Brytyjski system

zdrowotny

System opieki zdrowotnej w Wielkiej Brytanii jest zdominowany przez

National Health Service (NHS), utworzony w 1948 r. w celu zapewnienia
darmowej opieki zdrowotnej wszystkim obywatelom, zależnej od rodzaju
wymaganej opieki, nie zaś od posiadanych środków finansowych.Nad
całością systemu kontrolę sprawuje sekretarz stanu i kierowany przez
niego departament opieki zdrowotnej, który ponosi odpowiedzialność
polityczną za NHS oraz za kierowanie nim i formułowanie jego polityki.
Jego uprawnienia wykonywane są przez 10 tzw. Strategic Health
Authorities (stategicznych oddziałów ds. opieki zdrowotnej – SHA),
podzielonych na regiony, które ustalają nadrzędne priorytety i budżety
dla danego obszaru. Nadzorują one także wdrożenie przyjętych
programów za pośrednictwem licznych firm zajmujących się
zarządzaniem iświadczeniem usług medycznych w danym regionie oraz
przez NHS Primary Care Trusts (fundusze podstawowej opieki
zdrowotnej – PCT), których w Anglii jest obecnie 152.

• PCT sprawują kontrolę nad 80% budżetu, są odpowiedzialne za

zapewnienie usług opieki zdrowotnej pacjentom, czy to poprzez
samodzielne świadczenie tych usług, czy też poprzez zamówienie
ich z innych źródeł

• NHS, zarządzane są przez własne zarządy oraz posiadają własne

budżety i priorytety, muszą zgadzać się z priorytetami przyjętymi
przez SHA nadzorujący region, na obszarze którego działa dany

PCT

• Mogą to być inne fundusze NHS, jak np. fundusz szpitalny

NHS lub fundacje NHS (zarządzające szpitalami i innymi
ośrodkami leczenia),

• Fundusze NHS odpowiedzialne za transport medyczny oraz

fundusze NHS świadczące usługi w zakresie opieki
psychiatrycznej i psychologicznej.

• Innym sposobem zapewnienia świadczenia usług opieki

zdrowotnej jest zamówienie ich od lekarzy ogólnych
(General Practitioners – GP) i/lub spółek z sektora
prywatnego.

Finansowanie

• System jest finansowany z podatków i innych danin, takich jak

część publicznych opłat za parkowanie, opłat od towarzystw

ubezpieczeń oferujących ubezpieczenia odpowiedzialności

cywilnej (nie tylko komunikacyjne) i fundacji charytatywnych

regionalnych agend NHS.

• Wysokość budżetu NHS jest ustalana na szczeblu centralnym

przez ministra skarbu, od kilku lat są to budżety trzyletnie.

Ministerstwo Zdrowia dzieli przydzielony budżet, w pewnym

uproszczeniu, na dwie części: finansowanie opieki podstawowej

oraz finansowanie opieki szpitalnej i ratunkowej

PCT sprawują kontrolę nad większością pozyskanych środków

oraz płacą dostawcom usług zdrowotnych za świadczone usługi,

czy to według stawek zawartych w kontraktach, czy też według

tabeli stawek. Kwoty wydawane na te cele są znaczne: w 2006 r.

wynosiły one 8,4 % PKB, co oznacza 2417 USD na osobę.7

Reforma

• NHS przechodzi głęboką i szeroko zakrojoną reformę

obejmującą wiele radykalnych zmian w jego

strukturze.Przewidują one wprowadzenie następujących

reform:

- likwidację PCT oraz SHA;
- udostępnienie budżetów na zamawianie usług medycznych

konsorcjom ds. zamówień składającym się z lekarzy ogólnych,

którzy z kolei od 2013 r. będą nadzorowani przez Krajową

Komisję ds. Zamówień (National Commissioning Board);

- Sekretarz stanu utraci prawo kierowania NHS;
- Charakter monitora, organu obecnie nadzorującego fundacje

NHS, ulegnie zmianie – monitor przyjmie rolę regulatora

ekonomicznego uprawnionego i zobowiązanego do kontroli i

zapewnienia ciągłości świadczenia usług

Udzielanie świadczeń zdrowotnych

• 90 proc. kontaktów ze służbą zdrowia odbywa się za pośrednictwem lekarza

rodzinnego. Bez jego skierowania nie można uzyskać żadnych świadczeń.

