Shirley Jackson

Nawiedzony

The Haunting of Hill Mouse

Tłumaczyła Maria Straszewska-Hallab

„Wejść do domu na Wzgórzu,

to wkroczyć do umysłu szaleńca.”

Stephen King

Leonardowi Brownowi

Rozdział 1

1

Żaden żywy organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach

absolutnego realizmu. Niektórzy utrzymują, że nawet skowronki i koniki polne miewają sny.
Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje pagórki i tulił ciemność
w swym wnętrzu. Stał tak już osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak będzie przez następne osiem
dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry, cegły przylegały równo jedna do
drugiej, podłogi były w całkiem niezłym stanie, a drzwi – dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem
a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło
samotnie. -

Doktor John Montague był doktorem filozofii. Stopień naukowy uzyskał w dziedzinie

antropologii, czując niejasno, że pomoże mu to zbliżyć się do właściwego powołania, którym
miała być analiza zjawisk nadprzyrodzonych. Bardzo skrupulatnie posługiwał się swoim
tytułem, ponieważ badania, które prowadził, były tak całkowicie nienaukowe. Miał nadzieję, że
ów tytuł naukowy doda im powagi i powszechnego szacunku, a nawet pewnego naukowego
autorytetu.

Wiele kosztowało go wynajęcie na trzy miesiące Domu na Wzgórzu, zarówno biorąc pod

uwagę finanse, jak i ze względu na dumę własną, jako że nie należał do osób lubiących żebrać.
Liczył jednak na to, że wszystkie jego cierpienia zostaną całkowicie zrekompensowane przez
satysfakcję, jaką przyniesie mu publikacja jego ostatecznej pracy dotyczącej przyczyn i skutków
metapsychicznych zakłóceń w domu, który powszechnie znany był z tego, że w nim straszyło.
Całe życie szukał domu, w którym naprawdę straszyło. Początkowo, kiedy usłyszał o istnieniu
Domu na Wzgórzu, miał pewne wątpliwości, potem przerodziły się one w nieśmiałą nadzieję,
a wreszcie zaczął niezmordowanie dążyć do jego wynajęcia, gdyż nie należał do ludzi, którzy
łatwo rezygnowali z takiej szansy.

Zamiary doktora Montague względem Domu na Wzgórzu bezpośrednio były związane

z metodami nieustraszonych dziewiętnastowiecznych łowców duchów, postanowił on bowiem
zamieszkać w Domu na Wzgórzu i przekonać się na własnej skórze, co się tam działo.
Z początku myślał, żeby naśladować pewną anonimową damę, która zamieszkała w posiadłości
Ballechin i urządzała tam latem zabawy dla wierzących i sceptyków, włącznie z krokietem
i obserwacją duchów jako czołową atrakcją sezonu. Jednakże dzisiaj zarówno wierzący, jak
i sceptycy, a także zwolennicy gry w krokieta, należą już do rzadkości. Doktor Montague był
zatem zmuszony zatrudnić asystentów. Być może powolny tryb życia w epoce wiktoriańskiej

bardziej sprzyjał metodom stosowanym podówczas do badań nad zjawiskami metapsychicznymi
albo też drobiazgowa dokumentacja tych zjawisk przestała być głównym dowodem stosowanym
do orzekania autentyczności tychże zjawisk, w każdym razie doktor Montague nie tylko został
zmuszony do zatrudnienia pomocników, ale na dodatek musiał ich najpierw znaleźć.

W związku z tym, że uważał się za człowieka wyjątkowo skrupulatnego, poszukiwanie

asystentów zajęło mu sporo czasu. Starannie przeczesał rejestry towarzystw metapsychicznych,
ostatnie szpalty wszystkich sensacyjnych czasopism oraz sprawozdania parapsychologów
i zebrał pokaźną listę ludzi, którzy w taki czy inny sposób – nieważne kiedy, jak długo czy nawet
jak podejrzanie – związani byli z jakimiś anormalnymi wydarzeniami. Z listy tej wyeliminował
najpierw nazwiska osób zmarłych. Kiedy poskreślał również nazwiska tych, którzy wydawali mu
się żądni rozgłosu, cofnięci w rozwoju umysłowym czy też niepożądani z powodu wyraźnej
tendencji do zajmowania centralnej pozycji na scenie, pozostało mu około tuzina kandydatów.
Każda z tych osób dostała od doktora Montague list z zaproszeniem do spędzenia całego lub też
części lata w wygodnej wiejskiej rezydencji, nieco starej, lecz doskonale wyposażonej
w kanalizację, elektryczność i centralne ogrzewanie oraz czyste materace. W liście wyraźnie
określony był cel pobytu – obserwacja i sprawdzanie prawdziwości różnych nieprzyjemnych
opowieści, jakie krążyły na temat tego domu przez większą część jego osiemdziesięcioletniej
egzystencji. Doktor Montague nie stwierdzał otwarcie, że w Domu na Wzgórzu straszyło, gdyż
będąc człowiekiem nauki, nie chciał za bardzo zawierzać swemu szczęściu, dopóki sam na
własnej skórze nie doświadczył w nim jakichś metapsychicznych manifestacji. W związku z tym
jego listy cechowało pewne dwuznaczne dostojeństwo obliczone na rozbudzenie wyobraźni
specjalnego rodzaju czytelnika. Na tuzin wysłanych listów doktor Montague uzyskał jedynie
cztery odpowiedzi. Pozostałych ośmiu kandydatów przypuszczalnie wyprowadziło się, nie
pozostawiając nowego adresu, albo też utraciło wszelkie zainteresowanie paranormalną
rzeczywistością, a może po prostu nigdy nie istniało. Do owej czwórki, która mu odpisała,
doktor Montague napisał ponownie, wyznaczając dzień, w którym dom będzie oficjalnie gotowy
do zamieszkania, i załączając dokładne wskazówki dotyczące dotarcia do niego, gdyż – jak był
zmuszony wyjaśnić – trudno było uzyskać jakiekolwiek informacje na temat położenia domu,
zwłaszcza od otaczającej go wiejskiej ludności. W dniu wyjazdu do Domu na Wzgórzu doktor
Montague dał się przekonać, aby włączyć do grona swego wysoce wyselekcjonowanego
towarzystwa przedstawiciela rodziny, która była właścicielem domu. Otrzymał również telegram
od jednego z kandydatów, który nagle się wycofał pod najwyraźniej wymyślonym naprędce
pretekstem. Inny znów ani nie przyjechał, ani nie napisał – być może z jakichś ważnych
osobistych powodów. Pozostałych dwóch stawiło się.

2

Eleanor Vance miała trzydzieści dwa lata, kiedy przyjechała do Domu na Wzgórzu. Po

śmierci matki jedyną osobą, której rzeczywiście nienawidziła, była jej własna siostra. Nie lubiła
też ani swego szwagra, ani pięcioletniej siostrzenicy i w ogóle nie miała żadnych przyjaciół.
W dużej mierze winne temu było jedenaście lat, które spędziła, opiekując się niedołężną matką.
Pozostały jej po tym pewne pielęgniarskie umiejętności oraz niezdolność do przebywania
w ostrym słońcu bez konieczności mrużenia oczu. Nie pamiętała, aby w swym dorosłym życiu
była kiedykolwiek naprawdę szczęśliwa. Lata spędzone przy matce składały się z drobnych
przewinień i wyrzutów, wiecznego zmęczenia i nie kończącej się rozpaczy. Choć nigdy nie
zamierzała być wstydliwa ani powściągliwa, to przeżyła tyle lat w samotności, nie mając nikogo,
kogo mogłaby kochać, że trudno było jej rozmawiać z drugą osobą, nawet na zupełnie banalne
tematy, bez niezręcznego zażenowania i nieudolnego poszukiwania odpowiednich słów. Jej
nazwisko pojawiło się na liście doktora Montague, ponieważ pewnego dnia, zaledwie miesiąc po
śmierci jej ojca, na ich dom – bez żadnego uprzedzenia, powodu czy celu – posypał się deszcz
kamieni. Liczyła sobie wówczas zaledwie dwanaście lat, a siostra miała wtedy lat osiemnaście.
Kamienie z szaleńczym łoskotem sypały się z sufitu i staczały z hukiem po ścianach, wybijając
w oknach szyby. Trwało to około trzech dni. W tym czasie Eleanor i jej siostra bardziej niż
kamieniami przerażone były reakcją sąsiadów i gapiów, zbierających się codziennie pod
drzwiami ich domu, oraz ślepym, histerycznym upieraniem się matki, twierdzącej, iż wszystko to
było winą złośliwych i oszczerczych sąsiadów, którzy od samego początku mieli coś przeciwko
niej. Po trzech dniach Eleanor i jej siostra zostały przeniesione do domu przyjaciół, a kamienie
przestały się sypać i zjawisko nigdy więcej się nie powtórzyło, mimo że Eleanor wraz z siostrą
i matką wróciły do domu, a spór z sąsiadami nigdy właściwie nie został zakończony. Wszyscy
zapomnieli o tej historii, z wyjątkiem ludzi, z którymi skontaktował się doktor Montague. Z całą
pewnością zapomniały o niej Eleanor i jej siostra, które w owym czasie obwiniały się nawzajem
o spowodowanie tego zdarzenia.

W czasie całego swego życia, jak tylko sięgała pamięcią, Eleanor miała wrażenie, iż czekała

na coś w rodzaju Domu na Wzgórzu. Opiekując się matką, przenosząc wiecznie niezadowoloną
starszą panią z krzesła na łóżko, przygotowując jej niezliczone tace z zupą i owsianką czy też
wymykając się po cichu do brudnej pralni, Eleanor kurczowo trzymała się przekonania, że
kiedyś coś się stanie. Przyjęła zaproszenie do Domu na Wzgórzu pocztą zwrotną, mimo że
szwagier upierał się, aby zadzwonić najpierw do paru osób i upewnić się, czy ten doktor
Montague nie zamierzał przypadkiem użyć Eleanor do jakichś dzikich rytuałów związanych ze
sprawami, o których – zdaniem siostry Eleanor – młoda, niezamężna kobieta wiedzieć nie
powinna.

– Być może – szeptała siostra Eleanor w zaciszu małżeńskiej sypialni – być może ten doktor

Montague, jeśli to rzeczywiście jego prawdziwe nazwisko, być może ten doktor używa tych
kobiet do jakichś... jak by to powiedzieć?... eksperymentów. No wiesz, jakie to eksperymenty
oni robią.

Siostra Eleanor rozwodziła się szeroko na temat eksperymentów tychże doktorów. Eleanor

nic takiego nie przyszło do głowy, a gdyby nawet, to wcale się tego nie obawiała. Krótko
mówiąc, była gotowa wyjechać za wszelką cenę.

Używała tylko imienia Theodora. Jej rysunki podpisane były krótko „Theo”, a na drzwiach

mieszkania i witryny sklepu, a także w spisie telefonów, w nagłówku jasnego papieru listowego
oraz na dole jej ślicznej fotografii stojącej na kominku, słowem, wszędzie – widniał jedynie
podpis: Theodora. Theodora w ogóle w niczym nie przypominała Eleanor. Zdaniem Theodory
obowiązki i sumienie należały wyłącznie do atrybutów harcerek. Świat Theodory składał się
z samych przyjemności i ciepłych kolorów. Dostała się na listę doktora Montague, ponieważ
wchodząc do laboratorium i wnosząc tam ze sobą powiew kwiatowych perfum, była w stanie –
rozbawiona i podniecona tą swoją niewiarygodną umiejętnością – zidentyfikować poprawnie
osiemnaście na dwadzieścia, piętnaście na dwadzieścia i dziewiętnaście na dwadzieścia kart
trzymanych przez asystenta pozostającego poza zasięgiem głosu lub wzroku. Imię Theodory
jaśniało w zapisach laboratoryjnych i wobec tego nieuchronnie zwróciło uwagę doktora
Montague. Pierwszy list doktora Montague rozbawił Theodorę i odpowiedziała nań z czystej
ciekawości. (Być może rozbudziło się w niej to samo przeczucie, które dyktowało jej symbole
kart trzymanych poza zasięgiem jej wzroku i teraz popychało ją w stronę Domu na Wzgórzu,
mimo że z całą pewnością nie zamierzała korzystać z zaproszenia). A jednak, być może znowu
z powodu owego ponaglającego ją instynktu, kiedy otrzymała kolejny list od doktora Montague,
Theodora dała się sprowokować i ślepo, bez opamiętania, rzuciła się w wir gwałtownej kłótni
z przyjacielem, z którym wynajmowała mieszkanie. Po obu stronach padły słowa, które tylko
czas mógł wymazać. Theodora celowo i z wyrachowanym okrucieństwem roztrzaskała śliczną
małą figurkę przedstawiającą ją samą, którą wyrzeźbił dla niej jej przyjaciel, a on z kolei podarł
na drobne kawałki tom poezji Alfreda de Musseta, który otrzymał od Theodory w prezencie
urodzinowym, ze szczególną pasją koncentrując się na pierwszej stronie z żartobliwą, lecz czułą
dedykacją Theodory. Oba te czyny były naturalnie niewybaczalne i musiało upłynąć trochę
czasu, aby mogli się z tego razem pośmiać. Theodora odpisała jednak tej samej nocy, przyjmując
zaproszenie doktora Montague, i następnego dnia w lodowatej ciszy wyjechała.

Luke Sanderson był kłamcą. A także złodziejem. Jego ciotka, która była zarazem

właścicielką Domu na Wzgórzu, lubiła zaznaczać, że jej bratanek posiadał najlepsze
wykształcenie, najlepsze ubranie i najlepszy smak oraz najgorszych przyjaciół spośród
wszystkich znanych jej osób. Nigdy nie traciła żadnej okazji, aby się go bezpiecznie na kilka

tygodni pozbyć. Adwokat rodziny został zmuszony do przekonania doktora Montague, że
wynajęcie domu do wspomnianych przez niego celów absolutnie nie wchodziło w rachubę bez
zapewnienia obecności członka rodziny w czasie jego tam pobytu. Być może podczas ich
pierwszego spotkania doktor Montague wyczuł pewien rodzaj siły, czy też swojego rodzaju koci
instynkt samozachowawczy, co sprawiło, że zależało mu na obecności Luke’a w domu podobnie
jak pani Sanderson. W każdym razie Luke był zadowolony, ciotka była wdzięczna, a doktora
Montague ten obrót spraw bardzo usatysfakcjonował. Pani Sanderson poinformowała adwokata
rodziny, że w zasadzie w domu nie było niczego takiego, co Luke mógłby ukraść. Wprawdzie
stare srebro przedstawiało pewną wartość, jak tłumaczyła adwokatowi, ale jego kradzież
stanowiłaby nieprzezwyciężoną wręcz trudność dla Luke’a, wymagałaby bowiem
zainwestowania pewnego wysiłku oraz nie lada zachodu przy spieniężeniu go. Ocena pani
Sanderson była jednak dla bratanka krzywdząca. Było to mało prawdopodobne, aby Luke
pokusił się o rodzinne srebro albo zegarek doktora Montague czy nawet bransoletkę Theodory.
Jego nieuczciwość sprowadzała się głównie do wyciągania drobnych z portfela ciotki
i oszukiwania w grze w karty. Miał również skłonność do spieniężania zegarków i papierośnic,
podarowanych mu przez czułe i rumieniące się przy tym ślicznie przyjaciółki ciotki. Pewnego
dnia Luke miał odziedziczyć Dom na Wzgórzu, nigdy jednak nie przyszło mu na myśl, że kiedyś
w nim zamieszka.

3

– Po prostu uważam, że ona nie powinna zabierać samochodu, to wszystko – powiedział

z uporem szwagier Eleanor.

– Ten samochód w połowie należy do mnie – przypomniała mu Eleanor. – Pomogłam za

niego zapłacić.

– Ja po prostu uważam, że ona nie powinna go zabierać, to wszystko – powtórzył szwagier.

A potem zwrócił się do żony:

– To niesprawiedliwe, aby ona zabierała samochód na całe lato, a nas zostawiała bez

niczego.

– Carrie ciągle nim jeździ, a ja go nawet nie wyprowadzam z garażu. A poza tym macie

spędzić całe lato w górach. Tam go przecież nie będziecie używać. Carrie, wiesz przecież, że nie
będziesz jeździć samochodem po górach.

– A co się stanie, jeśli biedna mała Linnie nagle się rozchoruje? I będzie nam potrzebny

samochód, aby dotrzeć do doktora?

– Ten samochód jest w połowie mój – powtórzyła Eleanor.
– I zamierzam go zabrać.

– Ale przypuśćmy, że Carrie zachoruje. Co będzie, jeśli nie znajdziemy doktora i będziemy

musieli udać się do szpitala?

– Zabieram go ze sobą.
– Nie sądzę – powiedziała Carrie wolno i dobitnie. – Przecież nie wiemy nawet, gdzie ty się

wybierasz. Nie uważałaś za stosowne, aby nas o tym szczerze poinformować. A zatem nie sądzę,
abym miała powody pożyczyć ci samochód.

– Ten samochód w połowie należy również i do mnie.
– O nie! – zaprotestowała Carrie. – Nie pozwalam ci go zabrać i koniec.
– No właśnie! – zawtórował szwagier Eleanor. – Jest nam potrzebny, tak jak ci Carrie

mówiła.

Carrie uśmiechnęła się lekko.
– Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła, Eleanor, gdybym pożyczyła ci samochód, a tobie

stało się coś złego. Skąd mamy wiedzieć, czy możemy zaufać temu doktorowi? Jesteś w końcu
jeszcze całkiem młodą kobietą, a ten samochód wart jest sporo pieniędzy.

– Carrie, wiesz przecież, że dzwoniłem do Homera z biura kredytów i on powiedział, że ten

facet ma całkiem niezłą opinię na jakiejś tam uczelni.

– Naturalnie, nie ma powodu, abyśmy wątpili, że jest to porządny człowiek. – Carrie

ciągnęła dalej z uśmiechem. – Eleanor jednak nie zamierza poinformować nas, gdzie się wybiera
i jak się z nią będzie można skontaktować na wypadek, gdybyśmy chcieli odebrać samochód.
Coś mogłoby się stać i nigdy byśmy się o tym nie dowiedzieli. Nawet jeśli Eleanor – mówiła
dalej, celowo wpatrując się w swoją filiżankę – nawet jeśli Eleanor gotowa jest polecieć choćby
i na koniec świata na zaproszenie pierwszego lepszego mężczyzny, to nadal nie widzę powodu,
dla którego miałabym jej pozwolić zabrać ze sobą mój samochód.

– Ten samochód należy w połowie do mnie.
– Przypuśćmy, że mała Linnie zachoruje tam wysoko w górach, gdzie nie ma nikogo, z dala

od doktora?

– W każdym razie, Eleanor, jestem przekonana, że mama również uznałaby moją decyzję za

słuszną. Mama miała do mnie całkowite zaufanie i z pewnością nigdy nie zgodziłaby się na to,
abym ci pozwoliła na takie szaleństwo. Wyjechać nie wiadomo gdzie, i do tego moim
samochodem.

– A co będzie, jeśli ja się rozchoruję, gdzieś tam wysoko...
– Jestem pewna, że mama przyznałaby mi rację, Eleanor.
– A poza tym – dodał szwagier Eleanor, któremu nagle wpadła do głowy nowa myśl – jaką

właściwie mamy pewność, że ty nam zwrócisz ten samochód w dobrym stanie?

Każdą rzecz w życiu robi się kiedyś po raz pierwszy – mówiła sobie Eleanor. Wczesnym

rankiem wysiadła drżąca z taksówki, obawiając się, że w tym czasie być może jej siostra
i szwagier poczuli już pierwsze słabe ukłucia podejrzenia. Szybko wyciągnęła walizkę
z taksówki, a kierowca sięgnął po kartonowe pudełko leżące na przednim siedzeniu. Eleanor
wynagrodziła go sowitym napiwkiem, zastanawiając się, czy siostra i szwagier już jej szukali.
Być może za chwilę skręcą w tę uliczkę, mówiąc do siebie: „No popatrz, to ona. Tak jak
myśleliśmy, złodziejka!”

Odwróciła się pośpiesznie, aby wejść do dużego miejskiego garażu, gdzie trzymali

samochód, oglądając się nerwowo za siebie w stronę końca ulicy. Nagle zderzyła się z niziutką
kobiecinką, co sprawiło, że niesione przez nią pakunki rozsypały się na wszystkie strony.
Z przerażeniem patrzyła na jedną z torebek, która rozdarła się na chodniku. Wysypały się z niej
kawałki sernika, plasterki pomidorów i sucha bułka.

– A niech cię szlag trafi! – wykrzyknęła starsza pani, zbliżając twarz ku twarzy Eleanor. –

Miałam to zabrać do domu, niech cię szlag trafi!!!

– Tak mi przykro – powiedziała Eleanor, schylając się, ale najwidoczniej nie dało się już

zebrać pokruszonych kawałków ciasta i pomidorów do podartej torby. Starsza pani pozbierała
z gniewem pozostałe torby, zanim Eleanor zdołała sięgnąć po nie ręką. W końcu Eleanor
wyprostowała się, uśmiechając się przepraszająco: – Jest mi naprawdę bardzo przykro.

– A niech cię szlag trafi! – powtórzyła z uporem starsza pani, ale tym razem nieco ciszej. –

Niosłam to sobie do domu, na obiad. A teraz przez ciebie...

– Może mogłabym pani za to zapłacić? – zapytała Eleanor, sięgając po portfel, a stara

kobieta zamarła na chwilę w bezruchu i zamyśliła się.

– Nie mogę tak po prostu wziąć od ciebie pieniędzy – zadecydowała na koniec. – No bo

widzisz, ja tego nie kupiłam. To były resztki. – Z gniewem cmoknęła wargami. – Żebyś ty
widziała, jaką dziś mieli szynkę! Ale ktoś inny ją dostał! I czekoladowy tort też. I sałatkę
ziemniaczaną. I malutkie pomadki w papierkach. Przyszłam już za późno. A teraz... – Obie
z Eleanor spojrzały na leżący na chodniku śmietnik i malutka kobieta powtórzyła: – Rozumiesz
chyba zatem, że nie mogę wziąć od ciebie pieniędzy, ot tak, z ręki, za coś, co było tylko
odpadkami.

– Czy mogłabym zatem kupić pani coś w zastępstwie? Bardzo mi się śpieszy, ale jeśli jest tu

w pobliżu jakiś otwarty o tej porze sklep...

Drobna starsza pani uśmiechnęła się złośliwie.
– Mam jeszcze to! – wykrzyknęła, trzymając kurczowo jeden z pakunków. – Ale możesz mi

zapłacić za taksówkę do domu. Nikt mnie już wtedy nie potrąci.

– Z przyjemnością – zapewniła Eleanor i zwróciła się do taksówkarza, który czekał obok,

przyglądając się temu zajściu z zainteresowaniem.

– Czy mógłby pan zabrać tę panią do domu? – spytała.

– Wystarczy parę dolarów – zapewniła starsza pani. – Naturalnie nie licząc napiwku dla tego

pana. Ten mój niewielki wzrost to wieczne ryzyko. Ludzie ciągle mnie popychają. Miło mi
jednak spotkać kogoś takiego jak pani, która pragnie mi to w jakiś sposób wynagrodzić.
Niektórzy to mnie czasem i popchną, i przewrócą, i nawet nie popatrzą za siebie.

Z pomocą Eleanor wsiadła ze swymi pakunkami do taksówki, a Eleanor wyciągnęła

z portfela dwa dolary i pięćdziesiąt centów i podała starszej pani, która zacisnęła je mocno
w drobnej ręce.

– W porządku, kochana, dokąd mamy jechać? – zapytał taksówkarz.
Kobiecina zachichotała.
– Powiem ci, jak ruszymy. – A potem zwróciła się do Eleanor: – Powodzenia, kochanie. Od

tej pory radzę ci uważać.

– Do widzenia – pożegnała ją Eleanor. – Naprawdę bardzo mi przykro.
– No dobrze – powiedziała staruszka, machając do niej ręką. – Będę się za ciebie modlić,

kochanie.

„Cóż – pomyślała Eleanor, patrząc na odjeżdżającą taksówkę – przynajmniej jedna osoba

będzie się za mnie modlić. Przynajmniej jedna”.

4

Był to pierwszy rzeczywiście słoneczny dzień lata, właśnie ta pora roku, która zawsze

nasuwała Eleanor bolesne wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, kiedy to wydawało się jej, że
lato trwa wiecznie. Nie mogła sobie przypomnieć ani jednej zimy, zanim pewnego zimnego
i deszczowego dnia umarł jej ojciec. Podczas tych szybko mijających lat zastanawiała się często,
co zrobiła z tymi wszystkimi straconymi letnimi dniami, jakżeż mogła je tak bezsensownie
zmarnować? Jestem taka głupia, mówiła sobie na początku każdego lata, bardzo głupia. Jestem
już dorosła i wiem, jaką co ma wartość. Tak naprawdę nie ma w życiu rzeczy, które się marnuje,
wierzyła rozsądnie. Nie da się tak zwyczajnie zmarnować czyjegoś dzieciństwa. A potem co
roku, pewnego letniego poranka, gdy tylko na ulicach miasta, po których chodziła, powiał ciepły
wiatr, mroziła ją myśl: i znowu zmarnowałam tyle czasu. Tego jednak poranka prowadziła mały
samochód, który posiadała z siostrą do spółki, choć nadal obawiała się, że rodzina spostrzeże się,
że go zabrała. Jechała powoli, podążając za sznurem innych pojazdów, zatrzymując się, gdy jej
kazano, i skręcając, kiedy się dało. Uśmiechała się do słonecznych smug padających w poprzek
jezdni i myślała: „Jadę! Jadę! Jadę! Wreszcie uczyniłam pierwszy krok!”

Przedtem, kiedy tylko siostra dawała jej pozwolenie na prowadzenie samochodu, jechała

zawsze ostrożnie, poruszając się wolno dla uniknięcia jakichkolwiek zadraśnięć i skaz, które
mogłyby zdenerwować Carrie. Dzisiaj jednak, z kartonowym pudełkiem na tylnym siedzeniu,

z walizką na podłodze, z rękawiczkami, portfelem i letnim płaszczem leżącym na siedzeniu
obok, samochód należał wyłącznie do niej. Mały, własny, samowystarczalny świat. „Jadę,
naprawdę jadę!” – myślała z radością.

Na ostatnim skrzyżowaniu na obrzeżu miasta, tuż przed zjazdem na wielką podmiejską

autostradę, zatrzymała się, czekając na światła, i wyciągnęła z portfela list od doktora Montague.
„Nie będzie mi nawet potrzebna mapa” – pomyślała. „To musi być bardzo skrupulatny
człowiek”.

„Trasa numer 39 do Ashton – czytała w liście – następnie skręcić w lewo na trasę numer 5

w kierunku zachodnim. Jechać dalej w tym samym kierunku przez około trzydzieści mil, aż
dotrze Pani do małego miasteczka Hillsdale. Proszę przejechać przez całe Hillsdale, do rogu ze
stacją benzynową po lewej stronie, a kościołem po prawej. Następnie trzeba skręcić w lewo
w wąską, wiejską dróżkę. Jest to bardzo kiepska droga, wijąca się pośród pagórków. Pojedzie nią
Pani do końca, jakieś sześć mil, aż dotrze Pani do bramy Domu na Wzgórzu. Podaję tak
dokładne wskazówki, gdyż nie radziłbym zatrzymywać się w Hillsdale i pytać o drogę. Ludzie
tamtejsi są nieuprzejmi wobec obcych i zachowują się z otwartą wrogością wobec każdego, kto
pyta o Dom na Wzgórzu.

Bardzo się cieszę, że przyłączy się Pani do naszej grupy w Domu na Wzgórzu i z wielką

przyjemnością poznam Panią w czwartek 21 czerwca”.

Światła się zmieniły i skręciła na autostradę, uwalniając się od miasta. „Nikt mnie już tutaj

nie złapie” – pomyślała. „Nie mają nawet pojęcia, w którą stronę jadę”.

Nigdy dotąd nie jeździła tak daleko sama. Pomysł dzielenia tej cudownej podróży na mile

i godziny był śmieszny i dobrze zdawała sobie z tego sprawę. Prowadząc samochód precyzyjnie
pomiędzy linią wymalowaną na szosie a pasmem przydrożnych drzew, rozkoszowała się
przemijaniem chwil, ciągle nowych, porywających ją z sobą w ten niewiarygodnie nowy świat,
w nowe, nieznane miejsca. Już sama ta podróż była dla niej pozytywnym czynem, miejsce
przeznaczenia niejasne, niewyobrażalne, być może wręcz nie istniejące. Zamierzała delektować
się każdym etapem swojego podróżowania, podziwiając drogę, drzewa, domy oraz małe
brzydkie miasteczka. Bawiła ją myśl, że mogłaby się gdzieś tu zatrzymać i nigdy już stąd nie
wyjechać. Mogłaby zatrzymać samochód gdzieś na poboczu autostrady, mimo że dobrze
wiedziała, iż było to niedozwolone i zostałaby za to ukarana. Mogłaby zostawić go na drodze
i pójść poza te drzewa, w miękkie, ponętne pola. Mogłaby tak wędrować aż do upadłego, gonić
za motylami czy brodzić w strumieniu, a potem wieczorem natrafiłaby na chatkę jakiegoś
biednego drwala, który zaoferowałby jej schronienie. Mogłaby na zawsze zamieszkać w którejś
z pobliskich wiosek albo nigdy nie zjechać z drogi i gnać przed siebie dopóty, dopóki nie
zdarłaby doszczętnie opon i nie dotarła na koniec świata.

„A może – myślała – pojadę po prostu do tego Domu na Wzgórzu, gdzie mnie oczekują

i gdzie proponują mi wyżywienie, schronienie i do tego jeszcze drobne wynagrodzenie za to
tylko, że pozostawiłam wszystkie swoje miejskie zobowiązania i kłopoty za sobą i uciekłam
w świat? Ciekawa jestem, jaki jest ten doktor Montague. I kto tam jeszcze oprócz niego będzie?”

Była już bardzo daleko za miastem i rozglądała się za zjazdem na trasę numer 39, tę

magiczną nitkę wybraną dla niej przez doktora Montague spośród wszystkich dróg świata, która
miała ją przywieść bezpiecznie do Domu na Wzgórzu. Żadna inna droga nie byłaby w stanie
zaprowadzić jej z miejsca, w którym była, do miejsca, w którym pragnęła być. Wskazówki
doktora Montague potwierdziły się, co czyniło go nieomylnym. Pod znakiem wskazującym na
drogę do trasy numer 39 widniał również następny znak: Ashton 121 mil.

Droga, teraz już jej serdeczna przyjaciółka, wiła się, raz się wznosiła, raz opadała,

prowadząc przez zakręty, za którymi czyhały na nią przeróżne niespodzianki. A to krowa
przyglądała się jej zza płotu, a to obojętny pies siedzący gdzieś w dolinie, w której pośród pól
i sadów leżało miasteczko. Na głównej ulicy jednej z wiosek, przez które przejeżdżała,
zobaczyła obszerny dom podparty kolumnami i otoczony murowanym ogrodzeniem. Drewniane
okiennice przysłaniały okna, a schodów strzegła para kamiennych lwów. Pomyślała sobie, że
może kiedyś tam zamieszka i będzie je codziennie odkurzać, a wieczorem głaskać na dobranoc
po głowach. „Czas zaczął się liczyć dopiero od tego czerwcowego poranka” – wmawiała sobie.
„Był to jednak czas dziwny i jedyny w swoim rodzaju. W przeciągu zaledwie paru sekund
zdołałam przeżyć całe życie w domu z dwoma lwami u wejścia. Codziennie zamiatałam werandę
i odkurzałam lwy, a raz w tygodniu zmywałam im pyski, łapy i grzywy ciepłą wodą z sodą
i czyściłam im zęby szczotką. Wewnątrz domu pokoje miały wysokie sufity, czyste lśniące
podłogi i wymyte okna. Opiekowała się mną drobna, delikatna pani, która krążyła sztywno
wykrochmalona ze srebrną zastawą do herbaty na tacy i codziennie wieczorem podawała mi dla
zdrowia kieliszek wina z czarnego bzu. Obiady jadałam sama w długim pokoju przy
wypolerowanym stole, a pomiędzy wysokimi oknami bieliły się w świetle świec płaszczyzny
ścian. Jadłam drób i rzodkiewki prosto z ogrodu oraz śliwkowy dżem domowej roboty. Spałam
pod baldachimem z białej organdyny i nocą strzegło mnie światło w korytarzu. Ludzie kłaniali
się mi na ulicach miasta, ponieważ wszyscy byli dumni z moich lwów. A po śmierci...”

Pozostawiła już miasto daleko za sobą i przejeżdżała teraz obok brudnych i zamkniętych

straganów z oberwanymi szyldami. Dawno temu musiało się tam znajdować jakieś targowisko
z wyścigami motocyklowymi, gdyż napisy nadal je reklamowały. „Tylko dla straceńców” –
zapewniał jeden z nich. Eleanor zaczęła szydzić z samej siebie, gdyż wszędzie zdawała się
widzieć oznaki złych wróżb. Zwolniła, aby nie dojechać do Domu na Wzgórzu zbyt szybko.

W pewnej chwili zatrzymała się na skraju szosy pełna niedowierzania i podziwu. Cała droga,

być może jakieś ćwierć mili, obsadzona była rzędem cudownie utrzymanych, pełnych różowego
i białego kwiecia oleandrów. Wjechała w bramę, której strzegły, i zobaczyła, że drzewa ciągnęły

się dalej poza nią. Bramę stanowiła zaledwie para podupadłych, rozsypujących się kamiennych
kolumn, pomiędzy którymi wiodła droga w szczere pola. Rząd oleandrów rozdwajał się nagle
i wyznaczał boki olbrzymiego placu. Z daleka miało się wrażenie, że drzewa po przeciwnej
stronie czworoboku rosły na brzegu jakiejś niewielkiej rzeczki. Środek oleandrowego skweru był
pusty, nie było tam żadnego domu ani budynku, niczego oprócz przecinającej go drogi,
kończącej się nad brzegiem strumienia. „Co to mogło być?” – zastanawiała się. „Co też tu kiedyś
stało, po czym dziś nie ma już ani śladu? Albo też co miano tu wybudować, a nigdy nie
wybudowano? Czy miał to być dom? Czy też ogród lub sad? Czy właściciele opuścili to miejsce
na zawsze, czy też mają tu zamiar powrócić? Oleandry są trujące” – przypomniała sobie. „Może
one tu czegoś strzegą? Gdybym tak wyszła z samochodu i przeszła przez tę bramę, a potem
znalazła się pośrodku tego magicznego kręgu oleandrów, to może okazałoby się, że trafiłabym
do krainy czarów, chronionej trucizną od oczu natrętnych przechodniów? A może z chwilą
przestąpienia tej bramy również znalazłabym się pod ich ochroną? I prysłoby wtedy zaklęcie,
i znalazłabym się w jakimś słodkim ogrodzie z fontanną i niziutkimi ławeczkami oraz
oplecionymi różami altankami. Natrafiłabym tam na tę jedną jedyną ścieżkę, być może
wysadzaną drogimi kamieniami, rubinami i szmaragdami, która zaprowadziłaby mnie prosto do
zaklętego miejsca. Weszłabym na górę po niskich, kamiennych schodkach i przeszłabym obok
kamiennych lwów strzegących wejścia na dziedziniec, pośrodku którego stoi fontanna i gdzie
czekałaby na powrót księżniczki zapłakana królowa. Na mój widok królowa upuściłaby swoją
wyszywankę i skrzyknęłaby służbę budzącą się wreszcie z głębokiego snu, i kazałaby jej
przygotować obfitą ucztę. Prysło bowiem zaklęcie i pałac ożył na nowo. A potem wszyscy
żyliby długo i szczęśliwie”.

„Ależ nie” – pomyślała po chwili, ruszając ponownie w drogę. „Jak tylko ukazałby się

zamek i gdy tylko prysnąłby czar, cała okolica poza obrębem oleandrów powróciłaby do swej
prawdziwej postaci. Zniknęłyby miasteczka, znaki drogowe i krowy rozmyłyby się w zielony,
zamglony, baśniowy obraz. A potem od strony pagórków nadjechałby konno książę, cały
w srebrze, i z setką łuczników u boku, proporcami łopocącymi na wietrze, rżącymi
i podrzucającymi niespokojnie łbami końmi i błyskiem klejnotów”.

Roześmiała się i odwróciła, aby pożegnać zaklęte oleandry.
– Innym razem! – obiecała im. – Innym razem wrócę tu do was i odczaruję was.
Przejechała ponad sto mil i zatrzymała się na obiad. Znalazła wiejską karczmę, która

reklamowała się jako stary młyn, i sama nie mogła uwierzyć, że posadzono ją tam na
umieszczonym ponad rwącym strumieniem balkonie. Rozciągał się stamtąd wspaniały widok na
leżące poniżej mokre skały i upajająco iskrzącą się wartką wodę. Postawiono przed nią szklaną
misę pełną białego sera oraz położono serwetkę, w którą zawinięte były maleńkie widelczyki do
kukurydzy. Pragnęła maksymalnie przedłużyć swój obiad, gdyż była to kraina, w której czary

rzucano i odczyniano bardzo prędko, a poza tym dobrze wiedziała, że Dom na Wzgórzu i tak
czekał na nią u schyłku dnia.

Oprócz niej w sali znajdowało się jeszcze tylko czworo innych ludzi – matka i ojciec

z małym chłopczykiem i dziewczynką. Rozmawiali ze sobą cicho i uprzejmie. Nagle
dziewczynka odwróciła się i zaczęła się wpatrywać w Eleanor z nie ukrywaną ciekawością, aż
po chwili się do niej uśmiechnęła. Światła strumienia odbijały się o sufit i wypolerowane stoły
i ześlizgiwały po lokach dziewczynki. Matka odezwała się:

– Ona chce kubek pełen gwiazd.
„O tak – pomyślała Eleanor – ja również. Naturalnie, że też chciałabym mieć kubek pełen

gwiazd”.

– Ona wolałaby pić ze swego małego kubeczka – wyjaśniła matka, uśmiechając się

przepraszająco do kelnerki, oburzonej trochę tym, że świeże mleko, jakie oferowali w młynie,
nie odpowiadało małej dziewczynce. – Na jego dnie są gwiazdki i ona w domu zawsze z niego
pije. Nazywa go kubkiem pełnym gwiazd, ponieważ widzi je po wypiciu mleka.

Kelnerka skinęła głową bez przekonania, a matka zwróciła się do dziewczynki:
– Dostaniesz mleko w tym kubeczku, jak tylko wrócimy do domu. A teraz bądź grzeczna

i wypij trochę mleka z tej szklanki.

„Nie rób tego” – ostrzegła Eleanor dziewczynkę w duchu. „Zawsze domagaj się swego

kubka pełnego gwiazd. Jak cię raz zmuszą do tego, żebyś była taka sama jak wszyscy, to już
nigdy więcej go nie zobaczysz. Uważaj!”

Dziewczynka spojrzała na nią i uśmiechnęła się lekko pełnym zrozumienia,

wszystkowiedzącym uśmiechem, ukazując dołeczki w policzkach, po czym potrząsnęła uparcie
głową.

„Dzielna dziewczynka” – pomyślała Eleanor. „Mądra, dzielna dziewczynka”.
– Rozpuszczasz ją – odezwał się karcąco ojciec. – Nie powinnaś jej pozwalać na takie

fanaberie.

– To tylko ten jeden raz – powiedziała matka. Odstawiła mleko i delikatnie dotknęła ręką

ramienia dziewczynki. – Zjedz chociaż lody.

Kiedy wychodzili, dziewczynka pomachała rączką w kierunku Eleanor. Eleanor pomachała

jej również i siedziała dalej w radosnej samotności, dopijając kawę i patrząc na wesoło i wartko
płynący strumień. „Już niewiele mi pozostało” – pomyślała Eleanor. „Jestem prawie w połowie
drogi”. I nagle przyszła jej do głowy myśl, migotliwa jak strumień. Przypomniała sobie urywek
piosenki, mgliste słowa: „Zwłoka nie przynosi obfitości”.

Niewiele brakowało, a zatrzymałaby się tuż przed Ashton, gdzie zobaczyła maleńką chatkę

ukrytą w ogrodzie. „Mogłabym tu zamieszkać zupełnie sama” – pomyślała. Zwolniła, aby lepiej
przyjrzeć się krętej ogrodowej ścieżce wiodącej do małych, niebieskich drzwi, z białym kotem

śpiącym na schodach dla dopełnienia doskonałości obrazu. „Nikt by mnie tu za tymi różami nie
odnalazł. A dla pewności obsadziłabym drogę oleandrami. W zimowe wieczory paliłabym ogień
w kominku i piekłabym jabłka w swoim własnym piecu. Hodowałabym białe koty i uszyłabym
białe firanki na okna. Czasami wychodziłabym do sklepu po herbatę, cynamon i nici. Ludzie
przychodziliby do mnie, żebym im powróżyła i przepowiedziała przyszłość, a ja parzyłabym
napary miłosne dla smutnych starych panien. Trzymałabym drozda...” Ale chatka była już
bardzo daleko za nią i należało teraz rozejrzeć się za nową drogą, którą tak starannie nakreślił
doktor Montague.

„Skręć w lewo na trasę numer 5” – polecały słowa listu i wkrótce znalazła się na trasie

piątej, w kierunku zachodnim, tak jakby to sam doktor Montague prowadził ją w jakiś sposób
z oddali, trzymając ręce na kierownicy jej samochodu. Podróż powoli dobiegała końca. „Mimo
jego przestróg, zatrzymam się w Hillsdale na kawę” – pomyślała sobie. „Nie mogę znieść tego,
że już za chwilę moja długa podróż się skończy”. Nie było to przecież żadne nieposłuszeństwo.
List stwierdzał wyraźnie, że zatrzymywanie się w Hillsdale i pytanie o drogę nie było wskazane.
Nie zabraniał wszakże zatrzymywania się na kawę i jeśli nie wspomni tam nic o Domu na
Wzgórzu, to nie będzie w tym przecież nic złego. „W każdym razie – pomyślała niejasno – to
moja ostatnia szansa”.

Zanim się obejrzała, pojawiło się przed nią Hillsdale, bezładna masa krętych

i pogmatwanych uliczek oraz brudnych domów. Była to mała miejscowość, wioska właściwie,
i jak tylko wjechała na główną ulicę, od razu zobaczyła na drugim jej końcu wspomniany
w liście kościół i stację benzynową na rogu. Wyglądało na to, że znajdowało się tam tylko jedno
miejsce, w którym można było wypić kawę. Była nim mało atrakcyjna gospoda. Eleanor uparła
się jednak, aby przystanąć w Hillsdale, toteż zatrzymała samochód przy nadłamanym
krawężniku i wysiadła. Po chwili zastanowienia zamknęła samochód na klucz, mając na uwadze
leżącą na podłodze walizkę i kartonowe pudło na tylnym siedzeniu. „Nie zatrzymałabym się tutaj
dłużej” – pomyślała, zmierzywszy wzrokiem ulicę, która nawet w promieniach słońca wyglądała
na brudną i brzydką. W cieniu pod murem spał niespokojnie jakiś pies. Po drugiej stronie ulicy
stała w drzwiach kobieta i bacznie przyglądała się Eleanor, a pod płotem sterczało dwóch
milczących wyrostków. Eleanor, która zawsze obawiała się obcych psów, szyderstw kobiet
i młodocianych chuliganów, weszła prędko do środka, ściskając kurczowo portmonetkę
i kluczyki od samochodu. Wewnątrz ujrzała ladę, za którą stała zmęczona dziewczyna, zupełnie
pozbawiona podbródka. Po drugiej stronie sali siedział samotnie mężczyzna i jadł obiad.
Spojrzawszy na szarą ladę oraz stojącą na niej wysmarowaną szklaną misę, którą przykryty był
talerz pączków, stwierdziła, że musiał być bardzo głodny, skoro się zdecydował na zjedzenie
czegokolwiek w tym lokalu.

– Poproszę o kawę – zwróciła się do dziewczyny zza lady, która odwróciła się ociężale

i wolno wyjęła filiżankę ze stosu naczyń stojących na półkach.

„Będę musiała wypić tę kawę, skoro tak się na nią nastawiłam – pomyślała sobie Eleanor –

ale następnym razem powinnam posłuchać doktora Montague”.

Dziewczyna zza lady i jedzący obiad mężczyzna najwidoczniej zażartowali sobie z czegoś,

gdyż kiedy postawiła przed Eleanor kawę, spojrzała na niego i uśmiechnęła się półgębkiem, a on
wzruszył na to ramionami. Kelnerka roześmiała się wówczas na głos. Eleanor podniosła na nią
wzrok, ale dziewczyna zajęła się wówczas oglądaniem własnych paznokci, a mężczyzna zaczął
wycierać talerz chlebem. Być może kawa Eleanor była zatruta, w każdym razie z całą pewnością
na taką wyglądała. Zdecydowana zgłębić do końca tajemnice Hillsdale, Eleanor raz jeszcze
zwróciła się do kelnerki:

– Poproszę jeszcze o jednego pączka.
Dziewczyna spojrzała z ukosa na mężczyznę, zsunęła jeden pączek na talerzyk i postawiła

go przed Eleanor, po czym roześmiała się na widok jego spojrzenia.

– To bardzo ładne małe miasteczko – zagadnęła dziewczynę.
– Jak się nazywa?
Dziewczyna wytrzeszczyła na nią oczy ze zdziwienia. Widocznie nikt przedtem nie miał

odwagi nazwać Hillsdale ładnym małym miasteczkiem. Po chwili znowu spojrzała na
mężczyznę, jakby oczekując od niego potwierdzenia, i rzekła:

– Hillsdale.
– Długo tu mieszkasz? – spytała Eleanor. „Nie wspomnę ani słowa o Domu na Wzgórzu” –

zapewniała siebie w duchu. „Ja tylko jeszcze gram na zwłokę”.

– Aha – odpowiedziała zwięźle dziewczyna.
– Życie w takim małym mieście musi być bardzo przyjemne. Ja pochodzę z dużego miasta.
– Ach tak?
– Podoba ci się tu?
– Nie narzekam – odpowiedziała dziewczyna. Spojrzała znowu na mężczyznę, który

przysłuchiwał się im uważnie. – Niewiele się tu dzieje.

– Jak duże jest to miasteczko?
– Niewielkie. Jeszcze kawy? – Pytanie to skierowane było w stronę mężczyzny, który stukał

kubkiem o spodek. Eleanor, która właśnie odważyła się na pierwszy łyk, zastanawiała się, jak on
mógł prosić o więcej.

– Czy miewacie tu wielu gości? – spytała, kiedy dziewczyna napełniwszy kubek, wróciła na

swoje miejsce za ladą i oparła się nonszalancko o półki. – Mam na myśli turystów.

– A po co? – Przez chwilę dziewczyna patrzyła na nią z błyskiem w oczach

odzwierciedlającym pustkę jeszcze większą od tej, którą znała Eleanor. – A po co miałby tu ktoś
przyjeżdżać? – Popatrzyła nadąsana na mężczyznę i dodała: – Nie ma tu nawet kina.

– Ale te wzgórza są takie malownicze. W takich małych miasteczkach jak to, położonych

z dala od głównej trasy, często chyba można natrafić na ludzi z wielkich miast, którzy chcą kupić
domy u stóp wzgórz. Na odludziu, żeby odciąć się od świata.

Dziewczyna zaśmiała się krótko.
– Nie tutaj.
– Albo odnawiają stare.
– Odludzie! – zaśmiała się znowu dziewczyna.
– To dziwne – zauważyła Eleanor, czując na sobie wzrok mężczyzny.
– Tak. Jeśli będzie tu kino, to może wtedy...
– Myślałam – zaczęła Eleanor uważnie – że mogłabym się przynajmniej rozejrzeć dookoła.

Stare domy są zwykle tańsze i wielką przyjemnością jest przy wracanie im świetności.

– Nie tutaj.
– A więc nie ma tu w okolicy żadnych starych domów? Nawet tam wyżej?
– Nie ma.
Mężczyzna wstał i wyciągnął z kieszeni pieniądze, po czym odezwał się po raz pierwszy.
– Ludzie wyprowadzają się z tego miasta, a nie wprowadzają. Kiedy zamknęły się za nim

drzwi, dziewczyna zwróciła swe oczy bez wyrazu z powrotem na Eleanor nieomal z oburzeniem,
tak jakby to Eleanor i jej trajkotanie zmusiły go do wyjścia.

– On miał rację – powiedziała na koniec. – Ludzie stąd uciekają. Jeśli mają szczęście.
– A dlaczego ty stąd nie uciekniesz? – spytała Eleanor, na: co dziewczyna wzruszyła

ramionami.

– A bo to gdzie indziej byłoby mi lepiej? – spytała. Obojętnie wzięła od Eleanor pieniądze

i wydała jej resztę. A potem jeszcze raz rzuciwszy błyskawiczne spojrzenie na puste talerze na
drugim końcu lady, odezwała się nieomal z uśmiechem: – Codziennie tu przychodzi.

Eleanor uśmiechnęła się do dziewczyny, lecz kiedy próbowała ją ponownie zagadnąć, ta

stała już odwrócona plecami i układała filiżanki na półkach. Czując się więc zbędna, z ulgą
wstała i zostawiwszy resztę kawy, zabrała kluczyki i portmonetkę.

– Do widzenia! – zawołała, a dziewczyna, ciągle jeszcze j zwrócona do niej plecami,

odpowiedziała: – Powodzenia! Mam nadzieję, że znajdziesz ten swój wymarzony dom.

5

Droga prowadząca obok stacji benzynowej i kościoła była rzeczywiście kiepska, pełna

głębokich kolein i wyboista. Mały samochód Eleanor to podskakiwał, to grzązł, jakby
z niechęcią podążając dalej w kierunku mało atrakcyjnych pagórków. Zdawało się, że pod
gęstymi, ponurymi drzewami, którymi po obu stronach obsadzona była droga, o wiele szybciej

zapadał zmierzch. „Wygląda na to, że nie ma tu wielkiego ruchu” – pomyślała z przekąsem
Eleanor, szybko skręcając kierownicą, aby uniknąć wyjątkowo groźnego kamienia. „Sześć mil
czegoś takiego na pewno nie wyjdzie samochodowi na zdrowie”. Po raz pierwszy od kilku
godzin wspomniała siostrę i roześmiała się. Do tej pory z pewnością wiedzą już, że wzięła
samochód i wyjechała. Będą sobie z niedowierzaniem powtarzać, że nigdy by się tego po niej nie
spodziewali. „Ja też bym się tego po sobie samej nie spodziewała” – pomyślała, śmiejąc się
nadal. „Wszystko się zmieniło. Stałam się już inną osobą, z dala od domu”.

„Zwłoka nie przynosi obfitości... w chwilowej uciesze jest chwilowy śmiech...” I nagle dech

jej zaparło, gdy samochód uderzył o kamień i obrócił się w poprzek drogi ze złowieszczym
zgrzytem gdzieś spod spodu. Szybko jednak zebrał się w sobie i dzielnie rozpoczął wspinaczkę
od nowa. Gałęzie drzew uderzały o szyby i powoli zapadał zmrok. „Dom na Wzgórzu lubi
widocznie takie efekty” – pomyślała. „Ciekawa jestem, czy tam kiedykolwiek świeci słońce”. Na
koniec, jakby ostatnim wysiłkiem, samochód pokonał plątaninę gałęzi i zeschłych liści leżących
w poprzek drogi i zatrzymał się na polanie przed bramą wjazdową do Domu na Wzgórzu.

„Po co ja tu właściwie przyjechałam?” – pomyślała natychmiast bezradnie. „Po co się na to

wszystko zgodziłam?” Brama była wysoka, złowieszcza i masywna, mocno osadzona
w kamiennym murze otaczającym posesję ukrytą pomiędzy drzewami. Nawet z samochodu
widoczna była olbrzymia kłódka i gruby łańcuch, mocno okręcony wokół żelaznych prętów
bramy. Za nimi mogła jedynie dostrzec, że droga ciągnęła się dalej i skręcała gdzieś ukryta
w cieniu ciemnych, nieruchomych drzew, rosnących po obu jej stronach.

Skoro brama była najwidoczniej zamknięta, wrogo zabarykadowana na dwa spusty,

okręcona łańcuchem i okratowana, to któż miałby ochotę się tam dostać? Nie próbowała nawet
wysiąść z samochodu, tylko nacisnęła klakson i czuła nieomal, jak drzewa i brama wzdrygnęły
i cofnęły się nieco na ten dźwięk. Po chwili zatrąbiła ponownie i wówczas dostrzegła po drugiej
stronie bramy mężczyznę, który wolno zbliżał się w jej kierunku. Był ciemny i wyglądał równie
serdecznie i zachęcająco jak owa kłódka. Zanim podszedł do bramy, przyjrzał się jej zza krat.

– Czego chcesz? – Jego głos brzmiał ostro i nieprzyjemnie.
– Chcę tu wjechać. Proszę otworzyć mi bramę.
– A kim pani jest?
– Ależ... – głos jej zadrżał. – Miałam się tu stawić – wykrztusiła w końcu.
– A po co?
– Spodziewają się mnie tutaj.
„A jeśli to nieprawda?” – przyszło jej nagle na myśl. „Czyż taki miał być koniec tej

podróży?”

– A kto?
Wiedziała naturalnie, że rozkoszował się i popisywał przed nią swoim autorytetem, zdając

sobie niejako sprawę z tego, że z chwilą otwarcia bramy utraci czasową nad nią przewagę, którą
w swoim mniemaniu posiadał. „A jaką ja mam nad nim przewagę?” – zastanawiała się. „W
końcu to ja stoję za bramą”. Czuła, że jeśli straci cierpliwość, co rzadko jej się zdarzało, gdyż
bała się, że to powiększy tylko jej bezsilność, to on odwróci się i odejdzie, zostawiając ją na
bruku, złorzeczącą i wściekłą. Potrafiła nawet wyobrazić sobie jego niewinną minę, gdyby ktoś
później próbował zganić go za jego arogancję. Ten złośliwy, bezmyślny uśmiech, szeroko
otwarte, pozbawione wyrazu oczy, i protesty wypowiadane skamlącym głosem, że on, owszem,
wpuściłby ją do środka, miał nawet taki zamiar, ale jaką właściwie miał pewność, że ona mówiła
prawdę? Dano mu przecież rozkazy, tak czy nie? Musiał robić to, co mu kazano. Bo to on
w końcu napytałby sobie biedy, gdyby wpuścił kogoś niepożądanego do środka. Wyobraziła
sobie, jak wzrusza ramionami i roześmiała się na samą myśl o tym. Prawdopodobnie było to
najgorsze, co mogła zrobić. Zmierzył ją zimnym spojrzeniem i odsunął się od bramy.

– Niech pani lepiej przyjedzie później – powiedział i tryumfalnie się odwrócił.
– Niech pan posłucha! – zawołała za nim, z trudem powstrzymując gniew. – Jestem jednym

z gości doktora Montague. On mnie w tym domu oczekuje, niechże mnie pan wysłucha!

Przystanął zwrócony teraz twarzą ku niej i uśmiechnął się szeroko.
– Nie mogą pani oczekiwać, skoro jest pani jedyną osobą, która tu przybyła.
– Czy chce pan przez to powiedzieć, że w domu nie ma nikogo?
– O ile mi wiadomo – nikogo. Z wyjątkiem mojej żony, która szykuje dom dla gości.

A zatem nie mogą tu pani oczekiwać, nieprawdaż?

Wcisnęła się w siedzenie samochodu i zamknęła oczy. „Tak trudno dostać się do tego Domu

na Wzgórzu jak do nieba” – pomyślała.

– Mam nadzieję, że wie pani, na co się pani naraża, przyjeżdżając tutaj. Myślę, że tam

w mieście powiedzieli to pani. Czy słyszała pani coś o tym miejscu?

– Słyszałam tylko tyle, że jestem gościem doktora Montague. Jak pan otworzy bramę, to

będę mogła wjechać do środka.

– Ależ otworzę, otworzę. Chcę się tylko upewnić, że pani wie, co tu panią czeka. Była tu

pani kiedyś? Ktoś z rodziny może? – Przyjrzał się jej teraz uważniej zza krat. Jego kpiąca mina
stanowiła kolejną barierę, poza kłódką i łańcuchem. – Nie mogę tu pani wpuścić, dopóki się nie
upewnię. Jak się pani nazywa?

– Eleanor Vance – westchnęła.
– A zatem nikt z rodziny, jak sądzę. Czy słyszała pani kiedyś o tym miejscu?
„To moja ostatnia szansa” – pomyślała. „On mi daje ostatnią szansę. Mogę tu pod tą bramą

zawrócić i odjechać. Nikt by mnie za to nigdy nie winił. Każdy ma prawo do ucieczki”.
Wystawiła głowę przez okno samochodu i powiedziała z wściekłością:

– Nazywam się Eleanor Vance. Oczekują mnie w tym domu. Niech pan natychmiast

otworzy bramę.

– Dobrze, dobrze.
Świadomie udawał, że dobiera klucze, aż wreszcie przekręcił jeden z nich w kłódce,

otworzył ją i obluzował łańcuch, ostentacyjnie rozwierając wrota jedynie na tyle, aby się dało
przepuścić samochód. Eleanor wjechała wolno do środka, a skwapliwość, z jaką uskoczył na
skraj drogi, sprawiła, że przez chwilę myślała, iż wyczuł przelotną myśl, jaka jej przyszła do
głowy. Zaśmiała się i zatrzymała samochód, gdyż zobaczyła, że zbliżał się do niej, tym razem
ostrożnie, z boku.

– Nie będzie się tu pani podobać – zapewnił ją. – Będzie pani jeszcze żałować, że

otworzyłem pani tę bramę.

– Proszę zejść z drogi! – powiedziała. – Już i tak za długo mnie tu pan przetrzymywał.
– Czy myśli pani, że kto inny otworzyłby pani tę bramę? Czy sądzi pani, że znalazłby się

ktoś, kto siedziałby tutaj tak długo? Z wyjątkiem mnie i mojej żony? Myśli pani, że wszystko tu
będzie tak, jak sobie pani zażyczy, byleśmy tu tylko zostali i wszystkim się zajmowali,
i otwierali bramę wam, miastowym, którym się wydaje, że wszystko wiedzą najlepiej!

– Proszę odejść od mojego samochodu! – Ze strachu, że on to wyczuje, nie chciała się

przyznać przed samą sobą, że ją przestraszył. Stał oparty o jej samochód i ta bliskość była
nieprzyjemna. Jego niesłychane oburzenie zaskoczyło ją. To prawda, że zmusiła go do otwarcia
bramy, ale czy jemu się wydawało, że ten; dom i ogród należą do niego? Nagle przyszło jej do
głowy nazwisko wymienione w liście doktora Montague, zapytała więc z ciekawością: – Czy
pan Dudley, tutejszy stróż?

– Tak, to ja jestem Dudley, tutejszy stróż – przedrzeźniał ją, – A jak pani sądzi, któż inny?
„Uczciwy stary domownik” – pomyślała. „Dumny i lojalny, i bardzo nieprzyjemny”.
– To pan i pańska żona sami sprawujecie pieczę nad tym domem?
– A któż inny? – Brzmiało to jak refren, którym się szczycił i który jednocześnie przeklinał.
Poruszyła się niespokojnie, nie chcąc odsunąć się od niego w sposób zbyt oczywisty,

a jednak pragnęła jak najszybciej zapalić stacyjkę i ruszyć, zmuszając go, by usunął się na bok.

– A teraz chciałabym jak najprędzej dostać się do domu. Mężczyzna parsknął

nieprzyjemnym śmiechem.

– A ja... ja tam wolę się tu nie kręcić o zmierzchu! – Odsunął się od samochodu

i wyszczerzył zęby, dziwnie zadowolony z siebie. Eleanor była mu za to wdzięczna, choć czuła
się niezręcznie, zapalając stacyjkę tuż pod jego wzrokiem. Być może będzie tak wyskakiwał
przed nią do końca drogi i za każdym razem krzyczał z drwiną w głosie, że powinna mu być
wdzięczna za to, że tu w ogóle był, przynajmniej do zachodu słońca. Pragnąc udowodnić sobie,
że nie przeraża jej wizja twarzy Dudleya migającej pomiędzy drzewami, zaczęła pogwizdywać.
Ze zniecierpliwieniem zauważyła, że uczepiła się jej ta sama melodia – „W chwilowej uciesze

jest chwilowy śmiech...” Ze złością powiedziała sobie, że musi spróbować myśleć o czymś
innym. Z pewnością pozostałe słowa musiały być w jakimś sensie niestosowne, skoro tak
uparcie wymykały się jej z pamięci, a poza tym to chyba nie wypada śpiewać w chwili wjazdu
do Domu na Wzgórzu.

