ż
e wewn
ę
trznego rozwoju w
ró
ż
nych sferach
ż
ycia społecznego i gospodarczego. Ka
ż
de współczesne pa
ń
stwo stawia sobie za cel
zapewnienie tak rozumianego bezpiecze
ń
stwa. Aby go zrealizowa
ć
, pa
ń
stwa podejmuj
ą
indywidualnie i grupowo
ró
ż
ne przedsi
ę
wzi
ę
cia słu
żą
ce zapewnieniu bezpiecze
ń
stwa na zewn
ą
trz. Doskonal
ą
swoje zdolno
ś
ci obronne.
Prowadz
ą
aktywn
ą
działalno
ść
w ró
ż
nych organizacjach mi
ę
dzynarodowych, zarówno zabezpieczaj
ą
cych pokój w
skali globalnej (ONZ), jak tez słu
żą
cych temu celowi w skali regionalnej (np. OBWE, OJA, OPA itp.) czy
broni
ą
cych bezpiecze
ń
stwa pa
ń
stw z u
ż
yciem tak
ż
e sil zbrojnych (NATO). Rozwojowi wewn
ę
trznemu pa
ń
stw
słu
ż
y ich uczestnictwo w regionalnych organizacjach o charakterze społeczno-gospodarczym i politycznym (UE.
CEFTA. WTO, NAFTA itp.). Działalno
ść
słu
żą
c
ą
zapewnieniu bezpiecze
ń
stwa pa
ń
stwa na zewn
ą
trz prowadz
ą
ró
ż
ne ogniwa aparatu pa
ń
stwowego - słu
ż
ba dyplomatyczna i konsularna, armia, organy administracji itp.
W ramach realizacji funkcji zewn
ę
trznej dokonuje si
ę
utrzymywanie i rozwijanie stosunków z innymi pa
ń
stwami -
stosunków politycznych, gospodarczych i kulturalnych. Działalno
ść
w tym zakresie stanowi rozległ
ą
dziedzin
ę
aktywno
ś
ci wielu organów pa
ń
stwa, przede wszystkim organów władzy wykonawczej - głów pa
ń
stw, rz
ą
dów,
słu
ż
b zagranicznych, administracji gospodarczej, spraw socjalnych, kultury itp. Działalno
ść
ta nie jest obca tak
ż
e
organom władzy ustawodawczej i s
ą
downiczej. Pa
ń
stwa utrzymuj
ą
i rozwijaj
ą
zarówno stosunki dwustronne
(bilateralne), jak te
ż
stosunki wielostronne (multilateralne), w tym cz
ę
sto w ramach wyspecjalizowanych
organizacji mi
ę
dzynarodowych.
Słusznie wskazuje si
ę
w literaturze przedmiotu22,
ż
e funkcja zewn
ę
trzna obejmuje współcze
ś
nie ró
ż
ne działania
pa
ń
stwa sprzyjaj
ą
ce kontaktom mi
ę
dzy obywatelami ró
ż
nych pa
ń
stw oraz rozwijaniu przepływu informacji.
Zadania te realizuj
ą
organy pa
ń
stwowe, głównie organy administracji publicznej. Kontakty mi
ę
dzyludzkie w
wymiarze mi
ę
dzynarodowym nabrały współcze
ś
nie cech masowo
ś
ci. S
ą
one pochodn
ą
rozwijaj
ą
cych si
ę
mi
ę
dzypa
ń
stwowych stosunków politycznych, gospodarczych i kulturalnych. O wielo
ś
ci i charakterze kontaktów
mi
ę
dzyludzkich rozstrzygaj
ą
pa
ń
stwa, ustanawiaj
ą
c w tych sprawach stosowne regulacje: paszportowe, wizowe,
dotycz
ą
ce wymiany pieni
ą
dza, komunikacji itp. Istotne znaczenie ma w dzisiejszych czasach, charakteryzuj
ą
cych
si
ę
tendencjami globalizacyjnymi, mi
ę
dzynarodowy przepływ informacji z zakresu ró
ż
nych zagadnie
ń
,
dotycz
ą
cych spraw pa
ń
stw i ich obywateli. O zasi
ę
gu i sposobach przepływu tych informacji rozstrzygaj
ą
głównie
pa
ń
stwa, reguluj
ą
c te zagadnienia prawnie i tworz
ą
c elementy stosownej infrastruktury technicznej.
Funkcja zewn
ę
trzna pa
ń
stwa realizowana jest obecnie przede wszystkim
ś
rodkami niewładczymi, o charakterze
pokojowym (umowy, porozumienia, współpraca). Nie oznacza to jednak, i
ż
pa
ń
stwa w razie konieczno
ś
ci nie
si
ę
gaj
ą
po
ś
rodki niepokojowe. Trafnie przy tym zwrócono uwag
ę
23,
ż
e mi
ę
dzy funkcjami wewn
ę
trznymi pa
ń
stwa
i jego funkcj
ą
zewn
ę
trzn
ą
zachodzi
ś
cisła wi
ęź
. Pozycja pa
ń
stwa w stosunkach zewn
ę
trznych zale
ż
y, bowiem od
jego siły wewn
ę
trznej, mierzonej m.in. stabilno
ś
ci
ą
ustroju społeczno-politycznego, rozmiarami bogactwa sfery
ekonomicznej, liczebno
ś
ci
ą
, wykształceniem i poziomem kultury ludno
ś
ci, zasobami naturalnymi, talentami
przywódczymi osób kieruj
ą
cych pa
ń
stwem, ale tak
ż
e wkładem pa
ń
stwa do ogólnoludzkiej skarbnicy warto
ś
ci i
dokona
ń
.
10. Pojecie organu pa
ń
stwowego, rodzaje i system organów pa
ń
stwowych
Organ pa
ń
stwowy to odpowiednio zorganizowana instytucja, utworzona na podstawie przepisów prawa i
powołana do wykonywania okre
ś
lonych zada
ń
w imieniu pa
ń
stwa, przy zastosowaniu
ś
rodków wynikaj
ą
cych z
charakteru władzy pa
ń
stwowej.
Niezale
ż
nie od ró
ż
nic definicyjnych na ogół wymienia si
ę
podobne cechy konstytutywne organów pa
ń
stwowych.
• s
ą
tworzone w drodze przepisów prawa (które okre
ś
la ich organizacj
ę
, kompetencje i formy aktywno
ś
ci) oraz
działaj
ą
na podstawie przepisów prawa; w prawoznawstwie uznaje si
ę
to za elementarne wymogi praworz
ą
dno
ś
ci
w pa
ń
stwie i postuluje, aby owo prawo miało form
ę
ustawy;
• posiadaj
ą
wyodr
ę
bnion
ą
struktur
ę
organizacyjn
ą
, stosownie do spełnianych zada
ń
, przy czym wyodr
ę
bnienie to
wyst
ę
puje zarówno w układzie zewn
ę
trznym - w stosunku do innych organów pa
ń
stwowych, jak te
ż
wewn
ą
trz
poszczególnych organów pa
ń
stwowych;
• maj
ą
wyra
ź
nie okre
ś
lone prawem zakresy kompetencyjne, przy czym ich kompetencje s
ą
zindywidualizowane -
w zale
ż
no
ś
ci od charakteru organu pa
ń
stwowego i jego miejsca w systemie organów pa
ń
stwowych;
• działaj
ą
w imieniu i na rachunek pa
ń
stwa, a skuteczno
ść
ich działa
ń
jest zagwarantowana, w ostatniej instancji,
mo
ż
liwo
ś
ci
ą
zastosowania przymusu pa
ń
stwowego;
• mog
ą
realizowa
ć
działania władcze w ró
ż
nych formach (w drodze stanowienia aktów normatywnych, wydawania
orzecze
ń
s
ą
dowych czy aktów administracyjnych, sprawowania kontroli). Mo
ż
liwo
ść
stosowania działa
ń
władczych to szczególne uprawnienie organów pa
ń
stwowych i dlatego ta cecha najcz
ęś
ciej podkre
ś
lana jest
12
przez przedstawicieli nauki. Wskazano ju
ż
w literaturze4,
ż
e ka
ż
dy z organów pa
ń
stwowych (a mówi
ą
c bardziej
precyzyjnie - ka
ż
dy z tzw. samoistnych organów pa
ń
stwowych) charakteryzuj
ą
wszystkie wymienione cechy
ł
ą
cznie.
Zło
ż
ono
ść
zada
ń
spełnianych przez współczesne pa
ń
stwa determinuje istnienie znacznej liczby organów
pa
ń
stwowych oraz du
żą
ró
ż
norodno
ść
ich struktury, zakresu działania, spełnianych funkcji, a tak
ż
e ich miejsca i
roli w mechanizmie działania pa
ń
stwa. Rodzi to potrzeb
ę
klasyfikacji organów pa
ń
stwowych i dokonywania ich
podziałów. W zale
ż
no
ś
ci od przyj
ę
tych kryteriów mo
ż
na dokonywa
ć
ró
ż
nych klasyfikacji tych organów.
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA STRUKTUR
Ę
ORGANIZACYJN
Ą
Rozró
ż
nia si
ę
organy jednoosobowe i wieloosobowe. Organy jednoosobowe charakteryzuj
ą
si
ę
skupieniem
władzy w gestii jednej osoby (np. prezydent, minister, wojewoda), która za sprawowanie tej władzy ponosi
wył
ą
czn
ą
odpowiedzialno
ść
. Nie wyklucza to istnienia przy boku tej osoby specjalnego zespołu (kolektywu)
doradców lub pomocników, którzy mog
ą
wywiera
ć
znacz
ą
cy wpływ na rozstrzygni
ę
cia podejmowane przez organ
jednoosobowy. Jest to jednak tylko wpływ faktyczny, bowiem prawnie rozstrzygni
ę
cie nale
ż
y do jednostki. Zalet
ą
organów jednoosobowych jest szybko
ść
podejmowania decyzji i łatwo
ść
ustalenia odpowiedzialno
ś
ci za ich
skutki. Słabo
ś
ci
ą
- mo
ż
liwo
ść
podj
ę
cia decyzji nietrafnej, zwłaszcza gdy jej faktycznym autorem jest wył
ą
cznie
jedna osoba. Organy wieloosobowe mog
ą
mie
ć
ró
ż
ny charakter. Najbardziej typowe z nich to organy kolegialne,
składaj
ą
ce si
ę
z wielu osób podejmuj
ą
cych w równoprawny sposób wspólnie decyzje w formie uchwał i
ponosz
ą
ce za nie solidarn
ą
odpowiedzialno
ść
(np. izba parlamentu, rz
ą
d, rada gminy czy powiatu). Zalet
ą
rozstrzygni
ęć
podejmowanych przez organy kolegialne jest z reguły ich gł
ę
bsze rozwa
ż
enie przed aktem
podj
ę
cia. Słabo
ś
ci
ą
- wydłu
ż
ony w czasie tryb decydowania i trudno
ś
ci dotycz
ą
ce ustalenia indywidualnej
odpowiedzialno
ś
ci za skutki decyzji. W praktyce próbuje si
ę
w zwi
ą
zku z tym kształtowa
ć
takie struktury organów
pa
ń
stwowych, aby ł
ą
czyły one zalety organów jednoosobowych i kolegialnych, unikaj
ą
c ich wad. Organy
wieloosobowe nie zawsze maj
ą
charakter kolegialny. Czasem s
ą
one wewn
ę
trznie zorganizowane na zasadzie
hierarchicznego zró
ż
nicowania stanowisk i oparte w swej wewn
ę
trznej strukturze na zasadzie (z reguły)
jednoosobowego kierownictwa (niektóre centralne organy administracji, organy kontroli). Zdarzaj
ą
si
ę
tak
ż
e
organy wieloosobowe o strukturze zło
ż
onej, co wyra
ż
a si
ę
w tym,
ż
e niezale
ż
nie od funkcji wykonywanych przez
organ w cało
ś
ci, istniej
ą
w jego strukturze wyodr
ę
bnione jednostki, które posiadaj
ą
własne, samoistne
kompetencje pa
ń
stwowe, a nie s
ą
jedynie pomocniczymi jednostkami wewn
ę
trznymi danego organu (np.
parlamenty dwuizbowe).
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA TERYTORIALNY ZASI
Ę
G DZIAŁANIA
Organy pa
ń
stwowe dzielimy na organy centralne i terenowe. Organy centralne obejmuj
ą
swoim zakresem
działania terytorium całego pa
ń
stwa (np. parlament, prezydent, rz
ą
d). Organy terenowe wykonuj
ą
za
ś
swoje
funkcje w okre
ś
lonej cz
ęś
ci pa
ń
stwa - w poszczególnych jednostkach podziału terytorialnego (np. rada gminy,
wojewoda, s
ą
d rejonowy). Nale
ż
y mie
ć
na uwadze,
ż
e organy terenowe maj
ą
w poszczególnych pa
ń
stwach
bardziej ni
ż
organy centralne zró
ż
nicowany charakter i zakres działania - w zale
ż
no
ś
ci od przyj
ę
tego podziału
terytorialnego i charakteru jednostki, w jakiej dany organ działa.
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA SPOSÓB POWOŁYWANIA
Wyró
ż
nia si
ę
organy pochodz
ą
ce z wyborów i organy pochodz
ą
ce z nominacji. Droga wyborów oznacza,
ż
e
organ jest powoływany przez okre
ś
lony podmiot zbiorowy. Podmiotem tym mo
ż
e by
ć
sam suweren (naród, lud)
lub organ pa
ń
stwowy uprawniony do tego przez przepisy prawa. W pierwszym przypadku mówimy o organach
pa
ń
stwowych pochodz
ą
cych z wyborów bezpo
ś
rednich (np. parlament), w drugim za
ś
o organach wybranych
po
ś
rednio (np. prezydent wybierany przez parlament).
Nominacja – to okre
ś
lony normatywnie tryb powoływania jednych organów (ni
ż
szego stopnia) przez inne organy
(wy
ż
szego stopnia). W ten sposób obsadzane s
ą
najcz
ęś
ciej organy administracji (minister, wojewoda).
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA CZAS TRWANIA PEŁNOMOCNICTW
Mo
ż
na te
ż
podzieli
ć
organy pa
ń
stwowe na kadencyjne oraz powoływane na czas nieokre
ś
lony. Organy
kadencyjne to takie, których okres trwania pełnomocnictw jest z góry prawnie okre
ś
lony (parlament, prezydent,
rady samorz
ą
dowe) i z reguły jest równy okresowi kadencji. Czas trwania pełnomocnictw organów powoływanych
na czas nieokre
ś
lony nie jest z góry okre
ś
lony i zawsze pełni
ą
one swoj
ą
funkcj
ę
do chwili powołania nowego
organu (rz
ą
d, wojewoda).
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA SPOSÓB DZIAŁANIA W IMIENIU PA
Ń
STWA
Mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
organy samoistne i niesamoistne. Organy samoistne działaj
ą
bezpo
ś
rednio w imieniu pa
ń
stwa,
wykonuj
ą
c w tym zakresie własne zadania i kompetencje (np. minister, s
ą
d, wojewoda). Organy niesamoistne z
reguły nie posiadaj
ą
prawa do podejmowania władczych decyzji, maj
ą
cych bezpo
ś
rednie, wi
ążą
ce znaczenie na
zewn
ą
trz. Mog
ą
one przybiera
ć
posta
ć
organów o charakterze wewn
ę
trznym (przewodnicz
ą
cy izby parlamentu),
pomocniczym (np. komisje parlamentarne, komitety rz
ą
dowe) lub doradczym (np. kolegia w ministerstwach).
PODZIAŁ ZE WZGL
Ę
DU NA CHARAKTER POWIERZONYCH IM ZADA
Ń
I FUNKCJI ORAZ ROL
Ę
, JAK
Ą
SPEŁNIAJ
Ą
W MECHANIZMIE DZIAŁANIA PA
Ń
STWA
Mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
organy przedstawicielskie, organy administracyjne, organy s
ą
dowe i organy kontroli. Cech
ą
organów przedstawicielskich jest wyłanianie w drodze wyborów powszechnych i odpowiedzialno
ść
przed
13
wyborcami. S
ą
to organy kolegialne, do których nale
ż
y najwy
ż
sze ciało przedstawicielskie (parlament) i lokalne
przedstawicielstwa (rady samorz
ą
dowe).
•
Organy administracji, pochodz
ą
ce z mianowania lub nominacji (np. rz
ą
d. minister), prowadz
ą
działalno
ść
wykonawcz
ą
i ponosz
ą
z reguły odpowiedzialno
ść
polityczn
ą
przed organami przedstawicielskimi.
•
Organy s
ą
dowe charakteryzuje pochodzenie z nominacji. Ich podstawow
ą
funkcj
ą
jest sprawowanie
wymiaru sprawiedliwo
ś
ci.
•
Organy kontroli pochodz
ą
z powołania, a ich zasadnicz
ą
czynno
ś
ci
ą
jest kontrola organów wykonawczych.
•
Organy pa
ń
stwowe – chocia
ż
ka
ż
dy z nich jest wyodr
ę
bniony pod wzgl
ę
dem strukturalnym i funkcjonalnym
- nie działaj
ą
w izolacji. Przeciwnie, s
ą
ze sob
ą
zwykle odpowiednio powi
ą
zane. Istnieje mi
ę
dzy nimi
okre
ś
lony, uporz
ą
dkowany układ stosunków, tworz
ą
cych z ogółu organów pa
ń
stwa celowo zorganizowany
zespół elementów - a wi
ę
c system organów pa
ń
stwowych. System taki obejmuje cał
ą
sfer
ę
działania
pa
ń
stwa.
W nauce o pa
ń
stwie pod poj
ę
ciem system organów pa
ń
stwowych rozumiano zazwyczaj zespół cech, które wg
jednych wyra
ż
ały form
ę
organizacji aparatu pa
ń
stwowego, a w szczególno
ś
ci reguły okre
ś
laj
ą
ce budow
ę
tego
aparatu, formy organów pa
ń
stwowych i ich stosunki wzajemne1', a wg innych odzwierciedlały zale
ż
no
ś
ci
funkcjonalne i organizacyjne pomi
ę
dzy ró
ż
nymi organami pa
ń
stwa, składaj
ą
cymi si
ę
na organizacyjn
ą
jedno
ść
1.
Wykorzystuj
ą
c dotychczasowy dorobek teoretyczny mo
ż
na zaproponowa
ć
nast
ę
puj
ą
c
ą
definicj
ę
: System
organów pa
ń
stwowych - to całokształt organów istniej
ą
cych w danym pa
ń
stwie, rozpatrywanych w ich
wzajemnych powi
ą
zaniach, wynikaj
ą
cych z przyj
ę
tych reguł okre
ś
laj
ą
cych form
ę
organów pa
ń
stwowych i ich
stosunki wzajemne, a składaj
ą
cych si
ę
na organizacyjn
ą
jedno
ść
systemu.
Jedno
ść
systemu organów pa
ń
stwowych przejawia si
ę
w nast
ę
puj
ą
cych składnikach:
• jedno
ś
ci celów działania, polegaj
ą
cej na realizacji przez poszczególne organy w ró
ż
nych formach wspólnych
celów pa
ń
stwa.
• wł
ą
czeniu wszystkich organów pa
ń
stwowych w organizacyjn
ą
wspólnot
ę
i podporz
ą
dkowanie ich jednolitym
zasadom organizacyjnym i funkcjonalnym,
• decyduj
ą
cej cz
ę
sto roli organów przedstawicielskich w stosunku do pozostałych organów pa
ń
stwowych, co
zapewnia jedno
ść
systemow
ą
wszystkich organów.
Oprócz poj
ę
cia system organów pa
ń
stwowych, w nauce o pa
ń
stwie i w teorii polityki cz
ę
sto u
ż
ywa si
ę
terminu
aparat pa
ń
stwowy.
11. Zasady: podziału władzy i jedno
ś
ci władzy
Zasada podziału władzy
Jest to jedna z najistotniejszych zasad ustrojowych, towarzysz
ą
ca rozwojowi my
ś
li politycznej od czasów
Arystotelesa. W swoim znakomitym dziele: Polityka, my
ś
liciel ten wyró
ż
niał w ka
ż
dym ustroju pa
ń
stwowym trzy
cz
ęś
ci składowe:
• czynnik obraduj
ą
cy nad sprawami pa
ń
stwowymi,
• czynnik rz
ą
dz
ą
cy,
• czynnik s
ą
dz
ą
cy
Sporne jest w nauce, czy pogl
ą
dy te mo
ż
na uzna
ć
za zal
ąż
ek koncepcji podziału władzy. Podział władzy, jako
idea polityczna i zasada ustroju pa
ń
stwa, rozpowszechnił si
ę
od XVII i XVIII w., zwłaszcza w Europie i Stanach
Zjednoczonych Ameryki, stanowi
ą
c owoc racjonalistycznej my
ś
li o
ś
wieceniowej. Najbardziej znan
ą
odmian
ą
podziału władzy jest zasada trójpodziału władzy, która kształtowała si
ę
w czasach nowo
ż
ytnych jako
przeciwie
ń
stwo absolutyzmu monarszego, zakładaj
ą
cego skupienie całej władzy w gestii jednego podmiotu -
monarchy. Idea trójpodziału władzy w rozwini
ę
tej postaci wywodzi si
ę
od angielskiego filozofa J. Locke'a (1632-
1704). W swoim dziele: Dwa traktaty o rz
ą
dzie (1690) wyró
ż
nił on trzy rodzaje władz: prawodawcz
ą
, wykonawcz
ą
i federacyjn
ą
. Locke uzasadniał zwłaszcza potrzeb
ę
rozdzielenia władzy prawodawczej od wykonawczej.
Postulował oddanie władzy prawodawczej w gesti
ę
ciała zbiorowego, którego postanowienia prawodawcze
powinny stale zachowywa
ć
sw
ą
moc i by
ć
stale wykonywane. Uznawał przy tym za niezb
ę
dne, aby wykonywanie
ustanowionych przez władz
ę
prawodawcz
ą
ustaw nale
ż
ało do innego ju
ż
organu, nie tego, który te ustawy
stworzył, gdy
ż
odmienne rozwi
ą
zanie groziłoby niebezpiecze
ń
stwem monopolizacji władzy i „naginania" ustaw do
własnych potrzeb. Do przemy
ś
le
ń
J. Locke'a nawi
ą
zywał francuski my
ś
liciel polityczny Cli. Montesguieu -
Monteskiusz (1689-1755), formułuj
ą
c - na gruncie rozwi
ą
za
ń
ustrojowych ówczesnej Anglii - w pracy: O duchu
praw (J748) ide
ę
trójpodziału władzy na:
• ustawodawcz
ą
,
• wykonawcz
ą
,
• s
ą
downicz
ą
Trafnie wskazano w literaturze przedmiotu,
ż
e na teori
ę
podziału władzy w uj
ę
ciu Monteskiusza składały si
ę
wła
ś
ciwie trzy powi
ą
zane ze sob
ą
zasady:
1) zasada społecznego podziału władzy, wyra
ż
aj
ą
ca si
ę
w postulacie zapewnienia wszystkim stanom i warstwom
społecznym wpływu na władz
ę
pa
ń
stwow
ą
;
2) zasada funkcjonalno-organizacyjnego podziału władzy, której istot
ą
było wyró
ż
nienie trzech równorz
ę
dnych
rodzajów władz: ustawodawczej, wykonawczej i s
ą
downiczej oraz przydzielenie poszczególnych rodzajów władz
14
odr
ę
bnym organom pa
ń
stwowym;
3) zasada równowagi i wzajemnego hamowania władz, która wyra
ż
ała si
ę
w postulacie takiego uło
ż
enia
stosunków mi
ę
dzy trzema rodzajami władz, aby - poprzez system hamulców pozwalaj
ą
cych ka
ż
dej władzy
powstrzymywa
ć
pozostałe -
ż
adna z nich nie uzyskała przewagi nad inn
ą
.
Pełne zobrazowanie koncepcji Monteskiusza wymaga, wi
ę
c uwzgl
ę
dnienia trzech wy
ż
ej wymienionych zasad,
pozostaj
ą
cych ze sob
ą
w bardzo
ś
cisłym zwi
ą
zku i składaj
ą
cych si
ę
na nierozerwaln
ą
cało
ść
.
Zasada jedno
ś
ci (nazywana te
ż
zasad
ą
jednolito
ś
ci) władzy pa
ń
stwowej jest historycznie starsza od zasady
podziału władzy. W tradycyjnej wersji przybierała ona posta
ć
jedynowładztwa, władzy skoncentrowanej w gestii
jednostki spełniaj
ą
cej funkcje prawodawcze, wykonawcze i s
ą
downicze. Taki kształt ustrojowy miały zwłaszcza
monarchie absolutne, z natury swej niedemokratyczne. Zasada ta pojawiła si
ę
w czasach nowo
ż
ytnych równie
ż
w
niedemokratycznej odmianie republika
ń
skiej - w faszystowskim pa
ń
stwie hitlerowskim i w totalitarnym pa
ń
stwie
stalinowskim. Tymi postaciami jedno
ś
ci władzy nie b
ę
dziemy si
ę
tutaj zajmowa
ć
. Zanalizujmy natomiast pewn
ą
zmodyfikowan
ą
koncepcj
ę
jedno
ś
ci władzy, której twórc
ą
jest wspomniany wcze
ś
niej francuski filozof epoki
O
ś
wiecenia J. J. Rousseau, charakteryzowany w nauce jako drugi - obok Monteskiusza - prawdziwy prawodawca
na wzór legendarnych filozofów staro
ż
ytno
ś
ci™. Rousseau wyło
ż
ył swoj
ą
koncepcj
ę
jedno
ś
ci władzy zwłaszcza w
pracy: Umowa społeczna. Punktem wyj
ś
cia rozumowania Rousseau było pytanie: jak zapewni
ć
wolnemu ludowi-
suwerenowi w maksymalnym stopniu wpływ na władz
ę
pa
ń
stwow
ą
? W uj
ę
ciu J. J. Rousseau jedno
ść
władzy
miała polega
ć
na supremacji (dominacji) w systemie organów pa
ń
stwowych tego organu, za po
ś
rednictwem
którego lud przede wszystkim sprawuje swoj
ą
suwerenn
ą
władz
ę
. Organem tym był parlament, a wi
ę
c w nim
miała si
ę
skupia
ć
cała władza, jak
ą
w pa
ń
stwie dysponuje lud-suweren. Wszystkie pozostałe organy pa
ń
stwa
miały działa
ć
tylko jako wyraziciele woli parlamentu i tylko w granicach udzielonych przez parlament upowa
ż
nie
ń
.
Koncepcja jedno
ś
ci władzy, prezentowana przez J. J. Rousseau, miała niew
ą
tpliwie charakter demokratyczny,
bowiem zakładała kontrol
ę
najwy
ż
szego ogniwa władzy pa
ń
stwowej - parlamentu - przez suwerenny lud, a
przede wszystkim uznawała za niezb
ę
dne podejmowanie przez samego zbiorowego suwerena bezpo
ś
rednich
aktów sprawowania władzy pa
ń
stwowej (np. referendum). Koncepcja Rousseau mie
ś
ciła si
ę
tym samym w
ramach wyznaczonych przez ustrój demokracji ate
ń
skiej, a jej cech
ą
charakterystyczn
ą
było akcentowanie
stałego stosowania form demokracji bezpo
ś
redniej (obok form demokracji po
ś
redniej, przedstawicielskiej).
Znamienna dla koncepcji Rousseau jest hierarchiczna struktura systemu organów pa
ń
stwowych, zbudowanych,
jak podkre
ś
lano w pi
ś
miennictwie19, na zasadzie monokratycznej -jednolito
ś
ci władzy i jej centralizacji. Na czele
tych organów znajduje si
ę
organ najwy
ż
szy, a wszystkie inne s
ą
mu podporz
ą
dkowane. Zasada równowagi i
hamowania została zast
ą
piona innymi regułami współdziałania organów pa
ń
stwowych. Kontrol
ę
działalno
ś
ci
najwy
ż
szego ogniwa władzy pa
ń
stwowej mo
ż
e sprawowa
ć
wył
ą
cznie lud suweren, a nie jakikolwiek inny organ
pa
ń
stwowy.
12. Modelowe systemy organów pa
ń
stwowych: parlamentarno-gabinetowy, prezydencki, mieszane,
rz
ą
dów zgromadzenia
Na gruncie teorii podziału władzy wykształciły si
ę
w trakcie ponad dwu-stuletniego rozwoju konstytucjonalizmu
dwa zasadnicze modele systemów organów pa
ń
stwowych, tj.:
• model parlamentarny (parlamentarno-gabinetowy),
• model prezydencki", a tak
ż
e
• modele mieszane (parlamentarno-prezydencki, prezydencko-parlamentarny, semiprezydencki).
Natomiast koncepcja jedno
ś
ci władzy pa
ń
stwowej znalazła swoje konstytucyjne demokratyczne odzwierciedlenie
jako
• model rz
ą
dów zgromadzenia (konwentu, dyrektoriatu).
Model parlamentarny (parlamentarno-gabinetowy)
Parlamentarny model rz
ą
dów (zwany cz
ę
sto modelem parlamentarno--gabinetowym) zrodził si
ę
najwcze
ś
niej, w
toku długiej ewolucji zasad ustrojowych, w Anglii, a nast
ę
pnie został przyj
ę
ty - w innych warunkach politycznych i
zwykle z pewnymi modyfikacjami — w pa
ń
stwach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów oraz w wielu pa
ń
stwach
kontynentu europejskiego. Model ten, najogólniej rzecz ujmuj
ą
c, polega na ukształtowaniu w okre
ś
lony sposób
stosunków wzajemnych mi
ę
dzy głow
ą
pa
ń
stwa, parlamentem i rz
ą
dem. Stosunków wyra
ż
aj
ą
cych si
ę
w d
ąż
eniu
do powi
ą
zania i wzajemnego oddziaływania na siebie legislatywy i egzekutywy. Z zało
ż
enia (trudnego do
zrealizowania w praktyce) powi
ą
zania i zale
ż
no
ś
ci pomi
ę
dzy tymi władzami powinny by
ć
tak ustalone, aby si
ę
całkowicie równowa
ż
yły (balansowały).
Model parlamentarny definiuj
ą
nast
ę
puj
ą
ce najwa
ż
niejsze cechy.
•
władza wykonawcza (egzekutywa) ma charakter dualistyczny (dwucz
ęś
ciowy) - składa si
ę
ona z głowy
pa
ń
stwa, obok której istnieje jako odr
ę
bny organ tej władzy rz
ą
d z premierem na czele, tworz
ą
cy ciało
kolegialne, czyli gabinet;
•
głowa pa
ń
stwa jest neutralna politycznie, nie bierze aktywnego udziału w polityce, z reguły nie wykonuje
samodzielnie
ż
adnych istotnych funkcji w dziedzinie władzy wykonawczej, za
ś
okre
ś
lone akty polityczne
(urz
ę
dowe) podejmuje jedynie na wniosek lub za zgod
ą
rz
ą
du, wyra
ż
am w formie kontrasygnaty
(współpodpisu) aktów głowy pa
ń
stwa przez członka rz
ą
du;
•
głowa pa
ń
stwa nie ponosi politycznej odpowiedzialno
ś
ci przed parlamentem i nie mo
ż
e by
ć
przez parlament
odwołana;
15
•
rz
ą
d, mianowany formalnie przez głow
ę
pa
ń
stwa, musi si
ę
cieszy
ć
poparciem wi
ę
kszo
ś
ci parlamentarnej:
parlament wyra
ż
a akceptacj
ę
składu i programu rz
ą
du, udzielaj
ą
c mu wotum zaufania
•
rz
ą
d ponosi za swoj
ą
działalno
ść
solidarn
ą
odpowiedzialno
ść
polityczn
ą
(zwan
ą
równie
ż
parlamentarn
ą
)
przed parlamentem i mo
ż
e by
ć
przez parlament obalony w drodze uchwalenia wotum nieufno
ś
ci:
indywidualn
ą
odpowiedzialno
ść
polityczn
ą
przed parlamentem ponosz
ą
tak
ż
e ministrowie;
•
egzekutywa (z reguły głowa pa
ń
stwa działaj
ą
ca na wniosek rz
ą
du) ma prawo rozwi
ą
zania parlamentu przed
upływem kadencji.
