Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

1 z 29

Bruno Ferrero

ZNA TO TYLKO WIATR

ZNA TO TYLKO WIATR

ZNA TO TYLKO WIATR

ZNA TO TYLKO WIATR

Wydawnictwo Salezjańskie

Warszawa, 2007

1. PRZEMINĘŁO Z WIATREM

W ciepłym, wiosennym słońcu, na trawniku pewnego miejskiego ogrodu, pośród

rosnącej trawy, wyłoniły się mięsiste ząbki Lwiej Paszczy. Jedna z nich była już cudownym
żółtym kwiatkiem. Niewinnym i pogodnym jak zachód słońca w maju. Już po pewnym czasie
z „dmuchawca” roślina przekształciła się w delikatną tkankę, składającą się z piórek,
niczym koronka, przytwierdzonych do łodyżki, które skupione były w środkowej jej części.

Wszystkie te ziarenka zaigrały w sobie mnóstwo pragnień. Kiedy świerszcze zaczynały

intonować swoje serenady, podmuchy wieczornego wiatru kołysały tysiące marzeń

-Gdzie je będziemy zasiewać?
-Kto to wie?
-Zna to tylko wiatr.
Pewnego poranka wiatr swoją niewidzialną ręką rozrzucił mocne i gwałtowne

podmuchy. Małe ziarenka przyczepione były do swoich spadochroników, trzymając się
wiatru , poleciały w dal.

-Do zobaczenia… Do zobaczenia! – pozdrawiały się małe nasionka.
Kiedy większość z nich lądowała na żyznej ziemi ogrodów i łąk, najmniejsze zdołało

odbyć jedynie krótką podróż zakończoną na cementowej krawędzi chodnika. Stało się ono
odrobiną kurzu przybyłego z wiatrem, bardzo biedne w porównaniu z dobrą i urodzajną
ziemią łąki.

-Jest cała moja! – powiedziało do siebie ziarenko.
Zebrało w sobie wszystkie siły i nie zastanawiając się dwa razy, przystąpiło

natychmiast do zapuszczania w niej korzeni.

Naprzeciw cementowego krawężnika znajdowała się krzywa i chwiejąca ławeczka.

To właśnie na niej odpoczywał od czasu do czasu pewien młodzieniec. Był on udręczony
i niespokojny. Jego serce wypełniał smutek, a dłonie zawsze zaciskały się w pięści.

Pewnego razu dostrzegł, jak z cementowego krawężnika wyrastają dwa zielone

i delikatne listki. Zaśmiał się szyderczo i powiedział:

-Nie uda się wam! Jesteście słabe tak jak ja!
I zdeptał je swoim butem…
Następnego dnia spostrzegł jednak, że listki znowu podniosły się i na dodatek było

ich aż cztery.

Od tego momentu nie mógł odwrócić swojej uwagi od obserwowania odważnej

i niezłomnej rośliny. Po kilku dniach zamieniła się ona w wesoły i żółty kwiatek, podobny
do krzyku radości.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu przygnębiony młodzieniec poczuł, że jego smutek

i niechęć do życia zaczęły ustępować. Podniósł swoją głowę i zaczął oddychać pełną piersią.
Uderzył pięścią w oparcie ławki i krzyknął:

-Oczywiście! Musi nam się udać!
Rozpierała go radość, chciało mu się jednocześnie śmiać i płakać. Palcami musnął

delikatnie żółtą główkę kwiatu.

Kwiaty odczuwają delikatność i dobroć płynącą od ludzi. A dla małej i odważnej Lwiej

Paszczy pieszczota młodzieńca była czymś najprzyjemniejszym.

* * *

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

2 z 29

Nie wypytuj Wiatru, dlaczego znajdujesz się tam, gdzie jesteś. Nawet,

jeśli zostałeś przykryty warstwą cementu, rób wszystko, abyś mógł zapuścić
korzenie i żyć. Masz jakieś przeznaczenie.

Również te krótkie opowiadania są rozsiewanymi przez Wiatr nasionami.

Dokąd polecą i co z nich wyrośnie, wie tylko Wiatr.

2. CUD

- Wierzysz w cuda?
- Tak.
- Naprawdę? A czy widziałeś jakiś cud?
- Cud? Oczywiście.
- Jaki?
- Ciebie.
- Mnie? Czyżbym był cudem?
- Tak.
- Nie rozumiem?
- Oddychasz. Masz delikatną i ciepłą skórę. Twoje serce bije. Widzisz. Słyszysz.

Biegasz. Jesz. Śpiewasz. Myślisz. Śmiejesz się. Kochasz. Płaczesz…

- Czy tak? I to jest właśnie cud?

* * *

Żył sobie kiedyś pewien szary wróbel, którego życie było niekończącym się pasmem

zmartwień i kłopotów.

Był jeszcze w skorupie, a już miał swoje problemy:
-Czy uda mi się wydostać z tej twardej skorupy? Czy nie wypadnę z gniazda?

A czy moi rodzice zdołają mnie wyżywić?

Zaledwie uporał się z tymi zmartwieniami i miał wyfrunąć w powietrze po raz

pierwszy, pojawiły się już następne wątpliwości :

-Czy moje skrzydła zdołają mnie utrzymać ? A jak rozbiję się w drobiazg?

…Kto mnie pozbiera?

Kiedy mógł już latać, to znów zaczął narzekać:
-Czy uda mi się znaleźć żonę? Czy zdołam zbudować gniazdo?
Pokonał również i te problemy, ale wciąż się zadręczał:
-Czy wylęgną mi się pisklęta? A co będzie, jeśli urwie się gałąź, i cała rodzina

zginie? A jeśli jakiś sokół rozszarpie moje pisklęta? I czy w ogóle zdołam je
wyżywić?”.

Kiedy wykluły się zdrowe, wesołe i śliczne pisklęta, zaczęły już trzepotać

skrzydełkami, wróbel wciąż narzekał:

-Czy oby mają wystarczająco dużo jedzenia? Czy uda im się uciec przed kotem

i innymi drapieżcami?

Pewnego dnia pod drzewem zatrzymał się Jezus. Wskazał palcem na wróbla

i powiedział:

-Spójrzcie na te ptaki niebieskie : nie sieją, nie orzą, nie zbierają żniwa...

a Pan Niebieski żywi je!

Wtedy to szary wróbel zdał sobie sprawę, że niczego mu nie brakowało...

Nie uświadamiał sobie tego.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

3 z 29

3. ŚWIATŁO

-Czy widzieliście w kościele jakieś światło? – zapytała dzieci katechetka.
-Lampy.
-Świece.
-Czerwone światełko w tabernakulum.
-Słońce w oknie.
Dzieci zamilkły.
-A czy było tam jeszcze inne światło? – zapytała ponownie katechetka.
Pewne dziecko podniosło rękę do góry i powiedziało:
-Ludzkie oczy.

* * *

Dlaczego tak często zapominamy o świetle,
które znajduje się w naszym wnętrzu?
Dlaczego pozwalamy, aby w nas zgasło?

„Kiedy byłem mały,
mój ojciec w nocy zostawiał mi zawsze na szafce zapaloną lampkę."
"Mój ojciec był światłem”.

4. OSIOŁ I FLET

Na polu leżał porzucony od dłuższego czasu Flet, na którym nikt już nie grał.

Aż pewnego dnia przechodzący obok Osioł dmuchnął w niego z całej siły. Wyzwolił dźwięk
piękniejszy niż jakikolwiek inny, który kiedykolwiek słyszał w swoim życiu. I nie tylko
w swoim oślim życiu, ale również w życiu Fletu.

Nie mogąc zrozumieć tego co się stało (obaj nie byli roztropni, a jedynie wierzyli

w roztropność) – oddalili się natychmiast od siebie, zawstydzeni tym, co wydarzyło się
najpiękniejszego w ich życiu.

* * *

A ileż w naszym życiu porzuconych fletów, osłów? Wielu z nas nie poznało nigdy

samych siebie, ukrywają kim są, oczekując miłości od innych nie znanych sobie osób,
które również chowają się przed samymi sobą. A przecież czasami może jakieś odkrycie,
jakaś niespodzianka, jakaś iskra… I wszystko znowu się kończy. Wszystko dlatego,
że brakuje nam odwagi, aby kogoś pokochać. Trzeba mieć jej tyle samo, jak do tego,
aby pokochali mnie inni.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

4 z 29

5. SŁUSZNA SPRAWA

Pewien człowiek przechodząc przez wieś spostrzegł postać stojącą pod drzewem,

trzymającą w ręku sznur. Jeden koniec miał przywiązany do bioder, a drugi starał się
zarzucić na grubą gałąź będącą w górze.

-Co pan zamierza zrobić? – zapytał zaciekawiony turysta.
-Chcę się powiesić. – odpowiedział.
-Jak to, w ten sposób? – zapytał przechodzień. -Przecież musi pan sznur uwiązać

sobie u szyi.

-Próbowałem już – odpowiedział człowiek -ale boję się, żebym się nie udusił.

* * *

Tak wielu z nas chciałoby dokonać rzeczy wielkich, ważnych i decydujących. Nie mają

jednak odwagi na to, aby również ponosić związane z nimi konsekwencje.

Każda decyzja, ale przede wszystkim ta wielka, ważna i ostateczna niesie ze sobą

określone skutki. Mądrość życiowa zawiera się właśnie w tym, aby zdawać sobie sprawę
z konsekwencji, rezultatów wynikających z czynów, których dokonujemy.

6. SPOTKANIE

Siedmioletni Maksymilian, rozgniewany, wyszedł z lekcji religii trzymając ręce

w kieszeni. Wzruszył ramionami i wyznał z niechęcią:

-Mówią tam tylko o Bogu; Bóg, Bóg, Bóg, tylko Bóg. Dlaczego nie powiedzą

czegoś interesującego? Dlaczego, na przykład, nie mówią o piłce nożnej i zespołach
rockowych?

* * *

Usłysz mnie, o Panie!
Mówiono mi, że nie istniejesz,
A ja, jak ten idiota, wierzyłem w to.
Ale pewnego wieczoru,
Jakby przez dziurę jakiejś starej bomby, zobaczyłem niebo.
I nagle zdałem sobie sprawę, że powiedziano mi kłamstwo.
Gdybym zadał sobie odrobinę trudu,
Aby przyglądać się uważnie temu, co stworzyłeś,
Mógłbym natychmiast spostrzec,
Że ci, którzy to mówili, robili wszystko,
Aby mi nie powiedzieć, że kot to kot.
Czy to nie dziwne, że musiałem znaleźć się w tym piekle po to,
Aby znaleźć czas na to, by spojrzeć Ci w twarz!
Kocham Cię bezgranicznie… I pragnę, abyś o tym wiedział.
Za chwilę odbędzie się straszna bitwa. Kto to wie?
Może zawitam u Ciebie już dzisiaj wieczorem.
Nie byliśmy dotąd wielkimi przyjaciółmi,
I dlatego trwożę się, mój Boże,
Czy będziesz na mnie czekał przy drzwiach.
Spójrz: widzisz, jak płaczę!
Widzisz mnie, jak się rozklejam!
Ach, gdybym Cię poznał wcześniej…
Tak, idę! Muszę już iść.
Czy to nie paradoksalne:
Teraz, kiedy Cię już spotkałem, nie boję się śmierci.
Do zobaczenia!

(modlitwa znaleziona w plecaku pewnego żołnierza,
który zginął pod Monte Casino – rok 1944)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

5 z 29

7. PRAGNIENIE

Żył sobie kiedyś pewien wyjątkowo ubogi człowiek. Wierzył jednak mocno w świętego

Mikołaja i żarliwie się do niego modlił. Aż pewnego dnia Święty zstąpił na ziemię,
aby się z nim spotkać.

