METODY DIAGNOSTYCZNE STOSOWANE
W NEUROLOGII I NEUROCHIRURGII
I. Wywiad.
II. Badanie przedmiotowe.
III. Badania laboratoryjne.
IV. EKG, RTG klatki piersiowej (chory na neurochirurgii jest potencjalnym kandydatem do
operacji),
V. Specjalistyczne badania układu nerwowego:
NAKA
UCIE L
Dy
WIOWE
Przygotowanie pacjenta do badania:
1. Pacjent powinien wyrazić zgodę na zabieg.
2. Zapewnienie sprzętu do nakłucia lędz
wiowego (obecnie najczęściej gotowe zestawy).
3. Bezpośrednie przygotowanie chorego do badania:
a) pacjent na czczo,
b) pacjent powinien być po wypróżnieniu,
c) założenie kaniuli do żyły obwodowej,
d) ogolona (jeśli trzeba) i zdezynfekowana powierzchnia skóry w miejscu, gdzie będzie
wykonywane nakłucie,
e) kilkadziesiąt minut przed badaniem należy zastosować premedykację (relanium,
dormicum).
Pozycja pacjenta w nakłuciu lędżwiowym:
W momencie nakłucia lędz
wiowego badany powinien znajdować się w pozycji leżącej
idealnie na boku, z kolanami podciągniętymi w kierunku klatki piersiowej, aby jego plecy
dokładnie tworzyły kąt prosty z podłożem. Wygięcie do tyłu lędz
wiowej części kręgosłupa
uzyska się przez zbliżenie kolan i głowy. Pacjent  jeśli może, chwyta się rękoma pod kolana
i sam przyciąga je do brody.
Miejsce nakłucia: okolica lędz
wiowa
Grzebienie kości biodrowych łączy się linią poziomą przechodzącą przez wyrostek kolczysty
4 kręgu lędz
wiowego. Przestrzeń międzykręgowa powyżej lub poniżej to miejsce nakłucia.
Pozycja pacjenta w nakłuciu podpotylicznym:
Badany siedzi na brzegu łóżka czy stołu w pracowni radiologicznej, z głową mocno przygiętą,
opartą o ramię podtrzymującej go pielęgniarki lub leży na boku z głową przygiętą i opartą o
złożoną poduszkę lub inny twardszy przedmiot. Lekarz wprowadza igłę punkcyjną w linii
pośrodkowej w linii łączącej szczyty wyrostków sutkowatych.
Miejsce nakłucia: okolica podpotyliczna:
W górnej części karku pośrodkowo, co najmniej do wysokości guzowatości potylicznej
zewnętrznej.
Nakłucie podpotyliczne wykonuje się obecnie o wiele rzadziej. Wskazaniem jest niemożliwość
nakłucia lędz
wiowego, np. w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa.
Zalecenia dla pacjenta po nakłuciu lędz
wiowym:
Chory powinien po zabiegu leżeć w łóżku na plecach lub na brzuchu, najlepiej płasko, bez
poduszki pod głową, przez okres co najmniej 24 godzin, ograniczając swoją aktywność i
wstawanie do potrzeb fizjologicznych.
Problemy mogące pojawić się u pacjenta po nakłuciu:
- bóle głowy, zawroty głowy, niekiedy wymioty, objawy podrażnienia opon mózgowo-
rdzeniowych. Objawy te mogą trwać do kilku dni.
Obserwacja pielęgniarska po badaniu:
- stan świadomości,
- pomiar tętna,
- ciśnienie tętnicze,
- temperatura ciała,
- oddech,
- opatrunek.
BADANIA RADIOLOGICZNE CZASZKI I KR
GOSA
UPA
Przeglądowe zdjęcia rentgenowskie czaszki i kręgosłupa.
Do zdjęć tych nie wymaga się specjalnego przygotowania pacjenta, z wyjątkiem odcinka
lędz
wiowego, gdzie na obraz kręgosłupa mogą rzutować gazy w jelitach (badanie wykonuje
się po wypróżnieniu pacjenta, na czczo).
REZONANS MAGNETYCZNY
ISTOTA BADANIA
Chory podczas badania w pozycji leżącej na plecach wprowadzany jest do tunelu o
jednorodnym i stałym polu magnetycznym o wysokiej energii.
Rezonans magnetyczny wykorzystuje właściwości jąder atomu wodoru, w szczególności jego
protonów (potrafią się namagnesować i wytworzyć fale radiowe, dzięki czemu uzyskiwany
jest obraz).
