Mason na Tronie Piotrowym

Mason na Tronie Piotrowym

Utworzono: 21 marca 2013

Jeśli przyjąć zasadę, że wielcy ludzie są atakowani ze wszystkich stron, to papież
Franciszek, o ile w kwestiach moralnych zachowa swoje konserwatywne poglądy, może
pójść tu w ślady Jana Pawła II. Na razie obrywa mu się od tzw. kościelnych
tradycjonalistów.

Już sam początek pontyfikatu najkonserwatywniejszym z konserwatywnych się nie spodobał.
Oto bowiem papież nie założył czerwonej peleryny, którą interpretuje się zazwyczaj jako
symbol władzy papieskiej, czerwień to bowiem kolor królów. Ale przecież można dojść do
wniosku, że był to symbol Krwi Chrystusa. No i już mamy papieża heretyka, tym bardziej, że
taki gest uczynił jako bodajże pierwszy biskup Rzymu w historii. Co gorliwsi już widzą tu
zanegowanie tradycjonalizmu choćby Jana Pawła II. Powitania papieża „dzień dobry” zamiast
„Niech będzie Pochwalony” czarę goryczy przechylają. Można to interpretować jako gest
bliskości z ludźmi, ale można przecież i jako wyparcie się wiary. No i herb papieski. Nie dość,
ze zgodnie z po wyborze nie wywieszono zgodnie tradycją dużego herbu poprzednika, to
Franciszek w swoim herbie ma gwiazdę. No toż przecież komuch! I w dodatku satanista, bo
gwiazda to na pewno pentagram. No i Żyd, tym bardziej, że są jego zdjęcia w jarmułce. Można
przeczytać proroctwa, że Franciszek jako antypapież zwoła ekumeniczny sobór i katolicyzm
pozbawi połowy prawd, tworząc jedną światową religię. Tym bardziej, że tytułuje się biskupem
Rzymu zamiast papieżem. Bo to oczywiście też przecież mason, zawdzięczający swój wybór
żydo - masońskim spiskowcom planującym przejąć władzę nad światem.

Faktem jest, że kard. Jorge Mario Bergoglio od końca lat 90. był członkiem Rotary Clubu w
Buenos Aires, zostając nawet jego honorowym członkiem. Organizacja ta nazywana bywa
„przedszkolem masonerii” ze względu na powiązania z masonerią, podobną strukturę i
symbolikę. Kościół odradzał duchownym kontakty z rotarianami. Z drugiej strony słyną oni z
działalności charytatywnej, co dla kard. Bergoglio, tak wyczulonego na nędzę w Ameryce
Południowej mogło mieć istotne znaczenie. Ciekawe jest, że poza środowiskami marginalnymi,
opiniotwórcze konserwatywne środowiska prawicowe, rotarian do tej pory od czci i wiary
odsądzające o przynależności do nich papieża nawet się nie zająkną.

Nowy papież ze swoimi znakami skromności przyjęty został na całym świecie raczej bardzo
pozytywnie. Pomijając zarzuty, że dąży do osłabienia papiestwa, ta skromność może być
magnesem przyciągającym ludzi do Kościoła, podobnie jak nieco innego rodzaju charyzma
Jana Pawła II. Podobnie jak papież Polak, Franciszek wcale nie musi przyciągać ludzi do
Kościoła tym, że nie stawiałby im wymagań, co znów w kółko postulują media liberalne,
żądając „reformy” kościelnej. Ale styl Franciszka może przysporzyć też mu kłopotów. Kryzys
Kościoła doby pontyfikatu Benedykta XVI, który mógł przyczynić się do jego dymisji, w dużej
mierze spowodowany był brakiem dyscypliny szczególnie wyższego duchowieństwa.
Ciekawym pomysłem medialnych dyżurnych „ekspertów” od Kościoła jest wobec tego jeszcze
większa jego decentralizacja. To tak, jakby przemarzniętego człowieka, który zachorował na
zapalenie płuc w ramach terapii wystawić w samej podkoszulce na jeszcze większy mróz.

Franciszek staje przed niezwykle trudnym zadaniem. Po pierwszych dniach pontyfikatu widać
już, że nie będzie przynamniej co do formy kontynuatorem konserwatywnego Benedykta XVI.
Niewątpliwie będzie musiał się narażać władzy, mediom, kościelnym progresistom,
konserwatystom. Od niego samego zależy, komu narazi się najbardziej. Nie wiemy dziś, czy
„nowe” w Kościele będzie umiał tak dobrze połączyć z kościelną tradycją jak czynił to Jan