Wilde Lori

PIKANTNY DESER

Mój najdroższy Remy!

Wiem, jaką radość sprawiłaby Ci wiadomość, że nasza najmłodsza córeczka pracuje

w kuchni

Twojej restauracji. Byłbyś z niej dumny. Melanie wnosi do niej twórczy temperament

i

pomysłowość, doskonale uzupełniając rozwagę

i poczucie odpowiedzialności naszego nowego,

utalentowanego szefa Roberta LeSoeura. Melanie sama nie zdaje sobie sprawy, iż dzięki temu

połączeniu hotelowa restauracja odzyskuje tę trudną do uchwycenia iskrę życia, której zabrakło

po Twoim odejściu. Między Melanie

i Robertem nieustannie wybuchają gorące spory, które, jak

podejrzewam, mogą być zalążkiem całkiem innych, równie gorących namiętności. Taką

w

każdym razie mam nadzieję. Na pewno byś się ze mną zgodził.

Nasza sytuacja finansowa jest nadal bardzo trudna, ale zamiast popadać

w przygnębienie,

staram się cieszyć tym, co

w naszym życiu dobre i piękne. Bardzo liczymy na tegoroczny

karnawał, który może nareszcie postawić hotel na nogi, choć zdarzające się raz po raz

niefortunne przypadki sprawiają wrażenie, jakby tajemne siły sprzysięgły się przeciwko nam.

Byłoby mi lżej, gdybym mogła o tym wszystkim porozmawiać z Tobą, bo bardzo mi Cię brakuje,

więc przynajmniej

w ten sposób wyobrażam sobie, że jesteś przy mnie.

Twoja zawsze kochająca Anne

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W kuchni istotnie panował upał, lecz Melanie Marchand, wiceszefowa kuchni hotelowej

restauracji Chez Remy, gotowała się w środku z całkiem innego powodu.

Na tylnym palenisku dusiło się powoli gumbo - gęsta zupa z ketmii z dodatkiem owoców morza.

W powietrzu unosiły się zmieszane zapachy słodkiej papryki, bazylii, czosnku i cebuli. W

piekarniku dopiekały się kartofle, a w piecu zaczynały się złocić francuskie bagiety. Był

początek karnawału, toteż restauracyjna kuchnia pracowała pełną parą.

Podwieszony pod sufitem wiatrak ledwo działał - łopatki obracały się leniwie, a w końcu

znieruchomiały. Do spoconej szyi Melanie kleiły się niesforne kosmyki związanych w koński

ogon włosów. Próbując bezskutecznie opanować irytację, przyłożyła dłoń do wilgotnego czoła.

Przestudiowawszy przed chwilą wywieszone na tablicy przez głównego szefa Roberta LeSoeura

menu dnia, stwierdziła, że oryginalne danie jej pomysłu, które dopisała wczoraj wieczorem,

zostało grubym czerwonym mazakiem wykreślone ..

Ze złości zacisnęła zęby.

Szef wykreślił jej nową specjalność z karty bez słowa wyjaśnienia! Czuła się upokorzona i

niedoceniona. Te same uczucia towarzyszyły jej od najwcześniejszego dzieciństwa. Jej naj

starsza siostra Charlotte odznaczała się rozsądkiem. Renee wyróżniała się urodą, Sylvie znana

była z poczucia humoru, natomiast Melanie była po prostu ich małą siostrzyczką.

Jedyne, czym mogła się pochwalić, to były jej kucharskie talenty. Wyprostowała się i

zdecydowanym krokiem podeszła do wielkiej lodówki, skąd z wielkim trudem wydobyła

ważącego ponad piętnaście kilo indyka.

Przygotuje wymyślone przez siebie danie, czy to się Robertowi podoba, czy nie. Niech spróbuje

wyrzucić ją z pracy. W końcu czterogwiazdkowy, położony w zabytkowej części Dzielnicy

Francuskiej Hotel Marchand, w którego kuchni pracują, jest własnością jej rodziny.

Nie zważając na zdumione spojrzenia pozostałych pracowników kuchni, zataszczyła ogromnego

ptaka . na kuchenny blat, wypatroszyła go i natarła świeżą oliwą·

Cały personel obserwował z ciekawością jej poczynania. Wszyscy zauważyli wykreśloną z karty

dań potrawę i oczekiwali dalszego ciągu jawnego buntu Melanie. Nikt jednak nie śmiał się

odezwać. Tylko Jean-Paul Beaudreau, który pracował u Marchandów od wielu lat i znał Melanie

od dziecka, mruknął coś pod nosem na temat seksownych kobiet o awanturniczym usposobieniu.

W cale nie była awanturnicą. Domagała się tylko uznania. Jedno z dwojga - albo LeSoeur robi jej

celowo na złość, albo jest ślepy i nie potrafi docenić jej talentów. Dźwignąwszy potężnego,

gotowego do pieczenia indyka, ruszyła z nim w kierunku piekarnika.

- Jest za duży, nie zmieści się - usłyszała tuż za sobą głos Roberta i jednocześnie poczuła, jak

jego chłodny oddech pieści jej rozgrzaną szyję.

Zrobiło się jej jeszcze goręcej, lecz postanowiła nie zważać na niewczesną reakcję własnych

zmysłów na zbyt bliską obecność chodzącego uosobienia męskiego seksu, i spróbowała umieścić

indyka w piecu.

- Nie słyszałaś, co powiedziałem?

Siłującej się z ogromnym ptakiem Melanie strużki potu spływały za dekolt. Nadal jednak nie

zamierzała się poddać. W swym zapamiętaniu przypominała jedną ze złych sióstr Kopciuszka,

usiłującą wcisnąć szklany pantofelek na swą wielką tłustą stopę.

Nie dam za wygraną, myślała. Musi się zmieścić.

Nie poddam się .

- Skoro już się uparłaś, to pozwól przynajmniej, żebym ci pomógł, zanim zrobisz sobie krzywdę -

poprosił Robert, podchodząc jeszcze bliżej.

O nie, nie dam się nabrać. Nie chodzi mu o to, żeby mi pomóc, tylko chce pokazać, kto jest górą.

Dowieść, kto tutaj rządzi. Powinien zostać kapralem w wojsku i wykrzykiwać rozkazy, którym

wszyscy muszą się podporządkować.

Melanie zacisnęła zęby. Niedoczekanie, nie będzie jej terroryzował.

- Odpieprz się - burknęła przez ramię. Tymczasem stojący za jej plecami Robert opasał Melanie

silnymi ramionami i uchwycił śliskiego ptaka, którego bezskutecznie próbowała wsadzić do pie-

ca. Melanie zabrakło nagle tchu:

Czując dotyk jego ciała, uświadomiła sobie, jak bardzo ją ten dotyk podnieca. Złościło ją to. I

przerażało.

Podczas tych wspólnych zmagań z opornym ptakiem przyspieszony oddech Roberta muskał

szyję Melanie, jego tors opierał się o jej plecy, ramiona obejmowały jej ciało.

- Daj spokój, nic z tego nie będzie - odezwał się Robert po paru minutach bezskuteoznych

wysiłków.

- Nie bądź takim pesymistą! Spróbuj go wkręcić.

Jednakże ani wkręcanie, ani wciskanie na siłę na nic się nie zdało.

- Mówiłem, że się nie zmieści.

- Zarozumialec!

- Za nic nie przyznasz, że to ja miałem rację, a ty się myliłaś?

W głosie Roberta brzmiało rozbawienie. Naśmiewa się z niej?

Pod białym kucharskim kitlem Robert nosił czarny obcisły T -shirt, czarne dżinsy i czarne

wysokie buty. Chyba z krokodylej skóry. Albo ze skóry aligatora. W każdym razie bardzo

kosztowne. To oburzające, że może sobie pozwolić na kupno lepszych butów niż ona. Ile

właściwie matka mu płaci?

Prawdę mówiąc, Melanie nie przywiązywała do obuwia większej wagi; w pracy chodziła w

drewniakach, a poza kuchnią nosiła naj chętniej dobrze już wysłużone sportowe buty marki Nike.

Nie miała ani jednej pary pantofli na wysokim obcasie. Wolała wygodne obuwie, pozwalające

swobodnie się poruszać. Miała zresztą blisko metr siedemdziesiąt wzrostu, więc nie musiała się

sztucznie podwyższać.

Ale swoją drogą dziwne, że Robert nosi takie drogie obuwie. Bo poza tym ubiera się bardzo

skromnie. Jakby naumyślnie starał się niczym nie odznaczać. I tylko te kosztowne buty, które

zdają się mówić: "Wbrew temu, co wam się wydaje, we mnie również tkwi odrobina

szaleństwa". I właśnie ten ukryty rys jego na pozór chłodnego usposobienia najbardziej Melanie

intrygował.

Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie i zobaczyła na jego twarzy kpiący uśmieszek. Wyglądał

zabójczo. Z całej jego postawy emanowała arogancka pewność siebie mężczyzny nawykłego do

rozkazywania.

Pod Melanie ugięły się kolana.

Czując na sobie jej spojrzenie, Robert uśmiechnął się od ucha do ucha, a na jego policzkach

utworzyły się dwa uwodzicielskie dołeczki. Melanie uwielbiała dołeczki.

Do diabła z dołeczkami! - zezłościła się w duchu, postanawiając więcej na niego nie patrzeć.

Zajęła się znowu wpychaniem opornego ptaka do piekarnika. Na próżno.

Robert miał rację. Niech będzie przeklęty!

Może indyk jest rzeczywiście za duży, ale to nie powód, by przyznawać się do klęski. W naj

gorszym razie odetnie mu nogi. Tak czy inaczej, wsadzi go do pieca. Wpadła w takie

zacietrzewienie, jakby jej być czy nie być zależało od tego, czy zdoła dopiąć swego.

Od czasu klęski żywiołowej spowodowanej huraganem Katrina, Hotel Marchand popadł w

finansowe kłopoty, a kiedy wreszcie wydawało się, iż znowu stanie na nogi, jego

nieposzlakowaną opinię nadszarpnęło kilka dziwnych, niefortunnych wydarzeń. Aby temu

zaradzić, Melanie postanowiła stworzyć cały szereg nowych, odkrywczych dań, które

przyciągnęłyby do restauracji Che z Remy tłumy gości. Może wtedy rodzina wreszcie ją doceni.

A jeżeli to tylko złudzenia i owoce jej pomysłowości nie znajdą uznania w oczach gości

restauracji? Czy jest skazana na wieczne niepowodzenia? Ostatnimi czasy Melanie coraz częściej

napadały podobne wątpliwości. Tak było z nią zawsze, gdy zbyt długo zasiedziała się w jednym

miejscu.

Ale teraz jest u siebie w domu. Dokąd miałaby wyjeżdżać?

Więc dlaczego czuje się nie na swoim miejscu? Nie, nie będzie o tym myśleć! Jej plan musi się

powieść. Byle tylko LeSoeur przestał jej przeszkadzać.

- Jak długo jeszcze zamierzasz się wygłupiać, zamiast przyznać, że nic z tego nie będzie? - W

głosie Roberta brzmiało lekkie znużenie.

- Zawsze mówisz "nie" - burknęła, ocierając rękę w bok fartucha. - To nas różni, panie LeSoeur,

ż

e nie potrafisz myśleć pozytywnie.

- Uważasz, że to największa różnica między tobą i mną?

- Tak, bo ty jesteś zakutym tradycjonalistą, a mnie pociąga wszystko, co nowe.

- Powiedziałbym raczej, że mam do czynienia z rozkapryszoną panienką, która musi zawsze

postawić na swoim, podczas gdy ja ...

- ... chcesz mi pokazać, kto tu naprawdę rządzi. Nie mam racji?

- Och, Melanie! - westchnął. - Twoja matka i siostra wiedziały chyba, co robią, zatrudniając

mnie na stanowisku szefa kuchni. Przyjmij do wiadomości, że ja mam tutaj ostatnie słowo.

Indyk w czekoladzie nie znajdzie się w menu, i kropka.

Melanie zdała sobie sprawę, że Robert nie ustąpi. To, plus jego niezachwiany spokój, podczas

gdy w niej wszystko się gotowało, dopełniło poczucia upokorzenia.

Była druga po południu, w kuchni szły pełną parą przygotowania do kolacji, którą podawano od

piątej. Trójka podkuchennych zwijała się jak w ukropie, obierając, krojąc i siekając produkty, co

jednak nie przeszkadzało im obserwować spod oka rozgrywającej się na ich oczach zabawnej

potyczki wicesze-

fowej z szefem.

.

Melanie przeniosła indyka na specjalny blat do kroj enia mięsa, starannie wytarła ręce i podparła

się pod boki. Odkąd cztery miesiące temu jej najstarsza siostra Charlotte, pełniąca faktycznie

obowiązki dyrektorki hotelu, zatrudniła nowego szefa kuchni, między Melanie a Robertem

toczyła się nieustająca wojna.

Jeśli Melanie od pierwszej chwili poczuła do niego gwałtowną antypatię, to nie tylko z powodu

jego władczego zachowania - pod tym względem przy- pominał byłego męża Melanie, Davida -

ale ponieważ był tak zniewalająco przystojny. Złościła się na samą siebie, nie mogąc pojąć, jak to

możliwe, że pociąga ją facet, który na każdym kroku jakby naumyślnie następuje jej na odciski.

Ponadto niemałą rolę odgrywała jej urażona duma.

Była przekonana, że to ona powinna była zostać szefem kuchni, a tymczasem matka i Charlotte

zatrudniły całkiem obcego człowieka.

Ojciec, gdyby żył, na pewno stanąłby po jej stronie. Od śmierci ojca, który zginął w wypadku

spowodowanym przez pijanego kierowcę, minęły już dwa lata, ale Melanie do dziś nie mogła się

pozbyć poczucia winy. Było to uczucie irracjonalne, zresztą nikt z rodziny nie obwiniał jej o

ś

mierć ojca, niemniej Melanie miała z tego powodu wyrzuty sumienia. Nie mogła zapomnieć o

tym, że gdyby nie jej rozwód, po którym zapadła na głęboką depresję, matka nie zdecydowałaby

się pojechać z nią na dwutygodniowe wakacje do Toskanii w porze roku, kiedy w Hotelu

Marchand panował największy ruch.

A gdyby Anne, jej matka, była wówczas w domu, ojciec nie wyjechałby na miasto w tamtą

tragiczną, burzliwą noc. W rezultacie w duszy Melanie zrodziło się podświadome przekonanie,

ż

e gdyby nie j ej nieposłuszeństwo i buntownicze usposobienie, które wpędziło ją w nieudane

małżeństwo, zakończone bardzo nieprzyjemnym rozwodem, ojciec nadal by żył.

Na wspomnienie tamtych chwil jej serce przeszył ostry ból. Anne wyjechała z Toskanii

wcześniej niż Melanie, która została dłużej, aby ukończyć praktykę kucharską. Nigdy nie

zapomni tamtego tragicznego dnia.

Telefon zadzwonił w momencie, gdy w pięknej, liczącej dwieście lat kuchni Casa Francesco

Melanie przygotowywała kurczaka w winie. Sięgnąwszy po komórkę do kieszeni fartucha,

rozpoznała na wyświetlaczu numer naj starszej siostry ijuż miała powitać Charlotte wesołym

dowcipem, gdy ta wymówiła okropne słowa: "Ojciec nie żyje" ...

Melanie wydała cichy okrzyk rozpaczy, a trzymana w prawej ręce butelka wina wysunęła się z

jej palców i roztrzaskała na chłodnej kamiennej podłodze, opryskując rubinowym płynem jej

łydki i stopy.

Melanie była od dziecka ukochaną córeczką tatusia ijuż w dzieciństwie wolałaprzebywać wśród

pracowników prowadzonej przez Remy' ego kuchni niż w reprezentacyjnych pomieszczeniach

hotelu, stanowiących niepodzielne królestwo pochodzącej z wyższych sfer matki. Ojciec

rozpieszczał swoją najmłodszą córkę, która nadal nie mogła się pogodzić zjego śmiercią.

Każdy szczegół kuchni przypominał o jego nieobecności: poczerniałe od ognia rondle,

ulepszenia, które wspólnie instalowali, stojące na półkach, poplamione od ciągłego używania

książki kucharskie, komplet wspaniałych noży, które podarowała ojcu na gwiazdkę na rok przed

jego śmiercią.

Przenikliwe spojrzenie błękitnych oczu Roberta LeSoeura wyrwało ją z zamyślenia. Nagle cały

swój ból i żal zapragnęła wyładować na tym bezczelnym intruzie.

Jak mama i Charlotte mogły wynająć tego zimnokrwistego faceta z północnego zachodu do

prowadzenia kuchni stworzonej przez jej pełnego pasji ojca? Była to z ich strony zdrada o

gorzkim smaku surowego jabłecznego octu.

Gdyby nie perswazje dwóch średnich sióstr, Sylvie i Renee, Melanie dawno spakowałaby

manatki i wróci_ła do Bostonu. Poza tym nie mogła odjechać od matki, której nie dawny atak

serca skłonił ją do porzucenia Bostonu na rzecz Nowego Orleanu. Wpraw· dzie wszystko dobrze

się skończyło i Anne twierdziła, że czuje się dziś lepiej niż przed zawałem, lecz Melanie

panicznie bała się ją utracić.

Schowała więc dumę do kieszeni i udawała, że nic się nie stało. Jednakże zachowanie Roberta

doprowadzało ją do białej gorączki. Ilekroć chciała·wprowadzić jakieś egzotyczne danie, Robert

zawsze ją obcinał, zawsze znajdował racjonalny powód, aby powiedzieć "nie".

- Przypominam, że w tej kuchni to ja podejmuję .decyzje - oświadczył. - A moja kuchnia podaje

indyka a la Cajun, tak jak się go jada w Luizjanie. Koniec rozmowy.

- Wszystkie nasze dania są albo po kreolsku, albo a la Cajun.

Robert opuścił wzrok na usta Melanie, omiótł spojrzeniem jej szyję, a następnie rysujące się pod

fartuchem piersi.

- Bo jesteśmy w Nowym Orleanie, a nie w Bostonie - odparł.

- Ale czy wszystko musi być na jedno kopyto? - sprzeciwiła się Melanie. - Ciągle tylko to

gurnbo, jarzyny gotowane na parze i majonez. Nosem mi to wszystko wychodzi.

- Nie trzeba lekceważyć tradycyjnej kuchni. Gościom ona odpowiada.

- Rozumiem, ale nie należy z tym przesadzać. Co mają jeść amatorzy kulinarnych przygód?

- Takich poszukiwaczy kulinarnych przygód jak ty jest bardzo niewielu. - Czyżby usłyszała w

jego głosie ton podziwu? Może jednak ją ceni, tylko starannie to ukrywa? - Zresztą odkąd

nastałem, wprowadziliśmy do menu kilka dań z grilla.

- Wielkie mi rzeczy! - żachnęła się. - Raptem jedną rybę i mieszane warzywa. Z tego powodu nie

opiszą nas w "Gourmandzie"!

- Rzecz nie w tym, żeby się dostać na łamy jakiegoś snobistycznego pisma dla smakoszy, ale

ż

eby goście byli zadowoleni. Zresztą pieczony indyk to

ż

adne odkrycie Ameryki!

.

- Owszem, jeżeli natrzeć go masą czekoladową z pieprzem cayenne i podać z dodatkiem koziego

sera i sosem z kaparów - rzekła z przejęciem. - Nie rób takiej miny, smakuje, że palce lizać.

- Próbowałaś?

- Nie, ale mi się. przyśnił. To był bardzo realistyczny sen.

- Nie będziemy układać menu według twoich sennych przywidzeń. Czekoladowego indyka nikt

nie zechce zamówić.

- Jest pyszny, przekonasz się. - Odwróciła się na pięcie, chwyciła w ręce nieszczęsnego indyka i

ruszyła z nim do piekarnika.

- Nic z tego. - Robert zastąpił jej drogę.

W kuchni zrobiło się cicho. Cały personel zamarł bez ruchu, czekając, co będzie dalej.

Melanie sama nie bardzo wiedziała, dlaczego chce koniecznie postawić na swoim. Czy ze

względu na zbliżającą się rocznicę śmierci ojca, czy ze złości na matkę i siostrę, które nie

powierzyły jej prowadzenia kuchni, bo nie miały do niej zaufania. W gruncie rzeczy wcale nie

chciała zostać szefową, ale byłoby miło, gdyby jej okazały trochę uznania.

Okrążywszy Roberta, spróbowała wsunąć indyka do pieca.

- Chcesz sobie zrobić krzywdę? - Robert wyciągnął rękę, by podtrzymać ptaka.

- Odejdź! - krzyknęła z pasją.

- Zdaje się, że chodzi ci nie tylko o tego indyka. Chodź, porozmawiamy w moim biurze.

Tego by tylko brakowało, żeby znaleźli się sami w jego pokoju, pomyślała ze strachem. Nie była

pewna czy potrafiłaby się oprzeć jego urokowi. Jest doprawdy.żałosna.

- Nie!

Robert usiłował odebrać jej indyka, ale ona broniła się z takim uporem, jakby od upieczenia

niekonwencjonalnej potrawy zależało całe jej życie. W trakcie przepychanki przewróciła łokciem

niedomknięty słoik oliwy, która rozlała się po stole i zaczęła ściekać na podłogę·

- Zostaw mnie!

- Nie zostawię, dopóki mi nie powiesz co cię tak naprawdę gryzie.

Za nic w świecie. Nie może mu powiedzieć, że w tej chwili najbardziej dokucza jej złość na

siebie o to, że Robert tak bardzo jej się podoba, zwłaszcza kiedy jest tuż obok. Gwałtownie

szarpnęła indyka w swoją stronę, lecz Robert mocno go trzymał. Melanie pośliznęła się na

wylanej oliwie, straciła równowagę i wylądowała na podłodze na siedzeniu, a indyk wypadł im z

rąk i pofrunął, aby po sekundzie opaść gdzieś z głośnym plaśnięciem.

Robert też się zachwiał, zrobił krok, próbując odzyskać równowagę, wdepnął w rozlaną oliwę i

runął na podłogę. Gdyby w ostatniej chwili nie podparł się obiema rękami, zmiażdżyłby Melanie

swoim ciężarem.

W rezultacie zawisł nad nią w pozie lekkoatlety wykonującego pompki. Melanie zamarła.

Patrzyła z przerażeniem w jego błękitne oczy, czuła bliskość jego ciała. Bała się poruszyć. Czuła

się schwytana w pułapkę, ale o dziwo, wcale nie było jej z tym źle. Spodziewała się wręcz, że

Robert zaraz ją pocałuje.

Widziała tuż nad sobą jego twarz, na której malowało się zmysłowe podniecenie. Ich ciała

niemal się stykały. Słyszała jego przyspieszony oddech. Cała sytuacja przypominała nader

wymyślną, a zarazem niesłychanie zmysłową grę wstępną.

Patrząc po raz pierwszy na twarz Roberta z tak bliskiej odległości, zauważyła nad jego prawym

okiem cienką bliznę, biegnącą przez skroń aż po linię włosów. Jakby slad po cięciu ostrym

nożem albo brzytwą. Serce Melanie zadrżało. ona też nosi na ciele niewidoczną bliznę.

Blizna na skroni Roberta nabrała nagle symbolicznego znaczenia. Jakby coś zapowiadała. Przed

czymś ostrzegała. Kryła w sobie jakąś ważną tajemnicę.

On musi mieć za sobą bolesne doświadczenia. Tak jak i ona. W nagłym odruchu ciekawskiego

dziecka zapragnęła dotknąć jego skroni, lecz natychmiast cofnęła rękę. Lęk i żądza kontaktu

walczyły w jej sercu o lepsze.

. Wargi Roberta drgnęły. Przez ułamek sekundy Melanie sądziła, że za moment dotkną jej ust.

Pomyliła się. Robert zapytał:

- Nic ci się nie stało?

- Zejdź ze mnie - wycedziła przez zęby, zbulwersowana własną reakcją na to niesamowite

zbliżenie, i zamiast przyciągnąć Roberta, tak jak tego pragnęła, z całej siły odepchnęła go od

siebie.

Z drugiej strony kuchni dobiegł czyjś zduszony śmiech.

Robert podniósł się z podłogi, ostrym spojrzeniem uciszył żartownisia, po czym wyciągnął do

Melanie rękę, chcąc pomóc jej wstać.

Ona jednak wolałaby umrzeć, niż skorzystać z jego pomocy. Ignorując wyciągniętą rękę, jednym

ruchem poderwała się na nogi. Nie na darmo dwa razy w tygodniu chodziła na siłownię.

Oboje jednocześnie poszukah wzrokiem pechowego indyka, który, jak się okazało, z dziwaczną

celnością wylądował na haku, na którym pracownicy kuchenni wieszali swoje fartuchy.

Indyk bezczelnie zwisał z haka - widomy dowód jej sromotnej porażki. Spojrzała na Roberta,

który tłumił śmiech. Sytuacja była w najwyższym stopniu komiczna, lecz Melanie bynajmniej

nie było do śmiechu.

- Miałem poprosić, żebyś wymyśliła nadzienie do indyka, ale skoro został odwieszony do

wyschnięcia ... - W oczach Roberta tańczyły wesołe iskierki.

- Wiesz, co możesz zrobić ze swoim nadzieniem - burknęła, zdejmując fartuch i rzucając nim w

Roberta.

Odwróciwszy się na pięcie, wymaszerowała z kuchni. Miała nadzieję, że nie dała po sobie

poznać, jak bardzo jest zmieszana. Indyk najwidoczniej nie miał tu nic do rzeczy. Prawdziwy

problem tkwił w niej samej.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nie powinien był się do niej zbliżać. To był wielki błąd. Nie tylko zachował się

nieprofesjonalnie, ale, co gorsza, zdradził, jak bardzo jej pragnie.

Coś ty sobie myślał?

Ba, problem w tym, ze przestał myśleć.

Robert bezradnie ściskał w rękach fartuch, którym Melanie rzuciła w niego, wychodząc z kuchni.

Fartuch pachniał jedzeniem i nią, czyli dwiema rzeczami, które najbardziej lubił.

Niezwykła kobieta! Kobieta z temperamentem, a to nie wróży nic dobrego. Lepiej wystrzegać się

kłopotów. Melanie przywodziła mu na myśl francuskie trufle - bezcenne, pachnące piżmem i

przenikniętą aromatem miłości pościelą. Musi spojrzeć prawdzie w oczy - sama myśl o niej

przyprawia go o zawrót głowy, budzi nieprzepartą ochotę, aby chwycić ją w ramiona, zanieść do

łóżka i kochać się do białego rana.

. Miał w oczach jej cudowną skórę o złotawym odcieniu. Prężne i silne, a zarazem delikatnie

zbudowane ciało. Lśniące włosy barwy hebanu, związane zwykle nad karkiem w ciężki koński

ogon. Rysujący się pod obcisłymi dżinsami zgrabny tyłeczek.

Zgrabny to mało powiedziane. Tyłeczek Melanie Marchand nie miał sobie równych.

Wybij to sobie z głowy! Ona nie jest dla takich jak ty. Zmarszczył brwi i rozejrzał się po kuchni.

- Wracać do roboty! - zawołał i ze sztucznym zapałem zaklaskał w ręce, nie chcąc, aby

podwładni domyślili się, jak bardzo wstrząsnęło nim bliskie spotkanie z seksowną Melanie

Marchand.

Trzej podkuchenni niemal równocześnie chwycili za noże, pochylili głowy i ze zdwojoną energią

zabrali się do siekania jarzyn. Robert zdjął z haka spostponowanego ptaka, zmył z podłogi

rozlaną oliwę, uporządkował poprzewracane naczynia, po czym udał się do mieszczącego się

obok spiżami biura.

Zastanawiając się, jak powinien się teraz zachować, doszedł do wniosku, że najlepiej będzie ten

incydent zignorować. Melanie jest odpowiedzialnym fachowcem i na pewno nie porzuci pracy w

połowie dyżuru. Trzeba jej po prostu dać trochę czasu na ochłonięcie po tym, co się wydarzyło.

Robert domyślał się od dawna, iż Melanie ma do niego pretensję o to, że przejął władzę w

kuchni, w której do niedawna niepodzielnie panował' jej uwielbiany OJCIec.

Zarazem jednak nie uszło jego uwadze, iż Melanie coś do niego czuje. Czuł rodzące się między

nimi zmysłowe napięcie, ilekroć zbytnio się do siebie zbliżyli. Melanie to buzujący wulkan,

który' w każdej chwili może wybuchnąć: Musi się mieć bardziej na baczności. Wiedział z

doświadczenia, jak niebezpieczne bywa uleganie namiętnościom i jak katastrofalne przynosi

skutki.

A jednak nie był w stanie przestać o niej myśleć. Podziwiał nie tylko jej urodę, ale także jej

samodzielność i dumę. Kiedy przymknął na moment oczy, w jego rozognionej wyobraźni

pojawifsię niezwykle żywy obraz Melanie leżącej w jego łóżku. Szybko otworzył oczy,

przerażony intensywnością swego pożądania. Wiedział, że nie wolno mu stracić głowy. Zbyt

dobrze zdawał sobie sprawę z tego, czym grozi folgowanie nieopanowanym apetytom. Musi

wziąć się w garść. Nie może narażać na szwank dobrej opinii, której odzyskanie kosztowało go

tyle trudu.

Nie wolno mu zawieść Anne i Charlotte Marchand, które ofiarowały mu możliwość zrehabilito-

wania się, otwarcia nowego rozdziału w jego trudnym życiu. Z tą myślą usadowił się w fotelu i

otworzył górną szufladę solidnego mahoniowego biurka. Tylko w ten sposób zdoła opanować

rozszalałe nerwy. Wyjąwszy z szuflady oprawny w skórę pamiętnik, chwycił za pióro, aby

przelać na papier namiętne uczucia, jakie budziła w nim Melanie Marchand.

Jeśli życie czegoś go nauczyło, to tego, że namiętności trzeba trzymać na wodzy. Melanie nie jest

dla niego, i kropka.

Jak przekonać Roberta, by pozwolił jej objawić kulinarne talenty i pomysłowość? Melanie

przechadzała się nerwowo po hotelowym dziedzińcu. W jej głowie kłębiły się niespokojne myśli.

Była przekonana, że tylko w ten sposób może pokazać matce i siostrom, co jest warta, i zdobyć

ich uznanie. Bądź realistką, podpowiadał jej rozsądek. To Robert ma prawo decydowania, i jest

przekonany, że to on wszystko wie najlepiej.

Ale skoro nie ma szansy go przekonać, to może spróbować się go pozbyć? - podpowiadała

gorszfl strona jej natury.

Ale jak? Matka i siostry uwielbiały Roberta. Personel też. Był dobrym, sprawiedliwym szefem -

tego nawet ona nie mogła mu oclmówić. Ale zanadto trzymał się tradycji, brakowało mu

elastyczności i wyobraźni. Był wprawdzie świetnym organizatorem, ale bez szczypty fantazji,

bez umiejętności podejmowania ryzyka. Podjego rządami restauracja Chez Remy nigdy nie

odzyska swej legendarnej pozycji. A mogliby to osiągnąć, gdyby zjednoczyli siły. Wtedy re-

stauracja mogłaby się wznieść na niebywałe wyżyny.

A gdyby tak się stało, matka i siostry nareszcie uznałyby Melanie za godną siebie partnerkę,

zasługującą na miano pełnoprawnego członka rodziny.

Popatrzyła na zegarek, który dostała od ojca na osiemnaste urodziny. Zegarek z

wygrawerowanym na odwrocie napisem: "Dla najdroższej, zbuntowanej córeczki od

kochającego papy". Melanie westchnęła. Jcj buntownicza postawa miała sens we wczesnej

młodości, ale dziś, jako kobieta blisko trzydziestoletnia, wolałaby zrzucić z siebie piętno

nieodpowiedzialnej kapryśnicy.

Co musi zrobić, żeby rodzina zaczęła ją traktować poważnie? Doprowadzić kuchnię restauracji

Chez Rcmy do kwitnącego stanu. Ale jak ma tego dokonać, mając przeciwko sobie Roberta?

Melanie odczepiła przypiętą do paska dżinsów komórkę, wzięła dla kurażu głęboki oddech, po

czym wybrała numer zaprzyjaźnionego kucharza z Seattle, miasta, skąd pochodził Robert

LeSoeur.

Znany z upodobania do plotek Coby Harrington był niewyczerpanym źródłem informacji o

każdym, kto coś na zachodnim wybrzeżu znaczył. W dodatku miał wobec niej dług wdzięczności

- kiedy pięć lat temu pracowali razem w Bostonie u jej byłego męża Davida, Melanie uratowała

go od poważnych nieprzyjemności. Pewnego razu Coby przez pomyłkę posypał fistaszkami

tajskie danie na talerzu przeznaczonym dla cierpiącego na alergię znanego polityka.

Zorientowawszy się, co zrobił, wybiegła na salę i, niby to przypadkiem, wytrąciła kelnerowi z

rąk talerz z fatalną potrawą. Potem wzięła na siebie winę za nieprzyjemny wypadek, nie wspo-

minając Davidowi, dlaczego to zrobiła. Gdyby David dowiedział się o pomyłce Coby'ego, na

pewno wyrzuciłby go z pracy.

- Coby? Tu Melanie Marchand.

- Cześć, Melanie! Kopę lat. Co u ciebie?

- W porządku. A u ciebie?

- Same pyszności. Jak się miewa twoja matka?

- Coraz lepiej. Miło, że pytasz. Słuchaj, Coby, chcę cię prosić o przysługę. -

Zamieniam się w słuch.

- czy mógłbyś popytać o niejakiego Roberta LeSoeura, który jakiś czas temu był w Stratosferze

wiceszefem kuchni?

- To twój nowy obiekt zainteresowania?

- Nic z tych rzeczy.

- Wielka szkoda. Najwyższy czas, żebyś zapomniała o tym brutalu Davidzie.

- Daj spokój, dawno o nim zapomniałam.

- To dlaczego od czterech lat nie masz nikogo?

Dlaczego? Bo nikt jej naprawdę nie zainteresował. A Robert? - odezwał się uprzykrzony

wewnętrzny głos.

- Kto raz się sparzy, ten na zimne dmucha - powiedziała. - Następnym razem będę ostrożniejsza.

- Też racja - zgodził się Coby. - Więc chcesz, żebym poszukał haka na LeSoeura?

- Ewentualnie. W każdym razie spróbuj się czegoś o nim dowiedzieć.

- Na każdego coś się znajdzie, trzeba tylko dobrze poszukać - zaśmiał się Coby. - Jeśli coś prze-

skrobał, na pewno się o tym dowiem. Ale powiedz mi najpierw, dlaczego cię interesuje.

- Pracuje w naszym hotelu, a niewiele wiemy o jego przeszłości.

- Oj, chyba coś ukrywasz. Nie wiem, czy mogę ci wierzyć.

- Nie zapominaj, Coby, że jesteś mi winien przysługę·

- Ale jesteśmy kwita. Przecież nikomu nie zdradziłem twojej tajemnicy.

To prawda. W dodatku dla takiego zawodowego plotkarza, jakim jest Coby, dochowanie

tajemnicy musi być wielkim poświęceniem. Melanie odruchowo pomacała wyczuwalną przez

cienki materiał bliznę po oparzeniu na prawym boku. Była to pamiątka po Davidzie, który w

kokainowym szale pchnął ją na rozpalony piec kuchenny. Coby był jedynym świadkiem tego

koszmarnego incydentu. Melanie następnego dnia spakowała manatki, wyprowadziła się od męża

i wystąpiła o rozwód, ale do dziś dnia wstydziła się komukolwiek przyznać, co zrobił mężczyzna,

którego poślubiła bez zastanowienia, wbrew oporowi całej rodziny.

-r Dlaczego zamilkłaś? - odezwał się Coby.

- W hotelu dzieją się dziwne rzeczy, które mogą zepsuć mu opinię, i istnieje podejrzenie, że jest

to sprawka kogoś z personelu. W dodatku wszystko zaczęło się mniej więcej w tym czasie, kiedy

Robert się tu pojawił.

- Możesz podać więcej szczegółów?

- Dobrze, ale niech to zostanie między nami.

- Obiecuję.

- Najpierw ktoś unieruchomił awaryjny generator prądu, i kiedy w dużej części miasta zgasła

elektryczność, hotel pogrążył się w ciemnościach. Niedługo potem, kiedy w hotelu zjawiła się

znana aktorka filmowa, reporterzy z brukowców dowiedzieli się od kogoś o jej obecności, a dwa

dni później zdarzył się bardzo podejrzany wypadek samochodowy.

Melanie aż się wstrząsnęła-na wspomnienie tamtej nocy. Jechała starym babcinym autem,

prowadzo. nym przez pracownika hotelu Luca Cartera, razem z trzyletnią siostrzenicą Daisy

Rose i czteroletnim Adamem, siostrzeńcem mieszkającego w hotelu reżysera Pete' a Traynora,

kiedy uderzył w nich z boku czarny sedan z zaciemnionymi szybami. Winowajca uciekł z

miejsca wypadku. Nikt na szczęście nie doznał poważniejszych obrażeń, lecz zarówno ona, jak

Luc byli przekonani, że zderzenie nie było przypadkowe.

Podejrzenie padło na czyhających pod hotelem. dziennikarzy, którym jednak niczego nie

udowodniono. W owym czasie w hotelu mieszkał znany reżyser filmowy Peter Traynor ze

swoim małym siostrzeńcem, swoim współpracownikiem Evanem i narzeczoną Evana, słynną

australijską aktorką Ellą Emmerson. Anonimowy informator zawiadomił redakcję miejscowego

brukowca, że podczas swego pobytu w Nowym Orleanie Ella i Evan wzięli potajemnie ślub.

Wszystko zdarzyło się zaledwie dwa tygodnie temu i rodzina nie zdążyła się jeszcze otrząsnąć po

przeżytym szoku. Melanie, jako bodaj jedyna, podejrzewała, że wypadek miał jakiś związek z

wcześniejszymi przypadkami wewnętrznego sabotażu. Uważała jednak, iż jeśli nawet Robert

maczał w nich palce, to żadną miarą nie mógł uczestniczyć w ataku na samochód, którymjechała

mała Daisy Rose. Miał swoje wady, ale uwielbiał dziewczynkę i na pewno nie zrobiłby jej

krzywdy.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Coby'ego.

- Dobrze, zajmę się tym i zadzwonię, jak tylko się czegoś dowiem.

Melanie podziękowała mu i wyłączyła komórkę· Trochę gryzło ją sumienie z powodu wszczęcia

potajemnego dochodzenia, ale wytłumaczyła sobie, że postąpiła mądrze i przezornie.

W pogodny sobotni poranek Robert wybrał się na rynek w poszukiwaniu najlepszych i naj

ś

wieższych produktów na potrzeby restauracji.

Niewiele spał ostatniej nocy. Dręczył go trudny do rozwiązania dylemat, jak postępować z

Melanie Marchand, nie zdradzając przy tym, jak bardzo jej pragnie. Po incydencie z indykiem

Melanie wróciła jakby nigdy nic do kuchni i pracowała spokojnie do końca dyżuru. Robert starał

się schodzić jej z drogi, lecz zdawał sobie sprawę, że prędzej czy później musi między nimi dojść

do decydującej rozmowy.

Chciał w jakiś sposób zażegnać narastające napięcie, jeśli ma zachować swą obecną posadę i

pozostać w Nowym Orleanie, który szczerze polubił, niemal na równi ze swym rodzinnym

miastem Seattle. Może Nowy Orlean uwiódł go swą atmosferą tak bardzo obcej Robertowi

swobody i beztroski? Niekiedy jednak nachodziło go, tak jak w tej chwili, poczucie

beznadziejnego smutku, który zmusił go do wyjazdu z Seattle. Choć otoczony zewsząd gwarnym

wesołym tłumem, Robert poczuł się nagle rozpaczliwie samotny.

Z głębi pamięci wyłoniło się ponure wspomnienie.

Ma dziewięć lat i widzi matkę wychodzącą z domu. Matka niesie walizkę, a towarzyszy jej

nieznany mężczyzna. Matka ma twarz zalaną łzami. Po jej pożegnalnym pocałunku Robertowi

zostaje na policzku ślad szminki.

- Nie myśl o tym! - wyrwał się z jego gardła zduszony szept.

- Co pan mówił?

_ Nie, nic. - Siłą woli odepchnął od siebie tamten obraz i zmusił się do normalnej rozmowy z

handlarzem ryb. Zamówił dwadzieścia kilo raków i podał adres hotelu.

_ Przepraszam, czy mam przyjemność z Robertem LeSoeurem?

Odwróciwszy się, ujrzał przed sobą uśmiechniętą twarz drobnej blondynki. Kobiety często go

zaczepiały i próbowały z nim flirtować. Robert nie uważał się za mężczyznę szczególnie

przystojnego, ale one widocznie były innego zdania. Podobał im się nawet jego za duży nos i

lekko kabłąkowate nogi, nie mówiąc już o dołkach w policzkach i bliźnie na skroni, która

wydawała się paniom szczególnie podniecająca.

Twarz młodej blondynki wydała mu się znajoma.

- Nie pamięta mnie pan?

_ Przepraszam, ale nie jestem pewien, skąd się znamy.

_ Dawno temu jeździliśmy tym samym promem z Whidbey Island do Seattle.

_ Ach tak. Miała pani wtedy dłuższe włosy.

_ To prawda. I byłam o wiele chudsza, ale w Nowym Orleanie za dobrze dają jeść. - Roześmiała

się· _ Nazywam się Jeri Kay Loving. Jestem dziennikarką, piszę dla "Times-Picayune".

_ Przepraszam, powinienem wiedzieć. Ale rozumiem, że zaczepiła mnie pani nie bez powodu.

_ No właśnie - przyznała. - Proszę mi powiedzieć po starej znajomości, ile jest prawdy w tych

dziwnych pogłoskach, jakie krążą ostatnio na temat Hotelu Marchand ...

Melanie wykonywała swój poranny jogging wzdłuż Missisipi. Była niewyspana i wewnętrznie

rozklekotana. Przez pół nocy przewracała się na łóżku, przeklinając Roberta. Nie dość, że

rozpanoszył się w kuchni jej ojca, to jeszcze miał czelność wedrzeć się w jej sny.

Co prawda we Śnie nie miała mu tego za złe. Na wspomnienie jego nocnej· wizyty przeszedł ją

dreszcz. Sposób, w jaki na nią patrzył z tym swoim władczym uśmieszkiem, który zdawał się

mówić:

"Dobrze wiem, co się z tobą dzieje na sam mój widok", nawet teraz przyprawiał ją o zawrót

głowy.

Potrząsnęła energicznie głową, aby wypędzić z niej niewczesne myśli, i przyspieszyła kroku,

skręcając w lewo w kierunku miejskiego targowiska, na którym panował wyjątkowo ożywiony

ruch.

Obecność Roberta w tłumie kupujących nie powinna była jej zdziwić ani zaskoczyć, gdyby nie

fakt, iż obok niego stała drobna efektowna blondyneczka i coś mu opowiadała, a on, z nisko

pochyloną głową, dosłownie spijał każde słowo z jej ponętnych ust.

Melanie poczuła złość. Czyżby była zazdrosna? O mężczyznę, którego wręcz nie lubi? Kiedy

jednak blondynka odwróciła się w jej stronę i Melanie zrozumiała, z kim Robert rozmawia, jej

zazdrość ustąpiła miejsca podejrzeniu.

