MATURA - powtórka z antyku











Czwartek, 20 Kwietnia Imieniny obchodzą: Czesław, Agnieszka, Amalia
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Antyk i
Biblia >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???



Gdzie jestSciaga.pl
?
















MATURA - powtórka z
antyku











kategoria:   J.polski
zakres:   Antyk i Biblia
dodano:   1999-11-26




1. Kreacja świata
w biblii i mitologii. Podobieństwa i różnice. KWESTIA BIBLIA
MITOLOGIA bóstwo monoteizm – jeden Bóg-stwórca, władca świata i
ludzi, który jest doskonałym, sprawiedliwym opiekunem człowieka,
uosobieniem miłości, dobroci, dobry ojciec całego stworzenia
politeizm – wielu bogów, którzy wyłonili się z Chaosu, nie stworzyli
świata – powstali równocześnie z nim, mają wiele ludzkich cech –
zalet i wad, nie są doskonali, wobec człowieka mogą zachowywać się
agresywnie i wrogo człowiek został stworzony z prochu na obraz i
podobieństwo Boga, Bóg obdarzył go duszą, - pierwiastkiem
nieśmiertelności, pierwotnie człowiek (kobieta i mężczyzna) żyli w
raju – Edenie, w stanie doskonałego szczęścia, sami ściągnęli na
siebie nieszczęście przekraczając zakaz Boga ustanowiony dla ich
dobra (grzech pierwotny) został ulepiony przez Prometeusza z gliny z
domieszką łez, od początku borykał się ze smutkiem i
niebezpieczeństwami, nigdy nie był absolutnie szczęśliwy, żył od
zawsze na ziemi, z której bogactw nie potrafił korzystać, musiał
strzec się gniewu bogów, którzy nie byli mu przychylni świat
został stworzony w ciągu sześciu dni kreatywnej pracy Boga i oddany
człowiekowi we władanie (Adam nazywa jego składniki, co równa się
objęciu ich w posiadanie narodził się wraz z bogami, którzy nigdy
nie czuli się a ziemi całkowicie pewnie, człowiek również musiał
pokonywać tutaj różne niebezpieczeństwa, nie był gospodarzem ziemi
po śmierci dusza ludzka odchodzi w zaświaty, „do domu Ojca”, aby
pogrążyć się w wiecznym szczęściu, grzesznicy zostają osądzeni –
czeka ich kara dusza odchodzi do Hadesu – królestwa podziemi, jeśli
nie ciążą na niej poważne przewinienia odchodzi na Pola Elizejskie –
do miejsca niezmąconego spokoju i szczęścia Według
mitologii, w której opisane są wierzenia starożytnych Greków,
narodziny świata wyglądały następująco. Z wielkiego Chaosu
wyłoniły się dwa bóstwa: Uranos - Niebo i Gaja - Ziemia. Z ich
związku narodzili się tytani, cyklopi i sturęcy hekatonchejrowie.
Niezadowolony ze szkaradnego i okrutnego potomstwa ojciec strącił je
w czeluście Tartaru. Gaja zgorszona poczynaniami męża uknuła
przeciwko niemu spisek z najmłodszym z tytanów, Kronosem, który
wkrótce po zrzuceniu ojca z tronu stał się władcą świata. Ale i na
niego spadł cios przeznaczenia. Jedyny z jego ocalałych synów, Zeus,
upomniał się o tron niebieski. Rozpętała się straszliwa wojna, w
której zmagały się dwie siły nieśmiertelne. Z jednej strony Zeus
wraz z uwolnionymi z wnętrzności ojca braćmi, zaś z drugiej Kronos
ze swoimi sprzymierzeńcami. W wyniku walk, w czasie których ziemia
drżała pod nogami tytanów, a niebo było zasnute nieprzeniknionymi
chmurami, zwycięski, gromowładny Zeus zasiadł na tronie niebieskim.
