Tytuł oryginału: Full Recovery

LILIAN DARCY

TERAPIA

WSTRZĄSOWA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Dom bez nich jest strasznie pusty - powiedział doktor Nick Darnell dó

żony, otwierając drzwi lodówki.

Roześmiała się, nie patrząc na niego. Robiła właśnie kawę. Po chwili

przyjemny zapach zapowiadający śniadanie rozszedł się po kuchni.

- Czego ty tak szukasz w tej lodówce?
- Czegoś do zjedzenia. Zdaje się, że zostały tylko resztki po dzieciach:

puszki z gazowanymi napojami Jona, płatki, awokado i jakaś cudowna maść
Jane.

- Krem, kochanie.
- Jest jakiś krem? Gdzie?
- Jane zostawiła krem do twarzy, nie maść.
- Wszystko jedno. Chyba nie ma nawet jogurtu!
- Zobacz na drzwiczkach, obok soków.
- Rzeczy wiście. Jesteś cudowna! Gdybyś jeszcze mogła zrobić coś z tą

plamą na mojej koszuli...

Helen poszła wziąć prysznic, udając, że nie dosłyszała. Wpół do siódmej

rano nie jest odpowiednią porą na myślenie o poplamionych koszulach
męża!

Powiódł za nią wzrokiem. Helen nie była rannym ptaszkiem, co w

niczym nie zmniejszało jej atrakcyjności. Nawet o tak wczesnej porze
wyglądała bardzo pociągająco. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego,
jaka jest śliczna ze swymi rudymi, rozpuszczonymi włosami, w
rozchylającej się niebieskiej koszuli nocnej, lekko opiętej na pełnych
piersiach. Nawet nieźle, że zostali w domu sami... Zaraz jednak zjawiła się
refleksja.

Dla Helen to będzie ciężkie przeżycie. Zawsze była przede wszystkim

żoną i matką. Prawie wcale nie miała własnego życia. Pobrali się bardzo
wcześnie, dokładnie przed dwudziestu laty... Po raz kolejny przyszło mu do
głowy, że może powinni byli zaczekać. Obojgu bardzo się spieszyło, ale on
- o ponad trzy lata starszy - mógł się wykazać większą odpowiedzialnością i
zapanować nad sytuacją.

Zdawał sobie sprawę z faktu, że to Helen wzięła na siebie cały ciężar ich

przedwcześnie dorosłego życia, ograniczając swoje szanse i możliwości.
Nie po raz pierwszy poczuł wyrzuty sumienia.

Gdyby nie zbyt wczesne małżeństwo, mogłaby studiować, mogłaby

rozwijać swe zainteresowania, a tymczasem całkowicie poświęciła się

wychowywaniu dzieci. Teraz, kiedy opuściły dom, syndrom pustego
gniazda wydał mu się nagle niepokojąco realny.

Z łazienki doszedł go szum wody. Czeka ich ciężki okres, a najbliższy

miesiąc też nie będzie zbyt łatwy...

Helen stała pod prysznicem i myślała o tym samym. Nick ma rację. Po

wyjeździe bliźniaków na studia opustoszała nie tylko lodówka. Dzieci
wyjechały do Londynu zaledwie kilka dni temu, a ona już nie mogła znaleźć
sobie miejsca. Całe jej dotychczasowe życie obracało się wokół Jona i Jane;
nie bardzo wiedziała, czy martwić się, czy cieszyć, że odtąd będzie inaczej.
Nareszcie będą mieli z Nickiem trochę czasu dla siebie.

Rzeczywistość wyglądała jednak niezbyt różowo. Przed południem Nick

miał w szpitalu dużo pracy, a Ona spędziła mnóstwo czasu przy telefonie,
próbując zorganizować spotkanie grupy samotnych matek.

W porze lunchu nadal siedziała przy biurku, pospiesznie jedząc kanapkę i

starając się nie wylać herbaty na stertę papierów, które miała przed sobą.

O wpół do pierwszej zajrzała do niej Stella Harris.
- A ty, jak zwykle, pracujesz nawet w czasie przerwy obiadowej, Helen.
Znajdowały się w ośrodku pomocy społecznej. Mimo iż miasto

Camberton było niewielkie, żadna z pielęgniarek nie narzekała na brak
zajęć. Jednak w porze lunchu zwykle udawało im się chwilę porozmawiać.

- Trudno. W przeciwnym razie musiałabym zostać po godzinach -

odpowiedziała Helen, unosząc głowę. - Na szczęście udało mi się jako tako
wszystko uporządkować. Można powiedzieć, że wychodzę na prostą.

- Ja też! - oświadczyła triumfalnie Marcella McPherson, najmłodsza z

zatrudnionych w ośrodku praktykantek, i odłożyła pióro na biurko. - I
bardzo się z tego cieszę, bo nie ma mowy, żebym została dłużej. Dzisiaj jest
nasza pierwsza rocznica ślubu.

- Gratulacje!
Do pokoju pielęgniarek weszła właśnie Anne Robson.
- Planujecie coś specjalnego?
- Oczywiście. - Marcella zmrużyła oko. - Ale wolałabym o tym głośno

nie mówić.

- Czy to ma jakiś związek z twoją wczorajszą wizytą w sklepie z bielizną

erotyczną? - zapytała domyślnie Anne.

Marcella zaczerwieniła się.
- No wiesz, jeśli się nie mogę ładnie ubrać nawet dla męża... Ale znając

Alana, przypuszczam, że i tak zwróci uwagę tylko na jedzenie.

- Pójdziecie gdzieś na kolację?

- Nie. Chcę zrobić sama coś dobrego w domu. Coś naprawdę

specjalnego. Koniec z mrożonkami i puszkami!

Marcella już miała zacząć recytować niezwykle wymyślne menu, kiedy

spłoszył ją dziwny wyraz twarzy Helen.

- Co się stało? - zapytała Stella i wszystkie trzy utkwiły wzrok w Helen.
Wyglądała jak ktoś, komu wylano na głowę kubeł zimnej wody.
- Nic takiego... Po prostu przypomniałam sobie właśnie, że dzisiaj jest

również moja rocznica ślubu i powinnam zrobić kolację, a w domu nie ma
nic do jedzenia. Dosłownie nic, nawet sałaty.

Przypomniała sobie, co Nick mówił rano o pustej lodówce.
- Twoja rocznica ślubu? Naprawdę? Dwunastego września? - Marcella

spojrzała na nią z błyskiem w oczach. - Co za zbieg okoliczności! To taka
piękna data... Od ilu lat jesteście po ślubie?

- Długo. Sama nie bardzo mogę w to uwierzyć, ale wyobraź sobie, że już

dwadzieścia.

- Ile?
Marcella spojrzała na nią ze zdumieniem.
- Dziwne, prawda? Ale przecież bliźnięta niedawno skończyły

osiemnaście.

- Chyba wybierzecie się na kilka dni do Paryża albo coś takiego?
- Nie. Nick wyjeżdża jutro do Bostonu na konferencję. Sam. Marcella nie

ustępowała.

- Ale chyba jakoś to uczcicie, jakoś tak romantycznie...
- Myślałam tylko o kolacji... - zaczęła Helen i żeby jakoś żartobliwie

zakończyć rozmowę, niebacznie dodała: - Po dwudziestu latach nic
romantycznego nie wchodzi już w grę.

Nie wyszło to zbyt dowcipnie. Marcella wyglądała na rozczarowaną, jej

uśmiech przygasł. Helen poczuła do siebie niesmak: zachowała się
nielojalnie wobec Nicka, a ponadto dała koleżankom do zrozumienia, że jej
małżeństwo jest konwencjonalnym związkiem dwojga znudzonych sobą
ludzi. A tak przecież nie jest. Tak przecież nie może być!

Przypomniała sobie, jak pusty wydał jej się dom tego ranka, a także minę

Nicka, kiedy wróciła z łazienki. Siedział, pijąc w milczeniu kawę i nawet na
nią nie spojrzał. Wtedy pomyślała, że powodem jest czekająca go
konferencja; teraz przyszło jej do głowy, że może chodzi o coś zupełnie
innego.

- Skoro tak to wygląda - odezwała się po chwili Stella - dlaczego nie

masz nikogo na boku?

- Stella!

- Nie udawaj niewiniątka i nie rób takiej zdziwionej miny. Skoro twoje

małżeństwo jest do niczego, powinnaś sobie kogoś znaleźć.

- To wcale nie jest wyjście. Jak możesz mówić coś podobnego? Zresztą

moje małżeństwo wcale nie jest nieudane - próbowała ratować się Helen, ale
jej niezręczna uwaga o braku romantyzmu nadal dźwięczała w powietrzu.

Po co mówi takie rzeczy? Wymknęło jej się to i nagle nabrało

niechcianego, złowrogiego znaczenia. Przestraszyła się, że może stać się
autorką samosprawdzającej się przepowiedni. Dodatkową przykrość
sprawiła jej myśl, że być może mimo woli powiedziała prawdę.

- Skoro tak u was jest - ciągnęła Stella - trzeba jakoś się ratować.

Przynajmniej nie traci się czasu i zostają człowiekowi przyjemne
wspomnienia!

Roześmiała się sztucznie i wszystkie poczuły się niezręcznie. W głosie

Stelli brzmiała gorycz i rozczarowanie. Stella Harris, najstarsza z
pielęgniarek, wróciła niedawno do pracy po rocznej przerwie. Z trudem
dochodziła do siebie po skomplikowanym rozwodzie. Jej mąż, Raymond,
rzucił ją po dwudziestu latach małżeństwa i związał się z młodziutką
sekretarką, którą ostatnio poślubił. Cała ta sprawa zniszczyła Stellę
psychicznie, robiąc z niej typowy przykład porzuconej, starzejącej się
kobiety, pozbawionej poczucia bezpieczeństwa i własnej wartości.

Czy Nick byłby zdolny do czegoś podobnego? Helen pochyliła głowę,

jakby w ten sposób chciała ukryć nagły niepokój. Nie! Nigdy! Nick jest
uczciwy i lojalny. Właśnie za to go kochała.

Skąd zatem te wątpliwości? Czuła się dziwnie nieswojo - tak jakby to, co

do niedawna wydawało jej się oczywiste, zachwiało się i nabrało
dwuznaczności. Przecież w ich domu tyle się zmieniło: zniknęły cudowne
kremy Jane, kolumny stereofoniczne Jona, Nick w czasie śniadania nie
powiedział słowa... Ledwo słyszała monolog Stelli.

- Niewierność jest swego rodzaju lekarstwem - zakończyła pielęgniarka i

wszystkie odstawiły kubki, wracając do papierów. Przerwa dobiegła końca.

Helen postanowiła się skupić. Musi się przygotować do dwóch rozmów.

Wkrótce ma nadejść Linda Marshall, jedna z pielęgniarek szpitala w
Camberton, i doktor Anderson.

Stella nie dawała jednak za wygraną.
- Jeśli romans może ci pomóc albo scementować twoje małżeństwo, nie

powinnaś się wahać! - ciągnęła. - Nie miej wyrzutów sumienia; mężczyźni
ich nie mają. Dlaczego my, kobiety, miałybyśmy postępować inaczej?

- Nie zamierzam mieć romansu - powiedziała zmęczonym głosem Helen.

Cała ta rozmowa bardzo ją wyczerpała. - Nick też nie. Wspomniałam o

braku romantyczności żartem. To był głupi żart, nie trzeba było tego
mówić... Nick nigdy...

- Nick nigdy - powtórzyła kpiąco Stella. - Oczywiście, Nick nigdy ani

Mattew, ani Mark, ani Lukę, ani John, nigdy. Wszystkie kobiety mówią
takie rzeczy, a w tym czasie Tom, Dick i Harry albo Tom, Nick i Harry
nieźle sobie używają.

- Chyba trochę przesadzasz - próbowała zbagatelizować sprawę Hellen. -

Tak źle nie jest.

Może być pewna Nicka. On nie jest do tego zdolny. Ponadto jest zbyt

zajęty. Główny specjalista chorób płucnych szpitala w Camberton ma co
innego do roboty.

- W takim razie chociaż ty mogłabyś spróbować.
- Nie bardzo mam wprawę. Nigdy z nikim nie flirtowałam. Wyszłam za

Nicka, gdy miałam siedemnaście lat.

- Byłaś po prostu dzieckiem! Co za pomysł, żeby w takim wieku

wychodzić za mąż? Czy to znaczy, że nigdy nawet nie spojrzałaś na innego
mężczyznę?

Koniecznie

musisz

spróbować.

Mam

nawet

kogoś

odpowiedniego. Mój nowy sąsiad. Był tutaj rano u doktora Snaitha. Nie
zwróciłaś na niego uwagi?

- Nie, i bardzo ci dziękuję za propozycję, ale nie zamierzam z niej

skorzystać. Nie ma takiej potrzeby.

Stella wreszcie przestała mówić i pozornie wszystko wróciło do normy.
Zjawiła się Linda Marshall, wkrótce nadszedł doktor Anderson, i Helen z

ulgą przestawiła się na inne tory. Rozmowa na tematy ściśle szpitalne
wprowadziła pewien ład w jej myśli, poruszone niewczesnymi
rozważaniami Stelli.

Coś jednak pozostało; ziarno zostało rzucone, a świadomość, że

wszystkie przysłuchujące się rozmowie pielęgniarki będą odtąd miały
niewłaściwy pogląd na jej małżeństwo, ciążyła jej jak kamień.

Po co w ogóle zaczynała tę rozmowę? Przecież z nią i Nickiem nie dzieje

się nic złego.

Prawie nie brała udziału w naradzie i opuściła pokój z poczuciem nie

spełnionego obowiązku.

Wsiadła do małego, służbowego samochodu, którym posługiwała się,

kiedy musiała odwiedzić swych podopiecznych, i postanowiła, że nie
pozwoli sobie ani na sekundę rozkojarzenia więcej.

Może po drodze do szpitala uda jej się wpaść do sklepu i kupić coś na

uroczystą kolację... Wieczorem zobaczy Nicka, zjedzą razem coś dobrego i

położą kres podejrzeniom, że wszystkie dwudziestoletnie małżeństwa należą
do grupy podwyższonego ryzyka!

A może jest inaczej? Może to tylko obecność dzieci dotychczas

sprawiała, że wszystko wydawało się normalne? Może po ich wyjeździe
okaże się, że to były tylko pozory?

Nie! Przecież by wiedziała! Pierwsza poczułaby, że coś jest nie tak!
Dotarła do szpitala i zajęła się rozwiązywaniem cudzych problemów z

takim zapałem, jakby chciała zagłuszyć swoje własne. Czekały ją dwie
wizyty. Pierwsza na liście figurowała Jenny Pettit, która poprzedniego dnia
urodziła bliźnięta. Miała już dwoje dzieci i Helen niepokoiła się, czy po
powrocie do domu Jenny da sobie radę z całą czwórką.

W swoich notatkach znalazła informację, że dwuletnia dziewczynka nie

została w porę zaszczepiona, a jej trzyipółletni braciszek znowu miał
kłopoty natury higienicznej i regularnie moczył się w nocy.

Zastała Jenny rozkoszującą się ostatnimi godzinami szpitalnego życia,

wolnego od domowych obowiązków. Jenny Pettit była osobą pełną
temperamentu.

- Mama jest w domu z dziećmi i mogę sobie tu zostać jeszcze całe dwa

dni. - Uśmiechnęła się i przeciągnęła w łóżku. - Bardzo mi tu dobrze.

- Musisz dużo jeść i dużo spać.
- Oczywiście. Wykarmiłam piersią tamtych dwoje, zamierzam wykarmić

i bliźnięta.

- Ja też moje bliźniaki karmiłam piersią. Jeśli chcesz o coś zapytać...

Tylko że ja prawie wszystko zapomniałam!

- Jak to? Ile one mogą mieć lat? Dziesięć, dwanaście?
- Powiedzmy... osiemnaście.
Helen roześmiała się na widok zdumionej miny Jenny.
- Niemożliwe! Jak tyś to zrobiła?
Pokrzepiona szczerym niedowierzaniem malującym się w oczach

pacjentki, Helen porozmawiała z nią jeszcze chwilę i wyszła z pokoju,
zapisując w notatniku, że Jenny musi koniecznie wziąć udział w szkoleniu
dotyczącym prawidłowego żywienia niemowląt i małych dzieci.

Następną pacjentką była Freda Minty i jej malutka, nie donoszona

córeczka, Rebecca, przebywająca na oddziale intensywnej terapii. Dziecko
miało niedługo zostać wypisane do domu i objęte specjalnym programem
opieki nad wcześniakami i ich rodzicami. Helen telefonowała już w tej
sprawie do Moniki Doughty, która koordynowała domowe wizyty
pielęgniarek. Zastała ją na oddziale noworodków.

- Przyszłaś nie bardzo w porę, Helen - powiedziała po przywitaniu

Monica. - Ona właśnie zasnęła. Całą noc siedziała przy dziecku i jest
wykończona. Dyżurny lekarz mówił mi, że za nic nie chciała się położyć.
Nie możemy jej teraz budzić.

- Oczywiście - zgodziła się Helen. - Czy ona w ogóle nie bywa w domu?
- Prawie nie. Wczoraj rano poszła na chwilę, żeby wziąć prysznic i zaraz

wróciła do szpitala. Jest tak związana z dzieckiem, że kompletnie nie myśli
o sobie.

- Porozmawiam o tym z doktorem Andersonem, może coś poradzi. Jej

matka też jest naszą pacjentką. Może pani Minty się zgodzi, żeby to ona od
czasu do czasu doglądała małej.

- Chyba tak. Jest tylko problem z transportem. Pani Shaw, matka Fredy,

ma trudności z chodzeniem.

- Wiem. Jest po heinemedinie, ale mamy przecież szpitalny mikrobus,

który mógłby ją podwozić. Jutro spróbuję złapać panią Minty i
porozmawiam z nią o tym.

- Najlepiej przyjedź z samego rana.
- Dobrze. Mogłabym teraz zobaczyć dziecko?
- Oczywiście.
Rebecca leżała w inkubatorze, opleciona siecią rurek i plastrów. Była

bardzo mała, ale foremna, i „bardzo dzielna", jak to określiła siostra
Doughty. Państwa Minty czekał trudny okres, ale z pomocą społecznych
opiekunek powinni dać sobie radę.

Ostatnią pacjentką na liście Helen była Agatha Miller, starsza pani z

chronicznym bronchitem i rozedmą, pacjentka Nicka, leżąca na oddziale
chorób płucnych. Helen opuściła oddział noworodków i poszła w stronę
głównego budynku, myśląc, że może spotka męża.

Chciała go jak najszybciej zobaczyć po tym milczącym śniadaniu i po

„rewelacjach", jakie usłyszała od Stelli. Jego jedno słowo i jedno spojrzenie
wystarcza, by ją upewnić, że nic się nie zmieniło!

Na pneumonologii wszyscy dobrze ją znali. Nick od pięciu lat pracował

tu jako główny konsultant, a ona sama często bywała na oddziale chorób
płucnych, odwiedzając swoich podopiecznych.

Siostra przełożona, Gloria Edmondson, powitała ją w progu pokoju

pielęgniarek.

- Doktora Darnella chyba teraz nie ma, ale może przyszła pani do

któregoś ze swoich pacjentów?

- Tak, do Agathy Miller - odparła Helen, starając się ukryć

rozczarowanie.

Tak bardzo chciała go zobaczyć...
- Łóżko czternaste. Córka chce ją zabrać do siebie zaraz po wypisaniu ze

szpitala. Właśnie w tej sprawie pani przyszła?

- Tak. Dzisiaj zamierzam jechać do domu jej córki, Barbary James.

Wygląda na bardzo miłą osobę.

Gloria nad czymś się zastanawiała.
- Nasza pacjentka nie ma łatwego charakteru - powiedziała po chwili. -

Córka może mieć kłopoty. Mam nadzieję, że wie, co robi. W domu są małe
dzieci.

- Wiem. Odwiedzały babkę?
- Nie, chyba nie.
- Szkoda. Byłoby dobrze, gdyby się przyzwyczaiły do tego widoku. W

domu trzeba będzie zainstalować respirator, butlę tlenową, całą aparaturę
ułatwiającą oddychanie.

- Tak. Pani Miller musi mieć stały dostęp do tlenu.
- Trzeba to wszystko omówić z jej rodziną.
- Kiedy doktor Darnell się pokaże, mam mu powiedzieć, że pani jest

tutaj?

- Jeśli nie będzie zbyt zajęty.
Przecież i tak niedługo go zobaczy. W końcu od dwudziestu lat są razem

i za kilka godzin spotkają się w domu. Teraz powinna się zająć pacjentką.

Łóżko czternaste. Ostatnio oddział powiększono i zmieniono numerację

łóżek. Na pneumonologii było teraz osiem sal dwuosobowych i cztery
separatki. Skręciła w pierwszy korytarz, minęła dwa puste pokoje i poszła w
kierunku, skąd dochodził głos starszej kobiety.

Zajrzała do pokoju i zorientowała się, że łóżko nosi numer dwunasty.

Przy łóżku był jakiś lekarz. Stał pochylony nad pacjentką, wysoki i
szczupły. Zauważyła świeżo obcięte włosy i opalony kark mężczyzny.

Jego twarz ukryta była w cieniu, dostrzegła jednak, że jest bardzo dobrze

zbudowany. Przystojny, niezwykle pociągający... Powróciło wspomnienie
rozmowy ze Stellą i jej sugestii, że odrobina niewierności jeszcze nikomu
nie zaszkodziła.

Już miała się wycofać, kiedy nagle mężczyzna wyprostował się i

roześmiał.

- Jest pani idealną pacjentką!
Dopiero wtedy poznała go...
To jest Nick!
Widocznie po południu poszedł do fryzjera i obciął włosy. Dlatego

wygląda tak młodo! Kupił też sobie chyba nową koszulę, nigdy nie miał

takiej oliwkowej... Prawda, mówił coś rano o jakiejś plamie; wszystkie inne
koszule właśnie były w pralce, a on przecież jutro wyjeżdża do Bostonu!

Boże, o mały włos nie pomyślałam o romansie z własnym mężem!

Wszystkiemu winne to głupie gadanie Stelli!

Poranna rozmowa musiała całkowicie wyprowadzić ją z równowagi,

skoro tak się pomyliła. Ponadto zasugerowała się słowami pielęgniarki,
mówiącej, że Nicka nie ma na oddziale. Jak mogła nie poznać własnego
męża!

A jednak go nie poznała!
Nick się uśmieje, kiedy mu wszystko opowie!
Nie, nie ma w tym nic śmiesznego. To się nie nadaje do opowiadania

przy kolacji.

Co się właściwie z nią dzieje? W takim stanie nie może iść do pacjentki!
Weszła do toalety po drugiej stronie korytarza, żeby się uspokoić. W

lustrze zobaczyła swoje zaczerwienione policzki, zupełnie jak u nastolatki
przyłapanej na zdrożnych myślach! A przecież ona jest starą mężatką, nie
potrzebuje żadnych romansów i o nic nie podejrzewa swojego męża.
Zachowała się dziwnie.

Przemyła twarz wodą i wyszła na korytarz. Teraz musi jak najszybciej

znaleźć pokój, w którym leży Agatha Miller.

Pierwszą osobą, jaką ujrzała na korytarzu, była doktor Megan Stone,

asystentka Nicka. Megan stała w drzwiach pokoju, w którym znajdowało się

łóżko dwunaste.

W wąskiej, krótkiej spódniczce i dopasowanej, jedwabnej bluzce

wyglądała bardzo pociągająco. Od czasu do czasu nerwowo potrząsała
długimi, jasnymi włosami. Po chwili weszła do pokoju i Helen poczuła
ukłucie w sercu.

Megan zawsze lekko ją peszyła, budząc w niej nieokreślone obawy. Była

piękna i nieprzystępna. Bardzo o siebie dbała i wydawała się kobietą

świadomą wrażenia, jakie robi na otoczeniu. Miała trzydzieści dwa lata i
dotychczas była niezamężna. Ciekawe dlaczego?

Helen już kiedyś się nad tym zastanawiała. Raz spróbowała nawet

zainteresować Megan doktorem Snaithem z oddziału chirurgicznego;
zaprosiła oboje na kolację, ale Megan była tak spięta i małomówna, że
Helen już nigdy nie powtórzyła tego eksperymentu.

Ale teraz... Teraz Megan wcale nie wyglądała na spiętą ani małomówną i

trudno sobie wyobrazić, że wystroiła się tak, by zrobić wrażenie na starej,
schorowanej kobiecie z chronicznym bronchitem!

Po chwili Nick i Megan wyszli z sali pacjentki i mszyli korytarzem.

Przez uchylone drzwi łazienki Helen widziała, jak Megan coś notuje, raz po
raz unosząc na Nicka oczy. Pukiel jasnych włosów niemal muskał jego
policzek. Szli bardzo blisko siebie, lecz Helen nie mogła dostrzec, czy ich
ramiona i ręce się stykają. Nie mogła też zapomnieć wyrazu twarzy Megan.
W jej oczach było... uwielbienie.

Nagle poczuła się tak, jakby zobaczyła swojego męża po raz pierwszy w

życiu.

Kiedy go poznała, miał osiemnaście lat; kiedy za niego wychodziła -

dwadzieścia. Studiował medycynę i jak każdy student robił różne głupstwa.
Helen Patterson zakochała się w nim bez pamięci w wieku piętnastu lat i był
jej pierwszym chłopakiem. Jedynym chłopakiem, jakiego miała. Koleżanki
od razu zawyrokowały, że Nick jest „bardzo fajny", a ona była tak
oczarowana, że uznała go za absolutny ideał.

W gruncie rzeczy Nick był pewnie zwyczajnym, młodym, przystojnym

chłopakiem. Nosił długie włosy spadające na ramiona i wyglądał bardzo
interesująco. Po nie przespanej nocy miewał ciemne kręgi pod oczami.

Teraz... W dalszym ciągu zachował młodzieńczą sylwetkę, był szczupły,

świetnie się ruszał. Biegał i grywał w tenisa. Obcinał krótko włosy i
wyglądał jeszcze lepiej. Spoważniał i nabrał pewności siebie; spokój i
dystans zastąpiły dawną nerwowość. Nie stracił dawnego poczucia humoru i
był pociągający pod każdym względem.

Nagle uświadomiła sobie, że Nick ma czterdzieści lat. Lekko posiwiał, na

jego twarzy pojawiło się kilka zmarszczek, ale u mężczyzny to nic
groźnego; ślady dojrzałości świadczą o doświadczeniu, a to dodaje
mężczyźnie uroku. Jego szarozielone oczy nie zmieniły się, lecz głos nabrał
dźwięczności, a pod względem erotycznym był taki sam jak dawniej i
wszystko wskazywało na to, że jeszcze długo niewiele się zmieni...

Świadomość, że jej mąż jest niezwykle atrakcyjnym mężczyzną, spadła

na nią jak grom z jasnego nieba. Jednocześnie odkryła, że nie ona jedna jest
tego zdania!

Szybko schowała się z powrotem w łazience, czekając, aż Nick i Megan

oddalą się na bezpieczną odległość. Nadal byli pogrążeni w rozmowie, która
- bardzo chciała w to wierzyć - na pewno dotyczy wyłącznie zawodowych
spraw... Chociaż spojrzenie, jakim asystentka obrzuca doktora Darnella,

świadczy zupełnie o czymś innym.

Przecież ona jest w nim zakochana! Jak mogłam tego nie zauważyć? -

pomyślała Helen. Ciekawe, od kiedy to trwa?

Gdyby nie poranna rozmowa ze Stellą, w dalszym ciągu nic by nie

spostrzegła. Roześmiałaby się na samą myśl o czymś podobnym. Teraz
wcale nie było jej do śmiechu. Czuła, że uginają się pod nią kolana i z
trudem oddycha.

Megan jest zakochana w Nicku. To jeszcze nic takiego. Nick pewnie

wcale tego nie zauważył.

Może powinna mu powiedzieć? Pewnie go to ubawi.
A może nie? Może nasunie mu myśli, na które sam by nie wpadł?
Tak czy inaczej, nie powinna się czaić w łazience, tylko pójść za nimi,

porozmawiać o tym i owym, i rozładować sytuację, która powstała w jej
chorej wyobraźni. Przecież to nonsens! Nick tylko na nią spojrzy, lekko
dotknie jej ręki, i wszystkie strachy znikną!

Kiedy wreszcie wyszła na korytarz, Nicka nie było, Megan jednak

natychmiast ją spostrzegła.

- Szukasz Nicka? - spytała. - Już wyszedł.
W tonie jej głosu nie było nic specjalnego, ale Helen poczuła, że

asystentka męża uważnie jej się przygląda.

- Nie szkodzi. Zobaczę się z nim w domu. Przyszłam do jednej z

pacjentek.

- Do pani Gordon? Właśnie u niej byliśmy.
- Nie, do pani Miller. Łóżko czternaste.
- Pójdę z tobą. Ona jest w kiepskiej formie.
Helen powstrzymała odruch niechęci. W końcu Megan tu pracuje i ma

prawo zaglądać do pacjentów, kiedy zechce. Zresztą może okazać się
bardzo pomocna w rozmowie ze starszą panią.

- Dobry pomysł, będziemy mogły chwilę porozmawiać. Rzadko się

spotykamy.

- Tak. Nie jedziesz jutro z Nickiem do Bostonu, prawda? Skręciły w

następny korytarz i znalazły się w starszej części szpitala.

- Do Bostonu? Nie, nie mam czasu.
Powiedziawszy to, Helen uświadomiła sobie, że Megan nazajutrz

wybiera się na tę samą konferencję co Nick.

- Mówiliśmy o tym, ale...
- Bardzo przepraszam. - Podszedł do nich starszy pan i spojrzawszy na

Megan, zwrócił się do Helen, jakby onieśmielony wytwornym wyglądem jej
towarzyszki. - Szukam łóżka dwunastego, ale chyba zabłądziłem... -
Zawahał się i mówił dalej, z trudem łapiąc powietrze: - Po tej stronie są
numery od jednego do ośmiu, a tam od razu zaczyna się trzynaście do
dwudziestu jeden. Dwunastki brakuje.

Helen uśmiechnęła się do niego.
- Niezbyt mądrze to zrobili. Dziewięć, dziesięć, jedenaście i dwanaście są

w drugim końcu korytarza.

- Trzeba przejść tamtędy, obok dyżurki pielęgniarek?
- Właśnie tak.
- Bardzo pani dziękuję.
- Ta konferencja jest dla mnie bardzo ważna - wróciła do poprzedniego

tematu Megan, kiedy mężczyzna odszedł. - Dla Nicka również. Zresztą
sama wiesz.

- Oczywiście.
Myślami była teraz zupełnie gdzie indziej i imię Nicka, wymówione

przez Megan w jakiś dziwny sposób, nie zrobiło na niej wrażenia. Myślała o
panu Gordonie; mężczyzna szukający łóżka numer dwanaście musi być
mężem pani Gordon. Najwyraźniej on również miał kłopoty z oddychaniem.
Trzeba jak najszybciej stworzyć grupę starszych osób dotkniętych
bronchitem. Już kiedyś o tym myślała, ale zlękła się ogromu pracy
związanej z podobnym przedsięwzięciem.

Poczuła wyrzuty sumienia. Powinna była to zrobić. Teraz, kiedy bliźnięta

wyjechały, będzie miała więcej czasu i nadrobi zaniedbania. Nick dostarczy
jej listę pacjentów, a ona porozmawia z lekarzami mogącymi prowadzić
zajęcia. W ten sposób grupa szybko się rozwinie i będzie można dotrzeć do
wszystkich potrzebujących.

Była tak pochłonięta własnymi myślami, że ledwo słyszała głos Megan.
- ...to następna doskonała propozycja - doszło ją jak przez mgłę. - Byłoby

bardzo dobrze, gdyby się udało... Zawsze warto zmienić klimat na rok lub
dwa...

Można by tą działalnością objąć również pacjentów z rozedmą płuc,

myślała dalej Helen. W okolicy sporo osób choruje na płuca, ale trzeba
uważać, żeby grupa za bardzo się nie rozrosła, bo będą trudności
organizacyjne.

- Boston to podobno piękne miasto.
Z poczuciem winy spojrzała na Megan.
- Tak, tak, słyszałam o tym - przytaknęła skrapliwie. - Chętnie bym

pojechała, ale bliźnięta są dopiero na pierwszym roku studiów, a rok
akademicki zaczyna się w przyszłym tygodniu. Chciałabym być blisko nich,
mogą mnie potrzebować. Zresztą jest jeszcze kot!

- Wiem, wiem, słynny Pusiek. Bardzo ładnie się nazywa.

- Nick go tak nazwał, chociaż to kotka. Jon był bardzo malutki i nie

potrafił wymówić imienia Puszek. Nick powiedział, że trzeba dziecku
ułatwić życie. Bliźniaki miały dwa latka, kiedy wzięliśmy kota.

- Nick jest wspaniały - oświadczyła z zapałem Megan i Helen spojrzała

na nią z nagłą irytacją.

- Takie wyjazdy są bardzo kosztowne - powiedziała, starając się mówić

rzeczowym tonem. - Luksusowy hotel, posiłki w restauracji... Zresztą Nick
będzie bardzo zajęty i nie mielibyśmy dla siebie zbyt dużo czasu.

Megan przez chwilę milczała, jakby zastanawiała się nad doborem słów.
- Ty... bardzo trzeźwo oceniasz sytuację, prawda? Pytanie zabrzmiało

dziwnie dwuznacznie.

- Przecież to tylko sześć dni.
- Sześć dni? - ze zdumieniem powtórzyła Megan. - Ależ ja mówiłam o

tym drugim wyjeździe, na rok albo dłużej!

- Myślałam...
- Ale to chyba na to samo wychodzi. - Megan wyraźnie dążyła do jakiejś

sobie tylko wiadomej konkluzji. - Masz pracę, dzieci. Doskonale rozumiem,
dlaczego wolisz zostać. Zresztą po tylu, latach małżeństwa wszystko
wygląda inaczej. Nick wspominał, że dzisiaj jest wasza rocznica ślubu, ale
zupełnie wypadło mi z głowy która.

- Dwudziesta - odparła Helen i nieco zbyt pospiesznie dodała: -

Dwadzieścia wspaniałych lat razem. A co do Bostonu...

- Dwadzieścia lat - westchnęła Megan. - Straszny kawał czasu... No tak,

przecież bliźnięta mają już dziewiętnaście lat.

- Osiemnaście - poprawiła ją Helen.
Nie chciała, żeby Megan, podobnie jak wiele innych osób, myślała, że

pobrali się tak wcześnie, bo bliźnięta były już w drodze. Wyjątkowo
zależało jej na tym, żeby właśnie Megan Stone wiedziała, że pobrali się z
miłości, a nie dlatego, że zmusiła ich do tego sytuacja.

- Okropnie długo - powtórzyła Megan. - Dwadzieścia lat! Gratulacje.

Rzadko się zdarza, żeby tak wcześnie zawierane małżeństwa przetrwały tak
długo. Na ogół ludzie w ciągu tylu lat bardzo się zmieniają i przestają sobie
wystarczać. Nawet jeśli się nie rozstają, żyją obok siebie jak obcy ludzie.
Tak było z moimi rodzicami. Modliłam się, żeby wreszcie któreś z nich
kogoś sobie znalazło i przerwało tę ponurą farsę. To jedyne wyjście w
takich przypadkach.

Jej chłodne, niebieskie oczy utkwione były w jakiś niewidoczny punkt.
- To, że w dalszym ciągu jesteście razem, to prawdziwy cud. Gratuluję i

podziwiam.

Podziw brzmiący w jej głosie nie uśpił czujności Helen. Czyżby Megan

podejrzewała, że ich małżeństwo jest takie jak małżeństwo jej rodziców?
Czy naprawdę sądzi, że któreś z nich powinno sobie kogoś znaleźć? Czy
uważa, że Nick...

Ta rozmowa wywarła na niej przykre wrażenie. Bardziej niż słowa,

powodem był, język ciała": uśmiech, ton głosu, sposób, w jaki Megan
wymawiała imię Nicka, spojrzenie, jakim obrzuciła niezbyt szczupłą
sylwetkę Helen, pewność, z którą mówiła, że ludzie po dwudziestu latach
małżeństwa stają się sobie obcy.

Może po prostu biologiczny zegar Megan zaczął właśnie szybciej tykać,

pomyślała Helen, próbując wykrzesać w sobie nieco sympatii dla kobiety,
którą dotychczas lubiła.

Nie bardzo jej się to udało. Najwyraźniej Megan wszystko sobie

przemyślała i uporządkowała i gdyby Nick zamierzał odmienić coś w
swoim życiu, jego asystentka jest gotowa mu w tym pomóc... Miała bardzo
dobrze wyrobione zdanie na temat długoletnich małżeństw.

