Guy Gavriel Kay

Najmroczniejsza Droga

Fionavarskiego gobelinu

Przełożyła Dorota Żywno

U kresu tej drogi jak i na początku wszystkich dróg są moi rodzice Sybil i Sam

Kay. Ten gobelin należy do nich.

Streszczenie księgi pierwszej i drugiej

W Letnim Drzewie opowiedziano, jak Loren Srebrny Płaszcz i Matt Sören, mag

i jego źródło, wywodzący się z Najwyższego Królestwa Brenninu leżącego w świecie
Fionavar, skłonili pięcioro ludzi z naszego świata, by przeszli wraz z nimi do tego,
z którego przybyli. Goście mieli jakoby uczestniczyć w uroczystościach
towarzyszących obchodom pięćdziesiątej rocznicy wstąpienia na tron Ailella,
najwyższego króla. W rzeczywistości poczynania maga wywołane były żywionymi
przez niego mrocznymi przeczuciami.

Okrutna susza dręczyła Brennin. Starszy syn Ailella, Aileron, już został wygnany,

gdyż przeklął swojego ojca za to, że ten nie pozwolił mu podjąć próby zakończenia
suszy przez złożenie z siebie ofiary na Letnim Drzewie.

We Fionavarze pięcioro cudzoziemców szybko zostało uwikłanych

w skomplikowany gobelin wydarzeń. Stara jasnowidząca, Ysanne, rozpoznała w Kim
Ford swą następczynię, którą ujrzała w proroczym śnie. Kim została wprowadzona
w misteria wiedzy Jasnowidzących przez wodnego ducha, Eilathena i otrzymała
Baelrath, Wojenny Kamień, którego strzegła Ysanne. Pokazano jej również Diadem
Lisen, klejnot jaśniejący własnym blaskiem. Piękna Lisen, moc z puszczy Pendaran,
była magicznym źródłem i ukochaną towarzyszką Amairgena Białej Gałęzi,
pierwszego z magów. Zabiła się, skacząc do morza z wieży na wieść o śmierci
Amairgena. Ysanne powiedziała Kim o przepowiedni towarzyszącej diademowi. Ten,
kto będzie go nosić jako następny po Lisen, będzie miał najmroczniejszą drogę do
przejścia ze wszystkich dzieci ziemi i gwiazd. Później, w geście największego
poświęcenia w przededniu wojny, stara wróżka Ysanne wiedząc, iż Kim będzie
potrzebna jej moc w nadchodzących dniach, odebrała sobie życie Lokdalem,
magicznym sztyletem krasnoludów – lecz uprzednio wyrysowała symbol na czole
śpiącej Kim, przez co mogła uczynić ze swej duszy podarunek dla Kimberly.

Tymczasem Paul Schafer i Kevin Laine przeszli swą inicjację w odmienny

sposób. Paul rozegrał – i przegrał – nocną partię szachów z najwyższym królem
w pałacu w Paras Derval, podczas której zawiązała się między nimi niespodziewana
nić sympatii. Następnego poranka wraz z Kevinem przyłączyli się do drużyny
lekkomyślnego księcia Diarmuida, młodszego syna Ailella, i wzięli udział
w wyprawie przez rzekę Saeren do Cathalu, Krainy Ogrodów. Tam Diarmuid
osiągnął swój zamierzony cel – uwiódł Sharrę, księżniczkę Cathalu. Powróciwszy
z wyprawy do Brenninu, drużyna spędziła noc na pijaństwie w karczmie Czarny
Dzik. Późną nocą pieśń, jaką Kevin zaśpiewał, przypomniała Paulowi zbyt dotkliwie
o śmierci w wypadku samochodowym Rachel Kincaid, kobiety, którą kochał. Paul,
obwiniając się za spowodowanie wypadku tuż po tym, jak Rachela oświadczyła, że
zamierza poślubić innego, podejmuje drastyczny krok: udaje się do najwyższego

króla i otrzymuje jego zezwolenie na to, by poświęcić się zamiast króla na Letnim
Drzewie.

Następnej nocy polana Letniego Drzewa w Lesie Boga staje się sceną heroicznej

bitwy. Na oczach bezradnego, przywiązanego do Drzewa Paula Galadan, Wilczy
Władca, który przybył, by zabrać życie Paula, stoczył przegraną walkę z tajemniczym
szarym psem. Następnej nocy – trzeciej, jaką Paul spędził na Drzewie – czerwony
księżyc w pełni zapłonął na niebie w noc nowiu, a Dana, Bogini Matka, uwolniła
Paula od ciężaru winy, ukazując mu, że w rzeczywistości nie spowodował
nieświadomie wypadku, który zabił Rachelę. Gdy Paul rozpłakał się, na Brennin
wreszcie spadł deszcz. Paul jednakże nie umarł. Zdjęła go żywego z drzewa Jaelle,
najwyższa kapłanka Dany. Od tej pory Paul nosi nowe imię: Pwyll Dwukrotnie
Narodzony, Władca Letniego Drzewa.

Teraz jasne już było, że zbliża się czas epokowego starcia: Rakoth Maugrim,

Spruwacz, pokonany tysiąc lat temu i spętany pod wielką górą Rangat, odzyskał
wolność i na znak tego sprawił, że góra eksplodowała, tworząc ognistą dłoń.

Jego uwolnienie miało mieć natychmiastowe konsekwencje dla Jennifer Lowell,

czwartej z przybyszów. W Paras Derval była świadkiem niepokojącego incydentu
podczas dziecinnej zabawy w wyliczankę. Dziewczynka imieniem Leila wywołała
chłopca nazywanego Finnem, aby wstąpił na Najdłuższą Drogę po raz trzeci tego lata.
Nikt, nawet Jaelle, która również się temu przyglądała, nie wiedział dokładnie, co to
znaczy, choć Jaelle czym prędzej uczyniła Leilę nowicjuszką w swej świątyni.
Jednakże następnego dnia, podczas wycieczki konnej poza mury miasta, Jennifer
spotkała Brendela z lios alfarów – Dzieci Jasności – i grupę jego pobratymców.
Spędziła noc z nimi w lesie, a po zapadnięciu zmroku zostali zaatakowani.
Zaniepokojony przybyciem pięciorga cudzoziemców, Rakoth Maugrim nakazał
Galadanowi i Metranowi – zdradzieckiemu pierwszemu magowi Brenninu – porwać
Jennifer. Przywiązano ją do grzbietu czarnej łabędzicy, Avai, i zawieziono na północ
do Starkadh, twierdzy Rakotha.

Tymczasem przerażający wybuch góry przyczynił się do śmierci sędziwego

najwyższego króla. Skutkiem tego było pełne napięcia starcie Diarmuida z jego
bratem Aileronem, który od chwili wygnania ukrywał się w przebraniu służącego
Ysanne. Potencjalnie niebezpieczną sytuację rozładował Diarmuid, który
dobrowolnie oddał bratu prawo do tronu, lecz przedtem został zraniony nożem w bark
przez Sharrę z Cathalu, która przybyła do Brenninu, by zemścić się na nim za
oszustwo, które umożliwiło mu jej uwiedzenie.

Tymczasem Dave Martyniuk, ostatni z pięciorga cudzoziemców, został

rozłączony z pozostałymi w chwili przejścia do Fionavaru. Znalazł się daleko na
północy, wśród dalrei, Jeźdźców z Równiny, gdzie dał się wciągnąć w życie trzeciego

szczepu, którym władał Ivor, ich wódz.

Młodszy syn Ivora, Tabor, podczas postu w lesie, którego celem było uzyskanie

wizji totemowego zwierzęcia, wyśnił pozornie niemożliwe zwierzę: skrzydlatego,
kasztanowej maści jednorożca. Trzy noce później na obrzeżu Wielkiej Puszczy,
Pendaran, spotkał go i wzbił się w niebo na grzbiecie swego wyśnionego stworzenia,
Imraith-Nimphais – obusiecznego daru Bogini, narodzonego z czerwonego księżyca
w pełni.

Tymczasem grupa dalrei pod przywództwem starszego syna Ivora, Levona,

odprowadzała Dave’a do Brenninu. Drużyna wpadła w zasadzkę zastawioną przez
niezliczoną liczbę złych svart alfarów i tylko Dave, Levon i trzeci dalrei, Torc, uszli
z życiem, zagłębiając się w mrok puszczy Pendaran. Drzewa i duchy Pendaran,
nienawidzące wszystkich ludzi za utratę pięknej Lisen z Puszczy tysiąc lat temu,
planowały zgubę trzech mężczyzn, lecz ocaliło ich wstawiennictwo Flidaisa,
puszczańskiej mocy o niewielkim wzroście. Twierdził on między innymi, że zna
odpowiedzi na wszystkie zagadki we wszystkich światach, z wyjątkiem jednej:
imienia, za pomocą którego można wezwać Wojownika. Tak się złożyło, że
znalezienie tego imienia było jednym z zadań, jakie Ysanne powierzyła Kimberly.
Flidais wysłał wiadomość do Ceinwen, kapryśnej, odzianej w zieleń bogini łowów,
która zapałała do Dave’a szczególnym uczuciem. Bogini zatroszczyła się o to, by
trzej przyjaciele obudzili się bezpiecznie następnego ranka na południowym obrzeżu
Wielkiej Puszczy.

Uczyniła też więcej. Dzięki niej Dave odnalazł od dawna zaginiony magiczny

przedmiot: Róg Oweina. Levon, który pobierał nauki u mądrego, starego Gereinta,
ślepego szamana swego plemienia, odszukał następnie w pobliżu Grotę Śpiących –
jaskinię, w której spoczywali we śnie Owein i królowie Dzikich Łowów.

Trzej przyjaciele pojechali z tą wiedzą na południe do Paras Derval i przybyli tam

w samą porę, by zdążyć na pierwszą naradę za panowania Ailerona. Naradę
przerwano dwukrotnie. Za pierwszym razem było to przybycie Brocka, krasnoluda
z Banir Tal, który ukląkł przed Mattem Sörenem – niegdyś królem krasnoludów –
i przyniósł straszne wieści o tym, że krasnoludowie pod przywództwem dwóch braci,
Kaena i Blöda, pomogli Spruwaczowi uwolnić się, zdradziecko rozbijając kamień
strażniczy Eridu i w ten sposób uniemożliwiając dostrzeżenie ruchów Rakotha pod
górą. Znaleźli również i dostarczyli Rakothowi Kocioł z Khath Meigol, który miał
moc ożywiania niedawno zmarłych.

W trakcie tej przerażającej recytacji Kimberly nagle ujrzała – w wizji stworzonej

przez Baelrath – że Jennifer jest gwałcona i torturowana przez Rakotha w jego fortecy
Starkadh. Zebrała wokół siebie Dave’a, Paula i Kevina, sięgnęła ku Jennifer dziką
mocą swego pierścienia i ściągnęła całą piątkę z Fionavaru z powrotem do ich

własnego świata.

Tu kończyło się Letnie Drzewo.
Wędrujący ogień podejmuje opowieść jakieś sześć miesięcy później,

w listopadzie w Toronto, gdy Kimberly czeka na sen, który przyniesie jej imię
wzywające Wojownika. Jennifer, nosząca straszne blizny na duszy i dziecko Rakotha
Maugrima w swym łonie, poprzysięga, iż urodzi to dziecko jako swą odpowiedź dla
sił Ciemności. Poród odbywa się przedwcześnie, wywołany nagłym powrotem do
Fionavaru. Przejścia dokonał Paul, kiedy obydwojgu groził Galadan, który przybył do
ich świata w pościgu za Paulem.

We Fionavarze dziecko Jennifer, Darien, zostało oddane potajemnie na

wychowanie Vae i Shaharowi, rodzicom Finna – chłopca, którego wezwano w trakcie
dziecięcej wyliczanki, by wstąpił na Najdłuższą Drogę. Jedynymi osobami, które
wiedziały o tej tajemnicy były kapłanki Dany, bowiem Paul i Jennifer potrzebowali
mocy Jaelle do powrotu do naszego świata.

Następnej wiosny Kim wreszcie miała sen, na który czekała. Skutkiem tego

w pięcioro pojechali do Stonehenge, gdzie Kim mocą Baelrath wezwała ducha Uthera
Pendragona i nakazała mu ujawnić miejsce spoczynku swego syna. Dzięki swej magii
Kim udała się wtedy sama do Glastonbury Tor i tam – wysławszy wpierw
pozostałych do Fionavaru – zbudziła z grobu Wojownika, Artura, wzywając go jego
imieniem: Dzieciobójca. Imię to było echem grzechu, jaki Artur popełnił w młodości
po odkryciu nieświadomego kazirodztwa, jakiego dopuścił się ze swą siostrą. Kim
i Wojownik udali się w ślad za resztą do Paras Derval.

Fionavar znajdował się w szponach lodowatej zimy, mimo że zbliżała się pełnia

lata – zimy tak straszliwej, że Fordaetha, królowa Lodu z Riik, mogła posunąć się na
południe aż do Paras Derval. Niemal zabiła Paula w karczmie Czarny Dzik, zanim
udało mu się ją przepędzić z powrotem na północ. Na naradzie podjęto decyzję, że
Jaelle, magowie i Kimberly połączą swe siły z Gereintem, starym szamanem
i spróbują w magiczny sposób zbadać źródło morderczej zimy – niezbędny pierwszy
krok do próby zakończenia jej.

Tymczasem wymiar tragedii Artura Pendragona zaczął się rysować wyraźnie, gdy

stało się jasne (najpierw dla Brendela z lios alfar), kim naprawdę jest Jennifer Lowell:
Guinevere, najdroższą Artura i Lancelota. Skażona swym cierpieniem w Starkadh,
Jennifer zamknęła się w sanktuarium Dany z Jaelle. To Jaelle wyjaśniła, że Vae i Finn
zabrali Dariena (który dorastał z nienaturalną szybkością wszystkich andainów –
dzieci bogów i śmiertelników) do chatki Ysanne nad jeziorem. Tam Darien, który
teraz wydawał się pięcioletnim dzieckiem, rósł pod troskliwą opieką kochającej
przybranej matki i brata, których niepokoiły dwie rzeczy: moc, która sprawiała, że
jego niebieskie oczy jarzyły się na czerwono i świadomość tego, iż dziecko

przyciągają głosy słyszalne w zimowych zamieciach.

Na Równinie dalrei przeżywali ciężkie chwile. Zima sprawiła, że pełne wdzięku

eltory – zwierzęta, na które polowali dalrei i od których zależało ich przeżycie –
grzęzły niezgrabnie w śniegu, przez co stawały się łatwym łupem wilków Galadana.
Ivor – teraz Aven, czyli Ojciec wszystkich dalrei – spędził wszystkie eltory do
południowo-wschodniego rogu rozległej Równiny, gdzie zgromadzone szczepy
broniły ich najlepiej jak potrafiły. Aż do czasu pewnego ataku, w którym brały udział
liczne straszne urgachy dosiadające sześcionogich potworów nazywanych slaugami.
Tylko interwencja Diarmuida z Brenninu w towarzystwie Dave’a i Kevina ocaliła
dalrei przed pierwszą falą dosiadających slaugów urgachów. A tylko pojawienie się
syna Ivora, Tabora, na grzbiecie Imraith-Nimphais, swego morderczego skrzydlatego
wierzchowca z lśniącym rogiem, ocaliło ich przed drugą, jeszcze liczniejszą falą. Ivor
boleśnie zdawał sobie sprawę, jakie skutki lot pociąga za sobą dla Tabora, odciągając
go coraz bardziej od świata ludzi.

Wkrótce potem w Brenninie pojawiła się kolejna nić w Gobelinie. Zachęcani

przez Levona, starszego syna Wora – i otrzymawszy niechętne przyzwolenie Lorena
– Kim i Dave, powiernicy fragmentów starożytnego wiersza, który zdaniem Levona
mówił o zbudzeniu Dzikich Łowów – udali się z kilkoma przyjaciółmi do miejsca na
obrzeżu puszczy Pendaran, gdzie znajdowała się Jaskinia Śpiących. Baelrath strzaskał
kamień u wejścia do groty i wtedy róg Dave’a wezwał Oweina i siedmiu królów
Łowów. Gdy widmowi królowie niebios zakrzyknęli: – Gdzie jest dziecię?, dziecko
rzeczywiście wystąpiło naprzód i przyłączyło się do Dzikich Łowów: był to Finn, a to
była Najdłuższa Droga, na jaką był wzywany.

Większość grupy, do której zaliczał się Shalhassan, najwyższy władca Cathalu

i jego córka, Sharra, którzy przybyli z południa z posiłkami, następnego dnia udała się
do Gwen Ystrat, prowincji Bogini. Powodem po części było spotkanie z Gereintem,
a częściowo odpowiedź na doniesienie Audiart, prawej ręki Jaelle, iż prowincję
napadają wilki. Drużynie przewodził szary pies, który ocalił Paula na Letnim
Drzewie, a który okazał się Cavallem, psem myśliwskim Artura. Dotarli do prowincji
Matki wśród lodu i śniegu na dzień przed Maidalan – nocą przesilenia letniego – wraz
z całą towarzyszącą tej nocy prastarą, erotyczną magią krwi. Tego wieczora, przy
pomocy pozostałych czarodziejów, Kim zagłębiła się w plany Maugrima i znalazła
wskazówkę, która umożliwiła Lorenowi domyślenie się, iż zima jest dziełem
Metrana, zdradzieckiego maga, który używa Kotła z Khath Meigol, ustanowiwszy
swą siedzibę na przeklętej wyspie Cader Sedat. Kim sama zginęłaby w trakcie swej
wyprawy, gdyby pomoc nie nadeszła z niespodziewanego źródła: Ruana z paraiko,
jeden z gigantów, ludu, który stworzył Kocioł. Uważano ich za rasę dawno wymarłą
i prześladującą górskie przełęcze swą klątwą krwi. Ruana dotarł do Kim telepatycznie

i powiedział jej, że jego lud żyje, lecz powoli jest uśmiercany – bez przelewu krwi –
przez urgachów i svart alfarów.

Następnego dnia, podczas polowania na wilki, Kevin – który czuł się

bezużyteczny w trakcie wszystkich walk – został jeszcze dodatkowo, jakby
wszystkiego było mało – niemal śmiertelnie zraniony przez białego dzika. Ocaliła go
uzdrowicielska moc magów, lecz ten ostatni, symboliczny znak wreszcie uświadomił
mu, jakie ma być jego zadanie i przeznaczenie. Wśród niepohamowanego erotyzmu
nocy letniego przesilenia w Gwen Ystrat (tej nocy, gdy książę Diarmuid powiedział
Sharrze z Cathalu, że ją kocha), Kevin wymknął się sam na wschód i prowadzony
przez Cavalla, dobrnął przez śnieg do groty Dun Maura, gdzie złożył swe życie
w ofierze Bogini, aby mogła interweniować i przerwać zimę – w ten sposób
umożliwiając pozostałym popłynięcie do Cader Sedat i walkę z Metranem.

Tymczasem Paul pozostał z Vae i Darienem. Wcześniej tego samego dnia

zaprowadził Dariena do Letniego Drzewa. Miał zamiar wezwać Cernana, leśnego
boga o jelenim porożu (i ojca Galadana), by pomógł przyspieszyć drogę Dariena do
dojrzałości – dojrzałości rozpaczliwie potrzebnej, bowiem owo ambiwalentne dziecko
szybko rosło w siły. Tak się złożyło, że Darien nie potrzebował pomocy w dąbrowie
w noc letniego przesilenia. Posunął się w przód w latach do mniej więcej takiego
samego wieku, w jakim był jego brat Firm, nim odszedł. Usłyszawszy, jak Cernan
pyta Paula, czemu pozwolono takiemu dziecku żyć, Darien odchodzi, poprzysiągłszy,
że odnajdzie swego ojca, Rakotha Maugrima.

Wkrótce potem podjęto decyzję, że ludzie Diarmuida wraz z Lorenem, Arturem

i Paulem, popłyną do Cader Sedat. Kimberly została na wschodzie z krasnoludem
Brockiem jako jedynym towarzyszem podczas podróży do przełęczy, gdzie giną
paraiko. Jednakże ledwo weszli w góry, zostali napadnięci i uwięzieni przez bandę
rozbójników.

Gdy ofiara Kevina zakończyła zimę, wojna stała się rzeczywistością. Z granic

Daniloth, Krainy Cieni, gdzie mieszkają lios alfarowie, widziano armię Ciemności
posuwającą się na południe ku równinie. Ra-Tenniel, władca lios alfarów, wysłał
ostrzeżenie dalrei. W odpowiedzi Ivor poprowadził swe wojsko – z wyjątkiem
Tabora, który został, by strzec obozowiska – dzikim, szalonym galopem przez połowę
równiny na spotkanie wroga nad brzegami rzeki Adein. Bitwa, którą tam stoczono,
nieomal zakończyła się klęską – pomimo pojawienia się Ra-Tenniela i lios alfarów –
gdy Dave Martyniuk zadął w róg Oweina i wezwał Dzikie Łowy. Królowie Łowów,
pod przywództwem dziecka, którym niegdyś był Finn, rozpoczęli rzeź sił Mroku –
a później, bez różnicy, także i sił Jasności. Od tego mordu oderwało ich dopiero
wstawiennictwo bogini Ceinwen. Dużo później Dave obudził się w ciemności na
kurhanie, pod którym Ceinwen zebrała poległych, a potem kochała się z nim

w trawie.

W Brenninie o poranku dnia przed wypłynięciem do Cader Sedat, Jennifer wyszła

ze świątyni pod naciskiem próśb Matta Sörena. Przez jeden dzień była razem
z Arturem. Potem, gdy statek odpłynął, wyruszyła w towarzystwie tylko Brendela
z lios alfarów, by wypatrywać jego powrotu z Anor Lisen: wieży na najdalej
wysuniętym na zachód brzegu Pendaran, gdzie niegdyś Lisen, tysiąc lat temu,
oczekiwała na Amairgena.

Na morzu statek Prydwen zaatakowało potworne stworzenie, Maugrimowy

Duszodzierżca. Wśród dźwięków nieziemskiej muzyki Loren i Matt bronili statku,
gdy tymczasem Paul rozpaczliwie szukał mocy, by wezwać Liranana, boga morza, do
walki z potworem. W ostatniej chwili dotarł do niego szaman Gereint, który wysłał
swą duszę w podróż morską na poszukiwanie Paula, by udzielić mu pomocy, która
umożliwiłaby mu wezwanie. Tak przymuszony bóg morza pojawił się i przepędził
potwora w głębiny, zabijając go – lecz przedtem Diarmuid wskoczył na potworny łeb
Duszodzierżcy i wyrwał białą laskę Amairgena Białej Gałęzi, która tkwiła między
jego ślepiami.

I tak wyjaśniły się dwie tragiczne tajemnice. Amairgen, który przepadł,

odpłynąwszy do Cader Sedat tysiąc lat temu, najwyraźniej zginął, zabity przez tego
potwora. Co gorsza, muzyka, jaką słyszeli, była cudownym śpiewem wszystkich lios
alfarów, którzy pożeglowali na zachód w kierunku ukrytej wyspy, jaką Tkacz
stworzył tylko dla nich. Żaden z nich nie dotarł do niej od tysiąca lat; wszyscy zginęli
w tym miejscu.

Dzięki wskazówkom Artura i mocy Lorena statek dopłynął do Cader Sedat. Tam

odkryli, że Metran używał swej czarnoksięskiej mocy wspomaganej mocą Kotła do
stworzenia śmiercionośnego deszczu nad wschodnią krainą Eridu i przygotowywał
się do wysłania deszczu na zachód nad górami. Na tej wyspie Loren i Matt stoczyli
straszliwą bitwę z Metranem czerpiącym swą moc z bezliku svart alfarów, którzy –
pozbawieni życia przez wyssanie z nich mocy – wstawali z martwych dzięki mocy
Kotła z Meigol. Wreszcie Loren zwyciężył, zabijając Metrana i niszcząc Kocioł, lecz
mógł to tylko uczynić dzięki wielkiej mocy, która zabiła również jego źródło, Matta
Sörena.

Po zakończeniu owego pojedynku Paul i Diarmuid poszli w ślad za Arturem do

Komnaty Zmarłych w podziemiach Cader Sedat. Tam przyglądali się, jak Wojownik
każe wstać Lancelotowi z Jeziora z jego kamiennego łoża i przyłączyć się do wojny
przeciwko siłom Mroku. I tak oto wszyscy członkowie tego trójkąta znaleźli się teraz
we Fionavarze. Po powrocie do strzaskanego zamku Cader Sedat pierwszym czynem
Lancelota było użycie swych szczególnych zdolności (raz już wykorzystanych
w Camelocie), by przywrócić życie Mattowi Sörenowi. Na nieszczęście, w tym

krótkim czasie, gdy Matt leżał martwy, więź między magiem a źródłem została
nieodwołalnie zerwana i Loren Srebrny Płaszcz stracił swe zdolności magiczne.
Wędrujący ogień kończy się w chwili, gdy towarzysze przygotowują się do
opuszczenia wyspy i powrotu na wojnę.

Część I
Ostatni kanior

Rozdział 1

– Czy znasz swe najskrytsze marzenie?
Niegdyś, gdy Kim była studentką, młodą jak na uniwersytet i młodą jak na swój

wiek, ktoś zadał jej to pytanie przy cappucino na pierwszej randce. Wtedy zrobiło to
na niej ogromne wrażenie. Później, gdy była już mniej młoda, często uśmiechała się
na wspomnienie tego, jak blisko był wciągnięcia jej do łóżka, bazując na dobrym
powiedzonku i umiejętności obchodzenia się z kelnerami w szykownej restauracji.
Jednakże pytanie utkwiło jej w pamięci.

Będąc teraz nie tak wiele starszą, lecz mimo to siwowłosą, i tak daleko od domu,

jak to można sobie wyobrazić, Kim znała odpowiedź na to pytanie.

Jej najskrytszym marzeniem było, aby brodaty mężczyzna, który stał nad nią, ten

z zielonymi tatuażami na czole i policzkach, zginął natychmiastową i bolesną
śmiercią.

Bolał ją bok w miejscu, gdzie ją kopnął, a każdy płytki oddech przeszywał ją

bólem. Obok niej leżał bezwładnie Brock z Banir Tal. Z jego skroni sączyła się krew.
Z miejsca, w którym Kim leżała, nie było widać, czy krasnolud żyje, czy nie, a gdyby
Kim mogła zabić w tym momencie, mężczyzna z tatuażami już by nie żył. Rozejrzała
się przez mgłę bólu. Byli otoczeni na wysokim płaskowyżu przez około
pięćdziesiątkę ludzi, z których większość nosiła zielone tatuaże Eridu. Spojrzawszy
na swą dłoń, dostrzegła, że Baelrath zachowywał spokój, nie był niczym więcej jak
czerwonym kamieniem wprawionym w pierścień. Brak było mocy, której mogłaby
zaczerpnąć, brak możliwości zrealizowania jej pragnienia.

To w gruncie rzeczy nie zaskoczyło jej. Kamień Wojenny od samego początku

nie przyniósł jej swą mocą niczego, prócz cierpienia, i jakże mogłoby być inaczej?

– Czy wiesz – powiedział drwiąco brodaty eridun stojący nad nią – co zrobili

dalrei tam na dole?

– Co? Co zrobili, Ceriogu? – spytał inny mężczyzna, występując odrobinę

z kręgu. Kim zauważyła, że był starszy od większości pozostałych. Miał pasma
siwizny w ciemnych włosach, a na jego twarzy nie było śladu zielonych tatuaży.

– Tak myślałem, że cię to zaciekawi – powiedział ten, którego nazwano

Ceriogiem i zaśmiał się. W tym dźwięku pobrzmiewało coś dzikiego, bardzo
bliskiego cierpieniu. Kim starała się tego nie słyszeć, lecz była jasno widzącą bardziej
niż kimkolwiek innym i ten śmiech wywołał u niej wizję. Znów rzuciła spojrzenie na
Brocka. Nie poruszył się. Krew stale sączyła się powoli z rany na boku jego głowy.

– Jestem ciekaw – powiedział łagodnie ten drugi mężczyzna.
Śmiech Cerioga urwał się. – Zeszłej nocy pojechali na północ – oświadczył –

wszyscy mężczyźni, z wyjątkiem ślepców. Zostawili kobiety i dzieci bez ochrony

w obozie na wschód od Latham, tuż poniżej nas.

Wśród przysłuchujących się mężczyzn rozległ się szmer. Kim zamknęła oczy. Co

się stało? Co mogło skłonić Ivora do czegoś takiego?

– Co to ma wspólnego z którymkolwiek z nas? – spytał starszy mężczyzna, wciąż

spokojnie.

Ceriog zrobił krok w jego stronę. – Ty – rzekł z pogardą – jesteś więcej niż

głupcem. Jesteś banitą nawet wśród banitów. Czemu którykolwiek z nas miałby
odpowiadać na twoje pytania, skoro nie chcesz nam podać nawet swego imienia?

Drugi mężczyzna podniósł nieco głos. Słychać go było wyraźnie na

bezwietrznym płaskowyżu. – Żyłem w górach i wśród wzgórz dłużej, niż mam ochotę
pamiętać – rzekł. – Przez cały ten czas kazałem się nazywać dalreidanem.
Postanowiłem nazwać się Synem Jeźdźca i do tej pory nikt nie uznał za stosowne
kwestionować tego. Dlaczego miałoby to cię obchodzić, Ceriogu, że postanowiłem
nie przynosić hańby mogile mego ojca, zatrzymując jego imię jako część mego
własnego?

Ceriog prychnął wzgardliwie. – Tu nie ma nikogo, kto nie popełniłby jakiejś

zbrodni, staruszku. Dlaczego ty miałbyś być inny?

– Ponieważ zabiłem matkę i dziecko – rzekł dalreidan.
Otworzywszy oczy, Kim przyjrzała mu się w popołudniowym blasku słońca. Na

płaskowyżu panowała cisza – przerwana śmiechem Cerioga. I znów Kim usłyszała
w nim pokrętną nutę, w połowie między obłędem a żalem.

– Ależ to powinno wzbudzić w tobie apetyt na więcej! – zadrwił Ceriog. Rozłożył

szeroko ramiona. – Do tego czasu wszyscy powinniśmy już zasmakować w śmierci!
Wróciłem, żeby wam powiedzieć o kobietach i chłopcach tam na dole, z którymi
będzie się można zabawić. Nie spodziewałem się, że tak szybko w moje ręce wpadnie
krasnolud.

Nie roześmiał się ponownie. Natomiast odwrócił się, by spojrzeć na Brocka

leżącego bez przytomności na spalonej słońcem skale płaskowyżu.

Budzące mdłości przeczucie ogarnęło Kimberly. Wspomnienie, choć nie należące

do niej samej: wspomnienie Ysanne, której dusza stanowiła teraz część jej własnej.
Wspomnienie legendy, koszmarnej opowieści z dzieciństwa mówiącej o czymś
bardzo złym, co wyrządzono dawno temu.

– Co się stało? – krzyknęła, wijąc się z bólu i rozpaczliwie pragnąc dowiedzieć

się. – Co oni zrobili?

Ceriog spojrzał na nią. Wszyscy spojrzeli. Po raz pierwszy spojrzała mu w oczy

i odwróciła wzrok, dostrzegłszy w nich niepohamowany żal. Mężczyzna podnosił
i opuszczał konwulsyjnie głowę. – Faeburze! – krzyknął nagle. Wystąpił młodszy,
jasnobrody eridun. – Zabaw się znów w posłańca, Faeburze. Opowiedz tę historię raz

jeszcze. Zobaczmy, czy polepsza się z wiekiem. Ona chce się dowiedzieć, co zrobili
krasnoludowie. Powiedz jej!

Była jasnowidzącą. Nici biegły za czółenkiem na Krośnie Czasu przed jej

oczyma. Gdy Faebur rozpoczął monotonnym tonem recytację, Kim przenikła do
obrazów za jego słowami i znalazła tam grozę.

Tło tej opowieści było jej znane, choć nie mniej przez to gorzkie: historia Kaena

i Blöda, braci przewodzących krasnoludom czterdzieści lat temu w poszukiwaniach
zaginionego Kotła z Khath Meigol. Kiedy Wiec krasnoludów przegłosował udzielenie
im pomocy, Matt Sören, młody król, cisnął swe berło, zdjął diamentową koronę
i opuścił bliźniacze góry, by zacząć zupełnie nowe życie jako źródło Lorena
Srebrnego Płaszcza.

Potem, rok temu, krasnolud, który leżał teraz obok niej, przybył do Paras Derval

z wieściami o tym, że stała się bardzo zła rzecz: Kaen i Blöd, nie mogąc samodzielnie
odnaleźć Kotła i doprowadzeni niemal do obłędu przez czterdzieści lat niepowodzeń,
zawiązali przeklęte przymierze. Z pomocą Metrana, zdradzieckiego maga, wykopali
wreszcie Kocioł gigantów – i zapłacili cenę. Składała się ona z dwóch części:
krasnoludowie rozbili strażniczy kamień Eridu, w ten sposób przerywając
ostrzegawcze połączenie między pięcioma kamieniami, a następnie oddali sam Kocioł
w ręce swego nowego władcy, tego, którego niewoli pod Rangat miały dopilnować
połączone kamienie strażnicze – Rakotha Maugrima Spruwacza.

O wszystkim tym wiedziała. Wiedziała również, że dzięki Kotłowi Metran

utrzymywał morderczą zimę, która zakończyła się pięć poranków temu, po tej nocy,
gdy Kevin Laine złożył swe życie w ofierze, by położyć jej kres. Nie wiedziała
natomiast, co wydarzyło się potem. To, co teraz czytała w twarzy Faebura i słyszała
z jego ust, czując w duszy obrazy jak smagnięcia batem.

Śmiercionośny deszcz nad Eridu.
– Kiedy śnieg zaczął się topić – mówił Faebur – cieszyliśmy się. Słyszałem

dzwony bijące w otoczonym murami Larak, choć nie mogłem tam powrócić.
Wypędzony na wzgórza przez swego ojca, ja również składałem dzięki za koniec
morderczych mrozów. – Ona też, przypomniała sobie Kim. Składała dzięki,
pogrążona w żałobie i słysząca zawodzenia kapłanek o świcie przed mroczną grotą
Dun Maura. Och, mój drogi.

– Przez trzy dni – ciągnął Faebur tym samym obojętnym, odrętwiałym głosem –

świeciło słońce. Trawa wyrosła przez noc i kwiaty. Kiedy czwartego dnia spadł
deszcz, to również wydawało się naturalne, zdawało się powodem do radości.

Aż do chwili, gdy spoglądając w doliny z wysokich wzgórz na zachód od Larak,

usłyszeliśmy pierwsze krzyki. Deszcz nie dotarł na wzgórza, lecz widziałem pasterzy
ze swymi owcami i kere na halach niedaleko pod nami i usłyszałem ich wrzaski, gdy

spadł deszcz; widziałem, jak na umierających ludziach i zwierzętach tworzyły się
i pękały wielkie czarne pęcherze.

Jasnowidzący potrafili zajrzeć – byli zmuszeni przez swój dar – za słowa do

obrazów, które utknęły w splotach czasu. Mimo wszelkich prób, drugi wewnętrzny
wzrok Kim nie pozwalał jej oderwać oczu od wizji uchwyconej w słowach Faebura.
A będąc, kim była, podwojoną duszą o dwóch zestawach wspomnień, wiedziała
nawet więcej niż Faebur. Należały teraz do niej wyraźne wspomnienia z dzieciństwa
Ysanne i wiedziała, że taki deszcz niegdyś spadł już w odległych czasach ciemności
i że zmarli stanowili śmiertelną groźbę dla tych, którzy ich dotykali, a więc nie można
było ich pochować.

Co oznaczało zarazę. Nawet, gdy deszcze ustaną.
– Jak długo to trwało? – spytała nagle.
Chrapliwy śmiech Cerioga powiadomił ją o błędzie i otworzył nową, głęboką

żyłę strachu, zanim jeszcze mężczyzna przemówił. – Jak długo? – warknął
załamującym się głosem. – Siwe włosy powinny przynieść więcej mądrości. Spójrz
na wschód, głupia kobieto, na dolinę Kharn. Spójrz za Khath Meigol i powiedz mi,
jak długo to trwało!

Spojrzała. Górskie powietrze było przejrzyste i rozrzedzone, letnie słońce

świeciło jasno na niebie. Z wysokiego płaskowyżu sięgała daleko wzrokiem, niemal
do samego Eridu.

Zobaczyła deszczowe chmury nawarstwione na wschód od gór.
Deszcz nie skończył się. Wiedziała też z całą pewnością, że jeśli nie powstrzyma

się go, zbliży się ku nim: przez pasmo Carnevon i Skeldarak, do Brenninu, Cathalu,
rozległej Równiny dalrei, a potem oczywiście, do miejsca, gdzie skupiona była
wieczna nienawiść wiecznego Rakotha – do Daniloth, gdzie mieszkali lios alfarowie.

Jej myśli spowite w lęk pomknęły na zachód, daleko poza granice lądu, na morze,

gdzie statek żeglował ku miejscu śmierci. Wiedziała, że nosi nazwę Prydwen. Znała
nazwy wielu rzeczy, lecz nie cała wiedza dawała władzę. Nie w obliczu tego, co
padało z tego mrocznego nieba na wschód od nich.

Czując się bezradna i przestraszona, Kim odwróciła się ponownie do Cerioga.

Dostrzegła wtedy, że Baelrath pobłyskuje na jej dłoni. To również rozumiała: deszcz,
który jej pokazano, był aktem wojny i Kamień Wojenny zareagował. Niepostrzeżenie
odwróciła pierścień kamieniem do wewnątrz i zacisnęła dłoń, aby nie rzucał się
w oczy.

– Chciałaś wiedzieć, co uczynili krasnoludowie, i teraz wiesz – rzekł Ceriog

głosem niskim i pełnym groźby.

– Nie wszyscy krasnoludowie! – powiedziała, starając się podnieść do pozycji

siedzącej, sapiąc przy tym z bólu. – Posłuchajcie mnie! Wiem o tym więcej od was.

Ja...

– Bez wątpienia wiesz więcej, podróżując z jednym z nich. I opowiesz mi o tym,

zanim z tobą skończymy. Jednakże krasnolud jest pierwszy. Bardzo się cieszę – rzekł
Ceriog – widząc, że on nie umarł.

Kim gwałtownie odwróciła głowę. Krzyknęła mimowolnie. Brock jęknął,

poruszył lekko rękoma. Nie zważając na ryzyko, podpełzła, by mu pomóc. –
Potrzebne mi czyste płótno i gorąca woda! – krzyknęła. – Szybko!

Nikt się nie ruszył. Ceriog roześmiał się. – Wydaje mi się, że mnie nie

zrozumiałaś – rzekł. – Cieszę się, że on żyje, ponieważ zamierzam zabić go z wielką
starannością.

Zrozumiała, a zrozumiawszy, nie mogła już nienawidzić – wydawało się, że

jasne, nieskomplikowane, najskrytsze marzenia były nie dla niej. Co nie było tak
zaskakujące, biorąc pod uwagę, kim była i co niosła.

Nie potrafiła już nienawidzić ani też powstrzymać litości dla tego, kogo lud był

tak dokładnie uśmiercany. Nie mogła jednakże pozwolić mu na dalsze postępowanie.
Podszedł bliżej i wyciągnął nóż. Usłyszała cichy, niemal delikatny szmer
niecierpliwego wyczekiwania, który rozszedł się wśród przyglądających się
wygnańców, z których większość była z Eridu. Po nich nie można się spodziewać
litości.

Obróciła ponownie pierścień na palcu i uniosła rękę wysoko w górę.
– Nie czyńcie mu krzywdy! – krzyknęła najsurowiej jak potrafiła. – Jestem

Jasnowidzącą Brenninu. Noszę Baelrath na palcu, a kamień vellin, dar maga, na mym
nadgarstku!

Była również piekielnie osłabiona, czuła przeszywający ból w boku i nie miała

najmniejszego pojęcia, jak ich powstrzymać.

Ceriog domyślał się tego albo tak był podniecony obecnością krasnoluda, że nie

zważał na nic. Posłał jej wąski uśmiech zza tatuaży i ciemnej brody.

– Podoba mi się – powiedział, spoglądając na Baelrath.
– Będę miał ładną zabawkę do noszenia przez te godziny, jakie nam zostały, nim

deszcz dotrze na zachód i wszyscy sczerniejemy i umrzemy. Najpierw jednak –
szepnął – zabiję krasnoluda bardzo powoli, a ty będziesz na to patrzeć.

Nie będzie w stanie powstrzymać go. Była jasnowidzącą, tą, która przywołuje.

Wroną wieszczącą burzę wśród wichrów wojny. Potrafiła obudzić moc i zebrać ją,
a czasami, żeby to uczynić, potrafiła buchnąć czerwonym płomieniem i poruszać się
między miejscami, między światami. Miała w sobie dwie dusze i dźwigała brzemię
Baelrathu na swym palcu i w swym sercu. Nie potrafiła jednakże powstrzymać
jednego mężczyzny z nożem, a co dopiero pięćdziesięciu, oszalałych z żalu,
wściekłości i świadomości zbliżającej się śmierci.

Brock jęknął. Kim czuła, jak krew przecieka przez jej ubranie, gdy trzymała jego

głowę na kolanach. Spojrzała wściekle na Cerioga. Spróbowała raz jeszcze.

– Posłuchaj mnie... – zaczęła.
– Będziesz na to patrzeć – powtórzył, ignorując ją.
– Nie sądzę – powiedział dalreidan. – Zostaw ich w spokoju, Ceriogu.
Eridun odwrócił się raptownie. Spaczony błysk zadowolenia zapłonął na jego

ciemnej twarzy. – Powstrzymasz mnie, staruszku?

– Nie powinienem być do tego zmuszony – rzekł spokojnie dalreidan. – Nie jesteś

głupi. Słyszałeś, co powiedziała: Jest Jasnowidzącą Brenninu. Z kim innym i w jaki
inny sposób powstrzymamy to, co nadchodzi?

Drugi mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby prawie tego nie słyszał. – Dla

krasnoluda? – warknął. – Stanąłbyś teraz w obronie krasnoluda? – Jego głos wznosił
się wraz z rosnącym niedowierzaniem. – Dalreidanie, od dawna wiedziałem, że ta
chwila nadejdzie.

– Nie musi nadejść. Wysłuchaj tylko głosu rozsądku. Nie pragnę przywództwa,

Ceriogu. Chcę tylko...

– Tylko mówić wodzowi, co może a czego nie może robić! – rzekł wściekle

Ceriog. Nastała grobowa cisza, a potem Ceriog wyrzucił w przód ramię i jego sztylet
poleciał...

...nad ramieniem dalreidana, który rzucił się na ziemię, przeturlał się i wstał

ponownie. Od tysiąca lat Równina była świadkiem wykonywania takiego ruchu
z grzbietu konia. Nikt nie widział, jak dalreidan wyciąga swój nóż, ani też, jak go
rzuca.

Zobaczyli natomiast nóż utkwiony w sercu Cerioga. A w chwilę później, gdy

szok ustąpił, dostrzegli również, że martwy uśmiecha się jak ktoś, kto znalazł
wybawienie od nieznośnego cierpienia.

Do Kim nagle wtedy dotarła cisza. Słońce nad jej głową, podmuch wiatru, ciężar

głowy Brocka na jej kolanach – szczegóły czasu i miejsca, uczynione nienaturalnie
wyrazistymi przez wybuch przemocy.

Która pojawiła się i znikła, zostawiając tę ciszę wśród pięćdziesięciu ludzi na

wyżynie. Dalreidan podszedł, by zabrać nóż. Jego kroki rozbrzmiewały głośno na
kamieniach. Nikt się nie odzywał. Dalreidan przykląkł i wyszarpnąwszy sztylet,
wytarł go z krwi o rękaw zabitego. Powoli wstał i rozejrzał się po twarzach w kręgu.

– On pierwszy sięgnął po nóż – powiedział.
Nastąpiło poruszenie, rozluźnienie napięcia, jakby każdy z tych mężczyzn

powstrzymywał oddech.

– To prawda – rzekł cicho mężczyzna starszy jeszcze od dalreidana, z zielonymi

tatuażami zapadniętymi głęboko w zmarszczki na twarzy. – Nie ma miejsca na zemstę

w takim przypadku, ani według praw Lwa, ani kodeksu gór.

Dalreidan powoli skinął głową. – Nie wiem niczego o tym pierwszym, a zbyt

wiele o tym drugim – powiedział – lecz sądzę, że wiecie, iż nie pragnąłem śmierci
Cerioga, ani niczego, co tu się wydarzyło. Odejdę stąd, nim minie godzina.

Znów spotkało się to z poruszeniem. – Czy to ma znaczenie? – spytał młody

Faebur. – Nie musisz odchodzić, deszcz nadejdzie i tak szybko.

Kim zdała sobie sprawę, że wszystko znów wróciło do niej. Przyszła do siebie po

wstrząsie – śmierć Cerioga nie była pierwszą gwałtowną śmiercią, jakiej była
świadkiem we Fionavarze – i była gotowa, gdy oczy wszystkich zwróciły się ku niej.

– Może nie nadejdzie – powiedziała, spoglądając na Faebura. Baelrath wciąż żył

i migotał, choć niezbyt intensywnie.

– Naprawdę jesteś Jasnowidzącą Brenninu? – spytał.
Pokiwała głową. – Na wyprawie w imieniu najwyższego króla wraz z tym

krasnoludem, Brockiem z Banir Tal. Który zbiegł spod bliźniaczych gór, by przynieść
nam wieści o zdradzie pozostałych.

– Krasnolud w służbie Ailella? – spytał dalreidan.
Potrząsnęła głową. – Jego syna. Ailell zmarł ponad rok temu, tego dnia, gdy góra

stanęła w ogniu. W Paras Derval panuje Aileron.

Dalreidan wykrzywił usta. – Wieści powoli są tkane w górach – rzekł.
– Aileron? – wtrącił Faebur. – Słyszeliśmy o nim w Larak. Był na wygnaniu,

nieprawdaż?

Kim usłyszała nadzieję w jego głosie, nie wypowiedzianą myśl. Był bardzo

młody; zarost ukrywał to tylko częściowo. – Był – powiedziała łagodnie. – Czasami
wygnani wracają do domów.

– Jeśli mają dom, do którego mogą wrócić – przerwał starszy eridun. –

Jasnowidząca, czy możesz powstrzymać deszcz?

Zawahała się, patrząc obok niego na wschód, gdzie gęsto nawarstwiły się

chmury. Powiedziała: – Nie mogę, nie bezpośrednio. Jednakże w służbie najwyższego
króla są również inni, a dzięki darowi widzenia, jaki posiadam, wiem, że niektórzy
z nich płyną teraz do miejsca, gdzie tworzony jest zabójczy deszcz, jak uprzednio
zima. A jeśli położyliśmy kres zimie...

– Możemy położyć kres deszczowi! – zadudnił głęboki głos, niski i zawzięty.

Spuściła głowę. Jego oczy były otwarte.

– Och, Brock! – krzyknęła.
– Na pokładzie tego statku – ciągnął krasnolud, mówiąc powoli, lecz wyraźnie –

będzie Loren Srebrny Płaszcz i mój pan, Matt Sören, prawdziwy król krasnoludów.
Jeśli ktoś spośród żyjących może nas uratować, to oni dwaj. – Przerwał, dysząc
ciężko.

Kim przycisnęła go do piersi, przez chwilę przytłoczona poczuciem ulgi. –

Ostrożnie – rzekła. – Staraj się nie mówić.

Popatrzył na nią. – Nie martw się tyle – powiedział. – Zostaną ci na stałe

zmarszczki na czole. – Prychnęła cichym śmiechem. – Dużo trzeba, żeby zabić
krasnoluda – kontynuował. – Potrzebny mi bandaż, żeby krew nie zalewała mi oczu
i dużo wody do picia. Potem, jeśli odpocznę godzinkę w cieniu, możemy iść dalej.

Wciąż krwawił. Kim stwierdziła, że płacze i ściska jego masywną klatkę

piersiową zbyt mocno. Rozluźniła objęcia i otworzyła usta, by stwierdzić rzecz
oczywistą.

– Iść? Dokąd? – powiedział to Faebur. – Jaka podróż wiedzie cię w głąb pasma

Carnevon, Jasnowidząca Brenninu? – Usiłował sprawiać wrażenie surowego, lecz
skutek był odmienny.

Przyglądała mu się przez długą chwilę, a potem, zyskując na czasie, spytała: –

Faeburze, dlaczego tu jesteś; dlaczego zostałeś wygnany?

Zaczerwienił się, lecz po chwili odpowiedział cicho. – Mój ojciec wygnał mnie

z domu, jak wszyscy ojcowie w Eridu mają prawo.

– Dlaczego? – zapytała. – Dlaczego to zrobił?
– Jasnowidząca... – zaczął dalreidan.
– Nie – rzekł Faebur, machając do niego ręką. – Zdradziłeś nam swój powód

przed chwilą, dalreidanie. To już nie ma większego znaczenia. Odpowiem na to
pytanie. Osnowa mego imienia na Krośnie nie jest splamiona krwią, tylko zdradą
mego miasta, które, jak powiadają w Eridu, jest czerwone na Krośnie, a więc tej
samej barwy, co krew. Opowieść jest prosta. Podczas zawodów Ta-Sirona, letnich
igrzysk w Teg Veirene rok temu, poznałem i pokochałem dziewczynę z warownego
Akkaize na północy, a ona... ujrzała i pokochała mnie również. Po powrocie do
Larak, jesienią tego roku mój ojciec podał mi imię żony, jaką wybrał dla mnie, a ja...
odmówiłem mu i powiedziałem dlaczego.

Kim posłyszała odgłosy współczucia i zdała sobie sprawę, że nie wiedzieli,

dlaczego Faebur był w górach. Jeśli już o to chodzi, nie znali również powodów
dalreidana, póki przed chwilą nie powiedział o swych morderstwach. Kodeks gór,
domyśliła się: nie należy zadawać pytań.

Jednakże zadała je, a Faebur odpowiadał. – Kiedy to uczyniłem, ojciec

przywdział swą białą szatę, wyszedł na Plac Lwa w Larak, wezwał czterech heroldów
na świadków i przekleństwem kazał mi iść precz na zachód od Camevon i Skeldarak,
wypędzając z Eridu. Co oznacza – teraz w jego głosie słychać było gorycz – że ojciec
ocalił mi życie. To znaczy, jeśli twój czarodziej i król krasnoludów potrafią
zatrzymać deszcz Rakotha. Ty nie potrafisz, jasnowidząca, sama to nam
powiedziałaś. Pozwól, że spytam raz jeszcze, dokąd udajesz się w góry?

– Do Khath Meigol – powiedziała i widziała, jak górscy rozbójnicy zamarli

w milczeniu. Wielu z nich uczyniło odruchowe gesty przeciwko złu.

Nawet dalreidan sprawiał wrażenie wstrząśniętego. Zobaczyła, że zbladł.

Przykucnął naprzeciw niej i przez chwilę zbierał i rozsypywał kamyki na skałach.
Wreszcie powiedział: – Nie możesz być głupia, będąc tym, kim jesteś, więc nie
powiem niczego, co ciśnie mi się na usta, lecz mam pytanie.

Zaczekał aż skinie głową przyzwalająco, a potem ciągnął:
– Jak możesz przysłużyć się sprawie tej wojny, swemu najwyższemu królowi, czy

komukolwiek innemu, jeśli dosięgnie cię klątwa krwi duchów paraiko?

Znów. Kim dostrzegła, że wszyscy dookoła uczynili znak przeciwko złu. Nawet

Brock musiał powstrzymać się od tego gestu. Potrząsnęła głową. – To uczciwe
pytanie... – zaczęła.

– Wysłuchaj mnie – przerwał dalreidan, nie mogąc doczekać się jej odpowiedzi. –

Klątwa krwi nie jest pustą opowieścią, wiem o tym. Niegdyś, dawno temu,
polowałem na dzikie kere na wschód i północ stąd, i tak przejęty byłem swym
tropieniem, że straciłem poczucie tego, jak daleko zaszedłem. Wtedy zapadł zmierzch
i uświadomiłem sobie, że jestem na granicy Khath Meigol. Jasnowidząca Brenninu,
nie jestem już młodzieńcem, ani też starcem snującym baśnie przy zimowym ognisku,
naciągającym prawdę niczym złą wełnę: byłem tam, więc mogę ci powiedzieć, że
naprawdę istnieje klątwa spadająca na wszystkich, którzy tam pójdą, przekleństwo
niepowodzenia, śmierci i dusz straconych dla czasu. To prawda, jasnowidząca, nie
żadna bajka. Sam to poczułem na granicach Khath Meigol.

Kim zamknęła oczy.
Ocal nas, usłyszała. Ruana. Otworzyła oczy i rzekła: – Wiem, że to nie bajka.

Klątwa istnieje. Nie sądzę jednak, by była tym, za co ją ludzie uważają.

– Nie sądzisz, jasnowidząca, czy wiesz?
Czy wiedziała? Prawdę mówiąc, nie. Giganci byli w przeszłości dalszej, niż

sięgała wiedza Ysanne, Lorena, czy kapłanek Dany. Nie sięgała tam nawet wiedza
krasnoludów, ani lios alfarów. Miała tylko swoją wiedzę z czasów w Gwen Ystrat,
gdy udała się w tę straszliwą podróż w głąb zamiarów Spruwacza, osłaniana mocą
swych przyjaciół.

A potem osłony opadły, odeszła zbyt daleko, zgubiła ich i zgubiła się sama,

płonąc, póki ktoś inny nie zagłębił się daleko w Ciemność i ochronił ją. Ten inny
umysł przedstawił się jako Ruana z paraiko w Khath Meigol i błagał ją o pomoc. Żyli
jeszcze, nie byli duchami, jeszcze nie wymarli. To wiedziała, a było to wszystko, co
wiedziała.

Pokręciła głową, napotykając zaniepokojone spojrzenie tego, który nazywał

siebie dalreidan. – Nie – rzekła. – Niczego nie wiem na pewno, z wyjątkiem jednej

rzeczy, której nie mogę ci wyjawić i jednej, którą mogę.

Czekał. Powiedziała: – Mam dług do spłacenia.
– W Khath Meigol? – W jego głosie słychać było prawdziwą udrękę. Pokiwała

głową. – Osobisty dług? – spytał, z trudem starając się z tym pogodzić.

Zastanowiła się nad tym: nad obrazem Kotła, który odnalazła z pomocą Ruany,

obrazem, który powiedział Lorenowi, skąd pochodzi zima. A teraz śmiercionośny
deszcz.

– Nie tylko ja – stwierdziła.
Zaczerpnął tchu. Zdawało się, że opuszcza go napięcie. – Dobrze – powiedział. –

Mówisz jak szamani na Równinie. Wierzę, że jesteś tą, za którą się podajesz. Jeśli
mamy zginąć za kilka dni czy godzin, wolałbym uczynić to raczej w służbie Jasności,
niż czyjej innej. Wiem, że masz przewodnika, lecz żyję w górach już od dziesięciu lat
i stałem na granicy miejsca, którego szukasz. Czy przyjmiesz banitę za towarzysza
ostatniego etapu swej podróży?

Najbardziej ze wszystkiego wzruszyła ją ta jego nieśmiałość. Właśnie ocalił im

życie, ryzykując własnym.

– Czy wiesz, na co się narażasz? Czy wiesz... – Przerwała, świadoma ironii. Nikt

z nich nie wiedział, na co się naraża, lecz ta propozycja została złożona dobrowolnie
i była szlachetna. Po raz pierwszy nie wezwała, ani też nie została do tego zmuszona
mocą, jaką w sobie nosiła. Mrugnięciem wytarła łzy z oczu.

– Byłabym zaszczycona – powiedziała. – Oboje bylibyśmy. – Posłyszała, jak

Brock wyraża zgodę mruknięciem.

Na kamień przed nią padł cień. Wszyscy troje podnieśli głowy. Stał tam Faebur

z pobielałą twarzą. Jednakże głos miał starannie opanowany. – W Ta-Sirona,
igrzyskach w Teg Veirene, zanim ojciec wypędził mnie, zdobyłem... byłem trzeci
spośród wszystkich w łucznictwie. Czy mogłabyś, czy zechciałabyś zezwolić... –
przerwał. Kłykcie dłoni, w której ściskał łuk, były równie białe, co jego twarz.

Poczuła ścisk w gardle i nie mogła odezwać się. Pozwoliła tym razem

odpowiedzieć Brockowi.

– Tak – rzekł łagodnie krasnolud. – Jeśli chcesz pójść, będziemy wdzięczni za to.

Łucznik nigdy nie jest zmarnowaną nicią.

Tak więc, w końcu było ich czworo.
Później tego samego dnia, daleko na zachodzie, gdy zapadał zmierzch, Jennifer

Lowell, która była Guinevere, przybyła do Anor Lisen.

Z Brendelem z lios alfarów jako jedynym towarzyszem wypłynęła z Taerlindel

poprzedniego poranka w małej łódce, wkrótce po tym, jak Prydwen zanurzył się za
horyzont rozległego morza.

Pożegnała się z najwyższym królem Aileronem, z Sharrą z Cathalu i kapłanką

Jaelle. Wypłynęła z lios alfarem, aby przybyć do wieży, którą wybudowano tak
dawno temu dla Lisen. I aby po przybyciu wspiąć się po kamiennych, krętych
schodach do jedynej komnaty na szczycie, tej z szerokim balkonem od strony morza,
i tak jak Lisen wychodzić na ten balkon, spoglądać na morze i czekać na powrót
swego serca.

Żeglując łodzią bez trudu po spokojnym morzu tego popołudnia i przepływając

obok wyspy Aeven, gdzie żyły orły, Brendel zastanawiał się i jednocześnie czuł się
zasmucony pozbawionym wyrazu pięknem twarzy swej towarzyszki. Urodą
dorównywała lios, miała równie długie i smukłe palce, a jej obudzone wspomnienia
sięgały wstecz niemal równie daleko. Gdyby nie była tak wysoka, a jej oczy stale
zielone, mogłaby być jedną z jego ludu.

Co doprowadziło go do dziwnej refleksji pośród plusku fal i łopotu pojedynczego

żagla. Ani nie zrobił, ani nie znalazł tej łodzi, która nieuniknienie będzie mu
potrzebna, gdy nadejdzie jego czas, lecz był to stateczek zgrabny i wykonany z dumą,
nie różniący się wiele od tego, jakiego życzyłby sobie. Tak więc łatwo było
wyobrazić sobie, że właśnie wypłynęli nie z Taerlindel, lecz z samego Daniloth. Po
to, by pożeglować na zachód i jeszcze dalej, w kierunku miejsca, jakie Tkacz
stworzył tylko dla Dzieci Jasności.

Wiedział, że to dziwne myśli, zrodzone ze słońca i morza. Nie był jeszcze gotów

na tę ostatnią podróż. Złożył przysięgę zemsty, która wiązała go z tą kobietą w łodzi,
z Fionavarem i wojną przeciwko Maugrimowi. Nie usłyszał jeszcze swej pieśni.

Nie znał – nikt nie znał – gorzkiej prawdy. Prydwen właśnie rozwinął żagle.

Dwie noce i świt dzieliły go jeszcze od dźwięku śpiewu na morzu, od miejsca, gdzie
nie świeciły morskie gwiazdy Liranana i gdzie nie było ich od czasu Bael Rangat.

Od Duszodzierżcy.
Gdy zapadł mrok tej pierwszej nocy, Brendel skierował ich mały stateczek

w stronę piaszczystego brzegu na zachód od Aeven i bagien Llychlyn. Przybili doń
łagodnym wieczorem, gdy pojawiły się pierwsze gwiazdy. Korzystając z zapasów,
jakie dał im najwyższy król, rozbili obozowisko i spożyli wieczorny posiłek. Później
Brendel rozłożył dla każdego z nich posłanie i położyli się blisko siebie między wodą
a puszczą.

Nie rozpalił ogniska, będąc zbyt mądry, by palić nawet wyrzucone na brzeg

drewno z Pendaran. I tak ognisko nie było im potrzebne. Była to piękna noc w lecie,
jakie zawdzięczali Kevinowi Laine. Przez jakiś czas rozmawiali o nim, podczas gdy
zapadała noc, a gwiazdy świeciły coraz jaśniej. Cicho rozmawiali o porannym
rozstaniu i o tym, gdzie przybiją do brzegu następnego wieczoru. Spojrzawszy
w nocne niebo i radując się jego chwałą, Brendel opowiedział jej o pięknie i spokoju
Daniloth, lamentując, iż blask gwiazd był tam tak przyćmiony od czasu, gdy Lathen

Tkacz Mgły w obronie swego ludu uczynił z ich ojczyzny Krainę Cieni.

Po tym oboje ucichli. Gdy księżyc wzeszedł, obojgu przyszło na myśl wspólne

wspomnienie ostatniego razu, gdy leżeli obok siebie pod niebem.

Czy jesteś nieśmiertelny?, spytała wtedy, zapadając w sen.
Nie, pani, odrzekł. Przez czas jakiś jeszcze czuwał nad nią, zanim sam zasnął

u boku swych braci i sióstr, by obudzić się wśród wilków, svart alfarów i czerwonej
śmiertelności w obliczu Galadana, Wilczego Władcy andainów.

Mroczne myśli i zbyt ciężka cisza dla przypominającego żywe srebro wodza

Znaku Pustułki. Znów wzniósł głos, by zaśpiewać jej do snu jak ukochanemu
dziecku. Zaśpiewał bardzo starą pieśń o morskiej żegludze, a potem jedną ze swych
własnych, o drzewach aum okrytych liśćmi i kwitnących sylvain na wiosnę. Potem,
gdy jej oddech zaczął zwalniać, jego głos ułożył ją do snu słowami pieśni, która
zawsze była ostatnią pieśnią nocy: Lamentem.

Ra-Termainea za tych wszystkich, którzy zaginęli.
Kiedy skończył, ona już spała. Jednakże on nie spal, słuchając cofającego się

odpływu. Nigdy już nie uśnie, póki ona jest pod jego opieką, nigdy więcej. Siedział,
czuwając przez całą noc, czuwając nad nią.

Jeszcze ktoś czuwał na mrocznym obrzeżu Pendaran: oczy nie spoglądały

przychylnie, lecz jeszcze i nie wrogo, bowiem tych dwoje na piasku nie weszło do
lasu ani nie paliło drewna z Puszczy. Jednakże byli bardzo blisko, więc byli z bliska
obserwowani, bowiem Pendaran strzegła się i podsycała swą odwieczną nienawiść.

Podsłuchiwano ich również, mimo iż mówili ściszonym głosem, bowiem

nasłuchujące uszy nie należały do ludzkich istot i potrafiły rozpoznać mowę na
pograniczu nie wypowiedzianej myśli. Tak więc ich imiona zostały ujawnione. Wtedy
dźwięk niczym werbel przebiegł przez tę część Puszczy, bowiem tych dwoje nazwało
cel swej podróży, a miejsce to wybudowano dla tej, którą najbardziej kochano,
a potem tak okrutnie utracono: Lisen, która nigdy nie umarłaby, gdyby nie pokochała
śmiertelnika i została wciągnięta w wojnę poza schronieniem, jakie dawała Puszcza.

Spieszna wiadomość mknęła w pozbawionym słów szeleście liści, mrocznym

mgnieniu ledwo widzialnych postaci, wibracjach w ściółce leśnej, szybkich niczym
gorączkowy puls.

Wieść dotarła, w bardzo krótkim czasie jak takie rzeczy się mierzy, do uszu

jedynej ze wszystkich prastarych mocy Puszczy, która w pełni rozumiała, co się
dzieje, bowiem wędrował on w wielu światach Tkacza i odegrał pewną rolę w tej
historii, gdy po raz pierwszy ją utkano.

Zamyślił się, głęboko i niespiesznie – choć wieść pobudziła jego krew do

szybszego krążenia i obudziła stare pragnienie -: po czym wysłał wiadomość
z powrotem przez las, przez liść i szybkiego, brązowego posłańca i przez puls, który

tętnił w korzeniach drzew.

Bądźcie spokojni, mówił, gasząc podniecenie Puszczy. Sama Lisen powitałaby ją

w wieży serdecznie, choć ze smutkiem. Zasłużyła sobie na miejsce na murach. Ten
drugi jest z lios alfarów, a to oni wybudowali Anor, nie zapominajcie o tym.

Niczego nie zapominamy.
Niczego, zaszeleściły chłodno liście.
Niczego, zapulsowały prastare korzenie wypaczone odwieczną nienawiścią. Ona

nie żyje. Nie musiała umrzeć.

W końcu jednakże postawił na swoim. Nie miał dość mocy, by ich wszystkich

przymusić, lecz czasami potrafił przekonywać i tej nocy, i dla tej osoby, uczynił to.

Potem wyszedł za próg swego domu i wyruszył w spieszną podróż sobie znanymi

ścieżkami, toteż przybył do Anor, gdy tylko księżyc wzeszedł. Zabrał się do
przygotowywania siedziby, która stała pusta przez wszystkie lata od chwili, gdy Lisen
ujrzała przepływającą zjawę statku i zeskoczyła z wysokiego balkonu w ciemność
morza.

Mniej trzeba było zrobić, niż można było się spodziewać, bowiem wieżę

wzniesiono z miłością i bardzo wielką sztuką, a w kamienie wpojono magię, aby nie
rozsypały się.

Nigdy przedtem tu nie był; to miejsce sprawiało zbyt ostry ból. Zawahał się na

progu przez moment, przypominając sobie wiele spraw. Potem drzwi otworzyły się
pod jego dotykiem. W blasku księżyca spojrzał na komnaty na dolnym poziomie
zrobione dla tych, którzy stali na straży. Zostawił je nietknięte i wszedł na górę.

Mając zawsze w uszach dźwięk morza, wspinał się po nie wytartych, kamiennych

stopniach, wędrując po spirali na szczyt jedynej wieżyczki i tak dotarł do pokoju,
który należał do Lisen, Sprzęty były skromne, lecz przepięknej roboty i osobliwe,
wykonane w Daniloth. Komnata była obszerna i jasna, bowiem wzdłuż zachodniej
części łuku nie było ściany; zamiast niej rozciągało się od sufitu do posadzki
wykonane sztuką Ginserata z Brenninu szklane okno, za którym rozpościerał się
widok na oświetlone księżycem morze.

Sól plamiła zewnętrzną stronę szyby. Podszedł do okna i otworzył je na oścież.

Dwie połowy lekko rozsunęły się, wjeżdżając po szynach we wnęki uczynione dla
nich we wklęsłych ścianach. Wyszedł na balkon. Głos morza był donośny; u stóp
wieży roztrzaskiwały się fale.

Stał tam długą chwilę, owładnięty smutkami zbyt licznymi, by je oddzielić od

siebie, czy poradzić sobie z nimi. Spojrzał na lewo i dostrzegł rzekę. Jej nurt obok
Anor spływał czerwienią przez rok od dnia, w którym ona umarła, i czyniła to wciąż
każdego roku, gdy znów nadchodził ten dzień. Niegdyś ta rzeka miała nazwę. Teraz
już nie.

Potrząsnął głową i zakrzątnął się. Zamknął ponownie okna i mając do tego mocy

aż nadto, uczynił je czystymi. Rozsunął je jeszcze raz i tak zostawił, by nocne
powietrze wpadło do pokoju, który stał zamknięty przez tysiąc lat. Znalazł
w szufladzie świece, a potem pochodnie na dole schodów – drewno z Puszczy
bezpieczne do palenia w tym miejscu. Zapalił pochodnie w obręczach na ścianie
wzdłuż klatki schodowej, a potem rozmieścił świece w jedynej komnacie na górze
i zapalił je wszystkie.

W ich blasku zobaczył, że posadzka pokryta jest warstewką kurzu, choć, co

dziwne, łóżko nie. Wtedy zobaczył coś jeszcze. Coś, co zmroziło nawet jego mądrą,
przebiegłą krew.

W kurzu widniały ślady stóp, nie jego, i prowadziły do tego łóżka. A na kapie –

utkanej, jak wiedział, przez mistrzów w Seresh – leżała masa kwiatów: róże, sylvain,
corandiel. Lecz to nie kwiaty przyciągnęły jego wzrok.

Świece migotały w słonym wietrze od morza, lecz dawały wystarczająco blasku,

by wyraźnie mógł dostrzec swe własne, małe ślady stóp w kurzu, a obok nich ślady
mężczyzny, który wszedł do komnaty, by położyć te kwiaty na kołdrze.

I ślady łap olbrzymiego wilka, który z niej wyszedł.
Z bijącym sercem, zdjęty lękiem, który przyćmiewała litość, podszedł do tej

barwnej masy kwiecia. Uświadomił sobie, że nie czuć było zapachu. Wyciągnął rękę.
Kiedy tylko je dotknął, rozsypały się w proch na kołdrze. Starł pył bardzo delikatnie.

Mógłby wypolerować posadzkę do połysku najmniejszym wysiłkiem swej mocy.

Nie uczynił tego; nigdy nie czynił tego w swych własnych pokojach pod leśnym
podłożem. Zszedłszy jeszcze raz po schodach, znalazł krzepką miotłę w jednym
z pomieszczeń na dole, a potem silnymi, gospodarskimi ruchami, które świadczyły
o starym przyzwyczajeniu, Flidais zamiótł komnatę Lisen przy świetle świec
i księżyca, szykując ją na przyjęcie Guinevere.

Po jakimś czasie zaczął śpiewać, bowiem jego duch skłaniał się do zabawy

i śmiechu nawet w najmroczniejszych czasach. Była to pieśń, którą sam utkał
z prastarych zagadek i odpowiedzi, jakie dla nich znalazł.

Śpiewał, ponieważ przepełniała go tej nocy nadzieja – nadzieja, że ta, która

przybywa, może być w posiadaniu odpowiedzi na jego najskrytsze marzenie.

Był obecnością silną i jasną, a w całej Anor paliły się pochodnie i świece. Duch

Gereinta nie mógł nie wyczuć go, śpiewającego i zmiatającego kurz szerokimi
ruchami miotły. Dusza szamana przeleciała nad nim, porzucając znane prawdy lądu,
by pomknąć, wirując i koziołkując, nad nigdy nie widziane morze w poszukiwaniu
jednego statku wśród tylu fal.

Gdy słońce zaszło po ich lewej stronie następnego wieczora, Brendel przepłynął

stateczkiem zatokę i mijając ujście rzeki, skierował się ku małej przystani u stóp

wieży.

Kiedy tylko wpłynęli do zatoki, dostrzegli światła, które zapaliły się na szczycie

wieży. Teraz, gdy zbliżyli się, lios alfar zobaczył grubawą, siwobrodą, łysiejącą
postać, mniejszą nawet od krasnoluda, która czekała na nich na przystani. Będąc lios
alfarem i sam mając ponad sześćset lat, miał pewne pojęcie o tym, kto to może być.

Przybijając lekko do pomostu, rzucił cumę. Mała postać schwytała ją zręcznie

i przywiązała koniec do palika umocowanego w kamiennym pomoście. Stali tak
w milczeniu przez chwilę, kołysani przez fale. Brendel zauważył, że Jennifer
spogląda na wieżę. Idąc za jej wzrokiem, dostrzegł, jak blask zachodu słońca
połyskuje na wypukłych szybach za krawędzią muru na szczycie.

– Witajcie – powiedziała postać na przystani głosem zaskakująco głębokim. –

Jasna niech będzie nić waszych dni.

– I twoich, leśny panie – rzekł lios alfar. – Jestem Brendel spod Znaku Pustułki.

Ta kobieta ze mną...

– Wiem, kim jest – powiedział ten drugi. I skłonił się bardzo nisko.
– Jakim imieniem mamy cię nazywać? – spytał Brendel.
Ten drugi wyprostował się. – Jestem dla ochrony pręgowany, dla zmylenia

cętkowany – rzekł odruchowo. Potem dodał: – Wystarczy Flidais. Wystarczało przez
ten długi czas.

Słysząc to, Jennifer odwróciła się i zmierzyła go dziwnym, bacznym spojrzeniem.

– To ciebie Dave spotkał w puszczy – powiedziała.

Pokiwał głową. – Ten wysoki z toporem? Tak, spotkałem go. Zielona Ceinwen

dała mu później róg.

– Wiem – stwierdziła. – Róg Oweina.
– W tym samym czasie, na wschodzie, pod ciemniejącym nieboskłonem, toczył

się bój na skrwawionych brzegach Adein, bój, który miał się zakończyć zadęciem
w ten róg.

Na przystani Flidais spojrzał w górę na wysoką kobietę o zielonych oczach, którą

tylko on w całym Fionavarze miał powód pamiętać z dawnych czasów. – Czy tylko
tyle wiesz o mnie? – spytał cicho. – Że ocaliłem twego przyjaciela?

Brendel w łodzi zachowywał milczenie. Przyglądał się kobiecie, która szukała

wspomnienia. Potrząsnęła głową. – Powinnam cię znać? – zapytała.

Flidais uśmiechnął się. – Może nie w tej postaci. – Głos mu się jeszcze obniżył

i wtedy nagle zaśpiewał: – Miałem wiele kształtów. Byłem klingą miecza, gwiazdą,
światłem latarni, zarówno harfą, jak i harfiarzem. – Przerwał, dostrzegł, że coś
zabłysło w jej oczach i zakończył nieśmiało: – Choć mały, walczyłem w bitwie przed
Władcą Brytanii.

– Pamiętam! – powiedziała, śmiejąc się teraz. – Mądre dziecko, rozpieszczone

dziecko. Lubisz zagadki, prawda? Pamiętam cię, Taliesinie. – Wstała. Brendel
wskoczył na pomost i pomógł jej wejść.

– Miałem wiele kształtów – powtórzył Flidais – lecz kiedyś byłem jego

harfiarzem.

Pokiwała głową, bardzo wysoka na kamiennym pomoście, spoglądając w dół na

niego. Cień wspomnienia igrał w jej oczach i wokół jej ust. Wtedy nastąpiła zmiana.
Obaj mężczyźni dostrzegli to i zamilkli.

– Żeglowałeś z nim, prawda? – rzekła Guinevere. – Pożeglowałeś na pierwszym

Prydwenie.

Uśmiech Flidaisa zgasł. – To prawda, pani – rzekł. – Popłynąłem z Wojownikiem

do Caer Sidi, które tutaj ma nazwę Cader Sedat. Napisałem o tym, o tej podróży.
Przypomnisz sobie.

– Zaczerpnął tchu i wyrecytował:
Po trzykroć dość, by wypełnić Prydwena popłynęliśmy z Arturem, Poza

siedmioma, nikt nie powrócił z...

Przerwał, uciszony jej gestem. Stali tak przez chwilę. Potem słońce zanurzyło się

w morzu. Wraz z nadejściem zmroku, zerwał się wiatr. Brendel, który przyglądał się,
jedynie po części rozumiejąc, poczuł ogarniający go nie nazwany smutek, gdy światło
zagasło.

W ciemności twarz Jennifer wydała się chłodniejsza i surowsza. Powiedziała: –

Byłeś tam. Znasz więc drogę. Czy pożeglowałeś z Amairgenem?

Flidais skulił się, jakby pod rzeczywistym ciosem. Drżąc, zaczerpnął tchu, i on,

który był półbogiem i potrafił nagiąć moce Pendaranu do swej woli, rzekł głosem
pełnym pokornej prośby: – Nigdy nie byłem tchórzem, pani, w żadnej postaci. Raz
popłynąłem do tego przeklętego miejsca w innej postaci. Ta jest jednakże moją
najprawdziwszą, a Puszcza jest mym prawdziwym domem w tym pierwszym ze
światów. Jak miałby strażnik lasu wypłynąć na morze, o pani? Na cóż ja bym się tam
przydał? Powiedziałem mu, powiedziałem Amairgenowi wszystko, co wiedziałem –
że będzie musiał płynąć na północ wprost w północny wiatr – a on rzekł, że będzie
wiedział, gdzie to uczynić i kiedy. Zrobiłem tak, o pani, a Tkacz wie, że andainowie
rzadko czynią tyle dla ludzi.

Umilkł. Spoglądała na niego obojętnie, jakby z oddali. Wtedy nagle powiedziała:
Nie pozwolę wychwalać mężów ciągnących za sobą tarcze, Nie wiedzą oni,

którego dnia powstał wódz, Gdy wyruszyliśmy z Arturem żałobnej pamięci...

– To ja to napisałem! – zaprotestował Flidais. – Pani Guinevere, ja to napisałem.
Na ścieżce panował już zupełny mrok, lecz bystrym wzrokiem lios alfarów

Brendel dostrzegł, że chłód odpływa z jej twarzy. Łagodnym już głosem, rzekła: –
Wiem, Taliesinie. Flidaisie. Wiem, że to ty i wiem, że byłeś tam z nim. Wybacz mi.

Nie jest łatwo wspominać.

Powiedziawszy te słowa, wyminęła ich obu i ruszyła ścieżką w stronę wieży. Nad

pociemniałym morzem świeciła teraz gwiazda wieczorna, którą nazwano imieniem
Lauriel Białej.

Zupełnie źle to rozegrał, uświadomił sobie Flidais, obserwując jej odejście.

Zamierzał zwrócić tok rozmowy na imię, imię wzywające Wojownika, jedyną
zagadkę we wszystkich światach, na którą nie znał odpowiedzi. Był aż zbyt
wystarczająco bystry, by skierować rozmowę wszędzie tam, gdzie chciał, a Tkacz
wiedział, jak głębokie było jego pragnienie poznania tej odpowiedzi.

O czym jednakże zapomniał w obecności Guinevere. Chociaż andain mało dbał

o troski śmiertelników, jakże można być przebiegłym w obliczu tak prastarego
smutku?

Lios alfar i andain, każdy zagłębiony we własnych rozmyślaniach, zabrali tobołki

z łódki i poszli za kobietą do Anor, a potem na górę po krętych schodach.

To dziwne, pomyślała Jaelle, żeby czuć się niepewnie w siedzibie swej własnej

mocy.

Znajdowała się w swych komnatach w świątyni w Paras Derval, otoczona

kapłankami sanktuarium i nowicjuszkami w brązowych szatach. Gdyby zechciała, lub
gdyby zaszła taka potrzeba, mogła połączyć się myślami z Mormae w Gwen Ystrat.
Miała nawet gościa-przyjaciela w świątyni: Sharrę z Cathalu, którą odprowadził do
progu, lecz nie dalej, zabawny Tegid z Rhoden – który, jak się zdawało, traktował
swe obowiązki orędownika Diarmuida z dziwną u niego powagą.

Był to jednakże czas na powagę i niepokój. Żadna znajoma rzecz, nawet dźwięk

dzwonów wzywających szare kapłanki na wieczorną inwokację nie wystarczał, by
ukoić myśli najwyższej kapłanki.

Nic nie było już tak jasne, jak niegdyś. Była tu i tu było jej miejsce,

prawdopodobnie wzgardziłaby każdą prośbą, a co dopiero rozkazem, by znaleźć się
gdziekolwiek indziej. Miała zarówno obowiązek, jak i moc, by kształtować pajęczyny
woli Dany i czynić to tutaj.

Mimo to nic nie było takie samo.
Po pierwsze, od wczoraj spoczęła na niej połowa władzy w Brenninie, ponieważ

najwyższy król udał się na pomoc.

Szkło wezwania z Daniloth zabłysło wczorajszego wieczora – po prawdzie dwie

noce temu, lecz dowiedzieli się o tym dopiero po powrocie z Taerlindel. Wraz
z Aileronem widziała rozkazujące spirale światła w berle, jakie lios alfarowie dali
Ailellowi.

Król zatrzymał się tylko, by spożyć pośpieszny posiłek, wydając zwięzłe rozkazy.

W koszarach dowódcy straży mobilizowali wszystkich mężczyzn. Zajęło to bardzo

niewiele czasu: Aileron szykował się na ten moment od dnia, gdy go ukoronowała.

Wszystko uczynił właściwie. Wyznaczył ją wraz z kanclerzem Gorlaesem, by

zarządzała królestwem, póki on jest na wojnie.

Nawet zatrzymał się przy niej przed bramą pałacu i szybko, lecz w sposób nie

pozbawiony godności, poprosił ją, by strzegła jego ludu najlepiej, jak pozwalały na to
jej moce.

Potem dosiadł swego czarnego rumaka i pogalopował ze swym wojskiem,

najpierw do Północnej Twierdzy, by zebrać tamtejszy garnizon, a później na północ,
nocą przez Równinę do Daniloth i Dana jedna wie, gdzie jeszcze.

Zostawiając ją w tym najbardziej znajomym z wszystkich miejsc, gdzie nic nie

wydawało się już znajome.

Przypomniała sobie, że niegdyś go nienawidziła. Nienawidziła ich wszystkich:

Ailerona, jego ojca i jego brata Diarmuida, tego, którego nazywała książątkiem
w odpowiedzi na jego drwiące, zgryźliwe przycinki.

Do jej uszu dochodziły stłumione dźwięki śpiewów z komnaty pod kopułą. Nie

była to zwykła inwokacja o zmierzchu. Przez osiem jeszcze nocy, póki nie zniknie
księżyc letniego przesilenia, wieczorne psalmy będą się zaczynać i kończyć lamentem
nad Liadonem.

Tyle mocy zawarte w tym było, taki był to wspaniały triumf Bogini, a tym samym

jej samej jako pierwszej najwyższej kapłanki, która od niezliczonych, nieznanych lat
usłyszała głos wykrzykujący z Dun Maura na Maidalan, opłakujący dobrowolną
ofiarę.

Wtedy jej myśli, zatoczywszy krąg, powróciły do tego, kto stał się Liadonem:

Kevina Laine, sprowadzonego z innego świata przez Lorena Srebrnego Płaszcza na
spotkanie przeznaczenia jednocześnie pełnego mroku i oślepiająco jasnego, takiego,
jakiego nie mogła przewidzieć nawet jasnowidząca.

Mimo całej wiedzy Jaelle, całego jej bliskiego kontaktu z naturą Bogini, czyn

Kevina okazał się tak przytłaczający, tak niewiarygodnie odważny i szlachetny, że
nieodwołalnie zmącił wyrazistość, z jaką niegdyś postrzegała świat. Był mężczyzną,
a jednak zdobył się na coś takiego. Od czasu Maidalan o wiele trudniej było jej
wzbudzić w sobie stary gniew, gorycz i nienawiść, Lub, co może bardziej
odpowiadało prawdzie, tak dużo trudniej było jej wzbudzić gniew wobec
kogokolwiek i czegokolwiek poza Rakothem.

Zima skończyła się. Szkło wezwania zapłonęło. Gdzieś na północy, w mroku

toczyła się wojna.

A na zachód żeglował statek.
Ta myśl zaniosła ją ponownie na plażę na północ od Taerlindel, gdzie przyglądała

się, jak inny cudzoziemiec, Pwyll, przywołuje i rozmawia z morskim bogiem na

brzegu wody w nieludzkim blasku. Nic nie było łatwe dla żadnego z nich, Dana
i Tkacz wiedzieli o tym, lecz moc Pwylla wydawała się taka surowa i wymagająca,
tak wiele zabierała mu i, o ile wiedziała, nie dawała wiele w zamian.

Pamiętała, że do niego również odnosiła się z nienawiścią, zimną furią, gdy

zabrała go z Letniego Drzewa do tej właśnie komnaty, do tego łóżka, wiedząc, iż
Bogini przemówiła do niego, lecz nie wiedząc, co powiedziała. Pamiętała, że
uderzyła go, przelewając krew, którą wszyscy mężczyźni powinni oddać, lecz
zdecydowanie w nieprzepisowy sposób.

– Rahod hedai Liadon – śpiewały kapłanki pod kopułą, kończąc lament tą

ostatnią, jękliwą nutą. Po chwili usłyszała czysty głos Shiel, która rozpoczęła
antyfonalne wersy wieczornej inwokacji. Jest jakiś spokój, pomyślała Jaelle, można
znaleźć pewną pociechę w obrzędach nawet teraz, nawet w czasach ciemności.

Drzwi do jej komnaty otworzyły się raptownie. Na progu stała Leila.
– Co ty tu robisz? – wykrzyknęła Jaelle. – Leilo, powinnaś być pod kopułą z...
Przerwała. Oczy dziewczynki były szeroko rozwarte i wpatrzone w nicość. Leila

odezwała się w transie głosem pozbawionym intonacji. – Zadęli w róg – powiedziała.
– W trakcie bitwy. Jest teraz na niebie, nad rzeką. Finn. I królowie. Widzę Oweina na
niebie. Wyciąga miecz. Finn wyciąga miecz. Oni... oni... – Jej twarz była
kredowobiała, palce spuszczonych dłoni rozłożone szeroko. Wydała cichy, zduszony
dźwięk.

– Oni zabijają – stwierdziła. – Zabijają svartów i urgachy. Finn jest zbryzgany

krwią. Tyle krwi. A teraz Owein... on...

Jaelle zobaczyła, że w tym momencie oczy dziewczynki rozwarły się jeszcze

szerzej i stały się szalone z przerażenia. Serce skoczyło jej w piersi.

Leila wrzasnęła. – Finn, nie! Zatrzymaj go! Oni zabijają nas!
Wrzasnęła jeszcze raz bez słów, a potem zrobiła chwiejny krok w przód

i upadając, wtuliła twarz w podołek Jaelle, obejmując kapłankę ramionami z całych
sił i dygocząc konwulsyjnie.

Śpiew ucichł pod kopułą. Słychać było kroki biegnących ni korytarzach. Jaelle

ściskała dziewczynkę najmocniej jak potrafiła; Leila rzucała się tak gwałtownie, że
najwyższa kapłanka szczerze obawiała się, iż wyrządzi sobie jakąś krzywdę.

– Co to? Co się stało?
Podniosła spojrzenie i zobaczyła w drzwiach Sharrę z Cathat – Bitwa – wysapała,

starając się utrzymać Leilę, sama cali kołysząc się od siły szlochu dziewczynki. –
Łowy. Owein. Ora jest zestrojona z...

I wtedy posłyszały glos.
– Królu niebios, schowaj swój miecz! Narzucam ci swą wolę!
Wydawał się dobiegać znikąd i zewsząd w komnacie, wyraźny, zimny

i bezwzględnie władczy.

Szamotanina Leili ustała. Dziewczynka leżała nieruchomo i w objęciach Jaelle.

Wszyscy byli pogrążeni w bezruchu: te trzy w pokoju i te zebrane na korytarzu.
Czekały. Jaelle brakło tchu. Jej dłonie odruchowo, ślepo gładziły włosy Leili. Szata
dziewczynki była przesiąknięta potem.

– Co to? – szepnęła Sharra z Cathalu. W ciszy zabrzmiało to głośno.
– Kto to powiedział?
Jaelle poczuła, jak Leila zaczerpuje konwulsyjnie tchu. Dziewczynka – mająca

piętnaście lat, pomyślała Jaelle, tylko tyle -. znów uniosła głowę. Miała czerwone
plamy na twarzy i beznadziejnie zmierzwione włosy. Powiedziała: – To była
Ceinwen. To Ceinwen, najwyższa kapłanko. – W jej głosie słychać było zdumienie.
Dziecinne zdumienie.

– Ona sama? Bezpośrednio? – wtrąciła Sharra. Jaelle spojrzała na księżniczkę,

która mimo swego młodego wieku była przeszkolona w sprawach władzy, a więc
najwyraźniej znała ograniczenia, jakie nałożył na bogów Tkacz.

Leila zwróciła się do Sharry. Jej oczy znów były normalne i bardzo młode.

Pokiwała głową. – To był jej głos.

Jaelle potrząsnęła głową. Wiedziała, że w panteonie zazdrosnych bogów i bogiń

zostanie za to wyznaczona cena. To, oczywiście, wykraczało daleko poza jej sprawy.
Jednakże coś innego nie.

Powiedziała: – Leilo, grozi ci z tej strony niebezpieczeństwo. Łowy są zbyt

dzikie, to najdziksza z wszystkich mocy.

Musisz spróbować zerwać tę więź z Finnem, dziecko. W tym jest śmierć.
Miała swą własną moc i wiedziała, kiedy jej głos był czymś więcej niż tylko jej

własnym głosem. Była najwyższą kapłanką w świątyni Dany.

Leila podniosła głowę, klęcząc wciąż na podłodze. Jaelle automatycznie

wyciągnęła dłoń, by odsunąć pasemko włosów z bladej twarzy dziewczynki.

– Nie mogę – rzekła cicho Leila. Tylko Sharra, najbliższa im, usłyszała to. – Nie

mogę jej zerwać. To jednak już nie ma znaczenia. Nigdy już ich nie wezwą, nie
ośmielą się – nie będzie sposobu, aby ich spętać, jeśli to uczynią. Ceinwen nie wstawi
się po raz drugi. On odszedł, najwyższa kapłanko, między gwiazdy, na Najdłuższą
Drogę.

Jaelle przyglądała jej się przez długą chwilę. Sharra podeszła i położyła dłoń na

ramieniu Leili. Zmierzwione włosy znów opadły i znów kapłanka odgarnęła je.

Ktoś wrócił do kopuły. Biły dzwony.
Jaelle wstała. – Chodźmy – rzekła. – Inwokacje jeszcze się nie skończyły.

Wszystkie weźmiemy w nich udział. Chodźcie.

Zaprowadziła je krętymi korytarzami do miejsca topora. Jednakże przez cały czas

wieczornych modłów słyszała w myślach inny głos.

W tym jest śmierć. To był jej głos i więcej niż tylko jej. Jej i Bogini.
Co zawsze oznaczało, że to, co powiedziała, było prawdą.

Rozdział 2

Następnego poranka, w najbardziej szarej godzinie tuż przed świtem Prydwen

natknął się na Duszodzierżcę daleko na morzu. W tym samym czasie na Równinie
Dave Martyniuk obudził się samotny na kurhanie poległych w pobliżu Celidonu.

Nie był nigdy subtelnym mężczyzną, lecz nie potrzeba głębokich zasobów

subtelności, by zrozumieć znaczenie obecności Ceinwen pod nim i nad nim na
zielonej trawie zabarwionej na srebrno ledwo minionej nocy. Z początku czuł
zalękniony podziw i przepełniony pokorą wstrząs, lecz tylko z początku i niezbyt
długo.

W ślepej, instynktownej żądzy swej miłości Dave szukał i odnalazł;

potwierdzenie życia po tej straszliwej rzezi nad rzeką.

Przed oczami stanął mu wyraźnie oświetlony blaskiem księżyca staw w gaju

Faelinn rok temu. Pamiętał, jak jeleń zabity strzałą Ceinwen rozdwoił się, wstał
i schyliwszy głowę przed Łowczynią, oddalił się od swej własnej śmierci.

Teraz miał jeszcze inne wspomnienie. Wyczuł, że bogini podzielała – a nawet

wzbudziła w nim – jego nieodpartą żądzę zeszłej nocy, by potwierdzić absolutną
obecność żywych w świecie tak oblężonym przez Ciemność. I to, jak podejrzewał,
było powodem, dla którego otrzymał od niej ów dar. Trzeci dar, prawdę mówiąc: jego
życie, w Faelinn wtedy za pierwszym razem, potem Róg Oweina, a teraz to oddanie
mu siebie, by złagodzić ból.

Nie mylił się co do tego, lecz za tym, co uczyniła Ceinwen, kryło się znacznie

więcej, choć nawet najsubtelniejszy z ludzkich umysłów nie zdołałby tego zrozumieć.
Tak jak powinno być, jak w rzeczy samej, zawsze było. Jednakże Macha wiedziała
i Czerwona Nemain, a już z całą pewnością Dana, Matka. Bogowie mogli się
domyślać i niektórzy andainowie, lecz boginie wiedziały.

Wstało słońce. Dave podniósł się i rozejrzał wokół pod jaśniejącym sklepieniem

nieba. Nie było chmur. Poranek był piękny. Jakieś półtora kilometra na północ od
niego połyskiwała Adein, a na jej brzegu widać było poruszających się ludzi i konie.
Na wschodzie, nieco dalej, widział stojące kamienie, które otaczały i wyznaczały
granice Celidonu, środka Równiny, ojczyzny pierwszego szczepu dalrei i miejsca
zebrań wszystkich szczepów. Tam również dostrzegał ślady ruchu i życia.

Kto, jednakże, i jak wielu?
Nie wszyscy muszą zginąć, rzekła doń Ceinwen rok temu i ponownie zeszłej

nocy. Nie wszyscy być może, lecz bój był brutalny i bardzo okrutny i zginęło
doprawdy bardzo wielu.

Wydarzenia zeszłego wieczoru i nocy odmieniły go, lecz pod większością

względów Dave był dokładnie taki sam jak zawsze, toteż czuł w dołku mdlący ucisk

strachu, gdy zszedł z kurhanu i szybko wyruszył w stronę ludzi kręcących się na
brzegu rzeki.

Kto? I jak wielu? Panował tak wielki chaos, taki błotnisty, zbryzgany krwią

zamęt: wilki, przybycie lios, potomstwo Avai na pociemniałym niebie, a potem, gdy
zadął w róg, coś jeszcze na nieboskłonie, coś dzikiego. Owein i królowie. I dziecko.
Niosący śmierć, będący jej wcieleniem. Przyspieszył kroku niemal do biegu. Kto?

Wtedy poznał część odpowiedzi i zatrzymał się raptownie, poczuwszy się trochę

słabo z ulgi. Z gromady ludzi nad Adein oderwały się nagle dwa konie, jeden
ciemnoszary, drugi brązowy, niemal złoty, i pogalopowały ku niemu, a on rozpoznał
je natychmiast.

Ich jeźdźców również. Konie zbliżyły się do niego z dudnieniem kopyt i dwaj

jeźdźcy zeskoczyli z nich z nieświadomą, wrodzoną lekkością dalrei, niemal jeszcze
przed zatrzymaniem się, Dave stanął naprzeciwko mężczyzn, których uznał za braci
tamtej nocy w puszczy Pendaran.

Czuli radość i ulgę i wszyscy trzej okazali je na swój sposób, lecz nie uściskali

się.

– Ivor? – spytał Dave. Tylko imię.
– Nic mu nie jest – odrzekł cicho Levon. – Kilka ran żadnej ciężkiej. – Dave

zauważył, że sam Levon miał krótką głęboką bliznę na skroni, niknącą pod linią jego
żółtych włosów – Znaleźliśmy twój topór – wyjaśniał Levon. – Na brzegu rzeki. Ale
nikt nie widział cię po tym, jak... jak zadąłeś w róg, Davorze.

– A dziś rano – ciągnął Torc – wszyscy polegli znikli i nie mogliśmy cię

znaleźć... – Zostawił nie dokończoną myśl.

Dave odetchnął i powoli wypuścił powietrze z płuc. – Ce inwen? – spytał. –

Słyszeliście jej głos? Dwaj dalrei pokiwali głowami bez słowa.

– Ona powstrzymała Łowy – powiedział Dave – a potem... zabrała mnie. Kiedy

ocknąłem się, była przy mnie i powie działa, że... zebrała zabitych. – Nie rzekł
niczego więcej. Reszt; należała do niego i nie była do opowiadania.

Zobaczył, że bystry jak zawsze Levon rzuca spojrzenie ni kurhan za nim,

a później Torc uczynił to samo. Zapadło długie milczenie. Dave czuł świeżość
porannego podmuchu wiatru, widział, jak kołysze wysoką trawą na Równinie. Potem
ze ściśniętym sercem zobaczył, że Torc, zawsze tak opanowany, płacze bezgłos nie,
patrząc na grobowy kopiec.

– Tak wielu – szepnął Torc. – Zabili tak wielu naszyci i lios...
– Mabon z Rhoden odniósł paskudną ranę w ramię – powiedział Levon. – Jeden

z łabędzi zaatakował go z góry.

Dave przypomniał sobie, że Mabon ocalił mu życie zaledwie dwa dni wcześniej,

kiedy sama Avaia spadła z jasnego nieba jak zabójczy grom. Przełknął ślinę

i powiedział z trudem: – Torc, widziałem ich obu, Bartna i Navona. Oni byli...

Torc sztywno pokiwał głową. – Wiem. Ja też widziałem. Obaj.
Malcy w lesie, myślał Dave. Barth i Navon, ledwo czternastoletni w chwili, gdy

zginęli, byli tymi, których razem z Torcem strzegł w gaju Faelinn pierwszej nocy
Dave’a we Fionavarze. Strzegli i obronili przed urgachem tylko po to, by...

– To był urgach w bieli – rzekł Dave, czując w ustach gorycz jak żółć. – Ten

naprawdę wielki. Zabił ich obu. Tym samym ciosem.

– Uathach. – Levon niemal wypluł to imię. – Usłyszałem, że inni tak go nazywali.

Chciałem rzucić się na niego, ale nie mogłem...

– Nie, nie na niego, Levonie – przerwał Torc, a w jego glosie słychać było dziką

zawziętość. – Nie sam. Pokonamy ich, ponieważ musimy, ale obiecaj mi teraz, że
nigdy nie zaatakujesz go sam. On jest czymś więcej niż zwykłym urgachem...

Levon milczał.
– Obiecaj mi! – powtórzył Torc, odwracając się i stając dokładnie naprzeciw syna

Avena, nie zważając na łzy, które wciąż błyszczały w jego oczach. – On jest zbyt
wielki, Levonie, zbyt szybki i jest w nim coś więcej niż tylko to. Obiecaj mi!

Upłynęła następna chwila, nim Levon przemówił: – Tylko wam dwóm

powiedziałbym to. Zrozumcie to. Macie jednak moje słowo. – Jego żółte włosy lśniły
jasno w słońcu. Odrzucił je do tyłu sztywnym ruchem głowy i odwrócił się
gwałtownie, by wrócić do koni. Warknął przez ramię, nie przerywając marszu –
Chodźcie. Dziś rano odbędzie się zebranie szczepów w Celidonie. – Nie czekając na
nich, dosiadł konia i odjechał.

Dave i Torc wymienili spojrzenia, a potem sami dosiedli, we dwóch, szarego

wierzchowca i pojechali za nim. Dogonili go w połowie drogi do stojących kamieni,
ponieważ Levon zatrzymał się i czekał. Zatrzymali się przy nim..

– Wybaczcie mi – rzekł. – Jestem głupcem, głupcem i jeszcze raz głupcem.
– Przynajmniej dwoma z tych trzech – przyznał z powagą Torc.
Dave roześmiał się. Po chwili to samo uczynił Levon. Syn Ivora wyciągnął rękę.

Torc uścisnął ją. Spojrzeli na Dave’a. Bez słowa położył swą prawą dłoń na obu ich
dłoniach.

Przez resztę drogi jechali razem.
– Tkaczowi niech będą dzięki i jasnym niciom na Krośnie! – powiedział po raz

trzeci czcigodny Dhira, wódz pierwszego szczepu.

Zaczynał Dave’owi grać na nerwach.
Znajdowali się w sali zgromadzeń w Celidonie. Nie największej sali, bowiem nie

było to bardzo wielkie zebranie: Aven, o bardzo czujnym i opanowanym wyglądzie
pomimo obandażowanego ramienia i rozcięcia, zupełnie jak u Levona, nad okiem;
wodzowie pozostałych ośmiu szczepów ze swymi doradcami; Mabon, książę Rhoden,

leżący na pryczy wyraźnie cierpiący i równie wyraźnie zdecydowany, by być
obecnym; i Ra-Tenniel, król lios alfarów, ku któremu stale zwracały się oczy
wszystkich ze zdumieniem i podziwem.

Dave wiedział, że niektórzy byli nieobecni i że bardzo ich brakowało. Dwóch

wodzów, Damach z drugiego szczepu i Berlan z piątego, niedawno otrzymało swe
tytuły. Jeden z nich był synem, a drugi bratem tych, którzy polegli nad rzeką,

Ku zdumieniu Dave’a Ivor przekazał przewodniczenie zgromadzeniu Dhirze.

Torc szeptem udzielił zwięzłego wyjaśnienia: pierwszy szczep był jedynym, który nie
wędrował po Równinie; Celidon był ich stałą siedzibą. Cały czas przebywali tu,
pośrodku Równiny, otrzymując i przekazując wiadomości przez auberei z wszystkich
szczepów, przechowując kroniki dalrei, dostarczając plemionom szamanów i zawsze
przewodząc na zebraniach tu w Celidonie. Zawsze – nawet pod obecność Avena. Tak
było w czasach Revora i tak było teraz.

Równowaga władzy, pomyślał Dave. Teoretycznie to miało sens, lecz teraz, po

bitwie, nie nastawiało go to dużo przychylniej do drżącego głosu Dhiry i jego
niespiesznego tempa.

Wódz wygłosił rozwlekłą, pełną dygresji przemowę, na poły żałobną, na poły

wychwalającą, zanim wreszcie dopuścił do głosu Ivora. Ojciec Levona wstał, by ze
względu na Ra-Tenniela opowiedzieć o ich szaleńczym, nieprawdopodobnym galopie
– przez noc i dzień przez połowę Równiny – by ledwo wyprzedzić siły Maugrima nad
rzeką.

Następnie z wdziękiem ustąpił miejsca władcy Daniloth, który z kolei

opowiedział, jak zobaczył armie Ciemności przekraczające Andarien; jak umieścił
swe rozświetlone szkło wezwania na Atronel, by rozbłysło ostrzegawczo w Paras
Derval, wysłał dwóch posłańców na wspaniałych raithenach, by zawiadomili dalrei,
i wreszcie, co było najdzielniejszym z czynów, stanął na czele swego własnego
wojska, prowadząc je z chronionej Krainy Cieni do boju nad Adein.

Jego głos rozbrzmiewał muzyką, lecz nuty jego słów ukształtował smutek.

Poległo bardzo wielu z Daniloth, a także z Równiny i Brenninu, bowiem pięciuset
ludzi Mabona z Rhoden wywalczyło sobie drogę do samego środka najzacieklejszej
bitwy.

Bitwy, która wyglądała na całkowicie przegraną pomimo rozlicznych przejawów

odwagi, póki nie zabrzmiał róg. Tak więc Dave, który był Davorem tu na Równinie,
wstał na prośbę Ivora i opowiedział swą własną historię: jak usłyszał w myślach głos,
który przypomniał mu o tym, co ma przy sobie (a w jego wspomnieniach wciąż
zdawało mu się, że to był Kevin Laine, strofujący go za opieszałość), a potem zadął
w Róg Oweina z całych sił, jakie mu jeszcze zostały w tej godzinie.

Wszyscy wiedzieli, co się wtedy stało. Widzieli widmowe postaci na niebie,

Oweina i królów, i dziecka na najbledszym z wierzchowców. Widzieli, jak zstąpili
z wielkich wyżyn, zabijając czarne łabędzie z lęgu Avai, svart alfarów, urgachy, wilki
Galadana... a potem bez różnicy i zastanowienia, bez litości czy wytchnienia, obrócili
się przeciwko lios alfarom i ludziom z Równiny i Brenninu.

Póki nie przybyła bogini, by zakrzyknąć: – Królu niebios, schowaj swój miecz! –

A po tym tylko Davor, który zadął w róg, zapamiętał cokolwiek z tego, co stało się
przed świtem. Opowiedział o przebudzeniu na kurhanie, o tym, jak dowiedział się, co
to jest i jak usłyszał Ceinwen mówiącą, iż nie mogłaby zainterweniować ponownie,
gdyby jeszcze raz zadął w Róg Oweina.

Tyle im powiedział. Usiadł. Zdał sobie sprawę, że właśnie wygłosił przemowę.

Kiedyś byłby sparaliżowany na samą myśl o tym. Jednakże nie teraz, nie tutaj.
Stawka była zbyt wysoka.

– Tkaczowi niech będą dzięki i jasnym niciom na Krośnie! – zaintonował

ponownie Dhira, wznosząc obie pomarszczone ręce. – Ogłaszam teraz przed
wszystkimi zgromadzonymi, że od tej pory zaszczytnym obowiązkiem pierwszego
szczepu będzie opiekowanie się tym kopcem grobowym i odprawianie nad nim
pełnych obrzędów, aby na zawsze pozostał zielony i by...

Dave miał już tego powyżej uszu. – Czy nie sądzisz – przerwał – że jeśli Ceinwen

potrafiła wznieść kurhan i zebrać poległych, może też utrzymać jego zieleń, jeśli
będzie miała na to ochotę?

Skrzywił się, gdy Torc kopnął go karcąco w goleń. Zaległa krótka, niezręczna

cisza. Dhira zmierzył Dave’a niespodziewanie bystrym wzrokiem.

– Nie wiem, jak takie sprawy są rozstrzygane w świecie, skąd ty pochodzisz,

Davorze, toteż nie będę tego komentował. – Dhira umilkł, by dotarło to do niego. –
Tak samo – kontynuował – nie wypada, abyś wtrącał się z niewczesnymi uwagami na
temat jednej z naszych bogiń.

Dave poczuł, że oblewa się rumieńcem i że gniewna uwaga ciśnie mu się na usta.

Zdławił ją wysiłkiem woli, a w nagrodę usłyszał głos Avena. – On ją widział, Dhiro;
rozmawiał z Ceinwen dwukrotnie i otrzymał od niej podarunek. Ty nie, ja zresztą też.
On ma prawo, by przemawiać.

Dhira zastanowił się nad tym, po czym powiedział: – To prawda – przyznał

spokojnie ku zdumieniu Dave’a. – Cofam swe ostatnie słowa, Davorze. Wiedz
jednak, że jeśli mówiłem o opiekowaniu się kurhanem, miałem na myśli gest hołdu
i wdzięczności. Nie żeby skłonić boginię do uczynienia czegokolwiek, lecz by dać
wyraz uznania dla tego, co uczyniła. Czy to jest niewłaściwe?

Przez co Dave’owi zrobiło się strasznie przykro, że w ogóle otworzył usta. –

Wybacz mi, wodzu – bąknął. – Oczywiście, że to właściwe. Jestem niespokojny
i zniecierpliwiony i...

– I nie bez powodu! – warknął Mabon z Rhoden, dźwigając się z posłania. –

Mamy decyzje do podjęcia i lepiej zabierzmy się do roboty!

W komnacie zabrzmiał srebrzysty śmiech. – Słyszałem o niecierpliwości rodzaju

ludzkiego – rzekł rozbawiony Ra-Tenniel – lecz teraz słyszę to na własne uszy. –
Jego tenorowy głos cichł pomału; wszyscy przysłuchiwali się, zafascynowani samą
obecnością lios alfara wśród nich. – Wszyscy ludzie są niecierpliwi. Wplecione jest to
w sposób, w jaki czas dla was płynie, w krótkość waszych nici na Krośnie.
W Daniloth powiada się, że jest to zarówno przekleństwo, jak i błogosławieństwo.

– Czy nie ma takiej pory, gdy pośpiech jest potrzebny? – spytał otwarcie Mabon.
– Ależ oczywiście – wtrącił się Dhira, gdy Ra-Tenniel przerwał. – Oczywiście, że

jest. Jednakże teraz musi być przede wszystkim pora na żałobę po poległych, bowiem
inaczej ich strata będzie zapomniana, nie opłakana i...

– Nie – oświadczył Ivor.
Tylko jedno słowo, lecz wszyscy zebrani posłyszeli od dawna tłumioną nutę

rozkazu. Aven wstał.

– Nie, Dhiro – powtórzył cicho. Nie miał potrzeby podnosić głosu; uwaga

wszystkich w pokoju skupiła się na nim. – Mabon ma rację i Davor również, i nie
sądzę, by nasz przyjaciel z Daniloth był innego zdania. Żaden z ludzi, którzy zginęli
zeszłej nocy, żaden z braci i sióstr lios, którzy utracili swą pieśń, nie spocznie nie
opłakany pod kurhanem Ceinwein. Groźba – rzekł, a jego głos przybrał ton surowy
i nieubłagany – leży w tym, że może się jeszcze okazać, iż polegli nadaremnie. Nie
możemy do tego dopuścić, póki my żyjemy, póki możemy dosiadać koni i dźwigać
oręż. Dhiro, trwa wojna, a Ciemność otacza nas zewsząd. Może nadejdzie jeszcze
czas na żałobę, lecz dopiero, gdy wywalczymy nadejście Jasności.

W Ivorze nie ma absolutnie niczego majestatycznego, pomyślał Dave. Nie

wyróżnia się przy olśniewającym blasku Ra-Tenniela, czy powolnej godności Dhiry,
a nawet nieświadomym, zwierzęcym wdzięku Levona. W komnacie znajdowało się
wielu znacznie bardziej imponujących mężczyzn, o głosach bardziej przykuwających
uwagę, wzroku bardziej władczym. Niemniej jednak w Ivorze dan Banorze płonął
ogień, któremu dorównywała siła woli i miłość swego narodu, co było ważniejsze niż
wszystkie te cechy razem wzięte i każda z osobna. Dave spojrzał na Avena i wiedział,
że poszedłby za Ivorem wszędzie, dokądkolwiek ten kazałby mu pójść.

Dhira spuścił głowę jakby pod przygniatającym ciężarem słów i swych licznych

lat.

– To prawda, Avenie – powiedział i Dave poczuł się nagle wzruszony znużeniem

w jego głosie. – Tkacz da, że ujrzymy tę drogę do Jasności. – Podniósł głowę
i spojrzał na Ivora. – Ojcze Równiny – rzekł – nie czas dla mnie, bym uparcie trzymał
się dumy miejsca. Czy zezwolisz, bym ustąpił tobie i twoim wojownikom, i usiadł

wreszcie?

Ivor zaciskał wargi; Dave wiedział, że walczy z szybko napływającymi łzami, za

które tak był strofowany przez rodzinę. – Dhiro – powiedział Aven – duma miejsca
zawsze, zawsze będzie do ciebie należeć. Nie możesz jej ustąpić mnie ani nikomu
innemu. Mimo to, Dhiro, jesteś wodzem pierwszego szczepu Dzieci Pokoju –
plemienia szamanów, nauczycieli, mistrzów wiedzy. Mój przyjacielu, jak można
byłoby od kogoś takiego wymagać, by przewodził radzie wojennej?

Nie pasujące do powagi sytuacji słońce wpadało przez otwarte okna. Pełne

cierpienia pytanie Avena zawisło w powietrzu, wyraźne jak drobinki kurzu
w ukośnym snopie światła.

– To prawda – rzekł po raz trzeci Dhira. Ciężkim krokiem powlókł się do krzesła

obok posłania Mabona. Niezrozumiale wzruszony, Dave chciał wstać, by podać mu
ramię, lecz wtedy dostrzegł, że Ra-Tenniel z płynnym wdziękiem już był przy Dhirze,
prowadząc sędziwego wodza do jego siedziska.

Kiedy jednakże władca lios alfarów wyprostował się, jego spojrzenie pobiegło ku

zachodniemu oknu sali. Przez chwilę stał w skupieniu bardzo nieruchomo, a potem
rzekł: – Słuchajcie. Nadjeżdżają!

Dave poczuł szybkie ukłucie strachu, lecz ton głosu lios nie był ostrzegawczy,

a chwilę później on sam usłyszał dźwięki dobiegające z zachodniego obrzeża
Celidonu – a dźwięki te były okrzykami powitania.

Ra-Tenniel odwrócił się z lekkim uśmiechem do Ivora. – Wątpię, czy raitheny

z Daniloth mogłyby kiedykolwiek przejechać między twoim ludem, nie czyniąc
zamieszania.

Oczy Ivora błyszczały bardzo jasno. – Wiem o tym – rzekł. – Levonie, czy

mógłbyś sprowadzić tu ich jeźdźców?

I tak już nadchodzili. Chwilę później Levon powrócił z dwiema jeszcze osobami

– mężczyzną i kobietą lios alfarów. Powietrze w komnacie zdało się pojaśnieć od
samej ich obecności, gdy skłonili się przed swym panem.

Mimo to ledwie ich zauważano.
To trzeci z nowo przybyłych przyciągnął absolutną uwagę wszystkich

w komnacie, nawet w towarzystwie lios alfarów. Dave nagle zerwał się na nogi.
Wszyscy wstali.

– Jasno utkane, Avenie – powiedział Aileron dan Ailell.
Jego brązowe odzienie było poplamione i zakurzone, włosy potargane, a ciemne

oczy zapadnięte w głębokich sadzawkach znużenia. Mimo to trzymał się bardzo
prosto, a jego głos brzmiał zdecydowanie i donośnie. – Już teraz układają o tym
pieśni. O Galopie Ivora, który prześcignął armię Ciemności na drodze do Celidonu,
pobił ją tam i przepędził.

Ivor powiedział: – Otrzymaliśmy pomoc, najwyższy królu. Lios alfarowie wyszli

z Daniloth. A potem Owein przybył na dźwięk rogu, który nosi Davor, a pod koniec
była z nami Zielona Ceinwen, bowiem inaczej wszyscy zginęlibyśmy.

– Tak też mi powiedziano – rzekł Aileron. Posłał Dave’owi szybkie, pobieżne

spojrzenie, po czym wrócił do Ra-Tenniela. – Jasna jest godzina naszego spotkania,
panie. Jeśli Loren Srebrny Płaszcz, który uczył mnie, gdy byłem dzieckiem, mówił
prawdę, żaden z władców Danilothu nie wyszedł tak daleko z Krainy Cieni od
czasów, gdy Ra-Lathen Tkacz Mgły utkał mgłę tysiąc lat temu.

Twarz Ra-Tenniela była poważna, a oczy neutralnie szare. – Powiedział prawdę –

odrzekł spokojnie.

Zapadła krótka cisza; brodatą twarz Ailerona rozpromienił jasny uśmiech. –

W takim razie witaj znów wśród nas, władco lios alfarów!

Ra-Tenniel uśmiechnął się w odpowiedzi, lecz Dave dostrzegł, że w jego oczach

nie było wesołości. – Powitano nas zeszłej nocy – szepnął. – Svart alfarowie,
urgachy, wilki i potomstwo Avai.

– Wiem o tym – powiedział Aileron, szybko zmieniając nastrój. – Jeszcze nie raz

nas tak powitają. Sądzę, że wszyscy o tym wiemy.

Ra-Tenniel pokiwał głową bez słowa.
– Przybyłem, gdy tylko zobaczyłem szkło wezwania – ciągnął Aileron po chwili

przerwy. – Za mną idzie wojsko. Będzie tu jutro wieczorem. Tej nocy, gdy wysłałeś
nam wezwanie, byłem w Taerlindel.

– Wiemy – powiedział Ivor. – Levon wyjaśnił nam to. – Czy Prydwen już

odpłynął?

Aileron skinął głową. – Tak. Do Cader Sedat. Z moim bratem, Wojownikiem,

Lorenem, Mattem i Pwyllem.

– Iz pewnością z Na-Brendelem? – spytał pośpiesznie Ra-Tenniel. A może

nadjeżdża z twoim wojskiem?

– Nie – rzekł Aileron, gdy dwoje lios alfarów za jego plecami drgnęło. –

Wydarzyło się coś jeszcze. – Wtedy niespodziewanie odwrócił się ku Dave’owi
i opowiedział o tym, co powiedziała Jennifer, gdy Prydwen zniknął im z oczu, i co
Brendel powiedział i zrobił, i gdzie oboje się udali.

W ciszy, jaka po tym nastąpiła, słyszał przez okna odgłosy obozowiska; nadal

słychać było dźwięki podziwu i zdumienia dalrei zgromadzonych wokół raithenów.
Dźwięki wydawały się dobiegać z daleka. Dave był myślami przy Jennifer i tym,
czym – i kim – wydawała się stać.

Głos Ra-Tenniela wślizgnął się w ciszę komnaty. Jego oczy miały barwę

fiołkową, gdy powiedział: – Jest dobrze. Tak dobrze, jak może być w takich czasach.
Tkanina Brendela była spleciona z jej tkaniną od chwili, gdy Galadan porwał mu ją.

Możemy bardziej go potrzebować w Anor niż gdzie indziej.

Tylko w połowie rozumiejąc, Dave dostrzegł, jak jaśniejąca niczym diament

kobieta lios alfarów westchnęła ukradkiem z ulgą.

– Niavin z Seresh i mag Teyrnon prowadzą armię – powiedział Aileron, zwięźle

przechodząc do przyziemnych faktów.

– Sprowadziłem niemal wszystkie swe siły, łącznie z kontyngentem z Cathalu.

Shalhassan już gromadzi następnych ludzi w swym kraju. Zostawiłem wiadomość, że
ci powinni zostać w Brenninie jako tylnia straż. Przyjechałem tu sam nocą z Galen
i Lydanem, ponieważ musiałem pozwolić wojsku odpocząć trochę. Jadą już od ponad
dwudziestu czterech godzin.

– A ty, najwyższy królu? – spytał Ivor. – Czy ty wypocząłeś?
Aileron wzruszył ramionami. – Może będzie czas po spotkaniu – powiedział

niemal obojętnie. – To nie ma znaczenia.

– Dave, spojrzawszy na niego, był innego zdania, lecz i tak był pod wrażeniem.
– Za czyimi plecami jechałeś? – spytał nagle Ra-Tenniei niespodziewanie

przebiegle.

– Czy sądzisz – odpowiedziała Galen, nim Aileron zdążył się odezwać – że

pozwoliłabym tak pięknemu mężczyźnie jechać z kimkolwiek innym? – Uśmiechnęła
się.

Aileron zaczerwienił się pod zarostem, gdy dalrei wybuchli nagłym, zrywającym

napięcie śmiechem. Dave, również śmiejąc się, napotkał spojrzenie srebrnych teraz
oczu Ra-Tenniela i dostrzegł, że lios alfar mrugnął do niego szybko. Pomyślał, że
Kevin Laine doceniłby to, co uczynił przed chwilą Ra-Tenniel. Był w tym smutek.
Najgłębszy z licznych, jak uświadomił sobie zaskoczony.

Nie było czasu nawet na próby poradzenia sobie z zawiłościami tego typu

myślenia. Dave wiedział, że prawdopodobnie to nawet lepiej. Emocje na taką skalę
i sięgające tak głęboko były dla niego niebezpieczne. Było tak przez całe jego życie,
a teraz nie było miejsca na paraliż, jaki wywoływały, ani cierpienie, jakie zawsze szło
ich śladem. Ivor przemawiał. Dave pośpiesznie wrócił myślami do wydarzeń na
zewnątrz.

– Zamierzałem właśnie otworzyć posiedzenie rady wojennej, najwyższy królu.

Czy zechcesz teraz przewodniczyć jej?

– Nie w Celidonie – rzekł Aileron z niespodziewaną uprzejmością. Odzyskał

równowagę po chwilowym zmieszaniu i znów był opanowany i bezpośredni.
Jednakże nie pozbawiony całkowicie taktu.

Kątem oka Dave dostrzegł, że Mabon z Rhoden kiwa głową z aprobatą, a na

twarzy starego Dhiry siedzącego obok księcia, maluje się wyraz wdzięczności. Dave
doszedł do wniosku, że mimo wszystko Dhira jest w porządku. Zastanawiał się, czy

będzie miał okazję przeprosić go i czy będzie umiał się na to zdobyć.

– Mam swe własne zdanie – oświadczył najwyższy król – lecz chciałbym

posłuchać opinii dalrei i Danilothu, nim przemówię.

– Dobrze – rzekł Ivor równie rzeczowo, co Aileron. – Oto moje zdanie. Armia

Brenninu i Cathalu jest na Równinie. Jest z nami Daniloth i każdy sprawny dalrei
w wieku zdatnym do boju...

Z wyjątkiem jednego, pomyślał mimowolnie Dave, lecz zachował milczenie.
– Brak nam Wojownika i Srebrnego Płaszcza, a z Eridu nie było żadnych wieści –

ciągnął Ivor. – Wiemy, że krasnoludowie nie wesprą nas. Nie wiemy, co się
wydarzyło, czy też wydarzy na morzu. Nie sądzę, byśmy mogli czekać na odpowiedź.
Radzę zostać tu tylko tak długo, jak trzeba, by Niavin i Teyrnon dotarli tu, a potem
pojechać przez Gwynir do Andarien i tam znów zmusić Maugrima do walki.

Zapadła krótka cisza. Potem szepnął Lydan, brat Galen: – Spustoszone Andarien.

Wieczne pole walki. – W jego głosie słychać było gorzkosłodki smutek. Echa
muzyki. Wspomnienia.

Aileron czekał, nic nie mówiąc. Milczenie przerwał Mabon z Rhoden, podnosząc

się na zdrowym ramieniu. – W twoich słowach pobrzmiewa zdrowy rozsądek,
Avenie. Nie mniej zdrowego rozsądku niż możemy znaleźć dziś w jakimkolwiek
planie, choć bardzo chciałbym posłyszeć zdanie Lorena, albo Gereinta, czy naszej
własnej jasnowidzącej...

– Gdzie oni są – Gereint i jasnowidząca? Czy nie możemy ich tu teraz sprowadzić

– może na raithenach? – To był Tulger z ósmego szczepu.

Ivor spojrzał na swego starego przyjaciela z głębokim smutkiem w oczach. –

Gereint opuścił swe ciało. Jego dusza podróżuje. Nie powiedział, czemu.
Jasnowidząca poszła w góry z Gwen Ystrat. Znów nie wiem, dlaczego. – Spojrzał na
Ailerona.

Najwyższy król zawahał się. – Jeśli wam powiem, te słowa nie mogą opuścić tej

komnaty. Dość mamy obaw bez wzywania następnych. – A potem powiedział
w ciszy: – Poszła uwolnić paraiko w Khath Meigol.

Rozległa się wrzawa głosów. Jeden człowiek uczynił znak przeciwko złu, lecz

tylko jeden. Byli to wodzowie i ich przywódcy łowów, a czas był wojenny.

– Oni żyją? – szepnął cicho Ra-Tenniel.
– Tak mi powiedziała – odrzekł Aileron.
– Tkaczu przy Krosnach! – jęknął Dhira z głębi serca. Tym razem nie wydawało

się to niestosowne. Dave rozumiejąc niewiele, wyczuwał napięcie w pokoju jak
spowijającą wszystko obecność.

– Więc nie mamy dostępu również do jasnowidzącej – ciągnął posępnie Mabon. –

Na podstawie tego, co powiedziałeś, musimy przyjąć również, że może już nigdy nie

odzyskamy ani jej, ani Gereinta, ani Lorena. Będziemy musieli sami podjąć decyzję,
korzystając z własnej mądrości, więc mam do ciebie jedno pytanie, Avenie. –
Przerwał. – Jaką mamy pewność, że Maugrim będzie bił się z nami w Andarien, gdy
już tam dotrzemy? Czy jego armia nie może wyminąć nas wśród wiecznej zieleni
Gwynir i udać się na południe, by zniszczyć wszystko, co zostawiliśmy za sobą:
środkową Równinę? Kobiety i dzieci dalrei? Gwen Ystrat? Cały Brennin i Cathal
stojący przed nim otworem, gdy nasze wojska są tak daleko? Czy nie może zrobić
czegoś takiego?

W pokoju zapanowała kompletna cisza. Po chwili Mabon kontynuował, niemal

szeptem.

– Maugrim jest na zewnątrz czasu, nie utkany na Krośnie. Jego nie można zabić.

Pokazał nam długą zimą, że nie śpieszy mu się tym razem wciągać nas do boju. Czyż
nie cieszyłby się, a jego wodzowie radowali na widok naszych wojsk bezskutecznie
czekających u bram nieprzeniknionej Starkadh, gdy tymczasem svartowie, urgachy
i wilki Galadana niszczyłyby wszystko, co nam drogie?

Przerwał. Dave czuł na sercu ciężar jakby kowadła. Oddychanie sprawiało ból.

Szukał wsparcia u Torca i zobaczył cierpienie na jego twarzy, dostrzegł jego głębokie
odbicie na twarzy Ivora, i co najbardziej napawało grozą, w normalnie
nieprzeniknionych rysach Ailerona.

– Obawiajcie się nie tego – rzekł Ra-Tenniel.
Głos tak czysty. Zacierający na zawsze granice między dźwiękiem i światłem,

pomyślał Ivor dan Banor, pomiędzy muzyką i mówionym słowem. Aven zwrócił się
do króla lios alfarów jak rozpaczliwie spragniona osoba w krainie, gdzie nie pada
deszcz.

– Obawiajcie się Maugrima – powiedział Ra-Tenniel – jak każdy, kto mieni się

mądrym. Obawiajcie się klęski i panowania Mroku. Obawiajcie się również
zniszczenia, do jakiego wiecznie dąży Galadan.

Woda, myślał Ivor, gdy odmierzane słowa spływały po nim. Woda ze smutkiem

niczym kamień na dnie pucharu.

– Obawiajcie się tych rzeczy razem i każdej z osobna – powiedział Ra-Tenniel. –

Wyszarpania naszych nici z Krosna, zniknięcia słów naszych historii, sprucia wzoru
Tkacza.

Przerwał. Woda w czas suszy. Muzyka i światło.
– Nie obawiajcie się jednak, że uniknie bitwy z nami, gdybyśmy pomaszerowali

do Andarien – rzekł władca lios alfarów. – Ja jestem waszą gwarancją. Ja i mój lud.
Lios alfarowie po raz pierwszy od tysięcy lat oddalili się od Daniloth. On nas widzi.
Może nas dosięgnąć. Nie jesteśmy już ukryci w Krainie Cieni. On nas nie wyminie.
Nie jest w jego naturze nas wymijać. Rakoth Maugrim wyjdzie na spotkanie tej armii,

jeśli lios alfarowie udadzą się do Andarien.

Była to prawda. Ivor uświadomił to sobie, gdy tylko usłyszał te słowa, i był tego

tak pewien, jak niczego innego w całym swym życiu. Podtrzymało to jego zdanie
i dało kompletną odpowiedź na przerażające pytanie Mabona, odpowiedź wynikającą
z samej natury lios alfarów, wybrańców Tkacza, Dzieci Jasności. Z tego, kim zawsze
byli, teraz i w przeszłości; z okrutnej, gorzkiej ceny, jaką za to zapłacili. Odwrotna
strona obrazu. Kamyk w pucharze.

Najbardziej znienawidzeni przez Mrok, bowiem ich imię jest Jasność.
Ivor chciał skłonić się, klęknąć, zaoferować żal, litość, miłość, serdeczną

wdzięczność. Jakoś żadne z tych uczuć, ani też wszystkie razem, nie wydawały się
wystarczające w obliczu tego, co powiedział Ra-Tenniel. Ivor czuł się ociężały jakby
z gliny. Spoglądając na troje lios alfarów, czuł się jak gruda ziemi.

O tak, pomyślał. Tak, jest dokładnie właśnie tym. Jest prozaiczny, pospolity, jest

z ziemi i trawy. Jest z Równiny, która trwa, która przetrwa również i to, jeśli tylko
okażą się godni dni, jakie nadejdą, lecz tylko wtedy.

Sięgając myślą do swej własnej historii, jak uczynił to właśnie Ra-Tenniel, Aven

odrzucił wszystkie myśli, wszystkie emocje z wyjątkiem tych, które mówiły o sile
i stawianiu oporu. – Tysiąc lat temu pierwszy Aven Równiny poprowadził wszystkich
łowców dalrei, którzy mogli dosiąść koni, przez zasłony utkane z mgły i skrzywiony
czas Danilothu, a Tkacz utworzył przed nimi prostą ścieżkę. Wyjechali na pole walki
nad zatoką Linden, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie, która inaczej
zakończyłaby się klęską. Stamtąd Revor pojechał u boku Ra-Termaina przez rzekę
Celyn do Andarien. I ja tak uczynię, najjaśniejszy panie, jeśli taką podejmiemy
decyzję, gdy będziemy stąd odjeżdżać.

Przerwał i spojrzał na drugiego króla w tym pokoju. – Kiedy Revor wyruszył

z Ra-Termainem, jechał wśród wojsk i pod dowództwem Conary’ego z Brenninu,
a potem jego syna, Colana, Tak było niegdyś, jak być powinno – bowiem najwyżsi
królowie Brenninu są Dziećmi Mórnira – i znów tak się stanie, równie właściwie,
jeśli przyjmiesz tę radę, najwyższy królu.

Zupełnie był nieświadomy dźwięcznych kadencji i wzbierającej potęgi swego

głosu. Powiedział: – Jesteś spadkobiercą dziedzictwa Conary’ego, tak jak my
jesteśmy spadkobiercami Revora i Ra-Termainea. Czy przychylasz się do naszego
zdania? Ty tu rządzisz, Aileronie dan Ailellu. Czy chcesz, żebyśmy pojechali z tobą?

Brodaty i ogorzały, nie noszący żadnych ozdób, za to z żołnierskim mieczem

w prostej pochwie u boku, Aileron sprawiał wrażenie idealnego wyobrażenia o królu
czasów wojny. Nie tak jasny i lśniący jak niegdyś był Conary, nawet nie taki jak teraz
jego własny brat. Był surowy, nie zdradzający żadnych emocji i posępny.
Jednocześnie był jednym z najmłodszych mężczyzn w tej komnacie.

– Zgadzam się – powiedział. – Chcę, żebyście pojechali ze mną. Kiedy armia

przybędzie jutro, wyruszymy do Andarien.

W tym momencie, nieco dalej niż w połowie drogi do Gwyniru, szczupła,

poznaczona szramami postać, rażąco arystokratyczna na grzbiecie jednego
z ohydnych slaugów, zwolniła tempa, a potem szarpnięciem zmusiła swego
wierzchowca do zatrzymania. Znieruchomiała na rozległej Równinie, przyglądała się,
jak opada przed nią kurz wycofującej się armii Rakotha.

Przez większą część nocy biegł w swej wilczej postaci. W ostrożnym milczeniu

obserwował Uathacha, olbrzymiego urgacha w bieli, który uczynił zgrabny odwrót
z tego, co zaczęło się paniczną ucieczką. Trzeba będzie kiedyś wreszcie rozstrzygnąć
kwestię pierwszeństwa, lecz nie teraz. Galadan miał inne sprawy na głowie.

Poza tym w ludzkiej postaci myślał jaśniej. Toteż tuż przed świtem znów przyjął

swą własną postać i rozkazał przyprowadzić sobie jednego ze slaugów, choć ich nie
cierpiał. Stopniowo w szarości brzasku pozwalał się wymijać wojsku, upewniając się,
że Uathach nie zauważył tego.

Daleki był od uczucia lęku przed biało odzianym urgachem, lecz wiedział o nim

zbyt mało, a wiedza zawsze stanowiła dla Wilczego Władcy klucz potęgi. Nie miało
znaczenia, że był pewny, iż potrafiłby zabić Uathacha; ważne natomiast było
zrozumienie tego, co uczyniło go takim, jakim był. Sześć miesięcy temu Uathach
został wezwany do Starkadh. Był to przerośnięty urgach, równie głupi, co jego
pobratymcy, i nieco tylko bardziej niebezpieczny z powodu szybkości i rozmiarów.

Wyszedł stamtąd cztery noce temu, wzmocniony, ulepszony w jakiś niepokojący

sposób. Teraz był bystry, złośliwy i wymowny. Rakoth odział go na biało – gest
doceniony przez Galadana, przypominający o Lauriel, łabędzicy, którą kochali lios
alfarowie. Uathach został dowódcą wojska, które wychodziło przez most Valgrind.
Z początku Galadan nie miał nic przeciwko temu.

Sam Wilczy Władca był wtedy daleko stamtąd, zajęty własnymi zadaniami. On

to, ze swą wiedzą płynącą z bycia andainem, synem boga, i własną przebiegłością,
wymyślił i przeprowadził napaść na paraiko w Khath Meigol.

Jeśli można to było nazwać napaścią. Giganci ze swej natury nie znali gniewu ani

przemocy. Nie znali odpowiedzi na wojnę poza jedynym, niezmiennym faktem, że
przelanie ich krwi sprowadzało każdą klątwę, jaką zraniony gigant zechciał rzucić. To
właśnie była prawdziwa, dosłowna koncepcja klątwy krwi; nie miała nic wspólnego
z przesądami dotyczącymi zębatych upiorów, które snują się i straszą w Khath
Meigol.

Tak właśnie stale powtarzał sobie Wilczy Władca podczas dni, jakie tam spędził

w czasie, gdy paraiko siedzieli zamknięci przez svartów i urgachów w swych
jaskiniach niczym bezbronne owce w zagrodach i wdychali przemyślny, morderczy

dym ognisk, które kazał rozpalić.

Wytrzymał jedynie kilka dni, lecz prawdziwy powód był tajemnicą. Próbował

przekonać samego siebie o tym, co powiedział tym, których zostawił – że jego odjazd
podyktowały wymogi wojny – lecz żył zbyt długo i zbyt przenikliwie, by naprawdę
móc oszukać samego siebie.

Prawdą było, że paraiko niepokoili go głęboko w podświadomy sposób, jakiego

jego umysł nie potrafił pojąć. Jakimś sposobem leżeli na jego drodze niczym
olbrzymie przeszkody dla jego jedynej, odwiecznej żądzy, jaką było zniszczenie,
całkowite i absolutne. Nie wiedział, jak mogą mu się sprzeciwiać, bowiem pacyfizm
był podstawą ich charakteru, niemniej jednak budzili w nim niepokój i denerwowali
go jak nikt inny we Fionavarze, czy innym świecie, z jedynym wyjątkiem jego ojca.

Więc skoro nie mógł zgładzić Cernana od Zwierząt, zabrał się do niszczenia

paraiko. Gdy ogniska paliły się już właściwie, a svartom i urgachom bezlitośnie wbito
do głów, że nie wolno przelewać krwi – jakby trzeba było im o tym przypominać, bo
nawet głupi svartowie żyli w potwornym strachu przed klątwą krwi – Galadan
zostawił za sobą przenikliwy chłód gór i nie kończące się śpiewy, które dobiegały
z jaskiń.

Znajdował się we wschodnim Gwynirze, gdy śnieg stopniał, co było dla niego

wstrząsem. Natychmiast zaczął gromadzić swe wilki wśród odwiecznie zielonych
drzew, czekając na rozkaz ataku. Właśnie doszły do niego wieści o tym, że najwyższy
król wyciął w pień jego oddziały w lesie Leinan, gdy z wysokości sfrunęła sama
Avaia, wspaniała i złowieszcza, i zasyczała, że zza mostu Valgrind wyruszyła armia
i udaje się do Celidonu.

Błyskawicznie zaprowadził swe wilki na wschodnią krawędź Równiny. Przebył

Adein w pobliżu przełęczy Edryn nie zauważony i nie spodziewany, a następnie,
wyliczywszy idealnie czas, zjawił się na polu walki, by uderzyć na odsłoniętą, prawą
flankę dalrei. Nie spodziewał się tam zastać lios, lecz ten fakt był tylko źródłem
radości i przyczynił się do pogłębienia jego rozkoszy: zabiją ich wszystkich.

I tak też by się stało, gdyby nagle nie rozbłysły na niebie Dzikie Łowy. On

jedyny pośród szeregów armii Ciemności wiedział, kim jest Owein. On jedyny pojął,
co się stało. I jako jedyny zrozumiał nieco z tego, co kryło się za krzykiem, jaki
powstrzymał rzeź. Jedyny w tej armii wiedział, czyj był to głos.

W końcu był synem jej brata.
Bardzo wiele musiał sobie wtedy przyswoić i groziło mu również bezpośrednie

niebezpieczeństwo. A przez cały ten czas straszliwego zamętu pewna myśl, nie
uformowana jeszcze, niewiele większa od dążenia do możliwości, zaczynała nabierać
kształtu w jego głowie. Wtem, ponad tym wszystkim, jakby i tego jeszcze nie było
dosyć, naszło go przeczucie, któremu nauczył się ufać, wibracja odczuwana w tej

części jego osoby, która była bogiem, synem Cernana.

Gdy minął zimny szał bitewny, a później chaos ucieczki, Galadan coraz

wyraźniej zaczął sobie uświadamiać, że coś się działo w leśnym królestwie.