Jednak ludzie istnieli już dużo wcześniej niż władzę nad światem
objął Zeus. O powstaniu rodu ludzkiego zachowało się wiele
odmiennych podań. Jedne mówiły o tym, że człowiek wyszedł wprost z
ziemi wraz z innymi stworzeniami, inne, że lasy i góry wydały ludzi
na podobieństwo drzew i skał, a jeszcze inne, uznawane w
szczególności przez rody królewskie i szlachtę, że ludzie pochodzą
od bogów. Jednak najczęściej przyjmowano baśń o czterech wiekach
ludzkości: złotym - za panowania Kronosa, srebrnym - po jego upadku,
brązowym - okresie dominacji herosów oraz żelaznym, który trwa do
dziś. Według jeszcze innych podań człowiek był stworzony przez
Prometeusza, który ulepił go z gliny i nauczył wielu sztuk oraz
rzemiosł. Ludzkość była do tego stopnia zafascynowana i żądna życia
i poznania świata, że nawet potop nie był w stanie jej zgładzić.
Natomiast według Biblii świat i człowiek są stworzone przez
jednego Boga, który kolejno przez sześć dni tworzy Ziemię, Niebo
oraz Dzień i Noc, następnie Morze, z którego wyszły pierwsze istoty
żyjące. Na jego rozkaz ziemia rodziła drzewa, zioła i krzewy dające
owoce. Na koniec Bóg stworzył człowieka, któremu podporządkował
wszystko, co chodzi po ziemi, fruwa w powietrzu i ukrywa się w
głębinach morskich. Porównując obydwie wersje powstania świata i
człowieka, można wskazać elementy wspólne: * niewiedza ludzi o
ewolucji przyrody i podstawach astronomii powoduje, że zaczynają oni
wierzyć w bogów, którzy dali początek światu, * podobna jest
także kolejność narodzin świata. Jedyna różnica dotyczy samej
natury bytu, filozofii oraz tego, że w Biblii wszystko jest tworzone
przez jednego tylko Boga. 2. Mity greckie o
szczególnej żywotności w kulturze Mit o Dedalu i Ikarze.
Dedal - ateński budowniczy, rzeźbiarz i mechanik; obciążony
zbrodnią uszedł na Kretę. Dedal był wielkim wynalazcą, w związku z
tym król Krety - Minos, nie chciał go wypuścić poza granice swego
kraju. Dedal postanowił odlecieć wraz ze swoim synem Ikarem, przy
użyciu skrzydeł własnej konstrukcji. Przd lotem Dedal ostrzegł
Ikara, aby utrzymywał odpowiednią wysokość (zbyt nisko - pióra
nasiąkną wilgocią, zbyt wysoko - słońce rozpuści wosk, którym były
przyklejone pióra). Jednak Ikar zachwycony pięknem i swobodą lotu,
zapomniał o przestrogach ojca. Wzbił się wysoko, a słońce rozpuściło
wosk. Mit ten jest odzwierciedleniem życia codziennego ludzi
zafascynowanych różnymi zjawiskami, które mylnie oceniamy jako coś
wspaniałego, a one prowadzą nas do zguby. Mit o Promteuszu.
Jest to chyba najbardziej znany z mitów. Opowiada on o tym, jak
ulubieniec Ateny zemścił się na samym Zeusie za zesłanie na ziemię
nędzy, chorób i smutku, których źródłem była beczka - posag pięknej
Pandory, żony niemądrego Epimeteusza. Otóż Prometeusz zabił wołu
i poćwiartowanego złożył do dwóch worków. W jednym znajdowało się
najprzedniejsze mięso nakryte skórą, w drugim kości, na których
widniały płaty słoniny. Poproszony o dokonanie wyboru Zeus, wskazał
łakomie na drugi worek i od tej pory ta część zwierzęcia poświęcana
była bogom. Ośmieszony władca Olimpu straszliwie ukarał śmiałka.