W kieszeni na piersi Megan zabrzęczał pager.
- Muszę natychmiast iść na oddział noworodków. - Jej twarz złagodniała

pod wpływem nowych emocji. - Mam tam pacjenta, małego chłopczyka z
mukowiscydozą. Rodzice są kompletnie zdruzgotani. Prosiłam siostrę
Doughty, żeby mnie zawiadomiła, kiedy przyjdą. Muszę z nimi
porozmawiać. Do pani Miller przyjdę później.

Odwróciła się i szybko odeszła, postukując pantofelkami na wysokich

obcasach.

- Do widzenia! - zdążyła zawołać Helen, kątem oka spoglądając na swoje

białe, niezbyt foremne sandały, w których zwykle chodziła po szpitalu. -
Miłego pobytu w Bostonie!

Fałsz brzmiący w jej głosie zdziwił ją. Czyżby naprawdę stawała się

starą, zazdrosną babą?

Trudno powiedzieć. W każdym razie czuła się staro.
Cała ta rozmowa pozostawiła po sobie niesmak. Helen miała dziwne

wrażenie, że oto spotkała młodą lwicę gotową zastąpić ją u boku króla
dżungli, i że walka dopiero się rozpoczęła. Walka o Nicka z Megan Stone.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Co pani sądzi o tym nowym aparacie tlenowym?
Helen dotarła wreszcie do pokoju pani Miller i siedziała teraz przy jej

łóżku.

- Jest bardzo łatwy w obsłudze, prawda? Pani Miller skinęła głową.
- Do domu mam dostać taki mniejszy, przenośny.
Helen ucieszyła się, że rozmowa zeszła na temat powrotu do domu.
- Będzie pani musiała bardzo uważać. Pojemność takiego aparatu jest

ograniczona i trzeba będzie go wymieniać, a pani musi go używać stale.

- Wiem, wiem, moja droga, jestem do tego przyzwyczajona. - Agatha

Miller uspokajająco poklepała Helen po dłoni. - Miałam już przedtem aparat
tlenowy w domu, kiedy jeszcze żyłam normalnie. Nie zawsze leżałam tak
przykuta do łóżka z tą tubą i maską na twarzy. Strasznie tego nie lubię.

- Rozumiem, ale obiecała pani lekarzom, że po powrocie do domu stale

będzie pani używała aparatu tlenowego. Dla osób z niewydolnością
oddechową taki aparat to prawdziwe błogosławieństwo.

- Tak, a lekarze nic tylko mówią, żeby człowiek przestał palić, tak jakby

to była jedyna rada. Wiadomo, że teraz to by mi już i tak nie pomogło!

Helen zaczęła notować w pamięci. Trzeba będzie o kilku sprawach

uprzedzić córkę pacjentki i o wszystkim poinformować pielęgniarkę

środowiskową. Pacjenci często niewłaściwie posługują się tego rodzaju
aparatami. Traktują je jak coś w rodzaju puszki z powietrzem, z której
człowiek pociąga sobie łyk w razie potrzeby. Nie zdają sobie sprawy z
niebezpieczeństwa. Tlen jest substancją łatwopalną, a pani Miller od czasu
do czasu lubi zapalić papierosa, mimo że przy jej stanie zdrowia jest to
absolutnie zakazane. Trzeba będzie jej pokazać, jak ma zakładać maskę,

żeby ściśle przylegała do twarzy i tlen nie rozchodził się na boki. Będzie
musiała o wszystkim porozmawiać z Nickiem.

Spędziła z panią Miller około pół godziny i uznała, że to wystarczy.

Starszą panią rozmowa bardzo wyczerpała. Helen postanowiła się pożegnać
i pójść do pokoju pielęgniarek, żeby sporządzić notatki z rozmowy z
pacjentką.

Starała się unikać zapisywania informacji w czasie rozmowy z chorymi,

ponieważ sądziła, że to zakłóci charakter wizyty. Zawsze próbowała grać
rolę życzliwej osoby, która po prostu przyszła w odwiedziny. Starała się
wszystko zapamiętać, a notatki robić dopiero po wyjściu od pacjenta.

- Dziękuję za odwiedziny, moja droga - powiedziała na pożegnanie pani

Miller, tak jak się mówi do osoby, która odwiedza chorego bezinteresownie,
z potrzeby serca.

- Niedługo znowu zajrzę.
Barbarze James, córce pani Miller, będzie potrzebna stała pomoc, jeśli

ma opiekować się matką w domu. Z drugiej strony, dla chorej pobyt z
najbliższymi jest bardzo ważny; kiedy wspomina o córce i wnukach,
wyraźnie się ożywia.

Gloria Edmondson pojawiła się w dyżurce właśnie w chwili, kiedy Helen

kończyła pisać swój raport.

- Bardzo panią przepraszam, ale nie wiedziałam, że doktor Darnell jest na

oddziale, dlatego wprowadziłam panią w błąd. Pan doktor był tutaj. Nie
zauważyłam, kiedy przyszedł i stąd to nieporozumienie. Przepraszam.

- Nic się nie stało. Nie miałam do niego żadnej specjalnie ważnej sprawy.
- Naprawdę? To dobrze, bo tak się martwiłam.
W chwilę później Helen opuściła oddział, zastanawiając się, dlaczego

Gloria Edmondson nie budzi w niej podobnych obaw co Megan Stone.
Gloria była również młoda, atrakcyjna, pewna siebie, a do tego samotna.

To znaczy, że nie jestem zazdrosna o każdą przystojną kobietę z jego

otoczenia, pocieszyła się w duchu, uznając, że obsesja o ograniczonym
zasięgu lepsza jest od każdej innej.

Około piątej wróciła do ośrodka, gdzie czekała na nią wiadomość od

Nicka, że wróci do domu późno, dopiero po siódmej. Fakt, że od spotkania z
nim dzielą ją jeszcze dwie i pół godziny, doskonale pasował do tego
pechowego dnia.

Spojrzała krytycznym wzrokiem na piętrzące się na biurku papiery i

postanowiła wszystko bez wyjątku odłożyć na następny dzień. Będzie miała
dość czasu, żeby wszystko pozałatwiać. Bliźnięta wyjechały, a Nicka nie
będzie w domu przez cały tydzień.

Postanowiła zadzwonić do fryzjera i zamówiła wizytę na szóstą.

Przedtem zajrzy jeszcze do sklepu naprzeciwko i kupi na wyprzedaży jakąś
sukienkę. Jej szafa od pewnego czasu świeci pustkami...

Kupiła sukienkę w duże jasne kwiaty, doskonale pasującą do rudawego

odcienia włosów. Włoży ją wieczorem i przy specjalnie dla Nicka
przygotowanym daniu uda jej się może wytworzyć upragniony,
romantyczny nastrój.

Wyszła od fryzjera za piętnaście siódma i pognała do domu. Nick

powiedział, że wróci wpół do ósmej. Szybko się przebrała, włożyła na nową
sukienkę kuchenny fartuch i zaczęła przygotowywać kolację.

Sałata, ziemniaki, szparagi i baranina w holenderskim sosie.
O siódmej dziesięć można już było mięso wstawić do piekarnika. Jeszcze

sos!

Dwadzieścia po siódmej zajrzała do piecyka. Trzeba dać więcej gazu!

Poprawić makijaż i nakryć do stołu!

Miała do dyspozycji jedynie serwis będący jeszcze ich prezentem

ślubnym. Obiecywali sobie z Nickiem, że kupią nowy na rocznicę ślubu;
planowali nawet w tym celu podróż do fabryki porcelany w Staffordshire,
ale jakoś nie starczyło im czasu. Wydało jej się nagle wyjątkowo mało
romantyczne to, że zamierzali sobie sprawić z tak wyjątkowej okazji coś tak
prozaicznego jak talerze i półmiski...

Sos się nie udał. Musiała go zrobić jeszcze raz. Tylko spokojnie! Jest już

co prawda wpół do ósmej, baranina jest gotowa, kartofle też, ale Nick
mógłby się spóźnić o kilka minut i pozwolić jej dokończyć ten przeklęty
sos!

Kiedy usłyszała samochód hamujący pod domem, serce zabiło jej jak

szalone. Doszedł ją dźwięk klucza w drzwiach. Usłyszała w korytarzu jego
kroki i stukot ciężkiej teczki odkładanej na stolik w holu.

- Nareszcie w domu! Przepraszam za spóźnienie.
Nick stał już w drzwiach kuchni, a sos w dalszym ciągu nie był gotowy.
- Obciąłeś sobie włosy - powiedziała, podchodząc, żeby go pocałować w

policzek.

- Ty też.
Objął ją mocno i poczuła się bezpieczna i wolna od niedobrych myśli.
- Uważaj, masz policzki poplamione jajkiem.
Nick odsunął się lekko i rąbkiem fartucha starł jej z twarzy kroplę sosu.
- Kuchnia wygląda jak po pożarze.
- Wiem, miałam dzisiaj okropny dzień.
- Tak? Dlaczego?
Nie powie mu. Ma powtórzyć to, co powiedziała koleżankom o ich

małżeństwie? A może o podejrzeniach związanych z Megan Stone? Nigdy!

- Późno wróciłam do domu i zaczęłam przygotowywać uroczystą kolację,

ale nic mi nie wychodzi. Kartofle się rozgotowały, a sos zwarzył mi się po
raz drugi!

Nick zbytnio się nie przejął.
- Nic nie szkodzi. Muszę zacząć się pakować. Zawołaj mnie, jak

wszystko będzie gotowe.

- Nie możesz się spakować jutro rano? - Tak bardzo chciała jeszcze przez

chwilę pozostać w jego ramionach. - Mógłbyś mi pomóc w kuchni...

Nick świetnie gotował, tym razem jednak nie miał czasu.
- Jutro rano przed wyjazdem muszę wpaść do szpitala. Megan jedzie ze

mną, więc muszę spojrzeć na pacjentów. Byłoby lepiej, gdyby została, ale ta
konferencja to dla niej wielka szansa.

- Zostaje przecież doktor Glover. Zastąpi cię.
- Tak, ale mamy takie przypadki, że potrzebna jest konsultacja. Tak czy

inaczej, rano muszę wpaść do szpitala. Pojadę stamtąd prosto na lotnisko.
Teraz się spakuję, a ty mnie zawołaj, dobrze?

- Dobrze.
Wyszedł z kuchni i po chwili usłyszała odgłos otwieranej szafy i walizki

wystawianej na podłogę. Trzeba będzie jeszcze uprasować mu koszule.

Wiedziała, że nie powinna czuć się tak bardzo rozczarowana jego

zachowaniem, a jednak... Powinien przynajmniej zwrócić uwagę na jej
nową suknię, a potem powiedzieć, że skoro kolacja nie bardzo się udała,
mogą iść do restauracji.

Uspokój się, powiedziała sobie w duchu. On po prostu nie ma czasu;

jutro wyjeżdża.

Skupiła się nad przygotowaniami do kolacji, tym razem z powodzeniem.

Sos nareszcie się udał, sałatka wyglądała malowniczo, a stary serwis stojący
na stole nie był wcale taki okropny. To jednak dziwne. Bez dzieci stół
wydał się nagle duży. Za duży dla dwóch osób...

- Gotowe!
Nick zjawił się natychmiast.
- Wygląda wspaniale.
- Zupa nie jest domowej roboty, ale chyba jest dobra.
- Gdybyś nie powiedziała, myślałbym, że sama ją zrobiłaś.
Przerwał im dzwonek telefonu. Helen już miała wstać, podnieść

słuchawkę i nie dopuścić do tego, aby im przerwano, ale Nick ją uprzedził.

To nie był nikt ze szpitala. Dzwoniła Jane. Mimo że Nick nie wymówił

imienia córki, Helen od razu się domyśliła. Jego głos stał się ciepły i czuły.

- Opowiedz, co tam u ciebie. Przez chwilę słuchał.
- Pusiek bardzo za tobą tęskni. Udaje chorego, stary hipochondryk.

Wczoraj przyłapałem go, jak spał na moim biurku. Obok leżała medyczna
książka otwarta na rozdziale o chorobach roznoszonych przez gołębie.

Helen parsknęła. Jak zwykle się wygłupiają. Zawsze tak rozmawiali, pół

żartem, pół serio. Oboje uwielbiają tego kota. Bronią go przed Jonem, który
uważa, że Pusiek niemiłosiernie się roztył - i przed nią, bo mu zabrania
chodzenia po stole.

- Co robi? Nic nie robi. Przecież wiesz, że nie umie nawet złapać myszy.

Całe dnie śpi. - Zerknął na Helen. - Oddaję słuchawkę, zanim mi ją ktoś tu
wyrwie.

- Chciałabym się dowiedzieć, co u niej słychać, a nie co robi kot...
- Mama mówi, że rozmawiamy o nieważnych sprawach. Musimy się

poprawić. Powiedz, czy codziennie myjesz zęby? Jesz witaminy? Jesteś
grzeczna i nosisz szaliczek?

- Oddaj mi słuchawkę!
Zdążyła jeszcze usłyszeć chichot Jane przeznaczony dla uszu ojca.
- A teraz poważnie. Powiedz, co u ciebie. Wszystko w porządku?
- Jeszcze lepiej, jeśli to możliwe. Chciałam po prostu złożyć wam

życzenia z powodu rocznicy, to wszystko.

- Bardzo jesteś kochana, że pamiętałaś. A co słychać na uniwersytecie?

Jak przygotowania? Wydaje mi się, że wyjechaliście już tak strasznie dawno
temu!

- A to dopiero trzy dni. Ja też tęsknię, ale tylko troszeczkę.
- I bardzo dobrze, bo właśnie kazaliśmy w twoim pokoju zrobić fińską

saunę, więc nie masz dokąd wracać!

- Doskonały pomysł, mamo. Sauna jest podobno bardzo zdrowa. Ale daj

mi coś powiedzieć.

- No mów.
- Wyobraź sobie, że zaręczyłam się z Russellem. Cudowne, prawda?

Właśnie dzisiaj. To bardzo romantyczne, bo akurat w waszą rocznicę ślubu.
Niezwykle, prawda?

Helen zesztywniała. Przez kilka bardzo ważnych sekund nie mogła

wymówić słowa. Spojrzała wymownie na Nicka. Przeczucia jej nie zwiodły,
tego właśnie się obawiała. Przezornie oddała słuchawkę mężowi.

Jane spotykała się z Russellem Baldwinem od dwóch miesięcy. Helen -

jako osoba, która wyszła za mąż w wieku siedemnastu lat - nie mogła jej
tego zabraniać, utrzymując, że jest jeszcze „za wcześnie". Chociaż, prawdę
powiedziawszy, miała wrażenie, że Jane osiemnastolatka jest znacznie
młodsza od niej samej w wieku siedemnastu lat. Ot, takie sobie subiektywne
odczucie...

A Russell jest zupełnie nieodpowiednim chłopakiem!
Jane jest wrażliwa i delikatna. Studiuje weterynarię. Russell jest narwany

i niezrównoważony i nie studiuje nic. Jest oczywiście bardzo miły, ale nie
myśli o przyszłości. Gra na flecie i rzeźbi w glinie, a nawet zamierza pójść
do szkoły teatralnej...

Wszystko świetnie, tylko po co od razu zaręczyny? Ciekawe, co na to

Nick.

- Cudownie, kochanie. Gratuluję. Musisz go tutaj przywieźć na weekend.

Chcesz jeszcze mówić z mamą? Bardzo proszę.

Znowu oddal jej słuchawkę i poszedł do kuchni po serwetki, których

zapomniała położyć na stole.

- Cieszę się, że tak to przyjęliście - powiedziała z przejęciem Jane. -

Bałam się, że tatuś może mieć coś przeciwko temu.

- Tatuś jest zachwycony - odparła cierpko Helen - ale ja... Umilkła,

widząc karcące spojrzenie Nicka.

- Co ty, mamo?
Może Nick ma rację. Po co takie rzeczy omawiać dzisiaj przez telefon.
- Nic. Siedzimy właśnie przy kolacji. Zadzwonię do ciebie jutro i

spokojnie o wszystkim porozmawiamy.

- Nie rób tego - powiedział ostrzegawczo Nick, kiedy wróciła do stołu.
- Czego?
- Nie dzwoń do niej jutro. Odczekaj trochę.
- Dlaczego? - prawie krzyknęła. - Chyba nie sądzisz, że tak to zostawię!
- Na razie nic się nie stało. Nasza córka nie trafiła do więzienia, nie

bierze narkotyków, po prostu postanowiła się zaręczyć. To jeszcze nic
strasznego.

- Tak, ale...
- Jane jest mądrą dziewczyną.
- Owszem, była, ale teraz...
- Wyjazd z domu to silne przeżycie. Młodzi ludzie różnie na to reagują.
- Myślisz, że te zaręczyny to reakcja na opuszczenie domu?
- Tak właśnie myślę.
- Trochę dziwna.
- Troszeczkę.
Uśmiechnął się do niej.
- Nie sądzisz, że jako rodzice powinniśmy jej powiedzieć, że Russell nie

jest odpowiednią osobą?

- Najlepiej nic jej nie mówić. Przeczekać. A teraz, skoro zjadłem zupę,

pójdę przygotować resztę rzeczy. Zawołasz mnie, kiedy baranina będzie na
stole, dobrze?

A widząc jej spojrzenie, dodał, muskając jej ramię:
- Umówmy się, że to nie dzisiaj jest nasza rocznica. Obejdziemy ją

uroczyście po moim powrocie z Bostonu. Wybierzemy się do restauracji i

będziesz mogła wystąpić w swojej ślicznej nowej sukience bez tego
okropnego fartucha na wierzchu.

Pocałował ją w kark i wyszedł z jadalni. Helen na moment ukryła twarz

w dłoniach. A jednak zauważył jej suknię! Jak mogła zapomnieć o tym
koszmarnym fartuchu, ona, tak niby spragniona romantyczności!

Powoli dokończyła zupę, słysząc kroki Nicka w gabinecie. Zrozumiałe,

że musi sobie wszystko przygotować, przejrzeć papiery, zanotować pewne
sprawy, raz jeszcze przeczytać referat. Na konferencji nikt nie musi
wiedzieć, że miał właśnie dwudziestą rocznicę ślubu i dlatego nie zdołał
wszystkiego zapiąć na ostatni guzik.

Jednego tylko nie mogła mu darować: beztroski, z jaką potraktował

wiadomość o zaręczynach Jane. Przecież to katastrofa! Jeśli ona naprawdę
wyjdzie za Russella, gotowa jeszcze rzucić studia. Koniec z wymarzoną
weterynarią. A Nick zachowuje się tak, jakby nic się nie stało!

Powinni o tym porozmawiać. Muszą razem przeciwstawić się zamiarom

Jane. Są jej rodzicami i ponoszą za nią odpowiedzialność. Muszą stworzyć
wspólny front.

Westchnęła. Wspólne życie wcale nie oznacza jednakowego stosunku do

ważnych spraw. W drobnych rzeczach są idealnie zgodni; wiadomo, które z
nich zawiezie Puśka do weterynarza, kto odda rzeczy do pralni i tak dalej,
ale jeśli chodzi o coś poważniejszego, na przykład jak zaręczyny córki...
Może zawsze tak jest, może powinna się uspokoić. Nie chciała sprawiać
wrażenia jędzy.

Skończyła jeść zupę, ułożyła baraninę na półmisku i zawołała Nicka do

stołu.

Przypomniała jej się Megan Stone i tamta chwila, kiedy nie poznała go

przy łóżku pacjentki. Dlaczego mu tego nie powiedziała? Dlaczego nie
potrafi mu tego wyznać? Spojrzała na niego, jakby chciała w jego pociągłej,
wyrazistej twarzy znaleźć odpowiedź. Jak to się stało, że nagle ten błahy
epizod zawładnął jej pamięcią, stając się symbolicznym skrótem ich
małżeńskiego życia, sygnałem grożącego niebezpieczeństwa?

Nick spostrzegł jej spojrzenie i uśmiechnął się. Jak to się dzieje, że

mężczyzna z wiekiem, zupełnie jak wino, staje się coraz lepszy... A kobieta?

- Przepraszam - powiedział. - Cały czas myślę o tym referacie. Mam

wrażenie, że nie jest do końca gotowy; muszę jeszcze coś dodać. Nie będę
dzisiaj zbyt rozmowny. Wybacz.

Lekko dotknął jej dłoni i pomyślała, że go kocha. Kocha go i jest tego

pewna. Jedyna rzecz w ich małżeństwie, co do której nie ma najmniejszych
wątpliwości.

Na deser podała kawę bez kofeiny i torcik brzoskwiniowy z francuskiej

piekarni.

Nick nareszcie się odezwał:
- To dla mnie bardzo ważne. Będę mógł sfinalizować sprawę dłuższego

pobytu w stanowym szpitalu w Massachusetts.

- Megan mówiła mi dzisiaj, że to już załatwione.
- Prawie tak. Zresztą ona też ma jechać. Jeśli dobrze wypadniemy na tej

konferencji, zorganizowanej właśnie przez ten szpital, nasze szanse
wzrosną.

- Tak... - Może to jest właściwy moment, żeby mu opowiedzieć, jak go

nie poznała w nowej koszuli, ale nie, za późno...

- To wyjątkowa okazja - ciągnął Nick. - Zgadzasz się, żebym przyjął tę

propozycję, prawda? Ma same dobre strony. Będę tam zarabiał trzy razy
tyle co tutaj, poza tym praca będzie bardzo ciekawa...

- Oczywiście, że musisz jechać. Skoro to takie ważne.
- Jeszcze do tego wrócimy. Możesz mi teraz wyprasować koszule?
Następną godzinę spędziła między deską do prasowania a zlewem,

prasując i zmywając po kolacji. Nick nie wychodził z gabinetu. Około
dziesiątej zmyła makijaż, wykąpała się i zaczęła szczotkować włosy.

Spod poduszki wyjęła długą, bawełnianą koszulę nocną i przyjrzała się

jej krytycznie. Na urodziny dostała od Nicka coś cudownego: piękną,
koronkową, skąpą i niezwykle kuszącą nocną szatkę. Przypomniała sobie
zakupy Marcelli McPherson z okazji rocznicy ślubu...

Wyjęła z szafy jedwabne cudo i włożyła je, stojąc przed lustrem.

Delikatna materia otuliła jej ciało... Ta koszulka musiała kosztować
majątek...

Odrzuciła prozaiczne myśli i przyjrzała się swemu odbiciu. Wyglądała

bardzo kobieco i ponętnie. Całkiem nieźle, jak na trzydzieści siedem lat,
pomyślała, dodając natychmiast: zwłaszcza w tym świetle. Miała cudowne
gęste włosy, była tylko nieco tęższa niż przed dwudziestu laty, ale przecież
urodziła i wykarmiła dwoje dzieci; miała kilka zmarszczek, ale mimicznych
raczej niż „ze starości". Całkiem nieźle jak na trzydzieści siedem lat...

Położyła się i zgasiła światło, postanawiając sobie, że zaczeka na Nicka,

ale znużenie dało o sobie znać i sama nie wiedziała, kiedy zasnęła.

Obudziła się, czując przy sobie jego nagie ciało, i uśmiechnęła się do

siebie w ciemności. Przytuliła się do niego i poczuła jego dłoń na swoim
udzie.

Ogarnęła ją nagła chęć, żeby się z nim kochać. Ta strona ich wspólnego

życia była zawsze bez zarzutu. Na początku kochali się namiętnie wszędzie

i o każdej porze dnia. Z czasem nieco się ustatkowali, ale łóżko zawsze było
dla nich miejscem, gdzie odnajdywali się po długim, wypełnionym
rozlicznymi zajęciami dniu. Zawsze...

Nieraz oboje byli bardzo zmęczeni, w domu były dzieci, nie mogli już

kochać się tak zachłannie jak dawniej.

Teraz wszystko zdawało się wracać do dawnego stanu. Nick przyciągnął

ją do siebie, zaczął całować jej szyję, ramiona, usta, poczuła jego głowę na
swoich piersiach.

- Pojedziesz ze mną do Bostonu jako moja kochanka?
- Kochanka?
- Wspaniała, namiętna kochanka. Jesteś zbyt atrakcyjna, żeby być żoną.

Nikt by w to nie uwierzył. Musiałbym cię przedstawiać jako swoją
kochankę.

- Nick, tak bardzo cię kocham...
Czuła jego odpowiedź na swoim ciele. Szukali się ustami, a znajdując -

całowali z namiętnością, której nie osłabił czas ani znużenie. Tej nocy
kochali się tak jak dawniej, jak przed laty, jak podczas wszystkich lat
wspólnego życia.

Potem Nick natychmiast zasnął. Osunął się w jej ramiona i odpłynął w

sen z głową na jej piersiach. Wiedziała, że się uśmiecha, mimo że w
ciemności nie widziała jego twarzy. Nie przeszkadzało jej to, że tak szybko
zasnął. Odczuwała to jako wyraz miłości i zaufania. Nick przy niej czuje się
bezpiecznie.

Już miała również pogrążyć się we śnie, gdy nagle jego ciało drgnęło.

Nick usiadł na łóżku, zupełnie rozbudzony.

- Co się stało?
- Coś mi się przypomniało.
Szybko wstał, złapał szlafrok i włożył go na siebie.
- Miałem dzisiaj urwanie głowy z nowym pacjentem i zupełnie

zapomniałem... Muszę to teraz dokończyć.

Po chwili już był w gabinecie. W sypialni zrobiło się pusto i obco. Helen

poczuła się samotna i opuszczona. Była śmieszna w tej swojej jedwabnej
koszuli podciągniętej pod brodę, z obnażonymi piersiami i pustką w
ramionach. Wstrząsnął nią dreszcz. Sięgnęła po bawełnianą koszulę nocną,
którą wcześniej wzgardziła. To będzie bardziej odpowiedni strój. Przebrała
się i skuliła pod kołdrą w poczuciu krzywdy, której nie potrafiła określić.

Tak bardzo chciałam z nim być tej nocy. Tak bardzo chciałam, żebyśmy

zasnęli przytuleni do siebie.

Teraz o śnie w ogóle nie mogło być mowy. Nieproszone myśli napłynęły

tłumnie. Nie chciane myśli i pytania bez odpowiedzi.

Czym naprawdę jest ich małżeństwo? Przyzwyczajeniem i niczym

więcej? Rutyną? Obojętnością? Nudą?

Nigdy nie mieli dla siebie wiele czasu. Kiedy postanowili się pobrać,

rodzice im powiedzieli, że muszą sami ponosić finansowe konsekwencje
pochopnej decyzji. Nick był studentem, ona dopiero skończyła szkołę.
Musieli sobie radzić sami. Helen pracowała dorywczo w kwiaciarni, a kiedy
na świat przyszły bliźnięta, została z nimi w domu. Dopiero kiedy
skończyły pięć lat, poszła do szkoły pielęgniarskiej. W nieustannym biegu,
zawsze zajęci, spotykali się z Nickiem tylko w przelocie.

Wspominając minione dwadzieścia lat, widziała tylko pośpiech, wyścig z

czasem, pogoń za pieniędzmi. Nieustanny wir zajęć i obowiązków,
uporczywe wiązanie końca z końcem. Wzięli pożyczkę na kupno domu i
przez całe życie ją spłacali. Dopiero niedawno pozbyli się tego obciążenia i
mieszkali na własnych śmieciach.

Nagle uświadomiła sobie, że nigdy naprawdę nie lubiła tego domu. Był

wygodny i łatwy do utrzymania, ale nie miał charakteru. Był taki jak
wszystkie inne domy. Schludny i seryjny. Z garażem z boku i malutkim
ganeczkiem. Zbyt praktyczny i prozaiczny, nie pozostawiający pola dla
wyobraźni. Już dawno chcieli go jakoś ozdobić, ale zawsze odkładali to na
potem. Albo brakowało pieniędzy, albo czasu; najczęściej jednego i
drugiego.

Leżała, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w ciemność. Co się ze

mną dzieje? Co się stało z moim życiem? Gdzie jest błąd? Przecież gdybym
o tym wszystkim powiedziała Nickowi, pomyślałby, że zwariowałam!

Nie tylko ja. On też nie zareagował zbyt rozsądnie na wiadomość o

zaręczynach Jane. Ciekawe dlaczego?

Słyszała jego kroki. Chodził po gabinecie, od czasu do czasu przysiadał

za biurkiem, potem znowu wstawał, otwierał okno...

Wydało jej się nagle, że jest od niej oddalony o tysiące mil, mimo że był

tuż obok. Jutro oddali się naprawdę. O Boże, co z nami będzie, pomyślała i
z rozpaczą zamknęła oczy przed nadciągającym zewsząd mrokiem.

Kiedy Nick wreszcie wrócił do łóżka, udała, że śpi. Położył się ostrożnie,

nie dotykając jej i po chwili usłyszała jego równy oddech. Nick spał.

ROZDZIAŁ TRZECI

Helen zaspała. Obudziła się dopiero o wpół do ósmej. Nick stał nad nią w

ciemnym, podróżnym garniturze. Zmrużyła oczy.

- Już wstałeś?
- Muszę iść.
- Tak szybko? Usiadła na łóżku.
- Kawa jest gotowa. Będę za tobą tęsknił.
- Zadzwoń zaraz po przyjeździe do hotelu.
- Oczywiście. Widzimy się za tydzień.
Pochylił się i delikatnie pocałował ją w usta.
Przypomniała sobie, że poprzedniego wieczoru nie powiedział, że ją

kocha. Żartobliwie nazwał ją swoją kochanką i to wszystko. Mężczyzna
może kłamać przy pomocy ciała, sterowanego pożądaniem. Kochali się, ale
nie powiedział, że ją kocha. Może uważał to za coś oczywistego.

A może wszystko w nim umarło. Może zwyciężyła nuda i rutyna. Może

Megan Stone ma rację, mówiąc, że dwadzieścia lat to o wiele za długo,
może Nick też dojdzie do tego wniosku, kiedy spędzi z nią tydzień sam na
sam, w hotelu, z dala od żony i domu...

Rozgniewana głupimi myślami, zerwała się z łóżka i pobiegła wziąć

prysznic. Potem ubrała się i usiadła przy kuchennym stole. Nalewając kawę,
spostrzegła, że Nick pozmywał naczynia. Gdyby nie była tak rozstrojona,
uznałaby to za objaw troskliwości. W obecnym stanie ducha fakt ten
wzbudził w niej tylko nowe podejrzenia. Czy to znaczy, że Nick chce być
niezależny? Chce się od niej odciąć? Czy odtąd będą prowadzić osobne
gospodarstwa, tak jak te małżeństwa, które, nie mając dość siły na rozwód,
zadowalają się osobnymi półkami w lodówce i szafkami w łazience, żeby w
ten sposób podkreślić żałosny fakt, że nie chcą już być razem?

Można przecież żyć pod jednym dachem, jedząc osobno, sypiając osobno

i czytając inne książki!

Boże, pomyślała, spraw, żeby u nas było inaczej. Skoro mamy się

rozejść; niech to będzie przynajmniej godne rozstanie...

Myśl o rozwodzie bardzo ją zaskoczyła. Jak mogło do tego dojść?

Dlaczego siedzi sama w kuchni i zastanawia się, jak ma wyglądać jej
przyszłość bez Nicka?

Nick na pewno się wyprowadzi, kupi mieszkanie, bo Megan nie zechce

mieszkać w takim domu. Zresztą zawsze mówił, że dom zabiera zbyt dużo
czasu, zwłaszcza jeśli jest jeszcze ogródek. To dobre, kiedy są dzieci.

Dzieci. Bliźnięta tutaj się wychowały. Zawsze będą mogły do niej

przyjechać. Będą też odwiedzać ojca, kiedy zechcą. A co z kotem? Pusiek
jest już stary, niewiele mu zostało. Ale kot na pewno zostanie w domu. Koty
takie są, przynajmniej ludzie tak uważają.

Boże, jakie to proste! Rozwód wcale nie jest taką skomplikowaną

sprawą! Kulturalna decyzja, podział majątku i można żyć dalej. Ona na
pewno nie przeżyje wstrząsu, jaki stał się udziałem Stelli Harris, która po
rozwodzie wciąż nie mogła wrócić do równowagi.

Na uginających się nogach wstała od stołu i podeszła do zlewu, żeby

pozmywać swoją porcję naczyń. Jakie to wszystko proste, jak łatwo można
uznać za normalne coś, co do niedawna wydawało się niewyobrażalnym
koszmarem.

Rozum chyba zaczyna płatać jej figle. Gdyby Nick był tutaj, gdyby

chociaż były dzieci... Gdyby słyszała ich głosy, pytające co na obiad i
omawiające wynik ostatnich zawodów sportowych... Gdyby mogła się
oderwać od myśli stających się obsesją...

Była jednak sama. Dzieci pojechały do Londynu, żeby tam zmagać się z

nowo nabytą dorosłością, Nick jest w drodze do Bostonu i zobaczy go
dopiero za tydzień.

Trzeba zbierać się do pracy. W drodze postara się opanować. Czeka ją

wiele wizyt domowych. Musi jechać do Barbary James, żeby się
zorientować, czy w domu są odpowiednie warunki dla starej pani Miller.

Zadzwoniła do szpitala, żeby się dowiedzieć, czy były jakieś zgłoszenia.

Słuchawkę podniósł doktor Snaith, doświadczony lekarz o wyglądzie
nastolatka, który często dostarczał jej nowych podopiecznych.

- Mam dla ciebie wiadomość, Helen. Właśnie sam miałem dzwonić.
- Nick jeszcze nie odjechał? Jest przy tym nowym pacjencie?
- Trafił mu się bardzo skomplikowany przypadek. Gruźlica, ale jakaś

nietypowa.

- Gruźlica? To coś takiego jeszcze istnieje?
- Niestety. Nick chciałby poddać tego pacjenta obserwacji, jesteś mu

potrzebna. Trzeba z nim trochę porozmawiać, przyjrzeć mu się,
poobserwować jego reakcje. Problem jest natury psychologicznej i Nick
sądzi, że to coś dla ciebie. Przyjęliśmy go wczoraj i...

- Zaraz do niego jadę.
Jeśli Nick jest jeszcze w szpitalu, nie może go nie zobaczyć. To byłoby

zbyt okrutne, gdyby teraz się minęli...

Szybko modyfikowała w głowie plan dnia. Musi zadzwonić do Barbary

James i zapytać, czy wizytę da się odłożyć na popołudnie.

Chwyciła notes, torebkę i pobiegła do samochodu. Przy odrobinie

szczęścia zastanie jeszcze Nicka w szpitalu. Nie mogła sobie przypomnieć,
o której odjeżdża pociąg na lotnisko, ale wiedziała, ze ma bardzo mało
czasu. Ze wstydem zdała sobie sprawę z tego, że mniej myśli o czekającej ją
rozmowie z nowym pacjentem niż o spotkaniu z mężem.

Po przyjeździe do szpitala natychmiast poszła na męski oddział. Z

dyżurki pielęgniarek wyjrzała Karen Graham.

- Szuka pani doktora Darnella? - zapytała tak samo, jak poprzedniego

dnia Gloria Edmondson.

- Tak.
Pielęgniarka zawahała się.
- Był tu przed chwilą, ale chyba wyszedł.
- Może jest u tego nowego pacjenta?
- U którego?
- Tego z gruźlicą. Przyjęliście go wczoraj.
- Chodzi pani o Paula Chambersa? Uśmiechnęła się, a potem nagle

spoważniała.

- Pokój numer dziewięć.
- To jeden z tych jednoosobowych, tak?
-Tak. Drugi po lewej stronie. Niech pani włoży na twarz maskę. Przy

drzwiach jest szafka.

Helen szybkim krokiem poszła we wskazanym kierunku. W pokoju

numer dziewięć czekało ją rozczarowanie: Nicka nie było.

Pełna wyrzutów sumienia spojrzała na pacjenta.
Paul Chambers był żywym zaprzeczeniem jej wyobrażeń o człowieku

chorym na gruźlicę. Przywykła wyobrażać sobie gruźlika jako
wychudzonego, wynędzniałego starca, wstrząsanego suchym kaszlem.
Bezdomnego biedaka skrzyżowanego z dworcowym narkomanem. Mimo iż
na początku wieku prawie uporano się z prątkami gruźlicy, w latach
osiemdziesiątych

choroba

odżyła

nowo,

dziesiątkując

grupy

podwyższonego ryzyka i dzielnie wspomagając aids.

Ten mężczyzna nie wyglądał jednak na ciężko chorego. Był to postawny

czterdziestolatek o inteligentnym, przenikliwym spojrzeniu, przebojowy i
bardzo pewny siebie. Na swój sposób niezwykle atrakcyjny.

- A to kto znowu?
Odwrócił się ku niej i uśmiechnął z aprobatą, obejmując wzrokiem jej

zgrabną figurę.

- Czy to jakaś szpitalna wolontariuszka przynosi mi gazety? Niestety nie

mogę podejść zbyt blisko. Jestem niebezpieczny dla otoczenia, zarażam
przy najlżejszym kontakcie.