Nagle musiał zastanowić się nad bardzo wieloma kwestiami. Potrzebował

samotności. Zawsze tego potrzebował – była to rzecz najbliższa spełnieniu jego
odwiecznego pragnienia – lecz teraz jego umysł pożądał jej w równym stopniu, co
jego dusza. Tak więc odłączył się od wojska nie zauważony i jechał samotnie, gdy
zastało go słońce o świcie.

Wkrótce po wschodzie słońca zatrzymał się i rozejrzał po Równinie. Stwierdził,

że widok ten niezmiernie ucieszył jego serce. Z wyjątkiem osiadających już kłębów
kurzu daleko na północy, nie było nigdzie znaku życia, oprócz nierozumnej trawy,
która go nic nie obchodziła. Było zupełnie tak, jakby jego cel, do którego dążył przez
ostatni tysiąc lat, został osiągnięty.

Niemal. Uśmiechnął się blado. Ironia była niemal w sercu jego duszy i nie

pozwalała mu marzyć zbyt długo. Zbyt długie były starania, zbyt głęboko weszły mu
w krew, by marzenia choć w części spełniły jego oczekiwania.

Pamiętał chwilę, gdy narodziły się jego plany, gdy po raz pierwszy połączył swe

siły ze Spruwaczem – chwilę, gdy Lisen z Puszczy rozesłała po Pendaran wieść, iż
połączyła swój los i oddała swą miłość Amairgenowi Białej Gałęzi, śmiertelnikowi.

Tego poranka był w Wielkiej Puszczy, gotów celebrować z wszystkimi innymi

mocami Pendaran zabójstwo człowieka, który pozwolił sobie na taką śmiałość
w świętym gaju.

Stało się inaczej. Wszystko było inaczej.
Poszedł do Starkadh, raz i tylko raz, bowiem w tym miejscu on, najpotężniejszy

z wszystkich andainów i przepełniony arogancją zrodzoną z tej siły, zmuszony był
ukorzyć się przed miażdżącą skalą potęgi. Nie potrafił nawet ukryć swych myśli
przed Maugrimem, który wybuchł śmiechem.

Uświadomiono mu, że zrozumiano go całkowicie, i bez względu na to, został

uznany z pewnym rozbawieniem za prawą rękę sil Mroku. Mimo że Rakoth dokładnie
wiedział, jakie były jego własne cele, i jak różniły się od celów Maugrima, zdawało
się to nie mieć znaczenia.

Ich zamiary szły w jednym kierunku, mówił sobie Galadan, a choć nie mógł –

nikt nie mógł – równać się ze Spruwaczem, mógł jeszcze przed samym końcem
znaleźć sposób, by unicestwić świat, jakim chciał rządzić Maugrim.

Dobrze służył Rakothowi. Dowodził armią, która odcięła drogę Conary’emu na

plaży Sennet tak dawno temu. Sam zabił Conary’ego w swej wilczej postaci
i wygrałby bitwę, a wraz z nią wojnę, gdyby Revor z Równiny nie przybył jakimś
sposobem, niemożliwie szybko, przez mgły Danilothu, by zawrócić falę bitwy na

północ do samej Starkadh, gdzie nastąpił koniec. On sam, ciężko raniony, ledwo
uszedł z życiem przed mściwym mieczem Colana.

Wiedział, że sądzili, iż umarł. Niemal mieli rację. Przemarznięty do szpiku kości

leżał w lodowej grocie na północ od rzeki Ungarch, otoczony opieką tylko swych
wilków. Bardzo długo kulił się w niej, przygasiwszy z całych sił swą moc, swą aurę,
póki armie Jasności prowadziły pertraktacje u stóp Góry, Ginserat wykonał kamienie
strażnicze, a później z pomocą krasnoludów wykuł łańcuch, którym spętano Rakotha
pod Rangat.

Przez wszystkie te długie lata wyczekiwania służył nadal, dokonawszy wyboru

i ustaliwszy swój kierunek działania. To on odnalazł Avaię, która sama była na wpół
martwa. Łabędzica ukrywała się w mroźnym królestwie Fordaethy, królowej Riik,
której lodowaty dotyk oznaczał natychmiastową śmierć dla każdej duszy słabszej od
ducha andaina. Własnymi rękoma pielęgnował łabędzicę na dworze królowej lodu
i doprowadził ją do zdrowia. Fordaetha pragnęła spółkować z nim. Odmowa sprawiła
mu przyjemność.

Jemu też należy zawdzięczać subtelny i nieskończenie powolny podstęp, dzięki

któremu wyłudził od niewinnej i ślicznej wodnicy z Llewenmere jej najpiękniejsze
łabędzie. Podał jej wystarczający powód: najszczerszą chęć istoty, za którą się
podawał, by sprowadzić łabędzie na północ na jezioro Celyn, na pogranicze
spustoszonego Andarien. I zrzekła się opieki nad nimi, pozwalając mu zabrać je ze
sobą, nieświadoma jego zamiarów.

Potrzebne mu były tylko niektóre z nich: samce. Rzeczywiście zabrano je na

północ, lecz daleko za jezioro Celyn, w poszczerbione lodowcami góry za Ungarch,
gdzie połączono je z Avaią. Potem, kiedy umarły, ta, która nie może umrzeć, chyba że
zostanie zabita, parzyła się ze swymi dziećmi i czyniła to rok w rok, by wydać na
świat potomstwo, które splamiło niebiosa dopiero co minionego wieczoru.

Wodnica z Llewenmere nigdy nie dowiedziała się z całą pewnością, co uczyniła,

ani też, kim był w rzeczywistości. Może jednak domyśliła się, bowiem
w późniejszych latach, jezioro niegdyś przyjazne i przychylne, pociemniało i zarosło
wodorostami, tak że nawet w Pendaran, która znała własną ciemność, powiadano że
jest nawiedzone.

Nie przyniosło mu to radości. Nic mu jej nie dawało od czasu Lisen. Długie,

bardzo długie życie i powoli realizowany cel.

To on uwolnił Rakotha. Z nieskończoną cierpliwością zaaranżował wyróżnienie,

a później zdeprawowanie krasnoludzkich braci, Kaena i Blöda; wciągnął do
rozgrywki ropiejącą nienawiść Metrana z Garantae, pierwszego maga Brenninu;
a wreszcie odciął własnym mieczem rękę Maugrimowi, gdy nie udało się w żaden
sposób zerwać łańcucha Ginserata.

Pobiegł wtedy u boku Rakotha – wilk obok obłoku nienawiści, który ociekał

wtedy i wiecznie będzie już ociekał czarną krwią – do gruzów Starkadh. Tam
przyglądał się, jak Rakoth Maugrim nieubłaganie objawił swą moc – większą tu, niż
gdziekolwiek indziej we wszystkich światach, bowiem tu po raz pierwszy stanęła jego
stopa – i wzniósł na nowo ziggurat będący jego pierwszą i ostatnią siedzibą potęgi.

Gdy wzniosła się ponownie w niebiosa, ta miażdżąca bryła pośród lodów,

odtworzona dokładnie nawet co do zielonych, mrugających światełek, Galadan
zatrzymał się przed jej potężnymi wrotami, choć stały przed nim otworem. Raz mu
wystarczył. Wszędzie indziej jego umysł należał tylko do niego. Z jednej strony
wiedział, że ten opór jest bez znaczenia, bo Maugrim w tym jednym mgnieniu oka
tysiąc lat temu dowiedział się wszystkiego o Galadanie, czego chciał się dowiedzieć.
Z drugiej jednak, nietykalność jego myśli była jedyną rzeczą, jaka miała jeszcze
jakieś znaczenie dla Wilczego Władcy.

Tak więc zatrzymał się przed wrotami i tam otrzymał nagrodę. Podsunięto mu

obraz, nigdy przedtem nie widziany i nieznany, zemsty Maugrima na lios alfarach za
to, kim byli: wizję Duszodzierżcy na morzu. Czekał na lios, którzy odpływali na
zachód w poszukiwaniu obiecanego świata, i unicestwiał ich pojedynczo i parami, by
zagarnąć ich głosy i ich pieśni jako przynętę dla idących ich śladem. Wszystkich,
którzy poszli ich śladem.

Było to doskonałe. To było więcej niż doskonałe. Zło, które wykorzystało samą

kwintesencję Dzieci Jasności, by przyszykować im zgubę. Galadan wiedział, że on
nie potrafiłby nigdy przymusić do służby sobie stworzenia tak strasznego. Mimo całej
swej przebiegłości, nie postało mu nawet w głowie, by uczynić coś podobnego. Obraz
ten był, wśród innych rzeczy, przypomnieniem mu, czym jest Rakoth, teraz znów
wolny, i co potrafi uczynić.

Była to również nagroda i nie miała nic wspólnego z lios al farami.
Wizja stała mu wyraźnie przed oczyma. Rakoth uczynił ją wyraźną. Zobaczył

Duszodzierżcę jak żywego: jego rozmiary, barwę i płaską, brzydką głowę. Słyszał
jego śpiew. Widział pozbawione powiek ślepia. I laskę, białą laskę utkwioną
bezużytecznie między tymi ślepiami.

Laskę Amairegena Białej Gałęzi.
Tak oto po raz pierwszy dowiedział się, jak on zginął. Nie sprawiło mu to

radości. Nigdy już nie zazna radości, odcięto mu do niej drogę na zawsze. Lecz tego
dnia przed otwartymi wrotami do Starkadh doznał ulgi, pewnego spokoju, który był
wszystkim, na co mógł kiedykolwiek liczyć.

Będąc znów sam na Równinie, próbował raz jeszcze wezwać ten obraz, lecz

stwierdził, że jest mętny i niezadowalający. Potrząsnął głową. Zbyt wiele się działo.
Wnioski wypływające z powrotu Oweina z Dzikimi Łowami były przytłaczające.

Będzie musiał wymyślić coś, jak sobie z tym poradzić. Wiedział jednakże, że wpierw
będzie musiał zabrać się za zupełnie inną sprawę, to przeczucie z Puszczy, które
sięgało głębiej niż cokolwiek innego.

Dlatego właśnie zatrzymał się. Żeby poszukać spokoju, który pozwoli tej rzeczy,

czymkolwiek jest, przesunąć się z obrzeży świadomości na jej środek i pozwolić się
zobaczyć.

Przez chwilę sądził, że to jego ojciec, co miałoby sens. Nigdy nie zbliżył się do

Cernana, a jego ojciec nigdy, od czasów pewnej nocy niedługo przed Bael Rangat, nie
próbował się z nim skontaktować. Jednakże to poranne wrażenie było wystarczająco
silne, tak przesycone tonami i cieniami dawno zapomnianych uczuć, że sądził, że to
musi wzywać go Cernan. Las w jakiś sposób brat w tym udział. Miał...

I w tym momencie poznał, co to było.
Mimo wszystko nie był to jego ojciec. Niespodziewanie jednakże wyjaśniła się

kwestia intensywności, a nawet jeszcze coś więcej. Z wyrazem twarzy, którego nie
wolno było ujrzeć żadnej żywej istocie, Galadan zeskoczył z grzbietu slauga.
Przyłożył dłoń do piersi i uczynił gest. Potem, w swej wilczej postaci, przemierzając
odległości jeszcze prędzej od slauga, pobiegł najszybciej, jak mógł na zachód,
zapomniawszy niemal całkiem o bitwie i wojnie.

Na zachód, gdzie paliły się światła i gdzie ktoś stał w Anor, w komnacie

należącej niegdyś do Lisen.

Rozdział 3

Wspinali się cały poranek, a ból w boku Kim, gdzie kopnął ją Ceriog, nie ułatwiał

trudnej wędrówki. Kim milczała jednakże i szła nadal, spuściwszy głowę. Spoglądała
na ścieżkę i długie nogi Faebura, który wspinał się przed nią. Dalreidan prowadził
ich, a Brock, który musiał cierpieć dużo więcej niż ona, zamykał pochód. Wszyscy
milczeli. Szlak był wystarczająco trudny, by nie marnować tchu na rozmowy,
a szczerze mówiąc, nie było zbytnio o czym mówić.

Minionej nocy Kim znów miała sen. Przyśnił jej się w obozie banitów niedaleko

płaskowyżu, na którym zostali pojmani. Głęboki śpiew Ruany rozbrzmiewał w jej
śnie. Był piękny, lecz jego piękno nie przyniosło pociechy – ból był zbyt wielki.
Przeszywał ją na wskroś, a co gorsza, częściowo rodził się w niej samej. We śnie
znów widziała dym i jaskinie. Widziała siebie z rozcięciami na ramionach, lecz znów
krew nie płynęła. Nie ma krwi w Khath Meigol. Dym wznosił się w rozgwieżdżone,
rozjaśnione łuną ognisk niebo. Wtem zabłysło inne światło, bowiem Baelrath obudził
się i zapłonął. Czuła go jako parzący ogień, jako poczucie winy i udrękę, a wśród tych
płomieni widziała siebie patrzącą w niebo nad górami, znów zobaczyła wstający
czerwony księżyc i usłyszała imię.

Rankiem, głęboko pogrążona w rozmyślaniach, pozwoliła Brockowi

i dalreidanowi zająć się przygotowaniami do wyprawy i aż do popołudnia szła
w milczeniu przez cały poranek pod górę i na wschód w stronę słońca.

W stronę słońca.
Zatrzymała się nagle. Brock niemal wpadł na nią od tyłu. Osłaniając oczy, Kim

spojrzała w góry najdalej jak mogła, a potem wyrwał jej się okrzyk radości. Dalreidan
odwrócił się, Faebur również. Gdy bez słów wyciągnęła rękę, odwrócili się spiesznie,
by spojrzeć.

– Och, mój królu! – krzyknął Brock z Banir Tal. – Wiedziałem, że ci się uda!
Chmury deszczowe nad Eridu znikły. Blask słońca spływał z nieba pełnego tylko

wątłych, dobroczynnych cirrusów letniego dnia.

Daleko na zachodzie, w wirującym Cader Sedat, Kocioł z Khath Meigol leżał

strzaskany na tysiąc kawałków, a Metran z Garantae nie żył.

Kim poczuła, jak cienie jej snu rozpływają się, gdy nadzieja rozbłysła w niej

niczym jaskrawe słońce. Pomyślała w tym momencie o Kevinie. W tym wspomnieniu
był smutek i zawsze w nim będzie, lecz teraz była również radość i kwitnąca duma.
Lato było jego podarunkiem – zielona trawa, śpiew ptaków, spokojne morze, które
umożliwiło Prydwenowi wypłynięcie, a ludziom, którzy na nim pożeglowali,
dokonanie tego.

Kiedy dalreidan odwrócił się, by spojrzeć na nią, jego twarz była rozpromieniona.

– Wybacz – rzeki. – Wątpiiem.

Potrząsnęła głową. – Ja również. Miałam straszne sny o miejscu, dokąd mieli się

udać. To cud. Nie wiem, jak tego dokonali.

Brock podszedł do niej i stanął obok na wąskim szlaku. Nic nie powiedział, lecz

oczy mu błyszczały spod bandaża, którym Kim obwiązała mu ranę. Faebur jednakże
wciąż stał plecami do nich, patrząc na wschód. Spojrzawszy na niego, Kim szybko
spoważniała.

W końcu i on odwrócił się ku niej, a wtedy dostrzegła łzy w jego oczach. –

Powiedz mi coś, jasnowidząca – rzekł głosem osoby dużo starszej, niż był
w rzeczywistości. – Jeśli cały lud osoby wygnanej nie żyje, czy jego wygnanie
kończy się, czy trwa wiecznie?

Usiłowała udzielić odpowiedzi, lecz nie znalazła żadnej. Zrobił to dalreidan. –

Nie możemy cofnąć deszczu, który spadł, ani też przedłużyć nici tych, którzy zginęli
– powiedział łagodnie.

– W głębi serca uważam jednak, że w obliczu tego, co uczynił Maugrim, żaden

człowiek nie jest już na wygnaniu. Każda żywa istota po tej stronie gór otrzymała
dziś rano dar życia. Póki nie nadejdzie godzina, która zna nasze imię, musimy
korzystać z tego daru, by zadawać Ciemności takie ciosy, jakie możemy. W twoim
kołczanie są strzały, Faeburze. Niech zaśpiewają w locie imiona twoich bliskich.
Może to nie sprawia wrażenia prawdziwej zapłaty, lecz tylko tyle możemy zrobić.

– Tyle musimy zrobić – oświadczył cicho Brock.
– Łatwo krasnoludowi powiedzieć! – warknął do niego wrogo Faebur.
Brock potrząsnął głową. – Dużo trudniej, niż jesteś w stanie zrozumieć. Każde

moje tchnienie jest przesycone świadomością tego, co uczynił mój naród. Deszcz nie
spadłby pod bliźniaczymi górami, lecz w moim sercu spadł i pada tam nadal.
Faeburze, czy pozwolisz, by mój topór zaśpiewał wraz z twymi strzałami na znak
żałoby po narodzie Lwa w Eridu?

Łzy obeschły na twarzy Faebura. Zacisnął szczęki i sztywno uniósł podbródek.

Postarzał się, pomyślała Kim. W ciągu jednego dnia, mniej niż dnia, wydawał się
postarzeć tak bardzo. Przez chwilę, która wydawała jej się bardzo długa, stał
nieruchomo, po czym powoli i z rozmysłem wyciągnął dłoń do krasnoluda. Brock
podniósł rękę i ścisnął ją między swymi dłońmi.

Kim zdała sobie sprawę, że dalreidan przygląda się jej.
– Idziemy dalej? – spytał poważnie.
– Idziemy dalej – odrzekła i w tej samej chwili wrócił sen, wraz ze śpiewem,

dymem i imieniem zapisanym w księżycu Dany.

Daleko w dole na południe od nich rzeka Kharn połyskiwała w swym wąwozie

w wieczornym słońcu. Znajdowali się tak wysoko, że orzeł wznoszący się nad rzeką

był poniżej nich. Jego skrzydła lśniły w promieniach słońca, które wpadały ukośnie
do wąwozu z zachodu. Dookoła nich rozciągały się góry pasma Carnevon, których
szczyty były biało ośnieżone nawet latem. Czuć było chłód spowodowany
wysokością i zbliżającym się wieczorem; Kim była wdzięczna za sweter, który
dostała w Gwen Ystrat. Lekki i cudownie ciepły, był świadectwem wartości
przypisywanej wszystkim sztukom tkackim w tym świecie, pierwszym z wszystkich
światów Tkacza.

Mimo to drżała.
– Teraz? – spytał dalreidan głosem zachowującym staranną obojętność. – A może

chciałabyś rozbić tu obóz do rana?

Wszyscy troje spojrzeli na nią, czekając. Decyzja należała do niej.

Przyprowadzili ją tutaj, pomogli w najtrudniejszych miejscach wspinaczki,
odpoczywali, gdy ona potrzebowała odpoczynku, lecz teraz przybyli na miejsce
i wszystkie decyzje spadły na nią.

Spojrzała na wschód obok swych towarzyszy. Pięćdziesiąt kroków dalej skały

wyglądały dokładnie tak samo jak tu, gdzie teraz stała. Światło padało na nie
w dokładnie taki sam sposób, cienie zapadającego w górach zmierzchu tak samo
zacierały kształty. Spodziewała się czegoś odmiennego, jakiejś zmiany: migotania,
mroku, wyostrzenia doznań. Nie dostrzegała niczego takiego, a jednak wiedziała, tak
jak wiedzieli o tym trzej towarzyszący jej mężczyźni, że głazy pięćdziesiąt kroków
dalej na wschód są w Khath Meigol.

Teraz, gdy już znalazła się na miejscu, z całego serca chciała być gdzie indziej.

Chciałaby mieć skrzydła jak ten orzeł w dole, by odlecieć z podmuchem wieczornego
wiatru. Nie uciec od Fionavaru, ani od wojny, lecz daleko od samotności tego miejsca
i snu, który ją tu przyprowadził. Sięgnęła w głąb siebie i znalazła cichą obecność
Ysanne. Dodało jej to otuchy. Nigdy nie jest naprawdę samotna; były w niej dwie
dusze, teraz i zawsze. Jednakże jej towarzysze nie mieli takiej pociechy, żadnych
snów, ani wizji, które prowadziłyby ich. Byli tu z jej powodu i tylko z jej powodu,
toteż teraz oczekiwali od niej, że będzie ich przywódcą. Stała, wahając się, gdy
tymczasem cienie powoli wspinały się po zboczach wąwozu.

Zaczerpnęła tchu i powoli go wypuściła. Przybyła tu, by spłacić dług, który nie

był tylko i wyłącznie jej długiem. Była tu także dlatego, że nosiła Baelrath w czasie
wojny i nie było nikogo innego w żadnym ze światów, kto mógłby zrealizować sen
jasnowidzącej, który ją nawiedził, bez względu na to, jak był mroczny.

Jak był mroczny. We śnie była noc, ogniska płonęły przed jaskiniami. Spuściła

głowę i zobaczyła, że kamień migoce jak język płomienia na jej dłoni.

– Teraz – powiedziała do pozostałych. – Wiem, że w ciemności będzie źle, lecz

rankiem nie będzie dużo lepiej, a nie sądzę, żebyśmy powinni czekać.

Wszyscy trzej byli bardzo dzielni. Nie powiedziawszy słowa, uczynili miejsce, by

stanęła w szeregu za Faeburem. Z tyłu stanął Brock i dalreidan poprowadził ich
w głąb Khath Meigol.

Nawet chroniona przez vellin poczuła uderzenie magii, gdy tylko wkroczyli do

krainy gigantów, a magia ta przybrała postać strachu. Cały czas Kim powtarzała
sobie, że oni nie są duchami. Oni żyją. Uratowali mi życie. Mimo to, nawet
posiadając vellin, czuła, jak przerażenie muska jej umysł szybkimi skrzydłami
nocnych ciem. Idący z nią dwaj ludzie i krasnolud nie mieli bransolet z zielonym
vellinem, które chroniłyby ich, ani pocieszających ich wewnętrznych głosów,
a jednak żaden z nich nie rzekł ani słowa, ani nie zwolnił kroku. Poczuwszy pokorę
wobec ich odwagi, poczuła, jak w jej własnym sercu rozpala się płomień
zdecydowania. Wraz z tym Baelrath zapłonął jaśniej na jej dłoni.

Przyspieszyła kroku i wyminęła dalreidana. Sprowadziła ich tu, do miejsca,

w którym żaden człowiek nie powinien być zmuszony się znaleźć. Teraz była jej
kolej objąć przywództwo, bowiem Wojenny Kamień wiedział, gdzie iść.

Przez niemal dwie godziny wędrowali w zapadającym zmroku. Była już głęboka

noc z letnimi gwiazdami, gdy Kim ujrzała dym i odległą łunę ognisk i usłyszała
chrapliwy śmiech svart alfarów. Brutalna drwina tych odgłosów uświadomiła jej
nagle, że towarzyszące jej do tej pory obawy znikły. Przybyła na miejsce,
nieprzyjaciel przed nią był znany i znienawidzony, a w jaskiniach za tymi skalnymi
graniami umierali uwięzieni giganci.

Odwróciła się i w blasku gwiazd oraz poświacie swego pierścienia ujrzała, że

twarze jej towarzyszy były zawzięte nie z napięcia, lecz niecierpliwego
wyczekiwania. Brock po cichu zdjął z pleców topór, a Faebur napiął łuk. Odwróciła
się do dalreidana. On nie wyciągnął jeszcze miecza ani nie zsunął z ramienia łuku. –
Będzie jeszcze czas – szepnął, odpowiadając na jej nie wypowiedziane pytanie. Był to
ledwie podmuch w nocnym powietrzu. – Czy mam poszukać nam miejsca, gdzie
moglibyśmy popatrzeć?

Pokiwała głową. Spokojnie wyminął ją znów bez słowa i zaczął iść uważnie

wśród głazów i osypujących się kamieni w stronę ognisk i śmiechu. Chwilę później
wszyscy czworo leżeli nad płaskowyżem. Osłaniani przez wystające zęby skał,
spoglądali w dół ze wstrętem na to, co ujawnił blask ognisk.

W skalnej ścianie znajdowały się dwie groty o wysokich, zwieńczonych łukami

wejściach, nad którymi wykuto runiczne napisy. W jaskiniach panował mrok, więc
nie widzieli, co było w ich wnętrzu. Z jednej z nich jednakże, gdyby wytężyć słuch,
przez śmiech svart alfarów dobiegał ich pojedynczy, głęboki głos, który powoli
śpiewał.

Blask pochodził z dwóch ogromnych ognisk na płaskowyżu, ustawionych w taki

sposób przed każdą z jaskiń, że dym z nich był wsysany do wnętrza. Kolejne ognisko
płonęło tuż za granią na wschód od nich, a Kim dostrzegała poświatę i dym
czwartego jakieś czterysta metrów dalej na pomocny wschód. Innych nie było widać.
A więc cztery groty, cztery grupy jeńców ginących z głodu i od dymu.

I cztery gromady svart alfarów. Wokół każdego z ognisk w dole zgromadzonych

było około trzydziestu svartów. Było też tam kilka koszmarnych urgachów. Mniej
więcej stu pięćdziesięciu razem, jeśli taka sama ich ilość była po drugiej stronie grani.
Po prawdzie niewielka to liczba, lecz Kim wiedziała, że dość wystarczająca, by
pokonać i uwięzić paraiko, którzy do głębi ducha przeniknięci byli pacyfizmem.
Wystarczyło tylko, by svartowie pod kierownictwem urgachów dorzucali do ognia
i unikali rozlewu krwi. Potem mogli upomnieć się o swoją nagrodę.

Co właśnie teraz czynili na jej oczach. Na każdym z płonących stosów w dole

leżało wielkie, spalone i poczerniałe ciało paraiko. Co kilka chwil któryś ze svart
alfarów przyskakiwał wystarczająco blisko do ryczących płomieni, by wsunąć w nie
miecz i odciąć sobie kawał upieczonego mięsa.

Ich nagroda. Kim poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła z odrazy i musiała

zamknąć oczy. Była to odrażająca scena, świętokradztwo w najgorszym, najgłębszym
sensie. Słyszała, jak obok niej Brock klnie pod nosem, mamrocząc nieprzerwanie,
zaciekle i z całego serca.

Nic nie znaczące słowa, bez względu na to, jaką niewielką ulgę mogły przynosić.

A klątwy samych paraiko, które mogłyby spaść, gdyby któryś z nich został zabity
bezpośrednio, zostały powstrzymane. Rakoth był zbyt przebiegły, zbyt wprawny
w czynieniu zła, a jego słudzy zbyt dobrze wyszkoleni, by klątwa krwi kiedykolwiek
została uwolniona.

Co oznaczało, że trzeba będzie odwołać się do zupełnie innej mocy. Tak więc

znalazła się tutaj, ściągnięta nuconą pieśnią ocalenia i brzemieniem snu
jasnowidzącej, i co, w imię Tkacza, miała uczynić? Miała ze sobą trzech mężczyzn,
tylko trzech mężczyzn, jakkolwiek byliby dzielni. Od chwili, gdy wraz z Brockiem
opuściła Morvran, wszystkie swe siły skupiła na dotarciu do tego płaskowyżu,
wiedząc, że musi tego dokonać. Aż do chwili obecnej nie pomyślała ani razu o tym,
co zrobi, gdy już przybędzie na miejsce.

Dalreidan dotknął jej łokcia. – Spójrz – szepnął.
Otworzyła oczy. Nie patrzył na jaskinie, ani ogniska, czy odległe granie, znad

których unosiły się również słupy dymu. Niechętnie, jak zawsze, wiedziona jego
spojrzeniem, spojrzała na pierścień na swej ręce i dostrzegła Baelrath płonący
jaskrawym płomieniem. Ze szczerym żalem zobaczyła, że ogień w sercu Wojennego
Kamienia był w jakiś sposób spleciony z barwą i kształtem tych ohydnych ognisk
w dole.

Głęboko ją to zaniepokoiło, lecz kiedyż cokolwiek, co wiązało się z tym

pierścieniem było łatwe czy budzące otuchę? We wszystkim, co uczyniła za pomocą
Baelratha, kryło się cierpienie. W jego głębi ujrzała Jennifer w Starkadh i przeniosła
ją, wrzeszczącą, z powrotem do ich świata. Obudziła martwego Króla w Stonehenge
wbrew jego woli. Wezwała Artura na szczycie Glastonbury Tor znów na wojnę
i największe dla niego z nieszczęść. Uwolniła Śpiących na obrzeżu Pendaran tej nocy,
gdy Finn wkroczył na Najdłuższą Drogę. Była tą, która wzywa, okrzykiem bojowym
w ciemności, doprawdy wroną zwiastującą burzę, na skrzydłach wzbierającego
sztormu. Rzeczywiście była tą, która zbiera, tą, która wzywa. Była...

Tą, która wzywa.
Rozległ się wrzask, a potem chrapliwy wybuch śmiechu w dole. Urgach dla

zabawy wrzucił svart alfara, jednego z tych mniejszych, zielonych, w płonące
ognisko. Zobaczyła to, lecz ledwo to do niej dotarło. Jej wzrok padł znów na kamień,
na płomień zwinięty w jego wnętrzu, i tam wyczytała imię, to samo imię, które
widziała wypisane na obliczu księżyca w swym śnie. Przeczytawszy je, przypomniała
sobie o czymś: o tym, jak Baelrath rozjarzył się blaskiem odpowiedzi tej nocy, gdy
czerwony księżyc Dany płynął po niebie nad Paras Derval.

Była tą, która wzywa i teraz wiedziała, co ma uczynić. Bowiem wraz z imieniem

zapisanym w pierścieniu przyszła wiedza, której nie było we śnie. Wiedziała teraz,
kim on był i jaka również będzie cena wezwania. Jednakże to było Khath Meigol
w czasie wojny, a paraiko umierali w jaskiniach. Nie potrafiła utwardzić swego serca,
zbyt wiele było w nim litości, lecz mogła zebrać się w sobie, by zrobić to, co musiało
być zrobione i wziąć ten żal na swe barki jako jeszcze jeden spośród wielu.

Znów zamknęła oczy. W mroku było łatwiej, niemal jakby się ukrywała. Niemal,

lecz niezupełnie. Zaczerpnęła tchu, a potem w myślach, nie na głos, powiedziała,
Imraith-Nimphais.

Później sprowadziła swych towarzyszy z powrotem na dół, by zaczekali z dala od

ognisk, wiedząc, że nie będą długo oczekiwać.

Warta Tabora przypadała dopiero pod koniec nocy, więc spał. Teraz jednak już

tylko leżał. Ona była na niebie nad obozem i wołała go po imieniu, i po raz pierwszy
usłyszał lęk w głosie istoty ze swego postnego snu.

Przebudził się natychmiast i ubrał się najszybciej jak mógł.
Zaczekaj, nadawał. Nie chcę ich przerazić. Spotkam się z tobą na Równinie.
Nie, usłyszał. Naprawdę bała się. Przybądź natychmiast. Nie ma czasu.
Gdy wyszedł na zewnątrz, ona już lądowała. Był zbity z tropu i nieco sam

wystraszony, bowiem nie wzywał jej. Mimo to poczuł się podniesiony na duchu na
widok jej piękna, gdy zniżała swój lot, składając wdzięcznie skrzydła podczas
lądowania. Jej róg lśnił jak gwiazda.

Drżała. Zbliżył się i objął ją ramionami, przytulając głowę do jej łba. Spokojnie,

moja najdroższa, nadawał, promieniując z całych sił otuchą. Jestem przy tobie. Co się
stało?

Zostałam wezwana po imieniu, nadała, wciąż dygocząc.
Ogarnęła go fala oburzenia i gniewu, i jeszcze głębszy, osobisty lęk, który za

wszelką cenę starał się opanować i ukryć. Jednakże nie potrafił ukryć niczego przed
nią, byli zbyt mocno powiązani ze sobą. Drżąc, zaczerpnął tchu. Kto?

Nie znam jej. Kobieta o białych włosach, lecz nie stara. Ma czerwony pierścień

na palcu. Skąd ona zna moje imię?, rzekła mu w myślach.

Jego dłonie poruszały się bez przerwy, głaszcząc ją uspokajająco. Gniew wciąż

jeszcze nie ustąpił, lecz chłopiec był synem Ivora i bratem Levona, którzy ją widzieli,
tak więc wiedział, kim ona jest. To przyjaciółka, nadał. Musimy pójść do niej.
Dokąd? Złe pytanie, choć trzeba było je zadać. Powiedziała mu, a wraz z nazwaniem
tego miejsca, strach znów ogarnął ich oboje. Zwalczył go i pomógł jej uczynić to
samo. Potem dosiadł jej, czując radość z czynienia tego pośród wszystkiego innego.
Rozpostarła skrzydła i przygotowała się do wzbicia w niebo...

– Taborze!
Odwrócił się. To była Lianę w białej koszuli przywiezionej z Gwen Ystrat.

Wydawała się niesamowicie odległa. Już teraz. A on nawet jeszcze nie wzbił się
w powietrze. – Muszę odejść – powiedział, wypowiadając starannie słowa. –
Jasnowidząca wezwała nas.

– Gdzie ona jest?
Zawahał się. – W górach. – Włosy jego siostry, potargane przez sen, rozsypały się

po jej plecach. Stała bosymi stopami na trawie i nie spuszczała go z oczu
rozszerzonych obawą.

– Bądź ostrożny – powiedziała. – Proszę. – Pokiwał sztywno głową. Nie mogąc

już się doczekać odlotu, Imraith-Nimphais pod nim nerwowo poruszała skrzydłami. –
Och, Taborze – szepnęła Lianę, która była starsza od niego, choć nie można było się
tego domyślić po jej głosie – proszę, wróć.

Próbował na to odpowiedzieć. Ważne było, żeby spróbował; ona płakała. Słowa

jednakże nie przychodziły. Uniósł rękę gestem, który musiał wyrazić zbyt wiele,
a potem oboje już byli na niebie i gwiazdy rozmyły się od szybkości ich lotu.

Kim ujrzała smugę światła na zachodzie. Uniosła dłoń z pierścieniem jarzącym

się na jej palcu, i w chwilę później moc, którą wezwała, zniżyła swój lot. Panowała
ciemność, a polana, na której czekali była kamienista i wąska, lecz nic nie mogłoby
zepsuć wdzięku stworzenia, jakie wylądowało obok niej. Nasłuchiwała, czy na
wschód od nich nie odezwą się alarmy, lecz niczego nie było słychać: dlaczego
spadająca gwiazda w górach miałaby kogokolwiek zaniepokoić?

Nie była to jednakże spadająca gwiazda.
Jej całe ciało miało barwę nasyconej czerwieni, barwę księżyca Dany

i pierścienia, który nosiła Kim. Złożywszy skrzydła, istota stała niespokojnie na
kamieniach, zdając się niemal tańczyć nad nimi. Kim popatrzyła na jej pojedynczy
róg. Był lśniący i srebrny, a jasnowidząca w niej podpowiadała jej, jak jest
niebezpieczny, jak bardzo poza granice czystego wdzięku wykracza ten dar Bogini.

Ten obusieczny dar. Przyjrzała się jeźdźcowi. Bardzo przypominał swego ojca,

a tylko trochę Levona. Wiedziała, że ma zaledwie piętnaście lat, lecz zobaczywszy to
na własne oczy, doznała szoku. Nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo przypomina jej
Finna.

Bardzo niewiele czasu upłynęło od chwili wezwania. Malejący księżyc ledwo

wstał nad wschodnią częścią pasma gór. Jego srebro dotykało srebra rogu. Obok Kim
stał czujnie Brock, a Faebur ze świecącymi blado tatuażami znajdował się po jej
drugiej stronie. Dalreidan jednakże cofnął się nieco w cień. Nie była zaskoczona,
choć zmartwiło ją to również. To spotkanie będzie trudne dla wygnanego Jeźdźca.
Nie miała jednak wtedy wyboru. Tak jak nie miała go teraz, a w oczach chłopca
wypisany był jeszcze poważniejszy powód do zmartwienia.

Siedział cicho, czekając na jej słowa.
– Przykro mi – powiedziała szczerze z całego serca. – Mam pewne wyobrażenie

o tym, czym to jest dla ciebie.

Potrząsnął głową niecierpliwie, zupełnie jak jego brat. – Skąd znałaś jej imię? –

Z powodu pobliskiego śmiechu spytał cicho, lecz wyzywająco. Usłyszała zarówno
gniew, jak i niepokój.

Przywdziała ciężar swej własnej mocy. – Dosiadasz dziecięcia gaju Pendaran

i wędrującego księżyca – powiedziała. – Ja jestem jasnowidzącą i noszę Wędrujący
Ogień. Wyczytałam jej imię w Baelrathu, Taborze. – Wyśniła je również, lecz tego
mu nie powiedziała.

– Nikomu innemu nie wolno znać jej imienia – rzekł. – Zupełnie nikomu.
– Nieprawda – odrzekła. – Gereint je zna. Szamani zawsze znają imiona totemów.
– On jest inny – stwierdził Tabor nieco niepewnie.
– Ja też – powiedziała Kim najłagodniej, jak umiała. On był bardzo młody,

a stworzenie zalęknione. Rozumiała, jak się czują. Wraz ze swym dzikim
pierścieniem wtargnęła w absolutnie prywatny związek duchowy, jaki ich łączył.
Rozumiała to, lecz mijała noc, o której śniła, a ona nie wiedziała, czy ma dość czasu,
by ich ułagodzić odpowiednio, ani nawet, co ma powiedzieć.

Tabor zaskoczył ją. Mógł być młody, lecz był synem Avena i dosiadał daru Dany.

Ze spokojną prostotą rzekł: – Dobrze. Co mamy zrobić w Khath Meigol?

Oczywiście zabijać. I wziąć na siebie konsekwencje. Czy istniał jakiś łatwy

sposób powiedzenia tego? Żadnego nie znała. Powiedziała im, kto tam jest i co się
dzieje. Jeszcze w trakcie jej opowiadania skrzydlate stworzenie uniosło głowę, a jego
róg zaczął lśnić jeszcze silniej.

Potem skończyła. Nic więcej nie miała już do powiedzenia. Tabor skinął jej

głową raz, po czym wydało się, że on i stworzenie, na którym jeździł, zmienili się,
stopili w całość. Była blisko nich, będąc jasnowidzącą. Pochwyciła fragment ich
wewnętrznej rozmowy. Tylko strzęp, a potem odwróciła umysł. Jaśniejąca –
usłyszała, a później – Musimy zabijać – i tuż zanim wycofała się – ...tylko siebie na
końcu.

Potem znów wzbili się w powietrze. Stworzenie Dany rozpostarło skrzydła,

zawróciło, morderczo jasne, i spadło błyskawicznie na płaskowyż. Nagle słudzy
Ciemności przestali się śmiać. Trzej towarzysze Kim biegli znów do punktu
obserwacyjnego, a ona ruszyła za nimi najszybciej, jak mogła, potykając się na
skałach i osypujących kamieniach.

Potem dotarła na miejsce i przyglądała się, jak pełna wdzięku może być śmierć.

Imraith-Nimphais co jakiś czas zniżała swój lot, a potem wznosiła, dźgając i tnąc
rogiem – o tnącej teraz krawędzi – aż srebro tak pokryło się krwią, że przypominało
barwą resztę jej ciała. Nagle wyrósł przed nią jeden z urgachów, olbrzymi,
z wzniesionym dwuręcznym mieczem. Z nadludzką zręcznością dalrei Tabor zawrócił
swego wierzchowca, każąc mu wzbić się i skręcić jednocześnie, a ostra krawędź rogu
odcięła czubek głowy urgacha. Wszystko tak wyglądało. Byli eleganccy, oślepiająco
szybcy i absolutnie morderczy.

A Kim wiedziała, że to niszczyło ich oboje.
Niezliczona ilość smutków i brak czasu, by poradzić sobie z nimi: na jej oczach

Imraith-Nimphais znów się wzbiła i poleciała na wschód, do następnego ogniska.

Jeden ze svart alfarów udawał nieżywego. Wstał szybko i zaczął biec na zachód

przez płaskowyż.

– Jest mój – oświadczył Faebur. Kim odwróciła się. Ujrzała, jak wyciąga strzałę

i szepcze coś nad jej długą brzechwą. Zobaczyła, jak nakłada ją na cięciwę i napina
łuk, a potem, jak wypuszczona strzała połyskuje w świetle księżyca, trafia
uciekającego svarta w gardło i powala go.

– Za Eridu – rzekł Brock z Banir Tal. – Za lud Lwa. To początek, Faeburze.
– Początek – powtórzył Faebur.
Nic więcej nie poruszało się na płaskowyżu. Ogniska wciąż ryczały, ich trzask

był jedynym odgłosem. Zza grani dochodziły odległe wrzaski, lecz gdy Kim zaczęła
ostrożnie schodzić po osypującym się zboczu w stronę jaskiń, te dźwięki również
nagle ucichły. Obejrzała się instynktownie w samą porę, by zobaczyć Imraith-
Nimphais wzbijającą się w niebo i mknącą na północ w stronę ostatnich ognisk.

Stąpając ostrożnie pośród pozostałości rzezi i wokół palącego żaru dwóch ognisk,

zatrzymała się przed większą z jaskiń.

Znalazła się tu i uczyniła to, po co przybyła, lecz czuła się zmęczona i zbolała,

i nie był to czas na radość. Nie w obliczu tego, co się wydarzyło, w obecności tych
dwóch sczerniałych ciał na stosach. Spojrzała na serdeczny palec swej prawej dłoni:
Baelrath był spokojny i niemy. Jednakże to jeszcze nie był koniec. We śnie widziała,
jak płonie na tym płaskowyżu. Jeszcze coś się miało wydarzyć w splocie tej nocy. Nie
wiedziała, co, lecz działanie mocy jeszcze się nie zakończyło.

– Ruano – krzyknęła – to Jasnowidząca Brenninu. Przybyłam do zaśpiewanej

pieśni ocalenia. Jesteście wolni.

Czekała, a trzej mężczyźni wraz z nią. Tylko ogniska wydawały jakiś dźwięk.

Powiew wiatru zdmuchnął jej pasmo włosów w oczy; odsunęła je. Wtedy zdała sobie
sprawę, że ten wiatr wywołała lądująca Imraith-Nimphais, gdy Tabor sprowadził ją
na ziemię za plecami ich czworga. Kim obejrzała się i dostrzegła ciemną krew na
rogu. Wtedy posłyszała dźwięk dobiegający z groty i odwróciła się.

Z mroku łukowego wejścia przez snujący się dym wyszli paraiko. Najpierw tylko

dwóch, jeden niosący ciało drugiego na rękach. Postać, która wyłoniła się z dymu
i stanęła przed nimi była dwukrotnie wyższa od długonogiego Faebura z Eridu.
Olbrzym miał włosy równie siwe jak Kimberly i siwą brodę. Jego szata też była
kiedyś biała, lecz teraz brudna od dymu i plam choroby. Mimo to otaczała go
atmosfera powagi i majestatu, która przekraczała granice czasu i tej przeklętej
scenerii, wśród której się znajdowali. Kiedy rozglądał się po płaskowyżu, Kim
dostrzegła w jego oczach prastary, niewypowiedziany ból. Sprawił on, że jej smutki
wydały się płytkie i przemijające.

Zwrócił się do niej. – Dziękujemy – powiedział. Miał osobliwie cichy głos jak na

tak ogromną osobę. – Jestem Ruana. Gdy zbiorą się wszyscy, którzy przeżyli,
musimy odprawić kanior za zmarłych. Jeśli życzysz sobie, możesz wyznaczyć
jednego spośród waszej grupy, by przyłączył się do nas i błagał o odpuszczenie win
dla was wszystkich za krwawy czyn dzisiejszej nocy.

– Odpuszczenie win? – warknął Brock z Banir Tal. – Ocaliliśmy wam życie.
– Bez względu na to – rzekł Ruana. Zachwiał się nieco, mówiąc to. Dalreidan

i Faebur rzucili się naprzód, by pomóc mu nieść jego brzemię. – Stójcie! – krzyknął
Ruana. – Rzućcie swą broń, bowiem grozi wam niebezpieczeństwo.

Kiwając głową na znak zrozumienia, dalreidan upuścił swoje strzały i swój

miecz, a Faebur uczynił tak samo. Wtedy znów zbliżyli się i z wielkim wysiłkiem
pomogli Ruanie położyć drugiego giganta delikatnie na ziemi.

Teraz wychodziło ich więcej. Z groty Ruany wyłoniły się dwie kobiety

podtrzymujące między sobą mężczyznę. Z drugiej jaskini wyszło razem sześcioro,

padając na ziemię natychmiast po wydostaniu się z dymu. Spoglądając na wschód,
Kim dostrzegła pierwszą grupę zza grani, która szła, by przyłączyć się do nich na
płaskowyżu. Szli bardzo powoli, wielu wspierało się na innych, a niektórych
niesiono. Wszyscy milczeli.

– Potrzebujecie jedzenia – powiedziała do Ruany. – Jak możemy wam pomóc?
Pokręcił głową. – Później. Najpierw musi odbyć się kanior. Od tak dawna

odkładano go. Odprawimy obrzędy, gdy tylko się zbierzemy. – Pojawili się teraz inni,
nadchodząc z północnego wschodu, znad czwartego ogniska, idąc z tą samą powolną,
oszczędzającą siły troską i w absolutnej ciszy. Wszyscy byli odziani na biało, tak jak
Ruana. On nie był ani najstarszy, ani największy wśród nich, lecz był jedynym, który
się odezwał, a pozostali gromadzili się wokół miejsca, w którym on stał.

– Nie jestem przywódcą – powiedział, jakby czytając w myślach Kim. – Nie było

wśród nas wodza od czasów, gdy Connla popełnił występek, tworząc Kocioł.
Jednakże odśpiewam kanior i odprawię bezkrwawe obrzędy. – Jego głos był
niezmiernie łagodny. Kim jednakże wiedziała, że jest to ktoś wystarczająco silny, by
odnaleźć ją w samym środku zamysłów Rakotha i dość silny, by ją tam ochronić.

Przyjrzał się szeregom tych, którzy przybyli. – To pełna liczba? – spytał. Kim

rozejrzała się. Trudno było coś zobaczyć w mroku i dymie, lecz na płaskowyżu
zebrało się być może dwudziestu pięciu paraiko. Nie więcej.

– Pełna liczba – oświadczyła kobieta.
– Pełna.
– Pełna liczba, Ruano – powtórzył jak echo trzeci głos przesycony smutkiem. –

Nie ma nas już więcej. Odpraw kanior zbyt długo odwlekany, aby nasza natura nie
uległa zmianie i Khath Meigol nie utraciło swej świętości.

I w tej właśnie chwili Kim doznała pierwszego przeczucia, gdy ciemne pajęczyny

jej snu jasnowidzącej zaczęły się rozstępować. Poczuła, jak serce zaciska jej się
niczym pięść, a w ustach zasycha.

– Zgoda – rzekł Ruana. A potem zwrócił się znów do niej z największą

uprzejmością. – Czy zechcesz wybrać kogoś, by przyłączył się do nas? Wolno wam
będzie za to, co uczyniliście.

Kim powiedziała drżącym tonem: – Jeśli potrzebne jest odpuszczenie win, moim

obowiązkiem jest o nie prosić. Ja odprawię z wami bezkrwawe obrzędy.

Ruana spojrzał na nią z wysokości swego wielkiego wzrostu, po czym zerknął na

każdego z pozostałych po kolei. Kim usłyszała, że Imraith-Nimphais za jej plecami
drepce nerwowo pod ciężarem wzroku giganta.

– Och, Dano – rzekł Ruana. Nie była to modlitwa. Słowa były adresowane jak do

kogoś równego sobie. Słowa wyrzutu, smutku. Ponownie zwrócił się do Kimberly. –
Mówisz prawdę, jasnowidząca. Sądzę, że to twoje zadanie. Skrzydlata nie potrzebuje

wybaczenia za czynienie tego, do czego stworzyła ją Dana, choć jej narodziny muszą
napawać mnie smutkiem.

I znów Brock spojrzał na niego wyzywająco, podnosząc głowę bardzo wysoko. –

Wezwałeś nas – oświadczył krasnolud. Zaśpiewałeś swą pieśń jasnowidzącej
i przyszliśmy w odpowiedzi. Rakoth odzyskał wolność we Fionavarze, Ruano
z Paraiko. Chcesz, żebyśmy wszyscy położyli się w jaskiniach i oddali mu władzę? –
Pełne przejęcia słowa rozchodziły się dźwięcznie w górskim powietrzu.

Rozległ się cichy dźwięk zebranych gigantów.
– Czy wezwałeś ich, Ruano? – Był to głos pierwszej kobiety, która odezwała się,

tej z jaskini za granią.

Wciąż przyglądając się Brockowi, Ruana odrzekł: – My nie potrafimy

nienawidzić. Gdyby Rakoth, którego głos usłyszałem w swej pieśni, został całkowicie
usunięty z opowieści czasu, moje serce śpiewałoby aż do mej śmierci. My jednakże
nie potrafimy wojować. W nas jest tylko bierny opór. To część naszej natury,
podobnie jak zabijanie i wdzięk są wplecione w istotę, która przyleciała, by nas
ocalić. Zmienienie tego oznaczałoby położenie kresu temu, czym jesteśmy i utratę
klątwy krwi, która jest darem ofiarowanym nam przez Tkacza dla rekompensaty
i obrony. Od czasu, gdy Connla spętał Dzikie Łowy i stworzył Kocioł, nie
opuszczaliśmy Khath Meigol.

Jego głos był wciąż cichy, lecz teraz brzmiał głębiej niż wtedy, gdy tylko wyszedł

z jaskini. Był w połowie drogi do śpiewu, którego nadejścia Kim była pewna. Coś
jeszcze nadchodziło i zaczynała się domyślać, co to będzie.

Ruana rzekł: – Mamy swój własny związek ze śmiercią i mieliśmy go od czasów,

gdy tylko utkano nas na Krośnie. Wiesz, że przelanie naszej krwi oznacza zagładę
i przekleństwo. Więcej jest Tizdy, o których nie wiesz. Położyliśmy się w jaskiniach,
ponieważ nic innego nie mogliśmy uczynić, będąc tym, czym jesteśmy.

– Ruano – znów rozległ się głos kobiety – czy ich wezwałeś?
Teraz odwrócił się do niej, powoli, jakby niosąc wielki ciężar.
– To prawda, Iero. Przykro mi. Zaśpiewam o tym w kaniorze i będę błagał

o odpuszczenie, win, wykonując obrzęd. Jeśli mi się nie uda, opuszczę Khath Meigol,
jak uczynił to Connla, aby ciężar przewinienia spoczął tylko na moich barkach.

Podniósł następnie ręce wysoko nad głowę w blasku księżyca i nie padły już

następne słowa, bowiem zaczął się kanior.

Była to żałobna pieśń i tkane zaklęcie. Było niewyobrażalnie stare, bowiem

paraiko chodzili po Fionavarze na długo, zanim jeszcze Tkacz wplótł lios alfarów czy
krasnoludów w Gobelin, a klątwa krwi była częścią nich od samego początku wraz
z chroniącym ją kaniorem.

Zaczęło się od niskiego szumu, niemal poniżej progu słyszalności. To nucili

giganci zgromadzeni wokół Ruany, który powoli opuścił ręce i gestem wezwał Kim,
by podeszła do niego. Gdy to uczyniła, dostrzegła, że w kręgu ich otaczającym
zrobiono miejsce dla dalreidana, Faebura i Brocka. Tabor i jego skrzydlate stworzenie
zostali na zewnątrz kręgu.

Ruana padł na kolana i gestem nakazał Kim uczynić to samo. Złożył dłonie na

podołku i wtem nagle znalazł się w jej umyśle.

Ja poniosę umarłych, usłyszała jego głos w swym wnętrzu. Kogo mi powierzysz?
Jej puls spowolniał, zatrzymywany przez niskie dźwięki wydawane przez tych,

którzy ich otaczali. Ręce drżały jej nieco na podołku. Zacisnęła je razem bardzo
mocno i powierzyła mu Kevina, a potem Ysanne: to, kim byli, i co zrobili.

Wyraz twarzy Ruany nie zmienił się, ani też on sam nie drgnął, lecz rozwarł

nieco oczy, odbierając to, co mu wysłała, a potem, mówiąc w jej myślach, nie na głos,
rzekł: Mam ich i są godni. Opłakuj ich ze mną.

Po czym wzniósł głos w lamencie.
Kim nigdy nie zapomniała tej chwili. Nawet po tym, co nastąpiło później, pamięć

o kaniorze została wyraźna w jej wspomnieniach, ten smutek i oczyszczenie ze
smutku.

Poniosę umarłych, powiedział Ruana i właśnie to czynił. Bogatą fakturą swego

głosu zebrał ich oboje, Kevina i Ysannę, i wciągnął w krąg, aby zostali opłakani.
W miarę, jak szmer nasilał się, jego własny śpiew splatał się z nim jak nić na krośnie
dźwięków, imona oddane górskiej nocy. Do kręgu zaczęły wchodzić zjawy paraiko,
którzy umarli w jaskiniach: Taieri, Ciroa, Hinewai, Caillea i więcej, tak wiele więcej.
Wszyscy nadchodzili, by zebrać się tu, by stanąć w miejscu, gdzie klęczała Kim, aby
utkana moc pieśni mogła sprowadzić ich choć na tę chwilę. Kim płakała, lecz łzy jej
serca padały bezgłośnie, by nic nie skaziło tego, co tworzył Ruana.

I w tym momencie sięgnął jeszcze głębiej, odzyskał więcej. Podnosząc coraz

bardziej głos, sięgnął wstecz przez splątaną wstążkę czasu i zaczął gromadzić paraiko
z samych początków czasu, wszystkich, którzy żyli w głębokim spokoju bez przelewu
krwi, i którzy po przeżyciu swych pełnych lat umarli i zostali opłakani.

Aby zostali opłakani po raz wtóry, gdy Ruana z Khath Meigol sięgnął wstecz do

nich, rozpościerając granice swej potężnej duszy, by ogarnąć stratę wszystkich
poległych pośród pobojowiska i ognisk tej nocy. Klęcząc tak blisko, Kim przyglądała
mu się przez łzy. Przyglądała się, jak próbuje stworzyć ukojenie dla żalu, wznieść się
ponad to, co im uczyniono, tą majestatyczną afirmacją tego, czym byli niegdyś
paraiko. Był to kanior kaniorów, lament za każdego ze zmarłych.

I udawało mu się. Nadchodzili jeden po drugim, duchy wszystkich ze wszystkich

lat, tłoczące się w rozległym kręgu żałoby po raz ostatni tej nocy najgłębszego żalu
nad największą krzywdą wyrządzoną ich ludowi. Wtedy Kim zrozumiała, skąd wzięły

się opowieści o duchach w Khath Meigol, bowiem kiedy odprawiano obrzędy
kaniom, rzeczywiście były tu duchy. A tej nocy ta przełęcz w górach stała się
prawdziwie królestwem zmarłych. Wciąż przychodzili i wciąż Ruana rósł, zmuszając
swego ducha do rozrastania się do wystarczająco wielkich rozmiarów, by sięgnąć do
nich i unieść ich wszystkich swą pieśnią.

Wtem jego głos stał się jeszcze głębszy i zabrzmiała w nim nowa nuta. Kim

zobaczyła, że w krąg wszedł ktoś wyższy od wszystkich tam obecnych gigantów,
ktoś, kogo oczy błyszczały jaśniej nawet z zaświatów i wiedziała z pieśni Ruany, że
był to sam Connla, który popełnił przestępstwo, więżąc Oweina i ponownie, tworząc
Kocioł. Connla, który samotnie opuścił Khath Meigol, udając się na dobrowolne
wygnanie z dala od swego ludu – by powrócić tej nocy, gdy każdego z nich wołano
i opłakiwano na nowo.

Kim ujrzała Kevina, szanowanego pośród zgromadzonych. Zobaczyła też

Ysanne, niematerialną nawet pośród duchów, bowiem odeszła dalej od wszystkich
pozostałych, oddaliła się tak bardzo przez swą ofiarę, że Kim ledwo mogła wyobrazić
sobie, jak Ruanie udało się sprowadzić tutaj choćby jej cień.

I wreszcie nadeszła chwila, gdy żadne nowe postaci nie wpływały do kręgu. Kim

spojrzała na Ruanę, który kołysał się powoli w przód i w tył z oczyma zamkniętymi
od ciężaru, jakim był obarczony. Ujrzała, że zaciska mocno dłonie na kolanach,
zmieniając ton głosu po raz ostatni. Jego głos stał się jeszcze głębszy i sięgnął jeszcze
czystszego smutku.

I zaczął wzywać, jednego po drugim, do swej budzącej pokorę duszy, martwych

svart alfarów i urgachy, którzy uwięzili jego pobratymców, zabijali ich i pożerali, gdy
byli już nieżywi.

Kim nie znała czynu, który mógłby równać się wielkością z tym, co w tym

momencie uczynił Ruana. Było to potwierdzenie, całkowite i niezbite, tożsamości
jego ludu. Czysty dźwięk w niezmierzonej ciemności nocy, ogłaszający, że paraiko
wciąż nienawiść jest obca, że nie ugną się przed najgorszym, co Maugrim może
zrobić. Że potrafią znieść jego zło, wchłonąć je i wznieść się ponad nie ostatecznie,
nie przestając być tym, kim zawsze byli, nigdy nikim mniej i nigdy niewolnikami
Ciemności.

Kim poczuła się oczyszczona w tym momencie, przemieniona dzięki temu, co

czynił Ruana. Gdy zobaczyła, że otwiera oczy i spogląda na nią, śpiewając cały czas,
wiedziała, co się stanie i nie bojąc się niczego w jego obecności, przyglądała się, jak
unosi palec i niczym ostrzem noża rozcina skórę na swej twarzy i ramionach długimi,
głębokimi nacięciami.

Krew nie popłynęła. Zupełnie nic, choć skóra odwinęła się na brzegach nacięć,

jakie uczynił tak, że widziała odsłonięte wewnątrz nerwy i arterie.

Spojrzał na nią. Bez obawy, choćby najmniejszej, ogarnięta duchem żałoby

i pokuty, Kim uniosła ręce i podrapała paznokciami twarz, a później żyły na
przedramionach, czując, jak skóra rozstępuje się pod jej dotykiem. Była lekarzem
i wiedziała, że to może zabić.

Nie stało się tak. Z jej ran również nie popłynęła krew, choć jej łzy wciąż kapały.

Łzy smutku, a teraz również wdzięczności, że Ruana zaproponował jej to, że był dość
silny, by odprawić czary dość potężne, aby nawet ona, która nie była jedną z paraiko,
i która obarczona była tak głęboko sięgającym żalem i smutkiem, mogła zaznać
odpuszczenia win w bezkrwawych obrzędach w obecności zmarłych.

Gdy głos Ruany zabrzmiał głośniej przy ostatnich nutach kanioru, Kim poczuła,

że jej rany zamykają się. Spojrzawszy na swe ręce, dostrzegła, że skóra wraca do
pierwotnego stanu, nie zostawiając blizn. Z całego serca składała podziękowania za
to, co jej ofiarował.

I wtedy zobaczyła, że Baelrath płonie. Nigdy nie było nic gorszego, nawet

wezwanie Artura, który spoczywał w Avalonie pod letnimi gwiazdami. Wojownik
został skazany wolą Tkacza na długie przeznaczenie pełne przyzywania go i żalu, na
odpokutowanie przez wszystkie lata i światy tego, że nakazał zabić dzieci. Zburzyła
jego spokój tym straszliwym imieniem wykrzyczanym na szczycie Tor i jej własne
serce omal nie pękło z bólu. Nie ona jednakże ukształtowała jego los; to stało się
dawno temu. Ona i Baelrath nie stworzyli niczego, niczego nie zmienili. Z żalem
zmusiła go tylko do zrobienia tego, do czynienia czego zmuszony był wyrokiem losu.

To było co innego, coś niewyobrażalnie gorszego, bowiem wraz z rozbłyśnięciem

pierścienia, obraz z jej snu stał się rzeczywistością. Kim wreszcie wiedziała, dlaczego
się tu znalazła. Tak, żeby uwolnić paraiko, ale nie tylko po to. Jakże mogło być
inaczej, w czasie wojny, gdy ona jest tym, kim jest? Przyciągnął ją tu pierścień,
a Baelrath był mocą wzywającą. To dzika moc, której obce jest współczucie i litość,
znająca wyłącznie żądania wojny, wymogi absolutnej konieczności.

Kim przybyła do Khath Meigol, by wyprowadzić gigantów. W najświętszym

momencie ich długiej historii, godzinie najbardziej zwycięskiego potwierdzenia tego,
kim są, przybyła, by odmienić ich: odebrać im ich charakter i idące z nim
zabezpieczenia; zepsuć ich; pociągnąć na wojnę. Bez względu na pokój wpleciony
w samą ich naturę. Bez względu na chwałę tego, co właśnie uczynił Ruana, na
balsam, jaki wylał na jej duszę i to, jak uhonorował dwoje jej bliskich pośród
zmarłych.

Bez względu na wszystko. Była tym, czym była, kamień był dziki i żądał zguby

paraiko, by mogli pójść na wojnę przeciwko Maugrimowi. Co mogli uczynić, nie
wiedziała. Nie dano jej takiej uzdrawiającej jasności. Coś takiego, pomyślała ze
zjadliwą goryczą, uczyniłoby rzecz zbyt łatwą, nieprawdaż?

Nic nie miało być dla niej łatwe – ani dla żadnego z nich, poprawiła w duchu.

Pomyślała o Arturze. O Paulu na Letnim Drzewie. O Ysanne. O Kevinie w śniegu
przed Dun Maura. O Finnie i Taborze, który teraz stał za nią. Potem pomyślała
o Jennifer w Starkadh i Darienie i odezwała się.

– Ruano, jedynie Tkacz i być może bogowie wiedzą, czy zostanie mi

kiedykolwiek wybaczone to, co muszę teraz uczynić.

– Po głębokim dźwięku kaniom jej głos brzmiał wysoko i zgrzytliwie. Zdawał się

kaleczyć ciszę. Ruana popatrzył na nią z góry, niczego nie mówiąc, czekając. Był
bardzo słaby; dostrzegała zmęczenie wypisane na jego twarzy.

Wiedziała, że wszyscy są wycieńczeni głodem i zmęczeniem. Są łatwą zdobyczą,

dodało jej wewnętrzne rozgoryczenie. Potrząsnęła głową jakby po to, by odpędzić te
myśli. Przełykając ślinę, czuła suchość w ustach. Zobaczyła, że Ruana spogląda na
Baelrath. Kamień był żywy i popychał ją.

Powiedziała: – Może jeszcze będziesz żałował, że zaśpiewałeś pieśń ocalenia,

która mnie tu sprowadziła. Może być jednak i tak, że Wojenny Kamień sprowadziłby
mnie tu nawet, gdybyś zachował milczenie. Nie wiem. Wiem natomiast, że
przybyłam nie tylko po to, by was uwolnić, lecz także po to, by mocą, jaką władam,
ściągnąć was na wojnę przeciwko Rakothowi Maugrimowi.

Rozległ się szmer wśród zebranych dookoła paraiko, lecz przyglądając się

jedynie Ruanie, Kim zobaczyła, że wyraz jego poważnych oczu nie uległ zmianie.
Rzekł bardzo cicho: – Nie możemy iść na wojnę, jasnowidząca. Nie potrafimy
walczyć ani nienawidzić.

– W takim razie muszę was nauczyć! – krzyknęła przez smutek, który w niej

wzbierał. Wojenny Kamień płonął jaśniej niż kiedykolwiek przedtem.

Czuła prawdziwy ból. Spoglądając na swą dłoń, zobaczyła, że znajduje się jakby

w gnieździe wijących się płomieni jaśniejszych od ognisk, niemal zbyt jasnych, by
patrzeć na nie. Niemal. Musiała patrzeć i czyniła to. Baelrath był jej mocą, dziką
i bezlitosną, lecz jej dana była siła woli, wiedza i mądrość jasnowidzącej niezbędne
do obrócenia tej mocy w pracę. Mogło wydawać się, że kamień przymuszał ją, lecz
wiedziała, że nie jest to prawdą. Reagował on – na potrzebę, wojnę, na wpół
dostrzegane przeczucia z jej snów – lecz potrzebował jej woli, by rozpętać swą moc.
Tak więc wzięła na swe barki ciężar, przyjęła cenę potęgi i spojrzawszy w serce ognia
spowijającego jej dłoń, rzuciła weń psychiczny obraz. Patrzyła, jak Baelrath odbija
jego wcielenie, które zawisa w powietrzu wewnątrz kręgu paraiko. Obraz, który
nauczy gigantów nienawidzić i wyrwie ich przez to z ich świętości.

Obraz Jennifer Lowell, znanej im teraz jako Guinevere, która stała nago

i samotnie w Starkadh przed obliczem Maugrima. Zobaczyli wtedy Spruwacza,
ogromnego w swej pelerynie z kapturem, pozbawionego twarzy z wyjątkiem oczu.

Ujrzeli jego okaleczoną rękę i widzieli, jak trzyma ją nad jej ciałem, by kapiąca na nią
czarna krew parzyła ją. Palenie, jakie czuła Kim, wydawało się niczym w porównaniu
z tym, co widziała teraz. Słyszeli słowa Jennifer, tak olśniewająco dumne w tym
przeklętym miejscu, że ich dźwięk wzruszał do łez, a potem usłyszeli jego śmiech,
gdy rzucił się na nią w całej swej ohydzie. Przyglądali się, jak zmienia kształty,
słyszeli, co mówi i rozumieli, że rozszarpuje jej umysł na strzępy, by znaleźć lepsze
sposoby jej torturowania.

Trwało to bardzo długo. Kim czuła ogarniające ją jedna po drugiej fale mdłości,

lecz zmuszała się do patrzenia. Jennifer była tam, doświadczyła tego i przeżyła to.
Groza tej sceny pozbawiała paraiko ich wspólnej duszy. Nie mogli odwrócić wzroku,
przymuszeni mocą Baelratha, więc i ona będzie patrzeć. Wiedziała, że to pokuta
w najbardziej przyziemnym sensie tego słowa. Szukanie odpuszczenia winy tam,
gdzie nie można było liczyć na otrzymanie go. Jednak patrzyła. Zobaczyła krasnoluda
Blöda, gdy pojawił się w obrazie, i żal jej było Brocka, który zmuszony był
przyglądać się tej okropnej zdradzie.

Zobaczyła wszystko do końca.
Potem nastała kompletna cisza w Khath Meigol. Nie słyszała nawet oddechów.

Jej własna odrętwiała, zbolała dusza tęskniła za dźwiękiem. Za śpiewem ptaków,
pluskiem wody, śmiechem dzieci. Potrzebowała światła. Cieplejszego, milszego
światła niż czerwona poświata ognisk czy górskich gwiazd, czy księżyca.

Nie dane jej to było. Natomiast uświadomiła sobie coś innego. Od chwili, gdy

wkroczyli do Khath Meigol, towarzyszył im strach: świadomość obecności zmarłych
w całej swej nietkniętej świętości, strzegących tego miejsca klątwą krwi, która była
wpleciona w samą ich naturę.

Już nie.
Nie zapłakała. To wyszło daleko poza smutek. Dotknęło samej tkaniny Gobelinu

na Krośnie. Przyciskała prawą dłoń do piersi; była pokryta pęcherzami i bolesna
w dotyku. Baelrath przygasał; zdawało się, że w jego głębi jarzą się jeszcze węgielki.

– Kim ty jesteś? – spytał Ruana, a głos mu się załamał przy tych słowach. – Kim

jesteś, że uczyniłaś nam coś takiego? Lepiej byłoby, gdybyśmy pomarli w naszych
jaskiniach.

To było zbyt bolesne. Otworzyła usta, lecz nie padły z nich żadne słowa.
– Nieprawda – odparł ktoś za nią. Był to Brock, wierny, godny zaufania Brock

z Banir Tal. – Nieprawda, ludu paraiko.

– Jego głos był słaby z początku, lecz rósł w siłę z każdym słowem. – Wiecie,

kim ona jest i znacie charakter tego, co ona niesie. Jesteśmy w stanie wojny,
a Wojenny Kamień Machy i Nemain wzywa w razie potrzeby. Czy cenicie tak bardzo
pokój, że chcielibyście oddać panowanie Maugrimowi? Jak długo przeżylibyście,

gdybyśmy odeszli i zginęli na wojnie? Kto pamiętałby waszą świętość, kiedy wy
wszyscy i my zginęlibyśmy lub bylibyśmy niewolnikami?

– Tkacz pamiętałby – odparł łagodnie Ruana.
Powstrzymało to Brocka, lecz tylko na chwilę. – Rakoth też – powiedział. –

Słyszałeś jego śmiech, Ruano. Czy gdyby Tkacz chciał, aby wasz los pozostał
uświęcony i nietknięty, moglibyście się zmienić pod wpływem obrazu, jaki ujrzeliście
tej nocy? Moglibyście nienawidzić Ciemności tak, jak teraz? Moglibyście wstąpić
w szeregi armii Jasności, jak uczyniliście to teraz? Doprawdy to jest wasze
prawdziwe przeznaczenie, ludu Khath Meigol. Przeznaczenie, które pozwala wam
rosnąć w wielkiej potrzebie, bez względu na to, jak dotkliwy jest ból. Każe wam
wyjść z ukrycia w grotach i połączyć się z nami wszystkimi we wszystkich światach
Tkacza dotkniętych Mrokiem.

Zakończył dźwięczną nutą. Znów zapadła cisza. Potem rozległ się głos z kręgu

gigantów: – Jesteśmy zgubieni.

– Straciliśmy klątwę krwi.
– I kanior. – Podniósł się lament rozdzierający serce swym żalem i poczuciem

straty.

– Stójcie! – Inny głos. Nie Ruany. Nie Brocka. – Ludu paraiko – rzekł dalreidan –

wybaczcie mi śmiałość, lecz chcę wam zadać pytanie.

Powoli lament ucichł. Ruana skłonił głowę w stronę wygnańca z Równiny. – Czy

w tym, co uczyniliście dzisiejszej nocy – spytał dalreidan – w tej wielkiej rzeczy,
jakiej dokonaliście dzisiejszej nocy, nie wyczuliście pożegnania? Czy w kaniorze,
który zgromadził i opłakał każdego paraiko, jaki kiedykolwiek istniał, nie znaleźliście
znaku od Tkacza, który was stworzył, iż nadszedł kres czegoś?

Powstrzymując oddech i ściskając sparzoną dłoń, Kim czekała. Wtedy przemówił

Ruana.

– To prawda – rzekł, gdy po nagim płaskowyżu przebiegło westchnienie niczym

wiatr w drzewach. – Rzeczywiście wyczułem to, gdy zobaczyłem, że nadchodzi
Connla, i jak jaśnieje. Jedyny z nas, który wystąpił naprzód, by działać w świecie
poza tą przełęczą, gdy spętał Łowy długim snem, co nasz naród nazwał
przestępstwem, choć Owein prosił go o to. A potem stworzył Kocioł, by przywrócić
swą córkę do życia, co było złem nie do naprawienia i doprowadziło do jego
wygnania. Kiedy zobaczyłem go dzisiejszej nocy, gdy ujrzałem, jak potężny jest
pośród naszych zmarłych, wiedziałem, że nastąpi zmiana.

Kim krzyknęła, a był to krzyk ulgi, który wyrwał się z jej cierpienia.
Ruana zwrócił się ku niej. Wstał ostrożnie, górując nad nią pośrodku kręgu.

Rzekł: – Wybacz mi moją opryskliwość. To będzie zmartwienie dla ciebie w równym
stopniu, co i dla nas.

Potrząsnęła głową, wciąż nie będąc w stanie mówić.
– Zejdziemy na dół – powiedział. – Już czas. Opuścimy to miejsce i odegramy

rolę w tym, co nastąpi. Lecz usłyszcie me słowa – dodał – i wiedzcie, że to prawda:
nie będziemy zabijać.

Wtedy wreszcie odzyskała mowę. Również wstała. – Wiem, że to prawda –

odparła i mówiła to jako Jasnowidząca Brenninu. – Nie sądzę, aby to było waszym
przeznaczeniem. Zmieniliście się, lecz nie aż tak bardzo i nie sądzę, byście stracili
wszystkie swe dary.

– Nie wszystkie – powtórzył posępnie. – Jasnowidząca, gdzie chcesz, żebyśmy

się udali? Do Brenninu? Andarien? Do Eridu?

– Eridu już nie ma. – Po raz pierwszy Faebur zabrał głos. Ruana odwrócił się do

niego. – Zabójczy deszcz padał przez trzy dni, aż do dzisiejszego poranka. W żadnym
zakątku krainy Lwa nie ostał się nikt żywy.

Patrząc na Ruanę, Kim zobaczyła, że coś w głębi jego oczu uległo zmianie. –

Wiem o deszczu – powiedział. – Wszyscy wiemy. To część naszych wspomnień. To
morderczy deszcz zapoczątkował zagładę Andarien. Wtedy padał tylko przez kilka
godzin. Maugrim nie był taki silny.

Walcząc w widoczny sposób ze znużeniem, wyprostował się mocno.
– Jasnowidząca, to pierwsza rola, jaką odegramy. Po deszczu przyjdzie zaraza

i nie będzie nadziei na powrót do Eridu, póki umarli nie będą pogrzebani. Zaraza
jednakże nie wyrządzi krzywdy paraiko. Nie myliłaś się: nie straciliśmy wszystkiego,
co dał nam Tkacz. Tylko klątwę krwi i kanior, które były stworzone z pokoju
w naszych sercach. Mamy jednakże też inne czary, a większość z nich dotyczy spraw
śmierci, jak Kocioł Connlego. Rankiem ruszymy na wschód stąd, by oczyścić
umarłych od deszczu w Eridu, aby kraina znów mogła żyć.

Faebur podniósł wzrok. – Dziękuję ci – szepnął. – Jeśli ktokolwiek z nas przeżyje

mrok tych dni, nie zostanie ci to zapomniane. – Zawahał się. – Jeśli, wszedłszy do
największego domu na ulicy Kupców w Akkaize, znajdziesz leżącą tam panią,
wysoką i smukłą, której włosy niegdyś lśniły kolorem pól pszenicy w słońcu... jej
imię będzie brzmiało Arrian. Czy zabierzesz ją łagodnie przez pamięć na mnie?

– Uczynimy tak – zapewnił go Ruana z nieskończonym współczuciem. – A jeśli

znów się spotkamy, powiem ci, gdzie ona spoczywa.

Kim odwróciła się i wyszła z kręgu. Rozstąpili się, by zrobić jej przejście.

Podeszła do krawędzi płaskowyżu i stanęła tam plecami do wszystkich innych,
spoglądając na ciemne góry i gwiazdy. Dłoń miała pokrytą pęcherzami i bolesną
w dotyku, a bok bolał ją od wczoraj. Pierścień był zupełnie wyczerpany; zdawał się
pogrążony we śnie. Wiedziała, że sama potrzebuje snu. Myśli ścigały jej się w głowie
i coś jeszcze, niewystarczająco jasnego, by być myślą, zaczynało nabierać kształtów.

Była wystarczająco mądra, by nie sięgać na siłę po wizję, która się zbliżała, więc
poszła w stronę ciemności, by zaczekać.

Usłyszała za sobą rozmawiających ludzi. Nie odwracała się, lecz byli niedaleko

za nią, więc nie mogła ich nie dosłyszeć.

– Wybacz mi – rzekł dalreidan i kaszlnął nerwowo. – Słyszałem jednak wczoraj,

że kobiety i dzieci dalrei zostały same w ostatnim obozie nad Latham. Czy to
prawda?

– Tak – odrzekł Tabor. Jego głos wydawał się odległy i słaby, lecz odpowiadał

wygnańcowi z uprzejmością. – Wszyscy Jeźdźcy na Równinie pojechali na północ do
Celidonu. Trzy noce temu widziano armię Ciemności przemierzającą Andarien. Aven
próbował prześcignąć ich na drodze do Adein.

Kim nic o tym nie wiedziała. Zamknęła oczy, usiłując wyliczyć odległość i czas,

lecz nie potrafiła. Wyszeptała w duchu modlitwę, kierując ją do nocy. Jeśli dalrei
przegrają, wszystko, co uczynili pozostali, może okazać się zupełnie nieważne.

– Aven! – wykrzyknął cicho dalreidan. – Mamy Avena? Kto?
– Ivor dan Banor – odrzekł Tabor i Kim usłyszała w jego głosie dumę. – Mój

ojciec. – Potem, po chwili, gdy jego rozmówca nadal milczał, powiedział: – Znasz
go?

– Znałem go – rzekł dalreidan. – Jeśli jesteś jego synem, pewno jesteś Levon.
– Tabor. Levon jest moim starszym bratem. Skąd go znasz? Z jakiego jesteś

szczepu?

W ciszy, która zapadła, Kim niemal słyszała, jak starszy mężczyzna zmaga się ze

sobą. Lecz powiedział jedynie: – Nie mam szczepu. – Odgłos jego kroków oddalił się,
gdy mężczyzna poszedł z powrotem w stronę kręgu gigantów.

Kim pomyślała, że nie jest osamotniona w dźwiganiu smutków tej nocy.

Rozmowa ta zaniepokoiła ją, poruszając kolejną dokuczliwą nić w zakamarkach jej
świadomości. Znów zwróciła myśli do wnętrza, szukając spokoju.

– Nic ci nie jest?
Imraith-Nimphais poruszała się bezszelestnie; głos Tabora nadchodzący z tak

bliska spłoszył ją. Tym razem odwróciła się, wdzięczna za serdeczność tego pytania.
Boleśnie zdawała sobie sprawę z tego, co im wyrządziła. Tym bardziej, gdy spojrzała
na Tabora. Był śmiertelnie blady, niemal zupełnie jak jeszcze jeden z upiorów Khath
Meigol.

– Chyba tak – powiedziała. – A ty?
Wzruszył ramionami chłopięcym gestem. A jednak był kimś tak wiele więcej,

został zmuszony do tego, by być kimś więcej. Przyjrzała się stworzeniu, na którym
jeździł i zobaczyła, że róg znów był czysty, świecący delikatnie w mroku nocy.

Poszedł za jej spojrzeniem. – W czasie kanioru – rzekłgłosem pełnym zdumienia

– kiedy Ruana śpiewał, krew znikła z jej rogu. Nie wiem, jak.

– Odpuszczał ci winy – powiedziała. – Kanior jest bardzo wielką magią. –

Przerwała. – Był – poprawiła, gdy prawda dotarła do niej. Położyła jej kres. Obejrzała
się na paraiko. Ci, którzy mogli chodzić, przynosili pozostałym wodę zza grani –
musiał tam być strumień lub studnia. Jej towarzysze pomagali im. Obserwując ich,
zaczęła wreszcie płakać.

I kiedy tak płakała, Imraith-Nimphais niespodziewanie spuściła swą piękną

głowę, uważając na róg, i otarła się o nią łagodnie. Ten gest, tak zupełnie
nieoczekiwany, otworzył ostatnie tamy serca Kim. Spojrzała na Tabora przez łzy
i ujrzała, że kiwa głową przyzwalająco. Wtedy zarzuciła ramiona na szyję przepięknej
istoty, którą wezwała i której nakazała zabijać, i przycisnąwszy policzek do głowy
Imraith-Nimphais, rozpłakała się.

Nikt im nie przeszkodził, nikt się nie zbliżył. Po jakimś czasie, sama nie

wiedziała, jakim, Kim odstąpiła o krok. Spojrzała na Tabora. Uśmiechnął się. – Czy
wiesz, że płaczesz równie wiele jak mój ojciec? – powiedział.

Po raz pierwszy od wielu dni zaśmiała się, a syn Ivora śmiał się wraz z nią. –

Wiem – wysapała. – Wiem, że dużo płaczę. Czy to nie okropne?

Potrząsnął głową. – Nie, jeśli potrafisz zrobić to, co uczyniłaś – powiedział cicho.

Jego chłopięcość znikła równie nagle, jak się pojawiła. To już jeździec Imraith-
Nimphais powiedział: – Musimy iść. Strzegę obozów i oddaliłem się na zbyt długo,

Kim głaskała jedwabistą grzywę. Potem cofnęła się i gdy to uczyniła, wizja, która

wymykała jej się, dryfując na obrzeżach umysłu, nagle wykrystalizowała się
wystarczająco, by mogła zobaczyć, dokąd powinna się udać. Popatrzyła na Baelrath;
był przygaszony i pozbawiony mocy. Nie była tym zaskoczona. Ta świadomość
zrodziła się z bycia jasnowidzącą, z duszy, którą dzieliła z Ysanne.

Zawahała się, patrząc na Tabora. – Muszę cię poprosić o jeszcze jedno. Czy ona

mnie zabierze? Mam przed sobą długą drogę i zbyt mało czasu.

Jego wzrok już był odległy, lecz spokojny i uważny. – Tak – odrzekł. – Ona zna

twoje imię. Zabierzemy cię, jasnowidząca, wszędzie, gdzie musisz iść.

Nadszedł więc czas, by się pożegnać. Obejrzała się i zobaczyła, że jej trzej

przewodnicy stoją razem w pobliżu.

– Dokąd mamy pójść? – zapytał Faebur.
– Do Celidonu – odparła. Już teraz wiele rzeczy stawało się dla niej coraz

jaśniejszych. Ogarnęło ją poczucie potrzeby pośpiechu. – Tam stoczono bitwę i tam
znajdziecie wojsko – tych, którzy przeżyli.

Spojrzała na dalreidana, który wahał się, trzymając się z tyłu. – Mój przyjacielu –

rzekła tak, by wszyscy ją usłyszeli – dziś rano powiedziałeś Faeburowi słowa, które
zabrzmiały prawdziwie: nikt teraz we Fionavarze nie jest wygnańcem. Wracaj do

domu, dalreidanie, i przybierz swe prawdziwe imię na Równinie. Powiedz im, że
przysłała cię Jasnowidząca Brenninu.

Przez chwilę stał jak skamieniały, opierając się. Potem powoli pokiwał głową. –

Czy się jeszcze spotkamy? – zapytał.

– Mam nadzieję – powiedziała i podeszła uściskać jego, a potem również

Faebura. Obejrzała się na Brocka. – A ty? – spytała.

– Pójdę z nimi – odrzekł. – Dopóki mój król nie wróci do ojczyzny, będę służył

Avenowi i najwyższemu królowi najlepiej, jak umiem. Będziesz uważać,
jasnowidząca? – Jego głos był gderliwy.

Podeszła bliżej i z przyzwyczajenia sprawdziła bandaż, którym owinęła mu

głowę. Potem schyliła się i ucałowała go w usta. – Ty też – szepnęła. – Mój drogi.

Na samym końcu zwróciła się do Ruany, który czekał na nią. Nic nie powiedzieli

na głos.

Potem usłyszała w myślach jego szept: Niech Tkacz trzyma mocno w dłoni twą

nić, jasnowidząca.

To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego chciała usłyszeć – to ostatnie

wybaczenie, gdy nie miała prawa do żadnego. Popatrzyła w górę na jego wielką,
siwobrodą głowę patriarchy, na mądre oczy, które widziały zbyt wiele. I twoją –
odrzekła w milczeniu. Twoją nić i twego ludu.

Potem powoli podeszła do miejsca, gdzie czekał Tabor, siadła za nim na grzbiecie

Imraith-Nimphais. Powiedziała mu, gdzie musi się udać i polecieli.

Było jeszcze kilka godzin do świtu, gdy postawił ją na ziemi. Nie w miejscu

ogarniętym wojną, lecz jedynym we Fionavarze, gdzie zaznała chwili spokoju. Ciche
miejsce. Jezioro jak klejnot, od którego odbija się światło księżyca. Chatka nad
jeziorem.

On znów był w przestworzach, wzbijając się, gdy tylko zsiadła. Wiedziała, że

chce wracać. Jego ojciec dał mu zadanie, a ona odciągnęła go od niego już drugi raz.

– Dziękuję ci – powiedziała. Nic więcej nie przychodziło jej na myśl. Uniosła

rękę gestem pożegnania.

Kiedy uczynił to samo, ze smutkiem dostrzegła, że blask księżyca i gwiazd

przeświecał przez niego. Potem Imraith-Nimphais rozpostarła skrzydła i wraz
z jeźdźcem znikła. Jeszcze jedna gwiazda przez chwilę, a potem zupełnie nic.

Kim weszła do chatki.

Część II
Wieża Lisen

Rozdział 4

Wspierając się o reling na rufie, Paul przyglądał się, jak Lancelot toczy

pojedynek z cieniem. Trwało to przez większość wczorajszego dnia, od chwili, gdy
wypłynęli z Cader Sedat, ciągnąc się przez większość tego drugiego poranka aż do
popołudnia. Mieli teraz słońce za sobą. Lancelot stał na pokładzie obrócony plecami
do słońca i atakował oraz wycofywał się, wykonując zawiłe kroki. Jego miecz śmigał
w mgle pchnięć i ciosów parujących, zbyt szybkich, by je śledzić.

Niemal każdy człowiek na pokładzie Prydwena spędził jakiś czas na

obserwowaniu go potajemnie, albo jak Paul, z nie ukrywanym podziwem. Paul
wreszcie zaczął zauważać pewne regularne wzory w tym, co czynił Lancelot.
Przyglądając się tym nie kończącym się ćwiczeniom, w końcu zrozumiał coś jeszcze.

Ta szermierka była czymś więcej niż wyłącznie treningiem kogoś, kto niedawno

został zbudzony w Komnacie Umarłych w Cader Sedat. W tych nieubłaganych,
opętańczych powtórzeniach Paul wreszcie dostrzegł, że Lancelot maskuje jak może
uczucia, które się w nim budzą.

Przyglądał się, jak ciemnowłosy mężczyzna wykonuje swe rygorystyczne

ćwiczenia bez ceremonii, czy jakiegokolwiek niepotrzebnego ruchu. Teraz, jak
i zawsze, Lancelota otaczała atmosfera spokoju przypominająca nieruchomy staw,
który pochłania bez wysiłku fale wzburzonego życia. Pod pewnym względem bardzo
dodawało to otuchy, a to uczucie towarzyszyło im od chwili, gdy ów mężczyzna
znalazł się między nimi, podniósłszy się z kamiennego łoża, by przywrócić do życia
również Matta Sörena.

Paul Schafer był jednak zbyt mądry, by dostrzegać tylko jeden poziom wydarzeń.

Był Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, rozmawiał z bogami i wzywał ich, przeżył
trzy noce na Letnim Drzewie, a kruki Mórnira nigdy nie oddalały się od niego
zbytnio. Prydwen znów żeglował na wojnę, a trening Lancelota był rzeczą właściwą
i odpowiednią do roli, jaką odegra, gdy znów przybiją do brzegu.

Wracali również do czegoś jeszcze innego, do kogoś innego: do Guinevere.
W nieodpartej potrzebie fizycznego działania, bez względu na to, jak było ono

zdyscyplinowane, Paul czytał prawdę wyraźnie jak w książce, a tematami tej książki
były absolutna miłość, absolutna zdrada i smutek, który potrafił spętać serce.

Artur Pendragon, który znajdował się na dziobie ze swym psem Cavallem

i spoglądał na wschód, był jedynym człowiekiem na statku, który nie poświęcił
choćby chwili na popatrzenie, jak Lancelot toczy pojedynek na miecze ze swym
cieniem. Dwaj mężczyźni nie zamienili słowa od chwili wyjścia z ruin Cader Sedat.
Nie było między nimi nienawiści, ani nawet gniewu, czy widocznej rywalizacji, które
Paul mógłby dostrzec. Widział natomiast ostrożność, strzeżenie się, czujne

powstrzymywanie serca na wodzy.

Paul przypomniał sobie – wiedział, że nigdy tego nie zapomni – te kilka słów,

które rzekli do siebie na wyspie: Lancelot, dopiero co zbudzony, spytał z niezmierną
uprzejmością: Dlaczegóż uczyniłeś to nam trojgu, mój panie? I Artur pod sam koniec,
w ostatnich drzwiach tej strzaskanej, skrwawionej komnaty: Och, Lance, chodź. Ona
będzie na ciebie czekać.

Nie było tam nienawiści czy rywalizacji, a coś gorszego, bardziej raniącego:

miłość i mury wzniesione przeciwko niej w nieuniknionym przeczuciu tego, co
nastąpi. Historii, która znów zostanie odegrana jak tak wiele razy przedtem.

Paul oderwał wzrok od tej gibkiej, fascynującej postaci przemierzającej pokład

i powtarzającej bez końca te same bezbłędne obrzędy miecza. Odwrócił się,
spoglądając na morze przez barierkę lewej burty. Zdał sobie sprawę, że będzie
zmuszony bronić swego własnego serca. Nie mógł sobie pozwolić na zagubienie się
w utkanym smutku tych trojga. Miał swe własne brzemię i czekające nań
przeznaczenie, własną rolę do odegrania, swój własny, straszny, niewypowiedziany
niepokój. Który miał imię, imię dziecka, które nie było już dłużej dzieckiem, chłopca,
który w Lesie Boga ledwie tydzień temu o własnych siłach przemierzył większość
drogi do dorosłości i większość drogi do swej mocy. Syn Jennifer. I Rakotha
Maugrima.

Darien. Od tego popołudnia przy Letnim Drzewie nie był już Darim. Poszedł tam

jako mały chłopiec, który ledwo nauczył się puszczać kaczki kamykami na jeziorze,
a wyszedł jako ktoś bardzo odmienny, ktoś starszy, dzikszy, władający ogniem,
zmieniający kształty, zbity z tropu, wyalienowany i niewyobrażalnie potężny. Syn
najmroczniejszego z bogów. Dzika karta w wojennej talii.

Przypadkowy, tak nazwała go matka, wiedząc być może więcej niż ktokolwiek

z nich. Nie dodawało to jednakże otuchy. Bowiem jeśli Darien rzeczywiście jest
nieprzewidywalny, może uczynić wszystko. Może zwrócić się w każdą stronę. Nigdy,
rzekł Brendel z lios alfarów, nigdy nie było w żadnym ze światów istoty tak
zawieszonej pomiędzy Jasnością i Mrokiem. Nigdy nikogo, kto mógłby się równać
z tym chłopcem na krawędzi wieku męskiego, przystojnym i pełnym wdzięku,
którego oczy były błękitne, z wyjątkiem chwil, gdy były czerwone.

Mroczne myśli. Nie było też światła, ani też jego bliskości we wspomnieniu

o Brendelu. Brendelu, któremu będzie musiał sam powiedzieć, lub być obecnym przy
tym, jak inni opowiadają o Duszodzierżcy i losie wszystkich lios alfarów, którzy od
czasów Bael Rangat pożeglowali na zachód w odpowiedzi na swą pieśń. Paul
westchnął, spoglądając na fale morskie rozstępujące się przed płynącym statkiem.
Wiedział, że tam w głębiach jest Liranan, nieuchwytny morski bóg. Paul miał ochotę
znów go wezwać, zadać pytania, a nawet szukać pociechy w świadomości, że morskie

gwiazdy znów świecą w miejscu, gdzie zabito Duszodzierżcę. Były to pobożne
życzenia. Znajdował się zbyt daleko od źródła wszelkiej mocy, jaką posiadał i był
o wiele za mało pewny tego, jak ukierunkować tę moc, nawet gdyby była dostępna.

Doprawdy, gdyby spojrzeć na to uważnie, była tylko jedna rzecz, jakiej był

pewien. W przyszłości czeka go spotkanie, trzecie już z kolei. Przewijało się ono
w jego snach i dziennych rozmyślaniach. Paul wiedział, że w samej jego krwi jest
zapisane, iż spotka Galadana jeszcze raz, lecz nie więcej. Jego przeznaczenie i los
Wilczego Władcy były dla siebie nawzajem wątkiem i osnową, a tylko Tkacz
wiedział, czyjej nici przeznaczeniem było zostać przeciętą, gdy się już zetkną.

Na pokładzie za nim rozległy się kroki wtrącające się w regularny rytm natarć

i wycofań Lancelota. Potem niefrasobliwy, niezmiernie charakterystyczny głos rzekł
wyraźnie:

– Mości Lancelocie, jeśli łaska, sądzę, że lepiej wypróbowałbym cię niż twój cień

– rzekł Diarmuid dan Ailell.

Paul odwrócił się. Lancelot, lekko spocony, przyjrzał się Diarmuidowi z pełną

powagi uprzejmością malującą się na jego twarzy i w całej postawie. – Byłbym za to
wdzięczny – powiedział z łagodnym uśmiechem. – Wiele czasu upłynęło od chwili,
gdy mierzyłem się z kimś z mieczem w dłoni. Macie więc drewniane miecze
ćwiczebne na pokładzie statku?

Teraz była kolej Diarmuida, by się uśmiechnąć. Jego oczy tańczyły pod strzechą

jasnych włosów spłowiałych od słońca wysoko na niebie. Była to mina bardzo dobrze
znana większości ludzi na statku. – Niestety nie – wymamrotał – ale zaryzykowałbym
stwierdzenie, że obaj jesteśmy dość wprawni, by użyć naszych mieczy bez obawy
wyrządzenia krzywdy. – Przerwał. – Poważnej krzywdy – poprawił.

Zapadła krótka cisza, którą przerwał trzeci głos dochodzący z dalszej części

pokładu. – Diarmuidzie, to nie jest odpowiednia pora na zabawy, szczególnie
niebezpieczne.

Rozkazujący ton w głosie Lorena Srebrnego Płaszcza nabrał jeszcze siły od

czasu, gdy mag przestał być magiem. Spoglądał i przemawiał z nieumniejszoną
władczością, z wyraźniejszym, jak się zdawało, poczuciem celu od chwili, gdy Matt
powstał z martwych, a Loren przysiągł służyć swemu staremu przyjacielowi, który
był królem pod Banir Lók, zanim został źródłem maga w Paras Derval.

Jednocześnie zasięg jego władzy – a jeśli już o to chodzi, również czyjejkolwiek

innej – zawsze ostro kończył się w miejscu, gdzie zaczynały się życzenia Diarmuida.
Szczególnie takiego rodzaju życzenia. Mimowolnie kąciki ust Paula wykrzywiły się
ku górze, gdy zerknął na księcia. Kątem oka ujrzał Errona i Rothea, którzy podawali
skrawki papieru Cardeowi. Zakłady. Potrząsnął głową z rozbawieniem.

Diarmuid wyciągnął miecz. – Jesteśmy na morzu – powiedział do Lorena

z przesadną rozwagą – i co najmniej dzień drogi, być może więcej, od lądu,
w zależności od wiatru i naszego ledwie kompetentnego kapitana – posłał przelotne
spojrzenie Collowi, który stał bez koszuli za sterem. – Może już nie nadarzy się
szczęśliwsza chwila na zabawę. Panie?

To ostatnie pytanie skierowane było do Lancelota wraz z salutem mieczem, który

był nachylony w taki sposób, by słońce odbite od niego zaświeciło Lancelotowi
w oczy. Ten zaśmiał się w niewymuszony sposób, odpowiedział salutem i zwinnie
usunął się na bok, sięgając sam po broń.

– Za świętą cześć „Czarnego Dzika”! – rzekł Diarmuid głośno do wtóru gwizdów

i wiwatów.

– Za moją panią, królową – rzekł Lancelot odruchowo.
Skutkiem tego była natychmiastowa cisza. Paul instynktownie spojrzał w stronę

dziobu. Artur stał, patrząc przed siebie w kierunku, gdzie powinien znajdować się ląd,
zupełnie nie zwracając na nich uwagi. Po chwili Paul odwrócił się, bowiem klingi
zetknęły się rytualnie i zaczęły tańczyć.

Nigdy nie widział Diarmuida z mieczem. Słyszał opowieści o obu synach Ailella,

lecz to było jego pierwsze osobiste zetknięcie. Obserwując go, dowiedział się czegoś
jeszcze o tym, dlaczego ludzie z Twierdzy Południowej szli za swym księciem z taką
niewzruszoną wiernością. Trzeba było czegoś więcej niż tylko wyobraźni i zapału, by
wyczarować takie chwile na posępnym statku na pełnym morzu. Było
nieskomplikowaną prawdą – w zdecydowanie skomplikowanym mężczyźnie – że był
denerwująco dobry we wszystkim, do czego się wziął. Wliczając w to szermierkę, co
Paul właśnie zauważył całkiem bez zaskoczenia.

Zaskoczenie natomiast wywołał w nim fakt, iż książę tak zawzięcie musiał

walczyć o utrzymanie swej pozycji. Bowiem jego przeciwnikiem był Lancelot
z Jeziora i nikt nigdy nie był tak dobry.

Z tą samą oszczędną, niemal abstrakcyjną precyzją, z jaką toczył pojedynek ze

swym cieniem, mężczyzna, który leżał w komnacie na dnie morza pośród
najpotężniejszych umarłych we wszystkich światach, pokazywał ludziom
z Prydwena, dlaczego tak było.

Używali nagich ostrzy i poruszali się bardzo szybko na kołyszącym się statku.

Dla niewprawnego oka Paula w pchnięciach i ciosach, jakie sobie zadawali, czaiło się
prawdziwe niebezpieczeństwo. Przez tłum krzyczących mężczyzn rzucił spojrzenie
na Lorena, a potem na Colla i wyczytał w nich obu tę samą troskę.

Pomyślał o interwencji; wiedział, że dla niego przerwaliby, lecz wraz z tą myślą

zauważył szybsze bicie swego pulsu i to, w jakim stopniu Diarmuid wprowadził jego
– i ich wszystkich – w nastrój kompletnie przeciwstawny do pustej ciszy panującej
piętnaście minut temu. Uświadomił sobie, że książę doskonale wie, co robi.

Diarmuid, cofając się przed niewiarygodnie szybkim atakiem Lancelota, zdołał
ustawić się blisko zwoju liny leżącej na pokładzie. Perfekcyjnie zgrywając ruchy,
zrobił szybki krok do tyłu, obrócił się wokół zwoju i nachyliwszy nisko, ciął
Lancelota w kolana zamaszystym, mogącym okaleczyć ciosem.

Który został zablokowany przez ostrze bardzo szybko cofniętego miecza.

Lancelot wyprostował się, zrobił krok do tyłu i z radością błyszczącą w ciemnych
oczach, zawołał: – Dzielnie się spisałeś!

Diarmuid, ocierając pot z oczu bufiastym rękawem, wyszczerzył się w grymasie

wściekłego uśmiechu. Następnie skoczył do ataku bez ostrzeżenia. Przez kilka
spiesznych kroków Lancelot ustępował przed nim, po czym jego miecz znów zaczął
tak szybko się poruszać, że migał w oczach. Teraz Lancelot nacierał, zmuszając
Diarmuida do cofania się w kierunku luku prowadzącego pod pokład.

Zaabsorbowany widowiskiem, zapomniawszy o wszystkim innym, Paul patrzył,

jak książę wycofuje się. Zobaczył coś jeszcze: cofając się i odpierając ciosy,
Diarmuid oderwał wzrok od Lancelota i zerknął w stronę stojącego przy burcie Paula
– lub raczej na morze za nim. W chwili, gdy Paul odwracał się, by zobaczyć, co to
jest, usłyszał krzyk księcia: – Paul! Uważaj!

Cała drużyna odwróciła się gwałtownie, by spojrzeć, nie wyłączając Lancelota.

Co umożliwiło Diarmuidowi tuż po tym oczywistym podstępie zadanie beż wysiłku
pchnięcia mieczem...

...który wytrącony, wyleciał mu z rąk. Bowiem Lancelot przedłużył swój obrót do

pełnego piruetu, stając ponownie twarzą w twarz z księciem, lecz w wypadzie. Jego
miecz z pełną mocą tego zamaszystego, szybkiego jak błyskawica zamachu zderzył
się z klingą Diarmuida i posłał ją nieomal poza burtę.

To był koniec. Przez chwilę trwała pełna zdumienia cisza, a potem Diarmuid

wybuchł tubalnym śmiechem i wychodząc naprzód, uściskał mocno Lancelota wśród
pochwalnego ryku ludzi z Południowej Twierdzy.

– To nieuczciwe, Lance – rozległ się głęboki, serdecznie rozbawiony głos. –

Widziałeś już przedtem takie posunięcie. On nie miał szans.

Artur Pendragon stał w połowie drogi na pokładzie.
Paul nie zauważył jego nadejścia. Nikt z nich tego nie zauważył. Podniesiony na

duchu, dostrzegł uśmiech na twarzy Wojownika i odpowiadający na to blask
w oczach Lancelota, i znów pogratulował w myślach Diarmuidowi.

Książę wciąż się śmiał. – Szansa? – wysapał bez tchu. – Musiałbym go związać,

żeby mieć jakąś szansę!

Lancelot uśmiechnął się, wciąż spokojny i opanowany, lecz nie w sposób

nadmiernie surowy. Spojrzał na Artura. – Pamiętasz? – spytał. – Ja niemal
zapomniałem. Gawain kiedyś tego próbował, prawda?

– To prawda – odparł Artur, wciąż rozbawiony.
– Niemal podziałało.
– Niemal – przyznał Artur. – Ale nie udało się. Gawain nigdy nie potrafił cię

pobić, Lance. Całe życie próbował.

Przy tych słowach zjawiła się chmura, choć niebo było wciąż błękitne,

a popołudniowe słońce równie jasne, co poprzednio. Zgasł krótki uśmiech Artura,
a później także Lancelota. Dwaj mężczyźni spojrzeli na siebie, a ich twarze nagle
stały się nieprzeniknione, przesycone ciężarem historii. Wśród niespodziewanej ciszy,
jaka zapanowała na Prydwenie, Artur znów się odwrócił z Cavallem przy nodze
i wrócił na dziób.

Z bólem serca Paul popatrzył na Diarmuida, który odpowiedział spojrzeniem

pozbawionym wesołości. Później wyjaśni, postanowił Paul. Książę nie mógł
wiedzieć: nikt inny, być może z wyjątkiem Lorena, nie mógł wiedzieć tego, co znał
Paul.

Nie była to świadomość zrodzona z kruków czy Drzewa, lecz z wiedzy jego

własnego świata: świadomość tego, iż Gawain od Okrągłego Stołu rzeczywiście przez
całe życie próbował pokonać Lancelota w bitwie. Wszystkie te bitwy były
przyjacielskie, aż do samego końca – który nadszedł dla niego z ręki Lancelota
w walce, która była częścią wojny. Wojny, jaką Artur zmuszony był stoczyć po tym,
gdy Lancelot ocalił Guinevere przed spłonięciem na stosie w Camelocie.

Diarmuid próbował, pomyślał smutno Paul. Była to szlachetna próba. Lecz

ponure przeznaczenie tych dwóch mężczyzn i kobiety, która na nich czekała, było
stanowczo zbyt zawile ukształtowane, by mogły je zatrzymać, choćby na chwilę,
śmiech czy radość.

– Patrzcie uważnie, lenie! – Prozaiczny, donośny głos Colla wdarł się w jego

rozmyślania. – Żeglujemy statkiem, który może jeszcze będzie musiał trochę
popływać. Wiatr się zmienia, Diar!

Paul obejrzał się na południowy zachód, w kierunku, jaki Coli wskazywał

wyciągniętą ręką. Uświadomił sobie, że wiatr był teraz bardzo porywisty. Zerwał się
nagle podczas szermierki. Spoglądając wstecz, mógł z pewnym wysiłkiem dostrzec
ciemną linię na horyzoncie.

I w tym momencie poczuł w swej krwi ciszę, która zwiastowała obecność

Mórnira.

Młodsi bracia nie powinni dosiadać istot o tak nieograniczonej mocy. Ani też

mówić, ani wyglądać jak Tabor zeszłej nocy, zanim poleciał w góry. To prawda, że
podsłuchała, jak jej rodzice rozmawiali o tym wielokrotnie (bardzo wiele udawało jej
się podsłuchiwać) i była obecna trzy noce temu, gdy jej ojciec powierzył strzeżenie
kobiet i dzieci samemu Taborowi.

Nie widziała jednak stworzenia z jego postu przed zeszłą nocą, więc dopiero

wtedy Liane zaczęła naprawdę domyślać się, co stało się jej młodszemu bratu.
Bardziej przypominała swą matkę niż ojca: nie płakała często, ani łatwo. Rozumiała
jednak, że latanie było niebezpieczne dla Tabora, a potem usłyszała obcość w jego
głosie, gdy dosiadł wierzchowca, więc rozpłakała się po jego odlocie.

Nie spała przez całą noc, siedząc na progu domu, który dzieliła z matką i bratem,

aż nieco przed świtem na niebie pojawiła się spadająca gwiazda tuż na zachód od
nich, w pobliżu rzeki.

Wkrótce potem Tabor wszedł do obozowiska, podnosząc rękę ku zdumionym

kobietom na straży. Przed wejściem w milczeniu do środka dotknął lekko ramienia
siostry, po czym padł na łóżko.

Wiedziała, że to coś więcej niż tylko zmęczenie, lecz nic nie mogła zrobić. Sama

położyła się do łóżka, by zapaść w niespokojny sen o Gwen Ystrat i jasnowłosym
mężczyźnie z innego świata, który stał się Liadonem i wiosną.

Wstała o wschodzie słońca, nawet jeszcze przed matką, co było niezwykłe.

Ubrała się i wyszła na zewnątrz, sprawdziwszy uprzednio, że Tabor jeszcze śpi.
Gdyby nie liczyć tych, które stały na straży, w obozie panowała cisza. Spojrzała na
wschód na wzgórza i góry, a następnie na zachód na iskrzenie Latham i rozciągającą
się dalej Równinę. Jako mała dziewczynka myślała, że Równina ciągnie się bez
końca; w pewien sposób nadal tak myślała.

Poranek był piękny i pomimo wszelkich trosk i niewyspania, poczuła się

podniesiona na duchu, słysząc śpiew ptaków i czując woń świeżości w porannym
powietrzu.

Poszła zajrzeć do Gereinta.
Po wejściu do domu szamana zatrzymała się na chwilę, by jej oczy przyzwyczaiły

się do ciemności. Ona i Tabor zaglądali do niego kilka razy dziennie: z poczucia
obowiązku i z miłości. Jednakże sędziwy szaman nie ruszył się od chwili, gdy go tu
przyniesiono, a jego wyraz twarzy zdradzał tak straszną udrękę, że Lianę ledwo
mogła patrzeć na niego.

Przyglądała mu się jednakże za każdym razem, szukając wskazówek, jakiegoś

sposobu, aby mu pomóc. Jak można nieść pomoc komuś, kogo dusza wędruje daleko?
Nie wiedziała.

Tak więc znów stała na progu, czekając aż mrok nieco ustąpi, i wtedy usłyszała

głos, który znała przez całe swe życie, odzywający się tonem, który również znała
całe życie: – Jak długo musi starzec w dzisiejszych czasach czekać na śniadanie?

Pisnęła cicho; dziewczęcy nawyk, z którego wciąż starała się wyrosnąć. Potem

przebyła odległość do wnętrza domu bardzo szybko, znalazła się bowiem na kolanach
obok Gereinta, ściskając go i płacząc, jak uczyniłby to jej ojciec, a z tej okazji być

może również jej matka.

– Wiem – powiedział cierpliwie, poklepując ją po plecach. – Wiem. Jest ci bardzo

przykro. To się nigdy więcej nie przydarzy. Wiem o tym wszystko. Mimo to Lianę,
uściski o poranku, niezależnie od tego, jak miłe, nie są śniadaniem.

Dziewczyna śmiała się i płakała jednocześnie i próbowała obejmować go

najmocniej, jak potrafiła bez urażenia jego kruchych kości. – Och, Gereincie –
wyszeptała – tak się cieszę, że wróciłeś. Tyle się wydarzyło.

– Jestem pewien – powiedział zupełnie innym głosem. – Siedź chwilę spokojnie

i pozwól mi wyczytać to w tobie. Tak będzie szybciej niż miałabyś opowiadać.

Tak uczyniła. Działo się to już tyle razy przedtem, że nie robiło na niej wrażenia.

Ta moc była w sercu tych, co byli szamanami; przychodziła wraz z oślepieniem. Po
chwili Gereint westchnął i odsunął się nieco, głęboko zamyślony.

Po chwili zapytała: – Gzy dokonałeś tego, po co wyruszyłeś?
Pokiwał głową.
– Czy było bardzo trudno?
Kolejne skinięcie głową. Nic więcej, lecz znała go od dawna. Widziała również

jego twarz w czasie podróży. Poczuła przypływ dumy. Gereint należał do nich
i cokolwiek uczynił, było to coś wielkiego.

Miała jeszcze jedno pytanie, lecz bała się je zadać. – Przyniosę ci coś do jedzenia

– powiedziała, szykując się do wyjścia.

W przypadku Gereinta jednakże rzadko trzeba było pytać. – Lianę – szepnął – nie

potrafię powiedzieć z całą pewnością, bowiem nie jestem jeszcze dość silny, by
sięgnąć do Celidonu. Wydaje mi się jednak, że wiedziałbym, gdyby stało się tam coś
bardzo złego. Nic im nie jest, dziecko. Później otrzymamy pełniejsze wieści, lecz
teraz możesz powiedzieć swojej matce, że nic im nie jest.

Ulga rozbłysła w niej niczym kolejny wschód słońca. Zarzuciła mu ręce na szyję

i znów go ucałowała.

Gderliwie rzekł: – To wciąż nie jest śniadanie! Powinienem cię też ostrzec, że za

moich czasów każda kobieta, która to zrobiłaby, musiałaby być przygotowana na
zrobienie wiele więcej!

Zaśmiała się bez tchu. – Och, Gereincie, poszłabym z tobą do łóżka z radością

w każdej chwili, jeśli tylko poprosisz!

Przynajmniej raz sprawiał wrażenie zaskoczonego. – Nikt nie powiedział mi

czegoś takiego już od dawna – stwierdził po długiej chwili. – Dziękuję ci, dziecko.
Zajmij się jednak śniadaniem i przyprowadź mi zamiast tego swego brata.

Była tym, kim była i nie sposób jej było powstrzymać.
– Gereincie! – wykrzyknęła z udawanym zdumieniem.
– Wiedziałem, że to powiesz – burknął. – Twój ojciec nigdy nie nauczył swych

dzieci odpowiednich manier. To nie jest śmieszne, Lianę dal Ivor. Teraz idź po swego
brata. Właśnie się zbudził.

Wyszła, wciąż chichocząc. – I śniadanie! – krzyknął za nią.
Dopiero, gdy był całkiem pewny, że go nie usłyszy, pozwolił sobie na

roześmianie się. Śmiał się długo, bowiem był bardzo zadowolony. Znów był na
Równinie, gdy sądził, że już nigdy nie powróci, wyruszywszy raz nad morskie fale.
Rzeczywiście jednak dokonał tego, po co wyruszył i jego dusza przeżyła.
A cokolwiek wydarzyło się w Celidonie, nie mogło być bardzo złe, bo inaczej, nawet
będąc tak osłabiony, wiedziałby o tym od pierwszej chwili powrotu.

Tak więc śmiał się przez kilka chwil i pozwolił sobie – co nie było trudne – na

radosne i niecierpliwe oczekiwanie na posiłek.

Wszystko zmieniło się, gdy wszedł Tabor. Wniknął do umysłu chłopca

i zobaczył, co się z nim dzieje, a potem wyczytał historię tego, co jasnowidząca
zrobiła w Khath Meigol. Wtedy jedzenie straciło smak w jego ustach, a w sercu miał
popiół.

Sharra spacerowała po ogrodzie na tyłach zwieńczonej kopułą świątyni

w towarzystwie najwyższej kapłanki – jeśli ten maleńki skrawek ziemi, pomyślała
sobie, można właściwie nazwać ogrodem. Dla kogoś, kto wychował się w Larai Rigal
i znał każdą ścieżkę, wodospad i rozłożyste drzewo wewnątrz jego murów,
odpowiedź na to pytanie nasuwała się niemal sama.

Mimo to były tu niespodziewane skarby. Zatrzymała się przy klombie sylvainów

w kolorze srebra i przykurzonych róż. Nie wiedziała, że rosną tak daleko na południe.
W Cathalu nie spotykało się ich; powiadano, że sylvainy rosną jedynie na brzegach
jeziora Celyn w pobliżu Daniloth. To kwiaty lios alfarów. Powiedziała o tym Jaelle.

Kapłanka zerknęła na kwiaty z umiarkowaną uwagą. – Dostaliśmy je w prezencie

– mruknęła. – Dawno temu, gdy Ra-Lathen utkał mgłę nad Daniloth i lios rozpoczęli
swą długą nieobecność. Wysłali nam sylvainy, byśmy mieli pamiątkę po nich. Rosną
tutaj, jak również w ogrodach pałacowych. Niewiele, bowiem gleba jest
nieodpowiednia, czy coś jeszcze innego – lecz zawsze jest ich trochę, a te zdały się
przeżyć zimę i suszę.

Sharra spojrzała na nią. – Dla ciebie to nie ma znaczenia, prawda? – stwierdziła.

– Ciekawa jestem, czy cokolwiek jest dla ciebie ważne?

– Spośród kwiatów? – Jaelle uniosła brwi. Potem po chwili rzekła: – Prawdę

mówiąc, pewne kwiaty miały znaczenie: te, które wyrosły wokół Dun Maura, gdy
śnieg zaczął topnieć.

Sharra przypomniała sobie. Były czerwone, krwistoczerwone dzięki ofierze.

Znów spojrzała na towarzyszkę. Poranek był ciepły, lecz Jaelle w swej białej szacie
sprawiała wrażenie lodowato chłodnej, a jej uroda miała ostry, kaleczący wydźwięk.

W samej Sharrze niewiele było łagodności, czy potulności, a mężczyzna, którego
miała poślubić, do końca życia będzie nosił bliznę od noża, jakim rzuciła w niego,
lecz w przypadku Jaelle było to coś innego i prowokującego.

– Oczywiście – mruknęła księżniczka Cathalu. – Te kwiaty musiały mieć

znaczenie. Lecz czy coś jeszcze? Czy może absolutnie wszystko musi wrócić do
Bogini, by dotrzeć do ciebie?

– Wszystko wraca do niej – odparła odruchowo Jaelle. Lecz wtedy, po chwili

przerwy, dodała z niecierpliwością. – Dlaczego wszyscy zadają mi takie pytania?
Czego, dokładnie, wy wszyscy spodziewacie się po najwyższej kapłance Dany? – Jej
oczy, zielone niczym trawa w słońcu, rzucały wyzwanie Sharrze.

W obliczu tego wyzwania Sharra zaczęła żałować, że poruszyła tę kwestię. Wciąż

była zbyt impulsywna; częstokroć stawiało ją to w sytuacjach, które przerastały jej
możliwości. W końcu była gościem w świątyni. – Cóż... – zaczęła przepraszająco.

I nie dokończyła. – Doprawdy! – wykrzyknęła Jaelle. – Nie mam pojęcia, czego

ludzie chcą ode mnie. Jestem najwyższą kapłanką. Muszę kierować przepływem
mocy, kontrolować Mormae – a Dana wie, że w przypadku Audiart wymaga to pracy.
Muszę przestrzegać obrzędów i udzielać porad. Po odjeździe najwyższego króla na
mnie wraz z kanclerzem spadł obowiązek władania królestwem. Jak mogłabym być
kimś innym niż jestem? Czego wy wszyscy chcecie ode mnie?

Musiała odwrócić się ku kwiatom, by ukryć twarz, co było zdumiewające. Sharra

poczuła rozbawienie i chwilę wzruszenia, lecz pochodziła z kraju, w którym
przebiegłość była cechą niezbędną do przetrwania. Była też córką oraz następczynią
najwyższego władcy Cathalu.

– Tak naprawdę nie mówisz tego do mnie, prawda? – spytała cicho. – Kim są ci

inni?

Po chwili Jaelle, która zdawała się mieć dość odwagi na wszystko inne, odwróciła

się, by spojrzeć na nią. Zielone oczy były suche, lecz w ich głębi kryło się pytanie.

Usłyszały kroki na ścieżce.
– Tak, Leilo? – powiedziała Jaelle, niemal zanim jeszcze się odwróciła. – Co się

stało? I dlaczego wciąż wchodzisz tam, gdzie nie powinno cię być? – Słowa były
surowe, jednakże, co zaskakujące, nie ton.

Sharra popatrzyła na chudą dziewczynkę o prostych, jasnych włosach, która

krzyczała z nie udawanego cierpienia, gdy leciały Dzikie Łowy. Na twarzy Leili
malowała się nieśmiałość.

– Przepraszam – rzekła. – Myślałam jednak, że chciałabyś wiedzieć.

Jasnowidząca jest w chatce, gdzie Finn i jego matka mieszkali z malcem.

Wyraz twarzy Jaelle natychmiast się zmienił. – Kim? Naprawdę? Jesteś

zestrojona z samym tym miejscem, Leilo?

– Zdaje się, że tak – odparła poważnie dziewczynka, jakby była to najzwyklejsza

rzecz pod słońcem.

Jaelle przyglądała jej się przez dłuższą chwilę, a Sharra, rozumiejąc jedynie

połowicznie, spostrzegła litość w oczach najwyższej kapłanki. – Powiedz mi – Jaelle
spytała dziewczynkę łagodnie – czy widzisz teraz Finna? Gdzie on jeździ?

Leila potrząsnęła głową. – Tylko wtedy, gdy byli wezwani. Wtedy go widziałam,

choć nie mogłam z nim rozmawiać. Był... zbyt chłodny. A tam, gdzie teraz są, jest
zbyt zimno, bym mogła tara podążyć.

– Nie próbuj, Leilo – powiedziała szczerze Jaelle. – Nie próbuj nawet.
– To nie ma nic wspólnego z próbowaniem – powiedziała po prostu dziewczynka

i coś w tych słowach, w tym spokojnym pogodzeniu się, obudziło litość również
u Sharry.

Jednakże słowa swe skierowała do Jaelle. – Jeśli Kim jest w pobliżu – stwierdziła

– może mogłybyśmy pojechać do niej?

Jaelle skinęła głową. – Muszę przedyskutować z nią pewne sprawy.
– Czy są tu konie? Chodźmy.
Najwyższa kapłanka uśmiechnęła się łagodnie. – Tak łatwo? Istnieje różnica

pomiędzy niezależnością a nieodpowiedzialnością, moja droga – rzekła z delikatną
precyzją. – Jesteś następczynią swego ojca i narzeczoną – czyżbyś zapomniała? –
następcy tronu Brenninu. A mnie powierzono połowę władzy w Brenninie. Poza tym
jest wojna – a może o tym też zapomniałaś? Na tej ścieżce rok temu zabito svart
alfarów. Będziemy musiały postarać się o eskortę dla ciebie, jeśli zamierzasz mi
dotrzymać towarzystwa, księżniczko Cathalu. Wybacz mi z łaski swojej, ale muszę
zająć się przygotowaniami.

Gładko wyminęła Sharrę stojącą na wysypanej kamykami ścieżce.
Zemsta, pomyślała księżniczka posępnie. Wkroczyła na bardzo prywatny teren

i właśnie zapłaciła za to. Zdawała sobie sprawę, że Jaelle nie myliła się. Co tylko
czyniło skarcenie bardziej dotkliwym. Pogrążona głęboko w rozmyślaniach,
zawróciła i podążyła za najwyższą kapłanką ponownie do świątyni.

Ostatecznie zajęło im sporo czasu, nim niewielka ekspedycja wyruszyła w drogę

nad jezioro, głównie dlatego, że ten absurdalnie otyły mężczyzna, Tegid, którego
Diarmuid wyznaczył na swego orędownika w sprawach małżeństwa, odmówił
pozwolenia jej na wyjazd bez niego, nawet pod opieką kapłanki i straży zarówno
z Brenninu, jak i Cathalu. A ponieważ w stolicy był tylko jeden koń wystarczająco
duży, by przeżyć pod Tegidem, a ten właśnie wierzchowiec przebywał w koszarach
Południowej Twierdzy po drugiej stronie Paras Derval...

Było już niemal południe, gdy wyruszyli, skutkiem czego przybyli zbyt późno, by

wpłynąć w jakikolwiek sposób na to, co się wydarzyło.

Bladym świtem Kimberly, która spała w chatce nad jeziorem, przeszła przez

wąski most nad przepaścią wypełnioną bezimiennymi, bezkształtnymi straszydłami,
a gdy stanęła po drugiej stronie, jakaś postać zbliżyła się do niej we śnie, a wtedy
ogarnął ją strach niczym jakiś zmutowany kształt w tym samotnym, chorym miejscu.

Nie budząc się, rzucała się gwałtownie z boku na bok na swym posłaniu

w chacie, nieświadomie wznosząc jedną rękę gestem odmowy i wyrzeczenia. Po raz
pierwszy i jedyny walczyła z wizją jasnowidzącej, starając się zmienić obraz postaci,
która stała z nią po drugiej stronie. Zmienić – nie tylko przewidzieć – pętle wplecione
w czas na Krośnie. Bezskutecznie.

Właśnie dla wyśnienia tego snu Ysanne uczyniła Kim jasnowidzącą, oddała swą

duszę, by to osiągnąć. Nie ukrywała tego. Nie było tu niespodzianek, tylko groza
i odmowa, bezradność w obliczu tej niezmierzonej nieuchronności.

Śpiąca postać w chatce zaprzestała zmagań; uniesiona obronnym gestem ręka

opadła. We śnie stała spokojnie po drugiej stronie przepaści, stawiając czoła temu, co
nadeszło. To spotkanie czekało na nią od samego początku. Była to prawda większa
od wszystkich innych. I tak oto wraz ze snem o tym, z przekroczeniem mostu,
rozpoczął się koniec.

Był późny poranek, gdy wreszcie zbudziła się. Po sennych marzeniach zapadła

w głębszy, uzdrawiający sen, którego tak rozpaczliwie potrzeba było jej
wyczerpanemu ciału. Teraz leżała jeszcze chwilę w łóżku, spoglądając na słońce,
które wpadało przez otwarte okna, wdzięczna niezmiernie za tę drobną łaskę
odpoczynku w tym właśnie miejscu. Na zewnątrz śpiewały ptaki, a podmuch wiatru
niósł zapach kwiatów. Słyszała plusk fal jeziora uderzających o kamienie na brzegu.

Wstała i wyszła z chaty w słoneczny blask. Zeszła znajomą ścieżką do szerokiej,

płaskiej skały nachylonej nad jeziorem, gdzie klęczała, gdy Ysanne wrzuciła bannion
do oświetlonej księżycem wody i wezwała Eilathena, by zawirował dla niej.

Wiedziała, że jest tam w głębinie, w swym dworze z wodorostów i kamieni,

uwolniony z więzów kwietnego ognia, nie dbający o to, co dzieje się ponad
powierzchnią jego jeziora. Uklękła i umyła twarz zimną, czystą wodą. Siadła na
piętach i pozwoliła, by słońce osuszyło kropelki wody błyszczące na jej policzkach.
Było bardzo cicho. Daleko nad jeziorem łowiący ryby ptak zniżył lot, a potem wzbił
się ponownie i błysnąwszy w słońcu, odleciał na południe.

Kiedyś stała na tym brzegu, niemal całe życie temu, jak się zdawało, i rzucała

kamyki do wody, uciekłszy przed słowami, jakie Ysanne wypowiedziała w chatce.
Pod chatką.

Wtedy jej włosy były jeszcze brązowe. Była internistą z Toronto, obcą w obcym

świecie. Teraz miała białe włosy i była Jasnowidzącą Brenninu, a po drugiej stronie
przepaści ujrzała we śnie rozciągającą się drogę i ktoś stał przed nią na tej drodze.

Cętkowana ryba wyskoczyła z jeziora, błyszcząc jasno. Słońce stało już wysoko, zbyt
wysoko. Krosno tkało nawet teraz, gdy zwlekała, siedząc na brzegu.

Kimberly wstała i wróciła do chaty. Odsunęła stół nieco na bok. Położyła dłoń na

podłodze i wypowiedziała słowo mocy.

W dół prowadziło dziesięć stopni. Ściany były wilgotne. Nie było pochodni, lecz

z dołu wciąż biło dobrze zapamiętane perłowe światło, Baelrath na jej palcu rozjarzył
się w odpowiedzi. Zeszła na dół i stanęła znów w komnacie z tkanym dywanikiem,
pojedynczym biurkiem, łóżkiem, krzesłem, prastarymi księgami.

I przeszkloną szafką pod drugą ścianą, gdzie spoczywał Diadem Lisen, od

którego bił blask.

Zbliżyła się i otworzyła drzwi szafki. Przez dłuższą chwilę stała bez ruchu,

spoglądając na złotą obręcz diademu i lśniący kamień osadzony na niej:
najpiękniejsze dzieło lios alfarów, wykonane przez Dzieci Jasności z miłości i żalu
nad najpiękniejszym dziecięciem wszystkich światów Tkacza.

Światło przeciwko Ciemności, nazwała go Ysanne. Przypomniała sobie słowa

Ysanne, która mówiła, że się zmienił. Miał kolor nadziei, gdy go zrobiono, jednak od
czasu śmierci Lisen świecił słabiej i z poczuciem straty. Myśląc o Ysanne, Kim
wyczuwała ją jako namacalną obecność. Miała złudzenie, że gdyby objęła siebie,
uściskałaby kruche ciało starej jasnowidzącej.

Było to złudzenie, nic więcej, lecz przypomniała sobie coś jeszcze, co było czymś

więcej niż złudzeniem. Słowa Raedertha, maga, którego Ysanne kochała i który ją
kochał, mężczyzny, który znalazł diadem.

Temu, kto następny po Lisen włoży go – rzekł Raederth – przypadnie do

przejścia najmroczniejsza droga spośród wszystkich dzieci ziemi czy gwiazd. Słowa,
które usłyszała w swym śnie. Kim wyciągnęła dłoń i wydobyła diadem z niezmierną
ostrożnością.

Usłyszała dźwięk w pokoju na górze.
Wybuchł w niej lęk, ostrzejszy nawet niż we śnie. Bowiem to, co wtedy było

zaledwie przeczuciem, a więc czymś nieco oddalonym, teraz stało się rzeczywistością
i było na górze. Nadszedł czas.

Odwróciła się twarzą do schodów. Najspokojniejszym głosem, na jaki mogła się

zdobyć, wiedząc, jak niebezpiecznie byłoby okazać strach, powiedziała: – Możesz
zejść na dół, jeśli masz ochotę. Czekałam na ciebie.

Cisza. Jej serce było grzmotem, werblem. Przez chwilę znów widziała przepaść,

most, drogę. Potem rozległy się kroki na schodach.

Potem ukazał się Darien.
Nigdy go nie widziała. Nic nie wiedziała o tym, co stało się na polanie Letniego

Drzewa. Miał być dzieckiem, choć częścią duszy wiedziała, że nie jest i nie może

być. We śnie był tylko spowitą cieniem, niewyraźną obecnością, imieniem, które
poznała w Toronto, jeszcze zanim się urodził. Poznała go po otaczającej go aurze
imienia i czymś jeszcze, co było źródłem jej najgłębszego przerażenia: jego oczy były
czerwone.

Teraz jego oczy były niebieskie, a sam chłopiec wydawał się bardzo młody, choć

powinien być jeszcze młodszy. Tak dużo młodszy. Niemniej jednak stało przed nią
dziecko Jennifer urodzone mniej niż rok temu i rozglądało się niespokojnie po całej
komnacie, wyglądając, jak mógłby wyglądać każdy piętnastoletni chłopiec – gdyby
jakikolwiek chłopiec mógł być tak piękny i mieć w sobie tyle mocy.

– Skąd wiedziałaś, że tu jestem? – spytał nagle. Jego głos był nieporadny, zbyt

mało używany.

Usiłowała zmusić swe serce, by biło wolniej; musiała być spokojna, potrzebowała

całego swego rozsądku, by tego dokonać. – Usłyszałam cię – powiedziała.

– Myślałem, że zachowuję się cicho.
Kobieta zdobyła się na uśmiech. – To prawda, Darienie. Mam bardzo dobry

słuch. Twoja matka zawsze budziła mnie, wracając późno w nocy, bez względu na to,
jak cicho się zachowywała.

Jego wzrok spoczął na niej na chwilę. – Znasz moją matkę?
– Znam ją bardzo dobrze. Bardzo ją kocham.
Zrobił kilka kroków w głąb pomieszczenia, lecz trzymał się pomiędzy nią

a schodami. Nie była pewna, czy po to, by móc samemu uciec, czy żeby uniemożliwić
jej ucieczkę. Znów się rozglądał.

– Nie wiedziałem, że ten pokój jest tutaj.
Mięśnie jej pleców były naprężone z napięcia. – Należał do kobiety, która

mieszkała tu przed tobą – powiedziała.

– Dlaczego? – rzucił wyzywająco. – Kim ona była? Dlaczego pokój jest pod

ziemią? – Ubrany był w sweter, spodnie i wysokie buty koloru jelonka. Sweter był
brązowy, za ciepły na lato i za duży na niego. Uświadomiła sobie, że należał do
Finna. Cała jego odzież należała do Finna. Zaschło jej w ustach. Zwilżyła wargi
językiem.

– Była bardzo mądrą kobietą i w tym pokoju miała wiele przedmiotów, które

kochała, więc trzymała je w ukryciu, by ich strzec. – Diadem leżał na jej dłoni; był
cieniutki i delikatny, zdawał się niemal nic nie ważyć, a jednak wydawało jej się, że
dźwiga ciężar światów.

– Jakie przedmioty? – spytał Darien.
Tak więc rzeczywiście nadszedł już dla nich czas.
– Ten – rzekła Kim, podając mu go. – To dla ciebie, Darienie. Przeznaczony był

dla ciebie. To Diadem Lisen. – Głos jej nieco drżał. Przerwała. On milczał,

przyglądając jej się i wyczekując. Powiedziała: – To Światło przeciw Ciemności.

Głos jej się załamał. Podniosłe, heroiczne słowa poszybowały w głąb małej

komnaty i zgasły w ciszy.

– Czy wiesz, kim jestem? – zapytał Darien. Zacisnął spuszczone dłonie. Zrobił

kolejny krok ku niej. – Czy wiesz, kto jest moim ojcem?

Tyle przerażenia. Jednakże śniła o tym. Należało mu się to. Pokiwała głową. –

Wiem – wyszeptała. A ponieważ wydawało jej się, że w jego głosie usłyszała
nieśmiałość, nie wyzwanie, dodała: – I wiem, że twoja matka była od niego silniejsza.
– Nie była to prawda, lecz była to jej modlitwa, nadzieja, błysk światła, jaki niosła. –
Chciał, żeby umarła, żebyś się nie urodził.

Cofnął się o ten jeden krok, o który posunął się w przód. Potem zaśmiał się cicho,

a był to samotny, przerażający śmiech. – Tego nie wiedziałem – rzekł. – Cernan
dziwił się, czemu pozwolono mi żyć. Słyszałem go. Wszyscy zdają się z tym zgadzać.
– Jego dłonie otwierały się i zaciskały spazmatycznie.

– Nie wszyscy – powiedziała. – Nie wszyscy, Darienie. Twoja matka pragnęła,

żebyś się urodził. Rozpaczliwie. Musiała zachować ostrożność. To było tak ważne.
Paul – Pwyll, ten, który był tu z tobą – ryzykował swym życiem, strzegąc jej
i sprowadzając ją do domu Vae tej nocy, gdy się urodziłeś Wyraz twarzy Dariena
zmienił się, jakby jego oblicze zatrzasnęło się przed nią. – On spał w łóżku Finna –
powiedział bez ogródek. Oskarżycielsko.

Nic nie odrzekła. Cóż mogłaby powiedzieć?
– Daj mi go – powiedział.
Cóż mogła zrobić? Wszystko zdawało się takie nieuchronne, teraz, gdy nadszedł

czas. Któż jak nie to dziecko miał iść Najmroczniejszą Drogą? On już wkroczył na
nią. Niczyja inna samotność nigdy nie sięgnie tak głęboko, niczyja groźba nie będzie
tak absolutna.

Bez słów, bowiem żadne słowa nie mogły być odpowiednie dla tego momentu,

wystąpiła naprzód z diademem w dłoniach. On odruchowo cofnął się, wznosząc rękę
do zadania jej ciosu. Lecz potem opuścił ramię i stanął nieruchomo, zezwalając jej
włożyć go sobie na czoło.

Nie dorównywał jej nawet wzrostem. Nie musiała wysoko sięgać. Łatwo było

umieścić złotą obręcz na jego złotych włosach i zamknąć delikatne zapięcie.

I w chwili zatrzaśnięcia klamerki blask diademu zgasł.
Z jego ust wyrwał się dźwięk; raptowny okrzyk bez słów. W komnacie nagle

zrobiło się ciemno. Oświetlał ją tylko czerwony blask Baełrathu, który wciąż płonął,
i blade światło, które sączyło się po schodach z pokoju na górze.

Wtedy Darien wydał jeszcze jeden dźwięk, lecz tym razem był to śmiech. Nie

zagubiony śmiech jak uprzednio, lecz zgrzytliwy, szorstki, nieopanowany. – Moje? –

krzyknął. – Światło przeciwko Ciemności? Och, ty głupia! Jak syn Rakotha
Maugrima mógłby nieść takie światło? Jak mogłoby ono kiedykolwiek zaświecić dla
mnie?

Kim zasłoniła dłońmi usta. W jego głosie było tyle niepohamowanej udręki.

Wtedy ruszył się i jej strach eksplodował. Podwoił się, rozrósł jeszcze dwukrotnie,
przekroczył wszelką miarę, jaką znała, bowiem w świetle Wojennego Kamienia
ujrzała wtedy, jak oczy chłopca zapłonęły na czerwono. Uczynił gest, nic więcej, lecz
poczuła go niczym cios, który przygwoździł ją do podłogi. Wyminął ją stanowczo
i podszedł do szafki pod ścianą.

W której spoczywał ostatni magiczny przedmiot. Ostatnia rzecz, jaką Ysanne

widziała w swym życiu. Leżąc bezradnie na ziemi u stóp syna Rakotha, Kim
zobaczyła, jak chłopiec bierze Lókdal, sztylet krasnoludów i przywłaszcza go sobie.

– Nie! – wysapała. – Darienie, diadem należy do ciebie, lecz nie sztylet. Nie

powinienies go brać. Nie wiesz, czym on jest.

Znów się zaśmiał i wysunął ostrze z wysadzanej klejnotami pochwy. Dźwięk jak

brzęk struny harfy wypełnił komnatę. Chłopiec spojrzał na błyszczący niebiesko
thieren biegnący wzdłuż klingi i rzekł: – Nie muszę wiedzieć. Mój ojciec będzie
wiedział.

Jakże miałbym pójść do niego bez podarunku, a cóż za podarkiem byłby ten

martwy kamień Lisen? Jeśli samo światło odwraca się ode mnie. Przynajmniej teraz
wiem, gdzie jest moje miejsce.

Minął ją i był już przy schodach; wspinał się po nich, odchodząc z martwym

diademem na czole i sztyletem Colana w dłoni.

– Darienie! – krzyknęła Kim z głębi udręki serca. – On chciał twojej śmierci. To

twoja matka walczyła o to, byś mógł się narodzić!

Brak odpowiedzi. Kroki na posadzce na górze. Drzwi otworzyły się, a potem

zamknęły. Kiedy Diadem zniknął, Baelrath powoli gasł, toteż w komnacie pod chatką
zrobiło się bardzo ciemno. W tym mroku Kim opłakiwała utratę światła.

Kiedy przybyli godzinę później, znów była nad jeziorem, głęboko pogrążona

w rozmyślaniu. Odgłos zbliżających się koni spłoszył ją, więc zerwała się na nogi,
lecz wtedy ujrzała długie, rude włosy i drugie, kruczoczarne, poznała, kto przybył
i ucieszyła się.

Poszła wzdłuż zakrzywionej linii brzegu na ich spotkanie. Sharra, która była

przyjaciółką od pierwszego dnia ich spotkania, zsiadła z konia w chwili, gdy tylko się
zatrzymał i uściskała Kim z całych sił.