Od czasu do czasu pomiędzy drzewami a odległymi pagórkami widziała fragmenty dachu,

być może nawet część wieży Domu na Wzgórzu. „W czasie, kiedy go stawiano – pomyślała –
budowano domy tak dziwnie. Lubowano się wówczas w basztach i wieżyczkach z drewnianymi,
koronkowymi gzymsikami. Czasem dodawano gotyckie iglice i gargulce. Nie było takiego
miejsca, które pozostawiano bez dekoracji. Być może Dom na Wzgórzu również posiada wieżę
albo jakąś ukrytą komnatę lub choćby tylko tajemne przejście wiodące w stronę pagórków
i używane I prawdopodobnie przez przemytników. Choć cóż oni mogliby na tym odludziu
przemycać? A może spotkam jakiegoś diabelsko przystojnego przemytnika i...”

Minęła ostatni zakręt i znalazła się na prostym odcinku drogi, I wiodącym bezpośrednio pod

Dom na Wzgórzu. Nie zastanawiając się nawet, co robi, nacisnęła na hamulec i zatrzymała
samochód. Siedziała przez chwilę nieruchomo, wpatrzona w Dom na j Wzgórzu.

Był ohydny. Zadrżała, a na myśl przyszły jej słowa: „Ten dom J jest ohydny, trawiony

chorobą. Uciekaj stąd, uciekaj natychmiast!”

Rozdział II

1

Żadne ludzkie oko nie jest w stanie dostrzec owego nieszczęsnego punktu, w którym dziwny

zbieg linii i płaszczyzn sugeruje zło w fasadzie domu. A jednak jakieś szalone zestawienie, źle
ustawiony narożnik, przypadkowe spotkanie linii dachu i połaci nieba zamieniły Dom na
Wzgórzu w miejsce prawdziwej rozpaczy, tym bardziej przerażające, że fasada domu zdawała
się żywa, bacznie obserwująca otoczenie z pustych okien, z odrobiną rozbawienia
w gzymsowych brwiach. Nieomal każdy dom, jeśli przyjrzeć mu się pod niewłaściwym kątem,
może zrobić na obserwatorze bardzo humorystyczne wrażenie. Nawet mały komin albo choćby
i mansardowe okienko, przypominające dołeczek na policzku, potrafi wzbudzić w przechodniu
poczucie braterstwa. Jednakże dom tak arogancki, tak przepełniony nienawiścią i zawsze tak
mający się na baczności, może być tylko zły. Dom ten sprawiał wrażenie, że uformował się sam,
zespalając się podług własnego, potężnego planu pod rękami budowniczych. Sam stworzył swą
specyficzną konstrukcję linii i kątów i wzniósł swój olbrzymi łeb do nieba bez żadnego
przyzwolenia ze strony ludzkości. Był to dom pozbawiony wszelkiej życzliwości, nigdy nie
nadający się do zamieszkania. Nie było tu miejsca dla ludzi, dla miłości ani dla nadziei.
Egzorcyzm nie jest w stanie zmienić oblicza żadnego domu, toteż Dom na Wzgórzu stać będzie
tak Jak stał, dopóki nie ulegnie zniszczeniu.

„Powinnam była zawrócić przy bramie” – pomyślała Eleanor. Widok domu wywołał u niej

atawistyczne wprost uczucie (nudności. Spojrzała w górę na linię dachu, bezowocnie usiłując
zlokalizować źródło jego zła, gdziekolwiek by się ono czaiło. Trzęsącymi się z zimna
i zdenerwowania rękami spróbowała wyciągnąć papierosa. Nade wszystko jednak przerażał ją
wewnętrzny głos, który szeptał natarczywie: „Uciekaj stąd, uciekaj póki czas!”

„Ależ po to tu przecież przyjechałam” – powiedziała sobie. „Nie mogę teraz zawrócić.

A poza tym on by mnie wyśmiał, gdybym próbowała teraz wydostać się stąd przez tę bramę”.

Usiłując nie patrzeć na dom – nie potrafiła nawet określić jego koloru, stylu czy wielkości

poza tym, że czuła, iż był ogromny i ciemny i górował nad nią – przekręciła kluczyk w stacyjce
i podjechała odrobinę bliżej, bezpośrednio pod stopnie, które prowadziły prosto, bez żadnych
uników, na werandę i zmierzały do frontowych drzwi. Podjazd rozchodził się w obie strony,
okrążając dom. Przypuszczalnie później mogłaby objechać samochodem dookoła i znaleźć dla
niego schronienie w jakimś budynku. Teraz jednak czuła niejasno, że lepiej będzie, jeśli nie
odetnie sobie tak całkowicie możliwości ucieczki. Zatrzymała samochód na skraju podjazdu, tak
aby usunąć się z drogi i zrobić miejsce dla następnych przybyszów. „Szkoda – pomyślała ponuro

– że każdy, kto teraz po raz pierwszy ujrzy ten dom, zobaczy również coś tak pokrzepiającego na
duchu jak mój samochód”. Wysiadła i zabrała ze sobą walizkę i płaszcz. „No cóż, oto jestem!”

Podniesienie nogi na pierwszy stopień okazało się miarą jej j moralnej siły. Miała wrażenie,

że ta głęboka niechęć do dotknięcia Domu na Wzgórzu wynikała bezpośrednio z jej głębokiego
przeświadczenia, że dom ten w jakimś dziwnym sensie czekał tu j na nią, przepojony złem, lecz
również niezwykle cierpliwy. „Podróże kończą się spotkaniem kochanków” – przypomniała
sobie nareszcie pozostałe słowa owej piosenki i zaśmiała się, stojąc na schodach Domu na
Wzgórzu. „Podróże kończą się spotkaniem 36 kochanków”. Zdecydowanym krokiem podeszła
do werandy i drzwi wejściowych. Dom na Wzgórzu zagarnął ją gwałtownie, całkowicie pogrążył
we własnych ciemnościach. Odgłos jej kroków na deskach werandy zdawał się obrażać
bezwzględną ciszę tego miejsca, nie naruszaną od tak dawna. Podniosła dłoń do kołatki
w kształcie główki dziecka. Pragnęła narobić jak najwięcej hałasu, aby Dom na Wzgórzu nie
miał żadnych wątpliwości, że do niego przybyła. Wreszcie drzwi otworzyły się bez żadnego
uprzedzenia i ukazała się w nich kobieta, która mogła być jedynie żoną mężczyzny spotkanego
przy bramie.

– Pani Dudley? – zapytała, łapiąc oddech. – Nazywam się Eleanor Vance. Jestem tu

oczekiwana.

Kobieta odsunęła się w milczeniu. Miała na sobie czysty fartuch, jej włosy były schludne,

a jednak robiła wrażenie brudnej, pasując tym samym do męża. Jej podejrzliwa, posępna mina
doskonale uzupełniała jego złośliwe usposobienie. „Nie – próbowała tłumaczyć sobie Eleanor –
to wszystko dlatego, że jest tu tak ciemno. A poza tym z góry założyłam, że jego żona musi być
brzydka. Gdybym nie widziała tego Domu na Wzgórzu, to czy nadal byłabym dla tych ludzi taka
niesprawiedliwa? W końcu oni się tylko opiekują tym domem”.

Hol, w którym stały, przeładowany był ciemnym drewnem i ciężkimi rzeźbami.

Przyciemniały go również ogromne schody umiejscowione na drugim końcu. Nad nimi
najwidoczniej znajdował się jeszcze jeden korytarz, ciągnący się wzdłuż całego domu. Z daleka
widziała szerokie wejście, a dalej, po przeciwnej stronie schodów, szereg zamkniętych drzwi
w górnym holu. Po obu stronach drzwi wejściowych znajdowały się ogromne, dwuskrzydłowe
podwoje z wyrzeźbionymi nań owocami, zbożem i żywymi stworzeniami. Wszystkie drzwi,
jakie widziała w tym domu, były zamknięte.

Próbowała się odezwać, lecz głos uwiązł jej w gardle i musiała spróbować jeszcze raz.
– Czy może mnie pani teraz zaprowadzić do mego pokoju? – zapytała wreszcie, wskazując

na walizkę stojącą na podłodze i patrząc na migoczące odbicie swej ręki, zapadające coraz niżej
i niżej w głębokie cienie wyfroterowanej podłogi. – Wydaje i się, że przybyłam tu pierwsza.
Pani... pani jest panią Dudley, nieprawdaż?

„Mam wrażenie, że się za chwilę rozpłaczę” – pomyślała. „Jak małe dziecko zaraz zacznę

szlochać i zawodzić. Nie podoba mi się tutaj...”

Pani Dudley odwróciła się i zaczęła wchodzić po schodach na górę, a Eleanor podniosła

walizkę i podążyła za nią, byle tylko trzymać się blisko kogoś żywego. „Nie podoba mi się tutaj”
– I myślała. Pani Dudley weszła wreszcie na górę i skręciła w prawo! Eleanor natychmiast
zauważyła, że budowniczowie domu z jakimś rzadko spotykanym wyczuciem porzucili wszelkie
próby I upiększeń i nawet nie starali się zachować stylu, prawdopodobnie domyślając się, że bez
względu na to, co zrobią, dom ten i tak, będzie tym, czym jest. Piętro składało się zatem jedynie
z długiego korytarza prowadzącego do szeregu drzwi. Przez chwilę wydawało się jej, że widzi
owych budowniczych kończących pierwsze i drugie piętro z nieprzyzwoitym wręcz pośpiechem,
aby I jak najszybciej wykonać prace i uciec. Po lewej stronie korytarza znajdowały się drugie
schody, wiodące prawdopodobnie do pokojów służby na trzecim piętrze i poprzez drugie piętro –
do pokoi służbowych poniżej. W końcu korytarza, po prawej stronie, był jeszcze jeden pokój
i być może, jako że znajdował się na samym skraju, należał do najbardziej nasłonecznionych
w całym domu. Poza ciemną boazerią i serią kiepsko wykonanych drzeworytów,
rozmieszczonych z pozbawioną jakiegokolwiek uroku I dokładnością wzdłuż całej długości
korytarza, nic nie łamało jego prostej linii, z wyjątkiem szeregu szczelnie zamkniętych drzwi.

Pani Dudley przeszła na drugą stronę i otworzyła drzwi, i najprawdopodobniej na chybił

trafił.

– Pokój niebieski – powiedziała.
Z położenia schodów Eleanor wywnioskowała, że pokój musiał znajdować się we frontowej

części domu. „Siostro Anne, siostro Anne” – pomyślała i z ulgą ruszyła w stronę światła
padającego z pokoju.

– O, jak tu ładnie – stwierdziła, stanąwszy w drzwiach, ale tylko dlatego, iż czuła, że

powinna coś powiedzieć. „Nieprawda. Tak tu brzydko, że ledwo można tu wytrzymać” –
pomyślała. W pokoju panował taki sam krzykliwy dysonans, jaki cechował cały Dom na
Wzgórzu.

Pani Dudley usunęła się na bok, aby Eleanor mogła wejść do środka, i odezwała się,

najwidoczniej w stronę ściany:

– Obiad stawiam w jadalni na kredensie punktualnie o szóstej. Możecie się obsłużyć sami.

Naczynia sprzątam rano. Śniadanie będzie gotowe o dziewiątej. Tak było uzgodnione. Może nie
jestem w stanie utrzymać pokoi tak, jak byście sobie tego życzyli, ale i tak nie znajdziecie tu
nikogo do pomocy. Ja nikomu nie usługuję. Tylko zgodnie z umową i bez żadnego
posługiwania.

Eleanor skinęła głową, stojąc niepewnie w drzwiach.
– Po wydaniu kolacji wychodzę – ciągnęła pani Dudley. – Nie ma mnie tu, jak się ściemnia.

Wychodzę jeszcze przed zmrokiem.

– Wiem o tym – przyznała Eleanor.
– Mieszkamy tam, w mieście, o sześć mil stąd.
– Ach tak. – Eleanor przypomniała sobie Hillsdale.
– A zatem nie będzie tu nikogo w razie, gdybyście potrzebowali pomocy.
– Rozumiem.
– Nie będzie was nawet stamtąd słychać.
– Nie, nie sądzę...
– Nikt was nie usłyszy. Nikt bliżej nie mieszka. Nikt by się nie odważył zamieszkać bliżej.
– Wiem o tym – przyznała Eleanor ze znużeniem.
– W nocy – powiedziała pani Dudley i roześmiała się jej w twarz. – W ciemnościach –

dodała, zamykając za sobą drzwi.

Na samą myśl o tym, że mogłaby jej powiedzieć, że będzie potrzebowała jej pomocy w tych

nocnych ciemnościach, Eleanor również miała ochotę się roześmiać. I nagle wzdrygnęła się, nie
wiedząc dlaczego.

2

Stała samotnie obok walizki, z płaszczem ciągle jeszcze przewieszonym przez ramię,

całkowicie przygnębiona. Powtarzała sobie bezradnie: „Podróże kończą się spotkaniem
kochanków” i pragnęła powrócić do domu. Poza sobą miała ciemne schody i wypolerowany
korytarz, wielkie frontowe drzwi oraz panią Dudley i Dudleya śmiejącego się z niej przy bramie
z kłódkami,! Hillsdale i małą chatkę z kwiatami, i rodzinę w gospodzie, i ogród z oleandrów,
i dom z kamiennymi lwami. To oni wszyscy pod czujnym i nieomylnym wzrokiem doktora
Montague przyprowadzili ją do tej niebieskiej sypialni w Domu na Wzgórzu. „To i wszystko jest
okropne” – myślała, bojąc się poruszyć, gdyż mogłoby to oznaczać akceptację, gest
wprowadzenia się. „Okropnie tu i nie chcę tu zostać”. Jednakże nie miała przecież dokąd iść.
List doktora Montague przywiódł ją aż tutaj i dalej nie mógł I już jej zaprowadzić. Po chwili
westchnęła, potrząsnęła głową i i przeszła przez pokój, aby położyć walizkę na łóżku.

– Oto jestem tu, w niebieskiej sypialni w Domu na Wzgórzu j – powiedziała półgłosem,

choć było to całkowitą prawdą, a sypialnia była niewątpliwie niebieska. W dwóch oknach, które
wychodziły na dach werandy i trawnik, wisiały niebieskie, muślinowej firanki, a na podłodze
leżał niebieski dywan o geometrycznymi wzorze. Łóżko pokrywała niebieska narzuta,
a w nogach leżała j zwinięta niebieska kołdra. Ściany wyłożone były do wysokości jej ramion
ciemną boazerią, jednakże powyżej powlekała je papierowa tapeta o delikatnym wzorze
z wianuszków i wiązanek niebieskich kwiatków. Być może ktoś próbował kiedyś złagodzić
surową atmosferę tego pokoju wykwintną tapetą, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak

szybko wszelka nadzieja stamtąd wyparuje, pozostawiając jedynie po sobie niewyraźny ślad
niczym ledwo słyszalne z oddali echo czyjegoś płaczu... Eleanor wzdrygnęła się i odwróciła, aby
lepiej przyjrzeć się całej sypialni. Zbudowana była według niewiarygodnie wadliwego planu, tak
więc wszystkie jej wymiary były błędne. Zdawało się, że ściany są zawsze z jednej strony
odrobinę dłuższe, aniżeli tolerowałoby to ludzkie oko, z drugiej zaś odrobinę przykrótkie i przez
to nie do zniesienia. „I tu każą mi spać?” – pomyślała Eleanor z niedowierzaniem. „Cóż za
koszmary czyhają tu na mnie w tych ciemnych kątach? Cóż za straszliwa trwoga będzie mi się
błąkać po ustach?” Eleanor wzdrygnęła się. „I cóżeś ty najlepszego zrobiła, Eleanor?” –
pomyślała sobie.

Otworzyła walizkę leżącą na wysokim łóżku i z ulgą ściągnęła sztywne, miejskie buty.

Zaczęła się rozpakowywać z tym pokrzepiającym, czysto kobiecym przeświadczeniem, że
najlepszym sposobem na uspokojenie udręczonego umysłu jest włożenie wygodnego obuwia.
Pakując wczoraj w domu walizkę, wybrała rzeczy, które wydawały jej się odpowiednie do
noszenia w odosobnionej, wiejskiej rezydencji. W ostatniej chwili wybiegła nawet do miasta
i podniecona swą śmiałością kupiła dwie pary spodni, a zatem coś, czego nie nosiła już od
niepamiętnych czasów. „Matka byłaby wściekła na mnie” – pomyślała, pakując spodnie na dno
walizki, tak aby w razie gdyby zabrakło jej odwagi, nie musiała ich wyciągać, a nikt by się
wówczas nawet nie dowiedział, że w ogóle je miała. Teraz, w Domu na Wzgórzu, wcale nie
wyglądały na nowe. Rozpakowała się niedbale i krzywo powiesiła w szafie sukienki. Spodnie
wrzuciła do dolnej szuflady w komodzie o marmurowym blacie, a swe miejskie buty – w kąt
olbrzymiej szafy. Książki, które przywiozła, już dawno ją nudziły. „I tak pewno tu nie zostanę” –
pomyślała i zamknęła pustą walizkę, a potem odstawiła ją do szafy. Ponowne spakowanie się nie
powinno jej zająć nawet pięciu minut. Nagle uświadomiła sobie, że starała się bezgłośnie włożyć
walizkę do szafy, a rozpakowując rzeczy, chodziła po podłodze w pończochach. Cały czas
usiłowała poruszać się jak najciszej, tak jakby cisza była niezwykle istotna dla Domu na
Wzgórzu. I wtedy przypomniała sobie, że pani Dudley również stąpała bezszelestnie. Stojąc
nieruchomo pośrodku pokoju, czuła, jak ta cisza, tak natarczywa i przenikająca cały dom,
pochłaniają ponownie. Czuła się jak jakieś maleńkie zwierzątko pożarte żywcem przez potwora,
który czuł jego ruchy w swych wnętrznościach.

– Nie! – wykrzyknęła i krzyk ten odbił się echem o ścianę. Szybko przeszła przez pokój

i odsunęła muślinowe firanki, ale światło słoneczne z trudem przedostawało się przez grube
szyby okien, z których widziała tylko dach werandy i trawnik. Gdzieś tam na dole stał jej mały
samochód, który mógł ją stąd zabrać. „Podróże kończą się spotkaniem kochanków” – myślała.
„Przyjechałam tu w końcu z własnego wyboru”. Potem stwierdziła, że boi się przejść
z powrotem przez pokój.

Stała zwrócona plecami do okien, wodząc wzrokiem po drzwiach, szafie, komodzie i łóżku

i wmawiając sobie, że wcale się nie bała. Nagle usłyszała odgłos zatrzaskiwanych drzwiczek
samochodowych, a protein szybkie, nieomal taneczne kroki kogoś wbiegającego po schodach na
werandę i wreszcie zaskakująco ciężkie uderzenia wielkiej kołatki. „A więc zjeżdżają się tu
i inni. Wcale nie będę sama!” – pomyślała i prawie ze śmiechem przebiegła przez pokój.
Wybiegła na korytarz i wychyliwszy się a przez poręcz na klatce schodowej, spojrzała w dół na
hol.

– Dzięki Bogu, że tu jesteś! – wykrzyknęła, wytężając w półmroku wzrok. – Dzięki Bogu, że

jeszcze tu ktoś jest! – Zorientowała się nagle bez specjalnego zdziwienia, że mówi tak, j jakby
pani Dudley nie mogła jej słyszeć, choć stała obok, cała j sztywna i blada. – Chodź tu prędko na
górę! – dodała. – Musisz sama wnieść sobie walizkę.

Czuła, że brakowało jej tchu, wyglądało na to, że nie może przestać mówić. Typowa dla niej

wstydliwość gdzieś się rozwiała.

– Jestem Eleanor Vance – przedstawiła się. – Tak się cieszę, że tu jesteś!
– A mnie na imię Theodora. Po prostu Theodora. Ten cholerny dom...
– Tu na górze jest tak samo. Chodź, powiedz tej kobiecie, żeby ci dała pokój obok mojego.
Theodora weszła za panią Dudley po ciężkich schodach na górę, przyglądając się

z niedowierzaniem witrażowi na półpiętrze, urnie stojącej w niszy i wzorzystym dywanom. Jej
walizka była znacznie większa od bagażu Eleanor i o wiele bardziej elegancka. Eleanor zeszła na
półpiętro, aby jej pomóc, zadowolona w duchu, że wszystkie swoje rzeczy już bezpiecznie
pochowała.

– Poczekaj, aż zobaczysz sypialnie! – odezwała się pokrzepiająco. – Moją używano zapewne

do balsamowania ciał.

– To dom, o jakim zawsze marzyłam – stwierdziła stanowczo Theodora. – Taka mała

zaciszna kryjówka, w której mogłabym pozostać sama ze swymi myślami. Zwłaszcza tymi, które
dotyczą morderstw albo samobójstwa, albo...

– Pokój zielony – orzekła pani Dudley zimno.
Eleanor wyczuła z lękiem, że tego rodzaju lekceważące czy krytyczne uwagi na temat domu

z jakiegoś powodu niepokoiły panią Dudley. „Może jej się wydaje, że on wszystko słyszy” –
pomyślała Eleanor i natychmiast pożałowała swych myśli. Wzdrygnęła się, być może dlatego, że
Theodora odwróciła się i z uśmiechem, uspokajająco dotknęła jej ramienia. „Ona jest taka
czarująca” – pomyślała Eleanor i uśmiechnęła się do niej. „Nie wygląda na osobę, która pasuje
do tego ponurego, ciemnego miejsca, ale z drugiej strony ja pewno też tu nie pasuję. Nie nadaję
się do tego Domu na Wzgórzu i trudno powiedzieć, kto by się tu nadawał. Roześmiała się na
widok twarzy Theodory stojącej w progu zielonej sypialni.

– Wielki Boże! – jęknęła Theodora, spoglądając kątem oka na Eleanor. – A cóż to za cudo!

Ależ to prawdziwy buduar!

– Obiad stawiam w jadalni na kredensie punktualnie o szóstej – zaczęła pani Dudley. –

Możecie się obsłużyć same. Naczynia sprzątam rano. Śniadanie będzie gotowe o dziewiątej. Tak
było uzgodnione.

– Jesteś przerażona – zauważyła Theodora, patrząc uważnie na Eleanor.
– Może nie jestem w stanie utrzymać pokoi tak, jak byście sobie tego życzyły, ale i tak nie

znajdziecie tu nikogo do pomocy. Ja nikomu nie usługuję. Tylko zgodnie z umową i bez żadnego
posługiwania.

– To tylko dlatego, że myślałam, że będę tu sama – przyznała Eleanor.
– Nie ma mnie tu po szóstej. Wychodzę jeszcze przed zmrokiem.
– Teraz jesteśmy razem, a więc wszystko jest już w porządku.
– Mamy wspólną łazienkę – zauważyła absurdalnie Eleanor. – Nasze pokoje są identyczne.
W pokoju Theodory wisiały w oknach zielone, muślinowe firanki, a tapetę zdobiły girlandy

zielonych kwiatków. Zarówno I kołdra, jak i narzuta na łóżku były zielone. Komoda
z marmurowym blatem i szafa były również bliźniacze.

– Nigdy w życiu nie widziałam równie koszmarnych pomieszczeń – stwierdziła Eleanor

podniesionym głosem.

– Jak w najlepszych hotelach – dodała Theodora – albo na letnich obozach dla panienek

z dobrego domu.

– Wychodzę przed zmrokiem – ciągnęła pani Dudley.
– Nikt cię nie usłyszy, jeśli zaczniesz krzyczeć w nocy – uprzedziła Theodorę Eleanor.

Nagle spostrzegła, że trzyma się kurczowo klamki u drzwi. Pod kpiącym wzrokiem Theodory
I rozwarła palce i pewnym krokiem przeszła przez pokój. – Będziemy musiały spróbować
otworzyć okna.

– A zatem nie będzie tu nikogo w razie, gdybyście potrzebowały pomocy – powtórzyła pani

Dudley. – Nikt was nie usłyszy – Nawet w nocy. Nikt was stąd nie usłyszy.

– Czy już się lepiej czujesz? – spytała Theodora, a Eleanor potaknęła głową.
– Najbliżsi sąsiedzi mieszkają dopiero w mieście. Nikt by się nie odważył zamieszkać bliżej.
– Najprawdopodobniej jesteś po prostu głodna – stwierdziła Theodora. – W każdym razie ja

umieram z głodu.

Postawiła walizkę na łóżku i ściągnęła buty.
– Nic mnie tak nie wyprowadza z równowagi jak głód. Jestem wtedy oschła i opryskliwa,

a w dodatku łatwo wybucham płaczem. – Wyjęła z walizki parę luźno skrojonych spodni.

– W nocy – powtórzyła złowrogo pani Dudley i roześmiała się. – W ciemnościach – dodała,

zamykając za sobą drzwi.

– Ona potrafi także chodzie bezszelestnie – po chwili odezwała się Eleanor.
– Czarująca kobiecina. – Theodora odwróciła się, rozglądając się po pokoju. – Cofam to, co

powiedziałam o najlepszych hotelach. Ten dom przypomina mi trochę szkołę z internatem, do
której chodziłam.

– Chodź, zobacz mój pokój. – Otworzyła drzwi do łazienki i poprowadziła ją do błękitnej

sypialni. – Byłam już rozpakowana, ale zamierzałam zacząć pakować się z powrotem, kiedy cię
usłyszałam.

– Biedactwo. Jestem pewna, że musisz być bardzo głodna. Na sam widok tego domu

pomyślałam sobie, z jaką lubością patrzyłabym nań, jak się pali. Może zanim stąd wyjedziemy...

– Okropnie tu być samemu.
– Żebyś ty widziała tę moją szkołę z internatem w czasie wakacji! – Theodora weszła

z powrotem do swego pokoju. Mając świadomość jej obecności za ścianą, Eleanor wyraźnie
poweselała. Poprawiła wiszące krzywo na wieszakach sukienki i równo ułożyła książki na
nocnym stoliku.

– Wiesz – zawołała Theodora z sąsiedniego pokoju – czuję się tak, jak w pierwszym dniu

szkoły. Wszystko wydaje ci się wtedy takie obrzydliwe i dziwne, nie zna się nikogo i boisz się,
że wszyscy będą się śmiali z twojego ubrania.

Eleanor otworzyła szufladę komody, aby również wyciągnąć spodnie. Przystanęła na chwilę,

po czym roześmiała się i rzuciła spodnie na łóżko.

– Czy dobrze słyszałam, że pani Dudley nie przyjdzie tu nawet, gdybyśmy krzyczały

w nocy? – spytała Theodora.

– Tego nie było w umowie. Czy miałaś przyjemność poznać tego sympatycznego starego

służącego przy bramie?

– Ucięliśmy sobie małą pogawędkę. Zabronił mi tu wjechać, a ja się uparłam i wjechałam.

Potem próbowałam go przejechać samochodem, ale w porę uskoczył na bok. Słuchaj, czy
rzeczywiście musimy czekać tu w pokojach? Wolałabym włożyć coś wygodniejszego, chyba że
musimy się przebierać do obiadu.

– Ja nie mam ochoty, chyba że ty zechcesz.
– Mnie się też nie chce. Nie mogą nas obu do tego zmusić. W każdym razie chodźmy stąd

i przyjrzyjmy się trochę temu miejscu.

– Bardzo szybko robi się tu ciemno, wśród tych pagórków i tylu drzew... – zauważyła

Eleanor, podchodząc do okna. Na trawnik ciągle jeszcze padały skośne promienie słońca.

– Tak naprawdę ściemni się tu dopiero za jakąś godzinę. Mam ochotę wyjść na zewnątrz

i potarzać się w trawie.

Eleanor wybrała czerwony sweter, uważając, że czerwień swetra i dopasowanych pod jego

kolor sandałów z całą pewnością skłócą się ze sobą w tym pokoju i domu, choć poprzedniego
dnia w mieście świetnie się dopełniały. „Dobrze mi tak”: – pomyślała. „Za to, że zachciało mi
się kupować takie rzeczy. Nigdy przedtem czegoś takiego nie nosiłam”. Dziwnym trafem

wyglądała w nich wyjątkowo korzystnie i stojąc przed długim lustrem w drzwiach szafy, czuła
się w nich zupełnie dobrze.

– Czy wiesz, kto jeszcze ma tu przyjechać? Albo kiedy? – spytała.
– Doktor Montague – odpowiedziała Theodora. – Myślałam, że będzie tu przed nami.
– Od dawna go znasz?
– Nigdy przedtem go nie widziałam – odpowiedziała Theodora. – A ty?
– Ja też nie. Jesteś gotowa?
– Tak. – Theodora przeszła przez łazienkę do pokoju Eleanor. „Wygląda prześlicznie. Też

chciałabym tak wyglądać” – pomyślała Eleanor. Theodora miała na sobie jaskrawą, żółtą
koszulę. – Wnosisz więcej światła do tego pokoju niż te dwa okna! – zaśmiała się.

Theodora weszła dalej do pokoju i przyjrzała się sobie z aprobatą w lustrze Eleanor.
– Uważam, że w tym wyjątkowo ponurym miejscu obowiązkowo powinnyśmy ubierać się

jaskrawo. Podoba mi się ten twój czerwony sweter. Obie będziemy widoczne z jednego końca
Domu na Wzgórzu na drugim. – Nadal wpatrzona w lustro, spytała: – Czy doktor Montague też
napisał do ciebie?

– Tak – przyznała z zawstydzeniem Eleanor. – Z początku nie wiedziałam, czy to żart, czy

też coś poważnego. Ale mój szwagier sprawdził go.

– Wiesz, właściwie to tak naprawdę do ostatniej chwili, nieomal do momentu, kiedy

stanęłam przed bramą, w ogóle nie wierzyłam w istnienie tego Domu na Wzgórzu. Trudno
uwierzyć, że takie rzeczy się w życiu zdarzają.

– Niektórzy z nas żyją tylko taką nadzieją – odpowiedziała cicho Eleanor. Theodora

zaśmiała się, obróciła na pięcie przed lustrem i złapała Eleanor za rękę.

– Towarzyszko losu, chodźmy zbadać teren!
– Nie powinnyśmy się za bardzo oddalać od domu.
– Obiecuję, że nie pójdę ani kroku dalej, jeśli ty sobie tego nie będziesz życzyć. Jak myślisz,

czy powinnyśmy się zameldować u pani Dudley?

– Ona i tak najprawdopodobniej nie spuszcza nas z oczu. To pewno wchodzi w zakres jej

umowy.

– Ciekawa jestem z kim? Z księciem Drakulą?
– Myślisz, że to on mieszka w tym domu?
– Jestem pewna, że przyjeżdża tu na weekendy. Przysięgam ci, że widziałam nietoperza

wyrzeźbionego w boazerii na dole. Chodź ze mną.

Zbiegły ze schodów, pulsujące życiem i kolorem na tle ciemnych drzeworytów boazerii

i przyciemnionego światła na klatce schodowej. Pani Dudley stała na dole i przyglądała się im
w milczeniu.

– Idziemy rozejrzeć się po okolicy – oznajmiła mimochodem Theodora. – Będziemy gdzieś

w ogrodzie.

– Niedługo wrócimy – dodała Eleanor.
– Obiad stawiam na kredensie punktualnie o szóstej – powtórzyła pani Dudley.
Eleanor otworzyła z wysiłkiem ogromne frontowe drzwi.? Robiły wrażenie masywnych

i rzeczywiście były wyjątkowo ciężkie. „Musimy znaleźć jakiś prostszy sposób na to, żeby
dostać się do środka” – pomyślała Eleanor.

– Zostaw je otwarte! – rzuciła przez ramię do Theodory. – Są okropnie ciężkie. Podeprzyj je

jedną z tych dużych waz.

Theodora przesunęła jedną z olbrzymich kamiennych waz stojących w kącie korytarza i obie

podparły nią drzwi. Promienie zachodzącego słońca wydawały się wyjątkowo mocne i jaskrawe
po ciemnościach panujących w domu. Powietrze było świeże i słodkie. Za nimi pani Dudley
odsunęła wazę z powrotem i wielkie drzwi zatrzasnęły się z hukiem.

– Cudowna staruszka – powiedziała Theodora w stronę zatrzaśniętych drzwi. Przez chwilę

jej twarz wykrzywiła się ze złości i Eleanor pomyślała: „Mam nadzieję, że ona nigdy tak na mnie
nie popatrzy”. Zdziwiła się, gdyż uzmysłowiła sobie nagle, że dotąd była zawsze nieśmiała,
zastraszona i niezdarna przy obcych, a teraz w niespełna pół godziny zaczęła traktować
Theodorę jak kogoś bliskiego i istotnego w jej życiu, kogoś, kogo gniew byłby przerażający.

– Myślę... – zaczęła Eleanor z wahaniem i odetchnęła z ulgą, gdyż usłyszawszy ją, Theodora

odwróciła się i uśmiechnęła do niej ponownie. – Myślę, że w ciągu dnia, kiedy pani Dudley
będzie się tu kręcić, poszukam sobie czegoś absorbującego do roboty, z dala od tego domu. Na
przykład zajmę się strzyżeniem kortów tenisowych albo pielęgnacją winorośli w cieplarni.

– Może mogłabyś pomóc panu Dudleyowi przy bramie.
– Albo szukać bezimiennych nagrobków w pokrzywach. Przystanęły oparte o poręcz

werandy. Widoczny był stamtąd podjazd do punktu, w którym znikał pomiędzy drzewami,
a powyżej rysowała się miękka linia pagórków, aż po odległą ciemniejszą kreskę, którą
stanowiła przypuszczalnie główna autostrada, droga wiodąca z powrotem do miast, z których
przybyły. Poza drutami, które biegły do domu z jakiegoś punktu pomiędzy drzewami, brakowało
jakiegokolwiek dowodu na to, że Dom na Wzgórzu przynależał w jakiś sposób do reszty świata.
Eleanor odwróciła się i ruszyła wzdłuż werandy, która najwidoczniej otaczała cały dom.

– O, popatrz! – wykrzyknęła, znikając za rogiem. Pagórki za domem nacierały od tyłu masą

potężnych nasypów, skąpanych w letniej zieleni, soczystej i nieruchomej.

– To pewnie dlatego nazywają go Domem na Wzgórzu – stwierdziła Eleanor.
– To typowo wiktoriański styl – tłumaczyła Theodora. – Oni po prostu lubowali się w tego

rodzaju przesadnych wypukłościach i zakopywali się w fałdach aksamitu, frędzli i purpurowego
pluszu. Każde pokolenie przed nimi lub po nich postawiłoby ten dom na szczycie tych
pagórków, gdzie pasowałby o wiele lepiej, zamiast wtulać go w tę dolinę.

– Gdyby zbudowano go na szczycie pagórka, to byłby o wiele bardziej widoczny. Ja jestem

za tym, aby go trzymać w ukryciu.

– Przez cały czas mego pobytu tutaj będę umierać ze strachu, że te wzgórza się na nas

zawalą.

– O nie, one się nie zawalą. One się tylko powoli, cichutko i potajemnie osuną, i przytłoczą

cię, kiedy będziesz próbowała uciekać.

– Serdeczne dzięki – powiedziała cichym głosem Theodora. – Tak ładnie skończyłaś to, co

pani Dudley tak ślicznie zaczęła. Zaraz pójdę się spakować i wracam do domu.

Eleanor z początku uwierzyła, lecz kiedy ujrzała rozbawienie w jej twarzy, pomyślała sobie,

że Theodora jest o wiele od niej dzielniejsza. Theodora, jakby czytając jej myśli, odpowiedziała:

– Nie bądź ciągle taka zastraszona. – Wyciągnęła dłoń i dotknęła palcem policzka Eleanor. –

Nigdy nie wiemy, skąd bierze się nasza odwaga. – A potem szybko zbiegła ze schodów na
trawnik pomiędzy wysokimi drzewami.

– Pospiesz się! – zawołała. – Chcę zobaczyć, czy jest tu i gdzieś jakiś strumyk.
– Nie powinnyśmy się za bardzo oddalać – przypomniała Eleanor, podążając za nią. Jak

dwójka rozbawionych dzieci przebiegły przez trawnik, stopami wdzięcznymi za miękką trawę,
tak kojącą po twardych posadzkach, złaknione otwartej przestrzeni nawet po tak krótkim pobycie
w Domu na Wzgórzu. Nieomal ze zwierzęcym instynktem dążyły za szumem i zapachem wody.

– Tamtędy! – wskazała Theodora. – Tą małą ścieżką! Dróżka wiodła je zwodniczo coraz

bliżej szmeru wody, wijąc się uporczywie w dół pomiędzy drzewami, od czasu do czasu
pozwalając dojrzeć pomiędzy nimi podjazd na zboczu pagórka, poprzez skalistą łączkę, coraz
dalej od domu. Kiedy oddaliły się już dość znacznie od domu i wyszły spod drzew na otwartą
przestrzeń, gdzie nadal dosięgały je promienie słońca, Eleanor odczuła wyraźną ulgę. Zauważyła
jednak, że słońce zaczęło opadać niepokojąco blisko wierzchołków pagórków. Zawołała
Theodorę, ale ona tylko odkrzyknęła: – Chodź za mną! – i pobiegła dalej przed siebie. Nagle
zatrzymała się zadyszana i chwiejąc się, usiłowała zachować równowagę nad samym brzegiem
strumienia, który pojawił się przed nią zupełnie bez ostrzeżenia. Eleanor podążając za nią
o wiele wolniej, złapała ją za rękę i przytrzymała, lecz mimo to obie upadły ze śmiechem na
pochyły brzeg, osuwający się prosto do wody.

.– Lubią tu niespodzianki – stwierdziła Theodora, ciężko dysząc.
– Dobrze ci, skoro tak biegłaś na złamanie karku.
– Ślicznie tu, prawda? – Strumień płynął wartko z pluskiem. Po drugiej stronie trawa sięgała

aż do samej wody, a żółte i niebieskie kwiaty chyliły ku niej głowy. Przed nimi roztaczał się
widok na duży, okrągły pagórek, za którym przypuszczalnie rozciągała się kolejna łączka, a za
nią wznosiły się wysokie wzgórza, ciągle jeszcze skąpane w ostatnich promieniach słońca.

– Jak tu ślicznie! – stwierdziła stanowczo Theodora.

– Jestem pewna, że już tu kiedyś byłam. Być może w którejś z bajek – odezwała się Eleanor.
– Na pewno. Potrafisz skakać po kamieniach?
– W tym miejscu księżniczka łapie złotą rybkę, która w rzeczywistości jest zaczarowanym

księciem.

– Ta twoja złota rybka nie popływałaby tu sobie. Ten strumyk jest taki płytki.
– Ale są tu kamienie, po których można przejść na drugą stronę. A między nimi pływają

małe rybki. Może to cierniki?

– Nie, to zaklęci książęta. – Theodora wyciągnęła się w stronę słońca na brzegu strumyka

i ziewnęła. – A może to kijanki?

– Nie, to na pewno cierniki. Już za późno na kijanki, głuptasie. Mogę się jednak założyć, że

zdołałybyśmy tu jeszcze znaleźć żabi skrzek. Jak byłam mała, łapałam cierniki za ogonki,
a potem wypuszczałam je z powrotem do rzeki.

– Świetnie nadawałabyś się na żonę dla farmera.
– To dobre miejsce na piknik. Tutaj na brzegu można by zjeść obiad i jajka na twardo. –

Theodora zaśmiała się. – A także sałatkę z kurczaka i czekoladowe ciasto.

– Można by tu przynieść lemoniadę w termosie i sypką sól. Theodora obróciła się leniwie na

drugi bok.

– Wiesz, ludzie nie mają racji, kiedy tak narzekają na mrówki. Jeszcze nigdy nie widziałam

na pikniku mrówek. Krowy owszem, ale mrówek – nigdy.

– I zawsze był gdzieś byk. Zawsze ktoś mówił mi: „Nie możemy przejść przez to pole, bo to

tutaj właśnie jest ten byk”.

Theodora otworzyła jedno oko.
– Czy ty też miałaś kiedyś komicznego wujaszka? Każdy zawsze się śmiał ze wszystkiego,

co on mówił? I czyż nie mówił ci, żebyś się nigdy nie bała byka? Gdyby zaczął cię gonić, to
należało złapać go za kolczyk w nosie i przerzucić sobie przez głowę.

Eleanor wrzuciła kamyk do strumyka i patrzyła, jak opada na dno.
– Miałaś wielu wujków?
– Tysiące, a ty?
– Ja też. Dużych i małych, chudych i tłustych – odezwała się po chwili Eleanor.
– A miałaś ciotkę Ednę?
– Nie, ciotkę Muriel.
– Taką chudą, w drucianych okularach?
– I z broszką z granatem.
– Czy ona również ubiera się na czarno na wszystkie rodzinne okazje?
– I nosi mankiety z koronek.
– Jestem pewna, że musimy być spokrewnione – stwierdziła Theodora. – Czy nosiłaś aparat

na zębach?

– Nie, ale za to miałam piegi.
– Chodziłam do prywatnej szkoły, gdzie uczono mnie ukłonów.
– Ja zawsze byłam przez całą zimę przeziębiona. Mama kazała mi nosić wełniane

pończochy.

– Moja mama zmuszała mojego brata, żeby mnie zabierał na zabawy. A ja się wtedy

kłaniałam wszystkim jak wariatka. Twój brat do tej pory mnie za to nie cierpi.

– A ja upadłam w czasie procesji na zakończenie szkoły średniej.
– Ja zapomniałam słów do mojej partii operetki.
– Ja kiedyś pisałam wiersze.
– Tak, jestem przekonana, że jesteśmy kuzynkami – stwierdziła ponownie Theodora.

Usiadła, śmiejąc się głośno, a Eleanor ostrzegła ją:

– Cicho, coś się tam rusza!
Zastygły z przerażenia wpatrzone w punkt na wzgórzu po przeciwnej stronie strumyka.

Wypatrywały czegoś niewidocznego, co poruszało się wolno po zielonym wzgórzu, a czego
pojawienie się sprawiło, że światło dnia i woda w potoku stawały się chłodniejsze.

– Co to takiego? – szepnęła Eleanor jednym tchem, a Theodora ujęła ją mocno za rękę.
– Już go tu nie ma – powiedziała stanowczo i natychmiast ukazało się słońce, i znowu

zrobiło się ciepło. – To był tylko zając.

– Ja go nie widziałam – odezwała się Eleanor.
– Ja go zobaczyłam w tym samym momencie, w którym zaczęłaś o tym mówić. To był zając.

Pobiegł na drugą stronę wzgórza i zniknął nam z oczu.

– Za długo już tu siedzimy – stwierdziła Eleanor, patrząc z niepokojem na słońce dotykające

szczytów pagórków. Podniosła się szybko i poczuła, że od siedzenia na mokrej trawie
zesztywniały jej nogi.

– Żeby takie dwie wspaniałe wycieczkowiczki jak my tak bardzo wystraszyły się zająca! –

zaśmiała się Theodora.

Eleanor pochyliła się i wyciągnęła ku niej rękę, aby pomóc podnieść się na nogi.
– Lepiej się pospieszmy – powtórzyła i sama nie rozumiejąc swej nie dającej się odeprzeć

trwogi, dodała: – Reszta towarzystwa pewno już przyjechała.

– Musimy wkrótce urządzić tu sobie piknik – powiedziała Theodora, pnąc się ostrożnie pod

górę. – Prawdziwy, tradycyjny piknik nad strumykiem.

– Mogłybyśmy poprosić panią Dudley, żeby nam ugotowała parę jaj na twardo. – Eleanor

zatrzymała się i nie odwracając się za siebie, powiedziała: – Theodoro, ja chyba nie mogę tu
zostać. Nie sądzę, abym potrafiła to wytrzymać.

– Eleanor! – Theodora objęła ją ramieniem. – Czy chcesz nas teraz rozłączyć? Teraz, kiedy

odkryłyśmy, że jesteśmy kuzynkami?

Rozdział III

1

Słońce zachodziło spokojnie za pagórkami, osuwając się nieomal radośnie za faliste

masywy. Kiedy Eleanor i Theodora podchodziły do werandy, na trawniku kładły się już długie
cienie, a oblicze Domu na Wzgórzu miłosiernie skrywały ciemności.

– Zdaje się, że ktoś tam na nas czeka – powiedziała Eleanor, przyspieszając kroku. I wtedy

po raz pierwszy ujrzała Luke’a. „Podróże kończą się spotkaniem kochanków” – pomyślała i była
jedynie w stanie zapytać bezsensownie: – Czy pan nas szuka?

Podszedł do balustrady i przyjrzał się im w ciemnościach, a następnie skłonił się głęboko na

powitanie.

– Szanowne panie, jeśli jesteście upiornymi mieszkankami Domu na Wzgórzu, to ja gotów

jestem zostać tu na zawsze.

„Zachowuje się trochę głupawo” – pomyślała Eleanor surowo.
– Przepraszamy, że nie czekałyśmy tu z powitaniem, ale miałyśmy ochotę zwiedzić okolicę

– odpowiedziała Theodora.

– Zrobiła to za was skwaszona stara megiera o twarzy koloru zsiadłego mleka. „Jak się pan

miewa?” – przywitała mnie w progu. „Mam nadzieję, że jutro rano zastanę tu jeszcze pana
żywego. Pański obiad stoi na kredensie”. To rzekłszy, wyjechała ostatnim modelem kabrioletu
z dwoma płatnymi mordercami.

– To była pani Dudley – wyjaśniła Theodora. – Jednym z morderców musiał być Dudley, ten

od bramy, a drugi to pewno książę Drakula. Udana rodzinka.

– Skoro już wymieniamy listę bohaterów, to chciałbym się również przedstawić. Jestem

Luke Sanderson.

Eleanor nie mogła ukryć zaskoczenia i wykrzyknęła – A zatem jest pan członkiem rodziny!

Jest pan jednym z tych, w których posiadaniu znajduje się ten dom! Więc nie jest pan gościem
doktora Montague?

– Owszem, jestem członkiem rodziny. Pewnego dnia ta majestatyczna sterta kamieni

zostanie moją własnością. Zanim to jednak nastąpi, jestem tu jako jeden z gości doktora
Montague.

– A nam na imię Theodora i Eleanor. Jesteśmy dwoma małymi dziewczynkami, które miały

ochotę urządzić sobie piknik nad strumykiem, ale wystraszył nas stamtąd zając.

– Ja też panicznie boję się zajęcy – przyznał uprzejmie Luke. – Czy wezmą mnie panie ze

sobą, jeśli obiecam, że będę dźwigać koszyk?

– Może pan nam przygrywać na gitarze i ukulele, jak będziemy zajadać się kanapkami

z kurczakiem. Czy doktor Montague też już przyjechał?

– Jest w środku. Napawa się atmosferą domu, w którym straszy.
Umilkli na chwilę, mając ochotę przysunąć się jeszcze bliżej do siebie, a Theodora

zauważyła nieśmiało:

– Teraz, kiedy już jest ciemno, wcale nie brzmi to tak zabawnie.
– Witam panie! – Otworzyły się wielkie frontowe drzwi. – Proszę do środka. Jestem doktor

Montague.

2

Cała czwórka po raz pierwszy stanęła razem w ciemnym, szerokim holu Domu na Wzgórzu.

Otaczający ich zewsząd dom osadził ich w jednym miejscu i przyglądał im się uważnie. Ponad
nimi czujnie drzemały wzgórza, drobne prądy powietrza, dźwięku i ruchu drgnęły i czekały,
szepcząc coś do siebie, a środek świadomości przesunął się nagle do tego niewielkiego punktu,
w którym stała owa grupka ludzi, patrzących jeden na drugiego z pełnym zaufaniem.

– Cieszę się, że wszyscy zajechaliście tu bezpiecznie i na czas – odezwał się doktor

Montague. – Witajcie, witajcie w Domu na Wzgórzu – choć przypuszczalnie słowa te powinny
paść od ciebie, mój chłopcze. W każdym razie, witajcie, moi drodzy! Luke, mój chłopcze, czy
mógłbym cię prosić o lampkę martini?

3

Doktor Montague wzniósł do góry kieliszek, napił się odrobinę i westchnął:
– Cudownie, cudownie, mój chłopcze. A zatem za nasze powodzenie w Domu na Wzgórzu!
– Jaką miarą można mierzyć powodzenie w sprawie takiej jak ta? – zapytał zaciekawiony

Luke.

Doktor Montague roześmiał się.
– Powiedzmy więc zatem, że mam nadzieję, że wszyscy spędzimy tutaj pasjonująco czas,

a moja książka wstrząśnie zasadami moich kolegów i powali ich z nóg. Nie mogę nazwać
waszego pobytu w tym domu wakacjami, choć niektórzy z was tak pewno to traktują. Oczekuję
bowiem, że będziecie tu pracować, choć naturalnie praca zależy w dużym stopniu od tego, co się
ma robić, nieprawdaż? A zatem... notatki! – Podkreślił to, tak jakby z ulgą koncentrował się
wreszcie na czymś konkretnym w tym mglistym i grząskim świecie. – No właśnie, będziemy
robić notatki, co dla niektórych z nas nie powinno stanowić większej trudności.

– Pod warunkiem, że nikt nie będzie robił sobie żadnych kpin ze spirytusu i spirytyzmu –

powiedziała Theodora, nadstawiając kieliszek, aby Luke mógł go napełnić.

– Spirytyzmu? – Doktor spojrzał na nią z ciekawością. – Spirytyzmu? Ach tak, oczywiście.

Naturalnie nikt z nas... – Zawahał się, marszcząc brwi. – Z całą pewnością nie – powiedział
wreszcie stanowczo i podniecony zaczął szybkimi łykami popijać swój trunek.

– Wszystko jest tutaj takie dziwne – odezwała się Eleanor. – To znaczy, chciałam przez to

powiedzieć, że jeszcze dziś rano zastanawiałam się, jak też wygląda ten Dom na Wzgórzu,
a teraz i nie mogę uwierzyć, że naprawdę jesteśmy tu wszyscy razem.

Siedzieli w małym pokoju wybranym przez doktora, który zaprowadził ich do mego wąskim

korytarzem, błądząc trochę z początku, lecz w końcu znajdując właściwą drogę. Trudno byłoby
nazwać ten pokój przytulnym. Miał nieprzyjemnie wysoki sufit i wąski, wyłożony kafelkami
kominek, którego widok dawał uczucie zimna, mimo że Luke natychmiast rozpalił w nim ogień.
Krzesła, na których siedzieli, były okrągłe i śliskie, a światło padające przez abażury
z kolorowych koralików rzucało długie cienie po katach. W pokoju przeważała purpura, pod ich
stopami błyszczał dywan w ciemne, powykręcane wzory, a ściany pokrywały złocenia i tapeta.
Na gzymsie kominka głupkowato wdzięczył się do nich marmurowy amorek. Umilkli na chwilę
i wówczas przytłoczył ich zewsząd ciężar ciszy zalegającej cały dom. Eleanor – nadal
zastanawiając się, czy wszystko to faktycznie j widziała na jawie, czy też śniła tylko o Domu na
Wzgórzu z jakiegoś niezwykle odległego miejsca – rozejrzała się wolno i ostrożnie po pokoju.
Ci ludzie mieli teraz być jej przyjaciółmi. I Doktor był pulchnym i zaróżowionym mężczyzną
z brodą, który o wiele lepiej wyglądałby w jakimś sympatyczniejszym pokoju, usadowiony
z kotem na kolanach w fotelu przy kominku. Wokół niego krążyłaby mała różowa żoneczka,
podsuwając mu ciastka z galaretką. A jednak bez wątpienia był to ów doktor Montague, który
przyprowadził ją tutaj. Mały człowieczek, uparty i wykształcony. Po drugiej stronie kominka
siedziała Theodora, która bezbłędnie podeszła do najwygodniejszego krzesła i zdołała się na nim
jakoś usadowić, wtuliwszy głowę w oparcie, a nogi opierając na poręczy. „Wygląda jak kot” –
pomyślała Eleanor. Kot czekający najwidoczniej na obiad”. Luke nie usiadł spokojnie ani na
chwilę, lecz kręcił się tam i z powrotem wśród cieni, napełniając kieliszki trunkami. To poruszał
drwa w kominku, to dotykał marmurowego amorka. W świetle ognia zdawał się ożywiony
i niespokojny. Wszyscy umilkli, zmęczeni po podróży, a Eleanor pomyślała sobie: „Jestem jedną
z nich, jestem czwartą osobą w tym pokoju, nieodłączną częścią”.

– Skoro jesteśmy już tu wszyscy – odezwał się nagle Luke, tak jakby nie było żadnej

przerwy w rozmowie – to czyż nie powinniśmy się lepiej poznać? Znamy przecież tylko swoje
imiona. Wiem tylko tyle, że tej pani w czerwonym swetrze na imię Eleanor, a zatem ta w żółci
musi być Theodora.

– Doktor Montague nosi bródkę, a zatem pan to Luke.
– A ty musisz być Theodora – wtrąciła Eleanor – bo to ja jestem Eleanor. „Eleanor –

pomyślała z tryumfem – która rozmawia swobodnie i siedzi z przyjaciółmi przy kominku”.

– I z tego też powodu masz na sobie czerwony sweter – wyjaśniła jej trzeźwo Theodora.
– A ja nie noszę brody – stwierdził Luke. – A zatem to on musi być doktorem Montague.
– Ja mam brodę – oznajmił doktor Montague z zadowoleniem i spojrzał na nich

rozpromieniony. – Moja żona lubi, jak mężczyzna ma brodę. Z drugiej zaś strony, wiele kobiet
odczuwa do zarostu awersję. Ale, jak to mówi moja żona, gładko ogolony mężczyzna – wybacz
mój chłopcze – jest jakby niekompletnie ubrany.

Podsunął swój kieliszek do napełnienia.
– Teraz, kiedy już ustaliliśmy, kto spośród nas jest mną – zaczął Luke – pozwólcie, że się

wam dalej przedstawię. W prywatnym życiu – założywszy, że to jest nasze życie publiczne,
a reszta świata należy do sfery prywatnej – powiedzmy, że jestem na przykład torreadorem. Tak
właśnie, torreadorem.

– A ja jestem zakochana w mojej miłości do „B” – odezwała się mimo woli Eleanor –

ponieważ „B” jest brodate.

– To prawda – przytaknął jej Luke. – To z pewnością uczyni ze mnie doktora Montague.

Mieszkam w Bangkoku, a moim hobby jest bałamucenie kobiet.

– A właśnie, że nie! – zaprotestował rozbawiony doktor.– Ja mieszkam w Belmont.
Theodora roześmiała się i spojrzała szybko na Luke’a z takim) samym zrozumieniem,

z jakim wcześniej patrzyła na Eleanor. Obserwująca ją Eleanor pomyślała sobie, że dłuższe
przebywanie z kimś, kto jest tak spostrzegawczy i wyczulony jak Theodora, musi być bardzo
męczące.

– A ja jestem z zawodu modelką artystów – powiedziała prędko Eleanor, żeby uciszyć swe

własne myśli. – Wiodę szalony, zdeprawowany tryb życia i owinięta w szal chodzę z poddasza
na poddasze.

– Czy jesteś także okrutna i rozpustna? – zapytał Luke. – A może jesteś jedną z tych

delikatnych istot, które zakochują się w synu lorda i potem usychają z miłości?

– A potem tracą całą swą urodę i kaszlą nieustannie? – dodała Theodora.
– Uważam raczej, że mam serce ze szczerego złota – powiedziała Eleanor w zamyśleniu. –

W każdym razie o moich romansach rozprawia się głośno po kawiarniach. „O rety!” –
pomyślała... o rety!”

– Niestety, to ja jestem córką lorda. Zazwyczaj chodzę w jedwabiach, koronkach i szatach

przetykanych złotem, dzisiaj jednak na spotkanie z wami wystroiłam się w ciuchy mojej
pokojówki. Naturalnie może się zdarzyć, że tak się rozmiłuję w tym prostackim życiu, że nigdy
nie zechcę wrócić do pałacu i biedna dziewczyna będzie musiała kupić sobie nowe rzeczy.
A pan, doktorze Montague?

– Ja? Ja jestem pielgrzymem, wędrowcem.

.– To rzeczywiście wyjątkowo dobrane towarzystwo – stwierdził z uznaniem Luke. –

Przeznaczone nam zostać nierozłącznymi przyjaciółmi. Kurtyzana, pielgrzym, księżniczka
i torreador. Dom na Wzgórzu z pewnością jeszcze nie widział takiego zgromadzenia.

– Ja ze swej strony oddałabym pierwszeństwo Domowi na Wzgórzu. Nigdy w życiu nie

widziałam czegoś podobnego – odpowiedziała Theodora. Wstała i z kieliszkiem w ręku podeszła
przyjrzeć się wazie ze szklanymi kwiatami. – Jak sądzicie, jakim celom służył kiedyś ten pokój?

– Być może był to salon. Albo buduar. Wydawało mi się, że tu nam będzie najwygodniej.

W rzeczy samej myślę, że powinniśmy uważać ten pokój za nasze centrum operacyjne, za coś
w rodzaju pokoju rekreacyjnego. Być może nie jest on specjalnie przytulny...

– Ależ wręcz przeciwnie! – zaprotestowała Theodora. – Nic tak nie ożywia jak kasztanowe

obicia, ciemna dębowa boazeria i... Co tam stoi w tym kącie? Lektyka?

– Jutro będziemy mieli okazję obejrzeć pozostałe pokoje – zapewnił ich doktor.
– Jeśli ten pokój ma zostać naszym terenem działania, to proponuję, abyśmy przynieśli coś

do siedzenia. Nie potrafię tu dłużej na niczym siedzieć. Ze wszystkiego się ześlizguję – Luke
w zaufaniu zwierzył się Eleanor.

– A zatem jutro zwiedzimy cały dom i poustawiamy rzeczy tak, aby było nam wygodniej.

A teraz proponuję, abyśmy poszli sprawdzić, co też pani Dudley przygotowała na kolację.

Theodora podniosła się natychmiast, ale po chwili zatrzymała się w oszołomieniu.
– Ktoś będzie mnie musiał zaprowadzić – stwierdziła. – Nie mam pojęcia, gdzie jest

jadalnia. Te drzwi prowadzą zapewne do tego wielkiego korytarza i potem do frontowego holu.

Doktor zaśmiał się cicho.
– Mylisz się, moja droga. Te drzwi prowadzą do cieplarni. Wstał, aby ich poprowadzić. –

Przestudiowałem dokładnie mapę tego domu – powiedział zadowolony z siebie. – Wydaje mi
się, że powinniśmy przejść przez te drzwi i zejść do głównego holu, przejść na drugą stronę i po
przejściu przez pokój do bilardu powinniśmy znaleźć się w jadalni. Jak się to wszystko trochę
przećwiczy, to nie jest takie trudne.

– Po co oni tak wszystko pogmatwali? – spytała Theodora,
– Po co tu tyle dziwacznych pokoików?
– Może lubili się bawić w chowanego – wyjaśnił Luke.
– Ja tylko nie mogę zrozumieć, dlaczego wszystko musiało być u nich ciemne – stwierdziła

Theodora. Obie z Eleanor podążały za doktorem, a Luke szedł z tyłu za nimi. Zatrzymał się na
chwilę, aby zaglądnąć do szuflady w wąskim stoliku, i głośno podziwiał niezliczone główki
amorków, wstążeczki i bukieciki kwiatów wieńczące boazerię ciemnego korytarza.

– Niektóre z tych pokojów zawierają się całkowicie wewnątrz innych pokojów – wyjaśniał

im doktor. – Nie ma w nich żadnych okien, żadnego wyjścia na zewnątrz. Jednakże seria takich
ślepych pokojów w domach z tego okresu nie jest wcale tak zaskakująca, jeśli się weźmie pod

uwagę fakt, że nawet te istniejące okna były często szczelnie zasłaniane firankami i draperiami
od wewnątrz i gęstymi krzewami od zewnątrz. Aha! – Otworzył drzwi prowadzące do głównego
holu i wejścia do domu.