Blondynka należała do grupy wścibskich dziennikarzy, którzy kręcili się wokół hotelu, odkąd

dwa tygodnie temu do redakcji jednego z brukowców dotarła wiadomość, że przebywa w nim

znana aktorka Ella Emmerson.

Czyżby Robert był owym nieznanym informatorem? Ale jakiż miałby cel w szkodzeniu hotelowi,

w którym pracował?

Melanie wbiegła na targowisko i, kryjąc się między ludźmi, dotarła na tyły stoiska, przy którym

stali tamci dwoje. Gdyby Robert ją zauważył, zawsze może powiedzieć, że wybrała się na

zakupy. Wzięła z najbliższego stoiska soczysty melon i przysunęła go do twarzy, wdychając

aromatyczny zapach.

A może Robert nie udziela jej informacji, tylko z nią romansuje? - pomyślała w nowym

przypływie zazdrości. Nagle usłyszała swoje nazwisko i nastawiła uszu. Robert miał donośny

glos, świetnie pasujący do jego męskiej urody. Słyszała wyraźnie, jak mówi:

_ Sprawa wycieku poufnej wiadomości do prasy została pomyślnie załatwiona, a obecnie w

Hotelu Marchand zajmujemy się wyłącznie karnawałem.

Mówił, jakby oprócz prowadzenia kuchni zajmował się reklamowaniem hotelu, Może

zorientował się, że Melanie jest w pobliżu, i chce ją w ten sposób oszukać?'Blondynka

powiedziała coś, czego Melanie nie dosłyszała, Ta zaś, nadal zwrócona do nich plecami,

przysunęła się bliżej do rozmawiającej pary. Ponownie dobiegł ją głos Roberta:

_ Chce pani wiedzieć, co moim zdaniem dzieje się w Hotelu Marchand?

Więc jednak zawiódł pokładanie w nim zaufanie, uznała Melanie, zerkając w ich stronę i

czekając na dalszy ciąg. Jednakże Robert ujął blondynkę pod ramię i zaczęli się oddalać. Chciała

pójść za nimi, lecz właściciel stoiska przytrzymał ją za ramię.

- Płaci pani za tego melona czy mam zawołać policję?

ROZDZIAŁ TRZECI

- Ja zapłacę.

Był to dobrze jej zmińy, głęboki głos Roberta. Brzmiała w nim nuta rozbawienia. Niech go szlag!

Zobaczyła spod półprzymkniętych powiek, jak podaje sprzedawcy pieniądze. Powoli podniosła

wzrok i spojrzała Robertowi w oczy.

W jaskrawym porannym słońcu jego oczy wydawały się niemal granatowe. Normalnie miały

barwę jesiennego nieba, choć niekiedy, kiedy miał na sobie jasną koszulę, stawały się

przezroczyści e błękitne. Przykuwały uwagę, fascynowały swą zmiennością·

- Wybrałam się na poranny jogging - próbowała się tłumaczyć. Robert na pewno wie, że go pod-

słuchiwała.

- I po drodze postanowiłaś ukraść melona ze straganu?

- Przecież nie chciałam go ukraść.

- Na pewno?

- Oczywiście.

Dlaczego jest taki przystojny? - pomyślała ze złością. I dlaczego tak bardzo zależy jej na tym, by

miał o niej dobrą opinię?

Robert położył jej rękę na ramieniu i odprowadził

na bok. Kiedy jej dotknął, serce Melanie zaczęło szybciej bić. Na próżno usiłowała się opanować.

- Przyznaj się, że podsłuchiwałaś, o czym rozmawiałem z Kay Loving - powiedział, patrząc jej

surowo w oczy.

- Z kim? - zapytała, niezbyt przekonująco udając zdziwienie. Nie umiała kłamać.

- Z Kay Loving. Reporterką "Times-Picayune".

- Ach, więc to była ona?

- Nie udawaj. Śledziłaś mnie?

Zmieszała się. W pierwszej chwili nie bardzo wiedziała, co powiedzieć, lecz po krótkiej chwili

uświadomiła sobie, że to raczej on powinien się tłumaczyć, a nie ona. N a nic mu się nie zdadzą

te oskarżycielskie miny. Nie da się zapędzić w kozi róg. Niedoczekanie!

- Nie pochlebiaj sobie - rzekła pogardliwym tonem.

- Ale podsłuchiwałaś?

- Skąd takie podejrzenie? Czyżbyś miał coś do ukrycia? - odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Dlaczego myślisz, że coś ukrywam?

- Jesteś bardzo skryty. Mało o sobie mówisz.

- Nie jestem gadatliwy.

- Ale w rozmowie z nią byłeś bardzo ożywiony.

- Co znowu sugerujesz?

- Czy to ty doniosłeś prasie o pobycie Elli Emmerson? - zapytała, próbując przewiercić go wzro-

kiem.

- Nie - odrzekł cichym, ale stanowczym głosem, schylając głowę nad jej uchem. - To nie byłem

ja.

- Nie wiem, czy mogę ci wierzyć. - Mówiąc to, poczuła jego oddech na szyi, ugięły się pod nią

kolana, a ciało przeniknął dreszcz.

- Musisz mi wierzyć.

- Dlaczego miałabym wierzyć pierwszemu lepszemu obcemu człowiekowi?

- Nie jestem pierwszym lepszym obcym człowiekiem - zaprotestował. - Od czterech miesięcy

razem pracuJemy.

- A ja nadal nic o tobie" nie wiem.

- A co byś chciała o mnie wiedzieć? - zapytał, prostując się i spoglądając na nią z szerokim

uśmiechem.

Melanie zastanowiła się.

- Ile miałeś lat, kiedy przestałeś być prawiczkiem?

- Hm, to bardzo intymne pytanie. - Zgodnie z jej zamierzeniem, pytanie zbiło go z tropu. - Może

zaczniemy od czegoś prostszego, na przykład, jaki jest mój ulubiony kolor?

- Po co zadawać nie istotne pytania? Zresztą wiem, że najbardziej lubisz czarny i niebieski.

- Skąd to wiesz?

- Bo te kolory najczęściej nosisz.

- Czy to znaczy, że twoim ulubionym kolorem jest purpurowy?

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- Ale jesteś uparta. Albo powiem, kiedy straciłem cnotę, albo nie ma rozmowy?

- Jak mam ci ufać, jeżeli nie pozwalasz się poznać?

- Odpowiem na twoje pytanie, ale musisz zrewanżować się tym samym.

- Proszę bardzo. Straciłam dziewictwo na miesiąc przed siedemnastymi urodzinami ze starszym

o pięć lat trąbkarzem nazwiskiem Johnny Maxx, którego zespół grał do tańca na podyplomowym

balu jednej z moich sióstr. Kochaliśmy się na górnym pokładzie pod starą podartą derką.

Johnnyokazał się nicponiem, bo pochwalił się tym podbojem przed kolegami.

- Jak mi ten Johnny wpadnie w ręce, zmasakruję mu facjatę.

- Jesteś kochany, ale nie martw się. Nie byłam taka bezradna. I nic do niego nie czułam, po

prostu miałam ochotę się zabawić.

Robert odgarnął jej z czoła pasmo włosów, które wymknęło się spod opaski.

- Musisz udawać twardą babę? - zapytał. - Wierzę, że nie złamał ci serca, ale na pewno zranił

twoją dumę. Czy jako nastolatka zawsze tak postępowałaś?

- To znaczy, jak?

- Robiłaś różne rzeczy, bo były zabronione?

W dwóch zdaniach na jej temat Robert dwa razy trafił w dziesiątkę, ale Melanie za nic by się do

tego nie przyznała. Powiedziała więc:

- Teraz twoja kolej.

- Ale jesteś uparta. To nie było nic specjalnego.

- Nie wykręcaj się. Jak się nazywała?

- Amber Jansen. Jej ojciec miał sieć pralni chemicznych.

- Kochaliście się w gorących oparach którejś zjego prasowalni?

- Znacznie bardziej prozaicznie, bo na kanapie w salonie jej rodzinnego domu. Ja też zaledwie

skończyłem siedemnaście lat. Ale żeby zdobyć twoje zaufanie, przyznam się do czegoś bardzo

wstydliwego.

- No, mów!

- Oddałem, nazwijmy to, przedwczesny strzał.

Melanie parsknęła śmiechem. Była uszczęśliwio· na, że Robert przyznał jej się do swojej

młodzieńczej porażki.

- Amber musiała być zawiedziona.

- Okropnie.

- Mam nadzieję, że od tamtej pory nauczyłeś się panować nad sobą - powiedziała i natychmiast

pożałowała swoich prowokacyjnych słów. - Ale dobrze, po tym, do czego się przyznałeś, jestem

skłonna ci wierzyć. A teraz powiedz, o czym rozmawiałeś z tą dziennikarką.

- Powiedziałem jej, że w Hotelu Marchand straszą duchy.

- Naprawdę?

- Tak. - Robert był bardzo z siebie zadowolony. - Opowiedziałem jej o niezmiernie uciążliwym

duchu pewnej kreolskiej królowej, która powiesiła się w jednej z komnat po tym, jak wzgardził

nią żonaty kochanek.

- W cale nieźle, chociaż osobiście wolałabym, żeby to był duch żonatego kochanka, który zginął

w mękach po tym, jak królowa wudu rzuciła na niego czar. Ale i tak należy ci się pochwała za

bujną wyobraźnię·

- A widzisz, okazuje się, że nie masz na to monopolu. - Wpatrzył się w nią, lekko przekrzywiając

głowę. - I nie tylko tobie zdarzają się śmiałe sny.

Wyraźnie dawał jej do zrozumienia, że 1 Jemu zdarzają się erotyczne sny. W dodatku chyba na

jej temat. Melanie poczuła się bardzo niewyraźnie.

- Szkoda, że wymyślając menu, nie robisz użytku ze swojej wyobraźni - oświadczyła zuchwale,

aby pokryć swoje zażenowanie.

- Aha, więc tu cię boli - mruknął.

- A czego się spodziewałeś? Dla mnie gotowanie to coś więcej niż zawód. Dla mnie to sztuka i

powołanie. Sposób na wyrażanie siebie.

- Wbrew temu, co ci się wydaje, restauracja Chez Remy nie istnieje wyłącznie po to, żebyś miała

gdzie realizować swoje artystyczne powołanie.

Melanie z namysłem przerzuciła melona z ręki do ręki, po czym wsadziła go sobie pod pachę.

- Jeśli przestaniemy się kłócić i połączymy twoje menedżerskie talenty z moją kulinarną

inwencją, restauracja ma szansę stać się jedną z najbardziej cenionych w kraju.

- Zgadzam się.

Melanie nie wierzyła własnym uszom.

- Naprawdę?

- Też jestem zdania, że jeśli przestaniemy się kłócić, praca będzie szła o wiele lepiej, a indyki nie

będą fruwały po kuchni.

- Więc pozwolisz mi wypróbować nowe przepisy?

- Wezmę niektóre z nich pod uwagę.

- Bardzo by cię bolało, gdybyś po prostu powiedział "tak"? - zapytała z przekąsem.

Robert potarł palcem podbródek.

- Posłuchaj, Melanie, jesteś naprawdę znakomitym kucharzem, niemniej uważam za rzecz mało

prawdopodobną, aby wprowadzenie do menu twoich rewolucyjnych potraw automatycznie

ś

ciągnęło do restauracji tłumy klientów. Chcąc podnieść kuchnię na jeszcze wyższy poziom,

powinniśmy podawać gościom doskonale przyrządzone tradycyjne potrawy.

_ Tradycyjne potrawy nie przyciągną modnej klienteli i nie przyniosą sensacyjnego sukcesu.

_ Powodzenie lokalu nie -bierze się z sensacyjnego sukcesu. Osiąga się je stopniowo, dając

gościom poczucie, że mogą zawsze liczyć na znakomite jedzenie i dobrą, fachową obsługę. A na

to potrzeba czasu.

_ Nie rozumiem, dlaczego nie można by tego przyspieszyć.

- Jesteś zbyt niecierpliwa.

- A ty zbyt ostrożny.

_ Pochopne zmiany prowadzą zwykle do katastrofy.

_ A bez podejmowania ryzyka nie osiągnie się sukcesu.

_ Nowy Orlean dopiero zaczyna się podnosić po niedawnej katastrofie. Ludzie łakną

wszystkiego, co daje im nadzieję, że miasto pozostanie takim, jakim było kiedyś. I tę potrzebę

powinna zaspokajać nasza restauracja.

_ Co nie znaczy, że nie może pójść w nowym kierunku.

_ Nie widzę nic złego w utrzymaniu dotychczasowego kierunku.

- Ty się po prostu boisz - oświadczyła.

- Czego?

- Tego, co wspólnie moglibyśmy stworzyć ...

- Nadal mówisz o restauracji? Czy może masz na myśli coś zupełnie innego? - Ich oczy spotkały

się. Melanie wstrzymała oddech.

Miała wrażenie, jakby jej zmysły nagle się wyostrzyły. Wszystko stało się wyrazistsze: uczucie,

ż

e ma ziemię pod stopami, barwy i zapachy piętrzących się wokół produktów, suchość

spragnionych ust.

W oczach Roberta malowało się to samo pragnienie. On też jej pragnął, nie Illlliej niż ona jego,

ale ostrożność nie pozwalała mu dać temu wyrazu.

- Wiesz, czego się naprawdę obawiam, jeśli chodzi o naszą ewentualną współpracę? - podjął po

krótkiej chwili. - W cale nie twojej zapalczywości ani twoich zwariowanych przepisów.

- Więc czego?

- Tego, że łatwo wpadasz w entuzjazm i chyba równie łatwo się zniechęcasz. Słowem, że brakuje

ci wytrwałości i stałości.

- Co ty powiesz?

- Powiem wprost, boję się podejmować ryzyko z osobą, której lojalności nie mogę być pewien.

Stanowczo przesadził. Widział po jej oczach, jak bardzo poczuła się zraniona. Niech to diabli!

Co ma robić, żeby zachować dystans, nie sprawiając jej przykrości?

- Przepraszam, Melanie, nie to chciałem ... - próbował się tłumaczyć, ale ona już go nie słuchała.

Zacięła wargi i, odwróciwszy się na pięcie, ruszyła bez słowa przed siebie, szybko znikając w

tłumie.

No właśnie, oto najlepszy dowód, że miał rację· Kiedy sprawy zaczynają iść nie po jej myśli,

Melanie nie staje do walki, tylko robi w tył zwrot i odchodzi. Jednakże poczucie, że miał

słuszność, bynajIlllliej nie poprawiło mu samopoczucia.

Nie powiedział jej całej prawdy. Bo chociaż faktycznie obawiał się, że Melanie może go w

trudnym momencie zawieść, to j ednakj ego obawy przed nawiązaniem z nią ściślejszej

współpracy miały jeszcze inne, czysto osobiste podłoże. Wynikały mianowicie stąd, iż jej

bliskość nieuchronnie budziła w nim pragnienie, aby odrzucić wszelkie skrupuły i dać upust

bezrozum- . nej namiętności. I tego obawiał się najbardziej.

Ruszył w kierunku biura z zamiarem przygotowania menu na zbliżające się szczytowe dni

karnawału, ale jego myśli uparcie krążyły wokół Melanie. Zdawał sobie sprawę, że jej pozorna

buta i zuchwałość to tylko pozory, sposób na ukrycie wrażliwego serca. Sam znał podobne

sposoby, a głównym z nich było pisanie dziennika. Właśnie otwierał zeszyt, aby przelać na

kartki nadmiar uczuć, kiedy zadzwonił telefon.

Na ekranie rozpoznał numer telefonu Stratosfery, restauracji, w której opracował przed

wyjazdem z Seattle.

- Halo? - odezwał się, podnosząc słuchawkę.

_ Cześć, Robert, to ja, Joe Harding. - Joe objął po nim stanowisko.

_ Witaj, Joe, miło cię słyszeć - rzekł z udaną wesołością, chociaż niepokój ścisnął mu żołądek.

_ Dzwonię, bo chciałem cię uprzedzić, że ktoś wydzwania po ludziach i o ciebie wypytuje.

- Oco wypytuje?

- O osobiste sprawy.

- Kto to taki? Ktoś z policji czy prywatny detektyw?

- Tego nie wiem, ale mówił, że działa w imieniu zaprzyjaźnionej osoby z Nowego Orleanu.

Co to ma znaczyć? Czyżby panie Marchand sprawdzały jego przeszłość? Ale dlaczego miałyby

to robić teraz, cztery miesiące po przyjęciu go do pracy? Poczuł jeszcze silniejsze ściskanie w

ż

ołądku. Jak długo jeszcze przeszłość będzie go prześladować? Przecież odpokutował swoje

błędy.

- I co mu powiedziałeś?

- Ja nic, ale paru kelnerów dało się wyciągnąć na spytki. Nie mam pojęcia, co mu naopowiadali.

- Dziękuję, stary, że dałeś mi znać. Dobry z ciebie przyjaciel.

- Nie ma za co. Ty na moim miejscu zrobiłbyś to samo.

Po odłożeniu słuchawki Robert pogrążył się w niespokojnych rozmyślaniach. Kto w Nowym

Orleanie zbiera o nim informacje? I dlaczego?

- Robert LeSoeur nie jest pewien mojej lojalności! Też coś! No to jesteśmy kwita, bo ja

odwzajemniam mu się tym samym! - mamrotała rozzłoszczona Melanie, wpadając jak burza do

swego mieszkania i gorączkowo zrzucając strój do joggingu.

Czarne kociątko, które parę dni wcześniej zabłąkało się podjej drzwi, uciekło ze strachu pod

kanapę. Nakarmiła je wtedy i przygarnęła, lecz teraz nie bardzo wiedziała, co z nim zrobić.

Domowe zwierzaki są miłe, ale zanadto krępują człowiekowi ruchy. Niemniej przestrach kociaka

ją wzruszył.

- Kici, kici! - zawołała czułym głosem, padając na kolana i zaglądając pod kanapę. - Chodź, nie

bój się, nie będziemy więcej mówić o Robercie.

Kiedy kociak dał się w końcu wywabić ze swej kryjówki, Melanie pogłaskała go i posadziła na

kanapie, a sama poszła do łazienki wziąć prysznic, po czym puściła na 'siebie najgorętsży

strumień wody, jaki mogła wytrzymać, i stała pod nim długo, czekając, aż uspokoją się jej

rozedrgane nerwy. Nie powinna się obrażać, myślała. To prawda, że nie była wzorem

wytrwałości i poczucia odpowiedzialności. Tak, ale przecież każdy może się zmienić. Problem w

tym, jak zmienić poglądy tych, którzy raz na zawsze cię zaszufladkowali.

Melanie wydała z siebie głębokie westchnienie. Nie oszukuj się, odezwał się wewnętrzny głos.

Dobrze wiesz, co w życiu wyrabiałaś. Kto wybrał się z plecakiem w podróż po Europie, nie

informując rodziców o wyjeździe ani o tym, że rzuciłaś studia? I kto dał im znać dopiero, kiedy

zostałaś we Francji bez grosza, kiedy skończyły się pieniądze na opłacenie uniwersytetu? Tak,

ale to było dziewięć lat temu, a potem zwróciła rodzicom wszystko, co do grosza.

A kto uparł się poślubić uwodzicielskiego Davida Munciego po niecałych dwóch tygodniach

znajomości tylko po to, by po kolejnych sześciu tygodniach przekonać się, że mąż jest

awanturnikiem, brutalem, tyranem i narkomanem?

Melanie odruchowo potarła bliznę na lewym boku. No tak, ale to też było dawno temu, a od

tamtej pory nie popełniła żadnego głupstwa.

Wszędzie poza Nowym Orleanem ludzie cenili jej umiejętności i dobrą pracę, a koledzy darzyli

ją sympatią. W ostatnim miejscu, gdzie była zatrudniona, trzykrotnie przyznano jej tytuł

pracownika miesiąca. A tuż przed powrotem do domu do chorej matki odwiedził ją w Bostonie

poszukiwacz talentów, oferując stanowisko szefa kuclmi w kilku pięciogwiazdkowych

restauracjach.

-Melanie spryskała włosy szamponem i dla dodania sobie otuchy zaczęła energicznie masować

głowę. Nie rozumiała, dlaczego właśnie tutaj, w swym rodzinnym Nowym Orleanie, czuje się

taka samotna i nie doceniana? Z ciężkim westchnieniem spłukała włosy, owinęła się ręcznikiem i

wyszła spod pryszmca.

W salonie czarny kociak spał w najlepsze na kanapie, mrucząc słodko. Dobrze, pomyślała

Melanie, że choć jedna istota obdarzyła ją zaufaniem! Podrapała kotka za uchem, a on

odpowiedział głośnym mruczeniem. Poczuła się nmiej samotna.

Kiedy to się zaczęło? Kiedy i dlaczego po raz pierwszy poczuła się obco we własnej rodzinie?

Czy w momencie, kiedy domyśliła się, że jej rodzice po przyjściu na świat Sylvie nie planowali

więcej dzieci, a ona urodziła się niejako z przypadku? W dodatku mieli nadzieję, zwłaszcza

ojciec, że po trzech córkach los da im syna. Melanie wyrosła wprawdzie na małego zawadiakę,

nienmiej dorastanie wśród starszych sióstr stanowiło źródło wielu frustracji. We wszystkim ją

wyprzedzały, w żaden sposób nie mogła im dorÓwnać. Dobrze zapamiętała moment, kiedy

odkryła, w jaki sposób może zwrócić na siebie uwagę·

Jeden jedyny raz, Melanie miała wtedy sześć lat, wybrali się całą rodziną na wakacje. Ojciec

wynajął przyczepę kempingową i pojechali do Wielkiego Kanionu. Melanie i siostry usadzono z

tyłu, ale Melanie dostała mdłości i trzeba było ją ulokować na przednim siedzeniu.

Resztę drogi odbyła na uprzywilejowanym miejscu, między tatą i mamą. Siostry siedziały z tyłu,

a ona udawała, że jest jedynaczką. Ojciec pozwolił jej nawet kręcić gałką radia i wybierać

ulubione melodie. Cóż, kiedy z chwilą, gdy zatrzymali się na postój, starsze siostry znowu

wyszły na pierwszy plan, a ona wróciła do roli pętającego się malucha, co tak ją sfrustrowało, że

dostała ataku histerii. Kiedy się wypłakała, matka położyła ją w przyczepie, ale Melanie

wymknęła się ukradkiem z samochodu i ukryła za stosem kamieni. Postanowiła zbudować z nich

kamienną wieżę do samego nieba.

Budowla okazała się wprawdzie o wiele skromniejsza, dosyć bezkształtna i zaledwie sięgającajej

do pasa, lecz Melanie była ze swego dzieła szalenie dumna i postanowiła się nim pochwalić

przed rodzicamI.

Nigdy nie zaponmi przerażenia, jakie ją ogarnęło, kiedy wychynąwszy zza skał, ujrzała

opustoszałe po rodzinnym kempingu miejsce. Odjechali bez niej. Z przeraźliwym wrzaskiem

puściła się pędem w kierunku drogi, w samą porę, by ujrzeć znikający za zakrętem samochód

kempingowy.

Zostawili ją!

Serduszko Melanie biło jak szalone. Poczuła nową falę mdłości. Odjechali bez niej! Nie jest im

potrzebna! Przykucnęła na skraju drogi i zalała się łzami. Była taka malutka, taka samotna!

Czyjaś ręka dotknęła jej ramienia. Dźwignęła się z ziemi na trzęsących się nóżkach i niepewnie

podniosła oczy. Obok niej stał dobrotliwie uśmiechnięty strażnik rezerwatu w kapeluszu z

szerokim rondem.

- Dziecko, co tu robisz sama?

Melanie zrobiło się niedobrze i zwymiotowała wprost na niego.

Strażnik zaprowadził ją do leśniczówki, gdzie jego przemiła żona umyła dziewczynkę, napoiła ją

czekoladą i nakarmiła ciasteczkami, a na koniec dała jej kredki i papier do rysowania. Po jakimś

czasie pojawili się inni dorośli, wszyscy bardzo się o nią troszczyli, wypytywali, jak się nazywa i

skąd pochodzi, a potem przyszedł policjant, któremu opowiedziała, jak to jej rodzice odjechali

bez niej,. a ona została sama.

. Zamieszanie trwało długo, do leśniczówki wpadali różni ludzie, aż w pewnym momencie w

drzwiach stanął kolejny policjant, za którego plecami zobaczyła rodziców.

Matka podbiegła, chwyciła ją na ręce i zaczęła okrywać pocałunkami. Siostry śmiały się i płakały

na przemian, a ojciec raz po raz tłumaczył, jak do tego doszło. Po prostu wszyscy myśleli, że

Melanie zasnęła i jedzie z nimi na posłaniu w głębi przyczepy, dopóki nie zatrzymał ich na szosie

sprawdzający przejeżdżające samochody policjant stanowy.

Przez cały następny dzień mama nie odstępowała Melanie na krok, siostry opowiadały jej bajki i

ś

piewały piosenki, a tata pozwolił jej wybrać restaurację, w której mieli zjeść wieczorny posiłek.

Melanie była uszczęśliwiona. Czuła się jak .królewna.

Tamtego pamiętnego dnia dokonała epokowego odkrycia. Dowiedziała się mianowicie, że na to,

by zwrócić na siebie uwagę, wystarczy napędzić rodzinie stracha. Od tamtej pory, ilekroć

poczuła się zaniedbana albo niedoceniona, popełniała jakąś ekstrawagancję, robiła coś

skandalicznego albo oburzającego. Stawała się niegrzeczną dziewczynką. Z czasem weszło jej to

w krew.

No tak, ale dziś nie jest już dzieckiem ani nastolatką, tylko dorosłą kobietą, która pragnie nade

wszystko naprawić swoje dawne, szaleństwa i dowieść wszystkim, w tym także Robertowi, że

jest poważna i odpowiedzialna.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Po doprowadzeniu się do porządku Melanie spotkała się z siostrami na późnym sobotnim

ś

niadaniu w restauracji La Grandmere. W oczekiwaniu na kelnera przyglądała się spod oka naj

starszej siostrze.

Jaka ona piękna z tymi rudokasztanowymi włosami i zielonymi oczami w kształcie migdałów!

Charlotte odziedziczyła po matce urodę i sposób bycia prawdziwej damy z Południa, którego

Melanie nie umiała ani nie starała się naśladować. Najstarsza siostra była zawsze elegancko

ubrana, starannie uczesana i nawet latem chodziła w pończochach. Melanie czuła się przy niej

jak Kopciuszek.

Po jej prawej stronie siedziała Renee. Po kilku latach pracy w hollywoodzkiej branży filmowej

wróciła do Nowego Orleanu, by objąć w rodzinnym hotelu stanowisko szefa reklamy. Była

wiotką i smukłą blondynką o jasnych, sięgających ramion włosach, a w jej oczach paliło się

szczęście, odkąd ona i Pete Traynor wyznali sobie miłość.

- Ja za ciastka dziękuję - oświadczyła Renee kelnerowi, który przyniósł do stołu koszyk pełen

smażonych w oliwie, suto posypanych cukrem francuskich beignets. - Ostatnio zanadto się

objadam.

- A ja wezmę dwa - rzekła Melanie.

- Ty to masz dobrze - zauważyła Charlotte. - Nie musisz uważać na linię·

- Bo Melanie jest stale w ruchu - dodała najbliższa jej wiekiem Sylvie. - Spala kalorie, zanim

zdążą osiąść w jej biodrach.

- Kto jak kto, ale ty nie musisz narzekać na linię - mruknęła Melanie, oblizując ze smakiem

palce. - Każdy chciałby mieć twoją figurę·

Rudowłosa, zielonooka i białoskóra Sylvie wyglądała jak uosobienie owianej artyzmem

kobiecości. Była do tego nieprzejednaną weredyczką, co niekiedy zbijało ludzi z tropu. Sylvie też

wróciła niedawno do Nowego Orleanu i obecnie prowadziła hotelową galerię sztuki. Ona jedna

miała dziecko, trzyletnią Daisy Rose, ukochaną wnuczkę Anne.

Melanie miała poczucie swojej odmienności od sióstr, nawet fizycznej. Jako jedyna z sióstr

odziedziczyła po ojcu ciemne włosy i smagłą karnację·

Sylvie, podobnie jak Renee, była od niedawna zakochana. Jej ukochany, niejaki Jefferson

Lambert, wdowiec z nastoletnią córką, był bostońskim prawnikiem. On i Sylvie często się

nawzajem odwiedzali.

Ostatnimi czasy Eros najwyraźniej upodobał sobie wizyty w Hotelu Marchand. Tylko mnie

omija z daleka, z lekkim smutkiem pomyślała Melanie. Nie żeby chciała ponownie wyjść za mąż

- miała dosyć pierwszego, niefortunnego małżeństwa - ale nie zaszkodziłoby wdać się w miły

romans.

Charlotte to inna historia. Ciekawe, czy całkiem zrezygnowała ze szczęścia. Wprawdzie

niedawno stuknęła jej czterdziestka, ale wyglądała o wiele młodziej, niemniej zdawała się być

całkowicie pochłonięta prowadzeniem rodzinnego hotelu. Ona też miała za sobą nieudane

małżeństwo.

- Wiem, że nie powinnam, ale bądź tak dobra i podaj mi te francuskie pączki - poprosiła Sylvie,

mrugając do niej okiem.

Melanie z uśmiechem spełniła jej życzenie. Sylvie była jedyną siostrą, którą Melanie udawało się

w dzieciństwie namówić czasem do udziału w jej szaleństwach. Wina spadała potem na straszą o

sześć lat Sylvie, która jednak nigdy nie miała o to pretensji do młodszej siostry.

- Powiedzcie, siostry, co zamierzacie zrobić z tymi wszystkimi pamiątkami z dzieciństwa, któ-

rymi mama postanowiła nas obdarzyć? - zapytała Renee.

- Ja wsadziłam je do garderoby - odparła Sylvie.

- A ja oddałam moje do przechowalni - dodała Charlotte. - W domu nie mam miejsca.

- Jakie pamiątki? - zdziwiła się Melanie. Znowu poczuła się wykluczona i odrzucona, jak wtedy

na kempingu w Wielkim Kanionie.

-: Mama zabrała się za gen~ralne porządki - wyjaśniła Charlotte.

- Mnie nie dała żadnych pamiątek.

- Pewnie jeszcze się do nich nie dokopała - uspokoiła ją Renee. - Ale nie bój się, jeszcze cię nimi

obdarzy.

Albo nie przechowała pamiątek z mojego dzieciństwa, pomyślała z goryczą Melanie. Chcąc się

tej myśli pozbyć, postanowiła zmienić temat.

_ Powiedz mi, Charlotte, co to za specjalna narada w zamkniętym gronie? - zwróciła się do naj

starszej siostry.

- Chodzi o ślub Carly Charboneaux z młodym Longiem. Wesele odbędzie się w następną

sobotę, a ja jestem odpowiedzialna za stronę organizacyjną. Z powodu niedawnych problemów

zamierzam zamówić dodatkową ochronę. To najważniejsze towarzyskie wydarzenie sezonu,

więc muszę mieć pewność, że nie powtórzą się nieprzyjemności, jakie towarzyszyły ślubowi

Elli Emmerson. Bardzo proszę, żebyście dały mi znać, jeżeli któraś z was zauważy coś

niepokojącego.

Melanie przypomniała sobie rozmowę Roberta z dziennikarką. Czy nie powinna powiedzieć o

tym Charlotte?

W jej wyobraźni pojawił się żywy obraz Roberta. Trochę aroganckiego, pewnego siebie, a przy

tym bardzo skrytego mężczyzny.

_ Najmniejsze niepowodzenie w trakcie wesela byłoby dla nas katastrofą praktycznie nie do

odrobienia - stwierdziła Renee, budząc Melanie z zamyślenia. - Mogłoby zrujnować opinię

hotelu.

_ Czy mogłabym w czymś pomóc? - zwróciła się do Charlotte. - Bardzo bym chciała na coś się

przydać.

_ Mówisz poważnie? - W głosie Charlotte brzmiało niedowierzanie.

- Najpoważniej.

- Skoro tak, to byłabym wdzięczna, gdybyś wystąpiła zamiast mnie na aukcji charytatywnej,

którą nasza babcia urządza w czwartek wieczorem.

Melanie jęknęła w duchu. Wszystkiego by się spodziewała, tylko nie tego. Nie lubiła imprez

urządzanych przez babcię Celeste, ale po tym, co powiedziała, trudno się było wycofać.

- Hmm, czy to ta, podczas której licytuje się randki z wybraną kobietą?

- Tak.

Jeszcze lepiej! Na samą myśl o tym, że stare nadziane pryki będą się przez cały wieczór ślinić na

jej widok, Melanie zrobiło się niedobrze.

- Myślę, że będę mogła.

- Myślisz czy wiesz? Muszę mieć pewność.

- Dobrze, zgadzam się.

- Nie wycofasz się w ostatniej chwili?

- OczyWiście, że nie. Za kogo mnie masz?

Zauważyła, że siostry wymieniły porozumiewawcze spojrzenia.

- Nie miałam nic złego na myśli. Chciałam się tylko upewnić - załagodziła sytuację Charlotte. -

Wiem, jak poważnie traktujesz pracę w restauracji, natomiast w innych sprawach nie zawsze

można na ciebie liczyć. Pamiętasz, jak obiecałaś pojechać z babcią do lekarza, ale wolałaś pójść

ze swoim chłopakiem do dyskoteki?

- To było dziesięć lat temu!

- Chciałam tylko mieć ...

- Możesz być spokojna. Nie zawiodę cię - przerwała jej Melanie.

- Dobrze, już nic więcej nie powiem - odparła Charlotte, ale jednocześnie rzuciła naj młodszej

siostrze spojrzenie, które zdawało się mówić: "Masz ostatnią szansę pokazać, że można na ciebie

liczyć".

Po skończonym śniadaniu Melanie pierwsza opuściła restaurację. Charlotte odprowadziła ją

zafrasowanym wzrokiem. Między nią a Melanie dochodziło często do spięć, zwłaszcza kiedy

Charlotte próbowałajej matkować. Żywiła wobec niej opiekuńcze uczucia, a ostatnio miała

wrażenie, że z Melanie dzieje się coś niedobrego. Często, takjak dziś, bywała nieobecna duchem.

- Jak myślicie, czy tym razem Melanie zostanie z nami?

- Czy ja wiem - rzekła z namysłem Sylvie. - Siedzi w Nowym Orleanie od czterech miesięcy,

czyli jest to jej naj dłuższy pobyt, odkąd wyfrunęła z domu. Ale z Melanie nigdy nic nie

wiadomo.

- No właśnie, boję się; czy nie szykuje się do kolejnego odlotu. Jest ostatnio dziwnie niespokojna.

- Ja osobiście niczego takiego nie zauważyłam.

Oczywiście, nie licząc napiętych stosunków z Robertem - dodała Renee.

- Coś się między nimi nie układa? - zaniepokoiła się Charlotte. Tego tylko brakowało, żeby w

kuchni zapanował bałagan.

- Może to tylko kuchenne plotki.

- Niemniej daj mi znać, gdybyś usłyszała coś konkretnego, żebym mogła w porę interweniować -

poprosiła Charlotte.

- Melanie to niespokojny duch - zauważyła Sylvie. - Nie potrafi usiedzieć długo na jednym

miejscu.

- Miejmy nadzieję, że wreszcie się ustatkuje - westchnęła Charlotte. - Dzięki niej w restauracji

zapanował nowy duch. Kuchnia zaczyna przypominać to, co było za życia taty. A poza tym

zawsze boję się o Melanie, kiedy jest z dala od rodziny.

- Może powinnaś z nią porozmawiać? - rzekła Sylvie.

- Może, ale z drugiej strony, nie chcę wywierać nacisku. Sama powinna zdecydować, czego

naprawdę chce.

- Miejmy nadzieję, że zdążyła się wyszumieć. Niedługo stuknie jej trzydziestka - zauważyła

Renee.

Charlotte nigdy nie mogła się" wyszumieć". Lata jej dorastania przypadły na okres, w którym

rodzice byli niemal bez reszty pochłonięci doprowadzaniem hotelu do kwitnącego stanu, toteż

opieka nad młodszymi dziećmi w naturalny sposób spadła częściowo

. na barki naj starszej córki. Charlotte nigdy się z tego powodu nie skarżyła, lubiła nawet

zajmować się siostrami. Kiedy jednak z czasem wzięła na siebie trud kierowania rodzinnym

przedsięwzięciem, w jej sercu zrodził się cień pretensji o to, że siostry nie doceniają jej

poświęceń.

Nie, żeby brakowało jej osobistego życia. Gdyby naprawdę chciała wyjść za mąż, wybrałaby dla

siebie inną drogę. Ponad wszystko stawiała interes rodziny i Hotelu Marchand, wolałaby jedynie,

by jej trud był bardziej doceniany.

- Nie martw się, Charlotte - rzekła czule Sylvie, kładąc rękę na jej dłoni. - Razem pokonamy

wszystkie przeciwności. Po tym, co nas spotkałó w ostatnich latach, stałyśmy się sobie jeszcze

bliższe.

W pewnym stopniu tak. Najpierw śmierć ojca, potem katastrofalna powódź spowodowana

huraganem Katrina, i wreszcie choroba matki. Ta ostatnia sprowadziła Renee i Melanie z

powrotem do Nowego Orleanu. Ostatnio jednak Charlotte nie mogła oprzeć się wrażeniu, że

Melanie myśli o wyjeździe. Dałaby wiele, by się dowiedzieć, cą się dzieje w sercu najmłodszej

siostry.

- Nie martw się o Melanie - podjęła Sylvie. - Ona jest z nas wszystkich naj twardsza i

najodpomiejsza. Pamiętasz, jak odjechaliśmy bez· niej ż kempingu w Wielkim Kanionie? Kiedy

policjant zaprowadził nas do niej do leśniczówki, nasza Melanie siedziała jak mała księżniczka

wśród swoich admiratorów, zajadając się słodyczami i rysując obrazki. Pamiętam, jak jej tego

zazdrościłam .

- Dziwne, bo ja zapamiętałam to zupełnie inaczej - sprzeciwiła się Charlotte. - Odniosłam

wrażenie, że mimo całego zainteresowania jej osobą w leśniczówce siedziało smutne, zagubione i

przestraszone dziecko. I czułam się okropnie winna, że jej nie dopilnowałam.

- Bo ty zawsze bierzesz na siebie odpowiedzialność - krytycznym tonem stwierdziła Renee. - Ile

miałaś wtedy lat? Najwyżej szesnaście.

- Ale zachowywałaś się, jakbyś miała trzy razy więcej - dorzuciła Sylvie. - Zgadzam się z Renee.

Przestań uważać, że na twoich barkach spoczywa los i szczęście całej rodziny. I nie martw się

zawczasu o Melanie, bo może nie ma o co.

Charlotte pokiwała głową. W tym, co mówiły siostry, było wiele racji. Nie mogła się jednak

oprzeć wrażeniu, że Melanie ma jakieś kłopoty, ale jest zbyt dumna na to, by się zwierzyć i

poprosić o radę.

Po przyjściu do kuchni Melanie zajęła się przyrządzaniem sosu diabolo do czerwonego granika,

głównego dania sobotniego wieczornego menu. Popatrzyła spod oka na wchodzącego Roberta.

- Miałam dzisiaj sen - powiedziała.

- Ja ci się śniłem? - Rzuciłjej promienny uśmIech.

Tak.

- Też pomysł! Przyśnił mi się nowy przepis.

- Jaka szkoda! Miałem nadzieję, że śniłaś o mnie.

Znowu ten zachwycający uśmiech od ucha do ucha.

- Nic z tego. Moje sny dotyczą jedzenia. - Nie da się oczarować - Pozwolisz mi wypróbować

nowy przepis, czy mam opowiedzieć Charlotte o twoim spotkaniu z dziennikarką z "Times-

Picayune"?

- To szantaż? - Robert, nadal lekko uśmiechnięty, rzucił jej badawcze spojrzenie.

- Nie używajmy mocnych słów. Nazwijmy to próbą negocjacji.

.

- Nie mam nic do ukrycia.

- Zupełnie nic? Żadnych wstydliwych tajemnic?

Nie, to nie było przywidzenie. Twarz Roberta faktycznie oblała się ciemnym rumieńcem. Ten

facet coś ukrywa.

- Opowiesz o swoim śnie? - zapytał.

- To przepis głównie na walentynki, ale także na karnawał.

- A konkretnie?

- Ostrygi.

- Mogłem się domyślić - zauważył z ironią.

- Wilgotne i śliskie, soczyste ostrygi. Z szampanem i sosem mignon.

- Brzmi seksownie.

- W tym cała rzecz - przytaknęła. - Ale muszę nad tym jeszcze popracować.

- Podasz więcej szczegółów?

- Ostrygi podane na warstwie podgotowanych, lekko podsmażonych szparagów. - Niemal czuła,

jak umysł Roberta podąża nakreślonym przez nią szlakiem. - Przykryte z wierzchu pływającymi

w roztopionym maśle białymi truflami.

W oczach Roberta zapaliły się iskry erotycznego podniecenia.

- Masz perwersyjną wyobraźnię - powiedział, zniżając głos do szeptu.

Dookoła uwijali się kuchenni i podkuchenni, których obecność powinna ich krępować, a

tymczasem, odwrotnie - działała wręcz podniecająco.

Nie byli w stanie oderwać od siebie oczu. Zaskoczona narastającym napięciem, Melanie zaczęła

się cofać, aż natrafiła plecami na kant kuchennego blatu.

- Coś się pali.

- Gdzie? - mruknęła niezbyt przytomnie.

Robert ruchem głowy wskazał piec i w tej samej chwili poczuła zapach spalenizny. Jej sos!

W swym erotycznym transie zapomniała o mieszaniu sosu, który zaczął się przypalać. Rzuciła

się, żeby zdjąć go z ognia, ale w zdenerwowaniu trąciła łokciem długą rączkę rondla, a ten

przewrócił się i spadł z hukiem na podłogę, opryskując wrzącym sosemjej nogi. Akurat dziś,

kiedy zamiast spodni ma na sobie spódnicę.

Wrzasnęła z bólu. Zanim jednak zdążyła cokolwiek zrobić, Robert chwycił ją w ramiona.

Zrzuciwszy z jej stóp drewniaki, zaniósł Melanie do wielkiego, aluminiowego zlewu, gdzie pod

strumieniem zimnej wody zmył sos z poparzonej stopy.

Chłodna woda natychmiast przyniosła jej ulgę. Melanie spoczęła bezwładnie w ramionach

Roberta, który zdawał się nie odczuwać ciężaru jej ponad sześćdziesięciu kilogramów. Kątem

oka zobaczyła czyjeś ręce podnoszące zrzucony rondel.

- Zostawcie, sama po sobie posprzątam.

- Cicho bądź! - powiedział zdecydowanym tonem.

Wobec tego umilkła.

Owinąwszy jej stopy czystymi kuchennymi ręcznikami, skierował się do wyjścia.

- Mogę iść.

- Wiem.

- No to postaw mnie na nogi.

. - Za chwilę.

- Uszkodzisz sobie kręgosłup.

- Zaryzykuję.

- Ale z ciebie uparciuch!

- I kto to mówi.

Kiedy Robert wynosił ją z kuchni na oczach całego personelu, młody pomocnik Raoul

pracowicie wycierał z podłogi rozlany sos.

- Strasznie przepraszam - powiedziała skruszonym głosem.