Kiedy przybył do jego domu i zobaczył jego nędzę, postanowił mu pomóc.
Dotknął palcem leżącego na progu kamienia, który natychmiast przemienił się

w lśniące złoto.

-Czy potrzebne ci jest złoto? – zapytał Święty biedaka.
Ten skłonił się głęboko i odpowiedział:
-Nie, panie, nie potrzebuję go.
Mikołaj spojrzał na niego radosnym wzrokiem i powiedział:
-Ach, mój synu, jak wielką jesteś dla mnie pociechą. Teraz już wiem na pewno,

że idziesz drogą zmierzającą do doskonałości.

Człowiek odpowiedział:
-Tak naprawdę, to potrzebowałem jedynie twojego palca.

* * *

Bóg oddał się nam całkowicie. Tak więc nie pragnijmy już od Niego żadnych cudów.

Dlaczego?

8. BARYŁKA

Żył sobie kiedyś pewien rycerz, który z wielką odwagą walczył na wszystkich

frontach swojego Królestwa. Aż któregoś dnia potknął się, kusza przecięła mu nogę i omal
nie doprowadziła go do śmierci.

Kiedy leżał ranny na ziemi, przyśniło mu się niebo. Było ono jednak bardzo

daleko, prawie całkowicie poza zasięgiem jego możliwości. Tymczasem piekło, ze swoją
bramą na oścież otwartą, z której buchał ogień, znajdowało się bardzo blisko. Rycerz ten
rzeczywiście od pewnego czasu odrzucił wszelkie reguły i obietnice rycerskie, a przeobraził
się w zwykłego żołdaka, który zabijał i popełniał wiele zła, nie biorąc pod uwagę drugiego
człowieka.

Pełen strachu, rzucił hełm, miecz i zbroję, i udał się pieszo do jaskini,

gdzie przebywał pewien święty pustelnik.

-Ojcze mój, chciałbym otrzymać rozgrzeszenie z moich win, ponieważ bardzo

obawiam się o zbawienie duszy. Przyjmę wszelki rodzaj pokuty. Niczego się nie lękam.

-Dobrze, mój synu. – odpowiedział pustelnik. -Zrobisz tylko jedną rzecz:

idź i napełnij wodą tę beczułkę i wróć z nią do mnie.

-Och! To jest pokuta dla dzieci i dla kobiet! – wykrzyknął nasz rycerz, podnosząc

wojowniczo rękę w górę. Lecz wizja diabła śmiejącego się szyderczo, szybko go ostudziła.

Wziąwszy baryłeczkę pod pachę, mrucząc udał się w kierunku rzeki. Zanurzył

baryłkę w wodzie, lecz ta nie chciała się napełnić.

-To są czary! – krzyknął pokutnik. -Ale teraz zobaczymy.
Poszedł do innego źródła: baryłeczka była nadal pusta. Wściekły udał się

do wioskowej studni. Trud daremny.

Rok później, stary pustelnik ujrzał go z daleka, w podartych łachmanach,

z krwawiącymi nogami i z pustą baryłeczką pod pachą.

-Mój ojcze – rzekł rycerz (to był właśnie on) głosem niskim i zbolałym. -Odwiedziłem

wszystkie rzeki i źródła Królestwa. Nie mogłem napełnić baryłki…Teraz wiem, że moje
grzechy nie będą odpuszczone. Będę potępiony na wieczność! Ach, moje grzechy,
grzechy tak bardzo ciężkie…Zbyt późno zacząłem za nie żałować.

Łzy strumieniem spływały mu po policzkach. Jedna z nich, bardzo maleńka,

spływając po brodzie, spadła do baryłki. W jednym mgnieniu oka baryłeczka napełniła się
aż po brzegi wodą czystą, świeżą i dobrą, taką, jakiej nigdy nie widziano.

Jedna maleńka łza żalu.

* * *

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

6 z 29

Pewien święty przybył do nieba, w nagrodę dano mu koronę z czystego złota.
Szczęśliwy i dumny ze swego wyróżnienia przechadzał się po drogach nieba

i spostrzegł po jakimś czasie, że większość świętych nosiła korony ozdobione klejnotami
i szlachetnymi kamieniami.

Z małą nutką żalu w głosie spytał:
-Dlaczego moja korona nie ma nawet jednego klejnotu?
Anioł odpowiedział:
-Ponieważ na żaden nie zasłużyłeś. Klejnoty te są łzami, jakie święci wylali

na ziemi. Ty nigdy nie płakałeś.

-Jak mogłem płakać? – spytał święty. -gdy byłem tak szczęśliwy,

będąc zanurzony w miłości Boga?

-To jest na pewno bardzo wielka rzecz. – odpowiedział anioł. -Stąd też korona

twa jest cała ze złota. Ale szlachetne klejnoty i kamienie należą się tym,
którzy kiedyś płakali.

9. TRUDNA PRZYJAŹŃ

Pewien pies żył w wielkiej przyjaźni z koniem. Obaj wykorzystywali każdą sytuację,

aby w jakiś sposób okazywać sobie wzajemną przyjaźń.

Pies przynosił koniowi najlepsze kości, jakie udało mu się znaleźć, podczas gdy koń

odkładał na bok psu swoje porcje siana.

Kochali się tak bardzo, że aż obaj umarli z głodu.

* * *

To ja jestem moim szczęściem, nie ty.
I to nie dlatego, że nie chciałbyś mi go dać,
Ale dlatego, że byłbym wtedy kimś innym, niż jestem.
Nie mógłbym być szczęśliwym wówczas,
Gdybym zmieniał się jedynie po to,
Aby usatysfakcjonować twój egoizm.
Nie mógłbym być szczęśliwy,
Gdybyś krytykował mnie za to,
Że nie myślę twoimi myślami,
Ani nie widzę tak, jak widzisz ty.
Nazywasz mnie buntownikiem.
A jednak za każdym razem,
Kiedy się z Tobą nie zgadzam,
Nie zależy mi na tym, aby zmieniać ciebie.
„Ty musisz być tym, kim jestem”.
Nie pozwolić na to,
Abyś mówił mi, kim mam się stać.
Mówiłeś mi, że jestem przejrzysty
I bardzo łatwo o mnie zapomnieć.
Dlaczego więc, użyłeś mojego życia,
Aby udowodnić samemu sobie,
Kim właściwie jesteś?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

7 z 29

10. LINOSKOCZEK

Żył sobie kiedyś sławny linoskoczek. Wszyscy podziwiali jego niezwykłe umiejętności

i nikomu nie udało się zobaczyć go w sytuacji, aby stracił równowagę czy upadł.

Jednak pewnego dnia cyrk, w którym pracował akrobata, przeżywał poważne kłopoty

finansowe.

Dyrektor zaproponował mu, aby podwyższył swoją linę i zwiększył stopień

niebezpieczeństwa w swoim numerze, który miał wykonać. Wszystko po to, aby bardziej
przyciągnąć publiczność.

Pracownicy cyrku pokładali w nim wielką nadzieję oraz wierzyli, że uda mu się znów

osiągnąć wielki sukces.

Linoskoczek zapytał swoich kolegów:
-Jesteście pewni, że mi się uda?
Ci odpowiedzieli:
-Mamy do ciebie wielkie zaufanie i jesteśmy pewni, że i tym razem się uda.
Ryzykowny występ linoskoczka stał się rzeczywiście wielkim osiągnięciem. Każdego

dnia ludzie kupowali bilety w cyrkowej kasie, by móc wziąć udział w tym niezwykłym
widowisku zręczności i odwagi.

W rok później dyrektor postanowił odnieść jeszcze większe powodzenie i zażyczył

sobie, aby linoskoczek wykazał się większymi umiejętnościami, a także przyciągnął liczną
publiczność. Zaproponował, aby nad rzeką przepływającą przez wielki wodospad,
przeciągnąć z jednej strony na drugą metalową linę, zaprosić telewizję i wszystkich
zamieszkujących w okolicy ludzi na widowisko, jakiego nie było w przeszłości.

Pracownicy cyrku znów pokładali w linoskoczku duże nadzieje. Linoskoczek im uległ

i postanowił zmierzyć się z nowym zadaniem.

Chwilę przed rozpoczęciem swojej niebezpiecznej przeprawy, jeszcze raz zapytał

swoich przyjaciół, czy rzeczywiście w niego wierzą i mają do niego zaufanie.

-Tak! – krzyczeli wszyscy bez żadnego wyjątku.
Akrobata zwycięsko pokonał trudności, wywołując u publiczności wielki entuzjazm.
Po zakończeniu numeru, w pewnym momencie, cyrkowiec podniósł dłoń

dając do zrozumienia, że pragnie coś powiedzieć.

-Zaufanie, które we mnie pokładacie, jest nieograniczone. – powiedział.
-Ma się rozumieć. – odpowiedział, w imieniu zebranych ludzi, jakiś człowiek.
-Pragnę więc wam zaproponować coś jeszcze bardziej niezwykłego, niż to,

co robiłem poprzednio!

-Wspaniale! Powiedz nam, co to ma być. Nasze zaufanie do ciebie nie ma granic:

zgadzamy się na wszystko, co tylko zaproponujesz.

-Pragnę przejść po tej metalowej linie tam i z powrotem prowadząc przed sobą

taczkę. A ponieważ zaufanie, które we mnie pokładacie nie ma granic, chcę posadzić
na niej kogoś z was. Tej przeprawy dokonamy we dwóch.

Tymczasem nikt nie zgłosił się na tę przeprawę.

* * *

Gdy wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie. Nagle zerwała się gwałtowna

burza na jeziorze, tak, że fale zalewały łódź; On zaś spał. Wtedy przystąpili do Niego Jego
uczniowie i obudzili Go, mówiąc:

-Panie, ratuj, giniemy!
A On im rzekł:
-Czemu bojaźliwi jesteście, ludzie małej wiary ?!

(Mt 8,23-26)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

8 z 29

11. BOŻE SERCE

Pewna pani katechetka opowiedziała swoim uczniom przypowieść o synu

marnotrawnym. W czasie, gdy mówiła, zdała sobie jednak sprawę, że dzieci, w większości,
są bardzo rozkojarzone. Poprosiła więc ich, aby swoimi słowami opisali przytoczoną im
przypowieść.

Jeden z nich zrelacjonował ją w następujący sposób:
„Pewien człowiek miał dwóch synów, jednak ten młodszy niechętnie przebywał w domu,

a pewnego dnia całkowicie opuścił domostwo, zabierając ze sobą wszystkie pieniądze, jakie miał.
W pewnym momencie pieniądze skończyły się. Młodzieniec nie miał już nic do jedzenia i postanowił
powrócić do swojego domu. Kiedy już był niedaleko, zauważył go ojciec. Złapał za wielki kij
i, co tchu, popędził za nim. Biegnąc tak, spotkał swojego dobrego syna i powiedział do niego:

-Wrócił ten twój okropny brat, który po tym wszystkim, co zrobił, zasługuje

na parę kijów!

-Tato, chcesz, żebym ci pomógł? – zapytał syn.
-Oczywiście. – odpowiedział ojciec.
I tak we dwóch zaczęli go okładać kijami. Kiedy już zakończyli swoje zajęcie, ojciec

wezwał służącego, nakazał zabić najtłustsze jagnię i przygotować wielkie przyjęcie,
bo przeszła mu już chęć znęcania się nad synem, który tak wiele narozrabiał”.

* * *

Tak, zrozumieć Boże serce to zadanie zbyt trudne dla każdego.