– A teraz... – powiedział, przyglądając się drzwiom po przeciwnej stronie, dwom mniejszym

wejściom po obu stronach ogromnych, podwójnych drzwi. – A teraz... – powtórzył i wybrał
najbliższe z nich. – Ten dom ma swoje osobliwości – ciągnął dalej, przytrzymując drzwi tak, aby
mogli wejść do ciemnego pokoju znajdującego się za nimi. – Luke, chodź, potrzymaj te drzwi,
a ja spróbuję odnaleźć jadalnię.

Poruszając się ostrożnie, przeszedł przez ciemny pokój i otworzył kolejne drzwi. Wszyscy

weszli za nim do najprzyjemniejszego z dotąd widzianych wnętrz, prawdopodobnie ze względu
na palące się w nim światło oraz widok i zapach jedzenia.

– Mogę sobie pogratulować! – powiedział uszczęśliwiony, zacierając z radości ręce. – Udało

mi się zaprowadzić was do cywilizacji poprzez niezbadane pustkowia Domu na Wzgórzu.

– Powinniśmy odtąd trzymać wszystkie drzwi otwarte – zaproponowała Theodora, oglądając

się nerwowo za siebie. – Nie znoszę tego błądzenia po omacku.

– Będziesz musiała je czymś podeprzeć – stwierdziła Eleanor. – Wszystkie drzwi w tym

domu zatrzaskują się samoistnie, gdy tylko przestanie się je trzymać.

– Jutro – oświadczył doktor Montague. – Zanotuję to sobie. Podkładki pod drzwi.
Podszedł ochoczo do kredensu, na którym pani Dudley ustawiła podgrzewacz oraz

imponujący zestaw różnych potraw. Stół zastawiony był okazale na cztery osoby, przystrojony
świecami, adamaszkiem i ciężkim, rodowym srebrem.

– Żadnych ograniczeń, jak widzę – zauważył Luke, podnosząc widelec gestem, który

zapewne potwierdziłby najgorsze podejrzenia jego ciotki. – Dostaliśmy nawet firmowe srebro.

– Myślę, że pani Dudley bardzo szczyci się tym domem – dodała Eleanor.
– W każdym razie nie zamierza nas skromnie karmić – powiedział doktor, zaglądając do

podgrzewacza. – Sądzę, że zawarliśmy z nią wspaniałą umowę. Pozbywamy się pani Dudley na
długo przed zmrokiem, co pozwoli nam na spokojne zjedzenie kolacji bez jej mało
zachęcającego towarzystwa.

– Być może – odezwał się Luke wpatrzony w talerz, który napełniał sobie obficie – być

może krzywdzimy tę poczciwą panią Dudley. Dlaczego perwersyjnie kojarzy mi się ona
z dobrocią? Powiedziała mi na odchodnym, że ma nadzieję, że zastanie mnie rano żywym,
dodając jednocześnie, iż obiad wystawiła na kredensie. Teraz podejrzewam, że chciała, abym
umarł z obżarstwa.

– Ciekawa jestem, co ją tu trzyma? – Eleanor zwróciła się z tym pytaniem do doktora

Montague. – Dlaczego obydwoje z mężem siedzą tu sami w tym domu?

– Jeśli dobrze rozumiem, państwo Dudley opiekują się Domem na Wzgórzu od

niepamiętnych czasów. Sandersonowie z przyjemnością zatrzymali ich tutaj. Jutro jednak...
Theodora zachichotała.

– Pani Dudley jest prawdopodobnie jedynym żyjącymi członkiem rodziny, do której Dom na

Wzgórzu tak naprawdę należy. Uważam, że ona tylko czeka na to, aby wszyscy spadkobiercy
Sandersonów pomarli w jakiś okropny sposób, a wtedy zagarnie dom i klejnoty zakopane
w piwnicy. A może razem z Dudleyem chowają skarby w jakiejś ukrytej komnacie albo pod
domem znajdują się złoża ropy naftowej.

– Obawiam się, że w Domu na Wzgórzu nie ma żadnych tajemnych komnat – oznajmił

kategorycznie doktor. – Naturalnie taką ewentualność zasugerowano już wcześniej. Sądzę
jednak, że mogę z całą pewnością powiedzieć, że nie ma tu żadnych takich romantycznych
pomysłów. Jutro jednak...

– Ropa to także niewypał – zapewniał Theodorę Luke. – Uran byłby pewno jedyną rzeczą,

dla której pani Dudley mogłaby mnie zamordować.

– Albo po prostu tak z czystej przyjemności.
– No tak, ale po co my tu właściwie jesteśmy? – spytała Ełeanor.
Cała trójka utkwiła w niej oczy. Theodora i Luke patrzyli na j nią z ciekawością, a doktor

z powagą. Wreszcie odezwała się Theodora.

– Miałam was zapytać o to samo. Po co tu przyjechaliśmy?! O co właściwie chodzi w tym

domu? Co się tutaj dzieje?

– Jutro...
– Nie! – odpowiedziała Theodora nieomal z rozdrażnieniem w głosie. – Jesteśmy trójką

dorosłych, inteligentnych j ludzi. Przyjechaliśmy z daleka, doktorze Montague, ażeby się tu
z panem spotkać. Eleanor chce wiedzieć dlaczego. I ja również.

– Ja też – potwierdził Luke.
– Po co nas pan tu sprowadził, doktorze? Co było powodem pańskiego przyjazdu? Skąd się

pan dowiedział o Domu na Wzgórzu? Skąd się wzięła taka reputacja tego domu? I co tu się
właściwie dzieje? Co się tu może stać?

Doktor skrzywił się zmartwiony.
– Nie wiem – odpowiedział, a potem widząc, że Theodora machnęła szybko i niecierpliwie

ręką, ciągnął dalej: – Wiem o tym domu niewiele więcej niż wy i naturalnie mam zamiar wam
o wszystkim powiedzieć. Jeśli zaś chodzi o to, co się tu będzie działo, to niestety dowiemy się
o tym razem, w odpowiednim czasie. Myślę, że jutro rano będziemy mogli sobie o tym
wszystkim porozmawiać.

– Ja wolałabym, żeby zrobił to pan już dzisiaj – orzekła Theodora.
– Zapewniam was, że dzisiaj będzie tu spokojnie. W tych sprawach istnieje pewna reguła

działania, tak jakby zjawiska parapsychiczne podlegały pewnym specyficznym prawom.

– Ja naprawdę uważam, że powinniśmy o tych sprawach porozmawiać jeszcze dzisiaj –

upierał się Luke.

– My się nie boimy – dodała Eleanor.
Doktor westchnął ponownie.
– Przypuśćmy – zaczął wolno – że po wysłuchaniu historii Domu na Wzgórzu

zdecydowalibyście, że nie chcecie tu zostać. Jak byście stąd wyjechali? – Znowu spojrzał na nich
szybko. – Bramy są zamknięte. Dom na Wzgórzu cieszy się reputacją natarczywej gościnności.
Najwyraźniej nie lubi wypuszczać swoich gości. Ostatnia osoba, która usiłowała wyjechać z tego
domu nocą – choć było to przeszło osiemnaście lat temu – zabiła się na zakręcie drogi. Koń
wyrwał się temu człowiekowi i poniósł, po czym roztrzaskał go o któreś z tych wysokich drzew.
A co będzie, jeśli opowiem wam o tym domu i któreś z was będzie chciało wyjechać? Jutro
przynajmniej będziemy mieć pewność, że dojedziecie do wioski bezpiecznie.

– Ależ my wcale nie zamierzamy uciekać. Ani ja, ani Eleanor, ani Luke.
– Śmiało, na barykady! – zgodził się Luke.
– Jesteście buntowniczą grupą asystentów. A zatem po obiedzie wrócimy do naszego małego

buduaru na kawę i odrobinę tej świetnej brandy, którą Luke przywiózł ze sobą w walizce,
i opowiem wam wszystko, co wiem na temat Domu na Wzgórzu. A teraz, moi drodzy,
porozmawiajmy sobie o czymś innym – o muzyce, malarstwie, choćby i o polityce.

4

– Długo się zastanawiałem – zaczął doktor, mieszając brandy w kieliszku – jak was

przygotować do pobytu w Domu na Wzgórzu. Z całą pewnością nie mogłem wam o nim napisać,
a teraz z kolei nie chciałbym uprzedzać was do niego, podając wam całą historię domu, zanim
przekonacie się o tym wszystkim sami.

Ponownie siedzieli w małym buduarze rozgrzani i senni. Ospała Theodora nie próbowała już

nawet usadowić się na krześle, tylko od razu usiadła, krzyżując nogi, na dywanie. Eleanor miała
ochotę usiąść przy niej. Nie pomyślała jednak o tym wcześniej, toteż nie chcąc zwracać na siebie
uwagi niezgrabnym osunięciem się na podłogę, została skazana na jedno z owych śliskich,
niewygodnych krzeseł. Smaczny obiad pani Dudley oraz godzina cichej rozmowy sprawiły, że
atmosfera nierealności i skrępowania gdzieś się rozwiała. Poznali się już na tyle, że byli w stanie
rozpoznawać się po głosie, znali swe twarze, manieryzmy, gesty i śmiech. Eleanor uświadomiła
sobie ze zdziwieniem, że była w Domu na Wzgórzu zaledwie przez cztery czy pięć godzin, i na
myśl o tym uśmiechnęła się do ognia. Czuła pod palcami cienką nóżkę kieliszka, sztywne
oparcie krzesła pod plecami, słaby, ledwo wyczuwalny powiew powietrza widoczny w ruchu
koralików i frędzli. Ciemności przyczaiły się na razie gdzieś w kątach, a pucołowaty,

marmurowy amorek uśmiechał się do nich krotochwilme.

– Świetna okazja na opowieści o duchach – zauważyła Theodora.
– Ależ proszę pani! – oburzył się doktor. – Nie jesteśmy dziećmi, które próbują się

wzajemnie zastraszyć.

– Przepraszam – uśmiechnęła się Theodora. – Usiłuję się po prostu do tego wszystkiego

przyzwyczaić.

– Musimy być szczególnie ostrożni w doborze naszego słownictwa. Z góry ustalone

założenia o duchach i zjawach...

– Takie jak wolne od powłoki cielesnej ręce w zupie... – wtrącił usłużnie Luke.
– Mój drogi chłopcze, bardzo cię proszę! Chciałem wam tylko wyjaśnić, iż cel naszego

pobytu tutaj ma charakter naukowy i odkrywczy. W związku z tym nie powinniśmy skazić go,
czy też wręcz wypaczyć przez stare, na wpół zapomniane opowieści o duchach rodem
z dziecięcej wyobraźni. – Rozejrzał się dookoła, zadowolony z siebie. – W rzeczy samej moja
praca badawcza w ciągu ostatnich paru lat pozwoliła mi sformułować pewną teorię dotyczącą
zjawisk metapsychicznych, którą wreszcie mam okazję sprawdzić. Byłoby idealnie, gdybyście
nic nie wiedzieli o Domu na Wzgórzu. Powinniście być niczego nieświadomi i chłonni.

– I robić notatki – mruknęła Theodora.
– No właśnie, notatki. Zdaję sobie jednakże sprawę z tego, że pozostawienie was

w całkowitej nieświadomości i pozbawienie informacji co do przeszłości tego miejsca jest mało
praktyczne głównie z tego powodu, że nie należycie do ludzi, którzy przyzwyczajeni są do
stawiania czoła nowym sytuacjom bez uprzedniego przygotowania. – Popatrzył na nich
z szelmowskim błyskiem w oku. – Jesteście trójką upartych i zepsutych dzieci, zdecydowanych
nudzić aż do skutku o bajeczkę na dobranoc.

Theodora zachichotała, na co doktor pokiwał z zadowoleniem głową. Wstał i stanął przed

kominkiem, przyjmując pozę nauczyciela w klasie. Wyraźnie brakowało mu z tyłu tablicy, gdyż
kilkakrotnie odwrócił się za siebie z podniesioną do góry ręką, tak jakby szukał kredy do
zilustrowania swego punktu widzenia.

– A teraz – zapowiedział – zajmę się historią Domu na Wzgórzu.
„Szkoda, że nie mam przy sobie pióra i notesu” – pomyślała Eleanor. „Prędko by się poczuł

jak u siebie w domu”. Spojrzała na pozostałą dwójkę i zauważyła, że twarze obojga
instynktownie przybrały skupiony, sztubacki wyraz. „Najwyższy stopień gorliwości” –
pomyślała. „I tak oto przeszliśmy do następnego etapu naszej przygody”.

– Przypominacie sobie zapewne – zaczął doktor – domy, które Lewicjusz określał mianem

„trędowatych”, tsaraas, a Homer porównywał do podziemnego świata – Aidao domos, domów
Hadesu. Nie muszę wam chyba tłumaczyć, że przekonanie o tym, iż niektóre domy są zakażone,
nieczyste – a może nawet w pewnym sensie święte – jest równie stare jak świat. Z całą

pewnością istnieją miejsca, które przyciągają do siebie atmosferę dobra i świętości. Myślę, że nie
będzie to zbytnia przesada, jeśli powiem, że niektóre domy nieomal od chwili powstania mogą
być przesiąknięte złem. Dom na Wzgórzu, nie wiadomo z jakiego powodu, nie nadawał się do
zamieszkania od przeszło dwudziestu lat. Jak było przedtem – czy charakter jego ukształtowany
został przez łudzi, którzy tu mieszkali, albo też rzeczy, które tu się wydarzyły, czy też był zły od
samego początku – tego nie potrafię powiedzieć. Naturalnie mam nadzieję, że dowiemy się
znacznie więcej o charakterze Domu na Wzgórzu, zanim stąd wyjedziemy. Nikt w zasadzie nie
wie, dlaczego w niektórych domach straszy.

– A jak inaczej mógłby pan określić to, co się tutaj dzieje? – zapytał Luke.
– No cóż, można by to nazwać zaburzeniami. Pewnego rodzaju chorobą, swoistym trądem.

W zasadzie pasowałby tu każdy z popularnych synonimów szaleństwa – koncept obłąkanego
domu jest w tej sytuacji całkiem adekwatny. Istnieją jednakże równie popularne teorie, które
odrzucają niesamowitości i tajemne siły. Są ludzie, którzy będą wam tłumaczyć, że zjawiska,
nazywane przeze mnie metapsychicznymi, to bezpośredni rezultat przepływu podziemnych wód
albo prądów elektrycznych, ciśnienia atmosferycznego, plam słonecznych i wstrząsów ziemi.
Wszystkie te przyczyny mają swoich zwolenników wśród sceptyków. Ludzie – westchnął ze
smutkiem doktor – zawsze gorąco pragną wszystko naświetlić, wyeksponować i nazwać po
imieniu, choćby to imię było zupełnie bezsensowne, ale byle brzmiało naukowo. – Westchnął
z ulgą i uśmiechnął się do nich łobuzersko. – Dom, w którym straszy. Każdy się z tego śmieje.
Wobec tego poinformowałem kolegów na uczelni, że latem wyjeżdżam na obóz pod namiotami.

– Ja powiedziałam znajomym, że biorę udział w naukowym eksperymencie – wtrąciła

Theodora pocieszającym tonem. – Nie mówiąc oczywiście, w jakim ani gdzie.

– Wasi znajomi nie są przypuszczalnie tak wyczuleni na punkcie naukowych

eksperymentów jak moi. – Doktor westchnął ponownie. – Obóz pod namiotami! W moim wieku!
Rzeczywiście! A jednak w to uwierzyli. No cóż. – Wyprostował się i sięgnął do kieszeni, być
może po wskaźnik. – O Domu na Wzgórzu usłyszałem po raz pierwszy przeszło rok temu, od
byłego mieszkańca. Opowiadanie o nim zaczął od zapewnień, że opuścił ten dom, gdyż rodzina
nie chciała mieszkać tak daleko na wsi, a skończył na stwierdzeniu, że dom należałoby spalić,
a ziemię pod nim przeorać z solą. Potem dowiedziałem się o innych ludziach, którzy
wynajmowali kiedyś ten dom. Okazało się, że żaden z nich nie wytrzymał tu dłużej niż parę dni
i z pewnością nie pozostał do końca kontraktu. Podawali różne powody, począwszy od
zawilgocenia miejsca – co wcale nie jest prawdą, gdyż dom jest bardzo suchy – aż po nagłą
potrzebę wyjazdu gdzieś indziej ze względów służbowych. To znaczy każdy, kto kiedykolwiek
wynajmował ten dom, a potem pospiesznie go opuszczał, usilnie próbował podać jakieś
racjonalne powody przeprowadzki. Naturalnie próbowałem dowiedzieć się czegoś więcej od
tych byłych dzierżawców, lecz nie udało mi się namówić żadnego z nich do dyskusji na temat

tego domu. Wszyscy bardzo niechętnie udzielali jakichkolwiek informacji i w rzeczy samej nie
mieli ochoty przypominać sobie żadnych szczegółów swego pobytu w Domu na Wzgórzu.
Zgodni byli tylko co do jednego. Każdy bez wyjątku, kto tylko spędził choć parę dni w tym
domu, nakłaniał mnie usilnie, aby trzymać się od mego z daleka. Żaden z byłych najemców nie
przyznał się do tego, że w Domu na Wzgórzu straszy. Jednakże, kiedy zwiedzałem Hillsdale
i przeglądałem rubryki tamtejszych gazet...

– Gazet? – podchwyciła Theodora. – To był tu kiedyś jakiś skandal?
– O, tak! – potwierdził doktor. – Skandal pod każdym względem doskonały, włącznie

z samobójstwem, szaleństwem i sądowymi procesami. Potem dowiedziałem się, że miejscowa
ludność nie miała co do domu żadnych wątpliwości. Wysłuchałem około tuzina różnych
opowieści, no i oczywiście przekonałem się, jak trudno jest zebrać dokładne informacje o domu,
w którym straszy. Nie uwierzylibyście, gdybym wam powiedział, przez co musiałem przejść,
aby dowiedzieć się choćby tyle, ile wiem. Na koniec udałem się do pani Anderson, ciotki
Luke’a, z którą załatwiłem wynajęcie Domu na Wzgórzu. Pani Sanderson szczerze mi to
odradzała...

– Spalenie domu nie jest wcale takie łatwe, jak mogłoby się wydawać...– wtrącił Luke.
– Lecz w końcu zgodziła się wynająć mi ten dom pod warunkiem, że będzie z nami jeden

z członków rodziny.

– Miała pewno nadzieję, że odwiodę pana od wygrzebywania owych cudownych rodzinnych

skandali – stwierdził poważnie Luke.

– No właśnie. Wyjaśniłem wam zatem, w jaki sposób znalazłem się tutaj oraz dlaczego jest

tu Luke. Jeśli zaś chodzi o was, moje drogie panie, wszyscy wiemy, że przyjechałyście tu
dlatego, że do was napisałem, a wy przyjęłyście moje zaproszenie. Miałem nadzieję, że każda
z was, na swój własny sposób, zintensyfikuje siły działające w tym domu. Theodora wykazała
wcześniej, że ma pewne zdolności telepatyczne, a Eleanor w przeszłości związana była ściśle ze
zjawiskami psychokinetycznymi.

– Ja?
– Oczywiście. – Doktor przyjrzał się jej z zaciekawieniem.
– Wiele lat temu, kiedy byłaś jeszcze dzieckiem. Te kamienie... Eleanor skrzywiła się

i potrząsnęła głową. Zacisnęła drżące palce wokół nóżki kieliszka.

– To byli sąsiedzi. Mama mówiła mi, że to było winą sąsiadów. Ludzie zawsze są

o wszystko zazdrośni.

– Być może – powiedział doktor i uśmiechnął się do niej.
– O wydarzeniu tym oczywiście dawno zapomniano, wspomniałem o tym jedynie dlatego,

że właśnie z tego powodu chciałem, aby pani tu przyjechała.

– Kiedy byłam dzieckiem – zaczęła Theodora, przeciągając się leniwie – wiele lat temu, jak

to pan taktownie podkreślił, doktorze, sprawiono mi lanie za to, że rzuciłam cegłą w dach
oranżerii. Pamiętam, że przez dłuższy czas nie mogłam zapomnieć o tej karze, ale cudowny
łoskot rozbijanej szyby był równie nęcący, toteż po głębokim przemyśleniu całej sprawy
zrobiłam to samo jeszcze raz.

– Ja tego już nie pamiętam – niepewnie odpowiedziała Eleanor doktorowi.
– Ale dlaczego? – spytała Theodora. – To znaczy, jestem w stanie zgodzić się z tym, że

w Domu na Wzgórzu straszy, i widzę, że pan, doktorze Montague, chce, abyśmy pomogli panu
zarejestrować wszystko, co się tutaj dzieje. A poza tym mogę się założyć, że nie chciałby pan
przebywać w takim domu sam. Jednakże nie potrafię tego pojąć. Jest to po prostu okropny stary
dom i gdybym to ja go wynajęła, to domagałabym się zwrotu pieniędzy na widok samego
głównego holu. Ale co się właściwie w tym domu dzieje? Co tak przeraziło tych ludzi?

– Nie mogę nazwać po imieniu czegoś, co jest bezimienne – odpowiedział doktor. – Nie

wiem.

– Nigdy właściwie nie wyjaśniono mi, co się działo – zwróciła się natarczywie Eleanor do

doktora. – Moja mama powiedziała mi, że to sąsiedzi, którzy zawsze byli przeciwko nam,
ponieważ nie utrzymywałyśmy z nimi żadnych kontaktów. Moja mama...

Luke przerwał jej wolno i dobitnie.
– Myślę, że nam wszystkim chodzi po prostu o fakty. O coś, co potrafimy zrozumieć

i połączyć w jedną całość.

– Po pierwsze – zaczął doktor – muszę wam zadać jedno pytanie: Czy chcecie stąd

wyjechać? Czy uważacie, że powinniśmy się zaraz spakować i zostawić Dom na Wzgórzu
w spokoju, i nigdy więcej nie mieć z tym miejscem nic wspólnego?

Spojrzał na Eleanor, która zacisnęła mocno ręce. „To jeszcze jedna szansa na to, żeby się

stąd wydostać” – pomyślała sobie, ale głośno powiedziała: – Nie!

Popatrzyła zażenowana na Theodorę.
– Dzisiaj po południu zachowałam się jak dziecko – wyjaśniła. – Dałam się tak przestraszyć.
– Ona nie mówi całej prawdy – przyznała Theodora lojalnie. – Ona wcale nie była bardziej

przerażona ode mnie. Śmiertelnie przeraziłyśmy się zająca.

– Te zające to potworne stworzenia – zawtórował Luke. Doktor roześmiał się.
– Sądzę, że wszyscy byliśmy dzisiaj po południu trochę zdenerwowani. Widok Domu na

Wzgórzu to niezły szok.

– Przez chwilę miałem wrażenie, że doktor rozbije samochód na drzewie – dodał Luke.
– Tutaj, w tym ciepłym pokoju i w towarzystwie, mogę udawać bardzo dzielną – stwierdziła

Theodora.

– Nie sądzę, abyśmy mogli stąd wyjechać, nawet gdybyśmy tego bardzo chcieli – odezwała

się Eleanor, zanim zorientowała się, co chciała powiedzieć i jakie wrażenie wywrze to na innych.

Nagle spostrzegła, że wszyscy patrzą na nią, więc roześmiała się i dodała bez przekonania: –
Pani Dudley nigdy by nam tego nie wybaczyła.

Zastanawiała się, czy oni rzeczywiście uwierzyli w to, co im mówiła, i pomyślała sobie:

„Może ten dom złapał nas w swoje szpony i nigdy już nas stąd nie wypuści?”

– Napijmy się jeszcze trochę brandy – pospiesznie przerwał doktor – a ja opowiem wam

historię tego domu. – Przyjął ponownie swoją profesorską pozycję przed kominkiem i zaczął
mówić wolno, głosem pozbawionym cienia emocji, jak ktoś, kto opowiada o dawno minionych
wojnach i dawno zmarłych królach. – Dom na Wzgórzu został wybudowany ponad
osiemdziesiąt lat temu jako dom rodzinny, wiejska rezydencja człowieka o nazwisku Hugh
Crain. Crain miał nadzieję, że jego dzieci i wnuki będą żyły w tym wygodnym luksusie, a sam
liczył na to, że dokona tu swego żywota w spokoju. Niestety, Dom na Wzgórzu był domem
pechowym nieomal od samego początku. Młodziutka żona Craina zmarła dosłownie chwilę
przedtem, zanim ujrzała ten wybudowany specjalnie dla niej dom, kiedy to powóz, którym
jechała, wywrócił się na zakręcie. Młodą panią wniesiono do domu już bez życia. To wszystko
sprawiło, że Crain stał się smutnym i rozgoryczonym człowiekiem, z dwoma małymi
dziewczynkami, które trzeba było wychować, lecz mimo to nigdy nie opuścił Domu na
Wzgórzu.

– To w tym domu przebywały dzieci? – spytała z niedowierzaniem Eleanor.
Doktor uśmiechnął się.
– Dom ten jest bardzo suchy, tak jak już wam wspominałem. W okolicy nie ma żadnych

bagien czy moczarów, które mogłyby wywoływać u nich gorączkę. Uważano, że wiejskie
powietrze będzie im służyć, a sam dom w tamtych czasach traktowany był jako szczyt luksusu.
Nie mam wątpliwości, że dwoje małych dzieci mogło się tu całkiem szczęśliwie bawić, choć
pewno czuło się tu nieco samotnie.

– Mam nadzieję, że brodziły sobie w strumieniu – powiedziała Theodora, patrząc

w głębokim zamyśleniu w ogień. – Biedactwa. Chyba pozwolono im biegać po tamtej łące
i zbierać kwiatki.

– Ich ojciec ożenił się ponownie – ciągnął doktor. – W rzeczy samej nawet dwukrotnie. Jak

się jednak zdaje, nie miał szczęścia w małżeństwach. Druga pani Crain zmarła w wyniku
upadku, choć nie udało mi się ustalić, w jakich okolicznościach do niego doszło i dlaczego.
Wydaje się, że jej śmierć była równie tragiczna i niespodziewana jak śmierć jej poprzedniczki.
Trzecia pani Crain zmarła na tak zwane wówczas suchoty – gdzieś w Europie. W bibliotece jest
kolekcja pocztówek wysyłanych do dwóch dziewczynek, które pozostały w Domu na Wzgórzu,
przez ojca i macochę, podróżujących z jednego uzdrowiska do drugiego. Dziewczynkami
opiekowała się w domu guwernantka i trwało to aż do śmierci macochy. Po tym wszystkim
Hugh Crain oświadczył, że zamierza zamknąć Dom na Wzgórzu i pozostać za granicą. Córki

zamieszkały u kuzynki matki aż do osiągnięcia dojrzałości.

– Mam nadzieję, że kuzynka mamy miała większe poczucie humoru od starego Craina –

mruknęła Theodora, ciągle wpatrzona w ogień. – Trudno mi się pogodzić z myślą o tych
dzieciach rosnących w tym domu jak grzyby w ciemnościach.

– One zapatrywały się na to inaczej – powiedział doktor. – Obie siostry kłóciły się o ten dom

do końca życia. Mimo wielkich dynastycznych nadziei skoncentrowanych w tym miejscu, Hugh
Crain zmarł również gdzieś w Europie, niedługo po śmierci żony. Dom na Wzgórzu
odziedziczyły obie siostry, które do tego czasu musiały już dobrze podrosnąć. W każdym razie
starsza zdążyła już zadebiutować w towarzystwie.

– Innymi słowy, upięła włosy, nauczyła się pić szampana i nosić wachlarz.
– Dom na Wzgórzu pozostał pusty przez wiele lat, ale zawsze trzymano go w gotowości na

przyjazd rodziny. Z początku na wypadek powrotu Craina, a potem, po jego śmierci, gdyby
któraś z sióstr chciała tam zamieszkać. Mniej więcej w tym czasie za zgodą obu sióstr Dom na
Wzgórzu został własnością starszej, gdyż młodsza siostra wyszła za mąż.

– Aha! – podchwyciła natychmiast Theodora. – A więc to młodsza siostra wyszła za mąż.

Na pewno ukradła starszej narzeczonego.

– Owszem, krążyły pewne pogłoski, że starsza siostra została oszukana w miłości – przyznał

doktor. – W ten sposób mówi się jednak o każdej kobiecie, która z takiego czy innego powodu
decyduje się na samotność. W każdym razie to właśnie starsza siostra wróciła tu i zamieszkała
w Domu na Wzgórzu. Wydaje się, że była bardzo podobna do ojca. Mieszkała na tym odludziu
w nieomal całkowitym odosobnieniu przez wiele lat, choć ludzie w Hillsdale widywali ją
czasami. Wyda się to wam pewno niewiarygodne, ale ona naprawdę kochała Dom na Wzgórzu
i traktowała go jako swój rodzinny dom. W końcu wzięła ze wsi dziewczynę, aby z nią
zamieszkała w charakterze czegoś w rodzaju towarzyszki. O ile mogłem się zorientować, w tym
czasie nie było jeszcze żadnych uprzedzeń w stosunku do tego domu, gdyż starsza panna Crain –
jak ją tam nazywano – zatrudniała służbę ze wsi i na ogół uważano, że postąpiła właściwie,
biorąc sobie wiejską dziewczynę do towarzystwa. Starsza panna Crain przez cały czas kłóciła się
z siostrą o dom. Młodsza z sióstr twierdziła, że zaniechała praw do domu w zamian za jakiś
rodzinny spadek o poważnej wartości, którego jej siostra nigdy nie oddała. Wchodziły w to
podobno jakieś klejnoty, kilka antycznych mebli oraz serwis stołowy ze złotym paskiem,
odmowa którego zdała się zdenerwować młodszą siostrę najbardziej. Pani Sanderson pozwoliła
mi pogrzebać w pudełku z rodzinnymi papierami. Widziałem tam parę listów, które panna Crain
otrzymywała od siostry. W każdym z nich wypływała drażliwa kwestia serwisu. W końcu starsza
siostra zmarła w tym domu na zapalenie płuc, mając przy sobie jedynie swą małą towarzyszkę
do pomocy. Krążyły później opowieści, że za późno wezwano lekarza, że starsza pani leżała
bezsilna i zaniedbana na górze, podczas gdy owa młoda kobieta zabawiała się w ogrodzie

z jakimś wiejskim prostakiem. Podejrzewam jednak, że były to tylko zwykłe plotki. Z całą
pewnością w momencie jej śmierci o niczym takim nie mówiono, a źródłem większości z tych
opowieści była młodsza siostra, która mściła się w ten sposób, gdyż nigdy nie ochłonęła
z gniewu.

– Nie lubię tej młodszej siostry – mruknęła Theodora. – Najpierw ukradła siostrze kochanka,

a potem chciała jej zabrać serwis. Zdecydowanie jej nie lubię.

– Dom na Wzgórzu ma niewątpliwie imponującą listę tragedii z nim związanych, podobnie

zresztą jak większość starych domów. W końcu ludzie muszą gdzieś żyć i umierać, i trudno
wymagać, aby jakiś dom stał przez osiemdziesiąt lat i aby w tym czasie nikt w nim nie umarł. Po
śmierci starszej siostry doszło do procesu o dom. Towarzyszka zmarłej panny Crain upierała się,
że dom został podarowany jej, podczas gdy młodsza siostra z mężem utrzymywali zawzięcie, że
prawnie dom należał się im, i oskarżali ją o to, że podstępem zmusiła starszą siostrę do zapisania
jej posiadłości, którą zawsze zamierzała pozostawić młodszej siostrze. Była to bardzo
nieprzyjemna sprawa, jak większość rodzinnych sporów tego typu, i tak jak w większości takich
waśni po obu stronach padły niebywale cierpkie i okrutne słowa. Towarzyszka panny Crain
przysięgła w sądzie – i tutaj, jak sądzę, mamy do czynienia z pierwszą oznaką wpływów
prawdziwej osobowości Domu na Wzgórzu – że młodsza siostra panny Crain zakradła się do
domu nocą i ukradła jakieś” rzeczy. Kiedy poproszono ją o podanie szczegółów
potwierdzających to oskarżenie, kobieta zdenerwowała się i zaczęła mówić od rzeczy. W końcu
zmuszona do podania dowodów stwierdziła, że zginął srebrny serwis do herbaty, cenne naczynia
emaliowane oraz ów słynny serwis ze złotym paskiem – który, jakby się tak dobrze zastanowić,
byłoby raczej bardzo trudno ukraść. Ze swojej strony młodsza siostra posunęła się do tego, że
napomykała o morderstwie i domagała się przeprowadzenia dochodzenia w sprawie śmierci
starszej panny Crain, po raz pierwszy rzucając pomówienia o zaniedbaniu i złym zarządzaniu
posiadłością.

Nie udało mi się znaleźć żadnych dowodów na to, aby oskarżenia te kiedykolwiek

potraktowano poważnie. Oprócz jak najbardziej formalnego zaświadczenia o śmierci starszej
panny Crain nie znalazłem żadnego innego zapisu na ten temat, a przecież mieszkańcy pobliskiej
wsi pierwsi wiedzieliby o nieprawidłowościach, gdyby takowe zaistniały. Na koniec sprawę
wygrała towarzyszka panny Crain, a moim zdaniem, mogłaby również wygrać sprawę
o pomówienie. Dom prawnie stał się jej własnością, choć młodsza siostra nigdy nie zaprzestała
starań o jego odzyskanie. Gnębiła nieszczęsną opiekunkę listami i groźbami, rzucała na nią
wręcz nieprawdopodobne oskarżenia, a w rejestrze miejscowego posterunku policyjnego istnieje
przynajmniej jedna wzmianka o tym, że dziewczyna zmuszona była zwrócić się do policji
z prośbą o ochronę przed młodszą z sióstr, która chciała ją pobić miotłą. Opiekunka żyła
w wiecznym strachu. Utrzymywała ciągle, że ktoś przychodzi nocą i kradnie z domu rzeczy,

a w jednym rzewnym liście skarżyła się, że od czasu śmierci swojej benefaktorki nie przespała
ani jednej spokojnej nocy w tym domu. Dziwne w tym wszystkim jest to, że sympatia
wieśniaków była całkowicie po stronie młodszej siostry. A może wynikało to z zazdrości, że oto
wiejska dziewczyna została nagle panią takiej posiadłości? Wieśniacy uważali – i jak mi się
zdaje, do tej pory wierzą – że młodsza siostra została pozbawiona należnego jej spadku przez
intrygi młodej kobiety. Nie wierzyli, aby zdolna była zamordować swoją przyjaciółkę, ale bez
problemu potrafili uwierzyć w jej nieuczciwość, gdyż sami robili to, jeśli tylko nadarzyła się po
temu okazja. Plotkarstwo jest zawsze najzjadliwszym wrogiem. Kiedy biedna kobieta popełniła
w końcu samobójstwo...

– Popełniła samobójstwo? – wykrztusiła Eleanor, podnosząc się z miejsca. – To znaczy,

została zmuszona do odebrania sobie życia?

– Czy mogła w jakiś inny sposób uciec przed swoją prześladowczynią? No cóż, jej się

wydawało, że nie ma innego wyjścia. W okolicy uznano powszechnie, że popełniła samobójstwo
z powodu wyrzutów sumienia. Ja osobiście uważam, że należała do tych nieustępliwych
i niezbyt sprytnych kobiet, które desperacko trzymają się tego, co według nich im się należy, ale
nie potrafią psychicznie wytrzymać ciągłego dokuczania i prześladowań. Nie umiała sprostać
kampanii nienawiści prowadzonej przez młodszą siostrę, tym bardziej że jej przyjaciele
w wiosce zwrócili się przeciwko niej. Zdaje się, że do szaleństwa doprowadzało ją przekonanie,
że żadne zamki i zasuwy nie były w stanie powstrzymać wroga, który zakradał się nocą do
domu...

– Powinna stąd wyjechać – zauważyła Eleanor. – Zostawić ten dom i uciec jak najdalej.
– W pewnym sensie to właśnie zrobiła. Myślę, że biedną dziewczynę znienawidzono na

śmierć. Powiesiła się w końcu. Krąży plotka, że powiesiła się w wieży. No, ale jak się ma taki
dom z wieżyczką jak Dom na Wzgórzu, to pewnie wieść gminna nie pozwoliłaby jej powiesić
się nigdzie indziej. Po jej śmierci dom przeszedł w ręce rodziny Sandersonów, jej kuzynów.
Rodzina w żaden sposób nie była podatna na prześladowania młodszej siostry, która wówczas
musiała już być zupełnie obłąkana. Słyszałem od pani Sanderson, że kiedy rodzina – a byli to
zapewne rodzice jej męża – przyjechała po raz pierwszy do domu, młodsza siostra zjawiła się
tam, żeby im naubliżać. Stała na drodze i wykrzykiwała na nich obelgi, kiedy przejeżdżali, aż
w końcu musiano ją siłą zabrać na policję. I chyba n a ty m kończy się udział młodszej siostry
w tej historii. Od momentu, kiedy Sandersonowie wysłali ją na policję, do krótkiej notatki o jej
śmierci, jaka ukazała się parę lat później w prasie, prawdopodobnie spędziła resztę życia na
rozmyślaniu nad wyrządzonymi jej krzywdami, ale z dala od rodziny Sandersonów. Ciekawe
w tych wszystkich jej tyradach jest jednak to, że zawsze upierała się przy jednym: ze nigdy nie
przychodziła i nie przyszłaby do domu nocą, aby kraść czy też w jakimkolwiek innym celu.

– Czy rzeczywiście coś stąd ukradziono? – zapytał Luke.

– Jak już wspomniałem, towarzyszka starszej pani Cram przyznała w końcu pod presją, że

wydawało się, że jedna czy dwie rzeczy zaginęły, ale nie miała co do tego żadnej pewności. Jak
się zapewne domyślacie, opowieść o nocnym intruzie niewątpliwie pomogła reputacji Domu na
Wzgórzu. Poza tym Sandersonowie nigdy tu nie zamieszkali. Spędzili parę dni w domu,
rozpowiadając we wsi o przygotowaniach posiadłości do natychmiastowego wprowadzenia się
do niej, a następnie nagle stąd wyjechali, zamykając za sobą dom tak, jak go zastali. Powiedzieli
we wsi, że pilne sprawy zmuszają ich do powrotu do miasta, lecz wieśniacy dobrze znali
powody. Od tej pory nikt nie przebywał tu dłużej niż parę dni, choć dom ten przez cały czas
wystawiony był na sprzedaż lub gotowy do wynajęcia. Sami widzicie, że jest to długa historia.
Muszę się jeszcze napić trochę brandy.

– Te biedne małe dziewczynki – westchnęła Eleanor, patrząc w zamyśleniu w ogień. – Nie

mogę ich wymazać z pamięci. Widzę je, jak chodzą po tych pokojach i usiłują bawić się lalkami
tutaj albo w tych sypialniach na górze.

– I tak oto ten stary dom stoi tu na tym odludziu nietknięty. – Luke wyciągnął rękę

i ostrożnie dotknął palcem marmurowego amorka. – Nic tu nie ruszano, niczego nie używano,
nikt niczego już stąd nie chce. Wydaje się, że stoi pogrążony w zamyśleniu.

– I czeka – dodała Eleanor.
– I czeka – potwierdził doktor. – Zasadniczo uważam, że zło tkwi w samym domu. Przykuł

do siebie swoich mieszkańców, zniewolił i zniszczył im życie. W tym miejscu skupiona jest
tylko zła wola. Jutro przekonacie się o tym sami. Sandersonowie założyli elektryczność,
kanalizację i telefon, kiedy postanowili tu zamieszkać, lecz nic poza tym się tu nie zmieniło.

– No cóż – podchwycił Luke po chwili milczenia – jestem pewien, że będzie nam tu bardzo

wygodnie.

Eleanor zorientowała się nagle, że zaczęła podziwiać własne stopy. Theodora siedziała

rozmarzona bliżej kominka, niemalże u stóp Eleanor, która z satysfakcją stwierdziła, że jej stopy
wyglądają wyjątkowo zgrabnie w tych czerwonych sandałkach.

„Jakże jestem kompletna i odrębna” – pomyślała. „Począwszy od czerwonych koniuszków

palców aż po czubek głowy, wszystko to jest mną, ma cechy należące wyłącznie do mnie. Mam
czerwone buty, które pasują do Eleonor, nie lubię homarów, śpię na lewym boku, strzelam
palcami, gdy jestem zdenerwowana, i zbieram guziki. Trzymam w ręku kieliszek brandy, który
należy do mnie z tej racji, że tu jestem, że z niego piję i że mam swoje miejsce w tym pokoju.
Mam na sobie czerwone buty, a kiedy jutro się obudzę, nadal tu będę”.

– Mam na sobie czerwone buty – powiedziała cicho, a Theodora odwróciła się i uśmiechnęła

do mej.

– Miałem zamiar... – Doktor rozejrzał się z nieśmiałym optymizmem. – Miałem zamiar

zapytać was, czy gracie w brydża.

– Oczywiście – odparła Eleanor. – Umiem grać w brydża, a kiedyś miałam kota o imieniu

Tancerz. I potrafię także pływać.

– Obawiam się, że nie – oznajmiła Theodora i cała trójka spojrzała na nią z konsternacją.
– W ogóle? – spytał doktor.
– Grywałam w brydża dwa razy w tygodniu z matką, jej adwokatem i jego żoną. Jestem

pewna, że ty też potrafisz grać równie dobrze.

– Może byś mnie nauczyła? – zapytała Theodora. – Szybko uczę się gier.
– O mój Boże! – jęknął doktor, a Eleanor i Luke roześmiali się.
– Może zajmijmy się czymś innym – wpadła na pomysł Eleanor. „Umiem grać w brydża” –

pomyślała. „Lubię szarlotkę z kwaśną śmietanką i zajechałam tu sama”.

– To może tryktrak? – zaproponował doktor rozgoryczony.
– Ja dobrze gram w szachy – zapewnił Luke doktora, który natychmiast się rozpromienił.
– Nie przypuszczałam, że przyjechaliśmy tu grać. – Theodora skrzywiła się.
– To dla odprężenia i relaksu – wyjaśnił doktor wymijająco. Theodora odwróciła się,

wzruszając ramionami ze złością, i ponownie zapatrzyła się w ogień.

– Pójdę po szachy, jeśli mi pan powie, gdzie mógłbym je znaleźć – zaproponował Luke.
– Lepiej będzie, jeśli sam po nie pójdę – odpowiedział doktor, uśmiechając się. – Pamiętaj,

że ja zaznajomiłem się już z planem tego domu. Jeśli pozwolimy ci na wałęsanie się tu samemu,
to przypuszczalnie nigdy cię już nie odnajdziemy.

Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Luke spojrzał dziwnie na Theodorę, a potem podszedł

prędko do Eleanor.

– Mam nadzieję, że już się pani nie boi? Czy ta historia przeraziła panią?
Eleanor potrząsnęła zdecydowanie głową, a Luke zauważył:
– Bardzo pani pobladła.
– Prawdopodobnie powinnam być już w łóżku. Nie przywykłam do prowadzenia samochodu

tak daleko jak dzisiaj – odpowiedziała Eleanor.

– Może jeszcze trochę brandy? – zaproponował Luke. – Będzie się pani lepiej potem spało.

Pani również – dodał w stronę Theodory.

– Nie, dziękuję – odparła zimno, nie odwracając się. – Rzadko kiedy miewam kłopoty

z zaśnięciem.

Luke mrugnął porozumiewawczo w kierunku Eleanor, a potem odwrócił się w chwili, gdy

doktor otworzył drzwi.

– Ach, ta moja wybujała wyobraźnia – powiedział, kładąc szachy na stole. – Boże, cóż to za

dom!

– Czy coś się stało? – spytała Eleanor.
Doktor potrząsnął głową.

– Przypuszczalnie powinniśmy się umówić, że nie będziemy chodzić po domu sami,

w pojedynkę.

– Ale co się stało?
– To pewno tylko moja wyobraźnia – stwierdził stanowczo doktor. – Na tym stoliku, Luke,

nieprawdaż?

– Jaki piękny stary zestaw do szachów – zauważył Luke. – Ciekaw jestem, jakim cudem

młodsza siostra go przeoczyła.

– Mogę ci powiedzieć tylko jedno – odparł doktor. – Jeśli to młodsza siostra zakradała się

tutaj nocą, to musiała mieć nerwy ze stali. Ten dom czuwa, nie spuszcza oczu z nikogo. Bacznie
obserwuje każdy krok. Ale to pewno tylko moja wyobraźnia – dodał.

W świetle ognia twarz Theodory zdawała się napięta i nadąsana.
„Ona lubi, gdy się jej poświęca uwagę” – pomyślała mądrze Eleanor. Bez namysłu podeszła

bliżej i usiadła na podłodze obok Theodory. Z tyłu dochodziły do niej delikatne stuki
ustawianych szachów, a potem odgłosy wolnych, przemyślanych ruchów Luke’a i doktora.
Płomień w kominku ożywił się i od czasu do czasu strzelały w górę języki ognia. Czekała przez
chwilę, aż Theodora się odezwie, a w końcu zaczęła ugodowo:

– Ciągle jeszcze nie możesz uwierzyć, że tu jesteś?
– Nie miałam pojęcia, że będzie tu tak nudno – odpowiedziała Theodora.
– Rano na pewno będziemy miały co robić – zapewniła ją Eleanor.
– W domu miałam wokół siebie mnóstwo ludzi, mnóstwo rzeczy do obgadania, było dużo

śmiechu, światła i podniecających rozrywek...

– Myślę, że takie coś nie jest mi potrzebne – powiedziała Eleanor nieomal przepraszającym

tonem. – W moim życiu nigdy nic się nie działo. Musiałam zostać z mamą. A kiedy spała,
zazwyczaj stawiałam pasjanse albo słuchałam radia. Nigdy nie potrafiłam zmusić się do czytania
wieczorami, gdyż po południu musiałam jej czytać przez dwie godziny na głos. Romanse –
uśmiechnęła się lekko, zapatrzona w ogień.

„Ale to przecież nie wszystko” – pomyślała zdziwiona własną śmiałością. „I wcale nie

odzwierciedla tego, jak to wyglądało naprawdę. Nawet gdybym chciała to wszystko
opowiedzieć. Ale po co ja to mówię?”

– Jaka ja jestem okropna! – Theodora przysunęła się do niej szybko i położyła rękę na dłoni

Eleanor. – Siedzę i zrzędzę, bo nic mnie tu nie bawi. Jestem taką egoistką. Powiedz mi, że jestem
potworna. – W blasku płomieni jej oczy błyszczały z radości.

– Jesteś potworna – potwierdziła Eleanor posłusznie. Dotyk dłoni Theodory krępował ją,

a jednak ten drobny fizyczny gest wydawał się sposobem, w jaki Theodora pragnęła okazać swą
skruchę, zadowolenie, a może i współczucie.

„Ciekawa jestem, czy moje paznokcie są czyste?” – pomyślała Eleanor i delikatnie odsunęła

rękę.

– Jestem potworna – powtórzyła Theodora, znowu w dobrym humorze. – Jestem potworna

i nieludzka i nikt nie może ze mną wytrzymać. A teraz powiedz mi jeszcze coś o sobie.

– Jestem potworna, nieludzka i nikt nie może ze mną wytrzymać.
Theodora roześmiała się.
– Nie kpij sobie ze mnie. Ty jesteś taka słodka i miła i każdy cię bardzo lubi. Luke zakochał

się w tobie śmiertelnie, a ja jestem o to zazdrosna. A teraz chciałabym dowiedzieć się czegoś
więcej o tobie. Czy naprawdę opiekowałaś się przez tyle lat matką?

– Tak – przyznała Eleanor. Paznokcie miała rzeczywiście bardzo brudne. Jej ręce miały taki

dziwny kształt, a ludzie żartowali sobie z miłości, ponieważ czasami była śmieszna. – Przez
jedenaście lat, dopóki nie umarła trzy miesiące temu.

– Czy było ci żal, kiedy to się stało? Czy powinnam powiedzieć, że jest mi bardzo przykro?
– Nie, nie była szczęśliwa.
– Ani ty.
– Ani ja.
– A co teraz? Co zrobiłaś potem, kiedy już wreszcie odzyskałaś wolność?
– Sprzedałam dom – odpowiedziała Eleanor. – Obie z siostrą zabrałyśmy z niego to, co

chciałyśmy, drobne rzeczy. Nic takiego. Tylko to, co zgromadziła matka. Zegarek po ojcu,
trochę starej biżuterii. Nic na miarę tego, co odziedziczyły siostry z Domu na Wzgórzu.

– A resztę sprzedałaś?
– Wszystko. Jak tylko mogłam najszybciej.
– A potem postanowiłaś się wreszcie szaleńczo zabawić i w tym celu przyjechałaś do Domu

na Wzgórzu?

– Niezupełnie – roześmiała się Eleanor.
– Ale te wszystkie stracone lata! Czy wyjechałaś gdzieś na jakąś wycieczkę statkiem po

morzu? Rozglądałaś się za pasjonującymi młodymi facetami, kupiłaś sobie nowe ciuchy?

– Niestety – odpowiedziała sucho Eleanor. – Wcale nie było tam tych pieniędzy tak dużo.

Moja siostra włożyła swoją część do banku na wykształcenie swojej córeczki. Owszem, kupiłam
sobie trochę rzeczy na przyjazd do Domu na Wzgórzu.

„Ludzie lubią odpowiadać na pytania o sobie” – pomyślała. „Co to za dziwna przyjemność.

W tej chwili odpowiedziałabym jej na wszystko”.

– Co zrobisz po powrocie? Masz jakąś pracę?
– Nie. Jeszcze nie. Nie wiem, co będę dalej robić.
– Ja wiem, co zrobię. – Theodora przeciągnęła się z rozkoszą. – Zaświecę wszystkie światła

w naszym mieszkaniu i będę się w nich pławić.

– Jakie masz mieszkanie? Theodora wzruszyła ramionami.

– Ładne. Znaleźliśmy stare mieszkanie i odremontowaliśmy je sami. Jeden duży pokój

i dwie sypialnie. Ładna kuchnia – pomalowaliśmy ją na czerwono i biało i odnowiliśmy
mnóstwo starych mebli, które wygrzebaliśmy w sklepach ze starociami. Jeden naprawdę ładny
stół z marmurowym blatem. Oboje uwielbiamy odnawiać stare meble.

– Jesteś mężatką? – spytała Eleanor.
Nastała krótka cisza, a potem Theodora roześmiała się i odpowiedziała krótko:
– Nie.
– Przepraszam – powiedziała Eleanor, ogromnie zażenowana. – Nie chciałam być wścibska.
– Śmieszna jesteś. – Theodora dotknęła palcem policzka Eleanor.
„Mam zmarszczki pod oczami” – pomyślała Eleanor, odwracając twarz od ognia.
– Powiedz mi, gdzie mieszkasz? – spytała Theodora. Ełeanor, spoglądając na swoje

zniszczone ręce, pomyślała:

„Mogłyśmy sobie pozwolić na pralnię. To było niesprawiedliwe. Moje ręce wyglądają teraz

potwornie”.

– Mam swój własny kąt – powiedziała wolno. – Mieszkanie takie jak twoje, tyle że ja

mieszkam w nim sama. Jestem przekonana, że jest mniejsze od twojego. Nadal je mebluję.
Kupuję po jednym meblu – no wiesz, aby mieć pewność, że wszystko będzie świetnie pasowało.
Białe firanki. Przez kilka tygodni szukałam białych kamiennych lwów do ustawienia nad
kominkiem, aż wreszcie znalazłam. Mam białego kota, książki, płyty i obrazy. Wszystko musi
być dokładnie tak, jak chcę, ponieważ tylko ja z tego korzystam. Kiedyś miałam niebieski
kubeczek z wymalowanymi na nim gwiazdkami. Kiedy spojrzało się do środka, miało się
wrażenie, że było w nim pełno gwiazd. Chciałabym znowu dostać taki kubek.

– Może kiedyś pojawi się u nas w sklepie – powiedziała Theodora. – A wówczas ci go

wyślę. Pewnego dnia otrzymasz małą paczuszkę z napisem „Dla Eleanor od kochającej
przyjaciółki Theodory”. I będzie w niej niebieski kubek pełen gwiazd

– Ja pewno też bym ukradła te talerze ze złotym paskiem – zaśmiała się Eleanor.
– Szach-mat! – zawołał Luke wesoło, a doktor mruknął: – Do licha!
– To tylko łut szczęścia, doktorze – stwierdził Luke. – Czy nasze panie zasnęły przy ogniu?
– Prawie – odpowiedziała Theodora.
Luke przeszedł przez pokój i wyciągnął rękę do każdej z nich, aby im pomóc się podnieść.

Eleanor, poruszywszy się niezdarnie, nieomal upadła. Theodora podniosła się szybko,
przeciągnęła się i ziewnęła.

– Theo jest śpiąca.
– Będę musiał zaprowadzić was na górę – powiedział doktor. – Jutro musimy się dobrze

nauczyć rozkładu domu. Luke, czy możesz zabezpieczyć ogień?

– Może byłoby lepiej, gdybyśmy się upewnili, czy wszystkie drzwi są zamknięte? – zapytał

Luke. – Pani Dudley przypuszczalnie zamknęła za sobą tylne drzwi, gdy wychodziła. Ale co
z resztą?

– Wątpię, czy znajdziemy tu włamywacza – odparła Theodora. – A poza tym ta mała

towarzyszka też zamykała drzwi i nic jej to nie pomogło.

– Przypuśćmy, że będziemy chcieli stąd uciec? – spytała Eleanor.
Doktor spojrzał prędko na Eleanor, a potem odwrócił twarz.
– Nie widzę żadnego powodu, aby zamykać drzwi – powiedział cicho.
– Z całą pewnością nie grozi nam niebezpieczeństwo, że włamie się tu ktoś ze wsi – przyznał

Luke.

– W każdym razie ja na pewno nie pójdę spać co najmniej jeszcze przez godzinę. W moim

wieku godzina czytania przed snem jest bardzo istotna. Z tego też względu przywiozłem ze sobą
Pamelę. Jeśli któreś z was będzie miało problemy z zaśnięciem, to chętnie poczytam wam na
głos. Jeszcze nie spotkałem nikogo, kto by nie zasnął, słuchając Richardsona czytanego na głos.
– Poprowadził ich wzdłuż wąskiego korytarza, poprzez wielki hol wejściowy aż do schodów. –
Często miałem ochotę wypróbować tę metodę na małych dzieciach – ciągnął dalej cicho.

Eleanor podążyła za Theodorą na górę. Dopiero teraz zorientowała się, jak bardzo była

wyczerpana, stawiając każdy krok z wysiłkiem. Uporczywie powtarzała sobie, że jest w Domu
na Wzgórzu, ale w tym momencie nawet niebieska sypialnia była dla niej tylko łóżkiem
z niebieską kołdrą i nakryciem.

– Z drugiej zaś strony – ciągnął idący za nią z tyłu doktor – powieści Fieldinga, choć

porównywalne objętością, lecz z pewnością nie tematycznie, nigdy nie nadawałyby się do tego
celu dla dzieci. Mam nawet pewne wątpliwości co do Sterna...

Theodorą podeszła do drzwi zielonej sypialni, odwróciła się i uśmiechnęła.
– Jeśli poczujesz się choć odrobinę zdenerwowana, to biegnij prosto do mojego pokoju przez

łazienkę.

– Dobrze – odpowiedziała gorliwie Eleanor. – Dziękuję i dobranoc.
– ...a już z całą pewnością nie Smollett. Moje drogie panie, Luke i ja będziemy po drugiej

stronie schodów.

– W jakiej tonacji są wasze sypialnie? – spytała Eleanor, nie mogąc powstrzymać

ciekawości.

– W żółtej – odpowiedział ze zdziwieniem doktor.
– A moja w różowej – powiedział Luke, ze zgrabnym gestem obrzydzenia.
– My jesteśmy w błękicie i zieleni – poinformowała Theodorą.
– W każdym razie ja tu sobie jeszcze poczytam – zapewniał ich doktor. – Uchylę drzwi,

żeby wszystko słyszeć. Dobranoc. Śpijcie spokojnie.

– Dobranoc.

Zamykając za sobą drzwi niebieskiego pokoju, Eleanor pomyślała ze znużeniem, że to

prawdopodobnie ta ciemność i depresja panujące w całym Domu na Wzgórzu tak bardzo ją
znużyły, lecz teraz nie miało to żadnego znaczenia. Niebieskie łóżko było wręcz niewiarygodnie
miękkie.

„To dziwne – pomyślała, zasypiając – ten potworny dom jest równocześnie pod wieloma

względami taki wygodny... miękkie łóżko, piękny trawnik, przyjemny ogień w kominku,
kuchnia pani Dudley. I towarzystwo też. Teraz mogę o nich spokojnie porozmyślać. Jestem tu
całkiem sama. Dlaczego Luke tu przyjechał? I po co ja tu jestem? „Podróże kończą się
spotkaniem kochanków”. Wszyscy widzieli, że się bałam”.

Nagle wzdrygnęła się i usiadła na łóżku, by sięgnąć po kołdrę zwiniętą u stóp. A potem, na

wpół rozbawiona i na wpół zziębnięta, wstała z łóżka i boso, bezszelestnie, przeszła przez pokój,
aby zamknąć drzwi na klucz. „Nie wiedzą, że je zamknęłam” – pomyślała i szybko wróciła do
łóżka. Owinięta szczelnie kołdrą popatrzyła z lękiem na okno połyskujące w ciemności, a potem
znowu na drzwi. „Czy ktoś je otwiera? Ale przecież je zamknęłam. Czy ktoś je otwiera?”

„Myślę, że będzie lepiej – zadecydowała rezolutnie – jeśli przykryję sobie głowę tymi

kocami”. Ukryta głęboko pod kocami zachichotała, zadowolona, że nikt jej nie słyszy.
W mieście nigdy tak nie spała. „Przejechałam dzisiaj taki kawał drogi” – pomyślała, a potem
zasnęła, czując się bezpieczna.

W drugim pokoju, przy zapalonym świetle, spała uśmiechnięta Theodora. Doktor u siebie

czytał Pamelę, podnosząc od czasu do czasu głowę i nadsłuchując. Raz nawet wstał i podszedł
do drzwi. Stał w nich przez chwilę, patrząc na korytarz, zanim wrócił do swojej książki.. Nocna
lampa świeciła się u szczytu schodów nad morzem ciemności spowijających hol. Luke spał
z latarką na nocnym stoliku i maskotką na szczęście, z którą nigdy się nie rozstawał. Zewsząd
otaczała ich przejmująca cisza domu, ożywionego nagłym ruchem jak dreszczem.

Sześć mil dalej pani Dudley przebudziła się, spojrzała na zegarek, pomyślała o Domu na

Wzgórzu i szybko zamknęła oczy. Pani Gloria Sanderson, która była właścicielką Domu na
Wzgórzu i mieszkała trzysta mil dalej, skończyła właśnie czytać kryminał, ziewnęła i wyciągnęła
rękę, aby zgasić światło. Zastanawiała się krótko, czy nie zapomniała przypadkiem założyć
łańcucha na drzwi wejściowe. Przyjaciel Theodory mocno spał, podobnie jak żona doktora
i siostra Eleanor. Gdzieś daleko wśród drzew otaczających Dom na Wzgórzu rozległo się
pohukiwanie sowy, a nad ranem zaczęła siąpić mżawka, mglista i ponura.

Rozdział IV

1

Następnego dnia Eleanor przebudziła się w niebieskiej sypialni, poszarzałej i wyblakłej

w porannym deszczu. Zauważyła, że w nocy zrzuciła z siebie kołdrę i spała jak zwykle, z głową
na poduszce. Ze zdziwieniem spostrzegła, że była już ósma, i pomyślała sobie, jaką ironią jest to,
że po raz pierwszy od wielu lat wyspała się dobrze dopiero w Domu na Wzgórzu. Leżąc na
błękitnym łóżku i patrząc na wyblakły sufit z niewyraźnie wyrzeźbionym wzorem, na wpół
senna pytała siebie samą:

– Co ja właściwie zrobiłam? Czy zachowałam się jak głupiec? Czy oni śmiali się ze mnie?
Prędko przebiegła myślą wydarzenia z ubiegłego wieczoru i stwierdziła tylko, że musiała

robić wrażenie kogoś dziecinnie zadowolonego z siebie, kogoś nieomal szczęśliwego. Czy ta jej
prostota tak ich rozbawiła? „Powiedziałam tyle głupich rzeczy” – pomyślała sobie. „Oni
naturalnie musieli to zauważyć. Dzisiaj zachowam większą rezerwę, nie będę im tak otwarcie
wdzięczna za to, że przyjęli mnie do swego grona”.

