Utwory Wojciecha Kilara powstałe w roku 1979 to muzyka do animacji Francuza Paula

Grimaulta pt. ,,Roi et l'oiseau” czyli ,,król i ptak” choć tak naprawdę akcja tego filmu toczy się

wokół losów pasterki i kominiarczyka z baśni Andersena. Utwory te nie mają charakteru

ilustracyjnego czyli nie próbują dźwiękami naśladować akcji toczącej się na ekranie. Muzykę

Kilara można zatem rozpatrywać jako muzykę filmową biorąc poprawkę na fakt że artysta miał

wiele swobody przy jej tworzeniu, a twórca animacji nie ingerował w warstwę muzyczną ich

wspólnego dzieła. Utwory z listy spotify, z ,,Generique” na czele, charakteryzują się liryczną frazą.

Oparte są na podobnych motywach dźwiękowych którym często towarzyszy akompaniament

pizzicato. Animacja posiada również sceny bardziej dynamiczne w których muzyka niesie w sobie

wiele napięć przypominając polski sonoryzm który współtworzył Wojciech Kilar (wraz z

Krzysztofem Pendereckim, Henrykiem Mikołajem Góreckim i wieloma innymi) jak np. ,,Les

grands ateliers du Roi”. Przykładem takiego sonorystycznego brzmienia u Kilara jest utwór pt.

,,Riff 62”. Riff oznacza sekwencję która jest powtarzana w trakcie utworu na zasadzie ostinata. Ta

sekwencja w utworze Kilara oparta jest na skali dwunastodźwiękowej, co jest nawiązaniem do

dodekafonii, i jest poddawana rozmaitym przekształceniom w trakcie trwania utworu, co z kolei jest

zabiegiem charakterystycznym dla muzyki jazzowej. Kolejnym przejawem wpływu jazzu na

kompozycję pt. ,,Riff 62” jest instrumentacja czyli aspekt barwowy dzieła. Wśród dźwięków

orkiestry mocno zarysowuje się partia saksofonowa królująca nad częstymi ustępami sekcji dętych

blaszanych. Numer 62 sugeruje datę powstania dzieła. Można wydedukować że jest to jedno z

wczesnych dzieł kompozytora. ,,Riff 62” składa się z kilku części z których każda odznacza się

wyrazistą narracją poprzez kumulowanie napięcia (najczęściej związanego z zagęszczeniem faktury

i kontrastami dynamicznymi). Początkowo kolejność wykonywania poszczególnych części utworu

nie była narzucana aż do czasu interpretacji Karola Stryi, która zrobiła największe wrażenie na

publiczności. Pozostałe utwory z roku 1976 to między innymi kompozycje Johna Cage`a, Pierre`a

Bouleze`a, Györgiego Sándora Ligetiego, Hansa Wernera Henze`ego. Żaden z tych kompozytorów

nie specjalizował się w muzyce sonorystycznej co stanowi główną różnicę pomiędzy ich

twórczością a dziełami Kilara. Pierre Bouleze był przedstawicielem serializmu, a Henze

urzeczywistniał w swojej muzyce wpływy romantyzmu i naturalizmu. Sonoryzm był zjawiskiem

charakterystycznym dla polskiej kultury.

Różnorodność stylistyczna współczesnej muzyki jest determinowana poszukiwaniem

nowego brzmienia które ma swoje podłoże częściowo w przekonaniu że wszystko już było lecz

głównie w przymusie z jakim zmagają się artyści od czasu renesansu nakazującym odznaczać się

orginalnością i przykuwać uwagę odbiorcy. Istnieje również przekonanie że prawdziwa sztuka musi

silnie oddziaływać na emocje odbiorcy dlatego artyści próbują swoich sił w szukaniu

niecodziennych środków wyrazu artystycznego, a w przypadku muzyki niecodziennego brzmienia.