- Wiem. Jestem pielęgniarką, a nie wolontariuszka. Ale ponieważ

gruźlicą nie można się zarazić podając komuś gazetę, pomyślę o tym.

- Cóż za rozsądna kobieta! Nareszcie! Czy ja wyglądam na kogoś, kto ma

gruźlicę?

- Nie.
- A jednak mam gruźlicę. Nabawiłem się jej na wojnie.
- Na wojnie?
Mimo woli poczuła, że ją dziwnie intryguje. Ten ton jego głosu... Zaraz

widać, że ryzykował zdrowie w jakiejś szlachetnej sprawie.

- Tak. A kim pani właściwie jest? Pielęgniarką? W takim razie gdzie

biały fartuch?

- Nie noszę fartucha. Jestem pielęgniarką środowiskową.
- Co to takiego?
- Zajmuję się profilaktyką. Rozmawiam z ludźmi. Staram się im pomóc

w trudnych sytuacjach związanych z chorobą lub stresem. Często pracuję z
dziećmi.

Zmrużył ironicznie oczy.
- W której niby z tych grup mam się mieścić? Nie jestem już dzieckiem,

o prewencji w moim przypadku nie może być mowy, bo już jestem chory...
W takim razie jak możesz mi pomóc... Helen?

- Zna pan moje imię? Racja, przecież powiedziano panu, że przyjdę.
- Owszem, tylko że doktor Damell zapomniał dodać, że jego żona jest

bardzo atrakcyjną kobietą.

Paul Chambers niespodziewanie ujął jej rękę i przyciągnął do ust.

Zesztywniała.

- Sąsiadka mówiła mi o tobie - usłyszała jego cichy głos. - Jesteś

koleżanką Stelli? Była u mnie dzisiaj rano.

- Helen!
Podniesiony głos w drzwiach przywołał ją do porządku. Odwróciła się i

ujrzała Nicka. Nie usłyszała, jak nadchodził. Wyrwała rękę z dłoni
Chambersa.

- Nick! Miałam nadzieję, że cię tutaj spotkam. Dlaczego nie schowała tej

przeklętej ręki za plecy? Nick oczywiście zrozumie, że to nie jej wina, ale...

Wszystko wskazywało na to, że nie bardzo jest gotów cokolwiek

rozumieć. Patrzył na nią chłodno i nieprzyjaźnie.

- Chciałbym z tobą porozmawiać. Ton jego głosu nie wróżył nic dobrego.

Kiedy wychodziła, usłyszała głos Paula Chambersa:
- Mam nadzieję, że nie będzie kłopotów. Nick był wściekły.
- Co ty, do licha, wyrabiasz?
- Nic. To tylko on...
- Pozwoliłaś mu.
- Nie wiedziałam, co robić, nie wiem, jak to się stało... - tłumaczyła się

bezładnie, nie potrafiąc znaleźć właściwych słów.

Nick jest zazdrosny! Właśnie teraz! A ona plącze się w zeznaniach, co

tylko pogarsza sytuację. Czuła się winna. Ten mężczyzna wymienił imię
Stelli. Jest jej sąsiadem. To właśnie romans z nim Stella polecała jej jako lek
na małżeńskie kłopoty. Pewnie mu coś wspomniała, dlatego się ośmielił...
Był przystojny, nawet bardzo, tylko było w nim coś z pozera i mitomana. Ta
wojna, o której wspominał. Nie wiadomo, czy dosłownie, czy w przenośni...

- Nie chciałam, naprawdę, Nick - powiedziała błagalnym głosem. - On

tylko pocałował mnie w rękę. Nic więcej!

Nick spojrzał na nią osłupiałym wzrokiem.
- Nic więcej! A co miało być więcej! To całkowicie wystarczy! Helen,

ten człowiek ma gruźlicę. Wyjątkowo odporną na antybiotyki odmianę
gruźlicy. Nabawił się jej w gettach Nowego Jorku. Postanowiliśmy go
kompletnie odizolować, wymieniać mu powietrze w pokoju co godzinę i
zobowiązać szpitalny personel do noszenia masek. Nie wolno się z nim
kontaktować. A teraz muszę już iść.

Odwrócił się i chciał odejść, ale chwyciła go za ramię.
- Nick...
Nie wiedziała, co właściwie chce mu powiedzieć. Nie odchodź, nie

gniewaj się na mnie, wszystko to głupstwa, musimy porozmawiać, pocałuj
mnie... Słowa nie mogły przejść jej przez gardło.

- Muszę iść.
- Wiem, masz pociąg.
- Nie, pojadę na lotnisko z Megan. Właśnie poszła po samochód. Czeka

na mnie, muszę już iść.

- Megan?
- Nie wiedziałem, że jedzie samochodem. Myślałem, że spotkamy się w

pociągu. Zadzwonię do ciebie...

Pocałował ją w policzek, a ona nie mogła pobiec za nim, wołając jego

imię tak jąk w mydlanych operach, których starała się nie oglądać. Nick
wyjeżdża przecież tylko na tydzień. Nawet nie na cały tydzień, tylko na
sześć dni. Nie ma co rozpaczać.

Myśl, że nie będzie go widziała całe sześć dni, wydała jej się nagle nie

do zniesienia. Do tego rozstali się w gniewie. Nieraz już się rozstawali i to
na znacznie dłużej, na przykład kiedy umarła jego matka albo kiedy Helen
pojechała do swoich rodziców, ale nigdy jeszcze nie rozstawali się w
gniewie.

Megan ma go zawieźć na lotnisko. Nic nie można na to poradzić. To

zupełnie normalne. Skoro lecą na tę samą konferencję, byłoby raczej
dziwne, gdyby Megan jechała na lotnisko samochodem, a Nick w tym
samym czasie - pociągiem. Normalne, a jednak myśl, że właśnie siedzą w
małym samochodzie Megan, rozmawiając o czekającej ich przygodzie, ze

świadomością, że gdzieś w domu została marudna żona - była bardzo
przykra.

Nick jechał windą zdenerwowany i niezadowolony z siebie, z Helen i z

całego świata. Rozumiał, dlaczego Helen jest rozgoryczona, a ponieważ nie
mógł jej pomóc, tym bardziej sądził, że powinna sama się opanować.

Gnębiło go to, że po wyjeździe dzieci tak bardzo się zmieniła. Była

spięta, wyczekująca. Może to nadmiar pracy? Helen jako osoba wrażliwa
musi odbierać raczej negatywnie to, co robi. Nieustanna dyspozycyjność,
wysłuchiwanie relacji o ludzkim życiu, przesiąkanie cudzymi kłopotami...
Wyczuwał, że w jej własnym życiu następuje przełom, że Helen bardzo
intensywnie coś przeżywa.

On też tęsknił za bliźniakami. Ich wyjazd również jego wyprowadził z

równowagi. Pobyt w Bostonie może coś zmieni. Oddalenie i dystans
pozwolą dokonać właściwej oceny. Chyba trzeba było zabrać Helen, ale to
wszystko stało się tak szybko. Właściwie nie zdążyli z sobą nawet
porozmawiać. Do tego jeszcze ten Paul Chambers! Żeby tylko nic złego się
nie stało...

Wyszedł ze szpitala wprost na podjazd, gdzie stał samochód Megan. Po

chwili siedział już obok atrakcyjnej, wytwornej kobiety. Po raz pierwszy
zauważył, że Megan spogląda na niego z uwielbieniem. Poczuł, że ma
ochotę na podróż do Bostonu. Oderwie się i odpręży. Pobędzie w innym

świecie, a to zawsze dobrze robi.

- Bardzo długo na to czekałam - powiedziała Megan.
- Cieszę się, że jesteś w dobrym nastroju.
Uśmiech na jej twarzy stał się jeszcze bardziej promienny.
- Ameryka na pewno cię doceni - dodał Nick żartobliwie i w tej samej

chwili przypomniał sobie, że chyba nie wziął numeru telefonu dwóch
ważnych uczestników konferencji. Zaczął szukać notesu i nie zauważył, jak
Megan uśmiecha się do samej siebie.

Po niezbyt miłej rozmowie z mężem Helen poszła prosto do dyżurki

pielęgniarek.

- Dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że z Paulem Chambersem trzeba

zachowywać specjalne środki ostrożności? - zapytała z lekkim wyrzutem.

Karen Graham zmieszała się.
- Doktor Darnell dopiero co wydał to polecenie. Zdążyłaś go spotkać?
- Tak. Bardzo się spieszył, nie mogliśmy długo rozmawiać. Powiedz mi

coś więcej o tym pacjencie.

- Doktor Darnell odbył dziś z doktorem Głoverem naradę i postanowili,

że przede wszystkim należy zrobić posiew, żeby dokładnie się zorientować,
z jakiego typu bakteriami mamy do czynienia. Na wynik trzeba będzie
czekać od dwóch do czterech tygodni. Powiedzieli, że trzeba też
przeprowadzić „śledztwo" w sprawie tego pacjenta, ale nie bardzo wiem, o
co im chodzi.

- A co z wywiadem? Mają jakieś dane?
- Owszem. Wiadomo, że Paul Chambers jest dziennikarzem i pisarzem.

Należy do tych, którzy uprawiają tak zwaną obserwację uczestniczącą.
Ostatnio pisze książkę o bezdomnych i narkomanach, dlatego przebywał
między nimi w Nowym Jorku. To niezwykły człowiek...

Z tonu jej głosu można było wywnioskować, że Karen Graham pozostaje

pod urokiem pacjenta z pokoju numer dziewięć.

- Nabawił się gruźlicy kilka miesięcy temu i z niewiadomych powodów

nie chciał się leczyć w Nowym Jorku. Sądził, że sam przezwycięży chorobę.
Przerwał kurację, wrócił do Anglii i zaczął pisać" tę książkę o narkomanach,
ale objawy choroby powróciły i musiał znowu zacząć się leczyć.

- Nowy Jork jest jednym z tych miejsc, gdzie znaleziono bakterie

odporne na antybiotyki...

Helen trochę znała się na gruźlicy. Choroby płucne były specjalnością

Nicka. Kiedy przed laty rozpoczynał specjalizację, jego koledzy dość
sceptycznie wypowiadali się na temat dziedziny, którą wybrał.

- Gruźlica to przebrzmiała pieśń, stary. Tak jak ospa. Zniknie w ciągu

najbliższych kilku lat.

Nick miał inny pogląd na tę sprawę; jak się okazało, słuszny.
- Gruźlica nie przestanie dręczyć ludzi w dającej się przewidzieć

przyszłości. To nie tylko kwestia antybiotyków. Antybiotyki, nawet te o
szerokim spektrum działania, są skuteczne tylko w pewnym rozdziale
czasowym. Potem bakteria się uodpornia. Gruźlica to kwestia nie tylko
terapii, ale i profilaktyki, i warunków życia. Jak długo będą grupy
społeczne, w których ludzie niewłaściwie się odżywiają i żyją w nędzy, tak

długo nie pozbędziemy się gruźlicy. Wszędzie tam, gdzie dochodzi do
załamania wrodzonej odporności organizmu, może powstać nowe ognisko
choroby.

Nie musiał długo czekać na potwierdzenie swych słów. Na wielkich

obszarach globu, biednych jak Chiny i bogatych jak Stany Zjednoczone,
zaczęto odnotowywać coraz to nowe przypadki zachorowań. Gruźlica
dostosowała się do nowych warunków, a dożylnie brane narkotyki, nędza i
aids stały się jej sprzymierzeńcami.

Mimo że Nick w swojej praktyce nie miał wielu pacjentów chorych na

gruźlicę, w dalszym ciągu prowadził badania nad tą chorobą i był uważany
za jednego z najlepszych brytyjskich specjalistów w tej dziedzinie.

Propozycja amerykańskiego ośrodka badań chorób płucnych była

związana z jego pracami na temat odporności niektórych szczepów bakterii
na tradycyjnie stosowane w przypadku gruźlicy antybiotyki i Nick był
zafascynowany

możliwością

prowadzenia

badań

znakomicie

wyposażonym ośrodku.

Paul Chambers mógł być tym długo poszukiwanym przypadkiem

gruźlicy odpornej na działanie leków przeciwprątkowych. Dlatego Nick
starał się poddać go wszechstronnej obserwacji.

- Nick powiedział ci, czego dokładnie ode mnie oczekuje w tej sprawie?
- Właściwie nie. - Karen Graham zasępiła się. - Na nic nie mieliśmy

czasu. Pacjent został przyjęty wczoraj po południu, a doktor Darnell zajęty
był przygotowaniami do tej konferencji. Zdążył mu tylko przepisać osłonę
antybiotykową i zalecić stałą obserwację. Myślę, że chciałby, żebyś
porozmawiała z pacjentem, poznała go, i w miarę możności zorientowała się
w jego predyspozycjach psychicznych. Chodzi o to, żeby mu nie przyszło
do głowy przerwać leczenia i wrócić do domu. W tym stadium choroby jest
bardzo niebezpieczny dla otoczenia.

- On prątkuje, prawda?
- Tak. Strasznie kaszle i spada na wadze. Chociaż na razie, przy jego

posturze, nie bardzo to widać.

Po minie Karen widać było wszystko.
- Doktor nakazał ścisłą izolację pacjenta.
- Zaraz do niego pójdę i porozmawiam o nim z Nickiem, kiedy zadzwoni

z Bostonu.

- Jest jeszcze coś...
- Tak?
- Wydaje mi się, że najwięcej można się o nim dowiedzieć, kiedy

przestaje się go traktować jak pacjenta.

- Nie bardzo rozumiem.
- To bardzo niebezpieczny mężczyzna - wyjaśniła Karen i zaczerwieniła

się. - Niech pani o tym pamięta.

Mając w uszach ostrzeżenie Karen, znowu udała się do pokoju numer

dziewięć. Paul Chambers miał bardzo błyszczące oczy i oddychał z wyraźną
trudnością.

- Bardzo pan kaszle? - zapytała, ignorując rady Karen.
- Trochę.
Siedział przy oknie i patrzył na nią nieufnie. Postanowiła przełamać lody.
- Niech mi pan opowie, coś o tej pańskiej wojnie - powiedziała niemal

zalotnym tonem.

Już po pięciu minutach zrozumiała, że Karen ma rację. Paul Chambers

jest bardzo niebezpiecznym mężczyzną. Z powodzeniem grał rolę
człowieka, który przemierzył świat i brał udział w większości
rozdzierających go konfliktów. Jego opowieść o miesiącach spędzonych w
najuboższych dzielnicach Nowego Jorku była naprawdę fascynująca.

Słuchając go, Helen raz po raz musiała przypominać sobie, w jakim celu

znalazła się w jego pokoju. Nie przyszła tu na pogawędkę. Odwiedza
pacjenta w ramach służbowych obowiązków. Jej zadanie polega na
poznaniu jego osobowości i na ułatwieniu lekarzom walki z chorobą, która
drąży jego organizm. Paul Chambers jest przekonany o swojej
niezłomności. Przywykł przezwyciężać wszelkie przeszkody i gruźlicę
uznał za jedną z nich. Igranie ze śmiercią wyraźnie go podniecało, traktował
je jako kolejne wyzwanie, któremu, jak mniemał, zdolny jest sprostać.

- Czy pańska walka z chorobą ma stanowić dalszą część opowieści o

doświadczeniach z przedmieść Nowego Jorku?

Roześmiał się.
- Jeśli pierwsza książka dobrze się sprzeda, napiszę drugą. To będzie taka

moja prywatna odyseja, podróż po wzburzonych falach choroby. To może
być bestseller!

- W takim razie nie musi panu zależeć na zbyt szybkim wyzdrowieniu.

Skuteczna kuracja antybiotykowa mogłaby panu przeszkodzić w zebraniu
odpowiedniego materiału.

Spoważniał, jego wzrok spochmurniał.
- Można tak to ująć, chociaż ja określiłbym to innymi słowami. Kuracja

w moim przypadku jest dość skomplikowana, ale w końcu medycyna
zwycięży. Pogrzebałem już niejednego bohatera moich książek. Moje
zwycięstwo nad chorobą będzie swoistym zadośćuczynieniem. Wspaniały
temat na książkę!

- Tylko wtedy, kiedy będzie pan żył wystarczająco długo, żeby ją

napisać.

Nie mogła tego nie powiedzieć. Sposób, w jaki ten człowiek starał się

własne życie dostosować do wymogów sztuki, był nad wyraz
niebezpieczny. Nie tylko dla niego samego: Paul Chambers narażał również
opiekujących się nim ludzi, personel szpitalny, lekarzy.

Poczuła, że wykroczyła poza ramy swoich obowiązków. Nick chciał,

żeby zyskała zaufanie tego człowieka, a nie prowokowała go. Jeszcze gotów
wyprosić ją z pokoju.

- Jasne, że będę żył wystarczająco długo, żeby napisać tę książkę!
Wyprostował się i wysunął brodę naprzód. Wyglądał teraz jak ktoś, kto

zamierza wyzwać los na pojedynek. Paul Chambers przywykł pokonywać
wszystkie przeszkody.

- Oczywiście - przytaknęła Helen stanowczo, patrząc mu prosto w oczy. -

Jest pan zbyt inteligentny na to, żeby znowu przerywać kurację.

Przez chwilę nie odpowiadał. Słowo „znowu" zawisło w powietrzu jak

groźba. Paul Chambers nagle dostał ataku kaszlu. Kaszel stawał się coraz
silniejszy, jego ciało wiotczało, a cała postać malała, jakby uchodziło z niej
powietrze.

- Proszę stąd wyjść - zacharczał z wysiłkiem. - Proszę wyjść, siostro.
Była tak roztrzęsiona po tej wizycie, że dopiero po kilku kolejnych

spotkaniach ze swoimi podopiecznymi wróciła do normy. Pomysł Stelli, że
mogłaby mieć romans z tym mężczyzną, wydal jej się śmieszny i
absurdalny. Nawet jeśli nie brać pod uwagę drobnego faktu, że bardzo
kocha swojego męża, sama sugestia jakiegokolwiek związku z pacjentem, i
do tego tak poważnie chorym, miała w sobie coś z sennego koszmaru.

Ten człowiek obsesyjnie kochał samego siebie, uważał się za bohatera,

wszystko podporządkowywał swoim zachciankom. Każda kobieta, która się
z nim zwiąże, stanie się narzędziem w jego rękach, bezwolnym wykonawcą
jego kaprysów. Przypomniał jej się rumieniec na twarzy Karen i głos,
którym mówiła o nowym pacjencie. Zrozumiała nagle, że Karen, która tak
ją przestrzegała przed tym człowiekiem, sama nie jest uodporniona na
zatrutą atmosferę wokół niego - i nie chodzi tu wcale o zarazki gruźlicy.

Ten facet bardzo ją pociąga, chociaż Karen jeszcze nie zdaje sobie z tego

sprawy. Helen uświadomiła to sobie z całą ostrością, parkując pod domem
Barbary James.

Mam nadzieję, że on jeszcze tego nie zauważył. W przeciwnym razie

natychmiast to wykorzysta do własnych celów.

Weszła do skromnego, podmiejskiego domu, próbując wyciszyć

zaprzątające ją myśli i skupić się na sprawie, która sprowadziła ją do
Barbary James.

Idealny porządek panujący w domu i w obejściu pozwalał podejrzewać,

że wszystko zostało starannie przygotowane w związku z zapowiedzianą
wizytą opiekunki społecznej. Mały salonik został przerobiony na sypialnię
dla pani Miller, drzwi łączące go z jadalnią zastawiono pianinem.

- Żeby dzieciaki tędy nie biegały - wyjaśniła Barbara. - Mama musi mieć

spokój.

Na dole była umywalka i pani Miller musiałaby drogę na piętro

przebywać tylko raz dziennie, żeby wziąć prysznic.

- Powiedziałam dzieciom, że babcia będzie musiała mieć spokój i ciszę.

Nie będą mogły tak wszędzie latać.

Helen poradziła jej, żeby przyprowadziła któregoś dnia dzieci do

szpitala, muszą się oswoić z aparaturą, która zjawi się w ich domu wraz z
babką. Ostrzegła też Barbarę przed niebezpieczeństwem, jakim jest
odstawienie maski.

- Wiem - westchnęła Barbara. - Mama często zapomina, dlatego chcę,

żeby ze mną mieszkała. Będę mogła ją dopilnować.

- A co pani mąż na to wszystko?
- Jak zwykle mężczyźni. Teściowa to zawsze tylko teściowa, ale wiem,

że będzie się nią zajmował jak własną matką. Na szczęście ona tego nie
potrzebuje, jest zdrowa jak ryba! Najbardziej boję się tego!

Przez kuchenne okno wskazała mały ganek, na którym zachęcająco

bujały się dwa fotele. Helen nie zrozumiała.

- Pani matka nie lubi tego ganku?
- Przeciwnie, uwielbia tam siadać i palić papierosy, kiedy nie widzę.

Tego się boję!

Helen zamyśliła się.
- Na to już nic nie możemy poradzić.
- Wiem. Matka słucha mnie, tak jak ja słuchałam jej, kiedy miałam dwa

lata. Koło się zamyka - rzekła sentencjonalnie Barbara.

Helen opuściła jej dom w przekonaniu, że córka naprawdę chce pomóc

matce i przy odrobinie szczęścia może się jej to udać. Tym bardziej trzeba
stworzyć grupę wspomagającą chorych na chroniczny bronchit. Nick na
pewno bardzo się ucieszy, jeśli mu o tym powie.

Nick... Spojrzała na zegarek. Już po drugiej. Od sześciu godzin nie

słyszała jego głosu. Pominąwszy to nieszczęsne spotkanie w pokoju Paula
Chambersa...

Jakoś dotrwała do końca dnia pracy i o wpół do siódmej znalazła się w

pustym, cichym domu, w którym nikt na nią nie czekał. Nakarmiła kota,
zjadła coś, na telefon Nicka było jeszcze za wcześnie. Jego samolot nadal
był w powietrzu.

Pomyślała, że mogłaby zadzwonić do dzieci. Zapytać, czy Jonathan

dotrzymał

obietnicy

kupił

sobie

jakieś

przyzwoite

ubranie,

wyperswadować Jane zaręczyny z Russellem. Nick prosił, żeby tego nie
robiła. Trudno. Jest matką Jane i może mieć własne zdanie. Podniosła
słuchawkę z nagłą determinacją. Dokładnie wiedziała, co powie. Rozsądne
argumenty i gładkie zdania same układały się w jej głowie.

Kiedy jednak usłyszała zdyszany głos córki, mówiącej, że właśnie

wychodzi i nie bardzo może rozmawiać, zdołała tylko wyjąkać najmniej
właściwe słowa.

- Jane, nie angażuj się zbytnio w tę historię z Russellem. Małżeństwo to

bardzo poważna rzecz, a ty jesteś jeszcze taka młoda...

Replika była natychmiastowa.
- Ty, kiedy zaręczyłaś się z tatusiem, byłaś o ponad pół roku młodsza,

mamo.

Jedyne pocieszenie, że Nick tego nie słyszy. Przecież ją uprzedzał, że

interweniując, pogorszy tylko sytuację. Mógłby wreszcie zadzwonić!

Sprzątała kuchnię, rozpamiętywała rozmowę z Jane i liczyła minuty do

ósmej.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Nick zatelefonował o wpół do dziesiątej.
- Przepraszam, ale nie mogłem wcześniej. Samolot trochę się spóźnił,

czekaliśmy na bagaż i dopiero teraz dojechaliśmy do hotelu.

- Masz zmęczony głos.
- Podróż była dość męcząca. Teraz tylko się rozpakujemy i idziemy coś

zjeść. Tutaj jest dopiero za piętnaście piąta. Konferencja rozpoczyna się
jutro o dziewiątej, więc zdążymy trochę wypocząć.

Helen postanowiła nie zwracać uwagi na niepokojącą liczbę mnogą, jaką

się posługiwał.

- Cieszę się, że już jesteś na miejscu.
- W sumie podróż nie była taka zła. Helen...
- Słucham.
- Przepraszam, że tak na ciebie napadłem dziś rano.
- Nic się nie stało.
- Jest tyle przypadków zakażenia gruźlicą wśród personelu medycznego i

pracowników więzienia, kontaktujących się z chorymi, że zląkłem się o
ciebie. To naprawdę niebezpieczne, Helen.

- Rozumiem.
Właśnie na to czekała. Króciutkie przeprosiny i ton głosu, świadczący o

tym, że już się na nią nie gniewa.

- Poszłam potem do niego jeszcze raz. Długo rozmawialiśmy. To bardzo

interesujący człowiek, ale ma zbyt rozbuchane ego. On chyba...

- Przepraszam - przerwał jej. - Właśnie przyszli wymienić żarówkę.

Muszę kończyć. Mam do ciebie jeszcze zadzwonić?

Opanowała pokusę.
- Nie, jesteś zajęty. Zadzwoń jutro czy pojutrze.
- Dobrze, w takim razie do widzenia.
To wszystko. Znowu jest sama w pustym domu, cisza dzwoni jej w

uszach, nie ma na co czekać. Nick już dzwonił i nie bardzo wiedziała,
dlaczego tak wiele obiecywała sobie po jego telefonie. Kilka minut
zdawkowej rozmowy! Nick wydawał się spokojny i odprężony, nie
usłyszała w jego głosie cienia tęsknoty. Zła na siebie i rozdrażniona,
wcześnie położyła się do łóżka.

W ciągu tego tygodnia Nick dzwonił jeszcze trzy razy. Za pierwszym

razem zamienili tylko kilka słów, ale w jego głosie brzmiało coś, co od
biedy można by uznać za rodzaj czułości. Zresztą po dwudziestu latach

małżeństwa nie można oczekiwać, że mąż będzie recytował przez telefon
miłosne poematy!

- Dzisiaj cały dzień się obijaliśmy.
- W jaki sposób?
- Zrobili przerwę w obradach i ci, co nie grają w golfa, mieli wolne.
Nick nie znosił gry w golfa, może dlatego, że nie był w tym zbyt dobry...
- Poszliśmy sobie w miasto. Mieliśmy doskonałego przewodnika.

Zaprowadził nas do pubu i naprawdę mało brakowało, a spóźnilibyśmy się
na kolację.

„My" to znaczy on i Megan czy cała grupa? Helen siłą powstrzymała się,

żeby o to nie zapytać.

- A teraz, Helen, moja ty perełko, najlepsza żono pod słońcem...
- Co mam zrobić?
- A to co za pytanie? Przy takiej odległości...
- Pytam, co mam zrobić. Przecież wyraźnie masz do mnie jakąś prośbę.
- Owszem. Bądź tak dobra i przefaksuj mi tekst, który zostawiłem na

biurku. Chcę go tutaj komuś dać, a nie wziąłem kopii. Powinien tam być
wśród papierów...

Zrobiła, o co prosił.
- Nie dziękuj, po prostu kup mi jakiś cudowny prezent - powiedziała,

znowu ujmując słuchawkę. - Zadowolę się byle czym. Może być brylantowa
kolia, diamentowa brosza albo jakiś inny drobiazg. W ostateczności flakon
bardzo drogich perfum.

- Jesteś nieoceniona... I taka bezinteresowna.
- Zawsze do usług. Dla ciebie gotowa jestem przepłynąć ocean z tym

twoim tekstem w zębach.

- Doskonały pomysł, bo nie mam jakoś zaufania do tych faksów i innych

nowoczesnych maszyn. Tylko się pośpiesz, tekst jest potrzebny na jutro!

Następnym razem zadzwonił w piątek wieczorem, po sesji, w czasie

której wygłosił referat, a potem w sobotę, żeby potwierdzić, że wraca w
poniedziałek rano. Tym razem wyczuła w jego głosie chłód i rezerwę.

- Mam po ciebie wyjechać na lotnisko? - zapytała z nadzieją w głosie.
- Nie ma sensu, żebyś zrywała się tak wcześnie. Megan mnie odwiezie.

Zostawiła samochód na lotnisku. Cieszę się, że już wracam. To wszystko
było bardzo męczące. Porozmawiamy po powrocie.

Ledwo mogła się doczekać poniedziałku. Postanowiła tak sobie zapełnić

czas, żeby nie mieć kiedy myśleć o Nicku. Odbyła wszystkie zaległe wizyty
domowe, zwołała zebranie grupy samotnych matek, odwiedziła dwie szkoły
w sprawie przeprowadzenia u uczniów prób tuberkulinowych.

Późnym popołudniem odwiedziła maleńką Rebekę Minty i jej mamę na

oddziale noworodków. Freda Minty tym razem nie spała i można było z nią
porozmawiać.

- Mała stale przybiera na wadze.
- Tak - przytaknęła Freda, wpatrując się w drobne ciałko, leżące w

inkubatorze. - Od wczoraj utyła piętnaście gramów, ale kilka dni temu
straciła dziesięć. Czasem myślę, że nie dość dokładnie ją ważą. Jest stale
taka maleńka...

Helen spojrzała na nią. Freda była bardzo blada; wyglądała na osobę

krańcowo wyczerpaną.

- Już niedługo będzie ją pani mogła sama karmić. Wtedy wszystko się

zmieni. Rozmawiałam z pani matką i z kierowcą autobusu dla
niepełnosprawnych. We wtorki i czwartki będą ją dowozili do szpitala, żeby
mogła posiedzieć przy małej.

- Tak... Bardzo dobrze. - Freda Minty myślami przebywała gdzieś

daleko. - Rebecca chyba się budzi...

- Powinna pani trochę odpocząć, oderwać się. Czy ma pani ochotę na

jakieś grupowe spotkania? Mamy tu kilka pań, które niedawno urodziły
dzieci. Mogłabym wszystko zorganizować.

Freda przecząco pokręciła głową.
- Nie. Wolę zostać tutaj, nawet jak będzie mama. Ona nie chce, żebym od

niej odchodziła.

Helen nie zrozumiała, czy Freda ma na myśli matkę, czy maleńką

córeczkę. Tak czy owak, trzeba coś zrobić, żeby bardziej zajęła się sobą.
Musi o tym porozmawiać z jej matką.

Dzień pracy wreszcie dobiegł końca i Helen mogła pomyśleć o sobie.

Rano umyła włosy, uczesała się i włożyła błękitną, jedwabną bluzkę, której
kolor podkreślał barwę jej oczu. Natarty ziołami kurczak czekał w lodówce.
Zaraz po powrocie z pracy włoży go do pieca i będą mogli siadać do stołu.
Tym razem nie powtórzy się bałagan, jaki towarzyszył pożegnalnej kolacji
w ubiegły poniedziałek.

Kiedy jednak dotarła do domu, uderzyła ją dziwna cisza; na kuchennym

stole ujrzała kartkę.

„Jestem w szpitalu. Wracam na kolację. Nick".
Ani słowa więcej, żadnego „całuję" ani „twój", nic takiego.
Sucho i oficjalnie. Pewnie bardzo się śpieszył, miał coś ważnego do

załatwienia albo był zmęczony po podróży.

Ona też czuła się zmęczona. Przez cały tydzień bardzo źle spała, samotna

i opuszczona w małżeńskim łożu. Brakowało jej ramion Nicka, ciepła, jakie
z niego emanowało, jego spokojnego oddechu.

Kiedy się wreszcie zjawił, kurczak był upieczony, ryż gotowy, sałata

doprawiona. Helen wypadła z domu, słysząc odgłos hamującego
samochodu, i rzuciła się w ramiona męża. Przez chwilę stali bez ruchu, a
potem wolnym krokiem weszli do domu.

- Ładnie pachnie - powiedział tylko.
- Zrobiłam twoje ulubione danie.
- Już gotowe?
- Tak, możemy siadać.
Przez chwilę miała nadzieję, że Nick wejdzie za nią do kuchni i pomoże

jej w ostatnich przygotowaniach do kolacji, jak to nieraz robił, on jednak
szybko przeszedł do swego gabinetu i pojawił się dopiero, kiedy go
zawołała do stołu. Otworzyła butelkę wina, a ponieważ przecząco pokręcił
głową, napełniła swój kieliszek do połowy i postawiła butelkę na stole.
Wydało jej się żałosne, że ma sama wznosić toast za coś, co dla nikogo
oprócz niej nie ma znaczenia.

Jedli w milczeniu, tak jakby nie mieli sobie nic do powiedzenia. To

znaczy - jakby Nick nie miał jej nic do powiedzenia. A ona tak chętnie
usłyszałaby relację z jego amerykańskiej podróży! Może czeka, aż go
zapytam?

Spojrzała na męża. Podniósł na nią oczy znad talerza.
- Chciałabym...
- Mam ci coś do powiedzenia... Powiedzieli to niemal równocześnie:
- Słucham. - Tym razem Nick był pierwszy.
- To ja słucham.
- Proszę cię, powiedz.
- Nie wiem dlaczego, ale jesteś jakiś taki... - zawahała się, nie mogąc

powiedzieć „obcy" - ...zamyślony.

- Powiedzieli, że muszę się zdecydować - oznajmił bez ogródek. - Chcą

mnie zaangażować na cały następny rok. Megan też. Począwszy od
stycznia.

- To cudowna wiadomość!
- Naprawdę? - Zmarszczył brwi i zasępił się.
- Oczywiście! - odparła ze sztucznym ożywieniem. - Przecież to dla

ciebie wyjątkowa okazja. - Uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Wiem, jak
bardzo ci na tym zależy.

Nick odłożył widelec.

- Pójdę napić się wody.
Poszedł do kuchni. Usłyszała dźwięk odkręcanego kranu. Niby wszystko

normalnie, a jednak... Nick zachowuje się jakoś dziwnie.

- Na początku myślałem, że pojedziemy razem, ale teraz rozumiem, że

nie możesz zostawić domu, ogrodu, pracy, dzieci... No i kota - powiedział,
wróciwszy do jadalni.

Poczuła niespokojne bicie serca. Wyraźnie unikał jej wzroku.
- To przecież tylko rok. Jeśli będziesz chciała, będę cię odwiedzał.
- Jeśli będę chciała?
- To znaczy, jeśli uznasz, że to konieczne.
- Jeśli uznam...
Wszystko już postanowił. Decyzja zapadła. Helen zostaje w domu.

Dlatego był taki dziwny, rozmawiając z nią przez telefon w sobotę. Pojedzie
na rok do Ameryki, a ona zostanie w Anglii. Znalazł sobie świetną
wymówkę, nawet kilka. Dzieci, praca... Wszystko w porządku, tylko
zapomniał zapytać ją o zdanie. Przecież jeszcze wcale nie rozmawiali o jego
wyjeździe. Wszystko można jakoś ułożyć. Mogliby kilka razy wpaść do
dzieci, Boston nie leży na końcu świata. Dom? Ogród? Kot? Przy dobrej
woli to też można załatwić. Tylko trzeba chcieć...

Po prostu nie chce, żebym z nim jechała. Szuka wymówki.
- Muszę zajrzeć do pieca, sprawdzić, czy ciasto już gotowe...
Witała od stołu i poszła do kuchni, żeby nie zauważył łez, które

napłynęły jej do oczu.

Nigdy tak naprawdę nie rozmawiali o tym wyjeździe; najpierw nie było o

czym, potem nie mieli czasu. Odkładali tę rozmowę na później i teraz nagle
okazało się, że jest za późno. Nick wspomniał o jej pracy. Pewnie się boi, że
w Bostonie nie będzie miała nic do roboty, że będzie się nudziła, a przecież
ona po prostu marzy o tym, żeby nie musieć rozmawiać z coraz to nową
osobą o jej życiu, tylko nareszcie zająć się własnym. Zająć się sobą i
Nickiem.

Wszystko już sobie zaplanowała. W Bostonie będą mieli mnóstwo czasu

dla siebie. Będą podróżowali, zwiedzą Nową Anglię. Sama opracuje plany
wycieczek. Będzie mu gotowała. Będą uprawiali sporty, pływali, jeździli na
nartach. A kiedy Nick wieczorem będzie wracał do domu, zamiast
zmęczonej, załatanej żony zastanie uroczą, zadbaną kobietę, gotową
uprzyjemnić mu wieczór rozmową i pieszczotą.

Wyobrażała sobie ten pobyt jako drugi miesiąc miodowy, najlepszy rok

ich wspólnego życia, nieustające pasmo przyjemności i wzajemnego
zrozumienia!

A teraz okazuje się, że Nick wyjeżdża sam, a ona zostaje w domu, żeby

się opiekować... starym kotem!

Szybko otworzyła drzwi od piekarnika, udając, że zagląda do ciasta. Nic

dziwnego, że nie patrzył jej w oczy!

Nawet nie sprawdziła, czy nie jest surowe w środku. Zgasiła piecyk.
Nick nie chce, żeby z nim jechała. Tak jak nie chciał, żeby jechała z nim

na tę konferencję. Ale to był zaledwie tydzień, to zupełnie co innego...
Ciekawe, dlaczego podjął taką decyzję?