– Nic ci nie jest? – spytała. – Zrobiłaś to?
Wydarzenia poranka tak żywo stały jej w pamięci, że przez chwilę Kim nie

zdawała sobie sprawy, że Sharra mówi o Khath Meigol. Ostatnim razem, gdy

widziały się z księżniczką Cathalu, Kim wybierała się w podróż w góry.

Udało jej się skinąć głową i uśmiechnąć blado, choć nie było to łatwe. – Tak –

powiedziała. – Zrobiłam to, po co tam się udałam.

Zostawiła na tym sprawę na moment. Jaelle również zsiadła z konia i stała nieco

na uboczu, czekając. Wyglądała tak jak zawsze, ozięble i odległe, groźnie. Kim
jednakże przeżyła z nią moment bliskości w świątyni w Gwen Ystrat w wieczór
Maidalan, toteż podchodząc do kapłanki, uściskała ją i szybko ucałowała w policzek.
Jaelle stała sztywno przez moment; a potem niezdarnie objęła Kim ramionami
w krótkim, ulotnym geście, który jednakże wyrażał niezmiernie wiele.

Kim odsunęła się. Wiedziała, że ma oczy czerwone od płaczu, lecz nie było sensu

udawać, nie przed Jaelle. Będzie potrzebowała pomocy i to nie najmniejszej
w kwestii tego, co ma zrobić.

– Cieszę się, że tu jesteś – rzekła cicho. – Skąd wiedzieliście?
– Leila – powiedziała Jaelle. – Wciąż jest zestrojona z chatką, gdzie mieszkał

Finn. Powiedziała nam, że tu jesteś.

Kim pokiwała głową. – Coś jeszcze? Czy powiedziała coś jeszcze?
– Nie dzisiejszego poranka. Czy coś się stało?
– Tak – szepnęła Kim. – Coś się stało. Mamy wiele zaległości do nadrobienia

w opowiadaniu sobie nawzajem. Gdzie jest Jennifer?

Dwie kobiety wymieniły spojrzenia. Odpowiedziała Sharra.
– Po wypłynięciu statku pojechała z Brendelem do Anor Lisen. Kim zamknęła

oczy. Smutek miał tyle wymiarów. Czy kiedykolwiek nastąpi koniec?

– Czy chcesz wrócić do chatki? – spytała Jaelle.
Potrząsnęła szybko głową. – Nie. Nie wchodźmy do środka.
Zostańmy tutaj. – Jaelle przyjrzała jej się uważnie, a potem bez ceregieli zgarnęła

swą białą szatę i usiadła na kamienistej plaży. Kim i Sharra poszły w jej ślady.
W niewielkiej odległości stali czujnie rozstawieni ludzie z Brenninu i Cathalu. Tegid
z Rhoden, kolosalnych rozmiarów w brązach i złocie, zbliżał się do trzech kobiet.

– Czcigodna pani – rzekł, kłaniając się głęboko Sharrze – czym mogę służyć ci

w imieniu mego księcia?

– Jedzeniem – odparła zwięźle. – Czysty obrus i drugie śniadanie ustawione na

nim.

– Natychmiast! – wykrzyknął i ponownie skłonił się, niezupełnie pewnie

z powodu luźnych kamieni na brzegu. Odwrócił się i ze zgrzytaniem poszedł przez
plażę w poszukiwaniu posiłku dla nich. Sharra spojrzała z ukosa na Kim, która
uniosła brew z nie ukrywanej ciekawości.

– Nowy podbój? – spytała Kim z odrobiną dawnej dokuczliwości, tonem, który

wydawał jej się czasami stracony na zawsze.

Sharra zaskakująco oblała się rumieńcem. – Cóż, chyba tak. Ale nie on. Wiesz...

Diarmuid oświadczył mi się przed wypłynięciem Prydwena. Tegid jest jego
orędownikiem. Opiekuje się mną, więc...

Nie powiedziała nic więcej, bowiem po raz drugi została dokładnie uściskana. –

Och, Sharro! – wykrzyknęła Kim. – To najmilsze wieści, jakie usłyszałam od nie
wiem, jak dawna!

– Ja myślę – mruknęła zgryźliwie Jaelle. – Sądziłam jednak, że mamy do

omówienia rzeczy ważniejsze niż weselne nowiny. Wciąż nie mamy też żadnych
wieści o statku.

– Ależ mamy – rzekła Kim pośpiesznie. – Wiemy, że dotarli i że wygrali bitwę.
– Och, Danie niech będą dzięki! – powiedziała Jaelle głosem nagle bardzo

młodym i pozbawionym wszelkiego cynizmu. Sharrze odebrało mowę. – Powiedz
nam – rzekła najwyższa kapłanka – skąd o tym wiesz?

Kim rozpoczęła swoją opowieść od tego, jak ją pojmano w górach: od Cerioga,

Faebura i zabójczego deszczu nad Eridu. Następnie powiedziała im o tym, jak
widziała, że deszcz przestał padać zeszłego poranka i jak zobaczyła słońce na
wschodzie, dzięki temu zgadując, że Metran w Cader Sedat został powstrzymany.

Przerwała na chwilę, wrócił bowiem Tegid z dwoma żołnierzami idącymi za nim,

obładowanymi jedzeniem i napojami. Kilka minut zajęło ułożenie wszystkiego
w sposób, który wedle jego krytycznego oka godny był księżniczki Cathalu. Kiedy
trzej mężczyźni oddalili się, Kim zaczerpnęła głęboko tchu i powiedziała o Khath
Meigol, o Taborze i Imraith-Nimphais, o uratowaniu paraiko i ostatnim kaniorze,
a potem, na samym końcu, bardzo cicho, o tym, co ona i jej pierścień wyrządzili
gigantom.

Kiedy skończyła, na brzegu znów zapanowała cisza. Nie odezwała się żadna

z kobiet. Kim wiedziała, że obu im znana była moc pierścienia w jego rozlicznych
odcieniach, lecz to, o czym im właśnie opowiedziała, co zrobiła, musiało być obce
i niemal niepojęte.

Poczuła się bardzo samotna. Pomyślała, że Paul mógłby ją zrozumieć, bowiem

jego ścieżka też była samotna. Wtedy, niemal jakby czytając w jej myślach, Sharra
wyciągnęła do niej rękę i ścisnęła jej dłoń. Kim odpowiedziała uściskiem i rzekła: –
Tabor powiedział mi, że Aven i wszyscy dalrei pojechali do Celidonu trzy dni temu
na spotkanie armii Ciemności. Nie mam pojęcia, co się wydarzyło. Tabor też nie
wiedział.

– My wiemy – oświadczyła Jaelle.
Z kolei ona opowiedziała o tym, co wydarzyło się dwa wieczory wcześniej, kiedy

Leila krzyczała w udręce przy wezwaniu Dzikich Łowów, a przez jej kontakt
wszystkie kapłanki w sanktuarium usłyszały głos Zielonej Ceinwen, która

zapanowała nad Oweinem i odciągnęła go od mordowania.

JTym razem Kim milczała, przyswajając to sobie. Zostało jednakże jeszcze jedno

do powiedzenia, więc w końcu rzekła: – Boję się, że coś jeszcze się stało.

– Kto był tu dziś rano? – spytała Jaelle, w sposób niepokojący przeczuwając to.
Tam, gdzie siedziały, było pięknie. Letnie powietrze było ciepłe i czyste, niebo

i jezioro jaskrawo niebieskie. Wokół były ptaki i kwiaty, znad wody wiał lekki
wietrzyk. W dłoni trzymała kieliszek chłodnego wina.

– Darien – powiedziała. – Dałam mu Diadem Lisen. Ysanne przechowywała go tu

w ukryciu. Światło zgasło, gdy go nałożył. Poza tym skradł Lókdal, sztylet Colana,
który również trzymała w chatce. Potem odszedł. Powiedział, że idzie do swego ojca.

Wiedziała, że to nieuczciwe z jej strony, iż powiedziała to tak bez ogródek.

Twarz Jaelle stała się kościano blada pod wpływem jej słów, lecz Kim wiedziała, że
nie miałoby znaczenia, w jaki sposób powiedziałaby o tym. Jak mogła złagodzić
uderzenie grozy dzisiejszego poranka? Jakie istniało przed nią schronienie?

Wiatr wciąż wiał. Były kwiaty, zielona trawa, jezioro, letnie słońce. I gęsto

utkany strach u korzeni wszystkiego, grożący odebraniem wszystkiego:
wyprowadzeniem na drugą stronę przepaści, na mroczną drogę wiodącą na północ ku
sercu zła.

– Kim jest Darien? -: spytała Sharra z Cathalu. – I kim jest jego ojciec?
Kim zdumiewająco zapomniała. Paul i Dave wiedzieli o dziecku Jennifer, tak

samo jak Jaelle i Mormae w Gwen Ystrat. Vae oczywiście też, i Finn, choć jego teraz
nie było. Prawdopodobnie Leila, która wydawała się wiedzieć o wszystkim, co
w jakikolwiek sposób łączyło się z Finnem. Nikt inny nie wiedział: ani Loren, ani
Aileron, Artur, czy Ivor, ani nawet Gereint.

Spojrzała na Jaelle i otrzymała w odpowiedzi spojrzenie równie pełne

powątpiewania i równie zaniepokojone. Potem pokiwała głową, a po chwili
najwyższa kapłanka uczyniła to samo. Tak więc opowiedziały całą historię, siedząc
na brzegu jeziora Eilathena.

A kiedy skończyły, kiedy Kim opowiedziała o gwałcie i przedwczesnym

porodzie, o Vae i Firmie, kiedy Jaelle opowiedziała im obu historię Paula o tym, co
wydarzyło się na polanie Letniego Drzewa i Kim zakończyła opowieść na czerwonym
błysku oczu Dariena dzisiejszego poranka i mocy, która bez wysiłku powaliła ją na
ziemię, Sharra z Cathalu wstała. Oddaliła się szybko o kilka kroków i stała przez
chwilę, spoglądając na wodę. Potem odwróciła się ponownie do Kim i Jaelle. Patrząc
na nie obie, na ponurą obawę malującą się na ich twarzach, Sharra, która
w marzeniach od dzieciństwa wyobrażała siebie jako sokoła lecącego samotnie,
krzyknęła na głos: – Ależ to straszne! Biedne dziecko! Nikt inny na świecie nie może
być tak samotny.

Słychać to było z dala. Kim zobaczyła, że żołnierze znajdujący się nieco dalej na

brzegu, obejrzeli się na nie. Jaelle wydała osobliwy dźwięk, coś pomiędzy sapnięciem
a zadyszanym śmiechem.

– Doprawdy – zaczęła. – Biedne dziecko? Nie sądzę, żebyś naprawdę rozumiała...
– Nie – wtrąciła się Kim, kładąc z naciskiem dłoń na ramieniu Jaelle. – Nie,

zaczekaj. Ona się nie myli. – Mówiąc to, przeżyła jeszcze raz scenę z piwnicy pod
chatką, uważnie przyglądając jej się, starając się przeniknąć przez swą pełną strachu
świadomość tego, kim jest ojciec tego dziecka. A gdy sięgnęła wstecz, starając się
przypomnieć sobie, znów usłyszała dźwięk, który wyrwał mu się w chwili, gdy zgasło
Światło Lisen.

I tym razem, z oddali, mając za przewodnika słowa Sharry, Kim wyraźnie ujrzała

to, co wtedy uszło jej uwagi: samotność, straszne poczucie odtrącenia
w oszołomionym krzyku wyrwanym z duszy tego chłopca – tylko chłopca, trzeba
o tym pamiętać – który nie miał nikogo i niczego, ani nie miał gdzie się obrócić. I od
którego odwróciło się samo światło, jakby w geście odmowy i odrazy.

Rzeczywiście tak powiedział, teraz sobie przypomniała. Powiedział jej to, lecz

w swym przerażeniu usłyszała tylko straszliwą groźbę, która nastąpiła później: że
idzie do ojca z darami. Darami błagalnymi, jak uświadomiła sobie teraz, darami
prośby, tęsknoty za przynależnością, darami od najbardziej samotnej duszy, jaka
kiedykolwiek istniała.

Od Dariena na Najmroczniejszej Drodze.
Kim wstała. Słowa Sharry sprawiły, że wreszcie sytuacja wykrystalizowała się.

Pomyślała o jedynej drobnej rzeczy, jaką mogła uczynić. Była to rozpaczliwa
nadzieja, lecz tylko to im zostało. Bowiem choć wciąż mogło się okazać, że armie
i pola walki zakończą kwestię w ten czy inny sposób, Kim wiedziała, że zbyt wiele
mocy brało w tym udział, by było to pewnością.

Ona sama była jedną z tych mocy, a inną był ten chłopiec, którego widziała dziś

rano. Spojrzała na żołnierzy, zatroskana przez chwilę, lecz tylko przez chwilę: było
już za późno na tajemnicę, gra posunęła się zbyt daleko i zbyt wiele zależało od tego,
co nastąpi. Tak więc poszła nieco naprzód, schodząc z kamienistego brzegu na trawę
wiodącą do frontowych drzwi chaty.

Wtedy zawołała głośno: – Darienie, wiem, że mnie słyszysz! Zanim pójdziesz

tam, gdzie powiedziałeś, pozwól, że coś ci powiem: twoja matka stoi teraz na wieży
na zachód od puszczy Pendaran. – To było wszystko. Tylko tyle jej zostało: strzęp
informacji powierzony wichrowi.

Po krzyku zapanowała wielka cisza, którą pogłębiały jeszcze, nie zakłócały, fale

bijące o brzeg. Kim czuła się trochę śmiesznie, wiedząc, jak musi to wyglądać dla
żołnierzy. Godność jednak teraz znaczyła mniej niż nic; ważny był tylko gest wyjścia

naprzeciw, wysłanie głosu, w który włożyła całe serce, jedyną rzecz, która mogła do
niego dotrzeć.

Słychać było jedynie ciszę. Zbudzona z dziennej drzemki jej krzykiem biała sowa

zerwała się na chwilę spośród drzew na wschód od chaty, a później zaszyła głębiej
w lesie. Mimo to Kim była niemal pewna – a do tego czasu nauczyła się ufać swoim
instynktom, od tak dawna nie mogąc kierować się czymś wiele więcej – Darien wciąż
był tu. Coś ciągnęło go do do tego miejsca i nie pozwalało mu odejść, a jeśli jest
w pobliżu, usłyszy ją. A jeśli usłyszy?

Nie wiedziała, co zrobiłby. Wiedziała tylko, że jeśli ktokolwiek, gdziekolwiek

może powstrzymać go przed tą podróżą do ojca, to tylko Jennifer w swej wieży. Ze
swym brzemieniem, swymi strapieniami i swym upieraniem się od samego początku,
że jej dziecko będzie przypadkowe. Jednak nie można pozwolić na to, by dłużej taki
pozostał, powiedziała sobie Kim. Jennifer chyba to zrozumie? Był w drodze do
Starkadh, niepocieszony i samotny. Jego matka chyba wybaczy Kim to wtrącenie się?

Kim odwróciła się do pozostałych. Jaelle również podniosła się, stojąc dumnie

wyprostowana, opanowana, doskonale zdając sobie sprawę z tego, co właśnie się
stało. Rzekła: – Czy nie powinnyśmy jej ostrzec? Co zrobi, jeśli on do niej przyjdzie?

Kim nagle poczuła się bardzo zmęczona i krucha. Powiedziała:
– Nie wiem. Nie wiem, czy on tam się uda. Może to zrobi. Myślę jednak, że

Sharra ma rację, on szuka miejsca dla siebie. A co do ostrzeżenia jej – nie mam
pojęcia, jak to zrobić. Przykro mi.

Jaelle ostrożnie zaczerpnęła tchu. – Potrafię zabrać nas tam.
– Jak? – spytała Sharra. – Jak możesz to zrobić?
– Dzięki avarlithowi i krwi – odparła najwyższa kapłanka Dany cichszym,

odmiennym tonem. – Bardzo dużej ilości obu.

Kim przyjrzała jej się uważnie. – Ale czy powinnaś? Czy nie powinnaś zostać

w świątyni?

Jaelle potrząsnęła głową. – Przez ostatnie kilka dni nie mogłam znaleźć sobie

miejsca, co nigdy przedtem mi się nie zdarzyło. Sądzę, że Bogini przygotowywała
mnie do tego.

Kim spojrzała na Baelrath na swym palcu, na jego spokojne, słabe migotanie.

Stąd nie będzie pomocy. Czasami nienawidziła pierścienia z przerażającą siłą.
Podniosła wzrok na pozostałe kobiety.

– Ona ma rację – stwierdziła spokojnie Sharra. – Trzeba ostrzec Jennifer, jeśli on

wybiera się do niej.

– Albo pocieszyć ją potem, jeśli nic innego nie pozostanie – powiedziała

zaskakująco Jaelle. – Jasnowidząca, decyduj szybko! Będziemy musiały pojechać do
świątyni, żeby to zrobić, a czas jest jedyną rzeczą, jakiej nie mamy.

– Nie mamy mnóstwa rzeczy – poprawiła Kim, niemal od niechcenia. Jednakże

zanim jeszcze skończyła to mówić, skinęła głową potwierdzająco.

Sprowadziły dodatkowego konia dla niej. Później tego popołudnia, pod kopułą

świątyni przed ołtarzem z toporem, Jaelle wypowiedziała słowa mocy i modlitwy.
Utoczyła sobie krwi – prawdę powiedziawszy bardzo wiele, jak ostrzegała –
a następnie nawiązała kontakt z Mormae w Gwen Ystrat i wspólnymi siłami
wewnętrzny krąg kapłanek Dany sięgnął głęboko do korzenia ziemi po moc Matki
wystarczającą do wysłania trzech kobiet daleko stąd, na kamienisty brzeg oceanu, nie
jeziora.

Nie trwało to długo, lecz mimo to, gdy przybyły na miejsce, niemal dogonił je

przybierający na sile sztorm, a fale i wiatr szalały.

Nawet gdy był w postaci sowy, diadem opasywał jego głowę. Jednakże sztylet

musiał trzymać w dziobie, a to było męczące. Upuścił go w trawę u stóp swego
drzewa. Nic nie przyjdzie, by go zabrać. Wszystkie inne zwierzęta w lasku już się go
bały. Potrafił zabijać wzrokiem.

Nauczył się tego dwie noce temu, gdy polna mysz, na którą polował, nieomalże

uciekła mu pod przegniłe deski stodoły. Był głodny i zły. Jego oczy rozbłysły –
zawsze wiedział, kiedy to się dzieje, choć nie potrafił w pełni nad tym panować –
i mysz zaskwierczała i padła martwa.

Uczynił to jeszcze trzy razy tamtej nocy, choć nie był już głodny. W mocy tej

było trochę przyjemności, ale i pewien przymus. Tego nie rozumiał w pełni.
Przypuszczał, że to dziedzictwo jego ojca.

Późno następnej nocy zasypiał w swej własnej postaci, czy też postaci, jaką

przybrał tydzień temu, i kiedy pogrążał się we śnie, w połowie drogi do snu naszło go
wspomnienie. Przypomniał sobie zimę, która minęła i głosy w burzy, które wołały go
każdej nocy. Przypomniał sobie, że czuł ten sam przymus. Pragnienie wyjścia na
mróz i bawienia się z dzikimi głosami wśród śnieżnej zamieci.

Teraz już nie słyszał głosów. Nie wołały go. Zastanawiał się – była to trudna

myśl – czy może przestały go wołać dlatego, że już przyszedł do nich. Będąc
chłopcem, tak jeszcze niedawno, kiedy głosy wołały, próbował walczyć z nimi. Finn
pomagał. Miał zwyczaj skradać się po zimnej posadzce chaty i wpełzać Firmowi do
łóżka, a wtedy wszystko było dobrze. Teraz nie było już nikogo, kto potrafiłby
sprawić, że wszystko będzie dobrze. Potrafił zabić wzrokiem, a Finna już nie było.

Z tą myślą usnął w jaskini wysoko na wzgórzach na północ od chaty.

A o poranku zobaczył białowłosą kobietę, która schodziła ścieżką na brzeg jeziora.
Potem, gdy wróciła do domu, poszedł za nią, a ona zawołała go, więc zszedł po
schodach, o których istnieniu nawet nie wiedział.

Ona również bała się go. Wszyscy się bali. Potrafił zabijać wzrokiem. Lecz

przemówiła do niego spokojnie i uśmiechnęła się raz. Od dawna nikt się do niego nie
uśmiechał. Od chwili, gdy opuścił polanę Letniego Drzewa w tym nowym, starszym
kształcie, do którego nie mógł się przyzwyczaić.

Ona znała jego matkę, jego prawdziwą matkę. Tę, o której Finn mu opowiadał, że

wygląda jak królowa i kocha go, nawet jeśli musiała odejść. Finn powiedział, że
uczyniła go kimś niezwykłym, i powiedział coś jeszcze... coś o potrzebie bycia
dobrym, aby Darien zasłużył na to, by być kimś specjalnym. Coś w tym rodzaju.
Coraz trudniej było mu o tym pamiętać. Zastanawiał się jednak, czemu sprawiła, że
tak łatwo przychodziło mu zabijanie i dlaczego czasami chciał zabijać.

Myślał o tym, by spytać o to tę białowłosą kobietę, lecz czuł się niespokojnie

w zamkniętej przestrzeni chatki i bał się powiedzieć jej o zabijaniu. Bał się, że go
znienawidzi i odejdzie.

Wtedy pokazała mu Światło i powiedziała, że to dla niego. Ledwo wierząc w to,

tak było piękne, pozwolił jej włożyć je sobie na czoło. Światło przeciwko Ciemności,
tak je nazwała, a kiedy powiedziała to, Darien przypomniał sobie coś, o czym Finn
jeszcze mu mówił, o konieczności nienawidzenia Ciemności i głosach w zawiei, którą
przysyłała Ciemność. A teraz, co było zdumiewające, zdawało się, że choć był synem
Rakotha Maugrima, dostał klejnot Światła.

I wtedy klejnot zgasł.
Tylko odejście Finna bolało równie mocno. Poczuł tę samą pustkę, to samo

uczucie straty. Wtedy, pośrodku tego wszystkiego i z powodu tego wszystkiego,
poczuł, że jego oczy szykują się do rozjarzenia na czerwono, a następnie tak się stało.
Nie zabił jej. Mógł z łatwością to uczynić, lecz tylko powalił ją na ziemię i poszedł
zabrać drugi błyszczący przedmiot, który zobaczył w komnacie. Nie wiedział,
dlaczego go wziął, ani też co to było. Po prostu zabrał.

Dopiero, gdy chciał już wyjść i kobieta próbowała go zatrzymać, przyszło mu do

głowy, że mógłby ją skrzywdzić tak mocno, jak ona jego i w tym momencie
postanowił, że zaniesie ten sztylet swemu ojcu. Jego głos zabrzmiał zimno i silnie
w jego uszach i zobaczył, jak jej twarz zbladła, tuż zanim opuścił pokój. Potem
wyszedł na zewnątrz i znów zmienił się w sowę.

Później tego dnia przybyli inni ludzie i obserwował ich ze swego drzewa w lesie

na wschód od chatki. Widział trzy kobiety rozmawiające nad jeziorem, choć nie
słyszał, o czym mówiły, a zbyt się bał podejść bliżej w postaci sowy.

Lecz wtedy jedna z nich, ta o ciemnych włosach, wstała i krzyknęła dość głośno,

by ją mógł usłyszeć: – Biedne dziecko! Nikt inny na świecie nie może być tak
samotny! – i wiedział, że mówi o nim. Chciał wtedy zejść na dół, ale wciąż się bał.
Bał się, że jego oczy będą chciały zapłonąć czerwienią, a on nie będzie wiedział, jak
je powstrzymać. Ani powstrzymać tego, co on robił, gdy stawały się takie.

Tak więc czekał, a chwilę później białowłosa zrobiła kilka kroków w jego stronę

i zawołała go po imieniu.

Ta część jego osoby, która była sową, tak się przeraziła, że czysto odruchowo

przeleciał kilka wymachów skrzydeł, nim zdołał zapanować nad sobą. I wtedy
posłyszał, jak kobieta mówi mu, gdzie jest jego matka.

To było wszystko. Chwilę później odeszły. Był znowu sam. Został na drzewie

w postaci sowy, próbując zdecydować, co ma zrobić.

Finn mówił, że przypominała królową. Kochała go.
Sfrunął na dół i pochwycił znów sztylet w dziób, po czym wzbił się w powietrze.

Ta jego część, która była sową, nie chciała lecieć za dnia, lecz był przecież czymś
więcej niż sową, czymś dużo więcej. Trudno mu było nieść sztylet, lecz dawał sobie
radę.

Poleciał na północ, lecz tylko przez jakiś czas. Na zachód od puszczy Pendaran,

powiedziała białowłosa. Wiedział, gdzie to jest, choć nie wiedział, skąd. Stopniowo
zaczął skręcać na pomocny zachód.

Leciał bardzo szybko. Nadciągała burza.

Rozdział 5

Tam, gdzie się udawali – Wilczy Władca biegnący pod postacią wilka, Darien

lecący jako sowa ze sztyletem w dziobie i trzy kobiety wysłane ze świątyni mocą
Dany – tam Jennifer stała na balkonie Lisen, spoglądając na morze, a jej włosy
rozwiewał orzeźwiający wiatr.

Tak była nieruchoma, że gdyby nie oczy bezustannie mierzące białogrzywe fale,

można by ją wziąć za posąg na dziobie statku, a nie żywą kobietę czekającą na
krawędzi lądu na przybycie owego statku. Wiedziała, że są daleko na północ od
Taerlindel i częściowo dziwiło ją to. Lecz to tu właśnie Lisen oczekiwała na powrót
statku z Cader Sedat, a w głębi duszy Jennifer była świadoma, wręcz przekonana, że
jest to jej miejsce. Wewnątrz tego przekonania, niczym chwast w ogrodzie, narastało
przeczucie.

Wiatr dął z południowego zachodu, a od chwili, gdy poranek zmienił się

w popołudnie, nabrał jeszcze siły. Nie odrywając oczu od morza choćby na chwilę,
kobieta odsunęła się od niskiego murku i siadła na krześle, które jej wyniesiono.
Pogładziła palcami jego wypolerowane drewno. Brendel mówił, że wykonali je
rzemieślnicy spod znaku Brein w Daniloth, na długo zanim jeszcze zbudowano Anor.

Brendel był tutaj, tak samo Flidais, znajome duchy nigdy nie oddalające się

daleko od niej, nigdy nie odzywające się, chyba, że przemówiła do nich. Ta część jej
osoby, która wciąż była Jennifer Lowell, uwielbiała konne przejażdżki, droczenie się
ze swą współlokatorką i kochała Kevina Laine w równym stopniu za jego dowcip, co
za jego czułość, buntowała się przeciwko tej ciężkiej powadze. Jednakże ją porwano
po konnej przejażdżce rok temu, Kim miała teraz białe włosy i była jasnowidzącą
obarczoną własnym ciężarem, a Kevin nie żył.

A ona sama była Guinevere i był tu też Artur, wciągnięty znów w wojnę

przeciwko Ciemności. Był tym wszystkim, czym był zawsze. Przebił się przez mur,
jakim otoczyła się od czasów Starkadh i wypuścił ją na wolność, po czym odpłynął
daleko do miejsca śmierci.

Zbyt wiele wiedziała o jego przeznaczeniu i swej własnej, gorzkiej roli, jaką

w nim odgrywała, by kiedykolwiek znów mogło jej być lekko na sercu. Była panią
smutków i narzędziem kary i wydawało się, że niewiele może poradzić na jedno czy
drugie. Przeczucia nasilały się, a cisza zaczęła ją przygnębiać. Odwróciła się do
Flidaisa. W tym momencie jej dziecko przelatywało właśnie nad rzeką Wyth Llewen
w sercu puszczy, zmierzając ku niej.

– Opowiesz mi jakąś historię? – spytała. – Póki czuwam?
Ten, którego znała na dworze Artura jako Taliesina i który stał teraz obok niej

w swej prawdziwej, starszej postaci, wyjął zakrzywioną fajkę z ust, wydmuchał kółko

dymu na wiatr i uśmiechnął się.

– Jaką opowieść? – zapytał. – Czego chcesz posłuchać, pani?
Potrząsnęła głową. Nie chciała być zmuszona do myślenia. – Cokolwiek. –

Wzruszyła ramionami. Potem, po przerwie: – Opowiedz mi o Łowcach. Kim i Dave
uwolnili ich, tyle wiem. Jak zostali spętani? Kim byli, Flidaisie?

Znów się uśmiechnął, a w jego głosie pobrzmiewało trochę więcej niż odrobina

dumy. – Opowiem ci o wszystkim, o co mnie pytasz. I wątpię, czy istnieje jakaś żywa
istota we Fionavarze teraz, gdy paraiko umarli i straszą w Khath Meigol, która
znałaby prawdziwą historię.

Posłała mu ironiczne spojrzenie z ukosa. – Rzeczywiście znałeś wszystkie

opowieści, nieprawdaż? Wszystkie, próżne dziecię.

– Znałem opowieści i odpowiedzi na wszystkie zagadki we wszystkich światach,

z wyjątkiem... – przerwał nagle.

Brendel, który przyglądał się z zainteresowaniem, dostrzegł, iż leśny andain oblał

się zdumiewającym, głębokim rumieńcem. Kiedy Flidais podjął opowieść, uczynił to
innym tonem, a gdy zaczął mówić, Jennifer odwróciła się znów ku falom, nasłuchując
i obserwując, znów zmieniona w posąg.

– Usłyszałem to od Ceinwen i Cernana dawno temu – powiedział Flidais, a jego

głęboki głos przedzierał się przez odgłos wiatru. – Nawet andainów nie było jeszcze
we Fionavarze, gdy wpleciono w czas ten świat, pierwszy ze światów Tkacza. Lios
alfarów nie było jeszcze na Krośnie, ani też krasnoludów, ani wysokich ludzi zza
morza, ani tych na wschód od gór, czy w spalonych słońcem krainach na południe od
Cathalu.

Bogowie i boginie, którzy otrzymali imiona i moce z łaskawych rąk Tkacza, byli

obecni. Istniały zwierzęta w lasach, a lasy były wówczas niezmierzone; żyły ryby
w jeziorach, rzekach i w rozległym morzu i ptaki na jeszcze rozleglejszym niebie. Po
niebie leciały także Dzikie Łowy, a w lasach i dolinach, przez rzeki i po górskich
zboczach w dniach młodości świata chodzili paraiko i nadawali imona temu, co
widzieli.

Za dnia wędrowali paraiko, a Łowcy odpoczywali, lecz nocą, gdy wschodził

księżyc, Owein z siedmioma królami i dzieckiem, które jechało na Iselen, najbielszej
z widmowych klaczy, wzbijali się w rozgwieżdżone niebo i polowali na zwierzynę
lasów i otwartych przestrzeni aż do świtu, wypełniając noc dzikim pięknem swych
okrzyków i myśliwskich rogów.

– Dlaczego? – Brendel nie mógł powstrzymać pytania. – Czy wiesz, dlaczego,

leśny panie? Czy wiesz, czemu Tkacz wplótł ich zabijanie w Gobelin?

– Kto zna wzór na Krośnie? – rzekł z powagą Flidais. – Lecz to usłyszałem od

Cernana od Zwierząt: Łowy umieszczono w Gobelinie, by były dzikie

w najprawdziwszym sensie, by położyć nie dającą się opanować nić pod fundament
wolności Dzieci, które miały przyjść później. Takim sposobem Tkacz nałożył na
siebie ograniczenie, aby nikt, nawet on sam, tkając na Krośnie Światów, nie mógł
przewidzieć i ukształtować dokładnie tego, co nastąpi. My, którzy pojawiliśmy się
później, andainowie, którzy jesteśmy dziećmi bogów, lios alfarowie, krasnoludowie
i wszystkie rasy ludzi, otrzymaliśmy wybór, pewną swobodę kształtowania naszego
własnego przeznaczenia dzięki tej dzikiej nici Oweina i Łowów, która snuje się na
Krośnie raz jako osnowa, a potem wątek, po kolei co jakiś czas. Cernan powiedział
mi pewnej nocy dawno temu, że Łowy są tu właśnie po to, by być czymś dzikim, by
przecinać odmierzoną wolę Tkacza. Być czymś nieprzewidywalnym i w ten sposób
umożliwić nam istnienie.

Przerwał, bowiem zielone oczy Guinevere odwróciły się od morza ku niemu

i było w nich coś, co pohamowało jego wymowę.

– Jakiego słowa użył Cernan? – spytała. – Nieprzewidywalny?
Ostrożnie sięgnął myślą wstecz, bowiem wyraz jej twarzy nakazywał ostrożność,

a było to dawno temu. – To prawda – rzekł wreszcie, zrozumiawszy, że było to
ważne, lecz nie rozumiejąc powodu tego. – Dokładnie tak powiedział, pani. Tkacz
utkał Łowy i puścił je swobodnie na Krosno, abyśmy my z kolei mogli być wolni
dzięki nim. Dobro i Zło, Światło i Ciemność, istnieją we wszystkich światach
Gobelinu, ponieważ Owein i jego królowie istnieją i jadą za dzieckiem na Iselen,
przeszywając niebiosa.

Odwróciła się w pełni od morza twarzą ku niemu. Nie potrafił wyczytać niczego

zjej oczu; nigdy nie potrafił przeniknąć wyrazu jej oczu. Powiedziała: – Tak więc,
z powodu Łowów, Rakoth stał się możliwy.

Nie było to pytanie. Przeniknęła tę opowieść do najgłębszej, najbardziej gorzkiej

jej części. Odpowiedział jej tym, co Cernan i Ceinwen powiedzieli jemu, jedyną
rzeczą, jaką można było powiedzieć: – On jest ceną, jaką płacimy.

Po chwili dodał nieco głośniej z powodu wiatru: – Jego nie ma w Gobelinie.

Z powodu nieprzewidywalności Łowów samo Krosno nie było już nietykalne, nie
było już wszystkim. Tak więc Maugrim był w stanie przedostać się spoza niego,
spoza czasu i ścian Nocy, które ograniczają wszystkich pozostałych, nawet bogów,
i wkroczyć do Fionavaru, a tym samym do wszystkich światów. Jest tutaj, lecz nie
stanowi części Gobelinu; nigdy nie uczynił niczego, co by związało go z nim, więc
nie może umrzeć, nawet gdyby wszystko na Krośnie miało zostać sprute, a wszystkie
nasze nici przepadły.

Tę część Brendel znał, choć przedtem nie wiedział, jak do tego doszło. Z ciężkim

sercem spojrzał na kobietę, która siedziała przy nich, a przyglądając się jej, wyczytał
w niej pewną myśl. Nie był mądrzejszy od Flidaisa, ani nie znał jej od tak dawna, lecz

jego dusza dostroiła się do służenia jej od tej nocy, gdy wykradziono ją spod jego
opieki. Rzekł: – Jennifer, jeśli to wszystko jest prawdą, jeśli Tkacz narzucił
ograniczenie swej własnej zdolności kształtowania naszego losu, z tego wynikałoby –
musi wynikać – że przeznaczenie Wojownika nie jest nieuniknione.

Była to jej własna świtająca myśl, sugestia, jądro jasności w mroku, który ją

otaczał. Spojrzała na niego, nie uśmiechając się, nie mając na to śmiałości, lecz
bruzdy na jej twarzy wygładziły się, a głos tak się załamał, że serce mu się ścisnęło,
gdy powiedziała: – Wiem. Myślałam o tym. Och, mój przyjacielu, czy to możliwe?
Wyczułam różnicę, gdy tylko go ujrzałam – doprawdy! Nie było nikogo, kto byłby
Lancelotem w taki sposób, wjaki ja byłam Guinevere, kto czekałby na przypomnienie
sobie mojej historii. Powiedziałam mu o tym. Tym razem jest nas tylko dwoje.

Zobaczył, jak jej twarz promienieje, jak wraca na nią odrobina rumieńca

nieobecnego od chwili, gdy Prydwen podniósł żagle, i wydawało się, że sprowadził ją
w całej jej urodzie z krainy posągów i ikon do królestwa żywych kobiet, które
potrafiły kochać i miały śmiałość łudzić się nadzieją.

Lepiej byłoby, dużo lepiej, pomyśli z goryczą lios alfar później tej nocy, nie

mogąc usnąć w pobliżu Anor, gdyby nigdy nie pozwoliła sobie na to obnażenie
uczuć.

– Czy mam ciągnąć dalej? – spytał Flidais tonem, w którym pobrzmiewała

zgryźliwość właściwa zarozumiałym bajarzom.

– Proszę – szepnęła uprzejmie, odwracając się do niego. Lecz gdy podjął swą

opowieść, znów skierowała wzrok ku morzu. Siedząc tak, słuchała jego opowieści
o tym, jak Łowcy stracili swego malca, jeźdźca Iselen, tej nocy, gdy poruszyli
księżyc. Próbowała przysłuchiwać się mu uważnie, gdy głębokim głosem ponad
świstem wiatru snuł opowieść o tym, jak Connla, najpotężniejszy z paraiko, zgodził
się rzucić czary, które wyślą Łowy na spoczynek do czasów, aż narodzi się kolejny,
który będzie mógł wstąpić wraz z nimi na Najdłuższą Drogę – Drogę, która biegnie
między światami a gwiazdami.

Jednakże jakkolwiek starałaby się, nie mogła całkiem opanować swych myśli,

bowiem wcześniejsze wyjaśnienia andaina zapadły jej w serce i nie tylko w sposób
widoczny dla Brendela. Nieprzewidywalność, zdolność wyboru, dar Tkacza dla jego
Dzieci, dawała zgubnemu przeznaczeniu Artura możliwość odkupienia win, o jakiej
przedtem nigdy nie miała odwagi nawet śnić. Jednakże w tym, co powiedział Flidais,
było coś więcej. Coś, co sięgało głębiej niż ich odwieczna tragedia we wszystkich
powrotach, czego lios alfar nie dostrzegał, i o czym Flidais zupełnie nic nie wiedział.

Niemniej jednak Jennifer wiedziała i tuliła to do swego szybko bijącego serca.

Nieprzewidywalność, powiedział Cernan od Zwierząt o Dzikich Łowach i wyborze,
jakiego byli ucieleśnieniem. To było jej własne słowo. Jej własne instynktowne słowo

na jej reakcję na Maugrima. Na jej dziecko i jego wybór.

Spojrzała wypatrującym wzrokiem na morze. Dął bardzo silny wiatr i szybko

nadciągały ciemne chmury. Siłą woli utrzymywała spokój na twarzy, lecz wewnątrz
była tak otwarta, tak odsłonięta, jak tylko było to możliwe.

I w tym momencie Darien wylądował w pobliżu rzeki na krawędzi zarośli

i ponownie przybrał ludzką postać.

Głos gromu był jeszcze odległy, a chmury wisiały jeszcze daleko nad morzem.

Jednak burzę gnał wiatr z południowego zachodu, a gdy światło zaczęło się zmieniać,
znający się na pogodzie lios alfar poczuł niepokój. Wziął Jennifer za rękę i we troje
schronili się do komnaty na szczycie wieży. Flidais zasunął półkoliste szklane okna
umocowane na szynach. Kiedy zamknęły się mocno, w nagłej ciszy Brendel
zauważył, że andain niespodziewanie przechyla głowę, jakby coś usłyszał.

I tak było. Wycie wiatru na balkonie nie pozwalało mu usłyszeć alarmów

rozbrzmiewających w Wielkiej Puszczy. Intruz. Nawet dwóch: jeden był już tu,
a drugi nadchodził i przybędzie tu już wkrótce.

Tego, który się zbliżał, Flidais znał i obawiał się, bowiem był to jego pan, władca

wszystkich andainów i najpotężniejszy spośród nich, lecz tego drugiego, który stał na
dole w tej chwili, nie znał ani on, ani moce Puszczy i to je przerażało. Ze strachu
wpadły we wściekłość, którą wyczuwał teraz jako napierającą siłę potężniejszą od
wiatru na balkonie.

Bądźcie spokojni, nadał w duchu, choć sam był daleki od spokoju. Zejdę na dół.

Zajmę się tym.

Do pozostałych, lios alfara i kobiety, którą znał jako Guinevere, powiedział

ponuro: – Ktoś przybył, a Galadan jest w tej chwili w drodze tutaj.

Zauważył, jak wymienili spojrzenia i poczuł wzrost napięcia w komnacie.

Pomyślał, że to odbicie jego własnego niepokoju, nie wiedząc niczego
o wspomnieniach, jakie oboje mieli o Wilczym Władcy w lesie na wschód od Paras
Derval nieco więcej niż rok temu.

– Spodziewacie się kogoś? – zapytał. – Kto przyszedłby tu za wami?
– Kto mógłby przyjść tu za nami? – odparł szybko Brendel. Nagle lios rozbłysnął

nowym blaskiem, jakby zrzucił pelerynę, tak że przeświecała teraz jego prawdziwa
natura. – Nikt nie przybył morzem; dostrzeglibyśmy ich – a jak ktokolwiek mógłby
przybyć od strony lasu?

– Ktoś silniejszy od Puszczy – odrzekł Flidais, zatroskany nutą niepokoju, jaka

pobrzmiewała w jego głosie.

Brendel już znalazł się na schodach. – Jennifer, zaczekaj tutaj. My zejdziemy

i zajmiemy się tym. Zamknij drzwi za nami i otwórz tylko na głos któregoś z nas. –
Mówiąc to, poluzował swój krótki miecz w pochwie i zwrócił się do Flidaisa – Ile

czasu minie, nim przybędzie Galadan?

Andain posłał pytanie do Puszczy i przekazał odpowiedź: – Pół godziny, może

mniej. Biegnie bardzo szybko w swej wilczej postaci.

– Pomożesz mi? – zapytał go bezpośrednio Brendel.
Oczywiście, to było pytanie. Andainowie rzadko troszczyli się o sprawy

śmiertelników, a jeszcze rzadziej wtrącali się w nie. Jednakże Flidais miał w tym
swój cel, swój najstarszy, najgłębszy cel, toteż grał na zwłokę. – Zejdę na dół z tobą.
Powiedziałem puszczy, że zobaczę, kto to jest.

Brendel dostrzegł, że Jennifer ponownie bardzo zbladła, lecz dłonie jej nie drżały.

Głowę trzymała wysoko wzniesioną i po raz kolejny Brendel był pełen podziwu dla
jej czystej, niezachwianej odwagi, gdy powiedziała: – Zejdę na dół. Ktokolwiek tam
jest, przyszedł tu z mego powodu; to może być przyjaciel.

– Może nie być – stwierdził Brendel poważnie.
– W takim razie nie byłabym bezpieczniejsza w komnacie – odparła spokojnie

i zatrzymała się u szczytu krętych schodów, czekając na niego, by ją sprowadził.
Jeszcze chwilę wahał się, a potem jego oczy zrobiły się zielone, dokładnie takiego
samego koloru, jak jej. Wziął ją za dłoń i przyłożył ją wpierw do swego czoła,
a potem do warg, po czym odwrócił się, by zejść z wyciągniętym mieczem w ręku.
Jego kroki były lekkie i szybkie na kamiennych schodach. Poszła w jego ślady,
a Flidais za nią. Przez głowę przebiegały mu kalkulacje i kłębiło się w niej od
względów, możliwości i rozpaczliwie tłumionego podniecenia.

Gdy tylko wyszli na plażę, zobaczyli Dariena stojącego nad rzeką.
Wiatr niósł rozbryzgi słonej wody, które szczypały przy uderzeniu i zanim zeszli,

niebo jeszcze bardziej pociemniało. Było teraz fioletowe z czerwonymi smugami,
a znad rosnących fal morskich niósł się odgłos grzmotu.

Lecz do Brendela z lios alfarów, który natychmiast poznał, kto przyszedł, nawet

to nie docierało. Szybko odwrócił się, by rzucić ostrzeżenie Jennifer, dać jej czas na
przygotowanie się. Wtedy poznał po jej wyrazie twarzy, że nie potrzebowała jego
ostrzeżenia. Już wiedziała, kim jest ten chłopiec stojący przed nią. Spojrzał na jej
twarz mokrą od rozprysków morskiej wody i odsunął się na bok, gdy poszła ku rzece,
gdzie stał Darien.

Flidais zbliżył się do niego z wyrazem nienasyconej ciekawości na twarzy. Na

jego łysej głowie połyskiwały kropelki wody. Brendel uświadomił sobie, że ma przy
sobie miecz i schował go cicho. Następnie razem z andainem przyglądali się, jak
matka i dziecko spotykają się po raz pierwszy od tej nocy, gdy Darien narodził się.

Umysł Brendela przepełniała przygniatająca świadomość tego, jak wiele spraw

może od tego zależeć. Nigdy nie zapomni tego popołudnia pod Letnim Drzewem
i słów Cernana: Dlaczego pozwolono mu żyć? Pomyślał o tym, pomyślał o Pwyllu

daleko na morzu, i świadom był w każdej chwili obecności syna Cernana, który biegł
ku nim równie szybki, co narastająca burza i bardziej groźny.

Spojrzał na stojącego obok andaina, nie mając zaufania do wyraźnego,

wścibskiego błysku w oczach Flidaisa. Niemniej jednak cóż mógł uczynić? Mógł
tylko niespokojnie stać w pogotowiu; mógł zginąć w obronie Jennifer, gdyby doszło
do tego; mógł przyglądać się.

I przyglądając się, zobaczył, że Darien ostrożnie odchodzi od brzegu rzeki. Gdy

chłopiec zbliżył się, Brendel dostrzegł na jego czole jakiś diadem z osadzonym w nim
ciemnym klejnotem i w głębi jego umysłu odezwał się dzwoneczek, brzęk kryształu
o kryształ, ostrzeżenie płynące ze wspomnień, które nie należały do niego. Sięgnął
wstecz do nich, lecz gdy to uczynił, ujrzał, że chłopiec wyciąga do swojej matki
sztylet w pochwie, a gdy Darien odezwał się, wspomnienia Brendela zostały starte
przez wymagającą natychmiastowej uwagi potrzebę chwili.

– Czy zechcesz... zechcesz przyjąć podarunek? – usłyszał. Miał wrażenie, że

chłopiec gotów jest zerwać się do nagłej ucieczki na odgłos tchnienia lub spadającego
liścia. Stał w bezruchu i z niedowierzaniem usłyszał odpowiedź Jennifer.

– Czy masz prawo go dać? – W jej głosie był lód i stal. Jej twardy, zimny

i donośny ton rozcinał wiatr, ostry niczym sztylet, jaki podawał jej syn.

Zbity z tropu i nie spodziewający się tego Darien, zachwiał się i cofnął o krok.

Klinga wypadła mu z dłoni. Żałując go, żałując ich oboje, Brendel zachował
milczenie, chociaż całą duszą wołał do Jennifer, by była ostrożna i łagodna, by
uczyniła wszystko, co w jej mocy, by zatrzymać chłopca przy sobie.

Za jego plecami rozległ się jakiś dźwięk. Szybko obejrzał się, płynnie sięgając

dłonią po miecz. Jasnowidząca Brenninu z rozwianymi białymi włosami, które
zasłaniały jej oczy, stała na obrzeżu lasu na wschód od Anor. Chwilę później jego
zaskoczone oczy poznały najwyższą kapłankę, a później także charakterystyczną
urodę Sharry z Cathalu i tajemnica jednocześnie wyjaśniła się i pogłębiła. Musiały
przybyć ze świątyni, korzystając z korzenia ziemi i mocy Jaelle. Ale dlaczego? Co się
działo?

Flidais również usłyszał ich przybycie, lecz nie Jennifer i Darien, którzy byli zbyt

przejęci sobą nawzajem. Brendel odwrócił się ku nim. Stal za Jennifer i nie widział jej
twarzy, lecz miała wyprostowane plecy i wzniesioną wysoko i władczo głowę
podczas rozmowy z synem.

Który rzekł, tak mały i pozornie wątły na dzikim wietrze: – Sądziłem, że może...

sprawić ci przyjemność. Zabrałem go. Myślałem...

Z pewnością teraz, pomyślał Brendel. Z pewnością teraz otworzy mu drogę.
– Nie – odparła Jennifer. – Dlaczego miałabym przyjąć sztylet, który nie należy

do ciebie?

Brendel zacisnął dłonie. Miał wrażenie, że pięść ściska jego serce. Och, ostrożnie,

pomyślał. Och, proszę, bądź uważna.

– Co ty tu robisz? – usłyszał głos matki Dariena.
Chłopcu podskoczyła głowa, jakby został uderzony. – Ja... ona mi powiedziała.

Ta o białych włosach. Powiedziała, że jesteś...

– Zabrakło mu słów. Cokolwiek powiedział, zagłuszyło wycie wichru.
– Powiedziała, że tu jestem – rzekła jego matka ozięble i bardzo wyraźnie. –

Doskonale. Oczywiście miała rację. I co z tego? Czego chcesz, Darienie? Nie jesteś
już małym dzieckiem – sam się o to postarałeś. Czy chcesz, żebym tak cię
traktowała? Oczywiście, że tak, chciał powiedzeć Brendel. Czyżby ona tego nie
widziała? Czyżby tak trudno jej było?

Darien wyprostował się. Jego ręce wysunęły się naprzód niemal jakby z własnej

woli. Odrzucił głowę i Brendelowi wydało się, że zauważył błysk. Wtedy chłopiec
krzyknął z głębi serca:

– Czyżbyś nie chciała mnie?
Z jego wyciągniętych rąk wystrzeliły dwie błyskawice mocy, na lewo i na prawo

od matki. Jedna pomknęła w głąb zatoki, trafiła w małą łódź przycumowaną do
pomostu i roztrzaskała ją w drobne kawałki. Druga z sykiem przeleciała obok twarzy
matki i podpaliła drzewo na obrzeżu Puszczy.

– Tkaczu przy Krośnie! – sapnął Brendel. Flidais u jego boku wydał zduszony

odgłos, po czym pobiegł najszybciej jak mógł na swych krótkich nogach, by stanąć
pod płonącym drzewem. Andain uniósł ręce w kierunku płomieni, wypowiedział
słowa zbyt szybkie i ciche, by je posłyszeć, i ogień zgasł.

Tym razem prawdziwy ogień, pomyślał Brendel w odrętwieniu. Ostatnim razem,

przy Letnim Drzewie było tylko złudzenie. Tkacz jeden wie, gdzie kończy się moc
tego dziecka i dokąd zmierza.

Jakby w odpowiedzi na jego pytanie i jego nie wypowiedziane obawy, Darien

znów się odezwał, tym razem wyraźnie, głosem, który wznosił się ponad hukiem
wiatru, grzmotami nad morzem i dudnieniem dobiegającym z leśnego podłoża.

– Czy mam udać się do Starkadh? – spytał matkę wyzywająco. – Czy mam

sprawdzić, czy ojciec nie przyjmie mnie milej? Wątpię, by Rakoth Maugrim miał
jakieś opory przed przyjęciem skradzionego sztyletu! Czy zostawiasz mi jakiś wybór
– Matko?

On nie jest dzieckiem, pomyślał Brendel. To nie słowa ani głos dziecka.
Jennifer nie poruszyła się ani nie drgnęła, nawet gdy pociski mocy strzeliły obok

niej. Tylko jej palce, rozsunięte szeroko u jej boków, były jedyną oznaką napięcia.
I znów pośród wątpliwości, obaw i otępiającego niezrozumienia, Brendel z lios
alfarów poczuł lęk zmieszany z podziwem dla tego, co w niej widział.

Powiedziała: – Darienie, zostawiam ci jedyny wybór, jaki istnieje. Powiem ci

tylko to i nic więcej: żyjesz, choć twój ojciec pragnął mej śmierci, abyś nigdy nie
zjawił się w Gobelinie. Nie mogę wziąć cię w ramiona ani poszukać dla ciebie
schronienia i miłości dla ciebie, jak uczyniłam to w domu Vae, gdy urodziłeś się.
Czas na to minął dla nas. Przed tobą stoi wybór i wszystko mi mówi, że musisz go
dokonać swobodny i nieskrępowany, bowiem inaczej nigdy nie zostanie dokonany.
Jeśli teraz zwiążę cię ze sobą, lub nawet spróbuję, pozbawię cię tego, czym jesteś.

– A jeśli ja nie chcę dokonać tego wyboru?
Starając się zrozumieć, Brendel usłyszał, że głos Dariena zawisł, jak się zdawało,

w połowie drogi między wybuchem mocy i błaganiem tęsknoty.

Jego matka zaśmiała się, lecz nie szorstko. – Och, moje dziecko – powiedziała. –

Nikt z nas nie chce go dokonywać, i każdy z nas musi. Twój jest najtrudniejszy i ma
największe znaczenie.

Wiatr nieco przycichł, zapadła chwilowa cisza, moment wahania. Darien rzekł: –

Finn powiedział mi... przedtem... że moja matka kocha mnie i że uczyniła ze mnie
kogoś specjalnego.

Teraz ręce Jennifer podniosły się, jakby mimowolnie. Chwyciła się mocno za

łokcie złożonych na piersi rąk.

– Acushla machree – powiedziała albo przynajmniej tak sądził Brendel. Chciała

coś jeszcze powiedzieć, lecz potem powstrzymała się, jakby ściągnęła sobie wodze
krótko i srodze.

Po chwili dodała odmiennym tonem: – Mylił się... co do uczynienia cię kimś

specjalnym. Wiesz o tym. Twoja moc pochodzi od Rakotha, gdy oczy robią ci się
czerwone. Po mnie masz tylko wolność i prawo wyboru, by samodzielnie wybrać
między Światłem i Ciemnością. Nic więcej.

– Nie, Jen! – wrzasnęła Jasnowidząca Brenninu na wiatr.
Za późno. Przy ostatnich słowach oczy Dariena znów się zmieniły i po goryczy

jego śmiechu Brendel poznał, że utracili go. Wiatr znów się zerwał, jeszcze dzikszy
niż uprzednio. Poprzez jego świst, przez głuche dudnienie puszczy Pendaran Darien
krzyknął: – Mylisz się, matko! Mylisz się całkowicie. Nie zjawiłem się tu, by
wybierać, lecz by zostać wybranym!

Wskazał na swe czoło. – Czyżbyś nie widziała, co mam na czole? Czyżbyś nie

poznawała tego? – Rozległo się kolejne uderzenie gromu, głośniejsze niż wszystkie
do tej pory, i zaczął padać deszcz. W nim, ponad nim, słychać było głos Dariena: –
To Diadem Lisen! Światło przeciwko Ciemności – i zgasło, gdy go włożyłem!

Płachta błyskawicy rozjaśniła niebo na zachód od nich. Potem znów grzmot.

Wtedy Darien powiedział: – Nie widzisz? Światło odwróciło się, a teraz ty również.
Wybór? Nie mam żadnego! Jestem z Ciemności, która gasi Światło – i wiem, gdzie

pójść!

Z tymi słowami podniósł sztylet z piasku pod swymi stopami, po czym pobiegł na

oślep, gardząc złowieszczym dudnieniem puszczy, prosto do Pendaran w zacinającym
ostro deszczu, zostawiając ich sześcioro na brzegu na pastwę zarówno burzy, która
nadeszła, jak i ich czystego przerażenia.

Jennifer odwróciła się. Deszcz lał się strugami i Brendel w żaden sposób nie

potrafił powiedzieć, czy na jej twarzy były łzy czy krople deszczu.

– Chodźcie – powiedział – musimy wejść do środka. – Tu na zewnątrz jest

niebezpiecznie!

Jennifer zignorowała go. Pozostałe trzy kobiety podeszły bliżej. Odwróciła się do

Kim, czekając, spodziewając się czegoś.

I doczekała się. – Coś ty, w imię wszystkiego, co święte, uczyniła! – wrzasnęła

przez wycie wichru Jasnowidząca Brenninu. Trudno było utrzymać się na nogach;
wszyscy byli przemoczeni do suchej nitki. – Posłanie go tu miało być ostatnią szansą
powstrzymania go od pójścia do Starkadh, a ty wypędziłaś go prosto tam! On pragnął
tylko pociechy, Jen!

Jednakże odpowiedziała jej Guinevere, zimniejsza i sroższa od żywiołów. –

Pociechy? Czyż ja mogę udzielić komuś pociechy, Kimberly? A ty? Czy ktokolwiek
z nas dzisiaj, teraz? Nie miałaś prawa posyłać go tutaj i wiesz o tym! Chciałam, żeby
był nieprzewidywalny, żeby miał wolny wybór, i nie cofnę się przed tym! Jaelle, co
ty sobie wyobrażałaś? Byłaś w pokoju w Paras Derval, gdy powiedziałam o tym
Paulowi. Mówiłam całkiem serio! Jeśli skrępujemy go, lub nawet spróbujemy,
stracimy go!

Coś jeszcze było w jej wnętrzu, w najgłębszym zakamarku serca, lecz nie

powiedziała o tym. To należało do niej, było zbyt nagie, by o tym mówić: On jest
moimi Dzikimi Łowami, szeptała bez przerwy w duchu. Moim Oweinem, moimi
widmowymi królami, moim dzieckiem na Iselen. Nimi wszystkimi. Nie była ślepa na
rezonans. Wiedziała, że zabijali z radością i bez rozróżnienia. Wiedziała, kim są. Od
czasu opowieści Flidaisa na balkonie wiedziała również, co znaczą.

Spojrzała wściekle na Kimberly przez siekący deszcz, patrząc, czy będzie miała

czelność odezwać się jeszcze. Lecz jasnowidząca milczała, a w jej oczach Jennifer już
nie dostrzegła gniewu, ni strachu, a tylko smutek i mądrość i miłość, którą pamiętała
jako wiecznie niezmienną. W gardle dziwnie ją ściskało.

– Wybaczcie mi – kobiety spojrzały na tego, który się odezwał. – Wybaczcie mi –

powtórzył Flidais, walcząc co sił ze wzburzeniem serca i starając się zachować spokój
w głosie. – Jak rozumiem, jesteś Jasnowidzącą Brenninu?

– Jestem – rzekła Kim.
– Ja jestem Flidais – powiedział z nieświadomym pośpie chem nawet przy

podawaniu przybranego od niechcenia imienia Nie pozostało mu jednakże wiele
cierpliwości; był już blisko, tał blisko. Bał się, że oszaleje z podniecenia. –
Powinienem wam powiedzieć, że Galadan jest bardzo blisko – sądzę, że kilka minut
drogi stąd.

Jennifer uniosła dłonie do ust. Zapomniała o tym, całkowicie przejęta tymi

ostatnimi kilkoma chwilami. Wszystko teraz wróciło: noc w lesie i wilk, który zabrał
ją dla Maugrima, a potem stał się mężczyzną, który rzekł, Ona ma pojechać na
północ. Gdyby tak nie było, sam bym się nią zajął. Tuż zanim oddał ją łabędzicy.
Wzdrygnęła się. Nie mogła się powstrzymać. Usłyszała, jak Flidais mówi, z jakiegoś
powodu wciąż zwracając się do Kim:

– Sądzę, że mogę być pomocny. Wydaje mi się, że potrafię odciągnąć go stąd,

jeśli pójdę wystarczająco szybko.

– W takim razie, idź! – krzyknęła Kim. – Jeśli jest tylko kilka minut...
– Albo – ciągnął Flidais, nie potrafiąc już dłużej skryć wznoszącej się nuty

w swym głosie – mógłbym niczego nie robić, jak jest w zwyczaju andainów. Albo,
gdybym zechciał, mógłbym powiedzieć mu dokładnie, kto właśnie opuścił tę polanę,
i kto jest tutaj.

– Wpierw zabiłbym cię! – wybuchł Brendel, którego oczy błyszczały w deszczu.

Błyskawica rozcięła wzburzoną toń morza. Rozległ się kolejny grzmot.

– Mógłbyś spróbować – powiedział Flidais, zachowując zimną krew. – Nie

udałoby ci się. A potem przyszedłby Galadan.

Przerwał, czekając i spoglądając na Kim, która powoli rzekła:
– Dobrze. Czego chcesz?
Wśród wycia wichru Flidais zdał sobie sprawę z wielkiej, spiętrzonej jasności

w swym sercu. Czule, z delikatną, nieuchwytną radością, powiedział: – Tylko jednej
rzeczy. Małej rzeczy. Tak małej. Tylko imienia. Imienia wzywającego Wojownika. –
Jego dusza śpiewała. Zaczął pląsać na mokrym morskim brzegu; nie mógł się
powstrzymać. Już je miał. Już było w jego rękach.

– Nie – oświadczyła Kimberly.
Szczęka mu opadła w przemoczony gąszcz brody.
– Nie – powtórzyła. – Złożyłam przysięgę, kiedy on przyszedł do mnie, i nie

złamię jej.

– Jasnowidząca – zaczęła Jaelle.
– Musisz! – jęknął FJidais. – Musisz mi je wyjawić. To jedyna zagadka. Ostatnia!

Znam wszystkie inne rozwiązania. Nigdy bym nie zdradził. Nigdy! Tkacz i wszyscy
bogowie wiedzą, że nigdy bym nie zdradził – ale ja muszę je znać, jasnowidząca! To
me najskrytsze marzenie!

Dziwne, prorocze zdanie, które przyszło za nią z innego świata. Kim

przypomniała sobie te słowa z wszystkich lat, jakie minęły, przypominając sobie, że
myślała o nich na górskim płaskowyżu, gdy Brock leżał nieprzytomny u jej boku.
Spojrzała na przypominającego gnoma andaina, który rozpaczliwie załamywał ręce
w błagalnej desperacji. Przypomniała sobie Artura w chwili, gdy odpowiedział na jej
wezwanie na Glastonbury Tor, ciężar przygniatający jego barki, znużenie i gwiazdy
spadające bez końca przez jego oczy. Popatrzyła na Jennifer, która była Guinevere.

I która rzekła, cicho, lecz wystarczająco blisko, by usłyszeć ją przez wiatr

i deszcz. – Daj mu je. W taki sposób imię to jest przekazywane. To część utkanego
przeznaczenia. Złamane przysięgi i żal są w jego sercu, Kim. Przykro mi, naprawdę.

Te przeprosiny na końcu przemówiły wreszcie do niej bardziej niż cokolwiek

innego. Bez słowa odwróciła się i odeszła nieco na bok. Obejrzała się i skinęła głową
na andaina. Potykając się, nieomal przewracając z pośpiechu i niecierpliwości,
podbiegł do niej truchcikiem. Popatrzyła na niego z góry, nie fatygując się nawet, by
ukryć wzgardę. – Odejdziesz stąd z tym imieniem, ale nakładam na ciebie dwa
obowiązki. Nigdy nie powtórzysz go żadnej duszy w żadnym ze światów,
i rozprawisz się natychmiast z Galadanem, czyniąc wszystko, co trzeba, by nie
dopuścić go do wieży i ukryć przed nim wiedzę o Darienie. Uczynisz tak?

– Na wszystkie moce Fionavaru, przysięgam – powiedział. Ledwo mógł na tyle

opanować głos, by mówić. Wstał i wzniósł się na palce, by być bliżej niej. Mimo woli
wzruszyła ją ta jego bezradna tęsknota, to pragnienie malujące się na jego twarzy.

– Zabójca dzieci – rzekła i złamała przysięgę.
Zamknął oczy. Promienna ekstaza wypłynęła na jego twarz. Ach! – jęknął, zdjęty

nieziemskim uczuciem. – Ach! – Nie powiedział nic więcej, stojąc tak z zamkniętymi
oczyma i głową uniesioną ku padającemu deszczowi jakby ku błogosławieństwu.
Następnie otworzył oczy i zmierzył ją spokojnym spojrzeniem.

Z godnością, jakiej nie spodziewała się tak szybko po tym uniesieniu, powiedział:

– Nienawidzisz mnie teraz. I nie bez przyczyny. Jednak wysłuchaj mnie,
jasnowidząca: uczynię wszystko, co poprzysiągłem uczynić, i więcej. Uwolniłaś mnie
od pragnienia. Kiedy dusza uzyska to, czego potrzebuje, nie ma w niej tęsknot. Tak
jest teraz ze mną. Z mroku tego, co wyrządziłem tobie, powstanie światło albo zginę,
próbując dokonać tego. – Wyciągnął rękę i wziął jej dłoń między swoje. – Nie
wchodźcie do wieży; on będzie wiedział, czy są w niej ludzie. Znoście deszcz
i czekajcie na mnie. Nie zawiodę was.

Potem zniknął, biegnąc na krótkich, krzywych nogach, stając się jednakże śmigły

i niedostrzegalny natychmiast po wkroczeniu do puszczy. Moc Pendaranu poruszała
się w swoim żywiole.

Kim odwróciła się ku pozostałym, którzy czekali na zachód od niej, nieco dalej

na brzegu. Stali zgromadzeni razem, wydani na pastwę żywiołów. Coś, jakiś instynkt,

kazał jej zerknąć na swą dłoń. Nie na Baelrath, który był całkowicie potulny, lecz na
kamień vellin na nadgarstku. I zobaczyła, jak powoli obraca się w jedną i drugą
stronę.

Moc była tu obecna. Magia w sztormie. Powinna była wiedzieć o tym od

pierwszego podmuchu wiatru. Jednakże nie miała czasu, by przyglądać się, ani
zastanawiać nad czymkolwiek, poza Darienem, od chwili, gdy Jaelle sprowadziła je
tutaj. Teraz miała. Teraz nastała taka chwila, spokojna przestrzeń pośród dzikiego
szału żywiołów. Spojrzała obok trzech kobiet i lios alfara i dostrzegła na morzu statek
pędzący bezradnie przed wichrem ku zatoce.

Rozdział 6

Przez długi czas Coli z Taerlindel przy sterze swego statku walczył z wiatrem.

Rozpaczliwie i z pewnym geniuszem żeglując pod wiatr południowozachodni, przez
większość pochmurniejącego dnia walczył, by utrzymać Prydwena na kursie, który
zaprowadzi ich z powrotem do przystani, z której wypłynęli. Wykrzykując z całych
sił rozkazy wśród wycia huraganu, kazał ludziom z Południowej Twierdzy skakać od
żagla do żagla, zwijać je i ustawiać tak, by wyrwać każdy możliwy cal ruchu na
wschód żywiołom, jakie spychały go na północ.

Był to popis żeglarskiego kunsztu najwyższej jakości, obliczeń wykonywanych

dzięki instynktowi i odwadze na pokładzie dziko kołyszącego się statku, czystej siły
i czystej odwagi. Coli walczył całą mocą swych żylastych ramion, by utrzymać ster
wbrew sztormowi, który spychał statek z obranego kursu.

A był to tylko wicher, zaledwie pierwsza, delikatna mgiełka deszczu. Prawdziwy

sztorm, masywny i wiszący ponuro za prawą burtą i z tyłu, dopiero miał nadejść.
Nadchodził jednak, pochłaniając resztki nieba. Słyszeli gromy, widzieli smugi
błyskawic płonące na zachodzie i czuli wzmagający się świst wiatru, a potężne,
oślepiające rozbryzgi wody zalewały ich, gdy ślizgali się po kołyszącym pokładzie,
starając się wykonywać stale wykrzykiwane rozkazy Colla.

Spokojnie wydawał polecenia, żeglując swym statkiem z niesłychanym,

wrodzonym artyzmem wzdłuż rowów i pod grzbiet fal, oceniając morze po obu
stronach i często posyłając spojrzenie w górę, by ocenić wypełnienie żagli oraz
szybkość, z jaką zbliżała się burza. Czynił to wszystko ze spokojem, lecz także
z dziką, zawziętą uwagą i z niemałą dumą. Ze spokojem też, gdy w końcu stało się
bez wątpienia jasne, że nie ma wyboru, Coli poddał się.

– Na lewą burtę! – ryknął tym samym głosem, jakiego używał podczas całej

zaciętej walki z burzą. – Na północny wschód! Przykro mi, Diar, ale będziemy
musieli płynąć z wiatrem i zaryzykować na drugim końcu!

Diarmuid dan Aillel, następca tronu Najwyższego Królestwa Brenninu, był zbyt

zajęty zmaganiem się z linką od żagla zgodnie z rozkazem, by w jakikolwiek sposób
zareagować na przeprosiny. Obok księcia, przemoczony do suchej nitki i niemal
ogłuszony rykiem huraganu Paul starał się być pomocny i zajmować się tym, na czym
się znał.

Tym, co wiedział od chwili, gdy tylko wiatr zerwał się dwie godziny temu – gdy

tylko spojrzał daleko na południowo-zachodni horyzont, na którym znajdowała się
ciemna kreska, będąca teraz już zasłoną, rozprzestrzeniającą się ciemnością, która
zasłania niebiosa. Po biciu pulsu Mórnira w swym wnętrzu, nieruchomym miejscu jak
staw w swej krwi, które zaznaczało obecność Boga, wiedział, iż to, co nadchodzi, co

już nadeszło, jest czymś więcej niż burzą.

Był Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, naznaczonym na Letnim Drzewie dla

mocy, nazwanym dla niej, toteż wiedział, kiedy objawiała się moc tej wielkości. Paul
wiedział, że Mórnir ostrzegł go, lecz nie mógł uczynić nic więcej. Nie była to jego
burza mimo trzaskających piorunów, ani też Liranana, zwodniczego boga morza.
Mogła być dziełem Metrana z Kotłem z Khath Meigol, lecz zdradziecki mag był
martwy, a kocioł strzaskany na kawałki. A ten sztorm tak daleko na morzu nie był
dziełem Rakotha Maugrima z Starkadh.

Co oznaczało jedno i tylko jedno, a Coli z Taerlindel pomimo swej dzielności

i kunsztu, nie miał szans. Nie jest to rzecz, jaką mówi się kapitanowi na morzu, Paul
był na tyle mądry, by o tym wiedzieć. Trzeba pozwolić mu walczyć i ufać, że będzie
wiedział, kiedy dalsza walka jest nadaremna. A potem, jeśli ujdzie się z życiem,
można próbować zaleczyć jego dumę świadomością tego, co go pokonało.

Jeśli ujdzie się z życiem.
– Na krew Lisen! – zakrzyknął Diarmuid. Paul uniósł głowę – na czas, by ujrzeć,

jak niebo ginie pożarte całkowicie, a ciemnozielona, spieniona fala, dwukrotnie
wyższa od statku zaczyna spadać.

– Trzymajcie się! – krzyknął znów książę i chwycił Paula żelaznym uściskiem za

pośpiesznie narzuconą kurtkę. Paul objął jednym ramieniem Diarmuida, a drugie
przełożył przez linę przywiązaną do masztu, ściskając ją z całych sił. Potem zamknął
oczy.

Fala zwaliła się na nich z ciężarem morza i zagłady. Przeznaczenia, którego nie

można opóźnić, ani któremu nie można umknąć. Diarmuid trzymał go, Paul ściskał
księcia, a obaj trzymali się za ręce niczym dzieci, którymi byli.

Dziećmi Tkacza. Tkacza przy Krośnie, którego dziełem była ta burza.
Kiedy odzyskał już wzrok i mógł oddychać, Paul spojrzał na ster przez ulewny

deszcz i rozbryzgi wody. Coli miał teraz pomoc, bardzo potrzebną pomoc przy
rwącym mięśnie zadaniu trzymania statku na nowym kursie, którym teraz pędzili
z pełną szybkością sztormu, niebezpiecznie, przejmująco szybko na wzburzonym
morzu, z szybkością, przy której najmniejsze obrócenie steru mogło przewrócić ich
jak zabawkę na falach. Jednakże teraz przy Collu stał Artur Pendragon, równoważąc
go, ciągnąc za rumpel ramię przy ramieniu z marynarzem. Jego siwiejąca broda była
przemoczona słonymi bryzgami wody. Paul wiedział już – choć nie mógł tego
naprawdę zobaczyć z miejsca, w którym siedział skulony w cieniu głównego masztu
– że gwiazdy spadają bez końca w oczach Wojownika, którego znów niesie naprzód
ku przepowiedzianemu losowi dłoń Tkacza, który utkał jego przeznaczenie.

Dzieci, pomyślał Paul. Zarówno dzieci, jakimi byli wszyscy, bezradni na tym

statku, jak i dzieci, które zginęły, gdy Wojownik był młody i tak strasznie obawiał

się, iż jego jasny sen pryśnie. Dwa obrazy zmąciły się w jego myślach, gdy deszcz
i krople morskiej wody zlały się razem, pędząc ich naprzód.

Uciekając przed wichrem, Prydwen pruł przez morze z szybkością, jakiej

wytrzymania nigdy nie wymagano przedtem od statku, ani też od żagli. Mimo to belki
tego okrętu, choć krzyczały i trzeszczały z wysiłku, wytrzymywały, a żagle, utkane
z miłością, troską i wiekową sztuką w Taerlindel Żeglarzy, pochwyciły wicher,
wypełniły się nim i nie rozdarły, choć błyskawice rozcinały czarne niebo nad nimi,
a sam przestwór mórz kołysał się od gromów.

Mknąc na szalonym grzbiecie takiego pędu, dwaj mężczyźni przy sterze z całych

sił utrzymywali kurs ciałami napiętymi od brutalnego wysiłku. A potem, co nie było
dla nikogo zaskoczeniem, jedynie stłumionym, bolesnym przeczuciem
nieuchronności, Paul dostrzegł, jak Lancelot z Jeziora podchodzi do nich. I tak oto,
w końcu było ich trzech: Coli sterujący swym statkiem i Lancelot z Arturem po obu
jego stronach, wsparci szeroko rozstawionymi stopami w śliski pokład i trzymający
rumpel razem w bezbłędnej, niezbędnej harmonii, prowadząc ten mały, dzielny,
cierpliwy stateczek do zatoki Anor Lisen.

I nie mogąc zejść choćby jednym stopniem z kierunku wiatru, płynąc wprost na

wyszczerbione zęby skał, które strzegły południowego wejścia do zatoki.

Paul później nie wiedział, czy było ich przeznaczeniem przeżyć. Wiedział, że

Artur i Lancelot muszą, bowiem inaczej sztorm, który ich tu zaniósł, nie miałby
sensu. Jednakże reszta z nich nie była niezbędna dla dalszego rozwoju opowieści,
jakkolwiek gorzka mogłaby być ta myśl.

Nie dowiedział się również nigdy, co go ostrzegło. Pędzili tak szybko przez mrok

i zacinające, oślepiające strugi deszczu, że żaden z nich nawet nie zauważył brzegu,
a co dopieru skał. Sięgając później pamięcią wstecz, starając się przeżyć ten moment
jeszcze raz, sądził, iż mogły mu to podpowiedzieć jego kruki, lecz w tym momencie
na Prydwenie panował zamęt i nie mógł być niczego pewien.

Wiedział jednakże, że w ułamku sekundy nim Prydwen roztrzaskał się na wieki

na kawałki i drzazgi, stanął na równe nogi, stojąc nienaturalnie pewnie w tym
nienaturalnym sztormie i krzyknął głosem, który objął grzmot i zawarł go w sobie,
który był nim i był w jego wnętrzu – dokładnie tak jak wtedy, gdy był Letnim
Drzewem i był w jego wnętrzu tej nocy, gdy sądził, że umarł – i tym głosem, głosem
Mórnira, który go odesłał, zakrzyknął, Lirananie! w chwili, gdy nastąpiło zderzenie.

Maszty pękły z trzaskiem walących się drzew; popękały burty i pokład; dno

statku zostało przedziurawione bezlitośnie i całkowicie, i czarne morze wdarło się do
środka. Paul został wyrzucony niczym liść, gałązka, rzecz pozbawiona znaczenia,
z pokładu nagle osiadłego na brzegu statku. Wszyscy wypadli za burty, cała załoga
tego, co jeszcze przed chwilą było ukochanym Prydwenem dziadka Colla.

Kiedy Paul leciał, w tym ułamku sekundy w powietrzu, kolejnym fragmencie

pociętego na drobiny czasu, smakując swą drugą śmierć, wiedząc o skałach
i kipiącym, wściekłym, niszczącym wszystko morzu, w tym momencie usłyszał czyjś
głos w swych myślach, głos czysty i dobrze zapamiętany.

Liranan przemówił do niego i rzekł: Zapłacę za to i zapłacę raz jeszcze

i zmuszony będę znów zapłacić nim zakończone zostanie tkanie czasu. Lecz jestem ci
winien przysługę, bracie – morskie gwiazdy znów błyszczą w pewnym miejscu,
ponieważ przymusiłeś mnie do udzielenia ci pomocy. To nie jest przymus; to dar.
Pamiętaj o mnie!

Wtedy Paul spadł, koziołkując bezradnie w wody zatoki.
Spokojne, niewzruszone, niebiesko-zielone wody zatoki. Z dala od

wyszczerbionych, morderczych skał. Z dala od zabójczego wiatru, wśród łagodnego
deszczu, który padał delikatnie, pozbawiony ostrości, jaką nadawał mu huraganowy
wicher.

Tuż za łukiem zatoki sztorm wciąż szalał, błyskawice wciąż biły z posiniałych

chmur. Tam, gdzie on się znajdował, gdzie znajdowali się wszyscy, deszcz padał
miękko z letniego, zachmurzonego nieba, podczas gdy płynęli pojedynczo, parami,
lub w grupkach do plaży w cieniu Wieży Lisen.

Gdzie stała Guinevere.
Kim uświadomiła sobie, że to był cud. Zdawała sobie jednakże również sprawę

ze zbyt wielu rzeczy, by ronić łzyjedynie z radości i ulgi. Zbyt gęsta była ta tkanina,
zbyt wiele było w niej odcieni, faktur i niezliczonych, splątanych nitek zarówno
osnowy, jak i wątku, by jakiekolwiek uczucie mogło być prawdziwie czyste.

Widziały, jak statek pędził na skały. Potem, w tej chwili uświadomienia sobie

i przerażenia, usłyszały pojedynczy, władczy dźwięk, coś pośredniego między
piorunem i głosem, i natychmiast – absolutnie natychmiast – wiatr ucichł całkowicie,
a wody zatoki stały się gładkie jak szklana tafla. Ludzie, którzy stanowili załogę
Prydwena, wypadli przez rozpadające się burty statku do zatoki, która zabiłaby ich
jeszcze dwie sekundy wcześniej.

Cud. Może będzie później dość czasu, by poszukać jego źródła i złożyć

podziękowania. Lecz jeszcze nie teraz. Nie teraz, w tym splątanym, usianym
smutkiem momencie objawienia odwiecznego przeznaczenia.

Bowiem mimo wszystko było ich teraz troje i Kim nic nie mogła uczynić,

zupełnie nic, by ukoić ból swego serca. Z morza wyłonił się mężczyzna, którego nie
było na Prydwenie, kiedy ten wypływał. Mężczyzna bardzo wysoki, o ciemnych
włosach i oczach. U boku miał długi miecz, przy nim szedł Cavall, szary pies,
a w ramionach, starannie trzymając je przed sobą, mężczyzna niósł ciało Artura
Pendragona. Cała piątka ludzi na plaży czekała, wiedząc, kim jest ów mężczyzna.

Czworo z nich zostało nieco z tyłu, choć Kim wiedziała, iż każdy odruch duszy

Sharry gnał ją ku morzu, z którego wychodził właśnie Diarmuid, pomagając wydostać
się jednemu ze swoich ludzi. Niemniej jednak zwalczyła ten impuls i Kim szanowała
ją za to. Stojąc pomiędzy Sharrą i Jaelle z Brendelem o krok z tyłu i na boku,
przyglądała się, jak Jennifer idzie w łagodnym deszczu, by stanąć naprzeciw dwóch
mężczyzn, których kochała i przez których była kochana przez tyle żywotów w tak
wielu światach.

Guinevere wspominała chwilę na balkonie wieży wcześniej tego popołudnia, gdy

Flidais powiedział o nieprzewidywalności, jaką Tkacz wplótł w swój Gobelin jako
ograniczenie dla samego siebie. Wspominała jakby z nieskończenie wielkiej
odległości ową eksplozję nadziei w myślach, że tym razem może być inaczej z tego
właśnie powodu. Ponieważ nie było Lancelota, brak było trzeciego wierzchołka
trójkąta, tak więc zamysł Tkacza mógł zostać jeszcze zmieniony, bowiem sam Tkacz
uczynił miejsce w Gobelinie na zmianę.

Nikt nie wiedział o tej myśli, nikt nigdy się o niej nie dowie. Została teraz

pogrzebana, strzaskana i utracona.

Na jej miejscu stał teraz Lancelot z Jeziora, którego dusza była drugą połową jej

własnej. Którego oczy były tak ciemne, jak za każdym razem poprzednio, równie
niewymagające, równie rozumiejące, z tym samym pogrzebanym w ich głębi
cierpieniem, które tylko ona potrafiła zrozumieć i tylko ona ukoić. Którego dłonie...
którego smukłe, pełne wdzięku dłonie wojownika były dokładnie takie same, jak
ostatnim razem i poprzednim razem, za każdym bolesnym razem, kiedy kochała je
i kochała jego jako zwierciadło samej siebie.

Którego dłonie tuliły teraz łagodnie, z nieskończoną, charakterystyczną

delikatnością ciało swego suzerena, jej męża. Którego kochała.

Którego kochała, pomimo wszystkich kłamstw, całego oszczerczego,

zazdrosnego niezrozumienia, pełną i burzącą wszystko namiętnością, która przeżyła
i żyć będzie i rozszarpywać ją za każdym razem, gdy znów się obudzi ze
świadomością tego, kim była i kim przeznaczenie każe jej być. Ze wspomnieniem
i świadomością zdrady jak kamień pośrodku wszystkiego. Żalu w sercu marzenia,
powodu, dla którego jest tutaj ona i Lancelot. Ceny, przekleństwa, kary wyznaczonej
przez Tkacza Wojownikowi w imię dzieci, które zginęły.

Ona i Lancelot w milczeniu stali naprzeciwko siebie na plaży, w przestrzeni,

która obserwatorom zdawała się wycięta jakimś sposobem z przypływów i odpływów
czasu: na wyspie na Gobelinie. Stała przed dwoma mężczyznami, których kochała,
z gołą głową w deszczu i przypominała sobie o tak wielu sprawach.

Jej spojrzenie padło ponownie na jego dłonie i przypomniała sobie czas, gdy

oszalał – przez jakiś czas rzeczywiście – z miłości do niej i zaprzeczania temu

pragnieniu w głębi swej duszy. Jak uciekł z Camelotu do lasu i wędrował tam przez
zmieniające się pory roku, nagi nawet w zimie, samotny i zdziczały, wychudły do
kości z tęsknoty. I przypomniała sobie te dłonie wtedy, gdy go wreszcie sprowadzono
z powrotem: te blizny, rany, strupy, odciski, połamane paznokcie, odmrożenia od
wygrzebywania jagód spod śniegu.

Przypomniała sobie, że Artur płakał. Ona nie. Nie wtedy, dopiero później, gdy

została sama. To tak bardzo bolało. Myślała, że śmierć będzie lepsza niż ten widok.
Bardziej niż cokolwiek innego, to właśnie te dłonie, namacalny dowód tego, co
miłość do niej czyni z nim, otworzyły jej barykady i wpuściły go do zacisza jej serca,
dokąd tak długo nie miał wstępu. Jak mogło być zdradą kogokolwiek, czy
czegokolwiek, oferowanie schronienia komuś takiemu? I spojrzenie w całość lustra,
aby odbicie ognia w nim mogło pokazać ich oboje obok niego?

Wciąż milczała w deszczu i on także, i żadne z jej przemyśleń nie odbijało się na

jej twarzy. Mimo to on znał jej myśli, a ona wiedziała, że on je zna. Bez ruchu, bez
słowa, dotknęli się po tak długim rozstaniu, a mimo to nie dotknęli się. Jego dłonie,
czyste teraz, bez blizn, smukłe i piękne, trzymały Artura w uścisku miłości, która
przemawiała do niej tak głęboko, że słyszała ją niczym chór w swym sercu, dźwięk
wysokich głosów pod łukowym sklepieniem, śpiewających o radości i cierpieniu.

I wtedy przypomniała sobie coś jeszcze, a tego on nie mógł wiedzieć, choć jego

ciemne oczy mogły pociemnieć jeszcze bardziej, spoglądając w jej własne. Nagle
przypomniała sobie, kiedy ostatni raz widziała jego twarz: nie w Camelocie, ani
w żadnym z innych żywotów, innych światów, do których sprowadzało ich
przeznaczenie Artura, lecz w Starkadh, nieco ponad rok temu. Kiedy Rakoth
Maugrim, dręcząc ją dla przyjemności, jaką mu to dawało, przetrząsał bez wysiłku
otworzone komnaty jej wspomnień i wydobył wizerunek, jakiego nie pamiętała,
wizerunek mężczyzny, który teraz stał przed nią. Teraz rozumiała. Znów ujrzała
chwilę, gdy bóg ciemności przyjął ten kształt w szyderstwie, w próbie splamienia
i splugawienia jej wiedzy o miłości, by pokalać to wspomnienie, wypalić je z niej
krwią, która kapała z czarnego kikuta jego utraconej ręki i parzyła ją.

Stojąc u stóp Anor, gdy wraz z odejściem burzy chmury zaczęły rozpraszać się na

zachodzie, gdy wyjrzały pierwsze promienie słońca nisko nad morzem, wiedziała, że
Rakoth poniósł klęskę.

Lepiej byłoby, gdyby mu się udało, pomyślała ironicznie, a z oddali część jej

duszy. Lepiej byłoby, gdyby wypalił z niej tę miłość, uczynił coś dobrego z otchłani
swego zła, uwolnił ją od Lancelota, aby położyć wreszcie kres tej niekończącej się
zdradzie.

Ale nie uczynił tego. Kochała tylko dwóch mężczyzn w całym swym życiu,

dwóch najbardziej jaśniejących mężczyzn we wszystkich światach. I kocha ich nadal.

Zauważyła zmieniające się światło: bursztyn, odcienie złota, Zachód słońca po

burzy. Deszcz przestał padać. Nad ich głowami pojawił się błękitny skrawek nieba,
przechodzący ku dołowi w stłumione barwy zmierzchu. Słyszała szum nadpływającej
fali i jej odpływ po piasku i kamieniach. Stała najbardziej wyprostowana jak mogła,
zupełnie nieruchomo; miała wrażenie, że poruszenie się w tym momencie
oznaczałoby załamanie się, a załamać się nie mogła.

– Nic mu nie jest – rzekł Lancelot.
Czymże jest głos? pomyślała. Czymże jest głos, że może to z nami uczynić?

Blask ognia. Lustro spojone w całość. Marzenie widoczne w tym lustrze jako
strzaskane. Faktura duszy w czterech słowach. Cztery słowa nie o niej, ani o sobie,
nie niosące powitania ani pragnienia. Cztery ciche słowa o mężczyźnie, którego niósł,
i tym samym o mężczyźnie, jakim sam był.

Jeśli poruszy się, będzie to załamanie.
Powiedziała: – Wiem.
Tkacz nie sprowadził go tutaj do niej po to, by zginął na wzburzonym morzu; to

byłoby o wiele za łatwe.

– Stał przy sterze zbyt długo – powiedział Lancelot. – Rozbił sobie głowę, kiedy

roztrzaskaliśmy się. Cavall zaprowadzi) mnie do niego w wodzie. – Rzekł to tak
spokojnie i cicho. Żadnej brawury, nawet śladu dramatyzmu czy bohaterstwa. Potem,
po chwili: – Nawet podczas burzy starał się skierować statek w przestrzeń między
skałami.

Znów i znów, pomyślała. Ile razy historia może się powtarzać?
– On zawsze szukał przejść między skałami – szepnęła. Nic więcej nie

powiedziała. Trudno jej było mówić. Popatrzyła mu w oczy i czekała.

Było jasno, chmury się rozpraszały na czystym niebie. Nagle pokazała się smuga

zachodu słońca wzdłuż morza, a potem samo zachodzące słońce pod zachodnimi
chmurami. Czekała, wiedząc, co on powie i co ona powie w odpowiedzi na to.

Rzekł: – Czy mam odejść?
– Tak – stwierdziła.
Nie drgnęła. Za jej plecami zaśpiewał ptak, gdzieś wśród drzew na obrzeżu plaży.

Potem zaśpiewał jeszcze jeden. Fale przypływały i cofały się, a potem znów
przypływały.

Spytał ponownie: – Dokąd mam się udać?
Teraz musiała bardzo go skrzywdzić, ponieważ kochał ją i nie było go tu, aby

mógł ją ocalić, gdy to się stało.

Powiedziała: – Pewnie wiesz o Rakothu Maugrimie; powiedzieli ci o nim na

statku. Zabrał mnie rok temu. Do siedziby swej potęgi. On... skrzywdził mnie.

Przerwała – nie z powodu siebie, bowiem to był już stary ból, a Artur ukoił

większą jego część. Musiała jednakże przerwać z powodu tego, co odmalowało się na
jego twarzy. Po chwili ciągnęła dalej, ostrożnie, bowiem nie wolno jej było się
załamać, nie teraz. – Potem miałam umrzeć. Ocalono mnie jednak i w swoim czasie
urodziłam jego dziecko.

Znów zmuszona była przerwać. Zamknęła oczy, żeby nie widzieć jego twarzy.

Nikt inny, wiedziała, i nic innego nie mogłoby uczynić mu tego. Jednakże ona czyniła
to za każdym razem. Usłyszała, jak Lancelot przyklęka, nie ufając już swym rękom,
i kładzie delikatnie Artura na piasku.

Wciąż z zamkniętymi oczyma powiedziała: – Chciałam mieć to dziecko. Istnieją

powody, jakich słowa nie dosięgną. Ma na imię Darien i był tu niedawno, a odszedł
ponieważ zmusiałam go do tego. Oni nie rozumieją, dlaczego to zrobiłam, dlaczego
nie starałam się go spętać. – Znów przerwała i zaczerpnęła tchu.

– Sądzę, że rozumiem – rzekł Lancelot. Tylko to. Tak wiele.
Otworzyła oczy. Klęczał przed nią. Artur leżał pomiędzy nimi, słońce i jego

smuga nad morzem za oboma mężczyznami, czerwona, złota i bardzo piękna. Jennifer
nie poruszyła się. Powiedziała: – Udał się do tej puszczy. To miejsce starożytnej
mocy i nienawiści, a zanim odszedł, spalił drzewo swą własną mocą, która pochodzi
od jego ojca. Chciałam... – Umilkła. Dopiero co przybył i stał przed nią, a ona
potknęła się na słowach, które miały go odesłać.

Zapadła cisza, która jednakże nie trwała długo. Lancelot powiedział: –

Rozumiem. Będę go strzegł, nie będę go krępował i pozwolę mu wybrać drogę.

Jennifer przełknęła ślinę i walczyła z łzami. Czymże jest głos? Wrotami

z refleksami światła, zwiastunami cienia: wrotami duszy.

– To mroczna droga – powiedziała, mówiąc więcej prawdy niż sobie

uświadamiała.

Lancelot uśmiechnął się tak niespodziewanie, że przez chwilę serce przestało jej

bić. Uśmiechnął się do niej z dołu, po czym wstał, toteż uśmiechał się teraz do niej
z góry, czule, poważnie, z tą pewną siłą, której jedynym słabym miejscem była ona
sama, i rzekł: – Wszystkie drogi są mroczne, Guinevere. Dopiero u kresu istnieje
nadzieja na światło. – Uśmiech zgasł. – Bądź zdrowa, najdroższa.

Odwrócił się po ostatnich słowach, sięgając ręką odruchowo, nieświadomie, by

sprawdzić zawieszenie miecza u pasa. Ogarnęła ją ślepa fala paniki.

– Lancelocie! – wykrzyknęła.
Przedtem nie wypowiedziała jego imienia. Zatrzymał się i odwrócił, dwie

oddzielne czynności, spowolnione ciężarem bólu. Spojrzał na nią. Powoli, dzieląc
ciężar, wyciągnęła do niego jedną rękę z wielką ostrożnością. Równie powoli, nie
spuszczając z niej wzroku, w którego głębi pobrzmiewało jej imię, wrócił, wziął jej
dłoń i uniósł ją do swych warg.

Potem ona z kolei, nie mając śmiałości, ani zdolności przemówić, wzięła dłoń,

w której on trzymał jej rękę, i przycisnęła jej wierzch do swego policzka, tak że
spadła na nią jedna jej łza. Potem scałowała tę łzę i przyglądała się, jak on odchodzi,
mijając wszystkich milczących ludzi, którzy rozstąpili się przed nim, czyniąc dla
niego przejście, którym oddalał się do puszczy Pendaran.

Kiedyś, dawno temu, spotkał przypadkiem Zieloną Ceinwen w Puszczy na

polanie w blasku księżyca. Ostrożnie, bowiem zawsze lepiej być czujnym
w obecności Łowczyni, Flidais wszedł na polanę i pozdrowił ją. Siedziała na
zwalonym pniu drzewa, wyciągając przed siebie długie nogi, a obok niej leżał łuk
i martwy dzik ze strzałą w gardle. Na polance była mała sadzawka i blask odbity od
powierzchni wody padał na jej twarz. Istniały niezliczone opowieści o jej
okrucieństwie i kapryśności, a on znał je wszystkie, sam dając początek niejednej
z nich, toteż zbliżał się z niezmierną nieśmiałością, wdzięczny za to, iż nie kąpała się
w tej sadzawce, świadom, że zginąłby, gdyby tak ją ujrzał.

Jednakże tamtej nocy była w nastroju kociego rozleniwienia, upolowawszy

właśnie zdobycz, więc powitała go z rozbawieniem, przeciągając się całym giętkim
ciałem i czyniąc mu miejsce obok siebie na zwalonym pniu.

Rozmawiali przez chwilę ściszonymi głosami, jak wypada w takim miejscu

i w blasku księżyca i kaprysem jej było przekomarzać się z nim, wzbudzając w nim
pożądanie, choć tamtej nocy uczyniła to łagodnie i bez złośliwości.

Później, gdy księżyc gotów był schować się za drzewami na zachód od nich

i zniknąć z polany, Zielona Ceinwen rzekła leniwie, lecz odmiennym, niosącym
większe znaczenie niż do tej pory tonem: – Flidaisie, leśne maleństwo, czy nigdy nie
zastanowiłeś się, co się stanie z tobą, gdy poznasz imię, którego szukasz?

– Jakże to, bogini? – Pamiętał swe pytanie. Jego nerwy zostały obnażone przez tę

najdrobniejszą, najbardziej przelotną wzmiankę o jego odwiecznym pragnieniu.

– Czy twa dusza nie legnie pozbawiona sensu i celu istnienia, gdy dzień taki

nadejdzie? Co uczynisz, uzyskawszy ostatnią i jedyną rzecz, jakiej pożądasz? Czy po
zaspokojeniu pragnienia nie zostaniesz pozbawiony całej radości życia, wszelkiego
sensu istnienia? Zastanów się nad tym, maleńki. Pomyśl o tym.

Wtedy księżyc znikł. Bogini również, choć przedtem pogładziła go po twarzy

długimi palcami, zostawiając przepełnionego pożądaniem przy ciemnej sadzawce.

Była kapryśna i okrutna, zwodnicza i bardzo niebezpieczna, lecz była również

boginią i nie najgłupszą z nich wszystkich. Siedział w gaju jeszcze długą chwilę,
rozmyślając o tym, co powiedziała, a w latach, jakie nastąpiły, często jeszcze o tym
rozmyślał.

Dopiero teraz, gdy się to stało, mógł zaczerpywać jeden smakujący radością

oddech po drugim i być świadomy tego, że myliła się. Wiedział, że mogło stać się

inaczej: spełnienie najskrytszego marzenia mogło stać się dla niego przekleństwem,
a nie tą nieziemską jasnością życia. Los jednak zrządził inaczej; jego marzenie
spełniło się, a światy oddzielone przepaścią połączyły się. Wraz z radością Flidais
z andainów zaznał wreszcie spokoju.

Wiedział, że jego ceną było złamanie obietnicy. Poczuł pewien ulotny, odległy

żal, że było to konieczne, lecz ledwo poruszył on głębokie wody jego zadowolenia.
Poza tym, wyrównał szale własną przysięgą złożoną jasnowidzącej, obietnicą, którą
zamierzał spełnić. Zobaczy jeszcze. Bez względu na to, jak gorzko teraz nim gardziła,
będzie miała powód, by się zmienić nim historia zostanie utkana do końca. Po raz
pierwszy jeden z andainów z własnej woli użyczy pomocy sprawie śmiertelników
i ich wojnie.

Zacząwszy teraz, pomyślał, od tego, który jest jego panem.
On jest tutaj, szepnęła pośpiesznie samotna deiena na drzewie nad jego głową.

Flidais ledwo miał czas na zauważenie, że deszcz nagle zelżał i ucichły pioruny, oraz
wysłanie szybkiego myślowego wezwania, na jakie się zdecydował, gdy rozległ się
odgłos przedzierania przez zarośla i pojawił się wilk.

A potem, chwilę później, w jego miejscu stanął Galadan. Flidais czuł się lekki;

miał złudzenie, że mógłby latać, gdyby zechciał, że wiązały go z leśnym podłożem
jedynie najcieńsze nici. Miał jednakże powód, by poznać, jak niebezpieczna jest
postać stojąca przed nim i zadanie do wykonania, omotanie podstępem tego, kto od
dawna uchodził za najsubtelniejszy umysł we Fionavarze. I który był również prawą
ręką Rakotha Maugrima.

Toteż Flidais przybrał najodpowiedniejszą minę i skłonił się nisko i z powagą

temu, któremu tylko raz rzucono wyzwanie w kwestii przewodzenia zwodniczej,
wrogiej sobie, aroganckiej rodzinie andainów. Tylko raz – i Flidais dobrze pamiętał,
jak syn Liranana i córka Machy zginęli oboje niedaleko stąd, u stóp klifów Rhudh.

Co ty tu robisz?, rzekł Galadan w jego umyśle. Wyprostowawszy się, Flidais

dostrzegł, iż Wilczy Władca jest wychudły i niebezpieczny z wyglądu, a jego rysy
były ściągnięte gniewem i niepokojem.

Flidais założył ręce na zaokrąglonym brzuchu. – Ja zawsze tu jestem – odparł

potulnie na głos.

Skrzywił się, gdy nagłe ostrze bólu wbiło się w jego umysł. Przed ponownym

odezwaniem się wzniósł bariery myślowe i nie był z tego niezadowolony, bowiem
Galadan właśnie dał mu powód ku temu.

– Po co to zrobiłeś? – zapytał żałośnie.
Poczuł, jak szybka sonda odbija się od jego bariery. Galadan mógł go zabić

z niepokojącą łatwością, lecz Wilczy Władca nie mógł zajrzeć do jego myśli bez
zezwolenia Flidaisa, a w tym momencie tylko to się liczyło.

Nie bądź zbyt chytra, leśna istoto. Nie ze mną. Dlaczego mówisz na głos i kto był

w Anor? Odpowiadaj szybko. Mam mało czasu i jeszcze mniej cierpliwości. Głos był
zimny i arogancko pewny siebie, lecz Flidais wiedział swoje i miał swe wspomnienia.
Wiedział, że Wilczy Władca jest pod presją, przebywając w pobliżu Wieży – co
czyniło go bardziej, nie mniej niebezpiecznym, gdyby miało dojść do tego.

Pół godziny temu nigdy by tego nie zrobił, nawet nie śniłby o zrobieniu tego, lecz

wszystko się zmieniło w chwili poznania imienia, tak więc Flidais rzekł, wciąż
ostrożnie i na głos: – Jak śmiesz badać mnie, Galadanie? Nie dbam o twą wojnę, lecz
bardzo o swe własne sekrety i z całą pewnością nie otworzę przed tobą swego
umysłu, kiedy przychodzisz do mnie – do Pendaran w dodatku – w taki sposób
i odzywasz się takim tonem. Zabijesz mnie za me zagadki, Wilczy Władco? Zraniłeś
mnie przed chwilą! – Wydawało mu się, że utrafił we właściwy ton, w równych
proporcjach pełen urazy i dumy, lecz trudno było powiedzieć, bardzo trudno, biorąc
pod uwagę, z kim miał do czynienia.

Następnie uczynił krótki, zadowolony wdech, bowiem kiedy Wilczy Władca

zwrócił się do niego ponownie, uczynił to na głos i tym dworskim wdziękiem, który
zawsze go charakteryzował. – Wybacz mi – szepnął i skłonił się z nieświadomą
elegancją. – Dwa dni biegłem, by tu dotrzeć i nie jestem sobą. – Jego pobrużdżona
bliznami twarz rozluźniła się w uśmiechu. – Kimkolwiek jestem. Wyczułem kogoś
w Anor i... zapragnąłem dowiedzieć się, kto to.

Przy końcu dało się słyszeć pewne wahanie, i to Flidais również rozumiał. W tej

chłodnej, racjonalnej, absolutnie klinicznej duszy Galadana, zaślepiająca pasja, jaka
wciąż ogarniała go w związku z Lisen, była brutalną anomalią. A wspomnienie
o odtrąceniu go na rzecz Amairgena wciąż była raną rozrywaną do żywego za
każdym razem, gdy zbliżał się do tego miejsca. Z nowej przystani, w której
zakotwiczona była teraz jego dusza, Flidais spoglądał na tę drugą postać i litował się
nad nią. Nie okazywał tego jednakże w spojrzeniu, nie mając nadmiernej chęci dać
się zabić.

Musiał również dotrzymać przysięgi. Toteż rzekł, sięgając od niechcenia po

właściwy ton ugłaskania: – Przepraszam, powinienem był wiedzieć, że to wyczujesz.
Powinienem był spróbować wysłać ci wiadomość. Sam byłem w Anor, Galadanie.
Właśnie stamtąd idę.

– Ty? Dlaczego?
Flidais wymownie wzruszył ramionami. – Symetria. Moje własne wyczucie

czasu. Wzór na Krośnie. Wiesz, że wypłynęli z Taerlindel kilka dni temu do Cader
Sedat. Sądziłem, że ktoś powinien być w Anor na wypadek, gdyby wracali tędy.

Deszcz przestał padać, choć z liści nad ich głowami wciąż kapało. Drzewa rosły

zbyt gęsto, by widać było choć trochę przejaśniającego się nieba. Flidais czekał, by

zobaczyć, czy przynęta chwyciła i strzegł swego umysłu.

– Nie wiedziałem o tym – przyznał Galadan, marszcząc czoło. – To dla mnie

nowina dużej wagi. Sądzę, że będę musiał zanieść ją na północ. Dziękuję ci –
powiedział głosem, w którym słychać było wiele dawnego wyrachowania. Ostrożnie,
bardzo ostrożnie, dbając, by się nie uśmiechnąć, Flidais pokiwał głową. – Kto
wypłynął? – spytał Wilczy Władca.

Flidais przybrał tak surową minę jak tylko mógł. – Nie powinieneś był krzywdzić

mnie, skoro masz zamiar zadawać mi pytania – odparł.

Galadan zaśmiał się na głos. Dźwięk rozniósł się po Wielkiej Puszczy. – Ach,

Flidaisie, czy jest jeszcze ktoś taki jak ty? – spytał retorycznie, wciąż zaśmiewając
się.

– Nie ma nikogo z podobnym bólem głowy – odparł Flidais bez uśmiechu.
– Przeprosiłem – rzekł Galadan, szybko trzeźwiejąc. Jego głos nagle stał się

jedwabisty i niski. – Nie zrobię tego drugi raz. – Pozwolił ciszy trwać chwilę, po
czym powtórzył: – Kto wypłynął, leśna istoto?

Po krótkiej przerwie, by pokazać konieczny przebłysk niezależności, Flidais

powiedział: – Mag i krasnolud. Książę Brenninu. Ten, którego nazywają Pwyllem
z Drzewa. – Przez arystokratyczną twarz Galadana przemknął szybko wyraz, którego
nie potrafił odczytać. – I Wojownik – dokończył.

Galadan milczał przez chwilę, pogrążony w rozmyślaniach. – Ciekawe –

stwierdził wreszcie. – Nagle cieszę się z tego, że przybyłem tu, leśna istoto. Wszystko
to jest ważne. Ciekaw jestem, czy zabili Metrana? – Spytał szybko: – Co sądzisz
o sztormie, który właśnie minął?

Wytrącony z równowagi Flidais zdołał jednakże uśmiechnąć się.– Dokładnie to

samo, co ty myślisz – szepnął. – A jeśli sztorm wyrzucił Wojownika gdzieś tu na
brzeg, ja z pewnością zamierzam go poszukać.

Znów Galadan zaśmiał się, tym razem ciszej niż uprzednio.
– Oczywiście – powiedział. – Oczywiście. Imię. Czy spodziewasz się, że sam ci

je wyjawi?

Flidais czuł jaskrawy rumieniec wypływający na jego twarz, co było właściwe;

niech Wilczy Władca sądzi, że to z zażenowania.– Dziwniejsze rzeczy już się
zdarzały – stwierdził z przekonaniem. – Czy mam twe zezwolenie, by się oddalić?

– Jeszcze nie. Co robiłeś w Anor?
Fala niepokoju przemknęła przez leśnego andaina. Doskonale, że dotychczas

udało mu się zręcznie rozmawiać z Galadanem, lecz nie należało kusić losu przez
dłuższe przebywanie w tej okolicy.

– Sprzątałem – rzekł ze zdenerwowaniem i niecierpliwością, jakiej nie musiał

udawać. – Szyby i podłogi. Odsunąłem okna, by wpuścić świeże powietrze.

I czuwałem przez dwa dni, obserwując, czy statek nie nadpływa. Gdy rozszalała się
burza, wiedziałem, że rozbił się u brzegu, a ponieważ nie stało się to tu...

Oczy Galadana były zimne, szare i wbijały się w niego z góry.
– Czy nie było tam kwiatów? – szepnął, a groźba stała się niespodziewanie

wyraźną, szeleszczącą obecnością w miejscu, gdzie stali.

Niczego nie udając, z bijącym sercem i wyschniętymi nagle ustami Flidais rzekł:

– Były, panie. One... rozsypały się ze starości, gdy odkurzałem komnatę. Mogę ci
przynieść nowych. Czy chcesz, bym...

Nie rzekł nic więcej. Szybciej niż oko mogło nadążyć i najbystrzejszy umysł

przewidzieć, postać przed nim rozpłynęła się i w jej miejscu stanął wilk, który
skoczył w chwili, gdy tylko się zjawił. Jednym błyskawicznym, precyzyjnie
wyliczonym ruchem ogromna łapa poszarpała głowę leśnego andaina.

Flidais nawet nie drgnął. Był przebiegły, mądry i zaskakująco szybki w swej

Puszczy, lecz Galadan był tym, kim był. Toteż sekundę później mały, brodaty andain
leżał na wilgotnej ściółce leśnej, wijąc się w prawdziwej męce i przyciskając obie
ręce do okrwawionego miejsca, gdzie brak było oderwanego prawego ucha.

– Pożyj jeszcze trochę, leśna istoto – usłyszał przez spowijające go miazmaty

bólu. – I w głębi serca nazywaj mnie litościwym. Dotknąłeś kwiatów, jakie położyłem
tam dla niej – powiedział głos łagodny, zamyślony, elegancki. – Czy naprawdę
mogłeś spodziewać się, że daruję ci życie?

Starając się nie stracić przytomności, Flidais posłyszał wtedy w swym mdlejącym

umyśle inny głos, który zdawał się dochodzić jednocześnie z bliska i bardzo daleka.
I głos ten mówił: Och, mój synu, kimżeś się stał?

Wytarłszy krew, Flidais zdołał otworzyć oczy. Las kręcił mu się obłąkańczo

przed oczami, a potem znieruchomiał. Przez zasłonę krwi i bólu dostrzegł wysoką,
nagą, władczą postać i wielkie poroże Cernana od Zwierząt. Którego przywołał tu,
tuż zanim zjawił się Galadan.

Z wściekłym warczeniem, które mieszało się z czymś jeszcze, Wilczy Władca

zwrócił się do swego ojca. Chwilę później Galadan znów przybrał swą ludzką postać,
elegancki jak zawsze. – Dawno już straciłeś prawo, by zadawać mi to pytanie –
powiedział.

Odezwał się na głos do swego ojca, zauważył Flidais częścią umysłu, tak jak on

sam mówił na głos do Galadana, by nie dać mu dostępu do swych myśli.

Majestatyczny i straszny w swej nagości i potędze, bóg lasów wystąpił naprzód.

Mówiąc na głos dźwięcznym tonem, Cernan rzekł: – Ponieważ nie zabiłem dla ciebie
tego maga? Nie odpowiem znów na to, mój synu. Zapytam cię jednak jeszcze raz,
w tej Puszczy, gdzie cię spłodziłem, jak mogłeś tak zagubić się, żebyś mógł coś
podobnego uczynić swemu własnemu bratu?

Flidais zamknął oczy. Czuł, jak przytomność opuszcza go fala za falą niczym

cofające się morze. Zanim jednakże zabrał go odpływ, usłyszał znów drwiący śmiech
Galadana i jego odpowiedź ojcu, ich ojcu. – Dlaczego miałoby cokolwiek dla mnie
znaczyć, że to opasłe leśne pomiotło jest kolejnym bękartem twego rozrzutnego
nasienia? Synowie i ich ojcowie – warknął, w pół drogi do wilka, którym tak łatwo
mógł się stać. – Czemu miałoby to mieć teraz jakiekolwiek znaczenie?

Och, jednak ma, pomyślał Flidais ostatnim strzępkiem świadomości. Och, ma tak

wielkie znaczenie. Gdybyś tylko wiedział, bracie! Nie posłał tej myśli do żadnego
z nich. Tulił mocno do siebie wspomnienie o podpalonym drzewie i Darienie
z Diademem Lisen na czole. Wtedy, dotrzymawszy obietnicy i zaspokoiwszy
najskrytsze pragnienie swego serca, Flidais został uderzony kolejną falą cierpienia
i nie usłyszał już nic z tego, co jego ojciec rzekł jego bratu w Puszczy.

Rozdział 7

Na wschodzie w Celidonie słońce wisiało nisko na niebie nie skażonym

chmurami, ani żadnym innym znakiem burzy, gdy armia Brenninu przybyła wreszcie
na środek Równiny. Galopujący na przedzie drużyny obok Niavina, księcia Seresh,
mag Teyrnon, choć znużony niemiłosiernie po trzech dniach jazdy konnej,
wyprostował w siodle swą krępą sylwetkę, gdy tylko ujrzał stojące kamienie.

Jadący obok niego towarzysz zaśmiał się cicho i mruknął: – Miałem właśnie

zamiar ci to zasugerować.

Teyrnon zerknął z rozbawieniem na Baraka, wysokiego, przystojnego przyjaciela

z dzieciństwa, który był źródłem jego mocy, i na jego dobrodusznej twarzy pojawił
się delikatny uśmieszek drwiny z samego siebie. – Straciłem tak wiele na wadze
w czasie tej podróży, że strach pomyśleć – rzekł mag, klepiąc się po i tak wydatnym
brzuchu.

– Dobrze ci to zrobi – stwierdził Niavin z Seresh, który jechał z drugiej strony.
– Jak kompletne wytrzęsienie kości może dobrze mi zrobić? – odparł urażony

Teyrnon wśród śmiechu Baraka. – Obawiam się, że jeśli spróbuję podrapać się po
nosie, podrapię się w kolano, jeśli rozumiesz, co mam na myśli.

Niavin parsknął, a potem sam roześmiał się. Trudno było zachowywać ponurą

i bojową minę w towarzystwie dobrodusznego, sympatycznego maga. Z drugiej
strony, znał Teyrnona i Baraka od czasu, gdy byli dziećmi w Seresh we wczesnych
dniach panowania Ailella, gdy ojciec Niavina był świeżo mianowanym księciem
Seresh, toteż nie martwił się wcale o ich zdolności. Spoważnieją bardzo, gdy
nadejdzie odpowiednia pora.

A zdawało się, że nadchodziła właśnie ta pora. Spomiędzy masywnych kamieni

wyjechało ku nim trzech ludzi. Niavin niepotrzebnie uniósł dłoń, by wskazać ich
czarodziejowi.

– Widzę ich – rzekł cicho Teyrnon. Niavin spojrzał nań szybko, lecz z twarzy

mężczyzny znikł wyraz otwartości i nie sposób już było niczego z niej wyczytać.

Może to i lepiej, że Niavin nie potrafił odgadnąć myśli maga. Bardzo

zaniepokoiłyby go, tak bardzo, jak samego Teyrnona dręczyło powątpiewanie we
własne siły, nieśmiałość i coś jeszcze.

Oficjalnie powitali obaj najwyższego króla, Ailerona, i oficjalnie przekazali mu

dowództwo armii w obecności jego dwóch towarzyszy, Ra-Tenniela z lios alfarów
i Avena Równiny, którzy wyjechali na powitanie wojsk Brenninu. Równie oficjalnie
Aileron odpowiedział na ich pozdrowienia. Następnie z szorstką bezpośredniością
wojennego króla, którym był, spytał Teyrnona: – Czy nawiązałeś kontakt, magu?

Teyrnon powoli pokręcił okrągłą głową. Spodziewał się tego pytania. – Sięgałem

daleko, mój panie najwyższy królu. Żadnych wieści od Lorena. Jednakże jest coś
jeszcze. – Zawahał się, a potem ciągnął dalej: – Sztorm, Aileronie. Na otwartym
morzu. Odkryliśmy go, sięgając tam myślami. Huraganowy wiatr z południowego
zachodu, który niósł ze sobą sztorm.

– To nie powinno się zdarzyć – rzekł pośpiesznie Ra-Tenniel.
Aileron pokiwał głową w milczeniu, a jego brodata twarz była posępna.
– Południowy zachód to nie Maugrim – mruknął Ivor. – Nie dostrzegliście

statku? – spytał Teyrnona.

– Nie jestem jasnowidzem – wyjaśnił cierpliwie czarodziej. – Potrafię do

pewnego stopnia wyczuć użycie magii, jak w przypadku tej burzy, i potrafię
dosięgnąć czarodzieja ze sporej odległości. Jeśli statek powrócił, odnalazłbym Lorena
do tej pory lub otrzymałbym wieść od niego.

– A zatem – oświadczył z ciężkim sercem Aileron – statek nie powrócił, albo

Srebrny Płaszcz nie wrócił na nim. – Utkwił mroczne spojrzenie w Teyrnonie na
długą chwilę, a wiatr późnego popołudnia kołysał trawami otaczającej ich Równiny.

Nikt się nie odezwał; wszyscy czekali na najwyższego króla. Wciąż nie

spuszczając Teyrnona z oczu, Aileron powiedział: – Nie możemy czekać. Ruszymy
na północ w stronę Gwyniru teraz, nie rankiem, jak planowaliśmy. Mamy
przynajmniej trzy godziny światła, w którym możemy jechać.

Szybko wyjaśnił Niavinowi i magowi, co wydarzyło się podczas bitwy dwie noce

temu. – Dano nam przewagę – stwierdził ponuro – lecz nie zdobyliśmy jej własnym
przemysłem, lecz dzięki mieczowi Oweina i wstawiennictwu Ceinwen. Musimy
dobrze wykorzystać tę przewagę, póki armia Maugrima jest zdezorganizowana
i wystraszona. Tkacz wie, co dałbym, żeby Loren i jasnowidząca byli teraz tu z nami,
lecz nie możemy czekać. Teyrnonie z Seresh, czy zechcesz być mym Pierwszym
Magiem w bitwach, które nas czekają?

Teyrnon nigdy nie miał takich ambicji, nigdy nie mierzył choćby w połowie tak

wysoko. Szydzono z tego i wytykano jako wadę, gdy był młodszy. Potem stopniowo
pogodzono się z tym i ustępowano mu w miarę upływu lat: Teyrnon był tym, kim był,
mówili wszyscy i uśmiechali się przy tym. Był bystry i odpowiedzialny; często miał
użyteczne uwagi dotyczące ważnych kwestii. Niemniej jednak grubego, łatwo
uśmiechającego się maga nigdy nie uważano – on sam nie uważał się, jeśli już o to
chodziło – za osobę prawdziwie ważną w jakimkolwiek planie rzeczy, nawet w czasie
pokoju. Metran i Loren byli liczącymi się czarodziejami.

Teyrnon był zadowolony z takiego stanu rzeczy. Miał swe książki i swe studia, co

było bardzo ważne. Korzystał z wygód kwater magów w stolicy: służby, dobrego
jedzenia i napojów oraz towarzystwa. Cieszył się z przywilejów swego stanowiska,
zadowolenia, jakie dawała moc, a także prestiżu, jaki płynął z obu tych kwestii.

Niemało dam dworu Ailella znalazło drogę do jego sypialni, lub zapraszało go do
swych własnych perfumowanych komnat, podczas gdy na grubawego uczonego
z Seresh nie chciałyby nawet dwukrotnie spojrzeć. Pomimo swej dobrodusznej natury
traktował jednak obowiązki maga z całą powagą. Razem z Barakiem wykonywali
zadania pokojowych czasów po cichu i bez zamieszania, oraz służyli za bufor
pomiędzy pozostałymi dwoma członkami rady magów. Tego również nie żałował.
Gdyby go zapytano w ostatnich latach panowania Ailella, przed suszą, wymieniłby
swą nić na Krośnie jako jedną z tych, które promienieją najjaśniej blaskiem łaski
Tkacza.

Niemniej jednak susza nadeszła, Rangat zapłonęła, a Metran, który niegdyś

wykazywał się nie tylko sprytem, lecz także mądrością, okazał się zdrajcą. Tak więc
znaleźli się w stanie wojny z potęgą uwolnionego Rakotha Maugrima i nagle on,
Teyrnon, zaczął być pierwszym magiem najwyższego króla Brenninu.

Był również jedynym magiem we Fionavarze, a przynajmniej tak podpowiadało

mu od wczorajszego poranka przy każdym najmniejszym zastanowieniu, nie dające
spokoju, niewypowiedziane przeczucie.

Od wczorajszego poranka, gdy zniszczono Kocioł z Khath Meigol. Nie wiedział

niczego konkretnego o tym, ani o żadnych konsekwencjach tego czynu poza tym
odległym przeczuciem, tak niejasnym i przerażającym, że nie chciał o nim mówić ani
nadać mu konkretnej nazwy w swych myślach.

Niemniej jednak tym, co czuł, była samotność.
Słońce zaszło. Deszcz przestał padać, a chmury odpływały na północ i wschód.

Niebo na zachodzie wciąż utrzymywało swe ostatnie barwy zachodu słońca. Na plaży
przy Anor Lisen jednak zapadał zmrok, gdy Loren Srebrny Płaszcz kończył mówić
prawdę, jaką trzeba było powiedzieć.

Kiedy skończył, kiedy jego cichy, stroskany głos ucichł, zebrani na plaży

usłyszeli, jak Brendel z lios alfarów opłakuje dusze swych rodaków, których zabito,
gdy żeglowali ku swej pieśni. Siedząc na piasku i trzymając na kolanach głowę
Artura, Jennifer dostrzegła, że Diarmuid, którego wyraziste rysy wykrzywiało
cierpienie, odwraca się od klęczącej postaci lios i bierze w ramiona Sharrę z Cathalu,
nie z namiętności czy pożądania, lecz w niespodziewanie bezbronnym geście
szukania otuchy.

Łzy płynęły po jej własnych policzkach i mimo że wycierała je, wciąż kapały,

gdy płakała nad swym przyjacielem i jego ludem. Potem, spuściwszy głowę,
zauważyła, że Artur ocknął się i patrzy na nią, i nagłe dostrzegła swoje odbicie w jego
oczach. W chwili gdy patrzyła, pojedyncza, bardzo jasna gwiazda przemknęła przez
jej odbicie.

Powoli uniósł rękę i dotknął jej policzka w miejscu, gdzie spoczęła dłoń

Lancelota.

– Witaj w domu, mój drogi – powiedziała, słuchając ściskającego serce lamentu

lios alfara, który ją tu przyprowadził, i słysząc cały czas cierpliwy, nieubłagany stukot
Krosna. – Odesłałam go precz – rzekła, wyczuwszy w tych słowach wątek dla
osnowy, jaką była miniona burza. Historia znów się powtarzała. Sploty i węzły.

Artur zamknął oczy. – Czemu? – spytał, układając jedynie kształt słowa, nie

wydając dźwięku.

– Z tej samej przyczyny, dla której ty go sprowadziłeś – odrzekła. I wtedy gdy

spojrzał znów na nią, zraniła go tak, jak zraniła Lancelota: trzeba to było zrobić
i mieć to za sobą, bo on również miał prawo wiedzieć.

Tak więc Guinevere, która była bezdzietna w Camelocie, opowiedziała Arturowi

o Darienie, a na zachodnim nieboskłonie zgasł ostatni blask i nad ich głowami
pojawiły się gwiazdy. Kiedy skończyła, cichy szloch Brendela również ucichł.

Na zachodzie, nisko nad morzem, wisiała gwiazda, jaśniejsza od wszystkich

innych na niebie. Zgromadzeni na plaży patrzyli, jak lios alfar wstał z klęczek
i odwrócił się ku tej gwieździe. Przez dłuższą chwilę milczał; po czym uniósł obie
ręce i rozłożył je szeroko, a następnie rozpoczął śpiew.

Szorstki początkowo od brzemienia swego żalu, lecz z każdym słowem, każdą

ofiarą, krystalizujący się coraz bardziej, Na-Brendel spod Znaku Pustułki z Daniloth
wziął ołowiany ciężar swego smutku i niczym alchemik przetworzył go w boleśnie
piękne tony Lamentu za Utraconymi Ra-Termainea, zaśpiewanego tak, jak nigdy
w przeciągu tysiąca lat, nawet przez tego, który go ułożył. Tak oto na plaży na brzegu
morza, pod wszystkimi błyszczącymi gwiazdami, przemienił w srebro zło, które
uczyniono Dzieciom Jasności.

Kimberly była jedyną spośród stojących na plaży u stóp Anor, która nie czerpała

pociechy, ani ulgi w cierpieniu, z czystego destylatu lamentu, jaki śpiewał Brendel.
Słyszała jego piękno, rozumiała je i czuła się mała w obliczu wielkości tego, co czynił
lios alfar. Znała moc uzdrawiania, jaką miała taka muzyka – dostrzegała jej działanie
na twarzach tych, którzy stali obok niej. Nawet na twarzy Jennifer, Artura i surowej,
zimnej Jaelle, którzy słuchali duszy Brendela zawartej w jego głosie, wznoszącym się
ku obserwującym ich, krążącym gwiazdom, ku mrocznej puszczy i rozległemu
morzu.

Jednakże zbyt daleko posunęła się w poczuciu winy i kaleczeniu samej siebie, by

taka pieśń mogła przynieść jej ulgę. Czyżby wszystko, czego dotknęła, każda bez
wyjątku rzecz, jaka znalazła się w gorejącym kręgu jej pierścienia, miała być
wypaczona i rozdarta przez jej obecność? W swoim własnym świecie była
uzdrowicielką! Czyżby nie miała przynieść niczego prócz bólu tym, których kochała?
Tym, którzy jej potrzebowali?

Niczego prócz smutku. Od wezwania Tabora i skalania paraiko zeszłej nocy do

brutalnego potraktowania Dariena dzisiejszego poranka i ponownie tego wieczora –
kiedy nawet nie przybyła na czas, by ostrzec Jennifer przed tym, co się zbliża.
A potem, co najbardziej przepełniało goryczą, złamała przysięgę złożoną na
Glastonbury Tor. Czy udział Wojownika w żalu nie jest wystarczający, zadawała
sobie zawzięcie pytanie, żeby musiała go powiększać, rozpowiadając to straszliwe
imię, na jakie przekleństwem zmuszony był odpowiadać?

Nieważne, zaklęła, sama się biczując, że Guinevere powiedziała to, co

powiedziała, udzielając zezwolenia. Nieważne, jak bardzo potrzebowali pomocy
Flidaisa, by zachować sekret Dariena. Nie potrzebowaliby tej pomocy, ani niczego
innego od niego, gdyby nie miała czelności przysłać tu Dariena. Odsunęła mokre
włosy z oczu. Wiedziała, że wygląda jak na wpół utopiony wodny szczur. Czuła
pojedynczą, pionową zmarszczkę na swym czole. Pomyślała zgryźliwie, że dzięki
temu i jej siwym włosom jeszcze ktoś mógłby sobie pomyśleć, że jest mądra
i doświadczona. Cóż, postanowiła dygocząc, jeśli ktoś nadal tak będzie sądził po
dzisiejszej nocy, to jego prywatny osąd!

Wreszcie długa, chwiejna nuta wzniosła się, a następnie opadła, gdy pieśń

Brendela dobiegła końca. Lios opuścił ręce i stal w milczeniu na plaży. Kim spojrzała
na Jennifer, która siedziała na mokrym piasku, trzymając głowę Artura na swych
kolanach, i zobaczyła, że jej przyjaciółka, która była kimś dużo więcej, gestem
wzywa ją do siebie.

Kim zaczerpnęła tchu z drżeniem i poszła przez piach, by uklęknąć przy nich. –

Jak on się czuje? – spytała cicho.

– Nic mu nie jest – odparł sam Artur, posyłając jej spojrzenie, które zdawało się

nie mieć końca i być przez tak dużą część czasu wypełnione gwiazdami. – Właśnie
zapłaciłem dość niewygórowaną cenę za to, że byłem zbyt upartym sternikiem!

Uśmiechnął się do niej, a ona musiała odpowiedzieć uśmiechem.
– Guinevere powiedziała mi, co musiałaś zrobić. Mówi, że udzieliła ci

zezwolenia i wyjaśniła czemu, lecz powiedziała też, że mimo to znienawidzisz siebie.
Czy to prawda?

Kim spojrzała w bok i dostrzegła cień uśmiechu w kącikach ust Jennifer.

Przełknęła ślinę. – Ona zna mnie dość dobrze – rzekła z żalem.

– Mnie też – odparł spokojnie. – Zna mnie bardzo dobrze, więc zezwolenie, jakie

ona dała, było też moim. Ten, którego znasz jako Flidaisa, był niegdyś Taliesinem –
oboje znaliśmy go bardzo dawno temu. On jest najwyraźniej częścią opowieści, choć
nie jestem pewien, jakim sposobem. Jasnowidząca, nie trać nadziei, iż coś jasnego
powstanie z tego, co musiałaś uczynić.

Tak wiele otuchy było w jego głosie, w spokojnych, akceptujących oczach.

W obliczu czegoś takiego dumą, pospolitą próżnością byłoby niezaprzestanie
obwiniania się. Odezwała się nieśmiało: – Powiedział, że to jego najskrytsze
marzenie. Ostatnia zagadka, której nie znał. Powiedział... powiedział, że uczyni
jasność z mroku tego, co zrobił, albo zginie, próbując tego dokonać.

Zapadła krótka cisza, gdy ci dwoje zastanawiali się nad tą wieścią. Kim słuchała

podpływającej fali, tak łagodnej po dzikości sztormu. Wtedy bardziej wyczuli, niż
usłyszeli czyjeś kroki i we troje unieśli głowy, by dostrzec Brendela.

W blasku gwiazd zdawał się bardziej eteryczny niż kiedykolwiek, mniej

związany z ziemią, z ziemskim ciążeniem. W ciemności nie widzieli koloru jego
oczu, lecz widać było, że nie błyszczały. Brendel powiedział głosem
przypominającym szmer delikatnego wiatru: – Pani Guinevere, za twym
przyzwoleniem, muszę opuścić cię teraz na czas jakiś. Teraz... teraz moim zadaniem,
ponad wszystko inne, jak się obawiam, jest zanieść nowinę, jaką usłyszałem, mojemu
królowi w Daniloth.

Jennifer otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz ktoś inny udzielił odpowiedzi lios

alfarowi.

– Jego tu nie ma – rzekła Jaelle zza ich pleców. Jej twardy głos, zwykle tak

władczy, był teraz stłumiony, łagodniejszy niż Kim sądziła, że to możliwe. – Dwie
noce temu na brzegach Adein w pobliżu Celidonu rozegrała się bitwa. Dalrei i ludzie
z Rhoden spotkali tam armie Ciemności, a Ra-Tenniel wyprowadził lios alfarów
z Krainy Cieni, Na-Brendelu. Poprowadził ich na wojnę na Równinie.

– I co? – wtrącił Loren Srebrny Płaszcz.
Kimberly słuchała, jak Jaelle bez swej zwykłej arogancji opowiada o tym, jak

Leila usłyszała róg Oweina i zobaczyła pole walki dzięki obecności tam Finna,
a potem jak wszystkie w świątyni usłyszały wstawiennictwo Ceinwen. – Najwyższy
król pojechał na północ w odpowiedzi na błysk szkła wezwania tej nocy, gdy
Prydwen odpłynął – zakończyła. – Teraz już wszyscy są na Równinie, choć nie wiem,
co zrobią. Być może Loren może skontaktować się z Teyrnonem i odpowiedzieć nam
na to.

Był to pierwszy raz za pamięci Kim, gdy najwyższa kapłanka w taki sposób

odezwała się do maga.

Wtedy, chwilę później, dowiedziała się, że Loren nie jest już magiem. W trakcie

opowiadania tej historii pierścień na jej palcu zaczął jarzyć się powracającym życiem.
Spojrzała na niego, walcząc z instynktowną teraz awersją, jaką doń czuła, i gdy
Loren, a potem Diarmuid zaczęli opowiadać o Cader Sedat, w jej umyśle zaczął się
wyłaniać pewien obraz.

Był to zapamiętany obraz, pierwsza z wizji, jakie nawiedziły ją we Fionavarze, na

ścieżce do jeziora Ysanny: obraz innego jeziora wysoko wśród gór, nad którym latały

orły.

Loren rzekł cicho: – Kręgi, jak się zdaje, zamknęły się. Teraz jest moim zadaniem

pójść z Mattem do Banir Lok, aby pomóc mu odzyskać koronę, której nigdy
naprawdę nie stracił, by mógi zawrócić krasnoludów znad krawędzi Ciemności.

– Przed nami daleka droga – powiedział Matt Sören – i nie mamy wiele czasu.

Będziemy musieli wyruszyć dziś wieczorem. – Jego głos brzmiał zupełnie tak samo
jak zwykle. Kim miała wrażenie, że nic, absolutnie nic nie uczyni go czymś innym
niż jest: skałą, w której, jak się zdawało, każdy z nich kiedyś znalazł oparcie.

Zerknęła na Jen i ujrzała tę samą myśl na jej twarzy. Potem znów popatrzyła na

Baelrath i rzekła: Nie dotrzecie tam na czas.

Nawet teraz, po tak wielu wydarzeniach, zauważenie natychmiastowej ciszy, jaka

zapadła wśród zgromadzonych, gdy przemówiła jasnowidząca, budziło w niej
głęboką pokorę. Kiedy podniosła wzrok, napotkał on spojrzenie jedynego oka Matta
Sörena.

– Muszę spróbować – powiedział po prostu.
– Wiem – odparła. – Wydaje mi się, że Loren ma również rację. W jakiś sposób

ważne jest, abyście spróbowali. Niemniej jednak mogę wam powiedzieć, że nie
dotrzecie stąd tam na czas.

– Co powiedziałaś? – spytał Diarmuid, którego głos, podobnie jak głos Jaelle,

został pozbawiony odcieni, obnażony do samego pytania.

Kim uniosła dłoń, aby wszyscy mogli dostrzec płomień. – Mówię, że będę

musiała również tam pójść. Że Baelrath będzie musiał zabrać nas tam. Sądzę też, że
o tej porze każdy z nas już wie, że Kamień Wojenny jest w najlepszym przypadku
mieszanym błogosławieństwem. – Starała się nie dopuszczać goryczy do swego
głosu.

Niemal jej się powiodło. Jednak w ciszy, jaka nastała, ktoś spytał: – Kim, co się

stało w górach?

Odwróciła się do Paula Schafera, który zadał pytanie, który zawsze zdawał się

zadawać dogłębne pytania. Popatrzyła na niego, następnie na Lorena stojącego obok,
który spoglądał na nią z tą mieszaniną łagodności i siły, którą zapamiętała z początku,
a później i najdobitniej, z tej nocy, jaką spędzili razem w świątyni, nim Kevin zginął.
Zanim wyruszyła do Khath Meigol.

Tak więc to im dwóm, tak odmiennym, lecz tak podobnym w jakiś

niewytłumaczalny sposób, opowiedziała o uratowaniu paraiko i o tym, co nastąpiło
później. Wszyscy usłyszeli, wszyscy musieli się dowiedzieć, lecz mówiła do Lorena
i Paula. A na końcu zwróciła się do Matta, powtarzając: – Widzisz więc, co mam na
myśli: żadne błogosławieństwo, jakie niosę, nie będzie jednoznaczne.

Przez chwilę przyglądał jej się, jakby zastanawiał się nad tym. Potem wyraz jego

twarzy zmienił się; ujrzała, jak jego usta poruszyły się w grymasie, w którym
poznawała jego uśmiech i usłyszała zgryźliwe słowa. – Nie znałem jeszcze takiego
ostrza, które byłoby coś warte, nie będąc obusieczne.

To było wszystko, lecz wiedziała, że te ciche słowa były jedyną pociechą, jakiej

miała prawo się domagać.

Skłonności najwyższej kapłanki Dany dorównywały jej wyszkoleniu. Toteż

Jaelle, zziębnięta na deszczu, zdjęta chłodem przez to, co stało się w obecności
Dariena i co działo się teraz od chwili rozbicia statku, nie okazywała przed nikim na
plaży swego lęku.

Będąc tym, kim była, wiedziała, że to głos Mórnira zagrzmiał, by uciszyć fale,

więc jej spojrzenie padło pierwsze na Pwylla, gdy wyszedł na brzeg. Przypomniała
sobie, jak stał na innej plaży, daleko na południu, przemawiając do Liranana
w groźnej poświacie, jakiej źródłem nie był księżyc. Niemniej jednak żył i wrócił.
Przypuszczała, że jest z tego zadowolona.

Wszyscy wrócili, jak się zdawało, i był z nimi ktoś nowy, a sądząc po twarzy

Jennifer, nie trudno było zgadnąć, kto to.

Uczyniła siebie twardą i oziębłą, lecz nie była z kamienia bez względu na to, jak

bardzo starałaby się. Litość i zdumienie ogarnęły ją w równym stopniu, gdy ujrzała
Guinevere i Lancelota stojących razem w deszczu, a zachodzące słońce
prześwitywało przez znikające chmury nisko na zachodzie.

Nie słyszała, co powiedzieli do siebie, lecz język gestów był jasny, a w końcu,

gdy mężczyzna oddalił się samotnie w stronę Puszczy, Jaelle zrobiło się
niewytłumaczalnie smutno. Patrzyła, jak odchodzi, znając tę historię i bez trudu
domyślając się, w jaką odsuwającą go od siebie wyprawę, Guinevere wysłała swego
drugiego ukochanego. Trudno było natomiast zachować konieczną pozę obojętności –
w obecności tylu mężczyzn, w burzliwym następstwie tego, co wydarzyło się
w świątyni, nim zabrała Kim i Sharrę dzięki krwi i zaczerpnięciu z korzenia ziemi.

Do władania tak wielką mocą potrzebne jej były Mormae w Gwen Ystrat, a to

oznaczało kontakt z Audiart, co nigdy nie było przyjemne. W większości przypadków
udawało jej się dokonywać tego bez większych trudności, lecz popołudniowa
rozmowa przebiegła inaczej.

Jaelle stała na wątpliwym gruncie i wiedziała o tym, podobnie jak Audiart.

Wysoce niestosowne, graniczące z prawdziwym wykroczeniem, było dla najwyższej
kapłanki, aby opuszczała świątynię – i królestwo – nawet w takich czasach jak teraz.
Jej świętym obowiązkiem, przypominała Audiart przez więź umysłową, jaką dzieliły
Mormae, było pozostać w świątyni i być przygotowaną na zajmowanie się potrzebami
Matki. Poza tym, jej zastępczyni nie zawahała się wytknąć jej, że najwyższy król
nakazał jej pozostać w Paras Derval i rządzić krajem wraz z kanclerzem. Czyż nie

było jej obowiązkiem wykorzystać jak najlepiej tę niespodziewaną okazję na rzecz
ich nieustającego dążenia do przywrócenia Danie dominującej pozycji
w Najwyższym Królestwie?

