Co mi w mym życiu najświętsze w świecie,

Cudne jak wiosna, wonne jak kwiecie,

To polska ziemia, krwią, łzami żyzna

Moja Ojczyzna.

Czego pilnować, jak relikwii,

I bronić muszę, gdy ręce czyje

Sięgną po ojców moich spuściznę,

Mojej Ojczyzny.

O, ziemio czarna, ziemio Witosów,

Ziemio Mickiewiczów, Ziemio Bartoszów,

Å»e cudna o­na, każdy mi przyzna,

Moja Ojczyzna.

Z kim się podzielę bólem i łzami,

Zarobkiem moim i zaszczytami,

KrwiÄ… mojÄ…, sercem i krwawÄ… bliznÄ…,

Z mojÄ… OjczyznÄ…. (S. Komoniewski)

Osiemdziesiąt pięć lat temu, 11 listopada 1918 r. tak właśnie mogli zawołać pełną piersią Polacy. Nie ma chyba w historii naszej państwowości piękniejszej i bardziej chwytającej za serce daty niż ta. I choć po 123 latach niewoli znów od roku 1939 do 1989 na 50 lat Polska utraciła pełną suwerenność, to nadal ta data pamiętnego roku 1918, choć nie obchodzona oficjalnie, bo zakazana przez nowego zaborcę, była najdroższa Polakom. Nie można bowiem zawładnąć umysłami ludzkimi przy pomocy ideologii, przemocy i terroru. Skoro nie dało się tego osiągnąć tamtym zaborcom to niemożliwe było by dokonał tego nowy. I tak data ta przetrwała do roku 1989.

Dlatego każdy, kto ma dziś w sobie odrobinę patriotyzmu i miłości do własnego domu, któremu na imię Polska, świętuje. Świętuje tzn., że na jego domu powiewa biało-czerwony sztandar
bo się go nie wstydzi; w sercu pulsuje mu bardziej krew niż zwykle
jak zakochanemu w oblubienicy; a ręce jego są chętne do pracy
bo z miłości rodzą się czyny. I gdy słyszę dziś, że w przeprowadzonym na zlecenie pewnej gazety sondażu za ojczyznę oddałoby życie 55% ankietowanych Polaków to nie wiem czy to jest tylko 55% czy aż 55%! Cieszyć się czy smucić!

Wiele dziś mówi się o naszej ojczyźnie: dobrze i źle. Tak właśnie
głównie mówi się! Lecz mało robi! A gdy już się coś robi to najchętniej dla siebie! A ojczyzna? A cóż to takiego pytamy, skoro cały świat to jedna wielka ojczyzna ludzi? Dlaczego dziś tak trudno kochać swoją Ojczyznę
zwana z imienia, żyć w niej i dla niej pracować?

Zofia Bobik w utworze "Patriotyzm" tak to ujęła:

Próbowałam podnieść z ziemi

Zabłocone sztandary,

Na których widniał napis

Wykonany złotymi literami

"Bóg, Honor, Ojczyzna".

Próbowałam ukazać

MÅ‚odemu pokoleniu

Ich moc i sens historyczny

Oraz piękno życia

W imiÄ™ patriotyzmu.

Nagle zrozumiałam, że dorośli

Nie wiedzÄ…, co to Honor,

Zgubili w pośpiechu Ojczyznę,

A wszystko dlatego,

Że podjęli z Bogiem wojnę.

Tak! Stracili honor bo niepotrzebny: nie ogrzeje, nakarmi czy przyodzieje. Zgubili ojczyznę bo wstyd się przyznać do swoich korzeni: rodziny, domu, Boga. Nie warto, bo to nienowocześnie! Czy można budować dziś nową ojczyznę bez Boga i bez poszanowania Jego praw? Pewnie można! Ale czy warto? Czy warto walczyć z Bogiem przekonało się już wielu "wielkich" tego świata: cesarzy rzymskich, wielkich królów średniowiecza i dyktatorów XIX i XX w. Okryli się hańbą i niesławą. Ale najgorsze jest to, że przez nich cierpiały miliony niewinnych ludzi.