Nie musiała długo szukać odpowiedzi.
Odpowiedź brzmiała: Megan Stone.
Boże! Stella Harris powiedziałaby, że zwariowałam. Jak mogłam

pozwolić, żeby mój mąż spędził prawie tydzień, sam na sam, w hotelu z
obcą kobietą! Piękną, atrakcyjną kobietą, która na dodatek jest w nim
zakochana! Czy miał z nią romans? Nie! Skądże! Mój Nick? To
niemożliwe! Megan na pewno ma na niego ochotę, ale on... Nigdy!
Mężczyźni wszyscy są tacy sami, zwłaszcza kiedy znajdują się daleko od
domu. Ale nie mój Nick!

Najlepiej byłoby o tym wszystkim z nim porozmawiać, podzielić się

obawami i podejrzeniami. Wszystko spokojnie przedyskutować. Nick
wszystko jej wyzna, ona mu przebaczy i nic podobnego więcej się nie
powtórzy... Co ma się nie powtórzyć? Przecież nic się nie wydarzyło! On,
nie! Nigdy!

Myśli kłębiły się w jej głowie, czuła się rozbita i strasznie osamotniona.

Musi porozmawiać z Nickiem. Przecież sama zawsze utrzymywała, że w
takich przypadkach jedynym lekarstwem jest rozmowa. Szczere
przedstawienie swoich racji. Kiedy tak samą siebie przekonywała, słowa
więzły jej w gardle i wiedziała, że nie jest w stanie powiedzieć nic
rozsądnego, tak samo jak wtedy, kiedy próbowała przez telefon
wyperswadować Jane jej nieszczęsne zaręczyny.

Jeśli zarzuci mu, że ją zdradza, a to się okaże nieprawdą, raz na zawsze

zniszczy zaufanie, jakie dotąd do siebie mieli. A jeśli to prawda...
Przerażeniem napawała ją sama myśl o tym, że może od niego usłyszeć te
słowa: „Strasznie mi przykro, Helen, ale zakochałem się w Megan. To
naprawdę nie nasza wina. Jakoś tak wyszło. Przepraszam."

Teraz była w stanie lepiej zrozumieć Stellę. Jak ona przez to przeszła?

Jak zniosła ten cios? Helen nagle zdała sobie sprawę, że dotąd patrzyła na
tragedię Stelli tak jak wszystkie inne zamężne kobiety, które mylnie sądzą,

że „to" może spotkać jedynie kogoś innego.

Nieprawda.

Jestem śmieszna, pomyślała. Przysiadła na kuchennym krześle, starając

się opanować. Nick na szczęście nie zajrzał do kuchni.

Nie chce, żebym z nim jechała! Zamierza pod pierwszym lepszym

pretekstem zostawić mnie w domu. Mam się opiekować tym cholernym
kotem!

Nalała sobie szklankę wody i wypiła ją duszkiem.
Na uginających się nogach wróciła do jadalni.
Dziwne, ale nieraz można żyć pod jednym dachem, jeść razem posiłki,

od czasu do czasu zamienić kilka słów, spać w jednym łóżku i nawet się
kochać, lecz ani przez chwilę naprawdę nie być razem. Można tak żyć i nie
mieć ze sobą nic wspólnego.

Tamtego wieczoru nie wrócili już do rozmowy o Bostonie i przez

następne dni starannie unikali tego tematu.

Przez cały tydzień zachowywali się jak obcy ludzie, przypadkowo

mieszkający pod jednym dachem. A raczej jak dwoje przyjaciół, którzy
znają się wystarczająco długo? żeby znać swoje przyzwyczajenia i umieć

żyć obok siebie tak, by się wzajemnie nie ranić.

W coraz dłuższych okresach milczenia - podczas śniadania albo

wieczorem przed telewizorem - myśli kłębiły się jej w głowie, nie mogąc
wydostać się na zewnątrz. Kilka razy próbowała coś powiedzieć, ale wzrok
Nicka sprawiał, że zawsze się wycofywała.

- Kto przejmie obowiązki głównego pneumonologa w Camberton, kiedy

ty i Megan będziecie w Bostonie? - zapytała wreszcie pewnego dnia.

Odpowiedź przyszła natychmiast, zwięzła i konkretna.
- Tony Glover i nowy konsultant, którego przyślą z ministerstwa

zdrowia. W ramach wymiany naukowej przyjedzie też doktor Nathan
Fleischman z Bostonu. Jest bardzo dobry. Na pewno... na pewno go
poznasz.

- Megan woli jechać do Bostonu, niż specjalizować się tu, na miejscu?
- Tak. Dzięki praktyce w bostońskim szpitalu będzie się mogła zatrudnić,

gdzie zechce. Wszędzie ją przyjmą z otwartymi ramionami.

- To bardzo korzystna propozycja dla wszystkich...
- Tak, chyba tak.
Suche przytaknięcie i to wszystko. Nic z niego nie wyciągnie. Nie uda

jej' się skierować rozmowy na właściwy temat. Nick podjął postanowienie i
nic nie zmieni jego decyzji.

Dlaczego nie chcesz, żebym jechała z tobą? Czy to pierwszy krok do

separacji i rozwodu? Czy kochasz Megan?

Życie nieubłaganie płynęło dalej, mijał dzień za dniem, wypełniony

pracą i codziennymi obowiązkami. Nick uznał, że Agatha Miller może
zostać wypisana do domu i przeprowadził z nią poważną rozmowę, z której
wynikało, że starsza pani musi stale używać aparatu tlenowego i maski, w
przeciwnym razie musi się liczyć z najgorszym.

Barbara James, obecna przy tym spotkaniu, przysłuchiwała się rozmowie

z mieszaniną ulgi i rozbawienia: po raz pierwszy w życiu jej energiczna
matka była potulna jak trusia.

Helen postanowiła odwiedzić pacjentkę w najbliższy piątek i

zorientować się w sytuacji.

Kiedy podjechała pod dom, uderzyła ją panująca wokół cisza - tak jakby

nikogo nie było. Garaż był pusty, nie było słychać żadnych głosów, na
dzwonek nikt nie odpowiadał. Okrążyła dom i podeszła do ganku. Obawy
Barbary James potwierdziły się w całej pełni. Stara pani Miller siedziała
sobie na bujanym fotelu, w masce tlenowej na twarzy i z papierosem w
dłoni!

Na widok Helen nieco się zmieszała.
- Zapaliłam sobie tylko jednego. A dlaczego pani tak się skrada od tyłu?
- Dzwoniłam do drzwi. Nikt nie otwierał.
- Co za nudziara...
Hilen udała, że nie słyszy. Kątem oka dostrzegła otwartą paczkę

papierosów leżącą obok fotela; trzeba będzie zapytać Barbarę, kiedy paczka
została kupiona. Zostało pięć sztuk, w paczce jest dwadzieścia. Pani Miller
wyszła ze szpitala przed dwoma dniami... Słowem, można przypuszczać, że
w tym' czasie wypaliła piętnaście papierosów. A to oznacza, że całe leczenie
jest farsą.

- Kiedy wróci córka?
- Nie wiem. Pojechała z Goeffreyem do przedszkola, potem miała zrobić

zakupy.

- Wpadnę chyba innym razem.
- Jak pani woli, nie moja sprawa.
Helen wycofała się z poczuciem klęski. Domowe wizyty w niektórych

przypadkach nie mają sensu. Należy jak najszybciej stworzyć grupę chorych
na bronchit. Niech się wzajemnie wspierają. Może pani Miller będzie
podatniejsza na terapię grupową? Postanowiła porozmawiać z Nickiem, ale
wiedziała, że tego nie zrobi: niewidzialna ściana między nimi
uniemożliwiała każdą wymianę zdań.

Zwrócę się z tym do doktora Snaitha, postanowiła odjeżdżając spod

domu Jamesów.

Miała go spotkać jeszcze tego samego dnia. Miała spotkać również

Nicka. I Megan. Po południu, w sali konferencyjnej, odbywało się
cotygodniowe zebranie z udziałem studentów, poświęcone najciekawszym
przypadkom leczonym na oddziale chorób płucnych szpitala w Camberton.

Tego dnia miano omawiać przypadek Paula Chambersa.
Przyjechała nieco za wcześnie. Uczestnicy zebrania jeszcze nie zaczęli

się schodzić. Była tylko Karen Graham.

- Może herbaty?
- Chętnie. Jak się czuje pan Chambers?
- Bez zmian. Proszę do niego zajrzeć.
Odstawiła kubek z herbatą, wzięła specjalną maskę i poszła do pokoju

numer dziewięć.

- Dzień dobry - powiedziała głosem zniekształconym przez maskę.
Spojrzał na nią złym wzrokiem.
- Wyglądacie jak idioci w tych maskach!
- Owszem. Doskonałe zdjęcie na okładkę pańskiej książki. - W jego

oczach pojawił się cień rozbawienia. - Widzę, że czuje się pan całkiem
nieźle, chyba nawet trochę pan przytył.

- Pół kilo. Nie powie mi pani, że to widać.
- Nie powiem. Po prostu zajrzałam do pańskiej karty, ale naprawdę

wygląda pan lepiej.

- I czuję się lepiej, wrócił mi apetyt, chociaż mdli mnie na widok tych

wszystkich lekarstw.

- Rozmawiał pan z dietetykiem?
- Owszem, a pani szanowny małżonek zakazał mi picia alkoholu pod

groźbą żółtaczki. Poinformował mnie też, że mam o wiele mniej bakterii w
moczu, co niezmiernie mnie ucieszyło.

W jego głosie brzmiała ironia.
- To reakcja na leki, które pan przyjmuje. To znaczy, że działają. Nie

cieszy to pana?

Jej głos brzmiał nieprzyjemnie i obco - jakby przemawiała z wnętrza

mumii.

- Mam bardzo ciekawe obserwacje - zauważył, nie odpowiadając na

pytanie. - Kiedy pochłaniam te końskie dawki leków, podglądam działanie
własnego organizmu. Bardzo ciekawie reaguje. Nie mogę się doczekać,
kiedy nareszcie stąd wyjdę i będę mógł spokojnie eksperymentować sobie w
domu.

- Co chyba nieprędko nastąpi...

- Jak to? Lekarze mówili, że wypiszą mnie, jak tylko wyniki badań

zaczną się poprawiać! Dzisiaj mają to omawiać na jakimś tam zebraniu!

- Wiem. Wyraziłam się niezbyt precyzyjnie. Chodzi o to, że nawet kiedy

zostanie pan wypisany do domu, będzie pan musiał brać leki pod kontrolą.
Mój mąż postanowił...

- Co takiego? Będzie do mnie przyjeżdżać pielęgniarka na rowerze, żeby

przypilnować, czy jestem grzeczny?

- Mogę to być na przykład ja, a ten stereotyp siostry na rowerze jest już

przestarzały.

- Pani...?
Zamyślił się. Przez chwilę przyglądał się jej, a raczej fragmentowi jej

twarzy widocznemu ponad maską.

- To całkiem niegłupi pomysł... - Helen mimo woli zaczerwieniła się. -

Miewa pani wolne dni? - zapytał nagle.

- Wizyty domowe należą do obowiązków siostry Sally Lawton - odparła,

udając, że nie zrozumiała pytania.

- A może uda mi się przekonać moją drogą Karen, żeby przychodziła do

mnie do domu podawać leki...

- Nie sądzę.
Nie podobał jej się sposób, w jaki się uśmiechał, wymawiając imię

Karen.

- Cały wolny czas poświęca narzeczonemu.
Był to czysty wymysł, ale nagle poczuła, że musi bronić jasnowłosej

pielęgniarki przed tym człowiekiem. Nie miała co do niego żadnych
złudzeń; jest bezwzględny i zdolny do wykorzystania swojego czaru do
sobie tylko znanych celów.

Jednocześnie uświadomiła sobie, że zbyt długo przebywa w jego pokoju.

Paul Chambers posiada dar oddziaływania na otoczenie. Wywiera magiczny
wpływ na ludzi i podporządkowuje ich sobie. Pożegnała się i poszła do sali
konferencyjnej.

Sala była już pełna. Helen wzięła kubek zimnej kawy i usiadła wśród

zebranych. Zdążyła otworzyć notatnik, kiedy na katedrę wszedł Nick.
Uśmiechnął się, powiódł wzrokiem po audytorium.

- Możemy zaczynać. Doktor Stone zaraz przyjdzie. Na dźwięk tego

nazwiska Helen poczuła się nieswojo.

- Powiem państwu kilka słów o naszym dzisiejszym przypadku.
Mówił krótko, zwięźle i jasno. Studenci słuchali w skupieniu.
- Naszym pacjentem jest Paul Chambers, lat czterdzieści cztery, z

zawodu dziennikarz. Dużo podróżował, pije, chociaż nie można go uznać za

alkoholika. W przeszłości zażywał narkotyki, również te podawane
dożylnie; przestał, ponieważ - jak sam to określił - „dorósł". Kilka lat temu
przestał palić papierosy, nigdy poważnie nie chorował. Ma niezwykle silny
organizm, jak sam o sobie mówi.

W drzwiach ktoś się pojawił i Nick na chwilę przerwał. Spojrzał w tamtą

stronę i uśmiechnął się. W drzwiach stała Megan w obcisłej czerwonej
sukience i w butach na tak wysokich obcasach, że Helen poczuła ból w
stopach.

Kilku

studentów

popatrzyło

nią

widocznym

zainteresowaniem; Nick podjął przerwany wykład. Mówił teraz z większym
ożywieniem i swadą. Zupełnie jakby jej obecność...

Helen zmusiła się do słuchania, odpędzając dręczące myśli.
- Nie licząc się z kosztami, porozumieliśmy się ze szpitalem w Nowym

Jorku i po krótkiej wymianie faksów możemy odtworzyć przebieg choroby
pana Chambersa.

Nick streścił przebieg choroby, kładąc nacisk na fakt, że szczepy bakterii,

o których mowa, charakteryzują się wzmożoną odpornością na większość
antybiotyków, zwykle podawanych w podobnych przypadkach.

- Jak pan sądzi - zwrócił się nieoczekiwanie do studenta, pożerającego

wzrokiem Megan - o jakie antybiotyki chodzi?

Student oderwał wzrok od doktor Stone i z trudem wymienił kilka nazw.

Nick skinął głową z aprobatą.

- Tak, właśnie o to chodziło. Większość z tych antybiotyków jest w

powszechnym użyciu od końca lat pięćdziesiątych. W przypadku naszego
pacjenta ich skuteczność okazała się jednak znacznie ograniczona.
Częściowo winę za taki stan rzeczy ponosi niewłaściwy stosunek samego
pacjenta do terapii. Jest to o tyle dziwne, że nie mamy tu do czynienia z
kimś z marginesu, bezdomnym, chorym psychicznie, nałogowym
alkoholikiem ani narkomanem. Paula Chambersa nie można zaklasyfikować
do żadnej z tych grup. Czemu zatem przypisać jego niechęć do współpracy
z lekarzem? Może ty, Helen, powiesz nam coś na ten temat? Wiem, że
ostatnio spędziłaś z tym pacjentem wiele czasu. Co sądzisz o jego stosunku
do zaleconej kuracji?

Była na to pytanie tak samo nie przygotowana, jak przed chwilą student

zapatrzony w Megan. Spojrzała na Nicka. Patrzył na nią wyczekująco. W tej
chwili nikt nie powiedziałby, że są małżeństwem. Dopiero jego uśmiech
przywrócił jej głos i wiarę w siebie.

- No cóż, mam pewną koncepcję. Pan Chambers robi na mnie wrażenie

osoby przekonanej o swej własnej wyjątkowości. Nie dopuszcza do siebie
myśli, że choroba mogłaby go pokonać. Przywykł panować nad wszystkim i

wszystkimi. Przywykł kreować rzeczywistość wokół siebie i wierzy, że jest
centralnym punktem wszelkich działań. W sumie jest osobowością
romantyczną. W tym osobliwym tańcu ze śmiercią, który prowadzi, widzi
doskonały materiał na książkę i temu celowi podporządkowuje swoje
postępowanie. Skuteczna terapia jest w pewnym sensie jego wrogiem.

Zdziwione spojrzenie Nicka uświadomiło jej, że dotąd nie miała okazji

podzielić się z nim swoją opinią na temat Paula Chambersa. Sens jej
wypowiedzi zaskoczył go bardziej niż wyszukana, poetycka forma.

Przez chwilę panowało milczenie. Doktor Stone poruszyła się

niespokojnie.

- Chciałabym zabrać głos, jeśli można.
- Bardzo proszę.
- Widzę ten przypadek zupełnie inaczej. Podobnie jak Helen sądzę, że

wielką rolę odgrywa tu zawód naszego pacjenta, ale na tym podobieństwa
się kończą. Moja koncepcja jest o wiele bardziej prozaiczna. Pan Chambers
jest osobą niezwykle aktywną zawodowo i po prostu nie ma czasu na
długotrwałe kuracje. W przeszłości przerwał przyjmowanie antybiotyków,
bo sądził, że jest wyleczony i chciał jak najszybciej wrócić do pracy. Pan
Chambers, jak każdy pacjent, chce wyzdrowieć. Rozmawiałam z nim i
sądzę, że kiedy zostanie wypisany ze szpitala, w dalszym ciągu będzie
systematycznie przyjmował leki.

Helen kątem oka zobaczyła zarumienioną twarz Karen Graham.

Pielęgniarka otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale
zrezygnowała. Nick nie zwrócił na to uwagi.

- Jak widzimy, mamy tu dwie różne koncepcje - zauważył. - Musimy je

wziąć pod uwagę, zanim podejmiemy decyzję, kiedy i czy w ogóle mamy
wypisać pana Chambersa ze szpitala. Na razie jest jeszcze zdecydowanie za
wcześnie. Wyniki ostatnich badań wskazują na to, że nowo wprowadzone
leki zaczynają działać, ale dopóki nie nabierzemy pewności, zatrzymamy go
na oddziale.

Powiódł wzrokiem od Helen ku Megan i z powrotem.
- Przychylam się raczej do opinii... Nie, na obecnym etapie nie jestem w

stanie opowiedzieć się za żadną z przedstawionych tutaj koncepcji. To
wymaga czasu.

Helen zauważyła, że Karen lekko uniosła się na krześle.
- Chyba Karen ma coś do powiedzenia... Pielęgniarka zaczerwieniła się i

przecząco pokręciła głową.

Nick uniósł brwi ze zdziwieniem. Helen zmieszała się. Była pewna, że

Karen ma swoje zdanie na temat omawianego przypadku. Dlaczego wobec
tego nie chce zabrać głosu? Czyżby krępowała się tak dużego audytorium?

Było jej przykro, że Nick nie poparł jej w starciu z Megan. Chciała, żeby

stanął po jej stronie, chociaż rozumiała, że w sprawach zawodowych Nick
nie może jej popierać wyłącznie dlatego, że jest jej mężem.

Niby dlaczego? Skoro ją kocha, powinien ufać jej ocenie sytuacji.

Dotychczas zawsze tak było. Wzrok, jakim przed chwilą obrzucił je obie,
tak jakby chciał dokonać wyboru nie tylko między dwiema opiniami o
pacjencie, nabrał nagle złowrogiego znaczenia. Zupełnie jakby był wstępem
do innej, znacznie poważniejszej decyzji.

Konferencja skończyła się wymianą zdań między doktorem Snaithem a

kimś z personelu szpitalnego, po czym niemal wszyscy opuścili salę. Został
tylko Nick, Megan i dwóch studentów.

Helen w drodze powrotnej zajrzała do dyżurki pielęgniarek.
- Karen, naprawdę nie chciałaś nic powiedzieć?
- Ja? - zdziwiła się nieszczerze pielęgniarka.
- A może wstydziłaś się zabierać głos wśród tylu ludzi? Może chcesz,

żebym coś przekazała Nickowi?

Pielęgniarka przez chwilę milczała.
- Uważam po prostu - wyznała wreszcie - że ani ty, ani doktor Stone nie

macie racji. Paul Chambers rzeczywiście może niezbyt regularnie
przyjmować leki, kiedy się go wypisze ze szpitala, ale nie dlatego, że

świadomie igra ze śmiercią, tylko dlatego, że jest człowiekiem żyjącym w
innym wymiarze. Kiedy pracuje, zapomina o bożym świecie. Nie je, nie śpi.
On potrzebuje... żony, chociaż sam jeszcze o tym nie wie. Potrzebna mu
kobieta, która by o niego dbała i o wszystkim za niego myślała. Nic więcej.

- Czy jest taka kobieta?
- Nie. Nie ma. Przynajmniej na razie.
W jej głosie było coś, co sprawiło, że Helen zadrżała.
- Karen, na Boga, tylko nie ty!
- Nie. On jest pacjentem, więc nie mogę i nie chcę, ale kiedy już wyjdzie

do domu i poprosi, żebym...

- A poprosi?
- Musi. To, co ja czuję, jest tak silne, że on nie może tego nie odbierać.

Na razie nie chce mnie stawiać w kłopotliwej sytuacji, ale kiedy przestanie
być pacjentem...

Telefon na jej biurku zadzwonił i musiała go przyjąć. Helen była tak

wstrząśnięta, że nie wiedziała, co powiedzieć. W głowie miała zamęt; Nick

uważa, że nawet rodzonej córce nie powinno się nic radzić w sercowych
sprawach...

Rozmowa z Karen tak ją wyczerpała, że z ulgą powitała nadchodzący

weekend. W tym tygodniu powinni naprawdę odpocząć. Może nawet
porozmawiać. Szczerze, otwarcie porozmawiać.

Na przykład w samochodzie. W sobotę mają jechać na kolację do kolegi

Nicka, a w niedzielę na wieś, do starych przyjaciół mieszkających w okolicy
Sheffield. Liz Holloway w wieku trzydziestu siedmiu lat jest po raz
pierwszy w ciąży; bliźniaki mają przyjść na świat lada dzień.

Nie uczcili jeszcze co prawda swojej rocznicy ślubu, ale zawsze jest

dobrze spotkać się z przyjaciółmi.

W windzie spotkała doktora Snaitha i zapytała go, co sądzi o

zorganizowaniu grupy chorych na chroniczny bronchit. Młodzieńcza twarz
doktora wyrażała aprobatę.

- Nickowi ten pomysł na pewno się podoba.
- Jeszcze nie miałam okazji rozmawiać z nim na ten temat.
- Musisz mu to powiedzieć!
- Wiem. Zamierzam to zrobić w najbliższych dniach. Siłą powstrzymała

się, żeby nie westchnąć.

Resztę dnia wypełniły jej domowe wizyty. Jedna z matek koniecznie

chciała się dowiedzieć, co robić w przypadku oparzenia; inna była bardzo
niespokojna, ponieważ zauważyła, że jej pociecha lekko zezuje. W
pierwszym przypadku Helen zaleciła przykładanie lodu na oparzone
miejsce, w drugim - jak najszybszą wizytę u okulisty.

Potem odwiedziła pewną wielodzietną rodzinę, w której ojciec od wielu

miesięcy nie miał pracy i wiadomość, że nareszcie coś znalazł, uznała za
jedyne szczęśliwe wydarzenie tego ciężkiego dnia.

- Badzie pracował w warsztacie samochodowym - z dumą oświadczyła

jej Lee-Anne Shoemaker. - Zawsze lubił grzebać przy samochodach, więc
mu to pasuje. Może nawet zostać mechanikiem! Cały jest szczęśliwy, że tak
mu się udało. Mój stary nie jest złym człowiekiem, tylko straszny z niego
raptus, a jak nie ma roboty, to nie może sobie miejsca znaleźć.

Helen pomodliła się w duchu o łaskę wytrwałości dla „starego"

Shoemakera i skierowała się z powrotem w stronę szpitala.

Zrobiła dokładne notatki z odbytych wizyt i w przypływie altruizmu

zmyła kubki po kawie, które lekarze przez cały dzień uparcie odstawiali na
blat obok ekspresu.

Po powrocie do domu natychmiast zabrała się do robienia kolacji, mając

nadzieję, że Nick nadejdzie dopiero wtedy, gdy wszystko będzie gotowe.

Wrócił znacznie później i była tak wymęczona oczekiwaniem, że siłą się
powstrzymała, żeby nie powitać go wymówką.

- Jestem w domu już od wpół do szóstej - powiedziała i natychmiast

zrozumiała, że mimo wszystko w jej głosie zabrzmiał wyrzut.

- Przepraszam, powinienem był zadzwonić, ale nie bardzo mogłem.
- Dlaczego?
- Megan zaprosiła nas na drinka. Tony'ego Giover?, Calluma Priestleya i

mnie. Wydrukowano jej artykuł w pewnym medycznym piśmie i chciała to
uczcić.

- Kolacja jest gotowa od dwóch godzin...
Skąd u niej to gderanie starej, wiecznie niezadowolonej żony? Nigdy

dotychczas tego nie robiła. Powinna się cieszyć, że Nick miał chwilę
rozrywki po całym tygodniu wyczerpującej pracy. Ona sama też nie
odmówiłaby koleżankom, gdyby ją gdzieś zaprosiły.

Nick spojrzał na nią znużonym wzrokiem.
- Bardzo cię przepraszam, to się nie powtórzy. Następnym razem po

prostu odmówię.

- Nie! - krzyknęła. - Nie o to mi chodzi!
Kolacja upłynęła w ciężkim milczeniu, przerywanym od czasu do czasu

jakąś zdawkową uwagą. Potem Nick zadzwonił do Bostonu i długo
rozmawiał z jakimś kolegą. W domu panowała cisza, nie mająca w sobie nic
kojącego. Helen włączyła muzykę klasyczną tak cicho, żeby Jon nie
wyśmiał jej wyboru. Dopiero po dłuższej chwili przypomniała sobie, że syn
jest w Londynie. Może sobie słuchać, czego chce.

Jak zwykle poszła do łóżka przed Nickiem, ale nie zasnęła.
- Jesteś zmęczona?
- Trochę.
- Przytul się do mnie.
Przez nocną koszulę poczuła jego ciało i zapragnęła się z nim kochać.

Nick objął ją i zaczął delikatnie pieścić.

Nagle poczuła, że coś się w niej buntuje. Nie! Przecież tak nie może być!

Bez słowa, bez porozumienia, tylko dlatego, że on ma ochotę na miłość!
Ona co prawda też, ale to zupełnie co innego.

- Dzisiaj może nie - powiedziała i odsunęła się. Tylko tyle, nic więcej.
Nick znieruchomiał i też się odsunął.
- W porządku.
Leżała sztywna i zrozpaczona, myśląc, że oto po raz pierwszy po

dwudziestu latach małżeństwa nie chciała się z nim kochać. Nieszczęsny
pierwszy raz!

Czuła, że po twarzy płyną jej łzy. Nie wytarła ich, nie chcąc zwracać

uwagi Nicka. Dopiero kiedy usłyszała jego regularny oddech, wstała po
cichu i poszła do kuchni. Zrobiła sobie filiżankę czekolady i długo siedziała
przy kuchennym stole, zapatrzona w okno.

ROZDZIAŁ PIĄTY

- A ja myślałem, że to będzie taka sobie zwykła kolacja w gronie

przyjaciół - westchnął Nick, podjeżdżając pod dom Wymanów.

Długi rząd zaparkowanych samochodów świadczył o tym, że u

Wymanów odbywa się wielkie przyjęcie.

- Przeszkadza ci to?
- Trochę. Miałem nadzieję, że posiedzimy sobie przy stole i spokojnie

porozmawiamy, a ta liczba samochodów pozwala się raczej spodziewać
party na chodząco.

Helen roześmiała się.
- Może to i lepiej. Człowiek sobie pospaceruje.
- Nie przepadam za tego rodzaju spacerami. Zaparkowali i poszli w

stronę domu. Obcasy Helen grzęzły w żwirze podjazdu i Nick wziął ją pod
rękę. Lekko przytuliła się do niego.

- Musimy koniecznie porozmawiać - usłyszała.
- Wiem.
Nick prawie cały dzień spędził w szpitalu. Trzy poważne przypadki,

skolioza, włókniak i ciężki atak astmy sprawiły, że przez kilka godzin nie
mógł opuścić oddziału. Helen zrobiła zakupy, pranie i kiedy Nick wrócił do
domu, właśnie się przebierała. Umalowała się i włożyła biżuterię, kiedy brał
prysznic, i była gotowa do wyjścia na długo przed nim.

W samochodzie zamienili zaledwie kilka słów, ale bez zwykłego w

ostatnich dniach napięcia i pod dom Wymanów przybyli w całkiem niezłych
humorach. Teraz nagle przepaść rozwarła się znowu.

Wiedziała, o czym chce z nim porozmawiać. O swoim lęku, o obawach i

złych podejrzeniach dotyczących ich małżeństwa. O Bostonie, o
zaręczynach Jane. Zwłaszcza o Bostonie... Chciała mu powiedzieć, żeby ją
ze sobą zabrał, że nie pozwoli mu odejść, nie podda się bez walki.

A o czym on chce z nią mówić? Spojrzała na jego twarz w blasku jasno

oświetlonego domu, w którym odbywało się przyjęcie.

- Jest tyle ludzi, że nikt chyba nie zauważy, jeśli urwiemy się na pół

godziny... - zaczął Nick i przerwał, bo właśnie nadeszli następni goście.

Richard Hartman był ordynatorem oddziału chirurgicznego, a jego żona

Nina była lekarzem pediatrą. Oboje zasypali ich pytaniami, w których
konferencja bostońska mieszała się z londyńskimi studiami Jona i Jane.

- Porozmawiamy później - szepnął Nick do ucha Helen. - Tutaj to chyba

naprawdę niemożliwe. W domu za to...

Nie dokończył, bo właśnie wpadł w objęcia gospodarza, Dereka

Wymana.

- Moja żona jest w kuchni, Helen. Zajrzyj do niej i zobacz, czy jeszcze

żyje.

W chwilę potem obaj sprawnie żeglowali już pomiędzy gośćmi z

kieliszkami w dłoniach. Helen, zrezygnowana i opuszczona, skierowała się
do kuchni.

Gaye Wyman była fertyczną i bardzo energiczną panią po czterdziestce;

pracowała w szpitalu na pół etatu jako fizykoterapeutka. Resztę czasu
spędzała w domu, czuwając nad dwiema córkami. Całe lato spędziła na
południu Francji u rodziców. Była spragniona wiadomości o Helen i
bliźniętach i oczywiście bardzo pragnęła, żeby Helen pobyła z nią trochę w
kuchni.

- Gdybyś mogła wziąć tę tacę i zanieść ją do salonu... Bardzo cię proszę,

odstaw volau-vent z ognia, bo się spali, zrób kilka grzanek... Dzięki, jesteś
aniołem, a do tego nie trzeba ci płacić za to, że pomagasz.

- Płacić?
- Moje dziewczęta oświadczyły, że będą mi pomagać w kuchni jedynie

za drobną opłatą.

Z udanym oburzeniem spojrzała na córki, gorliwie przyprawiające sałatę.

Claire i Sarah były rozchichotanymi nastolatkami i nie robiły wrażenia
nadmiernie pracowitych panienek.

Helen wzięła tacę i ruszyła do salonu. W tłumie ludzi rozpoznawała

znane ze szpitala twarze. Raz po raz ktoś sięgał po kanapkę, padały słowa
powitania, dowcipne uwagi.

Callum Priestley, kardiolog z Camberton Hospital, zatrzymał się przy

niej na dłużej. Najwyraźniej przyszedł sam, co było poważnym błędem ze
strony tutejszych panien... Zamiast uganiać się za cudzymi mężami,
powinny raczej zainteresować się tak wartościowym człowiekiem jak doktor
Priestley. Był młody, wesoły i obiecujący... Taka na przykład Megan Stone
mogłaby zająć się właśnie nim, a nie...

Helen przeprosiła Calluma i wróciła do kuchni. Gaye naprawdę

potrzebowała pomocy. Nikt tego nie rozumie. Takiej Ninie Hartman nie
przyjdzie przecież do głowy, że żona Dereka Wymana nie może sobie
pozwolić na służbę i całe przyjęcie musi przygotować sama. Jeśli nie liczyć
tych dwóch niewydarzonych pomocnic za drobną opłatą...

Sięgnęła po drugą tacę i wróciła do salonu, roznosząc tym razem

maleńkie kanapeczki z serem. Minęła Nicka pogrążonego w rozmowie z
Niną i z goryczą pomyślała, że pewnie wcale jej nie dostrzegli.

Nie, Nick chyba ją zauważył. Poczuła na sobie jego spojrzenie, ale

natychmiast odwrócił wzrok i wrócił do rozmowy z Niną. Helen poczuła
dziwną suchość w gardle; zupełnie jakby jej unikał.

Wróciła do kuchni.
- Lepiej będzie, jak dziewczynki rozniosą kanapki, a ja pomogę ci tutaj.
Gaye spojrzała na nią z wdzięcznością.
- Naprawdę? Mogłabyś? Nie wolisz porozmawiać z ludźmi?
- Jakoś nie jestem w nastroju.
- Widzę, że coś jest nie tak. Tak bardzo tęsknisz za dziećmi?
- Trochę... ale właściwie chodzi o Nicka.
- O Nicka?
- To znaczy o nas. Ostatnio nie bardzo nam się wiedzie.
- Co masz na myśli?
- Gaye, nie udawaj. Chyba nietrudno się domyślić.
- Rozumiem, ale jestem bardzo zdziwiona. Zawsze robiliście wrażenie

tak dobrego małżeństwa... Kiedyś nawet wam zazdrościłam. Czy to znaczy,

że dawniej udawaliście?

- Nie. Dawniej wszystko było dobrze. Coś się popsuło ostatnio, po

wyjeździe dzieci. Może zaczęło się już wcześniej, ale byłam bardzo zajęta i
nic nie zauważyłam, a teraz, kiedy nie ma dzieci, zwróciłam na to uwagę.

Gaye pokiwała głową.
- Wszystko się zmieniło, to dla was trudny okres. Byliście

przyzwyczajeni do życia w czwórkę i nagle zostaliście sami.

- To nie tylko to.
Helen dolała śmietany do zupy, pochylając głowę, tak żeby Gaye nie

widziała jej twarzy.

- Chodzi o Nicka - powiedziała po chwili z nagłą determinacją. - On w

styczniu wyjeżdża do Bostonu i nie chce, żebym z nim jechała! Wyjeżdża
na cały rok i zostawia mnie w domu pod pierwszym lepszym pretekstem!
Wiem, że to dopiero początek końca...

Gaye osłupiała.
- Ty chyba... nie mówisz chyba o... rozwodzie?
Helen opuściła ręce i stała przez chwilę bez ruchu. Nareszcie padło

słowo, którego tak bardzo się bała. Przez ostatni tydzień myślała o nim bez
przerwy, ale nigdy, przenigdy nie odważyłaby się go wymówić. W ustach
Gaye słowo to zabrzmiało jak dzwon pogrzebowy.

- Wszystkiemu można jakoś zaradzić - podjęła Gaye, próbując zatrzeć

wrażenie, jakie niebacznie wywołała. - Przecież nie chodzi tu o żadną
kobietę, prawda? Wystarczy pewnie...

Przerwała, zaalarmowana dziwnym wzrokiem Helen.
- Jest jakaś kobieta? O Boże, Helen, kto?
- Megan Stone - odparła Helen martwym głosem. - Byli razem w

Bostonie na tej konferencji. Po powrocie Nick zachowywał się jakoś
dziwnie. W domu prawie w ogóle nie rozmawiamy, a w szpitalu Megan bez
przerwy wodzi za nim oczami. Widać, że jest w nim zakochana.
Powiedziała mi, że to dziwne, że jesteśmy razem po tylu latach małżeństwa.
To niczyja wina, że przestaliśmy sobie wystarczać. Jak to dobrze, że jej tu
dzisiaj nie ma!

Gaye zmieszała się.
- Zaraz przyjedzie. Dzwoniła, że coś ją zatrzymało w szpitalu i trochę się

spóźni. Gdybym wiedziała, nigdy bym jej nie zaprosiła. Myślałam, że może
ona i Callum Priestley... Ale teraz widzę, że szkoda go dla niej!

- Zawsze ją lubiłam, nigdy bym nie przypuszczała...
- Jesteś pewna? Nick to taki przyzwoity facet.
- Dlatego nie będzie chciał mnie oszukiwać. Kiedy zrozumie, że przestał

mnie kochać, odejdzie.

Helen z trudem powstrzymywała łzy.
Gaye z trzaskiem odstawiła trzymany w ręku półmisek.
- Nie! Nigdy w to nie uwierzę! To jakieś wymysły! Porozmawiaj z nim

poważnie, sama zobaczysz, że to nieprawda. A teraz, pani Darnell, niech
pani wraca do roboty. Moi goście nie mogą cierpieć z tego powodu, że ma
pani miłosne kłopoty.

Przez jakiś czas obie pracowały w milczeniu.
- Teraz niech dziewczęta wracają tutaj, a ty idź do salonu. Cudownie

wyglądasz w tej sukience. Idź do Nicka, walcz o niego! A zresztą jestem
pewna, że wszystko sobie wymyśliłaś!