Wszystko to było na nieszczęście prawdą.
Jedynym, co mogła zrobić w odpowiedzi na to, było odwołanie się do swej

wyższej rangi, i to nie po raz pierwszy. Nie udając nawet, sięgnęła do pokładów
niepokoju i zdenerwowania, jakie odczuwała w świątyni i powiedziała Mormae bez
nacisku, iż jako najwyższa kapłanka jest przekonana, że jej wyjazd w tych czasach
jest zgodny z wolą Dany – jest ważniejszy od wszelkich tradycji czy możliwości
osiągnięcia zysku.

Kontaktem myślowym przesłała również poczucie bardzo rzeczywistej potrzeby

pośpiechu – co było prawdą, jak poznała po bladej twarzy Kim i jej dłoniach, które
zaciskała, czekając z Sharrą pod kopułą świątyni, nieświadoma niedostępnej dla niej
rozmowy kapłanek.

Jaelle uczyniła swe posłanie rozżarzonym do białości z gniewu, a wciąż była

silniejsza od wszystkich innych. Dobrze, odparła Audiart. Skoro musisz to uczynić,
musisz. Udam się natychmiast do Paras Derval, by działać jak najlepiej podczas twej
nieobecności.

Wtedy rozpoczęło się prawdziwe starcie, sprawiając, że to, co wydarzyło się

wcześniej, zdawało się podobne do drobnej sprzeczki w dziecinnej zabawie.

Nie, odpowiedziała myślami z absolutnym zdecydowaniem, które maskowało jej

wewnętrzny lęk. To mój rozkaz, a zatem Dany, abyś została tam, gdzie jesteś. Minął
dopiero tydzień od ofiary Liadona i obrzędy odpowiedzi nie są jeszcze zakończone.

Oszalałaś?, odpowiedziała Audiart, bardziej otwarcie buntowniczo niż

kiedykolwiek przedtem. Którą z tych paplających idiotek, które z tych bezbarwnych
zer wyznaczysz na swą zastępczynię w czasie wojny?

Błąd. Audiart zawsze okazywała zbyt jawnie swą pogardę i ambicję. Wyczuwszy

odpowiedź Mormae, Jaelle odetchnęła z ulgą. Uda jej się. Wszelkie ustalone od
dawna zwyczaje nakazywały Drugiej Matce przybyć do Paras Derval, by objąć rządy
pod jej nieobecność. Gdyby Audiart powiedziała to spokojnie, z choćby
najpowierzchowniej wyrażoną pokorą, Jaelle mogłaby przegrać tę bitwę. A tak,
rzuciła się do ataku.

Czy chcesz zostać przeklęta i wygnana, Druga Dany?, nadała z jedwabistą

wyrazistością, którą tylko ona potrafiła przekazać drogą myślową. Wyczuła wspólne
westchnienie Mormae na tę nie skrywaną groźbę. Masz czelność mówić tak do swej
najwyższej kapłanki? Masz czelność mówić tak poniżająco o swych siostrach?
Uważaj, Audiart, żebyś nie straciła wszystkiego, co zyskałaś do tej pory swymi
spiskami!

Silne słowa, niemal zbyt silne, lecz musiała je wszystkie wyprowadzić

z równowagi przed tym, co miała im następnie do powiedzenia.

Wybrałam swą zastępczynię i kanclerz został poinformowany w imieniu

najwyższego króla. Tego popołudnia mianowałam najnowszą członkinię Mormae,
która stoi obok mnie w czerwonych szatach, otwarta teraz na łączność myślową.

Witajcie, siostry w Matce, nadała na ten znak Leila.
I nawet Jaelle, w połowie przygotowana na to, została oszołomiona wyrazistością

jej słów.

Na plaży u stóp Anor Lisen, gdy deszcz powoli przestał padać, a zachód słońca

zabarwił zachodni nieboskłon, Jaelle wspominała tę wyrazistość. Potwierdzała ona
w pewien sposób jej własne odruchowe reakcje i skutecznie przyczyniła się do
stłumienia wszelkiego sprzeciwu w Gwen Ystrat, jaki mogło wzbudzić jej
apodyktyczne zachowanie. Niemniej jednak, było coś głęboko niepokojącego w tej
mieszaninie dziecka i kobiety w Leili i jej więzi z Dzikimi Łowami. Dana nie raczyła
jeszcze dać swej najwyższej kapłance żadnego znaku, co to mogło oznaczać.

Głos Lorena Srebrnego Płaszcza, czarodzieja, którego nienawidziła i bała się

przez całe życie, sprowadził ją ponownie w pełni na plażę. Usłyszała jego opowieść
o tym, co mu się przydarzyło, lecz triumf, jaki mogła niegdyś odczuwać na wieść
o takiej słabości, znikł zupełnie w fali strachu. Potrzebowali mocy Srebrnego
Płaszcza, a teraz nie otrzymają jej.

Miała nadzieję, że będzie mógł odesłać ją do domu. Tak daleko od świątyni nie

miała własnej magii, żadnego sposobu, by powrócić o własnych siłach – a teraz
zdawało się, że nie miał jej kto pomóc. Zobaczyła, jak Baelrath ożywa na dłoni
jasnowidzącej, a później usłyszała, dokąd Kim się udaje dzięki tej mocy.

Słuchała pytań Pwylla – jego pierwszych słów od chwili, gdy Prydwen rozbił się

i wydostali się na brzeg. Zastanawiała się nad nim: jak ktoś, kto potrafi mówić
grzmiącym głosem Boga, może być tak cichy, zamknięty w sobie, a potem, gdy jego
obecność została niemal zapomniana, wychynąć na powierzchnię ze słowami, które
sięgały do sedna tego, co się działo. Uświadomiła sobie, że nieco obawia się go, a jej
próby przelania tego lęku w nienawiść lub pogardę nie odnosiły doprawdy skutku.

Znów powróciła myślami na plażę. Z każdą chwilą robiło się coraz ciemniej.

W mroku jasne włosy Diarmuida wciąż błyszczały, połyskując ostatnią barwą
zachodniego nieboskłonu. Teraz odezwał się książę.

– W porządku. – rzekł. – Wygląda na to, że dowiemy się tylko tego, co nam już

opowiedziano. Bądźmy wdzięczni naszej czarującej kapłance za te informacje, jakie
mamy. Teraz Loren nie jest w stanie skontaktować się już z Teyrnonem. Wizja Kim,
jak rozumiem, mówiła o Calor Diman, lecz nic o wojskach. A Jaelle wyczerpała swój
zasób interesujących wieści. – Drwina wydawała się odruchowa i powiedziana bez

przekonania. Kapłanka nie fatygowała się z odpowiedzią. Diarmuid nie czekał. – Co
sprawia, że jesteśmy uzależnieni – mruknął z żałosnym potrząśnięciem głową, które
sprawiało wrażenie całkiem szczerego – od mojego bynajmniej nie obfitego zapasu
wiedzy o tym, co mój kochany brat może prawdopodobnie zrobić.

W jakiś niewytłumaczalny sposób ten płynny potok słów wywierał uspokajający

wpływ. Jaelle zdała sobie sprawę, że po raz kolejny ten, którego pogardliwie zwała
książątkiem, doskonale wie, co robi. Już podjął decyzję, a teraz stara się, by ta
decyzja sprawiała wrażenie podjętej od niechcenia i mało ważnej. Jaelle zerknęła na
Sharrę stojącą obok księcia. Nie była pewna, czy litować się nad nią czy nie, co było
kolejną odmianą: niegdyś nie miałaby żadnych z tym kłopotów.

– W takich okolicznościach – ciągnął Diarmuid – nie mogę uczynić nic lepszego,

niż wrócić pamięcią do mego błyskotliwego dzieciństwa. Niektórzy z was być może
znali cierpliwych, udzielających wsparcia starszych braci. Smutne to, lecz miałem
nieszczęście nie mieć takowego brata. Loren pamięta. Od chwili, gdy byłem w stanie
stawiać pierwsze, niezgrabne kroki śladami brata, jedno było absolutnie jasne:
Aileron nigdy, przenigdy nie czekał na mnie.

Przerwał i spojrzał na Lorena, jakby czekając na jego potwierdzenie, lecz dalej

ciągnął tonem nagle pozbawionym nonszalancji: – Nie będzie też czekał teraz, ani też
nie mógłby, zważywszy na to, dokąd się udaliśmy. Jeśli jest na Równinie z armią,
a lios alfarowie są przy nim, Aileron będzie dążył do bitwy; za to mógłbym dać
głowę. Prawdę mówiąc, za waszym pozwoleniem, dam za to głowę swoją i każdego
z was. Aileron wyda wojnę Starkadh najszybciej jak będzie mógł, co moim zdaniem
może znaczyć tylko jedno.

– Andarien – rzekł Loren Srebrny Płaszcz, który, jak nagle przypomniała sobie

Jaelle, uczył zarówno Diarmuida, jak i jego brata.

– Andarien – powtórzył cicho książę. – Wyruszy przez Gwynir do Andarien.
Zapadła cisza. Jaelle była świadoma obecności lasu na wschodzie, a teraz także

bardzo silnie ciemnego kształtu Wieży Lisen, która wznosiła się nad nimi w mroku.

– Sugeruję – kontynuował Diarmuid – abyśmy ominęli zachodnią krawędź

Pendaran, poszli na północ, skręcając w Sennet i przebyli rzekę Celyn, aby spotkać
się tam, jeśli wspomnienia z dzieciństwa mają jakąkolwiek wartość, z armiami
Brenninu, Danilothu i dalrei na pograniczu Andarien. Jeśli się mylę – zakończył,
posyłając kapłance szeroki uśmiech – przynajmniej będzie z nami Jaelle, by przerazić
wszystko, na co natknie się nasza pięćdziesiątka.

Nie zaszczyciła go niczym więcej jak lodowatym spojrzeniem. Jego uśmiech stał

się jeszcze szerszy, jakby jej mina tylko potwierdziła jego stwierdzenie, lecz potem,
po jednej ze swych kapryśnych odmian nastroju, odwrócił się i spojrzał na Artura,
który wstał już.

– Panie – rzekł książę zupełnie poważnie – takie jest moje zdanie. Posłucham

każdej sugestii, jaką zechcesz uczynić, lecz znam tutejszą geografię i wydaje mi się,
że znam swego brata. Sądzę, że powinniśmy udać się do Andarien, chyba że wiesz
o czymś lub wyczuwasz coś.

Wojownik powoli potrząsnął głową. – Nie byłem nigdy przedtem w tym świecie

– powiedział Artur swym głębokim, donośnym głosem – i nigdy nie miałem brata
w żadnym ze światów. To są twoi ludzie, książę Diarmuidzie. Wlicz mnie w ich
szeregi i poprowadź nas na wojnę.

– Będziemy musieli zabrać kobiety – mruknął Diarmuid.
Jaelle zamierzała udzielić na to kąśliwej odpowiedzi, lecz w tym momencie coś

bardzo jasnego zwróciło jej uwagę. Odwróciła się i dostrzegła, że Baelrath na palcu
Kim zapłonął jeszcze bardziej władczym ogniem.

Spojrzała na jasnowidzącą, jakby widząc ją po raz pierwszy: drobna, wątła postać

o zmierzwionych włosach, tak nieprawdopodobnie białych, i z tak nagle objawioną
pionową zmarszczką na czole. Znów miała wrażenie, że istnieją ciężary większe od
jej własnego.

Przypomniała sobie serdeczną chwilę, jaką spędziła z Kim w Gwen Ystrat

i żałowała, nieco sama zaskoczona, że nie może nic zrobić, udzielić żadnej pociechy
poza jedynie słowami. Jednakże Jennifer miała rację w tym, co powiedziała, gdy
Darien odszedł: żadne z nich nie było w stanie udzielić schronienia drugiemu.

Patrzyła, jak Kim podchodzi do Pwylla i obejmuje go, ściskając bardzo mocno.

Widziała, że całuje go w usta. On pogładził ją po włosach.

– Do następnego razu – powiedziała jasnowidząca, co wyraźnie było echem

świata, jaki oboje zostawili za sobą. – Postaraj się uważać na siebie, Paul.

– Ty też. – Tylko tyle powiedział.
Kapłanka wtedy ujrzała, jak Kim podchodzi do Jennifer i rozmawia z nią, choć

nie słyszała, o czym kobiety mówiły. Następnie jasnowidząca odwróciła się. Jaelle
zdawało się, że oddalała się na jej oczach. Kim gestem wezwała Lorena i Marta, by
stanęli po obu jej bokach. Poleciła im wziąć się za ręce i położyła swą dłoń na
dłoniach ich obu. Potem uniosła drugą rękę wysoko w ciemności i zamknęła oczy.
W tym momencie jakby nastąpiło połączenie i Wojenny Kamień zapłonął tak jasno,
że nie można było nań patrzeć, a gdy oślepiające światło zgasło, ich trojga też już nie
było.

Kiedy zbudził się, w puszczy było całkiem ciemno. Przyłożywszy dłoń do głowy,

Flidais poczuł, że rana zagoiła się. Ból zdawał się zniknąć. Jednakże to samo stało się
z jego uchem. Flidais powoli usiadł i rozejrzał się. Jego ojciec był tam.

Cernan siedział w kucki w pobliżu i przyglądał mu się z powagą, trzymając

w bezruchu głowę zwieńczoną porożem. Flidais przez długą chwilę spoglądał mu

w oczy w milczeniu.

– Dziękuję – powiedział wreszcie na głos.
Poroże schyliło się na krótko na znak przyjęcia tego do wiadomości. Potem

Cernan rzekł, również na głos: – On nie próbował cię zabić.

Nic się nie zmieniło, pomyślał Flidais. Zupełnie nic. To był zbyt stary wzór,

zaczęty zbyt dawno temu, kiedy jeszcze obaj z Galadanem byli młodzi, by gniew czy
uraza były silne. Powiedział potulnie: – Nie próbował również nie zrobić tego.

Cernan nic nie odpowiedział. W lesie panował mrok, a księżyc nie wzniósł się

jeszcze wystarczająco wysoko, by zasłać srebrem miejsce, w którym obaj się
znajdowali. Niemniej jednak obaj doskonale widzieli w ciemności i Flidais
spoglądając na swego ojca, dostrzegał zarówno smutek, jak i poczucie winy w oczach
boga. To ostatnie rozbroiło go; zawsze tak było.

Powiedział, wzruszając ramionami: – Sądzę, że mogło być gorzej.
Poroże znów się poruszyło. – Uleczyłem ranę – powiedział na swą obronę jego

ojciec.

– Wiem. – Flidais pomacał poszarpaną krawędź tkanki, gdzie było kiedyś jego

ucho. – Powiedz mi – spytał – czy jestem bardzo brzydki?

Cernan przechylił swą wspaniałą głowę gestem oceny. – Nie bardziej niż

poprzednio – oświadczył szczerze.

Flidais zaśmiał się. A po chwili również i bóg – głębokim, dudniącym,

zmysłowym dźwiękiem, który zabrzmiał echem w całej puszczy.

Kiedy śmiech ucichł, wśród drzew zdawała się panować ogromna cisza, lecz

tylko dla tych, którzy nie byli tak zestrojeni z Pendaran jak ci dwaj, leśny bóg i jego
syn. Nawet jednym uchem Flidais słyszał szept puszczy i nowiny, które po niej
krążyły jak ogień. Dlatego mówili na głos: zbyt wiele działo się na bezgłośnych
łączach. Inne moce były tej nocy w Pendaran.

Nagle przypomniał sobie o czymś. Dokładnie rzecz biorąc, o pożarze. Rzekł: –

Doprawdy mogło się to skończyć dla mnie gorzej. Okłamałem go.

Jego ojciec zmrużył oczy. – Jak to?
– Chciał wiedzieć, kto był w Anor. Wyczuwał, że ktoś tam był. Wiesz, dlaczego.

Powiedziałem, że tylko ja. Co nie było prawdą. – Przerwał, po czym rzekł cicho: –
Była tam również Guinevere.

Cernan od Zwierząt wstał na nogi szybkim, zwierzęco zwinnym ruchem. – To coś

wyjaśnia – powiedział.

– Co?
W odpowiedzi Flidaisowi podsunięto obraz. Podsuwał mu go jego ojciec,

a Cernan do tej pory nigdy nie wyrządził mu krzywdy, choć do chwili obecnej,
również nie uczynił dlań wiele dobrego. Toteż w geście nietypowego zaufania

otworzył swój umysł i odebrał obraz: mężczyzna, który kroczy szybko przez puszczę
z nadzwyczaj charakterystycznym wdziękiem, nie potykając się nawet mimo
ciemności i splątanych korzeni.

Nie był to ten, którego spodziewał się ujrzeć. Dobrze jednak wiedział, kto to jest,

więc wiedział, co musiało się wydarzyć, gc leżał nieprzytomny na leśnej ściółce.

– Lancelot – szepnął, a w jego głosie zabrzmiała niespe dziewana nuta, bliska

lękowi zmieszanemu z podziwem. Jej umysł pracował na wysokich obrotach. – On
musiał być w Cadi Sedat. Oczywiście. Wojownik obudził go. A ona znów odesłała
go. Był niegdyś w Camelocie. Widział tych troje w pierwszym ich życiu, a następnie
widywał ich znów bez ich wiedzy w wielu po wrotach, do jakich byli zmuszeni. Znał
tę historię. Stanowił jej część A teraz przypomniał sobie z przebłyskiem radości,
który był jak światło w ciemności puszczy, że zna imię wzywające. To jednakże
przypomniało mu o obietnicy. Powiedział: – Dziecko jest również w puszczy...
dziecko Guinevere. – I dodał z naciskiem: – Gdzie jest teraz mój brat?

– Biegnie na pomoc – odparł Cernan. Przez chwilę wahał się. – Minął dziecko

o jakieś sto metrów... jakiś czas temu, gdy spałeś. Nie zobaczył, ani nie wyczuł go.
Masz w puszczy przyjaciół, którzy rozgniewali się za twą przelaną krew: nie
przekazali mu wieści. Nikt się teraz do niego nie odzywa.

Flidais zamknął oczy i zaczerpnął z trudem tchu. Tak bliski Ujrzał wilka

i chłopca, którzy minęli się w czerni puszczy w godzinie przed wschodem księżyca,
tak blisko i tak nieświadon swej obecności, nie mający się nigdy dowiedzieć. Jednak
czyżby zastanawiał się. A może istniała jakaś część duszy, która jakirr sposobem
sięgała ku możliwościom ledwo wyminiętym, przyszłościom, jakie nigdy nie nastąpią
z powodu tak niewielkiej odległości w lesie nocą? Wtedy poczuł drgnięcie powietrza.
Wiatr niosąc sugestię – być może jedynie wyobrażaną – czegoś więcej.

Otworzył oczy. Czuł się bystry, wyczulony, wciąż w uniesif niupotym, co się

zdarzyło. Nie czuł bólu. Powiedział: – Musis zrobić dla mnie jedną rzecz. Aby pomóc
mi dotrzymać daneg słowa.

Ciemne oczy Cernana rozbłysły gniewem. – Ty też? – rzel cicho jak kot na

łowach. – Zrobiłem, co mogłem. Uleczyłem ranę, jaką zadał mój syn. Ile więzów
Tkacza chcesz, żebym zerwał?

– Ja też jestem twoim synem – rzekł Flidais, poważają się na wielką śmiałość,

bowiem czuł już gniew boży.

– Nie zapomniałem. Zrobiłem, co mogłem.
Flidais wstał. – Nie mogę wiązać puszczy w takiej sprawii Nie jestem dość silny.

Nie chcę jednakże, by to dziecko zginęło, choć spaliło drzewo. Złożyłem przysięgę.
Jesteś bogiem Lasu tak samo jak Zwierząt. Potrzebuję twojej pomocy.

Gniew Cernana zdawał się powoli ustępować. Flidais musiał daleko spoglądać

w górę, by dostrzec twarz swego ojca. – Mylisz się. Niepotrzebna ci do tego moja
pomoc – stwierdził bóg z majestatu swej wielkiej wysokości. – Zapomniałeś o czymś,
mądre dziecię. Z powodów, jakich nigdy nie zaakceptuję, dziecko Rakotha dostało
Diadem Lisen. Moce i duchy Puszczy nie zrobią mu krzywdy bezpośrednio, dopóki
go będzie nosił. Zrobią coś innego i ty powinieneś o tym wiedzieć, najmniejszy.

Wiedział. – Gaj – szepnął. – Prowadzą go do świętego gaju.
– A nad tym, kto spotka go tam – powiedział Cernan – kto go tam spotka i zabije,

nie mam żadnej mocy. Ani też nie pragnąłbym jej. Nawet gdybym mógł, nigdy bym
nie wtrącił się, Nie powinno mu się pozwolić żyć. Czas, by zginął, zanim dotrze do
swego ojca i nastąpi kres wszelkiej nadziei.

Odwrócił się, by odejść, powiedziawszy wszystko, co miał do powiedzenia,

uczyniwszy jedyną rzecz, do uczynienia jakiej czuł się zobowiązany, gdy jego syn
stwierdził głosem głębokim niczym korzenie drzew: – Być może, lecz nie sądzę.
Wydaje mi się, że w tym splocie jest coś więcej. Ty też o czymś zapomniałeś.

Cernan obejrzał się. W przestrzeni, gdzie stał, po raz pierwszy zabłysło srebro.

Dotykało i nadawało kształt jego nagiej postaci. Było miejsce, gdzie chciał się
znaleźć, gdy wzejdzie księżyc, a sama myśl o tym, co będzie tam na niego czekać,
budziła w nim pożądanie. Został jednakże jeszcze na chwilę i zaczekał.

Lancelot – rzekł Flidais.
I sam odwrócił się, by pomknąć z tą zawsze niespodziewaną szybkością w stronę

gaju, gdzie tak dawno temu narodziła się Lisen w obecności wszystkich bogiń
i bogów.

W gniewie i wzburzeniu, w goryczy odtrącenia, Darien odbiegł daleko w las, nim

spostrzegł, że nie była to najmądrzejsza rzecz.

Nie zamierzał spalić drzewa, jednak nurt wydarzeń zdawał się nigdy nie płynąć

tak, jak się spodziewał, nigdy nie układał się właściwie. A kiedy tak się działo, coś
innego pojawiało się w jego wnętrzu, wracała moc i zmiana w jego oczach, a wtedy
drzewa płonęły.

Nawet wtedy pragnął tylko złudzenia – takiego samego złudzenia pożaru, jakie

stworzył na polanie Letniego Drzewa – jednak tym razem był silniejszy, niespokojny
w obecności tylu ludzi, a jego matka była tak piękna, oziębła i kazała mu odejść. Nie
był w stanie zapanować nad tym, co czyni, toteż ogień był prawdziwy.

Potem uciekł w cień puszczy przed tymi, którzy wydawali się zimniejszymi,

bardziej krzywdzącymi cieniami na plaży.

Było już zupełnie ciemno, księżyc jeszcze nie wzeszedł, i stopniowo, w miarę

ustępowania gniewu, Darien uświadamiał sobie, że grozi mu niebezpieczeństwo. Nie
wiedział niczego o historii Wielkiej Puszczy, lecz sam należał do andainów, więc
potrafił częściowo zrozumieć wieści biegnące przez Pendaran, wieści o nim, o tym,

co zrobił i co nosił na czole.

Wraz z narastaniem uczucia zagrożenia wzrastała też świadomość tego, że jest

spychany w konkretnym kierunku. Pomyślał, żeby zmienić się w sowę i przelecieć
przez las, lecz wraz z tą myślą ogarnęło go ogromne znużenie. Leciał bardzo długo
i bardzo szybko w tej postaci i nie był pewien, czy potrafiłby przyjąć ją ponownie.
Był silny, lecz nie nieskończenie, i zazwyczaj potrzebował wzburzonej fali emocji, by
zasilić swą moc: strachu, głodu, tęsknoty, wściekłości. Teraz nie czuł niczego takiego.
Zdawał sobie sprawę z zagrożenia, lecz nie potrafił zdobyć się na żadną reakcję.

Odrętwiały, obojętny i osamotniony, pozostał w swej własnej postaci, w ubraniu,

jakie nosił Firm. Szedł bez oporu subtelnie zmieniającymi się ścieżkami puszczy
Pendran, pozwalając mocom leśnym prowadzić się tam, gdzie chciały, na spotkanie
tego, co na niego tam czekało. Słyszał ich gniew i niecierpliwe oczekiwanie na
zemstę, lecz niczego nie czynił w odpowiedzi. Szedł, nie dbając już o nic,
rozmyślając o chłodnej, władczej twarzy swej matki i jej słowach: Co ty tu robisz?
Czego chcesz, Darienie?

Czego chciał? Co wolno mu było chcieć, na co łudzić się nadzieją, o czym

marzyć, czego pragnąć? Urodził się przed zaledwie niespełna rokiem. Skąd mógł
wiedzieć, czego chce? Wiedział tylko, że jego oczy potrafią stać się czerwone jak
oczy jego ojca, a kiedy tak się działo, płonęły drzewa i wszyscy odwracali się od
niego. Nawet Światło odwróciło się. Było piękne, spokojne i smutne, jasnowidząca
włożyła mu je na czoło, a ono zgasło w chwili zetknięcia z nim.

Szedł i nie płakał. Jego oczy były niebieskie. Wschodził sierp księżyca; wkrótce

zalśni w odstępach między drzewami. Puszcza szeptała zwycięsko, w liściach
szumiała złość. Nie stawiając oporu, chłopiec z Diademem Lisen na czole pozwalał
się prowadzić do świętego gaju w puszczy Pendaran na stracenie.

Niezliczone lata gaj spoczywał nasycony swą mocą. Nie było też innego miejsca

w żadnym ze światów, którego korzenie zapuszczone byłyby tak głęboko w Gobelin.
Na tle starożytności tego miejsca nawet fakt zawłaszczenia przez Momira Letniego
Drzewa w Lesie Boga w Najwyższym Królestwie Brenninu wydarzył się zaledwie
mgnienie oka temu – w czasach, gdy lorweth został wezwany do Brenninu zza
szerokiego morza.

Przez tysiące tysięcy lat przed tym dniem puszcza Pendaran widziała lata i zimy

we Fionavarze, a przez wszystkie odejścia i powroty pór roku ten gaj i polana w nim
były sercem puszczy. Tu była magia. Prastare moce drzemały pod leśnym podłożem.

Tu, ponad tysiąc lat temu (mgnienie oka, nic więcej), Lisen narodziła się

w zachwyconej, milczącej obecności puszczańskich mocy i promiennym
towarzystwie bogiń, których pięknem była obdarowana od początku swych dni. Tu
również przybył Amangen Biała Gałąź, pierwszy śmiertelnik, pierwsze dziecko

Tkacza nie narodzone z Puszczy, które ośmieliło się spędzić noc w tym zagajniku,
szukając dla ludzi mocy, której źródłem nie byłaby magia krwi kapłanek. I znalazł tu
ową moc i coś więcej, gdy Lisen, dzika i wspaniała, powróciła na zbezczeszczoną
polanę swych narodzin, by zabić go o poranku i zamiast tego zakochała się i takim
sposobem opuściła Puszczę.

Po tym wiele się zmieniło. Dla mocy gaju i całego Pendaran czas pędził do

chwili, gdy Lisen umarła, skacząc z balkonu, a od tego dnia posuwał się naprzód
powoli, jakby obarczony jakimś ciężarem.

Od tego czasu, od czasu tych strzaskanych przez wojnę dni pierwszego nadejścia

Rakotha Maugrima, tylko jeszcze jeden śmiertelnik przyszedł tu. On również był
magiem, naśladowcą Amairgena, a do tego złodziejem. Dzięki sprytowi
i przebiegłemu wykorzystaniu swej wiedzy mag Raederth doskonale wiedział, kiedy
będzie można bezpiecznie wejść do Pendaran, by znaleźć to, czego szukał.

Był jeden dzień i tylko jeden każdego roku, gdy puszcza była bezbronna, gdy

była w żałobie i nie mogła się bronić. Kiedy zmieniające się pory roku dochodziły do
dnia, gdy Lisen skoczyła z balkonu, rzeka płynąca obok Anor spływała czerwienią do
morderczego morza na pamiątkę jej krwi, a wszystkie duchy lasu, które mogły
przybyć, zbierały się u stóp wieży, by ją opłakiwać. Te, które nie mogły udać się
w podróż, wysyłały tam swą świadomość, by oglądać rzekę i Anor oczami
zgromadzonych tam.

Pewnego roku o poranku tego dnia przybył Raederth. Bez źródła, nie roztaczając

aury mocy, wszedł do świętego gaju, ukląkł na polanie przy miejscu narodzin i wziął
Diadem Lisen, który błyszcząc, leżał w trawie.

Do czasu, gdy słońce zaszło i rzeka znów wpływała przejrzysta do morza, biegł

sam przez cały dzień bez przerwy i był już bardzo blisko wschodniej granicy lasu.

Pendaran wtedy zauważyła go i dostrzegła, co uczynił, lecz wszystkie

najpotężniejsze moce puszczy były zebrane na brzegu morza i mogły zrobić
niezwykle mało. Sprawiły, że leśne ścieżki wiły się pod stopami, drzewa odmieniały
i tłoczyły groźnie wokół uciekającego człowieka, lecz był zbyt blisko Równiny.
Widział już wysoką trawę w blasku zachodzącego słońca, a jego siła woli i odwaga
były ogromne, większe niż pospolitego złodzieja, toteż wydostał się z puszczy – choć
moce zraniły go, bardzo dotkliwie zraniły – i uciekł na południe, trzymając
w dłoniach błyszczący przedmiot, który tylko Lisen nosiła.

Tak więc teraz uniesienie i dzika, współodczuwana radość ogarnęła Pendaran na

wieść o tym, że Diadem powrócił do domu. Powrócił i cierpi, szeptały do siebie
duchy. Musiał cierpieć, skoro jego światło zgasło na czole tego, który podpalił
drzewo. Intruz postrada rozum, a jego ciało i umysł zostaną rozszarpane, nim
wypuszczą go w objęcia śmierci. Tak przysięgały sobie nawzajem: deieny liściom

rozumnych drzew; liście mocom milczącym i śpiewającym; mroczne, bezkształtne
przerażające istoty starym, nieruchomym, głęboko zakorzenionym mocom, które
niegdyś były drzewami, lecz teraz czymś o wiele więcej, i które doskonale znały
nienawiść.

Na chwilę szepty ucichły. W tej chwili usłyszały Cernana, swego władcę.

Usłyszały, jak mówi na głos, że czas już, by ten obcy zginął, i pławiły się w rozkoszy
słów, jakie wypowiedział.

Nic ich nie powstrzyma, żaden głos boga nie odciągnie ich od morderczego

polowania.

Ofiarę zaprowadzono do gaju: delikatnie go wiedziono, wygładzając leśne ścieżki

pod jego stopami, a tymczasem wydano na niego wyrok i zadecydowano, kto go
wykona. Wszystkie moce Puszczy były zgodne co do jednego: jakkolwiek dotkliwe
było świętokradztwo, jakkolwiek wielka pałała w nich żądza mordu, same nie
podniosą ręki na tego, kto nosi Diadem Lisen na czole.

Jednak istniała też inna moc, najpotężniejsza ze wszystkich. Moc ziemi, nie lasu,

nie krępowana smutkami i więzami puszczy. W czasie, gdy Darien bez oporu dał się
wieść do świętego gaju, duchy Pendaran wezwały strażnika, który spał tam pod
ziemią. Zbudziły Najstarszego.

W lesie panowała wielka ciemność, lecz nawet gdy nie był w postaci sowy,

doskonale widział w nocy. W pewien sposób ciemność była milsza, co stanowiło
kolejny powód do niepokoju. To upodobanie przypominało mu o nocnych głosach,
które wołały go z zimy jego dzieciństwa, i o tym, jak ciągnęło go do nich.

A to z kolei przypomniało mu o Firmie, który powstrzymał go i powiedział, że

musi nienawidzić Ciemności, a potem zostawił go samego. Pamiętał ten dzień
i będzie go zawsze pamiętał; dzień pierwszej zdrady. Stworzył kwiat w śniegu
i zabarwił go mocą swych oczu.

W gaju było cicho. Teraz, gdy dotarł na miejsce, szept liści przycichł do

łagodnego szmeru w nocy. W powietrzu czuć było zapach, jakiego nie poznawał.
Murawa na polanie była równa, gładka i miękka pod jego stopami. Nie widział
księżyca. Nad jego głową gwiazdy świeciły na wąskim kręgu nieba otoczonego
górującymi nad nim drzewami.

Nienawidziły go. Drzewa, liście, miękka trawa, duchy kryjące się za pniami

drzew, deieny zerkające zza liści – wiedział, że wszyscy go nienawidzą. Powinien
być przerażony, mówiła mu część jego duszy. Powinien użyć swej mocy, by wyrwać
się stąd, odpłacić im wszystkim ogniem i dymem za ich nienawiść.

Wydawało mu się, że nie potrafi tego zrobić. Czuł się zmęczony i osamotniony

i cierpiał w sposób, jakiego nie mógł wyrazić. Był gotów na zakończenie.

W pobliżu północnego obrzeża polany wznosił się porośnięty trawą kopiec, a na

nim rosły nocne kwiaty otworzone w ciemności. Chłopiec podszedł tam. Kwiaty były
przepiękne, woń gaju pochodziła od nich. Ostrożnie, by nie skrzywdzić jeszcze
bardziej, ani nie obrazić nikogo, Darien usiadł na trawie kopca pomiędzy dwoma
kępami ciemnych kwiatów.

Natychmiast rozległ się gwałtowny, głośny dźwięk wściekłości Puszczy.

Chłopiec zerwał się na nogi, a z jego ust wyrwał się mimowolny okrzyk protestu. Był
ostrożny! Niczego nie skrzywdził! Chciał tylko posiedzieć chwilę w rozgwieżdżonej
ciszy przed śmiercią. Wyciągnął ręce z otwartymi dłońmi w beznadziejnym geście
błagalnych przeprosin.

Stopniowo dźwięk przycichał, choć jeszcze po jego zniknięciu pozostało przez

jakiś czas pewne dudnienie, mruczenie ledwo słyszalne pod trawą. Darien odetchnął
i znów się rozejrzał.

Nic się nie poruszało z wyjątkiem liści szeleszczących lekko na wietrze. Na

najniższej gałęzi jednego z drzew przycupnęła mała geiala, wznosząc ciekawskim
gestem puszysty ogon. Przyglądała mu się z nienaturalną powagą. Darien wiedział, że
gdyby był w postaci sowy, geiala uciekłaby w panicznym strachu na jego widok.
Przypuszczał, że teraz wygląda niegroźnie. Ciekawostka. Tylko chłopiec na łasce
Puszczy – która była bezlitosna.

Wszystko w porządku, doszedł do wniosku z rozpaczliwą akceptacją. Tak nawet

jest łatwiej. Od chwili jego najwcześniejszych wspomnień wszyscy mówili mu
o wyborze. O Jasności i Ciemności i wybieraniu pomiędzy tymi dwoma. Nie byli
jednak sami w stanie podjąć wyboru, czy zadecydować w jego kwestii: Pwyll, który
zaprowadził go do Letniego Drzewa, chciał, by Dari był starszy, by przybrał tę postać
i mógł zdobyć większą wiedzę. Cernan od Zwierząt chciał wiedzieć, dlaczego
pozwolono mu żyć. Białowłosa jasnowidząca ze strachem w oczach dała mu
błyszczący przedmiot Jasności i wraz z nim patrzyła, jak światło zgasło. Potem
odesłała go do matki, która go wypędziła. Finn, nawet Finn, który powiedział mu, by
kochał Jasność, odszedł bez pożegnania na spotkanie swej własnej ciemności
w rozległej przestrzeni między gwiazdami.

Mówili o wyborze, o tym, że jest zawieszony w równowadze między swą matką

i ojcem. Doszedł do wniosku, że w zbyt wielkiej równowadze. Zbyt ciężko było im
wszystkim, a w ostateczności, także i jemu. To było prostsze, łatwiej było oddać się
Puszczy w tym miejscu prastarej mocy. Pogodzić się ze śmiercią, która uczyni
wszystko lepszym dla wszystkich. Martwy nie możesz czuć się samotny, pomyślał
Darien. Nie można być tak zranionym. Oni wszyscy bali się go, bali się tego, co może
uczynić ze swobodą wyboru, tego, czym może się stać. Nie będą już musieli się
więcej bać.

Przypomniał sobie twarz lios alfara tego ostatniego, zimnego poranka zimy przy

Letnim Drzewie – jakże był urodziwy i promienny. I jak przerażony. Przypomniał
sobie jasnowidzącą o białych włosach. Dała mu podarunek, czego nigdy nie uczynił
przedtem żaden obcy, lecz widział jej oczy, zwątpienie i obawę nawet jeszcze zanim
światło zgasło. To prawda: oni wszyscy boją się tego, co wybierze.

Wszyscy z wyjątkiem jego matki.
Był zupełnie nie przygotowany na tę myśl. Uderzyła go z silą objawienia. Ona nie

bała się tego, co on może zrobić. Była jedyną osobą, która nie usiłowała zwabić go
jak głosy w burzy, czy przekonać go jak jasnowidząca. Nie próbowała przywiązać go
do siebie, ani nawet zasugerować mu drogę. Odesłała go, bowiem wybór należał do
niego, a tylko ona chciała na to zezwolić. Może, pomyślał nagle, może ufała mu.

W ciemności w gaju dostrzegał kwiaty na kopcu, gdzie urodziła się Lisen.

Widział je wyraźnie nocnym wzrokiem swego ojca, myśląc przy tym o swej matce.

Z jakiejś przyczyny przypomniał sobie Vae i Shahara, pierwszą matkę i ojca,

jakich znał. Pomyślał o obu ojcach: jednym, który był bezradnym, zwykłym
żołnierzem w armii Brenninu, posłusznym bezosobowym rozkazom najwyższego
króla, nie mogącym zostać przy żonie i synu podczas zimowych mrozów, nie
mogącym ich ogrzać; i drugim, który był bogiem, najsilniejszym z bogów, twórcą
zimy i wojny. Tym, którego obawiano się tak, jak obawiano się jego, Dariena, za to,
że jest jego synem.

Miał dokonać wyboru między nimi dwoma.
Gdyby spojrzeć z jednej strony, nie było czego wybierać. Jego wzrok

w ciemności, lęk, jaki wzbudzał, zgaszone Światło na jego czole, wszystko
świadczyło o tym. Było tak, jakby wybór już został dokonany. Z drugiej strony...

Nigdy nie dokończył tej myśli.
Sprawiłoby mi przyjemność, gdybyś błagał o darowanie życia.
Gdyby kamienie skorupy ziemskiej mogły mówić, tak brzmiałby ich głos. Słowa

były gruchotem, dudnieniem gigantycznych kamieni, które ruszyły z miejsca,
wstępem do lawiny i trzęsienia ziemi.

Darien szybko odwrócił się. Na polanie zjawiła się postać ciemniejsza od

ciemności, a w ziemi ziała olbrzymia, nieregularna dziura o brzegach poszarpanych
w pobliżu istoty, która przemówiła głosem ziemi. Strach skoczył nagle w Darienie,
prymitywny i instynktowny, pomimo całej jego rezygnacji sprzed zaledwie chwili.
Poczuł, jak jego oczy wybuchają czerwienią; uniósł ręce, rozsuwając palce
i wskazując...

I nic się nie stało.
Zabrzmiał śmiech, głęboki i niski niczym zgrzyt od dawna nieruchomych głazów.

– Nie tutaj – rzekł kształt. – Nie w tym gaju i nie będąc tak nie wyuczony jak ty.
Znam twe imię i twego ojca. Jasne jest, czym możesz się stać; dość nawet, by

stanowić dla mnie pewne wyzwanie, gdybyśmy spotkali się dużo później. Jednakże
tej nocy jesteś tu niczym. Nie sięgasz wystarczająco głęboko. Sprawiłoby mi
przyjemność – powiedział raz jeszcze – gdybym usłyszał, jak błagasz o darowanie
życia.

Darien opuścił ręce. Czuł, jak jego oczy powracają do barwy niebieskiej, jakiej

nie odziedziczył ani po ojcu, ani po matce, do błękitu, który był jego własny. Być
może była to jedyna jego własna rzecz. Milczał i w tym milczeniu przyglądał się
temu, co stanęło pod sierpem księżyca, który wreszcie wzniósł się nad drzewa na
wschodzie, by rzucić na ziemię bladą poświatę.

Nie miało żadnego stałego kształtu ani koloru. Na jego oczach istota oscylowała

bez końca wśród nieokreślonych kształtów. Miała cztery ramiona, potem trzy, potem
żadnego. Jego głowa była ludzka, następnie ohydnego mutanta pokrytego larwami
i robakami, a potem gładkim głazem, gdy robaki spadły w trawę i ziejącą jamę
w pobliżu. Była szara i cętkowana na brązowo i czarna; była olbrzymia. Podczas
wszystkich rozmytych przemian kształtów zawsze miała dwie nogi, a jedna z nich,
jak zauważył Darien, była kaleka. W jednej ręce stwór trzymał młot szaroczarnego
koloru mokrej gliny, który był niemal tak duży jak sam Darien.

Istota znów przemówiła pośród nagle całkowitej, zalęknionej ciszy lasu i znów

powiedziała: – Nie będziesz błagać, Noszący Diadem? Daj mi głos, bym zabrał go do
swego snu pod ziemią. Powiedzieli mi, żebym zostawił cię żywego, podpalaczu
drzew.

Chcą obedrzeć cię z ciała i umysłu, gdy nie będziesz już miał na czole Diademu.

Dam ci łatwiejsze, szybsze wyzwolenie, jeśli tylko poprosisz o nie. Poproś,
profanatorze gaju. Tylko proś; nic innego nie możesz już zrobić.

Twarz była teraz niemal ludzka, lecz olbrzymia i szara. Pełzało po niej robactwo;

wchodziło i wychodziło z jego ust i nozdrzy. Głos był zgęszczonym brzmieniem
ziemi i kamienia. Stwór rzeki:

– Jest noc w świętym gaju, synu Maugrima. Jesteś niczym w porównaniu ze mną

i czymś nawet jeszcze mniejszym. Nie sięgasz nawet wystarczająco głęboko, by
skłonić mnie do zamachnięcia się mym młotem.

– Ale ja tak – rozległ się czyjś inny głos i do oświetlonego księżycową poświatą

gaju wkroczył Lancelot z Jeziora.

Spali na plaży tuż na południe od Anor. Brendel zignorował polecenie Flidaisa do

tego stopnia, że wszedł do wieży sam i przyniósł koce i pościel z dolnych
pomieszczeń, gdzie spali strażnicy Lisen. Nie wszedł ponownie na górę z obawy, by
Galadan znów nie wyczuł zakłócenia w tym miejscu.

Na posłaniu obok Artura, nieco z dala od pozostałych, leżała Jennifer pogrążona

w nieruchomym śnie całkowitego wyczerpania. Głowę miała wspartą na jego

ramieniu, jej dłoń spoczywała na jego szerokiej piersi, a jej złote włosy były
rozrzucone po poduszce, którą dzielili. Nie śpiąc, Wojownik przysłuchiwał się jej
oddechowi i czuł bicie serca, które kochał.

Wtem bicie jej serca zmieniło się. Kobieta gwałtownie zerwała się, natychmiast

przytomna, i utkwiła spojrzenie w obserwującym ich księżycu, który wisiał wysoko.
Jej twarz była tak biała, że w porównaniu z nią włosy wydawały się ciemne. Artur
zobaczył, jak Jennifer z trudem zaczerpuje tchu, drżąc przy tym. Sam odczul to jak
ból w głębi swej duszy.

– Grozi mu niebezpieczeństwo, Guinevere? – zapytał.
Nic nie powiedziała i nie odrywała oczu ani na chwilę od twarzy księżyca. Jedną

dłonią zasłaniała usta. Wziął ją za drugą dłoń, najdelikatniej jak potrafił. Drżała
niczym liść osikowy na jesiennym wietrze. Była zimniejsza niż powinna być
w ciepłą, letnią noc.

– Co widzisz? Czy grozi mu niebezpieczeństwo, Guinevere? – powtórzył pytanie

– Grozi im obu – szepnęła, patrząc na księżyc. – Gr im obu, mój ukochany. I obu ich
odesłałam precz.

Milczał. Spojrzał na księżyc i pomyślał o Lancelocie. Ścis dłoń Guinevere

pomiędzy obiema swymi szerokimi, kwadratov mi dłońmi i życzył jej spokoju
i lekkiego serca żarliwiej i z w kszą zawziętością niż kiedykolwiek tęsknił do
własnego wyzv lenia spod ciężaru przeznaczenia.

– Ja sięgam równie głęboko, co ty – powiedział spokojnie wysoki mężczyzna,

wchodząc na polanę. W ręku trzymał obi żony miecz, który połyskiwał lekko,
odbijając srebrny blask księżyca. – Wiem, kim jesteś – ciągnął, mówiąc cicho i bez
pośpiechu. – Znam ciebie, Curdardhu, i wiem skąd przybywa Jestem tu jako obrońca
tego dziecka. Jeśli chcesz jego śmierci, najpierw będziesz musiał zgładzić mnie.

– Kim jesteś? – zagrzmiał demon. Darien zdał sobie sprawę, że wszędzie wokół

nich drzewa znów hałasowały. Przyjrzał się mężczyźnie, który przyszedł, i zdumiał
się.

– Jestem Lancelot – posłyszał chłopiec. W głębi je umysłu zbudziło się

wspomnienie, wspomnienie o zabawa z Finnem na śniegu. O zabawie w Wojownika
z Królewską Włócznią i jego przyjaciela, jego tanista, jak mówił Finn. Pierwsze
z drużyny Wojownika, którego imię brzmiało Lancelot. Kto kochał Królową
Wojownika, której imię, której imię brzmiało.

Demon Curdardh zmienił pozycję z dźwiękiem przypominaj cym odgłos granitu

ciągniętego po trawie. Przerzucił z ręki do rę młot i rzekł: – Nie sądziłem, że cię tu
ujrzę, lecz nie jestem zaskoczony. – Zaśmiał się cicho, a jego śmiech był jak żwir
toczą się po zboczu. Znów zmienił postać. Teraz miał dwie głowy, a obie były
głowami demona. Powiedział: – Nie chcę z tobą zatargów Lancelocie, a Pendaran

wie, że przeżyłeś kiedyś zimę w lesie i nie uczyniłeś tam zła. Nie stanie ci się
krzywda, jeśli odejdziesz stąd natychmiast, lecz będę musiał cię zabić, jeśli
zostaniesz.

Z absolutnie skupionym spokojem Lancelot rzekł: – Musi; spróbować mnie zabić.

To niełatwe zadanie, Curdardhu, naw dla ciebie.

– Ja sięgam do głębin skorupy ziemskiej, szermierzu. Mój młot wykuto

w otchłani tak przepastnej, że ogień płonie tam i dołowi. – Było to stwierdzenie faktu,
nie przechwałka. – Ji stem tu od początków Pendaran – powiedział Curdardh,
Najstarszy. – Przez cały ten czas stałem na straży świętości tego gaju, budząc się
tylko, gdy była ona naruszana. Ty masz miecz i niezrównaną umiejętność władania
nim. To nie wystarczy. Nie jestem pozbawiony miłosierdzia. Odejdź!

Przy tym ostatnim, dudniącym rozkazie drzewa na obrzeżu gaju zatrzęsły się

i ziemia zadygotała. Darien z trudem utrzymał się na nogach. Potem, gdy drżenie
ucichło, Lancelot rzekł z uprzejmością, która osobliwie, niesamowicie pasowała do
tego miejsca: – Mam więcej niż myślisz, choć dziękuję ci za łaskawość twej
pochwały. Powinieneś wiedzieć, nim zaczniemy, bowiem rozegramy tu bój,
Curdardhu, że leżałem martwy w Caer Sidi, które jest Cader Sedat, które jest Koroną
Północną Królów pośród gwiazd. Wiesz, że ten zamek leży na osi wszystkich
światów, morze bije o jego mury, a wszystkie gwiazdy niebios obracają się wokół
niego.

Serce łomotało Darienowi, choć rozumiał zaledwie część tego, co usłyszał.

Przypomniał sobie coś jeszcze: Finn, który w tamtych czasach zdawał się wiedzieć
wszystko, powiedział mu, że jego matka jest Królową. Ta wiedza czyniła wszystko
jeszcze mniej jasnym, niż było do tej pory. Przełknął ślinę. Czuł się jak dziecko.

– Mimo to – mówił Curdardh do Lancelota. – Bez względu na to, gdzie leżałeś,

jesteś śmiertelny, szermierzu. Czy chcesz zginąć za syna Rakotha Maugrima?

– Jestem tutaj – oświadczył Lancelot po prostu i bój rozpoczął się.

Rozdział 8

Mniej więcej w tym samym momencie Shalhassan z Cathalu uznał, że jego

sekretarz nie urodził się po to, by wieść żołnierskie życie. Raziel na końskim
grzbiecie był zaledwie bladym cieniem – niemal dosłownie – swej zazwyczaj
kompetentnej osoby. Najwyższy władca musiał już dwukrotnie przerywać swe
dyktowanie na czas, gdy Raziel gorączkowo poszukiwał w sakwach u siodła nowego
rysika, by zastąpić złamany. Podczas oczekiwania Shalhassan przeczesywał palcami
swą długą, splecioną w warkocze brodę i przyglądał się oświetlonej blaskiem
księżyca drodze przed swym pędzącym rydwanem.

Znajdowali się w Brenninie, na trakcie z Seresh do stolicy, a jechali przy

księżycu i w szybkim tempie, bowiem wojna wymagała tego od ludzi. Była ciepła
letnia noc, choć koniec potężnej burzy zawadził o Seresh późnym popołudniem, gdy
wraz ze swymi posiłkami z Cathalu władca przekroczył rzekę.

Raziel znalazł rysik i natychmiast go upuścił, próbując inaczej uchwycić wodze

swego konia. Shalhassan nie zareagował nawet mrugnięciem powieki. Stojąc stopami
mocno na gruncie, Raziel całkiem dobrze radził sobie ze swymi zadaniami, toteż
Shalhassan skłonny był, marginalnie, zezwolić mu na to odstępstwo od absolutnej
sprawności. Machnięciem ręki odesłał sekretarza z powrotem w szeregi kolumny.
Dyktowanie może poczekać, aż dotrą do Paras Derval.

Byli już blisko. Shalhassan nagle wyraźnie przypomniał sobie ostatni raz, gdy

jechał tą drogą na wschód na czele armii. Był zimowy, skrzący się jak diament dzień,
a na spotkanie wyjechał mu książę w białej futrzanej pelerynie i białym kapeluszu
ozdobionym czerwonym piórem djeny, które jaskrawo kontrastowało z bielą śniegu.

A teraz, niecałe dwa tygodnie później, śnieg zniknął, a błyszczący książę zaręczył

się z córką Shalhassana. Teraz był na morzu; w Seresh nic nie wiedziano o losie
statku, który popłynął do Spiralnego Zamku.

Natomiast były wieści o najwyższym królu: w odpowiedzi na sygnał szkła

wezwania z Daniloth, pojechał na północ tej samej nocy, gdy wypłynął Prydwen na
czele armii Brenninu i tych z Cathalu, którzy już tam byli. Shalhassan skinął krótko
głową woźnicy i chwycił mocniej przednią poręcz rydwanu, gdy przyspieszyli.
Wiedział, że prawdopodobnie nie było to konieczne. Istniało duże
prawdopodobieństwo, że wraz ze swym drugim kontyngentem przybędzie za późno,
by być czymkolwiek więcej niż tylnią strażą na tym etapie, lecz chciał widzieć się
z kanclerzem Gorlaesem, by to potwierdzić, a także chciał zobaczyć się ze swą córką.

Pędzili bardzo szybko w blasku księżyca. Wkrótce Shalhassan był już w Paras

Derval, gdzie wpuszczono go, brudnego po podróży, jako że nie pozwolił sobie na
luksus zużycia czasu na przebranie się, do oświetlonej pochodniami wielkiej sali

pałacowej, gdzie stał Gorlaes, zgodnie z obyczajem jeden stopień poniżej poziomu
pustego tronu. Kanclerz skłonił mu się trzykrotnie, co było niespodziewanym i miłym
gestem. Obok Gorlaesa i stopień niżej od niego, stał ktoś jeszcze, kto również się
skłonił, z równym szacunkiem, choć zdecydowanie mniej wyszukanie, co było
zrozumiałe, biorąc pod uwagę, kto to był.

Wtedy Tegid z Rhoden, orędownik księcia Diarmuida, powiadomił najwyższego

władcę Cathalu, że Sharra wyjechała i stanął, wciskając głowę w ramiona
w oczekiwaniu wybuchu, jaki musiał nastąpić.

Wewnętrznie nastąpił. Strach i olbrzymi gniew eksplodował w piersi

Shalhassana, lecz żadne z tych uczuć nie znalazło odbicia na jego twarzy. Mimo to
jego głos brzmiał lodowato, gdy spytał, dokąd się udała, i z kim.

Gorlaes udzielił na to odpowiedzi. – Wyjechała z jasnowidzącą i najwyższą

kapłanką, panie. Nie powiedziały, dokąd. Jeśli mogę coś rzec, obie... wszystkie trzy
są obdarzone mądrością. Nie sądzę, by...

Przerwało mu ostre spojrzenie Shalhassana, którego wzrok uciszał

znaczniejszych od niego mówców. W tym samym czasie Shalhassan uświadomił
sobie, że jego wściekłość już odpłynęła, zostawiając po sobie jedynie lęk. Sam nigdy
nie potrafił zapanować nad swą córką. Jak mógł się spodziewać, że ten grubas
i przeciążony obowiązkami kanclerz spiszą się lepiej?

Pamiętał też bardzo dobrze jasnowidzącą i darzył ją głębokim szacunkiem. Za to,

co zrobiła tej nocy w świątyni w Gwen Ystrat – sama przebiła niczym nóż ciemność
planów Rakotha, by pokazać im źródło zimy – zawsze będzie ją szanować. Skoro
wyjechała, miała w tym jakiś cel, a to samo dotyczyło najwyższej kapłanki, która na
swój własny sposób była równie godna podziwu.

Bez względu jednakże na to, jak potężne były obie, wątpił, czy potrafiłyby

powstrzymać jego córkę od pojechania z nimi, jeśli zadecydowała, że tego właśnie
pragnie. Och, Sharro, pomyślał. Po raz dziesięciotysięczny zastanowił się, czy nie
byłoby mądrzej, gdyby ponownie ożenił się po śmierci swej pierwszej żony. Coraz
bardziej stawało się widoczne, że dziewczynie potrzebne było jakieś przewodnictwo.

Podniósł głowę. Za Dębowym Tronem Brenninu, wysoko na ścianach wielkiej

sali pałacowej, znajdowały się okna z witrażami Delevana. To za tronem
przedstawiało Conary’ego i Colana jadących na północ na wojnę. Blask półksiężyca
świecącego na zewnątrz posrebrzał ich żółte włosy. Cóż, pomyślał Shalhassan, teraz
do ich następcy, młodego najwyższego króla Ailerona, należeć będzie zadanie
stoczenia wojny. Polecenia były takie, jakich się spodziewał – prawdę mówiąc takie,
jakie musiały być. Sam postąpiłby dokładnie tak samo. Ludzie drugiego kontyngentu
z Cathalu pod dowództwem swego najwyższego władcy mieli pozostać w Brenninie,
rozstawieni tak jak Shalhassan i Gorlaes uznają za najmądrzejsze, by strzec

najwyższego królestwa i Cathalu możliwie najlepiej.

Powoli oderwał spojrzenie od wspaniałości witraża. Spoglądając na Tegida, rzekł

łagodnie: – Cóż za kontrast godny aforyzmu. Nie czyń sobie wyrzutów. Kanclerz ma
rację – one w trójkę wiedzą, co robią. Jeśli chcesz, możesz wraz ze mną współczuć
księciu, który już niedługo będzie musiał radzić sobie z nią. Jeśli przeżyjemy.

Zwrócił się do kanclerza: – Byłbym wdzięczny za posiłek, czcigodny Gorlaesie,

i instrukcje dla moich dowódców, gdzie mają zakwaterować mych ludzi. Potem, jeśli
nie jesteś zmęczony, może moglibyśmy zagrać partyjkę tabael przy winie? Wygląda
na to, że będzie to rzecz najbliższa wojnie, jaka nam dwóm przypadnie, a gra w nocy
uspokaja mnie.

Kanclerz uśmiechnął się. – Ailell mawiał to samo, panie. Z przyjemnością

zagram z tobą, choć muszę cię ostrzec, iż w najlepszym przypadku mizerny ze mnie
gracz.

– Mógłbym przyjść popatrzeć? – spytał nieśmiało grubas.
Shallhassan zmierzył go uważnym spojrzeniem. – Grasz w tabael? – spytał

z powątpiewaniem.

– Odrobinę – oświadczył Tegid.
Najwyższy władca Cathalu cofnął swego jedynego jeźdźca, jaki mu pozostał,

przesuwając go do obrony królowej. Posłał przeciwnikowi spojrzenie, które
niejednemu człowiekowi podsuwało myśl o rytualnym samobójstwie.

– Wydaje mi się – powiedział bardziej do siebie niż do któregoś z pozostałych

dwóch mężczyzn – że rozprawiono się ze mną iście po królewsku.

Gorlaes, który przyglądał się, mruknął współczująco. Tegid z Rhoden zbił

broniącego jeźdźca swym zamkiem.

– Książę Diarmuid nalega na to, by każdy członek jego drużyny grał porządnie

w tabael – mruknął, stawiając zbitą figur? obok planszy. – Żadnemu z nas jednakże
nie udało się go pobić.

– Uśmiechnął się i odchylił na oparcie krzesła, klepiąc się z samozadowoleniem

po niezrównanej tuszy.

Przyjrzawszy się uważnie planszy w poszukiwaniu obrony na atak z dwóch stron,

jaki miał się zacząć natychmiast po tym, jak Tegid ponownie ruszy swój zamek,
Shalhassan postanowił przelać część swego poprzedniego współczucia na córkę, która
będzie musiała żyć z tym księciem.

– Powiedz mi – spytał – czy Aileron też gra?
– Ailell nauczył tego obu swych synów, kiedy byli dziećmi – szepnął Gorlaes,

napełniając bukłak Shalhassana przednim winem z Południowej Twierdzy, które
nalewał z karafki.

– A czy jego wysokość również teraz gra z tak niezrównaną wprawą? –

Shalhassan dostrzegł nutę rozpaczy w swym głosie. Dwaj synowie Ailella zdawali się
budzić ją w nim.

– Nie mam pojęcia – odparł Gorlaes. – Nigdy nie widziałem, by grał, będąc już

dorosły. Kiedy był chłopcem, byi świetny. Cały czas grał ze swym ojcem.

– On już nie gra w tabael – rzekł Tegid. – Nie znacie tej historii? Aileron nie

dotknął nawet pionka od chwili, gdy Diarmuid po raz pierwszy pokonał go, kiedy byli
chłopcami. Wiesz panie, on już jest taki.

Przyswajając sobie tę wieść i zastanawiając się nad nią, Shalhassan posunął

swego maga groźnym ruchem po skosie. Oczywiście była to pułapka, ostatnia, jaka
mu została. By pomóc jej zadziałać, odwrócił uwagę grubego mężczyzny pytaniem. –
Nie wiem. Jaki?

Napierając mocno na poręcze swego krzesła, Tegid przesunął się do przodu, by

lepiej przyjrzeć się planszy. Ignorując zarówno pułapkę, jak i pytanie, wykonał ruch
w poziomie swym zamkiem, narażając królową Shalhassana ponownie na atak
i jednocześnie grożąc królowi władcy Cathalu. Było to decydujące posunięcie.

– On nie lubi przegrywać w czymkolwek – wyjaśnił Tegid. – Nie robi niczego,

kiedy sądzi, że może przegrać.

– Czy to nie ogranicza w jakimś stopniu jego poczynań? – rzekł zgryźliwie

Shalhassan. Sam nie lubił zbytnio przegrywać. Ani też nie był do tego
przyzwyczajony.

– Raczej nie – stwierdził Tegid z pewnym ociąganiem.
– On świetnie się zna niemal na wszystkim. Obaj są tacy – dodał lojalnie.
Z całym wdziękiem, na jaki potrafił się zdobyć, Shalhassan przewrócił swego

króla gestem poddania i uniósł kieliszek w toaście za zdrowie zwycięzcy.

– Dobra gra – oświadczył dobrodusznie Tegid. – Powiedz mi – dodał, zwracając

się do Gorlaesa – macie tu jakieś przyzwoite piwo? Wino jest bardzo dobre, ale jeśli
chcesz wiedzieć, jestem okrutnie spragniony dzisiejszej nocy.

– Dzban piwa, Verre – kanclerz polecił paziowi, który cicho stał w drzwiach.
– Dwa! – powiedział Shalhassan, zaskakując samego siebie. – Ustaw figury do

następnej partii!

Tę również przegrał, lecz trzecią wygrał zdecydowanie z niezmierną satysfakcją,

która przywróciła wartość temu wieczorowi. Następnie wraz z Tegidem szybko
rozprawili się z Gorlaesem w dwóch następnych partiach. Wszystko układało się
niespodziewanie przyjemnie. A potem, dość późno w nocy, obaj z kanclerzem ku
swemu jeszcze większemu zdumieniu, przyjęli wysoce nietypową propozycję
jedynego członka drużyny Diarmuida, który przebywał w Paras Derval.

W ostateczności Shalhassan okazał się jeszcze bardziej zaskoczony faktem, jak

bardzo spodobała mu się muzyka, atmosfera i niezaprzeczalnie kuszące kobiety

usługujące w ogromnej sali na parterze karczmy „Czarny Dzik” i w ciemniejszej,
mniejszej komnacie na górze.

Była to długa noc.
Gdyby nawet nie uczynił już niczego więcej, pomyślał Paul, zupełnie nic od

teraz, aż do wszelkiego końca, jaki ich czekał, nikt nie mógłby mu zarzucić, iż nie
zrobił tego, co do niego należało. Leżał na plaży w pobliżu rzeki, jak zwykle nieco
z dala od pozostałych. Od godzin leżał, nie śpiąc, obserwując krążące gwiazdy
i wsłuchując się w szum morza. Księżyc doszedł do punktu szczytowego swej
wędrówki i teraz zniżał się ku zachodowi. Było bardzo późno.

Paul leżał samotnie i rozmyślał o nocy, kiedy zakończył suszę, a potem o tej

godzinie przedświtu, gdy ujrzał Duszodzierźcę i z pomocą Gereinta wezwał Liranana
do walki z morskim potworem Rakotha. Potem przeniósł się myślami do momentu
tego wieczoru, gdy przemówił głosem Mórnira i bóg morza ponownie odpowiedział,
uciszając fale, by żeglarze z Prydwena mogli przeżyć sztorm Tkacza.

Wiedział też, że ponad rok temu zrobił coś jeszcze: to on dokonał przejścia

między światami, które ocaliło Jennifer przed Galadanem i umożliwiło Darienowi
narodziny.

Był ciekaw, czy ci, którzy przyjdą później, będą przeklinać za to jego imię. Był

ciekaw, czy ktokolwiek przyjdzie później.

Wykonał swe zadanie w tej wojnie. Nikt nie mógł podawać tego w wątpliwość.

Co więcej, wiedział, że nikt prócz niego samego nie pomyślałby nawet, żeby
poruszyć tę kwestię. Te wyrzuty, bezsenność, wieczne dążenie do czegoś więcej –
wszystko to było uwewnętrznione, stanowiło część wzoru jego życia.

Wzoru, który zdawał się wpleciony w jego istotę, nawet we Fionavarze. On był

sercem powodu, dla jakiego Rachel opuściła go, obejmował samotność, którą Kevin
Laine tak usilnie starał się przełamać – i zdołał, w jakiś sposób, którego Paul jeszcze
nie miał czasu przyswoić sobie.

Osamotnienie jednakże zdawało się prawdziwie związane ze splątanymi

korzeniami tego, kim był. Samotny na Letnim Drzewie zdobył swą moc i odnosił
wrażenie, iż nawet pośród tak wielu ludzi, wciąż zdobywał ją samotnie. Jego dar
zdawał się głęboko utajony, nawet przed nim samym. Był tajemniczy i zamknięty
w sobie, utworzony z ukrytej wiedzy i samotnego, upartego stawiania oporu
Ciemności. Potrafił rozmawiać z bogami i słyszeć ich, lecz nigdy chodzić między
nimi, a każda taka wymiana słów odciągała go coraz bardziej od wszystkich, których
znał, jakby trzeba było mu czegoś, co by to robiło. Nie czuł chłodu zimy, ani razów
deszczu, który minął. Odesłany przez Boga. Był strzałą Mórnira, a strzały latają
samotnie.

Uświadomił sobie, że jest beznadziejnie daleki od zapadnięcia w sen. Spojrzał na

sierp księżyca daleko nad morzem. Zdawał się go wołać.

Wstał, mając w uszach głośny huk fal morza. Na północy, przy Anor, widział

ciemne zarysy śpiących mężczyzn z Południowej Twierdzy. Za nim rzeka płynęła na
zachód do morza. Poszedł wzdłuż jej nurtu. W miarę marszu piasek ustąpił kamykom,
a następnie głazom. Wspiął się na jeden z nich nad wodą i przy świetle księżyca
zobaczył, że nie jest jedyną bezsenną osobą tej nocy na plaży.

Niemal zawrócił. Jednak coś – wspomnienie innej plaży tej nocy przed

odpłynięciem Prydwena – sprawiło, że zawahał się, a potem odezwał do postaci
siedzącej na ciemnej skale najbliższej liżących plażę fal.

– Wygląda na to, że zamieniliśmy się rolami. Czy podać ci płaszcz? – Jego słowa

zabrzmiały bardziej sardonicznie, niż zamierzał. Zdawało się jednak, że to nie ma
znaczenia. Jej lodowate opanowanie było denerwująco niewzruszone.

Nie odwróciwszy się, ani nawet nie drgnąwszy, nie odrywając oczu od morskiej

toni, Jaelle szepnęła: – Nie jest mi zimno. Tobie było, tamtej nocy. Czy tak ci to
dokucza?

Natychmiast pożałował, że się odezwał. Odnosił wrażenie, że tak zawsze się

działo, kiedy tylko spotykali się: dwubiegunowość Dany i Mórnira. Niemal już
odwrócił się, by zejść ze skały i oddalić się, gdy zatrzymała go bardziej zawziętość
niż cokolwiek innego.

Zaczerpnął tchu i starannie unikając wszelkiego nacisku w swym głosie,

powiedział: – Skądże, Jaelle. Odezwałem się, by cię pozdrowić, nic więcej. Nie
wszystko, co mówię do ciebie, musi być uważane za wyzwanie.

Tym razem odwróciła się. Jej włosy były podtrzymywane przez srebrny diadem,

lecz końce i tak unosiły się i powiewały na wietrze od morza. Nie dostrzegał jej oczu;
blask księżyca był za jej plecami i świecił mu w twarz. Przez długą chwilę oboje
milczeli, a potem Jaelle powiedziała: – Masz niezwykły sposób witania ludzi,
Dwukrotnie Narodzony.

Wypuścił powietrze z płuc. – Wiem – przyznał. – Szczególnie ciebie. – Zrobił

krok, potem krótki skok w dół i usiadł na najbliższym jej kamieniu. Woda pluskała
w dole; wyczuwał smak soli w rozpryśniętych kropelkach wody.

Nie odpowiedziawszy, Jaelle odwróciła się, by spojrzeć na morze. Po chwili Paul

uczynił to samo. Siedzieli tak długo, a potem coś mu przyszło na myśl. Powiedział: –
Jesteś daleko od świątyni. Jak zamierzałaś wrócić?

Odsunęła pasmo włosów niecierpliwą dłonią. – Kimberly. Mag. Doprawdy nie

myślałam o tym. Musiała przybyć tu szybko, a ja byłam jedynym sposobem.

Uśmiechnął się, a potem zwalczył ten uśmiech, aby nie pomyślała, że z niej drwi.

– Skoro grozi to wyklęciem, czy czymś w tym rodzaju, czy mogę zauważyć, że to
brzmi nietypowo nieegoistycznie?

Odwróciła się do niego ostro, patrząc wściekle. Otworzyła usta, po czym je

zamknęła, i nawet w świetle księżyca widział, jak zaczerwieniła się.

– Nie chciałem, żeby to cię dotknęło – dodał pośpiesznie. – Naprawdę, Jaelle.

Mam pewne pojęcie o tym, ile cię to musiało kosztować.

Jej rumieniec powoli bladł. Tam, gdzie blask księżyca padał na jej włosy, lśniły

one dziwnym, niesamowitym odcieniem czerwieni. Jej diadem błyszczał. Kapłanka
powiedziała po prostu: – Nie sądzę, żebyś wiedział. Nawet ty, Pwyllu.

– Więc powiedz mi – rzekł. – Powiedz coś komuś, Jaelle. – Był zaskoczony

naciskiem w swym głosie.

– Kto tu ma mówić? – wypaliła odruchowo. Lecz potem, gdy milczał, dodała

bardziej powoli i innym tonem: – Mianowałam kogoś na moje zastępstwo, lecz robiąc
to, złamałam zasady sukcesji.

– Czy ja ją znam?
Kobieta uśmiechnęła się kwaśno. – Prawdę mówiąc, tak. To ta, która nas

szpiegowała w zeszłym roku.

Poczuł, jak muska go krawędź cienia. Szybko podniósł głowę. Żadna chmura nie

przesłaniała księżyca; to było tylko wjego głowie.

– Leila? Czy zbytnią śmiałością będzie, jeśli zapytam, dlaczego? Czy nie jest za

młoda?

– Wiesz, że jest – odparła ostro Jaelle. Potem ciągnęła dalej, jakby walcząc ze

swymi odruchami: – A co do powodów, nie jestem pewna. Instynkt. Przeczucie. Tak
jak już powiedziałam ci dziś wieczorem, ona jest wciąż zestrojona z Finnem, a przez
to z Dzikimi Łowami. Niemniej jednak mnie to niepokoi. Nie wiem, co to oznacza.
Czy ty zawsze wiesz, dlaczego robisz to, co robisz, Pwyllu?:

Zaśmiał się gorzko, dotknięty w czułe miejsce, które nie dawało mu spać. –

Wydawało mi się kiedyś, że tak. Teraz już nie. Od czasu Drzewa obawiam się, że nie
znam powodów niczego, co robię. Ja również posługuję się instynktem, Jaelle, i nie
jestem do tego przyzwyczajony. Odnoszę wrażenie, że nad niczym nie panuję. Czy
chcesz znać prawdę? – Słowa wyrywały mu się z ust, ciche i pozbawione emocji. –
Niemal zazdroszczę tobie i Kim – obie zdajecie się być takie pewne swego miejsca
w tej wojnie. Z poważną miną zastanowiła się nad tym, potem powiedziała:

– Nie zazdrość jasnowidzącej, Pwyllu. Nie jej. A co do mnie...
– Odwróciła się i znów spojrzała na wodę. – Co do mnie, czułam się nieswojo

w swym sanktuarium, co nigdy nie przydarzyło mi się przedtem. Nie sądzę, bym
musiała być obiektem czyjejkolwiek zazdrości.

– Przykro mi – powiedział, ryzykując.
I zdawał się przegrać, gdy jej spojrzenie szybko wróciło do niego.
– Pozwalasz sobie na zbyt wiele – stwierdziła zimno – i nikt cię o to nie prosił. –

Zatrzymał jej spojrzenie, odmawiając poddania mu się, a jednocześnie rozpaczliwie
szukając czegoś, co mógłby powiedzieć. Tymczasem wyraz jej twarzy zmienił się
i kapłanka dodała: – W każdym razie, taki żal, jaki mógłbyś odczuwać, byłby
zrównoważony – po prawdzie przeważony – przez zadowolenie Audiart, gdyby się
o tym dowiedziała. Zaśpiewałaby z radości, a Dana wie, że ona nie umie śpiewać.

Paul otworzył usta ze zdumienia. – Jaelle – szepnął – czyżbyś właśnie

zażartowała?

Kobieta wykonała gest zdesperowania. – Jak myślisz, kim my jesteśmy

w świątyni? – warknęła. – Czy sądzisz, że kroczymy majestatycznie dzień i noc,
śpiewając psalmy i zbieramy krew dla zabawy?

– Mniej więcej – powiedział łagodnie. – Nie zadałaś sobie wiele trudu, by temu

zaprzeczyć.

– Istnieją ku temu powody – odparła Jaelle, zupełnie nieporuszona. – Jesteś już

chyba wystarczająco zaznajomiony z mocą, by umieć się domyślić, dlaczego. Prawda
jest jednak taka, że świątynie od dawna były moim jedynym domem i można było
w nich znaleźć śmiech, muzykę i spokojne przyjemności, nim nadeszła susza, a potem
wojna.

Problem z Jaelle, albo jeden z problemów, jak stwierdził kwaśno, polegał na tym,

że zbyt często miała rację. Pokiwał głową. – Szczera prawda. Ale jeśli się myliłem,
musisz przyznać, że dlatego, iż chciałaś, żebym się mylił. Nie możesz mnie teraz
obciążać tym nieporozumieniem. To jedyne ostrze, które nie powinno ciąć z obu
stron.

– One wszystkie tną z obu stron – stwierdziła cicho. Wiedział, że tak powie. Pod

wieloma względami była wciąż bardzo młoda, choć rzadko dało się to zauważyć.

– Ile miałaś lat, gdy wstąpiłaś do świątyni? – spytał.
– Piętnaście – odrzekła po chwili. – I siedemnaście, kiedy wstąpiłam w szeregi

Mormae.

Potrząsnął głową. – To bardzo...
– Leila miała czternaście. A teraz ma zaledwie piętnaście – wtrąciła,

przeczuwając, co on powie. – A dzięki temu, co uczyniłam dziś rano, sama należy już
do Mormae, a nawet jest kimś więcej.

– Co chcesz przez to powiedzieć?
Posłała mu uważne spojrzenie. – Czy mogę liczyć na twoje milczenie?
– Wiesz, że tak.
Jaelle powiedziała: – Ponieważ wyznaczyłam ją, by działała w moim imieniu

podczas mojej nieobecności i w czasie wojny, a zgodnie z tym, według tradycji Dany,
jeśli nie wrócę, do Paras Derval, Leila będzie najwyższą kapłanką. W wieku piętnastu
lat.

Mimo woli poczuł kolejny zimny dreszcz, choć noc była ciepła, a niebo czyste. –

Wiedziałaś o tym. Wiedziałaś, mianując ją, prawda? – zdołał zapytać.

– Oczywiście – powiedziała z więcej niż odrobiną jej niewymuszonej pogardy. –

A ty myślałeś, że kim jestem?

– Naprawdę nie wiem – odparł szczerze. – Dlaczego więc to zrobiłaś?
Pytanie było wystarczająco bezpośrednie, by musiała zastanowić się. Po chwili

odpowiedziała: – Powiedziałam ci kilka chwil temu: instynkt, intuicja. Przez
większość czasu nie mam wiele więcej, co powinieneś wziąć pod uwagę. Dopiero co
lamentowałeś nad brakiem kontroli. Moc taka, jak nasza nie daje się łatwo opanować,
ani też, prawdę mówiąc, nie powinna. Nie rozkazuję Danie, przemawiam tylko w jej
imieniu. Toteż wydaje mi się, że ty mówisz w imieniu Boga, kiedy chce przemówić.
Powinieneś zastanowić się, Dwukrotnie Narodzony Mórnira, czy kontrola tak wiele
znaczy dla ciebie.

Na dźwięk tych słów nagle znów znalazł się na autostradzie w deszczu, słysząc,

jak kobieta, którą kochał, zarzuca mu to samo, słysząc, jak oświadcza, że go
opuszcza, nie mogąc odnaleźć w nim miejsca.

Miał wrażenie, że zerwał się na nogi i stoi nad kapłanką na brzegu morza. Nie był

pewny, jak do tego doszło. Spuścił wzrok i dostrzegł, że zaciska pięści. Potem
odwrócił się i odszedł, nie od prawdy, bowiem ta szła wraz z nim pod gwiazdami,
lecz od lodowatozielonych oczu i głosu, który wypowiedział tę prawdę tutaj.

Przyglądała się, jak odchodzi, i z zaskoczeniem poczuła żal. Nie chciała go

zranić. Dana wie, że zamierzała zranić go wieloma rzeczami, jakie mu powiedziała
o takiej czy innej porze, lecz nie tą ostatnią. Chciała to powiedzieć z taką
serdecznością, na ile leżało to w jej naturze, lecz zamiast tego znalazła w nim miejsce
bolesne i czułe.

Wiedziała, że powinna zachować tę wiedzę w gotowości na przyszłe spotkania.

Jednakże kiedy tak siedziała na skale i rozmyślała nad tym, co każde z nich
powiedziało, trudno jej było trzymać się takich zimnych, opanowanych myśli.
Uśmiechnęła się do siebie nad ironią losu i odwróciła ku morzu – gdzie ujrzała
upiorny statek, ku iy przepływał między nią i zachodzącym księżycem.

– Pwyllu! – Krzyknęła to imię niemal bez zastanowienia. Zerwała się na nogi,

a jej serce waliło ze strachu i zdumienia.

Nie mogła oderwać oczu od statku. Płynął powoli z północy na południe przez jej

pole widzenia, choć wiatr dął z zachodu. Żagle miał obszarpane i podarte, a niski
księżyc przeświecał przez nie bez trudu. Oświetlał połamane maszty, strzaskaną
figurę na dziobie i zmiażdżone deski pokładu przy rumplu. Wydawało jej się, że nisko
nad poziomem wody dostrzega ciemną dziurę w burcie statku, przez którą musiało
wedrzeć się morze.

Nie było mowy, by taki statek mógł utrzymać się na wodzie.
Usłyszała szybkie kroki biegnącego Pwylla, a potem znów był przy niej. Nie

odwróciła się ani nie odezwała. Zauważyła jego ostre zaczerpnięcie tchu i wyszeptała
w duchu modlitwę: on również ujrzał statek. Nie była to zjawa z jej własnego umysłu,
nie wstęp do obłędu.

Nagle wyciągnął rękę, wskazując w milczeniu. Spojrzała tam, gdzie pokazywał.
Na dziobie statku, tuż przy bliższym ich relingu stał człowiek, samotny żeglarz,

a księżyc przeświecał również przez niego.

Unosił coś w rękach, wyciągając to ku nim za burtą statku, i z kolejnym

przypływem szacunku zmieszanego z lękiem Jaelle zobaczyła, że była to włócznia.

– Byłbym wdzięczny za twe modlitwy – powiedział Pwyll.
Usłyszała łopot niewidzialnych skrzydeł. Spojrzała w górę, a następnie szybko na

niego. Zobaczyła, że zszedł ze skały, gdzie stali.

I zaczął iść po wodzie do statku.
Królestwo Dany kończyło się na morzu. Bez względu na to, pomyślała Jaelle,

najwyższa kapłanka. Bez względu. Zamknęła oczy przy pierwszym kroku wiedząc, że
zatonie, i poszła za nim.

Nie zatonęła. Fale ledwo moczyły sandały, jakie miała na nogach. Otworzyła

oczy, zobaczyła Pwylla, który stanowczo szedł przed nią i przyspieszyła kroku, by go
dogonić.

Gdy zrównała się z nim, napotkała jego zaskoczone spojrzenie.
– Możesz potrzebować czegoś więcej niż tylko modłów – powiedziała krótko. –

A modlitwy do Dany nie działają na morzu, mówiłam ci to już kiedyś.

– Pamiętam – rzekł, wchodząc nieco wyżej, by wyminąć zbliżającą się falę. – Co

oznacza, że jesteś albo bardzo dzielna, albo bardzo głupia. Powiedzmy, że jedno
i drugie?

– Jeśli chcesz – powiedziała, maskując niespodziewany przypływ zadowolenia. –

I przyjmij, że jest mi przykro, jeśli to, co powiedziałam wcześniej, sprawiło ci ból.
Tym razem nie chciałam tego.

– Tym razem – powtórzył sucho, lecz ona wreszcie nauczyła się wychwytywać

zmieniające się nuty jego głosu, a to była łagodna ironia i nic więcej. – Wiem, że tego
nie chciałaś – powiedział, idąc rowem między falami. – Sam to sobie zrobiłem.
Kiedyś spróbuję ci to wyjaśnić, jeśli chcesz.

Nic nie powiedziała, skupiając się na chodzeniu po wodzie. Uczucie było

niesamowite. Jaelle czuła się doskonale, nieskazitelnie zrównoważona. Musiała
spojrzeć, dokąd idą, i co robi morze przed nimi, lecz kiedy już to uczyniła, nie miała
trudności z sunięciem po jego powierzchni. Rąbek jej szaty był mokry, nic więcej.
Gdyby nie szli w kierunku statku, który został zniszczony tysiąc lat temu, mogłaby

nawet uznać, że to przyjemne.

A tak, im bardziej się zbliżali, tym upiorniej półprzejrzysty wydawał się ten pusty

statek. Gdy podeszli do niego, Jaelle wyraźnie widziała ziejące dziury wyszarpane
w burcie na linii wody, a w odsłoniętej ładowni statku Amairgena morze połyskiwało
w blasku księżyca.

Był to bowiem jego statek. Nie mogło to być nic innego, nie w zatoce przy Anor

Lisen. Nie miała najmniejszego pojęcia, jaka moc trzymała go na tym widzialnym
świecie, a co dopiero na powierzchni wody. Wiedziała jednak bez wątpliwości, kim
musi być ten samotny żeglarz wysoko nad nimi. Przez chwilę, gdy zatrzymali się
i stali na falach tuż poniżej tej wysokiej, widmowej postaci, Jaelle pomyślała
o potędze miłości i krótko pomodliła się wtedy za spokój Lisen u boku Tkacza.

Wtedy przemówił Amairgen, lub raczej odezwało się to, co z niego zostało. Nie

żył od tak dawna, a blask księżyca przeświecał przez niego na wylot. Powiedział
głosem przypominającym dźwięk nisko grającej piszczałki, w którą dmie wiatr. – Po
co przyszliście?

Jaelle poczuła, że się kołysze, traci równowagę. Spodziewała się – choć nie miała

pojęcia, dlaczego – słów powitania. Nie tego oziębłego, obojętnego pytania. Nagle
morze wydało się przerażająco ciemne i głębokie, a ląd tak odległy. Poczuła
bezosobowy dotyk dłoni, który podtrzymywał ją za łokieć. Pwyll poczekał na jej
skinienie głową przed ponownym skupieniem swej uwagi na tym, który odezwał się
do nich z pokładu nad ich głowami.

Zobaczyła, jak patrzy na maga, którego zabił Duszodzierżca. Blady

w najlepszych okolicznościach, w poświacie księżyca Paul był teraz biały i sam
wyglądał na widmo. Mimo to w jego oczach nie mignęło nawet powątpiewanie,
a w głosie nie było wahania, gdy odpowiadał.

– Przybyliśmy po włócznię, niespokojny duchu. I po to, by przynieść ci wieści, na

jakie czekałeś od tylu lat.

– Ktoś był w wieży – wykrzyknął duch. Jaelle wydało się, że wiatr zerwał się na

dźwięk cierpienia w tych słowach, prastarego ciężaru straty. – Ktoś był w wieży, więc
znów przybyłem tam, gdzie nigdy nie dotarłem jako żywy człowiek, do miejsca,
gdzie ona umarła. Kto stanął w tej komnacie, by mnie tu ściągnąć?

– Guinevere – rzekł Pwyll i czekał.
Amairgen milczał. Jaelle czuła kołysanie fal pod swymi stopami. Zerknęła w dół

i szybko podniosła wzrok; przez mącącą w głowie chwilę miała wrażenie, że
zobaczyła gwiazdy pod nogami.

Amairgen wychylił się za burtę. Ona była najwyższą kapłanką Dany, a nad nią

stał duch tego, który złamał moc Dany we Fionavarze. Powinna przekląć go, mówiła
jedna część jej duszy, przekląć go, jak czynią to kapłanki Bogini pod koniec każdego

miesiąca. Powinna upuścić krew w toń morza pod sobą i wypowiedzieć najbardziej
gorzką z inwokacji Matki. To bardziej niż cokolwiek innego było jej obowiązkiem.
Nie mogła jednak tego uczynić. Takiej nienawiści za jego prastary czyn nie miała
w sobie tej nocy, ani też nie będzie jej miała już kiedykolwiek. Wiedziała o tym
jakimś sposobem. Zbyt wiele było tu cierpienia, zbyt wiele czystego żalu. Wszystkie
opowieści zdawały się splatać w jedną. Spojrzała w górę na niego i na to, co trzymał.

Zniekształcała go perspektywa, z jakiej patrzyła na niego, lecz rozpoznawała jego

rzeźbione, półprzejrzyste rysy, długie, blade pukle jego włosów i potężną, lśniącą
włócznię, którą trzymał w obu rękach. Na jednym palcu miał pierścień; wydawało jej
się, że wie, co to jest.

– Więc Wojownik jest tutaj? – spytał Amairgen; tchnienie na oświetlonej

księżycem trzcinie.

– Jest – odparł Pwyll. I dodał po chwili: – Jak też i Lancelot.
– Co takiego!
Nawet w ciemności i z miejsca, gdzie stała, Jaelle dostrzegła, jak oczy maga

nagle rozjarzyły się niczym szafiry w nocy. Przesunął dłońmi po włóczni. Pwyll
czekał niespiesznie, aż postać nad nimi przyswoi sobie wnioski z tego płynące.

Potem, gdy oboje stali na chyboczących się falach przy statku, usłyszeli, jak

Amairgen mówi bardzo oficjalnie: – Jakie masz dla mnie wieści po tak długim
czasie?

Jaelle dostrzegła z zaskoczeniem łzy na twarzy Pwylla. Ten powiedział bardzo

łagodnie: – Wieści o ukojeniu, niespokojny duchu. Zostałeś pomszczony, twoja laska
została odzyskana. Duszodzierżca Maugrima nie żyje. Wracaj do domu, pierwszy
z magów, ukochany Lisen. Pożegluj do domu wśród gwiazd u boku Tkacza i zaznaj
spokoju po tylu latach. Udaliśmy się do Cader Sedat i unicestwiliśmy tamtejsze zło
mocą twojej laski, którą dzierżył jeden z twoich następców: Loren Srebrny Płaszcz,
pierwszy mag Brenninu. Prawdą jest to, co mówię ci dzisiejszej nocy. Jam jest
Dwukrotnie Narodzony Mórnira, Pan Letniego Drzewa.

Rozległ się wtedy dźwięk, którego Jaelle nigdy nie zapomni do końca swych dni.

Nie dobiegł on z ust Amairgena, lecz raczej zdawał się dochodzić z wnętrza samego
statku, choć zupełnie nikogo nie było widać. Był to wysoki, zawodzący dźwięk,
jakimś sposobem związany z zachodzącym księżycem na zachodzie, boleśnie
zawieszony pomiędzy ekstazą i męką. Uświadomiła sobie nagle, że były tu inne
duchy, choć niewidoczne. Inni stanowili załogę tego widmowego statku.

Wtedy Amairgen przemówił wśród głosów swych żeglarzy i rzekł do Pwylla: –

Jeśli to prawda, skoro nadszedł czas, tedy w imię Mórnira powierzam Włócznię
waszej opiece. Jednakże proszę cię jeszcze o jedno, jeszcze jedną rzecz, która jest
konieczna, zanim będę mógł zaznać spokoju. Jeszcze jedna śmierć.

Po raz pierwszy dostrzegła, że Pwyll waha się. Nie wiedziała, czemu, lecz

wiedziała o czymś innym i powiedziała: – Galadan?

Posłyszała, jak Pwyll zaczerpuje tchu, tak samo jak poczuła na sobie uporczywe

spojrzenie szafirowych oczu tego, który znalazł wiedzę niebios. Powstrzymała się
przed drgnięciem.

Usłyszała, jak mówi: – Daleko jesteś od swych świątyń i spragnionego topora,

kapłanko. Nie boisz się morderczego morza?

– Bardziej boję się Spruwacza – powiedziała, z zadowoleniem słysząc, iż jej głos

jest mocny i nie drży. Mordercze morze, zauważyła ze smutkiem: Lisen. –
I nienawidzę Ciemności bardziej, niż kiedykolwiek nienawidziłam ciebie czy
któregokolwiek z magów, jacy poszli twoim śladem. Oszczędzam swe przekleństwa
dla Maugrima – przełknęła ślinę – i po dzisiejszej nocy będę się modlić do Dany za
spokój twój i Lisen. – Zakończyła rytualnie jak Pwyll przedtem. – Prawdą jest to, co
mówię tej nocy. Jam najwyższa kapłanka Bogini we Fionavarze.

Co ja powiedziałam?, pomyślała ze zdumieniem i rozbawieniem. Miała jednakże

nadzieję, że jej oczy nie zdradzały tego. Z powagą mag spojrzał na nią z wysokości
swego zniszczonego statku i po raz pierwszy wtedy ujrzała w nim coś, co wykraczało
poza moc i cierpienie. Przypomniała sobie, że był kochany. I sam kochał tak bardzo,
że przez te wszystkie lata po śmierci miłość związała go w żalu z tą zatoką, gdzie
umarła Lisen.

Przez odgłosy, które dochodziły z rozdartego kadłuba statku, Amairgen

powiedział: – Byłbym wdzięczny za twe modlitwy.

Wcześniejsze słowa Pwylla, pomyślała, dokładnie jego słowa. Odnosiła wrażenie,

że ta noc wykroczyła poza obrzeża czasu, gdzie każda rzecz coś znaczyła w ten czy
inny sposób.

– Galadan – powtórzył Amairgen. Zawodzenie z głębi statku przybrało na sile.

Radość i ból, słyszała je oba. Dostrzegła księżyc przeświecający przez pęknięty
kadłub wraku. Rozpływał się na jej oczach. – Galadan – krzyknął Amairgen po raz
ostatni, spoglądając przy tym na Dwukrotnie Narodzonego.

– Przysiągłem – rzekł Pwyll i Jaelle usłyszała po raz pierwszy wątpliwość w jego

głosie. Zobaczyła, jak wzdycha i podnosi wyżej głowę. – Przysiągłem, że będzie
należał do mnie – rzekł i tym razem głos zabrzmiał dźwięcznie.

– Niech tak będzie – powiedział duch Amairgena. – Niech rwa nić nigdy nie

zaginie. – Zaczynał rozpływać się; widziała gwiazdę świecącą przez niego na wylot.
Uniósł włócznię, gotów rzucić ją im za burtę.

Królestwo Dany kończyło się na morzu; nie miała tu mocy. Jednakże Jaelle wciąż

była sobą, toteż kiedy stała na ciemnych falach, naszła ją pewna myśl.

– Poczekaj! – krzyknęła głosem ostrym i wyraźnym w rozgwieżdżonej nocy. –

Amairgenie, wstrzymaj się!

Sądziła, że już za późno, tak był już przejrzysty, a statek tak widmowy, że

dostrzegła nisko wiszący księżyc przez jego burty. Jękliwe zawodzenie żeglarzy
zdawało się dochodzić z wielkiej oddali.

Jednak zjawa wróciła. Nie upuściła włóczni i powoli, na ich oczach, przybrała

bardziej materialną postać. Statek zamilkł, kołysząc się na łagodnych falach zatoki.

Stojący obok kapłanki Pwyll nic nie mówił, czekał. Wiedziała, że nie ma nic do

powiedzenia. Zrobił, co mógł: wiedział, czym jest ten statek, poznał włócznię
i wstąpił na fale, by odebrać ją i położyć kres długiej, pełnej udręki żegludze maga.
Przyniósł wieści o zemście, a tym samym uwolnieniu.

Ta druga sprawa, to, co może wydarzyć się teraz, zależało od niej, bowiem on nie

mógł wiedzieć tego, co wiedziała ona.

Zimne, upiorne spojrzenie maga było skupione na niej. Powiedział: – Mów,

kapłanko. Czemuż miałbym się dla ciebie zatrzymywać?

– Ponieważ mam pytanie do ciebie i przemawiam nie tylko w imieniu Dany, lecz

także Jasności. – Nagle przestraszyła się własnej myśli, tego, co chciała od niego.

– Zadaj je więc – rzekł Amairgen wysoko z góry.
Była zbyt długo najwyższą kapłanką, żeby nawet teraz mówić tak bez ogródek.

Powiedziała: – Miałeś zamiar upuścić tę włócznię. Czyżbyś wyobrażał sobie, że tak
łatwo pozbędziesz się obowiązku dbania o nią?

– Tak – odrzekł. – Powierzyłem ją wam i Wojownikowi we Fionavarze.
Zbierając się na całą odwagę, Jaelle rzekła ozięble: – To nieprawda, magu. Czy

mam ci powiedzieć, czemu?

W jego oczach był lód, były jeszcze zimniejsze, niż jej oczy potrafiły się stać. Po

jej słowach z głębi wraku znów dobiegł niski, złowieszczy dźwięk. Pwyll nic nie
mówił. Słuchał, balansując na falach obok niej.

– Powiedz mi, czemu – rzekł Amairgen.
– Bowiem miałeś zanieść włócznię Wojownikowi do użytku przeciwko

Ciemności, a nie po to, żeby zostawić ją daleko od pola walki.

Wyraz twarzy Amairgena sprawiał wrażenie zgryźliwie sardonicznego z głębi

rozświetlonej księżycem zimy jego śmierci. – Wykłócasz się jak kapłanka – szepnął.
– Widać jasno, że nic się nie zmieniło w Gwen Ystrat mimo wszystkich tych lat, jakie
upłynęły.

– To nieprawda – powiedział cicho Pwyll, zaskakując zarówno ją, jak i maga. –

Zaproponowała, że będzie się za ciebie modlić, Amairgenie. A gdybyś był w stanie
zobaczyć nas wyraźnie, wiedziałbyś, że płakała nad tobą, mówiąc te słowa. Wiesz
również, lepiej ode mnie, jaką zmianę to oznacza.

Kapłanka przełknęła ślinę, zastanawiając się nad tym, czy rzeczywiście chciała,

żeby to dostrzegł. Nie było czasu, by myśleć o tym.

Natomiast sama przemówiła głośno: – Usłysz mnie, Amairgenie Biała Gałęzi,

o którym od dawna powiadano, iż nienawidził Rakotha Maugrima i legionów
Ciemności bardziej niż jakikolwiek inny żywy człowiek. Najwyższy król Brenninu
opuszcza Celidon w tej chwili – przynajmniej tak sądzimy. Wydaje znów wojnę
Maugrimowi w Andarien, tak jak najwyższy król w twoich czasach. Mamy do
przejścia tak samo daleką drogę, jak armia, a jesteśmy pieszo. Ani Wojownik
z włócznią, ani nikt z nas tu przy Anor nie zdąży tam na czas. Mamy przed sobą trzy
dni wędrówki przez Sennett, a może nawet cztery, nim przejdziemy przez Celyn do
Andarien.

To była prawda. Wiedziała o tym, podobnie jak Diarmuid i Brendel. Nie mieli

jednakże innego wyjścia od chwili, gdy doszli do wniosku, iż Aileron pojedzie na
północ z Celidonu, gdzie spóźnił się na bitwę. Będą musieli po prostu iść pieszo
najszybciej i najdalej, jak zdołają. I modlić się.

Teraz mogą mieć wybór. Straszny to wybór, lecz i czasy były straszne. Zdawało

się, że ta część rozwiązania ich problemu spoczywa na niej.

– Jeśli to, co mówisz, jest prawdą – powiedział duch – w takim razie rzeczywiście

masz powody do obaw. Miałaś jednakże dla mnie pytanie. Zostałem, by go
wysłuchać. Mów, bo uprzejmość dłużej nie będzie mnie powstrzymywać w godzinie
mego wyzwolenia.

Tak więc zadała je: – Czy twój statek weźmie na pokład śmiertelników,

Amairgenie? Pwyll ostro zaczerpnął tchu.

– Czy wiesz, o co prosisz? – spytał Amairgen bardzo cicho.
Między falami, w cieniu tego bladego statku, zrobiło się teraz bardzo zimno.

Kapłanka powiedziała: – Sądzę, że tak.

– Czy wiesz, że jesteśmy teraz wolni? Że wieść o śmierci Duszodzierżcy jest

znakiem końca naszej niewoli w morzu? A ty chcesz nas znów spętać?

Wszystko stało się teraz bardzo trudne. Powiedziała: – Nie spętam cię, magu. Nie

mam tu mocy, żadnej władzy nad tobą. Zadałam pytanie, nic więcej. – Uświadomiła
sobie, że drży.

Przez czas, który zdawał się nieskończenie długi, duch maga Conary’ego milczał.

Potem, głosem jak podmuch wiatru, powiedział: – Czy popłyniecie z umarłymi?

Mordercze morze, pomyślała po raz drugi. Lęk przejmował ją do szpiku kości,

była tak daleko od świątyń, które znała. Zamaskowała go jednakże, a następnie
zwalczyła.

– Czy możemy? – spytała. – Jest nas prawie pięćdziesięcioro i musimy znaleźć

się u ujścia Celyn w dwa poranki.

Belki statku przed nimi były czarne i potrzaskane. Na poziomie wody widać było

odłamane drzazgi i jedną wielką, ziejącą dziurę, przez którą wpływało morze.

Amairgen spojrzał w dół, a nocny podmuch wiatru rozwiewał jego blade loki.

Powiedział: – Zrobimy to. Przez noc i dzień i noc zawieziemy was obok klifów
Rhudh do Sennett, a potem tam, gdzie Celyn wpływa do morza. Zasłużę na modły,
które zaoferowałaś, najwyższa kapłanko Dany. I na sól twoich łez.

Trudno było powiedzieć w bladej poświacie księżyca, a ona była daleko w dole,

lecz wydawało się, że w jego uśmiechu kryło się nieco serdeczności.

– Możemy was zabrać – powiedział. – Choć nie zobaczycie marynarzy, a mnie

samego ujrzycie tylko wtedy, gdy na niebie zaświecą gwiazdy. Nieco dalej w stronę
rufy od miejsca, gdzie stoicie, jest drabinka. Możecie oboje wejść na pokład, a żeby
wasi towarzysze mogli wejść, zakotwiczymy statek przy pomoście u stóp Anor.

– Tam jest bardzo płytko – powiedział Pwyll. – Zdołasz podpłynąć tak blisko?
Na te słowa Amairgen nagle odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się śmiechem

chrapliwym i zimnym w mroku nad morzem.

– Dwukrotnie Narodzony Mórnira – rzekł – zrozum jasno, co zamierzasz uczynić.

Nie istnieje morze zbyt płytkie dla tego statku. Nas tu nie ma. Was też nie będzie, gdy
tylko staniecie na naszym pokładzie. Pytam jeszcze raz – czy popłyniecie
z umarłymi?

– Popłynę – powiedział spokojnie Pwyll – jeśli tak trzeba.
We dwoje poszli po morzu do miejsca, gdzie sznurowa drabinka wisiała na

niemal przejrzystej burcie gnijącego statku. Spojrzeli na siebie, nic nie mówiąc. Pwyll
wszedł pierwszy, powierzając swój ciężar drabince. Wytrzymała, więc wspinał się
powoli, by wreszcie stanąć na pokładzie. Jaelle weszła za nim. Wydawało się, że
wspinaczka trwała długo, wspinaczka po pustce ku nicości. Starała się nie myśleć
o tym. Pwyll podał jej rękę. Chwyciła ją i pozwoliła się wciągnąć na pokład.
Utrzymywał jej ciężar, choć spoglądając pod nogi, widziała na wylot przez deski.
W ładowni na dole chlupotały fale. Pośpiesznie podniosła wzrok.

Nagle zdało się, że wiatr ucichł, lecz gwiazdy świeciły jaśniej tam, gdzie stali,

i księżyc również. Amairgen nie zbliżył się. Podszedł do rumpla i bez niczyjej
widzialnej pomocy zaczął prowadzić statek do przystani.

Nikogo nie było widać, lecz Jaelle usłyszała teraz kroki, a następnie skrzypienie

postrzępionych żagli, które nagle wypełniły się z łopotem, choć wciąż nie czuła ani
podmuchu wiatru.

Słychać było ciche głosy, pasmo czegoś, co mogło być śmiechem, a potem

pożeglowali ku Anor. Spojrzawszy na ląd zobaczyła, że wszyscy pozostali obudzili
się i czekali w milczeniu. Zastanawiała się, czy ją widzą i jak ona i Pwyll wyglądają,
stojąc tu; czy sami stali się podobni widmom. I jacy będą, gdy zejdą z tego statku,
jeśli w ogóle.

Wydawało się, że nie potrzeba żadnych słów. Diarmuid, niepokojąco szybki jak

zawsze, już pojął, co się dzieje. Amairgen łagodnie przybił u stóp wieży Lisen,
a Jaelle wiedziała, że było to coś, czego nigdy nie uczynił jako żywy człowiek.
Spojrzała na niego, lecz nie mogła niczego wyczytać z jego twarzy. Zastanawiała się,
czy uśmiech, jaki dostrzegła z dołu, nie był jedynie wytworem jej wyobraźni.

Nie było już więcej czasu na zastanawianie. Pierwsi ludzie na pomoście

przechodzili już przez reling ze zdumieniem w oczach i różnymi dozami lęku.
Podeszła razem z Pwyllem, żeby im pomóc. Ostatnia była Sharra, potem Guinevere
i Artur, a wreszcie na pokład wszedł Diarmuid dan Ailell.

Spojrzał na Pwylla, a potem obrócił błękitne oczy ku Jaelle, mierząc ją długim

spojrzeniem. – Kiepski statek – mruknął wreszcie – ale przyznaję, że szybko
zorganizowany.

Kapłanka była zbyt spięta, by nawet pomyśleć o odpowiedzi, W każdym razie

i tak nie dał jej szansy. Nachyliwszy się szybko, ucałował ją w policzek – na co
w żadnym wypadku nie wolno było pozwalać – i rzekł: – Bardzo jasno utkane,
Pierwsza Dany. Dzięki wam obojgu. – Zbliżył się i ucałował również Pwylla,

– Nie wiedziałem, że tak cię to podnieca – stwierdził sucho Pwyll.
Jaelle doszła do wniosku, że to wystarczy również za jej odpowiedź.
Wszyscy już znaleźli się na pokładzie i wszyscy milczeli wśród kroków

niewidzialnych marynarzy i łopotu żagli, które powinny być zbyt postrzępione, by
wypełnić się wiatrem, którego nikt z nich nie czuł.

Jaelle odwróciła się i dostrzegła, jak Amairgen zbliża się powoli do Artura

z włócznią w rękach. Uświadomiła sobie, że została do zrobienia jeszcze jedna rzecz.

– Bądź pozdrowiony – martwy mag rzekł do Wojownika. – O ile żywi mogą być

mile widziani tutaj.

– O ile jestem żywy – odparł cicho Artur.
Amairgen przyglądał mu się przez moment, po czym przyklęknął na jedno

kolano. – Powierzono mi w tym świecie rzecz, która należy do ciebie, panie. Czy
przyjmiesz Królewską Włócznię z mych rąk?

Wypływali w morze, płynąc wzdłuż krzywizny zatoki i skręcając na pomoc pod

gwiazdami.

Usłyszeli, jak Artur odpowiada po prostu głębokim głosem, w którym dało się

słyszeć cień wieków i tylu wojen. – Przyjmę Amairgen uniósł włócznię. Artur wziął
ją i kiedy to uczynił, grot Królewskiej Włóczni zalśnił błękitnobiało przez
olśniewający moment. W tej samej chwili księżyc zaszedł.

Guinevere odwróciła się raptownie, jakby usłyszała jakiś dźwięk. W ciszy

obejrzała się na plażę i las za nią. – Och, mój kochany – szepnęła. – Och, moja
najdroższa miłości.

Rozdział 9

Walka trwała już od jakiegoś czasu, gdy Flidais wreszcie dotarł do świętego gaju.

Zdał sobie sprawę, że przybył jako ostatni. Wszystkie poruszające się duchy Puszczy
już tam były, otaczając polanę kręgiem i przyglądając się, a te, które nie mogły
podróżować, również były obecne, wysławszy swą świadomość, by patrzeć przez
oczy tam zebranych.

Ustępowały mu z drogi, gdy się zbliżył, choć niektóre chętniej niż inne, co nie

uszło jego uwagi. Niemniej jednak był synem Cernana i zostawiano dla niego
miejsce. Przechodząc wśród tej widmowej kompanii, dotarł wreszcie do samego
brzegu polany, a kiedy spojrzał na nią, dostrzegł Lancelota, który toczył rozpaczliwy
bój przy świetle gwiazd o swoje życie i Dariena.

Flidais żył od bardzo dawna, lecz tylko raz przedtem widział Najstarszego, tej

nocy, gdy cała Pendaran zebrała się jak teraz, by patrzeć, jak Curdardh wyłania się
z rozdartej ziemi, żeby zabić Amairgena z Brenninu, który ośmielił się spędzić noc na
polanie. Flidais był wtedy młody, lecz zawsze był mądrym, uważnym dzieckiem,
toteż wspomnienie było wyraźne: demon, wzgardziwszy potężnym młotem, chciał
zgnieść i zmiażdżyć umysł aroganckiego intruza, który był śmiertelnikiem i niczym
więcej, i nie mógł się mu oprzeć. A jednak Flidais pamiętał, że Amairgen oparł się.
Z żelazną wolą i odwagą, jakiej młodszy syn Cernana nie widział u nikogo we
wszystkich latach, jakie upłynęły od tamtej chwili, mag toczył bój z Najstarszym
i zwyciężył.

Jednak tylko dlatego, że otrzymał pomoc.
Flidais nigdy nie zapomni dreszczu szoku i podniecenia, jaki poczuł (niczym

smak zakazanego wina w pałacu Machy wśród chmur, lub jego pierwsze i ostatnie
zerknięcie na Ceinwen wyłaniającą się nago ze swej sadzawki w gaju Faelinn)
w chwili, gdy uświadomił sobie, że Mórnir wtrąca się do walki. W końcu, gdy
Amairgen przepędził Curdardha w szarej godzinie przed świtem, Bóg –
oświadczywszy później z przytłaczającą władczością swego grzmiącego głosu, iż
został wezwany i zobowiązany przez zwycięstwo Amairgena – objawił się
śmiertelnikowi i w taki sposób powierzył mu rany wiedzy niebios.

Później Mórnir musiał zawrzeć ugodę z Daną – co wywołało zamęt wśród bogów

i bogiń, który, jak pomyślał Flidais, znów znalazłszy się na polanie tysiąc lat później,
nie miał nic i jednocześnie bardzo wiele wspólnego z tym, co się teraz działo.
Niemniej jednak dwie prawdy zaświtały bardzo jasno niewysokiemu andainowi,
w trakcie przyglądania się postaciom toczącym walkę pod gwiazdami.

Pierwszą był fakt, iż z jakiegoś nie znanego powodu – a Flidais jeszcze nie

wiedział o pobycie Lancelota wśród umarłych w Cader Sedat – demon oprócz mocy

umysłu używał w bitwie swego młota i swej przerażającej fizycznej postaci. Drugą
było to, iż Lancelot walczył sam, bez wsparcia jakiejkolwiek mocy, mając jedynie
swój miecz i swe umiejętności.

Co oznaczało, jak uświadomił sobie obserwujący andain, że Lancelot nie mógł

wygrać, pomimo to, kim jest i kim był zawsze: niezrównanym wśród śmiertelników
we wszystkich światach Tkacza.

Przypomniawszy sobie z jaskrawą wyrazistością czasy, kiedy był Taliesinem

w Camelocie i ujrzał po raz pierwszy, jak ten mężczyzna walczy, Flidais poczuł ból
w gardle i ucisk narastający w jego szerokiej piersi na widok beznadziejnej,
olśniewającej odwagi, która tu się marnuje. Zdumiał sam siebie: andainowie nie
powinni dbać o śmiertelników, nawet o kogoś takiego. Poza tym, Flidais był
strażnikiem Puszczy, a ten człowiek profanował święty gaj. Jego obowiązki
i powinności powinny być dla niego tak jasne, jak krąg nieba nad polaną.

Dzień temu i być może, gdyby był to kto inny, tak byłoby. Lecz już nie teraz i nie

w przypadku Lancelota. Flidais przyglądał się scenie wzrokiem przenikającym mrok
rozgwieżdżonej nocy i przez żal z powodu tego, co ujrzał, zdradził zaufanie
pokładane w nim od tak dawna.

Curdardh stale zmieniał powierzchowność, a jego bezpostaciowa, płynna forma

przybierała wciąż nowe i mordercze kształty podczas walki. Na oczach Flidaisa
wypuścił nową kończynę i wytworzył kamienny miecz na jej końcu, miecz stworzony
ze swego własnego ciała. Natarł na Lancelota, zmusił go tym mieczem do wycofania
się pod drzewa na wschodniej krawędzi polany, a następnie z pierwotną siłą
zamachnął się bez trudu swym potężnym młotem, zadając morderczy cios.

Przed którym człowiek rozpaczliwie zdołał się uchylić. Lancelot rzucił się w bok

na ziemię i przeturlał się w sposób, dzięki któremu wymknął się spod miażdżącego
młota i ponad jednocześnie tnącym mieczem, po czym natychmiast po wylądowaniu
znalazł się jakimś cudem na kolanach i machnął wyciągniętym daleko mieczem,
odcinając całkowicie od barku najnowsze ramię Curdardha. Kamienny miecz spadł
niegroźnie na trawę.

Flidais zatrzymał oddech ze zdumienia i podziwu zmieszanego z lękiem. Potem,

po chwili szalonej, nierozsądnej nadziei, znów wypuścił powietrze z płuc, wydając
długie, żałosne westchnienie. Bowiem demon tylko roześmiał się – ani nie zmęczony,
ani ranny – i wypuścił kolejną kończynę ze swego szarego niczym tupek tułowia.
Następną kończynę z następnym mieczem, dokładnie taką samą jak poprzednio.

I znów atakował, bezlitośnie, nie dając chwili wytchnienia. Jeszcze raz Lancelot

uchylił się przed młotem wykutym w otchłani, jeszcze raz sparował cios kamiennego
miecza i tym razem, ruchem zbyt szybkim, by dobrze mu się przyjrzeć, sam zadał
cios mieczem, który utkwił w ciemnej, oblepionej robakami głowie demona ziemi To

musiało sprawić ból, pomyślał Flidais, wciąż zdumiony tym, jak bardzo się
przejmuje. Zdawał się nie mylić, bowiem Curdardh zawahał się, grzmiąc bez słów,
nim znów zaczął płynnie zmieniać kształt: tym razem tworząc żywą istotę z gładkiego
kamienia, niewrażliwą, odporną na ciosy miecza bez względu na to, gdzie go wykuto,
i czyja ręka nim władała. Stwór ten zaczął ścigać człowieka po małym obszarze
polany, by odciąć mu drogę i zgnieść go na śmierć.

Flidais zdał sobie wtedy sprawę, że od początku nie mylił się. Za każdym razem,

gdy Lancelot ranił demona i wyrządzał mu jakąkolwiek szkodę, ten potrafił przybrać
kształt, który był nie do pokonania. Potrafił uleczyć każdą swą ranę zadaną mieczem,
jednocześnie wciąż zmuszając tracącego siły człowieka do wymykania się jego
groźnemu pościgowi. Flidais dostrzegł, że nawet ze zniekształconą nogą – rytualnie
okaleczoną tysiąclecia temu na znak przywiązania stróżującego demona do polany –
Curdardh był zwinny i niebezpieczny, polana była niewielka, a drzewa dookoła
i przyglądające się duchy nie pozwoliłyby człowiekowi wymknąć się, choćby na
chwilę, ze świętego miejsca, którego spokój zmącił. I gdzie miał zginąć.

On i ktoś jeszcze. Oderwawszy wzrok od zawziętej, morderczej walki, Flidais

spojrzał w prawo. Chłopiec o twarzy bladej jak ściana obserwował walkę z zupełnie
nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Przyglądając się synowi Rakotha, Flidais poczuł
ogarniające go to samo uczucie instynktownego cofania się, jakiego zaznał na plaży
przy Anor i był dość uczciwy wobec siebie, by nazwać je strachem. Wtedy pomyślał
o tym, kim jest jego matka, obejrzał się na Lancelota toczącego w milczeniu bój
w ciemności o życie tego dziecka i opanowawszy swe wątpliwości, podszedł po
trawie na krawędzi polany do Dariena.

– Nazywam się Flidais – rzekł, w ten sposób łamiąc swą najstarszą regułę

dotyczącą takich spraw. Cóż znaczą jednak reguły, pomyślał, w taką noc, jak ta, i gdy
rozmawia się z kimś takim, jak to dziecko?

Darien odsunął się kilka kroków w bok, uciekając przed bliższym kontaktem. Nie

spuszczał oczu ani na chwilę z dwóch postaci walczących przed nim.

– Jestem przyjacielem twojej matki – powiedział Flidais, szukając odpowiednich

słów z dziwnym jak dla niego wysiłkiem.

– Proszę, byś uwierzył, że nie mam wobec ciebie złych zamiarów. Po raz

pierwszy chłopiec odwrócił się ku niemu. – To już nie ma znaczenia – powiedział
nieco tylko głośniej niż szeptem.

– Nie możesz niczego zmienić, prawda? Odbierają mi prawo wyboru.
Zdjęty chłodem Flidais miał wrażenie, że widzi go po raz pierwszy, nagle

uświadomiwszy sobie, jak młody i piękny jest Darien, a ponieważ jego wzrok
przenikał ciemność, także to, jak niebieskie są oczy chłopca.

Nie potrafił jednakże, bez względu na to, jakby się starał, zatrzeć obrazu tych

oczu błyszczących czerwienią na plaży ani łuny płonącego drzewa.

Z polany dobiegł nagle głośny łoskot i Flidais szybko przywarł plecami do pnia

jednego z drzew. Znajdujący się w odległości nie większej niż niecałe dwa metry od
niego Lancelot wycofywał się w ich stronę, ścigany przy dźwiękach
przypominających zgrzyt piargu przez demona w swej nienaruszalnej, kamiennej
postaci.

Gdy Lancelot zbliżył się, Flidais zauważył, że całe jego ciało pokryte było masą

rozcięć i ciemniejących siniaków. Krew płynęła obficie z jego lewego ramienia
i prawego boku. Ubranie wisiało na nim w pociętych, okrwawionych strzępach,
a gęste, czarne włosy lepiły się do głowy. Strużki potu spływały stale po jego twarzy.
Wyglądało na to, że ignorując ranę, co kilka chwil musiał unosić wolną rękę
i wycierać pot z oczu, żeby coś widzieć.

Jeśli w ogóle coś widział. Był bowiem jedynie śmiertelnikiem pozbawionym

czyjejkolwiek pomocy, a nawet sierp księżyca dawno znikł z oczu na zachodzie,
zasłonięty przez drzewa otaczające polanę. Jedynie garść gwiazd spoglądała
z wysokości na ten akt odwagi udręczonej, roziskrzonej duszy Lancelota z Jeziora –
najszlachetniejszy, najbardziej niemożliwy akt odwagi, jaki kiedykolwiek wpleciono
w Gobelin.

Związany swym obowiązkiem wobec Puszczy i mocą tego miejsca Flidais patrzył

bezradnie, jak obydwaj zbliżyli się jeszcze bardziej do niego. Zobaczył, że Lancelot,
gibki i zwinnostopy, zapanowawszy nad swym bólem i zmęczeniem, przykląkł na
jedno kolano tuż poza zasięgiem nacierającego demona i rzuciwszy się w przód i ku
dołowi, ciął mieczem demona w nogę, jedyną część tego łupkowoszarego,
kamiennego kształtu, jaka nie była odporna na żelazo.

Jednakże mimo swej groteskowej, zarobaczywionej brzydoty, demon gaju

uskoczył zgrabnie przed pchnięciem. Z przerażającą szybkością uformował kolejne
ramię z mieczem i gdy tylko broń nabrała kształtu, spuścił brutalny cios na leżącego
mężczyznę. Który odturlał się gwałtownym ruchem, wykręcając boleśnie ciało
i wzniósł swój jasny miecz na spotkanie przytłaczającej siły spadającego kamiennego
oręża Curdardha.

Klingi zetknęły się ze zgrzytem, od którego zadrżała polana. Flidais zacisnął

pięści, czując łomot serca, lecz wtedy dostrzegł, że nawet w zetknięciu z pełną
brutalną siłą ramienia demona Lancelot się nie ugiął. Jego miecz nie pękł, ani też
muskularna ręka nie ustąpiła. Ostrza mieczy zderzyły się i to kamień strzaskał się,
gdy tymczasem Lancelot znów odtoczył się od brzegu polany i dysząc konwulsyjnie,
stanął na równe nogi.

Z kolejną raną, jak dostrzegł Flidais. Wyszczerbiony fragment miecza demona

znów go poharatał. Koszula Lancelota wisiała w krępujących ruchy strzępach, więc

mężczyzna zerwał ją i stanął z nagą piersią pośrodku polany. Ciemna krew płynęła
z rany nad jego sercem. Balansował czujnie na palcach stóp, nie spuszczając z oczu
przeciwnika i znów trzymając wzniesiony miecz w oczekiwaniu na kolejny atak
Curdardha.

I Curdardh ruszył do natarcia z pierwotną, bezlitosną, nie znającą zmęczenia

potęgą ziemi. Znów zmieniwszy kształt, porzucając niezdarną, choć niewrażliwą
postać głazu, ponownie stworzył sobie głowę – a była ona niemal ludzka, choć miała
tylko jedno potworne oko pośrodku, z którego czarne larwy i żuki spadały niczym łzy
– i co najstraszniejsze, wyciągnął gdzieś ze swego wnętrza ten kolosalny młot.
Chwyciwszy go w rękę tak mocarną, że jej obwód wydawał się równy obwodowi
klatki piersiowej Lancelota, demon rzucił się naprzód, wydając się przebyć przestrzeń
całej polany jednym krokiem, i rycząc jak lawina, zamachnął się młotem na
czekającego człowieka.

Który znów się uchylił, choć ledwo, bowiem demon był brutalnie szybki. Flidais

poczuł, że ziemia się zatrzęsła od tego uderzenia, a kiedy Curdardh zaatakował, nie
zaprzestając ani na chwilę pościgu, andain zobaczył dymiącą dziurę w spalonej trawie
polany, gdzie młot spadł niczym zagłada.

I tak to ciągnęło się bez końca, aż Flidais, wbijając paznokcie nieświadomie

w dłonie, sądził, że jemu samemu serce pęknie z wysiłku i zmęczenia. Raz za razem
Lancelot uchylał się przed groźnym młotem i tnącymi mieczami, jakie demon
ukształtował ze swego ciała. Dwakroć jeszcze człowiekowi udało się odrąbać
ramiona, które wymachiwały kamiennymi mieczami i dwakroć jeszcze zdołał
podskoczyć z lśniącym wdziękiem godnym przyglądających się gwiazd i ranić
Curdardha, raz w oko, a raz w kark, zmuszając go za każdym razem do wycofania się
w ochronny, gojący kształt skały.

Dawało to chwilę wytchnienia człowiekowi, lecz niedługą, bowiem nawet w tej

postaci demon mógł atakować, starając się za wszelką cenę zapędzić Lancelota pod
nieprzeniknioną ścianę drzew otaczających polanę i rozgnieść go ciemną, cętkowaną
masą swego ciała.

Ponownie atak zagnał demona i człowieka w pobliże miejsca, gdzie Flidais stał

obok Dariena. I jeszcze raz Lancelot zdołał uskoczyć w bok, lecz tym razem
wylądował barkiem w jednej z tych dymiących dziur, jakie wybił młot. Flidais
usłyszał, jak mężczyzna mimowolnie jęknął z bólu, a potem zobaczył, jak uchyla się
przed ponowionym natarciem, tym razem z rozpaczliwą niezdarnością. Jest teraz
poparzony, uświadomił sobie andain, zdjęty do głębi duszy grozą i litością.

Usłyszał zdławiony dźwięk dobiegający z pobliża i zdał sobie sprawę, że Darien

również zauważył, co się stało. Zerknął krótko na chłopca i serce mu zamarło,
dosłownie, na moment. Darien stale obracał w dłoniach błyszczący sztylet, zdając się

niemal nieświadomy tego, co robi. Flidais dostrzegł charakterystyczny błysk błękitu,
więc wiedział, co to za sztylet.

– Bądź ostrożny! – szepnął pośpiesznie. Kaszlnął; w gardle mu zaschło. – Co

zamierzasz uczynić?

Po raz drugi Darien spojrzał wprost na niego. – Nie wiem – powiedział chłopiec,

żałośnie młody. – Uczyniłem me oczy czerwonymi, nim przyszedłeś... tak objawia się
moja moc. – Flidais stoczył walkę, tym razem zwycięską, by ukryć swój lęk. Skinął
głową. Darien kontynuował. – Ale nic się nie stało. Ta kamienna poczwara
powiedziała, że to dlatego, że nie sięgam wystarczająco głęboko, by zwyciężyć go. Że
nie mam tu mocy. Więc... – Przerwał i spojrzał na nóż. – Pomyślałem, że mógłbym...

Przez czarną noc, przez czerń tego, co się tu działo i litość oraz grozę, jaką

odczuwał, Flidais z Pendaran zdawał się dostrzegać oczami duszy słabe, niemal
ułudne światełko, które płonęło w wielkiej oddali. Małe światełko, niczym blady
blask świeczki w oknie chatki w nocy, który dostrzega wędrowiec wśród burzy
daleko od domu.

Flidais odezwał się swym głębokim, dźwięcznym głosem: – To zacna myśl,

Darienie. Godna ciebie i godna tego, który czyni to dla ciebie. Nie rób jednak tego
teraz i nie tym ostrzem.

– Dlaczego? – spytał słabym, nieśmiałym głosem Darien.
– Raz jeden powiem ci i powierzę to tylko twoim uszom, a raz wystarczy tym,

którzy są mądrzy – zaintonował Flidais, powracając, nawet jeśli tylko na chwilę, do
swej wykrętnej tajemniczości. Poczuł znajomy przypływ zadowolenia, iż nawet tutaj,
nawet przy tym, co się dzieje, on wiedział o tym. A to przypomniało mu – co sięgało
ponad zadowolenie ku rozkoszy – o tym, co jeszcze teraz wiedział. Przypomniawszy
sobie o tym, przypomniał sobie również, że wcześniej tej nocy złożył przysięgę, iż
będzie starał się utworzyć jasność z mroku dokoła. Spojrzał na Dariena, wahając się,
po czym rzekł całkiem wprost: – To, co trzymasz w ręku, nosi nazwę Lókdal. To
zaklęty sztylet krasnoludów podarowany Colanowi dan Conary’emu dawno temu.

Zamknął oczy na chwilę, by przywołać dokładne słowa, jakie przekazał mu senny

od wina mag pewnej wiosennej nocy siedemset lat temu przy ognisku na obrzeżu
bagien Llychlyn. – Kto zada cios tą klingą bez miłości w sercu – rzekł Flidais,
przypomniawszy sobie słowa – zginie bez wątpienia. – A potem dodał resztę: – Kto
zabije nim z miłości, może uczynić ze swej duszy dar dla tego, kto jest naznaczony
wzorem na rękojeści sztyletu. – Potężne słowa i głęboko zakorzeniona, zawiła magia.

Darien spuścił głowę i przyglądał się wzorowi wygrawerowanemu na uchwycie

klingi. Potem podniósł wzrok i rzekł tak cicho, że Flidais musiał wytężyć słuch, by go
usłyszeć. – Nie życzyłbym mojej duszy niczemu, co żyje. – Po chwili, andain usłyszał
jego słowa. – Moim darem miał być sam ten sztylet, zanim sprowadzono mnie tutaj.

– Darem dla kogo? – spytał Flidais, choć w głębi duszy wiedział.
– Dla mojego ojca, oczywiście – powiedział Darien. – Abym mógł zaznać miłego

przyjęcia gdzieś wśród światów.

Musi być coś, co można powiedzieć na to, myślał Flidais. Musi istnieć właściwa

odpowiedź, tak wiele od tego zależało. Tym razem jednakże nie mógł zebrać myśli.
Nie potrafił znaleźć słów, a potem nagle nie miał już na nie czasu.

Od strony polany dobiegł grzmiący łoskot, głośniejszy od wszystkich

poprzednich, a tym razem wraz z nim zabrzmiało echo triumfu. Flidais odwrócił się
w samą porę, by zobaczyć, jak Lancelot leci w powietrzu, odrzucony samym końcem
zamachu młotem, przed którym nie zdołał się zupełnie uchylić. Zmiażdżyłby go na
śmierć, gdyby trafił go lepiej. A tak, trafiony byle muśnięciem, przeleciał przez pół
polany, by upaść, bezwładny i posiniaczony, obok Dariena.

Curdardh o niespożytych siłach, wyczuwszy wreszcie koniec, zbliżał się znów do

niego. Brocząc krwią, rozpaczliwie znużony i z lewym ramieniem wiszącym teraz
bezwładnie, Lancelot jakimś cudem, siłą woli, jakiej nie potrafił pojąć nawet Flidais,
podniósł się na nogi.

W ułamku chwili nim demon rzucił się na niego, odwrócił się ku Darienowi.

Flidais dostrzegł, że ich spojrzenia zetknęły się. Wtedy usłyszał, jak Lancelot mówi
szybko głosem pozbawionym wszelkiej modulacji: – Jeden ostatni rzut, na pamiątkę
Gawaina. Nic mi już nie zostało. Policz do dziesięciu i wrzaśnij. A potem pomódl się
do kogo chcesz.

Nie miał czasu na nic więcej. Uskakując w bok półpiruetem, znów zanurkował

pod morderczym młotem i odturlał się od niego. Oręż uderzył w ziemię, gdzie
Lancelot stał przed chwilą i Flidais wzdrygnął się od grzmotu tego ciosu oraz żaru,
jaki buchnął z rozdartej ziemi.

Curdardh odwrócił się gwałtownie. Lancelot znów był na nogach, chwiejąc się

nieco. Demon wydał chrzęszczący dźwięk, jakby coś się posypało, i powoli zbliżał
się.

Flidais miał wrażenie, że serce pęknie mu w piersi, gdy tak stał tam. Upływające

sekundy były najdłuższymi, jakie poznał w swym długim życiu. Był strażnikiem
Puszczy i tego gaju w równym stopniu, co Curdardh. Ci dwaj sprofanowali polanę!
Trzy. Nie mógł spojrzeć na Dariena. Demon ciął swym mieczem. Lancelot sparował,
potykając się. Pięć. Znów Curdardh zadał pchnięcie kamienną klingą, trzymając
gigantyczny młot wysoko w gotowości. I znów mężczyzna obronił się. Nieomal
upadł. Flidais nagle usłyszał szelest niecierpliwego wyczekiwania wśród liści
obserwujących drzew. Siedem. Przykuty do milczenia, zmuszony być świadkiem
andain posmakował krew w ustach: przygryzł język. Curdardh, płynny, gibki,
całkowicie nieznużony, sunął naprzód, wykonując finty mieczem. Flidais dostrzegł,

że młot wznosi się coraz wyżej. Sam uniósł ręce w bezużytecznym, żałosnym geście
zaprzeczenia.

I w tym momencie Darien wybuchł dźwiękiem, jakiego Flidais nigdy nie słyszał

przez wszystkie swe lata.

Był to wrzask cierpienia i wściekłości, przerażenia i oślepiającej męki,

krwawiący i wydarty w całości z udręczonej duszy. Był potworny, niemożliwy do
utrzymania, przytłaczający. Flidais, którego powaliła na kolana siła udręki tego
krzyku, zobaczył, że Curdardh szybko obejrzał się.

I Lancelot wykonał swój ruch. Po dwóch chyżych krokach i pełnym wysiłku

podskoku ciął swym błyszczącym mieczem ze zdumiewającą siłą i odrąbał zupełnie
rękę, do której nie był w stanie dosięgnąć dotychczas.

Rękę, która trzymała potworny młot.
Demon ryknął ze wstrząsu i bólu, lecz już w tym samym czasie zabliźnił

amputowaną kończynę i wypuszczał następną. Flidais dostrzegł to kątem oka.

Przyglądał się jednakże Lancelotowi, który wylądował zwinnie po tym

niewiarygodnym ciosie, który odrzucił swój miecz w stronę Dariena i Flidaisa i który,
dysząc chrapliwie, nachylał się teraz nad młotem Curdardha.

Lewą rękę miał bezwładną. Pochwycił trzonek młota prawą ręką i jęcząc

z wysiłku, spróbował go podnieść. Nie udało mu się, Młot był olbrzymi,
niewyobrażalnie ciężki. Był to oręż demona, broń Najstarszego. Wykuto ją w ogniu
głębszym niż przepaści Dany. A Lancelot z Jeziora był tylko człowiekiem.

Flidais ujrzał, że demon ukształtował dwa nowe miecze ze swego ciała. Zobaczył,

jak znów nadchodzi z mokrym, gulgoczącym dźwiękiem wściekłości i bólu. Lancelot
spojrzał w górę. I klęczący Flidais, który nie był w stanie poruszyć się, a nawet
odetchnąć, w tym momencie poznał na nowo wielkość człowieka. Zobaczył, jak
Lancelot siłą woli nakazuje sobie – bo nie było na to innego słowa – unieść ten czarny
młot jedną ręką.

I oręż drgnął.
Trzonek oderwał się od ziemi, a potem, co było niewiarygodne, także jego

monstrualny obuch. Demon zatrzymał się ze zgrzytem, gdy Lancelot z ustami
otworzonymi szeroko w bezgłośnym krzyku największego wysiłku, wykorzystał
początkowy ruch, by zatoczyć pełny krąg z wyciągniętym absolutnie ramieniem
o napiętych, żylastych, lśniących muskułach. Młot wznosił się nieubłaganie coraz
wyżej wraz z pędem jego ruchu.

Wtedy Lancelot wypuścił go. I ten potężny młot wykuty w ziejących ku dołowi

płomieniach, ciśnięty z całą pasją niezrównanej duszy, uderzył w pierś Curdardha
Najstarszego z dźwiękiem pękającej skorupy ziemskiej i strzaskał demona gaju na
kawałki, odłamki i okruchy, zabijając go całkowicie.

Flidais poczuł ciszę jak ciężar na swym życiu. Nigdy przedtem nie słyszał, by

Pendaran była tak cicha. Nie zaszeleścił ani liść, ani jeden duch nie zaszeptał; moce
Puszczy stały jak zaczarowane z zalęknionego zdumienia i osłupienia. Flidais odniósł
absurdalne wrażenie, że nawet gwiazdy nad polaną przestały się obracać, samo
Krosno stało w ciszy i bezruchu, a dłonie Tkacza znieruchomiały.

Spojrzał na swe własne drżące dłonie i wstał powoli, odnosząc wrażenie, że ten

ruch jest powrotem do tutejszego czasu z zupełnie innego świata. Szedł w ciszy
i stanął obok mężczyzny pośrodku gaju.

Lancelot podniósł się do pozycji siedzącej, zgiął kolana i spuścił głowę między

nie. Jego lewe ramię zwisało bezwładnie. Trawa była zbroczona ciemną krwią, która
wciąż płynęła z pół tuzina jego ran. Na barku miał okropne oparzenie, czerwone
i pokryte pęcherzami, w miejscu, którym podczas turlania się dotknął rozżarzonej
jamy od uderzenia młota. Podchodząc bliżej, Flidais dostrzegł wtedy jeszcze jedno
oparzenie i oddech zamarł mu boleśnie w piersi.

Tam, gdzie dłoń mężczyzny – niegdyś tak piękna – ściskała młot Curdardha,

skóra wewnętrznej strony dłoni sczerniała i obłaziła grubymi płatami okaleczonego
ciała.

– Och, Lancelocie – szepnął andain. Zabrzmiało to jak skrzek, niemal

niedosłyszalnie.

Mężczyzna powoli podniósł głowę. Jego zmącony bólem wzrok napotkał

spojrzenie Flidaisa, a potem, co było trudne do uwierzenia, blady cień uśmiechu
zaświtał na jego ustach.

– Taliesinie – szepnął. – Wydawało mi się, że cię widzę. Przykro mi... – jęknął

i spojrzał na swą spaloną dłoń. Potem odwrócił oczy i ciągnął dalej. – Przykro mi, że
nie mogłem cię wcześniej odpowiednio powitać.

Flidais pokręcił głową w milczeniu. Otworzył usta, lecz nie padło z nich żadne

słowo. Chrząknął i spróbował jeszcze raz, tym razem oficjalnie. – Od wieków
powiadano, że za twych czasów nie mógł ci dorównać żaden ziemski rycerz. To,
z czym dziś stoczyłeś bój, nie było śmiertelne i nigdy nie powinno było zostać
pokonane. Nigdy nie widziałem czegoś, co mogłoby się z tym równać i nigdy już nie
zobaczę. Czym mogę ci służyć, panie Lancelocie?

Wzrok śmiertelnika utkwiony w jego oczach, zdawał się przejaśnić nieco. –

Swoim milczeniem, Taliesinie. Potrzebne mi twe milczenie na temat tego, co
wydarzyło się tutaj, aby wszystkie światy nie poznały mej hańby.

– Hańby? – Flidais poczuł, że głos mu się załamuje.
Lancelot uniósł głowę, by spojrzeć na gwiazdy wysoko iu niebie. – To miał być

pojedynek – rzekł cicho. – A ja szukałem pomocy u chłopca. Będzie to skazą na mym
imieniu tak długo, póki czas będzie płynąć.

– W imię Krosna! – Nie wytrzymał Flidais. – Cóż to za idiotvzm! A co drzewa

i moce Puszczy, które pomagały Curdardhowi i zamykały ci drogę? A co z po Jem
walki, na Którym moc demona była większa niż gdziekolwiek indziej? A co
z ciemnością, w której on widział, a ty nie? A co z...

– Niemniej jednak – szepnął Lancelot i ostry głos małego andaina ucichł. –

Niemniej jednak szukałem pomocy w walce jeden na jednego.

– Czy to coś tak strasznego? – powiedział nowy głos.
Flidais odwrócił się. Darien przyszedł znad obrzeża polany.
Jego twarz była teraz spokojna, lecz Flidais wciąż dostrzegał cień grymasu udręki

obecnej, kiedy chłopiec krzyczał.

– Obaj zginęlibyśmy – ciągnął dalej Darien. – Dlaczego było czymś tak

strasznym poprosić o ten jeden drobiazg?

Lancelot obrócił wzrok ku niemu. Przez chwilę trwała cisza, a potem rzekł: –

Z wyjątkiem jednej sprawy, miłości, za którą będę wiecznie pokutował, służyłem
Jasności we wszystkim, co czyniłem. W tej służbie zwycięstwo osiągnięte dzięki
narzędziu Ciemności nie jest wcale zwycięstwem.

Darien zrobił krok do tyłu. – Czy masz na myśli mnie? – spytał. – Narzędzie...
– Nie – szepnął spokojnie Lancelot. Flidais poczuł, że znów ogarnia go zimny

strach i spojrzał na chłopca. – Nie. Mialer na myśli to, co zrobiłem.

Ocaliłeś mi życie – powiedział Darien. Zabrzmiało to jak oskarżenie. Nie posunął

się ponownie naprzód.

– A ty mnie. – Wciąż spokojnie.
Dlaczego? – krzyknął niespodziewanie Darien. – Dla czego to zrobiłeś?
Mężczyzna zamknął oczy na chwilę, po czym znów je otwc rzyl – Ponieważ

prosiła mnie o to twoja matka – rzekł po prostu.

