Orbitalny moment pędu, część momentu pędu związana z ruchem jednej cząstki względem drugiej (zarówno w odniesieniu do stanów związanych, czyli ruchów orbitalnych, jak i rozproszeń cząstek). W przypadku elektronu, określa jego moment pędu związany z jego ruchem wokół jądra. W fizyce klasycznej orbitalny moment pędu L wyrażany jest iloczynem wektorowym pędu p i położenia r
L=r�p. jest wielkością zachowywaną (drugie prawo Keplera). Ciekawe własności ma orbitalny moment pędu w ujęciu mechaniki kwantowej (tj. dla cząstek mikroświata). Orbitalny moment pędu jest wielkością skwantowaną, może przyjmować wartości: , gdzie h - stała Plancka, l - orbitalna liczba kwantowa l, operator kwadratu orbitalnego momentu pędu ma postać:

jego funkcjami własnymi są funkcje kuliste.

Spin jest to własny moment pędu danej cząstki w układzie, w którym cząstka spoczywa. Własny oznacza tu taki, który nie wynika z ruchu danej cząstki względem innych cząstek, lecz tylko z samej natury tej cząstki. Każdy rodzaj cząstek elementarnych ma odpowiedni dla siebie spin. Cząstki będące konglomeratami cząstek elementarnych (np. jądra atomów) posiadają również swój spin będący sumą wektorową spinów wchodzących w skład jego cząstek elementarnych. Spin jest pojęciem czysto kwantowym. W mechanice klasycznej gdy cząstka spoczywa, nie może mieć niezerowego momentu pędu