1

Gilotyna

Gilotyna (iluzja) to jeden z trików iluzjonistycznych, w którym Iluzjonista pokazuje widzom
urządzenie, które przypomina małą gilotynę.

Gilotyna posiada trzy otwory: dwa małe (w które wkłada się zwinięty papier), oraz jeden
duży, w który wkłada się palec. Iluzjonista, lub ktoś z widowni wkłada palec w duży otwór, a
w mniejsze otwory wkładane są zwinięte w rulon kawałki papieru. Iluzjonista przesuwa ostrze
w dół, chociaż papier zostaje rozcięty ostrze omija palec.

Inna wersja gilotyny:

2

Trzecia wersja triku to gilotyna przezroczysta [pokazana na filmie].

WYKONANIE

Ta część gilotyny, która "przebija" palec, w rzeczywistości jest zbudowana z trzech części.
Części przednia i tylna są takie same, natomiast część środkowa jest innej konstrukcji (zobacz
obraz). Tę część iluzjonista wykłada podczas pokazu, podczas gdy dwie pozostałe znajdują
się cały czas w obudowie. Ponieważ w środkowej części znajduje się wycięte miejsce
iluzjonista pokazuje tylko kawałek otworu - w rzeczywistości jest tam tylko półkole.

Pośrodku znajduje się ta część, którą iluzjonista wyjmuje podczas pokazu iluzji

Healed & Sealed

Iluzjonista prezentuje widowni, trzymaną w dłoni, wyraźnie zgniecioną puszkę po napoju.
Następnie trzymając puszkę jedną ręką, drugą wykonuje energiczne gesty (zbliża i oddala
dłoń od puszki) powodujące cudowną naprawę puszki. Naprawioną puszkę otwiera, wylewa
jej zawartość do szklanki, a pustą już puszkę zgniata i podaje publiczności, by mogła
stwierdzić, że nie było w tym żadnego oszustwa i że jest to zwykła puszka.

WYKONANIE

Trik jest dość prosty. Puszka tak na prawdę jest zamknięta i pełna. Zgniecenie bocznej ścianki
pełnej puszki z jednej strony nie nastręcza problemów i to zgniecenie iluzjonista prezentuje.
ś

eby to miejsce odzyskało swój poprzedni kształt iluzjonista zgniata puszkę z innej strony -

niewidocznej dla publiczności. W tym celu iluzjonista łapie puszkę na przykład prawą dłonią
tak, że kciuk ma od strony swojej klatki piersiowej, a pozostałe cztery palce widzi
publiczność. Kiedy ściśnie puszkę, to kciuk wgniecie boczną ściankę, w miejscu
niewidocznym dla widzów. Iluzjonista musi uważać żeby publiczność nie zorientowała się, że
puszka jest zamknięta oraz, że zgniótł puszkę od strony dla niej niewidocznej. W celu
odwrócenia uwagi w trakcie zgniatania wykonuje energiczne gesty drugą dłonią.

Interlude

3

Interlude - trik iluzjonistyczny, po raz pierwszy zaprezentowany przez grupę Pendragons.
Autorem iluzji jest Jim Steinmeyer. David Copperfield również zaprezentował ten trik
podczas jednego ze swoich pokazów.

Iluzjonista wchodzi do specjalnej konstrukcji, w miejscu gdzie jest widoczny brzuch
iluzjonisty wkładana jest zasłona z wyciętą szczeliną. Asystent iluzjonisty przechodzi za
iluzjonistę i po chwili wychodzi "przez" niego w miejscu gdzie znajduje się zasłona ze
szczeliną.

WYKONANIE

Iluzjonista w momencie zasłonięcia jego brzucha, ustawia się bokiem do widzów. W tym
czasie nie obraca głowy ani rąk i trzyma je w poprzedniej pozycji. Dzięki temu, że stoi w
specjalnej konstrukcji, może się obracać i nie zmieniać ułożenia swoich rąk i głowy. Możliwe
jest również wykonanie iluzji stosując specjalną konstrukcję, która jest ukryta pod ubraniem.

Dzięki temu, że iluzjonista jest obrócony, asystent z łatwością może przejść obok jego ciała,
widzowie natomiast odnoszą wrażenie, że asystent "przeszedł" przez iluzjonistę.