Nicka spotkała przy zimnym bufecie. Spojrzał na nią chmurnie. Nie mógł

pojąć, dlaczego żona go unika. Chowa się w tej kuchni nie wiadomo po co.

- Co robiłaś?
- Pomagałam Gaye.
Zjeżył się jeszcze bardziej. Siedziała w kuchni i opowiadała Gaye o ich

małżeńskich problemach! Powinna porozmawiać z nim! Tylko z nim! To są
sprawy dotyczące ich małżeństwa, ich życia... Nagle poczuł, że strasznie się
od siebie oddalili.

- Jak jej było we Francji?
- We Francji? Nie wiem. Nie zdążyła mi opowiedzieć.
- Nie zdążyła?

Helen zmieszała się. Może rzeczywiście niepotrzebnie rozmawiała o tym

wszystkim z Gaye. Nie powinna mieć większego zaufania do przyjaciółki,
choćby nawet najbliższej, niż do własnego męża.

- Gaye jest strasznie zajęta. Dziewczęta nie bardzo jej pomagają.

Zapomniałyśmy o Francji.

Nick odwrócił się w stronę bufetu i przez chwilę wybierał potrawy.

Helen dla pozoru nałożyła sobie pierwszej z brzegu sałatki.

- Naprawdę nie możesz jeść jak człowiek? - spytał złym głosem i

przeszyło ją straszne przeczucie, że odtąd już zawsze będzie mówił do niej
tym tonem. - Nie mogę na to patrzeć!

- To nie patrz!
Już chciała odwrócić się i odejść, kiedy jej uwagę przykuło co innego.
W drzwiach salonu ukazała się Megan. Wyglądała jak zjawisko. W

czarnej, obcisłej sukni stała przez chwilę bez ruchu z wystudiowaną
bezradnością.

Po chwili spostrzegła Nicka i jej twarz się rozpromieniła. Ruszył w jej

stronę. W tym samym momencie do salonu weszła Gaye.

- Ryżu jest pod dostatkiem! Proszę sobie nakładać! Helen cofnęła się pod

ścianę, nie mogąc oderwać wzroku od pary, idącej teraz przez środek
salonu.

Megan szła tanecznym krokiem, jej oczy błyszczały, purpurowe wargi

rozchylały się w zmysłowym uśmiechu...

Kiedy ją mijali, usłyszała jego słowa:
- ...do tego w takiej cudownej sukni...
Megan zagruchała coś w odpowiedzi. Jej spojrzenie mówiło wszystko.
Helen oderwała od niej wzrok i poczuła, że ktoś intensywnie się w nią

wpatruje. Gaye stała nieruchomo, jakby porażona tym, co zobaczyła, śląc jej
spojrzenie, w którym współczucie mieszało się ze zdumieniem. Tak jakby
nagle zrozumiała, że podejrzenia Helen nie są wymysłem, tylko straszną
prawdą. Odstawiła talerz i wolnym krokiem podeszła do przyjaciółki.

- Nie poddawaj się, Helen - usłyszała. - Nie wolno ci! To nie jest dla

niego odpowiednia kobieta. Ona go unieszczęśliwi. Musisz o niego
walczyć!

- Nie - odparła Helen zrezygnowanym głosem. - To nie ma sensu. Pod

wpływem uczuć będę tylko popełniać błędy. Nie potrafię się opanować.
Jeszcze bardziej go do siebie zrażę. Powiedział, że chce ze mną
porozmawiać, niech rozmawia. Jeśli chce rozwodu, musi mi to powiedzieć,
nie zamierzam tego robić za niego. Jeśli jedzie sam do Bostonu, bo chce w

ten sposób przygotować mnie na ostateczne rozstanie, niech to powie.
Rozstaniemy się jak ludzie cywilizowani.

Gaye patrzyła na nią ze smutkiem.
- Muszę iść do gości, Helen.
- Oczywiście. Bardzo cię przepraszam, niepotrzebnie ci mówiłam. To

mój problem.

- Nie twój! Nicka! Nigdy nie przypuszczałam, że jest zdolny do czegoś

podobnego.

- Nie oskarżaj go. Może to wszystko moja wina. Byłam tak pewna jego

miłości, że zapomniałam mu okazywać, że go kocham. Stale myślałam
tylko o dzieciach.

- Tylko go nie tłumacz!
- Muszę! - prawie krzyknęła Helen. - Jestem bardziej zła na siebie niż na

niego! Boże, przecież to wszystko nie ma sensu!

Gaye ujęła ją pod ramię.
- Idź teraz do łazienki, przemyj twarz i upudruj się. Nie możesz tak

wyglądać. Nick i Megan nie mogą cię zobaczyć w takim stanie.

Helen smutno się uśmiechnęła.
- Jeśli chodzi o wygląd, nie mam co konkurować z Megan.
- Co nie znaczy, że powinni cię widzieć w takim stanie. Idź do naszej

sypialni i doprowadź się do porządku.

Lekko popchnęła przyjaciółkę w stronę schodów na piętro i wróciła do

gości.

Helen wyłoniła się z sypialni po pół godzinie. Wytarła twarz z łez,

nałożyła trochę pudru, umalowała usta, poprawiła oczy. Pierwszą osobą,
którą spotkała przy drzwiach, był Nick.

- Szukałem cię. Wszystko w porządku?
- Strasznie boli mnie głowa - skłamała. - Gaye dała mi proszek i

położyłam się na chwilę.

- Powinnaś chyba coś zjeść. Niczego nie tknęłaś.
Mówił

zniecierpliwionym

tonem,

wyraźnie

zdenerwowany

jej

zachowaniem.

- Zjem coś w kuchni, muszę pomóc Gaye.
W jego oczach ujrzała dezaprobatę, ale się opanował.
- Oczywiście, idź do niej. Dobrze, że już wróciła z tej Francji. Wiem, jak

bardzo tęsknisz za dziećmi. Ja zresztą też...

W jego głosie nieoczekiwanie zabrzmiała czułość i zrozumienie. Objął ją

i delikatnie przytulił. Poczuła jego zapach i lekki pocałunek na ustach. Po
policzkach popłynęły jej łzy. Nick poczuł ich słony smak.

- Helen, co się dzieje?
- Czy ty mnie kochasz?
Powiedziała to bez zastanowienia, słowa same wydobyły się z jej ust.

Spojrzał na nią uważnie.

- Tak, i zawsze będę.
Nie poczuła najmniejszej ulgi. Tego dnia wszystko znaczyło co innego;

Nick pewnie po prostu chciał powiedzieć, że nawet jeśli się rozwiodą, nawet
jeśli ożeni się powtórnie, to, co kiedyś między nimi było, nigdy się nie
skończy. Jest przecież matką jego dzieci, a Nick nie jest człowiekiem, który
lekceważy takie sprawy. Spojrzała na niego ze smutkiem w oczach.

- Muszę pomóc Gaye. Odwróciła się i poszła do kuchni.
Wiedziała, że Nick patrzy w ślad za nią; ciekawe, co sobie myśli? Jest na

nią zły? Współczuje jej? A może żal mu ich przemijającej miłości...

Resztę bardzo długiego wieczoru spędziła w kuchni. Gaye naprawdę

potrzebowała pomocy. Dziewczęta zmęczyły się i wolały zrezygnować z
„drobnej opłaty" niż z lektury w łóżku.

- Doskonale je rozumiem - powiedziała Gaye. - W szkole miały zawody

sportowe, potem dzielnie tu pomagały i są zmęczone. Bardzo ci jestem
wdzięczna, że jesteś tu ze mną.

- Nawet gdybym ci nie była potrzebna, i tak bym siedziała z tobą w

kuchni.

Zabrały się do zmywania naczyń. Potem Helen zmusiła się do

spróbowania sałatki z ryżu i kurczaka. Podały kawę i desery.

Około północy goście zaczęli wychodzić. Kiedy Helen ponownie stanęła

w drzwiach salonu, było już tylko kilka osób.

Nick rozmawiał z Derekiem i Gaye; Megan towarzystwa dotrzymywał

Callum Priestley. Helen dobiegły strzępy jego monologu. Megan wyglądała
na lekko znudzoną. Helen dostrzegła spojrzenie, jakie wymieniła z Nickiem,
zanim znowu powróciła do swego rozmówcy.

Zaczęła zbierać filiżanki po kawie i puste kieliszki.
Callum na chwilę przestał przemawiać i Megan zwróciła ku niej twarz.
- Helen, wcale nie było cię widać. Gdzie się podziewałaś przez cały

wieczór?

- Pomagałam Gaye.
- Wyglądasz na wykończoną.
W jej głosie brzmiało nie tyle współczucie, co lekka satysfakcja;

przynajmniej tak to Helen odebrała.

- Jestem bardzo zmęczona.
- Jedź do domu i połóż się. Ja odwiozę Nicka.

- Pojedziemy razem. Nick zaraz skończy rozmawiać.
W oczach Megan dostrzegła powątpiewanie. Obie spojrzały na Nicka

pogrążonego w rozmowie; widać było, że omawiają sprawy zawodowe.
Chodziło o przypadek Paula Chambersa.

- Nie mamy funduszy na takie rzeczy, Nick - mówił właśnie Derek. -

Gdybyśmy chcieli zapewnić kompletną izolację wszystkim, na przykład
nosicielom wirusa HIV, wyczerpalibyśmy budżet szpitala w ciągu miesiąca.
Przecież to wymaga zmiany całej organizacji pracy, dodatkowej aparatury,
specjalnie wyszkolonego personelu...

- Co nie znaczy, że byłoby to nieopłacalne - dobiegł je dźwięczny,

stanowczy głos Nicka.

Megan ma rację. Nic nie wskazuje na to, że Nick zamierza szybko

opuścić gościnny dom Wymanów.

- Nie będę mu przeszkadzać. Powiedz mu, że pojechałam do domu.
- Oczywiście, możesz być spokojna. Jedź i odpocznij sobie. Ostatnie

słowa zabrzmiały bardzo znacząco, tak jakby Megan chciała powiedzieć, że
kobieta w wieku Helen o tak późnej porze na pewno musi być bardzo
zmęczona. A może po prostu Megan chciała zostać sama z Nickiem i w
ogóle nie zastanawiała się nad tym, co mówi.

Postanowiła, że jestem od niej o piętnaście lat starsza, bo gdyby sobie

powiedziała, że w rzeczywistości to tylko głupie pięć lat różnicy, nie
miałaby takiej jasności sytuacji, pomyślała.

Helen pożegnała się z Gaye. W jej oczach spostrzegła dezaprobatę.
- Tylko nic nie mów, Gaye, tak wolę. Skoro to ma się stać, i tak się

stanie. Nic na to nie poradzę. To, że jej przeszkodzę w odwiezieniu go do
domu, i tak nic nie zmieni.

Poczuła na sobie pełne współczucia spojrzenie przyjaciółki i opuściła

dom Wymanów.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co ty właściwie wyrabiasz?
Nick dopadł ją w chwili, gdy otwierała drzwiczki samochodu. Nie

słyszała, kiedy nadszedł. Zaskoczona ujrzała nad sobą jego rozgniewaną
twarz.

- Megan nic ci nie mówiła?
- Zobaczyłem, że wychodzisz z torbą i kluczykami w ręku, a Megan

powiedziała, że sama odwiezie mnie do domu.

- Zaproponowała to, a ty byłeś tak zajęty rozmową z Derekiem, że nie

chciałam ci przeszkadzać.

- Może jednak od czasu do czasu pozwolisz mi samemu decydować!

Sprawa Paula Chambersa może poczekać. Mieliśmy porozmawiać, a ty cały
wieczór ukrywasz się w kuchni albo w sypialni Gaye i Dereka.

- Przepraszam, ale bardzo bolała mnie głowa. Chciałeś ze mną odbyć tę

rozmowę w czasie przyjęcia?

- Oczywiście, że nie! Nie bądź śmieszna! Mogliśmy wyjść już ze dwie

godziny temu, nie zwracając niczyjej uwagi. Teraz dochodzi pierwsza.

- Może lepiej odłóżmy tę rozmowę. Oboje przecież jesteśmy zmęczeni.
- Nie ma mowy. Musisz mi powiedzieć, o co ci właściwie chodzi.
- Mnie?
Z rezygnacją pokręciła głową. Nie da się sprowokować. Nie wspomni

słowem o rozwodzie ani o Megan. Przecież to on nie chce jej wziąć do
Bostonu, to on jest wszystkiemu winien...

- Uważasz, że to moja wina? - zapytał spokojniejszym już tonem.
- Tak - odparła i szybko się poprawiła: - Nie! To nigdy nie jest wina

jednej osoby, zwłaszcza w takim małżeństwie jak nasze. Ja też jestem
winna, tylko że ty... wcale się tym wszystkim nie przejmujesz.

- Ja się nie przejmuję? Oczywiście, że się przejmuję! Czy moglibyśmy

rozmawiać w ten sposób, gdyby było inaczej?

- Czy to znaczy... że nie jest jeszcze za późno? - szepnęła łamiącym się

głosem.

Przytulił ją do siebie i powiedział wprost do ucha:
- Myślę, że nie jest za późno. Bardzo się staram, żebyśmy jakoś

przetrwali te trudne chwile.

Postanowiła powiedzieć to, co najważniejsze.
- Myślisz, że moglibyśmy zmienić plany tego wyjazdu?
- Nie chcesz, żebym jechał do Bostonu?
Lekko odsunął ją od siebie i próbował spojrzeć jej w oczy.

- Nie, myślę, że może mogłabym pojechać z tobą.
Jeśli teraz Nick odmówi, to cała ta rozmowa nie ma sensu. Nic i tak się

nie zmieni.

Przez dłuższą chwilę milczał, jakby się nad czymś zastanawiał. Callum

Priestley minął ich w drodze do swojego samochodu i pożegnał ruchem
ręki.

- Bardzo bym chciał, żebyś pojechała - powiedział wreszcie i znowu

zapadła cisza. - Ale nie podejmuj zbyt pochopnych decyzji. Musisz się
poważnie zastanowić. Rozumiem, że chodzi ci o dzieci, pracę...

- Tak, ale...
Dalsze słowa popłynęły już same, niepowstrzymane i nie chciane.
- Ten rok, który spędzimy z dala od siebie, może się stać wstępem do

rozwodu!

Stało się. Pierwsza wypowiedziała owo fatalne, magiczne słowo, którego

samo brzmienie wywoływało w niej dreszcz przerażenia. Poczuła, jak ciało
Nicka sztywnieje, a potem nagle się rozluźnia.

- Nigdy nie przypuszczałem, że takie słowa padną kiedyś między nami -

powiedział dziwnym głosem.

- Ja też nie! Ale jak mówi Megan, należymy do statystycznej

mniejszości: jako ludzie, którzy pobrali się bardzo wcześnie i mimo to dalej
są razem.

Znowu "Megan! Przecież miała już nigdy nie wypowiadać tego imienia!
- Rozmawiałaś o tym z Megan? - spytał obojętnym tonem. Helen

uśmiechnęła się z goryczą.

- To raczej ona rozmawiała o tym ze mną,
- Rozumiem. Helen, musisz wiedzieć, że Megan jest o wiele bardziej

naiwna i dziecinna, niż to się wydaje. Na pozór...

Nie zdążył dokończyć, bo nagle Megan we własnej osobie wyrosła tuż

obok nich.

- Nick, Helen, jak to dobrze, że jeszcze nie odjechaliście... Ciekawe

dlaczego? Czyżby obserwowała ich przez okno

w nadziei, że pokłócą się na dobre?
- Co się stało? - zapytał Nick oschłym głosem.
- Derek się pochorował. Nie wiem, co mu mogło zaszkodzić.
- Pochorował się?
- Nagle zaczął wymiotować. Moja suknia nieco ucierpiała... Dopiero

teraz Helen zauważyła, że Megan próbuje ręcznikiem zetrzeć plamę ze swej
pięknej sukni.

- Już tam idziemy - powiedział. - A ty, Megan, jedź do domu się

przebrać.

Megan pokręciła głową.
- Mam dziś dyżur i muszę jechać do szpitala. Przebiorę się w fartuch.
Nick szybkim krokiem ruszył w stronę domu i obie poszły za nim.
- Mogę mu być potrzebna...
Helen nieco wyprzedziła Megan, z trudem brnącą przez podjazd na

nieludzko wysokich obcasach, i weszła do domu Wymanów niemal
równocześnie z Nickiem. Gaye czekała na nich w drzwiach.

- Musiał się czymś zatruć, ale jak to mężczyzna od razu wpadł w panikę.

Styka się z medycyną na co dzień i dlatego uważa, że byle co może być
objawem jakiejś ciężkiej choroby.

- Gdzie on jest?
- Znowu w łazience! Bez przerwy wymiotuje. Megan chciała go zbadać,

ale... nie udało się. Tylko zniszczył jej sukienkę. Derek strasznie histeryzuje.
Uważa, że kona, a to na pewno zwykła niestrawność.

- Helen - zwrócił się do żony Nick - zadzwoń, proszę, po karetkę. Potem

zastanówcie się razem z Gaye, jaka potrawa mogła spowodować podobne
sensacje. Niepokoi mnie to, że tylko Derek się rozchorował, a przecież
wszyscy jedliśmy to samo, co może znaczyć, że nie jest to zwykłe zatrucie
pokarmowe.

W drzwiach łazienki ukazał się Derek. Był bardzo blady i chwiał się na

nogach. Nick kazał mu się położyć na kanapie.

- Boli cię tutaj?
- Nie.
- Atu?
- Nie, po prostu stale chce mi się... Bardzo cię przepraszam, ale muszę

iść do łazienki...

- Karetka zaraz przyjedzie.
Helen skończyła rozmawiać z pogotowiem i weszła szybkim krokiem do

salonu.

- Nic go nie boli - oznajmił Nick. - To może rzeczywiście być zatrucie,

ale dlaczego tylko on jeden?

- Próbowałam sobie przypomnieć, co jedliśmy. Oczywiście najbardziej

podejrzana jest quiche.

- Wszyscy jedli quiche - zaprotestowała Gaye. - Sama zjadłam kawałek

ze szparagami i krabem.

- A ja ten serowy - zawtórował jej Nick. - A propos, Gaye, jedzenie było

wyśmienite.

Megan weszła do pokoju, wiotka i wysoka na swoich szczudłach. W

zaplamionej sukience jakby straciła pewność siebie, jej blask znacznie
przygasł. Wzrokiem poszukała oczu Nicka, ale on jej nie dostrzegał. Może
miał jej za złe to, co powiedziała o małżeństwach zawieranych w młodym
wieku? Tak czy owak, Helen poczuła się znacznie lepiej. Rywalka wydała
jej się nagle o wiele mniej groźna.

Nick ze wszystkim zwraca się do niej, Helen, mimo że to przecież

Megan jest lekarką. Może rzeczywiście ich małżeństwo uda się uratować?
Może nie wszystko stracone...

Mimo iż bardzo niepokoił ją stan Dereka, poczuła, że ktoś zdjął jej z

ramion wielki ciężar.

- To nie mogła być quiche - oświadczył Nick.
- Marynowana dynia! - triumfalnie zawołała Helen. - Na pewno

marynowana dynia!

Przypomniała sobie, jak Derek wszedł do kuchni i prosto ze słoika

wyjadał kawałki marynowanej dyni, którą ozdabiały salaterkę z sałatką.
„Kwaśne", powiedział w pewnej chwili i skrzywił się.

- Wszyscy jedli dynię - zaprotestowała Gaye.
- Tak, ale jeden kawałek mógł być trujący. Czytałam gdzieś, że w

marynowanej dyni wytwarzają się jakieś toksyczne substancje. Derek
powiedział, że jest kwaśna, i się skrzywił.,

- Chyba masz rację - uznał Nick. - To by wyjaśniało fakt, że tylko Derek

się zatruł. Inne kawałki były nieszkodliwe. Zaraz go zawieziemy do
szpitala. Trzeba mu podać kroplówkę i zrobić kilka badań. Gaye, pojedziesz
z nami?

- Nie mogę zostawiać dziewczynek samych o tak późnej porze - odparła,

znacząco patrząc w stronę Megan.

Miała nadzieję, że Megan zaproponuje, że ją zastąpi, ale nic takiego nie

nastąpiło.

- Jedź do domu, Megan - powiedział stanowczo Nick.
- Aleja...
- Powiedziałem, żebyś jechała do domu. W razie czego wezwą cię do

szpitala telefonicznie. Musisz się przebrać.

Spojrzała na niego proszącym wzrokiem, ale Nick był nieubłagany. Na

twarzy Megan odmalował się niepokój i smutek. Wyglądała jak mała
dziewczynka, gotowa za chwilę się rozpłakać. Żałosna mieszanina pewności
siebie i skrajnego braku wiary we własne siły. Helen poczuła coś w rodzaju
współczucia.

- Dobrze, Nick - wyjąkała pokornie Megan. - Oczywiście, masz rację.

Nick przygryzł wargi, jakby jej gorliwość sprawiła mu przykrość. Może

miał z nią w Bostonie przelotny romans i teraz nie bardzo wie, jak dać jej do
zrozumienia, że łączyła ich tylko chwilowa fascynacja. Coś takiego Helen
od biedy mogłaby wybaczyć.

- Jedźmy do szpitala, zanim znowu mnie złapie. - Derek wszedł do

pokoju po kolejnym pobycie w łazience.

Nick pokrótce poinformował go o wynikach śledztwa przeprowadzonego

w kuchni.

- Dynia? - Derek z wyraźną ulgą przyjął tę wersję. - To bardzo możliwe.

Jeden kawałek był ohydny, ale go nie wyplułem, bo za późno się
zorientowałem. Zrobiłem wam masę kłopotu, bardzo przepraszam.

- Sam wiesz, że takich symptomów nie można lekceważyć - powiedział

Nick. - Zresztą po takim odwodnieniu trzeba ci podać kroplówkę.

- Znowu mi niedobrze... - skrzywił się Derek.
Po przyjeździe do szpitala natychmiast pobiegł do toalety, a Nick

zreferował sprawę dyżurnemu lekarzowi. Helen zadzwoniła do Gaye, żeby
ją uspokoić.

Wrócili z Nickiem do domu dopiero po drugiej i natychmiast poszli spać,

bardziej zmęczeni niż poróżnieni.

Jeśli mnie obejmie, wszystko będzie dobrze, pomyślała Helen i czując

opasujące ją ramię Nicka, zapadła w sen.

Obudziła się przed dziesiątą i pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, była twarz

Nicka. Lekko nad nią pochylony, przyglądał jej się spod zmrużonych
powiek. Bardzo lubiła ten żartobliwy wyraz jego twarzy.

- Co ty tu robisz? Nie jesteś w pracy?
- Zapomniałaś, że dzisiaj niedziela?
- I co?
- Zastanawiam się, jak to uczcić.
- Co takiego?
- Obudziliśmy się sami w pustym domu po raz pierwszy od osiemnastu

lat.

- Pierwszy raz?
- Jak się nad tym dobrze zastanowić, to właściwie jest pierwszy raz.

Dotychczas w weekend albo odwoziliśmy dzieci do Londynu, albo ja
wyjeżdżałem do Bostonu, albo byłem zajęty.

- Masz rację. Nieraz boję się, że może już zawsze tak będzie. Dzieci

nigdy tu nie wrócą...

- Jak zwykle przede wszystkim jesteś matką.

- To nie tak, Nick. Ja po prostu bardzo ciężko przeżywam rozstanie z

nimi.

- Wiem, najdroższa.
Jego czułe słowa zabrzmiały w jej uszach jak najpiękniejsza muzyka.
- W takim razie powiedz mi, mój rycerzu, że nie dzieje się nic złego, że

nie robią nic głupiego i że wszystko jest cudownie.

- Zaraz ci wszystko opowiem. Dzwoniłem do nich z Bostonu. Jane

powiedziała mi, że właśnie ufarbowała sobie włosy na piękny, zielony
kolor. Nie mówiłem ci? Widocznie zapomniałem.

A Jon postanowił wziąć udział w światowych zawodach, kto zje więcej

puddingu. Trenuje całe dnie. Jak widzisz, możemy być z nich naprawdę
dumni. Nasze dzieci dają z siebie wszystko i na pewno do czegoś w życiu
dojdą.

Poduszka tylko dlatego nie wylądowała na jego głowie, że w porę się

uchylił.

- Dobrze, a teraz co dalej?
- Może zjemy śniadanie w łóżku?
Tak też zrobili. Przygotowali razem śniadanie w kuchni: jajka na szynce,

kiełbaski, pomidory, grzanki, kawę i sok pomarańczowy. Helen włożyła
jedwabne kimono, a Nick piękny granatowy strój. Dostał go od Jane na
Boże Narodzenie, której zdaniem prawdziwie wytworni panowie noszą to
zamiast staromodnych piżam. Potem wrócili do łóżka z tacą pełną
smakołyków i rozpoczęli ucztę.

- A potem spać...
- Spać?
- A może...
Spojrzeli sobie w oczy z uśmiechem i Helen poczuła, że się czerwieni.

To jednak niesamowite, żeby rumienić się po dwudziestu latach wspólnego

życia! Nagle zdała sobie sprawę, że w ciągu tych wszystkich lat fizyczna
strona ich pożycia była czymś niezwykłym. Tak było zawsze i wiedziała, że
tak będzie i tym razem. Cudowne ciało Nicka należało do niej, tylko do niej,
i nikomu nie zamierzała go oddać.

Kiedy przebyli drogę, po której podążała za nim z zachwytem i

oddaniem, poczuła jego ostatni pocałunek i spoczęli obok siebie, wsłuchani
w rytm wspólnego oddechu. Potem oboje zasnęli.

Kiedy się obudzili, było po jedenastej.
- Przy odrobinie szczęścia dotrzemy do Lizy i Petera w porze lunchu. To

ponad godzina jazdy. Co powiesz na szybki prysznic razem? Zjemy coś po
drodze.

- Wcale nie jestem głodna. Daj mi jakiś owoc i szklankę soku. Zresztą

Liza nie pozwoli nam głodować.

Prysznic omal nie skończył się z powrotem w łóżku. Kiedy wreszcie

znaleźli się w samochodzie, Helen bała się powiedzieć słowo, żeby nie
zburzyć cudownej harmonii, która na nowo zapanowała między nimi. Nick
również milczał, ale w jego wzroku nie było już obcości i wrogiego smutku.
Od czasu do czasu spoglądała na niego i widziała silne ręce oparte na
kierownicy oraz zielonoszare oczy, wpatrzone w krętą drogę.

Poczuła się ogromnie szczęśliwa, lecz znowu zjawił się strach. Czy on

naprawdę jest mój? Czy jeszcze należy do mnie? Co ja zrobię, jeśli tak nie
jest? Jak będę żyć? Czy w ogóle będę mogła żyć?

Dzień był zbyt piękny na takie myśli. Błękit nieba, zieleń pól i złoty

blask słońca nie pasowały do mroku niedobrych podejrzeń.

Hollowayowie mieszkali z dala od miasta, wśród pól i lasów. Pete

wyszedł im na spotkanie.

- Liz właśnie się położyła. Ostatnio jest dość słaba.
- To już niedługo, prawda? Kiedy ma termin?
- Za dwa tygodnie. Ale z bliźniakami podobno nigdy nic nie wiadomo.
- Tak, nasze urodziły się nieco przed czasem.
Nie powiedziała, że z tego powodu spędziły potem jakiś czas w

inkubatorze; to nie był moment na podobne uwagi.

- Jak ona się czuje?
- Czuję się świetnie.
Na progu domu ukazała się Liza i mimo protestów męża, ruszyła na

powitanie gości.

- Jak się wiedzie waszym dzieciom w Londynie?
- Jane na szczęście właśnie się zaręczyła. Helen potrząsnęła głową.
- Nie mów o tym w mojej obecności takim tonem! Zupełnie jakby

wydarzyło się coś dobrego! Nie mogę tego słuchać!

Liza i Pete wymienili zdziwione spojrzenia, nie wiedząc, czy mają

gratulować, czy raczej złożyć wyrazy ubolewania. Przez chwilę panowała
cisza.

Weszli do domu i Liza podała herbatę, ciastka i kanapki. Gdy usiedli,

Helen sięgnęła po filiżankę.

- A ty, Lizo, nie pijesz?
Przyjaciółka z uśmiechem pokręciła głową.
- Nie mogę. Od dwóch godzin mam bóle.

Jej spokojna wypowiedź postawiła na nogi całą trójkę. Nick zerwał się,

jakby natychmiast chciał ją zbadać, Pete zbladł i chwycił się za głowę, a
Helen z hałasem odstawiła filiżankę. Przyjaciółka wprawiła ją w osłupienie.

- Nie róbcie takich przerażonych min - rzekła Liza spokojnie. - Jestem

tak zwaną starą pierwiastką iw moim wieku akcja porodowa może trwać
bardzo długo. Mam niezbyt silne i dość rzadkie skurcze, ostatnio co
dwadzieścia minut.

- To dlatego stale mnie pytałaś, która godzina? A ja, głupi, myślałem, że

tak czekasz na Helen i Nicka... Dlaczego mi nic nie powiedziałaś? - zawołał
z wyrzutem Pete.

- Bo chciałam się z nimi zobaczyć, a ty byś mi kazał odwołać nasze

spotkanie - wyjaśniła łagodnie Liza.

- To chyba jasne!
- Sam widzisz. A przecież jest wszystko w porządku. Czuję się świetnie i

mogę sobie z nimi porozmawiać o dzieciach. Zresztą Nick jest lekarzem, a
Helen pielęgniarką. Jestem w dobrych rękach.

Helen wybuchnęła śmiechem, a Nick spojrzał na nią, jakby chciał jej coś

przypomnieć.

- Pamiętam, jak to było z nami. Myślałem, że umrę z przerażenia, kiedy

mi powiedziała, że chyba niedługo będzie rodzić.

- A ja wcale się nie bałam. Z tobą urodziłabym bliźniaki nawet na

drabinie w czasie silnego wiatru.

- Serdeczne dzięki.
- Dzwoniłaś do swojej lekarki? - zwróciła się Helen do przyjaciółki.
- Tak. Powiedziała, że nie ma pośpiechu. Mam się zjawić dopiero wtedy,

kiedy bóle będą się powtarzały co pięć minut. Mamy więc jeszcze czas.
Wszystko jest tak, jak mi mówiono na kursie.

- Mam w samochodzie stetoskop - oznajmił Nick. - Pozwolisz, żebym cię

osłuchał? Oczywiście możesz odmówić, ale jeśli mamy tu siedzieć i
spokojnie sobie gawędzić, wolałbym przedtem usłyszeć bicie tych małych
serduszek, które w sobie masz.

- Zgódź się, Lizo - poparł go Pete. - Ja też bym chciał posłuchać.
- Dobrze, zgoda - roześmiała się Liza. - Skoro naprawdę nie możecie

wytrzymać... Mówię wam, że wszystko w porządku, ale wy mężczyźni, bez
tych waszych maszyn nic nie jesteście w stanie pojąć.

Nick pomknął do samochodu i wrócił ze stetoskopem w ręku. Po chwili

wszyscy kolejno wsłuchiwali się w delikatne bicie serca, dochodzące z
bardzo daleka, choć tak bardzo bliskie. Wrażenie było niezwykłe.

Pierwszy nad brzuchem Lizy pochylił się Nick. Helen napotkała

spojrzenie jego ciemnych oczu; malowała się w nich zaduma, jakby Nick
przebywał w odległej o osiemnaście lat przeszłości... Wróciły wspomnienia.

Potem słuchawki wziął Pete.
- To... niesamowite. Coś takiego! Słyszę je, naprawdę je słyszę.
Ostatnia była Helen. Od wielu już lat nie słyszała tego leciutkiego

pukania, zwiastującego życie gotowe w każdej chwili przyjść na świat. Liza
była jej szkolną koleżanką, były dokładnie w tym samym wieku, a Liza
wkraczała dopiero na długą drogę macierzyństwa.

Chciałabym mieć dziecko.
Ta myśl pojawiła się w jej głowie nieoczekiwanie, tak jakby wytrysła

nagle gdzieś z podświadomości. Ja też chcę mieć dziecko.

Czy naprawdę? Czy nie ulega po prostu impulsowi związanemu z

sytuacją?

Pomyślała o ciężkich latach, kiedy sama musiała podołać wszystkiemu:

być matką, żoną, piastunką i pielęgniarką. O latach, kiedy to nie miała
chwili czasu dla siebie...

Czy naprawdę chce mieć trzecie dziecko? Nie! Nie w takich warunkach

jak poprzednie. Tym razem wszystko musiałoby być inaczej. Wzięłaby
kogoś do pomocy, tak żeby mogła się cieszyć z dziecka, nie zaharowując się
do tego stopnia, że na radość nie pozostaje już miejsca. Tak było przecież,
kiedy bliźniaki były małe.

Tym razem wszystko byłoby inaczej. Rozkoszowałaby się każdą minutą

spędzoną z dzieckiem, kupiliby duży dom na wsi, taki jak ten...

Zawsze chciała mieć taki dom, ale nigdy nie mogli sobie na niego

pozwolić. Mieszkali w skromnym, „praktycznym" domku, tanim i łatwym
do utrzymania. Nick nigdy nie zgodzi się na dziecko... Nie warto nawet
zaczynać takiej rozmowy.

Nick schował stetoskop i wrócił do picia herbaty.
Liza skrzywiła się; skurcz tym razem był silniejszy.
- Trochę boli. Która godzina, Pete?
- Trzydzieści sześć minut po trzeciej, kochanie.
- To znaczy, że powtarzają się co siedemnaście minut. Helen pochyliła

się nad przyjaciółką.

- Mogę ci jakoś pomóc?
- Podaj mi sandały. Mam ochotę trochę pospacerować. Pójdziesz ze mną

w stronę rzeki?

- Z przyjemnością, jeśli mi przyrzekniesz, że po drodze nie zaczniesz

rodzić. Nie jestem na to przygotowana.

Spacer był bardzo miły. Szły powoli wzdłuż brzegu rzeki. Helen

podtrzymywała Lizę, kiedy nadchodziły bóle, i pomagała jej liczyć i
regulować oddechy. Skurcze powtarzały się coraz częściej i były coraz
silniejsze. Przyjaciółki niewiele rozmawiały. Ot, kilka słów o dzieciach,
jakie im nadać imiona i jak zachowuje się Pete, który przejmuje się ciążą
Lizy bardziej niż ona sama. Helen miała wielką ochotę zwierzyć się
przyjaciółce z tego, co przyszło jej do głowy, kiedy słuchała bicia serca
bliźniaków, ale się powstrzymała. Liza na pewno będzie ją namawiała, a
przecież cała sprawa nie ma najmniejszego sensu. To po prostu niemożliwe.

W pewnej chwili Liza drgnęła.
- Odchodzą mi wody - oświadczyła i spojrzała na szybko powiększającą

się plamę na sukience.

Nastąpił silny skurcz.
- Chyba musimy wracać.
- Do szpitala jest dwadzieścia minut jazdy. Zastały mężczyzn

pogrążonych w rozmowie.

- Nick właśnie opowiadał mi o Bostonie - oznajmił Pete. Helen

wzdrygnęła się. Nienawidziła tego słowa.

- Nie bardzo ci się podoba ten pomysł? - Pete był wyraźnie zaskoczony

wyrazem jej twarzy.

- Jeszcze nie zadecydowaliśmy, czy Helen ze mną pojedzie - wyjaśnił

Nick.

- Jak to?
- Może byłoby lepiej, gdyby została.
Czekał, aż Helen coś powie. Czekał, że zaprzeczy. Nie wiedział, czy

postępuje słusznie, ale czuł, że decyzję należy pozostawić właśnie Helen. Po
tym, co wydarzyło się przed południem, po tym cudownym poranku w

łóżku i potem pod prysznicem nie wiedział już, co ma o wszystkim myśleć.

Przecież Megan mu powiedziała... w Bostonie, tego wieczoru, który tak

głęboko wrył mu się w pamięć, patrząc mu głęboko w oczy, powabna i
piękna w swojej wytwornej sukni, powiedziała, że kobiety, które zbyt
wcześnie wychodzą za mąż, tracą życiowe szanse i potem przez całe życie
tego żałują. Kobieta, która w osiemnastym roku życia ma dom, męża i
dzieci, nie może się realizować i bardzo z tego powodu cierpi. Helen nigdy
nie miała możliwości w pełni sprawdzić się zawodowo, nie miała szans,

żeby się rozwijać i teraz może chcieć to sobie powetować.

Unikając wzroku żony, zwrócił się do Pete'a:
- Trzeba się zająć domem, ktoś powinien być blisko dzieci, Helen ma

swoją pracę...

- I kota - dodała gorzkim tonem.
Nie mogła mu wybaczyć, że mówi o tym tak, jakby razem wszystko

uzgodnili i wspólnie doszli do pewnych wniosków. A przecież to on sam
postanowił, że będzie właśnie tak, a nie inaczej. Czuła się upokorzona.