Przy tych słowach Flidais znów usłyszał szelest liści. Czułbc w sercu.
Darien stał jakby gotował się do ucieczki, lecz jeszcze nie ruszył się. –

Powiedziała, że idę do mego ojca – powiedział nieco ciszej. – Czy powiedziała ci?
Czy wiesz, że ocaliłeś mnie żebym to uczynił?

Lancelot pokręcił głową. Podniósł głos, choć wyraźnie kosztowało go to sporo

wysiłku. – Ocaliłem cię, żebyś poszedł własn drogą.

Darien zaśmiał się. Dźwięk ten dźgnął Flidaisa niczym nóż – A jeśli wiedzie ona

na północ? – spytał zimno chłopiec gło sem, który nagle zabrzmiał dużo starzej. –
Prosto na północ ki Ciemności? Do Rakotha Maugrima?

Spojrzenie Lancelota było cierpliwe, a głos absolutnie spokój ny. – Tedy wiedzie

cię ona tam z twego wyboru, Darienie. Tyl ko wtedy nie jesteśmy niewolnikami, jeśli
możemy zadecydował o tym, gdzie chcemy iść. Jeśli tego nie ma, wszystko inne jes
kpiną.

Nastała cisza, ku przerażeniu Flidaisa przerwana przez znów śmiejącego się

Dariena. Był to gorzki, samotny i zagubiony dźwięk – A jednak tak jest – rzekł
chłopiec. – Wszystko jest kpiną, Światło zgasło, kiedy je włożyłem. Nie wiedziałeś
o tym? A poza tym, dlaczego, dlaczego miałbym postanowić iść pieszo?

Zapadła chwila ciszy.
– Nie! – krzyknął Flidais, wyciągając rękę do dziecka.
Za późno. Być może zawsze było za późno: od urodzenia, od poczęcia wśród

nieświatła Starkadh, od chwili utkania światów, pomyślał z bólem serca Flidais.

Oczy zapłonęły dziką czerwienią. Rozległ się ryk mocy puszczańskich, kształty

zamgliły się w gaju i nagle Darien zniknął.

Na jego miejscu lśniąca biało w ciemności sowa zanurkowała szybko w trawę,

pochwyciła upuszczony sztylet w dziób, po czym wzbiła się ponownie, skręcając na
północ i znikając z oczu.

Na północ. Flidais popatrzył na krąg nocnego nieba obramowany niebotycznymi

drzewami i z całej duszy chciał, by pojawit się na nim pewien kształt. Kształt
zawracającej białej sowy, która leci ku nim, by wylądować obok i ponownie przybrać
postać dziecka, jasnowłosego dziecka o łagodnych, niebieskich oczach, które wybrało
Jasność i zostało przez nie wybrane, by być lśniącym ostrzem w zapadającej
ciemności.

Przełknął ślinę. Odwrócił oczy od pustego nieba. Spojrzał znów na Lancelota –

który, broczący krwią i poparzony, ledwo trzymał się na nogach ze zmęczenia.

– Co robisz? – zakrzyknął Flidais.
Lancelot spojrzał na niego z góry. – Idę za nim – odpowiedział z całym

spokojem, jakby była to najoczywistsza rzecz na świecie. – Pomożesz mi przypasać
miecz? – Uniósł okaleczoną dłoń; lewa ręka zwisała bezwładnie u jego boku.

– Oszalałeś? – krzyknął andain.
Lancelot wydał dźwięk, któremu udało się być śmiechem. – Byłem szalony –

przyznał. – Dawno temu. Ale nie teraz, maleńki. Co chciałbyś, żebym zrobił? Położył
się i lizał rany w czas wojny?

Flidais aż zatańczył ze zniecierpliwienia i rozpaczy. – Jaką rolę możesz odegrać,

jeśli zabijesz się?

– Jestem świadom tego, że nie na wiele się zdam teraz – powiedział z powagą

Lancelot – lecz nie sądzę, by te rany miały...

– Pójdziesz za nim? – przerwał andain, gdy dotarło do niego pełne znaczenie

słów Lancelota. – Lancelocie, on jest teraz sową, on leci! Do czasu, gdy wydostaniesz
się z Pendaran, on będzie...

Przerwał nagle w połowie zdania.
– Co tam? O czym pomyślałeś, mądre dziecię?

Od bardzo dawna już nie był dzieckiem. Jednak rzeczywiście pomyślał o czymś.

Spojrzał na mężczyznę i zobaczył krew na jego nagiej piersi. – Zamierzał polecieć
prosto na północ. Ten kurs zaprowadzi go nad zachodnią krawędź Daniloth.

– I co?
– I może nie przedostać się przez nią. Czas płynie bardzo dziwnie w Krainie

Cieni.

– Mój miecz – powiedział zwięźle Lancelot. – Szybko.
Mimo woli Flidais poszedł podnieść porzucony oręż, a potem pochwę. Wrócił do

Lancelota i najdelikatniej, jak potrafił, przypasał miecz do jego boku.

– Czy duchy Puszczy pozwolą mi przejść? – spytał cicho Lancelot.
Flidais przystanął na chwilę, by posłuchać wieści mknących wokół nich i pod ich

stopami.

– Pozwolą – stwierdził wreszcie, niemało zaskoczony. – Dla Guinevere i za twoją

krew przelaną tej nocy. Czynią ci zaszczyt, Lancelocie.

– Większy niż zasługuję – rzekł mężczyzna. Westchnął głęboko, jakby

gromadząc zasoby wytrzymałości. Flidais nie miał pojęcia, skąd ją czerpał.

Popatrzył z niechęcią w górę na Lancelota. – Łatwiej ci będzie iść

z przewodnikiem. Zaprowdzę cię do granic Danilothu, ale mam warunek.

– Jakiż to? – Zawsze z uprzejmą kurtuazją.
– Będzie nam po drodze do jednego z moich domostw. Będziesz musiał pozwolić

mi opatrzyć sobie rany, gdy tam dotrzemy.

– Będę wdzięczny za to – powiedział Lancelot.
Andain otworzył usta, gotów odpowiedzieć ostrym przytykiem. Nie uczynił tego.

Zamiast tego zawrócił i wymaszerował z gaju w kierunku pomocnym. Kiedy uszedł
nieco drogi, odwrócił się i ujrzał zdumiewający widok.

Lancelot szedł za nim powoli ciemną i wąską ścieżką. A wszędzie wokół niego

i z wysoka nad nim potężne drzewa puszczy Pendaran sypały delikatnie zielonymi
liśćmi w tę letnią noc, by uczcić przejście tego człowieka.

Część III
Calor Diman

Rozdział 10

Raz już przedtem zapłonęła czerwienią w podróży, w swym własnym świecie, nie

tutejszym: w drodze ze Stonehenge do Glastonbury Tor. Nie przypominało to przejść.
Przejście między światami oznaczało zimno i ciemność, czas bez upływu czasu, coś
głęboko niepokojącego. To było coś innego. Kiedy Baelrath rozjarzył się,
umożliwiając jej podróż, Kim poczuła się, jakby rzeczywiście dotknęła bezmiaru jego
potęgi. Swej własnej potęgi. Potrafiła skrócić odległość do nicości. Była dziksza od
każdej innej znanej magii, czująca większe pokrewieństwo z Macha i Czerwoną
Nemain w tych chwilach pędu niż kiedykolwiek narodzona inna śmiertelna kobieta.

Z tą jedną tylko różnicą: noszoną głęboko w sercu świadomością, iż one są

boginiami i doskonale panują nad tym, kim są. A ona? Była śmiertelni czka, niczym
więcej, i w równym stopniu Baelrath władał nią, co ona nim.

Rozmyślając o tym, władając swym pierścieniem i będąc owładnięta przezeń,

wylądowała wraz z Lorenem i Mattem – troje śmiertelników niesionych przez prądy
czasu i ciemnej przestrzeni – na oczyszczonym progu gdzieś wysoko w ostrym,
górskim powietrzu. Przed nimi wznosiły się majestatycznie potężne spiżowe wrota
pokryte zawiłymi wzorami z niebieskiego thierenu i lśniącego złota.

Kim odwróciła się ku południu i zobaczyła dzikie, ciemne wzgórza Eridu niknące

w mrocznej oddali. Kraina, gdzie spadł śmiercionośny deszcz. Nad jej głową jakiś
nocny ptak wyżyn wydał długi krzyk samotności. Słuchała jego gasnącego echa,
myśląc o paraiko, którzy krążą teraz wśród tych samotnych stawów górskich
i spustoszonych przez zarazę miast o wysokich murach, zbierając umarłych,
oczyszczając Eridu.

Odwróciła się na północ. Błysk światła na wysokości przyciągnął jej wzrok.

Podniosła głowę i spojrzała wysoko, ponad wspaniałość bliźniaczych wrót królestwa
krasnoludów i spostrzegła Banir Lok i Banir Tal błyszczące w ostatnich promieniach
zachodzącego słońca. Ptak znów załkał, wydając jedną długą, drżącą i opadającą
nutę. W oddali znów coś zabłysło, jakby w odpowiedzi na wieczorne lśnienie
bliźniaczych szczytów. To na północnym zachodzie Rangat, która przewyższała
wszystko inne, przywłaszczała sobie resztki światła.

Nikt z nich nie odezwał się. Kim rzuciła spojrzenie na Matta Sörena

i mimowolnie zacisnęła pięści. Czterdzieści lat, pomyślała, przyglądając się
przyjacielowi, który niegdyś był – który wciąż był – prawdziwym władcą królestwa
za tymi wrotami. Stał z rozłożonymi szeroko ramionami i dłońmi otwartymi w geście
błagania i całkowitej bezbronności. Na jego twarzy dostrzegała wypisane wyraźnie,
jakby wykaligrafowane, ślady tęsknoty, goryczy i dotkliwego cierpienia.

Odwróciła się, napotykając spojrzenie Lorena Srebrnego Płaszcza. Dostrzegła

w nich ciężar jego własnego zawiłego żalu i poczucia winy. Przypomniała sobie –
wiedząc, że Loren nigdy nie zapomniał o tym – jak Matt powiedział im wszystkim
w Paras Derval o falach przypływu Calor Diman w swym sercu, o sile przypływu,
z którym bez końca toczył walkę przez czterdzieści lat służenia za źródło byłemu
magowi.

Znów odwróciła się w stronę drzwi. Nawet o zmierzchu dostrzegała przepiękne

wzory ze złota i thierenu. Było bardzo cicho. Usłyszała lekki stuk kamyka, który
gdzieś się obluzował i spadał. Bliźniacze szczyty były ciemne nad jej głową,
i wiedziała, że ciemne będzie też Calor Diman, Kryształowe Jezioro ukryte wysoko
w trawiastej niecce między górami.

Pierwsze gwiazdy zabłysły delikatnie na czystym niebie. Kim popatrzyła na swą

dłoń: pierścień migotał spokojnie, jego napływ mocy wyczerpał się. Chciała coś
powiedzieć, znaleźć słowa, które złagodziłyby smutek panujący na tym progu, lecz
obawiała się, że w dźwięku może kryć się niebezpieczeństwo. Poza tym ta cisza miała
fakturę, utkany ciężar, a Kim czuła, że nie jej zadaniem jest wzięcie go na swe barki
czy też odsunięcie go. Były w nim splątane nici żywota dwóch mężczyzn stojących
przy niej i coś więcej – prastare, utkane z wielu wątków przeznaczenie starożytnego
ludu, krasnoludów z Banir Lok i Banir Tal.

Sięgało to w przeszłość za daleko jak dla niej, nawet dla jej podwojonej duszy.

Milczała więc. Posłyszała grzechot kolejnego obsuwającego się kamyka, kolejny
krzyk ptaka, gdzieś dalej niż przedtem, a potem głos Matta Sörena, który wreszcie
odezwał się bardzo cicho, ani razu nie oglądając się. – Lorenie, posłuchaj mnie.
Niczego nie żałuję: ani tchnienia, ani chwili, ani cienia chwili. To prawda, mój
przyjacielu, i przysięgam, że tak jest, na kryształ, który wykonałem dawno temu,
kryształ, który wrzuciłem do jeziora w tę noc, gdy pełnia księżyca uczyniła mnie
królem. Nie wyobrażam sobie, by Krosno mogło przypisać mojemu imieniu tkaninę
bogatszą od tej, jaką znam.

Powoli opuścił ręce, wciąż zwrócony twarzą do niesamowitej wspaniałości wrót.

Kiedy znów odezwał się, jego głos zabrzmiał bardziej szorstko i jeszcze niżej niż
uprzednio. – Jestem... jednak zadowolony, że nici mego żywota zaprowadziły mnie
znów tutaj, zanim nadejdzie kres.

Kochającej go, kochającej ich obu Kim zbierało się na płacz. Czterdzieści lat,

znów pomyślała. Coś zabłysło w głębi oczu Lorena i lśniło jak bliźniacze szczyty
w ostatkach słońca. Kim poczuła zawirowanie górskich wiatrów na wysokim progu
i usłyszała za sobą zgrzyt osypującego się żwiru.

Odwracała się, by zobaczyć, co to, gdy cios w podstawę czaszki przewrócił ją na

ziemię.

Poczuła, że traci przytomność. Rozpaczliwie starała się ją utrzymać, jakby było to

coś materialnego, co można przytrzymać, co trzeba przytrzymać. Z rozpaczą jednak
wiedziała, że nie uda jej się. Przytomność odpływała, wymykała jej się. Ból wybuchł
w jej głowie. Nadciągała ciemność. Słychać było jakieś dźwięki. Nic nie widziała.
Leżała na kamienistym płaskowyżu przed wrotami i ostatnia jej myśl była pełna
brutalnej drwiny z samej siebie. Pokrewna bogini wojny, tak wyobrażała sobie siebie
jeszcze chwilę temu. A jednak mimo całej tej arogancji, mimo wszystkich darów
jasnowidzących, jakimi obsypała ją Ysanne, nie była w stanie wyczuć pospolitej
zasadzki.

Taka była jej ostatnia myśl. Zupełnie ostatnią rzeczą, jaką poczuła, zdjęta

bezradnym przerażeniem, którego nie sposób było objąć rozumem, było to, że ktoś
zdejmuje jej z dłoni Baelrath. Próbowała krzyknąć, sprzeciwić się, zapłonąć, lecz
wtedy odniosła wrażenie, że nadpłynęła powolna, szeroka rzeka i zabrała ją ze sobą
w mrok.

Otworzyła oczy. Komnata jednocześnie wirowała i kołysała się. Podłoga uciekła

jej spod nóg, a potem szaleńczo pomknęła jej na spotkanie. Głowa pękała Kim z bólu
i nawet bez dotykania ręką wiedziała, że ma na tyle głowy guza wielkości jajka.
Ostrożnie leżąc bez ruchu, poczekała, aż wszystko się uspokoi. Potrwało to jakiś czas.

Wreszcie usiadła. Znajdowała się sama w pomieszczeniu bez okien. W komnacie

było perłowe światło, litościwie słabe, choć nie widziała, skąd dochodzi: zdawało się,
że z samych kamiennych ścian i sufitu. Nie było również drzwi, w każdym razie
takich, które potrafiła dostrzec. W jednym kącie stało krzesło i podnóżek. Na niskim
stoliku obok stała miska z wodą – na widok czego przypomniała sobie, jak jest
spragniona. Stół wydawał się jednak bardzo daleko; postanowiła poczekać kilka
chwil przed podjęciem takiej podróży.

Siedziała teraz – przed chwilą leżała – na małym łóżku, co najmniej trzydzieści

centymetrów za krótkim dla niej. Co przypomniało jej, gdzie się znajduje.
Przypomniała sobie jeszcze o czymś i spuściła wzrok.

Pierścień znikł. To ostatnie, okropne wrażenie nie było wytworem jej wyobraźni.

Miała wrażenie, że zwymiotuje. Pomyślała o Kaenie, który jest tu wodzem, choć nie
królem. Kaen i jego brat, Blöd, którzy stłukli kamień strażniczy Eridu, którzy znaleźli
Kocioł z Khath Meigol i oddali Maugrimowi. A teraz mieli Baelrath.

Kim czuła się naga bez niego, choć wciąż miała na sobie szatę z paskiem, którą

nosiła przez cały dzień od chwili, gdy zbudziła się w chatce i zobaczyła Dariena. Cały
dzień? Nie wiedziała nawet, jaki jest dziś dzień. Nie miała pojęcia o upływie czasu,
lecz stłumiony blask promieniujący z kamienia miał odcień świtu. Zastanowiła się
nad tym i nad brakiem drzwi. Wiedziała, że krasnoludowie potrafią robić niezwykłe
rzeczy z kamieniem pod swymi górami.

Mogli być również, pod przywództwem Kaena i Blöda, takimi sługami

Ciemności, jakich Maugrim nie miał do tej pory. Przyszedł jej wtedy na myśl Lókdal,
a później oczywiście Darien: nieustający lęk na dnie wszystkiego. Lęk zwyciężył
mdłości i ból, każąc jej wstać na nogi. Musiała wydostać się! Zbyt wiele dzieje się.
Zbyt wiele zależy od niej!

Fala paniki opadła, zostawiając ją z nagłym, ponurym uświadomieniem sobie, że

bez Baelrathu niewiele już w rzeczywistości zależy od niej. Próbowała czerpać otuchę
z prostego faktu, że wciąż żyje. Nie zabili jej, miała wodę i czysty ręcznik. Starała się
czerpać siły z obecności takich rzeczy: próbowała i poniosła klęskę. Pierścienia nie
było.

W końcu podeszła do niskiego stolika. Ugasiła pragnienie – jakaś cecha

kamiennej misy utrzymała chłód wody – i umyła się, trzeźwiejąc natychmiast,
wstrząśnięta zimnem tak, aż zabrakło jej tchu. Obmacała obrażenia: siniec, duży
i bardzo obolały, ale nie było skaleczenia. Była wdzięczna za drobną życzliwość losu.

Nieszczęścia chodzą po ludziach, przypomniała sobie słowa dziadka, kiedy

umarła jej babcia. Trzeba dalej borykać się z losem, powiedział. Zacisnęła zęby.
Pewna doza zdecydowania pojawiła się znów w jej szarych oczach. Kim usiadła na
krześle, położyła stopy na stołeczku i przygotowała się na wyczekiwanie, zawzięta
i gotowa, gdy tymczasem kolor światła wokół niej stopniowo jaśniał coraz bardziej
w miarę upływu godzin poranka na zewnątrz, odzwierciedlanego przy pomocy sztuki,
magii, czy też połączenia obu, przez lśnienie kamieni wewnątrz góry.

Otworzyły się drzwi. Albo raczej drzwi pojawiły się w ścianie naprzeciwko Kim,

a potem bezgłośnie otworzyły się do wewnątrz. Zerwała się na równe nogi z biciem
serca i nagle poczuła się bardzo zdezorientowana.

Nigdy nie potrafiłaby wyjaśnić racjonalnie, dlaczego obecność krasnoludki tak

bardzo ją zaskoczyła, dlaczego założyła bez chwili zastanowienia, że kobiety
krasnoludów powinny wyglądać jak... och, powiedzmy pozbawione zarostu,
przysadziste odpowiedniczki wojowników, jak Matt i Brock. W końcu ona sama
niewiele przypominała Colla z Taerlindel, czy Dave’a Martyniuka. Przynajmniej
kiedy miała dobry dzień!

Tak samo kobieta, która przyszła po nią. Kilkanaście centymetrów niższa od

Matta Sörena, była smukła i pełna wdzięku miała szeroko rozstawione, ciemne oczy
i proste, czarne włosy które spływały jej po plecach. Mimo całej delikatnej urody, Kin
wyczuwała w niej tę samą niezłomność i siłę, jaką zauważyła u Matta i Brocka.
Potężnymi, nadzwyczaj cennymi sprzymierzeńcami byliby krasnoludowie i bardzo
groźnymi wrogami.

Mimo wszystkiego, co wiedziała, bólu głowy i braku Baelrathu, wspomnienia

tego, co Blöd zrobił Jennifer w Starkadh i brutalnej świadomości zabójczego deszczu
wywołanego przy pomocy Kotła, wciąż trudno było jakoś patrzeć na tę kobietę jak na

zaprzysięgłego nieprzyjaciela. Słabość? Błąd? zastanawiała się Kim, lecz mimo to
zdołała uśmiechnąć się półgębkiem.

– Zastanawiałam się, kiedy ktoś przyjdzie – powiedziała.
– Nazywam się Kimberly.
– Wiem – powiedziała kobieta bez uśmiechu. – Powiedziano nam, kim i czym

jesteś. Przysłano mnie, abym zaprowadziła cię do Sali Seithra. Zbiera się Wiec
Krasnoludów. Powrócił król.

– Wiem – rzekła sucho Kim, starając się ukryć ironię w głosie i nagły przypływ

nadziei. – Co się dzieje?

– Wyzwanie przed Starszyzną Wiecu. Słowne zmagania, pierwsze od czterdziestu

lat. Pomiędzy Kaenem i Mattem Sörenem. Żadnych więcej pytań; mamy mało czasu!

Kim niezbyt dobrze przyjmowała rozkazy. – Zaczekaj! – powiedziała. – Powiedz

mi... kogo popierasz?

Kobieta spojrzała na nią oczami ciemnymi i niezgłębionymi.
– Powiedziałam, żadnych więcej pytań. – Odwróciła się i wyszła.
Odsuwając włosy jedną dłonią, Kim pośpieszyła za nią. Skręciły w lewo za

drzwiami i szły licznymi, prowadzącymi w górę korytarzami o wysokich
sklepieniach. Oświetlało je to samo rozproszone, sprawiające wrażenie naturalnego
światło, które rozjaśniało jej pokój. Na ścianach znajdowały się pięknie rzeźbione
obręcze na pochodnie, lecz nie były w użyciu. Jest dzień, wywnioskowała Kim;
pochodnie zostaną zapalone w nocy. Mury nie były zdobione, lecz co jakiś czas –
w odstępach przypadkowych lub rządzonych zasadami, jakich nie potrafiła odgadnąć
– Kim dostrzegała kilka niskich postumentów czy też kolumienek, na których stały
kryształowe dzieła sztuki, nadzwyczaj kunsztowne i osobliwe. W większości były to
abstrakcyjne kształty, w których odbijało się i połyskiwało światło korytarzy, lecz
niektóre nie: dostrzegła włócznię zatopioną w szklanej górze; kryształowego orła,
którego rozpiętość skrzydeł wynosiła dobre półtora metra; a na skrzyżowaniu wielu
dróg z najwyższego z postumentów spoglądał smok.

Nie miała czasu, by je podziwiać, ani nawet, by zastanowić się nad tym. Ani też

nad faktem, że korytarze tego królestwa pod dwiema górami były takie puste.
Pomimo szerokości korytarzy – wyraźnie przeznaczonych do przepuszczania tłumów
– Kim i krasnoludka wyminęły jedynie kilku mężczyzn i kobiet krasnoludów,
z których wszyscy zatrzymywali się, by zmierzyć Kimberly zimnym, niechętnym
wzrokiem.

Znów zaczęła się bać. Kunszt i mistrzowstwo kryształowych rzeźb,

niewymuszona potęga widoczna w znikających drzwiach i oświetleniu korytarzy, sam
fakt istnienia rasy od tak dawna żyjącej pod górami... Kim zaczęła czuć się tu bardziej
obco niż gdziekolwiek indziej we Fionavarze. A jej własna dzika moc opuściła ją.

Została jej powierzona, zobaczona we śnie przez jasnowidzącą na jej ręku, a ona ją
utraciła. Zostawili jej jednak bransoletę z vellinem, jej tarczę i ochronę przed magią.
Zastanawiała się, czemu. Czyżby kamienie vellin były tu czymś tak pospolitym, że
niewartym zabrania?

Nie miała również czasu, by zastanowić się nad tym, brak było wtedy czasu na

cokolwiek, prócz lękliwego podziwu. Bowiem jej przewodniczka skręciła w ostatni
korytarz, a Kim, idąc za nią, uczyniła to samo i stanęła na progu jednego
z ogromnych, łukowatych wejść do sali nazwanej imieniem Seithra, króla podczas
Bael Rangat.

Pomyślała, że nawet paraiko, a co dopiero śmiertelnicy, czy lios alfarowie,

poczuliby się tu mali. Myśląc o tym, niemalże uświadomiła sobie, dlaczego
krasnoludowie wybudowali swą salę wieców na taką skalę.

Na poziomie, na którym znajdowała się wraz ze swą przewodniczką, znajdowało

się osiem łukowato zwieńczonych wejść do okrągłej komnaty, każde równie wysokie
i imponujące, jak to, w którym stała. Podnosząc głowę w osłupieniu, Kim dostrzegła
dwa kolejne poziomy dostępu do komnaty, a na każdym z nich również dziewięć
łuków umożliwiało wejście do gigantycznej sali. Krasnoludowie wchodzili pomału do
wnętrza na wszystkich trzech poziomach. W tym momencie obok przeszła grupka
krasnoludek, zatrzymując się, by zmierzyć Kim surowymi i nieodgadnionymi
spojrzeniami. Potem weszły do środka.

Sala Seithra miała kształt amfiteatru. Sklepienie komnaty było tak wysoko,

a światło wokół tak naturalne, że Kim miała wrażenie, że rzeczywiście jest na
zewnątrz, na czystym, chłodnym, górskim powietrzu.

Zafascynowana tym złudzeniem, wciąż spoglądając w górę, zobaczyła, że

w ogromnej, jasnej przestrzeni nad salą zdają się krążyć niezliczone odmiany ptaków.
Wielobarwne światło tryskało z ich kształtów i wtedy uświadomiła sobie, że one
również są dziełem krasnoludów, utrzymywanym w powietrzu i w swobodnym locie
przez rzemiosło, czy sztukę wykraczającą poza jej zdolności pojmowania.

Oślepiający błysk światła ze sceny poniżej przyciągnął jej wzrok, więc spojrzała

w dół. Po chwili poznała, na co patrzy, i natychmiast po uświadomieniu tego sobie
przeniosła szybko pełne niedowierzania spojrzenie na krążące nadjej głową ptaki,
które rzucały takie same refleksy światła i barwy, co dwa przedmioty na dole.

Co oznaczało, że ptaki, nawet te widowiskowe orły, nie były wykonane

z kryształu jak posążki, które widziała na korytarzu, lecz z diamentu.

Bowiem na ciemnoczerwonych poduszkach na kamiennym stole pośrodku sceny

spoczywały diamentowa korona i berło krasnoludów.

Kim poczuła dziecinną chęć przetarcia oczu z niedowierzania, żeby sprawdzić,

czy po odjęciu dłoni wciąż będzie widzieć to samo. Nad jej głową znajdowały się

diamentowe orły!

Jak mógł lud, który potrafił je tam umieścić, który chciał, by się tam znalazły, być

sprzymierzeńcem Ciemności? A jednak...

A jednak z prawdziwego nieba na zewnątrz tych górskich sal śmiercionośny

deszcz padał na Eridu przez trzy pełne dni i noce. I spadł z powodu tego, co
krasnoludowie uczynili.

Po raz pierwszy uświadomiła sobie, że jej przewodniczka przygląda jej się

z chłodną ciekawością, by ocenić jej reakcję na splendor sali, być może po to, by się
nią napawać. Była przytłoczona ogromem i wspaniałością sali. Nigdy czegoś
podobnego nie widziała, nawet w snach jasnowidzącej. A jednak...

Schowała dłonie do kieszeni sukni. – Bardzo ładne – rzekła od niechcenia. –

Podobają mi się orły. Ile prawdziwych orłów zginęło na deszczu?

Nagrodził ją – jeśli można to rzeczywiście nazwać nagrodą – widok kobiety

krasnoludów, która zrobiła się blada jak ściany komnaty Kim, gdy ta zbudziła się
o świcie. Poczuła szybki przypływ litości, lecz zawzięcie zdławiła go i odwróciła
wzrok. Oni uwolnili Rakotha. Zabrali jej pierścień. A tę kobietę Kaen darzył
wystarczającym zaufaniem, by posłać ją po Kim i przyprowadzić tutaj.

– Nie wszystkie ptaki umarły – powiedziała jej przewodniczka bardzo cicho,

jakby po to, by jej nie podsłuchano. – Poszłam nad jezioro wczoraj rano. Było tam
kilka orłów.

Kim zacisnęła pięści. – Czyż to nie cudowne – powiedziała najbardziej ozięble,

jak potrafiła. – Jak sądzisz, jak długo jeszcze tam będą, jeśli Rakoth Maugrim nas
pokona?

Krasnoludka spuściła wzrok w obliczu kamiennej wściekłości w oczach Kim. –

Kaen twierdzi, że były obietnice – szepnęła. – Mówi... – Przerwała. Po długiej chwili
znów spojrzała Kim prosto w twarz z całą zawziętością swej rasy. – Czy rzeczywiście
mamy jakieś wyjście? Teraz? – spytała gorzko.

Patrząc na nią i czując, jak ją gniew opuszcza, Kim odniosła wrażenie, że

wreszcie zrozumiała, co tu się wydarzyło, co wciąż się dzieje wewnątrz tych sal.
Otworzyła usta, by coś powiedzieć, lecz w tej chwili z wnętrza sali Seithra dobiegł
głośny szmer, więc spojrzała szybko na scenę.

Loren Srebrny Płaszcz, kulejąc nieco i podpierając się białą laską Amairgena,

szedł za kolejną krasnoludka w stronę siedziska przy scenie.

Kim ogarnęła wielka ulga, jednakże tylko na moment – bowiem, kiedy Loren

dotarł na swe miejsce, dostrzegła uzbrojonych strażników, którzy stanęli po obu jego
stronach.

– Chodźmy – powiedziała jej przewodniczka, odzyskawszy dzięki przerwie

chłodny dystans. – Mam cię również tam zaprowadzić.

Tak więc, ponownie odsunąwszy to jedno drażniące pasemko włosów, Kim

weszła do sali wieców najbardziej władczo i dumnie jak umiała. Ignorując ponowny
szmer, który powitał jej pojawienie się, zeszła długą, szeroką nawą pomiędzy
siedziskami po obu stronach ani razu nie odwróciwszy głowy, a dotarłszy do Lorena,
po raz pierwszy w życiu zaryzykowała dygnięcie i odniosła sukces,

W tym samym duchu skłonił się przed nią i, uniósłszy jej dłoń do warg, ucałował

ją. Pomyślała o Diarmuidzie i Jen tej pierwszej nocy po przybyciu do Fionavaru.
Zdawało się, że było to niemal wieczność temu. Ścisnęła dłoń Lorena, po czym,
lekceważąc strażników, powiodła spojrzeniem – miała szczerą nadzieję, że władczym
– po zgromadzonych krasnoludach.

Czyniąc to, coś zauważyła. Odwróciła się do Lorena i powiedziała cicho: –

Niemal same kobiety. Dlaczego?

– Kobiety i starsi mężczyźni. I wszyscy członkowie Wiecu, którzy wkrótce

przyjdą. Och, Kim, moja droga, jak myślisz, dlaczego?– Jego oczy – tak serdeczne
w jej pamięci – zdawały się kryć w swej głębi miażdżący ciężar nieszczęścia.

– Cisza! – warknął jeden ze strażników. Niezbyt surowo, lecz tonem

wskazującym, że mówił serio.

Nie miało to znaczenia. Wyraz twarzy Lorena powiedział jej wszystko, co

musiała wiedzieć. Poczuła spadający również na nią ciężar wiedzy, którą był
obarczony.

Kobiety i starcy, a także radni Wiecu. Mężczyźni w sile wieku, wojownicy, byli

daleko. Daleko, oczywiście na wojnie.

Nie trzeba było jej mówić, po czyjej stronie będą walczyli, skoro wysłał ich

Kaen.

I w tym momencie sam Kaen wyszedł zza przeciwległych kulis sceny, tak więc

po raz pierwszy ujrzała tego, który uwolnił z kajdanów najczarniejsze zło ich czasów.
Spokojnie, bez widocznej dumy czy arogancji, zbliżył się i stanął po jednej stronie
kamiennego stołu. Jego gęste włosy były kruczoczarne, a brodę miał krótko
przystrzyżoną. Był drobniejszej postury niż Matt czy Brock, nie tak masywny,
z wyjątkiem jednego: miał dłonie rzeźbiarza, wielkie, sprawne, bardzo silne. Położył
jedną dłoń na blacie stołu, lecz uczynił to ostrożnie, nie dotykając korony. Był
odziany bezpretensjonalnie w proste, brązowe barwy, a jego oczy nie zdradzały nawet
śladu obłędu czy szaleństwa. Były zamyślone, spokojne, nieomal zatroskane.

Dały się słyszeć kolejne kroki na scenie. Kim oderwała wzrok od Kaena, by

zobaczyć, jak Matt Sören wychodzi zza bliższych kulis sceny. Spodziewała się
pomruków, szmeru, jakiejś reakcji. Jednakże krasnolud, którego znała i kochała –
zawsze ten sam, jak zauważyła, zawsze ten sam bez względu na to, co może się stać –
podszedł, by stanąć przy stole naprzeciwko Kaena, a w przestronnej sali Seithra nie

było ani jednej nici dźwięku.

W studni tej ciszy Matt czekał, przyglądając się uważnie zebranym krasnoludom

swym jedynym, ciemnym okiem. Kim usłyszała, że strażnicy niespokojnie kręcą się
za jej plecami. Wtedy, bez żadnych ceremonii, Matt wziął diamentową koronę
i włożył ją sobie na głowę.

Reakcja była taka wybuchowa, jakby piorun strzelił w drzewo w suchym lesie.

Z biciem serca Kim usłyszała, jak zaszokowany ryk podpala salę. W jego grzmocie
wyczuwała gniew i dezorientację, starała się wykryć choćby ślad radości i wydało jej
się, że odniosła sukces. Jednakże jej spojrzenie instynktownie padło na Kaena, gdy
tylko Matt wziął koronę.

Kaen wykrzywił usta w zgryźliwym, drwiącym uśmiechu. Był nieporuszony,

nawet rozbawiony, lecz oczy go zdradziły, w nich bowiem Kim dostrzegła, choć tylko
przez chwilę, ponure, zacięte zło.

Będąc bezbronnym jeńcem, czując w swym wnętrzu strach niczym żywe

stworzenie o ostrych pazurach, Kim odwróciła się ponownie do Matta i poczuła, że
jej szybko bijące serce zwalnia. Nawet z koroną lśniącą tysiącem diamentów na
głowie był spowity atmosferą cichej, podnoszącej na duchu pewności,
wiecznotrwałego spokoju.

Uniósł jedną rękę i zaczekał cierpliwie na ciszę. Kiedy już niemal zapadła, rzekł:

– Calor Diman nigdy nie wyrzeka się swych królów.

Tylko tyle i nie powiedział tego głośno, lecz akustyka komnaty zaniosła jego

słowa do najdalszych zakątków sali Seithra. Kiedy ucichło ich echo, znów zapadła
absolutna cisza.

Wkroczyło w nią zza obu kulis sceny jakichś piętnastu, czy dwudziestu

krasnoludów. Wszyscy byli odziani na czarno i Kim dostrzegła, że każdy z nich miał
na trzecim palcu prawej dłoni diamentowy pierścień płonący niczym biały ogień.
Żaden z nich nie był młody, lecz ten, który wszedł pierwszy, był zdecydowanie
najstarszy. Białobrody, wspierający się na lasce krasnolud zatrzymał się, by
przepuścić pozostałych, którzy zajęli kamienne siedziska po jednej stronie sceny.

– Wiec krasnoludów – szepnął Loren cicho. – Będą osądzać między Kaenem

i Mattem. Ten z laską to Miach, Pierwszy Wiecu.

– Co osądzać? – odszepnęła zaniepokojna Kim.
– Słowne starcie – mruknął Loren niezbyt pomocnie. – Tego samego rodzaju,

jakie Matt przegrał czterdzieści lat temu, gdy Wiec przyznał zwycięstwo Kaenowi
i przegłosował kontynuację poszukiwań Kotła...

– Cisza! – syknął ten sam strażnik, co uprzednio. Podkreślił rozkaz, uderzając

Lorena dłonią w ramię, niezbyt delikatnie.

Srebrny Płaszcz odwrócił się szybko i zmierzył strażnika spojrzeniem, które

sprawiło, że krasnolud pośpiesznie cofnął się niezdarnym krokiem i pobladł.

– Mam... mam rozkaz pilnować, byś milczał – wyjąkał.
– Nie zamierzam dużo mówić – rzekł Loren. – Ale jeśli dotkniesz mnie znowu,

zamienię cię w geialę i upiekę na śniadanie. Drugi raz nie będę cię ostrzegał!

Odwrócił się znów ku scenie ze spokojem na twarzy. Kim wiedziała, że był to

jedynie blef, lecz uświadomiła sobie też, że żaden z krasnoludow, nawet Kaen, nie
może wiedzieć, co się stało z mocą maga w Cader Sedat.

Miach wystąpił naprzód, a stukot jego laski o kamienie zabrzmiał głośno w ciszy.

Stanął przed Mattem i Kaenem, nieco z boku. Skłoniwszy się z równą powagą obu,
odwrócił się i przemówił do zgromadzonych krasnoludow:

– Córki i synowie Calor Diman, usłyszycie za chwilę, dlaczego wezwano was do

sali Seithra. Matt, który niegdyś był tu królem pod Banir Lok, powrócił i udowodnił
zadowalająco Wiecowi, iż jest tym, za kogo się podaje. Taka jest prawda pomimo
upływu czterdziestu lat. Nosi teraz drugie imię – Sören – aby zaznaczyć utratę oka na
wojnie z dala od naszych gór. Wojnie – dodał cicho Miach – w której krasnoludowie
nie mieli należytej roli do odegrania.

Kim skrzywiła się. Kątem oka dostrzegła, jak Loren przygryza dolną wargę

z konsternacji.

Miach ciągnął dalej tym samym wyważonym tonem. – Jakkolwiek by było, Matt

Sören jest tu znowu, a zeszłego wieczoru przed zgromadzeniem Wiecu rzucił
wyzwanie Kaenowi, który rządził nami przez te czterdzieści lat – rządził, choć tylko
dzięki poparciu i dobrej woli Wiecu Krasnoludow, a niejako prawdziwy król, nigdy
bowiem nie sporządził kryształu dla Jeziora ani nie spędził nocy na jego brzegu przy
pełni księżyca.

Na to przez tłum przebiegła drobna fala dźwięku. Teraz była kolej na Kaena, by

zareagować. Jego wyraz uważnej czci nie uległ zmianie, lecz Kim, która przyglądała
się uważnie, dostrzegła, jak zaciska dłoń na stole w pięść. Chwilę później zdawał się
uświadomić to sobie i znów ją otworzył.

– Jakkolwiek by było – rzekł po raz drugi Miach – zostaliście wezwani, by

wysłuchać, a Wiec, by osądzić wedle starego zwyczaju słowne zmagania, jakich nie
widzieliśmy już od czterdziestu lat – od chwili, gdy ostatni raz tych dwóch stało przed
nami. Dość długo żyłem dzięki łasce dłoni Tkacza na mej nici, aby stwierdzić, iż
rozpościera się przed nami wzór o symetrii, która daje świadectwo splecionym losom.

Przerwał. Potem, spoglądając wprost na Kim, ku jej ogromnemu zdumieniu,

powiedział: – Są tu dwie osoby, które nie należą do naszego ludu. Wieści powoli
przenikają przez góry, a jeszcze wolniej poruszają się w ich obszarze, lecz
krasnoludowie dobrze znają maga Lorena Srebrnego Płaszcza, którego źródło było
niegdyś naszym królem. A Matt Sören nazwał tę oto tu kobietę Jasnowidzącą

najwyższego króla Brenninu. Podjął się również gwarantować własnym życiem, iż
oboje będą szanować nasze prawa nad Kryształowym Jeziorem, że nie będą używać
magii, jaką dysponują, i że zaakceptują każdy wyrok, jaki Wiec wyda w sprawie
zmagań. To powiedział Matt Sören. Proszę teraz, by oni sami potwierdzili
jakąkolwiek przysięgą, którą uznają za najbardziej wiążącą, iż jest to prawda.
W zamian daję zapewnienie Wiecu, na które Kaen wyraził zgodę – zaiste, to była
jego propozycja – że zostaną bezpiecznie wyprowadzeni z naszego królestwa, jeśli
zajdzie taka potrzeba po osądzeniu zmagań.

Kłamliwy wąż, pomyślała wściekle Kim, patrząc na uprzejmą, przejętą minę

Kaena. Niemniej jednak przybrała obojętny wyraz twarzy, schowała dłoń bez
pierścienia do kieszeni sukni i słuchała słów Lorena, który wstał, by rzec: – W imię
Seithra, największego z krasnoludzkich królów, który zginął w sprawie Jasności,
walcząc z Rakothem Maugrimem i legionami Ciemności, przysięgam, że będę
posłuszny słowom, jakie powiedziałeś. – Usiadł.

Kolejny szmer, cichy, lecz wyraźny, przebiegł przez salę. I co wy na to!,

pomyślała Kim, kiedy nadeszła jej kolej. Poczuła wtedy w sobie Ysanne, bliźniaczą
duszę pod bliźniaczymi górami, a kiedy przemówiła, odezwała się głosem
Jasnowidzącej, który zabrzmiał srogo w obszernej przestrzeni.

– W imię paraiko z Khath Meigol, najłagodniejszych z dzieci Tkacza, gigantów,

którzy nie są duchami, którzy żyją i oczyszczają teraz Eridu, zbierając niewinnie
zabitych przez morderczy deszcz Kotła, przysięgam, że będę posłuszna słowom, jakie
powiedziałeś.

Teraz było to coś więcej niż szmer, natarczywa kaskada dźwięku.
– To kłamstwo! – krzyknął stary krasnolud wysoko w sali. Głos mu się załamał. –

Kocioł, który znaleźliśmy, dawał życie, nie śmierć!

Kim spostrzegła, że Matt patrzy na nią. Potrząsnął głową bardzo lekko, więc

zachowała milczenie.

Miach ponownie gestem nakazał ciszę. – O prawdzie czy kłamstwie zadecyduje

Wiec Krasnoludów – oświadczył. – Czas, aby zaczęły się zawody. Wy, którzy
jesteście tu zebrani, będziecie znali zasady słownych zmagań. Kaen, który rządzi
obecnie, będzie przemawiał pierwszy, jak czynił to Matt czterdzieści lat temu, gdy
rządy należały do niego. Będą przemawiać do was, nie do Wiecu. Wy, którzy
jesteście tu zgromadzeni, macie być niczym kamienny mur, od którego odbiją się ich
słowa ku nam. Milczenie jest dla was prawem, a w jego ciężarze, kształcie i utkanej
fakturze Wiec Krasnoludów szukać będzie wskazówek co do tego, jak mamy osądzić
tych dwóch.

Przerwał. – Pozostała mi tylko jedna prośba. Choć nikt inny nie poznał nocy pełni

księżyca nad Calor Diman, dzisiaj rozstrzygana jest kwestia tego, czy Matt Sören ma

wciąż prawo do noszenia Diamentowej Korony. Dlatego też prosiłbym go, aby dla
sprawiedliwości zdjął ją na czas zmagań.

Odwrócił się i spojrzenie Kim, jak i pozostałych w sali, padło na Matta, by

odkryć, iż ten po swym pierwszym wystąpieniu położył ją ponownie na kamiennym
stole pomiędzy sobą a Kaenem. Och, bardzo mądrze, pomyślała Kim, zwalczając
chęć wyszczerzenia się w uśmiechu. Och, mądrze, mój drogi przyjacielu. Matt skinął
głową z powagą do Miacha, który skłonił się w odpowiedzi.

Zwróciwszy się do Kaena, Miach rzekł po prostu: – Możesz zacząć.
Poczłapał na bok, podpierając się swą laską, i zajął miejsce wśród pozostałych

członków Wiecu Krasnoludów. Kim zobaczyła, że Kaen znów zacisnął pięść na
widok tego, jak Matt gładko przewidział życzenie Miacha.

Jest poruszony, pomyślała. Matt wytrącił go poważnie z równowagi. Poczuła

szybki przypływ nadziei i pewności siebie.

Wtedy Kaen, który nie rzekł do tej chwili ani słowa, zaczął słowne zmagania,

a kiedy to uczynił, wszelkie nadzieje Kim rozwiały się niczym wiotkie chmury
zdmuchnięte przez górski wiatr.

Sądziła, że Gorlaes, kanclerz Brenninu, jest mówcą o głębokim, miodopłynnym

głosie; początkowo nawet obawiała się jego zdolności przekonywania. Słyszała
Diarmuida dan Ailella w wielkiej sali w Paras Derval i przypomniała sobie potęgę
jego lekkich, sardonicznych, przykuwających uwagę słów. Słyszała, jak Na Brendel
z lios alfarów doprowadza mowę do krawądzi muzyki i nawet dalej. A w swym
wnętrzu przechowywała wyryty w sercu i umyśle dźwięk głosu Artura Pendragona,
gdy przemawiał, by rozkazywać, bądź dodawać otuchy – w jego przypadku, jakimś
sposobem te dwie sprawy splatały się w jedno.

Lecz w sali Seithra we wnętrzu Banir Lok tego dnia poznała, jak można

zawładnąć słowami, jak je opanować, wynieść na najjaśniejsze, najcudowniejsze
wyżyny – zmienić w prawdziwe diamenty – a wszystko to w służbie zła, Ciemności.

Kaen przemówił i usłyszała, jak jego głos wznosi się majestatycznie z pasją jego

oskarżenia; usłyszała, jak pikuje niczym drapieżny ptak, by wyszeptać insynuację,
czy podsunąć półprawdę, która brzmiała – nawet przez moment w jej uszach – jak
objawienie z wątku i osnowy samego Krosna; usłyszała, jak wzbija się wśród
zapewnień o przyszłości, a następnie tworzy tnące ostrze, które rwie na strzępy honor
krasnoluda, który stoi obok niego. Który miał czelność wrócić i po raz drugi stanąć do
zawodów z Kaenem.

Czując z lęku suchość w ustach, Kim zobaczyła, że dłonie Kaena – jego wielkie,

piękne dłonie rzemieślnika – wznoszą się i opadają wdzięcznie podczas przemowy.
Ujrzała, jak nagle rozłożył szeroko ramiona gestem prośby, przejrzystej uczciwości.
Ujrzała, jak jego ręka unosi się gwałtownie w górę, by podkreślić pytanie, a potem

otwarta opada, gdy powiedział to, co uznał za jedyną możliwą odpowiedź, i w co
kazał im uwierzyć. Zobaczyła, jak w nieskrywanym, wszechwładnym gniewie wznosi
długi, drżący palec ku temu, który powrócił, i wydało jej się, jak i wsz stkim innym
w sali Seithra, że ta oskarżycielska ręka jest rę boga. Źródłem zdumienia stało się, że
Matt Sören śmiał jeszc wciąż stać przed nią, zamiast czołgać się na kolanach i błag
o miłosierną śmierć, na jaką nie zasługiwał.

W ciężarze milczenia, jak powiedział Miach, w jego kształć i fakturze będzie

Wiec Krasnoludów szukać wskazówek. Gdy Kaen przemawiał, milczenie w sali
Seithra było namacalne. Rz czywiście miało kształt, ciężar i dostrzegalną fakturę.
Nawet Kil kompletnie niedoświadczona w czytaniu takich subtelnych wieśi czuła, że
krasnoludowie odpowiadają Kaenowi, oddają mu jej słowa: tysiące bezgłośnych
słuchaczy chóru.

W tej odpowiedzi krył się lęk pełen szacunku i poczucie win że Kaen, który od

tak dawna pracuje w służbie swego ludu, zm szony jest ponownie bronić siebie
i swych czynów. Za tymi dw ma kwestiami – poza zalęknionym szacunkiem i winą –
zna dowało się również pokorne, pełne wdzięczności przyznanie rac i jasności
wszystkiemu, co rzekł Kaen.

Kaen postąpił o krok naprzód z miejsca, jakie zajmował, ty małym gestem zdając

się wchodzić pomiędzy nich, być jedność z nimi wszystkimi, przemawiać
bezpośrednio i prywatnie do każdego ze słuchaczy w sali. Powiedział: – Może się
wydawać, ten krasnolud obok mnie sięgnie wzrokiem dalej swym jednyi okiem niż
wszyscy pozostali w tej sali. Pozwólcie, że wam prz; pomnę o czymś, o czym muszę
powiedzieć przed końcem, bowiei krzyczy ono we mnie i domaga się wygłoszenia.
Czterdzieści lat temu Matt, siostrzany syn Marcha, króla krasnoludów, wykom
kryształ dla Calor Diman w noc nowiu księżyca: jest to akt odwagi, za który go
uszanowałem. Następnej nocy pełni księżyc spał na brzegu jeziora, jak uczynić musi
każdy, kto chce być królem: był to akt odwagi, za który go uszanowałem.

Kaen przerwał. – Nie szanuję go już więcej – rzekł w ciszy. – Nie szanuję go od

chwili, gdy uczynił coś jeszcze – a był to akt tchórzostwa, który zatarł wszelki ślad
odwagi. Pc zwólcie mi przypomnieć, ludu bliźniaczych gór. Pozwólcie rr
przypomnieć ten dzień, gdy wziął berło leżące obok nas i cisn; je na te kamienie.
Diamentowe berło potraktowane jak kawał kij£ Pozwólcie mi przypomnieć, że
odtrącił koronę, którą tak aroganc ko przywłaszczył sobie teraz – po czterdziestu
latach! – od trącił niczym drobiazg, który przestał mu sprawiać przyjemność.
I pozwólcie mi przypomnieć wam... – głos obniżył się, przesycony smutkiem do
szpiku kości – że uczyniwszy to wszystko, Matt, król pod Banir Lók, porzucił nas.

Kaen pozwolił, by ponura cisza zalegała, by zgarnęła pełny ciężar potępienia.

Powiedział łagodnie: – Słowne zmagania sprzed czterdziestu lat były jego wyborem.

Oddanie kwestii Kotła z Khath Meigol pod rozwagę Wieca Krasnoludów było jego
decyzją. Nikt nie przymuszał jego ręki, nikt bowiem nie potrafiłby, Był królem pod
górami. Władał, nie jak ja starałem się, przez ugodę i narady, lecz absolutnie, nosząc
koronę, zaślubiony Kryształowemu Jezioru. I w rozdrażnieniu, złości i przypływie
urazy, kiedy Wiec Krasnoludów uszanował mnie, zgadzając się, iż Kocioł, którego
szukałem, jest godnym zadaniem dla krasnoludów, król Matt opuścił nas.

W jego głosie dał się słyszeć żal, cierpienie porzuconego tak dawno temu,

dotkliwie potrzebnego kierownictwa i wsparcia: – Zostawił nas, abyśmy radzili sobie
jak mogli. Bez więzi łączącej króla z Jeziorem, która była zawsze żywotnym pulsem
krasnoludów. Od czterdziestu lat jestem tu z bratem Blödem u mego boku, radząc
sobie z pomocą Wiecu Krasnoludów najlepiej jak umiem. Przez czterdzieści lat Matt
był daleko stąd, szukając sławy i zaspokojenia swych własnych pragnień w świecie za
górami. A teraz chciałby wrócić po tak drugim czasie. Teraz, tak bowiem mu
odpowiada – jego próżności i pysze – chciałby wrócić i odzyskać berło i koronę,
które odtrącił z taką pogardą.

Kolejny krok naprzód. Z jego ust do ucha ich serc. – Nie pozwólcie mu, dzieci

Calor Diman! Czterdzieści lat temu uzgodniliście, że poszukiwanie Kotła – Kotła
Życia – było godne nas. W waszej służbie, w następstwie decyzji, jaką podjął Wiec
Krasnoludów owego dnia, pracowałem wszystkie te lata tu między wami. Nie
odwracajcie się teraz ode mnie!

Powoli wyciągnięte ramiona opadły i Kaen skończył.
Wysoko w górze nad sztywną, absolutną ciszą, ptaki wykonane z diamentu

zataczały kręgi i błyszczały.

Czując ucisk w piersi z napięcia i niepokoju, Kim zerknęła, tak jak i wszyscy

innni w sali Seithra, na Matta Sörena, przyjaciela, którego słowa od chwili ich
poznania były odmierzane starannymi, prostymi porcjami. Którego mocną stroną był
hart ducha, czujność i niewypowiedziana głębia troski. Słowa nigdy nie były mocną
stroną Matta: ani teraz, ani czterdzieści lat temu, gdy gorzko przegrał swe ostatnie
zmagania z Kaenem, a przegrawszy, zrzekł się korony.

Przed oczami stanął jej obraz tego, jak musiał wyglądać tamten dzień: młody,

dumny król, świeżo poślubiony Kryształowemu Jezioru, płonący jego wizją Jasności,
nienawidzący Ciemności tak samo jak teraz. Wewnętrznym wzrokiem jasnowidzącej
potrafiła to zobaczyć: tę wściekłość, to bolesne poczucie odtrącenia, jakie wywołało
w nim zwycięstwo Kaena. Widziała, jak rzuca koronę, i wiedziała, że nie miał racji,
czyniąc to.

W tym momencie pomyślała o Arturze Pendragonie, innym młodym królu,

świeżo koronowanym i snującym marzenia, dowiadującym się o dziecku –
kazirodczym nasieniu jego lędźwi – którego przeznaczeniem było zniszczyć

wszystko, co Artur stworzył. Tak więc, w daremnej próbie zapobieżenia temu,
nakazał zgładzić tyle niemowląt.

Opłakiwała grzechy dobrych ludzi.
Grzechy i sposób, w jaki bieg czółenka na Krośnie sprowadził je z powrotem.

Tak jak Matt powrócił w swe góry po tak długim czasie. Do sali Seithra, by stanąć
obok Kaena przed Wiecem Krasnoludów.

Modląc się za niego, za wszystkich żywych poszukujących Jasności i wiedząc,

jak wiele zależy od tego, co tu się dzieje, Kim wyczuwała wciąż zalegający w sali
urok ostatniego błagania Kaena i zastanawiała się, skąd Matt weźmie coś, co mogłoby
równać się z tym, czego dokonał Kaen.

Wtedy dowiedziała się. Wszyscy się dowiedzieli.
– Niczego nie usłyszeliśmy – rzekł Matt Sören – niczego o Rakothu Maugrimie.

Niczego o wojnie. O źle. O przyjaciołach zdradzonych i oddanych Ciemności.
Niczego nie usłyszeliśmy od Kaena o strzaskanym kamieniu strażniczym Eridu.
O Kotle oddanym Maugrimowi. Seithr płakałby i przeklinał nas przez łzy!

Słowa mówione wprost, ostre, prozaiczne i niezdobne. Zimne i srogie, wdarły się

na salę niczym wicher, rozwiewając mgły elokwentnych wyrażeń Kaena. Wziąwszy
się pod boki i rozstawiwszy nogi szeroko, jakby zakotwiczając się w kamieniu, Matt
nie próbował nawet wabić ani kusić swych słuchaczy. Rzucił im wyzwanie. A oni
słuchali.

– Czterdzieści lat temu popełniłem błąd, którego nie przestanę żałować do końca

mych dni. Świeżo koronowany, niedoświadczony i nieznany, szukałem poparcia dla
tego, co w moim przekonaniu było sprawiedliwe, w zmaganiach przed obliczem
Wieca Krasnoludów w tej sali. Źle postąpiłem, czyniąc to. Król, kiedy widzi jasno
swą drogę, musi działać, aby jego lud mógł podążyć za nim. Moja droga powinna być
jasna i byłaby taka, gdybym był wystarczająco silny. Kaen i Blöd, którzy sprzeciwili
się mym rozkazom, powinni byli zostać zaprowadzeni na Skałę Zdrajców na Banir
Tal i strąceni z niej w przepaść. Myliłem się. Nie byłem wystarczająco silny.
Przyjmuję, tak jak król musi przyjąć, swą część brzemienia za zło wyrządzone od
tamtego czasu.

– Bardzo wielkie zło – powiedział głosem bezkompromisowo głoszącym swe

przesłanie. – Kto pośród was, jeśli nie jest zaczarowany czy przestraszony, potrafi
pogodzić się z tym, co uczyniliśmy? Jak nisko upadli krasnoludowie! Kto pośród was
potrafi pogodzić się z rozbiciem kamienia strażniczego? Uwolnieniem Rakotha?
Oddaniem mu Kotła paraiko? A teraz muszę powiedzieć o Kotle.

Przejście było nieporadne i niezgrabne; Matt zdawał się nie dbać o to.

Powiedział: – Nim zaczęły się zmagania, Jasnowidząca Brenninu nazwała Kocioł
narzędziem śmierci, a jeden z was – pamiętam cię, Edrigu; byłeś już mędrcem, gdy

byłem królem w tych salach i nigdy nie widziałem, by w twym sercu zagościło zło –
Edrig nazwał Jasnowidzącą kłamcą i rzekł, iż Kocioł daje życie.

Skrzyżował ramiona na szerokiej piersi. – Nie jest to prawdą. Niegdyś może tak,

kiedy wykuto go w Khath Meigol, lecz nie teraz w rękach Spruwacza. Użył on Kotła
danego mu przez krasnoludów, by stworzyć zimę, która dopiero co minęła, a potem –
żal memu językowi to powiedzieć – by spowodować opad śmiercionośnego deszczu
na Eridu.

– To kłamstwo – stwierdził beznamiętnie Kaen. Rozległ się zaszokowany szmer.

Kaen zignorował go. – Nie wolno mówić ci czystej nieprawdy w słownych
zmaganiach. Wiesz o tym. Zwycięstwo należy do mnie z powodu złamania reguł.
Kocioł ożywia zmarłych. Nie zabija. Każdy z nas tu wie, że to prawda.

– Doprawdy wiemy? – warknął Matt Sören, odwracając się ku Kaenowi z taką

zaciekłością, że ów odskoczył. – Masz czelność twierdzić, że kłamię? Posłuchaj mnie
więc! Wszyscy mnie posłuchajcie! Czyż nie przybył tu mag z Brenninu ze spaczoną
mądrością i zakazaną wiedzą? Czy Metran z Garantae nie wkroczył do tych sal, by
pomóc i doradzić Kaenowi i Blödowi? Milczenie było jego odpowiedzią. Milczenie
słownych zmagań. Silne, wytężone, nabierające kształtu, by otoczyć jego pytania. –
Wiedzcie zatem, że gdy Kocioł został znaleziony i przekazany Maugrimowi, oddano
go w pieczę temu magowi. A on zawiózł go do Cader Sedat, tej wyspy, której nie
znajdzie się na żadnej mapie, którą Maugrim uczynił miejscem śmierci już za czasów
Bael Rangat. W tym przeklętym miejscu Metran przy pomocy Kotła stworzył zimę,
a później deszcz. Czerpał swą nienaturalną moc magiczną do czynienia tych
strasznych rzeczy z masy svart alfarów. Zabijał ich, wyczerpując ich siłę życiową
mocą, jaką pobierał, a potem stale przywracał ich do życia przy pomocy Kotła. To
właśnie uczynił. I to, dzieci Calor Diman, potomkowie Seithra, to właśnie, mój
ukochany ludu, my uczyniliśmy!

– Kłamstwo! – powiedział ponownie Kaen, nieco rozpaczliwie. – Skąd możesz

wiedzieć, że rzeczywiście zabrał go tam? Jak deszcz przestałby padać, gdyby była to
prawda?

Tym razem nie było szmeru i tym razem Matt nie rzucił się wściekle ku temu

drugiemu krasnoludowi. Bardzo powoli odwrócił się i spojrzał na Kaena.

– Chciałbyś wiedzieć, prawda? – spytał cicho. Akustyka sali zaniosła pytanie;

usłyszeli je wszyscy. – Chciałbyś dowiedzieć się, co się nie powiodło. Byliśmy tam,
Kaenie. Z Arturem Pendragonem, Diarmuidem z Brenninu i Pwyllem Dwukrotnie
Narodzonym, Panem Letniego Drzewa, popłynęliśmy do Cader Sedat, zabiliśmy
Metrana i rozbiliśmy Kocioł. Za zło wyrządzone przez maga i zło wyrządzone przez
krasnoludów zadośćuczyniliśmy tam najlepiej, jak umieliśmy.

Kaen otworzył usta, a potem znów je zamknął.

– Nie wierzysz mi – ciągnął Matt nieubłaganie i bezlitośnie. – Nie chcesz

uwierzyć w to, że twe nadzieje i plany spełzły tak straszliwie na niczym. Nie wierz mi
więc! Uwierz natomiast świadectwu swych własnych oczu!

I włożywszy rękę do kieszeni kamizeli, w jaką był ubrany, wyciągnął stamtąd

czarny odłamek, który cisnął na kamienny stół pomiędzy berło a koronę. Kaen
nachylił się, by popatrzeć i mimowolny okrzyk wydarł mu się z ust.

– Możesz teraz jęczeć! – oświadczył Mart tonem ostatecznego osądu. – Choć

teraz płaczesz nad sobą, a nie swym narodem, na widok odłamka rozbitego Kotła,
który powrócił w te góry.

Stanął znów twarzą do sali o wysokim sklepieniu, pod którym bez końca

zataczały kręgi diamentowe ptaki.

I znów zmiana w jego mowie była niezgrabna i szorstka. I znów zdawał się nie

być tego świadomy. – Krasnoludowie – wykrzyknął Matt – nie twierdzę teraz przed
wami, iż jestem bez winy. Postąpiłem źle, lecz odkupiłem swe winy najlepiej jak
mogłem. I będę nadal to czynił, teraz i od chwili obecnej aż do dnia swej śmierci.
Będę dźwigał ciężar swych własnych występków i wezmę na swe ramiona tyle
waszych ciężarów, ile zdołam. Bowiem tak musi uczynić król, a ja jestem waszym
królem. Powróciłem, by zaprowadzić was ponownie w szeregi wojsk Jasności, gdzie
jest miejsce krasnoludów. Gdzie zawsze było nasze miejsce. Czy przyjmiecie mnie?

Milczenie. Oczywiście.
Ledwo dysząc, Kim starała się zmierzyć je wszystkimi swymi niewyuczonymi

instynktami.

Kształt ciszy był ostry; ciężka była od nienazwanych obaw i ledwo

zaznaczających się lęków; gęsto, zawile przetkana niezliczonymi pytaniami
i wątpliwościami. Było tego więcej, wiedziała, że jest tego więcej, lecz nie była
w stanie wyczuć niczego dokładniej.

A potem i tak cisza została przerwana.
– Stójcie! – krzyknął Kaen i nawet Kim wiedziała, jak oczywistym złamaniem

zasad słownych zmagań musiało to być.

Kaen zaczerpnął trzy szybkie, krótkie oddechy, by uspokoić się i opanować.

Potem, występując naprzód, rzekł: – Teraz to coś więcej niż zmagania, więc muszę
zejść z drogi prawdziwych zawodów. Matt Sören pragnie nie tylko odzyskać koronę,
którą odtrącił, gdy zdecydował się zostać sługą Brenninu raczej niż rządzić w Banir
Lók, lecz teraz także zachęca Wiec – rozkazuje mu, jeśli posłuchać jego tonu – by
przyjął nowy kierunek działania bez chwili zastanowienia!

Z każdym słowem zdawał się znów nabierać pewności siebie tkając swój gruby

gobelin przekonywających dźwięków. – Nie poruszyłem tej kwestii podczas mowy,
bowiem nie osądziłem – w swej niewinności – że Matt pozwoli sobie na coś

podobnego. Uczynił to jednakże, toteż muszę znów zabrać głos i błagać was
o wybaczenie mi tego drobnego wykroczenia. Matt Sören przybywa do nas
w ostatnich dniach wojny, by rozkazać nam zaprowadzić nasze wojska królowi
Brenninu. Używa innych słów, lecz to ma na myśli. Zapomina o jednym. Sądzę, że
celowo chce o tym zapomnieć, lecz my, którzy zapłacimy za jego pominięcie, nie
możemy być tak nieostrożni.

Kaen przerwał i badał wzrokiem zgromadzonych w sali przez dłuższą chwilę, aby

upewnić się, że przyciągnął uwagę wszystkich.

Potem oświadczył ponuro: – Armii krasnoludów nie ma tutaj! Mój brat

wyprowadził ją z tych grot przez góry na wojnę. Obiecaliśmy pomoc władcy Starkadh
w zamian za pomoc, o jaką prosiliśmy go podczas poszukiwań Kotła – pomoc
dobrowolnie udzieloną i przyjętą przez nas. Nie będę zawstydzał was ani pamięci
naszych ojców, zbyt wiele mówiąc o honorze krasnoludów. O tym, co może oznaczać
poproszenie wtedy o wsparcie i odmówienie teraz pomocy, jaką obiecaliśmy
w zamian. Nie będę o tym mówił. Powiem tylko najwyraźniej szą, najoczywistszą
rzecz – rzecz, której Matt Sören postanowił nie dostrzegać. Armia wyruszyła.
Wybraliśmy już drogę. Ja wybrałem, a Wiec Krasnoludów wraz ze mną. Zarówno
honor, jak i konieczność zmuszają nas do zostania na ścieżce, jaką podążamy. Nie
zdołamy dotrzeć do Blöda i wojsk na czas, by odwołać ich, nawet gdybyśmy chcieli!

– Właśnie, że zdołamy! – skłamała Kim Ford, krzycząc to na głos.
Zerwała się na nogi. Najbliższy ze strażników wysunął się naprzód, lecz zląkł się

paraliżującego spojrzenia Lorena.

– Sprowadziłam tu waszego prawdziwego króla z brzegu morza wczorajszej nocy

mocą, jaką mam w sobie. Potrafiłabym równie łatwo zanieść go do armii, gdyby Wiec
Krasnoludów polecił mi uczynić to.

Kłamstwa, kłamstwa. Nie miała Baelrathu. Obie dłonie chowała w kieszeniach

przez cały czas, gdy mówiła. Był to tylko blef, podobnie jak wcześniejsze słowa
Lorena do strażnika. Jednakże stawka była tak ogromna, a ona wiedziała, że nie jest
w tym zbyt dobra, doprawdy nie była w tym dobra. Niemniej jednak wbiła wzrok
w Kaena i nawet nie drgnęła: jeśli chce ujawnić jej kłamstwo, pokazać, że skradziono
jej Baelrath, niech spróbuje! Będzie musiał wyjaśnić Wiecowi Krasnoludów, skąd go
ma – a gdzie wtedy byłaby jego mowa o honorze?

Kaen nie odezwał się ani nie ruszył. Jednakże z boku sceny dobiegły ich nagle

trzy głośne, rozbrzmiewające echem stuknięcia laski o kamienną posadzkę.

Miach wystąpił naprzód, powoli i ostrożnie jak uprzednio, lecz jego gniew był

namacalny, a gdy przemówił, z trudem panował nad swym głosem.

– Piękna robota! – rzekł z gorzkim sarkazmem. – Zmagania, które zostaną nam

w pamięci! Nigdy jeszcze nie byłem świadkiem tak oczywistego lekceważenia zasad

pojedynku. Sörenie, nawet czterdzieści lat przebywania z dala nie może
usprawiedliwić ignorancji, jaką wykazałeś, wprowadzając przedmiot do zmagań!
Znałeś już zasady rządzące takimi sprawami, zanim jeszcze ujrzałeś dziesiąte lato.
A ty, Kaenie! Drobne wykroczenie? Jak śmiesz zabierać głos po raz drugi
w słownych zmaganiach! Kimże staliśmy się, że nie są pamiętane i przestrzegane
nawet najstarsze reguły naszego ludu? Do tego nawet stopnia – odwrócił się w stronę
Kimberly i spojrzał na nią groźnie – że gość przemówił w sali Seithra podczas
pojedynku.

Doszła do wniosku, że tego już za wiele! Czując, jak narasta jej własna

powstrzymywana wściekłość, przygotowała kąśliwą odpowiedź i poczuła karzący
uścisk dłoni Lorena na ramieniu. Zamknęła usta, nie wypowiedziawszy ani słowa,
choć dłonie w kieszeniach zacisnęła w białe pięści.

Potem rozluźniła je, bowiem wściekłość Miacha zdała się wyładować w tej

krótkiej, pełnej pasji burzy. Sprawiał teraz wrażenie, jakby znów się skurczył i nie był
już rozjuszonym patriarchą, lecz jedynie starcem w ciężkich czasach, na którym
spoczywała teraz bardzo wielka odpowiedzialność.

Cichszym, niemal przepraszającym tonem powiedział: – Być może zasady, które

były dość jasne i ważne dla wszystkich naszych królów od czasów przed Seithrem do
samego Marcha, nie są już dziś tak znaczące. Być może żaden z krasnoludów
dotychczas nie musiał żyć w czasach tak mętnych i niejasnych, jak dzisiejsze. Może
tęsknota za jednoznacznością jest tylko żalem starca.

Kim zobaczyła, że Matt kręci głową przecząco. Miach tego nie zauważył. Patrzył

na przestronną, w połowie zapełnioną salę. – Być może – powtórzył wymijająco. –
Lecz nawet jeśli to prawda, dobiegł koniec tych zmagań i teraz czas na osąd Wiecu.
Udamy się teraz na obrady. Wy wszyscy zostaniecie tutaj – przy wypowiadaniu
rytualnych słów głos znów nabrał siły – póki nie wrócimy, by ogłosić wolę Wieca
Krasnoludów. Dziękujemy wam za waszą radę milczenia. Zostało usłyszane i dany
mu będzie głos.

Odwrócił się i pozostali członkowie odzianego na czarno Wiecu wstali, po czym

razem zeszli ze sceny, zostawiając Matta i Kaena stojących po obu stronach stołu, na
którym leżała błyszcząca korona, błyszczące berło i czarny, ostry odłamek Kotła
z Khath Meigol.

Kim uświadomiła sobie, że dłoń Lorena wciąż ściska jej ramię bardzo mocno. On

zdawał się uświadomić to sobie w tym samym momencie.

– Przepraszam – wyszeptał, rozluźniając uścisk, lecz nie wypuszczając jej

całkiem.

Potrząsnęła głową. – Miałam zamiar powiedzieć coś głupiego.
Tym razem strażnicy uważali, by nie wyczerpać cierpliwości Lorena, znów się

wtrącając. Prawdę mówiąc w całej sali rozbrzmiewała narastająca wrzawa, gdy
krasnoludowie, uwolnieni z więzów milczenia, jakie krępowały ich podczas zmagań,
zaczęli z ożywieniem dyskutować o tym, co tu zaszło. Tylko Matt i Kaen stojący bez
ruchu na podium i nie patrzący na siebie, zachowali milczenie.

– Nie całkiem głupiego – powiedział cicho Loren. – Podjęłaś ryzyko, zabierając

głos, lecz oni powinni byli usłyszeć, co potrafisz zrobić.

Kim popatrzyła na niego z nagłym przestrachem. Zmrużył oczy na widok jej

konsternacji.

– Co ci? – spytał ostrożnym szeptem, by go nie podsłuchano.
Kim nic nie odrzekła. Jedynie wyjęła powoli dłoń z kieszeni, aby zobaczył

wyraźnie to, czego przedtem nie dostrzegł – straszliwą nieobecność ognia, brak
Baelrathu.

Popatrzył, a potem zamknął oczy. Wsunęła dłoń ponownie do kieszeni.
– Kiedy? – spytał Loren głosem słabym i napiętym.
– Kiedy wpadliśmy w zasadzkę. Czułam, jak mi go zabierano. Obudziłam się dziś

rano bez niego.

Loren otworzył oczy i spojrzał na scenę, na Kaena. – Ciekaw jestem – szepnął –

ciekaw jestem, skąd on wiedział.

Kim wzruszyła ramionami. Wyglądało na to, że w tym momencie to nie miało

większego znaczenia. Ważny natomiast był fakt, iż w obecnej sytuacji Kaen miał
całkowitą rację w kwestii tego, co powiedział krasnoludom. Jeśli armia znajduje się
na zachód od gór, nie mogą zrobić niczego, co powstrzymałoby ją teraz od wzięcia
udziału w walce w szeregach wojsk Ciemności.

Loren wydawał się czytać w jej myślach, a może myślał o tym samym.

Powiedział: – Jeszcze nie koniec. Częściowo dzięki temu, co zrobiłaś. To było jasno
utkane, Kimberly – stępiłaś pchnięcie Kaena i może dałaś nam czas. – Przerwał. Jego
twarz przybrała inny wyraz, nieśmiały i spięty.

– Prawdę mówiąc – poprawił – może zdobyłaś czas dla Matta i dla siebie też. Ja

już niewiele mogę uczynić.

– To nieprawda – powiedziała Kim z całym przekonaniem, na jakie mogła się

zdobyć. – Mądrość ma swą własną siłę.

Mężczyzna uśmiechnął się blado na to pochlebstwo i nawet skinął głową. –

Wiem. Wiem, że tak. Trudno jednakże, Kim, bardzo trudno jest znać moc przez
czterdzieści lat i nie mieć jej teraz, kiedy takie to ważne.

Na to Kim, która obdarzona była swą mocą zaledwie od nieco ponad roku i przez

większość tego czasu walczyła z nią, nie potrafiła nic powiedzieć.

I tak nie miałaby czasu na odpowiedź. Szelest dźwięków w sali szybko wzmógł

się, a potem równie szybko zapadła sztywna, pełna napięcia cisza.

W tej ciszy członkowie Wiecu Krasnoludów z namaszczeniem weszli rzędem na

scenę i zasiedli na swych kamiennych siedziskach. Po raz trzeci Miach wystąpił
naprzód i stanął obok Matta i Kaena, zwracając się twarzą ku niezliczonym osobom
siedzącym na górze.

Kim zerknęła na Lorena, który stał sztywno obok niej. Poszła za spojrzeniem

wysokiego mężczyzny, które padło na jego przyjaciela od czterdziestu lat. Dostrzegła,
że Matt porusza bezgłośnie wargami. Tkaczu przy Krośnie, pomyślała, powtarzając
niczym echo modlitwę, którą wyczytała z warg krasnoluda.

Wtedy przemówił Miach, nie marnując czasu. – Wysłuchaliśmy przemówień

słownych zmagań i milczenia krasnoludów. Wysłuchajcie teraz osądu Wiecu
Krasnoludów z Banir Lók. Czterdzieści lat temu w tej sali Matt, obecnie zwany też
Sörenem, cisnął na ziemię symbole swej władzy królewskiej. Nie było żadnych
wątpliwości co do wymowy jego czynu, żadnego błędnego zrozumienia intencji
złożenia korony.

Kim sprzedałaby teraz duszę, obie swe dusze, za szklankę wody. W gardle jej tak

zaschło, że przełykanie sprawiało ból.

Miach ciągnął dalej z powagą: – W tym samym czasie Kaen objął rządy tu, pod

górami, i nikt nie rzucił mu wyzwania wtedy ani aż do dnia dzisiejszego. Mimo to,
pomimo nacisków Wiecu, Kaen nie zdecydował się wykonać kryształu dla Jeziora ani
spędzić nocy na jego brzegu przy pełni księżyca. Nigdy nie został naszym królem.

Tak więc, ponad wszelkimi innymi sprawami, istnieje jedno pytanie, na które,

zgodnie z decyzją podjętą przez Wiec, musi zostać udzielona w tych zmaganiach
odpowiedź. Od dawna powiadano w tych górskich salach – od tak dawna, iż stało się
to dla nas frazesem – że Calor Diman nigdy się nie wyrzeka swych królów. Dzisiaj
rzekł to Matt Sören i Wiec usłyszał to przed wejściem na sąd. Postanowiliśmy, że nie
to jest w tej chwili rozpatrywaną kwestią.

Kim, która rozpaczliwie starała się coś zrozumieć i uprzedzić bieg wypadków,

dostrzegła, jak w oczach Kaena błysło szybko ukryte zwycięstwo. Jej serce było
bębnem, a strach wybijał na nim werbel.

– Rozpatrujemy natomiast – rzekł cicho Miach – kwestię tego, czy król może

wyrzec się Jeziora.

Cisza była absolutna. W niej powiedział: – Nigdy przedtem w całej długiej

historii naszego narodu nie zdarzyło się, aby król tych sal uczynił to, co Matt zrobił
dawno temu, ani też, by starał się dokonać tego, o co teraz walczy. Nie ma
precedensów, toteż Wiec Krasnoludów doszedł do wniosku, iż byłoby zbytnią
arogancją, gdyby sam podjął decyzję. Wszystkie inne kwestie – dyspozycje dla
naszych wojsk, wszystko, co uczynimy od tej chwili – zawierają się w jednym
problemie – kto jest naprawdę teraz naszym wodzem? Ten, który władał nami przez

czterdzieści lat z Wiecem Krasnoludów, czy ten, który spał na brzegu Calor Diman,
a potem odszedł?

Wiec Krasnoludów postanawia, iż tę kwestię mają rozstrzygnąć moce Calor

Diman. Oto więc nasz wyrok. Zostało teraz sześć godzin do zachodu słońca. Wy obaj,
Matcie i Kaenie, zostaniecie zaprowadzeni do komnat z wszystkimi narzędziami
rzemiosła wytwarzania kryształów. Wykonacie dowolny wizerunek, takim kunsztem,
jakim potraficie się wykazać. Dziś w nocy, gdy zapadnie zmierzch, zejdziecie po
dziewięciu i dziewięćdziesięciu stopniach do łąki z wrotami, które prowadzą z Banir
Tal do Calor Diman i tam wrzucicie swe dzieła do Kryształowego Jeziora. Będę przy
tym obecny, a także Ingen z Wiecu. Każdy z was może wyznaczyć dwie osoby, które
pójdą z wami, by być waszymi świadkami. Księżyc nie jest w pełni. Nie jest to
odpowiednia noc do mianowania króla, lecz nigdy też przedtem nie mieliśmy do
czynienia z czymś podobnym. Zostawimy to Jezioru.

Miejsce piękniejsze od wszystkich innych na świecie, tak nazwał Matt Sören

Calor Diman dawno temu, przed pierwszym przejściem do tego świata. Znajdowali
się jeszcze w hotelu Park Plaża: pięcioro ludzi z Toronto wybierających się do innego
świata na dwa tygodnie świętowania na uroczystościach na cześć najwyższego
króla...

Miejsce piękniejsze...
Miejsce sądu. Być może sądu ostatecznego.

Rozdział 11

Tego samego dnia, gdy krasnoludowie z bliźniaczych szczytów przygotowywali

się do osądu Jeziora, szaman Gereint, który siedział ze skrzyżowanymi nogami na
macie w swym ciemnym domostwie, zarzucił sieć swej świadomości na Fionavar,
a to, co wyczuł, sprawiło, że zawibrował niczym struna harfy.

Wkrótce nastąpi kulminacja, już niedługo.
Spojrzał z tego odległego skrawka ziemi na wschód od Latham, niczym stary,

brązowy pająk siedzący pośrodku swej pajęczyny i ujrzał wiele rzeczy dzięki mocy
swej ślepoty.

Ale nie to, czego szukał. Chciał zobaczyć jasnowidzącą. Czując się rozpaczliwie

odsunięty od wydarzeń, rozglądał się za jasną aureolą Kimberly, po omacku szukając
wskazówek, które podpowiedzą mu, co tka się na krosnach wojny. Tabor powiedział
mu poprzedniego poranka, że poleciał do chatki jasnowidzącej nad jeziorem
w pobliżu Paras Derval, a Gereint znał Ysanne przez większość swego życia, toteż
wiedział, gdzie jest ta chatka.

Lecz kiedy dotarł do niej, zastał jedynie prastarą zieloną moc, która mieszkała

w głębinach wód i ani śladu Kim. Nie wiedział – nie mógł wiedzieć – że po tym, jak
Tabor wysadził ją na tym brzegu, udała się, dzięki zaczerpniętej mocy avarlithu, do
wieży Lisen, a stamtąd, tej samej nocy, dzięki czerwonemu płomieniowi swej dzikiej
magii, przez góry do Banir Lók.

Przez góry nie mógł przedostać się bez wysyłania swej duszy w podróż, a zbyt

niedawno powrócił z wyprawy nad morskie fale, by uczynić to znów tak wcześnie.

Tak więc była dla niego stracona. Czuł jednakże obecność innych mocy jak

światełka na mapie w ciemności jego umysłu. Inni szamani otaczali go zewsząd,
w swych domach bardzo podobnych do tego nad brzegami Latham. Ich aureole
przypominały migotanie lienae w nocy, chwiejne i nieuchwytne. Nie zazna tu pomocy
ani pociechy. Był najważniejszym z szamanów Równiny od chwili, gdy go oślepiono.
Jeśli którykolwiek z nich miał odegrać jakąś rolę w tym, co nastąpi, będzie to on,
pomimo wszystkich swych lat.

Ktoś zapukał do jego drzwi. Już wcześniej słyszał kroki dochodzące z zewnątrz.

Zdusił szybki przypływ gniewu, że ktoś mu przeszkadza, rozpoznał bowiem zarówno
kroki, jak i rytm pukania.

– Wejdź – rzekł. – Co mogę zrobić dla ciebie, żono Avena?
– Lianę i ja przyniosłyśmy ci obiad – odparła Leith rzeczowym tonem.
– Świetnie – powiedział rześko, choć tym razem nie był głodny. Jednocześnie

czuł się zmartwiony: wyglądało na to, że zaczyna tracić słuch. Usłyszał kroki tylko
jednej osoby. Obie kobiety weszły i Lianę, zbliżywszy się, musnęła jego policzek

wargami.

– Nie stać cię na nic więcej? – burknął z udawaną złością. Uścisnęła mu dłoń,

a on uścisnął ją w odpowiedzi. Gdyby przyparto go do muru, zawzięcie wypierałby
się tego, lecz w głębi duszy Gereint musiał przyznać, że córka Wora była jego
ulubionym dzieckiem szczepu. Równiny. Wszystkich światów, jeśli już chodzi o to.

Jednakże odwrócił się do jej matki, do miejsca, w którym usłyszał, że klęknęła

nieco z boku przed nim. – Siło Równiny – powiedział z szacunkiem – czy mogę
dotknąć twych myśli?

Nachyliła się, a on uniósł dłonie, by przesunąć nimi po kościach jej twarzy.

Dotyk wpuścił go do jej umysłu, gdzie zobaczył niepokój, brzemię trosk, ciężar
bezsenności, lecz – co go zdumiało już w chwili, gdy dotykał jej twarzy – ani cienia
lęku.

Jego dotyk zmienił się na chwilę w pieszczotę. – Ivor ma szczęście, że ma ciebie,

promienna duszo. Wszyscy mamy. Większe niż na nie zasługujemy.

Znał Leith od jej narodzin, patrzył, jak wyrasta na kobietę i ucztował na jej ślubie

z Worem dan Banorem. W tych odległych czasach po raz pierwszy dostrzegł pewien
rodzaj blasku jaśniejący w jej wnętrzu. Od tego czasu był tam stale, wzmacniając się
jeszcze, gdy urodziły się dzieci, i Gereint wiedział już, co to było: głęboka,
promienna miłość, której rzadko dane było zabłysnąć na zewnątrz. Leith była osobą
bardzo skrytą, nie uznającą otwartych demostracji, nie ufającą innym. Przez całe
życie była nazywana osobą oziębłą i nieustępliwą. Gereint wiedział, że to nieprawda.

Niechętnie cofnął dłonie, a gdy to uczynił, wyczuł ogarniające go znów echa

wojny.

Nieśmiało Leith spytała: – Czy zobaczyłeś coś, szamanie? Czy możesz mi coś

powiedzieć?

– Patrzę teraz – rzekł cicho. – Siądźcie obie, a powiem wam, co mogę.
Znów wyjrzał, szukając punktów przecięcia mocy na pajęczynach czasu

i przestrzeni. Był jednakże daleko, a nie był już młody i niedawno powrócił
z najgorszej wyprawy swych dni. Nic nie było jasne z wyjątkiem echa: poczucia
zbliżającej się kulminacji. Końca wojny lub końca wszystkiego.

Nie powiedział im tego, bo byłoby to niepotrzebnym okrucieństwem. Natomiast

zjadł obiad, jaki mu przyniosły – mimo wszystko wydawało się, że jest głodny –
i słuchał dyspozycji Leith dotyczących zasobów w zatłoczonym obozie kobiet, dzieci
i starców. I ośmiu ślepych, bezużytecznych szamanów.

Przez cały ten dzień, a także następny, gdy przeczucia otoczyły go ciaśniej,

Gereint siedział na macie w swym ciemnym domu i starał się, jak tylko na to
pozwalały jego gasnące siły, zobaczyć coś wyraźnie, znaleźć rolę do odegrania.

Oba dni jednakże miały minąć, nim poczuł dotyk boga, darowanego mu przez

Cernana daru jasnowidzenia. A wraz z tym głosem i tą wizją nadszedł taki strach,
jakiego do tej pory jeszcze nie doznał, nawet daleko nad morskimi falami. To było
coś nowego, coś strasznego. Tym bardziej, że nie było skierowane przeciwko niemu,
który miał tyle lat i tak długie, bogate życie za sobą. To nie on miał zapłacić tę cenę
i nie mógł absolutnie nic na to poradzić. Ze smutkiem w sercu za dwa dni Gereint
wykrzyknie wezwanie.

I zawoła do siebie Tabora.
Armia Jasności jechała na wojnę przez Równinę. Jechali na północ od Celidonu,

od Adein, od zielonego kurhanu, jaki usypała Ceinwen dla poległych, a biały majestat
Rangat górował przed nimi, wypełniając niebieskie, usiane chmurami, letnie niebo.

Każdy z nich siedział na koniu, z wyjątkiem kilku Cathalczyków, którzy mknęli

na obrzeżach armii w swych rydwanach wojennych z kosami na kołach. Gdy szkło
wezwania zapłonęło w Brenninie, Aileron musiał zbytnio się śpieszyć, by zezwolić na
obecność piechurów. Dzięki temu samemu, przez całą długą, nienaturalną zimę
szykował plany na taką właśnie okazję: konie były gotowe i każdy mężczyzna
w wojskach Brenninu potrafił dosiąść konia. Tak samo mężczyźni i kobiety
z Daniloth. A co do dalrei nigdy nie było żadnych wątpliwości.

Pod dobrotliwym, cudownym słońcem odzyskanego lata jechali wśród woni

świeżej trawy i jaskrawych plam polnych kwiatów. Równina rozciągała się w każdą
stronę tak daleko, jak okiem sięgnąć. Dwukrotnie minęli wielkie skrzydła eltorów
i serca wszystkich rosły na widok zwierząt Równiny, które uwolnione z morderczych
więzów śniegu, biegały znów swobodnie w wysokiej trawie.

Na jak długo? Wśród całego piękna, które ich otaczało, to pozostawało pytaniem.

Nie byli drużyną przyjaciół, która wyjechała pogalopować sobie pod letnim niebem.
Byli wojskiem, które bardzo szybko zbliżało się do wrót Ciemności i wkrótce się
przed nimi znajdzie.

Dave uświadomił sobie, że rzeczywiście poruszali się szybko.
Nie było to obłąkańcze tempo dzikiej jazdy dalrei do Celidonu, lecz Aileron

narzucił ostre tempo, toteż Dave wdzięczny był za krótką chwilę odpoczynku, na jaką
im pozwolono w połowie popołudnia.

Zsunął się z grzbietu konia, czując, jak mięśnie protestują, po czym rozluźnił je

i rozruszał najlepiej jak potrafił, zanim wyciągnął się na plecach w trawie. Kiedy Torc
padł obok niego, Dave’owi nasunęło się pytanie.

– Dlaczego my się tak śpieszymy? – spytał. – Wiesz, przecież nie ma z nami

Diarmuida i Artura, Kim i Paula... co chce zyskać Aileron, tak pędząc?

– Dowiemy się, gdy Levon wróci z obrad na przedzie – odparł Torc. – Domyślam

się, że chodzi tu bardziej o geografię niż o cokolwiek innego. Chce dotrzeć do
Gwyniru dziś wieczorem, abyśmy mogli przejść rano przez puszczę. Jeśli zdołamy to

uczynić, powinniśmy znaleźć się na północ od jeziora Celyn w Andarien przed
jutrzejszym zmierzchem. To miałoby sens, szczególnie jeśli armia Maugrima czeka
tam na nas.

Spokój Torca był niepokojący. Armia Maugrima: svart alfarowie, urgachy na

slaugach, wilki Galadana, łabędzie z lęgu Avai i Tkacz jeden wie, co jeszcze. Tylko
Róg Oweina ocalił ich ostatnim razem, a Dave wiedział, że nie odważy się zadąć
w niego raz jeszcze.

Większy obraz był zbyt przytłaczający. Skupił uwagę na bliskich celach. –

Dotrzemy do lasu? Do Gwyniru? Zdołamy tam dotrzeć przed zmrokiem?

Zobaczył za sobą błysk oczu Torca, który powiedział: – Gdybyśmy byli tu

samymi dalrei, zdołalibyśmy, oczywiście. Ale nie jestem tego pewien w sytuacji, gdy
jesteśmy obciążeni całym tym niepotrzebnym bagażem Brenninu.

Dave usłyszał głośne parsknięcie pełne urazy i odwrócił się, by dostrzec Mabona

z Rhoden, który sadowił się wygodnie obok niego. – Nie zauważyłem, żeby
którykolwiek z nas zostawał w tyle podczas drogi do Celidonu – oświadczył książę.
Upił łyk wody z manierki i podał ją Dave’owi, który również się napił. Była lodowato
zimna; nie miał pojęcia, jakim cudem.

Obecność Mabona była pewnym zaskoczeniem, choć szczęśliwym. Ranę, którą

odniósł nad Adein, zeszłego wieczoru wyleczył Teyrnon z Barakiem, kiedy Aileron
wreszcie pozwolił im rozbić obóz. Mabon stanowczo zaprotestował przeciwko
zostawieniu go z tyłu.

Od czasu podróży z Paras Derval do Latham, gdzie czekał Ivor i dalrei, książę

zdawał się przedkładać towarzystwo Levona, Torca i Dave’a nad inne. Dave nie był
z tego niezadowolony. Między innymi Mabon ocalił mu życie, kiedy Avaia spadła
z jasnego nieba podczas tej jazdy. Poza tym książę, choć już niemłody, był
doświadczonym żołnierzem, a do tego dobrym kompanem. Już zawiązał nić sympatii
z Torcem, dzięki czemu ten posępny w innych sytuacjach dalrei dowcipkował sobie
z nim swobodnie.

Teraz Mabon zrobił do Dave’a potajemnie oko i ciągnął dalej: – W każdym razie

to nie bieg krótkodystansowy, mój młody bohaterze. To długa wyprawa, a do tego
potrzeba wam wytrzymałości Rhoden. Żadna tam brawura dalrei, która blednie wraz
z upływem czasu.

Torc nie zadał sobie trudu, by odpowiedzieć. Zamiast tego wyrwał garść długiej

trawy i rzucił nią w leżącą postać Mabona. Jednakże wiatr wiał w jego stronę, tak że
jej większość wylądowała na Dave’ie.

– Chciałbym wiedzieć – powiedział Levon i wstał – dlaczego wciąż marnuję czas,

zadając się z tak nieodpowiedzialnymi osobami.

Ton był żartobliwy, lecz spojrzenie serio. Wszyscy trzej usiedli i popatrzyli na

niego poważnie.

Levon przykucnął i bawił się od niechcenia garścią źdźbeł trawy, mówiąc: –

Aileron chce zdążyć do Gwyniru przed dzisiejszą nocą. Nigdy nie byłem tak daleko
na północy, ale mój ojciec tak, i twierdzi, że nam się uda. Jednakże jest pewien
problem.

– To znaczy? – Mabon patrzył z ponurą uwagą.
– Teyrnon i Barak przez cały dzień badali myślami teren przed nami, by

zobaczyć, czy wykryją obecność zła. Gwynir byłby oczywistym miejscem na
zasadzkę. Konie, a szczególnie rydwany, będą tam poruszały się niezgrabnie, nawet
jeśli będziemy trzymali się obrzeża lasu.

– Czy coś zauważyli? – Mabon zadawał pytania; Dave i Torc słuchali i czekali.
– W pewnym sensie, co stanowi właśnie problem. Teyrnon (twierdzi, że znajduje

jedynie słabe rozbłyski zła w Gwynirze, lecz mimo to ma wrażenie
niebezpieczeństwa. Nie potrafi tego zrozumieć. Wyczuwa obecność armii Ciemności
przed nami, lecz daleko za Gwynirem. Sądzimy, że są już w Andarien i gromadzą tam
się.

– Więc co jest w lesie? – spytał Mabon, marszcząc czoło w zamyśleniu.
– Nikt nie wie. Teyrnon podejrzewa, że zło, jakie wyczuwa, to pozostałości śladu

przejścia armii, albo garstka szpiegów, jakich tam pozostawiono. Myśli, że
niebezpieczeństwo może być cechą wrodzoną tego lasu. W Gwynirze były moce
ciemności w czasie Bael Rangat.

– Więc co zrobimy? – zapytał Dave. – Mamy jakiś wybór?
– Raczej nie – odparł Levon. – Mówili o przejściu przez Daniloth, lecz Ra-

Tenniel powiedział, że nawet jeśli lios alfarowie będą nas prowadzić, jesteśmy zbyt
liczni, by lios mogli zagwarantować, iż wielu z nas nie zagubi się w Krainie Cieni.
A Aileron nie poprosi go o podniesienie zasłony utkanej z mgieł, gdy armia
Ciemności jest w Andarien. Wyruszyłaby w tym samym momencie na południe
i walczylibyśmy wtedy w Daniloth. Najwyższy król powiedział, że nie dopuści do
tego.

– Więc zaryzykujemy przejście lasem – podsumował Mabon.
– Na to wygląda – zgodził się Levon. – Choć Teyrnon wciąż powtarza, że tak

naprawdę nie widzi tam zła, więc nie wiem, ile ryzykujemy. W każdym razie udajemy
się tamtędy. Rankiem. Nikomu nie wolno wejść do lasu w nocy.

– Czy był to rozkaz? – spytał cicho Torc.
Levon zwrócił się do niego. – Właściwie nie. Czemu pytasz?
Torc orzekł głosem wyszukanie neutralnym: – Pomyślałem sobie, że grupka

ludzi, bardzo niewielka grupka, mogłaby dzisiejszej nocy udać się na przeszpiegi
i zobaczyć, co tam jest do zobaczenia.

Zapadła krótka cisza.
– Grupka, powiedzmy, czterech ludzi? – mruknął Mabon z Rhoden tonem czysto

akademickiego zaciekawienia.

– Myślę, że byłaby to rozsądna liczba – odparł Torc po chwili zastanowienia się.
Spoglądając na pozostałych trzech z nagłym biciem serca, Dave dostrzegł

zdecydowanie w każdym z nich. Nic więcej nie powiedziano już. Czas przerwy
dobiegł niemal do końca. Wstali i przygotowali się znów, by dosiąść wierzchowców.

Jednakże coś się zaczęło dziać. Gdzieś na południowo-wschodnim krańcu armii

podniósł się zamęt. Dave odwrócił się wraz z pozostałymi w samą porę, by zobaczyć
trzech nieznajomych jeźdźców, których odprowadzano obok nich do miejsca, gdzie
przebywał najwyższy król, Aven i Ra-Tenniel z Danilothu.

Trzej przybysze byli brudni od podróży i każdy z nich garbił się w siodle, a na ich

twarzach wypisane było wielkie zmęczenie. Jeden z nich był dalrei – starszy
mężczyzna o twarzy trudnej do rozpoznania z powodu błota i brudu. Drugi był
młodszy, wysoki, jasnowłosy, z zielonym wzorem tatuażu na twarzy.

Trzecim był krasnolud i był to Brock z Banir Tal.
Brock. Którego Dave ostatni raz widział w Gwen Ystrat, kiedy przygotowywał

się do wyruszenia na wschód w góry z Kim.

– Chciałbym to zobaczyć – stwierdził szybko Levon. Ruszył za trzema

przybyszami, a Dave tuż przy nim z Mabonem i Torcem, którzy natychmiast się
przyłączyli.

Dzięki randze Levona i księcia przeszli przez tłum i stanęli przed obliczem

królów. Dave, o połowę głowy wyższy od wszystkich innych, stanął tuż za Torcem,
gdy trzech przybyszów przyklękło przed najwyższym królem.

– Bądź pozdrowiony, Brocku – rzekł Aileron ze szczerą serdecznością. – Jasna

jest godzina twego powrotu. Czy zechcesz przedstawić mi swych towarzyszy
i przekazać wszelkie wieści, jakie możesz?

Brock wstał i mimo zmęczenia jego głos brzmiał donośnie.
– Bądź pozdrowiony, najwyższy królu – rzekł krasnolud. – Pragnąłbym w twoim

imieniu przyjąć tych dwóch, którzy przybyli ze mną, jadąc bez odpoczynku dwie
noce i prawie dwa dni, by wstąpić w twe szeregi. Obok mnie stoi Faebur z Eridu, a za
nim człowiek, który nadał sobie miano dalreidana, i mogę cię zapewnić, że uratował
życie mnie i jasnowidzącej Brenninu, gdyż inaczej zginęlibyśmy z pewnością.

Dave zmrużył oczy na dźwięk imienia dalrei. Dostrzegł spojrzenie Levona, który

szepnął: – Syn Jeźdźca? Wygnaniec. Ciekawe, kto to.

– Witam was obu w mej gościnie – powiedział Aileron. A potem, z większym

napięciem w głosie: – Jakie wieści zza gór?

– Złe, panie – powiedział Brock. – Jeszcze jedno nieszczęście do złożenia na

progu krasnoludów. Morderczy deszcz padał przez trzy dni w Eridu. Kocioł wysłał go
z Cader Sedat i – z goryczą przychodzi mi to rzec – nie sądzę, by jakiś mężczyzna czy
kobieta zostali żywi w tej krainie.

Cisza, jaka zapadła po tym, świadczyła o zgrozie, jakiej słowa nie umiały

wyrazić. Dave zobaczył, że Faebur stoi wyprostowany niczym włócznia, a jego twarz
przypomina kamienną maskę.

– Czy nadal pada? – spytał Ra-Tenniel bardzo cicho.
Brock pokręcił głową. – Sądziłem, że wiesz. Czyżby nie dotarły od nich żadne

wieści? Deszcz przestał padać dwa dni temu, Jasnowidząca powiedziała nam, że
Kocioł został strzaskany w Cader Sedat.

Po cierpieniu, po żalu, nieoczekiwana nadzieja. Podniósł się nagły szmer,

przebiegając wśród szeregów zgromadzonej armii.

– Tkaczowi niech będą dzięki! – wykrzyknął Aileron. A potem: – A co

z jasnowidzącą, Brocku?

Brock odrzekł: – Była żywa i zdrowa, choć nie wiem, gdzie jest teraz. Ci dwaj

mężczyźni odprowadzili nas do Khath Meigol. Tam jasnowidząca uwolniła paraiko
z pomocą Tabora dan Ivora i jego latającego stworzenia, którzy dwie noce temu
zabrali ją na zachód. Dokąd, nie wiem.

Dave spojrzał na Ivora.
Aven rzekł: – Co on tam robił? Zostawiłem go z rozkazami, by pilnował obozów.
– Tak czynił. – Ten, którego zwano Dalreidanem, odezwał się po raz pierwszy. –

Strzegł ich i zamierzał znów to czynić. Wezwała go jasnowidząca, Worze... Avenie.
Znała imię tego stworzenia, a on nie miał wyboru. Ani też ona – nie dokonałaby
nigdy tego, co musiała zrobić, gdyby było nas tylko trzech. Nie gniewaj się na niego.
Sądzę, że on dość już cierpi.

Twarz Levona pobladła. Ivor otworzył usta, a potem zamknął je ponownie.
– Czego się obawiasz, Avenie Równiny? – spytał Ra-Tenniel.
I znów Ivor zawahał się. Potem, jakby wyciągając odpowiedź ze studni swej

duszy, powiedział: – On odchodzi coraz dalej za każdym razem, gdy wzbija się
w przestworza. Obawiam się, że wkrótce będzie jak... jak Owein i Dzikie Łowy.
Istota z dymu i śmierci, kompletnie odcięta od świata ludzi.

Znów cisza, tym razem inna, wywołana w równym stopniu zdumionym lękiem,

jak i strachem. Przerwał ją Aileron celowo rzeczowym głosem, który sprowadził ich
znów na ziemię Równin, nad którą nieubłaganie zapadał zmierzch.

– Przed nami daleka droga – oświadczył najwyższy król. – Wszyscy trzej

jesteście mile widziani między nami. Możecie jechać konno?

Brock pokiwał głową.
– Dlatego tu jestem – powiedział Faebur. Młody głos, usiłujący bardzo brzmieć

surowo. – Żeby jechać z wami i uczynić wszystko, co w moich siłach, gdy nadejdzie
bitwa.

Aileron spojrzał na starszego mężczyznę, który nazywał siebie Dalreidanem.

Dave zauważył, że Ivor spogląda również na niego, i że dalreidan w odpowiedzi nie
patrzy na najwyższego króla, lecz na Avena.

– Mogę jechać – oświadczył dalreidan bardzo cicho. – Czy wolno mi?
Nagle Dave zdał sobie sprawę, że coś jeszcze się dzieje.
Ivor spoglądał długo na dalreidana, nie odpowiadając. Potem dodał: – Żaden

wódz nie może wedle Prawa przyjąć ponownie wygnańca. Nie znam jednakże
niczego w pergaminach z Celidonu, co mówiłoby, co Aven ma prawo zrobić w takiej
sytuacji. Jesteśmy w stanie wojny, a ty już przysłużyłeś się naszej sprawie. Masz
pozwolenie na powrót. Mówię to jako Aven.

Przerwał. Potem, innym głosem, Ivor powiedział: – Wolno ci wrócić na Równinę

i do swego szczepu, choć nie pod swym obecnym imieniem. Przyjmij ponownie imię,
które nosiłeś przed wypadkiem, który wypędził cię w góry. To jaśniejsza nić
w ciemności niż spodziewałem się ujrzeć, obietnica powrotu. Nie potrafię
powiedzieć, jak rad jestem, że znów cię tu widzę. – Uśmiechnął się. – Odwróć się,
jest tu bowiem ktoś, kto będzie równie rad. Sorcho z trzeciego szczepu, odwróć się
i powitaj swego syna!

Stojący przed Dave’em Torc zesztywniał, a Levon zakrzyknął radośnie. Sorcha

odwrócił się. Spojrzał na swego syna i Dave, który wciąż stał za Torcem, ujrzał, jak
brudna twarz starego dalrei rozpromienia się niespodziewaną radością.

Przez chwilę trwali w bezruchu jak w upozowanej scenie, a potem Torc posunął

się naprzód dziwnie niezdarnie i wraz z ojcem padli sobie w objęcia tak zaciekle, że
wydawało się, iż zamierzają wycisnąć wszystkie te lata mroku, które ich dzieliły.

Dave, który to pchnął Torca naprzód, uśmiechał się przez Izy. Zerknął na Levona,

później na Ivora. Pomyślał o swym własnym ojcu, tak daleko – zdawałoby się tak
bardzo daleko, w innym życiu. Podniósł wzrok na Rangat i przypomniał sobie ognistą
rękę.

– Czy myślisz – szepnął Mabon z Rhoden – że ta mała ekspedycja, którą

planowaliśmy, mogłaby liczyć siedmiu uczestników?

Dave wytarł oczy. Pokiwał głową. Potem, nadal nie mogąc nic powiedzieć, znów

skinął.

Levon dał im znak, by poszli naprzód. Uważając na topór, który dźwigał, Dave

podczołgał się najciszej, jak potrafił, do swego przyjaciela. Pozostali uczynili to
samo. Leżąc na płask na wzgórku – kiepskiej osłonie na otwartej Równinie – wszyscy
spoglądali na północ w stronę mroku Gwyniru.

Nad ich głowami sunęły skłębione chmury raz odsłaniając, raz zakrywając

malejący księżyc. Wiatr wzdychał w wysokich trawach i po raz pierwszy przyniósł
woń wiecznie zielonego lasu. Daleko za drzewami majaczyła Rangat, dominując na
północnym niebie. Gdy księżyc wyłaniał się zza chmur, góra jarzyła się dziwnym,
upiornym blaskiem. Dave popatrzył na zachód i stwierdził, że świat kończy się tam.

A przynajmniej tak się zdawało. Znajdowali się na obrzeżu Danilothu: Krainy

Cieni, gdzie czas zmienił się. Gdzie ludzie mogli wędrować zagubieni we mgle Ra-
Lathena aż do końca wszystkich światów. Dave zaglądał usilnie w księżycowe cienie
i snującą się mgłę i wydało mu się, że dostrzega w niej rozmyte postaci, które
poruszają się, jedne na widmowych koniach, inne pieszo, wszystkie bezgłośne
w mgle.

Opuścili obóz o wschodzie księżyca z mniejszą trudnością, niż się spodziewali.

Levon zaprowadził ich do posterunku straży, na którym stał Cechtar z trzeciego
szczepu, który nie zamierzał zdradzać zamysłów syna Avena ani mu przeszkadzać.
Prawdę mówiąc, sprzeciwiał się tylko temu, że nie pozwolono mu towarzyszyć im.

– Nie możesz – szepnął bardzo spokojnie opanowany Levon. – Jeśli nie wrócimy

przed wschodem słońca, będziemy wzięci do niewoli albo martwi i ktoś będzie musiał
ostrzec najwyższego króla. Tym kimś jesteś ty, Cechtarze. Przykro mi. Niewdzięczne
zadanie. Jeśli bogowie nas kochają, będzie to wieść, jakiej nie będziesz musiał
zanosić.

Po tym długo już nie padło ani słowo. Słychać było tylko szept nocnego wiatru na

równinie, pohukiwanie polującej sowy i ciche odgłosy ich własnych kroków, gdy
oddalili się od ognisk obozowiska, zagłębiając w ciemności. Potem szelest
rozstępującej się trawy, gdy padli na ziemię i przeczołgali się tę ostatnią część drogi
do niskiego wzgórka, który wskazał Levon, tuż na południe od Gwyniru.

Czołgając się obok Mabona z Rhoden, za Torcem i Sorchą, którzy nie chcieli się

teraz oddalać od siebie na więcej niż kilka centymetrów, Dave zaczął rozmyślać
o tym, jak dużą część jego rzeczywistości stanowiła śmierć od chwili, gdy przybył do
Fionavaru.

Od czasu, gdy spadł przez przestrzeń między światami tu na Równinę i Torc omal

nie zabił go sztyletem. Kogoś zabito tamtej pierwszej nocy: razem z ciemnowłosym
dalrei, którego teraz zwał bratem, zabił urgacha w gaju Faelinn – pierwsza śmierć
z tak wielu. Potem była bitwa nad Llewenmere, a potem wśród śniegów Latham.
Polowanie na wilki w Gwen Ystrat, a następnie, zaledwie trzy noce temu, rzeź na
brzegach Adein.

Uświadomił sobie, że miał szczęście i pełzł teraz ostrożniej naprzód, gdy księżyc

wysunął się spomiędzy dwóch obłoków. Mógł zginąć tuzin razy. Zginąć daleko od
domu. Księżyc znów znikł za chmurami. Powiew wiatru był chłodny. Zahukała
kolejna sowa. Nad głową świeciła garstka gwiazd w miejscach, gdzie rozproszyły się

chmury.

Pomyślał o swym ojcu po raz drugi tego dnia. Nie miał kłopotów ze

zrozumieniem dlaczego. Spojrzał na Sorchę w przedzie, który lekko posuwał się po
spowitym mrokiem gruncie. Niemal wbrew swej woli, omamiony odległością,
mrokiem i długim smutkiem, wyobraził sobie swego ojca z nimi, ósmą postać na
mrocznej równinie. Josef Martyniuk walczył w szeregach ukraińskich partyzantów
przez trzy lata. Ponad czterdzieści lat temu, ale co z tego. Dzięki ciężkiej pracy jego
wielkie ciało zachowało twardość muskułów i Dave dorastał w lęku przed siłą
mocarnego ramienia ojca. Josef potrafiłby zamachnąć się tym morderczym toporem,
a jego lodowato niebieskie oczy mogłyby choć trochę zaiskrzyć się – czy o tak wiele
prosił? – na widok tego, jak lekko wymachiwał nim jego syn, jak szanowany jest
Dave między znacznymi i mądrymi ludźmi.

Potrafiłby też dotrzymać im kroku, pomyślał Dave, posuwając fantazję nieco

dalej. Z pewnością co najmniej nie gorzej od Mabona. I nie miałby żadnych
wątpliwości, nie wahałby się, czy dobrze czyni, idąc na wojnę w tej sprawie. Dave
znał z dzieciństwa opowieści o wyczynach ojca na wojnie.

Żadnej jednak nie usłyszał od Josefa. Wszystkie fragmenty, które Dave poznał,

pochodziły od przyjaciół jego rodziców, mężczyzn w średnim wieku, którzy nalewali
sobie trzecią wódkę z lodem, opowiadając niezgrabnemu, przerośniętemu młodszemu
synowi historie o jego ojcu z dawnych czasów. Albo początki historii. Zanim Josef,
podsłuchawszy, nie uciszył ich surowym wybuchem słów w starej mowie.

Dave wciąż pamiętał pierwszy raz, kiedy pobił swego starszego brata. Kiedy

Vincent, późno pewnej nocy w pokoju, w którym obaj mieszkali, wspomniał od
niechcenia o zorganizowanym przez ich ojca wysadzeniu w powietrze pociągu.

– Skąd o tym wiesz? – spytał Dave, który miał może dziesięć lat. Wciąż pamiętał,

jak serce mu wtedy drgnęło.

– Tata mi powiedział – odparł spokojnie Vincent. – Opowiedział mi dużo takich

historii.

Być może nawet teraz, piętnaście lat później, Vincent wciąż nie wiedział,

dlaczego jego brat zaatakował z taką zaciekłością. Po raz pierwszy i jedyny. Rzucił
się na mniejszego, wątlejszego starszego brata i bił go pięściami. Krzyczał, że
Vincent kłamie.

Krzyki Vincenta sprowadziły Josefa, który wpadł jak burza do pokoju, blokując

dostęp światła z korytarza swą wielką sylwetką. Złapał młodszego syna jedną ręką
i trzymał go w powietrzu, okładając otwartą, mięsistą dłonią.

– On jest od ciebie mniejszy! – ryknął Josef. – Nigdy nie wolno ci go bić!
A Dave, zawieszony bezradnie w powietrzu, nie mogąc uchylić się przed ciosami,

które spadały na niego jak ulewa, wrzasnął niemal niezrozumiale: – Ale ja jestem

mniejszy od ciebie!

I Josef przerwał.
Wypuścił swego wybujałego, niezgrabnego syna, który zaczął płakać na łóżku.

Powiedział zduszonym, niepokojącym głosem:

– To prawda. To prawda.
I wyszedł, zamykając drzwi do sypialni, odcinając dostęp światła.
Dave nie zrozumiał wtedy nic, i mówiąc szczerze, nawet teraz pojmował ledwie

część tego, co wydarzyło się wtedy. Nie potrafił w takim stopniu dokonywać
introspekcji. Być może z wyboru.

Pamiętał jednak, że następnej nocy Vincent zaproponował swemu młodszemu

bratu opowiedzenie historii o wysadzeniu pociągu. I pamiętał, jak nieudolnie, lecz
dumnie kazał Vincentowi po prostu zamknąć się.

Teraz było mu z tego powodu przykro. Przykro z powodu wielu rzeczy.

Podejrzewał, że to był skutek oddalenia.

Rozmyślając o tym, podczołgał się do Levona na wzgórzu i spojrzał na ciemność

Gwyniru.

Levon szepnął: – To nie jest najmądrzejsza rzecz, jaką zrobiłem w życiu. – Słowa

były żałosne, lecz nie ton.

Dave posłyszał ledwie skrywane podniecenie w głosie syna Wora i sam poczuł

ogarniający go pomimo strachu niespodziewany przypływ radości. Znajdował się
wśród przyjaciół, ludzi, których lubił i darzył głębokim szacunkiem. Wraz z nimi
narażał się na niebezpieczeństwo w sprawie godnej tego narażania się. Jego zmysły
były wyostrzone, czuł się nadzwyczaj ożywiony.

Księżyc schował się za kolejną gęstą chmurą. Zarys lasu stał się zamglony

i niewyraźny. Levon rzekł: – Dobrze. Ja pójdę na czele. Idźcie za mną parami. Nie
sądzę, żeby nas się spodziewali – jeśli w ogóle jest tam coś oprócz niedźwiedzi
i polujących kotów. Udam się w kierunku tego zagłębienia nieco na wschód od
kierunku północnego. Idźcie za mną po cichu. Jeśli wyjrzy księżyc, zostańcie
w miejscu, póki znów się nie schowa.

Levon zsunął się z wzniesienia i na brzuchu zaczął czołgać się przez otwartą

przestrzeń w stronę lasu. Sunął tak zwinnie, że trawa zdawała się ledwo poruszać.

Dave odczekał moment, a potem wraz z Mabonem zaczął się czołgać naprzód.

Niełatwo było mu posuwać się z toporem, lecz w końcu nie przyszedł tu, by brać
udział w czymś prostym. Znalazł rytm dla łokci i kolan, narzucił sobie równe
i powolne tempo oddychania i trzymał głowę nisko nad ziemią. Dwukrotnie zerknął
w górę, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku, a raz malejący księżyc wysunął
się zza chmur na krótko, zmuszając ich do wtulenia się w posrebrzone trawy. Kiedy
schował się, znów ruszyli.

Znaleźli prowadzące w dół zbocze tuż, gdzie zarośla zaczynały gęstnieć. Levon

czekał tam nisko przyczajony z palcem na wargach. Dave przykucnął na kolanie,
balansując toporem i oddychając ostrożnie. I słuchając.

Cisza, pominąwszy nocne ptaki, wiatr w drzewach i szybki tupot łapek jakiegoś

zwierzątka. Potem ledwie dosłyszalny szelest trawy i Torc i Sorcha pojawili się przy
nim, a następnie, równie cicho, Brock i Faebur. Twarz młodego Eriduna zastygła
w ponurą maskę. Z tymi ciemnymi tatuażami wyglądał jak jakiś prymitywny,
nieubłagany bóg wojny.

Levon wezwał ich bliżej gestem. Bardzo cichym szeptem powiedział: – Jeśli

czaka nas jakaś zasadzka, będzie ona niedaleko stąd. Będą się spodziewać, że
podejdziemy do Daniloth, najbliżej jak to możliwe. Każdy atak przyprze nas do
Krainy Cieni, a konie na nic się zdadzą wśród tych drzew. Chcę sprawdzić, co jest
wprost na północ stąd, a następnie zatoczyć pętlę i wrócić wzdłuż linii wiodącej dalej
na wschód. Jeśli niczego nie znajdziemy, będziemy mogli wrócić do obozu i zagrać
w kości z Cechtarem. Kiepski z niego gracz, a ma pas, który mi się podoba.

Levon błysnął zębami w mroku. Dave w odpowiedzi wyszczerzył zęby

w uśmiechu. Doszedł do wniosku, że dla takich właśnie chwil warto żyć.

Wtedy uzbrojony strażnik wkroczył do ich zagłębienia z północy.
Gdyby ogłosił alarm, gdyby miał czas na to, wszyscy prawdopodobnie zginęliby.
Nie uczynił tego. Nie miał czasu.
Z siedmiu mężczyzn, na których się natknął, każdy był przerażająco groźny na

swój sposób i bardzo szybki. Strażnik zobaczył ich, otworzył usta do krzyku – i zginął
z nożem najszybszego z nich w gardle.

Trafiły go dwie strzały i jeszcze jeden nóż, nim upadł na ziemię, lecz wszyscy

widzieli, czyje ostrze zabiło go, czyje było pierwsze.

Spojrzeli na Brocka z Banir Tal, a potem na krasnoluda, którego zabił, i milczeli.
Brock zbliżył się i stał, spoglądając na swą ofiarę przez dłuższy czas. Potem

nachylił się i wyciągnął swój nóż i Sorchy też, z serca krasnoluda. Wrócił do sześciu
towarzyszy, a w jego oczach, nawet w mroku nocy widniało świadectwo wielkiego
cierpienia.

– Znałem go – szepnął. – Nazywał się Vojna. Był bardzo młody. Znałem też jego

rodziców. W całym swym życiu nie uczynił niczego złego. Co się z nami stało?

Głęboki głos Mabona cicho wślizgnął się w ciszę. – Z niektórymi z was –

poprawił łagodnie. – Mamy chyba teraz odpowiedź na zagadkę Teyrnona. Tu jest
niebezpieczeństwo, lecz nie ma prawdziwego zła, jedynie jego nić. Krasnoludow
wysłano, by urządzili na nas zasadzkę, lecz oni nie są całkowicie zaprzedani
Ciemności.

– Czy to ważne? – szepnął z goryczą Brock.

– Sądzę, że tak – odparł z powagą Levon. – Sądzę, że może być ważne. Jednakże,

dość słów: będą jeszcze inni strażnicy. Chciałbym dowiedzieć się, ilu ich tam jeszcze
jest, i gdzie się dokładnie znajdują. Chcę również, żeby dwóch z was natychmiast
zaniosło nowinę do obozu. – Zawahał się. – Torc, Sorcha.

– Levonie, nie! – zasyczał Torc. – Nie możesz...
Levon zacisnął szczęki i oczy mu rozbłysły. Torc zatrzymał się jak wryty.

Smagły dalrei przełknął ślinę, skinął raz sztywno głową i wraz z ojcem zawrócił
i opuścił las, udając się z powrotem na południe. Noc pochłonęła ich, jakby nigdy ich
tam nie było.

Dave spostrzegł, że Levon przygląda mu się. Spojrzał na niego. – Nie mogłem –

szepnął Levon. – Nie tak wkrótce po tym, gdy się odnaleźli!

Słowa są czasami bezużyteczne, są głupie. Dave wyciągnął rękę i uścisnął

Levona za ramię. Żaden z pozostałych nie odezwał się. Levon odwrócił się i spojrzał
przed siebie. Z Mabonem znów u boku, a Faeburem i Brockiem za plecami, Dave
ruszył za nim z toporem w ręku w mrok lasu.

Strażnik nadszedł z północnego wschodu i Levon prowadził ich w tym samym

kierunku. Czując teraz, jak serce mu bije mocno, Dave szedł nisko pochylony wśród
wonnych sylwetek wiecznie zielonych drzew, wypatrując w ciemności kształtów. Tu
była śmierć i zdrada, a pomimo strachu i gniewu znalazł w sobie miejsce na żal
i litość nad Brockiem – a wiedział, że jeszcze półtora roku temu oba te uczucia
byłyby mu obce.

Levon zatrzymał się i podniósł jedną rękę. Dave zamarł.
Chwilę później on też to usłyszał dźwięki bardzo wielu ludzi, zbyt wielu, by

zachować absolutną ciszę.

Ostrożnie przyklęknął na jedno kolano i zgarbiwszy się nisko, dostrzegł błysk

ognia pomiędzy dwoma drzewami. Stuknął Levona w nogę i jasnowłosy dalrei
również przypadł do gruntu i powiódł spojrzeniem za wskazującym palcem Davea.

Levon patrzył przez dłuższą chwilę, potem odwrócił się i jego spojrzenie natknęło

się na wzrok Brocka. Pokiwał głową i krasnolud bezgłośnie przesunął się obok
Levona, by poprowadzić ich do obozowiska swego ludu. Levon stanął obok Faebura,
który napiął swój łuk. Dave wsunął mocno dłoń w rzemienną pętlę na końcu styliska
topora; dostrzegł, że Brock uczynił to samo. Mabon wyciągnął miecz.

Ruszyli naprzód, znów czołgając się, uważając na swój oręż, rozpaczliwie

uważając na gałązki i liście na leśnej ściółce. Brock wiódł ich z niesamowitą
powolnością w kierunku blasku ognia, który zauważył Dave.

Wtedy nagle zatrzymał się.
Dave sam zastygł sztywno, wzniósłszy jedynie rękę, by ostrzec idących za nim

Levona i Faebura. Stojąc bez ruchu, ledwo oddychając, usłyszał zbliżający się

z prawej strony chrupot kroków kolejnego strażnika, a następnie zauważył
przechodzącego nie dalej niż półtora metra od niego krasnoluda, który wracał do
obozu. Dave wytarł pot z czoła i po cichu zaczerpnął głęboko tchu.

Brock znów wysunął się naprzód, idąc jeszcze wolniej niż poprzednio, a Dave,

rzuciwszy szybko spojrzenie na Mabona, podążył za nim. Ni stąd, ni zowąd naszła go
absurdalna myśl o pasie Cechtara, o który Levon chciał grać. Wydawał się dalej niż
cokolwiek miało prawo być. Czołgał się, przesuwając ręce i kolana z wyrachowaną
powolnością. Ledwo miał śmiałość podnieść głowę, tak obawiał się spowodować
jakiś hałas w leśnym poszyciu. Ta ostatnia część podróży wydawała się ciągnąć bez
końca. Wtedy kątem oka Dave dostrzegł, że Brock zatrzymał się. Zerknąwszy w górę,
zobaczył, że są już w pobliżu ognisk.

Dave przyjrzał się i serce mu zamarło.
W środku Gwyniru była wielka polana; sprawiała wrażenie nienaturalnej,

wykonanej ręką ludzką. Dave przez moment zastanawiał się, skąd tam się wzięła.
Miał jednakże bardziej naglące sprawy od tej. To nie oddział harcowników czekał na
nich, nie starająca się opóźnić ich grupa szykująca potyczkę. Na polanie płonęło
wiele ognisk wartowniczych, których nie podsycano zbytnio, by ogień nie zdradził
ich pozycji, a wokół nich, w większości pogrążona we śnie, znajdowała się cała armia
krasnoludów z Banir Lok i Banir Tal.

Dave’a naszło przerażające przeczucie tego, jak straszne spustoszenie ci

wojownicy mogliby posiać wśród konnych Ailerona. Wyobraził sobie kwiczące
konie, skrępowane i niebezpieczne w ciasnocie lasu. Zobaczył małych i zwinnych
krasnoludów, niebezpiecznych i dużo odważniejszych od svart alfarów, którzy dźgają
konie i ludzi wśród otaczających ich zewsząd drzew.

Spojrzał na Brocka i serce go zabolało na widok przejrzystej udręki na jego

twarzy. Potem, gdy jeszcze patrzył, wyraz twarzy Brocka zmienił się i zimna
nienawiść wypłynęła na zazwyczaj łagodne oblicze krasnoluda. Brock dotknął
ramienia Levona i pokazał coś.

Dave spojrzał w kierunku pokazywanym przez wyciągnięty palec i ujrzał przy

najbliższym z ognisk krasnoluda, który mówił coś cicho do trzech innych, którzy
następnie pobiegli na wschód, najwyraźniej niosąc rozkazy. Ten, który mówił,
pozostał na miejscu. Dave zobaczył, że miał ciemne włosy i brodę, podobnie jak
Brock i Matt, a jego oczy były głęboko osadzone i skrywały się pod krzaczastymi
brwiami. Jednakże był zbyt daleko, by dostrzec cokolwiek poza tym. Dave odwrócił
się do Brocka, wznosząc pytająco brwi.

– Blöd – wyszeptał bezgłośnie Brock.
I wtedy Dave już wiedział. To ten, o którym mówili wcześniej, ten, który oddał

Kocioł Maugrimowi i był w Starkadh, gdy za; brano tam Jennifer. Poczuł, że jego też

ogarnia nienawiść, że jego oczy stają się zimne i twarde niczym krzemień, gdy
spojrzał na krasnoluda przy ognisku. Zacisnął topór mocniej w rękach.

Jednak miał to być zwiad, nie wypad bojowy. Kiedy tak wpatrywał się w Blöda,

pragnąc jego śmierci, usłyszał cichy szept Levona, który nakazywał im zawracać.

Jednakże nie mieli szansy.
Z prawej strony rozległ się dźwięk, głośny trzask na krawędzi polany, a potem

ochrypłe krzyki na alarm bardzo blisko nich.

– Ktoś tu jest! – wrzasnął strażnik krasnoludzki. Kolejny powtórzył alarm jak

echo.

Dave Martyniuk pomyślał o swym ojcu, który wysadzał mosty w najciemniejszą

noc najmroczniejszych czasów.

Spostrzegł, jak Brock i Levon wstają z wyciągniętą bronią.
Wstał, podrzucając topór w dłoniach. Dostrzegł napięty łuk Faebura i długi miecz

Mabona połyskujący w czerwonym blasku ogniska. Przez chwilę spoglądał w niebo.
Księżyca nie było widać, lecz między pasmami chmur widniały gwiazdy wysoko nad
drzewami, nad ogniskami, wysoko nad wszystkim innym.

Wyszedł naprzód na otwartą przestrzeń, by mieć dość miejsca na wymach

toporem. Levon był u jego boku. Zamienił krótkie spojrzenie z mężczyzną, którego
nazywał bratem; nie było już czasu na nic innego. Następnie Dave odwrócił się ku
przebudzonej armii krasnoludów i przygotował się, by wysłać tylu z nich w mrok
nocy, ilu zdoła przed śmiercią.

Nadal panował mrok, gdy Sharra zbudziła się na pokładzie statku Amairgena.

Nad morzem wisiała ciężka mgła, zasłaniając gwiazdy. Księżyc dawno już zaszedł.

Kobieta otuliła się szczelniej płaszczem Diarmuida; wiatr był chłodny. Zamknęła

oczy, nie chcąc tak naprawdę obudzić się jeszcze i dokładnie zdać sobie sprawę
z tego, gdzie jest. Mimo to, wiedziała. Skrzypienie masztów i łopotanie podartych
żagli powiedziało jej o tym. A co kilka chwil słyszała odgłosy mijających ją
niewidzialnych kroków żeglarzy, którzy nie żyli od tysiąca lat.

Po obu jej stronach Jaelle i Jennifer wciąż spały. Zastanawiała się, która może

być godzina; mgła uniemożliwała zorientowanie się. Żałowała, że nie ma obok niej
Diarmuida, który ogrzałby ją swą bliskością. Miała jednakże tylko jego płaszcz
wilgotny od mgły. Zbyt drobiazgowo dbał o jej honor, by położyć się w jej pobliżu
ani na statku, ani na plaży pod Anor, zanim weszli na jego pokład.

Jednakże udało im się znaleźć chwilę dla siebie po tym, jak Lancelot samotnie

zagłębił się w puszczy, w tej zwodniczo spokojnej porze między zmierzchem
i pełnym mrokiem.

Wszelki spokój był teraz zwodniczy, stwierdziła Sharra, kuląc się pod płaszczem

i kocami, jakie dostała. Zewsząd otaczało ją zbyt wiele wymiarów niebezpieczeństwa

i nieszczęścia. Poznała też nowe z opowieści, jaką snuł Diarmuid, gdy spacerowali po
północnozachodnim brzegu plaży za Anor i zobaczyli – oboje po raz pierwszy –
strome klify Rhudh lśniące krwawą czerwienią w gasnącym słońcu.

Opowiedział jej o podróży głosem pozbawionym wszelkiej charakterystycznej

dla niego ironii, wszelkich akcentów drwiny i braku szacunku. Opowiadał
o Duszodzierżcy, a ona trzymała go za rękę i zdawał się słyszeć, jakby w tle jego
cichych, zamyślonych słów, głos Brendela, który znów śpiewał swój lament.

Potem opowiedział jej o tej chwili w Komnacie Umarłych w podziemiach Cader

Sedat, chwili gdy wśród nieustannego łoskotu fal wszystkich mórz wszystkich
światów Artur Pendragon obudził Lancelota ze śmiertelnego snu, którym spał na
kamiennym łożu.

Sharra leżała na pokładzie łodzi z zamkniętymi oczyma i słuchała wiatru i morza,

wspominając to, o czym powiedział. – Czy wiesz – szepnął, patrząc, jak klify
przybierają odcień ciemniejszej czerwieni – że gdybyś kochała kogoś innego jeszcze
oprócz mnie, nie sądzę, że zdobyłbym się na to, by sprowadzić go do ciebie.
Naprawdę nie sądzę, żebym był mężczyzną w wystarczającym stopniu, by zrobić to,
co zrobił Artur.

Była dość mądra, by wiedzieć, że trudno mu było się do tego przyznać.

Powiedziała: – On jest teraz kimś więcej niż śmiertelnikiem. Nici ich trzech imion na
Krośnie sięgają tak daleko wstecz, są splecione na tak wiele sposobów. Nie miej do
siebie pretensji, Diar. Albo, skoro już musisz – uśmiechnęła się – miej za to, że
pomyślałeś, iż mogłabym pokochać kogoś innego tak jak ciebie.

Zatrzymał się na te słowa, zmarszczył czoło i odwrócił się, by powiedzieć coś

poważnego. Zastanawiała się teraz, co zamierzał rzec. Ponieważ nie pozwoliła mu
tego powiedzieć. Zamiast tego wspięła się na palce i wsunąwszy dłonie za jego
głowę, przyciągnęła niżej jego usta, by mogła do nich sięgnąć swymi własnymi. By
przestał mówić. By wreszcie zacząć we właściwy sposób witać go jak podróżnika
powracającego z morza.

Po czym rzeczywiście powitali się właściwie, kładąc się na jego płaszczu na tej

plaży na północ od wieży Lisen, wyślizgując się z ubrań pod pierwszymi gwiazdami
na niebie. Kochał się z nią z bolesną czułością, obejmując ją i poruszając się na niej
w łagodnym rytmie spokojnego morza. Kiedy wreszcie wykrzyknęła, uczyniła to
cicho – w jej własnych uszach zabrzmiało to niczym westchnienie fali, plusk wody
o piaszczysty brzeg.

Tak więc w pewnym sensie było w porządku, że nie spał z nią, kiedy wrócili do

Anor. Brendel przyniósł jej pryczę z wieży i koce utkane w Daniloth dla Lisen,
a Diarmuid zostawił jej płaszcz, żeby miała przynajmniej tyle jego przy sobie, gdy
będzie usypiała.

Wkrótce potem zbudziła się, podobnie jak wszyscy pozostali na plaży, by ujrzeć

widmowy statek płynący ku nim z Jaelle i Pwyllem na pokładzie i dumną, bladą
postacią przy nich, która, jak dano jej do zrozumienia, była duchem Amairgena Białej
Gałęzi, ukochanego Lisen, który nie żył od tak wielu, wielu lat.

Weszli na pokład tego statku w świetle gwiazd, w bladej poświacie zachodzącego

księżyca, a niewidoczni żeglarze zawrócili statek, który popłynął na północ, gdy mgła
zstąpiła na morze, zasłaniając gwiazdy.

Znów wyminęły ją kroki, choć nikogo nie było widać. Musiało być już blisko

świtu, choć w żaden sposób nie można było tego sprawdzić. Mimo iż bardzo się
starała, nie mogła usnąć. Zbyt wiele myśli ścigało się po jej głowie. Wśród lęku
i smutku, a być może z ich właśnie powodu, wszystkie jej wspomnienia i doznania
wyostrzyły się, jakby kontekst wojny nadał dodatkowej intensywności wszystkiemu,
intensywności, którą Sharra rozpoznała jako świadomość możliwej straty. Pomyślała
o Diarmuidzie i o sobie – już nie samotnym sokole – i stwierdziła, że tęskni, bardziej
niż kiedykolwiek, za pokojem. Za końcem grozy tych dni, aby mogła spocząć w jego
objęciach bez obawy o to, co może przynieść ze sobą poranna mgła.

Wstała ostrożnie, by nie zbudzić pozostałych śpiących obok niej i otuliwszy się

peleryną, podeszła do burty z zawietrznej strony, by wyjrzeć w ciemność i mgłę.
Gdzieś z dala na pokładzie dochodziły ją głosy. Wyglądało na to, że inni też nie spali.
Wtedy rozpoznała niefrasobliwy ton głosu Diarmuida i chwilę później zimny,
dźwięczny ton Amairgena.

– Niemal już poranek – mówił mag. – W każdej chwili mogę się rozpłynąć. Tylko

w nocy widać mnie w waszym czasie.

– A za dnia? – spytał Diarmuid. – Czy musimy coś robić?
– Nic – odparł duch. – Będziemy tu, choć wy o tym nie będziecie wiedzieć. Jedna

sprawa: jeśli życie wam miłe, nie opuszczajcie statku za dnia.

Sharra zerknęła w tym kierunku. Stał tam również Artur Pendragon obok

Diarmuida i Amairgena. W szarości i mgle wszyscy trzej wydawali jej się duchami.
Uczyniła nagły gest zakorzeniony w starych, niemądrych zabobonach, by myśl się nie
sprawdziła. Dostrzegła wtedy Cavalla, szary cień w cieniu, i w tej mgle on również
wydawał się należeć do jakiegoś nadprzyrodzonego królestwa, straszliwie dalekiego
od jej własnego. Od słońca na wodospadach i kwiatów Larai Rigal.

Morze uderzało o kadłub z chłodnym, nieubłaganym dźwiękiem wzmocnionym

we mgle. Sharra wyjrzała przez burtę, lecz nie zobaczyła nawet powierzchni wody.
Prawdopodobnie na szczęście; przy wchodzeniu na pokład wystarczyło jej jedno
spojrzenie na spienioną wodę przelewającą się przez strzaskane poszycie kadłuba.

Obejrzała się na trzech mężczyzn, a potem zatrzymała oddech i spojrzała jeszcze

uważniej. Było ich już tylko dwóch.

Artur i Diar stali razem, a pies obok nich, lecz duch maga zniknął. I w tym

momencie Sharra uświadomiła sobie, że mrok na wschodzie zaczyna się rozjaśniać.

Spoglądając w szarą, rzednącą mgłę, mogła już teraz dostrzec długi, niski,

pagórkowaty cypel. To musi być Sennett znane z legend. Minęli w nocy klify Rhudh,
a jeśli jej nauczyciel geografii w Larai Rigal nie mylił się, a ona sama dobrze
pamiętała, przed końcem dnia dopłyną do zatoki Linden i ujrzą lodowe fiordy
i ogromne lodowce majaczące na północy.

I Starkadh: siedzibę Rakotha Maugrima, wbitą jak czarny szpon w serce świata

najbielszego światła. Szczerze nie wiedziała, jak poradzi sobie z jej ujrzeniem.
Uświadomiła sobie, że bardziej niż cokolwiek innego, powodem tego był lód i to, jak
daleko na północ się znajdowali, w świecie tak obcym komuś wychowanemu wśród
łagodnych pór roku Cathalu i w otoczeniu jego ogrodów.

Surowo upomniała się, że przecież nie płyną do Starkadh ani nigdzie w jej

pobliże. Ich trasa będzie wiodła ponownie na południe w głąb zatoki Linden do ujścia
rzeki Celyn. Tam, wyjaśnił Diarmuid, jeśli wszystko pójdzie dobrze, Amairgen
wysadzi ich przed świtem jutrzejszego dnia, kładąc kres tej bardzo dziwnej podróży.
To musi stać się w ciemności, zdała sobie sprawę teraz, zważywszy na to, co rzekł
przed chwilą Amairgen: Jeśli życie wam miłe, nie opuszczajcie statku za dnia.

Mgła wciąż się podnosiła, teraz już szybko. Sharra spostrzegła nad głową

niebieską plamę, potem następną, a potem nagle słońce zapłonęło w chwale na niebie
nad Sennett i dalszymi krainami. W tym momencie Sharra, która spoglądała w stronę
poranka, była pierwszą osobą, która zauważyła coś na brzegu.

– Diar! – zawołała, mając nadzieję, że jej głos nie zdradza strachu.
On wciąż rozmawiał z Arturem, stojąc tuż przy relingu, całkiem świadomie na tej

części pokładu, gdzie deski zostały całkowicie zerwane. Sprawiał wrażenie
zawieszonego w powietrzu. Wiedziała, że gdyby spojrzała w dół, zobaczyłaby pod
jego nogami morską wodę kłębiącą się w ciemnej ładowni statku Amairgena.

Książę przerwał rozmowę i szybko podszedł do niej. Artur poszedł za nim.
– Co się stało?
Kobieta pokazała ręką. Teraz już mgła zupełnie podniosła się znad wody i było

bardzo jasno. Był letni poranek, jasny i słoneczny. Słyszała szmer rozmów na
pokładzie. Inni to też dostrzegli. Ludzie z Twierdzy Południowej tłoczyli się przy
burcie i inne ręce wskazywały to samo, co jej ręka.