Prometeusza przykuto do skały Kaukazu i codziennie przylatywał do
niego wygłodniały sęp, aby wyszarpywać mu ciągle odrastającą
wątrobę. O Demeter i Persefonie. Demeter, bogini życia i
urodzaju, miała córkę Persefonę, którą podstępem sprowadził do
piekła tamtejszy władca, Hades. Nieszczęsna matka błąkała się po
Ziemi w poszukiwaniu ukochanego dziecka, lecz nie mogła go nigdzie
znaleźć. Jej smutek był tak wielki, że deszcze przestały padać,
strumienie powysychały, nie rodziły się nowe plony i głód zaczął
zaglądać do ludzkich siedzib. Zmartwiony Zeus postanowił
przebłagać Demetrę, ale nic nie skutkowały namowy wysyłanych do niej
muz i charyt. Władca Olimpu ustąpił wreszcie i nakazał Hadesowi, aby
oddał Persefonę. Król piekieł wypełnił to życzenie, ale wręczył
żonie jabłko granatu, które częściowo zjedzone, na zawsze związało
ją z państwem cieni. Wielka radość Demeter spowodowana powrotem
córki wywołała na świecie eksplozję zieleni i śpiewu ptaków. Jednak
Persefona musiała powracać do męża na trzy miesiące w roku, wtedy to
przyroda zamierała, by ponownie się obudzić z zimowego odrętwienia.
W taki właśnie sposób starożytni Grecy tłumaczyli sobie cykliczność
zmian pór roku. 3. Fragmenty biblii które szczególnie
zachwycają i wzbogacają wiedze o sensie życia człowieka Księga
Hioba. Hiob był najbogatszym i najszlachetniejszym człowiekiem
Wschodu. Szczerze czcił Boga i ufał mu bezgranicznie. Nie wierzył w
to Szatan, toteż za przyzwoleniem Stwórcy poddał Hioba strasznej
próbie: pozbawił go majątku oraz dziesięciorga dzieci. Hiob przyjął
swój los pokornie: "Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości".
Nie mógł pogodzić się z tym, że mimo braku winy spotkało go
takie nieszczęście. Żalił się przyjaciołom, a ci przekonywali go, że
musi być winny, skoro Bóg tak go ukarał. Hiob gotów był stanąć przed
obliczem Stwórcy i dowiedzieć się prawdy o sobie. Buntując się
przeciwko swemu losowi, nie przyznając się do żadnych grzechów,
nigdy nie obraził Boga. Bóg wynagrodził Hioba przywracając i
pomnażając jego dobytek oraz obdarzając go ponownie dziesięciorgiem
dzieci. Odtąd żył długo i szczęśliwie. Hiob uosabia niezawinione
cierpienie, a także godność ludzką nakazującą dążenie do prawdy i
sprawiedliwości. Jego historia poucza, że: - nigdy nie należy
wątpić w dobroć Boga, - cierpienie jest naturalnym elementem
ludzkiego życia, - trzeba godnie znosić swój los i wierzyć w
osiągnięcie swoich racji, - wiara i cierpienie mogą być
wynagrodzone. Księga Koheleta. Kohelet - mędrzec
przemawiający na zgromadzeniu. Treścią księgi zawierającej jego
wypowiedzi są rozważania nad sensem życia ludzkiego. Wynika z nich,
że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w
pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość
nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa:
"vanitas vanitatum, et omni vanitas" - marność nad marnościami i
wszystko marność. Ta filozofia życia jest bardzo pesymistyczna.
Kohelet próbuje ją złagodzić, podkreślając, że dostępne człowiekowi
rzeczy to dar Boga, którego należy używać mądrze, gdyż kiedyś trzeba
będzie stanąć przed Stwórcą i rozliczyć się ze wszystkiego.
Przypowieść o synu marnotrawnym. Syn zażądał od ojca
swojej części majątku i udał się w świat, aby roztrwonić go bardzo
szybko na rozrywka i rozpuście; ostatecznie w wielkiej biedzie
zrozumiał bezsens swojego postępowania i swoja winę i postanowił
udać się do domu i prosić o przebaczenie i chcąc się zatrudnić jako
najemnik; jednak ojciec widząc swojego utraconego syna przyjął go z
wielką radością i urządził z tego powodu ucztę; na to rozeźlił się
starszy brat i poskarżył się ojcu, a ten odpowiedział mu, że on jest
zawsze obok niego i wszystko należy również do niego, jednak należy
ucieszyć się z powrotu syna, którego uważano za umarłego; stąd płyną
głębokie nauki moralne: po pierwsze ważne zawsze jest miłosierdzie i
każdy grzesznik może się starać się o odpuszczenie grzechów; każdy
powinien kształcić w sobie tę trudną sztukę przebaczania innym
Pojęcia znaczące o ukrytym sensie: * syn marnotrawny -
człowiek grzeszny, który nawrócił się, poprawił; człowiek, który
ponownie powrócił do wiary, pojednał z Bogiem; * ojciec - Bóg;
człowiek przebaczający bliźniemu; * brat syna marnotrawnego -
człowiek nie umiejący przebaczać, egoista, materialista; * uczta
wydana przez ojca na cześć syna - radość z powodu odzyskania wiary,
ponowne przyjęcie komunii, nagroda za zmianę postawy w życiu.
