Opinie rabinów o Polsce i Polakach

Polska bez Żydów to wyspa zniszczenia

Meir Lau, naczelny rabin Izraela:

- Goje (...) są zainteresowani tylko jednym: ujrzeć Żydów zniszczonych(...). Weźmy
takie duże państwo jak przedwojenna Polska. Żydzi uczynili ją bogatą i przemienili w
rozwinięte państwo z mocną gospodarką, przemysłem i rolnictwem. I spójrzmy na tę
Polskę dziś, po II wojnie światowej, po tym, jak opuściło ją 3,5 miliona Żydów. To
wyspa zniszczenia, państwo upadające na wszystkich polach, na czele z gospodarką,
przemysłem i kwestiami społecznymi. Co więcej: bardzo wielu Polaków
współpracowało z Niemcami w zagładzie Żydów. Sześć największych obozów zagłady
znajdowało się na terytorium Polski. Polacy wiedzieli, że po zagładzie Żydów oni
także zostaną skazani na cierpienia. Jednakże nie zrobili nic, by to powstrzymać,
przyczyną był ich antysemicki charakter - zniszczyć naród żydowski zamiast rozwijać
się wraz z nim ("The Jewish Press", Brooklyn, 13 sierpnia 1993 r.).

Szeroko rozpowszechniony antysemityzm

Rabbi Ely Rosenzweig z synagogi w Stanford w stanie Connecticut:

- Nie ma żadnych wątpliwości, i wydarzenia historyczne tego dowodzą, że
antysemityzm był rozpowszechniony w Polsce podczas II wojny światowej, i to
wyjaśnia (...) dlaczego tak wiele obozów śmierci i krematoriów zostało utworzonych
w centrum Polski (Dan Mangan Piekło na ziemi: Nigdy nie uwierzycie, że możecie
przetrwać, w "The Advocate", Stanford, 10 kwietnia 1995 r.).

Polacy z zimną krwią uczestniczyli w mordowaniu Żydów

Rabbi Reuven P. Bulka z Ottawy, współorganizator Marszu Żywych i
przewodniczący komisji Kongresu Żydów Kanadyjskich ds. dialogu z innymi
religiami:

- Jak ktokolwiek może jechać do Polski, kraju tak pogrążonego w antysemityzmie, że
gorliwie współpracował z nazistami w mordowaniu Żydów z zimną krwią (Polacy z
oddali, "The Canadian Jewish News", Toronto, 11 maja, 1995 r.).

Trzy miliony pomordowanych

Rabbi Sholom Klass:

- Trzy miliony polskich Żydów zginęło z rąk nazistów, przy aktywnej bądź cichej
pomocy Polaków, w tym księży katolickich (Polish anti-Semitism raises its ugly head
again, artykuł redakcyjny,"The Jewish Press", Brooklyn, 30 czerwca 1995 r.).

Gorliwi wykonawcy woli Hitlera

Rabbi Zev K. Nelson:

- Polacy byli gotowi i chcieli włączyć się w nazistowskie dzieło zniszczenia trzech
milionów Żydów, prowadzone w ich Ojczyźnie ("Jewish Advocate", Boston, 4
listopada 1982 r.).

Łaknęli żydowskiej krwi

Rabbi Moshe Shonfeld (antysyjonista):

- Żydzi w Polsce mieli takie powiedzenie: jeżeli Polak spotka mnie na swojej drodze i
nie zabije, to tylko z lenistwa (...). Polacy (...) byli fanatycznymi katolikami i łaknęli
żydowskiej krwi.

(...) Polski kler, (...), nawoływał - po upadku Nazistów - do pogromów tych Żydów,
którzy cudem ocaleli (Moshe Shonfeld "The Holocaust Victims Accuse: Documents
and Testimony on Jewish War Criminals", część 1, Brooklyn, New York 1977, strony
13, 16.).