A potem, kompletnie już rozbudzona, potrząsnęła głową i westchnęła.
– Z ciebie to taki głupiutki dzieciak, Eleanor – powiedziała sobie, jak to zwykle czyniła rano.
Pokój wokół niej wyraźnie się ożywił. Z powrotem znalazła się w niebieskiej sypialni Domu

na Wzgórzu, muślinowe firanki poruszały się lekko w oknie, a energiczne pluskanie w łazience
świadczyło dobitnie o tym, że Theodora już wstała i z całą pewnością ubierze się pierwsza
i pierwsza będzie gotowa do zejścia na śniadanie.

– Dzień dobry! – zawołała Eleanor.
– Dzień dobry – odpowiedziała Theodora, łapiąc oddech pod prysznicem. – Jeszcze

chwileczkę. Naleję ci wodę do wanny. Jesteś głodna? Bo ja tak!

„Czy jej się wydaje, że jeśli mi nie naleje wody do wanny, to ja się nie wykąpię?” –

zastanawiała się Eleanor, a potem zawstydziła się. „Przyjechałam tutaj, aby przestać myśleć
w ten sposób” – upomniała się ostro.

Wstała z łóżka i podeszła do okna. Popatrzyła na szeroki trawnik widoczny poniżej, poza

dachem werandy, z otaczającymi go krzakami i drzewami spowitymi we mgle. Daleko, po
drugiej stronie trawnika, rysowała się linia drzew wyznaczających ścieżkę do strumyka, choć
propozycja wesołego pikniku na trawie nie wydawała się dzisiaj zbyt ponętna. Wszystko
wskazywało na to, że zapowiadał się mokry dzień. Był to jednakże letni deszcz, który pogłębiał
zieleń trawy i drzew oraz orzeźwiał i oczyszczał powietrze.

„Cudownie!” – pomyślała Eleanor, zdziwiona swoją reakcją. Zastanawiała się, czy była

pierwszą osobą, która uznała Dom na Wzgórzu za czarujący, a potem przyszła jej do głowy inna,
mrożąca krew w żyłach myśl: „A może oni wszyscy tak myślą pierwszego dnia?” Wzdrygnęła
się i sama nie potrafiła zrozumieć przyczyny własnego podniecenia. W żaden sposób nie mogła
sobie przypomnieć, dlaczego tak dziwne wydawało jej się to, że obudziła się w Domu na
Wzgórzu szczęśliwa.

– Zagłodzę się tu na śmierć. – Theodora załomotała pięścią w drzwi łazienki. Eleanor złapała

szlafrok. – Postaraj się wyglądać jak promyk słońca – zawołała Theodora ze swego pokoju.

– Taki dziś ciemny dzień, że musimy ubrać się jeszcze jaskrawiej niż zwykle. „Nie śpiewaj

przed śniadaniem, bo będziesz płakać przed zachodem słońca” – pomyślała Eleanor, ponieważ
nuciła sobie cichutko. „Zwłoka nie przynosi obfitości”.

– Myślałam, że to ja jestem leniwa – ciągnęła Theodora przez drzwi łazienki – ale ty jesteś

znacznie gorsza. Leniwa, to mało powiedziane. Jesteś już chyba na tyle czysta, by móc zjeść
śniadanie!

– Pani Dudley stawia śniadanie o dziewiątej. Co ona sobie pomyśli, jak się pojawimy na

dole takie jaskrawe i uśmiechnięte?

– Rozpłacze się z rozczarowania. Jak sądzisz, czy ktoś ją wołał w nocy?
Eleanor przyjrzała się krytycznie swojej namydlonej nodze.
– Ja spałam jak zabita – przyznała się.
– Ja też. Jeśli nie będziesz gotowa za trzy minuty, to przyjdę do ciebie, żeby cię utopić. Mam

ochotę na śniadanie.

Eleanor pomyślała sobie, że już od bardzo dawna nie ubierała się jak promyk słońca, nie

wyczekiwała głodna na śniadanie i nie budziła się taka raźna i świadoma samej siebie. Tak
łagodna i delikatna we wszystkim, co wokół siebie robiła. Nie pamiętała, aby się kiedykolwiek
przedtem myła z taką czułością. „To wszystko dlatego, że się wreszcie porządnie wyspałam. Nie
zdawałam sobie nawet sprawy z tego, jak źle sypiałam od śmierci mamy”.

– Jeszcze nie jesteś gotowa?
– Idę, idę! – odpowiedziała Eleanor i pobiegła do drzwi. Przypomniała sobie, że nadal były

zamknięte na klucz, więc otworzyła je po cichu. Theodora, w krzykliwej kratce, czekała na nią
na korytarzu, odcinając się żywo od otoczenia. Patrząc na nią, Eleanor nie mogła uwierzyć, aby
kiedykolwiek ubierała się, myła, poruszała, jadła czy spała, nie czerpiąc przyjemności ze
wszystkiego, co robiła. Być może Theodora nigdy nie przejmowała się tym, co inni ludzie o niej
myśleli.

– Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że znalezienie jadalni może nam zająć godzinę? – spytała

ze zniecierpliwieniem Theodora. – Może oni zostawili nam mapę? Luke z doktorem od kilku
godzin są już na nogach. Rozmawiałam z nimi przez okno.

„Zaczęli beze mnie” – pomyślała Eleanor. „Jutro obudzę się wcześniej, to też porozmawiam

z nimi przez okno”.

Theodora przeszła przez wielki ciemny korytarz i pewnie położyła rękę na klamce drzwi.
– To tutaj – powiedziała, ale drzwi prowadziły do przyćmionego pokoju, którego żadna

z nich wcześniej nie widziała.

– Tutaj! – stwierdziła Eleanor, lecz i tym razem drzwi prowadziły tylko do wąskiego

przejścia wiodącego do owego małego pokoiku, w którym siedzieli ubiegłej nocy przy kominku.

– To tam, naprzeciw korytarza! – powiedziała Theodora i odwróciła się zdezorientowana. –

A niech to wszyscy diabli! – zaklęła i zaczęła krzyczeć: – Doktorze! Luke!

Z daleka usłyszały ich wołanie i Theodora zwróciła się w stronę jeszcze jednych drzwi.
– Jeśli im się wydaje, że ja tu będę siedzieć w tym brudnym korytarzu i dobijać się do

wszystkich drzwi po kolei, żeby się dostać do mojego śniadania...

– Wydaje mi się, że to te są właściwe – podpowiedziała Eleanor. – Musimy przejść przez ten

ciemny pokój, a za nim powinna już być jadalnia.

Theodora krzyknęła jeszcze raz, potknęła się o jakiś lekki przedmiot i zaklęła. Nagle

otworzyły się drzwi i usłyszały głos doktora.

– Dzień dobry!
– Co to za wstrętny, plugawy dom! – złościła się Theodora, masując obolałe kolano. – Dzień

dobry!

– Pewno w to nie uwierzycie, ale trzy minuty temu te drzwi były szeroko otwarte. Celowo

zostawiliśmy je otwarte na oścież, aby łatwiej wam było znaleźć drogę. Siedzieliśmy tutaj
i widzieliśmy na własne oczy, jak się zamknęły, dosłownie zanim nas zawołałyście. No cóż,
dzień dobry.

– Wędzone śledzie – zawołał siedzący już przy stole Luke. – Dzień dobry. Mam nadzieję, że

panie gustują w śledziach.

Przetrwali razem ciemność jednej nocy, a teraz wspólnie witali poranek w Domu na

Wzgórzu. Czuli się już jak rodzina. Witali się bez żadnych sztucznych formalności i zajmowali
miejsca, które okupowali poprzedniego wieczoru przy kolacji.

– Widać, że śniadanie stawiane przez panią Dudley zgodnie z umową równo o dziewiątej

jest obfite – zauważył Luke, wymachując widelcem. – Już myśleliśmy, że należycie do tych, co
to wolą kawę i słodkie bułeczki podane do łóżka.

– W każdym innym domu o wiele prędzej znalazłybyśmy jadalnię – stwierdziła Theodora.
– Czy naprawdę zostawiliście wszystkie drzwi pootwierane? – spytała Eleonor.
– Właśnie dzięki temu wiedzieliśmy, że już tu idziecie – wyjaśnił Luke. – Widzieliśmy na

własne oczy, jak się zamykają.

– Dzisiaj zabijemy te wszystkie drzwi gwoździami – zagroziła Theodora. – Mam zamiar

chodzić po tym przeklętym domu tak długo, aż trafię w nim na jedzenie dziesięć razy na

dziesięć. Całą noc spałam przy zaświeconym świetle – przyznała się doktorowi. – Ale nic
takiego się nie działo.

– Wszędzie było bardzo cicho – wyjaśnił doktor.
– Czy przez całą noc czuwał pan nad nami, doktorze? – spytała Eleanor.
– Mniej więcej do trzeciej, kiedy to w końcu Pamela mnie uśpiła. Nic nie słyszałem, dopóty

nie zaczął padać deszcz. Jedna z pań zawołała raz we śnie.

– To musiałam być ja – przyznała się bez żadnego zażenowania Theodora. – Śniło mi się, że

ta okropna siostra stała przed bramą Domu na Wzgórzu.

– Ona mi się również śniła – powiedziała Eleanor. Spojrzała na doktora i nagle stwierdziła: –

To takie krępujące. Ciągle myśleć o tym, że się człowiek boi.

– Wszystkich nas to dotyczy – zauważyła Theodora.
– Gorzej, jeśli próbuje się to ukryć – stwierdził doktor.
– Najlepiej napchać się śledziami – poradził Luke. – Potem już nic się nie poczuje.
Eleanor zauważyła, że podobnie jak poprzedniego dnia, zręcznie pokierowano rozmowę na

inne tematy, z dala od strachu tak wszechobecnego w jej myślach. Być może pozwalano jej od
czasu do czasu mówić w imieniu wszystkich, tak aby uspokajając ją, mogli również uspokoić
siebie samych i tym sposobem mieć już ten temat za sobą. Być może była nosicielem
wszelakiego strachu i miała go w sobie za nich wszystkich. „Oni są jak dzieci” – pomyślała ze
złością. „Wypychają jedno drugie do przodu, aby zobaczyć, kto wyjdzie pierwszy, i przezywają
tego, kto zostanie w tyle, na ostatku”.

Odsunęła od siebie talerz i westchnęła.
– Zanim położę się spać wieczorem – mówiła Theodora doktorowi – muszę się upewnić, że

widziałam każdy cal tego domu. Nie mam zamiaru znowu leżeć w łóżku i zastanawiać się, co też
może być pod albo nade mną. I musimy tu natychmiast pootwierać okna, zastawić drzwi
i wreszcie przestać błądzić po omacku.

– Małe znaki na ścianach – zasugerował Luke. – Strzałki wskazujące: TĘDY DO

WYJŚCIA!

– Albo: UWAGA! ŚLEPA ULICZKA! – wtrąciła Eleanor.
– Albo: UWAGA! SPADAJĄCE MEBLE! – dodała Theodora. – To właśnie musimy zrobić

– zwróciła się do Luke’a.

– Najpierw jednak zwiedzimy cały dom – zauważyła Eleanor, być może odrobinę za szybko,

gdyż Theodora odwróciła się i popatrzyła na nią z dziwnym zaciekawieniem. – Nie chcę,
żebyście o mnie zapomnieli gdzieś na strychu – dodała niepewnie Eleanor.

– Nikt nie ma zamiaru o tobie zapominać – zapewniła ją Theodora.
– A zatem proponuję, żebyśmy najpierw wypili resztę kawy, a potem przeszli przez cały

dom, pokój po pokoju, i spróbowali odkryć jakiś racjonalny plan, według którego ten dom

zbudowano, pamiętając jednak, aby nie zamykać za sobą drzwi. Nigdy nie przypuszczałem –
ciągnął Luke, kręcąc smutnie głową – że kiedyś odziedziczę dom, w którym będę musiał
oznaczyć wszystkie drzwi, żeby się nie pogubić.

– Powinniśmy nadać tym pokojom jakieś nazwy – zaproponowała Theodora. – Przypuśćmy,

że umówiłabym się z tobą w drugim pod względem świetności salonie. Skąd wiedziałbyś, gdzie
mnie szukać?

– Mogłabyś pogwizdywać i w ten sposób wskazywać mi drogę – zaproponował Luke.
Theodora wzdrygnęła się.
– Nawet gdybyś słyszał moje gwizdy i nawoływania, to i tak pewno chodziłbyś od drzwi do

drzwi, nigdy nie natrafiając na właściwe, a ja siedziałabym w środku, nie mogąc się wydostać.

– I na dodatek nie mając nic do jedzenia – dodała Eleanor. Theodora popatrzyła na nią

ponownie.

– No właśnie. I do tego bez jedzenia – zgodziła się po chwili. A potem dodała: – To

zwariowany dom, jak w karnawale, przechodnie pokoje, ze wszystkich stron drzwi zamykające
się ludziom przed nosem. Mogę się założyć, że gdzieś tu są także i krzywe lustra, które
zniekształcają człowieka po bokach. I dmuchawa powietrzna do podwiewania kobietom
sukienek. Coś tu pewno wyskakuje nagle na ludzi w ciemnych korytarzach i śmieje się im
w twarz. – Umilkła nagle i prędko podniosła do ust filiżankę z kawą, wylewając odrobinę
w pośpiechu.

– Nie jest wcale tak źle – zapewniał spokojnie doktor. – Powiedziałbym, że parter domu

składa się z pokoi ułożonych w koncentryczne obwody. W samym środku znajduje się ten mały
buduar, w którym siedzieliśmy wczoraj wieczorem. A wokół niego rozmieszczona jest seria
pokoi – pokój do bilardu na przykład – i ponura mała klitka, w której wszystkie meble pokryte są
różowym atłasem.

– Do którego obie z Eleanor będziemy się udawać na ręczne robótki.
– Pokoje te, które nazwałbym wewnętrznymi, gdyż nie mają bezpośredniego dostępu do

zewnętrznych ścian i jak pamiętacie, są pozbawione okien, otacza pierścień pokoi zewnętrznych
– salon, biblioteka i oranżeria.

– O nie – wtrąciła Theodora – mnie nadal dobrze w tych różowych atłasach.
– Cały dom otacza weranda. Na werandę wychodzą drzwi z salonu, oranżerii i pokoju

dziecięcego. Istnieje również przejście...

– Zaraz, zaraz! Niech pan przestanie! – Theodora śmiała się, ale kręciła głową. – To

obrzydliwy, paskudny dom.

W kącie jadalni otworzyły się drzwi i stanęła w nich pani Dudley. Z ręką na klamce

i z pozbawioną wszelkiego wyrazu twarzą spojrzała na stół.

– Sprzątam ze stołu o dziesiątej – odezwała się.

– Dzień dobry pani, pani Dudley – przy witał ją Luke. Pani Dudley skierowała na niego

wzrok.

– Sprzątam o dziesiątej – powtórzyła. – Naczynia mają wrócić na półki. Ściągam je potem na

obiad. Obiad podaję o pierwszej, ale przedtem naczynia muszą wrócić na półki.

– Oczywiście, pani Dudley. – Doktor podniósł się z miejsca i odłożył serwetkę. – Czy

wszyscy gotowi? – zapytał.

Na oczach pani Dudley Theodora celowo podniosła filiżankę do ust i dopiła resztę kawy, po

czym wytarła serwetką usta i usiadła z powrotem.

– Wspaniała kawa – zaczęła tonem towarzyskiej pogawędki. – Czy te naczynia również

należą do tego domu?

– Te naczynia należy ustawić na półkach – powtórzyła z uporem pani Dudley.
– A szklanki, sztućce i obrusy? Co za śliczne starocie!
– Obrusy – wyjaśniła pani Dudley – należy złożyć w szufladzie w komodzie, która stoi

w jadalni. Srebro układamy w komodzie na sztućce. A szklanki stawiamy na półkach.

– Narobiliśmy pani tyle kłopotu – zauważyła Theodora. Pani Dudley milczała. W końcu

odezwała się:

– Naczynia sprzątam o dziesiątej. Obiad podaję o pierwszej. Theodora zaśmiała się

i podniosła się z miejsca.

– Chodźmy. Chodźmy pootwierać drzwi.
Zaczęli sensownie od drzwi do jadalni, które podparli ciężkim krzesłem. Bezpośrednio poza

jadalnią znajdował się pokój do gier. Przedmiot, o który potknęła się Theodora, był niskim,
inkrustowanym stolikiem do szachów.

– Jak mogłem go wczoraj przeoczyć? – mruknął do siebie zirytowany doktor. Na drugim

końcu pokoju ustawione były stoliki i krzesła do kart oraz wysoka szafa, w której trzymano
szachy, piłki do krokieta i plansze do innych gier.

– Cóż za radosne miejsce do spędzania wolnego czasu – zauważył stojący w drzwiach Luke,

przypatrując się ponuremu wystrojowi pokoju. Zimna zieleń obić na stolikach odbijała się
nieszczęśliwie w ciemnych kafelkach, którymi wyłożone były ściany kominka. Nieodzownej
drewnianej boazerii bynajmniej nie ożywiała seria sztychów o tematyce sportowej, ale były tam
przedstawione różne metody zatłukiwania dzikich zwierząt na śmierć. Nad kominkiem wisiał łeb
jelenia, spoglądając na nich z zażenowaniem.

– To właśnie tutaj przychodziły, żeby się pobawić – odezwała się Theodora, a głos jej odbił

się echem od wysokiego sufitu. – Przychodziły tutaj, żeby odpocząć od przygnębiającej
atmosfery panującej w reszcie domu. – Głowa jelenia patrzyła na nią żałośnie. – Biedne, małe
dziewczynki. Czy moglibyśmy ściągnąć tę bestię ze ściany? – spytała.

– Mam wrażenie, że się jej spodobałaś – zauważył Luke. – Od chwili, gdy weszłaś do tego

pokoju, nie spuszcza z ciebie oczu. Wyjdźmy stąd.

Podparli za sobą drzwi i wyszli na korytarz, który słabo jaśniał w świetle padającym nań

przez otwarte drzwi.

– Jak tylko znajdziemy jakieś okno, to je otworzymy – zapewniał doktor. – Na razie musimy

się zadowolić otwieraniem drzwi.

– Ty myślisz tylko o tych dzieciach – zarzuciła Theodorze Eleanor. – Ja natomiast nie mogę

zapomnieć o tej małej, samotnej opiekunce, która chodziła po pokojach, zastanawiając się ciągle,
kto tu jeszcze był oprócz niej w tym domu.

Luke otworzył z wysiłkiem wejściowe drzwi i przyturlał wielką wazę, aby je podeprzeć.
– Świeże powietrze – powiedział z wdzięcznością. Ciepły zapach deszczu i mokrej trawy

wypełnił cały hol i przez chwilę stali w drzwiach, wdychając z rozkoszą powietrze spoza Domu
na Wzgórzu. Wreszcie doktor odezwał się:

– A tu jest coś, czego z całą pewnością się nie spodziewaliście. – Otworzył małe drzwi,

wciśnięte obok wielkich frontowych drzwi, i ustąpił im miejsca z uśmiechem. – Oto biblioteka –
wyjaśnił. – W wieży.

– Nie jestem w stanie tam wejść – zaprotestowała Eleanor, sama zdziwiona własną reakcją.
Cofnęła się oszołomiona zimnym powiewem zgnilizny i mokrej ziemi, który poczuła na

sobie.

– Moja mama... – zaczęła, nie wiedząc, co chciała im powiedzieć, i oparła się mocno

o ścianę.

– Naprawdę? – zapytał doktor, patrząc na nią z zainteresowaniem. – Theodora – Theodora

wzruszyła ramionami i wesoła do środka. Eleanor wzdrygnęła się. – Luke? – zapytał doktor, lecz
Luke był już w bibliotece. Z miejsca, w którym stała, Eleanor widziała jedynie część okrągłej
ściany biblioteki, z wąskimi, krętymi, żelaznymi schodami wijącymi się do góry. A skoro to była
wieża, schody wznosiły się coraz wyżej, do góry i do góry... Eleanor zamknęła oczy. Z daleka
dochodził do niej głos doktora, dudniący głucho o kamienne ściany biblioteki.

– Widzicie te małe drzwi zapadowe tam w cieniu? – zapytał. – Prowadzą na mały balkonik,

na którym – jak się powszechnie uważa – powiesiła się ta dziewczyna. Z całą pewnością byłoby
to najwłaściwsze miejsce, powiedziałbym nawet, bardziej stosowne dla samobójców niż dla
książek. Podobno przywiązała sznur do tych żelaznych prętów, a potem po prostu zrobiła krok
do przodu...

– Bardzo dziękuję – ze środka dobiegł głos Theodory. – Mogę to sobie wszystko doskonale

wyobrazić. Jeśli o mnie chodzi, to prawdopodobnie zakotwiczyłabym sznurek na głowie tego
jelenia w pokoju do gier. Być może ona była w jakiś sentymentalny sposób przywiązana do tej
wieży. Czyż nie sądzicie, że to słowo „przywiązana” wyjątkowo dobrze pasuje w tym
kontekście?

– Wyśmienicie – głos Luke’a brzmiał teraz wyraźniej, gdyż właśnie wychodzili z biblioteki

i stanęli w korytarzu, gdzie czekała Eleanor. – Myślę, że w przyszłości zamienię ten pokój na
nocny lokal. Na balkonie ustawię orkiestrę, a danserki będą schodzić na dół po tych krętych
schodach do baru.

– Eleanor, czy już się lepiej czujesz? – zainteresowała się Theodora. – To rzeczywiście

potworny pokój. Miałaś rację, że nie chciałaś do niego wchodzić.

Eleanor stała z dala od ściany. Miała ochotę się rozpłakać. Odwróciła się tyłem do drzwi

biblioteki, które doktor podpierał stosem książek.

– Nie sądzę, abym wiele czytała w trakcie mojej tu bytności – powiedziała, siląc się na

swobodny ton. – Zwłaszcza jeśli te książki będą śmierdziały tak jak ta biblioteka.

– Ja nie poczułem żadnego zapachu – zdziwił się doktor. Popatrzył pytająco na Luke’a, który

pokręcił przecząco głową.

– Dziwne – ciągnął doktor. – I właśnie tego szukamy. Zanotuj to, moja droga, i spróbuj

dokładnie opisać.

Theodora stała w holu i rozglądała się wokół zaintrygowana. Obejrzała się za siebie na

klatkę schodową, a potem na drzwi wejściowe:

– Czy w tym domu są dwa główne wejścia, czy też mnie się wszystko pomieszało?
Doktor uśmiechnął się rozpromieniony. Najwidoczniej czekał na takie pytanie.
– To są jedyne drzwi wejściowe – odpowiedział. – To te, przez które tu wczoraj weszłaś.
Theodora zmarszczyła brwi.
– To dlaczego obie z Eleanor nie widzimy tej wieży z okien naszych sypialni? Okna naszych

pokoi umiejscowione są na frontowej fasadzie domu, a mimo to...

Doktor roześmiał się i klasnął w ręce.
– Nareszcie! – wykrzyknął. – Sprytna Theodora! To właśnie dlatego chciałem, abyście

zobaczyli ten dom w dziennym świetle. Chodźcie, usiądziemy na schodach, to wam wszystko
wyjaśnię.

Posłusznie usadowili się na schodach, a on przyjąwszy swą profesorską pozę, zaczął

oficjalnym tonem wyjaśniać.

– Jedną z ciekawostek Domu na Wzgórzu jest jego architektoniczny plan.
– Zwariowany dom.
– No właśnie. Czy zastanawialiście się kiedyś nad tą wyjątkową trudnością, z jaką

przychodzi nam się tu odszukać? W żadnym normalnym domu nie czulibyśmy się tak długo
zdezorientowani i zagubieni. Tymczasem ciągle albo wybieramy niewłaściwe drzwi, albo pokój,
którego szukamy, wymyka się w jakiś sposób spod naszego zasięgu. – Westchnął i pokiwał
głową. – Nawet ja mam z tym kłopoty. Podejrzewam – ciągnął dalej – że Hugh Crain liczył na
to, że pewnego dnia Dom na Wzgórzu stanie się atrakcją turystyczną podobną do domu

Winchester w Kalifornii czy do wielu innych ośmiokątnych domów. Pamiętajcie, że to on sam
zaprojektował ten dom, i jak już wam wcześniej mówiłem, był to bardzo dziwny człowiek.
Każdy kąt – w tym momencie doktor wskazał na drzwi – jest odrobinę krzywy. Hugh Cram
musiał widocznie pogardzać innymi ludźmi z ich normalnymi, prostokątnymi domami
i wybudował sobie dom tak, aby pasował do jego umysłu. Kąty, które uważamy za właściwe,
których mamy się prawo w danym miejscu spodziewać i do których się przyzwyczailiśmy, są
o ułamek stopnia przesunięte w jedną lub drugą stronę. Jestem przekonany, na przykład, że
uważacie, że stopnie, na których siedzicie, są poziome, gdyż nic spodziewalibyście się żadnych
innych.

Poruszyli się nerwowo, a Theodora szybko wyciągnęła rękę, aby przytrzymać się balustrady,

tak jakby się bała, że upadnie.

– Schody pochylają się odrobinę do środka, podczas gdy wszystkie drzwi są nieco

wypaczone i celowo nie wyważone. Być może to jest właśnie powodem, że drzwi w tym domu
zatrzaskują się same, chyba że się je czymś podeprze. Dziś rano zastanawiałem się, czy
przypadkiem wasze kroki, moje panie, nie zakłóciły owej delikatnej równowagi i nie
spowodowały zatrzaśnięcia się drzwi. Naturalnie efekty tych drobnych odchyleń sumują się
i przyczyniają do ogólnego, dość wyraźnego zdeformowania domu. Theodora nie może dostrzec
ze swego okna wieży, bo wieża usytuowana jest na rogu domu. Z okna sypialni Theodory jest
zatem zupełnie niewidoczna, choć patrząc na nią stąd, ma się wrażenie, że stoi bezpośrednio za
jej oknem. Okno sypialni Theodory jest zaledwie piętnaście stóp stąd, po lewej stronie od nas.

– Do licha! – Theodora rozłożyła bezradnie ręce.
– Teraz rozumiem – odezwała się Eleanor. – To dach werandy tak nas wprowadza w błąd.

Z mojego okna widać dach werandy, a ponieważ weszłam prosto do domu i od razu udałam się
po schodach na górę, wydawało mi się, że drzwi wejściowe znajdowały się bezpośrednio
poniżej, podczas gdy w rzeczywistości...

– Widoczny jest tylko dach werandy – przyznał doktor. – Drzwi wejściowe są o wiele dalej.

Zarówno one, jak i wieża widoczne są jedynie z pokoju dziecięcego. To ten duży pokój na końcu
korytarza. Zobaczymy go później. – Głos mu wyraźnie posmutniał. – To prawdziwe arcydzieło
architektonicznego fiaska. Coś w rodzaju podwójnej klatki schodowej w Chambord.

– Czy wszystko w tym domu jest wypaczone? – spytała niepewnie Theodora. – Czy dlatego

człowiek ma wrażenie, że panuje tu taki chaos?

– A co się dzieje z ludźmi, kiedy wracają do normalnych domów? – spytała Eleanor. –

Myślę o... o naprawdę normalnych domach.

– Musi to być takie samo wrażenie, jakie się ma po zejściu z pokładu statku na ląd –

zauważył Luke. – Być może po dłuższym przebywaniu w tym domu zostaje całkowicie
zachwiane poczucie równowagi. A może – zapytał doktora – to, co Judzie uważali za

nadprzyrodzone manifestacje, jest tylko wynikiem utraty równowagi u ludzi, którzy tu
mieszkają? Coś w rodzaju zaburzeń w środkowym uchu – tłumaczył uczenie Theodorze.

– Z całą pewnością musi to w jakimś stopniu wpływać na ludzi – potwierdził doktor. –

Przywykliśmy ślepo wierzyć naszym zmysłom równowagi i rozumowania. Rozumiem zatem, że
umysł może szaleńczo walczyć o zachowanie swych własnych, znanych i stałych wzorców
wbrew wszelkim dowodom na to, że wszystko pochyla się na boki. – Obrócił się i dodał: –
Czeka tu na nas jeszcze wiele innych cudowności.

Zeszli ze schodów i podążyli za nim, krocząc ostrożnie i sprawdzając deski podłogi. Przeszli

przez wąski korytarz do małego buduaru, gdzie siedzieli poprzedniego wieczoru, a stamtąd,
zostawiając za sobą pootwierane na oścież drzwi, skierowali się do pokoi w zewnętrznym
obwodzie, graniczących z werandą. Odsunęli ciężkie kotary, aby do Domu na Wzgórzu dostało
się trochę światła z zewnątrz. Przeszli przez salon muzyczny, w którym stała harfa, nie wydając
jednak żadnego dźwięku pod wpływem stąpania ich stóp. Znajdował się tam również fortepian
ze szczelnie zamkniętą klawiaturą, na którym postawiono kandelabr. Jego świec jak dotąd nie
tknął ogień. Na stole z marmurowym blatem ustawione były kwiaty z wosku, trzymane pod
szkłem, a pozłacane krzesła wydawały się cieniutkie jak wiklina. Dalej znajdowała się oranżeria
z wysokimi szklanymi drzwiami, przez które widzieli siąpiący na zewnątrz deszcz, a w środku
wilgotne paprocie, otaczające i porastające wiklinowe meble. Ze względu na nieprzyjemną
wilgoć wyszli stamtąd prędko i poprzez zwieńczone łukiem drzwi weszli do salonu, gdzie stanęli
jak wryci z osłupienia, z niedowierzaniem rozglądając się dookoła.

– Nie mogę w to uwierzyć – powiedziała Theodora, pokładając się ze śmiechu. – Własnym

oczom nie wierzę. – Pokręciła głową. – Eleanor, czy ty też to widzisz?

– Ale skąd...? – zaczęła Eleanor niepewnie.
– Miałem nadzieję, że was to rozbawi – powiedział zadowolony z siebie doktor.
Na drugim końcu salonu znajdowała się olbrzymia rzeźba. Stała na tle kwiecisto-pasiastego

dywanu w fiołkoworóżowym odcieniu i wywierała potężne, w pewnym sensie wręcz groteskowe
wrażenie swą białą nagością. Eleanor przesłoniła ręką oczy, a Theodora przytuliła się do niej.

– Z początku myślałem, że to miała być Wenus wyłaniająca się z morskich fal – powiedział

doktor.

– Wcale nie – zaprzeczył Luke, odzyskawszy wreszcie głos. – To święty Franciszek

uzdrawiający trędowatych.

– To niemożliwe. Przecież jeden z nich wygląda na smoka – zauważyła Eleanor.
– Wszyscy jesteście w błędzie – podsumowała ich Theodora. – Przecież to portret rodzinny,

głuptasy. Zbiorowy. Każdy by na to od razu wpadł. Centralna postać, wysoka, obnażona i... na
Boga! jakże męska, to stary Hugh, zadowolony z siebie, bo wybudował Dom na Wzgórzu. Te
dwie towarzyszące mu nimfy to jego córki. Ta po prawej stronie, wymachująca kukurydzą,

w rzeczywistości mówi o swojej rozprawie sądowej, a tamta z tyłu to ta mała towarzyszka,
natomiast ta z drugiej strony...

– To pani Dudley, jak żywa – podchwycił Luke.
– A trawa, na której stoją, to w rzeczywistości ten dywan w jadalni. Troszeczkę

przerośnięta... Czy któreś z was zwróciło uwagę na ten dywan? Wygląda jak pole pokryte
sianem i człowiek ma wrażenie, że łaskocze go po kostkach. Z tyłu, ta wyrośnięta jabłoń, to...

– Z pewnością symbol opieki nad domem – wtrącił doktor Montague.
– Boję się, że to może się na nas zawalić – odezwała się Eleanor. – Skoro ten dom jest taki

zwichrowany, doktorze, to czyż nie grozi nam takie niebezpieczeństwo?

– Czytałem, że rzeźba ta była bardzo starannie i wielkim nakładem kosztów skonstruowana

tak, aby wyrównać nierówności podłogi, na której jest ustawiona. W każdym razie postawiono ją
w tym samym czasie, kiedy budowano dom, i jak dotąd jeszcze się nie przewróciła. Podobno
Crain był nią zachwycony.

– Nie jest wykluczone, że straszył tym dzieci – powiedziała Theodora. – Bez tego byłby to

piękny pokój. – Theodora obróciła się jak w swingu. – To prawdziwa sala taneczna dla pań
w szerokich spódnicach. Jest na tyle duża, że można by tu odstawić tradycyjne tańce country.
Hugh Krain, czy mógłby mnie pan poprosić do tańca?

– Mam wrażenie, że się zgodzi. – Eleanor mówiąc to, podświadomie się cofnęła.
– Nie pozwól mu deptać ci po palcach – poradził doktor i roześmiał się. – Pamiętasz chyba,

co się stało z Don Juanem.

Theodora nieśmiało dotknęła figury, wsuwając palec do wyciągniętej ręki jednej z postaci.
– Marmur zawsze mnie zaskakuje – powiedziała. – Nigdy nie wiadomo, jaki będzie

w dotyku. Figura naturalnej wielkości wygląda na tyle prawdziwie, że człowiek spodziewa się
prawie, że poczuje skórę. – Potem obróciła się i migocząc w przyćmionym świetle pokoju,
zatańczyła sama z sobą walca, zatrzymując się, aby złożyć ukłon przed rzeźbą.

– Na końcu pokoju, ukryte za tymi draperiami, znajdują się drzwi prowadzące na werandę –

wyjaśnił doktor pozostałej dwójce. – Theodora będzie mogła się ochłodzić po tańcu na świeżym
powietrzu. – Przeszedł przez cały pokój, aby odsunąć ciężkie, niebieskie kotary i otworzyć
drzwi. Pokój wypełnił się zapachem ciepłego deszczu i zdawało się, że powiew wiatru porusza
figurę. Światło dnia dotknęło malowanych ścian.

– Nic się w tym domu nie rusza, dopóki człowiek nie odwróci głowy – zauważyła Eleanor. –

Wówczas łapie się coś kątem oka. Popatrzcie na przykład na te figurki na półkach. Kiedy
odwróciłyśmy się do nich plecami, zdawało mi się, że tańczyły wraz z Theodorą.

– To tylko ja się poruszam – zapewniła ich Theodorą, wirując w ich stronę.
– I te kwiaty pod szkłem, frędzle na firankach – zauważył Luke. – Doprawdy, ten dom

zaczyna mi się podobać.

Theodorą pociągnęła Eleanor za włosy.
– Chodź, kto szybciej okrąży werandę?! – krzyknęła i rzuciła się biegiem do drzwi.
Eleanor, nie mając nawet czasu do zastanowienia, pobiegła za nią i obie wpadły na werandę.

Eleanor biegła ze śmiechem i ujrzała Theodorę za rogiem, wchodzącą w kolejne drzwi. Przez
chwilę stała zadyszana. Natrafiły na kuchnię. Pani Dudley odwróciła się od zlewu i patrzyła na
nie w milczeniu.

– Pani Dudley – zaczęła Theodorą grzecznie – zwiedzałyśmy właśnie dom.
Pani Dudley spojrzała na zegar nad kuchnią.
– Jest dopiero wpół do dwunastej – powiedziała. – Obiad stawiam...
– O pierwszej – dokończyła za nią Theodorą. – Chciałyśmy się tylko rozejrzeć po kuchni,

jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. Myślę, że widziałyśmy już wszystkie pokoje na dole.

Pani Dudley milczała przez chwilę, a potem skinąwszy przyzwalająco głową, odwróciła się

i przeszła przez kuchnię do odległego wyjścia. Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyły za nimi
fragment klatki schodowej. Pani Dudley odwróciła się i zanim zaczęła wspinać się po schodach,
starannie zamknęła za sobą drzwi. Theodorą wychyliła za nią głowę i odczekała chwilę, zanim
się odezwała:

– Wydaje mi się, że pani Dudley ma do mnie słabość.
– Przypuszczam, że poszła na wieżę, żeby się powiesić – zażartowała Eleanor. – Ale skoro

już tu jesteśmy, to zobaczmy, co będzie dzisiaj na obiad.

– Tylko niczego nie przestawiaj – przestrzegła Theodora. – Wiesz przecież doskonale, że

wszystkie naczynia „przynależą” do określonych półek. Czy myślisz, że ta kobieta przygotuje
nam dzisiaj suflety? Z całą pewnością są to naczynia do sufletów, a tam leżą jajka i ser...

– Ładna kuchnia – zauważyła Eleanor. – W domu mojej mamy kuchnia była ciemna i wąska.

Wszystko, co się w niej gotowało, zawsze pozbawione było smaku i koloru.

– A jaka jest twoja kuchnia? – zapytała Theodora w roztargnieniu. – W tym twoim małym

mieszkanku.

Eleanor przyglądała się kolejnym drzwiom.
– Ja nie umiem robić sufletów – odpowiedziała.
– Popatrz, Eleanor! Tam są drzwi na werandę, a obok znajdują się drzwi wychodzące na

schody wiodące na dół, które, jak sądzę, prowadzą do piwnicy. Te drzwi obok również
wychodzą na werandę, do tego drzwi, przez które wyszła pani Dudley na górę, a tam jeszcze
jedne, prowadzące...

– Również na werandę – podchwyciła Eleanor, sprawdzając. – W samej kuchni są trzy

wyjścia na werandę.

– A do tego drzwi do spiżarni oraz do jadalni. Wydaje się, że pani Dudley bardzo lubi drzwi.

Z pewnością – tu ich oczy spotkały się – może stąd uciekać w każdym kierunku i kiedy tylko

zechce.

Eleanor odwróciła się raptownie i wyszła z kuchni na werandę.
– Ciekawa jestem, czy poprosiła Dudleya, żeby jej powybijał dodatkowe drzwi. Nie

rozumiem, jak ona potrafi pracować w takiej kuchni, do której nie wiadomo skąd może jej za
plecami ktoś wleźć. Cóż ona może w tej kuchni spotykać, że musiała sobie zabezpieczyć
wszelkie możliwe drogi ucieczki? Ciekawa jestem...

– Och, zamknij się – powiedziała przyjaznym tonem Theodora. – Wiadomo, że

znerwicowana kucharka nie zdoła przyrządzić dobrych sufletów. A poza tym, ona na pewno
podsłuchuje na schodach. Otwórzmy któreś z tych drzwi i podeprzyjmy je czymś.

Luke z doktorem nadal stali na werandzie i spoglądali na trawnik, odwróceni plecami do

drzwi wejściowych, znajdujących się dziwnie blisko za nimi. Tuż za domem, zdawałoby się tuż
ponad ich głowami, wznosiły się szczyty pagórków, posępne i milczące w strugach deszczu.
Eleanor spacerowała wzdłuż werandy, rozmyślając, że nigdy przedtem nie widziała domu, który
byłby tak całkowicie okrążony. „Niczym o wiele za ciasny pasek” – pomyślała. „Ciekawa
jestem, czy dom ten rozleciałby się, gdyby nie było tu tej werandy”.

Okrążyła już prawic cały dom dookoła, kiedy nagle ujrzała wieżę. Wyrosła przed nią

niespodziewanie, bez żadnego uprzedzenia, gdy wynurzyła się zza zakrętu. Zbudowana była
z szarego kamienia, groteskowo masywna, wciśnięta mocno w drewniany bok domu,
przymocowana doń nieodzowną werandą. „Ohydna!” – pomyślała. Potem przyszło jej do głowy,
że nawet gdyby pewnego dnia cały dom stanął w płomieniach, to wieża i tak pewno
zachowałaby się i stała nadal szara i złowroga nad zgliszczami, ostrzegając ludzi przed ruinami
Domu na Wzgórzu. Być może gdzieniegdzie wypadłyby z niej cegły, umożliwiając sowom
i nietoperzom wtargnięcie do środka i zagnieżdżenie się wśród książek złożonych na dole.
W połowie jej wysokości znajdowały się okna, wąskie, pochyłe szczeliny wciśnięte w kamienie.
Zastanawiała się, jak by się czuła, patrząc przez nie na dół, i nie mogła zrozumieć, dlaczego nie
była w stanie wejść do środka wieży.

„Nigdy nie popatrzę przez te okna na dół” – pomyślała i próbowała wyobrazić sobie te kręte,

żelazne schody wijące się dookoła, na górę. Szczyt wieży pokrywał stożkowy, drewniany dach
zwieńczony iglicą. W każdym innym domu taka wieża byłaby jedynie śmieszna, lecz tutaj,
w Domu na Wzgórzu, iglica zdawała się wyczekiwać z radością na jakieś drobne stworzenie,
które zakradłoby się nocą z małego okienka, weszło na spadzisty dach, sięgnęło szczytu i zaczęło
zawiązywać sznurek...

– Uważaj, bo upadniesz – ostrzegł ją Luke, a Eleanor zaparło dech w piersiach. Z wysiłkiem

spuściła oczy i spostrzegła, że trzymała się kurczowo poręczy werandy, przechylona daleko
w tył. – Nie wierz, że uda ci się zachować równowagę w tym moim uroczym domu.

Eleanor zakręciło się w głowie. Odetchnęła głęboko i zachwiała się. Luke złapał ją

i przytrzymał, a ona próbowała odzyskać równowagę w tym rozhuśtanym świecie, w którym
drzewa i trawnik były dziwnie przechylone na bok, a niebo kołysało się i wirowało ponad nią.

– Eleanor? – odezwała się gdzieś obok Theodora. Usłyszała odgłos kroków doktora

biegnącego po werandzie.

– Ten przeklęty dom. Trzeba go mieć bez przerwy na oku – powiedział Luke.
– Eleanor? – spytał doktor.
– Już nic mi nie jest – odpowiedziała, potrząsając głową i usiłując stanąć na własnych

nogach. – Przechyliłam się do tyłu, bo chciałam zobaczyć czubek wieży, i zakręciło mi się
w głowie.

– Kiedy ją złapałem, stała przechylona nieomal w poprzek – oznajmił Luke.
– Ja też miałam takie wrażenie dziś rano, tak jakbym chodziła po ścianach – przyznała się

Theodora.

– Wprowadźcie ją do środka – powiedział doktor. – Wewnątrz nie odczuwa się tego tak

bardzo.

– Naprawdę, nic mi już nie jest – zapewniała Eleanor zawstydzona. Pewnym krokiem

przeszła przez werandę w kierunku drzwi wejściowych, teraz znowu zamkniętych. – Myślałam,
że zostawiliśmy je otwarte – zauważyła lekko drżącym głosem.

Doktor podszedł do niej i mocnym pchnięciem otworzył je ponownie. W środku,

w korytarzu wszystko wróciło na swoje miejsce. Wszystkie drzwi, które zostawili na oścież
otwarte, były teraz szczelnie zamknięte. Doktor otworzył drzwi do pokoju gier i zobaczył, że
drzwi do jadalni również zostały zatrzaśnięte, a mały taborecik, którym je podparli, stał pod
ścianą. Drzwi i okna w salonie i buduarze, a także w oranżerii, zostały także zamknięte, firanki
i kotary szczelnie zasunięte. Wszystkie pomieszczenia ponownie pogrążyły się w ciemności.

– To musi być sprawka pani Dudley – stwierdziła Theodora, podążając za mężczyznami,

którzy biegali z pokoju do pokoju, otwierając szeroko wszystkie okna i drzwi oraz odsuwając
kotary, aby wpuścić do środka ciepłe wilgotne powietrze.

– Wczoraj pani Dudley zrobiła to samo, jak tylko obie z Eleanor zeszłyśmy jej z drogi.

Wolała je pozamykać, aniżeli czekać, aż się same zamkną. A wszystko dlatego, że zarówno
drzwi, jak i okna należy trzymać zamknięte, a naczynia przynależą... – Zaczęła się śmiać
głupkowato, a rozdrażniony doktor zmarszczył brwi.

– Pani Dudley powinna wiedzieć, co do niej należy. Jeśli nie będzie innego wyjścia, to zabiję

te drzwi gwoździami. – Przeszedł wąskim korytarzem w stronę ich małego buduaru i jednym
pchnięciem otworzył z trzaskiem drzwi. – Utrata cierpliwości nic tu nie pomoże – stwierdził,
kopiąc je ze złością.

– A może odrobina sherry przed obiadem? – zaproponował przyjaźnie Luke. – Prosimy do

środka, moje panie.

2

– Pani Dudley, suflet był wyśmienity – pochwalił doktor, odkładając widelec.
Pani Dudley odwróciła się, aby popatrzeć na niego przez chwilę, i poszła do kuchni

z pustym naczyniem.

Doktor westchnął i wzruszył ramionami ze znużeniem.
– Po wczorajszym czuwaniu muszę odrobinę odpocząć po południu. A pani – zwrócił się do

Eleanor – również dobrze zrobiłaby godzina odpoczynku. Być może regularny poobiedni relaks
dobrze zrobiłby nam wszystkim.

– Ach, rozumiem! – powiedziała Theodora z rozbawieniem. – Muszę uciąć sobie poobiednią

drzemkę. Śmiesznie to będzie wyglądało, jak wrócę do domu. Zawsze jednak będę mogła
powiedzieć, że w czasie pobytu w Domu na Wzgórzu należało to do mojego dziennego
harmonogramu.

– Być może będziemy mieli kłopoty ze snem w nocy – wyjaśnił doktor, a wokół stołu

powiało lekką grozą. Natychmiast przygasł połysk srebra i kolor porcelany, a nad pokojem
zawisła mała chmurka, którą przywiodła ze sobą panią Dudley.

– Jest już pięć minut po drugiej – oznajmiła.

3

Eleanor nie spała tego popołudnia, mimo że miała na to wielką ochotę. Leżała za to na łóżku

w zielonej sypialni i przyglądała się, jak Theodora czyści sobie paznokcie, gawędząc z nią
leniwie. Nie chciała przyznać się sama przed sobą, że poszła za Theodora do jej pokoju,
ponieważ nie miała odwagi zostać sama.

– Uwielbiam się stroić – przyznała się Theodora, patrząc z aprobatą na własną dłoń. –

Chciałabym się kiedyś cała wymalować.

Eleanor usadowiła się wygodniej na łóżku.
– Złotą farbą – zaproponowała bez namysłu. Przymknęła oczy i wyobraziła sobie Theodorę

jako barwna plamę na podłodze.

– Lakier do paznokci, perfumy, sole do kąpieli – wyliczała Theodora jak miasta wzdłuż

Nilu. – Tusz do rzęs. Ty w ogóle o tych rzeczach nie myślisz, Eleanor.

Eleanor roześmiała się i zamknęła oczy.
– Nie mam na to czasu.
– Zanim stąd wyjedziemy, zrobię z ciebie zupełnie inną osobę. Nie lubię przebywać

z bezbarwnymi kobietami – zaśmiała się, żeby jej pokazać, że żartuje. A potem ciągnęła dalej: –

Myślę, że pomaluję ci paznokcie u nóg na czerwono.

Eleanor także się roześmiała i wystawiła gołą stopę. Po chwili, prawie przez sen, poczuła

dziwne, chłodne dotknięcie pędzelka na paznokciach i wzdrygnęła się.

– Taka słynna kurtyzana jak ty powinna być przyzwyczajona do posługiwania służących –

stwierdziła Theodora. – Masz brudne nogi.

Eleanor zerwała się i wstrząśnięta usiadła na łóżku. Spojrzała na swoje stopy i przekonała

się, że faktycznie były brudne, a paznokcie miała wymalowane na jasnoczerwono.

– Ależ to okropne! – krzyknęła do Theodory bliska płaczu. – To nikczemne! – A potem

roześmiała się z bezsilności, widząc wyraz twarzy Theodory. – Pójdę umyć nogi.

– Świetnie. Kochana, moje nogi też są brudne, tylko zobacz.
– W każdym razie nie lubię, jak ktoś koło mnie coś robi.
– Jesteś najbardziej zwariowaną osobą, jaką w życiu widziałam.
– Nie lubię uczucia bezradności. Moja mama...
– Twoja mama byłaby zachwycona, gdyby zobaczyła te twoje czerwone paznokcie –

przerwała jej Theodora. – Wyglądają bardzo ładnie.

Eleanor jeszcze raz spojrzała na swoje nogi.
– Wydaje mi się to takie nikczemne – powiedziała nie wiadomo dlaczego. – To znaczy, na

moich stopach. Czuję się jak głupiec.

– Mam wrażenie, że myli ci się nikczemność z głupotą. – Theodora zaczęła chować swoje

przybory. – W każdym razie nie zmyję ci tego lakieru i obie się przekonamy, czy doktor i Luke
zauważą twoje nogi.

– Wszystko, co mówię, wydaje ci się głupie.
– Albo nikczemne. – Theodora spojrzała na nią poważnie. – Wydaje mi się, że powinnaś

wrócić do domu, Eleanor.

„Czyżby ona się ze mnie śmiała?” – zastanawiała się Eleanor. „Czyżby zdecydowała, że nie

nadaję się do tego eksperymentu?”

– Nie chcę stąd odejść – powiedziała głośno, a Theodora znów przyjrzała się jej szybko

i odwróciła wzrok. Dotknęła lekko palców Eleanor.

– Lakier jest już suchy – stwierdziła. – Przeraziłam się czymś przez chwilę. – Wstała

i przeciągnęła się. – Chodźmy, poszukajmy naszych panów.

4

Luke stał w korytarzu na górze i ze znużeniem opierał się o ścianę, wspierając głowę na

złotej ramie ryciny przedstawiającej jakieś ruiny.

– Ciągle myślę o tym domu jako o mojej przyszłej własności. Teraz nawet częściej niż

przedtem. Powtarzam sobie, że kiedyś będzie należał do mnie i zadaję sobie pytanie dlaczego. –
Wskazał dłonią na korytarz. – Gdyby mnie tak fascynowały drzwi albo złocone zegary czy
miniatury, gdybym tak kiedyś zapragnął własnego, tureckiego kącika, to pewno uważałbym
Dom na Wzgórzu za prawdziwe królestwo z bajki.

– W czasach, kiedy go budowano, dom ten uchodził za bardzo elegancki – stwierdził lojalnie

doktor. Skierował się w stronę wielkiego pokoju na końcu korytarza, który kiedyś był pokojem
dla dzieci. – A teraz będziemy mieli okazję przyjrzeć się tej wieży przez okno – powiedział
i wzdrygnął się, przechodząc przez drzwi. Potem odwrócił się i spojrzał za siebie ze
zdziwieniem. – Czy to możliwe, aby tu był przeciąg?

– Przeciąg? W Domu na Wzgórzu? – zaśmiała się Theodora. – Chyba że udało się panu

zostawić któreś z tych drzwi otwarte.

– Wobec tego przejdźcie tędy jedno po drugim – poprosił doktor. Theodora podeszła bliżej

i skrzywiła się, stając w drzwiach.

– Jak przy wejściu do grobowca – powiedziała. – Ale wewnątrz jest całkiem ciepło.
Luke zawahał się w zimnym miejscu, a potem prędko wszedł do środka. Eleanor weszła za

nim i poczuła niewiarygodnie przenikliwe zimno, które przeszyło ją do szpiku kości pomiędzy
jednym krokiem a drugim. „Tak jakbym przeszła przez ścianę lodu” – pomyślała i spytała
doktora: – Co to może być?

Doktor zacierał ręce z radością.
– Zatrzymaj sobie te tureckie kąty, mój chłopcze. – Wyciągnął rękę i potrzymał ją ostrożnie

nad punktem, w którym koncentrowało się zimno. – Nikt nie potrafi tego wytłumaczyć. Typowa
cecha grobowców, jak zauważyła Theodora. W zimnym miejscu na plebanii w Borley
temperatura spada zaledwie o jedenaście stopni – tłumaczył z przejęciem. – Tutaj jednak jest
o wiele zimniej. To musi być serce domu.

Theodora i Eleanor przysunęły się bliżej siebie. Mimo że w pokoju dziecięcym było ciepło,

to jednak panował tam stęchły zaduch, a zimno, które przenikało w drzwiach, zdawało się
nieomal namacalne, dostrzegalne gołym okiem niczym bariera, którą należało pokonać, aby się
stamtąd wydostać. Wewnątrz pokoju było ciemno, a zwierzęta wymalowane na ścianach wcale
nie wyglądały na wesołe. Wręcz przeciwnie, sprawiały wrażenie złapanych w pułapkę, zdawały
się pokrewne zdychającym jeleniom z łowieckich sztychów, którymi udekorowane były ściany
pokoju do gier. Pokój dziecięcy, większy od pozostałych sypialni, cechowała trudna do
określenia atmosfera zaniedbania, jakiej nie było w żadnej innej części Domu na Wzgórzu.
Eleanor przyszło na myśl, że nawet pracowita pani Dudley nie mogła się zdobyć na
przekroczenie tej bariery zimna częściej, aniżeli było to absolutnie konieczne.

Luke wyszedł z powrotem na korytarz i sprawdzał dywan, który tam leżał, a potem obejrzał

ściany, ostukując całą powierzchnię w nadziei, że odnajdzie przyczynę tej dziwnej różnicy

temperatur.

– To nie może być wynikiem przeciągu – stwierdził, spoglądając na doktora. – Chyba że

mają tu bezpośrednie połączenie z biegunem północnym. Nie ma tu żadnych szczelin.

– Ciekaw jestem, kto spał w tym pokoju dziecięcym – zastanawiał się bezsensownie doktor.

– Czy sądzicie, że jak dzieci wyrosły, to go po prostu zamknięto?

– Spójrzcie! – powiedział Luke, wskazując palcem w górę. W dwóch końcach korytarza,

ponad drzwiami dziecięcej sypialni, umieszczono dwie uśmiechnięte główki, mające
przypuszczalnie stanowić wesołą dekorację wejścia. Nie były jednak wcale radośniejsze czy
bardziej beztroskie od wymalowanych wewnątrz pokoju zwierząt. Wzrok ich, uchwycony na
zawsze w wykrzywionych uśmiechach, spotykał się w punkcie, w którym koncentrowało się
owo przenikliwe, zjadliwe zimno. – Mrożą wzrokiem każdego, kto stoi w zasięgu ich pola
widzenia.

Zaciekawiony doktor wyszedł na korytarz i spojrzał do góry.
– Nie zostawiajcie nas tu samych! – krzyknęła Theodora i wybiegła z sypialni, ciągnąc za

sobą Eleanor poprzez pasmo zimna, które przypominało zimne uderzenie. – Dobre miejsce do
mrożenia piwa – stwierdziła i pokazała język roześmianym główkom.

– Muszę to wszystko dokładnie opisać – powiedział uradowany doktor.
– To zimno nie robi wrażenia bezstronnego – zauważyła nieśmiało Eleanor, gdyż nie była

tak zupełnie pewna, co miała na myśli. – Wydawało mi się, że to było celowe, tak jakby chciało
mi zadać nieprzyjemny cios.

– To wszystko przypuszczalnie przez te twarze – powiedział doktor, klęcząc na kolanach

i obmacując rękami podłogę. – Centymetr i termometr – mruknął do siebie. – A także kreda do
zakreślenia okręgu. Być może zimno to potęguje się w nocy. Wszystko od razu wydaje się
straszne, jeśli myślimy, że ktoś na nas patrzy – zwrócił się do Eleanor.

Luke jeszcze raz przeszedł przez mroźną strefę, dygocąc z zimna, i zamknął drzwi do

dziecięcej sypialni. Jednym susem wrócił do reszty towarzystwa czekającego na niego
w korytarzu, tak jakby myślał, że zdoła uniknąć zimna, jeśli tylko uda mu się nie dotknąć stopą
podłogi. Wszyscy od razu zauważyli, o ile ciemniej zrobiło się wokół nich przy zamkniętych
drzwiach pokoju dziecięcego.

– Chodźmy na dół do naszego buduaru – odezwała się Theodora z niepokojem. – Tutaj

czuję, że te pagórki za bardzo nas przytłaczają.

– Już po piątej – zauważył Luke. – Najwyższy czas na drinka. Mam nadzieję, że zaufa mi

pan również dzisiaj i pozwoli przygotować sobie koktajl.

– Za dużo wermutu – mruknął doktor i z ociąganiem podążył za nimi, spoglądając przez

ramię na drzwi do dziecięcej sypialni.

5

– Proponuję – odezwał się doktor, odkładając serwetkę – żebyśmy napili się kawy w naszym

małym buduarze. Uważam, że ten kominek nas rozwesela.

– Pani Dudley już wyszła, możemy więc na wyścigi pootwierać wszystkie okna i drzwi

i pościągać wszystko z półek – zachichotała Theodora.

– Ten dom wydaje się zupełnie inny, gdy jej tu nie ma – zauważyła Eleanor.
– Bardziej pusty – przyznał Luke i pokiwał głową. Zajął się ustawianiem na tacy filiżanek

z kawą. Doktor poszedł pierwszy, uparcie otwierając przed nimi drzwi i podpierając je, czym się
dało. – Co wieczór nagle dociera do mnie to, że jesteśmy tu sami.

– Mimo że pani Dudley nie jest najlepszym towarzystwem, to jednak myślę, że to śmieszne

– powiedziała Eleanor, spoglądając na nie sprzątnięty stół. – Nie lubię pani Dudley tak samo jak
i wy, ale moja mama nigdy nie pozwoliłaby mi zostawić stołu w takim stanie aż do rana.

– Jeśli chce stąd wyjść przed zmrokiem, to musi sprzątać rano – odpowiedziała Theodora

obojętnie. – Ja z pewnością nie zrobię tego za nią.

– To nieładnie odejść od stołu i zostawić po sobie brudne naczynia.
– I tak nie wiesz, na których półkach je potem poustawiać. Ona i tak musiałaby jutro pomyć

wszystko od nowa, żeby się pozbyć twoich odcisków palców.

– Może przynajmniej wezmę sztućce i namoczę...
– Nie! – krzyknęła Theodora i złapała ją za rękę. – Czy chcesz iść do tej kuchni z tymi

wszystkimi drzwiami sama?

– Nie – zaprzeczyła Eleanor, kładąc z powrotem zebrane widelce na stole. – Myślę, że nie. –

Zawahała się, patrząc niespokojnie na stół, na pomięte serwetki, krople wina wylanego obok
nakrycia Luke’a i pokręciła głową. – Nie wiem, co by na to powiedziała moja mama.

– Chodźmy już stąd. Oni zapalili nam światła.
W małym buduarze wesoło buzował ogień w kominku. Theodora usiadła obok tacy z kawą,

a Luke wyjął z kredensu butelkę brandy, którą starannie schował uprzedniej nocy.

– Za wszelką cenę musimy być dzisiaj weseli – powiedział. – Dzisiaj również wyzywam

pana, doktorze.

Przed obiadem przetrząsnęli wszystkie pokoje na dole w poszukiwaniu wygodnych krzeseł

i lamp, w rezultacie czego mały buduar stał się najmilszym pokojem w całym domu.

– Dom na Wzgórzu był dla nas dzisiaj bardzo łaskawy – stwierdziła Theodora, podając kawę

Eleanor, która usiadła na nadmiernie wymoszczonym krześle. – Żadnych garnków do mycia dla
Eleanor, przyjemny wieczór w dobrym towarzystwie, a jutro – kto wie? – może znowu słońce.

– Musimy zaplanować piknik – ucieszyła się Eleanor.
– Rozleniwię się i roztyję w tym Domu na Wzgórzu – ciągnęła Theodora. Uporczywość,

z jaką wymieniała nazwę domu, niepokoiła i martwiła Eleanor...To tak, jakby robiła to
umyślnie” – myślała. „Jakby celowo mówiła mu, że zna jego imię, wyzywała go, aby mu
przypomnieć, że tu jesteśmy. Czyż to nie zuchwałość?”

– Dom na Wzgórzu. Dom na Wzgórzu, Dom na Wzgórzu – powtarzała cicho Theodora,

uśmiechając się do Eleanor.

– Niech mi pani powie – uprzejmie zwrócił się Luke do Theodory – skoro jest pani

księżniczką, jaka jest polityczna sytuacja w pani kraju?

– Bardzo nieustabilizowana. Uciekłam z domu, ponieważ mój ojciec, to znaczy król, nalegał,

abym wyszła za mąż za Czarnego Michała, pretendenta do tronu. Ja naturalnie nie mogę znieść
jego widoku, tego jego kolczyka w uchu i tego, że bije pachołków szpicrutą.

– Co za nieustabilizowany kraj – przyznał Luke. – Jak ci się w ogóle udało stamtąd uciec?
– Uciekłam na furze siana, przebrana za mleczarkę. Nikomu nawet nie przyszło do głowy,

żeby mnie tam szukać. Potem przekroczyłam granicę z papierami, które sama sfałszowałam
w chatce drwala.

