Kazanie na Święto Niepodległości –11 listopada




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości  
email  księga gości      ogłoszenia    reklama-banery
chat zasponsoruj




Kazanie
na Święto Niepodległości –11
listopada
 
Ojczyzna nasza to wieś i
miasto,
i
las, co szumi piosenką o zmroku,
obłok i
słońce, co świeci jasno,
zboże,
co w polu rośnie wysoko.
 
Ojczyzna nasza to dom i
szkoła,
i szara
wstęga drogi za domem,
i wszystko, wszystko, co jest dokoła –

tak
bliskie sercu, drogie, znajome...
 
Tu
wszystko bliskie – las, pole, łąka
w
poszumie wiatru, w pieśni skowronka,
ziemia, po której
błękitne rzeki
toczą
swe wody do mórz dalekich,
 
i
mowa, którą od dziecka znamy,
i
ludzie, których nic nie pokona.
Gorącym sercem Ciebie
kochamy,
Ojczyzno nasza, ziemio
rodzona!
           
Dziś 11 listopada znowu nasze myśli biegną ku słowu Ojczyzna i
patriotyzm. Dla wielu ludzi słowa te są tak drogie, że samo ich brzmienie
przejmuje ich dreszczem. Często bywają jednak na ustach ludzi, którzy nie
do końca rozumieją ich znaczenie. Może wiec wspólnie zastanowilibyśmy się
dziś, co one znaczą.
           
Ojczyzna – ziemia ojców, kraj urodzenia, kraj rodzinny. Ale nie
jest to samo, co państwo. Bo można być pozbawionym państwa a mieć swoją
ojczyznę. Nasi dziadowie dawno temu i my sami śpiewaliśmy całkiem
niedawno: Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie”. Ojczyzna, choć więc
zniewolona nadal jest ojczyzną i nie znaczy to samo co kraj. Dlatego
emigranci polityczni w Anglii, Francji czy Ameryce PRL nazywali krajem a
nie ojczyzną. Dla nich ojczyzna była tam gdzie aktualnie mieszkali. Cóż
zatem to słowo znaczy? Ojczyzna jest to dobro duchowe złożone z języka,
kultury historii i tradycji. To pamięć o zwycięstwach i klęskach, to
władcy, bohaterowie, przywódcy i całe rzeszy bezimiennych ludzi, którzy
swoją pracą służyli i służą krajowi. Nie można w tym szeregu wartości
pominąć również wiara religijnej i Kościóła.
           
A co to patriotyzm? W słowniku języka polskiego czytamy: „postawa
społeczno-polityczna i forma ideologii łącząca przywiązanie do własnej
ojczyzny, poczucie więzi społecznej oraz poświęcenie dla własnego narodu z
szacunkiem dla innych narodów i poszanowania ich suwerennych praw”. Jest
to specyficzna forma solidarności, poczucie wspólnoty, ale też wypełnianie
pewnych obowiązków i przestrzeganie określonych norm i zasad. Jest to
miłość do ojczyzny i rodaków czyli robienie wszystkiego, aby była
najpiękniejsza i najmocniejsza. Nie może to jednak prowadzić do nienawiści
innych nacji. Dziś, gdy pękły totalitaryzmy wydawać by się mogło że
patriotyzm powinien się rozwijać w pełni. Czy tak jest?
           
Michale Lessom pisał: „patriota broni miejsca, w którym się urodził
nawet kosztem swojego życia. Broni przed tymi, którzy zagrażają państwu,
zagrażają suwerenności”. Słysząc dziś te słowa wielu myśli sobie: jeśli
nie mamy wrogów zewnętrznych to nie ma z kim walczyć Dziś nie potrzeba być
patriotą. Trzeba być Europejczykiem! To rozejrzyj się wokoło i popatrz czy
dziś nie potrzebna jest walka na ulicach naszych miast i wsi oraz w nas
samych: z narkotykami, niemoralnością, znieczulicą społeczną upadkiem
rodziny i podstawowych wartości. Dziś Polsce zagraża indywidualizm – czego
przykładem były ostatnie wybory (po co wystawiać dwóch kandydatów żebyśmy
mieć swoją reprezentację we władzach samorządowych, lepiej wystawić
dziesięciu – niech nikt nie wejdzie, albo wybrać obcych a nie swoich).
Każdy chce być ważny, najważniejszy i tylko on. Jest to brak poczucia
odpowiedzialności i prywata, z którą walczył już ks. Piotr Skarga. Dziś
nadal trzeba być patriotą, choć nie trzeba trzymać karabinu w ręce.
           