Chłopak rzucił jej nieśmiały uśmiech, po czym zawstydzony spuścił oczy i zaczął jeszcze

energiczniej szorować podłogę.

- O rany! - mruknęła pod nosem. - Ten mały chyba się we mnie podkochuje.

- To ty nie wiesz, że cały męski personel kuchni czuje do ciebie miętę? - zaśmiał się Robert.

- Naprawdę? - Była autentycznie zdziwiona. Zarazem uprzytomniła sobie, iż faktycznie często

czuła na sobie spojrzenia zatrudnionych w kuchni mężczyzn.

- Nie wiedziałaś?

- Nie. Allison też? - zapytała, głównie po to, aby nie myśleć o fizycznej bliskości trzymającego ją

w ramionach Roberta. Allison był pierwszym pomocnikiem głównego cukiernika.

- Allison nie, ale poza nim wszyscy. - Otworzywszy łokciem drzwi biura, Robert wniósł Melanie

do środka.

Miała ochotę zapytać: "Łącznie z tobą?", ale bała się, że Robert powie "Tak", a ona nie będzie

wiedziała, jak zareagować.

Robert tymczaselp posadził ją ostrożnie w fotelu za rozległym biurkiem z tekowego drzewa,

które należało do rodziny Marchandów od paru pokoleń. Na biurku panował idealny porządek.

Papiery były poukładane w równe stosy. Podobny ład zauważyła na półce z książkami

kucharskimi i fachoWYmi poradnikami. Nawet kosz na śmieci został niedawno opróżniony.

Poczuła kojarzący się z lasem, typowo męski zapach, który wniknął w tweedowe obicie fotela i

teraz drażnił jej zmysł powonienia, jakby mówił: "Mogę być twój".

Melanie nie była osobą obojętną na głos instynktu. Wprawdzie rozsądek nadal podpowiadał jej,

ż

e Robert nie jest odpowiednim dla niej mężczyzną, to jednak zmysły mówiły· coś wręcz odwrot-

nego.

Ukląkł przed nią na dywaniku domowej roboty i z czułością podniósł jej lewą stopę.

- To moja wina, bo odwróciłem twoją uwagę od pracy - powiedział.

- Daj spokój! - zaprotestowała. - Tylko tego brakowało, żebyś się okazał jednym z nich.

- Jednym z nich? Kogo masz na myśli?

- Urodzonych męczenników, który biorą na siebie wszystkie winy i za wszystko czują się

odpowiedzialni. Takich jak Charlotle. To nie twoja wina, że nie patrzyłam, co robię.

- Ale jestem szefem i odpowiadam za wszystko, co się w kuchni dzieje.

- Nie możesz odpowiadać za wszystko. To się stało przypadkiem.

- Coś ci powiem - powiedział z tajemniczym uśmiechem, delikatnie głaszcząc jej stopę. - Zda-

niem niektórych nic nie dzieje się przypadkiem.

- Sugerujesz, że celowo wylałam sobie wrzący sos na nogi, żebyś zaniósł mnie do biura?

- A nie było tak?

- Nie wiem jak ty, ale co do mnie, to nigdy nie działam z wyrachowania. Może jeszcze tego nie

zauważyłeś, ale jestem raczej w gorącej wodzie kąpana.

W pierwszym odruchu chciała cofnąć stopę, ale tylko przygryzła wargi. I to bynajmniej nie z

bólu, ale ponieważ dotykjego rąk sp~ąwiałjej rtiespodziewaną przyjemność. A gdy Robert zaczął

ostrożnie zdejmować z oparzonej nogi papierowe ręczniki, zdała sobie sprawę, jak bardzo

bliskość tego mężczyzny działa

na jej zmysły.

.

- Wysuń dolną szufladę - poprosił, wskazując głową prawą część biurka. - Mam tąm podręczną

apteczkę·

Przechyliwszy się przez oparcie fotela, otworzyła wskazaną szufladę i wyjęła z niej .pudełko.

Kiedy podawała je Robertowi, ich palce otarły się o siebie, a ona poczuła coś bardzo zbliżonego

do elektrycznego wyładowania. Robert udał, że jest całkowicie zajęty wyjmowaniem z pudła i

otwieraniem słoika z maścią na oparzenia.

- Na moje oko są to oparzenia najwyżej pierwszego stopnia - zauważył, rozsmarowując kojącą

maść i opatrując oparzone miejsca bandażem. - Jak dobrze pójdzie, unikniesz bąbli.

- Obyś miał rację - powiedziała dziwnie nieobecnym głosem. Każde dotknięcie jego palców

wprawiało ją w mimowolne drżenie.

Kiedy po skończonym zabiegu Robert podniósł głowę, w jego oczach zobaczyła nieskrywane

pożądanie. Zapragnęła nagle, aby ją pocałował. Melanie nie miała zwyczaju hamować swoich

odruchów. W pełni świadoma tego, co robi, pochyliła się ku niemu z lekko otwartymi ustami,

mając nadzieję, że Robert nie oprze się oczywistej zachęcie.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Niech to wszyscy diabli! Nie powinien był jej pocałować.

Cóż, kiedy pokusa była.zbyt silna. Trwająca od czterech miesięcy walka z emocjami wyczerpała

jego wolę oporu. Czuł się jak owładnięty jednym pragnieniem jaskiniowiec, mający w zasięgu

ręki zachwycający przedmiot pożądania. Słowem, był bliski złożenia broni. Potem wróci do

swego dziennika i będzie musiał długo pisać, zanim uda się ujarzmić szalejącego w nim dzikusa.

Za swą słabość obwiniał diabelski sos, który doprowadził do tego, że znalazł się z Melanie sam

na sam. I ten równie diabelski błysk w jej oczach, z jakim pochyliła nad nim swoje. pełne wargi.

Przede

. wszystkim jednak winił samego siebie. Za zbyt długą abstynencję, która osłabiła jego wolę i

wydała na pastwę testosteronu. W przeciwnym razie nie zapomniałby, iż Melanie Marchand jest

córką pracodawczyni i jeżeli sprawy potoczą się w złą stronę, to on straci pracę, a nie ona.

Wargi Melanie otworzyły się odrobinkę szerzej, ukazując czubek języka. Wiedział, iż rzuca na

jedną kartę całą swoją karierę, lecz było mu to obojętne. Wyciągnął ręce i zerwał elastyczną

opaskę z jej końskiego ogona, uwalniając kaskadę ciemnych, jedwabistych włosów. Ujrzał

naprzeciw siebie jej rozszerzone źrenice i przywarł ustami do jej ust.

Melanie wydała ciche, pełne zadowolenia westchnienie, a jej ciało wyprężyło się. Pachniała roz-

kosznie papryką i selerem.

Ujął jej twarz w dłonie, zaskoczony delikatnością jej skóry. Jej włosy, te jedwabiste nitki koloru

hebanu, owinęły mu się wokół palców. Melanie zarzuciła mu ręce na szyję, przedłużając

pocałunek. Robert czuł, że płonie. Wsunąwszy palce w jej włosy, poddał się całkowicie

rozkoszy. Spełniały się oto jego senne marzenia. Całował realną Melanie, a ona namiętnie, bez

skrępowania odpowiadała najego pocałunki.

- Melanie! - jęknął. Najchętniej zaniósłby ją na kanapę. Przed szaleństwem broniły go już tylko

słabnące z każdą chwilą resztki rozsądku. - Melanie! - powtórzył, nie bardzo wiedząc, co chce

powiedzieć. Więc rzucił jej tylko gorące, błagalne spojrzenie, które mówiło: "Jeśli natychmiast

nie przestaniesz, nie będę miał innego wyjścia, jak posiąść cię tutaj, zaraz, i niech szlag trafi cały

ś

wiat".

W tej samej chwili zapukano do drzwi. Melanie i Robert odskoczyli od siebie, a zaraz potem w

uchylonych drzwiach ukazała się głowa Jean-Paula.

- Szefie, kuchnia ledwo nadąża z podawaniem potraw. Czy Melanie czuje się na tyle dobrze,

ż

eby wrócić do pracy?

Melanie wyszła z kuchni dobrze po północy. Przez kilka ostatnich godzin pracowała jak w

transie, myśląc tylko o upajającym pocałunku.

Nigdy nie wątpiła, że Robert umie całować, a jego pocałunki muszą być władcze i namiętne.

Wszystko to się sprawdziło, natomiast nie przewidziała nieoczekiwanej czułości w pieszczocie

jego warg. Zastanawiała się, do czego by doszło, gdyby Jean-Paul im nie przeszkodził. Jego

pojawienie się zapewne uchroniło ją od popełnienia kolejnego życiowego błędu.

Kiedy wyszła na hotelowy dziedziniec, trzymając w ręku kluczyki od samochodu, ku swemu

zdziwieniu ujrzała siedzącą na żeliwnej ogrodowej ławce Charlotte. Dziedziniec tonął w

płynącym z wnętrza hotelu przyćmionym świetle, a w górze, ha granatowym niebie, jarzyły się

gwiazdy. Charlotte była rannym ptaszkiem, za to wcześnie chodziła spać. Rzadko wracała do

domu później j ak o dziesiątej. Co j ą tak długo zatrzymało? Melanie ruszyła w jej stronę·

- Hej, Char!

- Jak się masz, Melanie?

- Co tu robisz sama w środku nocy? Dlaczego nie idziesz do domu?

- Jakoś nie mogę przestać myśleć o naszych sprawach.

Powiał chłodny wiatr i Charlotte mocniej otuliła się swetrem. Najej twarzy malował się wyraz

troski, który zaniepokoił Melanie.

- Przyniosę ci z kuchni gorącego mleka - zaproponowała. - To ci pomoże zasnąć.

- Nie, dziękuję, nic mi nie jest. Zaraz pojadę do domu.

- Nie najlepiej wyglądasz. Musisz być przemęczona.

- Bo trochę jestem. Rozmyślałam o tym, że zaczynamy wychodzić na prostą, mama czuje się

dobrze, hotel prosperuje, tylko ja nie jestem już tak młoda jak kiedyś.

- Nie przesadzaj, jesteś wciąż młoda. - Melanie usiadła obok siostry. Nieoczekiwane wyznanie

Charlotte zaskoczyło ją i wzruszyło. Najstarsza siostra nie miała zwyczaju przyznawać się do

słabości. - Coś cię gnębi?

- Mnie? - smutno zaśmiała się Charlotte. - Zwykle to ja jestem od tego, żeby dowiadywać się, co

was gnębi.

- A czego byś się chciała ode mnie dowiedzieć?

- Wydajesz mi się ostatnio dziwnie przygnębiona. Normalnie jesteś taka pogodna.

- Nie jestem przygnębiona - odruchowo zaprzeczyła Melanie, ale zaraz zdała sobie sprawę, że od

pewnego czasu rzeczywiście chodzi smętna, nie mogąc sobie poradzić z emocjami, jakie budzi w

niej Robert LeSoeur.

- Może raczej nieobecna duchem - poprawiła się Charlotte. - Jakby cię dręczył trudny do

rozwiązania problem. Chcesz o tym pogadać?

Melanie zdjęła przytrzymującą jej włosy elastyczną opaskę i włożyła ją sobie na rękę, niczym

bransoletkę. Przez cały wieczór w hotelowej kuchni panowało istne szaleństwo. W momencie

największego natężenia pracy Robert starał się jej pomóc, ale swą obecnością tylko rozpraszał jej

uwagę. Raz po raz rzucała mu ukradkowe spojrzenia albo zastygała z wrażenia, kiedy poczuła

obok siebie jego zdradziecko pociągający, męski zapach.

Chciała powiedzieć: "Dostaję wariactwa na punkcie Roberta LeSoeura. Nie umiem sobie z tym

poradzić. Jeśli chcesz mi pomóc, wymów mu posadę". Zamiast tego spytała:

- Dlaczego ty z mamą nie zaproponowałyście mi stanowiska szefa kuchni?

Melanie od czterech miesięcy nosiła się z tym pytaniem, ale była zbyt urażona, aby je otwarcie

postawić, a poza tym zbyt zajęta udawaniem, że ma to w nosie. Teraz jednak nadszedł

odpowiedni moment na poruszenie bolesnej dla niej sprawy.

- Zastanawiałyśmy się nad tym.

- Ale w końcu wynajęłyście obcego człowieka. Dlaczego? Uważacie, że nie dałabym sobie rady?

- Nie, wcale nie.

- No to dlaczego?

Charlotte podniosła do ust splecione palce obu dłoni. Melanie dobrze znała ten gest i wiedziała,

ż

e siostra szuka odpowiednich słów dla wyrażenia nieprzyjemnej prawdy. Jej pełne rozmysłu

opanowanie zirytowało Melanie.

- Nad czym się zastanawiasz? Wal prosto z mostu.

- Ja tylko ... - zająknęła się Charlotte.

- Wiem, wiem. Musiałaś sobie najpierw starannie ułożyć odpowiedź. Czy nie możesz choć raz

okazać trochę spontaniczności?

- Naprawdę tego chcesz?

- Tak.

- No dobrze. Uważałyśmy, że znudzi cię nadmiar biurowej pracy. Ze swoim twórczym

usposobieniem miałabyś tego dosyć po paru tygodniach.

- Inaczej mówiąc, nie jestem wystarczająco odpowiedzialna.

- Tego nie powiedziałam. - Charlotte zamilkła, a po zastanowieniu rzekła: - Sądziłyśmy, że ciężar

biurowej pracy zniechęci cię do pracy w hotelu i skłoni do szybkiego wyjazdu. Zresztą wcale nie

było jasne, czy chcesz być szefem kuchni i myślisz na serio o osiedleniu się na stałe w Nowym

Orleanie. O ile wiem, nadal trzymasz swoje bostońskie mieszkanie.

Melanie chciała zaprotestować, lecz nie mogła odmówić siostrze racji. Poczucie, że może zawsze

wrócić do wynajmowanego w Bostonie mieszkania, dawało jej poczucie wewnętrznej swobody.

Zarazem jednak bolało ją, iż najbliższe osoby uważają, że nie można na niej polegać.

- Więc zamiast postrzelonej Melanie wolałyście zatrudnić kogoś z zewnątrz?

- Bądź sprawiedliwa. Sama wiesz, że nigdy nie byłaś wzorem wytrwałości. Ile razy zmieniałaś

studia, zanim zdecydowałaś się pójść do. szkoły kucharskiej?

- No dobrze, pięć razy, ale czy to moja wina, że rodzice pchali mnie na uniwersytet, kiedy ja od

początku marzyłam o gotowaniu? Zresztą na studiach każdy bywa trochę lekkomyślny.

- Ja nie.

- Oczywiście, że nie ty. Nasza święta Charlotte nigdy nie zboczyła z właściwej drogi.

- Zastanów się, kochanie. - Charlotte puściła mimo uszu kąśliwą uwagę siostry. - Przez całe

dorosłe życie zmieniasz posady i mężczyzn jak rękawiczki. Za Davida wyszłaś, prawie go nie

znając, i równie szybko się rozwiodłaś. Jesteś wiecznie zadłużona. Nie masz ani centa

oszczędności. - Przerwał~ na moment dla nabrania tchu, po czym ciągnęła: - Mnie nic do tego.

Jesteś dorosła i masz prawo robić, co ci się podoba, ale ja wszystkie swoje siły poświęciłam temu

hotelowi i kiedy kogoś zatrudniam, muszę mieć pewność, że mnie nie zawiedzie. Chciałaś

usłyszeć prawdę, więc jestem szczera. Nie zaproponowałyśmy ci posady szefa, bo wiedziałyśmy,

ż

e nie można na ciebie liczyć.

No i doczekała się! Żywić podejrzenia to jednak nie to samo, co usłyszeć gorzką prawdę

powiedzianą wprost, do tego przez najbliższą osobę! Melanie była zdruzgotana. Miała ochotę

Wybuchnąć płaczem. Zdołała się jednak opanować.

- Musiałaś się fajnie poczuć, no nie? Chyba pierwszy raz w życiu powiedziałaś, co ci leży na

sercu bez obwijania w bawełnę - wypaliła, uciekając się do starej zasady, zgodnie z którą atak

jest najlepszą formą obrony.

- Nie pouczaj mnie, moja droga, bo połowa twoich kłopotów bierze się właśnie stąd, że najpierw

mówisz, a dopiero potem myślisz - obruszyła się Charlotte.

- A ty przez to swoje ciągłe zastanawianie się nad wszystkim prowadzisz życie, którego nigdy

sama byś' nie wybrała.

- To nieprawda, lubię swoje życie.

- Szczerze? - Melanie wydęła wargi. - A może tak ci zależy na tym, żeby broń Boże nie popełnić

czegoś niewłaściwego i nikogo nie zawieść, że nie przyjdzie ci nawet do głowy zastanowić się,

czego sama byś w życiu chciała.

Charlotte milczała, ale widać było, że z trudem panuje nad gniewem. Melanie natychmiast

pożałowała swoich słów. Charlotte miała najlepsze intencje, nie chciała jej dotknąć. Po prostu

tak już jest, że każda z nich ma inne podejście do życia.

- Przepraszam! - zawołała. - Chciałam cię rozbawić, a tymczasem sprawiłam ci przykrość.

- Ja też przepraszam - odparła Charlotte, wyciągając do siostry ramiona. - Chodź, uściskaj mnie.

Objęły się.

- Postaram się poprawić.

- Wystarczy, kochanie, jeśli będziesz po prostu sobą·

- Staram się, ale od pewnego czasu nie'czuję się najlepiej w swojej dawnej skórze - z

westchnieniem wyznała Melanie.

- To pewnie sprawa tych trzech dziesiątek. Zbliża się trzydziestka, a to zwykle podsuwa

krytyczne myśli na własny temat.

- I kto to mówi! - Melanie się zaśmiała.

- Pamiętaj w każdym razie, że gdybyś miała ochotę pogadać od serca, zawsze możesz na rńnie

liczyć.

- Dziękuję.

- Cieszę się, że wyjaśniłyśmy sobie tamtą sprawę - rzekła Charlotte.

- Ja też. - Uśmiechnęły się do siebie, całkowicie pogodzone. - Mam jeszcze jedno pytanie.

- Tak?

- Czy gdyby Robert z jakiegoś powodu zdecydował się odejść, wzięłybyście pod uwagę moją

kandydaturę?

- Czemu nie. Ale nic nie wskazuje na to, żeby Robert zamierzał nas opuścić. Słyszałam, jak

mówił Lucowi, że myśli o kupnie domu w Nowym Orleanie. - Narawdę? - Melanie zmarkotniała.

Prawdę mówiąc, nie bardzo wiedziała, czego chce. Z jednej strony byłoby przyjemnie zostać

szefową kuchni, ale Charlotte miała rację, mówiąc, iżprowadzenie restauracji wymaga

szczególnych umiejętności, które Robert niewątpliwie posiada. Co w takim razie ona ma ze sobą

zrobić?

Nazajutrz czekała Melanie wielka niespodzianka. Natychmiast po wejściu do kuchni zauważyła,

ż

e jej indyk w czekoladzie figuruje na kuchennej tablicy jako danie dnia. Więc jednak

zwyciężyła. Robert złożył broń.

- Powinnam była wcześniej poparzyć sobie nogi - mruknęła pod nosem.

- Co mówisz? - zapytał Jean-Paul.

- Skąd na tablicy ten czekoladowy indyk?

- Myślałem, że podpisaliście zawieszenie broni - roześmiał się mężczyzna.

- Niezupełnie. - Nie chciała sprawiać wrażenia, że jej stosunki z Robertem uległy poprawie.

Nadal uważała szefa kuchni za swego rywala.

- Nie wiem, do czego doszło między wami wczoraj w biurze szefa, ale wygląda na to, że

odniosłaś zwycięstwo.

- Do niczego nie doszło.

- W każdym razie postawiłaś na swoim, a LeSoeur łatwo się nie poddaje.

Hm, to prawda. Rzecz warta zastanowienia.

W trakcie wkładania fartucha usłyszała miarowe poskrzypywanie krokodylowych butów

Roberta. Rozpoznałaby jego kroki w naj gęstszym tłumie. Był to zdecydowany chód człowieka,

który nigdy się nie myli i nigdy nie ustępuje.

A jednak w sprawie indyka poszedł na ustępstwo.

Zgodził się dać jej szansę, kładąc na szali swą opinię. Jej były mąż David nigdy by się na to nie

zdobył. Za żadne skarby nie cofnąłby raz podjętej decyzji, choćby mu pokazano czarno na

białym, że nie ma racji. No, chyba że miałby coś do zyskania.

Czy Robert jest bezinteresowny? Może ma nadzieję coś w zamian zyskać? Czy kierują nim

ukryte motywy? Obejrzała się i lekko podskoczyła, widząc, że Robert stoi tuż za nią. Patrzyli na

siebie przez długą chwilę.

- Jak mam to rozumieć? - zapytała, wskazując napis na tablicy. - Wprowadzasz do menu

czekoladowego indyka?

- Tylko na próbę - odparł. - Zrezygnuję z niego, jeśli nie będzie się sprzedawał.

- Ale dlaczego zgodziłeś się spróbować?

- Zrobiłem rachunek sumienia i doszedłem do wniosku, że powinienem dać ci szansę. O ostatecz-

nym losie nowego dania niech zadecydują goście.

To ci dopiero! A co będzie, jeśli jej wymyślna potrawa poniesie druzgocącą klęskę? I dlaczego

Robert postanowił być dla niej miły?

- Ale co cię skłoniło do zmiany zdania? - Robert tylko wzruszył ramionami: - Chyba się

domyślam - dodała szeptem. - Chodzi o wczoraj.

- Tak sądzisz? - zapytał również szeptem, lustrując ją wzrokiem.

- Czujesz się winny, bo wykorzystałeś moment mojej słabości.

- Owszem, czuję się winny - przyznał. - Ale nie to mnie skłoniło do zmiany zdania.

Gdzieś w tle trwała gorączkowa kuchenna praca, w powietrzu unosiły się rozkoszne zapachy

czosnku, cebuli i papryki, lecz Melanie prawie nie była tego świadoma. Zapatrzona w

twarz'Roberta, miała w tej chwili tylko jedną myśl w głowie: "Uwaga, on może być dla ciebie

niebezpieczny!".

Ale gdy tak patrzyła, dostrzegła w jego oczach wyraz, który ją zaskoczył i zdziwił: wyraz

smutku, zagubienia czy melancholii - czegoś, w każdym razie, bardzo jej bliskiego i głęboko

poruszającego. Ją także często prześladowało uczucie smutku i zagubienia. Jednakże twarz

Roberta nagle się zmieniła, a na jego usta wypłynął ten jego uwodzicielski uśmiech. Nie była już

pewna, czy tamto wrażenie nie było jedynie wytworem jej wyobraźni.

- Jak stopa?

Spojrzała na swoje nogi. Kiedy rano zdjęła bandaż, po oparzeniu zostało tylko lekkie zaczerwie-

meme.

- Nie boli. Dzięki twojej szybkiej pomocy.

- Cieszę się. - Zapadło niezręczne milczenie.

- Indyk czeka - powiedział po chwili Robert, wskazując leżącego na blacie ptaka.

- Usiłujesz mi się podlizać? - spytała podejrzliwie. - Właściwie dlaczego?

- Bo czuję się winny.

Więc jednak. Jeszcze nie narodził się mężczyzna, który bez szczególnego powodu przyznałby się

do popełnienia błędu.

- Aha! - powiedziała, zakładając ręce na piersi.

- Obiecaj, że to, co było wczoraj, więcej się nie powtórzy.

- Żadnego całowania?

- Tak.

- Dlaczego? - Z jednej strony, była tego samego zdania co on, ale z drugiej, miała idiotyczną

chęć, aby znowu go pocałować.

- Nie możemy dawać pracownikom złego przykładu.

- Marny wykręt.

- Bo miałoby to zły wpływa na jakość naszej pracy. Zwłaszcza biorąc pod uwagę stałe tarcia mię-

dzy nami.

- Dlaczego uważasz, że nasze stosunki nie mogłyby się ułożyć?

Robert spoważniał.

- Różnimy się jak dzień od nocy. Jedyne, co mogłoby nas połączyć, to gorący seks.

- I co w tym złego?

- Bo prędzej czy później zawsze odzywają się emocje. Nie ma seksu bez komplikacji.

- Nie wiesz, z czego rezygnujesz.

Robert smutno się uśmiechnął.

- Tu masz rację.

- Przyznaj, że się mnie boisz.

- Jeszcze jak!

- Dlaczego?

- Bo jesteś zbyt wspaniałą kobietą, nie na moje siły.

- Czy ma to być komplement, czy zarzut?

- Ja lubię życie uporządkowane, dobrze zorganizowane, przewidywalne.

- To wiem. Urzędowanie w naszej kuchni zacząłeś od opatrzenia półek etykietami, a na

fartuchach kazałeś wyszyć imiona pracowników. Ale zdradzę ci pewien sekret. - Przysunęła się

tak, że wargami niemal dotykała jego ucha. - Przewidywalność to nuda.

Nie, nie pomyliła się - przez ciało Roberta przebiegł dreszcz. A więc trzyma go w ręku. Może go

mieć, kiedy zechce. Pozostaje pytanie, czy rzeczywiście ma na niego ochotę·

- Ale daje poczucie bezpieczeństwa - odparł Robert.

- Do diabła z poczuciem bezpieczeństwa.

- Z chaosu nie może wyniknąć nić dobrego.

- Skąd ta pewność?

- Chaos prowadzi do bałaganu.

- I co w tym złego?

- Traci się kontrolę nad własnym życiem.

Melanie uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Tu cię boli. Masz obsesję na punkcie kontroli.

- A ty na punkcie pakowania się w kłopoty.

- Wypytywałeś o mnie moją rodzinę.

- Nie musiałem nikogo wypytywać, sam się domyśliłem, jakie z ciebie ziółko.

Melanie odwróciła się i przeszła do tej części kuchni, gdzie przygotowywano potrawy.

- Chodź mi pomóc - powiedziała. Była pewna, że Robert pójdzie za nią.

- Przywykłaś do tego, że wszystko musi się układać po twojej myśli - powiedział, stając obok

niej.

- Tak? - mruknęła, zabierając się do mycia rąk.

- Nauczyłaś się, że dzięki urokowi wszystko będzie ci uchodzić.

- No i co w tym złego?

- Nie każdy zdaje sobie sprawę, że urok i szczerość to dwie różne rzeczy. Ile serc udało ci się

złamać tym twoim wyzywającym uśmiechem?

Melanie zastanowiła się. Ilu mężczyznom złamała serce? Nigdy się nad tym nie zastanawiała.

Czy chce. złamać serce Robertowi?

On tymczasem przysunął się do niej jeszcze bliżej niż wcześniej ona do niego i szepnął jej do

ucha:

- Mam dla ciebie złą wiadomość. Nie pójdę z tobą do łóżka, choćbyś uruchomiła wszystkie

swoje wdzięki.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Ku zaskoczeniu Roberta czekoladowy indyk zrobił furorę. Po przejrzeniu rachunków stwierdził,

ż

e zamówiło go czterdzieści siedem osób. Melanie miała rację, a on się mylił. Kto by

przypuszczał, że tak ekscentryczna potrawa zdobędzie aż tylu zwolenników?

Kto? Jego szalona, zbuntowana zastępczyni. Najwidoczniej nie docenił wyrafinowanych gustów

tutejszej klienteli.

Jeden zero dla Melanie. A właściwie remis, bo on też zdobył punkt, oświadczając, że nie pójdzie

z nią do łóżka.

Była tym całkowicie zaskoczona. W jej oczach odmalowało się zdziwienie i niedowierzanie. Nie

mieściło się jej w głowie, że ktoś może się jej oprzeć. A więc remis. Do kogo należy następny

strzał?

To nie mecz. Przestań o niej myśleć i zabierz się do pracy. Robert lubił załatwiać papierkową

robotę późną nocą, kiedy pracownicy kuchni porozchodzili się do domów. Cisza i spokój działały

na niego kojąco. Wypisał zamówienie na dziesięć skrzynek fety i tyleż gorzkiej czekolady.

Czekoladowy indyk wszedł do regularnego menu restauracji. Robert upił

łyk wystygłej kawy i włączył pilotem radio. Miał dziś ochotę posłuchać muzyki. Szybkiej,

lekkiej muzyki. Przeskakując kanały, natrafił na "Szaloną dziewczynę", piosenkę zespołu Trogs,

która w oczywisty sposób kojarzyła mu się z Melanie.

Wrócił do swoich formularzy, słuchając jednym uchem muzyki, kiedy z kuchni dobiegły go

jakieś szmery. Kto to może być, przecież wszyscy już wyszli? Natychmiast przyszły mu do

głowy niefortunne wydarzenia, jakie ostatnimi czasy miały miejsce w hotelu, i nadstawił uszu.

Z suchej spiżami dobiegł go głuchy łoskot. Czyżby do kuchennych pomieszczeń zakradł się zło-

dziej?

Odsunął fotel i wstał od biurka, rozglądając się za czymś, co mogłoby posłużyć za broń. Nie

znalazłszy niczego odpowiedniego, postanowił zajrzeć do kuchni i uzbroić się w solidny wałek

do ciasta.

Ze spiżami nadal dochodziły podejrzane odgłosy. Drzwi lekko skrzypnęły, kiedy wychodził na

korytarz. Dotarłszy na palcach do kuchni, wybrał największy wałek i z uniesioną ręką skierował

się do spiżami.

- Nie ruszać się! - zawołał, gwałtownym ruchem otwierając drzwi.

Melanie wrzasnęła. Przez ułamek sekundy mierzyli się osłupiałym wzrokiem, po czym krzyknęli

równocześnie:

- Ach, to ty!

Melanie trzymała się obiema rekami za serce. Robert z wolna opuścił wałek.

- Co ty tu robisz? - powiedzieli równocześnie, po czym równocześnie parsknęli śmiechem.

- Aleś mnie przestraszył - powiedziała.

- Myślałem, że do spiżami zakradł się złodziej. O mało nie zdzieliłem cię tym wałkiem. - Robert

dopiero teraz zdał sobie sprawę, że zastał Melanie w trakcie rozładowywania piętrzących się na

wózku pudeł z przetworami. - Co to za paczki? - zapytał.

- Nocna dostawa. Wychodząc do domu, zobaczyłam paczki ustawione pod tylnymi drzwiami.

- Zamawialiśmy te rzeczy?

- Tak. Myślałam, że już cię nie ma. Powinieneś sprawdzić dzwonek przy drzwiach dla

dostawców, bo chyba nie działa. Dostawca musiał się zniechęcić i po prostu zostawił to pod

drzwiami.

- Sprawdzę jutro. - Odniósł wrażenie, że Melanie ma trochę niepewną minę. Boi się czegoś? Nie

doszła do siebie po jego wtargnięciu z wałkiem w ręku czy może nocne spotkanie VI ciasnym

pomieszczeniu wprawiło ją w zdenerwowanie? - Pomogę ci - powiedział, zakasując rękawy.

- Dam sobie radę. Wracaj do domu. - Wyjąwszy z otwartego pudła kilka słoików pikli, odwróciła

się do niego tyłem, aby je odstawić na dolną półkę.

- Dobry szef nie schodzi z posterunku, dopóki ostatni pracownik nie opuści pokładu - oświadczył

Robert, wpatrując się w jej wypięty tyłeczek.

- A ja słyszałam, że dobry pracownik nie wychodzi z pracy przed swoim szefem.

Robert parsknął śmiechem.

- No to pewnie żadne z nas nie wyjdzie dziś z hotelu.

Sięgnął do pudła po kolejne słoiki, a odstawiając je na półkę, niechcący dotknął jej biustu.

Mrowie przeszło mu po plecach.

- Dziękuję za pomoc, ale wolałabym skończyć sama. W kwadrans się z tym uwinę.

- Zostały jeszcze cztery pudła.

- Szybciej mi idzie, kiedy pracuję sama. Mam swój system.

- Denerwuje cię moja obecność?

- Co też ci przyszło do głowy! - obruszyła się, zabierając się do otwierania kolejnego pojemnika.

- Więc dlaczego odskoczyłaś, kiedy przypadkiem cię dotknąłem?

- Bo nie lubię, jak ktoś ogranicza moje ruchy.

- Ale wczoraj ci to nie przeszkadzało.

- To było co innego.

- Wiesz, co ci powiem? Mam nieodparte wrażenie, że pocałowałaś mnie po to, aby ukryć zdener-

wowanie.

- Głupstwa pleciesz. A poza tym to ty mnie pocałowałeś, a nie ja ciebie.

- Ale nie miałaś nic przeciwko temu.

- No i co z tego?

- No więc jak, pozwolisz, żebym ci pomógł, - czy nie?

- A daj mi spokój! - zawołała, kierując się ku drzwiom.

- Dokąd się wybierasz?

- Zostawiam cię, żebyś mógł sam ta skończyć, skoro w swojej manir kontrolowania wszystkich i

wszystkiego nie masz do mnie nawet na tyle zaufania, żeby pozwolić mi poustawiać słoiki. -

- Ależ mam do ciebie absolutne zaufanie - zapewnił ją.

- Ja tam tego nie czuję.

- A czy nie wmawiasz sobie, że nie mam do ciebie zaufania, ponieważ sama nie ufasz sobie?

- Co za bzdury! - zaprzecźyła, ale fakt, iż umkllęła spojrzeniem w bok, upewnił go, że potrącił

czułą nutę·

Oboje sięgnęli jednocześnie po tę samą puszkę pomidorów i ich ręce się zetknęły. Melanie

odskoczyła jak przestraszona kotka.

- Wiesz co? - pojednawczym tonem zaproponował Robert. - Ja będę wyjmował puszki z pudła, a

ty ustawiaj je na półce. Tak będzie szybciej.

Zabrali się do roboty. Robert starał się nie zwracać uwagi na jej pełne wdzięku ruchy ani na to,

jak jej związane w koński ogon włosy fniwają na boki, odsłaniając szyję. Rozpaczliwie odsuwał

od siebie narzucające się z niebezpieczną siłą erotyczne myśli.

Słoje majonezu, wielkie puszki oliwek, butle ketchupu. Na koniec wszystkie pudła zostały opróż-

nione. Kiedy Melanie wyprostowała się i spojrzała na niego, Robertowi gwałtownie zabiło serce.

Góra lodowa zaczyna topnieć.

Ona jest tak piękna! Tak pełna czaru! Ma miękkie wargi, jej oczy błyszczą, a oni stoją naprzeciw

siebie w ciasnej spiżami i są zupełnie sami.

Jeśli ją teraz pocałuje, nikt się o tym nie dowie.

- Ale ty będziesz wiedział. I ona. Tak, ale nikt więcej.

- Całowałeś się kiedyś w spiżami? - szepnęła, odgadując jego myśli.

- Nie. A ty? Zresztą nie musisz odpowiadać. Nie jestem ciekaw twoich spiżarnianych romansów

..

- A szkoda, bo miałabym wiele do opowiadania.

- Oszczędź mi swoich opowieści - odparł, wciskając ręce w kieszenie spodni. Ogarnęła go

niezrozumiała zazdrość. Tymczasem Melanie przypatrywała mu się z nieukrywanym

rozbawieniem. - Co cię tak śmieszy?

- Ile masz lat? Trzydzieści jeden?

- Trzydzieści dwa.

- Zastanawiam się, jak to możliwe, że będąc szefem kuchni, dożyłeś trzydziestu dwóch lat, nie

figlując w spiżami.

- Chyba przez szacunek dla przetworów - odparł, lekko wzruszając ramionami.

Melanie zareagowała śmiechem, którego dźwięk rozpalił jego wyobraźnię.

- Co nie znaczy, że nie mam na swoim koncie innych wykroczeń - dodał.

- Na przykład?

- Pewnego razu kochałem się w windzie.

- Tuś mi zaimponował. Nigdy bym się tego po tobie nie spodziewała. A może byłeś sam w tej

windzie? No, przyznaj się!

- Nie, nie byłem sam. O co ci właściwie chodzi, Melanie? Naprawdę uważasz mnie za jakiegoś

dziwacznego odludka pozbawionego ludzkich uczuć?

- Nie, ale za człowieka, u którego potrzeba panowania nad sobą przerodziła się w manię. Niemal

zupełnie pozbawionego spontaniczności.

Trochę przesadziła, ale w zasadzie miała rację. Przez chwilę uważnie mu się przyglądała.

- Powiedz mi, co ci nie pozwala dać upustu emocjom? - podjęła. - Dlaczego zamykasz się w

sobie na wszystkie spusty?

Jej wpatrzone w niego oezy zdawały się mówić:

"Powiedz prawdę, nie zamierzam cię osądzać. Możesz mi zaufać".

On jednak bał się temu spojrzeniu zaufać. Jeszcze bardziej bał się samego siebie, swej nagłej

chęci opowiedzenia jej, co go ukształtowało. Skąd wzięła się w nim potrzeba ciągłego panowania

nad sobą·

Osierocony we wczesnym chłopięctwie, Robert przez całe życie walczył z przemożnym

uczuciem osamotnienia i wykorzenienia. I chociaż starał się z wszystkich sił zapomnieć o

tragedii swego dzieciństwa, nadal, w najmniej oczekiwanych momentach, ogarniało go uczucie

beznadziejnego smutku.

Dlatego, między innymi, Melanie tak bardzo go pociągała. Jej przyjazne, otwarte usposobienie

było niby witający przemarzniętego podróżnika ciepły ogień w kominku. Ona i jej kochająca się

rodzina uosabiały to wszystko, czego nigdy nie zaznał i do czego podświadomie tęsknił.

Poczucie więzi. Przynależności.

Słowa Melanie poruszyły Roberta do głębi. Jego samotne serce wyrywało się do niej.

Nieodparcie zapragnął jej ciepła. Niewiele myśląc, chwycił ją w ramiona i gorąco ją pocałował.

- Hm - westchnęła. - Dobrze całujesz.

- Nic nie mów - mruknął, zamykając jej usta następnym, jeszcze gorętszym pocałunkiem.

Głos rozsądku podpowiadał, że źle czyni, że już za chwilę będzie żałował własnej

lekkomyślności, ale nie zwracał na to uwagi.

Chwilo, trwaj! - pomyślał, sycąc się cudowną bliskością ciała Melanie. Wszystko poza tym prze-

stawało istnieć. Nie miał siły opierać się dłużej nieodpartej namiętności. Nie chciał się opierać.

Melanie szarpnęła się w jego ramionach. Robert niechętnie otworzył oczy i popatrzył na nią

nieprzytomnym wzrokiem.

- Co to było? - szepnęła.

- Co?

- Nic nie słyszałeś?

- Co miałem słyszeć? - Słyszał tylko głośne bicie własnego serca.

- Ktoś jest w kuchni - odparła Melanie.

Robert wyprostował się, obejrzał za siebie na drzwi spiżami i nastawił uszu.

- Ja nic nie słyszę.

- Cicho! - Położyła palec na ustach.

Oboje zastygli bez ruchu. Nagle usłyszeli szelest kroków. Szybkich, ukradkowych, bliskich.

- Myślisz, że to ... - zaczęła szeptem Melanie. W chwili gdy Robert obracał się, by podejść do

drzwi, ktoś zatrzasnął je od zewnątrz. Usłyszeli szczęk przekręcanego w zamku klucza.

Oboje rzucili się do drzwi i niemal równocześnie chwycili za klamkę.

Na próżno. Ktoś zamknął drzwi na klucz.

Było dobrze po północy. Mogli krzyczeć do woli o ratunek, nikt ich nie usłyszy. Znaleźli się w

pułapce.

Nie, to niemożliwe. To nie może być prawda. Melanie serce zamarło w piersiach. Zaschło jej w

gardle. Była znowu małą dziewczynką, która podczas wycieczki do Wielkiego Kanionu jechała

wciśnięta pomiędzy starsze siostry w kąt kempingowej przyczepy, nie mogąc nawet wyjrzeć

przez wysoko umieszczone okienko. Wspomnienie zamknięcia w klatce wróciło nagle z całą

siłą. Melanie poczuła, że się dusi. Krople potu wystąpiły jej na czoło. Zaniepokojony jej

bladością Robert chwycił ją za rękę.

- Co ci jest?

- Duszę się. Brakuje mi powietrza.

- Spójrz tam! - powiedział, wskazując palcem sufit. - Spiżarnia ma wentylację.

- Ale ja płonę.

- Zauważyłem.

Melanie rzuciła mu piorunujące spojrzenie.

- Nie rób sobie żartów. Jest mi gorąco z zupełnie innego powodu.

- Spróbuj się uspokoić. - Robert oderwał kawałek tektury od kartonu i zaczął ją wachlować. -

Oddychaj głęboko. Tak, dobrze. Nic ci się nie stanie.

- Jesteśmy zamknięci w klitce.

- Faktycznie jest ciasno, ale jakoś się prześpimy. Rozłożymy na podłodze tamte worki i zrobimy

sobie posłanie. A rano ktoś nas wypuści.

Robert miał rację. Panika nic nie pomoże, trzeba się wziąć w karby. Tylko jak to zrobić? Melanie

bezskutecznie usiłowała uspokoić przyspieszony oddech .. Rozglądając się po ciasnym

pomieszczeniu, miała wrażenie, że ściany coraz bardziej ją osaczają.

- Ratunku! - wrzasnęła na cały głos, waląc w drzwi pięściami. - Jesteśmy zamknięci w spiżami!

Niech ktoś nas wypuści!

- Daj spokój! - Robert wziął ją za ramiona i odciągnął od drzwi. - Nic nam nie grozi.

Jak to nic? Czy on nie rozumie? Melanie miała uczucie, jakby znalazła się na pokładzie tonącego

Titanica.

- Muszę się stąd wydostaĆ, muszę się stąd wydostać - powtarzała z maniackim uporem, nie

mogąc przestać.

Robert przyciągnął ją do siebie i mocno pocałował.

Pewnie robi to po to, żebym przestała histeryzować, pomyślała, ale jednocześnie odprężyła się i

poddała pieszczocie. Jej ciało rozluźniło się, usta rozchyliły.

Kto by pomyślał, że to pomaga na klaustrofobię?

No tak, ale całe nieszczęście zaczęło się właśnie od całowania. Nie daliby się zamknąć, gdyby

Robert jej nie pocałował.

Ich usta wprost idealnie do siebie pasowały. Melanie zaczynała czerpać z pocałunku

przyjemność. Oczu jednak nie przymknęła, obawiając się ponownego ataku klaustrofobii. Robert

też całował ją z otwartymi oczami - chciał widzieć, czy pocałunki faktycznie ją uspokajają. Ta

jego troskliwość wzruszyła Melanie, a zarazem podziałała na nią podniecająco.

Chyba jeszcze nigdyniczyje pocałunki nie zrobiły na niej takiego wrażenia. Obudziły istną burzę

namiętności. Było to doprawdy zdumiewające, zważywszy, iż miała blisko trzydzieści lat, a za

sobą małżeństwo i liczne romanse.

Dzisiejszy pocałunek był jeszcze bardziej cudowny niż wczorajszy. Z gardła Roberta wydobył

się cichy jęk. Mocno ją obejmował, a ona nie pozostała mu dłużna, oplatając palcami' jego głowę

i szyję.

- Och, Melanie - wyszeptał.

Melanie czuła, że traci nad sobą kontrolę. Pożądanie walczyło w niej o lepsze z poczuciem winy.

Miała ochotę wybuchnąć śmiechem. Albo rozpłakać się. Albo uciekać. Tak zwykle postępowała,

gdy nie była pewna swoich pragnień. Tyle że dziś droga ucieczki została odcięta. Nie ma rady,

musi się zmierzyć z własnym niepokojem i lękiem.