Powstawanie obrazu:
Sam aparat oprócz pola magnetycznego, emituje fale radiowe, które docierając do pacjenta i
jego poszczególnych tkanek wzbudzają w nich powstanie podobnych fal radiowych (to
zjawisko nazywa się rezonansem). Umieszczone w silnym polu magnetycznym atomy
wodoru, ulegają niewielkiemu namagnesowaniu, pochłaniają impulsy fal o częstotliwości
radiowej oraz wysyłają impuls podczas zaniku pobudzenia. Sygnał ten, różniący się
natężeniem w zależności od rodzaju tkanki, jest przetwarzany przez system komputerowy i
przekształcany w obrazy interpretowane przez radiologów.
Jest to badanie całkowicie nieinwazyjne, gdyż w przeciwieństwie do innych badań
radiologicznych nie wykorzystuje promieniowania rentgenowskiego, lecz nieszkodliwe dla
organizmu pole magnetyczne i fale radiowe.
WSKAZANIA:
-Choroby demielinizacyjne (np. stwardnienie rozsiane).
-Choroby otępienne (np. choroba Alzheimera).
-Nowotwory mózgu trudne do oceny w innych badaniach.
-Ocena struktur okolicy przysadki mózgowej, oczodołu, tylnego dołu mózgu.
-Guzy kanału kręgowego.
-Ocena anatomiczna struktur kanału kręgowego.
-Zmiany popromienne w ośrodkowym układzie nerwowym.
-Zaburzenia neurologiczne o niewyjaśnionej etiologii.
- Nieinwazyjna ocena naczyń całego organizmu (tzw. angiografia rezonansu magnetycznego).
W angiografii rezonansu magnetycznego przy pomocy aparatu do rezonansu
magnetycznego i bez użycia środka kontrastowego (w sposób nieinwazyjny) można otrzymać
obraz naczyń krwionośnych i ocenić ewentualne patologie (np. tętniaki, naczynia
patologiczne, itp.). Uruchamiając odpowiedni program w komputerze można uzyskać obraz
układu tętnic lub żył organizmu.
SPOSÓB PRZYGOTOWANIA PACJENTA DO BADANIA:
1. Uprzedzenie, że przez kilkadziesiąt minut, pacjent będzie przebywał w tunelu z silnym
polem magnetycznym.
2. Małym dzieciom, osobom pobudzonym przed badaniem podaje się środki uspokajające lub
nawet stosuje znieczulenie ogólne.
3. Poinformowanie pacjenta, że do pomieszczenia, w którym znajduje się aparat, nie wolno
wchodzić z żadnymi metalowymi przedmiotami (np. klucze, breloczki itp.), gdyż te mogą
zostać przyciągnięte przez magnes i mogą spowodować uszkodzenie aparatu lub uraz
pacjenta.
Wszelkie metalowe przedmioty znajdujące się w pobliżu badanej okolicy powodują
powstanie dużych zaburzeń obrazu (np. w przypadku badania oczodołów należy zmyć
makijaż, w którym znajdują się drobiny metali kolorowych).
INFORMACJE, KTÓRE NALEŻY ZEBRAĆ OD PACJENTA PRZED BADANIEM:
Posiadanie rozrusznika serca, metalowych klipsów na tętniaku w mózgu, lub innych
metalowych części w organizmie.
Rozpoznanie wcześniej alergii lub wystąpienie w przeszłości jakichkolwiek reakcji
uczuleniowych na leki lub środki kontrastowe.
Wyniki wszystkich poprzedzających badań.
Klaustrofobia.
Skłonność do krwawień (skaza krwiotoczna), w przypadku stosowania dożylnych środków
kontrastowych.
TOMOGRAFIA KOMPUTEROWA
Tomograf komputerowy składa się z ruchomego stołu, na którym leży pacjent i wnętrza
aparatu, tzw. gantry, w której znajduje się lampa rtg wraz z detektorami oraz z konsoli, na
której programuje się i ogląda badania. Pozostałe części aparatu TK to generator wysokiej
częstotliwości i komputer.
Zjawiskiem fizycznym wykorzystywanym w tomografii komputerowej jest promieniowanie X
(dzięki pracy lampy emitującej promieniowanie, a poruszającej się ruchem okrężnym wokół
długiej osi ciała ludzkiego -360 stopni). Promieniowanie to jest pochłaniane przez różne
tkanki i części ciała w sposób zróżnicowany. Najsilniej pochłaniają je elementy kostne,
słabiej - tkanki miękkie. Zmiany natężenia promieniowania w określonej warstwie ciała są
rejestrowane przez detektory rozmieszczone po łuku, które odbierają promieniowanie rtg po
przejściu przez ciało człowieka.
