Laura Wilder Ingalls

Domek na prerii

Rozdział pierwszy
Wyprawa na zachód
Dawno, dawno temu, gdy wszyscy dziadkowie i babcie byli jeszcze niemowlętami lub dziećmi, a może
nawet jeszcze nie było ich na świecie, tatuś, mamusia, Mary, Laura i malutka Carrie opuścili swój dom,
położony na polanie w Wielkim Lesie w stanie Wisconsin, i wyjechali daleko. Nie zobaczyli go już nigdy
więcej. Ruszyli w daleką drogę do krainy zamieszkanej przez Indian.
Tatuś powiedział, że w Wielkim Lesie mieszka zbyt wiele ludzi. Laura często słyszała huk wystrzałów i
odgłosy uderzeń siekiery, dochodzące z leśnej gęstwiny; lecz ani strzelba, ani siekiera nie należały do jej
taty. Ścieżka, która biegła tuż obok ich zagrody, przechodziła dalej w szeroki szlak. Prawie każdego dnia
Laura i Mary przerywały zabawę i ze zdziwieniem patrzyły na skrzypiący wóz, który, ciągnięty przez parę
koni, powoli toczył się drogą. Okolice, gdzie pojawiało się zbyt dużo ludzi, zaczęły opuszczać dzikie
zwi

erzęta. Tatuś również nie miał ochoty zostać - pragnął zamieszkać tam, gdzie zwierzęta nie znają

strachu przed ludźmi, gdzie w cienistym lesie można się spotkać oko w oko z małym jelonkiem i jego matką,
a nawet natknąć się na tłuściutkiego, leniwego niedźwiadka zajadającego na polance czarne jagody.
5
W długie zimowe wieczory tatuś opowiadał mamusi o Zachodnim Kraju. Mówił, że na Zachodzie ziemia jest
płaska i nie ma tam w ogóle drzew, a równinę porastają gęste i wysokie trawy, przez które dzikie zwierzęta
wędrują na ogromne pastwiska, ciągnące się dalej niż potrafi sięgnąć ludzki wzrok. Osadnicy jeszcze tam
nie dotarli, a jedynymi mieszkańcami tej ziemi są Indianie.
Pewnego dnia, kiedy minęła już zima, tatuś oznajmił mamie: - Ruszamy na Zachód, jeśli oczywiście nie
masz nic przeciwko temu. Ktoś chce kupić nasz dom, propozycja jest bardzo korzystna, więc wystarczy nam
pieniędzy, by rozpocząć nowe życie.
-

Och, Charles, czy musimy jechać już teraz? - spytała mama. Na dworze było strasznie zimno, a domek

wydaw

ał się taki wygodny i ciepły!

-

Jeśli w ogóle mamy wyruszyć w tym roku, trzeba zrobić to teraz, zanim ruszą lody.

I tatuś sprzedał mały domek. Sprzedał też krowę i jałówkę. Następnie poprzycinał gałęzie orzecha i
umocował je na wozie niczym łuki. Mama pomogła mu naciągnąć na te pałąki białe, brezentowe płótno.
Brzask nie zdążył jeszcze rozproszyć nocnych ciemności, gdy mama zaczęła kuksać delikatnie Laurę i
Mary, aż dziewczynki obudziły się na dobre. Umyła je i ubrała ciepło przy blasku ognia i świec. Najpierw
założyła im czerwone flanelowe koszulki, potem wełniane halki, sukienki i pończochy, wreszcie płaszczyki i
czapki z króliczego futra oraz rękawiczki z «czerwonej włóczki.
Wszystko, co było w domu, z wyjątkiem łóżek, stołów i krzeseł, znalazło się na wozie. Meble nie były im
potrzebne; przecież tatuś potrafi zrobić nowe.
Ziemię pokrywała cienka warstewka śniegu. Na dworze było ciemno i bardzo zimno. Na tle
rozgwieżdżonego zimowego nieba rysowały się sylwetki nagich drzew i tylko od wschodniej strony horyzont
powoli zaczynał się rozjaśniać. Nagle między drzewami zamigotał blask - były to światła latarni
przyczepionych do wozów, którymi przyjechali dziadek, babcia, ciotki, wujowie i kuzyni, którzy zjechali, by
się pożegnać.
6
Mary i Laura mocno tuliły do siebie swoje szmaciane lalki i nie odzywały się ani słowem. Krewni ustawili się
wokół i nie spuszczali z nich oczu. W końcu babcia i ciotki zaczęły kolejno podchodzić, by ucałować
dziewczynki na pożegnanie.
Tato przywiązał strzelbę do jednego z pałąków podtrzymujących plandekę, aby w razie potrzeby mieć broń
pod ręką. Obok powiesił ładownicę i rożek z prochem. Futerał ze skrzypkami umieścił między poduszkami;
bał się, by podczas podróży instrument nie ucierpiał.
Wujowie pomagali tacie zaprzęgać konie. Wreszcie kuzyni, jakby na dany znak, zaczęli kolejno podchodzić
do Mary i Laury, by pożegnać się z nimi.
Potem tato ulokował dziewczynki na łóżku, które stało w głębi wozu. Następnie pomógł mamie wspiąć się na
kozioł, a babcia - wyciągnąwszy wysoko ramiona - podała jej malutką Carrie. W końcu tatuś wsiadł szybko i
zajął miejsce na ławce obok mamy, a Jack - łaciaty kundel - wczołgał się pod wóz.

Nadeszła chwila pożegnania z małym drewnianym domkiem, który nie mógł zobaczyć, jak odjeżdżają, bo
przecież miał zamknięte okiennice. Stał za drewnianym płotem, między dwoma wielkimi dębami, których
liście tworzyły latem zielone sklepienie, pod którym Mary i Laura lubiły się bawić. Teraz widziały domek po
raz ostatni.
Tatuś przyrzekł Laurze, że gdy tylko dotrą na Zachód, pokaże jej papusa.
- Co to takiego papus? -

spytała, a tatuś odpowiedział: - To indiańskie czerwonoskóre niemowlę.

Długo, długo jechali przez zaśnieżone lasy, aż wreszcie dotarli do miejscowości o nazwie Pepin. Mary i
Laura były tu już kiedyś, lecz miasteczko zmieniło się nie do poznania. Drzwi domów i sklepów były
zaryglowane, pnie ściętych drzew zasypane śniegiem, uliczki puste. Tu i ówdzie piętrzyły się stosy drewna
na opał.
Mama, Laura i Mary siedziały w wozie żując chleb z melasą, konie jadły kukurydzę z worków, a tatuś
poszedł tymczasem do sklepu wymienić skóry na rozmaite rzeczy przydatne w podróży. Postój w
miasteczku trwał krótko. Jeszcze tego samego dnia mieli przeprawić się na drugi brzeg rzeki.
7
Biała, ogromna, o gładkiej powierzchni tafla zamarzniętej wody ciągnęła się aż po siny horyzont. Widoczne
na śniegu ślady kół biegły w dal i niknęły w bezkresnej pustce. Tatuś wprowadził wóz na lód i ruszył ledwie
widoczną koleiną. Kopyta koni zastukały, koła głośno zaskrzypiały. Miasteczko szybko znikało w oddali.
Wkrótce najwyższy budynek, w którym mieścił się sklep, stał się nie większy niż kropka. Wokół wozu
rozciągało się pogrążone w głuchej ciszy pustkowie. Laura poczuła się nieswojo, na szczęście obok był
tatuś, a Jack biegł pod wozem; wiedziała, że nic złego nie może jej się stać skoro ma przy sobie ojca i psa.
Gdy wóz z turkotem wjechał na pagórek, ukazały się drzewa, a między nimi mała drewniana chatka. Laura
od razu poczuła się pewniej.
Ten dziwny maleńki domek był opustoszały - zwykli w nim nocować strudzeni wędrowcy. W środku
znajdowało się ogromne palenisko, pod ścianami stały ławy, na których można się było ułożyć do snu. Tatuś
przygotował posłania na ziemi, tuż przy ogniu, sam zaś, jak przystało na wodza wyprawy, zdrzemnął się na
wozie!
W noc

y obudził Laurę dziwny hałas, coś jak wystrzał lecz dźwięk był ostrzejszy i bardziej przeciągły. To

rozbrzmiewał to cichł. Mary i malutka Carrie mocno spały, Laura zaś nie mogła usnąć i przewracała się z
boku na bok, dopóki nie usłyszała w ciemności spokojnego głosu mamy:
-

Spij, Lauro, to tylko lód pęka na rzece. Następnego ranka tatuś oznajmił:

-

Mieliśmy szczęście, Caroline, że wczoraj udało się nam przeprawić przez wodę. Wybraliśmy się zbyt

późno, nic dziwnego ze lody już ruszyły, Dobrze, że nie przytrafiło się nam to gdy byliśmy w połowie drogi.
-

Pomyślałam o tym wczoraj, Charles - odparła spokojnie mama.

J
Laura na szczęście nie pomyślała o tym wcześniej. Dopiero teraz wyobraziła sobie, co mogłoby się stać,
gdyby lód zaczął pękać pod kołami wozu i wszyscy wpadliby do wody na środku wielkiego rozlewiska.
-

Zdaje się, że kogoś tu przestraszyłeś, Charles - powiedziała mama, a tatuś chwycił Laurę w ramiona i

mocno ją przytulił.
-

Przeprawiliśmy się przez Missisipi! - krzyknął radośnie, tuląc ją w objęciach. - I co ty na to, moja

kruszynko? Powiedz, masz ochotę pojechać na Zachód i zobaczyć, gdzie mieszkają Indianie?
Laura przytaknęła i spytała, czy są już blisko tej krainy. Czekała ich jednak jeszcze długa i daleka droga.
Znajdowali się dopiero w stanie Minnesota.
Laurze zdawało się, że podróż do kraju Indian trwa wieki. Każdego dnia konie biegły póki starczyło im sił,
każdą więc noc spędzali teraz w innym miejscu. Czasami zdarzało się, że postój trwał dłużej niż zwykle;
działo się to wtedy, gdy wody w napotkanym strumieniu wzbierały i trzeba było czekać, aż opadną. Mieli już
za sobą wiele potoków. Mijali po drodze lasy i wzgórza oraz nie porośnięte niczym doliny, przejeżdżali też
przez długie drewniane mosty. Pewnego dnia dotarli wreszcie nad szeroką rzekę o mętnej żółtawej wodzie,
ale nie mogli znaleźć tam żadnego mostu.
Rzeka ta nazywała się Missouri. Gdy do brzegu przybiła tratwa, tatuś wjechał na nią wozem; wszyscy w
milczeniu przypatrywali się, jak tratwa, chybocąc na falach, popłynęła ku przeciwległemu brzegowi.
Po kilku dniach znów znaleźli się w górzystej krainie. W jednej z dolin wóz ugrzązł w głębokim, czarnym
błocie. Deszcz lał jak z cebra, trzaskały pioruny, niebo raz po raz rozrywały jasne błyskawice. Nie można się
było nigdzie schować ani rozpalić ogniska. Wszystkie rzeczy w wozie zrobiły się wilgotne, zimne i
nieprzyjemne, musieli jednak pozostać na miejscu i zadowolić się zimnym jedzeniem.
Następnego dnia tatuś znalazł na wzgórzu miejsce na obozowisko. Deszcz przestał padać, lecz jeszcze
tydzień przyszło im czekać, aż woda w kolejnym strumieniu opadnie i błoto przyschnie na tyle, aby można
było odkopać koła wozu i ruszyć w dalszą drogę.
Pewnego dnia, gdy znó

w zatrzymali się na odpoczynek, z lasu wyjechał na czarnym koniu wysoki, chudy

mężczyzna. Zamienił parę słów z tatusiem, a potem obaj zniknęli między drzewami. Tatuś wrócił na
grzbiecie czarnego konika, takiego, jakiego miał nieznajomy. Wymienił dwa gniade, zmęczone po-

9
drożą konie na dwa przepiękne czarne zwierzęta. Powiedział, że to prawdziwe zachodnie mustangi. - Mają
siłę mułów, choć są bardzo łagodne - cieszył się tatuś. Konie miały duże, spokojne oczy, długie grzywy i
ogony, smukłe nogi, a kopytka o wiele mniejsze i szybsze niż konie z Wisconsin.
Laura spytała, jak się nazywają. Tatuś zaproponował, by dziewczynki same nadały im imiona. Mary nazwała
jednego konika Pet, a Laura wymyśliła dla drugiego imię Patty.
Tymczasem znów ucichł szum wzburzonych wód w potoku i droga nieco przeschła. Tatuś odkopał koła
wozu, które ugrzęzły w błocie. Potem zaprzągł do wozu Pet i Patty i ruszyli w dalszą drogę. I tak przejechali
drewnianym wozem osłoniętym brezentowym płótnem całą drogę - od Wielkiego Lasu w stanie Wisconsin
przez stany Minnesota, Iowa i Missouri. Przez cały czas Jack biegł dzielnie truchtem między kołami wozu.
Teraz czekała ich przeprawa przez Kansas.
Tę płaską, bezkresną krainę porastały wysokie, gnące się na wietrze trawy. Dzień za dniem posuwali się do
przodu, ale przed nimi nie pojawiało się nic prócz falujących traw i bezkresnego nieba. Tam, gdzie stykało
się ono z ziemią, widnokrąg był idealnie kolisty; wóz przez cały czas znajdował się dokładnie w samym
środku tego ogromnego koła.
Dzień za dniem Pet i Patty biegły przed siebie, to przyspieszając, to zwalniając kroku; nie mogły się jednak
wydostać z zaklętego kręgu. Co dzień słońce chyliło się ku zachodowi, lecz kolista linia horyzontu wciąż była
nieosiągalna. Tylko niebo tuż nad ziemią nabierało różowej barwy, a łąki z wolna zaczynały ciemnieć. Wiatr
dalej nucił swą samotną pieśń pośród traw. Ognisko, które rozpalili, ginęło w ogromnej przestrzeni. Wielkie
gwiazdy wisiały na niebie, błyszcząc promiennie; Laurze zdawało się, że wystarczy wyciągnąć rękę, by ich
dosięgnąć.
Następnego dnia niebo i ziemia wyglądały tak samo jak przedtem, horyzont zaś wciąż otaczał ich taką samą
kolistą linią. Mary i Laura czuły się zmęczone. Nudziły się, nie miały się czym zająć. Po całych dniach
przesiadywały na starannie pościelonym łóżku, przykrytym szarym kocem. Płócienna plandeka była
zrolowana i podwiązana sznurkami do pałąków.
10
Wiatr z prerii wpadał do środka i targał brązowe proste włosy Laury oraz jasne loki Mary. Jaskrawe światło
słoneczne raziło je w oczy.
O

d czasu do czasu w falującej trawie pojawiał się dziki królik, który mknął naprzód wielkimi susami. Nawet

pies nie zwracał nań najmniejszej uwagi. Biedak ledwo żył ze zmęczenia, a łapy miał poobcierane od
długiego biegu. Słychać było nieustanny turkot kół i łopot brezentowego płótna. Wóz zostawiał za sobą
słabo widoczne ślady, które uciekały coraz dalej i dalej. Tatuś siedział na koźle, w rękach luźno trzymał
lejce. Wiatr uparcie szarpał jego długą, ciemną brodę. Mama trwała w milczeniu - wyprostowana, z rękami
splecionymi na kolanach. Malutka Carrie spała w beciku jak w gniazdku.
- Aaaa! -

ziewnęła Mary, a Laura odezwała się: - Mamo, czy możemy wysiąść i pobiec za wozem? Nogi mi

całkiem zdrętwiały.
- Nie, Lauro -

odparła mama.

-

Kiedy będzie postój? - znów spytała Laura. Miała wrażenie, że upłynęło straszliwie dużo czasu od chwili,

gdy jedli drugie śniadanie na trawie w cieniu wozu.
-

Jeszcze za wcześnie - odparł tatuś.

-

Zatrzymajmy się, proszę! Jestem taka zmęczona! - krzyknęła żałośnie Laura.

- Lauro -

powiedziała wtedy mama. Było to tylko jedno słowo, lecz dziewczynka zrozumiała, że nie wolno jej

narzekać. Nie skarżyła się więc, ale w głębi duszy czuła, jak wzbiera w niej gniew. Nogi ją bolały, a wiatr nie
chciał zostawić jej włosów w spokoju. Trawy szumiały, wóz toczył się wolno i nic poza tym, absolutnie nic się
nie działo.
-

Zbliżamy się do strumienia albo do rzeki - odezwał się tatuś. - Widzicie te drzewa przed nami? - Laura

stanęła w wodzie chwyciwszy się jednego z pałąków. W oddali, tuż nad ziemią, ciągnęła się ciemna smuga.
- Tak, to drzewa -

powiedział tatuś. - Można to poznać po kształcie cieni. Tutaj drzewa oznaczają, że w

pobliżu jest woda. Gdy do niej dotrzemy, zrobimy sobie postój.


Rozdział drugi
Przeprawa przez strumień
Pet i Patty r

uszyły ochoczo przed siebie, jakby i im udzielił się radosny nastrój. Laura stała wyprostowana w

trzęsącym się wozie, mocno się trzymając drewnianego pałąka. W oddali, nad ramieniem ojca, tam gdzie
kończyła się falująca trawa, zobaczyła drzewa, ale w niczym nie przypominały one drzew, które widywała
dotychczas. Nie były wyższe od krzaków.
- Prrr! -

zawołał nagle tatuś. - Którędy teraz? - mruknął sam do siebie.

Dotarli właśnie do rozstaju dróg. Trudno było dociec, w którą stronę należało jechać, zwłaszcza że słabe
ślady kół ginęły w trawie. Jedne biegły na zachód, a drugie, spadając lekko w dół, kierowały się na południe.
Ślady niknęły zresztą po chwili w gęstej, falującej na wietrze łące.
-

Pojedziemy dołem - zdecydował tatuś. - Przez dolinę przepływa strumień, pewnie można się tamtędy

przeprawić - i z tymi słowami skierował konie ku śladom biegnącym na południe.
Droga to biegła pod górę, to opadała, wijąc się wśród niewielkich pagórków. Drzewa były coraz bliżej, lecz
nie stawały się przez to ani odrobinę wyższe. Nagle Laura mocniej chwyciła za pałąk - ziemia urywała się
nagle, pod końskimi
12
kopytami kończyła się trawa. Spojrzała w górę i zobaczyła skraj urwiska oraz korony drzew wystające z
wąwozu.
Teraz droga skręcała, biegła kawałek wzdłuż skarpy i spadała gwałtownie w dół. Tatuś założył na koła
hamulce, a koniki tak się przestraszyły, że aż stanęły dęba przysiadając na zadach. Potem koła wozu
zaczęły się powoli zsuwać po stromym zboczu. Zjeżdżali coraz niżej i niżej. Po obu stronach pojazdu
wyrastały nagie zbocza z czerwonej gliny. Wysoko w górze porastała je trawa, którą kołysał wiatr, lecz
strzeliste, pobruż-dżone stoki były zupełnie nagie i nagrzane od słońca. Bijące od nich ciepło owiewało im
twarze. Gdzieś ponad ich głowami hulał wiatr, omijał jednak głęboką wyrwę w ziemi. Nieruchoma cisza
stwarzała w tym miejscu dziwną aurę.
Potem wóz znowu znalazł się na równym gruncie, bo wąwóz kończył się i otwierał na żyzną, nadrzeczną
dolinę porośniętą wysokimi drzewami, których czubki były widoczne z prerii. Cieniste zarośla leżały
rozrzucone pośród falistych łąk, pod drzewami odpoczywały jelenie, ledwo dostrzegalne w głębokim cieniu.
Spoglądały na wóz odwracając głowy, a małe ciekawe sarenki wstawały z ziemi, żeby się lepiej przypatrzeć.
Laurę dziwiło, że nigdzie nie widać strumienia. Wokół ciągnęły się nadrzeczne łąki; tu, w dole, poniżej prerii
pełno było wzgórz i słonecznych polanek, porosłych niską trawą wyjedzoną przez jelenie. Powietrze było
gorące, nieruchome. Jeszcze przez krótki czas wysokie czerwone zbocza były widoczne z wozu, ale gdy
Pet i Patty przystanęły nad strumieniem, urwisko znikło całkiem za wzgórzami i drzewami.
Powietrze wypełnił teraz szum płynącej wody. Wzdłuż brzegów strumienia zwisały gałęzie drzew, a ich
cienie kładły się na wodzie. Pośrodku prąd był najszybszy, drobne fale połyskiwały złociście i błękitnie.
-

Woda się podniosła, lecz spróbujemy się przeprawić. Widać, że to bród, są dawne ślady. Co ty na to,

Caroline?
- Ty wiesz najlepiej -

odparła mama.

Pet i Patty niosły w górę mokre nosy i strzygąc uszami spoglądały na płynącą wodę. Potem zaś położyły
uszy po sobie, jakby chciały lepiej słyszeć słowa tatusia, i zetknęły swe miękkie
13
wargi, by coś sobie powiedzieć szeptem. Nie opodal Jack chłeptał wodę, wysuwając czerwony język.
-

Opuszczę plandekę - powiedział tatuś. Zeskoczył z kozła, spuścił luźno zrolowane płótno i przywiązał je

do bocznych ścian wozu. Z tyłu mocno ściągnął je liną tak, że płótno zmarszczyło się wokół małego otworu,
przez który nic prawie nie było widać.
Mary leżała skulona na łóżku. Nie lubiła przepraw przez wodę, bała się jej wartkiego pędu. Laurę, którą
zawsze radował plusk fal, ogarnęło podniecenie.
Wspinając się z powrotem na kozioł tatuś powiedział:
-

Na środku konie być może będą musiały popłynąć, ale nie bój się, jakoś sobie damy radę, Caroline.

W tej samej chwili Laura pomyślała o piesku i powiedziała:
-

Weźmy Jacka na wóz, tato.

Lecz tatuś nic nie odpowiedział. Siedział w milczeniu i trzymał lejce w dłoniach, mama zaś odparła:
-

Jack umie pływać, Lauro. Poradzi sobie.

Wóz ruszył grzęznąc w błocie. Po chwili koła zaczęły rozpryskiwać wodę. Dał się słyszeć głośny plusk.
Nagle wóz zatrząsł się cały, jakby pod uderzeniem wielkiej fali, w jednej chwili uniósł się, zachwiał i popłynął
przed siebie z

prądem wody.

Laura aż zadrżała z radości. Jak to miło unosić się na falach! Wszystko ucichło i nagle mama zawołała
ostro:
-

Kładźcie się, dziewczynki!

Błyskawicznie padły obie na łóżko. Zawsze słuchały się mamy, gdy mówiła takim tonem. Jednym
szarpnięciem mama zarzuciła na nie koc, zakrywając je aż po szyje.
-

Nie ruszajcie się - powiedziała.

Mary leżała bez ruchu, trzęsąc się ze strachu. Laura zaczęła się trochę wiercić. Miała ogromną ochotę
zobaczyć, co się dzieje na zewnątrz. Czuła, że wóz kołysze i kręci się na falach, głośny plusk wody to
pojawiał się, to znikał. Nagle usłyszała głos tatusia i ogarnął ją strach. Tatuś krzyknął: - Bierz je, Caroline!
Wóz przechylił się, woda gwałtownie chlusnęła w jego bok. Laura zerwała z siebie koc i usiadła
wyprostow

ana na łóżku.

Tatusia na koźle nie było. Za to mama siedziała tam
14
sam°tnie> trzymając mocno lejce w dłoniach. Mary naciągnęła koc na głowę. Brzegu nie było widać, na wóz
napierały fale. Laura zobaczyła w wodzie trzy głowy: dwie duże, końskie, i małą, mokrą głowę taty.
Trzymając się jedną ręką końskiej uzdy, wołał coś, lecz huk fal zagłuszał jego głos. Laurze zdawało się, że
brzmi on radośnie i uspokajająco, nie mogła jednak dosłyszeć słów. Tatuś przemawiał do koni, na bladej
twarzy mamy malowało się przerażenie.
-

Połóż się, Lauro - poprosiła mama.

Laura wyciągnęła się na łóżku. Ze strachu zrobiło się jej niedobrze, poczuła zimne dreszcze na całym ciele.
Zacisnęła mocno powieki, lecz wciąż stały jej przed oczami straszliwe fale i niknąca pod wodą broda taty.
Długo jeszcze wóz się kołysał i przechylał to na jedną, to na drugą stronę. Mary łkała bezgłośnie, a Laurze
zbierało się na wymioty. Nagle przednie koła uderzyły o coś twardego. Rozległ się głos tatusia. Pod
wpływem silnego szarpnięcia wóz zatrząsł się cały i przechylił do tyłu. Laura znów siedziała wyprostowana,
trzymając się mocno łóżka. Zobaczyła mokre, końskie grzbiety gramolące się po stromym brzegu i tatusia,
który biegł obok nich wołając:
- Wio, Patty! Wio, Pet! Do góry! Hej - hoop! Dobre moje dziewczyny!
Koniki wspięły się na wysoki brzeg i przystanęły dysząc i sapiąc. Ociekały wodą. Tatuś stał obok oddychając
ciężko, woda lała się z niego ciurkiem. Mama westchnęła z ulgą: - Och, Charles!
-

Cicho, już dobrze, moja droga - powiedział tatuś i pogłaskał ją po ramieniu. - Nic nam się nie stało, mamy

mocny wóz i dobrą uprząż. Nigdy w życiu nie widziałem, żeby woda wezbrała w takim tempie. Pet i Patty
potrafią nieźle pływać, wątpię jednak, czy poradziłyby sobie beze mnie.
Gdyby tatuś stracił głowę, a mamusia nie umiała powozić, i gdyby na przykład Mary i Laura zaczęły się
nieznośnie zachowywać i przeszkadzać mamusi i tatusiowi, rzeka mogłaby porwać ich w swój nurt, fale
przewróciłyby wóz, zatopiłyby go i wszelki słuch by o nich zaginął. Zapewne upłynęłoby wiele tygodni, nim
ktoś pojawiłby się na tej drodze.
15
- No tak -

powiedział tatuś. - Wszystko dobre, co się dobrze kończy.

-

Charles, przemokłeś do nitki - rzekła mamusia. Zanim tatuś zdążył coś powiedzieć, Laura krzyknęła:

- Gdzie Jack?!
Zap

omnieli zupełnie o psie. Zostawili go na brzegu tej groźnej rzeki. Na pewno rzucił się za nimi do wody,

ale nigdzie nie było go widać.
Laura przełknęła ślinę, by powstrzymać łzy. Wiedziała, że tak dużej dziewczynce nie wypada już płakać. Na
samą myśl, że biedny piesek biegł za nimi cierpliwie i ufnie przez cały czas, wstrząsnął nią szloch. Zostawili
go, pozwolili, żeby utonął. A był przecież już tak bardzo zmęczony - taki mały piesek - mogli go przecież
wziąć ze sobą na wóz. Musiał widzieć, jak się oddalali, pomyślał sobie pewnie, że zapomnieli o nim. I nie
dowie się już nigdy, jak bardzo go kochali.
Tatuś powiedział, że nigdy, przenigdy nie zachowałby się tak wobec Jacka, gdyby wiedział, że woda w
strumieniu tak szybko się podniesie. Nie zgodziłby się, żeby piesek rzucił się za nimi do wody. I dodał: -
Teraz już za późno...
Potem jednak ruszył wzdłuż brzegu, wołając i gwiżdżąc w nadziei, że znajdzie Jacka. Na próżno. Pies
zniknął.
Nadeszła pora odjazdu. Konie wypoczęły, a ubranie tatusia wyschło na nim, gdy wędrował wzdłuż rzeki w
poszukiwaniu psa. Teraz tatuś znów chwycił lejce i poprowadził wóz pod górę, zostawiając w tyle dolinę
rzeki.
Przez cały czas Laura oglądała się za siebie. Choć wiedziała, że Jack przepadł na zawsze, wciąż jeszcze
nie traciła nadziei. Nic jednak nie pojawiało się w zasięgu jej wzroku, widziała tylko falisty teren między
wozem i strumieniem.
Wtem, tuż przed końskimi kopytami, wyrosły czerwone ściany urwiska. Między nimi ciągnął się wąwóz, do
którego prowadziły słabe, ledwo widoczne ślady kół. Pet i Patty ruszyły pod górę, wkrótce wąwóz zmienił się
w niewielką, porośniętą trawą dolinkę, ta zaś wyprowadziła ich z powrotem na Wielką Równinę.
Nigdzie nie było widać żadnego śladu kół lub kopyt końskich. Zdawało się, że ludzkie oczy nie oglądały
jeszcze tej ziemi.
16
Nieskończone pustkowie, porośnięte wysokimi trawami, rozciągało się pod ogromną, pustą kopułą nieba.
Gdzieś bardzo, bardzo daleko stąd słońce dotykało swym brzegiem skraju lądu. Wielka kula drgała i
pulsowała jasnym światłem. Na horyzoncie, tam gdzie niebo dotykało ziemi, rozlewał się jasnoróżowy blask
przechodzący w złocistą, a potem w niebieską barwę. Jeszcze wyżej, na samej górze niebo traciło kolor. Na
ziemi poczęły gromadzić się fioletowe cienie, wiatr bez ustanku nucił swą żałosną melodię.
Tatuś zatrzymał konie. Rodzice zsiedli z wozu, Mary i Laura też zeskoczyły na ziemię. Tu zamierzali rozbić
obozowisko.

-

Mamo, prawda, że Jack poszedł do nieba? - spytała Laura przez łzy. - Chyba wpuszczą tam takiego

dobrego pieska...
M

ama nie wiedziała, co na to odpowiedzieć, ale tatuś wyjaśnił:

-

Oczywiście, Lauro. Bóg, który pamięta o każdym wróbelku, nie pozostawiłby bez opieki tak porządnego

psa jak Jack.
Laurze słowa te nie przyniosły zbyt wielkiej pociechy. W sercu czuła ogromny żal. Tatuś zresztą też nie
pogwizdywał jak zwykle przy robocie, a po chwili rzekł:
-

Nie mam pojęcia, jak sobie damy radę bez psa w tym dzikim kraju.

Rozdział trzeci
Obozowisko na Wielkiej Równinie
Tatuś zabrał się do rozbijania obozu w ten sam sposób co zwykle. Najpierw wyprzągł konie i przywiązał je
postronkami do żelaznych palików, które wbił w ziemię. Koń mógł sięgać po trawę tak daleko, jak tylko
pozwalała mu na to linka. Pet i Patty od razu położyły się na trawie i porządnie w niej wytarzały. Robiły to tak
długo, aż przestały czuć ucisk po dopiero co zdjętej uprzęży.
Gdy konie się tarzały, tatuś zaczął wyrywać trawę ze sporego kawałka ziemi w kształcie koła. Za żadne
skarby nie chciał dopuścić, by zapaliła się preria. Pożar strawiłby bowiem wszystko, pozostawiając za sobą
czarną, spaloną ziemię.
-

Strzeżonego Pan Bóg strzeże - powiedział tatuś.

Gdy ziemia została oczyszczona, tatuś położył na środku garść suchej trawy. Najpierw ułożył stos cienkich
patyków, potem ustawił pionowo grubsze z nich, wreszcie obłożył wszystko kawałkami wyschniętego
drzewa. Do suchej kępki trawy podłożył ogień. Natychmiast małe płomyki zatrzaskały wesoło i po chwili
ognisko płonęło jasno pośrodku polanki, a płomienie nie mogły się rozprzestrzenić po prerii.
Następnie tatuś przyniósł wodę ze strumienia, a Laura i Mary pomogły mamie przygotować kolację. Mama
odmierzy-
18
ła najpierw porcję ziaren kawy, wsypała je do młynka i dała Mary do zmielenia. Laura nalała wodę do
dzbanka i postawiła go na ogniu. Gdy piecyk się rozgrzewał, zmieszała mąkę kukurydzianą z solą i z wodą i
uformowała małe placuszki. Wysmarowała blachę piecyka skórką słoniny, ułożyła na niej kukurydziane
placki i przykryła je blaszaną pokrywką. Tatuś nagarnął parę płonących szczap na pokrywę piecyka, a
mama tymczas

em pokroiła na kawałki tłusty solony boczek. Smażyła go na patelni, którą nazywała

pająkiem. Miała ona krótkie żelazne nóżki, aby można ją było postawić nad ogniem.
Tatuś zdjął z wozu ławkę, postawił przy ognisku i oboje z mamą usiedli na niej obok siebie. Laura i Mary
przysiadły obie na dyszlu. Każdy trzymał na kolanach blaszany talerz oraz stalowe noże i widelce z
kościanymi uchwytami. Mama i tatuś mieli oprócz tego po jednym blaszanym kubku. Carrie też miała swój
mały kubeczek, natomiast Mary i Laura musiały pić wodę z jednego kubka. Kawy nie wolno im było pić, póki
nie będą duże.
Gdy jedli kolację, ognisko otoczyły fioletowe cienie. Rozległą prerię ogarnęły ciemności. W ciszy słychać
było tajemniczy szum wiatru muskającego trawy. Wielkie gwiazdy wisiały nisko, migocąc na ciemnym niebie.
Ciepły, jasny ogień chronił przed chłodem i ciemnością. Smażony boczek z gorącymi plackami był taki
pyszny! W ciemności, tuż za wozem, Pet i Patty jadły również kolację, żując głośno soczystą, młodą trawkę.
- Zatrzymamy s

ię tu na dzień lub dwa - oświadczył tatuś. - A może już tu zostaniemy - rozmarzył się nagle. -

Ziemia jest urodzajna, drzew w dolinie pod dostatkiem, zwierzyny też nie brakuje. Jest wszystko, czego
dusza zapragnie. Jak myślisz, Caroline?
-

Może dalej będzie gorzej - odparła mama.

-

Tak czy owak, rozejrzę się jutro po okolicy. Wezmę strzelbę i pójdę coś upolować - powiedział tatuś.

Węgielkiem z ogniska zapalił fajkę i wyciągnął wygodnie nogi. Wonny dym zmieszał się z ciepłem bijącym
od ogniska. Mary ziewn

ęła, zsunęła się z dyszla i usiadła na trawie. Laurę też powoli zaczęła ogarniać

senność. Mama szybko pozmywała talerze, blaszane kubki, noże i widelce. Umyła też piecyk
19
i patelnię oraz wypłukała ściereczkę do naczyń. Potem wyprostowała się i na chwilę przystanęła nasłuchując
w milczeniu wycia, które nagle dobiegło z oddali. Dobrze wiedzieli, co ono oznacza. Laurę przebiegł zimny
dreszcz, aż włosy zjeżyły jej się na głowie. Mama strzepnęła ściereczkę i zniknęła w ciemnościach, żeby
rozłożyć ją na wysokiej trawie. Gdy wróciła, tatuś odezwał się:
-

Wilki są o pół mili stąd, jeśli się nie mylę. Ale tam gdzie są jelenie, tam są i wilki. Och, jakbym chciał...

Nie powiedział, o co mu chodziło, lecz Laura dobrze wiedziała - chciał, żeby Jack był z nimi. Gdy w Wielkim
Lesie zaczynały wyć wilki, Laura miała pewność, że Jack nie pozwoli jej tknąć. Znów poczuła ucisk w gardle
i pieczenie w nosie. Zacisnęła mocno powieki i zamrugała parę razy, żeby się nie rozpłakać. Wilk odezwał
się znowu, a może był to teraz inny wilk.

-

Dziewczynki, pora spać - powiedziała mama raźnym głosem. Mary wstała i odwróciła się, żeby mama

mogła jej rozpiąć guziki. Nagle Laura podskoczyła. Coś przyciągnęło jej wzrok. Głęboko w ciemnościach, z
dala od ognia, dwa zielone światełka połyskiwały tuż przy ziemi. Wyglądały jak czyjeś oczy. Zimny dreszcz
przeniknął Laurę. Zielone ogniki wędrowały - raz jeden znikał, raz drugi. Wreszcie oba zaświeciły jasno,
zupełnie blisko.
- Zobacz, tatusiu, zobacz! -

krzyknęła Laura. - To wilk! Starając się ukryć strach, tatuś w mgnieniu oka

chwycił
strzelbę z wozu i już gotów był do strzału. Zielone oczy znieruchomiały. Tkwiły w ciemności przypatrując się
czemuś uważnie.
-

To nie może być wilk - stwierdził tatuś. - Chyba że jakiś nienormalny.

Mama po

sadziła Mary na wóz.

-

Coś tu się nie zgadza - odezwał-się znowu tatuś. - Popatrzcie na konie. - Pet i Patty dalej spokojnie

skubały trawę.
-

Ryś? - spytała mamusia.

-

Może kojot? - tatuś podniósł kij, krzyknął i rzucił go przed siebie. Zielone oczy przypadły do ziemi, jakby

zwierzę szykowało się do skoku. Tatuś uniósł strzelbę. Zwierzę stało nieruchomo.
- Charles, nie! -

zawołała mama, lecz tatuś ruszył powoli w kierunku zielonych oczu. A one wolniutko

zaczęły przybliżać się ku niemu. W ciemności Laura dostrzegła zarys zwierzęcej sylwetki. Od ciemnej
sierści odcinały się jasne łaty. Tatuś zawołał głośno: „Jack!", Laura też krzyknęła co sił. Po chwili próbowała
chwycić w objęcia skaczącego, dyszącego i kręcącego się w kółko Jacka, który lizał jej twarz i ręce ciepłym,
wilgotnym językiem. Nie mogła go utrzymać. W podskokach biegł to do tatusia, to do mamy, a później znów
wracał do niej.
-

W głowie mi się nie mieści - powiedział tatuś.

-

Mnie też nie - odparła mama. - Ale czy musieliście mi budzić dziecko? - Stała i kołysała malutką Carrie,

próbując ją uśpić.
Pies był zupełnie zdrów. Wkrótce ułożył się u nóg Laury i ciężko westchnął. Oczy miał czerwone ze
zmęczenia, cały brzuch umazany błotem. Mama podsunęła mu pod nos kukurydziany placek. Polizał go
tylko

i pomerdał grzecznie ogonem. Nie miał nawet siły jeść.

-

Strach pomyśleć, jak długo płynął, dokąd zniósł go prąd, zanim wydostał się na brzeg - odezwał się tatuś.

I gdy wreszcie dotarł do nich, dzielny druh, Laura wzięła go za wilka, a tatuś o mało go nie zastrzelił.
Całe szczęście, że Jack się nie przestraszył i zrozumiał, że nie mieli zamiaru go zabić. Laura spytała:
-

Piesku, wiesz przecież, że nie chcielibyśmy tego zrobić,

prawda?
Jack kiwnął tylko kikutem swego ogona - wiedział o tym
doskonale.
Tatu

ś przywiązał Pet i Patty do żłobu, który znajdował się w tyle wozu, i nasypał im ziaren kukurydzy. Gdy

malutka Carrie usnęła, mama pomogła dziewczynkom się rozebrać. Potem włożyła im przez głowy długie
nocne koszule. Dziewczynki włożyły też nocne czepki. Jack, ułożywszy się pod wozem, wiercił się długo, aż
wreszcie zapadł w sen. Mary i Laura zmówiły pacierz i wsunęły się pod kołdrę, mama zaś ucałowała je na
dobranoc. Z łąki dochodziły odgłosy cichych kroków. Pośród drzew nad strumieniem sowa wołała: - Kogo-
oo? Kogooo? A inna z daleka odpowiadała: - Oo -oo, oo-oo.
21
Gdy rozlegało się wycie wilków, z piersi Jacka wyrywał się głuchy warkot. W wozie było ciepło, przytulnie i
bezpiecznie.
Przez płócienną plandekę widać było niebo, gęsto usiane gwiazdami. „Tatuś mógłby jedną zdjąć - pomyślała
Laura -

i dać mi w prezencie". Nie chciało jej się wcale spać: nagle zdumiona zauważyła, że ogromna

gwiazda mrugnęła, jakby wprost do niej.
Gdy się obudziła, był już jasny dzień.
i

Rozdział czwarty
Dzień na prerii
Laura usłyszała ciche rżenie koni, a w żłobie zagrzechotało ziarno kukurydzy. To Pet i Patty dostały od
tatusia swoje śniadanie.
-

Nazad, Pet, ty łakomczuchu, teraz kolej na Patty - usłyszała Laura głos taty.

Pet uderzyła kopytkiem o ziemię i zarżała.
- A ty, Pat

ty, posuń się, z tej strony jest ziarno dla Pet. Patty kwiknęła cicho.

-

Co, uszczypnęła cię? Dobrze ci tak. Powiedziałem: jedz

swoje.

Mary i Laura popatrzyły na siebie i roześmiały się. Gdy poczuły zapachy smażonego boczku i kawy i
usłyszały, jak skwierczą placki na patelni, szybko wygramoliły się z łóżka.
Mary potrafiła się już sama ubierać i zapinać guziki, z wyjątkiem środkowego guzika z tyłu. Laura pomogła
jej więc, a potem Mary zapięła Laurze sukienkę od góry do dołu. Na schodku wozu stała blaszana miska z
wodą; umyły w niej buzie i ręce. Następnie mamusia staranie je uczesała, nie zapominając o żadnym
niesfornym loczku. Tatuś zdążył jeszcze przed śniadaniem przynieść świeżej wody ze strumienia.
W końcu wszyscy zasiedli na trawie, każdy z blaszanym
23
talerzem na kolanach, i zaczęli zajadać placki z melasą i smażony boczek.
Wokół nich wśród falujących traw przesuwały się cienie. Z wysokich traw wylatywały raz po raz skowronki i
ze śpiewem szybowały w górę. Małe, perłowo połyskujące obłoczki wędrowały po bezgranicznym błękicie
nieba. Słońce wznosiło się coraz wyżej. Na czubkach źdźbeł trawy przysiadały maleńkie ptaszki i kołysząc
się wyśpiewywały swe piosenki cieniutkimi głosikami. Tatuś mówił o nich „ptaszyny".
- Ptaszki, ptaszyny! -

wołała Laura. - Ptaszęta!

- Lauro, jedz grzecznie -

upomniała ją mama. - Trzeba przestrzegać dobrych manier, nawet jeśli dzieli nas

sto mil od kogokolwiek.
-

Dzieli nas tylko czterdzieści mil. Od najbliższego miasta, Independence - odezwał się tatuś. - Ale na

pewno i bliżej znalazłby się jakiś sąsiad.
-

Dobrze, niech będzie czterdzieści mil - zgodziła się mama. - Ale i tak nie wypada śpiewać przy stole. Ani

mówić w trakcie jedzenia - dodała po chwili, bo przecież nie siedzieli przy stole.
Wokół rozciągała się ogromna, pusta preria, po której trawy płynęły niby fale, mieniąc się jasnymi i ciemnymi
kolorami pod rozległym sklepieniem nieba. Ptaki co rusz wzlatywały w górę i śpiewały radośnie, ponieważ
właśnie wstawało słońce. Nic nie wskazywało na to, że był tu kiedyś przed nimi ktokolwiek. Pośród ogromu
tej przestrzeni, pod błękitnym niebem stał sobie mały drewniany wóz z białą płócienną budą, a tuż obok jedli
na trawie śniadanie mamusia, tatuś, Laura i Mary oraz malutka Carrie. Koniki chrupały ziarno, Jack siedział i
z trude

m powstrzymywał się, by nie zaskomleć prosząc o coś do jedzenia. Laurze nie wolno go było karmić

podczas posiłków, zbierała więc dla niego wszystkie okruchy. Dopiero po śniadaniu dostał kawałek placka,
który mama upiekła dla niego z resztek ciasta. Jeszcze ani razu nie upolował nic dla siebie, choć preria
pełna była królików i dzikich kur. Gdy tatuś wybierał się na polowanie, Jack musiał pilnować obozowiska.
Tego dnia przed wyruszeniem do lasu tatuś uwiązał Pet i Patty na postronkach, a potem wyciągnął z wozu
drewnianą balię i napełnił ją wodą ze strumienia. Mamusia chciała zrobić pranie. Tatuś wsunął za pas ostry
toporek, przyczepił rożek
24
z prochem, a szmatki do prochu i ładownicę wsadził do kieszeni. Potem przewiesił strzelbę przez ramię i
powiedział do mamy:
-

Nie spiesz się, Caroline. Zostaniemy tu tak długo, jak będziemy mieli ochotę. Czasu mamy, ile dusza

zapragnie. ~ Powiedziawszy to, ruszył przed siebie. Jeszcze przez chwilę było go widać w wysokiej trawie,
ale z każdym krokiem stawał się coraz mniejszy i mniejszy, aż w końcu znikł im zupełnie z oczu. Preria
znów zrobiła się pusta.
Mary i Laura zajęły się zmywaniem, a mama poszła do wozu pościelić łóżka. Wymyte naczynia dziewczynki
poukładały równiutko w specjalnym pudle, pozbierały porozrzucane gałązki i wrzuciły je do ognia, a kawałki
drewna ułożyły w stos, tuż przy kole wozu. Teraz obóz wyglądał czysto i porządnie.
Mama zabrała się do prania. Przyniosła sobie najpierw kubek z płynnym mydłem. Podkasała spódnicę,
podwinęła rękawy i uklękła przy balii. Prała po kolei prześcieradła, poszewki, bieliznę, sukienki i koszule, a
potem płukała je w czystej wodzie i rozkładała na świeżej trawie, żeby wyschły na słońcu.
Mary i Laura wiedziały, że nie wolno im za bardzo się oddalać, toteż zadowoliły się buszowaniem w trawie
blisko wozu, w promieniach gorącego słońca. Ogromne króliki wyskakiwały spod ich stóp, a trzepoczące
skrzydłami ptaki wzlatywały do góry, by po chwili znów opaść na ziemię. Wszędzie pełno było małych
ptaszków, które wiły sobie gniazdka w wysokim zielsku. Wokół roiło się od żyjących na prerii piesków o
sierści w brązowo-rude paski. Miały futerka miękkie jak aksamit, jasne okrągłe oczka, pomarszczone noski i
maleńkie łapki. Wyskakiwały ze swych norek w ziemi, żeby popatrzeć na Mary i Laurę. Gdy stały
nieruchomo, niczym się nie różniły od kawałków drewna wetkniętych w ziemię: tylne i przednie łapki wtulały
w sierść i tylko ich błyszczące oczka migotały w świetle słońca.
Dziewczynki miały ochotę złapać jednego, by zanieść go mamie. Pieski siedziały w zupełnym bezruchu,
więc wydawało się, że wystarczy wyciągnąć rękę i schwytać zwierzątko, lecz właśnie wtedy ono natychmiast
znikało, zostawiając po sobie małą dziurkę w ziemi.
Laura uganiała się za pieskami przez dłuższy czas, ale nie udało jej się złapać ani jednego. Mary zaś
przysiadła nierucho-
25

mo nad jedną z norek. Miała nadzieję, że za chwilę wyłoni siJ z niej brązowa pasiasta kuleczka. Tymczasem
pieski biegahj wokół niej, od czasu do czasu przysiadając na tylnych łapkach] żeby się jej lepiej przypatrzyć.
Lecz w norce nie pojawił się ani jeden.
Nagle trawę spowił cień i wszystkie pieski w jednej chwili, znikły. To jastrząb krążył nad prerią. Był tak blisko,
że Lauraj widziała jego okrutne oczy, które się w nią wpatrywały. Zauważyła ostry dziób i zwinięte potężne
szpony, gotowe wbić się w ofiarę. Ptak nie wypatrzył jednak niczego ciekawego, prócz Mary i Laury oraz
okrągłych, pustych otworków w ziemi. Odleciał więc, przekonany, że gdzie indziej trafi mu się coś dobrego
na obiad. Małe pieski jakby tylko na to czekały - natychmiast po wy łaziły ze swych norek.
Dochodziło południe. Słońce stało już wysoko na niebie. Dziewczynki postanowiły nazbierać kwiatów i dać je
mamie zamiast pieska.
A mama już zbierała wysuszone pranie. Małe majteczki i halki były bielsze niż śnieg, ciepłe od słońca i
pachniały trawą. Zachwycona kwiatami, które dostała od Mary i Laury, wstawiła je do kubka z wodą, ten zaś
postawiła na schodku wozu, jakby w ten sposób chciała ozdobić ich obozowisko. Potem przekroiła na pół
zimny kukurydziany placek. Jeden kawałek dała Mary, a drugi Laurze. Dziewczynki pałaszowały ze
smakiem.
-

Gdzie są te papusy, mamo? - spytała Laura.