Czemu nie miałaby sobie poradzić? Z tym postanowieniem oderwała się od Roberta i wzięła głę-

boki oddech. Robert zaś się cofnął.

- Poczułaś się lepiej? - zapytał.

- O wiele lepiej. Dziękuję. - Rzeczywiście, paniczny lęk się rozwiał.

Odstawiwszy w kąt wózek do przewożenia towarów, Robert zabrał się do rozkładania na

podłodze leżących na najniższej półce worków po mące.

- Chodź, usiądźmy! - zachęcił Melanie, podając jej rękę. Posłuchała go i już po chwili siedzieli

obok siebie, oparci plecami o ścianę. - Jakoś przetrwamy do rana - rzekł z uśmiechem.

- Szkoda, że nie mam przy sobie komórki. NormaInie noszę ją przy pasku, ale przed wyjściem do

domu przełożyłam ją do-torebki. A potem znalazłam zostawione pod drzwiami towary.

- Dziwne jest to wszystko - zauważył Robert. - Zastanawiam się, czy odnalezienie zostawionych

pod drzwiami pudeł, a potem zamknięcie nas w. spiżarni było faktycznie dziełem przypadku.

- Podejrzewasz związek między naszą dzisiejszą przygodą a kłopotami, jakie zdarzały się

ostatnio przy dostawach? - Melanie przypomniała sobie, że od pewnego czasu zdarzały się

pomyłki w dostawach kawy, o które Robert obwiniał dostawcę, i zadała sobie pytanie, czy

przypadkiem ktoś celowo nie zmieniał składanych przez Roberta zamówień. W dodatku osoba,

która zamknęła ich dzisiaj w spiżarni, najwyraźniej nie chciała zostać rozpoznana.

Robert otoczył ją ramieniem.

- Nie popadajmy w paranoję, może to tylko zbieg okoliczności, a nie żaden spisek - zreflektował

się Robert. Zsunął opaskę przytrzymującą jej włosy, a gdy opadły jej na ramiona, z wyraźnym

zadowoleniem zanurzył w nich palce.

Wyraz jego oczu skłonił Melanie do odwrócenia wzroku. Dopiero po chwili odważyła się

zerknąć na niego. Nie do wiary! W spojrzeniu Roberta płonął ogień pożądania, nadając mu

surowy, wręcz groźny wygląd. Poczuła nieokreślony lęk, który nie miał nic wspólnego z

klaustrofobią.

- Robert ...

. Co chce mu powiedzieć i czego od niego oczekuje? Zawarcia rozejmu i wspólnej pracy dla

dobra restauracji? Czy też nadal chce się go pozbyć, aby zostać szefową kuchni?

A może pragnie, by zostali kochankami? Ostatnia myśl przestraszyła ją, a zarazem podnieciła.

Kim on właściwie jest? Tak mało o nim wie. Właściwie tylko to, że gdy są razem, ma uczucie, iż

coś ich łączy, jakby odnajdywała w nim jakiś brakujący w jej życiu element. Zarazem jednak

bała się temu uczuciu zaufać. Już raz odczuwała coś podobnego w związku z Davidem i

sromotnie się zawiodła.

No tak, ale wtedy było to coś zupełnie innego. Z byłym mężem połączył ją wyłącznie szaleńczy

seks, który w zetknięciu z prawdziwym życiem wkrótce się wypalił. Natomiast Robert ciekawił

ją z wielu różnych powodów. Miał w sobie tyle pokładów, krył tyle tajemnic. Miałaby ochotę

odkrywać jedną po drugiej, aby dotrzeć na koniec do jego istoty i poznać prawdziwego Roberta.

Dlaczego tak bardzo ją korciło, aby go lepiej poznać? Dlaczego nie mogła przestać o tym

myśleć?

Bezradnym ruchem wyciągnęła do niego rękę. Robert lekko się odsunął, lecz Melanie słyszała

jego przyspieszony oddech i widziała ogień w jego oczach. A więc to tak. To, do czego od

miesięcy nie chcieli się przyznać, stało się jasne jak słońce. Pragną się nawzajem.

Robert nadal w milczeniu przeczesywał palcami jej włosy. Melanie pomyślała, że musi to

natychmiast przerwać, bo w przeciwnym razie odda mu się tutaj, na podłodze, a chociaż ta myśl

była kusząca, to jednak wolałaby jeszcze poczekać, nie robić tego w ten sposób, w zamkniętej

spiżami, na pobielonych mąką workach. Musi jeszcze poczekać, zastanowić się spokojnie, czego

naprawdę od niego oczekuje.

Kiedy jednak otwierała usta, by mu to powiedzieć, Robert znów ją pocałował, a ona w jednej

chwili zapomniała o swoim postanowieniu.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Nie słuchał głosu rozsądku. Był jak narkoman niezdolny odmówić sobie działki znajdującej się

na wyciągnięcie ręki. Musi jeszcze raz pocałować Melanie. A jak miałby przestać, skoro ona tak

ochoczo odpowiedziała na jego pieszczoty, a każda cząstka jego ciała pragnęła się z nią zespolić?

Tulili się do siebie w rozpaczliwym zapamiętaniu, jakby cały świat zapadł w niebyt i przetrwali

tylko oni. W szędobylskie palce Melanie pieściły jego nagie ramiona, wdzierały się pod koszulę i

muskały owłosiony tors, zadając mu najrozkoszniejsze tortury. A gdy oderwała się od jego ust i

musnęła wargami jego szyję, z ust Roberta wydobył się pełen zadowolenia pomruk.

- Robert, och, Robert! - westchnęła.

Ten cichy jęk trafił Roberta w samo serce, uświadamiając mu, iż może ją mieć w każdej chwili.

Ona go pragnie, nie będzie się opierać.

. Nie miał szczęścia do "trwałych związków z kobietami. Winę za to ponosiły w równej mierze

jego partnerki, jak i on sam. Po paru tygodniach romansu ogarniał go najpierw niepokój, a potem

znużenie. Nie umiał albo raczej nie chciał pogłębiać tych związków, obawiając się, iż jeśli da się

ponieść uczuciu, przestanie być panem sytuacji.

Odkąd jednak cztery miesiące temu poznał Melanie, po raz pierwszy w życiu zaczął naprawdę

tracić głowę. Jeszcze nigdy nie przeżywał czegoś podobnego. Fascynowała go jej buntownicza

natura. Fascynowała i w najwyższym stopniu podniecała. Nie było dotąd kobiety, której

pragnąłby tak bardzo jak opornej, awanturniczej Melanie.

Opanuj się, LeSoeur, nakazał sobie. Nie trać głowy.

Ale jak miał się opanować, siedząc w zamknięciu z najatrakcyjniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek

spotkał? Która na domiar złego chce tego samego co on. Od zbyt wielu lat narzucał sobie surową

dyscyplinę, dławiąc własne uczucia, ponieważ bał się, iż ich ujawnienie będzie musiał okupić

cierpiemem.

Melanie musnęła wargami jego nagi tors, podczas gdy jej palce błądziły po jego ciele.

- Podoba ci się? - zapytała.

- Aż za bardzo. Błagam, przestań - jęknął.

Melanie tylko się roześmiała i powiodła językiem wokół.jego pępka. Robert jęknął i zamknął

oczy. Wiedział, że powinien jak najszybciej położyć temu kres, ale był tylko mężczyzną, a jej

pieszczoty wprawiały go w stan absolutnej błogości. Nie miał do czynienia z byle kobietą, lecz z

Melanie, na której temat od miesięcy snuł erotyczne fantazje nie tylko we śnie, ale i na jawie.

- A to dopiero, popatrz, co tu się dzieje! - szepnęła Melanie, powolnym ruchem rozpinając mu

spodnie.

Robert zacisnął zęby. Jeśli teraz jej nie powstrzyma, nie będzie odwrotu.

- Nie rób tego, Melanie - powiedział z trudem.

- Dlaczego? - zapytała, podnosząc na niego oczy.

- Bo nie mam prezerwatywy - odparł. Była to pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy, a

zarazem jedyny argument, jaki powinien do niej przemówić. - O! Szkoda, że wcześniej o tym nie

pomyślałam.

- No widzisz. - Robert podzielał jej żal. Gdyby, będąc w obecnym stanie, mógł przewidzieć, że

jakiś intruz zamknie ich na całą noc w spiżami, zadbałby o zabezpieczenie.

- Ale wiesz co? - odparła na to Melanie, unosząc wysoko brwi i robiąc cudownie frywolną

minkę· - Możemy się zabawić w inny sposób. Jeśli wiesz, co mam na myśli.

- Wiem - mruknął, z trudem przełykając ślinę·

- Nie masz na to ochoty?

- Owszem, i to wielką.

- Ja też. Pragnę cię, RoberCie. - To mówiąc, rozpięła powoli bluzkę, spod której wyłoniły się jej

piersi, osłonięte jedynie koronkowym stanikiem.

- Ja też cię pragnę, myślę jednak, że ani ja, ani ty nie chcemy tego.

- Ja chcę. I to bardzo.

- To tylko skutek fizycznej bliskości.

- W cale nie. Od miesięcy śnisz mi się po nocach.

- Naprawdę? - spytał z uśmiechem niedowierzania.

- Noc w noc. Więc bądź człowiekiem i okaż mi serce.

- Chciałbym, ale boję się, żebyś znowu nie dostała ataku klaustrofobii.

Czy ona nie widzi, co się z nim dzieje? Czy musi go tak dręczyć?

- Już mi przeszło.

- Nie chcę, żebyś jutro żałowała.

- Och, życie jest zbyt krótkie, żeby myśleć o jutrze - stwierdziła kapryśnie i na potwierdzenie

swoich słów gorąco go pocałowała.

- Przestań, Melanie - zaoponował Robert. - Miej litość nade mną. Może ty nie będziesz jutro

niczego żałować, ale czy pomyślałaś, jak ja się będę czuł?

- O! - Melanie wyraźnie się speszyła.

- Zanadto cię lubię. Nie chcę tego zniszczyć.

- Chcesz powiedzieć, że przestaniesz mnie lubić, jeśli się ze mną prześpisz?

- Niczego takiego nie powiedziałem. Ale jeśli między nami ma do czegoś dojść, chciałbym, aby

to się odbyło we właściwy sposób. A nie po prostu z braku lepszego zajęcia, ponieważ nie

możemy stąd wyjść.

- Ach tak.

- Widzę, że poczułaś się dotknięta.

- Nie. Ale rozumiem. Nie umiesz być spontaniczny.

Już miał zaprotestować, ale pomyślał, że Melanie ma chyba rację. Broni się, ponieważ nie umie

działać po wpływem impulsu. Jego umysł potrzebuje czasu na oswojenie się z nową myślą,

nawet jeżeli ciało ma w tej sprawie odmienne zdanie. Niemniej trzeba zachować rozsądek.

- Spróbujmy się przespać. - Odsunął się od niej, by zapiąć guziki koszuli.

- Pewnie masz rację - rzekła Melanie, chociaż w jej oczach wyczytał coś wręcz odwrotnego. -

Zresztą nieważne. Przeszła mi ochota, żeby się z tobą kochać.

- Nie .wróci ci klaustrofobia, jeśli zgaszę górne światło?

- Chyba nie - odparła. - W każdym razie mam taką nadzieję.

Ja też, pomyślał Robert. Jego samokontrola zostałaby wystawiona na zbyt ciężką próbę, gdyby

przez całą noc musiał pocałunkami rozwiewać jej lęki. Podszedł do kontaktu i zgasił światło. W

spiżami zapadła ciemność. Melanie gwałtownie wciągnęła powietrze, starając się opanować

nowy atak paniki.

- No i jak? - zapytał, wracając po omacku na ich legowisko.

- Jako tako - odparła. - Będę· sobie wmawiać, że jestem w domu we własnym łóżku. Tyle że

gdybym była w domu, ciebie by tam nie było.

- To prawda, ale główna myśl jest dobra. O rany!

- wykrzyknął, potykając się o skraj worka.

- Daj rękę - powiedziała. - Pomogę ci usiąść.

Tego bał się najbardziej. Że Melanie pomoże mu się ułożyć w miejscu, w którym dla własnego

dobra nie powinien się znajdow~ć. Poczuł jej dłoń na swoim biodrze i uchwyciwszy się jej, opadł

powoli na posłanie.

Próbował się ułożyć tak, by nie dotykać Melanie, CO bynajmniej nie było łatwe. W końcu legł na

plecach, ale nadal słyszał jej oddech i czuł zapach jej ciała. Zgaszenie światła to nie był mądry

pomysł.

Zrobiłeś to dla niej, nie dla siebie, więc się opanuj, tłumaczył sobie. No i opanował się, bo to

umiał najlepiej. Życie nauczyło go kontrolować uczucia. Ta umiejętność dobrze mu służyła, więc

wyratuje go i z tej opresji.

- Staram się o tym nie myśleć, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ściany zbiegają się i

napierają na mnie, a pomieszczenie staje się coraz ciaśniejsze - mruknęła Melanie.

- Nie myśl o tym. Wyobraź sobie, że wypróbowujesz nowy przepis. Jaki miałaś ostatnio pomysł

na nowe danie?

- Na łososia z czereśniami.

- Brzmi to interesująco. Opowiedz mi o nim.

- Będzie to dziki łosoś z zachodniego wybrzeża, uduszony w rieslingu z białymi czereśniami,

ugarnirowany podsmażonymi na srebrno kasztanami i pokruszonym rokforem. - W miarę jak

mówiła, jej oddech stawał się spokojniejszy. - Uważam, że najwyższy czas zaszczepić w Nowym

Orleanie elementy kuchni północno-wschodniej. Będzie się nazywał łosoś a la LeSoeur.

Pomysł nazwania nowej potrawy jego imieniem wzruszył Roberta bardziej, niżby sobie tego

ż

yczył. - Już go próbowałaś?

- Jeszcze nie. Może przyjedziesz kiedyś do mnie do domu i ugotujemy go razem?

Czy to zaproszenie na randkę?

- A chciałbyś się ze mną umówić?

Czy chciał? Oddech Melanie znowu stał się nierówny, niemal chrapliwy. Pewnie powrócił lęk

przed zamknięciem.

- Przestań myśleć o napierających ścianach - rzekł stanowczym tonem.

- Skąd wiesz, o czym myślę? - zapytała nieswoim głosem. . .

- Uczę się czytać w twoich myślach.

- To brzmi groźnie.

- Może wolałabyś, żebym zapalił światło?

- Nie, nie trzeba.

- Na pewno?

- Czy mogłabym ... hm ...

- Co takiego?

- Czy mogłabym położyć ci głowę na ramieniu? Przepraszam, wiem, że to dziecinne, ale

poczułabym się bezpieczniej.

- Jasne - odparł wbrew sobie.' Objął ją i przyciągnął do siebie. Poczuł na szyi jedwabisty dotyk

jej włosów.

Może Melanie czuje się teraz bezpieczniej, ale on na pewno nie mógł powiedzieć tego o sobie.

Czując podniecające ciepło jej ciała, wstrzymał oddech ze strachu na myśl o tym, co mogłoby z

tego wyniknąć.

- Mogę ci zadać osobiste pytanie? - odezwała się po dłuższej chwili.

- Zadać owszem możesz.

- Ale nie wiadomo, czy odpowiesz?

- A no nie. Co chcesz wiedzieć?

- Dlaczego przeniosłeś się do Nowego Orleanu?

- Bo twoja matka zaproponowała mi znakomitą posadę·

- Myślę, że miałeś jeszcze inne powody -mruknęła Melanie, wodząc palcem po jego piersi

wokolicy serca.

Miał ochotę krzyknąć: "Przestań, kobieto! Czy chcesz doprowadzić mnie do szaleństwa?" -lecz

nic nie powiedział, nie chcąc zdradzić, jak wielką ma nad nim władzę. Wiedział z

doświadczenia, iż przyznawanie się do własnej słabości nie prowadzi do niczego dobrego.

- Chciałem zacząć nowe życie.

- Dlaczego?

- Jesteś strasznie ciekawska.

- Wiem, że wtrącam się w nie swoje sprawy, ale dziwi mnie, że po czterech miesiącach wspólnej

pracy nadal nic o tobie nie wiem. Nie mam pojęcia, kim nap'rawdę jesteś, co w tobie siedzi.

Jestem ciekawa, czy nie ma w twojej przeszłości czegoś, o czym wolałbyś zapomnieć. Może

jakiś skandal?

Robert parsknął śmiechem.

- Ja i skandal? - zapytał. - Niestety, muszę cię zawieść. Nie mam za sobą żadnego skandalu. Po

prostu znudził mi się deszczowy klimat.

- I to wszystko?

- Tak.

- Och, byłabym zapomniała - odezwała się Melanie po chwili. - Chciałabym, zamiast jutra, mieć .

wolny czwartek.

- Żaden problem. Chętnie cię zastąpię.

- Naprawdę możesz? Bo widzisz, Charlotte prosiła mnie o przysługę.

- Proszę bardzo. Możesz robić w czwartek, na co tylko masz ochotę.

- Wcale nie mam ochoty, ale nie mogę zrobić Charlotte zawodu - odparła smętnie.

- A co to takiego?

- Obiecałam ją zastąpić na idiotycznej aukcji panien na wydaniu.

- Aukcja panien na wydaniu?

- No właśnie. Ale to dobroczynna aukcja organizowana przez moją babkę, więc nie mogę się wy-

kręcić - westchnęła Melanie. - Nie cierpię uroczystych gali, na które przychodzą wyelegantowani

nudziarze z wyższych sfer. I tak miałam szczęście, bo w przeciwieństwie do moich sióstr udało

mi się nie wystąpić na balu debiutantek.

- Czy to znaczy, że mężczyźni będą licytować, który da więcej za randkę z tobą? - zapytał Robert

wyraźnie zirytowanym tonem.

- Aha.

- Bardzo mi się to nie podoba.

- Czemu? Jesteś zazdrosny?

- Ja, zazdrosny? O co? - odburknął ze złością.

- O to, że spędzę wieczór z innym mężczyzną.

- Po zastanowieniu nie wiem, czy mogę cię zwolnić. W czwartek w restauracji może być

szczególnie duży ruch.

- Poradzicie sobie beze mnie - oświadczyła. - Bo muszę udowodnić swojej kochanej rodzince, że

kiedy coś obiecam, można na mnie polegać.

Czemu musisz im to udowadniać?

- Bo jestem najmłodsza, a do tego uchodzę za nieodpowiedzialną. Mama i siostry uważają, że

nigdy nie wiadomo, czego można się po mnie spodziewać. - To wielkie szczęście mieć rodzinę,

która się o ciebie troszczy.

- Wiem, ale czasami nazbyt troskliwa rodzina wywołuje klaustrofobiczne odczucia. Dlatego na-

tychmiast po ukończeniu osiemnastu lat uciekłam z Nowego Orleanu. A jak jest z tobą? Jak

twoja rodzina przyjęła przeprowadzkę do Nowego Orleanu?

- Nie mam nikogo bliskiego. Nie miałem rodzeństwa, a moi rodzice nie żyją.

- Przepraszam. I bardzo ci współczuję. Wzruszył go szczery żal w jej głosie. Miał wrażenie, że

zacieśniła się łącząca ich więź.

.~ To było dawno.

- Tym bardziej ci współczuję. Wiem, co to znaczy stracić jedno z rodziców, ale stracić oboje, i to

w młodym wieku ...

Już się z tym pogodziłem - przerwał szorstko. - To wiele tłumaczy.

- Co mianowicie?

- To, że trzymasz ludzi na dystans. I miewasz złe

nastroje. Dlatego zatapiasz się całkowicie w pracy. Uciekasz w pracę.

- Praca to praca. Nie traktuję jej jako ucieczki. - Wiedział jednak, że to nieprawda.

- Ą gdzie miejsce na zabawę?

- Nie przepadam za pustymi rozrywkami.

- Widocznie nie wiesz, co to zabawa. Przez zmarnowane dzieciństwo nie nauczyłeś się czerpać z

ż

ycia radości. Nie mam racji?

- Faktycznie nie miałem radosnego dzieciństwa - przyznał niechętnie.

- Mogę cię rozruszać - odparła. - To znaczy nauczyć cieszyć się życiem.

- A jeśli nie życzę sobie twoich nauk?

- To tylko dowód, że nie wiesz, co to znaczy radość.

- Lepiej spróbuj zasnąć - skwitował jej słowa. Melanie przejrzała go na wylot.

- Dziwny jesteś, wiesz? Nie znam nikogo, kto w twojej sytuacji oparłby się pokusie. To

niesamowite, jak potrafisz nad sobą panować. Może po prostu nic nie czujesz? Jesteś mówiącym

manekinem?

Melanie w oczywisty sposób nie daje za wygraną, ale on nie da się sprowokować. Musiał jednak

zacisnąć zęby i zmobilizować całą siłę woli, aby nie chwycić jej w ramiona i nie zrobić tego, na

co czekała.

W spiżami zapadła cisza.

- Nie śpisz? - zapytała szeptem po paru minutach.

Robert udał, że śpi, a ona po jakimś czasie najwidoczniej zapadła w sen, bo jej oddech stał się

cichy i spokojny. Leżał obok niej, odczuwając mieszaninę ulgi i żalu. Ciało Melanie było silne i

umięśnione, a zarazem bardzo kobiece. Najbardziej jednak wytrącał go z równowagi jej brak

seksualnych zahamowań. Czuł się przy niej pokonany, w pewnym sensie niepełnowartościowy.

Kobiety, z którymi miewał w ostatnich latach mniej lub bardziej przelotne związki, były

spo~ojnymi istotami, które do spraw łóżkowych nie przywiązywały większej wagi. Ajemu to

odpowiadało. W każdym razie wmawiał sobie, że mu odpowiada.

Reakcja Melanie na jego pocałunki nie pozwalała wątpić, iż seks wiele dla niej znaczy. Czy

umiałby spełnić jej oczekiwania? Zaspokoić jej apetyty? Melanie żyje pogonią za tym, co

niezwykłe i podniecające, podczas gdy on jest nieuleczalnym nudziarzem.

Niemniej pożądanie, jakie w nim budziła, burzyło jego spokój i przyprawiało o dojmujący ból

serca. Słowem, wprawiało w rozterkę.

Pragnął jej, a jednocześnie wiedział, że nie może jej, mieć. Nie pasują do siebie. Wszystko ich

różni: on nie wdaje się w przelotne przygody, a ona nie szuka trwałego związku. To tylko czysto

.fizyczne pożądanie, powiedział sobie. Chemia ciał bez istotnego znaczema.

- Bez istotnego znaczenia - wyszeptał.

Cóż, kiedy usłyszawszy własne słowa, zdał sobie sprawę, że próbuje oszukać samego siebie.

Melanie nie mogła zasnąć.

Jak mogła zasnąć, słysząc jego oddech i czując bicie jego serca? Na domiar wszystkiego nie

mogła się rozeznać we własnych uczuciach.

Jej wyobrażenie o świecie ulegało stopniowej przemianie, a ona nie była pewna, czy powinna

poddać się nowym odczuciom, czy nie. Robert coraz bardziej ją zaciekawiał, a równocześnie

bała się nowej tęsknoty, którą w niej budził. Jesteś po prostu wyposzczona, tłumaczyła sobie.

Robert jest diabelnie pociągający, a ty od dawna nie .byłaś z mężczyzną· I to wszystko.

Bardzo chciała, aby to była prawda, ale nie mogła się łudzić. Nie mogła zaprzeczyć, że między

nią a Robertem stało się coś nieódwracalnego. Nastąpiła zmiana, której ewentualne skutki

przerażały ją i na przemian zachwycały.

Ile to już godzin minęło? Pewnie zbliża się świt.

Kiedy po raz któryś zadała sobie pytanie, jakim cudem Robert potrafi tak smacznie spać, leżąc w

dusznej spiżami na twardym posłaniu, usłyszała dobiegaj ące z kuchni hałasy.

Jej ramiona pokryły się gęsią skórką, wstrzymała oddech i nadstawiła uszu. Może to ta sama

osoba, która ich zamknęła?

Melanie gwałtownie usiadła ..

- Robert, obudź się! - szepnęła, trącając go w ramię·

- Że co? - burknął przez sen.

- Obudź się!

- Co?

- Ktoś chodzi po kuchni.

- To ty, Melanie? Co się stało? - zapytał niezbyt przytomnym tonem.

- Zostaliśmy zamknięci w spiżami. Nie pamiętasz?

- A tak.

- A teraz ktoś chodzi po kuchni - powtórzyła. Usłyszała szmer i zdała sobie sprawę, że Robert

podnosi się z posłania.

- Hej tam! - zawołał. - Siedzimy tu zamknięci!

- A jeśli to on?

- Kto?

- Nie wiem, ten nieznany facet, który krąży po hotelu i powoduje nieprzewidziane klopoty.

- Skąd wiesz, że to ... - Robert podał jej rękę i pomógł wstać. - O, cholera!

- Co się stało?

- Uderzyłem się w nogę.

W tym momencie drzwi się otworzyły i światło płynące z kuchni wypełniło ciasną przestrzeń.

Oślepiona Melanie przymknęła na moment oczy.

Kiedy je otwarła, ujrzała w drzwiach Luca Cartera.

Jasnowłosy i niebieskooki Luc, hotelowy animator wolnego czasu, był przystojnym mężczyzną o

regularnych rysach twarzy, nieco niższym od Roberta i, zdaniem Melanie, znacznie mniej

pociągającym. Wolała nieco surową męską urodę Roberta. Obecność Luca w kuchni o tak

wczesnej porze bardzo Melanie zdziwiła.

- Co tu robicie? - zapytał.

- Ktoś zamknął nas wieczorem od zewnątrz - wyjaśnił Robert, powstrzymując ziewnięcie.

- Spędziliście tutaj całą noc? - zdziwił się Luc, spoglądając na nich z lekko rozbawionym uśmie-

chem. Z wyrazu jego oczu Melanie odgadła, jakie myśli przychodzą mu do głowy.

- Uhm - przytaknął Robert.

- Niesamowite.

- Która to godzina? - spytał Robert.

- Wpółdo szóstej. Jakim cudem daliście się zamknąć? - Luc pochylił się nad zamkiem i zaczął na

próbę przekręcać klucz.

Robert opowiedział mu o zostawionej pod tylnymi drzwiami dostawie towaru i o tym, jak w

rezultacie

zostali zamknięci.

. .

- Należałoby zawiadomić szefa ochrony, ale jeśli z kuchni nic nie zginęło, będzie to można uznać

za czyjś głupi żart - zauważył Luc.

- No, nie całkiem niewinny, biorąc pod uwagę, że Melanie cierpi na klaustrofobię - zaprotestował

Robert.

- Masz klaustrofobię? - Luc był wyraźnie zaskoczony. - Nie wiedziałem.

- Moim zdaniem najlepiej nikomu o tym nie mówić. Co wy na to? - wtrąciła się Melanie. -

Pewnie to tylko wygłup któregoś z pracowników kuchni. Nie warto bez potrzeby alarmować

Charlotte.

- Dobrze - zgodził się Robert. Luc też skinął głową·

- Bardzo wcześnie przyszedłeś do pracy - zauważyła Melanie, zwracając się do Luca. -

Wyrabiasz nadgodziny?

- Charlotte prosiła, żebym w tym tygodniu przychodził wcześniej niż zwykle. Mieliście

szczęście, że akurat dziś wszedłem przez kuchnię po drodze do baru, gdzie mam przygotować

krwawą mary dla jednego z gości, który poszedł wczoraj wieczorem na całość i potrzebuje klina.

Inaczej tkwilibyście tutaj do pojawienia się kuchennego personelu.

- Faktycznie szczęśliwy zbieg okoliczności - mruknął Robert.

Melanie przemknęło przez głowę, że osobą, która zamknęła ich w spiżami, mógł być właśnie

Luc, ale po namyśle uznała swoje podejrzenie za wytwór wyobraźni.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Było trochę po szóstej, kiedy dotarła do domu. Miała nadzieję przespać się trochę przed

powrotem do hotelu. Ledwo jednak zdążyła zrzucić z nóg buty i otworzyć puszkę jedzenia dla

miauczącego kota, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Kto to może być o tak wczesnej porze?

Poczłapała do drzwi, a wyjrzawszy przez judasza, zobaczyła, że na podeście stoi jej siostra

Charlotte z wielką torbą na ubrania w ręku. Do diabła! Na śmierć zapomniała o sukni na

charytatywną aukcję.

Z westchnieniem otworzyła drzwi. Charlotte na jej widok zrobiła wielkie oczy.

- Mell? Mellie! - wykrzyknęła;nazywając siostrę dziecinnym zdrobnieniem. - Co cijest?

Wyglądasz ... hm ... jakbyś nie kładła się przez całą noc.

Jej spojrzenie spoczęło na bluzce Melanie, która stwierdziła, że ma krzywo zapięte guziki. Nic

dziwnego, skoro zapinała je po ciemku. A siostra nie byłaby sobą, gdyby natychmiast tego nie

zauważyła.

- Nie spodziewałam się ciebie o tak wczesnej porze.

- Wyglądasz, jakbyś balowała do białego rana - powtórzyła Charlotte, kręcąc głową.

W pierwszej chwili Melanie chciała się przyznać, że spędziła noc w hotelowej spiżami, ale

zmieniła zdanie. Sama nie bardzo wiedziała dlaczego. Czy dlatego, że na ustach siostry

dostrzegła lekki uśmieszek, czy ze względu na to, iż nadal nie mogła się połapać, jaki właściwie

jest stan jej uczuć wobec Roberta.

- Źle spałam - burknęła zgodnie z prawdą. Bo czy mogła się wyspać, mając obok siebie

niezwykle przystojnego mężczyznę?

- Nie zaprosisz mnie do środka? - spytała Charlotte.

W mieszkaniu panował nieludzki bałagan. Melanie od tygodnia nie sprzątała. Ale przecież nie

mogła trzymać . siostry pod drzwiami.

- Ależ oczywiście, proszę, wejdź. Charlotte przestąpiła próg.

- Och, masz kotka! - Przewiesiwszy suknię przez oparcie fotela, pochyliła się i wzięła na ręce

puszyste kociątko. Uśmiech, jaki posłała Melanie, byt pełen aprobaty.

- To nie mój kot. Parę dni temu zabłąkał się pod moje drzwi, aja do tej pory nie miałam czasu

dowiedzieć się, do kogo należy.

- Aha - rzekła Charlotte z odcieniem zawodu w głosie. Postawiła kotka na podłodze i podeszła do

zlewu, chcąc umyć ręce. Zmierzyła spojrzeniem piętrzące się w zlewie naczynia. Nic nie

powiedziała, lecz wyraz jej twarzy mówił sam za siebie. Melanie poczuła się jak ostatni niechluj.

- Gdzie trzymasz kawę? Zaparzę dla nas obu. Sądząc po twoim wyglądzie, kawa dobrze ci zrobi.

Melanie zaklęła w duchu. Jej drzemka przepadła.

- W górnej szafce.

- Zmierz tymczasem suknię i sprawdź, czy dobrze leży - zaproponowała Charlotte. - Jest jeszcze

czas, gdyby trzeba było coś poprawić.

Mierzenie sukni było ostatnią rzeczą, na jaką Melanie miała w tej chwili ochotę, ale nie chcąc

sprawić siostrze przykrości, wyjęła suknię z plastikowego

opakowania.

.

- Co to ma być? - wykrzyknęła na widok wytwornej srebrnej toalety do samej ziemi, z odkrytymi

ramionami. - Dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że to taka wielka gala?

- Chyba nie zamierzasz się wycofać? - przestraszyła się Charlotte.

- Nie. - Melanie z trudem przełknęła ślinę. Oczywiście, że nie.

Charlotte odstawiła kawę.

- Nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczna za to, że zgodziłaś się mnie zastąpić - powiedziała. -

Mam tyle roboty, że dosłownie wyrywam sobie włosy z głowy, nie wiedząc, jak to wszystko

pogodzić.

Melanie nie umiała sobie wyobrazić swojej idealnie uczesanej siostry wyrywającej sobie włosy z

głowy, ale zrozumiała sens jej wypowiedzi. Zresztą na widok sukni z tafty sama była gotowa

zacząć wyrywać sobie włosy. Odetchnęła głęboko, by trochę się uspokoić, i powiedziała do

siebie: Musisz się poświęcić. Cel jest chwalebny, a przy- okazji zdobędziesz uznanie babci

Celeste i Charlotte.

- Cieszę się, że mogę cię wyręczyć - rzekła skromnie. Słowa Charlotte autentycznie ją wzruszyły.

- Gdzie znajdę ekspres do kawy? - Charlotte rozglądała się bezradnie po kuchni.

- Na półce pod barkiem.

- Nie widzę.

- Stoi obok automatycznej sekretarki.

- Trzymasz automatyczną sekretarkę w kuchni?

- Wolę ją trzymać w kuchni niż w sypialni. W salonie nie ma wtyczki.

- Nadal nie mogę znaleźć ekspresu.

- Jest pod ścierką.

- Ach, rzeczywiście - ucieszyła się Charlotte.

Zabrała się do odmierzania kawy i nalewania wody. Patrząc na nią, Melanie nie mogła się

nadziwić nieskazitelnemu wyglądowi swej siostry o tak wczesnej porze dnia.

- Jeśli chodzi o aukcję, to muszę cię przed czymś ostrzec - odezwała się po paru minutach

Charlotte, nie patrząc siostrze w oczy.

- Tylko nie mów, że oprócz tej koszmarnej sukni będę musiała włożyć diadem - wykrzyknęła

Melanie.

- Nie, to nie będzie konieczne.

- Więc o co chodzi? Co jeszcze mnie czeka?

- Wilmer Haddock zapowiedział swoje przybycie.

- No nie!

- Niestety, to prawda.

Melanie złapała się za głowę.

- Lepiej weź nóż i od razu mnie zabij! - jęknęła.

- Nie przesadzaj. W końcu nie jest takim potworem.

- Łatwo ci mówić, bo nigdy się do ciebie nie dobierał. - Wilmer Haddock prowadził antykwariat

niedaleko hotelu, a jego rodzina mieszkała we Francuskiej Dzielnicy równie długo jak

Marchandowie.

Wilmer był rówieśnikiem Melanie i kochał się w niej od czasów gimnazjum. Kiedy mieli po

piętnaście lat, podczas szkolnego pikniku wsadził jej rękę za dekolt, a gdy Melanie wymierzyła

mu policzek, uznał to za przewrotny wyraz sympatii i stał się jeszcze bardziej natarczywy. Do

dziś się nie ożenił, a przy każdej okazji powtarzał, że czeka na Melanie, bo są dla siebie

stworzeni.

- Mówisz poważnie, że Wilmer będzie na aukcji?

- Niestety tak. Jako członek Towarzystwa Ochrony Zabytków ma do tego prawo.

- Zapisał się wyłącznie po to, żeby zyskać przychylność babci Celeste, i w ten sposób wkraść się

w moje łaski. Babcia na szczęście przejrzała go na wylot. Wilmer na pewno się uprze i będzie

licytował tak długo, aż wszyscy odpadną"tak że zostanę skazana na wieczór w jego

towarzystwie. Na samą myśl o tym robi mi się niedobrze.

- Nie wiadomo. Może ktoś go przelicytuje.

- A już!

- Czy to znaczy, że chcesz się wycofać? Bo jeśli tak, to powiedz mi od razu, a nie w ostatniej

chwili.

- Wcale nie zamierzam się wycofać. Chociaż o Wi1merze mogłaś mi powiedzieć wcześniej.

- Dowiedziałam się o tym dopiero wczoraj, i to przypadkiem. Przechodziłam koło antykwariatu

Paddocków, Wilmer zobaczył mnie przez okno i wybiegł na ulicę, aby mi powiedzieć, jak się

cieszy, że wróciłaś na stałe do Nowego Orleanu.

Melanie z trudem powstrzymała jęk. W tej sytuacji wystąpienie na aukcji będzie

niepodważalnym dowodem jej poczucia obowiązku i odpowiedzialności. Powinno ostatecznie

przekonać Charlotte, że może polegać na swojej najmłodszej siostrze.

Charlotte wspięła się na palce, by zdjąć filiżanki z półki, która znajdowała się w zasięgu rąk

Melanie, lecz nie jej sporo niższej siostry. Charlotte straciła równowagę, zachwiała się i w

rezultacie strąciła jedną- filiżankę. Na szczęście wylądowała na przykrytej stosem ścierek

automatycznej sekretarce.

- Uff! - prychnęła Charlotte. - No, nic się nie stłukło.

- Punkt na moją korzyść! - wykrzyknęła Melanie. - Gdyby nie bałagan, z filiżanki zostałyby tylko

skorupy.

- Czy ja coś mówiłam na temat bałaganu?

- Nie musiałaś. Kiedy coś ci się nie podoba, automatycznie ściągasz wargi.

. Rozległ się sygnał automatycznej sekretarki, toteż obie siostry zamilkły w oczekiwaniu na

nagraną wiadomość.

- Dzień dobry pani, mówi Tad Lasiter z agencji "Szefowie Kuchni Poszukiwani". Mam dla pani

znakomitą propozycję w Seattle. Czekam na odpowiedź. - Podał swój numer telefonu.

- Szefowie kuchni? - zdziwiła się Charlotte.

Szukają pracowników.

- Cześć, tu Coby odezwała się ponownie sekretarka. - Mam dla ciebie towar pierwszej klasy.

Palce lizać. Oddzwoń jak najszybciej.

Charlotte popatrzyła na siostrę.

- Znakomity towar? O co mu chodzi?

- Prosiłam znajomego, żeby mi się wystarał o rzadko dostępny gatunek czekolady. - Melanie nie

lubiła zmyślać, ale nie chciała się przyznać, że sprawdza przeszłość Roberta LeSoeura. Dziś ten

pomysł wydawał jej się gł,upi i bezcelowy. Zwłaszcza po tym, co minionej nocy zaszło między

nimi. Niemniej Coby najwidoczniej wykopał jakąś pikantną historię.

- To dlaczego się zaczerwieniłaś? - spytała dociekliwa Charlotte. Melanie mimo woli dotknęła

ręką policzka. - Jesteś zażenowana? Może ten Coby jest kimś więcej niż znajomym?

Coby? Melanie o mało nie parsknęła śmiechem.

Słysząc afektowany sposób mówienia Coby'ego, Charlotte mogła się chyba domyślić, że z

kobietami nie może go łączyć nic poza przyjaźnią.

- Ależ nie.

- Więc kto to taki?

- Nazywa się Coby Harririgton i mieszka w Seattle.

Charlotte zmarkotniała.

- Ale chyba nie masz zamiaru przenieść się do niego? Czy to ma jakiś związek z wiadomością od

poszukiwacza szefów kuchni?

- Słowo honoru, Charlotte, że ani mi w głowie romansować z Cobym.

- No dobrze, skoro dajesz słowo honoru. Char'otte napełniła filiżanki kawą. Starając się

zapomnieć o napięciu spowodowanym wiadomością od Coby' ego, przez kilka następnych minut

omawiały przygotowania do zbliżającego się wesela Carly Charboneaux i młodego Longa.

Charlotte dokładała wszelkich starań, by nic nie zakłóciło tego uroczystego wydarzenia.

Tymczasem Melanie zaczęła się ponownie zastanawiać, czy nie opowiedzieć siostrze o nocnej

przygodzie w spiżami, lecz doszła do wniosku, że Charlotte i bez tego ma dosyć kłopotów.

- No i w końcu nie zmierzyłaś sukni - zauważyła w pewnej chwili Charlotte.

....:. Na pewno będzie pasować.

- Może się jednak upewnisz? Jestem od ciebie niższa.

- Sama potrafię ją podłużyć. A poza tym mamy identyczne wymiary - uspokoiła siostrę Melanie.

- Muszę uciekać - oświadczyła Charlotte, wstając od stołu. - Dzięki za kawę.

- Nie ma za co. - Melanie odprowadziła siostrę do drzwi.

Natychmiast po jej odejściu rzuciła się do telefonu . i wybrała numer Coby'ego, by usłyszeć,

czego dowiedział się o Robercie. W podnieceniu zapomniała o różnicy czasu między Nowym

Orleanem a Seattle i musiała długo czekać, zanim Coby podniósł słuchawkę·

- Lepiej, żeby to było coś naprawdę ważnego - usłyszała w końcu jego zły, zaspany głos.

- Cześć, Coby, tu Melanie. Odsłuchałam twoją wiadomość.

- Wiesz, która tu godzina? Dochodzi piąta. Masz szczęście, bo kogo innego odesłałbym do

wszystkich diabłów za dzwonienie o tak· nieludzkiej porze.

- Strasznie cię przepraszam, ale na śmierć zapomniałam o różnicy czasu. Darujesz mi?

- Daruję, bo mam ci do opowiedzenia tak pikantną plotkę, że nie potrafię długo się gniewać.

- Wiesz coś o Robercie?':"- Serce zaczęło jej bić jak szalone. Zacisnęła z całej siły rękę na

słuchawce. - I to co! Skandal na dwadzieścia cztery fajerki! Nagle nie była pewna czy,

rozpętawszy całe to dochodzenie, chce poznać jego wynik. Ale z drugiej strony, musi wiedzieć,

co o nim mówią.

- Nie baw się ze mną w ciuciubabkę, tylko gadaj!

- Nie znasz się na żartach.

- Mów wreszcie, czego się dowiedziałeś!

- Dobrze, dobrze. Twój przyjaciel pan LeSoeur pochodzi ze starej zamożnej rodziny.

- To znaczy?

- Z wyższych sfer, takich jak rodzina twojej matki. Może jeszcze wyższych.

- I jest bogaty?

- Więcej niż bogaty.

- No i co? - Sama nie wiedziała, dlaczego tak się niecierpliwi. A tymczasem musiała każde słowo

dosłownie wydzierać Coby'emu z gardła.

- Jako osiemnastolatek miał zatarg z prawem, ale jego ciotka, pani Pamela Longren ...

- Pamela Longren, ta z Kongresu?

- Chyba tak. Ale w tamtych czasach była prokuratorem okręgowym i tak wszystko załatwiła, że

uszło mu na sucho. Sprawa została wymazana z akt, jakby nigdy jej nie było.

Melanie wstrzymała oddech. Wolałaby nie zadawać pytania, które cisnęło się jej na usta, ale

skoro sprawa zaszła tak daleko, to trudno, musi doprowadzić ją do końca.

- Na czym polegał ten zatarg z prawem?

- No zgadnij.

Miała ochotę wrzasnąć na Coby'ego, lecz ugryzła się w język. Dozowanie napięcia najwyraźniej

go bawiło, a to w końcu ona obudziła go o nieprzyzwoicie wczesnej porze.

- Nie mam pojęcia. Wymalował nieprzyzwoite graffiti na publicznym budynku?

- Gorzej.

- Wybrał się na balangę kradzionym samochodem?

- Jeszcze gorzej.

Melanie zamknęła oczy i spróbowała wyobrazić sobie Roberta jako nastolatka. Jakiego

okropieństwa dopuścił się w młodości? Jest taki spokojny i opanowany, tyle że popada czasem w

ponure zamyślenie. Pomyślała o tym naj gorszym i poczuła ściskanie w żołądku.

- Zabił kogoś?

- O rany, nie. Trochę mniejszy kaliber. Jednak nie jest bandziorem.

- No więc co?

- Zastanów się. Wystarczająco długo tkwiłaś w restauracyjnym biznesie, żeby się domyśleć.