Jasnowidz

Iluzjonista rozkłada karty na stole grzbietami do góry. Następnie poleca jednemu z widzów
aby podał mu asa kier. Kiedy otrzymuje kartę mówi - teraz poproszę damę pik. A teraz
wezmę waleta karo. Następnie pokazuje widzom karty, które trzyma w dłoni i to są dokładnie
te które wymieniał.

WYKONANIE

Przed pokazem iluzjonista musi znać jedną z kart leżącą na stole. W przykładzie powyżej był
to as kier. I to o nią iluzjonista prosi jako pierwszą. Oczywiście otrzyma inną kartę. Kiedy
iluzjonista otrzymuje kartę damę pik jako pierwszą mówi - proszę podać mi damę pik. Tak
postępuje dalej - zawsze wymienia kartę którą właśnie otrzymał. Na końcu bierze kartę którą
wymieniał jako pierwszą. Jeśli widz poda mu tę kartę, którą iluzjonista zna - nie musi już sam
dobierać karty, tylko kończy trik wykładając karty które trzyma w ręku.

Lewitacja Balducci

Lewitacja Balducci - efekt iluzjonistyczny po raz pierwszy pokazany przez Eda Balducciego.
Efekt został spopularyzowany przez takich iluzjonistów jak David Roth, Paul Harris oraz
David Blaine.

4

Iluzja może być wykonywana w każdym miejscu i nie są potrzebne linki do wykonania niej.
Metoda wykonania zmieniała się w czasie. Istnieją 4 warianty wykonania tej iluzji, ale w
każdej z nich iluzjonista lewituje na wysokości ok 20 cm.

Iluzjonista ustawia się plecami do widzów i staje do nich w odległości ok. 1,5 m. Ważne jest,
aby widzowie stali dokładnie za iluzjonistą, a nie np. po jego bokach. Podczas wykonywania
iluzji, iluzjonista ustawia swoje stopy w lewą stronę, jednocześnie będąc cały czas
ustawionym plecami do widzów, należy przekręcić stopy o ok 10°-15° w lewo. Następnie
należy podnieść się na palcach prawej stopy na wys. ok 5-10cm jednocześnie unosząc lewą
stopę do góry prostopadle do ziemi (czyli dokładnie pionowo w górę), jednak nie wyżej niż
jest uniesiona pięta prawej stopy. Pięty obu stóp muszą się znajdować na jednej wysokości i
muszą być unoszone równocześnie, aby dokonać wiarygodnego pokazu triku. Prawa stopa nie
może być zbyt wysoko uniesiona, ponieważ stanie się widoczna dla widza. Przy
odpowiednim zgraniu podnoszenia lewej stopy i unoszenia prawej stopy na palcach widz
odniesie wrażenie, że iluzjonista lewituje w powietrzu.

Lewitacja King Rusing

W tej wersji lewitacji iluzjonista ustawia się bokiem do widzów, następnie zasłania nogi np.
kurtką. Po odsłonięciu nóg zaczyna się unosić na wysokość kilku centymetrów. Iluzja została
wymyślona przez Coreya Kinga.

W momencie gdy iluzjonista zakrywa nogi kurtką wystawia jedną stopę z buta i kładzie ją
koło niego (gdy widzowie widzą lewą nogę iluzjonisty wyciąga on prawą nogę i na odwrót),
łączy on oba buty i odsłania nogi. Następnie staje on na palcach tej stopy, którą wystawił z
buta i lekko unosi nogę, do której przyczepione są oba buty. Widzowie odnoszą wrażenie
lewitacji, ponieważ widzą oba buty w powietrzu nie zdając sobie sprawy z tego, że iluzjonista
tak naprawdę podnosi jedną nogę z przyłączonymi do niej oboma butami. Przy odpowiednim
ustawieniu do widzów nie zobaczą oni nogi wystawionej z buta, ponieważ będzie ona
zasłonięta przez drugą nogę.

5

Lewitacja Superman

Inne nazwa tej iluzji to wild levitation (dzika lewitacja).

W tej wersji lewitacji iluzjonista staje przodem do widzów i zakrywa sobie nogi np. kurtką w
taki sposób żeby było mu widać buty. Po chwili unosi się na wysokość kilku centymetrów
kołysząc się na boki. Trik został wymyślony przez Paula Harrisa.