Prześwietlenie organów w tomografii komputerowej jest prześwietleniem warstwami -
przekroje są wykonywane co 2-10 mm - grubość warstw zależy od wskazań wynikających z
poszukiwanej patologii. Tomografia komputerowa odwzorowuje przedmioty w obraz
dwuwymiarowy. Poddane dalszej obróbce komputerowej przekroje poprzeczne mogą być
z
ródłem obrazów trójwymiarowych.
Tomografy komputerowe są wyposażone w tzw. intercom, umożliwiający komunikację
głosową między pacjentem a osobą prowadzącą badanie.
Patologiczne struktury w obrębie tkanki różnią się stopniem pochłaniania promieniowania,
co pozwala na ich zobrazowanie.
Aby zwiększyć kontrast pomiędzy poszczególnymi narządami poddawanymi badaniu, podaje
się dożylnie związki jodowe (jonowe, np. Urografin, Uromiro lub niejonowe, np. Omnipaque,
Ultravist).
WSKAZANIA:
1.Występowanie dolegliwości, których nie można zdiagnozować za pomocą innych metod.
2. Zaburzenia neurologiczne w sytuacji zagrożenia życia chorego.
3. Diagnostyka mózgowia, a także odcinka lędz
wiowo-krzyżowego kręgosłupa, zwłaszcza
przy podejrzeniu przepukliny jądra miażdżystego.
4. Rozpoznawanie nieurazowych zmian w centralnym układzie nerwowym, jak tętniak, czy
wodogłowie.
5. Podejrzenie guza mózgu.
POWIKA
ANIA:
Reakcje uboczne po podaniu środków cieniujących:
- charakter miejscowy (ból, zaczerwienienie, uczucie gorąca w miejscu podania) lub
- charakter ogólny (działanie na nerki, układ sercowo-naczyniowy, nerwowy,
immunologiczny).
PRZYGOTOWANIE PACJENTA:
W ciągu 4 godzin przed każdym badaniem TK, pacjent nie powinien przyjmować
pokarmów stałych (odruch wymiotny po podaniu środka cieniującego). Można przyjmować
leki i niewielkie ilości płynów.
Poinformowanie pacjenta o konieczności:
- trzymania głowy w bezruchu podczas badania (około 20-30 minut),
- wstrzymania oddechu w momencie pojawienia się światła diody, co poprawia jakość
otrzymywanego obrazu,
- zgłaszania wszelkich pojawiających się dolegliwości (duszność, nudności, ból głowy, szum
w uszach).
POST
POWANIE PO WYKONANIU BADANIA:
- pielęgniarka prowadzi obserwację ukierunkowaną na wystąpienie powikłań po podaniu
środka cieniującego, (jeżeli był on stosowany). W związku z tym zwraca uwagę na:
zaczerwienienie, obrzęk skóry, wysypkę, nudności, wymioty, zawroty głowy, osłabienie.
TK SPIRALNA
Zalety spiralnej tomografii komputerowej:
Lampa rentgenowska obraca się, podczas, gdy pacjent w sposób ciągły przesuwany jest
przez gantrę aparatu. Dawka przyjętego przez pacjenta promieniowania jest mniejsza niż w
standardowej metodzie.
Czas badania pacjenta jest krótszy.
Uzyskane dane są przechowywane i po przeprowadzeniu pełnego badania możliwa jest
elektroniczna rekonstrukcja potrzebnych obrazów bez udziału pacjenta. Przy wykorzystaniu
tej technologii możliwa jest ocena dużych partii ciała w bardzo krótkim czasie, w trakcie
jednego wdechu.
Spiralna tomografia komputerowa daje możliwość tworzenia obrazów trójwymiarowych,
np. struktur naczyniowych, kości, połączeń stawowych.
Przykładowe zdjęcia tomograficzne:
1. Cerebral hemorrhage
2. Metastatic bronchogenic carcinoma
3. Metastatic adenocarcinoma
ANGIOGRAFIA MÓZGOWA
Badanie to polega na uzyskiwaniu obrazu naczyń przy pomocy promieniowania
rentgenowskiego. Do światła naczynia wprowadza się środek cieniujący silnie pochłaniający
promieniowanie rentgenowskie. Wypełniając wnętrze naczynia, kontrast uwidacznia się na
zdjęciach rentgenowskich jako jednolity cień układający się zgodnie z przebiegiem badanych
naczyń.