4. Najciekawsze osobowości biblijne Samson-
od dziecka był siłaczem. Nigdy nie pił, ani nie strzygł włosów. Gdy
zapragnął ożenić się z piękną Filystynką, popadł w konflikt z jej
współplemieńcami i poprzysiągł im zemstę. Wkrótce też jej dokonał-
spalił całe miasto. W odwecie Filystyni zabili mu byłą żonę i
teścia. Wkrótce Samson zakochał się w Filystynce Dalili. Jak okazało
się była to pułapka. Dalila miała dowiedzieć się skąd Samson czerpie
siłę. Po wielu prośbach i namowach Samson przyznał, że jego sekret
jego siły znajduje się we włosach. Dalila obcięła mu włosy i wydała
Filystynom, którzy wyłupili mu oczy i poprowadzili do swojej
świątyni, aby ich zabawiał swoim widokiem. Samson ze spokojem znosił
żarty. Nikt nie zauważył, że włosy już mu odrosły. Pomodlił się do
Boga, z prośbą o przywrócenie sił i krzyknął: „Niech umrze dusza
moja z Filystynami”. Samson, używając wszystkich sił, przewrócił
słupy podpierające świątynię. Wszyscy uczestnicy zabawy zginęli wraz
z nim. Dawid- Dawid wsławił się pokonaniem Goliata-
filistyńskiego olbrzyma. Dokonał tego za pomocą zwykłej procy. Dawid
stał się dowódcą wojsk, jednocześnie wzbudzając zazdrość króla
Saula. Władca kilka razy próbował zabić młodego bohatera. W efekcie
Dawid musiał uciekać ze dworu królewskiego. Po długich
prześladowaniach ofiarował swoje usługi królowi filistyńskiemu. W
czasie kolejnej wojny z filistynami zginął Saul i jego synowie. Po
śmierci króla nowym władcą został Dawid. Przeniósł on arkę
Przymierza do Jerozolimy. Stworzył on silne i potężne państwo
Izrael. Na swojego następcę wyznaczył syna Salomona, któremu nakazał
budowę świątyni dla Boga. Salomon- Syn Dawida. Stał się słynny
ze swojej mądrości i zręczności politycznej. Przeprowadził szereg
reform. Siedem lat zajęła Salomonowi budowa świątyni w Jerozolimie.
Król gromadził coraz większe bogactwa. Na starość jednak jego wola
osłabła i dał skusić się na poparcie innych bogów. Jahwe ukarał
króla powodując podział Izraela na dwie części. 5.
Antygona jako dramat sprzecznych racji ( budowa tragedii, postacie
Antygony i Kreona ) Sofokles jest jednym z najwybitniejszych
dramatopisarzy starożytnej Grecji. Pisał tragedie. Wśród nich jest
„Antygona”- tragedia najbardziej znana i ceniona. Tytułowa bohaterka
tego dramatu jest młodą dziewczyną, pochodzącą z rodu, nad którą
cięży klątwa. W pewnym momencie swego życia staje wobec tródnej
sytuacji. Jej brat Polinik ginie, ale nie może mieć pogrzeby,
ponieważ jest uznany za zdrajcę. Takie stanowisko reprezentuje
władza poństwowa w osobie Kreona, zgodnie z prawem wstanowionym w
tym państwie. Ale istnieje jeszcze inne prawo, prawo religijne.