Gdy iluzjonista zakryje nogi kurtką jedną nogę wyciąga z buta. Następnie musi połączyć oba
buty. Dzięki temu, podnosząc jedną nogę, uniesie oba buty. Stopa, która znajduje się poza
butem musi być ustawiona w takiej odległości, że po podniesieniu obu butów nie będzie ona
widoczna. Iluzjonista podnosząc nogę, powinien stanąć na palcach drugiej stopy, dzięki temu
"uniesie" się na wyższą wysokość. Ważny jest sam element połączenia butów. Iluzjonista
powinien to zrobić wtedy, gdy zakrywa nogi kurtką, następnie jedną ręką powinien połączyć
buty, a drugą np. poprawiać kurtę, przez co nie wzbudzi podejrzeń podczas łączenia butów.

Lewitujące pudełko Pearsona

Latające pudełko Fearsona jest przykładem triku lewitacyjnego. Do wykonania iluzji nie są
potrzebne liny unoszące iluzjonistę nad ziemią.

Przed widzami leży plastikowe pudełko o takiej konstrukcji, dzięki której widać co w nim się
znajduje, patrząc od boku, i jest możliwe stanięcie w nim stopami, wchodząc od góry. Gdy
iluzjonista stoi w pudełku, pomiędzy swoimi stopami ma poprzeczkę, która jest jednocześnie
przekątną pudełka. Do pudełka jest również przyczepiony sznurek łączący jeden bok bryły z
drugim.

Pudełko stoi bokiem do widzów. Iluzjonista wchodzi do pudełka. Po chwili zaczyna się
wewnątrz niego unosić - widać dwie stopy iluzjonisty unoszące się nad ziemią. Iluzjonista
zakłada sobie na szyję sznurek i unosi się w powietrze z tą różnicą, że całe pudełko unosi się
nad ziemią, a nie tylko stopy iluzjonisty wewnątrz pudełka.

WYKONANIE

Wewnątrz pudełka znajduje się lustro (jest ustawione w poprzek). Widzowie widzą tylko
jedną stopę, a druga stopa jest tak naprawdę lustrzanym odbiciem tej pierwszej. Gdy

6

iluzjonista podnosi jedną stopę, widzowie odnoszą wrażenie lewitacji, ponieważ widzą dwie
stopy w powietrzu, nie zdając sobie z tego sprawy, że druga stopa jest w rzeczywistości
odbiciem pierwszej, która jest uniesiona. Gdy iluzjonista zakłada sobie na szyję sznurek,
opiera cały swój ciężar na stopie, która jest zasłonięta przez lustro. Może podnieść pudełko
nad ziemię, ponieważ w spodzie pudełka znajduje się dziura, dzięki której iluzjonista
wchodząc do bryły zasłoniętą stopą cały czas dotyka podłogi.

Lewitujące pudełko

Iluzjonista trzyma w rękach pudełko na karty do gry. W pewnym momencie pudełko unosi się
nad jego dłońmi oraz "wylatuje" z dłoni i jest łapane przez iluzjonistę.

WYKONANIE

Iluzjonista pokazuje pudełko widzom w taki sposób, aby oni nie widzieli tylnej ściany
pudełka. W tylnej ściance jest wycięty otwór, w który iluzjonista wkłada kciuk. Odpowiedni
kąt ustawienia do widzów, sposób poruszania kciukiem, oraz umiejętne przekładanie pudełka
z prawego kciuka do lewego i odwrotnie sprawiają, że widz odnosi wrażenie, że pudełko
lewituje w dłoniach iluzjonisty. Pokaz nie może trwać zbyt długo, ponieważ przy dłuższej
prezentacji widzowie mogą odkryć sekret iluzji. Do wykonania triku równie dobrze można
użyć np. dużego plastikowego kubka (np. takiego w jakich są podawane napoje w barach
szybkiej obsługi).

Lustro

Lustro jest ustawione w poziomie w ramie do mocowania obrazów i jest postawione na
nogach. Lustro jest umieszczone po obu stronach ramy (z przodu i z tyłu). Iluzjonista
pokazuje dwie czarne zasłony. Ustawione są z przodu i z tyłu lustra tak aby po ich bokach
było widać nie zasłonięte części lustra. W środku zasłon jest wycięta szczelina przez którą
iluzjonista może przejść. Iluzjonista przechodzi za lustro i wychodzi z przodu lustra przez
szczelinę w zasłonie.