Obojętność wobec walk w getcie

Rabbi Arthur Hertzberg, wiceprezydent Światowego Kongresu Żydów i
przewodniczący Konferencji Szefów Głównych Organizacji Żydowskich w Stanach
Zjednoczonych:

(...) Trzeba przypominać, że gdy płonęło getto, w pozostałej części Warszawy ludzie
zajmowali się swoimi codziennymi sprawami (...). Ani Polska nie jest lepsza w swoim
poświęceniu, ani ci, co ginęli za Polskę (...). Żydzi, którzy mieszkali i umierali w
Polsce, są obecni jedynie w mojej pamięci i jest to prawdopodobnie lepsze niż ich
ślady znikające z polskiej ziemi (I can't go to Warsaw, w: "The New York Times", 9
kwietnia 1983 r.).

Przeciwko Ojcu
Świętemu

W przemówieniu
wygłoszonym podczas
międzynarodowego
spotkania żydowskich
weteranów II wojny
światowej
(zorganizowanego w
Izraelu 23 lutego 2000
r.) wpływowy rabin
amerykański opisał to,
co określił jako
papieską akceptację dla
eliminacji Żydów przez
nazistów (...). Arthur
Herzberg, wpływowy
rabin i historyk, wezwał
mieszkańców Izraela do
nieuczestniczenia w
mszach świętych
mających się odbywać
podczas [zbliżającej
się] wizyty w Izraelu,
dopóki Papież nie

wyjaśni, co robił jako ksiądz w Polsce podczas II wojny światowej, gdy społeczność
żydowska była masakrowana przez Nazistów. Plakaty rozklejane przez
ultraortodoksyjnych Żydów w okolicach Jeruzalem (28 lutego] nazywały Ojca
Świętego "złem" i obiecywały, że jego pielgrzymce do Ziemi Świętej pomiędzy 21-23
marca będą towarzyszyć niepokoje (na podstawie: William A. Orme Jr., Israelis Are
of 2 Minds About John Paul's Coming Sojourn, "The New York Times", february 25,
2000; Pope begins pilgrimage in Egypt, "National Post", Toronto, february 25, 2000;
Jewish militants call Pope Ťevil oneť, "The Toronto Star", February 29, 2000).

Papież dąży do dejudaizacji holokaustu

Stanowisko Elie Wiesela, obrońcy praw człowieka, laureata Pokojowej Nagrody
Nobla w 1986 r.:

- Żydowskie stanowisko wobec Ojca Świętego Jana Pawła II zostało nakreślone przez
Ellie Wiesela (...). W publikacji w "New York Post" Wiesel oskarżył Papieża o
dążenie do "dejudaizacji holokaustu" ze względu na jego "dziwne i obraźliwe
zachowanie ilekroć jest konfrontowany z najbardziej brutalnymi wydarzeniami z
przeszłości" (...). "Teraz jest jasne, że ten Papież ma tak samo kłopot z Żydami jak
Żydzi mają kłopot z nim. Jego zrozumienie dla żyjących Żydów jest tak ograniczone,
jak jego litość dla nieżyjących Żydów" - napisał Wiesel, który przeżył Auschwitz (...).
Wiesel oskarżył Jana Pawła [II] o dążenie do wykazania, że w hitlerowskich obozach
koncentracyjnych chrześcijanie cierpieli bardziej niż Żydzi

(Wiesel assails Pontiff for offensive behavior, w: "JTA, The Canadian Jewish News",
Toronto 7 lipca 1988 r.).

Z relacji ze spotkania Ojca Świętego z dziennikarzami:

Podczas spotkania z dziennikarzami zagranicznymi w styczniu 1998 r. jeden z nich
spytał Jana Pawła II: "Chciałbym wiedzieć, czy my, Żydzi, mamy rację, mając
przeświadczenia, że ciągłe nawiązywanie Waszej Świątobliwości do Shoah ma na
celu minimalizowanie, pomniejszanie znaczenia Shoah". Papież odrzekł: "Jestem
zdumiony. To wszystko, co mogę powiedzieć. Jestem zdumiony takim pytaniem".
Podczas pierwszej papieskiej wizyty w Auschwitz w roku 1979 Papież mówił:
"Klękam przed napisami w języku hebrajskim. Te napisy przywołują pamięć ludzi,
których synowie i córki zostali poddani całkowitej eksterminacji (...). Ci nieliczni,
którzy otrzymali od Boga rozkaz "nie będziesz zabijał", sami doświadczyli w
szczególny sposób tego, co znaczy zabijanie. Niedopuszczalne jest, by ktokolwiek
mógł przejść obojętnie obok tych napisów".