-

Nie mówi się z pełną buzią - odparła mama.

Laura zjadła swoją porcję prędziutko i znów zaczęła nalegać:
-

Tak bym chciała zobaczyć papusa...

-

Zlituj się! - zawołała mama. - Co cię tak korci, zdążymy | się jeszcze napatrzeć na Indian!

-

Nie zrobią nam przecież nic złego, prawda? - spytała ' Mary, która - jak przystało na grzeczną

dziewczynkę - nigdy nie mówiła z pełną buzią.
- Na pewno nie! -

odpowiedziała mama. - Nawet o tym nie myśl.

- Mamo, dlaczego ty nie lubisz Indian? -

spytała Laura, oblizując palce z resztek melasy.

26
I-

Och, po prostu ich nie lubię. A ty nie oblizuj palców, Lauro. - Przecież to ich kraj - odezwała się znów

Laura. -

Po co I tu przyjechaliśmy, skoro ty ich nie lubisz?

Mama odparła, że wcale nie jest pewna, czy to kraj Indian. I Nie wiedziała zresztą, gdzie przebiega granica
stanu Kansas. I Była jednak pewna, że Indianie i tak nie zostaną tu długo. Jakiś człowiek w Waszyngtonie
dał tatusiowi słowo, że ziemia Indian przejdzie wkrótce w ręce osadników. Może zresztą już została im
przekazana... Trudno się było dowiedzieć o wszystko dokładniej, bo Waszyngton znajdował się teraz tak
daleko.
Mama wyciągnęła żelazko i włożyła jego duszę do ognia. Sukienki dziewczynek oraz swoją perkalową
spódnicę spryskała najpierw wodą, a potem wyprasowała na kocu i prześcieradle rozłożonych na koźle.
Słońce grzało bardzo mocno. Malutka Carrie spała w wozie, a Laura, Mary i Jack ułożyli się na trawie, w
cieniu. Pies dyszał z gorąca i wystawiał czerwony język, a oczy zamykały mu się ze zmęczenia.
Rozprasowując pogniecione fałdki sukieneczek, mamusia nuciła coś cicho. Dookoła, aż po horyzont,
rozciągały się nieskończone łąki, kołysane wiatrem. Wysoko ponad ich głowami, w przezroczystym,
błękitnym powietrzu żeglowały białe obłoki.
Laura poczuła, że ogarnia ją błoga radość. W trawach słychać było nieustanny szelest wiatru
wyśpiewującego swą pieśń. Zdawało się, że cała preria drży od grających wśród źdźbeł trawy koników
polnych. Z drzew rosnących w dolinie dochodziło ciche brzęczenie. Wszystkie te dźwięki mieszały się razem
tworząc błogą, nieskończoną, przepojoną ciepłem ciszę. Laurze wydało się, że nigdy w życiu nie widziała
tak pięknego miejsca.
Nie wiedziała nawet, kiedy zasnęła, zdała sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy otworzyła oczy. Stał nad
nią Jack, merdając kikutem swego ogona. Słońce już zachodziło. W oddali dostrzegła tatusia, który szedł ku
nim

przez łąki.

Laura skoczyła na równe nogi i rzuciła się biegiem ku ojcu. Wkrótce napotkała jego długi cień, który zbliżał
się ku niej w rozkołysanej trawie, jakby pierwszy szedł jej na spotkanie.
27
J
Tatuś wyciągnął przed siebie rękę, w której trzymał ustrzeloneg królika i dwie tłuste, dzikie kury. Laura w
życiu nie widziała tal ogromnego królika. Ogarnięta nagłą radością, zaczęła podskakiwał klaszcząc w ręce i
piszcząc ze szczęścia. Chwyciła się drugieg<§ rękawa bluzy taty i tańcząc biegła za nim przez wysoką
trawę
-

Zwierząt jest tutaj bez liku - powiedział tatuś. - Jeleni co niemiara, poza tym antylopy, wiewiórki, króliki,

różne gatunki ptactwa. A w strumieniu pełno ryb. Wiesz co, Caroline, niczegq tu nie brakuje, możemy zostać
i wieść królewskie życie!
Mama przygotowała wspaniałą kolację. Usiedli przy ognisj ku i zajadali ze smakiem soczyste, pachnące
mięso. Jedli i jedli aż wreszcie nie mieli już siły niczego włożyć do ust.

Odstawiwszy swój talerz, Laura westchnęła z rozkoszą. Byłą najszczęśliwszą dziewczynką na świecie.
Z bezkresnego nieba znikały ostatnie barwy, płaską ziemid pokryły cienie. Ogień grzał i chronił przed
chłodem. W lesie nad| strumieniem nawoływały się smutnymi głosami ptaszki, zwań tyrankami. Przez chwilę
słychać było śpiew drozda, lecz gdjl tylko wzeszły gwiazdy, śpiew umilkł. W nocnej ciszy zabrzmiałjf naraz
skrzypki taty. Do tkliwej, dobiegającej z daleka muzykj instrumentu dołączył się głos tatusia:
Tyś jedynie godna miłości
Najdroższa ma...
Ogromne jasne gwiazdy wisiały na niebie; schodziły coraz niżej i niżej, migocąc w rytm płynącej melodii.
Laura tak głośno westchnęła, że mama w jednej chwili znalazła się przy niej. - Co ci jest, Lauro? - spytała, a
Laura odparła szeptem: - Mamo, gwiazdy śpiewają.
-

Zdrzemnęłaś się, moje dziecko, to tylko skrzypce. Małe dziewczynki dawno już powinny leżeć w

łóżeczkach.
I mama rozebrała Laurę przy świetle ognia, założyła jej nocną koszulę, zawiązała pod brodą nocny czepek,
a potem! zaprowadziła ją do łóżka i okryła kołdrą.
Skrzypki na

dal grały wśród gwiaździstej ciszy. Noc pełna była muzyki i Laura mimo wszystko była

przekonana, żel niektóre melodie płyną od ogromnych jasnych gwiazd, kołyszą cych się nisko nad prerią.

Rozdział piąty
Dom na prerii
Następnego ranka Laura i Mary wstały jeszcze przed wschodem słońca. Na śniadanie zjadły kukurydzianą
kaszę, polaną tłuszczem z dzikiej kury. Po śniadaniu pomogły mamie w zmywaniu. Tymczasem tatuś
załadował wszystkie rzeczy na wóz i zaprzągł konie.
Gdy wze

szło słońce, wóz toczył się już raźno przez prerię. Nie natrafili na drogę, więc Pet i Patty brnęły

przez trawy. Wóz zostawiał za sobą ślady kół.
Nim nadeszło południe, tatuś zawołał na koniki: - Prrr! - i wóz się zatrzymał.
- Tutaj, Caroline. Tu stanie nasz dom!
Mary i Laura wygramoliły się prędko z wozu, przeskakując przez drewnianą skrzynkę na ziarno dla koni.
Wokół nich, jak okiem sięgnąć, aż po sam skraj nieba, rozciągała się porośnięta trawą preria. Niedaleko, w
dole, w kierunku północnym leżała żyzna, nadrzeczna dolina. Dalej widać było ciemniejsze czubki drzew, a
pod nimi, jeszcze niżej, czerwoną, gliniastą skarpę, na której kończyły się trawy prerii. W oddali ku
wschodowi ciągnęła się łamana linia zieleni. Tatuś powiedział, że tamtędy płynie rzeka.
-

Nazywa się Verdigris - rzekł wskazując ręką w tamtą stronę.

29
Nie namyślając się wiele mamusia i tatuś zaczęli rozładowyl wać wóz. Zdjęli z niego wszystkie rzeczy i
ułożyli je w wielki stos. Na wierzch narzucili ściągniętą z wozu brezentową piani dekę. W końcu zdjęli pudło
z wozu i położyli je na ziemi. Laura i Mary stały i przyglądały się wszystkiemu uważnie, Jack też nij ruszał
się z miejsca i patrzył.
Przez wiele, wiele dni podróży wóz był ich domem. Teraa zostały z niego tylko cztery koła i rama, która je
łączyła. Pel i Patty wciąż jeszcze stały zaprzężone do dyszla. Tatuś wziąi wiadro i siekierę i wskoczywszy na
ramę, która pozostała po wozie, ruszył przed siebie. Wkrótce zniknął im z oczu.
-

Dokąd tatuś pojechał? - spytała Laura, a mamusia odparła:

-

Po bale drzewne nad strumień.

Ach, jak dziwnie było teraz na Wielkiej Równinie bez wozu! Niebo i ziemia stały się jeszcze większe niż
przedtem: Laura wydała się sobie zupełnie malutka. Zapragnęła skryć się i przycupnąć gdzieś nieruchomo,
wśród wysokich źdźbeł trawy, niby małe, dzikie kurczątko. Nie zrobiła tego jednak - musiała pomóc mamie,
Mary zaś usiadła w wysokiej trawie obok Carrie i pilnowała jej.
Najpierw Laura i mama ustawiły i pościeliły łóżka. Brezen-! towa plandeka teraz służyła za namiot. Później
mama poustawiała w środku pudła i tobołki, a Laura zabrała się do wyrywania trawy przed namiotem, żeby
zrobić miejsce na ognisko. Przed powrotem tatusia nie dało się go jednak rozpalić, gdyż nie było drewna.
Uporawszy się z robotą, Laura postanowiła rozejrzeć się trochę wokoło. Całkiem blisko natknęła się w trawie
na coś, co przypominało długą krecią norkę. Nie dałoby się jej dostrzec przez kołyszące się źdźbła. Z bliska

widać było wyraźnie wąską, prostą dróżkę między łodygami traw. Biegła przed siebie i ginęła w bezkresnej
prerii.
Laura postanowiła pójść kawałek wzdłuż wąskiej ścieżynki. Szła małymi kroczkami coraz wolniej, wreszcie
poczuła się całkiem nieswojo, odwróciła się na pięcie i szybko ruszyła z powrotem. Gdy odwróciła głowę i
popatrzy

ła za siebie, ścieżki | już nie było widać.

30
Wkrótce na stercie ściętych bali nadjechał tatuś i Laura zaraz zapytała go o tę ścieżkę. Odparł, że zauważył
ją już
wczoraj.
-

To jakiś dawny szlak - wyjaśnił córce.

Wieczorem przy ognisku Laura znów spytała, kiedy będzie można zobaczyć papusa, lecz tatuś powiedział,
że nie wie. Potem wyjaśnił, że Indian niełatwo spotkać, chyba że sami mają na to ochotę. Tatuś widział raz
Indian w stanie Nowy Jork, gdy był małym chłopcem, Laura zaś nie widziała ich nigdy dotąd. Wiedziała
jedynie, że są to dzicy ludzie, którzy mają skórę koloru czerwonego, a ich toporki nazywają się
tomahawkami.
Tatuś, który tak doskonale znał się na dzikiej zwierzynie, z pewnością musiał dużo wiedzieć na temat
dzikich ludzi. Laura miała nadzieję, że tatuś pokaże jej kiedyś papusa, tak jak do tej pory pokazywał jej
jelonki, małe niedźwiadki, a nawet wilki.
Przez cztery dni tatuś zwoził z lasu wielkie bale i układał je w dwa stosy. Jedne były przeznaczone na dom,
a drugie na stajnię. Krążąc tam i z powrotem, od obozowiska do strumienia, wyjeździł zupełnie nową drogę.
Nocami Pet i Patty, uwiązane na postronkach, skubały trawę blisko stert drewna, wkrótce więc powstało tam
prawdziwe ściernisko.
Najpierw tatuś zaczął budować dom. Odmierzył krokami jego długość i szerokość, a potem z pomocą
szpadla wykopał z przeciwnych stron dwa płytkie rowy, do których wtoczył dwa największe bale. Były to
mocne, solidne pnie, które miały stanowić podporę całego domu. Te bale nazywały się podwalinami.
Następnie tatuś wybrał dwa inne potężne kloce i wtoczył je na leżące na ziemi podwaliny. W ten sposób
powstał pusty w środku kwadrat. Na końcach kloców porobił siekierą szerokie i głębokie nacięcia. Ciął z
góry, odmierzywszy przedtem na oko głębokość każdego wgłębienia, tak by nie było głębsze niż połowa
podwaliny. Gdy nacięcia były gotowe, pchnął obie kłody, które doskonale wpasowały się w leżące w ziemi
podwaliny.
Powstała w ten sposób podstawa domu miała wysokość jednego bala. Podwaliny były do połowy wkopane
w ziemię, a więc końce belek spoczywających na nich układały się równo
31
na trawie: końce bali sterczały równo na boki po obu stronacł nacięć.
Następnego dnia tatuś rozpoczął stawianie ścian. Z dwt przeciwnych stron wtoczył po jednej belce,
następnie zrobił na nici nacięcia, by móc wpasować w nie dwie następne belki. Gdy ta zostały włożone,
wyciął w nich wgłębienia, aby pasowały dwie innej
Teraz dom wznosił się na wysokość dwu kloców.
W narożnikach bale doskonale się ze sobą łączyły. Jednak żaden bal nie jest nigdy dokładnie prosty,
zawsze jeden koniec jest grubszy, a drugi cieńszy. Zrobiło się więc mnóstwo szpar. Nie miało to jednak
większego znaczenia - tatuś miał je potem czymś pozatykać.
Sam, bez niczyjej pomocy, postawił ściany na wysokość trzech bali. Potem mama przyłączyła się do pracy.
Tatuś unosił jeden koniec belki, który potem mamusia podtrzymywała, a wtedy tatuś unosił drugi koniec i
kładł go na ścianę. Następnie, stojąc na górze, robił w belce nacięcia, a mama pomagała mu wpasować ją
potem dokładnie pod kątem prostym.
I tak belka za belką wznosili ściany coraz wyżej i wyżej, aż wreszcie zrobiły się tak wysokie, że Laura nie
potrafiła już się na nie wspinać. Znudziło jej się zresztą patrzenie, jak mamusia i tatuś budują dom, i poszła
między wysokie trawy, żeby się trochę rozejrzeć po okolicy. Nagle usłyszała krzyk taty: - Puszczaj! Uciekaj!
Ogromna, ciężka belka powoli zsuwała się na ziemię. Tatuś próbował ją zatrzymać, ale nie udało mu się i
belka runęła w dół. Laura zobaczyła jeszcze, że mama przewróciła się i leży na ziemi. Dobiegła do mamy
prawie tak szybko jak tatuś, który ukląkł nad nią i wołał coś strasznym głosem. Mama zdołała wykrztusić:
-

Nic mi się nie stało, Charles.

Na jej stopie leżała ciężka belka. Tatuś uniósł kloc, mama wyciągnęła nogę, a tatuś pomacał, żeby
sprawdzić, czy kości są całe.
-

Porusz rękami - powiedział. - Nie czujesz bólu w plecach? Możesz obracać głową?

Mama pokręciła głową i pomachała rękami.
-

Dzięki Bogu - westchnął tatuś. Pomógł mamie usiąść, a mama znów powiedziała:

- Nic si

ę nie stało, Charles. To tylko noga.

32

Tatuś ściągnął jej but i pończochę. Wodził rękami po nagiej skórze, dotykał kostki, podbicia i każdego palca
po kolei.
- Bardzo boli? -

pytał co chwila.

Twarz mamusi była zupełnie szara, przez zaciśnięte wargi wydobywał się jej cichy głos:
- Nie, nie bardzo.
-

Kości są w porządku - odrzekł tatuś. - To tylko zwichnięcie.

- Wobec tego na pewno szybko przejdzie. Nie rób takiej smutnej miny, Charles.
- To wszystko przeze mnie -

odrzekł tatuś. - Powinienem był wziąć żerdź do wtaczania belek.

Potem tatuś zaprowadził mamę do namiotu. Rozpalił ognisko, nagrzał wody, a gdy zrobiła się bardzo
gorąca, tak że mama ledwo mogła wytrzymać, kazał jej włożyć spuchniętą nogę do cebrzyka. Chyba tylko
opatrzność sprawiła, że drzewo nie zgniotło mamie stopy. W miejscu, gdzie upadła belka, znajdowało się
małe wgłębienie. Tatuś dolał gorącej wody, noga zrobiła się czerwona od wrzątku, a spuchnięta kostka
nabrała fioletowej barwy. W końcu mama wyciągnęła nogę z wody i gałgankiem mocno ją obwiązała w
kostce.
-

Wszystko będzie dobrze - powiedziała.

Nie mogła jednak włożyć bucika, więc okręciła gołą stopę szmatkami i kuśtykając poszła przygotować
kolację. Tym razem zabrało jej to trochę więcej czasu niż zwykle. Tatuś powiedział, że dom - niestety - nie
może czekać, aż noga mamy się zagoi. Zrobił więc żerdzie do wtaczania bali. Były to długie, płaskie drągi,
które z jednej strony opierały się o ziemię, a z drugiej o ścianę chaty. Zamiast dźwigać ciężkie bale, można
je było teraz wtaczać po żerdziach na górę.
Noga mamy jednak wcale nie chciała się goić. Gdy wieczorami odwijała ją ze szmatek i wkładała do
gorącej wody
-

oczom wszystkich ukazywały się palce - całe w fioleto-wo-zielono-żółto-czarne plamy. Nie było rady, dom

musiał zaczekać.
Pewnego popołudnia tatuś pojawił się na drodze wiodącej od nadrzecznej doliny, wesoło pogwizdując. Nikt
nie spodziewał się, że tak prędko wróci z polowania. Już z daleka głośno zawołał:
^

— Domek na prerii J 3

■
-

Mam dobrą wiadomość!

Okazało się, że zaledwie dwie mile stąd, po drugiej stroni rzeczki, mieszka jakiś człowiek. Mają więc
sąsiada. Tatuś spot kał go w lesie. Postanowili pomagać sobie nawzajem, by zara dzić w ten sposób
wszystkim kłopotom.
- Jest kawalerem -

wyjaśnił tatuś. - Twierdzi, że dom ni jest mu tak bardzo potrzebny jak tobie i dzieciom.

Wię( najpierw on będzie pomagał mnie, a potem, gdy tylko zwiezi budulec, ja pomogę jemu.
Wobec tego nie trzeba było dłużej zwlekać z budową domu a mamusię w ogóle ominęła konieczność tak
ciężkiej pracy.
- Co ty na to, Caroline? -

spytał tatuś głosem pełnyn radości.

-

Nie wiesz nawet, jak się cieszę, Charles. - Odparła mama Następnego dnia, wcześnie rano, zjawił się pan

Edwards
Był to szczupły, wysoki jegomość o czarnych włosach i śniade cerze. Skłonił się przed mamą i powiedział:
- Moje uszanowanie, droga pani.
Laurze wyznał w chwilę potem, że pochodzi z Tennesse< i prawdziwy z niego obieżyświat. Na nogach miał
wysokie buty nosił zniszczony sweter, a na głowie futrzaną czapkę z szopa Pokazał Laurze, jak się pluje
sokiem z tytoniu; umiał plunąć dalej niż ktokolwiek na świecie i trafić śliną, w co chciał. Laura również
pragnęła nauczyć się tej sztuki, lecz ani razu nie udało się jej splunąć tak pięknie i daleko jak panu
Edwardsowi.
Sąsiad pracował w nadzwyczaj szybkim tempie. W ciągi jednego dnia podnieśli ściany na taką wysokość,
jak sobiej właśnie tatuś zaplanował. Podczas pracy żartowali i śpiewali] a spod ich siekier na wszystkie
strony pryskały snopy drzazg.
Wkrótce cztery ściany domu zostały zwieńczone szkieletefflj dachu wykonanego z dłuższych i cieńszych
belek. Następnie tatui i pan Edwards wycięli od południowej strony wysoki otwór паї drzwi, a we wschodniej
i zachodniej ścianie - otwory na okna.
Laura nie mogła się doczekać, kiedy tatuś wpuści ją do nowego domu. Gdy tylko wycięto wysokie wejście,
natychmiast wbiegła do środka. Wewnątrz wszystko było w paski. Przez szpary od strony zachodniej
wpadały smugi światła, krokwie na dachu rzucały cienie. Pasy światła i cienia kładły się na rękach,
ramionach i gołych nogach Laury. Przez szpary w ścianach można było zobaczyć wąskie paseczki prerii.
Słodki zapach łąk mieszał się z aromatyczną wonią świeżo ściętego drzewa. Gdy tatuś zaczynał wycinać
otwory w zachodniej ścianie, do środka wpadały dwie słoneczne plamy; kiedy skończył robotę, wewnątrz
domu leżał pokaźny romb słonecznego światła.

Wokół otworów na drzwi i okna, do spiłowanych końców belek tatuś i pan Edwards przybili gwoździami
cienkie deski. Wszystko było gotowe, z wyjątkiem dachu. Ściany były mocne, a dom wydawał się ogromny,
znacznie większy niż namiot. Piękny, naprawdę piękny był ten dom.
Pan Edwards chciał się pożegnać i wracać do siebie?*fecz mama i tatuś poprosili, żeby został na kolację.
Tego dnia, ze względu na gościa, kolacja była wyjątkowo dobra. Mama zrobiła duszonego królika z kluskami
z białej mąki i z mnóstwem sosu. Do tego podała gorący, parujący jeszcze chleb z kukurydzianej mąki,
przyprawiony kawałeczkami słoniny. Chleb smarowali melasą, a ponieważ była to kolacja proszona, kawę
słodzili brązowym cukrem, który mama przyniosła z zapasów, w papierowej torbie.
Pan Edwards nie krył, iż wspólna kolacja sprawiła mu ogromną radość.
Gdy skończyli jeść, tatuś wyjął z futerału swoje skrzypki, a pan Edwards wyciągnął się na trawie, żeby
posłuchać jego gry. Na początku tatuś zagrał i zaśpiewał dla Laury i Mary ich ulubioną piosenkę. Laurze
podobała się najbardziej ta właśnie, ponieważ tatuś śpiewał ją bardzo niskim głosem, najniżej, jak potrafił:
Cygański ze mnie król
Własnymi chodzę drogami
W czapce zsuniętej na bakier
Świat cieszy mnie swymi barwami Na samym końcu głos taty zabrzmiał jak rechot starej ropuchy:
Су
gań
ski
ze
mnie
król!
34
35
Wszyscy roześmieli się głośno, a Laura wprost pokładała się ze śmiechu.
-

Och, tatko, zaśpiewaj jeszcze raz! - zawołała, lecz zaraz przypomniała sobie, że dzieci powinny siedzieć

cicho i umilkła.
Tatuś zagrał znowu; zdawało się, że wszystko wokół nich zaczęło tańczyć. Pan Edwards uniósł się najpierw
na łokciu,] potem usiadł, aż wreszcie skoczył na równe nogi i puścił się w tany. W świetle księżyca wyglądał
jak poruszana sznurkami; kukiełka. Skrzypki taty cięły radośnie, on sam przytupywał do taktu, a Mary i
Laura klaskały i przebierały nóżkami.
-

Niech cię diabli porwą! - wołał pan Edwards zachwycony. - Takiego grajka jak żyję, nie widziałem. - I

tańczył dalej, a tatuś nie ustawał w graniu. Zagrał najpierw „Grosz do grosza", a potem kolejno „Wędrowca z
Arkansas", „Irlandzką praczkę" i „Diabelską kobzę".
Muzyka obudziła malutką Carrie, która usiadła na kolanach mamy i wlepiła swe okrągłe oczka w pana
Edwardsa. Nagle i ona zaklaskała w rączki i roześmiała się radośnie.
Zdawało się, że nawet języki ognia wirują w tańcu, a cienie tańczą wokół ogniska. Tylko nowy dom stał
nieporuszony w ciemnościach nocy, dopóki na niebie nie pojawił się ogromny księżyc, który wydobył go z
mroku, oświetlił jego szare ściany i rozsypane wokół żółte drzazgi i szczapy.
W końcu pan Edwards oświadczył, że na niego już pora. Czekała go daleka droga do obozu za lasem, po
drugiej stronie strumienia. Zarzucił więc na ramię swą strzelbę i życzył wszystkim dobrej nocy. Na koniec
dodał, że smutne jest życie kawalera i że wieczór spędzony w rodzinnym gronie napełnił go prawdziwą
radością.
- Panie Ingalls, graj pan! -

zawołał pan Edwards. - Zagraj mi na drogę! - Ruszył w kierunku rzeczki, skrzypki

znów zakwiliły, a Laura, tatuś i pan Edwards, którego prawie nie było już widać, zaśpiewali na cały głos:
Stary Tucker, chłop na schwał, W patelni twarz myć zawsze chciał Kołem od wozu czesał swą grzywkę
Umarł na serce, bo w pięcie miał chrypkę.
36
Z drogi - bo jedzie stary Tucker Wszystko mu dzisiaj idzie na b

akier Już po kolacji, garnki zmyte Nic nie

zostało, prócz kilku frytek.
Stary Tucker ruszył w świat Osiodłał muła i zabrał psa...
Daleko nad łąkami niósł się tubalny głos taty i cienki głosik Laury, znad rzeki dobiegł po raz ostatni śpiew
pana Edwardsa:
Z

drogi, bo jedzie stary Tucker Spóźnił się dzisiaj na Kctację

Skrzypki taty umilkły i wokół zapanowała głęboka cisza. Słychać było tylko wiatr, który szeleścił cichutko
wśród wysokich traw. W górze żeglował powoli ogromny, złoty księżyc. Na rozjaśnionym niebie nie widać
było ani jednej gwiazdy, zdawało się, że preria rozpływa się w łagodnej księżycowej poświacie.
Wtem od strony lasu nad strumieniem dał się słyszeć śpiew słowika. Wszystko ucichło, jakby bojąc się
zagłuszyć jego tkliwą piosenkę. Słowiczy głos niósł się w powietrzu, trawy muskane chłodnym wiatrem

szeptały coś do siebie, wtórując jego słodkim trelom. Nad płaską ciemną ziemią niebo wyglądało jak
ogromna misa pełna światła, postawiona dnem do góry.
Nagle słowik umilkł. Nikt się jednak nie poruszył, wszyscy siedzieli nieruchomo, nie odzywając się do siebie
ani słowem. Tylko wiatr wciąż przegarniał źdźbła traw, które odpowiadały mu cichymi, lekkimi
westchnieniami. Wtem tatuś raz jeszcze uniósł skrzypki i przytknąwszy je do ramienia, delikatnie trącił
smyczkiem struny. Ze skrzypek wydobyło się parę dźwięków czystych jak krople wody i upadło w bezmiar
ciszy. Za nimi popłynęła melodia - czysta i tkliwa niczym piosenka słowika. Wówczas ptaszek odpowiedział
tatusiowi z głębi lasu. Zaczął znów śpiewać i wszystkim się wydawało, że tatuś przygrywa słowikowi.
Struny umilkły na chwilę, lecz leśny ptak nie przerywał swego śpiewu. Gdy ucichł, skrzypki zawołały go
znowu. Odpowiedział im raz jeszcze. W chłodnym nocnym powietrzu, przy świetle księżyca, słowik i
skr

zypki prowadziły ze sobą rozmowę.

37
Rozdział szósty
Przeprowadzka
-

Ściany już stoją - oznajmił tatuś mamie. - Można się już wprowadzać, na razie jakoś sobie poradzimy bez

podłóg i wszystkiego innego. Ja muszę jak najszybciej zająć się budową stajni, żeby Pet i Patty też miały
dach nad głową. Zeszłej nocy słyszałem wycie wilków, otaczają nas ze wszystkich stron i są całkiem blisko.
-

Na szczęście mamy strzelbę, inaczej umarłabym ze strachu

-

powiedziała mama.

-

To prawda. I, dzięki Bogu, jest z nami pies. Jednak będę spał spokojniej, gdy ty i dzieci znajdziecie się w

czterech ścianach.
-

Jak myślisz, dlaczego nie spotkaliśmy jeszcze Indian?

-

spytała mama.

-

Nie mam pojęcia - odparł beztrosko tatuś. - Widziałem ich namioty w wąwozie, pewnie wybrali się gdzieś

na polowanie.
Po chwili mama zawołała: - Dziewczynki, słonko już wstało! Laura i Mary wygramoliły się z łóżka i szybko
wciągnęły na siebie sukienki.
-

Jedzcie prędko - powiedziała mama nakładając im na blaszane talerze resztki duszonego królika. -

Wprowadzamy się dzisiaj do domu i trzeba posprzątać wióry.
38
Zjadły prędziutko .i natychmiast zabrały się do pracy. Biegały tam i z powrotem z fartuszkami pełnymi
wiórów i wysypywały je na stos tuż obok paleniska. Wewnątrz domu też sporo było odłamków drewna.
Mama wymiotła je szczotką, której kij zrobiony był z grubej wierzbowej gałęzi. Mama kulała jeszcze trochę,
lecz z jej nogą było coraz lepiej. Wkrótce klepisko zostało starannie zamiecione i wtedy dopiero Laura i Mary
zaczęły wnosić rzeczy do środka.
Tymczasem tatuś, siedząc na najwyższej belce, naciągnął na szkielet dachu brezent^^ plandekę od wozu.
Wiatr dął w żaglowe płótno, rozwiewał brodę taty na wszystkie strony, podnosił mu włosy na głowie, które
wyglądały teraz tak, jakby za chwilę miały się oderwać i polecieć w górę. Tatuś próbował walczyć z wiatrem
trzymając się płóciennego dachu. W pewnej chwili brezent załopotał tak mocno, że Laura przestraszyła się,
iż tatuś lada moment wzięci w powietrze jak ptak. Udało mu się jednak w końcu objąć mocno ścianę
nogami, chwycić za plandekę i przywiązać ją do ściennej belki.
- No, nareszcie -

przemówił doń tatuś. - Nie ruszaj się, bo cię...

- Charles! -

krzyknęła mama. Trzymała w rękach kołdry i patrzyła na niego z wyrzutem.

-

Bo cię przygwożdżę - zwrócił się tatuś do płóciennego dachu. - O co ci chodzi, Caroline, jakich słów się

spodziewałaś?
- Och, Charles -

odparła mama - znam cię nie od dziś, ty nicponiu!

Wtedy tatuś zsunął się prędko po sterczących w narożach końcach belek jak po drabinie. Stanął przed
mamą, nastroszył sobie dłonią włosy jeszcze bardziej, tak że wyglądały jak szczotka. Mama wybuchnęła
śmiechem, a wtedy tatuś objął ją mocno i przytulił do siebie. Po chwili spojrzeli oboje na dom i tatuś zapytał:
-

No i co, jak ci się podoba nasza chatka?

-

Nie mogę się doczekać, kiedy znajdę się w środku - odparła mamusia.

Dom nie miał jeszcze ani drzwi, ani okien. Zamiast podłogi było klepisko, a dach zrobiony był z
brezentowego płótna. Lecz jego solidne grube ściany stały mocno na ziemi i dom wcale nie
39
zamierzał ruszać w drogę, jak to robił każdego ranka podróżnJ wóz.
-

Będzie nam się tu dobrze żyło, Caroline - zapewnił tatuś] mamę. - To przepiękna kraina. W takim miejscu

jak to mógłJ bym zostać do końca życia.
-

Nawet jeśli przyjdą tu inni osadnicy? - spytała mama.

-

Nawet wtedy. Wszystko mi jedno, ilu ich będzie i jak blisko się osiedlą. Tu nigdy nie będzie ciasno. Spójrz

tylko na to niebo!

Laura dobrze wiedziała, co tatuś miał na myśli. Ona także pokochała prerię, bezkresne niebo, wiatr, tchnącą
świeżością ziemię, której krańca nigdzie nie było widać.
Gdy nadeszła pora obiadu, porządki były skończone. Na ziemi leżały posłania, a ławki z wozu i dwa pieńki
służyły zaj miejsca do siedzenia.
Na kołkach nad drzwiami zawisła strzelba taty, pudła i to-! bołki zostały porządnie poukładane pod ścianami.
Ach, jaki przyjemny był ten dom! Przez płócienny dach przenikało łagodne światło, przez otwory okienne
wpadał wiatr i słońce, każda szpara w ścianie świeciła słonecznym blaskiem.
Ognisko poz

ostało tam, gdzie przedtem. Tatuś obiecał, że) gdy tylko nadarzy się wolna chwila, zbuduje

kominek. Zamierzał jeszcze przed nadejściem zimy naciosać gontów na dach i desek na podłogę. Czekało
go też zbicie łóżek, stołu i krzeseł. Lecz i z tą robotą musiał się wstrzymać, ponieważ obiecał, że! pomoże
panu Edwardsowi. Oprócz tego chciał oczywiście zbudować stajnię dla Pet i Patty.
-

A kiedy wszystko już będzie gotowe, chcę mieć sznur do bielizny - zażartowała mama.

-

A ja chcę mieć studnię. - Tatuś zaczął się śmiać.

Po obiedzie zaprzągł Pet i Patty do wozu i pojechał po wodę do strumienia. Mamusia zamierzała zrobić
pranie.
-

Prać można w rzece - powiedział tatuś. - Indianki zawsze tak robią.

-

Można też zrobić palenisko na podłodze i dziurę w dachu na dym. Indianie tak właśnie robią - odparła

mama.
Po południu zrobiła pranie w balii i rozłożyła je na trawie, żeby wyschło.
40
Wieczorem po kolacji zostali dłużej przy ognisku. Tej nocy mieli po raz pierwszy spać w domu. Skończyły
się noce przy ogniu, na trawie. Mama i tatuś zaczęli wspominać swoich krewnych, którzy zostali w
Wisconsin. Mama miała wielką ochotę wysłać list, lecz miasto Independence oddalone było o czterdzieści
mil i nie można było wysłać żadnego listu, dopóki tatuś nie wiąiaierze się w daleką podróż na pocztę.
Babcia, cfflfadek, wujowie i kuzynki zostali daleko, daleko w Wielkim Lesie i nie mieli nawet pojęcia, gdzie
zatrzymali się mama, tatuś, Laura, Mary i malutka Carrie. Ale przecież i oni nie wiedzieli, co się dzieje w
Wielkim Lesie. I nie było żadnego sposobu, żeby się dowiedzieć.
-

Pora się kłaść - powiedziała w końcu mama. Malutka Carrie spała już głębokim snem. Mama zaniosła ją

do domu, rozebrała i ułożyła na posłaniu. Tymczasem Mary rozpięła Laurze sukienkę i halkę, a tatuś
zawiesił kołdrę nad wejściem. Kołdra miała służyć na razie za drzwi. Potem tatuś wyszedł jeszcze, żeby
przyprowadzić konie bliżej domu.
-

Caroline, chodź, zobacz, jaki księżyc! - zawołał cicho do mamy.

Mary i Laura leżały w nowym domu na swoim posłaniu, rozłożonym na ziemi, i patrzyły na niebo widoczne w
okiennym otworze na wschodniej ścianie. W dolnym jego rogu widać było błyszczący skrawek wielkiego,
jasnego księżyca. Gdy Laura usiadła na posłaniu, zobaczyła go w całości. Żeglował bezgłośnie coraz wyżej
i wyżej na jasno oświetlonym niebie. Od jego światła wszystkie szpary jarzyły się srebrzystym blaskiem.
Światło księżycowe wlewało się przez otwór w ścianie i na ziemi leżała jasna kwadratowa plama. Było tak
widno, że Laura widziała wyraźnie mamę wchodzącą do środka przez otwór zasłonięty kołdrą.
Wtedy szybko położyła się z powrotem na posłaniu, żeby mama nie spostrzegła jej nieposłuszeństwa.
Potem usłyszała jeszcze cichutkie rżenie koni i uderzenia ich kopyt o ziemię. To Pet i Patty szły,
prowadzone przez tatusia, ku dom

owi. Laura usłyszała melodyjny śpiew:

Żegluj srebrny księżycu
Rozjaśnij niebo swym blaskiem...
41
Zdawało się jej, że głos taty, podobnie jak cisza i księżycowa poświata, należy do nocy zalegającej nad
prerią. W drzwiach znów rozległ się jego śpiew.
W blad

ej, srebrnej poświacie...

Mama powiedziała szeptem:
-

Cśśś, Charles, obudzisz dzieci.

Tatuś umilkł i wsunął się do środka. Za nim wszedł Jack i ułożył się przy wejściu. Znajdowali się teraz
wszyscy wśród czterech mocnych ścian nowego domu, w bezpiecznym i przy> tulnym schronieniu. Prawie
przez sen Laura usłyszała dobiega jące z oddali wycie wilków. Lekki dreszcz przebiegł jej po plecach.
Wkrótce usnęła.



Rozdział siódmy
Stado wilków
W ciągu jednego dnia tatuś i pan Edwards zbudowali stajnię dla Pet i Patty. Pracowali do późnej nocy i
zdążyli nawet położyć dach. Mamusia musiała zostawić dla nich kolację.

Stajnia nie miała drzwi. Już przy świetle księżyca tatuś wbił w ziemię dwa grube paliki po obu stronach
wejścia i wprowadziwszy do środka Pet i Patty ułożył tam stos porąbanego drzewa, który zasłonił otwór.
Między palikami a wejściem zrobiła się mocna ścianka.
-

W porządku - powiedział tatuś. - Niech sobie wilki wyją, ile chcą. Wreszcie będę mógł spać spokojnie.

Rankiem, gdy tatuś wyjął polana zza palików, Laura oniemiała ze zdumienia. U boku Pet, chwiejąc się na
cienkich, długich nóżkach, stał długouchy źrebaczek.
Gdy Laura ruszyła biegiem w jego kierunku, łagodna zazwyczaj Pet położyła uszy po sobie i kłapnęła
zębami.
-

Nie podchodź! - powiedział ostro tatuś do Laury, po czym przemówił do Pet:

-

Nie bój się, nie zrobimy krzywdy twemu dziecku. Pet odpowiedziała cichym parsknięciem. Tatuś był

jedyną osobą, której pozwoliła pogłaskać źrebaczka, Laurze i Mary nie dała się nawet do niego zbliżyć.
Zerkały więc przez szpary między
43
belkami, lecz nawet i wtedy obracała łeb, łyskając białkami i szczerząc zęby. Laura i Mary nie widziały
jeszcze nigdjj źrebaka o tak długich uszach. Tatuś powiedział, że to mały muł! Laura oświadczyła, że
źrebaczek wygląda jak wielki dziki król lik, więc nazwali go Bunny.
Gdy Pet pasła się uwiązana na postronku, Bunny hasał wokół niej, upojony wielką przestrzenią. Laura
musiała dobrze pilnować malutkiej Carrie; gdy ktokolwiek prócz tatusia zbliża! się do Pet, ta rżała wściekle,
mogła nawet rzucić się na takie małe dziecko jak Carrie i pogryźć je.
W niedzielę wczesnym popołudniem tatuś dosiadł Pattjl i ruszył przed siebie przez łąki, by się nieco
rozejrzeć po okolicy] W domu było dość mięsa, więc nie zabrał ze sobą strzelby.
Jechał wśród bujnej trawy, wzdłuż wysokich brzegów stru-j mienia. Tuż przed nim wzbijały się w górę ptaki,
które kołowały! nad jego głową, i po chwili znów nurkowały w trawy. Przez cały] czas tatuś odwracał głowę w
kierunku rzecznego koryta, jakbyl prz

yglądał się jeleniom pasącym się na brzegu. Nagle konik] ruszył

galopem przed siebie i i obaj -

jeździec i koń - zaczęli! maleć w oczach, by po chwili zniknąć zupełnie. I

znów nie było] widać nic więcej prócz kołyszącej się łąki.
Minęło popołudnie, lecz tatuś nie wracał. Mama poruszyła' węgle w ognisku, dorzuciła trochę szczapek i
zabrała się doi przygotowywania kolacji. Mary siedziała w domu i pilnowała] malutkiej Carrie. Laura spytała:
-

Mamo, co się stało Jackowi?

Pies krążył niespokojnie tam i z powrotem, węsząc na wszystkie strony. Gdy chwytał wiatr w nozdrza,
marszczył pysk i jeżył się cały. Potem kładł się na ziemi, lecz po chwili znów się podnosił. Nagle dał się
słyszeć tętent końskich kopyt. To galopowała Pet, zataczając koło na swym długim postronku. Gdy wreszcie
przystanęła, zarżała głucho. Bunny podbiegł do niej i stanął całkiem blisko.
-

Co się stało, piesku? - spytała mama.

Spojrzał na nią, ale nie mógł przecież przemówić ludzkim głosem. Mama podniosła wzrok, popatrzyła
wpierw na łąki, potem na niebo, lecz nie dostrzegła nic niepokojącego.
-

Nie ma się co bać, nic się nie stało - powiedziała i nagar-

44
eła trochę gorących węgli na piecyk, pod imbryk i pod „pająka". Na patelni zaskwierczało kurze mięso,
zapachniały pięknie kukurydziane placki. Mama jednak znów ogarnęła wzrokiem pustą nrerię. }Я0 dalej
krążył niespokojnie, a Pet zamiast się paść stała, zwróciwszy łeb ku zachodowi, i patrzyła na drogę, którą
rano odjechał tatuś. Źrebaka nie puszczała od siebie ani na krok.
Nagle na prerii ukazała się Patty, która galopowała rozciągając w powietrzu całe swoje ciało. Tatuś leżał
płasko na jej grzbiecie, przytulony do końskiej szyi. Pędząc minęła stajnię, nim tatuś zdołał ją zatrzymać.
Wtedy ściągnął z całych sił wodze, ścisnął konia nogami i wreszcie Patty przystanęła przysiadając na
tylnych nogach. Drżała na całym ciele, a jej czarna sierść pokryta była potem i pianą. Tatuś zeskoczył na
ziemię. On także z trudem łapał oddech.
-

Co się stało, Charles? - spytała mama. Tatuś zwrócił wzrok ku rzeczce, więc mama i Laura także spojrzały

w tamtą stronę. Prócz urwiska, doliny, z której wystawały czubki drzew, krętego wąwozu porośniętego z
góry łąkowymi trawami, nic szczególnego nie ukazało się ich oczom.
-

Co się stało? - spytała znów mama. - Dlaczego tak pędziłeś?

Tatuś głęboko wciągnął powietrze.
-

Bałem się, że nie zdążę tu przed wilkami. Ale widzę, że na szczęście wszystko w porządku.

- Przed wilkami?! -

krzyknęła mama. - Przed jakimi wilkami?!

-

Nic złego się nie stało, Caroline, dajże odsapnąć.

Gdy wreszcie odpoczął, rzekł: - To nie ja zmusiłem ją do galopu. Cud, że w ogóle udało mi się na niej
utrzymać. Pięćdziesiąt wilków, Caroline. Nigdy w życiu nie widziałem tak ogromnych. Za żadne skarby nie
chciałbym przeżyć raz jeszcze czegoś podobnego.
W

tej chwili na prerię padł cień; słońce właśnie zniknęło za horyzontem.

-

Później ci opowiem - powiedział tatuś.

- Zjedzmy w domu -

zaproponowała mama.

- Nie ma potrzeby -

odparł tatuś. - Jack ostrzeże nas w odpowiednim czasie.