WYKONANIE

Rama lustra z tyłu jest otwierana, dzięki czemu iluzjonista przechodzi przez samą ramę (a
dokładniej zasłonę w ramie) a nie przez lustro. Chociaż z ramy lustro jest usunięte, jest ono
widoczne dla widzów, ponieważ w zasłonie są ukryte dwa lustra. Gdy zasłona przednia (z
ukrytymi lustrami) jest mocowana z przodu lustra, lustro zostaje obrócone i widzom pokazany
jest jego tył, w tym momencie asystenci iluzjonisty z przedniej ramy wysuwają na boki dwa
lustra, dzięki czemu, po usunięciu dużego lustra, po bokach zasłony będzie widoczne lustro,
które w rzeczywistości będzie dwoma lustrami wystającymi z zasłony. Iluzjonista przechodzi
na tył lustra i przechodzi przez szczelinę w przedniej zasłonie.

7

Nóż

Iluzjonista zbliża ostrze noża do ręki i zaczyna wykonywać ruchy przypominające cięcie ręki.
Po chwili końcowa część ostrza znajduje się głeboko pod skórą, na ostrzu pokazuje się krew.

WYKONANIE

Sekret iluzji polega w specjalnej konstrukcji noża. Ostrze noża jest wysuwane, po wysunięciu
ostrza, w ostrzu znajduje się wycięcie, w które iluzjonista wkłada rękę. Gdy wycięcie jest
schowane, iluzjonista zgina rękę, w celu zasłonięcia wyciągania wyciętej części ostrza. Do
pokazu używa się sztucznej krwi. Najprawdopodobniej sztuczna krew jest ukryta w
zbiorniczku znajdującym się w rękojeści noża.

U góry jest pokazany szkic noża w pierwszej fazie. W środku znajduje się "prześwietlenie" noża. U dołu znajduje się rozsunięty nóż z
widocznym miejscem, w które iluzjonista wsuwa ręke.

Odłączany kciuk

Odłączany kciuk jest bardzo prostą iluzją pokazywaną z bliska.

Trik polega na zakryciu palcami jednej ręki dolnej części kciuka drugiej ręki oraz
przesunięcie tego kciuka w górę nie przesuwając przy tym ręki, której kciuk jest odłączany.

Iluzja polega na tym, że w rzeczywistości kciukiem, który jest "odłączany", jest kciuk ręki
zakrywającej drugą dłoń:
dłoń prawa zakrywa dłoń lewą
następuje przesunięcie kciuka dłoni LEWEJ (w rzeczywistości PRAWEJ)

Nie jest znany autor tej iluzji, panuje jednak przekonanie iż jest to najstarszy trik świata.

8

Ołówek przez banknot

Ołówek przez banknot jest jednym z trików iluzjonistycznych.

1. Wersja triku wg Davida Copperfielda

Iluzjonista bierze do ręki ołówek oraz banknot. Zgina banknot wzdłuż jego długości i przebija
go ołówkiem. Iluzjonista otwiera pieniądz i pokazuje widzom, że ołówek go przebił. Potem
iluzjonista rozrywa ołówkiem banknot wzdłuż jego linii zgięcia. Następnie otwiera banknot,
który jest w całości.

2. Inna wersja i wykonanie triku

Banknot jest zginany w pół wzdłuż jego szerokości w taki sposób, żeby z banknotu powstał
kwadrat. Do jednego z rogów banknotu przykładana jest mała kartka, w taki sposób że jeden z
rogów jest niewidoczny. Od dołu banknotu wkłada się ołówek i przebija kartkę wraz z
pieniądzem. Dodatkowo rozrywa się kartkę, przesuwając ołówek w dół. Banknot jest cały,
mimo że kartka została rozerwana.

WYKONANIE

Ad. 1. Do wykonania iluzji użyto ołówka specjalnej konstrukcji. W ołówku znajduje się
szczelina, w którą wkłada się banknot i w rzeczywistości banknot znajduje się w środku
ołówka.

Konstrukcja ołówka:

9

Ad. 2. W miejscu gdzie znajduje się kartka zasłaniająca jeden z rogów banknotu, róg ten jest
zgięty w trójkąt, dzięki czemu, ołówek przebija kartkę, ale omija banknot.

Opis rysunku:

•

górny rysunek przedstawia to co widzą widzowie

•

dolny rysunek przedstawia rzeczywisty przebieg ołówka

Przenikanie monety

Iluzjonista stawia na stoliku szklany kufel dnem do dołu, kładzie na nim podstawkę, a na tej
podstawce następny kufel. Kiedy do górnego kufla iluzjonista wrzuca monety, jedna z monet
przenika przez dno kufla i podstawkę i wpada do dolnego kufla.