Ann Landers, działaczka feministyczna:

- Oczywiście, on jest polaczkiem [Polack- pogardliwe określenie Polaków - przyp.
tłum.] i dlatego nie lubi kobiet ("The New Yorker", grudzień 1995 r.).

Opinie przywódców państwa Izrael i liderów organizacji syjonistycznych

Tylko 100 Polaków pomagało Żydom

Menachem Begin, premier Izraela:

- To, co obchodzi Żydów, to fakt, że
Polacy kolaborowali z Niemcami (...).
Tylko około stu osób pomagało
Żydom (...) Polscy księża nie
uratowali ani jednego żydowskiego
życia. Dlatego wszystkie te obozy
śmierci były ulokowane na polskiej
ziemi (z wypowiedzi dla telewizji
holenderskiej w roku 1979).

Wyssali antysemityzm z mlekiem
matki

Icaak Shamir, premier Izraela, w
1989 r.:

- Polacy wyssali antysemityzm z
mlekiem matki.

* Słowa Shamira spotkały się z
głośnym chórem poparcia obywateli
[Izraela]: "Polscy [Żydzi] nielicznie
ocaleni z holokaustu, którzy dziś żyją
w Sydney, Nowym Jorku, Ameryce
Południowej czy Izraelu są jednomyślni w swoich instynktownych uczuciach do
Polaków i Polski (...). Zgadzają się z wystąpieniem Szamira, że każdy Polak wypija
nienawiść do Żydów z mlekiem matki (...). Wychodzą z przekonania, że każdy Polak
jest antysemitą, dopóki nie udowodni się, że jest inaczej ("Bobker Replies: More on
ŤThe Polish Questionť i w: "B'nai B'rith Messenger", Los Angeles, 7 czerwca 1991
r.).

Polska zdradziła ludność żydowską

Abraham H. Foxman, lider Ligi Antydefamacyjnej(Anti-Defamation League of B'nai
B'rith), uratowany podczas wojny przez Polaków:

- Podobnie jak inne europejskie rządy pod okupacją niemiecką (...) Polska (...)
zdradziła bądź porzuciła własną ludność pochodzenia żydowskiego. Urodziłem się w
Polsce, gdzie Żydzi nie byli ludźmi szczęśliwymi. Pięćdziesiąt lat temu polskiemu
rządowi nie udało się zapobiec metodycznej likwidacji ludności żydowskiej
("Reflections", Rescue of the Danish Jewry: A Primer, Carol Rittner and Leo
Goldberger, eds., New York: Anti-Defamation League of B'nai B'rith 1993).

Oczywiście, należy uznać za obiegową opinię, że w Polsce pod okupacją niemiecką
nie działał żaden rząd, a kraj nie miał najmniejszej nawet autonomii, zaś polski rząd
na uchodźstwie informował o dokonującym się holokauście nie dowierzający temu
świat.

Winien zagładzie jest Kościół katolicki

Theo Klein, lider francuskich Żydów i przewodniczący Europejskiego Kongresu
Żydów, główny zwolennik usunięcia klasztoru sióstr Karmelitanek z terenów wokół
obozu Auschwitz:

- Polacy i polski Kościół katolicki są przede wszystkim winni wszystkim
nieszczęściom, jakie kiedykolwiek dotknęły Żydów, szczególnie zaś tych z czasów
wojny 1939-1945 (cytat za: L'affaire du Carmel d'Auschwitz).

Czy chrześcijanie byli ofiarami?

