Dwudziesto004aangelsa

Temat: "Bagnet na broń" Władysława Broniewskiego - analiza wiersza.

Wydarzenia końca lat trzydziestych coraz wyraźniej świadczyły o nadciągającym
niebezpieczeństwie wojny. W tej sytuacji "Bagnet na broń" stał się "poetyckim
rozkazem mobilizacyjnym", wierszem apelem, który w prostych i bezpośrednich
słowach wzywał do obrony kraju. Obrona niepodległości stała się, w pojęciu
Broniewskiego, zadaniem nadrzędnym, obowiązkiem każdego Polaka.
Poeta widzi nie rozwiązane problemy społeczne ówczesnej Polski - "Są w ojczyźnie
rachunki krzywd, Obca dłoń ich też nie przekreśli", ale uczucie głęboko pojętej
troski o losy kraju dyktuje mu strofy: "Ale krwi nie odmówi nikt: Wysączymy ją z
piersi i pieśni".
Jest to obrona sprawy najważniejszej - wolności, bez której nie sposób rozwiązać
problemów społecznych wewnątrz kraju. "Bagnet na broń" wiernie oddawał nastroje
społeczeństwa polskiego, jednoczącego się w obliczu nadciągającego
niebezpieczeństwa. Broniewskiego cechuje wielka sugestywność i prostota
obrazowania: dom jako ojczyzna, a wróg, napastnik jako podpalacz, człowiek
podnoszący dłoń na rzecz najbliższą - dom.
Poeta trafnie przewidział przebieg zajść, jakie wystąpiły 1 września: wojska
nieprzyjaciela przychodzą w nocy i atakują znienacka.
Utwór ma także elementy o wymowie przedłużającej jego aktualność - słowa o
"obcej dłoni" odnoszą się do każdego niebezpieczeństwa, które zagraża Polsce, są
podkreśleniem konieczności rozwiązywania problemów wewnątrz kraju przez samych
obywateli, bez względu na dzielące ich różnice zdań. Na szczególną uwagę
zasługują również fragmenty wyznaczające miejsce poezji i poety w nadchodzącej
walce. I tu znowu połączenie w jedno pojęcie określeń: poeta, ogniomistrz serc i
słów - podkreślenie ściśle wojskowego terminu lirycznym uzupełnieniem w
jednoznaczny sposób definiuje rolę człowieka pióra. Podobnie porównanie wiersza
do rowu strzeleckiego podkreśla bojowy charakter poezji.
"Bagnet na broń" jest przykładem utworu o charakterze inwokacyjnym, w którym
poeta bezpośrednio zwraca się do czytelnika. Jednocześnie poeta oddzielną
apostrofą wyodrębnia grupę, do której zwraca się osobno: "Ogniomistrzu i serc, i
słów, poeto, nie w pieśni troska".
Budowa wiersza nadaje mu wymowę rozkazu. Podobną wymowę mają również trzy
ostatnie wersy zamykające utwór. Zestawienie możliwości śmierci w nadchodzącej
walce z propozycją poddania się podkreśla żołnierską wolę walki do końca.
Wiersz ten łączy w sobie coś z Marsylianki, hymnu narodowego oraz robotniczych
pieśni patriotycznych. Zwroty z niego zadomowiły się w słownikach mężów stanu,
często są cytowane, możemy je słyszeć na przemówieniach i wiecach.
Broniewski wystąpił w roli "organizatora uczuć". Utworowi nadał formę apelu,
odwołując się do pojęć prostych, łatwo przyswajalnych, zrozumiałych. Poeta
wypowiada się jako jeden z tych, którzy w ojczyźnie mają rachunki krzywd, co w
szczególny sposób wiąże go z towarzyszami walki i sprawia, że wiersz
patriotyczny jest zarazem utworem rewolucjonisty.
"Bagnet na broń" pozwala nam zrozumieć sekret wpływu i popularności poezji
Broniewskiego. Poeta potrafi nadawać poetycki wyraz uczuciom zbiorowości,
potrafi uczucia te zamykać w słowo najprostsze, a zarazem najtrafniejsze, jakby
właśnie przez tę zbiorowość podyktowane. Dlatego o Broniewskim możemy mówić jako
o poecie ludowym.
Jego poezja nasycona jest najgłębszą treścią ludzką, przemawia głównie swoją
moralną siłą i powagą, imponuje odwagą przekonań.
Broniewski jest w pewnym sensie poetą żywiołowym i niecierpliwym. W gniewnej
namiętności bierze i zużytkowuje materiał swojej poezji w takiej postaci, w
jakiej go zastaje na szerokich drogach życia. Wiersz jego jest bronią w rękach
żołnierza, poeta walczy nim i uderza, ale tak, jak ktoś w afekcie uderza
pierwszym znajdującym się pod ręką narzędziem, nie dbając o jakość ostrza. W
gniewie nie czas na zimną kalkulację i rozwagę. Wiersz "Bagnet na broń"
rozpoczyna się ostrożnym, skradającym się, trochę leniwym, trochę obojętnym
krokiem rytmu "Kiedy przyjdą podpalić dom, Ten w którym mieszkasz - Polskę," aby
potem - skracając i wybijając coraz szybciej łoskot sylab - wystrzelić z nagła
krótkimi eksplozjami słów:
"Stań u drzwi, bagnet na broń! Trzeba krwi!"
i potem jeszcze:
"Okrzyk i rozkaz: Bagnet na broń! Bagnet na broń!".