45
Odwiązał Pet i źrebaka z postronków, ale nie zaprowadzi ich jak zwykle do rzeczki, tylko napoił je wodą z
balii, w której mama miała nazajutrz robić pranie. Potem wytarł spocone boki! i nogi Patty i zabrał ją do stajni
wraz z Pet i Bunnym.
Kolacja była gotowa. Ognisko otoczył krąg światła. Mary i Laura przysunęły się blisko ognia, trzymając
między sobą malutką Carrie. Wiedziały, że za ich plecami panuje ciemność, toteż co chwila oglądały się za
siebie. Na granicy światła i mroku cienie tańczyły jak żywe.
Jack usiadł obok Laury. On też nasłuchiwał głosów dochodzących z ciemności. Co pewien czas wstawał i
wyruszał na jej spotkanie, potem okrążał ognisko, a na koniec wracał i znów siadał obok Laury. Nie jeżył
sierści ani nie warczał, szczerzył tylko kły.
Mary i Laura jadły kukurydziane placki i obgryzały udka dzikiego kurczaka. Nastawiały przy tym uszu, bo
bardzo chciały posłuchać, jak tatuś będzie opowiadał mamie o wilkach. On jednak zaczął swą opowieść od
tego, że odkrył w okolicy jeszcze kilku nowych sąsiadów. Byli to osadnicy, którzy po przybyciu osiedlili się
nad brzegami rzeczki. Niecałe trzy mile od nich, w małej kotlinie na prerii, pewien człowiek o nazwisku Scott
i jego żona, pani Scott, budowali dom. Tatuś powiedział, że oboje są bardzo mili. A sześć mil od nich w
jednym domu

mieszkało dwóch kawalerów. Postawili dom na samej granicy obu należących do nich farm.

Łóżko jednego i drugiego stało przy tej samej ścianie, tyle że z obu jej stron. W ten sposób każdy z nich
mieszkał na swojej ziemi, choć zajmowali ten sam dom, który zresztą miał na szerokość tylko osiem' stóp.
Wspólnie przygotowywali posiłki i razem je zjadali w środkowej części domu.
Laura nie mogła się doczekać, kiedy tatuś zacznie opowiadać o wilkach, wiedziała jednak, że nie wolno
przerywać, gdy dorośli rozmawiają. Tatuś opowiedział jeszcze, że ci kawalerowie zupełnie nie zdawali sobie
sprawy, że ktokolwiek prócz nich mieszka w tej okolicy. Dotychczas widzieli wyłącznie Indian, więc bardzo
się ucieszyli z wizyty tatusia, który zresztą został u nich dłużej niż zamierzał.
Kiedy wreszcie wyszedł i ruszył w drogę, dostrzegł - zjeż-
46
dżając z małego wzgórka - białą plamę niżej, w dolinie. Domyślił się, że to wóz podróżny, pokryty białym
płótnem. Gdy się zbliżył, okazało się, że w wozie mieszka mąż z żoną i pięciorgiem dzieci. Przybyli ze stanu
Iowa i zatrzymali się nad rzeczką, ponieważ jeden z koni zachorował. Zwierzę wkrótce wvdobrzało, ale
oboje -

mąż i żona - oraz trójka dzieci zapadli na febrę od wilgotnego powietrza nad wodą. Byli tak chorzy,

że po prostu nie mogli utrzymać się na nogach. Mały chłopczyk i dziewczynka, nie więksi od Mary i Laury,
musieli się opiekować resztą rodziny.
Tatuś natychmiast przyszedł im z pomocą, a potem udał się z powrotem do dwóch kawalerów, z których
jeden od razu pojechał, by zabrać chorych z doliny na prerię. Z dala od wilgotnego powietrza będą mogli
szybciej dojść do zdrowia.
Różne więc były powody, dla których powrót tatusia do domu opóźniał się. Gdy wreszcie ruszył cwałem
przez prerię, nagle, z niewielkiej kotlinki, wyskoczyło na niego stado wilków i w jednej chwili otoczyło go
kołem.
-

Było to ogromne stado - opowiadał tatuś. - Mogło liczyć chyba z pięćdziesiąt sztuk. Nigdy tak wielkich

bestii nie widziałem. Pewnie były to tak zwane kojoty. Przewodnik stada, wielki szary potwór, mierzył, gotów
jestem się założyć, nie mniej niż trzy stopy na wysokość. Przysięgam, wszystkie włosy stanęły mi dęba na
głowie.
-

Nie miałeś przy sobie strzelby! - zawołała mama.

-

To prawda, ale strzelba na nic by się nie zdała, nawet gdybym ją miał. Nie da się zabić pięćdziesięciu

wilków jedną strzelbą, a Patty i tak nie dałaby rady im uciec.
-

Więc co zrobiłeś? - spytała mama.

- Nic -

odparł tatuś. - Patty chciała się zerwać do galopu. Ja również pragnąłem wydostać się stamtąd jak

najszybciej. Zdawałem sobie sprawę, że gdy tylko koń ruszy z kopyta, wilki w mgnieniu oka rzucą się na
nas. Jechałem więc stępa.
- Na Boga, Charles! -

krzyknęła mamusia i aż wstrzymała oddech.

-

Za żadne skarby nie chciałbym przeżyć raz jeszcze czegoś podobnego. Caroline, mówię ci, w życiu takich

wilków nie widziałem. Jeden - naprawdę ogromny, biegł truchtem tuż koło
47
mego strzemienia. Mogłem go dosłownie kopnąć w żebro. Lecz, wyobraź sobie, te wilki nie zwracały na
mnie najmniejszej uwagi. Pewnie dopiero co były na polowaniu i najadły się do syta. Mówię ci, po prostu
otoczyły nas ciasno i biegły razem z nami. W biały dzień. Zupełnie jak sfora psów. Podskakiwały, bawiły się
ze sobą, kłapały na siebie zębami, jak zwyczajne pieski.
- Matko Boska, Charles -

powtarzała mama. Serce Laury waliło jak młotem. Patrzyła na tatę, otworzywszy

szeroko oczy i usta.

-

Patty trzęsła się cała i gryzła wędzidło. Spływała potem ze strachu. Ja zresztą też. Ale zmusiłem ją do

stępa i jechaliśmy sobie wolniutko między tymi dzikimi bestiami. Przebiegły tak z nami chyba ćwierć mili albo
więcej. Wydawało mi się, że ten olbrzym, który biegł przy mojej nodze, ma ochotę zostać ze mną na
zawsze. Wreszcie dotarliśmy do ujścia doliny. Wielki, szarej maści przewodnik stada skręcił w dół i cała
reszta pobiegła truchtem za nim. Dopiero gdy ostatni wilk zniknął z widoku, puściłem Patty galopem. Pędziła
przez prerię jak wiatr, prosto do domu. Nie gnałaby prędzej, gdybym ją nawet okładał bykowcem. Przez cały
czas bałem się, że wilki pobiegną inną drogą i będą tu przede mną. Pocieszałem się tylko tym, że masz
strzelbę i nie wpuścisz ich do środka. Martwiłem się też, ponieważ Pet i Bunny były na dworze.
-

Niepotrzebnie się bałeś, Charles. Nie dałabym im wejść do domu, konie też bym uratowała.

-

Wiem, tylko byłem w tamtej chwili zupełnie wytrącony z równowagi. Zresztą wilki i tak zostawiłyby was w

spokoju. Przecież, gdyby były głodne, to zjadłyby wpierw...
-

Oj, bo tu duszyczka pójdzie komu w pięty - powiedziała mama. Chodziło jej o to, żeby tatuś nie straszył

Mary albo Laury.
-

Najważniejsze, że wszystko się dobrze skończyło i że wilki są daleko stąd.

-

Dlaczego wilki tak się zachowały? - spytała Laura.

- Sam nie wiem, Lauro -

odparł tatuś. - Pewnie najadły się do syta i szły do potoku, żeby się napić wody. A

może właśnie bawiły się na prerii i nic ich nie obchodziło prócz tej zabawy,
48
podobnie jak to b»ywa nieraz z małymi dziewczynkami? Być może zobaczyły, że nie mam broni i jestem
zupełnie niegroźny, więc nie zwróciły n a mnie żadnej uwagi.
Tymczasem w st

ajni Pet i Patty krążyły niespokojnie, a Jack chodził dookoła og niska strzygąc uszami i

węsząc na wszystkie strony. Od czasu do czasu sierść jeżyła mu się na karku.
-

Dziewczynki, czas spać! - Zawołała mama raźnym głosem. Było jeszcze wcześnie, nawet malutkiej Carrie

nie chciało się spać, lecz mamusia zabrała je wszystkie do domu. Kazała Mary i Laurze od razu się położyć.
Malutką Carrie ułożyła na dużym posłaniu, przebrawszy ją przedtem w nocną koszulkę. Potem wyszła na
dwór, żeby pozmywać naczynia. Laura z całych sił pragnęła, żeby mama i tatuś byli już z powrotem w domu.
Gdy znikali jej z oczu, miała wrażenie, że odchodzą gdzieś bardzo daleko.
Dziewczynki leżały grzecznie na swoim posłaniu, Carrie zaś usiadła i zaczęła się po ciemku bawić. Raptem
w ciemno

ści ręka taty wysunęła się spoza kołdry wiszącej nad wejściem i tatuś cichutko zdjął strzelbę z

kołków. Od strony ogniska doszło pobrzękiwanie blaszanych talerzy. Potem Laura usłyszała, że mama
nożem wyskrobuje patelnię i rozmawia z tatusiem. Poczuła zapach dymu z fajki.
Fakt, że znajdowała się wśród czterech ścian, dodawał jej otuchy, lecz to, że dom nie miał drzwi, tylko
kołdrę, i to, że tatuś zabrał strzelbę, przejmowało ją strachem.
Wreszcie po długim czasie kołdra się uniosła i mama wraz z tatusiem weszli do środka. Po chwili położyli się
na swoim posłaniu. Malutka Carrie spała już mocnym snem. Jack leżał u wejścia, nie położył jednak pyska
na łapach, jak to miał w zwyczaju, tylko wciąż nasłuchiwał z uniesioną głową. Mama oddychała cichutko,
oddech taty

był ciężki, Mary także już spała. Laura wytężała oczy w ciemności, żeby zobaczyć, co robi pies.

W mroku trudno jednak było dojrzeć, czy ma zjeżoną na karku sierść, czy też nie.
Nagle Laura zerwała się ze snu i usiadła wyprostowana na łóżku. Musiała się trochę zdrzemnąć, bo
tymczasem ciemności znikły i przez okienne otwory wlewało się do wnętrza izby księżycowe światło. Każda
szpara świeciła jasno od jego blasku.
^

— Domek na prerii

49
Na tle okna, w promieniach miesiąca rysowała się czarna sylwetka taty, trzymającego w rękach strzelbę
złożoną do strzału.
Wtem, tuż przy samym uchu Laury, rozległo się wycie. Za ścianą domu stał wilk. Laura zdrętwiała ze
strachu, chciała krzyknąć, lecz głos uwiązł jej w gardle. Po krzyżu przebiegł jej zimny dreszcz i wkrótce
p

oczuła chłód na całym ciele. Mary naciągnęła sobie kołdrę na głowę. U wejścia stał Jack warcząc i

szczerząc zęby.
- Spokój, Jack -

odezwał się tatuś.

Znów straszliwe wycie rozeszło się echem. Laura wstała. Chciała podejść do tatusia, lecz zdawała sobie
sp

rawę, że nie weno mu teraz zawracać głowy. Tatuś odwrócił głowę i spostrzegł, że stoi na ziemi boso, w

nocnej koszuli.
-

Chcesz je zobaczyć, Lauro? - spytał szeptem. Laura nie była w stanie wykrztusić z siebie słowa, skinęła

więc tylko głową i podeszła do okna. Tatuś oparł strzelbę o ścianę i wziął Laurę na ręce. Na dworze w
świetle księżyca siedziała półkolem gromada wilków. Przysiadły wszystkie na zadach i patrzyły prosto w
okno, w twarz Laury. Ona zaś wlepiła w nie swój wzrok. Nigdy w życiu nie widziała tak ogromnych wilków.
Największy z nich był wyższy niż ona, a nawet przewyższał wzrostem Mary. Siedział w samym środku,
dokładnie na wprost Laury. Wszystko było w nim wielkie - spiczaste uszy, spiczasty pysk z wywieszonym

językiem, potężne barki, łapy oraz ogon owinięty wokół zadu. Sierść miał szarą i zmierzwioną, a jego ślepia
połyskiwały zielonym blaskiem.
Laura wsunęła palce nóg w szparę między belkami, rękami chwyciła się deski przybitej do otworu okiennego
i nie wystawiając głowy na zewnątrz, wpatrywała się w ogromnego wilka i w otaczającą go gromadę szarych
bestii, które przebierały łapami i co chwila oblizywały się swymi wielkimi ozorami. Za plecami Laury stał
wyprostowany tatuś i mocno obejmował ją w pasie ramieniem.
- Jaki wielki -

szepnęła Laura.

-

Zobacz, jak mu sierść błyszczy - szepnął jej tatuś do ucha. Na samym brzeżku zmierzwione wilcze futro

aż iskrzyło się od księżycowego blasku.
50
-

Otoczyły cały dom - powiedział cicho tatuś i podszedł do drugiego okna. Laura podreptała za nim. Znów

opa

rł strzelbę o ścianę i podniósł dziewczynkę do góry. Widoczna była stąd druga połowa koła, którym wilki

otoczyły chatę. Tutaj, w cieniu ścian ich ślepia iskrzyły na zielono. Laura wyraźnie słyszała wilcze chrapliwe
oddechy. Gdy spostrzegły w oknie twarze Laury i taty - te, które zajmowały miejsce w samym środku
półkola, cofnęły się o krok.
W stajni Pet i Patty galopowały w kółko i rżały głośno. Słychać było tętent kopyt uderzających o ziemię i o
drewniane belki.
Po chwili tatuś przeniósł się z powrotem do pierwszego okna, a Laura poszła za nim. Zdążyli zobaczyć, jak
największy z wilków unosi wysoko w górę swój wielki łeb, otwiera pysk i wydaje z siebie przeciągłe wycie,
jakby wprost do księżyca. Reszta wilków otaczających dom również uniosła łby do nieba i odpowiedziała
takim samym wyciem. Zwierzęcy ryk przetoczył się między ścianami domu, wypełnił księżycową noc i
poniósł się głuchym echem po prerii.
-

Wracaj do łóżka, kruszynko - powiedział tatuś. - Idź spać. Ja i Jack będziemy nad wami czuwać.

Laura położyła się na posłaniu. Długo jednak nie mogła zasnąć. Przez ścianę słyszała sapanie dzikich
bestii, drapanie pazurów o ziemię, a nawet węszenie wzdłuż szpar w ścianie. Potem znów doszło do jej
uszu wycie wielkiego szarego przewodnika, a po chwili głosy wszystkich pozostałych wilków, które
odpowiedziały mu chórem.
Tatuś chodził cicho od okna do okna, Jack maszerował tam i z powrotem wzdłuż wejścia. - Niech sobie wyją
-

pomyślała Laura. - Nie wejdą przecież do środka, skoro tatuś i Jack pilnują domu. I, uspokojona tą myślą,

usnęła.
Rozdział ósmy
Mocne drzwi
Laura poczuła nagle na twarzy ciepłe dotknięcie. Gdy otworzyła oczy, oślepił ją słoneczny blask. Przy
ognisku stały mama i Mary i rozmawiały ze sobą. Laura wybiegła na dwór w samej koszuli. Nigdzie nie
widać było wilków, zostały po nich tylko ślady, gęsto wydeptane wokół domu i stajni.
Drogą do potoku szedł tatuś pogwizdując wesoło. Nie miał przy sobie strzelby i prowadził koniki do
wodopoju. Z samego rana ruszył wilczym śladem i przyniósł do domu dobrą wiadomość: wilki wy wędrowały
za jelenim stadem i były już daleko.
Na widok wilczych śladów konie zaczęły się płoszyć; strzygły nerwowo uszami, Pet nie puszczała swego
źrebięcia ani na krok. W końcu jednak Pet i Patty zaufały tatusiowi i poszły posłusznie za nim. Tatuś
wiedział, że nie ma się czego obawiać.
Tymczasem mama zdążyła już przygotować śniadanie. Usiedli wokół ogniska i jedli odsmażaną kaszę z
dzikim kurczakiem. Tatuś obiecał, że zaraz zabierze się do zbijania drzwi. Pragnął, by następnym razem coś
solid

niejszego niż kołdra dzieliło ich od wilków.

-

Zabrakło mi gwoździ, lecz nie mogę czekać, aż będzie można pojechać do Independence - powiedział

tatuś. - Obejdę się bez nich; prawdziwy mężczyzna nie potrzebuje gwoździ do budowy domu.
52
Po śniadaniu zaprzągł Pet i Patty do wozu, wziął siekierę i pojechał do lasu po drzewo. Laura wraz z mamą
pozmywały naczynia i pościeliły łóżka, a Mary zajęła się pilnowaniem malutkiej Carrie. Gdy tatuś wrócił,
zawołał Laurę do pomocy. Miała mu podawać narzędzia. Mary stała i przyglądała się, jak tatuś i Laura
zabierają się do pracy.
Najpierw tatuś upiłował kilka belek na wysokość drzwi. Potem przyciął trzy krótsze, poprzeczne deski.
Siekierą przerąbał deski wzdłuż na połowy, po czym pięknie je wygładził. Następnie umieścił je na ziemi
obok siebie i położył na nich krótsze, poprzeczne deseczki. Świdrem wywiercił dziurki w tych miejscach,
gdzie deski stykały się z belkami, i wbił w nie drewniane kołki, które siedziały mocno w wywierconych
otworach.
I oto drzwi były już gotowe. Dobre dębowe drzwi z mocnego, solidnego drewna. Na zawiasy tatuś
przygotował trzy długie rzemienne paski. Drzwi miały mieć trzy zawiasy - jeden u góry, jeden pośrodku,
jeden na dole. Tatuś przymocował je w następujący sposób: najpierw wziął mały drewniany klocek i
wywiercił w nim otwór, potem przedziurawił deskę w odpowiednim miejscu. Owinął wokół klocka skórzany

pasek i nożem wyciął w nim dziurkę. Klocek owinięty rzemykiem przyłożył do drzwi, a Laura podała mu
młotek i kołek. Wtedy tatuś wbił kołek do otworu, tak że przeszedł przez dwa skórzane paski i klocek na
drugą stronę drzwi. Skórzany pasek trzymał się mocno i nie mógł się łatwo obluzować.
-

A co, nie mówiłem? - cieszył się tatuś. - Prawdziwy mężczyzna potrafi obejść się bez gwoździ!

Gdy wszystkie zawi

asy zostały w ten sposób przymocowane, tatuś przystawił drzwi do wejścia. Pasowały

jak ulał. Przybił więc jeszcze cienkie listewki do desek, znajdujących się po obu stronach drzwi, żeby nie
huśtały się one na wszystkie strony. Dopiero wówczas przystąpił do wstawiania drzwi. Laura stała i
podpierała je plecami, a tatuś przybijał rzemienie do framugi.
Rzecz jasna, drzwi musiały się jakoś zamykać, tatuś więc zrobił jeszcze drewniany zamek. Na początku
wystrugał krótki i szeroki klocek z dębowego drzewa. Pośrodku, z jednej tylko strony, zrobił głębokie
nacięcie, a potem przybił klocek do
53
drzwi od ich wewnętrznej strony. Kawałek drewna przylegał wgłębieniem do belki drzwiowej: w ten sposób
powstał niewielki wpust na zasuwkę.
Następnie tatuś wystrugał cienki kijek, który z łatwością mieścił się w otworze. Wsunął go więc do tej dziurki
jednym końcem, drugi zaś przybił luźno do drzwi. To znaczy, że otwór w kijku był nieco obszerniejszy niż
kołek, którym kijek został przybity.
Zasuwka stanowiła zamknięcie drzwi. Obracała się z łatwością na kołku, poruszała się lekko w otworze i
była tak długa, że można nią było porządnie zaryglować drzwi.
Gdy tatuś przy pomocy Laury zawiesił drzwi na zawiasach, zaznaczył jeszcze miejsce na ścianie, gdzie
kończyła się zasuwka. Przybił w tym miejscu gruby kawałek drzewa, wycięty od
tornej strony. Przy zamykaniu drzwi zasuwka wpadała w to 'głębienie, między drewienko a ścianę.
Laura zamknęła drzwi tak, aby zasuwka opadła w dół. Drzwi były teraz dobrze zamknięte i nikt nie był w
s

tanie wedrzeć się do środka bez wybicia tego mocnego skobla. Musiał jednak istnieć jakiś sposób

otwierania drzwi z zewnątrz. Tatuś wymyślił, że dorobi do zasuwki rzemyczek. Wyciął go z długiego paska z
dobrej, mocnej skóry. Przywiązał rzemyczek do rygla i trochę wyżej wywiercił w drzwiach małą dziurkę.
Przez nią przeciągnął skórzany sznurek.
Laura wyszła na dwór; gdy w dziurce ukazał się koniec rzemyka, złapała go i pociągnęła mocno ku sobie.
Zasuwka podniosła się i drzwi puściły.
A więc dom miał już drzwi. Mocne, zrobione z grubych dębowych belek, ponabijane poprzecznymi deskami,
trzymające się mocno dzięki porządnym, grubym kołkom. Na zewnątrz zwisał tylko cienki rzemyczek. Jeśli
się chciało wejść do środka, wystarczyło pociągnąć. A jeśli się miało ochotę siedzieć w środku i nikogo nie
wpuszczać, wystarczyło wciągnąć rzemyk od wewnętrznej strony. Choć drzwi nie miały ani klamki, ani
dziurki od klucza, ani - rzecz jasna -

klucza, były równie dobre jak każde inne drzwi, a może nawet lepsze.

- Ale pracowity dz

ień! - powiedział tatuś. - Dzielnie się spisałaś, moja mała pomocniczko!

54
Przytulił główkę Laury do swej piersi, a potem wyszedł pogwizdując, żeby pozbierać i pochować narzędzia.
Następnie odwiązał Pet i Patty z postronków i zaprowadził je do wodopoju. Słońce chyliło się ku zachodowi,
wiatr się ochłodził, z garnków na ogniu wydobywały się najwspanialsze na świecie zapachy.
Tego dnia jedli na kolację wieprzowinę. Zapas mięsa kończył się, więc tatuś miał zamiar wybrać się na
polowanie. A więc dopiero nazajutrz mógł zabrać się za drzwi stajenne. Nie różniły się one niczym od drzwi
do domu, z wyjątkiem jednej rzeczy - nie miały zamka. Pet i Patty oczywiście nie znały się na zamykaniu
rygla, z całą pewnością nie przyszłoby im do łbów zaciągnąć na noc rzemyk. Zamiast zamka zrobił więc
tatuś w stajennych drzwiach dziurę i przeciągnął przez nią łańcuch. Wieczorem przeciągnął drugi koniec
łańcucha przez szparę w ścianie i zamykał go na kłódkę. Nikt nie mógł się teraz wedrzeć do stajni.
-

Mamy wreszcie wszyscy porządny dach nad głową - rzekł tatuś. - Gdy zaczną się zjeżdżać inni osadnicy,

konie trzeba będzie zamykać na noc. Gdzie są jelenie, tam są i wilki, gdzie są konie, tam nie brakuje
złodziei.
Wieczorem przy kolacji tatuś oznajmił:
-

Gdy tylko dom Edwardsa będzie gotowy, biorę się za budowę kominka, żebyś mogła gotować w domu, z

dala od deszczu i wiatru. Nigdzie na świecie nie widziałem tyle słońca co tu, lecz kiedyś i tu musi zacząć
padać.
-

Pewnie, że tak, Charles - odparła mama. - Ładna pogoda nigdy nie trwa wiecznie.

'
Rozdział dziewiąty
Ogień na kominku
Za domem, tuż przy ścianie przeciwległej do drzwi, tatuś powyrywał trawę i starannie zagrabił ziemię. Od
tego właśnie zaczął przygotowania do budowy kominka. Potem wraz z mamą założyli skrzynię wozu na
ramę i tatuś zaprzągł konie.

Słońce dopiero wschodziło i cienie na prerii były bardzo krótkie. Mnóstwo łąkowych skowronków wzbijało się
w powietrze: ich śpiew płynął wysoko do nieba, a potem spadał w czystym powietrzu niby deszcz nut.
Wokoło szeptały miarowo kołysane rannym wiatrem trawy. Tysiące małych ptasząt, uczepionych pazurkami
kwitnących łodyg, słało pod niebiosa tysiące króciutkich ptaszęcych pioseneczek.
Pet i Patty, wciągnąwszy w nozdrza powietrze, aż zarżały z radości. Wyginając szyje uderzały kopytkami o
ziemię - rwały się do drogi. Tatuś pogwizdując wesoło wskoczył na kozła i chwycił za lejce. Nagle
spostrzegł, że Laura stoi z podniesioną głową i patrzy na niego. Przestał więc gwizdać i spytał:
-

Chcesz pojechać ze mną, Lauro? A ty, Mary?

Gdy tylko m

ama wyraziła zgodę, wspięły się prędko na wóz, opierając się bosymi nóżkami o szprychy kół.

Po chwili siedziały obok taty.
56
Pet i Patty ruszyły przed siebie w podskokach, wóz raźno potoczył się drogą wyjeżdżoną przez tatę kołami
jego wozu.
Jechali najpie

rw między nagimi, czerwono-żółtymi, urwistymi ścianami, wyżłobionymi kiedyś przez deszcze.

Później wóz toczył się przez górki i dolinki nad strumieniem. Niektóre pagórki porośnięte były gęsto
drzewami, na innych pojawiała się gęsta trawa. W cieniu drzew wylegiwały się jelenie. Niektóre pasły się w
słońcu na zielonej murawie. Unosząc głowy spoglądały swymi wielkimi, aksamitnymi oczami na
przejeżdżający wóz i strzygły uszami, nie przestając żuć trawy.
Wzdłuż drogi kwitły różowe, niebieskie i białe ostróżki. Na żółtych kiściach złotej rózgi huśtały się ptaszki,
wszędzie pełno było trzepoczących skrzydełkami motyli. Wśród cieni jaśniały stokrotki, podobne do
błyszczących gwiazdeczek. Rosły one pod drzewami, gdzie na gałęziach goniły się piszcząc małe wiewiórki.
Wzdłuż kolein skakały króliki o białych ogonkach, a węże, słysząc turkot kół, uciekały najszybciej, jak
potrafiły.
Głęboko w cieniu błotnistej skarpy, samym dnem doliny, płynął wartko strumień. Podniósłszy wzrok Laura
ujrzała nagą, spękaną i stromą, gliniastą ścianę, na której nie chciały rosnąć ani drzewa, ani trawy. Tylko
niskie krzaki chwytając się rozpaczliwie korzeniami trzymały się z trudem nagiej stromizny. Gdzieniegdzie,
wysoko nad głową Laury, wystawały z ziemi sterczące, nagie korzenie.
- Gdzie s

ię znajduje indiański obóz? - spytała Laura. Tatuś odpowiedział, że widział go niedaleko stąd, lecz

nie ma czasu, by teraz tam jechać. Chciał jak najprędzej nazbierać kamieni na palenisko.
-

Możecie się tu pobawić - powiedział tatuś. - Tylko nie odchodźcie za daleko i nie wchodźcie do wody. I nie

dotykajcie węży, mogą być jadowite.
Mary i Laura poszły bawić się nad strumieniem, a tatuś zajął się wykopywaniem kamieni odpowiednich na
komin.
Dziewczynki przyglądały się najpierw długonogim, wodnym owadom, które ślizgały się po gładkiej tafli wody
stojącej nieruchomo w małych basenikach. Potem zaczęły biegać wzdłuż potoku i straszyć żaby. Gdy któraś
z zielonoskórych żabek w białej kamizelce zanurkowała do wody, dziewczynki wybu-
57
chały głośnym śmiechem. Później zaczęły przysłuchiwać się leśnym gołębiom nawołującym się w głębi lasu
oraz śpiewom drozda. W płytszych miejscach, gdzie woda w potoku błyszczała od promieni słońca, odkryły
masy małych płotek pływających całymi stadami. W marszczącej się wodzie rybki wyglądały jak wąziutkie,
szare cienie. Od czasu do czasu któraś z nich błyskała nagle w słońcu swym srebrnym brzuszkiem.
Nad wodą nie było wcale wiatru. Ciepłe, nieruchome powietrze usypiało, przepełnione wonią wilgotnych
korzeni i błota. Wypełniał je szelest liści i szmer płynących fal.
W błotnistych miejscach, gdzie gęsto było od jelenich śladów, chmary komarów unosiły się nad każdym
śladem odciśniętego w błocie kopyta. Wszędzie słychać było przeszywające uszy brzęczenie. Laura i Mary
oganiały się przed komarami, uderzając się rękami po policzkach, szyjach, nogach i rękach. Miały tylko
jedno marzenie: żeby wejść do strumienia i zanu-%^rzyć się w wodzie. Upał był niemiłosierny, a od wody
wiało rześkim chłodem. Laura nie mogła zrozumieć, co by się złego stało, gdyby na chwilę zanurzyła nogę w
rzeczce. Gdy tatuś się odwrócił, wysunęła stopę w kierunku wody.
- Lauro! -

usłyszała głos tatusia i natychmiast cofnęła swą niegrzeczną nóżkę.

-

Jeśli już musisz wejść, to idź tam, gdzie płytko. Weszły więc obie do wody, lecz Mary wyszła na brzeg, bo

kamyki raniły jej stopy. Usiadła na zwalonym pniu i znów zaczęła się oganiać od komarów. Laura, otoczona
chmarą brzęczących owadów, została w strumyku. Gdy robiła krok, ostre kamyki raniły jej stopy, gdy
przystawała w miejscu - stadko płotek podpływało do jej nóg. Szczypały ją w kostki małymi pyszczkami i
było to przyjemne uczucie, jakby ją ktoś leciutko łaskotał. Laura zapragnęła nagle złapać choćby jedną
malutką rybkę. Nie udało się i zmoczyła sobie tylko dół sukienki.
Gdy

wóz został do pełna załadowany kamieniami, tatuś zawołał: - Wracamy! Dziewczynki wgramoliły się

szybko na kozioł i wóz ruszył zostawiając strumień za sobą. Znów mijali lasy i wzgórza, aż wreszcie
wydostali się na Wielką Równinę, gdzie wiatr wciąż hulał, wzbudzając szepty i śmiechy wśród wysokich
traw.

58
Laurze bardzo podobało się nad wodą, lecz najbardziej ze wszystkiego lubiła prerię - rozległe, czyste, pełne
słodyczy łąki.
Po południu mama przysiadła w cieniu i zajęła się szyciem. Malutka Carrie bawiła się obok na kocu, a Laura
i Mary poszły popatrzeć, jak tatuś buduje komin.
Najpierw zmieszał w wiadrze wodę z gliną. Zrobiło się błoto. Tatuś pozwolił Laurze mieszać je, a sam
poszedł układać kamienie wzdłuż trzech boków kwadratu, który został rano oczyszczony z trawy. Następnie
z pomocą drewnianej kielni pokrył rząd kamieni rozrobioną gliną i ułożył na nich następny rząd, który znów
nasmarował ze wszystkich stron gliniastą mazią.
W ten sposób z kamieni i gliny powstał komin, który przypominał swym kształtem wysokie pudło, którego
trzy boki zrobione były z kamieni, a czwarty stanowiła ściana domu.
Wkrótce komin był tak wysoki, że sięgał Laurze do brody. Tatuś położył na nim drewnianą żerdkę, pokrył ją
dobrze gliną i dalej kładł coraz to mniejsze kamyki. Teraz komin przybrał kształt stożka.
W końcu tatusiowi zabrakło kamieni i musiał znowu pojechać nad strumień. Mama nie pozwoliła Laurze i
Mary jechać z nim, bo obiawiała się, że wilgotne powietrze może im zaszkodzić. Mary zajęła się więc
szyciem i przyszyła kolejną łatę do kołdry, która składała się z dziewięciu kwadratów. Laura przygotowała
następne wiadro gliny wymieszanej z wodą.
Na drugi dzień komin sięgał już dachu. Tatuś stał i przyglądał mu się, targając sobie dłonią włosy na głowie.
-

Charles, wyglądasz jak dzikus. Włosy stoją ci dęba na głowie - powiedziała mama.

-

Zawsze tak stały, Caroline - odparł tatuś. - Gdy zalecałem się do ciebie, nigdy nie chciały leżeć spokojnie,

choćbym nie wiem ile razy smarował je niedźwiedzim tłuszczem.
I tatuś położył się na trawie, tuż u stóp mamy.
-

Jestem ledwo żywy - tyle się nanosiłem tych kamieni.

-

Zbudowałeś wspaniały komin. I to zupełnie sam - powiedziała mamusia i przeciągnęła ręką po taty

włosach, które nastroszyły się jeszcze bardziej.
-

A może zrobić resztę z patyków i gliny? - spytała mama.

59
-

Jak Boga kocham, masz rację. Już się biorę do roboty. I tatuś skoczył na równe nogi, a mama

powiedziała:
-

Poleź chwilę w cieniu i odpocznij. Ale tatuś pokręcił przecząco głową:

-

Nie można się lenić, gdy robota czeka, Caroline. Im szybciej skończę, tym prędzej będziesz mogła

gotować w domu i ani deszcz, ani wiatr nie będą ci już przeszkadzały.
Tatuś znów pojechał do lasu i przywiózł trochę cienkich palików. Pociął je i ponacinał, po czym ułożył je
zupełnie tak samo jak belki w ścianach chaty, obkładając wszystko gliną. Zewnętrzny komin był gotowy.
Teraz tatuś wszedł do domu i siekierą wyrąbał otwór w ścianie, w tym miejscu, gdzie na zewnątrz stał
komin. I tak oto powstał w izbie kominek. Był tak duży, że Laura, Mary i malutka Carrie mogły się w nim
zmieścić. Jego tylną część stanowił kwadrat ziemi, którą tatuś oczyścił z trawy, jego przód znajdował się
tam, gdzie tatuś wyrąbał belki w ścianie. Do spiłowanych końców belek tatuś przybił deski z zielonej dębiny.
\^>

#wóch górnych rogach nad kominkiem umocował dwie dębowe podpórki, a na jednej z nich umieścił

grubą dębową deskę, którą przytwierdził kołkami. W ten sposób powstała półka nad kominkiem. Gdy tylko
tatuś skończył robotę, mama postawiła na samym środku półki porcelanową figurkę. Przywiozła ją aż z
Wielkiego Lasu. Była to dziewczynka z chińskiej porcelany. Przewędrowała taki kawał świata i nie rozbiła
się. Stała teraz na kominku w swych maleńkich porcelanowych bucikach, ubrana w szerokie porcelanowe
spódniczki

i obcisły stanik. Miała różowe policzki, błękitne oczy i złote loczki, też z porcelany.

Tatuś, mama, Mary i Laura stanęli razem przed kominkiem i spojrzeli nań wzrokiem pełnym podziwu. Carrie
nie zwróciła na kominek najmniejszej uwagi. Ale gdy spostrzegła figurkę z porcelany, wyciągnęła rączki i
zaczęła głośno płakać. Mary i Laura wytłumaczyły jej, że tylko mamie wolno ją dotykać.
-

Musisz uważać, żeby nie zaprószyć ognia, Caroline - powiedział tatuś. - Płótno na dachu może się łatwo

zająć od iskier z komina. Jak tylko znajdę czas, natnę desek i zrobię dach. Nie trzeba się będzie wtedy bać
pożaru.
60
Mama z wielką ostrożnością rozpaliła ogień w nowym kominku i upiekła na nim dziką kurę na kolację. Tego
wieczora jedli w domu. Siedzieli przy stole, pod oknem,

które wychodziło na zachód. Tatuś zdążył już zrobić

stół z dwóch dębowych desek. Wsunął je w szparę w ścianie, a z drugiej strony oparł na prostych klockach.
Potem wygładził deski siekierą. Stół wyglądał bardzo ładnie, szczególnie gdy mama położyła na nim obrus.
Za krzesła służyły spiłowane kloce. Ziemia, wymieciona do czysta miotłą z wierzbowych gałązek, stanowiła
podłogę. Pod ścianami znajdowały się dwa posłania. Wyglądały pięknie, gdyż były przykryte kołdrami z
kolorowych gałganków. Przez okna wpadały promienie zachodzącego słońca, napełniając dom złocistym
światłem.

Na dworze wciąż wiało, wiatr kołysał łany dzikich traw sięgające aż po rozjaśniony różowym światłem
horyzont.
Ach, jak przyjemnie było siedzieć wewnątrz chaty! Pyszne pieczone mięso rozpływało się w ustach Laury.
Miała umyte ręce i buzię, była uczesana, a pod brodą mama zawiązała jej czystą serwetkę. Siedziała
wyprostowana na brzeżku okrągłego klocka i grzecznie jadła nożem i widelcem, dokładnie tak, jak ją
nauczyła mamusia. Milczała, gdyż wiedziała, że dzieciom nie wypada odzywać się przy stole, chyba że ktoś
z dorosłych się do nich zwróci. Spoglądała to na mamę, to na tatusia, to na Mary i malutką Carrie. Ogarnęło
ją uczucie ogromnego szczęścia. Jak przyjemnie było znów zamieszkać w domu...


Rozdział dziesiąty
Dach i podłoga
Mary i Laura od rana do wieczora były czymś zajęte. Gdy już się uporały z robotą, to znaczy pozmywały i
pościeliły łóżka, wychodzifa^Ba dwór. Tam można było zawsze napatrzeć się i nasłuchać do woli.
Często urządzały polowanie na ptasie gniazda, ukryte w trawie. Gdy napotykały na takie gniazdko, ptasie
matki wychylały szyje i zaczynały kwilić i piszczeć z wyrzutem. Gdy wyciągały rączki, by dotknąć ptasiego
domostwa, cała puszysta gromadka zamieniała się w jednej chwili w kłębowisko szeroko otwartych,
piszczących pożądliwie dziobków. To jeszcze bardziej denerwowało ich matki, więc Mary i Laura
wycofywały się. Nie miały przecież wcale zamiaru nikogo straszyć.
Kładły się w wysokiej trawie i leżały cicho jak myszki przyglądając się stadom maleńkich dzikich kurcząt,
które biegały i szczypały dziobkami swe nerwowo gdaczące mamusie o gładkich, brązowych piórkach.
Dziewczynki przyglądały się też pasiastym wężom przemykającym się między łodyżkami traw lub leżącym
nieruchomo na

ziemi. Tylko ich drgające języczki i połyskujące oczy zdradzały, że są naprawdę żywe. Węże

te były łagodne i niejadowite, lecz Mary i Laura bały się ich dotykać. Mama mówiła, że lepiej je zostawić w
spokoju,
62
ponieważ niektóre kąsają. Trzymały się więc od nich z daleka, na wszelki wypadek.
Czasem trafiał się ogromny, szary królik, tkwiący nieruchomo w kępie trawy. Można się było o niego otrzeć
wcale go nie zauważając. Jeśli się stało cichutko, pozwalał na siebie patrzeć. Miał okrągłe, bezmyślne
oczka, nos

ek, który węszył bez przerwy marszcząc się i poruszając, oraz długie uszy, całe pokryte siecią

delikatnych żyłek, przez które przeświecało słońce barwiąc je na różany kolor. Od zewnętrznej strony uszy
królika pokryte były krótkim aksamitnym futerkiem. Zresztą całe jego ciało wydawało się tak mięciutkie i
puszyste, że wprost trudno się było oprzeć, żeby go nie pogłaskać. Ale to się nie udawało, gdyż królik w
mgnieniu oka znikał, pozostawiając za sobą wygniecioną trawę, rozgrzaną jego ciepłym futerkiem.
Do ob

owiązków dziewczynek należało też pilnowanie małej Carrie. Po południu, gdy dziecko zasypiało,

siadały na trawie wystawiając twarzyczki do słońca, poddając się upajającym podmuchom wiatru. Czasami
Laura zapominała, że mała siostrzyczka śpi i zaczynała biegać, tupiąc nogami, skakać i głośno krzyczeć.
Wówczas w drzwiach ukazywała się mama, która mówiła:
-

Lauro, na Boga! Czy musisz się wydzierać, jakbyś była Indianką? Czy mnie oczy nie mylą? Obie

wyglądacie jak dwie dzikuski. Czy nigdy was nie nauczę, żebyście zakładały czepki chroniące od słońca?
Tatuś siedział wysoko na jednej ze ścian i zabierał się właśnie do budowy dachu. Obrzucił wzrokiem swoje
córeczki i zaczął się śmiać.
-

Jedno Indianiątko, dwa Indianiątka, trzy małe - zaśpiewał tatuś. - Nie, tylko dwa - poprawił się.

-

Z tobą trzy - powiedziała Mary. - Ty też jesteś cały brązowy.

-

Ale on nie jest mały - powiedziała Laura. - Tatusiu, kiedy pokażesz nam papusa?

-

Boże Święty! - krzyknęła mama. - Na co ci te indiańskie niemowlaki? Powiedziałam: załóż czepek i daj

spokój tym głupstwom.
Czepek Laury wisiał jej jak zwykle na plecach. Gdy go miała
63
na głowie, musiała ściągać tasiemki, a wówczas falbanki zakrywały jej policzki i mogła patrzeć tylko przed
siebie. Dlatego zawsze go ściągała i wieszała go sobie z tyłu na tasiemkach, tak aby trzymał się na szyi.
Posłuchała mamy, grzecznie założyła czapeczkę, lecz wcale nie przestała myśleć o indiańskim dziecku.
Była przecież w kraju Indian i zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego ich jeszcze nie spotkała. Miała
całkowitą pewność, że stanie się to prędzej, czy później. Tatuś przecież jej to obiecał i Laura zaczynała się
już niecierpliwić.
Brezentowe płótno zostało zdjęte i tatuś przystąpił do budowy dachu. Z drzewa, które zwoził dzień po dniu z
doliny, zdążył już wyciosać sterty długich cienkich deszczułek. Leżały one wokół domu, a niektóre stały
pojedynczo, oparte o ścianę.
-

Caroline, wyjdź z domu. Boję się, żeby coś wam nie spadło na głowę - powiedział tatuś.

0/&axa.z, tylko zdejmę porcelanową pasterkę - odparła mama i po chwili ukazała się w drzwiach niosąc
kołdrę, szycie i malutką Carrie. W cieniu, za stajnią, rozłożyła kołdrę na trawie i zajęła się cerowaniem,
pilnując jednocześnie maleństwa.
Tatuś sięgnął ręką w dół i wciągnął na górę pierwszą deseczkę. Oparł ją na końcach cienkich krokwi, tak że
brzeg deski wystawał lekko na zewnątrz. Trzymając gwoździe w ustach, wyciągnął zza paska młotek i
zaczął przybijać pierwszą deskę.
Gwoździe dostał od pana Edwardsa. Spotkali się kiedyś w lesie przy rąbaniu drzew i pan Edwards po prostu
zmusił tatusia, żeby ten pożyczył od niego gwoździe.
-

To się nazywa mieć dobrego sąsiada! - powiedział tatuś opowiadając mamie o tym spotkaniu.

- To prawda -

odparła mama - lecz nie lubię być dłużna, nawet najlepszemu sąsiadowi.

- Ani ja -

rzekł tatuś. - Nigdy grosza nikomu nie byłem winien i nie będę. Ale takie sąsiedztwo to zupełnie

inna sprawa. Zwrócę mu wszystkie gwoździe, co do jednego, jak tylko wybiorę się do Independence.
Rozległy się dźwięczne uderzenia młotka. Tatuś wyjmując ostrożnie gwoździe z ust wbijał je, jeden za
drugim, w kolejne
64
deski. Zajmowało to o wiele mniej czasu niż wiercenie otworów oraz struganie i nabijanie kołków. Czasem
zdarzało się, że jakiś gwóźdź uderzony młotkiem ześlizgiwał się z twardej dębiny i jeśli tatusiowi nie udało
się go przytrzymać, wylatywał w powietrze.
Dziewczynki śledziły wzrokiem taki spadający gwóźdź, a potem długo przeszukiwały trawę, dopóki go nie
znalazły. Czasami znajdowały gwóźdź, który był zgięty. Wtedy tatuś napros-towywał go ostrożnie, uderzając
lekko młotkiem. Nie mógł sobie pozwolić na utratę ani jednego gwoździka.
Gdy dwie pierwsze deski były przybite, tatuś usiadł na nich i zaczął przymocowywać następne, aż wreszcie
dotarł na sam szczyt. Deski leżały równo, zachodząc na siebie brzegami.
Następnie tatuś rozpoczął pokrywanie dachu z drugiej strony i znów poprzybijał deski gwoździami od dołu
do góry. Między najwyżej położonymi deskami zostawił szparę. Umieścił tam wąską rynienkę, zrobioną z
dwóch deszczułek zbitych razem z jednej strony pod pewnym kątem.
Dach był gotów. W domu nagle pociemniało, światło słońca nie mogło przedostać się przez deski. Nie
została ani jedna szpara, przez którą mogłaby wpaść do środka choć jedna kropla deszczu.
-

Wspaniała robota - pochwaliła tatę mama. - Nie wiesz nawet, jak bardzo jestem ci wdzięczna za ten dach

nad głową.
-

Zrobię ci jeszcze meble. Zobaczysz, jakie będą piękne - odparł tatuś. - Ale najpierw położę podłogę i

zbuduję łóżka.
I tatuś znów zaczął zwozić drzewo. Każdego dnia przywoził trochę, nawet wtedy, gdy musiał iść na
polowanie. Brał ze sobą strzelbę i wieczorem przywoził do domu drzewo oraz zwierzynę, którą udało mu się
ustrzelić nie schodząc z wozu.
Gdy drzewa było już dość, zaczął je rąbać, dzieląc każdy bal na pół. Laura bardzo lubiła przesiadywać w
pobliżu i przyglądać się jego pracy.
Na samym początku uderzał z całej siły siekierą w nasadę pnia. Potem w powstałą szparę wsuwał ostrym
końcem żelazny klin, siekierę wyciągał, a klin wbijał coraz głębiej. Twarde drzewo ustępowało z trudem,
opierało się i tatuś przez cały czas musiał z nim walczyć - od nasady do samego czubka pnia. Tam
5 Domek na prerii
65
gdzie w twardej dębinie powstawała szpara, wciskał kawałek drewna, a klin posuwał dalej. I tak centymetr
za centymet

rem, wzdłuż całego pnia.