WYKONANIE

Ustawiając konstrukcję iluzjonista pomiędzy podkładkę, a brzeg dolnego kufla wkłada
monetę. Wrzucając monety nieznacznie trąca podkładkę i moneta wpada do dolnego kufla.
Podkładkę należy położyć spodem do góry, a monetę umieścić od strony narożnika
podkładki.

10

Przepiłowanie kobiety na pół

Przepiłowanie kobiety na pół jest jednym z klasycznych trików iluzjonistycznych, który
posiada wiele różnych wariantów wykonania. Głównym celem jest wyeliminowanie
wszelkich zasłon, w celu wywołania u widza wrażenia, że w rzeczywistości następuje
przecięcie człowieka.

Jako pierwszy tę iluzję wykonał P.T Selbit w 1921 roku.

W najpopularniejszej wersji iluzji, asystent (najczęściej kobieta) zostaje zamknięty w
prostopadłościennym pudle, w ten sposób, że widać jego głowę i nogi. Iluzjonista, przecina na
pół pudło i rozsuwa je. Mimo że asystent został "rozcięty", może swobodnie poruszać głową i
nogami.

WYKONANIE

Do wykonania pokazu iluzjonista potrzebuje dwóch asystentów. Asystent, którego głowa jest
widoczna, swoje nogi chowa w pierwszej części pudła (układa je nad sobą). Asystent, którego
nogi są widoczne, schowany jest w specjalnym stole, na którym znajduje się pudło do
wykonania pokazu.

Istnieje wiele innych odmian przepiłowywania kobiety na pół, opartych o inne sekrety (na
przykład numer wykonywany przez Szwajcara - Petera Marveya, w którym kobieta nie
wchodzi do skrzyni, lecz jest przecinana piłą leżąc na stole o grubości kilku centymetrów).

Pudełko zapałek

Iluzjonista pokazuje pudełko zapałek. Otwiera szufladkę i pokazuje widzom, że w środku są
zapałki. Zamyka szufladkę, ponownie ją otwiera i pokazuje, że zapałki zniknęły. Szybkim
ruchem zamyka i ponownie otwiera szufladkę - zapałki ponownie się pojawiły.

WYKONANIE

Przed pokazem, należy wyjąć szufladkę z pudełka zapałek i przeciąć ją na pół wzdłuż jej
szerokości. Podczas pokazu, aby były widoczne zapałki, należy wypchnąć szufladkę od dołu.
W celu dokonania iluzji, należy wysunąć tylko górną część obciętej szufladki.

11

Opis rysunku:

•

górny rysunek przedstawia zamknięte pudełko

•

ś

rodkowy rysunek przedstawia wypchnięcie górnej szufladki poprzez popchnięcie

dolnej - zapałki widoczne

•

dolny rysunek przedstawia wyciągnięcie tylko górnej części szufladki - zapałki nie są
widoczne

Scalająca koperta

Iluzjonista pokazuje widzom pustą kopertę. Bierze banknot do ręki i rozrywa go na dwie
części. Dwie połówki banknotu wkłada do koperty i zakleja ją. Następnie rozrywa kopertę i
wyciąga z niej cały banknot oraz pokazuje widzom, że koperta jest pusta.

WYKONANIE

Do wykonania iluzji potrzebne są dwie identyczne koperty (jedna trochę mniejsza od drugiej)
oraz dwa identyczne banknoty (ponieważ jeden z banknotów w rzeczywistości zostanie
rozerwany do wykonania iluzji można wykorzystać np. dwie identyczne karty do gry/kartki
papieru itp). Przed pokazem należy włożyć mniejszą kopertę do większej i pomiędzy nie
włożyć jeden z banknotów. Następnie należy skleić klapki obu kopert tak, aby obie koperty
wyglądały jak jedna koperta. Iluzjonista przedziera banknot na pół, wkłada go do koperty (do
koperty, która nie ma schowanego w sobie banknotu) i ją skleja. Następnie rozdziera kopertę.

12

Z rozdartej koperty wyciąga banknot i pokazuje widzom, że koperta jest pusta. Iluzjonista
pokazuje tę kopertę, z której wyjął banknot, który był w całości.

Triki matematyczne Davida Copperfielda

Do trików matematycznych zalicza się wszystkie te iluzje, do których wykonania stosuje się
zależności wynikające z praw matematycznych.

