MODELOWANIE I IDENTYFIKACJA
SPRAWOZDANIE Z LABORATORIUM NR 3:
Temat: Analiza modalna  identyfikacja postaci drgań własnych
Grupa AiM3 1) Szewczuk Dawid Ocena:
Zespół 12 2) Topolski Jakub
3) Węc A
ukasz
4) Zając Jan
5) Ziobrowski Krzysztof
Cel zajęć:
Wyznaczenie postaci drgań własnych obiektu, na podstawie zebranych danych.
Stanowisko pomiarowe:
Badany obiekt zawieszony został w konfiguracji free-free, tak by nie miał kontaktu
z otoczeniem. Wymuszenie zadawano uderzając w niego młotkiem modalnym. Uderzenie
młotka wyzwalało pomiar  zarówno siły wymuszenia jak i odpowiedz
dynamiczną
rejestrowaną przez akcelerometry. Wspomniane dane rejestrowane były przy pomocy
analizatora sygnałów, a do obliczeń służył komputer PC z programem Test.Lab.
Czułość młotka modalnego: 2.25 [mV/N]
Czułość akcelerometrów: 100 [mV/G]
Pomiary wykonano w trzech seriach, zmieniając w każdej z nich położenie czujników.
Rozmieszczenie czujników podczas pomiarów:
Model obiektu:
 Na podstawie zebranych wymiarów stworzono model obiektu, z punktami
odpowiadającymi rozmieszczeniu czujników (przyjęto uproszczenie, że czujniki są oddalone
od siebie o 200mm), zgodny z poniższym szkicem:
Podstawę do wyznaczenia postaci drgań własnych stanowił diagram stabilizacyjny obiektu, na
podstawie którego wybrano bieguny najniższych rzędów, w przedziale częstotliwości:
180-860 Hz:
Postać Częstotliwość Wsp.
drgań [Hz] tłumienia [%]
1 222.1 0.82
2 234.6 0.71
3 433.3 1.66
4 495.3 0.82
5 740.6 2.75
Graficzna prezentacja I postaci drgań:
Ręczne wyznaczenie I postaci drgań własnych
Wykresy WFP poszczególnych punktów pomiarowych (wykresy rozmieszczono
odpowiednio do położenia punktów pomiarowych):
Na podstawie wyznaczonych wartości amplitud narysowano graficzną postać wyznaczonych
drgań:
Wnioski:
Ze względu na niekompletne dane pomiarowe, obliczenia zostały wykonane na
podstawie danych zespołu 17 (na wyraz
ne polecenie prowadzącego). W związku z tym nie
było możliwe wyznaczenie amplitudy drgań dla punktów A, B, C  dla punktu A przyjęto
amplitudę między amplitudami punktów P6 i P7, natomiast dla punktów B i C przyjęto 0.
Przedstawiono je na rysunkach jedynie dla jaśniejszego przedstawienia modelu.
Przedstawione wyniki są zbliżone do otrzymanych podczas poprzednich zajęć, co
potwierdza poprawne wykonanie obliczeń  niskie wartości współczynnika tłumienia
sugerują występowanie rezonansu dla przedstawionych częstotliwości.
Dla rozpatrywanego zakresu częstotliwości, metoda ręcznego wyznaczanie biegunów
pozwala w prosty sposób określić postać drgań, które w wyraz
ny sposób odznaczają się na
wykresach. Jest to jednak utrudnione dla wyższych częstotliwości, gdzie lepiej jest użyć
metody Polymax, która pozwala w prostszy sposób określić bieguny, nawet jeżeli nie są one
tak wyraz
ne jak przedstawione.