– A zatem Czarny Michał przejmie władzę w kraju poprzez zamach stanu.
– Bez wątpienia. Lecz mnie jest to już obojętne. „Przypomina mi to czekanie w gabinecie

dentystycznym” – pomyślała Eleanor, przyglądając się im znad filiżanki kawy...Siedzenie
w kolejce i słuchanie zawadiackich dowcipów pozostałych pacjentów, których wcześniej czy
później i tak czeka spotkanie z dentystą”.

Spojrzała nagle w górę, czując obok siebie doktora, i uśmiechnęła się niepewnie.
– Zdenerwowana? – zapytał doktor, a Eleanor przytaknęła.
– Tylko dlatego, że nie wiem, co się tu będzie dalej działo – przyznała.
– Ja też. – Doktor przysunął sobie krzesło i usiadł bliżej niej. – Czy ma pani wrażenie, że coś

się tu wkrótce stanie?

– Tak, wydaje mi się, że wszystko tu na coś czeka.
– A oni – doktor skinął w kierunku pozostałej dwójki, naśmiewającej się z siebie nawzajem

– usiłują stawić temu czoło na swój sposób. Ciekaw jestem, co tu nas wszystkich spotka. Miesiąc
temu nigdy bym nie przypuszczał, że będziemy we czwórkę siedzieć w tym domu. – Eleanor
zauważyła, że nie nazwał go po imieniu. – Czekałem na to bardzo długo.

– Czy uważa pan, że mamy rację, że tu zostaliśmy?
– Czy mamy rację? Uważam, że jest to wprost niewiarygodna głupota. Myślę, że atmosfera,

jaka tutaj panuje, może wydobyć z nas wszystkie nasze słabostki i przywary i rozdzielić nas
zaledwie po paru dniach. Naszą jedyną obroną jest ucieczka. W końcu dom nie może nas gonić,
nieprawdaż? Jeśli poczujemy się zagrożeni, to po prostu stąd wyjedziemy, tak samo jak tu
przyjechaliśmy. I tak szybko, jak się tylko da – dodał sucho.

– Zostaliśmy jednak ostrzeżeni, a poza tym jest tu nas czworo.

– Wspomniałem już o tym Theodorze i Luke’owi. Przyrzeknij mi, że jak tylko poczujesz, że

w jakimś sensie dom ci zagraża, to natychmiast stąd wyjedziesz.

– Przyrzekam – odpowiedziała Eleanor z uśmiechem. „On próbuje mi dodać odwagi” –

pomyślała i była mu za to wdzięczna.

– Wszystko jest w porządku, naprawdę – zapewniła go.
– Bez wahania wyślę panią do domu, jeśli okaże się to konieczne. Luke – powiedział,

podnosząc się z fotela. – Czy panie nam wybaczą?

Panowie zajęli się ustawianiem szachów, a Theodora spacerowała po pokoju z filiżanką

w ręku.

„Porusza się niczym zwierzę, czujne i niespokojne” – pomyślała Eleanor. „Nie może

usiedzieć spokojnie, gdy w powietrzu unosi się choćby najsłabsza oznaka zagrożenia. Wszyscy
czujemy się nieswojo.”

– Chodź, usiądź tu przy mnie – odezwała się, a Theodora podeszła do niej z gracją. Usiadła

na krześle zwolnionym przed chwilą przez doktora i przechyliła ze zmęczenia głowę.

„Jakaż ona jest śliczna” – pomyślała Eleanor. „Jakaż bezmyślna, szczęśliwa i piękna”.
– Zmęczona?
Theodora z uśmiechem odwróciła głowę.
– Nie jestem w stanie dłużej czekać.
– Właśnie myślałam, że wyglądasz na bardzo odprężoną.
– A ja właśnie zastanawiałam się nad tym – kiedyż to było? Przedwczoraj? Zastanawiałam

się, jakżeż ja mogłam zostawić to wszystko, co zostawiłam za sobą, i przyjechać tutaj. Być może
to po prostu tęsknota za domem.

– Tak szybko?
– Czy tęsknisz czasami za domem? Gdybyś była właścicielką Domu na Wzgórzu, to czy

potrafiłabyś za nim tęsknić? Ciekawa jestem, czy te dwie dziewczynki płakały za tym swoim
ciemnym pokojem, kiedy je stąd zabrano?

– Ja nigdy znikąd nigdzie nie wyjeżdżałam – przyznała się ostrożnie Eleanor. – Trudno więc,

abym odczuwała tęsknotę za domem.

– A teraz? Za tym twoim małym mieszkankiem?
– Być może – odpowiedziała zapatrzona w ogień. – Nie miałam go jeszcze na tyle długo,

aby uwierzyć, że rzeczywiście jest moje.

– Ja tęsknię za własnym łóżkiem – wyznała Theodora, a Eleanor pomyślała:
„Znowu się dąsa. Kiedy jest głodna, zmęczona lub znudzona, zachowuje się jak małe

dziecko”.

– Jestem śpiąca – oznajmiła Theodora.
– Już po jedenastej – zauważyła Eleanor i obejrzała się za siebie, aby spojrzeć na grających

w szachy. W tym samym momencie doktor wykrzyknął z radosnym tryumfem, a Luke się
roześmiał.

– No proszę, mój panie! No proszę!
– Przyznaję, pobił mnie pan – stwierdził Luke i zaczął zbierać szachy do pudełka.
– Czy istnieje jakiś powód, dla którego nie mógłbym wziąć odrobinki brandy na górę? Tylko

po to, żeby łatwiej mi było zasnąć albo żeby dodać sobie odwagi. Tak naprawdę to zamierzam
jeszcze sobie trochę poczytać. – Doktor uśmiechnął się do obu pań.

– Czy nadal czyta pan Pamelę?– spytała Eleanor.
– Tom drugi. Pozostały mi jeszcze trzy, a potem wezmę się do Clarissy Harlowe. Może Luke

chciałby ode mnie pożyczyć...

– Nie, dziękuję – powiedział Luke pospiesznie. – Przywiozłem ze sobą całą walizkę

kryminałów.

Doktor rozejrzał się dookoła.
– Ogień ugaszony, światła pogaszone. Zostawimy drzwi otwarte, żeby pani Dudley miała

rano co zamykać.

Zmęczeni weszli jedno za drugim na wielkie schody, gasząc za sobą światła.
– A swoją drogą, czy macie przy sobie latarkę? – spytał doktor, na co oni skinęli głowami,

bardziej zainteresowani snem aniżeli falą ciemności, jaka wzbierała za nimi.

– Dobranoc wszystkim – odezwała się Eleanor, otwierając drzwi do niebieskiej sypialni.
– Dobranoc – odpowiedzieli Luke i Theodora.
– Dobranoc, śpijcie dobrze – pożegnał ich doktor.

6

– Juz idę, mamo, już idę! – krzyknęła Eleanor, szukając po omacku światła. – Już dobrze,

idę, idę, idę.

– Eleanor! Eleanor!
– Już idę, idę! – odpowiedziała z irytacją w głosie. – Chwileczkę, już idę!
– Eleanor?
A potem przypomniała sobie, wstrząśnięta do żywego: „Przecież jestem w Domu na

Wzgórzu”. Myśl ta przebudziła ją natychmiast. Zmarznięta i drżąca wyskoczyła z łóżka.

– Co to takiego? – krzyknęła. – Theodoro!
– Eleanor! Chodź tutaj!
– Już idę!
Nie było czasu na zapalenie światła. Kopnęła stojący jej na drodze stolik, zdziwiona

wywołanym przez jego wywrócenie łomotem, i po krótkiej szarpaninie z drzwiami do łazienki

weszła do środka.

„To wcale nie był odgłos upadającego stolika. To moja mama stukała w ścianę”.
Na szczęście w pokoju Theodory paliło się światło. Dziewczyna siedziała na łóżku

z rozwichrzonymi we śnie włosami. Oczy miała szeroko otwarte z powodu nagłego
przebudzenia.

„Ja pewno też tak wyglądam” – pomyślała Eleanor i powiedziała: – Już jestem, co się stało?

– A potem po raz pierwszy usłyszała wyraźnie odgłos czegoś, co dochodziło do niej od chwili
przebudzenia. – Co to jest? – szepnęła.

Usiadła wolno na łóżku Theodory, zastanawiając się nad dziwnym wewnętrznym spokojem,

który nią owładnął.

„Teraz” – pomyślała. „Teraz! To tylko jakiś łoskot i potworne, przeszywające na wskroś

zimno. To tylko huk dochodzący z końca korytarza, gdzieś spod drzwi dziecięcej sypialni,
i zimno, lodowate zimno. To nie mania stuka w ścianę”.

– Coś puka do drzwi – stwierdziła racjonalnie Theodora. – To wszystko. Luke z doktorem na

pewno już sprawdzają, co się tam dzieje.

„To wcale nie przypominało stukania matki w ścianę, znowu coś mi się przyśniło”.
– Łup, łup, łup – powiedziała Theodora.
– Puk, puk, puk – powtórzyła za nią Eleanor i zachichotała. „Jestem spokojna – pomyślała –

ale jest mi tak strasznie zimno. Ten huk to tylko zwykłe łomotanie do drzwi, stukanie raz po raz.
Czy tego trzeba się obawiać? To taki łoskot – to byłoby chyba najlepsze określenie. Przypomina
łomotanie dzieci do drzwi, a nie stukanie matki w ścianę, kiedy potrzebuje pomocy. Luke
z doktorem na pewno już tam są. Czy tak wyglądają zimne dreszcze, przebiegające ludziom po
plecach? To wcale nie jest przyjemne. Zaczynają się gdzieś w żołądku i obiegają cię wkoło
niczym fale, z góry na dół, jak coś żywego. Jak coś żywego. Tak, jak coś żywego”.

– Theodoro – zaczęła i zamknęła oczy, zacisnęła mocniej zęby i objęła się ciasno rękami. –

To się zbliża.

– To tylko zwykły huk – powiedziała Theodora i przysunęła się bliżej Eleanor. – To tylko

takie echo.

Eleanor pomyślała, że brzmiało to jak jakiś głuchy łomot, tępe uderzenie, tak jakby coś

waliło w drzwi żelaznym czajnikiem, drągiem albo rękawicą. Jakby coś tłukło w drzwi
regularnie przez minutę, a potem nagle przycichło, by znowu po jakimś czasie ponowić walenie
do kolejnych drzwi na drugim końcu korytarza. Zdawało się jej, że słyszy dochodzące z daleka
głosy doktora i Luke’a, wołających skądś z dołu, i pomyślała: „Ich tu wcale z nami nie ma”.
Nagle żelastwo zaczęło grzmocić w któreś z pobliskich drzwi.

– Może przejdzie na drugą stronę korytarza – szepnęła Theodora, a Eleanor pomyślała sobie,

że najdziwniejszą rzeczą w tym niewiarygodnym przeżyciu było to, że Theodora doświadczała

tego samego.

– O nie! – wykrzyknęła Theodora i natychmiast usłyszały łoskot po drugiej stronie

korytarza. Był o wiele intensywniejszy, wprost ogłuszający. Były to uderzenia w drzwi obok.
„Czyżby coś chodziło tam i z powrotem po korytarzu, czy coś stąpało nogami po dywanie? Czy
sięgnęło ręką do klamki?”

Eleanor zeskoczyła z łóżka na podłogę i rzuciła się na drzwi, zasłaniając je rękami.
– Idź sobie! Precz! – krzyczała dziko. – Idź stąd! Wynoś się! Uciekaj!
Nastała kompletna cisza. Eleanor, stojąc z twarzą opartą o drzwi, pomyślała nagle: „A jeśli

to coś szukało pomieszczenia, w którym byli ludzie? Co też ja najlepszego zrobiłam?”

Do pokoju zakradło się przejmujące zimno, wypełniając go po brzegi. Wydawać by się

mogło, że mieszkańcy Domu na Wzgórzu spali słodko w tej ciszy, gdy nagle przerwało ją
szczękanie zębami Theodory. Eleanor obróciła się raptownie i wybuchnęła śmiechem.

– Z ciebie to takie duże dziecko.
– Zimno mi – odpowiedziała Theodora. – Jest mi śmiertelnie zimno.
– Mnie też. – Eleanor wzięła zieloną kołdrę i narzuciła ją Theodorze na plecy, po czym

naciągnęła na siebie ciepły szlafrok.

– Cieplej ci teraz?
– Gdzie jest Luke? I doktor?
– Nie wiem. Czy już się rozgrzałaś?
– Nie. – Theodora zadygotała z zimna.
– Za chwilę wyjdę na korytarz i ich zawołam. Czy...
I znowu się zaczęło. Tak jakby coś specjalnie podsłuchiwało pod drzwiami, wyczekiwało na

ich głosy, pragnąc dowiedzieć się, o czym mówiły. Tak jakby chciało je zidentyfikować,
sprawdzić, na ile były przygotowane i czy bardzo się bały. Nagle w ich drzwi grzmotnęło jakieś
żelazo, i to tak nagle, że Eleanor zerwała się z łóżka na równe nogi, a Theodora krzyknęła ze
strachu. Obie podniosły przerażone oczy, gdyż łoskot dochodził do nich z górnego rogu drzwi,
z miejsca położonego powyżej zasięgu ich rąk, a nawet powyżej zasięgu rąk Luke’a i doktora.
Obrzydliwe, upadlające zimno napływało do nich falami od tego czegoś, co znajdowało się za
drzwiami.

Eleanor stała absolutnie nieruchoma, wpatrzona w drzwi. Nie wiedziała, co dalej robić,

mimo że czuła, iż nadal potrafi logicznie myśleć, i nie była sparaliżowana strachem. Z całą
pewnością myślała, że będzie się o wiele więcej bała. Zimno dokuczało jej znacznie bardziej niż
łomot. Ciepły szlafrok Theodory okazał się zupełnie bezużyteczny wobec tych lodowatych
szponów na plecach. Być może w tej sytuacji najinteligentniejszym rozwiązaniem byłoby
podejście do drzwi i otworzenie ich. Na pewno byłaby to naukowa metoda, zgodna
z zapatrywaniami doktora. Eleanor zdawała sobie z tego sprawę, ale nawet gdyby stopy zaniosły

ją aż pod drzwi, żadna siła nie byłaby w stanie zmusić jej ręki do naciśnięcia klamki.
Bezstronnie, beznamiętnie wmawiała sobie, że żadna ręka nie dotknie tej klamki, że żadna ręka
nie została do tego stworzona. Kołysała się lekko, z każdym uderzeniem do drzwi przechylała się
coraz bardziej do tyłu. W końcu przystanęła w bezruchu, ponieważ wydawało się, że łoskot
ucichł.

– Jutro powiadomię dozorcę o tych wadliwych kaloryferach – odezwała się z tyłu Theodora.

– Czy to już koniec?

– Nie! – odpowiedziała z uczuciem mdłości Eleanor. – Nie!
Skoro Eleanor nie chciała otworzyć mu drzwi, to, co stało za nimi, postanowiło wedrzeć się

do środka samo. Eleanor odezwała się głośno:

– Teraz już wiem, dlaczego niektórzy ludzie krzyczą, gdyż obawiam się, że sama zrobię to

za chwilę.

– Jeśli ty zaczniesz krzyczeć, to ja też – Theodora roześmiała się, więc Eleanor prędko

wróciła do łóżka. Objęły się mocno i nadsłuchiwały w pełnym napięcia milczeniu. Po chwili
dobiegły ich odgłosy lekkiego obstukiwania framugi drzwi, nieznaczne, jakby zwiadowcze. Było
to opukiwanie i obmacywanie ich krawędzi w celu znalezienia szpary umożliwiającej wdarcie
się do środka. Poruszyła się klamka, co widząc, Eleanor spytała szeptem:

– Czy drzwi są zamknięte?
Theodora skinęła głową, a potem obróciła się i z przerażeniem spojrzała na drzwi do

przechodniej łazienki.

– Moje też! – szepnęła jej prosto w ucho Eleanor, na co Theodora przymknęła oczy z ulgą.

Przez chwilę trwało ciche, nieprzyjemne obstukiwanie framugi, aż wreszcie to, co było za
drzwiami, wpadło w furię, zebrało się w sobie i ze straszliwym łomotem uderzyło z całej siły
w drzwi. Obie widziały, jak drzwi zatrzęsły się w posadach, zadrżały i poruszyły się
w zawiasach.

– Nie wejdziesz tu! – krzyknęła Eleanor dzikim głosem i znowu zapadła cisza, tak jakby

dom wsłuchiwał się uważnie w jej słowa ze zrozumieniem, cynicznie zgadzając się, nie mając
nic przeciwko dalszemu czekaniu. W pokoju rozległ się cichy szalony chichot, a potem
bezgłośny śmiech. Eleanor usłyszała go z tyłu, poczuła, jak przeleciał jej z góry na dół po
plecach, chełpliwy i nieprzyjemny obiegł cały dom. Owiało je chłodne powietrze. Wreszcie
usłyszały wołanie doktora i Luke’a dochodzące od strony schodów i na szczęście było już po
wszystkim.

Kiedy w końcu nastała cisza, roztrzęsiona Eleanor odetchnęła i poruszyła się sztywno.
– Obejmowałyśmy się jak para zagubionych dzieci – stwierdziła Theodora i przestała ściskać

Eleanor za szyję. – Masz na sobie mój szlafrok.

– Nie wzięłam swojego. Czy to rzeczywiście koniec?

– W każdym razie na dzisiaj – powiedziała stanowczo Theodora. – Nie czujesz tego? Czyż

nie jest ci już cieplej?

Obrzydliwe zimno minęło i tylko lekki dreszczyk przeleciał Eleanor po plecach, kiedy

spojrzała na drzwi. Zaczęła skubać węzeł, który zawiązała na pasku szlafroka.

– Przejmujące zimno jest podobno jednym z objawów szoku.
– Jednym z moich objawów jest z całą pewnością silny szok – stwierdziła Theodora. – Zdaje

się, że idzie doktor i Luke.

Z korytarza dobiegały ich głosy. Rozmawiali szybko i niespokojnie. Eleanor rzuciła szlafrok

na łóżko Theodory i biegnąc do swego pokoju po własny, powiedziała:

– Na litość boską, tylko nie dopuść do tego, żeby zapukali w te drzwi! Jeszcze jeden taki

stukot mnie wykończy.

Słyszała, jak Theodora mówiła im, aby poczekali chwileczkę, n a potem otworzyła drzwi.

Dobiegło ją sympatyczne pytanie Luke’a:

– Co się stało? Wygląda pani tak, jakby zobaczyła pani ducha.
Wróciwszy do pokoju, Eleanor zauważyła, że zarówno doktor, jak i Luke byli całkowicie

ubrani. Przyszło jej na myśl, że być może od tej pory byłoby to całkiem rozsądne rozwiązanie.
Jeśli to przeraźliwe zimno miałoby jeszcze kiedykolwiek powrócić, to następnym razem zastanie
ją śpiącą w wełnianym kostiumie i grubym swetrze. Nie obchodziło jej wcale, co pani Dudley
powiedziałaby na to, że jedna z wczasowiczek śpi w czystej pościeli w ciężkich butach
i wełnianych skarpetkach.

– Jak się panowie czują w domu, w którym straszy?
– Doskonale! – zapewnił Luke. – Po prostu doskonale. Mam dodatkowy pretekst do picia

w środku nocy.

Przyniósł butelkę brandy i kieliszki, a Eleanor pomyślała sobie, że z pewnością tworzą

całkiem niezłą przyjacielską grupę, siedząc we czwórkę w pokoju Theodory o czwartej nad
ranem i popijając brandy. Rozmawiali cicho i szybko, rzucając sobie prędkie, ukryte, pełne
ciekawości spojrzenia. Każde z nich zastanawiało się z pewnością nad tym, jaki wpływ miał na
ich towarzyszy ów paniczny strach, jakie zmiany wywołał w ich twarzach i gestach, jakie nie
strzeżone słabości otworzą w końcu drogę do zguby.

– Czy działo się tu coś podczas naszej nieobecności? Eleanor i Theodora spojrzały na siebie

i roześmiały się – nareszcie szczerze, bez odrobiny strachu czy histerii. Po chwili Theodora
powiedziała ostrożnie:

– Nic szczególnego. Ktoś pukał do drzwi armatnią kulą, a potem próbował się tu dostać,

żeby nas pożreć. Kiedy powiedziałyśmy mu, że nie otworzymy drzwi, zaczął zanosić się od
śmiechu. Poza tym nic nadzwyczajnego.

Eleanor podeszła do drzwi i otworzyła je z ciekawością.

– Myślałam, że cale się roztrzaskają – powiedziała oszołomiona. – A tu nie ma na nich

nawet zadraśnięcia. Ani na tych, ani na żadnych innych. Wszystkie drzwi są idealnie gładkie.

– Jak to miło z jego strony, że nie zniszczył stolarki – zauważyła Theodora, nadstawiając

kieliszek do napełnienia. – Nie przeżyłabym tego, gdyby temu biednemu staremu domowi coś
się stało. – Mrugnęła do Eleanor. – Nellie miała ochotę krzyczeć.

– Ty też.
– Wcale nie. Powiedziałam tak tylko dlatego, żeby ci dotrzymać towarzystwa. Poza tym pani

Dudley już nam przecież powiedziała, że nikt tu nie przyjdzie z pomocą. A gdzie byliście wy,
nasi męscy obrońcy?

– Goniliśmy psa – wyjaśnił Luke. – A w każdym razie jakieś zwierzę, które wyglądało na

psa. – Umilkł, a potem dokończył niechętnie: – Wybiegliśmy za nim na zewnątrz.

Theodora patrzyła na nich zaskoczona, a Eleanor spytała:
– Czy chcecie przez to powiedzieć, że ten pies był tutaj, w środku?
– Widziałem, jak biegł. Mignął mi w oczach, jak się tędy przemykał. Obudziłem Luke’a

i obaj zeszliśmy za nim po schodach na dół i do ogrodu. Zgubiliśmy go gdzieś na tyłach domu.

– Czy drzwi wejściowe były otwarte?
– Nie – odpowiedział Luke. – Drzwi wejściowe były zamknięte. Podobnie jak i wszystkie

pozostałe. Sprawdziliśmy to.

– Kręciliśmy się tu potem przez jakiś czas – dodał doktor. – Nigdy nie przyszłoby nam do

głowy, że panie nie spały, dopóki nie usłyszeliśmy waszych głosów. Jest jednak coś, czego nie
wzięliśmy dotąd pod uwagę.

Spojrzeli na niego zaskoczeni, a on wyjaśnił im, wyliczając na palcach niczym na wykładzie.
– Po pierwsze, obaj zostaliśmy obudzeni wcześniej od was, moje panie. Z całą pewnością

byliśmy na nogach, kręcąc się po całym domu przez dobre dwie godziny. Najwyraźniej
goniliśmy wiatr w polu. Po drugie, żaden z nas – tu spojrzał pytająco na Luke’a – nie słyszał
żadnych dźwięków na górze, dopóki nie dobiegły nas wasze głosy. Wszędzie panowała
absolutna cisza. Oznacza to, że ów łomot do waszych drzwi był dla nas zupełnie niesłyszalny.
Kiedy zaniechaliśmy dalszego czuwania i zdecydowaliśmy się wejść na górę, musieliśmy
najwidoczniej przestraszyć to, co czekało pod waszymi drzwiami. Teraz, kiedy siedzimy tu
razem, wszystko ucichło.

– Nadal nie bardzo rozumiem, co pan ma na myśli – powiedziała Theodora, marszcząc brwi.
– Musimy się zabezpieczyć – wyjaśnił.
– Przed czym? I jak?
– Skoro my zostaliśmy wywabieni na zewnątrz w czasie, gdy więziono was tu na górze –

tłumaczył cicho – to czyż nie jest to wskazówka, że w tym wszystkim chodziło o to, żeby nas
rozdzielić?

Rozdział V

1

Patrząc na siebie w lustrze, w blasku porannego słońca, które zdołało rozjaśnić nawet

błękitną sypialnię Domu na Wzgórzu, Eleanor pomyślała sobie: „To mój drugi dzień w Domu na
Wzgórzu i jestem tak niewiarygodnie szczęśliwa. »Podróże kończą się spotkaniem kochanków«.
Mam za sobą bezsenną noc, naopowiadałam kłamstw, zrobiłam z siebie idiotkę, a tutejsze
powietrze ma posmak wina. Nastraszono mnie tu śmiertelnie, ale w jakiś dziwny sposób czuję,
że zasłużyłam sobie na tę radość. Tak długo na nią czekałam!” Porzuciwszy wreszcie
utrzymywane przez całe życie przekonanie, że nazwanie szczęścia po imieniu oznacza jego
utratę, uśmiechnęła się do siebie w lustrze i powiedziała cicho:

– Jesteś szczęśliwa, Eleanor. Wreszcie podarowano ci twoją miarę szczęścia.
A odwracając się od własnego odbicia, pomyślała: „Podróże kończą się spotkaniem

kochanków, spotkaniem kochanków”.

– Luke? – To Theodora wołała na korytarzu. – Wczoraj w nocy zabrałeś mi pończochę.

Jesteś po prostu podłym złodziejem i mam nadzieję, że pani Dudley dobrze mnie słyszy.

Eleanor usłyszała niewyraźną odpowiedź Luke’a, który zaprotestował, twierdząc, że

dżentelmen miał prawo do zatrzymywania przy sobie dowodów życzliwości okazywanej mu
przez damy, a poza tym był święcie przekonany, że pani Dudley słyszała każde ich słowo.

– Eleanor? – Theodora zaczęła dobijać się do drzwi przechodniej łazienki. – Czy już

wstałaś? Mogę wejść?

– Oczywiście, oczywiście! – odpowiedziała, patrząc na odbicie swej twarzy w lustrze.

„Należy ci się – pomyślała – całe życie na to pracowałaś”.

Theodora otworzyła drzwi i powiedziała radośnie:
– Jak ty dziś rano ładnie wyglądasz, Nell. To dziwne życie najwyraźniej ci służy.
Eleanor uśmiechnęła się do niej, tutejsze życie najwyraźniej dobrze służyło i Theodorze.
– Wedle wszelkich reguł powinnyśmy chodzić z podkrążonymi oczyma i dzikim wyrazem

rozpaczy na twarzy – powiedziała Theodora, obejmując Eleanor i spoglądając na swoje odbicie
obok niej w lustrze. – A tymczasem tylko na nas popatrz! Dwie kwitnące, młode i świeże
ślicznotki.

– Mam już trzydzieści cztery lata – stwierdziła Eleanor i zastanowiła się, co za dziwna

przekora kazała jej dodać sobie dwa lata.

– A wyglądasz na czternaście – odpowiedziała Theodora. – Chodźmy, zasłużyłyśmy na

śniadanie.

Śmiejąc się, zbiegły na wyścigi po schodach na dół i poprzez pokój do gier dotarły do

jadalni.

– Dzień dobry! – odezwał się raźnie Luke. – I jak wam się spało?
– Wyśmienicie, dziękuję – odpowiedziała Eleanor. – Spałam jak niemowlę.
– Było co prawda trochę hałasu – dodała Theodora – ale w tak starych domach jak ten

można się chyba tego spodziewać. Doktorze, co mamy dzisiaj na śniadanie?

– Hmm? – odezwał się doktor, podnosząc na nią wzrok. On jeden wydawał się zmęczony,

ale oczy jarzyły mu się tym samym blaskiem, który płonął w ich własnych.

– Dom w Ballechin – zaczął doktor, delektując się własnymi słowami – plebania w Borley,

zamek w Glamis. To wręcz niewiarygodne, że człowiek może doświadczyć czegoś takiego na
własnej skórze. Zaczynam rozumieć radość, jaką odczuwa prawdziwe medium. Jeśli pozwolicie,
to poproszę jeszcze o odrobinę marmolady. Dziękuję bardzo. Moja żona nigdy mi nie uwierzy.
Czyż nie sądzicie, że jedzenie smakuje tutaj zupełnie inaczej? – Też się nad tym zastanawiałem
i doszedłem do wniosku, że pani Dudley znowu przeszła samą siebie. – Próbowałam sobie
przypomnieć – zaczęła Eleanor – co się tu działo ubiegłej nocy. Pamiętam, że zdawałam sobie
sprawę z tego, że byłam przerażona, ale jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić. – Ja przypominam
sobie tylko to potworne zimno – dodała Theodora i wzdrygnęła się. – Myślę, że to dlatego, iż
wedle wszelkich wzorców myślowych, do których przywykliśmy, było to takie nierealne. To po
prostu nie miało sensu. – Eleanor przerwała i roześmiała się zawstydzona. – Zgadzam się z tobą
– przyznał Luke. – Rano powtarzałem sobie, że to rzeczywiście się zdarzyło. W przeciwieństwie
do koszmaru nocnego, po którym wmawiasz sobie, że nic takiego się nie stało, że to był tylko zły
sen. – Według mnie było to całkiem podniecające – stwierdziła Theodora. Doktor uniósł
ostrzegawczo palec. – Bardzo możliwe, że powodem tego były wody podziemne. – A zatem
wszystkie domy powinno się budować na podziemnych źródłach – orzekła autorytatywnie
Theodora. Doktor zmarszczył brwi. – To nasze podniecenie zaczyna mnie martwić – powiedział.
– Z całą pewnością wszystko to jest odurzające, ale czyż nie może się również okazać
niebezpieczne? Być może jest to swojego rodzaju wpływ atmosfery panującej w Domu na
Wzgórzu? Pierwsza oznaka tego, że już jesteśmy pod jego urokiem. – W takim razie zostanę
zaczarowaną księżniczką – odpowiedziała Theodora.

– Skoro ostatnia noc stanowiła prawdziwy obraz możliwości Domu na Wzgórzu, to nie

wydaje mi się, abyśmy mieli tu wiele kłopotów – stwierdził Luke. – To prawda, że byliśmy
przerażeni i całe to doświadczenie bynajmniej nie było przyjemne, nie przypominam sobie
jednak, abym odczuwał jakiekolwiek fizyczne zagrożenie. Nawet stwierdzenie Theodory, że to,
co siedziało pod ich drzwiami, miało ochotę je pożreć, tak naprawdę nie brzmiało wcale...

– Dobrze wiem, co ona chciała przez to powiedzieć – przerwała Eleanor – ponieważ ja

również uważam, że jest to najwłaściwsze określenie. Ja też miałam wrażenie, że to coś chciało

nas pożreć, wchłonąć w siebie, uczynić nas częścią tego domu. Może... O Boże! Myślałam, że
wiem, o czym mówię, ale nie wychodzi mi to za dobrze...

– Nie grozi nam tu żadne fizyczne niebezpieczeństwo – zapewnił stanowczo doktor. –

W długiej historii duchów jeszcze żaden duch nigdy nikogo fizycznie nie skrzywdził. Ofiara
może jednak wyrządzić sobie krzywdę sama. Nie można nawet powiedzieć, że duchy atakują
umysł człowieka, ponieważ świadomy rozum nie jest podatny na zranienie. Gdy tak tu siedzimy
i rozmawiamy na ten temat, nie ma w nas ani krzty wiary w duchy. Żadne z nas, nawet po
wrażeniach z ostatniej nocy, nie potrafi wymówić słowa „duch” bez mimowolnego uśmiechu.
Niebezpieczeństwo sił nadprzyrodzonych polega na tym, że atakują w punkcie, w którym nasze
współczesne umysły są najsłabsze, w którym porzuciliśmy nasz ochronny pancerz przesądów
i zabobonów i pozostaliśmy bez żadnej zastępczej obrony. Myśląc racjonalnie, żadne z nas nie
uważa, że to, co przebiegło wczoraj w nocy przez ogród, ani to, co tłukło się wczoraj do drzwi,
mogło być duchem, a jednak z całą pewnością coś się działo ubiegłej nocy w Domu na Wzgórzu
i instynktowna ucieczka umysłu w niedowierzanie samemu sobie została uniemożliwiona. Nie
możemy bowiem powiedzieć sobie, że była to tylko nasza wyobraźnia, skoro widziały to jeszcze
trzy inne osoby.

– Mogłabym jednak powiedzieć – zauważyła Eleanor z uśmiechem – że wszyscy troje

jesteście wyłącznie tworem mojej wyobraźni. Nic z tego nie jest prawdą. – Gdybym miał
powody uważać, że pani rzeczywiście w to wierzy – powiedział poważnie doktor – to jeszcze
dziś rano wyrzuciłbym panią z Domu na Wzgórzu. Grawitowałaby pani bowiem w stronę tego
stanu świadomości, w którym z radością wyczekiwałaby pani wszelkich niebezpieczeństw ze
strony Domu na Wzgórzu. – Innymi słowy, doktor uważałby cię za pomyloną, droga Nell. – No
cóż, przypuszczam, że w tej sytuacji byłoby to prawdą – przyznała Eleanor. – Gdybym wzięła
stronę Domu na Wzgórzu i obróciła się przeciwko wam, to pewno wysłalibyście mnie
z powrotem do domu. „Ale dlaczego to zawsze mam być ja? Czyż to ja jestem publicznym
sumieniem?” – zastanawiała się w duchu. „Dlaczego ode mnie oczekuje się, że powiem wprost
to, czego innym nie pozwala zrozumieć ich arogancja?” Czyż to ja jestem najsłabsza, słabsza
nawet od Theodory? Z nas wszystkich ja byłabym z pewnością ostatnią osobą, która mogłaby się
zwrócić przeciwko nim”. – Głośne duchy to jeszcze inna sprawa – tłumaczył dalej doktor,
utkwiwszy przez chwilę wzrok w Eleanor. – Interesują się wyłącznie światem fizycznym,
rzucają kamieniami, przesuwają przedmioty z miejsca na miejsce, tłuką naczynia. Pani Foyster
z plebanii w Borley wytrzymywała to bardzo długo i straciła cierpliwość dopiero wówczas,
kiedy wyrzuciły jej najlepszy imbryk do herbaty przez okno. Złośliwe duchy tego pokroju
zajmują dolny szczebel nadprzyrodzonej drabiny towarzyskiej, są niszczycielskie, ale bezmyślne
i bezwolne, stanowią jedynie nie ukierunkowaną siłę. Czy przypominacie sobie – zapytał
z uśmiechem – urocze opowiadanie Oscara Wilde’a pod tytułem Duch z Canterville –

O amerykańskich bliźniakach, które rozgromiły starego angielskiego ducha – dodała Theodora. –
No właśnie. Mnie zawsze odpowiadała interpretacja, że te amerykańskie bliźniaki same były
źródłem owego nadprzyrodzonego zjawiska. Z pewnością hałaśliwe duchy są zdolne przyćmić
nawet najciekawsze pojawienie się ducha. Z zasady złe duchy przepędzają dobre. – Doktor zatarł
z radością ręce. – Zazwyczaj za jednym zamachem przepędzają wszystkich. W Szkocji znajduje
się pewien dwór, w którym roi się wprost od takich duchów, gdzie w ciągu jednego dnia
wybuchło aż siedemnaście pożarów. Hałaśliwe duchy tego pokroju kochają ni stąd, ni zowąd
wyrzucać ludzi z łóżek. Pamiętam nawet przypadek jednego kleryka, który musiał się
wyprowadzić z domu, ponieważ dzień w dzień dręczyły go duchy, rzucając w niego kościelnymi
śpiewnikami, ukradzionymi z rywalizującego kościoła.

Nagle, zupełnie bez powodu, Eleonor zatrzęsła się ze śmiechu. Chciała podbiec do stołu

i wycałować doktora, miała ochotę wytarzać się na trawniku, śpiewać, krzyczeć, wymachiwać
rękami i obejść dużymi, zaborczymi kołami wszystkie pokoje Domu na Wzgórzu.

„Jestem tu, jestem, jestem!” – myślała. Szybko zamknęła z rozkoszą oczy i spytała doktora

przesadnie wstydliwie:

– Co będziemy dzisiaj robili?
– Ciągle zachowujecie się jak małe dzieci – odpowiedział doktor z uśmiechem. – Stale

pytacie się, co macie dalej robić. A może pobawilibyście się teraz swoimi zabawkami? Albo
sami z sobą? W każdym razie ja muszę dzisiaj trochę popracować.

– Ja mam ogromną ochotę pozjeżdżać sobie po tej poręczy – zachichotała Theodora.

Podobnie jak Eleanor zaczęła odczuwać radosne podniecenie.

– A ja proponuję chowanego – odezwał się Luke.
– Spróbujcie jednak nie oddalać się za bardzo w pojedynkę – przestrzegł doktor. – Nie

potrafię wam podać powodu, dlaczego nie byłoby to wskazane, ale wydaje mi się to całkiem
sensowne.

– Ponieważ w lesie są niedźwiedzie – podpowiedziała Theodora.
– A na poddaszu tygrysy.
– A w wieży mieszka stara wiedźma, a w salonie smok.
– Mówię zupełnie poważnie – powiedział doktor ze śmiechem.
– Już dziesiąta. Sprzątam ze stołu...
– Dzień dobry, pani Dudley – odezwał się doktor, a reszta zaczęła dusić w sobie śmiech.
– Sprzątam o dziesiątej.
– Nie będziemy pani długo zatrzymywać. Jeszcze tylko piętnaście minut, a potem może pani

posprzątać.

– Po śniadaniu sprzątam ze stołu o dziesiątej. Obiad stawiam o pierwszej. Kolację wydaję

o szóstej. Teraz jest dziesiąta.

– Pani Dudley – zaczął doktor surowo, a potem na widok Luke’a duszącego się od

tłumionego śmiechu podniósł serwetkę do oczu i nie wytrzymał. – Może pani posprzątać ze
stołu, pani Dudley – powiedział łamiącym się głosem.

Ich śmiech niósł się po korytarzach i odbijał echem od ścian pokoi i wieży.
– Nie wolno nam stroić sobie żartów z pani Dudley – zakomunikował doktor, po czym

pochylił się do przodu, kryjąc twarz w dłoniach, a jego ramionami raz po raz wstrząsał
paroksyzm śmiechu.

Śmiali się jeszcze przez dłuższy czas, rozmawiając półsłówkami, usiłując powiedzieć sobie

coś i bezładnie wskazując jeden na drugiego palcami, a ich śmiech wstrząsał posadami Domu na
Wzgórzu dopóty, dopóki osłabieni nie ucichli. Wreszcie wykończeni spojrzeli po sobie.

– A teraz... – zaczął doktor i znowu przerwał mu chichot Theodory.
– A teraz... – zaczął doktor raz jeszcze, tym razem bardziej surowo, i wszyscy ucichli. –

Mam jeszcze ochotę na kawę – powiedział błagalnym tonem. – A wy nie?

– Chce pan, żebyśmy poszli do pani Dudley i ją poprosili? – spytała Eleanor.
– Mamy ot tak, podejść do niej i poprosić ją o kawę, mimo że jeszcze nie wybiła ani

pierwsza, ani szósta godzina? – spytała z niedowierzaniem Theodora.

– Mniej więcej – przyznał doktor. – Luke, mój chłopcze, zauważyłem, że dla pani Dudley

jesteś czymś w rodzaju faworyta...

– A kiedyż to zdołał pan coś tak nieprawdopodobnego zauważyć? Pani Dudley patrzy na

mnie z taką samą nienawiścią, z jaką spogląda na garnki niewłaściwie ustawione na półkach.
W oczach pani Dudley...

– Jesteś w końcu przyszłym spadkobiercą domu – przypomniał mu pochlebiającym tonem

doktor. – Pani Dudley musi czuć w stosunku do ciebie to samo, co stary sługa rodziny czuje do
młodego panicza.

– W oczach pani Dudley jestem czymś gorszym od upuszczonego na podłogę widelca.

Błagam pana, jeśli chce pan o cokolwiek poprosić tę starą heterę, to niech pan wyśle do niej
Theo albo naszą czarującą Nell. One się jej nie boją.

– Tylko nie to! – zaprotestowała Theodora. – Nie może pan wysyłać do niej bezradnych

kobiet. Co za tchórze! Chcecie, żebyśmy broniły was na szańcach.

– Może doktor...
– Nonsens, nie zamierzacie chyba prosić o to mnie, starszego człowieka. A poza tym dobrze

wiesz, że ona cię uwielbia.

– Bezczelny brodacz. Gotowy mnie poświęcić za nędzną filiżankę kawy. Nie zdziwcie się,

jeśli stracę z tego powodu życie. Być może pani Dudley jeszcze nie jadła drugiego śniadania.
Jest zupełnie zdolna do tego, aby przyrządzić ze mnie de Luke a la meuniere albo jakieś
dieppoise, w zależności od humoru. Jeśli nie wrócę – Luke pomachał ostrzegawczo palcem pod

nosem doktora – to błagam, abyście się dobrze przyjrzeli temu, co ona wam poda na obiad. –
Skłonił się przesadnie, jak przystało na kogoś, kto wybiera się zabić olbrzyma, i zamknął za sobą
drzwi.

– Ten Luke jest rzeczywiście cudowny! – Theodora przeciągnęła się z rozkoszą.
– Cudowny Dom na Wzgórzu – stwierdziła Eleanor. – Theodoro, z tyłu ogrodu stoi coś

w rodzaju małego domku letniego. Jest cały zarośnięty. Zauważyłam go wczoraj. Może poszły –
byśmy go dzisiaj zwiedzić?

– Świetnie! Chcę zwiedzić każdą piędź Domu na Wzgórzu. Dzisiaj jest zbyt ładnie, żeby

siedzieć w domu.

– Poprosimy Luke’a, żeby z nami poszedł. A pan, doktorze?
– Moje notatki... – zaczął doktor i przerwał w momencie, gdy otworzyły się drzwi.

Otworzyły się tak raptownie, że Eleanor pomyślała sobie, że Luke nie miał w końcu odwagi
stawić czoła pani Dudley. Stał teraz oparty o drzwi, a doktor na widok jego bladej twarzy
wykrzyknął z wściekłością: – Złamałem swoją własną pierwszą zasadę, wysłałem go samego!

Eleanor zaczęła dopytywać się natarczywie:
– Luke, Luke, czy wszystko w porządku?
– Nic takiego się nie stało. – Luke zdobył się nawet na uśmiech. – Chodźcie jednak zobaczyć

coś na korytarzu.

Zmrożeni wyrazem jego twarzy, głosem i uśmiechem, wstali cicho i wyszli za nim do

głównego holu.

– To tutaj – powiedział Luke, a Eleanor poczuła chorobliwy dreszcz, który przeleciał jej po

plecach na widok zapalonej zapałki, którą podniósł do ściany.

– To chyba jakiś napis – zauważyła Eleanor, podchodząc bliżej, żeby się lepiej przyjrzeć.
– Owszem, napis – potwierdził Luke. – Z początku nawet go dobrze nie zauważyłem,

dopiero w drodze powrotnej... Pani Dudley nie zgodziła się – dodał ściśniętym głosem.

– Moja latarka... – Doktor wyjął z kieszeni latarkę i w jej świetle, w miarę jak przesuwał się

z jednego końca holu na drugi, zaczęły się ukazywać wyraźne litery. – Kreda – stwierdził doktor,
podchodząc bliżej, żeby dotknąć liter czubkiem palca. – Ten napis wykonano kredą.

Pismo było duże i rozciągnięte i przypominało Eleanor napisy chuliganów na płocie. Było

jednak niewiarygodnie rzeczywiste. Pokrywało łamanymi liniami całą grubą boazerię. Ciągnęło
się z jednego końca na drugi, nieomal zbyt duże, aby można je było przeczytać, nawet gdyby
stanęło się pod przeciwną ścianą holu.

– Potrafi pani to przeczytać? – spytał Luke cicho.
Doktor przesunął światło latarki po napisie i przeczytał wolno: POMÓŻCIE ELEANOR

WRÓCIĆ DO DOMU.

– Nie! – Eleanor poczuła, jak słowa grzęzną jej w gardle. Zobaczyła swe imię, w miarę jak

doktor je czytał.

„To ja – pomyślała – to moje imię widnieje tam tak wyraźnie. Nie powinno się mnie tak

wymieniać na ścianach tego domu”.

– Wymażcie to, proszę! – powiedziała i poczuła, jak Theodora obejmuje ją ramieniem. – To

szaleństwo!

– Szaleństwo, to prawda – powtórzyła stanowczo Theodora. – Chodź do środka, Nell,

i usiądź. Luke zaraz coś przyniesie i to wymaże.

– Ależ to szaleństwo – powtórzyła Eleanor, opierając się, wpatrzona w swoje imię na

ścianie. – Ale dlaczego?

Doktor stanowczym ruchem wprowadził ją do małego buduaru i zamknął drzwi. Luke

zaatakował napis chusteczką.

– Posłuchaj mnie – zwrócił się doktor do Eleanor. – To, że twoje imię zostało...
– No właśnie! – przerwała Eleanor, patrząc mu prosto w oczy. – Ten dom zna moje imię. On

wie, jak ja się nazywam.

– Zamknij się, dobrze? – Theodora potrząsnęła nią gwałtownie. – Na tej ścianie mogło się

znaleźć imię każdego z nas. Przecież ten dom zna wszystkie nasze imiona.

– Czy to ty napisałaś? – Eleanor spytała Theodorę. – Proszę cię, powiedz mi. Przyrzekam ci,

że nie będę na ciebie zła. Chcę tylko wiedzieć. Może to był tylko żart? Tylko tak, żeby mnie
przestraszyć? – Patrzyła błagalnym wzrokiem na doktora.

– Wiesz dobrze, że nikt z nas tego nie napisał – odpowiedział doktor.
Do pokoju wrócił Luke, wycierając ręce chusteczką, a Eleanor, pełna nadziei, zwróciła się

zaraz do niego.

– Luke, to ty napisałeś, prawda? Wtedy kiedy wyszedłeś po kawę.
– Posłuchaj – powiedział, przysiadając na poręczy jej krzesła – chcesz, żebym wypisywał

twoje imię na ścianach? Wycinał na pniach drzew twoje inicjały? Wypisywał „Eleanor, Eleanor”
na skrawkach papieru? – Pociągnął ją lekko za włosy. – Mam na to zbyt wiele rozumu.
Opamiętaj się.

– No to dlaczego właśnie ja? – spytała Eleanor, patrząc na każdego z nich po kolei.
„Znowu jestem poza nimi” – pomyślała z wściekłością. „Zostałam wybrana”. Po czym

powiedziała szybko, błagalnie:

– Czy zrobiłam coś, czym zwróciłam na siebie uwagę? Bardziej od innych?
– Nie bardziej niż zwykle, kochanie – odpowiedziała Theodora. Stała przy kominku oparta

o gzyms i stukała po nim palcami, przyglądając się jednocześnie Eleanor z promiennym
uśmiechem. – Może ty sama to napisałaś?

Eleanor nieomal krzyknęła z wściekłości.
– Czy ty sobie wyobrażasz, że ja chcę, aby moje imię wypisywano po tym plugawym

domu?! Czy sądzisz, że ja lubię być w centrum uwagi? To nie ja jestem tym zepsutym
dzieckiem, nie lubię, gdy się mnie wyróżnia...

– Zauważyliście chyba, że prosiła o pomoc – powiedziała Theodora lekceważącym tonem. –

Być może to duch owej małej towarzyszki znalazł wreszcie sposób na porozumienie się z nami.
Być może czekał właśnie na taką zastraszoną, szarą i bezbarwną...

– Być może zwrócił się tylko do mnie, bo żadna prośba o pomoc nie dotarłaby do ciebie

przez ten twój żelazny egoizm. Być może jest we mnie o wiele więcej zrozumienia i współczucia
aniżeli w...

– A może sama to napisałaś do siebie? – powtórzyła Theodora.
Jak większość mężczyzn na widok kłócących się kobiet, Luke z doktorem odsunęli się na

bok i stali razem w nieprzyjemnej ciszy. W końcu Luke poruszył się i powiedział:

– To wystarczy, Eleanor.
Na co ona obróciła się, tupiąc nogą.
– Jak śmiesz? – spytała, dysząc ciężko. – Jak śmiesz?
W tym momencie doktor roześmiał się, a Eleanor spojrzała na niego i potem na Luke’a,

który uśmiechał się, nie spuszczając z niej wzroku.

„Co się ze mną dzieje?” – myślała. „Im się wydaje, że Theodora zrobiła to specjalnie.

Celowo doprowadziła mnie do wściekłości, żebym przestała się bać. Cóż to za wstyd tak dać
sobą manipulować”. Ukryła twarz w dłoniach i usiadła na krześle.

– Nell, kochanie – zaczęła Theodora. – Naprawdę, bardzo mi przykro.
„Muszę coś powiedzieć” – pomyślała sobie Eleanor. „Muszę im pokazać, że potrafię

żartować. Niech myślą, że się wstydzę sama za siebie”.

– Przepraszam – odpowiedziała. – Byłam przerażona.
– To zupełnie naturalne – stwierdził doktor.
„Jakiż on jest prosty, jaki przezroczysty. Wierzy w każdą głupotę, którą się mu powie. Myśli

nawet, że Theodora metodą szoku wyciągnęła mnie z histerii”. Uśmiechnęła się do niego
i pomyślała: „I znowu zostałam przyjęta do stada”.

– Już myślałam, że naprawdę zaczniesz krzyczeć – powiedziała Theodora, przyklękając przy

krześle Eleanor. – Ja na twoim miejscu na pewno bym tak zrobiła. Wiesz jednak, że nie możemy
sobie pozwolić na to, żebyś się załamała.

„Nie możemy sobie pozwolić na to, żeby ktokolwiek inny poza Theodora znalazł się

w centrum uwagi” – pomyślała Eleanor. „Jeśli Eleanor ma zostać wyrzucona z tej grupy, to zrobi
to sama”. Wyciągnęła rękę i poklepała Theodorę po głowie, mówiąc:

– Dziękuję ci, zdaje się, że przez chwilę straciłam panowanie nad sobą.
– A ja przez chwilę myślałem, że się pobijecie – powiedział Luke – dopóki się nie

zorientowałem, co robiła Theodora.

Patrząc z uśmiechem w jasne, rozradowane oczy Theodory, Eleanor pomyślała sobie:

„Theodora robiła zupełnie co innego”.

2

Czas w Domu na Wzgórzu płynął leniwie. Eleanor, Theodora, Luke i doktor mieli poniekąd

świadomość czyhającego zewsząd niebezpieczeństwa, lecz otuleni przepychem pagórków
i zadomowieni w cieple i ciemnym luksusie domu, rozkoszowali się spokojnym dniem i nocą,
jakie im zostały dane, być może w celu uśpienia ich czujności. Jedli posiłki razem i nadal
zachwycali się kuchnią pani Dudley. Rozmawiali i grali w szachy. Doktor ukończył Pamelę
i zaczął czytać Sir Charlesa Grandisona. Nieodparta potrzeba sporadycznej samotności zmuszała
ich do spędzania paru godzin samotnie w ich prywatnych pokojach, bez żadnych zakłóceń.
Theodora, Eleanor i Luke dokładnie zbadali zarośla za domem i znaleźli mały różany ogród
otoczony kamiennym murem, zarośnięty chwastami, a także warzywny ogród troskliwie
pielęgnowany przez państwa Dudley. Często rozmawiali o zorganizowaniu pikniku nad
strumieniem. W pobliżu letniego domku rosły poziomki. Przynieśli pełną ich chusteczkę
i położyli się na trawniku obok doktora, zajadając się nimi, plamiąc sobie sokiem usta i ręce.

– Jak dzieci – powiedział doktor, spoglądając na nich znad swoich notatek.
Każde z nich napisało sprawozdanie – niedbale i nie zwracając uwagi na szczegóły – z tego,

co do tej pory słyszeli lub widzieli w Domu na Wzgórzu, a doktor odłożył te papiery do teczki.
Następnego ranka, w trzecim dniu ich pobytu w Domu na Wzgórzu, doktor i Luke spędzili całą
godzinę na podłodze w korytarzu, usiłując za pomocą centymetra i kredy określić dokładne
wymiary zimnego miejsca. Theodora z Eleanor siedziały ze skrzyżowanymi nogami na
podłodze, notując podane przez doktora wyniki. Wysiłki doktora zdecydowanie utrudniało to, że
na skutek przejmującego zimna ustawicznie drętwiały mu ręce, w związku z czym nie był
w stanie utrzymać w ręku ani kredy, ani taśmy mierniczej dłużej niż minutę. Luke, po drugiej
stronie wejścia do pokoju dziecięcego, również mógł utrzymać koniec taśmy jedynie dopóty,
dopóki jego ręka nie natrafiła na zimny punkt. W tym bowiem momencie tracił władzę
w palcach i bezsilnie upuszczał taśmę. Z kolei termometr, wrzucony w sam środek zimnego
obszaru, nie rejestrował żadnego spadku temperatury i uparcie utrzymywał, że temperatura
w tym miejscu niczym nie różniła się od temperatury panującej w korytarzu. Doktor wściekał się
z tego powodu na statystyków z plebanii w Borley, którzy utrzymywali, że zarejestrowali
jedenastostopniowy spadek temperatury. Kiedy w końcu określił jakoś rozmiary zimnego
punktu, zanotował je w zeszycie i poprowadził ich na dół na obiad. Potem rzucił im wszystkim
wyzwanie, aby wykorzystali chłodne popołudnie i zagrali z nim po obiedzie w krokieta.

– Wydaje mi się, że to niezbyt rozsądne, aby spędzać tak urocze poranki jak dzisiejszy na

obserwacji zimnych punktów na podłodze. Musimy więcej przebywać na świeżym powietrzu –
wyjaśnił i zdziwił się, gdy się roześmiali.

– Czy gdzieś istnieje jeszcze jakiś świat poza nami? – spytała Eleanor ze zdziwieniem.
Pani Dudley upiekła im placek z brzoskwiniami. Eleanor spojrzała na swój talerz

i powiedziała:

– Wiem, że pani Dudley wychodzi gdzieś w nocy i wraca codziennie rano, przynosząc ze

sobą gęstą śmietankę, a pan Dudley przynosi codziennie po południu świeże jarzyny, ale o ile
sobie przypominam, poza tym domem nic już nie istnieje.

– Jesteśmy jakby na bezludnej wyspie – przyznał Luke.
– Nie mogę już sobie wyobrazić świata poza tym Domem na Wzgórzu – powtórzyła

Eleanor.– Może powinniśmy zacząć robić nacięcia na patyku albo rzucać kamyczki na kupkę, po
jednym codziennie, tak aby mieć jakieś rozeznanie, jak długo już tu jesteśmy.

– Jak to miło nie mieć żadnego kontaktu z zewnętrznym światem. – Luke nałożył sobie

olbrzymią porcję bitej śmietany. – Żadnych listów, gazet.

– Niestety... – zaczął doktor i przerwał. – Przepraszam bardzo, chciałem tylko powiedzieć,

że wkrótce dotrą do nas wieści z zewnętrznego świata i naturalnie nie będzie to wcale takie
niepożądane. Pani Montague, to znaczy moja żona, przyjedzie tutaj w sobotę.

– Ale kiedy właściwie jest sobota? – spytał Luke. – Naturalnie ogromnie się cieszę, że będę

miał okazję poznać panią Montague.

– Pojutrze. – Doktor zamyślił się i powiedział po chwili: – No tak, zdaje się, że pojutrze

mamy sobotę. W każdym razie będziemy wiedzieć, że to sobota, bo pani Montague przyjedzie tu
w sobotę – dodał z błyskiem w oku.

– Mam nadzieję, że nie marzą się jej jakieś hałasy po nocach – odezwała się Theodora. –

Dom na Wzgórzu nie dotrzymał w tym względzie pierwotnej obietnicy. Ale kto wie, może
właśnie pani Montague zostanie powitana serią doświadczeń psychokinetycznych.

– Pani Montague będzie na to świetnie przygotowana – zapewnił ją doktor.
– Ciekawa jestem – zwróciła się Theodora do Eleanor, gdy pod czujnym okiem pani Dudley

wstawali po obiedzie od stołu – dlaczego wszystko tu nagle tak przycichło. Myślę, że to czekanie
jest bardziej denerwujące i o wiele gorsze, niż gdyby się tu rzeczywiście coś działo.

– To nie my czekamy – sprostowała Eleanor. – To dom wyczekuje. Mam wrażenie, że czeka

na odpowiedni moment.

– Może czeka, aż poczujemy się tu bezpiecznie, i dopiero wówczas uderzy.
– Ciekawa jestem, jak długo będzie tak czekać. – Eleanor wzdrygnęła się i spojrzała na

wielkie schody. – Mam nieomal ochotę napisać list do mojej siostry. No wiesz, coś w rodzaju:
„Pozdrowienia z cudownego Domu na Wzgórzu. Bawimy się tu dobrze...”

– „W przyszłym roku powinnaś przywieźć tu całą rodzinę” – ciągnęła Theodora. – „W nocy

śpimy tu tylko pod kocami...”

– „Powietrze jest tu takie orzeźwiające, zwłaszcza w korytarzu na górze...”
– „Cały czas czujemy się wdzięczni losowi za to, że jeszcze żyjemy...”
– „Ciągle coś się tu dzieje...”
– „Cywilizacja wydaje się stąd taka odległa...”
Eleanor roześmiała się. Wbiegła na schody szybciej od Theodory. Ciemny zazwyczaj

korytarz był nieco bardziej oświetlony tego popołudnia, gdyż zostawili drzwi do pokoju
dziecięcego otwarte i odrobina światła przedostawała się przez okno do środka i padała na leżący
na podłodze centymetr i kredę doktora. Światło przeświecało przez witraż na schodach
i rozbijało się o ciemną boazerię korytarza na tysiące drobnych błękitnych, zielonych
i pomarańczowych promieni.

– Idę spać – oznajmiła Eleanor. – Nigdy w życiu nie czułam się taka rozleniwiona.
– A ja położę się na łóżku i zacznę śnić o tramwajach – powiedziała Theodora.
Eleanor zatrzymywała się zazwyczaj w drzwiach i rozglądała szybko po pokoju, zanim

weszła do środka. Wmawiała sobie, że czyniła tak jedynie dlatego, że pokój jej był tak
intensywnie błękitny, że zawsze musiała się do tego przez chwilę przyzwyczajać. Gdy znalazła
się już w środku, przechodziła szybko przez pokój, żeby otworzyć okno, które zawsze
znajdywała zamknięte. Tego dnia była już w połowie drogi, kiedy nagle usłyszała, jak
zatrzaskują się drzwi w pokoju Theodory i jej stłumiony krzyk:

– Eleanor!
Prędko wybiegła więc na korytarz i zatrzymała się osłupiała w drzwiach pokoju Theodory,

spoglądając jej przez ramię do środka.

– Co to jest? – szepnęła.
– A co ci to przypomina, idiotko?
„I tego też jej nie wybaczę” – pomyślała Eleanor trzeźwo mimo tego zamieszania. „Wydaje

mi się, że to farba. Gdyby nie to, że tak potwornie śmierdzi”.

– To krew – stwierdziła Theodora autorytatywnie. Uczepiła się kurczowo drzwi, kołysząc się

w miarę ich poruszania. – W całym pokoju jest krew. Nie widzisz tego?

– Oczywiście, że widzę. Wcale nie w całym pokoju. Przestań robić taki harmider.
W głębi serca pomyślała sobie, że Theodora przyjmowała to wszystko nader spokojnie.

„Pewnego dnia któraś z nas zacznie rzeczywiście wrzeszczeć i mam nadzieję, że to nie będę ja,
bo usiłuję mieć się przed tym na baczności. To będzie Theodora, która...”

A potem spytała zimno:
– Czy to znowu jakieś napisy na ścianie?
W odpowiedzi usłyszała dziki śmiech Theodory.
„Może to jednak będę ja, ale ja nie mogę sobie na to pozwolić. Muszę zachować spokój”.

Zamknęła oczy i usłyszała siebie samą, mówiącą cicho:

– „Stój i słuchaj, to zbliża się twa prawdziwa miłość, co śpiewa nisko i wysoko. Nie jedź

dalej, moja miła, podróże kończą się spotkaniem kochanków”.

– Tak, masz rację, moja droga – odpowiedziała Theodora. – Nie wiem doprawdy, jak ty to

zdołałaś zrobić.

– Bądź rozsądna. Zawołaj Luke’a i doktora.
– Po co? – spytała Theodora. – Czyż nie miała to być tylko taka mała niespodzianka

wyłącznie dla mnie? Sekret dla nas obu? – A potem odepchnąwszy Eleanor, która usiłowała ją
powstrzymać od wejścia do pokoju, podbiegła do szafy, otworzyła drzwi i zaczęła potwornie
płakać. – Moje ubrania, moje ubrania!