12. TRZEJ SYNOWIE

Trzy kobiety szły do studni, aby zaczerpnąć z niej wody. Na kamiennej ławce, w

pobliżu fontanny, siedział starszy człowiek i przysłuchiwał się ich rozmowom. Każda z kobiet
wychwalała swego syna.

-Mój syn – mówiła pierwsza. -jest tak zwinny i bystry, że nikt nie jest w stanie

mu dorównać.

-Mój syn – mówiła druga. -śpiewa jak słowik. Nie ma nikogo na świecie, kto

mógłby się poszczycić tak pięknym głosem, jak on.

-A ty, co powiesz o swoim synu? – zapytały trzecią kobietę, która nic nie mówiła.
-Sama nie wiem, czy mogę powiedzieć coś niezwykłego o moim dziecku.

– odpowiedziała tamta. -Jest dobrym chłopcem, tak jak wielu innych. Nie robi jednak
nic specjalnego…

Kiedy dzbany były już pełne, kobiety skierowały się w stronę domów. Podążył za

nimi również starzec. Naczynia były ciężkie i ramiona kobiet uginały się od wysiłku.

W pewnym momencie zatrzymały się, aby móc troszkę odpocząć. Podbiegło do

nich wtedy trzech młodzieńców. Pierwszy rozpoczął natychmiast jakieś widowisko: oparł
dłonie na ziemi i zaczął wywijać koziołki, wierzgając nogami w górze, a potem zaczął
wykonywać salta. Kobiety przyglądały się mu z zachwytem:

-Ach, jaki zręczny!
Drugi chłopiec zaraz zaintonował jakąś piosenkę. Głos miał tak piękny, jak

słowik! Kobiety przysłuchiwały się mu ze wzruszeniem w oczach:

-Ach, cóż to za anioł !
Trzeci z chłopców podszedł do matki, zarzucił sobie ciężką amforę na ramiona i

zaczął ją dźwigać przy jej boku. Wtedy kobiety zwróciły się do starca:

-Co powiesz o naszych synach?”.
-O synach? – zawołał ze zdziwieniem starzec. -Widziałem tylko jednego.

* * *

„Poznacie ich po ich owocach” (Mt 7,16)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

9 z 29

13. ŁAŃCUCH I GRZEBIEŃ

W pewnym zakątku świata żyło kiedyś dwoje małżonków, których miłość nie

przestawała rosnąć od pierwszego dnia ich ślubu. Byli bardzo ubodzy i wiedzieli, że każdy z
nich nosił w swoim sercu niezaspokojone pragnienie: on miał w swojej kieszeni złoty
zegarek, który otrzymał od swojego ojca.

Z całego serca marzył o złotym łańcuszku. Ona posiadała długie, piękne i jasne

włosy, a marzyła o perłowym grzebieniu, którym, niby diademem, mogłaby je ozdabiać. Z
biegiem lat mężczyzna coraz bardziej marzył o grzebieniu, kobieta natomiast robiła
wszystko, aby móc zdobyć dla męża złoty łańcuszek. Od długiego czasu wcale o nich nie
rozmawiali, ale ich serca nie przestawały myśleć o tym ukrytym marzeniu. Rano w dziesiątą
rocznice ich ślubu, małżonek spostrzegł zbliżającą się w jego stronę uśmiechniętą żonę. Jej
głowa była pięknie ostrzyżona i nie posiadała już swoich lśniących i długich włosów.

- Co z nimi zrobiłaś, kochana? - zapytał pełen zdziwienia.
Żona otworzyła swoje ręce, w których migotał złoty łańcuszek.
- Sprzedałam je, aby móc kupić złoty łańcuszek do twojego zegarka.
- Ach, kochanie, co ty zrobiłaś? - powiedział mężczyzna, otwierając dłonie, w

których trzymał cudowny perłowy grzebień.

- Ja właśnie sprzedałem zegarek, aby ci móc kupić grzebień.
I tak, wpadli sobie w objęcia, szczęśliwi z tego, że mają siebie nawzajem.

* * *

Połóż mnie jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu.
Bo jak śmierć potężna jest miłość.
Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,
nie zatopią jej rzeki.
Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu,
pogardzą nim tylko."

(PnP 8,6-7)

"W życiu istnieje tylko jedno wielkie szczęście:
kochać i być kochanym"

14. NIEBIESKA RÓŻA

Imperator Chin czując, że zbliża się coraz bardziej dzień jego śmierci, postanowił

znaleźć męża dla swojej jedynej córki. Była ona nie tylko najbardziej elegancką, ale także
inteligencją i pięknością przewyższała wszystkie dziewczęta w Imperium. Posiadała jedną
wadę: za żadne skarby świata nie chciała wyjść za mąż.

Widząc jednak, jak bardzo ojcu na tym zależało, obiecała, że wyda się za młodzieńca,

który podaruje jej niebieską różę. Wszyscy kandydaci, jak tylko dowiedzieli się o pragnieniu
księżniczki, natychmiast zaczęli prześcigać się w tym, kto pierwszy znajdzie niebieską różę.
Usiłowania większości z nich były daremne. Tych, którzy ją zdobyli, było tylko trzech.

Pierwszym z nich był kupiec, o wiele bogatszy od samego imperatora. Udał się on do

największego alchemika świata, który za pomocą tajemniczych filtrów i kolorowych
roztworów zmienił biały kwiat w różę o cudownym niebieskim kolorze. Nie tracąc czasu
przyniósł ją czym prędzej do pałacu imperatora. Na jej widok księżniczka zbladła, a potem
przyglądając się róży powiedziała:

-Gdyby na tej róży usiadł jakiś motyl, zaraz by się otruł ! – i odrzuciła różę ze

wstrętem.

Drugim kandydatem był generał imperatorskich wojsk. Poprosił najsłynniejszego

złotnika świata, aby wykonał dla niego niebieską różę całą z szafiru. Kiedy księżniczka o
oczach koloru nocy zawiesiła wzrok na mieniącej się aksamitnie róży, powiedziała:

-Ojcze, czy ty nie widzisz, że to wcale nie jest róża, tylko zwykły szafran w

kształcie róży?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

10 z 29

Trzecim kandydatem był syn pierwszego ministra, młodzieniec piękny, grzeczny i

sympatyczny. Nakazał wszystkim najlepszym artystom kraju, aby w przeciągu trzech
miesięcy wykonali dla niego niebieską różę z jak najszlachetniejszej porcelany.

-Zatrzymam ją, ponieważ jest piękna, – powiedziała księżniczka, -ale i ona jest

jedynie bibelotem.

W ten sposób i trzeci kandydat został odrzucony.
Pewnego letniego wieczoru, kiedy księżniczka podziwiała ze swego okna zachód

słońca, usłyszała jakiś piękny głos. Pochodził on od pewnego młodego poety, który
przechadzał się przypadkowo pod jej oknem. Nagle jego oczy spotkały się z oczyma
księżniczki. Przez długą chwilę były w sobie utkwione w ciszy. Po chwili mężczyzna
powiedział cicho:

-Pragnę cię poślubić.
-Ojej ! – westchnęła księżniczka. -Ale ja jestem córką imperatora, i powiedziałam,

że poślubię jedynie kogoś, kto przyniesie mi niebieską różę. Nikomu dotąd się to nie
udało.

-To nic, znajdę ją dla ciebie. – powiedział poeta.
Następnego dnia młodzieniec zerwał białą różę i przyniósł ją imperatorowi. Ten

przekazał córce śmiejąc się. Księżniczka wzięła jednak różę i powiedziała opanowanym
głosem:

-Och, wreszcie niebieska róża !
Imperatorowi na chwilę odebrało głos ze zdziwienia. Ministrowie i dworzanie zaczęli

szeptać do siebie:

-Przecież to wcale nie jest niebieska róża…
Królewna przemówiła do nich:
-Czy wasze oczy naprawdę nie widzą? Ta róża jest niebieska, zapewniam was.

Przypatrzcie się jej dokładnie, a zobaczycie, że ma cudowny, niebieski kolor !

Cały dwór zamilkł. Księżniczka poślubiła poetę i byli szczęśliwi przez całe życie.

* * *

Dobrze można widzieć jedynie za pomocą serca.
Musimy mu coraz bardziej ufać.

15. CZELADNIK

W epoce kamiennych zamków i walecznych rycerzy przyodzianych w zbroje, pewien

odważny młodzieniec o złotych rękach postanowił zostać kowalem. Przyszedł do warsztatu
jako uczeń i bardzo szybko nauczył się tajników rzemiosła. Wiedział, jak należy posługiwać
się narzędziami, kuć żelazo na kowadle, dąć w miech kowalski. Był naprawdę wspaniały:
nauczył się jak kuć szpady o harmonijnym kształcie i lekkie hełmy, odporne na każde
uderzenie, kandelabry o tysiącach wgłębień i potężne kraty.

Zaledwie zakończył szkolenie, został przyjęty do oficyny przy królewskim pałacu.
Okazało się jednak, że cała jego zdolność obcowania z młotami jest bezużyteczna,

bowiem młodzieniec nigdy nie zdobył umiejętności robienia rzeczy zupełnie najprostszych:
nie wiedział, na przykład, jak używać krzemienia do rozpalania ognia, który jest nieodzowną
rzeczą potrzebną do uprawiania tego zawodu.

* * *

To oczywiste, że nasze dzieci muszą przyswoić sobie podstawowe umiejętności:

czytania, pływania, korzystania z komputera, a także powinny nauczyć się rzeczy
potrzebnych im do życia w dwudziestym pierwszym wieku. Jeżeli jednak, poza zdobyciem
tych wszystkich umiejętności, nie zaoferujemy im nic innego, jeżeli nie pomożemy w rozwoju
duchowym, a będziemy zajmować się jedynie szczegółami potrzebnymi im do życia,
to nie będą oni nigdy posiadali swojego centrum. W niektórych kulturach proces odkrywania
własnego centrum duchowego nazywamy po prostu nauką stawania się istotą ludzką.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

11 z 29

16. BŁOGOSŁAWIEŃSTWO

Ze wspólnotą „Arka”, po latach spędzonych wśród naukowców, zdecydował się

związać sławny ojciec Henri Nouwen. Pewnego dnia podeszła do niego pewna upośledzona
dziewczyna i zapytała:

-Henri, czy możesz mnie pobłogosławić?
Ojciec Nouwen odpowiedział na prośbę w sposób konkretny i postawił na jej czole

znak krzyża.

Jednak zamiast okazania mu wdzięczności dziewczyna zaprotestowała w ostry

sposób:

-Nie, to nie działa! Chcę prawdziwego błogosławieństwa!
Ojciec Nouwen, który zorientował się, że zareagował w sposób automatyczny

i zewnętrzny, powiedział:

-Ach, przepraszam, obdarzę cię prawdziwym błogosławieństwem podczas

nabożeństwa.

Po zakończeniu nabożeństwa około trzydziestu osób siedziało „w kole” na podłodze,

ojciec Nouwen powiedział:

-Janet poprosiła mnie, abym udzielił jej specjalnego błogosławieństwa. Uważa,

że jest jej ono teraz bardzo potrzebne.

Dziewczyna podniosła się i zaczęła iść w stronę duchownego, który wkładał właśnie

na siebie długą komżę z szerokimi rękawami pokrywającymi mu nie tylko ramiona, ale i
ręce. W pewnym momencie Janet objęła go mocno i położyła swoją głowę na jego piersi.
Ojciec Nouwen, bez zastanowienia, objął ją również mocno i dziewczyna skryła się całkowicie
pod jego szatą.