Typowym przykładem parlamentarnego modelu rz
ą
dów jest model ustrojowy Wielkiej Brytanii, oparty w znacznym
stopniu na zwyczajach konstytucyjnych. Inne modele parlamentarne s
ą
z reguły regulowane prawnie (głównie
konstytucyjnie), w sposób bardziej lub mniej szczegółowy. System parlamentarny stosowany jest obecnie w
zdecydowanej wi
ę
kszo
ś
ci pa
ń
stw Europy, w Australii i w niektórych pa
ń
stwach Azji i Afryki. Wyst
ę
puje on w tak
wielu rozmaitych wariantach i odmianach,
ż
e trudno byłoby nawet skonstruowa
ć
jaki
ś
jeden, uniwersalny model
szczegółowy i dlatego ograniczyli
ś
my si
ę
wy
ż
ej jedynie do zdefiniowania jego najbardziej generalnych cech.
Modelem kanclerski. Model kanclerski przyjmowany był w ostatnich kilkunastu latach - w ró
ż
ni
ą
cych si
ę
nieco od
siebie postaciach - w konstytucjach niektórych pa
ń
stw dokonuj
ą
cych transformacji od autokratyzmu do
demokracji (np. Polska, Litwa). Model kanclerski wprowadza generalnie trzy modyfikacje do klasycznego modelu
parlamentarnego:
•
nadaje siln
ą
pozycj
ę
kanclerzowi (premierowi) jako szefowi rz
ą
du i podporz
ą
dkowuje mu pozostałych
członków gabinetu;
•
przyjmuje instytucj
ę
tzw. konstruktywnego wotum nieufno
ś
ci jako formy parlamentarnej odpowiedzialno
ś
ci
kanclerza/premiera (wraz z wnioskiem o wotum nieufno
ś
ci jest głosowana kandydatura nowego
kanclerza/premiera);
•
ogranicza mo
ż
liwo
ść
rozwi
ą
zania parlamentu przez głow
ę
pa
ń
stwa do przypadków wyra
ź
nie wskazanych w
konstytucji.
Funkcjonowanie modelu parlamentarnego jest modyfikowane w praktyce ustrojowej przez istniej
ą
cy w pa
ń
stwie
system partyjny, przy czym dla bytu tego modelu niezb
ę
dne jest, aby był to system wyrastaj
ą
cy na gruncie
zasady pluralizmu politycznego, a wi
ę
c zakładaj
ą
cy istnienie zinstytucjonalizowanej opozycji. W warunkach
systemu dwupartyjnego parlament jest faktycznie podporz
ą
dkowany jednopartyjnemu rz
ą
dowi. W systemie wielo-
partyjnym rz
ą
d posiada najcz
ęś
ciej charakter koalicyjny, którego trwało
ść
jest zale
ż
na równie
ż
od charakteru tej
wielopartyjno
ś
ci - czy jest to wielo-partyjno
ść
ustabilizowana (np. RFN, Norwegia), czy nieustabilizowana (np.
Włochy, Polska).
Model prezydencki
Model prezydencki ukształtował si
ę
wg rozwi
ą
za
ń
Konstytucji Stanów Zjednoczonych Ameryki z 1787 r, a swoj
ą
rozwini
ę
t
ą
posta
ć
uzyskał w tym pa
ń
stwie w drugiej połowie XIX w. po wojnie secesyjnej. Istnieje dosy
ć
powszechne i nie bezpodstawne przekonanie,
ż
e przeniesienie tego modelu do systemów ustrojowych innych
pa
ń
stw jest wyj
ą
tkowo trudne. Jednak
ż
e, pod wpływem rozwi
ą
za
ń
konstytucyjnych Stanów Zjednoczonych,
mod
ę
] prezydencki rozpowszechnił si
ę
w pa
ń
stwach Ameryki Łaci
ń
skiej - z ró
ż
nym jednak powodzeniem. Po II
wojnie
ś
wiatowej model prezydencki próbowano -te
ż
z ró
ż
nymi skutkami - zaadaptowa
ć
i wdro
ż
y
ć
do systemów
ustrojowych niektórych pa
ń
stw Afryki i Azji. Czasami okazywało si
ę
,
ż
e model ten stawał si
ę
uzasadnieniem dla
ró
ż
nych form jednostkowej czy grupowej dyktatury. Nale
ż
y jednak odnotowa
ć
,
ż
e poszczególne elementy modelu
prezydenckiego wywierały i wywieraj
ą
w dalszym ci
ą
gu wpływ na rozwi
ą
zania ustrojowe w wielu innych
pa
ń
stwach, nie przyjmuj
ą
cych modelu prezydenckiego w jego klasycznej formie. Model prezydencki w jego
ameryka
ń
skiej postaci pozwala na wskazanie swych charakterystycznych cech, b
ę
d
ą
cych zarazem swoistym
wzorcem dla wszystkich prezydenckich systemów rz
ą
dów, urzeczywistnianych w - mniej czy bardziej -czystej
postaci. Zazwyczaj w literaturze przedmiotu za najbardziej charakterystyczn
ą
cech
ę
tego modelu uwa
ż
a si
ę
najbardziej bezwzgl
ę
dn
ą
posta
ć
separacji władzy ustawodawczej i wykonawczej, chocia
ż
-jak trafnie wskazuje A.
Puilo24 - nale
ż
y zgodnie z okre
ś
leniem oryginału mówi
ć
raczej o separacji kompetencji. Oznacza to,
ż
e twórcy
ameryka
ń
skiej konstytucji tworzyli raczej pozory separacji ni
ż
dokonali tej separacji w taki sposób (teoretycznie
mo
ż
liwy), aby jakiekolwiek oddziaływania jednej władzy na drug
ą
były prawnie niedopuszczalne.
Najwa
ż
niejsze cechy ameryka
ń
skiego modelu prezydenckiego mo
ż
na przedstawi
ć
w sposób nast
ę
puj
ą
cy:
• monistyczna konstrukcja władzy wykonawczej, która w cało
ś
ci jest skupiona w gestii prezydenta - nie ma tu
rozdzielenia funkcji głowy pa
ń
stwa od funkcji premiera, nie ma te
ż
rz
ą
du jako odr
ę
bnego organu o charakterze
kolegialnym. Ministrowie - sekretarze stanu s
ą
w pełni podporz
ą
dkowani prezydentowi, s
ą
wykonawcami jego
woli i przed nim s
ą
politycznie odpowiedzialni;
• daleko id
ą
ce rozdzielenie władzy ustawodawczej i wykonawczej (nazywane wła
ś
nie separacj
ą
). Rozdzielenie
legislatywy i egzekutywy wyra
ż
a si
ę
zwłaszcza w nast
ę
puj
ą
cych rozwi
ą
zaniach:
- w powoływaniu prezydenta w wyborach powszechnych (wg konstytucji ameryka
ń
skiej - dwustopniowych), co nie
pozostaje bez wpływu na wzmocnienie jego pozycji ustrojowej w mechanizmie sprawowania władzy pa
ń
stwowej;
- w bezwzgl
ę
dnej niepoł
ą
czalno
ś
ci stanowisk w parlamencie i w strukturach władzy wykonawczej;
- w
ś
cisłym rozdzieleniu zasadniczych funkcji legislatywy i egzekutywy, nie zezwalaj
ą
cym nawet na posiadanie
przez prezydenta prawa inicjatywy ustawodawczej, a dopuszczaj
ą
cym wpływ prezydenta na działalno
ść
16
prawodawcz
ą
parlamentu wył
ą
cznie poprzez instytucj
ę
or
ę
dzi prezydenckich;
- w ochronie władzy wykonawczej przed ingerencj
ą
parlamentu, co wyra
ż
a si
ę
w generalnym braku wpływu
parlamentu na sposób wykonywania ustaw przez egzekutyw
ę
, a tak
ż
e we własnych uprawnieniach
prawodawczych prezydenta do stanowienia aktów normatywnych, o ni
ż
szej jednak randze ni
ż
akty normatywne
pochodz
ą
ce od parlamentu;
• wzajemna kontrola i równowaga (checks and balances) władz; widoczna jest ona przede wszystkim w istnieniu
nast
ę
puj
ą
cych instytucji:
- w prezydenckim prawie weta zawieszaj
ą
cego wobec ustaw uchwalonych przez parlament, które to weto mo
ż
e
jednak by
ć
przełamane, gdy parlament ponownie uchwali ustaw
ę
kwalifikowan
ą
wi
ę
kszo
ś
ci
ą
głosów;
- w wymaganej zgodzie parlamentu (konkretnie Senatu) na obsad
ę
przez prezydenta szeregu wy
ż
szych
stanowisk pa
ń
stwowych (s
ę
dziów S
ą
du Najwy
ż
szego, pełnomocnych przedstawicieli USA w innych pa
ń
stwach
oraz wszystkich innych funkcjonariuszy ameryka
ń
skich, zajmuj
ą
cych urz
ę
dy tworzone ustaw
ą
, dla których nie
przewidziano w Konstytucji innego trybu powoływania - chodzi tu zwłaszcza o sekretarzy stanu);
- w s
ą
dowej kontroli konstytucyjno
ś
ci prawa (zgodno
ś
ci prawa z konstytucj
ą
);
- w istnieniu specjalnej procedury dla konstytucyjnej odpowiedzialno
ś
ci prezydenta przed parlamentem, któr
ą
to
odpowiedzialno
ść
prezydent, wiceprezydent i sekretarze stanu ponosz
ą
za naruszenie konstytucji, zdrad
ę
stanu
lub inne ci
ęż
kie przest
ę
pstwo, w trybie tzw. impeachement (oskar
ż
a Izba Reprezentantów, s
ą
dem jest Senat).
Sankcja wyroku skazuj
ą
cego obejmuje zwłaszcza pozbawienie urz
ę
du osoby uznanej za winn
ą
.
Warto u
ś
wiadomi
ć
sobie fakt,
ż
e wszystkie rozwi
ą
zania modelu prezydenckiego, charakteryzuj
ą
ce go ju
ż
w
momencie powstania Stanów Zjednoczonych, zostały zachowane formalnie w tym pa
ń
stwie do dzisiaj.
Najzacniejsze z nich s
ą
nadal podstaw
ą
prezydenckiego systemu rz
ą
dów równie
ż
w innych pa
ń
stwach,
akceptuj
ą
cych w klasycznej postaci ten model ustrojowy.
Modele mieszane
We współczesnych pa
ń
stwach demokratycznych systemy organów pa
ń
stwowych kształtowane s
ą
według
ró
ż
nych wariantów. Raczej nie spotyka i
ę
modeli czystych, wzorcowych. W procesie dziejowym wytworzyły si
ę
modele mieszane, wchłaniaj
ą
ce ró
ż
ne składniki organizacyjne i funkcjonalne systemów organów pa
ń
stwowych.
Przyjmuj
ą
one posta
ć
albo systemu parlamentarno-prezydenckiego (dominacja elementów modelu
parlamentarnego), albo systemu prezydencko-parlamentarnego, zwanego te
ż
cz
ę
sto semiprezydenckim
(przewaga cech modelu prezydenckiego nad parlamentarnym).
Pierwsze wyra
ź
ne rozwi
ą
zania mieszanego modelu o cechach prezydencko-parlamentarnych
(semiprezydenckich) zawarte zostały w Konstytucji V Republiki Francuskiej z J 958 r. Były one „skrojone"
wyra
ź
nie pod potrzeb} -rezydenta Cli. de Gaullea (1890-1970).
System francuski charakteryzuj
ą
zwłaszcza nast
ę
puj
ą
ce rozwi
ą
zania wzmacniaj
ą
ce pozycj
ę
prezydenta w
ramach systemu rz
ą
dów:
•
prezydent wyłaniany jest w wyborach powszechnych;
•
prezydent ma prawo podejmowania aktów urz
ę
dowych bez kontrasygnaty (akty takie to prerogatywy);
•
prezydent przewodniczy posiedzeniom rz
ą
du;
•
prezydent ma prawo (z małymi ograniczeniami) rozwi
ą
zania parlamentu - po zasi
ę
gni
ę
ciu opinii premiera i
przewodnicz
ą
cych izb parlamentu;
•
prezydent ma prawo zarz
ą
dzania referendum w sprawach zmiany konstytucji oraz - na wniosek rz
ą
du lub na
wspólny wniosek obu izb parlamentu - w sprawach projektów wa
ż
nych ustaw ustrojowych. Prezydent w
systemie V Republiki pełni funkcj
ę
arbitra prawidłowego funkcjonowania władz publicznych. Warto wskaza
ć
,
ż
e we wszystkich systemach rz
ą
dów maj
ą
cych charakter mieszany, mamy do czynienia z odej
ś
ciem od
modelu neutralnej głowy pa
ń
stwa, charakterystycznego dla systemu parlamentarnego, na rzecz modelu
prezydenta - arbitra, o kompetencjach w zró
ż
nicowany sposób kształtowanych.
Mo
ż
na za znawc
ą
rozwa
ż
anej problematyki przyj
ąć
,
ż
e modele rz
ą
dów mieszanych charakteryzuj
ą
si
ę
nast
ę
puj
ą
cymi cechami:
•
istnieje dualistyczna egzekutywa (władza wykonawcza), przy czym prezydent, nie ponosz
ą
c
odpowiedzialno
ś
ci politycznej przed parlamentem, wykonuje bezpo
ś
rednio pewne funkcje rz
ą
dzenia
samodzielnie (prerogatywy), bez konieczno
ś
ci uzyskiwania na nie kontrasygnaty;
•
prezydent pochodzi z bezpo
ś
rednich wyborów powszechnych, w których naród (jako suweren) rozstrzyga w
głosowaniu o powierzeniu konkretnej osobie sprawowania urz
ę
du prezydenta i tym samym legitymizuje
wykonywanie przeze
ń
władzy wykonawczej w imieniu narodu;
•
ministrowie nie tylko ponosz
ą
odpowiedzialno
ść
polityczn
ą
przed parlamentem, ale mog
ą
j
ą
ponosi
ć
tak
ż
e
przed prezydentem.
Mieszane modele rz
ą
dów stały si
ę
popularne w rozwi
ą
zaniach konstytucyjnych pa
ń
stw dokonuj
ą
cych w ostatnich
kilkunastu latach transformacji ustrojowej.
Model rz
ą
dów zgromadzenia
Model rz
ą
dów zgromadzenia (zwany tak
ż
e modelem konwentu lub modelem dyrektoriatu) jest realizowany
obecnie w demokratycznym wariancie w ustroju pa
ń
stwowym Konfederacji Szwajcarskiej, ukształtowanym przez
Konstytucj
ę
z 1874 r. Słusznie wskazuje si
ę
27,
ż
e poj
ę
cie rz
ą
dy zgromadzenia nie zostało dotychczas
wystarczaj
ą
co wyja
ś
nione przez nauk
ę
prawa konstytucyjnego. Nie ma te
ż
powszechnie akceptowanej jego
definicji. Zło
ż
yło si
ę
na to wiele przyczyn: brak konkretnego (rzeczywistego) ustroju pa
ń
stwowego, który mógłby w
17
tym zakresie pełni
ć
rol
ę
wzorca (jak w przypadku ustroju parlamentarnego - Wielka Brytania, a prezydenckiego -
USA), silne zaz
ę
bianie si
ę
rozwa
ż
onego modelu z systemem rz
ą
dów parlamentarnych, a tak
ż
e pewna
efemeryczno
ść
tego zjawiska w historii ustrojów pa
ń
stwowych, przy jednoczesnej jego ró
ż
norodno
ś
ci. W efekcie
system rz
ą
dów zgromadzenia rozumiany jest dosy
ć
powszechnie jako model konstytucyjnie zapewnionej
przewagi parlamentu nad pozostałymi organami pa
ń
stwowymi.
Maj
ą
c powy
ż
sze na uwadze, mo
ż
na wskaza
ć
na nast
ę
puj
ą
ce najwa
ż
niejsze cechy modelu rz
ą
dów
zgromadzenia.
•
preponderancja parlamentu, czyli pełnia władzy oraz nadrz
ę
dno
ść
parlamentu nad innymi naczelnymi
organami pa
ń
stwowymi - rz
ą
dem i głow
ą
pa
ń
stwa;
•
pełna zale
ż
no
ść
rz
ą
du od parlamentu; jest to zale
ż
no
ść
kreacyjna - rz
ą
d jest powoływany i odwoływany
wył
ą
cznie przez parlament, bez udziału głowy pa
ń
stwa; jest to tak
ż
e zale
ż
no
ść
funkcjonalna - prawodawstwo
parlamentarne i ustalana przez parlament linia polityki pa
ń
stwa musz
ą
by
ć
realizowane przez rz
ą
d, który
pozostaje pod kontrol
ą
parlamentu;
•
znikomy wpływ rz
ą
du na funkcjonowanie parlamentu; rz
ą
d (komitet) ma mo
ż
liwo
ść
oddziaływania na
parlament jedynie poprzez inicjatyw
ę
ustawodawcz
ą
;
•
polityczna odpowiedzialno
ść
głowy pa
ń
stwa przed parlamentem; głowa pa
ń
stwa mo
ż
e by
ć
przez parlament
odwołana, nie chroni jej instytucja kontrasygnaty; głowa pa
ń
stwa nie ma wpływu na czas trwania
pełnomocnictw parlamentu (nie mo
ż
e rozwi
ą
za
ć
parlamentu przed upływem kadencji).
13. Dzieje rozwoju wolno
ś
ci i praw jednostki.
Refleksja nad statusem jednostki w pa
ń
stwie ma bardzo dług
ą
tradycj
ę
. Wraz z powstawaniem pierwszych
organizacji pa
ń
stwowych próbowano okre
ś
la
ć
relacje mi
ę
dzy pa
ń
stwem a jednostk
ą
. Ju
ż
w tych najdawniejszych
czasach człowiekowi przypisywano pewne prawa, chocia
ż
zazwyczaj w nader ograniczonym zakresie.
Znacz
ą
cy wpływ na zmian
ę
spojrzenia na status jednostki w pa
ń
stwie wywarta w staro
ż
ytnej Grecji filozofia
stoików, zwłaszcza za
ś
etyka stoicka (przede wszystkim Seneki Młodszego). Wpływ etyki stoickiej widoczny jest
w etyce chrze
ś
cija
ń
skiej, w której chciano praktycznie zastosowa
ć
wskazania etyczne stoików (
ś
w. Augustyn,
ś
w.
Tomasz z Akwimt), akcentuj
ą
c zwłaszcza równo
ść
ludzi stworzonych na podobie
ń
stwo Boga. Wpływy stoików
odnajdujemy te
ż
w rozwa
ż
aniach twórców nowo
ż
ytnej etyki - B. Spinozy (1637-1667), G. Leibniza (1646-1716), /.
Kanta (1724-1804).
Najdalszych
ź
ródeł nowo
ż
ytnych wolno
ś
ci politycznych trafnie upatruj
ą
niektórzy autorzy2 w angielskiej Wielkiej
Karcie Swobód (łac. Magna Charta Libertatum) Jana bez Ziemi z 1215. W ko
ń
cu XVIII w. zrodziło si
ę
nowe -
zwłaszcza w sensie jurydycznym -pojmowanie praw człowieka, postrzeganie ich w nowo
ż
ytnym kształcie, w
znacznym stopniu aktualnym do chwili obecnej. Bezpo
ś
redni wpływ na zapocz
ą
tkowanie tego nowego etapu w
historii praw człowieka miały narodziny Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i tworzenie pierwszych
konstytucji pisanych. Po
ś
rednio było to rezultatem postulatów i wskaza
ń
przedstawicieli prawa natury. Spo
ś
ród
nich najsilniej w tych sprawach brzmiał głos wspomnianego wcze
ś
niej angielskiego my
ś
liciela J. Locke'a, który z
pasj
ą
uzasadniał,
ż
e ka
ż
dy człowiek w sposób naturalny posiada pewne wolno
ś
ci i prawa, niezale
ż
ne od
pa
ń
stwa, niezbywalne,
ś
wi
ę
te, wy
ż
sze ni
ż
prawo stanowione przez pa
ń
stwo. W
ś
ród tych wolno
ś
ci i praw J. Locke
i inni reprezentanci teorii prawa natury wymieniali najcz
ęś
ciej: wolno
ść
osoby ludzkiej, równo
ść
wobec prawa,
bezpiecze
ń
stwo prawne i opór przeciwko uciskowi, prawo własno
ś
ci. Wskazywali,
ż
e pa
ń
stwo ma obowi
ą
zek
ochrony tych wolno
ś
ci i praw. Pogl
ą
dy zwolenników prawa natury znalazły w ko
ń
cu XVIII w. odzwierciedlenie w
wa
ż
nych dokumentach prawnych i politycznych.
Po raz pierwszy stało si
ę
to w Ameryce w Karcie Praw Wirgini (Bili of Rights of Virginia) z 1776 r., a nast
ę
pnie w
Deklaracji Niepodległo
ś
ci 13 Stanów Zjednoczonych Ameryki, uchwalonej tego samego roku. W dokumentach
tych stwierdzano,
ż
e wszyscy ludzie s
ą
z natury równi, wolni i niezale
ż
ni, posiadaj
ą
pewne przyrodzone i
niezbywalne prawa, takie jak prawo do
ż
ycia, prawo do wolno
ś
ci, prawo d
ąż
enia do szcz
ęś
cia. Na kontynencie
europejskim podstawowe znaczenie dla rozwoju wolno
ś
ci i praw jednostki miała Wielka Rewolucja Francuska ze
swoj
ą
Deklaracj
ą
Praw Człowieka i Obywatela z 1789 r. Jak trafnie zauwa
ż
ono3, nazwa deklaracja wybrana
została dla tego aktu nieprzypadkowo. Zgodnie bowiem z ideami prawa natury,
ś
wi
ę
c
ą
cymi wówczas swoje
apogeum, prawa okre
ś
lone w Deklaracji przysługuj
ą
ka
ż
demu człowiekowi bez wyj
ą
tków i s
ą
prawami
wrodzonymi oraz niezbywalnymi. Nie pochodz
ą
z nadania ustawodawcy, który jedynie mo
ż
e (nawet powinien)
potwierdza
ć
je prawnie (aktem o charakterze deklaratoryjnym) i gwarantowa
ć
prawnie ich przestrzeganie. Dlatego
prawa te zostały zadeklarowane, a nie ukonstytuowane (aktem konstytutywnym, prawotworz
ą
cym).
Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela najpełniej wyra
ż
a liberaln
ą
koncepcj
ę
praw człowieka, sformułowan
ą
przez szkoł
ę
prawa natury, a wyra
ż
aj
ą
c
ą
si
ę
-jak słusznie zauwa
ż
ył E. Zie/i
ń
ski4 - w podstawowej triadzie praw, a
mianowicie: wolno
ść
, równo
ść
, własno
ść
prywatna. Na gruncie postanowie
ń
Deklaracji mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
:
•
prawa osobiste, przynale
ż
ne ka
ż
demu człowiekowi z tytułu samej natury ludzkiej (prawa człowieka),
•
prawa polityczne, tj. prawa wynikaj
ą
ce z funkcjonowania jednostki w organizacji pa
ń
stwowej (prawa
obywatela).
Te prawa osobiste i polityczne, w kształcie, jaki uzyskały w XVIII i XIX w., nazywane s
ą
prawami pierwszej
generacji. Zostały one uznane przez pa
ń
stwa i ze sfery teorii oraz postulatów przeszły do sfery ustawodawstwa.
Ich lista ulegała stopniowo rozszerzeniu. Istotne znaczenie dla kształtowania si
ę
współczesnej koncepcji wolno
ś
ci
i praw jednostki miała dominuj
ą
ca w naukach prawnych drugiej połowy XIX w. szkoła pozytywizmu prawniczego.
18
Pod wpływem pogl
ą
dów przedstawicieli tego kierunku zacz
ę
to traktowa
ć
wolno
ś
ci i prawa jednostki zawarte w
konstytucjach ówczesnych pa
ń
stw jako tzw. publiczne prawa podmiotowe. tj. uprawnienia wynikaj
ą
ce ze stosunku
prawnego (wi
ę
zów prawnych) ł
ą
cz
ą
cego obywatela z pa
ń
stwem, na podobie
ń
stwo prywatnych praw
podmiotowych, wynikaj
ą
cych ze stosunków prawnych ł
ą
cz
ą
cych osoby prywatne. Oznaczało to,
ż
e jednostka
mo
ż
e
żą
da
ć
od pa
ń
stwa zachowania zgodnego z tre
ś
ci
ą
normy prawnej dotycz
ą
cej wolno
ś
ci lub prawa tej
jednostki, za
ś
na pa
ń
stwie ci
ąż
y obowi
ą
zek realizacji takiego zachowania, przy czym w obronie swych
publicznych praw podmiotowych, gwarantowanych w konstytucji, jednostka mo
ż
e wyst
ą
pi
ć
wobec pa
ń
stwa jako
strona w s
ą
dzie,
żą
daj
ą
c wykonania przez pa
ń
stwo obowi
ą
zku. Przełom w zakresie prawnych regulacji wolno
ś
ci i
praw jednostki nast
ą
pił po I wojnie
ś
wiatowej. Jak zasadnie wskazuje A. Łopatka5, rewolucja socjalistyczna w
Rosji (1917) i rewolucja ludowa w Meksyku (1916-1918) stały si
ę
główn
ą
przyczyn
ą
narodzin praw człowieka
nowej, drugiej generacji. Były to najpierw prawa socjalne, a wi
ę
c prawa jednostki do pewnych
ś
wiadcze
ń
publicznych, zabezpieczaj
ą
cych jej minimalny poziom materialnej egzystencji (prawo do ubezpieczenia
społecznego na wypadek niezdolno
ś
ci do pracy, do ochrony zdrowia, do pomocy społecznej na wypadek
bezrobocia itp.), a nast
ę
pnie prawa ekonomiczne i kulturalne (prawo do pracy, prawo do nauki itp.).
Do II wojny
ś
wiatowej uznawanie wolno
ś
ci i praw jednostki było wył
ą
czn
ą
spraw
ą
poszczególnych pa
ń
stw, czego
wynikiem w okresie mi
ę
dzywojennym - z jego kryzysami gospodarczymi i politycznymi, tendencjami
faszystowskimi, totalitarnymi i autorytarnymi - stało si
ę
tak
ż
e zaw
ęż
enie i ograniczenie praw i wolno
ś
ci jednostki
w niektórych pa
ń
stwach. Nie było bowiem -jak zauwa
ż
ył A. Łopatka1" - uniwersalnego, maj
ą
cego znaczenie
prawnie wi
ążą
ce, katalogu wolno
ś
ci i praw jednostki. Istniały jedynie systemy ochrony wolno
ś
ci i praw o zasi
ę
gu
krajowym. Wła
ś
nie dlatego zgodnie uznaje si
ę
,
ż
e najwa
ż
niejszym zjawiskiem w zakresie wolno
ś
ci i praw
jednostki, jakie zaistniało po II wojnie
ś
wiatowej, było ukształtowanie systemu mi
ę
dzynarodowej ochrony tych
wolno
ś
ci i praw (mi
ę
dzynarodowego prawa praw człowieka). Nast
ę
powało to jednak z niemałymi trudno
ś
ciami, na
skutek oporów ze strony niektórych pa
ń
stw, czasem kapitalistycznych, cz
ęś
ciej jednak socjalistycznych.
Wkraczanie prawa mi
ę
dzynarodowego w sfer
ę
wolno
ś
ci i praw jednostki dokonywało si
ę
dwiema drogami:
1) przez formułowanie zestawu wolno
ś
ci i praw jednostki, których nast
ę
pnie poszczególne pa
ń
stwa
zobowi
ą
zywały si
ę
przestrzega
ć
;
2) przez tworzenie ponadnarodowych gwarancji przestrzegania wolno
ś
ci i praw jednostki.
W rezultacie ukształtowała si
ę
w wielu współczesnych pa
ń
stwach sytuacja, gdy mi
ę
dzy jednostk
ę
a jej prawo
ojczyste ,,wchodzi" prawo mi
ę
dzynarodowe, wzmacniaj
ą
c ochron
ę
wolno
ś
ci i praw tej jednostki.
Istotn
ą
rol
ę
w procesie formułowania zestawu wolno
ś
ci i praw jednostki odegrała Powszechna Deklaracja Praw
Człowieka przyj
ę
ta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w 1948 r. Był to jednak akt o
charakterze dosy
ć
ogólnym, a przede wszystkim nie miał charakteru umowy mi
ę
dzynarodowej, lecz uchwały
organizacji mi
ę
dzynarodowej i jako taki mógł by
ć
stosowany w sposób dosy
ć
dowolnie okre
ś
lany przez
poszczególne pa
ń
stwa.
Do wypracowania umów mi
ę
dzynarodowych, dotycz
ą
cych wolno
ś
ci i praw jednostki o powszechnym charakterze,
doszło dopiero w 1966 r. Po wielu latach negocjacji Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych uchwaliło
wówczas jednomy
ś
lnie dwa tzw. Pakty Praw Człowieka:
•
Mi
ę
dzynarodowy Pakt Praw Osobistych (Cywilnych) i Politycznych.
•
Mi
ę
dzynarodowy Pakt Praw Ekonomicznych, Socjalnych i Kulturalnych. Jako umowy mi
ę
dzynarodowe,
Pakty były aktami wymagaj
ą
cymi ratyfikacji przez poszczególne pa
ń
stwa, które przez akt ratyfikacyjny
zobowi
ą
zywały si
ę
uwzgl
ę
dnia
ć
w swych wewn
ę
trznych systemach prawnych kilkadziesi
ą
t wolno
ś
ci i praw
jednostki okre
ś
lonych w Paktach.
Wolno
ś
ci i prawa jednostki zawarte w Paktach obejmuj
ą
przede wszystkim szeroko rozwini
ę
ty katalog wolno
ś
ci i
praw pierwszej i drugiej generacji, w tym - co zwłaszcza warto wyeksponowa
ć
- rozległy zestaw praw
ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, których promotorem były po II wojnie
ś
wiatowej zwłaszcza pa
ń
stwa
tzw. realnego socjalizmu. Oba Pakty tworz
ą
uniwersalny (ogólno
ś
wiatowy) zestaw uznawanych powszechnie
wolno
ść
: i praw jednostki (nazywany w literaturze
ś
wiatowym kanonem praw człowieka i podstawowych
wolno
ś
ci'), chocia
ż
nie wszystkie pa
ń
stwa je ratyfikował} (Polska uczyniła to w 1977 r.) Obok tego uniwersalnego
systemu funkcjonuj
ą
równie
ż
regionalne systemy promocji i ochrony praw człowieka, wi
ążą
ce jedynie pa
ń
stwa
okre
ś
lonego kontynentu lub danego kr
ę
gu kulturowego. Aktualnie s
ą
to nast
ę
puj
ą
ce systemy regionalne:
europejski, ameryka
ń
ski, afryka
ń
ski. W szerszym lub w
ęż
szym zakresie oba systemy - uniwersalny i regionalne -
mog
ą
si
ę
jednak cz
ęś
ciowo pokrywa
ć
. Na europejski system wolno
ś
ci i praw jednostki składaj
ą
si
ę
zwłaszcza
nast
ę
puj
ą
ce akty wypracowane w ramach powstałej w 1949 r. organizacji mi
ę
dzynarodowej - Rady Europy:
•
Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolno
ś
ci z 1950 r. (zwana popularnie
Europejsk
ą
Konwencj
ą
Praw Człowieka),
•
Europejska Karta Socjalna z 1961 r.
Oba te akty zostały ratyfikowane przez Polsk
ę
. Ponadnarodowe gwarancje przestrzegania wolno
ś
ci i praw
jednostki zostały stworzone zarówno w ramach systemu uniwersalnego, jak i w ramach systemów regionalnych
(obowi
ą
zuj
ą
cych na poszczególnych kontynentach Gwarancje te polegaj
ą
na utworzeniu instytucji i uruchomieniu
procedur, słu
żą
cych przestrzeganiu wolno
ś
ci i praw. Postanowieniem Mi
ę
dzynarodowego Paktu Praw Osobistych
i Politycznych został powołany Komitet Praw Człowieka. W regionalnym systemie europejskim głównym
gwarantem. przestrzegania norm Europejskiej Konwencji Praw Człowieka jest Europejski Trybunał Praw
19
Człowieka z siedzib
ą
w Strasburgu. Katalog wolno
ś
ci i praw jednostki nie jest zamkni
ę
ty. Trwa proces uznawania,
proklamowania i ustanawiania nowych wolno
ś
ci i praw - zarówno w wymiarze uniwersalnym, regionalnym, jak i
krajowym (w konstytucjach poszczególnych pa
ń
stw). W pi
ś
miennictwie wskazuje si
ę
,
ż
e zjawisko te oznacza
pojawienie si
ę
tzw. praw trzeciej generacji, rozumianych jako prawa jednostki do pokoju, do rozwoju, do
zdrowego
ś
rodowiska naturalnego, dc korzystania ze
ź
ródeł
ś
wiatowego zasobu informacji, do korzystania z
osi
ą
gni
ęć
współczesnej cywilizacji itp. Tego typu prawa b
ę
d
ą
, i to nie tylko w najbli
ż
szych latach, decydowa
ć
o
kierunkach rozwoju wolno
ś
ci i praw jednostki we współczesnym pa
ń
stwie i w społeczno
ś
ci mi
ę
dzynarodowej.