Triki te mogą być wykorzystane przez mentalistów w celu wywołania u widza wrażenia, że
mentalista posiada umiejętności przewidywania przyszłości, czy telepatii.

David Copperfield podczas jednego ze swoich pokazów zaprezentował iluzję z
wykorzystaniem zależności matematycznych, w której brali udział widzowie przed
telewizorami. Na ekranie telewizora widniały pola, widz miał wybrać dowolne pole, a
następnie musiał przesuwać swój palec o X pól w lewo lub w prawo. W ostateczności
obojętnie jakie pole by nie wybrał i tak znalazłby się na tym samym polu, co każdy. Efekt był
zaprezentowany przed jedną z największych iluzji Copperfielda - lataniem.

Przykładowe triki

Mentalista pisze na kartce pewną liczbę, składa kartkę na pół i podaje ją widzowi, który ją
chowa do kieszeni. Każe widzowi wybrać dowolną cyfrę z przedziału 1 - 9, a następnie
pomnożyć ją przez 9. Jeżeli wynikiem będzie liczba dwucyfrowa należy cyfrę jedności dodać
do cyfry dziesiątek (liczba 18 => 1 + 8 = 9 itd). Otrzymana przez widza liczba jest tą samą
liczbą, którą mentalista napisał na kartce.

WYKONANIE

Każda cyfra z przedziału od 1 do 9 pomnożona przez 9 w każdym przypadku daje wynik, w
którym dodanie cyfry jedności do cyfry dziesiątek da w wyniku cyfrę 9.

Lub

Mentalista pisze na kartce pewną liczbę, składa kartkę na pół i podaje ją widzowi, który ją
chowa do kieszeni. Tej samej osobie podaje kartkę, na której pisze dowolną liczbę z
przedzialu 50 - 100 (np liczbę XY). Następnie mentalista podaje inną liczbę widzowi (np.
WZ) i dodaje ją do XY. Powstanie liczba trzy cyfrowa (np. XYZ). Mentalista sumuje dwie
ostatnie cyfry z pierwszą (YZ + X). Powstała w wyniku dodawania liczba jest tą samą, która
znajduje się na kartce w kieszeni widza.

Lub

Sekretem jest wartość liczby WZ. Aby obliczyć liczbę WZ należy od liczby 99 odjąć liczbę
napisaną na kartce.

Lub

13

Zależności matematyczne można również wykorzystywać podczas trików karcianych, w tych
trikach, gdzie odpowiednie ułożenie kart jest kluczem wykonania iluzji.

Zamiana chusteczki na zapałki

Iluzjionista pokazuje zwykłe puste pudełko od zapałek i wkłada do niego chusteczkę.
Wykonuje pewne ruchy i okazuje się, że chusteczka zamieniła się w zapałki.

WYKONANIE

Przed pokazem iluzjonista wycina dno pudełka od zapałek i przyczepia go w środku pudełka.
Później z jednej strony wkłada zapałki. Pokazuje drugą stronę i widzom wydaje się, że
pudełko jest puste. Wkłada chusteczkę. Przy pomocy ruchów rąk przekręca na drugą stronę
pudełko. Otwiera i w pudelku od zapałek są zapałki.

Zamiana kart

Iluzjonista pokazuje dwie karty. Układa je w kształt litery "T", w taki sposób, że widzowie
widzą kolor kart. Iluzjonista przesuwa jedną kartę pod drugą (przesuwa kartę poziomą pod
kartą pionową). Chociaż wsuwana karta to np. as kier, z drugiej strony wysuwa się inna karta,
np. król karo. Następnie iluzjonista pokazuje obie karty.

WYKONANIE

Do wykonania pokazu potrzebne są trzy a nie dwie karty, z tym wyjątkiem, że potrzebna jest
tylko połowa trzeciej karty (patrz: górny rząd rysunku).

Ś

rodkowy rząd: rysunek po lewej stronie przedstawia to co widzą widzowie (przód), a

rysunek po prawej stronie przedstawia to co widzi iluzjonista (tył). Pod żółtą kartą schowana
jest połowa zielonej karty.

Dolny rząd: rysunek po lewej stronie przedstawia to co widzą widzowie podczas pokazu.
Rysunek po prawej stronie przedstawia tył kart (pod zapaskowanym polem ukryta jest zielona
karta).