- Narkotyki?

- No nareszcie!

- Jaki rodzaj narkotyków?

- Zgaduj dalej.

- Marihuana?

- Marycha to dziecinna zabawa. Tutejsi gliniarze nie zawracają sobie głowy marihuaną.

Melanie oblizała wyschnięte wargi. Miała wrażenie, że brakuje jej powietrza. Trudno jej było

uwierzyć w rewelacje Coby'ego. Może pomylił osoby. Może istnieje dwóch Robertów

LeSoeurów.

- Kokaina? - wydusiła z siebie. Jej były mąż wąchał kokainę. Na samą myśl o tym, że Robert

mógłby robić to samo, zrobiło się jej niedobrze.

- Trafiłaś! Chcesz usłyszeć, co jeszcze mam?

- Wszystko. Absolutnie wszystko.

Charlotte wsiadła do samochodu, ale wahała się jeszcze, nie włączając silnika. Niepokoiła się o

siostrę. Ten jej zmęczony wygląd, podkrążone oczy, krzywo zapięta bluzka. Wolała nie

zgadywać, co mogło być tego przyczyną. Jednak najbardzit(j zaniepokoiły ją wiadomości

nagrane na automatyczną sekretarkę. Czyżby Melanie miała zamiar wyjechać do Seattle?

Charlotte chciała ponad wszystko dać swej małej siostrze do zrozumienia, jak bardzo ją kocha.

Jak bardzo się cieszy z jej powrotu i ma nadzieję, że Melanie zostanie z nimi na stałe. Dotychczas

zachowywała rezerwę, ponieważ nie chciała wywierać na nią nacisku. Teraz jednak uznała, iż

najwyższy czas wyrazić swoje uczucia wprost.

Zdecydowanym ruchem wysiadła z samochodu. Wbiegłszy na schody, pchnęła drzwi mieszkania

Melanie i już otwierała usta, by zawołać, że to ona, gdy usłyszała słowa, które zmroziły ją do

szpiku kości.

Melanie stała odwrócona plecami do wyjścia z przyłożoną do ucha słuchawką telefonu.

- Kokaina - powiedziała. A potem dodała: Wszystko. Absolutnie wszystko.

Melanie zjawiła się w restauracji wczesnym popołudniem. Była niewyspana, podminowana i

zdenerwowana. Wspomnienie porannej rozmowy z Cobym nie pozwalało jej się skupić.

Zajęta niespokojnymi myślami, w trakcie rozbijania jaj na holenderski sos pomyliła kolejność

czynności i musiała wszystko zacząć' od początku. Potem oderwała się od przygotowywania

ostrego pomidorowego sosu, by zajrzeć do piekarnika, i znalazła w nim miskę z sałatą, którą

miała wstawić do lodówki. Natomiast w lodówce odnalazła żaroodporne naczynie

z potrawą, która miała pójść do pieca.

.

W śród tych wszystkich drobnych katastrof nieustannie nadstawiała uszu, czekając, czy nie

rozlegną się znane jej dobrze kroki Roberta. A kiedy wreszcie usłyszała, że się zbliża, serce jej

zabiło i szybko odwróciła twarz ku drzwiom. Sam jego widok przyprawił ją o zawrót głowy.

Szedł wolno w jej kierunku, trzymając ręce za sobą·

Poczuła, j ak miękną j ej kolana. Czyste wariactwo! Robert uśmiechnął się i puścił do niej oko.

- Mam dla ciebie prezent- oznajmił.

- Prezent dla mnie? - Wszystkiego mogła się spodziewać, ale nie tego.

Podał jej płaskie pudełeczko przewiązane czerwoną wstążką. Niezdarnymi z przejęcia palcami

rozpakowała paczuszkę.

- Pułapka na sny! - zawołała ze śmiechem. - Nowoorleańska pułapka na sny z koralików.

- Zobaczyłem ją na wystawie w drodze do pracy i pomyślałem, że przyda się do chwytania

nawiedzających cię w snach kulinarnych przepisów. Indyk w czekoladzie odniósł taki sukces, że

nie możemy sobie pozwolić na utratę innych wyśnionych przez ciebie pomysłów. Pułapka ma to

do siebie, że zatrzymuje dobre sny, a złe tylko przez nią przelatują.

- Ach, Robert, jakie to miłe z twojej strony. - Zaczerwieniła się z radości. Była do głębi

wzruszona. - Zrób z niej dobry użytek - dodał Robert. - Czekamy na dalsze pięciogwiazdkowe

potrawy.

- Zaraz po powrocie do domu powieszę ją sobie nad łóżkiem. - Przestąpiła nerwowo z nogi na

nogę, żałując, że dzwoniła do Coby'ego.

Czy Robert jest taki sam jak David? A ona jest gotowa popełnić ten sam błąd, ulegając

zauroczeniu mężczyzną, który okazał się nałogowym narkomanem?

Nie, to niemożliwe, Robert nie wygląda ani trochę na narkomana. Jego oczy patrzą bystro i

tryskają inteligencją, pamięć nigdy go nie zawodzi, ma szybkie zręczne ruchy i znakomity

refleks.

Jeśli wierzyć Coby'emu, Robert pochodzi z dobrej i zamożnej rodziny. Co zatem robi w Nowym

Orleanie, wykonując pracę, który nie przynosi nawet siedemdziesięciu tysięcy dolarów rocznie?

Czy ulegając przez lata zgubnemu nałogowi, zdążył przepuścić odziedziczony majątek?

Ale przecież tamten kokainowy epizod miał miejsce ponad dwanaście lat temu. Wcale nie jest

powiedziane, że Robert nadal bierze. Mając szesnaście lat, Melanie też podpalała marihuanę,

została na tym przyłapana i poniosła surową karę. Od tamtej pory nie wzięła do ust niczego

mocniejszego od aspiryny.

Także w przypadku Roberta mógł to być błąd młodości. Tyle że w odróżnieniu od niej Robert nie

musiał stanąć przed sądem, poddać się nadzorowi kuratora ani odpracować kilkunastu godzin na

rzecz lokalnej społeczności, ponieważ miał wpływową ciotkę, która pociągnęła za odpowiednie

sznurki.

Melanie wybaczyłaby młodemu człowiekowi, który pod wpływem rówieśników sięgnął kiedyś

po narkotyki, natomiast oszustwa nic nie mogło usprawiedliwić. Robert powinien był ponieść

konsekwencje swego postępowania, a nie kryć się za spódnicą ciotki.

Jakkolwiek by na to nie patrzeć, nie ulega wątpliwości, że Robert nie wziął odpowiedzialności za

swój lekkomyślny postępek.

A jak ty byś się zachowała, gdyby nie rodzice, którzy uznali, że musisz ponieść konsekwencje

swego postępowania?

Targały nią sprzeczne uczucia. Robert wydawał jej się niezwykle pociągający, lecz bała się, że

po raz drugi popełni tę samą pomyłkę. Stanęła wobec trudnego wyboru - ulec głosowi

namiętności, ryzykując kolejną klęskę, czy też zachować ostrożność i, być może, nigdy nie

zakosztować niezwykłych doznań?

Robert musiał coś wyczuć, bo przestał się uśmiechać, twarz mu spochmurniała. Jednak w tym

swoim drugim, ponurym wcieleniu wydawał się jeszcze bardziej pociągający. Zapragnęła poczuć

na swoim ciele dotyk jego gorących, zachłannych dłoni. Byłoby cudownie, gdyby zniknął

rozdzielający ich mur. Z całego serca chciała mu zaufać. Czy potrafi?

Jeżeli Robert faktycznie bierze narkotyki, a matka się o tym dowie, nie będzie mógł dłużej

pracować w tym hotelu. Skądinąd łagodna Anne·absolutnie nie tolerowała narkomanów wśród

personelu.

Melanie poczuła nagły ból w sercu. Sama siebie nie rozumiała. Przecież prawie Roberta nie zna i

właściwie nic ją z nim nie łączy, więc dlaczego na myśl, iż mogłoby go tu zabraknąć, odczuwa

tak przenikliwy ból?

- Słyszałam na własne uszy. Mogę wam dokładnie powtórzyć, co powiedziała do telefonu:

"Kokaina. Chcę wszystko, absolutnie wszystko". - Charlotte mówiła te słowa i krążyła nerwowo

po swoim gabinecie, do którego zaprosiła Renee i Sylvie. A było to zaraz potem, jak wysłuchała

nagranej na automatyczną sekretarkę dziwnej wiadomości od kogoś, kto mówił, że ma dla niej

pierwszorzędny towar. Nie uważacie, że wniosek sam się narzuca?

Sylvie przysiadła na brzegu krzesła i w zamyśleniu nakręcała na palec wiszący na jej szyi sznur

korali, podczas gdy Renee stała pod ścianą z założonymi na piersi rękami.

- Już wam mówiłam, że moim zdaniem Melanie od pewnego czasu dziwnie się zachowuje -

podjęła Charlotte, nie przestając krążyć po pokoju. - Jest zamyślona, często nieobecna duchem.

Ale coś podobnego nigdy nie przyszło mi do głowy.

- Może niewłaściwie interpretujesz jej słowa. W końcu nie wiesz, w jakim padły kontekście - za-

uważyła Sylvie.

- Słyszałaś tylko fragment rozmowy - podchwyciła Renee.

- Nie widziałyście jej dzisiaj rano. Wyglądała jak po całonocnej zabawie. - Charlotte ściągnęła

wargi. Sama nie chciała wierzyć w to, co widziała i słyszała, lecz dowody były zbyt miażdżące.

Ze zmartwienia rozbolała ją głowa .. Biedna Melanie, w co ona się wpakowała?!

Sylvie. pokręciła głową.

- Jakoś nie mogę uwierzyć, żeby Melanie brała narkotyki - rzekła.

- Nie pamiętasz, jak została aresztowana za palenie marihuany? - rzuciła Charlotte. - Wtedy też

nie mogłyśmy w to uwierzyć.

Sylvie poprawiła się na krześle.

- Owszem, wypaliła parę skrętów, ale miała wtedy szesnaście lat. To, że ktoś w młodości

próbował narkotyków, nie oznacza, że się uzależnił.

Charlotte zdała sobie sprawę, że trzęsą się jej ręce. Ma ostatnio same kłopoty. Może zbyt

pochopnie podejrzewa Melanie, by zapomnieć o innych problemach. Przede wszystkim o tym, że

ktoś usiłuje zniszczyć opinię Hotelu Marchand, a ona nie potrafi temu zapobiec .

Renee oderwała się od ściany i podeszła do siostry. - Masz wiele zmartwień na głowie -

powiedziała, obejmując Charlotte. - Mam propozycję. Ja i Sylvie przeprowadzimy z Melanie

rozmowę. Ty masz dosyć kłopotów z prowadzeniem hotelu i przygotowaniami do wesela.

- Rozmowa niczego nie wyjaśni - odparła Charlotte. - Jeśli rzeczywiście bierze narkotyki, to i tak

się tego wyprze.

- To prawda - przyznała Sylvie. - A my nie możemy jej oskarżyć, nie mając w ręku konkretnego

dowodu. Z ogólnej rozmowy też niewiele wyniknie. Więc może będzie lepiej zapytać wpierw

Roberta, czy nie zauważył w jej zachowaniu czegoś niepokojącego. Co o tym myślicie? W końcu

spędza z nią więcej czasu niż my trzy razem wzięte.

Charlotte odetchnęła.

- Masz słuszność - powiedziała. - Sama z nim porozmawiam.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Atmosfera w kuchni uległa zmianie, której Robert nie umiał sobie wytłumaczyć. Odkąd

podarował Melanie pułapkę na sny, dziewczyna stała się dziwnie milcząca. A do tego w trakcie

przygotowywania potraw popełniała omyłki, co normalnie nigdy jej się nie zdarzało. Złożył to

na karb trudnych przeżyć minionej nocy. Może ma sobie za złe, że chciała się z nim kochać ...

Albo przypisała mu w związku z drobnym prezentem niezamierzone intencje i nie potrafi sobie

z tym poradzić?

Robert postanowił uwolnić Melanie od swojej obecności, która najwyraźniej wytrącała ją z

równowagi, i poszedł sprawdzić, czy dzwonek przy drzwiach dla dostawców rzeczywiście nie

działa. Rozkręcając mechanizm, nadal o niej myślaL

Pewnie czuje się dotknięta jego wczorajszą odmową· Pamiętał malujący się w jej oczach wyraz

tęsknoty i oczekiwania. Może przez przesadną ostrożność stracił coś pięknego i cennego?

Zarzuciła mu brak uczuć. Nazwała go mówiącym manekinem.

Ha! Gdyby znała prawdę!

Czy ona naprawdę posądza go o nieczułość? Usiadł ciężko na kamiennych schodkach. Dałby

wiele, by ostatnia noc nigdy się nie wydarzyła. Niepo-

trzebnie obudziła w nim niepożądane uczucia. Uczucia niechciane, ponieważ myśl: "A może to

właśnie ta wymarzona?", natychmiast rodziła w nim zimny strach przed niechybną utratą. W jego

ś

wiadomości miłość nieuchronnie prowadziła do utraty i żadną miarą nie potrafił sobie tego

nierozerwalnego związku wyperswadować.

Jak zdoła pracować nadal u boku Melanie, skoro tak bardzo jej pożąda? Naprawdę, los się

przeciw niemu sprzysiągł. Miał nadzieję zbudować sobie w Nowym Orleanie spokojną przystań,

a tymczasem wplątał się w beznadziejną sytuację.

Niczego jeszcze nie popsułeś, odezwał się głos rozsądku. Wszystko będzie dobrze, jeśli nie pój-

dziesz z nią do łóżka. Bądź ostrożny, trzymaj się od niej z daleka, a z czasem ci przejdzie.

- Robert?

Słysząc tuż za sobą głos Charlotte, o mało me wyskoczył ze skóry.

- Ach, to ty. - Szybko poderwał się na nogi i wetknął śrubokręt do kieszeni.

- Co tu robisz? - W ciemnof)zarym kostiumie w białe prążki i różowej jedwabnej bluzce

wyglądała bardzo kobieco, a zarazem profesjonalnie. W ręku trzymała gazetę.

Robert darzył naj starszą pannę Marchand wielkim szacunkiem. Zresztą on i ona mieli ze sobą

wiele wspólnego. Oboje odznaczali się silnym charakterem, byli bez reszty oddani pracy i

pochodzili z uprzywilejowanych rodzin.

- Popsuł się dzwonek. Próbowałem go naprawić, ale widzę, że będą musiał wezwać kogoś z

ekipy remontowej.

- Przyszłam ci podziękować - powiedziała Charlotte, podając mu trzymany w ręku numer

"Times-Picayune" .

Na pierwszej stronie widniał drukowany wielkimi literami nagłówek: HOTEL NA WIEDZANY

PRZEZ DUCHY?, a poniżej, zdjęcie Hotelu Marchand. Wiadomość sygnowała Jen Kay Loving.

- Za co mi dziękujesz?

- Wydało się. Autorka wymienia w tekście twoje

nazwisko. - Ojej!

- Podobno ludzie dzwonią od samego rana, żeby rezerwować pokoje. Od dawna nie mieliśmy

tylu zgłoszeń.

- Nie bardzo rozumiem.

- Podobno powiedziałeś tej reporterce, że w hotelu straszą duchy. Widocznie na świesie nie

brakuje amatorów silnych wrażeń.

- Chyba żartujesz.

. - Mówię poważnie. Jakją namówiłeś, żeby o tym napisała?

- Znam ją z Seattle, więc kiedy zwróciła się do mnie z pytaniem, co myślę o niedawnej awarii

hotelowego generatora prądu, odparłem, iż moim zdaniem mogła to być robota rezydującego w

hotelu ducha. Nie przyszło mi do głowy, że o tym napisze.

- Ale napisała, a dla nas to istny dar z nieba.

- Bardzo się cieszę, że się do tego przyczyniłem. A czy zbliżyłaś się do odkrycia, kto był

odpowiedzialny za unieruchomienie generatora?

- Niestety, nie - westchnęła Charlotte. - Boję się, że nigdy się tego nie dowiemy. Oby to był tylko

czyjś głupi żart. No bo kto miałby celowo działać na szkodę hotelu? Miejmy nadzieję, że uda się

dotrwać do końca karnawału bez dalszych niespodzianek.

- Gdybym mógł w jakiś sposób pomóc, to ...

- Jest jeszcze jedna sprawa, o której chcę z tobą porozmawiać. - Charlotte rozejrzała się, jakby

chciała się upewnić, czy są sami.

- Tak?

Charlotte wzięła głęboki oddech i splotła przed sobą dłonie.

- Czy nie ... - zawahała się, po czym zaczęła od nowa: - Czy ostatnio w zachowaniu Melanie nie

zauważyłeś jakiejś zmiany?

Więc o to chodzi, pomyślał. Na głos zapytał:

- Co masz na myśli?

- Na przykład, czy nie spóźnia się do pracy?

- Bardzo rzadko .

- Może jest roztargniona? - Robertowi przyszedł mu na myśl dzisiejszy ranek, kiedy Melanie

psuła jedną potrawę za drugą. - Albo wymyka się z kuchni poza ustalonymi przerwami?

- Znasz Melanie - rzekł ostrożnie, nie bardzo wiedząc, co Charlotte usiłuje z niego wyciągnąć i

nie chcąc poróżnić Melanie ze starszą siostrą. - Jest osobą twórczą. Nie zawsze wiadomo, co za

chwilę zrobi.

Charlotte odchrząknęła.

- Czy nie odniosłeś wrażenia, że myśli o wyjeździe z Nowego Orleanu? Nie mówiła o jakiejś

nowej ofercie pracy? Albo o romansie z mężczyzną mieszkającym w innym mieście?

Zawarte w ostatnim pytaniu podejrzenie zadało Robertowi cios w samo serce. Musiał wytężyć

wszystkie siły, by nie dać po sobie poznać, jak bardzo go to dotknęło, Zaraz potem zdał sobie

sprawę, jak bezsensowna była jego reakcja. Przecież nic go z Melanie nie łączy, nie spotykają się

poza pracą, w ogóle się nie spotykają. Ale mógłbyś się z nią umówić, gdybyś tylko chciał,

podpowiedział wewnętrzny głos.

Nie, nie chciał tego. Melanie zasługuje na kogoś, kto umiałby razem z nią cieszyć się życiem. A

nie nudnego ponuraka, który musi trzymać uczucia na wodzy w obawie przed obudzeniem zjaw

przeszłości.

- Niczego takiego nie zauważyłeś? - upewniła się Charlotte z nadzieją w głosie.

- Nie.

.

- I nie sądzisz, że ma jakieś problemy?

Masz na myśli problemy niezwiązane ze mną? - pomyślał. Na głos powiedział:

- Wspomniała, że bardzo się boi aukcji panien do wzięcia, ale nie może zrobić ci zawodu.

- Aha. - Charlotte chwilę się zastanowiła, po czym rzekła: - Wiesz, Robercie, mam dla ciebie

propozycję·

W czwartek wieczorem Melanie czekała za kulisami w niewielkiej sali widowiskowej

zabytkowego pałacyku należącego do miejscowego Towarzystwa Ochrony Zabytków.

Pochodzący z czasów poprzedzających wojnę secesyjną pałacyk mieścił się w zabytkowej

Garden District.

Włosy miała upięte z wytworny kok, a na sobie długą do ziemi suknię ze srebrzystej tafty, która

była za ciasna w pasie. Powinna była posłuchać siostry i zmierzyć ją przed aukcją. Stroju

dopełniała naszywana srebrnymi cekinami maseczka, do której włożenia zmusiła Melanie

organizatorka dzisiejszej gali. Zwyczaj wkładania masek 'ńależał do tradycji nowoorleańskiego

karnawału.

Babcia Celeste stała razem z Melanie za kulisami, od czasu do czasu stukając wnuczkę palcem w

plecy, by prosto się trzymała. Obite czarną morą ściany, perskie dywany, meble z wiśniowego

drewna, neutralne kolory ozdób i dekoracji - wszystko wokół tchnęło bogactwem i wytwornym

smakiem. Melanie

. nie gustowała w tego rodzaju wnętrzach. Były sztuczne i przytłaczające. Ale cóż, one również

stanowią część jej rodzinnego dziedzictwa.

- Pięknie wyglądasz, pięknie - pochwaliła babcia. - Jestem ci bardzo wdzięczna za to, że

zgodziłaś się zastąpić Charlotte. Nie przyniesiesz mi wstydu. - Dzięki, babciu.

- W dobrym towarzystwie nie mówi się "dzięki" , tylko "dziękuję".

- Bardzo przepraszam.

- Przeprosiny przyjęte. Nie bój się, jeszcze zrobimy z ciebie godną spadkobierczynię rodu

Robichaux - odparła babcia łaskawym tonem, czyniąc aluzję do tradycji swojej rodziny.

Uwaga babci przypomniała Melanie o jej odmienności. O tym, że nigdy nie czuła się w pełni

częścią własnej rodziny. Z trudem powstrzymała cisnącą się na usta ostrą odpowiedź. W końcu

wiekowej babci, nawet najbardziej dokuczliwej, należy okazywać wyrozumiałość i szacunek.

Co jeszcze powinna zrobić, żeby upodobnić się do reszty rodziny? A jeśli nigdy nie stanie się

taka jak one? Może powinna się z tym pogodzić?

Była to nieoczekiwanie bolesna myśl. Dotychczas nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo

chciałaby się zmienić. Stać się jedną z nich. Nadal jednak nie wiedziała, jak tego dokonać.

- A teraz przedstawiamy państwu następną pannę do wzięcia - oznajmił do mikrofonu

prowadzący ceremonię Henry Dumas. Hemy był odwi.ecznym przyjacielem babci Celeste,

pochodzącym ze starej rodziny teksańskich potentatów naftowych.

Melanie zamknęła oczy, pq:ygoto:wując się wewnętrznie do wyjścia na scenę. Nie bój się,

potrafisz stawić temu czoło! - powiedziała sobie. Oddychając głęboko, uświadomiła sobie, iż

bardziej boi się tego, by nie zawieść babki, niż perspektywy spędzenia wieczoru z Wilmerem

Haddockiem.

- Na scenę wchodzi naj młodsza latorośl rodu Marchand, czarująca Melanie! - ciągnął Henry

Dumas. - Melanie jest zastępcą szefa kuchni restauracji Chez Remy i stanowi żywe

potwierdzenie znanej prawdy, że do serca mężczyzny najłatwiej trawić przez żołądek. Niedawno

miałem przyjemność skosztować indyka przyrządzonego wedługjej przepisu, i z miejsca się w

niej zakochałem.

Melanie te kiepskie dowcipy się nie spodobały, lecz zebrani, którzy w większości znali ją od

dzieciństwa, nagrodzili jej pojawienie się dyskretnymi brawami. Sztucznie uśmiechnięta, wyszła

na scenę przy akompaniamencie nagranych na taśmę fanfar. Przeraził ją widok wytwornego

tłumu w maskach. Wiele by w tej chwili dała za magiczny pierścionek, który przeniósłby ją z

powrotem do ojcowskiej kuchni.

Wspomniawszy restaurację, przypomniała sobie o Robercie, o nocy spędzonej razem z nim w za-

mkniętej na klucz spiżami, i o tym, że nie uległ pokusie i mimo obopólnego pożądania nie chciał

się z nią kochać.

Nadal nie rozumiała jego postępowania. Najpierw całował ją z absolutnym zapamiętaniem, a

potem odpychał od siebie, zaprzeczając samemu sobie. A jeśli tylko udawał namiętność, robił to

ze zwykłej uprzejmości, w odpowiedzi na jej uporczywe namowy?

O mój Boże! Poczuła, że jej policzki czerwienieją ze wstydu.

Zaraz potem przypomniała sobie o rewelacjach Coby'ego. Ale przecież to, co powiedział o

Robercie, działo się wiele lat temu.

Może dawno się zaczęło, ale czy się skończyło?

A jeśli nawet, to sposób załatwienia sprawy dowodził, że Robert jest człowiekiem, który nie

potrafi stawić czoła konsekwencjom swoich własnych uczynków. Czy takiego mężczyzny

pragnie? Więc czego właściwie po nim oczekuje?

- Proponuję, żeby zacząć licytację od pięciuset

dolarów. Co państwo na to? - zwrócił się do zebranych mistrz ceremonii.

- Pięćset dolarów! - wykrzyknął łysiejący facet w masce Zorra.

Oczywiście, Wilmer Haddock.

Mrużąc oczy w oślepiającym świetle reflektora, rozpaczliwie szukała w morzu zamaskowanych

twarzy szlachetnego rycerza, który wybawiłby ją od konieczności spędzenia czterech godzin w

towarzystwie Wilmera.

- Pięćset dolarów po raz pierwszy - zawołał Henry.

- Sześćset! - wykrzyknął ktoś z tylnych rzędów.

Uff1 Znalazł się drugi licytujący.

Wilmer obejrzał się, szukając wzrokiem przeciwnika.

- Siedemset! - zawołał.

- Tysiąc! - padła natychmiastowa odpowiedź.

Wszystkie oczy skierowały się ku nieznajomemu. Melanie wspięła się na palce, usiłując

wypatrzyć

swego potencjalnego zbawiciela. Wiedziała jednak, że Wilmer łatwo się nie podda. Miał

mnóstwo pieniędzy, a do tego żyłkę do hazardu.

- Tysiąc pięćset! - zadeklarował Wilmer. Zapadła cisza.

Czyżby jej rycerz zrezygnował z dalszej licytacji? - Dwa tysiące!

Melanie wreszcie zdołała wypatrzyć anonimowego Romea, który gotów był poświęcić dwa

tysiące, by przelicytować Wilmera. Miał na twarzy maskę Upiora z opery.

Nie zniechęcaj się, Upiorze, szepnęła.

- Trzy tysiące! - zalicytował Wilmer, rzucając swemu przeciwnikowi triumfalne spojrzenie.

Melanie straciła nadzieję. Jednak nie ominie jej koszmarny wieczór z obrzydłym Zorrem. Ha,

trudno, przynajmniej nikt nie będzie mógł jej zarzucić, że nie wywiązała się z umowy.

- Pięć tysięcy! - naj spokojniej w świecie oznajmił Upiór.

- Czy dobrze usłyszałem? - zapytał Henry Dumas, teatralnym gestem przykładając rękę do ucha.

- Powiedział pan pięć tysięcy?

- Zgadza się.

O cholera! Melanie zakręciło się w głowie. Kim jest ten człowiek?

Przez salę przeszedł szum podniecenia. Żadria z wcześniej licytowanych panien nie uzyskała

nawet w przybliżeniu tak imponującej sumy.

- Czy będzie pan dalej licytował? - spytał Henry, zwracając się do Wilmera.

Ten otworzył usta, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Melanie wyrwała Henry' emu z ręki

mikrofon i zawołała:

- Pięć tysięcy po raz pierwszy, po raz drugi, po raz trzeci! Koniec licytacji. Wygrał mnie Upiór z

opery.

Sala zachichotała z uciechy.

Henry odebrał jej mikrofon, a tymczasem Upiór zaczął się przebijać w kierunku sceny. Melanie

czekała na niego z bijącym sercem. Był wysoki i postawny, na pewno bardzo przystojny.

Mężczyźni patrzyli na niego z zazdrością, kobiety rzucały mu zaciekawione spojrzenia. Tylko

Wilmer gryzł peWnie palce ze złości.

Melanie zeszła ze sceny, by ustąpić miejsca kolejnej pannie. Za kulisami czekała na nią babcia

Celeste.

- A nie mówiłam? - powiedziała.

Melanie coś tknęło.

- Sama to ukartowałaś?

- Nie, wspólnie z Charlotte. Nie mogłyśmy pozwolić, żeby wygrał cię ten wstrętny Wilmer.

- Nie wiem, jak ci dziękować - zawołała Melanie, rzucając się babci na szyję.

- Życzę dobrej zabawy.

Większość panien po licytacji przechodziła ze swymi partnerami do sąsiedniej sali, gdzie do

tańca grał zespół jazzowy, ale nie było takiego obowiązku. Upiór tymczasem zdążył dotrzeć za

kulisy, zbliżył się i podał jej ramię. Melanie była w siódmym niebie. Maska na jego twarzy

dodawała pikanterii i bez tego ekscytującej sytuacji. Gdy wyszli na korytarz, mężczyzna za-

trzymał się, wskazując kolejno głową najpierw salę balową, a potem drzwi prowadzące do

wyjścia, jakby pytał: "Zostajemy czy wychodzimy?":

Mielanie odpowiedziała spojrzeniem, które mówiło: "Ty zdecyduj", a on prawidłowo je odczytał,

bo poprowadził ją do szatni i pomógł założyć płaszcz. Wyszli na dwór i przystanęli, wdychając

chłodne powietrze. Oboje mieli nadal na twarzach maski.

- Kim pan jest? - zapytała Melanie.

- Nie zgadłaś?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Robert! - wyszeptała. - Więc to ty!

- Owszem.

Czuł się jak bohater romansowego filmu z wyższych sfer. Eleganckie przyjęcie, światło księżyca,

a obok piękna, zapatrzona w niego kobieta. Od dawna nie przeżywał nic podobnego. Był

przejęty, a zarazem trochę przestraszony.

- Jeszcze nie mogę w to wszystko uwierzyć. - Melanie żartobliwie trąciła go w ramię. - Przyznaj

się, dlaczego to zrobiłeś?

- Jestem z natury rycerski.

- Wiem, że byłeś w zmowie z babcią i Charlotte.

- Można tak powiedzieć. Charlotte uświadomiła mi, jak bardzo się boisz wieczoru z Haddockiem,

a potem porozmawiała z Celeste, która ofiarowała się pokryć połowę kosztów, jeżeli zdołam go

przelicytować.

- Nie masz pojęcia, jak jestem wam wszystkim wdzięczna. Ale najbardziej tobie.

- Cieszę się, że mogłem ci się na coś przydać, a przy okazji przyczynić się dobrej sprawie. Ale

najważniejsze, że spędzimy razem parę godzin poza kuchnią.

- Naprawdę chcesz spędzić ze mną wieczór? - spytała, wsuwając mu rękę pod ramię·

- Bardzo.

- Może nie powinnam tego mówić, ale wystarczyło w tym celu zapytać, czy się z tobą umówię.

- Ale wtedy straciłbym okazję pokazania, jaki jestem wspaniałomyślny.

- To prawda.

Nagle stracił pewność siebie. Nie mając w dzieciństwie ojca, który by go nauczył, jak

postępować z kobietami, poczuł się bezradny jak dorastający nastolatek. Nie chcąc zdradzić

przed Melanie swego zażenowania, postanowił uciec się do wypróbowanej metody i pokazać, że

to on jest panem sytuacji. W tym celu podszedł bliżej i spojrzał jej przenikliwie w oczy. Manewr

odniósł pożądany . skutek.

- No to co proponujesz? - spytała niepewnie.

- Możemy wrócić na bal. Gra świetny zespół, jest mnóstwo dobrego jedzenia. Twoja babka

poszła na całość.

- Nie lubię takich uroczystych gali ..

- A co lubisz?

- Zróbmy coś szalonego. Coś, co nikomu nie przyszłoby do głowy. Zwłaszcza w tych strojach -

dodała, wskazując swoją długą suknię.

- Co proponujesz?

. - Sama nie wiem.

- Noc w kasynie na statku?

- Nie.

- Klub jazzowy?

- Nie jestem w nastroju. Mimo pociągającej perspektywy przytulania się w przyćmionym lokalu.

- dodała, rzucając mu zaczepne spojrzenie. - Już wiem! - zawołała. - Przy przystani odbywa się

karnawałowa zabawa.

- Zabawa na wolnym powietrzu?

- Tak. Możemy pojeździć na karuzeli. Uwielbiam karuzelę. Chodźmy, Upiorze.

Wzięła go za rękę, a on pozwolił się jej prowadzić. On w smokingu, ona w długiej sukni, oboje w

maskach na twarzy, szli wąskimi zatłoczonymi uliczkami, ale w mieście takim jak Newy Orlean

nie budziło to niczyjego zdziwienia. Po półgodzinnym spacerze dotarli w pobliże przystani. Na

niebie pojawiły się chmury i zerwał się wiatr, który, rzecz dziwna, nie burzył gładkiej

powierzchni wody .

Przeszli się wzdłuż oświetlonych lampionami arkad, gdzie przekupnie zachęcali do spróbowania

szczęścia w strzelaniu do celu, rzucania kółek i innych podobnych rozrywek. Robert po raz

pierwszy od dzieciństwa znalazł się w wesołym miasteczku. Zapomniał o istnieniu takich miejsc.

Minąwszy arkady, dotarli do małej kolejki górskiej. Nieco dalej znajdowała się karuzela. Nie

było na niej nikogo. Robert kupił w budce czerwone kartonowe bilety, a zaraz potem operator

zaprosił ich na karuzelę·

Melanie wbiegła pierwsza na podwyższenie. W swojej długiej srebrzystej sukni, z misternie

ułożonymi włosami wyglądałajak wielka dama, a zarazem ucieleśnienie kobiecej elegancji i

wdzięku. Robert po raz pierwszy widział taką Melanie. Patrzył na nią jak urzeczony,

uświadamiając sobie, jak mało ją zna.

Ona jednak znowu zrobiła mu niespodziankę. Wybrawszy dla siebie czerwonego konia z

odrzuconym do tyłu łbem, jednym ruchem podciągnęła suknię, aby móc swobodnie dosiąść go

okrakiem. Tym samym przemieniła się z powrotem w dobrze mu znaną dziewczynę-chłopczycę,

a Robert uznał, iż chyba jednak najbardziej podoba mu się w tym wcieleniu.

Sam usadowił się w złotym rydwanie. Kiedy karuzela ruszyła, koń Melanie w czasie jazdy

podnosił się i opadał, natomiast rydwan Roberta spokojnie sunął dokoła.

- Zachowujesz się jak wapniak - zawołała Melanie, pokazując mu język.

- Nie chcę pobrudzić wypożyczonego smokingu.

- Tere-fere. Twój rydwan na pewno nie jest czyściejszy od mojego konia.

- No, nie byłbym pewien. Myślę, że więcej dzieciaków z lepkimi od słodyczy łapkarrii wybiera

konie niż rydwany.

Wyprostowana, z błyszczącymi oczami i odrzuconą do tyłu głową, Melanie wyglądała

olśniewająco. Jakże łatwo można się w niej zakochać,. p,omyślal.

Niebezpiecznie łatwo.

.

- Wiem, dlaczego wolisz rydwan od konia! - zawołała. - To z twojej strony symboliczny wybór -

dodała. - Bo wolisz bezpieczeństwo od przygody i czystość od dobrej zabawy.

- I nie chcę dostać mdłości - zrewanżował się. A kiedy karuzela zwolniła i muzyka ucichła,

dodał: - Przynajmniej mam pewność, że nie zwymiotuję po zejściu na ziemię.

- Może. Ale nie będziesz wiedział, co cię ominęło.

Karuzela stanęła i Melanie zeskoczyła.

- Mam ochotę na cukrową watę. - Podbiegła do straganu, nie czekając na Roberta, i kupiła sobie

niebieską watę na patyku. Nie miała przy sobie torebki, a pieniądze wyciągnęła z pantofla.

Robert pokręcił głową. Zdumiewające! Ubrała się jak wielka dama, ale pieniądze wetknęła do

buta, jak psotny dzieciak!

W dali od strony Zatoki Meksykańskiej błyskawica przecięła niebo. Po chwili rozległ się pomruk

grzmotu. - Lepiej chodźmy stąd - rzekł Robert. - Zbiera się na burzę.

- Chcesz spróbować? - spytała Melanie, nawija

jąc na palec pasmo słodkiej waty. - Nie, dziękuję.

- Jak chcesz. Jest pyszna.

- Pyszna? Przecież to tylko rozpylony cukier z dodatkiem barwnika.

- Ech, nie potrafisz cieszyć się byle czym dla samej przyjemności zabawy.

- No cóż, jestem realistą - odparł.

- Oj jesteś, jesteś!

W drodze powrotnej wybierali boczne uliczki, omijając zatłocżoną Bourbon Street, lecz i tam

dobiegały do nich odgłosy jazzowej muzyki.

- To musi być ciekawe dorastać w takim mieście jak Nowy Orlean - zauważył Robert. - Wiecznie

trwająca zabawa. Jak się czułaś jako dziewczynka? - Odebrałyśmy dosyć surowe wychowanie.

Musiałyśmy wcześnie wracać do domu. No i posyłano nas do katolickich szkół.

- Teraz rozumiem, dlaczego masz takie buntownicze usposobienie - odparł Robert. - A wiesz, że

ja też chodziłem do katolickiej szkoły?

- Nie żartuj! - wykrzyknęła, spoglądając na niego kokieteryjnie.

- Wcale nie żartuję.

- A mimo to nie masz buntowniczego usposobienia.

- Moje chaotyczne wychowanie nie skłaniało do buntu. Odwrotnie, od dzieciństwa tęskniłem za

porządkiem i spokojem.

- To wiele wyjaśnia - rzekła. A podając mu znowu słodką watę, spytała: - Na pewno nie chcesz

spróbować?

- Nie, jeszcze raz dziękuję, ale nie.

- No i co zrobimy z tak pięknie rozpoczętym wieczorem?

- Lada chwila spadnie deszcz - przypomniał Robert. - Może czas wracać do domu.

.

- Nie boję się deszczu. Nie jestem z cukru, nie roztopię się. - Popatrzyła na niebo, na którym

pojawiła się kolejna błyskawica. - Burza jest daleko, nieprędko do nas dotrze.

- Już prawie dziesiąta, a jutro będzie mnóstwo roboty z przygotowaniami do generalnej próby

weselnego przyjęcia.

- Zamiast szukać wymówek, lepiej przyznaj się, że masz mnie dosyć - powiedziała

zawiedzionym głosem.

- To nieprawda, wcale nie szukam wymówek. A na pewno nie mam cię dosyć.

Melanie natychmiast się rozpogodziła.

- Mówisz poważnie?

- Naprawdę chciałbym, żeby ten wieczór trwał jak najdłużej. Dlaczego tak trudno ci w to uwie-

rzyć?

- Bo zawsze kiedy z tobą rozmawiam, mam wrażenie, że coś ukrywasz.

- Po prostu pomyślałem, że możesz być już zmęczona - odparł Robert.

- Chyba żartujesz! Teraz, kiedy udało mi się nareszcie wywlec cię z kuchni? - Wyciągnęła rękę i

lepkim od cukru palcem pogłaskała go w policzek. - Wyobraź sobie, że czas przestał istnieć, nie

ma dnia wczorajszego ani jutrzejszego, jest tylko obecna chwila. Co naj chętniej byś zrobił?

Najchętniej bym cię pocałował, pomyślał. Na głos powiedział:

- Przyznam, że jestem trochę zmęczony. Jestem na nogach od wpół do szóstej rano.

- Zapomnij o tym! - zawołała. - Zapomnij o dzisiejszym dniu. Nie ma go. Naprawdę chcesz mi

wmówić, że wolisz pójść spać, niż całować się ze mną we Francuskiej Dzielnicy Nowego

Orleanu w świetle księżyca?

Jakim cudem odgadła jego myśli?

- Masz ręce pełne cukrowej waty - zauważył.

- A, rzeczywiście. - Rozejrzała się, a zauważywszy stojący na rogu kosz na śmieci, puściła się

pędem w jego kierunku. Po wyrzuceniu resztek słodkiej waty wróciła do Roberta. - Nic już nie

ma - oświadczyła zdyszanym głosem. Przybliżyła się do niego, figlarnie marszcząc nosek.

- Nietrudno się domyślić, do czego zmierzasz - mruknął Robert.

- Och, przestań. Pocałuj mnie - zażądała.

- A podobno to ja jestem apodyktyczny i nie ...

Nie dane mu było dokończyć zdanIa. Melanie zamknęła mu usta pocałunkiem, a on zatopił się w

jej gorących wargach, których smak był lekko zabarwiony słodką watą. Czuł, że przepadł z krete-

sem. To było silniejsze od niego. Jeszcze do niedawna wmawiał sobie, że się z tego otrząśnie,

lecz dzisiejszy pocałunek ostatecznie położył kres tym złudzeniom.

Bo nie był to zwyczajny pocałunek. Nawet maski, które nadal mieli na twarzach, nie dzieliły ich,

lecz przeciwnie, dodawały pocałurikoWi t:tiezwykłości. Robert zapomniał o bożym świecie. Ale

nie na długo. Otrzeźwiła go nieprzyjemna świadomość, że nie panuje nad sytuacją. A tego bał się

najbardziej. Dosyć tego.

Gwałtownie oderwał się od Melanie.

- Nie trzeba - powiedział. - Nie powinienem się z tobą całować.

- Co ty powiesz? Kiedy doszedłeś do tego genialnego wniosku? - zadrwiła. - Ajeśli tak; to po co

mnie wylicytowałeś?

- Nie chciałem, żeby wygrał ten nieszczęsny łysy Zorro.

- Byłeś o niego zazdrosny?

- Nie mogę być o ciebie zazdrosny, bo nie jesteśmy parą - bronił się Robert.

- No racja - przyznała.

- Chcesz, żebyśmy zostali parą?

- Nie - zaprzeczyła. - A ty?

- Skoro ty nie chcesz... -

- A gdybym chciała?'

Przyciągnął ją do siebie za oba ramiona.

- Dobrze wiesz, jak bardzo mi się podobasz i jak bardzo cię pragnę - powiedział zdławionym

głosem.

- Ale nie na tyle, żeby się ze mną związać. Za dużo nas różni. Ja lubiłabym zabawy, a ty

wieczory spokojnie spędzane w domu. Ja marzyłabym o górskich wędrówkach i zdobywaniu

Mount Everestu, a ty oddawałbyś się porządkowaniu garażu.

- Chciałbyś wej ść na Mount Everest?

- To przenośnia. Ale nie chciałabym z powodu porządkowania garażu stracić okazji do przeżycia

interesującej przygody.

- Moglibyśmy razem gotować.

- Tak, gotowanie. To jedno, co nas łączy - mruknęła.

- To bardzo istotna więź. Wszyscy musimy jeść .. Chociaż różnili się jak dzień od nocy, to jednak

jej obecność w przedziwny sposób dodawała Robertowi życia. Kiedy był z Melanie, wstępowała

w niego nieznana energia.

- Już wiem, co zrobimy - oświadczyła. - Chodźmy na Jackson Square, do wróżki. Dowiemy się,

czy czeka nas wspólne życie, czy też totalna katastrofa.

Nie pytając Roberta o zgodę, wzięła go za rękę i ruszyła w wybranym kierunku. Nie potrafił się

jej oprzeć. Sam był pozbawiony wypełniającej Melanie radości życia, ale 19nął do ludzi, którzy

ją mieli. Rozsądek podpowiadał, aby jak najszybciej odprowadził Melanie do domu, ale serce nie

chciało słuchać głosu rozsądku. Na niebie zabłysła kolejna błyskawica.

- Czy kiedykolwiek przepowiadano CI przyszłość? - zapytała Melanie.

- Nie, nigdy. A tobie?

- Tysiące razy. Kiedy byłyśmy małe, babcia ze strony ojca często wróżyła nam z ręki. Ale w ta-

jemnicy przed babcią Celeste, która była temu przeciwna.

- I słusznie. Ja też nie popieram wpajania dzieciom przesądów.

- Babcia Marie zmarła, kiedy miałam sześć lat, więc byłam na to za mała, ale Sylvie nauczyła się

czytać z ręki. Ale ja naj chętniej chodzę do wróżbitek z Jackson Square.