14. Status jednostki we współczesnym pa
ń
stwie
We współczesnych konstytucjach (i innych aktach normatywnych) pa
ń
stw demokratycznych, unormowania
dotycz
ą
ce statusu jednostki -chocia
ż
ró
ż
ni
ą
si
ę
, co do zakresu wolno
ś
ci, praw i obowi
ą
zków - usystematyzowane
s
ą
najcz
ęś
ciej w charakterystycznej kolejno
ś
ci. Najpierw wymienia si
ę
wolno
ś
ci jednostki - tj. sfer
ę
woln
ą
w
zasadzie od ingerencji organów władzy publicznej i podlegaj
ą
c
ą
ochronie prawnej. Nast
ę
pnie mówi si
ę
o prawach
jednostki, a wi
ę
c o jej uprawnieniach podmiotowych, którym z reguły odpowiadaj
ą
okre
ś
lone powinno
ś
ci organów
władzy public2 Wreszcie, w ostatniej kolejno
ś
ci, regulowane s
ą
obowi
ą
zki jednostki, g one oznaczaj
ą
zaw
ęż
enie
mo
ż
liwo
ś
ci jej swobodnego działania. We wspomnianych aktach normatywnych z reguły na pierwszym miejscu
wymi
ę
si
ę
człowieka, jako jednostk
ę
ludzk
ą
, niezale
ż
n
ą
od przynale
ż
no
ś
ci pa
ń
stwowej, której maj
ą
słu
ż
y
ć
wolno
ś
ci i prawa, a dopiero na drugim miej obywatela zwi
ą
zanego okre
ś
lonym stosunkiem z własnym pa
ń
stwem.
Ka
ż
da wolno
ść
, prawo czy obowi
ą
zek człowieka dotyczy te
ż
obywatela, ale odwrotnie. Za decyduj
ą
ce dla statusu
jednostki w pa
ń
stwie uznaje si
ę
współcze
ś
nie osobiste i polityczne wolno
ś
ci i prawa człowieka i obywatela. S
ą
w
ś
ród nich takie, jak:
•
Prawo do
ż
ycia,
•
wolno
ś
ci osobistej,
•
prawo do s
ą
du,
•
prawa do prywatno
ś
ci,
•
do tajemnicy korespondencji,
•
nietykalno
ść
mieszka
ń
;
•
wolno
ść
podró
ż
owania,
•
wolno
ść
wyboru miejsca zamieszkania,
•
wolno
ść
sumienia i wyznania,
•
wolno
ść
zgromadze
ń
, zrzeszania si
ę
i petycji,
•
prawo wyborcze,
•
prawo do zajmowania stanowisk w pa
ń
stwie,
•
prawo uczestnictwa w podejmowaniu decyzji publicznych.
Wi
ę
kszo
ść
z nich to wolno
ś
ci i prawa człowieka, chocia
ż
niektóre z nich s
ą
zastrze
ż
one jedynie dla obywateli.
Przedstawiony wy
ż
ej (bardzo pobie
ż
nie) katalog wolno
ś
ci i praw osobistych oraz politycznych jednostki
uzupełniony jest we współczesnym pa
ń
stwie o katalog wolno
ś
ci i praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych
człowieka i obywatela. Niektóre z nich pojawiły si
ę
dopiero w ostatnich dziesi
ę
cioleciach, w ramach drugiej i
trzeciej generacji praw człowieka. Zakres w jakim poszczególne pa
ń
stwa gwarantuj
ą
jednostkom te wolno
ś
ci i
prawa, jest ró
ż
ny. Zale
ż
y w decyduj
ą
cym stopniu od dominuj
ą
cych w danym pa
ń
stwie koncepcji ideowo-
politycznych (filozofii polityczno-ustrojowej) oraz od poziomu zasobno
ś
ci ekonomicznej poszczególnych pa
ń
stw.
W
ś
ród wolno
ś
ci i praw tego rodzaju nale
ż
y wymieni
ć
zwłaszcza: prawo własno
ś
ci, wolno
ść
przedsi
ę
biorczo
ś
ci,
wolno
ść
pracy oraz swobod
ę
wyboru zawodu lub zatrudnienia, prawo do nauki, prawo do ochrony zdrowia, prawo
do zabezpieczenia społecznego, prawo do czystego
ś
rodowiska itp. Do wskazanych tu wolno
ś
ci i praw
przywi
ą
zuje si
ę
istotne znaczenie zwłaszcza we współczesnych, wysoko rozwini
ę
tych pa
ń
stwach
demokratycznych (pa
ń
stwo socjalne, pa
ń
stwo dobrobytu - welfare state). Tradycyjny katalog obowi
ą
zków
człowieka i obywatela jest we współczesnym pa
ń
stwie raczej dosy
ć
ubogi, a umieszczenie niektórych z nich w
tym katalogu budzi w poszczególnych pa
ń
stwach dyskusje. Najcz
ęś
ciej regulowane s
ą
takie obowi
ą
zki, jak:
przestrzeganie prawa, chronienie
ś
rodowiska naturalnego (obowi
ą
zki człowieka), obrona ojczyzny, wierno
ść
wobec pa
ń
stwa (obowi
ą
zki obywatela) itp.
Problemem, który do dzisiaj budzi kontrowersje, jest zwi
ą
zek mi
ę
dzy prawami a obowi
ą
zkami jednostki. Niektórzy
uwa
ż
aj
ą
, i
ż
tylko ten mo
ż
e korzy sta
ć
z wolno
ś
ci i praw przewidzianych w aktach normatywnych, kto
ś
wiadczy na
rzecz wspólnoty, wypełnia nało
ż
one na
ń
obowi
ą
zki. Przyj
ę
cie takiego pogl
ą
du prowadziłoby jednak do sytuacji, w
której organy władzy publicznej mogłyby kontrolowa
ć
stopie
ń
realizacji obowi
ą
zków przez jednostk
ę
i -w
zale
ż
no
ś
ci od tej oceny - „dawkowa
ć
" dost
ę
p tej jednostki do wolno
ś
ci i praw. Przewa
ż
a wi
ę
c obecnie w
pa
ń
stwach demokratycznych inny pogl
ą
d -ze wolno
ś
ci i prawa przysługuj
ą
ka
ż
dej jednostce, bez wzgl
ę
du na jej
zasługi i wypełnianie obowi
ą
zków, tylko dlatego,
ż
e jest ona człowiekiem lub obywatelem. Nie sposób jednak nie
zgodzi
ć
si
ę
z opini
ą
,
ż
e na płaszczy
ź
nie teoretycznej zwi
ą
zek mi
ę
dzy prawami a obowi
ą
zkami niew
ą
tpliwie
istnieje9, za
ś
w skali ogólnospołecznej wypełnianie przez jednostki ich obowi
ą
zków jest warunkiem realizacji
deklarowanych wolno
ś
ci i praw. We współczesnych pa
ń
stwach demokratycznych istniej
ą
- ró
ż
nie kształtowane -
gwarancje wolno
ś
ci i praw jednostki, rozumiane jako zjawiska i mechanizmy, które słu
żą
realizacji wolno
ś
ci i
praw. Istnienie tych gwarancji to charakterystyczna cecha nowoczesnego modelu ochrony wolno
ś
ci i praw
lednostki. W
ś
ród tych gwarancji wyró
ż
nia si
ę
gwarancje materialne i formalne10.
20
Gwarancje materialne to ogół
ś
rodków, które słu
żą
pa
ń
stwu do zapewnienia urzeczywistniania zapisanych
prawnie wolno
ś
ci i praw jednostki. Nale
żą
do nich takie zjawiska, jak poziom rozwoju gospodarczego, mo
ż
liwo
ś
ci
finansowe pa
ń
stwa, tradycje polityczne, kultura polityczna, stan o
ś
wiaty,
ś
wiadomo
ść
prawna społecze
ń
stwa itp.
Gwarancje materialne odgrywaj
ą
wi
ę
ksz
ą
rol
ę
przy korzystaniu z praw ni
ż
z wolno
ś
ci.
Gwarancje formalne (zwane te
ż
prawnymi lub instytucjonalnymi) to całokształt
ś
rodków prawnych o charakterze
instytucjonalnym, które stworzyło współczesne demokratyczne pa
ń
stwo prawne. W doktrynie takiego pa
ń
stwa
organizacja pa
ń
stwowa nadal traktowana jest jako istotny gwarant, a nawet wykonawca praw jednostki, ale
postrzegana jest tak
ż
e jako zagro
ż
enie tych praw, zwłaszcza za
ś
wolno
ś
ci. Jak przy tym zwraca uwag
ę
Z.
K
ę
dzia'', doktryna w pa
ń
stwach demokratycznych znacznie mocniej eksponuje obecnie rol
ę
pa
ń
stwa jako
gwaranta wolno
ś
ci i praw jednostki, ni
ż
czyniono to poprzednio.
W
ś
ród formalnych gwarancji wolno
ś
ci i praw jednostki mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
dwie ich grupy:
• po
ś
rednie,
• bezpo
ś
rednie.
Gwarancje po
ś
rednie to te
ś
rodki o charakterze instytucjonalnym, które nie zostały stworzone bezpo
ś
rednio do
strze
ż
enia wolno
ś
ci i praw (powołano je z innych powodów), ale w swoim funkcjonowaniu słu
żą
tak
ż
e realizacji
tego wła
ś
nie celu. Mo
ż
na w
ś
ród nich wskaza
ć
takie, jak: demokratyczne prawo wyborcze, podział władzy,
niezawisło
ść
s
ę
dziowsk
ą
, kontrol
ę
konstytucyjno
ś
ci prawa itp.
Gwarancje bezpo
ś
rednie to te
ś
rodki instytucjonalne, które zostały stworzone wła
ś
nie w tym celu, aby słu
ż
y
ć
ochronie wolno
ś
ci i praw jednostki Maj
ą
one dla zagwarantowania wolno
ś
ci i praw kardynalne znaczenie i - n;. co
słusznie zwrócono uwag
ę
w pi
ś
miennictwie12 - niektóre tego typu gwarancje, uznane za najwa
ż
niejsze,
unormowane s
ą
w konstytucji. Do gwarancji bezpo
ś
rednich nale
żą
we współczesnych pa
ń
stwach takie, jak: pełna
dopuszczalno
ść
drogi s
ą
dowej dla ochrony naruszonych wolno
ś
ci i praw. dwuinstancyjno
ść
post
ę
powa
ń
s
ą
dowych i administracyjnych, s
ą
dowa kontrola decyzji administracyjnych, skarga konstytucyjna do organu typu
trybunału konstytucyjnego (formułuj
ą
ca zarzut niekonstytucyjno
ś
ci prawu stanowi
ą
cego podstaw
ę
rozstrzygni
ę
cia
organu władzy publicznej o wolno
ś
ciach, prawach lub obowi
ą
zkach jednostki), instytucja ombudsmana. czy
rzecznika praw obywatelskich itp.
Uregulowanie w konstytucji wolno
ś
ci i praw jednostki wywiera niew
ą
tpliwie pozytywny wpływ na status jednostki
w pa
ń
stwie. Przepisy konstytucyjne wyznaczaj
ą
przede wszystkim zakres ochrony poszczególnych wolno
ś
ci i
praw. Istniej
ą
nawet pewne nieliczne wolno
ś
ci i prawa, których konstytucyjny zakres ochrony nie mo
ż
e by
ć
ograniczony przez organy władzy publicznej (np. wolno
ść
od tortur, wolno
ść
wyboru religii, domniemanie
niewinno
ś
ci). Zdecydowana wi
ę
kszo
ść
wolno
ś
ci i praw to jednak takie, których zakres ochrony mo
ż
e zosta
ć
przez
ustawodawc
ę
ogranicz
ą
. W przypadku tych wolno
ś
ci i praw konstytucje dopuszczaj
ą
mo
ż
liwo
ść
prawnej
ingerencji ustanawiaj
ą
cej - zazwyczaj pod pewnymi warunkami ograniczenia prowadz
ą
ce do zaw
ęż
enia zakresu
ochrony wolno
ś
ci i praw. wynikaj
ą
cego wprost z konstytucji. Ograniczenia wolno
ś
ci i praw jednostki musz
ą
spełnia
ć
w pa
ń
stwie prawnym dwa wymogi -jeden o charakterze formalnym, a drugi materialnym1':
1) mog
ą
by
ć
wprowadzone wył
ą
cznie przez ustaw
ę
,
2) musz
ą
by
ć
zgodne z tzw. zasad
ą
proporcjonalno
ś
ci, oznaczaj
ą
c
ą
w swe obecnej interpretacji zakaz
nadmiernej ingerencji pa
ń
stwa w sfer
ę
wolno
ś
ci i praw człowieka, a jednocze
ś
nie zezwalaj
ą
c
ą
na ograniczenia
wolno
ś
ci i praw - w przypadku konieczno
ś
ci ustanowienia ogranicze
ń
- tyłki w niezb
ę
dnym zakresie (minimalnie
koniecznym).
15. Partie polityczne
Partia polityczna - to organizacja społeczna, która rywalizuj
ą
c albo współdziałaj
ą
c z innymi takimi organizacjami
d
ąż
y do zdobycia lub utrzymania władzy, w celu realizacji swojego programu politycznego.
D
ążą
c do urzeczywistnienia powy
ż
szego celu, partia polityczna spełnia w społecze
ń
stwie i w pa
ń
stwie okre
ś
lone
funkcje, które b
ę
dziemy rozumie
ć
jako zasadnicze kierunki jej działalno
ś
ci. W literaturze przedmiotu w
ś
ród funkcji
partii politycznych najcz
ęś
ciej wymienia si
ę
funkcj
ę
wyborcz
ą
i funkcj
ę
rz
ą
dzenia. Niektórzy autorzy dodaj
ą
do
nich funkcj
ę
edukacji politycznej (wychowawcz
ą
), a inni tak
ż
e funkcj
ę
reprezentowania interesów społecznych.
Bior
ą
c powy
ż
sze pogl
ą
dy pod uwag
ę
mo
ż
na uzna
ć
,
ż
e w systemie demokratycznym partie polityczne spełniaj
ą
nast
ę
puj
ą
ce funkcje:
1) po
ś
redniczenia mi
ę
dzy społecze
ń
stwem a pa
ń
stwem,
2) wyborcz
ą
,
3) kierowania pa
ń
stwem.
Partie polityczne s
ą
po
ś
rednikami mi
ę
dzy społecze
ń
stwem a pa
ń
stwem (rozumianym jako struktura organów
pa
ń
stwowych), przy czym nie maj
ą
w tym zakresie wył
ą
czno
ś
ci, gdy
ż
funkcj
ę
tak
ą
pełni
ą
tak
ż
e inne podmioty
(zwłaszcza grupy nacisku). Od ponad wieku partie polityczne s
ą
jednak głównymi tego typu po
ś
rednikami, a tym
samym stanowi
ą
one nieodzowny element systemu demokratycznego. Po
ś
rednictwo partii w kontaktach z
pa
ń
stwem dotyczy nie tyle całego społecze
ń
stwa, ile niektórych grup społecznych, zwi
ą
zanych z dan
ą
parti
ą
.
Tre
ść
spełnianej przez partie funkcji po
ś
rednictwa jest odmienna w systemach demokratycznych i
niedemokratycznych. W systemach demokratycznych partie zapewniaj
ą
obywatelom udział we władzy
pa
ń
stwowej, dost
ę
p do tej władzy i wpływ na ni
ą
. W systemach niedemokratycznych partie zmierzaj
ą
do
21
podporz
ą
dkowania społecze
ń
stwa rz
ą
dz
ą
cej elicie.
Spełnianie funkcji po
ś
rednictwa przez partie polega na:
•
reprezentowaniu wobec pa
ń
stwa interesów grup społecznych,
•
oddziaływaniu na społecze
ń
stwo.
Partie polityczne reprezentuj
ą
wobec pa
ń
stwa (o
ś
rodków władzy) zazwyczaj interesy wi
ę
kszych grup
społecznych, warstw, a nawet klas. Jak wskazuje P. Winczorek3, reprezentacja interesów społecznych przez
partie nie jest aktem jednorazowym, lecz zło
ż
onym procesem politycznym. W procesie tym da si
ę
systematyzuj
ą
co wyodr
ę
bni
ć
pewne etapy, takie zwłaszcza jak:
•
ujawnianie przez parti
ę
istniej
ą
cych interesów i ujmowanie ich w form
ę
okre
ś
lonych postulatów;
•
konfrontowanie, systematyzowanie i hierarchizacja tych postulatów wewn
ą
trz partii oraz uwzgl
ę
dnianie ich w
partyjnych programach politycznych;
•
zabiegi partii zmierzaj
ą
ce do realizacji postulatów, a wi
ę
c do tego, aby organy pa
ń
stwa uwzgl
ę
dniały je przy
podejmowaniu swych decyzji. Oddziaływanie partii na społecze
ń
stwo dokonuje si
ę
ró
ż
nymi sposobami.
Istotn
ą
rol
ę
odgrywa tutaj prowadzona przez partie edukacja polityczna (kursy, polityczna literatura, prasa
partyjna), w toku której społecze
ń
stwo jest nie tylko informowane, ale tak
ż
e integrowane na bazie
okre
ś
lonych programów i ideologii. Partie przenosz
ą
do ró
ż
nych
ś
rodowisk wiedz
ę
o problemach
ż
ycia
pa
ń
stwowego oraz wywołuj
ą
pozytywne lub negatywne nastawienie wobec przedstawicieli o
ś
rodków władzy i
ich decyzji. co w ka
ż
dym przypadku wi
ąż
e obywatela ze sprawami pa
ń
stwa. Oddziałuj
ą
c na społecze
ń
stwo,
partie niejako mówi
ą
obywatelom, czego ci ostatni powinni chcie
ć
.
Funkcja wyborcza nale
ż
y do funkcji tradycyjnie przypisywanych partiom politycznym. Polega ona na
podejmowaniu przez parti
ę
ró
ż
norodnych działa
ń
(składaj
ą
cych si
ę
na pewn
ą
cało
ść
), które maj
ą
przynie
ść
partii
sukces wyborczy. Partie prowadz
ą
tak
ą
działalno
ść
wła
ś
ciwie stale, ale ze szczególnym nasileniem w okresie
kampanii wyborczej i samych wyborów. Funkcja wyborcza partii politycznych odgrywa bardzo wa
ż
n
ą
rol
ę
w
systemie władzy w ka
ż
dym pa
ń
stwie. To wła
ś
nie przez działania składaj
ą
ce si
ę
na t
ę
funkcj
ę
partie opanowuj
ą
szerokie rzesze obywateli i kieruj
ą
ich aktywno
ść
na tory przez siebie po
żą
dane. W ramach realizacji funkcji
wyborczej mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
kilka kierunków działa
ń
urzeczywistnianych przez partie polityczne, takich zwłaszcza
jak:
- selekcja (typowanie) kandydatów na wybieralne stanowiska.
- formułowanie programów (platform) wyborczych,
- propaganda i agitacja wyborcza.
Funkcja kierowania pa
ń
stwem (cz
ę
sto w pi
ś
miennictwie nazywana funkcj
ą
rz
ą
dzenia) - urzeczywistniaj
ą
przede
wszystkim ta partia, która, samodzielnie lub w koalicji, wygrała wybory. Jest to oczywi
ś
cie zrozumiale, bowiem
wła
ś
nie kandydaci tej partii (lub tych partii) otrzymali od wyborców w akcie wyborczym mandat, upowa
ż
nienie do
sprawowania władzy w imieniu suwerena. Funkcj
ę
kierowania pa
ń
stwem partia realizuje przez swoich członków,
wybranych lub desygnowanych na kierownicze stanowiska pa
ń
stwowe, podejmuj
ą
cych w ramach pełnionych
zada
ń
istotne decyzje dotycz
ą
ce polityki pa
ń
stwa. Kierowanie pa
ń
stwem było od pocz
ą
tku głównym celem ka
ż
dej
partii politycznej. Dzisiaj to wła
ś
nie partie polityczne -z małymi tylko wyj
ą
tkami - stały si
ę
wył
ą
cznymi i
bezpo
ś
rednimi dysponentami władzy pa
ń
stwowej. We współczesnych pa
ń
stwach istnieje bardzo wiele partii
politycznych. Od dawna w nauce podejmowano - i czyni si
ę
tak do chwili obecnej - próby klasyfikacji partii, z
przyjmowaniem ró
ż
nych priorytetów klasyfikacyjnych, co nierzadko prowadzi autorów do ró
ż
nych rezultatów.
Poni
ż
ej prezentacja kilku najprzydatniejszych klasyfikacji partii.
•
Według kryterium ideologicznego wyró
ż
nia si
ę
zazwyczaj partie komunistyczne, socjalistyczne,
socjaldemokratyczne, chadeckie, agrarne, ekologiczne, liberalne, konserwatywne, skrajnie prawicowe,
faszystowskie.
•
Według kryterium organizacyjnego dokonuje si
ę
ró
ż
nych klasyfikacji partii. W literaturze naukowej cz
ę
sto
spotyka si
ę
wprowadzony przez francuskiego uczonego podział na partie kadrowe i masowe, maj
ą
cy u
podstaw stopie
ń
upartyjnienia wyborców. Partie kadrowe składaj
ą
si
ę
z niewielu, ale za to aktywnych i
ś
wiadomych członków, zorganizowanych wokół aparatu partyjnego, którym kieruj
ą
eksperci (fachowcy).
Partie masowe d
ążą
do obj
ę
cia swoim zasi
ę
giem mo
ż
liwie najwi
ę
kszej ilo
ś
ci osób i dlatego chc
ą
reprezentowa
ć
ró
ż
ne interesy. Typ struktury organizacyjnej partii pozwala na wyró
ż
nienie partii
komitetowych, charakteryzuj
ą
cych si
ę
brakiem struktury organizacyjnej, a posiadaj
ą
cych tylko
wyspecjalizowany kr
ą
g aktywistów organizuj
ą
cych wybory, Oraz partii rozwini
ę
tych, posiadaj
ą
cych rozwini
ę
t
ą
struktur
ę
organizacyjn
ą
na szczeblu centralnym i w terenie.
•
Według podziału kompetencji w strukturze partii rozró
ż
nia si
ę
partie scentralizowane, w których władza
skupiona jest w organach centralnych oraz partie zdecentralizowane, gdzie ni
ż
sze ogniwa partii posiadaj
ą
znaczn
ą
autonomi
ę
w podejmowaniu decyzji.
•
Według sposobu powoływania władz partyjnych rozró
ż
nia si
ę
partie demokratyczne, w których władze s
ą
powoływane i kontrolowane przez członków, oraz partie niedemokratyczne, w których członkowie maj
ą
minimalny wpływ na powoływanie i kontrol
ę
władz.
•
Według kryterium typu kierownictwa partyjnego mo
ż
na wskaza
ć
partie z kierownictwem jednoosobowym,
z pełni
ą
władz przywódcy, a tak
ż
e partie z kierownictwem kolegialnym, które mo
ż
e lokowa
ć
si
ę
w
22
parlamencie lub poza parlamentem.
16. Systemy partyjne
System partyjny - to ogół legalnie istniej
ą
cych w danym pa
ń
stwie partii politycznych oraz układ stosunków
pomi
ę
dzy nimi. a tak
ż
e mi
ę
dzy nim. a pa
ń
stwem, kształtuj
ą
cy si
ę
w toku rywalizacji albo współdziałano w walce o
zdobycie władzy pa
ń
stwowej lub jej sprawowanie. Zgodnie z ta definicj
ą
na system partyjny składaj
ą
si
ę
wył
ą
cznie legalnie istniej
ą
ce partie i tylko partie. Stanowi
ą
one realny składnik tego systemu. Drugi składnik tego
systemu mo
ż
emy nazwa
ć
mianem normatywnego. Obejmuje zasady i normy reguluj
ą
ce rywalizacje lub
współprace partii a tak
ż
e stosunki mi
ę
dzy nimi a aparatem pa
ń
stwowym.
Funkcje systemów partyjnych:
•
tworz
ą
legalne forum walki partii politycznych o władz
ę
pa
ń
stwow
ą
–
ś
cieraj
ą
si
ę
pogl
ą
dy i dokonuje si
ę
ich
konfrontacja.
•
s
ą
mechanizmami umo
ż
liwiaj
ą
cymi organizowanie wyborów – przede wszystkim parlamentarnych
•
umo
ż
liwiaj
ą
formowanie o
ś
rodków władzy i wyłanianie ekip rz
ą
dz
ą
cych
•
s
ą
mechanizmami integruj
ą
cymi i aktywizuj
ą
cymi polityczne społecze
ń
stwo, mechanizmami słu
żą
cymi
kształtowaniu opinii społecznej i kultury politycznej
Wyró
ż
niamy systemy:
•
jednopartyjne – jedna partia lub wiele, ale doktrynalnie tylko jedna jest umocowana do sprawowania władzy
(pa
ń
stwa faszystowskie, socjalistyczne i niektóre 3
Ś
wiata)
•
dwupartyjne – niezale
ż
nie od ilo
ś
ci istniej
ą
cych partii tylko 2 maja realne szanse zdobycia władzy. Np. USA,
GB. Wspierany jest wi
ę
kszo
ś
ciow
ą
ordynacja wyborcz
ą
, stwarza przesłanki dla stabilizacji i zrównowa
ż
enia
systemu politycznego pa
ń
stwa.
•
wielopartyjne – wi
ę
cej ni
ż
2 partie maj
ą
realne szanse zdobycia władzy. System jest wyrazem rozbicia i
zró
ż
nicowania społecze
ń
stwa i istnieje w wi
ę
kszo
ś
ci pa
ń
stw demokratycznych. Mo
ż
e by
ć
wielopartyjno
ść
zorganizowana lub niezorganizowana, partii dominuj
ą
cej, systemu dwublokowego, systemu rozbicia itd.
*
Systemy zmienne – cz
ę
ste zmiany partii u steru rz
ą
dów
*
System hegemoniczny – jedna partia samolub w koalicji z innymi pozostaje przy władzy do
ść
długi okres
17. Grupy nacisku
Grupy nacisku narodziły si
ę
w USA. Powstały i rozwijały si
ę
w zwi
ą
zku z post
ę
puj
ą
c
ą
industrializacj
ą
nowoczesnych społecze
ń
stw. Po II wojnie
ś
wiatowej grupy nacisku pojawiły si
ę
równie
ż
w innych pa
ń
stwach. Ich
rozwojowi towarzyszy poszerzanie pola działania w systemie politycznym pa
ń
stwa. Mi
ę
dzy grupami nacisku a
partiami politycznymi zachodz
ą
istotne ró
ż
nice. Szczególnie widoczne s
ą
one na trzech płaszczyznach:
1) grupy nacisku nie d
ążą
do zdobycia władzy i jej sprawowania, brania na siebie odpowiedzialno
ś
ci za pa
ń
stwo
- i to chyba jest najbardziej istotna ró
ż
nica. Pragn
ą
one poprzez wywieranie nacisku na ró
ż
ne ogniwa władzy
pa
ń
stwowej uzyska
ć
wpływ na tre
ść
podejmowanych przez organy pa
ń
stwowe decyzji politycznych, tak aby
decyzje te były korzystne z punktu widzenia reprezentowanych przez grup
ę
interesów (st
ą
d ich nazwa: grupy
nacisku lub grupy interesów);
2) grupy nacisku reprezentuj
ą
zazwyczaj interesy społeczne o mniejszym podmiotowo zasi
ę
gu ni
ż
partie
polityczne, a wi
ę
c dotycz
ą
ce mniejszych liczbowo grup społecznych (interesy partykularne);
3) grupy nacisku z reguły formułuj
ą
cele działania o w
ęż
szym przedmiotowo zakresie ni
ż
partie polityczne,
ograniczaj
ą
c si
ę
nierzadko do niektórych tylko zagadnie
ń
ż
ycia politycznego, społecznego i gospodarczego.
Zazwyczaj nie tworz
ą
, wi
ę
c rozwini
ę
tych koncepcji ideologicznych i programów politycznych (chocia
ż
nierzadko
si
ę
do nich odwołuj
ą
). Nie musz
ą
te
ż
posiada
ć
rozbudowanych struktur organizacyjnych.
Mi
ę
dzy grupami nacisku a partiami politycznymi istniej
ą
jednak tak
ż
e okre
ś
lone zwi
ą
zki, widoczne w wielu
przejawach
ż
ycia politycznego w pa
ń
stwie. Grupy nacisku staraj
ą
si
ę
wywiera
ć
wpływ nie tylko na ogniwa władzy
pa
ń
stwowej, ale tak
ż
e na inne jeszcze elementy systemu politycznego pa
ń
stwa, zwłaszcza za
ś
na partie
polityczne (przede wszystkim sprawuj
ą
ce władz
ę
, ale tak
ż
e pozostaj
ą
ce w opozycji), aby uzyska
ć
dla
reprezentowanych przez siebie interesów zrozumienie i wsparcie. Dochodzi wi
ę
c niekiedy do sytuacji, gdy partie
polityczne pod wpływem inspiracji grup nacisku działaj
ą
razem z tymi grupami, uznaj
ą
c formułowane przez grupy
postulaty za zbie
ż
ne z interesami reprezentowanych przez partie grup społecznych. Kierownictwa partii
politycznych s
ą
czasem uzale
ż
nione w swych decyzjach i działaniach od stanowiska grup nacisku, szczególnie
reprezentuj
ą
cych szerokie interesy społeczne, albo wpływowych z innych powodów (np. finansowych). Czynniki
te mog
ą
oddziaływa
ć
na decyzje personalne w organach kierowniczych partii, wpływa
ć
na tre
ść
ich programów
politycznych, zwłaszcza za
ś
na ich programy wyborcze. Partie polityczne staj
ą
si
ę
niejednokrotnie dla
przedstawicieli grup nacisku (zwłaszcza tych najpot
ęż
niejszych)
ś
rodkiem ułatwiaj
ą
cym wej
ś
cie drog
ą
wyborów
do centrów władzy pa
ń
stwowej. Jednak
ż
e, pomimo tych zwi
ą
zków, partie polityczne i grupy nacisku to zjawiska
maj
ą
ce samodzielny byt, instytucje odr
ę
bne we współczesnym pa
ń
stwie.
Grupa nacisku, jako dobrowolne ugrupowanie osób poł
ą
czonych wspólnymi interesami, d
ąż
y drog
ą
wywieranych
ró
ż
nymi sposobami nacisków na ogniwa systemu politycznego pa
ń
stwa do osi
ą
gni
ę
cia takiego celu. aby decyzje
podejmowane przez organy pa
ń
stwowe byty korzystne dla interesów danej grupy. Grupy nacisku, z punktu
widzenia swych cech socjologicznych, orientacji politycznej i charakteru reprezentowanych interesów, s
ą
tworami
23
bardzo zró
ż
nicowanymi. Maj
ą
wi
ę
c zró
ż
nicowan
ą
struktur
ę
organizacyjn
ą
- od struktur sformalizowanych,
zbli
ż
onych do partii politycznych (np. zwi
ą
zki zawodowe), do struktur zupełnie lu
ź
nych, a nawet tworów
kreowanych ad hoc Jedne maj
ą
charakter masowy, s
ą
pot
ęż
nymi organizacjami zazwyczaj ogólnokrajowymi, inne
s
ą
niezbyt rozbudowane liczebnie, czasem tak
ż
e ograniczaj
ą
swoj
ą
aktywno
ść
do cz
ęś
ci terytorium pa
ń
stwa.
Niektóre grupy nacisku dysponuj
ą
du
ż
ymi
ś
rodkami finansowymi, inne s
ą
pod tym wzgl
ę
dem dosy
ć
ubogie.
Trafnie wi
ę
c wskazuje si
ę
w pi
ś
miennictwie21,
ż
e grupy nacisku charakteryzuje nie tyle ich wewn
ę
trzna budowa
czy rodzaj wi
ę
zi ł
ą
cz
ą
cej jej członków, ile reprezentacja wyodr
ę
bniaj
ą
cych si
ę
interesów pewnej zbiorowo
ś
ci.
Współcze
ś
nie grupy nacisku maj
ą
ró
ż
n
ą
form
ę
prawn
ą
. Znajdujemy w
ś
ród nich:
*
organizacje (zwi
ą
zki) wła
ś
cicieli, przedsi
ę
biorców, czy pracodawców,
*
organizacje pracobiorców (głównie zwi
ą
zki zawodowe), czy konsumentów,
*
stowarzyszenia,
*
fundacje,
*
pozaparlamentarne ciała o strukturze mieszanej (np. skupiaj
ą
ce przedstawicieli pracodawców, pracobiorców
i rz
ą
du).