Boski porządek nakazuje pochowanie zmarłego. Antygona staje przed
wyborem, któremu prawu ma być posłuszna? Wybiera prawo boskie, mimo
zakazu grzebania brata. Za to zostaje wydany na nią wyrok śmierci.
Antygona umiera. Bohaterowie tragiczni są to osoby nieprzeciętne
stające przed pewnym konfliktem, którego nie można rozwiązać i
spotyka ich katastrofa. Konflikt między Antygoną, a Kreonem rozgrywa
się na płaszczyźnie moralno - religijnej. Kreon reprezentuje
interesy władzy państwowej, kierujący się ustanowionymi przez siebie
ustawami. Ich bezwzględnośc często zakrawa na okrucieństwo, a chęć
ukarania kogoś dla „przykładu” powoduje niechęć otoczenia. Antygona
ma do wyboru dwie drogi i każda przynosi nieszczęście. Gdyby
zdecydowała się postąpić zgodnie z rozkazem Kreona, uniknęłaby
śmierci, ale sprzeciw wobec boskiego prawa mściłby się na niej
dręczącymi wyrzutami sumienia i świadomością moralnej winy.
Postępowania zgodnie z prawem boskim i własnym przekonaniem
przynisło jej karę śmierci. Ale Antygona nie może zrezygnować z
tego, co uważa za słuszne. Kreon także uważa, że racja jest po jej
stronie, jednakże musi dochować wierności swemu przekonaniu. W
tragicznym konflikcie między dwiema biegunowo różnymi postaciami,
jakimi są Antygona i Kreon, Sofokles ujawnia przekonanie, iż
człowiek winien szanować prawa boskie, jak i ludzkie. Winę Kreona
stanowiło nieposzanowanie praw zwyczajowych, boskich, błędem zaś
Antygony było samowolne sprzeciwienie się zarządzeniom władzy, z
woli bogów musiała ich przeto spotkać kara. Racje Kreona *
chciał ukarać przejaw zdrady ojczyzny, przestrzec przed podobnymi
czynami w przyszłości, * chciał inaczej potraktować obrońcę -
Eteoklesa i zdrajcę - Polinejkesa, * kierował się troską o dobro
państwa, * jako władca miał prawo wydawać prawa obowiązujące
obywateli. * wydając swe decyzje, Kreon powinien szanować prawa
i zakorzenione od dawna tradycje obyczajowo-religijne. Mógł swój cel
osiągnąć inaczej: * różnicując charakter pogrzebów dwóch braci,
* kazać pochować Polinejkesa za murami miasta. * Jego błędy
były wynikiem niedoświadczenia w sprawach władzy. Racje Antygony
jednakowa miłość do obu braci, * przestrzeganie praw
obyczajowo-religijnych utożsamianych z wolą bogów, * obawa przed
zemstą erynii, * duma królewska bohaterki upominającej się o
cześć brata - królewicza, * obrona godności człowieka - brata.
W przedstawionym konflikcie nie ma zwycięzcy, co dowodzi, że
żadna ze stron nie miała racji absolutnych. Budowa tragedii
Tragedię zaczynał prolog, który wprowadzał w akcję. Prolog
kończył się węzłem dramatycznym, tzn. wydarzeniem rozpoczynającym
właściwą akcję. Akcja dzieliła się na epejsodiony (sceny), które z
kolei przedzielone były stasimonami, czyli pieśniami chóru. Punktem
szczytowym tragedii była perypetia, będąca przełomem w akcji
dramatycznej i kończąca się katastrofą, czyli klęską bohatera.
Ostatnia część tragedii to epilog, który zwykle wyjaśniał sprawę do
końca i dokonywał podsumowania. Istotą tragedii był konflikt
tragiczny, który wynikał z istnienia przeciwstawnych, równorzędnych
racji, pomiędzy którymi nie można dokonać wyboru, gdyż każda decyzja
przynosi klęskę bohaterowi. Ta niemożność dokonania właściwego
wyboru, który nie skończyłby się katastrofą, nosi nazwę tragizmu.
