2007 02 26 Sędzia Stefan Michnik

„NASZ DZIENNIK”: - 26 lutego 2007 r.

Sędzia Stefan Michnik

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1956” (III)

http://www.edukacjaprawnicza.pl/index.php?

mod=m_artykuly&cid=8&id=519

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----

Na łamach „ND” (z 26 lutego 2007 r.) Krzysztof Szwagrzyk podaje nowe, ważne szczegóły

biograficzne kpt. Stefana Michnika – stalinowskiego sędziego wojskowego:

[...] Pochodził z silnie skomunizowanej rodziny żydowskiej. Ojciec Ozjasz Szechter był jednym z aktywnych

działaczy nielegalnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, aresztowany i skazany w procesie „łuckim”

za szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Po 1944 r. pracował jako kierownik Wydziału Prasowego

Centralnej Rady Związków Zawodowych i zastępca redaktora naczelnego „Głosu Pracy”. Matka Helena

Michnik należała do aktywistów Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Była też

propagatorką idei organizacji pionierskiej w Polsce. Po wojnie została nauczycielką w Korpusie Kadetów

KBW i autorką stalinowskich podręczników do historii.

Stefan Michnik urodził się 28 września 1929 r. w Drohobyczu. Do 1939 r. kształcił się w szkole powszechnej

we Lwowie. W Uzbekistanie ukończył szkołę średnią. Po powrocie do kraju przez rok uczył się w Gimnazjum

i Liceum Energetycznym w Warszawie. Razem z rodzicami oraz braćmi Jerzym i Adamem mieszkali w

Warszawie przy ekskluzywnej alei Przyjaciół 9/13. Ich sąsiadami byli dygnitarze partyjni i najwyżsi

funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. [...]

Po kilku miesiącach nauki w Oficerskiej Szkole Prawniczej Stefan Michnik otrzymał propozycję nawiązania

tajnej współpracy z Informacją Wojskową. 13 marca 1950 r. został informatorem Sekcji Informacji przy

OSP nr 2 w Jeleniej Górze, kierowanej przez kpt. Henryka Kosmatego. „Na zaproponowaną mu współpracę

zgodził się chętnie” - odnotowano w sporządzonej po werbunku notatce. Zgodnie z procedurą, prowadzący

go oficer, podporucznik Marian Strączyński, przyjął pisemne zobowiązanie do współpracy: „Ja, Stefan

Michnik […] zobowiązuję się do współpracy z Organami Informacji Odrodzonego Wojska Polskiego, mając

na celu wykrycie szpiegów, sabotażystów, dywersantów i wszelkiego rodzaju innego wrogiego elementu,

działającego na szkodę Wojska Polskiego i ustroju Polski Ludowej”. Odtąd wszystkie swoje raporty

podpisywał pseudonimem „Kazimierczak”. Za pieniądze donosił o przekonaniach i wypowiedziach swoich

kolegów. Pierwsze 1000 zł „za sumienne wykonywanie zadań” otrzymał już 15 kwietnia 1950 r. W uznaniu

zasług awansował wkrótce z tajnego informatora na rezydenta Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze. W

kwietniu 1951 r. z chwilą przeniesienia na stanowisko asesora Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie

został rezydentem Wydziału Informacji Garnizonu Warszawskiego mającego na swoim kontakcie sześciu

informatorów: „Chętkiego”, „Czarucha”, „Romańskiego”, „Szycha”, „Zbotowskiego” i „Żywca”. Dzięki

raportom „Kazimierczaka” i prowadzonych przez niego współpracowników Informacja Wojskowa miała

wiedzę o środowisku prawniczym stolicy. [...]

Nigdy nie ukończył studiów prawniczych. Po osiemnastomiesięcznym kursie prawniczym w Jeleniej Górze

próbował uzupełnić wiedzę, studiując na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po czterech latach

nauki w 1955 r. zaliczył tylko I stopień studiów prawniczych.

27 marca 1951 r. zameldował się do pełnienia służby w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie.

Pierwszy podpis pod wyrokiem złożył dwa tygodnie później, uczestnicząc w skazaniu na dożywocie żołnierza

Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Stanisława Bronarskiego, pseudonim „Mirek”.

Jesienią 1951 r. podporucznik Michnik zasiadał w składach sędziowskich orzekających w procesach

odpryskowych grupy gen. Stanisława Tatara, płk. Mariana Utnika i płk. Stanisława Nowickiego – „TUN”. W

wyniku prowokacji kierowanej przez oficerów sowieckich Informacji Wojskowej w całym kraju aresztowano

wówczas ponad 200 oficerów Wojska Polskiego. Blisko 100 stanęło przed sądami wojskowymi. W

wyreżyserowanych procesach zapadło 40 kar śmierci. Połowę wykonano. [...]

Po zakończeniu spraw „Talarowskich” Michnik powrócił do sądzenia członków i współpracowników podziemia

antykomunistycznego. Na długiej liście skazanych przez składy sędziowskie WSR w Warszawie pod

przewodnictwem Michnika znaleźli się m.in. współpracownicy oddziału Wacława Grabowskiego

(„Puszczyk” ): Tadeusz Adamski, Stanisław Nowakowski i Ryszard Żerański, żołnierz AK Stefan Polakowski i

skazany na śmierć Franciszek Blok - członek tzw. V Komendy WiN (prowokacja UB). Zdaniem Michnika,

Blok był „stałym wrogiem Polski Ludowej”.

5 stycznia 1953 r. podporucznik Michnik orzekł kolejny wyrok śmierci wobec Huberta Cieślaka za

dopuszczenie się przestępstwa z art. 86 Kodeksu Karnego Wojska Polskiego (próba obalenia przemocą

ustroju).

Dwa miesiące później podporucznik Michnik uznał, że jedyną karą, na którą zasługuje skazana z art. 7

Małego Kodeksu Karnego Felicja Wolff, jest „eliminacja ze społeczeństwa”.

10 października 1953 r. osobiście uczestniczył przy egzekucji w więzieniu na Mokotowie cichociemnego rtm.

Andrzeja Czaykowskiego o pseudonimie „Garda”. [...]

W 1969 r. bezskutecznie starał się o pozwolenie na wyjazd do USA, gdzie od 1956 r. w Nowym Jorku

mieszkał jego brat Jerzy. Komunistyczna przeszłość uniemożliwiła mu jednak uzyskanie zgody władz

amerykańskich. Był jednym z 2500 osób pochodzenia żydowskiego, które w latach 1969-1971 wyjechały z

Strona 1 z 2

Sędzia Stefan Michnik - „Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1956” | Blogmedia24

2010-11-16

http://blogmedia24.pl/node/20021