Kiedy tak trwali w uścisku, ojciec Nouwen przemówił do niej:
-Janet, chcę, żebyś wiedziała, że jesteś ukochaną Córką Boga. Uwielbia On

na ciebie patrzeć. Twój cudowny uśmiech i uprzejmość w stosunku do wszystkich
z naszej wspólnoty, całe dobro, które nam wyświadczasz, mówią, jak cudownym jesteś
stworzeniem. Wie, że w tych dniach ogarnia cię smutek i twoje serce przykrywa jakaś
ciemność, ale pragnę ci przypomnieć, kim jesteś: jesteś niezwykłą osobą, w całości
ukochaną przez Boga i wszystkich, którzy się teraz tutaj razem z tobą znajdują.

Janet podniosła głowę i przyjrzała mu się; jej szeroki uśmiech był dowodem na to,

że otrzymała prawdziwe błogosławieństwo.

Kiedy Janet powróciła na miejsce, wszyscy pozostali chorzy pragnęli również

otrzymać coś bardzo podobnego. Nawet jeden z ich opiekunów, dwudziestoczteroletni
młodzieniec podniósł dłoń i zapytał:

-A ja?
-Oczywiście! – odpowiedział ojciec Nouwen. –Przyjdź i ty.
Przytulił go do siebie i powiedział:
-John, to takie piękne, że jesteś tutaj z nami. Jesteś ukochanym Synem Boga.

Twoja obecność jest radością dla nas wszystkich.. Kiedy napotykamy jakieś trudności
i nasze życie staje się ciężkie, pamiętaj o tym, że jesteś ukochany poprzez
nieskończoną miłość.

Młodzieniec spojrzał na niego ze łzami w oczach i powiedział:
-Dzięki, wielkie dzięki.

* * *

O wiele bardziej przeżywamy przykrość, która nas spotyka, aniżeli uczucie bycia

błogosławionymi.

Powinniśmy jeszcze raz odkryć sens i piękno błogosławieństwa.
Kiedy jest nam trudno i nasze życie staje się ciężkie, nie zapominaj o tym, kim jesteś:

jesteś kimś specjalnym, jesteś wielce ukochany przez Boga oraz tych wszystkich, z którymi
przebywasz.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

12 z 29

17. KOZIOŁ OFIARNY

Pewnego razu dziesięciu wieśniaków zmierzało razem w kierunku swoich pól.
W czasie drogi nagle nadszedł huragan, który trząsł gwałtownie drzewami oraz

wzdragał ziemią.

Uciekając przed piorunami i silnym gradem skryli się w starym zrujnowanym zamku.
Huk piorunów ogłuszał ich coraz bardziej, a błyskawice straszliwie tańczyły

po zamku. Wieśniacy byli tak przestraszeni, zaczęli więc szeptać, ze wśród nich musi
znajdować się jakiś grzesznik i to on ściągnął na nich tę niepohamowaną wściekłość natury.

-Musimy znaleźć winnego i usunąć go spośród nas. - powiedział jeden z nich.
-Wywieśmy za drzwiami nasze czapki. – zadecydowali. -Ten któremu pierwszemu

wiatr porwie, jest grzesznikiem i będzie musiał nas opuścić.

Wszyscy zgodzili się z tym przypuszczeniem. Z wielkim wysiłkiem otworzyli drzwi

i każdy z nich powiesił za nimi swoją czapkę.

Jedna z nich została natychmiast porwana przez wiatr.
Wieśniacy bez żadnego miłosierdzia wypchnęli za drzwi właściciela czapki. Zwinięty

w pół biedak przedzierał się przez wiatr i miotającą burzę.

Nie zdążył zrobić jeszcze kilku kroków, gdy nagle usłyszał przerażający grzmot:
to piorun uderzył w zamek i razem ze znajdującymi się w nim ludźmi, spalił go

na pył.

* * *

Pewnego razu mały leopard zgubił się w stepie i przez nieuwagę został zadeptany

przez słonia. Chwilę potem nieżyjące zwierzątko zostało znalezione. Wiadomość
o nieszczęściu zaraz przekazano ojcu.

-Twoje dziecko zginęło! - krzyczano do starego leoparda.
-Znaleźliśmy je tam w dolinie jak leżało w trawie.
Leopard zaryczał z bólu i wściekłości.
-Kto je zabił? Powiedzcie mi, abym mógł pomścić jego śmierć.
-To słoń.
-Słoń?
-Tak, słoń.
Stary Leopard pogrążył się w myślach, a potem powiedział:
-Nie, to nie mógł być słoń. To z całą pewnością owce! Na pewno owce! Już ja

się z nimi rozprawię!

I tak rozwścieczony złością pobiegł w stronę łąk, na których pasło się całe stado.

18. PIĘKNY DZIEŃ

Deszcz padał przez dwa tygodnie. Potem niebo się nagle przejaśniło i nastał cudowny

słoneczny dzień. Był on tak piękny, że piękniejszy trudno sobie wyobrazić.

Prace na roli były bardzo opóźnione i pewien gospodarz zaczął nerwowo szukać

swojego pomocnika. Wysłał córkę, aby go odszukała. Ta znalazła go wyciągniętego na słońcu
przed swoją chałupą, z twarzą wystawioną ku słońcu. Zganiła za lenistwo i stanowczo
wezwała do pracy.

Ten przyjrzał się jej z uśmiechem i powiedział:
-Czy ty naprawdę myślisz, że dam ci się wynająć w tak piękny dzień?

* * *

Przyzwyczailiśmy się tak bardzo do tego, że możemy sprzedawać i kupować

wszystko, na co mamy ochotę. Przestaliśmy zdawać sobie sprawę z tego, że istnieją jeszcze
rzeczy „bezcenne”.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

13 z 29

19. NA KOŃCU ŚWIATA

Na końcu świata, miliardy osób zostaną zaprowadzone na wielką polanę przed tron

Boga. Wiele z nich cofnie się z powodu panującej tam jasności. Jednak nie wszyscy będą
z nim rozmawiali w sposób pokorny i uniżony. Niektórych nie stać będzie na dialog,
przepełniony lękiem i prowadzony z należytym szacunkiem. Już w samym tonie ich
wypowiedzi czuje się bunt i zniechęcenie.

-Czy Bóg może osądzać? A co On sam wie na temat cierpienia? - wybąkała

pewna stojąca w pierwszym rzędzie młoda niewiasta.

Zawinęła sobie rękaw, by móc pokazać wytatuowany na ramieniu numer,

który wyciśnięto w obozie koncentracyjnym.

-Przeżyliśmy wszystko to, co wydawało się niemożliwe do przeżycia, byliśmy

bici i torturowani na śmierć!

Stojący w innej grupie młody Murzyn pokazał Mu swój kark.
-A co powiesz na to? – powiedział, wskazując ślady po duszeniu. -Byłem

maltretowany. Jedyną zbrodnią, jaką popełniłem, było to, że jestem czarny.

W jeszcze innej grupie oczekującego tłumu stała studentka z małym dzieckiem

i podkrążonymi oczami.

-Dlaczego muszę tak cierpieć? – wyszeptała. -To nie była moja wina.
A w głębi doliny stały jeszcze setki innych zbuntowanych grup. Każda z nich

skarżyła się na Boga za to, że dopuścił, aby na ziemi panowało tak wielkie cierpienie.

Bóg mógł być szczęśliwy, bo żył w miejscu, które było tak piękne, i panowało tam

tyle dobra, nie było cierpienia, głodu i nienawiści. Czy mógł więc sam coś wiedzieć o tym,
czego musiał doświadczać człowiek na ziemi? Bóg miał życie bardzo spokojne, mówiono.

Każda z grup wydelegowała reprezentanta, który, jej zdaniem, ucierpiał najbardziej:

Żyda, Murzyna, ofiarę Hiroszimy, kalekę dotkniętego chorobą Bergera, dziecko
z wodogłowiem. Ci wszyscy zgromadzili się na środku placu, aby móc między sobą
porozmawiać. Byli starannie przygotowani do opowiadania o swoim przypadku.

Chcieli przekonać Boga, że, aby móc ich osądzać, sam powinien najpierw przeżywać

to, co było ich udziałem. Uważali, że obowiązkiem Boga jest najpierw zejście na ziemię,
aby móc przeżyć wszystkie tragedie ludzkie.

-Każcie Mu się urodzić Żydem. Sprawcie, aby najpierw był poddany

w wątpliwość jego sposób przyjścia na świat. Dajcie Mu taki nadmiar pracy,
żeby nawet najbliżsi pomyśleli, że chyba zwariował. Spowodujcie, aby był zdradzony
przez swoich przyjaciół. Zmuście go do tego, aby musiał składać zeznania,
był osądzany przez przekupionych adwokatów i potępiany przez tchórzliwych sędziów.
Niech będzie torturowany. I wreszcie pozwólcie, żeby poczuł się śmiertelnie samotny.
A jeszcze później zamordujcie Go. Zniszczcie Go w taki sposób, by nie było
najmniejszej wątpliwości o Jego śmierci. I czyńcie to w obecności świadków.

Podczas gdy każdy z nich przedstawiał swój punkt widzenia, dookoła roznosił się

aprobujący szept wszystkich pozostałych.

Kiedy ostatni skończył mówić, nastała wielka cisza. Nikt nie miał odwagi, aby

cokolwiek jeszcze dopowiedzieć. A to dlatego, że w trakcie opowiadań wszyscy zdali sobie
sprawę, że Bóg doskonale rozumiał ich cierpienia.

* * *

„A Słowo ciałem się stało” (J 1,14)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

14 z 29

20. KTO WIĘCEJ ZNACZY ?

Żył sobie kiedyś bardzo dobry i pobożny bramin, który utrzymywał się jedynie z ofiar

składanych przez jego wiernych. Pewnego dnia pomyślał sobie:

- Pójdę prosić o jałmużnę, przebrany za trędowatego.
Przepasał sobie biodra jakąś szmatą, tak jak czynią to „paria”, najubożsi ludzie w

Indiach. Tego dnia nikt mu się nie ukłonił na ulicy ani też nikt nie dał mu żadnej jałmużny.
Poszedł najpierw na targ, potem do świątyni, ale nikt nie odezwał się do niego ani jednym
słowem.

Następnego dnia bramin ubrał się w sposób, w jaki ubierają się ludzie z jego kasty:

zarzucił na siebie biały strój, jedwabny turban i bogato wyszywany żakiet. Ludzie znowu go
pozdrawiali i dawali pieniądze dla niego i na świątynię.

Kiedy powrócił do domu, zdjął z siebie swoje szaty, ułożył je na krześle i głęboko się

pokłonił. Potem powiedział:

- Ach! Jakie wy musicie być szczęśliwe, moje ubrania! Jakie szczęśliwe!

To, co szanuje się na ziemi, to właśnie ubrania, a nie ludzkie istoty, które się tylko
w nie odziewają.

* * *

Pewien cyrk ustawiony na jakimś peryferyjnym placu miasta, nagle podczas

przedstawienia zaczął się palić. Tymczasem klown, przygotowany już na występ, wybiegł
czym prędzej na zewnątrz, aby wzywać na pomoc. Dobiegł zdyszany na miejski plac i zaczął
wołać do przechodniów:

- Biegnijcie za mną! Cyrk się pali!
Ludzie jednak śmiali się z niego myśląc, że to jakiś błazeński żart mający tylko na celu

zwabienie ludzi na cyrkowy spektakl. Zaczęli bić mu brawo i pokładać się ze śmiechu.

- Jeśli go natychmiast nie ugasimy, ogień może się przedostać na zewnątrz,

zapali wasze pola i łąki, a potem przedostanie się do waszych domostw! - krzyczał
nieustannie klown i bezskutecznie przekonywał mieszkańców wioski, aby pobiegli za nim
na pomoc.

