Wymogi edycyjne pracy pisemnej z Systemów kancelaryjnych
Lewy górny róg: imię i nazwisko Autora (Autorki)
Tytuł artykułu:
Czcionka: Times New Roman
Wielkość czcionki: 12
pogrubiony, wyśrodkowany
Tekst główny:
Czcionka: Times New Roman
Wielkość czcionki: 12
Interlinia: 1,5
Akapit: specjalne/pierwszy wiersz
Przypisy:
Czcionka: Times New Roman
Wielkość czcionki: 10
Interlinia: 1,5
Akapit: specjalne/pierwszy wiersz
Marginesy: normalne (2,5 cm z każdej strony)
Proszę włączyć dzielenie wyrazów i dokonać wyjustowania tekstu głównego i tekstu
przypisów.
(Formatowanie zgodne z Microsoft Office Word)
UWAGA!
Wzór robienia przypisów
(Dla jasności, gdyż istnieje kilka modeli)
(metoda przecinkowa)
1. Monografie
B. Ryszewski, Archiwistyka. Przedmiot, zakres, podział, Toruń 1971.
A. Gieysztor, Zarys nauk pomocniczych historii, Warszawa 1948.
2. Prace zbiorowe i prace pod redakcją
A modern archives reader. Basic readings on archival theory and practice, pod red. M. F.
Daniels i T. Walch, Waszyngton 1984.
Problemy historii i archiwistyki, pod red. T. Mencla, Lublin 1986.
3. Artykuły w czasopismach naukowych
A. Stebelski, Porządkowanie akt,  Archeion , t. 19-20, 1951, s. 105-138.
O. A. Wojtasiewicz, Wybrane pojęcia teorii tekstu,  Zagadnienia Informacji Naukowej , nr 2,
1978, s. 3-9.
4. Artykuły w zbiorach studiów lub pracach zbiorowych
A. Przywuska, Zasada przynależności zespołowej w teorii i praktyce Archiwum
Państwowego w Gdańsku, [w:] Komputeryzacja archiwów, t. 3, Toruń 1997, s. 20.
R. Przelaskowski, Szkic rozwoju polskiej teorii archiwalnej w okresie międzywojennym, [w:]
Wieki średnie. Medium aevum. Prace ofiarowane T. Manteufflowi w sześćdziesiątą rocznicę
urodzin, Warszawa 1962, s. 12-67.
5. Skróty w przypisach (prosimy o stosowanie polskich skrótów)
Tamże
Tenże
Taż
Dzieło cytowane  dz. cyt.
Przypisy powinny mieć numerację ciągłą w obrębie całej pracy. W przypadku przytaczania
w kolejnych przypisach tej samej pozycji bibliograficznej należy stosować powszechnie
obowiązujące skróty:
Jeżeli w pracy powołujemy się po raz pierwszy na jakieś dzieło, to należy podać jego pełny
opis bibliograficzny. W wypadku ponownego odwołania się do tego dokumentu
bezpośrednio w kolejnym przypisie można zastosować jeden ze skrótów wraz z podaniem
odpowiednich numerów stron.
PRZYKA
AD:
1. K. Maleczyński, Biblioteki dziś, Warszawa 2007, s. 15-12.
2. Tamże, s. 2.
Jeżeli autor powołuje się na ten sam fragment dokumentu (na tych samych stronach),
wystarczy w przypisie bezpośrednio następującym ograniczyć się do skrótu Tamże.
PRZYKA
AD:
1. K. Maleczyński, Biblioteki dziś, Warszawa 2007, s. 15-12.
2. Tamże, s. 2.
3. Tamże.
W przypadku przytaczania w kolejnych przypisach tego samego nazwiska autora, należy
stosować skrót Tenże, Taż.
PRZYKA
AD:
1. B. Piesik, Lata mijają, Wrocław 1970, s. 16.
2. Tamże, s. 19.
3. Tenże, Czas leci, Wrocław 1972, s. 81.
4. Tamże, s.12; zob. też I. Górny, B. Misiak, W miarę, Poznań 2002, t. 3, s. 20.
W przypadku przytaczania dzieła, które było już wcześniej cytowane, należy w przypisie
podać tylko inicjał imienia i nazwisko autora oraz skrót dz. cyt.; jeżeli jest to praca zbiorowa
 skrót tytułu z trzema kropkami. Jeżeli przytacza się więcej niż jedno dzieło danego
autora, zamiast dz. cyt. należy podać skrót tytułu z wielokropkiem (por. w przykładzie
przypisy 1 i 5 oraz odpowiednio przypisy 2, 3 i 7).
PRZYKA
AD:
1. B. Kowalska, Piękne ulice, piękne kamienice, Zawada 2000, s. 15,
2. A. Nowak, Budowle gotyckie w otoczeniu rokokowym, Sopot 2001, s. 38,
3. Tenże, Otoczenie gotyckie budowli rokokowych, Gdańsk 1999, s. 50-80,
4. S. Rosik, Bumelant w naszej rzeczywistości, Suwałki 1960, s. 19.
5. B. Kowalska, dz. cyt., s. 3.
6. A. Nowak, Budowle gotyckie..., s. 10,
7. S. Rosik, dz. cyt., s. 21.
8. B. Kowalska, dz. cyt., s. 3.
Gdy w tekście zasadniczym zreferowaliśmy czyjeś poglądy, nie przytaczając ich dosłownie, a
są one zawarte w różnych miejscach cytowanej publikacji, wówczas opis z
ródła należy
poprzedzić zob.
PRZYKA
AD:
Zob. M. Krajewski, Stosunki polsko-niemieckie 2000-2003, Kielce 2005.
Jeśli chcemy czytelnika powiadomić, że daną kwestię, zagadnienie, temat poruszali także
inni autorzy, wówczas należy zastosować odsyłacz por. i podać odpowiednie opisy
bibliograficzne.
PRZYKA
AD:
Por. F. Nowak, Niemcy i Polacy dziś, Szczecin 1997; L. Oleński, Polsko-
niemieckie dylematy, Poznań 1998, s. 35-42; K. Pawlak, Deutsche Ordnung, Poznań 2001,
s. 185-188.
Jeżeli cytujemy dany pogląd, myśl, zdanie z drugiej ręki (powołując się np. na przypis, który
znalez
liśmy w wykorzystywanej przez nas publikacji), wówczas opis opracowania, za którym
przytoczono czyjąś wypowiedz
, poprzedzić należy skrótem cyt. za.
6. Link internetowy:
K. Skupieński, Dyskusja nad perspektywami kształcenia archiwistów na polskich
uniwersytetach  stadium pytań czy odpowiedzi,  Archeion , t. 105, 2003, s. 23, [na:]
http://www.archiwa.gov.pl/pl/wydawnictwa/epublikacje/w26.html, (26.09.2011).