Dziady II











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Romantyzm >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















Dziady II










kategoria:   J.polski
zakres:   Romantyzm
dodano:   1999-12-13




Dziady. Część II
Motto z „Hamleta” Szekspira: „Są dziwy w niebie i na ziemi, o
których ani śniło się waszym filozofom” Chór dwuwierszem „Ciemno
wszędzie, głucho wszędzie/ Co to będzie, co to będzie?” rozpoczyna
obrzęd. Guślarz nakazuje zamknąć drzwi i szczelnie zasłonić okna.
Wykonanie poleceń potwierdza Starzec, a chór powtarza dwuwiersz.
Guślarz rozpoczyna zaklęcia wywołując dusze czyśćcowe. Wpierw,
na znak spalonej kądzieli, przyzywa duchy lekkie (styl łagodny,
pełen zdrobnień). Chór nawołuje, by wyraziły, czego im brakuje do
zbawienia. Pojawia się para dzieci - Aniołków, Józio i Rózia. Dręczy
ich „nuda” - troska wynikająca z braku dopełnienia, ustalenia losu i
„trwoga” - z niepewności zbawienia wiecznego. Proszą o dwa ziarnka
gorczycy, bowiem zgodnie z wola boską: „Kto nie doznał goryczy ni
razu/ Ten nie dozna słodyczy w niebie”.Guślarz, a za nim Chór,
obdarowawszy dzieci zgodnie z ich życzeniem, odsyłają je. Zbliża
się północ, Guślarz nakazuje rozpalenie kadzi z wódką. Teraz wzywa
najcięższe duchy. Zza okna dochodzi głos wżywającego o litość.
Przemawia Widmo Pana(groza, makabryzm) - dziedzica wioski, który
trzy lata temu zmarł. Cierpi potępienie skazany na wieczny głód.
„Żarłoczne ptactwo” - duchy ludzi , których przywiódł do śmierci
swym okrutnym postępowaniem (białe - jeśli byli dobrzy, czarne -
jeśli źli), odbierają mu każdą okruszynę strawy. i krople wody. Chór
Ptaków Nocnych („Sowy, kruki i puchacze”) zapowiadają, iż męka jego
będzie wieczna. Kruk - zakatowany na śmierć mężczyzna, który
głodując sięgnął po pańskie jabłka, Sowa - nieszczęśliwa wdowa z
maleńkim dzieckiem, którą w mróz najgorszy nakazał wyrzucić, bo
przeszkadzała mu swym żebraniem w zabawie - potwierdzają
okrucieństwo dziedzica. Widmo puentuje: „Bo kto nie był ni razu
człowiekiem,? Temu człowiek nic nie pomoże.”. Guślarz i Chór
odsyłają ducha. Guślarz podpala wianek z „cząbru (macierzanki) i
ślazy” - ziół nie przynoszących pożytku ani ludziom ani zwierzętom.
W ten sposób przywołuje ducha Dziewczyny. (śpiewa piosenki, styl
sentymentalny) Strojna, lekka i bardzo piękna pojawia się w kaplicy.
Zosia była wieśniaczką, która nie zaznając miłości, lekceważąc
zaloty chłopców zmarła w wieku 19 lat. Nie cierpi mąk, lecz lekka
jak piórko fruwa miotana po świecie nie mogąc „Ani wzbić się pod
niebiosa, / Ani ziemi dotknąć..”. Prosi, by pochwycili ją młodzieńcy
i przyciągnęli ku ziemi. Jednak zabiegi są bezowocne, bowiem: „Kto
nie dotknął ziemi ni razu/ Ten nigdy nie może być w niebie”. Guślarz
wyznaje, iż zgodnie z wolą nieba cierpieć będzie jeszcze 2 lata, po
tym czasie dane jej będzie stanąć „za niebiesim progiem”. (Scena
dodana po napisaniu cz. IV, przez autora nazwana „przejściem”)).
Guślarz po raz ostatni zaklina dusze rzucając w kąt kaplicy garść
maku i soczewicy. W tej chwili ku jednej z wieśniaczek „w żałobie”
zaczyna iść Widmo. Wzrok ma „dziki i zasępiony”, bez słowa wpatruje
się w twarz dziewczyny., a „Od piersi aż do nóg sięga” „pąsowa
wstęga”. Guślarz wzywa, by Widmo objawiło czego mu potrzeba, duch
jednak milczy i choć wypowiadane są zaklęcia - nie odchodzi również.
Wreszcie Guślarz zwraca się do pasterki, która zachowuje się równie
dziwnie: zdrętwiałą milczy i uśmiecha się. Kiedy , zgodnie z nakazem
Guślarza, wyprowadzano dziewczynę z kaplicy, ta spoglądała na Widmo
podążające krok w krok za nią.







Autor: infoman

Ocena : 2 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000