Płynęli wzdłuż zielonego i żyznego wybrzeża. Półwysep Sennett słynął zawsze

(jeśli dobrze pamiętała swe lekcje) ze swej żyznej gleby, choć sezon wegetacji jest
krótki tak daleko na północy.

Jednakże Sennett zostało zniszczone, podobnie jak Andarien za zatoką, w czasie

Bael Rangat, spustoszone przez morderczy deszcz, a potem armie Rakotha w późnych

dniach wojny, zanim Conary przybył na północ z wojskami Brenninu i Cathalu. Obie
te niegdyś piękne krainy były zniszczone i jałowe.

Jak więc możliwe jest, że widzą to, co rozciąga się przed ich oczami? Kraciaste

pola uprawne rozciągały się pod błękitnym niebem, ląd usiany był gospodarskimi
domami z kamienia i drewna, dym z kuchennych palenisk wznosił się znad kominów,
a dojrzale plony cieszyły oko barwami nasyconego brązu, złota i czerwonawych
odcieni wysokich solais, które rosły rządek za rządkiem.

Bliżej statku, nad samą wodą, kiedy popłynęli dalej na północ i zrobiło się

jeszcze jaśniej, Sharra zobaczyła port wcinający się w długie wybrzeże, a w tym
porcie dwadzieścia lub więcej wielobarwnych statków. Niektóre były żaglowcami
o wysokich masztach i głębokich ładowniach na ziarno i drewno, inne niewiele
więcej niż rybackimi kutrami, które odważały się wypływać na wody oceanu na
zachód.

Z ściśniętym sercem i słysząc wokół siebie coraz głośniejsze okrzyki zdumienia,

Sharra dostrzegła, że najwyższy ze statków dumnie nosił na głównym maszcie
zieloną flagę z zakrzywionym mieczem i czerwonym liściem: flagę Raith, najdalej
wysuniętej na zachód prowincji Cathalu.

Obok niego zobaczyła inny wysoki żaglowiec, na którym łopotała flaga

z półksiężycem i dębem Brenninu. A marynarze na obu statkach machali do nich
rękoma! Dźwięk ich śmiechu i powitań niósł się wyraźnie nad połyskliwą wodą.

Za statkami port tętnił porannym życiem. Jeden statek wyładowywał towary,

kilka innych zabierało ładunek. Wokół biegali mali chłopcy i psy, kręcąc się
wszystkim pod nogami.

Za przystanią miasto rozciągało się wzdłuż zatoki w obu kierunkach i pod górę,

z dala od morza. Sharra zobaczyła jaskrawo pomalowane domy, których strome
dachy pokryte były gontami. Znad wody wiodły w górę szerokie aleje,
a prześledziwszy wzrokiem najszerszą z nich, Sharra dotarła do dumnego dworu na
północnym wschodzie, otoczonego wysokim, kamiennym murem.

Wszystko to widziała, gdy przepływali obok wejścia do portu i domyśliła się, że

to miasto musi być Guiraut nad zatoką lorwetha.

Lecz zatokę lorwetha pochłonęła wznosząca się ziemia setki setek lat temu,

a miasto Guiraut zostało spalone i zrównane z ziemią przez Rakotha Maugrima
podczas Bael Rangat.

Takie było pełne życia, takie piękne; nagle uświadomiła sobie, że jeśli nie będzie

uważać, rozpłacze się.

– Diar, jak to się stało? – spytała, odwracając się ku niemu. – Gdzie jesteśmy?
– Daleko – odparł. – Żeglujemy po morzach, jakie ten statek znał, nim został

zniszczony. W czasach już po przybyciu Rakotha do Fionavaru, lecz przed Bael

Rangat. – Jego głos był schrypnięty.

Kobieta odwróciła się, by ponownie spojrzeć na port, usilnie starając się jakoś

z tym pogodzić.

Diarmuid dotknął jej dłoni. – Nie sądzę, aby cokolwiek groziło nam bezpośrednio

– rzekł. – Dopóki nie opuścimy statku. Powrócimy na nasze własne morze i w nasze
czasy, gdy zajdzie słońce.

Pokiwała głową, nie odrywając oczu nawet na chwilę od jaskrawych barw portu.

Powiedziała ze zdumieniem: – Czy widzisz ten statek z Raith? I ten mniejszy – tam –
z flagą Cynanu? Diar, mój kraj nawet jeszcze nie istnieje! To są statki księstw. Stały
się państwem dopiero po tym, jak Angirad powrócił z Bael Rangat.

– Wiem o tym – rzekł łagodnie. – Patrzymy na świat, który uległ zagładzie.
Nad wodą niósł się dźwięk, w którym Sharra rozpoznała brzmienie treny, na

której ktoś grał wysoko i słodko na pokładzie statku z Cynan. Poznała tę muzykę;
wychowała się na niej.

Naszła ją pewna myśl, zrodzona z głuchego bólu serca. – Czy nie możemy ich

ostrzec? Nie możemy czegoś zrobić?

Diarmuid potrząsnął głową. – Oni nas nie widzą ani nie słyszą.
– Co chcesz przez to powiedzieć? Nie słyszysz muzyki? Patrz – machają do nas!
Diarmuid luźno złożył ręce, wspierając się o reling, lecz napięcie słyszalne

w jego głosie zadawało kłam jego swobodzie postawy. – Nie do nas, moja droga. Nie
machają do nas. Oni nie widzą tego roztrzaskanego wraku. Widzą przepływający
piękny statek z doborową załogą z Brenninu. Widzą żeglarzy Amairgena, Sharro,
i jego statek takim, jaki był, zanim wypłynął do Cader Sedat. Obawiam się, że my
jesteśmy niewidzialni.

Tak więc, wreszcie zrozumiała. Żeglowali na północ wzdłuż wybrzeża i miasto

Guiraut znikło im z oczu, by wkrótce również zniknąć na zawsze ze świata ludzi.
Jego jasność będzie pamiętana jedynie w pieśniach. Wkrótce, a zarazem tak dawno
temu. Jednocześnie. Pętle w tkaninie czasu.

Dźwięki treny towarzyszyły im długo, nawet jeszcze po tym, gdy miasto znikło

za łukiem zatoki. Porzucili je, bowiem nie mieli innego wyjścia, na pastwę pożarów
jego przyszłości i ich przeszłości.

Po tym nastrój na statku zrobił się ponury, nie z powodu lęku, lecz nowego,

surowszego zdecydowania, głębszego zrozumienia tego, czym jest zło i co to znaczy.
W rozmowach ludzi na pokładzie dawał się słyszeć twardszy ton, a w ruchach,
którymi czyścili i polerowali swą broń, wyczuwało się precyzję, która źle
zwiastowała tym, którzy chcieliby stanąć im na drodze w tym, co miało nastąpić.

Sharra wiedziała już, że to zbliżało się, i sama była przygotowana. Część tego

samego zdecydowania utwardziła jej serce.

Płynęli na północ wzdłuż wysuniętego ku morzu brzegu Sennert i późnym

popołudniem, kiedy słońce było już dobrze nad morzem, dotarli do najbardziej
wysuniętego na północ przylądka Sennett i opłynąwszy go, skręcili na wschód, gdzie
ujrzeli lodowce i fiordy, a za nimi czerń Starkadh.

Sharra patrzyła nań i nie drgnęła nawet ani nie zamknęła oczu. Spoglądała na

serce zła i siłą woli zmuszała się do tego, by nie odwracać wzroku.

Oczywiście nie mogła widzieć siebie w tym momencie, lecz inni mogli, i po

całym statku rozniosła się podawana szeptem wieść o tym, jak dzikie i chłodne
niespodziewanie stało się piękno Ciemnej Róży z Cathalu. Była Królową Lodu
z Krainy Ogrodów, rywalką samej Królowej Ruk, równie surową i nieugiętą.

Jednak nawet tutaj, na tym progu Ciemności, można było znaleźć coś pięknego.

Wysoko ponad i daleko poza Starkadh wznosiła się Rangat, zwieńczona śniegiem,
obarczona chmurami, panująca nad krainami północy swą chwałą.

Sharra nagle zrozumiała po raz pierwszy, czemu konflikt sprzed tysiąca lat

nazwano Bael Rangat, choć ani jedna z jego ważniejszych bitew nie została stoczona
w pobliżu góry. Prawdą było, iż Rangat górowała nad wszystkim tak władczo wysoko
tu na dalekiej północy, że nie było takiego miejsca w tych krainach, o którym nie
można było powiedzieć, że leży w cieniu panowania tej góry.

Do czasu i dopóki Rakoth ich nie pokona.
Płynęli w głąb zatoki sprzed tysiąca lat w blasku zachodzącego słońca. Na

wschodzie widzieli złote plaże Andarien, a za nimi przebłysk pięknej, zielonej krainy,
która łagodnymi wzgórzami wznosiła się ku północy. Sharra wiedziała, że usiana ona
była zagajnikami wysokich drzew, i że są tam głębokie, niebieskie jeziora błyszczące
w słońcu, pełne ryb wyskakujących z nich łukiem, by oddać cześć światki.

Wiedziała, że wszystko to przepadło, obróciło się w proch i nicość, w jałowe

wzgórza, gdzie północny wiatr hulał po pustkowiu. Lasy zostały zrównane z ziemią,
jeziora wyschły, a wątła trawa przerzedziła się i zbrązowiała. Spustoszone Andarien,
gdzie stoczono wojnę.

I gdzie zostanie stoczona następna, jeśli Diarmuid ma rację. Jeśli właśnie teraz

najwyższy król Aileron prowadzi swe wojska z Równin w stronę Gwyniru, by
jutrzejszego poranka przebyć wiecznie zielony gąszcz i dotrzeć do Andarien. Oni
również tam będą, ci z tego statku, jeśli Amairgen dotrzyma obietnicy.

Dotrzymał. Płynęli na południowy wschód w głąb zatoki Linden wśród rosnących

cieni tego popołudnia i długiego, letniego zmierzchu, przyglądając się, jak złote
piaski miejsca, gdzie Andarien stykało się z zatoką, stopniowo ciemnieją. Oglądając
się na zachód, znów na Sennett, Sharra zobaczyła gwiazdę wieczorną – gwiazdę
Lauriel – a potem, chwilę później, słońce zaszło.

Amairgen znów zjawił się wśród nich, widmowy i niematerialny, lecz nabierający

wyrazistości w miarę zapadania zmroku. Biła od niego zimna arogancja i Sharra
przez chwilę dziwiła się, że Lisen pokochała go. Wtedy pomyślała o tym, jak dawno
umarł i od jak dawna tuła się jako duch, niekochany i niepomszczony po samotnych,
nie kończących się morzach. Domyślała się, że był inny, kiedy był żywym
człowiekiem, młodym i kochanym przez najpiękniejsze dziecię wszystkich światów
Tkacza.

Litość, jakiej nigdy nie potrafiłaby wyrazić, ogarnęła ją na widok tej dumnej

postaci pierwszego z magów. Później zrobiło się zbyt ciemno i nie widziała go już
wyraźnie w świetle gwiazd. Księżyc, który zbliżał się do nowiu, wstał bardzo późno.

Sharra zdrzemnęła się trochę; większość z nich przysnęła, wiedząc, jak niewiele

odpoczynku może ich czekać w dniach, które nadejdą – albo jak wiele, cała
wieczność. Obudziła się przed świtem. Księżyc wisiał nad półwyspem na zachód od
nich. Na statku nie było latarni. Andarien było ciemną smugą na wschodzie.

Usłyszała znów cichą rozmowę – Amairgen, Diar i Artur Pendragon. Potem głosy

stopnowo ucichły. Sharra wstała, otulona przed zimnem peleryną Diarmuida. Jaelłe,
najwyższa kapłanka, podeszła do niej i we dwie przyglądały się, jak Wojownik idzie
na dziób statku. Stanął tam – a Cavall jak zawsze przy nim – i w ciemności tej nocy
nagle wzniósł wysoko swą włócznię, a grot Królewskiej Włóczni zajarzył się
jaskrawym, białobłękitnym blaskiem.

I przy tym świetle Amairgen Biała Gałąź przybił swym statkiem do brzegu

u ujścia rzeki Celyn w miejscu, gdzie wpadała ona do zatoki Linden.

Zeszli z pokładu na płyciznę tej najsłodszej z rzek, która spływała z jeziora Celyn

wzdłuż zaczarowanych granic Danilothu. Sharra zobaczyła, że ostatnim, który
wyszedł, był ten, którego zwano Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym. Stał na
pokładzie nad kołyszącą się drabinką i powiedział coś do Amairgena, a mag coś
odrzekł. Nie słyszała, co powiedzieli, lecz na sam ich widok poczuła, że włosy jej
jeżą się na karku.

Pwyll zszedł po sznurowej drabince i wszyscy znów zebrali się na lądzie.

Amairgen stał nad nimi, dumny i surowy w ostatnich przebłyskach księżycowego
światła.

Powiedział: – Najwyższa kapłanko Dany, uczyniłem tak, jak mi nakazałaś. Czy

zasłużyłem na modlitwy, jakie mi obiecałaś?

Jaelle odparła z powagą: – Modliłabym się za ciebie nawet, gdybyś nie zabrał

nas. Spoczywaj w spokoju, błędny duchu. I wy wszyscy. Duszodzierżca nie żyje.
Jesteście wolni. Niech czeka na was Jasność u boku Tkacza.

– I na ciebie – powiedział Amairgen. – I na was wszystkich.
Odwrócił się ponownie do Pwylla i zdawał się mieć zamiar powiedzieć coś

jeszcze. Nie uczynił tego. Natomiast powoli uniósł obie ręce wysoko, a potem, wśród

nagłych, pełnych zachwytu okrzyku swych niewidzialnych żeglarzy, rozpłynął się
w ciemności i znikł. Jego statek rozpłynął się wraz z nim, a okrzyki marynarzy
powoli cichły na wietrze i tylko szum fal przynosił jeszcze ich echo z tak dawnych
czasów.

W tym miejscu, gdzie rzeka spotykała się z zatoką, zawrócili i prowadzeni przez

Brendela z lios alfarów, który znał każde zbocze i każdy cień tej krainy tak blisko
swej ojczyzny, zaczęli iść na wschód, w kierunku, z którego wstanie słońce.

Rozdział 12

Ja tam nie wejdę – powiedział Flidais, odwracając się od mgły. Spojrzał w górę

na mężczyznę stojącego obok niego. – Nawet andainowie nie są odporni na
zagubienie się we mgłach utkanych przez Ra-Lathena. Gdyby zostały mi jeszcze
jakieś słowa, którymi mógłbym cię przekonać, za wszelką cenę prosiłbym cię, abyś
tam nie wchodził.

Lancelot słuchał z tą zawsze pełną powagi uprzejmością, która stanowiła tak

ważną część jego natury, z cierpliwością, która zdawała się prawie niewyczerpalna.
Flidais pomyślał, że przy nim czuło się wstyd, że jest się tak natarczywym czy
wymagającym, że nie dorównuje się tak bardzo standardowi wyznaczonemu przez tę
łagodność.

A jednak Lancelot nie był pozbawiony poczucia humoru. Nawet teraz w jego

oczach błyszczało rozbawienie, gdy spoglądał na malutkiego andaina.

– Zastanawiałem się – rzekł łagodnie – czy jest rzeczywiście możliwe, by

zabrakło ci słów. Zacząłem w to powątpiewać, Taliesinie.

Flidais poczuł, że oblewa się rumieńcem, lecz w kpiących słowach Lancelota nie

było złośliwości, tylko śmiech, w którym obaj mogli uczestniczyć. I chwilę później
tak się stało.

– Nie brak mi ni słów, ni jeszcze argumentów o cętkowanym, zbijającym z tropu

braku sensu – zaprotestował Flidais. – Tylko czasu brak mi teraz, zważywszy, gdzie
stoimy. Nie zamierzam próbować siłą zatrzymywać cię tu na granicach Daniloth.
Jestem na to co najmniej nieco za mądry.

– Co najmniej – przyznał Lancelot. Potem, po chwili przerwy dodał: – Czy

doprawdy chciałbyś powstrzymać mnie teraz, gdybyś mógł? Wiedząc to, o czym
wiesz?

Nieuczciwie trudne pytanie. Jednakże Flidais, który swego czasu był

najmądrzejszym, najbystrzejszym z przedwcześnie rozwiniętych dzieci, nie był już
dzieckiem. Nie bez smutku powiedział: – Nie zrobiłbym tego. Znając was troje, nie
powstrzymałbym cię przed uczynieniem tego, o co ona cię poprosiła. Niemniej jednak
boję się tego dziecka, Lancelocie. Bardzo się go boję.

Na to mężczyzna nic nie odpowiedział.
Na niebie pojawił się pierwszy zwiastun szarości, zapowiedź poranka

i wszystkiego, co może przynieść dzień. Na zachodzie upiorny statek Amairgena
właśnie płynął na północ wzdłuż półwyspu Sennett, a jego pasażerowie spoglądali na
miasto dawno temu strawione pożarem, dawno obrócone w popiół i gliniane skorupy.

Za nimi jakiś ptak zaśpiewał z ukrycia między drzewami w ciemnym lesie. Stali

pomiędzy puszczą a mgłą i Flidais wiedział, że spoglądali na siebie być może po raz

ostatni.

– Wdzięczny ci jestem za odprowadzenie mnie aż tutaj – powiedział Lancelot. –

I za opatrzenie moich ran.

Flidais prychnął opryskliwie i odwrócił się. – Nie mogłem zrobić jednego, nie

uczyniwszy drugiego – burknął. – Nie mógłbym zaprowadzić cię nigdzie, a co
dopiero przez całą noc, gdybym wcześniej nie zrobił coś z tymi ranami.

Lancelot uśmiechnął się. – Czy mam w takim razie wycofać swe podziękowania?

A może to przejaw twego braku konsekwencji?

Flidais doszedł do wniosku, że ten mężczyzna jest stanowczo zbyt bystry, zawsze

taki był. To był klucz do jego mistrzostwa w walce: Lancelot zawsze był
inteligentniejszy od każdego, z kim walczył. Andain mimowolnie uśmiechnął się
i z ociąganiem się pokiwał głową na zgodę.

– Jak tam twoja ręka? – spytał.
Zdecydowanie była to najgorsza z ran: dłoń okrutnie spalona rozżarzonym

młotem Curdardha.

Lancelot nawet nie rzucił na nią okiem. – Dam sobie radę. Sądzę, że postaram się,

abym dał sobie radę. – Spojrzał na północ w kierunku mgieł Danilothu
rozciągających się przed nimi. Coś zmieniło się w jego oczach. Zupełnie jakby
usłyszał granie rogu lub jakiś inny sygnał. – Wydaje mi się, że muszę już iść, bo
inaczej to, że zaszliśmy aż tak daleko, nie będzie miało sensu. Mam nadzieję, że
spotkamy się jeszcze raz, stary przyjacielu, w jaśniejszych czasach.

Flidais mimowolnie mrugnął szybko. Udało mu się wzruszyć ramionami. –

Wszystko w rękach Tkacza – rzekł. Miał nadzieję, że zabrzmiało to od niechcenia.

Lancelot powiedział z powagą: – To półprawda, maleńki. Również w naszych

rękach, jakkolwiek są okaleczone. Nasze własne wybory mają znaczenie, inaczej
bowiem nie byłoby mnie tu. Nie poprosiłaby mnie, bym poszedł za tym dzieckiem.
Bądź zdrów, Taliesinie. Flidaisie. Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego pragniesz.

Dotknął lekko ramienia andaina, a potem odwrócił się i po kilku długich krokach

rozpłynął się we mgle Krainy Cieni.

Ale ja już znalazłem, myślał Flidais. Znalazłem już to, czego pragnę! Imię

wzywające dźwięczało w jego głowie, rozbrzmiewało echem w komnatach jego
serca. Tak długo tego szukał i wreszcie znalazł. Miał to, czego chciał.

Co w żaden sposób nie wyjaśniało, czemu stał jak wrośnięty w to miejsce jeszcze

tak długo, spoglądając na północ w głąb tych gęstych, nieprzeniknionych cieni.

Dopiero później, kiedy zastanawiała się nad tym, do jej świadomości dotarło, że

było to coś, o czym musiała wewnętrznie wiedzieć od dawna: straszliwe
niebezpieczeństwo, które czyha na nią, gdyby tylko zakochała się.

Jak inaczej można wytłumaczyć, że Leyse spod Znaku Łabędzia, najpiękniejsza

i najbardziej pożądana z kobiet Danilothu – o którą od dawna nadaremnie zabiegał
sam Ra-Tenniel – postanowiła odrzucać przez tak długie lata wszystkie zaloty, bez
względu na to, jak słodko wyśpiewywane?

Jakże inaczej?
Znak Łabędzia, jedyny spośród lios alfarów, nie wyruszył na wojnę. Poświęceni

pamięci Lauriel, której imię nosili, poświęceni ciszy i pokojowi, pozostali jako
nieliczni w Krainie Cieni, wędrując samotnie i parami przez dnie i noce od czasu, gdy
Ra-Tenniel wyprowadził braci i siostry spod pozostałych dwóch Znaków na wojnę na
Równinie.

Leyse była jedną z tych, którzy wędrowali samotnie. Przyszła wcześnie o tym

delikatnym, letnim brzasku, by popatrzeć na przyćmione światło wschodu słońca –
wszelkie światło było tu przyćmione – przez wody pędzącego w górę wodospadu
Fiathal, jej ulubionego miejsca w Krainie Cieni.

Choć jej prawdziwie najbardziej ulubione ze wszystkich miejsc leżało za

granicami, na północy, na brzegach jeziora Celyn, gdzie jeśli dbało się, by nie zostać
dostrzeżonym, wiosną można było zbierać sylvainy. Nie miała tam teraz wstępu.
Teraz był czas wojny na zewnątrz ochronnej zasłony mgły i tego, co czyniła ona
z czasem.

Toteż poszła zamiast tego na południe, do wodospadu i czekała na wschód

słońca, siedząc cicho w białej jak zwykle szacie na brzegu rwącej wody.

I tak oto ujrzała tuż przed wschodem słońca śmiertelnika, który wszedł do

Daniloth.

Targnął nią chwilowy spazm lęku – to nie wydarzyło się od bardzo dawna – lecz

potem odprężyła się, wiedząc, iż mgty pochłoną go za chwilę, sprawiając, że zagubi
się w czasie i nie będzie groźny dla nikogo.

Miała krótką chwilę, by popatrzeć na niego. Pełen wdzięku, nieco sztywny chód,

dumnie wzniesiona głowa, ciemne włosy. Jego ubranie niczym się nie wyróżniało.
Było poplamione krwią. Miał przypasany miecz. Dostrzegł ją z drugiej strony
zielonej polany.

To nie miało znaczenia. Mgła pochłonie go na długo, zanim zdąży dojść do

miejsca, gdzie siedziała.

Nie stało się tak. Kobieta podniosła dłoń niemal bez zastanowienia.

Wypowiedziała słowa ochronne, by go osłonić, by czas nie uczynił mu krzywdy.
A wypowiadając je, wydała na siebie wyrok, którego jej wewnętrzne „ja” starało się
uniknąć przez te wszystkie długie lata, a zamiast tego przygotowało go dla niej
niczym ucztę na murawie.

Słońce wstało. Światło zamigotało łagodnie, delikatnie w rozpryśniętych kroplach

płynącego w górę wodospadu. To było bardzo piękne. Zawsze takie było.

Prawie tego nie widziała. Mężczyzna zbliżał się do niej po dywanie trawy, a ona

wstała, by stać z kropelkami wody na włosach i twarzy, gdy on zbliży się do miejsca,
gdzie stała. Wiedziała, że jej oczy przypominały teraz kryształ. Jego były ciemne.

Pomyślała później, że być może wiedziała, kim on jest, zanim jeszcze

wypowiedział swe imię. To było możliwe. Umysł miał tyle samo pętli, co sam czas,
nawet tutaj w Daniloth. Zapomniała, kto jej to powiedział.

Wysoki mężczyzna podszedł do niej. Zatrzymał się. Rzekł z największą,

najpoważniejszą uprzejmością: – Dzień dobry, szlachetna pani. Przychodzę w pokoju
i jestem tu intruzem jedynie z powodu sprawy niezmiernej wagi. Muszę prosić cię
o pomoc. Nazywam się Lancelot.

Mogła powiedzieć, że już udzieliła mu pomocy, inaczej bowiem nie zaszedłby tak

daleko i nie widziałby jej teraz. Ugrzązłby w swym własnym bezdźwięcznym, ślepym
świecie. Na zawsze. Dopóki Krosno nie zaprzestałoby pracy.

Mogłaby to powiedzieć, gdyby jej oczy nie były jak kryształ – a nawet więcej –

jaśniejsze, przejrzystsze niż sądziła, że mogą się stać. Mogłaby, gdyby nie oddała
i nie straciła już serca, zanim jeszcze usłyszała to imię, zanim dowiedziała się, kim on
jest.

Miał kropelki wody we włosach. Trawa była bardzo zielona. Słońce przeświecało

delikatnie przez cienie jak zawsze. Spojrzała mu w oczy, wiedząc, kim jest i już w tej
pierwszej chwili wiedziała, jaki czeka ją los.

Usłyszała je: pierwsze wysokie, odległe, niewiarygodnie piękne nuty.
Powiedziała: – Jestem Leyse spod Znaku Łabędzia. Witaj w Daniloth.
Widziała, jak pije jej piękno, delikatną muzykę jej głosu. Pozwoliła, by jej oczy

przybrały odcień zieleni, a następnie znów zmieniły się w kryształ. Podała mu rękę
i pozwoliła mu ją wziąć i unieść do warg.

Ra-Tenniel spędziłby bezsenną noc, krążąc po polach kwiatów i układając

kolejną pieśń, gdyby tylko uczyniła tyle dla niego.

Spojrzała w oczy Lancelota. Takie ciemne. Ujrzała w nich dobroć i podziw.

Wdzięczność. Lecz za wszystkim i ponad tym wszystkim, tworzącą światy, które znał
i wplecioną w nie wszystkie wciąż i bez końca, ujrzała Guinevere. I nieodwracalną
ostateczność, fakt jego absolutnej miłości.

Oszczędzone natomiast jej zostało – wymiar jego dobroci – ujrzenie w tym

spokojnym spojrzeniu nawet sugestii tego, jak wiele, wiele razy dochodziło do tego
spotkania. W jak wielu lasach, łąkach, światach; obok jak wielu płynnych
wodospadów, które grały słodką, letnią muzykę dla złamanego serca dziewczęcia.

Chronił ją, tak jak ona stworzyła swą ochronę, przed dowiedzeniem się, jak

wielką część tego prastarego potrójnego przeznaczenia to stanowiło. Jak łatwo
i całkowicie jej nagłe, nieziemskie zapłoniecie zawierało się w tej opowieści niczym

jeszcze jedna nuta często powtarzanego tematu, nić koloru już wplecionego
w Gobelin.

Jej uroda zasługiwała na coś więcej, jej jaśniejący, krystaliczny rozkwit. Tak

samo trwająca wieki prostota jej oczekiwania. To również pod każdym względem
zasługiwało na coś więcej.

On o tym wiedział, wiedział tak dobrze, jak znał swe imię, tak głęboko, jak nadał

imię swemu wykroczeniu w głębi serca. Stał w tym miejscu nie wysłowionego piękna
w Krainie Cieni i wziął na swe barki jej smutek, tak jak uczynił to z wieloma innymi,
i wziął na siebie jego żal i brzemię.

Wszystko to wydarzyło się w czasie, jaki zajęłoby mężczyźnie przejście przez

trawnik i stanięcie przed damą w blasku poranka.

Był to akt woli, niezwykłej szlachetności, iż Leyse utrzymała równie jasną barwę

swych oczu jak uprzednio. Utrzymała ji w barwie kryształu – kruchego, delikatnego
kryształu, pomy ślała – i powiedziała melodyjnym głosem: – Jak mogę ci po móc?

Dopiero ostatnie słowo zdradziło ją. Nie okazał w żaden spo sób, że usłyszał

w nim pieszczotę, tęsknotę, jaka wymknęła je się w tym jednym słowie. Rzekł
oficjalnie: – Wyruszyłem ns wyprawę, na którą posłała mnie moja dama. Zeszłej nocy
ktoś jeszcze przekroczył granice waszej krainy, lecąc w postaci sowy choć nie jest to
jego prawdziwy kształt. On również jest na wyprawie, a idzie bardzo mroczną drogą.
Obawiam się, że mógi zabłądzić wśród cieni nad Daniloth nieświadomie w nocy. Na
mnie spoczywa obowiązek czuwania nad nim, by bezpiecznie szedł swą drogą.

Niczego więcej nie pragnęła, jak znów się położyć na brzegu wznoszących się,

spienionych wód wodospadu Fiathal z tym mężczyzną u jej boku, aż słońce zajdzie
i gwiazdy, a Krosno zatoczy swój krąg.

– Chodź więc – tylko tyle powiedziała i wyprowadziła go z tego miejsca

najłagodniejszego piękna i czaru na poszukiwanie Dariena.

Szli wzdłuż podłudniowych obrzeży Daniloth obok siebie, zachowując pewną

odległość od siebie, lecz niewielką, albowiem on dobrze zdawał sobie sprawę z tego,
co jej się stało. Nie rozmawiali. Wszędzie wokół nich rozciągały się przyćmione,
promieniujące spokojem przestworza traw i wzgórz. Płynęły rzeki, a nad ich
brzegami rosły kwiaty o bladych, delikatnych odcieniach. Raz Lancelot przyklęknął,
by napić się ze strumienia, lecz ona szybko potrząsnęła głową, więc nie uczynił tego.

Zauważyła jednakże jego dłoń, gdy chciał w nią zaczerpnąć wody do wypicia,

a kiedy wstał, wzięła ją pomiędzy swe obie dłonie i spojrzała na jego ranę. Poczuła
wtedy jej ból, widząc go swymi oczami, a odczuła go dotkliwiej niż on sam w chwili,
gdy uniósł czarny młot w zaklętym gaju.

Nie zadawała pytań. Powoli wypuściła jego dłoń – czyniąc to tak, jakby oddawała

ją wszystkiemu na świecie, co nie było jej dotykiem – i poszli dalej. Panowała wielka

cisza.

Raz tylko natknęli się na mężczyznę w zbroi i z mieczem. Jego twarz

wykrzywiała wściekłość i strach. Lancelotowi wydawało się, że mężczyzna zamarł
w miejscu bez ruchu, wysunąwszy w przód nogę w długim kroku, którego nigdy nie
dokończy.

Lancelot spojrzał na Leyse w bieli obok niego, lecz nic nie powiedział.
Innym razem wydawało mu się, że słyszy odgłos koni pędzących ku nim, bardzo

blisko. Odwrócił się szybko, zasłaniając ją sobą odruchowo, lecz nie zauważył, by
ktokolwiek przejeżdżał obok, ani wróg, ani przyjaciel. Mimo to, po jej spojrzeniu
poznał, że ona rzeczywiście widziała przejeżdżającą obok drużynę, być może
przejeżdżającą dokładnie przez nich dwoje, również zabłąkaną, w inny sposób, wśród
mgieł Danilothu.

Wypuścił jej ramię z uścisku. Przeprosił. Potrząsnęła głową ze smutkiem, który

przeszył go niczym ostrze.

Powiedziała: – Ta kraina zawsze była niebezpieczna dla wszystkich poza naszym

ludem nawet przed czasami Lathena Tkacza Mgły, gdy spowiły ją te cienie. Ci ludzie
byli jeźdźcami sprzed Bael Rangat. Są zgubieni. Nic dla nich nie możemy zrobić. Są
w czasie, którego nie znamy, nie możemy do nich przemówić ani ich ocalić.
Gdybyśmy mieli czas na opowieści, może utkałabym ci opowieść o Revorze, który
zaryzykował narażenie się na taki los w sprawie Jasności tysiąc lat temu.

– Gdybyśmy mieli czas na opowieści – rzekł – sprawiłoby mi to przyjemność.
Wydawało się, że chciała jeszcze coś powiedzieć, lecz wtedy jej oczy – były teraz

koloru bladego, spokojnego błękitu, zupełnie jak ostatnie kwiaty, które mijali –
spojrzały gdzieś za jego twarz, a on odwrócił się.

Na zachód od nich rósł gąszcz drzew. Liście drzew miały wiele kolorów nawet

w środku lata, a las był bardzo piękny. Oferował obietnicę spokoju, cichego cienia,
miejsca, gdzie słońce wpada ukośnie przez liście, a w pobliżu szemrze strumyk.

Nad najbardziej wysuniętym na południe drzewem tego małego lasu, na samym

obrzeżu Danilothu, wisiała sowa o skrzydłach rozpostartych szeroko i nieruchomo
w rześkim powietrzu poranka.

Lancelot spojrzał i zobaczył, jak pochwa sztyletu trzymanego w dziobie przez

sowę połyskuje niebieską smużką w delikatnym świetle. Odwrócił się do kobiety,
która stała obok niego. Jej oczy zmieniły barwę. Były ciemne, gdy spoglądały na
sowę, która wisiała w powietrzu przed nimi.

– Nie on – rzekła, zanim zdążył coś powiedzieć. Usłyszał strach i odmowę w jej

głosie. – Och, panie, chyba nie on?

Powiedział: – To jest dziecko, które mam śledzić i strzec.
– Czy nie dostrzegasz w nim zła?! – krzyknęła Leyse. Jej głos zabrzmiał głośno

w ciszy tego miejsca. Wciąż była w nim muzyka, lecz pełna napięcia i przepleciona
wieloma innymi tonami.

– Wiem, że tam jest – powiedział. – Wiem również, że jest tam tęsknota za

światłem. Obie te rzeczy są częścią jego drogi.

– Więc niech ta droga skończy się tutaj – powiedziała. Było to błaganie.

Odwróciła się ku niemu. – Panie, w nim jest tyle ciemności. Wyczuwam ją nawet
stąd, gdzie stoimy.

Była Dzieckiem Jasności i stała w Daniloth. Jej pewność zasiała chwilowe

zwątpienie w jego sercu. Nie zapuściło jednakże nigdy korzeni; on miał swą własną
pewność.

Oświadczył: – Teraz wszędzie jest ciemność. Nie możemy jej uniknąć; jedynie

przebić się przez nią, a i to niełatwo. W tym niebezpieczeństwie leży nasza nadzieja
na przejście.

Spoglądała na niego przez dłuższy czas. – Kim on jest? – spytała wreszcie.
Miał nadzieję, że nie zada tego pytania, z wielu powodów. Lecz kiedy padło, nie

odwrócił się. – Dzieckiem Guinevere – rzekł spokojnie, choć kosztowało go to dużo.
– I Rakotha Maugrima. Wziął ją siłą w Starkadh. Stąd to zło, które dostrzegłaś,
i nadzieja na światło w głębi.

W jej oczach widoczne było teraz cierpienie, nakładające się na strach. A pod

obiema tymi rzeczami niczym opoka, była miłość. Widział ją już przedtem, zbyt
wiele razy.

Powiedziała: – I sądzisz, że ona okaże się silniejsza? – Znów muzyka w jej

głosie, odległa, lecz bardzo wyraźna.

– Taka jest nadzieja – odrzekł z poważną uczciwością. – Nic więcej.
– I działałbyś i kazał mnie działać, kierując się tą nadzieją? – Cały czas muzyka.
– Ona poprosiła mnie, bym nad nim czuwał – powiedział cicho. – By dopilnować,

aby mógł doprowadzić do końca swój wybór. Nie mogę zrobić nic innego, jak prosić
cię. Mam tylko tę prośbę.

Potrząsnęła głową. – Masz coś więcej – powiedziała.
Z tymi słowami odwróciła się od niego, zostawiając swe serce. Spojrzała na ptaka

zamarłego w bezruchu, dziecko Ciemności i Światła. Potem wykonała gest długimi,
smukłymi rękoma i zaśpiewała słowo mocy, by ukształtować przestrzeń, przez którą
mógłby przelecieć nad Krainą Cieni. Uczyniła korytarz dla Dariena, wyrwę w mgłach
czasu, które snuły się w Daniloth i przyglądała się swym wewnętrznym, jaśniejącym
wzrokiem, jak leci na pomoc tym korytarzem nad wzgórzem Atronel i dalej,
wylatując wreszcie nad rzeką Celyn, gdzie straciła go z oczu.

Długo to trwało. Lancelot czekał obok niej, cały czas milcząc. Widział początek

lotu Dariena, lecz gdy sowa przeleciała pewną odległość na północ nad

wielobarwnymi liśćmi lasu, znikła z oczu śmiertelnych. Nadal czekał, wiedząc
między innymi, że tylko tak daleko mógł pójść za dzieckiem Guinevere, że to ostatnia
przysługa, jaką może jej oddać. Był to smutek.

Gdy stał tak obok Leyse, a blade słońce wznosiło się coraz wyżej na niebie,

świadom był wielkiego zmęczenia i niemałego bólu. Łąka była wonna, a w pobliskim
lesie śpiewały ptaki. Słyszał plusk wody. Nawet nie wiedział, kiedy to się stało, lecz
stwierdził, że siedzi na trawie u stóp kobiety. A potem, w transie w połowie
spowodowanym przez Daniloth, a w połowie przez sięgające wnętrza kości
wyczerpanie, położył się i usnął.

Gdy sowa przekroczyła najdalej wysunięte na północ granice krainy Leyse

i znikła jej z oczu za mgłą, kobieta wróciła myślami do miejsca, gdzie stała. Było
wczesne popołudnie i światło było najjaśniejsze, jakie mogło być. Mimo to ona
również była bardzo zmęczona. To, co zrobiła, nie było łatwą rzeczą, tym trudniejszą
dla kogoś spod znaku Łabędzia, iż wyczuwała nieuniknione echo zła.

Spojrzała na mężczyznę, który leżał obok niej pogrążony w głębokim śnie. Teraz

w jej sercu panował spokój, pogodzenie się z tym, co ogarnęło ją nad brzegami
Fiathal. Wiedziała, że on nie zostanie tu, jeśli nie spęta go magią, a tego nie chciała
robić.

Na jedno, na jedno tylko pozwoli sobie. Przyglądała się jego śpiącej twarzy

bardzo długo, utrwalając ją w pamięci swej duszy. Potem położyła się obok niego na
miękkiej, wonnej murawie i wsunęła dłoń w jego ranną dłoń. Nic więcej, bowiem
w swej dumie nie posunęłaby się dalej. I tak złączeni przez to zbyt krótkie, letnie
popołudnie, zetknięta z nim tylko splecionymi palcami, usnęła po raz pierwszy
i jedyny obok Lancelota, którego kochała.

Spali całe popołudnie, a w spokojnej ciszy Daniloth nie nadeszło nic, nawet sen,

co sprawiłoby, że którekolwiek choćby drgnęło. Daleko na wschodzie, za wielką
barierą gór, krasnoludowie z Banir Lók i Banir Tal oczekiwali zachodu słońca i osądu
ich Kryształowego Jeziora. Bliżej, na rozległej Równinie, krasnolud, Eridun
i wygnaniec dalrei dotarli do obozu najwyższego króla, gdzie zostali serdecznie
przyjęci, zanim wojska wyruszyły na ostatnie godziny jazdy do Gwyniru
i wschodnich granic tej Krainy Cieni.

A na północ od nich, w czasie ich snu Darien leciał do swego ojca.
Obudzili się o tej samej porze, gdy słońce zaszło. O zmierzchu Lancelot spojrzał

na nią i dostrzegł, jak jej włosy i oczy błyszczą w półmroku obok niego, pięknie
i dziwnie. Spojrzał na jej długie palce splecione ze swymi. Zamknął oczy na chwilę
i pozwolił, by ostatki tego spokoju obmyły go niczym fala morskiego pływu.
Opadająca fala odpływu.

Potem, bardzo łagodnie, uwolnił swą dłoń. Żadne z nich się nie odezwało. Wstał.

Trawa i liście pobliskiego lasu fosforyzowały leciutko, jakby rośliny w Daniloth
niechętnie wyrzekały się światła. Była to ta sama poświata, jaką widział w jej oczach
i aureoli jej włosów. W jego umyśle rozbrzmiewały echa wielu rzeczy, wspomnienia.
Dokładał starań, by nie dostrzegła ich.

Pomógł jej wstać. Powoli poświata gasła – wpierw liści i trawy, a potem, na

samym końcu, Leyse. Odwróciła się ku zachodowi i wyciągnęła rękę. Poszedł
wzrokiem za jej ramieniem i ujrzał gwiazdę.

– Lauriel – rzekła. – Nazwaliśmy gwiazdę wieczorną jej imieniem. – A następnie

zaśpiewała. On słuchał i w połowie pieśni rozpłakał się, z wielu przyczyn.

Kiedy jej pieśń dobiegła końca, odwróciła się i dostrzegła jego Izy. Nic więcej

nie powiedziała ani też on się nie odezwał. Poprowadziła go na północ przez
Daniloth, chroniąc przed mgłą i pętlami czasu samą swą obecnością. Szli całą noc.
Zaprowadziła go na szczyt wzgórza Atronel, do Kryształowego Tronu, a potem w dół,
na drugą stronę. Lancelot z Jeziora był pierwszym śmiertelnikiem, który
kiedykolwiek wspiął się tam.

Po jakimś czasie dotarli do południowej zatoki jeziora Celyn, tej odnogi, która

sięgała do Danilothu, i poszli wzdłuż jego brzegów na północ, nie dlatego, że była to
najszybsza, czy najłatwiejsza droga, lecz ponieważ Leyse kochała to miejsce i chciała
mu je pokazać. Na brzegu kwitły nocne kwiaty, rozsiewając swoją woń, a nad taflą
wody Lancelot widział dziwne, nieuchwytne postaci tańczące na falach i cały czas
słyszał muzykę.

Wreszcie dotarli do brzegu rzeki w miejscu, gdzie wypływała z jeziora, i skręcili

na zachód, gdy pierwszy ślad brzasku dotknął nieba za nimi. Wkrótce później Leyse
zatrzymała się i odwróciła do Lancelota.

– Rzeka jest tu spokojna – powiedziała – i są kamienie, po których możesz

przejść. Nie mogę iść dalej. Po drugiej stronie Celyn znajdziesz się w Andarien.

Przyglądał się jej urodzie przez długą chwilę w milczeniu. Kiedy otworzył usta,

by przemówić, nie mógł, bowiem położyła mu palce na wargach.

– Nic nie mów – szepnęła. – Nie ma nic, co mógłbyś powiedzieć.
To była prawda. Chwilę jeszcze stal tam; potem bardzo powoli odsunęła dłoń od

jego ust, a on odwrócił się i przeszedł przez rzekę po gładkich, okrągłych kamieniach
i tak opuścił Daniloth.

Nie odszedł daleko. Czy był to instynkt wojny, czy miłości, a może oba splecione

razem, odszedł tylko do małego zagajnika na brzegach rzeki w pobliżu jeziora.
W Celyn rosły wierzby i piękne kwiaty, srebrne i czerwone. Nie znał ich nazwy.
Usiadł w tym pięknym miejscu, gdy wstał świt – oślepiający po przytłumionym
świetle Krainy Cieni – i spojrzał na spustoszone ziemie Andarien. Objął rękoma
kolana, położył miecz w miejscu, gdzie mógł go dosięgnąć i przygotował się na

oczekiwanie, odwróciwszy się twarzą na zachód ku morzu.

Ona również czekała, choć mówiła sobie przez całonocny spacer w milczeniu, że

nie będzie zwlekać. Nie spodziewała się jednakże, że on zostanie tak blisko, a jej
zdecydowanie zaczęło słabnąć natychmiast po jego odejściu.

Widziała, jak szedł w stronę drzew aum i siada wśród sylvainów, które kochała,

w miejscu, które było bliższe jej sercu niż którekolwiek inne w tym jedynym świecie,
jaki znała. Wiedziała, że on nie widzi jej stojącej tam, a i jej niełatwo było cokolwiek
zobaczyć wyraźnie za zasłoną ze skłębionej mgły.

Niemniej jednak czekała, a w środku popołudnia drużyna w sile mniej więcej

pięćdziesięciu ludzi nadeszła z zachodu, jadąc wzdłuż brzegu rzeki.

Zobaczyła, że wstał. Zobaczyła, że drużyna zatrzymuje się niedaleko od niego.

Wiódł ich Brendel spod Znaku Pustułki i wiedziała, że gdyby spojrzał na zachód,
ujrzałby ją. Nie uczynił tego.

Został i przyglądał się z pozostałymi, jak jasnowłosa, bardzo wysoka kobieta

podchodzi do Lancelota. Wydawało się Leyse, że mgła rozstąpiła się wtedy nieco –
błogosławieństwo czy przekleństwo, nie umiała powiedzieć – i zobaczyła wyraźnie
twarz Lancelota, gdy Guinevere zbliżyła się do niego.

Zobaczyła, jak on przyklęka i bierze jej dłoń w swoją, i podnosi ją do swych

warg, tak samo jak jej dłoń, gdy podszedł do niej po raz pierwszy na trawie nad
Fiathal.

A jednak nie tak samo. Nie tak samo.
I stało się tak, iż w tej chwili Leyse spod Znaku Łabędzia usłyszała swą pieśń.
Opuściła to miejsce, idąc samotnie pod osłoną cieni, a przez cały ten czas pieśń

narastała w niej, ostatnia pieśń.

Dalej na zachód przy brzegu znalazła wśród wierzb i corandielu mały stateczek

z drewna aum z pojedynczym żaglem, białym jak jej własna biała szata. Mijała to
miejsce tysiące razy przedtem i nigdy nie widziała tej łodzi. Zdała sobie sprawę, że
przedtem jej tam nie było. Muzyka jej pieśni przywołała ją. Zawsze myślała, że
będzie musiała budować swoją łódź, gdy nadejdzie czas, i zastanawiała się, jak tego
dokona.

Teraz wiedziała. Pieśń rozbrzmiewała w niej, wzmagając się cały czas, tworząc

coraz to słodszy smutek i obietnicę spokoju, którego zazna za falami morza.

Weszła do łódki i odbiła od powstrzymujących ją płycizn i wierzb. Podpłynąwszy

do pomocnego brzegu Celyn, zerwała jeden czerwony kwiat sylvainu i jeden srebrny,
by zabrać je ze sobą, podczas gdy muzyka i rzeka niosły ją ku morzu.

Nie wiedziała, i był to przejaw łaski, że oszczędzono jej tej wiedzy, jak bardzo

było to również echem historii, w którą ją wplątano, jak głęboko wplecione to było
w tę najsmutniejszą ze wszystkich długich historii, jakie opowiadano. Dryfowała

z nurtem z kwiatami w dłoni i wreszcie dotarła do morza.

I stateczek ten, sprowadzony przez magię, stworzony z tęsknoty, która stanowiła

samą esencję lios alfarów, nie zatonął na falach szerokiego morza. Pożeglował na
zachód, daleko na zachód i jeszcze dalej, aż wreszcie popłynął wystarczająco daleko
i dotarł do miejsca, gdzie wszystko się zmieniało, łącznie ze światem.

I w ten sposób Leyse spod Znaku Łabędzia minęła wody, gdzie czyhał niegdyś

Duszodzierżca i tak stała się pierwszą ze swego ludu, która od tysiąca lat dotarła do
świata, jaki Tkacz stworzył wyłącznie dla Dzieci Jasności.

Rozdział 13

Słońce zaszło, więc blask murów przygasł. Teraz w obręczach migotały

pochodnie. Płonęły bez dymu; Kim nie wiedziała, jakim sposobem. Stała wraz
z pozostałymi u podnóża dziewięćdziesięciu dziewięciu stopni, które wiodły do
Kryształowego Jeziora i w jej sercu czaił się strach.

Było ich tam ośmioro. Kaen przyprowadził dwóch krasnoludów, których nie

znała; ona i Loren przyszli z Mattem, a Miach i Ingen byli obecni w imieniu Wieca
Krasnoludów, by dać świadectwo osądu Calor Diman. Loren niósł przedmiot
owinięty w ciężką tkaninę, tak samo jeden z towarzyszy Kaena. Kryształy – owoce
popołudniowej pracy. Dary dla jeziora.

Kaen przywdział ciężką czarną pelerynę spiętą pod szyją pojedynczą broszą ze

złota z żyłką niebieskiego thierenu, który połyskiwał w blasku pochodni. Matt był
ubrany jak zawsze w brązowe barwy, skórzany, szeroki pas, wysokie buty i bez
żadnych ozdób. Kim spojrzała na jego twarz. Niczego nie wyrażała, lecz krasnolud
wydawał się dziwnie ożywiony, zaczerwieniony, niemal jakby płonął od wewnątrz.
Nikt się nie odezwał. Na gest Miacha zaczęli wspinaczkę.

Schody były bardzo stare, kamień kruszył się miejscami, a w innych miejscach

był gładki i wyślizgany, stanowiąc nieunikniony kontrast z wypolerowaną,
wymuskaną architekturą wszędzie indziej. Mury były szorstkie, niewykończone,
o ostrych krawędziach, które mogły skaleczyć, gdyby się na nie nie uważało. Trudno
było coś wyraźnie zobaczyć. Pochodnie rzucały tyle samo światła co cienia.

Prymitywne schody wydawały się Kim cofać ją w czasie bardziej niż cokolwiek

innego. Dogłębnie była świadoma znajdowania się wewnątrz góry. Narastała
świadomość surowej potęgi zmasowanej wokół niej, potęgi kamienia i skały, ziemi
wznoszącej się wyzywająco w niebo. Nasunął jej się na myśl obraz tytanicznych sił
toczących bój, ciskających w siebie górami zamiast głazów. Odczuła nieobecność
Baelrathu z siłą, która graniczyła z rozpaczą.

Dotarli do drzwi na szczycie schodów.
Nie przypominały tych, które widziała do tej pory – doskonałej roboty wrót, które

potrafiły wsuwać się w otaczające ściany – czy wysokich, rzeźbionych łuków
o doskonale wymierzonych proporcjach. W połowie drogi wiedziała już, że te drzwi
będą jak żadne inne.

Zrobione były z kamienia, nieszczególnie duże, z ciężkim zamkiem

z poczerniałego żelaza. Zaczekali na progu, podczas gdy Miach podszedł do nich,
wspierając się na lasce. Wyciągnął żelazny klucz ze swej szaty i przekręcił go powoli
i z pewnym trudem w zamku. Następnie chwycił klamkę i pociągnął. Drzwi rozwarły
się, odsłaniając ciemne, nocne niebo po drugiej stronie, z garścią gwiazd otoczonych

framugą.

W milczeniu wyszli na łąkę Calor Diman.
Widziała je wcześniej w wizji na drodze do jeziora Ysanne. Sądziła, że to ją

mogło przygotować. Nie było to prawdą. Nic nie mogło przygotować na widok tego
miejsca. Niebieskozielona łąka leżała w niecce gór niczym ukryty, kruchy przedmiot
nieskończonej wartości. A pośrodku łąki leżała utulona nieruchoma toń
Kryształowego Jeziora, tak jak sama łąka spoczywała w kręgu górskich szczytów.

Woda była ciemna, niemal czarna. Kim ogarnął nagły strach przed jej głębią

i chłodem. Jednakże tu i tam na cichej tafli wody widziała błysk światła, gdy Jezioro
oddawało światło wczesnym gwiazdom. Malejący księżyc jeszcze nie wzeszedł;
wiedziała, że Calor Diman zalśni, gdy księżyc wychynie zza Banir Lók.

I nagle doznała przeczucia – tylko przeczucia, lecz było to dużo więcej niż dość –

jak absolutnie obce, jak przerażające stanie się to miejsce, gdy oświetli je księżyc
w pełni, a Calor Diman odbije jego blask ku niebu, rozsiewając nieludzkie światło na
łąkę i zbocza gór. To nie będzie miejsce dla śmiertelników w taką noc. Obłęd będzie
czekał na niebie i w głębokich wodach, w każdym błyszczącym źdźble trawy,
w prastarych, czujnych, lśniących skalach.

Nawet teraz przy świetle gwiazd niełatwo było tu wytrzymać. Nigdy nie zdawała

sobie sprawy, jak wielkie niebezpieczeństwo czai się w pięknie. A tu było coś
jeszcze, coś głębszego i chłodniejszego, tak jak samo Jezioro było głębokie i chłodne.
Każda upływająca sekunda, podczas gdy zapadała noc i gwiazdy błyszczały coraz
jaśniej, sprawiała, że coraz wyraźniej uzmysławiała sobie istnienie w tym miejscu
magii, która czeka na uwolnienie. Wdzięczna była niewysłowienie za zieloną tarczę
kamienia vellin: pamiętała, że to dar Matta.

Spojrzała na niego, tego, który był tu obecny w noc pełni księżyca, przeżył

i został dzięki temu uczyniony królem. Spoglądała z nowym, głębszym zrozumieniem
i dostrzegła, że on przygląda się jej, a jego twarz wciąż była ożywiona tym dziwnym,
jaśniejącym uczuciem. Zdała sobie sprawę, że on wrócił do domu, Fala przypływu
Jeziora w jego sercu ściągnęła go z powrotem. Nie było już potrzeby walczyć z jego
siłą.

Nie było potrzeby walczyć. Tylko wytrzymać osąd. A tak wiele narażone było tu

w tej górskiej niecce sięgającej niemalże, jak się zdawało, gwiazd. Pomyślała o armii
krasnoludów po drugiej stronie granicznego pasma gór. Nie miała pojęcia, co zrobić,
zupełnie żadnego.

Matt podszedł do niej. Gestem głowy, nie słowami, wezwał ją na bok. Oddaliła

się z nim od pozostałych. Naciągnęła kaptur swej szaty i wsunęła dłonie do kieszeni.
Było bardzo zimno. Popatrzyła na Matta i nic nie powiedziała, czekając.

Bardzo cicho powiedział: – Poprosiłem cię, dawno temu, byś zaoszczędziła

swoich słów pochwały dla jeziora Ysanne na czas, gdy ujrzysz to miejsce.

– Jest bardziej niż piękne – odparła. – Bardziej niż mogą to oddać jakiekolwiek

słowa. Jednakże boję się bardzo, Matt.

– Wiem. Ja również. Jeśli tego po mnie nie widać, to dlatego, że pogodziłem się

z każdym wyrokiem, jaki może zapaść. Co uczyniłem czterdzieści lat temu,
uczyniłem w imię Jasności. Mimo to wciąż może to być zły czyn. Takie rzeczy już się
zdarzały i zdarzą się jeszcze. Będę posłuszny osądowi.

Nigdy nie widziała go takim jak teraz. Czuła się mała w jego obecności. Za

plecami Matta Miach szeptał coś do Ingena, a potem gestem wezwał Lorena
i towarzysza Kaena, którzy nieśli kryształy zawinięte w płótno.

Matt powiedział: – Myślę, że już czas. To może być kres mego czasu. Mam

jednakże najpierw coś dla ciebie.

Spuścił głowę i podniósł rękę do opaski zasłaniającej brakujące oko. Zobaczyła,

że podnosi opaskę i po raz pierwszy dostrzegła jakiś błysk w pustym oczodole. Potem
coś białego wypadło z niego na jego podstawioną dłoń. Był to mały skrawek miękkiej
szmatki. Matt rozwinął go – by pokazać jej Baelrath połyskujący delikatnie w jego
dłoni.

Kim wydała bezgłośny okrzyk.
– Przepraszam – rzekł Matt. – Wiem, że dręczyła cię obawa o to, kto go ma, lecz

nie miałem okazji porozmawiać z tobą. Zdjąłem go z twojej ręki, gdy na nas
napadnięto przy wrotach do Banir Lok. Sądziłem, że lepiej będzie... jeśli będę miał go
na oku, póki nie dowiemy się, co się dzieje. Wybacz mi.

Kim przełknęła ślinę, wzięła Wojenny Kamień i nałożyła go. Zapłonął na jej

palcu, a potem przygasł ponownie. Kim powiedziała, sięgając po ton, który tak łatwo
jej niegdyś przychodził: – Wybaczę ci wszystko i każdą rzecz od tej chwili, aż do
czasu, gdy zostanie utkana ostatnia nić na Krośnie, z wyjątkiem tego okropnego
kalamburu.

Wykrzywił usta. Chciała coś jeszcze powiedzieć, lecz doprawdy nie było już

czasu. Wydawało się, że nigdy nie było dość czasu. Miach wołał ich. Kim osunęła się
na kolana w głęboką, chłodną trawę, a Matt uścisnął ją z nieskończoną czułością.
Potem ucałował ją raz w usta i odwrócił się.

Poszła za nim do pozostałych. Teraz miała moc na dłoni i czuła jej reakcję na

magię tego miejsca. Powoli, stopniowo, lecz bez wątpienia. I nagle, teraz gdy moc
znów była jej własnością, przypomniała sobie niektóre rzeczy, które Baelrath
nakazałjej uczynić. Za moc trzeba było płacić. Cały czas za to płaciła, a inni wraz
z nią: Artur, Firm, Ruana i paraiko. Tabor.

Nie było to nowe strapienie, lecz surowsze teraz i dotkliwsze.
Nie miała okazji o tym pomyśleć. Podeszła i stanęła obok Lorena w samą porę,

by usłyszeć, jak Miach mówi z przyciszoną powagą;

– Nie trzeba wam mówić, że niczego takiego do tej pory w historii nie było.

Żyjemy w dniach pozbawionych wzorców, z których można by czerpać. Niemniej
jednak Wiec Krasnoludów naradził się i oto co się stanie w obecności nas sześciorga
jako świadków rozstrzygnięcia sporu między tymi dwoma.

Przerwał, by zaczerpnąć tchu. W kamiennej niecce wiatr nawet nie dmuchnął.

Zimne, nocne powietrze było nieruchome, jakby czekało i nieruchome były też
rozgwieżdżone wody Jeziora.

Miach powiedział: – Obaj odwiniecie swe kryształowe dzieła, abyśmy mogli

przyjrzeć się im i zobaczyć, co oznaczają, a następnie wrzucicie je razem do wody
i zaczekamy na znak Jeziora. Jeśli masz jakieś wobec tego zastrzeżenia, wyraź je
teraz. – Spojrzał na Kaena.

Ten pokręcił głową. – Żadnych zastrzeżeń – powiedział donośnym, pięknym

głosem. – Niech ten, który odwrócił się od swego ludu i Calor Diman, stara się
uniknąć tej godziny. – Wyglądał dostojnie i dumnie w swej czarnej pelerynie
podtrzymywanej na ramionach złoto-niebieską broszą.

Miach spojrzał na Matta.
– Żadnych zastrzeżeń – powiedział Sören.
Nic więcej. Kiedyż to, pomyślała Kim, czując ucisk w gardle, kiedyż to on

zmarnował choćby słowo przez cały ten czas od chwili, gdy go poznała?
Rozstawiwszy szeroko nogi i wziąwszy się pod boki, sprawiał wrażenie zespolonego
ze skałami wokół, równie wytrwałego i solidnego.

A jednak opuścił te góry. Pomyślała o Arturze w tym momencie

i o zamordowanych dzieciach. Opłakiwała w głębi serca grzechy dobrych ludzi
uwięzionych w mrocznym świecie, stęsknionych za światłem.

Kwestią rozpatrywaną jest, powiedział Miach w sali Seithra, czy król może

opuścić Jezioro.

Nie wiedziała. Żadne z nich nie wiedziało. Byli tu po to, by się dowiedzieć.
Miach odwrócił się ponownie do Kaena i skinął głową. Kaen zbliżył się do swego

kompana, który uniósł ręce, w których trzymał zakryty kryształ, i zamaszystym,
pełnym wdzięku ruchem odsłonił go.

Kim odniosła wrażenie, że ktoś ją uderzył w pierś. Łzy stanęły jej w oczach.

Zabrakło jej tchu i musiała walczyć przez jakiś czas, zanim go odzyskała. Przez cały
ten czas przeklinała w duchu straszliwą niesprawiedliwość, tę roziskrzoną, absolutną
ironię losu – że ktoś tak wypaczony złem, na progu czyjego serca spoczywały tak
czarne czyny, mógł mieć do swej dyspozycji tyle piękna.

Kaen stworzył z kryształu miniaturę Kotła z Khath Meigol.
Kocioł wyglądał dokładnie tak samo, jak wtedy, gdy widziała go podczas swej

długiej, mrocznej wyprawy umysłem z świątyni w Gwen Ystrat. Kiedy zapuściła się
tak daleko w czerń planów Rakotha, że nigdy nie wróciłaby bez śpiewu Ruany, który
osłonił ją i dał powód, by powrócić.

Był dokładnie taki sam, lecz w jakiś sposób wszystko było w nim na odwrót.

Czarny Kocioł, który widziała, źródło morderczej zimy w środku lata, a potem
zabójczego deszczu, który uśmiercił mieszkańców Eridu, był teraz błyszczącym,
delikatnym, nieuchwytnie cudnym przedmiotem z kryształowego światła,
odtworzonym nawet do runicznych napisów wokół brzegu i symetrycznych wzorów
przy podstawie. Kaen wziął wizerunek tego mrocznego, strzaskanego Kotła i uczynił
zeń rzecz, która lśniła w świetle gwiazd równie jasno, co Jezioro.

Była to rzecz, która budziła tęsknotę, wzbudzała niewysłowione pożądanie

wszystkich śmiertelnych dzieci Tkacza we wszystkich światach czasu. Zarówno ona
sama, jak i to, czego była symbolem: powrotu ze zmarłych, zza murów Nocy, tego
rozpaczliwego pragnienia wszystkich, których przeznaczeniem było umrzeć, aby
istniał powrót lub dalsza droga. Aby koniec nie był końcem.

Kim spojrzała na krasnoluda, który to zrobił, zauważyła, jak napawa się

widokiem swego dzieła i zrozumiała w tym momencie, jak to możliwe, że uwolnił
Maugrima i oddał Kocioł w jego ręce. Zdała sobie sprawę, że Kaen miał duszę
artysty, który posunął się zbyt daleko. Te poszukiwania, żądza wiedzy i tworzenia
zostały doprowadzone do granicy, gdzie zaczyna się obłęd.

Użycie Kotła nie znaczyłoby nic dla kogoś takiego: ważne było tylko

odnalezienie, świadomość tego, gdzie on jest. Wszystko było uwewnętrznioną
abstrakcją, wymagającą takich poświęceń, że nic nie mogło stanąć pomiędzy
poszukiwaczem a jego odwiecznym pragnieniem. Ani tysiąc śmierci, ani dziesięć
tysięcy, ani świat oddany Ciemności, ani też wszystkie światy jej oddane.

To był geniusz i szaleniec. Był pochłonięty sobą do punktu, w którym nie dawało

już dłużej tego oddzielić od zła, a jednak krył w sobie piękno wysublimowane
w stopniu, jakiego Kim nigdy nie spodziewała się ujrzeć, ani nawet nie wyobrażała
sobie możliwości ujrzenia.

Nie wiedziała, jak długo stali urzeczeni przez lśniący przedmiot. Wreszcie Miach

kaszlnął cicho, niemal przepraszająco. Powiedział: – Dar Kaena został wzięty pod
uwagę. – Jego głos był zachrypnięty, nieśmiały. Kim nawet nie mogła mieć mu tego
za złe. Gdyby była w stanie coś powiedzieć, jej ton byłby taki sam mimo
wszystkiego, co wiedziała.

– Macie, Sörenie? – rzekł Miach.
Matt podszedł do Lorena. Na chwilę zatrzymał się przed mężczyzną, dla którego

porzucił te góry i to jezioro. Wymienili spojrzenie, które sprawiło, że Kim odwróciła
głowę na chwilę, tak było dojmująco osobiste, odwołujące się do tak wielu spraw,

w których nikt inny nie miał prawa uczestniczyć. Potem Matt spokojnie zdjął szmatkę
ze swojego dzieła.

Loren trzymał w dłoniach smoka.
Był on w tym samym stopniu spokrewniony z olśniewającym arcydziełem Kaena,

co kamienne drzwi na szczycie schodów ze wspaniałymi hakami wiodącymi do sali
Seithra. Był surowy, cały z płaszczyzn i ostrych krawędzi, zupełnie nie oszlifowany.
Jeśli kocioł Kaena błyszczał jasno w świetle gwiazd, smok wykuty przez Matta
zdawał się przy nim matowy. Miał dwoje wielkich, wydziabanych oczu, a jego głowa
wznosiła się ku górze pod niezgrabnym kątem.

A mimo to Kim nie mogła oderwać od niego oczu. Ani też, jak dostrzegła, nikt

z pozostałych, nawet Kaen, którego cichy, szyderczy chichot ustąpił milczeniu.

Przyjrzawszy się bliżej, Kim dostrzegła, że surowość była całkowicie celowa,

była wynikiem świadomej decyzji, nie nieumiejętności czy pośpiechu. Zobaczyła, że
wygładzenie zarysu barku smoka byłoby kwestią chwil, to samo odnosiło się do ostrej
krawędzi wykręconej szyi. Matt chciał, by tak właśnie było.

I powoli zaczęła rozumieć. Przeszedł ją wtedy nieopanowany dreszcz, w tym

bowiem była zaklęta niewypowiedziana moc płynąca z duszy i serca, ze świadomości,
której źródłem nie był myślący umysł. Bowiem tam, gdzie Kaen starał się znaleźć –
i znalazł – formę, by wyrazić piękno tego miejsca, pochwycić i przetworzyć gwiazdy,
Matt sięgnął po coś innego.

Stworzył dojście – nic więcej – do prastarej, prymitywnej mocy, którą Kim

wyczuła podczas wchodzenia po schodach, i której była przytłaczająco świadoma od
chwili, gdy weszli na polanę.

Calor Diman było czymś nieskończenie więcej niż miejscem chwały, niezależnie

od tego, jak bardzo nim było. Było opoką, fundamentem, korzeniem. Zawierało
w sobie surowość skały, wiek ziemi i zimną głębię górskich wód. Było bardzo
niebezpieczne. Było sercem ludu krasnoludów i ich potęgą, a Matt Sören, którego
uczyniła królem noc spędzona na tej wysokiej łące, wiedział o tym lepiej niż
ktokolwiek inny z żywych, i jego dar dla Jeziora był tego świadectwem.

Nikt z nich nie mógł tego wiedzieć, a jedyny człowiek, który mógłby im o tym

powiedzieć, zginął w Gwen Ystrat, by położyć kres zimie, lecz w tym samym czasie
obok przepaści w jaskini Dany w Dun Maura leżała niewiarygodnie stara, pęknięta
kamienna misa. I misa ta była w równym stopniu ucieleśnieniem tego nieświadomego
zrozumienia natury prastarej mocy, co smok Matta Sörena.

– Już raz to zrobiłeś – powiedział Miach cicho. – Czterdzieści lat temu.
– Pamiętasz? – spytał Matt.
– Tak. Nie był taki sam.
– Wtedy byłem młody. Sądziłem, że uda mi się wyrazić w krysztale prawdę

o tym, co tworzę. Jestem teraz starszy i nauczyłem się kilku rzeczy. Cieszę się, że
mam okazję naprawić wszystko, nim nastąpi koniec.

W oczach Miacha odmalował się wstrzemięźliwy szacunek i Kim dostrzegła, że

w oczach Ingena również. W twarzy Lorena można było dostrzec coś innego: wyraz,
który jakimś sposobem łączył ojcowską dumę z braterską i synowską.

– Dobrze – rzekł Miach, wyprostowując się na tyle, na ile pozwalały mu jego

przygarbione lata. – Wzięliśmy pod uwagę dzieła was obu. Weźcie je i wrzućcie,
i niech Królowa Wód udzieli nam teraz swej rady.

Matt Sören wziął wtedy swego smoka, a Kaen swój błyszczący kocioł i we

dwóch, ramię w ramię, odeszli od tych sześciorga, którzy będą się przyglądać.
I w ciszy nocy, pod gwiazdami, lecz jeszcze nie księżycem, który miał późno wstać,
dotarli do brzegu Calor Diman i tam się zatrzymali.

Gwiazdy odbijały się w jeziorze jak w lustrze i były wysoko na niebie, a chwilę

później nad wodą pojawiły się jeszcze dwie błyszczące rzeczy, gdy obaj
krasnoludowie, którzy przyszli na osąd, rzucili swe kryształowe dary łukami nad
jeziorem.

Oba spadły z pluskiem, który zakłócił posępną ciszę i znikły w głębinach Calor

Diman.

Kim zauważyła z dreszczem, że na powierzchni wody nie było zmarszczek, które

zdradzałyby, gdzie spadły przedmioty.

Wtedy nastąpił czas oczekiwania, czas poza czasem, tak nasycony echami tego

miejsca, że zdawał się trwać bez końca, trwać od czasu, gdy tylko Fionavar zaczął
być tkany na Krośnie. Kimberly mimo swych wszystkich snów, wszystkich swych
darów jasnowidzącej, nie miała pojęcia, na co czekają, jaką postać przyjmie
odpowiedź Jeziora. Ani na chwilę nie odrywając wzroku od dwóch krasnoludów nad
wodą, sięgnęła do swego wnętrza i znalazła swą bliźniaczą duszę, szukając
odpowiedzi na zagadkę, której nie umiała odgadnąć. Zdawało się jednak, że nie
potrafiła tego również ta jej część, która była Ysanną. Nawet sny starej jasnowidzącej
i jej nieprzebrany zbiór wiedzy nie wystarczały, by sobie z tym poradzić:
krasnoludowie strzegli swego sekretu zdecydowanie zbyt dobrze.

I w chwili, gdy Kim właśnie o tym rozmyślała, zobaczyła, że Calor Diman

porusza się.

Pośrodku Jeziora zaczęły się tworzyć grzywacze, a wraz z nimi pojawił się nagle

dźwięk, wysoki i przenikliwy, zawodzenie, przejmujący krzyk niepodobny do
niczego, co do tej pory słyszała. Loren u jej boku szepnął coś, co musiało być
modlitwą. Spienione fale zmieniły się w bałwany, jękliwy dźwięk wznosił się coraz
wyżej, a potem fale tak samo, i nagle olbrzymie grzywacze zaczęły pędzić
z wzburzonego serca ciemnej wody ku brzegom, jakby Calor Diman opróżniało swój

środek.

Lub wstawało zeń.
I w tym momencie pojawił się Kryształowy Smok.
Wtedy wewnątrz Kimberly wybuchło zrozumienie, a wraz z nim po fakcie

poczucie, jak wiele razy przedtem, że to powinno być oczywiste od samego początku.
Widziała ogromną rzeźbę smoka przytłaczającą wejście do sali Seithra. Widziała
dzieło Matta i słyszała, co on i Miach powiedzieli do siebie. Wiedziała, że w tym
miejscu było coś jeszcze poza pięknem. Zdawała sobie sprawę z magii, prastarej
i głębokiej.

To właśnie było to. Krystaliczny, migotliwy Smok Jeziora był potęgą Calor

Diman. On był sercem krasnoludów, ich duszą i ich tajemnicą, którą pozwolono teraz
ujrzeć jej i Lorenowi. Ponuro uświadomiła sobie, że był to fakt, który czynił ich
śmierć podwójnie pewną, gdyby Kaen zwyciężył w tym, co miało nastąpić.

Oderwała umysł od tej myśli. Wszyscy wokół niej, łącznie z Lorenem, uklękli.

Ona nie. Nie rozumiejąc dokładnie impulsu, który powstrzymał ją przed uczynieniem
tego – duma, a jednak coś jeszcze – spojrzała w błyszczące oczy Kryształowego
Smoka, gdy padł na nią ich wzrok, i spojrzała w nie z szacunkiem, lecz jako równa
mu.

Mimo to było to trudne. Smok był niewyobrażalnie piękny. Stworzenie górskiej

łąki i lodowatych górskich wód połyskiwało, niemal półprzejrzyste w świetle gwiazd,
wznosząc się ze wzburzonych fal wysoko nad klęczącymi postaciami dwóch
krasnoludów na brzegach Calor Diman.

Następnie rozpostarło skrzydła i Kimberly krzyknęła ze zdumienia i podziwu,

bowiem skrzydła smoka błyszczały oślepiająco niezliczonymi barwami jak klejnoty
nieskończonych odmian, jak taniec światełek w trawiastej misie nocy. Wtedy nieomal
sama padła na kolana, lecz znów coś ją zatrzymało na nogach. Przyglądała się tylko
z bólem serca.

Smok nie wzbił się w powietrze. Unosił się na wpół zanurzony w wodzie, wpół

wyłaniający się z niej. Potem otworzył pysk, z którego strzelił płomień, płomień bez
dymu niczym pochodnie na ścianach wewnątrz góry; białoniebieski płomień, przez
który widać było gwiazdy.

Ogień zgasł. Smocze skrzydła były nieruchome. Cisza, zimna i absolutna jak

cisza, która mogła zalegać na początku czasu, spowijała polanę. Kim zobaczyła, jak
jedna ze smoczych łap powoli wysuwa się z wody, połyskując. Ściskała coś
w szponach. Coś, co Kryształowy Smok nagle cisnął, z – jak wydawało jej się –
wielką pogardą, na trawę przy Jeziorze.

Zobaczyła, co to było.
Nie, szepnęła, a dźwięk ten wydarł się z jej wnętrza niczym ciało wydarte z rany.

Na trawie leżała, połyskując, porzucona miniaturowa figurka kryształowego smoka.

– Zaczekaj! – szepnął ostro Loren, wstając. Dotknął jej dłoni. – Spójrz.
Kiedy patrzyła, smok z Calor Diman wyciągnął drugą łapę, trzymając drugi

przedmiot. A był to kocioł o błyszczącej, roziskrzonej urodzie, i ten przedmiot smok
też wyrzucił. Migoczący przedmiot spoczął na zielononiebieskiej trawie.

Kim nie rozumiała. Popatrzyła na Lorena. W jego oczach płonął osobliwy blask.
Rzekł: – Spójrz jeszcze raz, Kim. Spójrz uważnie.
Odwróciła się. Zobaczyła Matta i Kaena klęczących nad Jeziorem. Zobaczyła

smoka lśniącego nad nimi. Zobaczyła kryształowy kocioł walający się w trawie
i leżącego obok wyrzeźbionego małego smoka.

Zobaczyła, że wyrzucony smok nie był tym, którego Matt właśnie ofiarował

Jezioru.

I w tym momencie, gdy nadzieja zabłysła w niej niczym białoniebieski ogień

smoka, Kim ujrzała coś jeszcze wyłaniającego się z Calor Diman. Malutka istotka
wystrzeliła z wody, wściekle bijąc skrzydłami, które trzymały ją w powietrzu.
Stworzenie, które błyszczało teraz jaśniej niż kiedykolwiek przedtem, o oczach, które
pałały olśniewającym blaskiem w nocy, nie będąc już dłużej ciemne i martwe.

Był to dar serca ofiarowany przez Matta, w który Jezioro tchnęło życie. Które

przyjęło jego dar.

Gwałtowny ruch. Kaen rzucił się naprzód na kolanach. Podniósł kocioł. Wstał,

wyciągając go przed siebie błagająco. – Nie! – prosił. – Poczekaj!

Nie miał czasu na nic więcej. Jego czas dobiegł kresu. W tym wyniosłym miejscu

piękna, które było czymś dużo więcej, moc nagle ujawniła się na chwilę tylko, lecz
chwila wystarczyła. Smok Jeziora, strażnik krasnoludów, otworzył paszczę i zionął
płomieniem po raz wtóry.

Nie w górskie powietrze, nie dla ostrzeżenia czy dla popisu. Smoczy ogień trafił

Kaena z Banir Lók w chwili, gdy stal z rękoma wyciągniętymi, by znów podsunąć
odtrącony dar, i spopielił go, spalił całkowicie. Przez jedną przerażającą chwilę Kim
widziała jego ciało wijące się w półprzejrzystym płomieniu, a potem już go nie było.
Nic nie zostało, nawet kocioł, który zrobił. Białobłękitny ogień zgasł, a kiedy tak się
stało, Matt Sören klęczał samotnie w ogłuszonej ciszy po tym wydarzeniu na brzegu
jeziora.

Zobaczyła, jak podnosi rzeźbę smoka leżącą obok niego, tę – jak Kim teraz

zdawała sobie sprawę, dostrzegając to, co Loren pojmował od samego początku –
którą wyrzeźbił czterdzieści lat temu, gdy Jezioro uczyniło go królem. Powoli Matt
wstał, by stanąć twarzą w twarz ze smokiem z Calor Diman. Kim wydawało się, że
powietrze przesycone jest zabarwionym blaskiem.

Wtedy smok przemówił: – Nie powinieneś był odchodzić – rzekł z odwiecznym

smutkiem.

Tak głęboki smutek po tak dzikim rozbłysku mocy. Matt spuścił głowę.
– Przyjąłem twój dar tamtej nocy – powiedział smok głosem jak górski wicher,

zimny, czysty i samotny. – Przyjąłem go z powodu odwagi, jaka kryje się pod dumą
tego, co mi zaoferowałeś. Uczyniłem cię królem pod Banir Lók. Nie powinieneś był
odchodzić.

Matt spojrzał w górę, przyjmując ciężar kryształowego spojrzenia smoka. Wciąż

nic nie mówił. Kim zdała sobie sprawę, że obok niej Loren cicho płacze.

– Niemniej jednak – rzekł smok z Jeziora, a w jego głosie zabrzmiała nowa nuta –

niemniej jednak zmieniłeś się od czasu, gdy odszedłeś stąd, Macie Sörenie. Straciłeś
oko na wojnach nie będących właściwą sprawą twego ludu, lecz pokazałeś mi dziś
tym drugim darem, że jednym okiem wciąż spoglądasz głębiej w me wody niż
którykolwiek z królów krasnoludów przedtem.

Kimberly przygryzła wargę. Wsunęła dłoń w dłoń Lorena. Jasność panowała

w jej sercu.

– Nie powinieneś był odchodzić – usłyszała, jak smok powiedział do Matta – lecz

sądząc z tego, co dziś uczyniłeś, przyjmuję, że część twej duszy nigdy stąd nie
odeszła. Witaj w domu, Macie Sörenie i usłysz mnie, gdy mianuję cię teraz
najbardziej prawym z wszystkich królów, jacy kiedykolwiek panowali pod Banir Lók
i Banir Tal.

Płonęło światło, wydawało się, że jest tak wiele światła: barwny, różany blask

najsilniejszego oświetlenia.

– Och, Kim, nie! – Loren nagle krzyknął zduszonym, rozpaczliwym tonem. – Nie

to. Och, tylko nie to!

Światło wypaliło się na popiół w chwili wiedzy, gorzkiego, najbardziej

gorzkiego, powracającego zrozumienia. Oczywiście że było światło na polanie,
oczywiście że było. Ona tam była.

Z Baelrathem płonącym najdzikszym z wezwań na jej dłoni.
Matt odwrócił się raptownie na krzyk Lorena. Kim zobaczyła, jak patrzy na

pierścień, który dopiero co oddał jej i wyczytała brutalne cierpienie na jego twarzy,
gdy ta chwila sięgającego serca zwycięstwa, moment jego powrotu, zmieniła się
w coś straszniejszego niż można wyrazić słowami.

Rozpaczliwie pragnęła nie znajdować się tam, nie rozumieć, co oznaczał ten

władczy płomień. Jednakże była tam i wiedziała. A nie uklękła przed smokiem,
bowiem w jakiś sposób część jej duszy musiała wiedzieć, co się stanie.

Co się stało. Znów niosła Wojenny Kamień, wezwanie na wojnę. A on płonął,

wzywając. By wyrwać Kryształowego Smoka z jego górskiej niecki. Kim nie miała
żadnych złudzeń, nawet najmniejszych – a widok twarzy wstrząśniętego Matta

pozbawiłby ją ich, gdyby jeszcze jakieś jej zostały.

Smok nie mógł opuścić Jeziora, jeśli nie miał przestać być tym, czym był zawsze:

odwiecznym strażnikiem, kluczem dusz, sięgającym do głębi serca symbolem tego,
czym sąkrasnoludowie. To, co zamierzała zrobić, unicestwi lud bliźniaczych gór tak
samo i więcej, jak unicestwiła paraiko w Khath Meigol.

Tak kryształowa moc Calor Diman, która przetrwała morderczy deszcz

Maugrima, nie będzie w stanie oprzeć się niesionemu przez nią ogniowi. Nic nie było
w stanie.

Matt odwrócił się. Loren wypuścił jej dłoń.
– Nie mam wyboru! – krzyknęła. W głębi serca, nie na głos. Wiedziała, czemu

kamień płonął. W tej istocie Jeziora kryla się niezmierna potęga, a sam jej blask
czynił ją częścią armii Jasności. Toczyli wojnę z Ciemnością, z niezliczonymi
legionami Rakotha. Przyniosła tu pierścień z pewnego powodu, a to właśnie był ten
powód.

Wystąpiła naprzód, w stronę spokojnych już wód Calor Diman. Podniosła głowę

i dostrzegła spoczywający na niej bystry wzrok smoka, akceptujący i dzielny, choć
nieskończenie smutny. Głębiej był zakorzeniony, był w mocy niż cokolwiek innego
we Fionavarze i wiedział, że moc Kim może spętać go i odmienić na zawsze.

Na jej dłoni Baelrath pulsował teraz tak dziko, że cała łąka i wszystkie górskie

głazy były oświetlone jego blaskiem. Kim uniosła rękę. Pomyślała o Masze i Nemain,
boginiach wojny. Pomyślała o Ruanie i paraiko, przypomniała sobie kanion ostatni
kanior. Z jej powodu. Pomyślała o Arturze i Macie Sörenie, który stał niedaleko, nie
patrząc na nią, aby nie zdradzić błagania wyrazem twarzy.

Pomyślała o źle, jakie dobrzy ludzie uczynili w imię Jasności, przypomniała sobie

Jennifer w Starkadh. Groziła im wojna, wojna otaczała ich zewsząd, zagrażając
żyjącym teraz i tym, którzy mogą dopiero przyjść później, straszliwym panowaniem
Ciemności.

– Nie – rzekła cicho Kimberly Ford z absolutną ostatecznością. – Zaszłam tak

daleko i uczyniłam tak wiele. Nie pójdę dalej tą ścieżką. Jest taki punkt, po
przekroczeniu którego poszukiwanie Światła staje się służeniem Ciemności.

– Kim... – zaczął Matt. Jego twarz drżała dziwnie.
– Milcz! – rzekła surowo, bowiem załamałaby się, gdyby go wysłuchała. Znała

go i wiedziała, co powiedziałby. – Chodźcie i stańcie tu przy mnie! Lorenie! I ty,
Miachu, też, będziesz mi potrzebny! – Jej umysł pracował na szybkich obrotach jak
nigdy.

Podeszli do niej, przyciągnięci w równym stopniu przez moc w jej głosie – jej

głosie jasnowidzącej – co przez blask pałający na jej dłoni. Wiedziała dokładnie, co
robi i co to może oznaczać, była świadoma konsekwencji lepiej niż czegokolwiek

innego w swym życiu. I weźmie ich brzemię na swoje barki. Jeśli uczyni to z jej
imienia przekleństwo od chwili obecnej do końca czasu, niech tak się stanie. Nie
zniszczy tego, co ujrzała dzisiejszej nocy.

W kryształowych oczach smoka odmalowało się zrozumienie. Smok powoli

rozpostarł skrzydła jak zasłonę błogosławieństwa, wielobarwną, lśniącą światłem.
Kim nie miała żadnych złudzeń co do tego, zupełnie żadnych.

Dwaj krasnoludowie i człowiek byli już przy niej. Płomień na jej ręku wciąż

nakazywał jej wzywać. Żądał, aby tak uczyniła. Toczyła się wojna. Istniała potrzeba!
Spojrzała w oczy smoka po raz ostatni.

– Nie – rzekła raz jeszcze z pełnym przekonaniem całej swej duszy – obu swych

dusz.

I wtedy użyła olśniewającego, oślepiającego blasku pierścienia nie po to, by

spętać smoka krasnoludów, lecz by przenieść się za góry, zabrać siebie i trzech
innych ze sobą daleko od tego ukrytego miejsca gwiezdnego światła i czarów, choć
nie tak daleko jak wtedy, gdy przybyła tutaj.

Potęga Baelrathu szalała w niej, jarząc się ogniem wojny. Wkroczyła weń,

zobaczyła, gdzie musiała się udać, zebrała i ukierunkowała swą niesioną moc
i zabrała ich tam.

Wylądowali w poświacie, która wszystkim wydała się zorzą szkarłatnego światła.

Znajdowali się na polanie. Polanie w lesie w Gwynirze, niedaleko Danilothu.

– Ktoś tu jest! – rozległo się przenikliwe ostrzeżenie. Następne powtórzyło je

echem: głosy krasnoludów z wojsk, którym przewodził Blöd. Przybyli na czas!

Kim padła na kolana, rzucona siłą lądowania. Szybko się rozejrzała. I dostrzegła

Dave’a Martyniuka, który stał nie dalej jak trzy metry od niej z toporem w ręku. Za
nim rozpoznała z niedowierzaniem graniczącym z osłupieniem Faebura i Brocka
z wyciągniętymi mieczami. Nie było czasu na myślenie.

– Miachu! – krzyknęła. – Powstrzymaj ich!
I sędziwy przywódca Wiecu Krasnoludów nie zawiódł jej. Poruszając się

szybciej, niż wydawało jej się, że potrafi, stanąt między Dave’em i trzema
krasnoludami, którzy mu grozili, krzycząc: – Powstrzymajcie swe strzały i klingi,
ludu gór! Miach z Wiecu rozkazuje wam w imię króla krasnoludów!

W tej jednej chwili przemawiał przez niego grom, donośny huk rozkazu.

Krasnoludowie zamarli. Dave powoli opuścił topór, a Faebur swój łuk.

W kruchej ciszy leśnej polany Miach powiedział bardzo wyraźnie: – Usłyszcie

mnie. Dzisiejszej nocy odbył się osąd nad brzegami Calor Diman. Mart Sören
powrócił wczoraj w nasze góry i decyzją Wiecu było, po starciu słownym między nim
a Kaenem w sali Seithra, by zostawić osąd Jezioru. I tak też się stało dzisiejszej nocy.
Muszę wam przekazać, że Kaen nie żyje, unicestwiony ogniem Jeziora. Duch Calor

Diman pojawił się tej nocy, widziałem go na własne oczy i słyszałem, jak nazwał
Matta Sörena znów naszym królem, i więcej: usłyszałem, jak nazwał go najbardziej
prawym z wszystkich królów, którzy kiedykolwiek panowali pod górami.

– Łżesz! – przerwał szorstki głos. – To wszystko nieprawda. Rinn, Nemed – brać

go! – Blöd wskazał drżącym palcem na Miacha.

Nikt nie ruszył się.
– Jestem Pierwszym Wiecu – oświadczył spokojnie Miach. – Nie mogę kłamać.

Wiecie, że to prawda.

– Wiem, że jesteś starym durniem – warknął w odpowiedzi Blöd. – Dlaczego

mielibyśmy dać się omamić takim dziecinnym bajkom? Potrafisz kłamać równie
dobrze jak każdy z nas, Miachu! Lepiej niż każdy...

– Blödzie – rzekł król krasnoludów – dość już. Już koniec.
Matt wystąpił z mroku pomiędzy drzewami. Nic więcej nie powiedział, a jego

głos nie był silny, lecz nie sposób było nie zauważyć tonu pełnego rozkazu.

Twarz Blöda drżała spazmatycznie, lecz krasnolud nic nie rzekł. Za nim rosnący

szmer przebiegał wstecz wśród szeregów jego wojsk do krańców polany i dalej, gdzie
krasnoludowie spali wśród wiecznie zielonych drzew. Teraz już nie spali.

– Och, mój królu! – ktoś zawołał. Brock z Banir Tal wysunął się niezgrabnie

naprzód, by rzuciwszy topór, uklęknąć u stóp Matta.

– Jasna jest godzina naszego spotkania – rzekł do niego Matt oficjalnie. Położył

dłoń na ramieniu Brocka. – Wstań jednakże, stary przyjacielu, trzeba jeszcze coś
uczynić. – W jego glosie zabrzmiało coś, co przywiodło Kim na myśl gwałtowny
obraz żelaznego zamka na drzwiach do łąki Calor Diman.

Brock cofnął się. Stopniowo szmer i okrzyki armii ucichły. Zapadła czujna cisza.

Czasami ktoś kaszlnął lub gałązka trzasnęła pod nogami.

W tej ciszy Matt stanął naprzeciwko krasnoluda, który służył w Starkadh, który

uczynił to, co uczynił Jennifer, który wiódł krasnoludów w szeregi wojsk Ciemności.
Blöd strzelał oczami na boki, lecz nie starał się uciekać ani błagać. Kim myślała, że
okaże się tchórzem, lecz myliła się. Zdawało się, że żadnemu z krasnoludów nie brak
było odwagi, nawet tym, którzy zaprzedali się złu.

– Blödzie z Banir Lók – powiedział Matt – twój brat zginął dzisiejszej nocy,

a twój smok czeka na ciebie na murze Nocy, by cię osądzić. W obecności naszego
ludu udzielę ci łaski, na jaką nie zasługujesz: prawo do walki i życia na wygnaniu,
jeśli zwyciężysz. Aby odpokutować za me złe uczynki, których jest wiele, stoczę
z tobą bój w tym lesie, aż któryś z nas padnie martwy.

– Matt, nie! – krzyknął Loren.
Matt uniósł jedną rękę. Nie odwrócił się. – Jednakże najpierw – rzekł –

chciałbym poprosić zgromadzonych tutaj o pozwolenie wzięcia tej walki na siebie.

Jest tu bardzo wielu takich, którzy mają prawo do twej śmierci.

Odwrócił się wtedy i z nich wszystkich to na Faebura spojrzał najpierw. – Widzę

tu kogoś, kogo twarz zdradza jako eriduna. Czy mam twe pozwolenie, by wziąć tę
śmierć za ciebie i w imieniu twego ludu, cudzoziemcze z Eridu?

Kim zobaczyła, że młodzieniec uczynił krok naprzód. – Jestem Faebur, niegdyś

z Larak – rzekł. – Królu krasnoludów, masz zezwolenie, by uczynić to dla mnie
i w imieniu wszystkich zabitych przez deszcz w Eridu. I w imieniu dziewczyny
imieniem Arrian, którą kochałem i której nie ma wśród nas. Tkacz niech kieruje twą
dłoń. – Wycofał się z godnością, która zadawała kłam jego wiekowi.

Znów Matt odwrócił się. – Dave Martyniuku, ty też masz prawo do tego za

cierpienia kobiety z twego świata i za śmierć mężczyzny. Czy odstąpisz mi to prawo?

– Odstąpię – oświadczył solennie Dave.
– Mabonie z Rhoden? – spytał Matt.
I Mabon odparł z powagą: – W imieniu najwyższego króla Brenninu, proszę cię,

byś reprezentował wojska Brenninu i Cathalu.

– Levonie dan Ivorze?
– Ta godzina zna jego imię – powiedział Levon. – Uderz za dalrei, Macie

Sörenie, za żywych i umarłych.

– Miachu?
– Uderz za krasnoludów, królu krasnoludów.
Dopiero wtedy Matt sięgnął po topór, który wisiał przytroczony do jego pasa

i ponownie odwrócił się z twarzą zawziętą niczym górska skała do Blöda, który
czekał pogardliwie.

– Czy mam twe słowo – spytał Blöd ostrym, nerwowym głosem tak nie

przypominającym głosu swego brata – że odejdę bezpiecznie stąd, jeśli zostawię cię
martwym?

– Masz – powiedział wyraźnie Matt – i oświadczam to w obecności Pierwszego

Wiecu Krasnoludów oraz...

Blöd nie czekał. Jeszcze gdy Matt mówił, krasnolud uskoczył w bok w ciemność

i cisnął chytrze sztyletem prosto w serce Matta.

Matt nawet nie zadał sobie trudu, by się uchylić. Niespiesznym ruchem, jakby

miał cały czas świata, zatrzymał rzucony sztylet ostrzem swego topora. Ostrze padło
niegroźnie w trawę. Blöd zaklął i niezdarnie podnosił się, sięgając po swój oręż.

Nigdy go nie dotknął.
Topór Matta Sörena ciśnięty z całą siłą jego ramienia i całą pasją jego serca

przeleciał przez rozjaśnioną blaskiem ognisk polanę niczym narzędzie obserwujących
bogów, moc ostatecznej sprawiedliwości, której nie można ujść, i trafił Blöda między
oczy, wbijając mu się w mózg i zabijając go na miejscu.

Nie było okrzyków ani wiwatów. Zdawało się, że wspólne westchnienie zerwało

się i ucichło na polanie, idąc poza nią, do krasnoludów, którzy stali wśród drzew,
obserwując. Kim nagle stanął przed oczami obraz złego ducha o skrzydłach
nietoperza, który wzbił się w przestworza i odleciał. Czeka na niego smok –
powiedział Matt. Oby tak było, pomyślała. Spojrzała na ciało krasnoluda, który
skrzywdził okrutnie Jennifer i wydało jej się, że zemsta powinna w jakiś sposób
znaczyć więcej. Powinna być w większym stopniu odpowiedzią, czymś więcej niż to
skrawawione ciało w blasku pochodni w Gwynirze.

Och, Jen, pomyślała. On teraz nie żyje. Będę mogła powiedzieć ci, że on nie żyje.

To nie znaczyło tak wiele, jak kiedyś jej się zdawało. To tylko krok, etap w tej
strasznej podróży. Jeszcze przed nią zbyt daleka droga.

Nie miała więcej czasu na rozmyślania, co było błogosławieństwem, i to nie

małym. Brock podbiegł do niej wraz z Faeburem i uściskała ich obu z radością.
Wśród stale rosnącego hałasu wokół, był czas na szybkie pytanie i odpowiedź
dotyczącą dalreidana i na uradowane zdumienie, gdy dowiedziała się, kim jest
naprawdę.

W końcu wreszcie stanęła przed Dave’em, który oczywiście trzymał się z tyłu,

pozwalając pozostałym podejść do niej najpierw. Odsuwając włosy z oczu, zmierzyła
go spojrzeniem. – Cóż... – zaczęła.

I nie skończyła.
Pochwycił ją w uścisk, który podniósł ją całkiem znad ziemi i groził

wyciśnięciem ostatnich resztek tchnienia z jej płuc. – Nigdy jeszcze – powiedział,
ściskając ją mocno i przysuwając usta blisko jej ucha – w życiu nie byłem tak
szczęśliwy z powodu czyjegoś widoku!

Wypuścił ją. Spadła na ziemię i zachwiała się, rozpaczliwie łapiąc oddech.

Usłyszała chichot Mabona z Rhoden. Wiedziała, że sama szczerzy zęby jak idiotka.

– Ja też – powiedziała, nagle uświadomiwszy sobie, jak bardzo jest to prawdą. –

Ja też!

– Ahem! – wtrącił się Levon dan Ivor najbardziej udawanym scenicznym

kaszlem, jaki kiedykolwiek słyszała. Odwrócili się, by ujrzeć, że szczerzy zęby tak
samo jak oni. – Przepraszam, że się narzucam z przyziemnymi sprawami – rzekł syn
Avena, starając się mówić z sarkazmem – lecz musimy złożyć najwyższemu królowi
raport dotyczący wydarzeń dzisiejszej nocy, a jeśli mamy wrócić, zanim Torc
i Sorcha podniosą fałszywy alarm, powinniśmy się pośpieszyć.

Aileron. Znów zobaczy również Ailerona. Tak wiele działo się tak szybko.

Zaczerpnęła tchu, odwróciła się i zobaczyła, że Matt podszedł do niej.

Jej uśmiech zbladł. W myślach, mimo iż stała wśród wiecznie zielonych drzew

Gwyniru, widziała Kryształowe Jezioro i wznoszącego się zeń smoka o szeroko

rozpostartych, lśniących skrzydłach. Miejsce, gdzie nigdy więcej już nie stanie pod
gwiazdami, słońcem czy księżycem. Była jasnowidzącą; wiedziała, że tak będzie.
Ona i Matt spoglądali na siebie przez długi czas.

Wreszcie powiedział: – Pierścień jest ciemny.
– To prawda – rzekła. Nawet nie musiała patrzeć. Wiedziała. Wiedziała coś

jeszcze, lecz był to jej własny ciężar, nie jego. Nic o tym nie powiedziała.

– Jasnowidząca – zaczął Matt. Przerwał. – Kim. Miałaś przecież spętać go,

nieprawdaż? Sprowadzić na wojnę? – Tylko Loren i Miach stojący za Mattem
wiedzieli, o czym mówi.

Dobierając starannie słowa, rzekła: – Mamy wybór, Matt. Nie jesteśmy

niewolnikami, nawet naszych darów. Postanowiłam użyć mego pierścienia w inny
sposób. – Nic więcej nie powiedziała. Myślała o Darienie i mówiąc o wyborach,
przypomniała sobie, jak pobiegł w głąb Pendaran, mijając płonące drzewo.

Matt westchnął, po czym pokiwał powoli głową. – Czy mogę ci podziękować? –

spytał.

To było trudne. Wszystko było teraz trudne. – Jeszcze nie – rzekła. – Poczekaj, aż

zobaczysz. Możesz potem nie chcieć. Nie sądzę, żebyśmy musieli długo czekać.

To ostatnie powiedziała swym głosem jasnowidzącej, więc wiedziała, że to

prawda.

– Zgoda – rzekł Matt. Zwrócił się do Levona: – Mówisz, że musisz zanieść

nowinę najwyższemu królowi. Dołączymy do was jutro. Krasnoludowie nigdy
w swych dniach nie przeżyli czasów tak ciężkich jak te. Zostaniemy dziś w nocy sami
w lesie i spróbujemy jakoś dojść do ładu z tym, co się z nami stało. Powiedz
Aileronowi, że spotkamy się z nim tu, gdy przyjdzie, i że Matt Sören, król
krasnoludów, przyprowadzi wtedy swój lud w szeregi armii Jasności.

– Powiem mu – rzekł po prostu Levon. – Chodźmy, Davorze. Mabonie. Faeburze.

– Zerknął na Kim, a ona skinęła głową. Z Lorenem i Dave’em po obu stronach
zaczęła iść za Levonem na południe, opuszczając polanę.

– Zaczekaj! – krzyknął nagle Matt. Ku swemu zdumieniu Kim wyczuła

prawdziwy lęk w jego głosie. – Lorenie, dokąd idziesz?

Loren odwrócił się, a na jego pomarszczonej twarzy malował się wyraz

zakłopotania. – Poprosiłeś nas, byśmy odeszli – zaprotestował. – Żebyśmy zostawili
krasnoludów samych na noc.

Ponura twarz Matta zmieniła się w blasku ognia. – Nie ty – szepnął cicho. –

Nigdy ty, mój przyjacielu. Chyba teraz nie opuścisz mnie?

Dwaj mężczyźni patrzyli na siebie w sposób, który sprawiał, że wydawali się

samotni pośród wielkiego tłumu. A potem, bardzo powoli, Loren uśmiechnął się.

Wychodząc z polany z Levonem w ciemność wiecznie zielonych drzew, Kim

i Dave zatrzymali się na chwilę, by obejrzeć się. Zobaczyli Matta Sörena stojącego
z Brockiem po jednej jego stronie, a Lorenem Srebrnym Płaszczem po drugiej. Matt
złożył czubki palców przed swą piersią, trzymając dłonie nieco rozchylone – jakby
tworząc górski szczyt swymi dłońmi. I jeden po drogim krasnoludowie z bliźniaczych
gór podchodzili do niego, przyklękali i wsuwali swe dłonie między jego dłonie, do
dającej schronienie góry, jaką tworzył król krasnoludów.

Część IV
Andarien

Rozdział 14

Na swój sposób, pomyślała Leila, słuchając ostatnich tonów porannego Lamentu

nad Liadonem, wszystko okazało się łatwiejsze, niż miała prawo się spodziewać.
Stała samotnie za ołtarzem, spoglądając na wszystkie pozostałe stojące najbliżej
topora, uważające jednak, by nie dotknąć go, gdyż to mogła uczynić tylko najwyższa
kapłanka.

Ona jednakże stała najbliżej. Miała piętnaście lat, dopiero co przywdziała szare

szaty kapłanek, a jednak Jaelle mianowała ją swą zastępczynią na czas nieobecności
najwyższej kapłanki w Paras Derval. Z burych szat do szarych, do czerwonych. Była
teraz jedną z Mormae. Jaelle ostrzegła ją, że może natknąć się na trudności
w świątyni.

Fakt, że do tej pory tak się nie stało, zawdzięczała zwłaszcza strachowi.
Wszystkie trochę bały jej się od tego wieczoru ledwie cztery noce temu, gdy

ujrzała Oweina i Dzikie Łowy przybywających na bitwę w Celidonie i posłużyła za
przekaźnik głosu Ceinwen, który rozległ się w świątyni, tak daleko od rzeki, gdzie
znajdowała się bogini. W niesamowicie naładowanej atmosferze wojny ten przejaw
jej własnych niepokojących mocy wciąż rozbrzmiewał echem w świątyni.

Na nieszczęście niewiele pomogło to w kwestii Gwen Ystrat. Audiart była

zupełnie inną sprawą. Trzy razy w ciągu półtora dnia, jaki upłynął od wyjazdu Jaelle,
Druga Bogini kontaktowała się z Leilą przez zgromadzone Mormae w Morvran.
I trzykrotnie Audiart wielkodusznie proponowała, że przyjedzie do Paras Derval, by
pomóc biednemu, osaczonemu dziecku, tak niesprawiedliwie obarczonemu tak
wielkim ciężarem w tak strasznych czasach.

Leila musiała użyć całego swego zdecydowania i wyrazistości, by powstrzymać

ją. Wiedziała równie dobrze, jak każda z nich, co jest stawką w tej grze: jeśli Jaelle
nie wróci, wtedy Leila mianowana na czas wojny pełnomocniczka najwyższej
kapłanki, stanie się najwyższą kapłanką bez względu na zwykłe obrzędy sukcesji
czasów pokoju. Wiedziała również, że Jaelle bardzo jasno wyraziła się w jednej
sprawie: Audiart nie miała prawa przybyć do świątyni.

Podczas kontaktu psychicznego zeszłego wieczoru dyplomacja zupełnie na nic

się zdała. Jaelle ostrzegła ją, że tak może się stać i powiedziała jej, co zrobić, lecz nie
pomogło to wiele piętnastolatce w starciu z najbardziej budzącą lęk postacią spośród
Mormae.

Mimo to dokonała tego. Wspomagana przez zdumiewającą wyrazistość –

zaskoczyła nią nawet samą siebie – swego myślogłosu podczas kontaktów,
przemawiając jako pełnomocniczka najwyższej kapłanki i wzywając Boginię jej
dziewięcioma imionami po kolei, oficjalnie rozkazała Audiart pozostać dokładnie

tam, gdzie była, w Gwen Ystrat, i nie wszczynać następnych kontaktów myślowych.
Ona, Leila, miała zbyt wiele pracy, by tolerować dalsze wyczerpujące avarlith
rozmowy.

A następnie przerwała połączenie.
To było zeszłej nocy. Potem nie spała najlepiej, dręczona przez sny. W jednym

z nich Audiart dosiadała jakiegoś strasznego, sześcionogiego wierzchowca i pędziła
gościńcami z Morvran, by złapać ją i spętać zimnymi przekleństwami sprzed tysięcy
lat.

Były też inne sny, które nie miały nic wspólnego z Mormae. Leilanie rozumiała

sposobu, w jaki pracuje jej umysł, ani też skąd biorą się jej wirujące przeczucia, lecz
towarzyszyły jej całą noc.

Większość z nich dotyczyła Firma, co zaczęło budzić w niej największy niepokój,

ponieważ wiedziała, gdzie on naprawdę jest i z kim jedzie.

Darien nawet nie wiedział, że ugrzązł w czasie nad Daniloth. Z jego punktu

widzenia przez cały czas leciał na północ ze sztyletem w dziobie. Był wieczór, nie
poranek, kiedy opuścił Krainę Cieni i znalazł się nad Andarien, lecz nie znał tutejszej
geografii, więc wcale się tym nie przejął.

W każdym razie trudno było myśleć jasno w postaci sowy, a był już bardzo

zmęczony. Leciał z Brenninu do Anor Lisen, stamtąd szedł pieszo do świętego gaju
i znów leciał stamtąd przez nieprzespaną noc do Danilothu, a następnie cały jeszcze
dzień do miejsca, w którym teraz się znajdował, lecąc na północ do swego ojca.

Leciał w zapadającej ciemności, a jego bystry wzrok przenikający noc zanotował

obecność niewiarygodnie licznej armii, która gromadziła się w dole na jałowym
pustkowiu tej krainy. Wiedział, kim są, lecz nie zniżył się ani nie zwolnił, by
popatrzeć z bliska. Miał przed sobą długą drogę.

W dole szczupła, poznaczona szramami postać nagle uniosła głowę i posłała

przenikliwe spojrzenie w ciemniejące niebo. Niczego tam nie było poza samotną
sową, której pióra wciąż były białe mimo zmiany pór roku. Galadan przyglądał się
odlatującemu na północ ptakowi. Istniał stary przesąd mówiący o sowach: przynosiły
szczęście lub pecha, w zależności od tego, w którą stronę skręcały na niebie.

Ta nigdzie nie skręciła, lecz leciała prosto jak strzała na północ nad zbierającymi

się wojskami Ciemności. Wilczy Władca obserwował ją, zdjęty nienazwanym
niepokojem, dopóki nie znikła. Doszedł do wniosku, że to z powodu koloru, tej
dziwnej bieli o zachodzie słońca nad nagą pustynią. Usunął tę myśl z głowy. Po
zniknięciu śniegów biel była kolorem narażającym na zgubę, a dzisiejszego wieczoru
kolejne łabędzie miały powrócić z północy. Sowa nie miała wielkich szans na
przeżycie.

Niemal nie przeżyła.

Kilka godzin później Darien był jeszcze bardziej zmęczony niż uprzednio

i wycieńczenie sprawiło, że stracił czujność. Zdał sobie sprawę z zagrożenia zaledwie
na chwilę przed tym, jak nienaturalne szpony jednego z potomków Avai sięgnęły jego
ciała. Zaskrzeczał, niemal wypuszczając sztylet i skręcił ostro w dół i w lewo. Mimo
to pazury wyrwały mu pół tuzina piór z boku.

Następny czarny łabędź podleciał do niego z łopotem wielkich skrzydeł. Darien

skręcił rozpaczliwie w prawo i zmusił swe zmęczone skrzydła do ostrego wzbicia się
w górę – wprost ku ostatniemu z czarnych łabędzi, który czekał cierpliwie za
pozostałymi dwoma właśnie na ten ruch. Sowy pomimo swej wychwalanej
inteligencji były łatwe do przewidzenia w walce. Z uśmiechem mięsożercy trzeci
łabędź czekał na małą, białą sowę, nie mogąc już się doczekać, kiedy zaspokoi swój
nienasycony głód krwi.

Lęk w piersi Dariena pokonał zmęczenie, a po przerażeniu napłynęła czerwona

fala wściekłości. Nawet nie próbował wyminąć tego ostatniego ścigającego go
łabędzia. Leciał wprost na niego i na ułamek sekundy przed zderzeniem –
zderzeniem, które z pewnością zabiłoby go – pozwolił swym oczom zapłonąć
czerwienią tak mocno, jak tylko było to możliwe. Tym samym wybuchem ognia,
którym podpalił drzewo, spopielił łabędzia.

Ptak nawet nie miał czasu, by wrzasnąć. Darien zawrócił znowu przepełniony

pulsującą w nim wściekłością i zahaczył dwa pozostałe łabędzie tym samym
czerwonym ogniem, zabijając je.

Przyglądał się, jak spadają na ciemną ziemię w dole. Powietrze wokół niego

przesycone było zapachem spalonych piór i zwęglonego ciała. Niespodziewanie
poczuł zawroty głowy i straszliwe osłabienie. Zaczął zniżać się powolnym, płytkim
lotem ślizgowym, szukając jakiegoś drzewa. Nie było żadnych. To było Andarien
i nic, nawet drzewo nie rosło tu od tysiąca lat.

Wylądował wreszcie, z braku lepszego miejsca, na zboczu niskiego wzniesienia

usianego głazami i kamieniami o ostrych krawędziach. Było zimno. Z północy wiał
wiatr i świszczał jękliwie między skałami. Wysoko na niebie świeciły gwiazdy; nisko
na wschodzie wzeszedł malejący księżyc. Nie dodawał otuchy, rzucając jedynie
chłodną, bladą poświatę na kamienisty krajobraz i skarłowaciałą trawę.

Darien przybrał znów ludzką postać. Rozejrzał się dookoła. Nic się nie ruszało

jak okiem sięgnąć w przestworzach nocy. Był zupełnie sam. Gestem, który stał się
odruchem w ciągu ostatnich dwóch dni, choć nie był tego świadomy, chłopiec
podniósł rękę i dotknął kamienia wprawionego w Diadem Lisen. Był chłodny
i ciemny jak zawsze od chwili, gdy go przywdział. Przypomniał sobie, jak świecił
w rękach jasnowidzącej. Wspomnienie to było jak ostrze lub jak rana. Jedno albo
drugie, lub oba.

Opuścił rękę i znów się rozejrzał. Wokół rozciągało się pustkowie Andarien. Był

tak daleko na północy, że Rangat znajdowała się nieomal na wschód od niego.
Górowała nad całą pomocną krainą, władcza i wspaniała. Nie przyglądał się Górze
długo.

Natomiast zwrócił wzrok wprost na pomoc. A ponieważ był kimś dużo więcej niż

śmiertelnikiem i miał bardzo dobry wzrok, dostrzegał z daleka za księżycowymi
cieniami, gdzie kamieniste wzgórza stykały się z górami i lodem, zimny, zielonkawy
blask.

Wiedział, że to Starkadh za mostem Valgrind i że może tam dolecieć przed

jutrzejszym dniem.

Postanowił jednakże, że nie poleci. Nie czuł się najlepiej w postaci sowy.

Uświadomił sobie, że chce zatrzymać swą własną postać: być Darienem, kimkolwiek
i czymkolwiek to może się okazać, odzyskać jasność myśli, którą posiada w ludzkiej
formie, choć za cenę samotności. Mimo wszystko tak właśnie zrobi. Nie poleci.
Pójdzie pieszo po kamieniach i wyjałowionej ziemi, po pustkowiu krainy obróconej
w perzynę. Pójdzie ze zgaszonym światłem na czole, niosąc klingę w dłoni jako
prezent dla Ciemności.

Jednakże nie dzisiejszej nocy. Był zbyt zmęczony i dokuczał mu ból w boku

rozoranym szponami łabędzia. Zapewne krwawił, lecz był zbyt znużony, by
sprawdzić. Położył się po południowej stronie największego z głazów dla tej nędznej
osłony przed wiatrem, jaką mógł mu on dać i po jakimś czasie usnął, mimo obaw
i trosk. Był jeszcze młody, przebył długą drogę do tego samotnego miejsca, a jego
dusza była równie wyczerpana, co ciało.

Kiedy wkroczył do odległej krainy snu, jego matka płynęła upiornym statkiem

w głąb zatoki Linden, tuż za oświetlonymi księżycowym blaskiem zachodnimi
graniami lądu w stronę ujścia rzeki Celyn.

Przez całą noc śnił o Finnie, tak samo jak Leila w świątyni daleko na południu.

Śniło mu się ostatnie popołudnie, kiedy był jeszcze mały i bawił się na podwórku za
domem z bratem, gdy dostrzegli jeźdźców przejeżdżających na wschód od nich po
pokrytych śniegiem zboczach wzgórz. Pomachał do nich dłonią w rękawiczce,
ponieważ Finn tak mu kazał. A potem Finn poszedł za jeźdźcami, odszedł dalej niż
oni, dalej niż ktokolwiek inny mógł pójść, nawet Darien, nawet we śnie.

Nie wiedział, kuląc się w cieniu pochylonego głazu na zimnym gruncie, że płakał

przez sen. Nie wiedział też, że przez całą noc jego dłoń wciąż wędrowała do
martwego kamienia w opasce na jego czole, że sięgała, wyciągała się ku czemuś i nie
znajdowała odpowiedzi.

– Czy wiesz – rzekł Diarmuid, spoglądając na wschód z tajemniczym wyrazem

twarzy – że mimo wszystko przez to niemal można uwierzyć w braterski instynkt?

Siedzący obok niego na brzegu rzeki Celyn Paul zachował milczenie. Po drugiej

stronie północnozachodniej odnogi jezioi gromadziła się armia. Była jeszcze zbyt
daleko, by odróżnić poszczególne detale, lecz to nie było ważne. Ważne natomiast
było to, że Diarmuid, nie zważając na odruchową ironię jego słów rzeczywiście nie
mylił się.

Aileron nie czekał ani na nich, ani na nikogo innego. Zanió wojnę Maugrimowi.

Armia najwyższego króla znów była w Ai darien, tysiąc lat po tym, jak po raz ostatni
przemierzała te dziki górskie pustkowia. A w blasku późnego popołudnia czekał na
niego brat z Arturem i Lancelotem i Guinevere, z Sharrą z Catha i najwyższą
kapłanką Jaelle, z ludźmi z Twierdzy Południowe którzy byli załogą Prydwena
i z Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, Panem Letniego Drzewa.

Bez względu na to, pomyślał Paul, ile to ostatnie było warte. W tym momencie

nie sprawiało wrażenia wiele wartego. Wiedział, że do tej pory powinien już się do
tego przyzwyczaić: do tego uczucia potencjału bez zdolności panowania nad nim. Do
posiadania mocy bez możliwości zawładnięcia nią. Przypomni sobie słowa Jaelle na
skałach i dotkliwie uświadomił sobie, i miała rację – uświadomił sobie, jak w dużym
stopniu jego trudności były spowodowane nadmierną potrzebą panowania na
wszystkim. Szczególnie nad sobą samym. Wszystko to było pn wdą; to miało sens;
nawet to rozumiał. Niemniej jednak nie czi się z tego powodu wcale lepiej. Nie teraz,
nie tak blisko wsze kiego końca, który ich czekał, wszelkiej przyszłości, w stror
której brnęli.

– Są z nim krasnoludowie! – nagle krzyknął bystrool Brendel.
– No, to dopiero jest nowina! – rzucił ostro Diarmuid.
Bo i była. – Więc Matt zasiadł na tronie! – wykrzykn.
Paul. – Czy widzisz go, Brendelu?
Srebrnowłosy lios alfar przyjrzał się odległej armii. – Jeszcze nie – szepnął –

ale... tak. To musi być ona! Jasnowidząca jest z najwyższym królem. Nikt inny nie ma
tak białych włosów jak ona.

Paul rzucił spojrzenie na Jennifer. Odpowiedziała mu spojrzę niem i uśmiechnęła

się. To dziwne, pomyślał, jak potrafi by jednocześnie tak odmienna, tak bardzo
Guinevere z Cameloti Królową Artura, miłością Lancelota, a następnie, chwilę późnię
być znów Jennifer Lowell, dzielącą z nim przebłysk radości z powrotu Kimberly.

– Czy powinniśmy obejść jezioro i wyjść im na spotkanie? – spytał Artur.
Diarmuid potrząsnął głową z przesadzoną stanowczością. – Oni mają konie –

zauważył – a my szliśmy pieszo cały dzień. Jeśli Brendel potrafi ich dostrzec, lios
alfarowie w armii potrafią dostrzec nas. Obawiam się, że istnieją granice tego, jak
daleko będę brnąć po tych kamieniach na spotkanie z bratem, któremu nie chciało się
nawet na mnie zaczekać!

Lancelot roześmiał się. Kiedy Paul zerknął na niego, uderzyło go ponowne

uczucie lęku zmieszanego z podziwem i, co było do przewidzenia, kolejna fala
własnej sfrustrowanej bezsilności.

Lancelot czekał tu na nich, siedząc cierpliwie pod drzewami, gdy przyszli

brzegiem rzeki dwie godziny temu. W łagodnym opanowaniu jego powitania
z Guinevere, a potem z Arturem, Paul znów dostrzegł głębię żalu, który wiązał tych
troje. Niełatwo było na to patrzeć.

A potem Lancelot opowiedział zwięźle, beznamiętnie historię swej nocnej bitwy

z demonem w świętym gaju, którą stoczył o życie Dariena. W jego ustach zabrzmiało
to prozaicznie, niemal jakby było to coś nieważnego. Mimo to trzy kobiety będące
tam i wszyscy mężczyźni widzieli rany i oparzenia wyniesione z tej bitwy – cenę,
jaką zapłacił.

Za co? Paul nie wiedział. Nikt z nich nie wiedział, nawet Jennifer. I nic nie

można było wyczytać z jej oczu, gdy Lancelot opowiedział o uwolnieniu sowy
w Daniloth i o tym, jak przyglądał się jej odlotowi na pomoc: przypadkowej nici w tej
tkaninie wojny.

Wojny, która była niemal na ich progu. Wojska zbliżyły się; obchodziły właśnie

cypel na jeziorze Celyn. Pod uszczypliwą beztroską Diarmuida Paul wyczuwał
narastające gorączkowe napięcie: spotkanie z bratem i bliskość boju. Teraz
dostrzegali już pojedyncze sylwetki. Paul zobaczył Ailerona pod sztandarem
Najwyższego Królestwa, a potem zdał sobie sprawę, że sztandar zmienił się: było
wciąż na nim drzewo, Letnie Drzewo, od którego sam otrzymał imię, lecz księżyc nad
nim nie był już srebrnym sierpem jak uprzednio.

Na jego miejscu nad drzewem wznosił się czerwony księżyc w pełni, któremu

Dana kazała zajaśnieć w noc nowiu – wyzwanie rzucone Maugrimowi przez Boginię
i wyzwanie, jakie Aileron niósł teraz na czele armii Jasności.

Armia wreszcie objechała jezioro i tak się stało, że synowie Ailella ponownie

spotkali się na granicy Danilothu, na północ od rzeki Celyn pośród szerokolistnych
drzew aum i srebrnego i czerwonego kwiecia sylvainów na brzegu rzeki.

Diarmuid z Sharrą, która trzymała go za rękę, wysunęli się nieco naprzód

i Aileron również wyszedł przed wojska, którym przewodził. Paul dostrzegł
przyglądającego się temu Ivora i lios alfara, który musiał być Ra-Tennielem. Był tam
też Matt z Lorenem u boku. Kim uśmiechała się do niego, a obok niej stał Dave
z krzywym, niezręcznym uśmiechem na twarzy. Zdawało się, że wszyscy znaleźli się
tu na pograniczu Andarien, zebrawszy się na początek końca. Wszyscy. Lub
niezupełnie. Jednego brakowało. Jednego zawsze będzie brakować.

Diarmuid kłaniał się oficjalnie przed najwyższym królem. – Co tak długo? –

spytał wesoło.

Aileron nie uśmiechnął się. – Sporo czasu zajęło nam przeprowadzenie

rydwanów przez las.

– Rozumiem – rzekł Diarmuid, kiwając głową z powagą.
Aileron, którego oczy były tak samo nieprzeniknione jak zawsze, zmierzył brata

spojrzeniem od stóp do głów, po czym stwierdził beznamiętnym tonem: – Twoje buty
poważnie domagają się naprawy.

To Kim wybuchnęła śmiechem, dając im wszystkim znać, że im też wolno.

W chwili rozładowania napięcia Diarmuid zaklął imponująco, oblawszy się nagle
rumieńcem.

Aileron wreszcie uśmiechnął się. – Loren i Matt powiedzieli nam, czego

dokonałeś na wyspie na morzu. Widziałem laskę Amairgena. Domyślasz się nawet
bez mojego stwierdzenia, jak jasno utkana była ta wyprawa.

– Mógłbyś mimo to powiedzieć mi – szepnął Diarmuid.
Aileron zignorował tę uwagę. – Jest wśród was człowiek, którego chciałbym

powitać – powiedział. Przyglądali się, jak Lancelot cicho występuje naprzód, kulejąc
tylko nieznacznie.

Dave Martyniuk przypomniał sobie coś: polowanie na wilki w lesie Leinan, gdzie

najwyższy król zabił ostatnie siedem wilków własnoręcznie. A Artur Pendragon
powiedział z dziwną nutą w głosie: „Widziałem tylko jednego człowieka, który
potrafiłby dokonać tego, co ty właśnie dokonałeś”.

Teraz ten jedyny człowiek był wśród nich i klęczał przed Aileronem. Najwyższy

król kazał mu wstać i delikatnie, uważając na jego rany, objął go i uściskał tak, jak
nie uściskał brata, który stał nieco z tyłu z lekkim uśmieszkiem na twarzy i trzymał
księżniczkę Cathalu za rękę.

– Mój panie, najwyższy królu – rzekł Mabon z Rhoden, występując z szeregów

armii – słońce się chyli ku zachodowi, a za nami dzień ciężkiej jazdy. Czy chcesz
rozbić tu obóz? Czy mam wydać odpowiednie rozkazy?

– Nie radziłbym tego czynić – powiedział szybko Ra-Tenniel z Danilothu,

odrywając się od rozmowy z Brendelem.

Aileron powoli kręcił głową. – Nie tutaj – powiedział, – Zbyt blisko Krainy

Cieni. Gdyby armia Ciemności ruszyła w nocy, mielibyśmy najgorsze pole walki –
rzekę za plecami i żadnego odwrotu w mgłę za nią. Nie, pójdziemy dalej. Zmrok
zapadnie dopiero za kilka godzin.

Mabon pokiwał głową zgodnie i wycofał się, by zawiadomić dowódców wojsk.

Paul zauważył, że Ivor już kazał dalrei dosiąść koni, tak że czekali już na sygnał do
wyruszenia.

Diarmuid kaszlnął głośno. – Czy wybaczysz mi – rzekt żałośnie, gdy brat

odwrócił się do niego – tę śmiałość, jeśli poproszę o pożyczenie koni dla mojej

drużyny? A może pragniesz, bym wlókł się za wami z tyłu?

– To brzmi milej, niż ci się zdaje – oświadczył Aileron, śmiejąc się po raz

pierwszy. – Odwrócił się, by wrócić do swych wojsk, lecz rzucił przez ramię niby od
niechcenia: – Przyprowadziliśmy twego własnego konia, Diar. Pomyślałem, że
znajdziesz jakiś sposób, żeby wrócić na czas.

Dosiedli koni. Za ich plecami, gdy opuścili brzeg rzeki i wkroczyli na kamienistą

ziemię Andarien, z nurtem Celyn płynęła łagodnie łódka. W tej łódce Leyse spod
Znaku Łabędzia słuchała muzyki swej pieśni, wypłynąwszy na morskie fale, by
podążać śladem zachodzącego słońca przez szerokie morze.

Kim spojrzała na Dave’a, szukając u niego wsparcia. W rzeczywistości nie miała

żadnego prawa do wsparcia, lecz ogromny mężczyzna posłał jej niespodziewanie
przenikliwe spojrzenie, a kiedy zaczęła przesuwać się do przodu i na lewo do miejsca,
gdzie jechała Jennifer, odłączył się od Ivora i pojechał za nią.

Musiała coś powiedzieć Jennifer i wcale nie była z tego powodu szczęśliwa.

Szczególnie, gdy pomyślała o katastrofalnych skutkach posłania Dariena do Anor
dwa dni temu. Niemniej jednak nie mogła tego uniknąć i nie miała zamiaru próbować.

– Cześć – powiedziała wesoło do swej najbliższej przyjaciółki. – Wciąż się

jeszcze nie odzywasz do mnie?

Jennifer uśmiechnęła się słabo i nachyliła w siodle, by ucałować Kim w policzek.

– Nie bądź niemądra – powiedziała.

– To nie takie niemądre. Byłaś poważnie rozgniewana.
Jennifer spuściła wzrok. – Wiem. Przykro mi. – Przerwała.
– Żałuję, że nie mogę wytłumaczyć ci lepiej tego, co robię.
– Chciałaś, żeby zostawiono go w spokoju. To nie takie skomplikowane.
Jennifer ponownie podniosła głowę. – Musimy zostawić go w spokoju – rzekła

cicho. – Gdybym próbowała zatrzymać go, nigdy nie dowiedzielibyśmy się, jaki
naprawdę był. Mógłby się zmienić w każdej chwili. Nigdy nie bylibyśmy zupełnie
pewni, co mógłby zrobić.

– Teraz też nie jesteśmy bardzo pewni – stwierdziła Kim, chyba ostrzej, niż

zamierzała.

– Wiem o tym – odparła Jennifer. – Ale przynajmniej cokolwiek zrobi, zrobi to

z własnej woli. Z własnego wyboru. Sądzę, że tylko o to chodzi, Kim. Sądzę, że tak
musi być.

– Czy to byłoby takie straszne? – spytała Kim niezbyt mądrze, lecz nie mogła

powstrzymać się od zadania tego pytania – gdybyś po prostu powiedziała mu, że go
kochasz?

Jennifer nie drgnęła ani też nie wpadła znowu w gniew. – Zrobiłam to –

powiedziała łagodnie z nutą zaskoczenia w głosie. – Okazałam mu to. Chyba to

widzisz. Dałam mu swobodę wyboru. Ja mu... zaufałam.

– To dość sprawiedliwe – rzekł Paul Schafer. Nie usłyszeli, kiedy podjechał. –

Byłaś jedyną, która to zrobiła – dodał.

– Wszyscy pozostali byli zbyt zajęci próbami przekonania go lub przymuszenia

do czegoś. Łącznie ze mną, jak przypuszczam, kiedy zabrałem go do Lasu Boga.

– Czy wiesz – Jennifer spytała nagle Paula – dlaczego Tkacz stworzył Dzikie

Łowy? Czy wiesz, co Owein oznacza?

Paul potrząsnął głową.
– Przypomnij mi, żebym ci powiedziała, jeśli będziemy mieli trochę czasu –

powiedziała. – Ty też – dodała, zwracając się do Kim. – Wydaje mi się, że to ci
pomoże zrozumieć.

Kim milczała. Naprawdę nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. To było takie

trudne, ta cała kwestia Dariena, a od czasu tego, co zrobiła, lub raczej czego nie
chciała zrobić zeszłej nocy nad Calor Diman, nie ufała już swym przeczuciom
w żadnej sprawie. Poza tym to spotkanie nie było powodem, dla którego tu przybyła.

Westchnęła. – Możesz jeszcze mnie znienawidzić – powiedziała. – Obawiam się,

że znów się wtrąciłam.

Jednakże zielone oczy Jen były spokojne. Powiedziała: – Mogę się domyśleć.

Powiedziałaś Aileronowi i pozostałym o Darienie.

Kim mrugnęła powiekami. Musiała wyglądać komicznie, Dave bowiem nagle

wyszczerzył zęby, a Jennifer znów nachyliła się, by poklepać ją po dłoni.

– Tak przypuszczałam – wyjaśniła Jen. – I nie mogę powiedzieć, że źle zrobiłaś.

Do tej pory musiał już się dowiedzieć, Artur powiedział mi to na statku zeszłej nocy.
Sama powiedziałabym mu, gdybyś tego nie zrobiła. To może wpłynąć na jego plany,
choć nie wiem, jak. – Przerwała, a następnie dodała innym tonem: – Nie rozumiesz?
Sekret już teraz nie ma znaczenia, Kim. Nikt z nich nie może powstrzymać go od
tego, co zamierza zrobić – Lancelot uwolnił go z Danilothu zeszłego poranka. Jest
teraz daleko przed nami na północy.

Mimowolnie spojrzenie Kim powędrowało ponad krainą, która rozciągała się

przed nimi. Zobaczyła, że Dave Martyniuk uczynił to samo. Dzikie i puste w blasku
późnego popołudnia Andarien rozciągało się przed nimi, całe z kamienistych wzgórz
i jałowych dolin. Wiedziała, że wygląda tak samo aż do rzeki Ungarch. Do mostu
Valgrind przez tę rzekę, do Starkadh po jej drugiej stronie.

Tak się złożyło, że sami nie musieli iść tak daleko.
Znajdowali się bardzo blisku frontu armii, tylko kilka kroków za Aileronem i Ra-

Tennielem, wspinając się na szeroką grań o niewielkiej stromiznie, za którą kryła się
kolejna pusta kotlina. Poczerwieniałe słońce wisiało nisko na zachodzie i zerwał się
lekki wiatr, zapowiedź zmierzchu.

Wtedy zauważyli, że jadący na przedzie auberei nagle pojawili się ponownie na

szczycie grani. Najwyższy król stanął na szczycie wzniesienia. Ściągnął wodze swego
czarnego rumaka i zamarł w absolutnym bezruchu. Dotarli do szczytu, jadąc
w czwórkę razem po raz pierwszy i ostatni, spojrzeli w dół na rozległą, kamienistą
równinę i zobaczyli armię Ciemności.

Równina była wielka, bez trudu mógł to być największy obszar płaskiego terenu,

na jaki natknęli się w Andarien i Paul wiedział, żenię jest to zbieg okoliczności.
Domyślił się również, starając się opanować swe przyspieszone bicie serca, że jest to
najrozleglejsza z otwartych przestrzeni pomiędzy tym miejscem a Lodem. Tak
musiało być. Grań, na której teraz się znajdowali, spoglądając w dół łagodnego
zbocza, była jedynym wyróżniającym się elementem całego płaskiego krajobrazu od
wschodu po zachód. To będzie bitwa sił bez możliwości ukrycia się i wykorzystania
przewagi, gdzie zwycięstwo będzie zależało od czystej przewagi liczebnej.

Między nimi a dalszymi krainami stała armia tak ogromna, że jej wielkość

wprawiała umysł w odrętwienie. Ledwo mieściła się w głowie. To był kolejny powód,
dla którego wybrano właśnie tę równinę: nigdzie indziej nie można byłoby
zgromadzić tak przytłaczająco licznych sił, by mogły poruszać się swobodnie i nie
zawadzać sobie nawzajem. Paul podniósł głowę i zobaczył setki łabędzi, wszystkie
czarne, które krążyły złowieszczo na niebie nad wojskiem Rakotha.

– Dobrze się spisałeś, Teyrnonie – powiedział spokojnie najwyższy król. Paul

uświadomił sobie z wstrząsem, że Aileron, jak zawsze, sprawiał wrażenie
przygotowanego, nawet na to. Mag używał swych mocy, by wyczuć, co jest przed
nimi. Aileron domyślił się, że armia jest tutaj; dlatego tak stanowczo nalegał, by nie
nocować w mgłach Krainy Cieni.

Spoglądając w dół z bólem serca na to, co czekało na nich, Paul poczuł szybki

przypływ dumy z młodego wojennego króla, który był ich wodzem. Całkowicie
niewzruszony Aileron zmierzył wzrokiem wojsko, które jakimś sposobem będzie
musiał pokonać. Nie odwracając się, nie odrywając oczu od równiny w dole, zaczął
wydawać ciąg cichych poleceń.

– Dzisiejszej nocy nie zaatakują – rzekł pewnie. – Nie będą chcieli nacierać na

nas pod górę na tym zboczu, a w nocy stracą przewagę, jaką dają im oczy łabędzi.
Czeka nas bitwa o wschodzie słońca, moi przyjaciele. Szkoda, że nie mamy jakiegoś
sposobu, by walczyć z nimi o panowanie w powietrzu, ale na to nic nie można
poradzić. Teyrnonie, będziesz musiał być moimi oczami tak długo, jak ty i Barak
będziecie w stanie to robić.

– Możemy to robić tak długo, jak będziesz tego potrzebował – odrzekł ostatni

mag w Brenninie.

Paul zauważył, że Kim zbladła przy ostatnich słowach Ailerona. Próbował

spojrzeć jej w oczy, lecz unikała jego wzroku. Nie miał czasu, by dowiedzieć się,
dlaczego.

– Lios mogą w tym pomóc – szepnął Ra-Tenniel. W jego głosie wciąż

pobrzmiewała muzyka, choć już nie delikatna ani kojąca. – Mogę postawić
najbardziej dalekowzrocznych spośród nas na tym wgórzu, by obserwowali bitwę.

– Dobrze – rzekł Aileron zwięźle. – Zrób tak. Postaw ich dziś w nocy na straży.

Jutro również będą tam stali. Ivorze, wyznacz pary auberei, by zostali przy każdym
z lios i roznosili ich wieści w tę i z powrotem.

– Tak zrobię – powiedział po prostu Ivor. – A moi łucznicy wiedzą, co zrobić,

jeśli łabędzie zbyt zniżą swój lot.

– Wiem, że wiedzą – rzekł posępnie Aileron. – Na dzisiejszą noc każdy z was

rozkaże swym ludziom podzielić się na trzy wachty i trzymać oręż na podorędziu
podczas odpoczynku. A co do poranka...

– Zaczekaj – powiedział Diarmuid stojący obok Paula. – Spójrz. Zdaje się, że

mamy gościa. – Jego głos brzmiał równie niefrasobliwie, co zazwyczaj.

Paul dostrzegł, że nie mylił się. Czerwone światło zachodu słońca oświetlało

pojedynczą postać w bieli, która odłączyła się od skłębionej masy wojsk na równinie.
Jadąc na jednym z potwornych, szescionogich slaugów, dotarła po kamienistym
gruncie do miejsca dokładnie poza zasięgiem strzał tych, którzy przyglądali się ze
wzgórza.

Zapadła nienaturalna cisza. Paul bardzo ostro był świadom powiewu wiatru, kąta

padania promieni słońca, chmur kłębiących się nad głową. Sięgnął, nieco
rozpaczliwie, do tego miejsci w swym wnętrzu, które wyczuwało obecność Mórnira.
Była tam, lecz wątła i rozpaczliwie daleka. Potrząsnął głową.

– Uathach! – rzekł nagle Dave Martyniuk. Brzmiało to jak warknięcie.
– Kto to jest? – spytał Aileron z wielkim spokojem.
– Był ich wodzem podczas bitwy nad Adein – odparł Ivor giosem schrypniętym

od nienawiści. – Jest urgachem, lecz także czymś dużo więcej. Rakoth coś z nim
uczynił.

Aileron pokiwał głową, lecz nic więcej nie powiedział. Natomiast odezwał się

Uathach.

– Słuchajcie mnie! – krzyknął, a jego głos był lepkim wyciem, tak głośnym, że

zdawało się siniaczyć powietrze. – Witam cię, najwyższy królu Brenninu w Andarien.
Moi przyjaciele za mną są dzisiejszej nocy głodni i obiecałem im jutro mięso
wojowników, a potem dużo delikatniejszy pokarm w Daniloth.

– Zaśmiał się, olbrzymi i straszny na równinie, a czerwone słońce barwiło jego

szyderczą biel szaty.

Aileron nie odpowiedział, ani też nikt inny na wzniesieniu. W ponurej,

przygnębiającej ciszy, kamiennej jak kraina, którą przemierzali, spoglądali z góry na
wodza armii Rakotha.

Slaug niespokojnie skoczył w bok. Uathach ściągnął mu brutalnie wodze. Potem

zaśmiał się po raz drugi i coś w tym śmiechu sprawiło, że Paula zdjął chłód.

Uathach powiedział: – Obiecałem svart alfarom mięso na jutro i zabawę na

dzisiejszą noc. Powiedzcie mi, wojownicy Brenninu, Danilothu, dalrei i zdradzieckich
krasnoludów, powiedzcie mi, czy jest wśród was ktoś, kto zejdzie teraz sam do mnie.
Czy może będziecie kryć się jak wątli lios w swych cieniach? Rzucam wam
wyzwanie w obecności tych wojsk! Czy jest wśród was ktoś, kto je przyjmie, czy
wszyscy jesteście tchórzami przed mym mieczem?

Na szczycie wzniesienia zrobiło się zamieszanie. Paul zobaczył, jak Dave,

zacisnąwszy szczęki, odwrócił się szybko, by posiać spojrzenie synowi Avena. Levon
drżącą dłonią już wyciągnął do połowy miecz.