Gdy iluzjonista wyciągnie żółtą kartę, zielona jest schowana za czerwoną. Iluzjonista
pokazuje widzom kartę żółtą, następnie wkłada ją pomiędzy kartę czerwoną i zieloną, dzięki
czemu może pokazać widzom kartę czerwoną, ponieważ zielona jest zasłonięta przez żółtą.

14

Zawiśnięcie na krześle

Iluzjonista ustawia dwa krzesła naprzeciwko siebie, krzesła są w takiej pozycji, jakby jedno
było lustrzanym odbiciem drugiego. Na oparciach krzeseł kładzony jest asystent, następnie
iluzjonista zabiera jedno z krzeseł, mimo to asystent nie spada.

WYKONANIE

Do jednego z oparć krzesła przymocowany jest "blat" (jest on niewidoczny, ponieważ jest
zakryty płótnem itp.), na którym asystent będzie leżał. Asystent nie spada, ponieważ tak
naprawdę środek ciężkości człowieka nie znajduje się, jak by się mogło wydawać, "po
ś

rodku" człowieka, ale trochę wyżej.

Center of gravity safety zone - środek ciężkości => bezpieczna strefa, dopóki środek ciężkości asystenta znajduje się w tym polu asystent nie
spadnie; Center of gravity treshold - środek ciężkości => próg, jeżeli środek asystenta przekroczy ten punkt spadnie z konstrukcji

15

śeton

Iluzjonista pokazuje dwa żetony: jeden z przodem czarnym i tyłem białym, drugi z przodem
białym a tyłem czarnym. Iluzjonista zakrywa jednym żetonem drugi i po odsłonięciu jeden z
ż

etonów zmienia kolor na żółty. Następnie iluzjonista żółtym żetonem zasłania drugi żeton,

który zmienia kolor na niebieski. Na końcu iluzjonista pokazuje żetony z tyłu: lewy żeton ma
kolor czerwony, a prawy zielony.

WYKONANIE

ś

etony są namagnesowane. Gdy iluzjonista przykłada pierwszy żeton na drugi, płytka z

kolorem jest przyciągana do pierwszego żetonu, odsłaniając inny kolor. W pierwszym żetonie
znajdują się kolejno następujące płytki z kolorami (od góry):
czarny/niebieski/czerwony/biały. Drugi żeton: biały/żółty/zielony/czarny.

Zig Zag

W triku Zig Zag asystent iluzjonisty wchodzi do specjalnego pudła. Pudło jest podzielone na
trzy części. W górnej części znajduje się głowa asystenta, w środkowej dłoń, a w dolnej stopa.
Pomiędzy części pudła iluzjonista wkłada ostrza. Następnie środkowa część pudła jest
przesuwana w lewo (lub w prawo).

Inna wersja wykonaniu triku

Asystent iluzjonisty wchodzi do pudła i jest dobrze widoczny dla widzów. Iluzjonista
zakrywa środkową część konstrukcji. Po wyciągnięciu zasłony środkowa część asystenta
znika. Trik był zaprezentowany m.in. przez Davida Copperfielda.

WYKONANIE

Iluzjonista wsuwając zasłonę do konstrukcji jednocześnie włożył do niej lustro. Ponieważ
ś

ciany pomieszczenia, w którym odbywa się pokaz, są pomalowane na jednolity kolor, widz

odnosi wrażenie, iż środkowa część asystenta zniknęła. Ręka, którą widać "za" asystentem,
jest tak naprawdę odbiciem dłoni przed lustrem.

16

Złamana zapałka

Iluzjonista wyciąga z kieszeni klasyczną, materiałową chusteczkę. Zawija w nią zapałkę.
Następnie trzymając cały czas chusteczkę prosi przypadkową osobę o złamanie zawiniętej
zapałki - przez materiał. śeby nikt nie miał wątpliwości pozwala sprawdzić złamaną zapałkę
kilku osobom. Kiedy potrząsa chusteczką, z chustki wypada cała zapałka. Dla
uwiarygodnienia triku iluzjonista wykonuje iluzję z podwiniętymi rękawami i bez nagłych,
nerwowych ruchów.

WYKONANIE

Praktycznie każda materiałowa chustka ma zawinięty brzeg, pod ten brzeg należy wcześniej
wsunąć zapałkę poczynając od narożnika chusteczki. To tę zapałkę podaje iluzjonista do
złamania. Zawijana zapałka cały czas pozostaje niezłamana.