Tragedię cechowała zasada trzech jedności: czasu, miejsca i
akcji. Podstawowym pojęciem tragedii greckiej jest katharsis
(wewnętrzne oczyszczenie), gdyż dzieło antyczne miało oddziaływać na
przeżycia odbiorców. Charakterystyka postaci ANTYGONA -
córka Kreona, siostra Hajmona i Ismeny; postać aktywna, wierząca (do
Ismeny: „A ty znieważaj bogów świętą wolę”), stawia czynny opór,
kocha brata, ma odwagę sprzeniewierzyć się prawu ludzkiemu; dla niej
prawo moralne jest bardzo silne; uparta, konsekwentna w działaniu,
przekonana o słuszności swego postępowania, nie działa pod wpływem
chwili, rozważna, heroiczna, nie boi się śmierci („a ja brata
pogrzebię sama, potem zginę z chlubą”) KREON - król; stara się
rządzić sprawiedliwie, zawsze przestrzegać praw; wytrwały i
nieustępliwy w postanowieniach; sprawy państwa stawia na pierwszym
miejscu, nie zważając na tradycję; Gdy wróżbita przestrzega przed
klęskami i kłopotami kraju, Kreon ustępuje. Nie chce zgubić swego
państwa: „nieszczęście ściągnąć na kraj jeszcze gorzej.” uparty,
dumny, pyszny, despota, zarozumiały, rządny władzy, dąży do ogólnego
posłuchu: „Państwo - to jestem ja, nie słucham tłuszczy.”; porywczy,
niekonsekwentny, nieustępliwy, skory do gniewu; według niego
przyznanie się do błędu podważa autorytet; podejrzliwy wobec
poddanych, nie słucha (nawet dobrych rad). Odbiera narzeczoną
synowi, co prowadzi Hajmona do samobójstwa; 6. Konflikt
tragiczny w Antygonie Sofoklesa Pochodząca z V w. p.n.e.
Antygona Sofoklesa jest przykładem klasycznie skomponowanej tragedii
antycznej. Główna bohaterka popada w nierozwiązywalny konflikt
między prawem boskim a prawem stanowionym przez człowieka. Jest to
konflikt tragiczny, bowiem każde rozwiązanie, każdy krok, na jaki
zdecyduje się Antygona, musi ją doprowadzić do nieuchronnej klęski.
Tytułowa bohaterka trage-dii Sofoklesa stoi przed koniecznością
dokonania wyboru, ale wybrać może między sprzeniewierzeniem się
prawu boskiemu (nakazującemu pogrzebanie zwłok brata) a złamaniem
prawa ludzkiego (wydany przez Kreona zakaz grzebania ciała
Polinej-kesa). Antygona, kierując się w swym postępowaniu nakazem
religijnym, postana-wia pogrzebać zwłoki swego brata, za co spotyka
ją kara śmierci. Jednak król Kreon zwycięża tylko pozornie, moralnie
tryumfuje (już niejako "zza grobu") Antygona. Śmierć bohaterki
pociąga za sobą cały szereg tragicznych wydarzeń: ginie Haj-mon,
narzeczony Antygony i syn Kreona, samobójstwo popełnia także
Eurydyka, żona władcy Teb. Nieszczęścia te spadają na głowę Kreona,
który nie dopuszczając do pochówku zmarłego Polinejkesa, złamał
odwieczne prawo boże. Kreon posta-wił dobro państwa ponad dobro
jednostki, za wszelką cenę starał się dbać o swój kró-lewski
autorytet, byt w swym dążeniu do ukarania zdrajcy zdecydowany i
bezwzglę-dny. To wszystko nie mogło spodobać się bogom, którzy
dotkliwie go ukarali. konflikty tragiczne w Antygonie: -
prawa boskie (Antygona) - prawa ludzkie (Kreon) - jednostka
(Antygona) - państwo (Kreon) - prawo miłości (Antygona) - prawo
obowiązku (Kreon) 7. Horacjański ideał życia W odzie
„O co poeta prosi Apollina” zaprezentował swoją postawę
filozoficzną. Swoje poglądy oparł na dwóch szkołach filozoficznych:
epikurejczykach (szukali szczęścia i celu życia w zaspokajaniu
przyjemności duchowych) i stoikach (głosili pielęgnowanie w sobie
cnoty, rozwijanie intelektu, uniezależnienie od pokus i smutków
świata a otaczający świat przyjmowali ze spokojem - „stoicki
spokój”). W odzie tej połączył obie te ideologie. Od stoików wziął
rozum i umiar jako główne kryteria w korzystaniu z dóbr
materialnych. Poeta nie pragnie bogactw ani życia w dostatku.