Robił wszystko, by ich przekonać, że to co mówi, to nie jakiś żart czy cyrkowy numer,

ale najprawdziwsza prawda.

Nawet jego płacz wzmacniał jedynie śmiech wśród zgromadzonych.
- Brawo! – krzyczano. - Jesteś naprawdę wspaniały!
A w międzyczasie ogień przedostawał się coraz bardziej: zdążył już zająć nie tylko

sam cyrk, ale i wszystkie wiejskie domy.

Dlaczego zwracamy uwagę na okrycia, a nie na ludzi? Pokładamy ufność

w krawatach i wyobrażeniach. Młodzi ludzie tak często pobierają się jedynie z ubraniem,
a nie ze znajdującą się pod nim osobą...

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

15 z 29

21. DROGOCENNY KAMIEŃ

Dwóch przyjaciół spotkało się ze sobą po długim okresie rozłąki. W tym czasie jeden z

nich stał się bogaty, a drugi biedny.

Zasiedli razem do stołu i zaczęli wspominać wspólnie przeżyte chwile. Podczas

prowadzonej rozmowy biedny człowiek nagle przysnął. Przyjaciel, w przypływie wzruszenia,
przed wyjściem z jego domu wsunął mu do kieszeni duży diament o ogromnej wartości.

Jednak gdy jego ubogi przyjaciel obudził się, nie znalazł podarowanego mu skarbu

i rozpoczął swój dzień tak, jakby nic się nie wydarzyło.

Rok później los sprawił, dwaj że przyjaciele znów się spotkali.
-Powiedz mi, – powiedział bogaty, widząc znowu swojego przyjaciela w wielkiej

biedzie. –dlaczego nie uczyniłeś pożytku ze skarbu, który pozostawiłem w twojej
kieszeni?

* * *

Podobne zdarzenie ma miejsce w każdym międzyludzkim spotkaniu. Żyjący

blisko nas ludzie obdarowują nas cennymi skarbami. My jednak zazwyczaj nie zdajemy sobie
z tego sprawy.

22. OSTATNIE MIEJSCE

Piekło było już prawie całkiem zapełnione, a przed jego bramą oczekiwało jeszcze

na wejście wiele osób. Diabeł nie miał innego rozwiązania sytuacji jak tylko zablokować
drzwi przed nowymi kandydatami.

- Pozostało tylko jedno miejsce, i jak się rozumie, może je zając tylko ktoś z

was, kto był największym grzesznikiem. – powiedział.

- Czy jest wśród zgromadzonych jakiś zawodowy morderca? - zapytał.
Ale nie słysząc pozytywnej odpowiedzi, zmuszony był przystąpić do egzaminowania

wszystkich stojących w kolejce grzeszników. W pewnym momencie swój wzrok skierował
na jednego z nich, który umknął wcześniej jego uwadze.

-A ty, co zrobiłeś? - zapytał go.
-Nic. Jestem uczciwym człowiekiem a znalazłem się tutaj jedynie przez

przypadek.

-Niemożliwe. Musiałeś jednak coś zawinić.
-Tak. To prawda. - powiedział zmartwiony człowiek. -Starałem się być zawsze jak

najdalej od grzechu. Widziałem jak jedni krzywdzili drugich, ale sam nie brałem w tym
udziału. Widziałem dzieci umierające z głodu i sprzedawane a najsłabsze z nich
traktowano jak śmieci. Byłem świadkiem, jak ludzie czynili sobie wzajemne świństwa
i oskarżali się. Jedynie ja wolny byłem od pokus i nic nie czyniłem. Nigdy.

-Naprawdę nigdy? - zapytał z niedowierzaniem diabeł.
-Czy to rzeczywiście prawda, że widziałeś to wszystko na swoje własne oczy?
-Jak najbardziej!
-I naprawdę nic nie zrobiłeś? – powtórzył jeszcze raz diabeł.
-Absolutnie nic!
Diabeł zaśmiał się ze zdziwienia:
-Wejdź, mój przyjacielu. Ostatnie wolne miejsce należy do ciebie!

* * *

Pewien święty, przechodząc kiedyś przez miasto, spotkał dziewczynkę w podartym

ubranku, który prosiła o jałmużnę. Zwrócił się wtedy do Boga:

-Panie, dlaczego pozwalasz na coś takiego? Proszę Cię, zrób coś.
Wieczorem w dzienniku telewizyjnym zobaczył mordujących się ludzi, oczy konających

dzieci i ich biedne wycieńczone ciała. I znów zwrócił się do Boga:

-Panie, zobacz ile biedy. Zrób coś!
Nocą, święty człowiek usłyszał głos Pana, który mówił:
-Zrobiłem już coś: stworzyłem ciebie!

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

16 z 29

23. MAŁA ŚRUBKA

W kadłubie pewnego olbrzymiego statku znajdowała się mała śrubka. Malutka i

niezauważalna, która tak samo jak wiele innych, równie mało ważnych śrubek, łączyła ze
sobą dwie olbrzymie metalowe płyty.

Podczas długiej podróży przez Ocean Indyjski, mała śrubka stwierdziła, że ma już

dosyć swojej szarej i przez nikogo nie zauważanej egzystencji (przez wiele lat nie znalazł się
nikt, kto by za to wszystko, co robiła, powiedział chociażby małe "dziękuję"). Stwierdziła
wówczas:

-Mam tego dosyć! Odchodzę!
- Jeśli ty odejdziesz, odejdziemy również my! - powiedziały pozostałe śruby.
I rzeczywiście, zaledwie tylko mała śrubka zaczęła tańczyć po swoim niewielkim

mieszkanku, również pozostałym przyszła ochota odkręcania się. W tym uwolnieniu
pomagała im każda przypływająca fala. Wówczas wszystkie gwoździe, które łączyły ze sobą
kadłub statku protestowały:

- W ten sposób również i my będziemy zmuszeni, aby porzucić swoje zajęcie...
-Na miłość boską, opamiętajcie się! - krzyczały do śrub metalowe płyty. - Jeśli

nie będzie nikogo, kto spowoduje, że będziemy się razem trzymać, nie uda nam się
przeżyć!

Bunt małej śrubki, która zaczęła odmawiać swojego obowiązku, zaraził w mgnieniu

oka pozostałe części gigantycznego statku.

Dziób statku, który wcześniej z odwagą przecinał potężne fale oceanu, zaczął nagle

żałośnie skrzypieć i drżeć.

Wtedy to wszystkie płyty, więzy, listwy, śrubki, a nawet malutkie gwoździe,

skierowały swoją odezwę do zbuntowanej śrubki, błagając ją, aby zechciała zaniechać
swojego zamiaru:

-Cały statek roztrzaska się, zatonie i nikt z nas nie zobaczy już więcej ojczyzny.
Dopiero wówczas mała śrubka poczuła się wreszcie zauważona, zrozumiała nagle, że

jest kimś o wiele ważniejszym, niż myślała. Postanowiła oznajmić wszystkim, że zdecydowała
pozostać na swoim miejscu.

* * *

Kiedy świat już śpi,
Wyglądam przez okno i obserwuję go.
Obserwuję ciszę,
Która kiedyś rozbrzmiewała życiem.
Obserwuję pojawiające się znienacka cienie,
Które rozciągają się na ziemi.
Moja twarz przyciśnięta jest do szyby
I choć prawie niewidoczna - to jednak obecna.
Właśnie wtedy, kiedy cisza przeszywa ziemię,
ja liczę cienie na piasku, na bruku, na mym życiu.
I chociaż widzę, że jestem niczym innym
Jak jedynie ziarenkiem żyjącej materii,
Obiecuję wtedy Bogu, ze zanim zgaśnie moje życie,
Udowodnię światu, że tu byłem.

Wendy, 12 lat

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

17 z 29

24. NA PRZYKŁAD

-Tato - zwraca się do swojego ojca mały Andrzejek, słuchając wiadomości

w dzienniku telewizyjnym - od czego zaczyna się wojna?

-Widzisz dziecko, wszystko zaczyna się mniej więcej w ten oto sposób:

jeżeli, na przykład, pomiędzy Anglią a Ameryką nastąpi na pewien temat jakaś różnica
zdań...

Nagle wtrąca się mama:
-Nie opowiadaj mu bzdur. Ameryka i Anglia nigdy się nie kłócą!
-To nie ma nic do rzeczy. Dawałem tylko przykład.
-Tak, ty zawsze robisz mu zamęt w mózgu!
-Już lepiej, żeby się w nim coś znajdowało, niż gdyby miał być pusty!
-Daj mi święty spokój... Opowiadasz kompletne bzdury!
Ich awanturę przerywa Andrzej:
-Aha, dziękuję. Już zrozumiałem!

* * *

Kiedy tatuś przychodzi odebrać mnie z przedszkola, zawsze pyta, ile dzisiaj odbyłem

wojen.

Andrzej 4 lata

25. WYSTARCZAJĄCO

Pewien region nawiedziła wielka susza. Trawa bardzo szybko zżółkła, a potem

całkowicie zwiędła. Mnóstwo krzewów i drzew zupełnie opadło z sił. Mimo tego strasznego
nieszczęścia nie spadła z nieba ani jedna kropla deszczu, a o poranku nie wydobyła się z
ziemi nawet ożywiająca ja rosa.

Wiele małych i wielkich zwierząt umierało z pragnienia. Tylko te najsilniejsze zdobyły

się na odwagę, aby uciec z pustyni, która uśmiercała wszystko po kolei.

Z każdym dniem susza była coraz bardziej potworna.
Nawet stare, potężne drzewa, których korzenie wrastały głęboko w ziemię potraciły

liście. Wszystkie źródła i zdroje kompletnie wyschły. Rzeki i strumyki przestały płynąć.

Tylko jednemu kwiatkowi udało się przeżyć, a to dlatego, że rósł blisko malutkiego

źródełka, z którego wypływało jeszcze kilka kropli wody. Ale i to źródełko, widząc naokoło to
co się dzieje, było bardzo smutne:

-Wszystko jest tak suche i spragnione, że będzie musiało niechybnie umrzeć.

Jak mogę temu zapobiec? Jaki sens ma tych kilka kropli wody, które ze mnie
wypływa?

Blisko źródełka stało stare, wielkie drzewo. Usłyszało ten lament i zanim zupełnie

oddało ducha, zdążyło jeszcze wyszeptać:

-Nikt

nie

oczekuje

od

ciebie

tego,

abyś

użyźniało

całą

pustynię.

Twoim zadaniem jest trzymać przy życiu ten kwiatek. Tylko to i nic więcej.

* * *

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

18 z 29

Każdy z nas jest odpowiedzialny za jakiś kwiatek. Kiedy jednak zaczynamy

uskarżać się na wszystko, zapominamy natychmiast o naszej powinności i popadamy jedynie
w smutek.

Pewien profesor, kończąc kiedyś lekcję, zwrócił się do swoich studentów

w następujący sposób, mówiąc:

- Czy są jakieś pytania?
Jeden ze studentów zapytał go wtedy:
- Tak, panie profesorze: proszę mi powiedzieć, jaki jest sens życia?
Jego kolegów, którzy zmierzali już w kierunku drzwi, ogarnął śmiech. Jednak profesor

przyglądał się uważnie studentowi, chcąc zrozumieć czy pytanie zostało zadane poważnie
czy jedynie dla żartu. Kiedy doszedł do wniosku, ze student zadał mu je na serio, powiedział:

-Odpowiem panu.
Potem wyjął z kieszeni swoich spodni portfel, wydobył z niego małe, okrągłe lusterko

wielkości dużej monety i po chwili namysłu powiedział:

-Kiedy wybuchła wojna, byłem jeszcze dzieckiem. Pewnego razu znalazłem

na ulicy roztrzaskane w drobiazg lusterko. wziąłem wtedy ze sobą największy jego
kawałek. To właśnie ten drobiazg. Zacząłem się nim bawić i byłem pełen radości,
że mogę odbijać jego światło we wszystkich ciemnych zakątkach, do których nigdy
nie zaglądało słońce: w ciemnych głębokich dziurach, szczelinach i zakamarkach.
Zachowałem sobie to małe lusterko. Kiedy stałem się już dorosłym człowiekiem,
zdałem sobie sprawę, że lusterko to ma dla mnie jeszcze większe znaczenie
niż poprzednio. Dzięki niemu zrozumiałem, że i moje życie może przekazywać
światło.

