n był Polakiem, zostałbym Powstańcem Warszawskim*

24211919

Visas p

17.07.2011 11:4143

opublikowana w:

II RP 1918-1948

,

Salon historyków

Smutne rezultaty operacji "Ostra Brama"

17 lipca 1944 r. sowieckie służby specjalne Smiersz rozpoczęły aresztowania i rozbrajanie oddziałów Armii
Krajowej, które tylko 4 dni wcześniej zakończyły dokonywaną wspólnie z sowiecką Robotniczo-Chłopską
Armią Czerwoną [= PKKA] siedmiodniową operację wyzwalania Wilna.
W planach i zamierzeniach polskich operacja „Ostra Brama” miała doprowadzić do wyzwolenia i zajęcia
miasta przed wojskami zdradzieckimi, aby zaprezentować się przed nimi jako gospodarze tych terenów. O
sensie tej demonstracji później.
Niespodziewanie silny opór wojsk

hitlerowskich (m.in. w wyniku mianowania na komendanta obrony gen.

Stahela

– zapisał się jeszcze on od 1.VIII w historii Polski, niestety) uniemożliwił powodzenie polskiego

powstania, które zostało źle przygotowane, wybuchło przedwcześnie i dlatego musiało poczekać na dotarcie
czołgów 5. pancernej armii gwardii Rotmistrowa (dokładniej - 3. korpusu pancernego).

Dopiero wtedy, Akowcy ze wsparciem sowieckiej techniki (lub raczej na odwrót – sowiecka technika,
nierzadko „made in USA” = 25% tanków, 60% samochodów, 75% benzyny lotniczej!, z pomocą AK),
doprowadzili do wyparcia niemieckiego garnizonu i wyzwolenia miasta.

Po początkowej sympatii ugruntowanym braterstwem walki stosunki polsko-sowieckie zaczęły się psuć, np.
nie pozwolono Polakom na defiladę w centrum miasta (odbyła się w Wilnie tylko jedna, na Antokolu, z
udziałem tylko jednej brygady AK spośród 12 biorących udział w operacji „Ostra Brama”), zmuszono ich do
opuszczenia Wilna. Dowództwo zaproszono na rozmowy w sprawie przekształcenia zgrupowania
wileńskiego AK w dywizję piechoty i brygadę kawalerii Wojska Polskiego mającego walczyć u boku Armii
Czerwonej (po niesławnym* wyniku bitwy pod Lenino 12.10.1943 przez 9 miesięcy żadna jednostka tzw.
berlingowców, tj. armii utworzonej przez Sowietów na polecenie Stalina nie została skierowana na front).
Generał Iwan Czerniachowskij z 3.Frontu Bałtyckiego zgodził się na polskie żądania, unikając deklaracji
politycznych, zapraszając sztab na rozmowy 16-ego lipca. Z tych rozmów nikt jednak nie powrócił,
prawdopodobnie nie wziął w nich udziału gen. Czerniachowskij, a szef Smiersza - złowro

gi Iwan Sierow.

Postawił on warunek - podporządkowanie się przez generała (de facto - pułkownika) „Wilka”
Krzyżanowskiego władzy PKWN-u Wandy Wasilewskiej i innych stalinowskich agentów. Po jego stanowczej
odmowie aresztowano cały sztab AK, a także przedstawicieli polskiej administracji cywilnej w Wilnie, po
czym przystępiono do rozbrajania oddziałów. Taki los spotkał również 6.brygadę wileńską płk. Konara

Koprowskiego, która 7.7.44 pod Szwajcarami uwolniła z rąk niemieckich ponad tysiąc jeńców
radzieckich. Zgromadzonym w obozie koncentracyjnym w Miednikach Akowcom sam gen. Sierow
proponował wstąpienie do armii Berlinga. Polacy nieugięcie odpowiadali: „Chcemy Wilka!”. Wobec czego
zostali wywiezieni w głąb ZSRR (ale nie na Syberię!) i traktowani jako robocze bataliony Armii Czerwonej,
np. jako 361.zapasowy pułk piechoty (dostali nawet radzieckie uniformy, początkowe nowiutkie, po dalszych

odmowach i dowodach antyradzieckiej postawy – złachmanione ;). Do Polski (lub Litewskiej
Soc.Rep.Sowieckiej) wrócili w latach 1946-48.
Epilogiem „Ostrej Bramy” była bitwa pod Surkontami. Już nie przeciw Niemcom, lecz z jednostkami
Smiersza i NKWD. Poległ* w niej 21.VIII współautor planu „Ostra Brama” ppłk. Maciej Kalenkiewicz
„Kotwicz”, w 1939 r. dowódca piechoty pierwszego partyzanckiego oddziału 2.wojny światowej majora
Hubala-Dobrzańskiego.
Tak to historia zatoczyła pętlę – pierwszy partyzant 2ww przeciwko Niemcom, został zabity przez ich
sojuszników z 1939-41 w 3 lata i 2 miesiące po „wygaśnięciu” tamtego inter-nacjonal-socjalistycznego
przymierza.
Wspominając tragiczne losy bohaterów wileńskiego powstania zadaję sobie pytanie: „Czy było one
niezbędne, czy musiało się wydarzyć?” Było przecież li tylko manifestacją polityczną mającą
potwierdzić polskie prawa do Wileńszczyzny, tj. de facto walką o granice.