- Helen, na miłość boską, przecież my możemy wziąć kota! - zawołała

Liza i Helen musiała jej wytłumaczyć, że kochany stary Pusiek nie lubi
przeprowadzek i najlepiej będzie, gdy zostanie na własnych śmieciach.

- Może odłożymy tę rozmowę na później, a teraz zadzwonimy do

szpitala. - Nick spojrzał na mokrą sukienkę Lizy i zawahał się. - Chyba po
prostu tam pojedziemy...

Pete poszedł za jego wzrokiem i pobladł.
- Lizo, czy to znaczy... Gdzie jest twoja szpitalna torba? Zaraz, ją zaniosę

do samochodu. Musimy jechać. Boże, gdzie ja mam kluczyki?

Helen z Nickiem posprzątali naczynia ze stołu i po chwili wszyscy byli

gotowi do drogi.

- Chyba nie byliśmy najlepszymi gospodarzami - powiedział na

pożegnanie Pete.

Liza chwyciła go za rękę. Bóle były bardzo silne i bardzo częste.
- Jedźmy już! Czy ja wzięłam szczoteczkę do zębów? Zresztą nieważne!

Pete, jedziemy!

Trzasnęły drzwiczki i odjechali.
Helen i Nick poszli do swojego samochodu i po chwili skręcali w

przeciwnym kierunku.

- Dziwne, kiedy się pomyśli, że Liza i Pete wchodzą właśnie na drogę,

którą my po tylu latach zakończyliśmy - powiedział Nick zamyślonym
głosem, kiedy samochód przyjaciół zniknął im z oczu.

- Tak - przytaknęła Helen, w myślach żegnając się ze swoim marzeniem

o dziecku. To przecież absolutnie wykluczone.

Dobry nastrój, jaki wytworzył się między nimi tego ranka, gdzieś

zniknął. Znowu zapanowała obcość i chłód. Może tamto to był tylko seks?
Może w rzeczywistości już nic ich nie łączy...

Jak mogła myśleć o dziecku, skoro nie może mieć pewności, czy jeszcze

w ogóle ma męża?

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Chciałam cię przeprosić za to, co ci mówiłam na temat Paula

Chambersa trzy tygodnie temu.

Stella Harris podeszła do Helen po zebraniu pielęgniarek ośrodka. Helen

przyszła na nie prosto ze spotkania z grupą samotnych matek.

- Nie miałam pojęcia, że on jest tak poważnie chory. Wyglądał na

zdrowego, silnego faceta. Kiedy pomyślę, że mogłaś się nim
zainteresować...

Helen uśmiechnęła się.
- Mimo wszystko to bardzo interesujący mężczyzna. Bardzo go lubię.
Paul Chambers był naprawdę bardzo atrakcyjny, ale nie powiedziała

prawdy, mówiąc, że go lubi. Jego zachowanie naprawdę ją raziło. Paul
Chambers był aroganckim, pewnym siebie typem, przywykłym wszystko i
wszystkich podporządkowywać własnym celom. Helen musiała jednak
przyznać, że w jego władczym sposobie bycia jest coś, co na swój sposób ją
pociąga. Gdyby Nick naprawdę wyjechał i zostawił ją samą, gdyby ich
rozstanie było wstępem do rozwodu... Gdyby została sama...

O czym ona myśli? Przecież nawet nie wie, co to znaczy być samą.

Nigdy nie była sama. Zawsze miała Nicka.

Wyszła za niego, ponieważ miała pewność, że nie może bez niego żyć.

Przedtem myślała zawsze, że nie będzie się spieszyć z zamążpójściem.
Zamierzała studiować, podróżować... Paradoksalnie właśnie w chwili, kiedy
mogą oboje razem wyruszyć w świat, zwiedzać i cieszyć się życiem, ich
małżeństwo zaczyna się rozpadać!

Paul Chambers wiele podróżował, był bardzo ciekawym człowiekiem i w

oczach Karen Graham jego choroba w niczym nie zmniejszała jego
atrakcyjności.

Może nie należy go tak od razu skreślać, stwierdziła Helen i na samą

myśl o tym, że mogłaby się kochać z kimś innym niż Nick, poczuła mdłości.

Stella Harris nie odchodziła.
- Pytałaś na tym zebraniu, czy ktoś chce się przyłączyć do pracy nad

organizacją grupy dla chorych z przewlekłym bronchitem...

- Chciałabyś? To wspaniale!
Stella dotychczas unikała wszelkich zobowiązań i nie włączała się w

żadne grupowe działania.

- Tak. Pomyślałam, że powinnam się czymś zająć. Nie można stale

myśleć tylko o swoich sprawach. Ten pomysł bardzo mi się spodobał. Mój
ojciec bardzo dużo palił i umarł na raka płuc. Pomyślałam, że kiedy zajmę

się problemami innych ludzi, łatwiej mi będzie oderwać się od swoich
kłopotów. Muszę przestać myśleć o Raymondzie. Powinnam wreszcie
myśleć o sobie, pomagać innym, żeby pomóc sobie. Może to trochę
egoistyczne...

- Nic podobnego! Gdybyśmy mieli czekać, aż ludzie zdecydują się

pomagać sobie z czystego altruizmu, nigdy byśmy się nie doczekali. Zresztą
moja motywacja też nie jest taka zupełnie czysta. Nick ma wielu pacjentów
z rozedmą, bronchitem i innymi schorzeniami płuc. Jeśli nasza grupa
przyczyni się do tego, że ludzie zaczną trochę mniej palić, mój mąż będzie
miał mniej pracy i będzie częściej bywał w domu. Sama widzisz!

Stella roześmiała się.
- Z podobną logiką trudno dyskutować! Poddaję się. Nareszcie trochę się

rozluźniła, może się śmiać, zachowuje się normalnie. Bardzo długo to
trwało, zanim przyszła do siebie...

Po wyjściu Stelli Helen sięgnęła do torebki po drugie śniadanie, ale

właśnie zadzwonił telefon. Usłyszała zdyszany głos Pete Hollowaya.

- Wszystko w porządku, urodziła godzinę temu. To chłopcy. Rudzi jak

ja! Zdrowi i cali, tylko Stephen jest trochę mniejszy od Chrisa. Liz świetnie
sobie dała radę. Są wspaniali! Nie mogę uwierzyć!

- To cudownie, Pete!
Porozmawiali jeszcze chwilę. Nick przed osiemnastu laty mówił pewnie

takim samym przejętym, szczęśliwym głosem, pewnie tak samo nie potrafił
wyrazić radości, tak samo słychać było w jego głosie z trudem
powstrzymywane

wzruszenie...

Zamyślona

odłożyła

słuchawkę

natychmiast musiała podnieść ją znowu. Tym razem dzwoniła Megan Stone.
Wyniosłym, sztucznie modulowanym głosem zapytała, czy może na chwilę
wpaść.

- Chciałabym porozmawiać. Czy mogłybyśmy gdzieś iść na kawę?
Helen zesztywniała. Czego Megan może chcieć?
- Tu obok jest taka mała kawiarenka.
- W takim razie podjadę po ciebie za kilka minut.
Helen odłożyła słuchawkę i machinalnie sięgnęła po kanapkę. Po chwili

dobiegł ją odgłos hamującego samochodu.

Na podjeździe stała Megan, smukła i wytworna, na bardzo wysokich

obcasach, dzięki którym przewyższała Helen niemal o głowę.

Ruszyły w stronę pobliskiej kawiarni, rozmawiając o tym i owym, o

nieważnych sprawach, stanowiących wstęp do właściwej rozmowy. Helen
zauważyła, że idąca obok niej kobieta, mimo pozornej swobody, jest bardzo

zdenerwowana. Ledwo usiadły i zamówiły coś do picia, Megan przystąpiła
do sedna.

- Nick powiedział, że chcesz jechać do Bostonu.
- Owszem.
Nie dodała, że nigdy nie zamierzała nie jechać. To był wymysł Nicka.
- Nie rób tego.
- Słucham?
- Będzie lepiej, jeśli tam nie pojedziesz. Helen zaniemówiła.
- Co takiego?
- Chyba rozumiesz, jak to utrudni sytuację?
Helen zacisnęła dłonie na krawędzi stolika, chcąc ukryć ich drżenie.

Czuła, że robi się blada.

- Gdybyś została, wszystko byłoby prostsze. Można by całą rzecz

załatwić w sposób kulturalny i cywilizowany. Sama wiesz, jaki jest Nick!
Powinnaś mu to ułatwić, nie stawiać go w trudnej sytuacji.

- Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli, Megan. Kelnerka podała

właśnie kawę i Megan chwyciła palcami filiżankę, jakby łapała koło
ratunkowe.

- Wiesz! Bardzo dobrze wiesz!
- Czy chcesz mi zakomunikować, że sypiasz z moim mężem?
Celowo powiedziała to w sposób ujmujący całą sprawę w kategoriach

przelotnego romansu. Megan spuściła głowę.

- Nie, jeszcze nie. Nick nigdy nie zrobiłby czegoś podobnego, przecież

wiesz. Nie pozwoli sobie na to, zanim nie skończy... zanim nie będzie miał
pewności, że wasze małżeństwo nie istnieje.

- Skąd takie podejrzenie?
Helen próbowała mówić spokojnym głosem, chociaż serce z wolna

przestawało jej bić.

- Przecież to oczywiste! Pobraliście się tak wcześnie... Moi rodzice

pobrali się przed dwudziestym rokiem życia i to się bardzo źle skończyło.
Zawsze tak jest! Dużo o tym myślałam, rozmawiałam z Nickiem. Nie łączy
was nic poza dziećmi i konwenansem. A teraz dzieci wyjechały.

Helen drgnęła. Megan powiedziała to takim tonem, jakby Jane i Jon

nigdy już nie mieli wrócić. Przecież to śmieszne!

- Nic was już nie łączy, Helen. Staliście się sobie obcy. Ty całe życie

zajmowałaś się domem i dziećmi, a Nick jest wybitnym specjalistą.
Rozmijacie się intelektualnie, rozmijacie się pod każdym względem. Nick

żyje w świecie, do którego ty nie masz dostępu.

Zamilkła i przeciągnęła językiem po wargach.

- Przepraszam, to nie twoja wina. Nigdy nie miałaś możliwości, żeby mu

dorównać. Wyszłaś za mąż bardzo młodo, urodziłaś dzieci, musiałaś zająć
się domem. Nie myśl, że tego nie doceniam. Naprawdę nie chcę zrobić ci
przykrości.

Megan była szczerze przejęta.
- Wybacz, ja po prostu szukam najlepszego rozwiązania... Wydawało mi

się, że ten wyjazd do Bostonu to idealna okazja, żeby się rozstać i
zakończyć całą sprawę. Kochamy się z Nickiem, a ty jesteś taką mądrą,
wspaniałą kobietą! Helen, Nick ma prawo do odrobiny szczęścia. Byliśmy
tak szczęśliwi przez ten tydzień w Bostonie! Spacerowaliśmy sobie po
starym mieście, chodziliśmy do restauracji. Gdybyś go mogła zobaczyć, jaki
był odprężony, uśmiechnięty...

- Chodziliście sobie razem, ty i Nick...
- Mówię ci to wszystko, bo bardzo cię szanuję, Helen. Mam nadzieję, że

mnie rozumiesz. Sądzę, że możemy przejść przez to wszystko z godnością i
klasą. Nigdy, przenigdy nie chciałabym cię zranić, wierz mi!

Może szkoda, pomyślała Helen. Wszystko byłoby łatwiejsze... Czuła, jak

pogrąża się w jakimś lepkim koszmarze, z którego nie ma wyjścia. Zaraz się
obudzę, pomyślała rozpaczliwie, to tylko sen.

Spojrzała na piękną blondynkę siedzącą naprzeciw niej. Megan była

przerażająco szczera. Chodziło jej jedynie o to, żeby jak najszybciej i
najbardziej bezboleśnie zakończyć coś, co jej zdaniem i tak dobiega końca.

Helen przełknęła ślinę.
- Mam wrażenie, że wszystko już omówiłaś z Nickiem. On wie, że tu

teraz jesteśmy?

- Nie - żywo zaprzeczyła Megan.
Jej pewność siebie na chwilę przygasła.
- Znasz go i wiesz - podjęła po chwili z poprzednią stanowczością - że

Nick niełatwo daje się namówić na podobną rozmowę. Ma swoje zasady i
potrzebuje dużo czasu, żeby dojrzeć do pewnych decyzji. Trzeba mu dać
szansę. I o to właśnie cię proszę, daj nam szansę, daj nam wszystkim
szansę!

- Ja...
- Nie chcesz przecież, żeby był z tobą przez następne dwadzieścia lat, bo

uważa, że tak musi? Nie chcesz go przecież zmuszać do poświęceń? Co to
by było za życie! Przecież ty sama tego nie chcesz...

- Oczywiście, że nie. - Była zdumiona spokojem, z jakim wymówiła te

słowa. Miała wrażenie, że ta scena nie rozgrywa się w rzeczywistości, tylko

na filmie, a ona, Helen, jest jedynie widzem, obserwującym rozmowę
dwóch kobiet siedzących w kawiarni.

- Bardzo cię za to szanuję - powtórzyła Megan. - Wiedziałam, że jesteś

osobą z wielką klasą.

Dopiła kawę. Helen nawet nie tknęła swojej.
- Jedno mogę ci obiecać, a wiem, że ci na tym zależy. Nie skrzywdzę

Nicka, Helen. Zrobię wszytko, żeby był ze mną szczęśliwy. Teraz muszę już
iść, czekają na mnie w szpitalu.

Wstała i zanim osłupiała Helen zdołała przyjść do siebie, odeszła, zwinna

i smukła na swych niebotycznych obcasach. Helen przez chwilę siedziała
jak skamieniała.

Dlaczego nic nie powiedziałam? Nie broniłam się? Jak mogłam się

bronić, skoro nikt na mnie nie napadał. Skoro Megan wytłumaczyła mi
wszystko z nieubłaganą logiką.

Musi natychmiast zobaczyć się z Nickiem. Musi z nim porozmawiać. Te

sprawy dotyczą tylko ich dwojga. Nick musi jej wyznać prawdę. Na
szczęście jeszcze nie spał z Megan, to zawsze coś. Nick jest człowiekiem
honoru. Może to, że jest do żony bardzo przywiązany, pozwoli mu
przezwyciężyć kryzys i nie angażować się w romans z inną? Może jeszcze
wszystko da się naprawić!

Miała przed sobą długie popołudnie wypełnione wizytami domowymi.

Może zdąży jeszcze przed nimi porozmawiać z Nickiem. Prawie biegiem
ruszyła do szpitala. Po drodze przypomniała sobie, że notes z rozkładem
domowych wizyt zostawiła na biurku w ośrodku. Będzie musiała po niego
wrócić.

W klinice natknęła się na nieznajomą pielęgniarkę.
- Doktora Damella nie ma. Pani jest... - spojrzała na tabliczkę na bluzie

Helen - żoną doktora? Doktor powinien być w izbie przyjęć. Proszę tam
zajrzeć.

- Dziękuję.
Przebyła liczne korytarze i dotarła do izby. Nick pochylał się właśnie nad

młodym człowiekiem, który miał atak astmy; przy nich stał zdenerwowany,
młody asystent.

- Jakiś czas temu podano mu środki rozkurczające...
- Co to znaczy, jakiś czas temu?
- Zaraz po tym, jak go przywieźli...
- Następnym razem proszę odpowiadać bardziej precyzyjnie. Czy pacjent

dostał coś jeszcze?

- Podano mu dożylnie...

Helen słuchała krótkich, konkretnych zdań, wiedząc, że Nick nie zwróci

na nią uwagi, nawet gdyby do niego podeszła.

Stała w drzwiach, patrząc na niego z odległości kilku kroków. Wydawał

się teraz obcy i daleki.

- Oddech wraca do normy. Proszę się rozluźnić. Może już pan swobodnie

oddychać, wszystko w porządku. Zostanie pan u nas na obserwacji. Proszę
się niczego nie obawiać, sytuacja została opanowana.

Panika z twarzy pacjenta z wolna ustępowała. Wraz z oddechem

powracał normalny kolor skóry. Nick zwrócił się do pielęgniarki:

- Wrócę tu za godzinę. Proszę od niego nie odchodzić. Należy stale

kontrolować ciśnienie. Gdyby coś się działo, proszę mnie natychmiast
wezwać.

Omówił z młodym lekarzem problem spadku ciśnienia tętniczego krwi w

ostrych stanach skurczowych oskrzeli i wydał ostatnie polecenia.

- Na razie zostawimy go tutaj. Wieczorem zostanie przeniesiony na

oddział.

- Jak długo zostanie w szpitalu?
- Kilka dni. Musimy się upewnić, że atak się nie powtórzy. Dostanie

kortikosteroidy i aminofilinę.

- W jakich dawkach?
- W takich przypadkach podajemy...
Spojrzał w stronę drzwi i dostrzegł stojącą w progu Helen.
- Siostra panu powie, a teraz przepraszam... Wyprowadził żonę na

korytarz.

- No i co? Wszystko w porządku? Nie mogłem się doczekać...
Nie bardzo wiedziała, o co mu chodzi. Czyżby pytał o wynik tej

nieszczęsnej rozmowy z Megan? Nie, to niemożliwe. Ton jego głosu
wskazywał, że ma na myśli zupełnie co innego.

- Co z Lizą? Wiesz coś? Głęboko odetchnęła.
- Tak, oczywiście. Już ci mówię. Urodziła dwóch chłopców. Są zdrowi i

silni. Pete dzwonił do mnie w czasie lunchu; jest szczęśliwy i oszołomiony.

- Chłopcy! Cudownie! Wyobrażam sobie, jak Liz i Pete się cieszą. To

musi być najszczęśliwsza chwila w ich życiu. Taka przygoda!

- Przygoda?
Seria przygód. Nie pamiętasz już, jak to było, kiedy wyciągaliśmy Jona

ze strumyka albo kiedy Jane postanowiła, że jest wróżką i weszła na dach?
Takich rzeczy się nie zapomina.

- Tak.

Uśmiechnęła się do niego. Nikt, nawet Megan, nie odbierze im

wspomnień, życia, które jest przeszłością, ale które stale trwa. Wyraz
twarzy Nicka napełnił ją nadzieją; malowało się na niej rozczulenie i radość.
Jego oczy błyszczały.

- Musimy do nich pojechać. Trzeba zobaczyć dzieciaki.
- Może w najbliższy weekend?
Jego radość udzieliła się jej i sprawiła, że koszmar rozmowy z Megan

gdzieś się ulotnił. Ujął jej dłonie.

- Teraz muszę iść do pacjentów. Przejdziesz się ze mną w stronę

oddziału?

Właściwie powinna iść do ośrodka, wziąć notatnik i rozpocząć domowe

wizyty, ale pokusa była zbyt wielka. Nie może go zostawić właśnie teraz,
kiedy nareszcie są naprawdę razem.

Szli obok siebie szybkim krokiem, rzadko się odzywając i ciesząc nagle

odzyskaną bliskością. Helen miała jeszcze w głowie słowa Megan, ale ich
groza trochę osłabła i rozmowa z Nickiem na wiadomy temat stawała się
coraz mniej konieczna. Po co mówić o smutnych rzeczach, skoro są tak
szczęśliwi?

Wróciło wspomnienie Nicka pochylającego się nad pacjentem. Megan

ma rację, Nick jest wybitnym specjalistą. Helen w niczym mu nie
dorównuje. Przez minione dwadzieścia lat doskonalił swoje umiejętności,
zdobywał doświadczenie. Ona prowadziła dom, wychowywała dzieci,
skończyła kursy pielęgniarskie... Trudno to porównywać.

Zawsze uważała, że jako wykwalifikowana pielęgniarka może z nim

rozmawiać na tematy medyczne, że mimo różnicy wykształcenia mają
wspólny język. Wiedziała, jak działa szpitalna administracja, na czym
polegają kłopoty z ubezpieczeniem, jak organizować profilaktykę, grupy
samopomocy i wspomagania. Rozmowa z Megan uświadomiła jej, że to nie
wystarczy że istnieje przepaść, której dotąd nie dostrzegała.

Na przykład astma. Wiedziała, że choroba objawia się napadami

duszności, wywołującymi u pacjenta panikę i w konsekwencji mogącymi
prowadzić do zgonu. Wiedziała, że podaje się silne leki o działaniu
rozkurczowym, że należy stale kontrolować ciśnienie tętnicze, wykazujące
tendencję do spadku... Miała pojęcie o wielu schorzeniach, dysponowała
podstawowymi wiadomościami na temat różnych chorób, ale czy to
wystarczy? Czy to wystarczy, żeby przejść przez życie z kimś takim jak
Nick?

Megan uważa, że to ważne.
- Nick... - zaczęła.

- Tak?
- Ten pacjent...
- Z astmą?
- Tak. Czy bardzo z nim źle? Wyjdzie z tego?
- Oczywiście. To był bardzo silny atak, ale zdołaliśmy go opanować.

Pacjent jest w niezłym stanie. Wpadł w panikę, co zupełnie zrozumiałe, ale
teraz nic mu nie grozi. Dlaczego pytasz? Należy do twoich podopiecznych?

- Nie. Tak po prostu chciałam wiedzieć.
Trudno! Nie potrafi rozmawiać z nim o medycynie. Nie zna terminów

medycznych, nazw leków, nie potrafi kompetentnie dyskutować o ciśnieniu
krwi ani o odpowiednim dawkowaniu. A Megan potrafi.

- Nie martw się o moich pacjentów, masz dosyć własnych. - Rozmowa

była zakończona. Nick lekko pocałował ją w policzek i popchnął drzwi
wiodące na oddział. - Ogromnie się cieszę z powodu Lizy i Pete'a. Dzięki,

że przyszłaś mi to powiedzieć.

Nie wyjaśniła, że przyszła właściwie powiedzieć mu coś zupełnie innego.
Wróciła do siebie, odnalazła notes, a wraz z nim rozkład

popołudniowych zajęć. Pierwszy na liście był dom tureckiego emigranta.
Dziecko miało dziesięć dni, młoda matka nie znała języka angielskiego.

- Dobrze, że pani przyszła - powitał ją ojciec dziecka, Osman Kadir,

który świetnie mówił po angielsku. - Moja żona, Arife, bardzo się
niepokoiła. Prosiła, żebym służył jej za tłumacza, bo nie mówi po angielsku.
Nie przeszkadza pani, że będę przy pani wizycie?

- Ani trochę - uśmiechnęła się Helen. - Bardzo miło jest widzieć

troskliwego ojca.

- Nie będę zbyt długo. Mamy z bratem taką małą restaurację, za pół

godziny otwieramy.

Stali w małym saloniku, pełnym dywanów i wschodnich tkanin. Dziecko

leżało w łóżeczku. Było śliczne i Helen znowu poczuła tamto dziwne
ukłucie.

Przesada, widuję niemowlęta codziennie...
Sami Kadir był ładnym chłopczykiem i wyraźnie dobrze się chował.
- Proszę powiedzieć żonie, że może się zwrócić do przyszpitalnej

przychodni w każdej sprawie. Kalendarz szczepień omówimy później.
Będziemy w kontakcie.

Poczekała, aż Osman przetłumaczy żonie jej słowa. Arife przez chwilę

uważnie słuchała, lekko pokasłując. W pewnej chwili zerwała się i wybiegła
z pokoju, krztusząc się; usłyszeli, że w łazience rozkasłała się na dobre. W
saloniku zapanowała krępująca cisza.

- Pańska żona musiała się przeziębić - zaczęła Helen, ale Osman

przecząco pokręcił głową.

- Nie, to nie to. Zawsze tak kaszle, już od dawna.
- Radziła się lekarza?
Helen spojrzała na niego z niepokojem. Czyżby gruźlica? W domu, w

którym jest małe dziecko?

- Nawet nie chce o tym słyszeć. Mówiłem jej, żeby poszła do przychodni,

ale nie chce. - Przez chwilę milczał. - Wiem, że przyszła tu pani tylko do
dziecka - dodał z wahaniem - ale...

- Stan zdrowia pańskiej żony również mnie interesuje, bo to bardzo

ważne dla dziecka - przerwała mu łagodnie. - Wszystko, co dzieje się w
domu, ma wpływ na zdrowie niemowlęcia.

- W takim razie - powiedział młody ojciec z nagłą determinacją - proszę

posłuchać. Arife jest moją kuzynką, zostaliśmy wyswatani przez nasze
rodziny. Jej rodzice zmarli i mój wuj postanowił, że mam się nią
zaopiekować. Mieszkam w Anglii od dzieciństwa, moi rodzice też pobrali
się z woli rodziny i są bardzo szczęśliwi. To stara tradycja.

- Pańscy rodzice zgodzili się, jak rozumiem...
- Tak, wszystko było dobrze, ale Arife źle się czuje w naszym związku.

Jest bardzo niepewna siebie. W Turcji pracowała w fabryce wyrobów
bawełnianych, nie skończyła szkoły i tu czuje się wyobcowana. Bardzo ją
kocham, ale ona chyba nie bardzo -w to wierzy. Uważa, że ożeniłem się z
nią z litości i obowiązku. Jest śliczna, mądra, świetnie prowadzi dom i nie
przeszkadza mi to, że nie chodziła do szkoły. Kocham ją i bardzo się o nią
boję. Widzę, że jest chora. Nie chce iść do lekarza, bo się boi, że ją odeślę z
powrotem do Turcji. Dlatego postanowiła urodzić w domu. Mówi, że ten
kaszel to uczulenie i że samo przejdzie. Płucze gardło, ale to nic nie
pomaga. Nieraz wychodzi z domu niby na spacer, a naprawdę po to, żeby
się spokojnie wykasłać.

Arife wróciła do pokoju. Spojrzała na męża i powiedziała coś do niego

po turecku.

- Mówi, że to pani perfumy.
- Strasznie mi przykro.
- Przecież to nie mogą być perfumy!
- Nieraz - spokojnie wyjaśniła Hełen - to się zdarza. Jakiś nowy składnik

może działać alergizująco. Czy zauważył pan, że ataki żony powtarzają się
o jakiejś określonej porze?

Osman przez chwilę zastanawiał się.
- Kiedy sprząta... Chyba tak, kiedy sprząta mieszkanie.

- W takim razie to może być uczulenie.
- Gdyby tylko chciała mi wszystko powiedzieć! Wiem, że coś przede

mną ukrywa, a ja tak bardzo chciałbym jej pomóc,

Helen napotkała spojrzenie wielkich, ciemnych, przestraszonych oczu

Arife. Osman powiedział coś do żony, ona zaś pokręciła głową i coś
mruknęła.

- Zapytałem, czy chce, żeby przyszła moja siostra. Mogłaby jej pomóc w

trakcie rozmowy o kobiecych sprawach. Arife jest bardzo tradycyjna. Nie
chciała nawet, żebym był przy narodzinach naszego synka.

- Zgodziła się na przyjście siostry?
- Nie. Twierdzi, że wszystko w porządku. Że nie ma o czym mówić.
Bezradnie rozłożył ręce.
Helen opuściła dom Kabirów z poczuciem nie spełnionego obowiązku.

Następnym razem przyjdzie z tłumaczem albo jeszcze lepiej - z jakimś
dobrym słownikiem. Trzeba poszukać w księgarni. Słownik oczywiście nie
rozwiąże kłopotów językowych, ale Arife na jego widok zrozumie, że Helen
bardzo się stara. Może jej coś wreszcie powie. Jest w tym wszystkim jakaś
zagadka. Osman uważa, że chodzi tylko o kaszel, ale może to nie wszystko?
Doświadczenie mówiło jej, że w tym przypadku potrzebny jest czas i
cierpliwość.

Następną wizytą były odwiedziny u Barbary James. Krótkie spotkanie z

jej matką w ubiegły piątek wywarło na Helen niedobre wrażenie. Liczyła na
pogawędkę przy filiżance kawy, ale kiedy ujrzała twarz Barbary,
zrozumiała, że się myliła.

Barbara była purpurowa z wściekłości.
- Nie mogę pani wpuścić! Właśnie kłócę się z matką! Jest uparta jak

osioł. Wyszłam z dziećmi na kilka minut, wracam, i co widzę? W kuchni
czarno od dymu! Najpierw wszystkiego się wyparła, a potem powiedziała,

że ma to w nosie i musi palić papierosy. Nic jej nie obchodzi! Jak umrze, to
umrze! Powiedziałam, że jak chce popełnić samobójstwo, to nie w moim
domu! W każdej chwili może się podpalić. Zdejmuje maskę i zapala
papierosa! Wczoraj o mało nie doszło do nieszczęścia. Gdyby nie to, że
miałam szklankę zimnej wody w ręku i chlusnęłam jej w twarz... Nie mogę
tak żyć. Ona zabija się na moich oczach!

Uspokoiła się i nieco szerzej uchyliła drzwi.
- Przepraszam, niech pani wejdzie. Straszny tu bałagan, a co do mamy...
W końcu usiadły w kuchni i zaczęły rozmawiać. Helen poinformowała

Barbarę o istnieniu grupy wspomagania i możliwościach, jakie to stwarza.
Pani Miller będzie mogła chodzić na spotkania i próbować jakoś rozwiązać

swój problem. Ponadto postanowiły włączyć ją w domowe zajęcia, takie jak
pomoc przy gotowaniu czy drobne zakupy. W pewnej chwili w progu
ukazana się starsza pani.

- Nie pozwalasz dzieciom bawić się ze mną — rzekła z wyrzutem. -

Powiedziałaś, że mają mnie nie męczyć, a ja bardzo lubię się z nimi bawić!

Helen wyszła z poczuciem, że jeszcze nie wszystko stracone. Reszta dnia

upłynęła jej na rutynowych zajęciach, a kiedy wróciła do domu, dom był
pusty.

Gdzie są dzieci? Ciekawe, czy wzięły sobie obiad. Nie, przecież są w

Londynie, nie ma co się rozglądać ani nasłuchiwać. Jesteśmy w domu sami,
ja i Nick. Właściwie to cudowne...

Przygotowała spaghetti i właśnie kończyła, kiedy pod dom podjechał

samochód. Nick wszedł do domu spięty i zdenerwowany, więc nie odważyła
się podejść, żeby się przytulić. Stała przy zlewie, cedząc makaron.

- Jak było?
- Strasznie mi się chce pić - powiedział, podszedł do lodówki, wyjął sok

pomarańczowy i napełnił szklankę. - W szpitalu jest potwornie gorąco.

Helen nałożyła makaron na talerze i w milczeniu usiedli do stołu.
- A co poza tym?
- Wszystko w porządku.
Czy naprawdę nie mogą o tym rozmawiać z powodu jej nieznajomości

przedmiotu? Czy dlatego, że nie jest lekarzem, nie mogą mówić o jego
pracy?

- Miałam dziś dziwny przypadek...
Opowiadając mu o Kabirach, miała wrażenie, że mówi o życiu w ogóle.

Historia małżeństwa, które nie może się porozumieć, bo zbyt mało ze sobą
rozmawia, wydała jej się nagle czymś bliskim i dobrze znanym.

Nick zwykle słuchał jej opowieści bez cienia zniecierpliwienia. Może to

była zwykła uprzejmość, może nigdy naprawdę go to nie interesowało.
Może Megan ma rację, gdy mówi, że przy jego wiedzy jej sposób mówienia
o pewnych sprawach wydaje mu się denerwująco nieprofesjonalny.

Słyszała samą siebie, jak nieudolnie próbuje przedstawić mu przypadek

Arife Kabir, czując, że się ośmiesza.

- To wygląda na alergię - powiedział, jakby myślał o czymś innym. I

nagle zmienił temat: - Znasz siostrę Karen Graham, prawda? Co o niej
sądzisz?

- Jest bardzo sumienna, rozsądna...
Nie mogła się skupić na charakterystyce siostry Graham, bo chciała mu

opowiedzieć o swoich obserwacjach dotyczących Turczynki.

- Może to alergia, ale jest chyba jeszcze coś...
Nick oznajmił, że pozmywa po kolacji i mimo jej protestów zaczął

zbierać naczynia ze stołu.

- Wyglądasz na zmęczoną. Odpocznij. Zadzwoń do dzieci.
- Nie, znowu się tylko zdenerwuję tym jej Russellem.
Nie dodała, że głównie dręczy ją fakt, że on, ojciec Jane, traktuje tak

lekko sprawę tych głupich zaręczyn. Zupełnie jakby nic się nie stało.

Mężczyźni są beznadziejni. Nick też. Czy on nie zdaje sobie sprawy,

czym może być takie małżeństwo dla dziewczyny takiej jak Jane? Przecież
rozwiodą się po dwóch latach. A może dla Nicka myśl o rozwodzie nie jest
niczym groźnym...

Kiedy wszedł do gabinetu w kilka minut później, zastał ją pochyloną nad

książkami.

- Co ty czytasz? O Boże! „Choroby płucne", „Bronchit przewlekły".

Helen, zostaw te nudziarstwa i odpocznij.

- I nie wysilaj swojego ptasiego móżdżku, żeby pojąć rzeczy, których i

tak nigdy nie zrozumiesz... - dokończyła z goryczą i odsunęła od siebie
książki.

Nick spojrzał na nią ze zdziwieniem i przez chwilę chciała go przeprosić

za ton, na który niczym sobie nie zasłużył.

Nie zrobiła tego; zbyt wiele rzeczy chciała mu powiedzieć, ale nie

wiedziała, jak to zrobić.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Dzień dobry, Karen! Jak się miewasz...
Helen urwała, bo rzut oka na siostrę Graham, wychodzącą właśnie z

pokoju Paula Chambersa, powiedział jej więcej niż słowa. Karen Graham
miewała się podle. Minęła Helen w milczeniu i zniknęła za drzwiami
toalety. Twarz miała zaczerwienioną i zalaną łzami, zapuchnięte oczy.

Musiało się stać coś bardzo złego.
Ciekawe, o co chodzi? Wszystko wskazywało na to, że stan pielęgniarki

jest związany z wizytą w pokoju numer dziewięć. Helen zawahała się, czy
ma za nią iść i spróbować porozmawiać. Nie, teraz lepiej zostawić Karen w
spokoju, niech do siebie dojdzie. Zawsze jednak można zajrzeć do Paula
Chambersa.

Helen włożyła maskę i otworzyła drzwi do pokoju pacjenta. Poczuła

przeciąg i chłodny powiew wymienianego powietrza. Zgodnie z zaleceniami
Nicka, pokój był nieustannie wietrzony.

Dziennikarz stał przy oknie, tyłem odwrócony do drzwi. Słysząc hałas,

natychmiast się odwrócił. Po jego zawiedzionej minie widać było, że
spodziewał się powrotu siostry Graham.

- Po co pani przyszła? - zapytał, nie kryjąc rozczarowania. Wyglądał tak

atrakcyjnie, że Helen przez chwilę zastanawiała się, co by zrobiła na
miejscu Karen...

- Wpadłam porozmawiać. Mam tu obok pewną matkę z niemowlęciem.

Odwiedziłam ją i przy okazji postanowiłam zajrzeć do pana.

Przed chwilą rzeczywiście była u malej Rebeki Minty i bezskutecznie

próbowała namówić jej matkę, żeby chociaż na chwilę odeszła od
inkubatora i spróbowała odpocząć.

- Niech mi pani nie opowiada głupstw! - krzyknął. - Przyszła pani do

mnie, bo jest pani częścią terapii przepisanej przez szanownego małżonka!
„Raz w tygodniu zaleca się kilka minut Helen Darnell"! Przyszła pani mnie
tresować, tak jak się tresuje psy, żeby jadły z ręki i szły równo przy nodze.
Ale ja nie potrzebuję tresera ani niani! Zrozumiano? To do widzenia!

- Panie Chambers...
- Nie słyszała pani, co powiedziałem?
- Słyszałam.
- To niech pani stąd wyjdzie, bo nie ręczę za siebie! I proszę się tu więcej

nie pokazywać! Nie znoszę komedii. „Wpadłam chwilę porozmawiać", to
dobre dla dzieci... Jak mnie wreszcie stąd wypiszą, może pani do mnie
„wpadać", ale tutaj - serdeczne dzięki!

Helen zachowała spokój.
- Przepraszam, że pana rozgniewałam. Jeśli pan sądzi, że moje wizyty są

zbędne, nie będę przychodzić.

- Tak lepiej. Rano odwiedził mnie pani mąż. Powiedział, że wyjdę w

przyszłym tygodniu. Zdaje się, że nie jestem już groźny dla otoczenia.

- To chyba dobra wiadomość, prawda?
- Zastanawia się pani, dlaczego wobec tego jestem wściekły? Niech pani

zapyta Karen!

Odwrócił się i ostentacyjnym ruchem sięgnął po gazetę.
Helen wyszła i skierowała się prosto do dyżurki pielęgniarek. Zapyta

Karen. Skoro sam jej tak poradził, zapyta siostrę, co zaszło pomiędzy nią a
pacjentem.

