Jak widać w jej skład wchodzą następujące parametry: Ze względu na fakt, że nasz symbol będzie miał orientację pionową,
interesują nas dwie pozycje: Top/None, Bottom/None.
1. TAG1  etykieta komponentu; Wybieramy pierwszą z nich i wskazujemy górny koniec pionowej
2. MFG  producent; linii, a następnie zatwierdzamy nasz wybór. Analogicznie postępujemy
3. CAT  numer katalogowy; dla Bottom/None, tym razem wskazując dolny koniec pionowej linii
4. ASSYCODE  kod dla elementów złożonych; znajdującej się poniżej naszego wielokąta.
5. FAMILY  rodzina elementów;
6. DESC1  pierwsza linia opisu;
7. DESC2  druga linia opisu;
8. DESC3  trzecia linia opisu;
9. INST  kod instalacji;
10. LOC  kod lokalizacji;
11. XREFNO  parametr występujący tylko w przypadku elementów
macierzystych. Przechowuje informacje o referencji krzyżowej dla styku
normalnie otwartego;
12. XREFNC  parametr występujący tylko w przypadku elementów
macierzystych. Przechowuje informacje o referencji krzyżowej dla styku
normalnie zamkniętego;
13. CATDESC  opis komponentu pobierany z bazy danych producentów;
14. NC  oznaczenie styku (rozwierny)
15. NO  oznaczenie styku (zwierny)
Jest to lista zalecanych parametrów dla danej rodziny komponentów.
Nie oznacza to jednak, że musimy wykorzystać wszystkie z nich.
Skorzystajmy z następujących atrybutów: TAG1, MFG, CAT, FAMILY, DESC1,
DESC2, DESC3, XREFNO, XREFNC, NC, NO. Umieśćmy je na rysunku Można powiedzieć, że tworzenie symbolu na tym etapie zostało
w przedstawionym poniżej porządku. zakończone. Mamy już utworzoną postać graficzną, zdefiniowane
niezbędne parametry i punkty połączeń przewodów. W celu sprawdzenia
prawidłowości naszych działań warto uruchomić narzędzie dokonujące
testu poprawności naszego elementu. Dzięki temu łatwo zweryfikować, czy
w trakcie pracy w edytorze symboli nie powstały ewentualne błędy. Pojawi
się wówczas okno dialogowe zawierające następujące informacje:
" Missing required attribute  brakujące parametry;
" Duplicated attributes  powielone atrybuty;
" Missing values  brakujące wartości;
" Missing prompts  brakujące komentarze;
" Missing group attributes  brakujące grupy atrybutów;
" Template mismatch  niedopasowane szablony atrybutów;
" Layers  warstwy;
" Insertion Point  punkt wstawienia symbolu;
" Orientation  orientacja symbolu.
Jak widać każda z wstawionych pozycji oznaczona jest dla wyróżnienia
zielonym symbolem   . Dodatkowo każdy z tych parametrów można
poddać konfiguracji określając np.: wielkość tekstu, czy sposób jego
wyrównywania.
W dalszej kolejności można przejść do definiowania punktów połączeń
przewodów. Mamy tu do dyspozycji pewną określoną listę standardowych
możliwości oraz opcję własnej konfiguracji takich punktów.
Na liście rozw3
alnej, w obszarze Wire Connection, znajdują się
następujące pozycje:
1. Left/None  przewód przychodzący z lewej;
2. Top/None  przewód przychodzący od góry;
3. Bottom/None  przewód przychodzący od dołu;
4. Right/None  przewód przychodzący z prawej;
5. Radial/None  przewód przychodzący ukośnie;
6. Others& - inne - definiowane przez użytkownika. W rozpatrywanym przypadku program dostarcza nam informacje
o brakujących parametrach w liczbie czterech i błędzie punktu wstawienia.
Jest to jak najbardziej uzasadnione, ponieważ podczas dodawaniu
atrybutów pominęliśmy kilka z nich, a dokładnie cztery. Nie stanowi to
jednak problemu, gdyż nasz element może prawidłowo funkcjonować bez
nich. Jeśli chodzi o punkt wstawienia, to do tej pory nie został on jeszcze
zdefiniowany. Zajmiemy się nim póz
niej.
Teraz praca w edytorze symboli jest ostatecznie zakończona (Close
Block Editor). Pozostaje jeszcze podanie nazwy jednoznacznie
identyfikującej nasz blok (Unique identifier: moj_symbol) i określenie
punktu wstawienia. W tym celu w obszarze Base Point wybieramy przycisk
Pick Point i wskazujemy środek naszego bloku.
4
Zatwierdzamy wprowadzone informacje i opuszczamy środowisko
konfiguratora menu.
Czynność ta kończy przygotowania do korzystania z nowoutworzonego
bloku. Teraz możemy dokonać wstawienia symbolu posługując się
taką samą procedurą, jaka obowiązuje dla standardowych elementów
programu AutoCAD Electrical 2009. W tym celu wykorzystujemy polecenie
Schematic > Insert Component > Moj symbol i wskazujemy gdzie
umieścić symbol na schemacie. W celu sprawdzenia funkcjonalności
nowego symbolu, można przypisać mu dwa styki  jeden zwierny i jeden
rozwierny. Jak widać, zachowuje się on podobnie jak inne bloki programu,
wyświetlając informacje zgodnie z tym, co zostało ustalone w procesie jego
definiowania.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że wraz z plikiem dwg tworzony jest
plik graficzny png, przechowujący wygląd tworzonego przez nas bloku.
Jest on przydatny podczas dodawania symbolu do menu wstawiania
komponentów. Zatwierdzamy nasz wybór, a na pojawiające się pytanie
o wstawienie bloku wybieramy odpowiedz
NO. Czynimy tak, ponieważ
wcześniej założyliśmy, że nasz symbol zostanie dodany do menu.
Aby tego dokonać w palecie Schematic odszukujemy Miscellaneous ->
Icon Menu Wizard (Kreator Konfiguracji Menu). Po przejściu do okna
edycji menu, prawym klawiszem klikamy w wolnym obszarze wybierając
Add icon > Component. Wypełniamy pola pojawiającego się okna
dialogowego w następujący sposób:
1. Name - wpisujemy Moj symbol W przedstawiony sposób można szybko i sprawnie tworzyć nowe
2. Image file - poleceniem Browse odszukujemy plik graficzny png, który bloki lub poddawać edycji symbole istniejące. Zwiększa to elastyczność
będzie reprezentował nasz symbol w menu i funkcjonalność oprogramowania, dając możliwość lepszego dopasowania
3. Blok name - poleceniem Browse odszukujemy stworzony wcześniej do indywidualnych wymagań poszczególnych klientów. Środowisko
plik dwg, który zawiera dane dotyczące naszego symbolu. Edytora Symboli pozwala na pracę nie tylko z elementami schematów
ideowych, ale również schematów montażowych takich jak: zaciski,
tabliczki opisowe czy reprezentacje graficzne elementów (m. in.:
przycisków, lampek sygnalizacyjnych, sterowników PLC i wielu innych).
5