Epikureizm zauważamy w chęci dożycia łagodnej starości. W życiu
najbardziej liczą się rozum, sprawny umysł, dobre zdrowie i pogodna
starość. Należy żyć zgonie z otaczającą nas naturą. Horacjanizm
- podstawowe założenia  apoteoza (uwznioślenie) i afirmacja
(wychwalanie) życia, istnienia, które samo w sobie jest wielką
radością  złoty środek - zachowanie umiaru i dystansu we
wszystkim co się robi, nie zabieganie o dobra materialne ,nie
popadanie w euforię lub smutek  życie chwilą - Carpe diem
(chwytaj chwilę), odrzucenie trosk przeszłości i przyszłości,
optymizm i nie przejmowanie się śmiercią Terminy : - Carpe
diem (chwytaj chwilę), odrzucenie trosk przeszłości i przyszłości,
optymizm i nie przejmowanie się śmiercią - Exegi monumentum –
(stawiłem sobie pomnik trwalszy niż ze spiży); pisanie wierszy daje
artyście nieśmiertelność. Pomnikiem, który stawia sobie za życia
poeta, jest jego twórczość - Non omnis moriar – (nie wszystek
umrę), poeta nigdy nie umiera „do końca”, pozostają po nim wiersze i
pamięć tych, którzy te wiersze będą kiedyś czytać. - epikureizmu
( dążenie do szczęścia i zaspokajania swoich potrzeb poprzez rozwagę
i mądrość ) - Heksametr - miara wiersza, rytm opierający się na
istnieniu w języku greckim akcentu w poszczególnych wyrazach. Wyrazy
o podobnym akcencie rozmieszczone są regularnie. Heksametr wpływa na
rytmiczność dzieła. - Hedonizm – uznaje przyjemność cielesną
(rozkosz) za najwyższe lub jedyne dobro, cel życia człowieka i
naczelny motyw ludzkiego postępowania. Hedonizm to inaczej skrajny
epikureizm. 8. Wyjaśnić znaczenie etymologiczne i realne
związków frazeologicznych : odpowiedź pytyjska, zagadkowy jak
Sfinks, Sodoma i Gomora, wdowi grosz - „Sodoma i Gomora” –
to określenie wywodzi się od nazw dwóch miast na Morzem Martwym.
Pleniły się w nich rozpusta i zepsucie moralne. Bóg spalił Sodomę i
Gomorę deszczem ognia i siarki. Dziś „Sodoma i Gomora” powiemy o
miejscu upadku moralnego, zepsucia obyczajów. - „Wdowi grosz” –
kiedyś, gdy ludzie składali w synagodze ofiary, starali prześcigać
się w hojności. Pewna uboga wdowa wrzuciła do skarony wszystkie
pieniądze jakie miała, a były to dwa szelążki, czyli zaledwie jeden
grosz. Było to dla niej ogromne wyrzeczenie, wielka ofiara. Według
Jezusa to właśnie ona ofiarowała Bogu najwięcej. Słowa „wdowi grosz”
są używane dzisiaj do podkreślenia faktu, że nie liczy się wysokość
ofiary, ale wartość, jaką ma ona dla ofiarującego. - „zagadkowy
ja Sfinks” – ze Sfinksem spotykamy się w micie o Edypie. Sfinks
męczył swoją zagadką mieszkańców Teb i podróżnych zbliżających się
do miasta. Gdy Edyp dotarł do Teb, spotkał Sfinksa (Sfinks - w
sztuce starożytnego Egiptu, wyobrażenie leżącego lwa z ludzką
głową.). Rozwiązał zagadkę zadawaną przez niego przechodniom ("Co to
jest: Rano chodzi na czterech, w południe na dwóch, wieczorem na
trzech? Człowiek), tym samym uwolnił od niego miasto. Dzisiaj
„zagadkowy jak Sfinks” może być człowiek owiany jakąś tajemnicą, na