- I czy choć jedna z ich przepowiedni kiedykolwiek się sprawdziła?

- Wiele razy. Nawet te, o których wolałabym zapomnieć.

- Możesz podać jakiś przykład?

- Kiedy cztery lata temu przyjechałam do domu na Boże Narodzenie, wróżka powiedziała, że w

moim życiu nastąpi nieodwracalna zmiana. Dwa miesiące później ojciec zginął w wypadku.

- To bardzo ogólnikowa przepowiednia. Nie przekonałaś mnie.

- Daj mi spokój ze swoją logiką. Wiara nie poddaje się chłodnej analizie. Albo się ją ma, albo

nie. - Życie człowieka stale się zmienia - nie ustępował Robert. - Twoje też by się zmieniło,

nawet gdyby ojciec nie uległ wypadkowi.

- Ale nie tak radykalnie. Ani tak nagle.

Melanie zamilkła. Pewnie myślała o ojcu. Patrząc na nią, Robert wspomniał swoich rodziców,

których utracił na samym początku życia. Ich odejście ograbiło go z radosnego, beztroskiego

dzieciństwa. Dobrze, że Melanie miała szczęśliwe dzieciństwo i kochającą rodzinę.

- Na pewno chcesz iść do wróżki? - zapytał.

- Tak. Od czasu huraganu i choroby mamy nie wiedzie nam się najlepiej. Najwyższy czas, żeby

zdarzyło się coś dobrego, a ja chcę z góry o tym wiedzieć.

- Nie żartuj. Naprawdę wierzysz we wróżby?

- A dlaczego nie?

- Bo nie mają żadnych racjonalnych podstaw.

- Och, nie bądź takim racjonalistą! Skąd wiesz, czy nie opierają się na czymś, o czym nie wiesz?

- Dobrze, pozostańmy każde przy swoim zdaniu.

- Ale pójdziesz ze mną i pozwolisz powróżyć sobie. z ręki, dobrze? - poprosiła, podnosząc ku

niemu twarz w srebrnej maseczce.

Czy mógł jej odmówić?

- No dobrze - zgodził się, otrzymując w nagrodę jej promienny uśmiech.

Jackson Square zastawiony był kolorowo udekorowanymi stolikami, przy których urzędowali

najrozmaitsi dziwacy i odmieńcy, jasnowidze i chiromanci obojga płci - jedni wróżyli z kart, inni

z dłoni, jeszcze inni ze szklanej kuli.

- Kogo wybierzesz? - spytał.

- Chodźmy do madame Lavy. Uchodzi za najlepszą.

Madame Lava była drobną, pomarszczoną kobietą w ogromnym kapeluszu na głowie,

owiniętą karmazynowym szalem. Najej stoliku leżały karty do tarota i stała wielka szklana

kula. Na widok zbliżających się Roberta i Melanie jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Witam! Witam! - odezwała się ochrypłym głosem. - Które pierwsze?

- Pan - odparła Melanie, wskazując Roberta.

- Usiądź, młody człowieku!

Robert poczuł się nieswojo.

.

- Płaci pan dwadzieścia dolarów.

Robert posłusznie podał wróżbitce pieniądże, które ta zręcznie wsunęła sobie za dekolt.

- Mam wróżyć ze szklanej kuli czy z tarota?

- Nie, proszę mu powróżyć z ręki - odpowiedziała za niego Melanie.

Kobieta odsunęła na bok karty i kulę.

- Podaj mi rękę - rzekła, a gdy spełnił jej żądanie, zamknęła oczy.

- Co ona może zobaczyć z zamkniętymi oczami? - szepnął Robert do nachylonej nad nim

Melanie.

- Madame Lava widzi przyszłość z zamkniętymi oczami, młody człowieku. Proszę siedzieć

spokojnie, żebym mogła się skupić - upomniała go starucha.

- Tak jest. Przepraszam.

- Widzę wodę - odezwała się po chwili wróżka. - Bardzo dużo wody. Smutne jest twoje serce.

Ale to się niedługo zmieni. Czeka cię wielkie szczęście. - To dobra wiadomość.

- Ukochana kobieta jest niedaleko ciebie. - Robert mimo woli zerknął na Melanie. - Ale najpierw

spotka cię cierpienie.

Robert roześmiał się.

- Proszę się nie śmiać - oburzyła się wróżka, otwierając oczy. - To nie żarty.

- Oczywiście - odparł szybko, powstrzymując śmiech.

- Więc posłuchaj, bo mam dla ciebie ważne ostrzeżenie. Ogień. Strzeż się ognia.

- Ma pani na myśli realny ogień, czy też ogień namiętności? - zapytał z przekornym uśmiechem.

Madame Lava popatrzyła na niego z pogardą.

- Widzę, że niepotrzebnie tracę czas. Nic więcej nie powiem.

Robert wstał z krzesła. Chciał zażądać zwrotu pieniędzy, lecz powstrzymało go karcące

spojrzenie Melanie.

- Odejdź stąd - powiedziała. - Nie chcę tutaj twoich negatywnych fluidów. Będą nam tylko prze-

szkadzać. - Zarazem jednak mrugnęła do Roberta, dając mu do zrozumienia, że i ona nie bierze

wróżenia zbyt serio.

Odszedł i usiadł na okalającym plac murku. Wiatr zmienił kierunek i coraz szybciej napędzał

chmury. Deszcz wisiał w powietrzu.

Dobrze się czuł przy Melanie. Było mu przyjemnie, kiedy starała się go rozruszać, namawiała do

beztroskiej zabawy. Zarazem jednak jego ostrożne, praktyczne ja nieustannie szeptało mu do

ucha ostrzeżenia w rodzaju: "Wielka namiętność kończy się wielkim rozczarowaniem".

Przypomniał sobie, że nadal nosi maskę Upiora, więc ją zdjął i wystawił twarz do wiatru,

spoglądając na Melanie, która siedziała wyprostowana, pilnie wsłuchując się w słowa wróżbitki.

Wszystko mu się w niej podobało, także to, że w każdej sprawie miała własne zdanie i nie

dawała się zbić z tropu.

I w tym momencie poczuł, iż pragnie spędzić z nią resztę życia. Zapragnął zdobyć ją na zawsze,

chociaż nadal nie miał pojęcia, jak ten cel osiągnąć.

Ona tymczasem coraz bardziej traciła pewność siebie. Wizyta u wróżki wydała jej się teraz

niemądra i bezcelowa. Nie bardzo wiedziała, dlaczego pozwala, by pachnąca tanim burbonem

starucha trzymała jej dłoń w pomarszczonych rękach o długich pożółk-

łych paznokciach.

.

- Ma pani za sobą długą podróż powrotną do domu - zaczęła madame Lava.

- Można to tak określić - przyznała Melanie.

- Widzę wokół ciebie wiele miłości. Ale uważaj, bo czekają cię poważne kłopoty. - Melanie

ż

achnęła się w duchu. Nie miała ochoty wysłuchiwać ponurych przepowiedni. - Twoje serce jest

poważnie zagrożone - ciągnęła chiromantka.

- Faktycznie, używam za dużo masła - odparła Melanie, usiłując obrócić wszystko w żart. -

Wiem, że masło szkodzi na serce, ale jestem kucharzem, a nic nie dodaje potrawom tyle smaku

co właśnie masło.

- Nie wykręcaj kota ogonem, dobrze wiesz, o czym mówię - zgromiła ją madame Lava, spo-

glądając znacząco na siedzącego na murku Roberta. Melanie poczuła się jeszcze bardziej

nieswojo.

- Ostrzegam, że nie zamierzam dopłacać za lepszą wróżbę - oświadczyła.

- Nie chodzi o pieniądzt? Mówię to dla twojego dobra. Strzeż się! - odparła wróżbitka, nie

przestając wpatrywać się w Roberta.

- Kogo? Jego? Chcesz powiedzieć, że Robert zagraża mojemu sercu? To bzdura. Jesteśmy tylko.

przyjaciółmi.

- Strzeż się! - powtórzyła madame Lava.

'- Dobrze, będę ostrożna. - Melanie wyrwała rękę z jej szponów, wymamrotała "Dziękuję" i

wstała z krzesła.

Robert zeskoczył z murku.

- Czego się dowiedziałaś? - zapytał.

- Że mam uważać.

.

- Na co?

- Nie mam pojęcia. Miałeś rację, wróżenie to głupota.

- Co ci powiedziała? - zaniepokoił się Robert.

- Nic ważnego.

Niebo rozbłysło, rozległ się grzmot i spadły pierwsze krople deszczu. Wróżbici zaczęli

pospiesznie składać swe stoliki.

- Chodź, odwiozę cię do domu - powiedział Robert, obejmując ją. - Mój samochód stoi na

parkingu pod pałacykiem.

Gdy biegła obok niego, w jej głowie nadal pobrzmiewały złowrogie słowa wróżki.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Zanim dojechali pod dom Melanie, deszcz zmienił się w ulewę. Na szczęcie przezorny jak

zawsze Robert miał w samochodzie brezentową plandekę, pod której osłoną dotarli do drzwi.

Melanie kucnęła i wyjęła klucz spod wycieraczki.

- To wielka lekkomyślność zostawiać klucz w takim miejscu - upomniał ją Robert.

- Nie lubię nosić torebki.

- Wystarczyłoby zainstalować system alarmowy.

- Po co wydawać pieniądze na alarm, kiedy nie wiem, jak długo zostanę w Nowym Orleanie?

- Lubisz przeprowadzki?

- Trudno mi usiedzieć długo w jednym miejscu - przyznała.

- Myślałem, że wróciłaś do domu na stałe.

Melanie nie odpowiedziała. Kiedy weszli· do przedpokoju, czarny kotek podbiegł i z głośnym

mruczeniem otarł się o jej nogi.

- O, masz kota! - zdziwił się Robert. - Jak ma na imię?

- Nie wiem, nie jest mój. Zabłąkał się pod moje drzwi, a ponieważ wyglądał na zabiedzonego, za-

brałam go do domu i nakarmiłam.

- Jesteś jak Holly Golightly.

- Kto?

- Bohaterka "Śniadania u Tiffany' ego". Grała ją Audrey Hepburn. Ona też miała bezimiennego

kota. Nie nadała mu imienia, bo unikała wszelkich zobowiązań. Nawet wobec kota.

- Chcesz powiedzieć, że to ja unikam zobowiązań?

- Nie, zwracam tylko uwagę, że nie nadałaś kotu imienia.

- On nie jest mój i nie wiem, jak się nazywa. Robert rozejrzał się po pustych ścianach.

- Od kiedy tu mieszkasz? Od czterech miesięcy? I co, ani jednego obrazka, nierozpakowane

pudła na podłodze. Kot bez imienia.

- To nie moje rzeczy, tylko Davida. Mojego byłego męża. Przesłano je przez omyłkę na mój

adres. Nie lubię się z nim kontaktować i dlatego jeszcze ich nie odesłałam. Gdybym była taką

jędzą, za jaką mnie uważasz, wyrzuciłabym jego rzeczy na śmietnik.

- Wiem, nie jesteś mściwa.

Melanie spojrzała na niego łaskawszym okiem.

- Przemokłeś. Poszukam czegoś, w co mógłbyś się przebrać. - Pochyliła się nad pudłem i po

chwili wyciągnęła parę dżinsów i bawełnianą bluzę. - Masz, powinny na ciebie pasować. A ja

pójdę do sypialni i przestanę udawać Kopciuszka na balu.

- Nie mam ochoty wkładać rzeczy twojego byłego męża.

- Wolisz siedzieć w mokrym smokingu? David to nicpoń, ale jego ciuchy nie zmutują ci genów.

- Lepiej pojadę do domu.

- Zwariowałeś? W taką ulewę chcesz jechać na drugi koniec miasta?

Melanie udała się do sypialni, zrzuciła przemoczoną suknię balową i włożyła znoszone domowe

ubranie, po czym poszła do kuchni. W korytarzu natknęła się na wychodzącego z łazienki

Roberta.

- No, no, wyglądasz w dżinsach Davida sto razy lepiej niż on - rzekła z uznaniem. - Czy ktoś już

ci mówił, że masz nadzwyczaj kształtny tyłek?

- Oszem, zdarzało się.

- Doprawdy? Nie mnie pierwszej wydał się pociągający? Zaczynam być zazdrosna. - Ich oczy

spotkały się. - Co byś powiedział na kieliszek wina?

- Naprawdę muszę już iść.

- Poczekaj, aż burza trochę się uspokoi. Byłabym niepocieszona, gdyby zdarzył ci się wypadek.

Jeśli nie masz ochoty na wino, proponuję rum. Masz ochotę na rum z colą?

Nie chciała się z nim rozstawać. Bała się zostać sama w domu w groźną burzliwą noc. Robert

musiał to wyczytać z jej twarzy, bo powiedział:

- Dobrze, wypiję jednego drinka, a potem wezwę taksówkę·

- Nie musisz się nade mną litować. Jeśli chcesz koniecznie jechać, nie będę cię trzymać na siłę.

- Nie zostaję z litości - zaprotestował.

- A dlaczego?

- Może chcę być z tobą.

- Nagle zmieniłeś zdanie?

- Bo pewnie boisz się burzy i potrzebujesz towarzystwa.

- Chyba nie tylko ja boję się burzy. Widziałam, jak podczas jazdy zaciskałeś ręce na kierownicy.

- Faktycznie nie lubię burzy, ale jeszcze bardziej obawiam się ciebie, zwłaszcza w połączeniu z

alkoholem.

- Nie bardzo rozumiem - mruknęła, wyjmując z kredensu butelkę rumu.

- Sama twoja obecność wytrąca mnie z równowagi. Po wypiciu alkoholu mogę całkiem stracić

głowę·

Ja też, pomyślała.

Idąc do lodówki po colę i lód, celowo ominęła go szerokim łukiem. Po przygotowaniu drinków

podała mu szklankę.

- Piję twoje zdrowie - powiedziała. - Za to, żebyś przynajmniej czasem tracił głowę.

- O to ci chodzi? No to na zdrowie! - Stuknęli się szklankami.

- Mam propozycję - odezwała się po chwili, czując, jak rum zaczyna uderzać jej do głowy .. -

Nastawię muzykę i zatańczymy.

- Niestety, nie umiem tańczyć.

- No oczywiście. Mogłam się domyślić. - Schyliła się, by wziąć na ręce kotka, który ocierał się o

jej nogi. Poszła w kąt pokoju i nastawiła płytę. - Mama byłaby z nas para, zbyt wiele nas różni -

powiedziała, byle coś mówić. Jednocześnie myślała: "Pocałuj mnie. Pocałuj mnie i spraw, żebym

zamilkła".

- Na przykład, co? - usłyszała tuż za sobą głos Roberta.

- Niemal wszystko.

- Podaj przykład.

- Sam zgadnij.

- Miewasz przelotne związki? - zapytał. Ale zaraz dodał: - Przepraszam, nie musisz odpowiadać.

- Raczej nie - odparła. - A ty?

- Nie.

- Byłeś żonaty?

- Prawie.

- Co się stało?

Robert podniósł rękę i pomacał bliznę na skroni.

- Powiedzmy, że byliśmy do siebie zbyt podobni - odparł bez przekonania. Melanie odniosła

wrażenie, iż nie to jest przyczyną owiewającej go mgły smutku.

- To przykre.

- No cóż, tak w życiu bywa. Sama przeżyłaś nieudany związek. Jak długo byliście małżeństwem?

- Cztery miesiące. Przed ślubem znaliśmy się tylko parę tygodni. Zrobiłam głupstwo, ale chyba

każdemu zdarza się popełnić w życiu przynajmniej jedno. A ty? Zrobiłeś kiedyś w życiu coś

naprawdę głupiego? Czego do dziś żałujesz?

- Nie - odparł. - Żałuję wielu rzeczy, ale żadnej z nich nie nazwałbym głupotą. Raczej pomyłką.

- Nie miałeś przygody z policją? - zapytała podchwytliwie.

- Nie - odparł po krótkim wahaniu.

Jego twarz nie zdradzała najmniejszego zmieszania. Niczego, co mogłoby wskazywać, że mija

się z prawdą. Melanie poczuła się nieswojo. Skoro umie tak dobrze kłamać, to jest gorzej, niż

przypuszczała.

- A ty miałaś do czynienia z policją? - zapytał po chwili.

- Tak. Mając szesnaście lat, paliłam marihuanę na koleżeńskiej imprezie i zostałam aresztowana.

- Przyglądała mu się z napięciem, modląc się w duchu, by się przyznał do przygody z kokainą,

lecz nic takiego nie nastąpiło. - Moi rodzice, zwłaszcza mama, mieli wielu wpływowych

znajomych. Mogli się postarać, żeby uszło mi to na sucho.

- Ale z tego nie skorzystali, tak?

- Tak. - W przeciwieństwie do twojej ciotki, dodała w duchu. - Uważali, że powinnam ponieść

konsekwencje swojego postępku. Skazano mnie na kilkanaście godzin pracy na rzecz lokalnej

społeczności i grzywnę w wysokości rocznego kieszonkowego. Jestem do dziś wdzięczna

rodzicom za ich postawę.

- Pewnie nigdy więcej nie sięgnęłaś po narkotyki.

- O tak, odechciało mi się raz na zawsze.

Popatrzył na Melanie, jakby nie do końca wierzył jej słowom. Co z nim jest, do diabła! Przecież

to on coś ukrywa, a nie ona. Zwierzyła mu się ze swoich grzechów, a ten milczy jak zaklęty! W

ten sposób nigdy się nie dogadają. Postanowiła spróbować jeszcze raz:

- Ty nigdy nie próbowałeś narkotyków?

- Nie.

- Nigdy? Ani razu? Nawet jako nastolatek?

- Nigdy. - Była w jego tonie jakaś trudna do określenia emocjonalna nuta. Poczucia winy? Żalu?

Smutku? - Narkotyki prowadzą do strasznych nieszczęść.

Melanie opadły ręce. Robert kłamie w żywe oczy. Jak w tej sytuacji ma mu zaufać?

- Dziwne są te nasze rozmowy, kręcą się w kółko, nie prowadząc do niczego - podjął Robert po

krótkim milczeniu.

- Ja tylko tak umiem rozmawiać. Nudzą mnie proste i jasne rozmowy. Może jestem nienormaina.

- To ja zawsze uważałem się za odmieńca. Byłem biednym, samotnym dzieckiem bogatych

rodziców. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Byli szalenie bogaci. Nawet we wczesnym dzieciństwie rzadko ich widywałem. Ojciec był

zajęty robieniem pieniędzy, matka miała własne problemy. Wieczory spędzałem przed

telewizorem, a gosposie karmiły mnie podgrzewanym w mikrofalówce mrożonym jedzeniem.

- Biedne bogate dziecko - rzekła Melanie ze współczuciem. - Teraz rozumiem, dlaczego zostałeś

kucharzem. Z tęsknoty za przytuhi.ym ciepłem prawdziwego gotowania. Ale w głębi duszy jesteś

nadal wygłodzonym dzieciakiem. Muszę ci kiedyś upiec tradycyjnego domowego kurczaka.

- Wspaniale! Domowy kurczak załatwiłby wszystkie moje problemy

- Ty masz problemy? - zdziwiła się. - Jesteś taki zrównoważony i dobrze zorganizowany. Jakie

możesz mieć problemy, pomijając kompleks mrożonego jedzenia z mikrofalówki?

Mimo żartobliwego tonu Melanie była do głębi poruszona wizją małego chłopczyka siedzącego

samotnie przed telewizorem w pustym, bogatym domu. - Ty jesteś moim głównym problemem -

odparł, podchodząc bliżej.

- Bo podważam twój autorytet jako szefa kuchni?

- To też. Ale nie to miałem na myśli.

- Tylko co?

- Burzysz mój psychiczny spokój.

- To chyba dobrze?

- Równowaga psychiczna jest dla mnie ważna.

- A może chciałbyś, żeby cię z niej wytrącić, tylko o tym nie wiesz?

Robert podszedł jeszcze bliżej.

- Jak teraz wygląda twoja równowaga psychiczna?

- Bardzo dobrze - skłamała. - Lubię niebezpieczne sytuacje.

Zapadła długa cisza. Melanie miała wrażenie, że między nią a Robertem nawiązuje się

tajemnicze porozumieme.

Nagle chwycił ją w ramiona, przyćiągnął do siebie i zaczął całować z tak szaleńczym

zapamiętaniem, iż w głowie Melanie została tylko jedna myśl, a właściwie błaganie: O tak, tak,

nie przestawaj!

Był późny wieczór, oboje wypili po szklance rumu, grała podniecająca muzyka. Absolutny

zawrót głowy!

Robert oderwał się od jej ust.

- Muszę już iść - powiedział cicho.

- Zostań na noc. Ulewa nie ustaje, a ty piłeś. Gdybyś wezwał taksówkę, musiałbyś i tak wrócić

rano po samochód.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł - odparł, kierując się ku drzwiom.

- Dlaczego?

- Nie jesteśmy gotowi na takie zacieśnienie znajomości.

- A kto mówi o zacieśnianiu znajomości? - zaprotestowała. - Proponowałam ci tylko nocleg, a nie

spędzenie nocy w moim łóżku. W salonie stoi rozkładana kanapa.

- Hm. Chyba źle cię zrozumiałem - rzekł speszony.

Melanie sama już nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. A przede wszystkim, jak z nim

postępować. Chwycić go za kark i siłą zaciągnąć do łóżka, czy dać mu więcej czasu na oswojenie

się z nieuniknionym?

Podniósłszy wzrok, dostrzegła w oczach Roberta osobliwy wyraz jakby zachwytu albo

uniesienia. Odniosła przy tym wrażenie, iż między nim a nią pojawia się niemal dotykalna nić

milczącego porozumienia. Stali naprzeciw siebie w przejściu między oświetloną kuchnią a

tonącym w mroku salonem, tak że ich twarze były w połowie oświetlone, a w połowie kryły się

w cieniu. Był to niezwykły moment, w którym ich dusze niejako przenikały się nawzajem.

Duszę Melanie przepełniła wiara i ufność. Bała się poruszyć, by nie spłoszyć tej cudownej

chwili. Wstrzymując oddech, czekała, co nastąpi. Zdając sobie sprawę, iż szczęście, które mogą

sobie dać, będzie okupione cierpieniem, Robert zrobił krok w jej kierunku.

- Masz wolną pościel? - zapytał.

- Co takiego?

- Pościel. Do posłania kanapy.

Nie wiedziała, czy zacząć krzyczeć, poprosić, by ją pocałował, czy rzucić się i zerwać z niego

ubranie. Z trudem się opanowała.

- Ach tak. Zaraz przyniosę. - Podbiegła do szafy, wyciągnęła prześcieradła, koce i poduszkę. -

Masz. - Dzięki - odparł, obdarzając ją czarującym uśmiechem. - Muszę cię uprzedzić, że

wcześnie wstaję. Około wpół do szóstej.

- To się nie wyśpisz - rzekła, spoglądając na zegarek. - Już prawie północ.

- Po obudzeniu się piję mocną kawę.

- Ja też. Budzę się dopiero po drugim kubku.

- Kto pierwszy zajmuje łazienkę, ty czy ja?

- Idź pierwszy. Mnie to zabiera dużo czasu.

- No to mamy umowę.

Popatrzyli sobie w oczy. Oboje szybko oddychali. Oboje z trudem panowali nad uczuciami.

Pierwszy poddał się Robert.

- Boję się, że nie przetrwamy do rana.- powiedział.

- Chyba nie - zgodziła się Melanie, a on ją przytulił.

- Pięknie pachniesz - wyszeptał niskim głosem. Resztki tlącej się w jej duszy niepewności roz-

wiały się jak poranna mgła. Pragnęła go i nic prócz tego nie miało znaczenia. Zamknęła oczy,

oddając się bez reszty pieszczocie jego rąk i jego pocałunkom.

Nagle poczuła, że Robert unosi brzeg jej spódnicy na lewym boku i gwałtownie wstrzymała

oddech. Przytrzymała go za rękę.

- Nie rób tego - szepnęła.

- Dlaczego? Chcę cię widzieć.

- Ja ... nie - zwilżyła wargi. - Nie jestem pewna, czy będę ci się podobać.

- Nic nie mów - odparł czule, mimo jej oporu odsłaniając bliznę, lecz jeszcze jej nie widząc. -

Wstydzę się.

- Dlaczego? Nie wstydź się swojego ciała.

Melanie bezradnie pokręciła głową. Jak ma mu wytłumaczyć, że poczuwa się do winy za to, co

się stało przez jej własną lekkomyślność? Przez to, iż wyszła za Davida, nie wiedząc, jaki jest

naprawdę?

- Pozwól mi cię zobaczyć - poprosił. W milczeniu pokręciła głową.

- Spójrz na mnie, Melanie - powiedział, biorąc ją pod brodę. - Nie musisz nic mówić, wiem, co to

ból. Zaufaj mi - szepnął.

- Wiele ode mnie żądasz. Już raz zaufałam niewłaściwemu mężczyźnie i bardzo się sparzyłam.

- Nie zrobię ci krzywdy - zapewnił ją Robert.

- Nic o tobie nie wiem.

- Nie zaprzeczysz chyba, że coś między nami jest. Na pewno nie tylko seksualne pożądanie, więc

spróbuj mi zaufać.

Całą duszą pragnęła mu wierzyć, pamiętała jednak, iż nie powinna słuchać swego instynktu,

który tak często ją zawodził.

- Jesteś pierwszy - rzuciła impulsywnie, zapominając o wszelkiej ostrożności.

- W jakim sensie? - zdziwił się.

- Od czasu rozwodu z nikim się nie spotykałam.

- A kiedy się rozwiodłaś?

- Cztery lata temu.

- Od czterech lat nie byłaś z mężczyzną?

Skinęła głową.

- Z powodu tego? - zapytał, przesuwając palcami po bliźnie w talii.

Znowu skinęła głową.

- Jak to się stało?

- Nie chcę o tym mówić.

Teraz on, skinął ze zrozumieniem głową. Ponownie podniósł brzeg spódnicy, a ona tym razem

nie zaprotestowała. Na jego twarzy, kiedy pochylił głowę, nie dostrzegła niechęci, tylko czułość.

Ukląkł przy niej i przycisnął usta do zmaltretowanej skóry. Zrozumiała, że akceptuje ją taką, jaka

jest, z wszystkimi zaletami i wadami.

Gdy po chwili podniósł głowę, blizna na jego skroni zabłysła w promieniu padającego.z kuchni

ś

wiatła.

- Opowiedz mi historię swojej blizny - powiedział, podnosząc rękę do skroni - a ja ci opowiem o

mojej.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Nie przypuszczał, że będzie aż tak trudno. Jeszcze nigdy nie rozmawiał z nikim o swoim życiu.-

Tylko ciotka Pamela znała historię jego blizny.

Zacisnął wargi. Nie lubił wracać do przeszłości, ale dla Melanie musi przezwyciężyć swoją

niechęć. Rozpaczliwie pragnął ją zdobyć.

Przeszli do salonu i usiedli na kanapie.

- Wiem, że nie będzie ci łatwo - powiedziała, przypatrując się jego bliźnie w jasno teraz oświet-

lonym pokoju.

- Oj, nie - przyznał.

- Nie musisz tego robić.

- Ale chcę - odparł.

- Ja powiem pierwsza - oświadczyła. Zabawne, z jaką gorliwością broni go przed samym sobą.

Robert może i ma nieczyste sumienie, ale na pewno nie jest tchórzem.

- Nic nie szkodzi. Mogę zacząć.

- Może lepiej ja zacznę. Na wszelki wypadek.

- Na wszelki wypadek?

- Nie wiem, czy się na mnie nie zawiedziesz.

- Bo masz poczucie winy? Ale dlaczego?

Melanie głośno westchnęła.

- Wiem, że źle postępowałam.

- Źle? W jakim sensie?

- Zbyt impulsywnie. Zbyt pospiesznie zdecydowałam się poślubić Davida. Wychodząc za mąż,

prawie go nie znałam.

- Opowiedz wszystko od początku - poprosił.

- Nie miałam pojęcia, że David ma problem z narkotykami - zaczęła, nerwowym ruchem

nakręcając na palec pasmo włosów, które wymknęło się z misternie ułożonego koka. -

Pracowaliśmy od świtu do późnej nocy, żeby rozkręcić własną restaurację. Nie muszę ci mówić,

jakie to trudne, zwłasżcza w takim mieście jak Boston, gdzie istnieje wielka konkurencja.

Robert ze zrozumieniem pokiwał głową.

- David potrafił pracować dniami i nocami, prawie bez odpoczynku - ciągnęła Melanie. - Nie mo-

głam pojąć, skąd bierze tyle sił, dopóki nie przyłapałam go w łazience z lusterkiem i słomką w

rękach. - Robert poczuł w sercu dawno zapomniane uczucie zgrozy i przerażenia. Melanie ma za

sobą podobne przeżycia jak on. Tym samym stała mu się jeszcze bliższa. Łącząca ich

nieokreślona więź nabrała konkretnych kształtów. - Powiedział, że to pierwszy raz, i obiecał

nigdy więcej nie sięgać po narkotyki, a ja mu uwierzyłam.

- Narkotyki skłaniają ludzi do największych oszustw - oświadczył z głębokim przekonaniem.

Melanie rzuciła mu dziwne spojrzenie. Czyżby ją dotknął? Ale czym?

- David rzecz jasna nie przestał brać - mówiła dalej Melanie. - Zrobił się niecierpliwy, łatwo

wpadał w gniew. Zaczął mnie krytykować w obecności personelu. Stał się tak nieznośny, że nie

byłam w stanie dłużej z nim pracować. Powiedziałam, że będzie najlepiej, jeśli dla dobra naszego

małżeństwa przestanę zajmować się restauracją. - Urwała i wzięła głęboki oddech. Domyślił się,

ż

e zbliża się naj trudniejszy moment jej opowieści. - Popchnął mnie. Byliśmy w kuchni. Po raz

pierwszy użył fizycznej przemocy.' Przewróciłam się na kuchenkę gazową. Na włączony palnik.

- Och, Melanie!

- Będę miała tę bliznę do końca życia. - Robert był wstrząśnięty. Gdyby mąż Melanie był w

pokoju, rzuciłby się na niego z pięściami. - Mój przyjaciel Coby odwiózł mnie do szpitala, gdzie

po opatrzeniu oparzenia zatrzymano mnie na noc. Następnego dnia wróciłam rano do domu,

spakowałam się i wyprowadziłam do hotelu. Tego samego popołudnia złożyłam pozew o

rozwód.

- Dobrze zrobiłaś. -.Zachowała się rozsądniej niż on, odchodząc przy pierwszym objawie

przemocy fizycznej. Nie tylko rozsądniej, ale i odważniej.

- To, że zostawiłam Davida, było chyba najmądrzejszą rzeczą, jaką w życiu zrobiłam - przyznała.

- On potem poszedł na odwyk i zaczął życie od nowa.

- Zaśmiała się smętnie. - Podobno ożenił się po raz drugi, ma dziecko i z tego, co słyszałam,

zerwał z nałogiem. Cieszę się, że wyszedł na prostą, ale jednocześnie jest mi przykro, że nie

rzucił narkotyków, kiedy ja go o to prosiłam.

- Nie byliście dla siebie stworzeni.

- Albo ja nie jestem stworzona do małżeństwa. Robert podniósł jej rękę do ust i czule ją

ucałował. - Przestań robić sobie wyrzuty. To twój mąż brał

narkotyki, a nie ty.

- Ale to ja uparłam się, żeby go poślubić, chociaż wszyscy mnie przed nim ostrzegali. Chciałam

koniecznie postawić' na swoim i sam widzisz, j ak się skończyło.

- Wszyscy popełniamy błędy. Następnym razem będzie inaczej - perswadował Robert.

- Boję się, że nie będzie następnego razu - odparła.

- Co ty mówisz? Postanowiłaś nie wychodzić więcej za mąż?

- Sama nie wiem. Ale boję się.

- No cóż, każdy z nas czuje strach i każdy nosi w sercu ukryte rany. Ty i ja nosimy nawet ich

fizyczne ślady.

Melanie oparła głowę najego ramieniu i podniosła ku niemu oczy, w których malowało się

oczekiwanie. Robertowi zrobiło się ciepło na sercu. Bliskość Melanie przedziwnie ogrzewała

jego głodną uczuć duszę.

- Ślad po nożu? - spytała cicho, dotykając jego skroni.

- Po brzytwie.

Zmarszczyła brwi.

- Jak to się stało?

- Przepraszam, ale boję się, że nie będę w stanie dotrzymać obietnicy - powiedział po chwili. -

Trudno mi o tym mówić.

- To było aż tak okropne?

- Straszne.

- Nie szkodzi. Nie musisz mówić, jeśli wspomnienie jest zbyt bolesne. - Powiedziała to czułym,

pełnym współczucia głosem. W jej oczach zabłysły łzy.

Robert bardzo chciał otworzyć przed nią serce, a jednocześnie nie potrafił się zdobyć na

opowiedzenie swego najstraszniejszego przeżycia, sprowadzającego się do tego, że został

zdradzony przez kochaną osobę·

- Dziwna z nas para - lżejszym tonem podjęła Melanie. - Para obolałych ofiar usiłujących robić

dobre miny do niepewnej gry. Cieszę się, że zostałeś. Dobrze jest być z tobą.

Robertowi mocniej zabiło serce. Zaczął się gorączkowo zastanawiać, czy zapomniawszy o wszy-

stkim, ulec jej przemożnemu urokowi, czy niezwłocznie opuścić mieszkanie. Na to drugie było

już jednak za późno.

- Pójdę już - powiedział. - Nie chcę, by stało się coś, czego oboje będziemy potem żałować.

- A może właśnie w ten sposób odegnamy prześladujące nas duchy - szepnęła i przymknęła oczy.

- Pragnę cię, Robercie - wyznała, podnosząc powieki. - Pragnę cię od dawna.

- Melanie, ja ... nie wiesz, jak ... Ale nie spodziewaj się zbyt wiele. Nie mogę ci przyrzec, że ...

Nie pozwoliła mu dokończyć.

- Od dawna nikogo tak bardzo nie pragnęłam ... Ja też nie mogę ci obiecać niczego prócz dobrego

seksu. Ale przynajmniej to możemy sobie dać.

Robert zaczął ją całować. Nic innego mu nie pozostało. Nie mógł dłużej opierać się urokowi jej

błyszczących oczu i nabrzmiałych ust ani własnemu od dawna trzymanemu na wodzy pożądaniu.

Być może robi największe głupstwo w życiu, ale niech się dzieje, co chce.

Całując ją, nie będzie musiał opówiadać o przeszłości, przeżywać na nowo dawnej zdrady.

Zapomni o osnuwającej go melancholii. Melanie stanie się balsamem dla jego zbolałej duszy.

Całowali się jak szaleni, zaspokajając narastające od tygodni pragnienie zbliżenia. Robert nie był

w stanie dłużej powściągać pożądania. Objąwszy Melanie obiema rękami w pasie, posadził ją

sobie na kolanach. Pragnął tego od chwili, gdy cztery miesiące temu zobaczył ją wchodzącą

tanecznym krokiem do restauracji z tym swoim zaczepnie wesołym uśmiechem na ustach. Nie

miał wtedy pojęcia, że i ona nosi

w sercu bolesne rany.

.

Na wspomnienie byłego męża Melanie poczuł się jak lis wkradający się do kurnika. Ale choć

wiedział, że źle robi, nie potrafił się powstrzymać. Nie mógł się jej wyrzec. Musi być jego.

Ona najwyraźniej podzielała jego uczucia. Jej niespokojne ręce gorączkowo wędrowały po jego

ciele, ajej usta błądziły po jego twarzy, jakby nie mogły się nią nasycić.

- To, co robimy, jest bardzo niemądre - wymamrotał wyłącznie z poczucia obowiązku, bo i tak

ani on, ani ona nie potrafiliby się zatrzymać. Przekroczyli niewidzialną granicę, poza którą nie

było,odwrotu.

- Czasami najmądrzej jest zrobić coś niemądrego - padła jej odpowiedź.

Odpowiedź bezsensowna, która jednak w tej chwili wydała mu się nadzwyczaj trafna. Na

zastanawianie się nad konsekwencjami będą mieli czas później, po zaspokojeniu pożądania.

Toteż mimo wyrzutów sumienia Robert pogodził się w duchu z myślą o czekającym go jutro

poczuciu winy, oddając się całkowicie rozkoszom chwili, Nie pamiętał, w jaki sposób dotarli do

jej sypialni ani kiedy zdążyli zrzucić ubrania.

- O! - zawołał. - Powiesiłaś nad łóżkiem pułapkę na sny.

- Oczywiście.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? - zapytał jeszcze raz.

- Robert, nie przejmuj się tak bard?o, to tylko seks. Nie musisz się ze mną żenić ani nic w tym

guście.

Może dla niej to tylko seks, ale na pewno nie dla mego.

Zmykaj stąd, Robercie, póki czas. Nie czekaj na najgorsze.

Ale jak miał usłuchać głosu rozsądku, kiedy tak bardzo jej pragnie? Nie był w stanie myśleć,

mając przed oczami jej piękne ciało. Była smukła i długonoga, miała pięknie zarysowane biodra i

szczupłą talię. Wpatrywał się w nią z zachwytem, czując narastające pożądanie. Melanie zaś

ujęła jego twarz w obie dłonie i zaczęła namiętnie go całować.

- Przestań! - wyszeptał resztką sił. - Nie możemy.

- Och, Robert, nie zaczynaj wszystkiego od początku. Żyj chwilą, przestań się zastanawiać, rób

to, na co masz ochotę.

- Nie możemy. Nie mam zabezpieczenia.

- O to się nie martw. - Sięgnęła do szufladki nocnego stolika i wyjęła paczuszkę prezerwatyw. -

Jesteśmy zabezpieczeni.

- A to dopiero! - zdumiał się. - Ale mówiłaś, że od czterech lat nie byłaś·z mężczyzną. Nie wiem,

czy nadają się do użytku.

- Muszę ci się do czegoś przyznać: kupiłam je cztery miesiące temu, zaraz po twoim pojawieniu

się w hotelu - powiedziała, spuszczając oczy.

- Z myślą o mnie? Melanie!

- Tak, z myślą o tobie!

- Od dawna tego nie robiłem, więc nie mogę ci wiele obiecać.

- Wiem, i dlatego ja pierwsza wkroczę do akcji - oświadczyła. - Potem mi się odwzajemnisz:

Przesuwając z wolna ręce w dół jego ciała, osunęła się przed nim na kolana.

- Och, Melanie! - wydał z siebie zduszony jęk. Powinien podnieść ją z kolan, powiedzieć, by

tego nie robiła, ale cóż, był tylko mężczyzną. A gdy jej pieszczoty się wzmogły, zapomniał o

wszystkim, całkowicie oddając się rozkoszy. Ta zaś narastała z każdą chwilą, aż do oślepiającego

momentu wyzwolenia. Robert opadł na plecy, pociągając za sobą Melanie. Ciężko oddychając,

tulił ją do siebie, nadal jej spragniony.

Ona zaś figlarnie się uśmiechała.

- Teraz kolej na mnie - oświadczył, gdy ochłonął. Przewróciwszy Melanie na plecy, przypatrywał

się jej przez długą chwilę, a potem pochylił się i zaczął ją całować, jak nikt nigdy jeszcze jej nie

całował.

Od tamtej chwili upłynął może kwadrans.

- Chodź do mnie - powiedział, biorąc ją znowu w ramiona.

Melanie zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła do niego, poddając się pieszczocie jego rąk.

- Robert ... - jęknęła. - Robert! Robert!

Uniosła głowę znad poduszki, aby zobaczyć, jak on to robi, że pieszcząc koniuszki jej piersi,

sprawia jej tak nadzwyczajną rozkosz.

- Robert! - powtórzyła. - Och, Robert!

- Tak, naj droższa, to ja. Powiedz, co mam zrobić? Czego najbardziej pragniesz? - zapytał głosem

ochrypłym z pożądania.

- Chcę cię poczuć! Już! - Wpatrzona w niego, podniosła rękę, by delikatnie powieść palcem po

bliźnie na jego skroni. Ogarnęło ją uniesienie, nieznane dotąd uczucie przewyższające swą

intensywnością czysto fizyczne podniecenie. Robert tymczasem obsypywał pocałunkami jej

twarz, szyję, piersi, każdy centymetr jej ciała. Omotywał ją całą swymi pocałunkami i

pieszczotami, swą miłością.

- Melanie! - Był to ledwo słyszalny szept, lekki jak powiew letniego wiatru.

Lecz w tym, co potem nastąpiło, nie było nic letniego. Było to silne jak huragan, przypominało

trzęsienie ziemi. A zarazem, paradoksalnie, pełne

harmonii. Melanie nie wiedziała już, gdzie jest ona, a gdzie on. Nic ich nie dzieliło, byli ze sobą

idealnie zespoleni.

A gdy się wreszcie rozdzielili i ciężko dysząc opadli na pościel, Melanie zdała sobie sprawę, co

tak naprąwdę się wydarzyło, i przestraszyła się nie na żarty.

Robert obudził się po paru godzinach, otworzył oczy i zerknął na budzik. Wskazówki

pokazywały czwartą nad ranem, a on leżał w łóżku sam.

Gdzie Melanie? Zsunął się z łóżka i sięgnął po leżące na podłodze dżinsy jej byłego męża.

Włożywszy spodnie i przeczesawszy palcami zmierzwione włosy, ruszył boso w kierunku

kuchni, wciągając po drodze bluzę.

Melanie stała przy kuchennym blacie, na którym, obok wielkiej misy w nierdzewnej stali i

maszynki do pieczenia wafli, leżały różne produkty. . ,

- Twoja pułapka na sny nigdy nie przestaje pracować - oświadczyła Melanie. - Przyśnił mi się

przepis na superwafle. - Szybko wymieniła składniki.

Robert był tak zajęty przypatrywaniem się Melanie, że cicho krzyknął, gdy poczuł, iż coś

miękkiego i włochatego ociera się o jego bosą stopę. Zaraz jednak przypomniał sobie o kocie.

- To tylko podstępne kocisko - roześmiała się Melanie, głaszcząc zwierzaka bosą stopą.

- Musisz mu wreszcie nadać imię. Jeśli nie chcesz się upodobnić do Holly Golightly - upomniał

ją Robert.

- Ale wtedy stanie się mój - zaprotestowała Melanie.

- Nie chcesz go zatrzymać?

- Chętnie, ale ...

- No to go nazwij!

- Aleś ty uparty - westchnęła. - W dodatku wcale nie chodzi ci o kota. - A o co?

- Chciałbyś mnie zmienić.

- Nieprawda.

. .

- Właśnie że tak.

- Bardzo się mylisz - oświadczył, chociaż w duchu musiał przyznać, że Melanie po raz kolejny

przejrzała go na wylot.

Przez chwilę studiowała z uwagą jego twarz.

- Czy przypadkiem w twojej głowie nie lęgną się pomysły w rodzaju "i żyli razem długo i szczęś-

liwie"?

- Nic podobnego.

- No dobrze. Niech ci będzie, dam mu imię - rzekła nieoczekiwanie.

- Jakie?

- Bo ja wiem? - Rozejrzała się po kuchni. - Co byś powiedział, gdybym dała mu na imię Wafel? -

Nie zadałaś sobie wiele trudu.