Raz po raz siekiera unosiła się w górę, tatuś wykonywał półobrót tułowiem i opuszczał ją w dół wydając z
siebie chrapliwy okrzyk: - Uch! -

siekiera ze świstem uderzała w pień: - Bum! Uderzała zawsze dokładnie

tam, gdzie tatuś sobie zaplanował.
Wreszcie z wielkim trzaskiem pień rozpadł się na dwie połowy. Leżały teraz na ziemi ukazując swe jasne
wnętrze z ciemną smugą pośrodku. Tatuś otarł pot z czoła i chwyciwszy za trzonek siekiery zabrał się za
następny pień.
W końcu nadszedł dzień, gdy ostatni pień został przepołowiony. Nazajutrz z samego rana tatuś rozpoczął
układanie podłogi. Najpierw wciągnął wszystkie połówki bali i ułożył je obok siebie płaskimi stronami do
góry. Następnie zaczął z pomocą łopaty wykopywać pod nimi rowki w ziemi i wpuszczać każdą połajvkę
bala do przygotowanego rowka jego okrągłą stroną. PTźy brzegach obłupywał je z kory i ładnie wyrównywał,
by nie została między nimi żadna szpara.
Potem lekkimi uderzeniami ostrza siekiery począł wygładzać każdą belkę z osobna. Pod koniec zawsze
przymykał jedno oko i wodził wzrokiem po drewnianej powierzchni, sprawdzając, czy jest równa. Tu i ówdzie
odrywał małą drzazgę, wreszcie przejeżdżał dłonią po gładkiej powierzchni i kiwał z uznaniem głową.
- Ani jednej drzazgi -

mówił. - W sam raz dla małych nóżek, żeby miały po czym biegać.

Gdy belka była dokładnie dopasowana do poprzedniej, zabierał się za następną.

Przy kominku belki były nieco krótsze; tatuś zostawił tam gołą ziemię, bał się, iż iskry lub żarzące się
węgielki mogą podpalić podłogę.
Aż w końcu pewnego dnia robota była skończona. Z gładkiej, mocnej dębiny powstała piękna podłoga.
- Przetrwa wieki -

rzekł tatuś. - Nie ma nic lepszego niż dobra podłoga z dębiny. Mama powiedziała, że

bardzo się cieszy, iż nie muszą już mieszkać na gołej ziemi. Postawiła na kominku porcelanową figurkę, a
na stole rozłożyła obrus w czerwono-białą kratkę.
66

- Nareszcie -

powiedziała - znów mieszkamy jak ludzie. Teraz przyszła pora, żeby pozatykać szpary w

ścianach.
Tatuś upychał je cieniutkimi strużynami i powlekał każdą z nich warstewką gliny.
- Wspaniale, Charles -

powiedziała mama. - Niech sobie wiatr dmie, ile chce. I tak nie dostanie się do

środka.
Tatuś przestał na chwilę gwizdać i uśmiechnął się do niej. Potem chlapnął ostatnią garść gliny między belki,
rozprowadził ją dłonią i odstawił wiadro. Robota była skończona, dom był teraz naprawdę gotów.
-

Marzę o tym, żeby mieć szyby w oknach - powiedział tatuś.

- Niepotrzebne nam szyby -

sprzeciwiła się mama.

-

Mów, co chcesz: jeśli upoluję dość zwierząt, to wiosną jadę po szyby, choćby nie wiem ile to miało

kosztować. Co mi tam zresztą pieniądze!
-

Gdybyśmy je mieli, to czemu nie - odparła mama - lecz teraz nie ma o czym mówić.

Tego wieczora w małym domku panował radosny nastrój. Na kominku płonął wesoło ogień, grzali się przy
nim z przyjemnością. Letnie noce na Wielkiej Równinie bywały chłodne. Na stole leżał kraciasty obrus,
porcelanowa pastereczka lśniła nad kominkiem, a nowa podłoga połyskiwała złociście w świetle płomieni.
Na

dworze zapadła noc - cicha i pełna gwiazd. Tatuś stanął w drzwiach i zaczął grać na swych skrzypkach.

Długo grał i śpiewał dla mamy, dla Laury i Mary, a także dla gwiazd błyszczących na nocnym niebie.

Rozdział jedenasty
Wizyta Indian
Pewnego dnia wczesny

m rankiem tatuś wziął strzelbę i ruszył na polowanie. Miał zamiar robić łóżka;

przygotował już deski, lecz mama nagle oznajmiła, że zabrakło jej mięsa na obiad. Oparł więc deski o
ścianę, przewiesił strzelbę przez ramię i stanął w drzwiach, gotów do drogi.
Jack bardzo pragnął mu towarzyszyć. Patrzył na tatę błagalnym wzrokiem, a z jego piersi i gardła
wydobywał się cichy skowyt. Laura miała niemalże ochotę zaskomleć razem z nim, tatuś jednak uwiązał
pieska na łańcuchu przy stajni.
-

Zostań, Jack - powiedział. - Musisz pilnować gospodarstwa. - A dziewczynkom przykazał: - Nie wolno go

spuszczać z łańcucha, pamiętajcie.
Biedny psiak położył się na ziemi, głęboko urażony. Odwrócił łeb i nawet nie spojrzał za tatą, który ruszył w
drogę ze strzelbą na ramieniu. Szedł przed siebie, oddalając się coraz bardziej i bardziej, aż wreszcie preria
pochłonęła go i zniknął.
Laura nadaremnie próbowała pocieszać Jacka. Łańcuch wprawił go w jak najgorszy nastrój. Usiłowała
zachęcić go do, zabawy, lecz on stawał się coraz bardziej ponury. Dziewczynki nie miały sumienia zostawić
go samego w takim stanie. Przez cały ranek nie ruszały się spod stajni. Głaskały go po gładkim



68
brązowym łbie, drapały za uszami, próbowały go pocieszać, powtarzając mu w kółko, jak bardzo jest im go
żal. Jack liznął je parę razy po rękach, lecz złość i smutek nie opuszczały go. Laura znów zaczęła czule do
niego przemawiać. Położył jej w końcu łeb na kolanach. Nagle poderwał się, stanął jak wryty, a z jego piersi
wydobyło się groźne, głuche warczenie. Sierść na grzbiecie zjeżyła się, a oczy zajaśniały czerwonym
blaskiem.
Laurę ogarnął strach. Jack nigdy przedtem na nią nie warczał. Odwróciła głowę i spojrzała tam, gdzie patrzył
pies. Wtem ujrzała dwóch nagich, dzikich mężczyzn, którzy szli gęsiego starym indiańskim szlakiem.
- Mary, patrz! -

krzyknęła Laura. Mary odwróciła się i ujrzała dwóch obcych ludzi.

Byli to szczupli, wysocy, groźnie wyglądający Indianie. Ich skóra miała brązowo-czerwony kolor, ich głowy
wydawały się Laurze spiczaste z powodu wysoko upiętych włosów, splecionych w warkoczyki i ozdobionych
piórami. Czarne nieruchome oczy połyskiwały podobnie jak oczy węży.
Byli coraz bliżej, wreszcie zniknęli za ścianą domu. Mary i Laura odwróciły głowy i zaczęły wpatrywać się w
miejsce za domem, gdz

ie za chwilę powinni się byli ukazać dwaj groźni osobnicy.

- Indianie -

szepnęła Mary. Laurę przebiegł dreszcz. Miała dziwne uczucie, że wszystko wewnątrz niej, a

także nogi, zrobiło się całkiem miękkie. Zapragnęła usiąść na ziemi. Nie zrobiła tego jednak. Stała i czekała,
aż Indianie ukażą się za węgłem. Ale mężczyźni zniknęli.
Przez cały czas Jack warczał głucho. Nagle umilkł, szarpnął się na łańcuchu, ślepia mu poczerwieniały
jeszcze bardziej i sierść zjeżyła się na grzbiecie. Wyszczerzył zęby i zaczął skakać na czterech łapach,
jakby chciał oderwać się od ziemi i rzucić przed siebie. Teraz Laura dziękowała Bogu za łańcuch i za to, że
ma pieska blisko przy sobie.
-

Nie bój się - powiedziała szeptem do Mary. - Jack jest z nami, nie da nam zrobić krzywdy, póki będziemy

przy nim stały.
-

Weszli do środka - szepnęła Mary - a tam jest mama i Carrie...

Laura trzęsła się ze strachu. Wiedziała, że musi coś zrobić.
69
Nie mogła sobie zupełnie wyobrazić, co też może się teraz dziać w domu. Nie dochodził stamtąd
najmniejszy nawet hałas.
-

Oni zrobią mamie coś złego! - krzyknęła zniżając głos do szeptu.

- Nie wiem -

szepnęła Mary.

-

Spuszczę Jacka - powiedziała Laura zachrypniętym głosem. - On ich zje. On ich zabije.

-

Tatuś nie pozwolił - szeptem odparła Mary. Zbyt były przerażone, by mówić pełnym głosem. Pochyliły ku

sobie główki i patrzyły z wyczekiwaniem na dom, starając się zachowywać jak najciszej.
-

Nie wiedział przecież, że przyjdą Indianie - odezwała się Laura.

-

Nie pozwolił spuszczać Jacka - powtórzyła Mary, z trudem powstrzymując się od płaczu.

Laura znów pomyślała o maleństwie i mamie, uwięzionych w chacie rajj^ft z Indianami.
-

Idę im na pomoc - szepnęła.

Zrobiła jeden krok, potem drugi, lecz zawróciła i rzuciła się do pieska. Przywarła do niego całym ciałem,
objęła mocno rączkami jego dyszący łeb. Tak, Jack nie pozwoli, by ktokolwiek je skrzywdził.
-

Chodźmy pomóc mamie - powiedziała cicho Mary. Drżała i nie mogła zrobić kroku. Gdy ogarniał ją strach,

nie była w stanie się ruszyć.
Laura ukryła twarz w sierści pieska i z całej siły trzymała go za szyję.
Nagle puściła go, jej ręce zacisnęły się w pięści, zamknęła oczy i rzuciła się biegiem w kierunku domu.
Potknęła się, upadła i otworzyła szeroko oczy. Po chwili wstała i znów ruszyła przed siebie. Tuż obok
pędziła Mary. Dopadły do drzwi. Były otwarte, więc cicho wślizgnęły się do środka. Dwóch nagich mężczyzn
stało w pobliżu kominka. Mama coś gotowała, pochylona nad ogniem. Carrie trzymała się obiema rączkami
jej spódnicy, kryjąc buzię w fałdach. Laura już chciała podbiec do mamy, gdy nagle od strony kominka
doszedł straszliwy odór. Spojrzała na stojących tam Indian i w mgnieniu oka skryła się za długą, wąską
deskę, która stała nie opodal, oparta o ścianę.
70
Deszczułka była tak wąska, że z trudem zakrywała jej twarz. Nie poruszając głową i przyciskając nos do
drewna traciła Indian z oczu. Czuła się dzięki temu bezpieczniej. Coś jednak kusiło ją i wychyliła się zza
deski, zerkając na przybyszów.
Najpierw dostrzegła ich skórzane mokasyny. Potem przebiegła wzrokiem wzdłuż żylastych czerwono-
brązowych nóg. Zobaczyła, że jeden i drugi opasani byli skórzanymi rzemykami, z których z przodu zwisały
małe futerka. Były to skórki w czarno-białe paski i Laura się domyśliła, że ten ohydny zapach pochodził ze
świeżych futerek skunksów. Ze skórek wystawały myśliwskie noże i toporki, zupełnie takie same, jakie miał
tatuś. Nad rzemykami widać było nagą skórę i sterczące żebra. Obaj Indianie skrzyżowali ręce na piersiach.
Wreszcie wzrok Laury spoczął na ich twarzach.
Ich oblicza były dumne, zawzięte i przerażające. Ponad czołem i uszami, tam gdzie zwykle rosną włosy, ci
dzicy ludzie mieli ogoloną skórę. Dopiero na czubkach głów sterczały im pęczki włosów, powiązane
sznurkami i ozdobione piórami.
Laura przestraszyła się i skryła twarz za deskę. Gdy znów wyjrzała, obaj Indianie patrzyli właśnie w jej
stronę. Serce podskoczyło jej do gardła, dusząc ją nieomalże swym gwałtownym biciem. Laura poczuła, jak
blask połyskliwych czarnych oczu jednego z mężczyzn sięga jej wzroku. Indianin stał bez ruchu, ani jeden
mięsień nie drgał w jego twarzy, tylko oczy skrzyły się jasnym blaskiem. Laura znieruchomiała, wstrzymując
oddech. Nagle jeden z przybyszów wydał z siebie dwa gardłowe, chrapliwe okrzyki. Drugi odpowiedział mu
krótkim: Ha!
Laura znów skryła twarz za deskę. Po chwili usłyszała, że mama zdejmuje pokrywkę z piekarnika, a Indianie
siadają na podłodze i zabierają się do jedzenia.
Raz po raz wystawiała głowę i chowała ją z powrotem, żeby zobaczyć, jak Indianie jedzą kukurydziany
chleb, dopiero co wyjęty z piecyka. Zjedli wszystko, co do kawałeczka, nawet okruszki pozbierali z ziemi.
Mama przyglądała się im, głaszcząc małą Carrie po główce. Mary przysunęła się do mamy i chwyciła ją za
rękę.

Z daleka dobiegło szczękanie łańcucha - to Jack próbował się z niego zerwać.
71
Gdy ostatnia okruszyna chleba została zjedzona, Indianie wstali z miejsc. Po izbie rozszedł się zapach
skunksa, jeszcze silniejszy niż przedtem. Jeden z mężczyzn znów głośno krzyknął chrapliwym głosem.
Mama popatrzyła na niego przerażonym wzrokiem, lecz nie odezwała się ani słowem. Wówczas najpierw
jeden, a potem drugi odwrócili się, bezszelestnie przeszli przez pokój i zniknęli w drzwiach.
Z piersi mamy wyrwało się głębokie westchnienie. Podeszła do okna i objąwszy jednym ramieniem Laurę, a
drugim Mary, patrzyła w ślad za oddalającymi się zachodnim szlakiem Indianami. Potem usiadła na łóżku i
przycisnęła do siebie obie dziewczynki. Drżała i była blada jak papier.
-

Źle się czujesz, mamo? - spytała Mary.

- Nie - odpa

rła mama. - Dziękuję tylko Bogu, że wreszcie zostawili nas w spokoju.

- Ale mieli okropny zapach. -

Powiedziała Laura i zmarszczyła nosek. ^p

-

To skóry sktmksów, które mieli przy paskach tak pachniały - wyjaśniła Laurze mama.

Opowiedziały jej teraz, jak zostawiwszy Jacka pobiegły do domu, bojąc się, że Indianie mogliby skrzywdzić
ją i Carrie. Mama orzekła, że dzielne z nich dziewczynki.
-

Trzeba szybko zrobić obiad, tatuś niedługo wróci, na pewno będzie głodny. Mary, przynieś mi drewna,

Lauro, nakryj do stołu.
I mama zakasała rękawy, umyła ręce i zaczęła gnieść ciasto na chleb. Mary pobiegła po drzewo, a Laura
nakryła do stołu: najpierw blaszany talerz, nóż i widelec dla tatusia, potem talerz, nóż i widelec dla mamy i
malutki kubeczek dla

Carrie. Następnie przygotowała dwa nakrycia dla siebie i Mary, a między nimi

postawiła ich wspólny kubek.
Z ciasta zrobionego z mąki i wody mama uformowała dwa niezbyt wysokie, okrągłe bochenki. Położyła je na
blasze i na każdym z nich zrobiła odcisk swej dłoni. Tatuś zawsze powtarzał, że nie trzeba mu melasy, gdy
na plackach są ślady rąk mamusi.
Ledwie Laura zdążyła nakryć do stołu, z polowania wrócił tatuś. Zostawił pod drzwiami dwie dzikie kury i
królika, wszedł
72
do środka i odłożył strzelbę na swoje miejsce nad drzwiami. Dziewczynki od razu podbiegły do niego i
zaczęły jedna przez drugą opowiadać.
-

No co takiego, co się stało? - pytał tatuś, czochrając im główki. - A więc w końcu udało ci się zobaczyć

Indian, tak, Lauro? Mają obóz w dolince, na zachód stąd. Czy weszli do domu, Caroline?
-

Tak, Charles. Było ich dwóch. Przykro mi, ale zabrali wszystek twój tytoń i zjedli mnóstwo chleba.

Pokazywali na mąkę i dawali mi znaki, żeby im upiec placków. Bałam się odmówić, och Charles, jak
okropnie się bałam!
-

Bardzo dobrze zrobiłaś - rzekł tatuś. - Nie chcemy mieć w nich wrogów. - Potem dodał: Rany boskie, a co

to za zapach?
-

Mieli na sobie świeże skórki skunksów - wyjaśniła mama. - Zresztą to było całe ich odzienie.

-

Musiałyście się tu dusić od tego smrodu - zauważył tatuś.

- I to jak, Charles! -

powiedziała mama i dodała: - Zużyłam prawie całą mąkę na placki dla nich.

-

Trudno. Na razie powinno nam starczyć. Całe szczęście, po prerii mięsa biega pod dostatkiem. Nie martw

się, Caroline.
- Zabrali ci

tytoń.

-

No cóż - odparł tatuś. - Będę się musiał bez niego obejść, póki nie pojadę po zakupy do Independence.

Ważne, byśmy z Indianami żyli w zgodzie. Nie chciałbym się obudzić którejś nocy otoczony bandą
rozwścieczonych dzik...
Tatuś urwał. Laura miała okropną ochotę się dowiedzieć, co takiego mogłoby się wydarzyć, lecz mama
zacisnęła usta i lekkim kiwnięciem głowy dała tacie znak, żeby zamilkł.
-

Chodźcie, dziewczynki! - zawołał tatuś. - Ściągniemy skórę z królika i oskubiemy kury, nim się chleb

upiec

ze. Pospieszcie się, jestem głodny jak wilk.

Usiadły w słońcu, na zwalonym pniu i przyglądały się, jak tatuś oprawia swą zdobycz za pomocą
myśliwskiego noża. Kula trafiła królika w oko, główki obu kur były przestrzelone na wylot. Tatuś powiedział,
że śmierć przyszła znienacka, nie zdążyły się więc nawet przestraszyć.
Laura przytrzymywała palcami brzeg króliczej skóry, a tatuś ostrym nożem okrawał z niej mięso.
73
-

Zasolę tę skórkę i powieszę na ścianie, żeby wyschła - powiedział. Jakaś mała dziewczynka będzie z niej

miała ciepłą czapeczkę na zimę.
Laurę dręczyło jednak nadal wspomnienie wizyty Indian. Powiedziała tatusiowi, że gdyby spuściły psa z
łańcucha, z miejsca rzuciłby się i pogryzł przybyszów.
Tatuś odłożył nóż i spytał groźnie:
-

Jak w ogóle mogło wam przyjść do głowy coś podobnego? Laura spuściła głowę i powiedziała szeptem:

- Tak, tato.
-

Mimo, że wam zabroniłem? - spytał tatuś jeszcze straszniejszym tonem.

Laura nic nie odpowiedziała, a Mary wyjąkała: Tak, tSLt\ĘJ0.
Przez chwilę panowała cisza. Potem tatuś westchnął głęboko, zupełnie tak samo jak mama, gdy Indianie
sobie poszli.
- Od tej pory -

rzekł tatuś surowo - macie się mnie we wszystkim słuchać. Jasne?

- Tak, tatusiu -

szepnęły obie naraz.

-

Czy wiecie, co by się stało, gdybyście spuściły Jacka z łańcucha?

- Nie, tatusiu.
-

Pogryzłby tych Indian. I mielibyśmy straszne kłopoty. Zrozumiałyście?

- Tak -

odparły, lecz w rzeczywistości niewiele z tego wszystkiego rozumiały.

- Czy Indianie zabiliby Jacka? -

spytała Laura.

- Tak, ale na ty

m by nie poprzestali. Zapamiętajcie sobie: macie mnie zawsze słuchać, choćby nie wiem co

się działo.
- Dobrze, tato -

powiedziała Laura.

- Dobrze, tato -

powtórzyła jak echo Mary. Jakie szczęście, że nie spuściły psa z łańcucha...

-

Jeśli będziecie się mnie słuchać, żadna krzywda was nie spotka - powiedział na koniec tatuś.

Rozdział dwunasty
Świeża Woda
Teraz przyszła pora na zrobienie łóżek. Tatuś wygładził cztery dębowe deski, by nie została ani jedna
drzazga. Potem zbił je razem i tak powstała rama pod materac. Między deskami przeciągnął od spodu
zygzakiem sznur i mocno go naprężył.
Ramę przybił do ściany w samym rogu pokoju. Tylko jeden kąt łóżka wystawał więc na pokój. Przy tym rogu
tatuś ustawił pionowo wysoką deskę i przybił ją u dołu do ramy. Wysoko pod sufitem przybił do tej deski
dwie długie deszczułki i na jednej z nich umocował półkę. Najwyższą pionową deskę przytwierdził do jednej
z krokwi na dachu.
-

Łóżko gotowe - powiedział.

-

Nie mogę się doczekać, kiedy je będzie można pościelić - powiedziała mamusia. - Pomóż mi przynieść

siennik, Charles.
Siennik zrobiła własnoręcznie, z samego rana. Ponieważ nie miała słomy, wypchała go świeżym, wonnym
sianem. Tatuś pomógł mamie wnieść siennik do środka i ułożyć go na ramie. Położyła na nim prześcieradło,
utykając jego brzegi pod spód siennika. Na wierzchu rozłożyła kołdrę, swoją najładniejszą kołdrę z
kolorowych łat. U wezgłowia oparła o ścianę dwie puchowe poduszki i okryła płótnem, na którym czerwoną
w wyhaftowane były małe ptaszki.
Znów stanęli wszyscy razem i podziwiali dzieło tatusia. Łóżko wyglądało wspaniale - i było takie miękkie, o
wiele bardziej miękkie niż posłanie na podłodze. Siennik aż pęczniał od siana, którego słodka woń unosiła
się wokoło. Kołdra leżała równiutko, a wykrochmalone płótno opierało się sztywno o poduszki. Półka nad
łóżkiem była jeszcze pusta, lecz z pewnością można będzie wkrótce ustawić na niej różne rzeczy. Dzięki
temu pięknemu łożu dom nabrał teraz szczególnej powagi.
Wieczorem, układając się na szeleszczącym sienniku, mama powiedziała do tatusia:
-

To grzech mieć takie wygodne miejsce do spania.

Mary i Laura ciągle spały na podłodze. Tatuś obiecał, że gdy tyjko znajdzie wolną chwilę, zrobi i dla nich
małe drewniane łójpeczko. Oprócz dużego łoża tatuś zrobił jeszcze szafkę zamykaną na kłódkę, żeby w niej
schować mąkę przed Indianami, gdyby się znowu pojawili.
Teraz przyszła kolej na kopanie studni. Po jej skończeniu tatuś będzie mógł wreszcie wyruszyć do miasta.
Studnia była potrzebna, by mama miała skąd czerpać wodę podczas jego nieobecności.
Następnego ranka tatuś zakreślił obszerne koło za domem. Zerwał najpierw łopatą warstwę darni, potem
zaczął kopać dół.
Kopał coraz głębiej i głębiej; dziewczynkom nie wolno się było zbliżać do tej wielkiej dziury w ziemi.
Wreszcie g

łowa tatusia znikła im z oczu, widać było ziemię wyrzucaną na górę - łopata za łopatą. Na koniec

wyleciał stamtąd sam szpadel i upadł na trawę. Z dołu zaczął się gramolić tatuś. Chwycił się rękami za
sterczącą na brzegu darń i podciągnął się najpierw na jednym, potem na drugim łokciu. Wreszcie z głośnym
okrzykiem wytoczył się na trawę.
-

Już nie mogę - powiedział.

Bez pomocy nie mógł dalej kopać. Chwycił więc strzelbę, dosiadł konia i odjechał. Wrócił z tłustym królikiem.
Powiedział, że był z wizytą u pana Scotta i umówił się, że najpierw pan Scott pomoże tacie, a potem tatuś
jemu.

Mama, Laura i Mary nie widziały jeszcze ani pana, ani pani Scott. Ich dom stał gdzieś w małej kotlince na
prerii. Czasami widać było z daleka jedynie smużkę dymu, unoszącą się nad łąką - i to było wszystko.
76
Następnego ranka, o wschodzie słońca, zjawił się pan Scott. Był to dobrze zbudowany, niski mężczyzna o
jasnych włosach spalonych od słońca i zaczerwienionej twarzy. Skóra schodziła z niej płatami.
- To od tego cholernego

słońca i wiatru - powiedział pan Scott. - Pani wybaczy, dobrodziejko, ale nawet

święty musiałby w tych warunkach zacząć kląć. Skóra złazi ze mnie, jak z węża.
Pan Scott od razu przypadł Laurze do gustu. Każdego ranka, gdy tylko naczynia zostały pozmywane i łóżka
pościelone, biegła popatrzeć, jak tatuś i pan Scott budują studnię. Słońce piekło niemiłosiernie, nawet
podmuchy wiatru były gorące. Trawa na prerii pożółkła. Mary wolała teraz siedzieć w domu i zszywać kołdry
z łat. Laurze nie przeszkadzało ani słońce i jego gorące promienie, ani wiatr. Ciągnęło ją do studni, ale nie
wolno jej było podchodzić zbyt blisko.
Najpierw zrobiono mocny kołowrót, który stanął nad studnią. Zwisały z niego dwa wiadra, uczepione końców
sznura. Gdy kołowrót się obracał, jedno wiadro zjeżdżało na dół, a drugie sunęło w górę. Z samego rana
pan Scott spuszczał się na linie na dno studni i zabierał się do kopania. Napełniał wiadra ziemią w tym
samym prawie tempie, co tatuś je wyciągał i opróżniał. Po obiedzie była zmiana - tatuś zjeżdżał na dół, a
pan Scott wyciągał wiadra.
Każdego ranka, nim pan Scott zniknął w dole, tatuś wsadzał do wiadra zapaloną świecę i opuszczał kubeł
na samo dno. Raz udało się Laurze zajrzeć do studni. Zobaczyła w dole płonącą świecę.
Usłyszała, że tatuś powiedział:
-

W porządku, Scott - po czym wyciągnął wiadro i zdmuchnął świeczkę.

- Ingalls, dajmy sobie z tym spokój -

mówił pan Scott. - Przecież onegdaj wszystko było w porządku.

- Nigdy nic nie wiadomo -

odparł tatuś. - Strzeżonego Bóg strzeże.

Laura nie m

ogła się domyśleć, jakiego nieb'' wypatrywał tatuś, oświetlając głęboki dół św; kiedy zapytać, tak

bardzo obaj byli zajęci p a
spyta później, lecz zapomniała. Ш
Znów stanęli wszyscy razem i podziwiali dzieło tatusia. Łóżko wyglądało wspaniale - i było takie miękkie, o
wiele bardziej miękkie niż posłanie na podłodze. Siennik aż pęczniał od siana, którego słodka woń unosiła
się wokoło. Kołdra leżała równiutko, a wykrochmalone płótno opierało się sztywno o poduszki. Półka nad
łóżkiem była jeszcze pusta, lecz z pewnością można będzie wkrótce ustawić na niej różne rzeczy. Dzięki
temu pięknemu łożu dom nabrał teraz szczególnej powagi.
Wieczorem, układając się na szeleszczącym sienniku, mama powiedziała do tatusia:
-

To grzech mieć takie wygodne miejsce do spania.

Mary i Laura ciągle spały na podłodze. Tatuś obiecał, że gdy tylko znajdjfc wolną chwilę, zrobi i dla nich
małe drewniane łóżeczko. Oprócz dużego łoża tatuś zrobił jeszcze szafkę zamykaną na kłódkę, żeby w niej
schować mąkę przed Indianami, gdyby się znowu pojawili.
Teraz przyszła kolej na kopanie studni. Po jej skończeniu tatuś będzie mógł wreszcie wyruszyć do miasta.
Studnia była potrzebna, by mama miała skąd czerpać wodę podczas jego nieobecności.
Następnego ranka tatuś zakreślił obszerne koło za domem. Zerwał najpierw łopatą warstwę darni, potem
zaczął kopać dół.
Kopał coraz głębiej i głębiej; dziewczynkom nie wolno się było zbliżać do tej wielkiej dziury w ziemi.
Wreszcie głowa tatusia znikła im z oczu, widać było ziemię wyrzucaną na górę - łopata za łopatą. Na koniec
wyleciał stamtąd sam szpadel i upadł na trawę. Z dołu zaczął się gramolić tatuś. Chwycił się rękami za
sterczącą na brzegu darń i podciągnął się najpierw na jednym, potem na drugim łokciu. Wreszcie z głośnym
okrzykiem wytoczył się na trawę.
-

Już nie mogę - powiedział.

Bez pomocy nie mógł dalej kopać. Chwycił więc strzelbę, dosiadł konia i odjechał. Wrócił z tłustym królikiem.
Powiedział, że był z wizytą u pana Scotta i umówił się, że najpierw pan Scott pomoże tacie, a potem tatuś
jemu.
Mama, Laura i Mary nie widziały jeszcze ani pana, ani pani Scott. Ich dom stał gdzieś w małej kotlince na
prerii. Czasami widać było z daleka jedynie smużkę dymu, unoszącą się nad łąką - i to było wszystko.
76
Następnego ranka, o wschodzie słońca, zjawił się pan Scott. Był to dobrze zbudowany, niski mężczyzna o
jasnych włosach spalonych od słońca i zaczerwienionej twarzy. Skóra schodziła z niej płatami.
-

To od tego cholernego słońca i wiatru - powiedział pan Scott. - Pani wybaczy, dobrodziejko, ale nawet

święty musiałby w tych warunkach zacząć kląć. Skóra złazi ze mnie, jak z węża.
Pan Scott od razu przypadł Laurze do gustu. Każdego ranka, gdy tylko naczynia zostały pozmywane i łóżka
pościelone, biegła popatrzeć, jak tatuś i pan Scott budują studnię. Słońce piekło niemiłosiernie, nawet
podmuchy wiatru były gorące. Trawa na prerii pożółkła. Mary wolała teraz siedzieć w domu i zszywać kołdry

z łat. Laurze nie przeszkadzało ani słońce i jego gorące promienie, ani wiatr. Ciągnęło ją do studni, ale nie
wolno jej było podchodzić zbyt blisko.
Najpierw zrobiono mocny kołowrót, który stanął nad studnią. Zwisały z niego dwa wiadra, uczepione końców
sznura. Gdy kołowrót się obracał, jedno wiadro zjeżdżało na dół, a drugie sunęło w górę. Z samego rana
pan Scott spuszczał się na linie na dno studni i zabierał się do kopania. Napełniał wiadra ziemią w tym
samym prawie tempie, co tatuś je wyciągał i opróżniał. Po obiedzie była zmiana - tatuś zjeżdżał na dół, a
pan Scott wyciągał wiadra.
Każdego ranka, nim pan Scott zniknął w dole, tatuś wsadzał do wiadra zapaloną świecę i opuszczał kubeł
na samo dno. Raz udało się Laurze zajrzeć do studni. Zobaczyła w dole płonącą świecę.
Usłyszała, że tatuś powiedział:
-

W porządku, Scott - po czym wyciągnął wiadro i zdmuchnął świeczkę.

- Ingalls, dajmy sobie z tym spokój -

mówił pan Scott. - Przecież onegdaj wszystko było w porządku.

- Nigdy nic nie wiadomo -

odparł tatuś. - Strzeżonego Pan Bóg strzeże.

Laura nie mogła się domyśleć, jakiego niebezpieczeństwa wypatrywał tatuś, oświetlając głęboki dół
świeczką. Nie miała kiedy zapytać, tak bardzo obaj byli zajęci pracą. Pomyślała, że spyta później, lecz
zapomniała.
77
Pewnego ranka pan Scott zajwił się podczas śniadania. Usłyszeli, jak woła z daleka:
-

Witaj, Ingalls! Słonko już na niebie, bierzmy się do roboty! Kołowrót zaskrzypiał, tatuś zaczął cichutko

pogwizdywać.
Dziewczynki zabrały się do zmywania, mama pościeliła wielkie łóżko. Raptem gwizd taty umilkł i dało się
słyszeć wołanie:
- Scott! Scott! -

Potem tatuś zawołał z całych sił: - Caroline, chodź szybko!

Mama wybiegła pędem z domu. Laura ruszyła za nią.
-

Scott chyba zemdlał, sam nie wiem - powiedział tatuś. - Muszę zjechać po niego na dół.

-

Czy spuszczałeś świecę? - spytała mama.

-

Nie, myślałem, że on to zrobił. Pytałem, czy wszystko w porządku, powieział, że tak.

Tatuś zdjął puste wiadro ze sznura, a sznur mocno przywiązał do kołowrotu.
-

Charles, błagam cię, nie zjeżdżaj - prosiła mama.

-

Caroline, muszę.

- Nie, Charles, nie.
-

Będę uważał. Wstrzymam oddech, dopóki nie wyjdę. Przecież nie możemy go tam zostawić i pozwolić,

żeby umarł.
-

Lauro, cofnij się! - krzyknęła mama ostrym głosem. Laura zrobiła parę kroków do tyłu i oparła się o ścianę

domu. Cała drżała.
-

Nie, Charles, nie rób tego sam. Wsiadaj na konia i sprowadź pomoc - znów poprosiła mama.

- Nie ma na to czasu.
-

Charles, a jeśli nie potrafię cię wyciągnąć? Jeśli się przewrócisz, nie dam rady...

- Caroline, tak trzeba -

powiedział tatuś. Chwycił się sznura i ześlizgnął w dół do studni.

Mama przykucnęła i przysłoniwszy oczy ręką, zaglądała do wykopu. Nad prerią wznosiły się skowronki,
które wzlatywały ze śpiewem pod samo niebo. Wiał ciepły wietrzyk, lecz Laurę ogarnął chłód. Nagle mama
chwyciła za korbę i z całej siły naparła na nią. Sznur się naciągnął, kołowrót zaskrzypiał. Laura wyobraziła
sobie tatusia leżącego na dnie ciemnego dołu. Z przerażeniem pomyślała, że nikt nie zdoła go stamtąd
wyciągnąć. Korba drgnęła w rękach mamy, kołowrót ruszył i obrócił się odrobinę.
78
Ukazała się ręka tatusia uczepiona sznura. Za chwilę Laura zobaczyła drugą rękę, która chwyciła sznur
trochę wyżej. Potem ukazała się głowa, a potem cały tatuś wyciągający ramię w kierunku kołowrotu. W
końcu tatuś wydostał się na zewnątrz i usiadł ciężko na trawie.
Kołowrót obracał się teraz szybko, po chwili wiadro z głuchym stuknięciem uderzyło o dno studni. Tatuś
próbował stanąć na nogi o własnych siłach, mama zaś w kółko powtarzała:
-

Charles, siedź spokojnie, Charles, nie ruszaj się. Potem zawołała:

-

Laura, leć po wodę, szybko!

Laura puściła się biegiem i po chwili wróciła wlokąc za sobą wiadro pełne wody. Mama i tatuś oboje stali już
przy studni i kręcili korbą. Lina okręcała się powoli wokół kołowrotu. Wreszcie oczom Laury ukazało się
wiadro, a na nim ciało pana Scotta przewiązane w pasie sznurem. Jego ręce, nogi i głowa zwisały
bezładnie, usta miał na wpół otwarte.
Tatuś ściągnął go na ziemię, a potem poturlał jego ciało po trawie. Wstał, odsunął się, pan Scott leżał dalej,
zupełnie nieruchomo. Tatuś chwycił go za rękę, żeby zbadać puls, po chwili położył się obok niego i
przyłożył ucho do jego piersi.
- Oddycha -

powiedział. - Świeże powietrze dobrze mu zrobi. Nic mu się nie stało, Caroline. A ja ledwo żyję.

-

Nie dziwię się. Co za głupota! - zawołała mama z wyrzutem. - Tak napędzić komuś strachu, przez głupie

niedbalstwo!
-

O, Boże, Boże - mama zakryła twarz fartuchem i wybuch-nęła płaczem.

Był to jeden z najgorszych dni na prerii.
-

Nie chcę żadnej studni - łkała mama. - Nie warto tak ryzykować.

Okazało się, że pan Scott nawdychał się trującego gazu, który znajduje się głęboko pod ziemią. Gaz ten
zebrał się na dnie studni, ponieważ jest cięższy od powietrza. Nie widać go, ani nie czuć, lecz wdychanie go
powoduje śmierć. Tatuś zjechał na dół po to, żeby przywiązać pana Scotta do liny. Inaczej nie dałoby się go
wyciągnąć.
Gdy pan Scott przyszedł do siebie, postanowił zaraz wracać do domu. Przed odejściem zwrócił się do
tatusia:
79
-

Miałeś rację, Ingalls, z tą świeczką. Mnie się zdawało, że to jakaś bzdura, szkoda mi było tracić czas.

Teraz wiem, jak bardzo się myliłem.
-

Święta prawda - powiedział tatuś. - Wiem, że tam gdzie światło nie przeżyje, i ja zginę. Wolę się więc

upewnić. Dzięki Bogu, wszystko dobrze się skończyło.
Przez jakiś czas tatuś odpoczywał. On też nawdychał się
trochę tego gazu i nie miał siły zabrać się za żadną robotę. Ale
po południu wyciągnął skądś konopny sznurek, wysypał trochę
prochu z rożka do szmatki i wsadził tam jeden koniec sznurka.
Ж- Chodź, Lauro, coś ci pokażę - powiedział.
Podeszli oboje do studni. Tatuś zapalił wystający koniec sznurka, poczekał chwilę, aż ogień zacznie pełznąć
w górę, i rzucił zawiniątko do dołu.
Nie upłynęła minuta, gdy usłyszeli huk i zobaczyli kłąb dymu wydobywającego się ze studni.
-

Pozbyliśmy się gazu - powiedział tatuś.

Gdy dym się rozwiał, pozwolił Laurze zapalić świeczkę, a potem spuścił do studni zapaloną świecę. Laura
stała obok i patrzyła do dołu. Przez całą drogę w głąb czarnego tunelu świeczka płonęła jasno jak gwiazda.
Następnego ranka tatuś wraz z panem Scottem znów zabrali się do roboty. Jednak za każdym razem, nim
zaczęli kopać, spuszczali na dół świeczkę.
Wreszcie pewnego dnia na dnie studni pojawiła się woda. Wiadra, które teraz wyjeżdżały na górę, pełne
były błota. Z każdym dniem muł robił się coraz głębszy. Rankiem zjeżdżająca na dół świeczka rzucała blask
na ociekające wilgocią ściany. Gdy wiadro uderzało dnem o wodną taflę, światło świecy rozchodziło się
koliście po powierzchni wody.
Tatuś, stojąc po kolana w wodzie, wylewał ją wiadrami. Dopiero gdy się jej pozbył, mógł się zabrać do
wykopywania błota.
Pewnego dnia, gdy zajęty był kopaniem, wydobył się ze studni, rozchodzący się echem, głośny krzyk. Mama
i Laura wybiegły na dwór i rzuciły się pędem w kierunku studni.
-

Ciągnij, Scott, ciągnij! - krzyczał tatuś. Z głębi studni wydobywało się świszczące i gulgoczące echo. Pan

Scott stał
80
i obracał kołowrót najszybciej, jak tylko potrafił. Wkrótce ukazał się tatuś, uczepiony oburącz liny.
-

Niech to diabli! Trafiłem na grząski piach! - powiedział dysząc ciężko. Stał na ziemi ociekając wodą i

błotem. - Chciałem wbić szpadel, a on nagle zanurzył się wraz z trzonkiem. W sekundę później woda wokół
mnie zaczęła się błyskawicznie podnosić.
-

Sznur jest mokry na jakieś sześć stóp - powiedział pan Scott kręcąc korbą. Wyciągnął wiadro pełne wody.

-

Dobrze, że zdążyłeś się wdrapać po linie. Woda podnosiła się szybciej, niż ja zdołałem kręcić.

Nagle pan Scott klepnął się ręką po udzie i zawołał:
-

Niech to diabli, łopata została na dole!

Ale tatuś, rzecz jasna, pamiętał o łopacie i zabrał ją ze sobą na górę.
Studnia bardzo szybko wypełniła się wodą.
Blisko powierzchni ziemi leżał teraz krążek niebieskiego nieba. Laura schyliła się nad wodą; wyjrzała ku niej
stamtąd główka małej dziewczynki. Gdy pomachała dłonią, taka sama ręka machnęła na nią.
Woda ze studni była dobra, zimna i czysta. Laura piła ją długimi łykami. Miała wrażenie, że nigdy w życiu nie
kosztowała czegoś równie dobrego. Nie było już potrzeby jeździć po letnią, nieświeżą wodę do rzeczki.
Wokół studni tatuś zbudował z desek mocną platformę oraz ciężką pokrywę do zamykania otworu, przez
który wpuszczało się wiadro. Laura wiedziała, że nie wolno jej pod żadnym pozorem ruszać pokrywy. Gdy
chciało jej się pić, mama podnosiła pokrywę i wyciągała ze studni wiadro pełne zimnej, świeżej wody.
6

— Domek na prerii

Rozdział trzynasty
Długorogie bydło z Teksasu

Pewnego wieczoru Laura siedziała wraz z tatusiem na progu domu. Nad pociemniałą prerią świecił księżyc,
wiatr ucichł, tatuś cichutko przygrywał na skrzypkach. Wreszcie ostatnia nutka powędrowała w dal, drżąc i
unosząc się ku księżycowi. Laura, oczarowana urokiem nocy, pragnęła, by wieczór ten trwał jak najdłużej.
Tatuś powiedział jednak, że małe dziewczynki powinny o tej porze leżeć w łóżeczkach.
Nagle do uszu Laury dotarł z daleka dziwny niski dźwięk.
- Co to takiego? -

spytała. Tatuś zaczął nasłuchiwać.

-

Na Boga, to bydło! Pewnie pędzą stada na północ do Fortu

Dodge.
Laura

rozebrała się i stanęła przy oknie w nocnej koszuli.

W nieruchomym powietrzu nie drżał ani jeden listek, ani jedno źdźbło trawy. Z oddali dochodził wciąż ten
sam, ledwo dosłyszalny szum. Czasem słychać było tętent; nagle gdzieś daleko rozległ się śpiew.
-

Czy to ktoś śpiewa, tato? - spytała Laura.

-

Tak, to kowboje śpiewają bykom kołysanki. Do łóżka, nocny

marku.
Laura wyobraziła sobie ogromne stada byków, wylegujące się na ciemnej trawie przy księżycu, i kowbojów,
nucących cicho swe pieśni.
82
Następnego ranka, gdy wybiegła z domu, ujrzała przy stajni dwóch obcych mężczyzn na koniach, którzy
rozmawiali z tatusiem. Skórę mieli tak ciemną jak Indianie, a ich przymrużone oczy przypominały wąskie
szparki. Na nogach mieli skórzane sztylpy, przy butach ostrogi

, na głowach kapelusze o szerokich rondach.

Ich szyje zdobiły kolorowe chustki, u pasa zawieszone mieli po dwa pistolety.
- Do zobaczenia -

powiedzieli do tatusia, po czym krzyknęli: - Wio! - do swoich koni i galopem odjechali.

A więc tak wyglądali kowboje. Przyjechali, żeby poprosić tatusia o pomoc przy pędzeniu stada przez urwisko
nad strumieniem. Tatuś poprosił, w zamian za tę przysługę, o kawał świeżej wołowiny.
-

Co byś powiedziała na kawałek dobrego befsztyka, Caro-line?

- Och, Charles! -

zawołała mama, a oczy zabłysły jej z radości.

Tatuś zawiązał sobie na szyi dużą chustkę i pokazał Laurze, jak osłaniać nią nos i usta przed kurzem i
piachem. Dosiadł Patty i ruszył przed siebie zachodnim indiańskim szlakiem. Wkrótce zniknął im z oczu.
Przez cały dzień żar lał się z nieba i dął gorący wiatr. Coraz wyraźniej słychać było zbliżające się stado. Nad
prerią niósł się cichy, żałosny ryk bydła. W południe nad horyzontem zaczęły się unosić kłęby pyłu i piasku.
Mama powiedziała, że to byki pędząc po trawie wzbijają tumany kurzu.
Dopiero o zachodzie słońca tatuś wrócił do domu. Od stóp do głów pokryty był pyłem, który osiadł mu na
włosach, na brodzie, wokół oczu i sypał się z jego ubrania. Nie dostał jeszcze mięsa, ponieważ stado, pasąc
się po drodze, posuwało się bardzo wolno. Zwierzęta musiały się dobrze wypaść przed przybyciem do
miasta, gdzie miały trafić na stoły jego mieszkańców.
Tego wieczoru tatuś nie odzywał się wcale, ani nie grał na skrzypkach. Zjadł kolację i od razu położył się
spać.
Stado było coraz bliżej. Laura wyraźnie słyszała smętny ryk, który rozbrzmiewał nad prerią do późnej nocy.
Gdy wreszcie stado umilkło, rozpoczęli swe pieśni kowboje. Nie przypomina-
83
ły one wcale kołysanek; wysokie samotne zawodzenie podobne było do wycia wilków.
Lau

ra długo leżała z otwartymi oczami, wsłuchując się w tęskne i rzewne pienia rozbrzmiewające pośród

nocy. Gdzieś w oddali odzywały się też wilki. Czasami dołączało się do tego chóru porykiwanie byków.
Kowbojska pieśń nie milkła - wznosiła się ku księżycowi cichym zawodzeniem, a potem znowu opadała na
łąki. Gdy wszyscy usnęli, Laura na palcach zakradła się do okna. W oddali ujrzała trzy płonące ogniska,
podobne do trojga czerwonych oczu. Wysoko na ogromnym sklepieniu niebios świecił okrągły księżyc.
Wydało się jej, że samotne kowbojskie pieśni podobne są do błagalnej modlitwy; poczuła, że łzy dławią ją w
gardle.
Przez cały następny dzień Mary i Laura wypatrywały stada, zwracając wzrok ku zachodowi. Dochodziło
stamtąd dalekie porykiwanie, przytłumione, lecz wyraźne nawoływanie, wzbijały się tumany kurzu.
Nagle, tuż zza stajni, wypadła na wprost nich gromada długorogich krów i byków. Biegły z nadrzecznej
doliny z wyprężonymi sztywno ogonami, bodąc ostrymi rogami na wszystkie strony. Ich kopyta z głuchym
dudnienie

m uderzały o ziemię. Kowboj na cętkowanym mustangu pędził za nimi w szalonym galopie, chcąc

je wyprzedzić. Powiewał kapeluszem i wołał ostrym, wysokim głosem: - Hej ja, hej!
Zwierzęta zawróciły i zmieniły kierunek, sczepiając się długimi rogami. Tuż za nimi gnał mustang zabiegając
im drogę to z lewa, to z prawa. Rozpędzone stadko wbiegło na pagórek i po chwili znikło im z oczu.
Laura zaczęła biegać tam i z powrotem wymachując swym czepkiem od słońca i wołając: - Hej - ja, hej - ja! -
Mama wyszła przed dom i kazała jej natychmiast przestać. To nie wypada, żeby mała dziewczynka tak się
wydzierała.