Eleanor podeszła spokojnie do schodów i przechyliwszy się przez balustradę, zawołała:
– Luke! Doktorze!
Głos jej nie był wcale donośny i starała się pokonać jego drżenie, lecz mimo to usłyszała

odgłos upadającej na podłogę książki i łomot biegnących po schodach stóp. Widziała rysujące
się na ich twarzach napięcie i lęk, zastanawiając się nad niepokojem, który tuż pod powierzchnią
tkwił w nich wszystkich, a który sprawiał, że każde z nich zdawało się nieustannie czekać na
czyjeś wołanie o pomoc.

„Inteligencja czy znajomość problemu nie stanowią tu żadnej ochrony” – pomyślała.
– To Theo – powiedziała, kiedy wbiegli na górę. – Wpadła w histerię. Ktoś... czy coś...

rozlał czerwoną farbę u niej w pokoju. Rozpacza z powodu ubrań.

„Nie mogłam wyjaśnić im tego bardziej bezstronnie” – pomyślała, udając się za nimi. „Czyż

mogłam im to powiedzieć bardziej obiektywnie?” – spytała samą siebie i poczuła, że się
uśmiecha.

Theodora nadal szlochała u siebie w pokoju, kopiąc drzwi od szafy, co mogłoby się

wydawać śmieszne, gdyby nie to, że trzymała w ręku swą żółtą bluzkę, całą zmiętą
i poplamioną, a reszta jej rzeczy, zrzucona z wieszaków, leżała zdeptana bez ładu i składu na
dnie szafy, zakrwawiona i brudna.

– Co to jest? – Luke zapytał doktora, a doktor pokręciwszy głową, odpowiedział: –

Mógłbym przysiąc, że to krew, ale żeby zużyć tyle krwi, trzeba byłoby nieomal kogoś... –
I umilkł nagle.

Wszyscy stali przez chwilę w zupełnej ciszy, wpatrzeni w napis wypisany krzywymi literami

na tapecie nad łóżkiem Theodory: POMÓŻCIE ELEANOR WRÓCIĆ DO DOMU.

„Tym razem jestem na to przygotowana” – pomyślała Eleanor i powiedziała głośno:
– Lepiej ją stąd zabierzcie, najlepiej weźcie ją do mojego pokoju.
– Wszystkie moje rzeczy są zniszczone – wyjaśniła Theodora doktorowi. – Czy widział pan

moje rzeczy?

Zapach unoszący się w pokoju był ohydny, a ściekający po ścianie napis był cały zbryzgany

posoką. Pomiędzy ścianą a szafą widniała smuga rozmazanych kropli i to ona najwidoczniej
skierowała uwagę Theodory w tę stronę. Na zielonym dywanie widoczna była wielka,
nieregularna plama.

– To odrażające. Zabierzcie Theodorę do mojego pokoju.
Obaj mężczyźni wzięli Theodorę pod ręce i siłą wyprowadzili ją przez łazienkę do drugiego

pokoju.

Eleanor, patrząc na czerwoną farbę, „Bo przecież to musiała być farba, cóż innego mogłoby

to być?”, spytała głośno: – Ale dlaczego? – I patrzyła na pismo na ścianie.

„Tutaj spoczywa ten, którego imię zostało spisane krwią” – pomyślała. „Czy to możliwe,

abym w tym momencie nie rozumowała logicznie?”

– Czy już jest jej lepiej? – spytała, odwracając się w momencie, gdy doktor wrócił do

pokoju.

– Na pewno za parę minut się uspokoi. Będziecie panie musiały na jakiś czas zamieszkać

razem. Wątpię, aby chciała tu jeszcze kiedyś spać. – Doktor uśmiechnął się słabo. – Myślę, że
upłynie sporo czasu, zanim odważy się sama otworzyć jakieś drzwi.

– Przypuszczam, że będzie musiała nosić moje rzeczy.
– Jeśli nie będzie miała pani nic przeciwko temu. – Doktor popatrzył na nią z ciekawością. –

Ten napis nie wywarł na pani takiego wrażenia jak poprzedni.

– To wszystko jest po prostu za głupie – wyjaśniła Eleanor, usiłując zrozumieć swe własne

uczucia. – Stałam i patrzyłam na ten napis, cały czas zastanawiając się dlaczego. Chodzi mi o to,
że przypomina mi to kawał, który nie wypalił. Myślę, że miałam się tym o wiele bardziej
przerazić, a tymczasem wydaje mi się, że to wszystko jest po prostu zbyt okropne, zbyt
makabryczne, aby mogło być prawdziwe. Ciągle przypomina mi się Theo malująca sobie na
czerwono paznokcie. – Zachichotała, a doktor spojrzał na nią ostro, ona jednak ciągnęła dalej: –
To równie dobrze może być farba, nie rozumie pan?

„Nie mogę przestać mówić” – pomyślała. „Dlaczego ja mam to wszystko wyjaśniać?”
– Może nie potrafię traktować tego poważnie – próbowała wyjaśniać – gdyż widziałam

Theo, jak krzyczała nad tymi swoimi biednymi rzeczami i oskarżała mnie, że to ja wypisywałam
własne imię na ścianach. Może przywykłam już do tego jej obwiniania mnie o wszystko.

– Ależ nikt cię tu o nic nie obwinia – przerwał jej doktor, a Eleanor wyczuła w jego tonie

wymówkę.

– Mam nadzieję, że moje rzeczy będą jej odpowiadały – powiedziała cierpko.
Doktor obrócił się i rozejrzał po całym pokoju. Dotknął ostrożnie palcem liter na ścianie

i przesunął nogą żółtą bluzkę Theodory.

– Później – powiedział z roztargnieniem. – Może jutro. – Popatrzył na Eleanor i uśmiechnął

się. – Jutro zrobię dokładny szkic tego pokoju.

– Mogę panu w tym pomóc – zaofiarowała się Eleanor. – To wszystko przyprawiło mnie

o mdłości, ale wcale się nie boję.

– No dobrze – powiedział doktor. – Sądzę, że najlepiej będzie, jeśli na razie zamkniemy ten

pokój. Nie chcielibyśmy, aby Theodora weszła tu przez pomyłkę. Potem, w wolnej chwili, będę
mógł zbadać to wszystko. Nie chciałbym również, aby pani Dudley przyszła tu posprzątać –
dodał z błyskiem rozbawienia w oczach.

Eleanor patrzyła w milczeniu, jak zamykał drzwi wychodzące na korytarz, po czym przeszli

do łazienki, gdzie również zamknął na klucz przechodnie drzwi do zielonej sypialni Theodory.

– Zobaczę, czy będzie tu można wnieść dodatkowe łóżko – powiedział i dodał niezdarnie: –

Zachowała pani zimną krew, Eleanor. To bardzo mi pomogło.

– Powiedziałam już panu, że wywołało to u mnie mdłości, ale wcale mnie nie przeraziło –

stwierdziła zadowolona i skierowała się w stronę Theodory, która leżała na jej łóżku. Eleanor
zauważyła z obrzydzeniem, że Theodora miała ową czerwień na rękach i wysmarowała nią
poduszkę.

– Posłuchaj – powiedziała ostro. – Będziesz musiała nosić moje rzeczy, dopóki nie kupisz

sobie nowych albo dopóki nie wypierzemy tamtych.

– Wypierzemy? – Theodora odwróciła się na łóżku i zakryła oczy umorusanymi rękami. –

Wypierzemy?

– Na miłość boską! – krzyknęła Eleanor. – Idź się umyj!
Nie usiłując nawet znaleźć powodu, pomyślała sobie, że nigdy jeszcze do nikogo nie

odczuwała takiej nie kontrolowanej nienawiści. Weszła do łazienki, namoczyła ręcznik
w wodzie, a potem zaczęła nim szorstko wycierać ręce i twarz Theodory.

– Cała jesteś tym pomazana – wyjaśniła, dotykając ją z obrzydzeniem.
Nagle Theodora uśmiechnęła się do niej.
– Nie wierzę, żebyś ty to zrobiła – powiedziała, a Eleanor odwróciła się i zobaczyła, że Luke

stał tuż za nią i przyglądał się im obu. – Jaka ja jestem głupia! – Theodora zwróciła się do niego,
a on się roześmiał.

– Będzie pani cudownie w tym czerwonym swetrze Nell – zawyrokował.
„Ona jest rzeczywiście nikczemna – pomyślała Eleanor – bestialska, złośliwa i brudna”.
Zaniosła ręcznik do łazienki i namoczyła go w zimnej wodzie. Kiedy wróciła, Luke właśnie

organizował jej pokój.

– Postawimy tu jeszcze jedno łóżko i od tej pory będziecie dzielić ze sobą pokój.
– Pokój i ubranie – dodała Theodora. – Od tej pory staniemy się właściwie bliźniaczkami.
– Kuzynkami – sprostowała Eleanor, ale nikt jej nie usłyszał.

3

– Był to zwyczaj, którego twardo przestrzegano – tłumaczył Luke, kręcąc brandy

w kieliszku. – Publiczny oprawca przed poćwiartowaniem ofiary musiał nakreślić kredą linie na
brzuchu skazańca, wzdłuż których miał go później kroić. Rozumiecie, tak, żeby mu się potem
nóż nie ześlizgnął.

„Mam ochotę przyłożyć jej kijem” – myślała Eleanor, patrząc na głowę Theodory siedzącej

tuż obok jej krzesła. „Ona przyprawia mnie o mdłości. Jest taka wypucowana i czysta, a poza
tym ma na sobie mój sweter”.

– Kiedy śmierć następowała w wyniku powieszenia w łańcuchach, oprawca...
– Nell. – Theodora podniosła ku niej wzrok i uśmiechnęła się. – Wiesz chyba, że jest mi

bardzo przykro.

„Chciałabym patrzeć, jak umiera” – pomyślała Eleanor, ale odwzajemniła uśmiech

i powiedziała:

– Nie bądź głupia.
– Istnieje takie powiedzenie wśród sofistów, że skoro wszechświat nigdy nie został

stworzony, to w związku z tym również nie może zostać zniszczony. Spędziłem całe popołudnie,
szperając w naszej bibliotece – oświadczył Luke poważnie.

Doktor westchnął.
– Zdaje mi się, że dzisiaj zaniechamy szachów – zwrócił się do Luke’a, który potwierdził

przypuszczenie doktora skinieniem głowy.

– Mieliśmy dzisiaj bardzo ciężki dzień – oświadczył doktor – i myślę, że powinnyście moje

panie, iść dzisiaj wcześniej spać.

– Ja nigdzie nie pójdę, dopóki się nie ululam tą brandy – oświadczyła stanowczo Theodora.
– Strach – powiedział doktor – to zaniechanie logiki, dobrowolna rezygnacja z racjonalnych

wzorców postępowania. Albo mu się poddajemy, albo z nim walczymy. Nie można zająć pozycji
pośredniej.

– Zastanawiałam się już nad tym wcześniej – zaczęła Eleanor, czując, że winna jest im

wszystkim jakieś przeprosiny. – Myślałam, że byłam zupełnie spokojna, ale teraz wiem, że
potwornie się bałam. – Zmarszczyła brwi zakłopotana, a oni czekali, aż zacznie mówić dalej. –
Kiedy jestem przerażona, widzę dokładnie tę piękną, sensowną, pozbawioną bojaźni stronę
świata. Widzę, że krzesła, stoły i okna pozostają niezmienne, w żaden sposób nie zostają
dotknięte tym strachem. Widzę wtedy nawet tak drobne szczegóły, jak starannie utkaną strukturę
dywanu, który się nie porusza. Ale kiedy się boję, przestaję istnieć w jakiejkolwiek relacji do
tych rzeczy. Być może dlatego, że przedmioty martwe się nie boją.

– Myślę, że tak naprawdę boimy się tylko siebie samych – zauważył z namysłem doktor.

– O nie! – podchwycił szybko Luke. – Obawiamy się tego, że zobaczymy wyraźnie siebie

samych, bez żadnych osłonek i pozorów.

– Boimy się dowiedzieć, czego tak naprawdę pragniemy – powiedziała Theodora,

przyciskając policzek do ręki Eleanor, która nie mogąc ścierpieć jej dotyku, odsunęła od niej
rękę.

– Ja ciągle boję się samotności – wyznała Eleanor i pomyślała: „Czy to ja im to wszystko

mówię? Czy to ja mówię im rzeczy, których jutro będę gorzko żałować? Czy znowu
przysparzam sobie więcej poczucia winy?” – Te litery tworzyły moje imię i żadne z was nie wie,
co to dla mnie znaczy. A to takie dla mnie znajome. – Wyciągnęła do nich ręce w nieomal
błagalnym geście. – Spróbujcie to zrozumieć – prosiła. – To moje własne imię, które należy do
mnie. I coś używa mego imienia, wypisuje je na ścianach, woła mnie po imieniu, a to jest
przecież moje imię... – Przerwała i popatrzyła im kolejno w oczy. Spojrzała nawet w twarz
Theodory. – Zrozumcie, istnieje tylko jedno „ja” i to „ja” jest wszystkim, co posiadam. Nie
mogę patrzeć, jak się rozpuszczam, rozdwajam do tego stopnia, że zaczynam żyć tylko w jednej
połowie mego umysłu, a druga staje się bezsilna, szalona, zaszczuta – a ja nie potrafię już temu
zapobiec. Wiem, że nie stanie mi się tu żadna krzywda, a mimo to czas tak strasznie mi się dłuży
i każda sekunda ciągnie się i ciągnie. Czuję, że mogłabym to wszystko wytrzymać, gdybym się
tylko poddała...

– Poddała? – zapytał doktor ostro, a Eleanor popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma.
– Poddała? – powtórzył Luke.
– Sama nie wiem – odpowiedziała Eleanor zakłopotana. „Ja coś mówiłam, coś mówiłam...

Co ja im takiego powiedziałam?”

– Kiedyś już zachowała się podobnie – powiedział Luke doktorowi.
– Wiem – odparł doktor poważnie i Eleanor poczuła, że wszyscy się na nią patrzą.
– Bardzo przepraszam, wiem, że coś mówiłam, ale co ja takiego powiedziałam? Czy

zrobiłam z siebie głupca? To prawdopodobnie dlatego, że jestem już bardzo zmęczona.

– Nic nie szkodzi – powiedział doktor nadal poważnym tonem. – Dokończ swoją brandy.
– Brandy? – Eleanor spojrzała na swoje ręce i zorientowała się nagle, że trzyma w nich

kieliszek. – Co ja takiego mówiłam?

Theodora zaśmiała się.
– Pij, pij – zachęcała ją. – Widać, że ci się to przyda, moja Nell.
Eleanor posłusznie dopiła brandy, czując wyraźnie ostre palenie w gardle, a potem zwróciła

się do doktora:

– Sądząc po tym, jak wszyscy na mnie patrzycie, musiałam powiedzieć coś głupiego.
Doktor roześmiał się:

– Przestań ciągle próbować być w centrum uwagi.
– To zwykła próżność – stwierdził spokojnie Luke.
– Ona musi być ciągle na widoku – dodała Theodora i wszyscy uśmiechnęli się pobłażliwie,

patrząc na Eleanor.

4

Eleanor z Theodora siedziały na ustawionych obok siebie łóżkach i trzymały się mocno za

ręce. W całym pokoju panowało przenikliwe zimno i gęsta ciemność. Z pokoju obok, który
jeszcze tego ranka należał do Theodory, dobiegała jednostajna paplanina, zbyt cicha, aby dało się
rozróżnić w niej poszczególne słowa, i zbyt monotonna, aby można było zaprzeczyć jej istnieniu.
Trzymając się za ręce tak mocno, że wyczuwały przez skórę swoje kości, nadsłuchiwały, a cichy
pomruk trwał nadal, od czasu do czasu przybierając na sile dla zaakcentowania jakiegoś
wymamrotanego wyrazu, niekiedy opadał do szeptu, nigdy jednak nie zamierając całkowicie.
Nagle, bez żadnego uprzedzenia, usłyszały cichy śmiech, bulgoczący rechot, który przedarł się
poprzez paplaninę, nasilał się i narastał, a potem zamarł nagle, jakby bez tchu. Tylko mamrotanie
pod drzwiami trwało nadal.

Uścisk Theodory rozluźnił się i po chwili dłoń zacisnęła się ponownie, a Eleanor uspokojona

przez chwilę jednostajnością dźwięków, spojrzała w kierunku, w którym powinna siedzieć
Theodora, i pomyślała, wpadając w panikę: „Dlaczego tu jest tak ciemno? Dlaczego tu jest tak
ciemno?” Obróciła się na bok i obiema rękami objęła rękę Theodory. Uczepiła się jej kurczowo,
na oślep, i zziębnięta usiłowała zmusić swój umysł do rozsądnego myślenia. „Przecież
zostawiłyśmy zapalone światła” – przypominała sobie. „Dlaczego zatem jest tu teraz tak
ciemno? Theodoro?” – próbowała wyszeptać, lecz nie była w stanie poruszyć ustami.
„Theodoro?” – chciała zapytać. „Dlaczego jest tu tak ciemno?” Odgłos paplaniny rozbrzmiewał
nadal, cichy i jednostajny, niski, napawający przerażeniem odgłos. Pomyślała, że gdyby leżała
cicho, to może zdołałaby rozróżnić poszczególne słowa. Gdyby leżała zupełnie bez ruchu
i słuchała, i wsłuchiwała się dobrze w ten bełkot dobiegający do niej nieustannie...
Zdesperowana trzymała się kurczowo ręki Theodory i czuła jej odwzajemniający uścisk na swej
dłoni.

A potem znowu usłyszała ten chrapliwy śmiech, nasilający się, dziki rechot, który na chwilę

przygłuszył paplaninę, a po nim nagle nastała absolutna cisza. Eleanor zaczerpnęła powietrza,
zastanawiając się, czy zdoła wydobyć z siebie głos, kiedy usłyszała cichy płacz, który złamał jej
serce; nieskończenie smutny, cichy jęk nieopanowanej, dzikiej rozpaczy.

„Ależ to dziecko!” – pomyślała z niedowierzaniem. „Gdzieś tu płacze dziecko”.
I w końcu usłyszała dziki, krzykliwy głos, którego nigdy przedtem nie słyszała, a który

mimo to znała dobrze ze wszystkich swoich nocnych koszmarów.

– Uciekaj! – wrzeszczał. – Uciekaj! Uciekaj! Nie rób mi krzywdy! – A potem szlochając: –

Proszę cię, nie rób mi krzywdy, pozwól mi wrócić do domu! – I znowu rozległ się cichy, smutny
płacz.

„Nie mogę tego wytrzymać” – pomyślała trzeźwo Eleanor. „To potworne, okrutne! Oni

dręczą dziecko, a ja nie pozwolę nikomu krzywdzić dzieci”. Cicha, monotonna paplanina
rozbrzmiewała nadal, jej dźwięki to podnosiły się, to opadały, lecz ciągnęły się
w nieskończoność.

„Teraz” – pomyślała Eleanor, zauważywszy, że leży w całkowitej ciemności w poprzek

łóżka, trzymając się obiema rękami dłoni Theodory, uczepiona jej tak kurczowo i mocno, że
czuła najdrobniejsze kosteczki w jej palcach. „Dłużej już tego nic wytrzymam. Chcą mnie
nastraszyć i udało im się to. Jestem przerażona, ale jestem też człowiekiem, rozumną osobą.
Potrafię znieść wiele w tym szalonym, obrzydliwym domu, ale nigdy nie zgodzę się na
krzywdzenie dzieci, nie pozwolę na to i na Boga, otworzę teraz usta i zacznę krzyczeć,
krzyczeć!”

– Przestań!! – wrzasnęła i natychmiast zapaliły się światła. Theodora usiadła na łóżku

wystraszona, z rozwichrzonymi włosami.

– Co takiego? – krzyknęła. – Nell? Co się tu dzieje?
– O Boże, o Boże! – jęknęła Eleanor, wyskakując z łóżka na drugi koniec pokoju. Stała

drżąca w kącie. – Boże, mój Boże, kogo ja właściwie trzymałam za rękę?

Rozdział VI

1

„Uczę się ścieżek serca” – pomyślała Eleanor zupełnie poważnie, a potem zastanawiała się,

co też mogła przez to rozumieć. Siedziała w popołudniowym słońcu na stopniach letniego
domku obok Luke’a. „To są ciche ścieżki serca” – myślała dalej. Wiedziała, że była blada
i ciągle jeszcze roztrzęsiona, z podkrążonymi oczami, lecz słońce przygrzewało, liście szumiały
przyjemnie nad ich głowami, a Luke wylegiwał się leniwie obok niej na schodach.

– Luke, dlaczego ludzie chcą ze sobą rozmawiać? – spytała, mówiąc wolno ze strachu przed

wyszydzeniem. – To znaczy, chodzi mi o to, co chcą wiedzieć o innych ludziach?

– A co ty na przykład chcesz wiedzieć o mnie? – roześmiał się, na co ona pomyślała:

„Czemu nie zapytać, co on chce wiedzieć o mnie? On jest taki niesamowicie próżny”. Tym
razem to ona się roześmiała i spytała:

– Czegóż mogłabym się o tobie dowiedzieć poza tym, co już widzę przed sobą?
Było to stosunkowo najmniej adekwatne stwierdzenie ze wszystkich możliwych, ale za to

najbezpieczniejsze. „Powiedz mi coś o sobie, coś, co tylko ja bym o tobie wiedziała” – chciała
być może powiedzieć. Albo: „Daj mi coś, co przypominałoby mi ciebie”. Albo wręcz: „Nie
posiadałam nigdy niczego, co przedstawiałoby jakąkolwiek wartość. Czy mógłbyś mi pomóc?”
Później, zdumiona własnymi myślami, zastanawiała się, czy zachowała się głupio, czy była zbyt
śmiała. On jednak patrzył na liść, który trzymał w ręce, i zmarszczył brwi jak ktoś kompletnie
pochłonięty absorbującym problemem.

„Usiłuje sformułować to tak, aby zrobić jak najlepsze wrażenie – myślała – a ja będę

wiedziała, co on o mnie myśli po jego odpowiedzi. Jakie chce na mnie zrobić wrażenie? Czy
sądzi, że zadowolę się byle jakim, drobnym mistycyzmem? Czy też będzie się wysilał, żebym
pomyślała, że jest niezwykły? Czy będzie w stosunku do mnie szarmancki? To byłoby
poniżające, ponieważ pokazałby, że doskonale wie, że szarmanckość robi na mnie wrażenie. Czy
będzie udawać tajemniczego? Szaleńca? A jak ja powinnam to przyjąć, to, co już z góry wiem,
że będzie zwierzeniem, nawet jeśli nie byłoby to prawdą? Spraw, aby Luke wyczuł moją wartość
– pomyślała – albo przynajmniej abym nie była w stanie odczuć, że jest inaczej. Spraw, aby był
mądry, albo pozwól, abym ja oślepła – myślała konkretnie. – Tylko nie pozwól, abym się
przekonała zbyt dobitnie, co on o mnie myśli”.

Luke popatrzył na nią przez chwilę i uśmiechnął się tym uśmiechem, który zdołała juz

dobrze poznać.

„Czy Theodora...” – zastanawiała się i sama myśl o niej nie była przyjemna. „Czy Theodora

znała go też tak dobrze?”

– Nigdy nie miałem matki – powiedział i zwierzenie to zaszokowało ją. „Czy to wszystko,

co o mnie myśli, czy jemu się wydaje, że to właśnie chciałam od niego usłyszeć? Czy mam to
wyolbrzymić, przyjąć za dowód tego, że godna jestem wielkiego zaufania? Czy powinnam teraz
westchnąć? Powiedzieć coś półgłosem? A może odejść?”

– Nikt mnie nigdy nie kochał dlatego, że do kogoś należałem. Myślę, że ty to zrozumiesz.
„Nie” – pomyślała. „Nie złapiesz mnie na taką tandetę. Nie rozumiem tych słów i nie mam

zamiaru wymieniać ich na moje uczucia. Nie mam zamiaru robić z siebie idiotki, zachęcając go
do tego, żeby mnie przedrzeźniał”. – O tak, rozumiem – odparła.

– Sądziłem, że ty potrafisz to zrozumieć – powiedział, a ona myślała, że uderzy go w twarz.

– Uważam, że jesteś bardzo dobrą osobą, Nell. – A potem zepsuł wszystko, dodając: – Uczciwą
i serdeczną. Potem, jak już wyjedziesz do domu...

Głos jego załamał się, a Eleanor pomyślała sobie: „Albo zamierza mi powiedzieć coś bardzo

ważnego, albo mówi tak dla zabicia czasu, licząc na to, że w ten sposób uda mu się grzecznie
zakończyć rozmowę. Nie mówiłby tego bez powodu, nie należy do ludzi, którzy chętnie
demaskują się sami. Czy jemu się wydaje, że mnie uwiedzie tym zwykłym ludzkim gestem
przyjaźni i że rzucę się na niego jak szalona? Czy on się boi, że nie potrafię się zachować jak
dama? Co on właściwie o mnie wie, o tym, co ja myślę i czuję? Czy on się nade mną lituje?”

– „Podróże kończą się spotkaniem kochanków” – powiedziała.
– No właśnie. Tak jak mówiłem, nigdy w zasadzie nie miałem matki. Teraz widzę, że każdy

miał coś, czego mnie zawsze brakowało. – Uśmiechnął się do niej. – Jestem egoistą – przyznał
się ze smutkiem. – Ciągle mam nadzieję, że ktoś będzie mi mówił, żebym był grzeczny, ktoś
weźmie na siebie odpowiedzialność za mnie i sprawi, że wreszcie dorosnę.

„On jest takim samolubem” – pomyślała ze zdziwieniem. „Jedyny mężczyzna, z którym

kiedykolwiek siedziałam i rozmawiałam sam na sam, jest – jak się okazuje – mało interesujący.
A ja już tracę cierpliwość”.

– Dlaczego nie dorośniesz sam? – spytała, myśląc jednocześnie: „Ilu ludzi, a raczej ile

kobiet, zadało już mu to samo pytanie?”

– Sprytna jesteś. „I ile razy odpowiedział im tak samo?” A po chwili pomyślała

z rozbawieniem: „Ta rozmowa musi być głównie instynktowna”.

– Musisz być bardzo samotny – powiedziała cicho.
„Chciałabym tylko, żeby mnie ktoś kochał – pomyślała – a tu rozmawiam o głupstwach

z tym samolubnym mężczyzną”.

– Naprawdę, bardzo samotny. Dotknął jej ręki i uśmiechnął się. – Masz szczęście, bo miałaś

matkę powiedział.

2

– Znalazłem to w bibliotece – powiedział Luke. – Przysięgam wam, że znalazłem to

w bibliotece.

– Niewiarygodne! – odpowiedział doktor.
– Popatrzcie! – Luke rozłożył na stole ogromną książkę i otworzył ją na tytułowej stronie. –

On to wszystko sam napisał. Spójrzcie, tytuł wypisany atramentem, drukowanymi literami:
WSPOMNIENIA DLA SOPHII ANNĘ LESTER CRAIN. SPUŚCIZNA DLA JEJ
WYKSZTAŁCENIA I OŚWIECENIA NA CAŁE JEJ ŻYCIE OD KOCHAJĄCEGO
I ODDANEGO OJCA. HUGH DESMOND LESTER CRAIN, 21 czerwca 1881 roku.

Zebrali się wokół stołu, a Luke przewrócił pierwszą olbrzymią stronicę książki.
– Jak widzicie, jego córeczka musiała się przede wszystkim nauczyć pokory – tłumaczył

Luke. – Najwyraźniej musiał pociąć sporo porządnych książek, gdyż wydaje mi się, że
rozpoznaję część ilustracji, które tu poprzyklejał.

– Próżność ludzkich osiągnięć – powiedział ze smutkiem doktor. – Pomyślcie tylko o tych

książkach, które Hugh poniszczył, aby to wykonać. Popatrzcie, tutaj jest rycina Goi. Okropny
temat do medytacji dla małej dziewczynki.

– A poniżej, pod tym okropnym obrazkiem, napisał tak: „Czcij ojca swego i matkę swoją,

córko, stwórców twoich, na których spoczywa ciężki obowiązek przeprowadzenia ich dziecka
w niewinności i prawości wzdłuż straszliwej, wąskiej ścieżki do wieczystej szczęśliwości
i oddania jej w końcu Bogu jako cnotliwej i pobożnej duszy. Zastanów się, o córko, nad radością
w niebiosach, gdy dusze tych drobnych stworzeń wznoszą się ku niebu, uwolnione z cielesnej
powłoki, zanim nauczyły się grzeszyć lub odstąpiły od wiary, i uczyń to swym nieustannym
obowiązkiem, aby pozostać tak czysta, jak i one”.

– Biedne dziecko – westchnęła Eleanor i dech jej zaparło ze zdziwienia, gdy Luke odwrócił

następną stronę. Kolejna lekcja moralności Craina oparta była na następnym obrazku
przedstawiającym gniazdo węży. Jaskrawo wymalowane węże skręcały się i wiły również na
marginesach strony i ponad jego przesłaniem, starannie wydrukowanym i pociągniętym złotem.
– „Wieczne potępienie jest przeznaczeniem ludzkości i ani łzy, ani zadośćuczynienie i pokuta nie
mogą odkupić człowieczego dziedzictwa grzechu. Córko, trzymaj się z dala od świata, tak aby
jego namiętności i niewdzięczność cię nie zepsuły. Córko, zachowaj swą czystość”.

– A potem mamy piekło – powiedział Luke. – Radzę nie patrzeć, jeśli jesteście wrażliwe.
– Myślę, że mogę to sobie darować – stwierdziła Eleanor. – Ale mi to przeczytaj.
– To mądrze z twojej strony – przyznał doktor. – Ilustracja z Foxe’a. Zawsze uważałem, że

jest to jedna z mniej atrakcyjnych śmierci, ale z drugiej strony, któż mógłby pojąć tych
męczenników.

– Spójrzcie tylko tutaj – wskazał Luke. – Nadpalił róg tej strony i pod spodem napisał:

„Córko, gdybyś choć przez chwilę słyszała agonie, ból, krzyki i żałość tych biednych dusz
skazanych na wieczne potępienie i ogień! Gdyby choć na moment oczy twe osmaliła oślepiająca
czerwień wiecznie płonącego pustkowia! O nieszczęsne stworzenia pogrążone w wiecznym
bólu! Córko, ojciec twój w tym momencie dotknął rogiem tej książki zapalonej świecy i widział,
jak wątły ten papier spłonął i skurczył się w jej płomieniu. Pomyśl, o córko, że żar płomienia tej
świecy jest w stosunku do wiecznego ognia piekła jako ziarnko piasku do bezkresu pustyni, i tak
jak ten oto papier spalił się w jej niewielkim żarze, tak też twa dusza będzie płonąć na wieki
w ogniu tysiąckrotnie mocniejszym”.

– Mogę się założyć, że czytał jej to codziennie na dobranoc – powiedziała Theodora.
– Poczekaj, jeszcze nie widzieliście nieba – uprzedził ich Luke. – Nawet ty, Nell, możesz na

to popatrzeć. To Blake, i moim zdaniem nieco za poważne, ale z całą pewnością jest lepsze od
piekła. Posłuchajcie: „Święty! Święty! Święty! W czystym świetle niebios anieli wychwalają Go
jeden drugiemu w nieskończoność. Córko, to tutaj będę cię szukał”.

– Cóż to za trud w imię miłości – westchnął z niedowierzaniem doktor. – Ile godzin musiało

mu zająć samo zaplanowanie tego wszystkiego, wykaligrafowanie tych napisów i pozłoceń...

– A teraz siedem grzechów głównych – ciągnął Luke. – Wydaje mi się, że stary sam je

wymalował.

– Zdaje mi się, że rzeczywiście dał z siebie wszystko w ilustracji obżarstwa – zauważyła

Theodora. – Mam wrażenie, że już nigdy nie będę głodna.

– Poczekaj, aż zobaczysz nieczystość! – powiedział jej Luke. – Stary Hugh przeszedł w tym

samego siebie.

– Nie chcę już więcej na to patrzeć. Usiądę tutaj przy Nell, a jeśli natrafisz na jakieś

szczególnie budujące moralnie przykazanie, które według ciebie mogłoby mi się przydać, to mi
je możesz przeczytać.

– Tutaj mamy pożądanie – pokazał Luke. – Widziałyście kiedykolwiek, aby się wam ktoś

tak umizgiwał? – Wielkie nieba! Wielkie nieba! – westchnął doktor. – Musiał to sam narysować
– stwierdził Luke. – Dla dziecka? – spytał z oburzeniem doktor.

– W jej własnym zeszycie do wycinanek. Spójrzcie tylko na tę pychę. Wypisz wymaluj

nasza Nell.

– Co takiego?! – krzyknęła Eleanor, zrywając się na równe nogi.
– On tylko żartuje – uspokoił ją doktor. – Nie musisz tego oglądać, moja droga. On sobie

tylko żartuje.

– A teraz lenistwo.
– Zazdrość – wyliczał dalej doktor. – Jakżeż to biedne dziecko mogłoby się odważyć

kiedykolwiek zgrzeszyć?

– Ostatnia strona jest według mnie najładniejsza. To, moje panie, jest krew Hugh Craina.

Nell, czy chciałabyś się jej przyjrzeć?

– Nie, dziękuję.
– Theo, ty też nie chcesz? W każdym razie dla dobra waszych sumień uważam, że

powinienem wam przeczytać, co Hugh Crain miał do powiedzenia na zakończenie tej książki.
„Córko, święte pakty podpisywane są krwią, i ja oto wziąłem z własnego nadgarstka ten żywotny
płyn, którym chcę cię związać. Żyj cnotliwie, bądź pokorna, zachowaj wiarę w twego
Zbawiciela i we mnie, ojca twego, a ja przysięgam ci, że będziemy kiedyś złączeni w wiecznej
szczęśliwości. Przyjmij te oto przykazania od twego oddanego ojca, który w pokorze ducha
stworzył tę książkę. Niech służy swemu celowi ten mój niegodny wysiłek i uchroni me dziecko
od pułapek tego świata, a potem zaniesie bezpiecznie w ramiona jej ojca w niebie”. I podpis:
„Twój zawsze kochający ojciec, na tym świecie i w przyszłym, sprawca twego istnienia
i strażnik twej cnoty, w cichej miłości – Hugh Crain”.

Theodora wzdrygnęła się.
– Jaką mu to musiało sprawiać satysfakcję – zauważyła. – To podpisywanie się własną

krwią. Mogę sobie wyobrazić, jak się przy tym zaśmiewał.

– Bardzo niezdrowe zajęcie dla człowieka, bardzo niezdrowe – stwierdził doktor.
– Musiała być jednak jeszcze bardzo mała, kiedy jej ojciec opuścił ten dom – zauważyła

Eleanor. – Ciekawa jestem, czy on jej to w ogóle kiedyś czytał.

– Jestem pewna, że czytał. Pochylał się nad kołyską i cedził te słowa jedno po drugim, aby

się dobrze zakorzeniły w jej młodym umyśle. Hugh Crain! – zawołała Theodora. – Byłeś
obrzydliwym, obleśnym starym głupcem! Wybudowałeś ten ohydny, plugawy dom i jeśli jesteś
jeszcze gdzieś, skąd możesz mnie usłyszeć, to chciałabym ci rzucić prosto w twarz, że mam
nadzieję, że spędzisz całą wieczność na tym potwornym obrazku i nie przestaniesz płonąć nawet
przez minutę! – Machnęła pogardliwie ręką i przez chwilę stała w milczeniu, rozpamiętując to
wszystko i jakby czekając na odpowiedź. Węgle na kominku osunęły się z sykiem, a doktor
spojrzał na zegarek. Luke podniósł się również.

– Słońce ma się już ku zachodowi – zauważył z niejaką ulgą doktor.

3

Theodora usadowiła się przy kominku i spoglądała złośliwie na Eleanor. W drugim końcu

pokoju przesuwały się cicho szachy, postukując lekko o szachownicę. Theodora odezwała się
cicho, ale w tonie jej głosu było coś dręczącego.

– No i co, zaprosisz go do siebie, Nell? Do tego twojego małego mieszkanka?

Zaproponujesz mu, żeby się napił z tego twojego kubka z gwiazdkami?

Eleanor patrzyła w ogień, nie odzywając się. „Byłam taka głupia” – myślała. „Byłam taką

idiotką”.

– Czy znajdzie się w nim miejsce na dwoje? Czy sądzisz, że przyjechałby do ciebie, gdybyś

go zaprosiła? „Nie ma nic gorszego niż to. Byłam taka głupia”.

– A może on szukał właśnie takiego małego domku, czegoś mniejszego od Domu na

Wzgórzu. Może wróci z tobą do domu. „Głupia, potworna idiotka”. – Te twoje białe firanki... i te
małe kamienne lwy... Eleanor popatrzyła na nią nieomal z tkliwością.

– Ależ ja musiałam tu przyjechać – powiedziała i wstała z miejsca, odwracając się na oślep

do wyjścia. Nie słysząc za sobą wystraszonych głosów, nie wiedząc jak ani którędy, dotarła
jakoś do frontowych drzwi i weszła w miękkie ciepło nocy.

Strach i poczucie winy to pokrewne uczucia; Theodora dogoniła ją na trawniku. Milczące,

rozgniewane i urażone wyszły z Domu na Wzgórzu jedna przy drugiej, żałując tego, co sobie
nawzajem powiedziały. Ludzie trawieni gniewem, pochłonięci nadmierną wesołością, przerażeni
czy zazdrośni upierają się zazwyczaj przy zachowaniu, którego w innych okolicznościach dawno
by zaniechali. Żadna z nich nie zastanowiła się nawet przez chwilę nad tym, że oddalenie się od
Domu na Wzgórzu w ciemnościach było bardzo nierozsądne. Każda z nich zdawała się tak
pochłonięta własną rozpaczą, że ucieczka w ciemności wydawała się konieczna, toteż
owinąwszy się w ten ciasny, mało odporny płaszcz, jakim jest gniew, kroczyły razem, każda
boleśnie świadoma towarzystwa drugiej, każda z niezłomnym postanowieniem, że się odezwie
ostatnia.

W końcu to Eleanor odezwała się pierwsza. Uderzyła się w nogę o skałę i z początku

usiłowała dumnie nie zwracać na to uwagi, lecz po chwili cała obolała, próbując zachować
spokój, powiedziała ze ściśniętym gardłem:

– Nie mogę zrozumieć, dlaczego uważasz, że masz prawo do mieszania się w moje sprawy.

– Siliła się na formalność języka, aby nie dopuścić do fali wymówek lub niezasłużonych
zarzutów. (Bo przecież czyż nie były sobie obce? Były kuzynkami?) – Jestem pewna, że nic cię
nie obchodzi to, co robię.

– Masz rację – przyznała Theodora ponuro. – Jest mi to zupełnie obojętne.
„Idziemy różnymi drogami” – pomyślała Eleanor. „Alej a też mam prawo do życia

i w towarzystwie Luke’a zmarnowałam całą godzinę, usiłując tego dowieść”.

– Uderzyłam się w nogę – powiedziała głośno.
– Bardzo mi przykro. – Głos Theodory wcale nie brzmiał fałszywie. – Wiesz dobrze, jakie

z niego bydlę. – Zawahała się.

– To zwykły hulaka – powiedziała w końcu z odrobiną rozbawienia. – Jestem pewna, że nic

mnie to nie obchodzi, kim on jest.

– A potem, jako że była to kłótnia pomiędzy kobietami, dodała:

– Myślałby kto, że on cię tak bardzo obchodzi. – Nie powinno mu to ujść na sucho – odparła

Theodora.

– Cóż takiego nie powinno mu ujść na sucho? – zapytała Eleanor delikatnie. – Robisz

z siebie idiotkę – odparła Theodora.

– A może nie. Nie ścierpiałabyś tego, gdyby tym razem okazało się, że się mylisz, prawda?

Głos Theodory był zmęczony i cyniczny.

– Jeśli się mylę, to pobłogosławię was oboje z całego serca. Mimo twojej głupoty. – I tak nie

mogłabyś powiedzieć nic innego.

Szły ścieżką prowadzącą w stronę strumyka. W ciemności ich stopy wyczuwały, że

posuwają się w dół, i obie w głębi duszy perwersyjnie oskarżały się nawzajem o celowe
wybranie ścieżki, którą szły już kiedyś w o wiele szczęśliwszym nastroju.

– W każdym razie – powiedziała Eleanor zdecydowanym tonem – nic to dla ciebie nie

znaczy, bez względu na to, co się stanie. Dlaczego miałoby cię obchodzić to, czy zrobię z siebie
idiotkę, czy też nie?

Theodora milczała przez chwilę, maszerując obok w ciemnościach, i Eleanor nagle nabrała

absurdalnej pewności, że tamta wyciągnęła do niej rękę, choć niewidoczną w mroku.

– Theo – zaczęła Eleanor niezręcznie – nie umiem rozmawiać z ludźmi i mówić im

o pewnych rzeczach. Theodora roześmiała się. – A co ty właściwie umiesz robić? – spytała. –
Uciekać? Jeszcze nic nieodwracalnego nie zostało powiedziane, ale pozostał im już tylko
niewielki margines bezpieczeństwa. Każda z nich poruszała się delikatnie po obrzeżach
otwartego pytania, które raz zadane – „Czy mnie kochasz?”– nigdy nie mogło już być ani
zapomniane, ani pozostawione bez odpowiedzi. Szły wolno, zamyślone, zastanawiając się nad
tym. Ścieżka osuwała się pod ich stopami, a one podążały dalej, idąc ramię w ramię
w największej intymności oczekiwania. Skończyło się udawanie i niezdecydowanie. Każda
wiedziała, prawie ze stuprocentową pewnością, o czym myślała druga i co chciała powiedzieć.
Obie nieomal płakały jedna nad drugą. Obie w tym samym momencie zorientowały się, że
ścieżka zmieniła kierunek. Theodora wzięła Eleanor pod ramię i bojąc się zatrzymać, wolno
posuwały się dalej, blisko siebie, a przed nimi czerniła się szeroka i kręta ścieżka.

Eleanor wstrzymała oddech, a ręka Theodory zacisnęła się, ostrzegając, aby była cicho. Po

obu stronach stały milczące drzewa i oddawały ciemność, którą trzymały w sobie, po czym
bladły, stając się coraz to bardziej przezroczyste, mlecznobiałe, i niczym duchy odbijały się na
tle czarnego nieba. Trawa zdawała się bezbarwna, ścieżka wydawała się szeroka i ciemna,
a oprócz niej nie było już niczego. Eleanor zaczęła szczękać ze strachu zębami, a mdłości
wywołane przerażeniem zgięły ją wpół, jej ręka drżała w coraz to bardziej kurczowym uścisku
Theodory, a każdy, nawet najmniejszy krok, był dla niej aktem woli, szaleńczym, upartym
obstawaniem przy tym, że stawianie nogi za nogą jest jedynym rozsądnym rozwiązaniem. Oczy

aż bolały ją od łez, przez które usiłowała dojrzeć coś w ciemnościach ścieżki i wśród
przeraźliwej białości drzew. Widząc przed sobą wyraźnie słowa płonące w jej umyśle,
pomyślała: „Teraz rzeczywiście się boję!”

Szły dalej. Ścieżka prowadziła je uporczywie do przodu, niezmiennie białe drzewa stały

nieme po obu stronach, a nad nimi rozciągało się czarne niebo. Ich stopy lśniły srebrzystą
poświatą tam, gdzie dotknęły bieli drogi, a ręka Theodory wydawała się blada i świecąca.
Dróżka przed nimi skręcała gdzieś poza zasięg ich wzroku, a one posuwały się wolno do przodu,
stawiając precyzyjnie stopy, gdyż była to jedyna fizyczna czynność, na którą mogły się zdobyć,
jedyna rzecz, jaka im pozostała, jedyna, która powstrzymywała je przed zapadnięciem się w tę
potworną ciemność i biel oraz złowrogą świetlistą poświatę.

„Teraz rzeczywiście się boję” – pomyślała Eleanor. Poniekąd nadal czuła rękę Theodory na

swoim ramieniu, lecz Theo zdawała się jednocześnie taka odległa, zamknięta i nieprzystępna.
Zrobiło się przenikliwie zimno, nigdzie nie było ani odrobiny ludzkiego ciepła. „Teraz
rzeczywiście się boję” – myślała cały czas Eleanor, stawiając nogę za nogą, trzęsąc się przy
każdym dotknięciu ścieżki, dygocząc z lodowatego zimna.

Być może ścieżka prowadziła je gdzieś celowo, skoro żadna z nich nie usiłowała z niej zejść

i w pełni świadomie wkroczyć w unicestwienie białej poświaty, którą stanowiła trawa po obu jej
stronach. Dróżka wiła się czarna i błyszcząca, a one uparcie podążały nią nadal. Nagle
posłyszały jakiś płacz. Ręka Theodory zacisnęła się, a Eleanor wstrzymała oddech. Czyżby coś
poruszyło się przed nimi? Coś bielszego od bieli drzew, co przywoływało je rękami? Zapraszało
i rozpływało się wśród drzew, nie spuszczając z nich oka. Czy coś poruszało się wokół nich,
nieuchwytne w bezgłośnej ciszy nocy? Czy jeszcze czyjeś stopy stąpały niewidoczne obok nich
po białej murawie? I gdzież się teraz podziały?

Ścieżka zaprowadziła je wreszcie do przeznaczonego im końca i nagle rozwiała im się pod

stopami. Eleanor i Theodora patrzyły teraz na ogród oczami oślepionymi blaskiem słońca
i bogactwem kolorów. W ogrodzie na trawie odbywał się właśnie piknik. Słyszały śmiech dzieci
i pełne tkliwości, rozbawione głosy ich ojca i matki. Trawa była soczysta, zielona, kwiaty
czerwone, pomarańczowe i żółte, a niebo intensywnie niebieskie i złote. Jedno z dzieci miało na
sobie czerwony sweter i z podniesionym od śmiechu głosem wywróciło się w trawie w pogoni za
szczeniakiem. Na ziemi rozłożony był obrus w kratkę, a matka, uśmiechając się, pochyliła się
nad nim, aby podnieść talerz błyszczących owoców. I wówczas Theodora zaczęła krzyczeć.

– Nie odwracaj się! Nie oglądaj się za siebie! – krzyczała podniesionym z przerażenia

głosem. – Nie oglądaj się za siebie! Uciekaj!

W biegu, sama nie wiedząc, dlaczego to robi, Eleanor obawiała się, że zaczepi nogą

o kwiecisty obrus albo że się przewróci o tego szczeniaka. Potykały się jednak tylko o chwasty
rosnące dziko w ciemnościach, a Theodora krzycząc bez przerwy, stratowała jakieś krzewy

w miejscu, w którym uprzednio rosły kwiaty, i potknęła się z płaczem o na wpół zakopane
kamienie i skorupki czegoś, co mogło być rozbitą filiżanką. A potem uderzały i drapały dziko
w białą kamienną ścianę, porośniętą czarnym winem, krzycząc i błagając, aby je wypuszczono,
aż wreszcie otworzyła się zardzewiała żelazna brama i wybiegły z płaczem, ciężko dysząc
i trzymając się za ręce, do warzywnego ogrodu przy Domu na Wzgórzu, po czym wtargnęły
przez tylne drzwi do kuchni, gdzie ujrzały doktora i Luke’a spieszących im naprzeciw.

– Co się stało? – spytał Luke, łapiąc za rękę Theodorę. – Czy nic ci się nie stało?
– Byliśmy bliscy obłędu – mówił wyczerpany doktor.
– Chodziliśmy i szukaliśmy was godzinami.
– To był piknik – tłumaczyła Eleanor. Upadła na kuchenne krzesło i popatrzyła na swoje

ręce, podrapane i skrwawione, trzęsące się wbrew jej woli. – Usiłowałyśmy się stamtąd
wydostać – mówiła, pokazując im ręce. – To był piknik. Dzieci...

Theodora śmiała się piskliwie cienkim głosem i pokładała się ze śmiechu.
– Obejrzałam się za siebie, obejrzałam się za siebie... – I znowu wybuchnęła śmiechem.
– Dzieci... i mały szczeniaczek...
– Eleanor. – Theodora odwróciła się i delikatnym ruchem zbliżyła głowę do głowy Eleanor.

– Eleanor. Ełeanor!

Trzymając się Theodory, Eleanor spojrzała na Luke’a i doktora i poczuła, że pokój rozhuśtał

się gwałtownie, a czas – w takim sensie, w jakim go zawsze znała – zatrzymał się.

Rozdział VII

1

W dniu, w którym oczekiwano pani Montague, Eleanor udała się na popołudniowy spacer

w stronę pagórków otaczających Dom na Wzgórzu, nie mając specjalnego zamiaru dotarcia do
jakiegokolwiek określonego miejsca, nie dbając o to ani dokąd szła, ani którędy. Pragnęła tylko
oderwać się od ciemnego lasu otaczającego Dom na Wzgórzu i odrobiny samotności. Znalazła
niewielki kawałek, w którym trawa była sucha i miękka, i położyła się na nim, zastanawiając się,
ile to już lat upłynęło od czasu, gdy po raz ostatni leżała sama na trawie i rozmyślała. Wokół niej
drzewa i polne kwiaty, z tym dziwnie szarmanckim gestem typowym dla żywych stworzeń,
przerwały swe naglące zajęcia, polegające na wzrastaniu i umieraniu, i zwróciły na nią uwagę,
bo choć szara i niepozorna, to jednak uważały, że należało być miłym w stosunku do stworzenia
już i tak wystarczająco upośledzonego i godnego współczucia z racji tego, że nie jest
zakorzenione w ziemi, lecz boleśnie ruchome, na zawsze skazane na przenoszenie się z miejsca
na miejsce. Eleanor zerwała bezmyślnie polną stokrotkę, która zwiędła jej w palcach, i leżąc na
trawie, spojrzała w jej martwą twarz. Nie czuła w sercu niczego poza druzgocącą, dziką
szczęśliwością. Zaczęła skubać jej płatki i zastanawiała się, uśmiechając się do samej siebie: „Co
ja mam dalej zrobić? Co ja mam teraz zrobić?”

2

– Arthur, połóż torby w holu – poleciła pani Montague. – Czy nie uważasz, że powinien tu

na nas ktoś czekać, aby nam pomóc z tymi drzwiami? Muszą mieć tu kogoś, kto by nam zaniósł
te torby na górę. John! John!

– Moja droga, moja droga. – Doktor Montague wybiegł pospiesznie na korytarz z serwetką

w ręce i posłusznie pocałował nadstawiony przez żonę policzek. – Jak to dobrze, że przyjechałaś.
Już straciliśmy wszelką nadzieję.

– Powiedziałam ci przecież, że będę tu dzisiaj, tak czy nie? Czy kiedykolwiek nie

dotrzymałam słowa, jeśli obiecałam, że przyjadę? Wzięłam ze sobą Arthura.

– Ach tak, Arthura – powtórzył doktor bez entuzjazmu.
– No cóż, ktoś musiał prowadzić – stwierdziła pani Montague. – Przypuszczam, że

wyobrażałeś sobie, że będę prowadzić całą drogę sama. Wiesz przecież doskonale, że mnie to
męczy. Jak się masz?

Doktor odwrócił się z uśmiechem do Eleanor i Theodory oraz stojącego za nimi w drzwiach

Luke’a.

– Moja droga, oto są moi przyjaciele, którzy w ciągu tych ostatnich paru dni spędzili ze mną

czas w Domu na Wzgórzu. Theodora, Eleanor Vance i Luke Sanderson.

Przedstawieni mruknęli coś grzecznie, a pani Montague skinęła im głową i powiedziała:
– Widzę, że nawet nie zadaliście sobie trudu, żeby na nas zaczekać z kolacją.
– Straciliśmy już nadzieję, że przyjedziesz – tłumaczył się doktor.
– Wydaje mi się, że ci mówiłam, że będę tu dzisiaj. Naturalnie to całkiem możliwe, że się

mylę, ale o ile sobie przypominam, powiedziałam ci wyraźnie, że tu dzisiaj przyjadę. Jestem
pewna, że wkrótce zapamiętam wszystkie wasze imiona. Ten oto pan to Arthur Parker,
przywiózł mnie tutaj, ponieważ nie lubię sama prowadzić samochodu. Arthur, to są przyjaciele
Johna. Czy ktoś mógłby nam pomóc z walizkami?

Doktor i Luke zbliżyli się, mrucząc coś pod nosem, a pani Montague ciągnęła dalej:
– Ja, naturalnie, zajmę pokój, w którym najbardziej straszy. Arthur może spać gdziekolwiek.

Ta niebieska walizka jest moja, młody człowieku, i ta mała walizeczka również. Zanieś je,
proszę, do pokoju, w którym najbardziej straszy.

– To byłby chyba pokój dziecięcy – zasugerował doktor Montague na widok pytającego

spojrzenia Luke’a. – Według mnie, źródłem zakłóceń jest właśnie pokój dziecięcy – wyjaśnił
żonie, a ona westchnęła zirytowana.

– Wydaje mi się, że mógłbyś być trochę bardziej metodyczny w tych sprawach. Jesteś tu już

prawie cały tydzień i podejrzewam, że jeszcze nie zastosowałeś planszy. Ani automatycznego
pisma. Wątpię, aby któraś z tych młodych kobiet miała zdolności mediumistyczne. Te torby tutaj
należą do Arthura. Na wszelki wypadek przywiózł ze sobą kij golfowy.

– Na wypadek czego? – spytała obojętnie Theodora, a pani Montague obróciła się

i zmierzyła ją zimnym spojrzeniem.

– Proszę, nie przerywajcie sobie kolacji z mojego powodu – powiedziała w końcu.
– Z całą pewnością przy wejściu do pokoju dziecięcego istnieje zimny punkt – tłumaczył

żonie doktor.

– Ach tak, mój drogi! Jak to miło! Czy ten młody człowiek nie ma zamiaru zanieść bagażów

Arthura na górę? Wydaje mi się, że macie tu niezły bałagan. Po prawie tygodniu pobytu mam
chyba prawo spodziewać się o wiele lepszej organizacji. Czy ukazały się już wam jakieś
materializacje?

– Z całą pewnością wystąpiły pewne manifestacje...
– W każdym razie ja już tu jestem i zajmę się wszystkim prawidłowo. Gdzie Arthur mógłby

odstawić samochód?

– Na tyłach domu znajduje się pusta stajnia, w której zostawiliśmy nasze samochody. Można

go tam jutro rano zaparkować.

– Nonsens! Wiesz doskonale, John, że nie lubię odkładania rzeczy do jutra. Arthur będzie

miał jutro sporo roboty i bez tych dzisiejszych prac. Powinien natychmiast odprowadzić
samochód do garażu.

– Ale zrobiło się już ciemno – zauważył z wahaniem w głosie doktor.
– John, ty mnie naprawdę zadziwiasz. Czy według ciebie ja nie wiem, że w nocy jest

ciemno? Samochód ma światła, John, a ten młody człowiek może iść z Arthurem, żeby mu
wskazać drogę.

– Dziękuję – powiedział Luke ponuro. – My mamy tu jednak taką zasadę, żeby nie

wychodzić po ciemku z domu. Arthur, naturalnie, może wyjść, jeśli sobie tego tyczy, ale ja
zostanę w domu.

– Te młode panie miały tu pewne szokujące doświadczenia – zaczął wyjaśniać doktor.
– Ten młody człowiek jest tchórzem – odpowiedział Arthur. Skończył wypakowywać

z samochodu swoje walizki i torby golfowe, po czym stanął obok pani Montague, spoglądając
szyderczo na Luke’a. Arthur miał czerwoną twarz, siwe włosy, a teraz najeżył się i szydził
z niego. – Powinieneś się pan wstydzić, młody człowieku, przed kobietami.

– Te kobiety boją się tak samo jak ja – odpowiedział Luke sztywno.
– No właśnie. – Doktor Montague położył uspokajająco rękę na ramieniu Arthura. – Jak już

pan tu posiedzi z nami przez jakiś czas, to zrozumie pan, że jego postawa jest rozsądna, a nie
tchórzliwa. Po zapadnięciu zmroku staramy się trzymać razem.

– Muszę przyznać, John, że nie spodziewałam się, że zastanę was wszystkich tak

zdenerwowanych – stwierdziła pani Montague. – Strach w tych sprawach jest godny
ubolewania! – Tupnęła nogą z irytacją. – Wiesz doskonale, John, że ci, którzy przeszli na tamten
świat, pragną, żebyśmy byli szczęśliwi i uśmiechnięci, chcą wiedzieć, że o nich myślimy
z miłością. Duchy przebywające w tym domu cierpią być może, gdyż mają świadomość tego, że
się ich boicie.

– Porozmawiamy na ten temat później – zakończył ze znużeniem doktor. – A co z kolacją?
– Naturalnie. – Pani Montague spojrzała na Theodorę i Eleanor. – Jaka szkoda, że

musieliśmy wam przerwać posiłek.

– A wy, czy coś już zjedliście?
– Naturalnie, że jeszcze nie jedliśmy, John. Mówiłam ci przecież, że będziemy tu na kolację.

A może znowu się mylę?

– W każdym razie powiedziałem pani Dudley, że przyjeżdżasz – zapewnił ją doktor,

otwierając drzwi prowadzące przez pokój do gier do jadalni. – Pozostawiła nam prawdziwie
wspaniałą ucztę.

..Biedny doktor Montague” – pomyślała Eleanor, usuwając się na bok, aby umożliwić

doktorowi wprowadzenie żony do jadalni. „Jest taki skrępowany. Ciekawe, jak długo ona

zamierza tu zostać”.

– Ciekawe, jak długo ona zamierza tu zostać? – szepnęła jej Theodora do ucha.
– Może ma w walizce pełno ektoplazmy? – spytała optymistycznie Eleanor.
– A jak długo będziesz mogła tu zostać? – spytał doktor Montague, zasiadając z małżonką

u szczytu stołu, na honorowym miejscu.

– No cóż, mój drogi – zaczęła pani Montague, kosztując delikatnie sosu z kaparów

przygotowanego przez panią Dudley. – Wreszcie znalazłeś sobie niezłą kucharkę. Wiesz, że
Arthur musi wrócić do szkoły. Arthur jest dyrektorem – wyjaśniła reszcie biesiadników –
i wspaniałomyślnie zgodził się odwołać wszystkie swoje poniedziałkowe zebrania. A zatem
najlepiej będzie, jeśli wyjedziemy stąd w poniedziałek po południu, a wówczas Arthur będzie
mógł wrócić na wtorkowe lekcje.

– Nie mam co do tego żadnych wątpliwości, że Arthur zostawił wielu bardzo

uszczęśliwionych uczniów – szepnął Luke cicho Theodorze, która odpowiedziała:

– Tylko że dzisiaj jest sobota.
– Nie mam mc przeciwko tej kuchni – oznajmiła pani Montague. – Jutro rano porozmawiam

z tą twoją kucharką.

– Pani Dudley to rzeczywiście godna podziwu kobieta – powiedział doktor ostrożnie.
– Jak na mój gust to trochę zbyt wymyślne – stwierdził Arthur. – Osobiście uznaję tylko

mięso i ziemniaki – wyjaśnił Theodorze. – Nie piję, nie palę, nie czytam bzdur. To zły przykład
dla chłopców w szkole. Rozumiecie chyba, oni muszą mieć do człowieka szacunek.

– Jestem pewna, że wszyscy usiłują pana naśladować – powiedziała Theodora poważnie.
– Od czasu do czasu trafia nam się słaby narybek – stwierdził Arthur, potrząsając głową. –

Żadnego upodobania do sportów, rozumie pani. Stroją miny po kątach. Mazgaje. Szybko im to
wybijam z głowy. – Sięgnął po masło. Pani Montague pochyliła się nad stołem, aby spojrzeć na
Arthura.

– Nie objadaj się za bardzo, Arthurze – poradziła. – Mamy przed sobą bardzo pracowitą noc.
– A co wy, na litość boską, zamierzacie robić? – spytał doktor.
– Jestem pewna, że tobie nawet by się nie śniło, aby zabrać się do tych rzeczy

systematycznie. Musisz jednak przyznać, kochanie, że ja w tych sprawach mam o wiele więcej
instynktownego zrozumienia. Jak wiesz, kobiety zazwyczaj je mają, przynajmniej niektóre. –
Przerwała i spojrzała, jakby się nad czymś zastanawiając, na Eleanor i Theodorę. – Obawiam się
jednak, że żadna z nich. Chyba że znowu się mylę? Lubisz wytykać mi moje błędy, John.