Dziś na naszych oczach toczy się też dyskusja czy Bogu należy się w ogóle miejsce w najważniejszym dokumencie Europy, czy też nie. I jak w Pałacu Piłata kiedyś decydowano o życiu i śmierci Syna Bożego, tak dziś możni tego świata decydują o miejscu Boga w Europie. O zgrozo! Jakich wybraliśmy ślepych przewodników narodów.

Kiedy w 1979 r. Ojciec Święty żegnał się z nami po pierwszej historycznej pielgrzymce do naszej ojczyzny, będącej jeszcze nie w pełni wolnej, wołał na Błoniach krakowskich:

"I dlatego
zanim stąd odejdę, proszę was, abyście całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię "Polska" raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością
takÄ…, jakÄ… zaszczepia w nas Chrystus na chrzcie Å›wiÄ™tym. AbyÅ›cie nigdy nie zwÄ…tpili i nie znużyli siÄ™ i nie zniechÄ™cili. AbyÅ›cie nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy. ProszÄ™ was: AbyÅ›cie mieli ufność nawet wbrew każdej sÅ‚aboÅ›ci, abyÅ›cie szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleÅ„ ojców naszych i matek jÄ… znajdowaÅ‚o. AbyÅ›cie od Niego nigdy nie odstÄ…pili. AbyÅ›cie nigdy nie utracili tej wolnoÅ›ci ducha, do której o­n "wyzwala" czÅ‚owieka. AbyÅ›cie nigdy nie wzgardzili tÄ… MiÅ‚oÅ›ciÄ…, która jest "najwiÄ™ksza", która siÄ™ wyraziÅ‚a przez krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma ani korzenia ani sensu."

Czy nasz dom
Polska
wolny jest od targów o Boga? Nie! Nawet, jeśli niektórzy oficjalnie mówią co innego. Nie dajmy się im zwieść. Szatan przybiera różne postacie i nigdy nie ustępuje. Gdy ze sztandaru "Bóg, honor, Ojczyzna" wyrwie się słowo Bóg
honor można kupić
ważne tylko za ile, a ojczyzną staje się cały świat, czyli właściwie nie wiadomo dokładnie co
jaki jest twój człowieku adres.

"Zło dobrem zwyciężaj" wołał święty naszych czasów
ks. Jerzy. W to samo imię zginął pierwszy polski żołnierz w Iraku, pułkownik
choć żołnierz, to w służbie pokoju. Podobnie w imię zwycięstwa dobra nad złem pod Monte Cassino i w tysiącach miejsc na całym świecie spoczywają ci, którzy wracali do domu z daleka i znaleźli swój dom właśnie tam. A ci którzy wrócili są żywym świadectwem tamtego bohaterstwa i miłości do ojczyzny, której na imię Polska. Czy można ich krew kupić lub sprzedać? To tak jak chcieć sprzedać matkę lub ojca, sprzedać swój życiorys, dom rodzinny!

Bo gdzie była przelana choćby jedna kropla polskiej krwi
tam jest Polska.

Gdzie mieszka, choćby jeden Polak
tam jest Polska.

Gdzie wisi polska choćby najmniejsza biało
czerwona flaga
tam jest Polska.

Gdzie bije choć jedno polskie serce
tam jest Polska.

ÅšwiÄ™tujemy dziÅ› i cieszymy siÄ™, bo jak nie cieszyć siÄ™ z domu, w którym siÄ™ mieszka. Trzeba by być dzieckiem o kamiennym sercu. Ale by ten dom byÅ‚ zawsze piÄ™kny i wszyscy w nim czuli siÄ™ dobrze a nie jak bezdomni potrzeba mojego i twojego wysiÅ‚ku. WysiÅ‚ku i pracy wszystkich. Takiego wysiÅ‚ku, który buduje na trwaÅ‚ych fundamentach. A takim fundamentem jest tylko o­n
Bóg. Niech zatem dzieje się Jego wola
na Jego i naszej ziemi
Polskiej ziemi! I w polskich sercach.

Amen

opracował ks. Piotr Kufliński