Późnym popołudniem od zachodu nadjechało trzech jeźdźców. Pędzili między sobą jedną samotną krowę.
Jednym z nich okazał się tatuś. Gdy się zbliżyli, Laura spostrzegła, że obok krowy biegnie łaciaty cielaczek.
Krowa rzucała się na wszystkie strony. Dwóch jeźdźców jechało po bokach trzymając linki, które oplatały jej
rogi. Gdy
84
krowa zbliżała się do jednego z nich, wtedy drugi zatrzymywał swego konia. Ryczała głośno, a cielątko
cichutko porykiwało.
Mama wyglądała przez okno, dziewczynki zaś stały pod domem i przyglądały się tej scenie z szeroko
otwartymi oczyma.
Tato poprowadził krowę do stajni i zaraz ją tam uwiązał. Kowboje pomagali mu, trzymając mocno za oba
sznury.

Potem pożegnali się i odjechali.

Mama nie mogła uwierzyć, że tatuś sprowadził do gospodarstwa krowę. A jednak była to prawda, krowa
rzeczywiście należała teraz do nich. Cielątko było jeszcze zbyt małe, by wędrować ze stadem, a krowa zbyt
chuda, by ktokolw

iek chciał ją kupić. Kowboje podarowali więc zwierzęta tatusiowi. Dostał też od nich mięso

-

wielki kawał wołowiny wisiał przytroczony do siodła.

Cała rodzina nie posiadała się wprost z radości, nawet malutka Carrie promieniała szczęściem. Tatuś jak
zawsze

śmiał się najgłośniej, a jego głos był głęboki jak dzwon. Mama, gdy się cieszyła, uśmiechała się

łagodnie. Jej delikatny uśmiech sprawiał, że ciało Laury wypełniało się błogim ciepłem. Teraz jednak nawet
mama śmiała się na cały głos.
- Podaj mi wiadro, Caroline -

powiedział tatuś. Postanowił od razu wydoić krowę.

Wziął wiadro, zsunął kapelusz do tyłu i przykucnął obok krowy. A ona najpierw wygięła grzbiet, a potem
kopnęła tatusia w plecy. Skoczył na równe nogi. Twarz miał purpurową, a oczy aż skrzyły mu się ze złości.
-

Na księżyc i gwiazdy przysięgam, że i tak cię wydoję - powiedział.

Wziął siekierę i wyciosał dwa wysokie paliki. Zmusił krowę, żeby stanęła pod ścianą stajni, i z dwu stron wbił
je głęboko w ziemię. Krowa głośno ryczała, cielątko zaś cicho kwiliło. Paliki zostały połączone poprzecznymi
żerdkami i w ten sposób powstał wokół krowy płotek.
Była teraz zupełnie unieruchomiona; cielaczek zaś mógł się poruszać tylko pod jej brzuchem. Najwyraźniej
nie przeszkadzała mu ta niewola, uspokoił się i przestał meczeć. Gdy zabrał się do ssania swej matki, tatuś
stanął z drugiej strony i zaczął ją doić. Udoił prawie cały kubek mleka.
85
- Spróbujemy znowu jutro rano -

powiedział. - Biedaczka jest dzika jak jakaś łania z lasu. Ale da się oswoić,

na pewno.
Na

d prerią zapadał już zmierzch. W mroku nocne ptaki uganiały się za owadami. Znad potoku dochodziło

kumkanie żab. Jakiś ptak wołał: - Pip, pip - pu-pil! - Uuu, uuu! - odpowiadała sowa. Gdzieś daleko zawył
wilk, a Jack warknął groźnie.
-

Wilki ciągną za stadem - powiedział tatuś. - Trzeba szybko zbudować ogrodzenie, żeby nie mogły się

dobrać do naszej krowy.
I udali się wszyscy do domu, zabierając ze sobą wołowe mięso. Zgodzili się, że mleko należy dać malutkiej
Carrie. Przyglądali się potem, jak pije, z buzią całą schowaną w kubku. Widać było, jak mleko łyk po łyku
spływa do jej gardziołka. Powolutku opróżniła cały kubek, a potem oblizała piankę swym małym, czerwonym
języczkiem i roześmiała się na cały głos.
Nie mogli się doczekać, kiedy befsztyki i chleb będą gotowe. Laurze wydawało sie, że przygotowanie kolacji
trwa wieczność. Lecz jak smakowały jej potem soczyste, grube kawałki mięsa! Nie pamiętali, by
kiedykolwiek przedtem jedli coś równie smacznego. Cieszyli się z mleka, a nawet wyobrazili sobie, że
wkrótce będą mieli masło do kukurydzianych placków.
Ryk bydła oddalał się, kowbojskich pieśni nie było już prawie słychać. Stado znajdowało się teraz po drugiej
stronie rzecznej doliny, w Kansas. Następnego dnia miało ruszyć w dalszą drogę na północ, do Fortu
Dodge, gdzie stacjonowali żołnierze.

Rozdział czternasty
Obóz indiański
Z dnia na dzień upał stawał się coraz większy. Gorący wiatr dmuchał od samego rana. - Zupełnie jak z pieca
-

mówiła mama.

Trawy na prerii pożółkły. Pod rozpalonym niebem świat wyglądał jak złotozielony ocean. Koło południa wiatr
zamierał. Zapadała cisza tak głęboka, że można było usłyszeć szczebiot wiewiórek skaczących po
drzewach w dolinie nad strumieniem. Od czasu do czasu przelatywały wysoko w górze, głośno hucząc,
czarne kru

ki. Potem znów zapadała cisza.

Mama powiedziała, że nadeszło letnie przesilenie.
Tatuś się zastanawiał, gdzie też podziali się Indianie. Widział nieraz ich opuszczony obóz na prerii.
Pewnego dnia spytał Mary i Laurę, czy miałyby ochotę wybrać się tam, aby zobaczyć puste obozowisko.

Laura w przypływie radości zaczęła skakać i klaskać w ręce. Mama jednak się sprzeciwiła planom taty.
-

Charles, to strasznie daleko. I w dodatku taki okropny upał...

Tatuś mrugnął swymi niebieskimi oczami. - Jeśli Indianom nie szkodzi ten upał, to i nam nic złego się nie
stanie. Chodźcie dziewczynki.
87
- Tatusiu, zabierzmy Jacka -

poprosiła Laura. Tatuś stał już gotowy do drogi, ze strzelbą na ramieniu.

Spojrzał najpierw na Laurę, potem na pieska, wreszcie na mamę i odłożył strzelbę z powrotem na swoje
miejsce.
- Dobrze, Lauro -

powiedział. - Weźmiemy Jacka, a tobie, Caroline, zostawimy strzelbę.

Jack zaczął biegać w kółko z radości, merdając kikutem swego ogonka. Szybko się zorientował, w którym
kierunku mają zamiar iść, i ruszył do przodu. Za nim poszedł tatuś, potem Mary, a na końcu Laura. Mary
miała na głowie swój czepek od słońca, czapeczka Laury dyndała, jak zwykle, na plecach.
Rozpalona ziemia parzyła ich gołe stopy. Przez spłowiały materiał letnich sukienek przenikały gorące
promienie słońca i piekły je w plecy i ramiona. Dmuchało rzeczywiście jak z pieca, w powietrzu unosił się
nikły zapach pieczonego chleba. Tatuś powiedział, że tak pachną ziarna traw prażące się w słońcu. Szli
kprzed siebie coraz dalej i dalej, w głąb ogromnej prerii. Laura miała wrażenie, że ona sama zaczyna się
zmniejszać. Nawet tatuś nie był tak wysoki jak zwykle. W końcu dotarli do niewielkiej kotlinki, w której
znajdowało się indiańskie obozowisko.
Jack spłoszył królika. Gdy ten wyskoczył spod nóg Laury, dziewczynka aż przysiadła na ziemi.
- Nie rusz, Jack -

powiedział tatuś krótko. - Mięsa mamy dosyć.

Jack utkwił więc wzrok w wielkim króliku, który, sadząc długie susy, oddalał się najszybciej jak potrafił.
Dziewczynki rozglądały się ciekawie dookoła, trzymając się jak najbliżej tatusia. Brzegi kotliny obrośnięte
były niskimi krzewami, z których zwisały kiście jasnoróżowych jagód. Rosły tam też sumaki o czerwonych
liściach i zielonych szyszkach. Pióropusze złotych rózg zblakły od słońca, żółte płatki złocieni przywiędły i
zwiotczały.
Mała, tajemnicza kotlinka dobrze kryła wszystkie te cuda. Z domu nie było jej zupełnie widać, z daleka preria
wydawała się płaska, porośnięta wyłącznie trawą. Teraz ich dom był zupełnie niewidoczny z kotliny.
Laura spytała, czy na prerii jest dużo takich kotlinek. Tatuś odparł, że sporo.
-

Czy zawsze mieszkają w nich Indianie? - pytała dalej. Tatuś nie był pewien, lecz powiedział, że to zupełnie

możliwe.
Trzymając się mocno rąk taty, zwiedzały indiański obóz. W miejscach, gdzie płonęły kiedyś ogniska, leżał
teraz popiół. W ziemi widać było otwory po palikach od namiotów. Wszędzie poniewierały się kości
porzucone przez indiańskie psy. Na obrzeżach kotliny trawa była wyjedzona przez mustangi. Dookoła pełno
było śladów małych i dużych mokasynów, a także odcisków bosych stóp. Obok nich biegły ślady króliczych i
wilczych łap oraz ptasich pazurków.
Tatuś kolejno odgadywał, do kogo należały ślady. Przy popiele pozostałym po ognisku pokazał im odcisk
pary mokasynów średniego rozmiaru. Powiedział, że musiała tu niedawno kucać jakaś Indianka, która miała
na sobie skórzaną spódnicę z frędzelkami. Ich ślady były widoczne w pyle, tuż przy resztkach ogniska.
Odciski palców były głębsze niż pięt, musiała się więc pochylać, żeby pomieszać potrawę gotującą się w
garnku.
Tatuś podniósł z ziemi nadpalony patyk, rozwidlony u góry. Wyjaśnił, że takie patyki służą do
podtrzymywania poziomu ułożonych gałęzi, na których wiesza się naczynia nad ogniskiem. Pokazał
dziewczynkom ślady w ziemi po wbitych patykach. Potem kazał im przyjrzeć się poobgryzanym kostkom i
zgadnąć, jaką potrawę gotowała w garnku Indianka.
Popatrzyły i orzekły: - To był królik.
Miały rację, były to królicze kostki.
Nagle Laura krzyknęła: - Patrzcie!
W pyle coś błysnęło, Laura schyliła się i podniosła z ziemi piękny, niebieski koralik. W chwilę potem Mary
znalazła czerwony, a Laura zielony. Zapomniały o całym bożym świecie. Tatuś pomagał im szukać. Na
ziemi leżały białe i brązowe paciorki; było też mnóstwo czerwonych i niebieskich.
Całe popołudnie trwały poszukiwania. Co pewien czas tatuś wdrapywał się na skraj kotlinki, spoglądał w
kierunku domu, a potem wracał, by znów przyłączyć się do poszukiwania koralików. Przeszukali dokładnie
całe obozowisko.
Słońce już prawie zachodziło, gdy skończyli. Każda z dziewczynek miała po pełnej garści paciorków. Tatuś
wsypał je do
89
chustki i zawiązał oddzielnie - w jednym rogu koraliki Laury, w drugim Mary, po czym schował chustkę do
kieszeni i ruszyli w powrotną drogę.
Gdy opuszczali

kotlinę, słońce dotykało już ziemi. Widoczny z daleka mały domek wydawał się tyci jak

pudełeczko. I na dodatek tatuś nie miał przy sobie strzelby. Szedł tak prędko, że Laura z trudem

dotrzymywała mu kroku. Dreptała za nim najszybciej, jak umiała. Słońce jednak było szybsze i skryło się za
horyzontem. Zdawało się, że domek, zamiast się przybliżać, oddala się coraz bardziej, a preria ogromnieje.
Zerwał się wiatr i zaczął groźnie szumieć. Trawy przebiegł dreszcz przerażenia.
Tatuś odwrócił się i mrugnął na Laurę swymi niebieskimi oczyma. - Zmęczyła się moja mała kruszynka. Za
daleko dla takich małych nóżek.
Ifchoć była już całkiem sporą panienką, uniósł ją do góry i postBził sobie wygodnie na ramionach, a Mary
ujął za rękę i, brnąc tak w mroku przez łąki, szli w kierunku domu.
Gdy w końcu dotarli na miejsce, mama kończyła już szykować kolację i nakrywała do stołu. Malutka Carrie
bawiła się na podłodze drewnianymi klockami. Tatuś wręczył mamie chustkę.
-

Trochę się spóźniliśmy, Caroline - rzekł. - Spójrz tylko, co dziewczynki znalazły w obozie. - To

powiedziawszy chwycił wiadro i poszedł wydoić krowę i napoić konie.
Gdy mama rozwinęła chustkę, aż krzyknęła z radości na widok koralików. Tu, w domu, paciorki wydawały
się jeszcze piękniejsze niż tam, w indiańskim obozie.
Laura dotknęła palcem jednego z nich; patrzyła z zachwytem, jak połyskuje pięknie w świetle ognia. - Te
są moje
-

powiedziała.

Po chwili odezwała się Mary: - Moje koraliki może sobie wziąć Carrie.
Mama spojrzała wyczekująco na Laurę. Dziewczynka milczała. Z całych sił pragnęła zatrzymać dla siebie
piękne, błyszczące paciorki. Poczuła w sercu piekący ból. Dlaczego Mary musi być zawsze taką grzeczną i
dobrą córeczką? Nie mogła jednak okazać się gorsza od siostry. Powiedziała więc powoli:
- Niech Carr

ie weźmie też moje.

- Dobre z was i szczodre dziewczynki -

pochwaliła córki mama.

90
Przesypała koraliki Mary na jej otwartą dłoń, a paciorki Laury włożyła do jej wyciągniętej rączki. Powiedziała,
że zaraz da im nitkę, żeby mogły nawlec na nią koraliki i zrobić naszyjnik dla Carrie.
Mary i Laura usiadły obok siebie na łóżku i zabrały się do pracy. Najpierw zwilżały językami końce nitki i
skręcały ją w palcach. Potem jedna i druga, każda ze swojej strony, przewlekały nitkę przez małą dziurkę w
koraliku. Prac

owały w milczeniu. Być może Mary dumna była ze swej dobroci, ale Laurze daleko było do

podobnych uczuć. Raz jeden odwróciła głowę i spojrzała na siostrę. Poczuła, że ma ochotę ją uderzyć.
Odwróciła więc głowę i nie spoglądała na nią już więcej.
Naszyjnik z

paciorków był naprawdę prześliczny. Na jego widok Carrie klasnęła w rączki i roześmiała się.

Wtedy mama wzięła naszyjnik i zawiązała go na jej szyjce. Błyszczał pięknie i mienił się wszystkimi kolorami
tęczy. Laurze zrobiło się trochę lżej na sercu. Żadna z nich nie miała dość paciorków, by zrobić sznurek i dla
siebie, a ze wszystkich razem powstał przynajmniej jeden naszyjnik dla Carrie.
Gdy malutka poczuła paciorki na szyi, chwyciła je rączkami. Carrie była jeszcze za mała, by docenić
prezent, więc mama zdjęła z jej szyjki naszyjnik i schowała go, by zaczekał, aż Carrie urośnie. Laura często
wracała myślą do prześlicznych paciorków i za każdym razem marzyła, by mieć taki sam naszyjnik, jaki
miała siostrzyczka.
Nie żałowała jednak wyprawy do obozu. W pamięci pozostała jej długa wędrówka przez prerię w piękny letni
dzień oraz opuszczone indiańskie obozowisko i wszystko, co tam zobaczyły.

Rozdział piętnasty
Febra
Na krzakach dojrzały już jeżyny. W gorące popołudnia Laura i mama chodziły je zbierać do doliny nad
strumieniem. Kolczaste gałązki obsypane były ciemnymi, soczystymi owocami. Niektóre krzewy rosły w
cieniu, inne na słonecznych polankach. Słońce paliło tak mocno, że mama i Laura wybierały tylko
ocienione miejsca. Owoców było tam co
niemiara.
Jelenie wypoczywające w cienistych zaroślach przyglądały się im z ciekawością. Sójki o niebieskich
piórkach nadlatywały niezadowolone, że ktoś dobrał się do ich pożywienia. Węże pospiesznie uciekały,
wiewiórki zaś, zwabione obecnością mamy i Laury, szczebiotały, jakby chciały im coś powiedzieć. Gdy
przedzierały sie przez kolczaste krzaki, chmary komarów unosiły się w powietrze z głośnym brzęczeniem.
Były to ogromne komary, opite słodkim sokiem dojrzałych owoców. Mimo to miały jeszcze ochotę użądlić
mamę i Laurę.
Usta i palce Laury były fioletowe, całe poplamione sokiem z owoców. Jej podrapane cierniami ręce, nogi i
twarz nosiły ślady ukąszeń komarów. Pełno było na nich fioletowych plam, które zostawiały tam jej umazane
palce.
Każdego dnia przynosiły do domu pełne wiadra jeżyn. Część
92
z nich mama suszyła w słońcu na kompoty w zimie, resztą można się było opychać do woli.

Mary nie towarzyszyła im w wyprawach na jeżyny. Ponieważ była starsza zwykle zostawała w domu, by
pilnować małej Carrie. W domu w ciągu dnia nie było komarów, czasem pojawiało się kilka. Natomiast w
nocy, gdy wiał wiatr, nadlatywały całymi chmarami. W bezwietrzne wieczory tatuś palił wokół domu i stajni
stosy wilgotnej trawy. Wydobywały się stamtąd kłęby dymu, które miały odstraszyć owady. Mimo to
przylatywały, i to całymi chmarami.
Tatuś nie mógł wieczorami grać na skrzypkach, bo go gryzły. Pan Edwards przestał przychodzić - w
nadrzecznej dolinie aż się roiło od komarów. Nie dawały one spać koniom, zrebaczkowi, a także krowie i
cielakowi. Po całych nocach biedne zwierzęta nie spały. Słychać było, jak ze świstem oganiają się ogonami,
przestępując z nogi na nogę. Każdego ranka na czole Laury pełno było śladów po ukąszeniach.
-

To już nie potrwa długo - pocieszał je tatuś. - Wkrótce nadejdzie jesień i pierwszy chłodny wiatr przepędzi

je stąd, gdzie pieprz rośnie.
Od kilku dni Laura czuła się coraz gorzej. Było jej stale zimno, nawet w słońcu i przy ogniu nie potrafiła się
rozgrzać.
Mama była zdziwiona, że dziewczynki przestały wychodzić na dwór. Laura wyjaśniła jej, że nie ma ochoty
na zabawę na dworze, poneważ jest zmęczona i cała obolała.
-

Co cię boli, Lauro? - spytała mama, która na chwilę oderwała się od pracy.

Laura nie umiała powiedzieć, skąd pochodził trapiący ją ból. Rzekła więc: - Sama nie wiem. Wszystko mnie
boli. Nogi mnie bolą.
-

Mnie też - powiedziała Mary.

Mama przyjrzała im się uważnie i stwierdziła, że obie wyglądają zupełnie zdrowo. Jednak wydało jej się
podejrzane, że siedzą tak spokojnie i nie chcą wyjść na dwór. Uniosła więc do góry sukienkę i halkę Laury,
żeby zobaczyć jej obolałe nogi, gdy nagle dziewczynkę przeszedł dreszcz tak okropny, że aż zaszczekała
zębami.
-

Dlaczego jest ci zimno? Twarz masz przecież rozpaloną.

93
Laura poczuła, że zbiera jej się na płacz. Nie uroniła jednak ani jednej łzy, wiedziała bowiem, że tylko małe
dzieci płaczą.
-

Teraz mi gorąco - powiedziała - i bolą mnie plecy. Mama zawołała tatusia.

-

Charles, spójrz na nie. Jestem pewna, że coś im dolega.

-

Sam się czuję jakoś niewyraźnie - rzekł tatuś. - Raz mi zimno, raz gorąco, i biorą mnie dreszcze. Czy wy

też tak się czujecie? Nie bolą was kości?
Mary i Laura właśnie tak się czuły. Mama i tatuś długo patrzyli na siebie, aż wreszcie mama oświadczyła: -
Nie ma co, musicie się położyć.
J

ak dziwnie było iść do łóżka w biały dzień. Laura była tak rozpalona, że miała wrażenie, iż wszystko wokół

niej chwieje się i drży. Gdy mama zdejmowała z niej ubranie, objęła ją mocno za szyję i błagalnym głosem
poprosiła, by powiedziała, co się
stało.
-

Uspokój się, Lauro, wszystko będzie dobrze - odparła mama pogodnym głosem. Laura wsunęła się pod

kołdrę, a mama dobrze ją opatuliła. W łóżku poczuła się lepiej. Mama przesunęła chłodną, delikatną dłonią
po jej czole i powiedziała:
-

Już dobrze. Spóbuj teraz zasnąć.

Laurze wydawało się, że wcale nie zasnęła, lecz jednocześnie pragnęła przebudziś się ze snu, który zdawał
się nie mieć końca.
W gorączkowej malignie widziała, jak tatuś w nocy wstaje i na czworakach skrada się do płonącego na
kominku ognia. Czas

ami oślepiał ją ostry blask słońca, a kiedy otwierała oczy, mama karmiła ją rosołem z

łyżeczki. Wewnątrz niej coś powolutku niknęło, robiło się coraz mniejsze i mniejsze - tak tycie, jak tylko
można sobie wyobrazić. A potem to coś rosło i rosło, i stawało się największe ze wszystkiego na świecie.
Jakieś głosy nawoływały się i przekrzykiwały z szaloną prędkością, potem zaś jeden z nich zwalniał, niósł
się coraz wolniej i wolniej, aż wreszcie zupełnie zamierał.
Tuż obok Laury leżała w gorączce Mary. Czasem zrzucała z siebie kołdrę, a wtedy Laura zaczynała płakać,
że jej zimno. Potem znów płonęła z gorączki, a tatuś trzęsącą się ręką podawał jej w kubku wodę. Trochę
wody rozlało się i spłynęło po szyi Laury. Jej zęby zaszczekały o ścianki blaszanego kubka. Ręka mamy
naciągająca kołdrę paliła jak ogień.
94
-

Połóż się, Caroline. - Powiedział tatuś.

-

Ty jesteś bardziej chory, Charles. - Odpowiedziała mama. Laura otworzyła oczy i ujrzała jasne światło

słońca. Usłyszała płacz Mary. - Wody! Dajcie mi pić!
Potem zobaczyła, że na podłodze, tuż obok dużego łóżka leży tatuś.
Stał przy nim pies, uderzał go łapą i skomlał. Potem chwycił zębami za rękaw tatusia i potrząsnął jego ręką.
Ten uniósł z trudnością głowę i wyszeptał: - Muszę wstać. Muszę, Caroline. Dziewczynki...

Po chwili jego głowa znów opadła na podłogę i tatuś nie poruszył się więcej. Jack uniósł łeb i głośno zawył.
Laura usiłowała się podnieść, zbyt jednak była wyczerpana. Ujrzała rozpaloną twarz leżącej na łóżku mamy.
Mary nie przestawała wołać o wodę. Mama otworzyła oczy, spojrzała najpierw na Mary, potem na Laurę, a
na końcu wyszeptała: - Lauro, dasz radę?
- Tak, mamo -

odpowiedziała Laura i wysunęła się spod kołdry. Gdy jednak spróbowała stanąć, podłoga

usunęła jej się spod nóg i Laura upadła. Piesek podbiegł i zaczął lizać ją po twarzy, trzęsąc się i skamląc.
Objęła go i oparła się o jego bok. Siedział teraz pewnie i spokojnie.
Laura wiedziała, że musi przynieść wodę i uspokoić siostrę. Ruszyła na czworakach w kierunku wiadra. Było
w ni

m trochę wody, na samym dnie. Chwyciły ją dreszcze, nie mogła utrzymać czerpaka, ponieważ trzęsła

jej się ręka. Wreszcie nabrała trochę wody i ruszyła w drogę powrotną na czworakach, po podłodze, która
nagle zrobiła się bardzo wielka.
Mary, nie otwierając oczu, chwyciła rękami czerpak, wypiła wodę i umilkła. Czerpak upadł na podłogę, a
Laura wczołgała się z powrotem pod kołdrę. Dużo czasu upłynęło, zanim się znowu rozgrzała.
Raz po raz dochodziło do jej uszu skomlenie psa. Czasem słyszała jego wycie, lecz zdawało się jej, że to
wyje wilk. Nie czuła jednak strachu. Leżała płonąc z gorączki i wsłuchiwała się w jego wycie. Znów wracały
trajkocące głosy i przeciągłe zawodzenie. Gdy otworzyła oczy, ujrzała nad sobą wielkie,
95
czarne oblicze. Było czarne jak węgiel i błyszczało. Para ciemnych, dobrych oczu patrzyła na Lauę
łagodnym wzrokiem. Między grubymi wargami lśniły białe zęby. Usta rozciągnęły się w uśmiechu i głęboki,
spokojny głos powiedział: - Wypij to, dziecko.
Jedna ręka uniosła ją, a druga, ciemna jak węgiel, podała jej kubek do ust. Laura łyknęła trochę gorzkiego
napoju i odwróciła głowę. Kubek znów powędrował do jej ust. Miły, głęboki głos odezwał się:
- Wypij wszystko, to wyzdrowiejesz. -

I Laura wypiła całą

porcję.
Gdy znów się ocknęła, zobaczyła tęgą kobietę rozgarniającą pogrzebaczem węgle w kominku. Dziewczynka
przyjrzała się uważnie obcej. Jej twarz nie miała czarnej barwy, była tylko brązowa od słońca, jak twarz
mamusi.
-

Czy można poprosić trochę wody? - spytała.

Tęga kobieta natychmiast podała jej kubek. Kilka łyków zimnej wody sprawiło Laurze wielką ulgę. Ujrzała tuż
obok siebie śpiącą Mary, a na dużym łóżku pogrążonych we śnie mamę i tatusia. Na podłodze drzemał
Jack. Wreszcie obrzuciła wzrokiem nieznajomą i spytała:
- Kim pani jest?
- Je

stem panią Scott - odparła tęga kobieta z uśmiechem. - Lepiej się czujesz, prawda?

-

Tak, dziękuję - odparła grzecznie Laura.

Pani Scott podała jej kubek gorącego rosołu z dzikiej kury.
- Wypij wszystko, do samego dna, jak grzeczna dziewczynka.
Laura nie

zostawiła ani kropli pysznego rosołu.

-

A teraz spróbuj usnąć - powiedziała pani Scott. - Zajmę się wszystkim, póki nie wrócicie do zdrowia.

Następnego ranka Laura czuła się tak dobrze, że zapragnęła natychmiast wstać. Pani Scott kazała jej
jednak leżeć w łóżku i czekać na doktora. Leżała więc posłusznie i przyglądała się, jak pani Scott robi
porządki i podaje lekarstwa mamie, tatusiowi i Mary. Potem przyszła kolej na Laurę. Dziewczynka otworzyła
szeroko usta, pani Scott odwinęła papierek i wsypała jej na język porcję bardzo gorzkiego proszku. Laura
popiła
96
wodą raz i drugi. Choć przełknęła proszek, jej usta wciąż były pełne goryczy.
Wreszcie zjawił się doktor. To właśnie on był tym czarnym człowiekiem. Laura nigdy przedtem nie widziała
człowieka o czarnej skórze, więc nie mogła oderwać oczu od doktora Tana. Był czarny od stóp do głów.
Gdyby nie to, że polubiła go od pierwszego wejrzenia, widok tej czarnej twarzy na pewno by ją przeraził.
Doktor Tan uśmiechnął się szeroko, ukazując swe bielusieńkie zęby. Gdy potem rozmawiał z mamą i
tatusiem, śmiał się co chwila wesołym, tubalnym głosem. Chcieli go zatrzymać dłużej, lecz bardzo się gdzieś
spieszył.
Pani Scott powiedziała, że wszyscy mieszkający nad strumieniem osadnicy zapadli na febrę. Brakowało
zdrowych ludzi do opieki nad chorymi, więc pani Scott wędrowała od domu do domu, mając pełne ręce
roboty od świtu do nocy.
-

To cud, że wyszliście z tego - powiedziała. - Zachorowaliście wszyscy naraz. Lepiej nie myśleć, co by się

stało, gdyby nie doktor.
Doktor Tan leczył Indian. Jechał właśnie do Independence, gdy postanowił zajrzeć do domu Ingallsów. O
dziwo, Jack, który nie znosił obcych ludzi i nie dawał nikomu zbliżyć się nawet do domu, wyskoczył
doktorowi na spotkanie, skomląc i prosząc, by wszedł do środka.

-

Na szczęście doktor zastał was jeszcze przy życiu - powiedziała pani Scott. Okazało się, że przesiedział

przy nich całą noc i cały dzień, zanim nie przyszła pani Scott. Teraz zajął się innymi chorymi.
Pani Scott powiedziała, że ta straszna choroba bierze się z arbuzów. - Nie raz, a tysiąc razy mówiłam, że to
wszystko przez te arbuzy.
- Jakie arbuzy? -

krzyknął tatuś. - Kto tu hoduje arbuzy? Pani Scott wyjaśniła, że jeden z osadników założył

nad rzeczką
hodowlę arbuzów. Ktokolwiek tknął choćby najmniejszy kawałek tego owocu, natychmiast zapadał na tę
straszliwą chorobę. Pani Scott ostrzegała, kogo mogła, lecz nikt ni dawał wiary jej słowom. No i teraz
przyszło im wszystkim gorzko za to odpokutować.
-

Na Zeusa, wieki całe nie miałem w ustach arbuza. Następnego dnia tatuś wstał z łóżka. Dzień po nim

podniosła się Laura, po niej mama, a na końcu Mary. Wychudli
7

— Domek na prerii

97
wszyscy i z trudem trzymali się na nogach, lecz byli już w stanie zająć się gospodarstwem. Pani Scott mogła
wróc

ić do domu.

Mama nie wiedziała, jak wyrazić swą wdzięczność dobrej sąsiadce. Pani Scott powiedziała na to:
-

Nie ma o czym mówić. Sąsiedzi są po to, żeby sobie pomagać w biedzie.

Tatuś miał zapadnięte policzki i poruszał się bardzo wolno. Mamusia potrzebowała odpoczynku. Ani Mary,
ani Laura nie miały ochoty na zabawę. Co rano musieli zażywać okropne gorzkie proszki. Najgorsze mieli
jednak za sobą: na ustach mamy znów zaczął się pojawiać jej słodki uśmiech, tatuś pogwizdywał wesoło jak
niegdyś.
- Nie ma te

go złego, co by na dobre nie wyszło - powiedział tatuś. Nie był na tyle silny, aby zabrać się do

cięższej pracy, zrobił więc dla mamy fotel na biegunach.
Przyniósł trochę cienkich wierzbowych gałązek znad rzeki i zabrał się do roboty. W każdej chwili gotowy był
oderwać się od pracy, by dorzucić drew do ognia lub pomóc mamie podnieść ciężki czajnik.
Najpierw wykonał cztery mocne nogi i zbił je mocno razem za pomocą poprzecznych listewek. Potem naciął
mnóstwo cieniutkich pasków z wiklinowego łyka i zrobił z nich, przeplatając je między sobą, mocne
siedzenie.
Następnie przepołowił długi, prosty pręt wierzbowy i zrobił z niego wysokie gięte oparcie, które również
wyplótł cienkimi paskami wierzbiny. Z drugiej połowy pręta zrobił poręcze. Pozaginał je tak, żeby połączyły
się z oparciem i wyplótł je starannie z obu boków. Na koniec przepołowił gruby pałąk, odwrócił fotel do góry
nogami i przybił każdą połówkę z osobna do nóg fotela. W ten sposób powstały bieguny i fotel był gotowy.
Tego wieczoru urządzili małe święto. Mama zdjęła fartuch i przygładziła dłonią swoje proste, brązowe włosy.
W kołnierzyk wpięła złotą szpilkę, a Carrie założyła na szyję naszyjnik z indiańskich paciorków. Położyli
jedną poduszkę na siedzenie, a drugą na oparcie fotela, a na wierzch kołdrę z małego łóżka. Potem tatuś
wziął mamusię za rękę, zaprowadził ją do fotela i podał jej malutką Carrie.
Mama opadła na miękkie oparcie. Jej zapadnięte policzki
98
pokrył rumieniec, w oczach zabłysły łzy, a na ustach zakwitł prześliczny uśmiech. Zakołysała się leciutko i
powiedziała:
-

Och, Charles, nie pamiętam, kiedy ostatnio czułam się tak cudownie!

Wtedy tatuś wziął skrzypki i zagrał mamie. Ogień płonął na kominku, mama kołysała małą Carrie do snu, a
Marry i Laura siedziały na ławce pod ścianą i czuły, że ogarnia je ogromna radość.
Następnego dnia tatuś, nie mówiąc dokąd się wybiera, dosiadł konia i odjechał. Mama przez cały czas
zastanawiała się, gdzie też go poniosło. Niebawem wrócił z ogromnym arbuzem, który leżał przed nim w
siodle. Nie miał dość sił, by wnieść go do środka. Położył go więc na ziemi, a sam padł obok na trawę.
-

Myślałem, że nie dojadę z powrotem - powiedział. - Waży chyba z czterdzieści funtów, a ja mam nogi jak z

waty. Dajcie mi mój rzeźnicki nóż.
-

Ależ Charles - zawołała mama - tego nie wolno jeść! Przecież pani Scott mówiła...

Tatuś roześmiał się swym donośnym głosem.
-

To bzdury. Spójrz tylko na ten piękny owoc. Czemu miałby przyprawiać kogoś o chorobę? Wszyscy

zresztą wiedzą, że febra bierze się z nocnego powietrza.
-

Ten arbuz rósł właśnie w wilgotnym powietrzu - powiedziała mama.

-

Bzdury! Daj mi nóż. Zjem tego arbuza, choćbym miał dostać gorączki i dreszczy.

-

Nie wątpię - powiedziała mamusia podając mu nóż. Rzeźnicki nóż zagłębił się w soczystym miąższu

arbuza
z klaśnięciem. Pod zieloną, grubą skórką ukazał się czerwony owoc, upstrzony czarnymi pesteczkami. Jego
najczerwieńszy środek wydawał się lekko postrzępiony i nabrzmiały. Ach, jak kusił swym słodkim miąższem
ten soczysty arbuz w upalny, letni dzień!

Mam

a nie chciała go nawet spróbować, a i dziewczynkom nie pozwoliła wziąć ani kawałeczka do ust. Tatuś

pochłaniał więc jeden kawałek za drugim, aż w końcu, westchnąwszy głęboko, powiedział, że resztę da
krowie.
99
Następnego dnia dostał niewielkiej gorączki i dreszczy. Mama była pewna, że to od arbuza. Ale w dzień
później i ją chwyciły dreszcie. Teraz już zupełnie nie mogli się połapać, co było powodem ich choroby.
W tamtych czasach ludzie nie mieli pojęcia, że febrą można się po prostu zarazić od najzwyklejszych
komarów.

■

Rozdział szesnasty

Pożar w kominie

Na prerii zaszły zmiany. Łąki nabrały ciemnożółtej, prawie brązowej barwy, czerwone pęki sumaków chyliły
się do samej ziemi, wiatr zawodził wśród łąk i szeleścił smutno w niskiej, kędzierzawej trawie, zwanej tu
trawką bizonów. W nocy zdawało się, że wiatr płacze jak żywa istota.
Tatuś powtarzał, że kraina, w której zamieszkali, jest piękna. W Wielkim Lesie musiał kosić trawę i układać
ją w snopki, a potem zwozić siano do stodoły. Tutaj - na Wielkiej Równinie - słońce suszyło trawę wprost na
ziemi i przez całą zimę oba mustangi i krowa mogły paść się do woli świeżym sianem. Tatuś przygotował
tylko jeden mały snopek na wypadek burzy.
Teraz, gdy się trochę ochłodziło, postanowił wybrać się do miasta. Nie chciał jechać w upał ze względu na
Pet i Patty. Konie musiałyby robić dwadzieścia mil dziennie, żeby dotrzeć do miasta w dwa dni. A tatuś nie
zamierzał zostawiać domu na dłużej, niż było to konieczne.
Najpierw ustawił snopek siana pod stajnią. Potem narąbał drzewa na zimę i ułożył je w rzędzie naokoło
domu. Pozostało mu jeszcze zdobyć tyle mięsa, by starczyło na czas jego nieobecności. Wziął więc strzelbę
i udał się na polowanie.
Laura i Mary bawiły się na wietrze przed domem. Od czasu
101
do czasu słyszały echo wystrzału znad potoku; wiedziały od razu, że to tatuś upolował nową zdobycz.
Wiał coraz chłodniejszy wiatr i nad strumieniem widać było stada dzikich kaczek, które frunęły unosząc się,
to znowu opadając. Stamtąd też wzbijały się klucze dzikich gęsi i ruszały w daleką drogę na południe.
Przewodnik wołał do lecącego z tyłu stada: - Honk! - a gęsi, jedna po drugiej, odpowiadały:
- Honk. Honk. Honk. Wtedy znów w

ykrzykiwał: - Honk!

-

a stado odpowiadało: - Honk-honk-honk. Przewodnik leciał wprost na południe, unosząc się na swych

potężnych skrzydłach. Długie szeregi ptaków frunęły za nim miarowo i spokojnie.
Czubki drzew nad strumieniem zabarwiły się teraz rozmaitymi kolorami. Dęby mieniły się na żółto,
czerwono, brązowo i zielono. Liście drzew bawełnianych, orzecha włoskiego, i sykomorów miały złotą barwę
słońca. Niebo utraciło jasny odcień błękitu. Nad prerią pojawił się porywisty, jesienny wiatr, który uginał
g

ałęzie drzew i potrząsał wysokimi trawami.

Pewnego popołudnia zerwał się na dworze tak straszliwy wicher i zrobiło się tak zimno, że mama nie
pozwoliła dziewczynkom bawić się na dworze. Rozpaliła ogień na kominku, przysunęła sobie bujany fotel
blisko płomieni i zaczęła kołysać małą Carrie, nucąc po cichu:

Lulaj dziecino pod kołderką, Twój tatuś poszedł w las. Może przywiezie królicze futerko, By dziecię mogło w
cieple spać.
Nagle Laura usłyszała w kominie cichy trzask. Mama umilkła, wstała z fotela i schyliła się, by zajrzeć do
wnętrza komina. Potem podniosła się ostrożnie, podała dziecko Mary i, usadziwszy je obie wygodnie na
swoim miejscu, wybiegła z domu. Laura pognała za nią.
Szczyt komina stał w ogniu. Paliły się gałązki, z których tatuś zrobił niegdyś sam jego czubek. Ogień huczał
na wietrze, iskry strzelały w kierunku dachu, który w każdej chwili mógł się zająć ogniem. Mama chwyciła za
gruby kij i zaczęła z całej siły okładać palący się komin; płonące patyki padały na ziemię tuż obok niej.
Laura zupełnie nie wiedziała, co robić. Złapała więc drugi
102
kij, lecz mama kazała jej się odsunąć. Patrzyła więc w przerażeniu na huczące języki ognia. Cały dom mógł
się od nich zająć, a ona stała bezradnie, z opuszczonymi rękami.
Pobiegła więc z powrotem do domu. Płonące patyki i węgle wpadały przez komin i toczyły się po palenisku.
Izba była pełna dymu. Nagle jeden z wielkich, palących się patyków wypadł z kominka i potoczył się po
podłodze, zatrzymując się tuż obok spódniczki Mary. Dziewczynka jednak nie drgnęła nawet, zupełnie
skamieniała ze strachu.
Laurę również ogarnęło przerażenie. Chwyciła jednak za oparcie ciężkiego, bujanego fotela i pociągnęła go
z całych sił. Fotel, na którym siedziała Mary z dzieckiem, drgnął i przesunął się do tyłu. Wtedy Laura
chwyciła płonące polano i wrzuciła je z powrotem do kominka.
-

Mądra z ciebie dziewczynka, Lauro. Pamiętałaś, że nie wolno zostawić żaru na podłodze - powiedziała

mama, która właśnie weszła do domu.
Podniosła wiadro z wodą i szybkim, lecz spokojnym ruchem zalała płonący kominek. Zaraz zaczęły się
stamtąd wydobywać kłęby pary.
-

Nie poparzyłaś sobie rąk? - spytała. Obejrzała dłonie Laury, lecz nie znalazła na nich śladów oparzeń,

ponieważ dziewczynka pozbyła się rozpalonego kawałka drewna najszybciej, jak mogła.
C

hoć zbierało się jej na płacz, z całej siły powstrzymywała łzy. Jedna jedyna łezka spłynęła po jej policzku;

Laura poczuła pieczenie w gardle, ale nie wybuchnęła płaczem. Była na to za duża. Przytuliła się mocno do
mamy i ukryła twarz w fałdach jej sukni. Dziękowała Bogu, że mamie nic się nie stało.
-

Nie płacz, Lauro - odezwała się mama, poklepując ją po głowie. - Pewno się przestraszyłaś?

-

Okropnie się przestraszyłam - odparła Laura. - Bałam się, że Mary i Carrie zaczną się palić, i że wszystko

spłonie, i nie będziemy mieć domu. Och, mamo, ciągle sie boję...
Gdy Mary wreszcie przyszła do siebie, opowiedziała mamie, jak Laurze udało się odciągnąć fotel od ognia.
Mama nie mogła się nadziwić, jak taka mała dziewczynka dała radę takiemu wielkiemu fotelowi, na którym
siedziały i Mary, i Carrie. Nie miała pojęcia, jak Laura to zrobiła.
103
- Dzielna z ciebie dziewczynka, Lauro -

pochwaliła ją. Laura jednak bardzo dobrze pamiętała, że w tamtej

chwili
czuła jedynie strach.
- Na szc

zęście nie ma żadnych szkód - powiedziała mama. Ani dom nie spłonął, ani sukienka Mary nie

zajęła się
ogniem, obie dziewczynki były całe i zdrowe.
Gdy tatuś wrócił do domu, po pożarze pozostały już tylko ślady. W obłupanym kominie huczał wiatr, a w
domu p

anował chłód. Tatuś obiecał, że zaraz zrobi nowy komin, ze świeżych zielonych gałązek i świeżej

gliny. Zalepi go tak mocno, że już nigdy więcej nie zajmie się ogniem.
Tatuś przyniósł cztery tłuste kaczki. Powiedział, że były ich setki, lecz nie ustrzelił ich więcej, gdyż cztery
wystarczały w zupełności. Po chwili zwrócił się do mamy:
-

Pierze z gęsi i kaczek, zachowaj. Zrobię ci piękną pierzyn-kę na łóżko.

Tatuś mógł też upolować jelenia, na dworze nie było jednak na tyle chłodno, by można było przechować
m

ięso. Mogłoby się łatwo zepsuć. Tatuś odkrył też miejsce, gdzie gnieździło się ttadko dzikich indyków.

-

Już rosną nasze indyczki na Święto Dziękczynienia i na Boże Narodzenie - powiedział. - Dorodne, tłuste

ptaszki. Dobiorę się do nich, gdy nadejdzie odpowiednia pora.
I tatuś poszedł przygotowywać glinę i naciąć zielonych gałęzi na komin. Mama tymczasem zabrała się do
skubania kaczek.
Nie upłynęło wiele czasu i znów ogień trzeszczał wesoło na kominku. Na rożnie obracała się tłusta kaczka, a
na blasze piec

yka piekły się kukurydziane placki. W małym domku znów było ciepło i przytulnie.

Zaraz po kolacji tatuś oznajmił, że szkoda tracić czas, więc jutro z samego rana wybiera się w drogę, po
zakupy do miasta.
-

Im szybciej wyruszę, tym prędzej będę z powrotem.

-

Racja, Charles, jedź.