Funkcjonuj
ą
one w ró
ż
nych sferach działalno
ś
ci społecznej, stosuj
ą
c oczywi
ś
cie ró
ż
ne metody w tej działalno
ś
ci.
Grupy nacisku spełniaj
ą
w systemie politycznym pa
ń
stwa istotne funkcje. Za najwa
ż
niejsze w
ś
ród nich nale
ż
y
uzna
ć
nast
ę
puj
ą
ce:
1) reprezentowanie interesów okre
ś
lonych grup społecznych;
2) wpływanie na organy pa
ń
stwowe;
3) wpływanie na inne ogniwa systemu politycznego pa
ń
stwa.
18. Konstytucja jako ustawa zasadnicza
Termin konstytucja pochodzi od łaci
ń
skiego słowa constituere, tj. urz
ą
dza
ć
, ustanawia
ć
. Z etymologicznego
punktu widzenia oznacza on zatem -w odniesieniu do pa
ń
stwa - tyle co urz
ą
dzanie pa
ń
stwa, nadawanie pa
ń
stwu
ustroju, zorganizowanie pa
ń
stwa. Konstytucja jest ustaw
ą
, bo jest uchwalana zazwyczaj przez parlament jako
najwy
ż
szego ustawodawc
ę
. Do konstytucji odnosz
ą
si
ę
wi
ę
c wszystkie cechy ustawy -jest ona aktem
normatywnym (formułuj
ą
cym normy prawne) i powszechnie obowi
ą
zuj
ą
cym. Te cechy s
ą
wspólne dla konstytucji i
innych ustaw. Konstytucja posiada jednak cechy szczególne, odró
ż
niaj
ą
ce ja od zwykłych ustaw, pozwalaj
ą
ce na
traktowanie jej jako ustawy zasadnicze pa
ń
stwa.
Na podstawie konstatacji S. Rozmarynu, w
ś
ród cech szczególnych konstytucji jako ustawy zasadniczej do dzisiaj
wskazuje si
ę
zwłaszcza na trzy:
1) szczególn
ą
tre
ść
,
2) szczególn
ą
form
ę
,
3) szczególn
ą
moc prawn
ą
Cechy te ł
ą
cznie składaj
ą
si
ę
dopiero na obraz konstytucji, jako aktu normatywnego zajmuj
ą
cego najwy
ż
sz
ą
pozycj
ę
w systemie
ź
ródeł prawa.
Ad. 1.
Szczególna tre
ść
konstytucji
polega na zakresie (szeroko
ś
ci) regulowanych przez ni
ą
spraw
(nazywanych materiami konstytucyjnymi) oraz na sposobie (gł
ę
boko
ś
ci, szczegółowo
ś
ci) ich regulowania. Zakres
materii regulowanych konstytucj
ą
ma charakter uniwersalny w tym sensie,
ż
e współczesne konstytucje reguluj
ą
zazwyczaj całokształt kwestii ustrojowych pa
ń
stwa (konstytucje pełne).
Oznacza to zbudowanie tre
ś
ci konstytucji wokół trzech grup zagadnie
ń
:
*
regulowania przez ni
ą
podstawowych zasad ustroju politycznego oraz społeczno-gospodarczego pa
ń
stwa,
czyli takich, które decyduj
ą
o charakterze tego ustroju;
*
regulowania podstawowych wolno
ś
ci, praw i obowi
ą
zków jednostki;
*
regulowania ustroju naczelnych organów (władz) pa
ń
stwa, zakresu ich kompetencji i wzajemnych relacji
(cz
ę
sto tak
ż
e organów terenowych). W pa
ń
stwach zło
ż
onych (federacje, konfederacje) dochodzi do tego
dodatkowo;
*
regulowanie stosunków mi
ę
dzy władz
ą
centraln
ą
a podmiotami składowymi pa
ń
stwa zło
ż
onego.
Triada tematyczna wymieniona pocz
ą
tkowo wyst
ę
puje raczej we wszystkich współczesnych konstytucjach,
jednak sposób (gł
ę
boko
ść
) regulowania tych materii jest ró
ż
ny w poszczególnych pa
ń
stwach.
Zakres spraw regulowanych przepisami konstytucji nie jest czym
ś
stałym i niezmiennym. O tym, co ma stanowi
ć
przedmiot materii konstytucyjnej, rozstrzyga z moc
ą
wi
ążą
c
ą
sam ustawodawca konstytucyjny (ustrojodawca).
Jego działania mog
ą
prowadzi
ć
zarówno do wył
ą
czenia pewnych spraw z kr
ę
gu zagadnie
ń
okre
ś
lonych w
konstytucji (dekonstytucjonalizacja okre
ś
lonych materii), jak te
ż
do rozszerzania i wzbogacania materii obj
ę
tych
uregulowaniami konstytucji (konstytucjonalizacja). W obecnych czasach zakres konstytucyjnych uregulowa
ń
jest
do
ść
zobiektywizowany. Z analizy tre
ś
ci obowi
ą
zuj
ą
cych współcze
ś
nie konstytucji (pomimo ich ró
ż
norodno
ś
ci)
wynika,
ż
e za materie wymagaj
ą
ce konstytucyjnych regulacji uznaje si
ę
zazwyczaj:
*
problemy władzy politycznej w pa
ń
stwie i zasad jej sprawowania,
*
zagadnienia stosunków własno
ś
ciowych,
24
*
wolno
ś
ci, prawa i obowi
ą
zki jednostki (status prawny jednostki w pa
ń
stwie),
*
organizacj
ę
i kompetencje organów pa
ń
stwowych oraz wzajemne stosunki mi
ę
dzy nimi,
*
problemy relacji mi
ę
dzy pa
ń
stwem a społeczno
ś
ci
ą
mi
ę
dzynarodow
ą
,
*
sprawy zmian konstytucji.
Te problemy składaj
ą
si
ę
na pewien współczesny standard materii konstytucyjnych.
Ad. 2. Szczególna forma konstytucji
wyra
ż
a si
ę
w jej szczególnej nazwie (tylko ten akt jest okre
ś
lany mianem
konstytucja) oraz w szczególnym trybie jej uchwalania i dokonywania w niej zmian. Sposób uchwalania zale
ż
y
przede wszystkim od odpowiedzi na pytanie: komu przysługuje moc i prawo nadania pa
ń
stwu konstytucji, czyli
władza ustrojodawcza. Historycznie wykształciły si
ę
w tym zakresie cztery podstawowe rozwi
ą
zania:
*
konstytucj
ę
nadaje monarcha, wówczas z tego powodu okre
ś
lana jest ona najcz
ęś
ciej mianem oktrojowana
(od francuskiego octwyen - nada
ć
)
*
uchwala j
ą
parlament, z reguły w szczególnym trybie post
ę
powania, innym ni
ż
przy uchwalaniu ustaw
zwykłych;
*
konstytucj
ę
uchwala konstytuanta, a wi
ę
c organ przedstawicielski powołany specjalnie i w zasadzie
wył
ą
cznie dla uchwalenia konstytucji;
*
zostaje ona uchwalona w drodze referendum, a wi
ę
c w głosowaniu powszechnym.
Rozwi
ą
zania te (zwłaszcza ostatnie trzy), nie zawsze jednak wyst
ę
puj
ą
w czystej postaci, czasem mamy do
czynienia z ł
ą
czeniem wymienionych form. Podobnie jak uchwalenie konstytucji, równie
ż
dokonywanie w niej
zmian wymaga specjalnego trybu post
ę
powania i spełnienia szczególnych wymogów, z reguły bardziej
rygorystycznych ni
ż
to konieczne dla uchwalenia ustaw zwykłych (niezb
ę
dne jest wówczas bowiem uchwalenie
tzw. ustawy konstytucyjnej). W tym sensie konstytucja jest zazwyczaj ustaw
ą
sztywn
ą
. a wi
ę
c - z zało
ż
enia -
reprezentuje wi
ę
kszy stopie
ń
stabilno
ś
ci norm ni
ż
ustawy zwykłe. Poj
ę
cie zmiana konstytucji nie jest przy tym
jednoznaczne. Mo
ż
e ono odnosi
ć
si
ę
do uchwalenia nowej konstytucji, do jej rewizji (zmiany zasad) lub jej
nowelizacji (zmiany niektórych postanowie
ń
bez naruszenia istoty ustroju). Jedynie niektóre konstytucje zawieraj
ą
absolutny zakaz zmiany pewnych swoich postanowie
ń
(przepisy relatywnie niezmienne).
Post
ę
powanie parlamentarne z projektami ustaw o zmianie konstytucji charakteryzuje si
ę
zazwyczaj szeregiem
odmienno
ś
ci w porównaniu z trybem uchwalania zwykłych ustaw. Odmienno
ś
ci te mo
ż
na uj
ąć
w kilku grupach, a
najcz
ęś
ciej dotycz
ą
one:
*
zmian w zakresie prawa inicjatywy ustawodawczej (podmiot, czas itp.j,
*
ustanowienia szczególnych wymogów wi
ę
kszo
ś
ci i kworum oraz odmiennego trybu dokonywania zmian.
*
wskaza
ń
innego podmiotu uchwalaj
ą
cego lub zatwierdzaj
ą
cego zmian
ę
.
*
szczególnych uprawnie
ń
do ratyfikowania zmian (np. przez głow
ę
pa
ń
stwa lub w drodze referendum),
*
ustanowienia zakazu zmiany konstytucji w pewnych sytuacjach b
ą
d
ź
okresach.
Ad. 3. Szczególna moc prawna konstytucji
wyra
ż
a si
ę
w przyznaniu jej najwy
ż
szego miejsca w systemie
prawa stanowionego. System ten jest zbudowany na zasadzie hierarchicznego uporz
ą
dkowania poszczególnych
rodzajów aktów normatywnych, a konstytucja hierarchi
ę
t
ę
niejako wie
ń
czy. Ma to doniosłe skutki dla relacji
mi
ę
dzy konstytucj
ą
a pozostałymi rodzajami aktów normatywnych. Moc wi
ążą
ca konstytucji jest równie
ż
wy
ż
sza
ni
ż
moc prawna zwykłych ustaw. Jest wi
ę
c ona aktem nadrz
ę
dnym w stosunku do tych ustaw, a w konsekwencji -
w stosunku do wszystkich aktów prawnych w pa
ń
stwie. Równie
ż
ta cecha, na co trafnie zwrócono w
pi
ś
miennictwie uwag
ę
25, podobnie jak dwie wcze
ś
niej wymienione, nie stanowi immanentnej wła
ś
ciwo
ś
ci
konstytucji, wynikaj
ą
cej z jej istoty, lecz jest rezultatem
ś
wiadomych decyzji i woli ustawodawcy konstytucyjnego:
nadania konstytucji szczególnego miejsca w systemie
ź
ródeł prawa. Ze szczególnej mocy prawnej konstytucji
wynika kilka istotnych konsekwencji:
*
przedmiot jej normowania ma charakter pierwotny i nieograniczony. Mo
ż
e wi
ę
c ona regulowa
ć
ka
ż
d
ą
spraw
ę
i wyznacza
ć
rodzaje innych aktów normatywnych (
ź
ródeł prawa);
*
wszystkie inne akty normatywne musz
ą
by
ć
z ni
ą
zgodne, a wi
ę
c nie mog
ą
pozostawa
ć
z ni
ą
w sprzeczno
ś
ci.
Zakaz wydawania przepisów sprzecznych z konstytucj
ą
odnosi si
ę
głównie do działalno
ś
ci ustawodawczej
parlamentu i jest w nauce prawa okre
ś
lany jako negatywny aspekt obowi
ą
zku realizacji konstytucji;
*
pozytywny obowi
ą
zek ustawodawcy - wydawania aktów normatywnych niezb
ę
dnych dla realizacji przepisów
konstytucji; dotyczy to zarówno tych przypadków, gdy konstytucja wyra
ź
nie nakazuje (przewiduje) wydanie
ustawy, jak i tych, gdy wydanie ustawy nie jest w konstytucji wyra
ź
nie przewidziane, lecz jest niezb
ę
dne dla
zapewnienia realizacji konstytucyjnych postanowie
ń
.
Konstytucja – to ustawa zasadnicza pa
ń
stwa, charakteryzuj
ą
ca si
ę
szczególn
ą
tre
ś
ci
ą
, szczególn
ą
form
ą
i
szczególn
ą
moc
ą
prawn
ą
.
19. Gwarancje konstytucji
Pod poj
ę
ciem gwarancji konstytucji nale
ż
y rozumie
ć
całokształt czynników i
ś
rodków zabezpieczaj
ą
cych
realizacj
ę
postanowie
ń
konstytucji W
ś
ród tych czynników i
ś
rodków mo
ż
emy wyró
ż
ni
ć
dwie ich grupy:
•
czynniki tkwi
ą
ce w rzeczywistym układzie sił społecznych w pa
ń
stwie (gwarancje materialne);
25
•
ś
rodki przewidziane w samej konstytucji (lub innych aktach prawnych) słu
żą
ce wła
ś
nie zabezpieczeniu
realizacji jej norm (gwarancje formalne). Materialn
ą
gwarancj
ą
podj
ę
cia przez parlament (a tak
ż
e przez inne
organy pa
ń
stwowe) działa
ń
zmierzaj
ą
cych do realizacji konstytucji jest w gruncie rzeczy odpowiedni układ sił
społecznych i politycznych w pa
ń
stwie (konstytucja rzeczywista), w którym przewag
ę
maj
ą
siły
zainteresowane urzeczywistnianiem norm konstytucyjnych. Taki układ sił znajduje zwykle swoje odbicie w
składzie parlamentu, jak i w obsadzie innych stanowisk pa
ń
stwowych.
Formalnoprawne gwarancje konstytucji to
ś
rodki, procedury i instytucje okre
ś
lone prawem, które gwarantuj
ą
przestrzeganie konstytucji przez wszystkich jej adresatów, a głównie zabezpieczaj
ą
przestrzeganie zakazu
wydawania ustaw z ni
ą
sprzecznych. Szczególne znaczenie ma bowiem problem zapewnienia zgodno
ś
ci ustaw z
konstytucj
ą
, a wi
ę
c ustanowienia procedur pozwalaj
ą
cych na badanie ustaw pod wzgl
ę
dem ich osadzenia w
ramach wyznaczonych przez konstytucj
ę
. Całokształt tych procedur okre
ś
la si
ę
w doktrynie mianem kontroli
konstytucyjno
ś
ci ustaw (prawa).
20 Poj
ę
cie i istota demokracji
Demokracja polityczna – to forma sprawowania władzy w pa
ń
stwie, w którym wola obywateli lub przynajmniej
wola wi
ę
kszo
ś
ci obywatel stanowi najwy
ż
szy imperatyw polityczny (nakaz,
ź
ródło władzy), za
ś
obywatele
sprawuj
ą
władz
ę
we własnym imieniu, w sposób bezpo
ś
redredni lub po
ś
redni.
W takim uj
ę
ciu demokracja jawi si
ę
jako forma pa
ń
stwa, w którym obywatele s
ą
zarówno
ź
ródłem władzy, jak i
zbiorowym podmiotem sprawuj
ą
cym t
ę
władz
ę
- albo przez instytucje demokracji bezpo
ś
redniej, albo po
ś
rednio
przez instytucje przedstawicielskie. Historia wykształciła, bowiem dwie postacie urzeczywistniania władz;, przez
zbiorowy podmiot suwerenno
ś
ci - demokracj
ę
bezpo
ś
redni
ą
i demokracj
ę
przedstawicielsk
ą
(po
ś
redni
ą
). Z
teoretycznego punktu widzenia bałoby pewnie najlepiej, gdyby władz
ę
sprawował bezpo
ś
rednio sam suweren. za
czym opowiadał si
ę
J. J. Rousseau. Problem jednak w tym,
ż
e - co Rousseau tak
ż
e dostrzegał -jest to
niewykonalne w przypadku, gdy zbiorów\ podmiot suwerenno
ś
ci - naród czy lud - liczy kilka, kilkadziesi
ą
t lub
nawet kilkaset milionów członków i zajmuje du
ż
e terytorium. W takich przypadkach podstawow
ą
postaci
ą
sprawowania władzy przez suwerena musi by
ć
demokracja przedstawicielska (po
ś
rednia). Współcze
ś
nie rozwija
si
ę
swoista ideologia i apologia demokracji, wyra
ż
aj
ą
ca si
ę
równie
ż
w powiedzeniu,
ż
e demokracja jest ustrojem
najlepszym ze wszystkich, poniewa
ż
jest ustrojem najmniej złym. Ma bowiem równie
ż
swoje słabo
ś
ci, a nawet
wady. Jednak generalnie potwierdzi
ć
trzeba za A. Łopatk
ą
9,
ż
e pa
ń
stwo demokratyczne jest lepsze od
jakiegokolwiek niedemokratycznego, gdy
ż
jest w nim najwi
ę
cej wolno
ś
ci jednostki i najmniej przymusu, co
sprawia,
ż
e jest ona ustrojem najłatwiejszym do zaakceptowania przez wszystkich. Demokracja stanowi wi
ę
c
najbardziej po
żą
dany, optymalny model organizacji i funkcjonowania pa
ń
stwa. Bardzo racjonalnie postrzegał to
zagadnienie XIX-wieczny badacz demokracji A. de Toc
ą
uexillc (1805-1859), gdy na podstawie do
ś
wiadcze
ń
ameryka
ń
skich pisał: Demokracja nie daje narodowi rz
ą
du najbardziej sprawnego, lecz dokonuje tego, czego
najzr
ę
czniejszy rz
ą
d dokona
ć
nie jest w stanie: rodzi w całym organizmie społecznym niespokojne o
ż
ywienie,
przemo
ż
n
ą
sił
ę
i energi
ę
, które nie mogłyby bez niej zaistnie
ć
, i które-przy sprzyjaj
ą
cych okoliczno
ś
ciach - mog
ą
zdziała
ć
cuda. Na tym polega jej prawdziwa warto
ść
.
21. Demokracja przedstawicielska
Generalnie mo
ż
na stwierdzi
ć
,
ż
e istot
ą
demokracji przedstawicielskiej (po
ś
redniej) jest podejmowanie decyzji w
imieniu zbiorowego suwerena przez organ (organy) przedstawicielski pochodz
ą
cy z wyborów. Charakter tak
rozumianego organu nale
ż
y przypisa
ć
parlamentowi. Dla rzeczywistego istnienia demokracji przedstawicielskiej
nie wystarczy jednak samo istnienie parlamentu. Konieczne jest spełnienie szeregu wymaga
ń
szczegółowych,
dotycz
ą
cych zwłaszcza:
•
demokratycznej procedury wyłaniania składu parlamentu (wyborów),
•
silnej pozycji tak wyłonionego parlamentu w systemie organów władzy publicznej.
Spełnienie tych warunków w pa
ń
stwie pozwala mówi
ć
o istnieniu w nim parlamentaryzmu, rozumianego jako
model rz
ą
dzenia, który zakłada:
•
zwierzchni
ą
lub co najmniej równorz
ę
dn
ą
pozycj
ę
parlamentu wobec rz
ą
du,
•
istnienie realnego zwi
ą
zku mi
ę
dzy stosowanymi metodami rz
ą
dzenia a demokratyczno-liberalnymi zasadami
politycznymi.
Nie ulega w
ą
tpliwo
ś
ci,
ż
e najbardziej rozpowszechnion
ą
współcze
ś
nie postaci
ą
sprawowania władzy przez
suwerena okazuje si
ę
demokracja przedstawicielska. Jest to spowodowane przede wszystkim wzgl
ę
dami natury
organizacyjnej (rozległo
ść
współczesnych pa
ń
stw, du
ż
a liczba mieszka
ń
ców, konieczno
ść
podejmowania wielu
decyzji). Nawet w tych pa
ń
stwach, w których kształtuje si
ę
w praktyce model demokracji mieszanej, ł
ą
cz
ą
ce i
formy przedstawicielskie z formami demokracji bezpo
ś
redniej, za fundament urzeczywistniania władzy przez
suwerena uznaje si
ę
demokracj
ę
po
ś
redni
ą
. Trafnie zwrócono uwag
ę
w pi
ś
miennictwie29,
ż
e demokracja
po
ś
rednia nie przezwyci
ęż
a podziału na rz
ą
dz
ą
cych i rz
ą
dzonych, kieruje natomiast uwag
ę
na problemy kontroli
elit władzy przez obywateli. Przedstawicielstwo, reprezentacja, to nieodzowny element składowy współczesnych
systemów demokratycznych. Od dawna, bowiem u wielu teoretyków spotyka si
ę
tez
ę
, i
ż
zasada suwerenno
ś
ci
narodu i zasada reprezentacji s
ą
we współczesnych demokracjach sprz
ę
gni
ę
te nierozdzielnie. Wła
ś
nie, dlatego
zasad
ę
reprezentacji traktuje si
ę
w pi
ś
miennictwie naukowym jako jeden z podstawowych prawnopolitycznych
26
komponentów demokracji.
22 Demokracja bezpo
ś
rednia
W literaturze przedmiotu mo
ż
na spotka
ć
wiele prób definiowania terminu: demokracja bezpo
ś
rednia. W
wi
ę
kszo
ś
ci z nich demokracj
ę
bezpo
ś
redni
ą
rozumie si
ę
jako taki sposób sprawowania władzy, w którym decyzje
publiczne s
ą
podejmowane bezpo
ś
rednio przez suwerena (dokładniej mówi
ą
c przez obywateli uczestnicz
ą
cych w
podj
ę
ciu tych decyzji) bez po
ś
rednictwa jakichkolwiek (nawet demokratycznie wyłonionych) organów władzy
publicznej. Demokracja bezpo
ś
rednia w wi
ę
kszo
ś
ci współczesnych pa
ń
stw jest traktowana jako uzupełniaj
ą
ca
(subsydiarna), a czasem nawet jako incydentalna w stosunku do demokracji po
ś
redniej, posta
ć
sprawowania
władzy przez suwerena. Odnotowa
ć
jednak nale
ż
y trafn
ą
uwag
ę
sformułowan
ą
w pi
ś
miennictwie,
ż
e demokracja
bezpo
ś
rednia jest nadal wa
ż
nym mechanizmem przezwyci
ęż
ania odwiecznego podziału na rz
ą
dz
ą
cych i
rz
ą
dzonych i st
ą
d jest bliska postulatom zgłaszanym przez populistów.
W literaturze przedmiotu do form demokracji bezpo
ś
redniej zalicza si
ę
najcz
ęś
ciej:
1) zgromadzenia ludowe (obywateli),
2) referendum,
3) inicjatyw
ę
ludowa, (obywatelsk
ą
),
4) weto ludowe (obywatelskie).
Ad. 1. Zgromadzenia ludowe,
to zebrania ogółu obywateli, uprawnionych do podejmowania rozstrzygni
ęć
(decyzji) w ramach procesu sprawowania władzy publicznej. Ze zrozumiałych wzgl
ę
dów zgromadzenia ludowe
nale
żą
do instytucji wyst
ę
puj
ą
cych rzadko, na nierozległych obszarach i o niewielkiej liczbie ludno
ś
ci. Znane s
ą
one w trzech małych kantonach Szwajcarii, opisywane s
ą
tak
ż
e jako znana od czasów kolonialnych forma
podejmowania rozstrzygni
ęć
w niewielkich gminach dwóch stanów USA i praktykowane równie
ż
w niewielkich
parafiach Anglii i Walii. Podczas zgromadze
ń
ludowych podejmuje si
ę
decyzje w najwa
ż
niejszych sprawach
lokalnych. Zwykle głosowanie jest jawne, poprzedzone dyskusj
ą
.
Ad. 2. Poj
ę
cie referendum
pochodzi od łaci
ń
skiego słowa re/ero, co znaczy przedstawi
ć
, odda
ć
, odwoła
ć
si
ę
.
Współczesna posta
ć
referendum wzi
ę
ła pocz
ą
tek w czasach kształtowania si
ę
nowych rozwi
ą
za
ń
ustrojowych w
okresie przechodzenia wielu pa
ń
stw od feudalizmu do kapitalizmu. Jak definiuje t
ę
instytucj
ę
E. Zieli
ń
ski,
referendum to sposób bezpo
ś
redniego decydowania wyborców, w drodze głosowania, o ró
ż
nych sprawach
ż
ycia
pa
ń
stwowego kraju lub okre
ś
lonego terytorium, b
ę
d
ą
cych przedmiotem głosowania i ze skuteczno
ś
ci
ą
wskazan
ą
w akcie prawnym, stanowi
ą
cym podstaw
ę
tego głosowania. Nazywane bywa cz
ę
sto głosowaniem powszechnym.
Ad. 3. Inicjatywa ludowa
(Szwajcaria, Włochy, Polska, niektóre stany USA). Uprawnienie okre
ś
lonej liczebnie
przez prawo grupy obywateli do skierowania ze skutkiem prawnym wniosku w sprawie ustanowienia okre
ś
lonego
aktu normatywnego (z reguły rangi ustawowej) przez uprawniony organ pa
ń
stwowy lub w drodze referendum.
Ad. 4. Weto ludowe (obywatelskie),
to forma poza przedstawicielskiej demokracji, znana jedynie w systemach
ustrojowych Szwajcarii i Włoch. Istot
ą
tej instytucji jest przyznanie okre
ś
lonej prawnie grupie obywateli
uprawnienia do zgłoszenia protestu w stosunku do aktu normatywnego uchwalonego przez parlament - we
wskazanym czasie po uchwaleniu takiego aktu. Na okre
ś
lenie tej formy demokracji bezpo
ś
redniej u
ż
ywa si
ę
cz
ę
sto terminu referendum - weto, poniewa
ż
konsekwencj
ą
zastosowania tego
ś
rodka prawnego jest z reguły
konieczno
ść
poddania zakwestionowanego aktu normatywnego pod głosowanie powszechne (referendum), które
mo
ż
e ewentualnie zadecydowa
ć
o całkowitej lub cz
ęś
ciowej abrogacji (uchyleniu) tego aktu.
Weto ludowe to instytucja wykorzystywana w pa
ń
stwach, w których istnieje, z ró
ż
n
ą
intensywno
ś
ci
ą
. Trafnie
wskazuje si
ę
przy tym,
ż
e nie jest to forma, w jakiej suweren regularnie ingeruje w proces sprawowania władzy
pa
ń
stwowej.
Pa
ń
stwem przoduj
ą
cym – zarówno w przeszło
ś
ci, jak i obecnie - w wykorzystywaniu form demokracji
bezpo
ś
redniej, jest Szwajcaria.
23. Pogl
ą
dy na istot
ę
prawa
Kierunek pozytywistyczny (druga połowa XIX w. i pocz
ą
tek XX w.)
uznaje,
ż
e prawem jest zespół norm
(wypowiedzi o powinnym zachowaniu) ustanowionych i chronionych (sankcjonowanych) przez pa
ń
stwo
posługuj
ą
ce si
ę
ś
rodkami przymusu (prawo pozytywne). Zwolennicy pozytywizmu prawniczego (najbardziej znani
- J, Austin. G. Jellinek) traktowali jako spraw
ę
akcydentaln
ą
to. czy normy te pozostaj
ą
w zgodzie z jakim
ś
systemem norm moralnych, religijnych czy obyczajowych. Wi
ę
ksz
ą
wag
ę
przywi
ą
zywali do sprawy zapewnienia
tzw. bezpiecze
ń
stwa prawnego, a wi
ę
c dostatecznej stabilno
ś
ci, jasno
ś
ci. zupełno
ś
ci i pewno
ś
ci prawa.
Wskazywali,
ż
e normy prawne charakteryzuj
ą
si
ę
trzema cechami dotycz
ą
tylko zewn
ę
trznego zachowania ludzi
wzgl
ę
dem siebie, s
ą
ustanawiane przez autorytet zewn
ę
trzny wobec adresatów, ich przestrzeganie jest
zagwarantowane przymusem, którym mo
ż
e posługiwa
ć
si
ę
władza publiczna.
Kierunek prawno-naturalny
zakłada,
ż
e prawo pozytywne nie jest wył
ą
cznym, ani najwy
ż
szym wzorem
zachowa
ń
, bowiem ludzie s
ą
zwi
ą
zani tak
ż
e prawem natury - normami lub cho
ć
by ideałami nieb
ę
d
ą
cymi
wytworem ludzkiego stanowienia. Zdaniem zwolenników prawa natury, prawo to obowi
ą
zuje niezale
ż
nie od woli
ludzkiej, jest przez człowieka tylko odkrywane, a wypływa z natury społecze
ń
stwa, z natury rzeczy, z natury
27
ludzkiej, z wzorców post
ę
powania nadawanych przez istoty nadprzyrodzone - zawsze sprawiedliwe i najlepsze W
uj
ę
ciach tradycyjnych (np. tomistycznym, akceptowanym przez ko
ś
ciół katolicki) prawo natury wywodzi si
ę
z
objawionej woli Boga odbijaj
ą
cej si
ę
w naszych sumieniach. Niektóre współczesne koncepcje prawa natury nie
odwołuj
ą
si
ę
jednak do prawa objawionego, lecz do godno
ś
ci człowieka (jak np, w art. 30 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej z 02.04.1997r), do ideałów kultury, do wzorów „dobrego prawa" itp.
Kierunek realistyczny
podkre
ś
la równie mocno swój sprzeciw wobec koncepcji pozytywistycznych, jak i prawno-
naturalnych. Koncepcje realistyczne wyra
ż
aj
ą
si
ę
w ró
ż
nych teoriach i doktrynach. Warto wskaza
ć
zwłaszcza na
dwie funkcjonalizm i psychologizm.
Funkcjonalizm.
jako pewna grupa kierunków w teorii prawa rozwijaj
ą
cych si
ę
zwłaszcza w pierwszej połowie XX
w. w Stanach Zjednoczonych, traktuje prawo jako czynnik faktycznego kształtowania zachowa
ń
si
ę
ludzi. W
rozumieniu funkcjonalizm u mało istotne jest to. czy norma prawna została nale
ż
ycie odtworzona na podstawie
przepisów prawnych i jaka była jej podstawa kompetencyjna, jakie zamiary prawodawcy - twórcy normy. Wa
ż
ne
natomiast jest dla funkcjonalizmu, czy i jak norma kształtuje zachowanie si
ę
ludzi.
Psychologizm
to kierunek, który sprowadzał prawo, zjawisko prawne, w cało
ś
ci lub w głównej mierze do
okre
ś
lonych zjawisk psychicznych wyst
ę
puj
ą
cych u członków społecze
ń
stwa, a zwi
ą
zanych norm
ą
prawn
ą
(L.
Petra
ż
ycki, 2 połowa XIX w. i 1 połowa XX). Dla Petra
ż
yckiego norma prawna to zjawisko ze sfery psychicznej, a
wi
ę
c „projekcja prze
ż
ycia emocji prawnej", gdy
ż
- jego zdaniem - normy prawne ujawniaj
ą
si
ę
w naszej psychice,
s
ą
wyobra
ż
eniami sposobów zachowania.
24. Poj
ę
cie prawa, prawo a pa
ń
stwo
Prawo – zespół norm post
ę
powania. Normy te s
ą
chronione przez pa
ń
stwo i zabezpiecza ono ich stosowanie.
Wg. Łopatki – Prawo to całokształt generalnych i abstrakcyjnych norm post
ę
powania, ustanowionych lub
uznanych przez pa
ń
stwo, których przestrzeganie jest zagwarantowane przez pa
ń
stwo.
W literaturze przedmiotu wskazuje si
ę
.
ż
e cech
ą
wyró
ż
niaj
ą
c
ą
prawo od innych norm istniej
ą
cych w
społecze
ń
stwie s
ą
ś
cisłe i ró
ż
norodne zwi
ą
zki prawa z pa
ń
stwem. Charakteryzuj
ą
c te zwi
ą
zki najcz
ęś
ciej
wskazuje si
ę
na:
1) zwi
ą
zek genetyczny, przejawiaj
ą
cy si
ę
w tym,
ż
e prawo i pa
ń
stwo powstały w tym samym czasie i w wyniku
podobnych procesów społecznych;
2) wielostronne zwi
ą
zki funkcjonalne, przejawiaj
ą
ce si
ę
we wzajemnych uzale
ż
nieniach prawa i pa
ń
stwa w toku
codziennego bytu tych zjawisk.