- Przecież to tylko kot. Mało go obchodzi, jak się nazywa, byle dostawał jedzenie. Zaraz się

przekonasz. - Napełniwszy kocią miseczkę mlekiem, zawołała: - Wafel, chodź tu! Wafel! - Kotek

podbiegł do miseczki i zaczął chłeptać mleko. - Widzisz? Nazywa się Wafel.

Robert pokręcił głową.

- Dobrze, że nie masz dzieci - powiedział. - Musiałyby chodzić po świecie jako Banan, Maślanka

albo Budyń.

Melanie' zachichotała.

- Co na to poradzę, że uwielbiam jedzenie? A imię Wafel ma tę zaletę, że za każdym razem,

kiedy go zawołam, pomyślę o dzisiej szym śniadaniu.

Z jej słów można było wywnioskować, iż uważa to śniadanie za ich pierwsze i ostatnie. Jednakże

Robert nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Zarazem nie umiał sobie odpowiedzieć na pytanie,

kiedy zmienił na ten temat zdanie.

- A propos jedzenia, to może się zabierzemy do robienia tych twoich wafli - powiedział szybko.

Podczas gdy Melanie smażyła bekon, Robert przystąpił do mieszania pozostałych składników

według jej wyśnionego przepisu. Po paru minutaeh gotowe ciasto zaczęło się przypiekać w

maszynie, a po '!':uchni rozszedł się smakowity zapach.

Potem Robert osobiście polał gotowe wafle bitą śmietaną, posypał cukrem i hikorowymi

orzeszkami, a Melanie postawiła na stole bekon, syrop klonowy i dwa kubki kawy.

Robert jeszcze nigdy nie jadł tak pysznych wafli. - Są znakomite - rzekł z westchnieniem.

- Bo to są superwafle - odparła skromnie Melanie.

Kot zamiauczał, jakby reagował na swoje imię, a oni zaczęli się śmiać. Robert zdał sobie sprawę,

ż

e od dawno nie było mu tak dobrze jak w tej chwili. Przypatrywał się z radością jedzącej z

apetytem Melanie. Każdy jej ruch i gest wprawiał go w zachwyt. W końcu nie mógł się

powstrzymać, wyciągnął ręce i ujął jej twarz w dłonie.

- Nie masz pojęcia, jaka jesteś piękna - powiedział.

Melanie oblała się rumieńcem. Komplement najwyraźniej wprawił ją w zmieszanie. Robert

podniósł się z krzesła i' pocałował ją w usta. W następnej chwili trzymał ją w ramionach i niósł z

powrotem do sypialni.

Gdy poczuła, że Robert wstaje i idzie do łazienki, wcisnęła twarz w poduszkę, udając, że śpi.

Zaraz potem usłyszała szum prysznica. Dopiero teraz, po zaspokojeniu namiętności, w pełni

uświadomiła sobie konsekwencje tego, co się wydarzyło.

Robert powiedział, że nie uprawia przypadkowego seksu, a ona go do tego popchnęła. Prawdę

mówiąc, nie stawiał zbyt silnego oporu.

No i to jest najbardziej niepokojące. Czy tak łatwo dał się przekonać, ponieważ ma wobec niej

poważniejsze zamiary? Przypomniała sobie, jak na nią patrzył, kiedy się kochali, i poczuła skurcz

w gardle. W jego błękitnych oczach malowały się niesłychanie intensywne uczucia.

Co ja zrobiłam najlepszego!

Różnili się jak dzień od nocy. On był introwertykiem, ona ekstrawertyczką. On starannie

obmyślał każdy swój krok, ona rzucała się bez zastanowienia w wir działania. On lubił porządek,

ona rozkwitała w chaosie i bałaganie.

No i narobiłaś sobie bigosu.

Przewróciła się na plecy i zapatrzyła w sufit. Z łaziellki dobiegło pogwizdywanie. A więc jest

jeszcze gorzej, niż przypuszczała. Skoro gwiżdże pod prysznicem, to znaczy, że jest zakochany.

A w każdym razie bardzo mu na niej zależy.

A przecież muszą nadal razem pracować. Robert jest jej szefem. Będą kłopoty. Jak mogła

doprowadzić do takiej sytuacji? Wszystko przez uleganie namiętnościom. Cholera! Cholera!

Cholera!

Jak ma się teraz zachować?

Trzeba uciekać. Wrócić do Bostonu. Albo przyjąć propozycję agenta z Seattle i zatrudnić się w

tamtejszej restauracji. Niech Robert samodzielnie tu szefuje. I tak lepiej się do tego nadaje niż

ona.

Z drugiej strony wcale nie uśmiechała jej się perspektywa pracy bez Roberta. Ich potyczki miały

wiele uroku, a zresztą zaczynali się już do siebie dopasowywać. W sumie było fajnie. A ona to

wszystko zburzyła.

Tak samo jak w przypadku Davida. Dlaczego musi wszystko psuć? Dlaczego nie uczy się na

własnych błędach?

Ogarnęła ją dobrze znana z dawnych lat niewiara we własne siły.

- Wstawaj, szalona dziewczyno, już dzień! - To Robert wkroczył do sypialni, wycierając włosy.

Biodra miał opasane drugim ręcznikiem, twarz wesoło uśmiechniętą. - Czeka nas mnóstwo

pracy. Wieczorem próba weselnej kolacji.

Zachowuje się jak mąż albo przynajmniej stały partner, pomyślała Melanie ze strachem.

Niechętnie usiadła na łóżku. Widząc, że Robert wpatruje się w jej odsłonięte piersi, szybkó

zakryła się prześcieradłem.

- Trochę na to za późno - zauważył. - Wszystko już widziałem. - Usiadł na brzegu łóżka. - Muszę

ci coś wyznać.

- Tak? - mruknęła niepewnie. Było w jego oczach coś, co sprawiło, że Melanie szybciej zabiło

serce. Czy to czułość?

Odgarnął jej włosy z czoła.

- Byłaś imponująca - powiedział.

Szlag by trafił wróżbitkę, ulewny deszcz, który zatrzymał go u niej na noc, i poranne wafle!

Robert jest taki miły. I ma taką radosną minę. Gdyby tylko nie był jej szefem. I gdyby nie byli

tak odmienni. Gdyby nie ten jej paniczny strach przed zaangażowaniem się w kolejny nieudany

związek.

- Byłaś cudowna - powtórzył. - Ale nie chcę, żebyś sobie zbyt wiele obiecywała. Ponieważ to, co

było dzisiaj, nie może się powtórzyć.

- Że co?

Odpycha ją? Porzuca na samym wstępie?

- Mam nadzieję, że to, co się wydarzyło, nie popsuje naszych stosunków w pracy - ciągnął

Robert. - Może teraz, odkąd uwolniliśmy się od erotycznego napięcia, staną się bardziej

harmonijne. - W stał, poprawiając ręcznik na biodrach. - I zapewniam cię, że mam dla ciebie

ogromny podziw i szacunek - dodał na koniec.

Podziw i szacunek? Miała ochotę cisnąć w niego poduszką· Oczekiwała wyznania dozgonnej

miłości, a on jej ofiarowuje podziw i szacunek!

Dozgonna miłość? Skąd jej to przyszło do głowy?

Odkąd to oczekuje od niego miłości? Robert tymczasem obdarzył ją przyjaznym, absolutnie

platonicznym uśmiechem. Na dobrą sprawę, zamiast cisnąć poduszką, powinna raczej dać mu w

zęby.

- Ach! - Machnęła ręką. - Było nam dobrze. Ale seks to tylko seks. Nie musi nic więcej znaczyć.

- To dobrze, że się ze mną zgadzasz.

- Jasne. Nic się nie stało. Prawdę mówiąc, odczuwam, pewną ulgę, że nie przywiązujesz do tego

większej wagi.

Więc była tylko dziewczyną na jedną noc? Sama nie rozumiała, dlaczego jest tak wzburzona.

Parę minut temu zastanawiała się, jak mu powiedzieć, że na nic więcej nie może liczyć, a teraz

się złości, ponieważ on myślał tak samo jak ona?' No: cóż, najwidoczniej źle go oceniła,

przypisując mu gł.ębsze uczucia.

Drań!

- No to fajnie - odparł z widoczną ulgą.

- Fajnie - przytaknęła.

Ale jeżeli jest tak fajnie, to dlaczego ma ochotę ukryć twarz w poduszce i wybuchnąć płaczem?

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

- Muszę z tobą pogadać - rzekła Melanie, biorąc Sylvie za rękę i prowadząc ją·w głąb galerii.

O ile restauracja stanowiła pamiątkę po ojcu i jego przodkach, o tyle galeria odzwierciedlała

aspiracje odziedziczone po matce dziewcząt i jej rodzinie. Za czasów dzieciństwa Melanie

galerię prowadził zewnętrzny najemca, który handlował głównie sztuką Francuskiej Dzielnicy.

Jednakże obecnie, pod rządami Sylvie, zmieniła swój charakter. Sylvie nawiązała kontakty z

malarzami i rzeźbiarzami z całej Luizjany, a ponadto wprowadziła do sprzedaży biżuterię

wytwarzaną przez lokalnych artystów, która cieszyła się wielkim powodzeniem.

Galeria zajmowała dwa piętra, i miała wyjście zarówno na ulicę, jak i wewnętrzne połączenie z

hotelem. Długa i dość wąska sala ze schodami prowadzącymi na antresolę była jasna i

przestronna.

- Potrzebuję rady - wyszeptała Melanie, oglądając się, by sprawdzić, czy zajęta instalowaniem

ś

wieżo nadesłanej rzeźby asystentka Sylvie przypadkiem nie podsłuchuje.

- Ty szukasz czyjejś rady? - zdziwiła się Sylvie.

- Wiem, dawniej niechętnie słuchałam waszych rad, ale nie wiem, co robić. Jestem kompletnie

rozstrojona.

- Rozstrojona? Czym?

- Za dużo wczoraj wypiłam.

- Ach, prawda, byłaś na charytatywnej aukcji - przypomniała sobie Sylvie. - No i jak było?

Pomijając nadmiar alkoholu.

- Niesamowicie.

- Aukcja była niesamowita?

- Ach nie - gwałtownie zaprzeczyła Melanie. - Miałam na myśli to, co było potem.

- A co się wydarzylo po aukcji?

- Poszliśmy z Upiorem do wesołego miasteczka i jeździliśmy na karuzeli i było okropnie

zabawnie, a potem lunął deszcz i ...

- Przepraszam, ale nie rozumiem. Czy nie masz gorączki?

- Nie, nie, nic mi nie jest. - Melanie chwyciła się za głowę. - Ale dzieje się ze mną coś dziwnego.

Jestem przerażona. Wpakowałam się w kłopoty.Sylvie była widocznie zatroskana.

- U spokój się i mów do rzeczy - poprosiła. Melanie zdawała sobie sprawę, że mówi nieskładnie.

Chciała opowiedzieć siostrze wszystko o Robercie. O tym, jaką cudowną przeżyła noc, jak

potem razem jedli śniadanie i jak dobrze im było razem, dopóki Robert ni stąd, ni zowąd nie

oświadczył, że na tym koniec. Chciała to wszystko opowiedzieć, ale nie wiedziała, od czego

zacząć. Miała kompletny mętlik w głowie. Raz przypominała sobie wspaniałe chwile minionej

nocy, to znów porażała ją świadomość, że Robert potraktował to jak przygodę, by w następnej

chwili' zdać sobie sprawę, iż sama chciała mu powiedzieć, by niczego sobie nie obiecywał.

A jednak nie przypuszczała, że jego słowa mogą tak zaboleć. W jakimś momencie flirt z

Robertem stał się dla niej czymś więcej niż przelotnym zauroczeniem. Usiłowała dociec, kiedy to

mogło nastąpić, lecz nie umiała wskazać - owego przełomowego momentu. Było to stopniowo

narastające uczucie, które w pewnej chwili stało się tak dominujące, że o niczym innym nie

potrafiła myśleć.

- Ciociu Mel! Ciociu Mel! - Daisy Rose, mała córeczka Sylvie, wbiegła do galerii z rozwianymi

włoskami i rzuciła się w ramiona Melanie.

Melanie poderwała ją i zaczęła huśtać w powietrzu. Siostrzeniczka była ubrana w różową sukie-

neczkę z falbankami i różowe sznurowane pantofelki.

- Co tutaj robisz, skarbie? - zapytała Melanie.

- Bawiłam się w swoim domku - odparła mała, wskazując paluszkiem sąsiadującą z galerią

szatnię, którą Sylvie przerobiła na dziecinny pokój.

- Jak się miewa moja ukochana siostrzenica?

- Dobze na sto procent - pisnęła Daisy Rose.

- Na sto procent? - powtórzyła Melanie, spoglądając pytająco na siostrę.

- Nauczyła się tego od Jeffersona - wyjaśniła Sylvie, mając na myśli swego narzeczonego.

Melanie spojrzała na małą.

- Nie na pięćdziesiąt procent? - spytała. A gdy dziewczynka energicznie pokręciła główką,

dodała: - Ani na osiemdziesiąt osiem?

- Nie! - zawołała Daisy Rose dźwięcznym dyszkancikiem, wyrzucając do góry pulchne rączki. -

Na sto procent!

. - Mój skarb ma stanowczo za dużo energii - z uśmiechem zauważyła Sylvie. - Trudno mi się

dzisiaj skupić na pracy.

- Opiekunka ma dzisiaj wolne?

- Tak, mama zabiera małą do fotografa. Jakbyśmy miały za mało jej zdjęć - śmiejąc się

dobrodusznie, wyjaśniła Sylvie.

- Bo jestem ładna - oświadczyła dumnie mała.

- I do tego nad wyraz skromna - dodała Sylvie.

Jak to dobrze, że Daisy Rose dorasta w rodzinnym hotelu, tak jak kiedyś ona i jej siostry. Me-

lanie dopiero od niedawna zaczęła doceniać wartość niezwykłe go otoczenia, w jakim .się

wychowywała.

Dobrze pamiętała, jak wielkie wrażenie robiła na niej w dzieciństwie hotelowa galeria sztuki.

Lubiła biegać po rozległym pomieszczeniu, w którym odgłos jej kroków odbijał się echem,

ś

ciągając na siebie karcące spojrzenia dorosłych. Gdy nikt nie patrzył, kładła się na podłodze i

wpatrywała w obrazy, wyobrażając sobie, iż jest ich częścią - wędruje polną drogą, pływa łódką

po zalewie albo wstępuje na paradne schody pysznej plantatorskiej siedziby.

Niezwykłe otoczenie nauczyło ją nie zadowalać się tym, co zwyczajne. Chyba stąd brała się jej

nieustanna pogoń za kolejną przygodą, ,ciągłe poszuki- wanie nowych oryginalnych przepisów

kulinarnych i chęć flirtowania z coraz to innymi przystojnymi mężczyznami. Jakby powodowała

nią potrzeba powrotu do egzotycznego dzieciństwa.

Zabawne, ale wszystko, do czego podświadomie tęskniła, znajdowało się tu, gdzie rozpoczynała

ś

wiadome życie:

- Sylvie? - Od drzwi galerii dobiegł dźwięczny głos ich matki i stukot jej pantofli na drewnianej

posadzce.

'- Tu jestem, mamo! - zawołała Sylvie.

- Muszę lecieć. - Melanie nie chciała pokazywać się matce w stanie sercowego rozkojarzenia.

Anne na pewno pamięta, jak się zachowywała w trakcie swego romansu z Davidem.

- Nie odchodź - rzekła Sylvie, przytrzymując siostrę za ramię. - Przecież mówiłaś, że

potrzebujesz rady.

- Nieważne, sama coś wykombinuję· - Wymknęła się z galerii bocznymi drzwiami. Ogarnęła ją

paniczna chęć ucieczki, podobna do tej, jaka w wieku osiemnastu lat skłoniła ją do opuszczenia

rodzinnego domu. A potem przez wiele lat nie pozwalała wrócić do Nowego Orleanu, gdzie

zostawiła najbliższe jej sercu osoby.

A wszystko z powodu głębokiego lęku, że jeśli ulegnie silnym uczuciom, uzależni się od tych,

których nimi obdarzy. Żywiła bardzo silne, irracjonalne przekonanie, iż emocjonalne

przywiązanie odbiera człowiekowi swobodę i pozbawia go twórczej pasji, bez której nie

wyobrażała sobie życia.

Pod wpływem przemożnej chęci ucieczki znalazła sobie cichy kącik, wyjęła z kieszeni komórkę i

zadzwoniła do agencji. Po paru minutach była umówiona w Seattle na rozmowę wstępną.

Charlotte starała się zachować spokój i opanowanie. Czekał ją wyjątkowo gorączkowy dzień.

Spostrzegła Luca, który szedł ku niej z drugiego końca hotelowego holu.

- Czy mogę cię prosić na słówko? - zapytał.

- Zapraszam do gabinetu. - Poszła pierwsza, spodziewając się naj gorszego.

Kiedy weszli do środka, Luc zamknął drzwi i nerwowo przeczesał włosy.

- Mamy poważny problem - oświadczył.

- Co się znowu stało?

- Jest zamieszanie z pokojami zarezerwowanymi dla weselnych gości.

- Co nazywasz "zamieszaniem"? .

- Doszło do zdublowania rezerwacji na część pokoi.

- To straszne. - Charlotte usiadła za biurkiem i wskazała Lucowi krzesło. On jednak nie

skorzystał z zaproszenia. - Jak mogło do tego dojść? Przecież o weselu wiemy od ponad roku.

- Nie mam pojęcia, jak do tego doszło, ale zrobię wszystko, żeby to wyjaśnić.

- Jakie podjąłeś kroki?

- Szukam zastępczych pokoi, ale niestety goście już się zjeżdżają. Gości weselnych lokujemy u

nas, a dla pozostałych szukamy zastępczych rezerwacji w hotelach w najbliższym sąsiedztwie.

Ale musimy tym ludziom zaoferować rekompensaty, a do tego zatrudnić dodatkowych

pracowników, którzy będą ich rozwozić.

Co za szczęście, że mamy Luca, pomyślała Charlotte. Nie wiem, co byśmy bez niego zrobiły.

- Znakomicie, Luc. Zaraz zacznę szukać pracowników, których można przesunąć do obsługi

transportu.

- Już się tym zająłem - odparł Luc, po czym opuścił gabinet.

Charlotte wsparła głowę na rękach. Jak mogło dojść do zdublowania rezerwacji? Czy to celowy

sabotaż, czy zwykłe niedbalstwo? Druga możliwość wydawała się mało prawdopodobna. Komu

może zależeć na doprowadzeniu Hotelu Marchand do ruiny? Od pewnego czasu Charlotte coraz

częściej zadawała sobie to pytanie.

Nie poddawaj się, powiedziała sobie. Poradzisz sobie, jesteś w końcu nieodrodną córką

Marchandów.

Wyprostowała się i odruchowo przygładziła włosy, które zaczynały się skręcać w wyjątkowo,

nawet jak na Nowy Orlean, wilgotnym powietrzu. W wolnej chwili wpadnie do apartamentu

matki, żeby się uczesać. W tak ważnym dniu musi się dobrze prezentować.

Wychodząc z gabinetu, zderzyła się w drzwiach z Sylvie.

- Dobrze, że jesteś, Charlotte. Chyba miałaś rację·

- W jakiej sprawie?

- Chodzi o Melanie. Przyszła do mnie zupełnie rozkojarzona. Sama to przyznała. Podejrzewam,

ż

e nasza mała siostrzyczka rzeczywiście bierze narkotyki.

W kuchni panowało napięcie. Wszyscy byli podenerwowani wiadomością o zamieszaniu z

rezerwacjami. Należało dołożyć wszelkich starań, aby nic, ale to absolutnie nic nie zakłóciło

dzisiejszej kolacji.

Jednakże Robert nie potrafił się skupić na pracy. Jego myśli wciąż błądziły wokół Melanie, a

zwłaszcza pytania, czy dziś rano udało mu się wprowadzić ją w błąd, kiedy dał jej do

zrozumienia, że nic do niej me czuJe.

Wszystko się w nim gotowało. Najchętniej rzuciłby czymś o podłogę. Dobrze przynajmniej, że

ma wprawę w ukrywaniu uczuć. W przeciwnym razie Melanie przejrzałaby go na wyl9t i

domyśliła się prawdy.

Pokrzykiwał na kuchenny personel i paru odkomenderowanych na dzisiejszą okazję do kuchni

kelnerów. Niepotrzebnie wypił trzecią kawę. Zrobił to w nadziei, że przestanie myśleć o ostatniej

nocy. Niestety, nadmiar kofeiny dał wręcz odwrotny skutek.

Melanie wyraźnie go unikała. Kiedy wchodził do kuchni, ona wymykała się do prywatnej sali

jadalnej, a gdy Robert był zmuszony zajrzeć do jadalni, natychmiast wracała do kuchni. Mijając

go w drzwiach, spuszczała głowę, jakby krępowała się spojrzeć mu w oczy.

Prędzej czy później będą musieli nauczyć się ze sobą pracować. Z czasem wszystko się ułoży.

Melanie zapewne uwierzyła temu, co jej rano powiedział, i nie ma pojęcia, co Robert naprawdę

do niej czuje.

Ale dlaczego powiedziałeś jej, że chodziło wyłącznie o seks?

Dla uratowania twarzy. I swojej dumy. Żeby nie musiała mu mówić, że- zrobił swoje i może

odejść.

Zapomnij o tym. Skoncentruj się na pracy.

- Jak idą przygotowania? - zagadnęła Charlotte, zerkając mu przez ramię·

- Znakomicie - odparł krótko.

- Odnoszę wrażenie, że w kuchni panuje chaos.

- To pozory. Wszystko jest pod kontrolą· Normalna praca.

- Czy możemy zamienić parę słów na osobności? - spytała.

- W tej chwili?

- Bardzo cię proszę·

- Oczywiście. - Wytarłszy ręce w fartuch, ruszył za nią do biura. Nie uszło jego uwadze, że

Melanie kątem oka go obserwuje. .

Charlotte weszła do pokoju i zamknęła za nimi drzwi.

- Martwię się o Melanie - powiedziała.

- Tak? Dlaczego?

- Od pewnego czasu robi wrażenie nieobecnej, a dziś rano powiedziała Sylvie, że jest

rozkojarzona. Czy nie sądzisz, że może zażywać narkotyki?

- Melanie nie bierze narkotyków - odparł stanowczo, nie umiejąc u1ayć irytacji. - Bardzo cię

przepraszam, ale mam pilną robotę.

- Wiem. - Charlotte wzięła głęboki oddech. - Tylko boję się, czy w trakcie dzisiejszej kolacji

Melanie nie popełni jakiejś pomyłki.

- Nie bój się, Melanie to profesjonalistka. Nie popełni żadnego błędu.

Charlotte nieśmiało dotknęła jego ręki.

- Ty też robisz wrażenie, jakbyś był trochę podminowany. Czy leży ci coś na sercu i chciałbyś

ze mną o tym porozmawiać?

Tak, zdaje się, że zakochałem się w twojej siostrze, ale bez wzajemności, pomyślał. A na głos

powiedział:

- Bądź spokojna, wszystko odbędzie się jak należy. Melanie też dojdzie do siebie. A teraz, jeśli

pozwolisz, wrócę do kuchni.

- Mamy problem, szefie - ożnajmił Jean-Paul, gdy tylko Robert wszedł z powrotem do kuchni. -

Nie mamy mielonego mięsa z indyka, które zamówiłeś do tartinek.

- Jak to?

t_ Nie zostało dostarczone. - Dzwoniłeś do dostawcy?

- Jasne. Mówi, że wysłał je wczoraj wieczorem, ale nie mamy potwierdzenia odbioru.

Robert zaklął pod nosem. Spojrzał na zegar i znowu zaklął. Zostało niewiele czasu. Powinien

posłać kogoś do sklepu, ale rozejrzawszy się po kuchni, stwierdził, że wszyscy pracownicy

zwijają się jak w ukropie, a niektórzy wykonują po parę rzeczy naraz.

- Przepraszam. - To Melanie przecisnęła się między nim a Jean-Paulem. Przy okazji otarła się o

jego biodro, a Robert poczuł się, jakby przez jego ciało przebiegł prąd.

Do diabła z tym, sam pojedzie do sklepu! Przynajmniej oderwie się na chwilę od Melanie i

zapanuje nad emocjami.

- Niech każdy robi, co ma wyznaczone - zwrócił się do Jean-Paula. - Pojadę po indyka i zaraz

wracam.

- Dokąd poszedł Robert? - zapytała Melanie, spoglądając na Jean-Paula.

- Nie dostarczono mielonego indyka do tartinek, więc pojechał do sklepu.

Co jeszcze mogłoby nawalić? Rzuciła okiem na zegar.

- Zostało niewiele czasu - zauważyła. - Mamy w lodówce coś, czym można by zastąpić

mielonego indyka? .

- Mamy mnóstwo świeżego mięsa z krabów - odparł Jean-Paul.

- Dobra nasza, dawaj. - Gdyby Robert powiedział jej, co się stało, byłby sobie oszczędził niepo-

trzebnego jeżdżenia. - Uwaga wszyscy! - zawołała, klaszcząc w dłonie. - Do tartinek, zamiast

indyka, dajemy pastę z kraba. A teraz do roboty. Mamy mało czasu.

Niebo było zasnute chmummi i zapadał zmierzch, kiedy Robert ruszył w kierunku sąsiadującego

z hotelem parkingu. Jego samochód stał na jego drugim końcu, z dala od ulicy.

Słyszał za sobą czyjeś kroki, lecz nie zwracał na nie uwagi, dopóki obcy męski głos nie zawołał:

- Proszę pana!

Przystanął, by się odwrócić, i w tym momencie otrzymał silny cios w tył głowy. Jedyne, co

zapamiętał, nim stracił przytomność, to że dwóch zamaskowanych facetów wlecze go za nogi po

betonie.

Gdzie on się podziewa? - denerwowała się Melanie. Wyjechał ponad godzinę temu. Dobrze, że

nie czekała z przygotowaniem tartinek z krabem.

U siłowała porozumieć się z Robertem przez komórkę, ale nie odpowiadał. Nagrała się, prosząc,

by się odezwał, jak tylko odbierze wiadomość.

Była coraz bardziej zaniepokojona. Może :ldarzył mu się wypadek? Normalnie takie proste

sprawy' załatwiał szybko i sprawnie. Był bardzo obowiązkowy. Ale co ona właściwie o nim wie?

Nic albo praWie mc.

A może nie wytrzymał stresu i pojechał szukać kokainy?

Na tę myśl przeszedł ją zimny dreszcz.

W pewnej chwili przyszło jej nawet na myśl, czy nie powinna zawiadomić Charlotte o swoich

podejrzeniach, ale po zastanowieniu doszła do wniosku, że siostra ma i bez tego dość kłopotów.

A W ogóle to nie powinna wpadać w panikę. Na to zawsze będzie czas. Nie da się wykluczyć, że

Robert utknął w korku, a nie może do niej zadzwonić, bo rozładowała mu się komórka.

Mniej więcej w dziesięć minut po tym, jak do jadalni wysłano gotowe przekąski, do kuchni

wpadł z impetem szef sali. Wyglądał, jakby przed chwilą zobaczył samego Frankensteina.

- Chowaj się, kto może! - wydyszał. - Nadchodzi straszna panna młoda.

- Kto taki?

- To ja, Carly Charboneaux! - piskliwym głosem zawołała rozgorączkowana młoda dama,

wkraczając do kuchni. - Żądam wyjaśnień, kto jest odpowiedzialny za ten ... za to ... skandaliczne

zaniedbanie. - To mówiąc, zademonstrowała na wyciągniętej dłoni tartinkę z krabem.

- Czy nie odpowiada państwu jedzenie? - zapytała Melanie.

- Nie odpowiada, dobre sobie! - wykrzyknęła Carly. - Moja pierwsza druhna jest uczulona na

mięso krabów. Mówiłam o tym szefowi kuchni dwa miesiące temu; a on zapewniał, że mogę być

spokojna. I co? Amy siedzi tam teraz z twarzą spuchniętą jak balon.

- O mój Boże! - jęknęła przerażona Melanie i popędziła z kuchni do prywatnej jadalni, gdzie

odbywała się kolacja dla weselnych gości.

Przy jednym ze stolików zobaczyła otoczoną wianuszkiem osób dziewczynę o zaczerwienionej i

obrzmiałej buzi.

- Nic się nie stało - łagodnym tonem tłumaczyła Amy. - Wzięłam już lekarstwo, które na wszelki

wypadek zawsze noszę w torebce. Zaraz mi przejdzie. - Powinna pani pojechać do lekarza -

odezwała się Melanie.

- Nie trzeba, mój narzeczony jest lekarzem - odparła Amy, kładąc rękę na ramieniu siedzącego

obok· niej mężczyzny.

Melanie trochę odetchnęła.

- Naprawdę nic się nie stało - zapewnił ją narzeczony Amy. - Carly niepotrzebnie robi tyle

szumu. - Jak to, niepotrzebnie? Jutro moje wesele, a moja pierwsza druhna pie może się

pokazać na oczy! - wykrzykiwała podniecona Carly.

- Do jutra po opuchliźnie nie będzie śladu - próbował ją uspokoić narzeczony Amy.

- Najmocniej panie przepraszam za to niedopatrzenie - wtrąciła Melanie. - Ja ponoszę całkowitą

odpowiedzialność, bo w ostatniej"'chwili wprowadziłam zmianę w menu bez porozumienia z

szefem kuchni. Postaram się to pariiom wynagrodzić.

- O nie, ja tego nie daruję. Jak tylko skończy się wesele, dobiorę się wam do skóry -

ż

ołądkowała się rozjuszona Carly, groźnie wymachując palcem pod nosem Melanie.

- Carly, niepotrzebnie się denerwujesz! - upomniała pannę młodą jej matka.

- Jak mam się nie denerwować? Najpierw bałagan z rezerwacjami, a teraz te tartinki!

- Spójrz na mnie, Carly - odezwała się Amy. - Opuchlizna już się zmniejszyła. Do jutra całkiem

zniknie.

Teraz dla odmiany Melanie zaczęła się obawiać, czy panna młoda nie dostanie ataku, bo jej twarz

poczerwieniała, żyła na skroni nabrzmiała. Tego by tylko brakowało, by zemdlała i rozbiła sobie

głowę, a rodzina wytoczyła hotelowi proces!

Zamiast tego Carly wybuchnęła płaczem.

- To zły omen. Źle wróży mojemu małżeństwu. Mamo, trzeba odwołać wesele. Odesłać

wszystkich do domów - wybąkała ptzez łzy nieszczęsna panna młoda.

- Hotel zwróci państwu pieniądze za dzisiejszą kolację - przyrzekła Melanie, a zwracając się do

Amy, dodała: - I pokryje ewentualne koszty leczenia. - Nie miała prawa składać w imieniu hotelu

podobnych obietnic, ale w ostateczności była gotowa zapłacić za wszystko z własnej kieszeni.

- Uspokójmy się, bardzo państwa proszę - wtrąciła rozsądna Amy. - Naprawdę nic się nie stało.

- Gdzie jest kierowniczka hotelu? - zapytała pani Charboneaux. - Muszę się z nią natychmiast

rozmówić.

Charlotte tylko tego w tej chwili brakowało.

- Pozwólcie panie, że osobiście wynagrodzę wam to, co się stało - zaproponowała Melanie. -

Przygotuję specjalny deser. Również na koszt firmy. Jeszcze raz naj mocniej przepraszam za

pomyłkę. Zaraz podamy pierwsze danie. Proszę spokojnie wrócić do stolików i kontynuować

uroczystość.

Upewniwszy się, że Amy czuje się coraz lepiej, wróciła do kuchni.

- Uwaga, zaczynamy podawać pierwsze danie! - ogłosiła, po czym zawołała na bok Raoula. -

Dam ci spis produktów, po które pojedziesz do sklepu. Masz je przywieźć najszybciej, jak się da.

Wysławszy Raoula z listą do sklepu, zajęła się wydawaniem głównych dań. Przy odrobinie

szczęścia uratuje reputację hotelu, a może nawet zdoła swoją wpadkę utrzymać w tajemnicy

przed naj starszą siostrą·

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Melanie postanowiła zrehabilitować się w oczach. weselnych gości w wielkim stylu. Dowieść

im, jak bardzo jest jej przykro z powodu popełnionej pomyłki.

Po powrocie Raoula z zakupów wzięła się do przygotowywania płonących czereśni. Przy tej

czynności zastał ją Jean-Paul.

- Zamierzasz podać flambe? - spytał zdziwiony.

- Tak. To będzie wielki finał uroczystej kolacji,

którą, nawiasem mówiąc, wszyscy wychwalają pod niebiosa, oczywiście nie licząc nieszczęścia

z krabami.

- Podawałaś już kiedyś flambe?

- Jasne, wiele razy. - Co prawda tylko w domu, dla niewielkiej liczby osób, ale czy to robi jakąś

różnicę?

.

- Nie lepiej poprosić Allisona?

- Po pierwsze, Allison jest zajęty przygotowywniem weselnego tortu, a po drugie, muszę się

osobiście zrehabilitować wobec Carly i jej matki. Nie pozwolę, żeby wyszły obrażone na naszą

kuchnię i cały hotel.

- Jesteś pewna, że znasz dobrze technikę podawania flambe? - nie ustępował Jean-Paul.

- Cóż to, robisz mi egzamin? Zamierzasz pomóc czy nie? - oburzyła się Melanie.

- Dobrze, już nic nie mówię - odparł Jean-Paul, wzruszając ramionami. - Ale robisz to na własną

odpowiedzialność.

- To chyba oczywiste. Pomóż mi umieścić misę z czereśniami na wózku.

W jadalni trwały jeszcze toasty, kiedy Melanie wtoczyła wózek z przyborami do jlambe.

Ustawiła się koło stołu pod wielkim oknem, skąd rozciągał się piękny widok na Dzielnicę

Francuską. Gdy umilkły toasty, zapaliła przenośne gazowe palniki i ogłQsiła finałową

niespodziankę. Jej zapowiedź spotkała się z ogólnym aplauzem.

- Nigdy nie widziałam, jak podają płonące czereśnie. To może być zabawne - odezwała się

najwyraźniej udobruchana Carly Charboneaux.

Melanie przełożyła czereśnie do rondelków, a gdy była pewna, że dobrze się rozgrzały, skropiła

je 'wiśniowym brandy.

W chwilę później przyłożyła zapaloną, długą kuchenną zapałkę.

Czereśnie zapłonęły, a przez salę przesze'dł szmer ząchwytu.

Widok uśmiechniętych, zadowolonych twarzy podziałał jak balsam na zbolałą duszę Melanie.

Poczuła się rozgrzeszona. Tymczasem płomienie zaczynały dogasać. Doleje jeszcze trochę

brandy, aby przedłużyć przedstawienie. Sięgnęła po butelkę i s2iczodrze skropiła płonące owoce.

- Ojej!

Płomienie podskoczyły nagle, tworząc między stołem a butelką wielki ognisty łuk.

- Pali się! - wrzasnęła Carly Charboneaux. Pożar!

- Proszę się nie obawiać, - Melanie chwyciła wielką pokrywę i jednym ruchem stłumiła wydoby-

wające się z rondli płomienie. - Już po strachu, nic się nie pali.

Nikt jej jednak nie słuchał. Ogarnięci paniką goście zrywali się z miejsc i umykali z jadalni, prze-

wracając krzesła.

Melanie spostrzegła, że płoną okienne zasłony.

A także jej fartuch. Nie przypuszczała, że kara za jej omyłkę będzie aż tak wysoka.

Robert ocknął się na parkingu. Leżał na masce własnego samochodu. Miał obolałe plecy,

łomotało mu w głowie.

- Co, do jasnej cholery?

Trwało chwilę, nim sobie przyponmiał, co się stało, i momentalnie sięgnął ręką do kieszeni.

Portfel zniknął.

Napadli go złodz.ieje.

Stanął z trudem na nogi. Kręciło mu się w głowie. Musiał wziąć kilka głębokich oddechów, żeby

jako tako oprzytonmieć.

Ile czasu minęło? Spojrzał na zegarek. Rany boskie, wpół do ósmej!

Wyszedł z kuchni dwie godziny temu, by kupić mięso do tartinek. Teraz kolacja pewnie dobiega

końca. Rodzina Charboneaux musi być wściekła.

Trzeba wracać do restauracji i spróbować ich udobruchać. Chwiejąc się na nogach, powlókł się w

kierunku hotelu.

Wszedł do jadalni i stanął jak wryty. Najpierw zobaczył uciekających w panice gości, a dopiero

w następnej chwili zrozumiał przyczynę popłochu.

Pożar!

Przejął go zimny strach. Zdążył wrócić w momencie, gdy ogień zaczynał lizać fartuch Melanie.

"Strzeż się ognia!" - powiedziała madame Lava. Więc jednak czarownica wiedziała, co mówi!

Robertowi w jednej chwili minął zawrót głowy. Ogarnął go absolutny spokój. Był jedynym,

który wśród umykających w panice ludzi okazał przytomność umysłu i rzucił się do działania.

Zerwawszy ze ściany gaśnicę, odbezpieczył ją, ustawił się pod odpowiednim kątem, po czym

skierował strumień piany na płonący fartuch Melanie, która stała jak sparaliżowana. Kiedy się

upewnił, że Melanie' jest bezpieczna, zaczął zalewać pianą okienne zasłony. Po kilku chwilach

płomienie znikły. Pożar był ugaszony.

Jego spokój miał w sobie coś nierealnego. Czuł się jak po zażyciu kilku pastylek valium.

Odstawiwszy gaśnicę, podszedł do wciąż znieruchomiałej Melanie i zerwał z niej niedopalone

resztki fartucha. Potem obejrzał jej ręce i szyję, szukając oparzeń. Melanie zaczęła drżeć.

Bogu dzięki zdążył. Nie była poparzona. - Nic ci się nie stało? - zapytał.

- Chyba nie - odparła. - Ale nie jestem pewna, mam wrażenie, jakbym straciła czucie.

Robert rozejrzał się po sali, gdzie właśnie pojawił się Luc i starał się uspokoić pozostałych w

jadalni gości. Charlotte też zaraz przyjdzie, jak tylko się dowie o katastrofalnym zakończeniu'

uroczystej kolacji.

Uznał za konieczne porozmawiać przedtem z Melanie na osobności. Wziął ją pod łokieć i

zaprowadził do kuchni.

- Wyjdźcie wszyscy -powiedział. - Idźcie posprzątać prywatną jadalnię.

- Ależ szefie - sprzeciwił się Jean-Paul. - W głównej sali są goście, których trzeba obsłużyć.

- Trudno, poczekają. Wygaście palniki i wyjdźcie. Za dziesięć minut możecie wrócić.

Pracownicy posłusznie porzucili swe czynności i opuścili kuchnię. Robertowi dopiero po ich

wyjściu puściły nerwy.

- Na litość boską, co ci przyszło do głowy? krzyknął, patrząc na Melanie. - Czy ty nigdy nie na-

uczysz się myśleć? Musisz natychmiast realizować każdy niby genialny pomysł, nie

zastanawiając się, co może z niego wyniknąć?

- Bardzo mi przykro - szepnęła.

Ręce jej drżały, miała łzy w oczach. Była w oczywisty sposób wstrząśnięta i przestraszona. Ale

on też. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że Melanie groziło śmiertelne niebezpieczeństwo.

Gniew, strach, miłość, wszystkie te uczucia mieszały się w nim jednocześnie.

- Jest mi bardzo, ale to bardzo przykro - powtórzyła Melanie.

- A myślisz, że mnie nie jest przykro? - Bał się na nią spojrzeć. Bal się, że straci resztki

panowania nad sobą i wszystko jej wyzna. - Kto ci kazał robić to cholerne jlambe, którego nikt

nie zamawiał? Zachowałaś się nieodpowiedzialnie.

- Wiem - bąknęła.

- Komuś z gości mogła się stać krzywda. Ty sama mogłaś ... - Nie był w stanie dokończyć

zdania.

Jednakże Melanie nie byłaby sobą, gdyby nie odzyskała rezonu.

- Jakim prawem ośmielasz się mnie krytykować? - zawołała. - Może czasami bywam lekko-

myślna, ale umiem przyznać się do błędu i nie wykręcam się od odpowiedzialności za własne

postępki. Tak jak dziś, za to, co się zdarzyło w jadalni. Wiem, że jestem winna i zrobię wszystko,

ż

eby naprawić szkody. Sama załatwię sprawę z paniami Charboneaux.

- Co sugerujesz, mówiąc, że nie wykręcasz się od odpowiedzialności? Czy ja kogoś okłamałem?

- Sam wiesz.

- Nie, nie wiem - odparł, zbity z tropu jej wybuchem. - Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.

- Czyżbyś zapomniał, że czternaście lat temu byłeś aresztowany za posiadanie kokainy, ale ci się

upiekło, ponieważ twoja ciotka była prokuratorem okręgowym?

Robert popatrzył na nią osłupiałym wzrokiem.

- Skąd o tym wiesz?

- Więc nie zaprzeczasz? A nie dalej jak wczoraj wieczorem w moim mieszkaniu powiedziałeś mi,

ż

e nigdy nie byłeś aresztowany ani nie miałeś do czynienia z narkotykami.

- Nigdy w życiu nie miałem do czynienia z narkotykami.

- Ale nie zaprzeczasz, że byłeś aresztowany?

Robert milczał.

- Ach, zresztą. - Osmalona, nosząca na ubraniu ślady gaśniczej piany, Melanie mogłaby w tej

chwili wystąpić w roli niosącej zemstę zjawy. - Pewnie powiesz, że zostałeś niesłusznie

oskarżony. Że ktoś podrzucił ci kokainę.

Nie był w stanie wydobyć z siebie głosu. Miał nadzieję, że raz na zawsze'pożegnał się z

przeszłością ijedyne, co z niej pozostało, to ogarniająca go niekiedy chandra, a tymczasem ...

Jak długo jeszcze będzie płacił za dawne błędy?

- Skąd o tym wiesz? - spytał po chwili.

- Mam swoje źródła.

A więc ten, kto dowiadywał się w Seattle o jego przeszłość, działał z polecenia Melanie, a nie

Charlotte, jak przedtem podejrzewał.

- Prowadziłaś dochodzenie za moimi plecami. - Sam nie wiedział, co bardziej go zabolało, to, że

badała jego przeszłość, czy to, iż tak łatwo dała wiarę oskarżeniu.

- Musiałam sprawdzić, kim jest człowiek, któremu mama powierzyła, rządy w kuchni mojego

Ojca.

- I wykorzystasz te informacje, żeby się mnie pozbyć, tak? - Melanie nie zaprzeczyła. - Możesz

sobie myśleć, co ci się podoba, ale kokaina nie

należała do mnie, tylko do mojego przyjaciela. Wziąłem jego winę na siebie.

- I ja mam w to uwierzyć?

- Wierz albo nie, mnie jest wszystko jedno - odparł.

- W takim razie kim był ów przyjaciel i dlaczego wziąłeś jego winę na siebie?

- Nic więcej na ten temat nie powiem.

- Ale dlaczego? - upierała się Melanie. - Skoro było tak, jak powiedziałeś, dlaczego nie chcesz o

tym mówić?

- Bo nie mogę ci zaufać - oświadczył krótko. Melanie się wzdrygnęła.

Robert zdał sobie sprawę, iż dotknął bolesnej dla niej sprawy. Melanie pragnęła, aby ludzie jej

ufali, lecz wzbraniała się przed wzięciem na siebie wynikających stąd zobowiązań. Przykro mu

było ranić jej uczucia, ale uznał, że dziewczyna musi wreszcie

usłyszeć prawdę o sobie.