Ja też jestem fragmentem lustra, którego nie znam w całości. poprzez wszystko to,

kim jestem i co czynię, mogę przekazywać światło - światło prawdy, zrozumienia,
świadomości, dobra, czułości - światłość, która powinna docierać do ciemnych zakątków
ludzkiego serca, by móc zmienić choćby jego odrobinę. Być może dostrzegą to również inni i
oni także zechcą czynić podobnie.

W tym właśnie zauważam sens życia.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

19 z 29

26. POKUSA

Żył sobie kiedyś pewien pustelnik, który był tak święty, że jedną nogą znajdował się

już prawie w Niebie.

W grocie, gdzie mieszkał, która znajdowała się w ścianie wysokiej zielonej góry, nie

było prawie nic. Pustelnik zbierał leśne jagody, zioła, czasami zaś na niedzielny obiad jakieś
grzyby.

-W jaki sposób mogę go kusić? - zastanawiał się nieustannie diabeł.
Szpiegował go, śledził jego ślady, przyglądał mu się od stóp do głowy, wszystko po to,

aby móc w nim dostrzec choćby najdrobniejszą wadę. Ale nic nie znajdował. Deptał mu po
piętach, wściekał się i klął. W końcu jednak zdecydował, że musi przystąpić do konkretnego
ataku.

Pojawił się przed pustelnikiem właśnie wtedy, kiedy ten pożywiał się kawałkiem

chleba zanurzonego w źródlanej wodzie.

-Cześć! - powiedział do niego Szatan -Czy wiesz kim jestem?
-Diabłem. - odpowiedział spokojnie pustelnik.
-Bóg zgodził się na to, abym cię kusił. Zależy mi na tym, abyś popełnił jakiś

grzech.

-Mów dalej, - mówił pustelnik. - słucham cię.
-Zamorduj kogoś.
-Nie. Nie ma mowy.
-Napadnij na jakąś kobietę.
-To potworne i obrzydliwe. Nigdy tego nie zrobię. Uciekaj stąd diable. Brakuje ci

nawet fantazji.

-Napij się więc choćby odrobiny wina. To przecież nawet nie jest grzech. Zrób

mi jakąś przyjemność!

Pustelnik westchnął:
-No dobrze. Łyk wina to rzeczywiście nic złego.
I znienacka pojawił się w jego ręku puchar wspaniałego, musującego wina. Wypił łyk,

potem zaczerpnął powietrza i wypił następny.

-Mniam, wyśmienite! - powiedział. Wypił jeszcze jeden łyk i powiedział:
-Mocne... jak diabeł!
Potem zaczął się śmiać, opadł się na kolana i dalej żłopał wino.
Pobliską ścieżką zmierzała w jego stronę dziewczynka.
-Dzień dobry, święty człowieku.- powiedziała. -Przyniosłam ci kilka jabłek

i kawałek chleba.

Pustelnik z przesłoniętymi wściekłością oczami złapał ja za włosy i rzucił na ziemię.

Dziewczynka zaczęła krzyczeć co sił w płucach. Usłyszał ją pracujący na polu ojciec
i przybiegł jej na pomoc. Zobaczywszy go pustelnik złapał za wielki kamień i rzucił w niego
z wielką mocą.

Dopiero po pewnym czasie, kiedy pustelnik doszedł do siebie, zorientował się,

że u jego stóp leży we krwi człowiek.

-Wydaje mi się, że nie żyje... - powiedział ze zwycięską miną Szatan.
Potem zerwał kwiatek i włożył go sobie do ust.
Pustelnik rzucił się z przerażeniem na kolana:
-Panie Boże, co ja uczyniłem?
Odpowiedział mu diabeł:
-I pomyśleć, że z trzech grzechów wybrałeś najmniejszy. Dzięki niemu będziesz

musiał spędzać wiele dni w moim towarzystwie.

I pogwizdując sobie z rękami w kieszeni ruszył przed siebie. Po kilku krokach

zatrzymał się, odwrócił i przemówił jakby do swojego przyjaciela:

-No i co, pójdziesz za mną, pustelniku?

* * *

Mniejsze grzechy nie istnieją....

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

20 z 29

27. BAMBUS

W pewnym niezwykle pięknym ogrodzie rósł cudowny bambus. Właściciel owej

posiadłości kochał go o wiele bardziej aniżeli inne drzewa. Rok po roku bambus był coraz
większy, piękniejszy i stawał się potężniejszy. Rósł tak również dlatego, iż zdawał sobie
sprawę, że Gospodarz bardzo go kocha i jest z niego dumny.

Jednak pewnego dnia właściciel zbliżył się do niego i powiedział:
-Kochany bambusie, potrzebuję bardzo twojej pomocy.
Cudowny bambus przeczuwał, że przyszła na niego jakaś upragniona chwila, rzekł

więc z wielką radością:

-Panie jestem gotów. Zrób ze mną wszystko, czego pragniesz.
Jednak głos Pana był poważny.
-By móc cię użyć, wpierw muszę cię ściąć.
Bambus przeraził się:
-Ściąć mnie, Panie? Ściąć mnie, najpiękniejsze drzewo z twojego ogrodu?

Nie błagam cię, nie rób tego. Zrób ze mną coś pięknego, ale błagam nie każ mnie
ścinać.

-Mój kochany bambusie, - mówił dalej Pan. -jeśli zechcę, abyś dalej rósł,

nie będę też mógł cię użyć.

Cały ogród zastygł w głębokiej ciszy. Nawet wiatr przestał wiać z przerażenia.

Wreszcie bambus pochylił swoją bujną grzywę i wyszeptał:

-Panie, jeśli nie możesz mnie użyć bez ścinania, uczyń to czego pragniesz.
-Mój kochany bambusie, - mówił dalej Pan. - nie tylko, że cię zetnę,

ale w dodatku będę musiał spiłować twoje ramiona i poobrywać twoje liście.

-Panie mój, zlituj się nade mną. Zniszcz moje piękno, ale zostaw mi

przynajmniej moje gałęzie i liście!

-Jeśli nie będę ci mógł ich ściąć, nie będę też mógł z nich skorzystać.
Bambus pochylił się znów do ziemi i wyszeptał;
-Panie, tnij i zrywaj.
I tak Gospodarz ogrodu spiłował drzewo, pościnał jego gałęzie, poobrywał liście,

przeciął na pół i wydarł z niego całe serce. Potem zaniósł je do miejsca, z którego wypływało
źródło świeżej wody, znajdujące się blisko gospodarskich pól cierpiących z powodu suszy.
Delikatnie połączył ze źródłem jeden koniec bambusa i skierował go na porażone suszą pola.

Czysta, świeża i słodka woda zaczęła płynąć jego wnętrzem i docierać do pola. Potem

Gospodarz zasiał na polu ryż, by po pewnym czasie zebrać obfity plon.

I w ten oto sposób, pomimo tego, iż najpierw musiał być ścięty i zniszczony, bambus

okazał się dla wszystkich wielkim błogosławieństwem.

Kiedy był jedynie pięknym drzewem, żył tylko dla siebie i zachwycał się swoją urodą.

Dopiero wówczas, gdy został ścięty, okaleczony i zdeformowany, przemienił się w kanał,
który był w stanie użyźnić całe królestwo.

* * *

To co my nazywamy "cierpieniem", Pan Bóg nazywa "potrzebą ciebie"

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

21 z 29

28. OWCA

Pewna owca, natychmiast jak tylko została stworzona, zorientowała się, że jest

najsłabszą ze zwierząt. Żyła z nieustannym biciem serca, bała się, że zostanie zaatakowana
przez innych, mocniejszych i bardziej agresywnych. Nie potrafiła bronić się w żaden sposób.
Powróciła więc do Stwórcy, aby wypowiedzieć przed Nim wszystkie swoje obawy.

-Czy mam wyposażyć cię w coś, co pozwoliłoby ci się bronić? – powiedział jej

z czułością Pan Bóg.

-Tak.
-A co byś powiedziała o ostrych zębach?
Owca pokręciła głową:
-W jaki sposób będę mogła skubać delikatną trawę? A poza tym zaczęto by

mówić, że jestem rozbójniczką.

-Czy chciałabyś mieć wielkie pazury?
-Ach, nie. Wtedy zaczęłabym ich używać do niezbyt mądrych celów…
-Mógłbym wstrzyknąć do twego języka jakiś jad. – kontynuował cierpliwie

Pan Bóg.

-Nie ma o tym mowy. Byłabym przez wszystkich nienawidzona i pogardzana jak

żmija.

-A co myślisz o mocnych rogach?
-Ach, nie. Nikt nie chciałby się ze mną bawić.
-Ale żeby się bronić, musisz mieć coś, co sprawi ból komuś, kto cię zaatakuje…
-Miałabym zadawać komuś ból? Nie, nie zrobię tego. Wolę już pozostać taka

jaka jestem…

* * *

Jako istoty ludzkie, przestaliśmy zdawać sobie sprawę, że w pewnym sensie,

tak samo jak małe zwierzęta, nie posiadamy grubej skóry, która by osłaniała nasze ciała,
ani też nie mamy ostrych zębów, by się nimi bronić. My, ludzie, nie możemy do obrony
wykorzystywać zła, lecz zwracać uwagę na nasze człowieczeństwo: możemy to czynić
zarówno przez kochanie innych, jak i przyjmowanie ich miłości.

To nie nasza siła dostarczy nam nocą ciepła, ale jedynie nasza czułość. To ona

wyzwala w innych pragnienie przytulenia się do nas. Prawdziwą siłą człowieka jest jego
wrażliwość.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

22 z 29

29. PEWNOŚĆ

Żył sobie kiedyś bardzo dobry człowiek o imieniu Romoletto, który zamieszkiwał

w malutkim domeczku znajdującym się nad rzeką Tybr. Pewnego dnia ów człowiek
zauważył, że woda Tybru przedzierała się powoli przez drzwi jego domu. Stan taki był coraz
bardziej niebezpieczny. Jeszcze bardziej przestraszył się, gdy usłyszał radio, które co chwilę
podawało komunikat:

-Wszyscy mieszkający w pobliżu Tybru muszą natychmiast opuścić swoje

domostwa; rzeka będzie wylewała coraz bardziej.

Romoletto był człowiekiem bardzo pobożnym i pokładał wielką ufność w Panu. Ukląkł

z pokorą i zaczął gorliwą modlitwę.

-Panie, wybaw mnie!
W pewnym momencie usłyszał płynący z góry głos:
-Nie lękaj się, Romoletto! Nie zapomniałem o tobie!
Był to głos Pana Boga.
Romoletto wstał i jak gdyby nigdy nic zaczął wykonywać swoje codzienne obowiązki.

