Zwyczaj międzynarodowy i jego rola
Zwyczaj międzynarodowy  zgodne postępowanie państw tworzące prawo. Zwyczaj powstaje wówczas, jeśli w podobnych
sytuacjach państwa zachowują się i postępują jednakowo. Jednolita praktyka nie wystarcza jednak do powstania zwyczaju,
musi to być praktyka prawotwórcza, czyli musi z nią łączyć się przekonanie, że postępowanie takie jest postępowaniem koniecznym, wymaganym przez prawo. Dla
istnienia zwyczaju niezbędne są równocześnie:
zgodna praktyka państw (element obiektywny lub materialny zwyczaju): Praktyka oznacza działalność organów państwowych,
działających w obrocie międzynarodowym i uprawnionych do reprezentowania państwa w tym obrocie.
przeświadczenie państw, że praktyka ta tworzy prawo (element subiektywny zwyczaju).
Jak dochodzi do zgodnej praktyki? Praktyka państw jest uwarunkowana istnieniem konkretnych interesów, zgodnych lub
sprzecznych. Normy zwyczajowe powstają przede wszystkim w wyniku zgodnych interesów państw. Praktyka państw
prowadząca do powstania normy zwyczajowej, w zasadzie powinna być odpowiednio długotrwała, jednakże element czasu nie
ma zasadniczego znaczenia.
Rola zwyczaju: Współcześnie, w związku ze znacznie ściślejszą współpracą państw, lepszą komunikacją i łącznością , a co za
tym idzie  w związku ze znacznie intensywniejszymi stosunkami międzynarodowymi normy zwyczajowe mogą powstawać
szybciej niż w poprzednich epokach. Z kolei inni autorzy uważają, że zwyczaj międzynarodowy jest zdecydowanie mniej
chętnie stosowany przez państwa czyli nie tworzy norm wystarczająco precyzyjnych, które mogą być stosowane we
współczesnych stosunkach międzynarodowych.
2. Ogólne zasady prawa a  podstawowe zasady prawa międzynarodowego .
Ogólne zasady  zasady wspólne dla wszystkich systemów prawnych., tzn zarówno prawa międzynarodowego jak i wewnętrznego. Zasady musza być uznawane
powszechnie a więc przez systemy prawne i praktykę wszystkich państw.
obowiązek dotrzymywania zaciągniętych zobowiązań,
Zasadę dobrej wiary (bona fides) zgodnie z którą przyjmuje się, że podmioty prawa działają w dobrej wierze.
Zasada słuszności
Zasada sprawiedliwości
Zasada estopel. Instytucja estopel polega na tym, że pewne faktyczne zachowania państwa na płaszczyz
nie międzynarodowej
są wyraz
nie akceptowane przez inne państwa, które opierając się na tego rodzaju postępowaniu zmieniają swoje zachowanie,
ewentualnie mogą też ponieść szkodę.
Podstawowe zasady prawa międzynarodowego - Niektóre z zasadach zostały sformułowane już w prawie rzymskim  muszą
być uznawane we wszystkich systemach prawnych. np :
nikt nie może przekazać więcej praw niż sam posiada,
nikt nie może wyciągać korzyści z własnego bezprawia,
prawo szczególne uchyla prawo ogólne,
nikt sędzią we własnej sprawie
nie można dwa razy sądzić tej samej sprawy.
Podstawowe zasady prawa międzynarodowego  są one zawarte w Deklaracji Przyjaznych Stosunków i Współdziałania
Państw (została ona uchwalona na podstawie KNZ 1870 r.):
1. zasada powstrzymania się przez państwa od groz
by lub użycia siły
2. zasada rozstrzygania sporów międzynarod. środkami pokojowymi
3. zasada obowiązku nie mieszania się bezpośr. Z jakiegokolwiek powodu w sprawy wew. i zew. Jakiegokolwiek państwa
4. zasada obowiązku współdziałania ze sobą bez względu na ustrój, różnice kulturowe i społeczne
5. zasada równouprawnienia i samostanowienia narodów
6. zasada równości suwerennej
7. zasada wypełniania obowiązków międzynar. Związanych z przestrzeganiem KNZ
3.Kodyfikacja prawa międzynarodowego (prywatna i oficjalna).
Prawo międzynarodowe jako całość nie jest skodyfikowana, co powoduje trudności przy stosowaniu norm prawa
międzynarodowego.
Kodyfikacja prawa międzynarodowego - systematyczne zestawienie jego przepisów, ich równoczesne sprecyzowanie i
uściślenie, jak również ich uzupełnienia i rozwinięcia, tak aby w pełni obejmowały i należycie regulowały określoną dziedzinę
stosunków międzynarodowych odpowiednio do aktualnego stanu ich rozwoju.
Charakter prawny kodyfikacji  moc wiążąca dla państw, zależna od tego, kto dokonuje kodyfikacji.
RODZAJE:
Kodyfikacje prywatne  kodyfikacji dokonuje osoba prywatna (tworząc kodeksy prywatne) oraz międzynarodowe
stowarzyszenia prywatne (np. Instytut Prawa Międzynarodowego, który opracował wiele wartościowych projektów, oraz
Stowarzyszenie Prawa Międzynarodowego, które posiada oddziały krajowe w wielu państwach np. w Polsce).
Kodyfikacje oficjalne  podejmowane przez poszczególne państwa i przez powszechne i regionalne organizacje
międzynarodowe. Jedynym rodzajem kodyfikacji wiążącym dla państw jest ujęcie kodyfikowanych norm w umowę
międzynarodową  kodyfikacja taka jest formalnie wiążąca dla stron umowy, np.:
konferencje pokojowe haskie z 1899 i 1907 r. Na konferencjach tych skodyfikowano m.in. prawo wojny lądowej i częściowo
prawo wojny morskiej.
W Hadze w 1930 Liga Narodów zajęła się kodyfikacją zagadnień: obywatelstwa, wód terytorialnych i odpowiedzialności państw
za czyny popełnione na ich terytorium.
Obecnie kodyfikacją prawa międzynarodowego zajmuje się przede wszystkim ONZ. Karta NZ przewiduje specjalne
uprawnienia Zgromadzenia Ogólnego w tym zakresie. Statut Komisji Prawa Międzynarodowego określa kodyfikację jako
formułowanie w sposób bardziej ścisły i usystematyzowanie norm prawa międzynarodowego w sprawach, w których już
istnieje znaczna praktyka państw, precedensy i opinie naukowe. Komisja składa się z 34 członków wybieranych przez
Zgromadzenie Ogólne. Komisja raz w roku zbiera się na sesje. Sprawozdania z prac Komisji publikuje się w Rocznikach.
Procedura kodyfikacyjna  po przyjęciu tematu kodyfikacji Komisja wyznacza spośród swoich członków referenta, który
przygotowuje odpowiednie sprawozdania i projekty dyskutowane następnie przez Komisje. Projekt zaakceptowany przez
Komisję przestawiony jest państwom, które mogą formułować swoje uwagi. Następnie projekt zostaje przedstawiony
Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ, które decyduje jak postąpić dalej z projektem Komisji. Może nie podejmować żadnej dalszej
akcji, albo może przyjąć projekt lub zwołać konferencję dyplomatyczną w celu opracowania umowy międzynarodowej na
podstawie projektu Komisji.