W literaturze przedmiotu od dawna zwraca si
ę
uwag
ę
na
ś
cisłe zwi
ą
zki pa
ń
stwa z prawem3. W
ś
ród nich
wskazuje si
ę
cz
ę
sto na zwi
ą
zek genetyczny obu zjawisk, przejawiaj
ą
cy si
ę
w tym,
ż
e maj
ą
one wspóln
ą
genez
ę
,
powstały razem i z powodu takich samych przyczyn. Na stanowisku takim stoj
ą
zwolennicy tezy o wieczno
ś
ci
pa
ń
stwa, którzy s
ą
przekonani o wieczno
ś
ci równie
ż
prawa jako zjawiska społecznego (itbi societas ibi ius),
zwłaszcza za
ś
wieczno
ś
ci prawa natury, pochodz
ą
cego ich zdaniem - tak jak władza - od istoty nadprzyrodzonej.
Teori
ę
t
ę
prezentuj
ą
te
ż
akceptanci pogl
ą
dów o hi-storyczno
ś
ci pa
ń
stwa, którzy wskazuj
ą
,
ż
e pa
ń
stwo i prawo
powstały w tym samym czasie i w wyniku podobnych procesów społecznych (wewn
ę
trznych lub zewn
ę
trznych).
Wielostronnie postrzegane s
ą
w pi
ś
miennictwie zwi
ą
zki funkcjonalne pa
ń
stwa i prawa. Pa
ń
stwo jest kreatorem
prawa - ustanawia ono normy prawne albo decyduje,
ż
e niektóre z tych norm przestaj
ą
by
ć
obowi
ą
zuj
ą
ce, a tak
ż
e
uznaje pewne normy społeczne za normy prawne. Tworz
ą
c i stosuj
ą
c prawo, pa
ń
stwo realizuje swoje funkcje
władcze wobec wszystkich podmiotów podległych jego władzy suwerennej. Pa
ń
stwo stoi na stra
ż
y norm
prawnych. Zabezpiecza ich przestrzeganie przez adresatów, za pomoc
ą
wszelkich dost
ę
pnych mu
ś
rodków -
organizacyjnych, ekonomicznych i ideologicznych, a w razie konieczno
ś
ci -za pomoc
ą
przymusu pa
ń
stwowego.
Prawo okre
ś
la struktur
ę
, kompetencje i tryb funkcjonowania organów pa
ń
stwowych, prawnie legitymizuj
ą
c w ten
sposób władz
ę
pa
ń
stwow
ą
. Prawo wyznacza status jednostki w pa
ń
stwie, okre
ś
laj
ą
c jej wolno
ś
ci, prawa i
obowi
ą
zki. Jest wyrazem polityki pa
ń
stwa. Zjawiskiem politycznym, wielostronnie uwikłanym w procesy
sprawowania władzy w pa
ń
stwie.
Zwi
ą
zek prawa z procesami sprawowania władzy wyra
ż
a si
ę
szczególnie w tym.
ż
e:
•
prawo jest jednym z podstawowych instrumentów sprawowania władzy publicznej, wyznaczaj
ą
c zakazy i
nakazy okre
ś
lonego zachowania si
ę
preferowanego przez władz
ę
, poparte mo
ż
liwo
ś
ci
ą
zastosowania
przymusu pa
ń
stwowego; dzi
ę
ki temu rz
ą
dz
ą
cy mog
ą
osi
ą
ga
ć
zakładane przez siebie cele;
•
prawo wyznacza ramy (a przynajmniej powinno je wyznacza
ć
), w jakich mog
ą
porusza
ć
si
ę
podmioty
sprawuj
ą
ce władz
ę
(cele władzy, struktury władzy, kompetencje, procedury podejmowania decyzji);
•
prawo wyra
ż
a okre
ś
lone tre
ś
ci aksjologiczne preferowane przez władz
ę
, kształtuj
ą
c w ten sposób
wyobra
ż
enia, podstawy i zachowania adresatów.
Nie nale
ż
y jednak zapomina
ć
,
ż
e prawo jest w pewnym stopniu samodzielne, autonomiczne w stosunku do
polityki pa
ń
stwa. Posługiwanie si
ę
prawem wył
ą
cznie jako narz
ę
dziem sprawowania władzy publicznej mo
ż
e
prowadzi
ć
do instrumentalizacji prawa. Do
ś
wiadczenie historyczne przekonuje za
ś
,
ż
e instrumentalizacja prawa
na dłu
ż
sz
ą
met
ę
niszczy je jako skuteczne narz
ę
dzie sprawowania władzy.
28
25. Prawo a inne zespoły norm społecznych
Prawo nie jest jedynym regulatorem zachowa
ń
ludzkich, ani te
ż
jedynym zespołem norm społecznych. Obok a
niekiedy zamiast prawa, działaj
ą
normy: moralne, obyczajowe, organizacji społecznych itd Z punktu widzenia
nauki prawa oraz jego przestrzegania i stosowania najwa
ż
niejsze znaczenie maj
ą
zwi
ą
zki mi
ę
dzy prawem a
moralno
ś
ci
ą
(normami moralnymi).
Moralno
ść
jest historycznie ukształtowanym zespołem norm post
ę
powania ludzi, według których ocenia si
ę
zachowanie ludzi wobec siebie, wobec społecze
ń
stwa, wobec pa
ń
stwa i innych organizacji społecznych jako
dobre, albo jako złe. U podło
ż
a norm moralnych le
ż
y ocena - co jest dobre, a co złe. Moralno
ść
jest zjawiskiem
historycznym, ulegaj
ą
cym zmianom wraz z rozwojem ludzko
ś
ci czy poszczególnych społecze
ń
stw. Normy
moralne s
ą
cz
ęś
ciowo odmienne w ró
ż
nych
ś
rodowiskach, grupach społecznych, społecze
ń
stwach.
Normy moralne ró
ż
ni wiele elementów od norm prawnych. Jak wskazuj
ą
T. Stawecki i P Winczorek4, ró
ż
nice te
dotycz
ą
.
przedmiotu regulacji; prawo reguluje tylko zachowania społeczne człowieka, a moralno
ść
tak
ż
e prze
ż
ycia
oraz relacje człowieka do Boga, przyrody,
funkcji i charakteru regulacji: wyst
ę
puje wielo
ść
systemów moralnych na terytorium pa
ń
stwa, przy jednym
systemie prawnym,
genezy norm nale
żą
cych do moralno
ś
ci i prawa; normy moralne wpajane s
ą
przez wychowanie i uznawane
s
ą
za własne (internalizacja norm), normy prawne obowi
ą
zuj
ą
ze wzgl
ę
du na nakaz władzy pa
ń
stwowej,
sposobu ogłoszenia i formalizowania norm; normy moralne nie s
ą
z reguły spisane i uporz
ą
dkowane, normy
prawne zazwyczaj s
ą
,
sposobu obrony wzorów okre
ś
lanych w normach, czyli sposobu sankcjonowania norm; sankcj
ą
naruszenia
normy moralnej jest pot
ę
pienie i odrzucenie ze strony grupy społecznej, za
ś
sankcj
ą
naruszenia normy
prawnej zastosowanie przymusu pa
ń
stwowego.
Doda
ć
tutaj nale
ż
y,
ż
e normy prawne i normy moralne ró
ż
ni tak
ż
e uj
ę
cie uprawnie
ń
i obowi
ą
zków. Normy prawne
mo
ż
na okre
ś
li
ć
jako dwustronne, bo reguluj
ą
i uprawnienia, i obowi
ą
zki podmiotów prawa, a normy moralne jako
jednostronne, gdy
ż
wskazuj
ą
tylko powinno
ś
ci, bez nadawania uprawnie
ń
. Mi
ę
dzy prawem a moralno
ś
ci
ą
wyst
ę
puj
ą
jednak nie tylko ró
ż
nice, ale tak
ż
e rozmaite zwi
ą
zki. Powi
ą
zania mi
ę
dzy nimi dotycz
ą
zarówno tre
ś
ci
ka
ż
dego z tych zespołów norm, jak i ich funkcjonowania w praktyce społecznej. Wspomniani wy
ż
ej T. Stawecki i
P. Winczorek wyodr
ę
bniaj
ą
dwa rodzaje takich powi
ą
za
ń
:
a) tre
ś
ciowe,
b) funkcjonalne
Cech
ą
wspóln
ą
prawa i moralno
ś
ci jest to,
ż
e reguluj
ą
one w du
ż
ej cz
ęś
ci te same zachowania ludzi. Maj
ą
przy
tym cz
ę
sto tak
ą
sam
ą
tre
ść
, a wi
ę
c nie tylko,
ż
e si
ę
nie wykluczaj
ą
, ale wr
ę
cz si
ę
dopełniaj
ą
, wzmacniaj
ą
c
nawzajem sił
ę
swego oddziaływania. Sfery zastosowania norm prawnych i norm moralnych w znacznej cz
ęś
ci si
ę
pokrywaj
ą
. Zwi
ą
zki funkcjonalne mi
ę
dzy prawem a moralno
ś
ci
ą
ujawniaj
ą
si
ę
w procesie tworzenia prawa, jego
stosowania przez organy pa
ń
stwa oraz przestrzegania przez obywateli.
Normy obyczajowe to reguły post
ę
powania ukształtowane w
ś
wiadomo
ś
ci ludzi w wyniku społecznego nawyku.
Obyczaje wi
ążą
si
ę
z uznaniem,
ż
e dana reguła zachowania ludzi jest powszechnie przyj
ę
ta i „u
ś
wi
ę
cona"
tradycj
ą
, a wi
ę
c,
ż
e tak wła
ś
nie nale
ż
y post
ę
powa
ć
. Normy obyczajowe odwołuj
ą
si
ę
przede wszystkim do pewnej
konwencji społecznej i dotycz
ą
zachowa
ń
ujmowanych w kategoriach, jest przyj
ę
te - nie jest przyj
ę
te", „wypada-
me wypada" czynie w danych okoliczno
ś
ciach, w danym
ś
rodowisku itp Normy obyczajowe kształtuj
ą
si
ę
w
procesie wielokrotnego powtarzania tych samych zachowa
ń
w analogicznych okoliczno
ś
ciach, co prowadzi do
prze
ś
wiadczenia,
ż
e wła
ś
nie tak nale
ż
y post
ę
powa
ć
. Mi
ę
dzy normami prawnymi zawartymi w aktach
prawotwórczych pa
ń
stwa a normami obyczajowymi istnieje ostra granica Pa
ń
stwa szanuj
ą
jednak normy
obyczajowe i na ogół me czyni
ą
przeszkód w ich przestrzeganiu. Niekiedy nawet najwy
ż
sze organy pa
ń
stwowe w
pewnym zakresie kieruj
ą
si
ę
normami obyczajowymi, które nazywane s
ą
wówczas przez nauk
ę
zwyczajem
konstytucyjnym. Pa
ń
stwa przeciwstawiaj
ą
si
ę
za
ś
przestrzeganiu takich norm obyczajowych, które nakazuj
ą
zachowania sprzeczne z warto
ś
ciami uznanymi przez władze pa
ń
stwowe.
Normami organizacji społecznych s
ą
wszelkie normy pochodz
ą
ce od którejkolwiek z tych organizacji, je
ż
eli nie
ma ona charakteru pa
ń
stwowego. Normy organizacji społecznych zawarte s
ą
przede wszystkim w statutach i
programach tych organizacji, w uchwałach ich władz centralnych i terenowych. Bez w
ą
tpienia najwa
ż
niejsz
ą
rol
ę
w
ś
ród organizacji społecznych odgrywaj
ą
partie polityczne i zwi
ą
zki zawodowe. Normy przez nie tworzone s
ą
nierzadko spisane i usystematyzowane. Normy organizacji społecznych ró
ż
ni
ą
si
ę
od norm prawnych pod
wieloma istotnymi wzgl
ę
dami. Powstaj
ą
nie za spraw
ą
pa
ń
stwa, lecz s
ą
dziełem danej organizacji społecznej. Na
stra
ż
y ich przestrzegania stoi nie pa
ń
stwo, ale sama organizacja. Najostrzejsz
ą
sankcj
ą
za nieprzestrzeganie
norm danej organizacji mo
ż
e by
ć
wydalenie z organizacji.
Cech
ą
wspóln
ą
prawa i norm organizacji społecznych jest to,
ż
e współcze
ś
nie te ostatnie s
ą
przewa
ż
nie
formułowane równie precyzyjnie jak normy prawne. S
ą
te
ż
zazwyczaj kodyfikowane. Niektóre normy organizacji
społecznych s
ą
to
ż
same tre
ś
ciowo z odpowiednimi normami prawa. Istnieje generalna zasada,
ż
e normy
organizacji społecznych nie mog
ą
by
ć
sprzeczne z prawem obowi
ą
zuj
ą
cym w danym pa
ń
stwie. Normy
organizacji społecznych wywieraj
ą
jednak równie
ż
okre
ś
lony wpływ na prawo. Rozmiary i charakter tego wpływu
29
zale
żą
od rodzaju i pozycji danej organizacji w społecze
ń
stwie. Cz
ę
sto istotny wpływ na prawo wywieraj
ą
normy
organizacji wyznaniowych (np. normy ko
ś
cioła katolickiego czy islamu), zwłaszcza za
ś
normy partii politycznych.
26. Praworz
ą
dno
ść
Poj
ę
cie praworz
ą
dno
ś
ci odnosi si
ę
do przestrzegania prawa przez organy władzy publicznej. Zasada
praworz
ą
dno
ś
ci adresowana jest do tych, którzy sprawuj
ą
rz
ą
dy w pa
ń
stwie. Poj
ę
cia praworz
ą
dno
ś
ci nie nale
ż
y
natomiast - takie jest dzisiaj dominuj
ą
ce stanowisko nauki - odnosi
ć
do zachowa
ń
obywateli. Praworz
ą
dno
ść
,
powtórzmy to raz jeszcze, dotyczy działa
ń
pa
ń
stwa, wi
ąż
e si
ę
ś
ci
ś
le z kwalifikacj
ą
prawn
ą
władczych działa
ń
organów władzy publicznej, przejawiaj
ą
cych si
ę
b
ą
d
ź
w formie stanowionych norm ogólnych (tworzenie prawa),
b
ą
d
ź
w formie norm indywidualnych (stosowanie prawa), W doktrynie znane s
ą
dwie konkurencyjne koncepcje
praworz
ą
dno
ś
ci, które zrodziły si
ę
na tle sporu w kwestii warto
ś
ciowania (warstwy ocennej) zawartego w poj
ę
ciu
praworz
ą
dno
ś
ci. Znane s
ą
pod nazw
ą
formalnej koncepcji praworz
ą
dno
ś
ci oraz materialnej koncepcji
praworz
ą
dno
ś
ci
W uj
ę
ciu zwolenników formalnej koncepcji praworz
ą
dno
ś
ci za praworz
ą
dne uznaje si
ę
pa
ń
stwo, w którym prawo
jest przestrzegane przez organy władzy publicznej. Tre
ść
tego prawa (jego aksjologiczna, czyli warto
ś
ciuj
ą
ca
„zawarto
ść
') jest z tego punktu widzenia oboj
ę
tna. Przyjmuje si
ę
,
ż
e przestrzeganie prawa przez pa
ń
stwo jest
warto
ś
ci
ą
samoistn
ą
, poniewa
ż
daje obywatelom poczucie pewno
ś
ci i przewidywalno
ść
decyzji podejmowanych
przez władze publiczne. Przestrzeganie prawa jest tu dyrektyw
ą
bezwzgl
ę
dn
ą
, wynikaj
ą
c
ą
z samego faktu
obowi
ą
zywania prawa. Za K. Opałkiem i W. Zakrzewskim mo
ż
na przy toczy
ć
definicj
ę
praworz
ą
dno
ś
ci, która
dobrze oddaje jej koncepcj
ę
formaln
ą
: praworz
ą
dno
ść
jest to organizowanie i wykonywanie działalno
ś
ci
pa
ń
stwowej na podstawie przepisów prawa. Zwolennicy materialnej koncepcji praworz
ą
dno
ś
ci uwa
ż
aj
ą
. Ze
problemu praworz
ą
dno
ś
ci me mo
ż
na jednak sprowadza
ć
tylko do aspektów formalnych - aby przestrzegano
prawa, aby posługiwano si
ę
nim jako instrumentem organizowania działalno
ś
ci pa
ń
stwowej. Ich zdaniem chodzi
równie
ż
o to, jakie ma by
ć
to prawo, jak
ą
tre
ść
maj
ą
mie
ć
normy prawne, których nale
ż
y przestrzega
ć
. Prawo
bowiem nie zawsze musi by
ć
, dobre, ale czasem bywa ono tak
ż
e „złe" Wszak ludobójcy hitlerowscy czy
komunistyczni tak
ż
e zazwyczaj zasłaniali si
ę
tym.
ż
e ich działania s
ą
zgodne z prawem ich pa
ń
stwa, podczas gdy
prawo to zawierało postanowienia ewidentnie niedobre, a nawet nieludzkie
Formalnemu pojmowaniu praworz
ą
dno
ś
ci przeciwstawia si
ę
argumenty natury materialnej Wskazuje si
ę
. i
ż
pewnych, powszechnie akceptowanych elementarnych praw
ż
ycia społecznego me wolno narusza
ć
. Za
praworz
ą
dne uznaje si
ę
wi
ę
c pa
ń
stwo, które nie tylko przestrzega prawa, ale w którym prawo spełnia pewne
postulaty aksjologiczne odnosz
ą
ce si
ę
do jego tre
ś
ci i formy. Katalog wymogów i postulatów wobec prawa, a
tak
ż
e ich hierarchia bywaj
ą
oczywi
ś
cie zmienne historycznie oraz zró
ż
nicowane w zale
ż
no
ś
ci od przekona
ń
politycznych, filozoficznych, moralno-
ś
wiato pogl
ą
dowych osoby formułuj
ą
cej te wymogi i postulaty. Do
ść
powszechnie jednak (tak
ż
e w polskiej nauce prawa) spotyka si
ę
pogl
ą
dy,
ż
e prawo powinno: by
ć
równe dla
wszystkich, deklarowa
ć
podstawowe wolno
ś
ci i prawa człowieka i obywatela, zawiera
ć
gwarancje realizacji tych
wolno
ś
ci i praw. W
ś
wietle takiego stanowiska materialn
ą
definicj
ę
praworz
ą
dno
ś
ci mo
ż
na sformułowa
ć
nast
ę
puj
ą
co: praworz
ą
dno
ść
to organizowanie i wykonywanie działalno
ś
ci pa
ń
stwowej na podstawie przepisów
prawa, gdy prawo to jest równe dla wszystkich oraz zapewnia podstawowe wolno
ś
ci i prawa człowieka i
obywatela.
Podejmuj
ą
c prób
ę
rozstrzygni
ę
cia dylematu mi
ę
dzy koncepcj
ą
praworz
ą
dno
ś
ci formalnej a materialn
ą
koncepcj
ą
praworz
ą
dno
ś
ci nale
ż
y zgodzi
ć
si
ę
z pogl
ą
dem tych autorów, którzy uznaj
ą
, i
ż
punktem wyj
ś
cia powinna by
ć
koncepcja formalnego przestrzegania prawa.8 Nale
ż
y jednak przy tym równocze
ś
nie dostrzega
ć
,
ż
e materialna
koncepcja praworz
ą
dno
ś
ci trafnie sygnalizuje, i
ż
obowi
ą
zywanie i stosowanie norm prawnych me mo
ż
e byc
zupełnie oderwane od społecznych funkcji prawa, jego celów i warto
ś
ci wa
ż
nych społecznie. St
ą
d fundamenty
systemu prawnego zawartego w konstytucji powinny zawiera
ć
podstawowe warto
ś
ci stanowi
ą
ce dorobek
cywilizacyjny europejskiego kr
ę
gu kulturowego. Katalog tych warto
ś
ci pojmowany jest w nauce prawa do
ść
jednolicie, a obejmuje takie warto
ś
ci jak: godno
ść
człowieka, wolno
ść
człowieka, równo
ść
wobec prawa, prawo do
ż
ycia, bezpiecze
ń
stwo jednostki, wolno
ść
sumienia i pogl
ą
dów, wolno
ść
działania przewidzian
ą
w granicach
gwarantuj
ą
cych nieszkodzenie innym, prawo do własno
ś
ci itp. Praworz
ą
dno
ść
jest dzisiaj jedn
ą
z zasad
ustrojowych demokratycznego pa
ń
stwa prawnego. Zasad
ę
t
ę
ustanawia Konstytucja RP w art. 7, stwierdzaj
ą
c w
tej materii: ,.Organy władzy publicznej działaj
ą
na podstawie i w granicach prawa.
27. Akt prawny, przepis prawny, norma prawna
Nazwa „akt prawny" u
ż
ywana jest w j
ę
zyku prawniczym (tzn. j
ę
zyku
ś
rodowisk prawniczych) na okre
ś
lenie dwu
ró
ż
ni
ą
cych si
ę
od siebie zjawisk prawnych, a mianowicie na oznaczenie indywidualnych aktów prawnych i
normatywnych aktów prawnych Trafnie wskazuje si
ę
w literaturze przedmiotu,
ż
e byłoby bezzasadne
przeciwstawianie sobie tych poj
ęć
, bowiem sugerowałoby,
ż
e tylko te ostatnie akty maj
ą
charakter normatywny,
za
ś
akty indywidualne nie maj
ą
takiego charakteru. W rzeczywisto
ś
ci akty indywidualne tak
ż
e maj
ą
cechy
normatywnosci. Tyle tylko,
ż
e normatywne akty prawne ustalaj
ą
reguły zachowania o cechach generalno
ś
ci, a
indywidualne akty prawne ustanawiaj
ą
indywidualne reguły zachowania Indywidualnymi aktami prawnymi
nazywane s
ą
:
1) wydawane w sprawach jednostkowych (indywidualnych) na podstawie przepisów obowi
ą
zuj
ą
cego prawa
decyzje organów pa
ń
stwa rodz
ą
ce skutki prawne (orzeczenia s
ą
dowe, decyzje administracyjne), które s
ą
aktami
stosowania prawa.
30
2) wszelkie czynno
ś
ci prawne rodz
ą
ce skutki prawne.
W
ś
ród indywidualnych aktów prawnych wyró
ż
ni
ć
mo
ż
na akty jednostronne i dwustronne.
Jednostronnymi s
ą
:
a) decyzje organów pa
ń
stwa dochodz
ą
ce do skutku niezale
ż
nie od woli podmiotu, którego dotycz
ą
(np. decyzja o
wywłaszczeniu, wyrok skazuj
ą
cy),
b) czynno
ś
ci prawne dochodz
ą
ce do skutku przez o
ś
wiadczenie woli jednej tylko strony (np. sporz
ą
dzenie
testamentu).
Akty dwustronne to:
a) decyzje organów pa
ń
stwa wywołuj
ą
ce nast
ę
pstwa prawne za zgod
ą
lub na wniosek osoby zainteresowanej
(np. wydanie zezwolenia na budow
ę
na wniosek konkretnej osoby);
b) czynno
ś
ci prawne dochodz
ą
ce do skutku moc
ą
o
ś
wiadczenia woli dwu lub wi
ę
cej stron (np. umowa
cywilnoprawna).
Normatywnymi aktami prawnymi, które stanowi
ą
w tym podrozdziale główny przedmiot naszego zainteresowania,
s
ą
tworzone (stanowione lub uznane) przez organy pa
ń
stwowe posiadaj
ą
ce kompetencj
ę
prawotwórcz
ą
akty
ró
ż
ne rodzajowo (np. konstytucja, ustawy, rozporz
ą
dzenia), których cech
ą
wspóln
ą
jest jednak to.
ż
e ich moc
ą
ustanawiane s
ą
normy prawne reguluj
ą
ce jaki
ś
stosunek społeczny lub zespół stosunków społecznych. Tylko te
akty zawieraj
ą
przepisy prawne stanowi
ą
ce „materiał" do budowy norm prawnych. Normy okre
ś
laj
ą
za
ś
reguł)
post
ę
powania o cechach generaino
ś
ci i nie „konsumuj
ą
si
ę
" w jednym zachowaniu adresatów. Akty normatywne
maj
ą
współcze
ś
nie posta
ć
tekstu drukowanego, ogłoszonego w sposób przewidziany przez prawo. W toku
praktyki tworzenia prawa wypracowano schemat budowy aktu normatywnego.
Bior
ą
c pod uwag
ę
polsk
ą
praktyk
ę
, wyró
ż
ni
ć
mo
ż
na nast
ę
puj
ą
ce elementy w strukturze aktu
normatywnego:
a) nazwa rodzajowa,
b) data uchwalenia (ustanowienia),
c) tytuł,
d) preambuła (uroczysty wst
ę
p),
e) wskazanie podstawy prawnej,
f) cz
ęść
zasadnicza,
g) przepisy ko
ń
cowe,
h) podpis
..Przepis prawny" i „norma prawna" to podstawowe poj
ę
cia nauk prawnych. Nazwa „przepis prawny" wyst
ę
puje
zarówno w j
ę
zyk u prawnym (tzn. j
ę
zyku tekstów prawnych), jak i w j
ę
zyku prawniczym. „Norma prawna" to termin
wła
ś
ciwy wył
ą
cznie dla j
ę
zyka prawniczego. W rozwa
ż
aniach prawoznawstwa mo
ż
na spotka
ć
ró
ż
ne stanowiska
w kwestii stosunku wzajemnego poj
ęć
„przepis prawny" i „norma prawna" Niektórzy autorzy uto
ż
samiaj
ą
oba
okre
ś
lenia. Inni uzasadniaj
ą
,
ż
e termin „przepis prawny" nale
ż
ałoby traktowa
ć
jako wył
ą
czny, czyni
ą
cy zb
ę
dnym
nazw
ę
, norma prawna". Przewa
ż
aj
ą
jednak nada! pogl
ą
dy, w których dostrzega si
ę
potrzeb
ę
i u
ż
yteczno
ść
u
ż
ywania obu tych poj
ęć
i oznaczania nimi ró
ż
ni
ą
cych si
ę
od siebie desygnatów. Takie stanowisko zostało, wi
ę
c
zaprezentowane w tym podr
ę
czniku, gdzie b
ę
dziemy odró
ż
nia
ć
norm
ę
prawn
ą
od przepisu prawnego. Przepisem
prawnym b
ę
dziemy nazywali ka
ż
d
ą
jednostk
ę
zdaniow
ą
, w sensie gramatycznym, aktu normatywnego Przepis
prawny jest to wi
ę
c zwrot j
ę
zykowy zawarty w akcie normatywnym, stanowi
ą
cy cz
ęść
redakcyjn
ą
, techniczn
ą
tego
aktu. wyodr
ę
bnion
ą
przez prawodawc
ę
w postaci artykułu, paragrafu, punktu lub w innej postaci zdaniowej.
Przepis prawny wyra
ż
ony jest zawsze wprost w akcie normatywnym przez kompetentny organ prawotwórczy. W
nauce prawa dokonuje si
ę
ró
ż
norodnych klasyfikacji przepisów prawnych, w zale
ż
no
ś
ci od ich budowy
gramatycznej i logicznej oraz kryterium wydzielenia.
Powszechnie wyró
ż
nia si
ę
przepisy
1. nakazuj
ą
ce - spo
ś
ród wielu mo
ż
liwych w danej sytuacji zachowa
ń
wskazuj
ą
one tylko na jedno jako na zgodne
z tym przepisem
2. zakazuj
ą
ce - spo
ś
ród wielu mo
ż
liwych w danej sytuacji zachowa
ń
zabraniaj
ą
jednego z nich okre
ś
lonego w
przepisie
3. uprawniaj
ą
ce (upowa
ż
niaj
ą
ce) - przewiduj
ą
mo
ż
liwo
ść
wyboru przez adresata przepisu sposobu zachowania
si
ę
w danej sytuacji.
4. przepisy bezwzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
ce zwane te
ż
imperatywnymi; Bezwzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
cy (imperatywny)
charakter przepisów polega na tym.
ż
e w ka
ż
dym przypadku przewidzianym przez dany przepis jego
postanowienia maj
ą
znale
źć
zastosowanie, bowiem me dopuszcza on
ż
adnych mo
ż
liwo
ś
ci odmiennego
zachowania si
ę
podmiotów od tego, jakie sam wskazuje (narzuca).
5. przepisy wzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
ce zwane te
ż
dyspozytywnymi. Przepisy wzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
ce
(dyspozytywne) pozostawiaj
ą
podmiotom stosunku prawnego swobod
ę
kształtowania własnego zachowania i
wzajemnych relacji. Przepisy te znajd
ą
zastosowanie dopiero wówczas, gdy podmioty te pewnych elementów
ł
ą
cz
ą
cego je stosunku prawnego nie ustaliły. Pierwsze
ń
stwo ma, wi
ę
c tu wola stron, a przepisy dyspozytywne
stosuje si
ę
jedynie posiłkowo.
6. przepisy ogólne - Przepis ogólny rozumiany jest jako reguła powszechna.
31
7. przepisy szczegółowe - przepis szczegółowy (szczególny) ustanawia wyj
ą
tki od postanowie
ń
reguły
powszechnej.
8. przepisy blankietowe - to przepisy ustalaj
ą
ce ujemne skutki prawne (sankcje) za zachowania niezgodne z
bardzo ogólnie zazwyczaj wymienionymi przepisami prawa (np. ró
ż
norakie przepisy o porz
ą
dku ruchu na drogach
publicznych okre
ś
laj
ą
nale
ż
ne sposoby zachowania si
ę
adresatów, inny za
ś
, blankietów przepis prawa wykrocze
ń
ustanawia sankcj
ę
za zachowanie niezgodne z owymi przepisami).
9. przepisy odsyłaj
ą
ce - ustalane s
ą
w celu unikni
ę
cia w tekstach prawnych wielokrotnego powtarzania tych
samych postanowie
ń
. Dokonuje si
ę
to drog
ą
odesłania przez jeden przepis prawny do innych przepisów
dotycz
ą
cych danego zagadnienia.
Norm
ą
prawn
ą
b
ę
dziemy nazywa
ć
reguł
ę
zachowania, która na podstawie przepisów prawnych została
skonstruowana przez prawoznawców, którzy sprecyzowali jej niezb
ę
dne elementy. Norm
ę
prawn
ą
traktujemy
wi
ę
c jako „zjawisko"
ś
ci
ś
le zwi
ą
zane z przepisami prawa, a mówi
ą
c konkretnie jako znaczenie przepisów prawa
Uznajemy normy prawne za tre
ść
prawa, za
ś
przepisy prawne za jego form
ę
. Za J Kowalskim okre
ś
limy norm
ę
prawn
ą
jako reguł
ę
post
ę
powania stworzon
ą
na podstawie przepisów prawnych, która zawiera warunki
powinnego zachowania si
ę
, reguł
ę
tego
ż
zachowania i konsekwencj
ę
niezastosowania si
ę
do wymogów reguły,2
Jest to jeden z mo
ż
liwych sposobów postrzegania struktury normy prawnej, najcz
ęś
ciej wyst
ę
puj
ą
cy w polskiej
nauce prawa, który mo
ż
na okre
ś
li
ć
mianem trójelementowej koncepcji struktury normy prawnej Bardziej
szczegółowa analiza zaproponowanej wy
ż
ej definicji dotyczy
ć
b
ę
dzie dwoi grup zagadnie
ń
:
1) relacji pomi
ę
dzy norm
ą
prawn
ą
a przepisem prawnym.
2) struktury wewn
ę
trznej normy prawnej.
Stosunek wzajemny mi
ę
dzy norm
ą
prawn
ą
a przepisem prawnym mo
ż
e by
ć
taki,
ż
e jeden przepis prawny mo
ż
e
zawiera
ć
w swej tre
ś
ci jedn
ą
, dwie lub wi
ę
cej norm prawnych, cz
ęś
ciej jednak zawiera jedynie cz
ęść
normy.
Zwolennicy trójelementowej koncepcji wyró
ż
niaj
ą
w strukturze normy prawnej 3 niezb
ę
dne i
ś
ci
ś
le ze sob
ą
powi
ą
zane elementy – człony:
hipotez
ę
– warunki, których istnienie powoduje mo
ż
liwo
ść
przypisywania komu
ś
obowi
ą
zku lub uprawnienia.
dyspozycj
ę
– wyznacza sposób zachowania adresata, gdy spełnione zostaj
ą
warunki zawarte w hipotezie
sankcj
ę
– okre
ś
la konsekwencje prawne zachowania niezgodnie z obowi
ą
zkiem sformułowanym w
dyspozycji np. sankcja karna, egzekucyjna, niewa
ż
no
ś
ci.
28.