W sytuacji, gdy nie granice, a niepodległość państwa polskiego ważyła się na szali losu i
wyroków historii.
W sytuacji, gdy wschodnie granice przyszłej Polski (niepodległej, bądź zależnej od ZSRR) były już od blisko
roku zatwierdzone przez 3 wielkich tej wojny i postwojennej Europy.
Była to demonstracja słuszna z moralnego punktu widzenia, jednak całkowicie bezsensowna i
nieusprawiedliwiona politycznie. Polski rząd w Londynie, będący zwierzchnikiem wileńskich Powstańców,
nie był uznawany przez ZSRR, którego wojska podchodziły pod Miasto. Lojalistyczna i patriotyczna (czyli
nacjonalistyczna) postawa Wilniuków bynajmniej nie mogła przypaść do gustu ideowym internacjonalistom,
zwłaszcza stalinowskiego chowu. Konfrontacja była więc nie do uniknięcia. Ale jakiekolwiek represje Stalina
wobec „polskiej mniejszości” na jego terenie, uznanym przez prezydenta USA i premiera UK, nawet o
charakterze ludobójczym (do których nie doszło), nie mogły wzburzyć zachodniej opinii publicznej przeciw
„największemu pogromcy Hitlera”, nie mówiąc już o wyrachowanych zachodnich przywódcach.
Gorzej, zachodnia opinia publiczna dostawała bardzo nielogiczny, typowo „polish” przekaz informacyjny –
Wilno jest uznawane przez Sowiety za ich strefę wpływów, USA i UK nie są temu przeciw. Polacy wobec
zbliżania się Sowietów do Wilna rozpoczęli walkę o miasto, dopomagając znacząco jego
wyzwoleniu. Wniosek logiczny – Polacy również popierają sowieckie pretensje do tych ziem.
A marginalne informacje o konflikcie polsko-sowieckim po wyzwoleniu Wilna (jeśli przedarły się przez
cenzurę wojenną, bardzo w Anglii srogą), to wynik tradycyjnej kłótliwości i pryncypialności Polaków, pewnie
poszło im o jakieś imponderabilia – orzełek nad orłem lub nieodpowiedni przymiotnik.
Wobec świadomego nieuznawania polskiego rządu emigracyjnego przez Stalina (co było mu idealnie na
rękę), wszelakie działania zbrojne militarnie korzystne dla Sowietów, ale politycznie przeciwne ich celom
podporządkowania Polski, w dodatku na terenach uznawanych przez nich za swoje, były szkodliwe dla
polskich interesów, zarówno narodowych na tych terenach (dekonspiracja, straty w walkach i internowanie),
jak i państwowych. Osłabiały one siłę i potencjalne wystąpienie AK na terenach etnicznie i bezspornie
polskich. M.in. dla potrzeb wystąpień na Kresach wschodnich, 9 lipca 1944 na 22 dni przed wybuchem
Powstania Warszawskiego wysłano z Warszawy (niemałym trudem i wielkim kosztem konspiracyjnej
logistyki) 900 pistoletów maszynowych znacznie osłabiając siłę AK w Warszawie. W wyniku tej decyzji 1
sierpnia Godzinę „W” rozpoczęto w stolicy z około 600 pistoletami maszynowymi (o 1700 za mało niż
przewidywał plan minimum!).
Pisałem o tym dawno temu w „Samo-rozbrojenie AK przed Godziną W”

http://witas1972.salon24.pl/55197,samo-rozbrojenie-ak-przed-godzina-w
Bohaterstwo, wierność i nieugiętość wspaniałych Wilniuków i Nowogródczan zostały, niestety, zmarnowane
przez błędne decyzje ówczesnych polskich liderów politycznych, którym wydawało się, że politykę można
uprawiać za pomocą metod zbliżonych do prostoty obsługi cepa (premierem RP był Mikołajczyk – chłop z
Poznańskiego).
Gdy politykom nie starcza wyobraźni, młodsze pokolenia płacą krwią.
Vae victis!
* - zaznaczone zagadnienia wymagają rozszerzonego komentarza, jak ktoś był by zainteresowany, proszę
pytać.
Ciekawe wspomnienia z Wilna lipca’44 i okresu przed i po:
http://www.galileusz.pl/~kawon/litwa_wspomnienia.htm
http://www.magwil.lt/archiwum/2001/mww12/gr8.htm
http://www.tygodnik.lt/200426/bliska2.html
http://www.rodaknet.com/rp_art_3995_czytelnia_szubarczyk.htm
http://www.tygodnik.lt/200729/bliska4.html
Kurier Wileński - "Uczczono 67-mą rocznicę operacji "Ostra Brama"
Bardzo ciekawy tekst o współczesnym, ale nie tylko, Wilnie - http://swiatowidz.pl/?p=2460

http://witas1972.salon24.pl/324896,smutne-rezultaty-operacji-ostra-brama