Jedynym wyjątkiem są przypadki nagłe, wymagające natychmiastowego

przyjęcia do szpitala.

• Pacjent teoretycznie ma zagwarantowany wolny wybór lekarza rodzinnego,

jednak jest on ograniczony terytorialnie do lekarzy pracujących w miejscu jego

zamieszkania.

• Przeważają praktyki wieloosobowe z wysoko wykwalifikowanym zespołem

pielęgniarskim. Jedynie 10 proc. praktyk lekarza rodzinnego to praktyki

jednoosobowe, ponad 63 proc. to praktyki, w których przyjmuje trzech lub

więcej lekarzy.

• Lekarze rodzinni są na samozatrudnieniu, a warunki kontraktu negocjuje

reprezentacja lekarzy rodzinnych z NHS. Ograniczone jest zakładanie nowych

praktyk, każda musi zostać zaakceptowana przez Medical Practices Committee.

• Opieka szpitalna (tzw. drugorzędowa) jest organizowana regionalnie. Na każde

100-150 tys. osób przypada jeden szpital okręgowy posiadający około 200

łóżek.

Świadczenia

gwarantowane

• Pacjenci NHS nie mają specjalnych uprawnień do świadczeń. Prawo

zabrania jedynie opłacania świadczeń, które nie mają udowodnionej
skuteczności klinicznej, określonej w oparciu o zasady EBM (Evidence
Based Medicine).

• Koszyk świadczeń opłacanych przez NHS jest częściowo niezdefiniowany,

a częściowo utworzony przez negatywne listy świadczeń. Z zakresu usług
opłacanych przez płatnika publicznego wyłączone są:

-badania przesiewowe (dla kobiet w ciąży, noworodków, dzieci, w kierunku

niektórych chorób nowotworowych,

-choroby Alzheimera, depresji),
-szczepienia przeciw chorobom wieku dziecięcego,
-koszty okularów (za wyjątkiem osób osiągających minimalny dochód),
-leczenie estetyczne w ramach leczenia stomatologicznego (np. wybielanie

zębów).

• W przypadku leków i świadczeń pomocniczych koszyk

również przyjmuje formę list negatywnych.

• W opiece szpitalnej natomiast, poprzez wdrożenie

procedur HRG obejmujących świadczenia
o udowodnionej efektywności klinicznej i kosztowej, od
wielu lat budowany jest szczegółowy koszyk świadczeń.

Prywatne ubezpieczenia

• Podstawowym mankamentem publicznego systemu opieki

zdrowotnej w Wielkiej Brytanii jest tworzenie się długich
kolejek oczekujących na wykonanie procedury szpitalnej
i ambulatoryjnej, w tym porad i badań specjalistycznych. To
podstawowy czynnik wpływający na decyzję o zakupie
prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego. Blisko 10 proc.
Brytyjczyków zdecydowało się na prywatne polisy
zdrowotne.

• Regionalna penetracja prywatnych ubezpieczeń

zdrowotnych jest bardzo zróżnicowana – od zaledwie 4 proc.
mieszkańców Szkocji, przez 10 proc. mieszkańców
południowego-zachodu, 11 proc. populacji aglomeracji
londyńskiej do 14 proc. pozostałej populacji południowego-
wschodu Wyspy

Niemiecki system

zdrowotny

Niemiecki system opieki zdrowotnej to klasyczny system ubezpieczeniowy,

oparty na tzw. modelu Bismarcka. Został on wprowadzony w 1883 roku.

System ten oparty jest na obowiązkowych ubezpieczeniach zdrowotnych, w

którym przyjęto zasadę odpowiedzialności państwa za ochronę zdrowia
i bezpieczeństwo socjalne obywateli, jak również zdrowie publiczne. Niemiecki
system ubezpieczeń społecznych oparty jest w szczególności na
postanowieniach zawartych w kodeksie socjalnym. Ubezpieczenie to obejmuje
państwowe instytucje ubezpieczeniowe w zakresie ubezpieczeń zdrowotnych,
opiekuńczych, wypadkowych i rentowych. Wszystkie instytucje, które powołano
do życia na podstawie tej ustawy, tzw. kasy zdrowotne lub inaczej nazywane
kasy chorych, są spółkami publiczno-prawnymi. Podział kas, zasady działania jak
i przynależność uregulowano przepisami.