Ź
ródła prawa - poj
ę
cie i system
ź
ródeł
Maj
ą
c na wzgl
ę
dzie ró
ż
ne mo
ż
liwe pojmowania terminu „
ź
ródło prawa", b
ę
dziemy pod tym poj
ę
ciem rozumie
ć
decyzje organów pa
ń
stwowych tworz
ą
ce prawo oraz formy, które przybieraj
ą
akty tworzenia prawa. Nie ka
ż
da
decyzja organu pa
ń
stwa jest
ź
ródłem prawa.
Ź
ródłami prawa s
ą
tylko te decyzje organów władzy publicznej,
skutkiem których s
ą
tworzone nowe (lub uznawane za prawne wcze
ś
niej istniej
ą
ce) normy post
ę
powania -
skierowane do abstrakcyjnie okre
ś
lonego adresata i zakładaj
ą
ce powtarzalno
ść
zachowa
ń
adresatów.
Materialnym wyrazem takich decyzji s
ą
akty normatywne (akty prawotwórcze), które b
ę
dziemy wi
ę
c uwa
ż
a
ć
za
ź
ródła prawa. W decyzjach owych ujawnia si
ę
wola pa
ń
stwa wyra
ż
ona we wła
ś
ciwym trybie i we wła
ś
ciwej
formie, przy czym forma odgrywa tutaj bardzo istotn
ą
rol
ę
(wa
ż
ne jest. czy b
ę
dzie to ustawa, rozporz
ą
dzenie,
uchwała itd.) W ka
ż
dym pa
ń
stwie wyst
ę
puje wi
ę
cej ni
ż
jeden rodzaj
ź
ródeł prawa Zazwyczaj mamy do czynienia
ze znaczn
ą
ich ró
ż
norodno
ś
ci
ą
. Ta ró
ż
norodno
ść
ź
ródeł prawa zmusza do ich systematyzacji i hierarchizacji.
Wszystkie
ź
ródła prawa czynne w danym pa
ń
stwie stanowi
ą
pewien system
ź
ródeł prawa. Jak pisze A. Łopatka,
przez system
ź
ródeł prawa w danym pa
ń
stwie rozumie si
ę
całokształt jego
ź
ródeł w ich wzajemnym powi
ą
zaniu,
ujmowanych z punktu widzenia tego, co jest im wspólne i co je ró
ż
nicuje!! Pozycja poszczególnych rodzajów-
ź
ródeł prawa w systemie zale
ż
na jest od trojakiego rodzaju czynników.
1) zasadniczym czynnikiem wyznaj
ą
cym miejsce danego
ź
ródła prawa w systemie jest pozycja, jak
ą
zajmuje w
systemie organów władzy publicznej ten organ, od którego to
ź
ródło pochodzi im organ ten jest wy
ż
ej usytuowany
w hierarchii organów, tym wy
ż
sza jest pozycja danego
ź
ródła prawa w systemie
ź
ródeł prawa. Zale
ż
no
ść
ta
generalnie daje o sobie zna
ć
w formie
ź
ródła prawa Usytuowanie danego
ź
ródła prawa w systemie wywiera z
kole
ś
bezpo
ś
redni wpływ na moc prawn
ą
zawartych w tym
ź
ródle norm prawnych, im wy
ż
sza pozycja
ź
ródła, tym
normy prawne w nim zawarte maj
ą
wy
ż
sz
ą
moc prawn
ą
. Moc prawna norm prawnych obowi
ą
zuj
ą
cych w danym
pa
ń
stwie nie jest bowiem jednakowa. S
ą
normy maj
ą
ce wy
ż
sza i normy maj
ą
ce ni
ż
sz
ą
moc prawn
ą
(nale
ż
y przy
tym pami
ę
ta
ć
, ze moc obowi
ą
zuj
ą
ca ka
ż
dej normy prawnej jest zawsze jednakowa).
Pozostałe dwa czynniki w mniejszym stopniu wpływaj
ą
na miejsce danego
ź
ródła prawa w systemie
ź
ródeł prawa
Nale
żą
do nich.
2) tre
ść
danego
ź
ródła prawa, a wi
ę
c waga społeczna i polityczna materii, której ono dotyczy; im materia
wa
ż
niejsza, tym pozycja
ź
ródła prawa powinna by
ć
wy
ż
sza.
3) tryb, w jakim dane
ź
ródło prawa powstaje, im tryb ten bardziej precyzyjnie reglamentowany jest przez prawo,
tym pozycja
ź
ródła prawa powinna by
ć
wy
ż
sza.
System
ź
ródeł prawa ka
ż
dego pa
ń
stwa ma struktur
ę
hierarchiczn
ą
. Poszczególne rodzaje
ź
ródeł prawa zajmuj
ą
w tym systemie stał
ą
pozycj
ę
- wy
ż
sz
ą
lub ni
ż
sz
ą
. Mi
ę
dzy
ź
ródłami prawa mog
ą
w systemie
ź
ródeł prawa
zachodzi
ć
dwojakiego rodzaju powi
ą
zania;
1) najwa
ż
niejsze znaczenie maj
ą
powi
ą
zania formalne. Najcz
ęś
ciej s
ą
to powi
ą
zania na zasadzie delegacji,
polegaj
ą
ce na tym,
ż
e
ź
ródło wy
ż
szego rz
ę
du upowa
ż
nia (lub zobowi
ą
zuje) okre
ś
lony organ władzy publicznej do
wydania
ź
ródła prawa ni
ż
szego rz
ę
du. Czasem owo
ź
ródło ni
ż
szego rz
ę
du uprawnia (lub zobowi
ą
zuje) inny organ
32
władzy publicznej do wydania
ź
ródła jeszcze ni
ż
szego rz
ę
du. Tak wi
ę
c podstaw
ą
obowi
ą
zywania
ź
ródła prawa
zajmuj
ą
cego ni
ż
sz
ą
pozycj
ę
w systemie
ź
ródeł prawa jest
ź
ródło hierarchicznie nadrz
ę
dne;
2) rzadziej wyst
ę
puj
ą
mi
ę
dzy
ź
ródłami powi
ą
zania materialne (tre
ś
ciowe), polegaj
ą
ce na tym,
ż
e t
ę
sam
ą
dziedzin
ę
stosunków społecznych reguluj
ą
ź
ródła prawa zajmuj
ą
ce ro
ż
ne miejsce w systemie
ź
ródeł (np. sprawy
obrony ojczyzny i słu
ż
by wojskowej normowane s
ą
w Konstytucji, ustawach, rozporz
ą
dzeniach Ministra Obrony
Narodowej). Najogólniej mo
ż
na powiedzie
ć
,
ż
e
ź
ródła prawa wy
ż
szego rz
ę
du mog
ą
w pewnym zakresie
wyznacza
ć
tre
ść
norm prawnych zawartych w
ź
ródłach ni
ż
szego rz
ę
du, ale tylko niekiedy tre
ść
t
ę
przes
ą
dzaj
ą
.
29. Sposoby tworzenia prawa
Prawo tworzone jest współcze
ś
nie najcz
ęś
ciej albo drog
ą
jego stanowienia, albo w formie tzw. uznania.
Podstawowym sposobem tworzenia prawa jest stanowienie prawa. Przez stanowienie prawa b
ę
dziemy rozumie
ć
ś
wiadome i celowe działania organów władzy publicznej, w wyniku, których powstaj
ą
nowe normy prawne, normy,
których przed tymi działaniami me było. Prawo mo
ż
e by
ć
stanowione samodzielnie przez jeden organ władzy
publicznej (jednoosobowy lub kolegialny), a mo
ż
e te
ż
by
ć
rezultatem współstanowienia, gdy normy prawne
powstaj
ą
w wyniku decyzji dwu lub wi
ę
cej organów (tak np. dla ustanowienia ustawy niezb
ę
dne s
ą
decyzje
Sejmu, Senatu i Prezydenta RP).
Stanowienie prawa jest aktem sformalizowanym, prospektywnym i konstytutywnym.
◊◊◊◊
Stanowienie prawa jest zawsze bardziej lub mniej sformalizowane. Stanowienie jest procesem, którego przebieg
wyznaczaj
ą
okre
ś
lone normy prawne precyzuj
ą
ce warunki, przy których spełnieniu proces taki musi zachodzi
ć
.
Normy te nosz
ą
nazw
ę
norm kompetencyjnych Wyznaczaj
ą
one-jaki organ, w jakich sprawach, o jakiej mocy
prawnej, w jakim trybie stanowi
ć
mo
ż
e normy prawne. Spełnienie warunków ustanowionych przez normy
kompetencyjne powoduje,
ż
e okre
ś
lona decyzja organu władzy publicznej staje si
ę
obowi
ą
zuj
ą
c
ą
norm
ą
prawn
ą
(normami prawnymi). Akty stanowienia prawa maj
ą
charakter prospektywny, co oznacza,
ż
e zwrócone s
ą
ku
przyszło
ś
ci; normuj
ą
sytuacj
ę
(wprowadzaj
ą
pewne nakazy, zakazy, przyzwolenia) w stosunku do nieokre
ś
lonej z
góry liczby stanów rzeczy wskazanych rodzajowo (abstrakcyjno
ść
normy) i wobec rodzajowo wskazanych
adresatów (generalno
ść
normy). Konsekwencj
ą
tego jest równie
ż
przyj
ę
cie zasady, i
ż
prawo me powinno działa
ć
wstecz. Konstytutywno
ść
aktu stanowienia prawa wyra
ż
a si
ę
w tym,
ż
e na mocy decyzji kompetentnego organu
władzy publicznej w akcie stanowienia wprowadzane s
ą
do systemu prawa lub usuwane ze
ń
normy prawne.
Stanowienie tworzy (lub uchyla) normy. Jego celem i skutkiem nie jest natomiast stwierdzenie (deklarowanie, akt
deklaratoryjny) obowi
ą
zywania norm ju
ż
istniej
ą
cych. Pewn
ą
odmian
ą
stanowienia praw a jest zawieranie umów
o charakterze prawotwórczym. Tworzone w taki sposób prawo, nazywane prawem konsensualnym lub
kontraktowym, powstaje nie w wyniku jednostronnej decyzji organu (organów) władzy publicznej, ale w drodze
porozumienia i układu zawartego mi
ę
dzy zainteresowanymi podmiotami. Tworzenie prawa w drodze zawierania
umów (kontraktów, traktatów) jest rozpowszechnione w stosunkach mi
ę
dzynarodowych (prawo traktatowe). W
Polsce w stosunkach wewn
ę
trznych w ten sposób tworzona jest cz
ęść
prawa pracy (w formie tzw, zbiorowych
układów pracy), a tak
ż
e unormowania dotycz
ą
ce stosunków mi
ę
dzy pa
ń
stwem a ko
ś
ciołami i zwi
ą
zkami
wyznaniowymi
Drugim obok stanowienia, znacznie rzadziej wyst
ę
puj
ą
cym w pa
ń
stwie, sposobem tworzenia prawa jest uznanie.
Polega ono na uznaniu przez pa
ń
stwo jakiej
ś
ju
ż
istniej
ą
cej normy społecznej (np. moralnej, obyczajowej) za
norm
ę
prawa. Akt uznania składa si
ę
z dwu elementów: aktu aprobaty danej normy i aktu jej wł
ą
czenia do
zespołu norm prawnych Sam akt aprobaty, bowiem nie wystarczy. Pa
ń
stwo aprobuje olbrzymi
ą
wi
ę
kszo
ść
istniej
ą
cych norm społecznych. Ale tylko niektóre z nich wł
ą
cza do zespołu norm prawnych. Uznanie przez
pa
ń
stwo pewnych norm społecznych za normy prawne nie tworzy nowych norm, powoduje jedynie zmian
ę
charakteru danych norm, które staj
ą
si
ę
normami prawnymi. Akt uznania mo
ż
e te
ż
zmieni
ć
kr
ą
g adresatów
których uznana norma obowi
ą
zuje. W drodze uznania mo
ż
e sta
ć
si
ę
norm
ą
prawn
ą
ka
ż
da norma ju
ż
istniej
ą
ca
lub mog
ą
ca powsta
ć
. Szczególnym przypadkiem uznania jest recepcja prawa. Ma ona miejsce wtedy, gdy
pa
ń
stwo przyjmuje jako obowi
ą
zuj
ą
ce w pewnych dziedzinach
ż
ycia na swoim terytorium normy prawne innego
pa
ń
stwa, czasem po niewielkich adaptacjach (tak np. liczne kraje europejskie, w tym Ksi
ę
stwo Warszawskie,
recypowały francuski Kodeks Napoleona), Przedmiotem recepcji mog
ą
by
ć
równie
ż
, normy prawa
mi
ę
dzynarodowego. Ma to miejsce wtedy, kiedy jakie
ś
pa
ń
stwo przyst
ę
puje do organizacji mi
ę
dzynarodowej,
która w wielu dziedzinach
ż
ycia wytworzyła bogat
ą
regulacj
ę
prawn
ą
i akceptacj
ę
tej regulacji czyni warunkiem
przyj
ę
cia danego pa
ń
stwa do tej organizacji (przykładem mo
ż
e by
ć
tutaj prawo Unii Europejskiej)
30. System
ź
ródeł prawa w RP
Zgodnie z postanowieniami obowi
ą
zuj
ą
cej Konstytucji RP z 02. 04 1997 r.
ź
ródła prawa w Polsce zostały
podzielone na dwie grupy:
1.
ź
ródła powszechnie obowi
ą
zuj
ą
cego prawa
2.
ź
ródła prawa o charakterze wewn
ę
trznym.
Podział taki znany był od dawna w nauce prawu
Ź
ródła powszechnie obowi
ą
zuj
ą
cego prawa to takie, których adresatem mog
ą
by
ć
wszelkie podmioty na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (osoby fizyczne, osoby prawne, inne jednostki organizacyjne) i które na te
podmioty prawa mog
ą
nakłada
ć
ci
ęż
ary i obowi
ą
zki.
33
Do
ź
ródeł powszechnie obowi
ą
zuj
ą
cego prawa Konstytucja RP zaliczyła:
1. Konstytucj
ę
,
2. Ustawy,
3. Ratyfikowane umowy mi
ę
dzynarodowe,
4. Rozporz
ą
dzenia
5. Oraz na obszarze działania organów, które je ustanowiły - akty prawa miejscowego (art. 87).
Warunkiem wej
ś
cia w
ż
ycie tych aktów normatywnych jest ich ogłoszenie (art. 88 ust. 1).
Ź
ródła prawa o charakterze wewn
ę
trznym mog
ą
obowi
ą
zywa
ć
tylko jednostki organizacyjne podległe organowi
władzy publicznej, który wydał dany akt. S
ą
to wi
ę
c akty normatywne obowi
ą
zuj
ą
ce jedynie wewn
ą
trz systemu
organów władzy publicznej. Konstytucja zaliczyła do
ź
ródeł prawa o charakterze wewn
ę
trznym uchwały Rady
Ministrów oraz zarz
ą
dzenia (Prezesa Rady Ministrów, ministrów i organów im równorz
ę
dnych oraz Prezydenta
RP). Konstytucja nie ustanowiła wymogu ogłoszenia tych aktów normatywnych jako warunku ich wej
ś
cia w
ż
ycie,
co nie stoi jednak na przeszkodzie ich ogłaszaniu. Konstytucja RP przyj
ę
ła koncepcj
ę
tzw. zamkni
ę
tego katalogu
ź
ródeł prawa, co dotyczy głownie
ź
ródeł powszechnie obowi
ą
zuj
ą
cego prawa i oznacza - jak wskazano w
pi
ś
miennictwie -
ż
e nie jest takim
ź
ródłem prawa, a zatem nie ustanawia norm prawnych taki akt. który w owym
konstytucyjnym katalogu nie został wymieniony. Urzeczywistnienie koncepcji zamkni
ę
tego katalogu
ź
ródeł prawa
uznaje si
ę
powszechnie w nauce prawa za zgodne z ide
ą
demokratycznego pa
ń
stwa prawnego.
31. Ogłaszanie aktów normatywnych w RP
W
ś
lad za A Redeibachem, ogłoszeniem aktu normatywnego nazwiemy tak
ą
jego publikacj
ę
, przez któr
ą
akt ten
nabiera mocy obowi
ą
zuj
ą
cej. Ogłaszanie aktów normatywnych zwi
ą
zane jest wył
ą
cznie z działaniami organów
władzy publicznej, za
ś
normy prawne ustanawiaj
ą
ce obowi
ą
zek ogłaszania aktów normatywnych ustalaj
ą
zarazem sposób dokonania ogłoszenia. W Polsce wyst
ę
puj
ą
dwa sposoby ogłaszania aktów normatywnych:
1) najcz
ęś
ciej mamy do czynienia z publikacj
ą
tych aktów w specjalnych organach publikacyjnych, zwanych te
ż
organami promulgacyjnymi,
2) istnieje te
ż
publikacja tych aktów „w sposób zwyczajowo przy j
ę
ty na danym obszarze", co mo
ż
e dotyczy
ć
jedynie aktów normatywnych prawa miejscowego.
Ustawa z 20. 07. 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych I niektórych innych aktów prawnych* okre
ś
la
wszystkie wyst
ę
puj
ą
ce w Polsce organy promulgacyjne zbiorcz
ą
nazw
ą
„dzienniki urz
ę
dowe" Do dzienników tych
zalicza: „Dziennik Ustaw" RP, Dziennik Urz
ę
dowy RP „Monitor Polski", „Monitor Polski B", dzienniki urz
ę
dowe
ministrów kieruj
ą
cych działami administracji rz
ą
dowej, dzienniki urz
ę
dowe urz
ę
dów centralnych-jako organy
promulgacyjne o zasi
ę
gu ogólnopolskim, oraz wojewódzkie dzienniki urz
ę
dowe - jako organy publikacyjne o
zasi
ę
gu lokalnym.
32. Obowi
ą
zywanie prawa
Obowi
ą
zywanie prawa oznacza,
ż
e mo
ż
na okre
ś
li
ć
czy dane normy prawne obowi
ą
zuj
ą
, czy nale
ż
y si
ę
do nich
stosowa
ć
i czy mo
ż
na stosowa
ć
konsekwencje prawne z tym zwi
ą
zane. Aby to ustali
ć
trzeba dysponowa
ć
okre
ś
lonymi kryteriami odró
ż
niania norm prawnych obowi
ą
zuj
ą
cych od nieobowi
ą
zuj
ą
cych W nauce prawa
najcz
ęś
ciej mo
ż
na spotka
ć
podział tych kryteriów na aksjologiczne, behawiorystyczne i formalne (tetyczne), a w
ś
lad za tym wyró
ż
nia si
ę
trzy uj
ę
cia, obowi
ą
zywania prawa''', Obowi
ą
zywanie prawa w uj
ę
ciu aksjologicznym
(psychologicznym) oznacza,
ż
e za obowi
ą
zuj
ą
ce uwa
ż
a si
ę
tylko te normy prawne, które s
ą
oceniane dodatnio,
tzn jako zgodne z podstawowymi warto
ś
ciami lub normami moralnym?. To ujecie charakteryzuje si
ę
tak
ż
e
zró
ż
nicowanymi koncepcjami, poczynaj
ą
c od radykalnych, polegaj
ą
cych na uznaniu norm stanowionych za
niewa
ż
ne, niesłuszne, niezgodne z poczuciem sprawiedliwo
ś
ci itp.. a przyjmowanych przez zwolenników prawa
naturalnego, a
ż
po koncepcje umiarkowane, postuluj
ą
ce traktowanie kryteriów aksjologicznych jako
pomocniczych wobec formalnego obowi
ą
zywania prawa. Od pogl
ą
dów tych jeszcze bardziej odbiega praktyka
stosowania prawa. Coraz wyra
ź
niej bywaj
ą
głoszone postulaty (rzadziej przez prawników, cz
ęś
ciej przez
polityków) niestosowania norm prawnych uwa
ż
anych za „niesłuszne", „krzywdz
ą
ce", „niezgodne z warto
ś
ciami
moralnymi" itp Zatem w tym uj
ę
ciu uznanie norm za obowi
ą
zuj
ą
ce uzale
ż
nione jest od hierarchii warto
ś
ci
akceptowanej przez oceniaj
ą
cego. Rezultatem takiego stanowiska jest obserwowane zjawisko tzw.
obywatelskiego nieposłusze
ń
stwa
Behawiorystyczne (socjologiczne, realistyczne) obowi
ą
zywanie prawa polega na tym,
ż
e norma prawna
obowi
ą
zuje dlatego, i
ż
jest stosowana w przewa
ż
aj
ą
cej ilo
ś
ci przypadków (w skali masowej), przyczyni motywy,
którym
ś
kieruj
ą
si
ę
adresaci norm, s
ą
tu oboj
ę
tne. Zatem je
ś
li si
ę
stwierdzi,
ż
e w przewa
ż
aj
ą
cej (masowej skali)
adresaci norm prawnych post
ę
puj
ą
niezgodnie z dyspozycj
ą
normy prawnej w warunkach wskazanych przez jej
hipotez
ę
, a wła
ś
ciwe organy władzy publicznej nie stosuj
ą
sankcji, to uwa
ż
a si
ę
, i
ż
taka norma prawna nie
obowi
ą
zuje. Z uj
ę
ciem behawiorystycznym wi
ąż
e si
ę
zjawisko długotrwałego niestosowania lub nieprzestrzegania
normy prawnej, tzw. odwyknienie. Dotyczy to przypadków, gdy obowi
ą
zuj
ą
ce przepisy prawne wskazuj
ą
norm
ę
prawn
ą
, której praktycznie nikt me przestrzega i nie stosuje, a uprawnione organy władzy publicznej nie
korzystaj
ą
ze swoich kompetencji i me stosuj
ą
ż
adnych sankcji Uznaje si
ę
wówczas,
ż
e wobec braku
zainteresowania pa
ń
stwa ochron
ą
takiej normy prawnej, przestała ona obowi
ą
zywa
ć
. Według kryteriów
behawiorystycznych. okre
ś
lon
ą
norm
ę
prawn
ą
mo
ż
na uzna
ć
za obowi
ą
zuj
ą
c
ą
dopiero po upływie pewnego
okresu czasu, pozwalaj
ą
cego stwierdzi
ć
wysoki stopie
ń
jej spełniania.
34
Formalne (tetyczne) obowi
ą
zywanie prawa polega na uzasadnieniu mocy obowi
ą
zuj
ą
cej normy prawnej (a
dokładniej i w sposób łatwiejszy do ustalenia- przepisu prawnego). W tym uj
ę
ciu przyjmuje si
ę
,
ż
e norma prawna
obowi
ą
zuje, gdy:
♦
zostanie ustanowiona przez wła
ś
ciwy organ w przewidzianym trybie prawotwórczym.
♦
zostanie wła
ś
ciwie ogłoszona,
♦
nie zawiera sprzeczno
ś
ci.
♦
nie została uchylona w okre
ś
lonym trybie
Formalne obowi
ą
zywanie prawa jest powszechnie uznawane w prawie stanowionym. Stosuj
ą
c prawo bada si
ę
,
czy okre
ś
lone normy prawne obowi
ą
zuj
ą
w znaczeniu formalnym. Oznacza to.
ż
e stosuj
ą
cy prawo nie ocenia
norm prawnych pod k
ą
tem sprawiedliwo
ś
ci, słuszno
ś
ci itd. i kryteria aksjologiczne), a tak
ż
e nie uwzgl
ę
dnia
zaistnienia odwyknienia, tj. długotrwałego niestosowania lub nieprzestrzegania normy prawnej (kryterium
behawiorystyczne), poniewa
ż
w tym przypadku uznaje si
ę
,
ż
e normy prawne obowi
ą
zuj
ą
tak długo, dopóki nie
zostan
ą
uchylone przepisy, w których s
ą
one zawarte W prawie stanowionym mo
ż
na dosy
ć
precyzyjnie okre
ś
li
ć
sposób spełnienia formalnych warunków, obowi
ą
zywania prawa. Zakresy obowi
ą
zywania prawa. Przedstawione
kryteria obowi
ą
zywania prawa me wyczerpuj
ą
cało
ść
problemu. Dla ustalenia czy prawo obowi
ą
zuje konieczne
jest okre
ś
lenie adresatów tego prawa, przestrzeni i czasu obowi
ą
zywania norm prawnych W terminologii
prawoznawstwa mówi si
ę
, wi
ę
c na ogół o zakresach obowi
ą
zywania prawa: przestrzennym (terytorialnym),
osobowym (personalnym) i czasowym (temporalnym)
33. Stosowanie prawa
Ze stosowaniem prawa mamy do czynienia wówczas, g&> uprawniony podmiot (najcz
ęś
ciej organ pa
ń
stwowy) na
podstawie generalnych i abstrakcyjnych norm okre
ś
la skutki prawne jakiego
ś
faktu prawnego przez wydanie aktu
indywidualnego w konkretnej sprawie. Jest to, wi
ę
c poj
ę
cie w
ęż
sze, mieszcz
ą
ce si
ę
w przestrzeganiu prawa.
Oznacza te,
ż
e podmiot stosuj
ą
cy prawo musi go jednocze
ś
nie przestrzega
ć
. Post
ę
powanie przeciwne stanowi
podstaw
ę
do weryfikacji rozstrzygni
ę
cia wydanego w wyniku stosowania prawa (np.: w post
ę
powaniu
odwoławczym, za
ż
aleniowym, kasacyjnym). Mo
ż
na wi
ę
c powiedzie
ć
,
ż
e stosowanie prawa to sformalizowane
działanie kompetentnych podmiotów (organów pa
ń
stwowych lub upowa
ż
nionych ustawowo innych organów lub
osób) polegaj
ą
ce na władczym rozstrzyganiu konkretnych spraw w odniesieniu do indywidualnie oznaczonych
podmiotów;' Stosowanie prawa mo
ż
e polega
ć
zarówno na stosowaniu dyspozycji normy prawnej (np.: decyzja o
wydaniu paszportu), jak i na stosowaniu sankcji przewidzianej przez t
ą
norm
ę
(np. ukaranie mandatem karnym
lub kar
ą
pozbawienia wolno
ś
ci). Stosowaniem prawa zajmuj
ą
si
ę
głównie organy wymiaru sprawiedliwo
ś
ci (s
ą
dy)
oraz organy administracji publicznej (rz
ą
dowej i samorz
ą
du terytorialnego). Stosowanie prawa ma na celu:
1) ustalenie istnienia lub braku stosunku prawnego mi
ę
dzy stronami i ewentualne sprecyzowanie jego tre
ś
ci, albo
2) stworzenie, zmian
ę
lub zniesienie stosunku prawnego mi
ę
dzy stronami.
Mo
ż
liwo
ść
pierwsza ma charakter deklaratoryjny, to znaczy nie tworzy niczego nowego, a stwierdza jedynie
istnienie mi
ę
dzy stronami stosunku prawnego o okre
ś
lonej tre
ś
ci. Druga za
ś
ma charakter twórczy –
konstytutywny. Stosowanie prawa mo
ż
e by
ć
praktykowane według dwóch ró
ż
nych ideologii Wyró
ż
nia si
ę
ideologie decyzji zwi
ą
zanej i ideologi
ę
decyzji swobodnej. Ideologia decyzji zwi
ą
zanej przez prawo opiera si
ę
na
takich warto
ś
ciach jak: swobody obywatelskie, pewno
ść
prawa i tegalizm działa
ń
władczych. Warto
ś
ci te osi
ą
ga
si
ę
przez prawne okre
ś
lenie granic i sposobów działania podmiotów stosuj
ą
cych prawo i zdeterminowania tych
działa
ń
tre
ś
ci
ą
norm prawnych. Same normy prawne nie podlegaj
ą
ocenie, a zatem nie maj
ą
wpływu na tre
ś
ci
rozstrzygni
ę
cia. Natomiast ideologia decyzji swobodnej wychodzi z zało
ż
enia,
ż
e warto
ś
ciami podstawowymi w
procesie stosowania prawa s
ą
celowo
ść
, skuteczno
ść
, sprawiedliwo
ść
. Zatem prawo nie jest uwa
ż
ane za jedyny
wyznacznik rozstrzygni
ęć
indywidualnych. Jest ono przedmiotem oceny i korekty przy uwzgl
ę
dnieniu takich
kryteriów jak celowo
ść
, słuszno
ść
, moralno
ść
, sprawiedliwo
ść
itp. W skrajnych przypadkach mo
ż
e to oznacza
ć
uchylenie si
ę
od stosowania prawa.
Wybór ideologii stosowania prawa w swej istocie sprowadza si
ę
do wyboru podstawowych warto
ś
ci stosowania
tego prawa. W demokratycznym pa
ń
stwie prawa nale
ż
y opowiedzie
ć
si
ę
za ideologi
ą
decyzji zwi
ą
zanej.
Przebieg procesu stosowania prawa. Stosowanie prawa jest procesem działania zmierzaj
ą
cego do wydania
rozstrzygni
ę
cia konkretnego w indywidualnej sprawie (wyroku, aktu administracyjnego). Jak w ka
ż
dym działaniu
mo
ż
na w mm wyró
ż
ni
ć
kilka etapów. W literaturze wyodr
ę
bnia si
ę
cz
ę
sto ró
ż
n
ą
ilo
ść
etapów i w ro
ż
nej kolejno
ś
ci.
Ze wzgl
ę
dów dydaktycznych mo
ż
na przyj
ąć
wyró
ż
nienie nast
ę
puj
ą
cych etapów:
a) ustalenie stanu faktycznego.
b) wybór przepisu prawnego {tzw. kwalifikacja prawna),
c) wyprowadzenie normy prawnej z przepisów (wykładnia prawa),
d) subsumpcja i ustalenie skutków prawnych,
e) wykonanie rozstrzygni
ę
cia o skutkach prawnych
34. Poj
ę
cie i sposoby wykładni prawa
Wykładnia prawa (niekiedy nazwana interpretacj
ą
prawa) wi
ąż
e si
ę
ś
ci
ś
le z procesem stosowania prawa i bywa
traktowana jako jeden z jego etapów. Najcz
ęś
ciej podkre
ś
la si
ę
,
ż
e polega ona na: wyja
ś
nianiu sensu przepisów
prawnych, ustalaniu wła
ś
ciwego ich rozumienia, przypisywaniu im odpowiedniego znaczenia i wyznaczaniu ich
zakresu. Terminem „wykładnia" oznaczany jest zarówno proces ustalania znaczenia przepisów prawnych, jak i
sam efekt (wynik) tego procesu. Przedmiotem wykładni s
ą
istniej
ą
ce ju
ż
przepisy prawne, z których dokonuj
ą
cy
35
wykładni stara si
ę
wyprowadzi
ć
normy prawne. Zatem wykładnia prawa to zespół czynno
ś
ci zmierzaj
ą
cych do
ustalenia znaczenia i zakresu przepisów prawnych. Poniewa
ż
przepisy prawne sformułowane s
ą
w j
ę
zyku
prawnym, to wykładnia zmierza do ustalenia znaczenia i zakresu wyra
ż
e
ń
j
ę
zyka prawnego. Jej celem jest
wyprowadzenie (odkodowanie) hipotezy i dyspozycji normy prawnej. Wykładnia jest, wi
ę
c interpretacj
ą
wyra
ż
e
ń
j
ę
zyka prawnego i słu
ż
y przede wszystkim usuni
ę
ciu wyst
ę
puj
ą
cych w nim w
ą
tpliwo
ś
ci.
Podstawowe przyczyny tych w
ą
tpliwo
ś
ci to mi
ę
dzy innymi:
♦
generalny i abstrakcyjny charakter norm prawnych,
♦
wyst
ę
powanie w j
ę
zyku prawnym (przepisach prawnych) konsekwencji wykorzystywania j
ę
zyka naturalnego
(potocznego) w postaci zjawisk wieloznaczno
ś
ci, niejasno
ś
ci, nieostro
ś
ci, nieokre
ś
lono
ś
ci itp..
♦
bł
ę
dy j
ę
zykowe (stylistyczne, interpunkcyjne, składniowe itp.) popełnione w procesie tworzenia prawa,
♦
rozbie
ż
no
ś
ci mi
ę
dzy gramatycznym sformułowaniem przepisu prawnego a celowo
ś
ci
ą
, sprawiedliwo
ś
ci
ą
i
słuszno
ś
ci
ą
jego postanowie
ń
(w
ą
tpliwo
ś
ci pozaj
ę
zykowe)
♦
starzenie si
ę
regulacji prawnych powoduj
ą
cych rozziew mi
ę
dzy stanem prawnym i stanem rzeczywistym.
Wykładnia słu
ż
y usuwaniu tych w
ą
tpliwo
ś
ci, uelastycznianiu przepisów prawnych i unikaniu ich cz
ę
stych zmian
oraz wydobyciu (wyprowadzeniu) norm prawnych nawet z niejasnych przepisów.