– Nie! – rzekł Ivor dan Banor i nie tylko do swego syna.
– Widziałem go w boju. Nie możemy z nim walczyć i nie możemy tu pozwolić

sobie na stratę żadnego człowieka!

Zanim ktokolwiek zdołał coś powiedzieć, znów rozległ się chrapliwy śmiech

Uathacha niczym oślizgły potop dźwięku. Usłyszał to.

Powiedział: – Tak też myślałem! W takim razie coś powiem jeszcze wszystkim

śmiałkom na tym wzgórzu. Mam wiadomość od mego pana. – Głos zmienił się; stał
się zimniejszy, mniej szorstki, bardziej przerażający. – Rok i nieco więcej temu
Rakoth zakosztował przyjemności z kobietą z waszej drużyny. Chciałby znów to
zrobić. Była niezwykłą, chętną współuczestniczką. Jest ze mną Czarna Avaia, by
zanieść ją do Starkadh na jego rozkaz. Czy jest wśród was ktoś, kto zmierzy się ze
mną na miecze o prawo Rakotha do jej nagiego ciała?

Paulowi zbierało się na mdłości z odrazy i przeczucia.
– Mój panie, najwyższy królu – rzekł Artur Pendragon, gdy śmiech Uathacha

i wycie svart alfarów za jego plecami podnosiło się i cichło – czy zechciałbyś podać
mi nazwę tego miejsca?

Paul zobaczył, jak Aileron odwraca się do Wojownika.
Jednakże to Loren Srebrny Płaszcz udzielił odpowiedzi ze smutkiem

świadomości w głosie. – Ta równina była zielona i żyzna tysiąc lat temu – rzekł. –
I w tamtych czasach nosiła nazwę Camlann.

– Tak też myślałem – powiedział Artur bardzo cicho. Nie mówiąc już nic więcej,

zaczął poprawiać pas z mieczem i sprawdzać nachylenie Królewskiej Włóczni
w uchwycie przy siodle.

Paul odwrócił się do Jennifer – do Guinevere. To, co dostrzegł wtedy na jej

twarzy, gdy przyglądała się spokojnym przygotowaniom Wojownika, uderzyło go

prosto w serce.

– Panie Arturze – powiedział Aileron – muszę prosić cię, abyś mi ustąpił. Wódz

ich wojsk powinien walczyć z wodzeni naszych. To moja bitwa i składam do niej
pretensje.

Artur nawet nie podniósł wzroku znad swych przygotowań.
– To nieprawda – oświadczył – i dobrze o tym wiesz. Jutro będziesz bardziej

potrzebny niż ktokolwiek inny z nas. Powiedziałem ci dawno temu, na dzień przed
wypłynięciem do Cader Sedat, że kiedy zostanę wezwany, nie dane mi będzie ujrzeć
końca dzieła. A nazwa, którą wymienił Loren, wszystko wyjaśniła: w każdym świecie
czekał na mnie Camlann. Dlatego zostałem tu sprowadzony, najwyższy królu.

U jego boku Cavall wydał dźwięk przypominający bardziej skowyt niż

warknięcie. Czerwone słońce wisiało nisko, rzucając dziwne światło na twarze ich
wszystkich. Śmiech na dole ucichł.

– Arturze, nie! – powiedziała z przekonaniem Kimberly.
– Jesteś tu dla ważniejszego powodu. Nie wolno ci tam zejść. Wszyscy za bardzo

cię potrzebujemy. Czy nie widzisz, kto to jest?

Żaden z was nie może z nim walczyć! Jennifer, powiedz im, że to szaleństwo.

Musisz im powiedzieć!

Jednakże Jennifer, spoglądając na Wojownika, nic nie rzekła.
Artur zakończył przygotowania. Podniósł wtedy głowę i spojrzał prosto na

Kimberly, która go wezwała, która ściągnęła go wto miejsce przez więzy jego
imienia. Jej też udzielił odpowiedzi słowami, których Paul nigdy nie zapomni:

– Jak możemy nie walczyć z nim, jasnowidząca? Jak możemy twierdzić, że

nosimy miecze w imię Jasności, jeśli jesteśmy tchórzami, gdy stajemy twarzą w twarz
z Mrokiem? To wyzwanie sięga dalej niż którykolwiek z nas. Nawet dalej niż ja sam.
Kimże będziemy, jeśli odmówimy udziału w tym tańcu?

Aileron powoli kiwał głową, tak samo Levon, a oczy Ra-Tenniela jaśniały zgodą.

W swym własnym sercu Paul czuł jakąś głęboką, niewiarygodnie starą siłę za
słowami Wojownika, a gdy pogodził się z nimi z żalem, wyczuł coś jeszcze: bicie
tętna Boga. To była prawda. To był taniec, w którym udziału nie można było
odmówić. I wydawało się, że mimo wszystko, należał on do Artura.

– Nie – oświadczyła Guinevere.
Wzrok wszystkich padł na nią. W owianej wichrem ciszy tego pustkowia jej

piękno zdawało się jaśnieć niczym gwiazda wieczorna, która zstąpiła między ludzi,
niemal zbyt olśniewająca, by na nią patrzeć.

Nieruchoma na swym wierzchowcu, z dłońmi wplątanymi w jego grzywę, rzekła:

– Arturze, nie chcę cię znów stracić w taki sposób. Nie mogę tego znieść. Pojedynek
nie jest powodem, dla którego cię tu ściągnięto, nie może nim być. Camlann czy nie,

to nie może być twoja bitwa.

Jego twarz pod siwiejącymi włosami znieruchomiała. Odpowiedź jego brzmiała:

– Jesteśmy zaplątani w tkaninę przeznaczenia bez wyjścia. Wiesz, że muszę zejść do
niego.

Łzy stanęły w jej oczach. Nie odezwała się, lecz powoli pokręciła głową gestem

zaprzeczenia.

– Czyje więc jest to miejsce, jeśli nie moje? – spytał niewiele głośniej niż

szeptem.

Spuściła głowę. Jej dłonie drgnęły nieco bezradnym, jakby osaczonym gestem

rozpaczy.

I wtedy, bez podnoszenia wzroku, powiedziała z nagłą, przerażającą

formalnością: – Tu i przed tymi licznymi ludźmi moje imię zostało splamione.
Potrzebuję kogoś, kto podejmie to wyzwanie i zniweczy je swyrn mieczem.

Teraz uniosła głowę i odwróciła się. Do tego, który siedział cicho na koniu, bez

słowa, bez ruchu, czekając cierpliwie na to, co, jak zdawało się, wiedział, że nastąpi.
Guinevere powiedziała: – Czy ty, któryś tyle razy przedtem był mym obrońcą,
będziesz nim jeszcze raz? Czy podejmiesz to wyzwanie w mym imieniu, panie
Lancelocie?

– Tak, o pani – powiedział.
– Nie możesz! – wykrzyknął Paul, wdzierając się w ciszę, nie mogąc się

powstrzymać. – Jennifer, on jest ranny! Spójrz na jego dłoń – on nawet nie może
utrzymać miecza! – Ktoś obok niego wydał osobliwy dźwięk, jakby sapnięcie.

Trzy postaci w środku kręgu zignorowały go. Kompletnie. Zupełnie jakby

w ogóle się nie odezwał. Zapadła inna cisza, przesycona niewypowiedzianymi
sprawami, tyloma warstwami czasu. Podmuch wiatru odrzucił włosy Jennifer do tyłu.

Artur powiedział: – Pani, wiem zbyt wiele od zbyt dawna, by kiedykolwiek

odmawiać Lancelotowi prawa do tego, by być twym obrońcą. Ani też tego, że będąc
zdrowy, jest znacznie bardziej godzien ode mnie stawić czoło temu wrogowi.
Niemniej jednak nie mogę na to pozwolić teraz. Nie tym razem, moja najdroższa.
Poprosiłaś go, dotkliwie poranionego, by wziął to na siebie nie dla twojego dobra ani
jego, lecz dla mojego. Nie poprosiłaś go z miłości.

Guineyere gwałtownie odwróciła głowę. Jej zielone oczy rozszerzyły się, a potem

zapłonęły nagim, oślepiającym gniewem. Potrząsnęła głową tak dziko, że łzy
poleciały z jej twarzy, i głosem Królowej, głosem, który zmroził i skrępował ich
mocą zawartego w nim żalu, krzyknęła głośno: – Czyżby, mój panie? I ty mi to
mówisz? Czy chcesz, bym rozszarpała swe ciało, by wszyscy tu ludzie mogli zajrzeć
do mego serca, jak uczynił to Maugrim?

Artur drgnął, jakby ogłuszony ciosem, lecz ona jeszcze nie skończyła.

Z lodowatą, nieustępliwą furią rzekła: – Jakiż mężczyzna, nawet ty, panie, śmie
w mej obecności powiedzieć, czy powiedziałam coś z miłością czy nie!

– Guineyere... – zaczął Lancelot, lecz teraz on skulił się, gdy jej płonące

spojrzenie padło na niego.

– Ani słowa! – ucięła. – Ani od ciebie, ani od nikogo innego!
Artur zsunął się z konia. Ukląkł przed nią, a na jego twarzy malowało się

cierpienie otwarte jak rana. Otworzył usta, by coś powiedzieć.

I w tym momencie, dokładnie wtedy, Paul uświadomił sobie czyjąś nieobecność

i przypomniał sobie lekkie sapnięcie u swego boku chwilę temu, dźwięk, który
zlekceważył.

Lecz teraz nikogo nie było przy nim.
Odwrócił się ze ściśniętym sercem i spojrzał na północ, na wiodącą w dół

ścieżkę, gdzie Uathach czekał na kamienistej równinie.

Zobaczył. I wtedy usłyszał, wszyscy usłyszeli, gdy rozległ się dźwięczny krzyk,

rozbrzmiewający echem o zmierzchu pomiędzy armiami Jasności i Mroku:

– Za Czarnego Dzika! – usłyszeli. Wszyscy usłyszeli. – Za honor Czarnego

Dzika!

I tak Diarmuid dan Ailell podjął wyzwanie Uathacha, jadąc samotnie na koniu,

którego przyprowadził mu brat, z wzniesionym wysoko mieczem i włosami
rozświetlonymi przez zachodzące słońce, pędząc w kierunku tańca, w którym udziału
jego błyszcząca dusza nie chciała odmówić.

Dave wiedział, że to był mistrz. Walczywszy u boku Diarmuida w zimowej

potyczce nad Latham i później podczas polowania na wilki w lesie Leinan, miał
okazję zobaczyć, co potrafi brat Ailerona. Serce Dave’a – samo w pół drogi ku
bitewnemu szatowi – podskoczyło radośnie na widok pierwszego, szybkiego zwarcia
Diarmuida z urgachem.

A następnie, chwilę później, szał bojowy ustąpił przed ścinającym chłodem

żalem. Ponieważ również przypomniał sobie Uathacha na krwawych brzegach Adein
podczas pierwszej bitwy wiosny Kevina. Przed oczami swej duszy zobaczył
wyraźniej niż takie wspomnienie powinno być możliwe, odzianego na biało urgacha
Maugrima, który jednym wymachem kolosalnego miecza z siodła slauga rozcina
Bartha i Navona: malców z lasu.

Pamiętał Uathacha i widział go teraz ponownie, a wspomnienie, jakkolwiek

ponure, było czymś mniejszym od rzeczywistości, dużo mniejszym. W świetle
zachodzącego słońca na tej pustyni pomiędzy armiami Diarmuid i jego szybki, mądry
koń spotkali się z grzmotem kopyt i zgrzytem kling z wrogiem, który był czymś dużo
więcej niż śmiertelnikiem, by być przeciwnikiem dla śmiertelnego człowieka.

Urgach był zbyt wielki, niesamowicie szybki pomimo swej masy. Był też

bystrzejszy, niż mogło być takie stworzenie, gdyby nie zostało w jakiś sposób
odmienione wewnątrz Starkadh. Oprócz tego wszystkiego slaug był sam w sobie
przerażająco groźny. Bez przerwy dźgający swym zakrzywionym rogiem, usiłując
zatopić go w ciele konia Diarmuida, biegnący na czterech łapach i drapiący
pozostałymi dwiema, był tak niebezpieczny, że Diarmuid nie mógł robić niczego
innego poza wymykaniem mu się z obawy, że jego własny wierzchowiec zostanie
rozszarpany lub stratowany, zostawiając go bezbronnego na jałowej ziemi.
A ponieważ nie mógł zbliżyć się, jego smukła klinga ledwo sięgała Uathacha – choć
sam Diarmuid stanowił niebezpiecznie łatwy cel dla ogromnego, czarnego miecza
urgacha.

Stojący obok Dave’a Levon dan Ivor zbladł jak ściana z przejęcia, przyglądając

się dramatowi rozgrywającemu się w dole. Dave wiedział, jak rozpaczliwie Levon
pragnie śmierci tego stwora i jak stanowczy był Torc – który nie bał się niczego –
wiążąc Levona przysięgą, by nie walczył z Uathachem samotnie.

Żeby nie robić tego, co robił teraz Diarmuid.
I robił to, pomimo grozy tego, z czym miał do czynienia, z pozornie lekkim

wdziękiem, w którego ruchy w jakiś sposób był wpleciony nieprzewidywalny,
roziskrzony dowcip owego mężczyzny. Tak nagłe były jego zatrzymania i zrywy,
jego zwroty kierunku – a koń zdawał się przedłużeniem jego umysłu – że dwukrotnie,
raz za razem, zdołał wyminąć róg slauga i zadać błyskotliwe cięcia Uathachowi.

Sparował je z brutalną obojętnością, na widok której serce niemal pękało. Za

każdym też razem jego brutalne kontry sprawiały, że Diarmuid chwiał się w siodle od
wstrząsu wywołanego parowaniem ich. Dave wiedział o tym: przypomniał sobie swą
pierwszą walkę z urgachem w mroku gaju Faelinn. Ledwo mógł unieść ramię przez
dwa dni po zablokowaniu jednego z takich ciosów. A bestia, z którą miał do
czynienia, była tym dla Uathacha, czym sen jest dla śmierci.

Jednak Diarmuid wciąż trzymał się w siodle, wciąż starał się przedostać mieczem

przez gardę przeciwnika, obracając swego dzielnego rumaka – tak małego
w porównaniu ze slaugiem – lukami i półkolami, w sposób przypadkowy i zbijający
z tropu, przemyślany co do minięcia o włosek ostrza miecza czy morderczego rogu,
szukając kąta, jakiejś drogi, luki, którą mógłby przebić się w imię Jasności.

– Bogowie, cóż to za jeździec! – szepnął Levon i Dave wiedział, że nie było słów

większej i świętszej pochwały, jaką mógłby wypowiedzieć dalrei. Była to prawda,
olśniewająca prawda; byli świadkami pokazu chwały, odbywającego się, gdy słońce
zniżało się na zachodzie.

Wtem niespodziewanie pokaz zmienił się w coś jeszcze większego – bowiem

ponownie Diarmuid ciął z rozmachu w prawy bok Uathacha i znów dźgnął w górę
w stronę serca bestii. Po raz kolejny urgach sparował pchnięcie i po raz kolejny,

dokładnie jak uprzednio, jego cios spadł niczym walące się drzewo żelazne.

Diarmuid zatrzymał go swą klingą. Zachwiał się w siodle. Lecz tym razem,

wykorzystawszy impet ciosu, spiął konia, który skoczył w górę i w prawo, po czym
ciął swym lśniącym mieczem i odrąbał najbliższą z nóg slauga.

Dave, zaskoczony, wydał radosny okrzyk bez słów, a potem gwałtownie zdusił

go. Drwiący śmiech Uathacha zdawał się wypełniać świat, a za jego plecami wojsko
Ciemności wydało chrapliwy, ogłuszający ryk drapieżnego oczekiwania.

Zbyt wielka to cena, pomyślał Dave, cierpiąc za mężczyznę na dole, choć

bowiem slaug stracił nogę i przez to stanowił mniejsze niebezpieczeństwo, lewe
ramię Diarmuida zostało rozszarpane wściekłym szarpnięciem rogu zwierzęcia.
W gasnącym słońcu widzieli, jak głęboka, poszarpana rana zakwitła ciemną krwią.

To zbyt wiele, pomyślał Dave, to doprawdy zbyt nieludzki przeciwnik, by zmagał

się z nim człowiek. Torc miał rację. Dave odwrócił głowę od strasznego rytuału,
który rozgrywał się przed nimi, a kiedy to uczynił, zauważył Paula Schafera, który
przyglądał mu się z pewnej odległości na szczycie wzniesienia.

Paul zauważył spojrzenie Dave’a, jak również cierpienie malujące się na twarzy

wielkiego mężczyzny, lecz jego własny umysł był daleko stamtąd, na krętych
ścieżkach wspomnień.

Wspomnień o Diarmuidzie tego pierwszego dnia, gdy przybyli. „Brzoskwinia!”,

rzekł do Jennifer i schylił się, by ucałować jej dłoń. A potem powiedział to i uczynił
jeszcze raz kilka chwil później, wskakując leniwie przez wysokie okno, by wprawić
w zdumienie Gorlaesa.

Inny obraz, inne ekstrawaganckie powiedzenie: „Zerwałem najpiękniejszą różę

w ogrodzie Shalhassana”, gdy wrócił do Kevina, Paula i ludzi z Twierdzy
Południowej z wonnego Larai Rigal. Zawsze ekstrawagancja, ten barwny gest, który
maskował tak wiele głębszych prawd. Niemniej jednak prawdy te można było
dostrzec, jeśli wiedziało się, gdzie ich szukać. Czyż nie osłaniał później Sharry, tego
dnia, gdy usiłowała zabić go w Paras Derval? A potem w przeddzień wypłynięcia do
Cader Sedat poprosił ją, by została jego żoną.

Przez Tegida, którego mianował swym orędownikiem.
Zawsze ten gest, ten mylący błysk stylu skrywający to, czym był naprawdę,

u samych korzeni, za ostatnimi zamkniętymi drzwiami swej duszy.

Paul przypominał sobie, zbolały na tym smaganym wiatrem wzniesieniu, nie

chcąc spoglądać w dół, jak Diarmuid wyrzekł się swego prawa do tronu. Jak
w chwili, gdy przeznaczenie zdawało się zatoczyć pełen krąg, gdy Jaelle miała
przemówić za boginię i mianować najwyższego króla w imieniu Dany, Diarmuid sam
podjął decyzję, niefrasobliwie wypowiadając słowa, których racji był pewien. Choć
Aileron przysiągł, że gotów był zabić gojeszcze chwilę wcześniej.

Rozległ się zgrzyt metalu o metal. Paul odwrócił się. Diarmuid jakimś sposobem

– bogowie jedni wiedzą, ile to musiało go kosztować – zdołał znów zatoczyć krąg
i zbliżyć się do potwornego urgacha. Znów zaatakował, pierwszy ruszając do natarcia
na wroga. Po czym został ponownie odparty z miażdżącą siłą, którą Paul wyczuwał
nawet tutaj.

Przyglądał się. Przyglądanie się wydawało się konieczne: żeby być świadkiem

i pamiętać.

Wtedy naszło go kolejne wspomnienie, gdy dzielny koń Diarmuida zatańczył

kolejny piruet tuż poza zasięgiem rogu slauga i miecza urgacha. Obrazy z Cader
Sedat, miejsca śmierci na morzu. Wyspy we wszystkich światach i żadnym, gdzie
dusza leżała otwarta, bez możliwości skrycia się. Gdzie twarz Diara, gdy spoglądał na
Metrana, zdradziła jego pełną, nie przesłoniętą niczym silę nienawiści do Ciemności.
Gdzie stał w Komnacie Umarłych na dnie morza i gdzie – tak, w tym była zawarta
prawda, jej ziarno, wskazówka – powiedział do Wojownika, gdy Artur szykował się
wezwać Lancelota i tym sposobem ponownie sprowadzić na świat tę starą, trójstronną
tragedię: „Nie musisz tego robić. To nie jest ani zapisane ani konieczne”.

I wtedy Paul z dreszczem pierwotnego zrozumienia dostrzegł nić, która wiodła od

tamtego momentu do chwili obecnej. Ponieważ to dla Artura i Lancelota oraz
Guinevere, Diarmuid w całej dzikiej anarchii swej natury wziął ten taniec na siebie.

To przeciwko utkanemu przed wiekami ich przeznaczeniu zbuntował się śmiało

i przetworzył ten bunt w swój cios zadany Ciemności. Wziął Uathacha na siebie, by
Artur i Lancelot mogli obaj iść dalej po tym dniu.

Słońce niemal całkiem zaszło. Tylko ostatnie długie promienie kiadly się ukosem

nisko i czerwono nad Andarien. W półmroku bitwa zdawała się oddalić do królestwa
cieni niczym przeszłość. Było bardzo cicho. Nawet odzywające się bezładnie,
triumfalne okrzyki svart alfarów ucichły. Śnieżne szaty Uathacha plamiły krople
krwi. Paul nie widział, czy była to krew Diarmuida czy samego urgacha. Zdawało się
to nie mieć większego znaczenia: koń Diarmuida, wojowniczy i dzielny, lecz
beznadziejnie pozbawiony szans, wyraźnie słabł im w oczach.

Diarmuid cofnął się o kilka kroków, chcąc zyskać chwilę odpoczynku, lecz nie

pozwolono mu na to. Nie w tej bitwie, nie z tym wrogiem. Uathach już bez uśmiechu,
z ponurą śmiercią na czarnym mieczu ruszył do natarcia i Diarmuid znów zmuszony
był okrutnie dźgnąć swego rumaka ostrogą, by popędzić go. W ciszy na wzgórzu
rozległ się pojedynczy głos.

– Została mu tylko jedna szansa – rzekł Lancelot z Jeziora.
Tylko jeden człowiek zrozumiał to i odpowiedział.
– Jeśli nazywasz to szansą – powiedział Aileron tonem, którego nikt z nich

wcześniej u niego nie słyszał.

Na zachodzie, za zatoką Linden, zaszło słońce. Paul odwrócił się odruchowo

i ujrzał, jak jego gasnące promienie padają na twarz księżniczki Cathalu. Zobaczył, że
Kim i Jaelle stanęły po obu jej stronach. Po chwili znów odwrócił się ku postaciom na
równinie. Na czas, by ujrzeć koniec.

Ogólnie rzecz biorąc, było to trochę śmieszne. Ten brzydki, kosmaty potwór,

wielkich rozmiarów nawet jak na urgacha, był równie szybki, co on sam.
Wymachiwał też mieczem, co do którego Diarmuid powątpiewał, że zdołałby unieść,
a co dopiero zadawać nim te nie kończące się, ciężkie ciosy. Był również przebiegły
i nienaturalnie, złośliwie inteligentny. Na krew Lisen, urgachy podobno są tępe!
Gdzież jest w tym wszystkim, pomyślał książę, zatrzymując swoim mieczem kolejny
cios niczym lawinę, poczucie proporcji?

Miał ochotę zadać to pytanie na głos, lecz przeżycie stało się w tych ostatnich

kilku chwilach kwestią drobiazgowego skupienia i brakło mu tchu nawet na takie
tylko na wpół dowcipne uwagi. Szkoda. Zastanawiał się, zdjęty wesołością, jaka
byłaby reakcja Uathacha na jego sugestię, by sprawę rozstrzygnąć przy grze w kości,
które Diarmuid przypadkiem miał w swym...

Bogowie! Nawet bez jednej nogi slaug, dwukrotnie większy od jego zmęczonego

konia, był niczym sama śmierć. Najrozpaczliwiej szybkim ruchem miecza, na jaki
zdobył się kiedykolwiek, Diarmuid zdołał zablokować pchnięcie ostrego rogu
zwierzęcia, które mogłoby wypruć wnętrzności jego wierzchowcowi. Na nieszczęście
to oznaczało, że...

Pojawił się znów w siodle, przesunąwszy się zgrabnie pod końskim brzuchem

i wskoczywszy na grzbiet z drugiej strony, gdy mordercze cięcie Uathacha świsnęło
w gęstniejącym mroku tam, gdzie jeszcze przed chwilą była jego głowa. Zastanawiał
się, czy Ivor z dalrei pamiętał, że nauczył go tego wiele lat temu, kiedy Diarmuid jako
mały chłopiec spędzał lato z bratem na Równinie. Tyle lat, lecz z jakiegoś powodu
wydawało się, że było to zaledwie wczoraj. Zabawne, jak prawie wszystko zdawało
się zaledwie wczoraj.

Impet ostatniego ciosu Uathacha sprawił, że urgach z sapnięciem przechylił się

w siodle na bok, a slaug zrobił kilka kroków, pchnięty inaczej ułożonym ciężarem.
Gdyby Diarmuid był wypoczęty, próbowałby wykorzystać to do ponowienia jakiegoś
rodzaju ataku, lecz jego koń wciągał powietrze rozpaczliwymi ruchami spienionych
boków, a jego własne lewe ramię stopniowo oziębiało się i słabość rozprzestrzeniała
się z głębokiej rany na całą klatkę piersiową.

Wykorzystał tę krótką przerwę w jedyny sposób, jaki mógt – aby zyskać trochę

czasu dla konia. Kilka sekund, nie więcej, a to nie wystarczyło. Wtedy pomyślał
o swojej matce. I o dniu, kiedy umarł jego ojciec. Tak wiele wydawało się wydarzyć
wczoraj. Pomyślał o Aileronie i wszystkich rzeczach, które pozostały nie

wypowiedziane we wszystkich wczorajszych dniach.

A następnie, gdy Uathach zawrócił znów slauga, Diarmuid dan Ailell szepnął do

konia po raz ostatni i poczuł, jak zwierzę dzielnie zbiera siły na dźwięk jego głosu.
Pozwolił, by w jego wnętrzu zagościł spokój, a z tego spokoju wywołał twarz Sharry,
przez której ciemne oczy – wrota sokolej duszy – miłość wstąpiła w niego tak
niespodziewanie i już nie odeszła.

By nieść go ku tej chwili z jej wizerunkiem w duszy i pewną, podtrzymującą

świadomością jej miłości. By nieść go naprzód po ciemniejącym gruncie tej równiny
w Andarien w kierunku ostatniej rzeczy, jaką mógł zrobić.

Ruszył wprost na slauga, a jego koń bohatersko zdobył się na ostatni zryw

szybkości. W ostatniej sekundzie skierował wierzchowca ostro w lewo i wymierzył
najstraszniejszy cios, jaki potrafił, w bok Uathacha.

Cios został sparowany. Wiedział, że tak będzie; wszystkie zostały sparowane.

A teraz nadchodził olbrzymi, spadający cios miecza urgacha. Ten, który, jak
wszystkie poprzednie, odepchnie go z dygotem wywołanym jego sparowaniem. Od
tego zdrętwieje mu ramię, czyniąc nieubłagany koniec bliższym.

Nie sparował go.
Zawrócił ostro konia, zyskując nieco przestrzeni, by ostrze Uathacha nie

rozrąbało całkiem jego ciała i przyjął ten straszliwy cios na swą lewą stronę, tuż pod
serce, wiedząc, że to koniec.

I wtedy, gdy biały ból eksplodował w nim w ciemności, gigantyczny i nieopisany,

gdy fontanna jego serdecznej krwi trysnęła na kamienie, Diarmuid dan Ailell
resztkami sił swej duszy, niemal ostatkiem panowania nad sobą, mając przed oczami
twarz Sharry, a nie Uathacha, dokonał ostatniego czynu swych dni. Wzniósł się ponad
swą mękę i lewą ręką chwycił kosmate ramię, które trzymało ten czarny miecz,
a prawą, rzucając się naprzód, jakby ku od dawna poszukiwanemu marzeniu
o olśniewającej Jasności, wyprowadził pchnięcie swym błyszczącym mieczem
w twarz urgacha, aż klinga wyszła z tyłu jego głowy i tak zabił go w Andarien, tuż po
zachodzie słońca.

Sharra przyglądała się temu jakby z wielkiej oddali. Gdy zapadł zmierzch, przez

mgłę łez ujrzała, jak książę został raniony, jak zabił Uathacha, ujrzała pięknego,
stającego dęba konia, któremu ohydnie rozpruł brzuch morderczy róg slauga. Urgach
padt. Słyszała wrzaski przerażenia svart alfarów i kwik umierającego konia.
Zobaczyła, jak Diar spada z konia, który przewraca się na ziemię i tarza w męce
agonii. Zobaczyła rozwścieczonego, opętanego szałem krwi slauga, który zawraca, by
rozszarpać leżącego człowieka na strzępy...

I ujrzała włócznię z świecącym białobłękitnie grotem, która błysnęła w ciemności

i utkwiła w gardle slauga, zabijając go natychmiast. Potem nie widziała już niczego

z wyjątkiem mężczyzny leżącego na ziemi.

– Chodź, dziecko – rzekł Artur Pendragon, który cisnął Królewską Włócznią

rzutem niemal niewiarygodnym w tym świetle i z tak daleka. Położył delikatnie dłoń
na jej ramieniu. – Pozwól, że cię zaprowadzę do niego.

Pozwoliła mu sprowadzić się przez deszcz swych łez. Jakby z oddali docierał do

niej fakt straszliwego zamieszania w szeregach Ciemności. Przerażenia z powodu
straty wodza. Zdawała sobie sprawę z obecności ludzi na koniach obok niej, lecz nie
tego, kim byli, z wyjątkiem Artura, który trzymał ją za ramię.

Zsunęła się ze zbocza i podjechała po ciemnym, kamienistym gruncie do miejsca,

gdzie on leżał. W jakiś sposób wszędzie wokót nich pojawiły się pochodnie. Łkając,
rozpaczliwie zaczerpnęła tchu i wytarła łzy luźnym rękawem szaty, w którą była
ubrana.

Następnie zsiadła z konia i zbliżyła się do księcia. Głowę miał wspartą na

kolanach Colla z Taerlindel, a krew bez przerwy lała się z rany zadanej mieczem
Uathacha, wsiąkając w jałową glebę.

Jeszcze żył. Oddychał szybkimi, płytkimi ruchami klatki piersiowej, lecz przy

każdym ruchu tryskała kolejna struga jego krwi. Miał zamknięte oczy. Byli obecni
jeszcze inni ludzie, lecz wydawało jej się, że on i ona są zupełnie samotni
w szerokim, nocnym świecie bez gwiazd.

Uklękła na ziemi obok niego i coś, jakieś podświadome poczucie jej obecności,

kazało mu podnieść powieki. W blasku pochodni spojrzała w jego niebieskie oczy po
raz ostatni. Starał się uśmiechnąć, powiedzieć coś. Jednak ona dostrzegła, że pod
koniec było zbyt wiele bólu, że nie dane mu będzie nawet to, więc przyłożyła swe
wargi do jego warg, ucałowała go i rzekła: – Dobranoc, mój najdroższy. Nie powiem
żegnaj. Czekaj na mnie u boku Tkacza. Jeśli bogowie nas kochają...

Starała się ciągnąć dalej, bardzo się starała, lecz łzy oślepiały ją i dławiły

w gardle. Cała krew odpłynęła z jego twarzy, która była kościanobiała w blasku
pochodni. Znów zamknął oczy. Czuła jego krew wypływającą z rany, wsiąkającą
w ziemię, gdzie klęczała. Wiedziała, że on ją opuszcza. Żadna magiczna moc, żaden
głos boga nie mógł go sprowadzić stamtąd, dokąd zabierał go ten milczący, okropny
ból. Był zbyt głęboki. Był ostateczny.

Wtedy książę otworzył oczy z ogromnym trudem po raz ostatni i Sharra

uświadomiła sobie, że słowa nie są ważne. Że wiedziała wszystko, co chciał
kiedykolwiek powiedzieć. Wyczytała to przesłanie w jego oczach i wiedziała, że
prosi ją. Było to tak, jakby tu, na samym końcu, posunęli się poza potrzebę
czegokolwiek poza spoglądaniem.

Podniosła głowę i zauważyła Ailerona klęczącego po drugiej stronie Diarmuida.

Jego twarz była otwarta, jakby rozorana ciosem bata i wykrzywiona żalem.

Zrozumiała coś wtedy i nawet potrafiła zdobyć się na to, by litować się nad nim.
Przełknęła ślinę i zwalczyła ucisk w gardle, by znów znaleźć słowa: słowa
Diarmuida, on bowiem nie mógł mówić, więc ona będzie musiała być jego gtosem ten
ostatni raz.

Szepnęła: – On pragnie, byś go uwolnił. Posłał do domu. Żeby tego nie dokonał

miecz urgacha.

– Och, Diar, nie! – rzekł Aileron.
Lecz Diarmuid powoli obrócił głowę, walcząc z bólem i prawie nie oddychając,

spojrzał na swego starszego brata i raz skinął głową.

Aileron trwał w bezruchu przez bardzo drugi czas, gdy dwaj synowie Ailella

spoglądali na siebie w migotliwym świetle pochodni. Potem najwyższy król
wyciągnął rękę i położył ją delikatnie na policzku brata. Potrzymał ją tam chwilę,
a następnie spojrzał na Sharrę, zadając ostatnie pytanie, błagając o pozwolenie swymi
ciemnymi oczyma.

Sharra zdobyła się na całą odwagę, jaką posiadała i udzieliła mu go, mówiąc za

siebie i Diara: – Uczyń to z miłością.

Wtedy Aileron dan Ailell, najwyższy król, wyciągnął swój sztylet z pochwy,

którą miał przytroczoną do pasa, i przyłożył jego czubek nad sercem brata. Diarmuid
ruszył jedną ręką, natknął się na dłoń Sharry i Aileron poczekał, aż przyłoży ją do
warg po raz ostatni. Trzymał ją tam i trzymał jej spojrzenie swym wzrokiem, gdy nóż
jego brata, narzędzie miłości, wyzwolił go od żelaznego bólu, i wtedy umarł.

Aileron wyciągnął ostrze i odłożył je. Potem schował twarz w dłoniach. Sharra

ledwo widziała, tak oślepiały ją łzy. Miała wrażenie, że wszędzie pada deszcz tego
pogodnego, chłodnego, rozgwieżdżonego wieczoru nad Andarien.

– Chodźmy, moja droga – powiedziała Jaelle, najwyższa kapłanka, pomagając jej

wstać. Płakała. Jasnowidząca podeszła z drugiej strony i Sharra poszła tam, gdzie ją
poprowadziły.

Diarmuid dan Ailell został przyniesiony na rękach brata z miejsca, gdzie zginął,

najwyższy bowiem król nie chciał pozwolić nikomu innemu na to. Aileron niósł go
po kamienistej równinie, a pochodnie płonęły po obu stronach i wszędzie dookoła.
Szedł pod górę długim zboczem, przyciskając ciało do piersi, a ludzie odwracali
głowy, żeby nie patrzeć w twarz żywemu bratu, gdy niósł martwego.

Tej nocy w Andarien ułożono stos pogrzebowy. Umyto zwioki Diarmuida

i odziano je w biel i złotogłów, zakrywając jego straszne rany, i uczesano jego złote
włosy. Potem najwyższy król znów wziął go na ręce i zaniósł do miejsca, gdzie
zgromadzono drewno na stos, ułożył brata na nim, ucałował go w usta i wycofał się.

Wtedy Teyrnon, ostatni mag Brenninu, wyszedł naprzód z Barakiem, swym

źródłem, oraz Lorenem Srebrnym Płaszczem i Mattem Siirenem, a wszyscy płakali

w ciemności. Teyrnon jednakże wyciągnął rękę i wypowiedział słowo mocy, a wtedy
z jego palców strzelił pojedynczy promień światła, płonąc biało i złoto jak szaty
nieżyjącego księcia i stos z rykiem zajął się nagle ogniem, który strawił ciało złożone
na nim.

Tak odszedł Diarmuid dan Ailell. Tak jego nieposkromiony blask znalazł swój

kres w płomieniach, a potem zmienił się w popiół, a wreszcie, na samym końcu,
w dźwięczne głosy lios alfarów, w pieśń pod gwiazdami.

Rozdział 15

Daleko od płonącego stosu w cieniu pod mostem Valgrind stał Darien. Było

bardzo zimno, tu na obrzeżu Lodu po zachodzie słońca, gdzie nie było widać ani
słychać żadnej żywej istoty. Spojrzał na drugą stronę ciemnych wód rzeki spiętej
mostem, gdzie wznosił się masywny ziggurat Starkadh. Chłodne, zielone światełka
płonęły blado wśród czerni potężnego domu jego ojca.

Był zupełnie sam; nigdzie nie wystawiono straży. Po co Rakothowi Maugrimowi

straże? Kto zechciałby wejść do tego przeklętego miejsca? Być może wojsko, lecz
ono byłoby widoczne z daleka na pozbawionej drzew pustyni. Tylko armia mogłaby
przybyć, lecz Darien w czasie drogi tutaj widział niezliczone ilości svart alfarów
i olbrzymich urgachów idących na południe. Było ich tak wiele, że zdawali się
pomniejszać ogrom martwego pustkowia. Nie przypuszczał, by jakaś armia nadeszła.
Nie wyminie tych hord, które widział w drodze. Zmuszony był kilkakrotnie chować
się i szukać schronienia w cieniu głazów, skręcając stopniowo na zachód, aby legiony
Ciemności wyminęły go od wschodu.

Nie został dostrzeżony. Nikt go nie szukał, samotnego dziecka brnącego na

pomoc przez poranek i popołudnie, a potem zimny wieczór i jeszcze zimniejszą noc.
Blada Rangat wznosiła się na wschodzie, a z każdym krokiem, jaki postawił, czarna
Starkadh dominowała coraz bardziej. Wreszcie dotarł do mostu i skulił się pod nim,
spoglądając przez Ungarch w stronę miejsca, gdzie miał pójść.

Nie dzisiejszej nocy, postanowił, drżąc i mocno obejmując się ramionami. Lepszy

chłód kolejnej nocy na zewnątrz niż próba wejścia tam po ciemku. Spojrzał na sztylet,
który niósł ze sobą i wysunął go z pochwy. Dźwięk niczym brzęk struny harfy
zabrzmiał wątłym echem w mroźnym powietrzu nocy. Niebieska żytka biegła wzdłuż
pochwy, a druga, jaśniejsza, wzdłuż klingi. Połyskiwały lekko w mroźnym świetle
gwiazd. Przypomniał sobie, co powiedział mu ten karzełek, Flidais. Powtórzył słowa
w myślach, chowając ponownie Lókdal. Ich magia stanowiła część daru, jaki niósł.
Nie będzie wolno mu się pomylić.

Metal mostu, o który się oparł, był zimny, tak samo kamienisty grunt. Wszystko

było zimne tak daleko na północy. Potarł dłońmi sweter, w który był ubrany. To
nawet nie jego sweter. Jego matka zrobiła go dla Finna – który odszedł.

W rzeczywistości również wcale nie jego matka; zrobiła go Vae. Jego matka była

wysoka i bardzo piękna; odesłała go precz, a potem posłała tego mężczyznę,
Laneelota, by bił się z demonem w Puszczy o życie Dariena. Chłopiec nie rozumiał
tego. Chciał, lecz nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc, a on sam był zziębnięty,
zmęczony i daleko od domu.

Właśnie zamknął oczy, tam na brzegu mrocznego nurtu rzeki, na wpół pod

żelaznym mostem, gdy usłyszał straszliwy, dudniący echem łoskot, jakby gdzieś
wysoko w górze rozwarły się ogromne wrota. Zerwał się niezgrabnie na nogi
i wyjrzał spod mostu. W tym momencie uderzył go potężny podmuch wiatru,
przewracając go na ziemię i nieomal wrzucając do rzeki.

Darien szybko przeturlał się, wytężając wzrok mimo uderzeń tej nagłej wichury

i daleko w górze dostrzegł ogromny, bezkształtny cień, który z rozmachem odleciał
szybko na południe, zasłaniając gwiazdy swym przelotem.

Wtedy usłyszał śmiech swego ojca.
Gniew dla Dave’a Martyniuka był zawsze gorącym wybuchem w jego wnętrzu.

Była to wściekłość jego ojca, niedelikatna, olbrzymia, struga lawy w umyśle i sercu.
Nawet tu we Fionavarze w bitwach, które stoczył, to, co go za każdym razem
ogarniało, należało do tej samej kategorii: ognista, niszczycielska nienawiść, która
trawiła wszystko, co stanęło jej na drodze.

Tego poranka był inny. Tego poranka był lodem. Chłód jego wściekłości, gdy

wzeszło słońce i gotowali się do boju, był czymś obcym dla niego. Był nawet nieco
przerażający. Czuł się spokojniejszy, bardziej przytomny niż kiedykolwiek w swym
życiu, jak sięgnął pamięcią, a jednak przepełniony tak groźnym i absolutnie
nieubłaganym gniewem, jakiego do tej pory nie zaznał.

Nad ich głowami czarne łabędzie zataczały kręgi, krzycząc chrapliwie w blasku

wczesnego poranka. W dole zgromadziła się armia Ciemności, tak niezmierzona, iż
wydawała się wypełniać całą równinę. A na ich przedzie – Dave teraz go dostrzegał –
stał nowy wódz: oczywiście Galadan, Wilczy Władca. Nie sprzyja nam los, mruknął
Ivor przed odjazdem po rozkazy Ailerona. Galadan był groźniejszy, niż Uathach mógł
być kiedykolwiek, był bardziej złowrogi.

To nieważne, pomyślał Dave, siedząc dumnie i zawzięcie w siodle, nie zwracając

uwagi na to, że przyciąga nieśmiałe spojrzenia wszystkich, którzy go mijali. Nie
miało znaczenia, kto stoi na czele armii Rakotha, kogo wyślą przeciwko niemu: wilki,
svart alfarów czy urgachy albo zmutowane łabędzie. Czy cokolwiek innego
i w dowolnej ilości. Niech przyjdą. Odpędzi je albo zostawi przed sobą ich trupy.

Nie był ogniem. Ogień był zeszłej nocy, gdy spalono zwłoki Diarmuida. Teraz

był jak z lodu, całkowicie opanowany i gotowy na wojnę. Zrobi, co trzeba będzie
zrobić, bez względu na okoliczności. Za Diarmuida i za Kevina. Za malców, których
strzegł w lesie. Za żal Sharry. Za Guinevere i Artura, i Lancelota. Za Wora i Levona,
i Torca. Za głębię smutku w samym sobie. Za tych wszystkich, którzy zginą, nim
skończy się ten dzień.

Za Josefa Martyniuka.
– Chciałbym o coś poprosić – rzekł Mart Sören. – Choć zrozumiem, jeśli

postanowisz mi odmówić.

Kim zobaczyła, że Aileron odwrócił się ku niemu. W oczach najwyższego króla

była zima. Czekał i nic nie mówił.

Matt powiedział: – Krasnoludowie muszą zapłacić cenę i odpokutować na tyle, na

ile są w stanie. Czy pozwolisz nam, panie, stanąć dziś pośrodku, abyśmy mogli wziąć
na siebie główne uderzenie, bez względu na to, co nadejdzie?

Wśród zgromadzonych dowódców przebiegł szmer. Blade stonce wstało właśnie

na wschodzie za Gwynirem.

Aileron milczał jeszcze przez chwilę, potem rzekł bardzo wyraźnie, donośnym

głosem: – W każdym jednym zapisie o Bael Rangat, jaki kiedykolwiek udało mi się
znaleźć – a sądzę, że przeczytałem wszystkie takie istniejące dzieła – dominuje jedna
wspólna nić. Nawet w drużynie Conaryego i Colana, Ra-Termaina i wojowniczego
Angirada z krainy, która jeszcze nie była Cathalem, w drużynie Revora z Równiny
i wszystkich, którzy z nim jechali, nawet w tak błyszczącym towarzystwie, jak
powiadają kroniki tamtych czasów, żadna kompania armii Jasności nie była tak
groźna jak Seithr i jego krasnoludowie. Nie ma niczego takiego, o co mógłbyś mnie
prosić, czego potrafiłbym ci odmówić,

Macie, lecz i tak zamierzałem prosić was o to. Niech twój lud pójdzie za swym

królem i zajmie poczesne miejsce w naszych szeregach. Niech czerpią honor
z własnego jaśniejącego honoru, a odwagę ze swej przeszłości.

– Niech tak się stanie – rzekł cicho Ivor. – Gdzie chcesz postawić dalrei,

najwyższy królu?

– Z lios alfarami, tak jak nad Adein. Ra-Tennielu, czy zdołacie we dwóch wraz

z Avenem bronić naszej prawej flanki?

– Jeśli my dwaj nie zdołamy – oświadczył władca lios alfarów z nitką śmiechu

w swym srebrzystym głosie – to nie wiem, kto potrafiłby. Pojedziemy z jeźdźcami.

Dosiadał jednego z cudownych raithenów, tak samo za nim Brendel, Galen

i Lydan, przywódcy swych znaków. Obok pozostałych stał piąty raithen bez jeźdźca.

Ra-Tenniel wskazał na niego. Odwrócił się do Artura Pendragona, lecz nic nie

powiedział. Loren Srebrny Płaszcz, nie władający już mocą maga, lecz wciąż
posiadający wiedzę maga, był tym, który przerwał wyczekującą ciszę.

– Mości Arturze – rzekł – powiedziałeś nam, że nigdy nie żyjesz tak długo, by

ujrzeć ostatnią bitwę swych wojen. Zdaje się, że dziś tak się stanie. Choć miejsce to
niegdyś nazywano Camlann, nie nosi ono już tej nazwy od tysiąca lat, gdy zostało
spustoszone przez wojnę. Czy będziemy szukać dobra w tym źle? Nadziei w cyklu
lat?

A Artur odparł:
:– Wbrew wszystkiemu, co zmuszony byłem poznać dzięki cierpieniu,

spróbujmy. – Zsiadł ze swego konia, wziął w dłoń Królewską Włócznię i zbliżył się

do ostatniego ze złoto srebrnych raithenów z Danilothu. Kiedy dosiadł go, włócznia
rozbłysła na chwilę.

– Chodźmy, mój panie – powiedział Aileron – i ty, panie Lancelocie, jeśli łaska.

Witam was w szeregach Brenninu i Cathalu. Zajmiemy pozycję na lewej flance w tej
bitwie. Postarajmy się spotkać dalrei i lios przed zachodem słońca, skierowawszy
nasze szeregi ku wewnątrz po trupach naszych wrogów.

Artur skinął głową i to samo uczynił Lancelot. Podeszli do miejsca, gdzie czekał

Mabon z Rhoden wraz z Niavinem, księciem Seresh i Collem z Taerlindel
o kamiennej twarzy, obecnie wodzem ludzi z Twierdzy Południowej, drużyny
Diarmuida. Kim było go żal, lecz zdawała sobie sprawę, że tego dnia będzie pod
dostatkiem żalu i nieszczęścia, a wszystkich ich może jeszcze czekać ostateczna
ciemność.

Zdawało się, że zostało już powiedziane wszystko, co trzeba było powiedzieć,

lecz Aileron znów ją zaskoczył.

– Jeszcze jedna rzecz – powiedział najwyższy król, gdy jego kapitanowie

zamierzali już się rozejść. – Tysiąc lat temu była jeszcze jedna kompania w armii
Jasności. Lud straszny i dziki, i odważny ponad wszelką miarę. Lud już nie istniejący
i stracony dla nas z wyjątkiem jednej osoby.

Kim zobaczyła, że wtedy odwrócił się i usłyszała, jak powiedział: – Faeburze

z Larak, czy zechcesz pojechać w imieniu Ludu Lwa na przedzie naszej drużyny?
Czy staniesz dziś w szeregach krasnoludów u boku ich króla i czy weźmiesz ten róg,
który noszę, i zagrasz na nim do ataku dla nas wszystkich?

Faebur był blady, lecz Kim dostrzegła, że nie ze strachu. Podjechał swym koniem

do czarnego rumaka, którego dosiadał Aileron i wziął od niego róg. – W imię Lwa –
powiedział – uczynię tak.

Pojechał naprzód i zatrzymał się po lewej ręce Matta. Po drugiej stronie Matta

czekał Brock z Banir Tal. Kim zaschło w ustach z niepokoju. Podniosła głowę
i ujrzała czarne łabędzie krążące po niebie, niekwestionowanych władców
przestworzy. Bez spoglądania nawet wiedziała, jak absolutnie martwy jest Baelrath na
jej dłoni. Wiedziała, jak wie to jasnowidząca, że już nigdy więcej nie zapłonie dla niej
po odmowie nad Calor Diman. Czuła się bezradna i trochę ją mdliło.

Jej miejsce będzie tu, na wzniesieniu, z Lorenem, Jaelle i wieloma innymi

z wszystkich oddziałów armii. Zostało jej jeszcze wyszkolenie, a już niedługo będą
musieli zajmować się rannymi.

Rzeczywiście już bardzo niedługo. Aileron i Arthur pogalopowali szybko w lewo,

a Ivor pomknął w prawo wraz z Ra-Tennielem i innymi lios alfarami na spotkanie
czekających tam dalrei. Nawet z oddali rozpoznawała sylwetkę Dave’a Martyniuka,
dużo wyższego od wszystkich dookoła niego. Zobaczyła, jak wyciąga topór

z uchwytu przy siodle.

Loren podszedł i stanął obok niej. Wzięła go za rękę. Razem przyglądali się, jak

Matt Sören maszeruje na przedzie drużyny krasnoludów, którzy nigdy nie walczyli
konno i nie będą tego robić dzisiaj. Faebur był z nim. Młody Eridun zsiadł ze swego
konia, zostawiając go na wzniesieniu.

Słońce wzeszło już wyżej. Z miejsca, w którym stała, Kim widziała kłębiącą się

armię Ciemności, która pokrywała niczym dywan całą równinę w dole. Aileron po
lewej stronie wzniósł miecz, a po drugiej stronie uczynił to samo Aven i Ra-Tenniel.
Zobaczyła, jak Matt zwraca się do Faebura i coś do niego mówi.

Wtedy posłyszała dźwięczny ton rogu, w który zadął Faebur, i rozpoczęła się

bitwa.

Cechtar był pierwszym człowiekiem, którego śmierć zobaczył Dave. Ogromny

dalrei wrzeszcząc co sił w płucach, galopował niczym grom w stronę najbliższego
urgacha, gdy wojska starły się z łoskotem, który wstrząsnął ziemią. Impet Cechtara
i cios jego świszczącego miecza przewróciły urgacha na bok w siodle. Jednakże
zanim dalrei zdążył poprawić, jego wierzchowiec został brutalnie przebity rogiem
slauga, którego dosiadał urgach. Gdy siwy koń potknął się i padł, konając, bok
Cechtara został odsłonięty, a w tym momencie przyskoczył svart alfar z długim,
cienkim nożem w ręku i wbił mu go w serce.

Dave nie miał nawet czasu, by krzyknąć, pożałować go, nawet pomyśleć o tym.

Otaczała go zewsząd śmierć, krwawa i zamazana. Wśród krzyków konających ludzi
rozbrzmiewały przenikliwe wrzaski svart alfarów. Jakiś svart alfar rzucił mu się na
konia. Dave wyciągnął stopę ze strzemienia, wymierzył brutalnego kopniaka i poczuł,
jak czaszka paskudnego stworzenia pęka od impetu uderzenia.

Walcząc o przestrzeń do zamachnięcia się toporem, popędził konia naprzód.

Następnie rzucił się na najbliższego urgacha i za każdym razem potem czynił to
z nienawiścią i goryczą (niemniej jednak zimną, lodowato, wyrachowanie zimną),
która pchała go bez końca naprzód, a ostrze jego topora wkrótce stało się czerwone
i mokre od krwi, wznosząc się i opadając, wznosząc i opadając.

Nie miał pojęcia, co dzieje się nawet siedem metrów dalej. Lios alfarowie byli

gdzieś na prawo. Wiedział, że Levon cały czas jest przy nim, a Torc i Sorcha są
z drugiej strony. Widział przysadzistą sylwetkę Ivora tuż w przedzie i we wszystkim,
co robił, starał się za wszelką cenę nie oddalać od Avena. I znów, jak na brzegach
Adein, kompletnie stracił poczucie czasu. Jego świat zawęził się do wiru:
wszechświata potu i strzaskanych kości, spienionych koni, rogów slaugów i gruntu
śliskiego od krwi i stratowanych ciał umierających i martwych. Walczył z milczącą
zaciekłością wśród wrzasków bitewnych, a gdzie opadał jego topór, gdzie wierzgały
kopyta jego konia, tam słał się trup.

Czas wypaczył się i wykręcił, wymykając mu się. Dave pchnął toporem w przód

niczym mieczem, miażdżąc zarośniętą twarz urgacha przed nim. Niemal tym samym
ruchem spuścił ostrze topora i rozrąbał ciało slauga, którego ten dosiadał. Pojechał
następnie dalej. Obok niego miecz Levona wirował nie kończącym się, połyskliwym
ruchem, stanowiąc kontrapunkt morderczego wdzięku dla opętanej siły Dave’a.

Czas mu się wymknął, podobnie poranek. Wiedział, że od jakiegoś czasu

nacierają, a później, gdy słońce jakimś sposobem stanęło wysoko na niebie, że nie
posuwają się już naprzód, jedynie utrzymując pozycje. Rozpaczliwie wytężali siły, by
zostawić sobie nawzajem dość miejsca do walki, jednakże nie dość dużo, by szybki
svart alfar mógł wślizgnąć się między nich i uderzyć z dołu.

Bez względu na to, jak bardzo starał się nie myśleć o tym, stopniowo do Dave’a

zaczęło docierać coś, co częścią ducha wiedział od wczorajszego wieczoru, gdy tylko
stanęli na szczycie grani i spojrzeli w dół. To liczebność, sam brutalny ciężar, pokona
ich.

Nawet nie warto o tym myśleć, powiedział sobie, młócąc toporem blokujący cios

miecz urgacha z prawej strony i przyglądając się, jak w tej samej chwili miecz Torca
wbija się się w mózg stwora. On i ciemnowłosy dalrei – jego brat – popatrzyli na
siebie przez jedną zawziętą chwilę.

Nie było czasu na nic więcej. Czas i siła stały się szybko najcenniejszymi

rzeczami we wszystkich światach i z każdą upływającą chwilą stawały się coraz
cenniejsze. Białe słońce wspięło się na niebo i zawisło nad ich głowami przez chwilę
w równowadze, jak wszystkie światy tego dnia, po czym zaczęło zsuwać się przez
krwawe popołudnie.

Koń Dave’a stratował svart alfara w chwili, gdy jego topór rozrąbał ostry róg

ciemnozielonego slauga. Dave poczuł ból w udzie, zignorował go i zabił potężnym
ciosem pięści wymachującego sztyletem svart alfara, który go dźgnął. Usłyszał, jak
Levon sapnął z wysiłku i odwrócił się w samą porę, by zderzyć się swym
wierzchowcem z slaugiem, który zagrażał synowi Avena. Levon zabił wytrąconego
z równowagi urgacha wymachem miecza.

Za nim było dwóch następnych i pół tuzina svart alfarów. Dave nie miał nawet

dość przestrzeni, by zostać przy Levonie. Z przodu nacierały trzy kolejne slaugi,
przedzierając się przez ciało tego, którego róg odciął. Dave cofnął się o kilka kroków
z bólem serca. Obok niego Levon czynił to samo.

Wtedy Dave z niedowierzaniem posłyszał, że nieustający pisk svart alfarów

wznosi się jeszcze wyżej. Największy z urgachów nacierających na niego ryknął
nagle rozpaczliwy rozkaz i chwilę później Dave ujrzał, jak nagle po jego lewej
stronie, za Levonem, pojawia się przestrzeń, wróg bowiem się wycofał.

W chwili, gdy tylko przestrzeń ta się pojawiła, ukazał się w niej Matt Sören, król

krasnoludów, który walczył w ponurym, zawziętym milczeniu, odziany
w przesiąknięte krwią, poszarpane ubranie, brnąc naprzód przez ciała zabitych, by
zaprowadzić krasnoludów w tę wyrwę.

– Szczęśliwe spotkanie, królu krasnoludów! – Głos Wora przebił się przez

wrzawę bitwy. Z radosnym okrzykiem bojowym Dave rzucił się naprzód wraz
z Levonem, który nieco go wyprzedzał, przyłączyli się do sił Matta i przypuścili
ponowny atak.

Ra-Tenniel, olśniewająco szybki na raithenie, nagle też znalazł się obok nich. –

Jak tam radzą sobie po lewej stronie? – zaśpiewał.

– Aileron wysłał nas tutaj. Mówi, że wytrzymają! – odkrzyknął Matt. – Nie wiem

jednakże, jak długo. Wilki Galadana są z tej strony. Musimy przebić się razem,
a następnie zawrócić okrężną drogą na zachód!

– Chodźcie więc! – wrzasnął Levon, wymijając ich wszystkich i wiodąc na

północ, jakby chciał szturmować wieże samej Starkadh. Ivor był tuż przy swym synu.

Dave kopnięciem popędził swego wierzchowca, śpiesząc za nimi. Musiał trzymać

się blisko: by strzec ich i jeśli zdoła, brać udział we wszystkim, co może im się
przydarzyć.

Nagle poczuł wiatr. Ujrzał ogromny, mknący cień, który leciat nad Andarien.
– Dobrzy bogowie! – krzyknął Sorcha po prawej ręce Davea. Rozległ się

ogłuszający ryk. Dave podniósł głowę.

O świcie Leila przebudziła się. Czuła się rozgorączkowana i zalękniona po

strasznej, nieprzespanej nocy. Kiedy Shiel przyszła po nią, powiedziała kapłance,
żeby przewodziła porannym psalmom w jej zastępstwie. Shiel rzuciła tylko jedno
spojrzenie na Leilę i wycofała się bez słowa.

Krążąc niespokojnie po ciasnej komnacie, Leila starała się rozpaczliwie

zatrzymać obrazy rozbłyskujące w jej umyśle. Jednakże były zbyt szybkie, zbyt
brutalnie chaotyczne. Nie wiedziała, skąd się biorą, w jaki sposób je odbiera. Nie
wiedziała! Nie chciała ich! Miała wilgotne dłonie i czuła pot na twarzy, choć
podziemne pomieszczenia były chłodne jak zawsze.

Śpiew modlitewny ucichł pod kopułą. W nagłej ciszy zaczęły do niej docierać

własne kroki, przyspieszone bicie serca, pulsowanie w głowie – wszystko wydawało
się głośniejsze, bardziej natarczywe. Bała się teraz bardziej niż kiedykolwiek.

Rozległo się pukanie do drzwi.
– Tak! – warknęła. Nie chciała powiedzieć tego w taki sposób. Zalękniona Shiel

otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Nie weszła do pokoju. Oczy jej się rozszerzyły
na widok twarzy Leili.

– Co tam? – spytała Leila, zmagając się ze swym głosem.
– Przybyli jacyś mężczyźni, kapłanko. Czekają przy wejściu. Czy zechcesz się

z nimi zobaczyć?

Było to coś do zrobienia, jakaś czynność do wykonania. Leila wyminęła Shiel

i poszła szybko zakrzywionymi korytarzami w stronę wejścia do świątyni. Czekały
tam trzy kapłanki i nowicjuszka w burej szacie. Drzwi były otwarte, lecz mężczyźni
cierpliwie czekali na zewnątrz.

Podeszła do progu i zobaczyła, kto to był. Znała wszystkich trzech: kanclerz

Gorlaes, Shalhassan z Cathalu i grubas Tegid, który tak bardzo usługiwał Sharrze
z Cathalu podczas jej pobytu tutaj.

– Czego chcecie? – powiedziała. Znów jej głos zabrzmiał bardziej opryskliwie,

niż zamierzała. Ciężko przychodziło jej zapanowanie nad nim. Zdawało się, że na
zewnątrz jest pogodny dzień. Słońce raziło jej oczy.

– Dziecko – rzekł Gorlaes, nie ukrywając zaskoczenia – czy ty jesteś tą, która

pełni obowiązki najwyższej kapłanki?

– To ja – odparła krótko i czekała.
Shalhassan miał inną minę, bardziej spokojną. Powiedział: – Mówiono mi

o tobie. Jesteś Leila dal Karsh?

Pokiwała głową. Przesunęła się nieco w bok, żeby być w cieniu.
Shalhassan rzekł: – Kapłanko, przybyliśmy, ponieważ boimy się. Niczego nie

wiemy, niczego nie możemy się dowiedzieć. Myślałem, że może kapłanki mają jakieś
wieści o tym, co się dzieje.

Zamknęła oczy. Gdzieś, na jakimś poziomie, w normalnych splotach takich spraw

powinno to być uznane za triumf – wodzowie Brenninu i Cathalu przybywają do
sanktuarium tak pokornie. Zdawała sobie z tego sprawę, lecz nie potrafiła zdobyć się
na odpowiednią reakcję. Zdawała się być oddalona o całe życie od kruchego
rozgorączkowania tego dnia.

Znów otworzyła oczy i powiedziała: – Obawiam się, że ja również. Wiem bardzo

niewiele. Tylko, że coś się dzieje dzisiejszego poranka. Jest też krew. Myślę, że
walczą.

Wielki mężczyzna, Tegid, wydał głuchy pomruk gdzieś z głębi piersi. Kapłanka

dostrzegła cierpienie i zwątpienie na jego twarzy. Przez chwilę jeszcze wahała się, po
czym, zaczerpnąwszy tchu, rzekła: – Jeśli chcecie, jeśli złożycie ofiarę z krwi,
możecie wejść do środka. Podzielę się wszystkim, co sama wiem.

Wszyscy trzej skłonili się przed nią.
– Będziemy wdzięczni – szepnął Shalhassan i Leila usłyszała, że powiedział to

szczerze.

– Shiel – znów powiedziała ostro, nie potrafiąc inaczej – użyj noża i misy,

a potem przyprowadź ich pod kopułę.

– Tak zrobię – powiedziała Shiel z rzadką u niej hardością.

Leila nie czekała. Kolejna wewnętrzna wizja wbiła się w jej umysł niczym ostrze

i znikła. Kapłanka odeszła od wrót, zatoczyła się, nieomal upadła. Dostrzegła
przerażone oczy nowicjuszki, gdy młoda dziewczyna odsunęła się od niej. Młoda?
zarejestrowała jakąś częścią umysłu. Dziewczyna była starsza od niej.

Leila szła dalej w kierunku kopuły. Cała krew odpłynęła jej z twarzy. Czuła to.

Czuła też ciemny, zimny strach wznoszący się w jej wnętrzu, coraz wyżej i wyżej.
Kiedy szła, wydawało jej się, że wszędzie wokół niej ściany sanktuarium ociekają
krwią.

Paul próbował. Nie był szermierzem ani też nie miał kolosalnych rozmiarów

Dave’a czy jego siły. Miał jednak swój własny gniew i aż nadto odwagi zrodzonej
z obsesyjnego charakteru, nieskończenie wiele wymagającego od siebie. Miał wdzięk
i bardzo szybki refleks. Jednakże szermierka na tym poziomie nie była czymś, czego
można nauczyć się w ciągu jednej nocy, nie w starciu z urgachami i wilkami
Galadana.

Niemniej jednak przez cały ten poranek trzymał się w środku bitwy na zachodnim

skrzydle, walcząc z zawziętym, nieustannym wyrzeczeniem.

Zobaczył, jak przed nim Lancelot i Aileron zsiadają z koni ramię w ramię, by

lepiej brodzić wśród olbrzymich wilków. Ich miecze niknęły w mgle zawiłej,
połyskliwej szybkości. Paul wiedział, że widzi coś, czego nie można zapomnieć,
doskonałość na skalę nieomal niewyobrażalną. Lancelot walczył w rękawicy na
oparzonej dłoni, aby rękojeść miecza nie wbijała mu się w ranę. Rękawica była biała
na początku poranka, lecz wewnętrzna jej strona przesiąkła już krwią.

Po obu stronach Paula Carde i Erron walczyli zaciekle, siekąc svart alfarów,

zmagając się z wilkami, powstrzymując najlepiej jak mogli straszliwe urgachy na
wierzchowcach. Paul był boleśnie świadom tego, że dokładali wszelkich starań, by go
strzec przez cały czas, mimo iż walczyli o własne życie.

Robił wszystko, co było w jego mocy. Schylał się raz z jednej, raz z drugiej

strony końskiego karku, by zadawać ciosy i pchnięcia mieczem, który niósł. Widział,
jak svart alfar pada pod jednym ciosem, wilk cofa się z warczeniem. Jednakże w tym
samym czasie Erron zmuszony był odwrócić się gwałtownie ze zwinną szybkością
i ukłuć kolejnego svart alfara, który skoczył na Paula od niestrzeżonej strony.

Brak czasu na wyrażenie wdzięczności, brak czasu na jakiekolwiek słowa. I tylko

przypadkowo rozrzucone sekundy pośród zamętu, w których mógł zajrzeć do swego
wnętrza, by nadaremnie szukać jakiejś wskazówki, jakiegoś tętna Boga, które
pokazałoby mu, jak być czymś więcej niż jedynie zawadą, więcej niż źródłem
zagrożenia dla przyjaciół, którzy strzegli jego życia.

– Bogowie! – wysapał Carde podczas krótkiej chwili wytchnienia jakiś czas

później. – Dlaczego te wilki są dużo gorsze niż w lesie Leinan?

Paul znał na to odpowiedź. Widział odpowiedź.
Przed nimi i nieco na prawo, obdarzony morderczą płynnością ruchów i spowity

namacalną atmosferą grozy, znajdował się Galadan. Walczył w swej zwierzęcej
postaci, tchnąć ducha, złowrogiego i subtelnego, w natarcie swych wilków. W całą
armię Maugrima.

Galadan. Którego Paul tak arogancko wyzwał na samotny pojedynek. Jakąż

drwiną wydawało się to tutaj, zgubną pychą ze strony kogoś, kto nawet nie potrafił
obronić się przed svart alfarami.

Właśnie gdy spojrzał przez kłębiący się ścisk bitwy, przed Galadanem rozwarła

się przestrzeń i wtedy, z bolesnym ukłuciem serca Paul zobaczył, jak szary Cavall po
raz drugi staje do walki z wilkiem z srebrną łatą pomiędzy oczami. Wspomnienie
skaleczyło Paula niczym rana: wspomnienie bitwy w Lesie Boga, która była
zapowiedzią wojny, jaką teraz toczyli.

Ujrzał, jak poznaczony szramami szary pies i dumny władca andainów stają do

boju po raz drugi. Obaj stali nieruchomo przez zamarłą chwilę, spięci w gotowości.

Jednakże nie miało być powtórki tego pierwotnego starcia na polanie Letniego

Drzewa. Falanga urgachów na wierzchowcach z dudnieniem wpadła pomiędzy wilka
i psa, zderzając się z dźwięcznym brzękiem mieczy z Collem, z Taerlindel
i rudowłosym Averrenem na czele dwudziestki ludzi z Twierdzy Południowej:
drużyny Diarmuida. Walczyli tego dnia z ponurą dzikością i każdy z nich tłumił
serdeczny żal szałem bitewnym. Rad był z okazji, by zabijać.

Po obu stronach Paula Gardę i Erron utrzymywali pozycje, zasłaniając jego ciało

tak samo, jak swe własne. Widok ludzi księcia zmagających się z urgachami tuż przed
nim nakłonił go do podjęcia decyzji.

– Idźcie do pozostałych! – krzyknął do dwóch towarzyszy. – Ja tu niewiele

pomogę! Wracam na wzniesienie – tam bardziej się przydam!

Miał ułamek chwili na wymienienie spojrzeń z każdym z nich, ułamek chwili, by

wiedzieć, że mogą to być ostatnie spojrzenia. Dotknął krótko barku Carde i poczuł, że
Erron ściska go za ramię; potem ostro zawrócił konia i pomknął w stronę wzgórza,
gorzko przeklinając swą bezużyteczność.

Jadąc, dostrzegł po lewej stronie kolejną parę postaci, które odłączyły się od

ścisku i również galopowały ku grani. Zawróciwszy wierzchowca, dogonił Teyrnona
i Baraka.

– Dokąd jedziecie? – krzyknął.
– Na górę – odkrzyknął Teyrnon schrypniętym głosem. Pot lał mu się po twarzy.

– W zwarciu panuje zbyt wielki ścisk. Gdybym próbował rzucić pocisk mocy,
trafiłbym tyle samo naszych, co wrogów. A Barak jest beznadziejnie bezbronny,
kiedy musi udzielać mi mocy do magii.

Paul zobaczył, że Barak płacze z frustracji. Dotarli do zbocza i wspięli się na nie

galopem. Na szczycie stał szereg lios alfarów, którzy obserwowali całość bitwy.
Obok nich czekali konni auberei, gotowi pomknąć w dół z wieściami dla najwyższego
króla i jego dowódców.

– Co się dzieje? – wysapał Paul do najbliższego z lios, zeskoczywszy z konia

i odwróciwszy się, by popatrzeć.

Jednakże to zbliżający się Loren Srebrny Płaszcz był tym, który udzielił mu

odpowiedzi. – Siły są zbyt zrównoważone – oświadczył z ponurą miną na
pomarszczonej twarzy. – Jesteśmy zmuszeni do stania w miejscu, a czas gra na ich
korzyść. Aileron rozkazał krasnoludom przeć na wschód w stronę dalrei i lios
alfarów. Sam zamierza utrzymać zachodnią flankę i połowę środka.

– Czy zdoła? – spytał Teyrnon.
Loren potrząsnął głową. – Przez jakiś czas. Nie wiecznie. Spójrzcie, łabędzie

mówią Galadanowi o wszystkim, co robimy.

Paul widział, jak daleko w dole Wilczy Władca wycofał się w oczyszczoną

przestrzeń na tyłach armii Ciemności. Znów był w swej postaci śmiertelnika i co
chwilę kolejny z ohydnych czarnych łabędzi zniżał się z przestworzy, których były
niekwestionwanymi władcami, by przynieść mu wieści i zabrać polecenia.

Stojący obok Paula Barak zaczął kląć wiązanką płynących z serca, pełnych udręki

obelg. W dole po lewo jakiś błysk światła przyciągnął wzrok Paula. Był to Artur
z Królewską Włócznią w dłoni, mknąc na swym wspaniałym raithenie wzdłuż linii
bitwy na zachodnim skrzydle, odpędzając wojska Maugrima samym olśniewającym
płomieniem swej obecności, dając wytchnienie osaczonym ludziom z Brenninu
wszędzie, gdzie przeszedł. Wojownik podczas ostatniej bitwy pod Camlann. Bitwy,
której miał nie ujrzeć. I nie ujrzałby, gdyby nie interwencja Diarmuida.

Za plecami Paula wciąż żarzyły się węgle stosu pogrzebowego i popioły wciąż

snuły się w porannym słońcu. Paul uniósł głowę: uświadomił sobie, że to już nie
poranek. Ponad zataczającymi kręgi łabędziami słońce dotarło już do zenitu
i rozpoczęło drogę w dół.

Zawrócił lekkim biegiem na południe. Na oczyszczonej przestrzeni garstka ludzi,

wśród nich Kim i Jaelle, czyniła wszystko, co mogła dla rannych, których auberei
wnosili na wzgórze w zastraszających ilościach.

Twarz Kim była wybrudzona smugami potu i krwi. Ukląkł przy niej. – Nic tam

po mnie na dole – rzekł szybko. – Co mogę zrobić?

– Ty też? – odparła, a jej szare oczy przyćmiewał ból. – Podaj mi te bandaże. Są

za tobą. Tak. – Wzięła płótno i zaczęła obwiązywać nim ranę na nodze jednego
z krasnoludów.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – spytał Paul.

Kim odcięła bandaż nożem i zawiązała go najmocniej, jak mogła. Wstała i poszła

dalej, nie odpowiadając. Paul poszedł w ślad za nią. Młody dalrei, nie więcej niż
szesnastoletni, leżał bez tchu w męce od rany zadanej toporem w bok. Kim popatrzyła
na niego z rozpaczą.

– Teyrnonie! – zawołał Paul.
Mag i jego źródło przybiegli spiesznie do nich. Teyrnon rzucił jedno spojrzenie

na rannego chłopca, obejrzał się szybko na Baraka, a następnie przykląkł przy dalrei.
Barak zamknął oczy, a Teyrnon położył dłoń na poszarpanej ranie. Wypowiedział po
cichu pół tuzina słów i rana powoli zasklepiła się.

Jednakże po zakończeniu Barak nieomal upadł, a na jego twarzy malowało się

wyczerpanie. Teyrnon szybko wstał i podtrzymał swe źródło.

– Nie mogę już dłużej tego robić – powiedział ponuro mag, przyglądając się

uważnie Barakowi.

– Ależ tak, możesz! – warknął Barak, spoglądając gniewnie. – Kto jeszcze,

jasnowidząca? Kto jeszcze nas potrzebuje?

– Idźcie do Jaelle – rzekła matowym głosem Kim. – Pokaże wam najgorzej

poszkodowanych. Zróbcie, co możecie, lecz starajcie się nie wyczerpać wszystkich
swych sił. Wy dwaj jesteście jedynym naszym oparciem w magii.

Teyrnon krótko skinął głową i odszedł na bok, gdzie Paul widział najwyższą

kapłankę, która podwinąwszy rękawy białej szaty, klęczała przy bezwładnie leżącym
lios alfarze.

Paul odwrócił się do Kim. – Twoja magia? – spytał, wskazując na wygasły

Wojenny Kamień. – Co się stało?

Przez chwilę wahała się, a potem pośpiesznie opowiedziała mu o tym, co

wydarzyło się nad Calor Diman. – Odtrąciłam go – oświadczyła na koniec
beznamiętnie. – Teraz łabędzie mają niebo na własność, a Baelrath jest całkiem
martwy. Czuję się chora, Paul.

On też. Zamaskował to jednakże i wziął ją w ramiona, mocno obejmując. Czuł,

jak drży, przytulona do niego.

Paul powiedział: – Nikt tu ani gdziekolwiek indziej nie uczynił tak wiele, jak ty.

Nie wiemy, czy to, co zrobiłaś, było złe – czy dotarłabyś do krasnoludów na czas,
gdybyś użyła pierścienia do spętania stworzenia w Jeziorze? To jeszcze nie koniec
Kim, jeszcze do niego daleko.

Z niewielkiej oddali dobiegło ich bolesne stęknięcie. Czterech auberei postawiło

nosze, które właśnie przynieśli. Na nich leżał Mabon z Rhoden, brocząc krwią z pół
tuzina nowych ran. Loren Srebrny Płaszcz i pobladła na twarzy Sharra z Cathalu
pośpieszyli do rannego księcia.

Paul nie wiedział, gdzie ma patrzeć. Wszędzie wokół leżeli umierający i umarli.

W dole na równinie siły Ciemności zdawały się niemal nienaruszone. Tętno Mórnira
w jego wnętrzu było równie słabe jak zawsze, dotkliwie dalekie. Przebłysk czegoś,
lecz nie obietnica; świadomość, lecz nie moc.

Zaklął tak, jak uczynił to Barak, bezradnie.
Kim popatrzyła na niego i po chwili powiedziała dziwnym tonem: – Właśnie

uświadomiłam sobie coś. Nienawidzisz siebie za to, że nie jesteś w stanie użyć swej
mocy w bitwie. Ale ty nie masz mocy wojennej, Paul. Powinniśmy wcześniej zdać
sobie z tego sprawę. To ja jestem tego rodzaju mocą, a raczej byłam do zeszłej nocy.
Ty jesteś czymś innym.

Usłyszał prawdę, lecz gorycz nie opuszczała go. – Wspaniale – warknął. – Jestem

przez to strasznie przydatny, prawda?

– Być może – tylko tyle powiedziała. Jednakże w jej oczach malowało się ciche

przypuszczenie, który go uspokoiło.

– Gdzie jest Jen? – spytał.
Wskazała. Spojrzał tam i zobaczył, że Jennifer również zajmowała się rannymi

najlepiej jak umiała. W tym momencie właśnie wstała i odeszła od kogoś, by po
przejściu kroku czy dwóch na północ spojrzeć w dół na pole walki. Paul dostrzegał
tylko jej profil, lecz przyglądając się jej, uświadomił sobie, że nie widział nigdy, aby
jakakolwiek kobieta tak wyglądała, zupełnie jakby brała na swoje barki ból
wszystkich światów. Na sposób królowej.

Nigdy, przenigdy nie dowiedział się, co sprawiło, że spojrzał w górę, gdzie

dostrzegł pikującą czarną łabędzicę. Bezdźwięcznie, jak koszmar na tle nieba,
z ostrymi jak brzytwy szponami wyciągniętymi wprost ku Jennifer. Czarna Avaia,
cuchnąca śmierć w przestworzach, powracająca, by po raz drugi porwać swą ofiarę.

Paul wrzasnął ostrzegawczo co sił w płucach i rzucił się do rozpaczliwego biegu,

by pokonać dzielącą ich odległość. Łabędzica przypominała czarny pocisk spadający
z morderczą szybkością. Jennifer odwróciła się na krzyk Paula i spojrzała w górę.
Dostrzegła ptaka i nie drgnęła nawet. Dzielnie wyciągnęła smukłą klingę, którą jej
podarowano. Paul biegł jak nigdy jeszcze nie biegł w swym życiu. Szloch wyrwał mu
się z piersi. Za daleko! Był za daleko. Próbował, szukał w sobie szybkości, czegoś
więcej, czegokolwiek. Powietrze przepełnił mięsny smród. Wrzaskliwy dźwięk
zwycięstwa. Jennifer uniosła miecz. W odległości siedmiu metrów Paul potknął się,
upadł, usłyszał, jak wykrzykuje jej imię, mignęły mu w oczach ostre zęby łabędzicy...

I zobaczył, jak Avaia, trzy metry nad głową Jennifer, zostaje zmiażdżona na kłąb

piór przez czerwoną kometę na niebie. Żywą kometę, która jakimś sposobem pojawiła
się oślepiająco szybko i przecięła jej drogę. Róg niczym klinga zagłębił się z impetem
w piersi Avai. Jasny miecz spadł na jej głowę. Czarna łabędzica wrzasnąła z bólu
i przerażenia tak donośnie, że usłyszano to na równinie w dole.

Spadła, nadal wrzeszcząc, u stóp kobiety. A wtedy Guinevere zbliżyła się bez

drżenia i spojrzała na stworzenie, które zaniosło ją Maugrimowi.

Stała tak chwilę, po czym zatopiła swój smukły miecz w gardle Avai, kładąc kres

krzykom łabędzicy, i Biała Lauriel została wreszcie pomszczona po tysiącu lat.

Cisza na wzniesieniu była przytłaczająca. Nawet wrzawa wojenna w dole

zdawała się oddalić. Paul patrzył, wszyscy patrzyli z zalęknionym podziwem, jak
Gereint, stary, ślepy szaman ostrożnie staje na ziemi, zostawiając jedynie Tabora dan
Ivora na grzbiecie skrzydlatej istoty. Tych dwoje sprawiało wrażenie niesamowicie
odległych nawet pośród tak wielu ludzi. Krew była na mieczu chłopca, krew na jej
zabójczym, błyszczącym rogu.

Szaman stał całkiem bez ruchu, unosząc nieco głowę, jakby czegoś nasłuchiwał.

Zawęszył w powietrzu, które cuchnęło zgnitym smrodem łabędzicy.

– Fuj! – wykrzyknął Gereint i splunął na ziemię pod stopy.
– Ona już nie żyje, szamanie – rzekł Paul cicho. Czekał.
Ślepe oczy Gereinta bezbłędnie odwróciły się ku miejscu, gdzie stał Paul. –

Dwukrotnie Narodzony? – spytał starzec.

– Tak – odparł Paul. I wystąpiwszy naprzód, uściskał po raz pierwszy dzielnego,

starego ślepca, który wysłał swą duszę tak daleko, by odnaleźć Paula na szerokim,
mrocznym morzu.

Paul odsunął się. Gereint odwrócił się z tą niesamowitą precyzją w stronę, gdzie

Kim stała w milczeniu, a niewytłumaczalne łzy spływały jej po twarzy. Szaman
i jasnowidząca stanęli naprzeciwko siebie i nie padły żadne słowa. Kim zamknęła
oczy, wciąż plącząc.

– Przykro mi – rzekła łamiącym się głosem. – Och, Taborze, tak mi przykro. –

Paul nie zrozumiał tego. Ujrzał, że Loren Srebrny Płaszcz podnosi głowę
gwałtownym ruchem.

– Czy to było to, Gereincie? – spytał Tabor dziwnie spokojnym tonem. – Czy to

czarną łabędzicę zobaczyłeś?

– Och, dziecko – szepnął szaman. – Na miłość, jaką darzę ciebie i całą twą

rodzinę, jakże chciałbym, aby tak było.

Loren odwrócił się już zupełnie i spoglądał na północ.
– Tkaczu przy Krośnie! – krzyknął.
Wtedy inni również dostrzegli pędzący cień, posłyszeli straszny ryk i poczuli

uderzenie potężnego podmuchu wiatru, który się zerwał.

Jaelle chwyciła Paula za ramię. Świadom był jej dotyku, lecz to na Kim spojrzał,

gdy cień padł na nich. Wreszcie pojął jej smutek. Stał się on jego udziałem. Jednakże
nie mógł nic uczynić, zupełnie nic. Zobaczył, że Tabor spogląda w górę. Oczy
chłopca zdawały się rozwierać bardzo szeroko. Dotknął cudownego stworzenia,

którego dosiadał, a ona rozpostarła skrzydła i wzbili się w niebo.

Rozkazano mu zostać z kobietami i dziećmi w zakolu lądu na wschód od Latham,

by strzec ich, jeśli będzie to konieczne. Tabor wiedział, iż było to dla jego dobra
w równym stopniu, co dla ich: ojcowska próba powstrzymania go przed
opuszczeniem świata ludzi, co zdawało się dziać za każdym razem, gdy jechał na
Imraith-Nimphais.

Jednakże Gereint zawezwał go. Ledwie na wpół przytomny w tej szarej godzinie

przed brzaskiem przed domem szamana Tabor usłyszał słowa Gereinta i wszystko się
odmieniło.

– Dziecko – rzekł szaman – Cernan zesłał mi wizję, tak wyraźną jak wtedy, gdy

przyszedł do mnie i wymienił twe imię, byś rozpoczął swój post. Obawiam się, że
musisz polecieć. Synu Ivora, musisz znaleźć się w Andarien, zanim słońce stanie
wysoko na niebie!

Taborowi wydawało się, że nieuchwytna muzyka rozbrzmiewa gdzieś wśród

oparów, które wznosiły się znad ziemi i szarości rozciągającej się dookoła przed
wschodem słońca. Jego matka i siostra były przy nim, zbudzone przez tego samego
chłopca, którego Gereint przysłał z wieścią. Odwrócił się ku matce, by spróbować
wyjaśnić, prosić o wybaczenie.

I zobaczył, że nie było to potrzebne. Nie Leith.
Przyniosła z domu jego miecz. Skąd wiedziała, nie potrafił nawet się domyśleć.

Podała mu go, a on przyjął go z jej rąk. Miała suche oczy. To jego ojciec był zawsze
tym, który płakał.

Jego matka rzekła swym cichym, mocnym głosem: – Zrobisz, co będziesz musiał,

a twój ojciec zrozumie, skoro posłanie przychodzi od boga. Tkaj jasno dla dalrei, mój
synu i sprowadź ich do domu.

Sprowadź ich do domu. Taborowi trudno przyszło ułożyć własne słowa.

Wszędzie wokół, teraz wyraźniej, słyszał tę dziwną muzykę, która wabiła go.

Odwrócił się do siostry. Lianę płakała i było mu jej żal. Wiedział, że została

zraniona w Gwen Ystrat tej nocy, gdy umarł Liadon. Ostatnio wyczuwało się w niej
nieobecną przedtem delikatność. A może zawsze tam była, tylko dopiero teraz ją
zauważał. Nie miało znaczenia, jak było, już nie teraz. W milczeniu, słowa były
bowiem doprawdy bardzo trudne, podał jej swój miecz i podniósł ręce na boki.

Przyklęknąwszy, jego siostra przypasała mu miecz wedle dawnego zwyczaju.

Ona również nie rzekła ani słowa. Kiedy skończyła, ucałował ją, a potem matkę.
Leith uściskała go mocno przez chwilę, a potem wypuściła z objęć. Odsunął się nieco
od nich.

Muzyka już ucichła. Niebo pojaśniało na wschodzie nad pasmem Carnevon,

w którego wydłużonych cieniach teraz stali. Tabor rozejrzał się po cichym, uśpionym

obozie.

Potem zamknął oczy i w duchu, nie na głos, powiedział: – Najdroższa!
I niemal zanim jeszcze myśl ta nabrała kształtu, usłyszał w odpowiedzi głos ze

swego snu, który był głosem jego duszy: – Jestem tutaj! Polecimy?

Otworzył oczy. Była na niebie nad jego głową, cudowniejsza dla oczu, niż

zapamiętał ją nawet w najgłębszej świadomości. Zdawała się lśnić większym
blaskiem, a jej róg bardziej błyszczeć za każdym razem, gdy przybywała. Serce mu
rosło na jej widok, gdy przyglądał się, jak tak lekko ląduje u jego boku.

– Sądzę, że musimy – odpowiedział jej, podchodząc, by pogłaskać jej lśniącą,

rudą grzywę. Opuściła głowę tak, że błyszczący róg spoczął na chwilę na jego
ramieniu. – Sądzę, że to chwila, dla której zetknęliśmy się.

– Będziemy mieli siebie nawzajem – odrzekła mu. – Chodź, zaniosę cię na

spotkanie jutrzenki!

Uśmiechnął się lekko, słysząc jej zapał, lecz chwilę później jego pobłażliwy

uśmiech zgasł, bowiem sam poczuł ogarniającą go dziką radość. Dosiadł Imraith-
Nimphais, która w tym samym czasie rozpostarła już skrzydła.

– Zaczekaj – rzekł resztkami samokontroli.
Odwrócił się. Jego matka i siostra przyglądały im się. Leith nigdy przedtem nie

widziała jego skrzydlatego stworzenia i jakaś odległa część duszy Tabora poczuła
lekkie ukłucie bólu na widok zalęknionego podziwu na jej twarzy. Matka nie powinna
lękać się syna, pomyślał. Jednakże już teraz takie myśli zdawały się docierać
z ogromnej oddali.

Niebo wyraźnie pojaśniało. Mgła podnosiła się. Chłopiec zwrócił się do Gereinta,

który czekał cierpliwie, nic nie mówiąc. Tabor powiedział: – Znasz jej imię,
szamanie. Znasz imiona wszystkich naszch zwierząt totemowych, nawet tego.
Poniesie cię, jeśli zechcesz. Czy polecisz z nami?

Gereint, niewzruszony jak zawsze się wydawał, rzekł cicho: – Nie miałbym

śmiałości prosić, lecz może jeszcze znajdzie się powód, dla jakiego powinienem tam
być. Tak, polecę. Pomóż mi wejść na jej grzbiet.

Bez proszenia Imraith-Nimphais przysunęła się bliżej wątłego, pomarszczonego

szamana. Stała bardzo nieruchomo, gdy Tabor wyciągnął rękę, a Lianę podeszła
i pomogła Gereintowi siąść za Taborem.

Wtedy wydało się, że nie ma już nic więcej do powiedzenia i nie ma czasu, aby to

powiedzieć, nawet gdyby jakimś cudem zdołał. W myślach Tabor powiedział istocie
ze swego snu: „Lećmy, najdroższa”. I z tą myślą znaleźli się na niebie, mknąc na
północ właśnie w chwili, gdy poranne słońce nagle wyłoniło się po ich prawej stronie.

Tabor wiedział bez oglądania się, że za nimi jego matka stoi sztywno

wyprostowana i z suchymi oczyma, obejmując swą córkę przygląda się, jak jej

najmłodsze dziecko odlatuje od niej.

To była jego zupełnie ostatnia myśl, ostatni wyraźny obraz ze świata ludzi, gdy

pędzili przez cały poranek wysoko nad rozległą Równiną na wyścigi z wschodzącym
słońcem ku polu walki.

Dotarli tam w samą porę, gdy słońce stało już wysoko i zaczynało zniżać się ku

zachodowi. Dotarli i Tabor dostrzegł czarne monstrum, potwornego łabędzia
spadającego z nieba, więc dobył miecz, a Imraith-Nimphais, cudowna i zabójcza,
nabrała jeszcze szybkości i pomknęli na spotkanie pikującej łabędzicy, zadając jej
dwie śmiertelne rany błyszczącym mieczem i rogiem.

Kiedy to się skończyło, Tabor poczuł, jak za każdym razem uprzednio, gdy lecieli

i zabijali, że równowaga jego duszy znów się przesunęła, jeszcze dalej od świata,
w którym poruszali się ludzie dookoła niego.

Gereint zsiadł o własnych siłach, więc Tabor i Imraith-Nimphais stali sami wśród

mężczyzn i kobiet, spośród których kilkoro znał. Zobaczył ciemną krew na rogu
swego stworzenia i usłyszał, jak ona mówi do niego, na chwilę zanim sam
sformułował tę myśl. Tylko siebie nawzajem na końcu.

Wtedy, chwilę później, usłyszał głośny krzyk Lorena Srebrnego Płaszcza,

odwrócił się gwałtownie i spojrzał na północ, ponad zamęt pola walki, gdzie bili się
jego ojciec i brat.

Popatrzył, ujrzał cień, poczuł wiatr i zdał sobie sprawę, co nadeszło, tu, teraz,

w końcu, w tym momencie dowiedział się, dlaczego wyśnił swe stworzenie, i że ich
kres jest bliski.

Nie zawahał się ani nie odwrócił, by pożegnać z kimkolwiek. Już był zbyt daleko

od takich spraw. Poruszył lekko rękoma i Imraith-Nimphais skoczyła w niebo na
spotkanie smoka.

Smoka Rakotha Maugrima na niebie nad Andarien.
Tysiąc lat wcześniej był zbyt młody na latanie, jego skrzydła zbyt słabe, by

utrzymać ogromny ciężar jego cielska. Najtajniejszy, najstraszliwszy z złowrogich
zamysłów Maugrima był kolejną ofiarą niewczesnego pośpiechu Spruwacza w Bael
Rangat – jego smok nie był w stanie odegrać żadnej roli w tamtej wojnie.

Zamiast tego czaił się w ogromnej jamie wygrzebanej pod Starkadh, a kiedy

nadszedł kres, kiedy armia Jasności przebiła się na północ, Rakoth odesłał swego
smoka, lecącego pokracznymi, nieomal kalekimi ruchami, by szukał schronienia
wśród północnego Lodu, gdzie nie docierał żaden człowiek.

Widzieli go z daleka lios alfarowie i dalekowzroczni ludzie, lecz wciąż byli zbyt

daleko, by przyjrzeć mu się dokładnie czy poznać, co to jest. Opowiadano o nim
historie, które przerodziły się z czasem w legendy, motywy gobelinów, koszmarów
dzieciństwa.

Smok przeżył, pielęgnowany przez długie, ciągnące się lata niewoli Spruwacza,

przez Fordaethę, ICrólową Riik w jej Lodowym Pałacu pośrodku Pustkowi.
Stopniowo, w miarę upływu wieków, jego skrzydła wzmocniły się. Zaczął latać na
coraz dłuższe wyprawy po tych białych, nieprzebytych pustkowiach na szczycie
świata.

Nauczył się latać. A potem nauczył się władać i ziać ogniem swych płuc,

wypluwać ryczące języki płomienia wybuchające pośród białego zimna, wysoko nad
lodowymi krami, które bez końca trą o siebie i zderzają się ze sobą.

Latał coraz dalej i dalej, jego olbrzymie skrzydła młóciły mroźne powietrze,

a płomień jego oddechu upiornie rozjaśniał nocne niebo nad Lodem, gdzie nie było
nikogo, kto mógłby to ujrzeć, chyba że Królowa Riik ze swych zimnych wież.

Latał tak wysoko, że czasami dostrzegał za murami lodowców, za gigantycznym

więzieniem spowitej chmurami Rangat, zielone krainy daleko na południu. W miarę
jak podmuch czasu układał nawet z gwiazd nowe wzory, Fordaecie ledwo starczało
sił, by powstrzymać smoka.

Jednakże utrzymała go, mając własną moc w królestwie mrozu, którym władała,

a po jakimś czasie przybył posłaniec od Galadana, Wilczego Władcy, z wieścią, iż
Rakoth Maugrim jest wolny i czarna Starkadh podniosła się z gruzów.

Dopiero wtedy posłała go na południe. I smok poleciał, lądując na przestrzeni

przygotowanej dla niego na północ od Starkadh, gdzie czekał Rakoth Maugrim.
Spruwacz wybuchnął śmiechem na widok najpotężniejszego stworzenia swej
nienawiści, które teraz w pełni dojrzało.

Tym razem Rakoth czekał, smakując złość tysiąca lat, obserwując własną czarną,

palącą krew, która kapała z miejsca, gdzie dawniej była ucięta ręka. Czekał
i w swoim czasie nakazał Górze wybuchnąć ogniem, stworzył zimę, a potem
morderczy deszcz nad Eridu. Dopiero po zakończeniu tego pozwolił swym wojskom
wymaszerować w potędze i dopiero wtedy posłał swego smoka, by palił, niszczył
i zabijał, oszczędzając go na ostatnią chwilę, by jego niepodziewane pojawienie się
złamało ducha tych, którzy mu się sprzeciwiają.

Tak więc nadeszła taka chwila, gdy słońce zostało przesłonięte, a także połowa

nieba nad polem walki w Andarien. Gdy wojska zarówno Jasności, jak i Ciemności
zostały rzucone na kolana przez łopot skrzydeł smoka. Gdy ogień poczernił suchą
ziemię spustoszonego Andarien na przestrzeni drugich kilometrów dymiącego pasma
po dwakroć obróconej w perzynę ziemi.

Tak więc nadeszła też taka chwila, gdy Tabor dan Ivor wyciągnął swój miecz,

a lśniące stworzenie, którego dosiadał, wzbiło się wprost w szał tego wichru,
machając skrzydłami tak szybko, że nie sposób było ich dostrzec. Wznieśli się
w powietrze, wreszcie zupełnie samotni tak, jak oboje wiedzieli od samego początku,

i zawiśli w pociemniałych przestworzach, błyszczący, śmiali, żałośnie maleńcy,
wprost na drodze smoka.

Na ziemi w dole powalony na kolana wichrem Ivor dan Banor podniósł głowę

tylko na chwilę i obraz jego syna na niebie utrwalił się na wieczność w jego umyśle.
Potem odwrócił się i zasłonił twarz zakrwawionym rękawem, bowiem nie mógł już
dłużej znieść patrzenia.

Wysoko na niebie Tabor wzniósł miecz, by ściągnąć na siebie I smoka. Nie było

to jednakże konieczne, bowiem smok już ich zauważył. Chłopiec zobaczył, że smok
przyspiesza i wciąga powietrze, by zionąć w nich rzeką płomieni ze swych płuc.
Zobaczył, że był ogromny i niewypowiedzianie ohydny, pokryty z wierzchu
szaroczarnymi łuskami, a od spodu cętkowaną, szarozieloną skórą.

Wiedział, że nie ma nic i nikogo na tej chłostanej wichrem ziemi w dole, kto

mógłby stawić czoło temu potworowi. Wiedział również z absolutną, spokojną
pewnością – a był to ostatek spokoju w paszczy wichury – że mogą zrobić tylko
jedną, jedyną rzecz.

I istniał tylko jeden moment, ten moment, aby to zrobić, zanim smoczy płomień

znów buchnie, by zmienić ich w popiół.

Pogłaskał błyszczącą, jedwabistą grzywę swego wierzchowca. Powiedział

w myślach: – Więc to już to. Nie bój się, moja ukochana. Zróbmy to, po co
urodziliśmy się.

Nie boję się, odpowiedziała myślogłosem, którego znał każdy ton. Nazwałeś

mnie swą ukochaną już w chwili, gdy zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Czy wiesz,
że ja też cię kochałam od tamtej chwili?

Smok był już tuż tuż, czerń wypełniająca niebo. Słychać było ryk, ogłuszający

huk wichru gnanego do granic swych możliwości. Mimo to Imraith-Nimphais
zmagała się z nim dzielnie, machając skrzydłami szybciej niż kiedykolwiek
dotychczas, a jej róg był punkcikiem oślepiającego światła w ryczącym chaosie
niebios.

Oczywiście, że wiem – posłał do niej Tabor, a była to ostatnia jego taka myśl. –

Chodźmy teraz, moja najdroższa, musimy go zabić, choć sami zginiemy.

Wtedy Imraith-Nimphais jakimś sposobem wzbiła się jeszcze wyżej i jakimś

sposobem przesunęła się do przodu, wprost w wir smoczego wichru, a Tabor
uchwycił się jej grzywy z całych sił, wypuszczając z rąk bezużyteczny miecz.
Wznieśli się nad ścieżkę lotu smoka; chłopiec zobaczył, jak smok podnosi głowę
i otwiera paszczę.

Lecz oni już mknęli ku niemu, pędzili w dół niczym promień morderczego

światła wprost w ten wstrętny łeb. Stworzyli z siebie obojga, mając pod koniec tylko
siebie nawzajem, żywe ostrze, aby eksplodować przy tej olśniewającej, oślepiającej

szybkości, gdy ostry róg błyszczy jak gwiazda, wbić się prosto w smoczy łeb, przebić
przez skórę i mięśnie, chrząstki i kości i zabić go.

Na samej krawędzi zderzenia, na krawędzi kresu wszystkich rzeczy Tabor

dostrzegł, że pozbawione powiek oczy smoka zwężają się. Spojrzał w dół i zobaczył
pierwszy język płomienia, który pojawił się w czeluści jego gardzieli. Za późno!
Wiedział, że już jest za późno. Zdążą uderzyć. Zamknął oczy...

I poczuł, że Imraith-Nimphais zrzuca go ze swego grzbietu i że spada

koziołkującą, spiralną parabolą! Krzyczał, lecz jego głos zagłuszył kataklizm.
Wirował w powietrzu niczym rozdarty liść. Spadał.

W myślach usłyszał wyraźny i słodki, przypominający głos dzwoneczka nad

letnimi polami, myślogłos mówiący najczystszymi tonami muzyki. Pamiętaj o mnie!

I wtedy Imraith-Nimphais zderzyła się ze smokiem u szczytu swej szybkości.
Jej róg przebił jego czaszkę, a potem całe ciało przenikło do środka, prawdziwie

niczym żywe ostrze. I tak samo jak Imraith-Nimphais błyszczała za życia jak
gwiazda, tak eksplodowała jak gwiazda, ginąc. Bowiem zgromadzony ogień smoka
wybuchł w jego wnętrzu, spalając ich oboje. Spadli, płonąc, na ziemię na zachód od
pola walki z hukiem i impetem, od którego zatrzęsła się ziemia na wschód aż do
Gwyniru i na północ aż do murów Starkadh.

A Tabor dan Ivor, zrzucony w geście miłości, spadał ich śladem z morderczej

wyżyny.

Kiedy nadleciał smok, Kim została powalona na kolana, lecz nie przez wicher,

lecz brutalną świadomość własnej głupoty. Teraz wiedziała, dlaczego Baelrath
zapłonął dla Kryształowego Smoka z Calor Diman. Dlaczego Macha i Nemain,
boginie wojny, którym służył Wojenny Kamień, wiedziały, że duch opiekuńczy
krasnoludów będzie potrzebny, bez względu na to, jakie mogą być koszty.

A ona odmówiła. W swej arogancji, swej narzuconej moralności, odmówiła

wyegzekwowania tej ceny od krasnoludów, a także zapłacenia jej sama. Odmówiła
zaakceptowania w ostatniej próbie odpowiedzialności Baelrathu. Tak więc teraz
Tabor dan Ivor, rozpaczliwie nie dorównujący przeciwnikowi, wznosił się w niebo,
w huragan, by zapłacić cenę za jej odmowę.

Jeśli zdoła. Jeśli im wszystkim nie przyjdzie zapłacić za to. Bowiem smok, który

leciał na nich, oznaczał kres wszystkiego.

Kim wiedziała o tym tak samo jak każdy na wzgórzu i skrwawionej równinie

w dole.

Dotknięta poczuciem winy, która przytłumiała zmysły, Kim przyglądała się, jak

Imraith-Nimphais walczy rozpaczliwie o utrzymanie się w powietrzu z naporem
unicestwiającej trąby powietrznej zwiastującej nadejście smoka.

Ktoś ściskał ją za ramię: Gereint. Nie miała pojęcia, skąd stary szaman wie, co

zrobiła, lecz nic, co dotyczyło Gereinta, nie mogło już jej zdziwić. Widać było
wyraźnie, że wie i stara się, nawet tu u kresu, dodać jej otuchy – jakby miała jakieś
prawo domagać się pociechy.

Zmrużywszy załzawione oczy, zobaczyła, jak potworne, wielostawowe,

czarnoszare skrzydła smoka młócą powietrze. Słońce zginęło; ogromna, pędząca
czerń spowijała ziemię. Smok rozwarł paszczę. Kim zobaczyła, że Tabor wypuścił
miecz. I wtedy z niedowierzaniem, jakby ogłuszona, ujrzała, że cudowne stworzenie,
którego dosiadał, dar bogini, lśniący i obusieczny, zaczyna posuwać się w głąb wiru,
wprost ku niszczycielskiemu ogromowi smoka Maugrima.

Obok niej Gereint wciąż utrzymywał się na nogach mimo siły wiatru. Czekał

z kamienną twarzą. Ktoś krzyknął ze strachu i zalęknionego podziwu. Róg Imraith-
Nimphais był rzeczą olśniewającą i pełną chwały na krawędzi nocy.

A potem rozmyła się, poruszając się niemal zbyt szybko, by można ją było

dostrzec, znalazłszy gdzieś w sobie jeszcze większy, dumniejszy wymiar szybkości.
Kim wreszcie uświadomiła sobie, co się dzieje, i jak zostanie ta cena zapłacona.

– Teyrnonie! – krzyknął nagle Paul Schafer z całych sił, wrzeszcząc przez huk

wiatru. – Szybko! Bądź gotów!

Mag posłał mu spłoszone spojrzenie, lecz Barak bez zadawania pytań podniósł

się z trudem na nogi, zamknął oczy i zebrał siły.

I w tej chwili zobaczyli, że Tabor został zrzucony z wierzchowca.
– Teyrnonie! – wrzasnął jeszcze raz Paul.
– Widzę go! – odkrzyknął czarodziej. Pot lał mu się po twarzy. Ręce wyciągnął

przed siebie najdalej jak mógł. Moc tryskała z nich migotliwymi falami, gdy wytężał
siły, by zatrzymać upadek chłopca lecącego bezradnie ku ziemi z tak wysoka.

Smok zderzył się z ziemią z hukiem walącej się góry. Dookoła Kim ludzie padali

na dygoczącą ziemię niczym kostki domina. Jakimś cudem Gereint utrzymał
równowagę i stał prosto obok niej, jedną rękę trzymając wciąż na jej ramieniu.

Tak samo Teyrnon i Barak. Lecz gdy Kim spojrzała w niebo, spostrzegła, że

Tabor wciąż spada, choć nieco wolniej, obracając się niczym porzucona zabawka.

– Jest zbyt daleko! – krzyknął w rozpaczy Teyrnon. – Nie mogę go zatrzymać! –

Jednakże próbował. A Barak, dygocząc cały, wytężał siły, by zasilić magię, która
zdołałaby zatrzymać ten straszliwy upadek.

– Spójrzcie! – zawołał Paul.
Kątem oka Kim dostrzegła jakiś błysk ruchu na równinie. Odwróciła się. Raithen

z Danilothu pędził na zachód przez równinę. Tabor spadał głową w dół, spowolniony
magią Teyrnona, lecz nieprzytomny i niezdolny do pomożenia samemu sobie.
Raithen mknął po ziemi jak złotosrebrny brat samej Imraith-Nimphais. Dosiadający
go Artur Pendragon wypuścił Królewską Włócznię i stanął w strzemionach. Raithen

sprężył się i skoczył. Wtedy Artur sięgnął w przód i w górę do spadającego ze
słonecznego blasku chłopca, silnymi dłońmi pochwycił go i przycisnął do piersi, gdy
raithen zwolnił kroku i zatrzymał się.

Pędzący jego śladem Lancelot pochylił się w siodle i podniósł porzuconą

włócznię. Potem razem pomknęli na południe pod górę, by zatrzymać się na szczycie
wzniesienia, gdzie stała Kim z Gereintem i wszyscy pozostali obserwatorzy.

– Wydaje mi się, że nic mu nie jest – powiedział zwięźle wojownik. Tabor był

biały jak ściana, lecz poza tym sprawiał wrażenie całego. Kim widziała, że oddychał.

Spojrzała na Artura. Cały był zakrwawiony; jedno głębokie cięcie nad okiem

krwawiło obficie, częściowo oślepiając go. Kim zbliżyła się i zaczekała, aż przekaże
Tabora w licznie wyciągające się ku niemu ręce, po czym nakazała Arturowi zsiąść
z konia i opatrzyła mu rany najlepiej jak umiała. Widziała zmasakrowaną dłoń
Lancełota nawet przez rękawicę, którą nałożył, lecz doprawdy ani ona, ani nikt inny
nie mógł nic na to poradzić. Za nią Jaelle i Sharra zajmowały się Taborem, a Loren
ukląkł przy Baraku, który stracił przytomność. Wiedziała, że wyzdrowieją. Obaj,
choć Tabor będzie niósł w duszy ranę, którą zaleczy jedynie czas. Jeśli czas będzie im
dany. Jeśli dane im będzie iść dalej po tym dniu.

Artur niecierpliwie poddawał się jej zabiegom. Mówił cały czas, gdy opatrywała

go, wydając zwięzłe polecenia zebranym wokół auberei. Jednego z nich posłał do
Ivora z wieścią o jego najmłodszym synu. W dole na równinie armia Jasności znów
ruszyła do boju z pasją i nadzieją, jakich to popołudnie jeszcze nie widziało.
Spoglądając w dół, Kim zobaczyła, jak Aileron kosi łany urgachów i wilków wraz
z ludźmi Diarmuida, prąc naprzód i na wschód, starając się połączyć z krasnoludami
znajdującymi się pośrodku.

– Teraz mamy szansę – rzekł Teyrnon, wciąż dysząc z wycieńczenia. – Tabor dał

nam szansę.

– Wiem – powiedział Artur. Odwrócił się od Kim, przygotowując się do

zbiegnięcia znów na dół.

Wtedy spostrzegła, że zatrzymał się. Twarz Lancelota stojącego obok niego

zbladła jak popiół, zrobiła się równie biała, jak twarz Tabora. Kim poszła za ich
spojrzeniem i poczuła, jak serce jej wali z udręki nie dającej się wyrazić słowami.

– Co to? – spytał natarczywie Gereint. – Powiedz mi, co widzisz!
Powiedz mu, co widzisz. W tym momencie, gdy nadzieja zdawała się odrodzić

z ognistej zagłady, zobaczyła kres nadziei.

– Posiłki – rzekła. – Liczne, Gereincie. Bardzo liczne posiłki idą z północy

przeciw naszej armii. Zbyt liczne, szamanie. Myślę, że zbyt liczne.

Na wzniesieniu zaległa cisza. Potem: – Tak nie może być – oświadczył spokojnie

Gereint.

Artur odwrócił się na dźwięk tych cichych słów. W jego oczach odbijała się pasja

przekraczająca wszystko, co do tej pory Kim w nich widziała. Powtórzył jak echo: –
Masz rację, szamanie. Tak nie może być. – I raithen pogalopował w dół po zboczu,
niosąc wojownika znów na bój.

Lancelot ociągał się tylko przez jedną chwilę. Kim zauważyła, że spogląda, jakby

wbrew woli, na Guinevere, która spoglądała na niego. Nie wymienili ani słowa, lecz
w powietrzu unosiło się pożegnanie i miłość, której nawet teraz odmówiono pociechy
i wyzwolenia.

Potem on również dobył miecza i jak burza pobiegł do walki w dole.
Za polem bitewnym, na północ od niego, równina Andarien ginęła z oczu. Była

ciemna od kotłujących się ruchów nadciągającej drugiej fali armii Rakotha: fali, która
według tego, co zobaczyła Kim, była równie wielka jak pierwsza, a pierwsza już była
zbyt wielka. Smok był martwy, lecz to zdawało się mieć niewielkie znaczenie. Jego
śmierć dała im tylko czas, odrobinę czasu ukształtowanego w ogniu, za który trzeba
było zapłacić krwią, lecz wiodącego do tego samego końca, którym była Ciemność.

– Czy jesteśmy zgubieni? – spytała Jaelle, podnosząc głowę w miejscu, gdzie

klęczała przy Taborze.

Kim odwróciła się ku niej, lecz to Paul udzielił odpowiedzi spośród wszystkich

ludzi, którzy byli tam zgromadzeni.

– Być może – rzekł głosem, który nagle cechował nie tylko jego własny ton. –

Obawiam się, że to prawdopodobne. Została nam jednak jeszcze jedna, przypadkowa
nitka wśród całej tkaniny dzisiejszego dnia i nie oddam panowania Ciemności, póki
nie zginie ta nić.

W chwili gdy to mówił, Kim naszła jej własna wiedza, obraz jak we śnie.

Popatrzyła na Jennifer przez chwilę, a potem jej spojrzenie powędrowało na północ,
za pole walki, za nadciągające z grzmotem posiłki Maugrima – zostały już
dostrzeżone na dole i wszędzie słychać było rozbrzmiewające okrzyki ochrypłego,
dzikiego triumfu – poza czarną linię spopielonej ziemi, która znaczyła przelot smoka.
Dalej niż to wszystko, dużo, dużo dalej, Kim spojrzała w stronę miejsca, które
widziała tylko w wizji, którą pokazałjej Eilathen, wynurzywszy się ze swego jeziora
tak dawno temu.

W stronę Starkadh.

Rozdział 16

Śmiech przeraził go. Noc była dla Dariena zimna, niespokojna, pełna snów,

których nie pamiętał po nadejściu dnia. Wraz ze słońcem przyszło ciepło; było lato,
nawet tu w pomocnych krainach. Wciąż jednak bał się i nie był zdecydowany, teraz
gdy dotarł do kresu swej podróży. Kiedy poszedł umyć twarz w rzece, woda była
oleista i coś ugryzło go do krwi w palec. Cofnął się.

Przez dłuższy czas ociągał się, kryjąc się pod mostem, nie mając chęci się ruszyć.

Ruch byłby taką decydującą, taką ostateczną rzeczą. Panowała niesamowita cisza.
Ungarch płynęła leniwie, bezgłośnie. Oprócz tego czegoś, co go ugryzło, nigdzie nie
było śladu życia. Nic od czasu, gdy smok, czarny kształt w czerni, poleciał na
południe. Nic od czasu śmiechu jego ojca.

Nie śpiewał żaden ptak, nawet o poranku w środku lata. To było pustkowie,

ziemia jałowa, a po drugiej stronie rzeki wznosiły się niczym wyzwanie rzucone
niebiosom wieże jego ojca, tak czarne, iż zdawały się pożerać światło. Jakimś
sposobem były jeszcze gorsze za dnia. Nie było przysłaniających cieni, które
złagodziłyby uderzającą ponurość Starkadh. Forteca boga z olbrzymich, brutalnych,
usypanych w stos kamieni, pusta i naga, pominąwszy rozrzuconą garstkę nieomal
niewidocznych okien wysoko na górze. Kuląc się pod mostem, Darien spojrzał na
odsłoniętą ścieżkę wiodącą do żelaznych wrót, a strach w jego wnętrzu przypominał
żywą istotę.

Starał się zapanować nad nim. Czerpać siłę z obrazu Firma, wyobrażenia sobie

brata radzącego sobie z tą grozą. Nie pomogło; bez względu na to, jak bardzo się
starał, nie potrafił nawet wyobrazić sobie Finna w tym miejscu. To samo działo się,
gdy próbował zaczerpnąć odwagi z wspomnienia o Lancelocie w świętym gaju. To
również nie pomogło; nie można było tych obrazów nałożyć na siebie.

Stał tak samotny i przestraszony i przez cały czas nieświadomie głaskał martwy

klejnot na czole. Słońce wzniosło się coraz wyżej. Na wschodzie lśniła Rangat, której
wyżyny były olśniewająco białe, niesamowite, niedosiężne. Darien nie wiedział
czemu, lecz to spojrzenie na Górę postawiło go na nogi.

Wyszedł z ukrycia, stając na otwartej przestrzeni w jaskrawym słońcu i postawił

stopę na moście Valgrind. Wydało mu się, że cały świat na kilometry wokół
zagrzmiał echem jego dźwięcznych kroków. Zatrzymał się z bijącym sercem
i uświadomił sobie, że to nieprawda. Odgłos był cichy i wątły, zupełnie jak on sam;
jego echo było wzmocnione tylko w komnatach jego umysłu.

Szedł dalej. Przebył rzekę Ungarch i stanął wreszcie przed wrotami Starkadh. Nie

dostrzeżono go, choć był zupełnie niczym nie przysłonięty na posępnej płaszczyźnie
tego krajobrazu: chłopiec w źle dopasowanym, choć pięknie zrobionym swetrze, ze

sztyletem w dłoni i z jakąś opaską na czole, która podtrzymywała jasne włosy. Jego
oczy były bardzo błękitne w słońcu.

Chwilę później stały się czerwone, a potem chłopiec znikł. Sowa, biała jak

stopniały śnieg, z łopotem skrzydeł szybko wzbiła się w powietrze i wylądowała na
wąskim parapecie szczeliny okiennej w połowie czarnego oblicza Starkadh. Gdyby to
dostrzeżono, z pewnością odezwałby się alarm.

Nie dostrzeżono; nie było straży. Po cóż tu kiedykolwiek były potrzebne straże?
W postaci sowy Darien przycupnął niespokojnie na półce i zajrzał do środka.

Nikogo tam nie było. Napuszył pióra, walcząc z dławiącym go lękiem, a potem oczy
znów mu rozbłysły i stal się znów sobą.

Zeskoczył ostrożnie z okna i postawił wreszcie nogę w fortecy, gdzie został

poczęty. Daleko, daleko poniżej, jego matka leżała w komnacie głęboko we wnętrzu
twierdzy i pewnego poranka, bardzo podobnego do tego, Rakoth Maugrim przyszedł
do niej i zrobił to, co zrobił.

Darien rozejrzał się. Miał wrażenie, że we wnętrzu tych murów zawsze panowała

noc: jedyne okno nie wpuszczało niemal wcale słońca. Blask słońca zdawał się ginąć
po dotarciu do Starkadh. Światła umieszczone na ścianach rzucały zieloną, wątłą
poświatę. W pomieszczeniu panował niewyobrażalny smród i gdy oczy Dariena
przystosowały się do złowrogiej faktury światła, dostrzegł na podłodze zarysy wpół
pożartego ścierwa. Byli to svart alfarowie, a ich trupy cuchnęły. Zrozumiał nagle,
gdzie jest i dlaczego było tu okno: to było miejsce, gdzie łabędzie mogły wrócić, żeby
się pożywić. Przypomniał sobie woń tych, które zabił. Otaczała go teraz zewsząd.

Smród rozkładu przyprawiał go o mdłości. Chwiejąc się, podążył do

wewnętrznych drzwi. Nadepnął po drodze coś miękkiego i cieknącego. Nie popatrzył,
żeby sprawdzić, co to. Otworzył drzwi i niemal wypadł na korytarz, sapiąc i nie
zważając na to, czy zostanie dotrzeżony.

Został dostrzeżony. Pojedynczy urgach, masywny i o ostrych pazurach, odwrócił

się nie dalej jak półtora metra od niego. Stwór sapnął z zaskoczonego niedowierzania
i otworzył paszczę, by ryknąć na alarm...

I zginął. Darien wyprostował się. Jego oczy wróciły do barwy błękitu. Opuścił

rękę, którą wysunął ku urgachowi i zaczerpnął głęboko tchu. Krążyła w nim moc,
zwycięska i radosna. Nigdy nie czuł się tak silny. Urgach znikł; nie zostało nawet
śladu, że był tu kiedykolwiek! Unicestwił go jednym wyładowaniem swej mocy.

Nasłuchiwał dźwięku kroków. Nie było żadnych. Zdawało się, że nie ogłoszono

żadnego alarmu. Nie miałoby to znaczenia, pomyślał Darien.

Strach ustąpił. Na jego miejscu pojawiło się nagłe uczucie potęgi. Nie wiedział do

tej pory, jaki jest silny: nigdy nie był taki silny. Znajdował się w fortecy swego ojca,
miejscu swego poczęcia. A więc u źródła swej własnej czerwonej mocy.

Był godnym synem, sprzymierzeńcem. Być może nawet kimś równorzędnym.

Przynosił coś więcej niż krasnoludzki sztylet w darze. Przynosił siebie. Tutaj potrafił
obrócić urgacha w nicość jednym gestem dłoni! Jakże jego ojciec mógłby nie powitać
go serdecznie u swego boku w czasie wojny?

Darien zamknął oczy, pozwolił swym wewnętrznym zmysłom sięgnąć daleko

i znalazł to, czego szukał. Wysoko nad nim znajdowała się istota nieskończenie
odmienna od wyczuwanych przez Dariena urgachów i svart alfarów, istota
niepodobna do żadnej innej. Aura boga.

Znalazł schody i zaczął wchodzić po nich. Nie czuł już strachu. Tylko potęgę

i rodzaj radości. Pochwa noża błyszczała niebiesko w jego dłoni. Diadem był
matowy, martwy. Jego dłoń nie wędrowała już, by go dotknąć, nie od czasu, gdy zabił
urgacha.

Zabił jeszcze dwóch w drodze na górę w dokładnie taki sam sposób, tym samym

absolutnie nie wymagającym wysiłku gestem dłoni, czując moc płynącą z jego
umysłu. Wyczuwał, że wiele jeszcze ma jej w zapasie. Pomyślał, że gdyby o tym
wiedział, gdyby wiedział, jak sięgnąć po tę moc, potrafiłby rozerwać demona
świętego gaju na kawałki o własnych siłach. Nie potrzebowałby Lancelota ani
żadnego innego strażnika, jakiego posłała jego matka.

Nawet nie zmylił kroku po drodze na myśl o niej. Była daleko stąd i odesłała go

precz. Przysłała go tutaj. A tutaj był czymś więcej, niż kiedykolwiek wyobrażał sobie,
że może być. Wspinał się na górę, nie męcząc się, wchodząc po jednym ciągu krętych
schodów za drugim. Chciał biec, lecz narzucił sobie wolniejsze tempo, by wejść
z godnością, niosąc swój dar, oferując wszystko, czym był. Nawet zielone światła na
ścianach nie wydawały mu się już tak zimne i obce.

Był Darienem dan Rakothem, który wraca do domu.
Dokładnie wiedział, dokąd idzie. Podczas wspinaczki aura jego ojca rosła w siłę

z każdym krokiem, jaki stawiał. Wtedy, na zakręcie schodów, niemal ostatnim,
Darien zatrzymał się.

Grzmiące drżenie przebiegło przez ziemię od północy, wstrząsając posadami

Starkadh. Chwilę później z góry dobiegł krzyk, nie zawierający słów ryk
udaremnionej żądzy, trawiącej duszę wściekłości. Był to zbyt ogromny, zbyt brutalny
dźwięk. Był gorszy niż poprzednio śmiech. Budząca się nadzieja Dariena zgasła
w obliczu nienawiści tego krzyku.

Stał nieruchomo, zmagając się z przerażeniem, które zalewało go falami. Wciąż

miał swą moc; wiedział, co się stało. Smok nie żył. Nic innego nie mogło swyn
upadkiem tak wstrząsnąć ziemią. Drżenie murów twierdzy trwało jeszcze długo.

Potem ustało i znów zaległa cisza, o innej teraz fakturze. Darien stał jak

przyrośnięty do miejsca, w którym się znajdował i myśl zrodzona z osamotnionej

nadziei zakwitła w jego umyśle: Teraz będzie mnie potrzebował jeszcze bardziej!
Smok zginął!

Zrobił jeden krok na tych ostatnich schodach i kiedy to uczynił, poczuł, jak młot

boga spada na jego umysł. A wraz z młotem zjawił się głos.

Chodź! – usłyszał Darien. Ten dźwięk stał się jego wszechświatem. Unicestwił

wszystko inne. Cała Starkadh rozbrzmiewała jego echem. – Wyczuwam cię. Chcę
ujrzeć twą twarz.

Chciał tam wejść, szedł tam, lecz teraz jego stopy poruszały się niezależnie od

jego woli. Nie mógłby się sprzeciwić bez względu na to, jak starałby się, bez względu
na jego rosnącą moc. W myślach przypomniał sobie z gorzką ironią własną arogancję
jeszcze sprzed chwili: równy Maugrimowi, tak myślał o sobie.

Rakoth Maugrim nie miał równych sobie.
Uświadomiwszy to sobie, przebył ostatni ciąg schodów Starkadh i wszedł do

obszernej komnaty otoczonej zewsząd szkłem, choć zdawała się z zewnątrz równie
czarna jak wszystkie inne mury. Darienowi zakręciło się w głowie na widok
rozciągający się z tego okna.

Widział bitwę w Andarien.
Za tymi wysokimi oknami Starkadh, pole walki daleko na południu leżało u jego

stóp. Miał wrażenie, jakby leciał nad nim: chwilę później zdał sobie sprawę, że
rzeczywiście tak było. Okna – dzięki użyciu mocy, jakiej nie potrafił nawet zacząć
pojmować – pokazywały to, co widziały łabędzie krążące nad Andarien. A łabędzie
były oczami Maugrima.

Który był tutaj.
Który odwrócił się wreszcie, olbrzymi, potężniejszy w swej siedzibie mocy, niż

można to wyrazić słowami. Rakom Maugrim Spruwacz, który wniknął do światów
zza murów czasu, zza Pałaców Tkacza, i który nie miał w Gobelinie nici oznaczonej
swoim imieniem. Pozbawiony twarzy, odwrócił się od okna do tego, który przyszedł,
który ośmielił się przyjść i Darien zadrżał wtedy od stóp do głów i upadłby, gdyby
jego ciało nie tkwiło sztywno w uścisku czerwonego spojrzenia Maugrima.

Widział, jak krew kapie, czarna i dymiąca, z kikuta ręki jego ojca. Wtedy

poprzedni młot stał się niczym, niczym w porównaniu z ciosami, jakie zadawało jego
umysłowi badanie Spruwacza. Nie mógł ruszyć się ani przemówić. Przerażenie było
stworzeniem o ostrych pazurach, siedzącym mu w gardle. Wola Rakotha otaczała go
zewsząd, dobijając się, łomocząc w drzwi jego istnienia. Żądając, by ustąpił, zadając
jedno pytanie bez końca, aż Darien myślał, że oszaleje.

Kim jesteś?! – wrzeszczał jego ojciec bezgłośnie, bez końca, dobijając się do

wszystkich wrót duszy Dariena. Darien nic nie mógł uczynić.

Z wyjątkiem niewpuszczenia go.

I udało mu się to. Nieruchomy, dosłownie sparaliżowany, stał przed obliczem

najmroczniejszego boga wszystkich światów i powstrzymywał Maugrima. Jego
własna moc znikła; nie mógł niczego zrobić, nie mógł niczego zażądać. Był tu
niczym, z wyjątkiem jednego. Był dość silny, tak silny, jak nikt jeszcze w żadnym ze
światów, dość by zatrzymać swój umysł w Starkadh: by zatrzymać swój sekret.

Słyszał pytanie kierowane do niego wrzaskiem. Przybył tu właśnie po to, by

odpowiedzieć na to pytanie, by ofiarować tę wiedzę jako prezent. Jednak ponieważ
żądano od niego tego, ponieważ Maugrim chciał wyrwać mu ją, jak zrywa się szmatę
z rany, zostawiając go pod spodem krwawiącego i nagiego, Darien rzekł w swej
duszy „nie”.

Dokładnie tak samo, jak uczyniła jego matka w tych lochach. Choć nie była tak

silna. Była tylko śmiertelniczką, choć królową, i w końcu została złamana.

A może nie całkiem. Nie dostaniesz ode mnie niczego, czego sam mi nie

odbierzesz, powiedziała Rakothowi Maugrimowi. On zaśmiał się na to i rozpoczął
odbieranie jej wszystkiego. Nie udało mu się jednak. Była przed nim otwarta,
całkowicie. Maugrim obnażył i splugawił jej duszę, a kiedy skończył, porzucił ją
niczym złamaną trzcinę, by została wykorzystana i zabita.

Lecz nie złamano jej. Jakimś sposobem zostało w jej duszy źdźbło, do którego

wciąż mogła przywrzeć pamięć o miłości, a Kimberly znalazła ją uczepioną tego
źdźbła i zabrała stamtąd.

By mogła urodzić dziecko, które stało tu teraz, odmawiając poddania się

umysłem bądź duszą.

Darien wiedział, że Rakoth może go zabić tak łatwo, jak on sam zabił urgachy

czy łabędzie. Jednakże coś – nie był pewien co, lecz z pewnością coś ratował z ruiny
swego życia przez ten opór.

A potem, gdy czółenko Krosna Świata powoli przesunęło się wokół osi tej

komnaty, gdy wszystko, wszystek czas, zawisł jakby w równowadze, Maugrim
zaprzestał huraganowego natarcia i Darien stwierdził, że może poruszać się i mówić,
gdyby zechciał.

Rakoth Maugrim rzekł na głos: – Nawet Galadan, władca andainów, nie potrafił

tu obronić swego umysłu przed mą wolą. Nic mi nie możesz zrobić. Mogę zakończyć
twe życie na dziesięć tysięcy odmiennych sposobów nawet teraz, gdy tu stoimy.
Mów, zanim umrzesz. Kim jesteś? Po co przybyłeś?

A więc, pomyślał oszołomiony Darien, istnieje jeszcze droga, wciąż jest jeszcze

szansa. Wydawało mu się, że usłyszał w jego głosie szacunek. Udowodnił swą
wartość.

Był bardzo, bardzo młody i nikt mu tu nie mógł udzielić rady, nikt nie udzielał

mu rad od czasu, gdy Finn odszedł. Odrzucili go wszyscy i wszystko, nawet światło,

które nosił na czole. Cernan od Zwierząt spytał, czemu pozwolono mu żyć.

Zbrojąc mury warowni swego umysłu, Darien szepnął: – Przybyłem, by przynieść

ci podarunek. – Wyciągnął schowany w pochwie sztylet rękojeścią naprzód.

W chwili, gdy to uczynił, młot uderzył ponownie, rozpoczynając nie dający się

opisać, wstrząsający atak na jego umysł, jakby Maugrim był wściekłą bestią pieniącą
się pod kruchymi murami, łomocącą o duszę Dariena, wrzeszczącą z wściekłości, że
stawia mu się opór.

Lecz stawiono mu opór, już po raz drugi. I po raz drugi zaprzestał ataku. Trzymał

teraz sztylet i wyjął go z pochwy. Podszedł bliżej do Dariena. Był olbrzymi. Nie miał
twarzy. Pazury jednej dłoni gładziły klingę z niebieską żyłką. Powiedział:

– Niepotrzebne mi są podarki. Czegokolwiek zapragnę, od dziś do krańca czasu

i dalej, będę w stanie sam sobie wziąć. Dlaczego miałbym chcieć błyskotkę
zdradzieckich krasnoludów? Cóż znaczy dla mnie sztylet? Jest tylko jedna rzecz,
jakiej pragnę i będę ją miał przed twą śmiercią: Pragnę wiedzieć, jak się nazywasz.

Darien przybył, żeby mu to powiedzieć. By ofiarować wszystko, kim jest i może

się stać, by ktoś, gdzieś, ucieszył się z jego obecności. Teraz mógł już mówić. Mógł
poruszać się i widzieć.

Spojrzał na to, co było za Rakothem, wyjrzał przez okna tej komnaty i zobaczył

to, co czarne łabędzie widziały daleko na południu. Zobaczył pole walki tak
wyraźnie, że rozpoznawał pojedyncze twarze walczących. Jego ojciec nie miał
twarzy. Ze wstrząsem rozpoznał Lancelota, który toczył bój z całą ręką zakrwawioną,
wymachując mieczem u boku siwobrodego mężczyzny, który władał błyszczącą
włócznią.

Za nimi szeregi mężczyzn, niektórzy konno, inni pieszo, zmagali się z naporem

niewiarygodnie licznych sił Ciemności. Wśród nich – i Darien musiał mrugnąć
powiekami, by upewnić się, że nie przywidziało mu się – mężczyzna, którego znał,
ściskał zardzewiałą dzidę, którą pamiętał: to Shahar, jego przybrany ojciec, który był
tak często poza domem, lecz który podrzucał go do góry i ściskał po powrocie. Darien
widział, że nie był wojownikiem, niemniej jednak wytężał siły, naśladując swych
przywódców z rozpaczliwym zdecydowaniem.

Obraz zmienił się – wzrok innego łabędzia – i dostrzegł obleganych lios alfarów

w innej części pola walki. Jednego z nich przypomniał sobie z poranka pod Letnim
Drzewem. Jego srebrne włosy splamione były krwią.

Kolejna perspektywa: tym razem wzniesienie, na południe od pola walki. Na tym

wzgórzu stała jego matka. Darien nagle poczuł, że nie może złapać tchu. Spojrzał na
nią z tak niemożliwie wielkiej odległości i wyczytał smutek w jej oczach,
świadomość zbliżającej się zagłady.

I uświadomił sobie, zupełnie jakby biały ogień zapłonął w jego sercu, że nie chce,

by zginęła.

Nie chciał, żeby zginęło którekolwiek z nich: ani Lancelot, ani Shahar, ani ten

siwowłosy mężczyzna z włócznią, ani białowłosa jasnowidząca, która stała za jego
matką. Zdał sobie sprawę, że podzielał ich żal; to była jego własna udręka, to był
ogień płynący przez niego. To było jego zmartwienie. Był jednym z nich.

Ujrzał niezliczone wstrętne hordy rzucające się na malejącą armię Jasności:

urgachy, svart alfarowie, slaugi, wszystkie narzędzia Spruwacza. Były ohydne.
Nienawidził ich.

Stał, spoglądając na świat pogrążony w wojnie i pomyślał o Finnie. W końcu, tu

u samego kresu, wszystko wróciło do Finna, który powiedział Darienowi, że
powinien próbować pokochać wszystko z wyjątkiem Ciemności.

Tak zrobił. Był jednym z oblężonej armii, armii Jasności. Z własnej

nieprzymuszonej woli wreszcie zaliczył się do jej szeregów. Oczy mu błyszczały
i wiedział, że są niebieskie.

Tak oto, w najpotężniejszej fortecy Mroku, Darien dokonał wyboru.
A Rakoth Maugrim zaśmiał się.
Był to śmiech boga, śmiech, który zabrzmiał, gdy z Rangat strzeliła w górę

ognista ręka. Darien nie wiedział o tym. Wtedy jeszcze nie było go na świecie.
Wiedział natomiast z przerażeniem, że ujawnił się.

Okno komnaty wciąż pokazywało wysoką grań wznoszącą się nad polem bitwy.

Pokazywało stojącą tam jego matkę. A Rakoth przyglądał się, gdy Darien patrzył na
nią.

Śmiech ucichł: Maugrim podszedł bardzo blisko. Darien nie mógł ruszyć się.

Jego ojciec powoli uniósł kikut odciętej ręki i trzymał go nad głową Dariena. Krople
czarnej krwi kapały i parzyły twarz Dariena. Nie mógł nawet krzyczeć.

Maugrim opuścił rękę. Powiedział: – Nie musisz mi teraz niczego mówić. Wiem

wszystko, co można wiedzieć. Myślałeś, że przyniesiesz mi prezent, zabawkę.
Zrobiłeś coś więcej. Przyniosłeś mi z powrotem mą nieśmiertelność. Ty jesteś moim
podarkiem!

Tak miało być kiedyś. Lecz nie w taki sposób. I nie teraz, już nie! Jednak Darien

stał, unieruchomiony wolą Rakotha Maugrima, i usłyszał, jak jego ojciec mówi: – Ty
nie rozumiesz, prawda? Oni wszyscy byli głupcami, niewiarygodnymi głupcami!
Pragnąłem jej śmierci, żeby nigdy nie urodziła dziecka. Nie mogę mieć dziecka! Czy
nikt z nich tego nie rozumiał? Dziecko z mego nasienia wpisuje mnie w czas!
Umieszcza me imię na Gobelinie i mogę umrzeć!

Potem znów rozległ się śmiech i brutalne kreszenda triumfu przetaczały się nad

chłopcem falami. Kiedy śmiech ucichł, Maugrim stał zaledwie kilka centymetrów od
Dariena, przyglądając mu się ze swej przerażającej wysokości, z głębi czerni swego

kaptura.

Rzekł głosem zimniejszym niż śmierć, starszym niż wirujące światy: – Ty jesteś

tym synem. Teraz cię poznałem. I uczynię coś więcej niż tylko zabiję cię. Wypchnę
twą żywą duszę poza mury czasu. Sprawię, że nigdy cię było! Jesteś w Starkadh, a tu
mam moc, aby tego dokonać. Gdybyś umarł poza tymi murami, mógłbym być
zgubiony. Nie teraz. Ty jesteś zgubiony. Nigdy nie żyłeś. Ja będę żył wiecznie
i wszystkie światy są dziś moje. Wszystkie rzeczy we wszystkich światach.

Darien nie mógł zrobić niczego, zupełnie niczego. Nie mógł nawet ruszyć się ani

odezwać. Mógł tylko słuchać i słyszeć, jak Spruwacz znów mówi: – Wszystkie rzeczy
we wszystkich światach, zacząwszy od tej błyskotki lios, którą nosisz. Wiem, co to
jest. Chcę ją mieć, zanim wymażę twą duszę z Gobelinu.

Sięgnął siłą swego umysłu – Darien poczuł znów jego dotyk – by przywłaszczyć

sobie diadem, tak jak przywłaszczył sobie i zabrał sztylet.

I stało się tak, iż w tym momencie duch Lisen z Puszczy, dla której wykonano tę

rzecz Jasności dawno temu, sięgnął zza drugiej strony Nocy, zza grobu i dokonał
swego ostatniego czynu: absolutnego wyrzeczenia się Ciemności.

W twierdzy zła diadem zajaśniał. Zapłonął światłem słońca, księżyca i gwiazd,

nadziei i obejmującej świat miłości, światłem tak czystym, tak olśniewająco
jaskrawym, tak absolutnym, że Rakoth Maugrim został oślepiony cierpieniem, które
mu to światło zadawało. Wrzasnął z bólu. Uchwyt, w którym ściskał Dariena,
rozluźnił się tylko na krótką chwilę.

To wystarczyło.
Bowiem w tej krótkiej chwili Darien uczynił jedną jedyną rzecz, jaką mógł, by

ogłosić wybór, którego dokonał. Zrobił krok naprzód, a diadem roztaczał wspaniały
blask na jego czole, już dłużej nie wypierając się go. Chłopiec postawił ostatni krok
na Najmroczniejszej Drodze i nadział się na sztylet, który trzymał jego ojciec.

Na Lókdala, dar Seithra dla Colana tysiąc lat temu. I Rakoth Maugrim, oślepiony

Światłem Lisen, śmiertelny, bowiem spłodził syna, zabił tego syna sztyletem
krasnoludów i zabił go bez miłości w sercu.

Konając, Darien usłyszał ostami wrzask swego ojca i wiedział, że usłyszano go

w każdym zakątku Fionavaru, w każdym świecie wplecionym w czas dłonią Tkacza:
dźwięk, który zwiastował odejście Rakotha Maugrima.

Darien leżał na posadzce. W jego sercu tkwiła błyszcząca klinga. Gasnącym

wzrokiem spojrzał przez wysokie okno i zobaczył, że walki ustały na równinie tak
daleko stąd. Coraz trudniej było mu widzieć. Okno drżało i wszystko rozmywało mu
się przed oczyma. Jednakże diadem wciąż świecił. Chłopiec podniósł rękę i dotknął
go po raz ostatni. Okno zaczęło dygotać jeszcze silniej, tak samo podłoga. Z sufitu
spadł kamień. Potem następny. Wszędzie dookoła Starkadh zaczynała walić się

w gruzy. Rozsypywała się w nicość w ruinie upadku Maugrima.