którą nikt nie zna odpowiedzi. - „Odpowiedź pytyjska” pitia była
to kapłanka wydająca rady w wyroczni delfickiej. Zaczadzona Pitia
wpadała w rodzaj ekstazy i na zadawane pytania wypowiadała mnóstwo
słów bez związku. Specjalni kapłani układali z tych słów wiersze w
heksametrach o sensie zagadkowym lub dwuznacznym. W dzisiejszym
czasie „odpowiedź pytyjska” oznacza odpowiedź pełną zagadek, bez
konkretnego tekstu. 9. Kontynuacje i nawiązania do mitologii
i biblii w literaturze, sztuce i w życiu współczesnym EPOKA
INSPIRACJE MITOLOGICZNE Antyk Tragedia antyczna, której tematy i
bohaterowie wywodzą się wyłącznie z mitologii (Sofokles: Edyp król,
Antygona); epos Homera : Iliada i Odyseja, w obydwu utworach
przedstawione zostały historie mitologiczne (wojna trojańska,
wędrówka Odyseusza do Itaki); obecność motywów i wątków
mitologicznych w liryce greckiej i rzymskiej Renesans J.
Kochanowski Treny – motywy mitologiczne z kręgu śmierci, zaświatów
(Persefona, wyspy szczęśliwe – mitologiczne Elizjum), Odprawa posłów
grckich temat z mitologii (Grecy pod murami Troi, posłowie greccy
:Menelaos i Ulisses żądają od Parysa oddania Heleny); liczne motywy
i postaci mitologiczne w pieśniach i fraszkach poety Barok
Liczne motywy mitologiczne w liryce barokowej : motywy erosa (bożka
miłości), motywy mitologicznych herosów (Hekora, Achillesa)
Romantyzm A. Mickiewicz III cz. Dziadów – motyw prometejskiego
buntu (przeciw Bogu dla dobra własnego narodu i całej ludzkości), J.
Słowacki Grób Agamemnona (motywy zaczerpnięte z mitu o wojnie
trojańskiej) Literatura współczesna Motyw Ikara : E. Bryll Wciąż
o Ikarach głoszą, S. Grochowiak Ikar, J.Iwaszkiewicz Ikar,
T.Różewicz Prawa i obowiązki; motyw Nike : Z.Herbert Nike z
Samotrakii; inne motywy : Z.Herbert Apollo i Marsjasz, B.Ożóg Homer,
K.I.Gałczyński Niobe EPOKA INSPIRACJE BIBLIJNE
Średnowiecze Motyw piety, czyli Matki Boskiej opłakującej
zmarłego syna Żale Matki Boskiej pod krzyżem; motyw Męki Pańskiej i
zmartwychwstania – dramat liturgiczny Renesans J.Kochanowski
Czego chcesz od nas Panie … motyw Boga jako doskonałego architekta,
twórcy harmonijnego świata, Treny – motyw raju Barok Bóg i
Szatan w poezji M. Sępa Szaryńskiego – Sonety Oświecenie
Biblijni bohaterowie w literaturze : Judyta, Estera, Saul –
podkreślenie ich heroizmu Romantyzm Postać Chrystusa – koncepcja
mesjanizmu A. Mickiewicz III cz. Dziadów; motyw Boa, Szatana,
Aniołów; motyw widzenia – biblijnego środka konatktu między Bogiem i
ludźmi : III cz. Dziadów – Widzenie ks. Piotra Młoda Polska
Postać Szatana : L.Staff Deszcz jesienny; postać Adama i Ewy,
Szatana : J.Kasprowicz Hymny; motyw Sądu Ostatecznego, orazy
inspirowane Apokalipsą św. Jana : J.Kasprowicz Hymny Literatura
współcznesna W.Szymborska Na wieży Babel, żona Lota; Z.Herbert
Modlitwa Pana Cogito-Podróżnika, A.Rymkiewicz Dekalog; S.Grochowiak
Kanon; T.Różewicz Ocalony







Autor: Scorpi

Ocena : 4 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000