Około jedenastej woda dotarła mu już do ramion i Rimoletto musiał się przenieść
na drugie piętro. Zauważył jak obok jego domu przepływała łódź ratunkowa. Strażacy,
którzy go zauważyli zaczęli krzyczeć

-Szybko, uciekaj razem z nami! Pozostaw tutaj to szaleństwo!
-Nie. Mam zapewnienie z góry! - odpowiedział im ów człowiek wskazując palcem

na niebo. O godzinie 15 woda zaczęła pokrywać już jego łóżko i Romoletto musiał wycofać się
na strych. Przepływała następna barka i znów ktoś zawołał:

-Wychodź natychmiast! Woda wciąż się podnosi!
Romoletto i tym razem odmówił ostentacyjnie:
-Już ja mam swojego protektora!
O 17.15 woda dochodziła już do rynien i Romoletto zmuszony był wdrapać się

na dach. Przepływał znów jakiś ponton Czerwonego Krzyża i poszukiwał ostatnich
zagubionych. Jednak i on na próżno usiłował zabrać ze sobą Romoletta. Przywarł mocno
do komina jak rzep do psiego ogona.

-Nie potrzebuję waszej pomocy. Mam kogoś, na kogo mogę liczyć.
Jednak woda wciąż wzbierała i wzbierała i... za dziesięć szósta Romoletto się utopił.

Gdy tylko znalazł się w Raju zaczęły nim miotać furie. Przybiegł przed tron Pana Boga
i powiedział:

- Czy nie powiedziałeś mi, że będziesz o mnie myślał? Czy nie dziwi Cię to, że

widzisz przed sobą topielca?

Pan Bóg przyjrzał się mu wzrokiem pełnym dobroci.
-Jak to nie myślałem o tobie, Romoletto. Przecież wysłałem ci aż trzy barki!

* * *

Był rzeczywistym biedakiem i życie nie obdarowało go niczym innym, jak tylko kijami.

Nie przestawał jednak się modlić:

- Panie, spraw przynajmniej, abym mógł wygrać na loterii.
I choć jego sprawy wciąż nieustannie się pogarszały, nie przestawał prosić:
- Panie, pomóż mi, pozwól, abym mógł wygrać na loterii.
Jego modlitwa każdego dnia docierała do nieba:
- Panie, pomóż mi, spraw, abym mógł wygrać na loterii.
Aż pewnego dnia, obudził go zdenerwowany głos Pana Boga:
- Ty też musisz mi pomóc. Musisz kupić przynajmniej jeden los!

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

23 z 29

30. ZAROBEK

Pewien chiński naukowiec został zaproszony przez Uniwersytet Berliński. Jeden

z jego niemieckich kolegów oczekiwał na niego przy wyjściu z lotniska. Po przywitaniu się
i wymienieniu pozdrowień, obaj postanowili pójść do centrum miasta. Na przystanku stał
właśnie gotowy do odjazdu autobus.

Niemiecki profesor wziął pod rękę swego chińskiego kolegę i zawołał:
-Niech pan biegnie, szybko!
Obaj rzucili się do biegu i zdołali jeszcze wskoczyć do odjeżdżającego autobusu.

Zaledwie zdążyli do niego wejść, zamknęły się drzwi i pojazd ruszył.

Niemiec westchnął z ulgą, zerknął na zegarek i powiedział:
-Udało nam się zarobić dziesięć minut.
Chińczyk spojrzał na niego ze zdziwioną twarzą i powiedział:
-I co teraz zrobimy z tymi dziesięcioma minutami?

* * *

Nie tyle ważne jest to jak bardzo jesteśmy zajęci, ile to jaką sprawą jesteśmy zajęci.

Pszczoła otrzymuje zawsze pochwały; komar zawsze jest ganiony.

Połowę życia spędzamy na szukaniu co zrobić z czasem, który byśmy chcieli dobrze

wykorzystać.

31. ŚCIEŻKA

Pewna dziewczynka żyła sobie kiedyś bardzo szczęśliwie razem ze swoim tatusiem.

Jednak z powodu straszliwej zemsty złych ludzi została porwana.

Pojawili się oni pewnego dnia, ubrani w długie płaszcze, na drodze prowadzącej do

szkoły i uprowadzili dziecko.

Gnając co sił na swoich czarnych koniach, gdy byli już bardzo daleko od wioski,

skręcili na drogę prowadzącą w stronę lasu. Był on ciemny i ciernisty, pochłaniał
coraz bardziej zagubionych ludzi. Zależało im bardzo, aby móc ją tam zgubić.

Dziewczynka płakała ze strachu. Powtarzała, a właściwie wykrzykiwała na cały głos

nauczone przez mamę modlitwy:

-Zdrowaś Maryja, łaski pełna...
Dotarli wreszcie do miejsca, w którym las był już tak gesty, że prawie niemożliwy

do przejścia. Tam właśnie porzucili dziewczynkę.

Przytulona do wielkiego drzewa, zanosiła się płaczem, nie przestawając kontynuować

swoich modlitw:

-Zdrowaś Maryja, łaski pełna...
Kiedy tak płakała, nagle niedaleko jej nóg, wyrosła wyjątkowej piękności róża,

o płatkach tak delikatnych, jak pieszczota. Trochę dalej od niej, również w bardzo
widocznym miejscu, pomiędzy trawą a liśćmi, rosła jeszcze jedna, a za nią jeszcze jedna
i jeszcze jedna... Wszystkie razem tworzyły ścieżynkę, która prowadziła przez las.
Dziewczynka zaczęła poruszać się od jednej róży do drugiej, najpierw bardzo powoli,
a następnie coraz szybciej i szybciej. Nie minęło wiele czasu, kiedy znalazła się na skraju
lasu, gdzie czekała na nią mama i tata. Oni również zauważyli ścieżkę wyznaczoną im przez
róże i podążyli na jej poszukiwanie.

W tej drodze pomagało im również nieustanne odmawianie "Zdrowaś Maryja".

To właśnie one, wszystkie wypowiadane "Zdrowaś Maryja", przemieniły się w ścieżkę róż,
które znów doprowadziły ich do siebie.

* * *

Również nasze "Zdrowaś Maryja" stają się jak ścieżka, która prowadzi nas

przez zawiłe drogi tego świata. Jedynie one mogą nas pewnie doprowadzić aż do ramion
naszego niebieskiego Ojca.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

24 z 29

32. MISJA

Po długim okresie życia spędzonym na wspólnym studiowaniu oraz medytacji, trzech

uczniów postanowiło opuścić swojego mistrza i rozpocząć swoja wędrówkę poprzez świat.

Dziesięć lat później powrócili, aby złożyć wizytę swojemu mistrzowi.
Stary mnich kazał im usiąść wokoło siebie, ponieważ wiek nie pozwalał mu już

na podniesienie się z miejsca. Każdy z nich rozpoczął opowiadanie swojej historii.

-Ja, – rozpoczął pierwszy, głosem pełnym dumy. -napisałem 3 książki

i przyczyniłem się do sprzedania milionów ich kopii.

-To znaczy, ze zapełniłeś świat papierem. - powiedział mistrz.
-Ja, – powiedział z radością drugi. -wygłaszałem kazania w tysiącach miejsc.
-To znaczy, ze wypełniłeś świat słowami. - powiedział mistrz.
W końcu przemówił trzeci.
-Ja przyniosłem ci tylko tę poduszkę, abyś mógł na niej kłaść swoje obolałe

nogi. - powiedział.

- Tylko ty - powiedział mistrz -odszukałeś Boga.

* * *

Pewien wielki i znany na całym świecie święty asceta mieszkał w ukrytej jaskini.

Przez cały dzień zagłębiał się w medytacji, a jego myśli były zawsze zwrócone w stronę Boga.

Jednak pewnego dnia, kiedy oddawał się rozmyślaniu, z dziury wyszła myszka

i zaczęła obgryzać mu sandały. Pustelnik otworzył oczy ze wściekłością.

-Dlaczego mi przeszkadzasz medytować?
-Bo jestem głodna. - zapiszczała żałośnie myszka.
-Uciekaj stąd, paskudztwo! - krzyknął asceta -Jak śmiesz przeszkadzać mi

właśnie wtedy, kiedy rozmawiam z Bogiem?

-Ciekawe w jaki sposób udaje ci się z Nim porozumieć, - zapytała myszka. -jeśli

nie potrafisz rozmawiać nawet ze mną?

33. ŚWIĘTO STWORZENIA

Siódmego dnia, kiedy Bóg zakończył stworzenie świata, postanowił, że zrobi sobie

święto. Wszystkie, jak z igły zdjęte, stworzenia zapragnęły podarować Bogu najpiękniejszy,
jaki tylko mogły znaleźć, prezent.

Wiewiórki przyniosły orzechy i migdały; króliki marchew i słodkie korzenie; owce

ciepłą i delikatną wełnę; krowy pieniące się i pełne mleko.

Miliardy aniołów ustawiły się w półksiężyc i zaczęły śpiewać boskie serenady.
Również człowiek czekał zaniepokojony na swoje wejście.
-A co ja mogę podarować? Kwiaty mają zapach, pszczoły miód, nawet słonie

obiecały, że zrobią Panu Bogu kąpiel, a potem przy pomocy swoich trąb osuszą Go...

Człowiek stanął na końcu kolejki i nie przestawał się martwić wtedy, gdy wszystkie

stworzenia przechodziły przed tronem Boga i pozostawiały Mu przyniesione przez siebie
dary. Kiedy na dojście do niego czekało zaledwie kilka stworzeń: żółw, ślimak i leniwiec,
człowiek wpadł w zupełną panikę.

Wreszcie przyszła na niego kolej.
Wtedy człowiek, któremu się wydawało, że nie może podarować Panu Bogu niczego,

równie pięknego jak pozostałe zwierzęta, wskoczył Mu na kolana, przytulił się do Niego
z całych sił i powiedział:

-Kocham Cię!
Twarz Pana Boga rozjaśniła się, a wszystkie stworzenia zrozumiały jednoznacznie,

że człowiek podarował Panu Bogu coś, czego nikt z nich nie był Mu w stanie ofiarować.

* * *

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

25 z 29

W jakim celu Pan Bóg nas stworzył?
„Bóg stworzył nas, abyśmy Go poznawali, kochali i służyli Mu swoim życiem po to,

abyśmy się rozkoszowali naszym przyszłym życiem w Raju”. (Katechizm Piusa X)

Pozwól mi, bym Cię kochał, mój Panie.
Czy jest coś w niebie.
Czy jest coś na ziemi, co nie byłoby Tobą?
Ty, który jesteś Bogiem mojego serca
i moją wieczną ojczyzną
pozwól, abym był zawsze z Tobą.
Bądź zawsze ze mną
i nawet gdybym miał kiedyś chęć Cię porzucić,
Ty Panie, nie porzucaj mnie nigdy.

34. ZEGAR SŁONECZNY

Pewien wschodni monarcha przywiózł z podróży na Zachód słoneczny zegar.

Jego ludzie nie potrafili jednak jeszcze rozpoznawać godzin.

Przywieziony im prezent zupełnie przemienił życie mieszkańców królestwa. Wszyscy

poddani bardzo szybko nauczyli się dzielić dzień na godziny, z radością patrzyli na zegar
odmierzali sobie czas. Stali się punktualni, porządni, staranni, można było polegać na ich
słowie. I tak w przeciągu kilku lat zaskarbili sobie pieniądze i dobrobyt.

Jednak monarcha umarł, a jego dobrzy i szczęśliwi poddani postanowili wznieść mu

pomnik. Ponieważ zegar słoneczny stał się dla nich symbolem dobra i źródłem dobrobytu,
zdecydowali również, że umieszczą go w świątyni przykrytej złotą kopułą.

Kiedy świątynia była już gotowa i kopuła zawisła nad zegarem, okazało się,

że promienie słoneczne nie miały możliwości, aby do niego dotrzeć.