-

Mógłbym właściwie nie jechać - zaczął się zastanawiać tatuś. - Nie ma sensu jeździć tak daleko po każdą

drobnostkę. Mogę palić tytoń, który Scott przywiózł z Indiany. Co prawda, znałem lepszy. W przyszłym roku
zacznę uprawiać własny i zwrócę mu. Szkoda tylko, że pożyczyłem gwoździe od Edwardsa.
104
-

Co się stało, to się nie odstanie, Charles. A co do tytoniu - ciągnęła mama - to sam wiesz, że nie lubisz

palić cudzego. Ja też nie lubię niczego pożyczać od ludzi. Oprócz tego potrzebna nam chinina, mąka
kukurydziana już się kończy, nie ma też cukru. Może trafimy na dziki miód na jakimś drzewie, lecz drzewa,
na którym by rosła mąka, na pewno nie znajdziemy. A kukurydzę zasadzimy dopiero w przyszłym roku.
Przydałoby się też trochę solonego boczku po tej dziczyźnie. I chciałabym wysłać list do Wisconsin. Wiesz,
jak bardzo mi na tym zależy. Jeśli teraz się go wyśle, na wiosnę będziemy mieli odpowiedź.
-

Jak zwykle masz rację, Caroline.

Tatuś wstał, podszedł do dziewczynek i kazał im iść spać. Miał zamiar wyruszyć wcześnie rano i dlatego
chciał jak najszybciej położyć się do łóżka. Ściągnął buty, a Mary i Laura założyły swe nocne koszulki. Gdy
już wsunęły się pod kołdrę, wyciągnął skrzypki i zaczął grać cichutko, przyśpiewując sobie ledwo słyszalnym
głosem:
Zielony rośnie laur
I obłok płynie po niebie.
Smutne są moje dni
z dala od ciebie... Mama spojrzała na niego z uśmiechem i powiedziała:
-

Uważaj na siebie, Charles. A o nas się nie martw. Nic złego się nam nie stanie.

Rozdział siedemnasty
Tatuś jedzie do miasta
Nim wstało słońce, tatuś wyruszył w drogę. Gdy Mary i Laura wstały, już go nie było; dom wydał się im
samotny i opustoszały - zupełnie inny niż wtedy, gdy tatuś wychodził na polowanie. Teraz odjechał bardzo
daleko i miały go nie widzieć całe cztery dni.
Mały źrebaczek został w stajni. Tatuś zamknął drzwi na łańcuch, żeby nie pobiegł za matką. Droga była zbyt
daleka dla niego, stał więc w stajni i rżał rozpaczliwie. Laura i Mary zostały z mamą w domu. Bez taty zrobiło
się nagle strasznie pusto i smutno. Nawet pies czuł się nieswojo i rozglądał się niespokojnie na wszystkie
strony.
W południe Laura wyszła z mamą napoić źrebaka i uwiązać krowę w innym miejscu na pastwisku, by mogła
najeść się świeżej trawy. Krowa przyzwyczaiła się do nich i bardzo złagodniała. Szła posłusznie za mamą, a
nawet wyglądało na to, że da się wydoić.
Nadeszła pora dojenia i mama, założywszy czepek, zamierzała właśnie wyjść, gdy nagle Jack cały się
zjeżył, w mgnieniu oka rzucił się do drzwi i zniknął. Po chwili do ich uszu doszły odgłosy szamotaniny, a
potem usłyszały wołanie:
- Zabierzcie psa! Zabierzcie psa!
106
Na stercie drzewa stał pan Edwards. Jack podskakując próbował go dosięgnąć z dzikim ujadaniem.
-

Zapędził mnie w pułapkę! - krzyknął pan Edwards, cofając się, jak mógł najdalej. Mamie z trudem udało

się uspokoić Jacka. Warczał przeraźliwie, a oczy nabiegły mu krwią. W końcu pan Edwards odważył sie
zejść na ziemię. Jack nie spuszczał z niego oka ani na chwilę.
-

Pilnuje domu, wie, że jego pan wyjechał - powiedziała mama.

Pan Edwards dodał, że psy wiedzą więcej, niż się ludziom zdaje.
Okazało się, że tatuś wstąpił po drodze do pana Edwardsa i poprosił go, żeby przyszedł i sprawdził, czy
wszystko jest w porządku. Pan Edwards okazał się wspaniałym sąsiadem; przybył od razu, żeby pomóc
mamie w gospodarstwie. Jack jednak wbił sobie do głowy, że podczas nieobecności taty nikogo oprócz
mamy do krowy i źrebaka nie dopuści. Trzeba więc go było zamknąć w domu i dopiero wówczas pan
Edwards mógł mamie pomóc.
Na odchodnym sąsiad poradził:
-

Na noc trzymajcie psa w domu. Nie da wam krzywdy zrobić. Z wolna zapadał zmierzch, spowijając

mrokiem całą okolicę.
Wiatr wył żałośnie, a sowy pohukiwały: - Kogooo? Ooo, ooo... W ciszy rozległo się wycie wilka, a z psiego
gardła wydobyło się warczenie. Mama, Mary i Laura usiadły blisko ognia, przytulone do siebie. W domu
zamkniętym mocno na drewnianą zasuwkę i w obecności psa czuły sie całkiem bezpiecznie.
Następny dzień był równie monotonny i pusty jak poprzedni. Jack przez cały czas krążył wokół domu i stajni.
Na Laurę nie zwracał najmniejszej uwagi.
Po południu przyszła w odwiedziny pani Scott. Podczas jej wizyty dziewczynki siedziały cichutko jak myszki.
Pani Scott nie mogła wyjść z podziwu na widok bujanego fotela. Im dłużej się huśtała, tym bardziej się

zachwycała, nie tylko fotelem, lecz i wszystkim innym. Powiedziała, że dawno nie widziała tak przytulnego i
wygodnego domu.
Później pani Scott wyraziła nadzieję, że dobry Bóg ustrzeże ich przed Indianami. Jej mąż, pan Scott, mówił,
że ostatnio Indianie zaczęli się osadnikom nieźle dawać we znaki.
107
-

Jeden Bóg wie, że ta ziemia żadnego pożytku z nich nie ma. Włóczą się tylko jak dzikie zwierzęta. Na co

komu traktaty
-

mówiła pani Scott. - Ziemia należy się tym, którzy ją uprawiają. To tylko jest słuszne i sprawiedliwe.

Nie rozumiała zupełnie, po co rząd wdaje się w dyskusje z Indianami. - Dobry Indianin to martwy Indianin -
powiedziałaś - Sama myśl o nich przyprawiała ją o dreszcz trwogi.
-

Nigdy nie zapomnę krwawych zamieszek w Minnesocie

-

mówiła dalej pani Scott. - Mojemu ojcu i braciom udało się ich zatrzymać najwyżej piętnaście mil od nas

na zachód. Ojciec opowiadał, że...
Mama chrząknęła głośno i pani Scott umilkła. O tym, co się 'wydarzyło w czasie masakry, nie powinno się
mówić przy małych dziewczynkach.
Po wyjściu pani Scott Laura spytała mamę, co to są krwawe zamieszki. Mama odparła, że nie potrafi jej tego
wytłumaczyć, że Laura dowie się, co to znaczy, gdy dorośnie.
Wieczorem znów przyszedł pan Edwards, by pomóc mamie w gospodarstwie. I Jack znów zagonił go na
stertę drzewa, więc trzeba było psa zamknąć w domu. Mama powiedziała, że jakiś zły duch wstąpił w Jacka,
chyba przez ten straszny wiatr. A wiatr rzeczywiście szalał po całej okolicy wyjąc i świszcząc. Przejmował
zimnem do szpiku kości, mimo grubych ubrań. Obie dziewczynki szczękały zębami, nosząc do domu
naręcza drew na ogień.
Wieczorem zastanawiały się, co też teraz porabia tatuś w Independence. Jeśli nic go po drodze nie
zatrzymało, jest już na miejscu - ze wszystkich stron otaczają go ludzie, ulice i domy. A nazajutrz z samego
rana pójdzie dó sklepu i będzie robił zakupy. Jeśli wcześnie wyruszy w drogę powrotną, spędzi następną
noc na prerii i, nim minie kolejny dzień, będzie w domu.
Następnego dnia wiatr rozhulał się na dobre. Ziąb na dworze był tak przenikliwy, że mama musiała zamknąć
dobrze drzwi.
Laura i Mary stojąc przy ogniu nasłuchiwały, jak wiatr świszczę wokół ścian chaty i wyje w kominie.
Po południu zaczęły się zastanawiać, czy tatuś opuścił już
108
miasto. Potem wyobraziły sobie, jak zmaga się ze straszną wichurą na wielkiej, pustej prerii.
Gdy zapadła ciemność, rozmyślały o tym, gdzie zatrzymał się na noc. Wiatr przejmował zimnem do szpiku
kości. Przenikał do wnętrza małego domku i wiał im w plecy, podczas gdy ogień rozpalał im twarze. Gdzieś
daleko, na ciemnej, opustoszałej prerii, pośród strasznej wichury nocował ich tatuś.
Następny dzień dłużył się jeszcze bardziej. Wiedziały, że tatuś nie zjawi się z rana, lecz nie mogły się
doczekać chwili, gdy wreszcie będą mogły zacząć go wypatrywać. Już po południu zaczęły tęsknym
wzrokiem zerkać na drogę prowadzącą do strumienia. Jack też czekał na powrót tatusia. Skamlał, żeby go
wypuścić, potem krążył wokół domu i stajni, a w końcu zatrzymywał się, odwracał łeb ku dolinie i szczerzył
zęby. Wiatr dosłownie zwalał go z nóg.
Gdy wracał do chaty, nie chciał się położyć, tylko nadal krążył po izbie, a sierść raz po raz jeżyła mu się na
karku. Próbował nawet wyglądać przez okno, a potem znów podchodził do drzwi i skomlał. Gdy mama
otwierała mu drzwi, zmieniał zamiar i nie chciał się ruszyć z domu.
-

Jack sie czegoś boi - powiedziała Mary.

- On sie nigdy niczego nie boi -

zaprotestowała gorąco Laura.

-

Lauro, moja droga, nieładnie tak się sprzeciwiać - rzekła mama.

Po chwili Jack znów zapragnął wyjść. Poszedł sprawdzić, czy cielę, krowa i źrebak stoją bezpiecznie w
stajni. Laura miała ochotę szepnąć do Mary: ,,A nie mówiłam!" Nie zrobiła tego jednak.
Wieczorem mama nie wypuszczała już Jacka z domu, żeby znów nie zapędził pana Edwardsa na stertę
drewna. Tatusia wciąż jeszcze nie było.
Nagle drzwi się otworzyły i do środka wpadł pan Edwards, jakby pchnięty siłą wiatru. Nie mógł złapać tchu i
był zupełnie sztywny z zimna. Nim zabrał się do roboty, ogrzał się trochę przy ogniu. Po pracy znów zasiadł
przy kominie.
Powiedział mamie, że Indianie mają obóz u stóp urwiska. Przejeżdżając przez dolinę, widział dym unoszący
się znad ognisk. Spytał, czy mama ma przy sobie broń.
109
Mama odparła, że ma strzelbę tatusia, a pan Edwards dodał na pocieszenie: - W taką pogodę nie będą
chyba nigdzie się ruszać.
- Chyba nie -

powiedziała mama.

Pan Edwards zaproponował mamie, że zostanie z nimi na noc i prześpi się w stajni na sianie. Mamusia
jednak podziękowała mu grzecznie i powiedziała, że nie chce go narażać na zbędny trud. Była pewna, że
Jack uchroni je przed niebezpieczeństwem.
-

Mąż będzie tu lada chwila - dodała mama.

Pan Edwards włożył więc kurtkę, czapkę, szalik, rękawiczki i zarzucił strzelbę na ramię. Powiedział, że nie
spodziewa się, by ktokolwiek mógł im zakłócić spokój tej nocy.
- Na pewno nie -

poparła go mama.

Gdy wyszedł, od razu zaciągnęła rzemyk u drzwi, choć noc jeszcze nie zapadła. Wciąż jeszcze wyraźnie
widać było drogę prowadzącą do strumienia i dziewczynki nie odrywały od niej wzroku, dopóki nie zapadła
ciemność. Wówczas mama zamknęła okiennice. Tatusia ciągle jeszcze nie było.
Zasiadły więc same do kolacji, potem pozmywały naczynia, zamiotły palenisko. Tata nie wracał. Tam, gdzie
był teraz, pośród ciemnej nocy, wicher jęczał, wył i świszczał. A tutaj potrząsał drzwiami, uderzał w
okiennice, wył w kominie, a wtedy ogień huczał i buchał jasnym płomieniem.
Przez cały czas Laura i Mary nastawiały uszu w nadziei, że usłyszą skrzypienie kół wozu. Czuły, że i mama
nasłuchuje, choć zajęta była kołysaniem Carrie do snu.
Gdy wreszcie Carrie usnęła, mama pokołysała ją jeszcze trochę, po czym zdjęła z niej ubranka i położyła ją
do łóżka. Mary i Laura spojrzały po sobie: wcale nie miały ochoty kłaść się spać.
- Czas na was, dziewczynki! -

zawołała mama.

Wtedy Laura zaczęła ją błagać, by pozwoliła im zaczekać na powrót tatusia. Mary przyłączyła się do jej
próśb i mama w końcu ustąpiła.
Godziny mijały, a one siedziały i czekały. Wreszcie Mary ziewnęła, po niej Laura, a potem obie naraz. Nagle
przed oczami Laury wszystko zaczęło się gwałtownie powiększać,
110
a następnie maleć. Po chwili widziała nie jedną, a dwie Mary, po czym wszystko nagle znikało. Wciąż miała
jednak ochotę czekać na powrót taty. Nagle obudził ją głuchy łoskot: spadła z ławki, mama podnosiła ją z
podłogi.
Jeszcze próbowała przekonywać mamę, że nie chce jej się spać, lecz jej słowa przerwało ziewnięcie tak
potężne, jakby chciało rozsadzić jej czaszkę.
Obudziła się w środku nocy i usiadła na łóżku. Mama siedziała wciąż na bujanym fotelu przed kominkiem.
Słychać było łomot okiennic, grzechotanie skobla i głuche wycie wiatru. Mary leżała obok z otwartymi
oczami, a pies krążył po izbie. Do uszu Laury doszło straszliwe wycie, które wzmagało się i cichło na
przemian.
-

Lauro, kładź się i śpij - zwróciła się do niej mama łagodnym głosem.

- Co to tak wyje? -

spytała Laura.

- To wiatr -

odparła mama. - Śpij, Lauro.

Laura położyła się, nie zamykając oczu. Myślała o tatusiu wędrującym pośród ciemności, tamtędy, skąd
właśnie dochodziło to straszliwe wycie. A przecież przy skarpie nad strumieniem mieszkają ci dzicy
Indianie...
Mama łagodnie kołysała się w fotelu. Blask ognia ślizgał się po lufie strzelby, którą trzymała na kolanach.
Nagle zaśpiewała cichym, słodkim głosem:
Podobno gdzieś jest piękny kraj, Gdzie w nocy jest bez liku słońca. Święci tam mają szczęśliwy raj,
Śpiewają razem tam bez końca. O, każdy słuchać by mógł ich do rana, Chwalmy więc Boga, naszego Pana.
Laura nie wiedziała nawet, kiedy znowu zapadła w sen. Wydawało się jej, że chór błyszczących aniołów
wtóruje mamie swym śpiewem. Leżała i słuchała tych niebiańskich pieśni, aż nagle przebudziła się i ujrzała
tatusia stojącego przy kominku. Natychmiast wyskoczyła z łóżka wołając: - Och, tato! Tato!
B

uty tatusia były całe oblepione wyschniętym błotem. Miał zaczerwieniony z zimna nos, a włosy sterczały

mu na głowie jak szczotka. Wiało od niego takim chłodem, że kiedy próbowała go objąć, poczuła zimno na
całym ciele.
111
- Poczekaj -

powiedział. Owinął ją najpierw w ogromny szal mamusi i dopiero potem chwycił w ramiona.

Znów było dobrze jak przedtem. Pokój promieniał ciepłem i blaskiem ognia. W powietrzu unosiła się
rozkoszna woń świeżo parzonej kawy. Na twarzy mamy błąkał się radosny uśmiech - tatuś był znowu w
domu.
W wielkim szalu znalazło się też miejsce dla Mary. Siedziały teraz obie, owinięte nim każda z jednego
końca. Tatuś ściągnął zabłocone buty i zaczął rozgrzewać nad ogniem zesztywniałe z zimna ręce. Usiadł
potem na ławce i posadził sobie na kolanach owinięte w szal dziewczynki - Mary na jednym, a Laurę na
drugim kolanie, i przytulił je mocno do siebie. Ogień ogrzewał ich gołe nóżki wystające spod szala.
-

O, Boże - powiedział tatuś. - Myślałem, że nigdy nie dotrę do domu.

A mama już zajęła się paczkami i pakunkami, które przywiózł z podróży. Nabrała na łyżeczkę trochę
brązowego cukru i wsypała do blaszanego kubka. Ten cukier przywędrował tu aż z Independence.

-

Zaraz będzie kawa, Charles - powiedziała mama.

-

Kiedy jechałem w tamtą stronę, to padało - opowiadał tatuś. - W drodze powrotnej błoto zamarzało mi

między szprychami i koła nie chciały sie obracać. Musiałem bez przerwy zsiadać z wozu i czyścić je, bo
inaczej konie nie mogły ruszyć. Na dodatek Pet i Patty musiały walczyć z tym strasznym wichrem, a ja
zupełnie nie umiałem im pomóc. Są tak zmęczone, że ledwo się trzymają na nogach. Nigdy w życiu nie
widziałem takiego wiatru, tnie jak nóż.
Wichura rozpoczęła się, zanim jeszcze wyjechał z miasta. Radzono mu, by zaczekał, aż wiatr ucichnie.
T

atusiowi spieszno było jednak do domu.

-

Pojąć nie mogę - ciągnął dalej tatuś - dlaczego oni tu nazywają południowy wiatr północnym, i jakim

cudem wiatr z południa może być tak diabelsko zimny. W życiu czegoś podobnego nie widziałem - ten ich
południowo-północny wiatr jest najzimniejszy na świecie.
Wypił kawę, otarł wąsy chustką i rzekł:
-

To mi właśnie było potrzebne, Caroline. Nareszcie zaczynam dochodzić do siebie.

112

Spojrzał na mamusię już rozjaśnionym wzrokiem i kazał jej otworzyć kwadratowy pakunek, który leżał na
stole.
-

Tylko ostrożnie - powiedział. - Uważaj, nie upuść na podłogę.

Mama odwinęła paczkę z papieru i zawołała:
-

Charles, ja chyba śnię!

- Otwórz, Caroline -

powiedział tatuś.

W pudełku znajdowało się osiem małych, kwadratowych szybek do oszklenia okien w małym domku.
Dojechały w całości, żadna z nich nie rozbiła się w drodze. Tatuś dobrze ich pilnował. Mama kręciła głową
powtarzając, że szkoda było na to pieniędzy, lecz z jej twarzy nie znikał uśmiech. Tatuś także głośno się
śmiał z radości. Bo też było się z czego cieszyć. Przez całą zimę można będzie patrzeć na świat przez te
szybki, ile dusza zapragnie. A oszklone okna nie zatrzymają jasnych słonecznych promieni.
Tatuś powiedział, że szyby wydały mu się najlepszym prezentem dla wszystkich. I nie pomylił sie. Ale
przywiózł jeszcze mnóstwo innych rzeczy. Była wśród nich mała papierowa torebka pełna białego,
czyściutkiego cukru. Gdy mama ją otworzyła, Laura ujrzała połyskujące bielą przepiękne kryształki. Każdy
spróbował po łyżeczce, a potem mama starannie zawiązała torebkę. Cukier będzie się jadło wtedy, gdy
przyjdą goście.
Ale najlepsze ze wszystkiego było to, że tatuś znowu był w domu. Laura i Mary wróciły szczęśliwe do łóżek.
Jak dobrze było mieć go znowu przy sobie... Przywiózł też gwoździe i mąkę kukurydzianą, boczek i sól, i w
ogóle wszystko. Teraz przez długi czas nie będzie musiał nigdzie wyjeżdżać.

8

— Domek na prerii

Rozdział osiemnasty
Wysoki Indianin
Jeszcze przez trzy dni zimny wiatr północny wył i świszczał nad prerią, aż w końcu ucichł. Zaświeciło gorące
słońce, powietrze znów stało się łagodne i ciepłe, ale było oczywiste, że to już
jesień.
Ścieżką koło domu przejeżdżali teraz często Indianie. Omijali domek, jakby go wcale nie dostrzegali.
By

li to ludzie o szczupłych sylwetkach i smagłej skórze. Jeździli na małych konikach, bez siodeł i uzd.

Siedzieli wyprostowani na nie osiodłanych mustangach i patrzyli przed siebie w dal. Ich ciemne oczy jaśniały
dziwnym blaskiem.
Laura i Mary przyglądały się im, oparte o ścianę domu. Na tle niebieskiego nieba wyraźnie odcinał się
czerwonobrązowy kolor ich skóry, włosy zebrane w czuby na ogolonych głowach, powiązane kolorowymi
sznurkami, oraz drgające w powietrzu pióra. Twarze Indian wyglądały jak wyrzeźbione z czerwono-
brązowego drzewa; z takiego właśnie drzewa tatuś wyrzeźbił kiedyś dla mamy półeczkę.
-

Myślałem, że to jakiś stary i nie uczęszczany szlak - powiedział tatuś. - Nie postawiłbym domu w tym

miejscu, gdybym o tym wiedział.
Jack pałał do Indian prawdziwą nienawiścią. Mama powiedziała, że wcale mu się nie dziwi.
114
-

Pełno ich tutaj, co głowę podniosę, to jakiegoś widzę. To powiedziawszy uniosła głowę i ujrzała

stojącego
w drzwiach Indianina, który przyglądał się jej z uwagą. Zjawił się zupełnie niespodziewanie.
-

O Boże... - szepnęła mama i aż dech jej zaparło w piersiach.

Bez jednego warknięcia Jack rzucił się w kierunku przybysza. W ostatniej chwili tatuś chwycił go za obrożę.
Indianin nie drgnął nawet; stał w progu zupełnie nieruchomo, jakby wcale nie zauważył psa.
- Howgh -

powiedział Indianin do tatusia. A on, przytrzymując Jacka, odparł: - Howgh.

Potem pociągnął psa i przywiązał go mocno do łóżka. Indianin wszedł do środka i kucnął przy ogniu.
Wówczas tatuś przykucnął obok niego i tak trwali obok siebie w przyjaznym milczeniu.
Tymczasem mama kończyła robić obiad.
Dziewczynki siedziały cichutko, tuż obok siebie, na łóżku w kącie pokoju. Nie mogły oderwać wzroku od
dziwnego gościa. Indianin siedział w zupełnym bezruchu, nawet piękne orle pióra, wpięte w jego włosy, nie
drgnęły ani razu. Tylko naga pierś i mięśnie pod żebrami poruszały się leciutko w rytm jego oddechu. Miał
na sobie ozdobione frędzelkami skórzane spodnie, a jego mokasyny były upstrzone kolorowymi paciorkami.
Mama poda

ła im obiad na dwóch blaszanych talerzach. Jedli w zupełnej ciszy. Gdy skończyli, tatuś dał

Indianinowi trochę tytoniu. Napełnili fajki i przypalili je żarem z paleniska. Palili w milczeniu, dopóki tytoń się
nie skończył.
Przez cały czas nikt się nie odezwał ani słowem. Wreszcie Indianin powiedział coś do tatusia, a ten
potrząsnął głową i odpowiedział: - Nie rozumiem.
Posiedzieli jeszcze chwilę w ciszy, aż w końcu Indianin wstał i opuścił chatę.
-

Dzięki ci, Boże! - krzyknęła mama. Laura i Mary podbiegły do okna. Ujrzały wyprostowane plecy Indianina

odjeżdżającego na swym koniu. Na kolanach trzymał strzelbę. '
115
Tatuś powiedział, że to nie był zwyczajny Indianin. Po uczesaniu poznał, że należał on do plemienia
Osagów.
-

Jeśli się nie mylę - powiedział tatuś - mówił do mnie po francusku. Żałuję, że nie zrozumiałem ani słowa.

-

Wolałabym, żeby Indianie trzymali się razem i zostawili nas w spokoju. Nie -chcę, żeby mi się tu plątali po

domu.
Tatuś wytłumaczył mamie, że niepotrzebnie się martwi.
-

Ten Indianin miał naprawdę przyjacielskie zamiary - powiedział. - W obozie przy skarpie też panuje spokój.

Trzeba ich dobrze traktować i uważać na Jacka. Wtedy nic złego nam nie zrobią.
Następnego ranka, gdy tatuś poszedł otworzyć stajnię, Laura zauważyła, że Jack stoi ze zjeżoną sierścią i
wyszczerzonymi zębami na indiańskim szlaku. Naprzeciw niego stał na ścieżce mustang, a na nim siedział
jeździec - ów wysoki Indianin.
Koń i jeździec nie ruszali się z miejsca. Jack dawał wyraźnie do zrozumienia, że jeśli tylko zrobią krok do
przodu, z miejsca się na nich rzuci. Orle pióra tkwiące we włosach Indianina chwiały się na wietrze.
Gdy Indianin ujrzał tatusia, uniósł strzelbę i wycelował prosto w Jacka. Laura rzuciła się przed siebie, lecz
tatuś był szybszy. Stanął między Jackiem i jeźdźcem, chwycił psa za obrożę i zepchnął go ze ścieżki. Koń i
Indianin ruszyli w dalszą drogę. A tatuś stał na szeroko rozstawionych nogach, z rękami wciśniętymi w
kieszenie, i patrzył za nim w dal.
-

Cudem uszedłeś cało, piesku - powiedział tatuś. - Ale droga należy do niego, indiański szlak wiódł tędy,

zanim tu przybyliśmy.
Tatuś przybił żelazne kółko do jednej z belek w ścianie domku i uwiązał Jacka na łańcuchu. Od tej pory pies
był zawsze na uwięzi - za dnia przy domu, w nocy u drzwi stajni. W okolicy pojawili się złodzieje koni. Pan
Edwards został niedawno okradziony.
Jack nienawidził łańcucha. Nie było jednak innego wyjścia - pies nie pojmował, że droga należała do Indian,
uważał, iż jest własnością taty. Laura wiedziała, że jeśli Jack pogryzie jakiegoś Indianina, stanie się coś
strasznego.
Zbliżała się zima. Pod ołowianym niebem trawy prerii
116
wydawały się zupełnie pozbawione barw. Wiatr zawodził, jakby czegoś szukał. Dzikie zwierzęta miały teraz
grube, zimowe futerka

i tatuś zastawiał na nie pułapki w dolinie nad strumieniem. Codziennie chodził tam i

sprawdzał, czy coś się złapało. Nocami było tak zimno, że można było bez obawy polować na jelenie, nie
bojąc się, że ich mięso, przechowywane w domu, ulegnie zepsuciu. Tatuś polował na wilki i lisy - potrzebne
mu były na skóry. W potrzask łapał bobry, piżmoszczury i norki.
Oprawiał je na dworze, a skóry przybijał do desek, by wyschły. Wieczorami gniótł wyschnięte skórki w
rękach, aż miękły, a potem rzucał je w kąt, gdzie wkrótce zrobiła się spora sterta, która rosła z dnia na
dzień.
Laura uwielbiała dotykać gęstego futerka lisów oraz zagłębiać dłonie w miękkie, brązowe skórki bobrów i w
włochatą wilczą sierść. Jednak najpiękniejsze ze wszystkich były jedwabiste futerka norek. Wszystkie skórki
miały w przyszłym roku zostać sprzedane w Independence.
Laura i Mary miały już czapeczki z króliczego futra, a tatuś nosił czapkę z piżmoszczura.
Pewnego dnia, gdy tatuś był na polowaniu, w domu zjawiło się dwóch Indian. Weszli śmiało, ponieważ Jack
był uwiązany na łańcuchu.
Byli brudni, nędznie ubrani, mieli groźne oblicza. Zachowywali się tak, jakby dom był ich własnością. Jeden
przeszukał szafkę i zabrał mąkę, drugi wziął sobie woreczek z tytoniem. Rzucili okiem na kołki, na których
z

wykle leżała strzelba taty, a potem jeden z nich chwycił cały pęk skór.

Mama z Carrie na rękach, Mary i Laura stały i patrzyły bezradnie na Indianina, który zabierał skóry tatusia.
Cóż jednak mogły poradzić?
Indianin doniósł skóry do progu, a wtedy jego towarzysz coś do niego powiedział. Rozmawiali przez chwilę,
wydając z siebie chrapliwe okrzyki, aż w końcu ten pierwszy rzucił futerka na ziemię i obaj zniknęli za
drzwiami.
Mama usiadła i mocno przytuliła do siebie dziewczynki. Laura słyszała, jak głośno bije mamy serce.
-

Dobrze, że nie wzięli pługa i nasion - powiedziała.

-

Jakiego pługa? - zdziwiła się Laura.

117
-

Za te skórki dostaniemy pług i nasiona - wyjaśniła mama. Gdy tatuś wrócił do domu opowiedziały mu o

zdarzeniu;
tatuś posmutniał, ale stwierdził, że wszystko dobre, co się dobrze kończy.
Wieczorem, gdy Mary i Laura leżały już w łóżkach, tatuś znów zagrał na skrzypcach. Mama, kołysząc się w
fotelu na biegunach z małą Carrie w ramionach, zaśpiewała cichutko:
Tam gdzie dzisiaj płynie
Błękitna Juniata,
Wędrowała niegdyś piękna Alfarata.
Miała kołczan malowany,
Pełen ostrych strzał,
A jej czółno rwącą rzeką,
Mknęło pośród fal.
Tak dumnie mienią się pióra
W wodach błękitnej Juniaty
Śmiałego wojownika,
Kochanka Alfaraty.
Dziś mówi do mnie czule,
Jutro wojenny wzniesie krzyk,
Co echem się wśród skał poniesie
Niczym strasznego gromu ryk.
Tam gdzie dzisiaj płynie
Błękitna Juniata,
Tak śpiewała niegdyś
Piękna Alfarata.
Minęło wiele lat,
Ucichła pieśń Alfaraty.
A nadal płyną wody
Błękitnej Juniaty... Gdy głos mamy ucichł, Laura spytała:
-

Mamo, dokąd odszedł głos Alfaraty?

-

O Boże - jęknęła mama. - Ty jeszcze nie śpisz?!

-

Już śpię - odparła Laura. - Tylko powiedz mi. dokąd on poszedł?

- Na zachód -

odparła mama. - Indianie wędrują na zachód.

- Ale

dlaczego, mamo? Dlaczego oni tam wędrują?

118
-

Bo muszą - odparła mama.

-

Ale dlaczego muszą?

-

Bo rząd im każe - padła odpowiedź tatusia. - Śpij już, Lauro. Po chwili znów odezwały się skrzypki. Laura

nie wytrzymała
i spytała:
-

Tatuuiu, czy mogę jeszcze o coś spytać?

-

Może już dość - zaczęła mama, lecz Laura ciągnęła dalej:

-

Tatusiu, proszę cię...

- O co chodzi, Lauro? -

spytał tatuś.

Małym dziewczynkom nie wolno było przerywać dorosłym, lecz tatuś, rzecz jasna, miał prawo przerywać
dzieciom.
-

Czy rząd może zmuszać Indian, żeby przenieśli się na zachód?

-

Oczywiście, że tak - powiedział tatuś. - Coraz więcej białych osadników przybywa do tego kraju i Indianie

muszą im ustąpić miejsca. Już wkrótce rząd usunie ich daleko stąd. I my też przybyliśmy tu, żeby się
osiedlić, a ponieważ dotarliśmy tu pierwsi, dostaniemy najlepszą ziemię. Rozumiesz już, Lauro?
-

Tak, tatusiu. Skoro jednak ta ziemia należy do nich, to czy oni się nie rozzłoszczą, gdy się dowiedzą, że...

-

Dość pytań, Lauro - rzekł tatuś stanowczo. - Śpij.

Rozdział dziewiętnasty
Pan Edwards spotyka Świętego Mikołaja
Dni stały się teraz krótsze i ciemniejsze. Wiatr wył i gwizdał, lecz śniegu wciąż nie było, natomiast
codziennie padał deszcz - stukał kroplami o dach i lał się z okapu.
Mary

i Laura przesiadywały teraz blisko kominka, zszywając kołdry z łat, po dziewięć łat w każdej.

Zajmowały się też wycinaniem lalek ze skrawków pakowego papieru. A deszcz padał i padał. Noce były tak
zimne, że każdego ranka można było spodziewać się śniegu. Zamiast niego jednak co rano ukazywała się
ich oczom mokra, wynędzniała trawa.
Przyciskały noski do małych, kwadratowych szybek, które tatuś zdążył już wprawić w okna, i cieszyły się, że
mogą przez nie wyglądać na świat. Nie mogły się już doczekać pierwszego śniegu.
Zwłaszcza Laura była bardzo zaniepokojona. Zbliżały się święta; trudno było sobie wyobrazić, w jaki sposób
dotrze do nich saniami Święty Mikołaj, jeśli nie będzie śniegu. Mary obawiała się, że Święty Mikołaj może
ich w ogóle nie odnaleźć w dalekim indiańskim kraju, niezależnie od tego, czy spadnie śnieg, czy nie. Pytały
o to mamę, lecz i ona tego nie wiedziała.
-

Co to za dzień dzisiaj? - pytały każdego ranka z niepokojem.

-

Ile dni jeszcze zostało do świąt? - I liczyły dni na palcach. Aż wreszcie został tylko jeden dzień...

120
Tego dnia od samego rana padał deszcz. Mary i Laura przestały już wierzyć, że święta w ogóle będą.
Pocieszały się jednak resztkami nadziei.
Przed południem się rozjaśniło. Po niebie zaczęły płynąć chmury, zaświeciło słońce, pojawiły się białe
obłoki. Tysiące kropelek wody zalśniło w mokrej trawie, rozśpiewały się ptaki. Mama otworzyła drzwi, by
wpuścić do domu trochę świeżego powietrza. Z daleka doszedł szum rwącej strumieniem wody.
Zapomniały zupełnie o rzeczce. Teraz upewniły się ostatecznie - świąt nie będzie, ponieważ Mikołaj nie
potrafi przeprawić się przez spienione wody potoku.
Do domu wszedł tatuś z ogromnym, tłustym indykiem pod pachą. Powiedział, że jeśli indyk waży mniej niż
dwadzieścia funtów, zje go całego sam, nawet z piórami.
-

Jak ci się podoba taki indyk na święta? Zjesz sama taką wielką nogę? - zwrócił się do Laury.

Laura obiecała, że zje, nic jednak nie było w stanie jej pocieszyć. Mary spytała nieśmiało, czy woda w
strumieniu opadła, a tatuś odparł, że dopiero się podnosi.
Mama się martwiła, że pan Edwards będzie musiał w samotności jeść swój kawalerski obiad w dzień
Bożego Narodzenia. Był zaproszony do nich, lecz tatuś, kręcąc głową, powiedział, że można życie stracić,
przeprawiając się teraz przez wezbrane wody strumienia.
-

Prąd jest bardzo silny, musimy się pogodzić z tym, że pana Edwardsa z nami nie będzie.

Oznaczało to rzecz najgorszą: że nie przyjdzie także Święty Mikołaj. Mary i Laura starały się nie pokazywać
po sobie, że tak bardzo się tym przejmują. Stały i przyglądały się, jak mama przyrządza świątecznego
indyka. Był on rzeczywiście bardzo tłusty. A one były szczęśliwymi małymi dziewczynkami, które mieszkały
w małym domku na prerii. Czekał je obiad przy ciepłym kominku i wspaniały indyk. Tak mówiła mamusia - i
miała rację. Dodała też, że to bardzo przykre, iż Święty Mikołaj nie będzie ich mógł odwiedzić, lecz z
pewnością nie zapomni o takich grzecznych dziewczynkach, jak Mary i Laura, i przyjedzie w przyszłym roku.
Nie było to jednak zbyt pocieszające.
Tego wieczoru po kolacji umyły rączki i buzie, pozapinały
121
guziki nocnych koszulek z czerwonej flaneli, zawiązały wstążki nocnych czepków i z ponurymi minami
zmówiły wieczorny pacierz. Potem ułożyły się w łóżku i podciągnęły kołdrę pod brodę. Zupełnie nie czuły, że
zbliżają się święta.
Mama i tatuś siedzieli w milczeniu przy kominku. Mama spytała tatę, dlaczego nie gra na skrzypkach, a on
odparł:
-

Nie mam serca, Caroline. Po chwili mama wstała.

-

Wywieszę wasze pończoszki. Nie trzeba tracić nadziei. Serce Laury aż podskoczyło z radości. Zaraz

jednak przypomniała sobie o strumieniu i pomyślała, że żadnej nadziei być nie
może.
Mama wyjęła po jednej czystej pończosze i powiesiła je po obu stronach półki nad kominkiem. Laura i Mary
przyglądały się temu, wystawiając główki spod kołdry.
-

Śpijcie już - powiedziała mama i ucałowała je na dobranoc. - Im szybciej uśniecie, tym szybciej nadejdzie

ranek.
Mama usiadła znów przy kominku, a Laura zamknęła oczy i zapadła w sen. Ocknęła się na chwilę, słysząc
słowa taty: - Jeszcze wszystko pogorszyłaś, Caroline. - Później Laurze wydało się, że usłyszała słowa
mamy: -

Nie. Charles, tam leży biały cukier. - Całkiem możliwe jednak, że to się jej tylko śniło.

Nagle usłyszała psi jazgot i szczekanie. Potem stuknęła zasuwka i dało się słyszeć wołanie: - Ingalls,
otwórz! Ingalls!

Tatuś stał właśnie przy kominku i obracał płonące polana pogrzebaczem. Poszedł otworzyć drzwi. Na
dworze był jasny poranek.
-

Niech mnie kule biją, Edwards! Człowieku, wchodzże do środka! Co się stało?! - zawołał.

Laura spostrzegła dwie puste pończochy, zwisające smętnie nad kominkiem, i ukryła twarz w poduszce.
Słyszała, jak tatuś dokłada drew do ognia, a pan Edwards opowiada o tym, jak przepłynął strumień,
trzymając swe ubranie na głowie. Zęby szczękały mu z zimna, drżący głos wiązł w gardle. Powiedział, że
chce się rozgrzać, że wszystko będzie dobrze, gdy się tylko trochę rozgrzeje.
-

Nie warto było tak ryzykować - rzekł tatuś. - Cieszymy się, że przyszedłeś, ale mogłeś zapłacić życiem za

ten świąteczny obiad.
-

Nie mogłem pozbawić waszych dzieci Gwiazdki - powie-

122

dział na to pan Edwards. - Żadna siła by mnie nie powstrzymała, skoro już w Independence dostałem
prezenty.
-

Spotkałeś Świętego Mikołaja?! - Laura usiadła wyprostowana na łóżku.

- Tak jest -

odparł pan Edwards.

-

Gdzie? Kiedy? Jak on wygląda? Czy coś mówił? Naprawdę dał ci coś dla nas? - wołały dziewczynki jedna

przez drugą.
-

Czekajcie, chwileczkę - bronił się ze śmiechem pan Edwards. Mama powiedziała, że prezenty trzeba

włożyć do pończoch, tak jak sobie życzył Święty Mikołaj.
-

Odwróćcie się i nie podglądajcie - powiedziała mama. Potem pan Edwards usiadł na podłodze przy ich

łóżku i dopiero
teraz zaczął odpowiadać na wszystkie pytania. Mary i Laura siedziały z odwróconymi głowami i starały się
nie zerkać na mamę. Gdy pan Edwards zobaczył, że woda podnosi się w strumieniu, od razu się domyślił,
że Święty Mikołaj nie zdoła się przeprawić na drugą stronę.
-

Ale tobie się udało? - zauważyła Laura.

- To prawda -

odparł pan Edwards - lecz Święty Mikołaj jest za gruby i za stary na takie przeprawy. Tylko

taki chudzie-

lec jak ja do tego się nadaje.

I pan Edwards od razu się domyślił, że skoro Święty Mikołaj nie będzie mógł przeprawić się przez wodę, to
zostanie w Independence. Po co miałby jechać jeszcze czterdzieści mil przez prerię, żeby zaraz zawrócić?
To byłoby bez sensu! Więc pan Edwards postanowił sam wyruszyć do Independence na spotkanie Świętego
Mikołaja.
- W taki deszcz? -

spytała Mary.

Pan Edwards wyjaśnił jej, że wziął ze sobą płaszcz gumowy. No i na ulicy, tak po prostu, spotkał Świętego
Mikołaja.
-

W dzień? - spytała Laura. Nie sądziła, że można go spotkać za dnia.

- Nie -

powiedział pan Edwards. - To była noc, ale światła świeciły jasno ze wszystkich okien.

Na widok pana Ed

wardsa Święty Mikołaj zawołał:

- Witaj, Edwards!
-

Skąd wiedział, że tak się nazywasz? - spytała Mary, a Laura się zdziwiła: - Po czym poznałeś, że to był

naprawdę Święty Mikołaj?
:
123
Pan Edwards wyjaśnił, że Święty Mikołaj zna wszystkich, a poznać go można po wąsach. Ma najdłuższe,
najgęściejsze i najbardziej białe wąsy na zachód od Missisipi.
- Witaj Edwards -

rzekł do mnie Mikołaj. - Ostatni raz, gdy cię widziałem, spałeś na marnym wyrku w

Tennessee. -

Pan Edwards dobrze zapamiętał parę czerwonych włóczkowych rękawiczek, które dostał

wtedy od Mikołaja.
A potem Mikołaj odezwał się w te słowa: - Słyszałem, że teraz mieszkasz gdzieś nad rzeką Virdigris? Czyś
ty tam czasem nie spotkał dwóch małych dziewczynek? Jedna ma na imię Laura, a druga Mary.
- O tak, znam je doskonale -

zapewnił go pan Edwards.

- Mam wielki problem -

mówi do mnie Mikołaj. - Takie dobre, śliczne dzieweczki czekają tam pewno na

mnie. Tak bym nie chciał ich zawieść... A tu woda w strumieniu podnosi się coraz wyżej i nie wiem, czy
zdołam się przeprawić na drugą stronę i zawitać w tym roku do ich domku. - Słuchaj, Edwards - powiada do
mnie Mikołaj - czy mógłbyś wyświadczyć mi przysługę i przekazać prezenty, które mam dla nich?
-

Z wielką przyjemnością - odparł na to pan Edwards. Schodzą więc obaj z ulicy i Święty Mikołaj przywiązuje

do
słupka swojego muła.
-

Nie miał renifera jak zwykle? - spytała Laura, a Mary wyjaśniła jej: - Przecież nie ma śniegu.

- W tym rzecz -

potwierdził pan Edwards. - Tym razem Mikołaj wybrał się w te strony na jucznym mule. I w

końcu rozwiązał worek i wydobył z niego prezenty dla was.
- Jakie prezenty? -

krzyknęła Laura, a Mary spytała: - I co było dalej?

-

Uścisnęliśmy sobie dłonie i Święty Mikołaj wsiadł na swego gniadego konika, i ruszył w dalszą drogę.

Całkiem dobrze jechał jak na swą tuszę. Długie, białe wąsy wetknął pod chustę. - Bywaj, Edwards! - zawołał
i skręcił na drogę do Fortu Dodge, pogwizdując z cicha i ciągnąc za sobą na sznurku muła objuczonego
workami pełnymi prezentów.
Mary i Laura umilkły na chwilę, żeby zastanowić się nad tym wszystkim.
A wtedy mama powiedziała: - Teraz możecie się odwrócić.
124

Z pończoszki Laury sterczało coś błyszczącego. Z piskiem wyskoczyła z łóżka. Za nią pobiegła Mary. W
pończoszce połyskiwał nowiutki, lśniący, blaszany kubek. Mary dostała dokładnie taki sam. Miały więc teraz
własne kubeczki i mogły z nich pić każda z osobna. Laura skakała i krzyczała z radości, śmiejąc się głośno,
Mary zaś stała cichutko i patrzyła roziskrzonym wzrokiem na swój pierwszy w życiu blaszany kubek.
Potem obie naraz wsunęły rączki do pończoch i każda wyciągnęła po długim cukierku. Były to cukierki
miętowe w kształcie laseczek, w białe i czerwone paseczki. Długo przyglądały się pięknym laseczkom, aż
wreszcie Laura nie wytrzymała i polizała swoją, ale tylko jeden, jedyny raz. Mary nie była łakomczuchem i
nie tknęła swej laseczki.
Ale w pończochach coś jeszcze było. Każda z dziewczynek wyciągnęła teraz po małym pakunku. Gdy
rozwinęły papier, ich oczom ukazały się dwa małe ciasteczka, każde w kształcie serca. Czubki serduszek
posypane były białym cukrem. Błyszczące ziarenka podobne były do maleńkich płatków śniegu. Były zbyt
piękne, aby je jeść. Mary i Laura zerkały na nie łakomym wzrokiem, aż w końcu Laura uszczknęła
kawałeczek od spodu, żeby nie było znać. Ciasteczko było w środku białe, upieczono je z białej mąki i
osłodzono białym cukrem.
Dziewczynkom zabrakło odwagi, by raz jeszcze zajrzeć do pończoch. Kubki, cukierki, serduszka -
prezentów było więcej, niż się spodziewały. Umilkły ze szczęścia. A wtedy mama spytała, czy dobrze
sprawdziły, czy pończochy są na pewno puste. Wsunęły więc jeszcze raz rączki do środka.
W każdej pończosze, tam gdzie się mieści duży palec, spoczywała błyszcząca jednopensowa moneta!
Do głowy im nawet nie przyszło, że mogłyby mieć własne srebrne pieniążki. Wierzyć się nie chciało - każda
dostała całego pensa, i jeszcze kubek, i ciastko, i miętowego cukierka!
Takich świąt nie miały jeszcze nigdy. Powinny były od razu podziękować panu Edwardsowi za wszystkie te
piękne prezenty. Zapomniały jednak o nim zupełnie, nawet o Świętym Mikołaju już nie myślały. Pewnie
przypomniałyby sobie za chwilę, lecz mama na to nie czekała, tylko spytała cicho:
-

Nie podziękujecie panu Edwardsowi?