Karen siedziała pochylona nad stołem, pozornie pogrążona w

papierkowej robocie. Szybkimi ruchami pióra kreśliła coś na leżącej przed
nią karcie.

- Karen... Czy mogę jakoś ci pomóc?
- Mam nadzieję...
Karen nie miała wątpliwości, że chodzi o Paula Chambersa. Wiedziała,

że prędzej czy później cała sprawa wyjdzie na światło dzienne.

- Co jest między tobą a Chambersem?
Karen nie udała zdziwienia. Niczemu nie zaprzeczyła. Wysunęła do

przodu drżący podbródek.

- Poprosiłam go, żeby przestał wysyłać mi kwiaty, a on powiedział, że

tego nie zrobi.

- Kwiaty?
- Tak, stale przesyła mi do domu kwiaty i prezenty. Gniewa się, że

wszystko oddaję, a ja jestem zła, bo... - Przez chwilę milczała, a potem
nagle tama się przerwała: - On chce, żebym się do niego przeprowadziła,
kiedy wróci do domu! Dręczy mnie nawet teraz, kiedy jesteśmy w szpitalu i
wie, że jako pielęgniarka nie mogę sobie pozwolić, żeby pacjent... Mówi, że
to, co jest między nami, jest zbyt silne i nie może się opanować... Ale
przecież powinien... powinien opanować się ze względu na mnie!

- Nie chcesz się przenieść na inny oddział?
Helen zdawała sobie sprawę z faktu, że tak doświadczony i pewny siebie

mężczyzna jak Paul Chambers może do woli manipulować każdą kobietą,
nie tylko kimś tak młodym i naiwnym jak Karen.

- Nie. Nie mogę. Jestem mu bardzo potrzebna. I on też jest mi potrzebny.

Po prostu musimy poczekać...

Wytarła oczy i przełknęła ślinę.

- Doktor Darnell ma zamiar wypisać go w przyszłym tygodniu, jeśli

wyniki badań będą dobre.

- Wiem. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, Karen, tu masz mój

domowy telefon.

Szybko zapisała numer na kawałku papieru.
- Nikomu go nie podawaj, bo pacjenci nie dadzą Nickowi spokoju, ale ty

dzwoń do mnie, kiedy tylko zechcesz.

- Bardzo dziękuję. - Karen nieśmiało się uśmiechnęła. - Może wszystko

jakoś się ułoży. Mam nadzieję, że jak on wyjdzie, wszystko będzie lepiej.
Tak myślę.

Jej twarz nagle się rozjaśniła, tak jakby wiara w to, co może nastąpić,

odmieniła świat.

Helen szybko się pożegnała i wyszła z pokoju pielęgniarek, miotana

sprzecznymi uczuciami. Wszystko będzie dobrze? Czy podobny związek
może się udać? Czy są jakiekolwiek szanse na to, żeby nadzieja Karen nie
okazała się płonna?

Jej własne kłopoty w niczym nie przypominały problemów Karen. Ona i

Nick nigdy siebie nie oszukiwali, nie było między nimi miejsca na grę i
udawanie. Byli prawdziwie partnerskim małżeństwem, do tego bardzo się
kochali. W przypadku Paula i Karen jedno z nich wyraźnie dominuje nad
drugim. Nie ma mowy o równości. A może, paradoksalnie, właśnie taki typ
związku okaże się trwały i szczęśliwy?

Piątkowe popołudnie dobiegało końca i postanowiła iść po Nicka, żeby

go zabrać do Lizy i Pete'a. Matka i dzieci wrócili do domu poprzedniego
dnia i cała czwórka gotowa była przyjmować wizyty przyjaciół.

Helen postanowiła, że zjedzą coś po drodze, bo mimo całej serdeczności

nie należało się spodziewać, by w podobnej sytuacji Liza przyjmowała
gości kolacją.

Weszła na piętro, gdzie mieścił się oddział chorób płucnych i zapukała

do drzwi gabinetu męża. Z sąsiedniego pokoju dobiegł ją stukot maszyny do
pisania. Pani Pepworth, sekretarka, jeszcze pracowała.

Zza drzwi gabinetu nie dochodził żaden dźwięk. Weszła i spojrzała na

biurko w poszukiwaniu listu albo karteczki z wiadomością. Nick musiał na
chwilę wyjść. Może jest w izbie przyjęć albo na bloku operacyjnym, albo u
któregoś z pacjentów...

Nagle z korytarza dobiegł ją dźwięk kroków i glosy dwóch zbliżających

się osób.

- To dobry pomysł, Megan. - Poznała głos męża. - Wspólne mieszkanie

to bardzo praktyczna rzecz, ale nie wiem jeszcze, czy Helen pojedzie. Jeśli
się zdecyduje...

- Przecież ona sama chce zostać. - To mówiła Megan. - Ma dzieci, dom,

pracę... Boston to bardzo drogie miasto. Wyszłoby znacznie taniej,
gdybyśmy razem...

- Odłóżmy tę rozmowę.
W głosie Nicka usłyszała znużenie. Megan nie ustępowała.
- Dobrze, ale nie masz nic przeciwko temu, prawda? Helen stała przykuta

do biurka ze wzrokiem rozpaczliwie wbitym w leżący przed nią artykuł
jakiegoś medycznego czasopisma.

Zaraz drzwi się otworzą! Oboje wejdą do gabinetu!
Drzwi istotnie się otworzyły i w progu ukazał się Nick z Megan. Kubek z

kawą w jego dłoni drgnął i czarna smuga splamiła fartuch. Kolorowy,

śmieszny kubek, który dostał od żony kilka lat temu...

Megan zaczerwieniła się.
- Witaj, Helen... - powiedziała, zanim Nick zdążył się odezwać. -

Wcześnie przyszłaś.

- Nie spodziewałaś się mnie?
Helen mówiła spokojnym głosem, próbując opanować gwałtowne

drżenie rąk.

- Nie. Nick mówił mi, że macie jechać odwiedzić starych przyjaciół,

którym urodziły się bliźnięta, ale to miało być później.

Przed oczami Helen pojawiła się wersja ich wspólnej wyprawy - taka,

jaką widziała ją Megan: nudna wizyta, od której nie można się wymigać.

- Widzę, że jeszcze jesteście zajęci - powiedziała szybko. - Nie

przeszkadzajcie sobie, pójdę napić się kawy.

Na piętrze była mała kuchnia.
- Właściwie skończyliśmy - szybko powiedział Nick.
- Nie, nie... - Byle nie patrzeć w jego oczy. - Zresztą nie musimy się

spieszyć. Liza i Pete mają dosyć roboty z dziećmi.

Wyszła szybkim krokiem. Na progu usłyszała jeszcze głos Nicka:
- A zatem, jak mówiliśmy, powinnaś koniecznie przeczytać ten artykuł...
Stała w ciasnej kuchence, dławiąc się kawą i rozpaczliwie analizując to,

co usłyszała. Megan chce, żeby w Bostonie zamieszkali razem/Jeśli jest
równie silną osobowością jak Paul Chambers, gotowa urzeczywistnić swoje
plany. Zrealizuje wszystko. Krok po kroku.

Takie są te nowoczesne kobiety... Narzucają się mężczyznom, na nic nie

bacząc, w bezwzględny sposób przeprowadzają swoją wolę, proponują

wspólne mieszkanie i same decydują o wszystkim. Nagle poczuła się stara i
zwyciężona. Tę batalię chyba już przegrała.

Nick pojawił się w kuchni po kwadransie.
- Możemy iść?
- Tak.
Umyła filiżankę i odstawiła ją.
- Nie musiałaś wychodzić. Rozmawialiśmy o sprawach czysto

zawodowych, nie było żadnych tajemnic.

- Tym bardziej nie byłam wam potrzebna. Mój mały móżdżek nie byłby

w stanie pojąć, o co chodzi.

Nick skrzywił się.
- Helen...
Spojrzała na niego z bólem i wyrzutem.
W samochodzie przez całą drogę milczeli i milczeli też w przydrożnej

restauracji, gdzie zatrzymali się na skromną kolację. Kilka słów, jakie padły
w czasie posiłku, dotyczyło wyłącznie menu. Nick jadł szybko, wyraźnie
wygłodzony.

- Nie jadłeś lunchu - powiedziała Helen z wyrzutem.
- Nie miałem czasu. Bardzo to dobre.
- Moje też.
Uparł się, żeby również podczas dalszej drogi prowadzić samochód i

usiadł za kierownicą. Pomyślała, że zwykle w takiej sytuacji, kiedy wracał z
pracy wykończony, masowała mu kark, ale tym razem nie była w stanie
tego zrobić. Była na niego zła i rozżalona.

Z podsłuchanej rozmowy z Megan dowiedziała się, że między Nickiem a

jasnowłosą lekarką istnieje coś w rodzaju porozumienia, które każe im
zgodnie zmieniać temat rozmowy na widok jej, Helen. Poczuła łzy
napływające do oczu i odwróciła głowę, żeby je ukryć. Jednocześnie
ogarnęło ją irracjonalne pragnienie, żeby Nick jednak zauważył, że płacze,
zatrzymał samochód i wziął ją w ramiona.

Poczuła, że jest w matni, że nie potrafi znaleźć wyjścia z sytuacji, w

której jedynym ratunkiem jest szczera rozmowa, a ona rozmawiać z
Nickiem nie może, bo jeśli wymówi imię Megan, powie rzeczy, których
Nick nigdy, przenigdy jej nie wybaczy. Oskarżając Megan, oskarży i jego
słowami, które obojgu sprawią ból, z jakim dalej nie będą mogli żyć.

Postanowiła myśleć o czymś zupełnie innym, żeby nie zwariować.

Jedyną rzeczą, jaka przyszła jej do głowy, był nieszczęsny artykuł, który
miała przed oczami, kiedy czekała, aż Nick i Megan wejdą do gabinetu.
„Przewlekłe choroby płuc"... Trzeba się zastanowić nad wizytami

czekającymi ją w nadchodzącym tygodniu. Musi odwiedzić dwie szkoły, w
poniedziałek ma spotkanie z grupą samotnych matek, kilka wizyt
domowych. Ciekawe, czy Agatha Miller przestała palić? Jak Arife Kadir
daje sobie radę z małym? Arife Kadir. Przewlekłe schorzenia płucne... na tle
zawodowym...

- Pylica!
Krzyknęła to tak nagle, że Nick podskoczył za kierownicą.
- Co takiego?
- Pan Kadir powiedział mi, że jego żona pracowała w Turcji w fabryce

dywanów. Jako mała dziewczynka, miała trzynaście lat. Musiała na co dzień
stykać się z bawełną, prawda?

- Sądzę, że tak, ale co to...
- Arife Kadir to ta młoda matka, o której ci mówiłam. Bez przerwy

kaszle, ale kryje się z tym i nie chce nic powiedzieć mężowi.

- Przypominam sobie. To. wyglądało na alergię.
- Ale to może być pylica płuc bawełniana, prawda? Choroba, na którą

zapadają ludzie mający styczność z bawełną.

Nick skinął głową.
- To możliwe. Ile ona ma lat? Jest chyba bardzo młoda.
- Jakieś dwadzieścia cztery.
- Powiedziałaś, że zaczęła pracować w wieku trzynastu lat?
- Tak.
- Dziesięć lat styczności z bawełną to długo. Pylica może się pojawić

nawet po krótszym okresie.

- Czy objawy mogą się utrzymać nawet wtedy, kiedy ustanie

bezpośrednia styczność z alergenem?

Rozpaczliwie próbowała nawiązać z nim poważną rozmowę o chorobie

Arife, tak jakby od faktu, czy Nick serio potraktuje jej spostrzeżenia,
zależało jej życie.

Gdyby to Megan sugerowała mu, że Arife ma pylicę, gdyby to zrobił

ktokolwiek inny... Nick na pewno potraktowałby to z należytą powagą.

- To niewykluczone, ale u osoby tak młodej...
- Jej mąż powiedział, że ataki kaszlu nasilają się, kiedy Arife zaczyna

sprzątać. Mają w domu mnóstwo dywanów, makatek, tkanin na ścianach i
podłodze... Widziałam nawet koszyk z robótkami. To musi być to!

- Chcesz, żebym postawił diagnozę tutaj, w samochodzie, nie widząc tej

kobiety na oczy?

- Zobaczysz ją. Przyprowadzę ją do szpitala. Kupię słownik i sama z nią

porozmawiam. Przekonam ją, że musi mi zaufać.

Ona wie, że ma pylicę i boi się powiedzieć o tym mężowi, żeby jej nie

opuścił. Jeśli to rzeczywiście...

- Helen...
- Powiedz, na czym polega leczenie w takich przypadkach. Możesz jej

pomóc, prawda?

- Tak. Są odpowiednie leki; terapia trwa długo, ale na ogół bywa

skuteczna. Wszystko zależy od wieku pacjenta, od czasu, w którym
podlegał działaniu alergenu, od indywidualnej reakcji na leki.

- Wiem, że może trochę za bardzo się gorączkuję, ale przyrzeknij, że ją

zbadasz. Namówię ją, żeby do ciebie przyszła.

- Oczywiście, że ją przyjmę, przecież to moja dziedzina. Ale to może być

również nigdy nie rozpoznana astma, pogłębiona przez stres albo jakieś
uczulające środki w nowym otoczeniu. Podobne objawy występują w
bardzo wielu chorobach płuc. Trzeba będzie ją dokładnie zbadać,
przeprowadzić badania, zrobić dokładny wywiad rodzinny i środowiskowy.

- To bardzo interesujący przypadek, prawda? - zapytała z nadzieją w

głosie. - Młoda kobieta, która podejrzewa, że jest chora, wie, że powinna się
leczyć, a jednocześnie podlega zbyt silnej presji tradycji i konwenansu, żeby
to zrobić. Moja praca jest dlatego tak bardzo interesująca, że spotykam się
ze sprawami, które wymagają wnikliwości i wyczucia. Może nie potrafię
mówić tak uczenie jak Megan, ale na co dzień stykam się z ludźmi i
problemami tak bardzo skomplikowanymi, że chyba nie każdy mógłby...

Spojrzał na nią i zaczerwieniła się.
- Oczywiście, kochanie. Dlatego tak bardzo cenię sobie wszystkie twoje

uwagi. Gdybyś przemawiała do mnie językiem tak fachowym jak moi
koledzy, miałbym wrażenie, że nie mam żony, tylko koleżankę z pracy.

- Naprawdę tak myślisz?
- Oczywiście! To ty się dręczysz, że...
- Megan powiedziała...
- Na miłość boską, zostaw Megan w spokoju! Co ona ma wspólnego z

nami? To są nasze sprawy.

Ale Megan jest pomiędzy nami, pomyślała, i to ona mówi, że jesteś zbyt

uczciwy, żeby związać się z inną kobietą, zanim oficjalnie nie rozstaniesz
się z żoną. Nie ma co udawać, że nasze małżeństwo jest tylko naszą sprawą.
Jest ktoś trzeci i nie można o tym zapominać.

Muszę nad sobą panować!
- Przyszło mi to do głowy - zaczęła ostrożnie - w związku z tym

wyjazdem do Bostonu. Tam będziesz miał mniej pacjentów, a więcej pracy
naukowej...

Przez chwilę panowała cisza.
- Tak, to prawda - zgodził się w końcu. - Będę mógł teoretycznie

dopracować pewne problemy. Swoją drogą, ty masz niesamowite wyczucie.
Kiedy pomyślę, jak trafnie i szybko określiłaś główne przyczyny
zachowania Chambersa, jego stosunek do kuracji i podawanych leków...

- Myślisz, że miałam rację?
- Oczywiście! Megan jest bardzo dobra w teorii, jest oczytana i

inteligentna, ale w tym przypadku potrzebna była raczej intuicja i pewien
dar, który pozwala na natychmiastowe wyczucie sytuacji. Kiedy w zeszłym
tygodniu zobaczyłem, co ten facet zrobił z biedną Karen...

- Też to zauważyłeś?
- Robi z nią, co chce, manipuluje na potęgę. Wie, że może jej wmówić

wszystko, bo dziewczynie brakuje doświadczenia, a on ma go pod
dostatkiem. Karen zakochała się bez pamięci, jest ślepa i głucha, a on z tego
korzysta.

- Widziałam ją dzisiaj w bardzo złym stanie. Nie wie, jak pogodzić z

sobą obowiązki i uczucie. Zastanawiałam się, czy taki związek może jej
przynieść szczęście...

- Nie. - W głosie Nicka zabrzmiała stanowczość. - Taki mężczyzna jak

Chambers nigdy nie uszczęśliwi żadnej kobiety. Chyba jakąś nieuleczalną
romantyczkę, która pragnie żyć wyłącznie złudzeniami.

Helen roześmiała się, chcąc ukryć zmieszanie, i szybko zmieniła temat.
- Widziałam też Rebekę Minty i jej mamę. Freda po prostu opada z sił.

Nie wiem, jak można tak zupełnie nie myśleć o sobie.

Teraz Nick wybuchnął śmiechem.
- Zapomniałaś już, co wyprawiałaś, kiedy urodziły się nasze bliźnięta?

Pamiętasz, jak były w inkubatorze?

- Trudno o czymś takim zapomnieć.
- A ja myślałem, że oszaleję. Poszedłem do mojego profesora i

otworzyłem przed nim serce, a on powiedział mi, żebym poczekał.
Twierdził, że sama odzyskasz równowagę i miał rację. W przeddzień ich
powrotu do domu nagle zrozumiałaś, że jeśli chcesz wszystkiemu podołać,
musisz być w formie. Dla ich własnego dobra musisz zacząć normalnie jeść
i spać. Położyłaś się i przez piętnaście godzin spałaś jak kamień.

- Naprawdę? A rzeczywiście, pamiętam. Kiedy się obudziłam, miałam

tyle mleka, że bałam się, że wybuchnę. Ale nic mi nie wspominałeś o tej
rozmowie z profesorem Blackstone. Myślałam, że wszyscy trzęsiecie się
przed nim ze strachu!

- Nie mówiłem ci? Już nie pamiętam. Bałem się go jak nie wiem co, ale

musiałem się komuś zwierzyć. Zresztą po tym, jak zobaczyłem twój poród,
nic nie było mnie w stanie przerazić.

- Ty wariacie! Nick spoważniał.
- Z tego, co mówisz, wynika, że Rebeka nie wróci tak szybko do domu.
- Czuje się całkiem nieźle, tylko bardzo powoli przybiera na wadze.
- Nie martw się. Jej matka ma instynkt, który jej powie, jak ma

postępować. Zrozumie w końcu, że dla dobra córki musi zacząć się
oszczędzać.

- Inne matki postępują zupełnie inaczej. Uważają, że skoro dziecko jest

pod fachową opieką, zupełnie ich nie potrzebuje i wcale do niego nie
zaglądają.

- Poczekaj jeszcze kilka tygodni i dopiero wtedy zacznij się martwić o

panią Minty.

- Chyba masz rację. Swoją drogą wzruszyło mnie to, że jeszcze

pamiętasz, ile godzin spałam przed powrotem bliźniaków do domu.

W oddali ujrzeli dom Hollowayów i Helen poczuła się znacznie lepiej niż

w ciągu całego tego upiornego dnia. Między nią a Nickiem znowu zrobiło
się jaśniej. To, że Nickowi zupełnie nie przeszkadza brak jej medycznego
wykształcenia, pokrzepiło ją i poczuła, że Megan traci punkty.

Podjechali pod dom i Nick uśmiechnął się.
- Pamiętasz ten dźwięk?
Wytężyła słuch. Tak, płacz dziecka. Nie jednego dziecka, dwojga! O

Boże...

Liza płakała, a Pete nie krył bezradności.
- Zupełnie nie wiemy, co robić. Jak dobrze, że przyjechaliście! Już

chciałem dzwonić do szpitala.

Nick rozejrzał się po pokoju.
- Gdzie są te dwa potwory? Tutaj? Witaj, Stephen, to ty tak krzyczysz?

Przyjechał wujek Nick, więc uważaj.

Delikatnie wyjął dziecko z ramion Lizy i pogłaskał rudą główkę.
- Co tam słychać?
Przytulił dziecko tak, że oparło główkę na jego ramieniu, i leciutko

poklepał je po pleckach.

Helen wyciągnęła ręce po Christophera, którego niezręcznie trzymał

Pete.

- Cały czas tak płaczą, odkąd wróciłem do domu. Liza mówi, że to trwa

już kilka godzin. Muszą być chore.

Nick pokręcił głową.

- Nic im nie jest. To po prostu dzieci.
Oboje z Lizą spojrzeli na niego ze zgrozą. Ten człowiek uważa się za

lekarza! Kto komuś takiemu dał dyplom! To jakiś sadysta albo wariat!

- Chcesz przez to powiedzieć, że mamy poczekać, aż przestaną być

dziećmi? - zapytał sarkastycznie Pete. - Mogę tego nie wytrzymać. One na
pewno są chore, mają gorączkę.

- Nie powiedziałem, że macie czekać, aż dorosną i przestaną płakać.

Może nie dość precyzyjnie się wyraziłem. Coś im dolega, ale to coś bardzo
drobnego. Prawdopodobnie jakiś błąd dietetyczny. Lizo, jak jest z
karmieniem? Przestrzegasz odpowiedniej diety?

- Ściśle przestrzegam wskazówek zawartych w odpowiednich książkach.

Jestem matką perfekcjonistką. Jem tylko to, co mi wolno, i nie ulegam

żadnym pokusom. A żeby poprawić przemianę materii, jadam ostatnio
suszone śliwki.

- Otóż to - westchnęła Helen.
- Jesteśmy w domu - zawtórował Nick.
- Suszone śliwki?
- Tak, to one. Spróbuj je zastąpić korzeniem rzewienia i pij bardzo dużo

wody. Chłopaki płaczą, bo mają kolkę, to wszystko!

Przytulił niemowlę do siebie i pokołysał w ramionach. Helen nie mogła

od męża oderwać wzroku. Powrócił obraz sprzed kilkunastu lat: Nick
trzyma w ramionach Jona, na jego twarzy maluje się ten sam wyraz czułości
i rozrzewnienia. Wtedy jeszcze dochodziła do niego duma.

Trzeba się cieszyć każdą chwilą; wszystko mija i dzieci szybko stają się

dorosłe...

Stephen przestał płakać, Christopher poszedł w jego ślady. Nick spojrzał

na obecnych z nie skrywaną wyższością.

- No i po kłopocie. Liza nie kryła zdumienia.
- Nie do wiary! Gotów jeszcze zasnąć! Ty go chyba zahipnotyzowałeś,

Nick.

- Ma się tę praktykę. Człowiek jest po prostu bardzo zdolny. Nick

skromnie spuścił oczy, czekając na kolejne pochwały.

- Powiedz nam wreszcie, jak to zrobiłeś. Nie daj się prosić.
- Dzieci instynktownie odbierają emocje rodziców. Wyczuły waszą

niepewność i niepokój. Były zmęczone i niespokojne, a wasz stan pogłębiał
jeszcze ich lęk. Do tego śliwki spowodowały kolkę.... Wystarczy, żeby
okazać niezadowolenie.

- Warto je od czasu do czasu położyć na brzuszku - dodała Helen.
- Pomasować brzuszek...

- I podciągnąć zgięte nóżki do brzuszka, kiedy leżą na plecach...
- Po karmieniu unieść w górę, żeby się odbiło...
- Tanecznym ruchem ponosić po pokoju...
- Zanucić piosenkę... Pete złapał się za głowę.
- Przestańcie! I tak tego nie zapamiętam! Może mam zanotować?
- Samo przyjdzie, nic się nie martw. Z czasem sam wynajdziesz najlepsze

sposoby - pocieszyła go Helen. - Po dwóch

tygodniach będziecie wiedzieli wszystko.
- Dwa tygodnie! - jęknęła Liza. - Jeśli je przeżyjemy.
- Na szczęście w poniedziałek przyjeżdża twoja matka - powiedział Pete

z westchnieniem ulgi.

- Tak, ale uprzedziła mnie, że wszystko zapomniała, tak jakby nigdy nie

miała dzieci.

- Ja też - rzekł Nick, zerkając spod oka na uśpionego Stephena.
- Ty nie.
W głosie Helen było tyle czułości, że spojrzał na nią pytająco.
- Właściwie wy też moglibyście zafundować sobie dziecko
- powiedział z namysłem Pete. - Jesteście w tym naprawdę dobrzy. To

jest takie piękne! Szczerze mówiąc, ten ostatni tydzień to był najpiękniejszy
tydzień w moim życiu.

- Oczywiście! - zawołała Liza. - Powinniście mieć dziecko! Koniecznie!
Helen spojrzała na męża wzrokiem pełnym oczekiwania. Ciekawe, jak

Nick zareaguje...

- My? - Uśmiechnął się. - My już to mamy za sobą, prawda, Helen? -

Spojrzał na Lizę. - Nie byłoby zbyt rozsądnie zaczynać wszystko od nowa.

- Oczywiście - zawtórowała mu z podejrzaną gorliwością Helen. - To

byłoby czyste szaleństwo.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Mam nadzieję, że nie dzwonię za wcześnie!
Głos Jane zabrzmiał dźwięcznie i wesoło, mimo że padał deszcz.
- Skądże znowu, córeczko - zaprzeczyła Helen i zaraz jak zwykle dodała:

- Mam nadzieję, że u was wszystko dobrze. Zaraz lecę do pracy, jeszcze nie
jadłam śniadania...

Zerknęła na stojące na kuchennym stole śniadanie. Trudno, skoro trzeba

wybierać, woli rozmowę z Jane.

- Wiem, dlatego będę się streszczać. Chciałam się tylko dowiedzieć, czy

przyjedziecie do nas w ten weekend.

- Właśnie miałam do ciebie dzwonić w tej sprawie.
- Wieczorem nie będzie nas w domu, idziemy na przyjęcie.
- W czwartek? Na przyjęcie?
- Tak, mamo, w czwartek - wyjaśniła z anielską cierpliwością Jane. -

Ludzie nieraz mają urodziny właśnie w czwartek.

- Doprawdy? Nie wiedziałam.
- Więc powiem ci jeszcze, że uczę się i nie leniuchuję, skoro już o to

chodzi. Jeśli chcesz, mogę ci powiedzieć wiele ciekawych rzeczy o
strunowcach i kręgowcach. Mam taką mądrą książkę i często ją czytam!

- Doskonale, w takim razie zobaczymy się w najbliższy weekend.

Wyjedziemy nieco później, bo ojciec w sobotę rano musi być w szpitalu.
Przyjedziemy pociągiem i wynajmiemy pokój w jakimś niedrogim hotelu
niedaleko was. Zostawimy rzeczy i zaraz do was przyjdziemy.

- Jona chyba nie będzie, wyjeżdża gdzieś ze swoją dziewczyną.
- On też? Szkoda, że nie możecie po prostu studiować w tym Londynie...
Straszna rzecz te dorosłe dzieci, którym tylko w głowie dziewczyny i

narzeczeni. W słuchawce zapanowała krótka cisza.

- Mamo - powiedziała po chwili Jane - nie będziemy teraz o tym mówić.
- W porządku.
Helen przypomniała sobie ostrzeżenia Nicka. Tylko nic nie mówić o

Russellu. Odczekać, przeczekać, czas robi swoje. Nicka jednak nie było i
Helen siłą powstrzymała się, żeby nie krzyknąć: „Dlaczego mamy o tym nie
mówić, pomówmy, i to zaraz!" Wiedziała, że nie może tego zrobić, Nick ma
chyba lepsze wyczucie, jeśli chodzi o stosunki z Jane.

Gdyby teraz tu był, skrzywiłby się i spojrzałby na nią tymi swoimi

szarozielonymi oczami w sposób, który tak bardzo lubiła. Zresztą nie można
wykluczyć, że miałby rację.

- Strasznie już chciałabym was zobaczyć - powiedziała zamiast tego.

Córka chyba źle zrozumiała jej intencje.
- Russell chyba nie przyjdzie; jest bardzo zajęty.
- Miałam na myśli ciebie i Jona.
- Rozumiem.
- Całuję i do widzenia.
- Pa, pa, mamusiu.
Helen odłożyła słuchawkę z poczuciem zwycięstwa nad samą sobą: nie

pisnęła słowa na temat zaręczyn Jane! Może być z siebie dumna.

Spędziła bardzo pracowite przedpołudnie przy telefonie, organizując

spotkania i wizyty specjalistyczne dla swoich podopiecznych. Zadzwoniła
również do Osmana Kadira, by mu przypomnieć, że tego dnia on i żona są
umówieni z doktorem Darnellem.

- Nie będę mogła przy tym być, ale wszystko mężowi powiedziałam.
- Przyjdziemy na pewno - odparł. - Siostra zastąpi mnie w restauracji i

będę tam tak długo, jak będzie trzeba.

- Doskonale.
Trzeba było również przygotować poniedziałkowe spotkanie „grupy

chronicznego bronchitu", w czym czynnie uczestniczyła Stella Harris i inne
pielęgniarki z sąsiednich oddziałów. Każda miała pacjenta lub pacjentów
zainteresowanych udziałem w pracach grupy.

Tuż przed lunchem Helen po raz drugi odwiedziła Paula Chambersa w

jego domu. Wypisany został we wtorek i była u niego już następnego dnia,

żeby sprawdzić, czy bierze leki zgodnie ze wskazaniami lekarza
prowadzącego. W domu nie było śladu kobiety i Helen westchnęła z ulgą na
myśl o Karen Graham. Pacjent już nie prątkował, ale musiał pozostawać
pod medyczną opieką przez co najmniej rok. Nick będzie już wtedy w
Bostonie...

Ta myśl sprawiła jej przykrość. W niezbyt dobrym humorze skierowała

się w stronę domu Chambersa. Poprzedniego dnia zabawiła tam
nadspodziewanie długo. Mimo że kwestia leków nie zajęła więcej niż kilka
minut, musiała jeszcze wysłuchać rozlicznych impertynencji i monologów
gospodarza.

Wchodząc po schodach, spojrzała na stojący obok dom Stelli. Trwały

tam najwyraźniej prace remontowe. Dom był odmalowany, ogródek
uporządkowany. Różnica rzucała się w oczy; Stella wraca do normalnego

życia. W porównaniu z posesją Stelli, dom Paula wydawał się szary i
opuszczony.

Wewnątrz było równie brudno i szaro. Poprzedniego dnia powstrzymała

się, żeby nie powiedzieć gospodarzowi, że powinien wziąć kogoś do
sprzątania; w okresie rekonwalescencji higiena jest rzeczą bardzo ważną.

Paul Chambers otworzył jej drzwi, ubrany jedynie w gruby frotowy

szlafrok, rozchylający się na owłosionym torsie. Był zaspany i w znacznie
lepszym humorze niż poprzedniego dnia. Przeczesał ręką włosy.

- Bardzo proszę, proszę do środka!
Weszła i zdumiona przystanęła w progu na widok zmian, jakie zaszły w

niewielkim saloniku, do którego ją wprowadził. Pokój był starannie
posprzątany, papiery ułożone, na biurku stały kwiaty, na stoliku leżały
pudełka po pizzy i chińskich potrawach. Różnica w wyglądzie
pomieszczenia wskazywała, że stało się coś bardzo ważnego...

- Zaraz wezmę leki. Są na stoliku przy łóżku.
- Wczoraj były w szafce w kuchni.
- Karen je przełożyła.
Helen zesztywniała. A więc stało się!
Na schodach ukazała się Karen Graham. Miała na sobie za dużą

jedwabną marynarkę, najwyraźniej należącą do Paula. Była spokojna i
opanowana.

- Dzień dobry, mogła pani nie przychodzić. Ja wszystkiego dopilnuję.
- Wiesz, że nie mogę się na to zgodzić, Karen. To mój obowiązek. Ty

jesteś tutaj...

- Zupełnie prywatnie - dokończyła pielęgniarka z wypiekami na twarzy. -

Jak rozumiem, jest pani zgorszona i potępia pani moje zachowanie.

- Nie, to nie to - odparła powoli Helen. — Po prostu mam nadzieję, że

powzięłaś tę decyzję po długim namyśle.

- Tak, myślałam o tym przez kilka tygodni. I postanowiłam, że zrobię to.
- Czyli wszystko w porządku, prawda?
- Nie bardzo. Moi rodzice będą chyba innego zdania.
- Gdzie one, u licha, są, Karen! - Z góry dobiegł je tubalny, władczy głos

Paula. - Nie mogę ich znaleźć!

Karen nie drgnęła.
- Są w łazience obok twoich przyborów do golenia. Mam zrobić kawę?
- Jasne!
- Wiem, że to należy do pani obowiązków. - Karen znowu zwróciła się

do Helen - ale nie zabawimy tutaj zbyt długo. Za kilka tygodni wyjeżdżamy
do Maroka.

- Dokąd?

- Do Maroka. Jutro składam w szpitalu wymówienie. Dziś mam dzień

wolny. Musimy spędzić zimę w jakimś ciepłym kraju, ze względu na płuca
Paula. Musi odzyskać siły, żeby wrócić do pracy nad książką. Jego
wydawca chce ją mieć do końca tego roku. Będę nad nim czuwała, proszę
się nie martwić. Przy mnie będzie brał wszystkie leki i będzie właściwie się
odżywiał. Nie pozwolę, żeby choroba mi go zabrała! Ani nikt inny!

Helen zrozumiała, że w tej sytuacji żadna perswazja ani żadne argumenty

nic nie zmienią. Nagle pomyślała o rodzicach Karen: jak oni to przyjmą?
Jak ja bym to przyjęła, gdyby to była moja córka?

Ale przecież... przecież... Karen jest nim zafascynowana. Jego pewnym

siebie zachowaniem, inteligencją, jego cynizmem i atmosferą niezwykłości,
jaką wytwarza, on, znany dziennikarz, podróżnik i obieżyświat.

Ten człowiek zaraził Karen czymś znacznie silniejszym niż choroba.

Zahipnotyzował ją, obudził w niej obsesję bycia razem, może nawet...
miłość. Go w niczym nie zmienia faktu, że jest chory, poważnie chory.

- Karen - powiedziała z troską w głosie - uważaj na siebie. Jego wyniki

były wystarczająco dobre, żeby go wypisać ze szpitala, ale nie jest jeszcze
wyleczony.

- Wiem. Doktor Darnell powiedział, że Paul nie powinien mieć kontaktu

z małymi dziećmi i starszymi osobami. To wszystko.

- Ma kontakt z tobą, bardzo bliski... Proszę cię, gdybyś spostrzegła jakieś

najmniejsze objawy...

- Będę uważała. Przecież nie mogę chorować, bo kto wtedy zająłby się

Paulem?

Paul powrócił z lekami i wszyscy troje przeszli do lśniącej czystością

kuchni. Pacjent przyjął leki, Karen zaczęła przygotowywać kawę.

- Napije się pani z nami?
- Nie mogę. Mam jeszcze kilka wizyt.
Była to niezupełnie prawda, ale Helen wolała jak najszybciej opuścić ten

dom. Postanowiła zjeść kanapkę w samochodzie, wrócić do ośrodka i
spokojnie nad wszystkim się zastanowić.

Zaręczyny Jane zbladły w porównaniu z tym, co przydarzyło się Karen.

Nick ma rację, Russell to jeszcze nie tragedia. Jane jest rozsądną
dziewczyną, a do ślubu bardzo daleko. Sytuacja Karen, która właśnie
związała się z chorym, starszym od siebie o dwadzieścia lat mężczyzną, jest
o wiele gorsza. Zna go dopiero od miesiąca, a już pali za sobą wszystkie
mosty, zrywa z zawodem, z przyjaciółmi, z rodziną - i wyjeżdża do Maroka!
Moja córka jest chyba o niebo rozsądniejsza! I mój mąż również!

Zdążyła usiąść za biurkiem, kiedy zadzwonił telefon. Usłyszała

zdenerwowany głos Barbary James.

- Pani Darnell? O Boże, jak to dobrze. Nie wiedziałam, do kogo

zadzwonić. Mama źle się czuje, ale nie chce, żebym ją zawiozła do lekarza.
Jest strasznie uparta, zupełnie jak... Nieważne. Co mam zrobić? Zadzwonić
do doktora Andersona? Dzieciaki też się pochorowały, mają gorączkę.
Mama ledwo oddycha. Nie mogę dzieci zostawić samych, a nie chcę ich
ciągnąć z sobą w ten deszcz!

- Mam przyjechać? Mogę być za jakieś pół godziny.
- Naprawdę?
Ton głosu Barbary uzmysłowił Helen, że właśnie w tym celu dzwoniła.

Szybko dopiła herbatę i zeszła do samochodu. Kanapkę postanowiła zjeść
po drodze. Barbara czekała na nią w drzwiach.

- Dzięki Bogu, że pani przyjechała! Z mamą jest coraz gorzej. Proszę,

niech pani wejdzie.

