Wykład 7

19.05.2015r

1. Integracja regionalna jako proces uczenia się,

Model systemu uczenia się samorządu regionalnego

a) opisowy – jak i gdzie odbywa się uczenie?



orientowanie uczenia się na … style
wykorzystując niematerialne czynniki rozwoju związane z:
- kulturą,
- doświadczeniem,
- zdolnościami strategicznymi aktorów regionalnych.

b) normatywny – jak ułatwiać uczenie się?

czynniki ułatwiające uczenie się:
wykorzystując:
- najlepszą praktykę,
- stosowane procedury

2. Po pierwsze – pierwsze założenie dla systemu uczenia się:



Style uczenia się na poziomie regionalnym będą związane z porządkiem wartości (składowych
kultury regionalnej) oraz doświadczeniem jakie do kształtowania się rozwoju regionalnego
wnoszą główni aktorzy rozwoju regionalnego



Style uczenia się są także podstawą wnioskowania o wzorcach zachowań aktorów
regionalnych.



Wspólne badanie wartości uczestników rozwoju regionalnego jest podstawą kształtowania
wizji rozwoju regionalnego.

Warto w polityce miejskiej zwracać uwagę na to jaka będzie ewolucja tych modeli przestrzennych
zachowań. Pytanie jest: jakich tych modeli użyć i na ile u podstaw kształtowania tych form
przestrzennych leżą wspólnie podzielane wartości? Jakie wartości doprowadzają do procesu
integracji oraz które stanowią czynnik dzielący?

3. Drugie założenie dla systemu uczenia się:



U podstaw systemu uczącego się leżą różnego rodzaju czynniki, które dają łatwość uczenia się
i wyznaczają jego efektywność



Niematerialne czynniki kształtujące procesy uczenia się są podstawą wyznaczenia
standardów rozwiązywania problemów rozwoju. Integracja w dużej skali przestrzennej
posiłkować się musi standardowymi rozwiązaniami problemów wspólnych dla różnych typów
regionów

4. Orientacje strategiczne w procesie uczenia się

Wzmacnianie czynników rozwoju

Wzmacnianie

integracji

społecznej

Opcja od wewnątrz



wzmacnianie odpowiedzialności i propozycji samorządu na mapie
aktorów rozwoju regionalnego



wzmacnianie zdolności postrzegania nowych szans rozwojowych,

rozszerzanie kompetencji i zdolności do wykorzystywania potencjałów
rozwojowych, otwierania się struktur samorządowych na odbiorcę

Opcja od zewnątrz



wzmacnianie konkurencyjności przez rynek i gwarancje standardów
usług



wzmacnianie środowisk innowacyjnych, adaptacyjnych i imitacyjnych



popieranie partnerstwa

5. W teorii organizacji wyróżnia się siedem orientacji uczenia sią obejmujących (prof. Rokita)

a) źródła wiedzy – koncentrowanie uwagi na źródła wiedzy,
b) koncentrację na procedurach,
c) sposoby dokumentowania wiedzy – czy wiedza ma być jawna czy ukryta? – zastosowanie

wiedzy ukrytej nie jest widoczne w państwie, ponieważ władza deklaruje przejrzystość,
ale rozwiązania te są popularne w korporacjach (części projektów pozostają ukryte),

d) sposób upowszechniania wiedzy,
e) pętle uczenia się Arqyirsa i Shona,
f) inwestowania w uczenie się,
g) rozwijanie kwalifikacji,

6. Normatywna strona uczenia się systemu koncentruje się na czynnikach ułatwiających

uczenie i obejmuje:

1) monitorowanie otoczenia – ciągłe obserwacje
2) postrzeganie luki wyników – istnieje spój o ewaluacje wyników, wyniki są mierzalne bardzo

często ex post, co może być niejednocześnie za późno ponieważ te procesy są nieodwracalne

3) troskę o mierzalność wyników
4) nastawienie na wywoływanie zmian – ludzie z natury nie lubią zmian, bądź presja na zmiany

wyczuwana jest w sposób nieciągły – często jest problem w odczytywaniu przez władze
momentu, w którym w danym środowisku zaistnieje presja na zmiany i określenie jej
rozległości

5) poszerzanie dialogi,
6) ciągłość edukacji,
7) różnicowanie sposobu działań,
8) wielorakie poparcie dla uczenia,
9) wzmacnianie przywództwa,
10) kontrola wielorakich możliwości

Etapy […]

1) Budowanie macierzy strategii aktorów rozwoju regionalnego

2) Przekształcanie czynników kontekstualnych w normatywne procesy uczenia się

3) Analiza macierzy wpływu i znaczenia

4) Kształtowanie środowisk adaptacyjnych, imitacyjnych, innowacyjnych



założenie: dynamika społeczno gospodarcza rozwija się jednocześnie przez kreację
technologii i kreację terytoriów – okręgi przemysłowe M. Marshalla, bieguny wzrostu F.
Perroux, grona M. Portera



hipoteza: kształtowanie środowisk innowacyjnych jest wynikiem współdziałania
przedsiębiorstw i ich lokalnego i regionalnego otoczenia

5) Zmiana paradygmatu rozwoju regionu

„Lokalizacyjne warunki czynników produkcji, strategia, struktura i rywalizacja firm, warunki
popytu i sektory pokrewne oraz wspomagające są współczesnymi wyznacznikami przewagi
konkurencyjnej.
Punkt ciężkości kładziony jest na to, że regiony winny tworzyć logistyczne podstawy
organizacji kontekstualnych.

6) Tworzenie sieci innowatorów i środowisk innowacyjnych

7) Integracja dynamiki przemysłowej i terytorialnej



Podstawą logistyczną organizacji sieci i środowisk innowacyjnych jest:



zbiorowe uczenie się kompetencji zarządzania czynnikami kontekstualnymi



wzmacnianie efektu rozsiewu w lokalnej strukturze techno-produkcyjnej,



budowanie architektury środowiska

8) Rozpoznanie czynników dezintegracji regionalnej



migracje i powstawanie obszarów depopulacji



wzrost tempa starzenia się ludności



starzenie się zatrudnionych w sektorach restrukturyzacji



zapaść innowacyjna i zanikanie transferu technologii

9) Rozpoznanie czynników integracji regionalnej:



wzrost poziomu wykształcenia ludzi młodych



wzrost znaczenia komunikacji lotniczej i samochodowej



wzrost znaczenia bezpośrednich inwestycji zagranicznych



wzrost produktywności sektorów restrukturyzacji

Pomiędzy czynnikami integrującymi i dezintegrującymi zachodzą określone interakcje – negatywne
lub pozytywne, tak samo mogą następować interakcje pomiędzy poszczególnymi czynnikami jednej
grupy

7. Kryteria oceny procesów rozwoju regionów przez interakcję:

źródła:



koncepcje trwałego rozwoju regionów



koncepcji rozwoju z poszanowaniem równości szans



koncepcja rozwoju środowisk innowacyjnych

8. Za kryteria oceny procesów rozwoju uznać należy



dodawalność netto miejsc pracy w środowiskach kontekstualnych,



transfer środków finansowych do sektora prywatnego,



efektywne wykorzystywanie zdolności strategicznych terytoriów



efektywne wykorzystywanie zasobów infrastrukturalnych



efektywną waloryzację środowiska naturalnego



wzrost szans możliwości i okazji zachowań przedsiębiorczych



wzrost wartości środowiska naturalnego



wzrost świadomości zachowań