125
-

Dziękujemy! Dziękujemy! - wołały jedna przez drugą, a ich serduszka wypełniała gorąca wdzięczność.

Tatuś ściskał raz po raz dłonie pana Edwardsa. Wszyscy - mama, tatuś i pan Edwards - wyglądali tak, jakby
się mieli za chwilę rozpłakać. Laura zupełnie nie rozumiała, dlaczego, więc odwróciła wzrok i patrzyła na
swoje piękne prezenty.
Nagle do jej uszu doszło głośne, radosne westchnienie mamy. Odwróciła głowę i zobaczyła, że pan
Edwards wyjmuje z kieszeni kartofle. Powiedział, że dzięki nim mógł utrzymać w równowadze paczkę, którą
trzymał na głowie, przepływając przez strumień. Pomyślał, że będą pasowały do świątecznego indyka.
Kartofli było aż dziewięć. Pan Edwards także przywiózł je z miasta.
-

To naprawdę przesada, Edwards - powtarzał tatuś.

Ani on, ani mama nie wiedzieli, jak mają dziękować panu Edwardsowi za wszystkie te niespodzianki.
Mary i Laura nie mogły nic jeść z podniecenia. Wypiły jedynie trochę mleka ze swych błyszczących kubków,
lecz nic więcej nie mogły przełknąć - ani duszonego królika, ani kaszy.
- Nie zmuszaj ich, Charles -

powiedziała mama. - Zaraz będzie obiad.

Na obiad jedli pieczonego soczystego indyka, którego mięso wprost rozpływało się w ustach. Mama upiekła
do niego w popiele osiem słodkich kartofli, umytych przedtem dokładnie, żeby je można było jeść ze skórką.
Na st

ole leżał też bochenek chleba z białej mąki.

Na deser jedli małe ciasteczka i popijali kompotem z suszonych jeżyn. Były to zwyczajne ciasteczka,
osłodzone brązowym cukrem, bez białych kryształków dla ozdoby.
Po obiedzie mama, tatuś i pan Edwards usiedli przy kominku i zaczęli wspominać święta w Wielkim Lesie i
w Tennessee. Dziewczynki zaś patrzyły na piękne ciastka, dotykały srebrnych pensów i popijały wodę z
nowych kubeczków. Raz po raz oblizywały i leciutko ssały miętowe cukierki, aż na końcach laseczek zrobiły
się ostre, spiczaste czubki.
Były to najpiękniejsze święta Bożego Narodzenia w ich życiu.
126

Rozdział dwudziesty
Krzyk w nocy
Nastały krótkie, szare dni i bardzo ciemne i zimne noce. Ciężkie chmury wisiały nisko nad małym domkiem i
nad całą, smaganą wiatrem, prerią. Zwykle padał deszcz, lecz czasami wiatr przynosił zamarznięte kuleczki
śniegu, którymi chłostał bezlitośnie przygięte do ziemi źdźbła traw. Następnego dnia śnieg znikał.
Dzień w dzień tatuś wychodził na polowanie i zastawiał sidła. Mary i Laura zostawały w ciepłym, przytulnym
domku i pomagały mamie w gospodarstwie oraz zszywały kołdry z łat. Bawiły się z Carrie w koci-koci-łapci i
w ciepło-zimno. Grały też w kocią kołyskę oraz, stojąc twarzą w twarz, klaskały w dłonie, recytując w rytm
u

derzeń wyliczankę:

Fasola na gorąco,
Na zimno fasola.
Z garnka fasolę będę jeść
Przez dni sześć.
Ktoś lubi na gorąco,
Na zimno lubi ktoś,
A ktoś z garnka lubi jeść
Fasolę - przez dni sześć.
Lubię na gorąco,
127
Na zimno lubię też
I z garnka lubię jeść
Fasolę - przez dni sześć. To prawda - nic im tak nie smakowało, jak fasola ugotowana z kawałeczkami
słonego boczku, którą mama nakładała na talerze, gdy tatuś wracał zmęczony i zmarznięty z polowania.
Laura lubiła ją też jeść na zimno i na gorąco, i wcale jej się ta fasola nie znudziła. Nigdy zresztą nie
starczało jej na sześć dni, bo znikała w ich żołądkach dużo wcześniej.
A wiatr wciąż wył i szlochał po całych dniach, jęczał i zawodził bez końca. Przyzwyczaili się już do niego.
Dął po całych dniach, a w nocy, gdy spali, nawet przez sen słyszeli jego wycie. Pewnej nocy obudził ich
jednak straszliwy krzyk, który przedarł się przez szum wiatru.
Tatuś wyskoczył z łóżka, a mama krzyknęła:
- Charles! Co to?!
-

To jakaś kobieta krzyczy - powiedział tatuś. Ubierał się w wielkim pośpiechu. - Wydaje mi się, że krzyk

doszedł od strony Scottów.
-

O Boże, co też tam mogło się stać?! - zawołała mama. Tatuś już zakładał buty. Wsuwał nogę do środka;

palcami
rąk chwytał za pętelki przy cholewie. Następnie pociągnął z całej siły i mocnym tupnięciem pomagał stopie
wsunąć się do środka. Teraz dopiero but trzymał się dobrze na nodze.
-

Może Scott zachorował - powiedział tatuś, wciągając drugi but.

-

Nie przypuszczasz chyba, że... - pytała mama ściszając

głos.
- Nie -

rzekł tatuś. - Mówiłem ci już, Indianie z obozu przy skarpie nie są groźni.

Laura spuściła nogi na podłogę, lecz mama upomniała ją:
-

Lauro, leż spokojnie. - I Laura szybko wsunęła się z powrotem pod kołdrę.

Tatuś włożył ciepłą kurtkę z kraciastego sukna, futrzaną czapkę i szalik. Zapalił knot w latarni, wziął strzelbę
i pospiesznie wyszedł z domu.
Nim drzwi zamknęły się za nim, Laura zdążyła dostrzec ciemną noc na dworze. Niebo było zupełnie czarne,
bez jednej
128
gwiazdki. Laura po raz pierwszy w życiu widziała taką głęboką ciemność.
- Mamo?
- Co, Lauro?
- Dlaczego jest tak ciemno?
- Idzie burza -

odparła mama. Zaciągnęła rzemyk od zamka, dorzuciła do ognia parę drew i położyła się do

łóżka.
- Spijcie, dziewczynki -

powiedziała.

Lecz ani Mary, ani Laura nie m

ogły zasnąć. Leżały zupełnie rozbudzone i nasłuchiwały. Nic jednak poza

wyciem wiatru nie docierało do ich uszu.
Mary naciągnęła kołdrę na głowę i szepnęła: - Och, żeby tatuś był już z powrotem w domu...

Laura kiwnęła głową, nie unosząc jej z poduszki; nie mogła wykrztusić ani słowa. Przed oczami miała obraz
taty, który wędruje wzdłuż urwiska, drogą prowadzącą do domu pana Scotta. Wyobrażała sobie maleńkie
iskierki światła, które wydobywają się z otworów blaszanej latarenki i giną w przepastnej ciemności.
-

Już pewnie świta - po pewnym czasie powiedziała. Mary kiwnęła głową. Leżały i wciąż nasłuchiwały wycia

wiatru. Tatuś nie wracał.
Nagle przez jęk wichury przedarł się ten sam straszliwy wrzask. Zdawało się, że tym razem jest znacznie
bliżej.
Laura z krzy

kiem wyskoczyła z łóżka, Mary zaś dała nura pod kołdrę. Mama też wstała i zaczęła się w

pośpiechu ubierać. Znów dorzuciła do ognia i kazała Laurze wracać do łóżka. Laura błagała tak bardzo, że
w końcu mama pozwoliła jej wstać.
-

Tylko owiń się szalem - powiedziała.

Stanęły obie przy kominku i zaczęły nasłuchiwać. Wycie wiatru nie ustawało. Były zupełnie bezradne.
Dobrze przynajmniej, że nie trzeba było leżeć w łóżku.
Raptem usłyszały walenie do drzwi i głos taty:
- Otwieraj, Caroline, szybko!
Mama otworzyła drzwi, tatuś wskoczył do środka i zamknął je za sobą natychmiast. Stał w miejscu nie
mogąc złapać tchu. Wreszcie ściągnął czapkę i odezwał się:
9

— Domek na prerii

129
-

Nie mogę ochłonąć z przerażenia.

-

Charles, co to było? - spytała mama.

- Pantera -

powiedział tato, a potem zaczął opowiadać. Szedł jak najszybciej w kierunku domu pana Scotta.

Gdy
dotarł na miejsce, zobaczył, że w oknach jest ciemno; w domu panowała zupełna cisza. Tatuś obszedł więc
dom wokół zaglądając, gdzie się dało i przyświecając sobie latarenką. Nic nie wskazywało na to, by w domu
działo się coś złego. Poczuł się jak głupiec, który zrywa się z łóżka w środku nocy i wędruje dwie mile tylko
dlatego, że przestraszyło go wycie wiatru.
Nie chciał, żeby pan i pani Scott dowiedzieli się o tym, więc ich nie budził, tylko szybko ruszył do domu,
zwłaszcza iż zdążył już zmarznąć na kość. Szedł pospiesznie drogą nad urwiskiem, gdy nagle ten sam
straszliwy krzyk rozległ się tuż obok niego.
-

Możecie sobie wyobrazić? Włosy stanęły mi dęba ze strachu, aż czapka mi się podniosła na głowie. -

Tatuś spojrzał na Laurę i dodał: - Gnałem do domu jak przerażony królik.
-

Ale gdzie była ta pantera? - spytała Laura.

-

Na wierzchołku drzewa. Na samym szczycie drzewa, które rośnie nad urwiskiem.

- Przysz

ła tu za tobą? - spytała znów Laura, a tatuś odpowiedział: - Nie wiem, Lauro.

-

Nic ci już nie grozi, Charles - odezwała się mama.

-

Dzięki Bogu. Jest zbyt późno, by się włóczyć z panterami. Lauro, gdzie mój zzuwak?

Laura przyniosła urządzenie do zzuwania butów, zrobione z dębowej deszczułki, z wycięciem na but z
jednej strony i z podpórką pośrodku. Położyła zzuwak na podłodze. Tato stanął na nim jedną nogą, drugą
zaś oparł o wycięcie, tuż przy samym obcasie, i zaczął wyciągać nogę z buta. Potem w ten sam sposób
ściągnął drugi but. Były tak obcisłe, że trzeba było znaleźć dobry sposób, żeby je móc zdejmować.
Laura przyjrzała się uważnie, jak tatuś zdejmuje buty, a potem spytała:
-

Czy pantera mogłaby porwać małą dziewczynkę?

-

O, tak. I zabić ją, i zjeść... Nie możecie wychodzić z domu, póki jej nie zabiję. Gdy tylko wstanie świt,

wezmę strzelbę i pójdę jej śladem.
130
Z samego rana tatuś wyruszył na polowanie. Przez dwa dni chodził za panterą, lecz na nic się to nie zdało.
Wreszcie trafił na ślad: odnalazł skórę i kości antylopy, która padła ofiarą drapieżnika; samej jednak pantery
nie udało mu się upolować. Wędrowała przeskakując z drzewa na drzewo, nie zostawiając na ziemi żadnych
śladów.
Oświadczył, że nie spocznie, nim nie zabije dzikiej bestii. - Nie pozwolę, żeby bezkarnie chodziła tam, gdzie
mieszkają małe dziewczynki.
Nie udało mu się jednak zabić pantery i wkrótce porzucił ten zamiar.
Pewnego dnia wędrując po lesie spotkał Indianina. Stanęli naprzeciw siebie i przyglądali się sobie, nie
mogąc wyrzec ani słowa. Wiedzieli bowiem, że nie potrafią się zrozumieć. Stali tak na zimnie, pod
ociekającymi deszczem gałęziami, gdy nagle Indianin pokazał tacie ślad łapy pantery na ziemi, a potem
uniósł swą strzelbę i zmierzył się do strzału, dając w ten sposób do zrozumienia, że zabił już bestię.
Wskazał najpierw na czubki drzew, a później na trawę, wyjaśniając w ten sposób, że trafił w nią, gdy
siedziała na drzewie. Na koniec spojrzał w niebo, zwracając głowę najpierw ku wschodowi, a potem ku
zachodowi, c

o miało oznaczać, że zabił panterę poprzedniego dnia.

A więc nie było się już czego bać. Pantera zginęła.
Laura spytała jeszcze, czy pantera mogłaby porwać indiańskie niemowlę, zagryźć je i zjeść, a tatuś odparł,
że to możliwe.
-

Pewnie dlatego Indianin ją zgładził - pomyślała Laura.

Rozdział dwudziesty pierwszy
Indiańska zabawa
Zima miała się ku końcowi. W świstach i wyciu wiatru pojawiły się łagodniejsze tony, nie było już tak
strasznie zimno. Pewnego dnia tatuś powiedział, że widział stado dzikich gęsi lecących na północ. Nadszedł
czas, by znów wybrać się w podróż do Independence i sprzedać skóry.
-

Dookoła kręci się pełno Indian. - Powiedziała mama z niepokojem:

-

Oni są naprawdę życzliwie usposobieni. Często spotykam ich w lesie na polowaniu. Nie trzeba się ich bać

-

pocieszył ją tatuś.

- Nie trzeba -

powtórzyła mama, lecz Laura czuła, że mama bardzo się ich boi. - Jedź, Charles. Musimy

mieć pług i nasiona. Tylko wracaj jak najprędzej.
Następnego ranka tato zaprzągł Pet i Patty do wozu i wyruszył do miasta.
Laura i Mary znów odliczały monotonne i puste dni, które dłużyły się w nieskończoność. Minął pierwszy,
potem drugi, wreszcie trzeci i czwarty dzień, lecz tatusia wciąż nie było. Piątego dnia zaczęły wyglądać go z
nadzieją i niepokojem.
Tego dnia świeciło słońce. Choć wciąż wiało chłodem, w powietrzu czuło się już zapach wiosny. Pod
ogromnym
132

sklepieniem nieba niosło się echem kwakanie dzikich kaczek i przeciągłe gęganie dzikich gęsi. Długie
sznury ptakó

w podobnych do ciemnych paciorków frunęły ku północy.

Mary i Laura bawiły się na dworze upojone wiosennym, pełnym słodyczy powietrzem. Biedny Jack patrzył za
nimi i wzdychał z rozpaczy. Nie mógł się przyłączyć do zabawy, ponieważ więził go mocny łańcuch.
D

ziewczynki próbowały go pocieszać, lecz jemu nie chodziło o to, by ktoś go głaskał. Pragnął tylko jednego

-

jak niegdyś być wolnym.

Minął ranek i popołudnie, lecz tatuś wciąż nie wracał. Mama powiedziała, że sprzedawanie skór zajmuje
sporo czasu.
Po południu Mary i Laura zajęły się grą w klasy. Na błotnistym podwórku wyrysowały patykiem linie. Mary z
początku nie miała ochoty na tę zabawę; skończyła osiem lat i wydawało się jej, że jest za duża na
dziecinne gry. Laura jednak tak długo zanudzała siostrę prośbami mówiąc, że z podwórza od razu zobaczą
nadjeżdżającego tatusia, że w końcu Mary ustąpiła i też zaczęła skakać.
Nagle przystanęła na jednej nodze i spytała:
- Co to?
Laura już przedtem słyszała ten dziwny hałas i też zaczęła nasłuchiwać. Wreszcie odezwała się:
- To Indianie.
Druga noga Mary dotknęła ziemi. Dziewczynka stała nieruchomo, skamieniała ze strachu. Laura nie czuła
takiego przerażenia, ogarnął ją tylko lekki niepokój. Były to głosy rozmawiających ze sobą Indian. Wielu ich
musiało mówić naraz; dźwięki, które docierały do uszu Laury, przypominały uderzenia siekiery, szczekanie
psa i śpiew, choć podobnego śpiewu Laura nigdy w życiu nie słyszała. Brzmiał dziko i mocno, lecz nie
wyczuwało się w nim złości.
Laura słuchała z uwagą. Niewiele jednak mogła usłyszeć, bowiem drzewa, pagórki i wiatr zagłuszały
dochodzący z obozu hałas, a w dodatku Jack przez cały czas nie przestawał warczeć.
Mama wyszła na dwór i też zaczęła nasłuchiwać. Kazała dziewczynkom wracać do domu. Wpuściła psa do
środka i zamknęła drzwi na skórzany rzemyk.
Mary i Laura nie miały ochoty na zabawę. Patrzyły przez
133
okno i przysłuchiwały się dziwnym dźwiękom. W domu było gorzej słychać - głosy te pojawiały się, to
znikały, nie milkły jednak na dobre.

Tego dnia Mary i Laura uporały się ze swoimi obowiązkami wcześniej niż zwykle. Zamknęły w stajni krowę,
cielaczka i źrebię i przyniosły mleko. Mama przecedziła je i odstawiła na bok. Potem poszła po wodę do
studni, a Mary i Laura naniosły drew na ogień. Przez cały ten czas dochodzące z oddali głosy nie milkły ani
na chwilę. Wydawały się nawet głośniejsze i szybsze. Serce Laury biło mocno ze strachu.
Mama znów zamknęła starannie drzwi i zaciągnęła rzemyk od drewnianego zamka. Nie zamierzały
wychodzić z domu aż do rana.
Słońce powoli znikało za horyzontem. Na krańcu prerii, tuż nad ziemią, niebo jaśniało różowym blaskiem. W
izbie zrobiło się już ciemno, w mroku błyskał ogień na kominku, a mama zaczęła szykować kolację. Mary i
Laura w milczeniu spoglądały w okno. Na dworze wszystko z wolna traciło barwy. Ziemię okrył cień, niebo
stało się bladoszare. Hałas dobiegający z doliny wzmagał się coraz bardziej. Im szybsze i głośniejsze
stawały się odgłosy wrzawy, tym mocniej i prędzej biło serce Laury.
Ach, z jaką ulgą powitała skrzypienie kół wozu! Rzuciła się do drzwi, krzycząc z radości. Nie umiała ich
jednak otworzyć. Mama zresztą i tak nie pozwoliłaby jej wyjść na dwór. Wyszła sama, żeby pomóc tacie
wnieść pakunki.
Tatuś pojawił się w drzwiach z naręczem paczek. Mary i Laura przypadły do niego, deptały mu po nogach,
czepiały się jego rękawów. Tatuś wybuchnął swym głośnym, radosnym śmiechem.
-

Zaraz, zaraz, bo mnie przewrócicie! Myślicie, że jestem drzewem? Chcecie się na mnie wspinać?

Rzucił paczki na stół, uścisnął Laurę bardzo mocno, podrzucił ją do góry, a potem znów chwycił ją w
ramiona. Z drugiej strony przytulił do siebie Mary.
-

Posłuchaj, tato - powiedziała Laura - ci Indianie robią taki dziwny hałas...

-

Bo to ich święto. Słyszałem ich, kiedy przejeżdżałem przez dolinę.

134
Wyszedł znów, żeby wyprząc konie i wnieść resztę rzeczy. Nowy pług zaniósł do stajni, a nasiona, w obawie
przed złodziejami, zabrał do domu. Przywiózł też cukier, lecz nie biały tylko brązowy, bo biały był za drogi.
Ale za to kupił trochę białej mąki, a oprócz tego mąkę kukurydzianą, sól, kawę i różne nasiona. Dostał nawet
specjalne ziemniaki -

sadzeniaki. Laura miała na nie wielką ochotę, ale nie wolno ich było gotować.

Wreszcie tatuś wyjął i otworzył małą, papierową torebkę, pełną słonych, kruchych ciasteczek. Na stole
p

ostawił też i odwinął z papieru słoik z zielonymi korniszonami. Twarz tatusia promieniała dumą, gdy mówił:

-

Wiedziałem, że każdemu to będzie smakowało.

Laurze aż pociekła ślinka, a mama spojrzała na tatę oczami błyszczącymi ze szczęścia: kochany tatuś
pam

iętał, że miała ochotę na ogórki.

Ale na tym nie koniec. Teraz tatuś wręczył mamie następny pakunek i przyglądał się uważnie, jak go
rozpakowywała. Wewnątrz znajdował się przepiękny materiał. Było go tyle, że mogło starczyć na całą
suknię.
- Och, Charles,

nie powinieneś tego robić! To naprawdę za dużo - powiedziała mama, lecz jej twarz, a także

twarz taty, jaśniały radością.
Dopiero teraz zdjął sukienną kurtkę i powiesił czapkę. Usiadł, zerknął na dziewczynki i wyciągnął nogi w
stronę ognia. Mary usiadła grzecznie tuż obok niego.
Laura wdrapała się szybko na jego kolana i zaczęła uderzać go swymi małymi piąstkami.
-

Gdzie go masz? Gdzie? Gdzie masz mój prezent? Wtedy tatuś roześmiał się na cały głos, a jego śmiech

brzmiał
jak dzwon.
-

Może coś się znajdzie w kieszeni mojej koszuli - powiedział i wyciągnął stamtąd paczuszkę o dziwnym

kształcie, którą powoli zaczął rozpakowywać. - Mary będzie pierwsza - rzekł - ponieważ była bardziej
cierpliwa. -

I wręczył jej okrągły grzebyk do włosów. - A teraz ty, mała trzpiotko - powiedział i dał Laurze taki

sam grzebyk.
Były to półokrągłe grzebyki z czarnej, elastycznej masy. Trzymały się dobrze we włosach, a każdy z nich
miał na środku
135
płaskie, czarne kółeczko, w którym wycięta była mała pięcioramienne gwiazdka, a wokół niej malutkie
dziureczki. Pod kółeczkiem umieszczona była kolorowa wstążka, która prześwitywała przez gwiazdkę.
Grzebyk Mary miał niebieską wstążkę, a grzebyk Laury czerwoną. Mama zebrała im włosy i założyła każdej
z dziewczynek gumową opaskę. Nad czołem Mary, na jej złotych włosach, połyskiwała niebieska gwiazdka.
Dokładnie w tym samym miejscu, na brązowych włosach Laury widniała gwiazdka koloru czerwonego.
Laura popatrzyła na Mary, Mary na Laurę i obie wybuch-nęły radosnym śmiechem. Jeszcze nigdy w życiu
nie dostały czegoś tak pięknego.
-

A ty, Charles, niczego dla siebie nie kupiłeś?

-

Kupiłem sobie pług. Niedługo zrobi się ciepło i zabiorę się za oranie pola.

Dawno nie było w domu tak radosnej kolacji. Dziewczynki miały przy sobie wreszcie swego kochanego
tatusia.

Ach, jak smakował im solony, podsmażony boczek po tylu miesiącach jedzenia potraw z kaczek, gęsi,
indyków i dziczyzny! Ale nic nie mogło dorównać w smaku solonym ciasteczkom i małym, zielonym
korniszonom.
Tatuś wyliczył, jakie przywiózł nasiona. Mieli teraz w domu nasiona rzepy, marchwi, cebuli, kapusty, a także
groszku, fasoli, kukurydzy, pszenicy, tytoniu, a nawet arbuza.
-

Gdy zaczniemy zbierać plony z naszej urodzajnej ziemi, będziemy tu mieli królewskie życie.

Prawie zupełnie zapomnieli o hałasach dochodzących z indiańskiego obozu. Przez zamknięte okiennice
słychać było wycie wiatru, który z gwizdem wpadał do komina. Tak się już przyzwyczaili do wietrznych
podmuchów, że przestali na nie zwracać uwagę. Gdy jednak wiatr na chwilę przycichał, do uszu Laury
docierały znów przenikliwe, rytmiczne dźwięki.
Nagle Laura jeszcze uważniej nadstawiła ucha.
Tatuś właśnie mówił mamie, że słyszał od mieszkańców Independence, iż rząd zamierza usuwać białych
osadników z indiańskich terytoriów. Słyszał, że w odpowiedzi na swe skargi taką właśnie obietnicę uzyskali
Indianie w Waszyngtonie.
136

-

Charles, to niemożliwe! - krzyknęła mama. - Teraz, kiedy włożyliśmy w to wszystko tyle pracy?!

Tatuś zapewniał mamę, że nie ma sensu dawać wiary tym pogłoskom.
-

Zawsze, jak dotąd, zostawiali ziemię w rękach osadników. Myślę, że raczej zmuszą Indian, żeby się stąd

wynieśli. Na własne uszy słyszałem w Waszyngtonie, że osadnicy w każdej chwili mogą się stać
właścicielami tej ziemi.
-

Więc niech już ją im przekażą i skończą to gadanie - powiedziała mama.

Laura i Mary położyły się do łóżka, lecz długo jeszcze nie mogły zasnąć. Mama i tatuś usiedli przy kominku.
Tatuś przy blasku świecy czytał mamie gazetę z Kansas. Z gazety wynikało, że tatuś ma rację, że rząd nie
zrobi nic złego białym osadnikom.
Gdy tylko wiatr przycichał, do domku docierał hałas szaleńczej indiańskiej zabawy. Czasem przez jęk wichru
przebijały się radosne okrzyki:
- Hej, hej, hej, jej! Ha, hej, ha!
Serce Laury biło coraz szybciej i coraz niespokojniej.
.

Rozdział dwudziesty drugi
Pożar na prerii
Nadeszła wiosna. Wszystko wokół wydawało się jasne, ogromne i pełne słodyczy. Wokół unosił się
odurzający zapach ciepłego wiosennego powietrza. Białe, połyskliwe obłoki żeglowały wysoko po
przezroczystym niebie; ich lekkie, delikatne cienie mknęły nad prerią pokrytą bladą, zwiędłą trawą.
Tatuś orał twardą darń pługiem zaprzężonym w dwa konie. Darń tworzyły zbite w masę korzenie traw. Pet i
Patty wytężały swe siły, a ostry pług z wolna przewracał długą, nieprzerwaną skibę. Wysokie łodygi gęsto
porastały ziemię i z daleka wcale nie było widać, że łąka jest zaorana. Wszędzie sterczały suche źdźbła traw
i korzenie.
Tato i jego konie, Pet i Patty, dzielnie zmagali się z ziemią. Tatuś powiedział, że w pierwszym roku ziemniaki
i kukurydza wyrosną na darni; resztki traw znikną dopiero w następnym roku. Nie wcześniej niż za dwa, trzy
lata powstanie prawdziwe pole, które będzie można orać. Mimo wszystko tatuś był zadowolony - ziemia,
którą zaczął uprawiać, była urodzajna i pozbawiona kamieni oraz pni drzew.
Na indiańskim szlaku pojawiało się teraz coraz więcej Indian. Zresztą wszędzie było ich pełno, nie tylko na
szlaku. Znad strumienia, w miejscu gdzie odbywały się polowania, dochodzi-



138
ły echa wystrzałów. Nikt nie wiedział, ilu Indian ukrywa preria, która tylko na pierwszy rzut oka wyglądała jak
płaska równina. Często zdarzało się Laurze zobaczyć indiańskiego jeźdźca, który wyrastał nagle jakby spod
ziemi.
Nierzadko Indianie odwiedzali

teraz mały domek. Niektórzy byli spokojni, inni zachowywali się nachalnie i

opryskliwie: przychodzili i domagali się jedzenia i tytoniu. Mama zawsze dawała im to, czego żądali,
ponieważ bała się odmówić. Gdy taki przybysz pokazał coś palcem i chrząknął znacząco, wówczas mama
wręczała mu tę czy inną rzecz bez słowa. Większość zapasów była jednak dobrze ukryta w szafce
zamykanej na kłódkę.
Jack przez cały czas nie przestawał warczeć, szczerzył zęby nawet na Laurę. Nigdy nie spuszczano go z
łańcucha, leżał więc, ziejąc nienawiścią do obcych przybyszów. Mary i Laura zdołały się już do nich

przyzwyczaić i ich widok nie wpędzał dziewczynek w panikę tak jak niegdyś. Wolały, co prawda, podczas
takich spotkań mieć przy sobie psa lub tatusia...
Pewnego dnia dziewczyn

ki pomagały mamie robić obiad, a mała Carrie bawiła się na podłodze w

promieniach słońca, które wpadały przez otwarte okno. Nagle pociemniało.
- Idzie burza -

powiedziała mama wyglądając przez okno. Laura wyjrzała również i oczom jej ukazały się

ogromne,
czarne chmury, które piętrzyły się na południowej stronie nieba i zasłaniały słońce.
Nagle ujrzała biegnące kłusem konie, ciągnące ciężki pług, oraz tatusia, który trzymając się pługa sadził
wielkie susy.
-

Preria płonie! - krzyczał tatuś. - Lej wody do balii, leć po worki! Prędko!

Mama rzuciła się do studni, a Laura złapała balię i zaczęła ją wlec, podążając za mamą. Tatuś przywiązał
Pet do ściany chaty, cielę i krowę odwiązał z postronków i zamknął je w stajni. Źrebaka umieścił przy
północnej ścianie. Mama lała wodę do balii wiadrami, najszybciej jak tylko mogła. Laura pobiegła po worki
do stajni.
Tymczasem tatuś wrócił z pługiem na pole i, przynaglając dzikimi okrzykami oba koniki, zaczął orać
pierwszą długą bruzdę. Niebo pociemniało, mrok zapadł, jakby słońce skryło
139
się za horyzontem. Tatuś zaorał trzy bruzdy - jedną od zachodniej, drugą od wschodniej i trzecią od
południowej strony. Wokół niego wyskakiwały zewsząd króliki, nie zwracając nań najmniejszej uwagi. W
końcu Pet i Patty nie wytrzymały i rzuciły się naprzód galopem, porywając za sobą pług i tatę. Balia była już
pełna. Teraz mama, z pomocą Laury, wrzucała do niej worek za workiem, po to, by nasiąkły wodą.
-

Zrobiłem tylko po jednej bruździe - powiedział tatuś. - Caroline, spiesz się, ogień jest szybszy niż

rozpędzone rumaki. Wielki królik przeskoczył tuż nad balią, gdy mama i tatuś usiłowali podnieść ją z ziemi.
Mama kazała Laurze wracać do domu. Oboje z tatą chwycili mocno balię i potykając się ruszyli w kierunku
świeżo zaoranej bruzdy.
Laura

postanowiła trzymać się blisko domu. Nagle dostrzegła czerwone języki ognia pełzające pod kłębami

czarnego dymu. Zewsząd pędziły wielkimi susami króliki, nie zwracając najmniejszej uwagi na psa, który
zresztą też nie przejmował się ich obecnością i nie odrywał wzroku od czerwonych płomieni pod kłębiącymi
się chmurami dymu. Dygotał i skowyczał ze strachu, tuląc się do nóg Laury. Z dzikim poświstem zerwał się
gwałtownie wiatr. Tysiące ptaków i królików rzuciło się do ucieczki. Tatuś szedł wzdłuż bruzd i podpalał
trawę z jednej strony, mama zaś uderzała mokrym workiem w płomyki, gdy te próbowały przeskoczyć
bruzdę. Zdawało się, że cała preria podryguje wraz ze skaczącymi królikami. Na podwórku widać było
pełzające węże i dzikie kury, biegnące przed siebie cicho, z wysuniętymi do przodu szyjami i rozpostartymi
skrzydłami. Wycie wiatru mieszało się z krzykami uciekających ptaków.
Wokół domu płonął teraz ogień wzniecony przez tatę. Oboje rodzice gasili go mokrymi workami. Płomienie
buchały pożerając suchą trawę wewnątrz bruzd, a gdy mokre worki nie wystarczały, mama i tatuś deptali
ogień. Biegali tak wciąż tam i z powrotem, usiłując walczyć z pożarem.
W podmuchach wyjącego wichru ogień na prerii wzmagał się i huczał coraz głośniej. Wielkie płomienie
strzelały w górę, a potem płonęły jasno przez chwilę i znów opadały, by się przenieść dalej. Wiatr pomagał
im w tym -

trawa błyskawicznie zajmowała się ogniem, który pełzał uparcie naprzód, tuż przed

140
huczącą ścianą pożaru. Czarne chmury dymu, kłębiące się w górze, jarzyły się czerwonym światłem.
Mary i Laura stały przyciśnięte do ściany domku i trzęsły się ze strachu. Malutka Carrie siedziała sama
wewnątrz; Laura czuła, że powinna coś zrobić, lecz w głowie kręciło się jej i szumiało, jakby i tam płonął
ogień. Z piekących oczu płynęły jej łzy, ostry dym kłuł w nos i gardło.
Jack wył na cały głos. Źrebak i konie rżały głośno, szarpiąc się na postronkach. Żółtoczerwone płomienie
pędziły niczym rozpędzone rumaki, rzucając jasne drgające światło, które tańczyło wokoło.
Ogie

ń wzniecony przez tatę pozostawił po sobie czarny pas wypalonej trawy. Cofał się teraz powoli, pod

wiatr, jakby szedł na spotkanie pędzącego naprzód pożaru. Wtem ogromne płomienie pochłonęły go
całkowicie i w mgnieniu oka ściana ognia runęła do przodu.
Wia

tr wzbił się w górę jak jeden oszalały, ogarniający wszystko wrzask; płomienie uniosły się jeszcze wyżej

w huczącym powietrzu. Ogień otoczył mały domek.
Nagle, jakby pod wpływem czarodziejskiej różdżki, wszystko ucichło. Pożar z hukiem przewalił się obok i
ruszył w drugą stronę. Mama i tatuś gasili już tylko drobne płomyki na podwórku. Gdy wreszcie nie został ani
jeden, mama weszła do domu, by umyć twarz i ręce. Cała była pokryta czarnym potem, drżała ze
zmęczenia i przerażenia.
-

Już po wszystkim, nie ma się czego bać. Uratował nas nasz mały ogień - powiedział tata.

W powietrzu pachniało spalenizną. Aż po sam widnokrąg spalona preria była naga i czarna. Wiatr rozwiewał
popiół na wszystkie strony. Świat odmienił się zupełnie - był teraz żałosny i pusty. Mama i tatuś mimo
wszystko cieszyli się - ogień nie wyrządził im żadnej szkody.

Tatuś powiedział, że mało brakowało, a pożar by ich dosięgną!. Tatuś spytał mamę, co by zrobiła, gdyby
pożar wybuchnął podczas jego nieobecności.
-

Uciekłabym nad strumień razem z ptakami i królikami - odparła mama.

To prawda, dzikie istoty na prerii wiedziały, gdzie należy
141
szukać ratunku. Wszystko, co żyło - biegało, fruwało, skakało, aby jak najprędzej dotrzeć do wody, ona tylko
mogła je uratować przed ogniem. Jedynie małe pieski z prerii skryły się głęboko w swych norkach i teraz
wystawiły łebki, spoglądając na nagą dymiącą prerię.
Wkrótce znad strumienia zaczęły powracać pierwsze ptaki, a za nimi ostrożnie ruszyły króliki, rozglądając
się na wszystkie strony. Dużo czasu upłynęło, nim z doliny potoku wypełzły węże i na prerię wróciły dzikie
kury. Ogień wygasł w pobliżu urwiska. Nie dosięgną! ani rzecznej doliny, ani indiańskiego obozowiska.
Wieczorem przyszli pan Scott i pan Edwards. Tatuś próbował ich przekonywać, że Indianie podpalili prerię,
aby szybciej wyrosła na niej świeża trawa. Dzięki temu lżej by im było pokonywać wielkie przestrzenie łąk.
Ich małe koniki z trudem galopowały w splątanej, gęstej, starej trawie. Pożar oczyścił ziemię. Tatuś był
nawet zadowolony, powiedz

iał, że i orka będzie łatwiejsza.

Gdy tak siedzieli i rozmawiali, z indiańskiego obozu doszły ich dzikie okrzyki i bicie w bębny.
Laura siedziała na progu, cichutko jak myszka, przysłuchując się odgłosom indiańskiej zabawy oraz słowom
taty i pana Scotta. N

ad wypaloną prerią zabłysły nisko ogromne, drżące gwiazdy. Łagodny wiatr muskał

leciutko włosy dziewczynki.
Panu Edwardsowi nie podobały się tłumy Indian, wypełniających kotliny na prerii. Nie miał pojęcia, w jakim
celu zbierali się ci dzicy ludzie. Chyba tylko po to, by się wdawać w konszachty z diabłem, jak twierdził.
-

Ja uważam, że dobry Indianin, to martwy Indianin - orzekł pan Scott.

Tatuś był innego zdania. Powiedział, że Indianie zachowywaliby się normalnie, jak każdy inny naród, gdyby
zostawiono ic

h w spokoju. A ich wciąż przecież przepędzano coraz dalej i dalej na zachód. Ich nienawiść do

białych wydawała się tatusiowi zupełnie zrozumiała. Sądził jednak, że Indianie powinni wreszcie zdać sobie
sprawę, iż są słabsi. Był pewien, że w Forcie Gibson albo w Forcie Dodge, tam gdzie stacjonują żołnierze,
Indianie siedzą cicho.
142

-

A jeśli chodzi o te nie kończące się święta, to poprzedzają one porę plemiennych łowów na bizony.

Tatuś wiedział, że w pobliskich indiańskich osadach zebrało się pół tuzina plemion. Zazwyczaj skłócone ze
sobą, każdej wiosny zawierały pokój, by wspólnie wyruszyć na wielkie łowy.
-

Przysięgają sobie pokój i zajęci są myślą o polowaniu; nie sądzę, by mieli w tej chwili zamiar wypowiadać

nam wojnę. Teraz świętują, potem pójdą śladem stad, które już wkrótce ruszą na północ w poszukiwaniu
świeżej trawy. Bóg mi świadkiem, że sam bym poszedł na takie polowanie. Zobaczyć stado bizonów - to
musi być niezapomniany widok.
-

Może i masz rację, Ingalls - powiedział wolno pan Scott. - W każdym razie chętnie powtórzę to żonie, która

do dzisiaj nie może zapomnieć masakry w Minnesocie.


Rozdział dwudziesty trzeci
Wojenny okrzyk Indian
Następnego ranka tatuś, pogwizdując wesoło, znów poszedł orać pole. Wrócił w południe cały pokryty
sadzą, lecz zadowolony. Nie musiał już więcej walczyć z wysoką wyschniętą trawą.
Obecność Indian, którzy tłumnie przybyli do nadrzecznej doliny, wzbudzała we wszystkich coraz większy
niepokój. Za dnia Mary i Laura widziały dymy unoszące się znad ich ognisk, nocami słychać było ich dzikie
okrzyki.
Tatuś wracał teraz z pola wcześniej niż zwykle. Przed zmrokiem kończył zajęcia gospodarskie, a potem
zamykał krowę, cielę, konie i źrebaka w stajni. Nie chciał, by pasły się na podwórzu w chłodnym blasku
księżyca.
Gdy nad prerią zaczynały się gromadzić cienie i wiatr przycichał, hałasy dochodzące z indiańskiego
obozowiska zdawały się brzmieć groźniej i z większą mocą. Tatuś zabierał wtedy do domu psa i starannie
zamykał drzwi, wciągając rzemyk od zamka. Aż do samego rana nikt nie mógł wyjść z domku.
Gdy noc zapadała nad prerią, ciemność przejmowała grozą i strachem. Z mroku dobiegały indiańskie
okrzyki i wrzawa, a którejś nocy dołączyło się do nich walenie w bębny, od którego, zdawało się, wszystko
zaczynało pulsować.
Dzikie ludzk

ie odgłosy i wściekłe uderzenia w bębny nawet

144
przez sen docierały do uszu Laury. Słyszała też głuche warczenie psa i tupanie jego łap, gdy się poruszał po
izbie. Czasem widziała tatusia siedzącego na łóżku, który z uwagą nasłuchiwał.
Pewnego wieczor

a wyciągnął spod łóżka formę do odlewania kul. Długo siedział nad paleniskiem, topiąc

ołów i robiąc kule. Nie spoczął, póki do końca nie zużył ołowiu.
Laura i Mary przyglądały się z łóżka pracy taty. Nigdy przedtem nie widziały, by odlewał tyle kul naraz. Mary
spytała więc:
- Tato, po co ci tyle kul?
- Nie mam nic lepszego do roboty -

odparł tatuś i zaczął wesoło pogwizdywać. A przecież od samego rana

pracował w polu i był tak zmęczony, że nie miał nawet siły zagrać na swych skrzypkach. Zamiast siedzieć
do

późna i robić kule, mógł się przecież położyć i odpocząć.

Tymczasem Indianie przestali odwiedzać ich mały domek. Mijał dzień za dniem i ani Mary, ani Laura nie
spotkały żadnego. Mary nie miała ochoty wychodzić na dwór, więc Laura samotnie bawiła się przed domem.
Preria napawała ją teraz dziwnym niepokojem, jakby coś przed nią kryła. Laura przestała czuć się
bezpiecznie na dworze. Czasem zdawało się jej, że ktoś ją bacznie obserwuje, czasem, że ktoś skrada się
za nią. Gdy jednak odwracała się szybko za siebie, nikogo nie było.
Pewnego dnia, gdy tatuś orał, przyszli do niego na pole pan Edwards i pan Scott, uzbrojeni w strzelby.
Chwilę porozmawiali, po czym wszyscy trzej gdzieś zniknęli. Laurze zrobiło się przykro, że pan Edwards nie
wszedł do środka.
Podczas

obiadu tatuś powiedział mamie, że osadnicy planują budowę palisady. Laura nie wiedziała, co

oznacza to słowo. Tatuś uważał, że budowa palisady to zły pomysł. Palisada, jeśli była w ogóle potrzebna,
to już. A teraz było za późno, by się zabierać za jej budowanie. - Ostatnia rzecz, którą byśmy chcieli
pokazać po sobie to strach - rzekł.
Mary i Laura popatrzyły na siebie. Dobrze wiedziały, że nie ma sensu zadawać pytań. Znowu usłyszałyby,
że dzieciom nie wolno się odzywać przy stole, chyba że ktoś się do nich zwróci. Albo powiedziano by im, że
dzieci i ryby głosu nie mają. Toteż milczały.
10

— Domek na prerii

145
Po obiedzie Laura spytała mamę, co to jest palisada. Mama wyjaśniła, że palisada to taka rzecz, o którą
lubią pytać dzieci. Laura zrozumiała, że od dorosłych niczego się nie dowie. Mary rzuciła jej spojrzenie,
które mówiło: A co, myślałaś, że się czegoś dowiesz?
Laura próbowała się domyślić, dlaczego tatuś powiedział, że nie należy pokazywać po sobie strachu.
Przecież i tak nigdy się niczego nie bał. Laura też nie chciała okazywać lęku, lecz nie opuszczały jej
najgorsze obawy i strach przed Indianami.
Jack przestał kłaść uszy po sobie i łasił się do Laury. Nawet gdy go głaskała, uszy miał postawione, sierść
zjeżoną, zęby wyszczerzone. W jego ślepiach czaiła się złość. Każdej nocy warczał coraz groźniej, każda
noc przynosiła coraz szybsze uderzenia bębnów, coraz głośniejsze i dziksze nawoływania.
W środku nocy Laura obudziła się zlana potem; usiadła na łóżku i zaczęła krzyczeć. Obudził ją jakiś
straszliwy

hałas.

Mama podeszła do niej i powiedziała łagodnym głosem:
-

Lauro bądź cicho, obudzisz Carrie.

Laura przytuliła się do niej i poczuła, że mama ma na sobie sukienkę. Ogień na kominku był zasypany
popiołem, w domu panowała ciemność, lecz mama wciąż jeszcze nie leżała w łóżku. Przez okno wpadało
jasne światło księżyca. Okiennice były otwarte, przy oknie stał tatuś ze strzelbą w ręku i wyglądał na dwór.
W nocnym powietrzu dudnił odgłos bębnów i rozlegały się dzikie okrzyki Indian.
Nagle straszliwy wrzask po

wtórzył się; Laura poczuła się tak, jakby za chwilę miała upaść, jakby nie miała

się za co chwycić ani o co oprzeć. Przez dłuższą chwilę nie była w stanie pomyśleć o czymkolwiek ani
wykrztusić z siebie słowa.
Wreszcie zaczęła znów krzyczeć i wołać:
- Co to?! Tatusiu, co to jest?!
Trzęsła się cała i czuła, że zbiera się jej na mdłości. Znów do jej uszu dobiegło bicie w bębny i dzikie
nawoływania. Poczuła, jak mama tuli ją do siebie.
-

To Indiański okrzyk wojenny, Lauro - odezwał się spod okna tatuś.

-

Cśśś... - szepnęła mama.

-

Muszą o tym wiedzieć, Caroline - odezwał się znów tatuś

146
i wytłumaczył Laurze, że w ten sposób Indianie wypowiadają wojnę: krzyczą i tańczą wokół ognia. Ale nie
trzeba się bać, bo jest Jack, żołnierze w Forcie Gibson i w Forcie Dodge, i wreszcie on sam.
-

Nie ma się czego bać - powtórzył tatuś. Laura westchnęła głęboko i powiedziała:

-

W porządku.