– Ależ kochanie...
– Absolutnie nie znoszę żadnej niedbale wykonanej roboty. Naturalnie Arthur będzie

patrolował. Po to go tu przywiozłam. To wielka rzadkość – zwróciła się do Luke’a, który siedział
obok niej – aby znaleźć ludzi na polu oświaty, którzy wykazują zainteresowanie problemami

tamtego świata. Arthur jest w tych sprawach zaskakująco dobrze zorientowany. Położę się w tym
waszym pokoju, w którym rzekomo najbardziej straszy, i postaram się skontaktować
z elementami, które zakłócają spokój w tym domu. Nigdy nie potrafię zasnąć, jeśli gdzieś
w pobliżu znajdują się udręczone duchy – zwierzała się Luke’owi, który skinął głową bez słowa.

– Trochę zdrowego rozsądku – dodał Arthur. – Do tych spraw należy podchodzić we

właściwy sposób. Nigdy nie popłaca mierzyć zbyt nisko. Ciągle to powtarzam moim chłopcom.

– Być może po obiedzie zorganizujemy sobie mały seansik – zaproponowała pani Montague.

– Naturalnie tylko ja i Arthur. Wy, z tego, co widzę, nie jesteście jeszcze gotowi. Tylko byście
odstraszali stąd duchy. Potrzebny nam będzie jakiś cichy pokój...

– Biblioteka – zaproponował Luke usłużnie.
– Biblioteka? Myślę, że to powinno wystarczyć. Książki częstokroć są świetnymi

przewodnikami. Materializacje często zdarzają się właśnie w pokojach, w których znajdują się
książki. Nie znam przypadku, w którym obecność książek powstrzymywała materializacje. Mam
nadzieję, że ta biblioteka została właściwie odkurzona. Arthur ma skłonności do kichania.

– Pani Dudley utrzymuje dom w idealnym porządku – zapewnił ją doktor.
– Muszę rano porozmawiać z tą panią Dudley. John, zaprowadź nas zatem do biblioteki,

a ten młody człowiek może mi przynieść z góry moją walizkę; nie tę dużą, tę małą. Niech mi ją
przyniesie do biblioteki. Później się do was przyłączymy. Po seansie z planszą powinnam wypić
szklankę mleka i ewentualnie zjeść kawałeczek ciasta. Mogą być herbatniki, byle nie za słone.
Parę minut rozmowy z ludźmi o podobnych zapatrywaniach jest również niezwykle pomocne,
zwłaszcza jeśli mam być podatna i chłonna także w nocy. Umysł jest niezwykle precyzyjnym
narzędziem i należy się nim bardzo troskliwie opiekować. Arthurze! – skinęła z daleka głową
w stronę Eleanor i Theodory, i wyszła w eskorcie Arthura, Luke’a i męża.

– Coś mi mówi, że po prostu oszaleję na punkcie pani Montague – odezwała się po chwili

Theodora.

– Sama nie wiem – odpowiedziała Eleanor. – Arthur jakoś bardziej przypadł mi do gustu.

A Luke jest według mnie zwykłym tchórzem.

– Biedny Luke! – stwierdziła Theodora. – Nigdy nie miał matki.
Podnosząc wzrok na Theodorę, Eleanor zauważyła, że ta przyglądała się jej z dziwnym

uśmiechem. Odsunęła się od stołu tak szybko, że o mało nie wylała wody ze szklanki.

– Nie powinnyśmy pozostawać same – powiedziała dziwnie zadyszana. – Musimy odnaleźć

resztę. – Wybiegła z pokoju, a Theodora pobiegła za nią ze śmiechem na korytarz i udała się do
małego buduaru, gdzie zastały Luke’a z doktorem, stojących razem przed kominkiem.

– Proszę pana – pytał nieśmiało Luke – co to jest takiego ta plansza?
Doktor westchnął zirytowany.
– Kretyni! – powiedział, a potem poprawił się. – Przepraszam bardzo. To wszystko działa mi

na nerwy, ale skoro ona to lubi... – Odwrócił się i pogrzebał w ogniu ze złością. – Plansza to
urządzenie podobne do deski Ouija, a może powinienem raczej powiedzieć, że jest to pewna
forma automatycznego pisma. Jest to metoda porozumiewania się z nieuchwytnymi istotami,
choć według mnie jedyną nieuchwytną istotą, z którą można się tym sposobem komunikować,
jest wyobraźnia osób, które się nią posługują. Plansza to kawałek cienkiej deszczułki w kształcie
serca lub trójkąta. U wąskiego końca zakłada się ołówek, a na przeciwnym końcu znajdują się
dwa kółka, które łatwo przesuwają się po papierze. Dwoje ludzi kładzie na tym palce i zadaje
pytania, a przedmiot ten porusza się kierowany siłą, której tu nie będziemy omawiać, i pisze
odpowiedzi. Deska Ouija jest bardzo do tego podobna, tyle że przedmiot porusza się po samej
desce, wskazując na poszczególne wypisane na niej litery. Wystarczy w tym celu zwykły
kieliszek do wina. Widziałem, jak używano do tego zwykłej dziecięcej zabawki na kółkach, choć
przyznaję, że wyglądało to bardzo głupio. Każdy z uczestników posługuje się koniuszkami
palców jednej ręki, drugą ręką zapisuje pytania i odpowiedzi. Odpowiedzi są niezmiennie, jak
sądzę, bez sensu, choć moja żona zapewne twierdzi inaczej. Brednie. – I znowu zaczął grzebać
w ogniu. – Pensjonarskie zabobony.

3

– Plansza była dla nas dzisiaj niezwykle łaskawa – stwierdziła pani Montague. – John,

w tym domu z całą pewnością znajdują się obce elementy.

– Wspaniały seans, naprawdę – potwierdził Arthur, tryumfalnie wymachując kartką papieru.
– Zdobyliśmy dla was sporo informacji – oznajmiła pani Montague. – Po pierwsze, plansza

upierała się przy zakonnicy. John, czy dowiedziałeś się tu czegoś o jakiejś zakonnicy?

– W Domu na Wzgórzu? Mało prawdopodobne.
– Plansza uparcie obstawała przy zakonnicy, John. Być może widziano kiedyś w okolicy

czarną, niewyraźną postać? Przerażeni wieśniacy wracający do domu późną nocą...?

– Postać zakonnicy jest często spotykana.
– John, bardzo cię proszę. Przyjmuję, że chcesz mi przez to zasugerować, że się mylę. Albo

też masz ochotę wykazać, że to plansza się myli. Zapewniam cię, mój drogi, że musisz uwierzyć
w planszę, nawet jeśli moje zapewnienia ci nie wystarczą. Wymieniona została właśnie
zakonnica.

– Chcę tylko powiedzieć, kochanie, że widmo zakonnicy jest najczęściej pojawiającą się

postacią. Z Domem na Wzgórzu nigdy nie była związana żadna zakonnica, ale nieomal
w każdym...

– John, bardzo cię proszę! Czy mogę kontynuować? Zamierzasz zdyskwalifikować wartość

planszy bez żadnego przesłuchania? Dziękuję bardzo. – Pani Montague opanowała się. –

Wracając do tematu, jest tam również mowa o kobiecym imieniu pisanym różnie – raz jako
Helen albo Helene czy też Elena. Kto to mógłby być?

– Moja droga, wielu ludzi mieszkało w tym domu...
– Helen przyniosła nam ostrzeżenie przed tajemniczym mnichem. Kiedy w jednym domu

pojawia się i mnich, i zakonnica...

– Przypuszczam, że ten dom został wybudowany na ruinach starszej budowli – wtrącił

Arthur. – No wiecie, pozostały po niej wpływy, stare wpływy tkwiące we wszystkim – wyjaśnił
obszerniej.

– Wygląda mi to na złamane śluby. Tak, bez wątpienia.
– W tamtych czasach musiało to być bardzo częste. Prawdopodobnie pokusa.
– Wątpię, aby... – zaczął doktor.
– Mam wrażenie, że została zamurowana żywcem – ciągnęła pani Montague. – To znaczy ta

zakonnica. Zawsze tak robili. Nie macie nawet pojęcia, ile wiadomości dostałam już w życiu od
zamurowanych żywcem zakonnic.

– W żadnych zapisach nie ma nigdzie wzmianki o jakiejkolwiek zakonnicy, którą miano by

jakoby...

– John, czy mam ci znowu przypomnieć, że to ja osobiście otrzymywałam wiadomości od

zamurowanych żywcem zakonnic? Czy sądzisz, że próbuję cię nabrać? A może według ciebie
jakaś zakonnica specjalnie udawałaby, że zamurowano ją żywcem? Czyż to możliwe, abym się
znowu myliła, John?

– Z całą pewnością nie, kochanie – westchnął doktor ze znużeniem.
– O jednej świeczce i kromce chleba – tłumaczył Arthur Theodorze. – Jak się tak człowiek

dobrze zastanowi, to musiało być potworne.

– Nigdy nigdzie nie zamurowano żywcem żadnej zakonnicy – powiedział markotnie doktor.

– To tylko legenda, bajka, oszczerstwo rzucone...

– W porządku, John. Nie będziemy się teraz o to kłócić. Możesz sobie wierzyć, w co chcesz.

Zrozum jednak, że czasami czysto materialistyczne poglądy muszą ustąpić miejsca faktom.
A jednym z dowiedzionych faktów jest to, że wśród nawiedzających ten dom jest zakonnica
oraz...

– Co jeszcze tam było? – zapytał pospiesznie Luke. – Bardzo mnie interesuje to, co ta

plansza miała do powiedzenia.

Pani Montague pokiwała figlarnie palcem w jego stronę.
– Nic o tobie, młody człowieku. Chociaż jedna z obecnych tu pań mogłaby usłyszeć coś

interesującego.

„Niemożliwa kobieta” – pomyślała Eleanor. „Nie do wytrzymania. Wulgarna i zaborcza”.
– Ta Helen – ciągnęła pani Montague – chciała, żebyśmy przeszukali piwnice, w których

powinna być gdzieś stara studnia.

– Nie powiesz mi chyba, że tę Helen też zamurowano żywcem? – zapytał doktor.
– Wątpię, John. Jestem przekonana, że coś by na ten temat wspomniała. W rzeczy samej

Helen bardzo niejasno wyraziła się na temat tego, co mielibyśmy znaleźć w tej studni. Wątpię
jednak, aby mógł to być jakiś skarb. Rzadko kiedy w takich przypadkach napotyka się
prawdziwe skarby. Najprawdopodobniej byłyby tam dowody związane z tą zaginioną zakonnicą.

– Prędzej osiemdziesięcioletnie zwały śmieci.
– John! Doprawdy nie mogę pojąć tego twojego sceptycyzmu. W końcu to ty przyjechałeś

tu, ażeby szukać dowodów istnienia nadprzyrodzonej działalności, a teraz, kiedy podaję ci pełne
sprawozdanie z przyczyn oraz wskazówkę, gdzie należy zacząć szukać, odnosisz się do tego
pogardliwie. – Nie mamy żadnego upoważnienia do przekopania piwnic.

– Arthur mógłby... – zaczęła z nadzieją w głosie pani Montague, lecz doktor przerwał jej

stanowczo.

– Nie! Moja umowa wyraźnie zabrania mi ruszania czegokolwiek w samym domu. Nie

będzie zatem żadnego przekopywania piwnic, zdzierania boazerii czy zrywania podłóg. Dom na
Wzgórzu jest nadal cenną posiadłością, a my jesteśmy naukowcami, a nie wandalami.

– Myślałam, że zależy ci przede wszystkim na poznaniu prawdy, John.
– Na niczym innym tak bardzo mi nie zależy. – Doktor Montague podszedł do szachownicy,

podniósł skoczka i zaczął mu się ze złością przyglądać. Zdawało się, że uparcie liczył do stu.

– O mój Boże, ile to czasem trzeba cierpliwości! – westchnęła pani Montague. – Chciałabym

jednak przeczytać wam niewielką wiadomość, którą dostaliśmy na końcu. Arthurze, gdzie ją
masz?

Arthur przejrzał trzymane w ręku kartki papieru.
– To było zaraz po wiadomości o tych kwiatach, które miałeś wysłać swojej ciotce –

ciągnęła pani Montague. – Naszą planszą opiekuje się duch niejakiego Merrigota – wyjaśniła –
i tenże Merrigot wykazuje osobiste zainteresowanie Arthurem, przynosi mu wiadomości od
krewnych i tak dalej.

– To nie jest żadna poważna choroba – tłumaczył z powagą Arthur. – Merrigot zapewnia

mnie, że to nic poważnego, ale mimo to mam jej posłać kwiaty.

– Teraz. – Pani Montague wybrała kilka luźnych kartek i odwróciła je szybko. Były pokryte

niewyraźnymi, kulfoniastymi słowami, które wypisano ołówkiem. Pani Montague zmarszczyła
brwi, przesuwając palcem wzdłuż strony. – O, tutaj. Arthurze, ty czytaj pytania, a ja będę czytała
odpowiedzi. W ten sposób będzie to wyglądało o wiele bardziej naturalnie.

– No to zaczynamy – powiedział dziarsko Arthur i przechylił się przez ramię pani Montague.

– Niech się temu przyjrzę. Odkąd mamy zaczynać?

– Od tego: „Kim jesteś?”

– W porządku. „Kim jesteś?”
– Nell – czytała pani Montague swym ostrym głosem, a wszyscy pozostali natychmiast

odwrócili się w jej stronę.

– „Jaka Nell?”
– „Eleanor, Nellie, Nell, Nell”. One czasami tak robią, powtarzają jakieś słowa

w nieskończoność, żeby się upewnić, że je rozumiemy.

Arthur odchrząknął.
– „Czego chcesz?” – przeczytał.
– „Domu”.
– „Czy chcesz iść do domu?”
W tym momencie Theodora komicznie wzruszyła ramionami w stronę Eleanor.
– „Chcę być w domu”.
– „A co ty tu robisz?”
– „Czekam”.
– „Czekasz na co?”
– „Na dom”. – Arthur przerwał i pokiwał poważnie głową. – Widzimy tu to samo. Wybiorą

sobie jakieś słowo i będą je powtarzać w kółko aż do znudzenia.

– Z reguły nie pytamy „dlaczego” – wyjaśniła pani Montague – ponieważ zazwyczaj bardzo

dezorientuje to planszę. Dzisiaj jednak byliśmy odważni i zadaliśmy to pytanie. Arthurze!

– „Dlaczego?” – przeczytał Arthur.
– „Matka” – przeczytała pani Montague. – Widzicie? Tym razem mieliśmy rację, że

zapytaliśmy, bo plansza odpowiedziała bez problemu.

– „Czy Dom na Wzgórzu jest twoim domem?” – czytał dalej Arthur.
– „Dom” – odpowiedziała pani Montague, a doktor już tylko westchnął.
– „Czy jesteś duszą cierpiącą?”
– Nie mam odpowiedzi. – Pani Montague skinęła pocieszająco głową. – Czasami nic lubią

przyznawać się do bólu. Rozumiecie chyba, że to zniechęciłoby niektórych z nas, ciągle jeszcze
pozostających na ziemi. Tak jak na przykład ciotka Arthura nigdy nie przyzna się, że jest chora,
ale Merrigot zawsze nam o tym mówi. Kiedy się przeniosą na tamtą stronę, jest jeszcze gorzej.

– Stają się jeszcze większymi stoikami – potwierdził Arthur i czytał dalej. – „Czy możemy ci

pomóc?”

– „Nie” – przeczytała pani Montague.
– „Czy moglibyśmy coś dla ciebie zrobić?”
– „Nie. Zagubiona. Zagubiona. Zagubiona”. – Pani Montague spojrzała na nich.
– Widzicie? Jeden wyraz powtarzany w kółko. Lubią się powtarzać. Bywało, że jednym

wyrazem zapisywały całą stronę.

– „Czego chcesz?” – czytał dalej Arthur.
– „Matki” – odpowiedziała pani Montague.
– „Dlaczego?”
– „Dziecko”.
– „Gdzie jest twoja matka?”
– „W domu”.
– „Gdzie jest twój dom?”
– „Stracony, stracony, stracony”. A potem – powiedziała pani Montague, składając szybko

papier – nie było już nic poza bezładnym mamrotaniem i bełkotem.

– Nigdy jeszcze nie widziałem, żeby plansza tak chętnie współpracowała – zwierzył się

Arthur Theodorze. – To rzeczywiście było przeżycie.

– Dlaczego jednak tak się uczepili Nell? – spytała ze zniecierpliwieniem Theodora. – Ta

wasza głupia plansza nie ma prawa wysyłać komunikatów do ludzi, zanim nie uzyska
pozwolenia albo...

– Znieważanie planszy nic pani nie pomoże – zaczął poważnie Arthur, a pani Montague

przerwała mu nagle, odwracając się do Eleanor.

– To pani jest tą Nell? – spytała i zwróciła się do Theodory. – Myśleliśmy, że to chodzi

o panią.

– No i co z tego? – spytała bezczelnie Theodora.
– To naturalnie nie ma żadnego wpływu na treść komunikatu – powiedziała z irytacją pani

Montague. – Choć oczywiście uważam, że powinnyśmy być sobie odpowiednio przedstawione.
Jestem pewna, że plansza doskonale wiedziała, o którą z was chodzi. Ja jednak nie lubię, gdy
mnie wprowadzają w błąd.

– Nie czuj się taka pominięta – Luke pocieszał Theodorę. – Pogrzebiemy cię za to żywcem.
– Jeśli kiedyś miałabym dostać jakiś komunikat poprzez to urządzenie, to spodziewam się,

że będzie dotyczył ukrytego skarbu. Żadnych bzdur w rodzaju kwiatków dla ciotki.

„Wszyscy starali się na mnie nie patrzeć” – pomyślała Eleanor. „Znowu zostałam wybrana,

a oni przez uprzejmość udają, że to nic nie znaczy”.

– Jak pani sądzi, dlaczego wysłano mi tę wiadomość? – spytała bezradnie.
– Doprawdy moje dziecko... – zaczęła pani Montague, rzucając papierosy na niski stolik. –

Nie mam pojęcia. Lecz pani już dawno nie jest dzieckiem, nieprawdaż? Być może jest pani
bardziej wrażliwa pod względem metapsychicznym, aniżeli się pani wydawało. Chociaż... – Tu
odwróciła się obojętnie. – To byłoby raczej niemożliwe, skoro spędziła tu pani cały tydzień i nie
pochwyciła nawet najprostszego przesłania z zaświatów... Trzeba podsycić ten ogień.

– Nell nie potrzebuje żadnych komunikatów z zaświatów – powiedziała pocieszająco

Theodora, biorąc zimną dłoń Eleanor w swoje ręce. – Nell potrzebne jest w tej chwili ciepłe

łóżko i trochę snu.

„Spokój” – pomyślała Eleanor. „To, czego pragnę na tym świecie najbardziej, to spokoju,

jakiegoś przytulnego miejsca, w którym mogłabym się położyć i myśleć. Potrzebuję tylko
cichego miejsca wśród kwiatów, w którym mogłabym śnić i snuć słodkie opowieści”.

4

– Ja – oznajmił tubalnym głosem Arthur – urządzę sobie kwaterę w tym małym pokoju, tuż

obok pokoju dziecięcego. Jest w zasięgu głosu, na wypadek krzyku. Będę trzymał przy sobie
gotowy do strzału rewolwer – nie bójcie się, moje panie, jestem doskonałym strzelcem – oraz
latarkę, a także niezwykle przenikliwy gwizdek. Nie powinienem mieć żadnych trudności ze
zwołaniem was, jeśli zaobserwuję coś godnego waszej uwagi albo gdybym potrzebował
towarzystwa. Możecie spać spokojnie, zapewniam was.

– Arthur – wyjaśniła pani Montague – będzie patrolował dom. Regularnie co godzinę będzie

obchodził pokoje na górze. Nie sądzę, aby musiał zawracać sobie dzisiaj głowę pokojami na
dole, skoro ja będę na górze. Już tak robiliśmy wiele razy. Chodźcie za mną. – W milczeniu
weszli za mą na schody i patrzyli, jak z uznaniem dotyka poręczy i rzeźb na ścianach. – Jakie to
szczęście – mówiła – gdy człowiek ma świadomość tego, że stworzenia przebywające w tym
domu tylko czekają na sposobność opowiedzenia swoich historii i uwolnienia się od ciężaru
gnębiącego ich smutku. Najpierw jednak Arthur przeprowadzi inspekcje wszystkich sypialni.
Arthurze!

– Za przeproszeniem, drogie panie, za przeproszeniem – powiedział Arthur, otwierając drzwi

do błękitnej sypialni, którą dzieliły Eleanor z Theodorą. – Gustowny kącik, nie powiem –
stwierdził przymilnie Arthur. – Godny takich dwóch uroczych dam. Jeśli panie sobie życzą, to
oszczędzę wam kłopotu zaglądania do szafy i pod łóżko.

Patrzyli z namaszczeniem, jak Arthur osunął się na kolana i na czworakach zaglądał pod

łóżka. Po chwili podniósł się, otrzepał ręce i oznajmił:

– Całkowicie bezpiecznie.
– A gdzie ja mam spać? – spytała pani Montague. – Gdzie ten młody człowiek położył moje

bagaże?

– Na samym końcu korytarza – wyjaśnił doktor. – Nazywamy to pokojem dziecięcym. Pani

Montague ruszyła zdecydowanym krokiem na drugi koniec korytarza, przeszła obok zimnego
miejsca i zadygotała z zimna.

– Z całą pewnością będą mi potrzebne dodatkowe koce. Niech ten młody człowiek

przyniesie mi jakieś koce z sąsiednich pokojów. – Otworzywszy drzwi do dziecięcej sypialni,
pokiwała głową i powiedziała: – Łóżko wygląda na świeże, przyznaję. Ale czy ten pokój był

ostatnio wietrzony? – Powiedziałem pani Dudley – zapewnił ją doktor.

– Śmierdzi stęchlizną. Arthurze, musisz w jakiś sposób otworzyć okno, nawet pomimo

zimna. Zwierzęta na ścianach spojrzały posępnie na panią Montague.

– Jesteś pewna... – Doktor zawahał się i z obawą spojrzał na dwie roześmiane główki

wiszące nad drzwiami sypialni. – Być może powinnaś mieć tu kogoś przy sobie – powiedział.

– Mój drogi – odezwała się z rozbawieniem pani Montague, odzyskawszy dobry humor

w obecności tych, którzy już przeszli na drugą stronę. – Ileż to godzin, ileż to już godzin
przesiedziałam z najczystszą miłością i zrozumieniem w sercu sama jedna jedyna w pokoju,
a mimo to nigdy tak naprawdę nie sama? Mój drogi, jakżeż mogę cię przekonać o tym, że nie
grozi żadne niebezpieczeństwo, jeśli przychodzi się z samą miłością i pełnym współczucia
zrozumieniem? Jestem tu po to, aby pomóc tym nieszczęsnym stworzeniom, jestem tu po to, aby
wyciągnąć do nich rękę z serdeczną czułością, aby dać im do zrozumienia, że są jeszcze ludzie,
którzy pamiętają, którzy ich wysłuchają i będą płakać nad nimi. Nadszedł czas końca ich
samotności i ja...

– Dobrze, dobrze – przerwał jej doktor. – Ale mimo wszystko zostaw drzwi otwarte.
– Nie będę ich zamykać na klucz. – Pani Montague z całą pewnością okazała

wspaniałomyślność.

– Będę na drugim końcu korytarza – powiedział jej doktor.
– Nie zamierzam sprawdzać, skoro to ma być zajęciem Arthura, ale jeśli będziesz czegoś

potrzebowała, to z pewnością cię usłyszę. Pani Montague roześmiała się i machnęła na niego
ręką.

– Tamci o wiele bardziej potrzebują twojej pomocy. Ja oczywiście zrobię, co będę mogła.

Ale oni są tacy bezbronni z tymi swoimi zatwardziałymi sercami i niewidzącymi oczyma.

Arthur wrócił z inspekcji pozostałych sypialni z rozbawionym Lukiem, skinął szybko głową

doktorowi i oznajmił:

– Wszystko w porządku. Może pan teraz iść bezpiecznie do łóżka.
– Dziękuję – odparł doktor poważnie, a potem zwrócił się do żony: – Dobranoc, bądź

ostrożna.

– Dobranoc – odpowiedziała pani Montague i uśmiechnęła się do wszystkich. – Bardzo was

proszę, nie bójcie się! Bez względu na to, co tu się będzie działo, pamiętajcie, że ja tu jestem!

– Dobranoc – powiedziała Theodora.
– Dobranoc – powtórzył Luke.
Arthur zaczął ich z kolei zapewniać, iż mogą odpoczywać spokojnie i aby się nie martwili,

w razie gdyby usłyszeli strzały. Pierwszy patrol miał zacząć o północy. Eleanor z Theodora
weszły do swego pokoju, Luke skierował się do swego po przeciwnej stronie korytarza. Po
chwili doktor, odwracając się niechętnie od zamkniętych drzwi do pokoju żony, podążył za nimi.

– Poczekaj – zwróciła się Theodora do Eleanor, kiedy były już u siebie w pokoju. – Luke

powiedział, żebyśmy wyszły na korytarz. Nie rozbieraj się jeszcze i bądź cicho. – Uchyliła
odrobinę drzwi i szepnęła” przez ramię: – Przysięgam, że stara wysadzi cały ten dom tą swoją
najczystszą miłością. Ze wszystkich posesji, jakie znam, Domowi na Wzgórzu ta miłość jest
akurat najmniej potrzebna. Teraz! Arthur zamknął wreszcie za sobą drzwi. Szybko! Tylko cicho!

Bezszelestnie, nie wydając żadnego dźwięku, przebiegły w pończochach po dywanie na

drugą stronę korytarza, do pokoju doktora.

– Pospieszcie się! – powiedział doktor, otwierając drzwi jedynie na tyle, aby mogły się

wcisnąć do środka. – Tylko cicho!

– To bardzo niebezpieczne. Ten człowiek może tu jeszcze kogoś zastrzelić – stwierdził

Luke, przymykając drzwi i siadając z powrotem na podłodze.

– Nie podoba mi się to – powiedział zatroskanym głosem doktor. – Luke i ja będziemy

czuwali. Chciałbym jednak, aby panie tu pozostały, żebyśmy mogli mieć was na oku. Czuję, że
coś się tu stanie. Nie podoba mi się to.

– Mam nadzieję, że ona nie rozwścieczyła tą swoją planszą nikogo – zauważyła Theodora. –

Przepraszam, doktorze. Nie chciałam obrazić pańskiej żony.

Doktor roześmiał się, ale nadal uważnie wpatrywał się w drzwi.
– Z początku planowała, że przyjedzie na cały okres naszego tu pobytu – wyjaśnił. – Ale

zapisała się na kurs jogi i nie mogła opuszczać zajęć. Pod wieloma względami jest wspaniałą
kobietą – dodał, spoglądając na nich poważnie. – Jest dobrą żoną i dobrze się mną opiekuje.
Naprawdę, wszystko robi wspaniale. Zapina mi guziki. – Uśmiechnął się pogodnie i powiedział,
wskazując na korytarz. – To jest właściwie jej jedyna wada.

– Być może ma wrażenie, że pomaga panu w pracy – zauważyła Eleanor.
Doktor skrzywił się i zadygotał z zimna. W tym samym momencie drzwi otworzyły się same

na oścież i zatrzasnęły z hukiem, a w ciszy panującej na zewnątrz usłyszeli gwałtowny, rwący
świst, tak jakby przez całą długość korytarza przeleciał silny podmuch wiatru. Spojrzeli po sobie,
usiłując się uśmiechnąć i zachować odwagę przy powolnym nadciąganiu niewiarygodnie
przenikliwego zimna. A potem, poprzez szum wiatru, dobiegło do nich pukanie do drzwi na
dole. Theodora bez słowa sięgnęła po leżący w nogach łóżka doktora koc i owinęła nim siebie
i Eleanor. Powoli przysunęły się bliżej siebie, aby nie wydać żadnego dźwięku. Eleanor
przytulona do Theodory, śmiertelnie skostniała z zimna pomimo otaczających ją ramion,
myślała: „On zna moje imię, tym razem wie, jak się nazywam”. Ogłuszający grzmot zaczął się
wspinać po schodach, dudniąc na każdym stopniu. Doktor stał w napięciu przy drzwiach, a Luke
wstał i podszedł do niego.

– To daleko od pokoju dziecięcego – zapewnił doktora i wyciągnął rękę, aby go

powstrzymać przed otwieraniem drzwi.

– Jaki męczący jest ten nieustanny grzmot – zauważyła ni stąd, ni zowąd Theodora. –

W przyszłym roku na pewno wyjadę na wakacje gdzie indziej.

– Wszędzie znajdą się jakieś ujemne strony czy mankamenty – odpowiedział jej Luke. – Nad

jeziorami gryzą komary.

– Czyżbyśmy już wyczerpali repertuar Domu na Wzgórzu? – spytała Theodora drżącym,

pomimo lekkiego tonu, głosem. – Wydaje mi się, że to już kiedyś mieliśmy? Czyżby wszystko
zaczynało się znowu od początku?

Ogłuszający huk rozbrzmiewał echem po całym korytarzu i zdawał się dobiegać z drugiego

końca, położonego najdalej od pokoju dziecięcego. Doktor, stojący w napięciu pod drzwiami,
pokręcił z niepokojem głową.

– Muszę tam iść. Może ona się boi.
Eleanor kołysała się w takt kolejnych uderzeń, które zdawały się rozbrzmiewać zarówno

w jej głowie, jak i w korytarzu, i trzymając się kurczowo Theodory, powiedziała:

– Wiedzą, że tu jesteśmy.
Oni sądząc, że miała na myśli panią Montague i Arthura, skinęli potakująco.
„To stukanie – myślała, zaciskając oczy rękami i kołysząc się w takt grzmotów – będzie

teraz dudniło wzdłuż całego korytarza, będzie się przesuwało stopniowo aż do samego końca, po
czym zawróci i wszystko zacznie się od początku. W końcu ustanie, a my będziemy usiłowali
sobie przypomnieć, jak nam było zimno, i wspominać te ciarki strachu na plecach. Wreszcie
wszystko się skończy”.

– Nigdy nie wyrządziło nam to żadnej krzywdy – tłumaczyła Theodora doktorowi, usiłując

przekrzyczeć hałas. – Im także nic się nie stanie.

– Mam tylko nadzieję, że ona nie będzie próbowała w jakiś sposób temu zaradzić –

stwierdził doktor ponuro. Ciągle stał przy drzwiach, lecz najwidoczniej nie mógł ich otworzyć
wobec ogromnego łoskotu na zewnątrz.

– Czuję, że mam już w tej mierze praktykę – powiedziała Theodora. – Chodź, przysuń się do

mnie, to się trochę ogrzejesz, Nell. – I przysunęła Eleanor jeszcze bliżej do siebie pod koc,
a zewsząd otoczyło ich obrzydliwe, przyprawiające o mdłości zimno.

A potem nieoczekiwanie nastał spokój, nagła tajemnicza cisza, którą tak dobrze pamiętali,

wywołująca u nich ciarki na plecach. Wstrzymawszy oddech, spojrzeli na siebie. Doktor
przytrzymywał obiema rękami klamkę, a Luke, mimo że cały blady, zapytał żartobliwie, choć
roztrzęsionym głosem:

– Może brandy? Moje duchowe przywiązanie do spirytualiów...
– O nie! – zachichotała dziko Theodora. – Tylko nie te żarty.
– Bardzo mi przykro. Wiem, że mi nie uwierzycie, ale ja nie uważam tego w ogóle za żart.

Życie w domu, w którym straszy, pozbawiło mnie reszty humoru – powiedział, usiłując

dygocącymi rękami nalać brandy z karafki. Trzymając kieliszek w obu rękach, podszedł do
łóżka, na którym siedziały skulone pod kocem Theodora z Eleanor. Theodora wyciągnęła rękę
i wzięła od niego kieliszek, po czym podsunęła go do ust Eleanor. – Proszę cię, napij się.

Cedząc alkohol, który bynajmniej jej nie rozgrzał, Eleanor myślała: „Jesteśmy w samym

środku tego sztormu. Nie mamy juz wiele czasu”. Patrzyła, jak Luke uważnie niesie kieliszek
brandy w stronę doktora, jak mu go podaje, a potem nie rozumiejąc, co się stało, widziała, jak
kieliszek nagle wypada Luke’owi z palców na podłogę w momencie, gdy drzwi zatrzęsły się
gwałtownie i bezgłośnie. Luke odsunął doktora na bok. Atak na drzwi był zupełnie bezgłośny
i miało się wrażenie, że coś chciało je wyrwać z zawiasów, że drzwi się wypaczą i wypadną,
narażając ich wszystkich na zdemaskowanie. Wycofując się, Luke z doktorem czekali bezsilnie
w napięciu.

– To nie może się tu dostać do środka – szeptała Theodora w kółko z oczyma utkwionymi

w drzwiach. – Nie pozwólcie, żeby to tu weszło, nie wpuśćcie go do środka.

– Ono wie, że tu jesteśmy – szepnęła Eleanor, a Luke, obejrzawszy się na nią przez ramię,

nakazał jej gestem, ażeby była cicho.

„Tak mi zimno” – pomyślała dziecinnie Eleanor. „Już nigdy nie będę mogła spać spokojnie

z tym hałasem rozsadzającym mi głowę. Jak to możliwe, że oni też słyszą ten huk, skoro on
rozbrzmiewa w mojej głowie? Zanikam, rozpływam się centymetr po centymetrze, rozkładam
się w tym domu cząstka po cząstce.

– Ten hałas mnie rozbija – ale czego oni się boją?”
Niejasno zdawała sobie sprawę z tego, że łomot rozpoczął się ponownie, metaliczny,

przejmujący odgłos, uderzający w nią niczym fale. Podniosła skostniałe z zimna ręce do ust, aby
się przekonać, że jeszcze miała twarz, i pomyślała: „Już wystarczy, już dłużej nie zniosę tego
zimna”.

– Przy drzwiach do pokoju dziecięcego... – zaczął Luke pełnym napięcia głosem. – Przy

drzwiach do pokoju dziecięcego. Nie! – I wyciągnął rękę, aby zatrzymać doktora.

– Najczystsza miłość – krzyknęła dziko Theodora. – Najczystsza miłość! – I znowu zaczęła

chichotać.

– Jeśli nie otworzą drzwi... – tłumaczył Luke doktorowi. Przytrzymywał go za rękę, żeby się

nie ruszał, a on nadsłuchiwał z głową przy drzwiach.

„A teraz usłyszymy coś nowego” – pomyślała Eleanor, wsłuchując się w odgłosy

rozbrzmiewające w jej własnej głowie. „Coś się zmienia”.

Łomoty ucichły, tak jakby okazały się mało skuteczne, i posłyszeli duży ruch wzdłuż

korytarza, jakby jakieś zwierzę stąpało tam i z powrotem, z niewiarygodną wprost
niecierpliwością, obserwując najpierw jedne drzwi, a potem drugie, czujne na każdy ruch, aż
wreszcie doszedł do nich ten cichy bełkot, pomruk, który Eleanor tak dobrze pamiętała.

„Czyżbym to ja robiła? Czyż to ja jestem autorem?” – zastanawiała się szybko. I wtedy

usłyszała szydzący, cichy śmiech za drzwiami.

– O la la – szepnęła Theodora pod nosem, a śmiech zaczął przybierać na sile, aż przerodził

się w krzyk.

„To wszystko dzieje się w mojej głowie” – pomyślała Eleanor, zakrywając twarz rękami.

„To wszystko dzieje się w mojej głowie i teraz wychodzi, wychodzi, wychodzi...”

W tym momencie dom zadygotał i zatrząsł się w posadach. Pod ich stopami zaczęła się

ruszać podłoga. Firanki uderzyły w okna, meble przesunęły się i zachwiały, a łoskot na korytarzu
osiągnął takie nasilenie, że mieli wrażenie, jakby napierał na ściany. Słyszeli, jak roztrzaskuje się
szkło ze spadających na korytarzu obrazów, a może również z rozbitych okien. Luke i doktor
mocowali się z drzwiami, tak jakby desperacko próbowali nie dopuścić do tego, aby się
otworzyły.

„Idziemy, idziemy” – pomyślała Eleanor i usłyszała, jak Theodora mówi z oddali:
– Ten dom na nas naciera!
Wydawało się, że jest spokojna, nie dotknięta strachem. Trzymając się łóżka, poturbowana

i wstrząśnięta, Eleanor zwiesiła głowę, przymknęła oczy i przygryzła z zimna wargi. Nagle
poczuła, że spadają, i przyprawiło ją to o mdłości. Pokój opadł pod jej nogami, a potem się
wyprostował, przekręcił wolno, rozhuśtany.

– Wielki Boże! – krzyknęła Theodora, a gdzieś dalej, pod drzwiami, Luke złapał doktora

i przytrzymał.

– Czy wszystko w porządku? – zapytał Luke wsparty o drzwi. Przytrzymywał doktora za

ramiona. – Theo, czy dajesz sobie radę?

– Jakoś się trzymam – odpowiedziała Theodora. – Nie wiem jednak, co z Nell.
– Trzymaj ją w cieple – Luke wydał dyspozycję z oddali. – To jeszcze nie wszystko. – Głos

jego zamilkł.

Eleanor widziała i słyszała Luke’a z oddali, z odległego pokoju, gdzie czekał z Theodora

i doktorem. W wirującej ciemności, w którą wpadła, nic nie było już rzeczywiste poza jej
drobnymi rękami, którymi obejmowała słupek baldachimu łóżka. Widziała, jak się zaciskają na
poręczy, gdy łóżko zaczęło się huśtać, ściana przechyliła się do przodu, a drzwi w oddali
przesunęły się na bok. Skądś dobiegł potężny, wstrząsający huk, tak jakby coś się zawaliło. „To
musi być wieża” – pomyślała Eleanor. „A mnie się wydawało, że będzie stała na wieki. Jesteśmy
zgubieni, zgubieni, zgubieni. Dom niszczy sam siebie”. Słyszała otaczający ją zewsząd śmiech,
cienki i szalony – piskliwą, zwariowaną melodyjkę. „Ze mną już koniec. To dla mnie za dużo.
Zrezygnuję z wszelkich praw do mego umysłu. Abdykuję, oddam dobrowolnie to, czego nigdy
tak naprawdę nie chciałam. Może sobie wziąć ode mnie, co zechce”.

– Przyjdę – powiedziała głośno, zwracając się do Theodory, która nachyliła się nad nią.

W pokoju zapanowała absolutna cisza. Przez nieruchome firanki w oknach wpadały do środka
promienie słońca. Luke siedział na krześle pod oknem z posiniaczoną twarzą i rozdartą koszulą,
ciągle popijając brandy. Doktor siedział tuż za nim, na drugim krześle, ze świeżo przyczesanymi
włosami. Wyglądał schludnie i wytwornie i wydawał się w pełni opanowany.

– Myślę, że nic jej nie jest – powiedziała Theodora, pochylając się nad Eleanor.
A Eleanor usiadła i potrząsnęła głową, szeroko otwierając oczy. Spokojnie i cicho dom

podniósł się sztywno i wyprostował. Wszystko wokół niej powróciło na swoje miejsce.

– Jak... – spytała Eleanor, a cała trójka wybuchnęła śmiechem.
– Jeszcze jeden dzień – odezwał się doktor omdlałym głosem, który nie pasował do jego

wyglądu. – Jeszcze jedna noc.

– Jak już próbowałem powiedzieć wcześniej – przypomniał im Luke – mieszkanie w domu,

w którym straszy, piekielnie wpływa na poczucie humoru. Zapewniam cię, że nie miałem
zamiaru zastosować żadnych skojarzeń – rzucił w stronę Theodory.

– A co z nimi? – spytała Eleanor. Słowa te zabrzmiały obco w jej ustach, które wydawały jej

się dziwnie sztywne.

– Oboje śpią jak dzieci – powiedział doktor, tak jakby kontynuował rozmowę zaczętą

w trakcie, gdy Eleanor jeszcze spała. – Nie wierzę, aby to moja żona wywołała tę burzę, ale
przyznaję, że jeszcze jedna wzmianka o tej najczystszej miłości...

– Co się stało? – spytała Eleanor.
„Musiałam zaciskać zęby przez całą noc, sądząc po tym, jak obolałe nam usta” – pomyślała.
– Dom na Wzgórzu poszedł w tany o północy – wyjaśniła Theodora – pociągając nas za sobą

w szaleńczy wir. W każdym razie mnie się wydawało, że tańczył. Równie dobrze mógł
wywracać koziołki.

– Już prawie dziewiąta – zauważył doktor. – Jak tylko Eleanor będzie gotowa...
– Chodź, kochanie, Theo umyje ci twarz i poprawi ubranie przed śniadaniem.

Rozdział VIII

1

– Czy ktoś im powiedział, że pani Dudley sprząta o dziesiątej? – Theodora niepewnie

zajrzała do dzbanka na kawę.

Doktor zawahał się.
– Nie miałem serca budzić ich po takiej nocy.
– Ale pani Dudley sprząta ze stołu o dziesiątej.
– Już idą – odezwała się Eleanor. – Słyszę ich na schodach. „Słyszę wszystko, co się dzieje

w tym domu” – miała ochotę im powiedzieć. W chwilę później już wszyscy usłyszeli
przytłumiony głos pani Montague, a Luke, domyśliwszy się przyczyny jej zdenerwowania,
powiedział: – O Boże, nie mogą znaleźć jadalni – i pospieszył otworzyć im drzwi.

– ...właściwie wywietrzony. – Głos pani Montague wyprzedził ją, a po chwili ona sama

wkroczyła majestatycznie do jadalni, poklepała doktora lekko po ramieniu na przywitanie
i usiadła, skinąwszy głową w stronę pozostałych biesiadników. – Uważam – zaczęła od razu – że
mogliście nas zawołać na śniadanie. Przypuszczam, że wszystko jest już zimne. Czy ta kawa
nadaje się jeszcze do picia?

– Dzień dobry – odezwał się nadąsany Arthur i w ponurym nastroju usadowił się na krześle.

Theodora o mało nie wywróciła dzbanka do kawy, pospiesznie stawiając filiżankę kawy przed
żoną doktora.

– Wygląda na dostatecznie gorącą – stwierdziła pani Montague. – W każdym razie

zamierzam dzisiaj porozmawiać z tą waszą panią Dudley. Ten pokój należy wywietrzyć.

– A jak wam minęła noc? – zapytał doktor nieśmiało. – Czy spędziliście ją pożytecznie?
– Jeśli chcesz wiedzieć, czy wygodnie, to mów tak od razu, John. Nie. W odpowiedzi na

twoje uprzejme pytanie muszę ci powiedzieć, że nie było mi wygodnie. Przez całą noc nawet nie
zmrużyłam oka. Ten pokój jest nie do wytrzymania.

– Bardzo głośno w tym domu – potwierdził Arthur. – Przez całą noc jakaś gałąź uderzała

w moje okno. Tak stukała, że myślałem, że oszaleję.

– Duszno w tym pokoju nawet przy otwartych oknach. Kawa pani Dudley jest znacznie

lepsza od jej sprzątania. Poproszę o jeszcze jedną filiżankę, jeśli można. Jestem zdziwiona, John,
że dałeś mi taki nie wywietrzony pokój. Jeśli mam otrzymywać jakieś komunikaty od tych
z zaświatów, to przynajmniej cyrkulacja powietrza powinna być odpowiednia. Całą noc
wdychałam kurz.

– Nie mogę pana zrozumieć – zwrócił się Arthur do doktora. – Wszyscy zrobiliście się tacy

jacyś nerwowi w tym domu. Całą noc siedziałem z pistoletem w ręku, a tu nawet mysz nie
pisnęła. Tylko ta piekielna gałąź. Mało mnie nie doprowadziła do szaleństwa – zwierzył się
Theodorze.

– Naturalnie nie zamierzamy tracić nadziei. – Pani Montague spojrzała gniewnie na męża. –

Może dziś w nocy dojdzie do jakiejś manifestacji.

2

– Theo? – Eleanor odłożyła notatnik, a Theodora, gryzmoląc coś pospiesznie, spojrzała na

nią, marszcząc brwi. – Zastanawiałam się właśnie nad czymś.

– Nie znoszę tych głupich notatek. Czuję się jak głupiec, wypisując te bzdury.
– Zastanawiałam się...
– Nad czym? – Theodora uśmiechnęła się lekko. – Jesteś taka poważna. Czy podjęłaś jakąś

ważną decyzję?

– Tak – powiedziała Eleanor, zdecydowawszy się wreszcie. – Dotyczącą tego, co będę robić

później, jak już wszyscy wyjedziemy z Domu na Wzgórzu.

– No i?
– Wyjadę z tobą – oświadczyła Eleanor.
– Ze mną?
– Tak, L tobą. Do domu. – Eleanor uśmiechnęła się z przymusem. – Pojadę z tobą... do

ciebie do domu.

Theodora popatrzyła na nią w osłupieniu.
– Co takiego? – spytała.
– Nigdy nie miałam kogoś, do kogo mogłabym się przywiązać – wyjaśniła Eleanor,

zastanawiając się, gdzie już coś takiego słyszała. – Chciałabym czuć, że gdzieś przynależę.

– Nie mam zwyczaju zabierania do domu bezdomnych kotów – odpowiedziała Theodora

obojętnie.

– Jestem takim właśnie bezdomnym kotem, nieprawdaż? – Eleanor zaśmiała się.
– No cóż. – Theodora ponownie chwyciła za ołówek. – Masz przecież swój własny dom. Jak

przyjdzie na to czas, chętnie do niego powrócisz, Nell. Przypuszczam, że wszyscy z radością
wrócimy do naszych domów, Nellie. Co napisałaś o tym wczorajszym hałasie? Nie wiem, jak to
opisać.

– Przyjadę do ciebie – powtórzyła Eleanor. – Po prostu przyjadę.
– Oj, Nellie, Nellie – roześmiała się Theodora. – Posłuchaj. To tylko lato, kilka tygodni

wakacji spędzonych w uroczej wiejskiej rezydencji. Ty masz swój dom i swoje życie, a ja mam
swoje. Z końcem lata wrócimy do swoich domów. Będziemy naturalnie pisywać do siebie, może

nawet się odwiedzimy, ale Dom na Wzgórzu nie będzie trwał wiecznie.

– Postaram się o pracę. Nie będę ci przeszkadzać.
– Nie rozumiem. – Theodora odrzuciła ołówek z rozdrażnieniem. – Czy zawsze pchasz się

tam, gdzie cię wcale nie chcą?

Eleanor uśmiechnęła się spokojnie.
– Nigdy mnie nigdzie nie chciano – odpowiedziała.

3

– Wszystko tutaj jest takie „matczyne” – zauważył Luke. – Wszystko jest takie miękkie,

wymoszczone. Olbrzymie krzesła i kanapy, które zdają się obejmować cię, a gdy tylko się na
nich usiądzie, natychmiast cię odrzucają.

– Theo? – spytała cicho Eleanor, a Theodora spojrzała na nią i potrząsnęła głową

z zakłopotaniem.

– ...i wszędzie są te ręce. Małe, miękkie, przezroczyste, wyciągnięte ku tobie,

przywołujące...

– Theo? – powtórzyła Eleanor.
– Nie! – krzyknęła Theodora. – Nie chcę cię. I nie chcę już więcej na ten temat rozmawiać.
– Być może – stwierdził Luke, przyglądając się im – najbardziej odrażającym aspektem jest

nacisk na motyw kuli. Proponuję, abyście bezstronnie przyjrzały się temu abażurowi
wykonanemu z drobnych kawałków szkła zlepionych razem albo tym ogromnym kulom światła
na korytarzu czy też temu mieniącemu się, żłobionemu pojemnikowi na cukierki, który stoi obok
łokcia Theodory. W jadalni znajduje się wyjątkowo ohydny puchar z żółtego szkła,
spoczywający w złożonych rączkach dziecka, oraz wykonane z cukru jajko wielkanocne
z wizerunkiem tańczącej pasterki. Piersiasta kobieta podtrzymuje na głowie balustradę na
schodach, a w salonie pod szkłem...

– Nellie, odczep się ode mnie. Chodźmy się gdzieś przejść, może w stronę strumyka.
– ...znajduje się wyszyta krzyżykami główka dziecka. Nell, nie bądź taka przerażona. Theo

zaproponowała jedynie spacer nad strumykiem. Jeśli chcecie, to pójdę z wami...

– Jak sobie życzysz – odpowiedziała Theodora.
– Żeby wystraszyć zające. Jeśli chcecie, wezmę ze sobą patyk. A jeśli sobie tego nie

życzycie, to nigdzie nie pójdę. Wystarczy jedno słowo Theodory.

– Może Nell woli tu zostać i pisać po ścianach? – Theodora roześmiała się.
– Jesteś nieuprzejma – stwierdził Luke. – Robisz się gruboskórna.
– Ja chciałabym się jeszcze dowiedzieć czegoś na temat tańczących pasterek na

wielkanocnych jajkach – oświadczyła Theodora.

– To cały świat zawarty w cukrze. Sześć maleńkich tańczących pasterek i jedna w różowym

i błękitnym ubraniu, leżąca na murawie i przyglądająca się im. Są tam kwiaty, drzewa i owce,
a także stary pastuch grający na kobzie. Myślę, że chciałbym być takim pasterzem.

– Gdybyś już nie był torreadorem.
– No właśnie, gdybym już wcześniej nie został torreadorem. Zapewne pamiętasz, że

o wyczynach Nell głośno we wszystkich kawiarniach.

– Luke, powinieneś mieszkać w dziupli drzewa, jak Pan.
– Nell, nie słuchasz nas wcale – zauważył Luke.
– Mam wrażenie, że ją przestraszyłeś.
– Dlatego, że Dom na Wzgórzu będzie kiedyś mój? Z tymi nieprzebranymi skarbami

i poduszkami. Ja nie obchodzę się z tym domem delikatnie, Nell. Może w ataku zdenerwowania
rozbiję kiedyś to wielkanocne jajko i rączki tego małego dziecka albo zacznę biegać z krzykiem
po schodach tam i z powrotem, wymachując laską, i roztrzaskam te wszystkie szklane lampy
o zlepianych abażurach i tę piersiastą damę, podtrzymującą na głowie schody. Być może...

– No widzisz? Ona się ciebie boi.
– Rzeczywiście – przyznał Luke. – Nell, ja tylko tak gadam od rzeczy.
– Wątpię nawet, aby Luke miał w posiadaniu laskę – zauważyła Theodora.
– Owszem, mam. Nell, ja tylko tak wygaduję. O czym ona myśli, Theo?
– Ona chce, żebym po wyjeździe z Domu na Wzgórzu zabrała ją do siebie do domu, a ja nie

chcę się na to zgodzić.

Luke roześmiał się.
– Biedna, głupiutka Nell. „Podróże kończą się spotkaniem kochanków”. Chodźmy lepiej nad

ten strumyk.

– Matczyny dom – ciągnął dalej Luke, kiedy schodzili ze stopni werandy na trawnik. –

Matka przełożona, pani matka, pani domu... Jestem pewny, że będę kiepskim panem domu,
kiedy Dom na Wzgórzu zostanie wreszcie moją własnością.

– Doprawdy nie rozumiem, jak można pragnąć posiadać coś takiego jak Dom na Wzgórzu –

zdziwiła się Theodora, a Luke odwrócił się i spojrzał z rozbawieniem na dom.

– Nigdy nie wiadomo, czego się chce, dopóki się tego jasno nie zobaczy. Gdybym nigdy nie

miał szansy na jego posiadanie, to pewno miałbym do tego zupełnie inny stosunek. Nell zapytała
mnie kiedyś, co ludzie tak naprawdę od siebie chcą, czego oczekują od innych.

– Moja matka umarła przeze mnie – odezwała się nagle Eleanor. – Stukała w ścianę, wołała

mnie i wołała, a ja nie mogłam się obudzić. Powinnam była przynieść jej lekarstwo, tak jak to
zawsze czyniłam. Tym razem jednak wołała mnie, a ja się nie obudziłam.

– Do tej pory powinnaś już o tym zapomnieć.

– Od tej pory zawsze się zastanawiałam, co by się stało, gdybym się obudziła. Gdybym się

obudziła i ją słyszała, a potem znowu zasnęła. To byłoby takie proste. Często się nad tym
zastanawiałam.

– Skręć tutaj, jeśli mamy iść nad strumyk – zauważył Luke. – Za bardzo się tym

zamartwiasz, Nell. Najprawdopodobniej po prostu lubisz myśleć, że była to twoja wina.

– W każdym razie prędzej czy później i tak by się to stało. Ale oczywiście bez względu na

to, kiedy by się to stało, to i tak byłaby to moja wina.

– Gdyby tak się nie stało, nigdy nie przyjechałabyś do Domu na Wzgórzu.
– Przejdźmy tędy, gęsiego – poradził Luke. – Nell, ty idź pierwsza.
Uśmiechając się, Eleanor ruszyła pierwsza, stąpając lekko po ścieżce. „Teraz wiem, dokąd

mam iść” – pomyślała. „Powiedziałam jej już o mojej matce. To dobrze. Znajdę sobie jakiś mały
domek albo małe mieszkanko takie jak jej. Będę ją widywać codziennie i razem będziemy
szukać ślicznych rzeczy. Naczyń ze złotym paskiem na brzegu, jajek wielkanocnych z cukru,
białego kota i kubka pełnego gwiazd. Już nigdy więcej nie będę ani sama, ani przerażona. Będę
się nazywać po prostu Eleanor”.

– Czy wy tam mówicie coś o mnie za moimi plecami? – spytała ich przez ramię.
Po chwili Luke odpowiedział grzecznie:
– Walka pomiędzy siłami dobra i zła o duszę Nell. Przypuszczam, że w tym układzie będę

musiał zostać Bogiem.

– Ona naturalnie nie może już zaufać nikomu z nas – stwierdziła Theodora z rozbawieniem.
– A już na pewno nie mnie.
– A poza tym, Nell, wcale nie mówiliśmy o tobie. Tak jakbym to ja prowadziła tę grę –

zwróciła się Theodora na poły ze złością do Luke’a.

„Czekałam już na to tak długo” – myślała Eleanor. „W końcu zasłużyłam sobie chyba na

szczęście”. Zaprowadziła ich na szczyt wzgórza i spojrzała na dół, na wąskie pasmo drzew,
przez które będą musieli przejść, aby się dostać do strumyka. „Tak pięknie wyglądają na tle
nieba” – pomyślała. „Takie proste i wolne. Luke mylił się, twierdząc, że wszystko tu jest takie
miękkie. Te drzewa są twarde jak drewno. Nadal rozmawiają na mój temat, o tym, jak
przyjechałam do Domu na Wzgórzu i znalazłam Theodorę, a teraz nie pozwalam jej odejść”.

Słyszała za sobą ich głosy, czasami zabarwione złośliwością, to znowu unoszące się kpiną,

niekiedy przeplatane śmiechem. A ona szła rozmarzona dalej, słysząc, jak postępują za nią.
Wiedziała, że chwilę po niej weszli w wysoką trawę, gdyż jej źdźbła poruszały się z szelestem
pod ich stopami, a przerażony pasikonik uskoczył raptownie na bok.

„Mogłabym jej pomagać w sklepie” – Eleanor dalej snuła swe rozmyślania. „Ona lubuje się

w ślicznych przedmiotach, więc mogłabym jeździć z nią i ich szukać. Mogłybyśmy pojechać,
gdzie tylko byśmy chciały, nawet na kraj świata, gdyby nam przyszła na to ochota,

i wracałybyśmy, kiedy by się nam podobało. On jej teraz opowiada wszystko, co o mnie wie, że
niełatwo mnie nabrać i że mam wokół siebie ścianę oleandrów, a ona się śmieje, ponieważ już
nigdy nie będę samotna. Są tacy podobni do siebie i tacy uprzejmi. Nie spodziewałam się, że tyle
mi dadzą. Miałam rację, że tu przyjechałam, gdyż podróże kończą się spotkaniem kochanków”.

Weszła pod ciężkie gałęzie drzew, w których cieniu panował przyjemny chłód po upalnym

słońcu na ścieżce. Teraz trzeba było bardziej uważać, gdyż ścieżka wiodła na dół i gdzieniegdzie
znajdowały się na niej kamienie i wystające korzenie. Z tyłu dobiegały ją ich głosy, szybkie
i ostre, a potem wolniejsze, przerywane śmiechem...Nie będę się oglądać za siebie – pomyślała
radośnie – bo wówczas będą wiedzieli, o czym myślę. Pewnego dnia porozmawiamy sobie na
ten temat razem, Theo i ja, kiedy będziemy miały mnóstwo czasu. Jak dziwnie się czuję po
wyjściu spod drzew na ten ostatni stromy kawałek ścieżki, który zdąża w dół do strumienia.
Zostałam chyba omotana jakimiś czarami, obezwładniona radością. Nie będę się oglądać za
siebie, dopóki nie dojdę do strumyka, do miejsca, w którym upadłam w dniu, w którym tu
przyjechałyśmy. Przypomnę jej o tej złotej rybce w strumieniu i o naszym pikniku”.

Usiadła na wąskim zielonym brzegu i oparła podbródek na kolanach.
„Nigdy w życiu nie zapomnę tej chwili” – obiecywała sobie, słuchając głosu ich kroków,

dobiegających z pagórka.

– Pospieszcie się! – zawołała, odwracając głowę, żeby poszukać Theodory. I nagle umilkła.

Na wzgórzu nie było nikogo, niczego oprócz odgłosów kroków dochodzących najwyraźniej ze
ścieżki i niewyraźnego, urągającego śmiechu.

– Kto to? – szepnęła. – Kto?
Widziała, jak trawa wyraźnie ugina się pod ciężarem czyichś stóp. Widziała kolejnego

pasikonika uskakującego w popłochu na bok i to, jak poruszony kamień potoczył się na dół po
ścieżce. Wyraźnie usłyszała jakieś kroki, a potem, stojąc plecami do strumyka, usłyszała tuż
obok śmiech i wołanie: – Eleanor! Eleanor! – rozbrzmiewające zarówno na zewnątrz, jak
i wewnątrz jej głowy. Całe życie słuchała tego wołania. Kroki zatrzymały się i uderzył w nią
powiew powietrza tak silny, że na moment zachwiała się, lecz ktoś ją przytrzymał.

– Eleanor! Eleanor! – usłyszała ponad szumem powietrza w uszach. – Eleanor! Eleanor!
I ktoś ją trzymał mocno i bezpiecznie.
„Wcale nie jest mi zimno” – pomyślała. „Nie pozwól mi odejść!” A potem: „Zostań tu!

Zostań tu!” – gdy siła, która ją podtrzymywała, gdzieś się rozwiała i zostawiła ją samą.

– Eleanor! Eleanor! – usłyszała raz jeszcze i przystanęła obok strumyka, drżąc z zimna, tak

jakby zaszło słońce. Bez specjalnego zdziwienia patrzyła na kroki kogoś niewidocznego,
przechodzącego przez strumyk, wywołujące drobne zmarszczki na wodzie, a potem
przechodzące przez trawę po drugiej stronie potoku, posuwające się wolno i pieszczotliwie
w górę pagórka i znikające za szczytem.

– Wracaj! – krzyknęła, stojąc drżąca nieopodal strumyka, a potem pobiegła jak szalona na

górę, wołając z płaczem: – Theodoro! Luke!

Odnalazła ich w niewielkim zagajniku, opartych o pień drzewa, śmiejących się

i rozmawiających cicho. Kiedy podbiegła do nich, odwrócili się wystraszeni.

– Czego znowu chcesz? – spytała ze złością Theodora.
– Czekałam na was przy strumyku.
– Postanowiliśmy zostać tutaj, bo tu chłodniej – odpowiedziała Theodora. – Myśleliśmy, że

nas słyszałaś. Prawda, Luke?

– O tak – potwierdził speszony. – Byliśmy pewni, że nas słyszałaś.
– W każdym razie mieliśmy tam za chwilę przyjść, prawda, Luke?
– Tak, tak, oczywiście – potwierdził Luke, uśmiechając się szeroko.

4

– Podziemne wody – powiedział doktor, wymachując widelcem.
– Nonsens. Czy pani Dudley wszystko wam gotuje? Te szparagi są całkiem przyzwoite.

Arthurze, niech ten młody człowiek poda ci szparagi.

– Moja droga – doktor popatrzył czule na żonę. – Po obiedzie mamy zwyczaj odpoczywać

przez godzinkę, a zatem...