Wykładnia prawa nie tworzy nowych przepisów i ich nie modyfikuje Ma ona na celu ustalenie, jakie normy prawne
s
ą
w nich wysłowione. Ma charakter wtórny, pomocniczy w stosunku do prawa obowi
ą
zuj
ą
cego. Je praktyczne
znaczenie powoduje, i
ż
jest ona przedmiotem wielostronnego zainteresowania nauki prawa, formułuj
ą
cej ró
ż
ne
teorie na jej temat.
Rodzaje wykładni prawa:
a) wykładni
ę
j
ę
zykow
ą
(nazywan
ą
tak
ż
e: j
ę
zykowo-logiczn
ą
, gramatyczn
ą
, słown
ą
, werbaln
ą
), która polega na
ustalaniu znaczenia i zakresu wyra
ż
e
ń
tekstu prawnego przy wykorzystaniu reguł semantycznych
(znaczeniowych), stylistycznych, syntaktycznych (składniowych) j
ę
zyka naturalnego oraz reguł logiki formalnej
(poprawnego my
ś
lenia) i logiki prawniczej.
b) wykładnie pozaj
ę
zykowe stanowi
ą
grup
ę
opart
ą
na ró
ż
nych kryteriach pozaj
ę
zykowych obejmuj
ą
c
ą
:
•
Wykładni
ę
celowo
ś
ciow
ą
(teleologiczn
ą
), która polega na ustaleniu znaczenia przepisu prawnego przez
odwołanie si
ę
do jego celu. Przy tej wykładni pomocne mog
ą
by
ć
preambuły aktów normatywnych, w których
ten cel jest najcz
ęś
ciej wskazany,
•
Wykładni
ę
funkcjonaln
ą
, której istota polega na ustalaniu znaczenia przepisu prawnego przez okre
ś
lenie
wszelkich skutków jego zastosowania, zarówno po
żą
danych, jak i ocenianych negatywnie,
•
Wykładni
ę
systemow
ą
(systematyczn
ą
) pozwalaj
ą
c
ą
pozna
ć
znaczenie przepisu prawnego przez
ustalenie jego rzeczywistego miejsca w strukturze wewn
ę
trznej aktu normatywnego, w gał
ę
zi prawa albo
przez odwołanie si
ę
do zasad gał
ę
zi prawa lub całego systemu prawa. Wykładnia ta opiera si
ę
na zało
ż
eniu,
ż
e miejsce przepisu prawnego wynika ze
ś
wiadomego, racjonalnego działania prawodawcy
uwzgl
ę
dniaj
ą
cego nie sprzeczno
ść
systemu prawa,
•
Wykładni
ę
historyczn
ą
zmierzaj
ą
c
ą
do ustalenia znaczenia przepisów prawnych za pomoc
ą
materiałów
historycznych dotycz
ą
cych przepisów prawnych wcze
ś
niej obowi
ą
zuj
ą
cych, uzasadnienia projektów
obecnych przepisów, dyskusji nad tymi projektami itp. Wykładnia ta wi
ąż
e si
ę
z wykładni
ą
celowo
ś
ciow
ą
,
poniewa
ż
materiały historyczne pozwalaj
ą
ustali
ć
tak
ż
e zamierzony cel przepisów prawnych,
•
Wykładni
ę
porównawcz
ą
pozwalaj
ą
c
ą
ustali
ć
znaczenie przepisów prawa przez porównanie ich z innymi
podobnymi przepisami prawa o ustalonym ju
ż
znaczeniu.
Nie zawsze interpretacja przepisów prawnych dokonana w drodze wykładni j
ę
zykowej, a nast
ę
pnie za pomoc
ą
kryteriów pozaj
ę
zykowych prowadzi do takich samych rezultatów. Cz
ę
sto s
ą
to rezultaty rozbie
ż
ne, z których
trzeba wybra
ć
jedno znaczenie przepisu prawnego. Słu
ż
y temu wykładnia, odnosz
ą
ca si
ę
nie do procesu
interpretowania, lecz do samego rezultatu tego interpretowania. Wła
ś
nie ten rezultat (wynik, efekt) interpretacji
stanowi kryterium podziału wykładni na:
♦
adekwatn
ą
(dosłown
ą
, literaln
ą
, stwierdzaj
ą
c
ą
), która wyst
ę
puje wówczas, gdy spo
ś
ród ró
ż
nych znacze
ń
uzyskanych za pomoc
ą
odmiennych wykładni zostanie wybrane rozumienie ustalone w drodze wykładni
j
ę
zykowej,
♦
rozszerzaj
ą
c
ą
, gdy porównuj
ą
c zakresy przepisu prawnego otrzymane za pomoc
ą
ró
ż
nych dyrektyw
interpretacyjnych, wybiera si
ę
rozumienie wynikaj
ą
ce z wykładni pozaj
ę
zykowej i jest ono szersze od
otrzymanego w drodze wykładni j
ę
zykowej,
♦
zw
ęż
aj
ą
c
ą
(
ś
cie
ś
niaj
ą
c
ą
) polegaj
ą
c
ą
na wyborze (uzyskanego za pomoc
ą
wykładni pozaj
ę
zykowych) w
ęż
szego
rozumienia zakresu przepisu prawnego, ni
ż
zakres wynikaj
ą
cy z wykładni j
ę
zykowej.
Przy tym podziale wykładni punktem odniesienia dla wykładni rozszerzaj
ą
cej i zw
ęż
aj
ą
cej s
ą
rezultaty wykładni
adekwatnej. Posługiwanie si
ę
wykładni
ą
rozszerzaj
ą
c
ą
i zw
ęż
aj
ą
c
ą
wymaga szczególnej ostro
ż
no
ś
ci, gdy
ż
mog
ą
one prowadzi
ć
do interpretacji nadaj
ą
cej normie prawnej tre
ś
ci sprzecznej z wyra
ź
nym brzmieniem przepisu.
35. Moc obowi
ą
zuj
ą
ca wykładni prawa
Pod poj
ę
ciem moc wi
ążą
ca wykładni rozumie si
ę
obowi
ą
zek okre
ś
lonych adresatów wi
ą
zania z pewnymi
przepisami prawa znaczenia ustalonego przez kompetentny organ pa
ń
stwowy. St
ą
d te
ż
wykładnia tego organu
bywa nazywana równie
ż
wykładni
ą
oficjaln
ą
. Wykładnia dokonywana przez wszystkie inne podmioty prawa nie
36
ma mocy wi
ążą
cej, ma charakter nieoficjalny (prywatny, doktrynalny).
Kryterium mocy wi
ążą
cej pozwala wyró
ż
ni
ć
:
♦
wykładni
ę
o mocy powszechnie wi
ążą
cej,
♦
wykładni
ę
o ograniczonej mocy wi
ążą
cej,
♦
wykładni
ę
nie maj
ą
c
ą
mocy wi
ążą
cej.
1. Moc powszechnie wi
ążą
c
ą
posiada wykładnia autentyczna i wykładnia legalna.
a) Wykładnia autentyczna dokonywana jest przez ten organ pa
ń
stwa, który dany przepis ustanowił (np. minister,
który wydał rozporz
ą
dzenie dokonuje wykładni jego przepisów). Opiera si
ę
to na zało
ż
eniu, ze ten kto jest
upowa
ż
niony do stanowienia prawa, mo
ż
e je tak
ż
e interpretowa
ć
. Moc wi
ążą
ca tej wykładni pokrywa si
ę
z moc
ą
prawn
ą
, wynikaj
ą
c
ą
z miejsca jakie akt normatywny zajmuje w systemie
ź
ródeł prawa.
b) Wykładnia legalna dokonywana jest przez organ pa
ń
stwa, którego przepisy prawne wyposa
ż
aj
ą
w
kompetencje do ustalania wykładni o mocy powszechnie wi
ążą
cej. Jest to tzw. wykładnia legalna ogólna W
Polsce me ma obecnie organu dokonuj
ą
cego tego rodzaju wykładni. W łatach minionych takie kompetencje miała
Rada Pa
ń
stwa (1952-1989) i Trybunał Konstytucyjny (1989-1997). W chwili obecnej mo
ż
na si
ę
spotka
ć
jedynie z
wykładni
ą
legaln
ą
delegowan
ą
Kompetencja do jej dokonywania ogranicza si
ę
do interpretacji tylko konkretnych
przepisów i wynika ze szczególnego upowa
ż
nienia ustawowego (np. Minister Finansów dnia 9. X. 1997 roku
dokonał wykładni przepisów dotycz
ą
cych formy zawarcia umowy renty b
ę
d
ą
cej podstaw
ą
odliczenia od dochodu).
Wykładnia o mocy powszechnie wi
ążą
cej pozwala przepisy prawne zrozumie
ć
tylko w jeden sposób (wskazany w
tej wykładni). Jest to bardzo bliskie ustanowieniu nowego prawa.
2. Ograniczona moc wi
ążą
ca wykładni
polega na tym,
ż
e ustalonym przez interpretatora znaczeniem przepisu
s
ą
zwi
ą
zani tylko niektórzy adresaci. Zakres mocy wi
ążą
cej w poszczególnych przypadkach mo
ż
e si
ę
znacznie
ró
ż
ni
ć
. Ograniczon
ą
moc wi
ążą
c
ą
ma.
a) wykładnia praktyczna (operatywna, wykładnia organów stosuj
ą
cych prawo) dokonywana przez organ I instancji
stosuj
ą
cy prawo w konkretnej sprawie (s
ą
d, organ administracji publicznej). Wi
ąż
e ona organ dokonuj
ą
cy
wykładni i podmioty, do których prawo jest stosowane,
b) wykładnia dokonana przez organ odwoławczy (II instancji) w razie uchylenia orzeczenia i zwrócenia sprawy do
ponownego rozpoznania organowi I instancji. Wi
ąż
e ona wówczas i organy 1 instancji, i podmioty wyst
ę
puj
ą
ce w
sprawie.
c) wykładnia dokonywana przez S
ą
d Najwy
ż
szy, która mo
ż
e mie
ć
posta
ć
:
•
Wykładni zawartej w uzasadnieniu wyroku kasacyjnego. Jest ni
ą
zwi
ą
zany s
ą
d, któremu sprawa zostanie
przekazana do rozpoznania. Wprawdzie nie wi
ąż
e ona innych s
ą
dów; ale z uwagi na to,
ż
e tezy i
uzasadnienia orzecze
ń
S
ą
du Najwy
ż
szego s
ą
publikowane, wykładnia ta po
ś
rednio oddziałuje na
orzecznictwo innych s
ą
dów.
•
Uchwał S
ą
du Najwy
ż
szego, dotycz
ą
cych rozstrzygni
ę
cia zagadnie
ń
prawnych, budz
ą
cych powa
ż
ne
w
ą
tpliwo
ś
ci w konkretnej sprawie. Rozstrzygni
ę
cie to wi
ąż
e s
ą
dy rozpatruj
ą
ce dan
ą
spraw
ę
,
•
Uchwał S
ą
du Najwy
ż
szego, maj
ą
cych na celu wyja
ś
nienie znaczenia przepisów prawnych, budz
ą
cych
w
ą
tpliwo
ś
ci lub, których stosowanie wywołało rozbie
ż
no
ś
ci w orzecznictwie. Zapadaj
ą
one w składzie 7
s
ę
dziów; całej Izby S
ą
du Najwy
ż
szego, poł
ą
czonych izb lub w pełnym składzie S
ą
du Najwy
ż
szego na
wniosek Pierwszego prezesa lub prezesa S
ą
du Najwy
ż
szego, ministra Sprawiedliwo
ś
ci, prezesa Naczelnego
S
ą
du Administracyjnego, prezesa Urz
ę
du Patentowego, ministra Pracy i Polityki Socjalnej itp. Uchwały
całego S
ą
du Najwy
ż
szego, poł
ą
czonych izb oraz składu całej izby z chwil
ą
podj
ę
cia uzyskuj
ą
moc zasad
prawnych, które wi
ążą
wszystkie składy S
ą
du Najwy
ż
szego, ale oddziaływan
ą
te
ż
na orzeczenia innych
s
ą
dów, obawiaj
ą
cych si
ę
zarzutu bł
ę
dnej interpretacji. Uchwały w składzie 7 s
ę
dziów zyskuj
ą
moc zasad
prawnych dopiero na wniosek tego składu.
•
Wytycznych wymiaru sprawiedliwo
ś
ci i praktyki s
ą
dowej, które po opublikowaniu wi
ą
zały wszystkie s
ą
dy w
zakresie wykładni okre
ś
lonych przepisów. Od grudnia 1989 roku instytucj
ę
wytycznych zniesiono. W praktyce
orzeczniczej si
ę
ga si
ę
jeszcze do tych wytycznych, zawieraj
ą
cych ustalone znaczenie okre
ś
lonych przepisów
prawa (np. poj
ę
cie stanu nietrze
ź
wo
ś
ci).
3. Wykładni
ą
nie maj
ą
c
ą
mocy wi
ążą
cej
jest wykładnia doktrynalna (naukowa). Ma ona w zasadzie charakter
prywatny. Jest dokonywana najcz
ęś
ciej przez teoretyków i wybitnych praktyków prawa. St
ą
d cz
ę
sto jest
oderwana od konkretnego rozstrzygni
ę
cia Przykładem wykładni doktrynalnej s
ą
komentarze do przepisów aktów
normatywnych oraz glosy (tzn. naukowe komentarze do orzecze
ń
s
ą
dowych, zawieraj
ą
ce ich krytyczn
ą
analiz
ę
i
wyra
ż
aj
ą
ce stanowisko doktryny) oparte na ocenie konkretnego przykładu (np. wyroku). Ten rodzaj wykładni
nikogo nie wi
ąż
e, ale ma du
ż
e znaczenie dla doskonalenia prawa. Spo
ś
ród zaprezentowanych wykładni
najwi
ę
ksze znaczenie ma wykładnia praktyczna (zwłaszcza s
ą
dowa) jako najcz
ęś
ciej wyst
ę
puj
ą
ca, gdy
ż
to ona w
praktyce rozstrzyga o tym, jak
ą
tre
ść
ma prawo.
36. Stosunki prawne i ich typy
Stosunek prawny to tetyczny (stanowiony) stosunek społeczny regulowany normami prawnymi.
W teorii prawa wyró
ż
nia si
ę
ró
ż
ne rodzaje stosunków prawnych. Najcz
ęś
ciej przyjmuje si
ę
podział stosunków
prawnych na typy, których wspólne cechy regulowane s
ą
przez normy prawne nale
żą
ce do tej samej gał
ę
zi
prawa. W ten sposób mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
stosunki cywilnoprawne, prawno-karne, finansowo prawne,
administracyjno prawne, pracy, rodzinne i opieku
ń
cze itp.
37
Stosunki prawne mog
ą
by
ć
wyró
ż
nione tak
ż
e ze wzgl
ę
du na metod
ę
regulacji prawnej tzn. cywilnoprawn
ą
,
prawno administracyjn
ą
i prawno karn
ą
. Te trzy metody wyró
ż
niaj
ą
trzy typy stosunków prawnych, które
wyst
ę
puj
ą
nie tylko na obszarze regulowanym prawem cywilnym, administracyjnym i karnym, ale tak
ż
e w
stosunkach społecznych obj
ę
tych regulacj
ą
innych gał
ę
zi prawa (rodzinnym i opieku
ń
czym, pracy, finansowym).
Te typy stosunków ró
ż
ni
ą
si
ę
mi
ę
dzy sob
ą
w sposób wyra
ź
ny. I tak stosunki cywilnoprawne charakteryzuje
równoprawno
ść
(równorz
ę
dno
ść
) stron, w zasadzie pełna dobrowolno
ść
nawi
ą
zywania, poza nielicznymi
wyj
ą
tkami swoboda kształtowania przedmiotu stosunku prawnego, uprawnie
ń
i obowi
ą
zków oraz rodzaj sankcji
(niewa
ż
no
ś
ci lub egzekucyjna). Stosunki oparte na metodzie administracyjno prawnej odznaczaj
ą
si
ę
takimi
cechami jak. nierównoprawno
ść
(nierównorz
ę
dno
ść
) stron, z których jedn
ą
jest organ władzy publicznej
zajmuj
ą
cy pozycj
ę
władcz
ą
, dobrowolno
ść
nawi
ą
zywania jest najcz
ęś
ciej wył
ą
czona z mocy prawa lub
jednostronnej decyzji organu władzy publicznej, przedmiot, uprawnienia i obowi
ą
zki okre
ś
lane s
ą
przepisami
bezwzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
cymi, obowi
ą
zki egzekwowane s
ą
sankcjami egzekucyjnymi i posiłkowe karnymi.
Natomiast cech
ą
charakterystyczn
ą
dla stosunków prawno karnych jest to, i
ż
podstaw
ę
ich nawi
ą
zania stanowi
popełnienie czyny zabronionego przez ustaw
ę
karn
ą
, strony s
ą
nierównoprawne (z jednej strony pa
ń
stwo
działaj
ą
ce za po
ś
rednictwem kompetentnych organów, z drugiej sprawca czynu), ich pozycj
ę
prawn
ą
wyznaczaj
ą
przepisy bezwzgl
ę
dnie obowi
ą
zuj
ą
ce a podstawow
ą
sankcj
ą
jest sankcja karna i posiłkowo - egzekucyjna.
Kryterium wyodr
ę
bnienia typów stosunków prawnych mo
ż
e by
ć
stopie
ń
indywidualizacji stron, który pozwala
wyró
ż
ni
ć
:
•
stosunki jednostronnie zindywidualizowane, w których tylko jedna strona jest wskazana co do to
ż
samo
ś
ci, a
inne strony wyst
ę
puj
ą
anonimowo. Takim stosunkiem jest np stosunek własno
ś
ci (znany jest tylko wła
ś
ciciel),
stosunek przyrzeczenia publicznego (znany jest przyrzekaj
ą
cy), stosunek oferty (znany jest oferent), -
stosunki dwustronnie zindywidualizowane, pozwalaj
ą
ce wskaza
ć
co do to
ż
samo
ś
ci wszystkie strony
stosunku prawnego (np przy stosunku kupna-sprzeda
ż
y),
•
stosunki obustronnie niezindywidualizowane (abstrakcyjne) w których
ż
adna strona nie jest znana co do
to
ż
samo
ś
ci (np. konstytucyjny obowi
ą
zek przestrzegania prawa). Koncepcja tego stosunku bud
ź
kontrowersje i jest cz
ę
sto negowana.
Wprawdzie w pi
ś
miennictwie prawniczym powszechnie akceptuje si
ę
pogl
ą
d,
ż
e stosunki prawne s
ą
stosunkami
dwustronnymi, ale nie oznacza to, i
ż
zawsze wyst
ę
puj
ą
tylko dwie strony. Niektóre z nich s
ą
stosunkami
wielostronnymi, w których wyst
ę
puj
ą
trzy lub wi
ę
cej stron (np. w sprawach zwi
ą
zanych z obiegiem czekowym lub
wekslem trasowanym). Spotka
ć
si
ę
mo
ż
na tak
ż
e z podziałem stosunków prawnych z uwag na podstaw
ę
prawn
ą
ich powstania Wówczas wyró
ż
nia si
ę
:
•
stosunki prawne materialne (nazywane tak
ż
e wła
ś
ciwymi), których podstaw
ę
nawi
ą
zania stanowi
ą
normy
prawa materialnego. Jest to podstawowy rodzaj stosunków prawnych Taki charakter ma wi
ę
kszo
ść
stosunków prawnych,
•
stosunki prawne procesowe powstaj
ą
ce na tle stosunku materialnego, gdy toczy si
ę
post
ę
powanie przed
uprawnionym organem, w ramach którego stronom przysługuj
ą
okre
ś
lone uprawnienia i obowi
ą
zki,
•
stosunki prawne spornoproceduralne, których podstaw
ę
stanowi
ą
przepisy dopuszczaj
ą
ce mo
ż
liwo
ść
zaskar
ż
enia rozstrzygni
ęć
ostatecznych do niezale
ż
nego organu (np. decyzji administracyjnej do Naczelnego
S
ą
du Administracyjnego). Cech
ą
charakterystyczn
ą
tego stosunku jest przej
ś
ciowy charakter oraz zrównanie
uprawnie
ń
nierównych przed tym podmiotów.
Zaprezentowane klasyfikacje stosunków prawnych me wyczerpuj
ą
cało
ś
ci zagadnienia. W literaturze spotka
ć
mo
ż
na wiele innych podziałów stosunków prawnych.
37. Fakty prawne i ich rodzaje
Faktem prawnym mo
ż
e by
ć
zarówno ustanowienie lub uznanie okre
ś
lonej normy prawnej, o ile bezpo
ś
rednio
powoduje powstanie, zmian
ę
lub zniesienie stosunku prawnego, jak i wymienione w przepisach prawa
okoliczno
ś
ci, których zaistnienie powoduje takie same skutki Oznacza to,
ż
e przepisy prawa rozstrzygaj
ą
o tym,
które okoliczno
ś
ci s
ą
faktami prawnymi W systemie prawnym pa
ń
stwa istnieje ró
ż
norodno
ść
faktów prawnych,
które w nauce prawa próbuje si
ę
uporz
ą
dkowa
ć
według okre
ś
lonych kryteriów. Wprawdzie jak dot
ą
d nie udało si
ę
stworzy
ć
jednolitej i powszechnie akceptowanej systematyki faktów prawnych, ale przynajmniej w pewnym
podstawowym zakresie znaleziono kryterium powszechnie akceptowane. Odnosi si
ę
to zwłaszcza do dzielenia
faktów prawnych według kryterium zale
ż
no
ś
ci od woli ludzi, na zdarzenia i zachowania. Zdarzeniami nazywane
s
ą
okoliczno
ś
ci niezale
ż
ne od woli podmiotów prawa. Zaliczy
ć
do nich mo
ż
na mi
ę
dzy innymi
ś
mier
ć
(powoduje
otwarcie spadku, obowi
ą
zek pochowania zmarłego itp ), urodzenie (nabycie zdolno
ś
ci prawnej), upływ czasu
(poci
ą
gaj
ą
cy np. przedawnienie zobowi
ą
za
ń
), choroba (wypłata zasiłku), kl
ę
ska
ż
ywiołowa. Natomiast
zachowaniami okre
ś
la si
ę
fakty prawne zale
ż
ne od woli podmiotów prawa.
Nie budzi tak
ż
e kontrowersji podział zachowa
ń
na czyny, któr
ą
to nazw
ą
okre
ś
la si
ę
zachowania rodz
ą
ce skutki
prawne, chocia
ż
podmiot prawa swoim zachowaniem do ich wywołania nie zmierzał, i działania prawne tzn.
ś
wiadome i zgodne z prawem zachowania podmiotów zmierzaj
ą
ce do wywołania skutków prawnych w postaci
powstania, zmiany lub zniesienia stosunków prawnych. Czyny mog
ą
si
ę
przejawia
ć
zarówno w działaniu, tzn.
wykonywaniu czynno
ś
ci, które daj
ą
si
ę
pozna
ć
za pomoc
ą
obserwacji zewn
ę
trznej (np. uderzenie człowieka,
zniszczenie mienia), jak i zaniechaniu, a wi
ę
c braku działania powinnego, wymaganego przez przepisy prawa
(np. nie-udzielenie pomocy człowiekowi w poło
ż
eniu stwarzaj
ą
cym, bezpo
ś
rednie zagro
ż
enie dla jego
ż
ycia).
38
Mog
ą
one wyst
ę
powa
ć
w postaci zachowa
ń
zgodnych z obowi
ą
zuj
ą
cymi w danym czasie normami prawnymi
(nakazanych lub dozwolonych) np, prowadzenie cudzych spraw bez zlecenia, lub niezgodnych z tymi normami
(czyny niedozwolone), np. przest
ę
pstwa, wykroczenia, wyrz
ą
dzenie szkody w cudzym mieniu.
W
ś
ród działa
ń
prawnych mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
•
czynno
ś
ci prawne, tzn. działania poszczególnych podmiotów prawa
ś
wiadomie zmierzaj
ą
cych do wywołania
okre
ś
lonych skutków prawnych w drodze o
ś
wiadczenia woli Mog
ą
to by
ć
działania jednostronne (np.
sporz
ą
dzenia testamentu) lub dwustronne (np. zawarcie umowy sprzeda
ż
y),
•
akty stanowienia prawa przez organy władzy publicznej,
•
akty stosowania prawa (wyroki s
ą
dowe, decyzje administracyjne). Chodzi o akty o charakterze
konstytutywnym, bo tylko one powoduj
ą
powstanie, zmian
ę
lub zniesienie stosunków prawnych. Akty
deklaratoryjne nie zmieniaj
ą
istniej
ą
cego stanu prawnego, a wi
ę
c nie rodz
ą
nowych skutków prawnych.
38. Elementy stosunku prawnego
Składniki (poj
ę
cia) tworz
ą
ce konstrukcj
ę
(struktur
ę
) stosunku prawnego okre
ś
la si
ę
mianem elementów stosunku
prawnego Nie zawsze w nauce prawa ta konstrukcja przedstawiana jest jako struktura składaj
ą
ca si
ę
/.tych
samych elementów składowych Brak w tym zakresie zgodno
ś
ci pogl
ą
dów. W literaturze prawniczej spotka
ć
mo
ż
na konstrukcje zawieraj
ą
ce od trzech do kilkunastu elementów składowych.
Stosunkowo najcz
ęś
ciej zwykło si
ę
wymienia
ć
4 typowe dla stosunku prawnego elementy, a mianowicie:
♦
strony stosunku prawnego, nazywane czasem podmiotami
♦
przedmiot tego stosunku,
♦
uprawnienie,
♦
obowi
ą
zek.
Te dwa ostatnie elementy czasem ujmowane s
ą
ł
ą
cznie jako .,tre
ść
stosunku prawnego",
3.1. Strony stosunku prawnego
Stosunki prawne zachodz
ą
w zasadzie miedzy dwiema stronami
Maj
ą
wi
ę
c charakter dwustronny, chocia
ż
zdarzaj
ą
si
ę
i stosunki wielostronne (np. w prawie zobowi
ą
zaniowym).
Stronami stosunków prawnych mog
ą
by
ć
tylko podmioty prawa, przy czym liczba tych podmiotów nie musi
pokrywa
ć
si
ę
z liczb
ą
stron stosunku prawnego (np. jedn
ą
ze stron mo
ż
e by
ć
kilka podmiotów prawa).
Poj
ę
cie „podmiot prawa" nie ma jednolitego znaczenia. W ka
ż
dej gał
ę
zi prawa mo
ż
na wskaza
ć
ro
ż
ne typy
podmiotów prawa.
•
W prawie konstytucyjnym podmiotem prawa mo
ż
e by
ć
pa
ń
stwo, jego organy (np. Rada Ministrów), organy
samorz
ą
du terytorialnego, obywatele, posłowie, radni itp
•
W prawie administracyjnym, chocia
ż
w niektórych działach tego prawa modyfikuje si
ę
nieco podmioty prawa
cechami podmiotów z prawa cywilnego (np, krajowa osoba fizyczna, zagraniczna osoba prawna, jednostki
organizacyjne nieposiadaj
ą
ce osobowo
ś
ci prawnej). Ma to miejsce tak
ż
e w stosunkach prawnych z zakresu
prawa finansowego.
•
W prawie karnym podmiotami prawa s
ą
głownie organy wymiaru sprawiedliwo
ś
ci oraz sprawcy przest
ę
pstw.
Ale i tu w stosunkach prawno karnych jako pokrzywdzeni mog
ą
wyst
ę
powa
ć
podmiot)' zbiorowe (a nie tylko
osoby fizyczne).
•
W prawie cywilnym podmioty prawne przybieraj
ą
posta
ć
osoby fizycznej i osoby prawnej.
Najcz
ęś
ciej w literaturze przedstawia si
ę
podmioty prawa jako osoby fizyczne lub osoby prawne. Wi
ąż
e si
ę
to
zapewne z rym, i
ż
konstrukcja stosunku prawnego wywodzi si
ę
z prawa cywilnego.
3.2. Przedmiot stosunku prawnego
Mo
ż
na przyj
ąć
ogólne okre
ś
lenie, i
ż
przedmiotem stosunku prawnego jest wszystko to, z powodu, czego
podmioty prawa staj
ą
si
ę
stronami tego stosunku i co stanowi obiekt (przedmiot) ich wzajemnych uprawnie
ń
i
obowi
ą
zków. Tym obiektem (przedmiotem) wzajemnych praw i obowi
ą
zków mog
ą
by
ć
dobra materialne (rzecz}),
dobra niematerialne (np. prawa osobiste) lub okre
ś
lone zachowania (np. wykonanie usługi). Dobra materialne
(rzeczy) i dobra niematerialne wskazanym jest traktowa
ć
w znaczeniu ustalonym w prawie cywilnym, (o czym
szerzej traktuje rozdział XI). Natomiast zachowania (ich posta
ć
i charakter) nale
ż
y przedstawia
ć
zgodnie z
przepisami prawa odnosz
ą
cymi si
ę
do poszczególnych rodzajów stosunków prawnych (np. stosunków pracy,
stosunków prawno karnych, stosunków prawno administracyjnych, stosunków podatkowych)
3.3. Uprawnienie i obowi
ą
zek (tre
ść
stosunku prawnego)
Uprawnienie i obowi
ą
zek s
ą
elementami stosunku prawnego i składaj
ą
si
ę
na tre
ść
stosunku prawnego. We
wszystkich konstrukcjach stosunku prawnego uprawnienia i obowi
ą
zki traktowane s
ą
jako korelacja polegaj
ą
ca na
tym,
ż
e ka
ż
demu uprawnieniu jednej strony odpowiada obowi
ą
zek drugiej strony i odwrotnie: ka
ż
demu
obowi
ą
zkowi jednej strony odpowiada uprawnienie drugiej strony.
Uprawnienie to ustalona w przepisach prawa lub postanowieniach umownych mo
ż
liwo
ść
wyboru okre
ś
lonego
zachowania si
ę
, która poci
ą
ga za sob
ą
obowi
ą
zek drugiej strony do zachowania si
ę
odpowiedniego do tego
wyboru. Chodzi o tak
ą
sytuacj
ę
, w której jedna ze stron wpływa na zachowanie drugiej strony i mo
ż
e si
ę
od niej
domaga
ć
tego zachowania z wszelkimi konsekwencjami prawnymi. Nie zawsze uprawnienie jednej strony
stosunku prawnego musi ł
ą
czy
ć
si
ę
z obowi
ą
zkiem działania innej strony. Uprawnienie skonkretyzowane,
39
skierowane do oznaczonej strony z
żą
daniem spełnienia okre
ś
lonego obowi
ą
zku nazywa si
ę
roszczeniem. Jako
szczególny rodzaj uprawnie
ń
wymieni
ć
mo
ż
na przywileje, polegaj
ą
ce na tym,
ż
e strona uprawniona jest do
podejmowania działa
ń
w sposób wył
ą
czny albo szczególnie korzystny w porównaniu z innymi podmiotami.
Cz
ęś
ciej wyst
ę
puj
ą
zespoły uprawnie
ń
, które w prawoznawstwie okre
ś
la si
ę
mianem prawa podmiotowego
podlegaj
ą
cego silniejszej ochronie prawnej (np. takim prawem jest prawo własno
ś
ci, prawo nietykalno
ś
ci
osobistej, prawa wyborcze). Do grupy uprawnie
ń
cz
ę
sto zaliczane s
ą
tak
ż
e kompetencje, chocia
ż
obejmuj
ą
one
tak
ż
e obowi
ą
zki. Ich istot
ą
jest przyznanie pewnemu „podmiotowi prawa" upowa
ż
nienia do dokonywania pewnych
czynno
ś
ci w sposób prawnie wa
ż
ny i wi
ążą
cy, tzn. powoduj
ą
cy powstanie po stronie innego podmiotu jakiego
ś
obowi
ą
zku (np. do wydania decyzji administracyjnej, decyzji podatkowej) Przedmiotem kompetencji mo
ż
e by
ć
stanowienie norm prawa i wówczas mówi si
ę
o kompetencji normatywnej lub prawotwórczej. Za szczególn
ą
posta
ć
kompetencji uwa
ż
a si
ę
prerogatywy, tzn. uprawnienia głowy pa
ń
stwa (w Polsce prezydenta) do
podejmowania aktów urz
ę
dowych niepodlegaj
ą
cych kontrasygnacie, a wi
ę
c wył
ą
czonych spod kontroli
parlamentarnej.
Przez obowi
ą
zek na ogół rozumie si
ę
nakazany lub zakazany przez przepisy prawa lub postanowienia umowne
sposób zachowania si
ę
strony stosunku prawnego, z którym w razie zachowania odmiennego wi
ąż
e si
ę
mo
ż
liwo
ść
przymusowego wyegzekwowania zachowania wymaganego (np.