Bała się jednak straszliwie. Mary przez cały czas milczała. Leżała pod kołdrą, trzęsąc się ze strachu.
Carrie obudziła się i zaczęła płakać. Mama wzięła ją na ręce i usiadła z nią w fotelu na biegunach. Wówczas
Laura wysunęła się cicho spod kołdry, przedreptała przez pokój i przytuliła się do kolan mamy. Mary poszła
jej śladem. Tatuś stał nieruchomo przy oknie i wpatrywał się w ciemną noc.
W głowie Laury huczały bębny, a ich odgłos wibrował jej głęboko w brzuchu. Pospieszne, przypominające
ujadanie okrzyki wydawały się Laurze straszniejsze niż jazgot wilków. Już od dawna spodziewała się
najgorszego. I w końcu to najgorsze przyszło - jako indiański okrzyk bojowy.
Ta noc była straszliwsza niż najbardziej koszmarny sen. Wszystko to działo się naprawdę i nie można się
było przed tym nigdzie schronić.
Gdy okrzyk bojowy przebrzmiał, Laura przyszła do siebie. Otaczała ją ciemność. Wciąż tkwiła u boku mamy,
która drżała z przerażenia. Jack zakończył swe ujadanie cienkim skowytem. Znów rozległ się płacz Carrie.
Tatuś otarł czoło z głośnym westchnieniem.
-

W życiu czegoś podobnego nie słyszałem - powiedział i dodał: - Ciekaw jestem, gdzie oni się tego

nauczyli?
Ale jego pytanie pozostało bez odpowiedzi.
-

Po co im strzelby? Wystarczy taki okrzyk, żeby przestraszyć kogoś na śmierć. W ustach tak mi zaschło,

że nie potrafiłbym nawet zagwizdać, choćbym nawet miał zaraz paść trupem. Lauro, przynieś mi wody -
powiedział tatuś.
Laurze zrobiło się trochę lżej na sercu. Podniosła się, nabrała wody do czerpaka i podała tacie. Wziął go i
uśmiechnął się do niej. Od razu poczuła ulgę. Wypił łyk, uśmiechnął się raz jeszcze i zawołał:
147
-

Mogę już gwizdać! - I gwizdnął parę tonów na dowód, że mówi prawdę.

Wkrótce znów zaczął nasłuchiwać. Wtem do uszu Laury doszedł odgłos kopyt galopującego mustanga. Był
coraz bliżej.
Z jednej strony domu dochodził więc hałas bębnów i pospieszny jazgot ujadających głosów, z drugiej tętent
kopyt konia, na którym jechał samotny jeździec.
Był już całkiem blisko. Wreszcie, gdy mijał dom, kopyta głośno zastukały i zaraz potem tętent zaczął
cichnąć. Jeździec i koń pogalopowali drogą prowadzącą do potoku.
W świetle księżyca Laura zdążyła dostrzec ogon czarnego mustanga i siedzącego na koniu Indianina. Był
owinięty kocem, a na jego wygolonej głowie chwiał się pęk piór. Jeszcze tylko promień księżyca błysnął na
lufie strzelby i jeździec zniknął w czeluściach nocy. Znów nie było nic widać, prócz pustej, ogromnej prerii.
Tatuś powiedział, że zupełnie nic z tego nie rozumie. W jeź-dźcu rozpoznał Indianina z plemienia Osagów,
który kiedyś zagadnął go o coś.
-

Czego on tu szuka po nocy, pędząc na koniu jak jakiś wariat? - spytał tatuś.

Nikt nie udzi

elił mu odpowiedzi, bowiem nikt jej nie znał.

Bębny nie przestawały dudnić, bojowym okrzykom Indian nie było końca.
Upłynęło jeszcze trochę czasu i wreszcie wrzawa zaczęła słabnąć. Carrie, zmęczona płaczem, usnęła.
Mama kazała Mary i Laurze wracać do łóżka.
Następnego dnia nie wolno im było wychodzić na dwór. Tatuś też trzymał się blisko domu. Od indiańskiego
obozowiska nie dochodził nawet najmniejszy hałas. Nad całą ogromną prerią zaległa cisza. Tylko wiatr
poświstywał nad spaloną czarną ziemią, lecz ani jedno źdźbło trawy nie poddawało się jego podmuchom.
Wicher uderzał o ściany domku, a jego szum podobny był do szmeru rwącej wody.
Niestety, gdy tylko zapadł zmrok, hałas w obozowisku rozległ się na nowo, z jeszcze większą niż
poprzedniej nocy siłą. Znów wznoszono bojowe okrzyki, straszniejsze niż w najgorszym śnie, Laura i Mary
znów tuliły się do mamy, maleństwo zanosiło się od płaczu, a tatuś stał przy oknie z naładowaną
148
strzelbą. Pies krążył po izbie i gdy tylko posłyszał wojenny okrzyk, wydawał z siebie okropne wycie.
I tak upływały im kolejne noce, jedna straszliwsza od drugiej. Dziewczynki były tak zmęczone, że zasypiały
teraz nawet przy hałasie bębnów i dzikich wrzasków indiańskich wojowników. Jedynie bojowy okrzyk budził
je niezmiennie i napaw

ał przerażeniem.

Dni wypełnione ciszą zdawały się gorsze niż noce. Tatuś wciąż tkwił przy oknie i nasłuchiwał. Pług leżał
porzucony na polu; źrebak, cielę, krowa i konie nie wychodziły ze stajni. Mary i Laura przez cały czas
siedziały w domu. Tatuś nasłuchiwał nieustannie, odwracał głowę w kierunku, skąd dochodził choćby
najcichszy dźwięk. Nie chciał nic jeść, raz po raz wychodził przed dom, mierząc wzrokiem pustą prerię.
Pewnego dnia, gdy siedział przy stole, głowa opadła mu na piersi. Usnął, wspierając czoło na obrusie.
Mama, Laura i Mary nie drgnęły nawet, bojąc się go obudzić. Był przecież tak bardzo zmęczony. Po chwili
się ocknął, otrząsnął ze sny i głosem pełnym wyrzutu rzekł do mamy:
-

Nie pozwól mi spać! Nigdy więcej nie daj mi spać!

- Jack czuwa - o

dparła łagodnie mama.

Wreszcie nadeszła noc, najgorsza chyba ze wszystkich. Bębny dudniły w dzikim tempie, wrzawa stała się
jeszcze głośniejsza, jeszcze bardziej przerażająca. Raz po raz rozbrzmiewał bojowy okrzyk, odbijając się
echem o ściany głębokiego wąwozu. Hałas nie ustawał ani na chwilę. Laura czuła ból w całym ciele, a
najbardziej ze wszystkiego bolał ją brzuch.
Od okna doszedł głos taty:
-

Caroline, oni się kłócą między sobą. Pewnie dojdzie do walki.

-

Oby tak się stało, Charles - odpowiedziała mama. Przez całą noc hałas nie ustał ani na jedną chwilkę.

Wreszcie
tuż przed świtem rozległ się ostatni bojowy okrzyk i wówczas Laura usnęła z głową opartą o kolana mamy.
Gdy się ocknęła, spostrzegła, że leży w łóżku. Obok niej spała Mary. Drzwi stały otworem, po słonecznych
plamach na podłodze Laura poznała, że dochodzi południe. Mama zajęta była gotowaniem, tatuś siedział na
progu.
149
-

Następna grupa wyrusza w kierunku południowym - usłyszała jego głos.

W samej koszuli podeszła do drzwi i ujrzała na horyzoncie długi szereg Indian ciągnących ku południu.
Jeźdźcy na swych niskich konikach wydawali się z daleka nie więksi od mrówek.
Tatuś powiedział, że z samego rana dwie wielkie grupy powędrowały na zachód. Oznaczało to, że Indianie
pokłócili się między sobą i opuszczają swe obozowiska w nadrzecznej dolinie. Ich drogi się rozchodziły, nie
zamierzali wspólnie walczyć w plemiennych łowach.
Tej nocy ciemność zapadła niepostrzeżenie, nie towarzyszył jej żaden hałas. Słychać było jedynie szum
wiatru.
- Nareszcie

się wyśpimy - powiedział tatuś.

I tak też się stało. Spali mocno, ani jedno marzenie senne nie zakłóciło ich wypoczynku. Jack też spał jak
kamień. Rano znaleźli go na podłodze z rozłożonymi szeroko łapami, na tym samym miejscu, na którym
wieczorem ułożył się do snu.
Następna noc też upłynęła w ciszy, znów spali kamiennym snem. Rankiem tatuś oświadczył, że czuje się
wypoczęty i lekki jak piórko i ma zamiar rozejrzeć się po okolicy.
Uwiązał Jacka na łańcuchu, a sam, przewiesiwszy strzelbę przez ramię, ruszył w kierunku strumienia i
wkrótce znikł im z oczu.
Laura, Mary, a nawet mama nie były w stanie zabrać się do pracy. Potrafiły tylko czekać. Siedziały więc w
domu i modliły się, żeby tatuś jak najprędzej wrócił do domu. Nigdy jeszcze światło słońca nie wędrowało
tak wolno po podłodze jak tego dnia.
W końcu późnym popołudniem tatuś wrócił z dobrą wieścią. Idąc wzdłuż potoku, napotkał wiele
opuszczonych obozowisk. Wszyscy Indianie opuścili swe siedziby, z wyjątkiem jednego tylko plemienia -
Osagów.
Wracając przez las, tatuś spotkał jednego z członków tego plemienia i udało mu się zamienić z nim parę
słów. Dowiedział się, że wszystkie plemiona, z wyjątkiem Osagów, były zgodne co do tego, by pozabijać
białych osadników. Już byli gotowi ruszyć do ataku, gdy samotny jeździec przybył na ich wojenną naradę.
150
Bardzo się spieszył, bał się, że nie zdąży na czas. Należał do plemienia Osagów, nosił imię Soldat du
Chene -

był bowiem najdzielniejszym z wojowników. Po całych nocach i dniach przekonywał pozostałych

Indian, żeby zostawili osadników w spokoju, aż wreszcie Osagowie przyznali mu rację. Wówczas powstał i
oznajmił wszystkim, że jeśli dojdzie do masakry, Osagowie wejdą z napastnikami na ścieżkę wojenną.
Dlatego właśnie ostatniej nocy wybuchła tak wielka wrzawa. Wszystkie plemiona zaczęły obrzucać Osagów
wyzwiskami. Nikt jednak nie odważył się ich zaatakować. Następnego dnia wszyscy Indianie postanowili
opuścić swoje obozowiska.
-

Oto przykład dobrego Indianina - powiedział tatuś.

Nie wierzył on słowom pana Scotta, że dobry Indianin to martwy Indianin.



Rozdział dwudziesty czwarty
Indianie odjeżdżają
Upłynęła jeszcze jedna spokojna noc. Ach, jak to było cudownie położyć się i zasnąć głębokim snem!
Wszystko dookoła znów stało się bezpieczne i ciche. Tylko sowy w lesie nad strumieniem wołały: - Ho ooo! -
a nad bezkresną prerią płynął powoli ogromny księżyc.
Rankiem obudziło ich ciepłe słonko. Znad strumienia dochodził żabi rechot: - Kum, kum - kumkały nad
brzegami ogromnych kałuż. - Wrrróć, wrróć, idź drrogą, idź drrogą - rechotały jedna przez drugą.
Odkąd mama wyjaśniła im, o czym mówią żaby, zawsze, ilekroć nadarzyła się okazja, tłumaczyły sobie
słowo po słowie.

Drzwi były otwarte na oścież, do środka wpadało ciepłe wiosenne powietrze. Po śniadaniu tatuś wyszedł z
dom

u, wesoło pogwizdując. Zamierzał właśnie zaprzęgać Pet i Patty do pługa, gdy nagle umilkł. Stanął w

drzwiach i spoglądając ku wschodowi powiedział:
-

Caroline, Mary, Lauro, chodźcie tu na chwilę.

Laura pierwsza wybiegła na dwór i ze zdziwieniem rozejrzała się wokoło. Drogą nadjeżdżali Indianie. Na
czele jechał znany jej wysoki jeździec, którego kiedyś widziała w świetle księżyca. Jack zaczął warczeć, a
serce Laury znów mocniej
152
zabiło. Wiedziała jednak, że tatuś jest blisko i że ten jeździec to dobry Indianin - wódz Osagów, dzięki
któremu ustały straszliwe wojenne okrzyki.
Jego mały mustang posuwał się do przodu lekkim kłusem, łapiąc wiatr w nozdrza. Ogon i grzywa konika
powiewały na wietrze niczym chorągiewki. Ani głowy, ani nozdrzy nie więziła mu uprząż, nie widać było na
nim ani kawałka rzemienia. Konik mógł więc robić to, na co miał ochotę. Biegł teraz rączo po indiańskim
szlaku i wydawało się, że siedzący na jego grzbiecie jeździec cieszy go niezmiernie.
Jack warczał dziko i próbował się zerwać z łańcucha. Dobrze zapamiętał tego Indianina, który kiedyś mierzył
do niego ze swej strzelby.
- Spokój, Jack -

upomniał go tatuś, a gdy pies nie posłuchał, uderzył go po raz pierwszy w życiu. - Leżeć! -

krzyknął.
Jack przypadł nieruchomo do ziemi.
Konik był coraz bliżej. Serce Laury waliło jak młotem. Widziała wyraźnie mokasyny ozdobione koralikami, a
gdy podniosła wzrok, zobaczyła nogawice ozdobione frędzelkami i nogi obejmujące koński tors. Indianin
owinięty był w kolorowy pled. Tuż nad końskimi barkami strzelba, którą trzymał w swej czerwonobrązowej
ręce. Wreszcie Laura spojrzała na jego twarz - groźne, nieruchome oblicze o barwie orzecha. Z twarzy
Indianina biła duma. Zdawało się, że nic, żadne zdarzenie nie mogłoby zakłócić malującego się na niej
spokoju. Oc

zy promieniały żywym blaskiem, lecz i one pozostawały nieruchome, zapatrzone w dal, ku

zachodowi. Jego ciało tkwiło nieruchomo na koniu, tylko orle pióra chwiały się na wietrze. I jechał tak na
grzbiecie czarnego konika wyprostowany, z czubem włosów na wygolonej głowie.
- To sam Du Chene -

powiedział tatuś półgłosem i uniósł rękę w geście pozdrowienia.

Ale szczęśliwy konik i nieruchomy jeździec pojechali dalej, nie zwracając najmniejszej uwagi ani na tatę, ani
na mamę, ani na dziewczynki. Jakby nikogo nie było, domku i stajni też.
Powoli tatuś, mama, Laura i Mary odwrócili głowy i popatrzyli na dumnie wyprostowane plecy indiańskiego
wodza. Tuż za nim mknęły inne koniki, inni jeźdźcy w pledach, z ogolonymi
11

— Domek na prerii

153
głowami i orlimi piórami. Jeden za drugim jechał drogą dziki tłum - jedna brązowa twarz za drugą. Grzywy i
ogony indiańskich koników rozwiewał wiatr, błyszczały w słońcu paciorki, furkotały frędzle, orle pióra chwiały
się na wygolonych czaszkach. Na końskich barkach spoczywały strzelby, połyskując w promieniach słońca.
Laurę zachwycił widok małych koników. Były wśród nich czarne, gniade, szare, brązowe i cętkowane.
Uderzały małymi kopytkami o ziemię: stuk-puk, stuk-puk, stuku-puku, stuku-puku - niosło się wzdłuż całego
indiańskiego szlaku. Na widok Jacka ich nozdrza rozdymały się, i choć widać było, że usunęłyby się chętnie
z drogi, zaniepokojone obecnością psa, to jednak szły śmiało przed siebie, spoglądając na Laurę jasnymi,
błyszczącymi oczyma.
-

Jakie piękne koniki! Jakie piękne! Patrzcie! - wołała Laura klaszcząc w ręce. - Patrzcie na tego

cętkowanego!
Wydawało się jej, że mogłaby tak bez końca patrzeć na paradujące szlakiem mustangi, lecz po chwili uwagę
jej zwróciły kobiety i dzieci, jadące na ich grzbietach. Pojawiły się dopiero wtedy, gdy przejechali wszyscy
mężczyźni. Małe, brązowe indiańskie dzieci jechały sobie beztrosko na prześlicznych małych konikach.
Indianiątka nie miały na sobie ubrań, na konikach nie było widać śladu uprzęży czy siodeł. Nagą skórę
małych jeźdźców owiewał ciepły wiatr i ogrzewało słońce. Ich czarne, proste włosy fruwały na wszystkie
strony, a oczy błyszczały z radości. Dzieci także siedziały na swych konikach wyprostowane i nieruchome,
zupełnie jak dorośli.
Laura nie mogła oderwać wzroku od ich nagich ciał. One też jej się przyglądały. Nagle ogarnęło ją
nieodparte pragnienie: och jak chciałaby stać się jedną z nich. Może nie tak całkiem, nie do końca; poczuła
jednak, że chętnie by się znalazła na grzbiecie wesołego małego konika i jechała przed siebie nago,
wystawiając ciało na promienie słońca i podmuchy ciepłego wiatru.
Za dziećmi jechały matki. Frędzelki ich skórzanych spódnic furkotały w powietrzu, tak samo jak mężczyźni
otulone były w kolorowe pledy. Głów ich nie zdobiło nic oprócz czarnych, gładkich włosów. Na ich twarzach
również malował się ów bezgraniczny spokój. Niektóre z nich miały przymocowane do pleców wąskie,
podłużne zawiniątka, z których wystawały małe
154

niemowlęce główki. Jeszcze inne wiozły dzieci w koszykach przywiązanych do końskich boków.
Jeden za drugim mknęły koniki, unosząc dzieci i matki z niemowlętami na plecach, z dziećmi w koszykach.
Wreszcie nadjechała kobieta z dwoma koszykami, wiszącymi po obu stronach końskiego grzbietu.
Laura przyjrzała się dokładnie małemu dziecku, które znalazło się blisko niej. Z koszyka wystawała tylko
główka. Włoski miało czarne jak pióra kruka, a oczy ciemne jak nocne niebo, gdy nie świeci na nim ani jedna
gwiazda.
Ciemne oczka spojrzały uważnie na Laurę, a ona także zajrzała w głębinę ciemnych oczu niemowlęcia.
- Tatusiu -

poprosiła nagle Laura. - Ja chcę mieć to dziecko!

-

Cicho bądź, Lauro - skarcił ją tatuś.

Dziecko oddalało się, lecz wciąż odwracało główkę i uparcie patrzało w oczy Laury.
-

Muszę je mieć! - krzyknęła Laura błagalnym głosem. Dziecko było coraz dalej, ale nie odrywało wzroku

od Laury. -

Chce ze mną zostać widzisz? - błagała Laura. - Tato, proszę cię, proszę!

-

Cicho, Lauro, przecież ta kobieta nie odda nikomu swojego dziecka.

- Och, tato! -

zawołała Laura i rozpłakała się.

Choć wiedziała, że nie wypada płakać, nie umiała powstrzymać łez. Indiańskiego dziecka nie było już widać
i Laura dobrze wiedziała, że nie ujrzy go już nigdy więcej.
Mama spojrzała na córkę i powiedziała, że w życiu nie widziała czegoś podobnego.
-

Wstydź się, Lauro - powiedziała, ale Laura nie przestawała płakać. - Po co ci na Boga to indiańskie

niemowlę, nie masz już czego pragnąć?
-

Miało takie czarne oczki... - szlochała Laura. Nie umiała wytłumaczyć mamie, o co jej chodzi.

-

Posłuchaj, Lauro. Na co nam jeszcze jedno dziecko, mamy przecież własne.

-

Ja chcę mieć tamto też! - załkała głośno Laura.

-

Przestań wreszcie! - krzyknęła mama.

155
-

Lauro, popatrz na Indian, patrz uważnie w lewo i w prawo.

Z początku nic nie mogła zobaczyć, oczy miała pełne łez i wstrząsał nią szloch. Pragnęła jednak być
posłuszną dziewczynką, więc po chwili uspokoiła się i ucichła. Jak okiem sięgnąć, ku wschodowi i
zachodowi nie kończącymi się korowodami ciągnęli prerią indiańscy jeźdźcy.
-

Jakie tłumy - powiedział tatuś

Jeden za drugim Indianie wynurzali się z doliny. Mała Carrie, znudzona przyglądaniem się im, usiadła na
podłodze i zaczęła się bawić. Mama, tatuś, Mary i siedząca w progu Laura nie odrywali wzroku od jeźdźców
mijających ich dom.
Zbliżała się pora obiadu, lecz nikt nawet nie pomyślał o jedzeniu. Indiańskie koniki wciąż jechały, objuczone
pękami skór, palikami do namiotów, dyndającymi koszami i garnkami. Jeszcze kilka kobiet, jeszcze kilkoro
dzieci...
Wreszcie przejechał ostatni koń. Tatuś, mama, Mary i Laura tkwili ciągle w drzwiach i wciąż śledzili ciągnący
zachodnim skrajem prerii sznur Indian. Gdy jeźdźcy zniknęli za horyzontem, opustoszałą prerię ogarnęła
dzwoniąca w uszach cisza.
Mama powiedziała, że nie ma siły nic robić, tak bardzo czuje się wyczerpana. Tatuś powiedział, że powinna
odpocząć.
-

Musisz przecież coś zjeść, Charles - odparła.

- Nie -

padła odpowiedź. - Nie jestem głodny.

I odszedł spuściwszy głowę, by zaprząc Pat i Patty, potem zaś wyszedł w pole, a jego pług zaczął krajać
twardą, oporną darń.
Laura też nie miała ochoty na jedzenie. Długi czas jeszcze siedziała w progu, zapatrzona w opustoszały
widnokrąg, za którym zniknęli Indianie. Przed jej oczami wciąż migotały chwiejące się na wietrze pióra,
czarne oczy, a do uszu wciąż dochodził tętent małych końskich kopytek.
■
Rozdział dwudziesty piąty
Żołnierze
Po odejściu Indian na prerii zapanował błogi spokój. A pewnego dnia ziemia wokoło zazieleniła się.
-

Kiedy ta trawa zdążyła wyrosnąć? - dziwiła się mama. - Przecież ziemia dopiero co była całkiem czarna, a

teraz gdzie nie spojrzeć, zielono.
Na niebie krzyżowały się klucze dzikich kaczek i gęsi ciągnących na wschód. Z drzew nad brzegiem
strumienia dochodziło krakanie kruków. Niziutką trawę wiatr głaskał swymi podmuchami, sycąc powietrze
zapachem ziemi i kiełkujących roślin.
Co rano, wyśpiewując swe piosenki, wzbijały się pod niebo skowronki. Po całych dniach z doliny nad
strumieniem dochodziły ćwierkania i śpiewy kulików i biegusów. Wieczorami często odzywały się drozdy.
Wieczor

ami tatuś, Mary i Laura siadywali na progu pod rozgwieżdżonym niebem i przyglądali się zabawom

małych królików. Kłapouche królicze mamy również patrzyły z czułością na swoje rozbawione dziatki.

W ciągu dnia wszyscy ruszali do roboty. Tatuś zabierał się za orkę, Mary i Laura pomagały mamie wysiewać
pierwsze nasiona. Mama wykopywała motyką małe dołki pomiędzy


157
poplątanymi korzonkami darni, wzruszonej pługiem, dziewczynki zaś ostrożnie wsypywały nasionka, które
mama po chwili zasypywała ziemią. Wysiały cebulę, marchewkę, groszek, fasolę i rzepę. Wszystkich
ogarnęła radość z powodu nadejścia wiosny. Cieszyli się, że już wkrótce będą mieli jarzyny z własnego
ogródka. Dość już mieli jedzenia bez przerwy mięsa i chleba.
Pewnego popołudnia tatuś wrócił z pola przed zachodem słońca, by pomóc mamie przesadzać młode siewki
kapusty i słodkich ziemniaków. Mama wysiała wcześniej nasiona kapusty do płaskiej skrzynki, którą
trzymała w domu. Podlewała je starannie i codziennie przenosiła je z rannego słońca na popołudniowe, z
jednego okna na drugie. Ze świąt udało się jej zachować jednego słodkiego ziemniaka, więc posadziła go w
drugiej skrzynce. Z nasionek kapusty wyrosły małe, szarozielone roślinki; słodki ziemniak wypuścił w górę
długą łodyżkę. Z każdego jej oczka zieleniły się już listki.
Tatuś i mamusia ostrożnie brali w palce każdą maleńką roślinkę i wkładali ją korzonkami do wcześniej
przygotowanych dołków. Najpierw podlewali je wodą, a potem dłońmi mocno ugniatali wokół nich ziemię.
Nim ostatnia roślinka została wsadzona do ziemi, zrobiło się ciemno. Mama i tatuś byli już bardzo zmęczeni,
lecz podtrzymywała ich na duchu myśl, że już tego lata będą mieli własną kapustę i własne słodkie
ziemniaki.
Każdego ranka chodzili i patrzyli na swój ogród. Pełno w nim było górek i dołków oraz korzonków traw.
Mimo że powstał na darni, wszystkie małe roślinki pięły się dzielnie w górę. Pojawiły się pierwsze, zwinięte
jeszcze, liście groszku i tycie ździebełka cebuli. Nasiona fasoli powychodziły spod ziemi, unoszone w górę
na cie

nkiej, zwiniętej jak sprężynka, żółtej łodyżce. Fasolki pękały na pół i odpadały, zostawiając pierwsze

zielone listki, które otwierały się do słońca. W najbliższej przyszłości spodziewali się królewskich plonów, a
więc i królewskiego życia.
Co rano tatuś wychodził na pole wesoło pogwizdując. Zdążył już posadzić trochę wczesnych ziemniaków, a
resztę zostawił na później. Teraz szedł za pługiem z przyczepionym do paska workiem ziaren kukurydzy i
wrzucał ziarna w bruzdy, które
158
zostawił za sobą pług. Potem bruzdę znów nakrywał skibą ziemi. Mimo to kukurydziane kiełki miały wkrótce
przebić się przez splątane korzonki traw i któregoś dnia miało w tym miejscu powstać pole kukurydzy. I
pewnego dnia na stole miały się pojawić zielone, młode kolby, a następnej zimy Pet i Patty miały się
pożywić dobrymi, dojrzałymi nasionami.
Pewnego ranka mama, jak zwykle, była zajęta ścieleniem łóżek, a dziewczynki zmywaniem naczyń. Mama
nuciła coś pod nosem, dziewczynki rozmawiały. Laura mówiła, że woli groszek, Mary, że fasolkę. Nagle
usłyszały ostry, zagniewany głos taty.
Mama szybko podbiegła do drzwi, a Mary i Laura stanęły za nią, wychylając główki zza jej spódnicy.
Tatuś prowadził Pet i Patty, za nimi po ziemi wlókł się pług. Towarzyszyli mu pan Scott i pan Edwards. Pan
Scott

mówił coś gorączkowo.

- Nie, Scott -

powiedział tatuś. - Nie zamierzam czekać, aż żołnierze wyrzucą mnie stąd siłą, jak jakiegoś

przestępcę. Gdyby ten przeklęty urzędnik z Waszyngtonu dał pozwolenie na osiedlenie się tutaj, na krok nie
ruszyłbym się z domu. Nie będę czekał, aż żołnierze nas wyrzucą. Wolę wyjechać z własnej woli.
-

Co się stało, Charles? Dokąd mamy jechać? - spytała mama.

-

Diabli wiedzą. Ale jedziemy - odparł tatuś. - Scott i Edwards mówią, że rząd wysłał żołnierzy, by

przepędzili osadników z indiańskich terytoriów.
Twarz taty była cała czerwona, a w oczach lśniły błękitne ogniki. Laurę ogarnęło przerażenie. Nigdy
przedtem nie widziała tatusia w takim stanie. Przytuliła się mocno do mamy i wlepiła w niego oczy.
Pan Scott chciał coś powiedzieć, lecz tatuś od razu mu przerwał.
-

Szkoda słów, Scott, nie strzęp sobie języka. Ty możesz czekać na żołnierzy, jeśli chcesz. Ja wyjeżdżam.

Wtedy pan Edwards powiedział, że on też wyjeżdża, bo nie ma zamiaru dać się przepędzić jak jakiś
pierwsz

y lepszy przybłęda.

-

Jedź z nami do Independence, Edwards - powiedział tatuś. Pan Edwards odparł, że nie ma ochoty jechać

na północ, że
zrobi sobie łódź i popłynie na południe.
159
-

Lepiej jedź z nami - namawiał go tatuś - i przepraw się na piechotę przez Missouri. To wielkie ryzyko

płynąć samotnie łódką po Virdigris między indiańskimi osadami.
Pan Edwards odpowiedział, że był już w Missouri i że ma przy sobie dość prochu i ołowiu.
Wtedy tatuś zaproponował, by pan Scott wziął sobie krowę i cielaka.

- Nie

możemy ich przecież wziąć ze sobą - wyjaśnił. - Z żalem rozstaję się z tobą, byłeś takim dobrym

sąsiadem. Ale rano wyjeżdżamy, nie ma o czym mówić.
Laura słyszała wszystko, lecz nie mogła uwierzyć słowom taty, póki na własne oczy nie zobaczyła, że pan
Scot

t odchodzi z krową. Krowa szła za nim posłusznie, a cielę skakało i hasało wokół niej. A więc znów nie

będą mieli mleka i masła.
To było ostatnie spotkanie, więc podali sobie ręce i pan Edwards powiedział do tatusia:
-

Żegnaj, Ingalls, szczęścia na drogę. Mamie też uścisnął rękę mówiąc:

-

Do widzenia pani. Pewnie nie zobaczymy się więcej, lecz nigdy nie zapomnę waszej dobroci.

Odwrócił się potem do Mary i Laury, podał im rękę, jakby już były dorosłe, i powiedział:
- Do widzenia.
- Do widzenia panu - odpow

iedziała mu grzecznie Mary. Laura, zapominając zupełnie o dobrym

wychowaniu, wykrzyknęła:
-

Niech pan zostanie z nami! Tak pana proszę! I dziękuję za to, że pan pojechał do Independence, by

spotkać się ze Świętym Mikołajem, i przywiózł nam nasze prezenty!
Wtedy oczy pana Edwardsa zabłysły jasno; odwrócił się i odszedł, nie powiedziawszy więcej ani słowa.
Był wczesny poranek. Laura i Mary wiedziały już, że to, co powiedział tatuś, zdarzy się naprawdę, że wyjadą
z Wielkiej Równiny. Mama milczała. Weszła do domu, rozejrzała się wokoło, spojrzała na nie pozmywane
naczynia, na nie pościelone do końca łóżka i, uniósłszy w górę obie ręce, usiadła.
Mary i Laura zabrały się z powrotem do zmywania. Starały
160
się nie robić najcichszego nawet hałasu. Gdy tatuś wszedł do izby, odwróciły się i spojrzały na niego.
Wyglądał zwyczajnie, a w ręku niósł worek z ziemniakami.
- Masz, Caroline -

powiedział najzwyklejszym na świecie tonem. - Ugotuj dużo, nie żałuj. Oszczędzaliśmy

na sadzenie, teraz możemy zjeść je wszystkie.
Teg

o dnia jedli na obiad ziemniaki przeznaczone na sadzenie. Były pyszne i Laura pomyślała, że tatuś ma

zawsze rację, gdy powtarza: „Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło".
Po obiedzie wyniósł na dwór pałąki od wozu, które wisiały na hakach w stajni. Umocował do wozu, a gdy już
wszystkie były na swoim miejscu, naciągnął na nie z pomocą mamy płócienną plandekę i mocno ją
przywiązał. Na koniec ściągnął płótno sznurem i wtedy z tyłu wozu zrobił się mały otwór.
Wóz, okryty płóciennym dachem, miał być załadowany następnego dnia. Wieczorem wszyscy siedzieli w
milczeniu. Jack też był nieswój i położył się spać przy łóżku Laury.
W domu było zbyt ciepło, by palić w kominku; mama i tatuś siedzieli więc i wpatrywali się w wygasłe
palenisko.
Wreszcie mama cicho westchnęła i rzekła:
-

Cały rok stracony, Charles. A tatuś odparł na to wesoło:

-

Cóż to jest rok Caroline? Mamy przed sobą tyle czasu, ile tylko dusza zapragnie.

Rozdział dwudziesty szósty
Wyjazd
Następnego ranka tatuś i mama załadowali wszystkie rzeczy na wóz. Najpierw postawili jedno łóżko, a na
nim drugie i przykryli je równo kraciastym pledem. Mary, Laura i mała Carrie w czasie podróży miały tam
siedzieć za dnia. W nocy górne łóżko, po przesunięciu do przodu, miało służyć tacie i mamie, a dolne Mary i
Laurze. Potem tatuś zdjął ze ściany szafkę, a mama zapakowała do niej naczynia i wszystkie zapasy. Tatuś
wsunął szafkę pod przednie siedzenie, a przed nią położył worek z kukurydzą dla koni.
-

Będzie na nim można oprzeć nogi, Caroline - powiedział.

Wszystkie ubrania zostały zapakowane do toreb podróżnych i zawieszone na pałąkach wewnątrz wozu. Z
drugiej strony zawisła strzelba i rożek z prochem oraz ładownica. Pudło ze skrzypcami spoczęło na łóżku -
tam było najbezpieczniej.
Patelnię pająka, piecyk oraz imbryk do kawy mama zawinęła w worki. Tatuś przywiązał balię i fotel na
biegunach z zewnątrz, a wiadro dla koni i wiadro na wodę powiesił pod wozem. Między workiem z
kukurydzą a przednim siedzeniem bardzo ostrożnie umieścił latarnię uważając, by się nie przewróciła.
Wszystko było już spakowane. Nie zmieścił się tylko pług.
162
Cóż było robić? W nowym miejscu trzeba będzie kupić nowy, a przedtem zgromadzić znów świeże skóry, by
móc je sprzedać.
Gdy nadeszła pora odjazdu, Mary i Laura wspięły się na wóz i usiadły na łóżku. Mamusia posadziła między
nimi malutką Carrie. Wszystkie trzy były świeżo umyte i uczesane. Tatuś powiedział, że są czyste jak łezki,
a mama dodała, że błyszczą jak perełki.

W końcu tatuś zaprzągł Pet i Patty do wozu, mama wspięła się na swoje miejsce na koźle i przytrzymała
lejce. Laura zapragnęła nagle po raz ostatni popatrzeć na dom. Poprosiła więc tatusia, żeby pozwolił jej
wyjrzeć na zewnątrz. Tatuś rozluźnił sznur, którym ściągnięte było brezentowe płótno, i otwór zrobił się
większy. Teraz dopiero mogły obie - i Laura, i Mary - wyglądać bez obawy, że mała Carrie wpadnie do żłobu
umieszczonego z tyłu wozu. Mały domek stał sobie jak gdyby nic się nie stało. Nic też nie wskazywało na to,
że zdaje sobie sprawę z ich wyjazdu. Tatuś przystanął w drzwiach, a potem zajrzał do środka. Zerknął pod
drewnianą pryczę, rzucił okiem na kominek i oszklone okienka. Wychodząc zamknął za sobą ostrożnie
drzwi. Rzemyk od drewnianego zamka pozostawił na zewnątrz.
-

Może ktoś będzie potrzebował schronienia - powiedział. Wskoczył na swoje miejsce na koźle, wziął od

mamy lejce
i cmoknął na konie.
Jack wsunął się pod wóz. Pet zarżała na swego źrebaczka, który stał u jej boku. Wóz ruszył.
Gdy skręcali ku nadrzecznej dolinie, tatuś zatrzymał się i wszyscy po raz ostatni obejrzeli się za siebie.
Jak okiem sięgnąć, od wschodu aż po zachodni kraniec pustkowia, zwanego Wielką Równiną, nie widać
było żywej duszy, tylko ocean zielonej murawy marszczył się na wietrze, a w górze, na wysokim czystym
niebie, żeglowały białe obłoki.
-

Piękny to kraj, Caroline - powiedział tatuś. - Lecz długo jeszcze hulać tu będą dzicy Indianie i włóczyć się

wilcze stada.
Mały drewniany domek i stajnia stały samotnie pośród pustych łąk.
Pet i Patty znów ruszyły raźno do przodu. Wóz stoczył się ze stromego urwiska i pomknął przez leśną dolinę
nad strumieniem. Gdzieś wysoko rozśpiewał się drozd.
163
-

Jeszcze nigdy nie słyszałam, by drozd śpiewał tak wcześnie rano - odezwała się mama.

- Mówi nam do widzenia -

odparł tatuś cichym głosem. Minąwszy niskie pagórki, dojechali do rzeczki. Bez

trudu
przeprawili się przez nią; wóz jechał teraz doliną, gdzie rogate jelonki wstawały, by się im lepiej przypatrzeć,
a sarenki ze swymi małymi kryły się w cień między drzewa. Jeszcze raz pokonali czerwone urwisko i wóz
znowu znalazł się na prerii.
Pet i Patty ochoczo biegły naprzód. W nadrzecznej dolinie miękka trawa tłumiła uderzenia końskich kopyt.
Tu, na prerii, kopyta stukały o twardą ziemię jak dzwoneczki. Wiatr uderzał o pałąki wozu i odbijał się od
nich z dźwiękiem podobnym do cichego gwizdania.
Na koźle siedzieli mama i tatuś, w zupełnym milczeniu. Mary i Laura również nie odzywały się do siebie.
Laurę ogarnęło nagle uczucie ogromnej radości. Znów była w podróży, w wozie osłoniętym płóciennym
dachem. I znów nie było wiadomo, gdzie znajdą się następnego dnia, co się wydarzy.
W południe tatuś zatrzymał wóz przy źródełku, by napoić konie i dać im wypocząć. Letnią porą takie
źródełka zwykle wysychały, lecz teraz płynęła w nich obficie czysta źródlana woda.
Mamusia wyjęła z koszyka zimne mięso i placki kukurydziane; posilili się siedząc w czystej trawie, w cieniu
wozu. Napili się też wody ze źródełka, a potem Laura i Mary biegały i zbierały polne kwiaty, podczas gdy
mama układała resztki jedzenia w koszyku, a tatuś zaprzęgał konie.
Wkrótce znowu znaleźli się na prerii. Otoczyły ich raz jeszcze smagane wiatrem łany, ciągnące się pod
jasnym niebem. Wóz toczył się, zostawiając za sobą ślady kół, które niknęły w dali. Tu i ówdzie pojawiały się
kic

ające w trawie króliki lub dzika kura biegła pospiesznie, wiodąc za sobą stadko kurcząt. Malutka Carrie

usnęła, Mary i Laura również zaczęły zapadać w sen, gdy nagle usłyszały głos taty:
-

Coś tu się stało.

Laura wyprostowała się i zobaczyła w oddali niewielki jasny kształt. Nic oprócz tego nie zauważyła.
- Gdzie? -

zpytała.

164
- Tam -

odparł tatuś, wskazując ręką na jasną plamę. - Stoi w miejscu.

Laura popatrzyła w tamtą stronę. Wkrótce okazało się, że na prerii stoi pokryty białą plandeką wóz. Z wolna
s

tawał się coraz większy i większy. Laura nie dostrzegła jednak przy nim koni w zaprzęgu. Wóz stał

nieruchomo, a przed nim widniało coś ciemniejszego. Okazało się, że ciemną plamę tworzyła para ludzi
siedzących na dyszlu. Byli to kobieta i mężczyzna. Siedzieli ze spuszczonymi głowami i przyglądali się
swoim stopom. Dopiero gdy Pet i Patty zatrzymały się na wprost nich, podnieśli głowy.
-

Co się stało? Gdzie wasze konie? spytał tatuś.

-

Nie mamy pojęcia - odparł mężczyzna. - Przywiązałem je do wozu zeszłej nocy, a rano już ich nie było.

Ktoś odciął sznur i zabrał je sobie.
-

A pies nie szczekał? - spytat tatuś.

- Nie mamy psa -

odparł mężczyzna.

Jack nie wyszedł spod wozu, nie warczał. Mądry piesek, dobrze wiedział, jak się zachować wobec obcych.

-

Straciliście wasze konie - odezwał się tatuś. - Już ich więcej nie zobaczycie. Stryczek to mało na

koniokradów.
- Racja -

smutno powiedział mężczyzna.

Tatuś spojrzał na mamę, a ona lekko skinęła głową. Wtedy powiedział:
-

Jedźcie z nami do Independence.

- Nie - od

parł mężczyzna. - Wszystko, co mamy, znajduje się tutaj, w tym wozie. Nie możemy go zostawić.

-

Człowieku! - krzyknął tatuś. - Co zrobisz, jeśli nikt się tu nie pojawi ani jutro, ani za tydzień? Nie możecie

zostać na prerii!
-

Sam nie wiem, co robić... - przyznał mężczyzna.

- Zostaniemy przy wozie -

potwierdziła kobieta.

Nie podnosiła oczu i cały czas przyglądała się swym dłoniom spoczywającym na kolanach. Laura nie mogła
zobaczyć jej twarzy, widziała tylko rondo czepka.
-

Jedźcie lepiej z nami - próbował przekonać ich tatuś. - Potem możecie wrócić po wóz.

- Nie -

powiedziała kobieta.

165
Nie chcieli zostawić wozu; wszystko, co mieli na tym świecie, mieściło się w jego wnętrzu. Tatuś odjechał
więc, zostawiając ich samych pośród ogromnej prerii.
-

Ale żółtodziób - mruknął do siebie tatuś. - Cały majątek wiezie i nie weźmie ze sobą psa, ani nie potrafi

sam niczego przypilnować! Konie przywiązać sznurkiem! - Tatuś wzruszył ramionami. - Kompletnie zielony.
Nie powinno się takich puszczać ani na krok na zachód od Missisipi.
-

Charles, co się z nimi stanie?

-

W Independence stacjonują żołnierze. Zawiadomię kapitana, by wysłał po nich ludzi. Tyle czasu

wytrzymają. I tak mieli szczęście, że akurat tamtędy jechaliśmy. Gdyby nie my, ciekawe, kiedy i kto by tam
na nich trafił.
Laura długo wpatrywała się w samotny wóz, aż stał się tak mały jak kostka cukru. Potem zrobił się z niego
nikły punkcik, aż wreszcie zniknął jej zupełnie z oczu.
Jechali potem przez prerię, coraz dalej i dalej, lecz nie napotkali już nikogo więcej.
O zachodzie słońca zatrzymali się przy studni. Niegdyś stał w tym miejscu dom, teraz pozostało po nim tylko
pogorzelisko. W studni była dobra, czysta woda. Mary i Laura zajęły się zbieraniem na wpół wypalonych
drew na ognisko, a tatuś wyprzągł konie i uwiązał je na postronkach. Następnie zniósł z wozu ławkę i koszyk
z jedzeniem. Ogień zapłonął, mama szybko przygotowała kolację.
Wszystko działo się jak kiedyś, zanim jeszcze zbudowali dom. Tatuś, mama i Carrie siedzieli na ławeczce;
Laura i Mary na dyszlu. Jedli smaczną gorącą kolację, ugotowaną na ognisku. Pet, Patty i źrebaczek
chrupały świeżą trawkę, a Laura - jak niegdyś - zbierała okruszki dla Jacka, który wiedział, że nie wolno mu
prosić o jedzenie, bowiem dostawał zawsze swą porcję dopiero po kolacji.
Słońce skryło się za horyzontem, daleko, daleko na zachodzie. Nadeszła pora, by przygotować dla
wszystkich nocleg.
Tatuś uwiązał najpierw Pet i Patty na łańcuchu u żłobu, który ulokowany był z tyłu wozu. Potem dał im
kukurydzianego ziarna na kolację. Wreszcie sam usiadł przy ogniu i zapalił fajeczkę. Tymczasem mama
ułożyła dziewczynki na łóżku i okryła je kołdrą.
166
Usiadła potem przy ognisku obok taty, a on wyjął z futerału skrzypki i zagrał.
Och, Zuza

nno, szkoda, twoich łez - zakwiliły skrzypki, a tatuś zaśpiewał:

Uciekłem stąd
I siedzę sam
I pusta miska ma
Uciekłem z Kalifornii - drań
Dlaczego właśnie ja...
- Wiesz co, Caroline -

zaczął tatuś przerywając granie

-

myślę sobie, jaką frajdę będą miały króliki, gdy trafią na nasz ogródek.

-

Och, Charles, przestań - powiedziała mama.

-

Nie martw się, Caroline, będziemy mieli jeszcze lepszy dom. I tak wyjeżdżamy z indiańskiego kraju

bogatsi, niż przyjechaliśmy.
- Nie rozumiem -

powiedziała mama, a tatuś odparł:

-

Mamy przecież źrebaczka!

Mama się roześmiała, a po chwili znów odezwały się skrzypki.
Zamieszkam na południu Tu będę żył i umrę Zostanę na Południu Tu sprawią mi mą trumnę
Śpiewali oboje, wesoło kołysząc się do taktu. Laura o mało nie wyskoczyła z łóżka. Wiedziała jednak, że
musi leżeć cichutko, żeby nie obudzić małej Carrie. Mary też już spała, lecz Laura leżała z otwartymi
oczami, bardziej przytomna niż za dnia.

Słyszała, jak Jack mości sobie legowisko pod wozem, jak kręci się dookoła, udeptując trawę łapami.
Wreszcie, zwinąwszy się w kłębek, legł w swym okrągłym gniazdku, wzdychając z ulgą. Pet i Patty wyjadały
z głośnym chrupaniem resztki ziarna; słychać było brzęk łańcuchów, którymi były przywiązane do wozu.
Źrebaczek ułożył się nie opodal.
Spędzali tę noc razem, bezpiecznie i wygodnie, pod rozległym rozgwieżdżonym niebem. I znów okryty
płótnem wóz stał się ich domem.
167
Skrzypki grały teraz marszową melodię. Głos tatusia był czysty i głęboki jak dzwon.
Będziemy stali wokół flagi Stali tak dniami tylko z radości Wznosząc co chwilę nasz gromki okrzyk Nasz
wspólny okrzyk wolności
Laura nie mogła powstrzymać cichego krzyku radości, który wyrwał się z jej piersi. Mama zajrzała przez
dziurkę i powiedziała:
- Charles, Laura wcale

nie śpi. Pewnie nie może zasnąć przy takiej muzyce.

Tatuś nic nie odpowiedział, lecz skrzypki zmieniły nagle ton. Popłynęła teraz powoli słodka i cicha melodia,
która kołysała Laurę do snu. Poczuła, że jej oczy same się zamykają, że unosi się nad biegnącymi w dal
falami gęstej trawy, a śpiew tatusia wędruje razem z nią.
Wiosłuj, wiosłuj, tnij powierzchnię
błękitnych fal
Tak by łódź nasza niczym piórko
pożeglowała w dal
Wiosłuj we dnie i w nocy przez morza i oceany
A ja zawsze będę przy tobie
Zawsze mój ukochany...