Darien zastanawiał się, czy ktoś kiedyś zrozumie, co się stało. Łudził się taką

nadzieją. Aby ktoś kiedyś mógł przyjść do jego matki i powiedzieć jej o wyborze,
którego dokonał. Że wybrał Jasność i miłość.

Zdał sobie sprawę, że była to prawda. Umierał z miłością, zabity Lókdalem.

Flidais powiedział mu również, co oznacza ta część, podarunek, jaki wolno mu będzie
ofiarować.

On jednakże nie naznaczył niczyjego czoła wzorem z rękojeści, a poza tym nie

chciałby obarczyć żadnej żywej istoty ciężarem swej duszy.

Była to niemal jego ostatnia myśl. Zupełnie ostatnią było wspomnienie o bracie,

który rzucał go w miękkie zaspy śnieżne, kiedy był jeszcze Darim i kiedy jeszcze był
tam Finn, który kochał go i nauczył akurat tyle miłości, by zaniosła go do domu, do
Jasności.

Rozdział 17

Dave usłyszał ostatni krzyk Rakotha Maugrima, a potem usłyszał, jak ten krzyk

urywa się. Nastała chwila ciszy, oczekiwania, a potem zwaliła się na nich olbrzymia,
grzmiąca lawina dźwięku z dalekiej północy. Wiedział, co to było. Wszyscy
wiedzieli. W oczach miał łzy radości, spływały mu one po twarzy, nie mógł ich
powstrzymać. Nie chciał ich powstrzymywać.

I nagle wszystko stało się łatwe. Poczuł się, jakby zdjęto z niego ciężar, ciężar,

którego dźwigania nawet nie był świadomy – ciężar, który zdawał się dźwigać od
chwili, gdy narodził się w czasie. On i wszyscy inni wrzuceni w światy, które
spoczywały w cieniu Ciemności.

Rakom Maugrim nie żył. Dave nie wiedział, jakim cudem, lecz wiedział, że to

prawda. Spojrzał na Torca i dostrzegł szeroki, bezradny uśmiech wykwitający na
twarzy mężczyzny. Nigdy nie widział Torca takim. Dave nagle wybuchnął śmiechem
na pobojowisku z czystej radości, że jest w tej chwili żywy.

Przed nimi svart alfarowie wpadli w popłoch i uciekli. Urgachy kręciły się

bezładnie w chaosie dezorganizacji. Slaugi zderzały się ze sobą, powarkując ze
strachu. Następnie i one zawróciły przed wojskami Jasności i zaczęły uciekać na
północ, która już nie była bezpiecznym schronieniem. Dave wiedział, że slaugi
zostaną odnalezione i wybite. Zostaną unicestwione. Dalrei i lios alfarowie już je
ścigali. Po raz pierwszy w ciągu tego długiego, strasznego dnia Dave usłyszał śpiew
lios alfarów i na dźwięk chwały ich pieśni serce w nim rosło tak, że omal nie pękło.

Tylko wilki trzymały się jeszcze przez jakiś czas na zachodnim skrzydle.

Jednakże były teraz osamotnione i mniej liczne, a wojownicy Brenninu pod wodzą
Artura Pendragona dosiadającego raithena i władającego błyszczącą Królewską
Włócznią, jakby była to sama Jasność, wyrzynali je niczym sierpy koszące łany
zboża.

Dave i Torc, śmiejąc się i płacząc, pogalopowali za urgachami i svart alfarami.

Sorcha był z nimi, jadąc obok swego syna. Slaugi powinny być szybsze od ich koni,
lecz nie były. Sześcionogie potwory zdawały się teraz słabe i pozbawione celu.
Potykały się, zataczały na wszystkie strony, zrzucały jeźdźców, padały. Teraz było
łatwo, było cudownie. Lios alfarowie śpiewali wokół, a zachodzące słońce rzucało na
nich swój blask z bezchmurnego letniego nieba.

– Gdzie jest Ivor? – nagle krzyknął Torc. – I Levon?
Dave poczuł nagły spazm strachu, który jednak szybko ustąpił. Wiedział, gdzie

będą. Zatrzymał swego konia, a pozostali uczynili to samo. Wrócili przez
zakrwawione pobojowisko usiane trupami i rannymi, aż do wzgórza na południe od
pola walki. Z daleka już widzieli Avena, który klęczał przy ciele swego najmłodszego

syna.

Zsiedli z koni i wspięli się po zboczu w świetle późnego popołudnia. Wielki

spokój zdawał się otaczać to miejsce.

Levon dostrzegł ich. – Nic mu nie będzie – oświadczył, podchodząc. Dave

pokiwał głową, po czym wyciągnął ręce i uściskał Levona z całych sił.

Ivor podniósł głowę. Wypuścił dłoń Tabora i podszedł do nich. Oczy mu

błyszczały pomimo zmęczenia. – Nic mu nie będzie – powtórzył. – Dzięki magowi
i Arturowi nic mu nie będzie.

– I Pwyllowi – powiedział cicho Teyrnon. – To on się domyślił. Nigdy bym go

nie złapał bez tego ostrzeżenia.

Dave poszukał wzrokiem Paula i zauważył, że ten stoi na uboczu, nieco dalej na

grani. Nawet teraz, pomyślał. Zastanawiał się, czyby nie podejść, lecz nie chciał się
narzucać. W tej chwili Paul wydawał się bardzo zamknięty w sobie, bardzo
potrzebujący odosobnienia.

– Co się stało? – ktoś spytał. Dave spojrzał w dół. Powiedział to Mabon

z Rhoden, który leżał na noszach w pobliżu. Książę uśmiechnął się do niego
i mrugnął. Potem powtórzył: – Czy ktoś wie dokładnie, co się stało?

Dave dostrzegł Jennifer zbliżającą się do nich. Jej twarz jaśniała delikatnym

blaskiem, który jednakże nie mógł ukryć głębokiej studni smutku w jej oczach. Zanim
ktokolwiek się odezwał, Dave doznał niespodziewanego przebłysku zrozumienia.

– To był Darien – powiedziała Kim, również podchodząc.
– Nie wiem jednak, jak. Chciałabym to wiedzieć.
– Ja też – rzekł Teyrnon. – Nie potrafiłem jednak sięgnąć wzrokiem tak daleko,

gdy to się stało.

– Ajatak – rozległ się trzeci głos, bardzo łagodnie, bardzo wyraźnie.
Wszyscy odwrócili się do Gereinta. To stary, ślepy szaman z Równiny przełożył

na słowa ostatnie życzenie umierającego Dariena.

W słabym świetle i głęboko utkanym spokoju, który nastał, rzekł: – Sądziłem, że

może istnieć jakiś powód, bym poleciał z Taborem. To było właśnie to. Nie mogłem
brać udziału w bitwie, lecz stojąc tu, byłem wystarczająco daleko na północy, by
wysłać swą świadomość do Starkadh. Przerwał i spytał łagodnie: Gdzie jest
Królowa?

I Dave przez chwilę był zbity z tropu, lecz Jennifer powiedziała:
– Tu jestem, szamanie.
Gereint odwrócił się w stronę dźwięku jej głosu. Powiedział:
– On nie żyje, pani. Przykro mi powiedzieć, że to dziecko nie żyje. Jednakże

przez dar mej ślepoty zobaczyłem, czego dokonał. Wybrał Jasność pod koniec.
Diadem Lisen zajarzył się na jego czole, a chłopiec rzucił się na sztylet i zginął w taki

sposób, że Maugrim zginął wraz z nim.

– Lókdal! – wykrzyknęła Kim. – Oczywiście. Rakoth zabił bez miłości, więc

zginął! Och, Jen. Mimo wszystko miałaś rację. Tak strasznie miałaś rację. – Płakała
i Dave zobaczył, że Jennifer Lowell, która była Guinevere, też teraz płakała, choć
bezgłośnie.

Opłakiwała swe dziecko, które wybrało Najmroczniejszą Drogę i wreszcie

dotarło do jej kresu, samotne i tak daleko stąd.

Dave zobaczył, że najwyższa kapłanka Jaelle, która już nie była tak ozięble

arogancka – to widać było nawet w sposobie jej poruszania się – podchodzi do
Jennifer, by ją pocieszyć, wziąć ją w ramiona.

Tyle różnych rzeczy walczyło ze sobą o miejsce w jego sercu: radość

i zmęczenie, głęboki smutek, ból i nieskończona ulga. Odwrócił się i zszedł po
zboczu wzgórza. Szedł południowym obrzeżem tego, co jeszcze tak niedawno było
polem walki, na którym Jasność miała zginąć i zginęłaby, gdyby nie dziecko Jennifer.
Dziecko Guinevere.

Był ranny w wielu miejscach i powoli doganiało go wyczerpanie. Pomyślał

o swoim ojcu po raz drugi tego dnia, stając na krawędzi pobojowiska i patrząc na
trupy.

Lecz jeden z nich nie był trupem.
Czy to stare wyobcowanie nigdy go nie opuści? zastanawiał się Paul. Nawet

tutaj? Nawet teraz, w chwili gdy padły wieże Ciemności? Czy zawsze będzie czuł się
w ten sposób?

A odpowiedź, która napłynęła do niego we wnętrzu jego umysłu, miała postać

kolejnego pytania: Jakie miał prawo, by pytać?

Żył dzięki dobrej woli Mórnira. Poszedł na Letnie Drzewo, by umrzeć,

mianowany zastępcą przez starego króla, Ailella, który opowiedział mu o cenie mocy
podczas gry w szachy, która wydawała się odbyć wieki temu.

Poszedł umrzeć, lecz został odesłany. Wciąż żył: Dwukrotnie Narodzony. Był

Panem Letniego Drzewa, a za moc trzeba było płacić. Był naznaczony, mianowany,
by stać na uboczu. I w tej chwili, gdy wszędzie wokół niego cicha radość mieszała się
z cichym smutkiem, Paul wibrował obecnością swej mocy w sposób, jakiego nigdy
przedtem nie zaznał.

Została jeszcze jedna rzecz, która miała się wydarzyć. Coś się szykowało. Nie

wojna; Kim miała rację co do tego, tak samo jak co do tak wielu rzeczy. Jego moc nie
jest mocą wojny i nigdy nią nie była. Tak bardzo starał się uczynić z niej nią, znaleźć
sposób spożytkowania jej, ukierowania do walki. Jednakże od samego początku tym,
co posiadał, była siła oporu, sprzeciwu, zaparcia się Ciemności. Był obroną, nie
orężem ataku. Był symbolem Boga, potwierdzeniem życia przez samo swe istnienie,

przez sam fakt bycia żywym.

Nie czuł chłodu zimy Maugrima, spacerując bez płaszcza w dziką noc. Później to

on ostrzegł przed Duszodzierżcą na morzu, on wydał krzyk, który sprowadził
Liranana im na pomoc. A potem znów, po raz drugi, by ocalić im życie na skałach
w zatoce Anor. On był przejawem życia, sokiem Letniego Drzewa, które wyrasta
z zielonej ziemi, by pić deszcz z nieba i witać słońce.

Teraz w jego wnętrzu, kiedy skończyła się wojna, kiedy Maugrim zginął, ten sok

zaczął żywiej krążyć. Ręce mu drżały, czuł, że coś rośnie, buduje się, głęboko
i bardzo silnie. Tętno Boga, które było jego własnym.

Spojrzał na cichą równinę. Na północy i zachodzie najwyższy król Aileron wracał

z Arturem po jednej stronie, a Lancelotem po drugiej. Słońce zachodziło za nimi
trzema, tworząc aureole blasku w ich włosach.

To są postaci bitwy, pomyślał Paul: wojownicy w służbie Machy i Nemain, bogiń

wojny. Tak jak była nią Kimberly z wzywającym Baelrathem na dłoni, jak był Tabor
i jego lśniący wierzchowiec, dar Dany zrodzony z czerwonego księżyca. I nawet jak
Dave Martyniuk z swą gigantyczną pasją w bitwie, z darem Ceinwen u boku.

Dar Ceinwen.
Paul był szybki. Przez całe życie obdarzony był intuicyjną zdolnością tworzenia

związków, jakich inni nawet nie dostrzegali. Odwracał się w chwili, gdy myśl ta mu
zaświeciła w głowie niczym żagiew. Odwracał się z krzykiem na ustach, by poszukać
Dave’a. Niemal zdążył.

Tak samo Dave. Gdy na wpół pogrzebana, dzika postać wyskoczyła spod stosu

trupów, refleks Dave’a zwyciężył ze zmęczeniem. Dave odwrócił się, unosząc ręce
gestem obrony. Gdyby postać rzuciła mu się gardła czy serca, Dave odtrąciłby go.

Lecz napastnik nie chciał odebrać mu życia, jeszcze nie teraz. W tym ostatnim,

najwyższym momencie śmignęła precyzyjnie i nieomylnie ręka, która sięgnęła do
boku Dave’a, a nie do jego gardła czy serca, która sięgnęła i znalazła klucz do tego,
czego od tak dawna pragnęła.

Rozległ się trzask zerwanego sznura. Dave usłyszał krzyk Paula Schafera na

wzniesieniu. Chwycił za topór, lecz było już za późno. Dużo za późno.

Podniósłszy się z wdziękiem po przekoziołkowaniu i upadku w odległości trzech

metrów, Galadan stał w blasku zachodzącego słońca na zakrwawionej ziemi Andarien
i trzymał w ręku Róg Oweina.

Wtedy Wilczy Władca andainów, który śnił sen od tylu lat, który czynił nie

kończące się starania – nie o władzę, nie o panowanie nad kimkolwiek czy
czymkolwiek, lecz o czystą anihilację, o kres wszystkiego – zadął w ten potężny róg
z całej siły swej zgorzkniałej duszy i wezwał Oweina i Dzikie Łowy na koniec świata.

Kim usłyszała, jak Paul wykrzykuje ostrzeżenie, a potem w tej samej chwili

wszystkie inne dźwięki zdały się ucichnąć, posłyszała bowiem róg po raz drugi.

Jego dźwięk to Jasność, przypomniała sobie. Nie mogą go usłyszeć słudzy

Ciemności. Przedtem był poświatą księżyca na śniegu i mroźnymi, odległymi
gwiazdami tej nocy, gdy Dave zadął weń przed grotą, by uwolnić Łowy.

Teraz było inaczej. To Galadan grał na nim: Galadan, który żył od tysiąca lat

w samotnej, aroganckiej goryczy po tym, gdy Lisen odtrąciła go i umarła. Narzędzie
Maugrima, lecz wiecznie pragnące spełnienia własnych zamiarów, swego jedynego,
niezmiennego zamiaru.

Dźwięk rogu, w który włożył swą duszę, był światłem żałobnych świec w pełnym

cieni, pustym miejscu; był sierpem księżyca płynącym wśród zimnych, pchanych
wiatrem chmur; był pochodniami widzianymi z daleka w ciemnym lesie, mijającymi,
lecz nigdy nie zbliżającymi się dość blisko, by ogrzać swym blaskiem; był posępnym
brzaskiem na zimowej plaży; bladym, upiornym światłem ogników w oparach bagien
Llychlyn; był wszystkimi światłami, które nie dawały ciepła ani pociechy, które tylko
opowiadały o schronieniu gdzie indziej, dla kogoś innego.

Potem dźwięk ucichł i obrazy znikły.
Galadan opuścił róg. Na jego twarzy malował się wyraz osłupienia. Powiedział

z niedowierzaniem: – Usłyszałem go. Jakim sposobem usłyszałem Róg Oweina?

Nikt mu nie odpowiedział. Nikt się nie odezwał. Wszyscy patrzyli w niebo.

I w tym momencie pojawił się tam Owein i widmowi królowie Dzikich Łowów,
a przed nimi wszystkimi, dobywając morderczego miecza wraz z pozostałymi,
jechało dziecko na bladej Iselen. Dziecko, które było Finnem dan Shaharem.

Które teraz było śmiercią.
Usłyszeli, jak Owein krzyczy w dzikiej, chaotycznej ekstazie. Usłyszeli jęk

siedmiu królów. Zobaczyli, jak snują się niczym dym na tle blasku słońca.

– Oweinie, zatrzymaj się! – krzyknął Artur Pendragon z całą władczością, jaką

mógł wyrazić jego dźwięczny głos.

Lecz Owein zatoczył krąg nad jego głową i zaśmiał się. – Nie możesz spętać

mnie, wojowniku! Jesteśmy wolni, mamy dziecko, czas, by zaczęły się Łowy!

I już królowie spadli z niebios, dziko niszczycielscy i niezniszczalni,

przypadkowa nić chaosu w Gobelinie. Już wydawało się, że ich miecze błyszczą od
krwi. Będą jechać bez końca i zabijać, aż nie zostanie już nic do zabicia.

Jednakże w tym momencie Kim zobaczyła, że zawahali się, ściągnęli wodze

swych rozpędzonych koni z dymu. Usłyszała, jak podnoszą swe upiorne głosy
w jękliwej dezorientacji.

Zobaczyła, że dziecko nie towarzyszyło im w drodze ku ziemi. Finn sprawiał

wrażenie cierpiącego i nieszczęśliwego, a jego biały koń wierzgał i stawał dęba
w czerwieniejącym blasku zachodu słońca. Chłopiec coś krzyczał. Kim nie słyszała.

Nie rozumiała.

W świątyni Leila wrzasnęła. Usłyszała dźwięk rogu. Eksplodował w jej głowie.

Ledwo mogła zebrać myśli. Jednakże potem zrozumiała. I krzyknęła jeszcze raz
z udręki, gdy kontakt ponownie został nawiązany.

Nagle ujrzała pobojowisko. Była na niebie nad Andarien. Jaelle stała na

wzniesieniu poniżej razem z najwyższym królem, Guinevere i wszystkimi.
Skierowała jednakże wzrok ku niebu i zobaczyła: Oweina, groźnych królów
i dziecko, którym był Finn, którego kochała.

Krzyknęła po raz trzeci głośno w świątyni i z całych sił swego myślogłosu na

niebie daleko na północy:

Finnie, nie! Wróć! To ja, Leila. Nie zabijaj ich! Wróć!
Dostrzegła, że zawahał się i odwrócił do niej. Całą jej głowę przeszywał biały,

rozrywający ból. Miała wrażenie, że jest rozszarpywana na strzępy. On spojrzał na
nią i wtedy wyczytała dystans w jego oczach, to, jak jest daleko stąd – jak daleko
poza jej zasięgiem.

Zbyt daleko. Nawet nie odpowiedział. Odwrócił się. Usłyszała, jak Owein szydzi

z wojownika, zobaczyła, jak królowie wyciągają swe płonące miecze. Otaczał ją
ogień; krew była na niebie i ścianach świątyni. Widmowa biała klacz Finna
wyszczerzyła do niej zęby i zabrała chłopca.

Leila wyszarpnęła się rozpaczliwie z rąk kogoś, kto ją trzymał. Shalhassan

z Cathalu zatoczył się do tyłu. Zobaczył, że dziewczyna kroczy naprzód, potyka się,
niemal upada. Wyprostowała się, dotarła do ołtarza i wzięła topór.

– W imię bogini, nie! – krzyknęła z przerażeniem jedna z kapłanek, zasłaniając

dłonią usta.

Leila nie słyszała jej. Wrzeszczała daleko stąd. Podźwignęła topór Dany, który

tylko najwyższa kapłanka miała prawo podźwignąć. Uniosła go wysoko nad głowę
i spuściła go z hukiem, grzmotem i echem na kamienny ołtarz. Czyniąc to, krzyknęła
raz jeszcze, budując stopnie mocą topora, mocą Dany, wspinając się na ich szczyt
niczym na potężny mur, by cisnąć rozkaz myślowy:

Finnie, rozkazuję ci. W imię Dany, w imię Jasności! Wróć! Wróć do mnie do

Paras Derval!

Osunęła się na kolana w świątyni, wypuszczając z rąk topór. Nic jej nie zostało;

była pusta, była skorupą. Jeśli to nie wystarczy, wszystko zostało zmarnowane,
zmarnowane w najbardziej gorzki sposób.

Finn odwrócił się. Powściągnął swą pędzącą klacz i zmusił ją do zawrócenia, by

stanąć znów twarzą w twarz z bezcielesnym duchem Leili. Koń stanął dęba, wściekle
stawiając opór. Klacz była cała z dymu i ognia. Żądała krwi. Finn ściskał wodze
obiema rękoma, powstrzymując ją w miejscu w przestworzach. Spojrzał na Leilę

i wtedy zobaczyła, że teraz ją poznawał, że wrócił wystarczająco blisko, by ją poznać.

Tak więc powiedziała cicho przez kontakt myślowy, który ją z nim łączył, choć

nie zostało już jej nic mocy, jedynie smutek, jedynie miłość: Och, Firmie, proszę,
wróć. Proszę, wróć do mnie.

Spostrzegła wtedy, jak jego oczy z dymu i cienia rozszerzają się w sposób, który

zapamiętała z minionych czasów, kiedy jeszcze był kimś innym. A potem, tuż zanim
straciła przytomność, wydało jej się, że usłyszała jego głos mówiący w jej umyśle
tylko jedno słowo, lecz jedyne, jakie miało znaczenie: jej imię.

W pierścieniu nie było nawet najmniejszej iskierki i Kim wiedziała, że jej tam nie

będzie. Była bezsilna, pozbawiona wszystkiego, oprócz litości i zmartwienia, co nie
liczyło się zupełnie. Część jej umysłu szaleńczo, rozpaczliwie zdawała sobie sprawę,
że to ona uwolniła Łowy tej nocy na obrzeżu Pandaran. Jakże mogła wtedy nie
widzieć, co się stanie?

A jednak wiedziała również, że bez interwencji Oweina nad rzeką Adein lios

i dalrei zginęliby. Nigdy nie zdążyłaby dotrzeć do krasnoludów na czas. Aileron
i ludzie z Brenninu walczący samotnie zostaliby rozerwani na strzępy. Prydwen
wróciłby z Cader Sedat i zastał przegraną wojnę i triumfującego Rakotha Maugrima.

Owein ocalił ich wtedy. By ich teraz zgubić, jak się zdawało.
Tak biegły jej myśli w chwili, gdy Finn oderwał swego białego wierzchowca od

pozostałych na niebie i skierował go na południe. Kim zasłoniła usta dłońmi;
usłyszała Jaelle, która szepnęła coś. Nie dosłyszała, co to było.

Usłyszała natomiast krzyk Oweina, który wołał Finna. Królowie niebios zawyli.

Finn zmagał się ze swym koniem, który zareagował na okrzyk Oweina. Klacz rzucała
się i podskakiwała w przestworzach, wierzgając kopytami. Jednakże Finn trzymał się
mocno; kołysząc się w siodle, szarpał za wodze, odciągając ją na południe, jak
najdalej od królów, od Oweina, od krwi zbliżających się łowów. I znów Jaelle coś
szepnęła i w dźwięku tym słychać było serdeczny ból.

Finn kopnął wierzgającego konia. Klacz zarżała z wściekłego sprzeciwu.

Zawodzenie królów przypominało wycie zimowej zamieci. Byli z dymu i mgły, mieli
ogniste miecze, byli zagładą na czerwieniejącym niebie.

Wtem zawodzenie zmieniło się. Wszystko się zmieniło. Kim krzyknęła na głos

z bezradnej grozy i żałości. Bowiem w oddali, na zachodzie, nad zachodzącym
słońcem, Iselen zrzuciła swego jeźdźca, jak uczyniła to Imraith-Nimphais, lecz nie
z miłości.

I Finn dan Shahar, zrzucony z wielkiej wysokości, nie będący już dłużej dymem

i cieniem, stając się znów śmiertelnym chłopcem, podczas upadku odzyskując swój
kształt, spadł głową naprzód na równinę Andarien i leżał tam nieruchomo.

Nikt nie zatrzymał tego upadku. Kim przyglądała się jego upadkowi na ziemię,

widziała, jak leży na niej bezwładnie, i wyraźnie, boleśnie stanęła jej przed oczami ta
zimowa noc przy Puszczy Pendaran, gdy wędrujący ogień, który nosiła, zbudził
Dzikie Łowy.

Nie przestrasz jej. Jestem tutaj, rzekł Finn do Oweina, który górował nad nią na

czarnym rumaku. Finn zbliżył się, dosiadł widmowo białej Iselen wśród królów
i odmienił się, stał się sam dymem i cieniem. Dzieckiem na czele Łowów.

Już nie. Nie był już jeźdźcem Iselen na niebie, mknącym wśród gwiazd. Był

znów śmiertelny, spadł i prawdopodobnie już nie żył.

Jednakże jego upadek znaczył coś, mógł coś znaczyć. Jasnowidząca w Kim

chwyciła ten obraz i wystąpiła naprzód, by przełożyć go na słowa.

Jednakże Loren, zdjęty był tym samym. Trzymając laskę Amairgena wysoko

w powietrzu, spojrzał w górę na Oweina i siedmiu królów. Królowie zawodzili na
glos, powtarzając wciąż te same słowa, a dźwięk ich głosów świszczał jak wicher nad
Andarien.

– Jeździec Iselen zginął! – krzyczeli Dzicy Łowcy ze strachu i rozpaczy,

i pomimo całego smutku Kim poczuła budzącą się nadzieję, gdy Loren posłał swój,
głos ponad wrzawę czynioną przez królów w powietrzu.

– Oweinie! – krzyknął. – Dziecko znów zginęło, nie możecie jechać. Nie możecie

polować w przestworzach niebios!

Za Oweinem i jego czarnym rumakiem królowie Dzikich Łowów zataczali

wściekłe kręgi. Owein jednakże trzymał nieruchomego Cargailla nad głową Lorena,
a gdy przemówił, jego głos zabrzmiał zimno i bezlitośnie. – To nieprawda –
oświadczył. – Jesteśmy wolni. Moc nas wezwała i nadała nam moc. Nie ma tu
nikogo, kto by nas ujarzmił! Pojedziemy i ugasimy naszą stratę krwią!

Uniósł miecz, którego klinga była czerwona w słońcu i spiął dzikiego Cargaila,

by czarny jak noc stanął dęba wysoko nad nimi. Wycie królów zmieniło się z żalu
w wściekłość. Zaprzestali wystraszonego krążenia po niebie i ustawili swe siwe konie
za Cargailem.

A więc, wszystko poszło na marne, pomyślała Kim. Oderwała spojrzenie od

Łowów, by spojrzeć na wykręcone ciało Finna, leżące bezwładnie na ziemi. To nie
wystarczyło. Jego upadek, odejście Dariena, Diarmuida, śmierć Kevina, pokonanie
Rakotha. Wszystko to było za mało i tu wreszcie, u kresu, miało spełnić się
odwieczne pragnienie Galadana. Biała Iselen, już bez jeźdźca, błysnęła na niebie za
jeźdźcami Łowów. Osiem mieczy zamachnęło się swobodnie i dziewięć koni
wierzgnęło kopytami, gdy Łowcy gotowali się do odjazdu przez zachód słońca
w mrok.

– Posłuchajcie! – krzyknął Brendel z lios alfarów.
W chwili gdy to mówił, Kim usłyszała śpiew płynący ponad kamienistym

gruntem gdzieś zza ich pleców. Zanim jeszcze odwróciła się, wiedziała już, kto to
musi być, bowiem znała ten głos.

Przez spustoszoną równinę Andarien, przebywając odległość wielkimi krokami

giganta, szedł Ruana z paraiko, by spętać Dzikie Łowy, jak uczynił to Connla dawno
temu.

Owein powoli opuścił miecz. Za nim królowie zamilkli na niebie. W tej ciszy

wszyscy usłyszeli słowa, które śpiewał Ruana, podchodząc bliżej:

Gdy się ogień ze snu zbudzi Królów wezwie granie rogu Nie utrzymasz w pętach

ludzi Co z Oweina Twierdzy progu Mkną, a galop ich nie trudzi Z dzieckiem
odebranym bogu.

Stanął między nimi, wciąż śpiewając głębokim, odwiecznym głosem. Wysunął

się na przód wzniesienia, wymijając Lorena i zatrzymawszy się, spojrzał w górę na
Oweina i przerwał śpiew.

Wtedy w rozległej ciszy Ruana krzyknął: – Królu Nieba, schowaj swój miecz!

Narzucam ci swą wolę! A jestem tym, którego woli musisz być posłuszny. Jestem
spadkobiercą Connli, który spętał was i uśpił słowami, które przed chwilą zanuciłem.

Owein drgnął. Rzekł buntowniczo: – Zostaliśmy wezwani. Jesteśmy wolni!
– A ja was ponownie ujarzmię! – odparł Ruana głębokim i pewnym głosem. –

Connla nie żyje, lecz moc jego spętania żyje we mnie, paraiko bowiem nigdy jeszcze
nie zabili. A choć jesteśmy odmienieni na wieki, tyle jeszcze zostało mi tego, czym
byliśmy niegdyś. Z waszego długiego snu przebudziło was jedynie przybycie dziecka.
Dziecko zginęło, Oweinie. Zginęło tak jak wtedy, gdy Connla po raz pierwszy uśpił
was. Mówię raz jeszcze: schowajcie swe miecze! Na potęgę zaklęcia Connli,
narzucam wam swą wolę!

Przez chwilę, chwilę najbardziej przesyconą mocą od czasów, gdy utkano światy,

Owein wisiał bez ruchu w przestworzach nad nimi. Potem powoli, bardzo powoli,
spuścił rękę i wsunął miecz do pochwy u boku. Z zimnym westchnieniem siedmiu
królów uczyniło to samo.

Owein spojrzał z góry na Ruanę i rzekł w połowie rozkazująco, w połowie

błagalnie: – Ale to nie będzie na zawsze?

Ruana odparł cicho: – Nie może być na zawsze, panie Oweinie, ani z powodu

zaklęcia Connli, ani waszego miejsca w Gobelinie. Łowy zawsze będą częścią
światów Tkacza – wszystkich. Jesteście elementem losowym, który daje nam
wolność. Jednakże tylko pętając was więzami snu, możemy przeżyć. Tylko snu,
Królowie Niebios. Znów będziesz jeździł, ty i twoich siedmiu królów Łowów
i pojawi się kolejne dziecko, zanim nastąpi kres czasów. Gdzie będziemy my, dzieci
dłoni Tkacza, nie wiem, lecz oświadczam ci teraz, a mówię prawdę, że zanim Gobelin
zostanie ukończony, wszystkie światy jeszcze będą twoje, jak niegdyś.

W jego głębokim głosie pobrzmiewała nuta proroctwa, prawdy, która zapanowała

nad czasem. Ruana rzekł: – Jednakże tymczasem, tu i teraz, musisz być posłuszny
mej woli, dziecko bowiem znów zginęło.

– Tylko dlatego – powiedział Owein z goryczą, która przecięła powietrze równie

ostro, jak mogłaby to uczynić klinga jego nagiego miecza.

– Tylko dlatego – przyznał z powagą Ruana. Wtedy Kim zrozumiała, jak mało

brakowało, by ponieśli klęskę. Spojrzała w stronę miejsca, gdzie spadł Finn
i zobaczyła, że podszedł tamjakis mężczyzna i klęczał przy chłopcu. Początkowo nie
wiedziała, kto to, a potem domyśliła się.

Owein znów przemówił, lecz teraz bez goryczy, którą zastąpiła cicha rezygnacja.

Powiedział: – Czy znów mamy udać się do groty, następco Connli?

– Tak – odparł Ruana z wzniesienia, patrząc w niebo. – Macie tam się udać

i spocząć na kamiennych łożach – ty i siedmiu królów. A ja pójdę tam za wami
i drugi raz utkam zaklęcie Connli, by spętać was więzami snu.

Owein uniósł rękę. Przez chwilę trwał tak, szary cień na czarnym koniu

z czerwonymi klejnotami w koronie, błyszczącymi w zachodzącym słońcu. Następnie
skłonił się Ruanie, podporządkowany woli giganta, i spuścił rękę.

Nagle Dzikie Łowy pomknęły jak błyskawica na południe, do jaskini na obrzeżu

puszczy Pendaran, w pobliżu drzewa rozszczepionego piorunem tysiące tysięcy lat
temu.

Ostatnia leciała pozbawiona jeźdźca Iselen, której biały ogon powiewał za nią

niczym kometa, widoczna nawet jeszcze po tym, gdy konie królów znikły już z oczu.

Oszołomiona siłą emocji minionych wydarzeń, Kim zobaczyła, że Jaelle szybko

idzie wzdłuż grani do miejsca, gdzie leży Finn. Paul Schafer powiedział coś zwięźle
Aileronowi, po czym ruszył w ślad za najwyższą kapłanką.

Kim odwróciła od nich wzrok i spojrzała wysoko w górę na twarz Ruany. Jego

oczy były takie, jakimi je zapamiętała: głęboko, spokojnie współczujące. Spoglądał
na nią z góry, czekając.

Powiedziała: – Ruano, jakim cudem zdążyłeś? Ledwo zdążyłeś?
Potrząsnął głową powoli. – Byłem tu od chwili, gdy pojawi) się smok.

Obserwowałem z tyłów – nie chciałem zbliżać się do wojny. Lecz kiedy zawaliła się
Starkadh, kiedy wojna skończyła się, a Wilczy Władca zadął w róg, zdałem sobie
sprawę, co mnie tu ściągnęło.

– Co, Ruano? Co cię tu ściągnęło?
– Jasnowidząca, to, co uczyniłaś w Khath Meigol, zmieniło nas na zawsze. Gdy

przyglądałem się, jak mój lud wyrusza do Eridu, zrozumiałem, że Baelrath jest mocą
wojenną, wezwaniem do boju – i że nie unicestwiłaby ona nas, tak jak stałoby się,
gdybyśmy tylko poszli na wschód z dala od wojny, by oczyścić zmarłych od deszczu,

jakkolwiek było to konieczne. Sądziłem, że to nie wystarczy.

Kim nic nie powiedziała. Ściskało ją w gardle.
Ruana oświadczył: – Wobec tego postanowiłem udać się na zachód zamiast na

wschód. Wyruszyć w podróż wszędzie tam, gdzie może być wojna, aby zobaczyć, czy
nie istnieje jakaś ważniejsza rola, jaką paraiko powinni odegrać w tym, co nadejdzie.
Coś wewnątrz gnało mnie przed siebie. Był we mnie gniew, jasnowidząca,
i nienawiść do Maugrima, a nic z tego przedtem nie czułem.

– Wiem o tym – powiedziała Kim. – Żal mi z tego powodu, Ruano.
Znów potrząsnął głową. – Nie smuć się. Ceną naszej świętości byłyby Dzikie

Łowy pędzące swobodnie i śmierć wszystkich tu zgromadzonych ludzi. Czas już był,
jasnowidząca Brenninu, czas już od dawna, by prawdziwie zaliczyć paraiko do
szeregów armii Jasności.

– Przebaczono mi więc? – spytała nieśmiałym głosem.
– Wybaczono ci podczas kaniom.
Przypomniała sobie: widmowe postaci Kevina i Ysannne, które snuły się wśród

niezliczonych tłumów zmarłych paraiko, darzonych przez nich czcią, odzyskanych
wraz z nimi głębokim czarem śpiewu Ruany.

Pokiwała głową. – Wiem – powiedziała.
Ich dwoje otaczała cisza. Kim podniosła głowę i spojrzała na poważnego,

siwowłosego giganta. – Będziesz teraz musiał odejść? Żeby pójść za nimi do groty?

– Wkrótce – odparł. – Jednakże wydaje mi się, że jeszcze coś ma się tu wydarzyć,

więc zostanę, by zobaczyć.

Na te słowa uśpione przeczucie ożyło również w Kimberly. Wyminęła

spojrzeniem Ruanę i dostrzegła Galadana na równinie otoczonego mnóstwem ludzi,
z których większość była jej znana. Mieli wyciągnięte miecze i napięte haki
wycelowane w serce Wilczego Władcy, lecz żaden z nich nie poruszył się ani nie
odezwał; tak samo Galadan. W pobliżu kręgu stał Artur z Guinevere i Lancelotem.

Na zachodzie Paul Schafer klęczał przy zwłokach Finna dan Shahara.
Kiedy Leila uniosła topór, Jaelle wiedziała o tym. Jakże najwyższa kapłanka

mogłaby o tym nie wiedzieć? Było to świętokradztwo największe z możliwych.
A jednak jakoś zupełnie jej to nie zaskoczyło.

Usłyszała – wszystkie kapłanki we Fionavarze usłyszały – jak Leila trzasnęła

toporem w kamienny ołtarz i rozkazała Firmowi wrócić do niej. Źródłem tego
rozkazu była moc krwi topora Dany. Jaelle ujrzała, jak mglista postać chłopca na
widmowym koniu na niebie zaczyna odjeżdżać i zobaczyła, jak spadł.

Wtedy pojedynczy paraiko pojawił się wśród nich i spętał Łowy zaklęciem

Connli. Jaelle zobaczyła, jak pomknęły na południe.

Dopiero gdy znikli, poszła na zachód, gdzie leżał Finn. Najpierw szła, jednak

potem zaczęła biec, dla dobra Leili chcąc dotrzeć na czas. Czuła, że diadem
podtrzymujący jej włosy zsuwa się, lecz nie zatrzymała się, by go podnieść. Biegnąc
z rozwianymi włosami, przypomniała sobie ostatnio nawiązany myślowy kontakt,
kiedy Leila w świątyni usłyszała, jak Zielona Ceinwen zatrzymuje Łowy na
zbroczonych krwią brzegach Adein.

Jaelle przypomniała sobie słowa, które sama wtedy powiedziała głosem bogini:

W tym jest śmierć, rzekła, wiedząc, że to prawda.

Dotarła do miejsca, gdzie leżał chłopiec. Jego ojciec już tam był. Pamiętała

Shahara jeszcze z czasów, gdy wrócił do domu z wojny w miesiącach po narodzinach
Dariena, w czasie gdy kapłanki Dany wtajemniczone w sekret pomagały Vae
opiekować jej nowym dzieckiem.

Mężczyzna siedział na ziemi, trzymając głowę syna na kolanach. Stwardniałymi

dłońmi bez końca głaskał czoło chłopca. Bez słowa podniósł głowę na powitanie
Jaelle. Finn leżał nieruchomo z zamkniętymi oczyma. Spostrzegła, że znów był
śmiertelny. Wyglądał tak samo jak w dniach dziecinnej gry, takieny na trawniku na
końcu Alei Kowadeł. Kiedy Leila z zawiązanymi oczyma wezwała go na Najdłuższą
Drogę.

Ktoś jeszcze zbliżył się. Jaelle obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że był to

Pwyll.

Podał jej srebrny diadem. Żadne z nich nie odezwało się. Spoglądali na ojca

i syna, a potem uklękli na kamienistej ziemi obok chłopca.

On umierał. Jego oddech był płytki i utrudniony, a w kącikach ust miał krew.

Jaelle podniosła brzeg rękawa i wytarła tę krew.

Finn otworzył oczy pod jej dotykiem. Zobaczyła, że ją poznał. Zobaczyła, że

zadaje pytanie bez słów.

Bardzo ostrożnie, najwyraźniej jak mogła, Jaelle powiedziała: – Łowów już nie

ma. Przybył jeden z paraiko i zagnał ich znów do groty zaklęciem, które kazało im
tam spoczywać.

Dostrzegła, że kiwnął głową. Wydawało się, że zrozumiał. Jaelle uświadomiła

sobie, że z pewnością rozumiał. Był przecież jednym z Dzikich Łowców. Teraz
jednakże znów był tylko chłopcem, który konał z głową na kolanach ojca.

Niemniej jednak cały czas miał otwarte oczy. Rzekł tak cicho, że musiała

nachylić się blisko, żeby go usłyszeć: – Więc to, co zrobiłem, było w porządku?

Usłyszała, jak Shahar załkał cicho gdzieś w głębi piersi. Przez Izy sama

powiedziała: – Nawet więcej niż w porządku, Finnie. Wszystko zrobiłeś świetnie.
Każdą rzecz.

Zobaczyła, że się uśmiechnął. Znów popłynęła krew i znów wytarła ją rękawem

szaty. Chłopec kaszlnął i powiedział: – Wiesz, ona nie chciała mnie zrzucić. –

Dopiero po chwili Jaelle uświadomiła sobie, że mówił o swojej klaczy. – Była
przestraszona – powiedział Finn. – Nie była przyzwyczajona do latania tak daleko od
pozostałych. Ona tylko się przestraszyła.

– Och, dziecko – szepnął ochryple Shahar. – Oszczędzaj siły.
Finn sięgnął po dłoń swego ojca. Zamknął oczy, a jego oddech spowolniał. Łzy

Jaelle płynęły jedna za drugą po jej policzkach. Wtedy Finn otworzył oczy raz
jeszcze.

Patrząc prosto na nią, rzekł: – Czy powiesz Leili, że ją słyszałem? Że jechałem do

niej?

Jaelle pokiwała głową, na wpół oślepiona. – Sądzę, że ona już wie. Ale powiem

jej, Finnie.

Uśmiechnął się na te słowa. W jego brązowych oczach można było wyczytać

wiele bólu, lecz również cichy spokój. Chłopiec milczał długo, nie mając już wiele
sił, lecz miał jeszcze jedno pytanie i najwyższa kapłanka wiedziała, że miało to być
ostatnie, bowiem tego pragnął.

– A Dari? – spytał.
Stwierdziła, że tym razem nie mogła nawet odpowiedzieć. Gardło jej się

zacisnęło zupełnie.

Pwyll był tym, który się odezwał. Rzekł z nieskończonym współczuciem: – On

też wszystko zrobił świetnie, Finnie. Wszystko. Jego już nie ma, lecz zanim umarł,
zabił Rakotha Maugrima.

Na te słowa oczy Finna rozszerzyły się, po raz ostatni. Była w nich radość

i smutek lecz pod koniec znów powrócił spokój bez granic i zakazów, tuż przez
zapadnięciem zmroku.

– Och, mój mały – powiedział. A potem umarł, trzymając ojca za rękę.
W późniejszych czasach urosła legenda, opowieść rozrastająca się być może

dlatego, że tak wielu z tych, którzy przeżyli ten czas, chcieli, by była to prawda.
Opowieść o tym, jak dusza Dariego, która odleciała nieco wcześniej niż jego brata,
otrzymała z boskiego wstawiennictwa pozwolenie, by zatrzymać się w wieczności
między gwiazdami i zaczekać, aż Finn go dogoni.

A potem opowieść mówiła o tym, jak we dwóch przekroczyli mury Nocy, które

otaczają wszystkie światy żywych, i poszli ku jasności Pałacu Tkacza. Dusza Dariego
była w tej postaci, którą miał, kiedy był mały, kiedy był Darim. Oczy jego duszy były
niebieskie, a oczy Finna brązowe, gdy szli ramię w ramię w stronę Jasności.

Tak mówiła później legenda zrodzona ze smutku i serdecznego pragnienia.

Jednakże najwyższa kapłanka Jaelle podniosła się z klęczek u boku Finna tego dnia
i dostrzegła, że zachodzące słońce zaniosło popołudnie daleko ku zmierzchowi.

Potem Pwyll też wstał, a Jaelle spojrzała mu w twarz i ujrzała moc malującą się

na niej tak głęboko i wyraźnie, że przeraziła się.

Przemówił wtedy jako Pan Letniego Drzewa, Dwukrotnie Narodzony Mórnira. –

Przy wszystkich naszych smutkach i radościach dzisiejszego dnia – oświadczył
Pwyll, zdając się niemal przenikać ją wzrokiem – została do zrobienia jeszcze jedna
rzecz i wydaje mi się, że należy to do mnie.

Wyminął ją powoli, a gdy odwróciła się, zobaczyła w blasku zachodzącego

słońca, że wszyscy zgromadzili się na równinie wokół postaci Galadana. Byli
nieruchomi jak posągi lub postaci zatrzymane w czasie.

Zostawiwszy Shahara samego z synem, podążyła za Pwyllem, niosąc srebrną

opaskę w dłoni. Schodząc ku równinie, słyszała nad swą głową szybkie, niewidzialne
skrzydła kruków, Myśli i Pamięci. Nie miała pojęcia, co zamierza, lecz w tym
momencie poznała co innego, prawdę skrywaną w głębi swego serca, ujrzawszy, jak
krąg ludzi rozstępuje się, by przepuścić Pwylla na spotkanie twarzą w twarz
z Wilczym Władcą andainów.

Stojąc obok Lorena z Ruaną po drugiej stronie, Kim przyglądała się, jak Paul

wchodzi do kręgu i niespodziewanie nawiedził ją osobliwy obraz myślowy – który
znikł równie szybko, jak się pojawił – Kevina Laine śmiejącego się beztrosko w auli,
zanim cokolwiek jeszcze się wydarzyło. Cokolwiek.

W Andarien panowała wielka cisza. W czerwieni zachodzącego słońca twarze

zgromadzonych płonęły dziwnym blaskiem. Wiał bardzo delikatny wiatr z zachodu.
Zewsząd otaczali ich polegli.

Pośród żywych Paul Schafer stanął naprzeciwko Galadana i rzekł: – Spotykamy

się po raz trzeci, zgodnie z tym, co ci obiecałem. Powiedziałem ci w moim świecie, że
za trzecim razem zapłacisz za wszystko.

Jego głos brzmiał cicho i spokojnie, lecz niósł w sobie niezmierną władzę. Kim

zobaczyła, że ku tej właśnie godzinie Paul niósł całe swe nawiedzone przejęcie,
dodawszy teraz do niego wszystko, czym stał się we Fionavarze. Szczególnie od
chwili, gdy wojna się skończyła. Bowiem nie myliła się: jego moc nie była mocą
wojenną. Była czymś innym, co właśnie wezbrało w nim.

Paul powiedział: – Wilczy Władco, potrafię przeniknąć wzrokiem każdą

ciemność, jaką mógłbyś stworzyć, i strzaskać każde ostrze, jakie mógłbyś spróbować
rzucić. Sądzę, że wiesz, że to prawda.

Galadan stał spokojnie, uważnie mu się przysłuchując. Wzniósł wysoko

poznaczoną szramami, arystokratyczną głowę; smuga srebra w czarnych włosach
błyszczała w gasnącym słońcu. Róg Oweina leżał u jego stóp jak jakaś porzucona
zabawka.

Odparł: – Nie mam już ostrzy, którymi mógłbym rzucać.
Mogło być inaczej, gdyby pies nie ocalił cię na Drzewie, lecz teraz nic mi już nie

zostało, Dwukrotnie Narodzony. Długie starania skończyły się.

Kim usłyszała ogromne znużenie stuleci, które było pogrzebane w jego głosie

i starała się nie dać im wzruszyć.

Galadan odwrócił się i skierował swe słowa do Ruany. – Przez więcej lat, niż

jestem w stanie spamiętać – rzekł poważnie – paraiko z Khath Meigol zakłócali mój
sen. W tych snach cienie gigantów zawsze padały na wizerunek mego pragnienia.
Teraz wiem, dlaczego. Głębokie zaklęcie utkał Connla tak dawno temu, że jego więzy
do dziś mogą utrzymać Łowy.

Skłonił się bez widocznej ironii Ruanie, który mierzył go nieruchomym

wzrokiem, nic nie mówiąc. Czekając.

Galadan ponownie zwrócił się do Paula i po raz drugi powtórzył: – Skończyło się.

Nic mi już nie zostało. Jeśli łudziłeś się nadzieją na początku, gdy zdobyłeś moc,
przykro mi, że cię rozczaruję. Będę wdzięczny za każdy koniec, jaki mi szykujesz.
Wydarzenia tak się potoczyły, że równie dobrze mogło się to stać dawno temu.
Równie dobrze mogłem też skoczyć z Wieży.

Kim wiedziała, że są bliscy tej chwili. Przygryzła wargi, gdy Paul powiedział

spokojnie, całkowicie opanowany: – To nie musi być koniec, Galadanie. Słyszałeś
Róg Oweina. Nic prawdziwie złego nie może usłyszeć tego rogu. Czy nie pozwolisz
tej prawdzie nawrócić się?

Rozległ się szmer, który szybko ucichł. Galadan niespodziewanie zbladł.
– Usłyszałem róg – przyznał, jakby wbrew woli. – Nie rozumiem, dlaczego.

Jakże mogę nawrócić, Dwukrotnie Narodzony? Gdzie mógłbym pójść?

Paul nic nie powiedział. Wzniósł tylko rękę i wskazał na południowy wschód.
Tam, daleko na wzniesieniu, stał bóg, nagi i wspaniały. Promienie zachodzącego

słońca padały ukośnie na ziemię i w tym świetle jego ciało lśniło czerwienią i złotem.
Promienna jasność biła od rozkrzewionych szpiców poroża na jego głowie.

Jeleniego poroża Cernana.
Kim uświadomiła sobie, iż tylko siła woli utrzymała Galadana na nogach, gdy

spostrzegł, że przybył jego ojciec. Jego twarz zbladła niesamowicie.

Paul, absolutny władca tej chwili, rzekł: – Mogę dać ci kres, którego pragniesz,

i uczynię to, jeśli poprosisz mnie jeszcze raz. Jednakże wysłuchaj mnie wpierw,
władco andainów. – Przerwał na chwilę, po czym nie bez łagodności, powiedział: –
Lisen nie żyje od tysiąca lat, lecz dopiero dziś, gdy zabłysł jej diadem na pohybel
Maugrimowi, jej duch odszedł na spoczynek. Tak samo dusza Amairgena została
uwolniona od tułaczki po morzach. Dwa boki trójkąta, Galadanie. Oni odeszli,
ostatecznie, prawdziwie odeszli. Jednak ty jeszcze żyjesz i mimo wszystkiego, co
uczyniłeś z goryczy i pychy, wciąż słyszysz dźwięk Jasności w Rogu Oweina. Czy
nie wyrzekniesz się swego cierpienia, władco andainów? Zrezygnuj zeń. Dzień

dzisiejszy stał się ostatecznym kresem tej smutnej opowieści. Czy nie pozwolisz jej
zakończyć się? Usłyszałeś róg – jeszcze jest dla ciebie droga powrotna po tej stronie
Nocy. Twój ojciec przybył, by być ci przewodnikiem. Czy nie pozwolisz mu zabrać
cię, wyleczyć i przyprowadzić z powrotem?

W ciszy dźwięczne słowa zdawały się padać niczym krople życiodajnego

deszczu, który Paul okupił swym ciałem na Drzewie. Jedna za drugą, delikatne jak
deszcz, kropla za lśniącą kroplą.

Potem umilkł, złamawszy przysięgę zemsty, którą złożył tak dawno temu –

i złożył po raz drugi w obecności Cernana na Letnim Drzewie w Noc Letniego
Przesilenia.

Słońce było bardzo nisko. Wisiało niczym odważnik na szali daleko na

zachodzie. Coś drgnęło w twarzy Galadana, skurcz prastarego, niewypowiedzianego,
nigdy nie wyrażonego cierpienia. Jego ręce poderwały się ku górze jakby z własnej
woli i wtedy krzyknął: – Gdyby tylko ona mnie kochała! Mógłbym jaśnieć tak
wielkim blaskiem!

Potem zakrył twarz dłońmi i zapłakał po raz pierwszy i jedyny od tysiąca lat.
Długo płakał. Paul nie poruszył się ani nie odezwał. Jednakże Ruana stojący obok

Kim nagle zaczął nucić nisko z głębi piersi powolny, smutny lament. Chwilę później
Kim z drżeniem usłyszała, że Ra-Tenniel, władca lios alfarów, wznosi w czystej
harmonii swój cudowny głos, delikatny niczym dzwoneczek na wieczornym wietrze.

I tak oto ci dwaj zaśpiewali tam. Za Lisen i Amairgena, za Finna i Dariena, za

Diarmuida dan Aiella, za wszystkich zmarłych tu zebranych i wszystkich zmarłych
pozostałych i za pierwsze łzy władcy andainów, który służył Ciemności tak długo
z dumy i goryczy bólu.

Wreszcie Galadan podniósł głowę. Śpiew ucichł. Oczy andaina były pustymi

oczodołami, ciemnymi jak u Gereinta. Po raz ostatni spojrzał na Paula i powiedział: –
Doprawdy zrobiłbyś to? Pozwolił mi stąd odejść?

– Tak, zrobiłbym – rzekł Paul i nikt z tam zgromadzonych nie odezwał się, by

zaprzeczyć jego prawu do tego.

– Dlaczego?
– Dlatego, że usłyszałeś dźwięk rogu. – Paul zawahał się, a potem powiedział – Iz

powodu jeszcze jednej rzeczy. Kiedy przybyłeś zabić mnie na Letnim Drzewie,
powiedziałeś coś. Pamiętasz?

Galadan powoli skinął głową.
– Powiedziałeś, że byłem niemal jednym z was – ciągnął spokojnie Paul ze

współczuciem. – Myliłeś się, Wilczy Władco. Prawdą jest, iż ty byłeś niemal jednym
z nas, lecz wtedy nie wiedziałeś o tym. Zostawiłeś to wtedy zbyt daleko za sobą.
Teraz wiesz, przypomniałeś sobie. Było więcej niż dość zabijania na dziś. Idź do

domu, niespokojny duchu, i znajdź ukojenie. Potem wróć do nas
z błogosławieństwem tego, czym zawsze być powinieneś.

Ręce Galadana były znów spokojnie zwieszone u boków. Andain słuchał,

wchłaniając każde słowo. Potem raz skinął głową. Z wielkim wdziękiem skłonił się
przed Paulem, jak uczynił to niegdyś jego ojciec, i wolnym krokiem opuścił krąg
ludzi.

Odsunęli mu się z drogi po obu stronach. Kim przyglądała się, jak wspina się na

zbocze, a następnie idzie na południe i wschód wzdłuż grani, aż dotarł do miejsca,
gdzie stał jego ojciec. Wieczorne słońce padało na nich obu. W jego blasku
zobaczyła, że Cernan otwiera szeroko ramiona i przyciska swe zgnębione, niepokorne
dziecko do piersi.

Jedną chwilę tak stali; potem Kim wydało się, że nagle światło zadrżało na

wzgórzu i znikli. Odwróciła się ku zachodowi i zobaczyła, że Shahar, widoczny teraz
już tylko jako sylwetka na tle słońca, wciąż siedzi na kamienistym gruncie, tuląc
głowę Firma na swych kolanach.

Miała wrażenie, że serce jej nie mieści się w piersi. Tak wiele było chwały i tak

wiele cierpienia, jedno z drugim splecione i obawiała się, że nie dające się nigdy już
rozplatać. Niemniej jednak wszystko się już skończyło. Na tym musi się zakończyć.

Potem odwróciła się do Paula i zdała sobie sprawę, że myliła się, absolutnie

myliła się. Popatrzyła na niego i zobaczyła, gdzie padało jego spojrzenie, więc
spojrzała również wreszcie na Artura, który przez cały ten czas stał cicho.

Guinevere była u jego boku. Jej uroda, prostota tej urody, były tak wielkie, że

Kim trudno było spoglądać jej w twarz. Obok niej, lecz nieco na uboczu i trochę
z tyłu, Lancelot z Jeziora wspierał się na swym mieczu, brocząc krwią z liczniejszych
ran, niż Kim potrafiła zliczyć. Mimo to jego łagodne oczy były przytomne i poważne,
a kiedy dostrzegł, że przygląda mu się, zdołał posłać jej uśmiech. Tak delikatny
uśmiech mężczyzny, któremu nigdy nie dorównał żaden człowiek żywy, umarły czy
mający dopiero przyjść, że Kim sądziła, iż na jego widok pęknie jej serce.

Przyglądała się im trojgu stojącym razem w półmroku i pół setki myśli

przebiegało przez jej głowę. Odwróciła się znów do Paula i dostrzegła, że otacza go
poświata w ciemności. Wszystkie myśli opuściły ją. Nic nie przygotowało jej na to.
Czekała.

I usłyszała, jak mówi równie spokojnie, co uprzednio: – Arturze, nadszedł kres

wojny, a ty nie opuściłeś nas. To miejsce niegdyś nazywało się Camlann, a jednak
stoisz wśród nas wciąż żywy.

Wojownik nic nie powiedział. Trzonek jego włóczni wsparty było ziemię, a obie

jego szerokie dłonie obejmowały jej drzewce. Słońce zaszło. Na zachodzie gwiazda
nazwana na cześć Lauriel zdawała się błyszczeć jaśniej niż kiedykolwiek przedtem.

Jeszcze utrzymywała się delikatna poświata na zachodnim nieboskłonie, lecz wkrótce
zapadnie pełny zmrok. Kilku ludzi przyniosło pochodnie, lecz ich jeszcze nie
zapalono.

Paul powiedział: – Powiedziałeś nam o wzorze, wojowniku. Tak było za każdym

razem, gdy byłeś wzywany. Arturze, to się zmieniło. Sądziłeś, że masz zginąć
w Cader Sedat i nie zginąłeś. Potem myślałeś, że spotkasz swój koniec w bitwie
z Uathachem, lecz tak się nie stało.

– Sądzę, że miałem go znaleźć tutaj – rzekł Artur.
– Ja też tak sądzę – odparł Paul. – Lecz Diarmuid postanowił inaczej. Sprawił, że

stało się inaczej. Nie jesteśmy niewolnikami Krosna, nie jesteśmy po wieczność
spętani naszym przeznaczeniem. Nawet ty, mości Arturze. Nawet ty, po tak długim
czasie.

Przerwał. Na równinie panowała absolutna cisza. Kim miała wrażenie, że wtedy

zerwał się wiatr, który dął ze wszystkich kierunków lub z żadnego. Poczuła w tym
momencie, że stoją w absolutnym środku rzeczy, u osi światów. Naszło ją przeczucie,
że coś ma się wydarzyć, że zbliża się kulminacja, przeczucie sięgające dużo dalej niż
słowa. Było głębsze niż myśl: żar we krwi, inny rodzaj tętna. Zdała sobie sprawę
z cichej obecności Ysanne w swym wnętrzu. Wtedy zdała sobie sprawę z czegoś
jeszcze.

Nowego światła płonącego w ciemności.
– Och, Dano! – szepnęła Jaelle, modląc się. Nikt inny się nie odezwał.
Na wschodzie księżyc w pełni wstał nad Fionavarem po raz drugi w noc, która

nie była nocą pełni księżyca.

Tym razem nie był czerwony, nie był wyzwaniem ani sygnałem do wojny. Był

srebrny i wspaniały, tak jak powinien być księżyc bogini, i jasny jak sen o nadziei.
Andarien było skąpane w jego delikatnej i dobroczynnej poświacie.

Paul nawet nie podniósł wzroku. Ani też wojownik. Nie spuszczali oczu z siebie

nawzajem. Artur przemówił w tym srebrnym blasku, w tej ciszy, a jego głos był
narzędziem sięgającego aż do kości samopotępienia: – Dwukrotnie Narodzony, jakże
to może się zmienić? Kazałem zabić dzieci.

– I zapłaciłeś za to cenę najwyższą, najwyższą z możliwych – odparł Paul bez

wahania.

Teraz w jego głosie nagle usłyszeli grom. – Podnieś wzrok, wojowniku! –

krzyknął. – Spójrz w górę i zobacz księżyc bogini zsyłający na ciebie swą poświatę.
Usłysz Mórnira mówiącego przeze mnie. Poczuj grunt Camlannu pod swymi stopami.
Arturze, rozejrzyj się wokół! Posłuchaj! Nie rozumiesz? Wreszcie nadeszło, po tak
drugim oczekiwaniu. Zostałeś teraz wezwany ku chwale, nie udręce. Oto godzina
twego wyzwolenia!

Jego głos brzmiał jak grom, a twarz promieniała blaskiem błyskawic. Kim

poczuła, że drży; owinęła się rękoma. Wiatr dął wokół nich coraz silniej, gdy Paul
przemawiał i grzmiał grom. Kiedy Kim podniosła głowę, wydało jej się, że wiatr
niósł gwiazdy i gwiezdny pył przed jej oczami.

A wtedy Pwyll Dwukrotnie Narodzony, który był Panem Letniego Drzewa,

odwrócił się od nich wszystkich i zrobił kilka kroków na zachód, stając twarzą ku
odległemu morzu z jasnym księżycem za plecami. Usłyszeli, że woła potężnym
głosem:

– Lirananie, morski bracie! Wezwałem cię już trzykrotnie, raz z brzegu, raz

z morza i raz w zatoce Anor Lisen. Teraz, w tej godzinie, wzywam cię ponownie, byś
wyłonił się ze swych fal. W imię Mórnira i w obecności Dany, której księżyc jest
teraz nad nami, rozkazuję ci wysłać swe przypływy do mnie. Poślij je, Lirananie!
Wyślij morze, aby radość mogła wreszcie nastać u kresu smutnej opowieści od tak
dawna opowiadanej. Źródłem moim jest moc ziemi, bracie, a głos mój głosem Boga.
Rozkazuję ci, przybywaj!

Mówiąc to, Paul wyciągnął ręce gestem, jakby chciał zamknąć w sobie cały czas,

wszystkie światy Tkacza. Potem zamilkł. Czekali. Minęła chwila, a potem następna.
Paul nie drgnął. Trzymał wyciągnięte ręce, gdy wiatr szalał wokół niego, silny i dziki.
Za nim świecił księżyc w pełni, przed nim gwiazda wieczorna.

Kim usłyszała szum fal.
I wody morza, srebrne w blasku księżyca, zaczęły zalewać nagą równinę

Andarien. Coraz wyżej i wyżej wznosiły się, choć czyniły to łagodnie, kierowane
i ujarzmione. Paul trzymał wysoko gtowę i rozłożone szeroko w geście powitania
ramiona, ściągając morze w głąb lądu tak daleko od zatoki Linden. Kim mrugnęła
powiekami; łzy stały jej w oczach i ręce znów drżały. Wyczuła zapach soli
w wieczornym powietrzu, dostrzegła fale połyskujące w świetle księżyca.

Daleko, bardzo daleko dostrzegła lśniącą na falach postać z rękoma rozłożonymi

równie szeroko, co Paul. Wiedziała, kto to musiał być. Wytarłszy łzy, wytężyła
wzrok, by przyjrzeć mu się wyraźniej. Migotał w białej poświacie księżyca i zdawało
jej się, że wszystkie barwy tęczy tańczyły na szacie, w którą był odziany bóg morza.

Zobaczyła, że na wysokiej grani na pomocny zachód od nich Shahar wciąż tulił

do piersi swego syna, lecz obaj wydawali się Kim samotni na jakimś przylądku,
wyspie wyłaniającej się z morskiej toni.

Wyspie, jaką niegdyś było Glastonbury Tor, wznoszące się znad wody, która

niegdyś przykrywała równinę Somerset. Wody, po której niegdyś płynęła barka,
niosąc trzy królowe w żałobie i ciało Artura Pendragona do Avalonu.

W chwili gdy myśl ta stanęła jej w głowie, Kim dostrzegła łódź zbliżającą się ku

nim przez fale. Długi i piękny był ten statek, z pojedynczym, białym żaglem wydętym

przez dziwny wiatr. A na rufie, przy sterze zobaczyła znaną jej postać, postać, której
największe życzenie spełniła pod przymusem.

Woda dosięgła ich już. Świat zmienił się, wszystkie prawa świata. Pod księżycem

w pełni, który nigdy nie powinien był sunąć po niebie, kamienista równina Andarien
spoczęła na dnie morza aż do miejsca, w którym stali, na wschód od pobojowiska.
Posrebrzane wody Liranana zakryły poległych.

Paul opuścił ręce. Zupełnie nic nie powiedział, stojąc całkiem bez ruchu. Wiatr

przycichł. Niesiony tym spokojnym wiatrem, Flidais z andainów, który niegdyś był
Taliesinem w Camelocie dawno temu, podpłynął do nich swym statkiem i opuścił
żagiel.

Było bardzo, bardzo cicho. Potem Flidais stanął na rufie swej lodzi i spojrzał

wprost na Kimberly, mówiąc w owej ciszy: – Z mroku tego, co wyrządziłem tobie,
powstanie światło. Pamiętasz, jasnowidząca? Pamiętasz obietnicę, jaką złożyłem ci,
kiedy podarowałaś mi imię?

– Pamiętam – szepnęła Kim.
Bardzo trudno było jej mówić. Jednakże uśmiechała się przez łzy. Zbliżało się,

już tu było.

Flidais zwrócił się do Artura i skłoniwszy się nisko, rzeki pokornie, z czcią: –

Mój panie, przysłano mnie tu, by zabrać cię do domu. Czy zechcesz wejść na pokład,
abyśmy mogli odpłynąć w blasku Krosna do pałacu Tkacza?

Wszędzie wokół Kim słyszała mężczyzn i kobiety, płaczących z radości. Artur

drgnął. Jego twarz promieniała chwałą, gdy wreszcie przyszło zrozumienie.

A wtedy, dokładnie w chwili gdy pojawiło się, w chwili gdy zaproponowano mu

uwolnienie od tego cyklu swego żalu, Kim zobaczyła, jak ten blask gaśnie. Zacisnęła
dłonie u boków tak mocno, że paznokcie wbiły jej się do krwi w ciało.

Artur odwrócił się ku Guinevere.
Tysiąc słów mogło zostać wypowiedzianych w milczeniu ich oczu w świetle tego

księżyca. Opowieść tak wiele razy snuta w komnatach serca, że nie zostało już słów
do jej opowiedzenia. Szczególnie teraz. Nie tutaj, po tym, co się stało.

Wysunęła się naprzód z wdziękiem, nieskończoną troską. Podniosła usta do jego

ust i ucałowała go w same wargi na pożegnanie, po czym znów się cofnęła.

Nie odezwała się ani nie rozpłakała, ani nie prosiła o nic. W jej zielonych oczach

malowała się miłość i tylko miłość. Kochała tylko dwóch mężczyzn w całym swym
życiu, a każdy z nich kochał ją i siebie nawzajem. Lecz mimo iż jej miłość była
podzielona, była również czymś innym, niegdyś i teraz jednako: uczuciem
podtrzymującym i trwającym bez końca do końca świata.

Artur odwrócił się od niej tak powoli, iż wydawało się, że brzemię samego czasu

spoczywa na nim. Spojrzał na Flidaisa z pełnym boleści pytaniem na twarzy. Andain

załamał ręce, a potem rozłożył je bezradnie.

– Wolno mi tylko zabrać ciebie, wojowniku – szepnął. – Przed nami tak daleka

podróż, morze jest tak rozległe.

Artur zamknął oczy. Czy zawsze musi być cierpienie?, pomyślała Kim. Czy

radość nigdy nie może być czysta? Zobaczyła, że Lancelot płacze.

I wtedy, dokładnie wtedy, objawiły się rozmiary cudu. Wtedy właśnie spłynęła

łaska. Bowiem Paul Schafer przemówił ponownie i rzekł: – Nie jest to prawdą. Masz
pozwolenie. Sięgam dość głęboko, by tak mogło się stać.

Artur otworzył oczy i spojrzał z niedowierzaniem na Paula, który pokiwał głową

z cichą pewnością. – Masz pozwolenie – powiedział raz jeszcze.

A więc jednak radość może istnieć. Wojownik znów odwrócił się, by spojrzeć na

swoją Królową, światło i smutek swych dni, i po raz pierwszy od tak dawna
zobaczyli, że uśmiechnął się. Ona również uśmiechnęła się po raz pierwszy od tak
dawna i spytała dopiero teraz, gdy zapewniono ich o tym: – Czy zechcesz zabrać
mnie ze sobą tam, dokąd idziesz? Czy jest dla mnie miejsce wśród letnich gwiazd?

Przez łzy Kim zobaczyła, jak Artur Pendragon wychodzi naprzód i bierze

Guinevere za rękę. Przyglądała się, jak oboje wchodzą na pokład łodzi, która unosiła
się na falach wód zakrywających Andarien. Niemal nie mogła tego znieść, to było
zbyt dużo dla niej. Ledwo mogła oddychać. Czuła się tak, jakby jej dusza była strzałą
wypuszczoną z łuku, srebrną w blasku księżyca, nigdy nie spadającą.

Lecz to nie był koniec: zupełnie ostatni dar, ten, który zamykał i kończył całość.

W blasku księżyca Dany spostrzegła, że Artur i Guinevere odwracają się, by spojrzeć
na Lancelota.

I usłyszała, jak Paul znów przemawia z tak wielką mocą wplecioną w jego glos: –

Masz pozwolenie, jeśli tego chcesz. Zapłaciłeś do końca.

Z okrzykiem radości wydartym z jego wielkiego serca Artur natychmiast

wyciągnął rękę. – Och, Lance, chodź! – krzyknął. – Chodź!

Przez chwilę Lancelot nie ruszył się. A potem coś od dawna powstrzymywanego,

coś, czego od tak dawna wyrzekał się, zapłonęło w jego oczach jaśniej niż
jakakolwiek gwiazda. Wystąpił naprzód. Wziął dłoń Artura, a potem Guinevere,
którzy wciągnęli go na pokład. Tak oto wszyscy troje stanęli tam razem, a smutek
drugiej opowieści został wreszcie ukojony i wszystko naprawione.

Flidais zaśmiał się w głos z zadowolenia i szybko pociągnął za linę, która

wciągała biały żagiel. Ze wschodu zerwał się wiatr. Wtedy, tuż przed odpłynięciem
łodzi, Kim zobaczyła, że Paul wreszcie poruszył się. Ukląkł przy szarym kształcie,
który zmaterializował się u jego boku.

Na chwilę wtulił twarz głęboko w wyszarpaną sierść psa, który ocalił go na

Drzewie – ocalił go, by koło czasu mogło obrócić się i znaleźć tę chwilę czekającą

w Andarien.

– Żegnaj, wielkie serce. – Kim usłyszała jego słowa. – Nigdy nie zapomnę.
Tym razem powiedział to swym własnym głosem i nie było w nim gromów,

jedynie dotkliwy smutek i bardzo głęboka radość, które poczuła w sobie również,
dokładnie te same dwie rzeczy, gdy Cavall skoczył jednym wielkim susem, by
wylądować u stóp Artura w chwili, gdy łódź zawróciła na zachód.

I tak oto stało się to, co Artur rzekł niegdyś w Cader Sedat psu, który był mu

towarzyszem w tak wielu wojnach: że nadejdzie jeszcze taki dzień, gdy nie będą
musieli rozstawać się.

Stało się. W srebrnej poświacie księżyca długi, smukły stateczek chwycił w żagle

wzbierający wiatr i zabrał ich daleko, Artura, Lancelota i Guinevere. Pożeglował
obok przylądka, na którego samotnej wyżynie Shahar uniósł rękę w geście
pożegnania i wszyscy troje pożegnali go z czcią. Potem tym, którzy przyglądali się
z równiny, wydało się, że statek zaczął wznosić się w głąb nocy, nie idąc za
krzywizną ziemi, lecz podążając zupełnie inną ścieżką. Oddalał się coraz bardziej,
wznosząc się cały czas na wodach morza, które nie należało do żadnego świata i do
wszystkich zarazem. Kim wytężała wzrok najdłużej jak mogła, by widzieć jasne
włosy Guinevere – włosy Jennifer – błyszczące w jaskrawym świetle księżyca. Potem
to znikło w odległym mroku i ostatnią rzeczą, jaką zobaczyli, był błysk włóczni
Artura przypominający nową gwiazdę na niebie.

Część V
Kwietny ogień

Rozdział 18

Nikt z żywych nie pamiętał takiego urodzaju jak ten, który nastał w Najwyższym

Królestwie pod koniec owego lata. W Cathalu również spichrze były pełne, a ogrody
Larai Rigal rosły coraz bardziej piękne – przesycone wonią kwiatów, olśniewające
barwami – z każdym mijającym dniem. Na Równinie skrzydła eltorów pędziły wśród
bujnych, zielonych traw, a łowy były łatwe i radosne pod rozległym niebem. Lecz
nigdzie trawa nie rosła tak wysoko, jak na Kurhanie Ceinwen pod Celidonem.

Nawet w Andarien gleba ponownie stała się żyzna – dosłownie w ciągu jednej

nocy, wraz z odpływem wód, które przybyły, by zabrać wojownika. Mówiono
o ponownym osiedleniu się tam i na półwyspie Sennett. W żeglarskim Taerlindel,
w Cynan i Seresh mówiono o wybudowaniu statków, by pożeglowac wzdłuż długiego
wybrzeża, za Anor Lisen i Klify Rhudh, aż do Sennett i zatoki Linden. Mówiono
o wielu rzeczach, gdy zbliżał się koniec tego lata, a były to słowa utkane z pokoju
i cichej radości.

W pierwszych tygodniach po bitwie nie było wiele czasu na świętowanie. Armia

Cathalu pojechała na północ pod dowództwem swego najwyższego władcy,
Shalhassana, który wraz z Mattem Sörenem zajął się wymieceniem resztek urgachów
i svart alfarów, którzy zbiegli po Bael Andarien, bowiem król krasnoludów nie chciał
pozwolić swemu ludowi na odpoczynek, zanim nie zostaną zgładzeni ostatni słudzy
Ciemności.

Dalrei, ciężko poszkodowani na wojnie, wycofali się do Celidonu, by się

naradzić, a lios alfarowie powrócili do Danilothu.

Danilothu, lecz już nie Krainy Cieni. Dwa miesiące po bitwie, która położyła kres

wojnie, po tym, jak krasnoludowie i mężowie z Cathalu zakończyli swe dzieło,
pewnej rozgwieżdżonej nocy ludzie aż w Paras Derval na południu zobaczyli łunę
bijącą nagle na północy i wykrzyknęli ze zdumienia i radości na widok Krainy
Światła, która odzyskała swą najprawdziwszą nazwę.

I tak się stało, że w tym czasie, gdy plony były już zebrane w spichlerzach,

najwyższy król Aileron wysłał swych posłańców na wszystkie strony swego kraju, do
Danilothu i Larai Rigal, Celidonu i za góry do Banir Lók, by wezwać wolne narody
Fionavaru na tygodniowe święto do Paras Derval: święto utkane w imię
wywalczonego wreszcie pokoju i dla uczczenia tych trojga, którzy zostali z piątki
cudzoziemców Lorena Srebrnego Płaszcza, oraz po to, by ich pożegnać po raz ostatni.

Jadąc na południe z dalrei na przyjęcie, które miało się odbyć najego cześć, Dave

wciąż nie miał dokładnie pojęcia, co zamierza zrobić. Wiedział – nawet pomimo swej
skłonności do poczucia braku bezpieczeństwa – że był tu mile widziany, a nawet
kochany. Wiedział również, jak bardzo kocha tych ludzi. Jednakże to nie było aż tak

proste; nic już takie nie wydawało się, nawet teraz.

Po tym, co przydarzyło mu się, jak zmienił się i jak wiele rzeczy odmieniło jego,

ostatnio w jego snach każdej nocy zaczęli pojawiać się rodzice i brat. Pamiętał
również, jak myśl o Josefie Martyniuku nie opuszczała go przez cały czas poczas
ostatniej bitwy w Andarien. Dave wiedział, że istnieją pewne sprawy, które trzeba
dokończyć, a częścią tego, czego nauczył się wśród dalrei, było zrozumienie, jak
ważne jest ich rozstrzygnięcie.

Drugą jednakie rzeczą, której się nauczył, była radość, bogactwo uczucia

przynależności, jakiego jeszcze nigdy dotąd nie zaznał. Wszystko to oznaczało, że
trzeba będzie podjąć decyzję i to wkrótce – postanowiono bowiem, że po zakończeniu
tygodnia świętowania Jaelle i Teyrnon, połączywszy moc Dany i Mórnira, razem
wyślą ich do domu, z powrotem do ich świata. Jeśli tylko będą tego pragnęli.

Równina była piękna, kiedy jechali na południowy zachód przez rozległy step,

widząc wielkie skrzydła eltorów, które migały w oddali pod wysokimi, białymi
obłokami i łagodnym słońcem dobiegającego kresu lata. Było zbyt pięknie, by
myśleć, by zmagać się z cieniami i wnioskami płynącymi z tego, toteż na jakiś czas
Dave porzucił te myśli.

Rozejrzał się wokół. Wydawało się, że cały trzeci szczep i wielu pozostałych

dalrei jechało na południe wraz nim na zaproszenie najwyższego króla. Nawet
Gereint był tam, jadąc w jednym z rydwanów, które Shalhassan zostawił,
wyruszywszy na południe do Cathalu. Torc i Levon jechali spokojnie, niemal leniwie
po obu stronach Dave’a przez całe popołudnie.

Uśmiechnęli się do nie?o, zauważywszy jego spojrzenie, lecz żaden z nich nie

odzywał się wiele podczas tej podróży: wiedziai, że nie chcą wywierać na niego
żadnego nacisku. Niemniej jednak uświadomienie sobie tego cofnęło go do decyzji,
którą musiał podjąć, a z tym nie chciał mieć do czynienia. Zamiast tego wrócił
myślami do minionych tygodni.

Przypomniał sobie uczty i tańce pod gwiazdami i pomiędzy ogniskami płonącymi

na Równinie. Taniec o galopie Ivora do Adein i następny o odwadze dalrei
w Andarien. Jeszcze inne, zawile utkane, mówiły o indywidualnych chwalebnych
czynach na wojnie. Więcej niż raz kobiety dalrei przedstawiały czyny Davora od
Topora w bitwie z Ciemnością. Więcej też niż raz po takich tańcach, przez wszystkie
ciepłe noce tego lata, gdy Rangat jaśniała niczym nie skażona na północy, kobiety
przychodziły do Dave’a po wygaśnięciu ognisk na innego rodzaju tańce.

Jednakże nie Lianę. Córka Ivora tańczyła dla nich wszystkich pomiędzy

ogniskami, lecz nigdy z Dave’em w jego pokoju w nocy. Kiedyś mógłby tego
żałować, znaleźć w tym źródło tęsknoty czy cierpienia. Jednakże nie teraz, z wielu
powodów. Nawet w tym była radość, którą można było się cieszyć podczas czasu

uzdrawiania tego lata na Równinie.

Czuł się jednocześnie zaszczycony i zalękniony, gdy Torc przyszedł do niego

z prośbą w kilka tygodni po powrocie z Celidonu. Trzeba było długiej nocy prób,
podczas której Levon na zmianę ćwiczył go bez końca i poił sachenem w przerwach
wśród wybuchów śmiechu, zanim Dave poczuł się gotów stanąć następnego poranka
z niejakim kacem, który komplikował sytuację, przed obliczem Avena dalrei
i powiedzieć to, co miało zostać powiedziane.

Dokonał tego jednak. Zastał lvora spacerującego z kilkoma wodzami

w obozowisku w Celidonie. Levon powiedział mu, że trzeba to powiedzieć przy jak
największej ilości świadków. Toteż Dave przełknął ślinę, wystąpił przed Avena
i rzekł: – Ivorze dan Banorze, zostałem przysłany przez honorowego i godnego
jeźdźca zwiadomością dla ciebie. Avenie, Torc dan Sorcha mianował mnie swym
orędownikiem i polecił mi powiedzieć ci w obecności wszystkich tu zgromadzonych,
że słońce wstaje w oczach twej córki.

Tego lata po wojnie zawarto wiele małżeństw we Fionavarze i w bardzo wielu

przypadkach oświadczyny odbyły się na stary sposób, z orędownikiem – co było
w prawdziwym sensie hołdem złożonym Diarmuidowi dan Ailellowi, który ożywił
tradycję, w ten sposób oświadczając się Sharrze z Cathalu.

Wiele małżeństw. A jedno z nich trzeci szczep świętował niedługo po tym, jak

Dave wypowiedział te słowa. Bowiem Aven udzielił zezwolenia z radością i wtedy
Lianę uśmiechnęła się tym tajemniczym uśmiechem, który wszyscy znali tak dobrze,
i powiedziała całkiem po prostu: – Tak, oczywiście. Oczywiście, że wyjdę za niego.
Zawsze miałam taki zamiar.

Levon później wyraził komentarz, że była to najbardziej rozwścieczająco

niesprawiedliwa uwaga, jaką wypowiedziała kiedykolwiek jego siostra. Torcowi
zdawało się to wcale nie przeszkadzać. Sprawiał wrażenie oszołomionego i pełnego
niedowierzania przez całą ceremonię, podczas której Cordeliane dal Ivor stała się
jego żoną. Ivor popłakał się i Sorcha również. Leith nie. Zresztą nikt się tego po niej
nie spodziewał.

Był to cudowny wieczór i cudowne lato niemal pod każdym względem. Dave

wybrał się nawet z jeźdźcami na polowanie na eltory. I znów Levon wyuczył go, tym
razem posługiwania się nożem z końskiego grzbietu. Któregoś poranka o świcie Dave
wyjechał z łowcami, wybrał byka eltora z pędzącego skrzydła, zbliżył się do niego
galopem i skoczył – nie mając zaufania do swego rzutu nożem – ze swego konia na
grzbiet eltora, zatapiając ostrze w jego gardle. Przeturlał się, wstał z trawy i pomachał
ręką Levonowi. A przywódca polowania i wszyscy inni odpowiedzieli na jego salut
pochwalnymi okrzykami i wzniesionymi wysoko klingami.

Cudowne lato wśród ludzi, których kochał, na rozległej Równinie, która do nich

należała. A teraz musiał podjąć decyzję, lecz miał wrażenie, że nie potrafi jej podjąć.

Tydzień później wciąż jeszcze nie był zdecydowany. Szczerze mówiąc, nie miał

za bardzo czasu na wgłębianie się w siebie. W Paras Derval odbywały się w wielkiej
sali pałacowej oszałamiająco huczne uczty. Znów była muzyka, tym razem innego
rodzaju, byli bowiem wśród nich teraz lios alfarowie i pewnego wieczoru Ra-Tenniel,
ich władca, sam zaśpiewał długą opowieść o wojnie, która właśnie się zakończyła.

W pieśń tę były wplecione liczne sprawy w równym stopniu stworzone z piękna

i bólu. Od samego początku, gdy Loren Srebrny Płaszcz sprowadził pięcioro
cudzoziemców do Fionavaru z innego świata.

Ra-Tenniel zaśpiewał o Paulu na Letnim Drzewie, o bitwie wilka i psa,

o poświęceniu Ysanne. Zaśpiewał o księżycu Dany i narodzinach Imraith-Nimphais.
(Dave zerknął wzdłuż stołu i dostrzegł, że Tabor dan lvor spuścił głowę.) Jennifer
w Starkadh. Narodziny Dariena. Przyjście Artura. Guinevere. Przebudzenie Dzikich
Łowów, gdy Firm dan Shahar wstąpił na Najdłuższą Drogę.

Śpiewał o Maidalan: o Kevinie w Dun Maura, czerwonych kwiatach o brzasku

w topniejącym śniegu. O galopie Ivora do Adein, przybyciu lios, o Oweinie na niebie.
O Duszodzierżcy na morzu, rozbiciu Kotła w Cader Sedat. Lancelocie w Komnacie
Umarłych. Paraiko w Khath Meigol i ostatnim kaniorze. (Po drugiej stronie komnaty
Ruana siedział obok Kim i przysłuchiwał się w nieprzeniknionym milczeniu.)

Ra-Tenniel ciągnął dalej. Ogarnął wszystko, ożywił ponownie pod witrażowymi

oknami wielkiej sali pałacowej. Zaśpiewał o Jennifer i Brendelu w Anor Lisen,
Kimberly z Baelrathem nad Calor Diman, Lancelocie toczącym bój w świętym gaju
i widmowym statku Amairgena mijającym plaże Sennett tysiąc lat temu.

A potem, na końcu, w odcieniach smutku i radości, Ra-Tenniel zaśpiewał im

o samej Bael Andarien: o Diarmuidzie dan Ailellu, który walczył z Uathachem, zabił
go o zachodzie słońca i sam umarł. O Taborze i jego lśniącym wierzchowcu, którzy
wzbili się w niebo na spotkanie smoka Maugrima. O bitwie i śmierci na spustoszonej
równinie. A potem o tym, jak daleko stamtąd, w siedzibie zła, osamotniony
i zalękniony (wszystko to wyraził złoty głos) Darien wybrał Jasność i zabił Rakotha
Maugrima.

Dave płakał. Serce mu się krajało na dźwięk tak wielkiej chwały i cierpienia, gdy

Ra-Tenniel dotarł do końca swej pieśni: do Galadana i Rogu Oweina. Finn dan
Shahar spadł z niebios, by Ruana mógł spętać Łowy. I na samym końcu Arrur,
Lancelot i Guinevere odpłynęli w radości po morzu, które zdawało się wznosić, aż
sięgnęło gwiazd.

Łzy żyjących płynęły swobodnie tej nocy w Paras Derval, gdy wspominano

poległych i ich czyny.

Mimo to był to tydzień głównie utkany ze śmiechu i radości, sachenu i wina –

białego z Południowej Twierdzy i czerwonego z Gwen Ystrat – wypełnionych po
brzegi zajęciami pogodnych dni o błękitnym niebie i nocy ucztowania w wielkiej sali
pałacowej, po których dla Dave’a przychodziła pora na ciche spacery zdała od
namiotów dalrei za murami miasta, by popatrzeć w jasne gwiazdy z dwoma braćmi
u boku.

Jednak Dave wiedział, że aby rozstrzygnąć kwestię, która leżała mu na sercu,

musi być sam, toteż wreszcie ostatniego dnia festiwalu, wymknął się potajemnie na
swym ulubionym czarnym koniu. Zarzucił sobie na szyję róg Oweina zawieszony na
nowym rzemieniu i pojechał na północ i zachód uczynić jedną rzecz i spróbować
rozstrzygnąć drugą.

Była to droga, którą już jechał uprzednio w chłodzie zimowych śniegów tego

wieczoru, gdy Kim zbudziła Łowy ogniem, który niosła, a on wezwał ich graniem
rogu. Teraz było lato, koniec lata przechodzący w jesień. Poranek był rześki
i pogodny. W górze śpiewały ptaki. Wkrótce liście zaczną zmieniać kolory na
czerwone, złote i brązowe.

Dotarł do zakrętu na drodze i dostrzegł maleńkie, przypominające klejnot

jeziorko w dolinie poniżej. Minął wysokie wzniesienie, widząc pustą chatkę daleko
w dole. Przypomniał sobie ostatni raz, kiedy tędy jechali. Dwaj chłopcy wyszli zza
chatki, by na nich popatrzeć. Dwaj chłopcy, obaj teraz nieżyjący, dzięki którym
możliwy był spokój tego poranka.

Potrząsnął głową w zamyśleniu i pojechał dalej na północny zachód, skręcając

w świeżo zżęte pola pomiędzy Rhoden i Północną Twierdzą. Po obu stronach były
rozrzucone gospodarstwa. Kilku ludzi zauważyło go i pomachało mu ręką. On też im
pomachał.

Potem, około południa, przeciął Wielki Trakt i wiedział, że już jest bardzo blisko.

Kilka minut później znalazł się na obrzeżu puszczy Pendaran i ujrzał rozwidlone
drzewo, a potem jaskinię. Wejście do niej znów zagrodzone było olbrzymim
kamieniem, dokładnie tak samo jak poprzednio, i Dave wiedział, kto śpi w jej mroku.

Zsiadł z konia, wziął róg w dłonie i wszedł nieco w głąb lasu. Światło było tu

cętkowane i liście szumiały nad jego głową. Jednakże nie czuł strachu, nie tym razem.
Nie tak jak tej nocy, gdy spotkał Flidaisa. Lios alfarowie powiedzieli im, że Wielka
Puszcza ugasiła swój gniew. Miało to coś wspólnego z Lancelotem i Darienem,
i ostatecznym odejściem Lisen, której diadem zapłonął w Starkadh. Dave tak
naprawdę nie rozumiał takich rzeczy, lecz jedną rzecz rozumiał i sprowadziła go tu
ponownie z rogiem w ręku.

Czekał z cierpliwością, która była vv nim czymś nowym. Przyglądał się, jak

cienie mrugają i zmieniają się na ściółce leśnej i w liściach nad głową. Słuchał
odgłosów lasu. Starał się myśleć, zrozumieć siebie i swe pragnienia. Jednakże trudno

mu było się skupić, bowiem czekał na kogoś.

I wtedy usłyszał za sobą inny dźwięk. Z bijącym sercem pomimo całego

wewnętrznego przygotowania, Dave odwrócił się i przyklęknął ze spuszczoną głową.

– Możesz wstać – powiedziała Ceinwen. – Ze wszystkich mężczyzn ty

powinieneś wiedzieć, że możesz wstać.

Podniósł głowę i znów ją ujrzał: w zieleni jak zawsze, z lukiem w ręce. Łukiem,

z którego nieomal zabiła go nad sadzawką w gaju Faelinn.

Nie wszyscy muszą umrzeć, powiedziała tamtej nocy. Tak więc przeżył, by

otrzymać róg, pójść z toporem na wojnę i wezwać Dzikie Łowy. By znów wrócić
tutaj.

Bogini stała przed nim promienna i wspaniała, choć tłumiła blask bijący z jej

twarzy, by mógł spojrzeć na nią i nie zostać oślepiony.

Wstał, jak mu poleciła. Zaczerpnął głęboko tchu, by uspokoić bijące serce.

Powiedział: – Bogini, przyszedłem zwrócić podarunek. – Wyciągnął ku niej rękę
z rogiem i z zadowoleniem spostrzegł, że ręka mu nie drżała. – To rzecz zbyt potężna,
by była w mym posiadaniu. Myślę, że zbyt potężna dla każdego śmiertelnika.

Ceinwen uśmiechnęła się, piękna i straszna. – Tak myślałam, że przyjdziesz –

rzekła. – Czekałam, żeby zobaczyć. Gdybyś nie przyszedł, sama bym cię odwiedziła
przed twym odejściem.

Dałam ci więcej, niż zamierzałam dać wraz z tym rogiem. – A potem,

łagodniejszym już tonem: – To, co powiedziałeś, jest prawdą, Davorze od Topora.
Trzeba go znów ukryć, by zaczekał na wezwanie, gdy będzie ponownie potrzebny.
Wiele, wiele lat.

– Bez niego zginęlibyśmy nad Adein – powiedział cicho Dave. – Czy to nie

oznacza, że był wówczas potrzebny?

Znów się uśmiechnęła, nieodgadniona, kapryśna. Powiedziała: – Stałeś się

mądrzejszy od czasów, gdy ostatnio się widzieliśmy. Mogę jedynie żałować, że
odchodzisz.

Na to nic nie mógł jej powiedzieć. Podsunął jej nieco róg, a ona wzięła go z jego

ręki. Jej palce dotknęły jego dłoni i wtedy zadrżał z zalęknionego podziwu
i wspomnień.

Zaśmiała się gardłowo.
Dave poczuł, że oblewa się rumieńcem. Musiał jednakże zapytać o coś, nawet

jeśli miała go wyśmiać. Po chwili spytał: – Czy równie przykro byłoby ci, gdybym
został? Od dłuższego czasu próbuję podjąć decyzję. Wydaje mi się, że gotów jestem
wrócić do domu, lecz inna część mej duszy rozpacza na myśl o odejściu. – Powiedział
to najstaranniej jak potrafił, z większą godnością, niż spodziewał się po sobie.

Bogini nie roześmiała się. Spojrzała na niego i w jej oczach odmalowała się

obcość, na wpół oziębła, na wpół zasmucona. Potrząsnęła głową. – Dave Martyniuku
– rzekła – zmądrzałeś od tamtej nocy w gaju Faelinn. Sądziłam, że znasz odpowiedź
na to pytanie bez mojej podpowiedzi. Nie możesz zostać i powinieneś był wiedzieć,
że nie możesz.

Coś zaskoczyło w umyśle Dave’a: obraz, inne wspomnienie. Tuż zanim znów się

odezwała, w tej połówce sekundy zanim podała mu powód, zrozumiał.

– Co ci powiedziałam tej nocy nad sadzawką? – spytała tonem chłodnym

i gładkim niczym jedwab.

Wiedział. Przypuszczał, że ta świadomość cały czas była gdzieś ukryta w głębi

jego umysłu.

Żaden mężczyzna z Fionavaru nie może ujrzeć polującej Ceinwen.
To właśnie powiedziała. On jednakże zobaczył jej polowanie. Zobaczył, że ubiła

jelenia nad skąpaną w księżycowej poświacie sadzawką, a potem ten jeleń wstał
z martwych, skłonił się Łowczyni i znikł między drzewami.

Żaden mężczyzna z Fionavaru... Dave znał już odpowiedź na swój dylemat: jest

i zawsze była tylko jedna odpowiedź.

Wracał do domu. Taka była wola bogini. Tylko opuszczając Fionavar mógł ocalić

życie, tylko opuszczając go mógł uniknąć śmierci za to, co zobaczył.

W sercu poczuł jedno surowe ukłucie żalu, które jednakże szybko minęło,

zostawiając po sobie smutek, który będzie mu zawsze towarzyszył, lecz także
głębokie przekonanie, że było tak dlatego, że nie mogło być inaczej.

Gdyby nie był przybyszem z innego świata, Ceinwen nie mogłaby pozwolić mu

żyć; nigdy nie mogłaby podarować mu rogu. W przebłysku olśnienia Dave dostrzegł,
że na swój sposób bogini również była skrępowana przez swą naturę, przez to, co
wygłosiła.

Tak więc będzie musiał odejść. Nie pozostała mu żadna decyzja. Decyzja została

podjęta dawno temu i przez cały czas nosił w sobie świadomość tego. Zaczerpnął
znów tchu, powoli i głęboko. W lesie było bardzo cicho. Żaden ptak teraz nie śpiewał.

Przypomniał sobie wtedy coś jeszcze i powiedział: – Przysiągłem ci tamtej nocy,

wtedy za pierwszym razem, że zapłacę każdą cenę, jaka będzie konieczna. Jeśli
zechcesz na to tak spojrzeć, być może moje odejście będzie tą ceną.

Znów uśmiechnęła się, tym razem serdecznie. – Tak na to spojrzę – oświadczyła.

– Nie będę domagać się innej ceny. Pamiętaj mnie.

Światłość biła z jej twarzy. Dave otworzył usta, lecz nie mógł nic wykrztusić. Jej

i jego własne słowa uświadomiły mu ostatecznie, że wraca. Wszystko to zostanie za
nim. Musi zostać. Wspomnienie będzie wszystkim, co musi zabrać ze sobą i nieść
przez wszystkie swe dni.

Po raz ostatni przykląkł przed Ceinwen od Łuku. Stała nieruchomo jak posąg,

spoglądając na niego z góry. Wstał i odwrócił się, by odejść wśród cieni i plamek
światła wśród liści.

– Stój! – powiedziała bogini.
Odwrócił się, zdjęty strachem, nie wiedząc, czego teraz zażąda od niego.

Mierzyła go spojrzeniem przez dłuższy czas, zanim wreszcie odezwała się:

– Powiedz mi, Dave Martyniuku, Davorze od Topora, gdyby pozwolono ci nadać

imię synowi we Fionavarze, dziecku z andainów, jakie imię chciałbyś, by twój syn
zaniósł w głąb czasu?

Była tak promienna. Miał teraz łzy w oczach, przez co jej wizerunek migotał

i rozmywał mu się przed oczyma i coś jeszcze lśniło niczym księżyc w jego sercu.

Przypomniał sobie: noc na kurhanie w Celidonie, na południe od rzeki Adein.

Pod gwiazdami odzyskanej wiosny legł z boginią w świeżej, zielonej trawie.

Zrozumiał. I w tym momencie, tuż zanim przemówił, wyrażając słowami jasność

w swym wnętrzu, coś zakwitło w jego myślach, gwałtowniej niż księżyc w jego sercu
czy jasność w twarzy Ceinwen. Zrozumiał i tam, na obrzeżu puszczy Pendaran, Dave
wreszcie pogodził się z samym sobą, z tym, kim kiedyś był w całej swej goryczy
i tym, kim teraz stał się.

– Bogini – rzekł przez ściśnięte gardło – gdyby takie dziecko urodziło się

i miałbym nadać mu imię, nazwałbym go Kevinem. Na pamiątkę mego przyjaciela.

Po raz ostatni uśmiechnęła się do niego.
– Tak też się stanie – rzekła Ceinwen.
Zabłysło oślepiające światło i został sam. Odwrócił się, wrócił do swego konia

i dosiadł go, by rozpocząć długą drogę powrotną. Z powrotem do Paras Derval,
a stamtąd daleko, daleko, do domu.

Paul spędził dnie i noce tego ostatniego tygodnia na żegnaniu się. W odróżnieniu

od Dave’a, a nawet Kim, wydawał się nie zawiązać prawdziwie głębokich więzi tu we
Fionavarze. Częściowo było to spowodowane jego własną naturą, tym, co
w pierwszym rzędzie skłoniło go przybycia tutaj. Jednakże w większym stopniu
przyczyną było to, co przydarzyło mu się na Letnim Drzewie, co naznaczyło go jako
kogoś stojącego na uboczu, tego, który potrafi rozmawiać z bogami i każe im się mu
kłaniać. Nawet tu u kresu, po zakończeniu wojny, jego ścieżka wciąż była samotna.

Z drugiej strony, istnieli ludzie, na których mu zależało i których będzie mu

brakowało. Starał się poświęcać każdemu z nich nieco czasu podczas tych ostatnich
dni.

Pewnego poranka wybrał się samotnie do znajomego sklepu na końcu AJei

Kowadeł, w pobliżu trawnika, na którym widział znów dzieci bawiące się, choć nie
w takienę. Pamiętał bardzo dobrze drzwi sklepu, choć w jego wspomnieniach była
zima i noc. Za pierwszym razem Jennifer kazała mu przyprowadzić się tu tej nocy,

gdy urodził się Darien. A potem innej nocy, po tym, jak Kim wysłała ich do
Fionavaru ze Stonehenge, szedł bez płaszcza, lecz nie zziębnięty na zimowym
wietrze, z ciepłego wnętrza Czarnego Dzika, gdzie kobieta zginęła, by uratować mu
życie, aż dotarł tu i zobaczył rozwarte na oścież drzwi i zaspy śniegu gromadzące się
w nawach sklepu.

I pustą kołyskę kołyszącą się w zimnej komnacie na piętrze. Przerażenie, jakie

ogarnęło go wtedy, wciąż było w nim żywe.

Teraz jednakże było lato. Strach minął: unicestwiony przez dziecko, które

urodziło się w tym domu, leżało w tej kołysce. Paul wszedł do sklepu. Było w nim
bardzo tłoczno, bowiem trwało święto i w Paras Derval było mnóstwo ludzi.
Niemniej jednak Vae poznała go natychmiast, a potem również Shahar. Zostawili
dwóch subiektów, by zajęli się klientami nabywającymi wełniane towary
i zaprowadzili Paula na górę.

Doprawdy bardzo niewiele mógł im powiedzieć. Ślady zmartwień wciąż

malowały się wyraźnie na twarzach ich obojga mimo upływu miesięcy. Shahar
opłakiwał Finna, który umarł mu na rękach. Jednakże Paul wiedział, że Vae opłakuje
obu swoich synów, również Dariego, niebieskookie dziecko, które chowała i kochała
od chwili jego narodzin. Zastanawiał się, skąd Jennifer tak dobrze wiedziała, kogo
poprosić o zaopiekowanie się jej dzieckiem i nauczenie go miłości.

Aileron zaproponował Shaharowi liczne stanowiska i zaszczyty w swym pałacu,

lecz cichy rzemieślnik postanowił wrócić do swego sklepu i swego rzemiosła. Paul
przyglądał im tym dwojgu i zastanawiał, czy są dość jeszcze młodzi, by mieć jeszcze
jedno dziecko. I czy wytrzymaliby to. Łudził się nadzieją, że tak.

Powiedział im, że odchodzi, że przyszedł pożegnać się. Porozmawiali

o drobiazgach, zjedli ciasto, które upiekła Vae, lecz potem jeden z subiektów zawołał
z dołu, że nie wie, jak wycenić belę tkaniny i Shahar musiał zejść. Paul i Vae poszli
za nim. W sklepie, pełni zażenowania, podarowali mu szal na zbliżającą się zimę.
Wtedy uświadomił sobie, że nie ma pojęcia, jaka będzie pora roku w ich świecie.
Wziął szalik, pocałował Vae w policzek, a potem wyszedł.

Następnego dnia pojechał na przejażdżkę na południe i zachód z nowym księciem

Seresh. Niavin zginął z rąk dosiadającego slauga urgacha w Andarien. Nowy książę
jadący z Paulem wyglądał jak zawsze – ogromny, sprawny, brązowo włosy, z hakiem
I złamanego nosa rzucającym się w oczy w szczerej twarzy. Nic tak bardzo nie
ucieszyło Paula od czasów zakończenia wojny niż fakt, że Aileron mianował na to
stanowisko Colla.

Była to cicha przejażdżka. Coli był zawsze małomówny z natury. To Erron

i Carde albo zawadiacki, hałaśliwy Tegid wydobywali śmiech ukrywany w jego
naturze. Ci trzej i Diarmuid, który wziął pozbawionego ojca chłopca z Taerlindel

i uczynił go swą prawą ręką.

Przez część drogi trakt wiódł ich obok miasteczek, przez które galopowali

szaleńczo tak dawno temu z Diarem podczas potajemnej wyprawy na drugą stronę
Saeren do Cathalu.

Kiedy trakt rozwidlił się ku Południowej Twierdzy, za niewypowiedzianą zgodą

pojechali dalej na zachód i wczesnym popołudniem stanęli na wzniesieniu, z którego
widać było w oddali mury Seresh i morze za nim. Zatrzymali się tam i spojrzeli
w dół.

– Czy wciąż go nienawidzisz? – spytał Paul i były to pierwsze słowa

wypowiedziane od dawna. Wiedział, że Coli zrozumie, co miał na myśli. Przekląłbym
go w imię wszystkich bogów i bogiń, jacy istnieją, powiedział Paulowi bardzo późną
nocą dawno temu w ciemnym korytarzu pałacu. I wymienił imię Ailerona, co było
wtedy zdradą.

Teraz wielki mężczyzna powoli kręcił głową. – Teraz rozumiem go lepiej.

I widzę, jak wiele wycierpiał. – Zawahał się, po czym dodał bardzo cicho: – Ale
będzie mi brakowało jego brata do końca mych dni.

Paul zrozumiał. To samo czuł w sprawie Kevina. Dokładnie to samo.
Żaden z nich już nic więcej nie powiedział. Paul obejrzał się na zachód, gdzie

morze błyszczało w jasnym słońcu. Pod falami były gwiazdy. Widział je. W sercu
pożegnał się z Lirananem, bogiem, który nazwał go bratem.

Coli zerknął na niego. Paul pokiwał głową, obaj zawrócili i pojechali z powrotem

do Paras Derval.

Następnego wieczoru, po bankiecie w sali pałacowej – tym razem podano

cathalskie jedzenie przyrządzone przez samego mistrza kuchni Shalhassana – znalazł
się w Czarnym Dziku z Dave’em i Collem i wszystkimi ludźmi z Południowej
Twierdzy, którzy popłynęli do Cader Sedat na Prydwenie.

Wypili dużo i właściciel karczmy nie chciał przyjąć pieniędzy za piwo od

żadnego z ludzi Diarmuida. Tegid z Rhoden, który nie mógł przepuścić takiej okazji,
opróżnił dziesięć wielkich kufli na początek, po czym w miarę upływu nocy nabierał
tempa. Paul sam się lekko upił, co było niezwykłe i być może przez to wspomnienia
nie chciały odejść. Przez całą długą noc bez przerwy słyszał w myślach pieśń Racheli
wśród śmiechu i pożegnalnych uścisków.

Następne popołudnie, przedostatnie, spędził w kwaterze magów w mieście. Dave

był z dalrei, lecz Kim tym razem towarzyszyła mu, więc we dwoje spędzili kilka
godzin z Lorenem, Mattem i Teyrnonem z Barakiem, siedząc w ogrodzie na tyłach
domu.

Loren Srebrny Płaszcz, który już nie był magiem, mieszkał teraz w Banir Lok

jako główny doradca króla krasnołudów. Teyrnon i Barak wyraźnie ucieszyli się

z odwiedzin tych dwóch, choćby tylko na jakiś czas. Teyrnon krzątał się w słońcu,
pilnując, by wszyscy mieli kieliszki napełnione po brzegi.

– Powiedzcie mi – rzekł Barak nieco nieśmiało do Lorena i Matta – czy myślicie,

że we dwóch moglibyście się zająć się uczniem przez kilka miesięcy w przyszłym
roku? Czy może zapomnieliście wszystko, co wiedzieliście?

Matt zerknął na niego szybko. – Już masz ucznia? Świetnie, doskonale.

Potrzebujemy co najmniej jeszcze trzech albo czterech.

– My? – dogadywał Teyrnon.
Matt spojrzał bykiem. – Trudno się wyzbyć nawyków. Mam nadzieję, że

niektórych nie można wcale.

– Nie trzeba ich się nigdy wyzbywać – oświadczył poważnie Teyrnon. – Wy dwaj

zawsze będziecie należeć do rady magów.

– Kto jest twoim nowym uczniem? – spytał Loren. – Czy go znamy?
W odpowiedzi Teyrnon spojrzał na okno na drugim piętrze od strony ogrodu.
– Chłopcze! – krzyknął tonem udającym surowość. – Mam nadzieję, że uczysz

się, a nie podsłuchujesz plotek tu na dole?

Chwilę później w otwartym oknie pokazała się niesforna brązowa czupryna.
– Oczywiście, że się uczę – powiedział Tabor – ale szczerze mówiąc, nie ma

w tym nic trudnego!

Matt mruknął z udawaną dezaprobatą. Loren, starając się zrobić groźną minę,

warknął gniewnie: – Teyrnonie, daj mu Księgę Abhara i wtedy zobaczymy, czy nauka
idzie mu trudno, czy nie!

Paul wyszczerzył zęby w uśmiechu i usłyszał, jak Kim śmieje się z radości,

ujrzawszy, kto uśmiecha się do nich z góry.

– Tabor! – wykrzyknęła. – Kiedy to się stało?
– Dwa dni temu – odparł chłopiec. – Mój ojciec udzielił zezwolenia dwa dni

temu, po tym, jak Gereint poprosił mnie, żebym wrócił i nauczył go znowu czegoś
nowego w przyszłym roku.

Paul zamienił spojrzenia z Lorenem. Od tego rzeczywiście lżej robiło się na

duszy, otwierał się dostęp do radości. Chłopiec był młody; wydawało się, że wróci do
siebie. Co więcej, Paul intuicyjnie wyczuwał prawidłowość, a nawet konieczność
nowej ścieżki Tabora: jaki koń na Równinie, bez względu na to, jak szybki, mógłby
teraz wystarczyć temu, kto przemierzał nieboskłon na grzbiecie stworzenia Dany?

Później tego popołudnia, wracając pieszo do pałacu z Kim, Paul dowiedział się,

że ona również wraca do domu. Wciąż nie wiedzieli, co z Dave’em.

Następnego poranka, ostatniego, poszedł znów do Letniego Drzewa.
Był tu po raz pierwszy od czasu, gdy przez trzy noce wisiał na nim jako ofiara dla

Boga, prosząc o deszcz. Zostawił konia na obrzeżu Lasu Mórnira, niedaleko (choć

o tym nie wiedział) grobu Aideen, gdzie Matt zaprowadził Jennifer pewnego dnia
wcześnie rano wiosną Kevina.

Spacerował zapamiętaną ścieżką wśród drzew, widząc jak poranne słońce powoli

przygasa i z każdym krokiem coraz silniej zaczynał sobie uświadamiać coś jeszcze.

Od czasu ostatniej bitwy w Andarien – gdy wyzwolił Galadana z zemsty, jaką mu

poprzysiągł i zamiast tego skierował swą moc ku uzdrawianiu, by sprowadzić
przypływ wód, które zakończyły cykl nieszczęść Artura – od czasu tego wieczoru
Paul nie szukał w sobie obecności Boga. W pewnym sensie nawet jej unikał.

Jednakże teraz znów tu była. Kiedy dotarł do miejsca, gdzie drzewa Lasu Boga

tworzyły podwójny korytarz, wiodąc go nieubłaganie z powrotem ku polanie
Letniego Drzewa, Paul zrozumiał, że Mórnir zawsze będzie w nim. Zawsze będzie
Pwyllem Dwukrotnie Narodzonym, Panem Letniego Drzewa, gdziekolwiek pójdzie.
Został odesłany; ten fakt stanowił jego część i będzie tak do chwili, gdy znów umrze.

Rozmyślając tak, wyszedł na polanę i zobaczył Drzewo. Było jasno, bowiem nad

polaną prześwitywało niebo, łagodne i błękitne z nielicznymi kędzierzawymi
obłoczkami. Przypomniał sobie biały żar słońca na pustym niebie.

Spojrzał na pień drzewa i konary. Wiedział, że były tak stare jak ten pierwszy ze

światów. Spojrzawszy w gęste, zielone liście korony, zauważył bez zaskoczenia, że
siedziały tam kruki i przyglądały mu się błyszczącymi, żółtymi oczyma. Było bardzo
cicho. Żadnych gromów. Tylko głęboko tkwiła świadomość Boga.

Paul zdał sobie wtedy sprawę, że nie jest to coś, przed czym mógł się ukryć,

nawet gdyby chciał, co usiłował właśnie robić przez słodkie dni tego lata.

Nie był w stanie odwrócić tego, czym się stał. Nie było to coś, co pojawiło się,

a potem odeszło. Będzie musiał pogodzić się z tym, że został naznaczony
i odseparowany od innych. W pewnym sensie zawsze tak było. Zamknięty w sobie
i samotny, nawet za bardzo: dlatego Rachel zamierzała zostawić go tej nocy, gdy
zginęła na autostradzie w deszczu.

Był mocą, bratem bogów. Tak było i zawsze będzie. Pomyślał o Cernanie

i Galadanie, zastanawiając się, gdzie byli. Obaj skłonili się przed nim.

Nikt teraz nie uczynił tego. Ani też Mórnir nie objawił się w żaden inny sposób

niż bicie jego tętna. Drzewo zdawało się pogrążone w posępnym rozmyślaniu,
zakorzenione głęboko w ziemi, w pajęczynie swych lat. Kruki obserwowały go
w milczeniu. Potrafił nakłonić je do odezwania się; teraz już wiedział, jak to zrobić.
Mógłby nawet kazać liściom Letniego Drzewa zaszumieć, jakby na wietrze burzy,
a po jakimś czasie, jeśli będzie bardzo się starał, potrafiłby ściągnąć piorun Boga. Był
Panem tego Drzewa; to było miejsce jego mocy.

Nie uczynił żadnej z tych rzeczy. Nie przybył tu, by to czynić. Chciał tylko

zobaczyć to miejsce po raz ostatni i pogodzić się w swym wnętrzu z tym, co

rzeczywiście zostało potwierdzone. W milczeniu wystąpił naprzód i położył dłoń na
korze Letniego Drzewa. Czuł je jak przedłużenie samego siebie. Odsunął dłoń
i odszedł z polany. Nad głową słyszał lot kruków. Wiedział, że wrócą.

Po tym zostało mu już tylko jedno pożegnanie. Odkładał je częściowo dlatego, że

nawet teraz nie spodziewał się, że będzie to łatwa rozmowa. Z drugiej strony,
pomimo całej nieufności, tych dwoje łączyło bardzo wiele od chwili, gdy zdjęła go
z Drzewa i rozlała jego krew w świątyni, rozdrapując mu twarz paznokciami.

Tak więc wrócił do swego konia i pojechał do Paras Derval, a potem na wschód

przez zatłoczone miasto do sanktuarium, by pożegnać się z Jaelle.

Pociągnął za sznur dzwonka przy łuku wejściowym. W świątyni rozległ się

dźwięk dzwonka. Chwilę później drzwi się otworzyły i wyjrzała kapłanka w szarych
szatach, mrużąc oczy w słońcu. Wtedy poznała go i uśmiechnęła się.

Była to jedna z nowych rzeczy w Brenninie, na swój sposób równie potężny

symbol odzyskanej harmonii, co wspólne działanie Jaelle i Teyrnona dziś wieczorem,
gdy wyślą ich do domu.

– Witaj, Shiel – powiedział, przypomniawszy ją sobie z tej nocy, gdy przybył

szukać pomocy po narodzinach Dariena. Wtedy zagrodziły mu drogę, domagając się
krwi.

Nie teraz. Shiel zarumieniła się, że została rozpoznana. Gestem zaprosiła go do

wnętrza. – Wiem, że przelałeś krew – rzekła niemal przepraszającym tonem.

– Zrobię to jeszcze raz, jeśli tylko zechcesz – powiedział potulnie.
Kobieta potrząsnęła gwałtownie głową i posłała nowicjuszkę czym prędzej

w głąb zakrzywionych korytarzy, by odszukała najwyższą kapłankę. Czekając
cierpliwie, Paul zajrzał przez ramię Shiel na lewo. Widział komnatę z kopułą oraz –
umieszczone strategicznie, aby były widoczne – kamień ołtarza i topór.

Nowicjuszka wróciła, a wraz z nią przyszła Jaelle. Sądził, że każą mu czekać,

albo poślą po niego, lecz Jaelle rzadko czyniła to, czego się po niej spodziewał.

– Pwyll – powiedziała. – Właśnie zastanawiałam się, czy przyjdziesz. – Jej ton

był chłodny. – Wypijesz kieliszek wina?

Skinął głową i poszedł za nią korytarzem do komnaty, którą pamiętał. Kapłanka

odesłała nowicjuszkę i zamknęła drzwi. Podeszła do stolika z boku i nalała wina im
obojgu. Jej ruchy były rzeczowe i oficjalne.

Podała mu kieliszek i usiadła na stercie poduszek na podłodze. On zajął krzesło

przy drzwiach. Przyjrzał jej się: wizerunek w bieli i szkarłacie. Ogień Dany i biel
księżyca w pełni. Jej włosy podtrzymywał srebrny diadem; przypomniał sobie, jak
podniósł go na równinie Andarien. Przypomniał sobie, jak biegła do Finna.

– Więc tego wieczoru? – spytała, sącząc wino.
– Jeśli zechcesz – rzekł. – Czy są jakieś trudności? Jeśli tak...

– Nie, skądże – zaprzeczyła pośpiesznie. – Tylko pytałam. Zrobimy to

o wschodzie księżyca.

Zapadła chwila ciszy, którą przerwał cichy śmiech Paula. – Naprawdę jesteśmy

okropni, prawda? – powiedział, potrząsając głową z żalem. – Nigdy nie potrafiliśmy
rozmawiać uprzejmie.

Zastanowiła się nad tym, nie uśmiechając się, choć jego ton zapraszał do tego. –

Tej nocy nad Anor – powiedziała. – Dopóki nie powiedziałam czegoś, czego nie
powinnam była.

– Nieprawda – szepnął. – Po prostu byłem przewrażliwiony w kwestii mocy

i panowania. Trafiłaś w nerw.

– Jesteśmy tego uczone. – Uśmiechnęła się. Jednakże nie był to oziębły uśmiech

i wtedy zdał sobie sprawę, że drwi trochę z samej siebie.

– Sam też przyłożyłem się do sprowokowania – przyznał Paul. – Jednym

z powodów, dla których przyszedłem, jest powiedzenie ci, że w dużej mierze był to
odruch. Mój własny system obrony. Chciałem pożegnać się i powiedzieć ci, że mam...
dla ciebie ogromny szacunek. – Trudno było dobrać słowa.

Nic nie mówiła, przyglądając mu się błyszczącymi i jasnymi zielonymi oczyma.

Cóż, pomyślał, już zostało powiedziane. To, po co tu przyszedł. Dokończył wino
i wstał. Ona zrobiła to samo.

– Powinienem już iść – powiedział, chcąc znaleźć się gdziekolwiek indziej, zanim

któreś z nich powie coś raniącego i zepsuje nawet to pożegnanie. – W takim razie,
zobaczymy się wieczorem. – Odwrócił się ku drzwiom.

– Paul – powiedziała. – Zaczekaj.
Nie Pwyll. Paul. Coś się w nim zerwało niczym podmuch wiatru. Znów się

odwrócił.

Nie poruszyła się. Ręce założyła na piersi, jakby nagle zrobiło jej się zimno

w środku lata.

– Naprawdę zamierzasz zostawić mnie? – spytała głosem tak spiętym, że

potrzebował sekundy, by się upewnić, że się nie przesłyszał.

A potem był pewien i w tej sekundzie świat zatrząsł się i zakołysał w jego

wnętrzu i wokół niego i wszystko się zmieniło. Coś pękło w jego piersi niczym
waląca się tama, tama, która powstrzymywała prawdę w jego sercu.

– Och, moja kochana – wyszeptał.
Tyle światła zdawało się być w komnacie. Zrobił jeden krok, potem następny,

a potem znalazła się w kręgu jego ramion i niemożliwy płomień jej włosów otoczył
ich oboje. Opuścił swe usta i znalazł jej wargi uniesione ku jego pocałunkowi.

I w tym momencie wreszcie uwolnił się. Był wolny. Był swobodny i biegł jak

jego galopujące tętno, czyste łomotanie serca. Był przejrzysty. Nie Pan Letniego

Drzewa, lecz jedynie śmiertelny mężczyzna, od dawna wyrzeczony, od dawna
wyrzekający się sam siebie, dotykający i dotknięty przez miłość.

Ona była ogniem i wodą w jego rękach, była wszystkim, czego kiedykolwiek

pragnął. Splotła palce za jego głową, zanurzając je w jego włosach i przyciągając go
ku swoim wargom i szeptała bez końca jego imię przez łzy.

Tak więc wreszcie zeszli się, dzieci bogini i boga.
Opadli na rozrzucone poduszki, a ona położyła głowę na jego piersi i przez długi

czas milczeli, gdy on bez końca gładził palcami płomienną nawałnicę jej włosów
i ocierał jej łzy.

Wreszcie przesunęła się tak, że leżała z głową na jego kolanach, patrząc na niego.

Uśmiechnęła się, a był to zupełnie inny uśmiech od tych, które widział u niej do tej
pory.

– Ty naprawdę odszedłbyś – powiedziała. Nie było to pytanie.
Pokiwał głową, wciąż na wpół oszołomiony, wciąż rozdygotany i pełen

niedowierzania z powodu tego, co mu się przydarzyło. – Odszedłbym – wyznał. – Za
bardzo się bałem.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. – Bałeś się tego, po wszystkim, czego

dokonałeś?

Znów pokiwał głową. – Tego być może bardziej niż czegokolwiek innego.

Kiedy? – spytał. – Kiedy ty...?

Jej oczy spoważniały. – Zakochałam się w tobie na plaży przy Taerlindel. Kiedy

stałeś wśród fal, przemawiając do Liranana. Jednakże oczywiście wtedy zwalczyłam
to, z wielu powodów. Znasz je. Nie dotarło to do mnie aż do chwili, gdy zostawiłeś
Firma, by stanąć twarzą w twarz z Galadanem.

Zamknął oczy. Otworzył je. Poczuł, że nadchodzi smutek, by rzucić cień na

radość. – Czy możesz to zrobić? – spytał. – Jak to możliwe? Jesteś przecież kim
jesteś.

Znów się uśmiechnęła i ten uśmiech znał. Taki właśnie wyobrażał sobie na

twarzy samej Dany: wewnętrzny i nieprzenikniony.

Powiedziała: – Gotowa jestem umrzeć, żeby mieć cię, lecz nie sądzę, aby tak

musiało się stać.

Wstała zgrabnie. On również wstał i zobaczył, że podeszła do drzwi i otworzyła

je. Szepnęła coś nowicjuszce na korytarzu, po czym odwróciła się ku niemu, a w jej
oczach tańczyło światło.

Nie czekali długo. Drzwi znów się otworzyły i weszła Leila.
Odziana w biel.
Spojrzała najpierw na jedno z nich, potem na drugie i roześmiała się w głos. –

Och, doskonale! – rzekła. – Tak myślałam, że się stanie.

Paul poczuł, że się czerwieni, potem dostrzegł spojrzenie Jaelle i oboje wybuchli

śmiechem.

– Czy teraz rozumiesz, dlaczego ona będzie teraz najwyższą kapłanką? – spytała

z uśmiechem Jaelle. Potem nieco poważniej dodała: – Od chwili, gdy dźwignęła topór
i przeżyła to, Leila była naznaczona przez boginię, by nosić białe szaty najwyższej
kapłanki. Niezbadane są wyroki Dany dla śmiertelników, a nawet innych bogów.
Jestem teraz najwyższą kapłanką tylko z tytułu. Po odesłaniu cię do twego świata
miałam ustąpić miejsca Leili.

Paul pokiwał głową. Widział wyłaniający się wzór, zaledwie jego przebłysk, lecz

wydawało mu się, że gdyby prześledzić jego wątek i osnowę do początku, sięgałyby
one do Dun Maura i ofiary złożonej w wieczór Maidalan.

Myśląc o tym, stwierdził, że ma łzy w oczach. Musiał je wytrzeć, on, który nigdy

nie potrafił płakać.

Powiedział: – Kim wraca do domu, inaczej bowiem nigdy bym tego nie

powiedział, lecz wydaje mi się, że znam chatkę nad jeziorem, w połowie drogi
między świątynią a Drzewem, gdzie chciałbym zamieszkać. Jeśli miałabyś ochotę.

– Miałabym – rzekła cicho Jaelle. – Bardziej, niż potrafię ci powiedzieć. Dom

Ysanne zamknie pełny krąg mego życia i pogrzebie smutek.

– W takim razie zdaje się, że zostaję – powiedział, biorąc ją za rękę. – Mimo

wszystko, zdaje się, że zostaję.

Kim zdała sobie sprawę, że czegoś się uczyła. Uczyła w najtrudniejszy sposób.

Odkrywała, że jedyną rzeczą, z którą trudniej było jej się pogodzić od jej mocy, było
jej odejście.

Baelrathu nie było już. Oddała go, lecz przedtem on porzucił ją. Od czasu Calor

Diman i jej odmowy Wojenny Kamień nawet nie zamigotał na jej dłoni. Tak więc
zeszłej nocy po cichu, gdy nikogo innego nie było w pokoju i nikt nie wiedział,
oddała go Aileronowi.

A on równie po cichu posłał po Jaelle i powierzył kamień opiece kapłanek Dany.

Kim wiedziała, że właściwie postąpił. Początkowo sądziła, że odda go magom,
jednakże dzika moc Baelrathu dużo bliższa była Danie niż wiedzy niebios, jaką
poznał Amairgen.

Przejawem rosnącej mądrości Ailerona, jednym ze znaków zmieniającej się

natury rzeczy, było to, że najwyższy król oddał tak potężny przedmiot najwyższej
kapłance i że ona zgodziła się strzec go w jego imieniu.

Tak więc Wojenny Kamień przestał być w posiadaniu Kimberly, przez co tego

ostatniego popołudnia spacerowała wśród drzew na zachód od chatki Ysanne,
zmagając się z poczuciem straty i smutkiem.

Nie powinno być tak, powiedziała sobie surowo. Wracała do domu i chciała

wrócić do domu. Bardzo tęskniła za swoją rodziną. Co więcej nawet, wiedziała, że
powinna wrócić do swego świata. Wyśniła to tak samo jak Ysanne w tych pierwszych
dniach.

„Moje serce również wie, że w twoim świecie też może potrzebny być

Marzyciel”, powiedziała stara jasnowidząca. I Kim wiedziała, że była to prawda.
Sama to widziała.

Tak więc potrzeba i konieczność zeszły się z jej własnym pragnieniem, by ją

ściągnąć z powrotem. To powinno uczynić wszystko łatwym i jasnym, lecz tak nie
było. Jak, po prawdzie, mogłoby tak być, skoro tak wiele zostawiała za sobą?
Wszystkie jej myśli i uczucia zdawały się tak skomplikowane, jeszcze bardziej
zmącone i utrudnione przez poczucie pustki, gdy spoglądała na palec, na którym tak
długo był Wojenny Kamień.

Potrząsnęła głową, próbując wyrwać się z tego nastroju. Powinna się cieszyć

z wszystkich tych dobrych rzeczy, jakie ją spotkały. Pierwszą z nich, sięgającą głębiej
niż wszystkie inne, był pokój i odejście ze wszystkich światów Spruwacza, który
zginął z rąk dziecka, którego imię wyśniła, zanim jeszcze się narodziło.

Spacerowała po zielonym lesie w słońcu, rozmyślając o Darienie, a potem o jego

matce i Arturze, i Lancelocie, których nieszczęście dobiegło kresu. Kolejne
błogosławieństwo, kolejne miejsce, gdzie radość może zakwitnąć w sercu.

A co do niej samej, nadal była jasnowidzącą i nadal niosła w swym wnętrzu, teraz

i zawsze, drugą duszę jako podarunek nie dający się opisać słowami ani zmierzyć.
Wciąż miała bransoletę z vellinem na nadgarstku – Matt kategorycznie odmówił
przyjęcia jej z powrotem. Wiedziała, że w jej świecie nie będzie miała ona żadnego
prawdziwego celu, poza budzeniem wspomnień – co na swój sposób było celem nie
gorszym od innych.

Samotna w głębi lasu, boleśnie szukając wewnętrznego spokoju, Kim zatrzymała

się i stała w milczeniu przez chwilę, przysłuchując się ptakom nad głową
i westchnieniom wiatru wśród liści. Tak tu było cicho i pięknie, że chciała to
zatrzymać w sobie na zawsze.

Myśląc tak, zauważyła przebłysk koloru na prawo i uświadomiła sobie, zanim

jeszcze do niego podeszła, że był to ostatni podarek dla niej.

Tak się złożyło, że poszła tam śladami Firma i Dariena na ostatnim ich wspólnym

spacerze w środku zimy. Potem przyklękła tak, jak przyklękli oni, przy bannionie,
który tam rósł.

Niebieskozielony kwiatek z czerwonym środkiem jak kropla krwi na sercu.

Zostawili go wtedy tamtego dnia, zbierając kwiaty dla Vae, lecz nie ten. Tak więc
został, by Kim mogła wziąć go dla siebie. Łzy wezbrały jej w oczach z powodu siły
wspomnień, jakie budził: jej pierwszy spacer w tym lesie z Ysanne w poszukiwaniu

tego kwiatu; później noc nad jeziorem pod gwiazdami, gdzie Eilathen wezwany
kwietnym ogniem utkał dla niej Gobelin.

Bannion był piękny, morskiego koloru z jaskrawą czerwienią wewnątrz. Zerwała

go ostrożnie i wplotła w swe białe włosy. Pomyślała o Eilathenie, o błękitnozielonym
błysku jego nagiej potęgi. On również był dla niej stracony, nawet gdyby chciała go
wezwać, choćby tylko po to, by się pożegnać. „Bądź wolny od kwietnego ognia, teraz
i na zawsze”, rzekła Ysanne na koniec, uwalniając go od obowiązku strzeżenia
czerwonego Wojennego Kamienia.

Bannion był piękny, lecz bezsilny. Wydawał się symbolem tego, co ją opuściło,

czego już nie mogła robić. Magia została jej powierzona tamtej rozgwieżdżonej nocy
nad jeziorem, przez jakiś czas spoczywała w niej, a potem odeszła. Pomyślała, że pod
każdym względem lepiej będzie dla niej, jeśli będzie w swym własnym świecie, żeby
zatrzeć ostrość tych obrazów.

Wstała i zaczęła wracać, myśląc o Lorenie, który musiał radzić sobie z takim

samym głodem. Wtedy nagle uświadomiła sobie, że z tym samym Matt walczył przez
wszystkie lata spędzone w Parsa Derval, zmagając się z przyciąganiem Calor Diman.
Oni obaj razem przeszli pełny krąg, pomyślała. Był w tym jakiś wzór, piękniejszy
i straszliwszy niż na jakiejkolwiek tkaninie wykonanej przez śmiertelnika.

Wyszła spomiędzy drzew i zeszła nad jezioro. Było lekko wzburzone na letnim

wietrze. Czuć było leciutki chłód, zapowiedź nadchodzącej jesieni. Kim stanęła na
płaskiej powierzchni skały, która wystawała nad wodę, tak jak wtedy, gdy była tu
z Ysanne, gdy jasnowidząca wywołała wodnego ducha pod gwiazdami na niebie.

Wiedziała, że Eilathen jest tam w głębinie, daleko wśród krętych korytarzy

z morskiego kamienia i wodorostów, w głębokiej ciszy swego domu. Niedostępny.
Stracony dla niej. Usiadła na kamieniu i oplotła rękoma podciągnięte pod brodę
kolana, starając się policzyć wszystkie dobre rzeczy, zmienić smutek w radość.

Przez dłuższy czas siedziała tam, spoglądając na toń jeziora. Wiedziała, że musi

być późne popołudnie. Powinna już wracać. Jednakże trudno było się ruszyć. Wstanie
i odejście stąd byłoby najsamotniejszym i najostateczniejszym czynem,
jakiegokolwiek dokonała.

Tak więc ociągała się i po jakimś czasie usłyszała kroki na skale za sobą i ktoś

przykucnął obok niej.

– Zobaczyłem twego konia przy chatce – powiedział Dave. – Czy nie narzucam

się?

Uśmiechnęła się do niego i pokręciła głową. – Żegnam się po prostu przed

dzisiejszym wieczorem.

– Ja tak samo zrobiłem – powiedział, zbierając i rozrzucając kamyczki.
– Ty też wracasz do domu?

– Właśnie postanowiłem – rzekł cicho. W jego tonie był spokój, pewność siebie,

której wcześniej nie słyszała. Kim uświadomiła sobie, że z nich wszystkich Dave
zmienił się tu najbardziej. Ona, Paul i Jennifer zdawali się posunąć dalej w tym, czym
już byli przed przybyciem tu, a Kevin pozostał dokładnie taki, jaki był zawsze ze
swym śmiechem i smutkiem, i słodyczą duszy. Lecz mężczyzna przykucnięty obok
niej, ogorzały od letniego słońca na Równinie, niewiele przypominał tego, którego
spotkała tego pierwszego wieczoru w auli, kiedy zaprosiła go, by siadł razem z nimi
i posłuchał wykładu Lorenzo Marcusa.

Udało jej się jeszcze raz uśmiechnąć. – Cieszę się, że wracasz – powiedziała.
Pokiwał głową, cichy i opanowany, przyglądając jej się przez chwilę

w spokojnym milczeniu. Potem w jego oczach zabłysła wesołość, która również była
czymś nowym.

– Powiedz mi – rzekł – co robisz w piątek wieczorem?
Wyrwał jej się cichy ni to śmiech, ni westchnienie. – Och,
Dave – powiedziała Kim. – Ja już nawet nie pamiętam, co to jest piątkowy

wieczór!

On również się zaśmiał. Potem śmiech minął, zostawiając niewymuszony

uśmiech. Dave wstał płynnie i wyciągnął do niej rękę, by pomóc jej wstać.

– Może w takim razie sobota? – spytał, patrząc jej w oczy.
I wtedy we wnętrzu Kim wybuchło niczym inny rodzaj kwietnego ognia nagłe

uczucie, przebłysk przekonania, że jednak wszystko będzie w porządku. Będzie
nawet dużo lepiej niż w porządku.

Podała mu obie ręce i pozwoliła mu podnieść się.

Tu kończy się NAJMROCZNIEJSZA DROGA, a wraz z nią FIONAVARSKI

GOBELIN

POSTACI

Piątka:
KIMBERLY FORD, Jasnowidząca Brenninu
JENNIFER LOWELL, która jest również Guinevere
DAVE MARTYNIUK (Davor)
PAUL SCHAFER, Pan Letniego Drzewa (Pwyll Dwukrotnie Narodzony)
KEVIN LAINE (Liadon), dobrowolna ofiara w noc przesilenia letniego

Z Brenninu:
AILERON, najwyższy król Brenninu
DIARMUID, jego brat
LOREN SREBRNY PŁASZCZ, niegdyś pierwszy mag Brenninu
MATT SÓREN, niegdyś jego źródło: król krasnoludów
TEYRNON, mag
BARAK, jego źródło
JAELLE, najwyższa kapłanka bogini
AUDIART, jej zastępczyni w prowincji Gwen Ystrat
LEILA, młoda kapłanka połączona myślami z Finnem dan Shaharem
SHIEL, kapłanka w Paras Derval
COLL z Taerlindel, prawa ręka Diarmuida, kapitan statku
PRYDWEN CARDE ERRON TEGID r członkowie drużyny Diarmuida
ROTHE AVERREN GORLAES, kanclerz Brenninu
MABON, książę Rhoden
NIAVIN, książę Seresh
VAE, rzemieślniczka w Paras Derval
SHAHAR, jej mąż
FINN, ich syn, teraz jeżdżący z Dzikimi Łowami na ISELEN
DARIEN, ich przybrane dziecko, syn Jennifer Lowell i Rakotha Maugrima
BRENDEL, dostojny lios alfar z Daniloth
BROCK, krasnolud z Banir Tal

Z Cathalu:
SHALHASSAN, najwyższy władca Cathalu
SHARRA, jego córka i następczyni (Ciemna Róża), zaręczona z Diarmuidem

Z Równiny:
IVOR, Aven Równiny, wódz trzeciego szczepu dalrei

LEITH, jego żona
LEVON, jego starszy syn
CORDELIANE (Lianę), jego córka
TABOR, jego młodszy syn, jeździec
IMRAITH-NIMPHAIS TORC, jeździec trzeciego szczepu
GEREINT, szaman trzeciego szczepu

Z Daniloth:
RA-TENNIEL, król lios alfarów
GALEN 1 „.... „.
LYDAN I bliźniaczy brat i siostra spod znaku Brem LEYSE spod znaku

Łabędzia i

W górach:
DALREIDAN, wygnaniec z Równiny 5
FAEBUR z Larak, wygnany z Eridu.
CERIOG, przywódca górskich rozbójników
RUANA z paraiko, w jaskiniach Khath Meigol
MIACH, pierwszy Wiecu krasnoludow w Banir Lók

Siły Ciemności:
RAKOTH MAUGRIM, SPRUWACZ GALADAN, Wilczy Władca z andainów,

jego prawa ręka

UATHACH, urgach w bieli, wódz armii Maugrima
FORDAETHA z Riik, Królowa Lodu z Pustkowi
AVAIA, czarna łabędzica
BLÓD, krasnolud, sługa Rakotha
KAEN, brat Blöda, władca krasnoludow w Banir Lók

Moce:
TKACZ przy Krośnie
MORNIR od Gromu
DANA, Matka
CERNAN od Zwierząt
CEINWEN od Łuku,
ŁOWCZYM LIRANAN, bóg morza
MACHA 1 NEMAIN I boginie wojny

OWEIN, władca Dzikich Łowów, jeździec
CARGAILA FLIDAIS (Taliesin) z andainów, moc z puszczy Pendaran
CURDARDH, Najstarszy, strażnik świętego gaju w puszczy Pendaran

Z przeszłości:
ARTUR PENDRAGON, wojownik, i CAVALL, jego pies LANCELOT

z JEZIORA z Komnaty Umarłych w Cader Sedat

IORWETH ZAŁOŻYCIEL, pierwszy najwyższy król Brenninu
CONARY, najwyższy król podczas Bael Rangat
COLAN, jego syn, najwyższy król po nim (Najukochańszy)
AMAIRGEN BIAŁA GAŁĄŹ, pierwszy z magów; zabity przez Duszodzierżcę
LISEN z Puszczy, deiena, źródło i żona Amairgena
RA-TERMAINE, największy z władców lios alfarów; zabity przez Galadana

w Bael Rangat

RA-LATHEN (Lathen Tkacz Mgły), jego następca, który spowił mgłami

Daniloth, czyniąc zeń Krainę Cieni

LAURIEL, biała łabędzica zabita przez Avaię w Bael Rangat
REVOR, bohaterski przodek dalrei; pierwszy Aven Równiny
SEITHR, król krasnoludów w czasie Bael Rangat
CONNLA, najpotężniejszy z paraiko, który spętał Dzikie Łowy i stworzył Kocioł

z Khath Meigol