W zależności od lokalizacji domniemanego ogniska chorobowego można wykonać badanie
określonej tętnicy mózgu (np. szyjnej, kręgowej) lub wszystkich naczyń mózgowych
(panangiografia mózgowa).
U pacjentów z dużym ryzykiem powikłań (zły stan ogólny, uczulenie na kontrast), wykonuje
się badanie przy pomocy cyfrowej angiografii substrakcyjnej (DSA). W tym rodzaju
angiografii używa się niewielkiej ilości kontrastu. Do dobrego unaczynienia naczyń
wystarczające jest stężenie we krwi ok. 2-3% środka kontrastowego (w badaniu klasycznym
27-33%) Polega ono na wykorzystaniu specjalnego wzmacniacza rentgenowskiego oraz
komputera przetwarzającego obraz rentgenowski w celu eliminacji ewentualnych struktur
kostnych i pozostawienia wyłącznie cieniów naczyń krwionośnych.
Wskazania:
% Podejrzenie obecności tętniaka lub poszerzenia naczyń żylnych.
% Planowane leczenie operacyjne np. zwężenie lub niedrożność tętnicy.
% Nowotwory mózgu (ocena unaczynienia nowotworu).
Przygotowanie pacjenta do badania:
poinformowanie pacjenta, że na 4-6 godzin przed badaniem musi pozostać na czczo,
przygotowanie okolicy wkłucia igły do tętnicy (ogolenie, dezynfekcja), przez którą zostanie
wprowadzony cewnik, którego końcem dochodzi się do badanej tętnicy mózgowej,
przed badaniem stosuje się premedykację, angiografia wykonywana jest przeważnie w
znieczuleniu ogólnym lub rzadziej miejscowym,
poinformowanie pacjenta, że w momencie przechodzenia środka cieniującego przez
naczynia, pacjent będzie odczuwał ciepło w obrębie twarzy,
Przebieg badania:
Cewnik wprowadza się przez tętnicę udową do łuku aorty, a następnie do tętnicy szyjnej lub
kręgowej. Wstrzykuje się preparat kontrastujący i wykonuje kilka zdjęć RTG, na których
uwidaczniają się tętnice, naczynia włosowate i żyły. Podczas badania chory leży na
specjalnym stole.
Pielęgnacja pacjenta po badaniu:
1. Po badaniu zakłada się na miejsce nakłucia opatrunek jałowy na ok. 3 godziny, a na to
opatrunek uciskowy, aby zapobiec wytworzeniu się krwiaka.
2. Chory od 6 do 12 godzin po badaniu przebywa w łóżku.
3. Pielęgniarka prowadzi dokładną obserwację podstawowych parametrów (tętna,
ciśnienia tętniczego, oddechu), objawów neurologicznych oraz miejsca nakłucia
tętnicy.
4. Angiografia mózgowa  tętniak tętnicy łączącej przedniej
MIELOGRAFIA:
Mielografia służy ocenie zmian chorobowych w obrębie kanału kręgowego, rdzenia
kręgowego, płynu rdzeniowo-mózgowego. Polega na wpuszczeniu środka kontrastującego do
kanału kręgowego przez nakłucie lędz
wiowe lub podpotyliczne.
Przebieg badania:
Igłę wprowadza się poniżej trzeciego kręgu lędz
wiowego. Po wprowadzeniu igły, można
pobrać płyn mózgowo-rdzeniowego do badania laboratoryjnego. Następnie podaje się środek
kontrastowy.
Po podaniu kontrastu, pacjenta kładzie się na plecach - (jeśli nakłucie wykonywano u niego
w pozycji siedzącej) i powoli obraca z nieco uniesioną górną częścią ciała. Dzięki temu
środek kontrastowy utrzymuje się w obrębie ocenianej okolicy kanału kręgowego,
wypełniając również wszystkie znaczące struktury i wypustki. Zdjęcia rentgenowskie
wykonuje się u pacjenta ułożonego w różnych pozycjach.
5. Mielografia - Przepuklina krążka międzykręgowego
Pielęgnacja pacjenta po badaniu:
Pacjent po wykonaniu zdjęć pozostaje przez 12 godzin w łóżku, w pozycji półsiedzącej,
z uniesioną głową (aby zapobiec zespołowi popunkcyjnemu).
Zabezpieczenie miejsce nakłucia jałowym opatrunkiem zaraz po usunięciu igły punkcyjnej.
Obserwacja parametrów życiowych.