Michel Friedman - rzecznik Żydów niemieckich - o nieżydowskich ofiarach
Auschwitz, z których ogromną większość stanowili polscy katolicy:

- Muszę zastanowić się, czy chrześcijanie w Auschwitz byli mordercami, czy ofiarami
(War or words heats up over Auschwitz ceremonies, w: "The Globe and Mail",
Toronto, 24 styczeń 1995 r.).

Będziemy ich nienawidzić za współudział w zbrodniach

Abraham Hirchzon, fragment wystąpienia skierowanego do uczestników Marszu
Żywych:

Wszędzie będziemy otoczeni przez miejscowych Polaków (...). Będziemy ich
nienawidzić za ich współudział w okrucieństwach [dokonanych na Żydach].

("Intercom, quarterly bulletin of the Canadian Jewish Congress", lato 1993 r.).

Wydali 2 800 000 Żydów

Max I. Dimont, historyk żydowski:

- Polska akcja była najbardziej haniebna. Bez sprzeciwów oddali ponad 2 800 000
Żydów w ręce Niemców (Max I. Dimont, Jews, God and History, New York: New
American Library, 1962, page 387).

Polscy katolicy pracowali w komandach śmierci

Norman F. Cantor, profesor historii, socjologii i literatury współczesnej na New York
University:

- Współudział Polaków [w zagładzie Żydów - przyp. red.] był bardzo znaczny i nie
podlegający dyskusji. Bez ich pomocy Niemcy nie byliby pod względem logistycznym
zdolni do unicestwienia 6 milionów Żydów. Ten sam zarzut odnosi się do Kościoła
katolickiego w Polsce, który przepełniony wielowiekową wrogością wobec Żydów nie
uczynił nic znaczącego, by przeciwstawić się nazistowskim obozom śmierci. Polscy
katolicy tysiącami pracowali w obozach koncentracyjnych i komandach śmierci.
Hierarchia kościelna nigdy nie wystąpiła z apelem o niepodejmowanie tego rodzaju
pracy. Polska stała się najbardziej okrutnym polem śmierci w najnowszej historii
przy braku sprzeciwu Kościoła (Norman F. Cantor, The Sacred Chain: The History of
the Jews, New York:, Harper Collins, 1994 r, pages 345 i nast.).

Prawdziwe świadectwa o postawie Polaków w stosunku do ludności żydowskiej

Będziemy pamiętać ich ofiarność

Abraham D. Feffer:

- Jeszcze dziś szczęśliwie ocaleni z mojego shtetl dobrze pamiętają i podchodzą z
wielką miłością i szacunkiem do pomocy niesionej przez odważnych, chrześcijańskich

chłopów żyjących w pobliskich wioskach, w których pracowaliśmy w zimne zimowe
dni. (W Polsce ukrywanie Żydów lub karmienie było karane śmiercią, najczęściej
przez powieszenie.) Pamiętamy, jak ci mężczyźni, kobiety, pomimo wielkiego
grożącego im niebezpieczeństwa otwierali drzwi do swoich biednych chat, by
podzielić się z nami gorącą zupą, chlebem i ziemniakami. (My Shtetl Drobin: A Saga
of a Survivor, Toronto, 1990 r., s. 22.)

Podali nam pomocną dłoń

Z. Tzurnamal:

Musimy pamiętać o tych wszystkich ludziach, nie będących Żydami, którzy podali
pomocną dłoń, by ocalić wielu [Żydów] z naszego miasta, kiedy uciekli oni od
nazistowskich morderców (...). Wieśniacy, którzy dzielili chleb i rzucali rzepę na
drogi lub do samochodów wiozących głodnych ludzi pod eskortą SS. Chłopów, którzy
oddawali swoje buty bosym i słabym. Jak możemy zapomnieć tych spośród
mieszkańców wsi, którzy odmawiali jedzenia strażnikom samochodów z kobietami,
transportowanymi z obozów pracy. (Z. Tzurnamal, ed., Lask: sefer zikaron [Memorial
Book of Lask], Tel Aviv: Association of Former Residents of Lask in Israel, 1968,
pages 124-125).

tłum. (MZM)

prof. Iwo Cyprian Pogonowski, Nasza Polska Nr 46(317), 2001-11-14