W zależności od sprawowania nadzoru nad kasą chorych kasy te podzielono na:
- federalne,
-

krajów związkowych,

gmin

Obowiązkowe publiczne

ubezpieczenie zdrowotne opiera

się na:

• -Samowystarczalności kas chorych
• -Zasadzie solidarności
• -Zasadzie subsydiarności
• -Zasadzie konkurencji
• -Dobrym gospodarowaniu
• -Solidarnym finansowaniu
• -Ubezpieczeniu rodzinnym

Rodzaje kas chorych

W Niemczech istnieją 252 publiczne kasy chorych,

działające na zasadach non-profit

• 17 regionalnych kas chorych (37 proc. ubezpieczonych),

tzw. Ersatzkassen

• zakładowe kasy chorych (21 proc. ubezpieczonych),
• kasy rzemieślnicze – Guildkasse (6 proc.

ubezpieczonych),

• kasy rolnicze, górnicze i dla marynarzy (4

proc.ubezpieczonych).

Organami nadzorczymi kas

chorych, w zależności od ich

zasięgu działania są:

-ministerstwa zdrowia krajów związkowych

- -Federalny Urząd do spraw Ubezpieczeniowych

-Federalne Ministerstwo Zdrowia,

Zakres kosztów pokrywanych przez

państwowe ubezpieczenie

• -Leczenie medyczne i dentystyczne, u dowolnie wybranego lekarza
• -Leczenie szpitalne (

Świadczenia szpitalne są dostępne dla wszystkich ubezpieczonych po

wniesieniu dopłaty w wysokości 10 euro za każdy dzień pobytu, nie więcej jednak niż 280 euro

rocznie. Leczenie szpitalne jest poprzedzone leczeniem „part-time”, np. związanym

z przygotowaniem pacjenta do zabiegu operacyjnego. Koszty zakwaterowania i wyżywienia ponoszą

sami pacjenci, to samo dotyczy opieki w okresie rekonwalescencji.)

• -Lek

(Odpłatność za leki na receptę wynosi 10% ceny, jednak nie mniej niż 5 EUR i nie więcej niż 10

EUR. Powyższe opłaty nie obowiązują dzieci i młodzieży do 18 roku życia oraz kobiet w ciąży. Jeśli

pacjent nie przedstawi wymaganych dokumentów, zostanie obciążony pełnymi kosztami leczenia, a

wystawione mu recepty będą realizowane przez apteki za pełną odpłatnością. Nie obowiązuje
wówczas system dopłat.),

opatrunki, dodatkowe leczenie, sprzęt medyczny jak np.

wózki inwalidzkie i aparaty słuchowe

• -Zasiłek chorbowy (Krankengeld):

Najczęściej, przez piewsze sześć tygodni twojej choroby

pracodawca wypłaca ci pensję. Po upływie tego czasu twoja firma ubezpieczeniowa wypłaca zasiłek

w wysokości 70 procent pensji przez okres do 78 tygodni.

• -Profilaktykę i wczesne wykrywanie niektórych chorób
• -Stomatologiczne badania kontrolne oraz profilaktykę indywidualną i grupową
• -Szczepienia profilaktyczne, za wyjątkiem turystycznych
• -Leczenie ortodontyczne przed 18 rokiem życia
-Niezbędne z medycznego punktu widzenia protezy i korony zębowe

Ubezpieczony ma prawo do

usług zdrowotnych związanych

• Zapobieganiem

chorób

okresie

ciąży,

stomatologiczne, szczepienia, sanatoria, ogólne)

• Ciążą i połogiem
• Prewencją chorób
• Leczeniem chorób za pomocą potrzebnych: leków,

urządzeń,

pielęgnacji

domowej,

pomocy

gospodarstwie domowym, terapii socjalnej, dodatku

chorobowego, kosztów zw. Z dojazdem)

• Rehabilitacją
• Antykoncepcji, sterylizacji i aborcji
• Sztucznym zapłodnieniem
• Zapomogą na wypadek śmierci

Ubezpieczeni

• Pracownicy,
• bezrobotni,
• rolnicy,
• artyści,
• niepełnosprawni,
• studenci,
• praktykanci,
• osoby pobierające rentę  Ich małżonkowie i dzieci :
1. Ubezpieczeni obowiązkowo , Ubezpieczeni dobrowolnie.
2. 70mln ubezpieczonych z czego 18,9mln bezpłatnie