Polityka regionalna wykład 23.01.2014
Przykładowe Klastry w Polsce:
Klaster Mazurskie Okna
Szczeciński Klaster Meblowy
Śląski Klaster Lotniczy
Wielkopolski Klaster Chemiczny
Klaster Restauratorów i Hotelarzy
Klaster LifeScience Kraków
Zdrowie i jakość życia. Razem zmienimy na lepsze
Członkowie Klastra:
Grupa przedsiębiorstw – firmy z branży biotechnologii, farmacji, medycyny, itp.
Grupa ochrony zdrowia – publiczne i niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, np. szpital
Instytuty badawczo-rozwojowe – innowacje, wiedza
Edukacyjne instytucje – uczelni e wyższe (farmacja, medycyna, biologia, chemia)
Grupy otoczenia biznesu – przedsiębiorstwa, które świadczą usługi na rzecz klastra (prawne, finansowe)
Administracja – przedstawiciele władz lokalnych
Przykłady podmiotów działających w ramach klastra:
Akademia Górniczo-Hutnicza
5 Wojskowy Szpital Kliniczny z Polikliniką
Diagnostyka Sp. z.o.o.
Małopolski Urząd Wojewódzki
Małopolska Agencja Rozwoju Regionalnego
Wg Johnsona i Lumwalla rodzaje wiedzy
Wiedzieć co - Fakty i informacje
Wiedzieć dlaczego - reguły działania natury i społeczeństwa; tak wiedza wymaga znajomości pewnych faktów i realiów
Wiedzieć jak – umiejętności, nośnikiem są z reguły eksperci, charakter specjalistyczny, ograniczony dostęp do tej wiedzy
Wiedzieć kto – społeczna zdolność do komunikacji i współpracy
Wiedzieć kiedy – dotyczy umiejętności rozpoznania sytuacji, kiedy najlepiej podejmować działania
Wiedzieć który – jak wybierać priorytety
Wiedzieć gdzie – umiejętność korzystania z wiedzy i poszukiwania informacji
Wykorzystanie wiedzy w rozwoju regionu
Wiedza podstawowa – obejmuje podstawowe informacje
Wiedza zaawansowana – nie tylko informacje, ale tez umiejętność ich wykorzystania, a także wiedzę innowacyjną (generuje ją kapitał ludzki – ludzie posiadający odpowiednie umiejętności, wiedzę, wykształcenie – kapitał kreatywny, ludzie spełniają funkcję użytkowników wiedzy, implementatorów nowych rozwiązań, kreatorów nowej wiedzy). Poziom kapitału kreatywnego zależy od polityki edukacyjnej, która jest prowadzona (cele edukacji regionu), uwarunkowania kulturowe, profilowane kształcenie zawodowe (także wyższe) dotyczy nie tylko sfery technicznej, ale również nauk społecznych, prawnych, ekonomicznych (czy system edukacyjny jest zdolny wytworzyć specjalistów), współpraca w danej dziedzinie (np. przedsiębiorstw, szkół, instytucji publicznych), system finansowania (zarówno charakter prywatny jak i publiczny).
Kapitał społeczny – termin wprowadził do literatury naukowej James Coleman, lat. 80. Podstawą kapitału społecznego są stosunki społeczne, które powstają w sytuacji, gdy jednostki chcą jak najlepiej wykorzystać swoje zasoby w relacjach społecznych. Mimo, że te zasoby mają charakter indywidualny, w relacjach społecznych tworzą kapitał danej społeczności. Generuje korzyści społeczne. Dzięki kapitałowi społecznemu można łatwiej rozwiązywać problemy społeczne, lepiej regulować zasady działania lokalnej wspólnoty (również pewne postawy społeczne), ułatwia prowadzenia działalności gospodarczej i rozwijanie przedsiębiorczości. Kapitał społeczny nie jest własnością prywatną jednostki, ale jest dobrem publicznym. Kapitał społeczny tworzą stosunki władzy i obywateli, normy społeczne, a także zaufanie społeczne (podstawa wszystkich pozytywnych relacji społecznych). Niektórzy badacze wskazują, że czasem zbyt silny kapitał społeczny (zbyt silna sieć społecznych powiązań) może być krępująca dla rozwoju przedsiębiorczości bądź aktywności społecznej.
Robert Putnam
Kapitał pomostowy – wspólnota, która pozwala rozwijać indywidualne zdolności, wartości, preferencje, z czego korzysta wspólnota
Kapitał wiążący – jednostka musi się bezwzględnie podporządkować wartościom, które narzuca jej wspólnota
Sprawność funkcjonowania wspólnot lokalnych zależy od tego w jaki sposób jest rozwinięta sieć stowarzyszeń.
Analizował wszelkiego rodzaju stowarzyszeni, które wymagają społecznego zachowania, współpracy z innymi: stowarzyszenia sąsiedzkie, chóry, spółdzielnie.
Takie stowarzyszenia powstają po to, by rozwiązać pewne społeczne, publiczne problemy.
Cechy tych stowarzyszeń: generują dobrowolne zaangażowanie obywateli dla dobra wspólnego, skłonność do współpracy z innymi ludźmi, budowanie wzajemnego zaufania, ludzie uczą się jak komunikować się z innymi, jak osiągać kompromisy.
Tam gdzie kapitał pomostowy (oparte na wzajemnej współpracy) istnieją, tam łatwiej rozwija się gospodarka.