Agatha Miller leżała na kanapie w saloniku przerobionym na

prowizoryczną sypialnię. Z trudem oddychała pomimo tlenowej maski na
twarzy. Usta i końce palców miała sine. Barbara odsunęła zasłony w oknach
i Helen uważnie przyjrzała się chorej.

- Na co się ostatnio skarżyła? - zapytała Barbarę. Jej matka nie robiła

wrażenia kogoś, kto sam może udzielić odpowiedzi.

- Od kilku dni boli ją głowa i mówi, że puchną jej nogi. Myślałam, że to

dlatego, że ostatnio prawie przestała chodzić.

- Mogę zobaczyć?
- Spróbuję ją posadzić. Mamo, pani Darnell prosi, żebyś usiadła.
Z trudem posadziły matkę. Barbara spojrzała na Helen z nadzieją, że to

może nic groźnego i uda się zatrzymać chorą w domu. Było jednak inaczej.
W stanie tak bardzo zaawansowanej niewydolności oddechowej i
pogłębionej niewydolności serca konieczna była hospitalizacja.

- Obawiam się, że mamę trzeba zabrać do szpitala. W oczach Barbary

pojawiły się łzy.

- O Boże, nie! Czy to znaczy, że ona umiera?
- Nie, ale jej stan od dawna jest bardzo ciężki.
- To wszystko wina tych przeklętych papierosów! Nie przestała palić.

Jest taka uparta, jestem na nią wściekła! - Barbara rozpłakała się. - Tak
bardzo chciałam, żeby tu z nami była, ale nie udało się. Ona już nie wróci
do domu, prawda?

- Raczej nie - szczerze przyznała Helen. - Sądziliśmy, że nam pomoże,

ale niestety, nie zrobiła tego.

- Co z nią będzie?
- Musi pobyć w szpitalu, a potem skierujemy ją do domu opieki, gdzie

będzie miała zapewnioną stałą opiekę medyczną. Pod wieloma względami
to lepsze dla niej, dla pani i dla całej rodziny.

- Zaraz ubiorę dzieci. Są jeszcze w łóżkach, bo tak pada... Helen

zastanawiała się przez chwilę.

- Ja ją zawiozę albo wezwę karetkę.
- Nie, bardzo proszę, tylko nie pogotowie. Jeśli to nie jest absolutnie

konieczne, proszę tego nie robić. Sygnał karetki strasznie ją przeraża.
Pomyśli, że umiera.

- W takim razie zabiorę ją sama. Muszę tylko przedtem zatelefonować.
Nie po raz pierwszy Helen w ten właśnie sposób kończyła domową

wizytę. Pani Miller nie protestowała przeciwko przewiezieniu jej do
szpitala, co można było zinterpretować jako kolejny symptom jej bardzo
złego stanu. Barbara spakowała rzeczy matki i postawiła torbę na tylnym
siedzeniu.

- Przyjdę do ciebie wieczorem, mamo. Nic się nie martw, wszystko ci

zapakowałam. Gdyby czegoś brakowało, doniosę ci.

Pani Miller nie odpowiedziała, pochłonięta rozpaczliwym chwytaniem

powietrza za pomocą całej przenośnej aparatury, jaką Helen ustawiła w
samochodzie.

Szpital został telefonicznie uprzedzony o przyjeździe pacjentki i zastępca

Nicka, doktor Colin Hart, natychmiast zszedł, żeby ją zbadać. Pojawiła się
również Megan w cudownej, pomarańczowej sukience, widocznej spod
białego fartucha, żeby pacjentce zrobić EKG. Powitała Helen z tak
przesadną uprzejmością, że w tej ostatniej spotęgowało to tylko poprzednie
podejrzenia. Czyżby poczucie winy?

- Zwróć uwagę na wyraźne odchylenie osi elektrycznej w prawo -

powiedziała Megan do Colina Harta.

Lekarz odpowiedział coś, czego Helen nie zrozumiała.
- Wszystko na to wskazuje - potwierdziła Megan.
Helen podeszła do pani Miller i dotknęła lekko jej drżącego ramienia.
- Zaraz dostanie pani leki, po których poczuje się pani lepiej. Pożółkłe od

nikotyny palce zacisnęły się na białym prześcieradle.

Helen zrobiła wszystko, co mogła. Teraz należy pacjentkę pozostawić w

rękach lekarzy. Już miała odejść, kiedy Megan ją zatrzymała.

- Dobrze zrobiłaś, że ją przywiozłaś. Dobra robota, Helen.
- To było oczywiste - odparła Helen, siląc się na uprzejmość. Nie znosiła

tego protekcjonalnego tonu Megan.

100

- W przypadku pani Kadir też miałaś rację. Nick ją zbadał. To chyba jest

rzeczywiście pylica bawełniana, choroba robotników, którzy pracują w
przemyśle tekstylnym.

- Czy jej mąż o wszystkim wie? Udało mu się przekonać żonę, że jej nie

odprawi? Wiadomo przecież, że to nie jest śmiertelna choroba, tylko coś, co
można wyleczyć.

- Nie wiem. Znam tylko rozpoznanie. Osobiste sprawy pacjentki są mi

nie znane. - Nerwowym gestem poprawiła jasne włosy. - Byliśmy dość
zajęci. Usłyszałam tylko, że twoja diagnoza była prawidłowa, co nieco mnie
zaskoczyło... bo kiedy

Nick mówił mi o tym po raz pierwszy, byłam dość sceptycznie do tego

nastawiona. A oto i on!

Twarz Megan rozświetlił uśmiech, co może byłoby nawet przyjemne do

oglądania, gdyby nie fakt, że sprawcą tej przemiany był własny mąż Helen.
Zerknęła na niego nieśmiało, bojąc się, że i na jego twarzy odmaluje się ten
wyraz będący mieszaniną zachwytu i czułości. Poczuła, jak ściska jej się
serce i uginają nogi. Nigdy nie przypuszczała, że będzie jej dane
doświadczyć czegoś tak okrutnego jak widok szarozielonych oczu Nicka,
wpatrzonych z uwielbieniem w inną kobietę...

I nie było jej dane. Nawet nie spojrzał na Megan. Szedł prosto ku niej,

blady i przejęty.

- Nick...
- Jak dobrze, że cię znalazłem! Wszędzie do ciebie dzwoniłem. Do

ośrodka, na oddział, do pani James. Na szczęście jesteś!

- Co się stało? Coś z dziećmi?
Poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. W jego oczach odczytała

odpowiedź na swoje pytanie. Odpowiedź twierdzącą.

- Jane miała wypadek. Potrącił ją samochód, kiedy szła do sklepu. Nie

wiem dokładnie, jak to było. Przewieźli ją do szpitala. Nie odzyskała
przytomności.

- Boże...
Gdyby jej nie podtrzymał, upadłaby.
- To się stało jakieś dwie godziny temu. Stan się nie zmienia. Ma

złamane przedramię i nogę. Jakieś zadrapania, uraz głowy. Jeszcze nie
potrafili mi powiedzieć... - Wziął głęboki oddech. - Zostawiłem wiadomość
dla Jona na uniwersytecie, ale może on już wie. Zaraz tam jedziemy.

Chwytał powietrze z trudem, jakby oddychanie sprawiało mu prawdziwy

ból.

- Samochodem? To może długo potrwać...

101

- Zanim dotrzemy na lotnisko albo na stację, też stracimy dużo czasu.
- W takim razie jedźmy samochodem.
- Megan... - Nick zwrócił się do asystentki, która z pobladłą twarzą i

rozszerzonymi oczami przypatrywała się całej scenie.

- Rozumiem - powiedziała. - Przejmę twoich pacjentów i odwołam

spotkania Helen. O nic się nie martw. Wszystko załatwię. Wszystko
zrozumiałam. Byłam bardzo głupia. Helen, czy będziesz mogła mi
wybaczyć?

Zachowałam

się

idiotycznie.

Myślałam...

nieważne.

Przepraszam, że zrobiłam ci przykrość.

- To teraz bez znaczenia.
W obecnym stanie Helen nie potrafiła docenić wagi słów, które właśnie

padły.

Megan odwróciła się i odeszła, mniejsza jakaś i przygarbiona; w jej

oddalającej się sylwetce nie było nic pociągającego, jakby nagle stopniała.
Helen przez kilka następnych godzin zupełnie o niej nie myślała.

102

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Nic do siebie nie mówili, opuszczając szpital. Nie było takiej potrzeby.

Rozumieli się bez słów. Jazda windą dłużyła im się tak, jakby trwała wieki.
Aby nie tracić czasu, prawie biegiem dopadli samochodu Nicka,
zaparkowanego przed kliniką na parkingu dla personelu medycznego.

Miała wypadek, potrącił ją samochód...
- Co będzie, jeśli ona... - zaczęła Helen.
- Nawet o tym nie myśl! Nie wymawiaj tych słów! - krzyknął Nick. - Nie

powiedzieli, że jej stan jest krytyczny, powiedzieli, że jest stabilny, nie
pogarsza się ani nie poprawia. Można nawet przypuszczać, że na obecnym
etapie jest... zadowalający. Ona będzie żyła, Helen. Ona musi żyć.

- Tak, tak, oczywiście.
Spojrzała na jego dłonie zaciśnięte na kierownicy. Póki Nick jest obok

niej, nie może stać się nic złego. Dopóki są razem, wszystko jest dobrze.
Nawet jeśli... nawet jeśli... Zniesie wszystko, mając Nicka przy sobie. A
teraz są razem, naprawdę i na zawsze.

Wyjechali na autostradę i strzałka szybkościomierza zaczęła szybko

przesuwać się w prawo.

- Nick... nie jedź tak szybko. Zwolnij, proszę.
- Mam zwolnić?
- Musimy tam dojechać. Nie możemy mieć wypadku.
- Masz rację. Nie pomyślałem o tym. Chciałem...
- Wiem, ale musimy zachować rozsądek.
Położyła rękę na jego dłoni, a on silnie ścisnął jej palce. Siedzieli tak

chwilę, czując, że są złączeni na zawsze. Po trzech długich godzinach Nick
zwrócił ku niej głowę.

- Chcesz, żebyśmy się zatrzymali i coś zjedli?
- Nie.
Nie czuła głodu, mimo że od rana nic nie jadła, jeśli nie liczyć napoczętej

w drodze do domu Barbary James kanapki. Godzinę później wjechali na
parking przed londyńskim szpitalem. Byli tak zdenerwowani i zmęczeni, że
musieli dwukrotnie zapytać o drogę na oddział intensywnej terapii.
Wreszcie ktoś się nad nimi zlitował i niemal za rękę zaprowadził na piętro,
na którym leżała Jane.

Zachowywali się tak, jakby po raz pierwszy w życiu byli w szpitalu.
- Państwo Darnell? - powtórzyła pielęgniarka.
- Jestem lekarzem z klinicznego szpitala w Camberton - powiedział Nick.

- Jestem pneumonologiem, a żona pielęgniarką.

103

Powiedział to takim tonem, jakby chciał przebłagać los; jakby chciał

zaznaczyć, że jego status w jakiś magiczny sposób daje mu prawo
oczekiwać cudu. Pielęgniarka spojrzała na nich życzliwie.

- W takim razie wiedzą państwo, czego można się spodziewać w takim

przypadku. Zaraz państwa zaprowadzę do córki. Nadal jest nieprzytomna,
ale stan jest stabilny. Proszę za mną.

Nick podziękował, Helen nie mogła wymówić słowa.
Jane leżała bez ruchu na wysokim łóżku, podłączona do podtrzymującej

życie aparatury. Była bardzo blada; Helen wzięła ją za rękę i poczuła chłód i
bezwład. Łzy popłynęły jej po policzkach. Jane jest taka młoda... Jest młoda
i silna, i patrząc na nią można przypuszczać, że po prostu śpi. Przecież
jeszcze tego ranka rozmawiały przez telefon, słyszała jej dźwięczny, wesoły
głos, a teraz... Teraz usta i oczy Jane były zamknięte.

- Przyjechaliśmy do ciebie, Jane - usłyszała głos Nicka.
Mówił cichym i melodyjnym głosem, jakim przemawia się do dziecka.
- Jesteśmy przy tobie, córeczko... Droga była długa i ciężka i mama cały

czas mnie upominała, żebym nie jechał tak szybko. Miała oczywiście rację,
aleja tak bardzo chciałem cię zobaczyć. No i przyjechaliśmy.

Helen słuchała go z rosnącym zdumieniem. Mówił tak zwyczajnie,

zachowywał się tak naturalnie, jakby nie wydarzyło się nic niezwykłego.
Jakby po prostu wpadli odwiedzić Jane i teraz gawędzą sobie o tym i owym.
Nick ma rację, tylko w ten sposób można pobudzić uśpiony mózg Jane do
pracy.

Ona tak nie potrafiła. Mogła tylko bez przerwy powtarzać w myślach

rozpaczliwe: „Nie umieraj, błagam cię, córeczko, nie umieraj, tak bardzo cię
kocham, nie przeżyję tego", wiedząc, że to, co robi Nick, jest mądrzejsze i o
wiele bardziej skuteczne.

- W domu wszystko w porządku. Pusiek leniuchuje jak zwykle...
Za nimi rozległ się jakiś głos.
- Mamo? Tatusiu?
Jonathan był już przy nich i Helen rozpaczliwie przytuliła go do siebie.
- Teraz przyszedłeś? Nerwowym ruchem przeczesał włosy.
- Nie. Jestem tu już od kilku godzin. Złapali mnie w bibliotece.

Wyszedłem tylko z pokoju żeby coś zjeść.

Na jego twarzy dostrzegła ślady łez. Jej dorosły, silny syn płakał!
- Mamo... - powiedział i jego głos załamał się. - Mamo...
- Ona z tego wyjdzie, Jon - oświadczyła stanowczo Helen. - Wyjdzie z

tego, zobaczysz.

104

- Mów do niej, Jon - zwrócił się Nick do syna. - Może kiedy usłyszy twój

głos, odzyska przytomność.

- Już próbowałem. Nie wiem, co powiedzieć. Jak wiesz, ja nie jestem...

zbyt rozmowny.

- Mów o byle czym. O tym, co dzisiaj czytałeś, o ludziach, których

spotkałeś na uczelni, o wyniku ostatniego meczu. Mów cokolwiek.

Helen nagle rozejrzała się po pokoju.
- A gdzie Russell? Wie, co się stało?
- Dzwoniłem do niego. Zostawiłem w mieszkaniu wiadomość. Gdzieś-

pojechał, ale oni już nie są razem. Rozstali się. Jane miała wam to
powiedzieć, kiedy się spotkacie.

- Zerwał z nią? - W głosie Helen zabrzmiała złość. - I nie ma go teraz

tutaj, kiedy ona po raz pierwszy naprawdę go potrzebuje?

- Mamo, to nie tak... - Jon pogładził ją po ręce. - Razem zadecydowali, że

lepiej się rozstać. Zostali przyjaciółmi, są w bardzo dobrych stosunkach,
nawet się spotykają. Russell jest niewinny.

- A co się stało?
- Doszli do wniosku, że podjęli zbyt pochopną decyzję. Muszą wszystko

przemyśleć. Czuli się samotni w obcym mieście i w ten sposób szukali
oparcia. Teraz to zrozumieli. Jane uważa...

- Poruszyła się! - przerwał im głośny szept Nicka. - Wydawało mi się,

jakby... - Przetarł dłonią czoło. - Sam nie wiem, miałem wrażenie... Teraz
już nie.

Helen pochyliła się nad córką.
- Jane! Jane?
W pokoju zapadła cisza. Helen czuła za sobą oddech męża i syna,

obecność dwóch istot, które tak bardzo kochała.

Nick objął ją ramieniem i wyprowadził na korytarz. Przysiedli w małej

poczekalni. Mocno przytulił ją do siebie i wokół zrobiło się jaśniej i
bezpieczniej. Poczuła jego pocałunki na szyi, karku, włosach. Całował ją,
powtarzając jej imię.

- Helen... moja najdroższa...
- Wszystko będzie dobrze...
Wtuliła się w niego tak mocno, że czuła bicie jego serca. Stanowili teraz

jedno ciało. Poczuła, że wstrząsa nią płacz.

- Nick - jęknęła - nie opuszczaj mnie! Nie zniosłabym tego. Nie mogę

bez ciebie żyć.

Wszystkie

tłumione

przez

długie

dni

słowa

płynęły

teraz

niepowstrzymaną falą.

105

- Nie mogę bez ciebie żyć. Zachowywałam się tak, bo dzieci wyjechały i

nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Było mi ciężko, bardzo za nimi
tęskniłam. Byłam na ciebie zła, że nie przejąłeś się zaręczynami Jane. Teraz
wiem, że miałeś rację. Nie myśl, że między nami już nic nie ma. Zrobię
wszystko, żeby cię przekonać, że to nieprawda. Powiedz, dlaczego nie
chcesz mnie zabrać do Bostonu? Megan mówi, że chodzi o to, że ja... Ale
przecież ty nie możesz jej kochać, skoro czujesz to samo co ja teraz, tu przy
Jane, przy naszej córce...

- Megan? Ja miałbym kochać Megan?
Nick odsunął się lekko i spojrzał na nią ze zdumieniem. O czym ty

mówisz? Jak ci to mogło przyjść do głowy? Oczywiście, że jej nie kocham!
Helen, ja kocham ciebie, kochałem cię zawsze i zawsze będę cię kochał.
Myślałem, że nie chcesz jechać ze mną do Bostonu, bo bardziej zależy ci na
twoim własnym życiu niż na tym, żeby być ze mną!

- Nigdy...
- Strasznie mnie to dręczyło. Dopiero teraz, kiedy tu jechaliśmy,

pomyślałem, że przecież stanowimy jedno. Czuliśmy dokładnie to samo,
jakbyśmy byli jedną osobą. Razem, nierozłączni. To mi uświadomiło, że
jesteś mi potrzebna jak powietrze. Bez ciebie nie przeżyłbym tej drogi tutaj,
nie wytrzymałbym tego napięcia i niepewności. Chyba nie myślisz...

- Mamo! Tato!
Jonathan wypadł z pokoju Jane. Uśmiechał się, wierzchem dłoni

ocierając łzy.

- Jesteśmy tutaj!
Helen zerwała się z krzesła, w dalszym ciągu czując obejmujące ją

ramiona męża.

- Jane się budzi! Otworzyła oczy! Chyba odzyskuje przytomność!
Helen nie mogła zrobić kroku. Nie mogła uwierzyć, bała się uwierzyć...

Na uginających się nogach ruszyła w stronę pokoju córki...

Oczy Jane były otwarte. Patrzyła bez wyrazu na trzy pochylone nad nią

twarze. Jej usta uchyliły się lekko.

- Paramecium... - szepnęła. - Błękitne Paramecium...
- Co takiego? Jane! Jane! Co to znaczy? - zapytał przez łzy Jon.
- To normalne - wyjaśnił mu ojciec. - Kiedy człowiek budzi się z takiego

stanu, najpierw ogarnia świadomością rzeczy, które ma w najpłytszej
pamięci. Jane odzyskuje przytomność bardzo szybko. Bywa, że pacjenci
trwają w takim stanie po kilka dni. To, że była nieprzytomna tak krótko,
bardzo dobrze rokuje.

106

Nie odrywali od niej wzroku. Do pokoju weszła pielęgniarka, żeby

spojrzeć na monitor.

- Ona...
- Tak. Budzi się.
Jane zamknęła oczy, potem otworzyła je znowu.
- Camberton? - szepnęła pytająco. - Camberton?
- Nie, kochanie. Jesteśmy w Londynie, w szpitalu. Pamiętasz? Mieszkasz

teraz w Londynie, studiujesz weterynarię.

- Oczywiście! - zawołała półgłosem Helen. - Wszystko jasne.

Paramecium czyli rząśniczka. Rano przez telefon mówiła mi coś o
strunowcach, ostatnio się o nich uczyła. Przypomnij sobie, kochanie,
powiedziałaś, że bardzo dużo o nich wiesz. Przypominasz sobie?

- Nie. - Powieki Jane opadły znowu. - Mamo...
- Tak?
- Chcę powiedzieć... Zastygli w oczekiwaniu.
- Słowo. Mama. To ty.
- Tak, najdroższa, to ja, a to tatuś i Jon.
- Mogę z nią chwilę porozmawiać? - Pielęgniarka pochyliła się nad

łóżkiem.

- Oczywiście.
- Jane, doskonale sobie radzisz. Czy mogłabyś znowu otworzyć oczy?

Już raz to zrobiłaś. Otwórz oczy, Jane.

Jej głos był jasny i wyraźny.
- Nie mogę...
- Możesz, kochanie. Wiesz, że możesz.
- Spróbuję.
Spojrzała na nich znowu swoim błękitnym spojrzeniem, dawnym

wzrokiem Jane, w którym było coś z szarozielonych oczu Nicka.

- Wszystko strasznie mnie boli... - westchnęła.
W godzinę później Nick pochylił się do ucha Helen.
- Zasnęła. Musimy iść, niech sobie odpoczywa. Przyjdziemy do niej

później - szepnął.

- Nie mamy dokąd iść.
- Wynajmiemy pokój w hotelu. W dobrym, drogim hotelu. Jon spojrzał

na nich niepewnie.

- Jutro mam bardzo ważny test...
- I co, jeszcze nie zacząłeś się przygotowywać? To do roboty! - W głosie

Nicka brzmiała dawna radość.

107

- Jestem prawie przygotowany - odparł Jon z urazą. - Muszę tylko

powtórzyć.

- To na co czekasz, synu? Wracaj do siebie i ucz się.
Nie do wiary, jak szybko wszystko wróciło do normy. Tak jakby fakt

odzyskania świadomości przez Jane rozjaśnił cały świat. Jane wyzdrowieje,
nie ma żadnych trwałych uszkodzeń mózgu, złamania to tylko kwestia
czasu. Po koszmarze ostatnich kilku godzin Helen czuła się lekka i radosna.

- W takim razie opuszczę was, jeśli nie macie nic przeciwko temu.
Z pewnym zdziwieniem zauważyli, że ich lekkomyślny syn niezwykle

poważnie traktuje swoje studia. Ekonomia polityczna wyraźnie go
pociągała.

- Postaraj się coś zjeść w drodze do domu. Byle nie chipsy! - powiedziała

Helen.

- Bardzo chętnie, tylko gdybyście tak mogli... Znacząco spojrzał na ojca,

który domyślnie sięgnął po portfel.

- Tak to co innego. Człowiek będzie się mógł posilić. Chwycił banknot

niemal w locie i żartobliwie skłonił się rodzicom.

- Lecę, żegnam i do rychłego!
- Może cię podwieziemy?
- Dzięki, pojadę metrem.
Przesłał im całusa, pomachał ręką i już go nie było.
Helen chętnie by go pocałowała, potrzymała w ramionach, pogłaskała po

głowie, ale wiedziała, że takich rzeczy nie robi się dorosłemu synowi.
Zwłaszcza jeśli ten syn miał już okazję tego dnia okazać uczucia, jakich od
dawna nie okazywał. Przypomniała sobie jego zapłakaną twarz i dzielnie
pomachała mu ręką.

- Możemy już iść? - zapytał Nick.
Z trudem oderwała wzrok od pleców syna, znikających w windzie.
- Tak, zrobiło się późno. Wrócimy tutaj za jakiś czas, jeśli nas wpuszczą.
- Wpuszczą. Rozmawiałem z siostrą oddziałową. Jane przez całą noc

będzie na intensywnej terapii, a rano przeniosą ją na ortopedię.

- I wszystko będzie dobrze...
- Wszystko już jest dobrze, Helen. Nasza dziewczynka miała dużo

szczęścia.

Pół godziny później znajdowali się w luksusowym apartamencie

„dobrego i drogiego" hotelu.

- Teraz musisz coś zjeść, Helen.
- Błagam, tylko nie schodźmy do restauracji.
- Zamówić coś do pokoju?

108

- Znakomity pomysł.
Nick zamówił kolację przez telefon i spojrzał na żonę spod

przymrużonych powiek.

- Mam nadzieję, że nie będą się zbytnio spieszyli.
- Dlaczego?
- Dlatego. - Trzymał ją w ramionach i całował, tak jakby nie całował jej

od lat. - Co to był za koszmar.

- Dzisiaj? Tak, to było potworne.
- Nie mam na myśli tylko dzisiejszego dnia. Całował teraz jej włosy.
- Te ostatnie tygodnie były okropne. Helen, powiedz mi, dlaczego

właściwie postanowiłaś nie jechać ze mną do Bostonu?

Odsunęła od niego twarz i spojrzała prosto w oczy.
- Ja? Niczego nie postanawiałam. To ty postanowiłeś za mnie! Kiedy

wróciłeś z tej konferencji, oświadczyłeś, że lepiej będzie, jeśli zostanę w
domu ze względu na dzieci, kota i tak dalej. Zrobiłeś mi tym tak ogromną
przykrość, że nie wiedziałam, jak się zachować.

- Przecież sama powiedziałaś Megan, że szaleństwem byłoby zostawiać

dzieci, dom i tego cholernego kota! A fakt, że właśnie z nią o tym
wszystkim rozmawiałaś...

- Nic podobnego! To znaczy... - Przez chwilę się zastanawiała. -

Mówiłam tak, ale miałam na myśli tylko tę konferencję. Powiedziałam, że
nie ma sensu zostawiać wszystkiego na sześć dni. Widocznie Megan
zrozumiała, że można to rozszerzyć na rok. Nie przyszłoby mi do głowy, że
powtórzy ci coś podobnego!

- Zrozumiała tak, jak chciała zrozumieć. - Nick pokiwał głową. - Dopiero

teraz jej zachowanie staje się dla mnie jasne. Przedtem niczego nie
zauważałem. Może powinienem był zorientować się wcześniej, ale zawsze
miałem do niej stosunek raczej opiekuńczy i myślałem, że po prostu
podziwia mnie jako lekarza.

- Zrozumiałam, co do ciebie czuje, w przeddzień waszego wyjazdu do

Bostonu.

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Jak mogłaś zataić coś podobnego?
- Bałam się. Bałam się, że to ci może podsunąć pomysł, że...
- Bałaś się?
W jego głosie zabrzmiało niedowierzanie.
- Jaki pomysł, na Boga?
- Nick, ona jest taka ładna i inteligentna, jest świetnym lekarzem i...
- Ładna? Może i jest ładna, ale zupełnie nie w moim typie.
- A kto jest w twoim typie? Roześmiał się.

109

- Powiedzmy... niezbyt szczupłe kobiety o lekko rudych włosach,

ciemne, brązowe oczy... Zresztą zaraz przejdziemy do szczegółów.

- Nie mam nic przeciwko temu.
- Megan miała bardzo trudne dzieciństwo. Mówiła mi o tym. Upłynęło

dużo czasu, zanim jakoś się pozbierała i uporządkowała swoje stosunki z
ludźmi. Kiedyś ci opowiem, jeśli zechcesz.

- Powiedz teraz. Jestem na nią tak wściekła, że ulży mi, jeśli usłyszę coś,

co mi pozwoli zrozumieć, dlaczego tak się zachowała.

- Jej rodzice pili, miała pełne negatywnych przeżyć dzieciństwo.

Niemożność zrealizowania ambicji, kompleks niższości, poczucie, że jest
się kimś z zewnątrz... Może kiedyś zapomnisz o wszystkim i wybaczysz jej.
Bardzo potrzebuje zrozumienia. Do wszystkiego doszła sama, bez niczyjej
pomocy, dlatego okazuje nadmierną pewność siebie. Uważa, że
bezwzględność we wszystkich sprawach, a dotyczy to również zdobywania
mężczyzn, jest warunkiem sukcesu i dowodem panowania nad sobą. W
rzeczywistości jest niepewna i przerażona.

- Powiedziała mi, że powinnam się grzecznie usunąć i nie przeszkadzać

wam w budowaniu wspólnego życia w Bostonie. Powiedziała, że tylko
twoja przyzwoitość powstrzymuje cię od zerwania ze mną i związania się z
nią, że jesteś w niej zakochany, ale starasz się załatwić sprawę naszego
małżeństwa tak, żeby mnie zbytnio nie zranić, i że ten rok w Bostonie
rozwiąże wszystkie problemy.

- I ty w to uwierzyłaś? Moja ty głupotko!
- Mówiła to z takim przekonaniem, i jednocześnie była naprawdę

przejęta całą sprawą... Powiedziała, że bardzo mnie lubi i szanuje, i że chce,

żeby wszystko odbyło się w sposób kulturalny i cywilizowany. Co do
jednego się nie myliła. Ty jesteś naprawdę wyjątkowo uczciwym
człowiekiem, Nick. A ja bałam się z tobą o tym mówić, bo wiedziałam, że
nie jestem w stanie zrobić tego w „kulturalny i cywilizowany" sposób.
Przeżywam to zbyt emocjonalnie i gdybym chciała ratować nasze
małżeństwo, zrobiłabym to zupełnie inaczej. Nie wspomniałabym o Megan,
tylko starałabym się przełamać między nami lody w zupełnie inny sposób.
Przyznaję, że uwierzyłam, że już mnie nie kochasz i jesteś ze mną z
obowiązku, ze względu na dzieci i wspomnienia. Wyjazd dzieci dał mi
wiele do myślenia. Zdałam sobie sprawę z tego, jak rzadko byliśmy razem,
jak mało czasu mieliśmy dla siebie. Przez większą część naszego wspólnego

życia byłam matką i nianią.

- Często mam wyrzuty sumienia, że nie poczekaliśmy, że nie dałem ci

czasu. Byłaś taka młoda.

110

- Byłam młoda, ale doskonale wiedziałam, czego chcę. Chciałam być z

tobą. Nick, ja...

- Co?
- Nick, ty naprawdę nie jesteś ze mną tylko dlatego, że mamy dzieci?

Czy kochasz mnie z innego jeszcze powodu?

- Helen, ja nawet nie jestem w stanie wyliczyć wszystkich powodów, dla

których cię kocham. Kocham cię i już. I jeśli naprawdę nie żałujesz tego, że
w tak młodym wieku zaczęłaś dzielić ze mną życie i nie mogłaś...

- Nigdy tego nie żałowałam. Nigdy.
Szepnął jeszcze coś, wtulił twarz w jej włosy, a potem całował ją z taką

samą namiętnością jak dwadzieścia lat temu, kiedy oddała mu się po raz
pierwszy. Później leżeli, przytuleni do siebie, w wielkim hotelowym łożu.
Od dawna nie byli tak szczęśliwi, tak spokojnie, kojąco szczęśliwi...

Pukanie do drzwi wyrwało ich z błogostanu. Nick zerwał się na równe

nogi.

- To pewnie kolacja! Na szczęście niezbyt się spieszyli, pewnie mają

dużo gości. Muszę zarzucić ręcznik!

Helen spod przymrużonych powiek śledziła jego ruchy. W tym

hotelowym pokoju, w białym ręczniku na biodrach, wydał jej się wyjątkowo
przystojny. Trudno uwierzyć, że tak wspaniały mężczyzna należy wyłącznie
do niej.

Kiedy potrawy zostały ustawione na stole, uświadomiła sobie, że nie ma

co na siebie włożyć.

- Nie wzięłam koszuli nocnej. Nick uśmiechnął się.
- Całe szczęście. Gotowa byś jeszcze ją włożyć! Ubrali się i usiedli do

stołu.

- Przynieśli szampana?
Dopiero teraz spostrzegła butelkę wystającą z wiaderka z lodem.
- Przecież musimy coś uczcić.
- Racja! Jane! A kiedy wyjdzie ze szpitala, znowu będziemy świętować.
- Nie myślałem o Jane, myślałem o nas. O naszym nowym życiu.
- Odtąd zawsze będziemy rozmawiać o wszystkim, nawet o

najtrudniejszych sprawach.

- Nawet o tych pozornie nie do rozwiązania. Pojedziemy razem do

Bostonu...

- Spróbuj tylko odesłać mnie z powrotem!
Strzelający korek szampana nie zdołał zagłuszyć jej triumfalnego

okrzyku.

111

- Chyba będę musiał porozmawiać z Megan i wszystko jej wytłumaczyć.

Nie będzie to łatwe.

- Sądzę, że już zrozumiała. - Helen przypomniała sobie scenę, jaka

nastąpiła po tym, gdy Nick powiedział jej o wypadku Jane. - Zobaczyła, jak
bardzo połączyło nas to, co stało się z Jane, z naszą córką. Teraz już wie, że
jadę z tobą do Bostonu.

- Co nie znaczy, że mnie to nie dręczy. Musisz sobie coś znaleźć. Nie

chcę, żebyś przy mnie marnowała czas.

- Nie zamierzam niczego szukać.
- Co w takim razie...?
- Zamierzam robić wszystko inaczej. Zupełnie inaczej niż w ciągu

ostatnich dwudziestu lat. Dlatego na przykład nie mam zamiaru pracować,
bo przecież zawsze pracowałam. Znajdę sobie jakieś zajęcie, coś w rodzaju
hobby. Będę zwiedzała, chodziła po muzeach, prowadziła wytworny dom,
pisywała długie listy do naszych dzieci, pełne opisów miejsc i ludzi, będę
planowała ich przyjazd i nasze krótkie wyprawy do nich, przyrządzała
wykwintne kolacje. Tak właśnie będę żyła, jeśli mnie nie przepędzisz.

- Dobre sobie!
- Nie znasz mnie jeszcze. Nigdy dotąd nie miałam czasu, żeby ci

dogadzać. Jest jeszcze coś.

- Nasz kot?
- Nie kot, dom. Musimy go sprzedać.
- Sprzedać?
- On jest tak cholernie praktyczny i funkcjonalny, Nick. Jest tak

rozpaczliwie prozaiczny. W Bostonie wynajmiemy wytworny apartament, a
po powrocie...

- To może potrwać aż trzy lata.
- Im dłużej, tym lepiej. Po powrocie kupimy sobie duży, romantyczny

dom na wsi, taki jak mają Liza i Pete.

- Też bardzo go lubię. Może do nich wpadniemy w drodze do domu?
- Wolałabym po drodze kupić nowy porcelanowy serwis.
- Doskonały pomysł.
- A stary odstawimy na górną półkę kredensu jako pamiątkę.
- Należy mu się. Nigdy nie kupowaliśmy sobie nic z czystej

przyjemności.

- A potem...
Przecież Nick sam powiedział, że powinni sobie mówić wszystko,

rozmawiać o najtrudniejszych sprawach, niczego przed sobą nie ukrywać...

- Co potem?

112

Spojrzała na niego i ujrzała tego samego chłopca, którego pokochała

dwadzieścia lat temu.

Zawahała się. Może lepiej nic nie mówić... Ale to byłoby zaprzeczeniem

tego, co właśnie przed chwilą sobie obiecywali w nowym życiu.

- Za jakiś rok, jeśli nie będziesz miał nic przeciwko temu, to znaczy jeśli

będziesz tego pragnął tak jak ja, bardzo bym chciała mieć dziecko...

Powstrzymała oddech w oczekiwaniu najgorszego. Jeśli Nick nie zechce,

pogodzi się z tym. Są razem, we dwoje, i to jest najważniejsze.

Twarz Nicka rozjaśniła się; jego oczy powiedziały jej więcej niż słowa.
- Naprawdę tego chcesz? Naprawdę?
- Jak niczego na świecie.
Późno w nocy, kiedy wrócili z kolejnej wizyty u Jane, Nick spojrzał na

nią pytająco.

- Jak sądzisz, uda nam się nasze szczytne plany wprowadzić w życie?

Nie jesteśmy juz tacy jak dawniej. Jestem już starszym panem.

- Jestem dziwnie spokojna, że świetnie dasz sobie radę - odparła. -

Oczywiście będziemy musieli bardzo się starać i dużo nad sobą pracować,
co może potrwać, ale nie wolno nam się oszczędzać.

- To bardzo dobry pomysł. Nie mogę się doczekać tej naszej wspaniałej

przyszłości.

- Ja też - szepnęła.

113

114

Document Outline

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Darcy Lilian Miłosna terapia
Noradrenalina czy dopamina w terapii wstrząsu, MEDYCYNA, RATOWNICTWO MEDYCZNE, BLS, RKO
Darcy Lilian Jak sie rodzi milosc
102 Darcy Lilian Jak się rodzi miłość
Darcy Lilian Szczęście w nieszczęściu
Darcy Lilian Miej odwagę powiedzieć tak
Darcy Lilian Glos serca 2
315 Darcy Lilian W imię ideałów
Darcy Lilian Kochanka doktora Blacka
Darcy Lilian Szczęście w nieszczęściu(1)
Darcy Lilian Doktor di Luzio(1)
Darcy Lilian Szczescie w nieszczesciu
Darcy Lilian Blisko czy daleko
Darcy Lilian Głos serca
002 Darcy Lilian Głos serca
Darcy Lilian Blisko czy daleko
083 Darcy Lilian Przyjedź na wyspy koralowe

więcej podobnych podstron

071 Darcy Lilian Terapia wstrząsowa

Document Outline