Mały promień światła, dzięki któremu powstał cień, który był odbiciem słońca,

zniknął bezpowrotnie, a wraz z nim przestał istnieć również czas.

Niektórzy mieszkańcy znowu zaczęli być niepunktualni, inni mało dokładni, a jeszcze

innym przestało na czymkolwiek zależeć.

Kiedy robił co chciał, bez zwracania uwagi na to co robili inni. Całe królestwo

pogrążyło się znów w niedostatku.

* * *

Czy i my nie robimy dziś tego samego. Staramy się zamknąć Boga w czymś w rodzaju

muzeum albo czynimy z Niego jedynie stróża cmentarza?

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

26 z 29

35. KAMIENNY LEW

Był sobie kiedyś 17-letni student, który miał pewien sen. Śniło mu się, że lew

rozszarpywał go swoimi pazurami.

Młodzieniec ten, następnego dnia, razem ze swoimi kolegami z klasy, wyruszył na

zwiedzanie pewnego nieznanego sobie jeszcze miasta. Oczywiście do głowy by mu nie
przyszło, by mógł się w nim obawiać jakichś lwów.

Będąc jeszcze pod wrażeniem strasznego snu student wszedł do kościoła. Po chwili

jednak znalazłszy się na przylegającym do niego placu, zauważył posąg kamiennego lwa,
który kierował swój przerażający ryk w stronę nieba.

-Ach! - powiedział do siebie. -To jest właśnie mój lew. Ten, który mnie

rozszarpywał tej nocy!

Wreszcie chłopak opowiedział całą historię swoim kolegom. Potem, śmiejąc się

i starając udowodnić wszystkim, że wcale nie wierzy w sny, podszedł do lwa.

-Poznajesz mnie, lwie? Zbudź się! Otwórz swoje szczęki i rozszarp mnie, jeśli

tylko możesz!

Mówiąc to, wepchnął swoja rękę aż do samego środka lwiego gardła...
Nagle krzyknął z bólu i strachu. Wyciągnął natychmiast zakrwawioną rękę i po chwili

opadł na ziemię.

Okazało się, że wielki skorpion, który założył sobie mieszkanie w kamiennym gardle

lwa, ugryzł go w rękę i zapuścił w nią swój trujący jad.

* * *

"Mogę przestać pić, kiedy tylko mi się zechce. Dwa lata temu, gdy zorientowałem się,

że za dużo kosztuje i nie ma żadnego sensu rzuciłem palenie. Teraz nie czuję już żadnego
głodu. Nawet gdy pomyślę o tym, że przez 6 miesięcy nie zapalę nawet jednego papierosa,
nie robi to na mnie żadnego wrażenia. Wydaje mi się jednak czymś wspaniałym, od czasu
do czasu zapalić sobie trochę marihuanę i zrelaksować się. Nie ma w tym nic złego. Ludzie
przesadzają z mówieniem o tym, że jest niebezpieczna..."

Kanny, 19 lat(na tydzień przed śmiercią z powodu przedawkowania)

36. MIGDAŁ

Prosty, wysoki i tryumfalny, skierowany z godnością w stronę nieba, migdał,

wynosił się nad całym ogrodem. Był szczęśliwy, kiedy powabne papugi, o żywych kolorach
i eleganckie sikorki o dobrych manierach spacerowały po jego gałęziach; nosił z radością
na swoich ramionach szczygły, słowiki i wiele innych ptaków.

Ale pewnego dnia na jego gałęzi pojawił się dudek. Przyłożył do kory swoje ucho

i usłyszał pod nią wielkie mrowisko składające się z malutkich, ale groźnych larw,
zagnieżdżonych pod jej powierzchnią. Wsadził swój długi i zakręcony dziób we wnętrze
migdału i zaczął wydobywać i zjadać z niego larwy.

Migdał pogrążył się w przerażającym smutku.
To straszne ptaszysko, które penetrowało swoim dziobem jego wnętrze i niszczyło

doskonałą piękność, było naprawdę nie do wytrzymania.

Dumny migdał robił wszystko, aby przegnać dudka, ale dopiero pewnego dnia

udało mu się tego dokonać. Od tego momentu żyjące w nim małe larwy mogły znów
rozwijać się w spokoju i rozprzestrzeniać powoli po całym wnętrzu.

Kilka dni potem, nocą, wystarczyło juz tylko lekkie dmuchnięcie wiatru, by dumny

migdał rozsypał się w proch.

* * *

Jeśli ktoś "zachodzi ci za skórę" i stara się pokazać wszystkie twoje ułomności

i nieprawidłowości, nie obrażaj się na niego. Bądź mu raczej za to wdzięczny.

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

27 z 29

37. JAK SÓL

Żył sobie kiedyś pewien król, który nosił szlachetne imię Henryk Mądry. Posiadał trzy

córki, o imionach: Alba, Bettina i Szarlota. W skrytości król najbardziej uwielbiał Szarlotę.
Będąc zmuszony do tego, aby zdecydować o tym, która z nich będzie następczynią tronu,
wezwał je wszystkie do siebie i zapytał:

-Moje kochane córki, jak bardzo mnie kochacie?".
Najstarsza odpowiedziała mu:
-Ojcze, kocham cię jak światło dnia, jak słońce, które obdarowuje drzewa

swoim ciepłem. Ty jesteś moim światłem!
Szczęśliwy król, kazał usiąść Albie przy swojej prawicy, po czym zawołał drugą córkę.
Bettina powiedziała mu:

-Ojcze, kocham cię jak największy skarb świata, twoja mądrość jest

o wiele cenniejsza od złota i drogocennych kamieni. Ty jesteś moim bogactwem!

Pocieszony i uszczęśliwiony wyznaniem córki ojciec, kazał jej usiąść po swojej lewicy.

Potem zawołał Szarlotę.

-A ty, moja malutka, jak bardzo mnie kochasz? - zapytał ją z czułością.
Dziewczyna spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała bez żadnego wahania:
-Ojcze, kocham cię tak bardzo jak sól kuchenną!
Król zaniemówił:
-Co powiedziałaś? Ojcze, kocham cię jak sól kuchenną?!
Król nie zdołał powstrzymać swego gniewu i krzyknął ze złością:
-Niewdzięcznico! Jak śmiesz traktować mnie w ten sposób ty, która byłaś

jasnością moich oczu. Precz ode mnie! Pozbawiam się mojego ojcostwa i każę ci się
wynieść!

Biedna Szarlota, nie mogąc powstrzymać się od płaczu, musiała opuścić dwór

i królestwo swego ojca. Zaczęła więc pracować w kuchni ościennego króla. A że była piękna,
dobra i umiała wspaniale gotować, już w niedługim czasie została główną kuchmistrzynią
króla.

Pewnego dnia przybył z wizytą do pałacu król Henryk. Wszyscy mówili o nim,

że był bardzo smutny i samotny. Miał trzy córki, ale pierwsza z nich uciekła z pewnym
kalifornijskim gitarzystą. Druga wyjechała do Australii, aby hodować kangury, a najmłodsza
z nich została wygnana przez samego króla.

Szarlota natychmiast rozpoznała swojego ojca. Poszła zaraz do kuchni i zaczęła

przygotowywać najwspanialsze potrawy. Jednak zamiast dodawać do nich soli, dosypywała
cukier.

Podczas całego obiadu wszyscy kręcili nosami i robili miny: każdy próbował jakieś

danie i w chwilę po tym w nieprzyzwoity sposób wypluwał je w serwetkę. Rozwścieczony król
nakazał przywołać do siebie kucharkę. Wezwana Szarlota powiedziała wtedy spokojnie:

-Kiedyś mój ojciec wygnał mnie z domu za to, że powiedziałam mu,

iż kocham go jak sól kuchenną, która nadaje smaku wszystkim potrawom. Właśnie
dlatego nie chcąc mu robić kolejnej przykrości dodałam do wszystkich potraw cukier.

Król Henryk podniósł się ze łzami w oczach:
-To sól mądrości przemawia przez twoje słowa, moja córko. Przebacz mi

i przyjmij moją koronę.

Zarządzono wielkie przyjęcie, a wszyscy zaproszeni płakali z radości: ówczesne

królewskie kroniki zaświadczają, że wszystkie ich łzy były słone.

* * *

"Jesteście solą ziemi" (Mt 5,13).

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

28 z 29

38. BIUROKRACJA

Pewien Sędzia Sądu Najwyższego siedział kiedyś na brzegu rzeki, gdy przyszedł

do niego nieznany Podróżny i zapytał:

-Chciałbym przepłynąć na drugi brzeg. Czy mógłbym użyć tej barki?
-Tak, ale to moja barka.
Podróżnik podziękował mu i zaczął wypychać barkę do wody, potem na nią wskoczył

i wiosłował. Jednak barka zanurzyła się i Podróżnik utonął.

-Człowiek bez serca! - powiedział mu pewien oburzony Przechodzień -Dlaczego

nie powiedziałeś mu, że twoja barka miała dziurę?

-Pytanie o stan barki - powiedział wielki sędzia -nie zostało mi postawione.

(A. Bierce)

* * *

"Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dajecie dziesięcinę z mięty,

kopru i kminku, lecz pomijacie to, co najważniejsze w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie
i wiarę" (Mt. 23,23)

"Uważajcie i strzeżcie się kwasu faryzeuszów!" (Mt 16,5)

39. SPOSÓB MÓWIENIA RZECZY

Pewnego poranka, tak jak często się zdarzało, kalif Harun al -Rashid, zawołał

znanego wróżbitę i opowiedział mu następujący sen:

-Śniło mi się, że zęby wypadały mi jeden po drugim i nie było ich już zupełnie

w moich ustach.

-Och, proszę pana, to bardzo niedobry znak. Wskazuje na to, że wszyscy z pana

rodziny umrą przed panem i zostanie pan sam! - powiedział wróżbita.

Kalif rozwścieczył się do tego stopnia, że nakazał wróżbicie, aby się już nigdy więcej u

niego nie pokazywał. Opowiedział jednak swój sen innemu wróżbicie. Ten jednak powiedział
mu:

-Och, mój panie, to bardzo dobry sen. Mówi on o tym, że będziesz miał bardzo

długie życie i przeżyjesz całą swoją rodzinę, będziesz też o wiele od nich zdrowszy!

Uradowany kalif odpowiedział mu:
-Cóż za piękny sen! - i za tak dobrą przepowiednię dał mu w nagrodę sto denarów.
Dopiero potem zawołał swojego wezyra, nakazał mu odszukać pierwszego wróżbitę,

i przeprosić go za to, że został wypędzony z zamku. A tak naprawdę, to pierwszy powiedział
mu to samo co i drugi, tyle tylko, że w inny sposób.

* * *

Nawet najbardziej brutalną prawdę można powiedzieć w łagodny sposób. Grzeczność

jest dowodem inteligencji serca.

KONIEC

Przepisał i sprawdził:

P.P.Z. (Petrus-paulus)

Prescribed by Petrus-paulus

Bruno Ferrero – Zna to tylko wiatr

29 z 29

Redakcja: ks. Roman Szpakowski SDB, Maria D. Śpiewakowska

Z języka włoskiego przełożył: Tadeusz Chudecki

Warszawa 2007,

Wydawnictwo Salezjańskie

Tytuł oryginału: „Solo il vento lo sa”

IMPRIMATUR: Za zgodą Kurii Diecezjalnej Warszawsko-Praskiej

z dn. 26.01.1996., nr 129/K/96

ISBN 978-83-86655-40-3

Uwaga!!!

Książka ta w formie e-booka może być rozpowszechniana

tylko w celach indywidualnych!!!