Polityka regionalna wykład 9.01.2014
Nowe teorie rozwoju regionalnego
Trudno umiejscowić je w czasie
Rozkwit końcówka lat 80. i początek lat 90., kształtowanie się nowej gospodarki (zastosowanie wiedzy jako źródła innowacyjności gospodarki, nowe technologie, charakter globalny)
Powstały w odpowiedzi na wyżej wymienione procesy
Podkreślają rolę terytorium dla lokalizacji procesów gospodarczych (cechy społeczne, gospodarcze, kulturowe terytorium, które wpływają na różne tempo rozwoju regionów)
Charakter egzogeniczny (wewnętrzny)
Procesy rozwojowe trzeba lokować w zasobach wewnętrznych, specyficznych dla danego regionu (niezasadne jest prowadzenie polityki z centrum dla poszczególnych regionów)
Wykorzystanie wiedzy jako źródła innowacji, przyczynia się do rozwoju regionalnego (w praktyce nie wszystkie regiony są zdolne do generowania tej wiedzy, rozwiązanie to pasuje do dużych regionów metropolitalnych, pozostałe regiony tylko wykorzystują wiedzę)
Współpraca sfery gospodarczej z sektorem badań i rozwoju (B+R)
Współpraca sieciowa pomiędzy podmiotami (relacje pomiędzy partnerami, którzy współpracują mają charakter równorzędny, partnerski; nie do przecenienia są tutaj nowe technologie, zaufanie)
Polski Klaster Turystyczny – grupuje małych i średnich przedsiębiorców, którzy zajmują się turystyką, współpracują ze sobą, prowadzą kampanię informacyjną, wyjeżdżają na targi; pomaga im to zredukować koszty. Z jednej strony firmy te współpracują ze sobą, ale też konkurują. Współpraca nie tylko między przedsiębiorstwami z branży, ale też z firmami z pokrewnych branż.
Teoria sieci Manuela Castelsa
Rozwój procesów gospodarczych zachodzi w sposób zróżnicowany jeśli chodzi o przestrzeń (w inny sposób na różnych terytoriach).
Centrami wzrostu (regiony najlepiej się rozwijające) są metropolie i technopolie (mega metropolie, w których na masową skalę wytwarzane i wykorzystywane są nowe technologie w całej gospodarce regionu).
Metropolie i technopolie dominują nad całą resztą globu ziemskiego (mają największy wpływ na gospodarkę globalną, politykę, kulturę, opinię globalną). Skupiają największy potencjał finansowy. Przodują na polu wynalazczości, nowatorskich sposobów technik produkcji.
Nowoczesna gospodarka oplata całą kulę ziemską powiązaniami, dzięki temu przepływają myśli, idee, poglądy. Dotyczy to także środków finansowych.
Technopolie to jednostki, które dysponują władzą polityczną.
Teoria dystryktów przemysłowych Alfreda Marshalla
Opisał dystrykty przemysłowe w Wielkiej Brytanii, korzyści ze zlokalizowania firmy w dystrykcie
Dystrykt stanowi wydzielony obszar, na którym swoją działalność koncentrują wyspecjalizowane zakłady przemysłowe. Struktura dystryktu jest oparła o małe i średnie przedsiębiorstwa, które produkują na potrzeby rynku regionalnego. Większość tych przedsiębiorstw działa w oparciu o lokalny kapitał. Większość decyzji dotyczących dystryktów jest podejmowana lokalnie.
Obok konkurencji istniała głęboka i długofalowa współpraca między przedsiębiorstwami, działania promocyjne, dotyczące siły roboczej.
Cechą dystryktu była bardzo duża ruchliwość siły roboczej
W takich dystryktach siła robocza jest bardziej związana z dystryktem, miejscem niż z konkretną firmą (duży wybór miejsc pracy, duża ilość firm z tej samej branży)
Taki dystrykt funkcjonował we współpracy z wysoko wykwalifikowanymi instytucjami świadczącymi usługi na rzecz branży (usługi natury finansowej)
Znaczenie lokalizacji oraz znaczenie pewnych wartości społecznych, które rozwijają się w dystrykcie, jako wspólnocie gospodarczej (uczciwość, dotrzymywanie umów)
Przybrała na sile w latach 80., Np. we Włoszech
Teoria nowych dystryktów przemysłowych – współcześnie zlokalizowane w środkowych Włoszech; skupiska małych firm, o charakterze rodzinnym; rywalizują, ale też kooperują, tworzą siatkę powiązań, które opierają się na wartościach i tradycyjnych normach społecznych. Skuteczna współpraca, firmy oparte na bezpośrednich znajomościach. Dystrykt pomaga rozwiązań problemy branży. Razem firm prowadzą działania szkoleniowe, marketingowe, wprowadzają do produkcji nowe technologie, działalność eksportową. Produkują na eksport, a nie na potrzeby rynku regionalnego.
Egzamin 7.02 piątek, godz. 12, test
Termin zerowy ustny, 1 pytanie z wykładów, 1 z ćwiczeń; zaliczone ćwiczenia; 30.01 między 13 a 15, pokój 305
Ocena z egzaminu zerowego jest wpisywana do indeksu