Środki kontrastowe w mielografii:
W badaniach mielograficznych stosuje się obecnie nowoczesne, niejonowe monomeryczne
oraz dimeryczne środki kontrastowe o stężeniu 240 lub 300 mgI/ml w dawce od 6-8 ml do 12-
15 ml na jedno badanie. Najlepszą tolerancją i skutecznością diagnostyczną charakteryzują się
niejonowe dimeryczne środki kontrastowe, jak np. Schering AG.
BADANIE ELEKTROENCEFALOGRAFICZNE
Badanie elektroencefalograficzne (EEG) polega na rejestracji czynnościowych prądów mózgu
człowieka, które charakteryzują się niewielkim napięciem (od kilku do kilkuset mikrowoltów)
Bioprądy są wzmacniane przez elektroencefalograf i zapisane na papierze w formie wykresu.
Częstotliwość tych prądów waha się od 0,5 Hz do 50 Hz.
Do rejestracji tych niewielkich potencjałów służą aparaty encefalograficzne.
Przebieg badania:
Badanie EEG rozpoczyna się od umieszczenia na głowie pacjenta ok. 20 elektrod
pomiarowych. Podczas operacji można je umieścić bezpośrednio na powierzchni kory
mózgowej lub nawet wprowadzić w głąb mózgu. Wzmacniając odbierane sygnały około
miliona razy, rejestruje się różnice potencjałów między każdą parą elektrod. Każda
konfiguracja elektrod ma swoje znaczenie i przydatność diagnostyczną. Wynik badania
uzyskuje się w postaci czterech fal o różnej częstotliwości wyładowań i różnych amplitudach,
a każdy rodzaj fali świadczy o innej aktywności kory mózgowej.
Do uzyskania rzetelnego wyniku badania konieczna jest długa trwająca od 20 do 30 minut
rejestracja. Zdarza się, że zapis spoczynkowy nie ujawnia żadnych nieprawidłowości,
natomiast odchylenia od normy pojawiają się dopiero wtedy, gdy zastosuje się tzw. metody
aktywacji:
f& kilkuminutową hiperwentylację, czyli szybkie i głębokie oddechy, lub
f& powtarzające się bodz
ce świetlne,
f& badanie po nieprzespanej nocy,
Pomocny bywa również zapis wykonany podczas snu.
Wskazania:
Wykrywanie padaczki, guzów nowotworowych, krwiaków, urazów i obszarów
niedotlenienia mózgu - metoda ta pozwala na umiejscowienie procesu chorobowego
w danej okolicy mózgu.
Stwierdzanie śmierci mózgowej - płaski zapis EEG .
Zakresy fal
Wyróżnia się cztery charakterystyczne zakresy fal odpowiadające różnym stanom
świadomości:
beta - od ok. 13 Hz do ok. 30 HZ theta - od ok. 3 Hz do ok. 7 Hz
alfa - od ok. 7 Hz do ok. 13 Hz delta - poniżej 3 Hz
Fale beta są dominujące w mózgu człowieka czuwającego, pracującego, aktywnego są
odbierane z okolic czołowo-środkowych.
Fale alfa o mniejszej częstotliwości i wyższym napięciu są oznaką relaksu, odprężenia. W
korze potylicy zaczynają być dominujące natychmiast po zamknięciu oczu. Po otwarciu oczu
fale alfa zanikają. Tzw. wyższe harmoniczne alfa oznaczają także wytężoną uwagę człowieka
oczekującego na pojawienie się bodz
ca. Dolną granicę częstotliwości alfa osiąga mózg
znajdujący się na granicy snu i czuwania. Wtedy obserwuje się rosnącą częstotliwość theta.
Fale theta: Obserwowalne są podczas tzw. hipnagogii - w stanie tym obserwuje się krótkie
marzenia senne, iluzje, omamy, ale przy zachowaniu pełnej świadomości (przed
zasypianiem).
Fale theta o częstotliwości 4-7 Hz i amplitudzie 50-100 mV podczas czuwania świadczą o
istniejącej patologii.
Po fazie theta następuje najgłębszy sen- faza delta .
Fale delta - fale najwolniejsze, ostre mocno zsynchronizowane. W tej części snu następuje
regeneracja fizycznych sił organizmu. Ich obecność u dorosłego człowieka w stanie czuwania
świadczy o procesie patologicznym, podobnie jak występowanie potencjałów szczytowych,
charakteryzujących się szybkim narastaniem i spadkiem napięcia.