ś
wiadczenia nale
ż
nego drugiej
stronie). Jeszcze krócej ujmuje to A. Łopatka stwierdzaj
ą
c,
ż
e obowi
ą
zki istniej
ą
wtedy, gdy norma prawna
przewiduje dla swojego adresata w danych okoliczno
ś
ciach tylko jeden sposób post
ę
powania, przy czym
oboj
ę
tne jest. czy dane zachowanie jest nakazane, czy zakazane. Istot
ą
obowi
ą
zku jest to,
ż
e adresat (strona
stosunku prawnego) nie ma mo
ż
liwo
ś
ci wyboru.
39. System prawa, jego zasady i cechy
System prawa posiada -jak ka
ż
dy system - wewn
ę
trzn
ą
struktur
ę
. Mi
ę
dzy jego elementami, tj. normami
prawnymi, zachodz
ą
ró
ż
norodne powi
ą
zania i wyst
ę
puj
ą
wzajemne oddziaływania. Jak wskazuje si
ę
w literaturze
przedmiotu, w systemach prawa stanowionego daje si
ę
dostrzec wyst
ę
powanie mi
ę
dzy normami trojakiego
rodzaju zwi
ą
zków tre
ś
ciowych, formalnych, hierarchicznych. Zwi
ą
zki tre
ś
ciowe wyra
ż
aj
ą
si
ę
w istnieniu wspólnej
podstawy aksjologicznej (wspólnych warto
ś
ciach) norm nale
żą
cych do systemu oraz w jednolito
ś
ci poj
ęć
j
ę
zyka
prawnego Wi
ęź
formalna polega na tym. ze stanowienie norm prawnych odbywa si
ę
w ramach okre
ś
lonych
prawem kompetencji i procedur, czyli z uwzgl
ę
dnieniem wymogów formalnych. Istnienie zwi
ą
zków
hierarchicznych oznacza,
ż
e norma wy
ż
sza okre
ś
la warunki tworzenia i uznania za obowi
ą
zuj
ą
c
ą
normy ni
ż
szej.
Struktura systemu prawa porz
ą
dkowana jest według dwu zwłaszcza czynników:
1) hierarchicznego układu norm prawnych, tworz
ą
cych pionow
ą
struktur
ę
systemu prawa,
2) podziału norm prawa na gał
ę
zie, tworz
ą
ce poziom
ą
struktur
ę
systemu prawa.
Ad. 1)
Normy prawne s
ą
w systemie prawa uporz
ą
dkowane według okre
ś
lonej hierarchii, adekwatnej do
hierarchii aktów prawnych, w których s
ą
zawarte. Normy stanowi
ą
, wi
ę
c swoistego rodzaju piramid
ę
, na szczycie,
której znajduj
ą
si
ę
normy konstytucji, wyposa
ż
one w najwy
ż
sz
ą
moc prawn
ą
. Najwa
ż
niejsz
ą
konsekwencj
ą
hierarchicznej struktury systemu prawa jest to,
ż
e normy prawne zawarte w aktach prawnych ni
ż
szego rz
ę
du nie
mog
ą
by
ć
sprzeczne z normami zawartymi w aktach prawnych wy
ż
szego rz
ę
du.
Ad. 2)
Wa
ż
ne znaczenie w systemie prawa ma podział ogółu norm prawnych na gał
ę
zie prawa Pod poj
ę
ciem
gał
ę
zi prawa rozumie si
ę
najcz
ęś
ciej ukształtowany historycznie kompleks norm prawnych reguluj
ą
cych
okre
ś
lon
ą
dziedzin
ę
ż
ycia społecznego (grup
ę
stosunków społecznych), wyodr
ę
bniony według jednolitej metody
regulacji prawnej (cywilna, administracyjna, karna). W definicji tej wskazano, ze podstaw
ą
podziału prawa na
gał
ę
zie s
ą
dwa kryteria: przedmiot regulacji prawnej oraz metoda regulacji prawnej. Niektórzy autorzy dodaj
ą
do
tego trzecie kryterium, uznaj
ą
c za takie rodzaj podmiotów, do których adresowane s
ą
normy prawne' (na
podstawie tego kryterium wyodr
ę
bnia si
ę
np. prawo karne wojskowe). Zaliczenie okre
ś
lonych norm prawnych do
danej gał
ę
zi prawa nie ma w wielu przypadkach charakteru „sztywnego", gdy
ż
niektóre z nich plasuj
ą
si
ę
„na
styku" dwu lub nawet trzech gał
ę
zi prawa.
Warto zwróci
ć
uwag
ę
,
ż
e ka
ż
da z gał
ę
zi prawa ma swoj
ą
wewn
ę
trzn
ą
systematyk
ę
, ułatwiaj
ą
c
ą
przestrzeganie i
stosowanie nale
żą
cych do niej norm. Gał
ę
zie prawa maj
ą
te
ż
swoje własne zasady prawne, które s
ą
niejako
„przedłu
ż
eniem" zasad systemu prawa i ich rozwini
ę
ciem na gruncie danej gał
ę
zi. Trzeba mie
ć
na uwadze,
ż
e
podział prawa na gał
ę
zie nie jest czym
ś
stałym i niezmiennym. W rozwoju historycznym pewne rodzaje
stosunków społecznych pojawiaj
ą
si
ę
i dojrzewaj
ą
do tego, aby reguluj
ą
ce je normy wyodr
ę
bni
ć
w osobn
ą
gał
ąź
prawa (tak było w Polsce w ostatnich kilkudziesi
ę
ciu latach z prawem rodzinnym), inne za
ś
zanikaj
ą
, a w
konsekwencji przestaje istnie
ć
i gał
ąź
prawa reguluj
ą
ca dany typ stosunków (tak stało si
ę
w ci
ą
gu ostatnich
kilkunastu lat z prawem rolnym). W ramach gał
ę
zi prawa mieszcz
ą
si
ę
instytucje prawne. Pod tym poj
ę
ciem
b
ę
dziemy za A. Łopatk
ą
rozumieli wyodr
ę
bniony i stanowi
ą
cy funkcjonaln
ą
cało
ść
zespól norm prawnych,
reguluj
ą
cych pewien typowy dla danej gał
ę
zi prawa stosunek społeczny 4 Mo
ż
emy, wi
ę
c mówi
ć
o instytucji
sprzeda
ż
y, mał
ż
e
ń
stwa, stanu wy
ż
szej konieczno
ś
ci, kontrasygnaty, podatku, umowy o prac
ę
itd.
Pisz
ą
c o porz
ą
dkowaniu prawa w ramach systemu prawa (ale tak
ż
e w ramach poszczególnych gał
ę
zi),
wspomnie
ć
nale
ż
y zwłaszcza o dwu zabiegach porz
ą
dkuj
ą
cych, do jakich nale
ż
y kodyfikacja i inkorporacja prawa
40
(kompilacja prawa). Działalno
ść
kodyfikacyjna, w wyniku której powstaje kodeks, wi
ąż
e si
ę
ś
ci
ś
le z procesem
stanowienia prawa. Działalno
ść
t
ę
prowadz
ą
zawsze organy władzy publicznej. Kodeks jest aktem
prawotwórczym (w Polsce ustaw
ą
), reguluj
ą
cym w sposób stosunkowo pełny okre
ś
lon
ą
sfer
ę
stosunków
społecznych (kodeks cywilny, rodzinny i opieku
ń
czy, karny, pracy, post
ę
powania administracyjnego, celny i inne).
Kodyfikacja jest najdoskonalszym sposobem porz
ą
dkowania materiału prawnego. Pozwala nie tylko na
usystematyzowanie, ale i na wydatne zmniejszenie ilo
ś
ci przepisów, co ułatwia posługiwanie si
ę
nimi. Kodeks jest
aktem prawotwórczym opartym na jednolitych zasadach, uznaje pewien jednolity system warto
ś
ci. Nowoczesne
ustawodawstwo zmierza do kodyfikacji, która pozwala na najbardziej zwi
ę
złe uj
ę
cie materii przepisów prawnych.
Nie jest natomiast zwi
ą
zana z procesem stanowienia prawa inna czynno
ść
słu
żą
ca porz
ą
dkowaniu prawa, a
mianowicie inkorporacja prawa (kompilacja prawa). Polega ona na zebraniu w jedn
ą
cało
ść
(zbiór)
obowi
ą
zuj
ą
cych w jakiej
ś
dziedzinie norm prawnych, nierzadko wielokrotnie nowelizowanych oraz na ich
uporz
ą
dkowaniu według tre
ś
ci. Jest to działalno
ść
systematyzuj
ą
ca, ułatwiaj
ą
ca posługiwanie si
ę
tymi normami,
w której toku i wyniku prawo obowi
ą
zuj
ą
ce nie ulega zmianie. Działalno
ść
kompilacyjna mo
ż
e mie
ć
charakter
urz
ę
dowy (np wydanie jednolitego tekstu ustawy) lub prywatny (np. wydanie przez wydawnictwo zbioru przepisów
z zakresu prawa celnego, bankowego czy ubezpieczeniowego).
Ka
ż
dy system prawa ma swoje zasady, stanowi
ą
ce pewnego rodzaju „fundament"' porz
ą
dku prawnego całego
pa
ń
stwa. Termin „zasada prawa” jest wieloznaczny zarówno w j
ę
zyku prawnym, jak i prawniczym. Jedni autorzy
skłonni s
ą
uznawa
ć
za zasady prawa normy prawne, które w danym systemie prawnym maj
ą
charakter
zasadniczy (a tak
ż
e uznane konsekwencje tych norm). Inni zaliczaj
ą
do nich tak
ż
e podstawowe postulaty prawne
wła
ś
ciwe danemu systemowi prawa, niezale
ż
nie od tego, czy i w jakiej mierze zostały sformułowane w
przepisach prawnych. Jedni i drudzy podkre
ś
laj
ą
zgodnie,
ż
e w ka
ż
dym systemie zasady prawa odgrywaj
ą
istotn
ą
rol
ę
. Wskazuj
ą
one kierunki przyszłych rozwi
ą
za
ń
prawodawczych, wytyczaj
ą
c „granice", w których inne normy
powinny si
ę
„mie
ś
ci
ć
”. S
ą
wa
ż
nymi dyrektywami dla wykładni prawa, zwłaszcza dla wykładni celowo
ś
ciowej
(funkcjonalnej). Okre
ś
laj
ą
te
ż
ramy korzystania przez adresatów norm prawnych z przyznanych im praw
podmiotowych.
Mo
ż
na powiedzie
ć
, ze zasady prawa maj
ą
fundamentalne znaczenie dla funkcjonowania całego systemu prawa
w danym pa
ń
stwie Du
ż
a ich cz
ęść
zawarta jest wi
ę
c w akcie prawnym najwy
ż
szej rangi, czyli w konstytucji.
Współczesne konstytucje zawieraj
ą
wyra
ż
one wprost doniosłe zasady prawa, takie jak: wolno
ść
człowieka,
równo
ść
wobec prawa, suwerenno
ść
narodu, praworz
ą
dno
ść
, podział władzy, pluralizm polityczny, tolerancja,
ochrona własno
ś
ci, nadrz
ę
dna pozycja konstytucji w systemie
ź
ródeł prawa i szereg innych Zasady takie zawiera
tak
ż
e Konstytucja RPzl997r. Wszystkie systemy prawa charakteryzuj
ą
si
ę
dwiema, co najmniej cechami
niesprzeczno
ś
ci (koherentno
ś
ci) systemu oraz zupełno
ś
ci systemu Niesprzeczno
ść
systemu oznacza,
ż
e je
ż
eli w
systemie tym pojawi
ą
si
ę
normy prawne niezgodne ze sob
ą
, a nawet sprzeczne, to nauka prawa oraz organy
stosuj
ą
ce prawo potrafi
ą
- zwłaszcza drog
ą
wykładni - usun
ąć
te sprzeczno
ś
ci (niezgodno
ś
ci). Zupełno
ść
systemu
zakłada,
ż
e dla ka
ż
dej sprawy spornej i dla ka
ż
dego sporu prawnego podmiot stosuj
ą
cy prawo jest w stanie
znale
źć
norm
ę
pozwalaj
ą
c
ą
na rozstrzygni
ę
cie tego sporu lub sprawy. Oznacza to. ze nawet je
ż
eli w systemie
prawnym wyst
ę
puj
ą
luki, to istniej
ą
skuteczne sposoby ich wypełnienia, polegaj
ą
ce na umiej
ę
tnym zastosowaniu
opisanych wy
ż
ej wnioskowa
ń
przez analogie oraz przy zastosowaniu reguł inferencyjnych.
40. Prawo publiczne a prawo prywatne, prawo materialne a prawo formalne
Zhierarchizowanie norm prawnych oraz podział prawa na gał
ę
zie to nie s
ą
jedyne zabiegi porz
ą
dkuj
ą
ce, jakich
dokonuje si
ę
w systemie prawa. Nauka prawa przeprowadza tutaj inne jeszcze zabiegi systematyzacyjne,
zwłaszcza zaliczaj
ą
c normy prawne według pewnych kryteriów do prawa publicznego lub prawa prywatnego,
według innych za
ś
do prawa materialnego lub prawa formalnego Próby wydzielenia w systemie prawnym prawa
publicznego i prawa prywatnego maj
ą
ju
ż
swoj
ą
bardzo dług
ą
histori
ę
. Autorem tego podziału był
ż
yj
ą
cy na
przełomie I i II w. naszej ery wybitny rzymski prawnik (Ulpianus). Kryterium podziału uczynił interes, jakiemu słu
żą
dane normy: normy maj
ą
ce na uwadze interes pa
ń
stwa rzymskiego zaliczył do prawa publicznego, natomiast
normy maj
ą
ce na uwadze głównie interes jednostki zakwalifikował do prawa prywatnego. W okresie feudalizmu,
gdy nie odró
ż
niano tego, co publiczne od władzy płyn
ą
cej z tytułu własno
ś
ci, podział ten utracił na znaczeniu.
Przydatno
ść
podziału na prawo publiczne i prawo prywatne ujawniła si
ę
w okresie kapitalizmu, zwłaszcza w
zwi
ą
zku ze znaczeniem własno
ś
ci prywatnej w tym ustroju. E. Bierling i F. Somlo zaproponowali kryterium
podmiotowe. Według ich koncepcji prawo publiczne reguluje stosunki prawne pomi
ę
dzy organami pa
ń
stwa oraz
pomi
ę
dzy tymi organami a obywatelami, prawo prywatne za
ś
stosunki prawne pomi
ę
dzy obywatelami. G. Jellinek,
stosuj
ą
c tak
ż
e kryterium podmiotowe, przedstawił nieco inny podział prawa na publiczne i prywatne. Uznał,
ż
e
stosunki prawne regulowane przez prawo publiczne s
ą
stosunkami nierównorz
ę
dno
ś
ci (stosunki subordynacji)
podmiotów uczestnicz
ą
cych w tych stosunkach, zas prawo prywatne reguluje stosunki prawne, w których
wyst
ę
puj
ą
podmioty równorz
ę
dne (stosunki koordynacji).
A. Thón starał si
ę
upowszechni
ć
podział prawa na publiczne i prywatne stosuj
ą
c kryterium ochrony prawa
(sposobu dochodzenia uprawnie
ń
). Je
ż
eli normy prawne upowa
ż
niaj
ą
do dochodzenia uprawnie
ń
z urz
ę
du, tj.
przez organ publiczny, to mamy do czynienia z normami prawa publicznego, je
ż
eli z inicjatywy zainteresowanych
obywateli - to mamy do czynienia z normami prawa prywatnego. Łatwo, zauwa
ż
y
ć
,
ż
e przedstawione wy
ż
ej trzy
kryteria podziału prawa na prawo publiczne i prawo prywatne cz
ęś
ciowo si
ę
uzupełniaj
ą
, cz
ęś
ciowo za
ś
wzajemnie wył
ą
czaj
ą
. W zwi
ą
zku z tym podziały te nie daj
ą
si
ę
przeprowadzi
ć
konsekwentnie.
41
W pa
ń
stwach socjalistycznych negowano przydatno
ść
podziału na prawo publiczne i prawo prywatne wychodz
ą
c
z zało
ż
enia,
ż
e wszystko w tym ustroju jest spraw
ą
publiczn
ą
. Niektórzy jednak autorzy równie
ż
wtedy wskazywali
na przydatno
ść
tego podziału dla prawa pa
ń
stwa socjalistycznego, proponuj
ą
c czasem interesuj
ą
ce, cz
ęś
ciowo
nowe kryteria klasyfikacji. Obecnie w naszym kraju kształtuj
ą
si
ę
warunki uzasadniaj
ą
ce powrót do podziału
prawa na publiczne i prywatne. Warto jednak zwróci
ć
uwag
ę
,
ż
e wła
ś
ciwie
ż
adna z gał
ę
zi prawa nie zawiera
wył
ą
cznie norm prawa publicznego czy prawa prywatnego. W ramach ka
ż
dej gał
ę
zi mo
ż
na wyró
ż
ni
ć
normy
nale
żą
ce do prawa publicznego i normy nale
żą
ce do prawa prywatnego, chocia
ż
jedne lub drugie mog
ą
w
ramach danej gał
ę
zi przewa
ż
a
ć
. Tak wi
ę
c przewaga norm prawa publicznego wyst
ę
puje współcze
ś
nie np. w
prawie konstytucyjnym, prawie administracyjnym czy prawie finansowym, za
ś
norm prawa prywatnego np w
prawie cywilnym czy prawie pracy. Podziałem norm prawnych na prawo materialne i prawo formalne zajmuje si
ę
aktualnie niewielu polskich teoretyków prawa. Wskazuj
ą
oni,
ż
e na prawo materialne składaj
ą
si
ę
wszystkie te
normy, które reguluj
ą
pierwotne uprawnienia i obowi
ą
zki podmiotów (jednostek, osób prawnych), ich zachowania
w
ż
yciu społecznym. Na prawo formalne składaj
ą
si
ę
natomiast te normy prawne, które słu
żą
urzeczywistnianiu
tych pierwszych norm S
ą
normami wtórnymi, pomocniczymi w stosunku do norm prawa materialnego. Nie znaczy
to jednak,
ż
e s
ą
mało wa
ż
ne. Niejednokrotnie normy prawa materialnego nie mog
ą
by
ć
bez norm prawa
formalnego przestrzegane, ani stosowane. One bowiem okre
ś
laj
ą
organizacj
ę
organów pa
ń
stwowych stoj
ą
cych
na stra
ż
y prawa, reguluj
ą
tryb dochodzenia uprawnie
ń
i egzekwowania obowi
ą
zków wyznaczonych przez normy
prawa materialnego.
Granice mi
ę
dzy prawem materialnym a prawem formalnym nie s
ą
zbyt ostre. Wynika to z dwu powodów:
1) prawo formalne tak
ż
e czasem przewiduje uprawnienia i obowi
ą
zki obywateli oraz zainteresowanych organów
pa
ń
stwowych i organizacji społecznych;
2) normy prawa materialnego i formalnego s
ą
cz
ę
sto zamieszczane w tych samych aktach prawnych.
Maj
ą
c powy
ż
sze na uwadze mo
ż
na wskaza
ć
,
ż
e do prawa materialnego nale
ż
y np. zdecydowana wi
ę
kszo
ść
norm prawa konstytucyjnego, cywilnego czy karnego, za
ś
do prawa formalnego w przewa
ż
aj
ą
cej mierze np.
normy post
ę
powania karnego, cywilnego czy administracyjnego.
41. Prawo wewn
ę
trzne a prawo mi
ę
dzynarodowe
Prawo mi
ę
dzynarodowe prywatne, wbrew swojej nazwie, nie jest wła
ś
ciwie prawem mi
ę
dzynarodowym, ale
prawem wewn
ę
trznym pa
ń
stwa. Przepisy prawa mi
ę
dzynarodowego prywatnego maj
ą
charakter odsyłaj
ą
cy -
wskazuj
ą
, jakiego systemu prawnego normy nale
ż
y zastosowa
ć
w przypadku kolizji.
Ź
ródłami tego prawa s
ą
przede wszystkim ustawy wewn
ę
trzne danego pa
ń
stwa, a pomocniczo takie umowy mi
ę
dzynarodowe, normy
prawa zwyczajowego i zasady przyj
ę
te w orzecznictwie s
ą
dowym W Polsce podstawowym
ź
ródłem prawa
mi
ę
dzynarodowego prywatnego jest ustawa z 1965 r. - Prawo prywatne mi
ę
dzynarodowe.
Prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne,
tradycyjnie nazywane prawem narodów, zdefiniowa
ć
mo
ż
na jako zespół
norm prawnych obowi
ą
zuj
ą
cych przede wszystkim w stosunkach pomi
ę
dzy pa
ń
stwami i reguluj
ą
cych te stosunki.
Normy te s
ą
przez pa
ń
stwa ustanawiane lub uznawane. Prawo to nie stanowi cz
ęś
ci prawa wewn
ę
trznego
pa
ń
stw. W swej istocie jest ono wła
ś
ciwie prawem mi
ę
dzypa
ń
stwowym
Prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne
jest, wi
ę
c czym
ś
innym ni
ż
prawo wewn
ę
trzne pa
ń
stwa. Ró
ż
nice te
widoczne s
ą
-jak si
ę
wskazuje - zwłaszcza w nast
ę
puj
ą
cych obszarach:
a) w zakresie przedmiotu regulacji prawnej
Prawo wewn
ę
trzne pa
ń
stwa reguluje stosunki społeczne wewn
ą
trz tego pa
ń
stwa.
Prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne reguluje głównie stosunki miedzy suwerennymi pa
ń
stwami
b) w zakresie adresata regulacji prawnej.
Podmiotami prawa wewn
ę
trznego s
ą
osoby fizyczne, osoby prawne, organy pa
ń
stwowe i inne podmioty
wewn
ę
trzne
Podmiotami prawa mi
ę
dzynarodowego s
ą
- według tradycyjnego pogl
ą
du - suwerenne pa
ń
stwa;
c) w zakresie charakteru
ź
ródeł prawa.
Normy prawa wewn
ę
trznego s
ą
wytworem jednego pa
ń
stwa.
Normy prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego wymagaj
ą
dla ich ustanowienia współdziałania przynajmniej dwu
pa
ń
stw
d) w zakresie zabezpieczania i egzekwowania realizacji norm prawnych.
Naruszenie norm prawa wewn
ę
trznego poci
ą
ga za sob
ą
całkowicie skuteczne sankcje ze strony danego pa
ń
stwa
Normom prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego brak skutecznego przymusu
W literaturze przedmiotu trafnie wskazuje si
ę
,
ż
e prawo wewn
ę
trzne pa
ń
stwa i prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne
nie tylko wykazuj
ą
sygnalizowane ró
ż
nice, ale
ż
e maj
ą
tak
ż
e pewne cechy wspólne. Jedno i drugie nazywa si
ę
prawem. Jedno i drugie składa si
ę
z norm maj
ą
cych charakter ogólny; jedne i drugie normy powstaj
ą
za spraw
ą
pa
ń
stw, a ich naruszenie poci
ą
ga za sob
ą
niekorzystne dla sprawcy tych narusze
ń
reakcje pa
ń
stw. Aktualny stan
prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego jest wynikiem rozwoju trwaj
ą
cego tysi
ą
ce lat. Prawo to powstało najpierw
42
jako prawo wojny Dzisiaj jest przede wszystkim prawem współpracy pa
ń
stw i ich pokojowej rywalizacji. Jego rola
nieustannie ro
ś
nie. Reguluje ono ju
ż
stosunki, które jeszcze niedawno uwa
ż
ano za nale
żą
ce do wył
ą
cznej
kompetencji poszczególnych pa
ń
stw (np. transport, ochrona
ś
rodowiska, podatki). Sytuacja taka powoduje,
ż
e
poszczególne sprawy mog
ą
stawa
ć
si
ę
przedmiotem regulacji zarówno norm prawa wewn
ę
trznego jakiego
ś
pa
ń
stwa, jak i norm prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego obowi
ą
zuj
ą
cych to pa
ń
stwo. Je
ż
eli owe regulacje
ró
ż
ni
ą
si
ę
mi
ę
dzy sob
ą
, to mamy do czynienia z kolizj
ą
norm prawa wewn
ę
trznego i prawa mi
ę
dzynarodowego.
Rodzi si
ę
wówczas pytanie istotne nie tylko z teoretycznego, ale i z praktycznego punktu widzenia: normom,
którego prawa da
ć
pierwsze
ń
stwo?
Na temat stosunku prawa wewn
ę
trznego pa
ń
stwa do prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego
sformułowane zostały ró
ż
ne koncepcje.
1) koncepcja monistyczna głosi,
ż
e prawo wewn
ę
trzne i prawo mi
ę
dzynarodowe tworz
ą
jeden system norm
prawnych i wywodz
ą
si
ę
z tego samego
ź
ródła. Koncepcja ta wyst
ę
puje w trzech wariantach:
a) prymatu prawa wewn
ę
trznego – dane pa
ń
stwo decyduje, czy okre
ś
lone normy prawa mi
ę
dzynarodowego
publicznego uzna
ć
za wi
ążą
ce dla siebie;
b) prymatu prawa mi
ę
dzynarodowego – normy prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego zawsze maj
ą
pierwsze
ń
stwo przed normami prawa wewn
ę
trznego;
c) wariantu relatywistycznego – na gruncie nauki prawa nie mo
ż
na dokona
ć
jednoznacznego „na zawsze"
wyboru mi
ę
dzy wariantami wskazanymi w pkt. a) i w pkt. b), bowiem wyboru jednego z tych wariantów mo
ż
na
dokona
ć
jedynie w konkretnej Sytuacji, i to na podstawie kryteriów pozaprawnych (np. politycznych czy
moralnych);
2) koncepcja dualistyczna głosi,
ż
e prawo wewn
ę
trzne i prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne to dwa odr
ę
bne
systemy prawne, nie maj
ą
ce ze sob
ą
nic wspólnego, obowi
ą
zuj
ą
ce w ró
ż
nych sferach (sfera wewn
ę
trzna, sfera
zewn
ę
trzna) i to niezale
ż
nie od siebie;
3) koncepcja pluralistyczna głosi,
ż
e mi
ę
dzynarodowy porz
ą
dek prawny i porz
ą
dki prawne poszczególnych
pa
ń
stw s
ą
cz
ęś
ciowo samodzielne, a cz
ęś
ciowo pozostaj
ą
mi
ę
dzy sob
ą
w zale
ż
no
ś
ci.
4) koncepcja prawa po
ś
redniego wskazuje,
ż
e wyró
ż
nienie prawa wewn
ę
trznego i prawa mi
ę
dzynarodowego
publicznego nie wyczerpuje sprawy Bior
ą
c pod uwag
ę
,
ż
e niektóre organizacje mi
ę
dzynarodowe stanowi
ą
własne
akty prawotwórcze, koncepcja ta głosi, ze oprócz prawa wewn
ę
trznego i „czystego" prawa mi
ę
dzynarodowego
publicznego istnieje nowy rodzaj prawa - tzw. prawo po
ś
rednie, o charakterze ponadnarodowym czy
ponadpa
ń
stwowym. Zdaniem zwolenników tej koncepcji, ów nowy porz
ą
dek prawny b
ę
dzie stopniowo wypierał i
prawo wewn
ę
trzne, i prawo mi
ę
dzynarodowe publiczne, ł
ą
cz
ą
c cechy jednego i drugiego.
W praktyce mi
ę
dzynarodowej wychodzi si
ę
z zało
ż
enia,
ż
e kwestia uregulowania stosunku mi
ę
dzy prawem
wewn
ę
trznym a prawem mi
ę
dzynarodowym publicznym nale
ż
y do prawa wewn
ę
trznego poszczególnych pa
ń
stw
wi
ę
kszo
ść
demokratycznych pa
ń
stw przyjmuje zasad
ę
nadrz
ę
dno
ś
ci prawa mi
ę
dzynarodowego publicznego nad
prawem wewn
ę
trznym. Zasada ta znajduje wyraz tak
ż
e w Konstytucji RP z 1997 r.
42. Gał
ę
zie prawa w RP
W systemie prawa polskiego wyró
ż
nia si
ę
zazwyczaj nast
ę
puj
ą
ce gał
ę
zie prawa:
a) prawo konstytucyjne,
b) prawo administracyjne,
c) prawo finansowe,
d) prawo cywilne (materialne i procesowe)
e) prawo rodzinne i opieku
ń
cze,
f) prawo pracy,
g) prawo karne (materialne i procesowe)
Warto zwróci
ć
uwag
ę
,
ż
e wymienione gał
ę
zie prawa nale
żą
do tzw. gał
ę
zi podstawowych, wydzielonych wg
kryteriów opisanych wcze
ś
niej w tym rozdziale. Oprócz nich wyró
ż
nia si
ę
czasem w systemie prawa tak
ż
e tzw.
gał
ę
zie kompleksowe, wyszczególniaj
ą
c je na podstawie jednego kryterium - przedmiotu regulacji prawnej (np.
prawo gospodarcze, prawo transportowe). Normy zaliczane do gał
ę
zi kompleksowych prawa mog
ą
nale
ż
e
ć
do
ró
ż
nych gał
ę
zi podstawowych. Wi
ę
kszo
ść
wymienionych wy
ż
ej gał
ę
zi podstawowych prawa została bli
ż
ej
scharakteryzowana w drugiej cz
ęś
ci podr
ę
cznika. W tym miejscu nale
ż
y wi
ę
c po
ś
wi
ę
ci
ć
nieco uwagi tym
gał
ę
ziom, które
ś
wiadomie zostały tam pomini
ę
te. Dotyczy to zwłaszcza prawa rodzinnego i opieku
ń
czego oraz
prawa karnego materialnego i procesowego.
Prawo rodzinne i opieku
ń
cze
wyodr
ę
bniło si
ę
z prawa cywilnego w XIX wieku, głównie z uwagi na odmienn
ą
tre
ść
stosunków prawnych kształtowanych na gruncie obu gał
ę
zi prawa. Prawo rodzinne i opieku
ń
cze obejmuje
normy reguluj
ą
ce m.in. stan cywilny, zawarcie i uniewa
ż
nienie mał
ż
e
ń
stwa, wzajemne prawa i obowi
ą
zki
mał
ż
onków, mał
ż
e
ń
ski ustrój maj
ą
tkowy, rozwód, władz
ę
rodzicielsk
ą
, przysposobienie, opiek
ę
i kuratel
ę
Podstawowym
ź
ródłem tej gał
ę
zi prawa jest ustawa z dn. 25. 02. 1964 r. - Kodeks rodzinny i opieku
ń
czy.
Prawo karne
materialne obejmuje normy zakazuj
ą
ce pod gro
ź
b
ą
kary czynów społecznie niebezpiecznych.
Czynami takimi s
ą
przest
ę
pstwa lub wykroczenia. Cech
ę
wyró
ż
niaj
ą
c
ą
prawo karne od innych gał
ę
zi prawa
stanowi to,
ż
e jest ono zespołem norm powinno
ś
ciowych - zakazów i nakazów, których przekroczenie zagro
ż
one
jest sankcj
ą
karn
ą
. Z uwagi na stosowane
ś
rodki represyjne wkraczaj
ą
ce gł
ę
boko w interesy jednostki,
ź
ródłami
43
prawa karnego mog
ą
by
ć
wył
ą
cznie ustawy. Podstawowymi
ź
ródłami prawa karnego materialnego s
ą
; ustawa z
6. 06. 1997 r. - Kodeks karny. ustawa z 20. 05. 1971 r. - Kodeks wykrocze
ń
(ta ostatnia wielokrotnie
nowelizowana).
Prawo karne procesowe
obejmuje zespół norm reguluj
ą
cych post
ę
powanie przed organami orzekaj
ą
cymi
(aktualnie przed s
ą
dami i kolegiami d/s wykrocze
ń
, te ostatnie zaprzestan
ą
działalno
ś
ci najpó
ź
niej do 16. 10.
2001 r.) w sprawach o przest
ę
pstwa i wykroczenia, zmierzaj
ą
c do realizacji prawa karnego materialnego. Do
prawa tego mo
ż
na zaliczy
ć
te
ż
przepisy reguluj
ą
ce wykonywanie orzecze
ń
w sprawach o przest
ę
pstwa i
wykroczenia. Podstawowymi
ź
ródłami prawa karnego procesowego s
ą
: ustawa z 6. 06 1997 r. - Kodeks
post
ę
powania karnego; ustawa z 6. 06. 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy; ustawa z 20. 05. 1971 r. - Kodeks
post
ę
powania w sprawach o wykroczenia (ta ostatnia wielokrotnie nowelizowana).