Chciałbym przytoczyć słowa Ojca Świętego Jana Pawła II
wypowiedziane do młodzieży zgromadzonej na Placu Adama Mickiewicza w
Poznaniu 3 czerwca 1997, w którym miałem łaskę i zaszczyt osobiście
uczestniczyć wraz z tą ogromną rzeszą młodych ludzi. Papież mówił
wtedy:
„Ileż
to razy wiara i nadzieja narodu polskiego była wystawiana na próbę, na
bardzo ciężkie próby w tym wieku, który się kończy! Wystarczy przypomnieć
pierwszą wojnę światową i związaną z nią determinację tych wszystkich,
którzy podjęli zdecydowaną walkę o odzyskanie niepodległości. Wystarczy
przypomnieć międzywojenne dwudziestolecie, w czasie którego trzeba było
wszystko budować właściwie od początku. A potem przyszła druga wojna
światowa i straszliwa okupacja w wyniku układu między Niemcami
hitlerowskimi a Rosją sowiecką, który przesądził o wymazaniu Polski jako
państwa z mapy Europy. Jakże radykalnym wyzwaniem był ten okres dla nas
wszystkich, dla wszystkich Polaków! Rzeczywiście pokolenie drugiej wojny
światowej spalało się poniekąd na wielkim ołtarzu walki o utrzymanie i
zapewnienie wolności Ojczyzny. Ileż to kosztowało ludzkich żywotów –
młodych żywotów, obiecujących. Jak wielką cenę zapłacili Polacy, najpierw
na frontach września 1939 roku, a z kolei na wszystkich frontach, na
których alianci zmagali się z najeźdźcą.
           
Po zakończeniu wojny przyszedł długi – prawie pięćdziesięcioletni –
okres nowego zagrożenia, tym razem nie wojennego, ale pokojowego.
Zwycięska Armia Czerwona przyniosła Polsce nie tylko wyzwolenie od
hitlerowskiej okupacji, ale także nowe zniewolenie. Tak jak w czasie
okupacji ludzie ginęli na frontach wojennych, w obozach koncentracyjnych,
w politycznym i militarnym podziemiu, którego ostatnim krzykiem było
Powstanie Warszawskie, tak pierwsze lata nowej władzy były dalszym ciągiem
znęcania się nad wielu Polakami, i to najszlachetniejszymi. Nowi panujący
uczynili wszystko, ażeby ujarzmić naród, podporządkować go sobie pod
względem politycznym i ideologicznym.
           
Lata późniejsze, poczynając od października 1956 roku, nie były już
tak krwawe, jednak to zmaganie się z narodem i Kościołem trwało aż do lat
osiemdziesiątych. Był to dalszy ciąg tego wyzwania rzuconego wierze i
nadziei Polaków, którzy nadal nie szczędzili sił, żeby się nie poddać; aby
bronić tych wartości religijnych i narodowych, które były wtedy
szczególnie zagrożone.
           
Moi drodzy, trzeba było to powiedzieć na tym właśnie miejscu.
Trzeba było to wszystko jeszcze raz przypomnieć wam, młodym, którzy
weźmiecie odpowiedzialność za losy Polski w trzecim milenium. Świadomość
własnej przeszłości pomaga nam włączyć się w długi szereg pokoleń, by
przekazać następnym wspólne dobro – Ojczyznę.
           
Trudno tu nie wspomnieć o jeszcze innym pomniku – pomniku Ofiar
Czerwca 1956 roku. Został on wzniesiony na tym placu staraniem
społeczeństwa Poznania i Wielkopolski w 25. rocznicę tragicznych wydarzeń,
które były wielkim protestem przeciwko nieludzkiemu systemowi zniewalania
serc i umysłów człowieczych. Chciałem pod ten pomnik przybyć w 1983 roku,
gdy byłem po raz pierwszy jako papież w Poznaniu, ale wówczas odmówiono mi
możliwości modlitwy pod Poznańskimi Krzyżami. Cieszę się, że dziś razem z
wami – młodą Polską – mogę uklęknąć pod tym pomnikiem i oddać hołd
robotnikom, którzy złożyli swoje życie w obronie prawdy, sprawiedliwości i
niepodległości Ojczyzny.”
           
Niedawno byłem świadkiem takiej oto sceny na granicy naszego
państwa. Dwóch młodych Polaków obładowanych ciężkimi torbami po których
nie widać było, aby zdążyli coś zrobić jeszcze dla tego kraju po przejściu
pieszo granicy czeskiej mówią jeden do drugiego (przepraszam za dosłowny
cytat): „I znów w tym zasranym kraju” Czy dziś trzeba być patriotą? I
jakim? Odpowiedz sobie sam na to pytanie?
           
Dziś na naszych domach wiszą flagi biało czerwone. Trzeba przyznać,
że bardzo rzadko. To też znak naszego patriotyzmu. Biel i czerwień. Ile
ludzi oddało życie za te dwa złączone razem kolory. Oddajemy im dzisiaj
część. Modlimy się za nich, pamiętamy o ich ofierze i o naszej Ojczyźnie,
aby dzięki naszej pracy stawała się coraz lepszym domem wszystkich
Polaków. Tak nam dopomóż Bóg!