. .

- Już zaczynało mi się wydawać, że łączy nas coś więcej niż seks - powiedziała. - Że możemy

pomyśleć o wspólnej przyszłości. Mimo wszystkich dzielących nas różnic. A może właśnie

dzięki nim. Ale teraz widzę, że były to mrzonki. Nie mogłabym żyć z człowiekiem, który nie ma

do mnie zaufania.

- A ja nie mógłbym żyć z kobietą, która nasyła na mnie szpiegów - powiedział do kobiety, którą

kochał, ale która chwilę wcześniej wbiła mu nóż w plecy.

Dobiegające zewsząd dźwięki jazzowej muzyki, dziwaczne maski i kostiumy, wesołe

pokrzykiwania przewalającego się po Bourbon. Street tłumu - wszystko wskazywało, że

karnawał jest w rozkwicie. Nowy Orlean nie bawił się tak hucznie od czasu huraganu. Tylko

Melanie wlokła się do domu z markotną mmą·

Nie mogła zapomnieć gniewu w oczach Roberta, kiedy zrozumiał, że potajemnie sprawdzała

jego przeszłość. Powiedział, że wziął na siebie cudzą winę. Bardzo chciała w to uwierzyć.

Czuła się okropnie. Robert myśli, że byłaby zdolna wykorzystać zdobyte informacje, aby się go

pozbyć z restauracji. Ale czy może mieć do niego pretensje? Nic dziwnego, że stracił do niej

zaufanie, miał po temu wszelkie powody. Straciła go. Straciła nieodwracalnie. Może to i dobrze,

bo nie pasowała ani do niego, ani do swoich najbliższych. Wszystko, co robiła, obracało się

przeciwko niej. Mamie i siostrom lepiej będzie bez niej. Pojedzie do Seattle na rozmowę w

sprawie posady i zostanie tam, jeśli będą ją chcieli.

Mimo późnej pory i zmęczenia po pracowitym i wyczerpującym dniu, Charlotte nadal siedziała

w swoim biurze, ociągając się w powrotem do domu. Nie mogła przestać myśleć o Melanie - o

niebezpieczeństwie, którego siostra cudem uniknęła.

Robert i Luc stanęli na wysokości zadania, uspokajając gości, pertraktując ze strażą pożarną i

przywracając porządek, podczas gdy Chariotte robiła, co

mogła, by spacyfikować Carly Charboneaux i jej matkę. Z pomocą wiernego personelu zdołała

opanować sytuację w hotelu, niemniej czekało ją bodaj jeszcze trudniejsze zadanie, a mianowicie

rozmówienie się z Melanie w sprawie narkotyków. W dodatku sprawy zaszły tak daleko, że

będzie musiała wciągnąć w to matkę.

Podskoczyła, gdy zadzwonił telefon. Telefon po jedenastej w nocy nie wróżył nic dobrego.

Westchnąwszy głęboko, podniosła słuchawkę.

- Halo?

- To ja, Melanie.

- Mellie, dobrze, że dzwonisz. Jak się czujesz? Robert powiedział, żeście się pokłócili.

- Nic mi nie jest.

- Na pewno?

- Przepraszam, Charlotte, ale wyjeżdżam na kilka dni. Muszę być sama, żeby się pozbierać.

- Nie, najmilsza, nigdzie nie wyjeżdżaj. Przyjdź do hotelu, spokojnie sobie porozmawiamy. Albo

ja przyjadę do ciebie. Pomogę ci przez to przejść.

- Nie jestem w domu.

- A gdzie?

- Na lotnisku. Za chwilę wsiadam do samolotu i lecę do Seattle.

- Na rozmowę w sprawie pracy?

- Tak.

-. Posłuchaj, Mellie, ucieczką niczego nie rozwiążesz - usiłowała ją przekonać Charlotte. - Nie

mogę zostać. Nie pasuję do was.

- Co ty opowiadasz! Oczywiście, że pasujesz.

- Muszę kończyć, wzywają nas do wejścia na pokład. Wrócę w poniedziałek wieczorem.

- Przyjedź do hotelu, jak tylko wylądujesz. Musimy porozmawiać.

- Powiedz Robertowi ...

- Co mam mu powiedzieć?

- Muszę kończyć.

- Melanie, nie wyłączaj się! - zawołała Charlotte, ale odpowiedziało jej ·tylko buczenie

wyłączonego telefonu.

- Panno Marchand, czy mogę wejść? - Robert zapukał w otwarte drzwi gabinetu Charlotte, gdzie

ku swemu zaskoczeniu zastał siedzącą przy biurku . Anne.

- Zapraszam - odparła z uśmiechem pani Marchand.

- Szukam Charlotte.

- Poszła do mojego apartamentu, żeby mi coś przynieść. - Robert wiedział, że Anne, która po

swym niedawnym zawale mieszkała u matki, parę dni temu przeprowadziła się z powrotem do

hotelu. - Czy mogę ją zastąpić?

- Muszę pani coś przekazać - odparł Robert, podchodząc do biurka i podając jej kopertę, którą

trzymał w ręku.

Anne wyjęła z koperty kartkę papieru. Najej twarzy odmalował się wyraz niedowierzania.

- Nie bardzo rozumiem, Robercie. Chcesz nas opuścić?

- Tak, szanowna pani.

- Przepraszam, wiem, że nie lubisz mówić o swoich prywatnych sprawach, ale czy nie mógłbyś

mi jednak wyjaśnić, dlaczego chcesz odejść? Czy nie byłeś dobrze traktowany?

Robert przestąpił z nogi na nogę. Złożenie wymówienia okazało się jeszcze trudniejsze, niż prze-

widywał. Przywiązał się do Hotelu Marchand. Nigdy w życiu nie miał lepszej posady, a ponadto

bardzo polubił wszystkie panie Marchand. Niemniej musi się z nimi pożegnać.

Pewnie taki jest jego los. Nie został stworzony do szczęścia. Od dzieciństwa towarzyszył mu

smutek i samotność, i tak widać ma pozostać.

- Byłem traktowany po królewsku - odparł. - Odchodzę wyłącznie z przyczyn osobistych.

- Czy jedną z nich nie jest Melanie? - spytała pani Marchand, a on skinął głową. - Robercie, chcę

cię o coś zapytać i bardzo proszę o szczerą odpowiedź.

- Słucham panią.

- Czy nie wydaje ci się, że Melanie zażywa narkotyki?

Spojrzał w jej jasne, szczere oczy, w których była czułość, a zarazem zdecydowanie. Z natury ła-

godna i życzliwa ludziom Anne potrafiła być twarda, gdy zaszła taka potrzeba. Robert podziwiał

ją za to, a'przy tym podobne cechy odnajdywał u Melanie.

- Nie, absolutnie nie - odparł.

- Czy mogę ci zadać jeszcze jedno pytanie?

- Również mam być szczery?

- Tak. Bardzo wysoko stawiam uczciwość i szczerość.

- Co chce pani wiedzieć?

- Robercie, czy kochasz Melanie?

- Z całego serca - odparł. - Kocham ją tak bardzo, że aż' się tego boję. Tak bardzo, że nie mogę

dłużej u pani pracować.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

- Przepraszam za spóźnioną porę, ale muszę się przed kimś wypłakać - rzekła Melanie, stojąc na

progu mieszkania Coby'ego.

. - W chodź, laleczko, zawsze służę ramieniem - odparł przyjaciel, zapraszając ją szerokim

gestem do środka.

Przestąpiła próg, zdjęła w holu plecak i rzuciła go na podłogę, po czym weszła z Cobym do

salonu.

- Siadaj i mów, co cię boli. Ale na początek przyda ci się kieliszek czegoś mocniejszego. Co byś

chciała?

-Cokolwiek.

- Cokolwiek akurat mi się skończyło: Może rum z colą?

Na wspomnienie rumu z colą, który pili z Robertem w tamten pamiętny wieczór, łzy napłynęły

Melanie do oczu. Czy to możliwe; że tak niedawno kochali się w jej mieszkaniu? Miała uczucie,

jakby od tego czasu upłynęły tygodnie. Tyle się wydarzyło.

- Wolałabym wino.

- Czerwone czy białe?

- Czerwone.

- A teraz powiedz, jak on ma na imię - zapytał Coby, wracając po chwili z kuchni z dwoma

kieliszkami wina.

- Skąd wiesz, że chodzi o mężczyznę?

- Widzisz, laleczko, ja na pierwszy rzut oka rozpoznaję sercowe problemy - oświadczył

przyjaciel, siadając obok niej na kanapie.

- Chodzi o Roberta LeSoeura.

- Spodziewałem się tego.

- Ale to coś więcej niż sercowe problemy - zauważyła z westchnieniem. - Chodzi także o moją

rodzinę. Nie pasuję do nich: 'Wszystko, co zrobię, obraca się przeciwko mnie. Dostałam

wiadomość, że w La Chere szukają szefa kuchni i umówiłam się na rozmowę·

- Wypraszam sobie! Ja też ubiegam się u nich o posadę.

- Ojej! Naprawdę? - zmartwiła się Melanie.

- Nie pierwszy raz stajemy sobie na drodze.

- Chyba nie masz mi tego za złe?

- Moja droga, wiesz" jak bardzo cię lubię, ale bądźmy szczerzy, dyrygowanie ludźmi nie jest

twoją mocną stroną. Podczas gdy ja po· prostu uwielbiam rozkazywać.

- Uważasz, że z nas dwojga wybiorą ciebie? - oburzyła się.

- Tego nie wiem, wiem natomiast, że zakochałaś się w LeSoeurze i wrócisz do niego do Nowego

Orleanu, jak tylko zrozumiesz, co do niego czujesz. - Wcale nie mówiłam, że jestem w ·nim

zako. chana.

- Nie musiałaś nic mówić. Skoro uciekłaś przed nim aż do Seattle, to sprawa musi być poważna.

- Nie mogę kochać człowieka, który nie chce ze mną rozmawiać. Kiedy wypomniałam mu tę

historię z kokainą, nie zaprzeczył wprawdzie, ale powiedział, że wziął na siebie cudzą winę. Nic

więcej nie chciał powiedzieć. W dodatku oświadczył, że nie może mieć zaufania do kogoś, kto

po kryjomu sprawdza jego przeszłość.

- Takie postępowanie faktycznie nie rodzi zaufania - wytknął jej Coby.

- Masz rację, ale wtedy prawie nic o nim nie wiedziałam. To taki trudny człowiek. Musiał w

ż

yciu wiele wycierpieć, choć o tym nie mówi. Tłumi w sobie naturalne uczucia i za nic nie chce

się przede mną otworzyć - zakończyła, z trudem powstrzymując łzy.

- Jeżeli nie umie otworzyć przed tobą serca, to wasz związek chyba rzeczywiście nie ma przy-

szłości.

- No właśnie - ciężko westchnęła Melanie.

- Wiesz co? Jedyna rada, to spróbować czegoś się o nim dowiedzieć. Może od jego ciotki? -

zaproponował Coby.

- Od pani Longren ?

- Tak.

- Jak ty to sobie wyobrażasz? Że zapukam ot tak do jej biura i poproszę o rozmowę?

- Masz szczęście, laleczko - z tajemniczą miną oświadczył Coby. - Tak się składa, że wiem, w

której restauracji Pamela Longren będzie w niedzielę na lunchu.

Robert dawno położył się do łóżka, ale sen nie przychodził. Anne Marchand nie przyjęła jego

wymówienia.

- Nie sądziłam, Robercie, że jesteś człowiekiem, który opuszcza przyjaciół w potrzebie -

powiedziała, a jemu zrobiło się wstyd. A zaraz potem dodała: - Stałeś się nam bardzo bliski,

uważamy cię za członka rodziny. Proszę, nie odchodź. Jesteś nam potrzebny. Jesteś potrzebny

Melanie.

- Melanie nie potrzebuje nikogo. Jest najbardziej samodzielną kobietą, jaką· znam.

Anne uśmiechnęła się.

- Chciałaby za taką uchodzić. W rzeczywistości marzy o ułożeniu sobie życia, ale nie wie, jak się

do tego zabrać. W dodatku po nieudanym małżeństwie z Davidem boi się panicznie, że popełni

kolejną pomyłkę. Ale nie zniechęcaj się, Robercie. Jesteście dla siebie stworzeni. Ty łagodzisz jej

porywczość, a ona otwiera cię na ludzi. - Anne popatrzyła na niego, a on skinieniem głowy

przyznał jej rację. - Więc zabierz to - powiedziała, oddając mu wymówienie - i nie rezygnuj z

Melanie.

- Kiedy jesteśmy tacy różni. Nie wyobrażam sobie, jak mielibyśmy się do siebie dopasować.

- Nie widzisz, że to jest właśnie najbardziej pasjonujące? Będziecie się nawzajem uzupełniać.

Tak samo było między mną a Remym. Melanie po nim odziedziczyła pasję, temperament,

odwagę. Wierz mi, Robercie, czeka cię wielka życiowa przygoda.

Wielka życiowa przygoda. Czy tego pragnie? Dotychczas dążył tylko do spokoju, ładu i pełnej

kontroli nad swoim życiem. Natomiast Melanie wszystko to burzyła. Przy niej świat nabierał

kolorów, otwierał przed nim nieznane możliwości. Jeśli teraz zrezygnuje i odejdzie, nigdy ich nie

pozna.

Dlaczego jej tego nie wyznał? Dlaczego powiedział, że chodzi mu wyłącznie o seks? Zrobił to ze

strachu przed nowym bolesnym zawodem. Dopiero w trakcie rozmowy z Anne zrozumiał, że w

imię miłości warto ryzykować cierpienie.

Robert zapalił lampę na nocnym stoliku, usiadł na łóżku, wyjął z szuflady dziennik i zabrał się do

pisania. Wylewał na papier całą swoją miłość, swoje gorące uczucia. A jeśli ona ich nie

odwzajeInnia? - odezwał się głos zwątpienia. To nieważne, odpowiedział sam sobie. Miłość jest

nagrodą sama w sobie. Nie będzie żądał, aby mu dała więcej, niż dać może.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że wielka pani Longren lubi robić na drutach i spotyka się co

niedzielę w twojej restauracji z grupą pasjonatek dziergania? - szepnęła Melanie do Coby'ego

nazajutrz w południe, zaglądając z progu kuchni do osobnej jadalni, gdzie Pamela Longren

siedziała przy stole w gronie pań zaopatrzonych w kosze pełne kolorowej włóczki.

- Może bym powiedział, gdybym wiedział, że jej siostrzeniec budzi w tobie zwierzęce żądze -

zaśmiał się Coby.

- Ale jak mam ją zaczepić? - zaniepokoiła się Melanie.

- Zdaj się na Coby'ego. Przedstawię was, kiedy będą wychodzić.

Pół godziny później Coby wepchnął Melanie do jadalni, a po dokonaniu prezentacji dyskretnie

wycofał się do kuchni.

- Jestem zaszczycona, mogąc panią poznać. Pracuję w restauracji w Nowym Orleanie razem z

pani· siostrzeńcem Robertem LeSoeurem - zaczęła Mel,anie.

- Ach, to pani! - ucieszyła się pani Longren. - Robert często o pani mówi.

- Naprawdę?

- O tak. Dzwoni do Innie przynajInniej raz w tygodniu. Częściej niż mój własny syn. Zdaje się,

ż

e Robert ma z panią trudny orzech do zgryzienia z przyjaznym rozbawieniem zauważyła pani

Longren.

- Jak to? - jeszcze bardziej zdziwiła się Melanie.

- Ale to bardzo dobrze. Robert zanadto boi się ryzyka, a pani rzuca mu wyzwanie, którego on po-

trzebuje.

- Czy może mi pani poświęcić parę minut? Chciałabym się więcej dowiedzieć o jego

przeszłości.

- Czemu sama go pani o to nie zapyta?

- Próbowałam, ale niewiele mogłam z niego wyciągnąć.

- W takim razie Innie również nie wypada mówić o jego osobistych sprawach.

Melanie przestraszyła się.

- Proszę pani ... - zaczęła.

- Mówmy sobie po imieniu, jestem Pamela.

- Pamelo, błagam cię, kocham Roberta, a on nie chce mi wyjaśnić, dlaczego był oskarżony o

posiadanie kokainy.

- Wiesz o tej sprawie?

- Wiem tylko, że był aresztowany pod zarzutem posiadania, ale dzięki tobie sprawę wymazano z

akt. Robert powiedział mi tylko, że wziął na siebie cudzą wmę·

- To nie do wiary! - zawołała Parnela. - Po tylu latach, po tylu doznanych krzywdach, wciąż stara

się ochraniać Jasona.

- Jasona? Kto to taki?

- Jestem umówiona na spotkanie, ale jeśli wracasz do miasta, to mogłybyśmy kontynuować naszą

rozmowę na promIe.

- Wspaniale - ucieszyła się Melanie. - Pójdę tylko po płaszcz' i powiem Coby'emu, że wychodzę.

Dziesięć minut później obie panie siedziały w kabinie promu, pijąc kawę.

- Nadal uważam, że powinnaś o tym wszystkim usłyszeć z ust samego Roberta, ale wiem, jaki

potrafi być uparty i skryty - zaczęła Parnela. - Zawsze trudno mu było wyrażać uczucia. Ale

skoro zadałaś sobie tyle trudu i specjalnie przyleciałaś do Seattle, żeby się ze mną zobaczyć, to

musi ci na nim naprawdę zależeć.

- Kocham go całym sercem i chyba nie bez wzajemności. Dlatego tu jestem.

- Czy powiedział ci, że wcześnie stracił rodziców?

- Owszem, ale nie podał żadnych szczegółów. Pamela upiła łyk kawy.

- Karen, jego matka, a moja siostra, należała do kobiet skłonnych do rozpamiętywania ciemnych

stron życia. Już jako dziecko miewała napady melancholii. Czasem zastanawiam się, czy jakimś

szóstym zmysłem nie przeczuwała, iż nie przyjdzie jej długo chodzić po tym świecie. - Pamela

zadumała się. - Z ojcem Roberta poznali się na uniwersytecie. Nie była to namiętna miłość,

raczej spokojne, harmonijne uczucie dwojga podobnych do siebie, racjonalnie myślących istot.

Niestety, macierzyństwo zmieniło Karen. Popadła w przewlekłą depresję poporodową i mimo

leczenia, nigdy nie nawiązała z synkiem prawdziwej więzi uczuciowej. Robert był najpoważniej-

szym i chyba naj smutniejszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek WIdziałam. - Pani Longren znowu

zamilkła na moment, a oczy Melanie zasnuły się łzami. - Michael, mąż mojej siostry, starał się,

jak mógł, otaczać ją opieką, lecz czuł się bezradny i zaczął coraz bardziej oddalać się od rodziny,

pogrążając się w pracy.

- Robert raz wspomniał, że jego ojciec był zajęty wyłącznie pracą, a matka miała osobiste pro-

blemy - wtrąciła Melanie. - W rezultacie jego wychowaniem zajmowały się głównie kolejne go-

sposie.

- To prawda - z westchnieniem przyznała Pamela. - Ja byłam zbyt zajęta swoją karierą i

wychowywaniem trojga własnych dzieci, aby zauważyć, co tak naprawdę dzieje się w ich domu.

Do dziś nie mogę sobie tego darować.

- Nie powinnaś czuć się za to odpowiedzialna.

- Nie zgadzam się z tobą. Tak czy inaczej, w pewnym momencie Michael zaproponował Karen,

ż

eby nauczyła się żeglować. Miał nadzieję wyrwac ją w ten sposób z depresji. Kupił jej jacht,

Karen rzeczywiście zapaliła się do żeglowania i wstąpił w nią w nowy duch. Niestety, jak się

szybko okazało, główną tego przyczyną było gorące uczucie dla nowo poznanego instruktora,

który wyzwolił w niej tłumione od wczesnych lat namiętności. Słowem, była to jej pierwsza

wielka miłość.

- I jak to się skończyło?

- Karen porzuciła męża i dziecko i wyruszyła ze swym kochankiem w rejs dookoła świata, ale po

paru tygodniach ich jacht zderzył się z innym i oboje zatonęli. Robert miał wtedy zaledwie kiłka

lat.

- Biedne dziecko! - wyszeptała wzruszona Melanie.

- Michael, który od dawna cierpiał na cukrzycę, po odej ściu żony z jeszcze większym

zapamiętaniem rzucił się w wir pracy. Przestał.dbać o zdrowie i w efekcie zmarł wskutek

związanych z chorobą powikłań. Robert miał wtedy dwanaście lat. Myślę, że gdyby nie dziennik,

który prowadził regularnie od najwcześniejszych lat, nieszczęsne dzieciństwo na trwale

uszkodziłoby jego psychikę.

- Robert prowadzi dziennik? - Melanie oddałaby w tej chwili wszystko, by do niego zajrzeć. Nie

umiała sobie wyobrazić cierpień tak wcześnie osieroconego dziecka. O ileż była od niego

szczęśliwsza, mając liczną kochającą rodzinę, podczas gdy on wychowywał się praktycznie sam.

- Myślę, że nadal to robi - Pamela podjęła swą opowieść. - Najbardziej sobie wyrzucam, że po

ś

mierci Michaela nie wzięłam Roberta do siebie, żeby się wychowywał razem z moimi dziećmi.

Proponowałam takie rozwiązanie, ale zaprzyjaźnieni z Michaelem państwo Monroe koniecznie

chcieli się nim zaopiekować, a ponieważ Robert bardzo ich lubił, więc przestałam nalegać.

Gdybym mogła przewidzieć, do czego to doprowadzi ... - Głos uwiązł jej w gardle.

- Co mu zrobili?

- Jason Monroe był wtedy szefem kuchni w pięciogwiazdkowej restauracji. Miał koło

trzydziestki, dwie własne córeczki, ale oboje z żoną traktowali Roberta jak własnego syria.

- Domyślam się, że to pod wpływem Jasona Robert wybrał zawód kucharza?

- Tak, Jason nauczył go fachu. Był to czarujący, tryskający życiem, pomysłowy człowiek, łatwo

ulegający wpływom, ale o bardzo dobrym sercu. Niestety, miał także skłonność do ulegania

nałogom. Pracując często do późna w nocy, zaczął przestawać z grupą młodszych od siebie

hulaków i po pewnym czasie uzależnił się od narkotyków. - Melanie zaczęła się domyślaĆ

dalszego ciągu. - Kiedy do tego doszło - ciągnęła Pamela - Robert miał już osiemnaście lat i

pracował na stałe w restauracji Jasona. Pewnego dnia właściciel znalazł kokainę w kieszeni

fartucha Jasona. A ponieważ nie było to jego pierwsze przewinienie i w razie procesu Jasonowi

groził wysoki wyrok, Robert wziął winę na siebie, aby uchronić od więzienia człowieka, którego

pokochał jak własnego ojca.

- Teraz wszystko rozumiem - rzekła Melanie. Na myśl o Robercie jej serce przepełniały w tej

chwili zarazem smutek i duma. - Robert poszedł do właściciela i powiedział, że pożyczył od

Jasona fartuch i kokaina należała do niego.

- Zgadłaś - przyznała Pamela. - Na szczęście Jason wyznał mi prawdę, a ja użyłam swoich wpły-

wów, żeby unieważnić oskarżenie przeciwko Robertowi.

- A ja myślałam, że wykorzystał możliwości wysoko postawionej ciotki, żeby wywinąć się od

kary - wyznała Melanie, po czym opowi~działa Pameli o swojej młodzieńczej przygodzie z mari-

huaną.

- W całej tej sprawie tylko Jason Monroe dopuścił się kłamstwa i oszustwa. Niestety,

poświęcenie Roberta na nic się nie zdało. Wkrótce potem Jasona ponownie przyłapano na

posiadaniu kokainy.

- To smutne.

- Na domiar wszystkiego zostawił rodzinę bez środków do życia. Gdyby nie finansowa pomoc

Roberta, który odziedziczył po rodzicach spory majątek, popadliby w nędzę. - Pamela wpatrzyła

się w pustą filiżankę. - Kiedy skończył dwadzieścia jeden lat, postanowił odszukać Jasona.

Znalazł go w knajpie nawiedzanej przez narkomanów, a kiedy próbował mu odebrać kokainę"

Jason rzucił się na niego z brzytwą.

- Stąd ta blizna na skroni - szepnęła Melanie. Teraz rozumiała, dlaczego Robert nie chciał o tym

mówić.

- Chcąc uchronić Jasona od kolejnego procesu i więzienia, Robert zmusił go do podjęcia kuracji

w szpitalu psychiatrycznym. Taki już jest, nigdy nie odwraca się od bliskich mu ludzi, nawet jeśli

na to nie zasługują.

Nic dziwnego, że po tak wielu ciężkich przeżyciach Robert miewa przypływy melancholii, my-

ś

lała Melanie.

- Fakt, iż człowiek, którego kochał i któremu wierzył, mógł wobec niego postąpić w tak okrutny

sposób, głęboko Robertem wstrząsnął - mówiła dalej Pamela. - Niemniej opłacał jego leczenie i

utrzymywał jego rodzinę, dopóki żona Jasona nie rozwiodła się z nim i ponownie nie wyszła za

mąż. Ale Robert od tamtej pory stał się ostrożny w kontaktach z ludźmi. Bardzo się ucieszyłam,

kiedy twoja matka zaproponowała mu pracę w Nowym Orleanie. Uważałam, że odpowiednie

stanowisko w nowym otoczeniu bardzo mu się przyda.

Dla Melanie wszystko stało się jasne. Dlaczego Robert bał się wyrażać własne uczucia, dlaczego

wystrzegał się ludzi, którymi powodują gorące emocje. A przecież mimo tych złych doświadczeń

był gotów dać jej szansę. Nie bał się związanego z tym ryzyka. Nie był tchórzem. To ona

stchórzyła, uciekając przed zobowiązaniami, jakie nakłada miłość.

Robert wykazał więcej odwagi niż ona.

Pamela podniosła po chwili wzrok, by spojrzeć Melanie prosto w oczy.

- Opowiedziałam ci j ego historię - rzekła - żebyś mogła go zrozumieć. Po tym wszystkim, co

przeżył, Robert zasługuje· na kobietę, która będzie umiała oddać mu sprawiedliwość. Kobietę

namiętną, która pomoże mu otworzyć się na ludzi, ale zarazem kochającą i lojalną .. Dosyć już

wycierpiał. Jeżeli nie jesteś w stanie dać mu tego, czego potrzebuje, najlepiej będzie, jeżeli

zostawisz go w spokoju.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Melanie postanowiła nie ubiegać się o posadę w La Chere. Coby lepiej się nadawał na szefa

kuchni niż ona, a poza tym chciała wrócić do domu i jak najszybciej powiedzieć Robertowi, co

do niego czuje.

Wylądowała w Nowym Orleanie w niedzielę wieczorem i pojechała taksówką do swego

mieszkania. Wysiadła z taksówki w ulewnym deszczu. Nie miała z sobą parasolki, bo też żadnej

nie posiadała. Praktyczny i rozważny Robert na pewno ma z tuzin parasoli. Gdyby z nim była,

wyskoczyłby teraz z domu i uchronił ją przed zmoknięciem.

W trakcie otwierania drzwi Wafel wymknął się z mieszkania. Jeśli chc.e zatrzymać kota na stałe,

trzeba go będzie wysterylizować; żeby nie uciekał z domu w poszukiwaniu przygód.

- Wafel, wracaj'! Kici, kici! Kot dał susa i pomknął na dół.

Rzeczywiście przypominam Holly Golightly biegającą za zabłąkanym kotem w strugach

deszczu, pomyślała.

- Wafel, natychmiast wracaj! - zawołała, ale kot, jak to kot, ani myślał słuchać.

Ulica była mokra, samochody poruszały się wolno po śliskiej nawierzchni.

Wybiegłszy na ulicę, Melanie zobaczyła, że Wafel wyskakuje na brukowaną jezdnię. W tym

samym momencie zza rogu ulicy wyjechał czarny sedan. Melanie przeraziła się; podobny

samochód zderzył się niedawno z babcinym cadillakiem, którym jechała z Daisy Rose i małym

Adamem.

Czarny sedan jechał wprost na Wafla, który zatrzymał się na środku jezdni i otrzepywał mokre

łapki. Kierowca nacisnął klakson i próbował gwałtownie hamować, lecz zamiast się zatrzymać,

wpadł w poślizg.

- Wafel! - wrzasnęła Melanie, rzucając się na jezdnię·

Za późno.

- Zdarzył się wypadek.

- Wypadek? - sennie powtórzył Robert do słuchawki. Usiadł na łóżku, zapalił nocną lampkę i po-

patrzył na budzik. Wpół do czwartej nad ranem. - Jaki wypadek? Co się stało?

- Robert, to ja, Charlotte. Dzwonię, bo ... - Głos się jej załamał.

Robert poczuł strach i momentalnie oprzytomniał.

- Coś się stało Melanie?

- Tak.

- Gdzie ona jest? W którym szpitalu?

- W Klinice Weterynaryjnej przy Canal Street.

- Jak to w Klinice Weterynaryjnej?

- Ją i jej kota potrącił samochód, a Melanie nie chce zostawić Wafla, dopóki nie będzie miała

pewności, że nic mu się nie stało. Jest poraniona i posinia- czona, ale nie mogłam jej skłonić,

ż

eby pojechała do szpitala.

- Gdzie jesteś?

- W domu. Miałam telefon od weterynarza, który prosił, żebym przemówiła jej do rozumu, ale

nic nie wskórałam. Może ty zdołasz ją przekonać.

- Już się zbieram. Dam ci znać, jak dotrę do kliniki. Robert szybko wciągnął ubranie, chwycił

swój dziennik i zbiegł do samochodu. Jechał z bijącym sercem. Wpadłszy jak burza do recepcji

czynnej całą dobę przychodni weterynaryjnej, oświadczył zdyszany:

- Szukam Melanie Marchand i jej kota Wafla. Recepcjonistka wezwała lekarza, a ten zaprowadził

Roberta do sali przyjęć. Melanie siedziała zapłakana w bujanym fotelu, trzymając na kolanach

nieprzytomnego kota.

- Melanie! - Podbiegł do niej.

- Och, Robert! Przyjechałeś.

- Oczywiście.

- Samochód potrącił Wafla.

- Słyszałem. - Delikatnie pogłaskał nieruchome zwierzątko. - Ale wiem od Charlotte, że uderzył

również ciebie.

- Zaczepił mnie zderzakiem, kiedy starałam się wypchnąć Wafla spod koła. Pan doktor

powiedział, że gdyby nie ja, zginąłby na miejscu.

- Nie sądzisz, że teraz ty powinnaś się pokazać lekarzowi? - powiedział, patrząc z lękiem na

skaleczenie u nasady jej nosa. - Trzeba to opatrzyć, a może nawet założyć szew.

- Nie ruszę się stąd, dopóki Wafel nie dojdzie do siebie.

- Słyszałem od Charlotte, że poleciałaś do Seattle na rozmowę w sprawie pracy.

- To prawda.

- I jak poszło?

- Nie poszłam na rozmowę.

- Dlaczego?

- Bo spotkałam twoją ciotkę, która opowiedziała mi o tobie. Jak straciłeś rodziców. I o Jasonie

Monroe.

Robert czuł na sobie jej uważne spojrzenie, ale zamiast swoim zwyczajem zachować

nieprzenikniony wyraz twarzy, tym razem nie starał się ukryć uczuć. Zarazem, rzecz dziwna,

zrobiło mu się lekko i swobodnie na duszy.

- Oszukałem cię - powiedział.

- Kiedy?

- Kiedy powiedziałem, że to był tylko seks. To nieprawda.

- Miałam taką nadzieję.

- Przywiozłem coś, czym chcę się z tobą podzielić - powiedział.

- Naprawdę?

- Proszę· - Podał jej swój dziennik. - Jesteś pierwszą osobą, której go pokazuję. Dowiesz się z

niego rzeczy, o których nie umiem mówić.

- Doceniam to, Robercie, ale nie musisz tego robić.

- Ale chcę.

- Dziękuję. - Pełen wdzięczności uśmiech Melanie był dla niego najwyższą nagrodą.

W tym momencie Wafel poruszył się i zamiauczał.

Upewniwszy się, że Waflowi nic nie grozi, Melanie pozwoliła się zawieźć do najbliższego

szpitala. Czekając na lekarza, zaczęła czytać dziennik Roberta.

Pierwszy wpis pochodził z początków jego pracy w Hotelu Marchand i był głównie poświęcony

jej osobie. Robert pisał:

"Melanie nie zdaje sobie sprawy z władzy, jaką ma nad ludźmi, którzy ją otaczają. Ich

uwielbienie sprawia, że nie dostrzega własnych błędów. Początkowo wydawało mi się, że nie

umie kierować ludźmi, ale potem zmieniłem zdanie. Personel jest jej oddany, tak że nie musi

niczego nakazywać, bo wszyscy na wyprzódki odgadują jej myśli. Mnie nigdy nie zdarzyło się

nic podobnego".

Była zaskoczona taką oceną jej osoby. Nieco dalej przeczytała:

"Melanie nigdy się nie asekuruje. Lubi ryzykować, żyć pełnią życia. Nie boi się popełniać

błędów. Obserwując ją, zdałem sobie sprawę z własnego asekuranctwa. Ze swojej małodusznej

niechęci do ryzyka. Czego ja się tak boję?"

W dniu awantury o czekoladowego indyka Robert napisał:

"Dostaję bzika przez tę kobietę. Najbardziej przeraża mnie to, że przestaję panować nad sytuacją.

Jeszcze nigdy żadna kobieta nie działała na mnie tak silnie jak ona. Każde jej zbliżenie burzy mi

krew, a jednocześnie w jej obecności świat wydaje się piękniejszy, zapachy intensywniejsze,

barwy żywsze. Znam na pamięć każdy jej gest i ruch, każdy najdrobniejszy szczegół jej twarzy.

A zarazem mam kompletny mętlik w głowie".

A nazajutrz po ich miłosnej nocy:

"Za nic w świecie nie mogę zdradzić, co do niej czuję. Jest moją śmiertelną obsesją, budzącą

strach pokusą. Czy podobnie działała na Jasona kokaina? Budziła w nim namiętności, dla których

zaspokojenia gotów był zmarnować życie sobie i swojej rodzinie? To ponad moje siły. Wolałem

zranić jej dumę, niż ulec pokusie, a potem czekać na nieuchronną klęskę nas obojga".

Melanie podniosła wzrok i spotkała spojrzenie Roberta, w którego oczach niepokój mieszał się z

czułością. Chciała coś powiedzieć, lecz przeszkodziło jej w tym nadejście lekarza.

Czekając, aż zeszyje jej ranę nad nosem, Melanie myślała tylko o tym, aby szybko wYjść lie

szpitala i w jakimś spokojnym miejscu zastanowić się razem z Robertem nad ich przyszłym

losem. Jednakże w momencie, gdy lekarz zakładał ostatni opatrunek, drzwi się otworzyły i do

sali zabiegowej wkroczyły rządkiem: mama, Charlotte, Sylvie i Renee.

Niech to diabli! Są bardzo kochane, ale w tej chwili wolałaby zostać sam na sam z Robertem,

który dyskretnie pozostał w poczekalni.

- Moje kochane, niepotrzebnie zerwałyście się w środku nocy.

- Jak to niepotrzebnie! - oburzyła się Sylvie. - Troszczymy się o naszą małą siostrzyczkę.

- Nie zważając na twoją wyprawę do Seattle - dodała Charlotte.

- Chciałyśmy się dowiedzieć, co cię ostatnio dręczy - dorzuciła Renee.

Matka usiadła obok Melanie i wzięła ją za rękę·

- Pamiętaj, że kochamy cię i że zawsze możesz na nas liczyć. Musisz tylko przyznać się szczerze

do problemów - powiedziała.

Melanie popatrzyła na nie ze zdziwieniem.

- O co wam chodzi? - spytała.

- Wiemy, co robiłaś w Seattle. Pojechałaś do dilera po towar - oświadczyła Charlotte.

- Co? - zdumiała się Melanie.

- Nie wstydź się, kochanie. Każdemu może się to zdarzyć - dobrotliwie wtrąciła. Renee.

- Myślicie, że biorę narkotyki?

- A możesz temu zaprzeczyć? - zapytała Sylvie.

- Oczywiście. Skąd wam to przyszło do głowy?

Matka i siostry popatrzyły po sobie, nie wiedząc, co powiedzieć. Wreszcie Charlotte odzyskała

rezon i rzekła:

- Pamiętasz ten dzień, kiedy przyniosłam ci suknię, w której miałaś wystąpić na charytatywnej

gali? W trakcie robienia kawy włączyłam niechcący automatyczną sekretarkę, na której była

wiadomość od "przyjaciela" z Seattle, że ma dla ciebie "towar pierwsza klasa".

- Chodziło o smakowitą plotkę·

- Nie wykręcaj kota ogonem - zgromiła ją Char10tte. - Po wyj ściu wróciłam do twego

mieszkania, bo zapomniałam ci o czymś powiedzieć, i usłysza-

łam, jak rozmawiasz z nim przez telefon. Dokładnie zapamiętałam twoje słowa: "Kokaina, chcę

wszystko, absolutnie wszystko". Nadal będziesz się wypierać?

Melanie usiłowała sobie przypomnieć swoją rozmowę z Cobym.

- Źle mnie zrozumiałaś.

- Więc może nas oświecisz, jak było naprawdę - sarkastycznie zauważyła Charlotte.

Melanie uznała, że nie może im zdradzić osobistej tragedii Roberta. Rozmowa z siostrami

pozwoliła jej zrozumieć, dlaczego nie chciał z nią na ten temat rozmawiać. Bo nie mógł znieść

ś

wiadomości, że najdroższa osoba uważa cię za kłamcę i narkomana.

- Pamiętasz, jak przyszłaś do mnie do galerii? Byłaś zdenerwowana, dziwnie się zachowywałaś.

Sama mówiłaś, że jesteś rozkojarzona - dorzuciła

Sylvie.

.

- Nie mówiąc już o tym, co' się działo podczas kolacji w przeddzień ślubu Carly. Najpierw

podałaś kanapki z krabem zamiast indyka, a potem wywoła- . łaś pożar w jadalni. Jak zamierzasz

to wytłumaczyć? - Tym razem do ataku przystąpiła Renee.

Melanie miała ochotę się rozpłakać. Nie miała pojęcia, jak przekonać siostry, że jest niewinna.

- Powiedz im prawdę, Melanie. Niczego nie ukrywaj - usłyszała głos Roberta, który

niepostrzeżenie wszedł do pokoju.

Poczuła ogromną ulgę.

- Nawet tego, co dotyczy ciebie?

- Niczego.

- Zróbmy to razem - zaproponowała, wyciągając do niego rękę.

Anne ustąpiła Robertowi miejsca, który usiadł obok Melanie, i razem, kawałek po kawałku,

opowiedzieli, co naprawdę wydarzyło się w ciągu minionych dni. Kiedy skończyli, matka

Melanie i jej siostry przeprosiły ją serdecznie za swoje niewczesne podejrzenia, a Anne

zapewniła Roberta, iż nadal jest szefem kuchni.

Zwracając się do najmłodszej córki, dodała:

- Mam dla ciebie prezent. - Sięgnąwszy do swej przepastnej torby, wyjęła z niej fotograficzny

album. - Właśnie skończyłam go kompletować, więc kiedy zadzwoniła Charlotte, pomyślałam,

ż

e poprawi ci samopoczucie. - Wręczyła album Melanie.

Był to jej dziecinny album, który matka opatrzyła dowcipnymi komentarzami i uwagami.

- Och, mamo, strasznie ci dziękuję. - Melanie popatrzyła ze wzruszeniem na matkę i siostry,

które przyjechały do niej w środku nocy nie po to, by ją krytykować, ale okazać miłość i

przywiązanie. To raczej ona stawała dotąd okoniem, nie chcąc uwierzyć, że jest pełnoprawnym

członkiem rodziny.

- Byłaś uroczym dzieckiem - zauważył Robert, przerzucając karty albumu. - Szkoda, że cię

wtedy nie znałem.

Melanie popatrzyła na niego i ich oczy się spotkały. Katem oka zauważyła, że siostry i matka

dys- . kretnie wycofują się z gabinetu.

- Wystarczy, że teraz się znamy - szepnęła.

- Kiedy dowiedziałem się od Charlotte, że miałaś wypadek, przeraziłem się, że to coś poważnego

i nie zdążę ci wyznać, jak bardzo cię kocham - powiedział Robert, podnosząc jej dłoń do ust. - I

jeszcze chcę cię przeprosić za to, że nakrzyczałem na ciebie po pożarze.

- To prawda, pokłóciliśmy się, ale kłótnie też mają swoją dobrą stronę - odparła figlarnie.

- Bo można się potem pogodzić w łóżku?

- Zgadłeś.

- Kocham cię, Melanie - powiedział. - Nie potrafię powiedzieć, jak bardzo.

- Ja też kocham cię nad wszystko.

EPILOG

W kuchni panowała wysoka temperatura, która jednak nie dorównywała temperaturze uczuć

Melanie.

Po jej mieszkaniu rozchodził się słodki czereśniowy aromat łososia ci la LeSoeur. Melanie

krzątała się po kuchni odziana jedynie w fartuszek, skąpe koronkowe majteczki i rubinowe

pantofelki na wysokim obcasie, przyprawiając Roberta o przyspieszone bicie serca. W ciąż nie

mógł uwierzyć, że zgodziła się zostać jego żoną. Równie trudno było uwierzyć, jak to się stało, iż

zdecydował się zburzyć budowany od lat obronny mur dzielący go świata, otworzyć serce i

wyznać' miłość. A stało się to za sprawą tej oto wspaniałej, nieprzewidywalnej i pięknej kobiety.

- Przestań wpatrywać się w moją pupę i podejdź tu - zakomenderowała, spoglądając na niego

przez ramię z filuternym uśmiechem.

Nie musiała mu tego dwa razy powtarzać. Momentalnie zjawił się u jej boku. Melanie nabrała na

łyżkę kawałek swego wyśnionego łososia w czereśniowym sosie z dodatkiem fety i włożyła mu

do ust.

Była to jedna z owych niecodziennych kulinarnych kompozycji, w jakich specjalizowała się jego

ulubiona kucharka. Smak nowej potrawy przeszedł naj śmielsze oczekiwania Roberta.

- Mniam, mniam, prawdziwy raj w gębie - wymruczał z rozkoszą. - Jesteś królową kuchni.

Uśmiech, jakim go obdarzyła, ogrzał mu serce i rozpalił zmysły. Chwycił Melanie w ramiona i

obrócił twarzą ku sobie.

- Niemniej do pełni smaku czegoś mi tu brakuje - szepnął.

- Nie wiem, co by to mogło być. - Licząc na palcach, wymieniła wszystkie składniki. - Chyba o

niczym nie zapomniałam.

- Przydałaby się odrobina pieprzu.

- Łosoś ci la LeSoeur nie może być zbyt pikantny.

- A co z lubiącymi kulinarne przygody bywalcami restauracji? O nich nie pomyślałaś?

Melanie roześmiała się.

- Zdaje się, że próbujesz mnie skołować, ale ja i tak wiem, o co ci chodzi.

- To dobrze, że się rozumiemy, bo niektórzy wolą ostrzejsze dania.

Siedzący na parapecie Wafel miauknął z wyraźną aprobatą.