BADANIE IZOTOPOWE OŚRODKOWEGO UKA
ADU NERWOWEGO
Do badań izotopowych OUN zalicza się:
% Statyczną scyntygrafię mózgu,
% Tomograficzne badanie przepływu mózgowego,
% Angioscyntygrafię mózgową,
% Mielografię,
% Cysternografię izotopową.
Istota badań izotopowych:
Badanie to ocenia strukturę, a przede wszystkim czynność układu nerwowego przy pomocy
niewielkich dawek izotopów promieniotwórczych (radioznaczników) - technetu-99m lub,
rzadziej, ksenonu-133. Rejestracji rozmieszczenia lub przepływu izotopu dokonuje się za
pomocą aparatów zwanych gammakamerami.
INTENSYWNA OPIEKA NEUROCHIRURGICZNA
(NEUROCRITICAL CARE)
Metody intensywnej terapii chorych leczonych neurochirurgicznie:
" ścisła obserwacja z ciągłym monitorowaniem ich stanu klinicznego i
neurologicznego,
" opieka obejmująca niezbędną ingerencję w większość czynności życiowych.
Cel intensywnej terapii:
a) próba odwrócenia skutków uszkodzenia OUN przez proces chorobowy ,
b) ochrona układu nerwowego przed wtórnymi uszkodzeniami wynikającymi
przede wszystkim ze wzrostu ciśnienia śródczaszkowego i niedokrwienia
mózgu.
Stany pacjentów kierowanych na oddziały intensywnej opieki
neurochirurgicznej:
Pacjenci nieprzytomni lub z narastającymi zaburzeniami przytomności
najczęściej z niewydolnością oddechową i często z zaburzeniami
hemodynamicznymi:
a) po ciężkich urazach czaszkowo-mózgowych,
b) uszkodzenie mózgu spowodowane najczęściej krwotokiem
podpajęczynówkowym i/lub z samoistnym krwiakiem śródmózgowym,
c) z guzami śródczaszkowymi, przede wszystkim w tylnej jamie czaszki.
Zadania całego zespołu neurocritical care:
1. Monitorowanie stanu chorych:
Intensywny nadzór pielęgniarski obejmuje:
- stan kliniczny ogólny i neurologiczny chorego,
- parametry życiowe podawane przez różne przyrządy pomiarowe przy łóżku,
laboratoria
Monitorowanie stanu chorego:
" Stan przytomności (skala GCS).
" Stan z
renic.
" Stan neurologiczny chorego.
" Stan układu krążenia z oceną hemodynamiki:
- rejestracja zapisu pracy serca (EKG),
- wielokrotny pomiar ciśnienia tętniczego krwi (ABP),
- pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego (OCŻ).
" Stan układu oddechowego:
- pomiar  saturacja tlenu na obwodzie w żyle szyjnej wewnętrznej (SjO2),
- pomiar  stężenie CO2 w powietrzu wydychanym (pCO2),
- monitorowanie oddechu (RESPIR  CMV, SIMV),
" Stan powłok skórnych.
" Stan ciśnienia wewnątrzczaszkowego (ICP).
" Stan energetyki organizmu.
" Stan gospodarki wodno-elektrolitowej organizmu.
" Stan równowagi kwasowo-zasadowej organizmu.
" Stan innych czynników homeostazy ustroju.
" Monitorowanie parametrów życiowych chorego.
" Rejestracja zapisu aktywności elektrycznej mózgu (EEG).
INTENSYWNA PIEL
GNACJA CHORYCH  ROLA PERSONELU
PIEL
GNIARSKIEGO
Opieka i nadzór nad pacjentem z zaburzeniami przytomności:
Problemy pojawiające się u pacjentów:
" niemożność utrzymania przez dłuższy czas pełnej drożności dróg
oddechowych wskutek osłabienia odruchu kaszlowego i braku połykania, co
powoduje zaleganie wydzieliny,
" ograniczona możliwość poruszania się, najczęściej z utratą zdolności
samodzielnego przybierania pozycji siedzącej czy stojącej,
" zaburzenia termoregulacji, często znaczny wzrost temperatury ciała, rzadziej
jej obniżenie,
" utrata kontroli i prawidłowego wydalania moczu i stolca, co prowadzi do
zanieczyszczania się,
" niemożność przyjmowania płynów i pokarmów w sposób naturalny,
" niemożność utrzymania higieny osobistej,
" ryzyko narastania ciśnienia śródczaszkowego u pacjentów: z urazowym
uszkodzeniem mózgu, w chorobach naczyniowych, guzach mózgu.