– Z całą pewnością nie. Mam za dużo do zrobienia w trakcie mego tu pobytu. Przede

wszystkim muszę porozmawiać z tą twoją kucharką. Muszę dopilnować, żeby wywietrzono mój
pokój. Muszę przygotować plansze na następny seans dziś wieczorem, a Arthur musi wyczyścić
swój rewolwer.

– To cecha dobrego strzelca – przyznał Arthur. – Zawsze trzymam broń w dobrym stanie.
– Ty oraz ci młodzi ludzie możecie naturalnie sobie odpoczywać. Być może wy nie

przykładacie do tego takiej samej wagi jak ja, nie odczuwacie potrzeby udzielania pomocy tym
biednym duszom wędrującym niespokojnie po tym domu. Być może uważacie, że to głupota
z mojej strony, że tak im współczuję. Być może w waszych oczach to nawet niedorzeczne, że
potrafię ronić łzy nad tymi biednymi, porzuconymi i zagubionymi duszami, pozostawionymi tu
bez żadnej pomocy, najczystsza miłość...

– A może krokiet? – zaproponował pospiesznie Luke. – Może ktoś z was ma ochotę zagrać

w krokieta? – Popatrzył skwapliwie na każdego z nich. – Badminton czy krokiet? –
zaproponował.

– Podziemne wody? – dodała usłużnie Theodora.
– Ja tam nie uznaję żadnych wymyślnych sosów – oznajmił stanowczym tonem Arthur. –

Zawsze mówię moim chłopakom, że to pierwsza oznaka chamstwa. – Tu popatrzył znacząco na

Luke’a. – Tak, pierwsza oznaka chamstwa. Wymyślne sosy, usługujące kobiety. Moi chłopcy
obsługują się sami. To cecha prawdziwego mężczyzny – zwrócił się w stronę Theodory.

– I czego jeszcze ich pan uczy? – spytała uprzejmie Theodora.
– Uczę? To znaczy, czego się moi chłopcy uczą? Ma pani na myśli algebrę? Łacinę? O,

naturalnie – Arthur rozparł się wygodniej na krześle, zadowolony z siebie – tego rodzaju rzeczy
zostawiam nauczycielom.

– A ilu chłopców ma pan w tej swojej szkole?
Theodora pochyliła się do przodu, uprzejmie wykazując zainteresowanie i próbując

nawiązać rozmowę z gościem, a Arthur płonął z zadowolenia. U szczytu stołu pani Montague
zmarszczyła brwi i postukała niecierpliwie palcami po obrusie.

– Iłu? Ilu? Mamy wspaniałą drużynę tenisową. – Spojrzał rozpromieniony na Theodorę. –

Absolutnie pierwszej klasy. Nie licząc wszystkich fajtłap.

– Nie licząc fajtłap – powtórzyła Theodora.
– O, gramy w tenisa, golfa, baseball. Mamy bieżnię i boisko do krykieta. – Uśmiechnął się

przebiegle. – Nie przypuszczała pani, że gramy w krykieta, co? Mamy jeszcze pływalnię
i siatkówkę. Niektórzy chłopcy podejmują się wszystkiego – powiedział jej z troską w głosie. –
Są tacy wszechstronni. W sumie jest ich może siedemdziesięciu.

– Arthurze! – Pani Montague nie mogła się dłużej powstrzymać. – Nie rozmawiamy tu

o pracy. Pamiętaj, że jesteś teraz na wakacjach.

– To rzeczywiście głupio z mojej strony. – Arthur uśmiechnął się naiwnie. – Muszę

posprawdzać broń.

– Już wybiła druga – odezwała się stojąca w drzwiach pani Dudley. – O drugiej sprzątam ze

stołu.

5

Theodora śmiała się, a Eleanor, ukryta głęboko w cieniu za letnim domkiem, zakryła rękami

usta, aby mimowolnym okrzykiem nie zdradzić im swej obecności. „Muszę się przekonać” –
myślała. „Muszę się przekonać”.

– Utwór ten nosi tytuł Morderca rodziny Grattan – mówił Luke. – Jeśli chcesz, mogę ci to

zaśpiewać.

– Typowa cecha chama – roześmiała się znowu Theodora. – Biedny Luke. Ja użyłabym

w tym wypadku określenia łajdak.

– Jeśli wolałabyś spędzić tę krótką godzinę z Arthurem, to proszę bardzo.
– Naturalnie, że wolałabym spędzić ten krótki czas z Arthurem. Wykształcony mężczyzna

zawsze stanowi takie ożywiające towarzystwo.

– Krykiet – przedrzeźniał Luke. – Nigdy by pani nie przypuszczała, że gramy w krykieta,

co?

– Śpiewaj, śpiewaj – ponaglała Theodora, zaśmiewając się do łez.
Luke zaczął śpiewać nosowo i monotonnie, podkreślając każdy wyraz:

Pierwsza była panna Grattan,
Co go nie chciała wpuścić do domu.
Zabił ją nożem od kukurydzy
I tak rozpoczął kryminalny żywot.

Potem z kolei była babka Grattan,
Stara, zmęczona i siwa,
Dzielnie odpierała jego ataki,
Lecz w końcu padła nieżywa.

Trzeci z kolei był dziadek Grattan,
Siedzący przy ciepłym kominku.
Podszedł do niego na palcach od tyłu
I sznurem mu gardło przepasał.

Na koniec zostało małe dziecię Grattan,
Śpiące niewinnie w łóżeczku,
A on mu policzył wszystkie kosteczki
I splunął tytoniem w jego złote loczki.

Kiedy skończył, nastała chwila ciszy. Wreszcie Theodora odezwała się słabym głosem:
– To cudowne, Luke. Naprawdę bardzo ładne. Jeśli to jeszcze kiedyś usłyszę, to na pewno

pomyślę o tobie.

– Zaśpiewam to Arthurowi – oznajmił Luke.
„Kiedy oni wreszcie zaczną rozmawiać o mnie” – zastanawiała się skryta w cieniu Eleanor.
– Ciekaw jestem, jaka będzie ta książka, którą doktor napisze – po chwili zaczął Luke. – Czy

myślisz, że on nas w niej zamieści?

– Najprawdopodobniej przedstawi cię w niej jako młodego, gorliwego badacza zjawisk

metapsychicznych. A ja z całą pewnością zostanę przedstawiona jako dama o niezaprzeczalnych
zdolnościach, lecz wątpliwej reputacji.

– Ciekaw jestem, czy pani Montague zostanie poświęcony osobny rozdział.

– I Arthurowi. I pani Dudley. Mam nadzieję, że nic zredukuje nas do cyferek na wykresie.
– Bardzo dziś ciepło. Zastanawiam się, co moglibyśmy dziś zrobić dla ochłody.
– Moglibyśmy poprosić panią Dudley, żeby nam przygotowała lemoniadę.
– Wiesz, na co mam ochotę? Mam ochotę pozwiedzać trochę okolice. Chodź, przejdziemy

się wzdłuż strumyka, w stronę tych wzgórz. Zobaczymy, skąd on płynie. Może tam jest jakiś
stawek, w którym moglibyśmy popływać.

– Albo wodospad. Wygląda mi to na strumyk, który jest naturalnym przedłużeniem

wodospadu. – Chodźmy więc.

Podsłuchująca za letnim domem Eleanor słyszała ich śmiech i odgłos ich stóp biegnących

w stronę domu.

6

– Tutaj mamy coś ciekawego – rozległ się głos Arthura, usiłującego mężnie bawić

słuchaczy. – Tu, w tej książce. Piszą tu, jak robić świeczki z dziecięcych kredek woskowych.

– Bardzo interesujące. – Głos doktora wydawał się zmęczony. – Jeśli mi pan wybaczy,

Arthurze, muszę opracować te wszystkie notatki.

– Ależ naturalnie, naturalnie, doktorze. Każdy ma swoją robotę. Ani mru mru.
Eleanor podsłuchując pod drzwiami buduaru, usłyszała drobne, irytujące odgłosy, jakie

powodował Arthur, usiłując siedzieć cicho.

– Nie ma tu za bardzo co robić, co? Jak pan tu spędza czas?
– Na pracy – odpowiedział krótko doktor.
– Piszesz pan, co tu się dzieje w tym domu?
– Tak.
– A mnie też pan w tym zamieścił?
– Nie.
– Widzi mi się, że powinien pan również załączyć nasze notatki z planszy. A o czym pan

teraz piszesz?

– Arthurze, czy mógłby się pan teraz zająć na przykład czytaniem?
– Ależ oczywiście, oczywiście. Nie chciałem nikomu moją osobą zawadzać.
Eleanor usłyszała, jak Arthur pochwycił do ręki książkę, apotem odłożył ją z powrotem.

Zapalił papierosa, westchnął, pokręcił się na swoim miejscu i w końcu spytał:

– Słuchaj pan, co tu jest do roboty? Gdzie się podziała reszta towarzystwa?
Doktor odpowiedział cierpliwie, lecz bez większego zainteresowania:
– Theodora i Luke poszli, jak sądzę, nad strumyk. Przypuszczam, że pozostała reszta też

gdzieś tu jest. W rzeczy samej, wydaje mi się, że moja żona szuka pani Dudley.

– O! – westchnął Artur. – W takim razie najlepiej będzie, jak się zajmę czytaniem –

powiedział. A po chwili zaczął od nowa. – Doktorze, nie chciałbym panu przeszkadzać, ale niech
no pan tylko posłucha, co oni tu piszą w tej książce.

7

– O, co to, to nie – stwierdziła pani Montague. – Nie wierzę w pozostawianie młodych ludzi

razem, pani Dudley. Gdyby mój mąż raczył się ze mną skonsultować przed zorganizowaniem tej
fantastycznej zabawy...

– No cóż. – Teraz z kolei był to głos pani Dudley. Eleanor przywarła do drzwi jadalni

i otworzyła szeroko usta. – Ja zawsze powtarzam, pani Montague, że młodym się jest tylko jeden
raz w życiu.

– Ale takie mieszkanie razem pod jednym dachem...
– Są już w końcu dorośli i potrafią chyba odróżnić dobro od zła. Ta ładna pani Theodora jest

już na tyle duża, że sama sobie poradzi z krotochwilami pana Luke’a.

– Potrzebna mi ścierka, pani Dudley, do tego srebra. Ja tam uważam, że to wstyd, że dzieci

dzisiaj rosną, już o wszystkim wiedząc. Nie ma już dla nich żadnych tajemnic. Pewne rzeczy
powinny należeć wyłącznie do świata dorosłych. Powinni trochę poczekać, aby się o nich
dowiedzieć.

– A wtedy poznają je na własnych błędach. – Głos pani Dudley brzmiał spokojnie

i swobodnie. – Dudley przyniósł dzisiaj te pomidory z ogrodu. Nieźle w tym roku obrodziły.

– Czy mam się nimi zająć?
– Och nie, skądże znowu. Niech pani sobie tam usiądzie i odpocznie. Juz i tak sporo pani

zrobiła. Nastawię wodę i napijemy się razem herbaty.

8

– Podróże kończą się spotkaniem kochanków – powiedział Luke i uśmiechnął się z drugiego

końca pokoju do Eleanor. – Czy ta niebieska sukienka, którą ma na sobie Theodora,
rzeczywiście należy do ciebie? Nigdy jej przedtem nie widziałem.

– Jestem Eleanor – powiedziała Theodora złośliwie – ponieważ noszę brodę.
– Mądrze zrobiłaś, że przywiozłaś tyle rzeczy, dla dwóch osób – zwrócił się Luke do

Eleanor. – W moim starym swetrze Theo nie wyglądałaby ani w połowie tak ładnie.

– Jestem Eleanor, ponieważ jestem ubrana na niebiesko. Kocham się w mojej miłości do

„E”, gdyż „E” jest takie eteryczne. Ona żyje wyłącznie oczekiwaniem i na imię jej Eleanor.

„Zrobiła się taka złośliwa” – pomyślała Eleanor. Wydawało jej się, że obserwuje tych ludzi

z daleka i słucha ich z wielkiej odległości. „Teraz – pomyślała – Theo jest złośliwa, a Luke
usiłuje być miły. Wstyd mu pewno za to, że się ze mnie śmiał, i za złośliwość Theodory”.

– Luke – powiedziała Theodora, spoglądając spod oka na Eleanor. – Chodź, zaśpiewaj mi

coś jeszcze.

– Później – odpowiedział wyraźnie skrępowany Luke. – Doktor właśnie wyciągnął szachy. –

I odwrócił się w widocznym pośpiechu.

Urażona Theodora złożyła głowę na oparciu krzesła i zamknęła oczy, najwyraźniej

zdecydowana już więcej się nie odzywać. Eleanor siedziała wpatrzona we własne ręce,
nadsłuchując odgłosów domu. Gdzieś na górze zamknęły się samoistnie drzwi, jakiś ptak
przysiadł na moment na wieży i natychmiast odleciał. W kuchni dopalały się z sykiem węgle
w piecu. Jakieś zwierzę – może zając? – przebiegło pod krzakami w pobliżu letniego domu.
Dzięki nowo pozyskanej świadomości domu słyszała nawet unoszący się łagodnie kurz na
strychu, odgłos starzejącego się drewna. Tylko biblioteka została przed nią zamknięta. Nie
potrafiła dosłyszeć stamtąd ciężkich oddechów pani Montague i Arthura, pochylonych nad
planszą, ani ich podnieconych pytań. Nie słyszała, jak gniją książki ani rdzy zżerającej kręte,
żelazne schody wiodące na samą górę wieży. Nawet nie podnosząc oczu, wychwytywała pełne
irytacji postukiwanie palcami Theodory i odgłos cicho stawianych szachów. Nagle usłyszała, jak
gwałtownie otworzyły się drzwi do biblioteki, a potem dotarł do niej szybki odgłos gniewnych
kroków zbliżających się do małego buduaru. Wszyscy odwrócili się w momencie, gdy pani
Montague otworzyła drzwi i wkroczyła do pokoju.

– Muszę przyznać, że to jest wyjątkowo denerwujące – wybuchnęła.
– Moja droga – doktor podniósł się z miejsca, lecz pani Montague odsunęła go na bok ze

złością. – Gdybyś miał choć odrobinę przyzwoitości...

Arthur wszedł bojaźliwie za nią do pokoju, przemknął obok niej i prawie chyłkiem usadowił

się na krześle przy kominku. Pokręcił ze znużeniem głową, kiedy Theodora zwróciła się w jego
stronę.

– Choć odrobinę przyzwoitości! W końcu, John, przyjechałam tutaj z Arthurem taki kawał

drogi po to tylko, żeby wam pomóc, i z całą pewnością nie spodziewałam się spotkać z takim
cynizmem i niedowiarstwem. I to właśnie z twojej strony i od nich! – Tu machnęła ręką w stronę
pozostałej trójki. – Przecież proszę tylko o jakieś minimalne zaufanie, o okazanie odrobiny
zrozumienia dla tego, co usiłuję zrobić, a tymczasem spotykam się z niedowierzaniem,
wyśmiewaniem, szyderstwem i kpiną. – Dysząc ciężko, czerwona na twarzy wymachiwała
palcem na doktora i ciągnęła z goryczą. – Plansza nie odezwała się dzisiaj w ogóle. Ani jednym
słowem. A wszystko to jest bezpośrednim rezultatem waszych drwin i sceptycyzmu. Całkiem
możliwe, że plansza nie będzie ze mną rozmawiać przez kilka tygodni. Już tak kiedyś było.
Zapewniam was. Kiedy ją naraziłam na urągania niewiernych, już mi się zdarzało, że plansza

milczała przez kilka tygodni. Uważam, że przyjeżdżając tutaj z najczystszych pobudek, mogłam
się chyba spodziewać odrobiny szacunku. – Zamilkła na chwilę i pogroziła doktorowi palcem.

– Moja droga – zaczął doktor – jestem pewien, że nikt z nas świadomie się do niczego nie

wtrącał.

– Czyż nie wyśmiewaliście się z tego i nie kpiliście sobie ze mnie? Nie wierzyliście planszy,

nawet mając jej słowa pod nosem? Ci młodzi ludzie – tacy aroganccy i impertynenccy?

– Ależ, pani Montague, my naprawdę... – zaczął Luke, ale pani Montague przeszła obok

niego i usiadła z zaciśniętymi ustami i płonącymi oczyma.

Doktor westchnął, zaczął coś mówić i przestał. Odwróciwszy się od żony, skinął na Luke’a,

aby powrócił do szachów. Arthur wiercąc się na krześle, zwrócił się półgłosem do Theodory:

– Wie pani, że jeszcze nigdy nie widziałem jej tak rozgniewanej. To bardzo nieprzyjemne

uczucie, to czekanie, aż się plansza odezwie. Naturalnie bardzo łatwo się obraża. Jest bardzo
wrażliwa i podatna na atmosferę.

Wierząc najwidoczniej, że dostatecznie wyjaśnił całą sytuację, usiadł i uśmiechnął się

nieśmiało.

Do Eleanor w ogóle to nie docierało. Zastanawiała się niejasno nad dziwnym ruchem

w pokoju. „Ktoś krąży dookoła” – pomyślała bez specjalnego zainteresowania. „To Luke chodzi
tam i z powrotem po pokoju, mrucząc coś cicho do siebie. Ale czyż to nie dziwny sposób gry
w szachy? Mrucząc i podśpiewując?” Raz czy dwa razy udało jej się odcyfrować fragment
wyrazu. Nagle Luke odezwał się cicho. Siedział tam, gdzie powinien, przy szachownicy. Eleanor
odwróciła się i spojrzała na pusty środek pokoju, gdzie ktoś zdawał się chodzić i podśpiewywać
cicho. I wtedy posłyszała wyraźnie:

Idź, przejdź się doliną.
Idź, przejdź się doliną,
Idź, przejdź się doliną,
Tak jak to już kiedyś zrobiliśmy...

„Ależ ja to znam” – pomyślała, wsłuchując się w słowa i melodię z uśmiechem. „Graliśmy

w to już kiedyś, pamiętam”.

– To jest po prostu najbardziej delikatny i jednocześnie najbardziej zawiły mechanizm –

tłumaczyła pani Montague Theodorze. Nadal była zdenerwowana, ale pod wpływem
współczucia okazywanego przez Theodorę wyraźnie się uspokoiła. – Oczywiście najdrobniejszy
przejaw niedowiarstwa je obraża. A jakby się pani czuła, gdyby ludzie nie chcieli pani wierzyć?

Wchodź i wychodź oknami,

Wchodź i wychodź oknami,
Wchodź i wychodź oknami,
Tak jak to już kiedyś zrobiliśmy...

Był to cienki głosik, być może dziecięcy, śpiewający słodko i piskliwie, ledwie słyszalnie.

Eleanor uśmiechnęła się na jego wspomnienie, gdyż słyszała słowa piosenki wyraźniej aniżeli
wyjaśnienia pani Montague na temat planszy.

Idź na spotkanie ze swym kochankiem,
Idź na spotkanie ze swym kochankiem,
Idź na spotkanie ze swym kochankiem,
Tak jak to już kiedyś zrobiliśmy...

Krótka melodyjka ucichła i Eleanor poczuła ruch powietrza wywołany zbliżającymi się ku

niej krokami. Coś nieomal musnęło ją po twarzy, tak jakby ktoś westchnął cicho tuż przy jej
policzku. Eleanor odwróciła się ze zdziwieniem. Luke z doktorem siedzieli pochyleni nad
szachami, Arthur skłaniał się z zaufaniem w stronę Theodory, a pani Montague nadal coś
mówiła.

„Nikt z nich tego nie słyszał” – pomyślała z radością. „Tylko ja jedna to słyszałam!”

Rozdział IX

1

Eleanor zamknęła cicho drzwi, nie chcąc obudzić Theodory, chociaż odgłos zamykanych

drzwi z całą pewnością nie zdołałby obudzić nikogo, kto spał tak twardo jak ona. „Nauczyłam
się spać bardzo lekko – pomyślała dla dodania sobie otuchy – kiedy czuwałam nad matką”.
W korytarzu panował półmrok. Oświetlała go jedynie zawieszona nad schodami nocna lampka.
Wszystkie drzwi były zamknięte. „To dziwne – pomyślała Eleanor, stąpając bezszelestnie
bosymi stopami po dywanie wyściełającym hol – jest to jedyny znany mi dom, w którym
w ogóle nie trzeba się martwić, że się narobi w nocy hałasu, a w każdym razie, że ktoś się dowie,
że to ty”. Obudziła się z myślą zejścia na dół, do biblioteki. „Nie mogę zasnąć – tłumaczyła
sobie od razu – i wobec tego schodzę na dół po książkę. Jeśli ktoś mnie przy łapie i zapyta, gdzie
idę, to mu powiem, że idę do biblioteki po książkę, ponieważ nie mogę spać”.

Było ciepło, rozkosznie i usypiająco ciepło. Boso i bezszelestnie zeszła na dół po wielkich

schodach prawie pod same drzwi biblioteki i pomyślała: „Ależ ja nie mogę tam wejść, nie wolno
mi tam wchodzić!” I cofnęła się w drzwiach przed zapachem zgnilizny, który doprowadził ją do
mdłości.

– Mamo! – zawołała głośno i szybko się cofnęła.
– Chodź tu! – odpowiedział jej wyraźnie głos z góry. Eleanor obejrzała się i skwapliwie

skierowała w stronę schodów.

– Mamo? – spytała cicho. – Mamo! – powtórzyła ponownie. Z góry dobiegł ją cichy śmiech,

więc wbiegła zdyszana na schody i przystanęła na szczycie, rozglądając się na prawo i lewo,
patrząc na szereg zamkniętych drzwi.

– Wiem, że gdzieś tu jesteś – odezwała się, a przez korytarz przebiegło echo, pomykając

szeptem na drobnych prądach i wirach powietrza. – Gdzieś jesteś, jesteś, jesteś... – powtórzyło.

Eleanor rozradowana pobiegła bezszelestnie za nim wzdłuż, korytarza, aż pod drzwi pokoju

dziecięcego. Zimny punkt zniknął gdzieś, a ona roześmiała się do dwóch uśmiechniętych twarzy
spoglądających na nią z góry.

– Czy to tu jesteś? – szepnęła za drzwiami. – Czy to tu jesteś? – I zapukała, waląc w drzwi

pięściami.

– Słucham? – To pani Montague, która najwidoczniej się obudziła. – Słucham? Proszę,

wejdź do środka, kimkolwiek jesteś.

„O nie! Nie!” – pomyślała Eleanor, obejmując się rękami i śmiejąc bezgłośnie. „Tylko nie

tutaj. Nie z panią Montague!” I umknęła w dół korytarza, słysząc za sobą jej nawoływania.

– Jestem twoją przyjaciółką! Nie mam w stosunku do ciebie żadnych złych zamiarów.

Chodź i powiedz mi, co cię dręczy.

„Ona na pewno nie otworzy tych drzwi” – pomyślała mądrze Eleanor. „Nawet jeśli się nie

boi, to i tak nie otworzy drzwi”. I zaczęła walić pięściami w drzwi Arthura. Usłyszała, jak Arthur
obudził się i zaczerpnął głęboko powietrza.

Tańcząc po miękkim dywanie, zatrzymała się pod drzwiami, za którymi spała Theodora.

„Niewierna Theo” – pomyślała. „Okrutna, szydząca ze mnie Theodoro! Obudź się, obudź!”
I zaczęła walić i grzmocić rękami w drzwi, śmiejąc się i poruszając klamką, a potem szybko
pobiegła pod drzwi do pokoju Luke’a, żeby w nie uderzyć. „Obudź się, obudź! Idź mnie dalej
zdradzać! Nikt z nich nie odważy się otworzyć drzwi” – myślała. „Będą siedzieli w środku,
owinięci kocami i drżący, i będą się zastanawiać, co też się z nimi dalej stanie. Obudź się!” –
myślała, łomocząc w drzwi do pokoju doktora. „Kto z was odważy się wyjść i zobaczyć, jak
tańczę po korytarzach Domu na Wzgórzu?!” Nagle przeraził ją oszalały krzyk Theodory.

– Nell? Nell! Doktorze! Luke! Nell tu wcale nie ma!
„Biedny dom” – pomyślała Eleanor. „Zapomniałam o Eleanor. Teraz będą musieli otworzyć

te swoje drzwi”. I zbiegła szybko po schodach, słysząc za sobą głos doktora, podniesiony
i niespokojny, oraz wołanie Theodory. – Nell! Eleanor!

„Jacy z nich głupcy!” – pomyślała. „Teraz będę musiała wejść do biblioteki”.
– Mamo! Mamo! – szepnęła i zatrzymała się w drzwiach biblioteki, czując wzbierającą falę

mdłości. Słyszała z tyłu, jak rozmawiają ze sobą na górze na korytarzu. „To dziwne” –
pomyślała. „Czuję wszystko, co się dzieje w tym domu”.

Słyszała protesty pani Montague i Arthura, a potem wyraźny głos doktora.
– Musimy ją odszukać. Pospieszcie się, proszę!
„Ja też mogę się pospieszyć” – pomyślała i pobiegła w dół korytarza, w stronę małego

buduaru. Kiedy otworzyła drzwi, zamigotały do niej resztki ognia w kominku, szachy stały na
tym samym miejscu, gdzie zostawili je Luke z doktorem, a apaszka, którą Theodora miała na
sobie tego wieczoru, leżała przewieszona przez krzesło. „Tym też mogłabym się zająć” –
pomyślała Eleanor. „To jej żałosne, babskie strojenie się!” I chwyciła jeden koniec w zęby, po
czym mocno szarpnęła, rozdzierając ją. Rzuciła apaszkę na podłogę, kiedy usłyszała ich z tyłu za
sobą. Schodzili wszyscy razem ze schodów, niespokojni, doradzając jeden drugiemu, gdzie
zacząć poszukiwania, i od czasu do czasu nawołując:

– Eleanor! Nell! Odezwij się!
– Już idę, idę! – usłyszała z oddali, z zupełnie innej części domu. A potem usłyszała, jak pod

ich stopami zatrzęsły się i zaskrzypiały schody, a na trawniku poruszył się spłoszony świerszcz.
Rozradowana pobiegła śmiało dalej i zaglądnęła przez drzwi. Szli rozmyślnie, trzymając się
razem, jeden tuż koło drugiego, a światło latarki ślizgało się po ścianach, aż zatrzymało się przed

wielkimi podwojami, tym razem otwartymi na oścież. Przebiegli razem przez hol i wybiegli na
zewnątrz, nawołując:

– Eleanor! Eleanor!
Nerwowo przeczesywali teren latarką. Eleanor przywarła całym ciałem do drzwi

i zaśmiewała się, dopóty nie napłynęły jej do oczu łzy.

„Jacyż z nich głupcy!” – myślała. „Jakżeż łatwo dają się nabrać. Są tacy powolni, głusi

i ociężali! Łażą po tym domu, zadeptują go, węszą i gmerają. Są tacy brutalni i niedelikatni”.
Przebiegła przez korytarz i przez pokój do gier i wpadła do jadalni, a stamtąd do kuchni
z rozlicznymi drzwiami. „Tu będzie mi najlepiej” – pomyślała. „Stąd będę mogła uciekać
w którąkolwiek stronę, jak tylko ich posłyszę”.

Kiedy wrócili do domu i nawoływali ją niezdarnie na korytarzu, ona śmignęła szybko na

werandę w ciemny chłód nocy. Stała oparta plecami o drzwi, drobne pasemka mgieł
spowijających Dom na Wzgórzu wiły się i skręcały u jej kostek. Spoglądała na nacierające od
tyłu ciężkie masywy pagórków. „Dom na Wzgórzu ma szczęście, że jest tak wciśnięty wygodnie
w te wzgórza, które zapewniają mu schronienie i osłonę od zimna i wiatrów” – pomyślała.

– Eleanor! – Byli już bardzo blisko. Pobiegła wzdłuż werandy i wpadła do salonu.
– Hugh Crain! – odezwała się. – Czy zechce pan ze mną zatańczyć?
Ukłoniła się przed ogromną, skrzywioną rzeźbą i nagle zdało się jej, że oczy mężczyzny

mrugnęły do niej i zabłysły. Drobne odbite światełka dotknęły szklanych figurek i złoceń na
krzesłach, a ona tańczyła uroczyście przed Hugh Crainem, który patrzył na nią, połyskując
w ciemnościach. „Wchodź i wychodź oknami” – nuciła i poczuła, że ktoś ujął w tańcu jej ręce.
„Wchodź i wychodź oknami” i roztańczona wyszła na werandę i wirowała nadal wokół domu.
„Krążę w kółko, dookoła całego domu, i nikt z nich mnie nie widzi”.

Dotknęła kuchennych drzwi po drodze, a sześć mil dalej pani Dudley wzdrygnęła się we

śnie. Zbliżyła się do wieży, tak mocno trzymanej w objęciach domu, w jego duszącym, ciasnym
uścisku i przeszła wolno koło jej szarych, kamiennych murów, nie ważąc się ich dotknąć nawet
od zewnątrz. A potem odwróciła się i stanęła przed wielkimi drzwiami, zamkniętymi ponownie.
Wyciągnęła rękę i bez najmniejszego trudu je otworzyła.

– I tak oto wchodzę do Domu na Wzgórzu – oznajmiła i weszła do środka, tak jakby

wchodziła do własnego domu. – Oto jestem! – powiedziała głośno. – Przeszłam przez cały dom,
wchodząc i wychodząc oknami, i tańczyłam...

– Eleanor! – Był to głos Luke’a.
„Nie chcę, aby to on właśnie mnie złapał, proszę, nie pozwól, aby mnie zobaczył!” –

pomyślała błagalnie i nie zatrzymując się nigdzie po drodze, uciekła do biblioteki.

„Oto jestem!” – pomyślała. „Jestem tu w środku”. Nie było tam wcale zimno, ale wybornie,

a ciepło stawało się pieszczotą. Było na tyle widno, że widziała żelazne, kręte schody obiegające

dookoła wieżę i małe drzwiczki na szczycie. Czuła pod stopami pieszczotliwe ruchy kamiennej
posadzki, która ocierała się o nią i masowała jej stopy. Zewsząd dotykało ją miękkie powietrze.
Rozwiewając włosy, przelatywało jej między palcami, lekkim podmuchem kładło się jej na
ustach. A ona tańczyła dookoła. „Nie chcę już żadnych kamiennych lwów” – myślała. „Nie dla
mnie oleandry. Złamałam zaklęcie Domu na Wzgórzu i w jakiś tajemniczy sposób weszłam do
środka. Jestem w domu!” Przystanęła oczarowana tą myślą. „Jestem w domu. Jestem w domu!
A teraz na górę!”

Wspinaczka po wąskich, krętych schodkach była upajająca. Pięła się coraz wyżej i wyżej,

ciągle w kółko i w kółko. Spojrzała na dół, uczepiona żelaznej balustrady, daleko na kamienną
posadzkę. Wspinając się jeszcze wyżej i patrząc na dół, myślała o miękkiej, zielonej trawie przed
domem, o falistych pagórkach i rozłożystych drzewach. Spojrzała w górę i pomyślała o wieży
Domu na Wzgórzu, wznoszącej się tryumfalnie pomiędzy drzewami, górującej nad drogą, która
przecinała Hillsdale i przechodziła obok białego domku skąpanego w kwiatach, obok
zaczarowanych oleandrów i kamiennych lwów, i wiodła daleko, daleko, aż do tej biednej
maleńkiej kobiecinki, która miała się za nią modlić. „Teraz skończył się czas” – pomyślała. „To
wszystko już minęło. Wszystko to zostawiłam za sobą. A ta biedna miła kobiecinka nadal się za
mnie modli”.

– Eleanor! – Przez chwilę nie mogła sobie przypomnieć, kim byli. Czy to jej goście w domu

z kamiennymi lwami? Jedzący kolację przy świecach przy jej długim stole? A może spotkała ich
w karczmie nad rwącym strumykiem? Czy któryś z nich zjechał konno z zielonych pagórków
z łopoczącym na wietrze proporcem? Czy ktoś z nich biegał z nią razem w ciemnościach?
Wówczas przypomniała sobie i wszyscy wrócili na swoje miejsca, a ona zawahała się,
przywarłszy mocno do balustrady. Tacy byli mali, tacy nieudolni. Stali tak daleko na dole, na
kamiennej posadzce, i wskazywali na nią palcami. Wołali ją, a ich głosy wydawały jej się
natarczywe i odległe.

– Luke! – zawołała, przypominając go sobie. Usłyszeli ją, ponieważ w momencie, kiedy się

odezwała, akurat stali cicho. – Doktorze, pani Montague, Arthurze! – wyliczała. Nie mogła sobie
przypomnieć tej drugiej kobiety, która stała w milczeniu na boku.

– Eleanor! – zawołał doktor Montague. – Odwróć się i bardzo ostrożnie, powoli zejdź ze

schodów. Idź bardzo, bardzo wolno, Eleanor. Cały czas trzymaj się poręczy schodów. A teraz
obróć się i schodź!

– Na miłość boską, co to stworzenie wyprawia? – dopytywała się pani Montague. Na

włosach miała papiloty, a na sobie szlafrok z wyszytym smokiem na brzuchu. – Zmuście ją, aby
zeszła na dół, żebyśmy wreszcie mogli wrócić do łóżek. Arthurze! Natychmiast ściągnij ją na
dół.

– Słuchaj no – zaczął Arthur, a Luke podszedł do schodów i zaczął się wspinać na górę.

– Na litość boską, bądź ostrożny! – prosił doktor, gdy Luke wytrwale wspinał się do góry. –

To wszystko zbutwiało przy ścianie.

– To nie wytrzyma waszego ciężaru – stwierdziła kategorycznie pani Montague. – Załamie

się wam na głowę. Arthurze! Przesuń się tutaj, pod drzwi.

– Eleanor! – zawołał doktor. – Czy mogłabyś się odwrócić i zacząć schodzić na dół?
Ponad nią znajdowały się już tylko małe zapadowe drzwiczki prowadzące na szczyt

wieżyczki. Stanęła na szczycie, na wąskim podeście i mocno je pchnęła. One jednak nawet nie
drgnęły. Nadaremnie biła w nie pięściami, myśląc szaleńczo: „Spraw, aby się otworzyły,
błagam, otwórz je, bo w przeciwnym razie mnie złapią!” Obejrzawszy się przez ramię, ujrzała
Luke’a wspinającego się stopniowo po krętych schodach na górę.

– Eleanor! – zawołał. – Stój spokojnie! Nie ruszaj się!
Miała wrażenie, że jest przerażony.
„Nie mam jak stąd uciec” – pomyślała i spojrzała w dół. Wyraźnie dostrzegła jedną twarz

i przyszło jej do głowy jedno imię.

– Theodora!
– Nelł, proszę cię, rób, co ci każą.
– Theodora? Nie mogę się stąd wydostać. Te drzwi zabito gwoździami.
– Masz rację, że je zabito gwoździami. Na twoje szczęście, moja droga – odezwał się Luke,

wspinając się wolno coraz bliżej wąskiego pomostu. – Nie ruszaj się! – ostrzegał.

– Nie ruszaj się! – powtórzył doktor.
– Nell, proszę cię, rób, co ci mówią – błagała Theodora.
– Ale dlaczego? – Eleanor spojrzała w dół i po raz pierwszy dostrzegła zawrotną wysokość

wieży, żelazne schody uczepione jej okrągłych ścian, drżące i naprężone pod ciężarem Luke’a,
zimną kamienną posadzkę daleko na dole i blade, niewyraźne, wpatrzone w nią twarze.

– Jak mam zejść na dół? – spytała bezradnie. – Doktorze, jak ja mam teraz zejść na dół?
– Idź bardzo powoli, rób, co ci Luke każe.
– Nell – odezwała się Theodora – nie bój się. Wszystko będzie dobrze.
– Naturalnie, że wszystko będzie dobrze – odezwał się ponuro Luke. – Najprawdopodobniej

to tylko ja złamię tu sobie kark. Trzymaj się, Nell, wchodzę na podest. Chcę stanąć za tobą tak,
żebyś mogła zacząć schodzić przede mną. – Mimo stromej wspinaczki nie było widać, aby się
zadyszał, jednakże trzęsła mu się ręka, kiedy wyciągnął ją, aby przytrzymać się poręczy, i całą
twarz miał mokrą. – Chodź! – powiedział ostro.

Eleanor ociągała się.
– Ostatnim razem, kiedy powiedziałeś mi, żebym szła pierwsza, zostawiłeś mnie samą

i wcale nie poszedłeś za mną – przypomniała mu.

– Być może powinienem cię popchnąć, pozwolić ci roztrzaskać się i rozbić na podłodze.

Zachowuj się normalnie i zacznij powoli schodzić. Przejdź tędy obok mnie i schodź wreszcie
z tych schodów. I módl się, żebym się pohamował i nie popychał cię.

Potulnie przeszła przez podest i przywarła mocno do ściany, umożliwiając Luke’owi

wyminięcie jej.

– Zacznij schodzić! – rozkazał. – Ja będę tuż za tobą.
Niepewnie wymacywała drogę, a schody drżały i skrzypiały pod każdym jej krokiem.

Spojrzała na swoją rękę, pobielałą od kurczowego uścisku, i na swe bose stopy posuwające się
jedna za drugą, krok po kroku z najwyższą ostrożnością. Nie patrzyła już więcej na kamienną
posadzkę.

– Idź na dół bardzo, bardzo wolno – powtarzała sobie w kółko, nie myśląc o niczym innym,

tylko o tych stopniach, które zdawały się wyginać i odchylać pod każdym jej krokiem. – Idź na
dół bardzo, bardzo wolno.

– Ostrożnie – ostrzegał z tyłu Luke. – Spokojnie, Nell, nie masz już się czego bać. Jesteśmy

już prawie na dole.

Doktor i Theodora podnieśli mimowolnie ręce, gotowi ją złapać w razie gdyby upadła.

W pewnej chwili Eleanor potknęła się i nie trafiła nogą na stopień. Poręcz schodów rozhuśtała
się pod jej ciężarem, kiedy przylgnęła do niej kurczowo. Theodorze zaparło dech w piersiach
i pobiegła przytrzymać dolną część schodów.

– Wszystko w porządku, Nellie – powtarzała w kółko. – Już wszystko będzie dobrze.
– Jeszcze trochę – powiedział doktor.
Wlekąc się krok za krokiem, zeszła w końcu na kamienną posadzkę. Sama nie mogła w to

uwierzyć. Schody rozhuśtały się ze zgrzytem, gdy Luke zeskoczył z ostatnich szczebli
i przeszedł spokojnie przez pokój, aby osunąć się wreszcie na krzesło ze zwieszoną głową, cały
drżący. Eleanor obróciła się i spojrzała do góry na ten nieskończenie wysoki punkt, w którym
niedawno stała, na żelazne schody powykręcane i skrzywione, kołyszące się teraz przy ścianie
i powiedziała cicho:

– Wbiegłam po nich na górę. Na samą górę.
Pani Montague oderwała się od drzwi, gdzie schroniła się razem z Arthurem na wypadek

zawalenia się schodów, i zdecydowanie podeszła do przodu.

– Czyż nie zgadzacie się ze mną – spytała taktownie – że ta młoda kobieta przysporzyła nam

wystarczająco sporo kłopotów jak na jedną noc? Jeśli chodzi o mnie, to chciałabym już wrócić
do łóżka. I Arthur też.

– Dom na Wzgórzu... – zaczął doktor.
– Ta dzisiejsza dziecinada z całą pewnością zniweczyła wszelkie szansę na jakiekolwiek

manifestacje, zapewniam was. Wątpię, abym po tym absurdalnym przedstawieniu zdołała dziś
ujrzeć kogoś z naszych przyjaciół z zaświatów. A zatem, jeśli mi wybaczycie – i jeśli

skończyliście już z tą błazenadą i budzeniem zapracowanych ludzi po nocach – to powiem wam
wszystkim dobranoc. Arthurze! – Trzęsąc się z oburzenia, pani Montague wymaszerowała
majestatycznie z pokoju z powiewającym smokiem na szlafroku.

– Luke był przerażony – zauważyła Eleanor, patrząc na doktora i Theodorę.
– No pewnie, że Luke był przerażony – odezwał się z tyłu on sam. – Luke tak się bał, że

prawie nie był w stanie zejść z tych schodów. Nell, jaka z ciebie idiotka!

– Jestem skłonny zgodzić się z nim. – Doktor był widocznie niezadowolony. Eleanor

odwróciła od niego wzrok i spojrzała na Theodorę.

– Przypuszczam, że po prostu musiałaś to zrobić, nie miałaś innego wyjścia, co Nell?
– Nic mi nie jest – powiedziała Eleanor, ale nie mogła dłużej patrzeć im w oczy.
Zdziwiona przyjrzała się własnym bosym nogom, nagle zdając sobie sprawę z tego, że

zniosły ją – choć niczego nie czuła – z żelaznych stopni. Zastanawiała się przez chwilę
wpatrzona w swoje stopy, wreszcie podniosła głowę i powiedziała:

– Zeszłam do biblioteki po książkę.

2

Było to strasznie poniżające. Przy śniadaniu nie odezwano się na ten temat ani słowem

i poczęstowano Eleanor kawą, bułkami i jajkami, tak jak wszystkich. Pozwolono jej razem ze
wszystkimi marudzić przy kawie, obserwować światło słoneczne na zewnątrz i czynić uwagi na
temat czekającego ich dnia. Przez parę minut nieomal uwierzyła, że nic się w zasadzie nie stało.
Luke podał jej marmoladę, Theodora uśmiechnęła się do niej ponad głową Arthura, doktor
pozdrowił ją rano. A potem, po śniadaniu, po wejściu pani Dudley o dziesiątej, udali się bez
słowa jedno za drugim do małego buduaru, gdzie doktor zajął swoje stałe miejsce przed
kominkiem. Theodora miała na sobie jej czerwony sweter.

– Luke podprowadzi pod dom twój samochód – zaczął łagodnie doktor. Pomimo słów, które

wypowiadał, oczy miał przyjazne i zatroskane. – Theodora pójdzie na górę, żeby cię spakować.

Eleanor zachichotała.
– To niemożliwe. Nie będzie wtedy miała się w co ubrać.
– Nell – zaczęła Theodora i umilkła, spoglądając na panią Montague, która wzruszyła

ramionami i rzekła: – Przeszukałam cały pokój. Nie mogę zrozumieć, dlaczego nikt z was nie
pomyślał, ażeby zrobić to wcześniej.

– Miałem zamiar to zrobić – usprawiedliwiał się doktor – ale myślałem...
– Ty zawsze tylko myślisz, John, i na tym właśnie polega cały problem. Naturalnie ja od

razu sprawdziłam cały pokój.

– Pokój Theodory? – spytał Luke. – Nie chciałbym tam już więcej wchodzić.

Pani Montague wydawała się zdumiona.
– Doprawdy nie mogę pojąć dlaczego. Nie ma tam nic nadzwyczajnego.
– Weszłam tam i sprawdziłam swoje ubrania – powiedziała doktorowi Theodora. –

Wszystko było w porządku.

– Naturalnie pokój wymaga przewietrzenia, ale czegóż można się spodziewać, skoro

zamknęliście drzwi i pani Dudley nie mogła...

Doktor podniósł głos.
– Trudno mi wręcz wyrazić, jak mi przykro. Jeśli mógłbym coś zrobić, aby...
Eleanor roześmiała się.
– Ależ ja nie mogę stąd wyjechać – powiedziała, zastanawiając się, skąd znaleźć słowa, aby

im to wyjaśnić.

– Byłaś już tu o wiele za długo – stwierdził doktor.
Theodora popatrzyła na nią.
– Twoje rzeczy nie są mi już potrzebne – tłumaczyła cierpli wie. – Czyż nie słyszałaś, co

powiedziała pani Montague? Nie potrzebuję już twoich rzeczy. A nawet gdyby mi one były
potrzebne, to i tak bym już ich nie nosiła. Nell, musisz stąd wyjechać.

– Ależ ja nie mogę stąd wyjechać – powtórzyła Eleanor, śmiejąc się, gdyż było to tak trudne

do wyjaśnienia.

– Proszę pani – odezwał się trzeźwo Luke – obawiam się, że nie jest tu już pani mile

widzianym gościem.

– Być może Arthur powinien odwieźć ją do miasta. Mógłby dopilnować, żeby dotarła tam

bezpiecznie.

– Ale gdzie? – Eleanor pokręciła głową, czując na twarzy swe piękne włosy. – Gdzie

miałabym dotrzeć? – spytała radośnie.

– Jak to gdzie? Do domu – odpowiedział doktor, a Theodora dodała: – Nell, do tego twojego

ślicznego, małego mieszkanka, tam, gdzie masz wszystkie swoje rzeczy.

– Ja nie mam żadnego mieszkania – powiedziała Theodorze ze śmiechem. – Ja to wszystko

wymyśliłam. Sypiam teraz u mojej siostry, na rozkładanym łóżku w pokoju dziecięcym. Nie
mam żadnego domu, żadnego mieszkania. Nie mogę wrócić do siostry, bo jej ukradłam
samochód. – Roześmiała się, słysząc własne słowa, tak niewspółmierne w stosunku do
rzeczywistości, tak niewypowiedzianie smutne. – Nie mam żadnego domu – powtórzyła
i spojrzała na nich pełna nadziei. – Nie mam niczego. Wszystko, co na tym świecie posiadam,
znajduje się w tym kartonowym pudełku na tylnym siedzeniu mojego samochodu. To wszystko,
co mam – parę książek i rzeczy z czasów, gdy byłam małą dziewczynką. I zegarek, który
podarowała mi matka. Widzicie więc, że nie macie mnie dokąd wysłać.

„Mogłabym oczywiście jechać przed siebie” – chciała im powiedzieć, widząc ich

przerażone, osłupiałe twarze. „Mogłabym jechać dalej i zostawić wszystkie rzeczy Theodorze.
Mogłabym się tak tułać po świecie i wędrować bezdomna, lecz i tak zawsze wracałabym tutaj.
Łatwiej będzie, jeśli od razu pozwolicie mi tu pozostać. Rozsądniej – chciała powiedzieć –
szczęśliwiej”.

– Chcę tu zostać – powiedziała im.
– Rozmawiałam już z jej siostrą – zakomunikowała autorytatywnie pani Montague. – Muszę

przyznać, że najpierw spytała o samochód. Wulgarna osoba. Powiedziałam jej, że nie musi się
o nic bać. John, nie miałeś racji, pozwalając jej ukraść samochód, żeby tu przyjechała.

– Ależ moja droga – zaczął doktor Montague i przerwał, bezradnie rozkładając ręce.
– W każdym razie czekają tam na nią. Jej siostra zirytowała się na mnie, bo właśnie dzisiaj

planowali wyjechać na wakacje. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego miałaby się na mnie
zdenerwować... – Pani Montague rzuciła Eleanor groźne spojrzenie i oświadczyła: – W każdym
razie ja uważam, że ktoś powinien oddać ją bezpiecznie w ich ręce.

Doktor pokręcił przecząco głową.
– To byłby błąd – powiedział powoli. – To byłby poważny błąd, gdybyśmy wysłali z nią

kogoś spośród nas. Ona musi jak najszybciej zapomnieć o tym domu. Nie możemy przedłużać
żadnych skojarzeń. Jak tylko stąd wyjedzie, będzie znowu sobą. Czy jesteś pewna, że trafisz do
domu? – spytał, na co Eleanor tylko się roześmiała.

– Pójdę ją spakować – powiedziała Theodora. – Luke, sprawdź jej samochód i podjedź nim

tutaj. Ona ma tylko jedną walizkę.

– Zamurowana żywcem! – Eleanor znowu zaczęła się śmiać w ich kamienne twarze. –

Zamurowana żywcem! Ja chcę tu zostać!

3

Ustawili się w zwartym szeregu wzdłuż schodów przed Domem na Wzgórzu, zabezpieczając

drzwi. Ponad ich głowami widziała spoglądające na nią okna, a z boku wyczekiwała pewna
siebie wieża. Pewno rozpłakałaby się, gdyby umiała im wytłumaczyć dlaczego, zamiast tego
uśmiechnęła się krzywo w stronę domu, wpatrzona w okno własnej sypialni, na rozbawioną,
pewną siebie twarz domu, obserwującego ją cicho.

„Ten dom teraz czeka” – pomyślała. „I czeka właśnie na mnie; nikt inny by go już nie

zadowolił”.

– Ależ ten dom chce, żebym tu została – powiedziała doktorowi, a on popatrzył na nią. Stał

bardzo sztywny, z wielką godnością, jak gdyby oczekiwał, że wybierze jego zamiast domu. Tak
jakby myślał, że skoro ją tu przywiódł, to także miał prawo ją stąd odesłać. Stał odwrócony
plecami do domu, a ona patrząc mu prosto w oczy, powiedziała: – Przykro mi. Naprawdę bardzo

mi przykro.

– Pojedziesz do Hillsdale – zakomunikował spokojnie. Być może bał się powiedzieć za

dużo, być może myślał, że dobre czy współczujące słowo może zemścić się na nim i przywieść
ją z powrotem. Słońce oświecało wzgórza, dom i ogród, trawnik i drzewa nad strumykiem.
Eleanor zaczerpnęła głęboko powietrza i odwróciła się, widząc to wszystko. – W Hillsdale
skręcisz na trasę numer pięć w kierunku wschodnim. W Ashton natrafisz na trasę numer
trzydzieści dziewięć, która powinna zaprowadzić cię do domu. Dla twego własnego dobra –
dodał z usilną prośbą w głosie. – To dla twego własnego bezpieczeństwa, moja droga, uwierz mi.
Gdybym mógł to przewidzieć...

– Naprawdę, bardzo mi przykro – powiedziała.
– Nie możemy ryzykować, wiesz o tym. Nie możemy podejmować żadnego ryzyka. Dopiero

teraz zaczynam rozumieć, na co was wszystkich naraziłem. Teraz... – westchnął i pokręcił
głową. – Będziesz pamiętała? Najpierw Hillsdale, a potem trasa numer pięć.

– Słuchajcie! – Eleanor umilkła na chwilę, pragnąc im wszystko wyjaśnić. – Ja wcale się nic

bałam – wyznała w końcu. – Naprawdę się nie bałam. Czuję się już dobrze. Byłam tu szczęśliwa.
– Popatrzyła z przejęciem na doktora i powtórzyła: – Byłam tu szczęśliwa. Doprawdy nie wiem,
co mam wam powiedzieć. – Bała się, że się rozpłacze. – Nie chcę stąd wyjeżdżać.

– Może tu jeszcze kiedyś wrócisz – powiedział poważnie doktor. – Czy ty tego nie

rozumiesz, że nie możemy ryzykować?

Eleanor zachwiała się.
– Jest ktoś, kto się za mnie modli – odezwała się ni stąd, ni zowąd. – Pewna pani, którą

spotkałam dawno temu.

Głos doktora brzmiał co prawda łagodnie, lecz on sam tupał niecierpliwie nogą.
– Wkrótce o wszystkim zapomnisz. Musisz zapomnieć o Domu na Wzgórzu. To był błąd, że

cię tu przywiozłem.

– Jak długo byliśmy tutaj? – spytała nagle Eleanor.
– Niewiele ponad tydzień. Dlaczego pytasz?
– To był jedyny okres, kiedy w moim życiu coś się działo. Podobało mi się to.
– Właśnie dlatego musisz stąd szybko wyjechać.
Eleanor zamknęła oczy i westchnęła. Czuła wszystkimi zmysłami cały dom – jego zapach

i odgłosy. Kwitnący krzew po drugiej stronie, za kuchnią, wydzielał intensywny zapach, a woda
w strumyku pomykała, skrząc się na kamykach. Daleko na górze, być może w pokoju
dziecięcym, mały podmuch wiatru zebrał się w sobie i zawirował, unosząc ze sobą pyłki kurzu.
W bibliotece huśtały się żelazne, kręte schody, a w marmurowych oczach Hugh Craina
połyskiwało światło. Niczym nie skalana żółta bluzka Theodory wisiała porządnie w szafie na
wieszaku, a pani Dudley zastawiała w jadalni stół dla pięciu osób na obiad. Dom na Wzgórzu

czekał i patrzył – cierpliwie i arogancko.

– Nie wyjadę stąd! – krzyknęła Eleanor w stronę okien.
– Wyjedziesz, i to zaraz – odpowiedział doktor, tracąc w końcu cierpliwość.
Eleanor roześmiała się i odwróciła, wyciągając rękę.
– Luke! – odezwała się, a on zbliżył się do niej w milczeniu. – Dziękuję ci za to, że wczoraj

w nocy sprowadziłeś mnie na dół. Teraz rozumiem, że źle zrobiłam, a ty byłeś bardzo odważny.

– Masz rację – odpowiedział Luke. – Był to akt odwagi przerastający wszelkie inne w moim

życiu. Cieszę się, że już odjeżdżasz, Nell, bo z całą pewnością więcej już bym się na to nie
odważył.

– Wydaje mi się – odezwała się pani Montague – że skoro masz wyjechać, to lepiej będzie,

jak juz nie będziesz z tym zwlekać. Nie mam nic przeciwko pożegnaniu cię, choć osobiście
uważam, że przesadzacie z tą waszą opinią na temat tego miejsca. Myślę jednak, że mamy
ważniejsze rzeczy do roboty niż sprzeczanie się, tym bardziej że i tak wiemy, że musisz stąd
wyjechać. Powrót do miasta zajmie ci sporo czasu, a twoja siostra czeka żeby wyjechać na
wakacje.

Arthur skinął głową.
– Płaczliwe pożegnania... Ja osobiście tego nie uznaję powiedział.
Daleko, w małym buduarze, popiół osunął się miękko w kominku.
– John! – zaczęła pani Montague. – Może jednak byłoby lepiej, gdyby Arthur...
– Wykluczone – odpowiedział doktor stanowczo. – Eleanor musi wrócić do domu tak samo,

jak tu przyjechała.

– A komu mam podziękować za tak miło spędzony czas? – spytała Eleanor.
Doktor wziął ją pod rękę i wraz z Lukiem po drugiej stronie zaprowadzili ją do samochodu

i otworzyli przed nią drzwiczki. Kartonowe pudełko stało nadal na tylnym siedzeniu, walizka
leżała na podłodze, a płaszcz i notatnik na przednim siedzeniu. Luke nie zgasił silnika.

– Doktorze! – krzyknęła Eleonor, chwytając go gorączkowo. – Doktorze!
– Przykro mi, do widzenia!
– Jedź ostrożnie! – powiedział uprzejmie Luke.
– Nie może mnie pan zmusić do wyjazdu – krzyknęła dziko. – To w końcu pan mnie tu

przywiódł.

– A teraz wysyłam cię z powrotem – odpowiedział doktor. – Nie zapomnimy o tobie,

Eleanor. Teraz jednak najważniejsze, abyś zapomniała o Domu na Wzgórzu i o nas wszystkich.
Do widzenia!

– Do widzenia! – odezwała się ze schodów pani Montague stanowczo, a Arthur dodał:
– Do widzenia, szczęśliwej podróży!
Eleanor zatrzymała się z ręką na drzwiczkach samochodu.

– Theo? – powiedziała pytająco, a Theodora zbiegła do niej ze schodów.
– Już myślałam, że się ze mną nie pożegnasz. Och, Nellie, moja mała Nell! Bądź szczęśliwa,

proszę cię! Bądź szczęśliwa! Nie zapomnij o mnie tak zupełnie. Pewnego dnia wszystko znowu
będzie dobrze i będziesz do mnie pisać listy, a ja ci na nie odpowiem. Będziemy się nawzajem
odwiedzać i wspominać te wszystkie szaleństwa, które wyczyniałyśmy i widziałyśmy w Domu
na Wzgórzu. Och, Nellie, już myślałam, że się ze mną nie pożegnasz!

– Do widzenia! – powiedziała jej Eleanor.
– Nellie – odezwała się nieśmiało Theodora i wyciągnęła rękę, aby dotknąć policzka

Eleanory. – Posłuchaj, może kiedyś znowu się tu zobaczymy. I zorganizujemy sobie ten nasz
piknik. W końcu zapomniałyśmy o tym pikniku – powiedziała doktorowi, a on pokręcił głową,
patrząc na Eleanor.

– Do widzenia! – zawołała Eleanor w stronę pani Montague. – Do widzenia, Arthurze,

doktorze. Do widzenia! Do widzenia!

– Nell! – wykrzyknęła Theodora. – Proszę cię, bądź ostrożna.
– Do widzenia! – zawołała Eleanor i wsunęła się do samochodu. Wydawał się jej jakiś obcy

i dziwny.

„Przyzwyczaiłam się już widocznie do wygody Domu na Wzgórzu” – pomyślała

i przypomniała sobie, ażeby pomachać im ręką z samochodu.

– Do widzenia! – zawołała raz jeszcze, zastanawiając się, czy zostały jej jeszcze jakieś słowa

do powiedzenia. – Do widzenia! Do widzenia!

Niezdarnie, trzęsącymi się rękami zwolniła hamulec i samochód ruszył powoli z miejsca.
Pomachali jej posłusznie na pożegnanie i stali nieruchomo, patrząc, jak odjeżdżała.
„Będą patrzyli tak długo, jak się tylko da. To w końcu ładnie z ich strony patrzeć, jak się

oddalam, dopóki nie zniknę im z oczu za zakrętem. A zatem odjeżdżam. Podróże kończą się
spotkaniem kochanków. Tylko że ja stąd nie wyjadę!” – pomyślała i roześmiała się głośno do
siebie. „Dom na Wzgórzu nie jest taki prosty, jak im się wydaje. Nie mogą mnie zmusić do tego,
żebym wyjechała. Zwłaszcza jeśli Dom na Wzgórzu chce, abym tu została”.

– Odejdź stąd, Eleanor! – śpiewała głośno. – Odejdź! Nie chcemy cię tutaj w naszym Domu

na Wzgórzu. Odejdź stąd, uciekaj, nie możesz tu dłużej zostać! A właśnie, że mogę – śpiewała. –
A właśnie, że mogę! To nie oni tu rządzą. Nie zdołają mnie stąd wyrzucić, zamknąć mnie,
wyśmiewać się ze mnie czy tez się przede mną chować. Nie odjadę stąd – a Dom na Wzgórzu
należy do mnie!

I ruchem, który uznała za wyjątkowy przejaw sprytu ze swojej strony, mocno nacisnęła

stopą na pedał gazu.

„Tym razem nie będą w stanie mnie dogonić!” – pomyślała. „Do tej pory musieli już to

chyba zrozumieć. Ciekawa jestem, kto z nich zorientuje się pierwszy. Z całą pewnością będzie to

Luke. Słyszę ich, jak wołają” – myślała. „I te drobne kroczki przebiegające przez Dom na
Wzgórzu, i cichy odgłos napierających pagórków. Ja to naprawdę robię...” – pomyślała,
skręcając kierownicę prosto na wielkie drzewo stojące przy zakręcie podjazdu. „Ja to
rzeczywiście robię, ja sama...”

I w tej nieskończonej, druzgocącej sekundzie, zanim samochód roztrzaskał się na drzewie,

pomyślała wyraźnie: „Dlaczego właściwie to zrobiłam? Dlaczego nikt mnie nie zatrzymał?”

4

Pani Sanderson odetchnęła z ulgą, dowiedziawszy się, że doktor Montague i jego goście

opuścili Dom na Wzgórzu. Wyrzuciłaby ich stamtąd, jak powiedziała rodzinnemu adwokatowi,
gdyby doktor Montague miał tam jeszcze ochotę dłużej zostać. Przyjaciel Theodory, ułagodzony
i skruszony, nie posiadał się z radości z powodu jej wcześniejszego powrotu. Luke zaraz
wyjechał do Paryża, gdzie – jak łudziła się jego ciotka – miał pozostać przez dłuższy czas.
Doktor Montague wycofał się z aktywnej pracy naukowej po chłodnym, nieomal pogardliwym
przyjęciu, z jakim spotkał się jego pierwszy, wstępny artykuł, analizujący zjawiska psychiczne
w Domu na Wzgórzu. A sam Dom na Wzgórzu, choć nienormalny, opierał się samotnie o swoje
pagórki i tulił ciemność w swym wnętrzu. Stał tak już przez osiemdziesiąt lat i zapewne stać tak
będzie przez następne osiem dziesięcioleci. W środku ściany wznosiły się pionowo do góry,
cegły przylegały równo jedna do drugiej, zdawało się, że podłogi są w dobrym stanie, a drzwi –
dobrze zamknięte. Pomiędzy drewnem a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza,
a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie.